Datasets:

---

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

Follow

JuDDGES 9

154510000003521_VII_U_000481_2024_Uz_2024-12-13_001

VII U 481/24

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:05.0 CET

2025-01-22 01:39:23.0 CET

15451000

3521

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy A. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przeliczenie emerytury na skutek odwołania A. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003521/U" xYear="2024" xVolNmbr="000481" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 27 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy <xBRx></xBRx>i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy <xAnon>A. W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o przeliczenie emerytury</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>A. W.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z dnia 21 grudnia 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do wyliczenia emerytury <xAnon>A. W.</xAnon> poczynając od 17 października 2023 r. uwzględnia okres zatrudnienia od 12 sierpnia 1991 r. do 13 maja 1994 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText> <xAnon>A. W.</xAnon> w dniu 7 lutego 2024r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 21 grudnia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> zarzucając, że niesłusznie nie zaliczono mu okresu zatrudnienia w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. jedynie dlatego, że na pieczące zakładu pracy podpisała się osoba w zastępstwie. Ubezpieczony zaznaczył, że nie może przedstawić prawidłowo wystawionego świadectwa pracy, ponieważ firma nie istnieje od 1994r. i nie może znaleźć archiwum, w którym przechowywane są dokumenty. Równocześnie nie posiada świadków, którzy mogliby zaświadczyć o jego zatrudnieniu w ww. Przedsiębiorstwie. Wobec tego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i uwzględnienie do wyliczenia emerytury spornego okresu <xIx> (odwołanie z dnia 7 lutego 2024r., k. 3 a.s.).</xIx> </xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania na podstawie <xLexLink xArt="art. 477" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477</xLexLink><xSUPx>( 14 §)</xSUPx> 1 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>, a uzasadniając przedstawione stanowisko wskazał, powołując się na art. 116 ust. 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, że do wniosku w sprawie przyznania świadczenia powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń oraz ich wysokość, określone w rozporządzeniu przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Następnie organ rentowy, odwołując się do brzmienia § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe, wymienił jakie środki dowodowe mogą potwierdzać okresy zatrudnienia. Równocześnie powołał się na § 27 i § 28 ust. 1 tego samego rozporządzenia, podkreślając, że dowody powinny być dołączone do wniosku w oryginale, a wyjątkiem od tej zasady jest to, że środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczące okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokość wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy. Ubezpieczonemu do stażu pracy organ rentowy nie uwzględnił okresu od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r., kiedy ubezpieczony miał być zatrudniony w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka, ponieważ w świadectwie pracy z dnia 13 maja 1994r. na pieczątce imiennej specjalisty ds. kadr podpisała się inna osoba niż ta, której pieczątka dotyczy (w zastępstwie), a PIT-11 za okresy styczeń – grudzień 1993r. i styczeń – maj 1994r. nie zawierają niezbędnych informacji, w szczególności o okresach nieskładkowych czy urlopach bezpłatnych. Z kolei angaż z 30 sierpnia 1991r. nie potwierdza końca okresu zatrudnienia. Natomiast z potwierdzenia uzyskanego przez organ rentowy wynika, że podmiot zatrudniający ubezpieczonego składał deklaracje bezimienne i to on powinien udzielić wszelkich informacji <xIx> (odpowiedź na odwołanie z dnia 16 lutego 2024r., k. 4 a.s.).</xIx> </xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText> <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon>, w okresie od 28 sierpnia 1978r. do 1 marca 1984r. zatrudniony był w <xAnon> Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)</xAnon> „<xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>” w <xAnon>N.</xAnon>, gdzie od 15 września 1979r. pracował na stanowisku operatora <xIx> (świadectwo pracy z 1 marca 1989r. - nienumerowane karty akt kapitałowych).</xIx> W okresie od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka. Przedsiębiorstwo zajmowało się budową gazociągów i produkcją pieców gazowych. <xAnon>A. W.</xAnon> pracował na stanowisku operatora koparki, przeważnie w delegacji w <xAnon>P.</xAnon>, gdzie pracowały łącznie cztery osoby. W związku z tym miał sporadyczny kontakt z pracownikami biura. Prace wykonywał głównie na koparce, jednak jeździł również samochodem marki żuk, którym rozwoził piece. W zimie zajmował się izolowaniem rur. Po śmierci prowadzącego Przedsiębiorstwo, kierowała nim jego małżonka. Wówczas pojawiły się problemy z wypłatami dla pracowników. Ubezpieczony zakończył pracę z dniem 13 maja 1994r. Świadectwo pracy wystawione w tej dacie zostało zaopatrzone w pieczęć zakładu pracy oraz pieczątkę imienną specjalisty ds. kadr <xAnon>T. S.</xAnon>, z tym że w zastępstwie za nią podpisała się inna osoba (<xIx> świadectwo pracy z 13 maja 1994r., k. 19 a.s., potwierdzenie zmiany stanowiska - uposażenia z dnia 30 sierpnia 1991r., k. 19 a.s., PIT-11 za okres od stycznia do grudnia 1993r. i PIT-11 za okres od stycznia do maja 1994r. wystawiony przez <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> i S-ka, k. 19 a.s., zeznania ubezpieczonego, k. 38 a.s.).</xIx> </xText> <xText>W okresie od 24 maja 1994r. do 12 września 1994r. <xAnon>A. W.</xAnon> był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna <xIx>(zaświadczenie 3 września 2004r. - nienumerowana karta akt kapitałowych</xIx>). Następnie od 13 września 1994r. do 30 czerwca 2001r. zatrudniony był w <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, w wymiarze pełnego etatu, gdzie wykonywał pracę: robotnika transportu, dyspozytora, asystenta kierownika i kierownika <xIx>(świadectwo pracy z 30 czerwca 2001r. – nienumerowana karta akt kapitałowych).</xIx></xText> <xText>W dniu 2 października 2023r. <xAnon>A. W.</xAnon> złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wniosek o emeryturę. Decyzją z 3 listopada 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 17 października 2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy o emeryturach i rentach z FUS i wyniosła 3.408,20 zł <xIx> (wniosek o przyznanie emerytury z 2 października 2023r., decyzja z dnia 3 listopada 2023r.- nienumerowane karty akt emerytalnych).</xIx> </xText> <xText>W dniu 8 grudnia 2023r. <xAnon>A. W.</xAnon> wniósł o ponowne obliczenie emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego, dołączając do wniosku m.in. dokument potwierdzenia zmiany stanowiska-uposażenia z <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka oraz informacje o dochodach (PIT-11) za okres od stycznia do grudnia 1993r. i od stycznia do maja 1994r.<xIx> (wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego wraz z załącznikami - nienumerowane karty akt emerytalnych).</xIx> </xText> <xText>W dniu 20 grudnia 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, znak: <xAnon> (...)</xAnon>-2004, w której nie uwzględnił okresów: od 26 stycznia 1984r. do 1 marca 1984r. z uwagi na przebywanie ubezpieczonego na urlopie bezpłatnym, od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. z uwagi na niespełnienie wymogów formalnych przez dokumenty złożone przez ubezpieczonego oraz od 20 maja 1994r. do 20 maja 1994r., wskazując, że okres zarejestrowania w Urzędzie Pracy bez prawa do pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie jest wymieniony w ustawie jako okres składkowy lub nieskładkowy <xIx> (decyzja z dnia 20 grudnia 2023r. -nienumerowana karta akt kapitałowych). </xIx>Następnie w decyzji z 21 grudnia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury ubezpieczonego, uwzględniając kapitał początkowy ponownie wyliczony w decyzji z 20 grudnia 2023r. Wysokość emerytury została ustalona w kwocie 3.530,85 zł. W uzasadnieniu decyzji zostało wskazane, że nie uwzględniono ubezpieczonemu okresu zatrudnienia w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka, ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych <xIx> (decyzja z dnia 21 grudnia 2023r. - nienumerowane karty akt emerytalnych).</xIx> </xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności. Wprawdzie na świadectwie pracy z 13 maja 1993r., którego ZUS nie uwzględnił do przeliczenia emerytury, podpisała się inna osoba niż ta, której imienna pieczątka znajduje się na dokumencie, ta okoliczność nie czyni jednak tego dokumentu niewiarygodnym i nie odbiera mu mocy dowodowej z powodów, które zostaną omówione w dalszej części.</xText> <xText>Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania ubezpieczonego, którym Sąd dał wiarę, ponieważ są spójne, jasne, a poza tym ich treść odpowiada temu, na co wskazują załączone do akt sprawy dokumenty z okresu zatrudnienia ubezpieczonego w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka. Ponadto zwraca uwagę, że ubezpieczony w obszerny sposób opisał, czym zajmował się w spornym okresie, jakie prace wykonywał podczas zatrudnienia w tym Przedsiębiorstwie i z czego wynikał fakt nieposiadania przez niego innych dokumentów potwierdzających zatrudnienie w tym okresie.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Organ rentowy, odmawiając ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r., powołał się na okoliczność, że w świadectwie pracy na pieczątce imiennej specjalisty ds. kadr podpisała się w zastępstwie inna osoba.</xText> <xText>Dokonując oceny stanowiska stron w związku ze sporem, który dotyczy możliwości uwzględnienia ubezpieczonemu ww. okresu zatrudnienia, na wstępie przypomnieć należy, że zasady obliczania wysokości emerytury, którą organ rentowy przyznał ubezpieczonemu, określają przepisy <xLexLink xArt="art. 25;art. 26" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 25-26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2023r. poz. 1251)</xIx>, zwanej dalej ustawą emerytalną. W myśl art. 26 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w <xLexLink xArt="art. 173;art. 174;art. 175" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 173-175</xLexLink> oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 40 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.</xText> <xText>Kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości emerytury, o której mowa w art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3).</xText> <xText>W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>okresy składkowe, o których mowa w art. 6;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2).</xText> </xUnit> <xText>Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych <xBRx></xBRx>w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999r. (art. 174 ust. 3). Jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (art. 174 ust. 3b).</xText> <xText>Zgodnie z art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe <xIx>(Dz. U. z 2011r. Nr 237, poz. 1412)</xIx> zwane dalej rozporządzeniem. Zgodnie z brzmieniem § 10 ust. 1 pkt 2, 4 i 5 rozporządzenia zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu i uposażenia, przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń oraz okoliczności niezbędne do ustalenia świadczeń przysługujących z zagranicznych instytucji ubezpieczeniowych, jeżeli umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, tak stanowią. Zgodnie z § 21 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Z kolei jak stanowi § 22 ust. 1 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>legitymacja ubezpieczeniowa;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, <xBRx></xBRx>wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.</xText> </xUnit> <xText>Wymaga jednak zaznaczenia, że w postępowaniu cywilnym w sprawach <xBRx></xBRx>o świadczenia emerytalno-rentowe, sąd nie jest związany takimi ograniczeniami <xBRx></xBRx>w dowodzeniu, jakie odnoszą się do organu rentowego w postępowaniu rentowym <xIx> (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007r., I UK 111/07)</xIx>. Pogląd taki uzasadniony jest tym, że z uwagi na upływ lat ubezpieczeni wnioskujący o przyznanie im prawa do świadczenia emerytalnego lub o jego przeliczenie mogą napotkać pewne trudności w należytym udokumentowaniu nie tylko przebiegu zatrudnienia czy też faktu otrzymywania konkretnych składników wynagrodzeń bądź ich wysokości, lecz również samej okoliczności zatrudnienia w danym zakładzie pracy. Praktyka orzecznicza obrazuje wiele przypadków, w których dostęp ubezpieczonych do pełnych akt osobowych jest problematyczny. Przyczyną tego stanu rzeczy najczęściej jest likwidacja zakładu pracy, w którym ubezpieczony przed laty pracował, zagubienie dokumentacji w związku z krótkim terminem jej obowiązkowej archiwizacji czy przejęcie zakładu pracy przez inny podmiot, a także niestaranne prowadzenie dokumentacji kadrowo-płacowej przez byłego pracodawcę. Ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu okresów składkowych czy też wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny zatem obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże odpowiedzialności za taki stan rzeczy nie można przenosić w całości na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Oznacza to, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksie postępowania cywilnego</xLexLink>, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych <xIx> (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998r. II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007r. I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013r., III AUa 269/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 marca 2006r., III AUa 1096/05)</xIx>.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> nie uwzględnił zatrudnienia <xAnon>A. W.</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka z uwagi na wady formalne świadectwa pracy z 13 maja 1994r. W ocenie Sądu decyzja Zakładu jest błędna, ponieważ poza zakwestionowanym świadectwem pracy, ubezpieczony przedstawił także inne dowody potwierdzające sporny okres zatrudnienia. Organ rentowy każdy z tych dokumentów przeanalizował, z tym że nie dokonał oceny całościowej ich wszystkich. Sąd taką analizę przeprowadził, dodatkowo przesłuchując ubezpieczonego. W wyniku tego stwierdził, że świadectwo pracy wystawione przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka faktycznie zawiera podpis osoby działającej w zastępstwie za osobę, która jest wskazana na pieczątce imiennej. Organ rentowy, uwzględniając tylko tę okoliczność, miał niewątpliwie rację przyjmując, że ubezpieczony w sposób wystarczający i formalnie poprawny nie wykazał zatrudnienia w spornym okresie. Jednak oprócz świadectwa pracy przedstawił również inne dokumenty, w tym zaświadczenie z <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 30 września 1991r. o powierzeniu obowiązków operatora koparki oraz deklaracje PIT-11 za okresy od stycznia do grudnia 1993r. oraz od stycznia do maja 1994r. Na ich podstawie nie można odtworzyć – tak, jak w oparciu o świadectwo pracy – pełnego okresu zatrudnienia. Poza tym PIT-11 faktycznie nie zawiera informacji o okresach nieskładkowych i urlopach bezpłatnych. Dokumenty te jednak, jako wytworzone przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka w trakcie zatrudnienia ubezpieczonego, w tym za ostatni rok jego pracy, potwierdzają fakt, że ubezpieczony w okresach, których one dotyczą, pracował u wskazanego pracodawcy. Zaświadczenie wystawione w dniu 30 sierpnia 1991r. wskazuje na okoliczność, że z całą pewnością w dacie wystawienia tego dokumentu ubezpieczony był zatrudniony w ww. Przedsiębiorstwie. Można z niego wywodzić również, że w momencie jego wystawienia, <xAnon>A. W.</xAnon> już pracował w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka, pracę musiał więc podjąć wcześniej. Okoliczność wykonywania takiej pracy, z tym że w późniejszym czasie, potwierdzają również informacje o dochodach, które wystawił ubezpieczonemu pracodawca za okres styczeń -grudzień 1993r. oraz styczeń - maj 1994r.</xText> <xText>Wymienionych dokumentów, zdaniem Sądu, pominąć nie można. Powołany wcześniej § 22 ust. 1 rozporządzenia, wskazując co może być środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę wymienia świadectwo pracy oraz zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów. Poza tym wskazuje na inny dokument, wymieniając w szczególności legitymację ubezpieczeniową, legitymację służbową, legitymację związku zawodowego, umowę o pracę, <xBRx></xBRx>wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Wobec tego pismo z 30 sierpnia 1991r., jakie otrzymał ubezpieczony od pracodawcy, według wskazanego przepisu, także może być dowodem potwierdzającym zatrudnienie. Dotyczy to również dokumentu PIT-11, gdyż wyliczenie zawarte w § 22 ust. 1 rozporządzenia jest tylko przykładowe, a świadczy o tym użyte w tym przepisie wyrażenie „w szczególności”. Informacji o dochodach za poszczególne lata nie można więc pominąć, szczególnie, że w przypadku ubezpieczonego zachowały się dwa takie dokumenty – za 1993r. i 1994r. Pracodawca <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka potwierdził w nich wynagrodzenia, jakie osiągnął ubezpieczony w okresie styczeń - grudzień 1993r. i styczeń - maj 1994r., a skoro tak, to musiało mieć miejsce zatrudnienie ubezpieczonego w tym czasie.</xText> <xText>Kolejnym dowodem, który był w sprawie istotny, są zeznania ubezpieczonego. <xAnon>A. W.</xAnon> opisał swoje zatrudnienia, wyjaśnił na jakim stanowisku pracował, gdzie świadczył pracę oraz dlaczego nie jest w stanie przedstawić świadków, którzy potwierdzą jego zatrudnienie. Zarazem zwrócił uwagę na śmierć pracodawcy w trakcie trwania stosunku pracy, przejęcie Przedsiębiorstwa przez następcę prawnego i wynikające z tego problemy.</xText> <xText>Sąd uwzględniając ww. dowody, ocenił, że korespondują one z tym na co wskazuje świadectwo pracy. Co prawda, co było już wskazane, zostało ono wadliwie podpisane, ale rozpatrywane łącznie z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym potwierdza fakt zatrudnienia <xAnon>A. W.</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i s-ka od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do wyliczenia emerytury <xAnon>A. W.</xAnon>, poczynając od 17 października 2023r., uwzględnił okres zatrudnienia od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Agnieszka Stachurska

Rafał Kwaśniak

starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

Rafał Kwaśniak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 r. w Warszawie sprawyA. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. o przeliczenie emerytury na skutek odwołaniaA. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. z dnia 21 grudnia 2023 r. znak(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do wyliczenia emeryturyA. W.poczynając od 17 października 2023 r. uwzględnia okres zatrudnienia od 12 sierpnia 1991 r. do 13 maja 1994 r. UZASADNIENIE A. W.w dniu 7 lutego 2024r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 21 grudnia 2023r., znak:(...)zarzucając, że niesłusznie nie zaliczono mu okresu zatrudnienia w(...)(...)(...)i s-ka od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. jedynie dlatego, że na pieczące zakładu pracy podpisała się osoba w zastępstwie. Ubezpieczony zaznaczył, że nie może przedstawić prawidłowo wystawionego świadectwa pracy, ponieważ firma nie istnieje od 1994r. i nie może znaleźć archiwum, w którym przechowywane są dokumenty. Równocześnie nie posiada świadków, którzy mogliby zaświadczyć o jego zatrudnieniu w ww. Przedsiębiorstwie. Wobec tego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i uwzględnienie do wyliczenia emerytury spornego okresu (odwołanie z dnia 7 lutego 2024r., k. 3 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania na podstawieart. 477( 14 §)1k.p.c., a uzasadniając przedstawione stanowisko wskazał, powołując się na art. 116 ust. 1 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, że do wniosku w sprawie przyznania świadczenia powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń oraz ich wysokość, określone w rozporządzeniu przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Następnie organ rentowy, odwołując się do brzmienia § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe, wymienił jakie środki dowodowe mogą potwierdzać okresy zatrudnienia. Równocześnie powołał się na § 27 i § 28 ust. 1 tego samego rozporządzenia, podkreślając, że dowody powinny być dołączone do wniosku w oryginale, a wyjątkiem od tej zasady jest to, że środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczące okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokość wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy. Ubezpieczonemu do stażu pracy organ rentowy nie uwzględnił okresu od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r., kiedy ubezpieczony miał być zatrudniony w(...)(...)(...)i s-ka, ponieważ w świadectwie pracy z dnia 13 maja 1994r. na pieczątce imiennej specjalisty ds. kadr podpisała się inna osoba niż ta, której pieczątka dotyczy (w zastępstwie), a PIT-11 za okresy styczeń – grudzień 1993r. i styczeń – maj 1994r. nie zawierają niezbędnych informacji, w szczególności o okresach nieskładkowych czy urlopach bezpłatnych. Z kolei angaż z 30 sierpnia 1991r. nie potwierdza końca okresu zatrudnienia. Natomiast z potwierdzenia uzyskanego przez organ rentowy wynika, że podmiot zatrudniający ubezpieczonego składał deklaracje bezimienne i to on powinien udzielić wszelkich informacji (odpowiedź na odwołanie z dnia 16 lutego 2024r., k. 4 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: A. W.,ur. (...), w okresie od 28 sierpnia 1978r. do 1 marca 1984r. zatrudniony był wPrzedsiębiorstwie Budownictwa (...)„(...) (...)” wN., gdzie od 15 września 1979r. pracował na stanowisku operatora (świadectwo pracy z 1 marca 1989r. - nienumerowane karty akt kapitałowych).W okresie od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy w(...)(...)(...)i s-ka. Przedsiębiorstwo zajmowało się budową gazociągów i produkcją pieców gazowych.A. W.pracował na stanowisku operatora koparki, przeważnie w delegacji wP., gdzie pracowały łącznie cztery osoby. W związku z tym miał sporadyczny kontakt z pracownikami biura. Prace wykonywał głównie na koparce, jednak jeździł również samochodem marki żuk, którym rozwoził piece. W zimie zajmował się izolowaniem rur. Po śmierci prowadzącego Przedsiębiorstwo, kierowała nim jego małżonka. Wówczas pojawiły się problemy z wypłatami dla pracowników. Ubezpieczony zakończył pracę z dniem 13 maja 1994r. Świadectwo pracy wystawione w tej dacie zostało zaopatrzone w pieczęć zakładu pracy oraz pieczątkę imienną specjalisty ds. kadrT. S., z tym że w zastępstwie za nią podpisała się inna osoba ( świadectwo pracy z 13 maja 1994r., k. 19 a.s., potwierdzenie zmiany stanowiska - uposażenia z dnia 30 sierpnia 1991r., k. 19 a.s., PIT-11 za okres od stycznia do grudnia 1993r. i PIT-11 za okres od stycznia do maja 1994r. wystawiony przez(...).(...)i S-ka, k. 19 a.s., zeznania ubezpieczonego, k. 38 a.s.). W okresie od 24 maja 1994r. do 12 września 1994r.A. W.był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna(zaświadczenie 3 września 2004r. - nienumerowana karta akt kapitałowych). Następnie od 13 września 1994r. do 30 czerwca 2001r. zatrudniony był w(...) sp. z o.o.z siedzibą wW., w wymiarze pełnego etatu, gdzie wykonywał pracę: robotnika transportu, dyspozytora, asystenta kierownika i kierownika(świadectwo pracy z 30 czerwca 2001r. – nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 2 października 2023r.A. W.złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniosek o emeryturę. Decyzją z 3 listopada 2023r., znak:(...)organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 17 października 2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy o emeryturach i rentach z FUS i wyniosła 3.408,20 zł (wniosek o przyznanie emerytury z 2 października 2023r., decyzja z dnia 3 listopada 2023r.- nienumerowane karty akt emerytalnych). W dniu 8 grudnia 2023r.A. W.wniósł o ponowne obliczenie emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego, dołączając do wniosku m.in. dokument potwierdzenia zmiany stanowiska-uposażenia z(...)(...)(...)i s-ka oraz informacje o dochodach (PIT-11) za okres od stycznia do grudnia 1993r. i od stycznia do maja 1994r. (wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego wraz z załącznikami - nienumerowane karty akt emerytalnych). W dniu 20 grudnia 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, znak:(...)-2004, w której nie uwzględnił okresów: od 26 stycznia 1984r. do 1 marca 1984r. z uwagi na przebywanie ubezpieczonego na urlopie bezpłatnym, od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. z uwagi na niespełnienie wymogów formalnych przez dokumenty złożone przez ubezpieczonego oraz od 20 maja 1994r. do 20 maja 1994r., wskazując, że okres zarejestrowania w Urzędzie Pracy bez prawa do pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie jest wymieniony w ustawie jako okres składkowy lub nieskładkowy (decyzja z dnia 20 grudnia 2023r. -nienumerowana karta akt kapitałowych).Następnie w decyzji z 21 grudnia 2023r., znak:(...)organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury ubezpieczonego, uwzględniając kapitał początkowy ponownie wyliczony w decyzji z 20 grudnia 2023r. Wysokość emerytury została ustalona w kwocie 3.530,85 zł. W uzasadnieniu decyzji zostało wskazane, że nie uwzględniono ubezpieczonemu okresu zatrudnienia w(...)(...)(...)i s-ka, ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych (decyzja z dnia 21 grudnia 2023r. - nienumerowane karty akt emerytalnych). Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności. Wprawdzie na świadectwie pracy z 13 maja 1993r., którego ZUS nie uwzględnił do przeliczenia emerytury, podpisała się inna osoba niż ta, której imienna pieczątka znajduje się na dokumencie, ta okoliczność nie czyni jednak tego dokumentu niewiarygodnym i nie odbiera mu mocy dowodowej z powodów, które zostaną omówione w dalszej części. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania ubezpieczonego, którym Sąd dał wiarę, ponieważ są spójne, jasne, a poza tym ich treść odpowiada temu, na co wskazują załączone do akt sprawy dokumenty z okresu zatrudnienia ubezpieczonego w(...)(...)(...)i s-ka. Ponadto zwraca uwagę, że ubezpieczony w obszerny sposób opisał, czym zajmował się w spornym okresie, jakie prace wykonywał podczas zatrudnienia w tym Przedsiębiorstwie i z czego wynikał fakt nieposiadania przez niego innych dokumentów potwierdzających zatrudnienie w tym okresie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Organ rentowy, odmawiając ubezpieczonemu prawa do przeliczenia emerytury z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w(...)(...)(...)i s-ka od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r., powołał się na okoliczność, że w świadectwie pracy na pieczątce imiennej specjalisty ds. kadr podpisała się w zastępstwie inna osoba. Dokonując oceny stanowiska stron w związku ze sporem, który dotyczy możliwości uwzględnienia ubezpieczonemu ww. okresu zatrudnienia, na wstępie przypomnieć należy, że zasady obliczania wysokości emerytury, którą organ rentowy przyznał ubezpieczonemu, określają przepisyart. 25-26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2023r. poz. 1251), zwanej dalej ustawą emerytalną. W myśl art. 26 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego wart. 173-175oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa wart. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185. Kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości emerytury, o której mowa w art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1 okresy składkowe, o których mowa w art. 6; 2 okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5; 3 okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2). Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonychw art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999r. (art. 174 ust. 3). Jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (art. 174 ust. 3b). Zgodnie z art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe(Dz. U. z 2011r. Nr 237, poz. 1412)zwane dalej rozporządzeniem. Zgodnie z brzmieniem § 10 ust. 1 pkt 2, 4 i 5 rozporządzenia zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu i uposażenia, przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń oraz okoliczności niezbędne do ustalenia świadczeń przysługujących z zagranicznych instytucji ubezpieczeniowych, jeżeli umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, tak stanowią. Zgodnie z § 21 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Z kolei jak stanowi § 22 ust. 1 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1 legitymacja ubezpieczeniowa; 2 legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę,wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Wymaga jednak zaznaczenia, że w postępowaniu cywilnym w sprawacho świadczenia emerytalno-rentowe, sąd nie jest związany takimi ograniczeniamiw dowodzeniu, jakie odnoszą się do organu rentowego w postępowaniu rentowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2007r., I UK 111/07). Pogląd taki uzasadniony jest tym, że z uwagi na upływ lat ubezpieczeni wnioskujący o przyznanie im prawa do świadczenia emerytalnego lub o jego przeliczenie mogą napotkać pewne trudności w należytym udokumentowaniu nie tylko przebiegu zatrudnienia czy też faktu otrzymywania konkretnych składników wynagrodzeń bądź ich wysokości, lecz również samej okoliczności zatrudnienia w danym zakładzie pracy. Praktyka orzecznicza obrazuje wiele przypadków, w których dostęp ubezpieczonych do pełnych akt osobowych jest problematyczny. Przyczyną tego stanu rzeczy najczęściej jest likwidacja zakładu pracy, w którym ubezpieczony przed laty pracował, zagubienie dokumentacji w związku z krótkim terminem jej obowiązkowej archiwizacji czy przejęcie zakładu pracy przez inny podmiot, a także niestaranne prowadzenie dokumentacji kadrowo-płacowej przez byłego pracodawcę. Ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu okresów składkowych czy też wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny zatem obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże odpowiedzialności za taki stan rzeczy nie można przenosić w całości na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Oznacza to, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi wkodeksie postępowania cywilnego, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyroki Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1998r. II UKN 440/97 i z 4 lipca 2007r. I UK 36/07, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 30 października 2013r., III AUa 269/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 marca 2006r., III AUa 1096/05). W przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.nie uwzględnił zatrudnieniaA. W.w(...)(...)(...)i s-ka z uwagi na wady formalne świadectwa pracy z 13 maja 1994r. W ocenie Sądu decyzja Zakładu jest błędna, ponieważ poza zakwestionowanym świadectwem pracy, ubezpieczony przedstawił także inne dowody potwierdzające sporny okres zatrudnienia. Organ rentowy każdy z tych dokumentów przeanalizował, z tym że nie dokonał oceny całościowej ich wszystkich. Sąd taką analizę przeprowadził, dodatkowo przesłuchując ubezpieczonego. W wyniku tego stwierdził, że świadectwo pracy wystawione przez(...)(...)(...)i s-ka faktycznie zawiera podpis osoby działającej w zastępstwie za osobę, która jest wskazana na pieczątce imiennej. Organ rentowy, uwzględniając tylko tę okoliczność, miał niewątpliwie rację przyjmując, że ubezpieczony w sposób wystarczający i formalnie poprawny nie wykazał zatrudnienia w spornym okresie. Jednak oprócz świadectwa pracy przedstawił również inne dokumenty, w tym zaświadczenie z(...)z dnia 30 września 1991r. o powierzeniu obowiązków operatora koparki oraz deklaracje PIT-11 za okresy od stycznia do grudnia 1993r. oraz od stycznia do maja 1994r. Na ich podstawie nie można odtworzyć – tak, jak w oparciu o świadectwo pracy – pełnego okresu zatrudnienia. Poza tym PIT-11 faktycznie nie zawiera informacji o okresach nieskładkowych i urlopach bezpłatnych. Dokumenty te jednak, jako wytworzone przez(...)(...)(...)i s-ka w trakcie zatrudnienia ubezpieczonego, w tym za ostatni rok jego pracy, potwierdzają fakt, że ubezpieczony w okresach, których one dotyczą, pracował u wskazanego pracodawcy. Zaświadczenie wystawione w dniu 30 sierpnia 1991r. wskazuje na okoliczność, że z całą pewnością w dacie wystawienia tego dokumentu ubezpieczony był zatrudniony w ww. Przedsiębiorstwie. Można z niego wywodzić również, że w momencie jego wystawienia,A. W.już pracował w(...)(...)(...)i s-ka, pracę musiał więc podjąć wcześniej. Okoliczność wykonywania takiej pracy, z tym że w późniejszym czasie, potwierdzają również informacje o dochodach, które wystawił ubezpieczonemu pracodawca za okres styczeń -grudzień 1993r. oraz styczeń - maj 1994r. Wymienionych dokumentów, zdaniem Sądu, pominąć nie można. Powołany wcześniej § 22 ust. 1 rozporządzenia, wskazując co może być środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę wymienia świadectwo pracy oraz zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów. Poza tym wskazuje na inny dokument, wymieniając w szczególności legitymację ubezpieczeniową, legitymację służbową, legitymację związku zawodowego, umowę o pracę,wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Wobec tego pismo z 30 sierpnia 1991r., jakie otrzymał ubezpieczony od pracodawcy, według wskazanego przepisu, także może być dowodem potwierdzającym zatrudnienie. Dotyczy to również dokumentu PIT-11, gdyż wyliczenie zawarte w § 22 ust. 1 rozporządzenia jest tylko przykładowe, a świadczy o tym użyte w tym przepisie wyrażenie „w szczególności”. Informacji o dochodach za poszczególne lata nie można więc pominąć, szczególnie, że w przypadku ubezpieczonego zachowały się dwa takie dokumenty – za 1993r. i 1994r. Pracodawca(...)(...)(...)i s-ka potwierdził w nich wynagrodzenia, jakie osiągnął ubezpieczony w okresie styczeń - grudzień 1993r. i styczeń - maj 1994r., a skoro tak, to musiało mieć miejsce zatrudnienie ubezpieczonego w tym czasie. Kolejnym dowodem, który był w sprawie istotny, są zeznania ubezpieczonego.A. W.opisał swoje zatrudnienia, wyjaśnił na jakim stanowisku pracował, gdzie świadczył pracę oraz dlaczego nie jest w stanie przedstawić świadków, którzy potwierdzą jego zatrudnienie. Zarazem zwrócił uwagę na śmierć pracodawcy w trakcie trwania stosunku pracy, przejęcie Przedsiębiorstwa przez następcę prawnego i wynikające z tego problemy. Sąd uwzględniając ww. dowody, ocenił, że korespondują one z tym na co wskazuje świadectwo pracy. Co prawda, co było już wskazane, zostało ono wadliwie podpisane, ale rozpatrywane łącznie z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym potwierdza fakt zatrudnieniaA. W.w(...)(...)(...)i s-ka od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r. Wobec powyższego Sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do wyliczenia emeryturyA. W., poczynając od 17 października 2023r., uwzględnił okres zatrudnienia od 12 sierpnia 1991r. do 13 maja 1994r.

15/451000/0003521/U

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_K_000258_2024_Uz_2024-11-27_001

II K 258/24

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2024-12-27 20:30:05.0 CET

2024-12-27 16:09:12.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 258/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski Protokolant: staż. Marta Wnuk przy udziale Prokuratora: Katarzyny Koreckiej - Rożej po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 sierpnia, 25 września 23 października i 13 listopada 2024 roku sprawy D. S. ur. (...) w K. s. L. i Z. z d. P. oskarżonego o to, że: w okresie od 30 października 2015 roku do 26 stycznia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000258" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II K 258/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 27 listopada 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: staż. Marta Wnuk</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale Prokuratora: Katarzyny Koreckiej - Rożej</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 sierpnia, 25 września 23 października i 13 listopada 2024 roku</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>D. S.</xAnon> </xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> s. <xAnon>L.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> z d. <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w okresie od 30 października 2015 roku do 26 stycznia 2017 roku w <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. G.</xAnon> - matką pacjenta <xAnon>M. Ł.</xAnon> w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez <xAnon>R. G.</xAnon> i <xAnon>P. G.</xAnon> skazanych prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 września 2022 roku o sygn. III K 66/22, wykonując zawód lekarza o specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii i udzielając świadczeń medycznych w ramach <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>S.</xAnon> i będąc uprawnionym na podstawie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 14" xIsapId="WDU20111220696" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 122, poz. 696">art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych</xLexLink> (t. j. Dz. U. 2015 . 345 z późn. zm.) oraz zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia <xAnon>umowy o nr (...)</xAnon> do wystawiania dokumentów w postaci recept uprawniających do zakupu środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego z refundacją, działając wbrew zapisom wydanym na podstawie <xLexLink xArt="art. 37;art. 37 ust. 1;art. 37 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111220696" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 122, poz. 696">art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych</xLexLink>, wprowadził w błąd pokrzywdzonego wskazując, że spełnione są przez pacjenta <xAnon>M. Ł.</xAnon> Pesel <xAnon> (...)</xAnon> warunki refundacji i wystawił niżej wskazane recepty na zakup <xAnon> (...)</xAnon> opakowań środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego <xAnon> (...)</xAnon> 0-12 miesięcy proszek dieta dla niemowląt, to jest:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="65"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Lp.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">NUMER_RECEPTY</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">DATA_ZLEC.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">DATA_REALIZACJI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">L_OP.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">REFUND.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">NPWZ</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">SWD_NAZWA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA_NAZWA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">MIASTO</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-10-30</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-05 19:24:31</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 066,24</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-10-30</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-05 19:24:31</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">456,96</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-27</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-30 13:37:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA<xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-27</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-30 17:26:52</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">18</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 741,76</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-27</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-11-30 17:26:52</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-12-28</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-01-12 20:42:52</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2015-12-28</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-01-21 12:47:33</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-01-21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-01-26 17:39:04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">9</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-01-21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-01-26 17:31:14</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-02-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-05 12:13:43</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-02-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-05 12:44:04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">12</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-02-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-05 12:44:04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">13</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-17</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-18 17:26:58</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">152,32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA<xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">14</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-17</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-19 15:36:48</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-17</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-19 15:36:48</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">16</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-17</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-03-19 15:36:48</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 218,56</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">17</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-28 15:05:50</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>M. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">18</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-28 15:06:35</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-28 15:06:35</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 218,56</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA<xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-04-28 15:06:35</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>M. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-25 18:46:32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 894,08</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>L. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-25 18:46:32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">152,32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-25 17:26:37</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">24</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-25 18:33:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>L.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">25</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-25 18:33:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">456,96</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>L.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-25 18:33:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 066,24</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>L.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">27</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-27 09:50:31</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">16</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 437,12</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">28</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-05-27 09:50:31</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">609,28</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-23 16:45:11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">9</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 370,88</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">30</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-23 16:45:11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">456,96</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">31</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-23 16:45:11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 218,56</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-23 16:45:21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">33</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-23 16:45:21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">456,96</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">DOZ <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">34</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-23 16:45:21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 066,24</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">35</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-22 17:07:07</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">36</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-06-22 17:07:44</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">37</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:25:39</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">38</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:25</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">14</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 132,48</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">39</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:25</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:25</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">609,28</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">41</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:53</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">9</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 370,88</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">42</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:53</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 218,56</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">43</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:53</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">152,32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">44</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-07-21 16:03:53</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-05 14:26:53</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">46</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-06 09:01:50</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">47</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-06 09:01:50</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">48</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-08-06 10:44:08</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">49</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-05</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-08 17:40:30</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">50</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-05</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-08 17:48:46</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">51</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-05</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-08 17:48:46</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">52</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-05</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-08 17:35:35</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">53</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-28 16:41:42</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">54</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-28 16:41:42</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">55</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-30 09:00:27</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">56</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-07 12:47:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 523,20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">57</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-07 12:47:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">761,60</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">58</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-09-23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-07 12:47:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">761,60</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">59</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-06</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-08 10:25:59</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">60</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-06</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-08 10:25:59</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 284,80</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">61</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-06</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-08 10:25:59</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">609,28</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">62</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-06</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-08 10:25:59</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">152,32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">63</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-06</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-08 10:46:09</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-24 18:01:05</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">65</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-24 18:01:32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">66</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-24 17:56:52</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">13</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 980,16</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">67</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-21</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-10-24 17:56:52</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1 066,24</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">68</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-07</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-09 16:59:07</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">69</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-07</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-09 16:59:38</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">70</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-07</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-09 17:00:04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 284,80</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">71</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-07</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-09 17:00:04</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">761,60</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">72</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-25</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-30 19:07:29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">73</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-25</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-11-30 19:03:58</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA<xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">74</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-20 17:58:32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">75</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-20 17:59:09</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">76</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-15</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-23 12:06:17</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">77</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-28 14:48:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">78</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-28 14:48:51</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">79</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-28 14:49:23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">80</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-04 17:28:13</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">16</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 437,12</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">81</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-04 17:28:13</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">82</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-04 17:28:13</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">83</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-04 17:28:32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">84</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2016-12-29</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-04 17:51:55</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">85</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-16</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-21 10:08:47</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">86</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-24 18:20:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">16</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 437,12</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">87</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-24 18:20:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">456,96</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">DOZ <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">88</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-24 18:20:10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">152,32</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">89</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-24 18:20:30</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> DOZ APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">90</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-02-07 12:51:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">20</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">3 046,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">91</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-02-07 12:51:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">18</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2 741,76</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">92</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-02-07 12:51:45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">304,64</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">93</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-01-26</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2017-02-01 17:17:50</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">45</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">6 854,40</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) W (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">APTEKA <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Ł. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>wskazując każdorazowo, jako pacjenta wyżej wymienioną, mimo że w chwili wystawienia recept ukończyła ona 18 miesięcy, a zatem z racji wieku nie kwalifikowała się do leczenia refundowanym środkiem <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do ilości znacznie przekraczających możliwości dziennego spożycia ustalonego na 1800 kcl, podczas gdy wykupione środki specjalnego spożycia w oparciu o wystawione recepty wskazywały, iż małoletnia spożywała dziennie około 12 000 kcl, a które to recepty zostały następnie zrealizowane w całości w aptekach na terenie kraju, zgodnie z danymi przedstawionymi w powyższej tabeli, doprowadzając Skarb Państwa reprezentowany przez <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 175 365,12 zł, stanowiącej refundację zakupu leku przy przyjęciu, że spowodowana szkoda stanowi różnicę pomiędzy ogólną wartością leku, to jest kwotą 179 128,32 zł, a kwotą 3763,20 zł czyli poniesioną przez pacjenta,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn 286 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xBx> <xAnon>D. S.</xAnon> </xBx> w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że w okresie od 30 października 2015 roku do 26 stycznia 2017 roku w <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wykonując zawód lekarza o specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii oraz udzielając świadczeń medycznych w ramach SP ZOZ w <xAnon>S.</xAnon> i będąc uprawnionym na podstawie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 14" xIsapId="WDU20111220696" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 122, poz. 696">art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych</xLexLink> (t. j. Dz.U z 2015 poz. 345 z późn. zm.) oraz zawartej z <xAnon>N. (...)</xAnon> <xAnon>umowy o nr (...)</xAnon> do wystawiania dokumentów w postaci recept uprawniających do zakupu środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego z refundacją, działając wbrew zapisom wydanym na podstawie <xLexLink xArt="art. 37;art. 37 ust. 1;art. 37 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111220696" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 122, poz. 696">art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych</xLexLink>, wprowadził w błąd pokrzywdzonego wskazując, że spełnione są przez pacjenta <xAnon>M. Ł.</xAnon> Pesel <xAnon> (...)</xAnon> warunki refundacji i wystawił wskazane w tabeli z zarzutu recepty na zakup <xAnon> (...)</xAnon> opakowań środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego <xAnon> (...)</xAnon> 0-12 miesięcy proszek dieta dla niemowląt, wskazując każdorazowo, jako pacjenta wyżej wymienioną, mimo że w chwili wystawienia recept ukończyła ona 18 miesięcy, a zatem z racji wieku nie kwalifikowała się do leczenia refundowanym środkiem <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do ilości znacznie przekraczających możliwości dziennego spożycia ustalonego na 1800 kcl, podczas gdy wykupione środki specjalnego spożycia w oparciu o wystawione recepty wskazywały, iż małoletnia spożywała dziennie około 12 000 kcl, ułatwiając w ten sposób <xAnon>R. G.</xAnon> (matce ww. pacjentki) i <xAnon>P. G.</xAnon> popełnienie czynu zabronionego polegającego na tym, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zrealizowali oni następnie w całości wskazane recepty w aptekach na terenie kraju, zgodnie z danymi przedstawionymi w powyższej tabeli, doprowadzając przez to Skarb Państwa reprezentowany przez <xAnon>N. (...)</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 175 365,12 zł, stanowiącej refundację zakupu leku przy przyjęciu, że spowodowana szkoda stanowi różnicę pomiędzy ogólną wartością leku, to jest kwotą 179 128,32 zł, a kwotą 3763,20 zł czyli poniesioną przez pacjenta, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 19 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 kk</xLexLink> wymierza <xBx> <xAnon>D. S.</xAnon> </xBx> karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 i 2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza <xBx><xAnon>D. S.</xAnon></xBx> na okres 1 (jednego) roku próby;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1 kk</xLexLink> zobowiązuje <xBx><xAnon>D. S.</xAnon> </xBx>do informowania kuratora o przebiegu okresu próby poprzez składanie co 6 (sześć) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku pisemnych sprawozdań odnośnie jego wykonania oraz przestrzegania porządku prawnego, a zwłaszcza o wszelkich ewentualnych naruszeniach prawa lub toczących się przeciwko oskarżonemu postępowaniach karnych, karnoskarbowych lub w sprawach o wykroczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej grzywny okres zatrzymania od 26 kwietnia (godz. 06:02) do dnia 27 kwietnia (godz. 15:44) 2022 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>wymierza <xAnon>D. S.</xAnon> opłatę w kwocie 5180 (pięciu tysięcy stu osiemdziesięciu) złotych oraz zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bartłomiej Niedzielski

Ewa Grabarz

staż. Marta Wnuk

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 258/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski Protokolant: staż. Marta Wnuk przy udziale Prokuratora: Katarzyny Koreckiej - Rożej po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 sierpnia, 25 września 23 października i 13 listopada 2024 roku sprawyD. S.ur. (...)wK.s.L.iZ.z d.P. oskarżonego o to, że: w okresie od 30 października 2015 roku do 26 stycznia 2017 roku wS., woj.(...), działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu zR. G.- matką pacjentaM. Ł.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przezR. G.iP. G.skazanych prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 września 2022 roku o sygn. III K 66/22, wykonując zawód lekarza o specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii i udzielając świadczeń medycznych w ramach(...)wS.i będąc uprawnionym na podstawieart. 2 pkt 14 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych(t. j. Dz. U. 2015 . 345 z późn. zm.) oraz zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowiaumowy o nr (...)do wystawiania dokumentów w postaci recept uprawniających do zakupu środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego z refundacją, działając wbrew zapisom wydanym na podstawieart. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, wprowadził w błąd pokrzywdzonego wskazując, że spełnione są przez pacjentaM. Ł.Pesel(...)warunki refundacji i wystawił niżej wskazane recepty na zakup(...)opakowań środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego(...)0-12 miesięcy proszek dieta dla niemowląt, to jest: Lp. NUMER_RECEPTY DATA_ZLEC. DATA_REALIZACJI L_OP. REFUND. NPWZ SWD_NAZWA APTEKA_NAZWA MIASTO 1 (...) 2015-10-30 2015-11-05 19:24:31 7 1 066,24 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 2 (...) 2015-10-30 2015-11-05 19:24:31 3 456,96 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 3 (...) 2015-11-27 2015-11-30 13:37:45 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 4 (...) 2015-11-27 2015-11-30 17:26:52 18 2 741,76 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 5 (...) 2015-11-27 2015-11-30 17:26:52 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 6 (...) 2015-12-28 2016-01-12 20:42:52 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 7 (...) 2015-12-28 2016-01-21 12:47:33 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 8 (...) 2016-01-21 2016-01-26 17:39:04 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 9 (...) 2016-01-21 2016-01-26 17:31:14 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 10 (...) 2016-02-26 2016-03-05 12:13:43 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 11 (...) 2016-02-26 2016-03-05 12:44:04 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 12 (...) 2016-02-26 2016-03-05 12:44:04 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 13 (...) 2016-03-17 2016-03-18 17:26:58 1 152,32 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 14 (...) 2016-03-17 2016-03-19 15:36:48 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 15 (...) 2016-03-17 2016-03-19 15:36:48 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 16 (...) 2016-03-17 2016-03-19 15:36:48 8 1 218,56 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 17 (...) 2016-04-22 2016-04-28 15:05:50 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) M. (...) 18 (...) 2016-04-22 2016-04-28 15:06:35 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA(...) M. (...) 19 (...) 2016-04-22 2016-04-28 15:06:35 8 1 218,56 (...) (...) W (...) APTEKA(...) M. (...) 20 (...) 2016-04-22 2016-04-28 15:06:35 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) M. (...) 21 (...) 2016-05-20 2016-05-25 18:46:32 19 2 894,08 (...) (...) W (...) (...) L. (...) 22 (...) 2016-05-20 2016-05-25 18:46:32 1 152,32 (...) (...) W (...) (...) (...) 23 (...) 2016-05-20 2016-05-25 17:26:37 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 24 (...) 2016-05-20 2016-05-25 18:33:10 10 1 523,20 (...) (...) W (...) (...) L. 25 (...) 2016-05-20 2016-05-25 18:33:10 3 456,96 (...) (...) W (...) (...) L. 26 (...) 2016-05-20 2016-05-25 18:33:10 7 1 066,24 (...) (...) W (...) (...) L. 27 (...) 2016-05-20 2016-05-27 09:50:31 16 2 437,12 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 28 (...) 2016-05-20 2016-05-27 09:50:31 4 609,28 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 29 (...) 2016-06-20 2016-06-23 16:45:11 9 1 370,88 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 30 (...) 2016-06-20 2016-06-23 16:45:11 3 456,96 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 31 (...) 2016-06-20 2016-06-23 16:45:11 8 1 218,56 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 32 (...) 2016-06-20 2016-06-23 16:45:21 10 1 523,20 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 33 (...) 2016-06-20 2016-06-23 16:45:21 3 456,96 (...) (...) W (...) DOZ(...) Ł. (...) 34 (...) 2016-06-20 2016-06-23 16:45:21 7 1 066,24 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. 35 (...) 2016-06-20 2016-06-22 17:07:07 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 36 (...) 2016-06-20 2016-06-22 17:07:44 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 37 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:25:39 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 38 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:25 14 2 132,48 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 39 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:25 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 40 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:25 4 609,28 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 41 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:53 9 1 370,88 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 42 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:53 8 1 218,56 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 43 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:53 1 152,32 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 44 (...) 2016-07-15 2016-07-21 16:03:53 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 45 (...) 2016-08-04 2016-08-05 14:26:53 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 46 (...) 2016-08-04 2016-08-06 09:01:50 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 47 (...) 2016-08-04 2016-08-06 09:01:50 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 48 (...) 2016-08-04 2016-08-06 10:44:08 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 49 (...) 2016-09-05 2016-09-08 17:40:30 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 50 (...) 2016-09-05 2016-09-08 17:48:46 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 51 (...) 2016-09-05 2016-09-08 17:48:46 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 52 (...) 2016-09-05 2016-09-08 17:35:35 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 53 (...) 2016-09-23 2016-09-28 16:41:42 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. 54 (...) 2016-09-23 2016-09-28 16:41:42 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 55 (...) 2016-09-23 2016-09-30 09:00:27 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 56 (...) 2016-09-23 2016-10-07 12:47:45 10 1 523,20 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 57 (...) 2016-09-23 2016-10-07 12:47:45 5 761,60 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 58 (...) 2016-09-23 2016-10-07 12:47:45 5 761,60 (...) (...) W (...) APTEKA Ł. (...) 59 (...) 2016-10-06 2016-10-08 10:25:59 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 60 (...) 2016-10-06 2016-10-08 10:25:59 15 2 284,80 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. 61 (...) 2016-10-06 2016-10-08 10:25:59 4 609,28 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 62 (...) 2016-10-06 2016-10-08 10:25:59 1 152,32 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 63 (...) 2016-10-06 2016-10-08 10:46:09 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 64 (...) 2016-10-21 2016-10-24 18:01:05 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 65 (...) 2016-10-21 2016-10-24 18:01:32 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 66 (...) 2016-10-21 2016-10-24 17:56:52 13 1 980,16 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 67 (...) 2016-10-21 2016-10-24 17:56:52 7 1 066,24 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 68 (...) 2016-11-07 2016-11-09 16:59:07 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 69 (...) 2016-11-07 2016-11-09 16:59:38 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 70 (...) 2016-11-07 2016-11-09 17:00:04 15 2 284,80 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 71 (...) 2016-11-07 2016-11-09 17:00:04 5 761,60 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 72 (...) 2016-11-25 2016-11-30 19:07:29 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 73 (...) 2016-11-25 2016-11-30 19:03:58 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 74 (...) 2016-12-15 2016-12-20 17:58:32 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 75 (...) 2016-12-15 2016-12-20 17:59:09 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 76 (...) 2016-12-15 2016-12-23 12:06:17 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 77 (...) 2016-12-22 2016-12-28 14:48:10 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 78 (...) 2016-12-22 2016-12-28 14:48:51 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 79 (...) 2016-12-22 2016-12-28 14:49:23 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 80 (...) 2016-12-29 2017-01-04 17:28:13 16 2 437,12 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 81 (...) 2016-12-29 2017-01-04 17:28:13 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 82 (...) 2016-12-29 2017-01-04 17:28:13 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 83 (...) 2016-12-29 2017-01-04 17:28:32 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 84 (...) 2016-12-29 2017-01-04 17:51:55 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 85 (...) 2017-01-16 2017-01-21 10:08:47 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 86 (...) 2017-01-19 2017-01-24 18:20:10 16 2 437,12 (...) (...) W (...) DOZ(...) Ł. (...) 87 (...) 2017-01-19 2017-01-24 18:20:10 3 456,96 (...) (...) W (...) DOZ(...) Ł. (...) 88 (...) 2017-01-19 2017-01-24 18:20:10 1 152,32 (...) (...) W (...) DOZ(...) Ł. (...) 89 (...) 2017-01-19 2017-01-24 18:20:30 20 3 046,40 (...) (...) W (...) DOZ APTEKA(...) Ł. (...) 90 (...) 2017-01-26 2017-02-07 12:51:45 20 3 046,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 91 (...) 2017-01-26 2017-02-07 12:51:45 18 2 741,76 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 92 (...) 2017-01-26 2017-02-07 12:51:45 2 304,64 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) 93 (...) 2017-01-26 2017-02-01 17:17:50 45 6 854,40 (...) (...) W (...) APTEKA(...) Ł. (...) wskazując każdorazowo, jako pacjenta wyżej wymienioną, mimo że w chwili wystawienia recept ukończyła ona 18 miesięcy, a zatem z racji wieku nie kwalifikowała się do leczenia refundowanym środkiem(...)oraz co do ilości znacznie przekraczających możliwości dziennego spożycia ustalonego na 1800 kcl, podczas gdy wykupione środki specjalnego spożycia w oparciu o wystawione recepty wskazywały, iż małoletnia spożywała dziennie około 12 000 kcl, a które to recepty zostały następnie zrealizowane w całości w aptekach na terenie kraju, zgodnie z danymi przedstawionymi w powyższej tabeli, doprowadzając Skarb Państwa reprezentowany przezN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 175 365,12 zł, stanowiącej refundację zakupu leku przy przyjęciu, że spowodowana szkoda stanowi różnicę pomiędzy ogólną wartością leku, to jest kwotą 179 128,32 zł, a kwotą 3763,20 zł czyli poniesioną przez pacjenta, tj. o czyn 286§ 1 kkw zw. zart. 12 § 1 kk 1 uznaje oskarżonego D. S. w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że w okresie od 30 października 2015 roku do 26 stycznia 2017 roku wS., woj.(...), działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wykonując zawód lekarza o specjalizacji z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii oraz udzielając świadczeń medycznych w ramach SP ZOZ wS.i będąc uprawnionym na podstawieart. 2 pkt 14 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych(t. j. Dz.U z 2015 poz. 345 z późn. zm.) oraz zawartej zN. (...) umowy o nr (...)do wystawiania dokumentów w postaci recept uprawniających do zakupu środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego z refundacją, działając wbrew zapisom wydanym na podstawieart. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, wprowadził w błąd pokrzywdzonego wskazując, że spełnione są przez pacjentaM. Ł.Pesel(...)warunki refundacji i wystawił wskazane w tabeli z zarzutu recepty na zakup(...)opakowań środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego(...)0-12 miesięcy proszek dieta dla niemowląt, wskazując każdorazowo, jako pacjenta wyżej wymienioną, mimo że w chwili wystawienia recept ukończyła ona 18 miesięcy, a zatem z racji wieku nie kwalifikowała się do leczenia refundowanym środkiem(...)oraz co do ilości znacznie przekraczających możliwości dziennego spożycia ustalonego na 1800 kcl, podczas gdy wykupione środki specjalnego spożycia w oparciu o wystawione recepty wskazywały, iż małoletnia spożywała dziennie około 12 000 kcl, ułatwiając w ten sposóbR. G.(matce ww. pacjentki) iP. G.popełnienie czynu zabronionego polegającego na tym, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zrealizowali oni następnie w całości wskazane recepty w aptekach na terenie kraju, zgodnie z danymi przedstawionymi w powyższej tabeli, doprowadzając przez to Skarb Państwa reprezentowany przezN. (...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 175 365,12 zł, stanowiącej refundację zakupu leku przy przyjęciu, że spowodowana szkoda stanowi różnicę pomiędzy ogólną wartością leku, to jest kwotą 179 128,32 zł, a kwotą 3763,20 zł czyli poniesioną przez pacjenta, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 18 § 3 kkw zw. zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 12 § 1 kkiart. 4 § 1 kki za to na podstawieart. 19 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kkiart. 33 § 2 kkwymierza D. S. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych; 2 na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkorazart. 70 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszaD. S.na okres 1 (jednego) roku próby; 3 na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 kkzobowiązujeD. S.do informowania kuratora o przebiegu okresu próby poprzez składanie co 6 (sześć) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku pisemnych sprawozdań odnośnie jego wykonania oraz przestrzegania porządku prawnego, a zwłaszcza o wszelkich ewentualnych naruszeniach prawa lub toczących się przeciwko oskarżonemu postępowaniach karnych, karnoskarbowych lub w sprawach o wykroczenia; 4 na podstawieart. 63 § 1 kkzalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej grzywny okres zatrzymania od 26 kwietnia (godz. 06:02) do dnia 27 kwietnia (godz. 15:44) 2022 roku; 5 wymierzaD. S.opłatę w kwocie 5180 (pięciu tysięcy stu osiemdziesięciu) złotych oraz zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_000583_2024_Uz_2024-11-27_001

II K 583/24

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:13.0 CET

2025-01-13 10:24:13.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 583/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski Protokolant: staż. Marta Wnuk przy udziale Prokuratora: ------------------- po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku sprawy A. G. ur. (...) w Z. s. M. i W. z d. (...) oskarżonego o to, że: w dniu 21 maja 2024 roku około godz. 10:00 na drodze wojewódzkiej (...) w miejscowości K. (...) gm. S.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000583" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt II K 583/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 27 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski</xText> <xText>Protokolant: staż. Marta Wnuk</xText> <xText>przy udziale Prokuratora: -------------------</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>A. G.</xAnon> </xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> s. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z d. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 21 maja 2024 roku około godz. 10:00 na drodze wojewódzkiej<xAnon>(...)</xAnon>w miejscowości <xAnon>K. (...)</xAnon> gm. <xAnon>S.</xAnon> woj. <xAnon> (...)</xAnon>, prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym samochód dostawczy - holownik marki <xAnon>M.</xAnon> o nr rej. <xAnon>(...)</xAnon>, czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu o sygn. akt II K 937/22 obowiązującego od dnia 22 listopada 2022 roku do 22 listopada 2024 roku oraz nie dostosował się do decyzji właściwego organu Starosty <xAnon>(...)</xAnon> nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 24 stycznia 2023 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi,</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>tj. o przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xBx> <xAnon>A. G.</xAnon> </xBx>za winnego tego, że w dniu 21 maja 2024 roku około godz. 10:00 w <xAnon>K. (...)</xAnon>(gm. <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>) na drodze wojewódzkiej <xAnon>(...)</xAnon> prowadził na drodze publicznej samochód ciężarowy – <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> o nr rej. <xAnon>(...)</xAnon> i w ten sposób nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 14 listopada 2022 roku sygn. akt II K 937/22 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz do Decyzji Starosty <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 sierpnia 2015 roku <xAnon>(...)</xAnon> o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii BC prawa jazdy, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 i 2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza <xBx><xAnon>A. G.</xAnon></xBx> na okres 2 (dwóch) lat próby;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1 a;art. 42 § 1 a pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 1a pkt 2 kk</xLexLink> orzeka wobec <xBx><xAnon>A. G.</xAnon> </xBx>zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 kk</xLexLink> orzeka od <xBx><xAnon>A. G.</xAnon> </xBx>na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>wymierza <xAnon>A. G.</xAnon> opłatę w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bartłomiej Niedzielski

Ewa Grabarz

staż. Marta Wnuk

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 583/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski Protokolant: staż. Marta Wnuk przy udziale Prokuratora: ------------------- po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku sprawyA. G.ur. (...)wZ.s.M.iW.z d.(...) oskarżonego o to, że: w dniu 21 maja 2024 roku około godz. 10:00 na drodze wojewódzkiej(...)w miejscowościK. (...)gm.S.woj.(...), prowadził po drodze publicznej w ruchu lądowym samochód dostawczy - holownik markiM.o nr rej.(...), czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu o sygn. akt II K 937/22 obowiązującego od dnia 22 listopada 2022 roku do 22 listopada 2024 roku oraz nie dostosował się do decyzji właściwego organu Starosty(...)nr(...)z dnia 24 stycznia 2023 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi, tj. o przestępstwo określone wart. 244 kkw zb. zart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kk 1 uznaje oskarżonego A. G.za winnego tego, że w dniu 21 maja 2024 roku około godz. 10:00 wK. (...)(gm.S., woj.(...)) na drodze wojewódzkiej(...)prowadził na drodze publicznej samochód ciężarowy –(...)M.o nr rej.(...)i w ten sposób nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 14 listopada 2022 roku sygn. akt II K 937/22 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz do Decyzji Starosty(...)z dnia 7 sierpnia 2015 roku(...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii BC prawa jazdy, tj. czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 244 kkiart. 180a kkw zw. zart. 11 § 2 kki za to na podstawieart. 244 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; 2 na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkorazart. 70 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszaA. G.na okres 2 (dwóch) lat próby; 3 na podstawieart. 42 § 1a pkt 2 kkorzeka wobecA. G.zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat; 4 na podstawieart. 43a § 2 kkorzeka odA. G.na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) złotych; 5 wymierzaA. G.opłatę w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych i zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

154505300001006_II_K_000488_2023_Uz_2024-11-27_001

II K 488/23

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2024-12-10 18:00:04.0 CET

2024-12-10 13:32:41.0 CET

15450530

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 488/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Łukasz Zioła Protokolant: Aneta Cegiełka, Tomasz Figat przy udziale prokuratora Wojciecha Sitka po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 czerwca 2024 roku oraz 18 listopada 2024 roku w W. sprawy przeciwko: 1 J. P. synowi M. i C. z domu C. urodzonemu (...) w B. oskarżonemu o to, że: w okresie od 2 październ

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elżbieta Piotrowska" xPublisher="elzbieta.piotrowska" xEditorFullName="Elżbieta Piotrowska" xEditor="elzbieta.piotrowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/450530/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000488" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt II K 488/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 27 listopada 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Łukasz Zioła</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: Aneta Cegiełka, Tomasz Figat</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale prokuratora Wojciecha Sitka</xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 czerwca 2024 roku oraz 18 listopada 2024 roku w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>sprawy przeciwko: </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx><xAnon>J. P.</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xText>synowi <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon> z domu <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText><xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>oskarżonemu o to, że:</xText> <xText>w okresie od 2 października 2020 r. do 7 stycznia 2023 r. w wielu miejscach na terenie kraju, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, wbrew postanowieniom zawartym w <xLexLink xArt="art. 13(1)" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 13<xSUPx>1</xSUPx> ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink>, prowadził reklamę napojów alkoholowych w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>T. C.</xAnon> i <xAnon>J. W.</xAnon>, za pośrednictwem zarejestrowanych w <xAnon> serwisie (...)</xAnon> profili: <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>T. C.</xAnon> za pośrednictwem zarejestrowanych w <xAnon> serwisie (...)</xAnon> profili: <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45 <xSUPx>2 </xSUPx> ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx><xAnon>J. W.</xAnon></xBx></xText> </xUnit> <xText>synowi <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText><xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>oskarżonemu o to, że:</xText> <xText>w okresie od 21 kwietnia 2021 r. do 7 stycznia 2023 r. w wielu miejscach na terenie kraju, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. P.</xAnon> i <xAnon>T. C.</xAnon>, wbrew postanowieniom zawartym w <xLexLink xArt="art. 13(1)" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 13<xSUPx>( 1)</xSUPx> ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink>, prowadził reklamę napojów alkoholowych w ten sposób, że za pośrednictwem zarejestrowanych w <xAnon> serwisie (...)</xAnon> profili: <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45 <xSUPx>2 </xSUPx> ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx><xAnon>T. C.</xAnon></xBx></xText> </xUnit> <xText>synowi <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>G.</xAnon> z domu <xAnon>D.</xAnon></xText> <xText><xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>oskarżonemu o to, że:</xText> <xText>w okresie od 24 listopada 2020 r. do 7 stycznia 2023 r. w wielu miejscach na terenie kraju, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, wbrew postanowieniom zawartym w <xLexLink xArt="art. 13(1)" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 13<xSUPx>1</xSUPx> ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink>, prowadził reklamę napojów alkoholowych w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. P.</xAnon> i <xAnon>J. W.</xAnon>, za pośrednictwem zarejestrowanych w <xAnon> serwisie (...)</xAnon> profili: <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. P.</xAnon> za pośrednictwem zarejestrowanych w <xAnon> serwisie (...)</xAnon> profili: <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45 <xSUPx>2</xSUPx> ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>J. P.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45<xSUPx>2 </xSUPx>ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45<xSUPx>2 </xSUPx>ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> wymierza mu karę grzywny w wysokości 450 000 zł (czterystu pięćdziesięciu tysięcy złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>J. W.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45<xSUPx>2 </xSUPx>ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45<xSUPx>2 </xSUPx>ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 000 zł (czterystu tysięcy złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>T. C.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45<xSUPx>2 </xSUPx>ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 45(2);art. 45(2) ust. 1" xIsapId="WDU19820350230" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 35, poz. 230">art. 45<xSUPx>2 </xSUPx>ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi</xLexLink> wymierza mu karę grzywny w wysokości 350 000 zł (trzystu pięćdziesięciu tysięcy złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xBx><xAnon>J. P.</xAnon></xBx> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 46 017,26 zł (czterdziestu sześciu tysięcy siedemnastu złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 45 000 zł (czterdziestu pięciu tysięcy złotych) tytułem opłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xBx><xAnon>J. W.</xAnon></xBx> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 41 017,26 zł (czterdziestu jeden tysięcy siedemnastu złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 40 000 zł (czterdziestu tysięcy złotych) tytułem opłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xBx><xAnon>T. C.</xAnon></xBx> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 36 017,26 zł (trzydziestu sześciu tysięcy siedemnastu złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 35 000 zł (trzydziestu pięciu tysięcy złotych) tytułem opłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">sędzia Łukasz Zioła</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Łukasz Zioła

Elżbieta Piotrowska

Aneta Cegiełka, Tomasz Figat

Elżbieta Piotrowska

Sygn. akt II K 488/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Łukasz Zioła Protokolant: Aneta Cegiełka, Tomasz Figat przy udziale prokuratora Wojciecha Sitka po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 czerwca 2024 roku oraz 18 listopada 2024 roku wW. sprawy przeciwko: 1 J. P. synowiM.iC.z domuC. urodzonemu (...)wB. oskarżonemu o to, że: w okresie od 2 października 2020 r. do 7 stycznia 2023 r. w wielu miejscach na terenie kraju, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, wbrew postanowieniom zawartym wart. 131ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, prowadził reklamę napojów alkoholowych w ten sposób, że: a działając wspólnie i w porozumieniu zT. C.iJ. W., za pośrednictwem zarejestrowanych wserwisie (...)profili:(...),(...),(...)publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych: ⚫ (...) (...) b działając wspólnie i w porozumieniu zT. C.za pośrednictwem zarejestrowanych wserwisie (...)profili:(...),(...), publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych: ⚫ (...) (...) (...) (...) (...) (...) (...) tj. o czyn zart. 45 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiw zw. zart. 12 § 1 k.k. 2 J. W. synowiB.iM.z domuW. urodzonemu (...)wK. oskarżonemu o to, że: w okresie od 21 kwietnia 2021 r. do 7 stycznia 2023 r. w wielu miejscach na terenie kraju, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, działając wspólnie i w porozumieniu zJ. P.iT. C., wbrew postanowieniom zawartym wart. 13( 1)ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, prowadził reklamę napojów alkoholowych w ten sposób, że za pośrednictwem zarejestrowanych wserwisie (...)profili:(...),(...),(...)publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych ⚫ (...) (...) tj. o czyn zart. 45 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiw zw. zart. 12 § 1 k.k. 3 T. C. synowiR.iG.z domuD. urodzonemu (...)weW. oskarżonemu o to, że: w okresie od 24 listopada 2020 r. do 7 stycznia 2023 r. w wielu miejscach na terenie kraju, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, wbrew postanowieniom zawartym wart. 131ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, prowadził reklamę napojów alkoholowych w ten sposób, że: a działając wspólnie i w porozumieniu zJ. P.iJ. W., za pośrednictwem zarejestrowanych wserwisie (...)profili:(...),(...),(...)publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych: ⚫ (...) (...) b działając wspólnie i w porozumieniu zJ. P.za pośrednictwem zarejestrowanych wserwisie (...)profili:(...),(...), publicznie rozpowszechniał znaki towarowe oraz związane z nimi symbole graficzne następujących napojów alkoholowych: ⚫ (...) (...) (...) (...) (...) (...) (...) tj. o czyn zart. 45 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiw zw. zart. 12 § 1 k.k. orzeka: I oskarżonegoJ. P.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 452ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiw zw. zart. 12 § 1 kkskazuje go, zaś na podstawieart. 452ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiwymierza mu karę grzywny w wysokości 450 000 zł (czterystu pięćdziesięciu tysięcy złotych); II oskarżonegoJ. W.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 452ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiw zw. zart. 12 § 1 kkskazuje go, zaś na podstawieart. 452ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiwymierza mu karę grzywny w wysokości 400 000 zł (czterystu tysięcy złotych); III oskarżonegoT. C.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawieart. 452ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiw zw. zart. 12 § 1 kkskazuje go, zaś na podstawieart. 452ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowiwymierza mu karę grzywny w wysokości 350 000 zł (trzystu pięćdziesięciu tysięcy złotych); IV zasądza od oskarżonegoJ. P.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 46 017,26 zł (czterdziestu sześciu tysięcy siedemnastu złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 45 000 zł (czterdziestu pięciu tysięcy złotych) tytułem opłaty; V zasądza od oskarżonegoJ. W.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 41 017,26 zł (czterdziestu jeden tysięcy siedemnastu złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 40 000 zł (czterdziestu tysięcy złotych) tytułem opłaty; VI zasądza od oskarżonegoT. C.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 36 017,26 zł (trzydziestu sześciu tysięcy siedemnastu złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem kosztów procesu, w tym 35 000 zł (trzydziestu pięciu tysięcy złotych) tytułem opłaty. sędzia Łukasz Zioła

15/450530/0001006/K

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

II Wydział Karny

151020100000503_I_C_000062_2024_Uz_2024-12-23_001

I C 62/24

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:35.0 CET

2025-01-07 13:48:16.0 CET

15102010

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 62/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sylwia Piasecka Protokolant: sekretarz sądowy Malwina Milkowska po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa M. S. przeciwko K. K. (1) , M. K. o przywrócenie stanu zgodnego z prawem oddala powództwo. Sygn. akt I C 62/24 UZASADNIENIE Powód – M. S. , reprezentowany przez profesjonalnego

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ilona Szczepańska" xPublisher="ilona.szczepanska" xEditorFullName="Ilona Szczepańska" xEditor="ilona.szczepanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/102010/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000062" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 62/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 27 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="193"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="518"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia Sylwia Piasecka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sekretarz sądowy Malwina Milkowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2024 roku w Człuchowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy</xText> <xText>z powództwa <xIx><xAnon>M. S.</xAnon></xIx></xText> <xText>przeciwko <xIx><xAnon>K. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon></xIx></xText> <xText><xIx>o przywrócenie stanu zgodnego z prawem</xIx></xText> <xText xALIGNx="center">oddala powództwo.</xText> <xText>Sygn. akt I C 62/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód – <xAnon>M. S.</xAnon>, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł pozew przeciwko pozwanym – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> o nakazanie pozwanym przywrócenie stanu zgodnego z prawem i zaniechanie naruszeń poprzez zdemontowanie ogrodzenia dzielącego nieruchomość stanowiącą <xAnon>działkę numer (...)</xAnon> obręb <xAnon>P.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon> i zakazanie pozwanym wyprowadzanie kur na terenie w/w nieruchomości oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że jest właścicielem w udziale wynoszącym ½ przedmiotowej nieruchomości i w takim samym udziale współwłaścicielami są pozwani, na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej. Na terenie tej działki posadowione są budynki gospodarcze. Powód podkreślił, że pomiędzy stronami nie toczyło się ani nie toczy postępowanie o ustalenie sposobu korzystania z nieruchomości, nie były także wydzielane części terenu do wyłącznego korzystania przez którąkolwiek ze stron.</xText> <xText>Powód podniósł, że pozwani w ostatnim czasie zamontowali na terenie nieruchomości ogrodzenie, dzieląc tym samym nieruchomość i oddzielając jej część tak, aby na ogrodzonym terenie wyprowadzać hodowane przez nich kury. Powód nie był informowany o zamiarze montażu przez pozwanych ogrodzenia i nie wyrażał zgody na jego posadowienie. Zaznaczył nadto, że wszelkie prace w tym zakresie odbyły się bez wiedzy i zgody powoda, a o istniejącym ogrodzeniu dowiedział się już po jego zamontowaniu. Powoduje to, że obecny stan rzeczy uniemożliwia powodowi swobodne poruszanie się po terenie nieruchomości oraz dostęp do stodoły i budynku gospodarczego, znajdującego się na ogrodzonym przez pozwanych terenie. W sytuacji gdyby powód chciał na własną rękę zdjąć ogrodzenia i podjechać pojazdem do budynków gospodarczych, przejechałby kury znajdujące się na terenie odgrodzonym przez pozwanych. Powód podkreślił również, że bezpośrednio przy spornej działce znajduje się nieruchomość, stanowiąca wyłączną własność pozwanych, na której pozwani mogliby wyprowadzać kury bez ingerencji w prawa powoda jako współwłaściciela. Powód wskazał także, że pozostaje współwłaścicielem w takim samym, jak pozwani udziale, dlatego też powinien mieć zapewniony dostęp do całości nieruchomości, tym bardziej, że strony nie ustalały sposobu korzystania z nieruchomości. Natomiast działania pozwanych są całkowicie jednostronne i całkowicie pomijające interes powoda jako współwłaściciela nieruchomości.</xText> <xText>W związku z powyższym, powód pismem z dnia 2 października 2023 roku wezwał pozwanych do demontażu ogrodzenia. Po wymianie korespondencji pomiędzy pełnomocnikami stron, pozwani nie zdemontowali ogrodzenia i nie usunęli istniejącego stanu rzeczy.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwani – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazali, że roszczenie wskazane w pkt 1 pozwu co do zasady zostało wykonane przed skierowaniem sprawy na drogę sądową, w zakresie posadowienia płotu zainstalowanego na nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, albowiem płot został w większości rozebrany oraz częściowo przeniesiony i posadowiony w taki sposób, aby powód miał możliwość swobodnego wjazdu na nieruchomość – mimo że taką możliwość miał również wcześniej, tylko musiałby skorzystać z bramy – bez narażenia siebie na ryzyko bezpośredniego kontaktu z kurami, które hodują. Pozwani zaznaczyli, że kury hodują od wielu lat na przedmiotowej nieruchomości, przy czym stan taki istnieje od kilkudziesięciu lat i był usankcjonowany przez dotychczasowych właścicieli, albowiem powód jest następcą prawnym poprzedniego właściciela. Natomiast problemy z ustaleniem sposobu korzystania z nieruchomości stron pojawiły się dopiero w momencie, kiedy pozwani odmówili zakupu udziału w nieruchomości należącego do powoda za proponowaną przez niego cenę, która dla pozwanych była za wysoka i nie do uzyskania na wolnym rynku w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Pozwani zaznaczyli nadto, że powód ma nieskrępowany i nieograniczony dostęp do całej nieruchomości. Zarówno obecni, jak i poprzedni właściciele od kilkudziesięciu lat respektują sposób korzystania z zabudowań posadowionych na nieruchomości, na które składają się stodoła i budynek gospodarczy – każda ze stron korzysta ze swojej części. Ponadto od wielu lat, to pozwani inwestują środki pieniężne na utrzymanie należytego stanu technicznego całej nieruchomości, zarówno ziemi, jak i zabudowań. Podkreślili również, że działka stron ma charakter rolny i użytkowanie jej przez pozwanych, którzy wypasają na jej części kury, wpisuje się w normlany sposób korzystania z nieruchomości do takich celów przeznaczonej, który to sposób od dziesięcioleci nie ulegał zmianie.</xText> <xText>Pozwani podnieśli, że ostatecznie po wymianie korespondencji, uszanowali wolę powoda i w okresie między Świętami Bożego Narodzenia w 2023 roku a 1 stycznia 2024 roku, zdemontowali większość posadowionego ogrodzenia, tak aby powód mógł wjeżdżać na nieruchomość bez otwierania bramy. Jednocześnie zaprzeczyli aby obecny stan uniemożliwiał powodowi swobodne poruszanie się po terenie nieruchomości oraz dostęp do stodoły i budynku gospodarczego.</xText> <xText>Pismem z dnia 20 maja 2024 roku powód, w związku z odpowiedzią na pozew oraz zmianą okoliczności wynikłych od daty złożenia pozwu, zmodyfikował powództwo w ten sposób, że poza żądaniem objętym punktem 1 pozwu, wniósł o nakazanie pozwanym <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> przywrócenie stanu zgodnego z prawem i zaniechanie naruszeń poprzez usunięcie przewodu elektrycznego posadowionego na <xAnon>działce numer (...)</xAnon>, obręb <xAnon>P.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon> i zakazanie pozwanym przeprowadzanie i pozostawianie na terenie w/w nieruchomości wszelkiego rodzaju kabli i przewodów.</xText> <xText>W uzasadnieniu przyznał, że pozwani zdemontowali ogrodzenie i przenieśli kury w inne miejsce, jednak nadal miejsce to pozostaje na terenie wspólnej nieruchomości stron. Pozwani dokonali bowiem ogrodzenia części nieruchomości i wydzielenia z niej miejsca dla kur ponownie bez zgody i wiedzy powoda. Nieruchomość ta nie została podzielona do korzystania przez każdego ze współwłaścicieli, zatem pozwani nie mogą w sposób dowolny i jednostronny zawłaszczać sobie części nieruchomości i przechowywać tam kury. Ponadto zaznaczył, że pozwani w ostatnim czasie pozostawiają na terenie działki, przeprowadzony na niemal całej rozciągłości działki, przewód elektryczny. Przejeżdżanie samochodem po w/w przewodzie może doprowadzić do jego uszkodzenia i spowodowanie zagrożenia dla życia i zdrowia osób znajdujących się w jego pobliżu. Jest to kolejny wyraz utrudniania powodowi przez pozwanych normalnego korzystania z nieruchomości, na co powód nie wyraża zgody.</xText> <xText>Odnosząc się natomiast do treści złożonej odpowiedzi na pozew, powód zaznaczył, że pozwani po raz kolejny dokonali samodzielnie podziału nieruchomości do korzystania, po raz kolejny utrudniając powodowi normlane korzystanie z nieruchomości.</xText> <xText>Pozwani w odpowiedzi na stanowisko powoda wskazali, że kabel, który leżał na posesji nie był podłączony do zasilania elektrycznego. Został on natomiast przygotowany do ozonowania pomieszczenia, w którym przebywają kurki. Ponadto podczas ozonowania był on pod stałym nadzorem i zdemontowany bezpośrednio po zakończonej pracy. Dlatego też w żaden sposób kabel ten nie zagrażał zdrowiu i życiu. Ponadto małe ogrodzenie przylegające do budynku gospodarczego nie zostało przez pozwanych zamontowane, a jedynie odnowione i istnieje ono od kilkudziesięciu lat i żaden z użytkowników czy współwłaścicieli nie rościł sobie żadnych pretensji.</xText> <xText>Pozwani zaprzeczyli aby obecny stan rzeczy uniemożliwiał swobodne poruszanie się po terenie i nieruchomości, albowiem większość nieruchomości jest wolna i dostępna dla każdego.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>Powód – <xAnon>M. S.</xAnon> i pozwani – <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> są współwłaścicielami nieruchomości – <xAnon>działki siedliskowej numer (...)</xAnon>, zabudowanej budynkami gospodarczymi, położonej w <xAnon>P.</xAnon>, w udziałach po 1/2, przy czym pozwani w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej.</xText> <xText>Pozwani – <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> nabyli udział w przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy darowizny z dnia 16 lutego 1998 roku, natomiast powód – <xAnon>M. S.</xAnon> na podstawie dziedziczenia w 2015 roku.</xText> <xText>Poprzednim współwłaścicielem udziału w tej nieruchomości był wuj powoda – <xAnon>J. C.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>bezsporne</xIx></xText> <xText>Na nieruchomości znajdują się budynki gospodarcze w postaci stodoły i pomieszczenia gospodarczego. Za pomieszczeniem gospodarczym typu obora znajduje się małe ogrodzenie wykonane z siatki, za którym znajdują się kury. Są one własnością pozwanych. Ogrodzenie z kurami istnieje od kilkudziesięciu lat i żaden z poprzednich użytkowników czy współwłaścicieli nie rościł z tego tytułu żadnych pretensji. Zostało ono jedynie odnowione przez pozwanych <xIx>(przyznane)</xIx>.</xText> <xText>W głębi działki, naprzeciwko wjazdów znajduje się drewniana stodoła. Prawa część tej stodoły wykorzystywana jest przez powoda.</xText> <xText>Dostęp do <xAnon>działki (...)</xAnon> możliwy jest przez dwa wjazdy, prowadzące z drogi głównej. Pierwszy wjazd znajduje się z prawej strony, przy budynku gospodarczym, a drugi z lewej strony, przy żywopłocie. Szerokość każdego z wjazdów wynosi około 4 metrów. Po lewej stronie drugiego wjazdu posadowiony jest żywopłot, którego przedłużeniem jest ogrodzenie z siatki, kończące się przy stodole. Na ogrodzonej części nieruchomości również znajdują się kury, stanowiące własność pozwanych – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (2)</xAnon> oraz duże drzewo.</xText> <xText>Działka siedliskowa odgrodzona jest od drogi głównej żywopłotem, który znajduje się pomiędzy wjazdami.</xText> <xText>Pomiędzy żywopłotem oddzielającym dwa wjazdy a stodołą znajduje się wolna, częściowo wykoszona przez pozwanych przestrzeń, na której można swobodnie poruszać się dużymi pojazdami, typu ciągnik.</xText> <xText><xAnon>Z.</xAnon> znajduję się działka stanowiąca własność pozwanych – <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon>. Dojazd do tej działki możliwy jest przez działkę siedliskową 302/1.</xText> <xText><xIx>dowód: protokół z oględzin nieruchomości k. 128 – 129</xIx>.</xText> <xText>Pozwani – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> od momentu kiedy stali się właścicielami tej nieruchomości hodują na działce kury oraz inwestują środki pieniężne na utrzymanie należytego stanu technicznego całej nieruchomości, zarówno ziemi, jak i zabudowań.</xText> <xText><xIx>przyznane</xIx></xText> <xText>W 2023 roku pozwani – <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> postawili na wspólnej nieruchomości - równolegle do stodoły i drogi głównej - ogrodzenie, które podzieliło <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> na dwie części. Za ogrodzeniem znajdowała się stodoła i pozwani trzymali tam kury. Jednakże, na skutek interwencji powoda – <xAnon>M. S.</xAnon>, pozwani w okresie pomiędzy Świętami Bożego Narodzenia 2023 roku a Nowym Rokiem zdemontowali ogrodzenie.</xText> <xText>Pozwani, przed usunięciem płotu, rozwijali kabel maksymalnie na trzy dni aby wyozonować pomieszczenie, w którym znajdowały się kury.</xText> <xText>Po usunięciu płotu dzielącego <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> na nieruchomości nie znajdują się na stałe żadne kable i przewody.</xText> <xText><xIx>przyznane, nadto dowód: zeznania powoda <xAnon>M. S.</xAnon> 00:04:45 k. 161v, protokół z oględzin k. 128 – 129, zeznania pozwanej <xAnon>M. K.</xAnon> 00:14:06 k. 161v.</xIx></xText> <xText>Powód – <xAnon>M. S.</xAnon> mieszka w <xAnon>K.</xAnon>. Od momentu kiedy powód stał się właścicielem udziału w <xAnon>działce nr (...)</xAnon>, bywa na tej nieruchomości co dwa miesiące aby sprawdzić stan działki.</xText> <xText>Współwłaściciele nie ustalili sposobu korzystania z nieruchomości.</xText> <xText><xIx>dowód: zeznania powoda <xAnon>M. S.</xAnon> 00:02:55 k. 161</xIx>.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd zważył co następuje:</xText> <xText>Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W niniejszej sprawie bezspornym jest, że powód i pozwani są współwłaścicielami przedmiotowej <xAnon>działki nr (...)</xAnon> i nie zawarły umowy <xIx>„guaod usum” </xIx>do używania tej nieruchomości, jak również, że pozwani – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> usunęli płot dzielący przedmiotową nieruchomość oraz kabel, który czasowo wykorzystywany do ozonowania pomieszczenia, w którym znajdowały się kury. Niewątpliwym jest również, że pozwani przesunęli ogrodzenie, za którym znajdowały się kury w inną część nieruchomości.</xText> <xText>Zatem kwestią sporną, w niniejszej sprawie była okoliczność, czy pozwani, jako współwłaściciele mogli, bez zgody powoda – <xAnon>M. S.</xAnon>, przenieść ogrodzenie na inną część wspólnej nieruchomości.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 1 k.c.</xLexLink> właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Ochrona windykacyjna, którą gwarantuje powyższy przepis jest najsilniejszą gwarancją, umożliwiającą właścicielowi odzyskanie przedmiotu jego własności. Stanowi roszczenie prawnorzeczowe <xIx>(actio in rem)</xIx> o wydanie rzeczy skierowane przez nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi, uzasadnione wówczas, gdy osoba władająca rzeczą nie opiera swego władztwa na uprawnieniu skutecznym względem właściciela. Podkreśla się przy tym, że roszczenie windykacyjne wynika z prawa własności i jest z nim ściśle związane. Tym samym warunkiem koniecznym do realizacji uprawnień jest istnienie prawa własności w dacie wyrokowania.</xText> <xText>Przywrócenie stanu zgodnego z prawem polega na doprowadzeniu do sytuacji, w której właścicielowi zostaje przywrócona możliwość niezakłóconego korzystania ze swojego prawa, w granicach przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 140 k.c.</xLexLink> Chodzi zatem o usunięcie bezprawnych wpływów w sferę wyłącznych uprawnień właściciela <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2009 roku, II CSK 461/08)</xIx>. Polega to bądź na zaprzestaniu działań naruszających cudze prawo, bądź na podjęciu pewnych pozytywnych działań. Przywrócenie stanu zgodnego z prawem może mieć również postać przywrócenia stanu poprzedniego (restytucji naturalnej), a zatem doprowadzenia do stanu, w jakim rzecz znajdowała się przed dokonanym naruszeniem. Jest to jednak pojęcie szersze od kategorii „przywrócenia stanu poprzedniego” (<xLexLink xArt="art. 344;art. 344 § 1;art. 363;art. 363 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 344 § 1, art. 363 § 1 k.c.</xLexLink> i nie powinno być z nią utożsamiane <xIx>(tak Katarzyna Górska, komentarz do art. 222 k.c. (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, Edward Gniewek, Piotr Machnikowski (red.), Warszawa 2019, baza Legalis)</xIx>. Szczególnie istotny jest również rozkład ciężaru dowodu, który spoczywa na właścicielu – musi on bowiem udowodnić, że przysługuje mu prawo własności, jak również iż został pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą przez osobę trzecią. Posiadacz rzeczy aby przeciwstawić się roszczeniu windykacyjnemu obowiązany jest udowodnić, że przysługuje mu skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Uzupełnieniem uprawnień właściciela jest roszczenie negatoryjne <xIx>(actio negatoria)</xIx> - przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (§ 2 powołanego wyżej przepisu). Podstawową przesłanką możliwości skorzystania z uprawnień określonych w powyższym przepisie jest przeprowadzenie przez osobę domagającą się ochrony swoich praw dowodu na to, że jest właścicielem rzeczy oraz, że doszło do naruszenia.</xText> <xText>Zgodnie natomiast z treścią <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink> każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że każdemu współwłaścicielowi przysługuje prawo do bezpośredniego korzystania z całej rzeczy wspólnej, które jest ograniczone analogicznym prawem pozostałych współwłaścicieli. Współwłaściciel może więc posiadać i używać rzecz wspólną tylko o tyle, o ile da się to pogodzić z posiadaniem i używaniem rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli <xIx>(tak: por. np. J. Ignatowicz, (w:) Komentarz, t. 1, 1972, s. 522)</xIx>. Opisane uprawnienie do współposiadania rzeczy wspólnej nie zależy przy tym od wielkości udziałów. Współwłaściciele mogą jednak określić umownie - inaczej niż to wynika z zapisów ustawowych - sposób korzystania z rzeczy wspólnej, np. poprzez podział korzystania z rzeczy pod względem czasowym albo według rodzaju pożytków, jakie rzecz przynosi, bądź też nawet przyznanie uprawnienia do korzystania z rzeczy jednemu ze współwłaścicieli ze zobowiązaniem go do oddawania odpowiedniej części pożytków pozostałym współwłaścicielom.</xText> <xText>Najczęstsze zastosowanie znajduje podział nieruchomości do korzystania (użytkowania), czyli tzw. podział <xIx>&quot;quoad usum&quot;</xIx>. Polega on na tym, że każdy ze współwłaścicieli otrzymuje do wyłącznego użytku fizycznie wydzieloną część nieruchomości wspólnej. Dokonanie podziału <xIx>quoad usum</xIx> nie jest przy tym zniesieniem współwłasności i nie zmienia stosunków własnościowych, a wywołuje jedynie skutki prawne w sferze obligacyjnej <xIx>(tak: Komentarz do art. 206 kodeksu cywilnego (w:) A. Kidyba (red.), K.A. Dadańska, T.A. Filipiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe, LEX, 2009).</xIx> Istotnym jest przy tym, że podział rzeczy do korzystania nie ma charakteru definitywnego, a tymczasowość podziału <xIx>qouad usum</xIx> nie może pozostawać bez wpływu na sposób jego przeprowadzenia <xIx>(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 grudnia 2004 roku, I ACa 1367/04 9 grudnia 2004 roku, Lex nr 1213877)</xIx>.</xText> <xText>Uprawnienie do korzystania z rzeczy wspólnej jest niezależne od wielkości udziałów i przysługuje współwłaścicielowi bezwzględnie, chociażby nawet uchylał się od ponoszenia ciężarów i nakładów na rzecz. Pokrzywdzeni współwłaściciele mogą bowiem w odrębnym trybie dochodzić swoich roszczeń, nie mogą natomiast odmówić współwłaścicielowi prawa do współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej.</xText> <xText>Uniwersalną podstawę wszelkich roszczeń ochronnych w stosunkach miedzy współwłaścicielami stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink>, pełniący także funkcje normy kolizyjnej zapobiegającej konfliktom między współwłaścicielami. Na gruncie tego przepisu jedynie w przenośni można mówić o roszczeniu windykacyjnym i negatoryjnym, właściwe bowiem jest tu pojęcie przywrócenia niezakłóconego stanu współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej. Natomiast sposób realizacji obowiązku dopuszczenia do współposiadania, odpowiadający temu roszczeniu, zależy od konkretnych okoliczności sprawy i może polegać na dopuszczeniu do współposiadania całej rzeczy, dopuszczenia do współposiadania w postaci podziału rzeczy <xIx>quoad usum</xIx> lub wyznaczeniu zarządcy rzeczy. Wreszcie każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Konstrukcja czynności zachowawczych podejmowanych samodzielnie przez któregokolwiek właściciela dotyczy natomiast naruszenia prawa ze strony osób trzecich i nie ma zastosowania w stosunku wewnętrznym współwłasności <xIx>(por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2003 roku, III CKN 450/01)</xIx>.</xText> <xText>W związku z tym, że współwłasność jest postacią własności, to środki jej ochrony, do których przede wszystkim należy roszczenie windykacyjne (<xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 1 k.c.</xLexLink>), mogą być stosowane także przez współwłaścicieli. Roszczenie to może być skierowane przeciw osobie trzeciej, ale również przeciw współwłaścicielowi, jeżeli zawładnął on rzeczą i uniemożliwia korzystanie i posiadanie innemu współwłaścicielowi. Jeżeli niektórzy współwłaściciele występują z roszczeniem windykacyjnym przeciwko pozostałym współwłaścicielom, którzy sami władają całą rzeczą wspólną, należy mieć na względzie, oprócz <xLexLink xArt="art. 222" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 k.c.</xLexLink>, regulację przewidzianą w <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink> Jeżeli więc w danym przypadku stosuje się <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink>, gdyż sposobu posiadania rzeczy wspólnej nie normuje umowa współwłaścicieli ani orzeczenie sądu, każdy współwłaściciel jest uprawniony do bezpośredniego posiadania całej rzeczy wspólnie wraz z pozostałymi współwłaścicielami albowiem granicą jego uprawnienia jest takie samo uprawnienie każdego z pozostałych współwłaścicieli. W konsekwencji współwłaściciel, który pozbawia innego współwłaściciela posiadania na zasadach określonych w <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink>, narusza jego uprawnienie wynikające ze współwłasności, a sam w zakresie, w jakim posiada rzecz i korzysta z niej w sposób wykluczający posiadanie i korzystanie innych współwłaścicieli, działa bezprawnie <xIx>(por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2006 roku, III CZP 9/06, OSNC 2007, z. 3, poz. 37)</xIx>.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie bezspornym jest okoliczność, że zarówno powód, jak i pozwani są współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości w udziałach po ½, przy czym pozwani w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej.</xText> <xText>Powód wskazywał, że obecny stan rzeczy na nieruchomości uniemożliwia mu swobodne poruszanie się po terenie nieruchomości oraz dostęp do stodoły i budynku gospodarczego, znajdującego się na ogrodzonym przez pozwanych terenie i w sytuacji gdyby powód chciał na własną rękę zdjąć ogrodzenia oraz podjechać pojazdem do budynków gospodarczych, przejechałby kury znajdujące się na terenie odgrodzonym przez pozwanych.</xText> <xText>Z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zdjęć, ale przede wszystkim oględzin nieruchomości przeprowadzonych przez Sąd w dniu 22 sierpnia 2024 roku oraz zeznań stron procesu, wynika że pozwani – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> na skutek interwencji powoda – <xAnon>M. S.</xAnon> usunęli ogrodzenie, dzielące przedmiotową nieruchomość na dwie części i utrudniające powodowi dostęp do wspólnej stodoły, jak również usunęli kabel, który wykorzystywany był wyłącznie okazjonalnie do ozonowania pomieszczenia zajmowanego przez kury, hodowane przez pozwanych od kilkudziesięciu lat. Bezspornym jest również, że pozwani przenieśli to ogrodzenie na inną część wspólnej nieruchomości.</xText> <xText>Z oględzin nieruchomości przeprowadzonych przez Sąd bezsprzecznie wynika nadto, że przeniesienie ogrodzenia wraz z kurami, w ocenie Sądu, obecnie absolutnie nie utrudnia już powodowi dostępu do stodoły czy też budynku gospodarczego. Ogrodzenie zostało bowiem przeniesione przez pozwanych na lewą stronę nieruchomości i stanowi ono obecnie przedłużenie żywopłotu. W konsekwencji tego powód może swobodnie dojechać do stodoły i pomieszczenia gospodarczego, zarówno jedynym, jak i drugim wjazdem, a także poruszać się po nieruchomości znajdującej się pomiędzy stodołą a żywopłotem znajdującym się pomiędzy wjazdami i to różnego rodzaju pojazdami.</xText> <xText>Zatem, skoro pozwani – <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K. (1)</xAnon> będący współwłaścicielami <xAnon>działki nr (...)</xAnon> usunęli kabel wykorzystywany czasowo do ozonowania miejsca dla kur oraz przesunęli ogrodzenie, które uniemożliwiało swobodny dostęp powoda do stodoły, natomiast powód – <xAnon>M. S.</xAnon> – nie wykazał aby takie korzystanie przez pozwanych z nieruchomości wspólnej utrudniało lub uniemożliwiało mu korzystanie z tej działki, to roszczenie powoda było bezprzedmiotowe. Tym bardziej, że powód sam przyznał, że na stałe mieszka w <xAnon>K.</xAnon> i nie korzysta na co dzień z przedmiotowej nieruchomości, a przyjeżdża na działkę jedynie co drugi miesiąc aby sprawdzić jej stan.</xText> <xText>W ocenie Sądu, należy również mieć na uwadze fakt, że powód i pozwani są współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości, dlatego też są oni zobowiązani do współposiadania rzeczy wspólnej i do korzystania z niej w takim zakresie jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Oznacza to, że powód – <xAnon>M. S.</xAnon> nie może żądać od współwłaścicieli i współposiadaczy aby korzystali z tej nieruchomości wyłącznie w sposób przez niego określony i wymagany, jeżeli nie ma to wpływu na współposiadanie i współkorzystanie przez niego ze wspólnej nieruchomości.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sylwia Piasecka

Ilona Szczepańska

sekretarz sądowy Malwina Milkowska

Ilona Szczepańska

Sygn. akt I C 62/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sylwia Piasecka Protokolant: sekretarz sądowy Malwina Milkowska po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwaM. S. przeciwkoK. K. (1),M. K. o przywrócenie stanu zgodnego z prawem oddala powództwo. Sygn. akt I C 62/24 UZASADNIENIE Powód –M. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł pozew przeciwko pozwanym –M. K.iK. K. (1)o nakazanie pozwanym przywrócenie stanu zgodnego z prawem i zaniechanie naruszeń poprzez zdemontowanie ogrodzenia dzielącego nieruchomość stanowiącądziałkę numer (...)obrębP., dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie prowadziksięgę wieczystą nr (...)i zakazanie pozwanym wyprowadzanie kur na terenie w/w nieruchomości oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że jest właścicielem w udziale wynoszącym ½ przedmiotowej nieruchomości i w takim samym udziale współwłaścicielami są pozwani, na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej. Na terenie tej działki posadowione są budynki gospodarcze. Powód podkreślił, że pomiędzy stronami nie toczyło się ani nie toczy postępowanie o ustalenie sposobu korzystania z nieruchomości, nie były także wydzielane części terenu do wyłącznego korzystania przez którąkolwiek ze stron. Powód podniósł, że pozwani w ostatnim czasie zamontowali na terenie nieruchomości ogrodzenie, dzieląc tym samym nieruchomość i oddzielając jej część tak, aby na ogrodzonym terenie wyprowadzać hodowane przez nich kury. Powód nie był informowany o zamiarze montażu przez pozwanych ogrodzenia i nie wyrażał zgody na jego posadowienie. Zaznaczył nadto, że wszelkie prace w tym zakresie odbyły się bez wiedzy i zgody powoda, a o istniejącym ogrodzeniu dowiedział się już po jego zamontowaniu. Powoduje to, że obecny stan rzeczy uniemożliwia powodowi swobodne poruszanie się po terenie nieruchomości oraz dostęp do stodoły i budynku gospodarczego, znajdującego się na ogrodzonym przez pozwanych terenie. W sytuacji gdyby powód chciał na własną rękę zdjąć ogrodzenia i podjechać pojazdem do budynków gospodarczych, przejechałby kury znajdujące się na terenie odgrodzonym przez pozwanych. Powód podkreślił również, że bezpośrednio przy spornej działce znajduje się nieruchomość, stanowiąca wyłączną własność pozwanych, na której pozwani mogliby wyprowadzać kury bez ingerencji w prawa powoda jako współwłaściciela. Powód wskazał także, że pozostaje współwłaścicielem w takim samym, jak pozwani udziale, dlatego też powinien mieć zapewniony dostęp do całości nieruchomości, tym bardziej, że strony nie ustalały sposobu korzystania z nieruchomości. Natomiast działania pozwanych są całkowicie jednostronne i całkowicie pomijające interes powoda jako współwłaściciela nieruchomości. W związku z powyższym, powód pismem z dnia 2 października 2023 roku wezwał pozwanych do demontażu ogrodzenia. Po wymianie korespondencji pomiędzy pełnomocnikami stron, pozwani nie zdemontowali ogrodzenia i nie usunęli istniejącego stanu rzeczy. W odpowiedzi na pozew pozwani –M. K.iK. K. (1)wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazali, że roszczenie wskazane w pkt 1 pozwu co do zasady zostało wykonane przed skierowaniem sprawy na drogę sądową, w zakresie posadowienia płotu zainstalowanego na nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności, albowiem płot został w większości rozebrany oraz częściowo przeniesiony i posadowiony w taki sposób, aby powód miał możliwość swobodnego wjazdu na nieruchomość – mimo że taką możliwość miał również wcześniej, tylko musiałby skorzystać z bramy – bez narażenia siebie na ryzyko bezpośredniego kontaktu z kurami, które hodują. Pozwani zaznaczyli, że kury hodują od wielu lat na przedmiotowej nieruchomości, przy czym stan taki istnieje od kilkudziesięciu lat i był usankcjonowany przez dotychczasowych właścicieli, albowiem powód jest następcą prawnym poprzedniego właściciela. Natomiast problemy z ustaleniem sposobu korzystania z nieruchomości stron pojawiły się dopiero w momencie, kiedy pozwani odmówili zakupu udziału w nieruchomości należącego do powoda za proponowaną przez niego cenę, która dla pozwanych była za wysoka i nie do uzyskania na wolnym rynku wP.. Pozwani zaznaczyli nadto, że powód ma nieskrępowany i nieograniczony dostęp do całej nieruchomości. Zarówno obecni, jak i poprzedni właściciele od kilkudziesięciu lat respektują sposób korzystania z zabudowań posadowionych na nieruchomości, na które składają się stodoła i budynek gospodarczy – każda ze stron korzysta ze swojej części. Ponadto od wielu lat, to pozwani inwestują środki pieniężne na utrzymanie należytego stanu technicznego całej nieruchomości, zarówno ziemi, jak i zabudowań. Podkreślili również, że działka stron ma charakter rolny i użytkowanie jej przez pozwanych, którzy wypasają na jej części kury, wpisuje się w normlany sposób korzystania z nieruchomości do takich celów przeznaczonej, który to sposób od dziesięcioleci nie ulegał zmianie. Pozwani podnieśli, że ostatecznie po wymianie korespondencji, uszanowali wolę powoda i w okresie między Świętami Bożego Narodzenia w 2023 roku a 1 stycznia 2024 roku, zdemontowali większość posadowionego ogrodzenia, tak aby powód mógł wjeżdżać na nieruchomość bez otwierania bramy. Jednocześnie zaprzeczyli aby obecny stan uniemożliwiał powodowi swobodne poruszanie się po terenie nieruchomości oraz dostęp do stodoły i budynku gospodarczego. Pismem z dnia 20 maja 2024 roku powód, w związku z odpowiedzią na pozew oraz zmianą okoliczności wynikłych od daty złożenia pozwu, zmodyfikował powództwo w ten sposób, że poza żądaniem objętym punktem 1 pozwu, wniósł o nakazanie pozwanymM. K.iK. K. (1)przywrócenie stanu zgodnego z prawem i zaniechanie naruszeń poprzez usunięcie przewodu elektrycznego posadowionego nadziałce numer (...), obrębP., dla której Sąd Rejonowy w Człuchowie prowadziksięgę wieczystą nr (...)i zakazanie pozwanym przeprowadzanie i pozostawianie na terenie w/w nieruchomości wszelkiego rodzaju kabli i przewodów. W uzasadnieniu przyznał, że pozwani zdemontowali ogrodzenie i przenieśli kury w inne miejsce, jednak nadal miejsce to pozostaje na terenie wspólnej nieruchomości stron. Pozwani dokonali bowiem ogrodzenia części nieruchomości i wydzielenia z niej miejsca dla kur ponownie bez zgody i wiedzy powoda. Nieruchomość ta nie została podzielona do korzystania przez każdego ze współwłaścicieli, zatem pozwani nie mogą w sposób dowolny i jednostronny zawłaszczać sobie części nieruchomości i przechowywać tam kury. Ponadto zaznaczył, że pozwani w ostatnim czasie pozostawiają na terenie działki, przeprowadzony na niemal całej rozciągłości działki, przewód elektryczny. Przejeżdżanie samochodem po w/w przewodzie może doprowadzić do jego uszkodzenia i spowodowanie zagrożenia dla życia i zdrowia osób znajdujących się w jego pobliżu. Jest to kolejny wyraz utrudniania powodowi przez pozwanych normalnego korzystania z nieruchomości, na co powód nie wyraża zgody. Odnosząc się natomiast do treści złożonej odpowiedzi na pozew, powód zaznaczył, że pozwani po raz kolejny dokonali samodzielnie podziału nieruchomości do korzystania, po raz kolejny utrudniając powodowi normlane korzystanie z nieruchomości. Pozwani w odpowiedzi na stanowisko powoda wskazali, że kabel, który leżał na posesji nie był podłączony do zasilania elektrycznego. Został on natomiast przygotowany do ozonowania pomieszczenia, w którym przebywają kurki. Ponadto podczas ozonowania był on pod stałym nadzorem i zdemontowany bezpośrednio po zakończonej pracy. Dlatego też w żaden sposób kabel ten nie zagrażał zdrowiu i życiu. Ponadto małe ogrodzenie przylegające do budynku gospodarczego nie zostało przez pozwanych zamontowane, a jedynie odnowione i istnieje ono od kilkudziesięciu lat i żaden z użytkowników czy współwłaścicieli nie rościł sobie żadnych pretensji. Pozwani zaprzeczyli aby obecny stan rzeczy uniemożliwiał swobodne poruszanie się po terenie i nieruchomości, albowiem większość nieruchomości jest wolna i dostępna dla każdego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powód –M. S.i pozwani –M.iK. K. (1)są współwłaścicielami nieruchomości –działki siedliskowej numer (...), zabudowanej budynkami gospodarczymi, położonej wP., w udziałach po 1/2, przy czym pozwani w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej. Pozwani –M.iK. K. (1)nabyli udział w przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy darowizny z dnia 16 lutego 1998 roku, natomiast powód –M. S.na podstawie dziedziczenia w 2015 roku. Poprzednim współwłaścicielem udziału w tej nieruchomości był wuj powoda –J. C.. bezsporne Na nieruchomości znajdują się budynki gospodarcze w postaci stodoły i pomieszczenia gospodarczego. Za pomieszczeniem gospodarczym typu obora znajduje się małe ogrodzenie wykonane z siatki, za którym znajdują się kury. Są one własnością pozwanych. Ogrodzenie z kurami istnieje od kilkudziesięciu lat i żaden z poprzednich użytkowników czy współwłaścicieli nie rościł z tego tytułu żadnych pretensji. Zostało ono jedynie odnowione przez pozwanych(przyznane). W głębi działki, naprzeciwko wjazdów znajduje się drewniana stodoła. Prawa część tej stodoły wykorzystywana jest przez powoda. Dostęp dodziałki (...)możliwy jest przez dwa wjazdy, prowadzące z drogi głównej. Pierwszy wjazd znajduje się z prawej strony, przy budynku gospodarczym, a drugi z lewej strony, przy żywopłocie. Szerokość każdego z wjazdów wynosi około 4 metrów. Po lewej stronie drugiego wjazdu posadowiony jest żywopłot, którego przedłużeniem jest ogrodzenie z siatki, kończące się przy stodole. Na ogrodzonej części nieruchomości również znajdują się kury, stanowiące własność pozwanych –M. K.iK. K. (2)oraz duże drzewo. Działka siedliskowa odgrodzona jest od drogi głównej żywopłotem, który znajduje się pomiędzy wjazdami. Pomiędzy żywopłotem oddzielającym dwa wjazdy a stodołą znajduje się wolna, częściowo wykoszona przez pozwanych przestrzeń, na której można swobodnie poruszać się dużymi pojazdami, typu ciągnik. Z.znajduję się działka stanowiąca własność pozwanych –M.iK. K. (1). Dojazd do tej działki możliwy jest przez działkę siedliskową 302/1. dowód: protokół z oględzin nieruchomości k. 128 – 129. Pozwani –M. K.iK. K. (1)od momentu kiedy stali się właścicielami tej nieruchomości hodują na działce kury oraz inwestują środki pieniężne na utrzymanie należytego stanu technicznego całej nieruchomości, zarówno ziemi, jak i zabudowań. przyznane W 2023 roku pozwani –M.iK. K. (1)postawili na wspólnej nieruchomości - równolegle do stodoły i drogi głównej - ogrodzenie, które podzieliłodziałkę nr (...)na dwie części. Za ogrodzeniem znajdowała się stodoła i pozwani trzymali tam kury. Jednakże, na skutek interwencji powoda –M. S., pozwani w okresie pomiędzy Świętami Bożego Narodzenia 2023 roku a Nowym Rokiem zdemontowali ogrodzenie. Pozwani, przed usunięciem płotu, rozwijali kabel maksymalnie na trzy dni aby wyozonować pomieszczenie, w którym znajdowały się kury. Po usunięciu płotu dzielącegodziałkę nr (...)na nieruchomości nie znajdują się na stałe żadne kable i przewody. przyznane, nadto dowód: zeznania powodaM. S.00:04:45 k. 161v, protokół z oględzin k. 128 – 129, zeznania pozwanejM. K.00:14:06 k. 161v. Powód –M. S.mieszka wK.. Od momentu kiedy powód stał się właścicielem udziału wdziałce nr (...), bywa na tej nieruchomości co dwa miesiące aby sprawdzić stan działki. Współwłaściciele nie ustalili sposobu korzystania z nieruchomości. dowód: zeznania powodaM. S.00:02:55 k. 161. Sąd zważył co następuje: Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie bezspornym jest, że powód i pozwani są współwłaścicielami przedmiotowejdziałki nr (...)i nie zawarły umowy„guaod usum”do używania tej nieruchomości, jak również, że pozwani –M. K.iK. K. (1)usunęli płot dzielący przedmiotową nieruchomość oraz kabel, który czasowo wykorzystywany do ozonowania pomieszczenia, w którym znajdowały się kury. Niewątpliwym jest również, że pozwani przesunęli ogrodzenie, za którym znajdowały się kury w inną część nieruchomości. Zatem kwestią sporną, w niniejszej sprawie była okoliczność, czy pozwani, jako współwłaściciele mogli, bez zgody powoda –M. S., przenieść ogrodzenie na inną część wspólnej nieruchomości. Zgodnie z treściąart. 222 § 1 k.c.właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Ochrona windykacyjna, którą gwarantuje powyższy przepis jest najsilniejszą gwarancją, umożliwiającą właścicielowi odzyskanie przedmiotu jego własności. Stanowi roszczenie prawnorzeczowe(actio in rem)o wydanie rzeczy skierowane przez nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi, uzasadnione wówczas, gdy osoba władająca rzeczą nie opiera swego władztwa na uprawnieniu skutecznym względem właściciela. Podkreśla się przy tym, że roszczenie windykacyjne wynika z prawa własności i jest z nim ściśle związane. Tym samym warunkiem koniecznym do realizacji uprawnień jest istnienie prawa własności w dacie wyrokowania. Przywrócenie stanu zgodnego z prawem polega na doprowadzeniu do sytuacji, w której właścicielowi zostaje przywrócona możliwość niezakłóconego korzystania ze swojego prawa, w granicach przewidzianych wart. 140 k.c.Chodzi zatem o usunięcie bezprawnych wpływów w sferę wyłącznych uprawnień właściciela(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2009 roku, II CSK 461/08). Polega to bądź na zaprzestaniu działań naruszających cudze prawo, bądź na podjęciu pewnych pozytywnych działań. Przywrócenie stanu zgodnego z prawem może mieć również postać przywrócenia stanu poprzedniego (restytucji naturalnej), a zatem doprowadzenia do stanu, w jakim rzecz znajdowała się przed dokonanym naruszeniem. Jest to jednak pojęcie szersze od kategorii „przywrócenia stanu poprzedniego” (art. 344 § 1, art. 363 § 1 k.c.i nie powinno być z nią utożsamiane(tak Katarzyna Górska, komentarz do art. 222 k.c. (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, Edward Gniewek, Piotr Machnikowski (red.), Warszawa 2019, baza Legalis). Szczególnie istotny jest również rozkład ciężaru dowodu, który spoczywa na właścicielu – musi on bowiem udowodnić, że przysługuje mu prawo własności, jak również iż został pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą przez osobę trzecią. Posiadacz rzeczy aby przeciwstawić się roszczeniu windykacyjnemu obowiązany jest udowodnić, że przysługuje mu skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Uzupełnieniem uprawnień właściciela jest roszczenie negatoryjne(actio negatoria)- przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (§ 2 powołanego wyżej przepisu). Podstawową przesłanką możliwości skorzystania z uprawnień określonych w powyższym przepisie jest przeprowadzenie przez osobę domagającą się ochrony swoich praw dowodu na to, że jest właścicielem rzeczy oraz, że doszło do naruszenia. Zgodnie natomiast z treściąart. 206 k.c.każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że każdemu współwłaścicielowi przysługuje prawo do bezpośredniego korzystania z całej rzeczy wspólnej, które jest ograniczone analogicznym prawem pozostałych współwłaścicieli. Współwłaściciel może więc posiadać i używać rzecz wspólną tylko o tyle, o ile da się to pogodzić z posiadaniem i używaniem rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli(tak: por. np. J. Ignatowicz, (w:) Komentarz, t. 1, 1972, s. 522). Opisane uprawnienie do współposiadania rzeczy wspólnej nie zależy przy tym od wielkości udziałów. Współwłaściciele mogą jednak określić umownie - inaczej niż to wynika z zapisów ustawowych - sposób korzystania z rzeczy wspólnej, np. poprzez podział korzystania z rzeczy pod względem czasowym albo według rodzaju pożytków, jakie rzecz przynosi, bądź też nawet przyznanie uprawnienia do korzystania z rzeczy jednemu ze współwłaścicieli ze zobowiązaniem go do oddawania odpowiedniej części pożytków pozostałym współwłaścicielom. Najczęstsze zastosowanie znajduje podział nieruchomości do korzystania (użytkowania), czyli tzw. podział"quoad usum". Polega on na tym, że każdy ze współwłaścicieli otrzymuje do wyłącznego użytku fizycznie wydzieloną część nieruchomości wspólnej. Dokonanie podziałuquoad usumnie jest przy tym zniesieniem współwłasności i nie zmienia stosunków własnościowych, a wywołuje jedynie skutki prawne w sferze obligacyjnej(tak: Komentarz do art. 206 kodeksu cywilnego (w:) A. Kidyba (red.), K.A. Dadańska, T.A. Filipiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe, LEX, 2009).Istotnym jest przy tym, że podział rzeczy do korzystania nie ma charakteru definitywnego, a tymczasowość podziałuqouad usumnie może pozostawać bez wpływu na sposób jego przeprowadzenia(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 grudnia 2004 roku, I ACa 1367/04 9 grudnia 2004 roku, Lex nr 1213877). Uprawnienie do korzystania z rzeczy wspólnej jest niezależne od wielkości udziałów i przysługuje współwłaścicielowi bezwzględnie, chociażby nawet uchylał się od ponoszenia ciężarów i nakładów na rzecz. Pokrzywdzeni współwłaściciele mogą bowiem w odrębnym trybie dochodzić swoich roszczeń, nie mogą natomiast odmówić współwłaścicielowi prawa do współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej. Uniwersalną podstawę wszelkich roszczeń ochronnych w stosunkach miedzy współwłaścicielami stanowi przepisart. 206 k.c., pełniący także funkcje normy kolizyjnej zapobiegającej konfliktom między współwłaścicielami. Na gruncie tego przepisu jedynie w przenośni można mówić o roszczeniu windykacyjnym i negatoryjnym, właściwe bowiem jest tu pojęcie przywrócenia niezakłóconego stanu współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej. Natomiast sposób realizacji obowiązku dopuszczenia do współposiadania, odpowiadający temu roszczeniu, zależy od konkretnych okoliczności sprawy i może polegać na dopuszczeniu do współposiadania całej rzeczy, dopuszczenia do współposiadania w postaci podziału rzeczyquoad usumlub wyznaczeniu zarządcy rzeczy. Wreszcie każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Konstrukcja czynności zachowawczych podejmowanych samodzielnie przez któregokolwiek właściciela dotyczy natomiast naruszenia prawa ze strony osób trzecich i nie ma zastosowania w stosunku wewnętrznym współwłasności(por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2003 roku, III CKN 450/01). W związku z tym, że współwłasność jest postacią własności, to środki jej ochrony, do których przede wszystkim należy roszczenie windykacyjne (art. 222 § 1 k.c.), mogą być stosowane także przez współwłaścicieli. Roszczenie to może być skierowane przeciw osobie trzeciej, ale również przeciw współwłaścicielowi, jeżeli zawładnął on rzeczą i uniemożliwia korzystanie i posiadanie innemu współwłaścicielowi. Jeżeli niektórzy współwłaściciele występują z roszczeniem windykacyjnym przeciwko pozostałym współwłaścicielom, którzy sami władają całą rzeczą wspólną, należy mieć na względzie, opróczart. 222 k.c., regulację przewidzianą wart. 206 k.c.Jeżeli więc w danym przypadku stosuje sięart. 206 k.c., gdyż sposobu posiadania rzeczy wspólnej nie normuje umowa współwłaścicieli ani orzeczenie sądu, każdy współwłaściciel jest uprawniony do bezpośredniego posiadania całej rzeczy wspólnie wraz z pozostałymi współwłaścicielami albowiem granicą jego uprawnienia jest takie samo uprawnienie każdego z pozostałych współwłaścicieli. W konsekwencji współwłaściciel, który pozbawia innego współwłaściciela posiadania na zasadach określonych wart. 206 k.c., narusza jego uprawnienie wynikające ze współwłasności, a sam w zakresie, w jakim posiada rzecz i korzysta z niej w sposób wykluczający posiadanie i korzystanie innych współwłaścicieli, działa bezprawnie(por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2006 roku, III CZP 9/06, OSNC 2007, z. 3, poz. 37). W przedmiotowej sprawie bezspornym jest okoliczność, że zarówno powód, jak i pozwani są współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości w udziałach po ½, przy czym pozwani w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Powód wskazywał, że obecny stan rzeczy na nieruchomości uniemożliwia mu swobodne poruszanie się po terenie nieruchomości oraz dostęp do stodoły i budynku gospodarczego, znajdującego się na ogrodzonym przez pozwanych terenie i w sytuacji gdyby powód chciał na własną rękę zdjąć ogrodzenia oraz podjechać pojazdem do budynków gospodarczych, przejechałby kury znajdujące się na terenie odgrodzonym przez pozwanych. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zdjęć, ale przede wszystkim oględzin nieruchomości przeprowadzonych przez Sąd w dniu 22 sierpnia 2024 roku oraz zeznań stron procesu, wynika że pozwani –M. K.iK. K. (1)na skutek interwencji powoda –M. S.usunęli ogrodzenie, dzielące przedmiotową nieruchomość na dwie części i utrudniające powodowi dostęp do wspólnej stodoły, jak również usunęli kabel, który wykorzystywany był wyłącznie okazjonalnie do ozonowania pomieszczenia zajmowanego przez kury, hodowane przez pozwanych od kilkudziesięciu lat. Bezspornym jest również, że pozwani przenieśli to ogrodzenie na inną część wspólnej nieruchomości. Z oględzin nieruchomości przeprowadzonych przez Sąd bezsprzecznie wynika nadto, że przeniesienie ogrodzenia wraz z kurami, w ocenie Sądu, obecnie absolutnie nie utrudnia już powodowi dostępu do stodoły czy też budynku gospodarczego. Ogrodzenie zostało bowiem przeniesione przez pozwanych na lewą stronę nieruchomości i stanowi ono obecnie przedłużenie żywopłotu. W konsekwencji tego powód może swobodnie dojechać do stodoły i pomieszczenia gospodarczego, zarówno jedynym, jak i drugim wjazdem, a także poruszać się po nieruchomości znajdującej się pomiędzy stodołą a żywopłotem znajdującym się pomiędzy wjazdami i to różnego rodzaju pojazdami. Zatem, skoro pozwani –M. K.iK. K. (1)będący współwłaścicielamidziałki nr (...)usunęli kabel wykorzystywany czasowo do ozonowania miejsca dla kur oraz przesunęli ogrodzenie, które uniemożliwiało swobodny dostęp powoda do stodoły, natomiast powód –M. S.– nie wykazał aby takie korzystanie przez pozwanych z nieruchomości wspólnej utrudniało lub uniemożliwiało mu korzystanie z tej działki, to roszczenie powoda było bezprzedmiotowe. Tym bardziej, że powód sam przyznał, że na stałe mieszka wK.i nie korzysta na co dzień z przedmiotowej nieruchomości, a przyjeżdża na działkę jedynie co drugi miesiąc aby sprawdzić jej stan. W ocenie Sądu, należy również mieć na uwadze fakt, że powód i pozwani są współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości, dlatego też są oni zobowiązani do współposiadania rzeczy wspólnej i do korzystania z niej w takim zakresie jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Oznacza to, że powód –M. S.nie może żądać od współwłaścicieli i współposiadaczy aby korzystali z tej nieruchomości wyłącznie w sposób przez niego określony i wymagany, jeżeli nie ma to wpływu na współposiadanie i współkorzystanie przez niego ze wspólnej nieruchomości. Wobec powyższego Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

15/102010/0000503/C

Sąd Rejonowy w Człuchowie

I Wydział Cywilny

151020100000503_I_C_000279_2024_Uz_2025-01-09_001

I C 279/24

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2025-01-16 18:00:29.0 CET

2025-01-16 14:35:17.0 CET

15102010

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: I C 279/24 upr WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Wołujewicz Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w (...) przeciwko (...) o zapłatę oddala powództwo Sygn. akt I C 279/24 UZASADNIENIE Powód (...) z siedzibą w (...) wniósł o zasądzenie w postępow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Alicja Sas" xPublisher="alicja.sas" xEditorFullName="Alicja Sas" xEditor="alicja.sas" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/102010/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000279" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: I C 279/24 upr</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 27 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="181"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia Anna Wołujewicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 roku w Człuchowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">oddala powództwo</xText> <xText>Sygn. akt I C 279/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon> wniósł o zasądzenie w postępowaniu nakazowym od pozwanej <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 3.162,05 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 23 marca 2024 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazano, że roszczenie dochodzone pozwem powstało w związku z umową zawartą z konsumentem. Pozwana poprzez podpisanie weksla dnia 12 czerwca 2021 roku zobowiązała się do zapłaty w dniu 22 marca 2024 roku kwoty wskazanej na wekslu w wysokości 3.162,05 złotych. Dlatego w dniu 21 lutego 2024 roku powód wezwał pozwaną do wykupu weksla. Strona pozwana po wypowiedzeniu nie dokonała żadnej wpłaty.</xText> <xText>Powód wyjaśnił, że weksel został wystawiony przez pozwaną na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej przez <xAnon>(...)</xAnon> na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 12 czerwca 2021 roku. Na dochodzoną pozwem należność składa się suma pozostałych do zapłaty rat pożyczki oraz należne maksymalne odsetki za opóźnienie liczone zgodnie z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 2(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> za każdy dzień opóźnienia w płatności każdej z rat. Powód podkreślił, że pozwana podpisując własnoręcznie kalendarz spłat, znała doskonale wysokość swojego zobowiązania i termin spłaty. Granice wypełnienia weksla określa deklaracja wekslowa załączona do pozwu, którą pozwana również podpisała.</xText> <xText>Powód wskazał, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 23 marca 2024 roku., a ponadto pozwana uznała roszczenie powoda w całości w dniu 11 marca 2024 r. poprzez złożenie oświadczenia o uznaniu długu.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 r. pozwana <xAnon>(...)</xAnon> przyznała, że zawierała przedmiotową umowę i nie spłaciła należności wskazanych w pozwie. Wyjaśniła, ze straciła pracę około 11 listopada 2023 roku, o czym poinformowała powoda, który jednak nie przyjmował tego do wiadomości, nie chciał nic z tym zrobić. Podkreślała, że płaciła raty do 10 października 2023 roku, spłaciła 28 rat a 8 rat zostało jej do zapłacenia. Wskazał, ze obecnie nie pracuje. Podkreślała, że prosiła o zmniejszenie kwoty rat bo, albowiem nie była w stanie spłacać całości. Podkreślała również, że przez cały czas nachodzili ją ludzie z banku i wydzwaniali do niej o spłatę a o zmniejszeniu raty nie było mowy. Podkreślała również, ze powodowa firma ma wysokie odsetki i nie bierze od nich pożyczki ktoś, kto nie jest w ciężkiej sytuacji. Wyjaśniła również, że poinformowano ją, że jak będzie miała złą sytuację to będzie mogła zawiesić pożyczkę na pół roku. Przy zawieraniu umowy nikt jej nie tłumaczył co się na nią składa. Podkreślała, że ta pożyczka była bardzo polecana przez przedstawicielkę z <xAnon>(...)</xAnon>, która przyjechała do niej do domu. Wcześniej kontaktowała się z nią telefonicznie. Podkreślała również, że otrzymała 7.250 złotych a spłaciła ponad 12.000 złotych. Tłumaczono jej pożyczka w kwocie 7. 250 złotych najkorzystniej wychodzi. Przyznała, że nie czytała umowy przed podpisaniem, albowiem liczył się dla niej tylko syn. Nie wiedziała, że podpisuje weksel, albowiem przedstawiciel jej tego nie tłumaczył. Dopiero po paru dniach dowiedziała się, że go podpisała. Podkreśliła jednak, że była w takiej sytuacji, że nie mogła tego anulować. Wyjaśniła również, że nie miała żadnego wpływu na warunki tej umowy, albowiem przedstawiciel przyjechał do niej z gotową umową, tylko trzeba było podpisać.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>W dniu 11 czerwca 2021 roku pozwana <xAnon>(...)</xAnon> zawarła z powodem <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon> umowę pożyczki gotówkowej nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Na podstawie ww. umowy, pożyczkodawca na wniosek pożyczkobiorcy udzielił pożyczki gotówkowej w wysokości 14.500 złotych, na którą składała się całkowita kwota pożyczki, czyli suma wszystkich środków pieniężnych, nieobejmujących kredytowanych kosztów pożyczki, które pożyczkodawca udostępnił pożyczkobiorcy na podstawie umowy, w wysokości 7.250,00 złotych oraz kredytowane koszty pożyczki, czyli kwotę pieniężną wynoszącą 7.250,00 złotych, która miała zostać przeznaczona na zapłatę kosztów należnych w dniu zawarcia umowy, o których mowa w pkt 1.4 umowy. Koszty związane z udzieleniem pożyczki pożyczkodawcy obejmowały opłatę przygotowawczą w wysokości 528,00 złotych, wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 6.722,00 złotych.</xText> <xText>W związku z powyższym całkowity koszt pożyczki, czyli wszelkie koszty które pożyczkobiorca był zobowiązany ponieść w związku z umową wyniosły kwotę 8.878 złotych, natomiast całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę – <xAnon>(...)</xAnon> wyniosła kwotę 16.128 złotych.</xText> <xText>Pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę w 36 miesięcznych równych ratach, każda w wysokości 448,00 złotych, zgodnie z harmonogramem spłat stanowiącym załącznik numer 1 do umowy, na rachunek pożyczkodawcy.</xText> <xText><xIx>bezsporne, ponadto dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy pożyczki z wraz z harmonogramem spłat k. 3 –6,. </xIx></xText> <xText>Pozwana zaprzestała wywiązywać się z ciążącego na niej zobowiązania i nie spłacała rat pożyczki zgodnie z ustalonym kalendarzem spłat po utracie pracy. Pozwana prosiła o zmniejszenie kwoty rat, albowiem nie była już w stanie spłacać całości. Przedstawiciele powoda nachodzili ją i wydzwaniali do niej o spłatę, jednak o zmniejszeniu raty nie było mowy. Przy podpisywaniu umowy poinformowano ją, że jak będzie miała złą sytuację to będzie mogła zawiesić pożyczkę na pół roku, nikt jej nie tłumaczył jednak co się na nią składa.</xText> <xText>Powód pismem z dnia 23 stycznia 2024 roku wezwał pozwaną do zapłaty zaległych rat pożyczki w łącznej wysokości 830 zł. oraz pismem z dnia 22 lutego 2024 r. wypowiedział umowę z zachowaniem 30 dni oraz wezwał do wykupu weksla.</xText> <xText><xIx>bezsporne, ponadto dowód: pisma k. 8, 11, potwierdzenie nadania k. 14, 15 </xIx></xText> <xText xALIGNx="center">Sąd zważył co następuje:</xText> <xText>Powództwo w przedmiotowej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Powód wywodził swoje roszczenie z weksla, który zabezpieczał wierzytelności związane z zawartą w dniu 11 czerwca 2021 roku umową pożyczki. Roszczenie powstało w związku z niewywiązaniem się przez pozwaną, występującą jako konsument, z zobowiązania. Podkreślić należy, ze powód dochodził swoich roszczeń w oparciu o weksel i związane z tym unormowania. Według powoda weksel stanowił zabezpieczenie spłaty pożyczki, był on wystawiony in blanco nie na zlecenie, a zasady wypełnienia weksla regulowała deklaracja wekslowa. Zgodnie z deklaracją wekslową pożyczkodawca został upoważniony do wypełnienia weksla wyłącznie na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy wobec pożyczkodawcy wynikającemu z umowy pożyczki.</xText> <xText>Nadmienić należy, ze przedmiotowy weksel był wystawiony przez pozwaną in blanco nie na zlecenie. Na mocy <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 9 Prawa wekslowego</xLexLink> wystawca weksla odpowiada za przyjęcie i za zapłatę weksla. Nie budzi wątpliwości, że wręczeniu weksla in blanco towarzyszy porozumienie dotyczące uzupełnienia weksla. Istnienie porozumienia co do uzupełnienia weksla jest obligatoryjne, związane jest z wystawieniem i wydaniem weksla in blanco. Z brzmienia ww. <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 10</xLexLink> wynika konieczność istnienia porozumienia stron. Jeżeli wystawca wydał weksel in blanco, to tym samym upoważnił otrzymującego weksel do wypełnienia go zgodnie z umową. W wyniku wypełnienia weksla in blanco częściowo niezgodnie z porozumieniem na niekorzyść osoby na nim podpisanej, osoba ta może stać się zobowiązana wekslowo w granicach, w których tekst weksla odpowiada porozumieniu – deklaracji wekslowej <xIx>(por. SN z 26.1.2001 r., II CKN 25/00).</xIx> W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że w razie naruszenia uprawnienia do uzupełnienia weksla in blanco przez wpisanie wyższej sumy od kwoty wierzytelności, dla której zabezpieczenia weksel in blanco został wręczony, osoba na nim podpisana staje się zobowiązana wekslowo w granicach w jakich tekst weksla jest zgodny z upoważnieniem (<xIx>por. wyr. SN z 22.6.2006 r., V CSK 70/06, OSNC 2007, Nr 4, poz. 59; SN z 1.12.2010 r., I CSK 181/10, L.)</xIx></xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, że w niniejszej sprawie wypełnienie weksla mogło dotyczyć tylko zadłużenia istniejącego w chwili jego wypełnienia wyłącznie na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy wobec pożyczkodawcy wynikającemu z umowy pożyczki. Jak wynika z pisma z dnia 22 lutego 2024 r. dot. wypowiedzenia umowy, weksel został wypełniony 22 lutego 2024 r., czyli przed jej wypowiedzeniem. Weksel został wypełniony na całą sumę odpowiadającą pozostałej do zapłaty kwoty, jeszcze przed doręczeniem pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (por. pismo k. 11). Nie upłynął także trzydziestodniowy termin do jego wykupu, albowiem wezwanie z dnia 22 lutego 2024 r. do jego wykupu w terminie 30 dni nie wiadomo czy zostało doręczonej pozwanej, albowiem z potwierdzenia nadania wynika tylko nadanie przesyłki, brak jakiejkolwiek informacji co się z nią stało (por. potwierdzenie nadania k. 13), a na wekslu termin płatności określono na dzień 22 marca 2024r.</xText> <xText>Podkreślić również należy, że pozwana występowała jako konsument. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, ze pozwana posiada status konsumenta w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, zaś powódka jest podmiotem zawodowo trudniącym się udzielaniem kredytów konsumenckich, a przedmiotem powództwa roszczenie wekslowe wynikające z umowy pożyczki, która została zawarta przez pozwaną występującą jako konsument. Sąd ma obowiązek zbadać czy w umowach z konsumentami nie występują niedozwolone klauzule umowne lub inne postanowienia naruszające prawa konsumentów. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że Sąd ma obowiązek także w procesie wekslowym z udziałem konsumenta badać stosunek podstawy łączący strony, nawet bez zarzutu strony pozwanej. Nie budzi również wątpliwości, że aby skutecznie dochodzić roszczenia z weksla będącego pierwotnie wekslem in blanco stanowiącym zabezpieczenie innych roszczeń między stronami, konieczne jest przedłożenie zarówno weksla oraz wykazanie, że między stronami istniało porozumienie (deklaracja – umowa - wekslowa), upoważniające stronę otrzymującą weksel do jego wypełnienia i określające warunki dokonania tej czynności. Powódka jako strona stosunku podstawowego, winna przestawić deklarację wekslową i wskazać na okoliczności decydujące o jego wypełnieniu zgodnie z zawartą deklaracją. Abstrakcyjność zobowiązania z weksla in blanco między stronami stosunku podstawowego ma bowiem osłabiony charakter i uwzględnia funkcję tego weksla jako formy zabezpieczenia roszczenia ze stosunku podstawowego. Konsekwencje z tego płynące winny być przy tym przestrzegane szczególnie, gdy stroną stosunku podstawowego dającą zabezpieczenie jest konsument. W ocenie Sądu nie budzi aktualnie wątpliwości, że sąd ma obowiązek dokonać kontroli postanowień umowy zawartej z konsumentem, czy nie zawiera ona klauzul abuzywnych<xIx> (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 listopada 2019 roku w sprawie C-419/18 i C-483/18 (<xAnon> (...)</xAnon>), z dnia 13 września 2018 roku, w sprawie C-176/17 (<xAnon> (...)</xAnon>) oraz z dnia 18 listopada 2018 roku, w sprawie C-632/17 (<xAnon>(...)</xAnon>)</xIx>.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwaną i powodem. Podkreślić należy, ze pozwana występowała jako konsument, a zarówno normy prawa wspólnotowego chronią praw konsumentów, ale także polski ustawodawca wprowadził szczególną ochronę tej grupy uczestników obrotu cywilnego jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych zapewniając im ochronę przed stosowaniem przez silniejszego przedsiębiorcę, profesjonalnie działającego w obrocie, postanowień kształtujących ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i wywierający szkodliwy wpływ na ich interesy, ustawodawca wprowadził szczególne regulacje prawne chroniące konsumenta. Powyższe wynika zarówno z <xLexLink xArt="art. 76" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 76 Konstytucji RP</xLexLink>, zgodnie z którym władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi jak i przepisów ustawowych<xBx>. Zgodnie z prawem unijnym <xAnon> (...)</xAnon> <xIx>(</xIx></xBx><xIx>por. wyr. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 r. (C-176/17</xIx>)<xBx>, </xBx>Sąd ma obowiązek zbadać czy<xBx> w umowach z konsumentami nie występują niedozwolone klauzule umowne lub inne postanowienia naruszające prawa konsumentów. </xBx></xText> <xText>Umowy zawarte z konsumentem podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez oferenta. W ramach sądowej kontroli umów należy dokonać oceny, czy określone postanowienie umowne zawiera cechy postanowienia niedozwolonego, a mianowicie czy jest ono nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem i czy kształtuje jego prawa oraz obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że strony postępowania łączyła umowa pożyczki. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 720;art. 720 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 720 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.</xText> <xText>Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei w myśl <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1;art. 3 ust. 2;art. 3 ust. 2 pkt. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 <xIx>ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim</xIx></xLexLink><xIx> (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.)</xIx> przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.</xText> <xText>Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink> w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że <xUx>umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. </xUx>Te ostatnie powinny zostać przy tym określone <xUx>w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowiły ukrytego źródła zysku</xUx>. Ponadto z istotą pożyczki <xUx>sprzeczne jest „przeniesienie” na rzecz biorącego pożyczkę sum pieniężnych, których w rzeczywistości nigdy on nie otrzymuje, a które automatycznie zostają zaliczone na poczet związanych z pożyczką kosztów i opłat lub umów dodatkowych.</xUx> W wyniku tego pożyczkobiorca byłby bowiem zobowiązany do spłaty znacznego zobowiązania, nie otrzymując przy tym na własność żadnych środków pieniężnych. Taką konstrukcję umowy pożyczki należy więc uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treścią <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, jak już powyżej wskazano, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). W ocenie Sądu powód nie wykazał, że warunki przedmiotowej umowy były uzgadniane indywidulanie. Możliwość zapoznania się przez pozwaną z treścią umowy przed jej podpisaniem nie świadczy o tym, że jej postanowienia zostały uzgodnione indywidualnie. Przedmiotowa umowa powstała przez uzupełnienia wzorca, którym posługuje się powód, przez wpisywanie odpowiednich danych dotyczących pozwanej.</xText> <xText>Wskazać należy, że obie wskazane w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (<xIx>porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04</xIx>).</xText> <xText>W rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.</xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon> postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (<xIx>porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11</xIx>).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie, dodatkowe koszty pożyczki obejmujące prowizje zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Opłata ta została ustalona w stałej zryczałtowanej wysokości, niezależnie od faktycznie poniesionych wydatków, przez co dochodzi do braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy pożyczki i skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem się strony powodowej. Wprowadzenie przez powoda opłat w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszało interes pozwanej jako konsumenta.</xText> <xText>W tym miejscu zauważyć należy, iż za niedozwolone klauzule umowne, w świetle <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, należy uznać takie postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalającego mu omijać przepisy dotyczące wysokość odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego (<xLexLink xArt="art. 483;art. 483 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 483 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu należy stwierdzić, iż zawarte w umowie stron postanowienia dotyczące prowizji stanowią niedozwolone klauzule umowne, przede wszystkim z uwagi na jej wysokość. Zaznaczyć należy, że prowizja stanowi ponad 92 % kwoty udzielonej pożyczki i brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia w tym zakresie. W ocenie Sądu oplata ta stanowi dodatkowe wynagrodzenie za udzielenie pożyczki (korzystanie z kapitału), które ma na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych. W umowie przewidziano że za wynagrodzenie prowizyjne za udzielenie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązuje się zapłacić 6.722 zł. Powód nie wykazał przy tym w żaden sposób wyliczenia ww. kwoty, biorąc pod uwagę całkowitą kwotę pożyczki, tj. 7250 zł kwota 6722 zł jest całkowicie dowolna i nie wynika z jakichkolwiek wyliczeń.</xText> <xText>Ponadto podkreślić należy, że zgodne z treścią umowy (część C1 pożyczkodawca udziela pożyczki w kwocie 14.500 zł., natomiast powyżej (część B umowy) wskazana jest całkowita kwota pożyczki 7250 zł., rzeczywiście wypłacona, który to zapis jest wytłuszczony, zapisany większa czcionką. Natomiast zapis pożyczka 14.500 zł. wpisany jest drobnym drukiem w dole kartki, który to zapis nie jest czytelny dla strony – konsumenta i może wprowadzać w błąd albowiem pożyczkobiorca nie ma świadomości, że pożyczka jakiej udziela powód w rzeczywistości wynosi 14.500 zł., albowiem z wcześniejszego pogrubionego zapisu wynika, że całkowita kwota pożyczki to 7.250 zł. Podkreślić należy, ze pozwana wyjaśniał, ze nie były jej tłumaczone koszty pożyczki. Podkreślić również należy, że pozwana nie jest profesjonalistą, jest konsumentem, który zawiera umowę z firmą, która legalnie działa na rynku, a w związku z tym uzasadnione jest jej przekonanie, że wszystkie zapisy umowy są zgodne z prawem i zgodne z uczciwością i rzetelnością kupiecką. Podkreślić należy, że umowa zapisana jest drobnym drukiem na kilku stronach w sposób mało czytelny dla osoby, która nie ma na co dzień do czynienia z tego rodzaju dokumentami. Stanowi gotowy formularz, podlegający wypełnieniu. W ocenie Sądu już zapis na pierwszej stronie <xBx>„całkowita kwota pożyczki 7.250 zł.”</xBx> oraz zapis „<xBx>pożyczka 14.500 zł.”,</xBx> niewątpliwie wprowadzają w błąd i budzą trudności interpretacyjne, zapewne nie tylko dla pozwanej.</xText> <xText>W związku z powyższym zapisy umowy dotyczące prowizji pozostają w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami, gdyż kształtują obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z ww. zasadami. Za sprzeczne z tymi obyczajami rozumie się zaś działanie, które godzi w równowagę kontraktową stron stosunku umownego. Ta zaś, poprzez wysokość omawianych opłat odniesioną do wysokości samej kwoty wypłaconej pozwanemu, pozostawała w drastyczny sposób zachwiana. Podobnie, naruszającą zasady współżycia społecznego jest także umowa, której treść pozostaje sprzeczna z uczciwością i rzetelnością kupiecką, jak też i taka, która kształtuje wzajemne stosunki między stronami w sposób ewidentnie urągający słuszności (por. Agnieszka Rzetecka-Gil, Kodeks Cywilny. Komentarz. Zobowiązania – część ogólna, LEX/el., 2011).</xText> <xText>Nadmienić należy, że pożyczkodawca w kosztach pożyczki uwzględnił również opłatę przygotowawczą w wysokości 528 zł. Podkreślić należy, ze pozwana uzyskała kwotę 7250 zł., natomiast całkowity koszt kredytu wyniósł 8.878 zł. Wprawdzie pozaodsetkowe koszty określone w umowie nie naruszają przepisu art. <xLexLink xArt="art. 36 a;art. u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 36 a u.k.k</xLexLink>, to jednak brzmienie tego przepisu nie wyłącza ochrony konsumenta, jaką w stosunkach z przedsiębiorcą gwarantuje mu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx> 1</xSUPx> §1 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink>. Przepis <xLexLink xArt="art. 36 a;art. u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 36 a u.k.k.</xLexLink> nie eliminuje bowiem możliwości kontroli postanowień wzorca umowy, które odnoszą się do określonych w nim kosztów, pod kątem skuteczności ich inkorporacji do stosunku prawnego oraz pod względem ich abuzywności (por. T. Czech w M.Pr. Bank.2016.2.52), nie wyłącza też ich regulacji spod kontroli opartej na brzmieniu <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink> Wprowadzenie limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego oznacza, że w razie ustalenia tych kosztów przez kredytodawcę w wysokości przekraczającej maksymalne wartości ustalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 36 a;art. 36 a § 1;art. 36 a § 2 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 36a §1 i 2 u.k.k.</xLexLink>, konsument będzie zobowiązany do zapłaty kwoty odpowiadającej tym maksymalnym wartościom.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd uznał, że roszczenie powoda w zakresie prowizji budzą uzasadnione wątpliwości i nie mogą zostać uwzględnione. W związku z powyższym roszczenie powoda należało oddalić, albowiem wysokość dochodzonego pozwem roszczenia była niższa niż kwota nienależnej a dochodzonej przez powoda prowizji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Anna Wołujewicz

Alicja Sas

p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

Alicja Sas

Sygn. akt: I C 279/24 upr WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Wołujewicz Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa(...) S.A.z siedzibą w(...) przeciwko(...) o zapłatę oddala powództwo Sygn. akt I C 279/24 UZASADNIENIE Powód(...)z siedzibą w(...)wniósł o zasądzenie w postępowaniu nakazowym od pozwanej(...)kwoty 3.162,05 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 23 marca 2024 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazano, że roszczenie dochodzone pozwem powstało w związku z umową zawartą z konsumentem. Pozwana poprzez podpisanie weksla dnia 12 czerwca 2021 roku zobowiązała się do zapłaty w dniu 22 marca 2024 roku kwoty wskazanej na wekslu w wysokości 3.162,05 złotych. Dlatego w dniu 21 lutego 2024 roku powód wezwał pozwaną do wykupu weksla. Strona pozwana po wypowiedzeniu nie dokonała żadnej wpłaty. Powód wyjaśnił, że weksel został wystawiony przez pozwaną na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej przez(...)na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr(...)z dnia 12 czerwca 2021 roku. Na dochodzoną pozwem należność składa się suma pozostałych do zapłaty rat pożyczki oraz należne maksymalne odsetki za opóźnienie liczone zgodnie zart. 481 § 21k.c.za każdy dzień opóźnienia w płatności każdej z rat. Powód podkreślił, że pozwana podpisując własnoręcznie kalendarz spłat, znała doskonale wysokość swojego zobowiązania i termin spłaty. Granice wypełnienia weksla określa deklaracja wekslowa załączona do pozwu, którą pozwana również podpisała. Powód wskazał, że roszczenie stało się wymagalne w dniu 23 marca 2024 roku., a ponadto pozwana uznała roszczenie powoda w całości w dniu 11 marca 2024 r. poprzez złożenie oświadczenia o uznaniu długu. Na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 r. pozwana(...)przyznała, że zawierała przedmiotową umowę i nie spłaciła należności wskazanych w pozwie. Wyjaśniła, ze straciła pracę około 11 listopada 2023 roku, o czym poinformowała powoda, który jednak nie przyjmował tego do wiadomości, nie chciał nic z tym zrobić. Podkreślała, że płaciła raty do 10 października 2023 roku, spłaciła 28 rat a 8 rat zostało jej do zapłacenia. Wskazał, ze obecnie nie pracuje. Podkreślała, że prosiła o zmniejszenie kwoty rat bo, albowiem nie była w stanie spłacać całości. Podkreślała również, że przez cały czas nachodzili ją ludzie z banku i wydzwaniali do niej o spłatę a o zmniejszeniu raty nie było mowy. Podkreślała również, ze powodowa firma ma wysokie odsetki i nie bierze od nich pożyczki ktoś, kto nie jest w ciężkiej sytuacji. Wyjaśniła również, że poinformowano ją, że jak będzie miała złą sytuację to będzie mogła zawiesić pożyczkę na pół roku. Przy zawieraniu umowy nikt jej nie tłumaczył co się na nią składa. Podkreślała, że ta pożyczka była bardzo polecana przez przedstawicielkę z(...), która przyjechała do niej do domu. Wcześniej kontaktowała się z nią telefonicznie. Podkreślała również, że otrzymała 7.250 złotych a spłaciła ponad 12.000 złotych. Tłumaczono jej pożyczka w kwocie 7. 250 złotych najkorzystniej wychodzi. Przyznała, że nie czytała umowy przed podpisaniem, albowiem liczył się dla niej tylko syn. Nie wiedziała, że podpisuje weksel, albowiem przedstawiciel jej tego nie tłumaczył. Dopiero po paru dniach dowiedziała się, że go podpisała. Podkreśliła jednak, że była w takiej sytuacji, że nie mogła tego anulować. Wyjaśniła również, że nie miała żadnego wpływu na warunki tej umowy, albowiem przedstawiciel przyjechał do niej z gotową umową, tylko trzeba było podpisać. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 11 czerwca 2021 roku pozwana(...)zawarła z powodem(...)z siedzibą w(...)umowę pożyczki gotówkowej nr(...). Na podstawie ww. umowy, pożyczkodawca na wniosek pożyczkobiorcy udzielił pożyczki gotówkowej w wysokości 14.500 złotych, na którą składała się całkowita kwota pożyczki, czyli suma wszystkich środków pieniężnych, nieobejmujących kredytowanych kosztów pożyczki, które pożyczkodawca udostępnił pożyczkobiorcy na podstawie umowy, w wysokości 7.250,00 złotych oraz kredytowane koszty pożyczki, czyli kwotę pieniężną wynoszącą 7.250,00 złotych, która miała zostać przeznaczona na zapłatę kosztów należnych w dniu zawarcia umowy, o których mowa w pkt 1.4 umowy. Koszty związane z udzieleniem pożyczki pożyczkodawcy obejmowały opłatę przygotowawczą w wysokości 528,00 złotych, wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 6.722,00 złotych. W związku z powyższym całkowity koszt pożyczki, czyli wszelkie koszty które pożyczkobiorca był zobowiązany ponieść w związku z umową wyniosły kwotę 8.878 złotych, natomiast całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę –(...)wyniosła kwotę 16.128 złotych. Pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę w 36 miesięcznych równych ratach, każda w wysokości 448,00 złotych, zgodnie z harmonogramem spłat stanowiącym załącznik numer 1 do umowy, na rachunek pożyczkodawcy. bezsporne, ponadto dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy pożyczki z wraz z harmonogramem spłat k. 3 –6,. Pozwana zaprzestała wywiązywać się z ciążącego na niej zobowiązania i nie spłacała rat pożyczki zgodnie z ustalonym kalendarzem spłat po utracie pracy. Pozwana prosiła o zmniejszenie kwoty rat, albowiem nie była już w stanie spłacać całości. Przedstawiciele powoda nachodzili ją i wydzwaniali do niej o spłatę, jednak o zmniejszeniu raty nie było mowy. Przy podpisywaniu umowy poinformowano ją, że jak będzie miała złą sytuację to będzie mogła zawiesić pożyczkę na pół roku, nikt jej nie tłumaczył jednak co się na nią składa. Powód pismem z dnia 23 stycznia 2024 roku wezwał pozwaną do zapłaty zaległych rat pożyczki w łącznej wysokości 830 zł. oraz pismem z dnia 22 lutego 2024 r. wypowiedział umowę z zachowaniem 30 dni oraz wezwał do wykupu weksla. bezsporne, ponadto dowód: pisma k. 8, 11, potwierdzenie nadania k. 14, 15 Sąd zważył co następuje: Powództwo w przedmiotowej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie. Powód wywodził swoje roszczenie z weksla, który zabezpieczał wierzytelności związane z zawartą w dniu 11 czerwca 2021 roku umową pożyczki. Roszczenie powstało w związku z niewywiązaniem się przez pozwaną, występującą jako konsument, z zobowiązania. Podkreślić należy, ze powód dochodził swoich roszczeń w oparciu o weksel i związane z tym unormowania. Według powoda weksel stanowił zabezpieczenie spłaty pożyczki, był on wystawiony in blanco nie na zlecenie, a zasady wypełnienia weksla regulowała deklaracja wekslowa. Zgodnie z deklaracją wekslową pożyczkodawca został upoważniony do wypełnienia weksla wyłącznie na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy wobec pożyczkodawcy wynikającemu z umowy pożyczki. Nadmienić należy, ze przedmiotowy weksel był wystawiony przez pozwaną in blanco nie na zlecenie. Na mocyart. 9 Prawa wekslowegowystawca weksla odpowiada za przyjęcie i za zapłatę weksla. Nie budzi wątpliwości, że wręczeniu weksla in blanco towarzyszy porozumienie dotyczące uzupełnienia weksla. Istnienie porozumienia co do uzupełnienia weksla jest obligatoryjne, związane jest z wystawieniem i wydaniem weksla in blanco. Z brzmienia ww.art. 10wynika konieczność istnienia porozumienia stron. Jeżeli wystawca wydał weksel in blanco, to tym samym upoważnił otrzymującego weksel do wypełnienia go zgodnie z umową. W wyniku wypełnienia weksla in blanco częściowo niezgodnie z porozumieniem na niekorzyść osoby na nim podpisanej, osoba ta może stać się zobowiązana wekslowo w granicach, w których tekst weksla odpowiada porozumieniu – deklaracji wekslowej(por. SN z 26.1.2001 r., II CKN 25/00).W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że w razie naruszenia uprawnienia do uzupełnienia weksla in blanco przez wpisanie wyższej sumy od kwoty wierzytelności, dla której zabezpieczenia weksel in blanco został wręczony, osoba na nim podpisana staje się zobowiązana wekslowo w granicach w jakich tekst weksla jest zgodny z upoważnieniem (por. wyr. SN z 22.6.2006 r., V CSK 70/06, OSNC 2007, Nr 4, poz. 59; SN z 1.12.2010 r., I CSK 181/10, L.) Nie budzi wątpliwości, że w niniejszej sprawie wypełnienie weksla mogło dotyczyć tylko zadłużenia istniejącego w chwili jego wypełnienia wyłącznie na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy wobec pożyczkodawcy wynikającemu z umowy pożyczki. Jak wynika z pisma z dnia 22 lutego 2024 r. dot. wypowiedzenia umowy, weksel został wypełniony 22 lutego 2024 r., czyli przed jej wypowiedzeniem. Weksel został wypełniony na całą sumę odpowiadającą pozostałej do zapłaty kwoty, jeszcze przed doręczeniem pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (por. pismo k. 11). Nie upłynął także trzydziestodniowy termin do jego wykupu, albowiem wezwanie z dnia 22 lutego 2024 r. do jego wykupu w terminie 30 dni nie wiadomo czy zostało doręczonej pozwanej, albowiem z potwierdzenia nadania wynika tylko nadanie przesyłki, brak jakiejkolwiek informacji co się z nią stało (por. potwierdzenie nadania k. 13), a na wekslu termin płatności określono na dzień 22 marca 2024r. Podkreślić również należy, że pozwana występowała jako konsument. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, ze pozwana posiada status konsumenta w rozumieniuart. 221k.c., zaś powódka jest podmiotem zawodowo trudniącym się udzielaniem kredytów konsumenckich, a przedmiotem powództwa roszczenie wekslowe wynikające z umowy pożyczki, która została zawarta przez pozwaną występującą jako konsument. Sąd ma obowiązek zbadać czy w umowach z konsumentami nie występują niedozwolone klauzule umowne lub inne postanowienia naruszające prawa konsumentów. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że Sąd ma obowiązek także w procesie wekslowym z udziałem konsumenta badać stosunek podstawy łączący strony, nawet bez zarzutu strony pozwanej. Nie budzi również wątpliwości, że aby skutecznie dochodzić roszczenia z weksla będącego pierwotnie wekslem in blanco stanowiącym zabezpieczenie innych roszczeń między stronami, konieczne jest przedłożenie zarówno weksla oraz wykazanie, że między stronami istniało porozumienie (deklaracja – umowa - wekslowa), upoważniające stronę otrzymującą weksel do jego wypełnienia i określające warunki dokonania tej czynności. Powódka jako strona stosunku podstawowego, winna przestawić deklarację wekslową i wskazać na okoliczności decydujące o jego wypełnieniu zgodnie z zawartą deklaracją. Abstrakcyjność zobowiązania z weksla in blanco między stronami stosunku podstawowego ma bowiem osłabiony charakter i uwzględnia funkcję tego weksla jako formy zabezpieczenia roszczenia ze stosunku podstawowego. Konsekwencje z tego płynące winny być przy tym przestrzegane szczególnie, gdy stroną stosunku podstawowego dającą zabezpieczenie jest konsument. W ocenie Sądu nie budzi aktualnie wątpliwości, że sąd ma obowiązek dokonać kontroli postanowień umowy zawartej z konsumentem, czy nie zawiera ona klauzul abuzywnych(por. wyrok(...)z dnia 7 listopada 2019 roku w sprawie C-419/18 i C-483/18 ((...)), z dnia 13 września 2018 roku, w sprawie C-176/17 ((...)) oraz z dnia 18 listopada 2018 roku, w sprawie C-632/17 ((...)). Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwaną i powodem. Podkreślić należy, ze pozwana występowała jako konsument, a zarówno normy prawa wspólnotowego chronią praw konsumentów, ale także polski ustawodawca wprowadził szczególną ochronę tej grupy uczestników obrotu cywilnego jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych zapewniając im ochronę przed stosowaniem przez silniejszego przedsiębiorcę, profesjonalnie działającego w obrocie, postanowień kształtujących ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i wywierający szkodliwy wpływ na ich interesy, ustawodawca wprowadził szczególne regulacje prawne chroniące konsumenta. Powyższe wynika zarówno zart. 76 Konstytucji RP, zgodnie z którym władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi jak i przepisów ustawowych. Zgodnie z prawem unijnym(...)(por. wyr. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 r. (C-176/17),Sąd ma obowiązek zbadać czyw umowach z konsumentami nie występują niedozwolone klauzule umowne lub inne postanowienia naruszające prawa konsumentów. Umowy zawarte z konsumentem podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej zart. 3851§ 1 k.c.z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez oferenta. W ramach sądowej kontroli umów należy dokonać oceny, czy określone postanowienie umowne zawiera cechy postanowienia niedozwolonego, a mianowicie czy jest ono nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem i czy kształtuje jego prawa oraz obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie ulega wątpliwości, że strony postępowania łączyła umowa pożyczki. Zgodnie z treściąart. 720 § 1 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei w myślart. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim(t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.)przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki. Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania wkodeksie cywilnymw taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym dokodeksu cywilnegoinstytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, żeumowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą.Te ostatnie powinny zostać przy tym określonew wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowiły ukrytego źródła zysku. Ponadto z istotą pożyczkisprzeczne jest „przeniesienie” na rzecz biorącego pożyczkę sum pieniężnych, których w rzeczywistości nigdy on nie otrzymuje, a które automatycznie zostają zaliczone na poczet związanych z pożyczką kosztów i opłat lub umów dodatkowych.W wyniku tego pożyczkobiorca byłby bowiem zobowiązany do spłaty znacznego zobowiązania, nie otrzymując przy tym na własność żadnych środków pieniężnych. Taką konstrukcję umowy pożyczki należy więc uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną wart. 3531k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treściąart. 3851§ 1 k.c., jak już powyżej wskazano, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). W ocenie Sądu powód nie wykazał, że warunki przedmiotowej umowy były uzgadniane indywidulanie. Możliwość zapoznania się przez pozwaną z treścią umowy przed jej podpisaniem nie świadczy o tym, że jej postanowienia zostały uzgodnione indywidualnie. Przedmiotowa umowa powstała przez uzupełnienia wzorca, którym posługuje się powód, przez wpisywanie odpowiednich danych dotyczących pozwanej. Wskazać należy, że obie wskazane wart. 3851§ 1 k.c.formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04). W rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.„rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. (...)postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11). Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie, dodatkowe koszty pożyczki obejmujące prowizje zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Opłata ta została ustalona w stałej zryczałtowanej wysokości, niezależnie od faktycznie poniesionych wydatków, przez co dochodzi do braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy pożyczki i skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem się strony powodowej. Wprowadzenie przez powoda opłat w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszało interes pozwanej jako konsumenta. W tym miejscu zauważyć należy, iż za niedozwolone klauzule umowne, w świetleart. 3851§ 1 k.c., należy uznać takie postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalającego mu omijać przepisy dotyczące wysokość odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego (art. 483 § 1 k.c.). Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu należy stwierdzić, iż zawarte w umowie stron postanowienia dotyczące prowizji stanowią niedozwolone klauzule umowne, przede wszystkim z uwagi na jej wysokość. Zaznaczyć należy, że prowizja stanowi ponad 92 % kwoty udzielonej pożyczki i brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia w tym zakresie. W ocenie Sądu oplata ta stanowi dodatkowe wynagrodzenie za udzielenie pożyczki (korzystanie z kapitału), które ma na celu obejście przepisów o odsetkach maksymalnych. W umowie przewidziano że za wynagrodzenie prowizyjne za udzielenie pożyczki pożyczkobiorca zobowiązuje się zapłacić 6.722 zł. Powód nie wykazał przy tym w żaden sposób wyliczenia ww. kwoty, biorąc pod uwagę całkowitą kwotę pożyczki, tj. 7250 zł kwota 6722 zł jest całkowicie dowolna i nie wynika z jakichkolwiek wyliczeń. Ponadto podkreślić należy, że zgodne z treścią umowy (część C1 pożyczkodawca udziela pożyczki w kwocie 14.500 zł., natomiast powyżej (część B umowy) wskazana jest całkowita kwota pożyczki 7250 zł., rzeczywiście wypłacona, który to zapis jest wytłuszczony, zapisany większa czcionką. Natomiast zapis pożyczka 14.500 zł. wpisany jest drobnym drukiem w dole kartki, który to zapis nie jest czytelny dla strony – konsumenta i może wprowadzać w błąd albowiem pożyczkobiorca nie ma świadomości, że pożyczka jakiej udziela powód w rzeczywistości wynosi 14.500 zł., albowiem z wcześniejszego pogrubionego zapisu wynika, że całkowita kwota pożyczki to 7.250 zł. Podkreślić należy, ze pozwana wyjaśniał, ze nie były jej tłumaczone koszty pożyczki. Podkreślić również należy, że pozwana nie jest profesjonalistą, jest konsumentem, który zawiera umowę z firmą, która legalnie działa na rynku, a w związku z tym uzasadnione jest jej przekonanie, że wszystkie zapisy umowy są zgodne z prawem i zgodne z uczciwością i rzetelnością kupiecką. Podkreślić należy, że umowa zapisana jest drobnym drukiem na kilku stronach w sposób mało czytelny dla osoby, która nie ma na co dzień do czynienia z tego rodzaju dokumentami. Stanowi gotowy formularz, podlegający wypełnieniu. W ocenie Sądu już zapis na pierwszej stronie„całkowita kwota pożyczki 7.250 zł.”oraz zapis „pożyczka 14.500 zł.”,niewątpliwie wprowadzają w błąd i budzą trudności interpretacyjne, zapewne nie tylko dla pozwanej. W związku z powyższym zapisy umowy dotyczące prowizji pozostają w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami, gdyż kształtują obowiązki pozwanej w sposób sprzeczny z ww. zasadami. Za sprzeczne z tymi obyczajami rozumie się zaś działanie, które godzi w równowagę kontraktową stron stosunku umownego. Ta zaś, poprzez wysokość omawianych opłat odniesioną do wysokości samej kwoty wypłaconej pozwanemu, pozostawała w drastyczny sposób zachwiana. Podobnie, naruszającą zasady współżycia społecznego jest także umowa, której treść pozostaje sprzeczna z uczciwością i rzetelnością kupiecką, jak też i taka, która kształtuje wzajemne stosunki między stronami w sposób ewidentnie urągający słuszności (por. Agnieszka Rzetecka-Gil, Kodeks Cywilny. Komentarz. Zobowiązania – część ogólna, LEX/el., 2011). Nadmienić należy, że pożyczkodawca w kosztach pożyczki uwzględnił również opłatę przygotowawczą w wysokości 528 zł. Podkreślić należy, ze pozwana uzyskała kwotę 7250 zł., natomiast całkowity koszt kredytu wyniósł 8.878 zł. Wprawdzie pozaodsetkowe koszty określone w umowie nie naruszają przepisu art.art. 36 a u.k.k, to jednak brzmienie tego przepisu nie wyłącza ochrony konsumenta, jaką w stosunkach z przedsiębiorcą gwarantuje muart. 3851§1 k.c.orazart. 58 k.c.. Przepisart. 36 a u.k.k.nie eliminuje bowiem możliwości kontroli postanowień wzorca umowy, które odnoszą się do określonych w nim kosztów, pod kątem skuteczności ich inkorporacji do stosunku prawnego oraz pod względem ich abuzywności (por. T. Czech w M.Pr. Bank.2016.2.52), nie wyłącza też ich regulacji spod kontroli opartej na brzmieniuart. 58 k.c.Wprowadzenie limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego oznacza, że w razie ustalenia tych kosztów przez kredytodawcę w wysokości przekraczającej maksymalne wartości ustalone na podstawieart. 36a §1 i 2 u.k.k., konsument będzie zobowiązany do zapłaty kwoty odpowiadającej tym maksymalnym wartościom. Wobec powyższego Sąd uznał, że roszczenie powoda w zakresie prowizji budzą uzasadnione wątpliwości i nie mogą zostać uwzględnione. W związku z powyższym roszczenie powoda należało oddalić, albowiem wysokość dochodzonego pozwem roszczenia była niższa niż kwota nienależnej a dochodzonej przez powoda prowizji.

15/102010/0000503/C

Sąd Rejonowy w Człuchowie

I Wydział Cywilny

155025000001506_III_K_000192_2024_Uz_2024-11-27_002

III K 192/24

2024-11-27 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:21.0 CET

2024-12-23 12:14:22.0 CET

15502500

1506

SENTENCE

Sygn. akt III K 192/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Marcin Myczkowski Ławnicy: Danuta Szel Barbara Kuzera Protokolant: Piotr Banach przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu A. M. po rozpoznaniu w dniach 18 września 2024 r., 27 września 2024 r. oraz 15 listopada 2024 r. sprawy N. C. (1) , syna R. i J. z d. M. , ur. (...) w Ś. oskarżonego o to, że: I w dniu 1

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Patrycja Świtoń" xPublisher="pswiton" xEditorFullName="Patrycja Świtoń" xEditor="pswiton" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/502500/0001506/K" xYear="2024" xVolNmbr="000192" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt III K 192/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 27 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym </xBx></xText> <xText><xBx>w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Marcin Myczkowski</xText> <xText>Ławnicy: Danuta Szel</xText> <xText>Barbara Kuzera</xText> <xText>Protokolant: Piotr Banach</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu <xAnon>A. M.</xAnon></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 18 września 2024 r., 27 września 2024 r. oraz 15 listopada 2024 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>N. C. (1)</xAnon>, </xBx></xText> <xText>syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z d. <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon></xText> <xText><xBx> <xUx>oskarżonego o to, że: </xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 19 kwietnia 2024 r. w <xAnon>Ś.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w pobliżu <xAnon> sklepu (...)</xAnon> usiłował spowodować u <xAnon>S. M.</xAnon> ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że przeciął nożem tętnicę na prawej dłoni pokrzywdzonego w okolicy nadgarstka powodując masywne krwawienie, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niezwłoczne udzielenie pokrzywdzonemu pomocy lekarskiej, czym równocześnie spowodował u <xAnon>S. M.</xAnon> obrażenia ciała w postaci rany ciętej okolicy łokciowej oraz jej gałęzi głębokiej z aktywnym krwawieniem, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów jego ciała trwającej dłużej niż siedem dni i zarazem naraził go w ten sposób na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i ciężkiego uszczerbku na zdrowiu</xText> </xUnit> <xText><xBx>- tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w dniu 9 maja 2024 r. w <xAnon>Ś.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, kierował wobec <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> groźby pozbawienia życia oraz uszkodzenia ciała, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, zaś czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>- tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w dniu 9 maja 2024 r. w <xAnon>Ś.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, usiłował spowodować u <xAnon>M. B. (1)</xAnon> uszkodzenie ciała w ten sposób, że uderzał go kijem w okolice głowy, jednak zamiaru nie osiągnął z uwagi na zasłonięcie się ręką i kartonem przez pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>- tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>w dniu 9 maja 2024 r. w <xAnon>Ś.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, kierował wobec <xAnon>A. G.</xAnon> groźby pozbawienia życia oraz uszkodzenia ciała, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, zaś czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>- tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">***</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku, to jest czynu <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za ten czyn na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>oskarżonego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> i i za to wymierza mu na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>oskarżonego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText><xBx>oskarżonego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> i i za to wymierza mu na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a § 1 kk</xLexLink> karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> łączy oskarżonemu <xBx><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xBx> jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeka wobec niego <xBx><xUx>karę łączną w wymiarze 4 (czterech) lat pozbawienia wolności</xUx></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zalicza oskarżonemu <xBx><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xBx> na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 19 kwietnia 2024 r. godz. 16:55 do dnia 21 kwietnia 2024 r. godz. 13:12 oraz od dnia 10 czerwca 2024 r. godz. 20:15 do dnia 27.09.2024 r. godz. 14:35;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>S. M.</xAnon> kwotę 10.000 (dziesięciu tysięcy) zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego przestępstwem;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>M. B. (1)</xAnon> kwotę 1.000 (jednego tysiąca) zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego przestępstwem;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>A. G.</xAnon> kwotę 500 (pięciuset) zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego przestępstwem;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">X</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. B. (2)</xAnon> kwotę 2.804,40 zł. tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XI</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty sądowej, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Danuta Szel Sędzia Marcin Myczkowski Barbara Kuzera</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="19"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III K 192/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Czyn przypisany w pkt I części wstępnej wyroku</xText> <xText>Czyn przypisany w pkt II części wstępnej wyroku</xText> <xText>Czyn przypisany w pkt III części wstępnej wyroku</xText> <xText>Czyn przypisany w pkt IV części wstępnej wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>- Dnia 19 kwietnia 2024 r. w <xAnon>Ś.</xAnon>, <xAnon>N. C. (1)</xAnon> spotkał się na tyłach <xAnon> sklepu (...)</xAnon> z <xAnon>M. C.</xAnon>. Po czasie, na rowerze, do mężczyzn podjechał <xAnon>S. M.</xAnon>, który rozpoczął z <xAnon>M. C.</xAnon> rozmowę.</xText> <xText>- W trakcie rozmowy, <xAnon>N. C. (1)</xAnon> stał się agresywny w stosunku do <xAnon>S. M.</xAnon> i podszedł do niego na bliską odległość. <xAnon>S. M.</xAnon> odepchnął <xAnon>N. C. (2)</xAnon>, który następnie zaatakował go, jedną ręką łapiąc za ubranie w okolicy klatki piersiowej, drugą sięgając do kieszeni kurtki po nóż. <xAnon>N. C. (1)</xAnon> przez chwilę groził <xAnon>S. M.</xAnon> nożem, a następnie zadał mu cios w wewnętrzną część nadgarstka.</xText> <xText>- Natychmiast po zdarzeniu <xAnon>S. M.</xAnon> udał się w okolice wejścia do <xAnon> sklepu (...)</xAnon>, gdzie została mu udzielona pomoc oraz wezwane zostało pogotowie, natomiast <xAnon>N. C. (2)</xAnon> oddalił się z miejsca zdarzenia, udając się na teren targowiska miejskiego, gdzie następnie został zatrzymany przez patrol policji.</xText> <xText>- <xAnon>S. M.</xAnon> został przewieziony na Szpitalny Oddział Ratunkowy we <xAnon>W.</xAnon>. W wyniku zdarzenia <xAnon>S. M.</xAnon> doznał rany ciętej przedramienia lewego z uszkodzeniem tętnicy łokciowej oraz jej gałęzi głębokiej z aktywnym krwawieniem. Obrażenia stwarzały bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia <xAnon>S. M.</xAnon>, gdyż ze względu na poważne uszkodzenie tętnicy, bez udzielenia natychmiastowej pomocy, mogło dojść do wykrwawienia, a w konsekwencji zgonu.</xText> <xText>- <xAnon>N. C. (1)</xAnon> został zatrzymany w dniu 19 kwietnia 2024 r., na terenie targowiska miejskiego. W momencie zatrzymania, ubrany był w kurtkę koloru zielonego, białą bluzę z kapturem oraz spodnie dresowe koloru czarnego, znajdował się pod wpływem alkoholu (0,91 mg/l) i posiadał przy sobie przedmiot przypominający nóż, który został zabezpieczony przez funkcjonariuszy dokonujących zatrzymania. W trakcie oględzin ustalono, że przedmiot, który miał przy sobie zatrzymany to nóż o długości całkowitej 15,5 cm z częścią chwytną w kolorze zielonym.</xText> <xText>- Zatrzymany <xAnon>N. C. (2)</xAnon> nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Został na niego nałożony środek zapobiegawczy w postaci zakazu opuszczania kraju oraz dozoru policji, którego to obowiązku nie realizował.</xText> <xText>- Dnia 9 maja 2024 r. w okolicy <xAnon> sklepu (...)</xAnon> <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, zauważył mężczyznę, zidentyfikowanego następnie jako <xAnon>N. C. (1)</xAnon>, obserwującego z ukrycia wyładowanie towaru na tyłach sklepu. W związku z powzięciem wątpliwości co do zamiarów mężczyzny, podszedł do niego i zwrócił mu uwagę, iż nie powinien się tu znajdować. <xAnon>N. C. (1)</xAnon> zachowując się w sposób agresywny kilkukrotnie wyzwał <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, mówiąc m.in., „że to popamięta”, po czym oddalił się.</xText> <xText>- Po ok. 10 min <xAnon>M. B. (1)</xAnon> ponownie wyszedł ze sklepu w celu skontrolowania miejsca dostawy. W tym czasie na miejsce przyjechała <xAnon>A. G.</xAnon>. <xAnon>M. B. (1)</xAnon> ponownie zauważył <xAnon>N. C. (1)</xAnon> zmierzającego w jego stronę z grubym kijem w ręce, wykrzykując, cyt. <xIx>„teraz popamiętasz”</xIx>. Następnie mężczyzna zaatakował <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, wykonując, trzymanym w ręce kijem, jeden cios w głowę. <xAnon>M. B. (1)</xAnon> zdążył zasłonić się kartonem, który lekko zamortyzował uderzenie, po czym udało mu się przewrócić napastnika. Obecna przy tym <xAnon>A. G.</xAnon>, krzyknęła, że wzywa policję, a napastnik w tym czasie oddalił się. Odchodząc, zwrócił się do <xAnon>M. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> i kilkukrotnie powtórzył cyt. <xIx>„ty skurwysynie popamiętasz”</xIx>, <xIx>„pobiję was”</xIx>, <xIx>„wy mnie nie wsadzicie do więzienia, pozabijam cię, za to, że wezwałaś policję”</xIx>. W związku ze zdarzeniem, groźby te wzbudziły u <xAnon>M. B. (1)</xAnon> oraz <xAnon>A. G.</xAnon> obawę ich spełnienia.</xText> <xText>- <xAnon>M. B. (1)</xAnon> po zdarzeniu kilkukrotnie spotkał na <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, który za każdym razem wyzywał go i groził mu m.in. cyt. <xIx>„nie popuszczę Ci tego, popamiętasz mnie”</xIx>.</xText> <xText>- Zarówno <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, jak i <xAnon>A. G.</xAnon> jako napastnika wskazali <xAnon>N. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon> <xAnon>urodził się (...)</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon>, rozwodnik, dwoje dzieci (córkę w wieku 17 lat, syn w wieku 12 lat), legitymuje się wykształceniem zawodowym (zawód wyuczony – malarz), aktualnie pozostaje osobom bezdomną i bezrobotną.</xText> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon> nie był wcześniej karany</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>S. M.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. C.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>N. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>W. P.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>J. K.</xAnon></xText> <xText>Opinia sądowo-lekarska</xText> <xText>Opinia biegłego <xAnon>W. F.</xAnon></xText> <xText>Karta informacyjna z konsultacji ortopedycznej Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 19.04.2024 r.</xText> <xText>Protokół badania stanu trzeźwości</xText> <xText>Protokół oględzin monitoringu wraz z wydrukami</xText> <xText>Protokół zatrzymania <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin osoby <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin noża znalezionego przy zatrzymanym</xText> <xText>Protokół przesłuchania podejrzanego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> <xText>Postanowienie Prokuratury Rejonowej w <xAnon>Ś.</xAnon> z dnia 21.04.2024 r.</xText> <xText>Zeznania <xAnon>M. B. (1)</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>A. G.</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin płyty z zapisem monitoringu z dnia 6.05.24 r.</xText> <xText>Dane osobowe oskarżonego <xAnon>N. C. (1)</xAnon> podane przy przesłuchaniu</xText> <xText>Stwierdzenie tożsamości oskarżonego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> <xText>Informacja z Krajowego Rejestru Karnego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 5-11</xText> <xText>k. 91-94</xText> <xText>k. 241-242</xText> <xText>k. 97-100</xText> <xText>k. 255-256</xText> <xText>k. 40-45</xText> <xText>k. 243-244</xText> <xText>k. 50 – 54</xText> <xText>k. 254-255</xText> <xText>k. 84-86</xText> <xText>k. 254</xText> <xText>k. 5-6 (zał. nr. I)</xText> <xText>k. 253-254</xText> <xText>k. 1-4 (zał. nr. I)</xText> <xText>k. 33-34</xText> <xText>k. 101-113</xText> <xText>k. 22-23</xText> <xText>k. 17-19</xText> <xText>k. 20-21</xText> <xText>k. 60-63</xText> <xText>k. 66-67</xText> <xText>k. 120-125</xText> <xText>k. 243-244</xText> <xText>k. 128-133</xText> <xText>k. 242-243</xText> <xText>k. 166-168</xText> <xText>k. 61</xText> <xText>k. 152</xText> <xText>k. 58</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>S. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania były jasne, spójne i konsekwentne. Pokrzywdzony dobrze pamiętał okoliczności zdarzenia, a także wyraźnie widział i rozpoznał sprawcę. Opis zdarzenia stanowił logiczną całość i korespondował z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wobec czego Sąd uznał zeznania <xAnon>S. M.</xAnon> za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania złożone w toku postępowania były jasne i spójne. Świadek był bezpośrednio obecny na miejscu zdarzenia, wyraźnie widział i rozpoznał sprawcę, a okoliczności zdarzenia opisał w sposób logiczny i korespondujący z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Wobec tego, Sąd uznał zeznania za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>N. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Świadek widział zdarzenie z bliskiej odległości, jako sprawcę zdecydowanie wskazał oskarżonego. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem zgormadzonym w sprawie. Wobec tego, Sąd uznał je za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>W. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Świadek widział zdarzenie z bliskiej odległości, jako sprawcę zdecydowanie wskazał oskarżonego. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem zgormadzonym w sprawie. Wobec tego, Sąd uznał je za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zaznania świadka <xAnon>J. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Świadek udzielił pomocy pokrzywdzonemu bezpośrednio po zdarzeniu. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i spójne. Wobec tego, Sąd uznał je za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia sądowo-lekarska</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Opinia sporządzona na okoliczność oceny intensywności doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń oraz ich skutków. Opinia jasna, spójna i konsekwentna, sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, przez osobę do tego uprawniona, posiadająca w tym zakresie wiedzę specjalistyczną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia biegłego <xAnon>W. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Opinia na okoliczność oceny intensywności oraz skutków obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego na skutek zdarzenia. Jasne, spójne i logiczne, sporządzone przez osobę posiadająca wiedze specjalistyczną z zakresu medycyny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Karta informacyjna z konsultacji ortopedycznej Szpitalnego oddziału ratunkowego z dnia 19.04.2024 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dokumentacja medyczna, opisująca w sposób rzetelny obrażenia doznane przez pokrzywdzonego na skutek zdarzenia, sporządzona po przyjęciu <xAnon>S. M.</xAnon> na Szpitalny Oddział Ratunkowy we <xAnon>W.</xAnon>. Jasna, spójna, sporządzona przez podmiot do tego uprawniony, posiadający odpowiednia specjalistyczna wiedze z zakresu medycyny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół badania stanu trzeźwości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół oględzin monitoringu wraz z wydrukami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół zatrzymania <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół oględzin osoby <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół oględzin noża znalezionego przy zatrzymanym</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół przesłuchania podejrzanego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Postanowienie Prokuratury Rejonowej w <xAnon>Ś.</xAnon> z dnia 21.04.2024 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzi wątpliwości co do wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>M. B. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania złożone przez pokrzywdzonego były jasne, logiczne, konsekwentne i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Pokrzywdzony dobrze widział, a następnie bez wątpliwości rozpoznał osobę sprawcy, wskazując oskarżonego. Sąd uznał zeznania za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>A. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i konsekwentne, a także korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Pokrzywdzona wyraźnie widziała sprawcę, a następnie bez wątpliwości rozpoznała go, wskazując oskarżonego. Sąd uznał zeznania za wiarygodne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół oględzin płyty z zapisem monitoringu z dnia 6.05.24 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Informacja z Krajowego Rejestru Karnego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie budzi wątpliwości co do wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, za każdym razem wskazując inną wersję przebiegu zdarzeń będących podstawą przypisania mu zarzuconych czynów. Składane wyjaśnienia były niespójne i wielokrotnie zmieniane przez oskarżonego w toku postępowania. Wyjaśnienia oskarżonego w żaden sposób nie korespondowały z zebranym materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia. Wobec tego, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Pkt I, II, III, IV części wstępnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości. Swoim zachowaniem, opisanym w pkt I części wstępnej wyroku, oskarżony wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów. Przedmiotem ochrony przestępstw typizowanych w przepisach powołanych jako podstawa rozstrzygnięcia tj. <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 §1 k.k.</xLexLink> jest życie i zdrowie człowieka, a sprawca swoim działaniem dokonuje zamachu na chronione przez ustawodawcę dobra, poprzez spowodowanie określonych w tych przepisach skutków. W niniejszym stanie faktycznym oskarżony swoim zachowaniem spowodował u pokrzywdzonego, <xAnon>S. M.</xAnon>, obrażenia naruszające czynność narządu ciała lub rozstrój zdrowia, w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego, czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia. <xAnon>S. M.</xAnon>, w wyniku odniesionych obrażeń doznał rany ciętej przedramienia lewego z uszkodzeniem tętnicy łokciowej oraz jej gałęzi głębokiej z aktywnym krwawieniem, a zgodnie z opinią lekarza obrażenia te stwarzały bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia, gdyż ze względu na poważne uszkodzenie tętnicy, bez udzielenia natychmiastowej pomocy, mogło dojść do wykrwawienia, a w konsekwencji zgonu pokrzywdzonego. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, każda choroba realnie zagrażająca życiu, niezależnie od czasu jej trwania musi zostać uznana za ciężki uszczerbek na zdrowiu, ponieważ stanowi najdalej idący skutek działania sprawcy odzwierciedlający intensywność i efektywność bezpośredniego charakteru jego działania (zob. post. SN z 21.04.2005 r. IV KO 19/05, OSNSK 2005, Nr. 1, poz. 824). Należy zauważyć, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, iż w przypadku przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, zamiar sprawcy może przyjąć postać tzw. zamiaru ogólnego (zob. wyr. SA w Łodzi z 26.02.2002 r. II AKa 18/02, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr. 4, poz. 21; wyr. SA w Warszawie z 28.11.2013 r. II AKa 388/13, LEX nr. 1396985; wyr. SA we Wrocławiu z 26.09.2019 r. II AKa 173/19, LEX nr. 2722117). Pojęciem tym obejmuje się świadome spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a o zamiarze działania sprawcy można wnioskować w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu m.in. dotyczące rodzaju użytego narzędzia i sposobu jego użycia (zob. wyr. SN z 17.11.2021 r. IV KK 55/20, LEX nr. 3276051).</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że oskarżony grożąc pokrzywdzonemu nożem, wymachując nim w okolicy głowy pokrzywdzonego, a następnie zadając cios w newralgiczną część ciała taką jak nadgarstek, używając do tego specyficznego narzędzia, jakim jest nóż, musiał obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania u pokrzywdzonego uszczerbku na zdrowiu, choć sama jego postać mogła być przez niego nieuświadamiana. (tak też SA w Białymstoku w wyr. z dnia 28.01.2014 r. II AKa 272/13, LEX nr. 1437863). W konsekwencji zachowania oskarżonego, <xAnon>S. M.</xAnon> doznał poważnych uszkodzeń lewej ręki, co spowodowało u niego bezpośrednie zagrożenie dla jego życia lub zdrowia. Dla przyjęcia kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 §1 k.k.</xLexLink> konieczne jest wykazanie, że zachowanie sprawcy narusza wynikające z wiedzy i doświadczenia reguły postepowania z dobrem takim jak życie i zdrowie, stwarzając niedające się zaakceptować prawdopodobieństwa ich naruszenia (zob. wyr. SN z 21.06.2017 r. II KK 74/17, LEX nr. 2342166), przy czym narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia musi być bezpośrednim skutkiem działania sprawcy, co oznacza, że w sytuacji stworzonej przez sprawcę prawdopodobieństwo nastąpienia tych skutków jest duże (zob. wyr. SN z 29.05.2012 r. III KK 87/12, LEX nr. 1212370; post. SN z 26.01.2016 r. V KK 342/15, LEX nr. 1977834; wyr. SN z 15.11.2017 r. IV KK 293/17, LEX nr. 2395394). W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy, zarówno opinia sądowo-lekarska jak i zeznania biegłego <xAnon>W. F.</xAnon>, uzasadniają twierdzenia, że rana zadana przez oskarżonego była na tyle poważna, że stanowiła bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia pokrzywdzonego, a tylko ze względu na szybko udzieloną pomoc nie doszło do wykrwawienia i w konsekwencji zgonu pokrzywdzonego. Konkludując tę część wywodu, należy stwierdzić, że wobec zebranych materiałów dowodowych przedstawionych w toku sprawy, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisywanych mu czynów zabronionych.</xText> <xText>W dniu 9 maja 2024 r. oskarżony ponownie dopuścił się czynu zabronionego w postaci kierowania w stosunku do <xAnon>M. B. (1)</xAnon> oraz <xAnon>A. G.</xAnon> groźby pozbawienia życia oraz uszkodzenia ciała, którą to groźbę następnie zrealizował wobec <xAnon>M. B. (1)</xAnon> usiłując spowodować u niego uszkodzenie ciała poprzez uderzenie pokrzywdzonego kijem w okolice głowy, nie osiągając jednak zamiaru ze względu na zasłonięcie się przez pokrzywdzonego (tj. czyny przypisane w pkt II, III i IV części wstępnej wyroku). W przypadku przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 §1 k.k.</xLexLink> dobrem chronionym przez ustawodawcę jest wolność psychiczna człowieka, a zatem wolność od poczucia obawy i strachu przed popełnieniem przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby dla niego najbliższej (zob. post. SN z 15.02.2007 r. IV KK 273/06, Prok. i Pr. 2007, Nr. 7-8, poz. 7). Ochroną objęte jest zatem bezpieczeństwo człowieka w zgodzie z jego subiektywnym poczuciem zagrożenia (zob. post. SN z 25.05.2006 r. IV KK 403/05, OSNSK 2006, Nr. 1, poz. 1123; wyr. SN z 9.12.2002 r. IV KKN 508/99, LEX nr. 75496). Czynność sprawcza, polegająca na grożeniu popełnieniem na szkodę określonej osoby przestępstwa, zapowiada spowodowanie określonej dolegliwości oddziałując na psychikę człowieka, wywołując u niego uzasadnioną obawę że zapowiedź ta się spełni. Zatem do znamion przestępstwa należy wzbudzenie uzasadnionej obawy, że groźba zostanie spełniona (zob. post. SN z 16.02.2010 r. V KK 351/09, OSNSK 2010/1/339; wyr. SN z 9.12.2002 r. IV KKN 508/99, LEX nr. 75496). Przenosząc powyższe na stan faktyczny niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że zarówno <xAnon>M. B. (1)</xAnon> jak i <xAnon>A. G.</xAnon>, wskazali iż groźby kierowane pod ich adresem przez oskarżonego wzbudziły u nich obawę ich spełnienia. W orzecznictwie przyjmuje się, że powstanie uczucia zagrożenia jest trudne do zmierzenia, zatem ich ocena powinna być zrelatywizowana i dokonywana przez pryzmat odczuć jakie groźba taka mogłaby wzbudzić w przeciętnym człowieku (zob. wyr. SA w Łodzi z 30.07.2013 r. II AKa 125/13, LEX nr. 1363273). Biorąc pod uwagę agresywne zachowanie oskarżonego, fakt popełnienia przez niego poważnego przestępstwa skutkującego spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, usiłowanie uszkodzenia ciała poprzez uderzenie kijem w głowę oraz jego negatywną opinie w lokalnej społeczności, uzasadnione jest, w ocenie Sądu, twierdzenie, że groźba kierowana przez oskarżonego wobec <xAnon>M. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> mogła zostać uznana za realną, wywołując w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę jej spełnienia. W orzecznictwie wskazuje się również, że nie ma przy tym znaczenia czy sprawca faktycznie chciał te groźbę zrealizować (zob. wyr. SN z 3.04.2008 r. IV KK 471/07, OSNwSK 2008, nr. 1, poz. 801; wyr. SA w Katowicach z 20.08.2009 r. II AKa 123/09, LEX nr. 553860).</xText> <xText>Ponadto należy zauważyć, że oskarżony usiłował spowodować u <xAnon>M. B. (1)</xAnon> uszkodzenie ciała, poprzez uderzenie go kijem w okolice głowy, którego to zamiaru nie osiągnął ze względu na zasłonięcie się ręka oraz kartonem przez pokrzywdzonego, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W związku z tym, iż oskarżony działał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując w ten sposób rażące lekceważenie porządku prawnego, Sąd przyjął, że wobec oskarżonego musi znaleźć zastosowanie również <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a §1 k.k.</xLexLink> Zgodnie z definicją przyjętą przez ustawodawcę w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 21" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 §21 k.k.</xLexLink> występkiem o charakterze chuligańskim jest czyn polegający na umyślnym zamachu m.in. na zdrowie, wolność, cześć lub nietykalność cielesną, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie dla porządku prawnego. Zgodnie z orzecznictwem, w takim przypadku okoliczności związane z popełnieniem czynu oraz określona motywacja sprawcy rzutują na ocenę społecznej szkodliwości zachowania i powinny mieć wpływ na wymiar kary (zob. wyr. SN z 11.07.2019 r. IV KK 302/18, OSNKW 2019/9/56). Jako kryteria przyjęcia takiej kwalifikacji ustawodawca wskazuje konkretne chronione dobra, publiczne działanie sprawcy oraz szczególne formy strony podmiotowej (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 5.06.2019 r. II AKa 159/19, LEX nr. 2719432). Przez publiczność działania, w doktrynie wskazuje się na działanie sprawcy w miejscu publicznym – dostępnym dla nieograniczonej liczby osób albo w sposób publiczny – np. za pomocą Internetu. W niniejszej sprawie, oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów w okolicy dużych sklepów spożywczych, znajdujących się przy ruchliwej ulicy, przez co dostępnych dla szerokiego kręgu osób, co uzasadnia, w ocenie Sądu twierdzenie, że oskarżony popełnił je w miejscu publicznym. Odnosząc się natomiast do motywacji oskarżonego, należy zauważyć, że w obu przypadkach nie była ona w żaden racjonalny sposób uzasadniona okolicznościami zdarzenia. Oskarżony bowiem, w sposób nad wyraz agresywny zareagował na zwrócenie mu uwagi, przez pokrzywdzonego <xAnon>M. B. (1)</xAnon>, iż nie powinien on przebywać w miejscu wyładunku towaru.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, uznając przyjętą kwalifikacje prawną w tym stanie faktycznym za uzasadnioną, Sąd orzekł jak na wstępie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt. I, II, III, IV, V części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Pkt. I, II, III, IV części wstępnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę fakt, iż czyny przypisane oskarżonemu charakteryzują się znaczną społeczną szkodliwością, gdyż polegały na dokonaniu przez oskarżonego bezpośredniego zamachu na dobra takie jak życie i zdrowie, wolność psychiczna, a zatem wolność od poczucia strachu spowodowanego groźbą oraz nietykalność cielesna. Sąd wziął również pod uwagę, ze oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w miejscu publicznym, dostępnym dla szerokiego kręgu osób oraz z oczywiście błahego powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego.</xText> <xText>Sąd nie dopatrzył się również okoliczności łagodzących.</xText> <xText>W związku z tym, kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink>, Sąd:</xText> <xText>- za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. I części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 3 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności;</xText> <xText>- za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. II części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a §1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>- za czyn przypisany mu w pkt. III części wstępnej wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a §1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>- za czyn przypisany mu w pkt IV części wstępnej wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a §1 k.k.</xLexLink> karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>W ocenie Sądu, orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności w takiej właśnie wysokości pozwalają przypuszczać, iż spełnią one wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze. Ponadto, orzeczone kary dadzą społeczeństwu wyraz negatywnej oceny tego typu zachowań przez Sąd.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd połączył oskarżonemu <xAnon>N. C. (1)</xAnon> wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności opisane w pkt I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku i orzekł wobec niego karę łączną 4 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Sąd uznał, iż wymieniona wyżej kara łączna pozbawienia wolności będzie współmierna do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów, odpowiadając jednocześnie dyrektywom określonym w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 §1 i 2 k.k.</xLexLink> oraz w <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 §1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd wziął pod uwagę społeczne oddziaływanie kary, o którym mowa w dyrektywach wymiaru kary. Pod pojęciem tym należy rozumieć wpływ, jaki kara wymierzona w konkretnym przypadku może mieć na każdego, kto dowiedział się o przestępstwie i zapadłym wyroku. Chodzi tutaj o wpływ tej kary na ugruntowanie ocen prawnych i stosowanego do tych ocen postępowania. Zapadły wyrok ma w pewnym stopniu utwierdzić przekonanie społeczeństwa o konsekwencjach naruszenia porządku prawnego. Zdaniem Sądu orzeczona kara łączna osiągnie swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt VII części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 k.k.</xLexLink> Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>S. M.</xAnon> kwotę 10.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego czynem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt VIII części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 k.k.</xLexLink> Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>M. B. (1)</xAnon> kwotę 1.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego czynem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt IX części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 k.k.</xLexLink> Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>A. G.</xAnon> kwotę 500 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego czynem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xBx>7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>N. C. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt VI części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 k.k.</xLexLink> Sąd zaliczył oskarżonemu <xAnon>N. C. (1)</xAnon> na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 19 kwietnia 2024 r. godz. 16:55 do dnia 21 kwietnia 2024 r. godz. 13:12 oraz od dnia 10 czerwca 2024 r. godz. 20:15 do dnia 27.09.2024 r. godz. 14:35.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt. X części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. B. (2)</xAnon> kwotę 2.804,40 zł. tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pkt. XI części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 k.p.k.</xLexLink> zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych oraz na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>, zaliczył je na rachunek Skarbu Państwa</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Sędzia Marcin Myczkowski</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Patrycja Świtoń

Patrycja Świtoń

Sygn. akt III K 192/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Marcin Myczkowski Ławnicy: Danuta Szel Barbara Kuzera Protokolant: Piotr Banach przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej we WrocławiuA. M. po rozpoznaniu w dniach 18 września 2024 r., 27 września 2024 r. oraz 15 listopada 2024 r. sprawy N. C. (1), synaR.iJ.z d.M., ur. (...)wŚ. oskarżonego o to, że: I w dniu 19 kwietnia 2024 r. wŚ.naul. (...)w pobliżusklepu (...)usiłował spowodować uS. M.ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że przeciął nożem tętnicę na prawej dłoni pokrzywdzonego w okolicy nadgarstka powodując masywne krwawienie, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niezwłoczne udzielenie pokrzywdzonemu pomocy lekarskiej, czym równocześnie spowodował uS. M.obrażenia ciała w postaci rany ciętej okolicy łokciowej oraz jej gałęzi głębokiej z aktywnym krwawieniem, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów jego ciała trwającej dłużej niż siedem dni i zarazem naraził go w ten sposób na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i ciężkiego uszczerbku na zdrowiu - tj. o przestępstwo zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt 2 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 160 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk II w dniu 9 maja 2024 r. wŚ.przyul. (...), kierował wobecM.B.groźby pozbawienia życia oraz uszkodzenia ciała, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, zaś czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, - tj. o przestępstwo zart. 190 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kk III w dniu 9 maja 2024 r. wŚ.przyul. (...), usiłował spowodować uM. B. (1)uszkodzenie ciała w ten sposób, że uderzał go kijem w okolice głowy, jednak zamiaru nie osiągnął z uwagi na zasłonięcie się ręką i kartonem przez pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, - tj. o przestępstwo zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 217 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 57a § 1 kk IV w dniu 9 maja 2024 r. wŚ.przyul. (...), kierował wobecA. G.groźby pozbawienia życia oraz uszkodzenia ciała, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, zaś czynu tego dopuścił się publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, - tj. o przestępstwo zart. 190 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kk *** I (...)C.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku, to jest czynuart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt 2 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 160 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kki za ten czyn na podstawieart. 14 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt 2 kkwymierza mu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; II oskarżonegoN. C. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa zart. 190 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kki i za to wymierza mu na podstawieart. 190 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkkarę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; III oskarżonegoN. C. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 217 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 57a § 1 kki za to na podstawieart. 14 § 1 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkwymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; IV oskarżonegoN. C. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa zart. 190 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kki i za to wymierza mu na podstawieart. 190 § 1 kkw zw. zart. 57a § 1 kkkarę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; V na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.łączy oskarżonemuN. C. (1)jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeka wobec niegokarę łączną w wymiarze 4 (czterech) lat pozbawienia wolności; VI na podstawieart. 63 § 1 k.k.zalicza oskarżonemuN. C. (1)na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 19 kwietnia 2024 r. godz. 16:55 do dnia 21 kwietnia 2024 r. godz. 13:12 oraz od dnia 10 czerwca 2024 r. godz. 20:15 do dnia 27.09.2024 r. godz. 14:35; VII na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonegoS. M.kwotę 10.000 (dziesięciu tysięcy) zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego przestępstwem; VIII na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonegoM. B. (1)kwotę 1.000 (jednego tysiąca) zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego przestępstwem; IX na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonejA. G.kwotę 500 (pięciuset) zł. tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego przestępstwem; X zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. B. (2)kwotę 2.804,40 zł. tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu. XI zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty sądowej, obciążając nimi Skarb Państwa. Danuta Szel Sędzia Marcin Myczkowski Barbara Kuzera UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 192/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) N. C. (1) Czyn przypisany w pkt I części wstępnej wyroku Czyn przypisany w pkt II części wstępnej wyroku Czyn przypisany w pkt III części wstępnej wyroku Czyn przypisany w pkt IV części wstępnej wyroku Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty - Dnia 19 kwietnia 2024 r. wŚ.,N. C. (1)spotkał się na tyłachsklepu (...)zM. C.. Po czasie, na rowerze, do mężczyzn podjechałS. M., który rozpoczął zM. C.rozmowę. - W trakcie rozmowy,N. C. (1)stał się agresywny w stosunku doS. M.i podszedł do niego na bliską odległość.S. M.odepchnąłN. C. (2), który następnie zaatakował go, jedną ręką łapiąc za ubranie w okolicy klatki piersiowej, drugą sięgając do kieszeni kurtki po nóż.N. C. (1)przez chwilę groziłS. M.nożem, a następnie zadał mu cios w wewnętrzną część nadgarstka. - Natychmiast po zdarzeniuS. M.udał się w okolice wejścia dosklepu (...), gdzie została mu udzielona pomoc oraz wezwane zostało pogotowie, natomiastN. C. (2)oddalił się z miejsca zdarzenia, udając się na teren targowiska miejskiego, gdzie następnie został zatrzymany przez patrol policji. -S. M.został przewieziony na Szpitalny Oddział Ratunkowy weW.. W wyniku zdarzeniaS. M.doznał rany ciętej przedramienia lewego z uszkodzeniem tętnicy łokciowej oraz jej gałęzi głębokiej z aktywnym krwawieniem. Obrażenia stwarzały bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowiaS. M., gdyż ze względu na poważne uszkodzenie tętnicy, bez udzielenia natychmiastowej pomocy, mogło dojść do wykrwawienia, a w konsekwencji zgonu. -N. C. (1)został zatrzymany w dniu 19 kwietnia 2024 r., na terenie targowiska miejskiego. W momencie zatrzymania, ubrany był w kurtkę koloru zielonego, białą bluzę z kapturem oraz spodnie dresowe koloru czarnego, znajdował się pod wpływem alkoholu (0,91 mg/l) i posiadał przy sobie przedmiot przypominający nóż, który został zabezpieczony przez funkcjonariuszy dokonujących zatrzymania. W trakcie oględzin ustalono, że przedmiot, który miał przy sobie zatrzymany to nóż o długości całkowitej 15,5 cm z częścią chwytną w kolorze zielonym. - ZatrzymanyN. C. (2)nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Został na niego nałożony środek zapobiegawczy w postaci zakazu opuszczania kraju oraz dozoru policji, którego to obowiązku nie realizował. - Dnia 9 maja 2024 r. w okolicysklepu (...)M. B. (1), zauważył mężczyznę, zidentyfikowanego następnie jakoN. C. (1), obserwującego z ukrycia wyładowanie towaru na tyłach sklepu. W związku z powzięciem wątpliwości co do zamiarów mężczyzny, podszedł do niego i zwrócił mu uwagę, iż nie powinien się tu znajdować.N. C. (1)zachowując się w sposób agresywny kilkukrotnie wyzwałM. B. (1), mówiąc m.in., „że to popamięta”, po czym oddalił się. - Po ok. 10 minM. B. (1)ponownie wyszedł ze sklepu w celu skontrolowania miejsca dostawy. W tym czasie na miejsce przyjechałaA. G..M. B. (1)ponownie zauważyłN. C. (1)zmierzającego w jego stronę z grubym kijem w ręce, wykrzykując, cyt.„teraz popamiętasz”. Następnie mężczyzna zaatakowałM. B. (1), wykonując, trzymanym w ręce kijem, jeden cios w głowę.M. B. (1)zdążył zasłonić się kartonem, który lekko zamortyzował uderzenie, po czym udało mu się przewrócić napastnika. Obecna przy tymA. G., krzyknęła, że wzywa policję, a napastnik w tym czasie oddalił się. Odchodząc, zwrócił się doM. B. (1)iA. G.i kilkukrotnie powtórzył cyt.„ty skurwysynie popamiętasz”,„pobiję was”,„wy mnie nie wsadzicie do więzienia, pozabijam cię, za to, że wezwałaś policję”. W związku ze zdarzeniem, groźby te wzbudziły uM. B. (1)orazA. G.obawę ich spełnienia. -M. B. (1)po zdarzeniu kilkukrotnie spotkał naulicy (...), który za każdym razem wyzywał go i groził mu m.in. cyt.„nie popuszczę Ci tego, popamiętasz mnie”. - ZarównoM. B. (1), jak iA. G.jako napastnika wskazaliN. C. (1). N. C. (1)urodził się (...)wŚ., rozwodnik, dwoje dzieci (córkę w wieku 17 lat, syn w wieku 12 lat), legitymuje się wykształceniem zawodowym (zawód wyuczony – malarz), aktualnie pozostaje osobom bezdomną i bezrobotną. N. C. (1)nie był wcześniej karany ZeznaniaS. M. Zeznania świadkaM. C. Zeznania świadkaN. K. Zeznania świadkaW. P. Zeznania świadkaJ. K. Opinia sądowo-lekarska Opinia biegłegoW. F. Karta informacyjna z konsultacji ortopedycznej Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z dnia 19.04.2024 r. Protokół badania stanu trzeźwości Protokół oględzin monitoringu wraz z wydrukami Protokół zatrzymaniaN. C. (1) Protokół oględzin osobyN. C. (1) Protokół oględzin noża znalezionego przy zatrzymanym Protokół przesłuchania podejrzanegoN. C. (1) Postanowienie Prokuratury Rejonowej wŚ.z dnia 21.04.2024 r. ZeznaniaM. B. (1) ZeznaniaA. G. Protokół oględzin płyty z zapisem monitoringu z dnia 6.05.24 r. Dane osobowe oskarżonegoN. C. (1)podane przy przesłuchaniu Stwierdzenie tożsamości oskarżonegoN. C. (1) Informacja z Krajowego Rejestru Karnego k. 5-11 k. 91-94 k. 241-242 k. 97-100 k. 255-256 k. 40-45 k. 243-244 k. 50 – 54 k. 254-255 k. 84-86 k. 254 k. 5-6 (zał. nr. I) k. 253-254 k. 1-4 (zał. nr. I) k. 33-34 k. 101-113 k. 22-23 k. 17-19 k. 20-21 k. 60-63 k. 66-67 k. 120-125 k. 243-244 k. 128-133 k. 242-243 k. 166-168 k. 61 k. 152 k. 58 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ZeznaniaS. M. Zeznania były jasne, spójne i konsekwentne. Pokrzywdzony dobrze pamiętał okoliczności zdarzenia, a także wyraźnie widział i rozpoznał sprawcę. Opis zdarzenia stanowił logiczną całość i korespondował z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wobec czego Sąd uznał zeznaniaS. M.za wiarygodne. Zeznania świadkaM. C. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne i spójne. Świadek był bezpośrednio obecny na miejscu zdarzenia, wyraźnie widział i rozpoznał sprawcę, a okoliczności zdarzenia opisał w sposób logiczny i korespondujący z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Wobec tego, Sąd uznał zeznania za wiarygodne. Zeznania świadkaN. K. Świadek widział zdarzenie z bliskiej odległości, jako sprawcę zdecydowanie wskazał oskarżonego. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem zgormadzonym w sprawie. Wobec tego, Sąd uznał je za wiarygodne. Zeznania świadkaW. P. Świadek widział zdarzenie z bliskiej odległości, jako sprawcę zdecydowanie wskazał oskarżonego. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym materiałem zgormadzonym w sprawie. Wobec tego, Sąd uznał je za wiarygodne. Zaznania świadkaJ. K. Świadek udzielił pomocy pokrzywdzonemu bezpośrednio po zdarzeniu. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i spójne. Wobec tego, Sąd uznał je za wiarygodne. Opinia sądowo-lekarska Opinia sporządzona na okoliczność oceny intensywności doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń oraz ich skutków. Opinia jasna, spójna i konsekwentna, sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, przez osobę do tego uprawniona, posiadająca w tym zakresie wiedzę specjalistyczną. Opinia biegłegoW. F. Opinia na okoliczność oceny intensywności oraz skutków obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego na skutek zdarzenia. Jasne, spójne i logiczne, sporządzone przez osobę posiadająca wiedze specjalistyczną z zakresu medycyny. Karta informacyjna z konsultacji ortopedycznej Szpitalnego oddziału ratunkowego z dnia 19.04.2024 r. Dokumentacja medyczna, opisująca w sposób rzetelny obrażenia doznane przez pokrzywdzonego na skutek zdarzenia, sporządzona po przyjęciuS. M.na Szpitalny Oddział Ratunkowy weW.. Jasna, spójna, sporządzona przez podmiot do tego uprawniony, posiadający odpowiednia specjalistyczna wiedze z zakresu medycyny. Protokół badania stanu trzeźwości Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Protokół oględzin monitoringu wraz z wydrukami Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Protokół zatrzymaniaN. C. (1) Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Protokół oględzin osobyN. C. (1) Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Protokół oględzin noża znalezionego przy zatrzymanym Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Protokół przesłuchania podejrzanegoN. C. (1) Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Postanowienie Prokuratury Rejonowej wŚ.z dnia 21.04.2024 r. Nie budzi wątpliwości co do wiarygodności. ZeznaniaM. B. (1) Zeznania złożone przez pokrzywdzonego były jasne, logiczne, konsekwentne i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Pokrzywdzony dobrze widział, a następnie bez wątpliwości rozpoznał osobę sprawcy, wskazując oskarżonego. Sąd uznał zeznania za wiarygodne. ZeznaniaA. G. Zeznania złożone w toku postępowania były jasne, logiczne i konsekwentne, a także korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Pokrzywdzona wyraźnie widziała sprawcę, a następnie bez wątpliwości rozpoznała go, wskazując oskarżonego. Sąd uznał zeznania za wiarygodne. Protokół oględzin płyty z zapisem monitoringu z dnia 6.05.24 r. Nie budzą wątpliwości co do wiarygodności dowody zgromadzone przez właściwe organy w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego. Informacja z Krajowego Rejestru Karnego Nie budzi wątpliwości co do wiarygodności. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Wyjaśnienia oskarżonegoN. C. (1) Oskarżony nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, za każdym razem wskazując inną wersję przebiegu zdarzeń będących podstawą przypisania mu zarzuconych czynów. Składane wyjaśnienia były niespójne i wielokrotnie zmieniane przez oskarżonego w toku postępowania. Wyjaśnienia oskarżonego w żaden sposób nie korespondowały z zebranym materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami bezpośrednich świadków zdarzenia. Wobec tego, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Pkt I, II, III, IV części wstępnej wyroku N. C. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości. Swoim zachowaniem, opisanym w pkt I części wstępnej wyroku, oskarżony wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów. Przedmiotem ochrony przestępstw typizowanych w przepisach powołanych jako podstawa rozstrzygnięcia tj.art. 156 §1 k.k.,art. 157 §1 k.k.orazart. 160 §1 k.k.jest życie i zdrowie człowieka, a sprawca swoim działaniem dokonuje zamachu na chronione przez ustawodawcę dobra, poprzez spowodowanie określonych w tych przepisach skutków. W niniejszym stanie faktycznym oskarżony swoim zachowaniem spowodował u pokrzywdzonego,S. M., obrażenia naruszające czynność narządu ciała lub rozstrój zdrowia, w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego, czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia.S. M., w wyniku odniesionych obrażeń doznał rany ciętej przedramienia lewego z uszkodzeniem tętnicy łokciowej oraz jej gałęzi głębokiej z aktywnym krwawieniem, a zgodnie z opinią lekarza obrażenia te stwarzały bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia, gdyż ze względu na poważne uszkodzenie tętnicy, bez udzielenia natychmiastowej pomocy, mogło dojść do wykrwawienia, a w konsekwencji zgonu pokrzywdzonego. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, każda choroba realnie zagrażająca życiu, niezależnie od czasu jej trwania musi zostać uznana za ciężki uszczerbek na zdrowiu, ponieważ stanowi najdalej idący skutek działania sprawcy odzwierciedlający intensywność i efektywność bezpośredniego charakteru jego działania (zob. post. SN z 21.04.2005 r. IV KO 19/05, OSNSK 2005, Nr. 1, poz. 824). Należy zauważyć, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, iż w przypadku przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, zamiar sprawcy może przyjąć postać tzw. zamiaru ogólnego (zob. wyr. SA w Łodzi z 26.02.2002 r. II AKa 18/02, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr. 4, poz. 21; wyr. SA w Warszawie z 28.11.2013 r. II AKa 388/13, LEX nr. 1396985; wyr. SA we Wrocławiu z 26.09.2019 r. II AKa 173/19, LEX nr. 2722117). Pojęciem tym obejmuje się świadome spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a o zamiarze działania sprawcy można wnioskować w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu m.in. dotyczące rodzaju użytego narzędzia i sposobu jego użycia (zob. wyr. SN z 17.11.2021 r. IV KK 55/20, LEX nr. 3276051). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że oskarżony grożąc pokrzywdzonemu nożem, wymachując nim w okolicy głowy pokrzywdzonego, a następnie zadając cios w newralgiczną część ciała taką jak nadgarstek, używając do tego specyficznego narzędzia, jakim jest nóż, musiał obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania u pokrzywdzonego uszczerbku na zdrowiu, choć sama jego postać mogła być przez niego nieuświadamiana. (tak też SA w Białymstoku w wyr. z dnia 28.01.2014 r. II AKa 272/13, LEX nr. 1437863). W konsekwencji zachowania oskarżonego,S. M.doznał poważnych uszkodzeń lewej ręki, co spowodowało u niego bezpośrednie zagrożenie dla jego życia lub zdrowia. Dla przyjęcia kwalifikacji prawnej zart. 160 §1 k.k.konieczne jest wykazanie, że zachowanie sprawcy narusza wynikające z wiedzy i doświadczenia reguły postepowania z dobrem takim jak życie i zdrowie, stwarzając niedające się zaakceptować prawdopodobieństwa ich naruszenia (zob. wyr. SN z 21.06.2017 r. II KK 74/17, LEX nr. 2342166), przy czym narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia musi być bezpośrednim skutkiem działania sprawcy, co oznacza, że w sytuacji stworzonej przez sprawcę prawdopodobieństwo nastąpienia tych skutków jest duże (zob. wyr. SN z 29.05.2012 r. III KK 87/12, LEX nr. 1212370; post. SN z 26.01.2016 r. V KK 342/15, LEX nr. 1977834; wyr. SN z 15.11.2017 r. IV KK 293/17, LEX nr. 2395394). W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy, zarówno opinia sądowo-lekarska jak i zeznania biegłegoW. F., uzasadniają twierdzenia, że rana zadana przez oskarżonego była na tyle poważna, że stanowiła bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia pokrzywdzonego, a tylko ze względu na szybko udzieloną pomoc nie doszło do wykrwawienia i w konsekwencji zgonu pokrzywdzonego. Konkludując tę część wywodu, należy stwierdzić, że wobec zebranych materiałów dowodowych przedstawionych w toku sprawy, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisywanych mu czynów zabronionych. W dniu 9 maja 2024 r. oskarżony ponownie dopuścił się czynu zabronionego w postaci kierowania w stosunku doM. B. (1)orazA. G.groźby pozbawienia życia oraz uszkodzenia ciała, którą to groźbę następnie zrealizował wobecM. B. (1)usiłując spowodować u niego uszkodzenie ciała poprzez uderzenie pokrzywdzonego kijem w okolice głowy, nie osiągając jednak zamiaru ze względu na zasłonięcie się przez pokrzywdzonego (tj. czyny przypisane w pkt II, III i IV części wstępnej wyroku). W przypadku przestępstwa zart. 190 §1 k.k.dobrem chronionym przez ustawodawcę jest wolność psychiczna człowieka, a zatem wolność od poczucia obawy i strachu przed popełnieniem przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby dla niego najbliższej (zob. post. SN z 15.02.2007 r. IV KK 273/06, Prok. i Pr. 2007, Nr. 7-8, poz. 7). Ochroną objęte jest zatem bezpieczeństwo człowieka w zgodzie z jego subiektywnym poczuciem zagrożenia (zob. post. SN z 25.05.2006 r. IV KK 403/05, OSNSK 2006, Nr. 1, poz. 1123; wyr. SN z 9.12.2002 r. IV KKN 508/99, LEX nr. 75496). Czynność sprawcza, polegająca na grożeniu popełnieniem na szkodę określonej osoby przestępstwa, zapowiada spowodowanie określonej dolegliwości oddziałując na psychikę człowieka, wywołując u niego uzasadnioną obawę że zapowiedź ta się spełni. Zatem do znamion przestępstwa należy wzbudzenie uzasadnionej obawy, że groźba zostanie spełniona (zob. post. SN z 16.02.2010 r. V KK 351/09, OSNSK 2010/1/339; wyr. SN z 9.12.2002 r. IV KKN 508/99, LEX nr. 75496). Przenosząc powyższe na stan faktyczny niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że zarównoM. B. (1)jak iA. G., wskazali iż groźby kierowane pod ich adresem przez oskarżonego wzbudziły u nich obawę ich spełnienia. W orzecznictwie przyjmuje się, że powstanie uczucia zagrożenia jest trudne do zmierzenia, zatem ich ocena powinna być zrelatywizowana i dokonywana przez pryzmat odczuć jakie groźba taka mogłaby wzbudzić w przeciętnym człowieku (zob. wyr. SA w Łodzi z 30.07.2013 r. II AKa 125/13, LEX nr. 1363273). Biorąc pod uwagę agresywne zachowanie oskarżonego, fakt popełnienia przez niego poważnego przestępstwa skutkującego spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, usiłowanie uszkodzenia ciała poprzez uderzenie kijem w głowę oraz jego negatywną opinie w lokalnej społeczności, uzasadnione jest, w ocenie Sądu, twierdzenie, że groźba kierowana przez oskarżonego wobecM. B. (1)iA. G.mogła zostać uznana za realną, wywołując w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę jej spełnienia. W orzecznictwie wskazuje się również, że nie ma przy tym znaczenia czy sprawca faktycznie chciał te groźbę zrealizować (zob. wyr. SN z 3.04.2008 r. IV KK 471/07, OSNwSK 2008, nr. 1, poz. 801; wyr. SA w Katowicach z 20.08.2009 r. II AKa 123/09, LEX nr. 553860). Ponadto należy zauważyć, że oskarżony usiłował spowodować uM. B. (1)uszkodzenie ciała, poprzez uderzenie go kijem w okolice głowy, którego to zamiaru nie osiągnął ze względu na zasłonięcie się ręka oraz kartonem przez pokrzywdzonego, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa zart. 157 §1 k.k.orazart. 217 §1 k.k.w zw. zart. 13 §1 k.k. W związku z tym, iż oskarżony działał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując w ten sposób rażące lekceważenie porządku prawnego, Sąd przyjął, że wobec oskarżonego musi znaleźć zastosowanie równieżart. 57a §1 k.k.Zgodnie z definicją przyjętą przez ustawodawcę wart. 115 §21 k.k.występkiem o charakterze chuligańskim jest czyn polegający na umyślnym zamachu m.in. na zdrowie, wolność, cześć lub nietykalność cielesną, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie dla porządku prawnego. Zgodnie z orzecznictwem, w takim przypadku okoliczności związane z popełnieniem czynu oraz określona motywacja sprawcy rzutują na ocenę społecznej szkodliwości zachowania i powinny mieć wpływ na wymiar kary (zob. wyr. SN z 11.07.2019 r. IV KK 302/18, OSNKW 2019/9/56). Jako kryteria przyjęcia takiej kwalifikacji ustawodawca wskazuje konkretne chronione dobra, publiczne działanie sprawcy oraz szczególne formy strony podmiotowej (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 5.06.2019 r. II AKa 159/19, LEX nr. 2719432). Przez publiczność działania, w doktrynie wskazuje się na działanie sprawcy w miejscu publicznym – dostępnym dla nieograniczonej liczby osób albo w sposób publiczny – np. za pomocą Internetu. W niniejszej sprawie, oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów w okolicy dużych sklepów spożywczych, znajdujących się przy ruchliwej ulicy, przez co dostępnych dla szerokiego kręgu osób, co uzasadnia, w ocenie Sądu twierdzenie, że oskarżony popełnił je w miejscu publicznym. Odnosząc się natomiast do motywacji oskarżonego, należy zauważyć, że w obu przypadkach nie była ona w żaden racjonalny sposób uzasadniona okolicznościami zdarzenia. Oskarżony bowiem, w sposób nad wyraz agresywny zareagował na zwrócenie mu uwagi, przez pokrzywdzonegoM. B. (1), iż nie powinien on przebywać w miejscu wyładunku towaru. Mając powyższe na względzie, uznając przyjętą kwalifikacje prawną w tym stanie faktycznym za uzasadnioną, Sąd orzekł jak na wstępie. ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności N. C. (1) Pkt. I, II, III, IV, V części dyspozytywnej wyroku Pkt. I, II, III, IV części wstępnej wyroku Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę fakt, iż czyny przypisane oskarżonemu charakteryzują się znaczną społeczną szkodliwością, gdyż polegały na dokonaniu przez oskarżonego bezpośredniego zamachu na dobra takie jak życie i zdrowie, wolność psychiczna, a zatem wolność od poczucia strachu spowodowanego groźbą oraz nietykalność cielesna. Sąd wziął również pod uwagę, ze oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w miejscu publicznym, dostępnym dla szerokiego kręgu osób oraz z oczywiście błahego powodu, okazując tym samym rażące lekceważenie porządku prawnego. Sąd nie dopatrzył się również okoliczności łagodzących. W związku z tym, kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi wart. 53 § 1 i 2 k.k., Sąd: - za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. I części wstępnej wyroku na podstawieart. 14 §1 k.k.w zw. zart. 156 §1 pkt 2 k.k.wymierzył mu karę 3 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności; - za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. II części wstępnej wyroku na podstawieart. 190 §1 k.k.w zw. zart. 57a §1 k.k.wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; - za czyn przypisany mu w pkt. III części wstępnej wyroku, na podstawieart. 14 §1 k.k.w zw. zart. 157 §1 k.k.w zw. zart. 57a §1 k.k.wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; - za czyn przypisany mu w pkt IV części wstępnej wyroku, na podstawieart. 190 §1 k.k.w zw. zart. 57a §1 k.k.karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności w takiej właśnie wysokości pozwalają przypuszczać, iż spełnią one wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze. Ponadto, orzeczone kary dadzą społeczeństwu wyraz negatywnej oceny tego typu zachowań przez Sąd. Na podstawieart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.Sąd połączył oskarżonemuN. C. (1)wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności opisane w pkt I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku i orzekł wobec niego karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał, iż wymieniona wyżej kara łączna pozbawienia wolności będzie współmierna do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów, odpowiadając jednocześnie dyrektywom określonym wart. 53 §1 i 2 k.k.oraz wart. 86 §1 kk. Sąd wziął pod uwagę społeczne oddziaływanie kary, o którym mowa w dyrektywach wymiaru kary. Pod pojęciem tym należy rozumieć wpływ, jaki kara wymierzona w konkretnym przypadku może mieć na każdego, kto dowiedział się o przestępstwie i zapadłym wyroku. Chodzi tutaj o wpływ tej kary na ugruntowanie ocen prawnych i stosowanego do tych ocen postępowania. Zapadły wyrok ma w pewnym stopniu utwierdzić przekonanie społeczeństwa o konsekwencjach naruszenia porządku prawnego. Zdaniem Sądu orzeczona kara łączna osiągnie swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego. N. C. (1) Pkt VII części dyspozytywnej wyroku Na podstawieart. 46 §1 k.k.Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonegoS. M.kwotę 10.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego czynem. N. C. (1) Pkt VIII części dyspozytywnej wyroku Na podstawieart. 46 §1 k.k.Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonegoM. B. (1)kwotę 1.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego czynem. N. C. (1) Pkt IX części dyspozytywnej wyroku Na podstawieart. 46 §1 k.k.Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonejA. G.kwotę 500 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzoną popełnionym przez oskarżonego czynem. 7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności N. C. (1) Pkt VI części dyspozytywnej wyroku Na podstawieart. 63 §1 k.k.Sąd zaliczył oskarżonemuN. C. (1)na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 19 kwietnia 2024 r. godz. 16:55 do dnia 21 kwietnia 2024 r. godz. 13:12 oraz od dnia 10 czerwca 2024 r. godz. 20:15 do dnia 27.09.2024 r. godz. 14:35. 7.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Pkt. X części dyspozytywnej wyroku Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. B. (2)kwotę 2.804,40 zł. tytułem nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu. Pkt. XI części dyspozytywnej wyroku Na podstawieart. 624 §1 k.p.k.zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych oraz na podstawieart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zaliczył je na rachunek Skarbu Państwa 5 Podpis Sędzia Marcin Myczkowski

15/502500/0001506/K

Sąd Okręgowy we Wrocławiu

III Wydział Karny

151005000002006_IV_Ka_000845_2024_Uz_2024-11-28_004

IV Ka 845/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:29.0 CET

2025-01-02 09:18:37.0 CET

15100500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 845/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Szymon Guza przy udziale R. S. - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r. sprawy M. M. (1) c . K. i B. ur. (...) w E. oskarżonej z art. 212 §1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżon

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Lisiecka" xPublisher="jlisiecka" xEditorFullName="Joanna Lisiecka" xEditor="jlisiecka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/100500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000845" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>IV Ka 845/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy</xBx> w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski</xText> <xText>Protokolant stażysta Szymon Guza</xText> <xText>przy udziale <xAnon>R. S.</xAnon> - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy </xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. M. (1)</xAnon> c</xBx>. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon></xText> <xText>oskarżonej z <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 §1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 25 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 964/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierza oskarżonej karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 (dwudziestu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego <xAnon>J. P.</xAnon> kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>wymierza oskarżonej opłatę w wysokości 500 (pięćset) złotych za obie instancje i obciąża ją wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="455"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="135"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="49"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="174"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV Ka 845/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 25.06. 2024 r., sygn. III K 964/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>M. <xAnon>K.</xAnon> – <xAnon>M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Rodzice oskarżonej są osobami niepełnosprawnymi w stopniu znacznym; oskarżona, ma ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienie w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną w stopniu znacznym matką <xAnon>B. K.</xAnon> na czas nieokreślony począwszy od 1 stycznia 2023 roku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Decyzja SKO z 10 marca 2023 r; orzeczenia o stopniu niepełnosprawności <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>K. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1024-1037</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 147-150 i k.164</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Decyzja SKO z 10 marca 2023 r; orzeczenia o stopniu niepełnosprawności <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>K. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dokumenty urzędowe; brak podstaw dla ich kwestionowania</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1</xIx></xText> <xText><xIx>2</xIx></xText> <xText><xIx>3</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Obrońca </xBx> wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 198;art. 198 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 198 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 196;art. 196 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 196 § 3 kpk</xLexLink>, skutkującą błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie, tj. w oparciu o opinię z zakresu lingwistyki kryminalistycznej z dnia 27 stycznia 2023 r. sporządzoną przez prof. zw. dr hab. <xAnon>J. S.</xAnon>, która to opinia jest niejasna, nierzetelna, bazuje na „autorskiej&quot; metodzie biegłej co do identyfikacji sprawcy, sporządzająca ją biegła znacznie wyszła poza zakres swojego powołania oraz swoich kompetencji, przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłą w oparciu o materiały z akt sprawy przekazane jej w sposób niezgodny z procedurą karną, a nadto pomimo istnienia powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, co sprawiało, iż przedmiotowa opinia nie powinna stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, skutkującym błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie, dokonanym z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. w oparciu o zeznania świadków: <xAnon>P. P.</xAnon>, <xAnon>A. R.</xAnon>, <xAnon>E. J.</xAnon> oraz samego pokrzywdzonego <xAnon>J. P.</xAnon>, z których to żadna z tych osób nie była świadkiem sporządzenia i wysłania przedmiotowych anonimów przez oskarżoną <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, zaś odnosząc się do zeznań poszczególnych świadków:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xAnon>P. P.</xAnon>, <xAnon>E. J.</xAnon> i <xAnon>A. R.</xAnon>: zeznali wyłącznie o istnieniu jakiegoś konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym oraz, że to pokrzywdzony w rozmowach z nimi wskazywał oskarżoną jako autora anonimów,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>sprzeczności zeznań <xAnon>P. P.</xAnon> i <xAnon>A. R.</xAnon> co to faktu istnienia konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym, w postaci różnic w zeznaniach składanych przez te osoby w toku postępowania o sygn. IK1455/21 Sądu Rejonowego w Olsztynie, a zeznaniach składanych w toku przedmiotowego postępowania,</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>co sprawia, iż nie powinny one stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie, przy jednoczesnym braku przyznania wiary wyjaśnieniom oskarżonej <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, które to wyjaśniania były konsekwentne, spójne, logiczne i korespondowały z zeznaniami świadków <xAnon>P. Ż.</xAnon> oraz <xAnon>A. Ż.</xAnon>, a które to zeznania Sąd in meriti uznał za wiarygodne i uwzględnił je ustalając stan faktyczny w sprawie,</xText> <xText>co doprowadziło w konsekwencji do bezpodstawnego przypisania sprawstwa oskarżonej <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, skutkiem czego było jej niezasadne skazanie za czyn <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 § 1 kk</xLexLink>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>ponadto, z daleko idącej ostrożności procesowej na podstawie <xLexLink xArt="art. 427;art. 427 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 427 § 2 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4) kpk</xLexLink> zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej kary w postaci kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, która to kara jest karą nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, niekaralności oskarżonej oraz sytuacji rodzinnej oskarżonej, co powoduje, że kara ta jest zbyt dotkliwa, a orzeczenie kary innego rodzaju, w postaci kary grzywny, spełniłoby funkcje kary uwzględniając zarówno prewencję ogólną jak i indywidualną.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadne</xText> <xText>☐ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Ad. 1- 2. Zarzuty niezasadne</xBx>.</xText> <xText>Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.</xText> <xText>Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, wyjaśniając istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności o charakterze faktycznym, nie popełniając jednocześnie takich uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku lub też uzasadniałyby przyjęcie, że oskarżona od stawianego jej zarzutu powinna zostać uniewinniona. Nie dopuścił się też naruszenia przepisów prawa procesowego, mogącego mieć wpływ na treść wyroku. Bezbłędnie również w zakresie okoliczności, które mają istotne znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia ustalił stan faktyczny sprawy. Zgromadzone dowody poddał prawidłowej ocenie, mieszczącej się w granicach uprawnień, których mowa w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Z treści zeznań świadków i ujawnionych dokumentów Sąd I instancji wyciągnął trafne wnioski, zasadnie przyjmując, że swym działaniem oskarżona zrealizowała ustawowe znamiona przypisanego jej w wyroku występku. Stanowisko swoje w tym zakresie wyraził w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, które spełnia wymogi określone w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> Argumenty zawarte w pisemnych motywach wyroku są przekonywujące i logiczne, zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a w związku z tym zasługują na aprobatę. Z tych względów nie zachodzi więc potrzeba ponownego ich przytaczania. Nie dopatrując się też uchybień określonych w <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Co do kwestii szczegółowych :</xText> <xText>- dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii prof. zw. dr hab. <xAnon>J. S.</xAnon> nie budzi wątpliwości; Sąd Rejonowy dokonał należytej oceny opinii tej biegłej, a sąd odwoławczy w pełni ją podziela i w tym miejscu do oceny tej się odwołuje; słusznie Sąd Rejonowy uznał, że opinia ta zasługuje na aprobatę; wskazać przy tym należy, że rolą Sądu II instancji nie jest dokonywanie powtórnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; takowa została bowiem poczyniona przez sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje;</xText> <xText>- tym niemniej odnosząc się do tej części argumentacji obrońcy sąd odwoławczy stwierdza, że nie może budzić wątpliwości, że biegła ta dysponuje wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jest uznanym autorytetem, profesorem zwyczajnym z zakresu lingwistyki kryminalistycznej , autorką wielu prac naukowych z tej dziedziny, od 20 lat zajmuje się ustalaniem autorstwa materiałów kwestionowanych naukowo; zupełnie gołosłownym jest więc twierdzenie obrońcy, negującego kompetencji biegłej w zakresie zlecenia Sądu;</xText> <xText>- niezaasadnie obrońca podnosi , że biegła „bazuje na „autorskiej&quot; metodzie co do identyfikacji sprawcy”, skoro to właśnie biegła z racji swojej wiedzy i autorytetu, tworzy owe metody, wyznacza trendy badawcze, jest autorką wielu prac naukowych w tym zakresie; nadto biegła wskazała też wybór innej literatury, na której się oparła w tym zagranicznej ( k. 958 );</xText> <xText>- niezasadne jest twierdzenie skarżącego, że „sporządzająca opinię biegła znacznie wyszła poza zakres swojego powołania oraz swoich kompetencji, a przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłą w oparciu o materiały z akt sprawy przekazane jej w sposób niezgodny z procedurą karną”, skoro :</xText> <xText>- w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłej w pkt. 2 jest zapis „ inne uwagi biegłego „, co otwierało możliwość opiniowania biegłej we wskazanym w opinii zakresie;</xText> <xText>- przekazano biegłej materiały z akt sprawy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 198 kpk</xLexLink> tj niezbędne dla sporządzenia opinii ( k. 541, k. 543 i k. 545), w tym protokoły z przesłuchania świadków;</xText> <xText>- należy podkreślić, że biegła oprócz opinii głównej, sporządziła też opinię uzupełniającą, opiniowała też ustnie na rozprawie odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonej, odnosząc się do zadawanych pytań, konfrontując tym samym swoją opinię z jego stanowiskiem;</xText> <xText>- podkreślenia wymaga, że - jak wynika z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> - o wadliwości opinii biegłego, czyniącej z niej niemiarodajne źródło dowodowe i powodującej konieczność ponowienia takiego dowodu, można mówić w sytuacji gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Wówczas - jak wynika z powołanego przepisu - można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych;</xText> <xText>- w niniejszej sprawie żadna ze wskazanych wyżej możliwych sytuacji nie ma miejsca; jest oczywiste, że wiadomości specjalne ze swej istoty są atrybutem biegłych, a kontrola opinii przez organ procesowy – siłą rzeczy – doznaje tu pewnych ograniczeń. Jednakże sąd I instancji przeprowadził analizę i dokonał oceny z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz sprawdzenie zupełności, jasności opinii i kompletności materiałów będących ich podstawą.</xText> <xText>- obrońca negując opinie biegłej za kluczowe uznaje ” …istnienie powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, co sprawiało, iż przedmiotowa opinia nie powinna stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie…” co w praktyce miało wynikać z faktu, że niedawno była powiązana z <xAnon> Instytutem (...) sp. z o.o.</xAnon> , który w niniejszej sprawie sporządził wcześniej opinię prywatną na zlecenie pokrzywdzonego, pełniła też min. funkcję rzecznika <xAnon> Instytutu I (...)</xAnon>;</xText> <xText>- żadną miarą nie sposób zaaprobować powyższej sugestii obrońcy, by fakt ten podważał wiarygodność biegłej i sporządzonych przez nią opinii; biegła nie znała treści opinii prywatnej a fakt pełnienia w przeszłości funkcji rzecznika we wskazanym wyżej Instytucie nie daje podstaw do negowania wiarygodności opinii;</xText> <xText>- w konsekwencji jedynym logicznym wytłumaczeniem dla argumentacji obrońcy negującej doniosłość opinii biegłej prof. zw. dr hab. <xAnon>J. S.</xAnon>, jest niczym nieskrępowana realizacja przez obrońcę prawa do obrony oskarżonej.</xText> <xText>Nadto należy dobitnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż autor apelacji w sposób wyłącznie polemiczny kwestionuje oparte na tej opinii ustalenia Sądu, zarzut rażącej obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 k.p.k.</xLexLink> nie znajduje żadnego uzasadnienia i w postępowaniu odwoławczym oscyluje w granicach oczywistej bezzasadności.</xText> <xText>Skarżący nie dostrzega bowiem, iż dowód z opinii biegłego przeprowadza się wtedy, gdy dla stwierdzenia pewnej okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne, często niedostępne sądowi i stronom postępowania. Niezależnie od deklaracji, że to sąd jest najwyższym biegłym, to biegły posiada wiadomości specjalne, niedostępne sądowi i stronom postępowania. Sąd nie może przecież odrzucić specjalistycznych opinii biegłego i przyjąć w sprawie własnego, odmiennego stanowiska (tak SN w wyroku z 3 marca 1981r, IV KR 271/80, OSNPG 8-9/1981. poz.101). W niniejszej sprawie ocena dowodu z opinii biegłej nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego;</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego także ocena zeznań świadków poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów.</xText> <xText>Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności jednych dowodów i odmówienie wiary innym poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>) oraz stanowiło wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. Skarżący nie wykazał jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd Rejonowy w ocenie materiału dowodowego zebranego w sprawie.</xText> <xText>Tymczasem ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością, ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadków, Sąd dopuścił się obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.</xText> <xText>Nadto należy zauważyć , że podnoszone przez obrońcę argumenty związane z treścią zeznań wskazanych przez niego świadków jakoby „…żadna z tych osób nie była świadkiem sporządzenia i wysłania anonimów przez oskarżoną …, …..zeznali wyłącznie o istnieniu jakiegoś konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym… , …. że to pokrzywdzony w rozmowach z nimi wskazywał oskarżoną jako autora anonimów….,…. sprzeczności zeznań <xAnon>P. P.</xAnon> i <xAnon>A. R.</xAnon> co to faktu istnienia konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym…” nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Nawet bowiem pomijając zeznania tych świadków, już sama treść opinii biegłej oraz fakt prawomocnego skazania męża oskarżonej za czyn z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 § 1 kk</xLexLink> w związku z zaadresowaniem 2 kopert z anonimami wysłanymi do Prezesów Sądu Okręgowego i Rejonowego w <xAnon>E.</xAnon> przekonuje , że w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy M. <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> w zakresie przypisanego jej czynu.</xText> <xText><xBx>Ad. 3. Zarzut zasadny.</xBx></xText> <xText>Ma rację obrońca, że wymierzenie oskarżonej kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, jednocześnie zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, jest karą nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, jej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej oskarżonej, co powoduje, że kara ta jest zbyt dotkliwa, a orzeczenie kary innego rodzaju, w postaci kary grzywny, spełnia funkcje kary uwzględniając zarówno prewencję ogólną jak i indywidualną,</xText> <xText>Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepis <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 § 1 kk</xLexLink> daje alternatywnie wybór orzeczenia kary grzywny albo kary ograniczenia wolności. Oskarżonej została orzeczona kara wyższego rodzaju, pomimo istnienia szeregu okoliczności łagodzących, w postaci m. in. jej wcześniejszej niekaralności oraz zasługującego na aprobatę sposobu życia przed popełnieniem przez nią przestępstwa; dodatkowo z uwagi na niepełnosprawność jej rodziców, sprawowanie opieki nad nimi, wykonanie kary ograniczenia wolności jawi się utrudnionym a celowym jest orzeczenie kary grzywny; dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej nie jest niezbędne orzeczenie kary ograniczenia wolności; zasadnym jest bowiem orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju; kara tego rodzaju nie utrwali u niej przekonania o faktycznej bezkarności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od przypisanego jej czynu ewentualnie orzeczenie wobec oskarżonej kary grzywny.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Argumentacja jak powyżej. Wobec zebranych w sprawie dowodów wniosek o uniewinnienie jest niezasadny; oskarżona niewiarygodna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacja niezasadna i w znacznej części polemiczna; skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie.</xText> <xText>Kara 6 miesięcy ograniczenia wolności, jest nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, jej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej. Dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej zasadnym jest bowiem orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju; kara tego rodzaju nie utrwali u niej przekonania o faktycznej bezkarności; należy uznać ją za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu oraz że spełni ona wobec niej cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania .</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Orzeczenie o winie </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>W zakresie winy oskarżonej wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej; tymczasem ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 7</xUx> k.p.k.</xLexLink>.; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej.</xText> <xText>Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 złotych;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepis <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 § 1 kk</xLexLink> daje alternatywnie wybór orzeczenia kary grzywny albo kary ograniczenia wolności. Oskarżonej została wymierzona kara wyższego rodzaju, pomimo istnienia szeregu okoliczności łagodzących, w postaci m. in. jej wcześniejszej niekaralności oraz zasługującego na aprobatę sposobu życia przed popełnieniem przez nią przestępstwa.</xText> <xText>Dodatkowo z uwagi na niepełnosprawność jej rodziców, sprawowanie opieki nad nimi, wykonanie kary ograniczenia wolności jawi się utrudnionym a celowym jest orzeczenie kary grzywny. Dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej zasadnym jest więc orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju.</xText> <xText>W konsekwencji grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych po 20 złotych każda, należy uznać je za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej; jej wysokość stanowi realną dolegliwość a przy tym spełnia ona cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego <xAnon>J. P.</xAnon> zasądzono kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w oparciu o przepisy <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.627 k.p.k.</xLexLink> .</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>4.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.636 § 1 k.p.k.</xLexLink> Skoro to oskarżona spowodowała postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jej obrońcy, to ona ponosi jego koszty. Opłatę w wysokości 500 złotych za obie instancje wymierzono w oparciu o przepisy <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 10 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Joanna Lisiecka

stażysta Szymon Guza

Joanna Lisiecka

Sygn. aktIV Ka 845/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczyw składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Szymon Guza przy udzialeR. S.- prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r. sprawyM. M. (1)c.K.iB.ur. (...)wE. oskarżonej zart. 212 §1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 25 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 964/23 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierza oskarżonej karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 (dwudziestu) złotych; 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowegoJ. P.kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; 4 wymierza oskarżonej opłatę w wysokości 500 (pięćset) złotych za obie instancje i obciąża ją wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 845/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 25.06. 2024 r., sygn. III K 964/23 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi dowód Numer karty M.K.–M. Rodzice oskarżonej są osobami niepełnosprawnymi w stopniu znacznym; oskarżona, ma ustalone prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienie w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną w stopniu znacznym matkąB. K.na czas nieokreślony począwszy od 1 stycznia 2023 roku Decyzja SKO z 10 marca 2023 r; orzeczenia o stopniu niepełnosprawnościB.iK. K. (2) k. 1024-1037 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty k. 147-150 i k.164 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Decyzja SKO z 10 marca 2023 r; orzeczenia o stopniu niepełnosprawnościB.iK. K. (2) Dokumenty urzędowe; brak podstaw dla ich kwestionowania 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu . 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 2 3 Obrońcawyrokowi zarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.art. 7 kpkw zw. zart. 201 kpkw zw. zart. 198 § 1 kpkw zw. zart. 196 § 3 kpk, skutkującą błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie, tj. w oparciu o opinię z zakresu lingwistyki kryminalistycznej z dnia 27 stycznia 2023 r. sporządzoną przez prof. zw. dr hab.J. S., która to opinia jest niejasna, nierzetelna, bazuje na „autorskiej" metodzie biegłej co do identyfikacji sprawcy, sporządzająca ją biegła znacznie wyszła poza zakres swojego powołania oraz swoich kompetencji, przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłą w oparciu o materiały z akt sprawy przekazane jej w sposób niezgodny z procedurą karną, a nadto pomimo istnienia powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, co sprawiało, iż przedmiotowa opinia nie powinna stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, 2 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.art. 7 kpk, polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, skutkującym błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie, dokonanym z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. w oparciu o zeznania świadków:P. P.,A. R.,E. J.oraz samego pokrzywdzonegoJ. P., z których to żadna z tych osób nie była świadkiem sporządzenia i wysłania przedmiotowych anonimów przez oskarżonąM. M. (1), zaś odnosząc się do zeznań poszczególnych świadków: a P. P.,E. J.iA. R.: zeznali wyłącznie o istnieniu jakiegoś konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym oraz, że to pokrzywdzony w rozmowach z nimi wskazywał oskarżoną jako autora anonimów, b sprzeczności zeznańP. P.iA. R.co to faktu istnienia konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym, w postaci różnic w zeznaniach składanych przez te osoby w toku postępowania o sygn. IK1455/21 Sądu Rejonowego w Olsztynie, a zeznaniach składanych w toku przedmiotowego postępowania, co sprawia, iż nie powinny one stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie, przy jednoczesnym braku przyznania wiary wyjaśnieniom oskarżonejM. M. (1), które to wyjaśniania były konsekwentne, spójne, logiczne i korespondowały z zeznaniami świadkówP. Ż.orazA. Ż., a które to zeznania Sąd in meriti uznał za wiarygodne i uwzględnił je ustalając stan faktyczny w sprawie, co doprowadziło w konsekwencji do bezpodstawnego przypisania sprawstwa oskarżonejM. M. (1), skutkiem czego było jej niezasadne skazanie za czynart. 212 § 1 kk, 3 ponadto, z daleko idącej ostrożności procesowej na podstawieart. 427 § 2 kpkiart. 438 pkt 4) kpkzaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej kary w postaci kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, która to kara jest karą nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, niekaralności oskarżonej oraz sytuacji rodzinnej oskarżonej, co powoduje, że kara ta jest zbyt dotkliwa, a orzeczenie kary innego rodzaju, w postaci kary grzywny, spełniłoby funkcje kary uwzględniając zarówno prewencję ogólną jak i indywidualną. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadne ☐ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. 1- 2. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania. Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, wyjaśniając istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności o charakterze faktycznym, nie popełniając jednocześnie takich uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku lub też uzasadniałyby przyjęcie, że oskarżona od stawianego jej zarzutu powinna zostać uniewinniona. Nie dopuścił się też naruszenia przepisów prawa procesowego, mogącego mieć wpływ na treść wyroku. Bezbłędnie również w zakresie okoliczności, które mają istotne znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia ustalił stan faktyczny sprawy. Zgromadzone dowody poddał prawidłowej ocenie, mieszczącej się w granicach uprawnień, których mowa wart. 7 k.p.k.Z treści zeznań świadków i ujawnionych dokumentów Sąd I instancji wyciągnął trafne wnioski, zasadnie przyjmując, że swym działaniem oskarżona zrealizowała ustawowe znamiona przypisanego jej w wyroku występku. Stanowisko swoje w tym zakresie wyraził w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, które spełnia wymogi określone wart. 424 k.p.k.Argumenty zawarte w pisemnych motywach wyroku są przekonywujące i logiczne, zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a w związku z tym zasługują na aprobatę. Z tych względów nie zachodzi więc potrzeba ponownego ich przytaczania. Nie dopatrując się też uchybień określonych wart. 439 k.p.k.iart. 440 k.p.k.Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku. Co do kwestii szczegółowych : - dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii prof. zw. dr hab.J. S.nie budzi wątpliwości; Sąd Rejonowy dokonał należytej oceny opinii tej biegłej, a sąd odwoławczy w pełni ją podziela i w tym miejscu do oceny tej się odwołuje; słusznie Sąd Rejonowy uznał, że opinia ta zasługuje na aprobatę; wskazać przy tym należy, że rolą Sądu II instancji nie jest dokonywanie powtórnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; takowa została bowiem poczyniona przez sąd rozstrzygający, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni akceptuje; - tym niemniej odnosząc się do tej części argumentacji obrońcy sąd odwoławczy stwierdza, że nie może budzić wątpliwości, że biegła ta dysponuje wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jest uznanym autorytetem, profesorem zwyczajnym z zakresu lingwistyki kryminalistycznej , autorką wielu prac naukowych z tej dziedziny, od 20 lat zajmuje się ustalaniem autorstwa materiałów kwestionowanych naukowo; zupełnie gołosłownym jest więc twierdzenie obrońcy, negującego kompetencji biegłej w zakresie zlecenia Sądu; - niezaasadnie obrońca podnosi , że biegła „bazuje na „autorskiej" metodzie co do identyfikacji sprawcy”, skoro to właśnie biegła z racji swojej wiedzy i autorytetu, tworzy owe metody, wyznacza trendy badawcze, jest autorką wielu prac naukowych w tym zakresie; nadto biegła wskazała też wybór innej literatury, na której się oparła w tym zagranicznej ( k. 958 ); - niezasadne jest twierdzenie skarżącego, że „sporządzająca opinię biegła znacznie wyszła poza zakres swojego powołania oraz swoich kompetencji, a przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłą w oparciu o materiały z akt sprawy przekazane jej w sposób niezgodny z procedurą karną”, skoro : - w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłej w pkt. 2 jest zapis „ inne uwagi biegłego „, co otwierało możliwość opiniowania biegłej we wskazanym w opinii zakresie; - przekazano biegłej materiały z akt sprawy zgodnie zart. 198 kpktj niezbędne dla sporządzenia opinii ( k. 541, k. 543 i k. 545), w tym protokoły z przesłuchania świadków; - należy podkreślić, że biegła oprócz opinii głównej, sporządziła też opinię uzupełniającą, opiniowała też ustnie na rozprawie odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonej, odnosząc się do zadawanych pytań, konfrontując tym samym swoją opinię z jego stanowiskiem; - podkreślenia wymaga, że - jak wynika zart. 201 k.p.k.- o wadliwości opinii biegłego, czyniącej z niej niemiarodajne źródło dowodowe i powodującej konieczność ponowienia takiego dowodu, można mówić w sytuacji gdy opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie. Wówczas - jak wynika z powołanego przepisu - można wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych; - w niniejszej sprawie żadna ze wskazanych wyżej możliwych sytuacji nie ma miejsca; jest oczywiste, że wiadomości specjalne ze swej istoty są atrybutem biegłych, a kontrola opinii przez organ procesowy – siłą rzeczy – doznaje tu pewnych ograniczeń. Jednakże sąd I instancji przeprowadził analizę i dokonał oceny z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz sprawdzenie zupełności, jasności opinii i kompletności materiałów będących ich podstawą. - obrońca negując opinie biegłej za kluczowe uznaje ” …istnienie powodów osłabiających zaufanie do bezstronności biegłego, co sprawiało, iż przedmiotowa opinia nie powinna stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie…” co w praktyce miało wynikać z faktu, że niedawno była powiązana zInstytutem (...) sp. z o.o., który w niniejszej sprawie sporządził wcześniej opinię prywatną na zlecenie pokrzywdzonego, pełniła też min. funkcję rzecznikaInstytutu I (...); - żadną miarą nie sposób zaaprobować powyższej sugestii obrońcy, by fakt ten podważał wiarygodność biegłej i sporządzonych przez nią opinii; biegła nie znała treści opinii prywatnej a fakt pełnienia w przeszłości funkcji rzecznika we wskazanym wyżej Instytucie nie daje podstaw do negowania wiarygodności opinii; - w konsekwencji jedynym logicznym wytłumaczeniem dla argumentacji obrońcy negującej doniosłość opinii biegłej prof. zw. dr hab.J. S., jest niczym nieskrępowana realizacja przez obrońcę prawa do obrony oskarżonej. Nadto należy dobitnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż autor apelacji w sposób wyłącznie polemiczny kwestionuje oparte na tej opinii ustalenia Sądu, zarzut rażącej obrazyart.7 k.p.k.nie znajduje żadnego uzasadnienia i w postępowaniu odwoławczym oscyluje w granicach oczywistej bezzasadności. Skarżący nie dostrzega bowiem, iż dowód z opinii biegłego przeprowadza się wtedy, gdy dla stwierdzenia pewnej okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne, często niedostępne sądowi i stronom postępowania. Niezależnie od deklaracji, że to sąd jest najwyższym biegłym, to biegły posiada wiadomości specjalne, niedostępne sądowi i stronom postępowania. Sąd nie może przecież odrzucić specjalistycznych opinii biegłego i przyjąć w sprawie własnego, odmiennego stanowiska (tak SN w wyroku z 3 marca 1981r, IV KR 271/80, OSNPG 8-9/1981. poz.101). W niniejszej sprawie ocena dowodu z opinii biegłej nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego; Zdaniem Sądu Okręgowego także ocena zeznań świadków poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów. Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności jednych dowodów i odmówienie wiary innym poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) oraz stanowiło wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. Skarżący nie wykazał jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd Rejonowy w ocenie materiału dowodowego zebranego w sprawie. Tymczasem ocena zebranych w sprawie dowodów, a więc wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadków i dokumentów dokonana została przez Sąd Rejonowy z należytą starannością, ,nie zawiera błędów natury logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Obrońca nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonej i zeznań świadków, Sąd dopuścił się obrazyart.7 kpk. Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego tej części rozważył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Nadto należy zauważyć , że podnoszone przez obrońcę argumenty związane z treścią zeznań wskazanych przez niego świadków jakoby „…żadna z tych osób nie była świadkiem sporządzenia i wysłania anonimów przez oskarżoną …, …..zeznali wyłącznie o istnieniu jakiegoś konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym… , …. że to pokrzywdzony w rozmowach z nimi wskazywał oskarżoną jako autora anonimów….,…. sprzeczności zeznańP. P.iA. R.co to faktu istnienia konfliktu pomiędzy oskarżoną, a pokrzywdzonym…” nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Nawet bowiem pomijając zeznania tych świadków, już sama treść opinii biegłej oraz fakt prawomocnego skazania męża oskarżonej za czyn zart. 18 § 3 kkw zw. zart. 212 § 1 kkw związku z zaadresowaniem 2 kopert z anonimami wysłanymi do Prezesów Sądu Okręgowego i Rejonowego wE.przekonuje , że w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy M.K.M.w zakresie przypisanego jej czynu. Ad. 3. Zarzut zasadny. Ma rację obrońca, że wymierzenie oskarżonej kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, jednocześnie zobowiązując ją do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, jest karą nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, jej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej oskarżonej, co powoduje, że kara ta jest zbyt dotkliwa, a orzeczenie kary innego rodzaju, w postaci kary grzywny, spełnia funkcje kary uwzględniając zarówno prewencję ogólną jak i indywidualną, Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepisart. 212 § 1 kkdaje alternatywnie wybór orzeczenia kary grzywny albo kary ograniczenia wolności. Oskarżonej została orzeczona kara wyższego rodzaju, pomimo istnienia szeregu okoliczności łagodzących, w postaci m. in. jej wcześniejszej niekaralności oraz zasługującego na aprobatę sposobu życia przed popełnieniem przez nią przestępstwa; dodatkowo z uwagi na niepełnosprawność jej rodziców, sprawowanie opieki nad nimi, wykonanie kary ograniczenia wolności jawi się utrudnionym a celowym jest orzeczenie kary grzywny; dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej nie jest niezbędne orzeczenie kary ograniczenia wolności; zasadnym jest bowiem orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju; kara tego rodzaju nie utrwali u niej przekonania o faktycznej bezkarności. Wniosek Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od przypisanego jej czynu ewentualnie orzeczenie wobec oskarżonej kary grzywny. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Argumentacja jak powyżej. Wobec zebranych w sprawie dowodów wniosek o uniewinnienie jest niezasadny; oskarżona niewiarygodna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacja niezasadna i w znacznej części polemiczna; skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Kara 6 miesięcy ograniczenia wolności, jest nadmiernie wygórowaną, niewspółmiernie wysoką w stosunku do stopnia winy, sposobu życia oskarżonej przed popełnieniem przez nią przestępstwa, jej niekaralności oraz sytuacji rodzinnej. Dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej zasadnym jest bowiem orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju; kara tego rodzaju nie utrwali u niej przekonania o faktycznej bezkarności; należy uznać ją za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu oraz że spełni ona wobec niej cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania . 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Orzeczenie o winie Zwięźle o powodach utrzymania w mocy W zakresie winy oskarżonej wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej; tymczasem ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywamiart. 7k.p.k..; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej. Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonej. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 złotych; Zwięźle o powodach zmiany Przede wszystkim należy zauważyć, iż przepisart. 212 § 1 kkdaje alternatywnie wybór orzeczenia kary grzywny albo kary ograniczenia wolności. Oskarżonej została wymierzona kara wyższego rodzaju, pomimo istnienia szeregu okoliczności łagodzących, w postaci m. in. jej wcześniejszej niekaralności oraz zasługującego na aprobatę sposobu życia przed popełnieniem przez nią przestępstwa. Dodatkowo z uwagi na niepełnosprawność jej rodziców, sprawowanie opieki nad nimi, wykonanie kary ograniczenia wolności jawi się utrudnionym a celowym jest orzeczenie kary grzywny. Dla wdrożenia procesu resocjalizacji wobec oskarżonej zasadnym jest więc orzeczenie kary grzywny a więc łagodniejszego rodzaju. W konsekwencji grzywnę w wysokości 250 stawek dziennych po 20 złotych każda, należy uznać je za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej; jej wysokość stanowi realną dolegliwość a przy tym spełnia ona cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania. 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3. Od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowegoJ. P.zasądzono kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w oparciu o przepisyart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart.627 k.p.k.. 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 4. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśliart.636 § 1 k.p.k.Skoro to oskarżona spowodowała postępowanie odwoławcze to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jej obrońcy, to ona ponosi jego koszty. Opłatę w wysokości 500 złotych za obie instancje wymierzono w oparciu o przepisyart. 10 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych 7 PODPIS

15/100500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

IV Wydział Karny Odwoławczy

150515350000503_I_C_000323_2024_Uz_2024-11-28_002

I C 323/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:16.0 CET

2025-01-02 14:58:56.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 323/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2024 roku sprawy z powództwa M. J. (1) przeciwko Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę o r z e k a: I Oddala powództwo. II Zasądza od powoda M. J. (1) na rzecz pozwanego Banku (...) Spółki Akcyj

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anita Topa" xPublisher="atopa" xEditorFullName="Anita Topa" xEditor="atopa" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000323" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 323/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2024 roku</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. J. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Oddala powództwo.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od powoda <xAnon>M. J. (1)</xAnon> na rzecz pozwanego <xAnon> Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>M. J. (1)</xAnon> wytoczył powództwo przeciwko <xAnon> Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> o zapłatę kwoty 32 248,73 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 11.03.2021 roku zawarł z pozwanym umowę pożyczki ekspresowej nr <xAnon>(...)</xAnon>. Do dnia 05.04.2024 r. powód wpłacił na rzecz pozwanego kwotę 32 248,73 złotych tytułem odsetek od kwoty udzielonej pożyczki. Zdaniem powoda, zawarta między stronami umowa pożyczki narusza przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink>, to jest:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 – poprzez niepoinformowanie pożyczkobiorcy o obniżeniu całkowitego kosztu pożyczki w przypadku spłaty całości lub części pożyczki przed terminem,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>art. 30 ust. 1 pkt 15 w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 – poprzez nie zawarcie w treści umowy pouczenia o przysługującym pożyczkobiorcy prawie odstąpienia od umowy pożyczki w sytuacji, gdy umowa nie zawiera elementów określonych w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim.</xText> </xUnit> <xText>Powód podniósł, że w związku z powyższymi naruszeniami, złożył pozwanemu bankowi oświadczenie w trybie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Pozwany nie zgodził się z zarzutami powoda, wobec czego wystąpienie z niniejszym powództwem stało się w ocenie powoda konieczne.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W ocenie pozwanego, zarzuty powoda są całkowicie bezpodstawne.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 11 marca 2021 roku <xAnon>M. J. (1)</xAnon> zawarł z <xAnon> Bankiem (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (dalej: Bank) umowę pożyczki ekspresowej nr <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Na mocy powyższej umowy Bank udzielił <xAnon>M. J. (1)</xAnon> pożyczki w kwocie 111 111,11 złotych, obejmującej:</xText> <xText>- całkowitą kwotę pożyczki 110 000 złotych, przeznaczoną na cele konsumpcyjne i na spłatę zobowiązań finansowych pożyczkobiorcy,</xText> <xText>- koszt prowizji w wysokości 1 111,11 złotych.</xText> <xText>W dniu zawarcia umowy całkowity koszt pożyczki wynosił 41 166,76 złotych (prowizja i odsetki umowne), a całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 151 166,76 złotych.</xText> <xText>Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 6,49% w stosunku rocznym. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 6,92%.</xText> <xText><xAnon>M. J. (1)</xAnon> zobowiązał się spłacić całość zadłużenia wynikającego z ww. umowy w miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych do 5-ego dnia miesiąca, począwszy od kwietnia 2021 roku.</xText> <xText>W § 10 ust. 1 umowy, Bank poinformował pożyczkobiorcę o możliwości odstąpienia od umowy bez podania przyczyn w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia, oraz, że odstąpienie będzie skuteczne, jeżeli w powyższym terminie pożyczkobiorca dostarczy lub wyśle oświadczenie na adres dowolnego oddziału pożyczkodawcy. Jednocześnie konsument został poinformowany o skutkach odstąpienia od umowy, obowiązku zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek, a także o kwocie odsetek należnych w stosunku dziennym.</xText> <xText>Zgodnie z § 15 ust. 2 oraz ust. 3 umowy, w razie odstąpienia od umowy pożyczkobiorca zwraca Bankowi niezwłocznie całkowitą kwotę pożyczki wraz z odsetkami naliczonymi od dnia następnego po dniu wypłaty pożyczki do dnia spłaty pożyczki włącznie, nie później niż w terminie 30 dni od daty odstąpienia od umowy. W dniu zawarcia umowy wysokość odsetek za każdy dzień korzystania z pożyczki wynosiła 6,86 złotych.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa pożyczki z 11.03.2021 r. k. 14-19 ; zaświadczenie o dokonanych spłatach k. 22-22v)</xIx></xText> <xText>W dniu 28 marca 2024 roku <xAnon>M. J. (1)</xAnon> złożył <xAnon> Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> oświadczenie w trybie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> wraz z wezwaniem do zapłaty. W oświadczeniu wskazał, że w umowie doszło do naruszenia <xLexLink xArt="art. 30" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim</xLexLink>, ponieważ:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błędnie wskazano stopę oprocentowania pożyczki, rzeczywistą stopę oprocentowania pożyczki oraz całkowitą kwotę do zapłaty ustaloną w dniu zawarcia umowy pożyczki wraz z podaniem założeń przyjętych do jej obliczenia, co spowodowane było pobieraniem odsetek również od pozaodsetkowych kosztów pożyczki,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w treści umowy pożyczki nie poinformowano pożyczkobiorcy, jaka procedura obowiązuje w przypadku całkowitej przedterminowej spłaty pożyczki, jak również nie wskazano warunków, na jakich koszty pożyczki mogą ulec zmianie, zwłaszcza gdy następuje wcześniejsza spłata oraz błędnie poinformowano, że koszt pożyczki ulega obniżeniu o koszty, które dotyczą okresu, o który skrócony został czas obowiązywania umowy, w sytuacji gdy proporcjonalnemu obniżeniu ulegają wszelkie koszty, nie tylko te zależne od okresu kredytowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nie poinformowano o prawie odstąpienia od umowy pożyczki w sytuacji opisanej w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 2 u.k.k.</xLexLink>, tj. gdy umowa nie zawiera elementów określonych w <xLexLink xArt="art. 30 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 u.k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText><xIx>(dowód: oświadczenie <xAnon>M. J. (1)</xAnon> k. 20-20v)</xIx></xText> <xText><xAnon> Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> nie zgodził się z zarzutami <xAnon>M. J. (2)</xAnon>. <xIx>(bezsporne)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W sprawie poza sporem pozostawał fakt, że strony łączy umowa pożyczki ekspresowej nr <xAnon>(...)</xAnon> zawarta w dniu 11 marca 2021 roku.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, iż przedmiotowa umowa pożyczki jest, według stanu prawnego obowiązującego w dacie jej zawarcia, umową o kredyt konsumencki określoną w <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim</xLexLink> (tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028; dalej: u.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink>). Zgodnie z treścią tego przepisu, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jak z kolei stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 720;art. 720 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 720 § 1 k.c.</xLexLink>, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.</xText> <xText>Okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstaw do przyjęcia, że powód zawarł przedmiotową umowę pożyczki w innym charakterze niż konsument w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Swoje roszczenie powód opierał na naruszeniu, jego zdaniem, przez pozwanego obowiązków wskazanych w <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> (dalej: u.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink>), tj. <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 10;art. 30 ust. 1 pkt. 16 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 u.k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 15" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 15</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1;art. 53 ust. 2 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 1 i 2 u.k.k.</xLexLink></xText> <xText>Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a­36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.</xText> <xText>Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać m.in.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem oraz procedurę spłaty kredytu przed terminem (pkt 16),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5, a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym (pkt 15).</xText> </xUnit> <xText>Rozstrzygnięcie sporu pomiędzy stronami niniejszego procesu uwarunkowane było treścią odpowiedzi na pytanie, czy pozwany przy zawarciu przedmiotowej umowy naruszył ww. postanowienia ustawy o kredycie konsumenckim, a tym samym, czy powód w wyniku złożenia oświadczenia mógł zgodnie z zapisem art. 45 ust. 1 ww. ustawy o kredycie konsumenckim spłacić pożyczkę bez odsetek i innych kosztów należnych pozwanemu, czy też powinien spłacić całość zobowiązania zgodnie z zapisami umownymi.</xText> <xText>Zgodnie z art. 5 pkt 12 ustawy, rzeczywista roczna stopa oprocentowania to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, zaś jak wskazuje pkt 6 tego artykułu, pod pojęciem całkowitego kosztu kredytu należy rozumieć wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach.</xText> <xText>W przedmiotowej umowie wartość RRSO została wskazana w treści § 3. Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy nie wprowadzają zakazu naliczania odsetek od kredytowanego kosztu kredytu. Wynika to z treści <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 7 u.k.k</xLexLink>, w którym expressis verbis mowa jest o &quot;kredytowanych kosztach kredytu&quot;. Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu. Potwierdza to także wyrok z dnia 30 stycznia 2019 r., I NSK 9/18 (LEX nr 2643248), w którym Sąd Najwyższy wskazał, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą, jak podniósł Sąd Najwyższy, przemawia wyraźna treść <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 7 u.k.k.</xLexLink> Z tezy tej wynikają zatem dwa istotne wnioski - po pierwsze, składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę, a po drugie, prowizja - nawet jeśli jest kredytowana - nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też w kosztach kredytu. Istota omawianego w tym miejscu zagadnienia została wyjaśniona w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 roku, C-377/14. Sprowadza się ona, najogólniej rzecz ujmując, do tego, że włączenie jakiejkolwiek kwoty należącej do całkowitego kosztu kredytu do całkowitej kwoty kredytu może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien wskazać w danej umowie o kredyt (vide pkt 89 i 91 uzasadnienia). Bank winien więc dokonywać wyliczenia RRSO w oparciu nie o kwotę udzielonej pożyczki, lecz kwotę realnie udostępnioną pożyczkobiorcy.</xText> <xText>Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie uznał zatem za uzasadniony zarzut nieprawidłowego podania RRSO i niewłaściwego wyliczenia wartości odsetek umownych jako szacowanego kosztu pożyczki, bowiem powód był uprawniony do naliczenia odsetek umownych od kredytowanych kosztów, czyli nie tylko od kwoty kapitału, ale też od kwoty nigdy nie udostępnionego pożyczkobiorcy kosztu pożyczki w postaci prowizji. Sąd Rejonowy nie podziela stanowiska powoda, że kredytowanie prowizji, jako kosztu zawartej umowy, jest niewłaściwe. Nie sprzeciwiają się temu bowiem przepisy ustawy o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>Powód zarzucił również, że umowa pożyczki zawarta między stronami naruszała <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 15 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k.</xLexLink>, albowiem pożyczkodawca formułując termin i przesłanki do odstąpienia od umowy nie poinformował pożyczkobiorcy o prawie do odstąpienia od umowy pożyczki w sytuacji opisanej w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 2 u.k.k.</xLexLink></xText> <xText>W tym miejscu wskazać należy, że na podstawie <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 15" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 15</xLexLink> na kredytodawcy nie ciąży obowiązek, aby informować konsumenta o uprawnieniu do odstąpienia na innej podstawie prawnej niż <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 1</xLexLink>. Obowiązek taki może powstawać stosownie do przepisów szczególnych (T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018, art. 30). Ponadto zgodnie z postanowieniem § 10 ust. 1 umowy łączącej strony, pożyczkobiorca został poinformowany o prawie do odstąpienia umowy w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy. Tym samym Bank wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku wynikającego z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 1 u.k.k.</xLexLink> Zdaniem Sądu, brak wskazania w treści umowy informacji o możliwości odstąpienia umowy w przypadku wskazanym w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 2 u.k.k.</xLexLink> albo jakimkolwiek innym przewidzianym np. w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink>, nie pozwala na skorzystanie z sankcji darmowego kredytu. Ewidentnie bowiem w u.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> sformułowano szczególną podstawę i tryb odstąpienia (<xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1;art. 53 ust. 3;art. 53 ust. 4;art. 53 ust. 5;art. 53 ust. u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 ust. 1 oraz ust. 3-5 u.k.k.</xLexLink>) w przypadku umowy o kredyt konsumencki, stąd też logiczne jest, że obowiązek informacyjny z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 15" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 15</xLexLink> dotyczy właśnie tego uprawnienia, a nie każdej możliwej podstawy odstąpienia. Gdyby było inaczej, a intencją ustawy byłoby udzielanie pożyczkobiorcom przewodnika po wszystkich kodeksowych i pozakodeksowych podstawach do odstąpienia od umowy, to przepis ten byłby sformułowany odmiennie (por. wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 26.04.2024 r. w sprawie VI C 235/24, portal orzeczeń).</xText> <xText>Wskazywane przez powoda naruszenia <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 10;art. 30 ust. 1 pkt. 16 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 u.k.k.</xLexLink> również nie miały – zdaniem Sądu Rejonowego – miejsca w przedmiotowej sprawie. Powód wskazał, że do ww. naruszeń doszło wskutek niepoinformowania konsumenta o obniżeniu całkowitego kosztu kredytu w przypadku spłaty całości lub części pożyczki przed terminem.</xText> <xText>Wskazać należy, iż w przedmiotowej umowie pożyczki znajdują się postanowienia określające prawo konsumenta do przedterminowej spłaty pożyczki oraz procedurę przedterminowej spłaty (§ 11 i 12 umowy). W umowie nie wprowadzono ograniczeń co do wcześniejszej spłaty pożyczki. Uprawnienie to przysługuje pożyczkobiorcy w całym okresie wykonywania umowy pożyczki i może on ją spłacić wcześniej w całości bądź w części. Przepisy ustawy nie narzucają, w jaki sposób w przypadku wcześniejszej częściowej spłaty ma dojść do rozliczenia z konsumentem. W przedmiotowej umowie zastrzeżono, że kwota wcześniej spłaconej części pożyczki zostanie przeznaczona na spłatę najbliższej/wymagalnej raty, a nadwyżka na spłatę kapitału, zaś odsetki, które Bank naliczył za okres tej nadpłaconej raty, uwzględnione zostaną w zawiadomieniach o wysokości następnej raty. Natomiast w przypadku wcześniejszej spłaty całej pożyczki, zostanie ona rozliczona w terminie 14 dni. W umowie pożyczki wyraźnie zaznaczono, że całkowity koszt kredytu podany jest na dzień zawarcia umowy (§ 5 ust. 1).</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom strony powodowej, <xLexLink xArt="art. 30 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 u.k.k.</xLexLink> nie nakłada na Bank obowiązku informowania konsumenta o treści <xLexLink xArt="art. 49 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 49 u.k.k.</xLexLink> Przepis ten adresowany jest bowiem do Banku – precyzuje, w jaki sposób (proporcjonalnie) Bank ma dokonać rozliczenia po przedterminowej spłacie. Konsument jest informowany o samym uprawnieniu do przedterminowej spłaty, i tak też było w przypadku przedmiotowej umowy pożyczki.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego, sankcja kredytu darmowego nie odnosi się do sytuacji, w której elementy umowy zostaną sformułowane w sposób niejednoznaczny lub niezrozumiały, gdyż art. 45 ust. 1 nie wymienia naruszenia wymogów wskazanych w art. 29 ust. 3 ustawy, który to przepis wymaga sformułowania umowy o kredyt w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Co prawda za brak informacji w umowie może być uznane podanie informacji niewystarczających, czy nieprecyzyjnych, ale w tej sytuacji chodzi o podanie informacji nieprawdziwych, wprowadzających konsumenta w błąd, a nie informacji, które mogą budzić pewne wątpliwości interpretacyjne. Z uwagi na fakt, iż zastosowanie sankcji darmowego kredytu pociąga za sobą daleko idące skutki, interpretacja przepisów ustawy musi być ścisła i nie może prowadzić do wykładni rozszerzającej, tym bardziej że gdyby strona powodowa rzeczywiście miała wątpliwości co do jasności i precyzyjności podstaw do zmiany oprocentowania bądź podstaw do zmiany kosztu kredytu, to zgodnie z zawartą umową, istniała możliwość jej wypowiedzenia, a także możliwość ewentualnego roszczenia wynikającego z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> czy <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 § 2 k.c.</xLexLink> (por. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 maja 2019 r., XXVII Ca 1306/18, Legalis nr 2252775).</xText> <xText>Podsumowując, wskazywane przez powoda naruszenia obowiązków informacyjnych nie znajdują podstawy w ustawie i obiektywnej interpretacji jej przepisów, a wyłącznie w narracji powoda, ukierunkowanej na znalezienie podstaw do skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Wykładnia proponowana przez powoda nakładałaby na kredytodawców obowiązki niemożliwe jednocześnie do spełnienia – udzielenia informacji o warunkach umowy w sposób zrozumiały oraz udzielenia dokładnych, obszernych informacji o tych warunkach, choćby zależały one od decyzji podmiotów innych niż pożyczkodawca lub stanowiły informacje publicznie dostępne. Z łatwością można sobie wyobrazić, że umowa zawierająca wszystkie wymagane (według twierdzeń powoda) elementy byłaby podważana z powodu jej obszerności i nieczytelności. Natomiast umowa zawarta przez powoda i pozwanego zawiera wszystkie elementy wymagane przez ustawę i przedstawia rozsądny kompromis pomiędzy wyczerpującym, a zrozumiałym udzielaniem informacji i formułowaniem postanowień umownych.</xText> <xText>W konsekwencji należało uznać, iż nie zaktualizowała się żadna z podstaw uzasadniających stwierdzenie, że umowa zawarta przez powoda i pozwanego narusza <xLexLink xArt="art. 30 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 u.k.k.</xLexLink> i przez to uzasadnia skorzystanie z sankcji kredytu darmowego, co z kolei musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości.</xText> <xText>O kosztach niniejszego procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł w oparciu o przepisy <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> oraz § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). Na koszty procesu pozwanego składają się koszty zastępstwa procesowego (obliczone od podanej przez powoda wartości przedmiotu sporu) - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Magdalena Łukaszewicz

Anita Topa

starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska

Anita Topa

Sygn. akt I C 323/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Magdalena Łukaszewicz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2024 roku sprawy z powództwaM. J. (1) przeciwkoBankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę o r z e k a: I Oddala powództwo. II Zasądza od powodaM. J. (1)na rzecz pozwanegoBanku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. UZASADNIENIE M. J. (1)wytoczył powództwo przeciwkoBankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.o zapłatę kwoty 32 248,73 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 11.03.2021 roku zawarł z pozwanym umowę pożyczki ekspresowej nr(...). Do dnia 05.04.2024 r. powód wpłacił na rzecz pozwanego kwotę 32 248,73 złotych tytułem odsetek od kwoty udzielonej pożyczki. Zdaniem powoda, zawarta między stronami umowa pożyczki narusza przepisyustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim, to jest: 1 art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 – poprzez niepoinformowanie pożyczkobiorcy o obniżeniu całkowitego kosztu pożyczki w przypadku spłaty całości lub części pożyczki przed terminem, 2 art. 30 ust. 1 pkt 15 w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 – poprzez nie zawarcie w treści umowy pouczenia o przysługującym pożyczkobiorcy prawie odstąpienia od umowy pożyczki w sytuacji, gdy umowa nie zawiera elementów określonych w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim. Powód podniósł, że w związku z powyższymi naruszeniami, złożył pozwanemu bankowi oświadczenie w trybie art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Pozwany nie zgodził się z zarzutami powoda, wobec czego wystąpienie z niniejszym powództwem stało się w ocenie powoda konieczne. PozwanyBank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W ocenie pozwanego, zarzuty powoda są całkowicie bezpodstawne. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 11 marca 2021 rokuM. J. (1)zawarł zBankiem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.(dalej: Bank) umowę pożyczki ekspresowej nr(...). Na mocy powyższej umowy Bank udzieliłM. J. (1)pożyczki w kwocie 111 111,11 złotych, obejmującej: - całkowitą kwotę pożyczki 110 000 złotych, przeznaczoną na cele konsumpcyjne i na spłatę zobowiązań finansowych pożyczkobiorcy, - koszt prowizji w wysokości 1 111,11 złotych. W dniu zawarcia umowy całkowity koszt pożyczki wynosił 41 166,76 złotych (prowizja i odsetki umowne), a całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 151 166,76 złotych. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 6,49% w stosunku rocznym. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 6,92%. M. J. (1)zobowiązał się spłacić całość zadłużenia wynikającego z ww. umowy w miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych do 5-ego dnia miesiąca, począwszy od kwietnia 2021 roku. W § 10 ust. 1 umowy, Bank poinformował pożyczkobiorcę o możliwości odstąpienia od umowy bez podania przyczyn w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia, oraz, że odstąpienie będzie skuteczne, jeżeli w powyższym terminie pożyczkobiorca dostarczy lub wyśle oświadczenie na adres dowolnego oddziału pożyczkodawcy. Jednocześnie konsument został poinformowany o skutkach odstąpienia od umowy, obowiązku zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek, a także o kwocie odsetek należnych w stosunku dziennym. Zgodnie z § 15 ust. 2 oraz ust. 3 umowy, w razie odstąpienia od umowy pożyczkobiorca zwraca Bankowi niezwłocznie całkowitą kwotę pożyczki wraz z odsetkami naliczonymi od dnia następnego po dniu wypłaty pożyczki do dnia spłaty pożyczki włącznie, nie później niż w terminie 30 dni od daty odstąpienia od umowy. W dniu zawarcia umowy wysokość odsetek za każdy dzień korzystania z pożyczki wynosiła 6,86 złotych. (dowód: umowa pożyczki z 11.03.2021 r. k. 14-19 ; zaświadczenie o dokonanych spłatach k. 22-22v) W dniu 28 marca 2024 rokuM. J. (1)złożyłBankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.oświadczenie w trybieart. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckimwraz z wezwaniem do zapłaty. W oświadczeniu wskazał, że w umowie doszło do naruszeniaart. 30 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ: 1 błędnie wskazano stopę oprocentowania pożyczki, rzeczywistą stopę oprocentowania pożyczki oraz całkowitą kwotę do zapłaty ustaloną w dniu zawarcia umowy pożyczki wraz z podaniem założeń przyjętych do jej obliczenia, co spowodowane było pobieraniem odsetek również od pozaodsetkowych kosztów pożyczki, 2 w treści umowy pożyczki nie poinformowano pożyczkobiorcy, jaka procedura obowiązuje w przypadku całkowitej przedterminowej spłaty pożyczki, jak również nie wskazano warunków, na jakich koszty pożyczki mogą ulec zmianie, zwłaszcza gdy następuje wcześniejsza spłata oraz błędnie poinformowano, że koszt pożyczki ulega obniżeniu o koszty, które dotyczą okresu, o który skrócony został czas obowiązywania umowy, w sytuacji gdy proporcjonalnemu obniżeniu ulegają wszelkie koszty, nie tylko te zależne od okresu kredytowania, 3 nie poinformowano o prawie odstąpienia od umowy pożyczki w sytuacji opisanej wart. 53 ust. 2 u.k.k., tj. gdy umowa nie zawiera elementów określonych wart. 30 u.k.k. (dowód: oświadczenieM. J. (1)k. 20-20v) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.nie zgodził się z zarzutamiM. J. (2).(bezsporne) Sąd zważył, co następuje: Roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie. W sprawie poza sporem pozostawał fakt, że strony łączy umowa pożyczki ekspresowej nr(...)zawarta w dniu 11 marca 2021 roku. Nie budzi wątpliwości, iż przedmiotowa umowa pożyczki jest, według stanu prawnego obowiązującego w dacie jej zawarcia, umową o kredyt konsumencki określoną wart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim(tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028; dalej: u.k.k.). Zgodnie z treścią tego przepisu, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jak z kolei stanowi przepisart. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstaw do przyjęcia, że powód zawarł przedmiotową umowę pożyczki w innym charakterze niż konsument w rozumieniuart. 221k.c. Swoje roszczenie powód opierał na naruszeniu, jego zdaniem, przez pozwanego obowiązków wskazanych wart. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim(dalej: u.k.k.), tj.art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 u.k.k.orazart. 30 ust. 1 pkt 15w zw. zart. 53 ust. 1 i 2 u.k.k. Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a­36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać m.in.: 1 rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7), 2 informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10), 3 prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem oraz procedurę spłaty kredytu przed terminem (pkt 16), 4 termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek zgodnie z rozdziałem 5, a także kwotę odsetek należnych w stosunku dziennym (pkt 15). Rozstrzygnięcie sporu pomiędzy stronami niniejszego procesu uwarunkowane było treścią odpowiedzi na pytanie, czy pozwany przy zawarciu przedmiotowej umowy naruszył ww. postanowienia ustawy o kredycie konsumenckim, a tym samym, czy powód w wyniku złożenia oświadczenia mógł zgodnie z zapisem art. 45 ust. 1 ww. ustawy o kredycie konsumenckim spłacić pożyczkę bez odsetek i innych kosztów należnych pozwanemu, czy też powinien spłacić całość zobowiązania zgodnie z zapisami umownymi. Zgodnie z art. 5 pkt 12 ustawy, rzeczywista roczna stopa oprocentowania to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, zaś jak wskazuje pkt 6 tego artykułu, pod pojęciem całkowitego kosztu kredytu należy rozumieć wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach. W przedmiotowej umowie wartość RRSO została wskazana w treści § 3. Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy nie wprowadzają zakazu naliczania odsetek od kredytowanego kosztu kredytu. Wynika to z treściart. 5 pkt 7 u.k.k, w którym expressis verbis mowa jest o "kredytowanych kosztach kredytu". Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu. Potwierdza to także wyrok z dnia 30 stycznia 2019 r., I NSK 9/18 (LEX nr 2643248), w którym Sąd Najwyższy wskazał, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą, jak podniósł Sąd Najwyższy, przemawia wyraźna treśćart. 5 pkt 7 u.k.k.Z tezy tej wynikają zatem dwa istotne wnioski - po pierwsze, składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę, a po drugie, prowizja - nawet jeśli jest kredytowana - nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też w kosztach kredytu. Istota omawianego w tym miejscu zagadnienia została wyjaśniona w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 roku, C-377/14. Sprowadza się ona, najogólniej rzecz ujmując, do tego, że włączenie jakiejkolwiek kwoty należącej do całkowitego kosztu kredytu do całkowitej kwoty kredytu może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien wskazać w danej umowie o kredyt (vide pkt 89 i 91 uzasadnienia). Bank winien więc dokonywać wyliczenia RRSO w oparciu nie o kwotę udzielonej pożyczki, lecz kwotę realnie udostępnioną pożyczkobiorcy. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie uznał zatem za uzasadniony zarzut nieprawidłowego podania RRSO i niewłaściwego wyliczenia wartości odsetek umownych jako szacowanego kosztu pożyczki, bowiem powód był uprawniony do naliczenia odsetek umownych od kredytowanych kosztów, czyli nie tylko od kwoty kapitału, ale też od kwoty nigdy nie udostępnionego pożyczkobiorcy kosztu pożyczki w postaci prowizji. Sąd Rejonowy nie podziela stanowiska powoda, że kredytowanie prowizji, jako kosztu zawartej umowy, jest niewłaściwe. Nie sprzeciwiają się temu bowiem przepisy ustawy o kredycie konsumenckim. Powód zarzucił również, że umowa pożyczki zawarta między stronami naruszałaart. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k., albowiem pożyczkodawca formułując termin i przesłanki do odstąpienia od umowy nie poinformował pożyczkobiorcy o prawie do odstąpienia od umowy pożyczki w sytuacji opisanej wart. 53 ust. 2 u.k.k. W tym miejscu wskazać należy, że na podstawieart. 30 ust. 1 pkt 15na kredytodawcy nie ciąży obowiązek, aby informować konsumenta o uprawnieniu do odstąpienia na innej podstawie prawnej niżart. 53 ust. 1. Obowiązek taki może powstawać stosownie do przepisów szczególnych (T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018, art. 30). Ponadto zgodnie z postanowieniem § 10 ust. 1 umowy łączącej strony, pożyczkobiorca został poinformowany o prawie do odstąpienia umowy w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy. Tym samym Bank wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku wynikającego zart. 53 ust. 1 u.k.k.Zdaniem Sądu, brak wskazania w treści umowy informacji o możliwości odstąpienia umowy w przypadku wskazanym wart. 53 ust. 2 u.k.k.albo jakimkolwiek innym przewidzianym np. wk.c., nie pozwala na skorzystanie z sankcji darmowego kredytu. Ewidentnie bowiem w u.k.k.sformułowano szczególną podstawę i tryb odstąpienia (art. 53 ust. 1 oraz ust. 3-5 u.k.k.) w przypadku umowy o kredyt konsumencki, stąd też logiczne jest, że obowiązek informacyjny zart. 30 ust. 1 pkt 15dotyczy właśnie tego uprawnienia, a nie każdej możliwej podstawy odstąpienia. Gdyby było inaczej, a intencją ustawy byłoby udzielanie pożyczkobiorcom przewodnika po wszystkich kodeksowych i pozakodeksowych podstawach do odstąpienia od umowy, to przepis ten byłby sformułowany odmiennie (por. wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 26.04.2024 r. w sprawie VI C 235/24, portal orzeczeń). Wskazywane przez powoda naruszeniaart. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 u.k.k.również nie miały – zdaniem Sądu Rejonowego – miejsca w przedmiotowej sprawie. Powód wskazał, że do ww. naruszeń doszło wskutek niepoinformowania konsumenta o obniżeniu całkowitego kosztu kredytu w przypadku spłaty całości lub części pożyczki przed terminem. Wskazać należy, iż w przedmiotowej umowie pożyczki znajdują się postanowienia określające prawo konsumenta do przedterminowej spłaty pożyczki oraz procedurę przedterminowej spłaty (§ 11 i 12 umowy). W umowie nie wprowadzono ograniczeń co do wcześniejszej spłaty pożyczki. Uprawnienie to przysługuje pożyczkobiorcy w całym okresie wykonywania umowy pożyczki i może on ją spłacić wcześniej w całości bądź w części. Przepisy ustawy nie narzucają, w jaki sposób w przypadku wcześniejszej częściowej spłaty ma dojść do rozliczenia z konsumentem. W przedmiotowej umowie zastrzeżono, że kwota wcześniej spłaconej części pożyczki zostanie przeznaczona na spłatę najbliższej/wymagalnej raty, a nadwyżka na spłatę kapitału, zaś odsetki, które Bank naliczył za okres tej nadpłaconej raty, uwzględnione zostaną w zawiadomieniach o wysokości następnej raty. Natomiast w przypadku wcześniejszej spłaty całej pożyczki, zostanie ona rozliczona w terminie 14 dni. W umowie pożyczki wyraźnie zaznaczono, że całkowity koszt kredytu podany jest na dzień zawarcia umowy (§ 5 ust. 1). Wbrew twierdzeniom strony powodowej,art. 30 u.k.k.nie nakłada na Bank obowiązku informowania konsumenta o treściart. 49 u.k.k.Przepis ten adresowany jest bowiem do Banku – precyzuje, w jaki sposób (proporcjonalnie) Bank ma dokonać rozliczenia po przedterminowej spłacie. Konsument jest informowany o samym uprawnieniu do przedterminowej spłaty, i tak też było w przypadku przedmiotowej umowy pożyczki. Zdaniem Sądu Rejonowego, sankcja kredytu darmowego nie odnosi się do sytuacji, w której elementy umowy zostaną sformułowane w sposób niejednoznaczny lub niezrozumiały, gdyż art. 45 ust. 1 nie wymienia naruszenia wymogów wskazanych w art. 29 ust. 3 ustawy, który to przepis wymaga sformułowania umowy o kredyt w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Co prawda za brak informacji w umowie może być uznane podanie informacji niewystarczających, czy nieprecyzyjnych, ale w tej sytuacji chodzi o podanie informacji nieprawdziwych, wprowadzających konsumenta w błąd, a nie informacji, które mogą budzić pewne wątpliwości interpretacyjne. Z uwagi na fakt, iż zastosowanie sankcji darmowego kredytu pociąga za sobą daleko idące skutki, interpretacja przepisów ustawy musi być ścisła i nie może prowadzić do wykładni rozszerzającej, tym bardziej że gdyby strona powodowa rzeczywiście miała wątpliwości co do jasności i precyzyjności podstaw do zmiany oprocentowania bądź podstaw do zmiany kosztu kredytu, to zgodnie z zawartą umową, istniała możliwość jej wypowiedzenia, a także możliwość ewentualnego roszczenia wynikającego zart. 3851k.c.czyart. 385 § 2 k.c.(por. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 maja 2019 r., XXVII Ca 1306/18, Legalis nr 2252775). Podsumowując, wskazywane przez powoda naruszenia obowiązków informacyjnych nie znajdują podstawy w ustawie i obiektywnej interpretacji jej przepisów, a wyłącznie w narracji powoda, ukierunkowanej na znalezienie podstaw do skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Wykładnia proponowana przez powoda nakładałaby na kredytodawców obowiązki niemożliwe jednocześnie do spełnienia – udzielenia informacji o warunkach umowy w sposób zrozumiały oraz udzielenia dokładnych, obszernych informacji o tych warunkach, choćby zależały one od decyzji podmiotów innych niż pożyczkodawca lub stanowiły informacje publicznie dostępne. Z łatwością można sobie wyobrazić, że umowa zawierająca wszystkie wymagane (według twierdzeń powoda) elementy byłaby podważana z powodu jej obszerności i nieczytelności. Natomiast umowa zawarta przez powoda i pozwanego zawiera wszystkie elementy wymagane przez ustawę i przedstawia rozsądny kompromis pomiędzy wyczerpującym, a zrozumiałym udzielaniem informacji i formułowaniem postanowień umownych. W konsekwencji należało uznać, iż nie zaktualizowała się żadna z podstaw uzasadniających stwierdzenie, że umowa zawarta przez powoda i pozwanego naruszaart. 30 u.k.k.i przez to uzasadnia skorzystanie z sankcji kredytu darmowego, co z kolei musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości. O kosztach niniejszego procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł w oparciu o przepisyart. 98 k.p.c.oraz § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). Na koszty procesu pozwanego składają się koszty zastępstwa procesowego (obliczone od podanej przez powoda wartości przedmiotu sporu) - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

150515300001512_III_RC_000183_2024_Uz_2024-11-28_002

III RC 183/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:19.0 CET

2025-01-17 11:02:33.0 CET

15051530

1512

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IIIRC 183/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Jowita Sikorska Protokolant sekretarka Monika Mierzejek po rozpoznaniu na rozprawie 28 listopada 2024 roku w Szczytnie sprawy z powództwa małoletniej M. D. reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową J. K. przeciwko R. D. o alimenty I zasądza alimenty od pozwanego R. D. na rzecz małoletniej powódki

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paulina Byczyńska" xPublisher="byczynskap" xEditorFullName="Paulina Byczyńska" xEditor="byczynskap" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051530/0001512/RC" xYear="2024" xVolNmbr="000183" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IIIRC 183/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Szczytnie III Wydział Rodzinny i Nieletnich</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Jowita Sikorska</xText> <xText>Protokolant sekretarka Monika Mierzejek</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie 28 listopada 2024 roku w Szczytnie sprawy</xText> <xText>z powództwa małoletniej <xAnon>M. D.</xAnon> reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową <xAnon>J. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>R. D.</xAnon></xText> <xText>o alimenty</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądza alimenty od pozwanego <xAnon>R. D.</xAnon> na rzecz małoletniej powódki <xAnon>M. D.</xAnon> w kwocie po 800 /osiemset/ złotych miesięcznie, płatne z góry do 10 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki <xAnon>J. K.</xAnon>, poczynając od 4 września 2024 roku,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w pozostałej części powództwo oddala,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>nakazuje ściągnąć od pozwanego <xAnon>R. D.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 500 złotych tytułem kosztów sądowych za I instancję,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>koszty procesu wzajemnie znosi,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki <xAnon>M. D.</xAnon> – <xAnon>J. K.</xAnon>wniosła o zasądzenie alimentów od pozwanego <xAnon>R. D.</xAnon> w kwocie po 1800 zł. miesięcznie.</xText> <xText>Pozwany <xAnon>R. D.</xAnon> uznał powództwo do kwoty po 500 zł. miesięcznie, ostatecznie wyraził zgodę na alimenty w wysokości po 700 zł. miesięcznie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Postanowieniem z 25 lipca 2024 r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> Sąd Rejonowy w Szczytnie zmienił swoje orzeczenie z 2020 r. w ten sposób, że ustalił miejsce pobytu małoletniej córki <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>R. D.</xAnon> – <xAnon>M. D.</xAnon> przy matce. Małoletnia mieszkała z ojcem około 4 lata. Od stycznia 2024 r. mieszka z matką.</xText> <xText>Małoletnia <xAnon>M. D.</xAnon> <xAnon>urodziła się (...)</xAnon>, ma 17 lat, uczęszcza do III klasy liceum ogólnokształcącego.</xText> <xText>Powódka choruje na zapalenie stawów, jest pod opieką specjalistycznej poradni reumatologicznej, przyjmuje leki, które są refundowane przez NFZ. Kontrole odbywają się w <xAnon>O.</xAnon> co około 3 miesiące. Małoletnia od grudnia 2024 r. przez kilka miesięcy będzie jeździła do <xAnon>O.</xAnon> na rehabilitację szczęki z powodu stanów zapalnych żuchwy, wyjazdy będą raz w tygodniu</xText> <xText>Jest pod opieką poradni okulistycznej, wymaga dwa razy w roku wizyt u okulisty, jedna kosztuje 180 zł. miesięcznie. Ponadto nosi aparat ortodontyczny, wizyty u ortodonty to koszt 200 zł. miesięcznie. Powódka ma orzeczenie o niepełnosprawności, uzyskuje zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 215 zł.</xText> <xText>Uczęszcza na dodatkowe lekcje języka angielskiego, których roczny koszt wyniósł 1620 zł, na korepetycje z matematyki – 120 zł kosztują jedne zajęcia oraz na siłownię, karnet – 120 zł.</xText> <xText>Koszty wizyt u ortodonty /200 zł./, dodatkowych lekcji z języka angielskiego /160 zł./, korepetycji z matematyki /600 zł./, siłowni /120 zł./ i telefonu opłaca pozwany, przekazuje także kieszonkowe 100 zł oraz utrzymuje psa córki, który mieszka u niego. Łącznie pozwany miesięcznie na utrzymanie córki /poza alimentami/ wydatkuje ok. 1200 zł.</xText> <xText>Pozwany do września br. przekazywał na utrzymanie córki kwotę 500 zł. miesięcznie, od wydania postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia 4 października 2024 r. przekazuje po 700 zł. miesięcznie.</xText> <xText>Małoletnia powódka odwiedza ojca, pozwany kupuje córce ubrania, kosmetyki, kupił część książek do szkoły, zorganizował i opłacił wyjazd wakacyjny, wyjścia do kina, restauracji. Pozwany wspólnie z matką powódki dowozi małoletnią na dodatkowe zajęcia oraz na wizyty lekarskie poza <xAnon>S.</xAnon>, do ortodonty do <xAnon>P.</xAnon> wozi córkę sam.</xText> <xText>Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki – <xAnon>J. K.</xAnon> prowadzi wraz z obecnym mężem własną działalność gospodarczą, z której uzyskują łącznie dochód ok. 10 tyś zł. miesięcznie. Z obecnego związku ma 3-letnie dziecko oraz z pozwanym 11-letniego syna, na którego pozwany płaci alimenty w kwocie po 1200 zł. miesięcznie.</xText> <xText>Rodzina mieszka we własnym domu, matka powódki z mężem spłacają kredyt hipoteczny zaciągnięty na jego budowę w ratach po 1373 zł. miesięcznie.</xText> <xText>Pozwany <xAnon>R. D.</xAnon> utrzymuje się z emerytury w wysokości 4,5 tyś zł. miesięcznie, ponadto prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia szkoleń dot. bezpieczeństwa pożarowego, w bieżącym roku w okresie do października średnio miesięcznie osiągał 2600 zł. dochodu, w ubiegłym roku była to kwota ok. 6 tyś zł. miesięcznie.</xText> <xText>Pozwany mieszka sam we własnym mieszkaniu, za które opłaty wynoszą ok. 800 zł. miesięcznie. Pozwany choruje na nadciśnienie, choroba nie pozwala mu pracować w pełnym wymiarze czasu pracy.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony i wyjaśnienia stron.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Roszczenie jest częściowo uzasadnione.</xText> <xText>Przedłożone dokumenty i wyjaśnienia stron są bezsporne, w sferze sporu pozostaje ocena usprawiedliwionych potrzeb powódki oraz możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego.</xText> <xText>Małoletnia powódka jest uczennicą szkoły średniej. Oprócz normalnych kosztów związanych z jej utrzymaniem wymaga dodatkowych nakładów finansowych związanych z opieką lekarską, okulistyczną i ortodontyczną, dodatkowymi lekcjami angielskiego i korepetycjami.</xText> <xText>Część tych kosztów pozwany ponosi osobiście, opłaca stałe koszty w wysokości ok. 1200 zł. /ortodonta, angielski, korepetycje, telefon, kieszonkowe/ miesięcznie oraz przekazuje kwotę 700 zł. matce powódki. Ponosi także inne koszty związane z utrzymaniem powódki takie jak zakup odzieży i obuwia, książek, zapewnia rozrywki. Pozwany na zmianę z matką powódki zawozi ją na wizyty lekarskie poza <xAnon>S.</xAnon> oraz uczestniczy w dowożeniu córki na dodatkowe zajęcia na ternie <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę koszty jakie bezpośrednio ponosi pozwany na utrzymanie córki, a także jego wkład w dodatkowe wydatki związane nie tylko z dojazdami, ale także z zakupem odzieży, pomocy do szkoły, zapewnianie rozrywek i wypoczynku wakacyjnego, kwota alimentów w wysokości 800 zł powinna zabezpieczyć pozostałe koszty utrzymania powódki.</xText> <xText>W pozostałym zakresie te koszty powinna pokrywać matka powódki, która wprawdzie ma na utrzymaniu jeszcze dwoje dzieci, jednak na syna otrzymuje od pozwanego alimenty, ponadto pozwany także aktywnie uczestniczy w życiu syna stron, zaś koszty utrzymania najmłodszego dziecka częściowo ponosi ojciec tego dziecka. Matka powódki ma także dochody, których cześć może przeznaczać na utrzymanie powódki, ponadto prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem i pozostałymi dziećmi, tym samym koszty utrzymania całej rodziny i domu, w którym wszyscy mieszkają, rozkładają się także na te osoby.</xText> <xText>Podnoszone przez matkę powódki okoliczności związane z nadmiernymi wydatkami na córkę /kosmetyki, duże ilości środków czystości/ wykraczają poza pojęcie zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb osoby uprawnionej do alimentów. Powódka, która nie jest już małym dzieckiem, decydując się na zamieszkanie u matki powinna dostosować się do standardu życia matki i jej rodziny i swoje nadmierne potrzeby ograniczyć, albo zaspokajać z kieszonkowego wypłacanego przez rodziców.</xText> <xText>Kwota 800 zł. mieści się w możliwościach zarobkowych i majątkowych pozwanego, przy czym należy podkreślić, że dodatkowe dochody pozwanego są ruchome, zależą nie tylko od uzyskanych zleceń, ale także od możliwości ich wykonania przez pozwanego, którego często ogranicza stan zdrowia.</xText> <xText>Z tych względów na podstawie <xLexLink xArt="art. 133;art. 133 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 133 §1 Krio</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 135" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 135 Krio</xLexLink> Sąd orzekł jak w punktach I i II wyroku.</xText> <xText>O kosztach sądowych sąd orzekł na podstawie art. 13.1. pkt 5 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.</xText> <xText>O rygorze natychmiastowej wykonalności w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 333;art. 333 § 1;art. 333 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 333 § 1 pkt 1 Kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jowita Sikorska

Paulina Byczyńska

sekretarka Monika Mierzejek

Paulina Byczyńska

Sygn. akt IIIRC 183/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Szczytnie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Jowita Sikorska Protokolant sekretarka Monika Mierzejek po rozpoznaniu na rozprawie 28 listopada 2024 roku w Szczytnie sprawy z powództwa małoletniejM. D.reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawowąJ. K. przeciwkoR. D. o alimenty I zasądza alimenty od pozwanegoR. D.na rzecz małoletniej powódkiM. D.w kwocie po 800 /osiemset/ złotych miesięcznie, płatne z góry do 10 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniej powódkiJ. K., poczynając od 4 września 2024 roku, II w pozostałej części powództwo oddala, III nakazuje ściągnąć od pozwanegoR. D.na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 500 złotych tytułem kosztów sądowych za I instancję, IV koszty procesu wzajemnie znosi, V wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. UZASADNIENIE Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódkiM. D.–J. K.wniosła o zasądzenie alimentów od pozwanegoR. D.w kwocie po 1800 zł. miesięcznie. PozwanyR. D.uznał powództwo do kwoty po 500 zł. miesięcznie, ostatecznie wyraził zgodę na alimenty w wysokości po 700 zł. miesięcznie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Postanowieniem z 25 lipca 2024 r. w sprawie(...)Sąd Rejonowy w Szczytnie zmienił swoje orzeczenie z 2020 r. w ten sposób, że ustalił miejsce pobytu małoletniej córkiJ. K.iR. D.–M. D.przy matce. Małoletnia mieszkała z ojcem około 4 lata. Od stycznia 2024 r. mieszka z matką. MałoletniaM. D.urodziła się (...), ma 17 lat, uczęszcza do III klasy liceum ogólnokształcącego. Powódka choruje na zapalenie stawów, jest pod opieką specjalistycznej poradni reumatologicznej, przyjmuje leki, które są refundowane przez NFZ. Kontrole odbywają się wO.co około 3 miesiące. Małoletnia od grudnia 2024 r. przez kilka miesięcy będzie jeździła doO.na rehabilitację szczęki z powodu stanów zapalnych żuchwy, wyjazdy będą raz w tygodniu Jest pod opieką poradni okulistycznej, wymaga dwa razy w roku wizyt u okulisty, jedna kosztuje 180 zł. miesięcznie. Ponadto nosi aparat ortodontyczny, wizyty u ortodonty to koszt 200 zł. miesięcznie. Powódka ma orzeczenie o niepełnosprawności, uzyskuje zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 215 zł. Uczęszcza na dodatkowe lekcje języka angielskiego, których roczny koszt wyniósł 1620 zł, na korepetycje z matematyki – 120 zł kosztują jedne zajęcia oraz na siłownię, karnet – 120 zł. Koszty wizyt u ortodonty /200 zł./, dodatkowych lekcji z języka angielskiego /160 zł./, korepetycji z matematyki /600 zł./, siłowni /120 zł./ i telefonu opłaca pozwany, przekazuje także kieszonkowe 100 zł oraz utrzymuje psa córki, który mieszka u niego. Łącznie pozwany miesięcznie na utrzymanie córki /poza alimentami/ wydatkuje ok. 1200 zł. Pozwany do września br. przekazywał na utrzymanie córki kwotę 500 zł. miesięcznie, od wydania postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia 4 października 2024 r. przekazuje po 700 zł. miesięcznie. Małoletnia powódka odwiedza ojca, pozwany kupuje córce ubrania, kosmetyki, kupił część książek do szkoły, zorganizował i opłacił wyjazd wakacyjny, wyjścia do kina, restauracji. Pozwany wspólnie z matką powódki dowozi małoletnią na dodatkowe zajęcia oraz na wizyty lekarskie pozaS., do ortodonty doP.wozi córkę sam. Przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki –J. K.prowadzi wraz z obecnym mężem własną działalność gospodarczą, z której uzyskują łącznie dochód ok. 10 tyś zł. miesięcznie. Z obecnego związku ma 3-letnie dziecko oraz z pozwanym 11-letniego syna, na którego pozwany płaci alimenty w kwocie po 1200 zł. miesięcznie. Rodzina mieszka we własnym domu, matka powódki z mężem spłacają kredyt hipoteczny zaciągnięty na jego budowę w ratach po 1373 zł. miesięcznie. PozwanyR. D.utrzymuje się z emerytury w wysokości 4,5 tyś zł. miesięcznie, ponadto prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia szkoleń dot. bezpieczeństwa pożarowego, w bieżącym roku w okresie do października średnio miesięcznie osiągał 2600 zł. dochodu, w ubiegłym roku była to kwota ok. 6 tyś zł. miesięcznie. Pozwany mieszka sam we własnym mieszkaniu, za które opłaty wynoszą ok. 800 zł. miesięcznie. Pozwany choruje na nadciśnienie, choroba nie pozwala mu pracować w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony i wyjaśnienia stron. Sąd zważył co następuje: Roszczenie jest częściowo uzasadnione. Przedłożone dokumenty i wyjaśnienia stron są bezsporne, w sferze sporu pozostaje ocena usprawiedliwionych potrzeb powódki oraz możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Małoletnia powódka jest uczennicą szkoły średniej. Oprócz normalnych kosztów związanych z jej utrzymaniem wymaga dodatkowych nakładów finansowych związanych z opieką lekarską, okulistyczną i ortodontyczną, dodatkowymi lekcjami angielskiego i korepetycjami. Część tych kosztów pozwany ponosi osobiście, opłaca stałe koszty w wysokości ok. 1200 zł. /ortodonta, angielski, korepetycje, telefon, kieszonkowe/ miesięcznie oraz przekazuje kwotę 700 zł. matce powódki. Ponosi także inne koszty związane z utrzymaniem powódki takie jak zakup odzieży i obuwia, książek, zapewnia rozrywki. Pozwany na zmianę z matką powódki zawozi ją na wizyty lekarskie pozaS.oraz uczestniczy w dowożeniu córki na dodatkowe zajęcia na ternieS.. Biorąc pod uwagę koszty jakie bezpośrednio ponosi pozwany na utrzymanie córki, a także jego wkład w dodatkowe wydatki związane nie tylko z dojazdami, ale także z zakupem odzieży, pomocy do szkoły, zapewnianie rozrywek i wypoczynku wakacyjnego, kwota alimentów w wysokości 800 zł powinna zabezpieczyć pozostałe koszty utrzymania powódki. W pozostałym zakresie te koszty powinna pokrywać matka powódki, która wprawdzie ma na utrzymaniu jeszcze dwoje dzieci, jednak na syna otrzymuje od pozwanego alimenty, ponadto pozwany także aktywnie uczestniczy w życiu syna stron, zaś koszty utrzymania najmłodszego dziecka częściowo ponosi ojciec tego dziecka. Matka powódki ma także dochody, których cześć może przeznaczać na utrzymanie powódki, ponadto prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z mężem i pozostałymi dziećmi, tym samym koszty utrzymania całej rodziny i domu, w którym wszyscy mieszkają, rozkładają się także na te osoby. Podnoszone przez matkę powódki okoliczności związane z nadmiernymi wydatkami na córkę /kosmetyki, duże ilości środków czystości/ wykraczają poza pojęcie zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb osoby uprawnionej do alimentów. Powódka, która nie jest już małym dzieckiem, decydując się na zamieszkanie u matki powinna dostosować się do standardu życia matki i jej rodziny i swoje nadmierne potrzeby ograniczyć, albo zaspokajać z kieszonkowego wypłacanego przez rodziców. Kwota 800 zł. mieści się w możliwościach zarobkowych i majątkowych pozwanego, przy czym należy podkreślić, że dodatkowe dochody pozwanego są ruchome, zależą nie tylko od uzyskanych zleceń, ale także od możliwości ich wykonania przez pozwanego, którego często ogranicza stan zdrowia. Z tych względów na podstawieart. 133 §1 Krioiart. 135 KrioSąd orzekł jak w punktach I i II wyroku. O kosztach sądowych sąd orzekł na podstawie art. 13.1. pkt 5 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. O rygorze natychmiastowej wykonalności w oparciu o przepisart. 333 § 1 pkt 1 Kpc.

15/051530/0001512/RC

Sąd Rejonowy w Szczytnie

III Wydział Rodzinny i Nieletnich

150520000000503_I_C_001026_2024_Uz_2024-11-28_001

I C 1026/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:05.0 CET

2025-01-13 09:03:23.0 CET

15052000

503

REASON

Sygn. akt I C 1026/24 UZASADNIENIE Powodowie A. M. i G. M. wnieśli o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o ustalenie, że umowa kredytu hipotecznego nr (...) z dn. 09.09.2008 r. jest nieważna i unormowanie praw i obowiązków stron przez wstrzymanie obowiązku płatności rat kapitałowo-odsetkowych od chwili wydania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia do czasu uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie, jak również zakazanie pozwanemu wypowiedzenia Umowy kredytowej oraz zakazanie pozwanemu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Jolanta Urbanowicz" xPublisher="jolanta.urbanowicz" xEditorFullName="Jolanta Urbanowicz" xEditor="jolanta.urbanowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/052000/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="001026" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 1026/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>G. M.</xAnon> wnieśli o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o ustalenie, że umowa kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon> z dn. 09.09.2008 r. jest nieważna i unormowanie praw i obowiązków stron przez wstrzymanie obowiązku płatności rat kapitałowo-odsetkowych od chwili wydania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia do czasu uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie, jak również zakazanie pozwanemu wypowiedzenia Umowy kredytowej oraz zakazanie pozwanemu przekazywania informacji o nieregulowaniu obciążeń wynikających z Umowy do <xAnon> Biura (...)</xAnon> czy Bankowego Rejestru Dłużników.</xText> <xText>Uzasadniając wniosek podali, że w dniu 9 września 2008 r. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanego umowę o kredyt hipoteczny nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Umowa zawiera zapisy waloryzacyjne kwoty udzielanego kredytu do <xAnon> (...)</xAnon>, które są niedozwolone.</xText> <xText>W § 2 ust. 1 umowy wskazano, że udzielany kredyt jest kredytem indeksowanym do waluty obcej - franka szwajcarskiego. W istocie umowa ta była zawartą w walucie polskiej. Na charakter umowy wskazuje ww. zapis umowy w którym wyraźnie wskazano, że kredyt jest udzielany w walucie polskiej. Powyższą ocenę potwierdza zapis § 7 ust. 4 Regulaminu, który wskazuje na sposób dokonania indeksacji. Z zapisu tego wynika, że w ramach umowy dochodzić miało do indeksacji kwoty kredytu do waluty obcej - franka szwajcarskiego.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powodowie dołączyli do pozwu kopię umowy o kredyt hipoteczny nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 9 września 2008 r. zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego. Jest to umowa o kredyt w PLN indeksowany do <xAnon> (...)</xAnon>. Dokument ten wskazuje, iż jest to standardowa umowa zawierająca klauze waloryzacyjne, które są niedozwolone.</xText> <xText>W świetle aktualnego orzecznictwa sądów powszechnych, Sądu Najwyższego i <xAnon> (...)</xAnon> żaden przepis prawa nie daje podstaw do zastąpienia klauzuli abuzywnej innym postanowieniem. Uzupełnienie luk po wyeliminowaniu takiej klauzuli stanowiłoby zbyt daleko idącą modyfikację umowy w celu ratowania sytuacji prawnej przedsiębiorcy stosującego niedozwolone postanowienie umowne.</xText> <xText>Pogląd powyższy Sąd rozpoznający sprawę niniejszą w pełni podziela.</xText> <xText>Oznacza to, że powodowie uprawdopodobnili roszczenie.</xText> <xText>Co się zaś tyczy zakresu żądania, w ocenie Sądu jest on nadmierny.</xText> <xText>Wystarczające będzie wstrzymanie obowiązku zapłaty rat kapitałowo- odsetkowych na czas trwania procesu.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 755;art. 755 § 1;art. 755 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 755 § 1 pkt 1 kpc</xLexLink> orzeczono jak w pkt 1 postanowienia. Wniosek jako niezasadny oddalono w pozostałym zakresie, uznając że interes powodów będzie wystarczająco chroniony w taki sposób.</xText> <xText>sędzia Mirosław Krzysztof Derda</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Jolanta Urbanowicz

Jolanta Urbanowicz

Sygn. akt I C 1026/24 UZASADNIENIE PowodowieA. M.iG. M.wnieśli o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o ustalenie, że umowa kredytu hipotecznego nr(...)z dn. 09.09.2008 r. jest nieważna i unormowanie praw i obowiązków stron przez wstrzymanie obowiązku płatności rat kapitałowo-odsetkowych od chwili wydania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia do czasu uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie, jak również zakazanie pozwanemu wypowiedzenia Umowy kredytowej oraz zakazanie pozwanemu przekazywania informacji o nieregulowaniu obciążeń wynikających z Umowy doBiura (...)czy Bankowego Rejestru Dłużników. Uzasadniając wniosek podali, że w dniu 9 września 2008 r. zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanego umowę o kredyt hipoteczny nr(...). Umowa zawiera zapisy waloryzacyjne kwoty udzielanego kredytu do(...), które są niedozwolone. W § 2 ust. 1 umowy wskazano, że udzielany kredyt jest kredytem indeksowanym do waluty obcej - franka szwajcarskiego. W istocie umowa ta była zawartą w walucie polskiej. Na charakter umowy wskazuje ww. zapis umowy w którym wyraźnie wskazano, że kredyt jest udzielany w walucie polskiej. Powyższą ocenę potwierdza zapis § 7 ust. 4 Regulaminu, który wskazuje na sposób dokonania indeksacji. Z zapisu tego wynika, że w ramach umowy dochodzić miało do indeksacji kwoty kredytu do waluty obcej - franka szwajcarskiego. Sąd ustalił i zważył, co następuje: Powodowie dołączyli do pozwu kopię umowy o kredyt hipoteczny nr(...)z dnia 9 września 2008 r. zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego. Jest to umowa o kredyt w PLN indeksowany do(...). Dokument ten wskazuje, iż jest to standardowa umowa zawierająca klauze waloryzacyjne, które są niedozwolone. W świetle aktualnego orzecznictwa sądów powszechnych, Sądu Najwyższego i(...)żaden przepis prawa nie daje podstaw do zastąpienia klauzuli abuzywnej innym postanowieniem. Uzupełnienie luk po wyeliminowaniu takiej klauzuli stanowiłoby zbyt daleko idącą modyfikację umowy w celu ratowania sytuacji prawnej przedsiębiorcy stosującego niedozwolone postanowienie umowne. Pogląd powyższy Sąd rozpoznający sprawę niniejszą w pełni podziela. Oznacza to, że powodowie uprawdopodobnili roszczenie. Co się zaś tyczy zakresu żądania, w ocenie Sądu jest on nadmierny. Wystarczające będzie wstrzymanie obowiązku zapłaty rat kapitałowo- odsetkowych na czas trwania procesu. Mając powyższe na uwadze na podstawie przepisuart. 755 § 1 pkt 1 kpcorzeczono jak w pkt 1 postanowienia. Wniosek jako niezasadny oddalono w pozostałym zakresie, uznając że interes powodów będzie wystarczająco chroniony w taki sposób. sędzia Mirosław Krzysztof Derda

15/052000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Suwałkach

I Wydział Cywilny

155010200001006_II_K_000353_2023_Uz_2024-11-28_001

II K 353/23

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:06.0 CET

2025-01-17 14:49:54.0 CET

15501020

1006

SENTENCE

Sygnatura akt II K 353/23 Sygnatura oskarżyciela 4333-4.Ds.541.2023 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Lubinie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Bem-Iwańska Protokolant: Anita Wieczorek przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lubinie – Kamili Ledwołk po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Lubinie sprawy karnej: D. S. syna A. i J. urodzonego (...) w L. oskarżonego o to, że: w dniu 13 lutego 2023 r. około go

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Weryńska" xPublisher="werynskam" xEditorFullName="Magdalena Weryńska" xEditor="werynskam" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/501020/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000353" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygnatura akt II K 353/23</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Sygnatura oskarżyciela 4333-4.Ds.541.2023</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Lubinie II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Bem-Iwańska</xBx></xText> <xText>Protokolant: Anita Wieczorek</xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lubinie – Kamili Ledwołk</xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Lubinie</xBx></xText> <xText><xBx>sprawy karnej:</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>D. S.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 13 lutego 2023 r. około godz. 20:00 w <xAnon>L.</xAnon>, przy ul. <xAnon>(...)</xAnon>, działając z użyciem przemocy, usiłował doprowadzić do obcowania płciowego <xAnon>E. L.</xAnon> w ten sposób, że złapał ją za rękę i popchnął na łóżko, a następnie przycisnął ją swoim ciałem i zaczął rozbierać do naga, zatykał przy tym ręką jej usta, przyciskał jej klatkę piersiową, włożył rękę w jej krocze i dotykał w miejsca intymne bez penetracji, ocierał się o nią genitaliami i dotykał po piersiach, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która się broniła, w następstwie czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci bolesnego zaczerwienienia na prawej piersi, na prawym nadgarstku, ramieniu i prawej dłoni, czym spowodował naruszenie czynności narządów jej ciała na okres do dni 7,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx> <xAnon>D. S.</xAnon> </xBx> uznaje za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2023 roku około godziny 20:00 w <xAnon>L.</xAnon>, przy ul. <xAnon>(...)</xAnon>, działając z użyciem przemocy usiłował doprowadzić do obcowania płciowego <xAnon>E. L.</xAnon> w ten sposób, że złapał za rękę i popchnął ją na łóżko, a następnie przycisnął ją swoim ciałem, rozebrał się do naga, zatykał przy tym ręką jej usta, przyciskał jej klatkę piersiową, włożył rękę w jej krocze próbując zdjąć body i dotykał w miejsca intymne bez penetracji, ocierał się o nią genitaliami i dotykał po piersiach, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która się broniła, w następstwie czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci trzech podbiegnięć krwawych w okolicy lędźwiowo biodrowej, dwóch linijnych otarć naskórka w okolicy krzyżowej, pobiegnięcia krwawego na lewej piersi, dwóch podbiegnięć krwawych na prawej piersi, dwóch podbiegnięć krwawych na prawym przedramieniu i dłoni, czym spowodował naruszenie czynności narządów jej ciała na okres do dni 7, tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37b kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 a;art. 34 § 1 a pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 §1 i §1a pkt 4 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4§1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem potrącania na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> w stosunku miesięcznym 15% wynagrodzenia za pracę pobieranego przez oskarżonego w <xAnon> Spółce (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>D. S.</xAnon> kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 13.02.2023 r. godz. 23:40 do dnia 08.05.2023 r. godz. 16:30, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 pkt. 2 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 39 pkt. 2b kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 41 a;art. 41 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41a§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="§ 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§4 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43§1 kk</xLexLink> orzeka zakaz kontaktowania się oskarżonego <xAnon>D. S.</xAnon> z pokrzywdzoną <xAnon>E. L.</xAnon> w jakikolwiek sposób i zakaz zbliżania się do tej pokrzywdzonej określając odległość, którą oskarżony obowiązany jest zachować na minimum 10 (dziesięciu) metrów, na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się wyroku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §3 kk</xLexLink> zalicza oskarżonemu <xAnon>D. S.</xAnon> na poczet środka karnego orzeczonego w pkt III części dyspozytywnej okres rzeczywistego stosowania od dnia 08.05.2023 r. do dnia 28.11.2024 r. odpowiadającego rodzajowo środka zapobiegawczego w postaci dozoru Policji połączonego z zakazem kontaktowania się i zbliżania się do pokrzywdzonej <xAnon>E. L.</xAnon> na odległość mniejszą niż 10 m;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>D. S.</xAnon> obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>E. L.</xAnon> kwoty 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zasądza od oskarżonego <xAnon>D. S.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.165,17 złotych i wymierza mu opłatę w kwocie 420,00 złotych.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">………………………………………………</xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia Agnieszka Bem-Iwańska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Agnieszka Bem-Iwańska

Magdalena Weryńska

Anita Wieczorek

Magdalena Weryńska

Sygnatura akt II K 353/23 Sygnatura oskarżyciela 4333-4.Ds.541.2023 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Lubinie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Bem-Iwańska Protokolant: Anita Wieczorek przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lubinie – Kamili Ledwołk po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Lubinie sprawy karnej: D. S. synaA.iJ. urodzonego (...)wL. oskarżonego o to, że: w dniu 13 lutego 2023 r. około godz. 20:00 wL., przy ul.(...), działając z użyciem przemocy, usiłował doprowadzić do obcowania płciowegoE. L.w ten sposób, że złapał ją za rękę i popchnął na łóżko, a następnie przycisnął ją swoim ciałem i zaczął rozbierać do naga, zatykał przy tym ręką jej usta, przyciskał jej klatkę piersiową, włożył rękę w jej krocze i dotykał w miejsca intymne bez penetracji, ocierał się o nią genitaliami i dotykał po piersiach, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która się broniła, w następstwie czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci bolesnego zaczerwienienia na prawej piersi, na prawym nadgarstku, ramieniu i prawej dłoni, czym spowodował naruszenie czynności narządów jej ciała na okres do dni 7, tj. o czyn zart. 13 §1 kkw zw. zart. 197 §1 kkiart. 157 §2 kkw zw. zart. 11 §2 kk I oskarżonego D. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2023 roku około godziny 20:00 wL., przy ul.(...), działając z użyciem przemocy usiłował doprowadzić do obcowania płciowegoE. L.w ten sposób, że złapał za rękę i popchnął ją na łóżko, a następnie przycisnął ją swoim ciałem, rozebrał się do naga, zatykał przy tym ręką jej usta, przyciskał jej klatkę piersiową, włożył rękę w jej krocze próbując zdjąć body i dotykał w miejsca intymne bez penetracji, ocierał się o nią genitaliami i dotykał po piersiach, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, która się broniła, w następstwie czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci trzech podbiegnięć krwawych w okolicy lędźwiowo biodrowej, dwóch linijnych otarć naskórka w okolicy krzyżowej, pobiegnięcia krwawego na lewej piersi, dwóch podbiegnięć krwawych na prawej piersi, dwóch podbiegnięć krwawych na prawym przedramieniu i dłoni, czym spowodował naruszenie czynności narządów jej ciała na okres do dni 7, tj. przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 197 § 1 kkiart. 157 § 2 kkw zw. zart. 11 § 2 kki za to na podstawieart. 14§1 kkw zw. zart. 197 §1 kkw zw. zart. 11 §3 kkw zw. zart. 37b kkw zw. zart. 34 §1 i §1a pkt 4 kkorazart. 35§2 kkw zw. zart. 4§1 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem potrącania na rzeczStowarzyszenia (...)wL.w stosunku miesięcznym 15% wynagrodzenia za pracę pobieranego przez oskarżonego wSpółce (...); I na podstawieart. 63 §1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonegoD. S.kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 13.02.2023 r. godz. 23:40 do dnia 08.05.2023 r. godz. 16:30, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; II na podstawieart. 39 pkt. 2b kkw zw. zart. 41a§1 kki§4 kkw zw. zart. 43§1 kkorzeka zakaz kontaktowania się oskarżonegoD. S.z pokrzywdzonąE. L.w jakikolwiek sposób i zakaz zbliżania się do tej pokrzywdzonej określając odległość, którą oskarżony obowiązany jest zachować na minimum 10 (dziesięciu) metrów, na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się wyroku; III na podstawieart. 63 §3 kkzalicza oskarżonemuD. S.na poczet środka karnego orzeczonego w pkt III części dyspozytywnej okres rzeczywistego stosowania od dnia 08.05.2023 r. do dnia 28.11.2024 r. odpowiadającego rodzajowo środka zapobiegawczego w postaci dozoru Policji połączonego z zakazem kontaktowania się i zbliżania się do pokrzywdzonejE. L.na odległość mniejszą niż 10 m; IV na podstawieart. 46 §1 kkorzeka wobec oskarżonegoD. S.obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonejE. L.kwoty 10.000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych); V na podstawieart. 627 kpkorazart. 2 ust. 1 i 2 ustawy o opłatach w sprawach karnychzasądza od oskarżonegoD. S.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1.165,17 złotych i wymierza mu opłatę w kwocie 420,00 złotych. ……………………………………………… Sędzia Agnieszka Bem-Iwańska

15/501020/0001006/K

Sąd Rejonowy w Lubinie

II Wydział Karny

155000000001006_II_AKa_000286_2024_Uz_2024-12-27_001

II AKa 286/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-22 18:00:05.0 CET

2025-01-22 15:58:35.0 CET

15500000

1006

SENTENCE, REASON

Sygnatura akt II AKa 286/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.) Sędziowie: SA Janusz Godzwon SO del do SA Łukasz Franckiewicz Protokolant: Magdalena Szymczak przy udziale prokuratora Prokuratury (...) w J. Andrzeja Jasieckiego po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. sprawy K. S. oskarżonego o czyny z art. 62 ust. 2 i art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Turek" xPublisher="anna.turek" xEditorFullName="Wiktoria Dąbrowicz" xEditor="wiktoria.dabrowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/500000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000286" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt II AKa 286/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.)</xText> <xText>Sędziowie: SA Janusz Godzwon</xText> <xText>SO del do SA Łukasz Franckiewicz</xText> <xText>Protokolant: Magdalena Szymczak</xText> <xText> <xBx> przy udziale prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>J.</xAnon> Andrzeja Jasieckiego </xBx> </xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. </xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>K. S.</xAnon> oskarżonego o czyny z art. 62 ust. 2 i art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i prokuratora</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 9 maja 2024 r. sygn. akt III K 160/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zwalnia oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa, w tym wydatkami związanymi z apelacją prokuratora.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>K. S.</xAnon> został oskarżony o to, że : </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w dniu 24 września 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, wbrew przepisom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste w ilości 47,46 grama, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w okresie od 1 lutego 2023 r. do 5 lutego 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w okresie od 6 lutego 2023 roku do 12 lutego 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>w okresie od 13 lutego 2023 roku do 19 lutego 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>w okresie od 20 lutego 2023 roku do 26 lutego 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>w okresie od 27 lutego do 5 marca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>w okresie od 6 marca 2023 roku do 12 marca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>w okresie od 13 marca 2023 roku do 19 marca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>w okresie od 20 marca 2023 roku do 26 marca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>w okresie od 27 marca 2023 roku do 2 kwietnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>w okresie od 3 kwietnia 2023 roku do 9 kwietnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>w okresie od 10 kwietnia 2023 roku do 16 kwietnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>w okresie od 17 kwietnia 2023 roku do 23 kwietnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>w okresie od 24 kwietnia 2023 roku do 30 kwietnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niž 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>w okresie od 1 maja 2023 roku do 7 maja 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>w okresie od 8 maja 2023 roku do 14 maja 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>w okresie od 15 maja 2023 roku do 21 maja 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>w okresie od 22 maja 2023 roku do 28 maja 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>w okresie od 29 maja 2023 roku do 4 czerwca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>w okresie od 5 czerwca 2023 roku do 11 czerwca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>w okresie od 12 czerwca 2023 roku do 18 czerwca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>w okresie 19 czerwca 2023 roku do 25 czerwca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>w okresie od 26 czerwca 2023 roku do 2 lipca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie jakubowi <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>w okresie od 3 lipca 2023 roku do 9 lipca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>w okresie od 10 lipca 2023 roku do 26 lipca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">26</xName> <xText>w okresie od 17 lipca 2023 roku do 23 lipca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">27</xName> <xText>w okresie od 24 lipca 2023 roku do 30 lipca 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">28</xName> <xText>w okresie od 31 lipca 2023 roku do 6 sierpnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">29</xName> <xText>w okresie od 7 sierpnia 2023 roku do 13 sierpnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">30</xName> <xText>w okresie od 14 sierpnia 2023 roku do 20 sierpnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">31</xName> <xText>w okresie od 21 sierpnia 2023 roku do 27 sierpnia 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">32</xName> <xText>w okresie od 28 sierpnia 2023 roku do 3 września 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">33</xName> <xText>w okresie od 4 września 2023 roku do 10 września 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">34</xName> <xText>w okresie od 11 września 2023 roku do 17 września 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">35</xName> <xText>w okresie od 18 września 2023 roku do 21 września 2023 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">36</xName> <xText>w okresie od 1 marca 2019 roku do 15 marca 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">37</xName> <xText>w okresie od 16 marca 2019 roku do 31 marca 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">38</xName> <xText>w okresie od 1 kwietnia 2019 roku do 15 kwietna 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">39</xName> <xText>w okresie od 16 kwietnia 2019 do 30 kwietnia 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">40</xName> <xText>w okresie od 1 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">41</xName> <xText>w okresie od 16 maja 2019 roku do 31 maja 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">42</xName> <xText>w okresie od 1 czerwca 2019 roku do 15 czerwca 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">43</xName> <xText>w okresie od 16 czerwca 2019 roku do 30 czerwca 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">44</xName> <xText>w okresie od 1 lipca 2019 roku do 15 lipca 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">45</xName> <xText>w okresie od 16 lipca 2019 toku do 31 lipca 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">46</xName> <xText>w okresie od 1 sierpnia 2019 roku do 15 sierpnia 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">47</xName> <xText>w okresie od 16 sierpnia 2019 roku do 31 sierpnia 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">48</xName> <xText>w okresie od 1 września 2019 roku do 15 września 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">49</xName> <xText>w okresie od 16 września 2019 roku do 30 września 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie <xAnon>J. K.</xAnon>, środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przez <xAnon>J. K.</xAnon>, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">50</xName> <xText>w bliżej nieustalonym dniu w czerwcu 2023 roku w miejscowości <xAnon>K.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy przetworzył roślinę w postaci konopi innych niż włókniste w ilości jednej rośliny, uzyskując tym samym znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, które to stanowią środek odurzający, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink></xBx>.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 9 maja 2024 r., sygn.. akt: III K 160/23: </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uznał oskarżonego <xBx><xAnon>K. S.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, iż oskarżony w okresie od nieustalonego dnia września 2023r. do 24 września 2023r. posiadał 40,35 g ziela konopi innych niż włókniste tj. występku z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> i za to, na mocy <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4 a" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku ze skazanemu za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w granicach czynów zarzucanych w pkt od 2 do 35 części wstępnej wyroku uznał oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> za winnego tego, że: w okresie od końca lutego 2023r. do nieustalonego dnia września 2023r. w <xAnon>K.</xAnon> wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą faktycznie uzyskał, czyniąc sobie z popełnionego czynu stałe źródło dochodu, działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie, nie rzadziej niż raz na tydzień, odpłatnie, za kwotę 28 zł za 1 gram, udzielił <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości każdorazowo nie mniejszej niż 30 g i jeden raz w ilości 100 g tj. występku z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> w brzemieniu przed zmianą ustawy z dniem 1 października 2023r. i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4 a" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt III części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt III części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> przepadek równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z popełnionego przestępstwa w wysokości 26 320 (dwadzieścia sześć tysięcy trzysta dwadzieścia) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>w granicach czynów zarzucanych w pkt od 36 do 49 części wstępnej wyroku uznał oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> za winnego tego, że: w okresie od nieustalonego dnia marca 2019r. do nieustalonego dnia września 2019r. w <xAnon>K.</xAnon> wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą faktycznie uzyskał, czyniąc sobie z popełnionego czynu stałe źródło dochodu, działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie, nie rzadziej niż raz na dwa tygodnie, odpłatnie, za kwotę 28 zł za 1 gram, udzielił <xAnon>J. K.</xAnon> środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości każdorazowo 100 g tj. występku z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> w brzemieniu przed zmianą ustawy z dniem 24 czerwca 2020r. i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt VI części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> przepadek równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z popełnionego przestępstwa w wysokości 33 600 (trzydzieści trzy tysiące sześćset) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt VI części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> nawiązkę w wysokości 2000 (dwóch tysięcy) zł. na rzecz Poradni <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>J.</xAnon> na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>w granicach czynu zarzucanego w pkt 50 części wstępnej wyroku oskarżonego uznał <xAnon>K. S.</xAnon> za winnego tego, że: w okresie od nieustalonego dnia lipca 2023r. do 24 września 2023r. w <xAnon>K.</xAnon> wbrew przepisom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> z jednej rośliny konopi innych niż włókniste wytworzył 30 g środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste stanowiącego znaczną ilość, z której na dzień 24 września 2023r. pozostało oskarżonemu 7,11 gr ziela tj. zbrodni z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> w brzmieniu przed zmianą ustawy z dniem 1 października 2023r. i przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 2 k.k.</xLexLink> za to, na mocy <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 6 pkt 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę roku i miesiąca pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 15 (piętnaście) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">X</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4 a" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku ze skazanemu za czyn przypisany w pkt IX części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XI</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w związku ze skazaniem za czyn opisany w <xLexLink xArt="art. 70 pkt. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">pkt 1</xLexLink> części wstępnej i IX części dyspozytywnej orzekł wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych o numerze DRZ <xAnon> (...)</xAnon> i zarządza zniszczenie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> połączył oskarżonemu <xAnon>K. S.</xAnon> kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną jednego roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIII</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 k.p.k.</xLexLink> zwrócił oskarżonemu <xAnon>K. S.</xAnon> dowody rzeczowe opisane szczegółowo w wykazach DRz nr <xAnon> (...)- (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XIV</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xAnon>K. S.</xAnon> na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 24.09.2023r. godz. 11.30 do dnia 25.09.2023r. godz. 14.50 przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XV</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 4;art. 3;art. 3 ust. 2;art. 6" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 2 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zasądził od oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym 450 zł opłaty.</xText> </xUnit> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze – zarzucając: rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu w punkcie XII wyroku kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności poprzez jej wymierzenie przy zastosowaniu zasady niemal pełnej absorbcji, podczas gdy wielość zachowań oskarżonego, podejmowanych łącznie na przestrzeni 14 miesięcy z 4 letnim odstępem dzielącym czyn ciągły z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> popełniony w okresie od nieustalonego dnia marca 2019 r. do nieustalonego dnia września 2019 r. od pozostałych czynów, uzasadniała wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności przy zasadzie asperacji.</xText> <xText>Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie XII w części dotyczącej orzeczenia o karze łącznej poprzez orzeczenie wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> kary łącznej w wymiarze 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. </xBx></xText> <xText>Apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 85 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85a k.k.</xLexLink> przy orzekaniu kary łącznej bierze się pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Pierwszeństwo względów indywidualnoprewencyjnych, a w dalszej kolejności generalnoprewencyjnych w ujęciu pozytywnym nie wyklucza kierowania się przy wymiarze kary łącznej nadto okolicznościami tradycyjnie uznawanymi przez orzecznictwo za relewantne: relacjami czasowymi i przestrzennymi między realnie zbiegającymi się przestępstwami, ich rodzajem, liczbą, rodzajem atakowanych dóbr, ilością, tożsamością pokrzywdzonych, podobieństwem sposobu działania, motywacji (np. wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 2021 r., IV KK 426/20, LEX nr 3182899, postanowienia Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021 r., III KK 5/21, LEX nr 3119645, z 23 lipca 2020 r., IV KK 201/19, LEX nr 3276868). Można dodać, że okoliczności te współcharakteryzują sprawcę i jako takie mają znaczenie przy ocenie prognozy kryminologicznospołecznej, doboru kary by zapewnić realizację celu wychowawczego oraz zapobieżenia powrotowi do naruszania norm prawa karnego.</xText> <xText>Zważywszy na treść <xLexLink xArt="art. 85 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85a k.k.</xLexLink> stopień zawinienia i społecznej szkodliwości poszczególnych czynów może mieć przy wymiarze kary łącznej co najwyżej znaczenie pomocnicze skoro już raz zostały uwzględniony przy wymiarze kar za poszczególne przestępstwa (wyrok Sądu Najwyższego z 19 października 2017 r., IV KK 75/17, LEX nr 2395397, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 29 lipca 2016 r., II AKa 262/16, Prok. i Pr. 2017 r., z. 7-8, poz. 32). Przy ustalaniu wymiaru kary łącznej znaczenie może mieć &quot;sumaryczny&quot; stopień zawinienia jako wyznaczający &quot;jej nieprzekraczalną granicę w realiach konkretnego przypadku&quot; (P. Kardas Kara łączna i ciąg przestępstw w: Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz, red. W. Wróbel, Kraków 2015, t. 13.467). Natomiast &quot;sumaryczny&quot; stopień społecznej szkodliwości uwzględniany &quot;jest w dyrektywie stopnia zawinienia wyznaczającej górną granicę wymiaru kary łącznej&quot; (tamże, t. 13.468).</xText> <xText>Rację ma Sąd Okręgowy postrzegając oskarżonego jako osobę, która nie jest istotnie zdemoralizowaną. Nie był wcześniej karany, nie ma złej opinii środowiskowej, pracuje – ciesząc się uznaniem pracodawców, wyjaśniając w procesie i ujawniając w dużej mierze swoją przestępczą działalność dał wyraz temu, że krytycznie ją ocenia. W dużym stopniu przyczyną owych zachowań był młody wiek, określone uwarunkowania i trendy środowiskowe. Na rozprawie odwoławczej wyraził szczera skruchę. Już z tego powodu nie sposób uznać by orzeczona kara łączna raziła łagodnością. Przestępstwa przypisane oskarżonemu związane były z używaniem, tak przez samego oskarżonego jak i w jego środowisku, tzw. narkotyków miękkich. Apelujący prokurator wyolbrzymia poziom szkodliwości omawianego procederu odwołując się do faktu, że oskarżony wkroczył już w etap wytwarzania narkotyków, skoro mowa jest o wyhodowaniu jednego krzaka ziela konopi. Nie wydaje się by cele szczególnoprewencyjne i w zakresie oddziaływania w kierunku kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w zakresie obowiązujących norm i potrzeby ich przestrzegania wymagały izolacji <xAnon>K. S.</xAnon> ponad półtoraroczny okres. Wbrew odmiennym ocenom skarżącego nie ma pomiędzy przypisanymi czynami znaczących odstępów czasowych a rodzaj atakowanych dóbr , okoliczności, motywacja uzasadniały przyjęcie mocnej więzi skłaniającej do absorbcji kar jednostkowych.</xText> <xText>Bliskie relacje podmiotowe i przedmiotowe między realnie zbiegającymi się przestępstwami uzasadniały łagodne, jak to uczynił Sąd Okręgowy, potraktowanie <xAnon>K. S.</xAnon> przy wymiarze kary łącznej.</xText> <xText>W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że kara łączna półtora roku pozbawienia wolności jest racjonalnym, uwzględniającym zasadę humanitaryzmu podsumowaniem podlegającej ocenie przestępczej działalności oskarżonego. Żadną miarą nie można ocenić ją jako <xBx>rażąco</xBx> niewspółmierną.</xText> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="232"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="231"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="236"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Janusz Godzwon</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Andrzej Kot</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Łukasz Franckiewicz</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Andrzej Kot

Anna Turek

Magdalena Szymczak

Wiktoria Dąbrowicz

Sygnatura akt II AKa 286/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.) Sędziowie: SA Janusz Godzwon SO del do SA Łukasz Franckiewicz Protokolant: Magdalena Szymczak przy udziale prokuratora Prokuratury(...)wJ.Andrzeja Jasieckiego po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. sprawyK. S.oskarżonego o czyny z art. 62 ust. 2 i art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 9 maja 2024 r. sygn. akt III K 160/23 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II zwalnia oskarżonegoK. S.od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa, w tym wydatkami związanymi z apelacją prokuratora. UZASADNIENIE K. S.został oskarżony o to, że : 1 w dniu 24 września 2023 r. wK., woj.(...), przyul. (...), wbrew przepisomustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiposiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste w ilości 47,46 grama,tj. o czyn zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 2 w okresie od 1 lutego 2023 r. do 5 lutego 2023 r. wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 3 w okresie od 6 lutego 2023 roku do 12 lutego 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 4 w okresie od 13 lutego 2023 roku do 19 lutego 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 5 w okresie od 20 lutego 2023 roku do 26 lutego 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 6 w okresie od 27 lutego do 5 marca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 7 w okresie od 6 marca 2023 roku do 12 marca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 8 w okresie od 13 marca 2023 roku do 19 marca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 9 w okresie od 20 marca 2023 roku do 26 marca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 10 w okresie od 27 marca 2023 roku do 2 kwietnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 11 w okresie od 3 kwietnia 2023 roku do 9 kwietnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 12 w okresie od 10 kwietnia 2023 roku do 16 kwietnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 13 w okresie od 17 kwietnia 2023 roku do 23 kwietnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 14 w okresie od 24 kwietnia 2023 roku do 30 kwietnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niž 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 15 w okresie od 1 maja 2023 roku do 7 maja 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 16 w okresie od 8 maja 2023 roku do 14 maja 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 17 w okresie od 15 maja 2023 roku do 21 maja 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 18 w okresie od 22 maja 2023 roku do 28 maja 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 19 w okresie od 29 maja 2023 roku do 4 czerwca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 20 w okresie od 5 czerwca 2023 roku do 11 czerwca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 21 w okresie od 12 czerwca 2023 roku do 18 czerwca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 22 w okresie 19 czerwca 2023 roku do 25 czerwca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 23 w okresie od 26 czerwca 2023 roku do 2 lipca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnie jakubowiK.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 24 w okresie od 3 lipca 2023 roku do 9 lipca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 25 w okresie od 10 lipca 2023 roku do 26 lipca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 26 w okresie od 17 lipca 2023 roku do 23 lipca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 27 w okresie od 24 lipca 2023 roku do 30 lipca 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 28 w okresie od 31 lipca 2023 roku do 6 sierpnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 29 w okresie od 7 sierpnia 2023 roku do 13 sierpnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 30 w okresie od 14 sierpnia 2023 roku do 20 sierpnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 31 w okresie od 21 sierpnia 2023 roku do 27 sierpnia 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 32 w okresie od 28 sierpnia 2023 roku do 3 września 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 33 w okresie od 4 września 2023 roku do 10 września 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 34 w okresie od 11 września 2023 roku do 17 września 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 35 w okresie od 18 września 2023 roku do 21 września 2023 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K.iJ. P.środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 840 zł przekazaną przezJ. K.iJ. P.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 36 w okresie od 1 marca 2019 roku do 15 marca 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 37 w okresie od 16 marca 2019 roku do 31 marca 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 38 w okresie od 1 kwietnia 2019 roku do 15 kwietna 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 39 w okresie od 16 kwietnia 2019 do 30 kwietnia 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 40 w okresie od 1 maja 2019 roku do 15 maja 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 41 w okresie od 16 maja 2019 roku do 31 maja 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 42 w okresie od 1 czerwca 2019 roku do 15 czerwca 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 43 w okresie od 16 czerwca 2019 roku do 30 czerwca 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 44 w okresie od 1 lipca 2019 roku do 15 lipca 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 45 w okresie od 16 lipca 2019 toku do 31 lipca 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 46 w okresie od 1 sierpnia 2019 roku do 15 sierpnia 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 47 w okresie od 16 sierpnia 2019 roku do 31 sierpnia 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 48 w okresie od 1 września 2019 roku do 15 września 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 49 w okresie od 16 września 2019 roku do 30 września 2019 roku wK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił jednorazowo, odpłatnieJ. K., środek odurzający w postaci tzw. marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, za co uzyskał kwotę nie mniejszą niż 2.800 zł, przekazaną przezJ. K.,tj. o czyn zart. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii; 50 w bliżej nieustalonym dniu w czerwcu 2023 roku w miejscowościK., woj.(...), wbrew przepisom ustawy przetworzył roślinę w postaci konopi innych niż włókniste w ilości jednej rośliny, uzyskując tym samym znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 30 gram, które to stanowią środek odurzający,tj. o czyn zart. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 9 maja 2024 r., sygn.. akt: III K 160/23: I uznał oskarżonegoK. S.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, iż oskarżony w okresie od nieustalonego dnia września 2023r. do 24 września 2023r. posiadał 40,35 g ziela konopi innych niż włókniste tj. występku zart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniii za to, na mocyart. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiwymierzył mu karę roku pozbawienia wolności; II na mocyart. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazanemu za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku orzekł wobec oskarżonegoK. S.świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych; III w granicach czynów zarzucanych w pkt od 2 do 35 części wstępnej wyroku uznał oskarżonegoK. S.za winnego tego, że: w okresie od końca lutego 2023r. do nieustalonego dnia września 2023r. wK.wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą faktycznie uzyskał, czyniąc sobie z popełnionego czynu stałe źródło dochodu, działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie, nie rzadziej niż raz na tydzień, odpłatnie, za kwotę 28 zł za 1 gram, udzieliłJ. K.iJ. P.środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości każdorazowo nie mniejszej niż 30 g i jeden raz w ilości 100 g tj. występku zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.w brzemieniu przed zmianą ustawy z dniem 1 października 2023r. i za to na mocyart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.wymierzył mu karę roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; IV na mocyart. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt III części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonegoK. S.świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych; V na mocyart. 45 § 1 k.k.w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt III części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonegoK. S.przepadek równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z popełnionego przestępstwa w wysokości 26 320 (dwadzieścia sześć tysięcy trzysta dwadzieścia) złotych; VI w granicach czynów zarzucanych w pkt od 36 do 49 części wstępnej wyroku uznał oskarżonegoK. S.za winnego tego, że: w okresie od nieustalonego dnia marca 2019r. do nieustalonego dnia września 2019r. wK.wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą faktycznie uzyskał, czyniąc sobie z popełnionego czynu stałe źródło dochodu, działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie, nie rzadziej niż raz na dwa tygodnie, odpłatnie, za kwotę 28 zł za 1 gram, udzieliłJ. K.środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości każdorazowo 100 g tj. występku zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.w brzemieniu przed zmianą ustawy z dniem 24 czerwca 2020r. i za to na mocyart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.wymierzył mu karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; VII na mocyart. 45 § 1 k.k.w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt VI części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonegoK. S.przepadek równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z popełnionego przestępstwa w wysokości 33 600 (trzydzieści trzy tysiące sześćset) złotych; VIII na mocyart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt VI części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonegoK. S.nawiązkę w wysokości 2000 (dwóch tysięcy) zł. na rzecz Poradni(...)wJ.na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii; IX w granicach czynu zarzucanego w pkt 50 części wstępnej wyroku oskarżonego uznałK. S.za winnego tego, że: w okresie od nieustalonego dnia lipca 2023r. do 24 września 2023r. wK.wbrew przepisomustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiz jednej rośliny konopi innych niż włókniste wytworzył 30 g środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste stanowiącego znaczną ilość, z której na dzień 24 września 2023r. pozostało oskarżonemu 7,11 gr ziela tj. zbrodni zart. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 4 § 1 k.k.w brzmieniu przed zmianą ustawy z dniem 1 października 2023r. i przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawieart. 60 § 2 k.k.za to, na mocyart. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 60 § 6 pkt 2 k.k.wymierzył mu karę roku i miesiąca pozbawienia wolności i karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 15 (piętnaście) złotych; X na mocyart. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazanemu za czyn przypisany w pkt IX części dyspozytywnej wyroku orzekł wobec oskarżonegoK. S.świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych; XI na mocyart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw związku ze skazaniem za czyn opisany wpkt 1części wstępnej i IX części dyspozytywnej orzekł wobec oskarżonegoK. S.przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego szczegółowo w wykazie dowodów rzeczowych o numerze DRZ(...)i zarządza zniszczenie; XII na mocyart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 k.k.połączył oskarżonemuK. S.kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną jednego roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; XIII na mocyart. 230 § 2 k.p.k.zwrócił oskarżonemuK. S.dowody rzeczowe opisane szczegółowo w wykazach DRz nr(...)- (...); XIV na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuK. S.na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 24.09.2023r. godz. 11.30 do dnia 25.09.2023r. godz. 14.50 przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; XV na mocyart. 627 k.p.k.iart. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 2 i art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnychzasądził od oskarżonegoK. S.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym 450 zł opłaty. Apelację od tego wyroku wniósł prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze – zarzucając: rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu w punkcie XII wyroku kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności poprzez jej wymierzenie przy zastosowaniu zasady niemal pełnej absorbcji, podczas gdy wielość zachowań oskarżonego, podejmowanych łącznie na przestrzeni 14 miesięcy z 4 letnim odstępem dzielącym czyn ciągły zart. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 65 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.popełniony w okresie od nieustalonego dnia marca 2019 r. do nieustalonego dnia września 2019 r. od pozostałych czynów, uzasadniała wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności przy zasadzie asperacji. Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie XII w części dotyczącej orzeczenia o karze łącznej poprzez orzeczenie wobec oskarżonegoK. S.kary łącznej w wymiarze 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie. Zgodnie zart. 85a k.k.przy orzekaniu kary łącznej bierze się pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Pierwszeństwo względów indywidualnoprewencyjnych, a w dalszej kolejności generalnoprewencyjnych w ujęciu pozytywnym nie wyklucza kierowania się przy wymiarze kary łącznej nadto okolicznościami tradycyjnie uznawanymi przez orzecznictwo za relewantne: relacjami czasowymi i przestrzennymi między realnie zbiegającymi się przestępstwami, ich rodzajem, liczbą, rodzajem atakowanych dóbr, ilością, tożsamością pokrzywdzonych, podobieństwem sposobu działania, motywacji (np. wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 2021 r., IV KK 426/20, LEX nr 3182899, postanowienia Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021 r., III KK 5/21, LEX nr 3119645, z 23 lipca 2020 r., IV KK 201/19, LEX nr 3276868). Można dodać, że okoliczności te współcharakteryzują sprawcę i jako takie mają znaczenie przy ocenie prognozy kryminologicznospołecznej, doboru kary by zapewnić realizację celu wychowawczego oraz zapobieżenia powrotowi do naruszania norm prawa karnego. Zważywszy na treśćart. 85a k.k.stopień zawinienia i społecznej szkodliwości poszczególnych czynów może mieć przy wymiarze kary łącznej co najwyżej znaczenie pomocnicze skoro już raz zostały uwzględniony przy wymiarze kar za poszczególne przestępstwa (wyrok Sądu Najwyższego z 19 października 2017 r., IV KK 75/17, LEX nr 2395397, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 29 lipca 2016 r., II AKa 262/16, Prok. i Pr. 2017 r., z. 7-8, poz. 32). Przy ustalaniu wymiaru kary łącznej znaczenie może mieć "sumaryczny" stopień zawinienia jako wyznaczający "jej nieprzekraczalną granicę w realiach konkretnego przypadku" (P. Kardas Kara łączna i ciąg przestępstw w: Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz, red. W. Wróbel, Kraków 2015, t. 13.467). Natomiast "sumaryczny" stopień społecznej szkodliwości uwzględniany "jest w dyrektywie stopnia zawinienia wyznaczającej górną granicę wymiaru kary łącznej" (tamże, t. 13.468). Rację ma Sąd Okręgowy postrzegając oskarżonego jako osobę, która nie jest istotnie zdemoralizowaną. Nie był wcześniej karany, nie ma złej opinii środowiskowej, pracuje – ciesząc się uznaniem pracodawców, wyjaśniając w procesie i ujawniając w dużej mierze swoją przestępczą działalność dał wyraz temu, że krytycznie ją ocenia. W dużym stopniu przyczyną owych zachowań był młody wiek, określone uwarunkowania i trendy środowiskowe. Na rozprawie odwoławczej wyraził szczera skruchę. Już z tego powodu nie sposób uznać by orzeczona kara łączna raziła łagodnością. Przestępstwa przypisane oskarżonemu związane były z używaniem, tak przez samego oskarżonego jak i w jego środowisku, tzw. narkotyków miękkich. Apelujący prokurator wyolbrzymia poziom szkodliwości omawianego procederu odwołując się do faktu, że oskarżony wkroczył już w etap wytwarzania narkotyków, skoro mowa jest o wyhodowaniu jednego krzaka ziela konopi. Nie wydaje się by cele szczególnoprewencyjne i w zakresie oddziaływania w kierunku kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w zakresie obowiązujących norm i potrzeby ich przestrzegania wymagały izolacjiK. S.ponad półtoraroczny okres. Wbrew odmiennym ocenom skarżącego nie ma pomiędzy przypisanymi czynami znaczących odstępów czasowych a rodzaj atakowanych dóbr , okoliczności, motywacja uzasadniały przyjęcie mocnej więzi skłaniającej do absorbcji kar jednostkowych. Bliskie relacje podmiotowe i przedmiotowe między realnie zbiegającymi się przestępstwami uzasadniały łagodne, jak to uczynił Sąd Okręgowy, potraktowanieK. S.przy wymiarze kary łącznej. W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że kara łączna półtora roku pozbawienia wolności jest racjonalnym, uwzględniającym zasadę humanitaryzmu podsumowaniem podlegającej ocenie przestępczej działalności oskarżonego. Żadną miarą nie można ocenić ją jakorażąconiewspółmierną. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawieart. 624 § 1 kpk Janusz Godzwon Andrzej Kot Łukasz Franckiewicz

15/500000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

II Wydział Karny

155515300004521_IX_P_000462_2023_Uz_2024-11-28_001

IX P 462/23

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-06 20:30:03.0 CET

2024-12-06 15:02:34.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX P 462/23 UZASADNIENIE K. Z. (1) pozwem z 1 grudnia 2023 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej Prokuratury Okręgowej w (...) 39 997,30 zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od poszczególnych kwot miesięcznych - tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2021 roku do 30 listopada 2022 r., a także dodatkowego rocznego wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok. W uzasadnieniu wskazał, że jest prokuratorem (a jednocześnie żołnierzem zawodowym), a pracodawca w latach 2021 – 2023 w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Alicja Rzewuska" xPublisher="arzewuska" xEditorFullName="Alicja Rzewuska" xEditor="arzewuska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2023" xVolNmbr="000462" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt IX P 462/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>K. Z. (1)</xAnon> pozwem z 1 grudnia 2023 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej Prokuratury Okręgowej w <xAnon>(...)</xAnon> 39 997,30 zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od poszczególnych kwot miesięcznych - tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2021 roku do 30 listopada 2022 r., a także dodatkowego rocznego wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że jest prokuratorem (a jednocześnie żołnierzem zawodowym), a pracodawca w latach 2021 – 2023 wypłacał mu zaniżone wynagrodzenie. Za podstawę prawną roszczenia powód podał art. 123 § 1 ustawy Prawo o prokuraturze, kształtujący zasady wynagradzania prokuratorów. Podkreślił przy tym ustrojowy charakter ustawy. Stwierdził, że ustawodawca, wbrew treści tego przepisu, w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, a następnie w analogicznych przepisach: art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 odniósł podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora do przeciętnego wynagrodzenia z drugiego kwartału 2019 i 2020 r., co doprowadziło do zaniżenia jego uposażenia.</xText> <xText>Obszerną część argumentacji pozwu powód skierował na niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink> oraz ustawą ustrojową rozwiązania zawartego przez ustawodawcę w przepisach ustaw okołobudżetowych.</xText> <xText>Pismem procesowym z 2 stycznia 2024 r. cofnął powództwo za 2023 rok, to jest w zakresie kwoty 19 684,65 zł, ze względu na zapłatę dokonaną przez pozwaną 29 grudnia 2023 r. Postępowanie w tym zakresie zostało umorzone postanowieniem z 15 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Z kolei pismem z 9 stycznia 2024 r. wniósł o zwrot kosztów procesu, w kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że naliczała wynagrodzenie powoda w jedyny dozwolony sposób, to jest zgodnie z obowiązującymi przepisami i ciążącą na niej dyscypliną finansów publicznych. Konstytucyjność regulacji dotyczącej sposobu naliczania wynagrodzenia jest rozstrzygana przez TK (odpowiedź na pozew na k. 85-89).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny: </xBx></xText> <xText><xAnon>K. Z. (1)</xAnon> jest prokuratorem Prokuratury Rejonowej <xAnon>(...)</xAnon> – <xAnon>N.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Swoje obowiązki wykonuje w <xAnon>D.</xAnon> do spraw Wojskowych i jest jednocześnie żołnierzem zawodowym. Jego wynagrodzenie jest określane według drugiej stawki awansowej i mnożnika 2,17. W drugiej połowie 2021 roku w związku z delegowaniem do Prokuratury Okręgowej miał wynagrodzenie w stawce czwartej.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, </xIx> </xBx> <xIx>a nadto powołanie, decyzja dotycząca powołania i decyzje w sprawie uposażenia – k. 23-66, zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia – k. 67. </xIx></xText> <xText>Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> od 1 stycznia 2021 r., przy zastosowaniu przypisanego mu mnożnika 2,17 oraz dodatku za długoletnią pracę w wysokości 9%, a od 13 kwietnia 2021 r. – 10% uposażenia zasadniczego w 2021 roku, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Wynosiło ono 4 839,24 złotych. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia powoda wynosiła od 11 446,25 zł do 12 562,67 złotych. Za 2021 r. <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> otrzymał dodatkowe roczne wynagrodzenie w wysokości 11 701,89 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, </xIx> </xBx> <xIx>a nadto zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia - k. 67.</xIx></xText> <xText>Z kolei podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> od 1 stycznia 2022 r., przy zastosowaniu przypisanego mu mnożnika oraz dodatku za długoletnią pracę w wysokości 10%, a od 13 kwietnia 2022 r. 11% uposażenia zasadniczego, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Wynosiło ono 5 050,48 złotych. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia zasadniczego powoda wynosiła od 12 055,49 zł do 12 165,09 zł. Za 2022 r. otrzymał dodatkowe roczne wynagrodzenie w wysokości 11 971,16 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, </xIx> </xBx> <xIx>a nadto zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia - k. 67. </xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy zważył co następuje: </xBx></xText> <xText>Stan faktyczny sprawy należy uznać w istocie za niesporny. Nie były bowiem kwestionowane zasadnicze dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności dotyczące zasad obliczania wysokości wynagrodzenia przysługującego powodowi. Poza tym niesporna była wysokość dochodzonych świadczeń – wyliczenia pozwu za lata 2021 i 2022 (k. 92).</xText> <xText>Rozstrzygnięcie zasadzało się głównie na zagadnieniach prawnych, a te należy rozpocząć od przedstawienia unormowań określających zasady kształtowania uposażenia prokuratorów.</xText> <xText>Zgodnie z treścią przepisu art. 123 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1360) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461). Jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 20 § 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">§ 1</xLexLink>, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w dotychczasowej wysokości (art. 123§ 2 Prawa o prokuraturze).</xText> <xText>W myśl przepisu art. 124 § 11 Prawa o prokuraturze, prokurator nabywa prawo do dodatku za długoletnią pracę wynoszącego, począwszy od 6. roku pracy, 5% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego. Wzrasta on po każdym kolejnym roku pracy o 1% tego wynagrodzenia, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego.</xText> <xText>Obecny model urealnienia uposażenia prokuratorów można sprowadzić do iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej był to podlegający waloryzacji iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz model progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem tych przepisów było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju.</xText> <xText>Nie można nie zauważyć, że począwszy od początku 2021 r. ustawodawca pozostaje w sprzeczności z tak ustalonymi zasadami. Pierwszy wyłom stanowiło unormowanie art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz. U. z 2020 r. poz. 2400). Wtedy to określono, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w 2021 r. stanowić będzie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w II kwartale 2019 r., ogłaszane w trybie i na podstawie wcześniej przedstawionej.</xText> <xText>W kolejnych latach ustawodawca ten zabieg powielał. W art. 10 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2022 r. poz. 2445) jako podstawa kształtowania wynagrodzeń prokuratorów w roku 2022 przyjęte zostało przeciętne wynagrodzenie, co prawda z II kwartału, ale roku 2020.</xText> <xText>Istnieje więc oczywista sprzeczność ustawowej regulacji zawartych z jednej strony w unormowaniu art. 123 Prawa o prokuraturze, z drugiej strony statuowanych w kolejnych ustawach okołobudżetowych, dotyczących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, 2022 oraz 2023. W pierwszej kolejności należało więc rozstrzygnąć tę kolizję.</xText> <xText>Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał przy tym żadnej zmiany unormowania <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 124</xLexLink> Prawa o prokuraturze, ani też nie zawiesił formalnie jego mocy obowiązującej. W sytuacji wątpliwości dotyczącej mocy obowiązującej przepisów o sprzecznej treści, zawartych w aktach prawnych wydanych w różnym czasie i w wypadku, gdy przepisy późniejsze nie uchylają wcześniejszych, należy przyznać prymat przepisowi późniejszemu, zgodnie z zasadą <xIx>lex posterior derogat legi priori</xIx> (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1993 r., I PZP 12/03, wyrok z dnia 12 kwietnia 1994 r., I PRN 12/94, czy wyrok z dnia 21 czerwca 1994 r., I PRN 38/94). Warto również wskazać, że technika legislacyjna polegająca na uchyleniu mocy obowiązującej przepisu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> przez późniejszy przepis tej samej rangi i przy braku wyraźnej klauzuli derogacyjnej, co do zasady może być uznana za dopuszczalną i zgodną z normami rangi konstytucyjnej. Warunkiem zastosowania tej techniki jest jedynie to, aby normy prawne nie były stanowione jednocześnie i aby norma późniejsza nie była hierarchicznie niższa od normy wcześniejszej (por. orzeczenia TK z dnia 8 listopada 1994 r., I P 1/94, z dnia 12 stycznia 1995 r., K 12/94).</xText> <xText>Podkreślić również należy, że ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi tożsamą moc, jak zwykłe ustawy. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie TK z dnia 21 listopada 1994 r., K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39).</xText> <xText>Nie ma w tym wypadku możliwości zastosowania reguł kolizyjnych wynikających z nadrzędności jednej ustawy nad drugą. Prawo o prokuraturze reguluje ustrój i organizację prokuratury, a wymienione wcześniej ustawy okołobudżetowe dotyczące lat 2021-2023 mają charakter epizodyczny. Nie zmienia to jednak faktu, że polskie prawo konstytucyjne nie zna kategorii ustaw organicznych – aktów o mocy prawnej sytuującej się pomiędzy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink> a zwykłą ustawą. Brak jest podstaw do różnicowania mocy prawnej nawet tak doniosłej ustawy, jaką jest Prawo o prokuraturze i twierdzenia, że jej moc jest wyższa niż moc ustaw okołobudżetowych (podobnie orzeczenie TK z 8 listopada 1994 r., P 1/94). Zatem przypadki materialnej sprzeczności pomiędzy ustawami muszą być tym samym rozpatrywane na tle ogólnych zasad określających wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej. Jedną z tych zasad jest przyznanie ustawie późniejszej nieograniczonej w zasadzie możliwości ingerowania w treść ustaw wcześniejszych i modyfikowania, uchylania czy zawieszania ich postanowień. W braku wyraźnie odmiennych stwierdzeń konstytucyjnych nie ma podstaw by uznać, że zasada <xIx>lex posterior derogat priori</xIx> nie może odnosić się do relacji pomiędzy ustawą „stałą” a epizodyczną. Trybunał Konstytucyjny zwracał już wielokrotnie uwagę, iż relacje pomiędzy normami zawartymi w ustawach zwykłych nie mogą być rozpatrywane w kategoriach niezgodności hierarchicznej norm (tak m.in. wyrok TK z dnia 18 października 1994 r., K 2/94, a także K 14/91; K 13/92; K 10/92).</xText> <xText>Z tych względów za nieprzydatną należy uznać propozycję <xAnon>J. G.</xAnon> przedstawioną w publikacji „Konstytucyjność wstrzymania waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich” (Praca i Zabezpieczenie <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...) Wydawnictwo (...)</xAnon>), aby kolizję przepisów rozstrzygać właśnie poprzez wskazanie ustawy nadrzędnej (<xIx>lex superior derogat legi inferiori)</xIx>.</xText> <xText>Sąd rozważył także, czy normę kolizyjną dla stwierdzonej sprzeczności ustaw stanowi przepis art. <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1270), zgodnie z którym ustawa budżetowa nie może zawierać przepisów zmieniających inne ustawy. Przepisy dotyczące wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia prokuratorów zamieszczono jednak w ustawach okołobudżetowych. Tymczasem <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5</xLexLink> dotyczy samej ustawy budżetowej. Przy czym brak jest definicji legalnej pojęcia „ustawy budżetowej”. Ustawodawca posłużył się jednak „pojęciem zastanym” (S. Rozmaryn, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink>, s. 114–115; <xAnon>M. Z.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, s. 54). Uznaje się, że ustawa budżetowa to „akt prawny, uchwalany corocznie przez parlament w celu określenia budżetu państwa oraz jego powiązań z innymi planami finansowymi państwa” (C. Kosikowski, w: System PrFin, t. II, 2010, s. 201), „forma, w jakiej uchwalany jest budżet państwa” (<xAnon>D.</xAnon>-<xAnon>R.</xAnon>, Prawo finansowe, s. 185). Ustawa budżetowa określana jest także jako „podstawa prowadzenia gospodarki finansowej państwa (publiczny akt zarządzania finansowego państwem)” (<xAnon>D.</xAnon>-<xAnon>R.</xAnon>, Prawo finansowe, s. 185). Przepis art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych w istocie wprowadza zakaz obładowania ustawy budżetowej. Zakaz ten omijany jest z pomocą tzw. ustaw okołobudżetowych, których pojawienie się związane było z wyrażeniem przez TK tejże zasady obładowania ustawy budżetowej (por. M. Zubik, <xIx>Budżet</xIx>, s. 111–118; C. Kosikowski, <xIx>Odmienności</xIx>, s. 13, <xIx>Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, </xIx>red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, 2023). Ustawy dotyczące wykonania budżetu na lata 2021-2023 należą do takich właśnie ustaw okołobudżetowych i ich zakaz wyrażony w art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych nie dotyczy. Zatem przepis ten nie rozstrzyga kolizji ustaw ocenianej w tej sprawie.</xText> <xText>Pozostała więc kontrola zgodności poczynań ustawodawczych i wykreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń prokuratorów z normami rangi konstytucyjnej.</xText> <xText>W polskim porządku prawno-konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest jedynym organem dysponującym kompetencją do eliminacji przepisu z obrotu prawnego. Sposobem rozstrzygnięcia wątpliwości dotyczących zgodności przepisu ustawy z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">postanowieniami Konstytucji</xLexLink> jest skierowanie pytania prawnego przez sąd do Trybunału, o czym stanowi <xLexLink xArt="art. 193" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 193 Konstytucji RP</xLexLink>, zgodnie z którym każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Tylko ten organ może w sposób władczy orzec, iż zaskarżony przepis ustawy jest zgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, względnie pozbawić go mocy obowiązującej w razie jego niekonstytucyjności (<xLexLink xArt="art. 190" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 Konstytucji RP</xLexLink>). Sąd natomiast jest obowiązany stosować ustawę, bowiem według <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> sędziowie podlegają tylko <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> i ustawom.</xText> <xText>Sąd nie znalazł jednak podstaw do skierowania w tej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego. Nie oznacza to, że sąd ma zamiar przybrać sobie kompetencje Trybunału. Jako odrębne traktuje się bowiem orzekanie o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 188;art. 188 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 188 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>) z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Już przecież w uchwale z 4 lipca 2001 r., w sprawie III ZP 12/01, a więc podjętej na długo przed aktualnymi sporami dotyczącymi praworządności i roli Trybunału, Sąd Najwyższy podkreślił, że odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Istota tego stanowiska bazowała na wskazaniu, że przedmiot orzekania sądu dotyczy indywidualnego stosunku społecznego, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (<xLexLink xArt="art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 175 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>). Z kolei rola Trybunału przypomina bardziej władzę ustawodawczą tzw. ustawodawcy negatywnego (mimo że <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> zalicza go do władzy sądowniczej).</xText> <xText>Poza tym należy wskazać na <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>, dający podstawę do bezpośredniego stosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>. Dojdzie do tego wtedy, kiedy sąd stwierdzi konflikt między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi, a przepisem ustawy, który ma zastosować. Poprzez taki zabieg sąd nie wyeliminuje kwestionowanego przepisu z obrotu prawnego, lecz odmówi jego zastosowania w indywidualnej sprawie. Staje się to niekiedy aktualne w stosunkach prawnopracowniczych. Do bezpośredniego zastosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> sensu stricto doszło np. w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1999 r., I PKN 438/99, w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej w <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 3;art. 240 § 3 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 240 § 3 pkt 1 k.p.</xLexLink> (por. również wyrok SN z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98).</xText> <xText>W tej sprawie szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 r. (<xAnon> (...)</xAnon>, LEX <xAnon>(...)</xAnon>), zgodnie z którym dopuszczalność stosowania tzw. „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, tj. wówczas, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 377/15, w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> jest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach, jak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2018 r., V CSK 230/17 i z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 493/18).</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12, zajmował się już bowiem konstytucyjnością czasowego wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów. Kontrola została zainicjowana wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności: <xLexLink xArt="art. 22;art. 23" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej</xLexLink> (Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównie <xLexLink xArt="art. 2;art. 178;art. 178 ust. 2;art. 216;art. 216 ust. 5;art. 220" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220 Konstytucji RP</xLexLink>), a więc sytuacją analogiczną do badanej w tej sprawie. Kwestionowaną tam ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1;art. 23;art. 23 ust. 1" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1</xLexLink>) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił więc od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w 2011 r.</xText> <xText>Należy mieć na uwadze, że w przypadku prokuratorów niemożliwe staje się jedynie odwołanie do unormowania <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>, co nie pozbawia możliwości oceny względem nich kwestionowanego unormowania z punktu widzenia wskazanych kryteriów. Przepis <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 123</xLexLink> Prawa o prokuraturze zawiera bowiem analogiczny mechanizm urealnienia płacy prokuratorów, co art. 91 c ustawy o ustroju sądów powszechnych. W przypadku sędziów przepis ma pełnić rolę jednej z gwarancji ich niezawisłości. Z kolei <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 123</xLexLink> Prawa o prokuraturze odgrywa taką sobą funkcję w odniesieniu do zasady niezależności prokuratorów wynikającej z art. 7 § 1 Prawa o prokuraturze. Zatem rozważania TK pozostają adekwatne także do prokuratorów.</xText> <xText>Kwestionowaną w wyroku TK z 12 grudnia 2012 r. ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1;art. 23;art. 23 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1</xLexLink>) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 roku. Odstąpił więc od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 roku na tym samym poziomie, co w roku 2011. Z tego orzeczenia, a także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94, zapadłego jeszcze na gruncie tzw. Małej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>, wynika, że uznano za zgodną z zapisami konstytucyjnymi wskazaną technikę legislacyjną. W ocenie Trybunału nie naruszała ona zasady niedziałania prawa wstecz, ochrony praw nabytych, czy niewłaściwego vacatio legis. W wyroku z 12 grudnia 2012 roku wskazano, że w ustawie okołobudżetowej jej projektodawcy uzasadnili zamrożenie wynagrodzeń koniecznością zachowania równowagi budżetowej jako wartości konstytucyjnie chronionej. Ustalenie wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na poziomie roku 2011 uznano za rozwiązanie epizodyczne, uzasadnione wyjątkową sytuacją finansów publicznych i nie powodującą zmiany samych zasad ustalania tych wynagrodzeń. Za sprawiedliwy uznano podział kosztów działań zmierzających do zwalczenia skutków kryzysu pomiędzy wszystkie grupy społeczne. W stanowisku prezentowanym podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym podkreślano inne, realne działania oszczędnościowe, zmierzające do ograniczenia nierównowagi finansów publicznych. Jako wymienione działania wskazano między innymi: wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej (czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%), ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu, wspierającej stabilność finansów publicznych), wprowadzenie planowania wieloletniego (również w jednostkach samorządu terytorialnego), opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym (zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych), czy też dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Poza tym ze względu na przekroczenie wartości referencyjnej deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych Rada Unii Europejskiej, zgodnie z art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zaleciła ograniczenie deficytu do wartości poniżej 3%, najpóźniej w 2012 roku. Polska została w tym czasie objęta tzw. procedurą nadmiernego deficytu. Jej sytuacja była więc monitorowana przez instytucje Unii Europejskiej, a w razie stwierdzenia braku działań naprawczych, mogły zostać nałożone sankcje finansowe (uzasadnienie wyroku TK w sprawie K 1/12 w zakresie zawierającym prezentację stanowisk stron).</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny uznał więc zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym zamrożeniu wynagrodzeń, za zgodną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało z incydentalnego charakteru rozwiązania oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, którą uznano za wartość konstytucyjną samą w sobie, konkurencyjną wobec wartości określonych w <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>. Istotne w orzeczeniu Trybunału było jednak to, że określono pewne warunki, którymi winien kierować się ustawodawca w takim przypadku, tak aby zamrożenie wynagrodzenia nie naruszało zasady niezawisłości sędziowskiej: (1) wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej, (2) wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej, (3) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami, (4) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, aby jedna z nich była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Podkreślono, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny.</xText> <xText>W oparciu o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, poddać należy w niniejszej sprawie ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w latach 2021-2022 od wyznaczonych pragmatyką służbową zasad ustalania wynagrodzeń prokuratorów.</xText> <xText>W założeniach do budżetu państwa na rok 2021 przewidziano zamrożenie funduszu wynagrodzeń w jednostkach państwowej sfery budżetowej oraz pozostałych jednostkach sektora finansów publicznych. Jak uzasadniano, w związku z ówczesną sytuacją gospodarczą kraju, spowodowaną epidemią <xAnon>C.</xAnon>-19, nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Jest znamienne, że projektodawca wyraźnie wskazał, że przepisy niniejszej ustawy spowodują zamrożenie systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja miała mieścić się w ramach całości zmian związanych z zamrożeniem wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań.</xText> <xText>Powstaje więc pytanie, dlaczego, pomimo jasnej deklaracji z 2021 roku, ustawodawca zdecydował się na kontynuację zaproponowanego rozwiązania zamrożenia wynagrodzeń sędziów i prokuratorów w latach 2022 i 2023. Odpowiedzi poszukiwać należy w uzasadnieniu projektu ustawy budżetowej na rok 2022. Jak dowodzono, przygotowany został z uwzględnieniem aktualnej sytuacji makroekonomicznej. Wskazano, że gospodarka ciągle odczuwa skutki wywołane wybuchem pandemii <xAnon>C.</xAnon>-19 w 2020 r. Jednakże, wraz z łagodzeniem ograniczeń, powraca już na ścieżkę wzrostu. Najnowsze szacunki GUS dotyczące <xAnon>Produktu K.</xAnon> za II kwartał 2021 r. wskazują na wzrost w ujęciu realnym o 10,9% rok do roku, wobec spadku o 8,3% w analogicznym okresie 2020 r. Według prognoz służących do opracowania projektu ustawy budżetowej na rok 2022 (...) w 2021 r. zwiększy się o 4,9% (po spadku o 2,7% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu wyniesie 4,6%. Przewidziany ustawą deficyt wynosił ok. 30 miliardów złotych. Na marginesie wskazane ostatnio dane z jego wykonania są bardziej korzystne. I wskazują na deficyt rzędu 12.430,8 mln. złotych (...).</xText> <xText>Same założenia budżetowe i ich uzasadnienie, zwłaszcza dotyczące wartości deficytu, w żaden sposób nie zbliżają się nawet do zagrożeń wskazanych w <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji RP</xLexLink>. Trudno więc uznać, że w 2021, jak i w 2022 roku wystąpiła sytuacja absolutnej wyjątkowości odejścia do zasad. Argumentacja związana z kryzysem musiałaby być dobrze zdefiniowana i uzasadniona, co jednak już nie miało miejsca.</xText> <xText>Wiele działań władzy ustawodawczej i wykonawczej w 2022 i 2023 roku kłóci się z przyjętym wobec sędziów uzasadnieniem rozwiązania płacowego za te lata. W roku 2022 tymże bowiem roku kontynuowano płatność tzw. 13 emerytur, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów. Co więcej kontynuowano rozwiązanie dotyczące tzw. 14 emerytury w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r. o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt 13 i 14 emerytury w 2022 roku wyniósł 25 mld złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur.</xText> <xText>Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło w przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1282, ost.zm. Dz. U. z 2021 r. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie ww. osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa także kwoty dodatku. Po drugie podniesiono poziom maksymalnego wynagrodzenia ww. osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991101255" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 110, poz. 1255">ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw</xLexLink>. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7 krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12.525,94 zł na 20.041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z dnia 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. <xAnon>W.</xAnon> ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z dniem 1 listopada 2021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do 15 000 mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10 250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3 150 zł.</xText> <xText>Na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r., z d (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394) z dniem 1 sierpnia 2021 r. zmienione zostało rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe. Jego zapisy w sposób istotny zwiększały mnożniki kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wartości uposażenia osób nim objętych. Wreszcie z mocy ustawy z dnia 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834) ze skutkiem od 1 listopada 2021 r. zwiększono wartość uposażenia Prezydenta RP.</xText> <xText>Przedstawienie kilku jedynie wybranych przypadków rozwiązań ustawodawczych dotyczących wynagrodzeń nie stanowi wyrazu negacji dla ich zasadności. Jego celem jest zilustrowanie niekonsekwencji ustawodawcy i braku korelacji między rozwiązaniem wprowadzonym ustawą okołobudżetową z 17 grudnia 2021 r., a następnie ustawą z 1 grudnia 2022 r. a uzasadnieniem takiego rozwiązania.</xText> <xText>Oceniając zatem kwestionowane przez powoda rozwiązania prawne z punktu widzenia norm konstytucyjnych, należy podnieść, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink> Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Już usytuowanie tej klauzuli w normach konstytucyjnych nakazuje jej przyznać wysoki prymat i miejsce. Dostrzegając jej ogólnikowość i konieczność wykładni przez organy stosujące <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucję</xLexLink>, zanegować jednak należy, aby była ona dowolna. Zakłada ona swoiste minimum i wyrażające ją formuły prawne. Istotne jest, że z zasady państwa prawnego wyprowadzono zasady pochodne. Jedną z nich stanowi zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Nieodmiennie związana jest z bezpieczeństwem prawnym. W świetle tej zasady adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, że regulacja prawna nie zostanie zmieniona na ich niekorzyść w sposób arbitralny i zaskakujący (podkreślał to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 listopada 2015 r., K 1/14, czy wyroku z 19 listopada 2008 r. w sprawie K 2/08). Nie oznacza to oczywiście, że określone unormowanie, regulujące uprawnienia płacowe, czy inne prawa lub obowiązki obywateli nie mogą zostać nigdy zmienione. Istotny warunek brzegowy zakłada, aby kreowane zmiany nie były dla jednostki zaskakujące i nie miały charakteru arbitralnego (zob.m.in. wyrok K 2/08, cz. III, pkt 5.2 oraz wyroki z: 8 grudnia 2011 r., P 31/10, cz. III, pkt 5.3; 28 lutego 2012 r., K 5/11, cz. III, pkt 4.1; 13 czerwca 2013 r., K 17/11, cz. III, pkt 7.1).</xText> <xText>Co więcej, ingerencja ustawodawcy może jednak nastąpić tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie istotne wartości konstytucyjne. Do takich zalicza TK m.in. konieczność ochrony równowagi budżetowej (zob. wyroki TK z: 20 stycznia 2010 r., K 6/09; 12 grudnia 2012 r., K 1/12), której jednak zabrakło dla lat 2021-2023.</xText> <xText>Z prezentowaną zasadą konstytucyjną związana jest zasada pewności prawa (bezpieczeństwa prawnego). Gwarantuje ona ochronę praw słusznie nabytych, interesów w toku oraz ekspektatywę maksymalnie ukształtowanych (por. wyrok TK z 21 czerwca 2005 r. w sprawie P 25/02). Obywatel ma prawo oczekiwać od państwa, że może poruszać się i kształtować swoje uprawnienia i zobowiązania w oparciu o stabilne normy prawne, podlegające zmianom jedynie w przypadkach wyjątkowych i uzasadnionych.</xText> <xText>Zestawiając zatem z przedstawioną zasadą konstrukcję wynagrodzeń sędziów i prokuratorów, z przyjętą ustawą z 17 grudnia 2021 r. oraz z 2 grudnia 2022 r. jej zmianą i uzasadnieniem, w relacji do innych poczynań ustawodawczych, zasadna staje się odmowa zastosowania unormowania 8 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022.</xText> <xText>Wskazywane w uzasadnieniu intencje ustawodawcy odstają bowiem od stanu rzeczywistego. Posługuje się on nimi nierzetelnie, niekonsekwentnie i wybiórczo. Z jednej bowiem strony prawodawca odchodzi od ukształtowanych zasad ustalania płac tej grupy, by podnosić uposażenia innym grupom lub przyznawać dodatkowe świadczenia innym osobom.</xText> <xText>Dowolność i uznaniowość poczynań zauważalna jest z pewnością w kontekście zapowiedzi czynionych w uzasadnieniu ustawy budżetowej na rok 2021, o wyjątkowości, przyjętego odstępstwa, której jednak próżno poszukiwać w kolejnych latach. Owa wskazywana incydentalność stała się w istocie motywacją i rutynowym postępowaniem, przy braku kryteriów co do warunków ewentualnych zmian przepisów. O ile zmiana zasad kształtowania wynagrodzeń sędziów i prokuratorów w roku 2021 uzasadniana była (choć nie wykazywana) trudną sytuacją finansów publicznych i konsekwentnymi poczynaniami kreującymi oszczędności, nie tylko płacowe, to w 2022 r. analogiczna decyzja nie została należycie uzasadniona, ukonkretniona i odniesiona do warunków budżetowych. Można zasadnie dowodzić, że ustawodawca nie dokonał dogłębnej analizy i refleksji kwestionowanego rozwiązania.</xText> <xText>Na marginesie jedynie można zauważyć, że ustawodawca naruszył przy tym zasadę proporcjonalności, zwaną także zakazem nadmiernej ingerencji, którą należy rozumieć jako konieczność zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy środkiem, jakim jest ograniczenie danego prawa lub wolności, a celem, rozumianym jako szeroko pojęty interes publiczny (<xAnon>J. Z.</xAnon>, <xIx>Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, </xIx>2008). Zawieszenie wzrostu wynagrodzeń okazało się być nieincydentalne, skoro trwa już trzy lata, jednocześnie przy wysokiej inflacji, a jednocześnie relatywnie wysokim wzroście przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Tym samym ograniczył uprawnienie prokuratorów wynikające z art. 124 Prawa o prokuraturze, realnie pomniejszając w warunkach inflacji ich płacę, nie mając ku temu w latach 2022 i 2023 odpowiednio uzasadnionego interesu publicznego.</xText> <xText>Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również prokuratorów. Tyle tylko, że wprowadzanie ewentualnych zmian winno przede wszystkim nastąpić w drodze odpowiednio uzasadnionej nowelizacji wskazanego art. 124 ustawy Prawo o prokuraturze.</xText> <xText>Potwierdził to również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 listopada 2023 r., wydanym w sprawie K 1/23, stwierdzając, że art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink>, a art. 7 ustawy jest niezgodny z <xLexLink xArt="art. 195;art. 195 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 195 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>. Trybunał argumentował, że władza wykonawcza, a nią ustawodawcza nie jest uprawniona do tego, by w uznaniowy sposób rok do roku odchodzić od ustalonego wcześniej i obowiązującego mechanizmu urealniania płac sędziów. Wyrok co prawda dotyczył roku 2023, ale jego uzasadnienie można z powodzeniem odnieść także do lat 2021-2022 i płacy prokuratorów.</xText> <xText>Uznając więc za zasadny postulat ochrony prawa prokuratora do wynagrodzenia w corocznie ustalanej obiektywnej wysokości, pozostającej w ścisłej relacji do przeciętnego wynagrodzenia, sąd uwzględnił żądanie pozwu.</xText> <xText>Wyliczenie powoda prawidłowej wysokości wynagrodzenia – w oparciu o właściwą stawkę wynikającą z zastosowania dla każdego roku mechanizmu z art. 124 Prawa o prokuraturze – nie było kwestionowane przez pozwaną (k. 92).</xText> <xText>Datę wymagalności wynagrodzenia na potrzeby zasądzenia ustalono w oparciu o art. 440 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 248), który stanowi, że uposażenie zasadnicze i dodatki żołnierza zawodowego o charakterze stałym są wypłacane miesięcznie z góry, w pierwszym dniu roboczym miesiąca, za który przysługują. Odsetki za opóźnienie przysługiwały zatem powodowi od kolejnego dnia następującego po wskazanym w ww. przepisie dniu. Daty wskazane przez powoda każdorazowo były późniejsze od chwili wymagalności roszczenia (<xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>)</xText> <xText>Brak winy pozwanego, który miał obowiązek naliczać wynagrodzenie zgodnie z treścią obowiązujących przepisów, nie wyłącza uprawnienia powoda do ustawowych odsetek. Odsetki należą się za sam fakt opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Obojętne są więc rodzaj tego opóźnienia (zwykłe czy kwalifikowane) oraz przyczyny tego opóźnienia. Obojętne jest zwłaszcza to, czy jest ono spowodowane faktem, za który dłużnik ponosi odpowiedzialność. Powstanie roszczenia o odsetki jest niezależne od szkody powstałej po stronie wierzyciela (tak m.in. wyr. SA w Szczecinie z 4.12.2014 r., I ACa 615/14, <xAnon>L.</xAnon>; <xAnon>C.</xAnon>, <xIx>Zobowiązania</xIx>, 2009, s. 83 oraz <xAnon>K. Z.</xAnon>, <xIx>Kilka uwag</xIx>, s. 585). Dłużnik nie może zwolnić się z odpowiedzialności, wskazując, że nie ponosi odpowiedzialności za okoliczności, które spowodowały opóźnienie. Nie występują więc w tym zakresie ani okoliczności ekskulpacyjne, ani egzoneracyjne. Dłużnik nie może zwolnić się z odpowiedzialności także przez fakt wykazania braku szkody po stronie wierzyciela. Stąd też odpowiedzialność taką określa się jako odpowiedzialność absolutną (tak z kolei K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024).</xText> <xText><xBx>W związku z tym, że powód reprezentowany był przez radcę prawnego, Sąd przyznał mu zwrot kosztów zastępstwa procesowego na zasadach określonych w <xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>Rygor natychmiastowej wykonalności nadano wyrokowi z urzędu na mocy <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, do wysokości ostatniego miesięcznego wynagrodzenia powoda. </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>28.11.2024</xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Alicja Rzewuska

Alicja Rzewuska

Sygnatura akt IX P 462/23 UZASADNIENIE K. Z. (1)pozwem z 1 grudnia 2023 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej Prokuratury Okręgowej w(...)39 997,30 zł, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od poszczególnych kwot miesięcznych - tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2021 roku do 30 listopada 2022 r., a także dodatkowego rocznego wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok. W uzasadnieniu wskazał, że jest prokuratorem (a jednocześnie żołnierzem zawodowym), a pracodawca w latach 2021 – 2023 wypłacał mu zaniżone wynagrodzenie. Za podstawę prawną roszczenia powód podał art. 123 § 1 ustawy Prawo o prokuraturze, kształtujący zasady wynagradzania prokuratorów. Podkreślił przy tym ustrojowy charakter ustawy. Stwierdził, że ustawodawca, wbrew treści tego przepisu, w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, a następnie w analogicznych przepisach: art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 odniósł podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora do przeciętnego wynagrodzenia z drugiego kwartału 2019 i 2020 r., co doprowadziło do zaniżenia jego uposażenia. Obszerną część argumentacji pozwu powód skierował na niezgodność zKonstytucją RPoraz ustawą ustrojową rozwiązania zawartego przez ustawodawcę w przepisach ustaw okołobudżetowych. Pismem procesowym z 2 stycznia 2024 r. cofnął powództwo za 2023 rok, to jest w zakresie kwoty 19 684,65 zł, ze względu na zapłatę dokonaną przez pozwaną 29 grudnia 2023 r. Postępowanie w tym zakresie zostało umorzone postanowieniem z 15 stycznia 2024 r. Z kolei pismem z 9 stycznia 2024 r. wniósł o zwrot kosztów procesu, w kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że naliczała wynagrodzenie powoda w jedyny dozwolony sposób, to jest zgodnie z obowiązującymi przepisami i ciążącą na niej dyscypliną finansów publicznych. Konstytucyjność regulacji dotyczącej sposobu naliczania wynagrodzenia jest rozstrzygana przez TK (odpowiedź na pozew na k. 85-89). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. Z. (1)jest prokuratorem Prokuratury Rejonowej(...)–N.wS.. Swoje obowiązki wykonuje wD.do spraw Wojskowych i jest jednocześnie żołnierzem zawodowym. Jego wynagrodzenie jest określane według drugiej stawki awansowej i mnożnika 2,17. W drugiej połowie 2021 roku w związku z delegowaniem do Prokuratury Okręgowej miał wynagrodzenie w stawce czwartej. Niesporne, a nadto powołanie, decyzja dotycząca powołania i decyzje w sprawie uposażenia – k. 23-66, zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia – k. 67. Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeniaK. Z. (1)od 1 stycznia 2021 r., przy zastosowaniu przypisanego mu mnożnika 2,17 oraz dodatku za długoletnią pracę w wysokości 9%, a od 13 kwietnia 2021 r. – 10% uposażenia zasadniczego w 2021 roku, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Wynosiło ono 4 839,24 złotych. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia powoda wynosiła od 11 446,25 zł do 12 562,67 złotych. Za 2021 r.K. Z. (1)otrzymał dodatkowe roczne wynagrodzenie w wysokości 11 701,89 zł. Niesporne, a nadto zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia - k. 67. Z kolei podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeniaK. Z. (1)od 1 stycznia 2022 r., przy zastosowaniu przypisanego mu mnożnika oraz dodatku za długoletnią pracę w wysokości 10%, a od 13 kwietnia 2022 r. 11% uposażenia zasadniczego, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Wynosiło ono 5 050,48 złotych. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia zasadniczego powoda wynosiła od 12 055,49 zł do 12 165,09 zł. Za 2022 r. otrzymał dodatkowe roczne wynagrodzenie w wysokości 11 971,16 zł. Niesporne, a nadto zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia - k. 67. Sąd Rejonowy zważył co następuje: Stan faktyczny sprawy należy uznać w istocie za niesporny. Nie były bowiem kwestionowane zasadnicze dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności dotyczące zasad obliczania wysokości wynagrodzenia przysługującego powodowi. Poza tym niesporna była wysokość dochodzonych świadczeń – wyliczenia pozwu za lata 2021 i 2022 (k. 92). Rozstrzygnięcie zasadzało się głównie na zagadnieniach prawnych, a te należy rozpocząć od przedstawienia unormowań określających zasady kształtowania uposażenia prokuratorów. Zgodnie z treścią przepisu art. 123 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1360) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461). Jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w§ 1, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w dotychczasowej wysokości (art. 123§ 2 Prawa o prokuraturze). W myśl przepisu art. 124 § 11 Prawa o prokuraturze, prokurator nabywa prawo do dodatku za długoletnią pracę wynoszącego, począwszy od 6. roku pracy, 5% aktualnie pobieranego przez prokuratora wynagrodzenia zasadniczego. Wzrasta on po każdym kolejnym roku pracy o 1% tego wynagrodzenia, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego. Obecny model urealnienia uposażenia prokuratorów można sprowadzić do iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej był to podlegający waloryzacji iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz model progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem tych przepisów było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju. Nie można nie zauważyć, że począwszy od początku 2021 r. ustawodawca pozostaje w sprzeczności z tak ustalonymi zasadami. Pierwszy wyłom stanowiło unormowanie art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz. U. z 2020 r. poz. 2400). Wtedy to określono, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego prokuratora w 2021 r. stanowić będzie przeciętne miesięczne wynagrodzenie w II kwartale 2019 r., ogłaszane w trybie i na podstawie wcześniej przedstawionej. W kolejnych latach ustawodawca ten zabieg powielał. W art. 10 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2022 r. poz. 2445) jako podstawa kształtowania wynagrodzeń prokuratorów w roku 2022 przyjęte zostało przeciętne wynagrodzenie, co prawda z II kwartału, ale roku 2020. Istnieje więc oczywista sprzeczność ustawowej regulacji zawartych z jednej strony w unormowaniu art. 123 Prawa o prokuraturze, z drugiej strony statuowanych w kolejnych ustawach okołobudżetowych, dotyczących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, 2022 oraz 2023. W pierwszej kolejności należało więc rozstrzygnąć tę kolizję. Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał przy tym żadnej zmiany unormowaniaart. 124Prawa o prokuraturze, ani też nie zawiesił formalnie jego mocy obowiązującej. W sytuacji wątpliwości dotyczącej mocy obowiązującej przepisów o sprzecznej treści, zawartych w aktach prawnych wydanych w różnym czasie i w wypadku, gdy przepisy późniejsze nie uchylają wcześniejszych, należy przyznać prymat przepisowi późniejszemu, zgodnie z zasadąlex posterior derogat legi priori(por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1993 r., I PZP 12/03, wyrok z dnia 12 kwietnia 1994 r., I PRN 12/94, czy wyrok z dnia 21 czerwca 1994 r., I PRN 38/94). Warto również wskazać, że technika legislacyjna polegająca na uchyleniu mocy obowiązującej przepisuustawy Prawo o ustroju sądów powszechnychprzez późniejszy przepis tej samej rangi i przy braku wyraźnej klauzuli derogacyjnej, co do zasady może być uznana za dopuszczalną i zgodną z normami rangi konstytucyjnej. Warunkiem zastosowania tej techniki jest jedynie to, aby normy prawne nie były stanowione jednocześnie i aby norma późniejsza nie była hierarchicznie niższa od normy wcześniejszej (por. orzeczenia TK z dnia 8 listopada 1994 r., I P 1/94, z dnia 12 stycznia 1995 r., K 12/94). Podkreślić również należy, że ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi tożsamą moc, jak zwykłe ustawy. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie TK z dnia 21 listopada 1994 r., K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39). Nie ma w tym wypadku możliwości zastosowania reguł kolizyjnych wynikających z nadrzędności jednej ustawy nad drugą. Prawo o prokuraturze reguluje ustrój i organizację prokuratury, a wymienione wcześniej ustawy okołobudżetowe dotyczące lat 2021-2023 mają charakter epizodyczny. Nie zmienia to jednak faktu, że polskie prawo konstytucyjne nie zna kategorii ustaw organicznych – aktów o mocy prawnej sytuującej się pomiędzykonstytucjąa zwykłą ustawą. Brak jest podstaw do różnicowania mocy prawnej nawet tak doniosłej ustawy, jaką jest Prawo o prokuraturze i twierdzenia, że jej moc jest wyższa niż moc ustaw okołobudżetowych (podobnie orzeczenie TK z 8 listopada 1994 r., P 1/94). Zatem przypadki materialnej sprzeczności pomiędzy ustawami muszą być tym samym rozpatrywane na tle ogólnych zasad określających wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej. Jedną z tych zasad jest przyznanie ustawie późniejszej nieograniczonej w zasadzie możliwości ingerowania w treść ustaw wcześniejszych i modyfikowania, uchylania czy zawieszania ich postanowień. W braku wyraźnie odmiennych stwierdzeń konstytucyjnych nie ma podstaw by uznać, że zasadalex posterior derogat priorinie może odnosić się do relacji pomiędzy ustawą „stałą” a epizodyczną. Trybunał Konstytucyjny zwracał już wielokrotnie uwagę, iż relacje pomiędzy normami zawartymi w ustawach zwykłych nie mogą być rozpatrywane w kategoriach niezgodności hierarchicznej norm (tak m.in. wyrok TK z dnia 18 października 1994 r., K 2/94, a także K 14/91; K 13/92; K 10/92). Z tych względów za nieprzydatną należy uznać propozycjęJ. G.przedstawioną w publikacji „Konstytucyjność wstrzymania waloryzacji wynagrodzeń sędziowskich” (Praca i Zabezpieczenie(...),(...),(...) Wydawnictwo (...)), aby kolizję przepisów rozstrzygać właśnie poprzez wskazanie ustawy nadrzędnej (lex superior derogat legi inferiori). Sąd rozważył także, czy normę kolizyjną dla stwierdzonej sprzeczności ustaw stanowi przepis art.art. 109 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych(tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1270), zgodnie z którym ustawa budżetowa nie może zawierać przepisów zmieniających inne ustawy. Przepisy dotyczące wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia prokuratorów zamieszczono jednak w ustawach okołobudżetowych. Tymczasemart. 109 ust. 5dotyczy samej ustawy budżetowej. Przy czym brak jest definicji legalnej pojęcia „ustawy budżetowej”. Ustawodawca posłużył się jednak „pojęciem zastanym” (S. Rozmaryn,Konstytucja, s. 114–115;M. Z.,W., s. 54). Uznaje się, że ustawa budżetowa to „akt prawny, uchwalany corocznie przez parlament w celu określenia budżetu państwa oraz jego powiązań z innymi planami finansowymi państwa” (C. Kosikowski, w: System PrFin, t. II, 2010, s. 201), „forma, w jakiej uchwalany jest budżet państwa” (D.-R., Prawo finansowe, s. 185). Ustawa budżetowa określana jest także jako „podstawa prowadzenia gospodarki finansowej państwa (publiczny akt zarządzania finansowego państwem)” (D.-R., Prawo finansowe, s. 185). Przepis art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych w istocie wprowadza zakaz obładowania ustawy budżetowej. Zakaz ten omijany jest z pomocą tzw. ustaw okołobudżetowych, których pojawienie się związane było z wyrażeniem przez TK tejże zasady obładowania ustawy budżetowej (por. M. Zubik,Budżet, s. 111–118; C. Kosikowski,Odmienności, s. 13,Ustawa o finansach publicznych. Komentarz,red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, 2023). Ustawy dotyczące wykonania budżetu na lata 2021-2023 należą do takich właśnie ustaw okołobudżetowych i ich zakaz wyrażony w art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych nie dotyczy. Zatem przepis ten nie rozstrzyga kolizji ustaw ocenianej w tej sprawie. Pozostała więc kontrola zgodności poczynań ustawodawczych i wykreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń prokuratorów z normami rangi konstytucyjnej. W polskim porządku prawno-konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest jedynym organem dysponującym kompetencją do eliminacji przepisu z obrotu prawnego. Sposobem rozstrzygnięcia wątpliwości dotyczących zgodności przepisu ustawy zpostanowieniami Konstytucjijest skierowanie pytania prawnego przez sąd do Trybunału, o czym stanowiart. 193 Konstytucji RP, zgodnie z którym każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego zKonstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Tylko ten organ może w sposób władczy orzec, iż zaskarżony przepis ustawy jest zgodny zKonstytucją, względnie pozbawić go mocy obowiązującej w razie jego niekonstytucyjności (art. 190 Konstytucji RP). Sąd natomiast jest obowiązany stosować ustawę, bowiem wedługart. 178 ust. 1 Konstytucji RPsędziowie podlegają tylkoKonstytucjii ustawom. Sąd nie znalazł jednak podstaw do skierowania w tej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego. Nie oznacza to, że sąd ma zamiar przybrać sobie kompetencje Trybunału. Jako odrębne traktuje się bowiem orzekanie o zgodności ustaw zKonstytucją(art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Już przecież w uchwale z 4 lipca 2001 r., w sprawie III ZP 12/01, a więc podjętej na długo przed aktualnymi sporami dotyczącymi praworządności i roli Trybunału, Sąd Najwyższy podkreślił, że odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Istota tego stanowiska bazowała na wskazaniu, że przedmiot orzekania sądu dotyczy indywidualnego stosunku społecznego, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2 Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 Konstytucji). Z kolei rola Trybunału przypomina bardziej władzę ustawodawczą tzw. ustawodawcy negatywnego (mimo żeart. 10 ust. 2 Konstytucjizalicza go do władzy sądowniczej). Poza tym należy wskazać naart. 8 ust. 2 Konstytucji RP, dający podstawę do bezpośredniego stosowaniaKonstytucji. Dojdzie do tego wtedy, kiedy sąd stwierdzi konflikt między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi, a przepisem ustawy, który ma zastosować. Poprzez taki zabieg sąd nie wyeliminuje kwestionowanego przepisu z obrotu prawnego, lecz odmówi jego zastosowania w indywidualnej sprawie. Staje się to niekiedy aktualne w stosunkach prawnopracowniczych. Do bezpośredniego zastosowaniaKonstytucjisensu stricto doszło np. w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1999 r., I PKN 438/99, w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej wart. 240 § 3 pkt 1 k.p.(por. również wyrok SN z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98). W tej sprawie szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 r. ((...), LEX(...)), zgodnie z którym dopuszczalność stosowania tzw. „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, tj. wówczas, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 377/15, w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu zKonstytucjąjest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność zKonstytucjąprzepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach, jak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2018 r., V CSK 230/17 i z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 493/18). Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12, zajmował się już bowiem konstytucyjnością czasowego wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów. Kontrola została zainicjowana wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności:art. 22 i art. 23 ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej(Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównieart. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220 Konstytucji RP), a więc sytuacją analogiczną do badanej w tej sprawie. Kwestionowaną tam ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił więc od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w 2011 r. Należy mieć na uwadze, że w przypadku prokuratorów niemożliwe staje się jedynie odwołanie do unormowaniaart. 178 ust. 2 Konstytucji, co nie pozbawia możliwości oceny względem nich kwestionowanego unormowania z punktu widzenia wskazanych kryteriów. Przepisart. 123Prawa o prokuraturze zawiera bowiem analogiczny mechanizm urealnienia płacy prokuratorów, co art. 91 c ustawy o ustroju sądów powszechnych. W przypadku sędziów przepis ma pełnić rolę jednej z gwarancji ich niezawisłości. Z koleiart. 123Prawa o prokuraturze odgrywa taką sobą funkcję w odniesieniu do zasady niezależności prokuratorów wynikającej z art. 7 § 1 Prawa o prokuraturze. Zatem rozważania TK pozostają adekwatne także do prokuratorów. Kwestionowaną w wyroku TK z 12 grudnia 2012 r. ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 roku. Odstąpił więc od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 roku na tym samym poziomie, co w roku 2011. Z tego orzeczenia, a także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94, zapadłego jeszcze na gruncie tzw. MałejKonstytucji, wynika, że uznano za zgodną z zapisami konstytucyjnymi wskazaną technikę legislacyjną. W ocenie Trybunału nie naruszała ona zasady niedziałania prawa wstecz, ochrony praw nabytych, czy niewłaściwego vacatio legis. W wyroku z 12 grudnia 2012 roku wskazano, że w ustawie okołobudżetowej jej projektodawcy uzasadnili zamrożenie wynagrodzeń koniecznością zachowania równowagi budżetowej jako wartości konstytucyjnie chronionej. Ustalenie wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na poziomie roku 2011 uznano za rozwiązanie epizodyczne, uzasadnione wyjątkową sytuacją finansów publicznych i nie powodującą zmiany samych zasad ustalania tych wynagrodzeń. Za sprawiedliwy uznano podział kosztów działań zmierzających do zwalczenia skutków kryzysu pomiędzy wszystkie grupy społeczne. W stanowisku prezentowanym podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym podkreślano inne, realne działania oszczędnościowe, zmierzające do ograniczenia nierównowagi finansów publicznych. Jako wymienione działania wskazano między innymi: wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej (czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%), ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu, wspierającej stabilność finansów publicznych), wprowadzenie planowania wieloletniego (również w jednostkach samorządu terytorialnego), opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym (zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych), czy też dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Poza tym ze względu na przekroczenie wartości referencyjnej deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych Rada Unii Europejskiej, zgodnie z art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zaleciła ograniczenie deficytu do wartości poniżej 3%, najpóźniej w 2012 roku. Polska została w tym czasie objęta tzw. procedurą nadmiernego deficytu. Jej sytuacja była więc monitorowana przez instytucje Unii Europejskiej, a w razie stwierdzenia braku działań naprawczych, mogły zostać nałożone sankcje finansowe (uzasadnienie wyroku TK w sprawie K 1/12 w zakresie zawierającym prezentację stanowisk stron). Trybunał Konstytucyjny uznał więc zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym zamrożeniu wynagrodzeń, za zgodną zKonstytucją. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało z incydentalnego charakteru rozwiązania oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, którą uznano za wartość konstytucyjną samą w sobie, konkurencyjną wobec wartości określonych wart. 178 Konstytucji. Istotne w orzeczeniu Trybunału było jednak to, że określono pewne warunki, którymi winien kierować się ustawodawca w takim przypadku, tak aby zamrożenie wynagrodzenia nie naruszało zasady niezawisłości sędziowskiej: (1) wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej, (2) wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej, (3) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami, (4) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, aby jedna z nich była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Podkreślono, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny. W oparciu o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, poddać należy w niniejszej sprawie ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w latach 2021-2022 od wyznaczonych pragmatyką służbową zasad ustalania wynagrodzeń prokuratorów. W założeniach do budżetu państwa na rok 2021 przewidziano zamrożenie funduszu wynagrodzeń w jednostkach państwowej sfery budżetowej oraz pozostałych jednostkach sektora finansów publicznych. Jak uzasadniano, w związku z ówczesną sytuacją gospodarczą kraju, spowodowaną epidemiąC.-19, nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Jest znamienne, że projektodawca wyraźnie wskazał, że przepisy niniejszej ustawy spowodują zamrożenie systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja miała mieścić się w ramach całości zmian związanych z zamrożeniem wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań. Powstaje więc pytanie, dlaczego, pomimo jasnej deklaracji z 2021 roku, ustawodawca zdecydował się na kontynuację zaproponowanego rozwiązania zamrożenia wynagrodzeń sędziów i prokuratorów w latach 2022 i 2023. Odpowiedzi poszukiwać należy w uzasadnieniu projektu ustawy budżetowej na rok 2022. Jak dowodzono, przygotowany został z uwzględnieniem aktualnej sytuacji makroekonomicznej. Wskazano, że gospodarka ciągle odczuwa skutki wywołane wybuchem pandemiiC.-19 w 2020 r. Jednakże, wraz z łagodzeniem ograniczeń, powraca już na ścieżkę wzrostu. Najnowsze szacunki GUS dotycząceProduktu K.za II kwartał 2021 r. wskazują na wzrost w ujęciu realnym o 10,9% rok do roku, wobec spadku o 8,3% w analogicznym okresie 2020 r. Według prognoz służących do opracowania projektu ustawy budżetowej na rok 2022 (...) w 2021 r. zwiększy się o 4,9% (po spadku o 2,7% rok wcześniej), a w przyszłym roku tempo jego wzrostu wyniesie 4,6%. Przewidziany ustawą deficyt wynosił ok. 30 miliardów złotych. Na marginesie wskazane ostatnio dane z jego wykonania są bardziej korzystne. I wskazują na deficyt rzędu 12.430,8 mln. złotych (...). Same założenia budżetowe i ich uzasadnienie, zwłaszcza dotyczące wartości deficytu, w żaden sposób nie zbliżają się nawet do zagrożeń wskazanych wart. 216 ust. 5 Konstytucji RP. Trudno więc uznać, że w 2021, jak i w 2022 roku wystąpiła sytuacja absolutnej wyjątkowości odejścia do zasad. Argumentacja związana z kryzysem musiałaby być dobrze zdefiniowana i uzasadniona, co jednak już nie miało miejsca. Wiele działań władzy ustawodawczej i wykonawczej w 2022 i 2023 roku kłóci się z przyjętym wobec sędziów uzasadnieniem rozwiązania płacowego za te lata. W roku 2022 tymże bowiem roku kontynuowano płatność tzw. 13 emerytur, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów. Co więcej kontynuowano rozwiązanie dotyczące tzw. 14 emerytury w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r. o kolejnym w 2022 r. dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt 13 i 14 emerytury w 2022 roku wyniósł 25 mld złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur. Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło w przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1282, ost.zm. Dz. U. z 2021 r. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie ww. osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa także kwoty dodatku. Po drugie podniesiono poziom maksymalnego wynagrodzenia ww. osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisówustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7 krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12.525,94 zł na 20.041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z dnia 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.W.ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z dniem 1 listopada 2021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do 15 000 mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10 250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3 150 zł. Na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r., z d (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394) z dniem 1 sierpnia 2021 r. zmienione zostało rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe. Jego zapisy w sposób istotny zwiększały mnożniki kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wartości uposażenia osób nim objętych. Wreszcie z mocy ustawy z dnia 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834) ze skutkiem od 1 listopada 2021 r. zwiększono wartość uposażenia Prezydenta RP. Przedstawienie kilku jedynie wybranych przypadków rozwiązań ustawodawczych dotyczących wynagrodzeń nie stanowi wyrazu negacji dla ich zasadności. Jego celem jest zilustrowanie niekonsekwencji ustawodawcy i braku korelacji między rozwiązaniem wprowadzonym ustawą okołobudżetową z 17 grudnia 2021 r., a następnie ustawą z 1 grudnia 2022 r. a uzasadnieniem takiego rozwiązania. Oceniając zatem kwestionowane przez powoda rozwiązania prawne z punktu widzenia norm konstytucyjnych, należy podnieść, że zgodnie zart. 2 Konstytucji RPRzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Już usytuowanie tej klauzuli w normach konstytucyjnych nakazuje jej przyznać wysoki prymat i miejsce. Dostrzegając jej ogólnikowość i konieczność wykładni przez organy stosująceKonstytucję, zanegować jednak należy, aby była ona dowolna. Zakłada ona swoiste minimum i wyrażające ją formuły prawne. Istotne jest, że z zasady państwa prawnego wyprowadzono zasady pochodne. Jedną z nich stanowi zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Nieodmiennie związana jest z bezpieczeństwem prawnym. W świetle tej zasady adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, że regulacja prawna nie zostanie zmieniona na ich niekorzyść w sposób arbitralny i zaskakujący (podkreślał to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 listopada 2015 r., K 1/14, czy wyroku z 19 listopada 2008 r. w sprawie K 2/08). Nie oznacza to oczywiście, że określone unormowanie, regulujące uprawnienia płacowe, czy inne prawa lub obowiązki obywateli nie mogą zostać nigdy zmienione. Istotny warunek brzegowy zakłada, aby kreowane zmiany nie były dla jednostki zaskakujące i nie miały charakteru arbitralnego (zob.m.in. wyrok K 2/08, cz. III, pkt 5.2 oraz wyroki z: 8 grudnia 2011 r., P 31/10, cz. III, pkt 5.3; 28 lutego 2012 r., K 5/11, cz. III, pkt 4.1; 13 czerwca 2013 r., K 17/11, cz. III, pkt 7.1). Co więcej, ingerencja ustawodawcy może jednak nastąpić tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie istotne wartości konstytucyjne. Do takich zalicza TK m.in. konieczność ochrony równowagi budżetowej (zob. wyroki TK z: 20 stycznia 2010 r., K 6/09; 12 grudnia 2012 r., K 1/12), której jednak zabrakło dla lat 2021-2023. Z prezentowaną zasadą konstytucyjną związana jest zasada pewności prawa (bezpieczeństwa prawnego). Gwarantuje ona ochronę praw słusznie nabytych, interesów w toku oraz ekspektatywę maksymalnie ukształtowanych (por. wyrok TK z 21 czerwca 2005 r. w sprawie P 25/02). Obywatel ma prawo oczekiwać od państwa, że może poruszać się i kształtować swoje uprawnienia i zobowiązania w oparciu o stabilne normy prawne, podlegające zmianom jedynie w przypadkach wyjątkowych i uzasadnionych. Zestawiając zatem z przedstawioną zasadą konstrukcję wynagrodzeń sędziów i prokuratorów, z przyjętą ustawą z 17 grudnia 2021 r. oraz z 2 grudnia 2022 r. jej zmianą i uzasadnieniem, w relacji do innych poczynań ustawodawczych, zasadna staje się odmowa zastosowania unormowania 8 ust. 1 ustawy 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022. Wskazywane w uzasadnieniu intencje ustawodawcy odstają bowiem od stanu rzeczywistego. Posługuje się on nimi nierzetelnie, niekonsekwentnie i wybiórczo. Z jednej bowiem strony prawodawca odchodzi od ukształtowanych zasad ustalania płac tej grupy, by podnosić uposażenia innym grupom lub przyznawać dodatkowe świadczenia innym osobom. Dowolność i uznaniowość poczynań zauważalna jest z pewnością w kontekście zapowiedzi czynionych w uzasadnieniu ustawy budżetowej na rok 2021, o wyjątkowości, przyjętego odstępstwa, której jednak próżno poszukiwać w kolejnych latach. Owa wskazywana incydentalność stała się w istocie motywacją i rutynowym postępowaniem, przy braku kryteriów co do warunków ewentualnych zmian przepisów. O ile zmiana zasad kształtowania wynagrodzeń sędziów i prokuratorów w roku 2021 uzasadniana była (choć nie wykazywana) trudną sytuacją finansów publicznych i konsekwentnymi poczynaniami kreującymi oszczędności, nie tylko płacowe, to w 2022 r. analogiczna decyzja nie została należycie uzasadniona, ukonkretniona i odniesiona do warunków budżetowych. Można zasadnie dowodzić, że ustawodawca nie dokonał dogłębnej analizy i refleksji kwestionowanego rozwiązania. Na marginesie jedynie można zauważyć, że ustawodawca naruszył przy tym zasadę proporcjonalności, zwaną także zakazem nadmiernej ingerencji, którą należy rozumieć jako konieczność zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy środkiem, jakim jest ograniczenie danego prawa lub wolności, a celem, rozumianym jako szeroko pojęty interes publiczny (J. Z.,Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego,2008). Zawieszenie wzrostu wynagrodzeń okazało się być nieincydentalne, skoro trwa już trzy lata, jednocześnie przy wysokiej inflacji, a jednocześnie relatywnie wysokim wzroście przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Tym samym ograniczył uprawnienie prokuratorów wynikające z art. 124 Prawa o prokuraturze, realnie pomniejszając w warunkach inflacji ich płacę, nie mając ku temu w latach 2022 i 2023 odpowiednio uzasadnionego interesu publicznego. Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również prokuratorów. Tyle tylko, że wprowadzanie ewentualnych zmian winno przede wszystkim nastąpić w drodze odpowiednio uzasadnionej nowelizacji wskazanego art. 124 ustawy Prawo o prokuraturze. Potwierdził to również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 listopada 2023 r., wydanym w sprawie K 1/23, stwierdzając, że art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne zart. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a art. 7 ustawy jest niezgodny zart. 195 ust. 2 Konstytucji. Trybunał argumentował, że władza wykonawcza, a nią ustawodawcza nie jest uprawniona do tego, by w uznaniowy sposób rok do roku odchodzić od ustalonego wcześniej i obowiązującego mechanizmu urealniania płac sędziów. Wyrok co prawda dotyczył roku 2023, ale jego uzasadnienie można z powodzeniem odnieść także do lat 2021-2022 i płacy prokuratorów. Uznając więc za zasadny postulat ochrony prawa prokuratora do wynagrodzenia w corocznie ustalanej obiektywnej wysokości, pozostającej w ścisłej relacji do przeciętnego wynagrodzenia, sąd uwzględnił żądanie pozwu. Wyliczenie powoda prawidłowej wysokości wynagrodzenia – w oparciu o właściwą stawkę wynikającą z zastosowania dla każdego roku mechanizmu z art. 124 Prawa o prokuraturze – nie było kwestionowane przez pozwaną (k. 92). Datę wymagalności wynagrodzenia na potrzeby zasądzenia ustalono w oparciu o art. 440 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 248), który stanowi, że uposażenie zasadnicze i dodatki żołnierza zawodowego o charakterze stałym są wypłacane miesięcznie z góry, w pierwszym dniu roboczym miesiąca, za który przysługują. Odsetki za opóźnienie przysługiwały zatem powodowi od kolejnego dnia następującego po wskazanym w ww. przepisie dniu. Daty wskazane przez powoda każdorazowo były późniejsze od chwili wymagalności roszczenia (art. 481 k.c.w zw. zart. 300 k.p.) Brak winy pozwanego, który miał obowiązek naliczać wynagrodzenie zgodnie z treścią obowiązujących przepisów, nie wyłącza uprawnienia powoda do ustawowych odsetek. Odsetki należą się za sam fakt opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Obojętne są więc rodzaj tego opóźnienia (zwykłe czy kwalifikowane) oraz przyczyny tego opóźnienia. Obojętne jest zwłaszcza to, czy jest ono spowodowane faktem, za który dłużnik ponosi odpowiedzialność. Powstanie roszczenia o odsetki jest niezależne od szkody powstałej po stronie wierzyciela (tak m.in. wyr. SA w Szczecinie z 4.12.2014 r., I ACa 615/14,L.;C.,Zobowiązania, 2009, s. 83 orazK. Z.,Kilka uwag, s. 585). Dłużnik nie może zwolnić się z odpowiedzialności, wskazując, że nie ponosi odpowiedzialności za okoliczności, które spowodowały opóźnienie. Nie występują więc w tym zakresie ani okoliczności ekskulpacyjne, ani egzoneracyjne. Dłużnik nie może zwolnić się z odpowiedzialności także przez fakt wykazania braku szkody po stronie wierzyciela. Stąd też odpowiedzialność taką określa się jako odpowiedzialność absolutną (tak z kolei K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024). W związku z tym, że powód reprezentowany był przez radcę prawnego, Sąd przyznał mu zwrot kosztów zastępstwa procesowego na zasadach określonych w§ 9 ust. 1 pkt 2w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. zart. 98 § 1 k.p.c. Rygor natychmiastowej wykonalności nadano wyrokowi z urzędu na mocyart. 4772§ 1 k.p.c., do wysokości ostatniego miesięcznego wynagrodzenia powoda. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 28.11.2024

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153510007020003_XIV_C_001239_2022_Uz_2025-01-07_001

XIV C 1239/22

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-14 18:00:04.0 CET

2025-01-14 15:37:13.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: st. sekr. sąd. Grażyna Bielicka po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa Ł. S. i K. S. przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny wynikający z umowy kre

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Oszczypała" xPublisher="agnieszka.oszczypala" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2022" xVolNmbr="001239" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Grażyna Bielicka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>Ł. S.</xAnon> i <xAnon>K. S.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że nie istnieje stosunek prawny wynikający z umowy kredytu budowlanego <xBRx></xBRx>w walucie wymienialnej Nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej 18 sierpnia 2008 r. między powodami <xAnon>K. S.</xAnon> i <xAnon>Ł. S.</xAnon>, a poprzednikiem prawnym pozwanego <xAnon> Bankiem (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą <xBRx></xBRx>w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą <xBRx></xBRx>w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>Ł. S.</xAnon> i <xAnon>K. S.</xAnon> łącznie kwotę 182 983,92 (sto osiemdziesiąt dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt trzy złote i 92/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2022 roku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xText>3. kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powodów łącznie jako zwrot kosztów procesu kwotę 11 834 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText xALIGNx="center"> Jolanta Czajka-Bałon</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>Ł. S.</xAnon> i <xAnon>K. S.</xAnon> w pozwie z dnia 5 grudnia 2022 roku (data wpływu do tutejszego sądu) skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej między stronami w dniu 18 sierpnia 2008 roku i w związku z tym o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 182.983,92 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 lipca 2022 roku do dnia zapłaty. Powodowie zgłosili również żądanie ewentualne wyrażone w punkcie 3 pozwu.</xText> <xText>Nadto domagali się zasądzenia od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu powodowie podali, że jako konsumenci zawarli z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny. Umowa została zawarta przy wykorzystaniu stosowanego przez pozwanego wzorca umownego. Oferta kredytu przedstawiona została jedynie w świetle potencjalnych korzyści, związanych z niższą przewidywaną wysokością raty miesięcznej w stosunku do rat kredytów pozbawionych odniesienia do walut obcych. Pozwany w toku prezentowania oferty zaniechał przedstawienia jakichkolwiek symulacji obrazujących możliwe niekorzystne zmiany wysokości rat miesięcznych, w tym w szczególności nie przedstawił przeliczenia wysokości rat oraz należnego do spłaty kapitału kredytu w przypadku osiągnięcia przez kurs waluty obcej maksymalnych, notowanych historycznie poziomów. Pozwany nie wskazał również czynników mających wpływ na wysokość ustalanych przez siebie mierników wartości w postaci kursów kupna i sprzedaży waluty obcej, mających być stosowanymi na użytek realizacji umowy, jak również nie wskazał podstawy zastosowania dwóch odrębnych kursów waluty obcej w umowie kredytu nie przewidującej w swej treści jakiegokolwiek procesu wymiany walut. W chwili podpisania umowy, faktyczna wysokość zobowiązań z niej wynikających była niemożliwa do ustalenia, a niedostateczny zakres informacji udostępnionych przez pozwanego uniemożliwił powodom rzetelną ocenę konsekwencji ekonomicznych płynących z jej zawarcia. W dalszej części uzasadnienia powodowie przytoczyli szeroką argumentację na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz abuzywności jej postanowień. Podnieśli, że nieważnością dotknięta jest cała umowa kredytu. Powołując się na abuzywność postanowień umowy wskazali, że jej konsekwencją jest ich bezskuteczność względem nich.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz wskazał na brak interesu prawnego powodów w żądaniu ustalenia. Ponadto podniósł zarzut nadużycia prawa przez powodów.</xText> <xText>Pismem z dnia 20 czerwca 2023 roku pozwany na wypadek uznania, że umowa kredytu zawarta między stronami jest nieważna zgłosił zarzut zatrzymania w sytuacji stwierdzenia nieważności umowy kredytu zarzut zatrzymania świadczeń spełnionych przez powodów na rzecz Banku do czasu zaofiarowania przez powodów zwrotu świadczenia spełnionego przez Bank w postaci zapłaty kwoty 204.805,59 zł tj. wartości kapitału wypłaconego na</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 28 listopada 2024 roku powodowie zostali poinformowani, że umowa kredytu może zawierać postanowienia niedozwolone, których konsekwencją jest jej nieważność, a następnie zostali pouczeni, jakie to może nieść dla nich negatywne konsekwencje. Powodowie sprzeciwili się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptowali konsekwencje nieważności umowy.</xText> <xText>Do końca postępowania strony wnosiły i wywodziły jak dotychczas.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2008 roku powodowie tworzyli związek małżeński, w którym obowiązywał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej.</xText> <xText>W 2008 roku powodowie mieli działkę kupioną z własnych środków , na której rozpoczęli budowę domu. Na pokrycie kosztów dokończenia budowy postanowili wziąć kredyt. Potrzebowali na ten cel około 210.000 zł. Powodowie udali się do kilku banków, ale poinformowano ich, że nie posiadają zdolności kredytowej. W konsekwencji trafili do <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> (poprzednia nazwa pozwanego). Wnioskowali o kredyt złotówkowy, ale zaproponowano im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego. Powodowie posiadali wcześniej „kredyt frankowy” zaciągnięty na zakup mieszkania w 2003 roku, ale w 2008 roku sprzedali mieszkanie z niespłaconym zobowiązaniem. Nie mieli zastrzeżeń do wcześniejszego kredytu frankowego, ponieważ rata była niska, a frank szwajcarski stabilny. Pracownicy pozwanego zapewniali powodów, że zaoferowany kredyt jest korzystniejszy niż w złotych, gdyż jest tańszy i ma niższe raty. Poinformowano, że kwota kredytu będzie wyrażona we frankach szwajcarskich, ale zostanie wypłacona w złotych według kursu banku. Zapewniono, że frank jest bardzo stabilną walutą. Powodom nie żadnych przedstawiono symulacji kredytowej w przypadku wzrostu kursu CHF.</xText> <xText>Powodowie kierując się zapewnieniami pracowników Banku i własnymi doświadczeniami z poprzednim kredytem zdecydowali się ubiegać o jego udzielenie. W dniu 8 sierpnia 2008 r. złożyli wniosek wskazując, że potrzebują na budowę domu jednorodzinnego 381.505,04 zł przy czym 190.000 zł (tj. 97.072,50 CHF po kursie 1,9573) ma być sfinansowane przez Bank, a sami posiadają środki własne w wysokości 191.505,04 zł. Okres kredytowania określili na 30 lat. W tym samym dniu podpisali „Oświadczenie o ponoszeniu ryzyka walutowego i/lub ryzyka zmiennej stopy procentowej dla kredytów hipotecznych / budowalnych / konsolidacyjnych / pożyczki hipotecznej” o treści: „Oświadczam, że pracownik <xAnon> Banku (...) SA</xAnon> przedstawił mi ofertę kredytu hipotecznego / budowalnego / konsolidacyjnego / pożyczki hipotecznej w złotych i w walucie wymienialnej. Po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowałem, że dokonuje wyboru oferty umowy kredytu / pożyczki w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość, iż w okresie obowiązywania umowy kredytu / pożyczki może nastąpić wzrost kursu waluty kredytu / pożyczki, co spowoduje podwyższenie kwoty kredytu / odsetek / kwoty raty kapitałowo - odsetkowej przypadającej / przypadających do spłaty, określonej / określonych w złotych. Potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu / pożyczki w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty”.</xText> <xText>Powodowie uzyskali pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym 18 sierpnia 2008 roku doszło do podpisania umowy kredytu budowalnego w walucie wymienialnej nr <xAnon> (...)</xAnon>. Przed podpisaniem powodowie przeczytali umowę, która została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. Skupili się jednak na kwestiach podstawowych jak kwota udzielonego kredytu, okres kredytowania, dane osobowe. Jego zapisów powodowie nie negocjowali. Powodowie nie negocjowali kursu, po którym nastąpi wypłata kredytu i nie był im on znany. Działali w zaufaniu do Banku.</xText> <xText><xIx>Dowód: wniosek kredytowy (k. 139-141), informacje wnioskodawcy (k. 142-145), oświadczenie (k. 146), decyzja kredytowa (k. 148-149), harmonogram spłat (k. 150-155), symulacja spłat (k. 156-160), umowa kredytu ( k. 22-26), zeznania powodów (k. 336-337, 339-400).</xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawiera m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>Bank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek z dnia 08-08-2008 r. kredytu w kwocie 97.072,50 CHF a Kredytobiorca zobowiązuje się do jego wykorzystania zgodnie z warunkami niniejszej umowy (§ 1 ust. 1). Bank udziela kredytu na okres od dnia zawarcia niniejszej umowy do 18-08-2038 r. (§ 1 ust. 2). Kredyt przeznaczony jest na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie wolnostojącej (…) w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> (…) (§ 1 ust. 3).</xText> <xText>Kredyt zostanie wypłacony w transzach, bezgotówkowo na rzecz Kredytobiorcy do 09-09-2009 r. (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Oprocentowanie kredytu wynosi w dniu zawarcia niniejszej umowy 3,8925 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie jest zmienne i ustalane jest w oparciu o stopę referencyjną 6M LIBOR, (…), obowiązującą w Banku w dniu podpisania umowy kredytu, a w okresie kredytowania - w pierwszym dniu kolejnego okresu stabilizacji oprocentowania oraz przy uwzględnieniu marży Banku w wysokości 1,00 punktu procentowego (§ 3 ust. 1).</xText> <xText>Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w ust. 3. Spłata kredytu następuje w złotych. Zmiana kursu waluty wpływa na wysokość salda kredytu oraz raty kapitałowo odsetkowej (§ 4 ust. 1). Kredyt i odsetki spłacane są miesięcznie w ratach annuitetowych (…) (§ 4 ust. 2). Spłata kredytu następuje w formie obciążenia należną kwotą kredytu i odsetkami (…) konta osobistego prowadzonego w <xAnon> Oddziale (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> nr (…) do wysokości wolnych środków na tym koncie, na podstawie pisemnej dyspozycji Kredytobiorcy (§ 4 ust. 7).</xText> <xText>Obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: 1) hipoteka zwykła w kwocie 97.072,50 CHF(…) oraz hipoteka kaucyjna w kwocie 48.536,25 CHF (…) wpisana na pierwszym miejscu na rzecz Banku, na nieruchomości stanowiącej własność <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>Ł. M.</xAnon>, <xAnon>S. K.</xAnon> (…) (§ 6 ust. 1 pkt 1).</xText> <xText>W sprawach nieuregulowanych w niniejszej umowie mają zastosowanie: 1) Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, (…) (§ 17 pkt 1).</xText> <xText>Kredytobiorca został poinformowany o ponoszeniu ryzyka walutowego i ryzyka zmiennej stopy procentowej, co potwierdza przez złożenie oświadczenia według wzoru obowiązującego w Banku (§ 18 ust. 3).</xText> <xText>Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, o którym mowa w § 17 pkt 1 umowy(dalej powoływany jako Regulamin), zawiera m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>Kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna waluty obowiązującego w Banku w chwili wypłaty. Kredyty w walutach wymienialnych podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1 i 2). Odsetki, prowizja oraz opłaty naliczane są w walucie Kredytu i podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1).</xText> <xText>W przypadku kredytów walutowych (…) może wystąpić różnica pomiędzy udzieloną a przewidzianą do wypłaty kwotą kredytu wyrażoną w złotych , wynikającą z różnicy kursów walut. Ryzyko wystąpienia różnic kursowych ponosi Kredytobiorca. Kredytobiorca zobowiązuje się do pokrycia ewentualnej różnicy pomiędzy kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna obowiązującym w dniu złożenia wniosku o Kredyt a kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna z dnia wypłaty Kredytu, niezbędną do zamknięcia inwestycji (§ 40 ust. 1 i 2).</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa kredytu (k. 22-26), Regulamin (k. 27-34).</xIx></xText> <xText>Na podstawie złożonych przez powodów dyspozycji, kredyt został im wypłacony: 19 sierpnia 2008 roku kwota 44.000 zł, która była wynikiem przeliczenia 22.029,74 CHF na złote po kursie 1,9973 zł; 4 września 2008 roku kwota 105.000 zł, która była wynikiem przeliczenia 51.440,33 CHF na złote po kursie 2,0412 zł; 28 listopada 2008 roku r. kwota 55.805,59 zł, która była wynikiem przeliczenia 23.602,43 CHF na złote po kursie 2,3644 zł.</xText> <xText>Po wybudowaniu domu, powodowie wprowadzili się do niego i mieszkają w nim do tej pory.</xText> <xText>Powodowie spłacają kredyt w sposób przewidziany w umowie. W wykonaniu umowy do 10 lutego 2022 roku uiścili na rzecz pozwanego raty kapitałowe w wysokości 150.473,64 zł, raty odsetkowe w wysokości 32.510,08 zł oraz 0,20 zł odsetek karnych, czyli łącznie 182.983,92 zł.</xText> <xText><xIx>Dowód: dyspozycje wypłaty, k. 166-168), zaświadczenie pozwanego (k. 35-38, 169-169), historia rachunku (k. 177-207), zeznania powodów (k. 336-337, 339-400).</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 24 czerwca 2022 roku powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, do zapłaty na ich rzecz kwoty 182.983,92 zł jako zwrotu nienależnie pobranych od nich świadczeń w okresie od dnia 10 września 2008 roku r. do dnia 10 lutego 2022 roku. Powołali się na to, że umowa kredytu jest nieważna z mocy prawa a także dlatego, że zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany otrzymał wezwanie i pismem z 5 lipca 2022 roku odpowiedział odmownie.</xText> <xText><xIx>Dowód: reklamacja powodów (k. 39-41), odpowiedź na reklamację (k. 42-43.)</xIx></xText> <xText><xBx>Podstawą dla powyższych ustaleń była następująca ocena zgromadzonego materiału: </xBx></xText> <xText>Niektóre fakty zgłoszone przez jedną stronę zostały przez drugą przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Świadek <xAnon>D. D.</xAnon> w dacie zawarcia umowy kredytowej przez powodów zatrudniony był w pozwanym Banku na stanowisku doradcy klienta. Jego podpis widnieje na wniosku kredytowym powodów. Wypowiedzi dotyczące stosowanych u pozwanego procedur, nie miały wartości, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenie tego, że to, co świadek zapamiętał z tych procedur (zmiennych w czasie) obowiązywało także w czasie rozmów z powodami. Zeznania świadka w części, w jakiej dotyczyły wyjaśnień, jakich standardowo pracownicy banku udzielali klientom Banku, odnośnie do kredytów denominowanych, były nieprzydatne, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenia, że tak było również w przypadku powodów.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>R. Ł.</xAnon> również były nieprzydatne dla sprawy, albowiem mimo, iż podpis świadka widnieje na umowie kredytowej zawartej z powodami, to nie uczestniczył on bezpośrednio w procedurze udzielania kredytu powodom. Świadek opisywał procedury obowiązujące w banku w związku z udzielaniem kredytów powiązanych z walutą CHF, ale nie był w stanie potwierdzić, że zostały one zastosowane w przypadku powodów.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powodów i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powodów zeznań minęło ponad kilkanaście lat od zawarcia umowy kredytu, co nie mogło nie mieć negatywnego wpływu na ich pamięć i to niezależnie od tego, że okoliczności zawarcia umów, jako dotyczące bardzo istotnej dla nich kwestii życiowej, mogły zostać częściowo przez nich zapamiętane. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powodowie szczerze przyznawali, że wielu okoliczności nie pamiętają. Niska szczegółowość ich zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim nie były sprzeczne z żadnymi wiarygodnymi dowodami.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Żądanie główne okazało się zasadne. Sąd nie orzekł tym samym o żądaniu ewentualnym.</xText> <xText>Powodowie zgłosili w pozwie żądania ustalenia nieistnienia stosunku kredytu ze względu na nieważność zawartej z pozwanym umowy kredytu z dnia 18 sierpnia 2008 roku nr <xAnon> (...)</xAnon> oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnili na rzecz pozwanego w wykonaniu tej umowy. Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu. Na dzień wniesienia pozwu umowa była przez powodów jeszcze wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 roku. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powodowie wytoczyli powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie są w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogłyby zostać nim objęte. Jest to skutkiem tego, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodom, że w celu odzyskania świadczeń nie objętych pozwem, nie będą zmuszeni do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem wyrok zasądzający nie zapewni powodom takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający.</xText> <xText>Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodom pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipotek ustanowionych jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia.</xText> <xText>Przechodząc do oceny ważności umowy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania własnego i drugiej strony, tej istoty podważeniem.</xText> <xText>Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej zawieranej w obrocie gospodarczym, jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania swojego i drugiej strony. Dlatego, przyznanie jednej stronie umowy takiego prawa jest dopuszczalne tylko, jeśli jest uzasadnione i tylko w granicach, wynikających z tego uzasadnienia.</xText> <xText>W umowie kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania własnego do wypłaty kwoty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie zobowiązania własnego - w zakresie wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy - w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić zapisy, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniach płatności rat. Rozmiar zobowiązania banku do wypłaty kwoty kredytu wyznacza bowiem nie tylko jej wysokość w walucie, ale przede wszystkim jej równowartość w złotych. Jednocześnie, faktyczny rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty kredytu wyznacza nie wysokość rat kredytu w walucie, ale ich równowartość w złotych. Zatem, przyznanie bankowi w umowie kredytu denominowanego prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniu płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalania przez ten bank, zarówno kwoty kredytu podlegającej wypłacie, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kapitału z oprocentowaniem, czyli głównych elementów wyznaczających zakres zobowiązań stron umowy. Takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy długoterminowego kredytu denominowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów wypłaty kwoty (transz) kredytu i spłaty jego rat, aby umowa ta została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki ma kreować, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celu wypłaty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków.</xText> <xText>W Regulaminie Kredytu przewidziano, że kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna, waluty obowiązującej w Banku w chwili wypłaty, podlegają spłacie w złotych przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty. Wskazać należy, że ani sama umowa, ani regulamin nie definiowały bliżej sposobu ustalania przez Bank kursów walut. Zatem umowa w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać osobny kurs dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego roku lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu wysokości kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat kredytu z waluty. Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego. Również w toku procesu pozwany nie przedstawił żadnego przekonującego uzasadnienia dla takiego rozwiązania.</xText> <xText>Podsumowując, postanowienia przedmiotowej umowy pozostawiały Bankowi pełną i nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat spłaty z waluty na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną możliwość jednostronnego określania rozmiaru własnego zobowiązania do wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu. To zaś sprawiło, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu była sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powodowało, że umowa była sprzeczna z prawem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> a przez to nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95).</xText> <xText>Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna także z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Z powyższego przepisu wynika więc, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie zapisy, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, jednak 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone.</xText> <xText>Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu umowy z powodami Bank działał jako przedsiębiorca. Nie ulega wątpliwości również, że powodowie zawarli ją jako konsumenci w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Stanowi on, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowie zawarli umowę bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą lub zawodową. Kredyt miał służyć jedynie sfinansowaniu budowy domu dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych małżonków <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę przeliczeniową (§ 37 ust. 1 Regulaminu, § 4 ust. 1 umowy w zw. z § 37 ust. 2 Regulaminu, § 38 ust. 1 Regulaminu), nie zostały z powodami indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że zostały zamieszczone regulaminie, którym posługiwał się Bank i który z istoty rzeczy nie podlega negocjacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie wykazał indywidualnego wynegocjowania powyższej klauzuli (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W ocenie Sądu klauzula denominacyjna określa główne świadczenia stron umowy kredytu.</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „określenia głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. W szczególności takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając te wymagania <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam inne wyroki).</xText> <xText>Jest oczywiste, że w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli denominacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny w wyżej przedstawionym rozumieniu. Na tę okoliczność pozwany zaoferował m.in. zeznania świadków i przedmiotową umowę kredytu. Żadne z powyższych nie pozwalało na przyjęcie jednoznaczności klauzuli denominacyjnej.</xText> <xText>Po pierwsze, zaprzeczeniem tego, co wynika z wymogu jednoznaczności postanowień klauzuli przeliczeniowej, czyli elementu decydującego o istocie przedmiotowej umowy, jest jej umieszczenie poza umową, w większości w jednym z ostatnich przepisów regulaminu (§ 37). Klauzula ta stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego cały opis mechanizmu jej działania powinien być uregulowany w niej i to w taki sposób, aby jasno i przejrzyście pokazać jego wagę i istotę. Ewentualnie mechanizm ten powinien być jasno i dokładnie objaśniony przez pracownika Banku – czego pozwany nie wykazał.</xText> <xText>Po drugie, oświadczenia zawarte w umowie (§ 18 ust. 3) i w osobnym dokumencie z 8 sierpnia 2008 roku nie dowodziły spełnienia przez pozwanego obowiązku informacyjnego, gdyż mają charakter blankietowy, co nie pozwala na ustalenie, udzielenie jakich konkretnie informacji i wyjaśnień kryje się za ich ogólnikową treścią. Z brzmienia tych dokumentów nie tylko nie wynika dokładny zakres udzielonych powodom informacji, czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta i czy były prawdziwe i rzetelne. Dlatego na podstawie tych oświadczeń nie można było przyjąć, że Bank wypełnił wobec nich swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie była wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost rat kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie dla powodów może nieść taki wzrost w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania, jak dotychczas kształtował się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) oraz zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w okresie, na który umowa miała zostać zawarta.</xText> <xText>Po trzecie, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powodów o poważnym ryzyku skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszej niż szwajcarska gospodarce waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie się dzieje w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych, obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodom ryzyko walutowe, należało przywołać znane z historii sytuacje, które wywołały skokowy wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia umowy pojawienie się w perspektywie kolejnych 29 lat jednego, dwóch kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne, a co najmniej bardzo prawdopodobne. Dlatego konieczne było przedstawienie powodom (np. na dostępnych, historycznych przykładach z innych krajów, jak Australia czy Włochy), w jaki sposób taki szybki wzrost kursu może wpłynąć na ich obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Te wymogi nie zostały przez Bank wypełnione.</xText> <xText>Po czwarte, przy omawianiu umowy kredytu denominowanego doradca klienta nie tylko nie wypełnił wobec powodów obowiązku informacyjnego w zakresie skali ryzyka walutowego, ale przez zapewnienia o stabilności kursu franka bezpodstawnie je umniejszył, w praktyce uniemożliwiając im ocenę jego rzeczywistego rozmiaru.</xText> <xText>Po piąte, zapisy umowy nie uprzedzały powodów, że znaczne ryzyko kursowe nie ma żadnego umownego ograniczenia i spoczywa w całości na nich.</xText> <xText>O niewłaściwym wypełnieniu przez Bank obowiązku informacyjnego świadczyły też okoliczności sprawy. Małżonkowie <xAnon>S.</xAnon> w dacie podpisania umowy tworzyli rodzinę o co najwyżej średnich dochodach, bez jasnych perspektyw szybkiego awansu finansowego i przedterminowej spłaty kredytu w krótkim czasie. W związku z tym ryzyko walutowe po ich stronie było na tyle wysokie, że rozsądnie rzecz oceniając nie powinni go byli podjąć. To, że jednak to zrobili, umacnia przekonanie, że nie zostało im ono rzetelnie przedstawione.</xText> <xText>W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowne regulujące klauzulę denominacyjną nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>Przez dobre obyczaje należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Wymóg dokonywania wykładni <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>Podsumowując uznać należy, że w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną i nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy.</xText> <xText>Podkreślić trzeba, że przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzecznictwo). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia to, w jaki sposób pozwany ustalał kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie.</xText> <xText>Oceniając klauzulę denominacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że powodowie nie mieli możliwości wyboru waluty, w której kredyt będzie wypłacony. Skoro potrzebowali kredytu na pokrycie zobowiązań w Polsce, to zgodnie z narzuconą im treścią umowy, mógł on być wypłacony tylko w złotych.</xText> <xText>Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu. Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z tym, co już wyżej powiedziano, podstawą analizy rozłożenia ryzyka walutowego w umowie mogła być jedynie jej treść.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że nałożenie na konsumenta jakiegoś rodzaju ryzyka w umowie kredytu jest dopuszczalne. Przeciwnie, jest dość częste, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją klauzuli zmiennego oprocentowania. Klauzula taka w przypadku kredytu w złotych może być usprawiedliwiona, jako rozsądna cena za pozyskanie kwoty kredytu. Jednak w umowie stron klauzula denominacyjna w sposób nieporównanie większy niż klauzula zmiennego oprocentowania podnosiła ryzyko powodów. Wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu rat, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku kredytu denominowanego, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost rat i wysokości pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. W przedmiotowej umowie stopień tego wzrostu nie miał żadnych granic.</xText> <xText>Ponadto obciążenie kredytobiorców całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego nastąpiło w sposób nietransparentny. Postanowienia umowy nie zawierały jednoznacznego zapisu o obciążeniu ich całością tego ryzyka i jego rozmiarach, jak też nie zostali oni o tym uprzedzeni na etapie przedumownym.</xText> <xText>Skutkiem nałożenia na powodów całości ryzyka wzrostu franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. Bank ryzykował stratę znacznej części kwoty, którą wypłacił powodom. Strata taka mogła nastąpić w razie szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome i z pewnością znacznie mniejsze niż ryzyko silnego wzrostu kursu w długim okresie. Przy tym Bank mógł zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie, przez odpowiednie operacje na rynku finansowym. W świetle treści umowy Bank ryzykował też tym, że powodowie staną się niewypłacalni. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipotek na ich nieruchomości. Tymczasem sytuacja powodów przedstawiała się zupełnie inaczej. W wyniku wzrostu kursu franka wysokość ich zobowiązania kredytowego w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość kredytowanej nieruchomości, ale też całego ich majątku. Ponadto wzrost kursu franka mógł spowodować po ich stronie brak możliwości spłaty rat przy niezmienionym poziomie ich realnych dochodów. Umowa zaś nie dawała im żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownego wzrostu franka szwajcarskiego i nie mieli też praktycznie żadnych możliwości pozaumownego zabezpieczenia swojego ryzyka z tym związanego.</xText> <xText>Wprowadzenie do umowy stron klauzuli denominacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powodów cieszył. Bank, dysponując nieporównanie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka kursowego oraz mogąc - w przeciwieństwie do nich - efektywnie zabezpieczyć się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę denominacyjną w kształcie, w którym chroniła jego interes ekonomiczny, ich kosztem.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej umowie kredytu klauzula denominacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku.</xText> <xText>Przechodząc do oceny klauzuli przeliczeniowej podkreślenia wymaga, że pozostawiała ona Bankowi nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które będą miały zastosowanie do wypłaty i spłaty kredytu. W świetle jej postanowień możliwa była sytuacja, że Bank określi w swoich tabelach odrębne kursy kupna i sprzedaży, które będą miały zastosowanie wyłącznie do kredytów hipotecznych denominowanych do waluty i zapewnią mu dodatkowy, nieuzasadniony zysk kosztem konsumentów. Powodowie nie zostali też poinformowani o skali dodatkowych obciążeń finansowych, które z tego tytułu będą musieli ponosić. W końcu postanowienia te nie pozwalały powodom w każdej chwili samodzielnie ustalić wysokości stosowanego przez pozwanego kursu wymiany (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C-212/20 M.P. i B.P. v. „A.”, pkt 1 sentencji i pkt 55 uzasadnienia).</xText> <xText>Dodać można, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od dawna ukształtowany jest pogląd, że postanowienia umowy pozwalające bankowi na określenie wysokości należności obciążającej konsumenta na podstawie własnych tabel kursowych, bez wskazania obiektywnych kryteriów ustalania kursów, jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Dlatego Sąd nie miał wątpliwości, że klauzula przeliczeniowa w sposób sprzeczny z wymogami uczciwości i lojalności rażąco narusza interes ekonomiczny powodów.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula przeliczeniowa w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Dlatego Sąd uznał ją za niedozwolone postanowienie umowne, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Powodowie świadomie i swobodnie odmówili wyrażenia zgody na wyżej wskazaną klauzulę abuzywną, czego wyrazem był już pozew i co potwierdzili w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tej klauzuli. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy bez jej postanowień nie było możliwe.</xText> <xText>Klauzula przeliczeniowa decyduje o istocie umowy stron. Jej eliminacja jest niemożliwa bez zmiany jej charakteru. Usunięcie klauzuli przeliczeniowej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które bezpośrednio wynika z denominacji kredytu do waluty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48 i 52). Wyeliminowanie, charakterystycznego dla umów kredytu denominowanego i indeksowanego do waluty obcej, ryzyka kursowego, uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 13 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 405/22).</xText> <xText>Wyłączenie z umowy klauzuli przeliczeniowej powodowałaby niemożność wypłaty i spłaty kredytu w złotych, co przewidywały § 4 ust. 1 umowy i § 37 ust. 1 i 2 Regulaminu.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności.</xText> <xText>Powodowie, świadomi możliwych, negatywnych skutków nieważności umowy, sprzeciwili się jej utrzymaniu. Ich oświadczenia zostały złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to definitywną nieważność umowy.</xText> <xText>Z tych przyczyn Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>W tej sytuacji należało rozważyć konsekwencje nieważności umowy. Regulują je <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xIx>condictio sine causa</xIx>). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej już powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21).</xText> <xText>W okresie objętym pozwem, w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powodowie zapłacili pozwanemu 182.983,92 zł. W tym zakresie żądanie zapłaty było więc zasadne.</xText> <xText>Przeciwko roszczeniom powodów pozwany zgłosił zarzut zatrzymania i nadużycia prawa.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, który na mocy <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot.</xText> <xText>Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (<xLexLink xArt="art. 487;art. 487 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 487 § 2 k.c.</xLexLink>). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipotezą <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie ma potrzeby poszukiwania podstaw do stosowania <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> do umowy kredytu. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby dłużnik mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany.</xText> <xText>Podkreślenia też wymaga, że uznanie zarzutu zatrzymania za skuteczny, uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów.</xText> <xText>Bezpodstawny jest również zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powodów. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Należy podkreślić, że zasady współżycia społecznego mają zapobiegać nadużyciu prawa na etapie jego wykonywania. Zważyć bowiem należy, że powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania, iż strona powodowa kierując roszczenia przeciwko pozwanemu nadużywa prawa podmiotowego, że postępuje w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu strona powodowa jedynie realizuje przysługujące jej uprawnienia. Nie można zarzucić stronie powodowej naruszenia zasad współżycia społecznego z tej przyczyny, że dochodzi roszczeń związanych ze stosowaniem przez bank nieuczciwych klauzul. Wręcz przeciwnie, to zachowanie pozwanego polegające na zastrzeżeniu we wzorcu umowy postanowień nieuczciwych należy zakwalifikować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami.</xText> <xText>Powodowie żądali zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie i żądanie to było uzasadnione. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl <xLexLink xArt="zd. 1;§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">zdania pierwszego § 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, w takiej sytuacji świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Powodowie przed procesem złożyli pozwanemu reklamację i wezwali go do zapłaty. Pismem z dnia 5 lipca 2022 roku pozwany odpowiedział odmownie. Odsetki więc należą się powodom od dnia 6 lipca 2023 roku, a zatem od dnia następnego po zajęciu przez pozwanego merytorycznego stanowiska w sprawie reklamacji.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 182.983,92 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2022 roku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu. (§ 1<xSUPx>1</xSUPx>)</xText> <xText>Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (<xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 3 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W niniejszej sprawie powodowie reprezentowani byli przez radcę prawnego.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu powodowie ponieśli następujące koszty: opłatę od pozwu 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 10.834 zł. Łącznie: 11.834 zł. Na kwotę kosztów zastępstwa procesowego składa się kwota 10.800 zł stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego należne za reprezentację w sprawie zgodnie z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 34 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictw.</xText> <xText>W związku z powyższym, Sąd w punkcie trzecim wyroku kosztami procesu obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz powodów łącznie kwotę 11.834 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Sąd nie uwzględnił wniosku strony powodowej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w dwukrotnej wysokości, nie znajdując podstaw uzasadniających przyznanie ich w rzeczonej wysokości. Zgodnie bowiem z treścią <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie tego pełnomocnika, określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego pełnomocnika, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.</xText> <xText>Kryteria ustalania wysokości kosztów procesu należnych stronie określono w <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 109 § 2 k.p.c.</xLexLink> z brzmienia tego przepisu wynika, że Sąd winien brać pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Możliwość przyznania przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości jest zatem zależna przede wszystkim od rodzaju i stopnia zawiłości sprawy oraz niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika. Zdaniem Sądu charakter przedmiotowej sprawy nie uzasadniał przyznania stronie powodowej kosztów zastępstwa procesowego w stawce wyższej niż minimalna.</xText> <xText>Przedmiotowa sprawa dotyczyła roszczeń związanych z umowami frankowymi. Sprawy tego typu nie są już sprawami precedensowymi. Odnosząc się zaś do oceny wkładu pracy reprezentującego stronę pełnomocnika Sąd przyjął, że czynności dokonane przez radcę prawnego w imieniu strony w toku niniejszego postępowania, nie uzasadniały przyznania wynagrodzenia w dwukrotnej stawce. Przez pojęcie „nakładu pracy” pełnomocnika rozumieć należy w szczególności ilość i obszerność złożonych w sprawie pism procesowych oraz udział w rozprawach i posiedzeniach sądu ale także pozasądową pomoc prawną udzieloną klientowi w związku ze sprawą. Analiza akt przedmiotowej sprawy dowodzi, iż nie była ona wielowątkowa czy też precedensowa. Materia rozważanej sprawy na tle innych spraw tego typu nie należy do złożonych. Czynności zawodowego pełnomocnika obejmowały sporządzenie pozwu i pism procesowych, przy czym treść merytoryczna tych pism nie wskazuje na większe niż przeciętne zaangażowanie pełnomocnika w ich przygotowanie. Działania pełnomocnika w przedmiotowej sprawie Sąd traktuje jako niezbędną, ale nie ponadprzeciętną staranność, którą powinien przejawiać każdy pełnomocnik procesowy reprezentujący swojego klienta.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> <xText xALIGNx="center">Jolanta Czajka – Bałon</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jolanta Czajka-Bałon

Agnieszka Oszczypała

st. sekr. sąd. Grażyna Bielicka

Kamila Nowak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: st. sekr. sąd. Grażyna Bielicka po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaŁ. S.iK. S. przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny wynikający z umowy kredytu budowlanegow walucie wymienialnej Nr(...)zawartej 18 sierpnia 2008 r. między powodamiK. S.iŁ. S., a poprzednikiem prawnym pozwanegoBankiem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibąwW.; 2 zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibąwW.na rzecz powodówŁ. S.iK. S.łącznie kwotę 182 983,92 (sto osiemdziesiąt dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt trzy złote i 92/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2022 roku do dnia zapłaty; 3. kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powodów łącznie jako zwrot kosztów procesu kwotę 11 834 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Jolanta Czajka-Bałon UZASADNIENIE PowodowieŁ. S.iK. S.w pozwie z dnia 5 grudnia 2022 roku (data wpływu do tutejszego sądu) skierowanym przeciwko(...) Bank (...) S.A.wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu nr(...)zawartej między stronami w dniu 18 sierpnia 2008 roku i w związku z tym o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 182.983,92 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 lipca 2022 roku do dnia zapłaty. Powodowie zgłosili również żądanie ewentualne wyrażone w punkcie 3 pozwu. Nadto domagali się zasądzenia od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powodowie podali, że jako konsumenci zawarli z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny. Umowa została zawarta przy wykorzystaniu stosowanego przez pozwanego wzorca umownego. Oferta kredytu przedstawiona została jedynie w świetle potencjalnych korzyści, związanych z niższą przewidywaną wysokością raty miesięcznej w stosunku do rat kredytów pozbawionych odniesienia do walut obcych. Pozwany w toku prezentowania oferty zaniechał przedstawienia jakichkolwiek symulacji obrazujących możliwe niekorzystne zmiany wysokości rat miesięcznych, w tym w szczególności nie przedstawił przeliczenia wysokości rat oraz należnego do spłaty kapitału kredytu w przypadku osiągnięcia przez kurs waluty obcej maksymalnych, notowanych historycznie poziomów. Pozwany nie wskazał również czynników mających wpływ na wysokość ustalanych przez siebie mierników wartości w postaci kursów kupna i sprzedaży waluty obcej, mających być stosowanymi na użytek realizacji umowy, jak również nie wskazał podstawy zastosowania dwóch odrębnych kursów waluty obcej w umowie kredytu nie przewidującej w swej treści jakiegokolwiek procesu wymiany walut. W chwili podpisania umowy, faktyczna wysokość zobowiązań z niej wynikających była niemożliwa do ustalenia, a niedostateczny zakres informacji udostępnionych przez pozwanego uniemożliwił powodom rzetelną ocenę konsekwencji ekonomicznych płynących z jej zawarcia. W dalszej części uzasadnienia powodowie przytoczyli szeroką argumentację na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz abuzywności jej postanowień. Podnieśli, że nieważnością dotknięta jest cała umowa kredytu. Powołując się na abuzywność postanowień umowy wskazali, że jej konsekwencją jest ich bezskuteczność względem nich. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz wskazał na brak interesu prawnego powodów w żądaniu ustalenia. Ponadto podniósł zarzut nadużycia prawa przez powodów. Pismem z dnia 20 czerwca 2023 roku pozwany na wypadek uznania, że umowa kredytu zawarta między stronami jest nieważna zgłosił zarzut zatrzymania w sytuacji stwierdzenia nieważności umowy kredytu zarzut zatrzymania świadczeń spełnionych przez powodów na rzecz Banku do czasu zaofiarowania przez powodów zwrotu świadczenia spełnionego przez Bank w postaci zapłaty kwoty 204.805,59 zł tj. wartości kapitału wypłaconego na Na rozprawie w dniu 28 listopada 2024 roku powodowie zostali poinformowani, że umowa kredytu może zawierać postanowienia niedozwolone, których konsekwencją jest jej nieważność, a następnie zostali pouczeni, jakie to może nieść dla nich negatywne konsekwencje. Powodowie sprzeciwili się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptowali konsekwencje nieważności umowy. Do końca postępowania strony wnosiły i wywodziły jak dotychczas. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2008 roku powodowie tworzyli związek małżeński, w którym obowiązywał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W 2008 roku powodowie mieli działkę kupioną z własnych środków , na której rozpoczęli budowę domu. Na pokrycie kosztów dokończenia budowy postanowili wziąć kredyt. Potrzebowali na ten cel około 210.000 zł. Powodowie udali się do kilku banków, ale poinformowano ich, że nie posiadają zdolności kredytowej. W konsekwencji trafili doBanku (...) S.A.(poprzednia nazwa pozwanego). Wnioskowali o kredyt złotówkowy, ale zaproponowano im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego. Powodowie posiadali wcześniej „kredyt frankowy” zaciągnięty na zakup mieszkania w 2003 roku, ale w 2008 roku sprzedali mieszkanie z niespłaconym zobowiązaniem. Nie mieli zastrzeżeń do wcześniejszego kredytu frankowego, ponieważ rata była niska, a frank szwajcarski stabilny. Pracownicy pozwanego zapewniali powodów, że zaoferowany kredyt jest korzystniejszy niż w złotych, gdyż jest tańszy i ma niższe raty. Poinformowano, że kwota kredytu będzie wyrażona we frankach szwajcarskich, ale zostanie wypłacona w złotych według kursu banku. Zapewniono, że frank jest bardzo stabilną walutą. Powodom nie żadnych przedstawiono symulacji kredytowej w przypadku wzrostu kursu CHF. Powodowie kierując się zapewnieniami pracowników Banku i własnymi doświadczeniami z poprzednim kredytem zdecydowali się ubiegać o jego udzielenie. W dniu 8 sierpnia 2008 r. złożyli wniosek wskazując, że potrzebują na budowę domu jednorodzinnego 381.505,04 zł przy czym 190.000 zł (tj. 97.072,50 CHF po kursie 1,9573) ma być sfinansowane przez Bank, a sami posiadają środki własne w wysokości 191.505,04 zł. Okres kredytowania określili na 30 lat. W tym samym dniu podpisali „Oświadczenie o ponoszeniu ryzyka walutowego i/lub ryzyka zmiennej stopy procentowej dla kredytów hipotecznych / budowalnych / konsolidacyjnych / pożyczki hipotecznej” o treści: „Oświadczam, że pracownikBanku (...) SAprzedstawił mi ofertę kredytu hipotecznego / budowalnego / konsolidacyjnego / pożyczki hipotecznej w złotych i w walucie wymienialnej. Po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowałem, że dokonuje wyboru oferty umowy kredytu / pożyczki w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość, iż w okresie obowiązywania umowy kredytu / pożyczki może nastąpić wzrost kursu waluty kredytu / pożyczki, co spowoduje podwyższenie kwoty kredytu / odsetek / kwoty raty kapitałowo - odsetkowej przypadającej / przypadających do spłaty, określonej / określonych w złotych. Potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu / pożyczki w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty”. Powodowie uzyskali pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym 18 sierpnia 2008 roku doszło do podpisania umowy kredytu budowalnego w walucie wymienialnej nr(...). Przed podpisaniem powodowie przeczytali umowę, która została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. Skupili się jednak na kwestiach podstawowych jak kwota udzielonego kredytu, okres kredytowania, dane osobowe. Jego zapisów powodowie nie negocjowali. Powodowie nie negocjowali kursu, po którym nastąpi wypłata kredytu i nie był im on znany. Działali w zaufaniu do Banku. Dowód: wniosek kredytowy (k. 139-141), informacje wnioskodawcy (k. 142-145), oświadczenie (k. 146), decyzja kredytowa (k. 148-149), harmonogram spłat (k. 150-155), symulacja spłat (k. 156-160), umowa kredytu ( k. 22-26), zeznania powodów (k. 336-337, 339-400). Umowa kredytu zawiera m.in. następujące postanowienia: Bank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek z dnia 08-08-2008 r. kredytu w kwocie 97.072,50 CHF a Kredytobiorca zobowiązuje się do jego wykorzystania zgodnie z warunkami niniejszej umowy (§ 1 ust. 1). Bank udziela kredytu na okres od dnia zawarcia niniejszej umowy do 18-08-2038 r. (§ 1 ust. 2). Kredyt przeznaczony jest na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie wolnostojącej (…) w miejscowościW.(…) (§ 1 ust. 3). Kredyt zostanie wypłacony w transzach, bezgotówkowo na rzecz Kredytobiorcy do 09-09-2009 r. (§ 2 ust. 2). Oprocentowanie kredytu wynosi w dniu zawarcia niniejszej umowy 3,8925 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie jest zmienne i ustalane jest w oparciu o stopę referencyjną 6M LIBOR, (…), obowiązującą w Banku w dniu podpisania umowy kredytu, a w okresie kredytowania - w pierwszym dniu kolejnego okresu stabilizacji oprocentowania oraz przy uwzględnieniu marży Banku w wysokości 1,00 punktu procentowego (§ 3 ust. 1). Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w ust. 3. Spłata kredytu następuje w złotych. Zmiana kursu waluty wpływa na wysokość salda kredytu oraz raty kapitałowo odsetkowej (§ 4 ust. 1). Kredyt i odsetki spłacane są miesięcznie w ratach annuitetowych (…) (§ 4 ust. 2). Spłata kredytu następuje w formie obciążenia należną kwotą kredytu i odsetkami (…) konta osobistego prowadzonego wOddziale (...) S.A.Oddział wW.nr (…) do wysokości wolnych środków na tym koncie, na podstawie pisemnej dyspozycji Kredytobiorcy (§ 4 ust. 7). Obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: 1) hipoteka zwykła w kwocie 97.072,50 CHF(…) oraz hipoteka kaucyjna w kwocie 48.536,25 CHF (…) wpisana na pierwszym miejscu na rzecz Banku, na nieruchomości stanowiącej własnośćS.Ł. M.,S. K.(…) (§ 6 ust. 1 pkt 1). W sprawach nieuregulowanych w niniejszej umowie mają zastosowanie: 1) Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, (…) (§ 17 pkt 1). Kredytobiorca został poinformowany o ponoszeniu ryzyka walutowego i ryzyka zmiennej stopy procentowej, co potwierdza przez złożenie oświadczenia według wzoru obowiązującego w Banku (§ 18 ust. 3). Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, o którym mowa w § 17 pkt 1 umowy(dalej powoływany jako Regulamin), zawiera m.in. następujące postanowienia: Kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna waluty obowiązującego w Banku w chwili wypłaty. Kredyty w walutach wymienialnych podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1 i 2). Odsetki, prowizja oraz opłaty naliczane są w walucie Kredytu i podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1). W przypadku kredytów walutowych (…) może wystąpić różnica pomiędzy udzieloną a przewidzianą do wypłaty kwotą kredytu wyrażoną w złotych , wynikającą z różnicy kursów walut. Ryzyko wystąpienia różnic kursowych ponosi Kredytobiorca. Kredytobiorca zobowiązuje się do pokrycia ewentualnej różnicy pomiędzy kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna obowiązującym w dniu złożenia wniosku o Kredyt a kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna z dnia wypłaty Kredytu, niezbędną do zamknięcia inwestycji (§ 40 ust. 1 i 2). Dowód: umowa kredytu (k. 22-26), Regulamin (k. 27-34). Na podstawie złożonych przez powodów dyspozycji, kredyt został im wypłacony: 19 sierpnia 2008 roku kwota 44.000 zł, która była wynikiem przeliczenia 22.029,74 CHF na złote po kursie 1,9973 zł; 4 września 2008 roku kwota 105.000 zł, która była wynikiem przeliczenia 51.440,33 CHF na złote po kursie 2,0412 zł; 28 listopada 2008 roku r. kwota 55.805,59 zł, która była wynikiem przeliczenia 23.602,43 CHF na złote po kursie 2,3644 zł. Po wybudowaniu domu, powodowie wprowadzili się do niego i mieszkają w nim do tej pory. Powodowie spłacają kredyt w sposób przewidziany w umowie. W wykonaniu umowy do 10 lutego 2022 roku uiścili na rzecz pozwanego raty kapitałowe w wysokości 150.473,64 zł, raty odsetkowe w wysokości 32.510,08 zł oraz 0,20 zł odsetek karnych, czyli łącznie 182.983,92 zł. Dowód: dyspozycje wypłaty, k. 166-168), zaświadczenie pozwanego (k. 35-38, 169-169), historia rachunku (k. 177-207), zeznania powodów (k. 336-337, 339-400). Pismem z dnia 24 czerwca 2022 roku powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, do zapłaty na ich rzecz kwoty 182.983,92 zł jako zwrotu nienależnie pobranych od nich świadczeń w okresie od dnia 10 września 2008 roku r. do dnia 10 lutego 2022 roku. Powołali się na to, że umowa kredytu jest nieważna z mocy prawa a także dlatego, że zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany otrzymał wezwanie i pismem z 5 lipca 2022 roku odpowiedział odmownie. Dowód: reklamacja powodów (k. 39-41), odpowiedź na reklamację (k. 42-43.) Podstawą dla powyższych ustaleń była następująca ocena zgromadzonego materiału: Niektóre fakty zgłoszone przez jedną stronę zostały przez drugą przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (art. 229 k.p.c.). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. ŚwiadekD. D.w dacie zawarcia umowy kredytowej przez powodów zatrudniony był w pozwanym Banku na stanowisku doradcy klienta. Jego podpis widnieje na wniosku kredytowym powodów. Wypowiedzi dotyczące stosowanych u pozwanego procedur, nie miały wartości, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenie tego, że to, co świadek zapamiętał z tych procedur (zmiennych w czasie) obowiązywało także w czasie rozmów z powodami. Zeznania świadka w części, w jakiej dotyczyły wyjaśnień, jakich standardowo pracownicy banku udzielali klientom Banku, odnośnie do kredytów denominowanych, były nieprzydatne, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenia, że tak było również w przypadku powodów. Zeznania świadkaR. Ł.również były nieprzydatne dla sprawy, albowiem mimo, iż podpis świadka widnieje na umowie kredytowej zawartej z powodami, to nie uczestniczył on bezpośrednio w procedurze udzielania kredytu powodom. Świadek opisywał procedury obowiązujące w banku w związku z udzielaniem kredytów powiązanych z walutą CHF, ale nie był w stanie potwierdzić, że zostały one zastosowane w przypadku powodów. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powodów i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powodów zeznań minęło ponad kilkanaście lat od zawarcia umowy kredytu, co nie mogło nie mieć negatywnego wpływu na ich pamięć i to niezależnie od tego, że okoliczności zawarcia umów, jako dotyczące bardzo istotnej dla nich kwestii życiowej, mogły zostać częściowo przez nich zapamiętane. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powodowie szczerze przyznawali, że wielu okoliczności nie pamiętają. Niska szczegółowość ich zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim nie były sprzeczne z żadnymi wiarygodnymi dowodami. Sąd zważył, co następuje: Żądanie główne okazało się zasadne. Sąd nie orzekł tym samym o żądaniu ewentualnym. Powodowie zgłosili w pozwie żądania ustalenia nieistnienia stosunku kredytu ze względu na nieważność zawartej z pozwanym umowy kredytu z dnia 18 sierpnia 2008 roku nr(...)oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnili na rzecz pozwanego w wykonaniu tej umowy. Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu. Na dzień wniesienia pozwu umowa była przez powodów jeszcze wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 roku. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powodowie wytoczyli powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie są w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogłyby zostać nim objęte. Jest to skutkiem tego, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodom, że w celu odzyskania świadczeń nie objętych pozwem, nie będą zmuszeni do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem wyrok zasądzający nie zapewni powodom takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający. Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodom pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipotek ustanowionych jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia. Przechodząc do oceny ważności umowy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie. Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania własnego i drugiej strony, tej istoty podważeniem. Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej zawieranej w obrocie gospodarczym, jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania swojego i drugiej strony. Dlatego, przyznanie jednej stronie umowy takiego prawa jest dopuszczalne tylko, jeśli jest uzasadnione i tylko w granicach, wynikających z tego uzasadnienia. W umowie kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania własnego do wypłaty kwoty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie zobowiązania własnego - w zakresie wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy - w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić zapisy, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniach płatności rat. Rozmiar zobowiązania banku do wypłaty kwoty kredytu wyznacza bowiem nie tylko jej wysokość w walucie, ale przede wszystkim jej równowartość w złotych. Jednocześnie, faktyczny rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty kredytu wyznacza nie wysokość rat kredytu w walucie, ale ich równowartość w złotych. Zatem, przyznanie bankowi w umowie kredytu denominowanego prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniu płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalania przez ten bank, zarówno kwoty kredytu podlegającej wypłacie, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kapitału z oprocentowaniem, czyli głównych elementów wyznaczających zakres zobowiązań stron umowy. Takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy długoterminowego kredytu denominowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów wypłaty kwoty (transz) kredytu i spłaty jego rat, aby umowa ta została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki ma kreować, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celu wypłaty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków. W Regulaminie Kredytu przewidziano, że kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna, waluty obowiązującej w Banku w chwili wypłaty, podlegają spłacie w złotych przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty. Wskazać należy, że ani sama umowa, ani regulamin nie definiowały bliżej sposobu ustalania przez Bank kursów walut. Zatem umowa w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać osobny kurs dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego roku lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu wysokości kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat kredytu z waluty. Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego. Również w toku procesu pozwany nie przedstawił żadnego przekonującego uzasadnienia dla takiego rozwiązania. Podsumowując, postanowienia przedmiotowej umowy pozostawiały Bankowi pełną i nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat spłaty z waluty na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną możliwość jednostronnego określania rozmiaru własnego zobowiązania do wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu. To zaś sprawiło, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu była sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powodowało, że umowa była sprzeczna z prawem w rozumieniuart. 58 § 1 k.c.a przez to nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95). Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna także z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Z powyższego przepisu wynika więc, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie zapisy, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, jednak 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone. Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu umowy z powodami Bank działał jako przedsiębiorca. Nie ulega wątpliwości również, że powodowie zawarli ją jako konsumenci w rozumieniuart. 221k.c.Stanowi on, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowie zawarli umowę bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą lub zawodową. Kredyt miał służyć jedynie sfinansowaniu budowy domu dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych małżonkówS.. Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę przeliczeniową (§ 37 ust. 1 Regulaminu, § 4 ust. 1 umowy w zw. z § 37 ust. 2 Regulaminu, § 38 ust. 1 Regulaminu), nie zostały z powodami indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że zostały zamieszczone regulaminie, którym posługiwał się Bank i który z istoty rzeczy nie podlega negocjacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie wykazał indywidualnego wynegocjowania powyższej klauzuli (art. 3851§ 4 k.c.). W ocenie Sądu klauzula denominacyjna określa główne świadczenia stron umowy kredytu. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „określenia głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. W szczególności takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniuart. 3851§ 1in finek.c. Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając te wymagania(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam inne wyroki). Jest oczywiste, że w świetleart. 6 k.c.to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli denominacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny w wyżej przedstawionym rozumieniu. Na tę okoliczność pozwany zaoferował m.in. zeznania świadków i przedmiotową umowę kredytu. Żadne z powyższych nie pozwalało na przyjęcie jednoznaczności klauzuli denominacyjnej. Po pierwsze, zaprzeczeniem tego, co wynika z wymogu jednoznaczności postanowień klauzuli przeliczeniowej, czyli elementu decydującego o istocie przedmiotowej umowy, jest jej umieszczenie poza umową, w większości w jednym z ostatnich przepisów regulaminu (§ 37). Klauzula ta stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego cały opis mechanizmu jej działania powinien być uregulowany w niej i to w taki sposób, aby jasno i przejrzyście pokazać jego wagę i istotę. Ewentualnie mechanizm ten powinien być jasno i dokładnie objaśniony przez pracownika Banku – czego pozwany nie wykazał. Po drugie, oświadczenia zawarte w umowie (§ 18 ust. 3) i w osobnym dokumencie z 8 sierpnia 2008 roku nie dowodziły spełnienia przez pozwanego obowiązku informacyjnego, gdyż mają charakter blankietowy, co nie pozwala na ustalenie, udzielenie jakich konkretnie informacji i wyjaśnień kryje się za ich ogólnikową treścią. Z brzmienia tych dokumentów nie tylko nie wynika dokładny zakres udzielonych powodom informacji, czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta i czy były prawdziwe i rzetelne. Dlatego na podstawie tych oświadczeń nie można było przyjąć, że Bank wypełnił wobec nich swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie(...). Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie była wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost rat kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie dla powodów może nieść taki wzrost w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania, jak dotychczas kształtował się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) oraz zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w okresie, na który umowa miała zostać zawarta. Po trzecie, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powodów o poważnym ryzyku skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszej niż szwajcarska gospodarce waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie się dzieje w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych, obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodom ryzyko walutowe, należało przywołać znane z historii sytuacje, które wywołały skokowy wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia umowy pojawienie się w perspektywie kolejnych 29 lat jednego, dwóch kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne, a co najmniej bardzo prawdopodobne. Dlatego konieczne było przedstawienie powodom (np. na dostępnych, historycznych przykładach z innych krajów, jak Australia czy Włochy), w jaki sposób taki szybki wzrost kursu może wpłynąć na ich obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Te wymogi nie zostały przez Bank wypełnione. Po czwarte, przy omawianiu umowy kredytu denominowanego doradca klienta nie tylko nie wypełnił wobec powodów obowiązku informacyjnego w zakresie skali ryzyka walutowego, ale przez zapewnienia o stabilności kursu franka bezpodstawnie je umniejszył, w praktyce uniemożliwiając im ocenę jego rzeczywistego rozmiaru. Po piąte, zapisy umowy nie uprzedzały powodów, że znaczne ryzyko kursowe nie ma żadnego umownego ograniczenia i spoczywa w całości na nich. O niewłaściwym wypełnieniu przez Bank obowiązku informacyjnego świadczyły też okoliczności sprawy. MałżonkowieS.w dacie podpisania umowy tworzyli rodzinę o co najwyżej średnich dochodach, bez jasnych perspektyw szybkiego awansu finansowego i przedterminowej spłaty kredytu w krótkim czasie. W związku z tym ryzyko walutowe po ich stronie było na tyle wysokie, że rozsądnie rzecz oceniając nie powinni go byli podjąć. To, że jednak to zrobili, umacnia przekonanie, że nie zostało im ono rzetelnie przedstawione. W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowne regulujące klauzulę denominacyjną nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Przez dobre obyczaje należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Wymóg dokonywania wykładniart. 3851k.c.w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta. Podsumowując uznać należy, że w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną i nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy. Podkreślić trzeba, że przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzecznictwo). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia to, w jaki sposób pozwany ustalał kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie. Oceniając klauzulę denominacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że powodowie nie mieli możliwości wyboru waluty, w której kredyt będzie wypłacony. Skoro potrzebowali kredytu na pokrycie zobowiązań w Polsce, to zgodnie z narzuconą im treścią umowy, mógł on być wypłacony tylko w złotych. Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu. Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z tym, co już wyżej powiedziano, podstawą analizy rozłożenia ryzyka walutowego w umowie mogła być jedynie jej treść. Nie ulega wątpliwości, że nałożenie na konsumenta jakiegoś rodzaju ryzyka w umowie kredytu jest dopuszczalne. Przeciwnie, jest dość częste, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją klauzuli zmiennego oprocentowania. Klauzula taka w przypadku kredytu w złotych może być usprawiedliwiona, jako rozsądna cena za pozyskanie kwoty kredytu. Jednak w umowie stron klauzula denominacyjna w sposób nieporównanie większy niż klauzula zmiennego oprocentowania podnosiła ryzyko powodów. Wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu rat, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku kredytu denominowanego, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost rat i wysokości pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. W przedmiotowej umowie stopień tego wzrostu nie miał żadnych granic. Ponadto obciążenie kredytobiorców całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego nastąpiło w sposób nietransparentny. Postanowienia umowy nie zawierały jednoznacznego zapisu o obciążeniu ich całością tego ryzyka i jego rozmiarach, jak też nie zostali oni o tym uprzedzeni na etapie przedumownym. Skutkiem nałożenia na powodów całości ryzyka wzrostu franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. Bank ryzykował stratę znacznej części kwoty, którą wypłacił powodom. Strata taka mogła nastąpić w razie szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome i z pewnością znacznie mniejsze niż ryzyko silnego wzrostu kursu w długim okresie. Przy tym Bank mógł zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie, przez odpowiednie operacje na rynku finansowym. W świetle treści umowy Bank ryzykował też tym, że powodowie staną się niewypłacalni. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipotek na ich nieruchomości. Tymczasem sytuacja powodów przedstawiała się zupełnie inaczej. W wyniku wzrostu kursu franka wysokość ich zobowiązania kredytowego w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość kredytowanej nieruchomości, ale też całego ich majątku. Ponadto wzrost kursu franka mógł spowodować po ich stronie brak możliwości spłaty rat przy niezmienionym poziomie ich realnych dochodów. Umowa zaś nie dawała im żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownego wzrostu franka szwajcarskiego i nie mieli też praktycznie żadnych możliwości pozaumownego zabezpieczenia swojego ryzyka z tym związanego. Wprowadzenie do umowy stron klauzuli denominacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powodów cieszył. Bank, dysponując nieporównanie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka kursowego oraz mogąc - w przeciwieństwie do nich - efektywnie zabezpieczyć się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę denominacyjną w kształcie, w którym chroniła jego interes ekonomiczny, ich kosztem. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej umowie kredytu klauzula denominacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku. Przechodząc do oceny klauzuli przeliczeniowej podkreślenia wymaga, że pozostawiała ona Bankowi nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które będą miały zastosowanie do wypłaty i spłaty kredytu. W świetle jej postanowień możliwa była sytuacja, że Bank określi w swoich tabelach odrębne kursy kupna i sprzedaży, które będą miały zastosowanie wyłącznie do kredytów hipotecznych denominowanych do waluty i zapewnią mu dodatkowy, nieuzasadniony zysk kosztem konsumentów. Powodowie nie zostali też poinformowani o skali dodatkowych obciążeń finansowych, które z tego tytułu będą musieli ponosić. W końcu postanowienia te nie pozwalały powodom w każdej chwili samodzielnie ustalić wysokości stosowanego przez pozwanego kursu wymiany (por. wyrok(...)z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C-212/20 M.P. i B.P. v. „A.”, pkt 1 sentencji i pkt 55 uzasadnienia). Dodać można, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od dawna ukształtowany jest pogląd, że postanowienia umowy pozwalające bankowi na określenie wysokości należności obciążającej konsumenta na podstawie własnych tabel kursowych, bez wskazania obiektywnych kryteriów ustalania kursów, jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.(por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Dlatego Sąd nie miał wątpliwości, że klauzula przeliczeniowa w sposób sprzeczny z wymogami uczciwości i lojalności rażąco narusza interes ekonomiczny powodów. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula przeliczeniowa w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Dlatego Sąd uznał ją za niedozwolone postanowienie umowne, o których mowa wart. 3851§ 1 k.c. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu. Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo(...)). Powodowie świadomie i swobodnie odmówili wyrażenia zgody na wyżej wskazaną klauzulę abuzywną, czego wyrazem był już pozew i co potwierdzili w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tej klauzuli. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy bez jej postanowień nie było możliwe. Klauzula przeliczeniowa decyduje o istocie umowy stron. Jej eliminacja jest niemożliwa bez zmiany jej charakteru. Usunięcie klauzuli przeliczeniowej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które bezpośrednio wynika z denominacji kredytu do waluty (por. wyrok(...)z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH.Z.., pkt 48 i 52). Wyeliminowanie, charakterystycznego dla umów kredytu denominowanego i indeksowanego do waluty obcej, ryzyka kursowego, uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 13 maja 2022 r.,(...)405/22). Wyłączenie z umowy klauzuli przeliczeniowej powodowałaby niemożność wypłaty i spłaty kredytu w złotych, co przewidywały § 4 ust. 1 umowy i § 37 ust. 1 i 2 Regulaminu. W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności. Powodowie, świadomi możliwych, negatywnych skutków nieważności umowy, sprzeciwili się jej utrzymaniu. Ich oświadczenia zostały złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to definitywną nieważność umowy. Z tych przyczyn Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku. W tej sytuacji należało rozważyć konsekwencje nieważności umowy. Regulują jeart. 405 k.c.w zw. zart. 410 § 1 i 2 k.c.Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych wart. 410 § 2 k.c.kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (condictio sine causa). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej już powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21). W okresie objętym pozwem, w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powodowie zapłacili pozwanemu 182.983,92 zł. W tym zakresie żądanie zapłaty było więc zasadne. Przeciwko roszczeniom powodów pozwany zgłosił zarzut zatrzymania i nadużycia prawa. Zgodnie zart. 496 k.c., który na mocyart. 497 k.c.ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipoteząart. 496 k.c. Nie ma potrzeby poszukiwania podstaw do stosowaniaart. 496 k.c.do umowy kredytu. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby dłużnik mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany. Podkreślenia też wymaga, że uznanie zarzutu zatrzymania za skuteczny, uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów. Bezpodstawny jest również zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powodów. Zgodnie zart. 5 k.c.nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Należy podkreślić, że zasady współżycia społecznego mają zapobiegać nadużyciu prawa na etapie jego wykonywania. Zważyć bowiem należy, że powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania, iż strona powodowa kierując roszczenia przeciwko pozwanemu nadużywa prawa podmiotowego, że postępuje w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu strona powodowa jedynie realizuje przysługujące jej uprawnienia. Nie można zarzucić stronie powodowej naruszenia zasad współżycia społecznego z tej przyczyny, że dochodzi roszczeń związanych ze stosowaniem przez bank nieuczciwych klauzul. Wręcz przeciwnie, to zachowanie pozwanego polegające na zastrzeżeniu we wzorcu umowy postanowień nieuczciwych należy zakwalifikować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami. Powodowie żądali zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie i żądanie to było uzasadnione. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myślzdania pierwszego § 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie zart. 455 k.c., w takiej sytuacji świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie przed procesem złożyli pozwanemu reklamację i wezwali go do zapłaty. Pismem z dnia 5 lipca 2022 roku pozwany odpowiedział odmownie. Odsetki więc należą się powodom od dnia 6 lipca 2023 roku, a zatem od dnia następnego po zajęciu przez pozwanego merytorycznego stanowiska w sprawie reklamacji. Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 182.983,92 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2022 roku do dnia zapłaty. Zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu. (§ 11) Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (art. 98 § 3 k.p.c.). W niniejszej sprawie powodowie reprezentowani byli przez radcę prawnego. W myślart. 99 k.p.c.stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata W niniejszym postępowaniu powodowie ponieśli następujące koszty: opłatę od pozwu 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 10.834 zł. Łącznie: 11.834 zł. Na kwotę kosztów zastępstwa procesowego składa się kwota 10.800 zł stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego należne za reprezentację w sprawie zgodnie z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 34 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictw. W związku z powyższym, Sąd w punkcie trzecim wyroku kosztami procesu obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz powodów łącznie kwotę 11.834 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Sąd nie uwzględnił wniosku strony powodowej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w dwukrotnej wysokości, nie znajdując podstaw uzasadniających przyznanie ich w rzeczonej wysokości. Zgodnie bowiem z treściąart. 98 § 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie tego pełnomocnika, określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego pełnomocnika, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Kryteria ustalania wysokości kosztów procesu należnych stronie określono wart. 109 § 2 k.p.c.z brzmienia tego przepisu wynika, że Sąd winien brać pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Możliwość przyznania przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości jest zatem zależna przede wszystkim od rodzaju i stopnia zawiłości sprawy oraz niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika. Zdaniem Sądu charakter przedmiotowej sprawy nie uzasadniał przyznania stronie powodowej kosztów zastępstwa procesowego w stawce wyższej niż minimalna. Przedmiotowa sprawa dotyczyła roszczeń związanych z umowami frankowymi. Sprawy tego typu nie są już sprawami precedensowymi. Odnosząc się zaś do oceny wkładu pracy reprezentującego stronę pełnomocnika Sąd przyjął, że czynności dokonane przez radcę prawnego w imieniu strony w toku niniejszego postępowania, nie uzasadniały przyznania wynagrodzenia w dwukrotnej stawce. Przez pojęcie „nakładu pracy” pełnomocnika rozumieć należy w szczególności ilość i obszerność złożonych w sprawie pism procesowych oraz udział w rozprawach i posiedzeniach sądu ale także pozasądową pomoc prawną udzieloną klientowi w związku ze sprawą. Analiza akt przedmiotowej sprawy dowodzi, iż nie była ona wielowątkowa czy też precedensowa. Materia rozważanej sprawy na tle innych spraw tego typu nie należy do złożonych. Czynności zawodowego pełnomocnika obejmowały sporządzenie pozwu i pism procesowych, przy czym treść merytoryczna tych pism nie wskazuje na większe niż przeciętne zaangażowanie pełnomocnika w ich przygotowanie. Działania pełnomocnika w przedmiotowej sprawie Sąd traktuje jako niezbędną, ale nie ponadprzeciętną staranność, którą powinien przejawiać każdy pełnomocnik procesowy reprezentujący swojego klienta. Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku. Jolanta Czajka – Bałon

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

150515000001006_II_K_000081_2024_Uz_2024-12-06_002

II K 81/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-08 18:00:04.0 CET

2025-01-08 10:20:07.0 CET

15051500

1006

REASON

1. Sygn. akt II K 81/24 1.2.W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie, w II Wydziale Karnym, w składzie: Przewodniczący : sędzia Dorota Scott - Sienkiel Ławnicy: Katarzyna Kowalczyk-Grygo, Ewa Krakowska Protokolant: st. sekr. sąd. Rafał Banaszewski w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w Piszu Sylwii Kowal po rozpoznaniu w dniu 04.09.2024 r., 07.10.2024r., 18.11.2024r., 28.11.2024r. sprawy M. R. ( R. ) , syna E. i K. z domu B. , ur. (...

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Urban" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Joanna Kulesza" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/051500/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000081" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>1. Sygn. akt II K 81/24</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.W Y R O K</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy w Olsztynie, w II Wydziale Karnym, w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący<xBx>:</xBx> sędzia Dorota Scott - Sienkiel</xText> <xText>Ławnicy: Katarzyna Kowalczyk-Grygo, Ewa Krakowska</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Rafał Banaszewski</xText> <xText>w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w Piszu Sylwii Kowal</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 04.09.2024 r., 07.10.2024r., 18.11.2024r., 28.11.2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. R.</xAnon> (<xAnon>R.</xAnon>) ,</xBx> syna <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon> z domu <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w okresie od 01 marca 2024 r. do 20 maja 2024 r. w mieszkaniu w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>O.</xAnon>, okręgu <xAnon> (...)</xAnon>, znęcał się psychicznie i fizycznie nad wspólnie zamieszkującą konkubiną <xAnon>A. K.</xAnon> w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, wyganiał z domu, uderzał z otwartej dłoni w twarz, a ponadto w dniu 20 maja 2024 r. około godziny 03:00, znajdując się pod działaniem alkoholu, wszczął awanturę domową, podczas której wyzywał <xAnon>A. K.</xAnon> słowami wulgarnymi i usiłował spowodować u niej obrażenia w postaci krwiaka podtwardówkowego, uszkodzenia gałki ocznej z utratą widzenia stereoskopowego (jednooczna ślepota) stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci pozbawienia jej wzroku poprzez zadawanie jej uderzeń różnymi przedmiotami z zastawy stołowej oraz pięściami po głowie, twarzy, uszach, szarpanie za włosy i ręce, kopanie po nogach i biodrach, wskutek czego doznała ona obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych i obrzęku kończyn górnych, dolnych, okolicy miednicy oraz tułowia na powierzchni tylnej, a także złamania wyrostków poprzecznych prawych kręgów Li i L2, które to obrażenia skutkują naruszeniem narządu ciała na okres przekraczający 7 dni,</xText> <xText><xBx> <xIx> tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>orzeka</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>M. R.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego tego, że w okresie od 01 marca 2024 r. do 20 maja 2024 r. w mieszkaniu w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon>/<xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>O.</xAnon>, okręgu <xAnon> (...)</xAnon>, znęcał się psychicznie i fizycznie nad wspólnie zamieszkującą konkubiną <xAnon>A. K.</xAnon> w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, wyganiał z domu, uderzał z otwartej dłoni w twarz, a ponadto w dniu 20 maja 2024 r. około godziny 03:00, znajdując się pod działaniem alkoholu, wszczął awanturę domową, podczas której wyzywał <xAnon>A. K.</xAnon> słowami wulgarnymi i usiłował spowodować u niej obrażenia w postaci krwiaka podtwardówkowego, uszkodzenia gałki ocznej z utratą widzenia stereoskopowego (jednooczna ślepota) stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa i choroby realnie zagrażającej życiu oraz poprzez zadawanie jej uderzeń pięściami po głowie, twarzy, uszach, szarpanie za włosy i ręce, kopanie po nogach i biodrach, wskutek czego doznała ona obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych i obrzęku kończyn górnych, dolnych, okolicy miednicy oraz tułowia na powierzchni tylnej, a także złamania wyrostków poprzecznych prawych kręgów Li i L2, które to obrażenia skutkują naruszeniem narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, który kwalifikuje jako przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink> i za to skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 93 a;art. 93 a § 1;art. 93 a § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 93a§1 pkt 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 93 b;art. 93 b § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 93b§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 93 c;art. 93 c pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 93c pkt 5 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 20.05.2024r. godz. 17.20 do 28.11.2024r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. T.</xAnon> kwotę 1 920,00 złotych (tysiąc dziewięćset dwadzieścia złotych 00/100), powiększoną o kwotę 441,60 złotych (czterysta czterdzieści jeden złotych 60/100) podatku VAT w stawce 23% tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 81/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207§1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="17"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon> poznał <xAnon>A. K.</xAnon> na stacjonarnej terapii odwykowej w <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> w 2019r. Po jej zakończeniu para zamieszkała w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon>/<xAnon>(...)</xAnon>tworząc bardzo hermetyczny związek, nie utrzymując bliższych kontaktów z sąsiadami, rodziną czy znajomymi. Rodzice <xAnon>A. K.</xAnon> mając do niej pretensje, że pije alkohol, nie utrzymywali z nią bliższych relacji. Podobna sytuacja miała miejsce z dwiema siostrami oskarżonego, które nadto nalegały na zakończenie związku brata z pokrzywdzoną. <xAnon>A. K.</xAnon> związała się z <xAnon>M. R.</xAnon> mając za sobą przemocowy związek z innym partnerem.</xText> <xText>Pomimo wcześniejszych prób leczenia choroby alkoholowej, oboje nadal spożywali alkohol, przy czym zamykali się wtedy w domu spędzając czas wyłącznie w swoim towarzystwie. <xAnon>M. R.</xAnon> pod wpływem alkoholu stawał się agresywny wobec partnerki. Wybuchał złością bez uprzedzenia i powodu, wyzywał ją słowami wulgarnymi, wyganiał z domu, uderzał rękami po ciele, rzucał talerzami i kubkami. Sytuacja ta trwała co najmniej od 1 marca 2024r. <xAnon>A. K.</xAnon> dwukrotnie musiała uciekać z domu i nocować w altance. Odgłosy awantur słyszeli sąsiedzi, lecz obserwując, że po każdej kłótni, wychodzili z mieszkania w zgodzie okazując sobie czułość trzymaniem za ręce, pocałunkami, nie interweniowali starając się trzymać z boku.</xText> <xText>W maju 2024r. <xAnon>A. W.</xAnon>, przebywając na podwórku, zaważył, jak <xAnon>M. R.</xAnon> uderzył pokrzywdzoną ręką w twarz. Miało to miejsce na pobliskim przystanku autobusowym. Kiedy podszedł do oskarżonego i zwrócił mu uwagę, ten nic nie powiedział a <xAnon>A. W.</xAnon> nic z tym dalej nie zrobił, gdyż <xAnon>A. K.</xAnon> stwierdziła, że nic się nie stało. W dniu 18 maja 2024r. <xAnon>G. W.</xAnon> była świadkiem tego, jak <xAnon>M. R.</xAnon> szarpał pokrzywdzoną w drzwiach mieszkania. Kobieta chciała uciec, lecz oskarżony złapał ją za ubrania i wciągnął do domu.</xText> <xText>W dniu 20 maja 2024r. w nocy <xAnon>M. R.</xAnon> spożywał alkohol. Około godz. 3.00 nagle wpadł w szał i bez powodu zaczął wyzywać <xAnon>A. K.</xAnon> słowami wulgarnymi, rzucał talerzami i innymi przedmiotami, które wpadły mu pod rękę. Następnie zaczął szarpać konkubinę za ręce, uderzać pięściami po twarzy, głowie, uszach, szarpać za włosy, kopać po nogach, plecach i biodrach. Po tym jak oskarżony przestał bić pokrzywdzoną i poszedł spać, ta skorzystała z okazji, wzięła telefon i uciekła z mieszkania. Usiadła pod altanką i siedziała tam kilka godzin. Kiedy nad ranem próbowała wejść do mieszkania, nikt jej nie otworzył a drzwi były zamknięte. Ostatecznie pomocy udzieliła jej sąsiadka <xAnon>G. W.</xAnon>, która dała jej pić i pozwoliła jej się umyć w swoim mieszkaniu. Jej syn, <xAnon>A. W.</xAnon>, widząc stan <xAnon>A. K.</xAnon> i dowiadując się od niej, że została pobita przez oskarżonego, postanowił wezwać Policję i pogotowie. Przybyli na miejsce policjanci, tj. <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>M. Ł.</xAnon> rozpytali pokrzywdzoną kto spowodował u niej obrażenia. Wymieniona potwierdziła, że to oskarżony ją pobił. Obecni na miejscu ratownicy medyczni zbadali pokrzywdzoną, ale ta odmówiła przetransportowania do szpitala twierdząc, że nie posiada ubezpieczenia. W karcie medycznych czynności ratunkowych zapisano, że badanie odbyło się w dniu 20 maja 2024r. ok. godz. 17.00. <xAnon>A. K.</xAnon> po raz kolejny przyznała, że pobił ją partner. Stwierdziła, że nie doznała utraty przytomności a alkohol spożywała dzień wcześniej. Ratownicy medyczni stwierdzili u pokrzywdzonej widoczny obrzęk twarzy, wyczuwalne krwiaki podskórne w okolicach skroniowych i potylicznych, krwiak okularowy lewego oczodołu, zasinienia na kończynach górnych oraz występujący ból urazowy zlokalizowany w okolicach głowy, kończyn górnych i plecach.</xText> <xText>Policjanci udali się do mieszkania oskarżonego, który był w nim obecny, ciągle pod wyraźnym działaniem alkoholu. <xAnon>M. R.</xAnon> doprowadzono do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">KP</xLexLink> w <xAnon>O.</xAnon> i po uprzednim badaniu lekarskim w <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> osadzono w <xAnon> (...)</xAnon> w KPP w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>W tym samym dniu została założona Niebieska Karta. Na pierwszej wizycie domowej monitorującej sytuację w rodzinie, <xAnon>A. K.</xAnon> potwierdziła fakt pobicia jej przez partnera.</xText> <xText>Dzień po zdarzeniu, w dniu 21 maja 2024r., pokrzywdzona została zawieziona do <xAnon> Przychodni (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> na badanie. Specjalista medycyny rodzinnej stwierdził u niej krwiak powieki górnej oka lewego zaciskający szparę powiekową, podbiegnięcie krwawe policzka lewego, krwiak małżowiny usznej lewej i cechy jej naderwania, krwiak za uchem lewym i prawym, drobne podbiegnięcia krwawe na klatce piersiowej na piersi lewej, na łopatce lewej, na ramieniu i przedramieniu prawym, podbiegnięcia krwawe okolicy lędźwiowej lewej, na przedramieniu lewym i powierzchni grzbietowej ręki zlewające się w jeden obszar, na nogach liczne różnoczasowe zasinienia i strupy.</xText> <xText>Następnie pokrzywdzona została skierowana na Szpitalny Oddział Ratunkowy SPZOZ w <xAnon>P.</xAnon>. Tam przeszła badanie TK, które ujawniło złamanie kręgów odcinka lędźwiowego kręgosłupa (złamanie wyrostków poprzecznych prawych kręgów L1 i L2).</xText> <xText>Obrażenia w postaci złamania wyrostków poprzecznych kręgów lędźwiowych oraz krwiak podskórny okolicy ciemieniowej skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na czas przekraczający dni 7. Biorąc pod uwagę zakres i lokalizację uszkodzeń ciała pokrzywdzona została narażona na skutek w postaci krwiaka podtwardówkowego oraz uszkodzenia gałki ocznej z utratą widzenia stereoskopowego (jednooczna ślepota).</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2-3</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja medyczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>6, 61-67</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół zatrzymania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>7-8</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>10-11</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja fotograficzna z oględzin osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>12</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>14-15, 222v-223</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia sądowo- lekarska pisemna i ustna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>72-75, 271v-272</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wywiad środowiskowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>57-58</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>82</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>U. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>87-88, 224v-225</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>D. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>272-272v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>H. W.</xAnon> (odpis)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>104, 283v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>G. W.</xAnon> (odpis)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>106, 223v-224</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>108, 226</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>K. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>112, 226-226v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>Z. T.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>284</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>I. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>284-284v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon> w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem. Rozpoznano u niego zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu oraz napady padaczki alkoholowej w wywiadzie. Czyn, którego się dopuścił pozostaje w związku z występującym u niego uzależnieniem od alkoholu. Aby zapobiec ponownemu popełnienia przez niego czynu zabronionego, w tym podobnego rodzaju zachodzi konieczność orzeczenia wobec niego środka zabezpieczającego w terapii uzależnień</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia sądowo- psychiatryczno-psychologiczna pisemna i ustna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>120-123, 226v-227v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="18"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania pokrzywdzonej z dnia 20 maja 2024r. jako złożone spontanicznie, bezpośrednio po zdarzeniu, korelujące z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny, nie budzą żadnych zastrzeżeń w odróżnieniu od jej późniejszych depozycji, co szczegółowo omówiono pod poz. 2.2 uzasadnienia. Nie ma żadnych dowodów na to, że pokrzywdzona składając zeznania o godz. 17.28 znajdowała się jeszcze pod wpływem alkoholu, gdyż jak sama twierdziła alkohol spożywała dzień wcześniej. Zresztą jej wypowiedź jest logiczna, nie nasuwająca żadnych zastrzeżeń.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja medyczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół zatrzymania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja fotograficzna z oględzin osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania świadka korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonej <xAnon>A. K.</xAnon>. Potwierdzają częste awantury, jakie wywoływał oskarżony, podczas których wyzywał pokrzywdzoną sławami wulgarnymi, wyganiał ją z domu oraz co najmniej jednokrotnie uderzył ją w twarz. Wprawdzie świadek przywołał także słowa wulgarne, jakich miała używać w trakcie kłótni pokrzywdzona, jednak miały one charakter obronny. Jednocześnie co najmniej dwukrotnie, on sam, jak i jego kolega widząc agresywne zachowanie oskarżonego wobec partnerki, poczuli się w obowiązku wzięcia jej w obronę, co ewidentnie świadczyło o rozkładzie sił na niekorzyść pokrzywdzonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia sądowo- lekarska pisemna i ustna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>opinia biegłej jest spójna, oparta na właściwie ustalonym stanie faktycznym, przekonywująca jako logiczna całość, wskazująca i wyjaśniająca przesłanki, które doprowadziły do przedstawionych konkluzji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wywiad środowiskowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu, sporządzony przez kuratora sądowego w oparciu głównie o wywiad zebrany od pokrzywdzonej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania pracownika socjalnego, do którego docierały sygnały ze środowiska o nadużywaniu alkoholu przez oskarżonego i jego partnerkę oraz o słyszanych wyzwiskach, korelują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny. Potwierdzają także, że pokrzywdzona jeszcze kilka dni po zdarzeniu z dnia 20 maja 2024r. utrzymywała, że pobił ją oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>U. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania siostry oskarżonego potwierdzają, że jego rodzina nie miała żadnych informacji na temat tego, co działo się w jego związku z pokrzywdzoną. Ani oskarżony ani <xAnon>A. K.</xAnon> nie zwierzali się świadkowi ze swoich spraw osobistych, natomiast ich problem alkoholowy był znany w rodzinie od lat. Jednocześnie zeznania świadka potwierdzają, że pokrzywdzona zdając relację o przebiegu zdarzenia z dnia 20 maja 2024r. najpierw jednej siostrze oskarżonego- <xAnon>B. Ż.</xAnon>, później drugiej siostrze- <xAnon>U. N.</xAnon> potwierdziła, że pobił ją oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>D. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania świadka - dzielnicowego- korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonej <xAnon>A. K.</xAnon>. Świadek odtworzył przebieg interwencji w dniu 20 maja 2024r. opisując obrażenia pokrzywdzonej. Stwierdził, że problem alkoholowy oskarżonego i jego partnerki był powszechnie znany, lecz nie dotarły do niego wcześniej żadne sygnały o przemocy w rodzinie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>G. W.</xAnon> (odpis)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania świadka korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonej <xAnon>A. K.</xAnon>. Potwierdzają częste kłótnie pomiędzy oskarżonym i jego partnerką, stanowią dowód stosowania przez oskarżonego przemocy wobec pokrzywdzonej poprzez jej szarpanie na klatce schodowej oraz zachowanie skutkujące zasłyszanymi przez świadka słowami pokrzywdzonej: &quot;zostaw mnie, nie bij mnie&quot;. Jednocześnie zeznania świadka stanowią dowód, że pomiędzy awanturami, oskarżony z pokrzywdzoną funkcjonowali zgodnie, okazywali sobie uczucia trzymaniem za rękę podczas wychodzenia z domu. To tłumaczy dlaczego sąsiedzi, nawet będąc świadkami awantur, nie wtrącali się w ich życie, nie wzywali Policji, oceniając, że pokrzywdzonej widocznie nie dzieje się krzywda.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania świadka- interweniującego policjanta- korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonej <xAnon>A. K.</xAnon>, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>K. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania świadka- interweniującego policjanta- korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonej <xAnon>A. K.</xAnon>, korespondują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia sądowo- psychiatryczno-psychologiczna pisemna i ustna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>opinia biegłych jest spójna, oparta na właściwie ustalonym stanie faktycznym, przekonywująca jako logiczna całość, wskazująca i wyjaśniająca przesłanki, które doprowadziły do przedstawionych konkluzji</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>H. W.</xAnon> (odpis)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania sąsiadki oskarżonego potwierdzające, że oskarżony nie utrzymywał z sąsiadami bliższych relacji, że choć sąsiedzi słyszeli hałasy dobiegające z jego mieszkania trzymali się na uboczu wiedząc, że wraz z partnerką mają problem alkoholowy, ale zawsze po nieporozumieniach godzili się i okazywali sobie uczucia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>Z. T.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania sąsiadki oskarżonego potwierdzające, że oskarżony nie utrzymywał z sąsiadami bliższych relacji, że choć sąsiedzi słyszeli hałasy dobiegające z jego mieszkania trzymali się na uboczu wiedząc, że wraz z partnerką mają problem alkoholowy, ale zawsze po nieporozumieniach godzili się i okazywali sobie uczucia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>I. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania sąsiadki oskarżonego potwierdzające, że oskarżony nie utrzymywał z sąsiadami bliższych relacji, że choć sąsiedzi słyszeli hałasy dobiegające z jego mieszkania trzymali się na uboczu wiedząc, że wraz z partnerką mają problem alkoholowy, ale zawsze po nieporozumieniach godzili się i okazywali sobie uczucia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego (k. 40-41, 46, 106v) jako sprzeczne z materiałem dowodowym, w oparciu o który dokonano ustaleń faktycznych nie są wiarygodne. Jego twierdzenia, że <xAnon>A. K.</xAnon> wielokrotnie doznawała obrażeń ciała na skutek ataków padaczkowych, podczas których przewracała się, rozbijała głowę, robiła sobie siniaki, pozostaje w sprzeczności z tymi zeznaniami pokrzywdzonej, które zostały złożone w warunkach zapewniających ich wiarygodność, a zatem spontanicznych, szczerych, nie obarczonych jeszcze późniejszą jej postawą, by za wszelką cenę bronić partnera. Z tego samego powodu niewiarygodne były twierdzenia oskarżonego, że obrażenia, jakich pokrzywdzona doznała w dniu 20 maja 2024r. powstały na skutek upadku w wyniku ataku padaczkowego i transportowania (ciągnięcia) jej za ręce z łazienki, przez kuchnię do pokoju, by położyć ją do łóżka a słowa wulgarne jakie wtedy wypowiadał nie były kierowane do niej lecz były przekleństwem poprzedzającym próbę ocucenia jej. Należy zresztą zwrócić uwagę na niekategoryczne zapewnienia oskarżonego o tym, że raczej nie uderzał jej pięściami po głowie i twarzy, raczej jej nie kopał, że nie pamięta, by ją wyzywał, chyba że był wtedy bardzo pijany. Co więcej, liczebność, umiejscowienie obrażeń na prawie wszystkich powierzchniach ciała pokrzywdzonej, w tym na szczycie głowy, wyklucza możliwość ich powstania na skutek upadku, co stwierdziła biegła z zakresu medycyny sądowej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania <xAnon>A. K.</xAnon> złożone w dniu 21 czerwca 2024r. (k. 85-86) i później na rozprawie (k. 207-208) nie są wiarygodne, gdyż pozostają sprzeczne z jej pierwszą relacją, złożoną bezpośrednio po zdarzeniu, a zatem najbardziej spontaniczną i nie zakłóconą zniekształconą oceną sytuacji, jaka pojawiła sią z czasem. Należy na wstępie zaznaczyć, że <xAnon>A. K.</xAnon> nie miała żadnej motywacji, by fałszywie oskarżać swojego partnera w dniu 20 maja 2024r. kiedy zdawała relację o przebiegu zdarzenia najpierw sąsiadowi, później interweniującym policjantom, ratownikom medycznym, następnie przesłuchującej ją policjantce, wreszcie badającym ją lekarzom i pracownikowi MOPS-u. Wręcz przeciwnie, zawsze cierpliwie znosiła zachowanie partnera godzące w jej dobra osobiste, nikomu się nie skarżąc, czekając na jego wytrzeźwienie, które niosło za sobą zawsze poprawę relacji. Oskarżony bowiem zachowując trzeźwość potrafił być dla niej czuły, opiekuńczy, okazywał jej uczucia. Ta świadomość motywowała <xAnon>A. K.</xAnon> do tego, by przebaczać oskarżonemu jego zachowanie polegające na stosowaniu przemocy fizycznej i psychicznej, gdyż do dnia 20 maja 2024r. jej natężenie było umiarkowane. Pokrzywdzona już wcześniej była w przemocowym związku, zatem mogła przyjmować taki związek za normę. Sytuacja zmieniła się w dniu 20 maja 2024r. kiedy to nastąpiła eskalacja przemocy oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Jej skala przeraziła nawet ją samą, choć nie na tyle, by podjąć samodzielnie jakieś działania, choćby wezwać karetkę czy Policję. Niemniej po wezwaniu odpowiednich służb przez sąsiada, będąc przestraszona i cierpiąc fizycznie, po raz pierwszy otworzyła się wobec osób trzecich opisując szczerze zachowanie partnera. Relację swoją powtarzała kilkukrotnie wobec różnych osób, będąc w niej konsekwentną. Dopiero wraz z upływem czasu kiedy dolegliwości bólowe ustąpiły i w pamięci zatarły się negatywne przeżycia, <xAnon>A. K.</xAnon> wróciła do wyrobionej przez lata postawy, by chronić partnera, wycofała się z podejmowania działania na rzecz ochrony siebie. Można przyjąć u niej istnienie nieuświadomionego mechanizmu wykluczającego racjonalne zachowanie. Będąc przez lata ofiarą przemocy, uodporniła się na ból fizyczny i psychiczny, odczuwa większy lęk, że będzie musiała poradzić sobie sama, niż przed kontynuacją związku z oskarżonym. Należy pamiętać, że nie ma wsparcia w rodzinie, uzależnienie spowodowało, że utraciła pracę w IPN w <xAnon>W.</xAnon>, gdzie przez 19 lat pracowała, ostatnio na stanowisku starszego kustosza. Niewątpliwe <xAnon>A. K.</xAnon> wymagała opieki i takową oskarżony jej zapewniał, co skutkowało całkowitym podporządkowaniem się jej parterowi. Zresztą przemoc odbywała się w cyklach. Wybuchy przemocy u oskarżonego, mające miejsce pod wypływem alkoholu, z reguły były przerywane okresami kiedy <xAnon>M. R.</xAnon> okazywał partnerce czułość, miłość, opiekował się nią. W tej fazie pokrzywdzonej łatwo było uwierzyć, że się zmienił, i że wszystko już będzie dobrze, zapomnieć o tym co zaszło. To było powodem, dla którego pokrzywdzona wraz z kolejnymi zeznaniami, składała depozycje coraz korzystniejsze dla oskarżonego. Niemniej należy zwrócić uwagę na to, że jeszcze składając zeznania w dniu 21 czerwca 2024r. nie wspomniała słowem o swoim upadku na skutek ataku padaczkowego. Jedynie osłabiła wymowę swoich pieszych zeznań podkreślając, że zdarzenie z dnia 20 maja 2024r. było incydentem, wcześniej mógł ją tylko szarpnąć za ramię, by się uspokoiła. Wersja z upadkiem w łazience pojawiła się dopiero na rozprawie, po wysłuchaniu wyjaśnień oskarżonego. Na rozprawie wskazała, że oskarżony mógł ją czasami szarpnąć pod wypływem alkoholu, wyzwać, ale nie w sposób upadlający, mógł rzucać naczyniami ale nie w nią tylko w podłogę czy ścianę. Nie uważała jednak, by takie zachowanie stanowiło znęcanie się nad nią. Jeśli chodzi o zdarzenie z dnia 20 maja 2024r. stwierdziła, że szarpali się obydwoje, a oskarżony mógł ją pchnąć i szarpnąć za ucho, ale jej nie bił i nie kopał. Zatem choć intencją pokrzywdzonej było zbagatelizowanie, umniejszenie znaczenia zachowań oskarżonego, użyte przez nią sformułowania ewidentnie wskazywały na przemoc fizyczną i psychiczną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Przestępstwo znęcania się z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207§1 k.k.</xLexLink> oznacza systematycznie powtarzające się zachowania złożone z jedno- lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra, np. nietykalność ciała, godność osobistą. Całość tego postępowania określonego zbiorowo, którego poszczególne fragmenty mogą (aczkolwiek oceniane pojedynczo nie muszą) wypełniać znamiona różnych typów czynów zabronionych stanowi jakościowo odmienny, odrębny typ przestępstwa. Przestępstwo znęcania się jest przestępstwem formalnym. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków. W przypadku znęcania się, które pociąga za sobą skutki w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w grę wchodzi kwalifikacja kumulatywna z odpowiednim przepisem określającym przestępstwo skutkowe (<xLexLink xArt="art. 156;art. 157" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156–157 k.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Mając na uwadze ustalony stan faktyczny, należy stwierdzić, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa znęcania się. Wielokrotnie, na przestrzeni co najmniej 3 miesięcy, wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, wyganiał ją z domu, uderzał z otwartej dłoni w twarz, a w dniu 20 maja 2024r. pobił ją tak silnie, że spowodował u niej obrażenia skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, przy czym obejmował swoim zamiarem możliwość spowodowania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Za przypisaniem oskarżonemu usiłowania dokonania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa (jednooczna ślepota) i choroby realnie zagrażającej życiu (krwiak podtwardówkowy), z zamiarem ewentualnym, przemawiają zarówno okoliczności przedmiotowe jak i podmiotowe tego czynu. Oskarżony był niepohamowany w swojej agresji, zadawał pokrzywdzonej uderzenia po całym ciele, kopał, bił ją pięściami, w tym po głowie, ze świadomością możliwości powstania daleko sięgającej krzywdy. Tylko przypadek spowodował, że obrażenia ciała ograniczyły się do tych naruszających czynność narządu ciała na okres powyżej 7 dni.</xText> <xText>Popełniając przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 k.k.</xLexLink>, sprawca musi obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość, że swoim zachowaniem spowoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, i do osiągnięcia takiego skutku dążyć lub się nań godzić (wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2016 r., II AKa 157/16, LEX nr 2252794; podobnie SA w Katowicach z 27.06.2018 r., II AKa 213/18, LEX nr 2533634). Jest to <xBx>zamiar ogólny</xBx> spowodowania uszczerbku na zdrowiu (por. Budyn-Kulik, <xIx>Umyślność</xIx>, s. 66–71; Konarska-Wrzosek [w:] Konarska-Wrzosek, s. 798). Sprawca nie musi chcieć spowodować konkretnego skutku wymienionego przez ustawodawcę w treści <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 k.k.</xLexLink> czy godzić się na jego spowodowanie ani zakładać z góry czasu trwania skutku.</xText> <xText>Jeżeli sprawca działający z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu celu tego nie osiąga powodując jednak &quot;na drodze&quot; przestępstwa średni uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink>, ponosi odpowiedzialność za czyn podlegający kumulatywnej kwalifikacji prawnej na podstawie <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§ 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> W związku z tym, że oskarżony spowodował u pokrzywdzonej średni uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 k.k.</xLexLink>, okoliczność ta znalazła odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej czynu mu przypisanego.</xText> <xText>Sąd jedynie przez niedopatrzenie nie zawarł w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207§ 1 k.k.</xLexLink>, co jest skutkiem oczywistej omyłki pisarskiej. Nadto skorygował kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu - w stosunku do czynu mu zarzucanego- poprzez zastąpienie <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 1 k.k.</xLexLink> przepisem <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 156§1 pkt 2 k.k.</xLexLink>, gdyż jednooczna ślepota czy też krwiak podtwardówkowy zaliczają się odpowiednio do innego ciężkiego kalectwa i choroby realnie zagrażającej życiu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Przy wymiarze kary oskarżonemu Sąd wziął pod uwagę jego uprzednią niekaralność oraz okoliczność, że pokrzywdzona pojednała się z nim, nie rości do niego żadnych pretensji, w tym finansowych. Uwzględniono skutki na zdrowiu <xAnon>A. K.</xAnon>, względnie krótki okres popełnienia przestępstwa znęcania się. Przytoczone okoliczności uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności, co stanowi dolną granicę ustawowego zagrożenia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Mając na uwadze wnioski płynące z opinii sądowo- psychiatryczno- psychologicznej, że czyn, którego oskarżony się dopuścił pozostaje w związku z występującym u niego uzależnieniem od alkoholu i aby zapobiec ponownemu popełnienia przez niego czynu zabronionego, w tym podobnego rodzaju zachodzi konieczność orzeczenia wobec niego środka zabezpieczającego w terapii uzależnień, Sąd zawarł takie rozstrzygnięcie w wyroku opierając je na przepisach <xLexLink xArt="art. 93 a;art. 93 a § 1;art. 93 a § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 93a§1 pkt 3 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 93 b;art. 93 b § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 93b§1 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 93 c;art. 93 c pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 93c pkt 5 k.k.</xLexLink> Podjęcie leczenia występującego u oskarżonego uzależnienia od alkoholu powinno wspomóc oskarżonego w przestrzeganiu przez niego porządku prawnego w przyszłości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>zgodnie z <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20.05.2024r. godz. 17.20 do 28.11.2024r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>W oparciu o § 4 ust. 3, §17 ust. 2 pkt 5, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. T.</xAnon> wynagrodzenie za obronę z urzędu w wysokości 1 920,00 zł powiększone o kwotę 441,60 zł podatku VAT w stawce 23%.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>mając na uwadze stan majątkowy oskarżonego (brak majątku i dochodów) zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, (<xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink>)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

sędzia Dorota Scott-Sienkiel

Iwona Urban

st. sekr. sąd. Rafał Banaszewski

Joanna Kulesza

1. Sygn. akt II K 81/24 1.2.W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie, w II Wydziale Karnym, w składzie: Przewodniczący:sędzia Dorota Scott - Sienkiel Ławnicy: Katarzyna Kowalczyk-Grygo, Ewa Krakowska Protokolant: st. sekr. sąd. Rafał Banaszewski w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w Piszu Sylwii Kowal po rozpoznaniu w dniu 04.09.2024 r., 07.10.2024r., 18.11.2024r., 28.11.2024r. sprawyM. R.(R.) ,synaE.iK.z domuB.,ur. (...)wO., oskarżonego o to, że: w okresie od 01 marca 2024 r. do 20 maja 2024 r. w mieszkaniu w miejscowości(...)(...)gm.O., okręgu(...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad wspólnie zamieszkującą konkubinąA. K.w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, wyganiał z domu, uderzał z otwartej dłoni w twarz, a ponadto w dniu 20 maja 2024 r. około godziny 03:00, znajdując się pod działaniem alkoholu, wszczął awanturę domową, podczas której wyzywałA. K.słowami wulgarnymi i usiłował spowodować u niej obrażenia w postaci krwiaka podtwardówkowego, uszkodzenia gałki ocznej z utratą widzenia stereoskopowego (jednooczna ślepota) stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci pozbawienia jej wzroku poprzez zadawanie jej uderzeń różnymi przedmiotami z zastawy stołowej oraz pięściami po głowie, twarzy, uszach, szarpanie za włosy i ręce, kopanie po nogach i biodrach, wskutek czego doznała ona obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych i obrzęku kończyn górnych, dolnych, okolicy miednicy oraz tułowia na powierzchni tylnej, a także złamania wyrostków poprzecznych prawych kręgów Li i L2, które to obrażenia skutkują naruszeniem narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, tj. o czyn zart. 207 § 1 k.k.w zb. zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 156 § 1 pkt 1 k.k.w zb. zart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. orzeka I oskarżonegoM. R.uznaje za winnego tego, że w okresie od 01 marca 2024 r. do 20 maja 2024 r. w mieszkaniu w miejscowości(...)/(...)gm.O., okręgu(...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad wspólnie zamieszkującą konkubinąA. K.w ten sposób, że wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, wyganiał z domu, uderzał z otwartej dłoni w twarz, a ponadto w dniu 20 maja 2024 r. około godziny 03:00, znajdując się pod działaniem alkoholu, wszczął awanturę domową, podczas której wyzywałA. K.słowami wulgarnymi i usiłował spowodować u niej obrażenia w postaci krwiaka podtwardówkowego, uszkodzenia gałki ocznej z utratą widzenia stereoskopowego (jednooczna ślepota) stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa i choroby realnie zagrażającej życiu oraz poprzez zadawanie jej uderzeń pięściami po głowie, twarzy, uszach, szarpanie za włosy i ręce, kopanie po nogach i biodrach, wskutek czego doznała ona obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych i obrzęku kończyn górnych, dolnych, okolicy miednicy oraz tułowia na powierzchni tylnej, a także złamania wyrostków poprzecznych prawych kręgów Li i L2, które to obrażenia skutkują naruszeniem narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, który kwalifikuje jako przestępstwo określone wart. 13§1 k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 k.k.w zb. zart. 157§1 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k.i za to skazuje go, zaś na podstawieart. 14§1 k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 k.k.w zw. zart. 11§3 k.k.wymierza mu karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności; II na podstawieart. 93a§1 pkt 3 k.k.w zw. zart. 93b§1 k.k.w zw. zart. 93c pkt 5 k.k.orzeka wobec oskarżonego środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień, III na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 20.05.2024r. godz. 17.20 do 28.11.2024r. IV zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. T.kwotę 1 920,00 złotych (tysiąc dziewięćset dwadzieścia złotych 00/100), powiększoną o kwotę 441,60 złotych (czterysta czterdzieści jeden złotych 60/100) podatku VAT w stawce 23% tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, V na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 81/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. R. art. 207§1 kkw zb. zart. 13§1 k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 k.k.w zb. zart. 157§1 k.k.w zw. zart. 11§2 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty M. R.poznałA. K.na stacjonarnej terapii odwykowej w(...)wG.w 2019r. Po jej zakończeniu para zamieszkała w miejscowości(...)/(...)tworząc bardzo hermetyczny związek, nie utrzymując bliższych kontaktów z sąsiadami, rodziną czy znajomymi. RodziceA. K.mając do niej pretensje, że pije alkohol, nie utrzymywali z nią bliższych relacji. Podobna sytuacja miała miejsce z dwiema siostrami oskarżonego, które nadto nalegały na zakończenie związku brata z pokrzywdzoną.A. K.związała się zM. R.mając za sobą przemocowy związek z innym partnerem. Pomimo wcześniejszych prób leczenia choroby alkoholowej, oboje nadal spożywali alkohol, przy czym zamykali się wtedy w domu spędzając czas wyłącznie w swoim towarzystwie.M. R.pod wpływem alkoholu stawał się agresywny wobec partnerki. Wybuchał złością bez uprzedzenia i powodu, wyzywał ją słowami wulgarnymi, wyganiał z domu, uderzał rękami po ciele, rzucał talerzami i kubkami. Sytuacja ta trwała co najmniej od 1 marca 2024r.A. K.dwukrotnie musiała uciekać z domu i nocować w altance. Odgłosy awantur słyszeli sąsiedzi, lecz obserwując, że po każdej kłótni, wychodzili z mieszkania w zgodzie okazując sobie czułość trzymaniem za ręce, pocałunkami, nie interweniowali starając się trzymać z boku. W maju 2024r.A. W., przebywając na podwórku, zaważył, jakM. R.uderzył pokrzywdzoną ręką w twarz. Miało to miejsce na pobliskim przystanku autobusowym. Kiedy podszedł do oskarżonego i zwrócił mu uwagę, ten nic nie powiedział aA. W.nic z tym dalej nie zrobił, gdyżA. K.stwierdziła, że nic się nie stało. W dniu 18 maja 2024r.G. W.była świadkiem tego, jakM. R.szarpał pokrzywdzoną w drzwiach mieszkania. Kobieta chciała uciec, lecz oskarżony złapał ją za ubrania i wciągnął do domu. W dniu 20 maja 2024r. w nocyM. R.spożywał alkohol. Około godz. 3.00 nagle wpadł w szał i bez powodu zaczął wyzywaćA. K.słowami wulgarnymi, rzucał talerzami i innymi przedmiotami, które wpadły mu pod rękę. Następnie zaczął szarpać konkubinę za ręce, uderzać pięściami po twarzy, głowie, uszach, szarpać za włosy, kopać po nogach, plecach i biodrach. Po tym jak oskarżony przestał bić pokrzywdzoną i poszedł spać, ta skorzystała z okazji, wzięła telefon i uciekła z mieszkania. Usiadła pod altanką i siedziała tam kilka godzin. Kiedy nad ranem próbowała wejść do mieszkania, nikt jej nie otworzył a drzwi były zamknięte. Ostatecznie pomocy udzieliła jej sąsiadkaG. W., która dała jej pić i pozwoliła jej się umyć w swoim mieszkaniu. Jej syn,A. W., widząc stanA. K.i dowiadując się od niej, że została pobita przez oskarżonego, postanowił wezwać Policję i pogotowie. Przybyli na miejsce policjanci, tj.K. D.iM. Ł.rozpytali pokrzywdzoną kto spowodował u niej obrażenia. Wymieniona potwierdziła, że to oskarżony ją pobił. Obecni na miejscu ratownicy medyczni zbadali pokrzywdzoną, ale ta odmówiła przetransportowania do szpitala twierdząc, że nie posiada ubezpieczenia. W karcie medycznych czynności ratunkowych zapisano, że badanie odbyło się w dniu 20 maja 2024r. ok. godz. 17.00.A. K.po raz kolejny przyznała, że pobił ją partner. Stwierdziła, że nie doznała utraty przytomności a alkohol spożywała dzień wcześniej. Ratownicy medyczni stwierdzili u pokrzywdzonej widoczny obrzęk twarzy, wyczuwalne krwiaki podskórne w okolicach skroniowych i potylicznych, krwiak okularowy lewego oczodołu, zasinienia na kończynach górnych oraz występujący ból urazowy zlokalizowany w okolicach głowy, kończyn górnych i plecach. Policjanci udali się do mieszkania oskarżonego, który był w nim obecny, ciągle pod wyraźnym działaniem alkoholu.M. R.doprowadzono doKPwO.i po uprzednim badaniu lekarskim w(...)wP.osadzono w(...)w KPP wP.. W tym samym dniu została założona Niebieska Karta. Na pierwszej wizycie domowej monitorującej sytuację w rodzinie,A. K.potwierdziła fakt pobicia jej przez partnera. Dzień po zdarzeniu, w dniu 21 maja 2024r., pokrzywdzona została zawieziona doPrzychodni (...)wO.na badanie. Specjalista medycyny rodzinnej stwierdził u niej krwiak powieki górnej oka lewego zaciskający szparę powiekową, podbiegnięcie krwawe policzka lewego, krwiak małżowiny usznej lewej i cechy jej naderwania, krwiak za uchem lewym i prawym, drobne podbiegnięcia krwawe na klatce piersiowej na piersi lewej, na łopatce lewej, na ramieniu i przedramieniu prawym, podbiegnięcia krwawe okolicy lędźwiowej lewej, na przedramieniu lewym i powierzchni grzbietowej ręki zlewające się w jeden obszar, na nogach liczne różnoczasowe zasinienia i strupy. Następnie pokrzywdzona została skierowana na Szpitalny Oddział Ratunkowy SPZOZ wP.. Tam przeszła badanie TK, które ujawniło złamanie kręgów odcinka lędźwiowego kręgosłupa (złamanie wyrostków poprzecznych prawych kręgów L1 i L2). Obrażenia w postaci złamania wyrostków poprzecznych kręgów lędźwiowych oraz krwiak podskórny okolicy ciemieniowej skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na czas przekraczający dni 7. Biorąc pod uwagę zakres i lokalizację uszkodzeń ciała pokrzywdzona została narażona na skutek w postaci krwiaka podtwardówkowego oraz uszkodzenia gałki ocznej z utratą widzenia stereoskopowego (jednooczna ślepota). zeznaniaA. K. 2-3 dokumentacja medyczna 6, 61-67 protokół zatrzymania osoby 7-8 protokół oględzin osoby 10-11 dokumentacja fotograficzna z oględzin osoby 12 zeznaniaA. W. 14-15, 222v-223 opinia sądowo- lekarska pisemna i ustna 72-75, 271v-272 wywiad środowiskowy 57-58 zeznaniaA. F. 82 zeznaniaU. N. 87-88, 224v-225 zeznaniaD. P. 272-272v zeznaniaH. W.(odpis) 104, 283v zeznaniaG. W.(odpis) 106, 223v-224 zeznaniaM. Ł. 108, 226 zeznaniaK. D. 112, 226-226v zeznaniaZ. T. 284 zeznaniaI. A. 284-284v M. R.w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem. Rozpoznano u niego zespół uzależnienia spowodowany używaniem alkoholu oraz napady padaczki alkoholowej w wywiadzie. Czyn, którego się dopuścił pozostaje w związku z występującym u niego uzależnieniem od alkoholu. Aby zapobiec ponownemu popełnienia przez niego czynu zabronionego, w tym podobnego rodzaju zachodzi konieczność orzeczenia wobec niego środka zabezpieczającego w terapii uzależnień opinia sądowo- psychiatryczno-psychologiczna pisemna i ustna 120-123, 226v-227v 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 zeznaniaA. K. zeznania pokrzywdzonej z dnia 20 maja 2024r. jako złożone spontanicznie, bezpośrednio po zdarzeniu, korelujące z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny, nie budzą żadnych zastrzeżeń w odróżnieniu od jej późniejszych depozycji, co szczegółowo omówiono pod poz. 2.2 uzasadnienia. Nie ma żadnych dowodów na to, że pokrzywdzona składając zeznania o godz. 17.28 znajdowała się jeszcze pod wpływem alkoholu, gdyż jak sama twierdziła alkohol spożywała dzień wcześniej. Zresztą jej wypowiedź jest logiczna, nie nasuwająca żadnych zastrzeżeń. dokumentacja medyczna nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu protokół zatrzymania osoby nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu protokół oględzin osoby nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu dokumentacja fotograficzna z oględzin osoby nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu zeznaniaA. W. zeznania świadka korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonejA. K.. Potwierdzają częste awantury, jakie wywoływał oskarżony, podczas których wyzywał pokrzywdzoną sławami wulgarnymi, wyganiał ją z domu oraz co najmniej jednokrotnie uderzył ją w twarz. Wprawdzie świadek przywołał także słowa wulgarne, jakich miała używać w trakcie kłótni pokrzywdzona, jednak miały one charakter obronny. Jednocześnie co najmniej dwukrotnie, on sam, jak i jego kolega widząc agresywne zachowanie oskarżonego wobec partnerki, poczuli się w obowiązku wzięcia jej w obronę, co ewidentnie świadczyło o rozkładzie sił na niekorzyść pokrzywdzonej. opinia sądowo- lekarska pisemna i ustna opinia biegłej jest spójna, oparta na właściwie ustalonym stanie faktycznym, przekonywująca jako logiczna całość, wskazująca i wyjaśniająca przesłanki, które doprowadziły do przedstawionych konkluzji. wywiad środowiskowy nie budzący wątpliwości dowód z dokumentu, sporządzony przez kuratora sądowego w oparciu głównie o wywiad zebrany od pokrzywdzonej zeznaniaA. F. zeznania pracownika socjalnego, do którego docierały sygnały ze środowiska o nadużywaniu alkoholu przez oskarżonego i jego partnerkę oraz o słyszanych wyzwiskach, korelują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny. Potwierdzają także, że pokrzywdzona jeszcze kilka dni po zdarzeniu z dnia 20 maja 2024r. utrzymywała, że pobił ją oskarżony. zeznaniaU. N. zeznania siostry oskarżonego potwierdzają, że jego rodzina nie miała żadnych informacji na temat tego, co działo się w jego związku z pokrzywdzoną. Ani oskarżony aniA. K.nie zwierzali się świadkowi ze swoich spraw osobistych, natomiast ich problem alkoholowy był znany w rodzinie od lat. Jednocześnie zeznania świadka potwierdzają, że pokrzywdzona zdając relację o przebiegu zdarzenia z dnia 20 maja 2024r. najpierw jednej siostrze oskarżonego-B. Ż., później drugiej siostrze-U. N.potwierdziła, że pobił ją oskarżony. zeznaniaD. P. zeznania świadka - dzielnicowego- korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonejA. K.. Świadek odtworzył przebieg interwencji w dniu 20 maja 2024r. opisując obrażenia pokrzywdzonej. Stwierdził, że problem alkoholowy oskarżonego i jego partnerki był powszechnie znany, lecz nie dotarły do niego wcześniej żadne sygnały o przemocy w rodzinie. zeznaniaG. W.(odpis) zeznania świadka korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonejA. K.. Potwierdzają częste kłótnie pomiędzy oskarżonym i jego partnerką, stanowią dowód stosowania przez oskarżonego przemocy wobec pokrzywdzonej poprzez jej szarpanie na klatce schodowej oraz zachowanie skutkujące zasłyszanymi przez świadka słowami pokrzywdzonej: "zostaw mnie, nie bij mnie". Jednocześnie zeznania świadka stanowią dowód, że pomiędzy awanturami, oskarżony z pokrzywdzoną funkcjonowali zgodnie, okazywali sobie uczucia trzymaniem za rękę podczas wychodzenia z domu. To tłumaczy dlaczego sąsiedzi, nawet będąc świadkami awantur, nie wtrącali się w ich życie, nie wzywali Policji, oceniając, że pokrzywdzonej widocznie nie dzieje się krzywda. zeznaniaM. Ł. zeznania świadka- interweniującego policjanta- korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonejA. K., korespondują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny zeznaniaK. D. zeznania świadka- interweniującego policjanta- korelują z pierwszymi zeznaniami pokrzywdzonejA. K., korespondują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny opinia sądowo- psychiatryczno-psychologiczna pisemna i ustna opinia biegłych jest spójna, oparta na właściwie ustalonym stanie faktycznym, przekonywująca jako logiczna całość, wskazująca i wyjaśniająca przesłanki, które doprowadziły do przedstawionych konkluzji zeznaniaH. W.(odpis) zeznania sąsiadki oskarżonego potwierdzające, że oskarżony nie utrzymywał z sąsiadami bliższych relacji, że choć sąsiedzi słyszeli hałasy dobiegające z jego mieszkania trzymali się na uboczu wiedząc, że wraz z partnerką mają problem alkoholowy, ale zawsze po nieporozumieniach godzili się i okazywali sobie uczucia zeznaniaZ. T. zeznania sąsiadki oskarżonego potwierdzające, że oskarżony nie utrzymywał z sąsiadami bliższych relacji, że choć sąsiedzi słyszeli hałasy dobiegające z jego mieszkania trzymali się na uboczu wiedząc, że wraz z partnerką mają problem alkoholowy, ale zawsze po nieporozumieniach godzili się i okazywali sobie uczucia zeznaniaI. A. zeznania sąsiadki oskarżonego potwierdzające, że oskarżony nie utrzymywał z sąsiadami bliższych relacji, że choć sąsiedzi słyszeli hałasy dobiegające z jego mieszkania trzymali się na uboczu wiedząc, że wraz z partnerką mają problem alkoholowy, ale zawsze po nieporozumieniach godzili się i okazywali sobie uczucia 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 wyjaśnienia oskarżonego wyjaśnienia oskarżonego (k. 40-41, 46, 106v) jako sprzeczne z materiałem dowodowym, w oparciu o który dokonano ustaleń faktycznych nie są wiarygodne. Jego twierdzenia, żeA. K.wielokrotnie doznawała obrażeń ciała na skutek ataków padaczkowych, podczas których przewracała się, rozbijała głowę, robiła sobie siniaki, pozostaje w sprzeczności z tymi zeznaniami pokrzywdzonej, które zostały złożone w warunkach zapewniających ich wiarygodność, a zatem spontanicznych, szczerych, nie obarczonych jeszcze późniejszą jej postawą, by za wszelką cenę bronić partnera. Z tego samego powodu niewiarygodne były twierdzenia oskarżonego, że obrażenia, jakich pokrzywdzona doznała w dniu 20 maja 2024r. powstały na skutek upadku w wyniku ataku padaczkowego i transportowania (ciągnięcia) jej za ręce z łazienki, przez kuchnię do pokoju, by położyć ją do łóżka a słowa wulgarne jakie wtedy wypowiadał nie były kierowane do niej lecz były przekleństwem poprzedzającym próbę ocucenia jej. Należy zresztą zwrócić uwagę na niekategoryczne zapewnienia oskarżonego o tym, że raczej nie uderzał jej pięściami po głowie i twarzy, raczej jej nie kopał, że nie pamięta, by ją wyzywał, chyba że był wtedy bardzo pijany. Co więcej, liczebność, umiejscowienie obrażeń na prawie wszystkich powierzchniach ciała pokrzywdzonej, w tym na szczycie głowy, wyklucza możliwość ich powstania na skutek upadku, co stwierdziła biegła z zakresu medycyny sądowej. zeznaniaA. K. zeznaniaA. K.złożone w dniu 21 czerwca 2024r. (k. 85-86) i później na rozprawie (k. 207-208) nie są wiarygodne, gdyż pozostają sprzeczne z jej pierwszą relacją, złożoną bezpośrednio po zdarzeniu, a zatem najbardziej spontaniczną i nie zakłóconą zniekształconą oceną sytuacji, jaka pojawiła sią z czasem. Należy na wstępie zaznaczyć, żeA. K.nie miała żadnej motywacji, by fałszywie oskarżać swojego partnera w dniu 20 maja 2024r. kiedy zdawała relację o przebiegu zdarzenia najpierw sąsiadowi, później interweniującym policjantom, ratownikom medycznym, następnie przesłuchującej ją policjantce, wreszcie badającym ją lekarzom i pracownikowi MOPS-u. Wręcz przeciwnie, zawsze cierpliwie znosiła zachowanie partnera godzące w jej dobra osobiste, nikomu się nie skarżąc, czekając na jego wytrzeźwienie, które niosło za sobą zawsze poprawę relacji. Oskarżony bowiem zachowując trzeźwość potrafił być dla niej czuły, opiekuńczy, okazywał jej uczucia. Ta świadomość motywowałaA. K.do tego, by przebaczać oskarżonemu jego zachowanie polegające na stosowaniu przemocy fizycznej i psychicznej, gdyż do dnia 20 maja 2024r. jej natężenie było umiarkowane. Pokrzywdzona już wcześniej była w przemocowym związku, zatem mogła przyjmować taki związek za normę. Sytuacja zmieniła się w dniu 20 maja 2024r. kiedy to nastąpiła eskalacja przemocy oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Jej skala przeraziła nawet ją samą, choć nie na tyle, by podjąć samodzielnie jakieś działania, choćby wezwać karetkę czy Policję. Niemniej po wezwaniu odpowiednich służb przez sąsiada, będąc przestraszona i cierpiąc fizycznie, po raz pierwszy otworzyła się wobec osób trzecich opisując szczerze zachowanie partnera. Relację swoją powtarzała kilkukrotnie wobec różnych osób, będąc w niej konsekwentną. Dopiero wraz z upływem czasu kiedy dolegliwości bólowe ustąpiły i w pamięci zatarły się negatywne przeżycia,A. K.wróciła do wyrobionej przez lata postawy, by chronić partnera, wycofała się z podejmowania działania na rzecz ochrony siebie. Można przyjąć u niej istnienie nieuświadomionego mechanizmu wykluczającego racjonalne zachowanie. Będąc przez lata ofiarą przemocy, uodporniła się na ból fizyczny i psychiczny, odczuwa większy lęk, że będzie musiała poradzić sobie sama, niż przed kontynuacją związku z oskarżonym. Należy pamiętać, że nie ma wsparcia w rodzinie, uzależnienie spowodowało, że utraciła pracę w IPN wW., gdzie przez 19 lat pracowała, ostatnio na stanowisku starszego kustosza. NiewątpliweA. K.wymagała opieki i takową oskarżony jej zapewniał, co skutkowało całkowitym podporządkowaniem się jej parterowi. Zresztą przemoc odbywała się w cyklach. Wybuchy przemocy u oskarżonego, mające miejsce pod wypływem alkoholu, z reguły były przerywane okresami kiedyM. R.okazywał partnerce czułość, miłość, opiekował się nią. W tej fazie pokrzywdzonej łatwo było uwierzyć, że się zmienił, i że wszystko już będzie dobrze, zapomnieć o tym co zaszło. To było powodem, dla którego pokrzywdzona wraz z kolejnymi zeznaniami, składała depozycje coraz korzystniejsze dla oskarżonego. Niemniej należy zwrócić uwagę na to, że jeszcze składając zeznania w dniu 21 czerwca 2024r. nie wspomniała słowem o swoim upadku na skutek ataku padaczkowego. Jedynie osłabiła wymowę swoich pieszych zeznań podkreślając, że zdarzenie z dnia 20 maja 2024r. było incydentem, wcześniej mógł ją tylko szarpnąć za ramię, by się uspokoiła. Wersja z upadkiem w łazience pojawiła się dopiero na rozprawie, po wysłuchaniu wyjaśnień oskarżonego. Na rozprawie wskazała, że oskarżony mógł ją czasami szarpnąć pod wypływem alkoholu, wyzwać, ale nie w sposób upadlający, mógł rzucać naczyniami ale nie w nią tylko w podłogę czy ścianę. Nie uważała jednak, by takie zachowanie stanowiło znęcanie się nad nią. Jeśli chodzi o zdarzenie z dnia 20 maja 2024r. stwierdziła, że szarpali się obydwoje, a oskarżony mógł ją pchnąć i szarpnąć za ucho, ale jej nie bił i nie kopał. Zatem choć intencją pokrzywdzonej było zbagatelizowanie, umniejszenie znaczenia zachowań oskarżonego, użyte przez nią sformułowania ewidentnie wskazywały na przemoc fizyczną i psychiczną. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I M. R. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Przestępstwo znęcania się zart. 207§1 k.k.oznacza systematycznie powtarzające się zachowania złożone z jedno- lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra, np. nietykalność ciała, godność osobistą. Całość tego postępowania określonego zbiorowo, którego poszczególne fragmenty mogą (aczkolwiek oceniane pojedynczo nie muszą) wypełniać znamiona różnych typów czynów zabronionych stanowi jakościowo odmienny, odrębny typ przestępstwa. Przestępstwo znęcania się jest przestępstwem formalnym. Dla jego bytu nie jest wymagane spowodowanie jakichkolwiek skutków. W przypadku znęcania się, które pociąga za sobą skutki w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w grę wchodzi kwalifikacja kumulatywna z odpowiednim przepisem określającym przestępstwo skutkowe (art. 156–157 k.k.). Mając na uwadze ustalony stan faktyczny, należy stwierdzić, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa znęcania się. Wielokrotnie, na przestrzeni co najmniej 3 miesięcy, wyzywał pokrzywdzoną słowami wulgarnymi, wyganiał ją z domu, uderzał z otwartej dłoni w twarz, a w dniu 20 maja 2024r. pobił ją tak silnie, że spowodował u niej obrażenia skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, przy czym obejmował swoim zamiarem możliwość spowodowania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Za przypisaniem oskarżonemu usiłowania dokonania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa (jednooczna ślepota) i choroby realnie zagrażającej życiu (krwiak podtwardówkowy), z zamiarem ewentualnym, przemawiają zarówno okoliczności przedmiotowe jak i podmiotowe tego czynu. Oskarżony był niepohamowany w swojej agresji, zadawał pokrzywdzonej uderzenia po całym ciele, kopał, bił ją pięściami, w tym po głowie, ze świadomością możliwości powstania daleko sięgającej krzywdy. Tylko przypadek spowodował, że obrażenia ciała ograniczyły się do tych naruszających czynność narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Popełniając przestępstwo zart. 156 § 1 k.k., sprawca musi obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość, że swoim zachowaniem spowoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, i do osiągnięcia takiego skutku dążyć lub się nań godzić (wyrok SA w Białymstoku z 28.11.2016 r., II AKa 157/16, LEX nr 2252794; podobnie SA w Katowicach z 27.06.2018 r., II AKa 213/18, LEX nr 2533634). Jest tozamiar ogólnyspowodowania uszczerbku na zdrowiu (por. Budyn-Kulik,Umyślność, s. 66–71; Konarska-Wrzosek [w:] Konarska-Wrzosek, s. 798). Sprawca nie musi chcieć spowodować konkretnego skutku wymienionego przez ustawodawcę w treściart. 156 § 1 k.k.czy godzić się na jego spowodowanie ani zakładać z góry czasu trwania skutku. Jeżeli sprawca działający z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu celu tego nie osiąga powodując jednak "na drodze" przestępstwa średni uszczerbek na zdrowiu w rozumieniuart. 157 § 1 k.k., ponosi odpowiedzialność za czyn podlegający kumulatywnej kwalifikacji prawnej na podstawieart. 13§1 k.k.w zw. zart. 156 § 1 pkt 2 k.k.iart. 157§ 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.W związku z tym, że oskarżony spowodował u pokrzywdzonej średni uszczerbek na zdrowiu w rozumieniuart. 157§1 k.k., okoliczność ta znalazła odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej czynu mu przypisanego. Sąd jedynie przez niedopatrzenie nie zawarł w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemuart. 207§ 1 k.k., co jest skutkiem oczywistej omyłki pisarskiej. Nadto skorygował kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu - w stosunku do czynu mu zarzucanego- poprzez zastąpienieart. 156§1 pkt 1 k.k.przepisemart 156§1 pkt 2 k.k., gdyż jednooczna ślepota czy też krwiak podtwardówkowy zaliczają się odpowiednio do innego ciężkiego kalectwa i choroby realnie zagrażającej życiu. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. R. I I Przy wymiarze kary oskarżonemu Sąd wziął pod uwagę jego uprzednią niekaralność oraz okoliczność, że pokrzywdzona pojednała się z nim, nie rości do niego żadnych pretensji, w tym finansowych. Uwzględniono skutki na zdrowiuA. K., względnie krótki okres popełnienia przestępstwa znęcania się. Przytoczone okoliczności uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności, co stanowi dolną granicę ustawowego zagrożenia. M. R. II I Mając na uwadze wnioski płynące z opinii sądowo- psychiatryczno- psychologicznej, że czyn, którego oskarżony się dopuścił pozostaje w związku z występującym u niego uzależnieniem od alkoholu i aby zapobiec ponownemu popełnienia przez niego czynu zabronionego, w tym podobnego rodzaju zachodzi konieczność orzeczenia wobec niego środka zabezpieczającego w terapii uzależnień, Sąd zawarł takie rozstrzygnięcie w wyroku opierając je na przepisachart. 93a§1 pkt 3 k.k.,art. 93b§1 k.k.,art. 93c pkt 5 k.k.Podjęcie leczenia występującego u oskarżonego uzależnienia od alkoholu powinno wspomóc oskarżonego w przestrzeganiu przez niego porządku prawnego w przyszłości. 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. R. III zgodnie zart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20.05.2024r. godz. 17.20 do 28.11.2024r. M. R. IV W oparciu o § 4 ust. 3, §17 ust. 2 pkt 5, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. T.wynagrodzenie za obronę z urzędu w wysokości 1 920,00 zł powiększone o kwotę 441,60 zł podatku VAT w stawce 23%. 1.inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności V mając na uwadze stan majątkowy oskarżonego (brak majątku i dochodów) zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, (art. 624 § 1 k.p.k.) 1.Podpis

15/051500/0001006/K

Sąd Okręgowy w Olsztynie

II Wydział Karny

152515000001506_III_K_000079_2024_Uz_2024-11-28_001

III K 79/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:05.0 CET

2025-01-17 09:25:19.0 CET

15251500

1506

SENTENCE

Sygn. akt III K 79/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Sztandar Protokolant: Mirosława Krzaczyńska- Motyl, Magdalena Mordal, w obecności Prokuratora Izabeli Jach po rozpoznaniu w dniach 31 października 2024 r., 28 listopada 2024 r. sprawy: A. W. syna S. i E. z domu D. , urodzonego (...) w P. oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 12 marca 2021 r. do dnia 29 lipca 202

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Sochacka" xPublisher="sochacka.i" xEditorFullName="Iwona Sochacka" xEditor="sochacka.i" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/251500/0001506/K" xYear="2024" xVolNmbr="000079" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III K 79/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xIx> Dnia 28 listopada 2024 r.</xIx></xText> <xText><xIx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Karny w składzie:</xIx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Sztandar</xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: Mirosława Krzaczyńska- Motyl, Magdalena Mordal, </xBx></xText> <xText><xIx>w obecności Prokuratora Izabeli Jach</xIx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniach 31 października 2024 r., 28 listopada 2024 r. </xBx></xText> <xText><xIx>sprawy:</xIx></xText> <xText><xBx><xAnon>A. W.</xAnon> </xBx>syna <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> z domu <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w okresie od dnia 12 marca 2021 r. do dnia 29 lipca 2021 r. w m. <xAnon>M.</xAnon>, gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w krótkich odstępach czasu przy wykorzystaniu tej samej sposobności oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając w imieniu <xAnon> firmy (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>M.</xAnon> 149 gm. <xAnon>R.</xAnon>, której właścicielem była <xAnon>Z. B.</xAnon> dokonał przywłaszczenia mienia w postaci paszy dla kur niosek o łącznej wartości 490 834,43 zł na szkodę <xAnon> firmy (...) spółka z o.o.</xAnon>, w ten sposób, że w/w okresie pobrał od w/w spółki towar nie uiszczając za niego należnej zapłaty,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 2 kk</xLexLink></xText> <xText><xBx> orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>A. W.</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że określenie „przy wykorzystaniu tej samej sposobności”, zastępuje określeniem „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru” oraz przyjmuje, że czyn ten wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b kk</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 kk</xLexLink> zobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzecz <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>ulica (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) I.</xAnon> kwoty 490.834 (czterysta dziewięćdziesiąt tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote i 43 (czterdzieści trzy) grosze tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI,</xText> <xText xALIGNx="center">TYM WYROKU NAKAZOWEGO (UK 1)</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="45"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="58"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="90"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="25"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="41"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="16"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="75"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="106"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>III K 79/24</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1. USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>A. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>czyn wyczerpujący dyspozycję <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Ferma <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> była zarejestrowana na osobę <xAnon>Z. B.</xAnon>. Faktycznie prowadzeniem tej firmy zajmował się jej zięć <xAnon>A. W.</xAnon>. Wydzierżawił od <xAnon>R. P.</xAnon> działkę wraz z budynkami w <xAnon>M.</xAnon>, gdzie znajdowała się hodowla kur niosek. <xAnon>Z. B.</xAnon> nie była obecna podczas zawierania umowy dzierżawy. <xAnon>R. P.</xAnon> rozmawiał tylko z <xAnon>A. W.</xAnon>, który przywiózł mu umowę podpisaną przez <xAnon>Z. B.</xAnon>. <xAnon>R. P.</xAnon> dokonywał wszystkich ustaleń odnośnie warunków dzierżawy tylko z <xAnon>A. W.</xAnon>.</xText> <xText>W lipcu 2019r. firma nawiązała współpracę z <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> w zakresie dostarczania przez <xAnon> spółkę (...)</xAnon> mieszanek pełnoporcjowych dla kur. Początkowo współpraca układała się prawidłowo. <xAnon>A. W.</xAnon> dokonywał zamówień towaru telefonicznie lub mailowo. Towar był dostarczany do fermy, przy czym każdorazowo odbierał go <xAnon>A. W.</xAnon>. po czym w ustalonych terminach następowały płatności za dostarczony towar na rachunki bankowe spółki. Reprezentujący <xAnon> spółkę (...)</xAnon> spotykał się z oskarżonym osobiście w celu omówienia między innymi receptur pasz, doboru właściwych mieszanek do wieku kur. <xAnon>A. W.</xAnon> opowiadał o swoich planach związanych z rozwojem fermy. Oprócz produkcji jajek prowadził także odchów kur niosek w miejscowości <xAnon>C.</xAnon>. Czasami zdarzały się opóźnienia w realizacji płatności. <xAnon>A. U.</xAnon> rozmawiał na ten temat z <xAnon>A. W.</xAnon> i on prosił o dostarczanie pasz mimo braku zapłaty, ponieważ miał problemy finansowe związane z otrzymaniem należności za sprzedane jajka. <xAnon>A. U.</xAnon> zgodził się, wobec czego kilka faktur zostało opłaconych po terminie. Raz zdarzyło się, że <xAnon>A. W.</xAnon> oddał spółce dostarczoną paszę i w ten sposób uregulował zaległą płatność.</xText> <xText>W okresie od 12 marca 2021r. do 29 lipca 2021r. <xAnon> spółka (...)</xAnon> wystawiła 25 faktur za dostarczoną paszę na łączną kwotę 490.834,43 zł., za które nie otrzymała zapłaty. Wszystkie te faktury były wystawione z terminem płatności 90 dni od dnia dostarczenia towaru. Wcześniejsze płatności były regulowane na konto pokrzywdzonej spółki przez fermę z rachunku bankowego o nr <xAnon> (...)</xAnon> prowadzonego w <xAnon> (...)</xAnon> Bank <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>. Ostatnia wpłata miała miejsce w dniu 12 lipca 2021r. <xAnon>A. W.</xAnon> miał pełnomocnictwo do korzystania z tego rachunku udzielone mu przez właściciela <xAnon>Z. B.</xAnon>. W zarzucanym okresie oskarżony osobiście dokonywał wypłat gotówkowych pieniędzy z tego konta tytułem wypłat własnych oraz wypłat przy użyciu karty debetowej.</xText> <xText><xAnon>A. U.</xAnon> próbował kontaktować się z oskarżonym celem wyjaśnienia powodów braku zapłaty za dostarczony towar. Oskarżony jednak nie odbierał telefonu i nie odpisywał na sms-y i maile.</xText> <xText>W lipcu 2021r. <xAnon>A. W.</xAnon> przestał również opłacać czynsz za wydzierżawioną działkę wraz z budynkami w <xAnon>M.</xAnon>, na której znajdowała się ferma, wobec czego we wrześniu 2021r. umowa dzierżawy przestała obowiązywać. W sierpniu 2021r. oskarżony zaproponował <xAnon>Ł. K.</xAnon> wydzierżawienie tej nieruchomości oraz nadzorowanie hodowli kur należących do <xAnon>Ł. K.</xAnon>. Powiedział, że zamierza sprzedać swoje kury i zakończyć działalność. <xAnon>Ł. K.</xAnon> zgodził się i w dniu 1 października 2021r. wydzierżawił tę nieruchomość od <xAnon>R. P.</xAnon>. Nie było tam już kur należących do oskarżonego. Obowiązki kierownika hodowli kur powierzył <xAnon>A. W.</xAnon>. W listopadzie 2021r. wstawił tam około 10.000 sztuk kur.</xText> <xText><xAnon>Ł. K.</xAnon> kupował paszę dla swoich kur w innej firmie, tj. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>R. G.</xAnon> z <xAnon>K.</xAnon>, przy czym pierwszego zakupu dokonał w dniu 16 listopada 2021r. <xAnon>A. W.</xAnon> dokonywał odbioru dostaw paszy z tej firmy. Udostępnił <xAnon>Ł. K.</xAnon> swoje silosy na paszę. Pomiędzy <xAnon>Ł. K.</xAnon> a oskarżonym zaczęło dochodzić jednak do nieporozumień na tle finansowym związanym z hodowlą kur, wobec czego <xAnon>Ł. K.</xAnon> w 2022 roku zaprzestał prowadzenia działalności w <xAnon>M.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>Z. B.</xAnon> zmarła w dniu 16 marca 2023 roku.</xText> <xText> <xAnon>A. W.</xAnon> był w przeszłości karany. Wyrokiem Sądu Rejonowego w <xAnon>P.</xAnon> z 6 listopada 2017r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> został skazany za czyn z <xLexLink xArt="art. 300;art. 300 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 300§2 kk</xLexLink> na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat. Wykonanie kary pozbawienia wolności zostało zarządzone w dniu 5 maja 2021r., postanowieniem z 18 czerwca 2021r. udzielono oskarżonemu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego i oskarżony zakończył jej odbywanie w tym systemie w dniu 16 stycznia 2022r<xBx> . </xBx> </xText> <xText>Postanowieniem Prokuratury Rejonowej w <xAnon>P.</xAnon> z 22 czerwca 2023r., sygn. <xAnon>(...)</xAnon>Ds.<xAnon> (...)</xAnon>.2022 umorzono śledztwo przeciwko <xAnon>A. W.</xAnon> podejrzanemu o czyny z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 kk</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§2 kk</xLexLink> wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego czynu. Postanowienie to zostało uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego w <xAnon>P.</xAnon> z 30 stycznia 2024r., sygn. akt<xAnon>(...)</xAnon> i sprawa została przekazana Prokuraturze celem kontynuowania postępowania.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> wydruk z KRS k.5-8</xText> <xText xALIGNx="left"> faktury VAT i dokumenty WZ k.9-55</xText> <xText xALIGNx="left"> informacja k.56</xText> <xText xALIGNx="left"> zeznania <xAnon>A. U.</xAnon> k.61-64, 290, 569-570</xText> <xText xALIGNx="left"> zeznania <xAnon>R. P.</xAnon> k.186-187, 276</xText> <xText xALIGNx="left"> umowy dzierżawy k.279-285</xText> <xText xALIGNx="left"> potwierdzenia wpłat k.361-380</xText> <xText xALIGNx="left"> dokumentacja bankowa k.439-443</xText> <xText xALIGNx="left"> zeznania <xAnon>Ł. K.</xAnon> k.228-229, 357-358</xText> <xText xALIGNx="left"> odpis aktu zgonu k.254</xText> <xText xALIGNx="left"> karta karna k.239</xText> <xText xALIGNx="left"> odpis wyroku k.247</xText> <xText xALIGNx="left"> informacja k.249</xText> <xText xALIGNx="left"> postanowienia k.265-267, 350-352</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2. OCENA DOWODÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd analizując dowody zebrane w sprawie uznał za udowodnione sprawstwo i winę <xAnon>A. W.</xAnon> w zakresie zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>Niewątpliwym jest, że to oskarżony faktycznie prowadził <xAnon>F.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>, choć formalnie firma była zarejestrowana na osobę jego teściowej <xAnon>Z. B.</xAnon>.</xText> <xText>Reprezentujący pokrzywdzoną <xAnon> spółkę (...)</xAnon> zeznał, że wszelkich zamówień pasz i odbioru towaru dokonywał <xAnon>A. W.</xAnon>. Z nim też dokonywał wszelkich uzgodnień dotyczących wzajemnej współpracy i warunków płatności za zakupioną paszę dla kur. <xAnon>A. W.</xAnon> przedstawiał się jako pełnomocnik właściciela fermy. Osoba <xAnon>Z. B.</xAnon> w ogóle nie była mu znana.</xText> <xText><xAnon>R. P.</xAnon>, od którego dzierżawiona była nieruchomość w <xAnon>M.</xAnon>, także zeznał, że wszystkich formalności związanych z umowami dzierżawy dokonywał <xAnon>A. W.</xAnon>. Oskarżony przyjeżdżał do <xAnon>M.</xAnon> i zajmował się tam hodowlą kur. <xAnon>R. P.</xAnon> zeznał, że jego teściową widział raz jak przyjechała zobaczyć tę nieruchomość. Do pracy na fermie nie przyjeżdżała ani teściowa ani żona oskarżonego. Gdy były zawierane umowy dzierżawy, to oskarżony przywoził dokument umowy podpisany przez <xAnon>Z. B.</xAnon>. Ona osobiście nie uczestniczyła w zawieraniu tych umów.</xText> <xText><xAnon>Ł. K.</xAnon>, który prowadził hodowlę kur w tym samym miejscu, po zakończeniu działalności przez <xAnon>F.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>, także zeznał, że rozmawiał wyłącznie z <xAnon>A. W.</xAnon>. Nie znał ani <xAnon>Z. B.</xAnon> ani żony oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon>. W sierpniu 2021r. <xAnon>A. W.</xAnon> powiedział mu, że mógłby wydzierżawić nieruchomość od rodziny <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>, a on zająłby się hodowlą kur. Powiedział, że zamierza sprzedać swoje kury i zakończyć prowadzenie hodowli. <xAnon>Ł. K.</xAnon> zgodził się. W dniu 1 października 2021r. wydzierżawił przedmiotową nieruchomość, a następnie na początku listopada 2021r. wstawił do kurników swoje kury. Zeznał, że nie było już tam kur oskarżonego, albowiem, jak mu powiedział, sprzedał je. <xAnon>A. W.</xAnon> objął nieformalnie funkcję kierownika tej hodowli i ją nadzorował. <xAnon>Ł. K.</xAnon> kupował paszę dla swoich kur, ale z innego źródła, nie od <xAnon> spółki (...)</xAnon>. Niestety, po krótkim czasie zakończył współpracę z oskarżonym, ponieważ uznał, że go oszukiwał.</xText> <xText>Także pracujący na fermie <xAnon>J. M.</xAnon> zeznał, że w firmie został zatrudniony przez <xAnon>A. W.</xAnon>, to on wydawał mu polecenia i on wypłacał mu wynagrodzenie. Jego uważał za szefa, a o <xAnon>Z. B.</xAnon> nigdy nawet nie słyszał.</xText> <xText>Mając na uwadze zeznania wyżej wskazanych świadków, nie budzi wątpliwości fakt, że to oskarżony, a nie jego teściowa, zajmował się faktycznie prowadzeniem hodowli kur w <xAnon>M.</xAnon>. Na uwagę zasługuje również fakt, że <xAnon>A. W.</xAnon> był upoważniony do korzystania z rachunku bankowego o nr <xAnon> (...)</xAnon> prowadzonego w <xAnon> (...)</xAnon> Bank <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>. Upoważnienia tego udzieliła mu teściowa <xAnon>Z. B.</xAnon>. Nadto do tego konta zostały wydane mu dwie karty debetowe.</xText> <xText>Analiza historii operacji dokonywanych na tym koncie w okresie od marca 2021r. do września 2021r. jednoznacznie wskazuje, że oskarżony korzystał z tego konta. Dokonywał wypłat gotówkowych osobiście tytułem wypłat własnych, przy czym były to bardzo wysokie sumy. Dla przykładu można wskazać następujące wypłaty:</xText> <xText>- w dniu 12 maja 2021 – 60.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 18 maja 2021r. – 30.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 26 maja 2021r. – 35.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 31 maja 2021r. – 70.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 4 czerwca 2021r. – 70,000zł.,</xText> <xText>- w dniu 11 czerwca 2021r. – 40.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 23 czerwca 2021r. – 50.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 9 lipca 2021r. – 40.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 14 lipca 2021r. – 43.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 22 lipca 2021r. – 60.000zł.</xText> <xText>- w dniu 4 sierpnia 2021r. – 60.000zł.</xText> <xText>Dokonywał także wypłat z tego konta przy pomocy wydanej mu karty debetowej:</xText> <xText>- w dniu 29 czerwca 2021r. – dwie wypłaty po 4.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 30 czerwca 2021r. – wypłaty w kwotach 7.000zł. i 4.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 3 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 3.000zł. i 3.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 17 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 4.000zł., 4.000zł. i 3.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 24 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 4.000zł., 500zł., 4.000zł., 4.000zł., 2.000zł., 3.800zł.,</xText> <xText>- w dniu 28 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 4.000zł., 4.000zł., 2.000zł., 4.000zł., 4.000zł., 2.000zł.,</xText> <xText>- w dniu 4 sierpnia 2021r. – wypłaty w kwotach 400zł., 4.000zł., 4.000zł., 4.000zł., 3.600zł.,</xText> <xText>- w dniu 7 sierpnia 2021r. – wypłaty w kwotach 2.000zł., 4.000zł., 4.000zł.</xText> <xText>Z tego konta dokonywane były również płatności za towar zakupiony od <xAnon> spółki (...)</xAnon>.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, że nie miał żadnego upoważnienia do rachunku bankowego <xAnon>Z. B.</xAnon> i w ogóle nie zajmował się żadnymi płatnościami i kwestiami finansowymi związanymi z prowadzoną hodowlą kur, a za wszelkie płatności była odpowiedzialna <xAnon>Z. B.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony wyjaśnił, że jedynie pomagał teściowej w prowadzeniu firmy, ale nie był formalnie zatrudniony. Nadzorował pracę w firmie, pilnował terminów badań, przyjmował dostarczaną przez <xAnon> spółkę (...)</xAnon> paszę dla kur. Pomiędzy nim a teściową dochodziło do nieporozumień, ponieważ nie chciała go formalnie zatrudnić. W marcu 2022r. znalazł sobie inną pracę i przestał pracować na tej fermie. Teściowa też zrezygnowała z tej działalności i fermę miał od niej kupić <xAnon>Ł. K.</xAnon>, ale nie wie czy do tego doszło.</xText> <xText>Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za nieprawdziwe i stanowiące wyraz przyjętej linii obrony. Oskarżony wyraźnie próbuje zrzucić odpowiedzialność na nieżyjącą już teściową <xAnon>Z. B.</xAnon>, która w rzeczywistości nie zajmowała się hodowlą kur. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z materiałem dowodowym, omówionym wyżej i nie budzącym wątpliwości. Należy podkreślić, że przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli żadnego powodu aby obciążać swoimi zeznaniami osobę oskarżonego. Ich zeznania Sąd uznał za wiarygodne i nie budzące wątpliwości.</xText> <xText>Na uwagę zasługuje także fakt, że oskarżony na etapie postępowania sądowego odmówił udzielania odpowiedzi na pytania Sądu i Prokuratora, a jego żona <xAnon>M. W.</xAnon> skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania zeznań.</xText> <xText>Zebrane dowody wskazują, że oskarżony dopuścił się przywłaszczenia paszy na szkodę <xAnon> spółki (...)</xAnon>. Niewątpliwym jest, że pasza dla kur została mu dostarczona przez pokrzywdzoną spółkę i zostały wystawione na nią faktury z wydłużonym terminem płatności.</xText> <xText>Oskarżony ani nie uregulował należności ani nie oddał dostarczonej paszy. We wcześniejszym czasie zdarzyła się sytuacja, że nie uiścił części należności wobec czego zwrócił spółce dostarczoną paszę i w ten sposób uregulował zaległość.</xText> <xText>Nadto unikał kontaktu z <xAnon>A. U.</xAnon> – reprezentującym pokrzywdzoną spółkę. Nie odbierał od niego telefonów i nie odpowiadał na wiadomości. Jednocześnie w tym samym okresie dokonywał wypłat wysokich kwot pieniężnych z konta, które przeznaczał na nieustalone cele, a w efekcie kury znajdujące się na fermie zostały przez niego sprzedane. Niewątpliwym także jest, że działania te były podejmowane przez oskarżonego samodzielnie, choć w toku postępowania próbował obarczyć odpowiedzialnością swoją nieżyjącą już teściową.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>sk3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna</xText> <xText xALIGNx="left">skazania</xText> <xText xALIGNx="left">zgodna z zarzutem</xText> <xText xALIGNx="left"> 3.2. Podstawa prawna skazania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> 1</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xAnon>A. W.</xAnon> swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink>. Istota przywłaszczenia z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284§1 kk</xLexLink> polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego. Okoliczność tworzącą typ kwalifikowany przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia (<xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284§2 kk</xLexLink>), stanowi powierzenie sprawcy rzeczy przez jej właściciela lub osobę działającą w imieniu właściciela, przy czym dochodzi tu do nadużycia zaufania, jakim obdarzył sprawcę właściciel rzeczy, ponieważ sprawca rozporządza tą rzeczą jak swoją własną wbrew woli właściciela.</xText> <xText>Stan faktyczny sprawy wyraźnie wskazuje, że <xAnon>A. W.</xAnon> działając w imieniu <xAnon> firmy (...)</xAnon> dokonał przywłaszczenia mienia w postaci paszy dla kur niosek, ponieważ w okresie od 12 marca 2021r. do 29 lipca 2021r. pobrał od wyżej wymienionej spółki paszę i nie uiścił za nią należnej zapłaty, czym działał na szkodę wyżej wymienionej spółki. Nie zwrócił również pobranej paszy pokrzywdzonej spółce, choć wcześniej zdarzyło się, że uregulował zaległą należność zwracając dostarczoną paszę, a więc taki sposób rozliczenia się z pokrzywdzoną spółką był również możliwy. Działanie oskarżonego było umyślne, z zamiarem bezpośrednim, a jego celem było osiągnięcie korzyści majątkowej.</xText> <xText>Czyn oskarżonego wyczerpał również dyspozycję <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink>, ponieważ wartość szkody wyniosła 490.834,43 zł., co stanowi mienie znacznej wartości. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115§5 kk</xLexLink> mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł. Oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego ( <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink>), ponieważ dokonywanie zamówień paszy i jej odbieranie następowało w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE<xBRx></xBRx>I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>A. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> 1 - 2</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Wymierzając karę Sąd uwzględnił na niekorzyść oskarżonego fakt uprzedniej karalności, działanie czynem ciągłym i bardzo wysoką wartość szkody. Oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa był osobą skazaną na karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 300;art. 300 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 300§2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Obecnie obowiązująca regulacja z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 kk</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b kk</xLexLink>) nakazuje wymierzenie kary powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia, przy czym czyn z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.</xText> <xText>W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności wymierzona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. w wymiarze 1 roku i 1 miesiąca jest współmierna do stopnia winy, wagi czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości.</xText> <xText>Na marginesie należy nadmienić, że zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jest możliwe tylko w przypadku orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym 1 roku, przy czym oskarżony nie może być osobą skazaną w czasie popełnienia przestępstwa na karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo. W niniejszej sprawie oba te warunki nie zostały spełnione.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 kk</xLexLink> Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej <xAnon> spółki (...)</xAnon> kwoty 490.834,43 zł.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku<xBRx></xBRx>odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego<xBRx></xBRx>czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7. KOSZTY PROCESU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> 3.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> - Dz.U. z 2023r. poz. 123 oraz zgodnie z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> zwrot wydatków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>8. PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Katarzyna Sztandar

Iwona Sochacka

Mirosława Krzaczyńska- Motyl, Magdalena Mordal

Iwona Sochacka

Sygn. akt III K 79/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Sztandar Protokolant: Mirosława Krzaczyńska- Motyl, Magdalena Mordal, w obecności Prokuratora Izabeli Jach po rozpoznaniu w dniach 31 października 2024 r., 28 listopada 2024 r. sprawy: A. W.synaS.iE.z domuD.,urodzonego (...)wP. oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 12 marca 2021 r. do dnia 29 lipca 2021 r. w m.M., gm.R., pow.(...), woj.(...), działając w krótkich odstępach czasu przy wykorzystaniu tej samej sposobności oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając w imieniufirmy (...)z siedzibą wM.149 gm.R., której właścicielem byłaZ. B.dokonał przywłaszczenia mienia w postaci paszy dla kur niosek o łącznej wartości 490 834,43 zł na szkodęfirmy (...) spółka z o.o., w ten sposób, że w/w okresie pobrał od w/w spółki towar nie uiszczając za niego należnej zapłaty, tj. o czyn zart. 284 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kkw zw. zart. 12 § 2 kk orzeka: 1 oskarżonegoA. W.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że określenie „przy wykorzystaniu tej samej sposobności”, zastępuje określeniem „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru” oraz przyjmuje, że czyn ten wyczerpał dyspozycjęart. 284 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kkw zw. zart. 12 § 1 kki za to na podstawieart. 294§1 kkw zw. zart. 57b kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności, 2 na podstawieart. 46§1 kkzobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzecz(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.,ulica (...),(...)-(...) I.kwoty 490.834 (czterysta dziewięćdziesiąt tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote i 43 (czterdzieści trzy) grosze tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków. WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI, TYM WYROKU NAKAZOWEGO (UK 1) UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 79/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) A. W. czyn wyczerpujący dyspozycjęart. 284§1 kkw zw. zart. 294§1 kkw zw. zart. 12§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Ferma(...)M.wR.,M.(...)była zarejestrowana na osobęZ. B.. Faktycznie prowadzeniem tej firmy zajmował się jej zięćA. W.. Wydzierżawił odR. P.działkę wraz z budynkami wM., gdzie znajdowała się hodowla kur niosek.Z. B.nie była obecna podczas zawierania umowy dzierżawy.R. P.rozmawiał tylko zA. W., który przywiózł mu umowę podpisaną przezZ. B..R. P.dokonywał wszystkich ustaleń odnośnie warunków dzierżawy tylko zA. W.. W lipcu 2019r. firma nawiązała współpracę z(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.,ul. (...)w zakresie dostarczania przezspółkę (...)mieszanek pełnoporcjowych dla kur. Początkowo współpraca układała się prawidłowo.A. W.dokonywał zamówień towaru telefonicznie lub mailowo. Towar był dostarczany do fermy, przy czym każdorazowo odbierał goA. W.. po czym w ustalonych terminach następowały płatności za dostarczony towar na rachunki bankowe spółki. Reprezentującyspółkę (...)spotykał się z oskarżonym osobiście w celu omówienia między innymi receptur pasz, doboru właściwych mieszanek do wieku kur.A. W.opowiadał o swoich planach związanych z rozwojem fermy. Oprócz produkcji jajek prowadził także odchów kur niosek w miejscowościC.. Czasami zdarzały się opóźnienia w realizacji płatności.A. U.rozmawiał na ten temat zA. W.i on prosił o dostarczanie pasz mimo braku zapłaty, ponieważ miał problemy finansowe związane z otrzymaniem należności za sprzedane jajka.A. U.zgodził się, wobec czego kilka faktur zostało opłaconych po terminie. Raz zdarzyło się, żeA. W.oddał spółce dostarczoną paszę i w ten sposób uregulował zaległą płatność. W okresie od 12 marca 2021r. do 29 lipca 2021r.spółka (...)wystawiła 25 faktur za dostarczoną paszę na łączną kwotę 490.834,43 zł., za które nie otrzymała zapłaty. Wszystkie te faktury były wystawione z terminem płatności 90 dni od dnia dostarczenia towaru. Wcześniejsze płatności były regulowane na konto pokrzywdzonej spółki przez fermę z rachunku bankowego o nr(...)prowadzonego w(...)Bank(...)wR.. Ostatnia wpłata miała miejsce w dniu 12 lipca 2021r.A. W.miał pełnomocnictwo do korzystania z tego rachunku udzielone mu przez właścicielaZ. B.. W zarzucanym okresie oskarżony osobiście dokonywał wypłat gotówkowych pieniędzy z tego konta tytułem wypłat własnych oraz wypłat przy użyciu karty debetowej. A. U.próbował kontaktować się z oskarżonym celem wyjaśnienia powodów braku zapłaty za dostarczony towar. Oskarżony jednak nie odbierał telefonu i nie odpisywał na sms-y i maile. W lipcu 2021r.A. W.przestał również opłacać czynsz za wydzierżawioną działkę wraz z budynkami wM., na której znajdowała się ferma, wobec czego we wrześniu 2021r. umowa dzierżawy przestała obowiązywać. W sierpniu 2021r. oskarżony zaproponowałŁ. K.wydzierżawienie tej nieruchomości oraz nadzorowanie hodowli kur należących doŁ. K.. Powiedział, że zamierza sprzedać swoje kury i zakończyć działalność.Ł. K.zgodził się i w dniu 1 października 2021r. wydzierżawił tę nieruchomość odR. P.. Nie było tam już kur należących do oskarżonego. Obowiązki kierownika hodowli kur powierzyłA. W.. W listopadzie 2021r. wstawił tam około 10.000 sztuk kur. Ł. K.kupował paszę dla swoich kur w innej firmie, tj.(...)R. G.zK., przy czym pierwszego zakupu dokonał w dniu 16 listopada 2021r.A. W.dokonywał odbioru dostaw paszy z tej firmy. UdostępniłŁ. K.swoje silosy na paszę. PomiędzyŁ. K.a oskarżonym zaczęło dochodzić jednak do nieporozumień na tle finansowym związanym z hodowlą kur, wobec czegoŁ. K.w 2022 roku zaprzestał prowadzenia działalności wM.. Z. B.zmarła w dniu 16 marca 2023 roku. A. W.był w przeszłości karany. Wyrokiem Sądu Rejonowego wP.z 6 listopada 2017r. sygn. akt(...)został skazany za czyn zart. 300§2 kkna karę 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat. Wykonanie kary pozbawienia wolności zostało zarządzone w dniu 5 maja 2021r., postanowieniem z 18 czerwca 2021r. udzielono oskarżonemu zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego i oskarżony zakończył jej odbywanie w tym systemie w dniu 16 stycznia 2022r . Postanowieniem Prokuratury Rejonowej wP.z 22 czerwca 2023r., sygn.(...)Ds.(...).2022 umorzono śledztwo przeciwkoA. W.podejrzanemu o czyny zart. 284§1 kkw zw. zart. 294§1 kkw zw. zart. 12§2 kkw zw. zart. 64§1 kkoraz zart. 286§1 kkw zw. zart. 294§1 kkw zw. zart. 12§2 kkwobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego czynu. Postanowienie to zostało uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego wP.z 30 stycznia 2024r., sygn. akt(...)i sprawa została przekazana Prokuraturze celem kontynuowania postępowania. wydruk z KRS k.5-8 faktury VAT i dokumenty WZ k.9-55 informacja k.56 zeznaniaA. U.k.61-64, 290, 569-570 zeznaniaR. P.k.186-187, 276 umowy dzierżawy k.279-285 potwierdzenia wpłat k.361-380 dokumentacja bankowa k.439-443 zeznaniaŁ. K.k.228-229, 357-358 odpis aktu zgonu k.254 karta karna k.239 odpis wyroku k.247 informacja k.249 postanowienia k.265-267, 350-352 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Sąd analizując dowody zebrane w sprawie uznał za udowodnione sprawstwo i winęA. W.w zakresie zarzucanego mu czynu. Niewątpliwym jest, że to oskarżony faktycznie prowadziłF.(...)M., choć formalnie firma była zarejestrowana na osobę jego teściowejZ. B.. Reprezentujący pokrzywdzonąspółkę (...)zeznał, że wszelkich zamówień pasz i odbioru towaru dokonywałA. W.. Z nim też dokonywał wszelkich uzgodnień dotyczących wzajemnej współpracy i warunków płatności za zakupioną paszę dla kur.A. W.przedstawiał się jako pełnomocnik właściciela fermy. OsobaZ. B.w ogóle nie była mu znana. R. P., od którego dzierżawiona była nieruchomość wM., także zeznał, że wszystkich formalności związanych z umowami dzierżawy dokonywałA. W.. Oskarżony przyjeżdżał doM.i zajmował się tam hodowlą kur.R. P.zeznał, że jego teściową widział raz jak przyjechała zobaczyć tę nieruchomość. Do pracy na fermie nie przyjeżdżała ani teściowa ani żona oskarżonego. Gdy były zawierane umowy dzierżawy, to oskarżony przywoził dokument umowy podpisany przezZ. B.. Ona osobiście nie uczestniczyła w zawieraniu tych umów. Ł. K., który prowadził hodowlę kur w tym samym miejscu, po zakończeniu działalności przezF.(...)M., także zeznał, że rozmawiał wyłącznie zA. W.. Nie znał aniZ. B.ani żony oskarżonegoM. W.. W sierpniu 2021r.A. W.powiedział mu, że mógłby wydzierżawić nieruchomość od rodzinyP.wM., a on zająłby się hodowlą kur. Powiedział, że zamierza sprzedać swoje kury i zakończyć prowadzenie hodowli.Ł. K.zgodził się. W dniu 1 października 2021r. wydzierżawił przedmiotową nieruchomość, a następnie na początku listopada 2021r. wstawił do kurników swoje kury. Zeznał, że nie było już tam kur oskarżonego, albowiem, jak mu powiedział, sprzedał je.A. W.objął nieformalnie funkcję kierownika tej hodowli i ją nadzorował.Ł. K.kupował paszę dla swoich kur, ale z innego źródła, nie odspółki (...). Niestety, po krótkim czasie zakończył współpracę z oskarżonym, ponieważ uznał, że go oszukiwał. Także pracujący na fermieJ. M.zeznał, że w firmie został zatrudniony przezA. W., to on wydawał mu polecenia i on wypłacał mu wynagrodzenie. Jego uważał za szefa, a oZ. B.nigdy nawet nie słyszał. Mając na uwadze zeznania wyżej wskazanych świadków, nie budzi wątpliwości fakt, że to oskarżony, a nie jego teściowa, zajmował się faktycznie prowadzeniem hodowli kur wM.. Na uwagę zasługuje również fakt, żeA. W.był upoważniony do korzystania z rachunku bankowego o nr(...)prowadzonego w(...)Bank(...)wR.. Upoważnienia tego udzieliła mu teściowaZ. B.. Nadto do tego konta zostały wydane mu dwie karty debetowe. Analiza historii operacji dokonywanych na tym koncie w okresie od marca 2021r. do września 2021r. jednoznacznie wskazuje, że oskarżony korzystał z tego konta. Dokonywał wypłat gotówkowych osobiście tytułem wypłat własnych, przy czym były to bardzo wysokie sumy. Dla przykładu można wskazać następujące wypłaty: - w dniu 12 maja 2021 – 60.000zł., - w dniu 18 maja 2021r. – 30.000zł., - w dniu 26 maja 2021r. – 35.000zł., - w dniu 31 maja 2021r. – 70.000zł., - w dniu 4 czerwca 2021r. – 70,000zł., - w dniu 11 czerwca 2021r. – 40.000zł., - w dniu 23 czerwca 2021r. – 50.000zł., - w dniu 9 lipca 2021r. – 40.000zł., - w dniu 14 lipca 2021r. – 43.000zł., - w dniu 22 lipca 2021r. – 60.000zł. - w dniu 4 sierpnia 2021r. – 60.000zł. Dokonywał także wypłat z tego konta przy pomocy wydanej mu karty debetowej: - w dniu 29 czerwca 2021r. – dwie wypłaty po 4.000zł., - w dniu 30 czerwca 2021r. – wypłaty w kwotach 7.000zł. i 4.000zł., - w dniu 3 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 3.000zł. i 3.000zł., - w dniu 17 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 4.000zł., 4.000zł. i 3.000zł., - w dniu 24 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 4.000zł., 500zł., 4.000zł., 4.000zł., 2.000zł., 3.800zł., - w dniu 28 lipca 2021r. – wypłaty w kwotach 4.000zł., 4.000zł., 2.000zł., 4.000zł., 4.000zł., 2.000zł., - w dniu 4 sierpnia 2021r. – wypłaty w kwotach 400zł., 4.000zł., 4.000zł., 4.000zł., 3.600zł., - w dniu 7 sierpnia 2021r. – wypłaty w kwotach 2.000zł., 4.000zł., 4.000zł. Z tego konta dokonywane były również płatności za towar zakupiony odspółki (...). Mając na uwadze powyższe Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, w których podał, że nie miał żadnego upoważnienia do rachunku bankowegoZ. B.i w ogóle nie zajmował się żadnymi płatnościami i kwestiami finansowymi związanymi z prowadzoną hodowlą kur, a za wszelkie płatności była odpowiedzialnaZ. B.. Oskarżony wyjaśnił, że jedynie pomagał teściowej w prowadzeniu firmy, ale nie był formalnie zatrudniony. Nadzorował pracę w firmie, pilnował terminów badań, przyjmował dostarczaną przezspółkę (...)paszę dla kur. Pomiędzy nim a teściową dochodziło do nieporozumień, ponieważ nie chciała go formalnie zatrudnić. W marcu 2022r. znalazł sobie inną pracę i przestał pracować na tej fermie. Teściowa też zrezygnowała z tej działalności i fermę miał od niej kupićŁ. K., ale nie wie czy do tego doszło. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za nieprawdziwe i stanowiące wyraz przyjętej linii obrony. Oskarżony wyraźnie próbuje zrzucić odpowiedzialność na nieżyjącą już teściowąZ. B., która w rzeczywistości nie zajmowała się hodowlą kur. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z materiałem dowodowym, omówionym wyżej i nie budzącym wątpliwości. Należy podkreślić, że przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli żadnego powodu aby obciążać swoimi zeznaniami osobę oskarżonego. Ich zeznania Sąd uznał za wiarygodne i nie budzące wątpliwości. Na uwagę zasługuje także fakt, że oskarżony na etapie postępowania sądowego odmówił udzielania odpowiedzi na pytania Sądu i Prokuratora, a jego żonaM. W.skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania zeznań. Zebrane dowody wskazują, że oskarżony dopuścił się przywłaszczenia paszy na szkodęspółki (...). Niewątpliwym jest, że pasza dla kur została mu dostarczona przez pokrzywdzoną spółkę i zostały wystawione na nią faktury z wydłużonym terminem płatności. Oskarżony ani nie uregulował należności ani nie oddał dostarczonej paszy. We wcześniejszym czasie zdarzyła się sytuacja, że nie uiścił części należności wobec czego zwrócił spółce dostarczoną paszę i w ten sposób uregulował zaległość. Nadto unikał kontaktu zA. U.– reprezentującym pokrzywdzoną spółkę. Nie odbierał od niego telefonów i nie odpowiadał na wiadomości. Jednocześnie w tym samym okresie dokonywał wypłat wysokich kwot pieniężnych z konta, które przeznaczał na nieustalone cele, a w efekcie kury znajdujące się na fermie zostały przez niego sprzedane. Niewątpliwym także jest, że działania te były podejmowane przez oskarżonego samodzielnie, choć w toku postępowania próbował obarczyć odpowiedzialnością swoją nieżyjącą już teściową. sk3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony 3.1. Podstawa prawna skazania zgodna z zarzutem 3.2. Podstawa prawna skazania niezgodna z zarzutem 1 Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej A. W.swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycjęart. 284§1 kkw zw. zart. 294§1 kkw zw. zart. 12§1 kk. Istota przywłaszczenia zart. 284§1 kkpolega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego. Okoliczność tworzącą typ kwalifikowany przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia (art. 284§2 kk), stanowi powierzenie sprawcy rzeczy przez jej właściciela lub osobę działającą w imieniu właściciela, przy czym dochodzi tu do nadużycia zaufania, jakim obdarzył sprawcę właściciel rzeczy, ponieważ sprawca rozporządza tą rzeczą jak swoją własną wbrew woli właściciela. Stan faktyczny sprawy wyraźnie wskazuje, żeA. W.działając w imieniufirmy (...)dokonał przywłaszczenia mienia w postaci paszy dla kur niosek, ponieważ w okresie od 12 marca 2021r. do 29 lipca 2021r. pobrał od wyżej wymienionej spółki paszę i nie uiścił za nią należnej zapłaty, czym działał na szkodę wyżej wymienionej spółki. Nie zwrócił również pobranej paszy pokrzywdzonej spółce, choć wcześniej zdarzyło się, że uregulował zaległą należność zwracając dostarczoną paszę, a więc taki sposób rozliczenia się z pokrzywdzoną spółką był również możliwy. Działanie oskarżonego było umyślne, z zamiarem bezpośrednim, a jego celem było osiągnięcie korzyści majątkowej. Czyn oskarżonego wyczerpał również dyspozycjęart. 294§1 kk, ponieważ wartość szkody wyniosła 490.834,43 zł., co stanowi mienie znacznej wartości. Zgodnie zart. 115§5 kkmieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł. Oskarżony działał w warunkach czynu ciągłego (art. 12§1 kk), ponieważ dokonywanie zamówień paszy i jej odbieranie następowało w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNEI ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności A. W. 1 - 2 Wymierzając karę Sąd uwzględnił na niekorzyść oskarżonego fakt uprzedniej karalności, działanie czynem ciągłym i bardzo wysoką wartość szkody. Oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa był osobą skazaną na karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo zart. 300§2 kk. Obecnie obowiązująca regulacja zart. 12§1 kk(art. 57b kk) nakazuje wymierzenie kary powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia, przy czym czyn zart. 294§1 kkzagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności wymierzona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. w wymiarze 1 roku i 1 miesiąca jest współmierna do stopnia winy, wagi czynu i stopnia jego społecznej szkodliwości. Na marginesie należy nadmienić, że zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności jest możliwe tylko w przypadku orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym 1 roku, przy czym oskarżony nie może być osobą skazaną w czasie popełnienia przestępstwa na karę pozbawienia wolności za inne przestępstwo. W niniejszej sprawie oba te warunki nie zostały spełnione. Na podstawieart. 46§1 kkSąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonejspółki (...)kwoty 490.834,43 zł. 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Przytoczyć okoliczności 3. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę zgodnie zart. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych- Dz.U. z 2023r. poz. 123 oraz zgodnie zart. 627 kpkzwrot wydatków. 8. PODPIS

15/251500/0001506/K

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

III Wydział Karny

154510000003006_VI_Ka_001111_2024_Uz_2024-12-03_001

VI Ka 1111/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-09 18:00:04.0 CET

2024-12-07 10:07:08.0 CET

15451000

3006

SENTENCE

Warszawa, dnia 28 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1111/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSA (del.) Anna Kalbarczyk protokolant sądowy A. D. przy udziale prokuratora Katarzyny Skrzeczkowskiej po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r. sprawy K. T. , syna R. i I. , ur. (...) w W. oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rej

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="001111" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI Ka 1111/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: SSA (del.) Anna Kalbarczyk</xText> <xText xALIGNx="left">protokolant sądowy <xAnon>A. D.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale prokuratora Katarzyny Skrzeczkowskiej</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy <xBx><xAnon>K. T.</xAnon>,</xBx> syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">oskarżonego o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora</xText> <xText xALIGNx="left">od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 11 lipca 2024 r. sygn. akt III K 986/20</xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie do ponownego rozpoznania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. O.</xAnon> kwotę 840 złotych powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="4"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="74"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="67"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="130"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="108"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>VI Ka 1111/24</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi  Północ w Warszawie z dnia 11 lipca 2024 roku, sygn. akt III K 986/20 w sprawie <xAnon>K. T.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="center">I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>1. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, poprzez naruszającą zasady prawidłowego rozumowania ocenę nagrań z monitoringu, która doprowadziła do błędnego ustalenia faktycznego, iż w miejscu i czasie spryskania gazem pokrzywdzonego, znajdowała się tak duża grupa ludzi, a zapisy monitoringu są na tyle niewyraźne, że nie da się ustalić, kto użył gazu, co doprowadziło Sąd do błędnego przekonania, o istnieniu nieusuwalnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena nagrania, na którym widać zarówno moment użycia gazu, jak i to, że gazu użył mężczyzna, a pozostałe dwie osoby stojące obok są kobietami, w zestawieniu z wcześniejszymi nagraniami z monitoringu zawierającymi wizerunek mężczyzny, który następnie przemieszcza się i używa gazu wobec pokrzywdzonego, pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, iż mężczyzną używającym gazu był oskarżony <xAnon>K. T.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Apelacja prokuratora zarzucająca obrazę przepisów prawa procesowego, to jest <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> jest zasadna. Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że materiał dowodowy nie pozwala na bezwątpliwe ustalenie, że to oskarżony <xAnon>K. T.</xAnon> zaatakował miotaczem gazu pokrzywdzonego <xAnon>T. S. (1)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Zdarzenie, które miało miejsce w dniu 29 lutego 2020 roku rozgrywające się na stacji benzynowej zostało zarejestrowane na nagraniach monitoringu przemysłowego. Nagrania z kilku kamer, zabezpieczone w kilku plikach, w sposób ciągły pokazują, gdzie i kiedy znajdował się oskarżony oraz sposób jego działania. W zdarzeniu uczestniczyło początkowo dwie nieustalone kobiety i w sumie czterech mężczyzn: oskarżony i jego nieustalony kolega oraz <xAnon>A. P.</xAnon> i <xAnon>G. R.</xAnon>, którzy podjęli interwencję z uwagi na zachowanie oskarżonego. Część zapisów monitoringu, z wnętrza stacji benzynowej jest kolorowa, wyraźna i wskazuje, że na ujawnionych nagraniach jest oskarżony <xAnon>K. T.</xAnon>. Następnie ujęcia z zewnątrz, faktycznie są mniej wyraźne, ale w sposób ciągły rejestrują sposób przemieszczania się oskarżonego na tym niewielkim terenie. Zdaniem sądu odwoławczego nie sposób pomylić oskarżonego uwidocznionego na nagraniu z wnętrza sklepu z osobą, która użyła miotacza gazu wobec <xAnon>T. S. (1)</xAnon>. Prześledzenie plików z nagraniami w powiązaniu z zeznaniami świadka <xAnon>T. S. (1)</xAnon> nie pozostawia wątpliwości, że osobą, która zaatakowała pokrzywdzonego jest właśnie <xAnon>K. T.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Zdarzenie na stacji benzynowej składa się z dwóch części: pierwsza obejmuje działania podjęte przez oskarżonego, dwie kobiety w stosunku do <xAnon>A. P.</xAnon> i <xAnon>G. R.</xAnon>, którzy nie złożyli zawiadomienia o przestępstwie, a oskarżony również wobec nich używał miotacza gazu. Druga część zdarzenia, objęta aktem oskarżenia, jest odrębną częścią i finałem zachowań oskarżonego tego dnia na stacji benzynowej.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Jak wynika z zapisów monitoringu w dniu 29 lutego 2020 roku o godz. 17:44:26 na stację benzynową wbiegł nieustalony mężczyzna, który schronił się na zapleczu pomieszczeń sklepu na stacji benzynowej.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Następnie na stację przyszedł oskarżony, który był ubrany w białą bluzę z kapturem i czapkę z daszkiem, czarną kurtę w połowie rozpiętą z widoczną białą bluzą pod spodem (istotny element), niebieskie spodnie i szare buty <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. W ręku posiadał widoczny tłuczek do mięsa. Doprowadzenie oskarżonego na rozprawę apelacyjną pozwoliło sądowi odwoławczemu na poczynienie ustaleń własnych co do zbieżności wyglądu oskarżonego z wizerunkiem mężczyzny uwidocznionego na nagraniu z wnętrza stacji benzynowej.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Oskarżony początkowo nie wszedł do sklepu, przebywał chwilę pod drzwiami. Następnie podszedł w kierunku dystrybutorów i przywitał się z innym nieustalonym mężczyzną, który był ubrany w szarą bluzę z kapturem, granatową kurtkę, niebieskie spodnie i czarne buty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>Następnie oskarżony wszedł do sklepu na stacji. Drugi mężczyzna pozostał w drzwiach, bądź przebywał tuż przy wejściu. Nie wchodził w głąb sklepu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Za nimi na stację przybiegły dwie młode kobiety i wbiegły do sklepu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>Jak wynika z zeznań świadków oskarżony i dwie kobiety zachowywały się wewnątrz sklepu agresywnie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>W trakcie tej części zdarzenia mężczyzna stojący na zewnątrz odszedł w kierunku dystrybutorów, a interwencję podjęli świadkowie <xAnon>A. P.</xAnon> i <xAnon>G. R.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>Świadkowie weszli do sklepu. Wówczas oskarżony na ternie sklepu stacji benzynowej użył gazu wobec świadków po raz pierwszy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>Następnie oskarżony uciekł ze stacji, świadkowie <xAnon>A. P.</xAnon> i <xAnon>G. R.</xAnon> podjęli za nim pościg, wybiegły również dwie kobiety. <xAnon>A. P.</xAnon> stracił równowagę, przewrócił się, po czym podniósł. Dalsza część zdarzenia rozgrywała się na terenie zewnętrznym stacji benzynowej.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>Nagranie o numerze <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>_<xAnon> (...)</xAnon> w sposób ciągły pokazuje sposób przemieszczania się oskarżonego ubranego w bluzę z białym kapturem, w kurtce rozpiętej do połowy, niebieskich spodniach i oskarżony ani razu nie schodzi z pola widzenia kamery. Oskarżony jest wyższy od drugiego mężczyzny, który w zasadzie nie uczestniczy w dalszej części i odchodzi ze stacji. W tym czasie oskarżony po raz kolejny użył gazu wobec świadka <xAnon>G. R.</xAnon>. Wówczas oskarżony, dwie kobiety i nieustalony mężczyzna odeszli w kierunku ulicy. Nieustalony mężczyzna nie wrócił już na teren stacji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>Wróciła natomiast jedna kobieta, która w dalszym ciągu dyskutowała z <xAnon>G. R.</xAnon>, a za nią druga kobieta oraz oskarżony, który w prawym ręku trzymał tłuczek do mięsa, a w lewym ręku czarny podłużny przedmiot.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>Wówczas podjechał samochodem pokrzywdzony <xAnon>T. S. (1)</xAnon>. Nieustalona kobieta cofając się w trakcie dyskusji z <xAnon>G. R.</xAnon> wpadła na maskę jego samochodu, co zapoczątkowało część zdarzenia objęta aktem oskarżenia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>Jak wynika z zeznań świadka <xAnon>T. S. (2)</xAnon> <xIx>„Zatrzymałem się i czekałem aż zejdzie. Ona prowadząc cały czas rozmowę zaczęła się cofać aż obracając wpadła na mój pojazd. Zaczęła obchodzić samochód po mojej prawej stronie i uderzać w samochód. Ja nie widziałem czym ona uderza w pojazd, słyszałem tylko uderzenia. Ja otworzyłem drzwi samochodu i krzyknąłem w jej kierunku aby się „pier… w głowę”, po czym zamknąłem drzwi. Kobieta po obejściu samochodu dookoła, od tyłu podeszła do drzwi kierowcy, otworzyła je szeroko i rozkładając ręce na boki zaczęła krzyczeć kilkukrotnie „pier…… mnie” przeplatając słowa wulgaryzmami. Ja nie odzywając się zamknąłem drzwi. Ona zaczęła je otwierać a ja zamykać, szarpaliśmy więc drzwi aż uchwyt razem z tapicerką został mi w ręce. W tym momencie od tylnej strony samochody nadszedł jakiś mężczyzna i przez otwarte drzwi zaczął pryskać w moją stronę gaz.” </xIx>(k. 3)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>Zdarzenie uwidocznione na nagraniu w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonego nie pozostawania wątpliwości, kto użył gazu wobec <xAnon>T. S. (1)</xAnon>. Przy jego samochodzie od strony kierowcy były tylko dwie kobiety i oskarżony. Uwidoczniona została szarpanina o drzwi, widać również moment, kiedy oskarżony wyciąga lewą rękę w kierunku szyby pokrzywdzonego. Tylko on wówczas stoi przy przednich drzwiach kierowcy, gdyż dwie kobiety uciekają.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>Reasumując całość materiału dowodowego w postaci zeznań świadków <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>G. R.</xAnon>, <xAnon>T. S. (2)</xAnon>, ale także zapisów monitoringu, który choć podzielony na kilka kamer, dokumentuje całość zdarzenia nie pozostawia wątpliwości kto użył gazu wobec pokrzywdzonego. Oskarżony którego wizerunek został bezwątpliwie uwidoczniony wewnątrz stacji benzynowej, przebywając na zewnątrz stacji od godziny 17:45:48 do godziny 17:47:10 był w ciągłym zasięgu kilku kamer, które uwidoczniły sposób jego przemieszczania się aż do zaatakowania pokrzywdzonego. Zdaniem sądu odwoławczego niepełna czytelność nagrania na zewnątrz stacji benzynowej w powiązaniu z tym, że oskarżony jest uwidoczniony na całości nagrań jest wystarczająca do ustalenia kto użył gazu wobec pokrzywdzonego.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="center">II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>2. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">207 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 366" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 k.p.k.</xLexLink>, poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy wskutek:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>zaniechania dokonania oględzin osoby oskarżonego wraz z utrwaleniem jego wizerunku</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>zaniechania zasięgnięcia opinii uzupełniającej zgodnie z wytycznymi wskazanymi w opinii antropologicznej z dnia 24 kwietnia 2024r., bądź wywołania opinii innego biegłego lub zespołu biegłych i/lub specjalistów,</xText> </xUnit> <xText>co spowodowało przedwczesne stwierdzenie przez Sąd niedających się usunąć wątpliwości dot. ustalenia tożsamości sprawcy, które zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, a które można było usunąć uzupełniającą opinią biegłego lub wywołaniem opinii nowego biegłego, po uzupełnieniu materiału dowodowego o oględziny osoby oskarżonego połączone z utrwaleniem jego wizerunku bądź/oraz uzupełnieniu materiału dowodowego, w sposób wskazany przez biegłego, co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, iż <xAnon>K. T.</xAnon> nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, a w konsekwencji do jego niezasadnego uniewinnienia.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W ocenie sądu odwoławczego, o ile nagrania na zewnątrz stacji benzynowej nie są tak wyraźne jak te z wnętrza sklepu, o tyle ich analiza nie nastręcza trudności. Dowód z opinii biegłego dopuszcza się w sytuacji, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Ocena materiału dowodowego w postaci zapisów monitoringu jest natomiast domeną sądu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Zasadność pierwszego zarzutu apelacyjnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Jak wynika z pisma oskarżonego datowanego 7 listopada 2024 roku (k. 261) leczył się psychiatrycznie, na rozprawie odwoławczej podał, że leczył się w <xAnon>R.</xAnon> (bez podania bliższych danych) oraz przyjmował leki przepisane przez psychiatrę do czasu przewiezienia do AŚ <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. O ile wcześniej oskarżony tego nie podawał, o tyle analiza jego drogi życiowej, sposób zachowania uwidoczniony na nagraniu wskazuje, że istnieje konieczność ustalenia stanu zdrowia psychicznego <xAnon>K. T.</xAnon> w kontekście jego poczytalności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Ocena materiału dowodowego dokonana z obrazą <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>5.3.1. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Sąd odwoławczy nie stwierdził wadliwości proceduralnej przeprowadzonego postępowania dowodowego przez sąd pierwszej instancji. Wadliwa natomiast była ocena dowodów, w szczególności zapisu monitoringu. Z uwagi na to, że sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji istnieje konieczność ponownego rozpoznania sprawy i dokonania oceny materiału dowodowego w świetle zasad określonych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Poza powyższym sąd powinien rozważyć kwestię, czy jest konieczne zasięgnięcie opinii biegłych psychiatrów oraz psychologa w celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia z wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. O.</xAnon> kwotę 840 złotych powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Anna Kalbarczyk</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Kalbarczyk

Rafał Kwaśniak

sądowy Aneta Dygas

Rafał Kwaśniak

Warszawa, dnia 28 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1111/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSA (del.) Anna Kalbarczyk protokolant sądowyA. D. przy udziale prokuratora Katarzyny Skrzeczkowskiej po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r. sprawyK. T.,synaR.iI.,ur. (...)wW. oskarżonego o przestępstwo zart. 157 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 11 lipca 2024 r. sygn. akt III K 986/20 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie do ponownego rozpoznania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. O.kwotę 840 złotych powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 1111/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi  Północ w Warszawie z dnia 11 lipca 2024 roku, sygn. akt III K 986/20 w sprawieK. T.. 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut I. 1. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 7 k.p.k., poprzez naruszającą zasady prawidłowego rozumowania ocenę nagrań z monitoringu, która doprowadziła do błędnego ustalenia faktycznego, iż w miejscu i czasie spryskania gazem pokrzywdzonego, znajdowała się tak duża grupa ludzi, a zapisy monitoringu są na tyle niewyraźne, że nie da się ustalić, kto użył gazu, co doprowadziło Sąd do błędnego przekonania, o istnieniu nieusuwalnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena nagrania, na którym widać zarówno moment użycia gazu, jak i to, że gazu użył mężczyzna, a pozostałe dwie osoby stojące obok są kobietami, w zestawieniu z wcześniejszymi nagraniami z monitoringu zawierającymi wizerunek mężczyzny, który następnie przemieszcza się i używa gazu wobec pokrzywdzonego, pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, iż mężczyzną używającym gazu był oskarżonyK. T.. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 1 Apelacja prokuratora zarzucająca obrazę przepisów prawa procesowego, to jestart. 7 k.p.k.jest zasadna. Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że materiał dowodowy nie pozwala na bezwątpliwe ustalenie, że to oskarżonyK. T.zaatakował miotaczem gazu pokrzywdzonegoT. S. (1). 2 Zdarzenie, które miało miejsce w dniu 29 lutego 2020 roku rozgrywające się na stacji benzynowej zostało zarejestrowane na nagraniach monitoringu przemysłowego. Nagrania z kilku kamer, zabezpieczone w kilku plikach, w sposób ciągły pokazują, gdzie i kiedy znajdował się oskarżony oraz sposób jego działania. W zdarzeniu uczestniczyło początkowo dwie nieustalone kobiety i w sumie czterech mężczyzn: oskarżony i jego nieustalony kolega orazA. P.iG. R., którzy podjęli interwencję z uwagi na zachowanie oskarżonego. Część zapisów monitoringu, z wnętrza stacji benzynowej jest kolorowa, wyraźna i wskazuje, że na ujawnionych nagraniach jest oskarżonyK. T.. Następnie ujęcia z zewnątrz, faktycznie są mniej wyraźne, ale w sposób ciągły rejestrują sposób przemieszczania się oskarżonego na tym niewielkim terenie. Zdaniem sądu odwoławczego nie sposób pomylić oskarżonego uwidocznionego na nagraniu z wnętrza sklepu z osobą, która użyła miotacza gazu wobecT. S. (1). Prześledzenie plików z nagraniami w powiązaniu z zeznaniami świadkaT. S. (1)nie pozostawia wątpliwości, że osobą, która zaatakowała pokrzywdzonego jest właśnieK. T.. 3 Zdarzenie na stacji benzynowej składa się z dwóch części: pierwsza obejmuje działania podjęte przez oskarżonego, dwie kobiety w stosunku doA. P.iG. R., którzy nie złożyli zawiadomienia o przestępstwie, a oskarżony również wobec nich używał miotacza gazu. Druga część zdarzenia, objęta aktem oskarżenia, jest odrębną częścią i finałem zachowań oskarżonego tego dnia na stacji benzynowej. 4 Jak wynika z zapisów monitoringu w dniu 29 lutego 2020 roku o godz. 17:44:26 na stację benzynową wbiegł nieustalony mężczyzna, który schronił się na zapleczu pomieszczeń sklepu na stacji benzynowej. 5 Następnie na stację przyszedł oskarżony, który był ubrany w białą bluzę z kapturem i czapkę z daszkiem, czarną kurtę w połowie rozpiętą z widoczną białą bluzą pod spodem (istotny element), niebieskie spodnie i szare buty(...)(...). W ręku posiadał widoczny tłuczek do mięsa. Doprowadzenie oskarżonego na rozprawę apelacyjną pozwoliło sądowi odwoławczemu na poczynienie ustaleń własnych co do zbieżności wyglądu oskarżonego z wizerunkiem mężczyzny uwidocznionego na nagraniu z wnętrza stacji benzynowej. 6 Oskarżony początkowo nie wszedł do sklepu, przebywał chwilę pod drzwiami. Następnie podszedł w kierunku dystrybutorów i przywitał się z innym nieustalonym mężczyzną, który był ubrany w szarą bluzę z kapturem, granatową kurtkę, niebieskie spodnie i czarne buty. 7 Następnie oskarżony wszedł do sklepu na stacji. Drugi mężczyzna pozostał w drzwiach, bądź przebywał tuż przy wejściu. Nie wchodził w głąb sklepu. 8 Za nimi na stację przybiegły dwie młode kobiety i wbiegły do sklepu. 9 Jak wynika z zeznań świadków oskarżony i dwie kobiety zachowywały się wewnątrz sklepu agresywnie. 10 W trakcie tej części zdarzenia mężczyzna stojący na zewnątrz odszedł w kierunku dystrybutorów, a interwencję podjęli świadkowieA. P.iG. R.. 11 Świadkowie weszli do sklepu. Wówczas oskarżony na ternie sklepu stacji benzynowej użył gazu wobec świadków po raz pierwszy. 12 Następnie oskarżony uciekł ze stacji, świadkowieA. P.iG. R.podjęli za nim pościg, wybiegły również dwie kobiety.A. P.stracił równowagę, przewrócił się, po czym podniósł. Dalsza część zdarzenia rozgrywała się na terenie zewnętrznym stacji benzynowej. 13 Nagranie o numerze(...)(...)(...)_(...)w sposób ciągły pokazuje sposób przemieszczania się oskarżonego ubranego w bluzę z białym kapturem, w kurtce rozpiętej do połowy, niebieskich spodniach i oskarżony ani razu nie schodzi z pola widzenia kamery. Oskarżony jest wyższy od drugiego mężczyzny, który w zasadzie nie uczestniczy w dalszej części i odchodzi ze stacji. W tym czasie oskarżony po raz kolejny użył gazu wobec świadkaG. R.. Wówczas oskarżony, dwie kobiety i nieustalony mężczyzna odeszli w kierunku ulicy. Nieustalony mężczyzna nie wrócił już na teren stacji. 14 Wróciła natomiast jedna kobieta, która w dalszym ciągu dyskutowała zG. R., a za nią druga kobieta oraz oskarżony, który w prawym ręku trzymał tłuczek do mięsa, a w lewym ręku czarny podłużny przedmiot. 15 Wówczas podjechał samochodem pokrzywdzonyT. S. (1). Nieustalona kobieta cofając się w trakcie dyskusji zG. R.wpadła na maskę jego samochodu, co zapoczątkowało część zdarzenia objęta aktem oskarżenia. 16 Jak wynika z zeznań świadkaT. S. (2)„Zatrzymałem się i czekałem aż zejdzie. Ona prowadząc cały czas rozmowę zaczęła się cofać aż obracając wpadła na mój pojazd. Zaczęła obchodzić samochód po mojej prawej stronie i uderzać w samochód. Ja nie widziałem czym ona uderza w pojazd, słyszałem tylko uderzenia. Ja otworzyłem drzwi samochodu i krzyknąłem w jej kierunku aby się „pier… w głowę”, po czym zamknąłem drzwi. Kobieta po obejściu samochodu dookoła, od tyłu podeszła do drzwi kierowcy, otworzyła je szeroko i rozkładając ręce na boki zaczęła krzyczeć kilkukrotnie „pier…… mnie” przeplatając słowa wulgaryzmami. Ja nie odzywając się zamknąłem drzwi. Ona zaczęła je otwierać a ja zamykać, szarpaliśmy więc drzwi aż uchwyt razem z tapicerką został mi w ręce. W tym momencie od tylnej strony samochody nadszedł jakiś mężczyzna i przez otwarte drzwi zaczął pryskać w moją stronę gaz.”(k. 3) 17 Zdarzenie uwidocznione na nagraniu w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonego nie pozostawania wątpliwości, kto użył gazu wobecT. S. (1). Przy jego samochodzie od strony kierowcy były tylko dwie kobiety i oskarżony. Uwidoczniona została szarpanina o drzwi, widać również moment, kiedy oskarżony wyciąga lewą rękę w kierunku szyby pokrzywdzonego. Tylko on wówczas stoi przy przednich drzwiach kierowcy, gdyż dwie kobiety uciekają. 18 Reasumując całość materiału dowodowego w postaci zeznań świadkówA. P.,G. R.,T. S. (2), ale także zapisów monitoringu, który choć podzielony na kilka kamer, dokumentuje całość zdarzenia nie pozostawia wątpliwości kto użył gazu wobec pokrzywdzonego. Oskarżony którego wizerunek został bezwątpliwie uwidoczniony wewnątrz stacji benzynowej, przebywając na zewnątrz stacji od godziny 17:45:48 do godziny 17:47:10 był w ciągłym zasięgu kilku kamer, które uwidoczniły sposób jego przemieszczania się aż do zaatakowania pokrzywdzonego. Zdaniem sądu odwoławczego niepełna czytelność nagrania na zewnątrz stacji benzynowej w powiązaniu z tym, że oskarżony jest uwidoczniony na całości nagrań jest wystarczająca do ustalenia kto użył gazu wobec pokrzywdzonego. Lp. Zarzut II. 2. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 5 § 2 k.p.k.,art. 201 k.p.k.,207 § 1 k.p.k.iart. 366 k.p.k., poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy wskutek: a zaniechania dokonania oględzin osoby oskarżonego wraz z utrwaleniem jego wizerunku b zaniechania zasięgnięcia opinii uzupełniającej zgodnie z wytycznymi wskazanymi w opinii antropologicznej z dnia 24 kwietnia 2024r., bądź wywołania opinii innego biegłego lub zespołu biegłych i/lub specjalistów, co spowodowało przedwczesne stwierdzenie przez Sąd niedających się usunąć wątpliwości dot. ustalenia tożsamości sprawcy, które zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, a które można było usunąć uzupełniającą opinią biegłego lub wywołaniem opinii nowego biegłego, po uzupełnieniu materiału dowodowego o oględziny osoby oskarżonego połączone z utrwaleniem jego wizerunku bądź/oraz uzupełnieniu materiału dowodowego, w sposób wskazany przez biegłego, co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, iżK. T.nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, a w konsekwencji do jego niezasadnego uniewinnienia. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny W ocenie sądu odwoławczego, o ile nagrania na zewnątrz stacji benzynowej nie są tak wyraźne jak te z wnętrza sklepu, o tyle ich analiza nie nastręcza trudności. Dowód z opinii biegłego dopuszcza się w sytuacji, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Ocena materiału dowodowego w postaci zapisów monitoringu jest natomiast domeną sądu. Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Zasadność pierwszego zarzutu apelacyjnego. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Jak wynika z pisma oskarżonego datowanego 7 listopada 2024 roku (k. 261) leczył się psychiatrycznie, na rozprawie odwoławczej podał, że leczył się wR.(bez podania bliższych danych) oraz przyjmował leki przepisane przez psychiatrę do czasu przewiezienia do AŚW.(...). O ile wcześniej oskarżony tego nie podawał, o tyle analiza jego drogi życiowej, sposób zachowania uwidoczniony na nagraniu wskazuje, że istnieje konieczność ustalenia stanu zdrowia psychicznegoK. T.w kontekście jego poczytalności. 4 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji. ☒art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Ocena materiału dowodowego dokonana z obraząart. 7 k.p.k. 5.3.1. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Sąd odwoławczy nie stwierdził wadliwości proceduralnej przeprowadzonego postępowania dowodowego przez sąd pierwszej instancji. Wadliwa natomiast była ocena dowodów, w szczególności zapisu monitoringu. Z uwagi na to, że sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji istnieje konieczność ponownego rozpoznania sprawy i dokonania oceny materiału dowodowego w świetle zasad określonych wart. 7 k.p.k.Poza powyższym sąd powinien rozważyć kwestię, czy jest konieczne zasięgnięcie opinii biegłych psychiatrów oraz psychologa w celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego. 5 Inne rozstrzygnięcia z wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. O.kwotę 840 złotych powiększoną o podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. 6 PODPIS Anna Kalbarczyk 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

154510050001006_II_K_000182_2024_Uz_2024-11-28_002

II K 182/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:08.0 CET

2025-01-21 12:47:16.0 CET

15451005

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 182/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Zenon Aleksa" xPublisher="ZAleksa" xEditorFullName="Zenon Aleksa" xEditor="ZAleksa" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/451005/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000182" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 182/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>P. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Czyny z pkt 1, 2,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Oskarżony <xAnon>P. C.</xAnon><xBx>:</xBx></xText> <xText>W okresie od dnia 10 do dnia 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych na telefon pokrzywdzonej , groził <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione.</xText> <xText>Nadto oskarżony w dniu 9 czerwca 2022r. w <xAnon>J.</xAnon> dokonał zniszczenia tylnej szyby pojazdu marki <xAnon>O. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, powodując straty o wartości 800 zł. na szkodę <xAnon>M. Z. (2)</xAnon> . Zniszczenia tego dokonał w ten sposób, że podbiegł do samochodu pokrzywdzonej i uderzył ręką lub jakimś przedmiotem w tylną szybę pojazdu, powodując jej stłuczenie.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>P. C.</xAnon> ma 40 lat. Jest z zawodu technikiem elektrykiem. Ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Nie leczył się w poradni zdrowia psychicznego ani w poradni leczenia uzależnień.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zeznania pokrzywdzonej <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> (K1-3, 202v),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Protokół oględzin rzeczy z dokumentacją fotograficzną (K19-20, 32-35),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Dane o karalności (K122, 127 – 128, 195- 196),</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>-------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.zeznania pokrzywdzonej <xAnon>M. Z. (1)</xAnon></xText> <xText>2.Protokół oględzin rzeczy z dokumentacją fotograficzną</xText> <xText>3.Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Pokrzywdzona <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> zeznała, że oskarżony podbiegł do jej samochodu, uderzył w szybę ręką albo jakimś przedmiotem, na skutek czego szyba stłukła się. Pokrzywdzona oceniła wartość poniesionej szkody na kwotę 800 zł.</xText> <xText><xAnon>M. Z. (1)</xAnon> zeznała, że oskarżony wysyłał jej smsy, że ją zniszczy, znajdzie, zaś groźby te budziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.</xText> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej, gdyż są jasne, logiczne i konsekwentne.</xText> <xText>Sąd dał również wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>P. C.</xAnon> (K120-121, 202),</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że posprzeczał się z pokrzywdzoną i klepnął w tylną szybę jej samochodu otwartą dłonią. Wyjaśnił nadto, że nie zauważył, aby szyba została uszkodzona. Z wyjaśnień <xAnon>P. C.</xAnon> wynika nadto, że pokrzywdzona mogła sama wybić sobie tę szybę na złość oskarżonemu.</xText> <xText>Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego uznając, iż stanowią one przyjęta przez niego linię obrony. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, którym sąd dał wiarę.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>-----------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Oskarżony dopuścił się czynu z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190§1 k.k.</xLexLink> Zgodnie z treścią w/w przepisu odpowiedzialności karnej podlega ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w osobie, do której została skierowana lub której dotyczy, uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.</xText> <xText>Oskarżony w okresie od dnia 10 do dnia 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych na telefon pokrzywdzonej , groził <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione.</xText> <xText>Oskarżony dopuścił się również czynu z art. 124§1 k.w. Zgodnie z treścią wskazanego wyżej przepisu odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 800 złotych.</xText> <xText>Oskarżony w dniu 9 czerwca 2022r. w <xAnon>J.</xAnon> dokonał zniszczenia tylnej szyby pojazdu marki <xAnon>O. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, powodując straty o wartości 800 zł. na szkodę <xAnon>M. Z. (2)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText>Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>P. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Za czyn z pkt 1 sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności.</xText> <xText>Sąd uznał, że czyn z pkt 2 wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 124 §1 k.w. z uwagi na wysokość szkody i wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 300 zł.</xText> <xText>Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował nagminność tego typu występków, działanie z niskich pobudek i uprzednią karalność oskarżonego.</xText> <xText>Sąd orzekł zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania do pokrzywdzonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Sąd zasądził z sum Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. P.</xAnon> kwotę 840 zł. plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.</xText> <xText>Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, gdyż oskarżony uzyskuje niskie dochody i ma na utrzymaniu 2 dzieci.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.18. POdpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Barbara Świć

Zenon Aleksa

Zenon Aleksa

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 182/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) P. C. Czyny z pkt 1, 2, Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty OskarżonyP. C.: W okresie od dnia 10 do dnia 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych na telefon pokrzywdzonej , groziłM. Z. (1)pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione. Nadto oskarżony w dniu 9 czerwca 2022r. wJ.dokonał zniszczenia tylnej szyby pojazdu markiO. (...)onr rej. (...), powodując straty o wartości 800 zł. na szkodęM. Z. (2). Zniszczenia tego dokonał w ten sposób, że podbiegł do samochodu pokrzywdzonej i uderzył ręką lub jakimś przedmiotem w tylną szybę pojazdu, powodując jej stłuczenie. OskarżonyP. C.ma 40 lat. Jest z zawodu technikiem elektrykiem. Ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Nie leczył się w poradni zdrowia psychicznego ani w poradni leczenia uzależnień. 1 Zeznania pokrzywdzonejM. Z. (1)(K1-3, 202v), 2 Protokół oględzin rzeczy z dokumentacją fotograficzną (K19-20, 32-35), 3 Dane o karalności (K122, 127 – 128, 195- 196), 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) ------------------- ------------------------------------------------------------------------------------------ Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty ------------------------------------------------------------------------- ----------------------------- 1.2. OCena DOWOdów 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.zeznania pokrzywdzonejM. Z. (1) 2.Protokół oględzin rzeczy z dokumentacją fotograficzną 3.Dane o karalności PokrzywdzonaM. Z. (1)zeznała, że oskarżony podbiegł do jej samochodu, uderzył w szybę ręką albo jakimś przedmiotem, na skutek czego szyba stłukła się. Pokrzywdzona oceniła wartość poniesionej szkody na kwotę 800 zł. M. Z. (1)zeznała, że oskarżony wysyłał jej smsy, że ją zniszczy, znajdzie, zaś groźby te budziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej, gdyż są jasne, logiczne i konsekwentne. Sąd dał również wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Wyjaśnienia oskarżonegoP. C.(K120-121, 202), Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że posprzeczał się z pokrzywdzoną i klepnął w tylną szybę jej samochodu otwartą dłonią. Wyjaśnił nadto, że nie zauważył, aby szyba została uszkodzona. Z wyjaśnieńP. C.wynika nadto, że pokrzywdzona mogła sama wybić sobie tę szybę na złość oskarżonemu. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego uznając, iż stanowią one przyjęta przez niego linię obrony. Wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, którym sąd dał wiarę. 1.3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem -------------- ----------------------------------------------- Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżony dopuścił się czynu zart. 190§1 k.k.Zgodnie z treścią w/w przepisu odpowiedzialności karnej podlega ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w osobie, do której została skierowana lub której dotyczy, uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Oskarżony w okresie od dnia 10 do dnia 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych na telefon pokrzywdzonej , groziłM. Z. (1)pozbawieniem życia i zdrowia, przy czym groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione. Oskarżony dopuścił się również czynu z art. 124§1 k.w. Zgodnie z treścią wskazanego wyżej przepisu odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 800 złotych. Oskarżony w dniu 9 czerwca 2022r. wJ.dokonał zniszczenia tylnej szyby pojazdu markiO. (...)onr rej. (...), powodując straty o wartości 800 zł. na szkodęM. Z. (2). ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności P. C. I II I II Za czyn z pkt 1 sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku ograniczenia wolności. Sąd uznał, że czyn z pkt 2 wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 124 §1 k.w. z uwagi na wysokość szkody i wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 300 zł. Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował nagminność tego typu występków, działanie z niskich pobudek i uprzednią karalność oskarżonego. Sąd orzekł zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania do pokrzywdzonej. 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Sąd zasądził z sum Skarbu Państwa na rzecz adw.M. P.kwotę 840 zł. plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, gdyż oskarżony uzyskuje niskie dochody i ma na utrzymaniu 2 dzieci. 1.18. POdpis

15/451005/0001006/K

Sąd Rejonowy w Legionowie

II Wydział Karny

151005000002006_IV_Ka_000867_2024_Uz_2024-11-28_004

IV Ka 867/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-16 18:00:04.0 CET

2024-12-16 12:19:01.0 CET

15100500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 867/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Szymon Guza przy udziale Rafała Sadowskiego - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r. sprawy G. C. s. M. i M. ur. (...) w S. oskarżonego z art. 180a kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżone

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Lisiecka" xPublisher="jlisiecka" xEditorFullName="Joanna Lisiecka" xEditor="jlisiecka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/100500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000867" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>IV Ka 867/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy</xBx> w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski</xText> <xText>Protokolant stażysta Szymon Guza</xText> <xText>przy udziale Rafała Sadowskiego - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy </xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>G. C.</xAnon> </xBx>s. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie</xText> <xText>z dnia 18 kwietnia 2024 r. sygn. akt II K 560/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="455"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="135"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="49"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="174"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV Ka 867 /24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Szubinie z 18.04. 2024 r., sygn. II K 560/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.1. Ustalenie faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>G. <xAnon>C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>obwiniony nie był kontrolowany przez funkcjonariusza policji w dniu 23 listopada 2023 r. i nie prowadził tego pojazdu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wydruk historii pojazdu <xAnon>A. (...)</xAnon> o <xAnon>nr. rej. (...)</xAnon>, o nr. VIN: <xAnon> (...)</xAnon>, stanowiącym własność obwinionego, którym miał jechać w dniu 23 listopada 2023 r. o godz. 17.20 na okoliczność braku badań technicznych ww. pojazdu w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r.,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 147-150 i k.164</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.2. Ocena dowodów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>wydruk historii pojazdu <xAnon>A. (...)</xAnon> o <xAnon>nr. rej. (...)</xAnon>, o nr. VIN: <xAnon> (...)</xAnon>, stanowiącym własność obwinionego, którym miał jechać w dniu 23 listopada 2023 r. o godz. 17.20 na okoliczność braku badań technicznych ww. pojazdu w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r.,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>brak badań technicznych pojazdu, którym poruszał się oskarżony, w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r., nie oznacza że nie był kontrolowany przez funkcjonariusza policji w dniu 23 listopada 2023 r. i nie prowadził tego pojazdu, a w konsekwencji nie popełnił wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1</xIx></xText> <xText><xIx>2</xIx></xText> <xText><xIx>3</xIx></xText> <xText><xIx>4</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Oskarżony </xBx> wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień obwinionego poprzez bezzasadne odmówienie tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności przy/ jednoczesnym wadliwym uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań <xAnon>T. W.</xAnon>, podczas gdy prawidłowo ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 k.p.w.</xLexLink> poprzez rozstrzygnięcie niedąjących się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, tj. pomimo istniejących sprzeczności zeznań <xAnon>T. W.</xAnon> z wyjaśnieniami <xAnon>G. C.</xAnon>, braku jakiejkolwiek adnotacji w notatce służbowej funkcjonariusza policji co dalej stało się pojazdem i w jaki sposób uniemożliwiono obwinionemu dalszą jazdę pojazdem, Sąd uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariusza policji, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego uznania <xAnon>G. C.</xAnon> za winnego zarzucanego mu czynu zabronionego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 k.p.w.</xLexLink> poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na uznaniu, że obwiniony popełnił wykroczenie w sytuacji, gdy sam obwiniony nie przyznaje się do winy, zaprzecza, aby miał kierować pojazdem w dniu 23 listopada 2023 r., a jednocześnie poza zeznaniami jednego świadka w sprawie nie ma żadnych innych dowodów obciążających obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego uznania <xAnon>G. C.</xAnon> za winnego zarzucanego mu czynu zabronionego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 k.p.w.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 82" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 82 § k.p.w.</xLexLink> poprzez wydanie wyroku wyłącznie na podstawie zeznań <xAnon>T. W.</xAnon> z bezzasadnym pominięciem sprzecznych z nimi wyjaśnień obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego uznania <xAnon>G. C.</xAnon> za winnego zarzucanego mu czynu zabronionego.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadne</xText> <xText>☒ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Ad. 1, 3-4. Zarzuty niezasadne</xBx>. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.</xText> <xText>Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.</xText> <xText>Sąd Okręgowy stwierdził, że oskarżony tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona przypisanego mu czynu.</xText> <xText>Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.</xText> <xText>Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem - odmówieniu wiary wyjaśnień oskarżonego przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne zeznania <xAnon>M. W.</xAnon>.</xText> <xText>Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył należycie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania świadka oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.</xText> <xText>Oskarżony nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie jego wyjaśnień, zeznań świadka oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego.</xText> <xText>Nadto w kwestii dowodu zgłoszonego przez skarżącego na etapie postępowania odwoławczego stwierdzić należy, że brak badań technicznych pojazdu, którym poruszał się oskarżony, w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r., nie oznacza że nie był kontrolowany przez funkcjonariusza policji w dniu 23 listopada 2023 r. i nie prowadził tego pojazdu, a w konsekwencji nie popełnił wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. Brak badań technicznych pojazdu nie wyklucza bowiem korzystania z niego przez oskarżonego. Z zeznań świadka <xAnon>M. W.</xAnon> nie wynika też, by w trakcie kontroli domagał się od oskarżonego dowodu rejestracyjnego, by kwestia badań technicznych pojazdu była przedmiotem jego oglądu.</xText> <xText><xBx>Ad. 2. Zarzut niezasadny.</xBx></xText> <xText>Podniesiony zarzut obrazy przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> jest też całkowicie nietrafiony, a dodatkowo odzwierciedla wewnętrzną sprzeczność zarzutów apelacji (z uwagi na jednoczesne wysuwanie naruszenia <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, jak i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>). Jest oczywiste, co wielokrotnie podnoszą składy orzekające, a co ma pełne oparcie w stanowiskach doktryny, że warunki do podniesienia obrazy <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> są wtedy, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceniając materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów, będzie miał wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wybierze &quot;opcję&quot; mniej korzystną dla oskarżonego. W tej sprawie, w żadnym fragmencie rozważań, Sąd I instancji nie dał wyrazu temu, by jakieś wątpliwości powziął - to po pierwsze, a po drugie, w apelacji - w zarzucie, ale i w uzasadnieniu, skarżący jedynie teoretycznie odnosi się do istoty naruszenia opartego o <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, a pomija zupełnie realia sprawy.</xText> <xText>Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy G. <xAnon>C.</xAnon> w zakresie przypisanego mu czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i jego uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego; tymczasem ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>.; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu przypisanego oskarżonemu.</xText> <xText>Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Orzeczenie o winie </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Argumentacja jak wyżej. Brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Wyrok w pełni odpowiada prawu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>2.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciążył Skarb Państwa, uznając, iż uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>oskarżony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Szubinie z 18.04. 2024 r., sygn. II K 560/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Joanna Lisiecka

stażysta Szymon Guza

Joanna Lisiecka

Sygn. aktIV Ka 867/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczyw składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Szymon Guza przy udziale Rafała Sadowskiego - prokuratora Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2024 r. sprawyG. C.s.M.iM.ur. (...)wS. oskarżonego zart. 180a kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 18 kwietnia 2024 r. sygn. akt II K 560/23 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 867 /24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Szubinie z 18.04. 2024 r., sygn. II K 560/23 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty G.C. obwiniony nie był kontrolowany przez funkcjonariusza policji w dniu 23 listopada 2023 r. i nie prowadził tego pojazdu wydruk historii pojazduA. (...)onr. rej. (...), o nr. VIN:(...), stanowiącym własność obwinionego, którym miał jechać w dniu 23 listopada 2023 r. o godz. 17.20 na okoliczność braku badań technicznych ww. pojazdu w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r., k. 147-150 i k.164 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu wydruk historii pojazduA. (...)onr. rej. (...), o nr. VIN:(...), stanowiącym własność obwinionego, którym miał jechać w dniu 23 listopada 2023 r. o godz. 17.20 na okoliczność braku badań technicznych ww. pojazdu w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r., brak badań technicznych pojazdu, którym poruszał się oskarżony, w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r., nie oznacza że nie był kontrolowany przez funkcjonariusza policji w dniu 23 listopada 2023 r. i nie prowadził tego pojazdu, a w konsekwencji nie popełnił wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 2 3 4 Oskarżonywyrokowi zarzucił: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na dowolnej, a w konsekwencji błędnej ocenie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień obwinionego poprzez bezzasadne odmówienie tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności przy/ jednoczesnym wadliwym uznaniu za w pełni wiarygodne zeznańT. W., podczas gdy prawidłowo ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że obwiniony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu; 2 naruszenieart. 5 § 2 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.poprzez rozstrzygnięcie niedąjących się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, tj. pomimo istniejących sprzeczności zeznańT. W.z wyjaśnieniamiG. C., braku jakiejkolwiek adnotacji w notatce służbowej funkcjonariusza policji co dalej stało się pojazdem i w jaki sposób uniemożliwiono obwinionemu dalszą jazdę pojazdem, Sąd uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariusza policji, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego uznaniaG. C.za winnego zarzucanego mu czynu zabronionego; 1 art. 7 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na uznaniu, że obwiniony popełnił wykroczenie w sytuacji, gdy sam obwiniony nie przyznaje się do winy, zaprzecza, aby miał kierować pojazdem w dniu 23 listopada 2023 r., a jednocześnie poza zeznaniami jednego świadka w sprawie nie ma żadnych innych dowodów obciążających obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego uznaniaG. C.za winnego zarzucanego mu czynu zabronionego; 3 art. 7 k.p.k.w zw. zart. 8 k.p.w.w zw. zart. 410 k.p.k.w zw. zart. 82 § k.p.w.poprzez wydanie wyroku wyłącznie na podstawie zeznańT. W.z bezzasadnym pominięciem sprzecznych z nimi wyjaśnień obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego uznaniaG. C.za winnego zarzucanego mu czynu zabronionego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. 1, 3-4. Zarzuty niezasadne. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywomart. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywamiart. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska. Sąd Okręgowy stwierdził, że oskarżony tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona przypisanego mu czynu. Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów. Analiza treści sformułowanych przez skarżącego zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatruje przede wszystkim w nieuprawnionym - jego zdaniem - odmówieniu wiary wyjaśnień oskarżonego przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne zeznaniaM. W.. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył należycie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania świadka oraz wyjaśnienia oskarżonego. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Oskarżony nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie jego wyjaśnień, zeznań świadka oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazyart.7 kpk. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do założenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonego. Nadto w kwestii dowodu zgłoszonego przez skarżącego na etapie postępowania odwoławczego stwierdzić należy, że brak badań technicznych pojazdu, którym poruszał się oskarżony, w okresie od 6 września 2023 r. do 8 grudnia 2023 r., nie oznacza że nie był kontrolowany przez funkcjonariusza policji w dniu 23 listopada 2023 r. i nie prowadził tego pojazdu, a w konsekwencji nie popełnił wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. Brak badań technicznych pojazdu nie wyklucza bowiem korzystania z niego przez oskarżonego. Z zeznań świadkaM. W.nie wynika też, by w trakcie kontroli domagał się od oskarżonego dowodu rejestracyjnego, by kwestia badań technicznych pojazdu była przedmiotem jego oglądu. Ad. 2. Zarzut niezasadny. Podniesiony zarzut obrazy przepisuart. 5 § 2 k.p.k.jest też całkowicie nietrafiony, a dodatkowo odzwierciedla wewnętrzną sprzeczność zarzutów apelacji (z uwagi na jednoczesne wysuwanie naruszeniaart. 5 § 2 k.p.k., jak iart. 7 k.p.k.). Jest oczywiste, co wielokrotnie podnoszą składy orzekające, a co ma pełne oparcie w stanowiskach doktryny, że warunki do podniesienia obrazyart. 5 § 2 k.p.k.są wtedy, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceniając materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów, będzie miał wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wybierze "opcję" mniej korzystną dla oskarżonego. W tej sprawie, w żadnym fragmencie rozważań, Sąd I instancji nie dał wyrazu temu, by jakieś wątpliwości powziął - to po pierwsze, a po drugie, w apelacji - w zarzucie, ale i w uzasadnieniu, skarżący jedynie teoretycznie odnosi się do istoty naruszenia opartego oart. 5 § 2 k.p.k., a pomija zupełnie realia sprawy. Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy G.C.w zakresie przypisanego mu czynu. Wniosek Oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i jego uniewinnienie ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego; tymczasem ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nie ma cech dowolności, wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywamiart. 7 k.p.k..; Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w związku z oceną czynu przypisanego oskarżonemu. Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie winy oskarżonego. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Orzeczenie o winie Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Argumentacja jak wyżej. Brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych. Wyrok w pełni odpowiada prawu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany . 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciążył Skarb Państwa, uznając, iż uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1. Podmiot wnoszący apelację oskarżony Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Szubinie z 18.04. 2024 r., sygn. II K 560/23 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/100500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

IV Wydział Karny Odwoławczy

150510050002021_IV_P_000404_2024_Uz_2024-11-28_002

IV P 404/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:03.0 CET

2024-12-11 13:38:24.0 CET

15051005

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV P 404/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Łomży na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa A. P. przeciwko S. (...) o wynagrodzenie I zasądza od pozwanego S. (...) na rzecz powoda A. P. kwotę 24.760,89 zł (dwadzieścia cztery tysiące siedemset sześćdziesiąt złotych i 89/100) z ustawo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Biedrzycka" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Małgorzata Biedrzycka" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="19" xFlag="published" xVolType="15/051005/0002021/P" xYear="2024" xVolNmbr="000404" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IV P 404/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText><xBx>Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Łomży</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>A. P.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>S. (...)</xAnon></xBx></xText> <xText>o wynagrodzenie</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądza od pozwanego<xAnon>S. (...)</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>A. P.</xAnon> kwotę <xBx>24.760,89 zł</xBx> (dwadzieścia cztery tysiące siedemset sześćdziesiąt złotych i 89/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.07.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.08.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.09.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.10.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.11.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.12.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.01.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>595,39 zł od dnia 01.04.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>1.459,30 zł od dnia 14.09.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.02.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.03.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.04.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">13</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.05.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">14</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.06.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">15</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.07.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">16</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.08.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">17</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.09.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">18</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.10.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">19</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.11.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">20</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.12.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">21</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.01.2023 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">22</xName> <xText>1.458,72 zł od dnia 01.04.2023 r.</xText> </xUnit> <xText>do dnia zapłaty;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty <xBRx></xBRx>21.970,20 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt złotych i 20/100).</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt IV P 404/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xBx><xAnon>A. P.</xAnon> </xBx>wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon>S. (...)</xAnon> tytułem wyrównania wynagrodzenia za lata 2021-2022 (w tym dodatkowego wynagrodzenia rocznego) kwoty <xBx>24.760,89 zł</xBx> z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.07.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.08.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.09.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.10.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.11.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.12.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>583,72 zł od dnia 01.01.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>595,39 zł od dnia 01.04.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>1.459,30 zł od dnia 14.09.2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.02.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.03.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.04.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">13</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.05.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">14</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.06.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">15</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.07.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">16</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.08.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">17</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.09.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">18</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.10.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">19</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.11.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">20</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.12.2022 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">21</xName> <xText>1.430,12 zł od dnia 01.01.2023 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">22</xName> <xText>1.458,72 zł od dnia 01.04.2023 r.</xText> </xUnit> <xText>do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód powołał się na niekonstytucyjność regulacji ustaw okołobudżetowych regulujących wynagrodzenia sędziów w latach 2021-2022. Wskazał, że jego zdaniem jego wynagrodzenie powinno w tych latach być liczone według zasad przewidzianych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>. Swoje stanowisko w sposób szczegółowo uzasadnił (vide: pozew).</xText> <xText>Pozwany<xBx> <xAnon>S. (...)</xAnon></xBx> wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, że wyrównał wynagrodzenie powoda za rok 2023. Nie kwestionował prawidłowości wyliczeń wskazanych w pozwie. Podkreślił, że przepisy regulujące wynagrodzenie sędziów w latach 2021-2022 nie były przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego (całość argumentacji: sprzeciw od nakazu zapłaty).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon>A. P.</xAnon> jest sędzią <xAnon>S. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na tym, czy ingerencja ustawodawczy w ustanowiony w <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91</xLexLink> § lc <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> mechanizm kształtowania wynagrodzeń sędziów za pomocą ustaw okołobudżetowych była zgodna z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> oraz czy sąd powszechny może badać zgodność ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>.</xText> <xText>Po pierwsze, stwierdzić należy, że kwestia możliwości kwestionowania regulacji sprzecznych z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przez sądy powszechne była przedmiotem wieloletnich sporów.</xText> <xText>Obecnie w doktrynie i orzecznictwie <xUx>nie ma w zasadzie wątpliwości</xUx>, że sąd powszechny może odmówić zastosowania określonego przepisu, jeśli uzna go za niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. W uchwale Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21 wskazano, że „<xBx>orzekanie o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 188;art. 188 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 188 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>) nie jest tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający.</xBx> Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r., <xUx>III ZP 12/01</xUx>, OSNAPiUS 2002 nr 2, poz. 34 z glosą częściowo krytyczną B. Nity, Przegląd Sądowy nr 5, poz. 153). W uchwale <xUx>III ZP 12/01</xUx>, Sąd Najwyższy stwierdził, że przedmiotem orzekania sądu jest <xBx>indywidualny stosunek społeczny</xBx>, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 10 ust. 2</xUx> Konstytucji</xLexLink>) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (<xLexLink xArt="art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 175 ust. 1</xUx> Konstytucji</xLexLink>), zaś Trybunał, orzekając o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, wykonuje bardziej władzę ustawodawczą - ustawodawcy negatywnego - niż sądowniczą (mimo że <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 10 ust. 2</xUx> Konstytucji</xLexLink> zalicza go do władzy sądowniczej).</xText> <xText>Do bezpośredniego stosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> przez sąd (art. 8 ust. 2) dochodzi najczęściej wówczas, gdy sąd stwierdzi istnienie konfliktu między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi a przepisem ustawy, który ma zastosować.</xText> <xText>Praktyka odmawiania stosowania przez sądy ustaw, które są zdaniem sądów niekonstytucyjne, wynika z przywoływanej zasady nadrzędności <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> wyrażonej w <xUx><xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 1</xLexLink></xUx> i nakazu bezpośredniego jego stosowania, wyrażonego w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 8 ust. 2</xUx> Konstytucji RP</xLexLink>. W wyroku z dnia 7 kwietnia 1998 r., <xUx>I PKN 90/98</xUx> Sąd Najwyższy stwierdził, że sądy powszechne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. Uznanie, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności jak też niezgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, jest wyraźnie sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 8 ust. 1</xUx> Konstytucji RP</xLexLink>, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jego przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2001 r., <xUx>III RN 189/00</xUx>, OSNP 2002 nr 6, poz. 130, w którym opowiedziano się za możliwością dokonania przez sąd oceny zgodności przepisu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> oraz stwierdzono, że sąd dokonując oceny konstytucyjności przepisu ustawy nie wkracza w kompetencje Trybunału Konstytucyjnego).”</xText> <xText>Warto wskazać, że sądy powszechne w szczególności mogą badać takie ustawy, które nie mogą podlegać kontroli przez Trybunał Konstytucyjny (tak: ww. uchwała Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21).</xText> <xText>Jak wynika z art. 59 ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2393) Trybunał nie może prowadzić postępowania w przedmiocie zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink> aktów normatywnych, jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał.</xText> <xText>Jest poza sporem, że ustawy okołobudżetowe na rok 2021 i 2022 już nie obowiązują oraz że nie zostały w terminie zaskarżone przez uprawnione podmioty. Z uwagi na powyższe wydanie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie ich zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie jest już możliwe. W tej sytuacji jedyną drogą na zapewnienie ochrony konstytucyjnych wolności i praw strony postępowania jest zbadania ww. ustaw przez sąd powszechny.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd dokonał oceny konstytucyjności art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej na 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej na 2022 r. <xUx>Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego i nie ma bezpośredniego związku z tymi kompetencjami.</xUx></xText> <xText>Przechodząc do meritum należy wskazać przepisy, będące podstawą rozpoznania w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków.</xText> <xText>Powyższą normę konstytucyjną uszczegóławia <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (dalej: usp). Zgodnie z § 1 tego przepisu wysokość wynagrodzenia sędziów, zajmujących równorzędne stanowiska sędziowskie, różnicuje staż pracy lub pełnione funkcje. Najważniejszy z punktu widzenia przedmiotowego sporu § 1c ww. przepisu wskazuje, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej &quot;Monitor Polski&quot; przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118"><xUx>art. 20 pkt 2</xUx> ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. <xUx>poz. 504</xUx>, <xUx>1504</xUx> i <xUx>2461</xUx>), z zastrzeżeniem § 1d. Z kolei § 1d stanowi, że jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości.</xText> <xText>Art. 91 § 2 usp wyjaśnia, że wynagrodzenie zasadnicze sędziego określa się w stawkach, których wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego, o której mowa w § 1c. Stawki wynagrodzenia zasadniczego na poszczególnych stanowiskach sędziowskich oraz mnożniki, służące do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów w poszczególnych stawkach, określa załącznik do ustawy.</xText> <xText>Zgodnie z art. 91 § 6 usp w związku z pełnioną funkcją sędziemu przysługuje dodatek funkcyjny. Ponadto stosownie do § 7 tegoż artykułu wynagrodzenie sędziów różnicuje ponadto dodatek za długoletnią pracę, wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5% wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym roku o 1%, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego.</xText> <xText>Choć ww. przepis nie został uchylony (pozostaje cały czas w mocy), to ustawodawca zdecydował się trzykrotnie (w roku 2021, 2022, 2023) odstąpić od jego zastosowania i ustalić wysokość wynagrodzeń sędziów powszechnych w oparciu o ustawę okołobudżetową zamiast w oparciu o wskazany wyżej przepis ustrojowy. Mechanizm ten był również przewidziany w ustawie okołobudżetowej na rok 2024 r.</xText> <xText>W 2021 r. ustawodawca ustalił wysokość wynagrodzeń sędziów powszechnych w oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz.U z 2020 r., poz. 2400), zwanej dalej ustawą okołobudżetową na 2021 r. Przepis ten stanowi, że ,,w roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz.U. z 2020r. poz. 2072), stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego”.</xText> <xText>Z komunikatu Prezesa GUS z dnia 9 sierpnia 2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. wynika, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. wyniosło <xUx>4.839,24 zł.</xUx> Prezes GUS w komunikacie z dnia 11 sierpnia 2020 r. ogłosił, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło <xUx>5.024,48 zł.</xUx> Różnica pomiędzy przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2020 r. a przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2019 r. wynosiła <xBx>185,24 zł</xBx>.</xText> <xText>W 2022 r. wynagrodzenia sędziów były wyliczane w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz.U. z 2021 r. poz. 2445), zwanej dalej ustawą okołobudżetową na 2022 r. Przepis ten stanowi, że ,,w roku 2022 podstawę wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072 oraz z 2021 r. poz. 1080 i 1236), stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego”. W <xLexLink xArt="art. 91 ust. 2" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustępie 2</xLexLink> analizowanego przepisu wskazano, że ,,podstawę, o której mowa w ust. 1, zwiększa się o kwotę 26 zł”.</xText> <xText>Wynika z powyższego, że wbrew dyspozycji art. 91 § 1c PrUSP w 2022 roku sędziowie otrzymywali wynagrodzenie w oparciu o ustawę okołobudżetową z 2022 r., w której przyjęto jako podstawę drugi kwartał 2020 r., podczas gdy powinni je otrzymywać w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2021 r.</xText> <xText>Z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (dalej jako <xAnon> (...)</xAnon>) z dnia 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. wynika, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5.024,48 zł plus 26 złotych, razem <xUx>5.050,48 zł</xUx>. Prezes GUS w komunikacie z dnia 10 sierpnia 2021 r. ogłosił, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2021 r. wyniosło <xUx>5.504,52 zł</xUx>. Różnica pomiędzy przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2021 r., a przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2020 r. wynosi <xBx>454,04 zł</xBx> a w przypadku niedoliczania dodatkowej kwoty 26 zł byłoby to 428,04 zł.</xText> <xText>Analogiczna sytuacja występuje w roku 2023. Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. 2022 poz. 2666, dalej ustawa okołobudżetowa na 2023 r.) w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072, z późn. zm.2) ), stanowi kwota w wysokości <xUx>5.444,42 zł.</xUx> Sąd wskazuje na to rozwiązanie, bo choć powód nie dochodzi w niniejszej sprawie wynagrodzenia za 2023 r., to kwestia ta jest istotna z uwagi na treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 1/23 z dnia 8 listopada 2023 r., o którym mowa będzie niżej.</xText> <xText>Należy zaznaczyć, że art. 91 § 1c ma charakter ustrojowy, albowiem sposób kształtowania wynagrodzeń sędziowskich ma na celu zapewnienie niezawisłości sędziów w zakresie orzekania. Ustawy okołobudżetowe powinny zaś zawierać normy techniczne służące realizacji budżetu państwa, nie powinny zajmować się kształtowaniem praw i obowiązków obywateli, a zwłaszcza w materiach, które mają wpływ na ustrój państwa.</xText> <xText>Sędziowie są jedyną grupą zawodową w Polsce, której <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink> gwarantuje prawo do wynagrodzenia „odpowiadającego godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków” (<xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>). Warto podkreślić, że jest to przepis niewystępujący w ustawach zasadniczych innych państw, z tego powodu autorzy publikacji prawniczych z innych krajów bardzo często powołują to unormowanie w swoich pracach (najczęściej cytowany zagranicą przepis polskiego prawa). Wydaje się, że ustawodawca tworząc ten – niespotykany gdzie indziej- przepis zdawał sobie sprawę z faktu, że w naszej rzeczywistości prawnej takie unormowanie jest niezbędne. Okazało się, że wielokrotnie władza wykonawcza i pozostająca pod jego wpływem władza ustawodawcza dążyła do niekorzystnego ukształtowania wynagrodzeń sędziowskich. Sytuacja taka miała ostatnio miejsce w 2012 r. i trwa obecnie od 2021 r. Mimo zatem zapobiegliwości ustawodawcy, który w akcie prawnym najwyższej rangi zawarł zobowiązanie do ukształtowania wynagrodzeń sędziowskich na poziomie godnym, wynagrodzenia realnie płacone sędziom w ostatnim trzydziestoleciu nie zawsze odpowiadały powyższej normnie konstytucyjnej.</xText> <xText>Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12 norma <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> „wyznacza, chociaż w sposób mało precyzyjny, pewien konieczny standard, który musi być respektowany przez ustawodawcę przy ustalaniu ustawowych zasad wynagradzania sędziów (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 4 października 2000 r., sygn. <xUx>P 8/00</xUx>, OTK ZU nr 6/2000, poz. 189). Norma ta stanowi szczególną gwarancję ochrony wynagrodzeń sędziowskich na poziomie konstytucyjnym, co ogranicza dopuszczalność ingerencji ustawodawcy w system ich kształtowania. <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>Art. 178 ust. 2</xUx> Konstytucji</xLexLink> jest przy tym nie tyle gwarancją wynagrodzenia sędziego, jako <xIx>sui generis</xIx> pracownika, ile <xBx>elementem ustroju sądownictwa - istotną materialną gwarancją niezawisłości sędziego. </xBx>Nie jest bowiem przypadkiem, że unormowanie to znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie postanowienia ustanawiającego zasadę niezawisłości sędziów (<xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 178 ust. 1</xUx> Konstytucji</xLexLink>).”</xText> <xText>Trybunał w uzasadnieniu powyższego wyroku wskazał, że „najważniejszym aspektem wynagrodzenia godnego urzędu sędziego jest, by sposób ustalania jego wysokości był oparty na obiektywnych, wymiernych przesłankach i działał z mocy samej ustawy - niejako <xBx>„automatycznie”</xBx>, bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które <xBx>mogłyby być instrumentem nacisku na sędziów</xBx>. Istotna jest, oczywiście, także sama <xUx>wysokość wynagrodzenia, które powinno zapewniać bezpieczeństwo finansowe sędziemu i jego rodzinie, rekompensować rygorystyczne ograniczenia w podejmowaniu innej działalności zarobkowej oraz sprzyjać budowaniu prestiżu urzędu sędziego</xUx>. Zdaniem Trybunału, wynagrodzenie to powinno być znacząco wyższe od przeciętnego wynagrodzenia w kraju.</xText> <xText>Spełniający powyższe założenia, zobiektywizowany, mechanizm kształtowania wynagrodzeń sędziowskich zaczął funkcjonować w 2009 r., w wyniku porozumienia przedstawicieli wszystkich trzech władz, pod auspicjami Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a stosowne regulacje znalazły się w PrUSP, SNU, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971020643" xTitle="Ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 102, poz. 643">ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym</xLexLink> (Dz.U. Nr 102, <xUx>poz. 643</xUx>, ze zm.) oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971170753" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 117, poz. 753">ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych</xLexLink> (Dz.U. z 2012 r. <xUx>poz. 952</xUx>, ze zm.).</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> wynagradzania wszystkich sędziów oparty jest na takich samych zasadach i <xBx>został wyodrębniony z systemu wynagrodzeń pozostałych pracowników sfery budżetowej</xBx>. Wysokość wynagrodzenia sędziego zależy w nim od następujących obiektywnych przesłanek: zajmowanego stanowiska, stażu pracy (łącznego oraz na danym stanowisku sędziowskim) oraz pełnionych w sądownictwie funkcji. <xAnon> (...)</xAnon> ten <xUx>nie zawiera żadnych elementów uznaniowych</xUx>, w rodzaju nagród lub premii, które mogłyby być uzależnione od oceny wyników czy jakości pracy sędziego i stanowić instrument wpływu na niego.</xText> <xText>Mechanizm ustalania wynagrodzeń sędziów został uregulowany w <xUx><xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1c</xLexLink></xUx> PrUSP i w <xUx><xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 42 § 2</xLexLink></xUx> SNU. Kształtuje on wynagrodzenie sędziego jako iloczyn ustawowo określonego mnożnika (wynoszącego dla sędziów sądów powszechnych i sędziów sądów administracyjnych - zależnie od zajmowanego stanowiska - od 2,05 do 3,23, a dla sędziów Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego - 4,13 w stawce podstawowej albo 4,75 w stawce awansowej) oraz mnożnej - podstawy wynagrodzenia zasadniczego w danym roku, którą stanowi wynagrodzenie w II kwartale, ogłaszane komunikatem Prezesa GUS w Monitorze Polskim. Takie powiązanie wynagrodzeń sędziów z przeciętnym wynagrodzeniem (w miejsce wcześniejszego odniesienia do przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej) - chroni je przed związanym z inflacją spadkiem siły nabywczej, dzięki mechanizmowi swoistej samoczynnej podwyżki wynagrodzenia zasadniczego i dodatków funkcyjnych - gwarantując, że wynagrodzenia sędziów będą zmieniały się in plus w wypadku dobrej kondycji gospodarki narodowej. Zarazem, w razie pogorszenia koniunktury gospodarczej i obniżenia przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, ustawodawca przewidział, że wynagrodzenia sędziów mają pozostawać na tym samym poziomie (<xUx><xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 d" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 § 1d</xLexLink></xUx> PrUSP oraz <xUx><xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 42 § 3</xLexLink></xUx> SNU). Mechanizm ten jest reakcją na dezyderat sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka z 23 lipca 2008 r. i elementem zmian systemowych prowadzących do wykonania <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 178 ust. 2</xUx> Konstytucji</xLexLink>, a jego celem jest odniesienie zasad kształtowania wynagrodzeń sędziów do obiektywnego wskaźnika i uniezależnienie tego procesu od ingerencji władz wykonawczej i ustawodawczej.</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny określił minimalne wymogi, które - zgodnie z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> - powinny spełniać ustawowe regulacje wysokości sędziowskich wynagrodzeń (w szczególności w powołanym wyżej wyroku o sygn. <xUx>P 8/00</xUx> i w wyroku z 18 lutego 2004 r., sygn. <xUx>K 12/03</xUx>, OTK ZU nr 2/<xAnon> (...)</xAnon>, poz. 8). Wynagrodzenia te powinny: po pierwsze - być ustalane przez odniesienie do przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej i znacząco przekraczać poziom tego wynagrodzenia; po wtóre - w dłuższym okresie wykazywać tendencję wzrostową co najmniej taką samą, jak przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej; <xBx>po trzecie - w razie trudności budżetowych - być szczególnie chronione przed nadmiernie niekorzystnymi wahaniami</xBx>.”</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12 wskazał również, że „problematyka wynagradzania sędziów ma istotne znaczenie dla ich statusu. Powszechnie uznaje się, że odpowiednio wysokie wynagrodzenie jest jedną z gwarancji sędziowskiej niezawisłości, ponieważ pozwala ono sędziemu swobodnie pełnić urząd bez troski o byt materialny własny i rodziny. Kwestie zapewnienia odpowiednich środków na finansowanie sądownictwa, w tym na wynagrodzenia sędziów, poruszane były między innymi w rezolucji nr <xAnon> (...)</xAnon> Rady Gospodarczej i Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych z 24 maja 1989 r., a także w zaleceniu nr R(94)12 Komitetu Ministrów dla Państw Członkowskich z 13 października 1994 r. dotyczącym niezawisłości, sprawności i roli sędziów oraz w Europejskiej karcie o statucie sędziów z 10 lipca 1998 r. Celem wymienionych aktów Rady Europy jest dopomożenie rządom państw członkowskich w zagwarantowaniu najwyższego poziomu kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów.</xText> <xText>Rada Europy wielokrotnie podkreślała, że wynagrodzenia sędziowskie stanowią istotny element gwarantujący niezawisłość i bezstronność sędziego. We wspomnianym zaleceniu Komitetu Ministrów sformułowano zasady dotyczące niezawisłości, sprawności i roli sędziów. W myśl zasady III „sędziom należy zapewnić warunki umożliwiające sprawne wykonywanie pracy”, w szczególności zaś „status i poziom wynagrodzeń współmierny do godności urzędu i ciężaru odpowiedzialności”, a w komentarzu wyjaśniono, że „uposażenie powinno dostatecznie wynagradzać ciężar (...) obowiązków”, zaś państwa członkowskie powinny „stworzyć rzeczywiste możliwości awansu i zwiększyć wynagrodzenia sędziów”.</xText> <xText>Z kolei Europejska karta o statucie sędziów w punkcie 6.1. stanowi, że „Wykonywanie zawodu sędziego uprawnia do otrzymywania wynagrodzenia, którego wysokość jest ustalana w sposób chroniący sędziego przed presją wywieraną na niego w celu osiągnięcia wpływu na treść wydawanych przez niego decyzji, (…) na jego postawę w procesie orzekania, poprzez negatywne oddziaływanie na jego niezawisłość i bezstronność”. Mając za podstawę oba te dokumenty, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zagwarantowanie kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów - w tym poprzez odpowiednie ukształtowanie ich wynagrodzeń - uznawane jest powszechnie za standard europejski, do którego powinno być dostosowane nie tylko prawodawstwo, ale przede wszystkim praktyka państw.</xText> <xText>Zapewnienie sędziom odpowiedniego wynagrodzenia musi być ponadto rozpatrywane w kontekście <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>, ponieważ stanowi gwarancję interesu publicznego, wyrażającego się w zapewnieniu każdemu prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. W demokratycznym państwie prawnym gwarancją i warunkiem praworządności (rządów prawa) jest należyte działanie wymiaru sprawiedliwości, a jest ono - w ujęciu ustrojodawcy - w pełni możliwe tylko, gdy warunki pracy sędziów i ich wynagrodzenia odpowiadają godności sędziowskiego urzędu i zakresowi obowiązków.”</xText> <xText>W wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12 Trybunał Konstytucyjny uznał, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów w 2012 r. nie stanowiło naruszenia norm konstytucyjnych. Trybunał uznał bowiem, że było ono uzasadnione sytuacją budżetową kraju, miało charakter jednorazowy, a ponadto poczynione były tez oszczędności w innych sferach, w tym w zakresie wynagrodzeń niektórych pracowników sfery budżetowej.</xText> <xText>W tym miejscu warto wskazać na niemalże prorocze stanowisko sędziego Mirosława Granata zawarte w jego zdaniu odrębnym do powyższego wyroku. Wskazał on, że „na gruncie <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>, wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu sędziego <xBx>nie jest wyznaczane przez budżet państwa, ale przez zasadę niezawisłości</xBx>. W <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> godność urzędu jest powiązana z niezawisłością sędziego, i <xBx>nie może być uzależniona wyłącznie od budżetu</xBx>. W pewnym sensie wszystko zależy od budżetu, bez środków budżetowych nie będą funkcjonować sądy, nie będzie ochrony konstytucyjnych wolności i praw itd. Chodzi mi o to, że <xBx>nawet skromny budżet państwa nie upoważnia władzy wykonawczej do „majstrowania” przy płacy sędziego</xBx>. Na gruncie <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink> główną sprawą dla ustrojodawcy jest niezawisłość sędziowska, a nie wysokość wynagrodzenia widziana z perspektywy zasady równowagi budżetowej lub z punktu widzenia zasady sprawiedliwości społecznej. (…) Moim zdaniem, należało stwierdzić, po myśli wnioskodawców, że art. 22 i art. 23 ustawy okołobudżetowej są sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>. (…)Po drugie, Trybunał, uznając konstytucyjność badanych przepisów, <xUx>zezwala na to, że nie wprowadzamy żadnych reguł na przyszłość co do obchodzenia się ustawodawcy i władzy wykonawczej z godnością urzędu sędziego, w kontekście „warunków pracy i wynagrodzenia odpowiadających godności urzędu i zakresowi obowiązków”.</xUx> Z wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, jakimi wartościami ma się kierować ustawodawca, tak aby jednorazowość ustawy z 2011 r. nie stała się dążeniem władzy wykonawczej. <xAnon> (...)</xAnon><xUx> danej regulacji, aby zdołała legitymować zamrożenie płac, musiałaby być przez Trybunał w jakiś sposób „obudowana” i zinstytucjonalizowana. Warunki absolutnej wyjątkowości za 2012 r. musiałyby być ukonkretnione. Inaczej nie mamy gwarancji oraz ochrony przed „jednorazowością”.</xUx> Argumentacja związana z kryzysem gospodarczym, jako argumentacja konstytucyjna Trybunału, musiałaby być wyjątkowo dobrze zdefiniowana. Trybunał powinien <xBx><xUx>pokazać pewne „bezpieczniki”, które chroniłyby urząd sędziego przed degradacją. Sędzia staje się w pewien sposób zawisły, jeśli jego zarobki są zależne od budżetu i od sprawiedliwości społecznej</xUx></xBx>. Konstytucyjnie, w normalnych warunkach, niezawisłość jest ważniejsza niż wartości ekonomiczne i <xBx><xUx>nie wolno niezawisłości sędziowskiej poświęcać dla równowagi budżetowej.”</xUx></xBx></xText> <xText>W podobnym duchu wypowiedział się w swoim zdaniu odrębnym sędzia TK <xAnon>W. H.</xAnon>. Wskazał on, że „konieczność i zasadność „zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich nie była analizowana w sposób dostatecznie wnikliwy, z uwzględnieniem wytycznych wynikających z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> i powstałego na tle tego przepisu orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (por. zwłaszcza powołane wyroki o sygn. P 8/00 i K 12/03).” Sędzia podkreślił, że istniała konieczność szczegółowego <xUx>rozważenia i uzasadnienia</xUx> przez ustawodawcę decyzji co do „zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich.</xText> <xText>Reasumując powyższą część rozważań należy wskazać, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (co zostało podsumowane w powołanym wyżej wyroku z dnia z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12, Legalis nr 549573) określono nieprzekraczalne „warunki brzegowe”, a więc granice wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego i zakresowi jego obowiązków, wskazując, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość – zarówno wobec całej tej grupy zawodowej – ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów, co do których niedopuszczalne jest uzależnianie jego wysokości od indywidualnej oceny ich pracy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>wysokość wynagrodzenia sędziego, w tym rozpoczynającego karierę w zawodzie sędziowskim sędziego sądu rejonowego, powinna znacząco przewyższać wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>wynagrodzenia sędziów powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową nie mniejszą niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia sędziów, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenie konstytucyjnego limitu zadłużenia)</xText> </xUnit> <xText>Niedopuszczalne jest wybiórcze przerzucanie skutków niewydolności systemu finansów państwa na pewne grupy pracowników sfery budżetowej, zwłaszcza gdy równocześnie inne grupy zawodowe nie zostały owym „zamrożeniem” dotknięte, a nawet zagwarantowano im wzrost wynagrodzeń.</xText> <xText>Należy podkreślić, że ustawodawca w uzasadnieniu żadnej z ustaw okołobudżetowych z lat 2020-2023 nie powołał argumentów przemawiających za koniecznością odstępstwa od ustrojowej zasady regulacji wynagrodzeń sędziów zawartej w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>. W każdej z trzech dotychczasowym ustaw okołobudżetowych łamiących mechanizm wskazany w ww. artykule ustawodawca ograniczył się do kilku lakonicznych zdań, odnoszących się w sposób ogólny do stanu budżetu państwa oraz ogólnej sytuacji geopolitycznej i ekonomicznej w Polsce oraz na świecie (np. pandemia, wojna, inflacja, płace pozostałych pracowników sfery budżetowej). W żadnym wypadku nie zawarto wyliczeń wskazujących na to, że sytuacja budżetowa jest tak zła, że ustawodawca nie miał innego wyjścia niż zamrożenie wynagrodzeń sędziowskich. W ustawach okołobudżetowych nie ma zatem ani jednego argumentu za tym, że zaistniały obiektywne, sprawdzalne okoliczności na tyle ważkie dla stanu budżetu, że konieczne stało się podjęcie kroków stanowiących naruszenie gwarancji niezawisłości sędziowskiej. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie było ustawodawcy znane, waga trójpodziału władz również. Brak podstaw do zachwiania regułami wynagradzania sędziów wskazywało Ministerstwo Sprawiedliwości i Krajowa Rada Sądownictwa.</xText> <xText>Należy uznać, że skoro ustawodawca nie ujawnił w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych argumentów za „zamrożeniem” wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2024, to takich argumentów nie ma. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do uznania, że sytuacja gospodarcza kraju była i jest tak zła, aby jedynym ratunkiem było podejmowanie kroków naruszających niezawisłość sędziowską, a zatem uderzających bezpośrednio w zasadę trójpodziału władzy. Warto podkreślić, że sytuacja budżetu państwa nie mogła być zła, skoro w 2021 r. podwyższono znacznie wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników jednostek państwowej sfery budżetowej. Podkreślić należy, że sędziów, pomimo ustrojowych gwarancji wysokości ich wynagrodzeń, potraktowano razem z prokuratorami gorzej niż osoby wymienione w <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000260306" xTitle="Ustawa z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 306">art. 2 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi</xLexLink> (Dz.U. z 2019 r., poz. 2136), a więc niż kierowników przedsiębiorstw państwowych, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, agencji państwowych oraz państwowych jednostek budżetowych, w stosunku do których ustalono maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przez przyjęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale 2020 roku (tj. 5.655,43 PLN) - art.12 ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022. Tym samym okazuje się, iż k<xUx>wota bazowa wynagrodzeń w przypadku kierowników przedsiębiorstw i podmiotów państwowych była wyższa nie tylko od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziów planowanej na 2022 rok, ale wyższa nawet od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziowskich na rok 2022 ustalonej zgodnie z prawem (5.504,52 PLN)</xUx>. Warto również sięgnąć do rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia <xUx>30 lipca 2021 r. </xUx>zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz.U. z 2021 r. poz.1394), które w samym środku pandemii przywołanej w uzasadnieniu projektu ustawy „okołobudżetowej” jako argument na „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich, a mianowicie <xUx>z dniem 1 sierpnia 2021 r.</xUx> znacznie podwyższyło wynagrodzenia Marszałkowi i Wicemarszałkom Sejmu, Marszałkowi i Wicemarszałkom Senatu, Prezesowi i Wiceprezesom Rady Ministrów, Prezesowi i Wiceprezesom Najwyższej Izby Kontroli, Szefowi i Zastępcom Szefa Kancelarii Prezydenta, wszystkim ministrom, sekretarzom stanu, podsekretarzom stanu (wiceministrom), wszystkim wojewodom i wicewojewodom, wszystkim kierownikom i zastępcom kierowników urzędów centralnych, Szefowi Służby Cywilnej, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika Praw Obywatelskich, Szefowi i Zastępcom Szefa Kancelarii Sejmu, Szefowi i Zastępcom Szefa Kancelarii Senatu, Szefowi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Przewodniczącemu i wszystkim członkom Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Prezesowi Instytutu Pamięci Narodowej, Kierownikowi Krajowego Biura Wyborczego, Prezesowi i Zastępcom Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika Praw Dziecka, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika Małych i Średnich <xAnon> (...)</xAnon>, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika <xAnon> (...)</xAnon>, Prezesowi i Wiceprezesom Polskiej Akademii Nauk, wszystkim członkom Państwowej Komisji do spraw wyjaśniania przypadków czynności skierowanych przeciwko wolności seksualnej i obyczajności wobec małoletniego poniżej lat 15, Głównemu Inspektorowi Pracy i jego zastępcom, zastępcom Prokuratora Generalnego, Prezesowi, Pierwszemu Zastępcy Prezesa oraz Wiceprezesom Narodowego Banku Polskiego. Podwyżki dotyczyły setek osób tworzących establishment państwowy. Dla zilustrowania sytuacji samo wynagrodzenie zasadnicze Marszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów wzrosło z kwoty 11.094,40 PLN (6,2 x 1.789,42) do kwoty 15.532,17 PLN (8,68 x 1.789,42) czyli dokładnie o 40%, zaś samo wynagrodzenie zasadnicze Prezesa Narodowego Banku Polskiego poszybowało z kwoty 7.515,56 PLN (4,2 x 1.789,42) do kwoty 15.532,17 PLN (8,68 x 1.789,42) czyli o 106,67%. <xAnon> (...)</xAnon> pensji Pierwszego Zastępcy Prezesa oraz Wiceprezesów Narodowego Banku Polskiego był jeszcze wyższy i osiągnął u Wiceprezesów aż 137,58%. Wynagrodzenie zasadnicze większości wymienionych wyżej osób, w tym ministrów, wojewodów, wicewojewodów wzrosło wówczas o 40%, zaś wiceministrów (podsekretarzy stanu) o 60%. Do tego doszedł zauważalny wzrost stawek dodatków funkcyjnych. W ślad za wynagrodzeniem zasadniczym podsekretarzy stanu (wiceministrów) z dniem 1 sierpnia 2021 r. wzrosły <xBx>o 60% wynagrodzenia zasadnicze i diety parlamentarne posłów i senatorów</xBx> (<xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 2;art. 42;art. 42 ust. 1" xIsapId="WDU19960730350" xTitle="Ustawa z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350">art. 25 ust. 2 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora</xLexLink> - Dz.U. z 2022 r. poz. 1339). Ustawą z dnia 17 września 2021 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19810200101" xTitle="Ustawa z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe" xAddress="Dz. U. z 1981 r. Nr 20, poz. 101">ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 1834) podwyższono z dniem 1 listopada 2021 r., a więc również w trakcie pandemii <xAnon> (...)</xAnon> 19 wynagrodzenie zasadnicze <xBx>Prezydenta</xBx> o 40% i dodatek funkcyjny o 40%. Ponadto jak wskazano w uzasadnieniu pozwu, mimo rzekomo trudnej sytuacji budżetu, w latach 2021 i 2022 wypłacono 13 i 14 emeryturę, co wiązało się ze znacznymi wydatkami. Powyższe oznacza, że władza wykonawcza i ustawodawcza traktowała poszczególnych członków sfery budżetowej w nierówny sposób: osoby na stanowiskach kierowniczych otrzymały znaczne podwyżki, natomiast wielu pracownikom budżetówki odmówiono racjonalizacji wynagrodzenia zasłaniając się sytuacją budżetową. Powyższe jest niedopuszczalne w państwie prawa. Jeśli finanse państwa znajdowałyby się w złym stanie, to należy podjąć racjonalne cięcia, obejmujące w porównywalnym stopniu całą sferę budżetową, poczynając od osób pełniących najwyższe stanowiska w państwie. Sytuacja budżetowa nie była jednak ani w 2021 r., ani w 2022 r. zła w takim stopniu, by uzasadniała zamrożenie wynagrodzeń sędziów. Wskazał to wprost Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23. Badający kwestię wynagrodzeń sędziowskich w 2023 r. Trybunał podkreślił, że sytuacja budżetowa nie mogła stanowić zamrożenia wynagrodzeń w latach 2021-23. Wskazał on, że „analiza sytuacji gospodarczej Polski, co zostało również podkreślone w opinii Ministra Finansów, wskazuje na to, że budżet państwa <xUx>w najbliższych latach</xUx> <xIx>[a zatem do chwili obecnej nie był w takiej sytuacji- dopisek mój]</xIx> może znaleźć się w sytuacji trudnej, chociaż nie krytycznej. Zadłużenie sektora instytucji rządo­wych i samorządowych (liczone według metodyki unijnej) może wzrosnąć na koniec 2024 r. do poziomu 55% <xAnon> (...)</xAnon> (z poziomu 51,7% <xAnon> (...)</xAnon> na koniec 2022 r.). Jednocześnie, państwowy dług publiczny (liczony według metodyki krajowej) daleki jest od referencyjnej wartości 60% <xAnon> (...)</xAnon> wskazanej w <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> - zgodnie z danymi Ministerstwa Finansów, państwowy dług publiczny na koniec II kwartału 2023 r. wyniósł 38,2% <xAnon> (...)</xAnon> tymczasem dopiero przekroczenie tej wartości w orzecznictwie TK utożsamiane jest z krytyczną kondycją finansów publicznych. Nawet gdyby przyjąć, że nieprzekraczalna relacja 3/5 pomiędzy długiem publicznym a wartością rocznego <xAnon> (...)</xAnon> powinna odnosić się nie do długu liczonego według metodyki krajowej, lecz do długu liczonego według metodyki unijnej, który z uwagi na swoją konstrukcję, dużo bardziej transparentnie przedstawia rzeczywisty stan zadłużenia państwa, <xBx><xUx>to nie istnieje w najbliższej przyszłości ryzyko jego przekroczenia</xUx></xBx>” (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23). Skoro sytuacja gospodarcza w 2023 nie uzasadniała zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich, to tym bardziej nie było do tego podstaw w 2021 r. (kiedy nie było jeszcze problemu z inflacją), ani w 2022 r., kiedy wskazane w orzeczeniu TK parametry były korzystniejsze niż obecnie.</xText> <xText>Zupełnie na marginesie warto zaznaczyć, że wynagrodzenia sędziów w skali budżetu państwa stanowią niewielki ułamek, liczone są w promilach wartości wydatków budżetowych. Trudno uznać, że „oszczędności” wynikające z ustaw okołobudżetowych mają jakikolwiek wpływ na sytuacją budżetową państwa.</xText> <xText>Należy podkreślić, że sam ustawodawca w 2020 r. planując budżet na 2021 r. twierdził stanowczo, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów będzie miało charakter jednorazowy, co wyraźnie jest wskazane w uzasadnieniu ustawy okołobudżetowej. Miało to związek z pandemią, która została potraktowana przez poszczególne kraje w sposób wcześniej nieznany. Mimo niezwykłości tej sytuacji, z tego co Sądowi wiadomo, w żadnym kraju nie doszło zamrożenia płac sędziów z uwagi na pandemię. Jak już wcześniej wskazano okazało się, że w 2021 r. nie było podstaw do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich, wynika to chociażby z faktu, że w tym samym 2021 r. podniesiono wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników sfery budżetowej, o czym była mowa wcześniej. Raz jeszcze należy podkreślić, że w 2021 r. sytuacja budżetu państwa nie była na tyle zła, by uzasadnić zamrożenie wynagrodzeń sędziów. Ponadto jak wynika ze sprawozdania NIK-u podejmowane wówczas działania mające na celu zwalczanie pandemii, nie były prowadzone w pełni prawidłowo i spowodowały marnotrawstwo publicznych pieniędzy.</xText> <xText>Podobnie jak Trybunał Konstytucyjny w powołanym wcześniej wyroku z dnia 8 listopada 2023 r. nie można kwestii wynagrodzeń sędziowskich w 2021 r. traktować bez kontekstu w postaci kolejnych zamrożeń pensji sędziowskich w latach 2022-2023 i planowanego zamrożenia na 2024r. Przy takim spojrzeniu okaże się, że zamrożenie w roku 2021 nie miało charakteru incydentalnego, lecz było początkiem sprzecznego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> mechanizmu odchodzenia od regulacji ustrojowej zawartej w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91§ 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>. Gdyby zamrożenie miało charakter jednorazowy i dotyczyło tylko roku 2021, to wówczas można byłoby jeszcze rozważać jego zasadność (choć jak wyżej wskazano nie broni się ono w kontekście warunków brzegowych wskazanych w uzasadnieniu TK z 2012 r.). Skoro jednak jest elementem długotrwałego procesu (pierwszym ogniwem w łamaniu prawa), to należy uznać, że żadne argumenty nie przemawiają na jego korzyść. Podobnie wypowiedział się na ten temat TK w wyroku z 8 listopada 2023r., o czym mowa będzie niżej.</xText> <xText>Nie stanowi podstawy do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich sytuacja pozostałych pracowników tzw. budżetówki. Jak wskazywał Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyżej wyroku sędziowie zostali wyodrębnieni jako grupa zawodowa o szczególnym znaczeniu dla ustroju państwa, której sytuacja ekonomiczna bezpośrednio przekłada się na zasadę trójpodziału władz. Zmiana mechanizmu wynagradzania sędziów jest dopuszczalna jedynie w przypadkach wyjątkowych, które w latach 2021-2023 nie nastąpiły. Nie zmienia to faktu, że państwo jako pracodawca pracowników sfery budżetowej nie we wszystkich przypadkach wywiązało się z obowiązku zapewnienia właściwego wynagrodzenia, odpowiadającego roli poszczególnych pracowników dla pełnienia przez państwo swoich podstawowych obowiązków. Wynagrodzenie pracownika budżetówki powinno być tak ukształtowane, aby budowało prestiż zawodu oraz zapewniało dopływ odpowiednich kadr, bowiem jakość kadr sfery budżetowej ma wpływ na jakość samego państwa i realizację jego obowiązków wobec obywateli.</xText> <xText>Zasada ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa, zwana również zasadą lojalności państwa względem obywateli stanowi fundament zasady demokratycznego państwa prawnego (<xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink>). Przedmiotowa zasada opiera się na założeniu, że organy władzy publicznej powinny działać w sposób lojalny i uczciwy względem jednostki, budzący w niej poczucie stabilności i bezpieczeństwa prawnego. Bezpieczeństwo prawne jest jedną z podstawowych wartości państwa prawnego i jest rodzajem wolności od nieoczekiwanych i zaskakujących ingerencji, ponieważ stosunki między państwem i obywatelem powinny być nacechowane lojalnością. Istotą lojalności jest zaś zakaz zastawiania swoistych „pułapek” na obywatela, formułowania obietnic bez pokrycia, a także nagłego wycofywania się przez państwo ze złożonych obietnic lub zmiany ustalonych reguł postępowania.</xText> <xText>W świetle powyższego stwierdzić należy, że ingerencja w kształtowanie wysokości wynagrodzeń sędziów stanowi nagłe wycofanie się państwa z obietnic złożonych sędziom (co do ustalania ich wynagrodzeń na podstawie art. 91 § 1c usp), co oznacza nieusprawiedliwione naruszenie zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.</xText> <xText>Z zasady demokratycznego państwa prawnego wynika również zasada ochrony praw słusznie nabytych. Ww. zasada wyklucza arbitralne znoszenie lub ograniczanie praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym. Zasada ochrony praw słusznie nabytych zapewnia ochronę publicznych i prywatnych praw podmiotowych.</xText> <xText>Zasada ochrony praw słusznie nabytych nie ma charakteru bezwzględnego. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie przypominał, że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja RP</xLexLink> dopuszcza ograniczanie lub znoszenie praw nabytych w razie kolizji wartości znajdujących się u podstaw tej zasady z innymi wartościami konstytucyjnymi. Ograniczenie lub zniesienie praw nabytych jest dopuszczalne pod warunkiem, że takie działanie jest konieczne dla realizacji innych wartości konstytucyjnych, które w danej sytuacji mają pierwszeństwo przed wartościami znajdującymi się u podstaw zasady ochrony praw nabytych. Prawodawca powinien jednak ograniczyć do niezbędnego minimum negatywne skutki dla jednostki i wprowadzić rozwiązania, które ułatwiają dostosowanie się do nowej sytuacji (wyr. z 25.6.2002 r., K 45/01, OTK-A 2002, Nr 4, poz. 46; zob. też wyr. TK z: 16.6.2003 r., K 52/02, OTK-A 2003, Nr 6, poz. 54 i 18.9.2006 r., SK 15/05, OTK-A 2006, Nr 8, poz. 106). Najczęściej odstępstwa od zasady ochrony praw nabytych uzasadniane są potrzebą zapewnienia równowagi budżetowej oraz pogorszeniem sytuacji ekonomicznej państwa.</xText> <xText>Reasumując tą część wywodów należy wskazać, że ustawodawca odstępując w ustawach okołobudżetowych za lata 2021-2024 od mechanizmu określonego w art. w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> działał bez żadnego uzasadnienia, naruszając <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> oraz inne przepisy ustawy zasadniczej kształtujące zasadę trójpodziału władzy i państwa prawnego.</xText> <xText>Warto zaznaczyć, że Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Krajowa Rada Sądownictwa wnieśli o stwierdzenie, że art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022 r., poz. 2666) są niezgodne z:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1;art. 173;art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 oraz art. 173 i art. 10 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> przez to, że naruszają gwarancję zapewnienia sędziom wynagrodzenia na poziomie odpowiadającym godności sprawowanego przez nich urzędu oraz zakresowi ich obowiązków, a tym samym naruszają gwarancję niezawisłości sędziowskiej stanowiącej warunek niezależnego wykonywania funkcji władzy sądowniczej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink> w zakresie, w jakim naruszają zasadę ochrony praw nabytych oraz zaufania do państwa i stanowionego prawa polegającą na zastosowaniu arbitralnego sposobu wyznaczania podstawy wynagrodzeń sędziowskich w 2023 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 31 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink> w zakresie, w jakim naruszają prawo sędziów do wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu oraz zakresowi obowiązków rozumiane jako podmiotowe prawo do ustalania wynagrodzenia na podstawie obiektywnych kryteriów, niezależnych od arbitralnej decyzji władzy ustawodawczej.</xText> </xUnit> <xText>Stanowisko wnioskodawców poparł Rzecznik Praw Obywatelskich.</xText> <xText><xBx>Trybunał Konstytucyjny przychylił się to tego wniosku i w wyroku z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23 stwierdził, że a rt. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink>.</xBx></xText> <xText>W uzasadnieniu Trybunał powołał się m.in. na treść opisanego wyżej swojego wyroku z 12 grudnia 2012 r., o sygn. K 1/12 (OTK ZU nr 11/<xAnon> (...)</xAnon>, poz. 134). Podkreślił, że we wskazanym wyroku wyjaśnił, że „najważniejszym aspektem wynagro­dzenia godnego urzędu sędziego jest, by sposób ustalania jego wysokości był oparty na obiek­tywnych, wymiernych przesłankach i działał z mocy samej ustawy - niejako «automatycznie», bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które mogłyby być instru­mentem nacisku na sędziów. Istotna jest, oczywiście, także sama wysokość wynagrodzenia, które powinno zapewniać bezpieczeństwo finansowe sędziemu i jego rodzinie, rekompenso­wać rygorystyczne ograniczenia w podejmowaniu innej działalności zarobkowej oraz sprzyjać budowaniu prestiżu urzędu sędziego”. Trybunał uznał, że przyjęty w 2009 r. sposób ustalania wynagrodzenia sędziów odpowiada powyższym założeniom. Na tej podstawie <xAnon>T.</xAnon>­bunał w wyroku o sygn. K 1/12 sformułował nieprzekraczalne „warunki brzegowe” wynagro­dzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego i zakresowi jego obowiązków (zostały one wymienione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia). Trybunał podkreślił, że zasady wynagradzania sędziów sformułowane w usta­wie okołobudżetowej na 2023 r. muszą spełniać wszystkie warunki brzegowe, by stwierdzić o ich konstytucyjności. Zdaniem TK wątpliwości, nasuwają się odnośnie do zgodności przedmiotu kontroli z warunkiem, zgodnie z którym „wynagrodzenia sędziowskie powinny być kształtowane w sposób wykluczający ja­kąkolwiek uznaniowość. Już sama analiza przepisów kształtujących sposób wynagradzania sędziów <xBx><xUx>w latach 2021-2023</xUx></xBx> pozwala stwierdzić, że w każdym z ostatnich trzech lat budże­towych ustawodawca przyjął inną koncepcję co do konstrukcji tego mechanizmu. <xUx>W ustawie okołobudżetowej na 2021 r. wzięto za podstawę ustalenia wynagrodzenia przeciętne wyna­grodzenie w drugim kwartale roku poprzedzającego rok poprzedni (czyli 2019 r. zamiast 2020 r.) W ustawie okołobudżetowej na 2022 r. również zastosowano ten mechanizm, jednak zwiększono ponadto tę podstawę o 26 zł.</xUx> Z kolei w 2023 r. odstąpiono od jakiegokolwiek powiązania podstawy wynagrodzeń sędziowskich z wysokością przeciętnego wynagrodzenia. Podstawę tę określono w pełni w sposób kwotowy. Minister Finansów w swojego opinii tłuma­czył takie rozwiązanie chęcią dostosowania tempa wzrostu wynagrodzeń sędziowskich do tempa wzrostu wynagrodzeń w sferze budżetowej. Tożsame rozwiązanie zaprezentowano w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r. - tym razem kwota będąca podstawą ustale­nia wynagrodzenia zasadniczego sędziego została ustalona na 6114,08 zł. Projekt zakłada więc wzrost podstawy o 12,3%, co z kolei przewyższa przewidywany wzrost wynagrodzeń w sferze budżetowej przewidziany w projekcie ustawy budżetowej na 2024 r. (6,6% z wyłą­czeniem osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe). Oczywiste jest, że rozwiąza­nie przyjęte w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r. pozostaje poza kognicją Trybu­nału. Nie jest to bowiem akt prawny i nie stanowi przedmiotu kontroli w niniejszej sprawie. Przytoczenie tego rozwiązania pozwala jednak na analizę zaskarżonych przepisów ustawy okołobudżetowej na 2023 r. w szerszym kontekście i zbadanie, <xBx>czy przyjęte w przedmiocie kontroli zasady wynagradzania sędziów mają charakter czysto uznaniowy ze strony ustawo­dawcy</xBx>. Należy jeszcze raz podkreślić, że każda z modyfikacji zasad wynagradzania sędziów na mocy ustawy okołobudżetowej miała w istocie rzeczy charakter tymczasowy, ponieważ co do zasady podstawa zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich ustalana jest na podstawie przepisów p.u.s.p, SNU oraz u.s.TK. <xBx>Tymczasem od przeszło trzech lat reguła ta była „tym­czasowo” modyfikowana, za każdym razem w inny sposób. Taki stan rzeczy sprawia, że pod­dać można w wątpliwość sens istnienia norm regulujących podstawę zasadniczego wynagro­dzenia sędziów w wyżej wspomnianych ustawach</xBx>. <xBx>Stosowanie jednorocznych rozwiązań tymczasowych w perspektywie wieloletniej, dodatkowo o zmiennym charakterze</xBx>, sprawia, że nie został spełniony warunek brzegowy wymieniony w pkt 1. <xBx><xUx>Wynagrodzenia sędziów w ostatnich latach kształtowane są przez ustawodawcę w sposób całkowicie uznaniowy - zarówno co do konstrukcji mechanizmu wynagradzania jak i tempa wzrostu płac.</xUx> Taka prak­tyka nie zapewnia konstytucyjnej ochrony wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego oraz zakresowi jego obowiązków. Sędziowie nie mogą w żaden sposób przewidzieć, jak będzie kształtować się ich wynagrodzenie</xBx>. (...). Tymczasem taka uznaniowość nie powinna mieć miejsca w odniesieniu do wynagrodzeń sę­dziowskich, których szczególny charakter potwierdzony jest w <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2;art. 195;art. 195 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>. Konstytucyjna ranga powinna gwarantować nie tylko ich nominalną wysokość. Jak zauważył Trybunał w wyroku o sygn. K 1/12, celem <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> ma być „stworzenie takiego mechanizmu wynagradzania sędziów, który uwolniłby ich od niepewno­ści co do wysokości ich przyszłych dochodów i uniemożliwiałby jakiekolwiek manipulacje w stosunku do nich”. (...) Powyższe rozważania powinny być rozpatrywane w związku z warunkiem sformuło­wanym w wyroku o sygn. K 1/12 wskazanym w pkt 4 - w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być „bardziej - niż wynagrodzenia wszystkich innych funk­cjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami”. (...) w obliczu potencjalnie trudnej sytuacji budżetowej, zgodnie z warunkami brzegowymi zdefiniowanymi przez TK w wyroku o sygn. K 1/12, konieczne jest zapewnienie szczególnej ochrony wynagrodzeń sędziowskich. Sytuacja ta jednocześnie nie jest jednak tak poważna, aby w jakikolwiek sposób usprawiedliwiać rozwiązania nadzwyczajne. Zapewnienie mechanizmu wynagradzania sędziów w myśl <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2;art. 195;art. 195 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> jest obecnie możliwe w zupełnym poszanowaniu zasady równowagi budżetowej, która również ma normatywne podłoże w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>.” (...) Podstawowa różnica pomiędzy przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie, a przedmiotem kontroli w sprawie o sygn. K 1/12 polega właśnie na ich granicach temporalnych. O ile regulacja rozpatrywana w sprawie o sygn. K 1/12 miała charakter incydentalny, o tyle przedmiot kontroli w niniejszej sprawie, <xUx>ma charakter de facto systemowego usankcjonowania rozwiązania de iure incydentalnego</xUx>. <xBx>Z uwagi na szczególną formę ustawy okołobudżetowej, która, tak jak ustawa budżetowa, obowiązuje jedynie przez rok budżetowy, nie należy przedmiotu kontroli rozpatrywać bez kontekstu rozwiązań w tym zakresie <xUx>przyjętych w latach poprzednich</xUx>. Przepisy ustaw okołobudżetowych na lata <xUx>2021-2023</xUx> (oraz rozwiązanie przyjęte w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r.) w istocie stanowią specyficzne pod kątem zakresów temporalnych nowe zasady ustalania podstawy zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich.</xBx> Rozwiązania unormowane w przedmiocie kontroli, czyli art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na <xUx>2023 r., nie tylko nie są spójne z rozwiązaniami lex generalis zawartymi w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">prawie o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>,</xUx> ustawie o Sądzie Najwyższym oraz ustawie o statusie Sędziów TK, ale także <xBx><xUx>nie są nawet spójne z analogicznymi przepisami ustawy okołobudżetowej na 2021 r. i ustawy okołobudżetowej na 2022 r.</xUx></xBx> Oznacza to, że ustawodawca w tej materii kieruje się <xBx><xUx>daleko posuniętą uznaniowością.</xUx></xBx> <xUx>Ta uznaniowość nie zapewnia sędziom konstytucyjnych gwarancji wysokości ich przyszłych dochodów oraz nie chroni ich przed potencjalnymi manipulacjami ze strony ustawodawcy. </xUx>Wobec tego zasady wynagradzania sędziów uregulowane na mocy art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. nie spełniają warunków brzegowych określonych w orzecznictwie TK. Na tej podstawie należy uznać, że art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. są niezgodne z <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>, a art. 7 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. jest niezgodny z <xLexLink xArt="art. 195;art. 195 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 195 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>.”</xText> <xText>Niezależnie od zaprezentowanej powyżej argumentacji, należy podkreślić, że rolą tzw. ustaw okołobudżetowych nie jest wprowadzanie zmian w ustawach zwykłych, lecz wyłącznie zapewnienie realizacji (wykonania) ustawy budżetowej. Z tego też powodu wprowadzania zmian do innych ustaw (w tym przypadku do art. 91 § 1c PrUSP) powinno odbywać się poprzez nowelizację danej ustawy z poszanowaniem obowiązujących procesów legislacyjnych, w tym rygorów dotyczących zmian ustaw ustrojowych.</xText> <xText>Dokonywanie zatem zmian w zakresie zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich w oparciu o ustawę okołobudżetową jest nieakceptowalne. Ustawa okołobudżetowa nie dotyczy zmian wynagrodzeń sędziów, ale służy zapewnieniu wykonania budżetu. Z formalnego punktu widzenia zmiany wynagrodzeń sędziów nie stanowią materii, jaką powinna regulować ustawa okołobudżetowa.</xText> <xText>Ponadto należy wskazać, że <xBx>zasada pierwszeństwa prawodawstwa unijnego </xBx>nakłada na sądy obowiązek dokonywania oceny zgodności prawa krajowego z prawem unijnym i w razie stwierdzenia jego sprzeczności, odmowy zastosowania przepisu prawa państwa członkowskiego.</xText> <xText>Art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. nie powinny znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie z powodu ich niezgodności z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej z dnia 7 lutego 1992 r. (dalej jako <xAnon> (...)</xAnon>) oraz z art. 47 akapit drugi Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej jako <xAnon> (...)</xAnon>). Przepis art. 19 ust. 1 akapit drugi <xAnon> (...)</xAnon> kreuje obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie &quot;środków&quot; niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej. Dla urzeczywistnienia tej ochrony, kluczowe jest zapewnienie obywatelowi dostępu do ,,niezawisłego” sądu w rozumieniu art. 47 akapit drugi KPP.</xText> <xText>Zdaniem <xAnon> (...)</xAnon> pojęcie niezawisłości oznacza między innymi, że <xBx>sąd wypełnia swe zadania w pełni autonomicznie, nie podlegając żadnej hierarchii służbowej ani nie będąc podporządkowanym komukolwiek i nie otrzymując nakazów czy wytycznych z jakiegokolwiek źródła, oraz że jest on w ten sposób chroniony przed ingerencją i naciskami zewnętrznymi mogącymi zagrozić niezależności osądu jego członków i wpływać na ich rozstrzygnięcia </xBx>(zob. wyroki: z dnia 19 września 2006 r., <xAnon>W.</xAnon>, C 506/04, EU:C:2006:587, pkt 51; z dnia 16 lutego 2017 r., <xAnon>M. P.</xAnon>, C 503/15, EU:C:2017:126, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). <xAnon> (...)</xAnon> wskazuje przy tym, że <xBx><xUx>nieodłączną gwarancję niezawisłości sędziowskiej stanowi</xUx></xBx> (obok nieusuwalności sędziów) <xBx><xUx>poziom wynagrodzenia odpowiadający wadze wykonywanych przez nich zadań</xUx></xBx> (zob. wyroki: z dnia 19. września 2006 r., C-506/04, pkt 51; z dnia 27 lutego .2018 r., C-64/16, pkt 45; z dnia 24 czerwca 2019 r., C-619/18, <xAnon> (...)</xAnon>:EU:C:2019:531, pkt 75; opinia <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 30 kwietnia 2019 r., 1/17, pkt 202).</xText> <xText>W kontekście przedmiotowej sprawy należy przytoczyć wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 27 lutego 2018 r., w którym stwierdzono, że <xBx>zamrożenie wynagrodzeń sędziów nie godzi w zasadę niezawisłości sędziowskiej </xBx>(w rozumieniu art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit drugi <xAnon> (...)</xAnon>) w sytuacji, <xBx>gdy owo zamrożenie dotyczy nie tylko sędziów (a więc wybranej grupy zawodowej), <xIx>,,ale – szerzej [obejmuje – dopisek własny] – różne osoby zajmujące funkcje publiczne i osoby wykonujące zadania w sektorze publicznym, w tym przedstawicieli władz ustawodawczej, wykonawczej”</xIx> i jednocześnie jest ono podyktowane koniecznością <xIx>,,likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego państwa”.</xIx></xBx></xText> <xText>Zamrożenie wynagrodzeń sędziowskich mocą art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. i art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. nie spełnia standardów wynikających z ww. wyroku <xAnon> (...)</xAnon>, zatem<xIx> u</xIx>chybia zasadzie niezawisłości sędziowskiej, o której mowa w art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit drugi <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Normy art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. są sprzeczne zatem nie tylko z polską <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ale i z unormowaniami unijnymi.</xText> <xText>Wszystkie powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że wynagrodzenie powoda powinno zostać oparte na <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, a nie na ww. zapisach ustaw okołobudżetowych.</xText> <xText>Pozwany nie kwestionował wyliczeń pozwu co do wysokości ani terminu płatności odsetek. Wyliczenia księgowe dołączone przez pozwanego (k. 34-35) są zgodne z wyliczeniami powoda zawartymi w pozwie. Sąd uznał zatem, że kwoty te są prawidłowe (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 kpc</xLexLink>).</xText> <xText>Rygor natychmiastowej wykonalności nadano do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki opierając się na treści art. <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx> 2</xSUPx> § 1 kpc</xLexLink>. Wysokość tego wynagrodzenia Sąd ustalił na podstawie zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę (k. 36).</xText> <xText>Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marta Małgorzata Sulkowska

Małgorzata Biedrzycka

Małgorzata Biedrzycka

Sygn. akt IV P 404/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Łomży na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaA. P. przeciwkoS. (...) o wynagrodzenie I zasądza od pozwanegoS. (...)na rzecz powodaA. P.kwotę24.760,89 zł(dwadzieścia cztery tysiące siedemset sześćdziesiąt złotych i 89/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 1 583,72 zł od dnia 01.07.2021 r., 2 583,72 zł od dnia 01.08.2021 r., 3 583,72 zł od dnia 01.09.2021 r., 4 583,72 zł od dnia 01.10.2021 r., 5 583,72 zł od dnia 01.11.2021 r., 6 583,72 zł od dnia 01.12.2021 r., 7 583,72 zł od dnia 01.01.2022 r., 8 595,39 zł od dnia 01.04.2022 r., 9 1.459,30 zł od dnia 14.09.2021 r., 10 1.430,12 zł od dnia 01.02.2022 r., 11 1.430,12 zł od dnia 01.03.2022 r., 12 1.430,12 zł od dnia 01.04.2022 r., 13 1.430,12 zł od dnia 01.05.2022 r., 14 1.430,12 zł od dnia 01.06.2022 r., 15 1.430,12 zł od dnia 01.07.2022 r., 16 1.430,12 zł od dnia 01.08.2022 r., 17 1.430,12 zł od dnia 01.09.2022 r., 18 1.430,12 zł od dnia 01.10.2022 r., 19 1.430,12 zł od dnia 01.11.2022 r., 20 1.430,12 zł od dnia 01.12.2022 r., 21 1.430,12 zł od dnia 01.01.2023 r., 22 1.458,72 zł od dnia 01.04.2023 r. do dnia zapłaty; II wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty21.970,20 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt złotych i 20/100). Sygn. akt IV P 404/24 UZASADNIENIE PowódA. P.wniósł o zasądzenie od pozwanegoS. (...)tytułem wyrównania wynagrodzenia za lata 2021-2022 (w tym dodatkowego wynagrodzenia rocznego) kwoty24.760,89 złz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 1 583,72 zł od dnia 01.07.2021 r., 2 583,72 zł od dnia 01.08.2021 r., 3 583,72 zł od dnia 01.09.2021 r., 4 583,72 zł od dnia 01.10.2021 r., 5 583,72 zł od dnia 01.11.2021 r., 6 583,72 zł od dnia 01.12.2021 r., 7 583,72 zł od dnia 01.01.2022 r., 8 595,39 zł od dnia 01.04.2022 r., 9 1.459,30 zł od dnia 14.09.2021 r., 10 1.430,12 zł od dnia 01.02.2022 r., 11 1.430,12 zł od dnia 01.03.2022 r., 12 1.430,12 zł od dnia 01.04.2022 r., 13 1.430,12 zł od dnia 01.05.2022 r., 14 1.430,12 zł od dnia 01.06.2022 r., 15 1.430,12 zł od dnia 01.07.2022 r., 16 1.430,12 zł od dnia 01.08.2022 r., 17 1.430,12 zł od dnia 01.09.2022 r., 18 1.430,12 zł od dnia 01.10.2022 r., 19 1.430,12 zł od dnia 01.11.2022 r., 20 1.430,12 zł od dnia 01.12.2022 r., 21 1.430,12 zł od dnia 01.01.2023 r., 22 1.458,72 zł od dnia 01.04.2023 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powód powołał się na niekonstytucyjność regulacji ustaw okołobudżetowych regulujących wynagrodzenia sędziów w latach 2021-2022. Wskazał, że jego zdaniem jego wynagrodzenie powinno w tych latach być liczone według zasad przewidzianych wustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych. Swoje stanowisko w sposób szczegółowo uzasadnił (vide: pozew). PozwanyS. (...)wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, że wyrównał wynagrodzenie powoda za rok 2023. Nie kwestionował prawidłowości wyliczeń wskazanych w pozwie. Podkreślił, że przepisy regulujące wynagrodzenie sędziów w latach 2021-2022 nie były przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego (całość argumentacji: sprzeciw od nakazu zapłaty). Sąd ustalił i zważył, co następuje: PowódA. P.jest sędziąS. (...). Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na tym, czy ingerencja ustawodawczy w ustanowiony wart. 91§ lcustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnychmechanizm kształtowania wynagrodzeń sędziów za pomocą ustaw okołobudżetowych była zgodna zKonstytucjąoraz czy sąd powszechny może badać zgodność ustaw zKonstytucją. Po pierwsze, stwierdzić należy, że kwestia możliwości kwestionowania regulacji sprzecznych zKonstytucjąprzez sądy powszechne była przedmiotem wieloletnich sporów. Obecnie w doktrynie i orzecznictwienie ma w zasadzie wątpliwości, że sąd powszechny może odmówić zastosowania określonego przepisu, jeśli uzna go za niezgodny zKonstytucją. W uchwale Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21 wskazano, że „orzekanie o zgodności ustaw zKonstytucją(art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) nie jest tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający.Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r.,III ZP 12/01, OSNAPiUS 2002 nr 2, poz. 34 z glosą częściowo krytyczną B. Nity, Przegląd Sądowy nr 5, poz. 153). W uchwaleIII ZP 12/01, Sąd Najwyższy stwierdził, że przedmiotem orzekania sądu jestindywidualny stosunek społeczny, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1Konstytucji), zaś Trybunał, orzekając o zgodności ustaw zKonstytucją, wykonuje bardziej władzę ustawodawczą - ustawodawcy negatywnego - niż sądowniczą (mimo żeart. 10 ust. 2Konstytucjizalicza go do władzy sądowniczej). Do bezpośredniego stosowaniaKonstytucjiprzez sąd (art. 8 ust. 2) dochodzi najczęściej wówczas, gdy sąd stwierdzi istnienie konfliktu między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi a przepisem ustawy, który ma zastosować. Praktyka odmawiania stosowania przez sądy ustaw, które są zdaniem sądów niekonstytucyjne, wynika z przywoływanej zasady nadrzędnościKonstytucjiwyrażonej wart. 8 ust. 1i nakazu bezpośredniego jego stosowania, wyrażonego wart. 8 ust. 2Konstytucji RP. W wyroku z dnia 7 kwietnia 1998 r.,I PKN 90/98Sąd Najwyższy stwierdził, że sądy powszechne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych zKonstytucją. Uznanie, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw zKonstytucją, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności jak też niezgodności zKonstytucją, jest wyraźnie sprzeczne zart. 8 ust. 1Konstytucji RP, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jego przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2001 r.,III RN 189/00, OSNP 2002 nr 6, poz. 130, w którym opowiedziano się za możliwością dokonania przez sąd oceny zgodności przepisu zKonstytucjąoraz stwierdzono, że sąd dokonując oceny konstytucyjności przepisu ustawy nie wkracza w kompetencje Trybunału Konstytucyjnego).” Warto wskazać, że sądy powszechne w szczególności mogą badać takie ustawy, które nie mogą podlegać kontroli przez Trybunał Konstytucyjny (tak: ww. uchwała Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21). Jak wynika z art. 59 ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2393) Trybunał nie może prowadzić postępowania w przedmiocie zgodności zkonstytucjąaktów normatywnych, jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał. Jest poza sporem, że ustawy okołobudżetowe na rok 2021 i 2022 już nie obowiązują oraz że nie zostały w terminie zaskarżone przez uprawnione podmioty. Z uwagi na powyższe wydanie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie ich zgodności zKonstytucjąnie jest już możliwe. W tej sytuacji jedyną drogą na zapewnienie ochrony konstytucyjnych wolności i praw strony postępowania jest zbadania ww. ustaw przez sąd powszechny. Mając na uwadze powyższe Sąd dokonał oceny konstytucyjności art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej na 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej na 2022 r.Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego i nie ma bezpośredniego związku z tymi kompetencjami. Przechodząc do meritum należy wskazać przepisy, będące podstawą rozpoznania w niniejszej sprawie. Zgodnie zart. 178 ust. 2 Konstytucjisędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków. Powyższą normę konstytucyjną uszczegóławiaart. 91 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych(dalej: usp). Zgodnie z § 1 tego przepisu wysokość wynagrodzenia sędziów, zajmujących równorzędne stanowiska sędziowskie, różnicuje staż pracy lub pełnione funkcje. Najważniejszy z punktu widzenia przedmiotowego sporu § 1c ww. przepisu wskazuje, że podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart. 20 pkt 2ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2022 r.poz. 504,1504i2461), z zastrzeżeniem § 1d. Z kolei § 1d stanowi, że jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c, jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Art. 91 § 2 usp wyjaśnia, że wynagrodzenie zasadnicze sędziego określa się w stawkach, których wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego, o której mowa w § 1c. Stawki wynagrodzenia zasadniczego na poszczególnych stanowiskach sędziowskich oraz mnożniki, służące do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego sędziów w poszczególnych stawkach, określa załącznik do ustawy. Zgodnie z art. 91 § 6 usp w związku z pełnioną funkcją sędziemu przysługuje dodatek funkcyjny. Ponadto stosownie do § 7 tegoż artykułu wynagrodzenie sędziów różnicuje ponadto dodatek za długoletnią pracę, wynoszący, począwszy od szóstego roku pracy, 5% wynagrodzenia zasadniczego i wzrastający po każdym roku o 1%, aż do osiągnięcia 20% wynagrodzenia zasadniczego. Choć ww. przepis nie został uchylony (pozostaje cały czas w mocy), to ustawodawca zdecydował się trzykrotnie (w roku 2021, 2022, 2023) odstąpić od jego zastosowania i ustalić wysokość wynagrodzeń sędziów powszechnych w oparciu o ustawę okołobudżetową zamiast w oparciu o wskazany wyżej przepis ustrojowy. Mechanizm ten był również przewidziany w ustawie okołobudżetowej na rok 2024 r. W 2021 r. ustawodawca ustalił wysokość wynagrodzeń sędziów powszechnych w oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 (Dz.U z 2020 r., poz. 2400), zwanej dalej ustawą okołobudżetową na 2021 r. Przepis ten stanowi, że ,,w roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz.U. z 2020r. poz. 2072), stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego”. Z komunikatu Prezesa GUS z dnia 9 sierpnia 2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. wynika, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. wyniosło4.839,24 zł.Prezes GUS w komunikacie z dnia 11 sierpnia 2020 r. ogłosił, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło5.024,48 zł.Różnica pomiędzy przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2020 r. a przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2019 r. wynosiła185,24 zł. W 2022 r. wynagrodzenia sędziów były wyliczane w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz.U. z 2021 r. poz. 2445), zwanej dalej ustawą okołobudżetową na 2022 r. Przepis ten stanowi, że ,,w roku 2022 podstawę wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2020 r. poz. 2072 oraz z 2021 r. poz. 1080 i 1236), stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego”. Wustępie 2analizowanego przepisu wskazano, że ,,podstawę, o której mowa w ust. 1, zwiększa się o kwotę 26 zł”. Wynika z powyższego, że wbrew dyspozycji art. 91 § 1c PrUSP w 2022 roku sędziowie otrzymywali wynagrodzenie w oparciu o ustawę okołobudżetową z 2022 r., w której przyjęto jako podstawę drugi kwartał 2020 r., podczas gdy powinni je otrzymywać w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2021 r. Z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (dalej jako(...)) z dnia 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. wynika, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5.024,48 zł plus 26 złotych, razem5.050,48 zł. Prezes GUS w komunikacie z dnia 10 sierpnia 2021 r. ogłosił, że przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2021 r. wyniosło5.504,52 zł. Różnica pomiędzy przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2021 r., a przeciętnym wynagrodzeniem w drugim kwartale 2020 r. wynosi454,04 zła w przypadku niedoliczania dodatkowej kwoty 26 zł byłoby to 428,04 zł. Analogiczna sytuacja występuje w roku 2023. Jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. 2022 poz. 2666, dalej ustawa okołobudżetowa na 2023 r.) w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych(Dz. U. z 2020 r. poz. 2072, z późn. zm.2) ), stanowi kwota w wysokości5.444,42 zł.Sąd wskazuje na to rozwiązanie, bo choć powód nie dochodzi w niniejszej sprawie wynagrodzenia za 2023 r., to kwestia ta jest istotna z uwagi na treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 1/23 z dnia 8 listopada 2023 r., o którym mowa będzie niżej. Należy zaznaczyć, że art. 91 § 1c ma charakter ustrojowy, albowiem sposób kształtowania wynagrodzeń sędziowskich ma na celu zapewnienie niezawisłości sędziów w zakresie orzekania. Ustawy okołobudżetowe powinny zaś zawierać normy techniczne służące realizacji budżetu państwa, nie powinny zajmować się kształtowaniem praw i obowiązków obywateli, a zwłaszcza w materiach, które mają wpływ na ustrój państwa. Sędziowie są jedyną grupą zawodową w Polsce, którejKonstytucjagwarantuje prawo do wynagrodzenia „odpowiadającego godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków” (art. 178 ust. 2 Konstytucji). Warto podkreślić, że jest to przepis niewystępujący w ustawach zasadniczych innych państw, z tego powodu autorzy publikacji prawniczych z innych krajów bardzo często powołują to unormowanie w swoich pracach (najczęściej cytowany zagranicą przepis polskiego prawa). Wydaje się, że ustawodawca tworząc ten – niespotykany gdzie indziej- przepis zdawał sobie sprawę z faktu, że w naszej rzeczywistości prawnej takie unormowanie jest niezbędne. Okazało się, że wielokrotnie władza wykonawcza i pozostająca pod jego wpływem władza ustawodawcza dążyła do niekorzystnego ukształtowania wynagrodzeń sędziowskich. Sytuacja taka miała ostatnio miejsce w 2012 r. i trwa obecnie od 2021 r. Mimo zatem zapobiegliwości ustawodawcy, który w akcie prawnym najwyższej rangi zawarł zobowiązanie do ukształtowania wynagrodzeń sędziowskich na poziomie godnym, wynagrodzenia realnie płacone sędziom w ostatnim trzydziestoleciu nie zawsze odpowiadały powyższej normnie konstytucyjnej. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12 normaart. 178 ust. 2 Konstytucji„wyznacza, chociaż w sposób mało precyzyjny, pewien konieczny standard, który musi być respektowany przez ustawodawcę przy ustalaniu ustawowych zasad wynagradzania sędziów (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 4 października 2000 r., sygn.P 8/00, OTK ZU nr 6/2000, poz. 189). Norma ta stanowi szczególną gwarancję ochrony wynagrodzeń sędziowskich na poziomie konstytucyjnym, co ogranicza dopuszczalność ingerencji ustawodawcy w system ich kształtowania.Art. 178 ust. 2Konstytucjijest przy tym nie tyle gwarancją wynagrodzenia sędziego, jakosui generispracownika, ileelementem ustroju sądownictwa - istotną materialną gwarancją niezawisłości sędziego.Nie jest bowiem przypadkiem, że unormowanie to znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie postanowienia ustanawiającego zasadę niezawisłości sędziów (art. 178 ust. 1Konstytucji).” Trybunał w uzasadnieniu powyższego wyroku wskazał, że „najważniejszym aspektem wynagrodzenia godnego urzędu sędziego jest, by sposób ustalania jego wysokości był oparty na obiektywnych, wymiernych przesłankach i działał z mocy samej ustawy - niejako„automatycznie”, bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, któremogłyby być instrumentem nacisku na sędziów. Istotna jest, oczywiście, także samawysokość wynagrodzenia, które powinno zapewniać bezpieczeństwo finansowe sędziemu i jego rodzinie, rekompensować rygorystyczne ograniczenia w podejmowaniu innej działalności zarobkowej oraz sprzyjać budowaniu prestiżu urzędu sędziego. Zdaniem Trybunału, wynagrodzenie to powinno być znacząco wyższe od przeciętnego wynagrodzenia w kraju. Spełniający powyższe założenia, zobiektywizowany, mechanizm kształtowania wynagrodzeń sędziowskich zaczął funkcjonować w 2009 r., w wyniku porozumienia przedstawicieli wszystkich trzech władz, pod auspicjami Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a stosowne regulacje znalazły się w PrUSP, SNU,ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym(Dz.U. Nr 102,poz. 643, ze zm.) orazustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych(Dz.U. z 2012 r.poz. 952, ze zm.). (...)wynagradzania wszystkich sędziów oparty jest na takich samych zasadach izostał wyodrębniony z systemu wynagrodzeń pozostałych pracowników sfery budżetowej. Wysokość wynagrodzenia sędziego zależy w nim od następujących obiektywnych przesłanek: zajmowanego stanowiska, stażu pracy (łącznego oraz na danym stanowisku sędziowskim) oraz pełnionych w sądownictwie funkcji.(...)tennie zawiera żadnych elementów uznaniowych, w rodzaju nagród lub premii, które mogłyby być uzależnione od oceny wyników czy jakości pracy sędziego i stanowić instrument wpływu na niego. Mechanizm ustalania wynagrodzeń sędziów został uregulowany wart. 91 § 1cPrUSP i wart. 42 § 2SNU. Kształtuje on wynagrodzenie sędziego jako iloczyn ustawowo określonego mnożnika (wynoszącego dla sędziów sądów powszechnych i sędziów sądów administracyjnych - zależnie od zajmowanego stanowiska - od 2,05 do 3,23, a dla sędziów Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego - 4,13 w stawce podstawowej albo 4,75 w stawce awansowej) oraz mnożnej - podstawy wynagrodzenia zasadniczego w danym roku, którą stanowi wynagrodzenie w II kwartale, ogłaszane komunikatem Prezesa GUS w Monitorze Polskim. Takie powiązanie wynagrodzeń sędziów z przeciętnym wynagrodzeniem (w miejsce wcześniejszego odniesienia do przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej) - chroni je przed związanym z inflacją spadkiem siły nabywczej, dzięki mechanizmowi swoistej samoczynnej podwyżki wynagrodzenia zasadniczego i dodatków funkcyjnych - gwarantując, że wynagrodzenia sędziów będą zmieniały się in plus w wypadku dobrej kondycji gospodarki narodowej. Zarazem, w razie pogorszenia koniunktury gospodarczej i obniżenia przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, ustawodawca przewidział, że wynagrodzenia sędziów mają pozostawać na tym samym poziomie (art. 91 § 1dPrUSP orazart. 42 § 3SNU). Mechanizm ten jest reakcją na dezyderat sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka z 23 lipca 2008 r. i elementem zmian systemowych prowadzących do wykonaniaart. 178 ust. 2Konstytucji, a jego celem jest odniesienie zasad kształtowania wynagrodzeń sędziów do obiektywnego wskaźnika i uniezależnienie tego procesu od ingerencji władz wykonawczej i ustawodawczej. Trybunał Konstytucyjny określił minimalne wymogi, które - zgodnie zart. 178 ust. 2 Konstytucji- powinny spełniać ustawowe regulacje wysokości sędziowskich wynagrodzeń (w szczególności w powołanym wyżej wyroku o sygn.P 8/00i w wyroku z 18 lutego 2004 r., sygn.K 12/03, OTK ZU nr 2/(...), poz. 8). Wynagrodzenia te powinny: po pierwsze - być ustalane przez odniesienie do przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej i znacząco przekraczać poziom tego wynagrodzenia; po wtóre - w dłuższym okresie wykazywać tendencję wzrostową co najmniej taką samą, jak przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej;po trzecie - w razie trudności budżetowych - być szczególnie chronione przed nadmiernie niekorzystnymi wahaniami.” Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12 wskazał również, że „problematyka wynagradzania sędziów ma istotne znaczenie dla ich statusu. Powszechnie uznaje się, że odpowiednio wysokie wynagrodzenie jest jedną z gwarancji sędziowskiej niezawisłości, ponieważ pozwala ono sędziemu swobodnie pełnić urząd bez troski o byt materialny własny i rodziny. Kwestie zapewnienia odpowiednich środków na finansowanie sądownictwa, w tym na wynagrodzenia sędziów, poruszane były między innymi w rezolucji nr(...)Rady Gospodarczej i Społecznej Organizacji Narodów Zjednoczonych z 24 maja 1989 r., a także w zaleceniu nr R(94)12 Komitetu Ministrów dla Państw Członkowskich z 13 października 1994 r. dotyczącym niezawisłości, sprawności i roli sędziów oraz w Europejskiej karcie o statucie sędziów z 10 lipca 1998 r. Celem wymienionych aktów Rady Europy jest dopomożenie rządom państw członkowskich w zagwarantowaniu najwyższego poziomu kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów. Rada Europy wielokrotnie podkreślała, że wynagrodzenia sędziowskie stanowią istotny element gwarantujący niezawisłość i bezstronność sędziego. We wspomnianym zaleceniu Komitetu Ministrów sformułowano zasady dotyczące niezawisłości, sprawności i roli sędziów. W myśl zasady III „sędziom należy zapewnić warunki umożliwiające sprawne wykonywanie pracy”, w szczególności zaś „status i poziom wynagrodzeń współmierny do godności urzędu i ciężaru odpowiedzialności”, a w komentarzu wyjaśniono, że „uposażenie powinno dostatecznie wynagradzać ciężar (...) obowiązków”, zaś państwa członkowskie powinny „stworzyć rzeczywiste możliwości awansu i zwiększyć wynagrodzenia sędziów”. Z kolei Europejska karta o statucie sędziów w punkcie 6.1. stanowi, że „Wykonywanie zawodu sędziego uprawnia do otrzymywania wynagrodzenia, którego wysokość jest ustalana w sposób chroniący sędziego przed presją wywieraną na niego w celu osiągnięcia wpływu na treść wydawanych przez niego decyzji, (…) na jego postawę w procesie orzekania, poprzez negatywne oddziaływanie na jego niezawisłość i bezstronność”. Mając za podstawę oba te dokumenty, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zagwarantowanie kompetencji, niezawisłości i bezstronności sędziów - w tym poprzez odpowiednie ukształtowanie ich wynagrodzeń - uznawane jest powszechnie za standard europejski, do którego powinno być dostosowane nie tylko prawodawstwo, ale przede wszystkim praktyka państw. Zapewnienie sędziom odpowiedniego wynagrodzenia musi być ponadto rozpatrywane w kontekścieart. 45 ust. 1 Konstytucji, ponieważ stanowi gwarancję interesu publicznego, wyrażającego się w zapewnieniu każdemu prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. W demokratycznym państwie prawnym gwarancją i warunkiem praworządności (rządów prawa) jest należyte działanie wymiaru sprawiedliwości, a jest ono - w ujęciu ustrojodawcy - w pełni możliwe tylko, gdy warunki pracy sędziów i ich wynagrodzenia odpowiadają godności sędziowskiego urzędu i zakresowi obowiązków.” W wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12 Trybunał Konstytucyjny uznał, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów w 2012 r. nie stanowiło naruszenia norm konstytucyjnych. Trybunał uznał bowiem, że było ono uzasadnione sytuacją budżetową kraju, miało charakter jednorazowy, a ponadto poczynione były tez oszczędności w innych sferach, w tym w zakresie wynagrodzeń niektórych pracowników sfery budżetowej. W tym miejscu warto wskazać na niemalże prorocze stanowisko sędziego Mirosława Granata zawarte w jego zdaniu odrębnym do powyższego wyroku. Wskazał on, że „na gruncieart. 178 Konstytucji, wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu sędziegonie jest wyznaczane przez budżet państwa, ale przez zasadę niezawisłości. WKonstytucjigodność urzędu jest powiązana z niezawisłością sędziego, inie może być uzależniona wyłącznie od budżetu. W pewnym sensie wszystko zależy od budżetu, bez środków budżetowych nie będą funkcjonować sądy, nie będzie ochrony konstytucyjnych wolności i praw itd. Chodzi mi o to, żenawet skromny budżet państwa nie upoważnia władzy wykonawczej do „majstrowania” przy płacy sędziego. Na gruncieart. 178 Konstytucjigłówną sprawą dla ustrojodawcy jest niezawisłość sędziowska, a nie wysokość wynagrodzenia widziana z perspektywy zasady równowagi budżetowej lub z punktu widzenia zasady sprawiedliwości społecznej. (…) Moim zdaniem, należało stwierdzić, po myśli wnioskodawców, że art. 22 i art. 23 ustawy okołobudżetowej są sprzeczne zart. 178 ust. 2 Konstytucji. (…)Po drugie, Trybunał, uznając konstytucyjność badanych przepisów,zezwala na to, że nie wprowadzamy żadnych reguł na przyszłość co do obchodzenia się ustawodawcy i władzy wykonawczej z godnością urzędu sędziego, w kontekście „warunków pracy i wynagrodzenia odpowiadających godności urzędu i zakresowi obowiązków”.Z wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, jakimi wartościami ma się kierować ustawodawca, tak aby jednorazowość ustawy z 2011 r. nie stała się dążeniem władzy wykonawczej.(...)danej regulacji, aby zdołała legitymować zamrożenie płac, musiałaby być przez Trybunał w jakiś sposób „obudowana” i zinstytucjonalizowana. Warunki absolutnej wyjątkowości za 2012 r. musiałyby być ukonkretnione. Inaczej nie mamy gwarancji oraz ochrony przed „jednorazowością”.Argumentacja związana z kryzysem gospodarczym, jako argumentacja konstytucyjna Trybunału, musiałaby być wyjątkowo dobrze zdefiniowana. Trybunał powinienpokazać pewne „bezpieczniki”, które chroniłyby urząd sędziego przed degradacją. Sędzia staje się w pewien sposób zawisły, jeśli jego zarobki są zależne od budżetu i od sprawiedliwości społecznej. Konstytucyjnie, w normalnych warunkach, niezawisłość jest ważniejsza niż wartości ekonomiczne inie wolno niezawisłości sędziowskiej poświęcać dla równowagi budżetowej.” W podobnym duchu wypowiedział się w swoim zdaniu odrębnym sędzia TKW. H.. Wskazał on, że „konieczność i zasadność „zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich nie była analizowana w sposób dostatecznie wnikliwy, z uwzględnieniem wytycznych wynikających zart. 178 ust. 2 Konstytucjii powstałego na tle tego przepisu orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (por. zwłaszcza powołane wyroki o sygn. P 8/00 i K 12/03).” Sędzia podkreślił, że istniała konieczność szczegółowegorozważenia i uzasadnieniaprzez ustawodawcę decyzji co do „zamrożenia” wynagrodzeń sędziowskich. Reasumując powyższą część rozważań należy wskazać, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (co zostało podsumowane w powołanym wyżej wyroku z dnia z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt K 1/12, Legalis nr 549573) określono nieprzekraczalne „warunki brzegowe”, a więc granice wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego i zakresowi jego obowiązków, wskazując, że: 1 wynagrodzenia sędziów powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość – zarówno wobec całej tej grupy zawodowej – ze strony władzy wykonawczej, jak i w odniesieniu do poszczególnych sędziów, co do których niedopuszczalne jest uzależnianie jego wysokości od indywidualnej oceny ich pracy; 2 wysokość wynagrodzenia sędziego, w tym rozpoczynającego karierę w zawodzie sędziowskim sędziego sądu rejonowego, powinna znacząco przewyższać wysokość przeciętnego wynagrodzenia w sferze budżetowej; 3 wynagrodzenia sędziów powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową nie mniejszą niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej; 4 w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być bardziej – niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej – chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami; 5 niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia sędziów, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenie konstytucyjnego limitu zadłużenia) Niedopuszczalne jest wybiórcze przerzucanie skutków niewydolności systemu finansów państwa na pewne grupy pracowników sfery budżetowej, zwłaszcza gdy równocześnie inne grupy zawodowe nie zostały owym „zamrożeniem” dotknięte, a nawet zagwarantowano im wzrost wynagrodzeń. Należy podkreślić, że ustawodawca w uzasadnieniu żadnej z ustaw okołobudżetowych z lat 2020-2023 nie powołał argumentów przemawiających za koniecznością odstępstwa od ustrojowej zasady regulacji wynagrodzeń sędziów zawartej wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych. W każdej z trzech dotychczasowym ustaw okołobudżetowych łamiących mechanizm wskazany w ww. artykule ustawodawca ograniczył się do kilku lakonicznych zdań, odnoszących się w sposób ogólny do stanu budżetu państwa oraz ogólnej sytuacji geopolitycznej i ekonomicznej w Polsce oraz na świecie (np. pandemia, wojna, inflacja, płace pozostałych pracowników sfery budżetowej). W żadnym wypadku nie zawarto wyliczeń wskazujących na to, że sytuacja budżetowa jest tak zła, że ustawodawca nie miał innego wyjścia niż zamrożenie wynagrodzeń sędziowskich. W ustawach okołobudżetowych nie ma zatem ani jednego argumentu za tym, że zaistniały obiektywne, sprawdzalne okoliczności na tyle ważkie dla stanu budżetu, że konieczne stało się podjęcie kroków stanowiących naruszenie gwarancji niezawisłości sędziowskiej. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie było ustawodawcy znane, waga trójpodziału władz również. Brak podstaw do zachwiania regułami wynagradzania sędziów wskazywało Ministerstwo Sprawiedliwości i Krajowa Rada Sądownictwa. Należy uznać, że skoro ustawodawca nie ujawnił w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych argumentów za „zamrożeniem” wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2024, to takich argumentów nie ma. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do uznania, że sytuacja gospodarcza kraju była i jest tak zła, aby jedynym ratunkiem było podejmowanie kroków naruszających niezawisłość sędziowską, a zatem uderzających bezpośrednio w zasadę trójpodziału władzy. Warto podkreślić, że sytuacja budżetu państwa nie mogła być zła, skoro w 2021 r. podwyższono znacznie wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników jednostek państwowej sfery budżetowej. Podkreślić należy, że sędziów, pomimo ustrojowych gwarancji wysokości ich wynagrodzeń, potraktowano razem z prokuratorami gorzej niż osoby wymienione wart. 2 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi(Dz.U. z 2019 r., poz. 2136), a więc niż kierowników przedsiębiorstw państwowych, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, agencji państwowych oraz państwowych jednostek budżetowych, w stosunku do których ustalono maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przez przyjęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale 2020 roku (tj. 5.655,43 PLN) - art.12 ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022. Tym samym okazuje się, iż kwota bazowa wynagrodzeń w przypadku kierowników przedsiębiorstw i podmiotów państwowych była wyższa nie tylko od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziów planowanej na 2022 rok, ale wyższa nawet od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziowskich na rok 2022 ustalonej zgodnie z prawem (5.504,52 PLN). Warto również sięgnąć do rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia30 lipca 2021 r.zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz.U. z 2021 r. poz.1394), które w samym środku pandemii przywołanej w uzasadnieniu projektu ustawy „okołobudżetowej” jako argument na „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich, a mianowiciez dniem 1 sierpnia 2021 r.znacznie podwyższyło wynagrodzenia Marszałkowi i Wicemarszałkom Sejmu, Marszałkowi i Wicemarszałkom Senatu, Prezesowi i Wiceprezesom Rady Ministrów, Prezesowi i Wiceprezesom Najwyższej Izby Kontroli, Szefowi i Zastępcom Szefa Kancelarii Prezydenta, wszystkim ministrom, sekretarzom stanu, podsekretarzom stanu (wiceministrom), wszystkim wojewodom i wicewojewodom, wszystkim kierownikom i zastępcom kierowników urzędów centralnych, Szefowi Służby Cywilnej, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika Praw Obywatelskich, Szefowi i Zastępcom Szefa Kancelarii Sejmu, Szefowi i Zastępcom Szefa Kancelarii Senatu, Szefowi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Przewodniczącemu i wszystkim członkom Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Prezesowi Instytutu Pamięci Narodowej, Kierownikowi Krajowego Biura Wyborczego, Prezesowi i Zastępcom Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika Praw Dziecka, Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika Małych i Średnich(...), Rzecznikowi i Zastępcom Rzecznika(...), Prezesowi i Wiceprezesom Polskiej Akademii Nauk, wszystkim członkom Państwowej Komisji do spraw wyjaśniania przypadków czynności skierowanych przeciwko wolności seksualnej i obyczajności wobec małoletniego poniżej lat 15, Głównemu Inspektorowi Pracy i jego zastępcom, zastępcom Prokuratora Generalnego, Prezesowi, Pierwszemu Zastępcy Prezesa oraz Wiceprezesom Narodowego Banku Polskiego. Podwyżki dotyczyły setek osób tworzących establishment państwowy. Dla zilustrowania sytuacji samo wynagrodzenie zasadnicze Marszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów wzrosło z kwoty 11.094,40 PLN (6,2 x 1.789,42) do kwoty 15.532,17 PLN (8,68 x 1.789,42) czyli dokładnie o 40%, zaś samo wynagrodzenie zasadnicze Prezesa Narodowego Banku Polskiego poszybowało z kwoty 7.515,56 PLN (4,2 x 1.789,42) do kwoty 15.532,17 PLN (8,68 x 1.789,42) czyli o 106,67%.(...)pensji Pierwszego Zastępcy Prezesa oraz Wiceprezesów Narodowego Banku Polskiego był jeszcze wyższy i osiągnął u Wiceprezesów aż 137,58%. Wynagrodzenie zasadnicze większości wymienionych wyżej osób, w tym ministrów, wojewodów, wicewojewodów wzrosło wówczas o 40%, zaś wiceministrów (podsekretarzy stanu) o 60%. Do tego doszedł zauważalny wzrost stawek dodatków funkcyjnych. W ślad za wynagrodzeniem zasadniczym podsekretarzy stanu (wiceministrów) z dniem 1 sierpnia 2021 r. wzrosłyo 60% wynagrodzenia zasadnicze i diety parlamentarne posłów i senatorów(art. 25 ust. 2 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora- Dz.U. z 2022 r. poz. 1339). Ustawą z dnia 17 września 2021 r. o zmianieustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwoweoraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 1834) podwyższono z dniem 1 listopada 2021 r., a więc również w trakcie pandemii(...)19 wynagrodzenie zasadniczePrezydentao 40% i dodatek funkcyjny o 40%. Ponadto jak wskazano w uzasadnieniu pozwu, mimo rzekomo trudnej sytuacji budżetu, w latach 2021 i 2022 wypłacono 13 i 14 emeryturę, co wiązało się ze znacznymi wydatkami. Powyższe oznacza, że władza wykonawcza i ustawodawcza traktowała poszczególnych członków sfery budżetowej w nierówny sposób: osoby na stanowiskach kierowniczych otrzymały znaczne podwyżki, natomiast wielu pracownikom budżetówki odmówiono racjonalizacji wynagrodzenia zasłaniając się sytuacją budżetową. Powyższe jest niedopuszczalne w państwie prawa. Jeśli finanse państwa znajdowałyby się w złym stanie, to należy podjąć racjonalne cięcia, obejmujące w porównywalnym stopniu całą sferę budżetową, poczynając od osób pełniących najwyższe stanowiska w państwie. Sytuacja budżetowa nie była jednak ani w 2021 r., ani w 2022 r. zła w takim stopniu, by uzasadniała zamrożenie wynagrodzeń sędziów. Wskazał to wprost Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23. Badający kwestię wynagrodzeń sędziowskich w 2023 r. Trybunał podkreślił, że sytuacja budżetowa nie mogła stanowić zamrożenia wynagrodzeń w latach 2021-23. Wskazał on, że „analiza sytuacji gospodarczej Polski, co zostało również podkreślone w opinii Ministra Finansów, wskazuje na to, że budżet państwaw najbliższych latach[a zatem do chwili obecnej nie był w takiej sytuacji- dopisek mój]może znaleźć się w sytuacji trudnej, chociaż nie krytycznej. Zadłużenie sektora instytucji rządo­wych i samorządowych (liczone według metodyki unijnej) może wzrosnąć na koniec 2024 r. do poziomu 55%(...)(z poziomu 51,7%(...)na koniec 2022 r.). Jednocześnie, państwowy dług publiczny (liczony według metodyki krajowej) daleki jest od referencyjnej wartości 60%(...)wskazanej wart. 216 ust. 5 Konstytucji- zgodnie z danymi Ministerstwa Finansów, państwowy dług publiczny na koniec II kwartału 2023 r. wyniósł 38,2%(...)tymczasem dopiero przekroczenie tej wartości w orzecznictwie TK utożsamiane jest z krytyczną kondycją finansów publicznych. Nawet gdyby przyjąć, że nieprzekraczalna relacja 3/5 pomiędzy długiem publicznym a wartością rocznego(...)powinna odnosić się nie do długu liczonego według metodyki krajowej, lecz do długu liczonego według metodyki unijnej, który z uwagi na swoją konstrukcję, dużo bardziej transparentnie przedstawia rzeczywisty stan zadłużenia państwa,to nie istnieje w najbliższej przyszłości ryzyko jego przekroczenia” (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23). Skoro sytuacja gospodarcza w 2023 nie uzasadniała zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich, to tym bardziej nie było do tego podstaw w 2021 r. (kiedy nie było jeszcze problemu z inflacją), ani w 2022 r., kiedy wskazane w orzeczeniu TK parametry były korzystniejsze niż obecnie. Zupełnie na marginesie warto zaznaczyć, że wynagrodzenia sędziów w skali budżetu państwa stanowią niewielki ułamek, liczone są w promilach wartości wydatków budżetowych. Trudno uznać, że „oszczędności” wynikające z ustaw okołobudżetowych mają jakikolwiek wpływ na sytuacją budżetową państwa. Należy podkreślić, że sam ustawodawca w 2020 r. planując budżet na 2021 r. twierdził stanowczo, że zamrożenie wynagrodzeń sędziów będzie miało charakter jednorazowy, co wyraźnie jest wskazane w uzasadnieniu ustawy okołobudżetowej. Miało to związek z pandemią, która została potraktowana przez poszczególne kraje w sposób wcześniej nieznany. Mimo niezwykłości tej sytuacji, z tego co Sądowi wiadomo, w żadnym kraju nie doszło zamrożenia płac sędziów z uwagi na pandemię. Jak już wcześniej wskazano okazało się, że w 2021 r. nie było podstaw do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich, wynika to chociażby z faktu, że w tym samym 2021 r. podniesiono wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników sfery budżetowej, o czym była mowa wcześniej. Raz jeszcze należy podkreślić, że w 2021 r. sytuacja budżetu państwa nie była na tyle zła, by uzasadnić zamrożenie wynagrodzeń sędziów. Ponadto jak wynika ze sprawozdania NIK-u podejmowane wówczas działania mające na celu zwalczanie pandemii, nie były prowadzone w pełni prawidłowo i spowodowały marnotrawstwo publicznych pieniędzy. Podobnie jak Trybunał Konstytucyjny w powołanym wcześniej wyroku z dnia 8 listopada 2023 r. nie można kwestii wynagrodzeń sędziowskich w 2021 r. traktować bez kontekstu w postaci kolejnych zamrożeń pensji sędziowskich w latach 2022-2023 i planowanego zamrożenia na 2024r. Przy takim spojrzeniu okaże się, że zamrożenie w roku 2021 nie miało charakteru incydentalnego, lecz było początkiem sprzecznego zKonstytucjąmechanizmu odchodzenia od regulacji ustrojowej zawartej wart. 91§ 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych. Gdyby zamrożenie miało charakter jednorazowy i dotyczyło tylko roku 2021, to wówczas można byłoby jeszcze rozważać jego zasadność (choć jak wyżej wskazano nie broni się ono w kontekście warunków brzegowych wskazanych w uzasadnieniu TK z 2012 r.). Skoro jednak jest elementem długotrwałego procesu (pierwszym ogniwem w łamaniu prawa), to należy uznać, że żadne argumenty nie przemawiają na jego korzyść. Podobnie wypowiedział się na ten temat TK w wyroku z 8 listopada 2023r., o czym mowa będzie niżej. Nie stanowi podstawy do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich sytuacja pozostałych pracowników tzw. budżetówki. Jak wskazywał Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyżej wyroku sędziowie zostali wyodrębnieni jako grupa zawodowa o szczególnym znaczeniu dla ustroju państwa, której sytuacja ekonomiczna bezpośrednio przekłada się na zasadę trójpodziału władz. Zmiana mechanizmu wynagradzania sędziów jest dopuszczalna jedynie w przypadkach wyjątkowych, które w latach 2021-2023 nie nastąpiły. Nie zmienia to faktu, że państwo jako pracodawca pracowników sfery budżetowej nie we wszystkich przypadkach wywiązało się z obowiązku zapewnienia właściwego wynagrodzenia, odpowiadającego roli poszczególnych pracowników dla pełnienia przez państwo swoich podstawowych obowiązków. Wynagrodzenie pracownika budżetówki powinno być tak ukształtowane, aby budowało prestiż zawodu oraz zapewniało dopływ odpowiednich kadr, bowiem jakość kadr sfery budżetowej ma wpływ na jakość samego państwa i realizację jego obowiązków wobec obywateli. Zasada ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa, zwana również zasadą lojalności państwa względem obywateli stanowi fundament zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Przedmiotowa zasada opiera się na założeniu, że organy władzy publicznej powinny działać w sposób lojalny i uczciwy względem jednostki, budzący w niej poczucie stabilności i bezpieczeństwa prawnego. Bezpieczeństwo prawne jest jedną z podstawowych wartości państwa prawnego i jest rodzajem wolności od nieoczekiwanych i zaskakujących ingerencji, ponieważ stosunki między państwem i obywatelem powinny być nacechowane lojalnością. Istotą lojalności jest zaś zakaz zastawiania swoistych „pułapek” na obywatela, formułowania obietnic bez pokrycia, a także nagłego wycofywania się przez państwo ze złożonych obietnic lub zmiany ustalonych reguł postępowania. W świetle powyższego stwierdzić należy, że ingerencja w kształtowanie wysokości wynagrodzeń sędziów stanowi nagłe wycofanie się państwa z obietnic złożonych sędziom (co do ustalania ich wynagrodzeń na podstawie art. 91 § 1c usp), co oznacza nieusprawiedliwione naruszenie zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Z zasady demokratycznego państwa prawnego wynika również zasada ochrony praw słusznie nabytych. Ww. zasada wyklucza arbitralne znoszenie lub ograniczanie praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym. Zasada ochrony praw słusznie nabytych zapewnia ochronę publicznych i prywatnych praw podmiotowych. Zasada ochrony praw słusznie nabytych nie ma charakteru bezwzględnego. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie przypominał, żeKonstytucja RPdopuszcza ograniczanie lub znoszenie praw nabytych w razie kolizji wartości znajdujących się u podstaw tej zasady z innymi wartościami konstytucyjnymi. Ograniczenie lub zniesienie praw nabytych jest dopuszczalne pod warunkiem, że takie działanie jest konieczne dla realizacji innych wartości konstytucyjnych, które w danej sytuacji mają pierwszeństwo przed wartościami znajdującymi się u podstaw zasady ochrony praw nabytych. Prawodawca powinien jednak ograniczyć do niezbędnego minimum negatywne skutki dla jednostki i wprowadzić rozwiązania, które ułatwiają dostosowanie się do nowej sytuacji (wyr. z 25.6.2002 r., K 45/01, OTK-A 2002, Nr 4, poz. 46; zob. też wyr. TK z: 16.6.2003 r., K 52/02, OTK-A 2003, Nr 6, poz. 54 i 18.9.2006 r., SK 15/05, OTK-A 2006, Nr 8, poz. 106). Najczęściej odstępstwa od zasady ochrony praw nabytych uzasadniane są potrzebą zapewnienia równowagi budżetowej oraz pogorszeniem sytuacji ekonomicznej państwa. Reasumując tą część wywodów należy wskazać, że ustawodawca odstępując w ustawach okołobudżetowych za lata 2021-2024 od mechanizmu określonego w art. wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnychdziałał bez żadnego uzasadnienia, naruszającart. 178 ust. 2 Konstytucjioraz inne przepisy ustawy zasadniczej kształtujące zasadę trójpodziału władzy i państwa prawnego. Warto zaznaczyć, że Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Krajowa Rada Sądownictwa wnieśli o stwierdzenie, że art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022 r., poz. 2666) są niezgodne z: a art. 178 ust. 2w zw. zart. 178 ust. 1 oraz art. 173 i art. 10 ust. 1 Konstytucji RPprzez to, że naruszają gwarancję zapewnienia sędziom wynagrodzenia na poziomie odpowiadającym godności sprawowanego przez nich urzędu oraz zakresowi ich obowiązków, a tym samym naruszają gwarancję niezawisłości sędziowskiej stanowiącej warunek niezależnego wykonywania funkcji władzy sądowniczej; b art. 2w zw. zart. 178 ust. 2 Konstytucji RPw zakresie, w jakim naruszają zasadę ochrony praw nabytych oraz zaufania do państwa i stanowionego prawa polegającą na zastosowaniu arbitralnego sposobu wyznaczania podstawy wynagrodzeń sędziowskich w 2023 r.; c art. 31 ust. 3w zw. zart. 178 ust. 2 Konstytucji RPw zakresie, w jakim naruszają prawo sędziów do wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu oraz zakresowi obowiązków rozumiane jako podmiotowe prawo do ustalania wynagrodzenia na podstawie obiektywnych kryteriów, niezależnych od arbitralnej decyzji władzy ustawodawczej. Stanowisko wnioskodawców poparł Rzecznik Praw Obywatelskich. Trybunał Konstytucyjny przychylił się to tego wniosku i w wyroku z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23 stwierdził, że a rt. 8 i art. 9 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz.U. poz. 2666, ze zm.) są niezgodne zart. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu Trybunał powołał się m.in. na treść opisanego wyżej swojego wyroku z 12 grudnia 2012 r., o sygn. K 1/12 (OTK ZU nr 11/(...), poz. 134). Podkreślił, że we wskazanym wyroku wyjaśnił, że „najważniejszym aspektem wynagro­dzenia godnego urzędu sędziego jest, by sposób ustalania jego wysokości był oparty na obiek­tywnych, wymiernych przesłankach i działał z mocy samej ustawy - niejako «automatycznie», bez potrzeby podejmowania w tej sprawie ocennych decyzji, które mogłyby być instru­mentem nacisku na sędziów. Istotna jest, oczywiście, także sama wysokość wynagrodzenia, które powinno zapewniać bezpieczeństwo finansowe sędziemu i jego rodzinie, rekompenso­wać rygorystyczne ograniczenia w podejmowaniu innej działalności zarobkowej oraz sprzyjać budowaniu prestiżu urzędu sędziego”. Trybunał uznał, że przyjęty w 2009 r. sposób ustalania wynagrodzenia sędziów odpowiada powyższym założeniom. Na tej podstawieT.­bunał w wyroku o sygn. K 1/12 sformułował nieprzekraczalne „warunki brzegowe” wynagro­dzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego i zakresowi jego obowiązków (zostały one wymienione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia). Trybunał podkreślił, że zasady wynagradzania sędziów sformułowane w usta­wie okołobudżetowej na 2023 r. muszą spełniać wszystkie warunki brzegowe, by stwierdzić o ich konstytucyjności. Zdaniem TK wątpliwości, nasuwają się odnośnie do zgodności przedmiotu kontroli z warunkiem, zgodnie z którym „wynagrodzenia sędziowskie powinny być kształtowane w sposób wykluczający ja­kąkolwiek uznaniowość. Już sama analiza przepisów kształtujących sposób wynagradzania sędzióww latach 2021-2023pozwala stwierdzić, że w każdym z ostatnich trzech lat budże­towych ustawodawca przyjął inną koncepcję co do konstrukcji tego mechanizmu.W ustawie okołobudżetowej na 2021 r. wzięto za podstawę ustalenia wynagrodzenia przeciętne wyna­grodzenie w drugim kwartale roku poprzedzającego rok poprzedni (czyli 2019 r. zamiast 2020 r.) W ustawie okołobudżetowej na 2022 r. również zastosowano ten mechanizm, jednak zwiększono ponadto tę podstawę o 26 zł.Z kolei w 2023 r. odstąpiono od jakiegokolwiek powiązania podstawy wynagrodzeń sędziowskich z wysokością przeciętnego wynagrodzenia. Podstawę tę określono w pełni w sposób kwotowy. Minister Finansów w swojego opinii tłuma­czył takie rozwiązanie chęcią dostosowania tempa wzrostu wynagrodzeń sędziowskich do tempa wzrostu wynagrodzeń w sferze budżetowej. Tożsame rozwiązanie zaprezentowano w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r. - tym razem kwota będąca podstawą ustale­nia wynagrodzenia zasadniczego sędziego została ustalona na 6114,08 zł. Projekt zakłada więc wzrost podstawy o 12,3%, co z kolei przewyższa przewidywany wzrost wynagrodzeń w sferze budżetowej przewidziany w projekcie ustawy budżetowej na 2024 r. (6,6% z wyłą­czeniem osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe). Oczywiste jest, że rozwiąza­nie przyjęte w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r. pozostaje poza kognicją Trybu­nału. Nie jest to bowiem akt prawny i nie stanowi przedmiotu kontroli w niniejszej sprawie. Przytoczenie tego rozwiązania pozwala jednak na analizę zaskarżonych przepisów ustawy okołobudżetowej na 2023 r. w szerszym kontekście i zbadanie,czy przyjęte w przedmiocie kontroli zasady wynagradzania sędziów mają charakter czysto uznaniowy ze strony ustawo­dawcy. Należy jeszcze raz podkreślić, że każda z modyfikacji zasad wynagradzania sędziów na mocy ustawy okołobudżetowej miała w istocie rzeczy charakter tymczasowy, ponieważ co do zasady podstawa zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich ustalana jest na podstawie przepisów p.u.s.p, SNU oraz u.s.TK.Tymczasem od przeszło trzech lat reguła ta była „tym­czasowo” modyfikowana, za każdym razem w inny sposób. Taki stan rzeczy sprawia, że pod­dać można w wątpliwość sens istnienia norm regulujących podstawę zasadniczego wynagro­dzenia sędziów w wyżej wspomnianych ustawach.Stosowanie jednorocznych rozwiązań tymczasowych w perspektywie wieloletniej, dodatkowo o zmiennym charakterze, sprawia, że nie został spełniony warunek brzegowy wymieniony w pkt 1.Wynagrodzenia sędziów w ostatnich latach kształtowane są przez ustawodawcę w sposób całkowicie uznaniowy - zarówno co do konstrukcji mechanizmu wynagradzania jak i tempa wzrostu płac.Taka prak­tyka nie zapewnia konstytucyjnej ochrony wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu sędziego oraz zakresowi jego obowiązków. Sędziowie nie mogą w żaden sposób przewidzieć, jak będzie kształtować się ich wynagrodzenie. (...). Tymczasem taka uznaniowość nie powinna mieć miejsca w odniesieniu do wynagrodzeń sę­dziowskich, których szczególny charakter potwierdzony jest wart. 178 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Konstytucji. Konstytucyjna ranga powinna gwarantować nie tylko ich nominalną wysokość. Jak zauważył Trybunał w wyroku o sygn. K 1/12, celemart. 178 ust. 2 Konstytucjima być „stworzenie takiego mechanizmu wynagradzania sędziów, który uwolniłby ich od niepewno­ści co do wysokości ich przyszłych dochodów i uniemożliwiałby jakiekolwiek manipulacje w stosunku do nich”. (...) Powyższe rozważania powinny być rozpatrywane w związku z warunkiem sformuło­wanym w wyroku o sygn. K 1/12 wskazanym w pkt 4 - w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia sędziów powinny być „bardziej - niż wynagrodzenia wszystkich innych funk­cjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami”. (...) w obliczu potencjalnie trudnej sytuacji budżetowej, zgodnie z warunkami brzegowymi zdefiniowanymi przez TK w wyroku o sygn. K 1/12, konieczne jest zapewnienie szczególnej ochrony wynagrodzeń sędziowskich. Sytuacja ta jednocześnie nie jest jednak tak poważna, aby w jakikolwiek sposób usprawiedliwiać rozwiązania nadzwyczajne. Zapewnienie mechanizmu wynagradzania sędziów w myślart. 178 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Konstytucjijest obecnie możliwe w zupełnym poszanowaniu zasady równowagi budżetowej, która również ma normatywne podłoże wKonstytucji.” (...) Podstawowa różnica pomiędzy przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie, a przedmiotem kontroli w sprawie o sygn. K 1/12 polega właśnie na ich granicach temporalnych. O ile regulacja rozpatrywana w sprawie o sygn. K 1/12 miała charakter incydentalny, o tyle przedmiot kontroli w niniejszej sprawie,ma charakter de facto systemowego usankcjonowania rozwiązania de iure incydentalnego.Z uwagi na szczególną formę ustawy okołobudżetowej, która, tak jak ustawa budżetowa, obowiązuje jedynie przez rok budżetowy, nie należy przedmiotu kontroli rozpatrywać bez kontekstu rozwiązań w tym zakresieprzyjętych w latach poprzednich. Przepisy ustaw okołobudżetowych na lata2021-2023(oraz rozwiązanie przyjęte w projekcie ustawy okołobudżetowej na 2024 r.) w istocie stanowią specyficzne pod kątem zakresów temporalnych nowe zasady ustalania podstawy zasadniczych wynagrodzeń sędziowskich.Rozwiązania unormowane w przedmiocie kontroli, czyli art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na2023 r., nie tylko nie są spójne z rozwiązaniami lex generalis zawartymi wprawie o ustroju sądów powszechnych,ustawie o Sądzie Najwyższym oraz ustawie o statusie Sędziów TK, ale takżenie są nawet spójne z analogicznymi przepisami ustawy okołobudżetowej na 2021 r. i ustawy okołobudżetowej na 2022 r.Oznacza to, że ustawodawca w tej materii kieruje siędaleko posuniętą uznaniowością.Ta uznaniowość nie zapewnia sędziom konstytucyjnych gwarancji wysokości ich przyszłych dochodów oraz nie chroni ich przed potencjalnymi manipulacjami ze strony ustawodawcy.Wobec tego zasady wynagradzania sędziów uregulowane na mocy art. 7, art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. nie spełniają warunków brzegowych określonych w orzecznictwie TK. Na tej podstawie należy uznać, że art. 8 i art. 9 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. są niezgodne zart. 178 ust. 2 Konstytucji, a art. 7 ustawy okołobudżetowej na 2023 r. jest niezgodny zart. 195 ust. 2 Konstytucji.” Niezależnie od zaprezentowanej powyżej argumentacji, należy podkreślić, że rolą tzw. ustaw okołobudżetowych nie jest wprowadzanie zmian w ustawach zwykłych, lecz wyłącznie zapewnienie realizacji (wykonania) ustawy budżetowej. Z tego też powodu wprowadzania zmian do innych ustaw (w tym przypadku do art. 91 § 1c PrUSP) powinno odbywać się poprzez nowelizację danej ustawy z poszanowaniem obowiązujących procesów legislacyjnych, w tym rygorów dotyczących zmian ustaw ustrojowych. Dokonywanie zatem zmian w zakresie zasad kształtowania wynagrodzeń sędziowskich w oparciu o ustawę okołobudżetową jest nieakceptowalne. Ustawa okołobudżetowa nie dotyczy zmian wynagrodzeń sędziów, ale służy zapewnieniu wykonania budżetu. Z formalnego punktu widzenia zmiany wynagrodzeń sędziów nie stanowią materii, jaką powinna regulować ustawa okołobudżetowa. Ponadto należy wskazać, żezasada pierwszeństwa prawodawstwa unijnegonakłada na sądy obowiązek dokonywania oceny zgodności prawa krajowego z prawem unijnym i w razie stwierdzenia jego sprzeczności, odmowy zastosowania przepisu prawa państwa członkowskiego. Art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. nie powinny znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie z powodu ich niezgodności z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej z dnia 7 lutego 1992 r. (dalej jako(...)) oraz z art. 47 akapit drugi Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej jako(...)). Przepis art. 19 ust. 1 akapit drugi(...)kreuje obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie "środków" niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej. Dla urzeczywistnienia tej ochrony, kluczowe jest zapewnienie obywatelowi dostępu do ,,niezawisłego” sądu w rozumieniu art. 47 akapit drugi KPP. Zdaniem(...)pojęcie niezawisłości oznacza między innymi, żesąd wypełnia swe zadania w pełni autonomicznie, nie podlegając żadnej hierarchii służbowej ani nie będąc podporządkowanym komukolwiek i nie otrzymując nakazów czy wytycznych z jakiegokolwiek źródła, oraz że jest on w ten sposób chroniony przed ingerencją i naciskami zewnętrznymi mogącymi zagrozić niezależności osądu jego członków i wpływać na ich rozstrzygnięcia(zob. wyroki: z dnia 19 września 2006 r.,W., C 506/04, EU:C:2006:587, pkt 51; z dnia 16 lutego 2017 r.,M. P., C 503/15, EU:C:2017:126, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).(...)wskazuje przy tym, żenieodłączną gwarancję niezawisłości sędziowskiej stanowi(obok nieusuwalności sędziów)poziom wynagrodzenia odpowiadający wadze wykonywanych przez nich zadań(zob. wyroki: z dnia 19. września 2006 r., C-506/04, pkt 51; z dnia 27 lutego .2018 r., C-64/16, pkt 45; z dnia 24 czerwca 2019 r., C-619/18,(...):EU:C:2019:531, pkt 75; opinia(...)z dnia 30 kwietnia 2019 r., 1/17, pkt 202). W kontekście przedmiotowej sprawy należy przytoczyć wyrok(...)z dnia 27 lutego 2018 r., w którym stwierdzono, żezamrożenie wynagrodzeń sędziów nie godzi w zasadę niezawisłości sędziowskiej(w rozumieniu art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit drugi(...)) w sytuacji,gdy owo zamrożenie dotyczy nie tylko sędziów (a więc wybranej grupy zawodowej),,,ale – szerzej [obejmuje – dopisek własny] – różne osoby zajmujące funkcje publiczne i osoby wykonujące zadania w sektorze publicznym, w tym przedstawicieli władz ustawodawczej, wykonawczej”i jednocześnie jest ono podyktowane koniecznością,,likwidacji nadmiernego deficytu budżetowego państwa”. Zamrożenie wynagrodzeń sędziowskich mocą art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. i art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. nie spełnia standardów wynikających z ww. wyroku(...), zatemuchybia zasadzie niezawisłości sędziowskiej, o której mowa w art. 47 KPP i art. 19 ust. 1 akapit drugi(...). Normy art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r. są sprzeczne zatem nie tylko z polskąKonstytucją, ale i z unormowaniami unijnymi. Wszystkie powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że wynagrodzenie powoda powinno zostać oparte naart. 91 § 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, a nie na ww. zapisach ustaw okołobudżetowych. Pozwany nie kwestionował wyliczeń pozwu co do wysokości ani terminu płatności odsetek. Wyliczenia księgowe dołączone przez pozwanego (k. 34-35) są zgodne z wyliczeniami powoda zawartymi w pozwie. Sąd uznał zatem, że kwoty te są prawidłowe (art. 230 kpc). Rygor natychmiastowej wykonalności nadano do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki opierając się na treści art.art. 4772§ 1 kpc. Wysokość tego wynagrodzenia Sąd ustalił na podstawie zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę (k. 36). Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.

15/051005/0002021/P

Sąd Rejonowy w Łomży

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

art. 12 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2021 r. oraz art. 8 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2022 r., art. 91 par. 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - wynagrodzenie sędziego w latach 2021, 2022, wyrok TK z 8 listopada 2023 r., sygn. akt K 1/23.

153010000002003_IV_Ca_000242_2024_Uz_2024-11-28_001

IV Ca 242/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:03.0 CET

2024-12-11 09:08:55.0 CET

15301000

2003

DECISION

Sygn. akt IV Ca 242/24 POSTANOWIENIE Dnia 28 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Radomiu IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Gralec Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Galardos-Sikora po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 roku w Radomiu na rozprawie sprawy z wniosku A. T. (1) , J. T. , A. T. (2) z udziałem N. D. , Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w O. , Skarbu Państwa - Starosty (...) o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Aldona Gurtat" xPublisher="aldona.gurtat" xEditorFullName="Katarzyna Kaczmarczyk" xEditor="katarzyna.kaczmarczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/301000/0002003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="000242" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IV Ca 242/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Radomiu IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Marek Gralec</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Galardos-Sikora</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 roku w Radomiu</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>A. T. (1)</xAnon>, <xAnon>J. T.</xAnon>, <xAnon>A. T. (2)</xAnon></xText> <xText>z udziałem <xAnon>N. D.</xAnon>, Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon>, Skarbu Państwa - Starosty <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie</xText> <xText>na skutek apelacji <xAnon>A. T. (1)</xAnon>, <xAnon>J. T.</xAnon>, <xAnon>A. T. (2)</xAnon></xText> <xText>od postanowienia Sądu Rejonowego w Przysusze</xText> <xText>z dnia 8 listopada 2023 roku</xText> <xText>sygn. akt I Ns 163/23</xText> <xText>postanawia:</xText> <xText xALIGNx="center">oddalić apelację.</xText> <xText><xIx> Marek Gralec</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Gralec

Aldona Gurtat

st. sekr. sąd. Anna Galardos-Sikora

Katarzyna Kaczmarczyk

Sygn. akt IV Ca 242/24 POSTANOWIENIE Dnia 28 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Radomiu IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Gralec Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Galardos-Sikora po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 roku w Radomiu na rozprawie sprawy z wnioskuA. T. (1),J. T.,A. T. (2) z udziałemN. D., Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO., Skarbu Państwa - Starosty(...) o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie na skutek apelacjiA. T. (1),J. T.,A. T. (2) od postanowienia Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 8 listopada 2023 roku sygn. akt I Ns 163/23 postanawia: oddalić apelację. Marek Gralec

15/301000/0002003/Ca

Sąd Okręgowy w Radomiu

IV Wydział Cywilny Odwoławczy

Dla zastosowania treści art. 176 kc nie wystarczy samo objęcie nieruchomości w posiadanie, ale musi dojść do następstwa w posiadaniu w wyniku jego przeniesienia przez poprzednika na następce w jeden ze sposobów określonych w art. 348-351 kc

155000000001006_II_AKa_000299_2024_Uz_2024-11-28_001

II AKa 299/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-08 18:00:04.0 CET

2025-01-22 08:43:39.0 CET

15500000

1006

SENTENCE

Sygnatura akt II AKa 299/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek Sędziowie: SA Maciej Skórniak (spr.) SA Bogusław Tocicki Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz przy udziale prokuratora Prokuratury (...) we W. Krzysztofa Umańskiego po rozpoznaniu 28 listopada 2024 r. sprawy A. H. oskarżonego o czyn z art. 280 § 2 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Turek" xPublisher="anna.turek" xEditorFullName="Wiktoria Dąbrowicz" xEditor="wiktoria.dabrowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/500000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000299" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt II AKa 299/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek</xText> <xText>Sędziowie: SA Maciej Skórniak (spr.)</xText> <xText>SA Bogusław Tocicki</xText> <xText>Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz</xText> <xText> <xBx> przy udziale prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> Krzysztofa Umańskiego </xBx> </xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu 28 listopada 2024 r. </xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>A. H.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu </xBx></xText> <xText><xBx>z 10 maja 2024 r. sygn. akt III K 70/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok wobec <xAnon>A. H.</xAnon> w punkcie III części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeczoną tytułem obowiązku naprawienia szkody kwotę obniża do 270,49 (dwieście siedemdziesiąt, 49/100) złotych;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="232"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="234"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="233"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Maciej Skórniak</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Piotr Kaczmarek</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Bogusław Tocicki</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Piotr Kaczmarek

Anna Turek

Wiktoria Dąbrowicz

Wiktoria Dąbrowicz

Sygnatura akt II AKa 299/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek Sędziowie: SA Maciej Skórniak (spr.) SA Bogusław Tocicki Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz przy udziale prokuratora Prokuratury(...)weW.Krzysztofa Umańskiego po rozpoznaniu 28 listopada 2024 r. sprawyA. H. oskarżonego o czyn zart. 280 § 2 k.k.iart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 10 maja 2024 r. sygn. akt III K 70/24 I zmienia zaskarżony wyrok wobecA. H.w punkcie III części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeczoną tytułem obowiązku naprawienia szkody kwotę obniża do 270,49 (dwieście siedemdziesiąt, 49/100) złotych; II w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; III zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa. Maciej Skórniak Piotr Kaczmarek Bogusław Tocicki

15/500000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

II Wydział Karny

153500000001006_II_AKa_000209_2024_Uz_2024-11-28_001

II AKa 209/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-06 20:30:03.0 CET

2024-12-06 12:40:38.0 CET

15350000

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 209/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku, w sprawie o sygn. akt (...) . 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ i

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Milenia Brdęk" xPublisher="mbrdek" xEditorFullName="Milenia Brdęk" xEditor="mbrdek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/350000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000209" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="31"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="77"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="76"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">II AKa 209/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Okręgowego w <xAnon>P.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> roku, w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">-------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="center">------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1s2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i uznanie, że zatrzymanie wnioskodawcy nie było niewątpliwie niesłuszne, a organ przed zatrzymaniem nie powinien weryfikować informacji przedstawionych w zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i uznanie, że zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa jest wystarczającym dowodem do stwierdzenia uzasadnionego przypuszczenia, że dana osoba popełniła przestępstwo,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i uznanie, że zatrzymanie skarżącego było całkowicie zasadne w celu odizolowania ewentualnego sprawcy od ofiary, podczas gdy z dokonanych ustaleń wynika, iż przed dokonaniem zatrzymania ustalono, że wnioskodawca nie zamieszkuje z zawiadamiającą,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink> poprzez uznanie, że zatrzymanie wnioskodawcy nie było niewątpliwie niesłuszne.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy okazała się niezasadna.</xText> <xText>Sąd odwoławczy w pełni podziela wszelkie wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do powodów, dla których uznano, że zatrzymanie <xAnon>M. J.</xAnon> w dniu 16 sierpnia 2023 roku nie było niewątpliwie niesłuszne.</xText> <xText>Bezdyskusyjnym jest, że w analizowanej sprawie doszło do procesowego zatrzymania wnioskodawcy. Zasadność, legalność i prawidłowość wykonania tejże czynności zostały zbadane i potwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego <xAnon>P. (1)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> roku.</xText> <xText>Specyfika niniejszej sprawy nie pozwalała na głębszą weryfikację zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa i zeznań <xAnon>E. J.</xAnon> przed zatrzymaniem wnioskodawcy. Zwrócić uwagę należy na fakt, iż zawiadomienie to dotyczyło potencjalnego sprawcy kierowania gróźb pozbawienia życia zawiadamiającej, wspólnie z nią zamieszkującego, uzależnionego od alkoholu i działającego pod jego wpływem, pozostającego w głębokim konflikcie z siostrą, uprzednio karanego. Jednym z celów postępowania karnego jest uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 pkt 3 k.p.k.</xLexLink>), przy czym aktualną tendencją ustawodawcy jest nadawanie wręcz nadrzędnego znaczenia zapewnieniu bezpieczeństwa ofierze przestępstwa. W okolicznościach złożonego zawiadomienia organy ścigania miały pełne prawo, by uznać, że zasadnym jest, w celu zweryfikowania informacji wynikających z zeznań <xAnon>E. J.</xAnon>, zatrzymanie potencjalnego sprawcy i w ten sposób odizolowanie go od pokrzywdzonej. Podkreślić z naciskiem trzeba, że natychmiast po dokonaniu zatrzymania wnioskodawcy przystąpiono do pełnej weryfikacji zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa i przesłuchano wszystkich świadków. Do zatrzymania doszło o godz.<xAnon>(...)</xAnon> zakończono przesłuchiwanie ostatniego świadka. W dniu <xAnon>(...)</xAnon> roku wykonano telefon do obrońcy zatrzymanego celem umówienia się na czynności z jego udziałem. Adwokat podał, że stawi się o godz. <xAnon>(...)</xAnon> w tym dniu rozpoczęto przesłuchanie przez funkcjonariusza policji, a następnie o <xAnon>(...)</xAnon> przez prokuratora, po czym niezwłocznie zatrzymanego zwolniono. Wszystkie czynności odbyły się zatem bez jakiejkolwiek zwłoki, w jak najszybszym możliwym trybie.</xText> <xText>Podkreślić należy, że zasadności zatrzymania nie zmienił fakt, iż zawiadamiająca podała, że <xAnon>M. J.</xAnon> wyszedł z mieszkania w nieznanym kierunku. Informacja ta nie oznaczała, że potencjalny sprawca nie wróci już do domu, w którym od ponad pół roku wspólnie z pokrzywdzoną zamieszkiwał. Organy ścigania miały pełne prawo uznać, że potencjalne niebezpieczeństwo z jego strony wobec siostry utrzymywało się mimo, iż <xAnon>(...)</xAnon> roku nie przebywał on w miejscu zamieszkania.</xText> <xText>Podsumowując powyższe - sąd odwoławczy nie uwzględnił zarzutów opisanych w pierwszych trzech punktach apelacji.</xText> <xText>W tym miejscu przejść należy do rozważenia zasadności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink> w kontekście ustalenia czy zatrzymanie wnioskodawcy było niewątpliwie niesłusznym.</xText> <xText>Od dłuższego już czasu orzecznictwo sądowe odnośnie zasad odpowiedzialności Skarbu Państwa za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie i zatrzymanie jest jednoznaczne i konsekwentne. W tej kwestii odwołać się należy do stanowiska jakie Sąd Najwyższy zajął w uchwale o fundamentalnym w tej kwestii znaczeniu z dnia 15 września 1999 r. w sprawie o sygn. I KZP 27/99 (opubl. w OSNKW z 1999 r., z. 11-12, poz. 72) stwierdzając, iż <xIx>„odpowiedzialność Skarbu Państwa z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania (<xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink>) opiera się na zasadzie ryzyka”</xIx>, zaś <xIx>„niewątpliwie niesłusznym, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink>, jest takie tymczasowe aresztowanie, które było stosowane z obrazą przepisów <xLexLink xArt="rozdział 28" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 28 k.p.k.</xLexLink> oraz tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego), powodujące dolegliwość, której nie powinien doznać, w świetle całokształtu okoliczności ustalonych w sprawie, a także, w szczególności, prawomocnego jej rozstrzygnięcia”</xIx>. Stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy spotkało się z aprobatą w doktrynie (por. choćby K. J. Pawelec, Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1999 r., I KZP 27/99, M. Prawn. 2000 r., nr 5, s. 315). Interes osób poszkodowanych wymaga bowiem tego, aby w pewnych dziedzinach były stosowane zasady zaostrzonej odpowiedzialności. Zaostrzony reżim odpowiedzialności na zasadzie ryzyka rozszerza odpowiedzialność w tym wypadku Skarbu Państwa tak dalece, że odpowiada on zarówno za zawinione wyrządzenie szkody, jak i w braku takiego zawinienia. Jak to wskazuje się wręcz w doktrynie, choć z pewnym uproszczeniem, odpowiedzialność na zasadzie ryzyka można określić jako odpowiedzialność za skutek (G. Bieniek, H. Ciepła, S. Dmowski, J. Gudowski, K. Kołakowski, M. Sychowicz, T. Wiśniewski, Cz. Żułakowska, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia zobowiązania, Warszawa 1996 r., s. 286). Jest to stanowisko właściwie nie kwestionowane w doktrynie i orzecznictwie i sąd apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie w pełni się z nim zgadza. Nie budzi przy tym najmniejszych wątpliwości i to, że jakkolwiek teza ta odnosi się wprost do tymczasowego aresztowania, to jednak reguły te zastosowanie mają również w odniesieniu do zatrzymania. Jak całkowicie trafnie wskazał to Sąd Apelacyjny w Warszawie <xIx>„Skarb Państwa odpowiada za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie na takich samych zasadach jak z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania, czy skazania tj. na zasadzie ryzyka”</xIx> (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 września 2019 r. w sprawie o sygn.. II AKa 129/19, opubl. w LEX nr 276842). Sąd apelacyjny orzekający w sprawie niniejszej w pełni ze stanowiskiem się zgadza.</xText> <xText>Sąd apelacyjny pragnie jednak wskazać, iż jakkolwiek w znakomitej większości takie stanowisko powoduje, iż wnioski o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia uznawane są za zasadne, to jednak nie dzieje się tak zawsze i automatycznie. W bardzo szerokim uzasadnieniu przywołanej dopiero co uchwały w sprawie o sygn. <xAnon>(...)</xAnon> Sąd Najwyższy zresztą sam zastrzegł, iż nie ma w tej kwestii swoistego automatyzmu. Sąd Najwyższy podkreślił więc, <xIx>iż „w sytuacji, gdy przy stosowaniu tymczasowego aresztowania nie doszło do obrazy przepisów <xLexLink xArt="rozdział 28" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 28 k.p.k.</xLexLink>, ale sąd podejmował decyzję w tym przedmiocie na podstawie nieprawdziwych okoliczności, co zostało ustalone w późniejszym okresie, to takie tymczasowe aresztowanie też należy uznać za niewątpliwie niesłuszne. W pozostałych wypadkach, gdy przy stosowaniu tymczasowego aresztowania sąd nie dopuścił się obrazy prawa procesowego, ocena niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania wymaga uwzględnienia, przede wszystkim, ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie w przedmiocie odpowiedzialności karnej osoby, która w tym trybie była pozbawiona wolności, a także całokształtu okoliczności ustalonych do chwili wydawania orzeczenia przez sąd rozpatrujący wniosek o odszkodowanie z tego tytułu. Konieczność uwzględnienia tak szerokiego kręgu okoliczności wynika, (…) z tego, że, co prawda, odpowiedzialność Skarbu Państwa za niesłuszne tymczasowe aresztowanie opiera się na zasadzie ryzyka, <xUx>ale jednocześnie niesłuszność musi mieć charakter niewątpliwy</xUx>.</xIx> (podkr. S.A.) <xIx>Z tego punktu widzenia, za niewątpliwie niesłuszne, w zasadzie, uznać należy każde tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego), który ostatecznie (prawomocnie) został: uniewinniony, umorzono w stosunku do niego postępowanie, także warunkowo, sąd odstąpił od wymierzenia kary, nastąpiło skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wymierzona została tylko kara nie związana z pozbawieniem wolności lub środek karny, a także, gdy wymierzona została kara pozbawienia wolności w wysokości niższej niż okres tymczasowego stosowania aresztowania – w tym ostatnim wypadku problem odszkodowania dotyczy tylko stosowania tymczasowego aresztowania w czasie stanowiącym różnicę między tymi okresami. Jednakże okoliczności ustalone w konkretnej sprawie mogą stać się podstawą oceny, że w niektórych z powyżej wskazanych wypadkach tymczasowe aresztowanie, co prawda, było niesłuszne, ale nie było ono niewątpliwie niesłuszne, co, w świetle unormowania <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink> (argumentum a contrario) stanowi przesłankę eksoneracyjną.”.</xIx></xText> <xText>W doktrynie wskazuje się (vide: T.H. Grzegorczyk, komentarz LEX 2014, stan prawny: 2014-04-10, Komentarz do art. 244 Kodeksu postępowania karnego), iż <xIx> &quot;podstawowym warunkiem legalizującym zatrzymanie jest istnienie »uzasadnionego przypuszczenia«, że określona osoba popełniła przestępstwo. Muszą zatem istnieć dane pozwalające na zasadne wysnucie takiego przypuszczenia”. </xIx>W orzecznictwie zresztą można spotkać w związku z tym liczne judykaty, które wskazują właśnie na to, iż nie we wszystkich sytuacjach, kiedy nie doszło do skazania osoby zatrzymanej albo skazano ją nie na karę bezwzględnego pozbawienia wolności można stwierdzić, iż zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne. Sąd Apelacyjny w <xAnon>W.</xAnon>w przywoływanym już wyroku w sprawie o sygn.<xAnon>(...)</xAnon> stwierdził, iż <xIx> „w przypadku zatrzymania rozważając kwestię jego »niewątpliwości« sąd winien mieć na uwadze, czy stosowanie tego środka przymusu nastąpiło z obrazą przepisów <xLexLink xArt="rozdział 27" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 27 k.p.k.</xLexLink>, a tym samym czy spowodowało ono dolegliwość jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, analizując to zagadnienie w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w której doszło do zatrzymania i ostatecznego rozstrzygnięcia, jeśli takie zapadło”.</xIx> Przywołać należy też pogląd Sądu Apelacyjnego w <xAnon>K.</xAnon>, który w postanowieniu z dnia <xAnon>(...)</xAnon>r. w sprawie o sygn.<xAnon>(...)</xAnon> podkreślił nawet, iż <xIx> „samo stwierdzenie niezasadności czy nielegalności zatrzymania nie powoduje automatycznie stwierdzenia, iż zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne. Kryteria, które należy uwzględniać przy orzekaniu w przedmiocie uznania zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne nie są tożsame z kryteriami jakie bierze się pod uwagę rozpoznając zażalenie na zastosowanie zatrzymania. Oczywistym bowiem jest, że orzekając w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia, należy zbadać wszystkie okoliczności zatrzymania i to na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, to jednak błędne jest wywodzenie, że orzeczenie kończące postępowanie, skazujące lub też uniewinniające w zasadniczy sposób będzie rzutować na rozstrzygnięcie we wskazanym przedmiocie. (…). Przy ocenie kwestii niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink> sąd powinien mieć na uwadze, czy zastosowanie tego środka przymusu procesowego nastąpiło z obrazą przepisów <xLexLink xArt="rozdział 27" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 27 Kodeksu postępowania karnego</xLexLink>, a tym samym, czy spowodował on dolegliwość, jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, analizując to zagadnienie w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w której doszło do zatrzymania, a znanych w dacie orzekania w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia, w tym także z uwzględnieniem prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w której nastąpiło zatrzymanie, jeżeli już zapadło”.</xIx> </xText> <xText>Przytoczone powyżej tylko przykładowo orzeczenia sądów wskazują więc, iż nie może być automatyzmu w przyjmowaniu, że skoro nie doszło do skazania osoby tymczasowo aresztowanej lub zatrzymanej, to takie aresztowanie lub zatrzymanie było niewątpliwie niesłusznym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy stwierdzić zatem należało w ocenie sądu apelacyjnego, iż właśnie również i w tej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której jakkolwiek postępowanie w sprawie o czyn z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> finalnie zostało umorzone, to jednak zatrzymanie wnioskodawcy w tej sprawie nie było niewątpliwie niesłusznym. Trzeba bowiem mieć na uwadze szeroki kontekst, w jakim do zatrzymania <xAnon>M. J.</xAnon> doszło, w tym wzgląd na akcentowaną wyżej ochronę potencjalnej ofiary.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 30.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia wniosku do dnia zapłaty, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego za I i II instancję według norm przepisanych.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Niezasadność zarzutów podniesionych przez skarżącego.</xText> <xText>Brak podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center">--------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xBx>0.1Całość zaskarżonego wyroku. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Sąd odwoławczy po dokonaniu analizy dokumentów zebranych w aktach sprawy w pełni zaakceptował stanowisko sądu I instancji i przyjął je za własne, co szczegółowo zostało uzasadnione w treści powyższych rozważań.</xText> <xText>Nadto wskazać należy, iż w sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane w <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, które byłyby podstawą do ingerencji z urzędu w zaskarżone rozstrzygnięcie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">-----</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">2.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Postępowanie, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 554;art. 554 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 554 § 4 k.p.k.</xLexLink>, jest wolne od kosztów sądowych, stąd rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 wyroku sądu apelacyjnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx> <xAnon>A. A.</xAnon> <xAnon>M. Ś.</xAnon> <xAnon>P. M.</xAnon> </xIx> </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pełnomocnik wnioskodawcy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Całość rozstrzygnięcia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Milenia Brdęk

Milenia Brdęk

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 209/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego wP.z dnia(...)roku, w sprawie o sygn. akt(...). 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- --------- --------- ------ 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ----- ------- ------ ----- ----- 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu --------- --------- --------- 0.1s2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ----- ----- ----- STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku: 1 naruszenieart. 7 k.p.k.poprzez ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i uznanie, że zatrzymanie wnioskodawcy nie było niewątpliwie niesłuszne, a organ przed zatrzymaniem nie powinien weryfikować informacji przedstawionych w zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa, 2 naruszenieart. 7 k.p.k.poprzez ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i uznanie, że zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa jest wystarczającym dowodem do stwierdzenia uzasadnionego przypuszczenia, że dana osoba popełniła przestępstwo, 3 naruszenieart. 7 k.p.k.poprzez ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i uznanie, że zatrzymanie skarżącego było całkowicie zasadne w celu odizolowania ewentualnego sprawcy od ofiary, podczas gdy z dokonanych ustaleń wynika, iż przed dokonaniem zatrzymania ustalono, że wnioskodawca nie zamieszkuje z zawiadamiającą, 4 naruszenieart. 552 § 4 k.p.k.poprzez uznanie, że zatrzymanie wnioskodawcy nie było niewątpliwie niesłuszne. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy okazała się niezasadna. Sąd odwoławczy w pełni podziela wszelkie wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do powodów, dla których uznano, że zatrzymanieM. J.w dniu 16 sierpnia 2023 roku nie było niewątpliwie niesłuszne. Bezdyskusyjnym jest, że w analizowanej sprawie doszło do procesowego zatrzymania wnioskodawcy. Zasadność, legalność i prawidłowość wykonania tejże czynności zostały zbadane i potwierdzone postanowieniem Sądu RejonowegoP. (1)wP.z dnia(...)roku. Specyfika niniejszej sprawy nie pozwalała na głębszą weryfikację zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa i zeznańE. J.przed zatrzymaniem wnioskodawcy. Zwrócić uwagę należy na fakt, iż zawiadomienie to dotyczyło potencjalnego sprawcy kierowania gróźb pozbawienia życia zawiadamiającej, wspólnie z nią zamieszkującego, uzależnionego od alkoholu i działającego pod jego wpływem, pozostającego w głębokim konflikcie z siostrą, uprzednio karanego. Jednym z celów postępowania karnego jest uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego (art. 2 pkt 3 k.p.k.), przy czym aktualną tendencją ustawodawcy jest nadawanie wręcz nadrzędnego znaczenia zapewnieniu bezpieczeństwa ofierze przestępstwa. W okolicznościach złożonego zawiadomienia organy ścigania miały pełne prawo, by uznać, że zasadnym jest, w celu zweryfikowania informacji wynikających z zeznańE. J., zatrzymanie potencjalnego sprawcy i w ten sposób odizolowanie go od pokrzywdzonej. Podkreślić z naciskiem trzeba, że natychmiast po dokonaniu zatrzymania wnioskodawcy przystąpiono do pełnej weryfikacji zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa i przesłuchano wszystkich świadków. Do zatrzymania doszło o godz.(...)zakończono przesłuchiwanie ostatniego świadka. W dniu(...)roku wykonano telefon do obrońcy zatrzymanego celem umówienia się na czynności z jego udziałem. Adwokat podał, że stawi się o godz.(...)w tym dniu rozpoczęto przesłuchanie przez funkcjonariusza policji, a następnie o(...)przez prokuratora, po czym niezwłocznie zatrzymanego zwolniono. Wszystkie czynności odbyły się zatem bez jakiejkolwiek zwłoki, w jak najszybszym możliwym trybie. Podkreślić należy, że zasadności zatrzymania nie zmienił fakt, iż zawiadamiająca podała, żeM. J.wyszedł z mieszkania w nieznanym kierunku. Informacja ta nie oznaczała, że potencjalny sprawca nie wróci już do domu, w którym od ponad pół roku wspólnie z pokrzywdzoną zamieszkiwał. Organy ścigania miały pełne prawo uznać, że potencjalne niebezpieczeństwo z jego strony wobec siostry utrzymywało się mimo, iż(...)roku nie przebywał on w miejscu zamieszkania. Podsumowując powyższe - sąd odwoławczy nie uwzględnił zarzutów opisanych w pierwszych trzech punktach apelacji. W tym miejscu przejść należy do rozważenia zasadności zarzutu naruszeniaart. 552 § 4 k.p.k.w kontekście ustalenia czy zatrzymanie wnioskodawcy było niewątpliwie niesłusznym. Od dłuższego już czasu orzecznictwo sądowe odnośnie zasad odpowiedzialności Skarbu Państwa za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie i zatrzymanie jest jednoznaczne i konsekwentne. W tej kwestii odwołać się należy do stanowiska jakie Sąd Najwyższy zajął w uchwale o fundamentalnym w tej kwestii znaczeniu z dnia 15 września 1999 r. w sprawie o sygn. I KZP 27/99 (opubl. w OSNKW z 1999 r., z. 11-12, poz. 72) stwierdzając, iż„odpowiedzialność Skarbu Państwa z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania (art. 552 § 4 k.p.k.) opiera się na zasadzie ryzyka”, zaś„niewątpliwie niesłusznym, w rozumieniuart. 552 § 4 k.p.k., jest takie tymczasowe aresztowanie, które było stosowane z obrazą przepisówrozdziału 28 k.p.k.oraz tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego), powodujące dolegliwość, której nie powinien doznać, w świetle całokształtu okoliczności ustalonych w sprawie, a także, w szczególności, prawomocnego jej rozstrzygnięcia”. Stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy spotkało się z aprobatą w doktrynie (por. choćby K. J. Pawelec, Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1999 r., I KZP 27/99, M. Prawn. 2000 r., nr 5, s. 315). Interes osób poszkodowanych wymaga bowiem tego, aby w pewnych dziedzinach były stosowane zasady zaostrzonej odpowiedzialności. Zaostrzony reżim odpowiedzialności na zasadzie ryzyka rozszerza odpowiedzialność w tym wypadku Skarbu Państwa tak dalece, że odpowiada on zarówno za zawinione wyrządzenie szkody, jak i w braku takiego zawinienia. Jak to wskazuje się wręcz w doktrynie, choć z pewnym uproszczeniem, odpowiedzialność na zasadzie ryzyka można określić jako odpowiedzialność za skutek (G. Bieniek, H. Ciepła, S. Dmowski, J. Gudowski, K. Kołakowski, M. Sychowicz, T. Wiśniewski, Cz. Żułakowska, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia zobowiązania, Warszawa 1996 r., s. 286). Jest to stanowisko właściwie nie kwestionowane w doktrynie i orzecznictwie i sąd apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie w pełni się z nim zgadza. Nie budzi przy tym najmniejszych wątpliwości i to, że jakkolwiek teza ta odnosi się wprost do tymczasowego aresztowania, to jednak reguły te zastosowanie mają również w odniesieniu do zatrzymania. Jak całkowicie trafnie wskazał to Sąd Apelacyjny w Warszawie„Skarb Państwa odpowiada za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie na takich samych zasadach jak z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania, czy skazania tj. na zasadzie ryzyka”(wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 września 2019 r. w sprawie o sygn.. II AKa 129/19, opubl. w LEX nr 276842). Sąd apelacyjny orzekający w sprawie niniejszej w pełni ze stanowiskiem się zgadza. Sąd apelacyjny pragnie jednak wskazać, iż jakkolwiek w znakomitej większości takie stanowisko powoduje, iż wnioski o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia uznawane są za zasadne, to jednak nie dzieje się tak zawsze i automatycznie. W bardzo szerokim uzasadnieniu przywołanej dopiero co uchwały w sprawie o sygn.(...)Sąd Najwyższy zresztą sam zastrzegł, iż nie ma w tej kwestii swoistego automatyzmu. Sąd Najwyższy podkreślił więc,iż „w sytuacji, gdy przy stosowaniu tymczasowego aresztowania nie doszło do obrazy przepisówrozdziału 28 k.p.k., ale sąd podejmował decyzję w tym przedmiocie na podstawie nieprawdziwych okoliczności, co zostało ustalone w późniejszym okresie, to takie tymczasowe aresztowanie też należy uznać za niewątpliwie niesłuszne. W pozostałych wypadkach, gdy przy stosowaniu tymczasowego aresztowania sąd nie dopuścił się obrazy prawa procesowego, ocena niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania wymaga uwzględnienia, przede wszystkim, ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie w przedmiocie odpowiedzialności karnej osoby, która w tym trybie była pozbawiona wolności, a także całokształtu okoliczności ustalonych do chwili wydawania orzeczenia przez sąd rozpatrujący wniosek o odszkodowanie z tego tytułu. Konieczność uwzględnienia tak szerokiego kręgu okoliczności wynika, (…) z tego, że, co prawda, odpowiedzialność Skarbu Państwa za niesłuszne tymczasowe aresztowanie opiera się na zasadzie ryzyka,ale jednocześnie niesłuszność musi mieć charakter niewątpliwy.(podkr. S.A.)Z tego punktu widzenia, za niewątpliwie niesłuszne, w zasadzie, uznać należy każde tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego), który ostatecznie (prawomocnie) został: uniewinniony, umorzono w stosunku do niego postępowanie, także warunkowo, sąd odstąpił od wymierzenia kary, nastąpiło skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wymierzona została tylko kara nie związana z pozbawieniem wolności lub środek karny, a także, gdy wymierzona została kara pozbawienia wolności w wysokości niższej niż okres tymczasowego stosowania aresztowania – w tym ostatnim wypadku problem odszkodowania dotyczy tylko stosowania tymczasowego aresztowania w czasie stanowiącym różnicę między tymi okresami. Jednakże okoliczności ustalone w konkretnej sprawie mogą stać się podstawą oceny, że w niektórych z powyżej wskazanych wypadkach tymczasowe aresztowanie, co prawda, było niesłuszne, ale nie było ono niewątpliwie niesłuszne, co, w świetle unormowaniaart. 552 § 4 k.p.k.(argumentum a contrario) stanowi przesłankę eksoneracyjną.”. W doktrynie wskazuje się (vide: T.H. Grzegorczyk, komentarz LEX 2014, stan prawny: 2014-04-10, Komentarz do art. 244 Kodeksu postępowania karnego), iż "podstawowym warunkiem legalizującym zatrzymanie jest istnienie »uzasadnionego przypuszczenia«, że określona osoba popełniła przestępstwo. Muszą zatem istnieć dane pozwalające na zasadne wysnucie takiego przypuszczenia”.W orzecznictwie zresztą można spotkać w związku z tym liczne judykaty, które wskazują właśnie na to, iż nie we wszystkich sytuacjach, kiedy nie doszło do skazania osoby zatrzymanej albo skazano ją nie na karę bezwzględnego pozbawienia wolności można stwierdzić, iż zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne. Sąd Apelacyjny wW.w przywoływanym już wyroku w sprawie o sygn.(...)stwierdził, iż „w przypadku zatrzymania rozważając kwestię jego »niewątpliwości« sąd winien mieć na uwadze, czy stosowanie tego środka przymusu nastąpiło z obrazą przepisówrozdziału 27 k.p.k., a tym samym czy spowodowało ono dolegliwość jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, analizując to zagadnienie w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w której doszło do zatrzymania i ostatecznego rozstrzygnięcia, jeśli takie zapadło”.Przywołać należy też pogląd Sądu Apelacyjnego wK., który w postanowieniu z dnia(...)r. w sprawie o sygn.(...)podkreślił nawet, iż „samo stwierdzenie niezasadności czy nielegalności zatrzymania nie powoduje automatycznie stwierdzenia, iż zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne. Kryteria, które należy uwzględniać przy orzekaniu w przedmiocie uznania zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne nie są tożsame z kryteriami jakie bierze się pod uwagę rozpoznając zażalenie na zastosowanie zatrzymania. Oczywistym bowiem jest, że orzekając w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia, należy zbadać wszystkie okoliczności zatrzymania i to na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, to jednak błędne jest wywodzenie, że orzeczenie kończące postępowanie, skazujące lub też uniewinniające w zasadniczy sposób będzie rzutować na rozstrzygnięcie we wskazanym przedmiocie. (…). Przy ocenie kwestii niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w rozumieniuart. 552 § 4 k.p.k.sąd powinien mieć na uwadze, czy zastosowanie tego środka przymusu procesowego nastąpiło z obrazą przepisówrozdziału 27 Kodeksu postępowania karnego, a tym samym, czy spowodował on dolegliwość, jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, analizując to zagadnienie w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w której doszło do zatrzymania, a znanych w dacie orzekania w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia, w tym także z uwzględnieniem prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w której nastąpiło zatrzymanie, jeżeli już zapadło”. Przytoczone powyżej tylko przykładowo orzeczenia sądów wskazują więc, iż nie może być automatyzmu w przyjmowaniu, że skoro nie doszło do skazania osoby tymczasowo aresztowanej lub zatrzymanej, to takie aresztowanie lub zatrzymanie było niewątpliwie niesłusznym w rozumieniuart. 552 § 4 k.p.k. Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy stwierdzić zatem należało w ocenie sądu apelacyjnego, iż właśnie również i w tej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której jakkolwiek postępowanie w sprawie o czyn zart. 190 § 1 k.k.finalnie zostało umorzone, to jednak zatrzymanie wnioskodawcy w tej sprawie nie było niewątpliwie niesłusznym. Trzeba bowiem mieć na uwadze szeroki kontekst, w jakim do zatrzymaniaM. J.doszło, w tym wzgląd na akcentowaną wyżej ochronę potencjalnej ofiary. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez: 1 zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 30.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia wniosku do dnia zapłaty, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, 2 zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego za I i II instancję według norm przepisanych. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Niezasadność zarzutów podniesionych przez skarżącego. Brak podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ----- Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności -------- 4 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Całość zaskarżonego wyroku. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Sąd odwoławczy po dokonaniu analizy dokumentów zebranych w aktach sprawy w pełni zaakceptował stanowisko sądu I instancji i przyjął je za własne, co szczegółowo zostało uzasadnione w treści powyższych rozważań. Nadto wskazać należy, iż w sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane wart. 439 § 1 k.p.k.iart. 440 k.p.k., które byłyby podstawą do ingerencji z urzędu w zaskarżone rozstrzygnięcie. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ----- 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ----- 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ----- 4.1. ----- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ----- 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ----- ----- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. Postępowanie, zgodnie zart. 554 § 4 k.p.k., jest wolne od kosztów sądowych, stąd rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 wyroku sądu apelacyjnego. 6 PODPIS A. A.M. Ś.P. M. 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik wnioskodawcy Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Całość rozstrzygnięcia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/350000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Poznaniu

II Wydział Karny

155500000001006_II_AKa_000181_2024_Uz_2024-11-28_001

II AKa 181/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:05.0 CET

2025-01-13 11:26:24.0 CET

15550000

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 181/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 9 maja 2024 roku w sprawie II Ko 938/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Budnik" xPublisher="mbudnik" xEditorFullName="Magdalena Budnik" xEditor="mbudnik" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/550000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000181" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="19"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="26"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="29"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">II AKa 181/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 9 maja 2024 roku w sprawie II Ko 938/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left">Pełnomocnik wnioskodawczyń zarzuciła wyrokowi naruszenie:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink> — poprzez niezasadne umorzenie postępowania z uwagi na okoliczność, iż istnieje już prawomocnie zakończone postępowanie co do tej samej osoby (represjonowanego), w sytuacji kiedy prawomocny wyrok Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 29 listopada 1995 r., sygn. akt II Ko 911/95, wydany z tytułu doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy na skutek niesłusznego pozbawienia wolności <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> w okresie od 3 września 1982 r. do 17 marca 1983 r. w postępowaniu karnym zakończonym wydaniem wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 września 1982 r., sygn. akt II K 121/82, w którym kwota zadośćuczynienia i odszkodowania została zasądzona na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">Kodeksu postępowania karnego</xLexLink>, a w konsekwencji nie doszło do pełnego naprawienia całości doznanych krzywd przez ojca wnioskodawczyń, w związku z podejmowaną przez <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 558" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 558 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 366" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 366 k.p.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie, a tym samym nie wzięcie pod uwagę, w niniejszej sprawie odszkodowawczej, toczącej się w oparciu o ustawę lutową, iż przesłanka powagi rzeczy osądzonej w niniejszym postępowaniu nie może polegać na wcześniejszym zakończeniu postępowania karnego co do tego samego czynu i tej samej osoby w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink>, albowiem w postępowaniu odszkodowawczym nie orzeka się o odpowiedzialności karnej, a kompensacyjnej, a zatem koniecznym jest zastosowanie uregulowań istniejących w procedurze cywilnej,</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414 § 1 k.p.k.</xLexLink> polegające na niezasadnym umorzeniu postępowania w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania, z uwagi na okoliczność, iż istnieje prawomocny wyrok kończący postępowanie co do tej samej osoby, w sytuacji kiedy ww. wyrok nie obejmował okoliczności podnoszonych w niniejszym postępowaniu przez wnioskodawczynie związanych z rozmiarem i dolegliwością krzywdy doznanej przez represjonowanego w związku z niesłusznym pozbawieniem go wolności w okresie od 3 września 1982 r. do 17 marca 1983 r., a w konsekwencji na błędnym założeniu, iż:</xText> <xText>a. Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim w 1995 r. orzekł o całości świadczenia należnego represjonowanemu,</xText> <xText>b. zasądzone zadośćuczynienie i odszkodowanie objęło wszystkie krzywdy i szkody doznane przez <xAnon>Z. G. (1)</xAnon>,</xText> <xText>c. charakter zadośćuczynienia stawowi swoistą formę jednorazowego „odszkodowania”, a aktualnie Sąd miałby orzekać o tej samej krzywdzie („brak nowej krzywdy”) związanej z tym samym zdarzeniem historycznym i zasądzić roszczenie odszkodowawcze dwukrotnie (res iudicata),</xText> <xText>d. okoliczności faktyczne zostały już objęte granicami powagi prawomocnie osadzonej, a w niniejszym postępowaniu nie zostały przedstawione żadne nowe okoliczności,</xText> <xText>4. art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 4 ustawy lutowej poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że w niniejszej sprawie występuje res iudicata, w sytuacji gdy względy słuszności przemawiają za zasądzeniem na rzecz córek represjonowanego uzupełniającego zadośćuczynienia,</xText> <xText>5. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> poprzez brak rozważenia, że w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie względy słuszności, podczas gdy, ze względu na okoliczności sprawy, a w szczególności nie wzięcie pod uwagę braku zrekompensowania przez Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim w sprawie o sygn. akt II Ko 121/82 całości doznanej krzywdy i szkody, co pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, gdyż w sposób niezawiniony przez wnioskodawczynie uniemożliwia im skorzystanie ze swoich uprawnień i bezzasadnie zamyka drogę do dochodzenia zadośćuczynienia i odszkodowania za całość doznanych krzywd i szkód w związku z działalnością ich ojca na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Apelacja pełnomocnika wnioskodawczyń zasługiwała częściowo na uwzględnienie.</xText> <xText>Ma rację skarżąca, iż Sąd Okręgowy bezzasadnie umorzył postępowanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink> Zasadnie skarżąca powołuje się na treść <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 4" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (Dz.U.2024.442 t.j. z dnia 2024.03.26) – zwanej dalej ustawą lutową, który to przepis wprowadzony został do tego aktu prawnego w 2007 roku i przewidziany został na takie sytuacje procesowe, jak w niniejszej sprawie. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego wskazanych przez apelującą, zwłaszcza w postanowieniu SN z dnia 10 kwietnia 2019 roku IV KK 14/18 LEX nr 2671045, w którym w tezie tego prejudykatu tenże Sąd wyraził wyraźnie odmienny pogląd do zaprezentowanego przez Sad Okręgowy i które to stanowisko Sąd Apelacyjny w pełni podziela, a mianowicie: „Treść przepisu art. 8 ust. 4 ustawy lutowej stanowi odstępstwo od zasady res iudicata. Nie zachodzi tym samym przeszkoda w postaci powagi rzeczy osądzonej w sytuacji, gdy wnioskodawca, który uprzednio uzyskał odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne skazanie w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 487 d" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 487 d.k.p.k.</xLexLink>, bądź <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 1 k.p.k.</xLexLink> lub w oparciu o przepisy prawa cywilnego, wystąpi następnie na podstawie art. 8 ust. 4 ustawy lutowej o przyznanie dalszej rekompensaty za szkodę i krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia, którym przypisano mu czyn związany z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Jednakże bez uszczerbku dla poczynionych rozważań należy stwierdzić, że: negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej (<xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink>) zachodzi, gdy wnioskodawca uzyskał wcześniej na podstawie przepisów ustawy lutowej (np. art. 8 ust. 1) rekompensatę za represje, jakie go dotknęły z tytułu takiej działalności, a następnie wystąpił o zasądzenie uzupełniającego odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie art. 8 ust. 4 tej ustawy, przy braku nowego (innego) tytułu prawnego.” Dodać od razu trzeba, odnośnie interpretacji wskazanego przepisu, iż ustawa lutowa umożliwiła osobom represjonowanym za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, dochodzenie swoich roszczeń opartych na motywie niepodległościowym, gdyż przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kodeksu postępowania karnego</xLexLink> lub <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>, na podstawie których uprzednio zasądzone zostały roszczenia, ten aspekt pomijały. Dopiero właśnie ta ustawa powiązała szkodę i krzywdę osoby skazanej nie tylko z samym faktem jej bezprawnego pozbawienia wolności (jak miało to miejsce w przypadku roszczeń dochodzonych na podstawie <xLexLink xArt="art. 487 d" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 487 d.k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 552" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 k.p.k.</xLexLink>), ale nadto uwzględnia aspekt działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Tak na przykład osoby, w stosunku do których wydano decyzje o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, nabyły prawo dochodzenia swoich roszczeń na mocy ustawy lutowej dopiero z dniem wejścia w życie jej nowelizacji, to jest, od 18 listopada 2007 r. Wcześniejsze dochodzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za represje w stanie wojennym następowały przede wszystkim w oparciu o przepisy obowiązujące w prawie cywilnym.</xText> <xText>Jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu wskazanego wcześniej wyroku z dnia 19 lutego 2009 r., w sprawie II AKa 21/09 - &quot;Osoby uprawnione do dochodzenia odszkodowania w oparciu o ustawę &quot;lutową&quot; mogą żądać zaspokojenia roszczeń związanych z negatywnymi konsekwencjami ich represjonowania w zakresie szerszym niźli wynika to z przepisów obowiązujących w prawie cywilnym. Ustawa z 23 lutego 1991 r. kładzie bowiem nacisk nie tylko na obiektywną kategorię szkody wywołaną bezprawnym pozbawieniem wolności, rozumianą jako realną stratę majątkową oraz utracone korzyści. Ustawa ta, będąca w swoim zamyśle aktem prawnym mającym na celu zrekompensowanie szkód materialnych osobom represjonowanym, równie istotną wagę przykłada do charakteru krzywd, jakie osoby te poniosły w wyniku swoich działań, motywowanych przyczynami natury patriotycznej i niepodległościowej. Właśnie ten &quot;pierwiastek niepodległościowy&quot; zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z powodu represjonowania za ówczesną działalność antypaństwową nie znajduje swojego odzwierciedlenia w przepisach ogólnych prawa cywilnego&quot;, czy nie znajdował odbicia w <xLexLink xArt="art. 487" xIsapId="WDU19690130096" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 96">art. 487 k.p.k. z 1969 r.</xLexLink> bądź w <xLexLink xArt="art. 552" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 k.p.k. z 1997 roku</xLexLink>. Dlatego też wniosek <xAnon>M. B.</xAnon> i <xAnon>E. G.</xAnon> nadawał się do merytorycznego rozpoznania. Wyrażając taki pogląd można odwołać się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 2015 r., w sprawie II KK 256/15 (OSNKW 2016, z. 1, poz. 2), w którym stwierdzono między innymi - &quot;Treść wymienionego przepisu ustawy lutowej stanowi wyłom w zasadzie res iudicata, albowiem ustawodawca wprowadza tu możliwość ponownego rozpoznania sprawy, mimo że wcześniej zapadło już rozstrzygnięcie w warunkach identyczności stron i tożsamości przedmiotu procesu. W takiej sytuacji nie jest dopuszczalne wydanie orzeczenia o umorzeniu postępowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink> (...) Treść <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 4" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (...) należy rozumieć jako nakaz merytorycznego rozpoznania wniosku o dodatkowe odszkodowanie i zadośćuczynienie; jeśli względy słuszności nie przemawiają za uwzględnieniem uzupełniającego roszczenia, wniosek podlega oddaleniu&quot;. Z powyższych względów rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego o umorzeniu postępowania ostać się nie mogło. Ale też zarzuty autorki apelacji podnoszącej naruszenie <xLexLink xArt="art. 558" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 558 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 366" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 366 k.p.c.</xLexLink> oraz art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> są bezzasadne. Zresztą na ich poparcie skarżąca nie przywołała jakiejkolwiek argumentacji.</xText> <xText>Nieuwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji aspektu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego ojca wnioskodawczyń <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> doprowadziło Sąd pierwszej instancji do błędnego stanowiska o tożsamości podstawy faktycznej żądań dochodzonych przez represjonowanego w 1995 roku i przez jego następczynie w 2023 roku. Gdyby wnioskodawczynie w swoim żądaniu tej przesłanki nie przywołały i nie wykazały, wówczas Sąd Okręgowy miałby powody, ale do nieuwzględnienia ich wniosku, a nie do umorzenia postępowania. Tymczasem z zeznań wnioskodawczyń, zeznań świadka <xAnon>T. C.</xAnon> oraz mając na względzie kontekst historyczny zachowania <xAnon>Z. G. (1)</xAnon>, podjętego w miejscu i czasie, w jakim odbywały się protesty mające niewątpliwie charakter działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, należało dojść do wniosku, iż pełnomocnik wnioskodawcy tę okoliczność wykazał. Z tym, że – mając na względzie wymowę powołanych wyżej dowodów za wykazane, a mające charakter działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego uznać należy „jedynie” zachowanie z 31 sierpnia 1982 roku i za to spotkały go represje. Ewentualna sama przynależność do związku zawodowego „Solidarność”, bez aktywności zmierzającej w kierunku wskazanym przez ustawę, nie stanowi przejawu takiej działalności, natomiast jeśli chodzi o wspominany przez świadków udział w innych protestach, to lakoniczne ich wypowiedzi, bez wskazywania konkretnych danych o takich zdarzeniach nie pozwalają na uznanie tych stwierdzeń za udowodnione.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 18 września 1982 roku <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności i na dwu lata pozbawienia praw publicznych za zachowanie z 31 sierpnia 1982 roku, które wprawdzie nie polegało na udziale w strajku czy demonstracji wyrażających sprzeciw wobec działań ówczesnych władz ukierunkowanych na wymuszenie na nich zmian politycznych, gospodarczych czy ustrojowych, lecz było wyrazem aktywnego sprzeciwu skierowanego wobec działań podejmowanych przez organy porządku publicznego, zmierzających przy użyciu siły do stłumienia masowego protestu. Sąd Apelacyjny uznał, iż to jednorazowe zachowanie można uznać za równoważne udziałowi w proteście, demonstracji o takim charakterze, bo wzmacniało działalność prowadzącą do odzyskania niepodległości, które to działania, jak przyjmuje się w orzecznictwie (szeroko przywołanym przez pełnomocnika wnioskodawczyń we wniosku) uznawane są za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText>Rozważając zasadność żądań wnioskodawców co do uzupełniającego odszkodowania i zadośćuczynienie w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż tak we wniosku, jak i podczas postępowania pierwszoinstancyjnego pełnomocnik wnioskodawczyń oraz uprawnione przemilczały przyznane <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> w 1995 roku w sprawie II Ko 911/95 odszkodowanie i zadośćuczynienie w łącznej kwocie 7 500 zł, chociaż, jak zeznaje <xAnon>M. B.</xAnon>, pomagała ona w sporządzeniu wniosku, na podstawie którego Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wlkp. zasądził na rzecz uprawnionego wskazaną kwotę. Pełnomocnik dopiero w uzasadnieniu apelacji odnosi się do tej kwestii wyjaśniając, iż wnioskodawczyniom przysługuje na podstawie ustawy lutowej odrębne uprawnienie do wystąpienia o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia odwołując się do ugruntowanego stanowisk sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Jednakże z powodów opisanych wyżej, jak również z treści orzeczeń przywołanych w uzasadnieniu apelacji dwa akapity niżej takie tezy nie wynikają, a odmienne, wskazujące na łączność roszczeń, opartych przecież na tych samych lub uzupełnionych o nowe elementy stanach faktycznych, uzasadniających odwołanie się do zasady słuszności.</xText> <xText>Z uwagi na pełne postępowanie pierwszoinstancyjne, szczegółowe przesłuchanie wnioskodawczyń i świadka, zebranie dowodów z dokumentów dotyczących sytuacji osobistej (represji, dochodów, stanu zdrowia, itd.), rodzinnej represjonowanego przez Sad Okręgowy Sąd odwoławczy dysponował informacjami pozwalającymi tak na ocenę zasadności apelacji, jak i żądań wnioskodawczyń zgłoszonych we wniosku inicjującym postępowanie. Zatem możliwe było wydanie orzeczenia merytorycznego. Aby to uczynić Sad odwoławczy musiał najpierw uchylić rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny odnosząc się do żądań wniosku nie mógł pominąć, tak jak uczyniły to wnioskodawczynie i ich pełnomocnik, postanowienia z dnia 29 listopada 1995 roku w sprawie II Ko 911/95 zasądzającego na rzecz <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> kwotę 7 500 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia. Jak wyjaśnił to Sąd Wojewódzki w pisemnych motywach postanowienia na tę sumę składało się 5 000 zł odszkodowania i 2 500 zadośćuczynienia.</xText> <xText>Jeżeli chodzi o dochodzone odszkodowanie, to analiza dochodów uprawnionego sprzed okresu, w którym był tymczasowo aresztowany, kiedy zapadł niesłuszny wyrok i odbywał niesłusznie orzeczoną karę pozbawienia wolności, wynikających z kart wynagrodzeń za lata 1981 i 1982 wskazuje, iż jego wynagrodzenia miesięczne z ostatnich 3 miesięcy przed zatrzymaniem osiągały poziom przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 1982 roku, które wynosiło 11 631 zł (według danych ZUS), gdyż w VI 1982 roku pobrał 10 556 zł, w VII 12 220 zł, a w sierpniu 14 453 zł, co daje łączną kwotę 37 229 zł. Ta podzielona przez 3 daje 12 409, 66 zł. Przy ustalaniu odszkodowania nie można też pomijać wynagrodzenia wypłaconego za wrzesień 1982 roku w kwocie 4360 zł. Jeżeli chodzi o przeciętne miesięczne wynagrodzenie w okresie orzekania w tym przedmiocie przez Sąd Wojewódzki w sprawie II Ko 911/95, to według danych ZUS wynosiło ono 702,62 zł i takie też, a nawet nieco wyższe przyjął za podstawę do ustalenia wysokości odszkodowania wskazany Sąd, przyznając go, co napisał w uzasadnieniu za okres ponad 7 miesięcy bez pracy. Gdy uwzględnimy przy tym (dodamy) wypłatę połowy wynagrodzenia za wrzesień 1982 roku i odejmiemy koszty obrońcy określone przez adwokata <xAnon>J. W.</xAnon> na 2000 zł, to należy dojść do wniosku, iż Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wlkp. zasądził na rzecz represjonowanego sumę stanowiącą pełne odszkodowanie. Dlatego w tym zakresie, a mianowicie odszkodowania żądanie wnioskodawców należy uznać za niezasadne, gdyż obecnie sądy ustalają wysokość szkody materialnej na podobnych zasadach odwołując się do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Podkreślić należy, iż Sad Wojewódzki przyznał pełne odszkodowanie pomimo preferowanej w orzecznictwie w tamtym okresie i jeszcze do niedawna regule dyferencyjnej. Z odwołaniem się do uchwały Sądu Najwyższego z 1958 r. wyrażano pogląd, że przy ustalaniu wysokości odszkodowania należy jego wysokość pomniejszyć o wydatki ponoszone na utrzymanie siebie i rodziny, które poszkodowany musiałby ponieść, gdyby przebywał na wolności. We wspomnianej uchwale SN z 7.06.1958 r., 729/58, OSNCK 1958/4 poz. 34, wskazano, że wysokość odszkodowania z tytułu utraconych zarobków powinna uwzględniać nie tylko sytuację majątkową rodziny wnioskodawcy, ale także fakt, że podczas pobytu w zakładzie karnym wnioskodawca otrzymywał m.in. wyżywienie, środki czystości i odzież. Jakkolwiek „świadczenia” te były niskiej jakości, to jednak zwolniły wnioskodawcę z konieczności ponoszenia wydatków związanych z zaspokojeniem podstawowych potrzeb, zaś niedogodności związane z pobytem w izolacji penitencjarnej powinny zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Natomiast uznano potrzebę skompensowania poszkodowanemu w ramach zasądzanego na jego rzecz odszkodowania wydatków zobowiązań zaciągniętych przez jego rodzinę na pokrycie uzasadnionych kosztów utrzymania, których by nie było, gdyby nie został on pozbawiony wolności czy też równowartość przekazywanych mu paczek (por. wyrok SN z 20.10.2011 r., IV KK 137/11, OSNKW 2011/11, poz. 5; wyrok SA w Katowicach z 6.12.2012 r., II AKa 445/12, LEX nr 1236453). W późniejszym orzecznictwie wyrażano też odmienny pogląd, że wybór celu, na który niesłusznie pozbawiony wolności przeznaczałby swoje dochody nie ma wpływu na wysokość odszkodowania z tytułu utraconych zarobków (por. wyroki SA: we Wrocławiu z 15.10.2003 r., II AKa 352/03, KZS 2004/5, poz. 53; w Katowicach z 27.05.2011 r., II AKa 124/11, LEX nr 1001356), czy też stwierdzono, że założenie, iż od utraconych zarobków każdorazowo – bez indywidualizacji każdego przypadku – należy odliczyć wydatki związane z utrzymaniem samego siebie, rodziny, wydatki na wychowanie dzieci i kształcenie oraz potrzeby kulturowe i rozrywkowe nie znajduje aprobaty, jest nielogiczne i godzi w zasadę pełnego odszkodowania (por. wyrok SN z 15.01.2015 r., IV KK 263/14, LEX nr 1654747). Podobnie w wyroku z 5.06.2019 r., III KK 189/18, SN stwierdził, że za szkodę spowodowaną pozbawieniem możliwości wykonywania pracy zarobkowej powinno kompensować co do zasady całość utraconych przez nią zarobków. Sąd Najwyższy wskazał, że przewidziane w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie ma charakter cywilnoprawny, co sprawia, że w kwestiach z zakresu prawa materialnego, nieuregulowanych w wymienionej ustawie – a takimi są zasady ustalania szkody i określania wysokości odszkodowania – mają zastosowanie wprost odpowiednie przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink>. Konstrukcja roszczenia odszkodowawczego z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> oparta jest na tych samych zasadach, które regulują odpowiedzialność Skarbu Państwa za poniesioną szkodę i doznaną krzywdę, wynikłe z niesłusznego skazania, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania (<xLexLink xArt="art. 552;art. 553;art. 554;art. 555;art. 556;art. 557;art. 558" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552–558 k.p.k.</xLexLink>). Jednak orzekając o należnym wnioskodawcy odszkodowaniu, nie można zapominać o ratio legis wymienionej ustawy. Nie służy ona przecież usuwaniu skutków „zwykłych pomyłek sądowych”, ale rekompensowaniu szkód i krzywd osób celowo poddawanym represjom za działalność patriotyczną. Dlatego też koszty utrzymania osoby represjonowanej w zakładzie karym (wyżywienie, odzież, środki czystości) nie stanowią korzyści, o którą należałoby pomniejszyć przysługujące jej na podstawie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> odszkodowanie (zob. pod. Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany do art. 552 Opublikowano: LEX/el. 2024). Skoro już wówczas Sąd Wojewódzki ustalił wysokość odszkodowania według reguły korzystniejszej dla represjonowanego, to w tym zakresie nie ma podstaw do zastosowania zasady słuszności i podwyższania kwoty odszkodowania z powołaniem się na art. 8 ust. 4 ustawy lutowej.</xText> <xText>Inaczej jest w przypadku zadośćuczynienia. Z rozważań Sądu Wojewódzkiego zawartych w uzasadnieniu postanowienia z dnia 29 listopada 1995 roku wynika, iż z zasądzonej na rzecz <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> kwoty 7 500 zł zadośćuczynienie stanowiło 2 500 zł czyli orientacyjnie 3,5 razy przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, które w 2023 roku wynosiło 7155,48 zł, natomiast w sektorze przedsiębiorstw, jak przyjmuje to we wniosku pełnomocnik 7363,57 zł. Dodać trzeba, iż te czynniki wskazują na poziom życia społeczeństwa, a zatem mają też wpływ na kształtowanie kwoty stanowiącej wynagrodzenie doznanej krzywdy. Oczywiście w pierwszej kolejności decyduje o tym stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas pozbawienia wolności, następstwa dla zdrowia, wizerunku oraz pozostałe okoliczności o których niżej.</xText> <xText>Jak to już wielokrotnie przyjmował Sąd Apelacyjny w swoich orzeczeniach zob. np. w wyroku z dnia 14 lipca 2022r. II AKa 137/22 i w wyroku z dnia 5.10.2023r. II AKa 162/23 czy w wyroku z dnia 17.10.2024 II AKa 118/24 kwota zadośćuczynienia ma być odpowiednia, ale i umiarkowana.</xText> <xText>Jeżeli chodzi o sposób ustalania zadośćuczynienia na gruncie <xLexLink xArt="rozdział 58" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego</xLexLink> i art. 8 ust. 1 ustawy lutowej oraz <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 kc</xLexLink>, to podkreślić należy, iż w orzecznictwie uznaje się, że: &quot;wysokość zadośćuczynienia wyznaczają dwie granice. Z jednej strony, musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zasada umiarkowanego (a przy tym, jak się należy domyślać, wyważonego i sprawiedliwego) rozmiaru zadośćuczynienia (…) łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia&quot; (wyr. SA w Katowicach z 7.2.2008 r., II AKa 22/08, KZS 2008, Nr 7–8, poz. 105). Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać &quot;indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono&quot; (zob. pod. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Zadośćuczynienie krzywdzie polega na przyznaniu odpowiedniej sumy pieniężnej. Powinna ona mieć &quot;charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy&quot; (por. m.in. post. SN z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyr. SN z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: &quot;ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest &quot;odpowiednia&quot;, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Opierać się powinno tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach wskazanych w treści uzasadnienia&quot; (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68).</xText> <xText>Należy pamiętać o tym, iż krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym jest szkodą niemajątkową. Charakter takiej szkody decyduje o jej niewymierności. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink>, ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z 9.02.2000 r., III CKN 582/98, LEX 52776).</xText> <xText>Zważyć należy na to, iż Sąd Wojewódzki ustalając wysokość zadośćuczynienie wskazał na doznane przez <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> cierpienia, pogorszenie stanu zdrowia represjonowanego, a także wynikające krzywdy moralne, stwierdzając, iż pełnym zadośćuczynieniem za te dolegliwości będzie kwota 2 500 zł. Z takim stwierdzeniem odnośnie „ekwiwalentności” kwoty 2 500 zł, nie można się zgodzić, gdyż przyznana suma nie spełnia wymogu odpowiedniości i nie łagodzi wyrządzonej krzywdy. Kwota ustalona przez Sąd Apelacyjny te wymogi spełnia, gdyż uwzględnia powody, z których to <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> był skazany i pozbawiony wolności, a mianowicie związane działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a które niewątpliwe pogłębiały poczucie krzywdy, poziom której wiązać należy także z zakresem tej działalności. Z tym, że odnośnie rekompensaty czy rehabilitacji, to nie można tracić z pola widzenia i tego, iż Z. <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> nie odbył całej kary, bo 6 miesięcy i 14 dni z orzeczonych 3 lat, w ramach aktu łaski Rady Państwa, jeszcze w stanie wojennym został warunkowo zwolniony, a następnie zrehabilitowany, gdyż Sąd Najwyższy uniewinnił go wyrokiem z dnia 26 sierpnia 1995 r. i jeszcze w tym roku, bo 29 listopada 1995 roku Sąd przyznał mu pełne odszkodowanie i częściowe zadośćuczynienie, co przemawia za jego miarkowaniem przy ustalaniu obecnie jego wysokości. Pogorszenie stanu zdrowia, na które niewątpliwie miało wpływ niesłuszne pozbawienie wolności zostało poprzednim orzeczeniem objęte, jednak w niepełnym stopniu docenione, bowiem do końca życia, na co wskazuje dokumentacja medyczna represjonowany nie powrócił do pełni zdrowia, chociaż pamiętać należy też i tym, iż <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> miał problemy zdrowotne także i przed pozbawieniem wolności w 1982 roku, a Sąd Wojewódzki dostrzegł, iż uszczerbek na zdrowiu, wynikły z osadzenia spowodował, iż wnioskodawca był na rencie z tytułu przyznanej III grupy inwalidzkiej. Stan psychiczny i fizyczny w jakim znajdował się represjonowany po opuszczeniu zakładu karnego, co było wynikiem warunków panujących w izolacji i negatywnych przeżyć Z. <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> z tym związanych, rozłąki z rodziną, o których zeznają świadkowie, dalej zwolnienie z pracy, pogorszenie sytuacji materialnej rodziny, czym się martwił skłaniają również do stwierdzenia, iż przyznana wcześniej kwota nie jest odpowiednia. Jak podnosi się w orzecznictwie odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink>, ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy i taki walor posiada ustalona przez Sąd Apelacyjny suma, jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z 9.02.2000 r., III CKN 582/98, LEX 52776), co traci z pola widzenia pełnomocnik wnioskodawczyń formułując swoje żądanie w tym zakresie oparte na przeliczeniu 195 dni pozbawienia wolności przez przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw z sierpnia 2023 roku.</xText> <xText>W tym miejscu wskazać należy, że, odnośnie zastosowanego przez pełnomocnika wnioskodawczyń sposobu ustalania zadośćuczynienia, to tak w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie podkreśla się, iż nie jest zasadne przyjmowanie jakichś ścisłych kryteriów np. kwot stanowiących zadośćuczynienie za jeden miesiąc, dzień izolacji, służących jako sposób ustalania zadośćuczynienia za cały okres pozbawienia wolności, albowiem zadośćuczynienie powinno być ustalane za cały ten okres, a nie jako iloczyn liczby dni, miesięcy i kwoty zadośćuczynienia, przypadającego za jeden miesiąc czy dzień. Nie jest bowiem odpowiednie przeliczanie sumy zadośćuczynienia poprzez ustalanie stawki miesięcznej (zob. np. wyr. SA w Łodzi z 21.2.2008 r., II AKa 13/08, Prok. i Pr. - wkł. 2009, Nr 5, <xLexLink xArt="art. 63 § 1 poz. 48" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">poz. 48</xLexLink>); bądź ustalenie zadośćuczynienia poprzez stosowanie określonych przeliczników wynikających z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, w tym także relatywizujących wielkość zadośćuczynienia do stawek grzywny odpowiadających jednemu dniowi pozbawienia wolności w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> (zob. np. wyr. SA w Katowicach z 10.3.2005 r., II AKa 55/05, KZS 2005, Nr 7-8, poz. 144).</xText> <xText>W orzecznictwie wskazuje się, że &quot;do elementów, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, należy także przeciętna stopa życiowa społeczeństwa. Odwołanie się do owej przeciętnej stopy życiowej, której poziom wyznacza właśnie przeciętne miesięczne wynagrodzenie, pozwala bowiem w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie za krzywdy, które z natury rzeczy u poszczególnych pokrzywdzonych ma subiektywny wymiar. &quot;Kwotę zadośćuczynienia należy oznaczać z umiarem, stosownie do realiów społecznych, jak zamożność mieszkańców, wartość pieniądza, poziom życia uprawnionego itp., by nie pozostało poczucie krzywdy niesłusznie pozbawionego wolności, ale by orzeczenie nie było sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych&quot; (wyr. SA w Katowicach z 3.11.2017 r., II AKa 342/17, Legalis). Stwierdzić zatem trzeba, iż zasady słuszności przemawiają za tym, iż zadośćuczynienie powinno być wyższe i wynosić według dzisiejszych realiów ponad 60 000 zł. Z uwagi na częściowe zrekompensowanie represjonowanemu owej krzywdy poprzez zasądzenie na jego rzecz kwoty 2 500 zł za zasadne Sąd Apelacyjny uznał zasądzenie na rzecz córek <xAnon>Z. G. (1)</xAnon> dodatkowo po 20 000 zł. Przyznając dodatkowe zadośćuczynienie Sad Apelacyjny miał też na uwadze, iż trafia ono już nie osoby, która doznała krzywdy, a do jego następców prawnych, a sam pokrzywdzony pogodził się z rozmiarem jej wynagrodzenia, gdyż nie zaskarżył postanowienia Sądu Wojewódzkiego z 29 listopada 1995 roku, ustalającego zadośćuczynienie na kwotę 2 500 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left">Skarżąca wniosła o:</xText> <xText>1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądań wnioskodawczyń poprzez zasądzenie na ich rzecz wnioskowanych kwot,</xText> <xText>2. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyń kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych,</xText> <xText>3. sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim poprzez zmianę daty wyroku z „9 maja 2023 r.” na „9 maja 2024 r.” ewentualnie:</xText> <xText>4. przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Odnośnie pierwszego zadania Sąd odwoławczy wypowiedział się wyżej. Drugie zadanie jest zasadne tylko w zakresie kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję, bowiem za pierwszą Sąd Okręgowy w punkcie II wyroku orzekł o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego wnioskodawczyniom.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Nie wystąpiły.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Nie wystąpiły.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Błędne przyjęcie wystąpienia przesłanki powagi rzeczy osądzonej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">Błędne przyjęcie wystąpienia przesłanki powagi rzeczy osądzonej wykazane przy omawianiu apelacji pełnomocnika wnioskodawczyń.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">Nie wystąpiła.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">Nie zaistniała w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Nie wystąpiła.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">Wskazane przy omawianiu apelacji pełnomocnik wnioskodawczyń.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">Nie było potrzeby formułowania wobec wydania wyroku reformatoryjnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left">Sposób rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego o postępowaniu spowodował konieczność uchylenia tego punktu, po to, aby Sąd Apelacyjny mógł wydać orzeczenie merytoryczne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Koszty procesu ponosi Skarb Państwa wobec wniesienia skutecznej apelacji przez wnioskodawców. Dlatego na ich rzecz należało orzec po 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>SSO del. Krzysztof Zaremba SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Pełnomocnik wnioskodawczyń</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">umorzenie postępowania</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Stanisław Kucharczyk

Magdalena Budnik

Magdalena Budnik

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 181/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 9 maja 2024 roku w sprawie II Ko 938/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Pełnomocnik wnioskodawczyń zarzuciła wyrokowi naruszenie: 1.art. 414 § 1 k.p.k.w zw. zart. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.— poprzez niezasadne umorzenie postępowania z uwagi na okoliczność, iż istnieje już prawomocnie zakończone postępowanie co do tej samej osoby (represjonowanego), w sytuacji kiedy prawomocny wyrok Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 29 listopada 1995 r., sygn. akt II Ko 911/95, wydany z tytułu doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy na skutek niesłusznego pozbawienia wolnościZ. G. (1)w okresie od 3 września 1982 r. do 17 marca 1983 r. w postępowaniu karnym zakończonym wydaniem wyroku Sądu Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 września 1982 r., sygn. akt II K 121/82, w którym kwota zadośćuczynienia i odszkodowania została zasądzona na podstawie przepisówKodeksu postępowania karnego, a w konsekwencji nie doszło do pełnego naprawienia całości doznanych krzywd przez ojca wnioskodawczyń, w związku z podejmowaną przezZ. G. (1)działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, 2.art. 558 k.p.k.w zw. zart. 366 k.p.c.poprzez jego niezastosowanie, a tym samym nie wzięcie pod uwagę, w niniejszej sprawie odszkodowawczej, toczącej się w oparciu o ustawę lutową, iż przesłanka powagi rzeczy osądzonej w niniejszym postępowaniu nie może polegać na wcześniejszym zakończeniu postępowania karnego co do tego samego czynu i tej samej osoby w rozumieniuart. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., albowiem w postępowaniu odszkodowawczym nie orzeka się o odpowiedzialności karnej, a kompensacyjnej, a zatem koniecznym jest zastosowanie uregulowań istniejących w procedurze cywilnej, 3.art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.w zw. zart. 414 § 1 k.p.k.polegające na niezasadnym umorzeniu postępowania w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania, z uwagi na okoliczność, iż istnieje prawomocny wyrok kończący postępowanie co do tej samej osoby, w sytuacji kiedy ww. wyrok nie obejmował okoliczności podnoszonych w niniejszym postępowaniu przez wnioskodawczynie związanych z rozmiarem i dolegliwością krzywdy doznanej przez represjonowanego w związku z niesłusznym pozbawieniem go wolności w okresie od 3 września 1982 r. do 17 marca 1983 r., a w konsekwencji na błędnym założeniu, iż: a. Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim w 1995 r. orzekł o całości świadczenia należnego represjonowanemu, b. zasądzone zadośćuczynienie i odszkodowanie objęło wszystkie krzywdy i szkody doznane przezZ. G. (1), c. charakter zadośćuczynienia stawowi swoistą formę jednorazowego „odszkodowania”, a aktualnie Sąd miałby orzekać o tej samej krzywdzie („brak nowej krzywdy”) związanej z tym samym zdarzeniem historycznym i zasądzić roszczenie odszkodowawcze dwukrotnie (res iudicata), d. okoliczności faktyczne zostały już objęte granicami powagi prawomocnie osadzonej, a w niniejszym postępowaniu nie zostały przedstawione żadne nowe okoliczności, 4. art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 4 ustawy lutowej poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że w niniejszej sprawie występuje res iudicata, w sytuacji gdy względy słuszności przemawiają za zasądzeniem na rzecz córek represjonowanego uzupełniającego zadośćuczynienia, 5. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. zart. 5 k.c.poprzez brak rozważenia, że w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie względy słuszności, podczas gdy, ze względu na okoliczności sprawy, a w szczególności nie wzięcie pod uwagę braku zrekompensowania przez Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim w sprawie o sygn. akt II Ko 121/82 całości doznanej krzywdy i szkody, co pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, gdyż w sposób niezawiniony przez wnioskodawczynie uniemożliwia im skorzystanie ze swoich uprawnień i bezzasadnie zamyka drogę do dochodzenia zadośćuczynienia i odszkodowania za całość doznanych krzywd i szkód w związku z działalnością ich ojca na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja pełnomocnika wnioskodawczyń zasługiwała częściowo na uwzględnienie. Ma rację skarżąca, iż Sąd Okręgowy bezzasadnie umorzył postępowanie na podstawieart. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.Zasadnie skarżąca powołuje się na treśćart. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz.U.2024.442 t.j. z dnia 2024.03.26) – zwanej dalej ustawą lutową, który to przepis wprowadzony został do tego aktu prawnego w 2007 roku i przewidziany został na takie sytuacje procesowe, jak w niniejszej sprawie. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego wskazanych przez apelującą, zwłaszcza w postanowieniu SN z dnia 10 kwietnia 2019 roku IV KK 14/18 LEX nr 2671045, w którym w tezie tego prejudykatu tenże Sąd wyraził wyraźnie odmienny pogląd do zaprezentowanego przez Sad Okręgowy i które to stanowisko Sąd Apelacyjny w pełni podziela, a mianowicie: „Treść przepisu art. 8 ust. 4 ustawy lutowej stanowi odstępstwo od zasady res iudicata. Nie zachodzi tym samym przeszkoda w postaci powagi rzeczy osądzonej w sytuacji, gdy wnioskodawca, który uprzednio uzyskał odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne skazanie w oparciu o przepisart. 487 d.k.p.k., bądźart. 552 § 1 k.p.k.lub w oparciu o przepisy prawa cywilnego, wystąpi następnie na podstawie art. 8 ust. 4 ustawy lutowej o przyznanie dalszej rekompensaty za szkodę i krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia, którym przypisano mu czyn związany z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Jednakże bez uszczerbku dla poczynionych rozważań należy stwierdzić, że: negatywna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.) zachodzi, gdy wnioskodawca uzyskał wcześniej na podstawie przepisów ustawy lutowej (np. art. 8 ust. 1) rekompensatę za represje, jakie go dotknęły z tytułu takiej działalności, a następnie wystąpił o zasądzenie uzupełniającego odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie art. 8 ust. 4 tej ustawy, przy braku nowego (innego) tytułu prawnego.” Dodać od razu trzeba, odnośnie interpretacji wskazanego przepisu, iż ustawa lutowa umożliwiła osobom represjonowanym za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, dochodzenie swoich roszczeń opartych na motywie niepodległościowym, gdyż przepisykodeksu postępowania karnegolubkodeksu cywilnego, na podstawie których uprzednio zasądzone zostały roszczenia, ten aspekt pomijały. Dopiero właśnie ta ustawa powiązała szkodę i krzywdę osoby skazanej nie tylko z samym faktem jej bezprawnego pozbawienia wolności (jak miało to miejsce w przypadku roszczeń dochodzonych na podstawieart. 487 d.k.p.k.iart. 552 k.p.k.), ale nadto uwzględnia aspekt działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Tak na przykład osoby, w stosunku do których wydano decyzje o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, nabyły prawo dochodzenia swoich roszczeń na mocy ustawy lutowej dopiero z dniem wejścia w życie jej nowelizacji, to jest, od 18 listopada 2007 r. Wcześniejsze dochodzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za represje w stanie wojennym następowały przede wszystkim w oparciu o przepisy obowiązujące w prawie cywilnym. Jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu wskazanego wcześniej wyroku z dnia 19 lutego 2009 r., w sprawie II AKa 21/09 - "Osoby uprawnione do dochodzenia odszkodowania w oparciu o ustawę "lutową" mogą żądać zaspokojenia roszczeń związanych z negatywnymi konsekwencjami ich represjonowania w zakresie szerszym niźli wynika to z przepisów obowiązujących w prawie cywilnym. Ustawa z 23 lutego 1991 r. kładzie bowiem nacisk nie tylko na obiektywną kategorię szkody wywołaną bezprawnym pozbawieniem wolności, rozumianą jako realną stratę majątkową oraz utracone korzyści. Ustawa ta, będąca w swoim zamyśle aktem prawnym mającym na celu zrekompensowanie szkód materialnych osobom represjonowanym, równie istotną wagę przykłada do charakteru krzywd, jakie osoby te poniosły w wyniku swoich działań, motywowanych przyczynami natury patriotycznej i niepodległościowej. Właśnie ten "pierwiastek niepodległościowy" zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z powodu represjonowania za ówczesną działalność antypaństwową nie znajduje swojego odzwierciedlenia w przepisach ogólnych prawa cywilnego", czy nie znajdował odbicia wart. 487 k.p.k. z 1969 r.bądź wart. 552 k.p.k. z 1997 roku. Dlatego też wniosekM. B.iE. G.nadawał się do merytorycznego rozpoznania. Wyrażając taki pogląd można odwołać się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 2015 r., w sprawie II KK 256/15 (OSNKW 2016, z. 1, poz. 2), w którym stwierdzono między innymi - "Treść wymienionego przepisu ustawy lutowej stanowi wyłom w zasadzie res iudicata, albowiem ustawodawca wprowadza tu możliwość ponownego rozpoznania sprawy, mimo że wcześniej zapadło już rozstrzygnięcie w warunkach identyczności stron i tożsamości przedmiotu procesu. W takiej sytuacji nie jest dopuszczalne wydanie orzeczenia o umorzeniu postępowania na podstawieart. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.(...) Treśćart. 8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(...) należy rozumieć jako nakaz merytorycznego rozpoznania wniosku o dodatkowe odszkodowanie i zadośćuczynienie; jeśli względy słuszności nie przemawiają za uwzględnieniem uzupełniającego roszczenia, wniosek podlega oddaleniu". Z powyższych względów rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego o umorzeniu postępowania ostać się nie mogło. Ale też zarzuty autorki apelacji podnoszącej naruszenieart. 558 k.p.k.w zw. zart. 366 k.p.c.oraz art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. zart. 5 k.c.są bezzasadne. Zresztą na ich poparcie skarżąca nie przywołała jakiejkolwiek argumentacji. Nieuwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji aspektu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego ojca wnioskodawczyńZ. G. (1)doprowadziło Sąd pierwszej instancji do błędnego stanowiska o tożsamości podstawy faktycznej żądań dochodzonych przez represjonowanego w 1995 roku i przez jego następczynie w 2023 roku. Gdyby wnioskodawczynie w swoim żądaniu tej przesłanki nie przywołały i nie wykazały, wówczas Sąd Okręgowy miałby powody, ale do nieuwzględnienia ich wniosku, a nie do umorzenia postępowania. Tymczasem z zeznań wnioskodawczyń, zeznań świadkaT. C.oraz mając na względzie kontekst historyczny zachowaniaZ. G. (1), podjętego w miejscu i czasie, w jakim odbywały się protesty mające niewątpliwie charakter działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, należało dojść do wniosku, iż pełnomocnik wnioskodawcy tę okoliczność wykazał. Z tym, że – mając na względzie wymowę powołanych wyżej dowodów za wykazane, a mające charakter działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego uznać należy „jedynie” zachowanie z 31 sierpnia 1982 roku i za to spotkały go represje. Ewentualna sama przynależność do związku zawodowego „Solidarność”, bez aktywności zmierzającej w kierunku wskazanym przez ustawę, nie stanowi przejawu takiej działalności, natomiast jeśli chodzi o wspominany przez świadków udział w innych protestach, to lakoniczne ich wypowiedzi, bez wskazywania konkretnych danych o takich zdarzeniach nie pozwalają na uznanie tych stwierdzeń za udowodnione. Wyrokiem z dnia 18 września 1982 rokuZ. G. (1)został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności i na dwu lata pozbawienia praw publicznych za zachowanie z 31 sierpnia 1982 roku, które wprawdzie nie polegało na udziale w strajku czy demonstracji wyrażających sprzeciw wobec działań ówczesnych władz ukierunkowanych na wymuszenie na nich zmian politycznych, gospodarczych czy ustrojowych, lecz było wyrazem aktywnego sprzeciwu skierowanego wobec działań podejmowanych przez organy porządku publicznego, zmierzających przy użyciu siły do stłumienia masowego protestu. Sąd Apelacyjny uznał, iż to jednorazowe zachowanie można uznać za równoważne udziałowi w proteście, demonstracji o takim charakterze, bo wzmacniało działalność prowadzącą do odzyskania niepodległości, które to działania, jak przyjmuje się w orzecznictwie (szeroko przywołanym przez pełnomocnika wnioskodawczyń we wniosku) uznawane są za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Rozważając zasadność żądań wnioskodawców co do uzupełniającego odszkodowania i zadośćuczynienie w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż tak we wniosku, jak i podczas postępowania pierwszoinstancyjnego pełnomocnik wnioskodawczyń oraz uprawnione przemilczały przyznaneZ. G. (1)w 1995 roku w sprawie II Ko 911/95 odszkodowanie i zadośćuczynienie w łącznej kwocie 7 500 zł, chociaż, jak zeznajeM. B., pomagała ona w sporządzeniu wniosku, na podstawie którego Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wlkp. zasądził na rzecz uprawnionego wskazaną kwotę. Pełnomocnik dopiero w uzasadnieniu apelacji odnosi się do tej kwestii wyjaśniając, iż wnioskodawczyniom przysługuje na podstawie ustawy lutowej odrębne uprawnienie do wystąpienia o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia odwołując się do ugruntowanego stanowisk sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Jednakże z powodów opisanych wyżej, jak również z treści orzeczeń przywołanych w uzasadnieniu apelacji dwa akapity niżej takie tezy nie wynikają, a odmienne, wskazujące na łączność roszczeń, opartych przecież na tych samych lub uzupełnionych o nowe elementy stanach faktycznych, uzasadniających odwołanie się do zasady słuszności. Z uwagi na pełne postępowanie pierwszoinstancyjne, szczegółowe przesłuchanie wnioskodawczyń i świadka, zebranie dowodów z dokumentów dotyczących sytuacji osobistej (represji, dochodów, stanu zdrowia, itd.), rodzinnej represjonowanego przez Sad Okręgowy Sąd odwoławczy dysponował informacjami pozwalającymi tak na ocenę zasadności apelacji, jak i żądań wnioskodawczyń zgłoszonych we wniosku inicjującym postępowanie. Zatem możliwe było wydanie orzeczenia merytorycznego. Aby to uczynić Sad odwoławczy musiał najpierw uchylić rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania. Sąd Apelacyjny odnosząc się do żądań wniosku nie mógł pominąć, tak jak uczyniły to wnioskodawczynie i ich pełnomocnik, postanowienia z dnia 29 listopada 1995 roku w sprawie II Ko 911/95 zasądzającego na rzeczZ. G. (1)kwotę 7 500 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia. Jak wyjaśnił to Sąd Wojewódzki w pisemnych motywach postanowienia na tę sumę składało się 5 000 zł odszkodowania i 2 500 zadośćuczynienia. Jeżeli chodzi o dochodzone odszkodowanie, to analiza dochodów uprawnionego sprzed okresu, w którym był tymczasowo aresztowany, kiedy zapadł niesłuszny wyrok i odbywał niesłusznie orzeczoną karę pozbawienia wolności, wynikających z kart wynagrodzeń za lata 1981 i 1982 wskazuje, iż jego wynagrodzenia miesięczne z ostatnich 3 miesięcy przed zatrzymaniem osiągały poziom przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w 1982 roku, które wynosiło 11 631 zł (według danych ZUS), gdyż w VI 1982 roku pobrał 10 556 zł, w VII 12 220 zł, a w sierpniu 14 453 zł, co daje łączną kwotę 37 229 zł. Ta podzielona przez 3 daje 12 409, 66 zł. Przy ustalaniu odszkodowania nie można też pomijać wynagrodzenia wypłaconego za wrzesień 1982 roku w kwocie 4360 zł. Jeżeli chodzi o przeciętne miesięczne wynagrodzenie w okresie orzekania w tym przedmiocie przez Sąd Wojewódzki w sprawie II Ko 911/95, to według danych ZUS wynosiło ono 702,62 zł i takie też, a nawet nieco wyższe przyjął za podstawę do ustalenia wysokości odszkodowania wskazany Sąd, przyznając go, co napisał w uzasadnieniu za okres ponad 7 miesięcy bez pracy. Gdy uwzględnimy przy tym (dodamy) wypłatę połowy wynagrodzenia za wrzesień 1982 roku i odejmiemy koszty obrońcy określone przez adwokataJ. W.na 2000 zł, to należy dojść do wniosku, iż Sąd Wojewódzki w Gorzowie Wlkp. zasądził na rzecz represjonowanego sumę stanowiącą pełne odszkodowanie. Dlatego w tym zakresie, a mianowicie odszkodowania żądanie wnioskodawców należy uznać za niezasadne, gdyż obecnie sądy ustalają wysokość szkody materialnej na podobnych zasadach odwołując się do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Podkreślić należy, iż Sad Wojewódzki przyznał pełne odszkodowanie pomimo preferowanej w orzecznictwie w tamtym okresie i jeszcze do niedawna regule dyferencyjnej. Z odwołaniem się do uchwały Sądu Najwyższego z 1958 r. wyrażano pogląd, że przy ustalaniu wysokości odszkodowania należy jego wysokość pomniejszyć o wydatki ponoszone na utrzymanie siebie i rodziny, które poszkodowany musiałby ponieść, gdyby przebywał na wolności. We wspomnianej uchwale SN z 7.06.1958 r., 729/58, OSNCK 1958/4 poz. 34, wskazano, że wysokość odszkodowania z tytułu utraconych zarobków powinna uwzględniać nie tylko sytuację majątkową rodziny wnioskodawcy, ale także fakt, że podczas pobytu w zakładzie karnym wnioskodawca otrzymywał m.in. wyżywienie, środki czystości i odzież. Jakkolwiek „świadczenia” te były niskiej jakości, to jednak zwolniły wnioskodawcę z konieczności ponoszenia wydatków związanych z zaspokojeniem podstawowych potrzeb, zaś niedogodności związane z pobytem w izolacji penitencjarnej powinny zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Natomiast uznano potrzebę skompensowania poszkodowanemu w ramach zasądzanego na jego rzecz odszkodowania wydatków zobowiązań zaciągniętych przez jego rodzinę na pokrycie uzasadnionych kosztów utrzymania, których by nie było, gdyby nie został on pozbawiony wolności czy też równowartość przekazywanych mu paczek (por. wyrok SN z 20.10.2011 r., IV KK 137/11, OSNKW 2011/11, poz. 5; wyrok SA w Katowicach z 6.12.2012 r., II AKa 445/12, LEX nr 1236453). W późniejszym orzecznictwie wyrażano też odmienny pogląd, że wybór celu, na który niesłusznie pozbawiony wolności przeznaczałby swoje dochody nie ma wpływu na wysokość odszkodowania z tytułu utraconych zarobków (por. wyroki SA: we Wrocławiu z 15.10.2003 r., II AKa 352/03, KZS 2004/5, poz. 53; w Katowicach z 27.05.2011 r., II AKa 124/11, LEX nr 1001356), czy też stwierdzono, że założenie, iż od utraconych zarobków każdorazowo – bez indywidualizacji każdego przypadku – należy odliczyć wydatki związane z utrzymaniem samego siebie, rodziny, wydatki na wychowanie dzieci i kształcenie oraz potrzeby kulturowe i rozrywkowe nie znajduje aprobaty, jest nielogiczne i godzi w zasadę pełnego odszkodowania (por. wyrok SN z 15.01.2015 r., IV KK 263/14, LEX nr 1654747). Podobnie w wyroku z 5.06.2019 r., III KK 189/18, SN stwierdził, że za szkodę spowodowaną pozbawieniem możliwości wykonywania pracy zarobkowej powinno kompensować co do zasady całość utraconych przez nią zarobków. Sąd Najwyższy wskazał, że przewidziane wart. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegoroszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie ma charakter cywilnoprawny, co sprawia, że w kwestiach z zakresu prawa materialnego, nieuregulowanych w wymienionej ustawie – a takimi są zasady ustalania szkody i określania wysokości odszkodowania – mają zastosowanie wprost odpowiednie przepisyKodeksu cywilnego. Konstrukcja roszczenia odszkodowawczego zart. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegooparta jest na tych samych zasadach, które regulują odpowiedzialność Skarbu Państwa za poniesioną szkodę i doznaną krzywdę, wynikłe z niesłusznego skazania, tymczasowego aresztowania lub zatrzymania (art. 552–558 k.p.k.). Jednak orzekając o należnym wnioskodawcy odszkodowaniu, nie można zapominać o ratio legis wymienionej ustawy. Nie służy ona przecież usuwaniu skutków „zwykłych pomyłek sądowych”, ale rekompensowaniu szkód i krzywd osób celowo poddawanym represjom za działalność patriotyczną. Dlatego też koszty utrzymania osoby represjonowanej w zakładzie karym (wyżywienie, odzież, środki czystości) nie stanowią korzyści, o którą należałoby pomniejszyć przysługujące jej na podstawieart. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegoodszkodowanie (zob. pod. Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany do art. 552 Opublikowano: LEX/el. 2024). Skoro już wówczas Sąd Wojewódzki ustalił wysokość odszkodowania według reguły korzystniejszej dla represjonowanego, to w tym zakresie nie ma podstaw do zastosowania zasady słuszności i podwyższania kwoty odszkodowania z powołaniem się na art. 8 ust. 4 ustawy lutowej. Inaczej jest w przypadku zadośćuczynienia. Z rozważań Sądu Wojewódzkiego zawartych w uzasadnieniu postanowienia z dnia 29 listopada 1995 roku wynika, iż z zasądzonej na rzeczZ. G. (1)kwoty 7 500 zł zadośćuczynienie stanowiło 2 500 zł czyli orientacyjnie 3,5 razy przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, które w 2023 roku wynosiło 7155,48 zł, natomiast w sektorze przedsiębiorstw, jak przyjmuje to we wniosku pełnomocnik 7363,57 zł. Dodać trzeba, iż te czynniki wskazują na poziom życia społeczeństwa, a zatem mają też wpływ na kształtowanie kwoty stanowiącej wynagrodzenie doznanej krzywdy. Oczywiście w pierwszej kolejności decyduje o tym stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas pozbawienia wolności, następstwa dla zdrowia, wizerunku oraz pozostałe okoliczności o których niżej. Jak to już wielokrotnie przyjmował Sąd Apelacyjny w swoich orzeczeniach zob. np. w wyroku z dnia 14 lipca 2022r. II AKa 137/22 i w wyroku z dnia 5.10.2023r. II AKa 162/23 czy w wyroku z dnia 17.10.2024 II AKa 118/24 kwota zadośćuczynienia ma być odpowiednia, ale i umiarkowana. Jeżeli chodzi o sposób ustalania zadośćuczynienia na gruncierozdziału 58 Kodeksu postępowania karnegoi art. 8 ust. 1 ustawy lutowej orazart. 445 i 448 kc, to podkreślić należy, iż w orzecznictwie uznaje się, że: "wysokość zadośćuczynienia wyznaczają dwie granice. Z jednej strony, musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zasada umiarkowanego (a przy tym, jak się należy domyślać, wyważonego i sprawiedliwego) rozmiaru zadośćuczynienia (…) łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia" (wyr. SA w Katowicach z 7.2.2008 r., II AKa 22/08, KZS 2008, Nr 7–8, poz. 105). Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać "indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono" (zob. pod. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Zadośćuczynienie krzywdzie polega na przyznaniu odpowiedniej sumy pieniężnej. Powinna ona mieć "charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy" (por. m.in. post. SN z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyr. SN z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: "ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest "odpowiednia", z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Opierać się powinno tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach wskazanych w treści uzasadnienia" (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68). Należy pamiętać o tym, iż krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym jest szkodą niemajątkową. Charakter takiej szkody decyduje o jej niewymierności. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowiart. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z 9.02.2000 r., III CKN 582/98, LEX 52776). Zważyć należy na to, iż Sąd Wojewódzki ustalając wysokość zadośćuczynienie wskazał na doznane przezZ. G. (1)cierpienia, pogorszenie stanu zdrowia represjonowanego, a także wynikające krzywdy moralne, stwierdzając, iż pełnym zadośćuczynieniem za te dolegliwości będzie kwota 2 500 zł. Z takim stwierdzeniem odnośnie „ekwiwalentności” kwoty 2 500 zł, nie można się zgodzić, gdyż przyznana suma nie spełnia wymogu odpowiedniości i nie łagodzi wyrządzonej krzywdy. Kwota ustalona przez Sąd Apelacyjny te wymogi spełnia, gdyż uwzględnia powody, z których toZ. G. (1)był skazany i pozbawiony wolności, a mianowicie związane działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a które niewątpliwe pogłębiały poczucie krzywdy, poziom której wiązać należy także z zakresem tej działalności. Z tym, że odnośnie rekompensaty czy rehabilitacji, to nie można tracić z pola widzenia i tego, iż Z.Z. G. (1)nie odbył całej kary, bo 6 miesięcy i 14 dni z orzeczonych 3 lat, w ramach aktu łaski Rady Państwa, jeszcze w stanie wojennym został warunkowo zwolniony, a następnie zrehabilitowany, gdyż Sąd Najwyższy uniewinnił go wyrokiem z dnia 26 sierpnia 1995 r. i jeszcze w tym roku, bo 29 listopada 1995 roku Sąd przyznał mu pełne odszkodowanie i częściowe zadośćuczynienie, co przemawia za jego miarkowaniem przy ustalaniu obecnie jego wysokości. Pogorszenie stanu zdrowia, na które niewątpliwie miało wpływ niesłuszne pozbawienie wolności zostało poprzednim orzeczeniem objęte, jednak w niepełnym stopniu docenione, bowiem do końca życia, na co wskazuje dokumentacja medyczna represjonowany nie powrócił do pełni zdrowia, chociaż pamiętać należy też i tym, iżZ. G. (1)miał problemy zdrowotne także i przed pozbawieniem wolności w 1982 roku, a Sąd Wojewódzki dostrzegł, iż uszczerbek na zdrowiu, wynikły z osadzenia spowodował, iż wnioskodawca był na rencie z tytułu przyznanej III grupy inwalidzkiej. Stan psychiczny i fizyczny w jakim znajdował się represjonowany po opuszczeniu zakładu karnego, co było wynikiem warunków panujących w izolacji i negatywnych przeżyć Z.Z. G. (1)z tym związanych, rozłąki z rodziną, o których zeznają świadkowie, dalej zwolnienie z pracy, pogorszenie sytuacji materialnej rodziny, czym się martwił skłaniają również do stwierdzenia, iż przyznana wcześniej kwota nie jest odpowiednia. Jak podnosi się w orzecznictwie odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowiart. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy i taki walor posiada ustalona przez Sąd Apelacyjny suma, jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z 9.02.2000 r., III CKN 582/98, LEX 52776), co traci z pola widzenia pełnomocnik wnioskodawczyń formułując swoje żądanie w tym zakresie oparte na przeliczeniu 195 dni pozbawienia wolności przez przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw z sierpnia 2023 roku. W tym miejscu wskazać należy, że, odnośnie zastosowanego przez pełnomocnika wnioskodawczyń sposobu ustalania zadośćuczynienia, to tak w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie podkreśla się, iż nie jest zasadne przyjmowanie jakichś ścisłych kryteriów np. kwot stanowiących zadośćuczynienie za jeden miesiąc, dzień izolacji, służących jako sposób ustalania zadośćuczynienia za cały okres pozbawienia wolności, albowiem zadośćuczynienie powinno być ustalane za cały ten okres, a nie jako iloczyn liczby dni, miesięcy i kwoty zadośćuczynienia, przypadającego za jeden miesiąc czy dzień. Nie jest bowiem odpowiednie przeliczanie sumy zadośćuczynienia poprzez ustalanie stawki miesięcznej (zob. np. wyr. SA w Łodzi z 21.2.2008 r., II AKa 13/08, Prok. i Pr. - wkł. 2009, Nr 5,poz. 48); bądź ustalenie zadośćuczynienia poprzez stosowanie określonych przeliczników wynikających zkodeksu karnego, w tym także relatywizujących wielkość zadośćuczynienia do stawek grzywny odpowiadających jednemu dniowi pozbawienia wolności w rozumieniu przepisuart. 63 § 1 kk(zob. np. wyr. SA w Katowicach z 10.3.2005 r., II AKa 55/05, KZS 2005, Nr 7-8, poz. 144). W orzecznictwie wskazuje się, że "do elementów, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, należy także przeciętna stopa życiowa społeczeństwa. Odwołanie się do owej przeciętnej stopy życiowej, której poziom wyznacza właśnie przeciętne miesięczne wynagrodzenie, pozwala bowiem w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie za krzywdy, które z natury rzeczy u poszczególnych pokrzywdzonych ma subiektywny wymiar. "Kwotę zadośćuczynienia należy oznaczać z umiarem, stosownie do realiów społecznych, jak zamożność mieszkańców, wartość pieniądza, poziom życia uprawnionego itp., by nie pozostało poczucie krzywdy niesłusznie pozbawionego wolności, ale by orzeczenie nie było sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych" (wyr. SA w Katowicach z 3.11.2017 r., II AKa 342/17, Legalis). Stwierdzić zatem trzeba, iż zasady słuszności przemawiają za tym, iż zadośćuczynienie powinno być wyższe i wynosić według dzisiejszych realiów ponad 60 000 zł. Z uwagi na częściowe zrekompensowanie represjonowanemu owej krzywdy poprzez zasądzenie na jego rzecz kwoty 2 500 zł za zasadne Sąd Apelacyjny uznał zasądzenie na rzecz córekZ. G. (1)dodatkowo po 20 000 zł. Przyznając dodatkowe zadośćuczynienie Sad Apelacyjny miał też na uwadze, iż trafia ono już nie osoby, która doznała krzywdy, a do jego następców prawnych, a sam pokrzywdzony pogodził się z rozmiarem jej wynagrodzenia, gdyż nie zaskarżył postanowienia Sądu Wojewódzkiego z 29 listopada 1995 roku, ustalającego zadośćuczynienie na kwotę 2 500 zł. Wniosek Skarżąca wniosła o: 1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądań wnioskodawczyń poprzez zasądzenie na ich rzecz wnioskowanych kwot, 2. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyń kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych, 3. sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim poprzez zmianę daty wyroku z „9 maja 2023 r.” na „9 maja 2024 r.” ewentualnie: 4. przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Odnośnie pierwszego zadania Sąd odwoławczy wypowiedział się wyżej. Drugie zadanie jest zasadne tylko w zakresie kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję, bowiem za pierwszą Sąd Okręgowy w punkcie II wyroku orzekł o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego wnioskodawczyniom. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Nie wystąpiły. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Nie wystąpiły. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Nie dotyczy. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Nie dotyczy. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Nie dotyczy. Zwięźle o powodach zmiany Nie dotyczy. 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. Błędne przyjęcie wystąpienia przesłanki powagi rzeczy osądzonej. ☒art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Błędne przyjęcie wystąpienia przesłanki powagi rzeczy osądzonej wykazane przy omawianiu apelacji pełnomocnika wnioskodawczyń. 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Nie wystąpiła. 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia Nie zaistniała w postępowaniu odwoławczym. 5.3.1.4.1. Nie wystąpiła. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Wskazane przy omawianiu apelacji pełnomocnik wnioskodawczyń. 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Nie było potrzeby formułowania wobec wydania wyroku reformatoryjnego. 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności I Sposób rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego o postępowaniu spowodował konieczność uchylenia tego punktu, po to, aby Sąd Apelacyjny mógł wydać orzeczenie merytoryczne. 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. Koszty procesu ponosi Skarb Państwa wobec wniesienia skutecznej apelacji przez wnioskodawców. Dlatego na ich rzecz należało orzec po 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. 7 PODPIS SSO del. Krzysztof Zaremba SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik wnioskodawczyń Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja umorzenie postępowania 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/550000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Szczecinie

II Wydział Karny

151025000000503_I_C_000965_2024_Uz_2024-11-28_001

I C 965/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-15 18:00:09.0 CET

2025-01-15 14:20:28.0 CET

15102500

503

REGULATION, REASON

Sygn. akt I C 965/24 UZASADNIENIE wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z 5 listopada 2024 roku Powód (...) 1 (...) Fundusz (...) z siedzibą w W. , działający przez zawodowego pełnomocnika, domagał się zasądzenia od pozwanej M. S. (1) na swoją rzecz kwoty 155 597,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zawarła z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną Oddział w Polsce z siedzibą w W. umowę k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Mariola Kraińska" xPublisher="markrasoto" xEditorFullName="Mariola Kraińska" xEditor="markrasoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/102500/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000965" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I C 965/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z 5 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon> (...)</xAnon> 1 <xAnon>(...)</xAnon>Fundusz <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, działający przez zawodowego pełnomocnika, domagał się zasądzenia od pozwanej <xAnon>M. S. (1)</xAnon> na swoją rzecz kwoty 155 597,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zawarła z <xAnon> (...) Bank (...) Spółką Akcyjną</xAnon> Oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> umowę kredytu. Wobec zaprzestania przez pozwaną spłaty kredytu bank wezwał ją do zapłaty a wobec braku zapłaty kredytodawca wypowiedział umowę. Powód wskazał, że wierzytelność tę nabył na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z 28 czerwca 2023 roku. Podał, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się:</xText> <xText>- kwota 149 600,29 zł tytułem niespłaconego kapitału,</xText> <xText>- kwota 4 407,06 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty kapitału za okres od cesji wierzytelności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu,</xText> <xText>- kwota 1 590,37 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych od kwoty kapitału za okres od dnia następnego po rozwiązaniu umowy do cesji wierzytelności. <xIx>(k. 2-7)</xIx></xText> <xText>Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 30 stycznia 2024 roku Sąd uwzględnił żądanie w całości. <xIx>(k. 39) </xIx></xText> <xText>W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana, działająca przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. <xIx>(k. 46-47) </xIx>Wskazała, że postanowienia umowy kredytu przewidujące prowizję w wysokości 14 985,00 złotych stanowią niedozwolone klauzule umowne.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> zawarła 11 marca 2021 roku z <xAnon> (...) Bank (...) Spółką Akcyjną</xAnon> Oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> umowę o kredyt gotówkowy nr <xAnon> (...)</xAnon>, mocą której zaciągnęła zobowiązanie opiewające na całkowitą kwotę udzielonego kredytu – 150 000,00 złotych, całkowitą kwotę do zapłaty – 231 818,96 złotych. Kredytobiorczyni zobowiązała się zwrócić kwotę kredytu w 120 miesięcznych ratach po 1 914,77 złotych każda.</xText> <xText>Zgodnie z umową, w związku z udzieleniem kredytu, kredytobiorczyni zobowiązana była ponieść koszt 14 985,00 złotych prowizji. Całkowity koszt kredytu ustalono na kwotę 164 985,00 złotych.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa k. 14-18)</xIx></xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> zaprzestała spłacania zobowiązania.</xText> <xText><xIx>(bezsporne) </xIx></xText> <xText>Pismem z 20 stycznia 2023 roku <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> Oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wezwał <xAnon>M. S. (1)</xAnon> do zapłaty zaległych rat kredytu w kwocie 5 174,00 złotych w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie.</xText> <xText><xIx>(dowód: wezwanie do zapłaty k. 19) </xIx></xText> <xText>Pismem z 25 lutego 2023 roku zatytułowanym „wypowiedzenie umowy kredytowej” <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> Oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wypowiedział umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.</xText> <xText><xIx>(dowód: wypowiedzenie umowy ze śledzeniem przesyłki k. 20-21)</xIx></xText> <xText>W dniu 28 czerwca 2023 roku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności, <xAnon> (...)</xAnon> 1 <xAnon>(...)</xAnon> Fundusz<xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> nabył wierzytelność wynikającą z ww. umowy kredytu w kwocie 149 500,29 złotych z odsetkami.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 29-34) </xIx></xText> <xText>Pismem z 7 lipca 2023 roku <xAnon> (...)</xAnon> 1 <xAnon>(...)</xAnon> Fundusz <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> poinformował <xAnon>M. S. (1)</xAnon> o nabyciu od <xAnon> (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> Oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wierzytelności w kwocie 151 592,33 złote wynikającej z umowy kredytu nr i wezwał do jej zapłaty do 17 lipca 2023 roku.</xText> <xText><xIx>(dowód: wezwanie do zapłaty k. 22) </xIx></xText> <xText>Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację złożoną przez stronę powodową. Okoliczności sprawy wynikały z tych dowodów w sposób zasadniczo spójny.</xText> <xText>Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Powód domagał się zapłaty. Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.</xText> <xText>W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną między stronami był fakt zawarcia 11 marca 2021 roku umowy o kredyt gotówkowy nr <xAnon> (...)</xAnon>, jak również fakt wypłacenia pozwanej przez poprzednika prawnego powoda kredytu w kwocie 150 000,00 złotych oraz skredytowania prowizji w kwocie 14 985,00 złotych. Nie było sporne, że umowa została skutecznie i zasadnie wypowiedziana. Pismo zostało nadane listem poleconym za pośrednictwem Poczty Polskiej i odebrane przez pozwaną.</xText> <xText>Istota sporu sprowadzała się do oceny czy postanowienie umowy kredytu przewidujące prowizję w wysokości 14 985,00 złotych jest niedozwolonym postanowieniem umownym i tym samym nie wiąże stron.</xText> <xText>Trafny był zarzut pełnomocnika strony pozwanej dotyczący uznania za abuzywne postanowienia umowy dotyczącego wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 14 985,00 złotych a powód nie wykazał, że całość kwoty prowizji od kredytu odpowiada rzeczywistym kosztom związanym z jej udzieleniem.</xText> <xText>Podstawę prawną powództwa stanowi <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 3 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim</xLexLink>. (Dz.U. Nr 126, poz. 715 ze zm.) W myśl powołanego przepisu przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.</xText> <xText>Zakwestionowana prowizja stanowi pozaodsetkowy koszt kredytu, a jej wysokość odpowiada właściwym przepisom, tj. <xLexLink xArt="art. 36 a" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim</xLexLink>. Skoro ustawodawca w celu ochrony konsumentów zdefiniował pojęcie nadmiernych pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego, wskazując w <xLexLink xArt="art. 36 a ust. 3" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ust. 3</xLexLink> powołanego unormowania, że nie należą się one w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w <xLexLink xArt="art. 36 a ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ust. 1</xLexLink> lub całkowitą kwotę kredytu, to tym samym co do zasady należy przyjmować, że koszty mieszczące się we wskazanych ramach interesu podmiotów chronionych <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ustawą o kredycie konsumenckim</xLexLink> nie naruszają.</xText> <xText>Limity wyznaczone przez przywołany wyżej przepis mają nie tylko funkcję ochronną względem kredytobiorców narażonych na skrajnie niekorzystne rozwiązania, ale pełnią również funkcję gwarancyjną w stosunku do kredytodawców, którzy posiłkując się przepisami ustawy określają adresowane do konsumentów oferty. Formą wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału są nie tylko odsetki, które, co oczywiste pełnią także funkcję waloryzacyjną, a więc kompensują spadek wartości nabywczej pieniądza. Powyższe może mieć istotne znaczenie w sytuacji, gdy spłata zobowiązania pieniężnego jest rozciągnięta w czasie. Taka okoliczność zaistniała w przedmiotowej sprawie, udzielona pożyczka nie miała „chwilowego” charakteru, skoro jej spłata miała nastąpić w okresie dziesięciu lat.</xText> <xText>Za istotne z punktu widzenia oceny czy umowa nie zawiera klauzul abuzywnych uznać należy wskazanie w niej całkowitego kosztu kredytu. Pojęcie to obejmuje wszelkie elementy kosztów, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z określoną umową o kredyt konsumencki.</xText> <xText>Art. 5 pkt 6 lit. a - b powołanej ustawy o kredycie konsumenckim wylicza opłaty, prowizje i marże; przy czym wyliczenie rodzajów kosztów ma charakter przykładowy. Kredytodawca zawarł umowę w ramach prowadzanej działalności gospodarczej nakierowanej na osiąganie zysku. Dla jego uzyskania konieczne jest przede wszystkim pokrycie kosztów działalności. Opłaty, marże i prowizje nie wiążą się jedynie z obsługą i kosztami danego stosunku zobowiązaniowego, lecz – w stosownej części – wszelkich kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę i stanowią należne zryczałtowane wynagrodzenie za przeprowadzenie całego procesu, składającego się zarówno z czynności faktycznych, jak i prawnych, mających na celu udzielenie kredytu. Prowizja nadto rekompensuje bankowi ryzyko ewentualnego braku spłaty zaciągniętego przez kredytobiorcę kredytu. Jednocześnie ustawodawca nie wprowadził wymogu wskazania, w jaki sposób wyliczona została pobrana prowizja, tzn. konkretnych kosztów, jakie ma pokryć, ryzyka, jakie ma zabezpieczyć i planowanego zysku.</xText> <xText>Podsumowując, zastrzeżenie w postanowieniach zawartej umowy kredytu prowizji jako dodatkowego kosztu kredytu, niezależnego od odsetek kapitałowych, jest nie tylko dopuszczalne w przypadku kredytów konsumenckich, udzielanych na podstawie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim przez przedsiębiorców, ale także stanowi powszechnie akceptowalną praktykę rynkową.</xText> <xText>To, że zawarte w umowie o kredyt jej koszty nie przekraczają limitów pozaodsetkowych kosztów kredytu określonych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ustawie z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim</xLexLink>, nie oznacza, że obciążenie całością tych kosztów było zgodne z prawem i uzasadnione. Przepis <xLexLink xArt="art. 36 a" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim</xLexLink> nie jest jedynym środkiem ochrony konsumenta zawierającego umowę kredytu konsumenckiego. Regulacja ta nie wyłącza zatem innych mechanizmów chroniących przewidzianych w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink>. Okoliczność, iż obowiązuje limit kosztów pozaodsetkowych, a świadczenie dodatkowe w postaci prowizji limitu tego nie przekracza, nie wyłącza więc kontroli postanowień wzorca umowy, które odnoszą się do takich kosztów pod kątem ich abuzywności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule umowne, które spełniają łącznie trzy przesłanki:</xText> <xText>1) zawarte zostały w umowach z <xUx>konsumentami</xUx> – <xBx>powódka występowała w charakterze konsumenta</xBx>, ponieważ zawarcie umowy było czynnością dokonaną z przedsiębiorcą (bankiem), niezwiązaną bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową powódki (<xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>2) kształtują prawa i obowiązki konsumenta <xUx>w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami</xUx><xBx>, </xBx>ponieważ kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, że konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych (wyrok SN z 27 lutego 2019 roku, II CSK 19/18, niepubl.).</xText> <xText>3) <xUx>rażąco naruszają interesy konsumenta</xUx><xBx> –</xBx> oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków wynikających z umowy na jego niekorzyść, skutkującą niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelnym traktowaniem (wyroki SN: z 3 lutego 2006 roku, I CK 297/05, niepubl.; z 15 stycznia 2016 roku, I CSK 125/15, OSNC - ZD 2017, Nr 1, poz. 9; z 27 listopada 2015 roku, I CSK 945/14, niepubl.; z 30 września 2015 roku, I CSK 800/14, niepubl.; z 29 sierpnia 2013 roku, I CSK 660/12, niepubl. i z 27 listopada 2019 roku, II CSK 483/18, niepubl.).</xText> <xText>Określenie „rażąco” należy stosować do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków a za rażące naruszenie interesów konsumenta – należy uznać nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 września 2011 roku w sprawie VI ACa 291/11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 grudnia 2010 roku w sprawie VI ACa 487/10).</xText> <xText>Stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowienia umownego jest wyłączone, gdy postanowienie umowne:</xText> <xText>1/ zostało <xUx>indywidualnie uzgodnione z konsumentem</xUx> - nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na nie powołuje (<xLexLink xArt="art. 385(2);art. 385(2) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie brak jakichkolwiek dowodów potwierdzających tezę, że zawarcie umowy w tej części zostało indywidualnie uzgodnione. <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> wprowadza wprawdzie domniemanie, w myśl którego nie są indywidualnie uzgodnione te postanowienia, które zostały przejęte z wzorca zaproponowanego przez kontrahenta. Zastosowanie tego domniemania warunkuje przyjęcie, że wzorzec zawierający dodatkowe postanowienia stanowił obligatoryjny składnik umowy głównej i co równie ważne jego przyjęcie nie było dowolne. W niniejszej sprawie poprzednik prawny powoda, zawierając umowę z pozwaną, posługiwał się wzorcem, na treść którego pozwana nie miała rzeczywistego wpływu.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, że umowa została zawarta przy użyciu wzorca umowy (formularza), o czym świadczy z jednej strony masowość zawieranych umów przez poprzednika prawnego powoda oraz identyczność ich brzmienia w stosunku do różnych klientów, a także fakt, że w formularzu wszystkie dane są wpisane komputerowo.</xText> <xText>2) określa <xUx>główne świadczenia stron</xUx> i jest <xUx>sformułowane w sposób jednoznaczny</xUx>.</xText> <xText>Prowizja nie stanowi elementu określenia głównego świadczenia stron. (uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021 roku, III CZP 43/20). Przez świadczenia tego typu należy bowiem rozumieć elementy konstytutywne dla danego typu czynności, pozwalające na jej identyfikację, od których zależny jest byt umowy - tak, że bez ich uzgodnienia nie można by stwierdzić, że do zawarcia umowy określonego rodzaju doszło. Przy umowie kredytu prowizja stanowi natomiast jedynie formę dodatkowego wynagrodzenia.</xText> <xText>W omawianej sprawie wysokość opłaty prowizyjnej należnej poprzednikowi prawnemu powoda za udzielenie kredytu w kwocie 150 000,00 złotych wyniosła 14 985,00 złotych, co w przeliczeniu na dziesięcioletni okres kredytowania wynosi 1 498,50 złotych rocznie. Tak określona prowizja nie jest w ocenie Sądu – co do zasady – rażąco zawyżona i nie narusza dobrych obyczajów.</xText> <xText>Jednak w ocenie Sądu zawarta umowa kredytu rażąco naruszała interesy konsumenta i dobre obyczaje w zakresie, w jakim przewidywała prowizję uniezależnioną od długości trwania umowy i naliczenie jej już w dacie jej zawarcia. Powód mógł wedle Sądu domagać się prowizji tylko za okres obowiązywania umowy a w dacie, w której umowa została skutecznie rozwiązana uprawnienie do jej zapłaty wygasło. Skoro prowizja ma między innymi rekompensować kredytodawcy koszty związane z obsługą dłużnika i koszty towarzyszące, jest zasadna tak długo, jak długo trwa stosunek zobowiązaniowy w pierwotnie ustalonej przez strony formie. Innymi słowy – w niniejszej sprawie zasadne jest naliczanie przez powoda prowizji tak długo, jak pozwana spłacała raty kredytu, a zatem była „obsługiwana” przez poprzednika prawnego powoda. W sytuacji, w której na skutek wypowiedzenia umowy i wezwania do zapłaty całości zadłużenia roszczenie to stało się wymagalne, brak jest podstaw do dalszego naliczania prowizji.</xText> <xText>W omawianej sprawie umowa między stronami została zawarta 11 marca 2021 roku, jej skuteczne wypowiedzenie nastąpiło na początku kwietnia 2020 roku. Umowa trwała około 26 miesięcy, a więc przez około 21,66 % przewidzianego na wstępie okresu i tylko za ten okres należy się prowizja, której wysokość winna być ustalona proporcjonalnie. W ocenie Sądu, skoro prowizja jest należna za czas trwania umowy, a umowa była skutecznie realizowana w 21,66 %. Jedynie w takiej części pozwana winna zapłacić przypadającą na nią prowizję. Tym samym, ustalając wysokość zasądzonej kwoty, Sąd przyjął, że jedynie kwota 3 246,75 złotych tytułem prowizji może być uznana jako zasadna i w tym zakresie powództwo podlegało uwzględnieniu. Nie oznacza to, że Sąd niedozwolone postanowienie umowne „wypełnił” postanowieniem, które nie narusza <xLexLink xArt="art. 385;art. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 1 k.c.</xLexLink> Niedozwolone nie jest bowiem zastrzeganie prowizji w ogóle, ale na określonym poziomie.</xText> <xText>Reasumując, Sąd uznał, że w wykonaniu umowy na stronie pozwanej ciążył obowiązek zapłaty łącznej sumy 142 513,67 zł, na którą składały się: kwota 134 615,29 zł tytułem zwrotu kredytu i kwota 3 246,75 zł tytułem części ustalonej opłaty prowizyjnej. Wskazaną należność należy uzupełnić o należne skapitalizowane odsetki w wysokości 5 570,55 zł (4 061,26 zł+1 509,37 zł). Ustalając ich wysokość, Sąd uznał, że należą się one od kwoty 134 615,29 zł a więc od udzielonego kredytu.</xText> <xText>W konsekwencji należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 142 513,67 zł, o czym orzeczono w pkt I wyroku.</xText> <xText>O odsetkach Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Zobowiązanie dochodzone w niniejszej sprawie ma charakter bezterminowy. Zatem termin spełnienia takiego świadczenia musi być wyznaczony zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, czyli niezwłocznie po wezwaniu skierowanym przez wierzyciela. W konsekwencji żądanie odsetek zasadne jest od chwili wezwania dłużnika przez wierzyciela na podstawie <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> (wyrok SN z 24 kwietnia 2003 roku, sygn. I CKN 316/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 117 i z 3 lutego 2006 roku, sygn. I CSK 17/05, Legalis 326557).</xText> <xText>Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od 3 października 2023 roku do dnia zapłaty. Powód domagał się ich od dnia złożenia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.</xText> <xText>O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zd. 1 k.p.c.</xLexLink> Powód poniósł koszty kwocie 13 197 zł i wygrał sprawę w 91,59%. Pozwana poniosła koszty kwocie 5 417 zł i wygrała sprawę w 8,41%. Powodowi należał się zwrot kosztów wysokości 12 087,13 zł a pozwanej – w wysokości 455,57 zł. Ponieważ należne powodowi koszty procesu są wyższe o 11 628,56 zł od kosztów należnych pozwanej, zasądzeniu na jego rzecz tytułem zwrotu kosztów procesu podlegała ta właśnie różnica.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText><xIx>1/ odnotować w kontrolce uzasadnień,</xIx></xText> <xText><xIx>2/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:</xIx></xText> <xText><xIx>- pełnomocnikowi powoda – r. pr. <xAnon>M. S. (2)</xAnon>,</xIx></xText> <xText><xIx>- pełnomocnikowi pozwanej – adw. <xAnon>M. R.</xAnon>;,</xIx></xText> <xText><xIx>3/ akta z wpływem lub za 21 dni, dołączając zpo.</xIx></xText> <xText><xAnon>T.</xAnon>, 28/11/2024 roku</xText> <xText xALIGNx="center">sędzia</xText> <xText xALIGNx="center">Izabela Foksińska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariola Kraińska

Mariola Kraińska

Sygn. akt I C 965/24 UZASADNIENIE wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z 5 listopada 2024 roku Powód(...)1(...)Fundusz(...)z siedzibą wW., działający przez zawodowego pełnomocnika, domagał się zasądzenia od pozwanejM. S. (1)na swoją rzecz kwoty 155 597,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zawarła z(...) Bank (...) Spółką AkcyjnąOddział w Polsce z siedzibą wW.umowę kredytu. Wobec zaprzestania przez pozwaną spłaty kredytu bank wezwał ją do zapłaty a wobec braku zapłaty kredytodawca wypowiedział umowę. Powód wskazał, że wierzytelność tę nabył na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z 28 czerwca 2023 roku. Podał, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: - kwota 149 600,29 zł tytułem niespłaconego kapitału, - kwota 4 407,06 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty kapitału za okres od cesji wierzytelności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, - kwota 1 590,37 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych od kwoty kapitału za okres od dnia następnego po rozwiązaniu umowy do cesji wierzytelności.(k. 2-7) Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 30 stycznia 2024 roku Sąd uwzględnił żądanie w całości.(k. 39) W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana, działająca przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu.(k. 46-47)Wskazała, że postanowienia umowy kredytu przewidujące prowizję w wysokości 14 985,00 złotych stanowią niedozwolone klauzule umowne. Sąd ustalił co następuje: M. S. (1)zawarła 11 marca 2021 roku z(...) Bank (...) Spółką AkcyjnąOddział w Polsce z siedzibą wW.umowę o kredyt gotówkowy nr(...), mocą której zaciągnęła zobowiązanie opiewające na całkowitą kwotę udzielonego kredytu – 150 000,00 złotych, całkowitą kwotę do zapłaty – 231 818,96 złotych. Kredytobiorczyni zobowiązała się zwrócić kwotę kredytu w 120 miesięcznych ratach po 1 914,77 złotych każda. Zgodnie z umową, w związku z udzieleniem kredytu, kredytobiorczyni zobowiązana była ponieść koszt 14 985,00 złotych prowizji. Całkowity koszt kredytu ustalono na kwotę 164 985,00 złotych. (dowód: umowa k. 14-18) M. S. (1)zaprzestała spłacania zobowiązania. (bezsporne) Pismem z 20 stycznia 2023 roku(...) Bank (...) Spółka AkcyjnaOddział w Polsce z siedzibą wW.wezwałM. S. (1)do zapłaty zaległych rat kredytu w kwocie 5 174,00 złotych w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie. (dowód: wezwanie do zapłaty k. 19) Pismem z 25 lutego 2023 roku zatytułowanym „wypowiedzenie umowy kredytowej”(...) Bank (...) Spółka AkcyjnaOddział w Polsce z siedzibą wW.wypowiedział umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. (dowód: wypowiedzenie umowy ze śledzeniem przesyłki k. 20-21) W dniu 28 czerwca 2023 roku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności,(...)1(...)Fundusz(...)z siedzibą wW.nabył wierzytelność wynikającą z ww. umowy kredytu w kwocie 149 500,29 złotych z odsetkami. (dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 29-34) Pismem z 7 lipca 2023 roku(...)1(...)Fundusz(...)z siedzibą wW.poinformowałM. S. (1)o nabyciu od(...) Bank (...) Spółki AkcyjnejOddział w Polsce z siedzibą wW.wierzytelności w kwocie 151 592,33 złote wynikającej z umowy kredytu nr i wezwał do jej zapłaty do 17 lipca 2023 roku. (dowód: wezwanie do zapłaty k. 22) Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację złożoną przez stronę powodową. Okoliczności sprawy wynikały z tych dowodów w sposób zasadniczo spójny. Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Sąd zważył co następuje: Powód domagał się zapłaty. Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części. W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną między stronami był fakt zawarcia 11 marca 2021 roku umowy o kredyt gotówkowy nr(...), jak również fakt wypłacenia pozwanej przez poprzednika prawnego powoda kredytu w kwocie 150 000,00 złotych oraz skredytowania prowizji w kwocie 14 985,00 złotych. Nie było sporne, że umowa została skutecznie i zasadnie wypowiedziana. Pismo zostało nadane listem poleconym za pośrednictwem Poczty Polskiej i odebrane przez pozwaną. Istota sporu sprowadzała się do oceny czy postanowienie umowy kredytu przewidujące prowizję w wysokości 14 985,00 złotych jest niedozwolonym postanowieniem umownym i tym samym nie wiąże stron. Trafny był zarzut pełnomocnika strony pozwanej dotyczący uznania za abuzywne postanowienia umowy dotyczącego wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 14 985,00 złotych a powód nie wykazał, że całość kwoty prowizji od kredytu odpowiada rzeczywistym kosztom związanym z jej udzieleniem. Podstawę prawną powództwa stanowiart. 3 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. (Dz.U. Nr 126, poz. 715 ze zm.) W myśl powołanego przepisu przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zakwestionowana prowizja stanowi pozaodsetkowy koszt kredytu, a jej wysokość odpowiada właściwym przepisom, tj.art. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Skoro ustawodawca w celu ochrony konsumentów zdefiniował pojęcie nadmiernych pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego, wskazując wust. 3powołanego unormowania, że nie należą się one w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony wust. 1lub całkowitą kwotę kredytu, to tym samym co do zasady należy przyjmować, że koszty mieszczące się we wskazanych ramach interesu podmiotów chronionychustawą o kredycie konsumenckimnie naruszają. Limity wyznaczone przez przywołany wyżej przepis mają nie tylko funkcję ochronną względem kredytobiorców narażonych na skrajnie niekorzystne rozwiązania, ale pełnią również funkcję gwarancyjną w stosunku do kredytodawców, którzy posiłkując się przepisami ustawy określają adresowane do konsumentów oferty. Formą wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału są nie tylko odsetki, które, co oczywiste pełnią także funkcję waloryzacyjną, a więc kompensują spadek wartości nabywczej pieniądza. Powyższe może mieć istotne znaczenie w sytuacji, gdy spłata zobowiązania pieniężnego jest rozciągnięta w czasie. Taka okoliczność zaistniała w przedmiotowej sprawie, udzielona pożyczka nie miała „chwilowego” charakteru, skoro jej spłata miała nastąpić w okresie dziesięciu lat. Za istotne z punktu widzenia oceny czy umowa nie zawiera klauzul abuzywnych uznać należy wskazanie w niej całkowitego kosztu kredytu. Pojęcie to obejmuje wszelkie elementy kosztów, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z określoną umową o kredyt konsumencki. Art. 5 pkt 6 lit. a - b powołanej ustawy o kredycie konsumenckim wylicza opłaty, prowizje i marże; przy czym wyliczenie rodzajów kosztów ma charakter przykładowy. Kredytodawca zawarł umowę w ramach prowadzanej działalności gospodarczej nakierowanej na osiąganie zysku. Dla jego uzyskania konieczne jest przede wszystkim pokrycie kosztów działalności. Opłaty, marże i prowizje nie wiążą się jedynie z obsługą i kosztami danego stosunku zobowiązaniowego, lecz – w stosownej części – wszelkich kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę i stanowią należne zryczałtowane wynagrodzenie za przeprowadzenie całego procesu, składającego się zarówno z czynności faktycznych, jak i prawnych, mających na celu udzielenie kredytu. Prowizja nadto rekompensuje bankowi ryzyko ewentualnego braku spłaty zaciągniętego przez kredytobiorcę kredytu. Jednocześnie ustawodawca nie wprowadził wymogu wskazania, w jaki sposób wyliczona została pobrana prowizja, tzn. konkretnych kosztów, jakie ma pokryć, ryzyka, jakie ma zabezpieczyć i planowanego zysku. Podsumowując, zastrzeżenie w postanowieniach zawartej umowy kredytu prowizji jako dodatkowego kosztu kredytu, niezależnego od odsetek kapitałowych, jest nie tylko dopuszczalne w przypadku kredytów konsumenckich, udzielanych na podstawie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim przez przedsiębiorców, ale także stanowi powszechnie akceptowalną praktykę rynkową. To, że zawarte w umowie o kredyt jej koszty nie przekraczają limitów pozaodsetkowych kosztów kredytu określonych wustawie z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, nie oznacza, że obciążenie całością tych kosztów było zgodne z prawem i uzasadnione. Przepisart. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckimnie jest jedynym środkiem ochrony konsumenta zawierającego umowę kredytu konsumenckiego. Regulacja ta nie wyłącza zatem innych mechanizmów chroniących przewidzianych w przepisachKodeksu cywilnego. Okoliczność, iż obowiązuje limit kosztów pozaodsetkowych, a świadczenie dodatkowe w postaci prowizji limitu tego nie przekracza, nie wyłącza więc kontroli postanowień wzorca umowy, które odnoszą się do takich kosztów pod kątem ich abuzywności. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule umowne, które spełniają łącznie trzy przesłanki: 1) zawarte zostały w umowach zkonsumentami–powódka występowała w charakterze konsumenta, ponieważ zawarcie umowy było czynnością dokonaną z przedsiębiorcą (bankiem), niezwiązaną bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową powódki (art. 221k.c.). 2) kształtują prawa i obowiązki konsumentaw sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,ponieważ kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, że konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych (wyrok SN z 27 lutego 2019 roku, II CSK 19/18, niepubl.). 3)rażąco naruszają interesy konsumenta–oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków wynikających z umowy na jego niekorzyść, skutkującą niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelnym traktowaniem (wyroki SN: z 3 lutego 2006 roku, I CK 297/05, niepubl.; z 15 stycznia 2016 roku, I CSK 125/15, OSNC - ZD 2017, Nr 1, poz. 9; z 27 listopada 2015 roku, I CSK 945/14, niepubl.; z 30 września 2015 roku, I CSK 800/14, niepubl.; z 29 sierpnia 2013 roku, I CSK 660/12, niepubl. i z 27 listopada 2019 roku, II CSK 483/18, niepubl.). Określenie „rażąco” należy stosować do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków a za rażące naruszenie interesów konsumenta – należy uznać nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 września 2011 roku w sprawie VI ACa 291/11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 grudnia 2010 roku w sprawie VI ACa 487/10). Stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowienia umownego jest wyłączone, gdy postanowienie umowne: 1/ zostałoindywidualnie uzgodnione z konsumentem- nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na nie powołuje (art. 3852§ 4 k.c.). W przedmiotowej sprawie brak jakichkolwiek dowodów potwierdzających tezę, że zawarcie umowy w tej części zostało indywidualnie uzgodnione.Art. 3851§ 3 k.c.wprowadza wprawdzie domniemanie, w myśl którego nie są indywidualnie uzgodnione te postanowienia, które zostały przejęte z wzorca zaproponowanego przez kontrahenta. Zastosowanie tego domniemania warunkuje przyjęcie, że wzorzec zawierający dodatkowe postanowienia stanowił obligatoryjny składnik umowy głównej i co równie ważne jego przyjęcie nie było dowolne. W niniejszej sprawie poprzednik prawny powoda, zawierając umowę z pozwaną, posługiwał się wzorcem, na treść którego pozwana nie miała rzeczywistego wpływu. Nie budzi wątpliwości, że umowa została zawarta przy użyciu wzorca umowy (formularza), o czym świadczy z jednej strony masowość zawieranych umów przez poprzednika prawnego powoda oraz identyczność ich brzmienia w stosunku do różnych klientów, a także fakt, że w formularzu wszystkie dane są wpisane komputerowo. 2) określagłówne świadczenia stroni jestsformułowane w sposób jednoznaczny. Prowizja nie stanowi elementu określenia głównego świadczenia stron. (uchwała Sądu Najwyższego z 27 października 2021 roku, III CZP 43/20). Przez świadczenia tego typu należy bowiem rozumieć elementy konstytutywne dla danego typu czynności, pozwalające na jej identyfikację, od których zależny jest byt umowy - tak, że bez ich uzgodnienia nie można by stwierdzić, że do zawarcia umowy określonego rodzaju doszło. Przy umowie kredytu prowizja stanowi natomiast jedynie formę dodatkowego wynagrodzenia. W omawianej sprawie wysokość opłaty prowizyjnej należnej poprzednikowi prawnemu powoda za udzielenie kredytu w kwocie 150 000,00 złotych wyniosła 14 985,00 złotych, co w przeliczeniu na dziesięcioletni okres kredytowania wynosi 1 498,50 złotych rocznie. Tak określona prowizja nie jest w ocenie Sądu – co do zasady – rażąco zawyżona i nie narusza dobrych obyczajów. Jednak w ocenie Sądu zawarta umowa kredytu rażąco naruszała interesy konsumenta i dobre obyczaje w zakresie, w jakim przewidywała prowizję uniezależnioną od długości trwania umowy i naliczenie jej już w dacie jej zawarcia. Powód mógł wedle Sądu domagać się prowizji tylko za okres obowiązywania umowy a w dacie, w której umowa została skutecznie rozwiązana uprawnienie do jej zapłaty wygasło. Skoro prowizja ma między innymi rekompensować kredytodawcy koszty związane z obsługą dłużnika i koszty towarzyszące, jest zasadna tak długo, jak długo trwa stosunek zobowiązaniowy w pierwotnie ustalonej przez strony formie. Innymi słowy – w niniejszej sprawie zasadne jest naliczanie przez powoda prowizji tak długo, jak pozwana spłacała raty kredytu, a zatem była „obsługiwana” przez poprzednika prawnego powoda. W sytuacji, w której na skutek wypowiedzenia umowy i wezwania do zapłaty całości zadłużenia roszczenie to stało się wymagalne, brak jest podstaw do dalszego naliczania prowizji. W omawianej sprawie umowa między stronami została zawarta 11 marca 2021 roku, jej skuteczne wypowiedzenie nastąpiło na początku kwietnia 2020 roku. Umowa trwała około 26 miesięcy, a więc przez około 21,66 % przewidzianego na wstępie okresu i tylko za ten okres należy się prowizja, której wysokość winna być ustalona proporcjonalnie. W ocenie Sądu, skoro prowizja jest należna za czas trwania umowy, a umowa była skutecznie realizowana w 21,66 %. Jedynie w takiej części pozwana winna zapłacić przypadającą na nią prowizję. Tym samym, ustalając wysokość zasądzonej kwoty, Sąd przyjął, że jedynie kwota 3 246,75 złotych tytułem prowizji może być uznana jako zasadna i w tym zakresie powództwo podlegało uwzględnieniu. Nie oznacza to, że Sąd niedozwolone postanowienie umowne „wypełnił” postanowieniem, które nie naruszaart. 385 1 k.c.Niedozwolone nie jest bowiem zastrzeganie prowizji w ogóle, ale na określonym poziomie. Reasumując, Sąd uznał, że w wykonaniu umowy na stronie pozwanej ciążył obowiązek zapłaty łącznej sumy 142 513,67 zł, na którą składały się: kwota 134 615,29 zł tytułem zwrotu kredytu i kwota 3 246,75 zł tytułem części ustalonej opłaty prowizyjnej. Wskazaną należność należy uzupełnić o należne skapitalizowane odsetki w wysokości 5 570,55 zł (4 061,26 zł+1 509,37 zł). Ustalając ich wysokość, Sąd uznał, że należą się one od kwoty 134 615,29 zł a więc od udzielonego kredytu. W konsekwencji należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 142 513,67 zł, o czym orzeczono w pkt I wyroku. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Zobowiązanie dochodzone w niniejszej sprawie ma charakter bezterminowy. Zatem termin spełnienia takiego świadczenia musi być wyznaczony zgodnie zart. 455 k.c., czyli niezwłocznie po wezwaniu skierowanym przez wierzyciela. W konsekwencji żądanie odsetek zasadne jest od chwili wezwania dłużnika przez wierzyciela na podstawieart. 455 k.c.(wyrok SN z 24 kwietnia 2003 roku, sygn. I CKN 316/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 117 i z 3 lutego 2006 roku, sygn. I CSK 17/05, Legalis 326557). Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od 3 października 2023 roku do dnia zapłaty. Powód domagał się ich od dnia złożenia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia wyrażoną wart. 100 zd. 1 k.p.c.Powód poniósł koszty kwocie 13 197 zł i wygrał sprawę w 91,59%. Pozwana poniosła koszty kwocie 5 417 zł i wygrała sprawę w 8,41%. Powodowi należał się zwrot kosztów wysokości 12 087,13 zł a pozwanej – w wysokości 455,57 zł. Ponieważ należne powodowi koszty procesu są wyższe o 11 628,56 zł od kosztów należnych pozwanej, zasądzeniu na jego rzecz tytułem zwrotu kosztów procesu podlegała ta właśnie różnica. Stosownie doart. 98 § 11k.p.c.Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. ZARZĄDZENIE 1/ odnotować w kontrolce uzasadnień, 2/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć: - pełnomocnikowi powoda – r. pr.M. S. (2), - pełnomocnikowi pozwanej – adw.M. R.;, 3/ akta z wpływem lub za 21 dni, dołączając zpo. T., 28/11/2024 roku sędzia Izabela Foksińska

15/102500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Toruniu

I Wydział Cywilny

154510050001006_II_K_000182_2024_Uz_2024-11-28_001

II K 182/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:08.0 CET

2025-01-21 12:46:45.0 CET

15451005

1006

SENTENCE

Sygn. akt: II K 182/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024r. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Barbara Świć Protokolant: Edyta Rząb przy udziale Prokuratora ------ po rozpoznaniu na rozprawie dnia 28 listopada 2024 roku w Legionowie sprawy: P. C. , syna H. i D. z domu G. , urodzonego dnia (...) w W. ; oskarżonego o to, że: 1 W okresie od 10 do 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Zenon Aleksa" xPublisher="ZAleksa" xEditorFullName="Zenon Aleksa" xEditor="ZAleksa" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/451005/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000182" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: II K 182/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 28 listopada 2024r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSR Barbara Świć</xText> <xText>Protokolant: Edyta Rząb</xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora ------</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie dnia 28 listopada 2024 roku w Legionowie sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>P. C.</xAnon></xBx> , syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon> z domu <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>urodzonego dnia (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>W okresie od 10 do 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych na telefon pokrzywdzonej, groził <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> pozbawieniem życia i zdrowia , przy czym groźby wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione, to jest o przestępstwo z <xBx><xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190§ 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>W dniu 9 czerwca 2022r. w <xAnon>J.</xAnon>, gm. <xAnon>W.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, dokonał zniszczenia tylnej szyby pojazdu marki <xAnon>O. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, powodując straty o wartości 1 000 zł. na szkodę <xAnon>M. Z. (2)</xAnon>, to jest o przestępstwo z <xBx><xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288§ 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Oskarżonego <xAnon>P. C.</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów z tym ustaleniem, iż odnośnie czynu z pkt 2 aktu oskarżenia wartość szkody ustala na kwotę 800 zł. i czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z <xLexLink xArt="art. 124;art. 124 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 124 § 1</xLexLink> k.w. i za to za czyn opisany w pkt 1 aktu oskarżenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym, zaś za czyn opisany w pkt 2 aktu oskarżenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 124;art. 124 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 124 § 1</xLexLink> kw wymierza oskarżonemu karę 300 zł. grzywny.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 41 a;art. 41 a § 1;art. 41 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41a§1 i 4 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>P. C.</xAnon> w związku z popełnieniem czynu z pkt 1 aktu oskarżenia środek karny w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonej <xAnon>M. Z. (1)</xAnon> na odległość mniejszą niż 100 metrów oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną przez okres 3 lat,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 §1 pkt 11 kpk</xLexLink> zasądza z sum Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. P.</xAnon> kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Świć

Zenon Aleksa

Edyta Rząb

Zenon Aleksa

Sygn. akt: II K 182/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024r. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Barbara Świć Protokolant: Edyta Rząb przy udziale Prokuratora ------ po rozpoznaniu na rozprawie dnia 28 listopada 2024 roku w Legionowie sprawy: P. C., synaH.iD.z domuG.,urodzonego dnia (...)wW.; oskarżonego o to, że: 1 W okresie od 10 do 13 czerwca 2022r. w bliżej nieustalonym miejscu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych na telefon pokrzywdzonej, groziłM. Z. (1)pozbawieniem życia i zdrowia , przy czym groźby wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione, to jest o przestępstwo zart. 190§ 1 k.k. 2 W dniu 9 czerwca 2022r. wJ., gm.W., woj.(...), dokonał zniszczenia tylnej szyby pojazdu markiO. (...)onr rej. (...), powodując straty o wartości 1 000 zł. na szkodęM. Z. (2), to jest o przestępstwo zart. 288§ 1 k.k. orzeka: I OskarżonegoP. C.uznaje za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów z tym ustaleniem, iż odnośnie czynu z pkt 2 aktu oskarżenia wartość szkody ustala na kwotę 800 zł. i czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie zart. 124 § 1k.w. i za to za czyn opisany w pkt 1 aktu oskarżenia na podstawieart. 190 § 1 k.k.wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym, zaś za czyn opisany w pkt 2 aktu oskarżenia na podstawieart. 124 § 1kw wymierza oskarżonemu karę 300 zł. grzywny. II Na podstawieart. 41a§1 i 4 kkorzeka wobec oskarżonegoP. C.w związku z popełnieniem czynu z pkt 1 aktu oskarżenia środek karny w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania do pokrzywdzonejM. Z. (1)na odległość mniejszą niż 100 metrów oraz zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną przez okres 3 lat, III Na podstawieart. 618 §1 pkt 11 kpkzasądza z sum Skarbu Państwa na rzecz adw.M. P.kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. IV Na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

15/451005/0001006/K

Sąd Rejonowy w Legionowie

II Wydział Karny

152525050000503_I_Ns_000200_2024_Uz_2024-11-28_002

I Ns 200/24

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2024-12-16 18:00:05.0 CET

2024-12-16 17:28:27.0 CET

15252505

503

DECISION, REASON

Sygn. akt I Ns 200/24 POSTANOWIENIE Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant sądowy Andżelika Raczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. w C. sprawy z wniosku J. K. o stwierdzenie nabycia spadku po R. K. (1) I stwierdza, że spadek po R. K. (1) s. A. i J. z d. S. , PESEL (...) , zmarłym w dniu 26 lutego 2014 r. w C. , ostatnio stale zamieszkałym w N. gmina G. , na podstawie ustawy na

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Wojciechowska" xPublisher="edyta.wojciechowska" xEditorFullName="Edyta Wojciechowska" xEditor="edyta.wojciechowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/252505/0000503/Ns" xYear="2024" xVolNmbr="000200" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I Ns 200/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText>Protokolant sądowy Andżelika Raczkowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>J. K.</xAnon></xText> <xText>o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>R. K. (1)</xAnon></xText> <xText>I stwierdza, że spadek po <xAnon>R. K. (1)</xAnon> s. <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z d. <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>PESEL (...)</xAnon>, zmarłym w dniu 26 lutego 2014 r. w <xAnon>C.</xAnon>, ostatnio stale zamieszkałym w <xAnon>N.</xAnon> gmina <xAnon>G.</xAnon>, na podstawie ustawy nabyli wprost żona <xAnon>I. K.</xAnon> z d. <xAnon>D.</xAnon> (córka <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon>) w ¼ ( jednej czwartej ) części oraz dzieci <xAnon>J. K.</xAnon> (syn <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>I. J.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>), <xAnon>R. L.</xAnon> (córka <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>I. J.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>), <xAnon>P. K.</xAnon> (syn <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>I. J.</xAnon> <xAnon>ur.(...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>), <xAnon>A. K.</xAnon> (syn <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>I. J.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>) i <xAnon>R. K. (2)</xAnon> (syn <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>I. J.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>) po 3/20 ( trzy dwudzieste ) części;</xText> <xText>II pozostawia wnioskodawcę i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie.</xText> <xText xALIGNx="center">sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I Ns 200/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawca <xAnon>J. K.</xAnon> złożył wniosek do Sądu Rejonowego w Ciechanowie o stwierdzenie, że spadek po <xAnon>R. K. (1)</xAnon> zmarłym dnia 26 lutego 2014 r. w <xAnon>C.</xAnon> na podstawie ustawy nabyła żona <xAnon>I. K.</xAnon> w ¼ części oraz zstępni <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>R. L.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>R. K. (2)</xAnon> po 3/20 części. W związku z przedstawieniem w toku postępowania testamentu holograficznego z dnia 10 września 2013 r. wnioskodawca pozostawił podstawę dziedziczenia do uznania sądu.</xText> <xText>Uczestniczka postępowania <xAnon>I. K.</xAnon> wnosiła o stwierdzenie, że nabyła spadek po <xAnon>R. K. (1)</xAnon> na podstawie wskazanego powyżej testamentu.</xText> <xText>Uczestnicy postępowania <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>R. L.</xAnon> przyłączyli się do wniosku uczestniczki postępowania <xAnon>I. K.</xAnon>.</xText> <xText>Uczestnicy postępowania <xAnon>P. K.</xAnon> i <xAnon>R. K. (2)</xAnon> nie zajęli stanowiska w sprawie.</xText> <xText>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText><xAnon>R. K. (1)</xAnon> zmarł dnia 26 lutego 2014 w <xAnon>C.</xAnon>. Ostatnio stale zamieszkiwał w <xAnon>N.</xAnon> gmina <xAnon>G.</xAnon>. W chwili śmierci pozostawał w związku małżeńskim z <xAnon>I. K.</xAnon> z d. <xAnon>D.</xAnon>. <xAnon>R. K. (1)</xAnon> miał pięcioro dzieci: córkę <xAnon>R. L.</xAnon> oraz czterech synów: <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>R. K. (2)</xAnon>. Nie miał innych dzieci, w tym pozamałżeńskich, przysposobionych lub zmarłych przed jego śmiercią ( bezsporne ).</xText> <xText>Nikt nie zrzekł się dziedziczenia po <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, nie odrzucił spadku, ani nie został uznany za niegodnego dziedziczenia ( bezsporne ).</xText> <xText>W dniu 10 września 2013 r. <xAnon>R. K. (1)</xAnon> sporządził testament własnoręczny, w którym do dziedziczenia powołał żonę <xAnon>I. K.</xAnon>, precyzując, że zapisuje jej ziemię orną w czterech działkach. Testament został otwarty i ogłoszony w dniu 19 października 2024 r. w Sądzie Rejonowym w Ciechanowie w sprawie I Ns 200/24 ( testament holograficzny k. 58, protokół z otwarcia i ogłoszenia testamentu k. 59 ).</xText> <xText><xAnon>R. K. (1)</xAnon> i <xAnon>I. K.</xAnon> byli właścicielami gospodarstwa rolnego położonego w <xAnon>N.</xAnon> gmina <xAnon>G.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej. W skład gospodarstwa rolnego wchodziły trzy nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste:</xText> <xText>- <xAnon>KW (...)</xAnon>, nieruchomość stanowi <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> o powierzchni 0,1836 ha;</xText> <xText>- <xAnon>KW (...)</xAnon>, nieruchomość składa się z czterech <xAnon>działek nr (...)</xAnon> o łącznej powierzchni 3,54236 ha;</xText> <xText>- <xAnon>KW (...)</xAnon>, nieruchomość stanowi <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> o powierzchni 1,8917 ha ( działka siedliskowa – budynki gospodarcze ) ( odpisy z ksiąg wieczystych k. 45 – 55, oświadczenie uczestników postępowania k. 61 ).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w tym aktów stanu cywilnego w zakresie ustalenia pokrewieństwa stron ze spadkodawcą, testamentu oraz protokołu jego otwarcia i ogłoszenia, jak również zapewnienia spadkowe i zeznań złożonych przez uczestników postępowania <xAnon>I. K.</xAnon> ( k. 60 – 61 ), <xAnon>A. K.</xAnon> ( k. 61 ) oraz <xAnon>R. L.</xAnon> ( k. 61 ).</xText> <xText>Powyższe dowody są w pełni wiarygodne. Podkreślić należy, że żadna ze stron nie kwestionowała ważności testamentu <xAnon>R. K. (1)</xAnon> sporządzonego w formie testamentu holograficznego. Problem w niniejszej sprawie dotyczy kwestii wykładni tego testamentu.</xText> <xText>Sąd zważył, co następuje:</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 926" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 926 kodeksu cywilnego</xLexLink> powołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu. ( <xLexLink xArt="art. 926 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> ). Dziedziczenie ustawowe co do całości spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy albo gdy żadna z osób które powołał nie chce lub nie może być spadkobiercą ( <xLexLink xArt="art. 926 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink> ).</xText> <xText>Orzekając w zakresie wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>R. K. (1)</xAnon> Sąd miał nadto na uwadze, że rozporządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament ( <xLexLink xArt="art. 941" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 941 kc</xLexLink> ).</xText> <xText>Testament własnoręczny ( holograficzny ) to najprostsza forma testamentu ( <xLexLink xArt="art. 949;art. 949 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 949 § 1 kc</xLexLink> ). Wymagania ustawowe ograniczone są do: własnoręcznego spisania treści testamentu, podpisania sporządzonego pisma i – w zasadzie - opatrzenie go datą. Wymaganie spisania testamentu w całości przez testatora pismem ręcznym ma charakter <xIx>ad solemnitatem</xIx>, podobnie jak inne wymagania formalne testamentu. Konieczność własnoręcznego spisania całego testamentu ma na celu umożliwienie testatorowi swobodnego rozporządzenia swym majątkiem na wypadek śmierci oraz zapewnienie autentyczności testamentu.</xText> <xText>Własnoręczność sporządzenia testamentu oraz jego podpisania przez spadkodawcę <xAnon>R. K. (1)</xAnon> nie była sporna pomiędzy stronami postępowania. Strony były zgodne co do faktu sporządzenia testamentu własnoręcznego przez spadkodawcę w dniu 10 września 2013 r.</xText> <xText>Kwestią problematyczną pomiędzy stronami była skuteczność tego testamentu w zakresie powołania spadkobiercy jakim jest żona spadkodawcy <xAnon>I. K.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd orzekający w niniejszej sprawie ustalił, że testament własnoręczny z dnia 10 września 2013 r. sporządzony przez spadkodawcę <xAnon>R. K. (1)</xAnon> nie wywołuje skutków prawnych.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, brak jest podstaw do dokonania ustalenia nieważności testamentu <xAnon>R. K. (1)</xAnon> z dnia 10 września 2013 r.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, zasadnicza treść testamentu <xAnon>R. K. (1)</xAnon> polega na tym, że spadkodawca do dziedziczenia powołał swoją żonę <xAnon>I. K.</xAnon> precyzując w testamencie, że jest to majątek trwały w postaci ziemi ornej ( cztery działki ). Uczestniczka postępowania <xAnon>I. K.</xAnon> wskazała natomiast, że spadkodawca, w jej ocenie zapisał jej działkę o powierzchni 1,89 ha tj. jedną działkę zabudowaną, na której znajdują się zabudowania wyłącznie gospodarcze.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, gospodarstwo rolne położne w <xAnon>N.</xAnon> gmina <xAnon>G.</xAnon> wchodziło w skład majątku wspólnego małż. <xAnon>K.</xAnon>. Składał się z sześciu działek geodezyjnych, wchodzących w skład trzech nieruchomości, co wynika wprost z przedłożonych odpisów z ksiąg wieczystych. Działki mają charakter rolny; zabudowania gospodarcze znajdują się wyłącznie na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>. W tym kontekście brak jest możliwości ustalenia jaka była w istocie wola spadkodawcy: czy zapisy testamentu dotyczyły powołania do spadku w zakresie tej nieruchomości, w skład której wchodzą cztery działki czy też jakiś innych, skoro wszystkie stanowią ziemię orną. Uczestniczka postępowania <xAnon>I. K.</xAnon> wskazywała, że mąż miał zapisać jej <xAnon>działkę oznaczoną nr (...)</xAnon>, co w żaden sposób nie odnosi się do kwestii ilości działek wskazanych w testamencie. Nie złożyła również żadnych wniosków dowodowych mogących mieć wpływ na kwestię wykładni testamentu z dnia 10 września 2013 r. Wskazane okoliczności nie pozwalają zatem, zdaniem Sądu, na ocenę czy spadkodawca <xAnon>R. K. (1)</xAnon> powołał do spadku swoją zonę w istocie w całości czy też uczynił ją jedynie zapisobiorcą. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 961" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 961 kc</xLexLink>, jeżeli spadkodawca przeznaczył oznaczonej osobie w testamencie poszczególne przedmioty majątkowe, które wyczerpują prawie cały spadek, osobę tę poczytuje się w razie wątpliwości nie za zapisobiercę, lecz za spadkobiercę powołanego do całego spadku. Jeżeli takie rozrządzenie testamentowe zostało dokonane na rzecz kilku osób, osoby te poczytuje się w razie wątpliwości za powołane do całego spadku w częściach ułamkowych odpowiadających stosunkowi wartości przeznaczonych im przedmiotów. Dla oceny tego faktu należałoby w pierwszej kolejności ustalić, które konkretnie działki zapisał spadkodawca w testamencie, a następnie, dokonując wartościowego porównania tych działek i całego spadku ocenić, czy wskazane w testamencie działki wyczerpują prawie cały spadek.</xText> <xText>Niewątpliwie, reguły interpretacyjne w zakresie wykładni testamentu nakazują, tak tłumaczyć testament, ażeby zapewnić możliwie najpełniejsze urzeczywistnienie woli spadkodawcy. Jeżeli testament może być tłumaczony rozmaicie, należy przyjąć taką wykładnię, która pozwala utrzymać rozrządzenia spadkodawcy w mocy i nadać im rozsądną treść ( <xLexLink xArt="art. 948;art. 948 § 1;art. 948 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 948 § 1 i 2 kc</xLexLink> ). Kwestia wykładni testamentu była przedmiotem licznych orzeczeń Sądu Najwyższego. W postanowieniu z dnia 17 listopada 2023 r. wydanym w sprawie II CSKP 906/22 Sąd Najwyższy podkreślił, że wykładając testament należy stosować wykładnię subiektywno - indywidualną, która decydujące znaczenie przypisuje sposobowi rozumienia oświadczenia woli przez samego testatora. Trudności z wykładnią testamentu w żadnym wypadku nie stanowią podstawy do stwierdzenia jego nieważności ( <xLexLink xArt="art. 945;art. 945 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 945 § 1 kc</xLexLink> ). Sąd dokonując wykładni testamentu powinien uwzględnić zarówno treść dokonanych rozporządzeń, jak i okoliczności zewnętrzne w stosunku do testamentu, o ile mogą być pomocne do ustalenia rzeczywistej woli spadkodawcy wyrażonej w testamencie, w tym właściwości samego spadkodawcy z uwzględnieniem jego świadomości prawnej, jego motywy, zachowanie, wypowiedzi co do testamentu. Tak przeprowadzona wykładnia nie może jednak prowadzić do niedopuszczalnego uzupełnienia testamentu o treści, których on nie zawiera ewentualnie wprowadzenia zmian lub modyfikacji rozporządzenia ostatniej woli. Zakres wykładni podlega ograniczeniu jej przedmiotem, którym jest oświadczenie woli spadkodawcy zawarte w testamencie, a nie jego zamysłów w nim nie zmaterializowanych. Zakres wykładni testamentu ogranicza się do oświadczenia woli spadkodawcy zawartego w testamencie, a nie jego zamysłów w nim nie zmaterializowanych. Pogląd ten stanowi kontynuację linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, który wskazywał wielokrotnie, że w sytuacji gdy sformułowania testamentu są nieprecyzyjne, konieczna jest jego interpretacja w sposób prowadzący do jak najpełniejszego ustalenia i urzeczywistnienia woli zmarłego ( <xIx>interpretatio in favorem testamenti</xIx> ). Celowi temu służyć mogą wszelkie - pozostające w związku z treścią testamentu okoliczności - które pozwolą na usunięcie niejasności zawartych w treści testamentu, o ile nie prowadzą one do uzupełnienia lub modyfikacji woli testatora. Przedmiotem wykładni testamentu może być tylko tłumaczenie (wyjaśnienie) treści istniejącego tekstu testamentu, natomiast co do tego, czego tekst testamentu w ogóle nie zawiera, wykładnia testamentu nie wchodzi w rachubę, nie istnieje bowiem przedmiot wykładni ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2021 r. w sprawie I CSK 371/21, postanowienie Sądu najwyższego z dnia 13 maja 2021 r. w sprawie III CSKP 77/21, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2020 r. w sprawie IV CSK 125/20 ).</xText> <xText>Powyższe rozważania, prowadzą – w ocenie Sądu – do przyjęcia, że brak jest możliwości ustalenia jaka była wola spadkodawcy: czy powołał swoją żonę do dziedziczenia jako spadkobiercę do całości spadku czy też jedynie uczynił ją zapisobiercą.</xText> <xText>W związku z powyższym, Sąd dokonał ustalenia porządku dziedziczenia na podstawie ustawy. Sąd stwierdził zatem, że spadek po <xAnon>R. K. (1)</xAnon> na podstawie ustawy nabyli żona <xAnon>I. K.</xAnon> w 1/4 części oraz zstępni: córka <xAnon>R. L.</xAnon> i synowie <xAnon>J. K.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>R. K. (2)</xAnon> po 3/20 części. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 931;art. 931 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 931 § 1 kc</xLexLink> w pierwszej kolejności powołane do spadku są dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku.</xText> <xText xALIGNx="left"> O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do <xLexLink xArt="art. 520;art. 520 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 520 § 1 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Lidia Grzelak

Edyta Wojciechowska

sądowy Andżelika Raczkowska

Edyta Wojciechowska

Sygn. akt I Ns 200/24 POSTANOWIENIE Dnia 28 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant sądowy Andżelika Raczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. wC. sprawy z wnioskuJ. K. o stwierdzenie nabycia spadku poR. K. (1) I stwierdza, że spadek poR. K. (1)s.A.iJ.z d.S.,PESEL (...), zmarłym w dniu 26 lutego 2014 r. wC., ostatnio stale zamieszkałym wN.gminaG., na podstawie ustawy nabyli wprost żonaI. K.z d.D.(córkaJ.iP.ur. (...)wN.) w ¼ ( jednej czwartej ) części oraz dzieciJ. K.(synR.iI. J.ur. (...)wC.),R. L.(córkaR.iI. J.ur. (...)wC.),P. K.(synR.iI. J.ur.(...)wP.),A. K.(synR.iI. J.ur. (...)wC.) iR. K. (2)(synR.iI. J.ur. (...)wC.) po 3/20 ( trzy dwudzieste ) części; II pozostawia wnioskodawcę i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie. sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I Ns 200/24 UZASADNIENIE WnioskodawcaJ. K.złożył wniosek do Sądu Rejonowego w Ciechanowie o stwierdzenie, że spadek poR. K. (1)zmarłym dnia 26 lutego 2014 r. wC.na podstawie ustawy nabyła żonaI. K.w ¼ części oraz zstępniJ. K.,R. L.,P. K.,A. K.iR. K. (2)po 3/20 części. W związku z przedstawieniem w toku postępowania testamentu holograficznego z dnia 10 września 2013 r. wnioskodawca pozostawił podstawę dziedziczenia do uznania sądu. Uczestniczka postępowaniaI. K.wnosiła o stwierdzenie, że nabyła spadek poR. K. (1)na podstawie wskazanego powyżej testamentu. Uczestnicy postępowaniaA. K.iR. L.przyłączyli się do wniosku uczestniczki postępowaniaI. K.. Uczestnicy postępowaniaP. K.iR. K. (2)nie zajęli stanowiska w sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: R. K. (1)zmarł dnia 26 lutego 2014 wC.. Ostatnio stale zamieszkiwał wN.gminaG.. W chwili śmierci pozostawał w związku małżeńskim zI. K.z d.D..R. K. (1)miał pięcioro dzieci: córkęR. L.oraz czterech synów:J. K.,P. K.,A. K.iR. K. (2). Nie miał innych dzieci, w tym pozamałżeńskich, przysposobionych lub zmarłych przed jego śmiercią ( bezsporne ). Nikt nie zrzekł się dziedziczenia poR. K. (1), nie odrzucił spadku, ani nie został uznany za niegodnego dziedziczenia ( bezsporne ). W dniu 10 września 2013 r.R. K. (1)sporządził testament własnoręczny, w którym do dziedziczenia powołał żonęI. K., precyzując, że zapisuje jej ziemię orną w czterech działkach. Testament został otwarty i ogłoszony w dniu 19 października 2024 r. w Sądzie Rejonowym w Ciechanowie w sprawie I Ns 200/24 ( testament holograficzny k. 58, protokół z otwarcia i ogłoszenia testamentu k. 59 ). R. K. (1)iI. K.byli właścicielami gospodarstwa rolnego położonego wN.gminaG.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej. W skład gospodarstwa rolnego wchodziły trzy nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgi wieczyste: -KW (...), nieruchomość stanowidziałkę nr (...)o powierzchni 0,1836 ha; -KW (...), nieruchomość składa się z czterechdziałek nr (...)o łącznej powierzchni 3,54236 ha; -KW (...), nieruchomość stanowidziałkę nr (...)o powierzchni 1,8917 ha ( działka siedliskowa – budynki gospodarcze ) ( odpisy z ksiąg wieczystych k. 45 – 55, oświadczenie uczestników postępowania k. 61 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, w tym aktów stanu cywilnego w zakresie ustalenia pokrewieństwa stron ze spadkodawcą, testamentu oraz protokołu jego otwarcia i ogłoszenia, jak również zapewnienia spadkowe i zeznań złożonych przez uczestników postępowaniaI. K.( k. 60 – 61 ),A. K.( k. 61 ) orazR. L.( k. 61 ). Powyższe dowody są w pełni wiarygodne. Podkreślić należy, że żadna ze stron nie kwestionowała ważności testamentuR. K. (1)sporządzonego w formie testamentu holograficznego. Problem w niniejszej sprawie dotyczy kwestii wykładni tego testamentu. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 926 kodeksu cywilnegopowołanie do spadku wynika z ustawy albo z testamentu. (§ 1). Dziedziczenie ustawowe co do całości spadku następuje wtedy, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy albo gdy żadna z osób które powołał nie chce lub nie może być spadkobiercą (§ 2). Orzekając w zakresie wniosku o stwierdzenie nabycia spadku poR. K. (1)Sąd miał nadto na uwadze, że rozporządzić majątkiem na wypadek śmierci można jedynie przez testament (art. 941 kc). Testament własnoręczny ( holograficzny ) to najprostsza forma testamentu (art. 949 § 1 kc). Wymagania ustawowe ograniczone są do: własnoręcznego spisania treści testamentu, podpisania sporządzonego pisma i – w zasadzie - opatrzenie go datą. Wymaganie spisania testamentu w całości przez testatora pismem ręcznym ma charakterad solemnitatem, podobnie jak inne wymagania formalne testamentu. Konieczność własnoręcznego spisania całego testamentu ma na celu umożliwienie testatorowi swobodnego rozporządzenia swym majątkiem na wypadek śmierci oraz zapewnienie autentyczności testamentu. Własnoręczność sporządzenia testamentu oraz jego podpisania przez spadkodawcęR. K. (1)nie była sporna pomiędzy stronami postępowania. Strony były zgodne co do faktu sporządzenia testamentu własnoręcznego przez spadkodawcę w dniu 10 września 2013 r. Kwestią problematyczną pomiędzy stronami była skuteczność tego testamentu w zakresie powołania spadkobiercy jakim jest żona spadkodawcyI. K.. Sąd orzekający w niniejszej sprawie ustalił, że testament własnoręczny z dnia 10 września 2013 r. sporządzony przez spadkodawcęR. K. (1)nie wywołuje skutków prawnych. Jak wskazano powyżej, brak jest podstaw do dokonania ustalenia nieważności testamentuR. K. (1)z dnia 10 września 2013 r. Jak wskazano powyżej, zasadnicza treść testamentuR. K. (1)polega na tym, że spadkodawca do dziedziczenia powołał swoją żonęI. K.precyzując w testamencie, że jest to majątek trwały w postaci ziemi ornej ( cztery działki ). Uczestniczka postępowaniaI. K.wskazała natomiast, że spadkodawca, w jej ocenie zapisał jej działkę o powierzchni 1,89 ha tj. jedną działkę zabudowaną, na której znajdują się zabudowania wyłącznie gospodarcze. Jak wskazano powyżej, gospodarstwo rolne położne wN.gminaG.wchodziło w skład majątku wspólnego małż.K.. Składał się z sześciu działek geodezyjnych, wchodzących w skład trzech nieruchomości, co wynika wprost z przedłożonych odpisów z ksiąg wieczystych. Działki mają charakter rolny; zabudowania gospodarcze znajdują się wyłącznie nadziałce nr (...). W tym kontekście brak jest możliwości ustalenia jaka była w istocie wola spadkodawcy: czy zapisy testamentu dotyczyły powołania do spadku w zakresie tej nieruchomości, w skład której wchodzą cztery działki czy też jakiś innych, skoro wszystkie stanowią ziemię orną. Uczestniczka postępowaniaI. K.wskazywała, że mąż miał zapisać jejdziałkę oznaczoną nr (...), co w żaden sposób nie odnosi się do kwestii ilości działek wskazanych w testamencie. Nie złożyła również żadnych wniosków dowodowych mogących mieć wpływ na kwestię wykładni testamentu z dnia 10 września 2013 r. Wskazane okoliczności nie pozwalają zatem, zdaniem Sądu, na ocenę czy spadkodawcaR. K. (1)powołał do spadku swoją zonę w istocie w całości czy też uczynił ją jedynie zapisobiorcą. Zgodnie bowiem zart. 961 kc, jeżeli spadkodawca przeznaczył oznaczonej osobie w testamencie poszczególne przedmioty majątkowe, które wyczerpują prawie cały spadek, osobę tę poczytuje się w razie wątpliwości nie za zapisobiercę, lecz za spadkobiercę powołanego do całego spadku. Jeżeli takie rozrządzenie testamentowe zostało dokonane na rzecz kilku osób, osoby te poczytuje się w razie wątpliwości za powołane do całego spadku w częściach ułamkowych odpowiadających stosunkowi wartości przeznaczonych im przedmiotów. Dla oceny tego faktu należałoby w pierwszej kolejności ustalić, które konkretnie działki zapisał spadkodawca w testamencie, a następnie, dokonując wartościowego porównania tych działek i całego spadku ocenić, czy wskazane w testamencie działki wyczerpują prawie cały spadek. Niewątpliwie, reguły interpretacyjne w zakresie wykładni testamentu nakazują, tak tłumaczyć testament, ażeby zapewnić możliwie najpełniejsze urzeczywistnienie woli spadkodawcy. Jeżeli testament może być tłumaczony rozmaicie, należy przyjąć taką wykładnię, która pozwala utrzymać rozrządzenia spadkodawcy w mocy i nadać im rozsądną treść (art. 948 § 1 i 2 kc). Kwestia wykładni testamentu była przedmiotem licznych orzeczeń Sądu Najwyższego. W postanowieniu z dnia 17 listopada 2023 r. wydanym w sprawie II CSKP 906/22 Sąd Najwyższy podkreślił, że wykładając testament należy stosować wykładnię subiektywno - indywidualną, która decydujące znaczenie przypisuje sposobowi rozumienia oświadczenia woli przez samego testatora. Trudności z wykładnią testamentu w żadnym wypadku nie stanowią podstawy do stwierdzenia jego nieważności (art. 945 § 1 kc). Sąd dokonując wykładni testamentu powinien uwzględnić zarówno treść dokonanych rozporządzeń, jak i okoliczności zewnętrzne w stosunku do testamentu, o ile mogą być pomocne do ustalenia rzeczywistej woli spadkodawcy wyrażonej w testamencie, w tym właściwości samego spadkodawcy z uwzględnieniem jego świadomości prawnej, jego motywy, zachowanie, wypowiedzi co do testamentu. Tak przeprowadzona wykładnia nie może jednak prowadzić do niedopuszczalnego uzupełnienia testamentu o treści, których on nie zawiera ewentualnie wprowadzenia zmian lub modyfikacji rozporządzenia ostatniej woli. Zakres wykładni podlega ograniczeniu jej przedmiotem, którym jest oświadczenie woli spadkodawcy zawarte w testamencie, a nie jego zamysłów w nim nie zmaterializowanych. Zakres wykładni testamentu ogranicza się do oświadczenia woli spadkodawcy zawartego w testamencie, a nie jego zamysłów w nim nie zmaterializowanych. Pogląd ten stanowi kontynuację linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, który wskazywał wielokrotnie, że w sytuacji gdy sformułowania testamentu są nieprecyzyjne, konieczna jest jego interpretacja w sposób prowadzący do jak najpełniejszego ustalenia i urzeczywistnienia woli zmarłego (interpretatio in favorem testamenti). Celowi temu służyć mogą wszelkie - pozostające w związku z treścią testamentu okoliczności - które pozwolą na usunięcie niejasności zawartych w treści testamentu, o ile nie prowadzą one do uzupełnienia lub modyfikacji woli testatora. Przedmiotem wykładni testamentu może być tylko tłumaczenie (wyjaśnienie) treści istniejącego tekstu testamentu, natomiast co do tego, czego tekst testamentu w ogóle nie zawiera, wykładnia testamentu nie wchodzi w rachubę, nie istnieje bowiem przedmiot wykładni ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2021 r. w sprawie I CSK 371/21, postanowienie Sądu najwyższego z dnia 13 maja 2021 r. w sprawie III CSKP 77/21, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2020 r. w sprawie IV CSK 125/20 ). Powyższe rozważania, prowadzą – w ocenie Sądu – do przyjęcia, że brak jest możliwości ustalenia jaka była wola spadkodawcy: czy powołał swoją żonę do dziedziczenia jako spadkobiercę do całości spadku czy też jedynie uczynił ją zapisobiercą. W związku z powyższym, Sąd dokonał ustalenia porządku dziedziczenia na podstawie ustawy. Sąd stwierdził zatem, że spadek poR. K. (1)na podstawie ustawy nabyli żonaI. K.w 1/4 części oraz zstępni: córkaR. L.i synowieJ. K.,P. K.,A. K.iR. K. (2)po 3/20 części. Zgodnie bowiem zart. 931 § 1 kcw pierwszej kolejności powołane do spadku są dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek; dziedziczą oni w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie doart. 520 § 1 kpc.

15/252505/0000503/Ns

Sąd Rejonowy w Ciechanowie

I Wydział Cywilny

I stwierdza, że spadek po R.K. s. …., PESEL …, zmarłym w dniu … r. w C., ostatnio stale zamieszkałym w N. gmina G., na podstawie ustawy nabyli wprost żona I.J.K. z d. D. (…) w ¼ ( jednej czwartej ) części oraz dzieci J.K. (…), R.E.L. (…), P.K. (…), A.K. (…) i R.S.K. (…) po 3/20 ( trzy dwudzieste ) części; II pozostawia wnioskodawcę i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie.

154510200003021_VI_U_000585_2022_Uz_2024-11-28_002

VI U 585/22

2024-11-28 01:00:00.0 CET

2025-01-22 18:00:05.0 CET

2025-01-22 14:15:17.0 CET

15451020

3021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI U 585/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska - Kasa po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A. U. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z udziałem zainteresowanego I Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Integracyjnymi im. B. L. w W

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Romanek" xPublisher="eromanek" xEditorFullName="Ewa Romanek" xEditor="eromanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/451020/0003021/U" xYear="2022" xVolNmbr="000585" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VI U 585/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 28 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska - Kasa</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 roku</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>A. U.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z udziałem zainteresowanego I Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Integracyjnymi im. <xAnon>B. L.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 18 października 2022 roku znak: 450000/602/RW/80330/ZAS/2022</xText> <xText><xIx>o świadczenie rehabilitacyjne</xIx></xText> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 18 października 2022 roku znak: 450000/602/RW/80330/ZAS/2022 w ten sposób, że przyznaje odwołującemu <xAnon>A. U.</xAnon> prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 19 września 2022 roku do 16 stycznia 2023 roku.</xText> <xText>Sygn. akt VI U 585/22</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 18 października 2022 r. nr: <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>W.</xAnon> odmówił <xAnon>A. U.</xAnon> prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 19 września 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wynika ona z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, zatem nie występują okoliczności uzasadniające ustalenie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText><xBx>(decyzja z dnia 18 października 2022 r. – a.r.)</xBx></xText> <xText>Od powyższej decyzji <xAnon>A. U.</xAnon> złożył odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 19 września 2022 r. Odwołujący zwrócił uwagę na fakt, iż Komisja Lekarska wydała orzeczenie zaocznie. Z treści odwołania wynika ponadto, iż po odmownej decyzji ZUS, odwołujący po stawieniu się do pracy nie został do niej dopuszczony przez lekarza medycyny pracy z uwagi na schorzenia kręgosłupa, następstwem czego było jego zwolnienie z pracy.</xText> <xText><xBx> (odwołanie: k. 1)</xBx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, posługując się argumentacją zawartą w treści zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx> (odpowiedź na odwołanie: k. 11)</xBx></xText> <xText>Sąd zawiadomił jako zainteresowanego I Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Integracyjnymi im. <xAnon>B. L. (2)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, które nie przystąpiło do sprawy.</xText> <xText><xBx> (postanowienie: k. 13)</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołujący się <xAnon>A. U.</xAnon> ma 58 lat, jego ostatnim zatrudnieniem była praca na stanowisku dozorcy w szkole. Rozpoznano u niego przewlekły zespół bólowy i korzeniowy kręgosłupa L-S z przewagą strony prawej, wielopoziomową dyskopatię oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S, depresję, niedoczynność tarczycy oraz stan po przebytym półpaścu kończyny dolnej prawej. Po dniu 19 września 2022 r. pozostawał niezdolny do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokowałyby odzyskanie zdolności do pracy. W codziennym funkcjonowaniu odczuwa ból kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego wynikające z zaawansowanych zmian dyskopatyczno-zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz masywnej przepukliny jądra miażdżystego L4/L5 z kręgozmykiem.</xText> <xText><xBx> (opinia biegłego neurologa <xAnon>E. K.</xAnon>: k. 22 – 27; opinia biegłego ortopedy <xAnon>R. K.</xAnon>: k. 37 – 42)</xBx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, aktach organu rentowego oraz opinii biegłych <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon>. Opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, stanowią dokładną analizę dokumentacji medycznej odwołującego, są pozbawione merytorycznych nieścisłości i zawierają logicznie uargumentowane wnioski.</xText> <xText>Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa, dołączając do wniosku stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS w przedmiocie sporządzonych opinii. Wynika z niego, iż biegła neurolog dokonała oceny stanu zdrowia w sposób retrospektywny, nie uwzględniając ponadto opinii lekarza orzecznika ZUS, który przeprowadził badanie odwołującego we wrześniu 2022 r. W tym miejscu wskazać należy, iż organ rentowy nie ma słuszności stwierdzając, że biegła dokonała ustaleń wstecznych wyłącznie na podstawie badania przeprowadzonego 9 miesięcy później. Biegła dokonała bowiem również kompleksowej analizy dołączonej do akt spraw dokumentacji medycznej w postaci wyciągów z historii zdrowia i choroby z placówek medycznych, w których leczył się odwołujący, wyniki badań RTG oraz MRI kręgosłupa, a także zaświadczeń lekarskich i o leczeniu usprawniającym. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż organ rentowy jest stroną w sprawie, zatem nie jest zasadne zarzucenie biegłemu nieuwzględnienie ustaleń Komisji Lekarskiej ZUS, są to bowiem ustalenia odnośnie oceny stanu zdrowia odwołującego poczynione przez stronę w sprawie, będącą zainteresowaną określonym rozstrzygnięciem. Podkreślenia wymaga również, iż podważanie opinii biegłych z powodu dokonywania przez nich oceny stanu zdrowia ubezpieczonych w danym dniu po upływie określonego czasu oznaczałoby w praktyce brak możliwości prowadzenia postępowań dowodowych. Ponadto, Sąd nie widzi powodów, aby kwestionować wiedzę medyczną oraz kompetencje biegłych powołanych w sprawie jako fachowców dysponujących specjalistyczną wiedzą medyczną i nie podziela stanowiska, jakoby po przeprowadzeniu dokładnego badania klinicznego i dysponując licznie zgromadzoną dokumentacją medyczną dotyczącą czasu zarówno przed, jak i po dacie 19 września 2022r. , wskazanej biegłemu jako data, od której zbadać należy zdolność do pracy odwołującemu, biegły nie był w stanie w sposób wiarygodny i rzetelny udzielić odpowiedzi na postawioną tezę dowodową, zwłaszcza, że wnioski zostały w sposób dokładny uargumentowane. Sporządzone w postępowaniu opinie wystarczająco wyjaśniły zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Zważywszy na powyższe wniosek podlegał oddaleniu jako zmierzający do przedłużenia postępowania i wynikający jedynie z braku zbieżności wniosków opinii ze stanowiskiem organu rentowego i braku zgodności wniosków opinii z twierdzeniami Komisji Lekarskiej ZUS, co nie stanowi podstawy do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2015 r, I ACa 589/15, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2019 r., III UK 443/18).</xText> <xText>Strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych, odwołujący nie kwestionował opinii biegłych i nie składał dodatkowej dokumentacji medycznej. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy umożliwił wydanie rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1;art. 18 ust. 2" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Kwestią sporną w niniejszej sprawie było, czy od dnia 19 września 2022 r. odwołujący był dalej niezdolny do pracy, a jeśli tak, to do kiedy trwała niezdolność do pracy.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd ustalił, opierając się na opinii biegłego neurologa <xAnon>E. K.</xAnon> oraz opinii biegłego ortopedy <xAnon>R. K.</xAnon>, że odwołujący od dnia 19 września 2022 roku dalej był nadal częściowo niezdolny do pracy, a dalsze leczenie oraz rehabilitacja rokowałyby odzyskanie zdolności do pracy. W kręgosłupie <xAnon>A. U.</xAnon> występują zaawansowane zmiany dyskopatyczne oraz zwyrodnieniowe. W związku z powyższym odwołujący nadal zmaga się z przewlekłymi objawami bólowymi i korzeniowymi, korzystał także z leczenia sterydami, lekami narkotycznymi, rehabilitacji i stosował silne środki przeciwbólowe. Sąd uwzględnił również fakt, iż lekarz medycyny pracy, uwzględniając ocenę konsultanta neurologa, nie dopuścił <xAnon>A. U.</xAnon> do pracy. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że odwołujący spełniał zatem warunki do przyznania mu świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 19 września 2022 r. na okres 4 miesięcy. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję jak w sentencji wyroku, stwierdzając, że przesłanki z art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej zostały spełnione.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Joanna Napiórkowska-Kasa

Ewa Romanek

Ewa Romanek

Sygn. akt VI U 585/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska - Kasa po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy z wnioskuA. U. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. z udziałem zainteresowanego I Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Integracyjnymi im.B. L.wW. w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.z dnia 18 października 2022 roku znak: 450000/602/RW/80330/ZAS/2022 o świadczenie rehabilitacyjne zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.z dnia 18 października 2022 roku znak: 450000/602/RW/80330/ZAS/2022 w ten sposób, że przyznaje odwołującemuA. U.prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od 19 września 2022 roku do 16 stycznia 2023 roku. Sygn. akt VI U 585/22 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 18 października 2022 r. nr:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.odmówiłA. U.prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 19 września 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wynika ona z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, zatem nie występują okoliczności uzasadniające ustalenie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. (decyzja z dnia 18 października 2022 r. – a.r.) Od powyższej decyzjiA. U.złożył odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 19 września 2022 r. Odwołujący zwrócił uwagę na fakt, iż Komisja Lekarska wydała orzeczenie zaocznie. Z treści odwołania wynika ponadto, iż po odmownej decyzji ZUS, odwołujący po stawieniu się do pracy nie został do niej dopuszczony przez lekarza medycyny pracy z uwagi na schorzenia kręgosłupa, następstwem czego było jego zwolnienie z pracy. (odwołanie: k. 1) W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, posługując się argumentacją zawartą w treści zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie: k. 11) Sąd zawiadomił jako zainteresowanego I Liceum Ogólnokształcące z Oddziałami Integracyjnymi im.B. L. (2)wW., które nie przystąpiło do sprawy. (postanowienie: k. 13) Sąd ustalił, co następuje: Odwołujący sięA. U.ma 58 lat, jego ostatnim zatrudnieniem była praca na stanowisku dozorcy w szkole. Rozpoznano u niego przewlekły zespół bólowy i korzeniowy kręgosłupa L-S z przewagą strony prawej, wielopoziomową dyskopatię oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S, depresję, niedoczynność tarczycy oraz stan po przebytym półpaścu kończyny dolnej prawej. Po dniu 19 września 2022 r. pozostawał niezdolny do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokowałyby odzyskanie zdolności do pracy. W codziennym funkcjonowaniu odczuwa ból kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego wynikające z zaawansowanych zmian dyskopatyczno-zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz masywnej przepukliny jądra miażdżystego L4/L5 z kręgozmykiem. (opinia biegłego neurologaE. K.: k. 22 – 27; opinia biegłego ortopedyR. K.: k. 37 – 42) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, aktach organu rentowego oraz opinii biegłychE. K.iR. K.. Opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny, stanowią dokładną analizę dokumentacji medycznej odwołującego, są pozbawione merytorycznych nieścisłości i zawierają logicznie uargumentowane wnioski. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa, dołączając do wniosku stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS w przedmiocie sporządzonych opinii. Wynika z niego, iż biegła neurolog dokonała oceny stanu zdrowia w sposób retrospektywny, nie uwzględniając ponadto opinii lekarza orzecznika ZUS, który przeprowadził badanie odwołującego we wrześniu 2022 r. W tym miejscu wskazać należy, iż organ rentowy nie ma słuszności stwierdzając, że biegła dokonała ustaleń wstecznych wyłącznie na podstawie badania przeprowadzonego 9 miesięcy później. Biegła dokonała bowiem również kompleksowej analizy dołączonej do akt spraw dokumentacji medycznej w postaci wyciągów z historii zdrowia i choroby z placówek medycznych, w których leczył się odwołujący, wyniki badań RTG oraz MRI kręgosłupa, a także zaświadczeń lekarskich i o leczeniu usprawniającym. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż organ rentowy jest stroną w sprawie, zatem nie jest zasadne zarzucenie biegłemu nieuwzględnienie ustaleń Komisji Lekarskiej ZUS, są to bowiem ustalenia odnośnie oceny stanu zdrowia odwołującego poczynione przez stronę w sprawie, będącą zainteresowaną określonym rozstrzygnięciem. Podkreślenia wymaga również, iż podważanie opinii biegłych z powodu dokonywania przez nich oceny stanu zdrowia ubezpieczonych w danym dniu po upływie określonego czasu oznaczałoby w praktyce brak możliwości prowadzenia postępowań dowodowych. Ponadto, Sąd nie widzi powodów, aby kwestionować wiedzę medyczną oraz kompetencje biegłych powołanych w sprawie jako fachowców dysponujących specjalistyczną wiedzą medyczną i nie podziela stanowiska, jakoby po przeprowadzeniu dokładnego badania klinicznego i dysponując licznie zgromadzoną dokumentacją medyczną dotyczącą czasu zarówno przed, jak i po dacie 19 września 2022r. , wskazanej biegłemu jako data, od której zbadać należy zdolność do pracy odwołującemu, biegły nie był w stanie w sposób wiarygodny i rzetelny udzielić odpowiedzi na postawioną tezę dowodową, zwłaszcza, że wnioski zostały w sposób dokładny uargumentowane. Sporządzone w postępowaniu opinie wystarczająco wyjaśniły zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Zważywszy na powyższe wniosek podlegał oddaleniu jako zmierzający do przedłużenia postępowania i wynikający jedynie z braku zbieżności wniosków opinii ze stanowiskiem organu rentowego i braku zgodności wniosków opinii z twierdzeniami Komisji Lekarskiej ZUS, co nie stanowi podstawy do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2015 r, I ACa 589/15, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2019 r., III UK 443/18). Strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych, odwołujący nie kwestionował opinii biegłych i nie składał dodatkowej dokumentacji medycznej. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy umożliwił wydanie rozstrzygnięcia. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie zart. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwaświadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Kwestią sporną w niniejszej sprawie było, czy od dnia 19 września 2022 r. odwołujący był dalej niezdolny do pracy, a jeśli tak, to do kiedy trwała niezdolność do pracy. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, opierając się na opinii biegłego neurologaE. K.oraz opinii biegłego ortopedyR. K., że odwołujący od dnia 19 września 2022 roku dalej był nadal częściowo niezdolny do pracy, a dalsze leczenie oraz rehabilitacja rokowałyby odzyskanie zdolności do pracy. W kręgosłupieA. U.występują zaawansowane zmiany dyskopatyczne oraz zwyrodnieniowe. W związku z powyższym odwołujący nadal zmaga się z przewlekłymi objawami bólowymi i korzeniowymi, korzystał także z leczenia sterydami, lekami narkotycznymi, rehabilitacji i stosował silne środki przeciwbólowe. Sąd uwzględnił również fakt, iż lekarz medycyny pracy, uwzględniając ocenę konsultanta neurologa, nie dopuściłA. U.do pracy. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że odwołujący spełniał zatem warunki do przyznania mu świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 19 września 2022 r. na okres 4 miesięcy. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję jak w sentencji wyroku, stwierdzając, że przesłanki z art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej zostały spełnione.

15/451020/0003021/U

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

154015000001006_II_Ka_000302_2024_Uz_2024-11-29_001

II Ka 302/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:04.0 CET

2024-12-27 21:47:15.0 CET

15401500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 302/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Maciej Olechowski Protokolant: Edyta Bełczowska przy udziale prokuratora Karola Ćwik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2024 r. sprawy B. S. c. S. i W. zd. M. , ur. (...) w N. oskarżonej o popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Prokuratury R

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Dorota Koper" xPublisher="KoperDorota" xEditorFullName="Marta Tutro" xEditor="TutroMarta" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/401500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000302" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 302/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText><xBx>Przewodniczący: Sędzia Maciej Olechowski </xBx></xText> <xText>Protokolant: Edyta Bełczowska</xText> <xText>przy udziale prokuratora Karola Ćwik</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>B. S.</xAnon> c. <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> zd. <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonej o popełnienie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Miasta Rzeszów Dział ds. Wojskowych w Rzeszowie od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 439/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy</xBx> zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zasądza</xBx> od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej <xAnon>B. S.</xAnon> kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>kosztami procesu za postępowanie odwoławcze <xBx>obciąża </xBx>Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Maciej Olechowski

Dorota Koper

Edyta Bełczowska

Marta Tutro

Sygn. akt II Ka 302/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Maciej Olechowski Protokolant: Edyta Bełczowska przy udziale prokuratora Karola Ćwik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2024 r. sprawyB. S.c.S.iW.zd.M.,ur. (...)wN. oskarżonej o popełnienie przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Miasta Rzeszów Dział ds. Wojskowych w Rzeszowie od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 439/23 I utrzymuje w mocyzaskarżony wyrok; II zasądzaod Skarbu Państwa na rzecz oskarżonejB. S.kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru; III kosztami procesu za postępowanie odwoławczeobciążaSkarb Państwa.

15/401500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu

II Wydział Karny

153505000001006_II_Ka_000246_2024_Uz_2024-11-29_001

II Ka 246/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-22 18:00:04.0 CET

2025-01-22 10:44:08.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 246/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Karol Skocki Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Lechosława Perza po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. sprawy M. Z. oskarżonego o czyn z art. 209 § 1a k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 12 czerwca 2024 r. sygn. akt II K 97/24 1 Zmieni

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000246" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 246/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>29 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Karol Skocki</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj</xText> <xText>przy udziale prokuratora Lechosława Perza</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. Z.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 12 czerwca 2024 r.</xText> <xText>sygn. akt II K 97/24</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">Zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText xALIGNx="left">z opisu czynu przypisanego oskarżonemu eliminuje okres niealimentacji córki <xAnon>A. Z.</xAnon> w sierpniu 2023 r. oraz okres niealimentacji córki <xAnon>N. Z.</xAnon> od sierpnia 2023 r. do 29 września 2023 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText xALIGNx="left">orzeczoną karę ograniczenia wolności obniża do 1 (jednego) roku.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. B.</xAnon> kwotę 1033,20 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="left">Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> Karol Skocki</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Karol Skocki

Ewa Szuster

st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 246/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Karol Skocki Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Lechosława Perza po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. sprawyM. Z. oskarżonego o czyn zart. 209 § 1a k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 12 czerwca 2024 r. sygn. akt II K 97/24 1 Zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, że: a z opisu czynu przypisanego oskarżonemu eliminuje okres niealimentacji córkiA. Z.w sierpniu 2023 r. oraz okres niealimentacji córkiN. Z.od sierpnia 2023 r. do 29 września 2023 r.; b orzeczoną karę ograniczenia wolności obniża do 1 (jednego) roku. 2 Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części. 3 Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. B.kwotę 1033,20 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. 4 Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Karol Skocki

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

153010000002003_IV_Ca_000242_2024_Uz_2024-11-29_001

IV Ca 242/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:03.0 CET

2024-12-11 09:11:06.0 CET

15301000

2003

REASON

Sygn. akt IVCa 242/24 UZASADNIENIE Postanowieniem z 8 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Przysusze oddalił wniosek A. T. (1) , A. T. (2) i J. T. z udziałem: Skarbu Państwa –Starosty (...) , Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w O. i N. D. o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie; przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Przysusze nieuiszczone koszty sądowe, orzekł, że w pozostałym zakresie wnioskodawcy i uczestnicy ponoszą we własnym zak

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Aldona Gurtat" xPublisher="aldona.gurtat" xEditorFullName="Katarzyna Kaczmarczyk" xEditor="katarzyna.kaczmarczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/301000/0002003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="000242" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IVCa 242/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Postanowieniem z 8 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Przysusze oddalił wniosek <xAnon>A. T. (1)</xAnon>, <xAnon>A. T. (2)</xAnon> i <xAnon>J. T.</xAnon> z udziałem: Skarbu Państwa –Starosty <xAnon> (...)</xAnon>, Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> i <xAnon>N. D.</xAnon> o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie; przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Przysusze nieuiszczone koszty sądowe, orzekł, że w pozostałym zakresie wnioskodawcy i uczestnicy ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Wydział <xAnon> (...)</xAnon> i Leśnictwa w <xAnon>O.</xAnon> decyzją z 5 marca 1964 roku uznało nieruchomość rolną o powierzchni ok.<xAnon>(...)</xAnon>, położoną we wsi <xAnon>O.</xAnon> grom. <xAnon>O.</xAnon>, powiat <xAnon>O.</xAnon> za wspólnotę gruntową, użytkowaną rolniczo jako pastwiska, a decyzją z 9 maja 1964 roku uznało nieruchomość rolną o powierzchni ok.<xAnon>(...)</xAnon>, położoną we wsi <xAnon>O.</xAnon>, gromady <xAnon>O.</xAnon>, powiatu <xAnon>O.</xAnon> za wspólnotę gruntowo-leśną nieużytek. W dniu 18 września 2003 roku Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> sprzedała na rzecz <xAnon>M. T.</xAnon> nakłady dokonane w latach 1980 - 1983 na nieruchomości składającą się z <xAnon>działek (...)</xAnon> o łącznej powierzchni <xAnon>(...)</xAnon>, położoną w miejscowości <xAnon>O.</xAnon> w postaci: stacji paliw, budynku warsztatów, starych warsztatów, magazynu, garażu ciągnikowego, budynku administracyjno-handlowego, stróżówki oraz podjazdu dla samochodów. Spółdzielnia Kółek Rolniczych zobowiązała się również do nieodpłatnego przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości na rzecz <xAnon>M. T.</xAnon> po uregulowaniu stanu prawnego. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy postanowieniem wydanym 16 maja 2014 roku w sprawie Wa XIV Ns Rej <xAnon>KRS (...)</xAnon> ustanowił <xAnon>S. G.</xAnon> kuratorem Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> celem niezwłocznego podjęcia czynności zmierzających do powołania dla niej organów, a następnie postanowieniem wydanym 6 sierpnia 2018 roku rozszerzył zakres uprawnień kuratora o reprezentowanie tej spółki przed Sądem Rejonowym w Przysusze m.in. w sprawie I Ns 246/13. W ewidencji gruntów Wspólnota Gruntowa i <xAnon>L.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> figuruje jako właściciel <xAnon>działek (...)</xAnon> o łącznej powierzchni 1,6128 ha. <xAnon>Działka (...)</xAnon> została podzielona na <xAnon>działki (...)</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 23 stycznia 1972 roku <xAnon> Spółka (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> podjęła uchwałę o wyrażeniu zgody na przekazanie w bezpłatne i wieczyste użytkowanie na własność Kółka Rolniczego w <xAnon>O.</xAnon> placu znajdującego się na terenie <xAnon>O.</xAnon>, za targowiskiem zwierząt w <xAnon>O.</xAnon>, o powierzchni 2 ha. Z chwilą przekazania Kółko Rolnicze w <xAnon>O.</xAnon> miało stać się właścicielem placu. Gminna Rada Narodowa w <xAnon>O.</xAnon> 31 stycznia 1974 roku podjęła uchwałę o przekazaniu nieodpłatnie na własność na rzecz Kółka Rolniczego mienie gminne o powierzchni 2 ha, stanowiące nieużytek, położone przy drodze <xAnon>O.</xAnon>-<xAnon>K.</xAnon> za targowiskiem zwierzęcym w <xAnon>O.</xAnon>. Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> powstała 30 grudnia 1975 roku i w jej skład weszło 12 kółek rolniczych, w tym Kółko Rolnicze w <xAnon>O.</xAnon>. Kółko Rolnicze w <xAnon>O.</xAnon> jako swój wkład wniosło grunty, które miało otrzymać od Wspólnoty wsi <xAnon>O.</xAnon>, na których to gruntach Spółdzielnia miała wybudować swoją bazę. Spółdzielnia Kółek Rolniczych w latach 70-tych na przekazanych od Wspólnoty gruntach zlokalizowała swoją bazę ponosząc szereg nakładów w postaci wybudowania budynków z przeznaczeniem na cele użytkowe, magazynowe, warsztatowe i biurowe. Spółdzielnia Kółek Rolniczych rozpoczęła budowę budynków w 1976 roku. Zarząd Spółdzielni przed przystąpieniem do realizacji inwestycji zwracał się do Wspólnoty o wyrażenie zgody. Wspólnota dokonywała podziału działek. Spółdzielnia Kółek Rolniczych zwracała się do Wspólnoty o odpłatne odstąpienie <xAnon>działki (...)</xAnon>. Zarząd Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w pismach z 10 sierpnia 1996 roku i 12 maja 1997 roku poinformował Zarząd Spółdzielni o wyrażeniu zgody na wykupienie działki. W dniu 10 czerwca 1997 roku Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> sprzedała <xAnon>A. R.</xAnon> nakłady w postaci budynku magazynowego oraz magazynku istniejących na <xAnon>działce (...)</xAnon> będącej własnością Wspólnoty. W dniu 2 maja 1998 roku Zarząd Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej podjął uchwałę, w której wyraził zgodę na odpłatne przekazanie na rzecz <xAnon>A. R.</xAnon> <xAnon>działek (...)</xAnon>. W 1998 roku grupa kupców zwróciła się do Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> z prośbą o wydzierżawienie części targowiska i Zarząd Spółki wyraził na to zgodę. W dniu 15 września 1998 roku podpisano umowy dzierżawy na okres 5 lat. Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> pismem 7 kwietnia 1999 roku zgłosiła Zarządowi Wspólnoty, jako właścicielowi otrzymanych do użytkowania gruntów, swoje zastrzeżenia co do dokonanego podziału działek. W 2002 roku Zarząd Spółki dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> wystąpił do Starostwa Powiatowego w <xAnon>P.</xAnon> o wydanie decyzji uzupełniającej w sprawie dopasowania działek ewidencyjnych do decyzji wydanych przez Wydział <xAnon> (...)</xAnon> i Leśnictwa <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> z dnia 5 marca 1964 roku i 9 maja 1964 roku uznających dwie nieruchomości o powierzchni 100 ha i 160 ha za wspólnoty. Starosta <xAnon> (...)</xAnon> decyzją z 28 listopada 2002 roku ustalił za wspólnotę gruntową, leśną, nieużytek m.in. <xAnon>działki (...)</xAnon>. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w <xAnon>R.</xAnon> decyzją z 22 grudnia 2008 roku, utrzymaną w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, stwierdziło z urzędu nieważność decyzji. W dniu 15 września 2003 roku Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon>, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Przysusze <xAnon>E. C.</xAnon>, Gmina <xAnon>O.</xAnon> i <xAnon>M. T.</xAnon> zawarli porozumienie dotyczące podziału kwoty uzyskanej przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> na skutek dokonania sprzedaży nakładów na rzecz <xAnon>M. T.</xAnon>. Strony porozumienia ustaliły, że kwota nabycia nakładów w wysokości 220.000 złotych zostanie podzielona w ten sposób, że: 25.000 złotych na rzecz Komornika z tytułu poniesionych kosztów egzekucyjnych, 85.000 złotych na rzecz Gminy z tytułu rekompensaty za nieuregulowane podatki i 110.000 złotych na rzecz Spółdzielni. Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon>, która z otrzymanej kwoty miała przekazać 20.000,00 złotych na rzecz Wspólnoty Gruntowej w <xAnon>O.</xAnon> tytułem rekompensaty za przejęte w 1975 roku grunty. <xAnon>J. B.</xAnon> pismem z dnia 29 grudnia 2003 roku, powołując się na pełnomocnictwo udzielone mu przez Zarząd Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon>, wezwał <xAnon>M. T.</xAnon> do zawarcia umowy dzierżawy nieruchomości składającej się z <xAnon>działki (...)</xAnon> położonej w <xAnon>O.</xAnon>. <xAnon>M. T.</xAnon> umową z 17 marca 2006 roku przekazał <xAnon>N. D.</xAnon> w posiadanie zależne stację paliw wraz z <xAnon>działką (...)</xAnon>, a otrzymana kwota miała stanowić zadatek na poczet przyszłej ceny nabycia tej działki, której własność <xAnon>M. T.</xAnon> zobowiązał się przenieść niezwłocznie po prawomocnym zakończeniu postępowania o zasiedzenie. W latach 2005-2006 stacja paliw znajdująca się na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> została rozbudowana oraz został utwardzony wjazd kostką brukową. <xAnon>Działka (...)</xAnon> została również ogrodzona płotem betonowym. W 2006 roku Spółka dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowo-Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> dokonała kolejnego podziału działek. Podział ten został zatwierdzony decyzją Wójta Gminy <xAnon>O.</xAnon> z 7 lipca 2006 roku, której nieważność stwierdziło Samorządowe Kolegium Odwoławcze. <xAnon>Działka (...)</xAnon> od północy graniczy z <xAnon>działką (...)</xAnon>, w stosunku do której od północy równolegle biegnie <xAnon>droga krajowa nr (...)</xAnon>. Na działach <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> znajduje się stacja paliw i niezbędna z nią infrastruktura. W kierunku południowym znajduje się <xAnon>działka (...)</xAnon>, na której znajdują się budynki: stróżówki, administracyjno-biurowy, stare wiaty, rampa – podjazd dla samochodów, garaż ciągnikowy, magazyn oraz częściowo budynek warsztatów. Dalej w kierunku południowym znajdują się <xAnon>działki (...)</xAnon>, które od ww. działek rozgranicza <xAnon>działka (...)</xAnon> stanowiąca drogę. Na <xAnon>działce (...)</xAnon> znajduje się pozostała część budynku warsztatów, który to budynek znajduje się również na <xAnon>działce (...)</xAnon>. Na <xAnon>działce (...)</xAnon> znajdują się budynek stale nie związany z gruntem, postawiony przez <xAnon>M. T.</xAnon>, na istniejącej już w chwili zakupu przez niego nakładów wylewce. <xAnon>M. T.</xAnon> po zakupie nakładów poprawił wylewkę, która była spękana. Poza postawionym na wylewce budynkiem <xAnon>M. T.</xAnon> ustawił w jej wschodnio-południowym narożniku maszynę.</xText> <xText>Sąd Rejonowy przyjął, że grunty stanowiące aktualnie <xAnon>działki (...)</xAnon> oraz <xAnon>działki (...)</xAnon> stanowiące własność Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> zostały przekazane nieodpłatnie do użytkowania Kółkowi Rolniczemu w <xAnon>O.</xAnon>, którego członkowie przystępując do Spółdzielni Kółek Rolniczych wnieśli to jako swój wkład. O ewentualnej samoistności posiadania przedmiotowych gruntów można było mówić w stosunku do Kółka Rolniczego, gdyż z uchwały wynika, że Gminna Rada Narodowa w <xAnon>O.</xAnon> wyraziła zgodę na nieodpłatne przekazanie „na własność” na rzecz Kółka Rolniczego w <xAnon>O.</xAnon>, co jednak nigdy nie doszło do skutku.</xText> <xText>Sąd Rejonowy uznał, że wniosek podlegał oddaleniu w całości. Powołując się na przepisy i orzecznictwo w kwestii stwierdzenia nabycia nieruchomości przez zasiedzenie wskazał, że posiadanie <xAnon>M. T.</xAnon> jako samoistne można liczyć najwcześniej od dnia 29 grudnia 2003 roku, tj. od dnia otrzymania pisma przedstawicieli Wspólnoty wzywającego do zawarcia umowy dzierżawy. Do tego czasu <xAnon>M. T.</xAnon> wiedząc, że działki na których znajdują się kupione przez niego nakłady stanowią własność Wspólnoty, nie manifestował w żaden sposób swojego właścicielskiego posiadania. Dopiero brak jakiejkolwiek reakcji z jego strony w związku z otrzymaniem pisma można uznać za zamanifestowanie swojego charakteru posiadania, tj. posiadania samoistnego. Wspólnota wiedząc o zamiarach <xAnon>M. T.</xAnon> poza złożonym pismem nie przedsięwzięła żadnych kroków prawnych zmierzających do odzyskania swojej własności. Przyjmując nawet, że <xAnon>M. T.</xAnon> wszedł w miejsce Spółdzielni w stosunek prawny uprawniający do korzystania z przedmiotowych gruntów, to pismo z dnia 29 grudnia 2003 roku można potraktować jako wypowiedzenie dotychczasowej umowy na korzystanie z gruntu. <xAnon>M. T.</xAnon>, a później jego następcy prawni, uzasadniając wniosek o zasiedzenie wnosili o doliczenie do okresu posiadania, samoistnego posiadania nieruchomości przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Sąd Rejonowy zaznaczył, że wnioskodawcy mogliby skorzystać z doliczenia posiadania samoistnego poprzednika, jeżeli poprzednik prawny był takim posiadaczem. W aktach sprawy w ocenie tego Sądu brak jest jakiegokolwiek dokumentu, czy innego dowodu wskazującego, że grunty te zostały przekazane na własność na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych przez Wspólnotę albo że Spółdzielnia Kółek Rolniczych objęła przedmiotowe działki w posiadanie samoistne. Przeczy temu sposób sprawowania zarządu nad przedmiotowymi działkami przez Spółdzielnię. W odniesieniu do porozumienia z 15 września 2003 roku to trudno zdaniem Sądu pierwszej instancji doszukiwać się w tym dokumencie dowodu na samoistne posiadanie nieruchomości przez Spółdzielnię, skoro stroną tego porozumienia nie była Wspólnota. Posłużenie się w tym porozumieniu sformułowaniem, że z otrzymanej przez Spółdzielnię kwoty jej pewna część zostanie przekazana Wspólnocie tytułem rekompensaty za przejęcie gruntu świadczyć może o chęci naprawienia szkód związanych z korzystaniem z tej nieruchomości. Ponadto porozumienie dotyczyło podziału środków uzyskanych z tytułu sprzedaży nakładów, co sugerować może że rekompensata ta mogła dotyczyć wyrównania szkód związanych z powstałymi budynkami na nieruchomości, a przez to pewnego ograniczenia w zakresie korzystania z tej nieruchomości przez jej właściciela, czyli Wspólnotę. Sad Rejonowy podkreślił, że w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Mając na uwadze powyższe Sąd pierwszej instancji przyjął, że rozpoczęcie biegu zasiedzenia dla <xAnon>M. T.</xAnon> najwcześniej można liczyć od 29 grudnia 2003 roku, a co za tym idzie termin zasiedzenia upływa dopiero 29 grudnia 2033 roku. Z tych też względów wniosek oddalił.</xText> <xText>Apelację od powyższego postanowienia wnieśli wnioskodawcy zaskarżając go w całości i zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233§1 kpc</xLexLink> poprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz pominięcie przy tej ocenie istotnych faktów i dowodów, a w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>załączonej do pisma procesowego wnioskodawcy z 21 marca 2019 roku decyzji Wójta Gminy <xAnon>O.</xAnon> z 20.10.2003 roku, znak Fn.III-<xAnon> (...)</xAnon>, ustalającej <xAnon>M. T.</xAnon> wysokość podatku od nieruchomości od 18.09.2023 roku, w tym od gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon> w części dotyczącej charakteru posiadania przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie, opłacania od tych gruntów podatku od nieruchomości przez <xAnon> Spółdzielnię (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> oraz w zakresie charakteru rekompensaty w kwocie 20.000 złotych przekazanej Wspólnocie stosownie do treści Porozumienia z 15.09.2003 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>faktu obciążania Spółdzielni Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> podatkiem od nieruchomości w związku z posiadaniem gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie w niniejszej sprawie oraz posiadania przez Spółdzielnię zaległości z tego tytułu, co wynika m.in. z §2 porozumienia z 15.09.2003 roku;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233§1 kpc</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a przez to dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, polegającą na błędnym i sprzecznym ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym przyjęciu przez Sąd I instancji, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>posiadanie <xAnon>M. T.</xAnon> jako samoistne można liczyć najwcześniej od 29 grudnia 2003 roku, tj. od dnia otrzymania pisma przedstawicieli Wspólnoty wzywającego do zawarcia umowy dzierżawy, bowiem to tego czasu <xAnon>M. T.</xAnon> nie manifestował w żaden sposób swojego właścicielskiego posiadania działek objętych wnioskiem w niniejszej sprawie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>„grunty stanowiące aktualnie <xAnon>działki (...)</xAnon> oraz <xAnon>działki nr (...)</xAnon> stanowiące własność Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w <xAnon>O.</xAnon> zostały przekazane nieodpłatnie do użytkowania Kółkowi Rolniczemu w <xAnon>O.</xAnon>, którego członkowie przystępując do Spółdzielni Kółek Rolniczych wnieśli to jako swój wkład” co z kolei skutkowało:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>błędnym przyjęciem, że posiadanie nieruchomości przez poprzednika wnioskodawcy - Spółdzielnię Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> nie miało charakteru samoistnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>przyjęciem błędnego wniosku, że posłużenie się w treści porozumienia z 15 września 2023 roku „sformułowaniem, że z otrzymanej przez Spółdzielnie kwoty jej pewna część zostanie przekazana Wspólnocie tytułem rekompensaty za przejęcie gruntu świadczyć może o chęci naprawienia szkód związanych z korzystaniem z tej nieruchomości&quot;;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1;art. 327(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx>§1pkt 1)</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 361 kpc</xLexLink> poprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przyczyn, dla których Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności i mocy dowodowej:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>dokumentowi załączonemu do pisma procesowego wnioskodawcy z 21 marca 2019 roku decyzji Wójta Gminy <xAnon>O.</xAnon> z 20.10.2003 roku, znak Fn.III-<xAnon> (...)</xAnon>, a który to dokument potwierdza charakter posiadania przez <xAnon>M. T.</xAnon> działek objętych wnioskiem o zasiedzenie od momentu zakupu przez niego nakładów znajdujących się na tych działkach, tj. od dnia 18.09.2003 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>zeznaniom świadka <xAnon>M. K.</xAnon> w zakresie charakteru posiadania przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie, opłacania od tych gruntów podatku od nieruchomości przez <xAnon> Spółdzielnię (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> oraz w zakresie charakteru rekompensaty przekazanej Wspólnocie stosownie do porozumienia z 15.09.2003 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 172;art. 172 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 172§1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 336" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 336 kc</xLexLink> poprzez błędne uznanie, iż wystąpienie przez posiadacza nieruchomości do jej właściciela o formalną zgodę dotyczącą inwestycji polegającej na budowie budynku lub budowli, konieczną do załatwienia spraw urzędowych związanych z taką inwestycją, pozbawia posiadania tej nieruchomości przymiotu samoistności, w sytuacji gdy jest to okoliczność decydująca wyłącznie o dobrej lub złej wierze posiadacza;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. § 4 porozumienia z 15.09.2003 roku w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65§1 i §2 kc</xLexLink>, polegające na mylnym uznaniu przez Sąd I instancji, że posłużenie się w treści porozumienia z 15.09.2003 roku „sformułowaniem, że z otrzymanej przez Spółdzielnie kwoty jej pewna część zostanie przekazana Wspólnocie tytułem rekompensaty za przejęcie gruntu świadczyć może o chęci naprawienia szkód związanych z korzystaniem z tej nieruchomości&quot;;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. art. 172§1 w zw. z <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176§1 kc</xLexLink> poprzez niezastosowanie tych przepisów.</xText> </xUnit> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty wnieśli o zmianę w całości zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie w całości wniosku o stwierdzenie zasiedzenia z jednoczesnym orzeczeniem, że wnioskodawcy oraz uczestnicy ponoszą koszty związane ze swoim uczestnictwem w sprawie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja jest niezasadna.</xText> <xText>Nie doszło do naruszenia treści <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx>§1 kpc</xLexLink>. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia zawiera wszystkie elementy. Wskazano podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. obejmującą ustalenie faktów, które Sąd Rejonowy uznał za udowodnione. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika również, na których dowodach oparł się Sąd wydając rozstrzygnięcie, a którym dowodom odmówił wiarygodności. Dotyczy to również zeznań <xAnon>M. K.</xAnon> oraz dokumentu w postaci decyzji Wójta Gminy <xAnon>O.</xAnon> z 20 października 2019 roku. Ocena tych dowodów może być przedmiotem zarzutu dotyczącego naruszenia treści <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233§1 kpc</xLexLink> i taki zarzut został postawiony.</xText> <xText>Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia treści <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233§1 kpc</xLexLink> nie wystarczy przedstawienie własnych twierdzeń, ale konieczne jest wykazanie jakie sprzeczne i nielogiczne wnioski wywiódł sąd z materiału dowodowego i dlaczego. Skarżący wykazaniu tego nie sprostali.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że nie potwierdziły się okoliczności faktyczne na których oparto wniosek o zasiedzenie. We wniosku wskazano bowiem, że Wspólnota Gruntowa <xAnon>O.</xAnon> w dniu 12 czerwca 1975 roku przekazała przedmiotowe grunty na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych (k. 2). Na tę okoliczność przedłożono nawet oświadczenia osób podpisanych jako członkowie zarządu Wspólnoty datowane na 28 sierpnia 2003 roku (k. 8). Jak się później okazało Spółdzielnia Kółek Rolniczych w <xAnon>O.</xAnon> powstała 30 grudnia 1975 roku, co wynika co wynika z dokumentu w postaci „Planu rozwoju i działania <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> w latach 1976-80”. Zatem nie mogło dojść do przekazania gruntów na rzecz Spółdzielni w dniu 12 czerwca 1975 roku, bowiem wówczas Spółdzielnia jeszcze nie istniała. Zawarte we wniosku twierdzenia są również sprzeczne z innymi dokumentami, których skarżący nie kwestionują. W aktach sprawy znajduje się dokument, z którego wynika, że <xAnon> Spółka (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> (tak potocznie nazywano Wspólnotę) 23 stycznia 1972 roku podjęła uchwałę w sprawie przekazania placu pod budowę bazy Kółka Rolniczego w <xAnon>O.</xAnon> (k. 1462). Nie było sporne, że uchwała ta dotyczyła przedmiotowych gruntów. Następnie w dniu 31 stycznia 1974 roku uchwalę w tej sprawie podjęła Gminna Rada Narodowa (k. 1514). Dopiero zatem po powstaniu Spółdzielni Kółek Rolniczych, co nastąpiło 30 grudnia 1975 roku, przedmiotowe grunty zostały objęte we władanie przez Spółdzielnię, ale doszło do tego nie na skutek przekazania przez Wspólnotę, ale na skutek tego, że Kółko Rolnicze w <xAnon>O.</xAnon> weszło w skład Spółdzielni. Ma to istotne znacznie. Nawet gdyby przyjąć za skarżącymi, że poprzednicy <xAnon>M. T.</xAnon> znajdowali się w samoistnym posiadaniu przedmiotowych gruntów, to jako datę objęcia w posiadanie należałoby przyjąć 23 stycznia 1972 roku, gdy wówczas doszło do przekazania gruntów przez Wspólnotę na rzecz Kółka Rolniczego w <xAnon>O.</xAnon>. W takiej zaś sytuacji termin zasiedzenia upłynąłby najpóźniej 23 stycznia 2002 roku i na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych, gdyż umowa dotycząca nabycia przez <xAnon>M. T.</xAnon> nakładów pochodzi dopiero z 18 września 2003 roku (k. 15). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przepis <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176§1 kc</xLexLink> nie daje podstawy do doliczenia do czasu posiadania prowadzącego do zasiedzenia posiadania wykonywanego przez właściciela nieruchomości (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 16 września 2021 roku, <xAnon> (...)</xAnon> 66/21, Lex numer 3412797).</xText> <xText>Ponadto zgodnie z <xLexLink xArt="art. 176" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176 kc</xLexLink> obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania poprzednika wówczas, gdy podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania. Nie wystarczy zatem samo objecie w posiadanie, ale musi dojść do następstwa w posiadaniu w wyniku jego przeniesienia przez poprzednika na następcę w jeden ze sposobów określonych w <xLexLink xArt="art. 348;art. 349;art. 350;art. 351" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 348-351 kc</xLexLink> (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 28 października 2020 roku, <xAnon> (...)</xAnon> 55/19, Lex numer 3070746). Tymczasem w niniejszej sprawie nie ma żadnego dowodu, z którego wynikałoby, doszło do przeniesienia posiadania przedmiotowych gruntów przez Spółdzielnię na rzecz <xAnon>M. T.</xAnon>. Już z samego ogłoszenia o sprzedaży wynikało, że dotyczy ono wyłącznie naniesień. Wyraźnie zaznaczono, że sprzedaż nie dotyczy gruntów (k. 1644). Także umowa z 18 września 2003 roku pomiędzy Spółdzielnią Kółek Rolniczych a <xAnon>M. T.</xAnon> dotyczyła wyłącznie sprzedaży nakładów i tylko to było przedmiotem przeniesienia własności. Nie ma tam mowy o przeniesieniu własności lub posiadania gruntu. Nie ma tam także mowy o wydaniu gruntu <xAnon>M. T.</xAnon>, a jedynie o wydaniu przedmiotu umowy czyli nakładów. Co więcej w umowie jest mowa o tym, że przeniesienie własności nieruchomości ma nastąpić w późniejszym terminie, po uregulowaniu stanu prawnego (k. 15-16). Nie przedstawiono też żadnego odrębnego dokumentów, z którego wynikałoby, że doszło do wydania gruntu na rzecz nabywcy nakładów. Skoro zatem umowa pomiędzy Spółdzielnią a <xAnon>M. T.</xAnon> dotyczyła wyłącznie nakładów i nie doszło do przeniesienia posiadania gruntu, to <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176§1 kc</xLexLink> nie znajdzie w tej sprawie zastosowania.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, Sąd Okręgowy podziela także ustalenia i ocenę prawną dotyczącą charakteru posiadania gruntów przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Rzeczywiście sformułowania zawarte w uchwale podjętej 23 stycznia 1972 roku nie są jednoznaczne, ale mowa jest tam o przekazaniu placu w bezpłatne i wieczyste użytkowanie na własność, z chwilą przekazaniu <xAnon>placu (...)</xAnon> miało stać jego właścicielem (k. 1462). Również w uchwale Gminnej Rady Narodowej mowa jest o przekazaniu nieruchomości na własność (k. 1514). Trzeba jednak pamiętać, że w/w dokumenty dotyczyły przekazania gruntów na rzecz Kółka Rolniczego w <xAnon>O.</xAnon>, a nie na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych. Z materiału dowodowego wynika tymczasem, że ta ostatnia respektowała prawa właścicielskie Wspólnoty. Z zeznań świadków: <xAnon>J. B.</xAnon> (k. 1659), <xAnon>J. G.</xAnon> (k. 1691v) i <xAnon>A. S.</xAnon> (k. 1693v) wynika, że Spółdzielnia zwracała się do Wspólnoty o zgodę na każdą inwestycje. Zarzut wadliwej oceny zeznań tych świadków nie został w apelacji postawiony i nie było podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Nie sposób natomiast zgodzić się ze skarżącymi, że każdorazowe występowanie do właściciela o zgodę na czynienie inwestycji na gruncie nie przekreśla posiadania samoistnego. Takie działanie świadczy o respektowaniu praw właścicielskich i jest charakterystyczne dla posiadania zależnego. Faktem jest, że Spółdzielnia na przedmiotowym gruncie prowadziła działalność, ale była ona podmiotem, który realizował potrzeby mieszkańców, a nie własne i wyłącznie w tym zakresie Spółdzielnia korzystała z gruntu za wiedzą i zgodą Wspólnoty. O braku samoistnego posiadania świadczy również porozumienie z 15 września 2003 roku zawarte pomiędzy zarządem Spółdzielni, komornikiem, Gminą <xAnon>O.</xAnon> i <xAnon>M. T.</xAnon>. W §4 postanowiono, że z kwoty uzyskanej od <xAnon>M. T.</xAnon> tytułem ceny za nabycie nakładów, <xAnon> (...)</xAnon> przekaże kwotę 20.000 złotych na rzecz Wspólnoty Gruntowej tytułem rekompensaty za przejęcie gruntów (k. 13). Uprawnione jest twierdzenie, że miała to być zapłata za korzystanie z gruntu przez Spółdzielnię, co jest charakterystyczne dla stosunków zależnych. Jest bowiem jasne, że podmiot, który czuje się właścicielem gruntów, nie poczuwa się do żadnej zapłaty na rzecz formalnoprawnego właściciela, chyba, że respektuje jego prawa. Także sama kwestia opłacania podatków nie przesądza o posiadaniu samoistnym. Dlatego zeznania <xAnon>M. K.</xAnon>, na które powołują się skarżący, nie mogą skutkować odmienną oceną. Ponadto jak wynika z materiału dowodowego Wspólnota podejmowała wobec gruntu, na którym Spółdzielnia prowadziła działalność, działania właścicielskie m.in. dokonany został podział geodezyjny gruntów, a cześć nieruchomość została przez Wspólnotę sprzedana (k. 1137).</xText> <xText>Zarzuty skarżących odnoszą się również do kwestii daty objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne przez <xAnon>M. T.</xAnon>. Zarzuty te są w zasadzie bezprzedmiotowe, gdyż jak już wskazano nie ma podstaw do zastosowania <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176§1 kc</xLexLink> i doliczenia okresu posiadania poprzedników. Nawet zatem gdyby przyjąć, że <xAnon>M. T.</xAnon> objął nieruchomość w posiadanie samoistne z dniem zawarcia umowy dotyczącej nabycia nakładów tj. z dniem 18 września 2003 roku od tego dnia nie upłynął 30 letni termin zasiedzenia. <xAnon>M. T.</xAnon> nie sposób przypisać dobrej wiary, gdyż nie zaszły żadne okoliczności usprawiedliwiające jego przekonanie o właścicielskich uprawnieniach co do gruntu.</xText> <xText>Jak już wspomniano przedmiotowa umowa z 18 września 2003 roku dotyczyła tylko i wyłącznie nabycia nakładów. Nie wynika z niej, aby doszło do wydania gruntu i aby z tym dniem grunty zostały objęte przez <xAnon>M. T.</xAnon> we władanie, a przede wszystkim aby ten fakt został przez niego zamanifestowany wobec właściciela czyli Wspólnoty Gruntowej. Zwraca uwagę, że przedstawiciele Wspólnoty nie uczestniczyli w zawarciu porozumienia z 15 września 2003 roku (k. 13). Takim zdarzeniem nie może być także samo wydanie decyzji Wójta Gminy <xAnon>O.</xAnon> z 20 października 2003 roku dotyczącej ustalenia podatku (k. 1725). Dlatego słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że takim zdarzeniem, świadczącym o objęciu nieruchomości przez <xAnon>M. T.</xAnon> w posiadanie samoistne mogła być dopiero odmowa zawarcia umowy dzierżawy, a pismo w tym zakresie pochodzi z 29 grudnia 2003 roku (k. 824).</xText> <xText>Zatem należało uznać, że nie zostały spełnione warunki uprawniające do zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości i orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe.</xText> <xText>Wobec powyższego, na mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 13§2 kpc</xLexLink>, orzeczono jak w sentencji.</xText> <xText xALIGNx="center"> Marek Gralec </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Aldona Gurtat

Katarzyna Kaczmarczyk

Sygn. akt IVCa 242/24 UZASADNIENIE Postanowieniem z 8 listopada 2023 roku Sąd Rejonowy w Przysusze oddalił wniosekA. T. (1),A. T. (2)iJ. T.z udziałem: Skarbu Państwa –Starosty(...), Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO.iN. D.o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie; przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Przysusze nieuiszczone koszty sądowe, orzekł, że w pozostałym zakresie wnioskodawcy i uczestnicy ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania. Sąd Rejonowy ustalił, że Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Wydział(...)i Leśnictwa wO.decyzją z 5 marca 1964 roku uznało nieruchomość rolną o powierzchni ok.(...), położoną we wsiO.grom.O., powiatO.za wspólnotę gruntową, użytkowaną rolniczo jako pastwiska, a decyzją z 9 maja 1964 roku uznało nieruchomość rolną o powierzchni ok.(...), położoną we wsiO., gromadyO., powiatuO.za wspólnotę gruntowo-leśną nieużytek. W dniu 18 września 2003 roku Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO.sprzedała na rzeczM. T.nakłady dokonane w latach 1980 - 1983 na nieruchomości składającą się zdziałek (...)o łącznej powierzchni(...), położoną w miejscowościO.w postaci: stacji paliw, budynku warsztatów, starych warsztatów, magazynu, garażu ciągnikowego, budynku administracyjno-handlowego, stróżówki oraz podjazdu dla samochodów. Spółdzielnia Kółek Rolniczych zobowiązała się również do nieodpłatnego przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości na rzeczM. T.po uregulowaniu stanu prawnego. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy postanowieniem wydanym 16 maja 2014 roku w sprawie Wa XIV Ns RejKRS (...)ustanowiłS. G.kuratorem Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO.celem niezwłocznego podjęcia czynności zmierzających do powołania dla niej organów, a następnie postanowieniem wydanym 6 sierpnia 2018 roku rozszerzył zakres uprawnień kuratora o reprezentowanie tej spółki przed Sądem Rejonowym w Przysusze m.in. w sprawie I Ns 246/13. W ewidencji gruntów Wspólnota Gruntowa iL.wO.figuruje jako właścicieldziałek (...)o łącznej powierzchni 1,6128 ha.Działka (...)została podzielona nadziałki (...). W dniu 23 stycznia 1972 rokuSpółka (...)wO.podjęła uchwałę o wyrażeniu zgody na przekazanie w bezpłatne i wieczyste użytkowanie na własność Kółka Rolniczego wO.placu znajdującego się na terenieO., za targowiskiem zwierząt wO., o powierzchni 2 ha. Z chwilą przekazania Kółko Rolnicze wO.miało stać się właścicielem placu. Gminna Rada Narodowa wO.31 stycznia 1974 roku podjęła uchwałę o przekazaniu nieodpłatnie na własność na rzecz Kółka Rolniczego mienie gminne o powierzchni 2 ha, stanowiące nieużytek, położone przy drodzeO.-K.za targowiskiem zwierzęcym wO.. Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO.powstała 30 grudnia 1975 roku i w jej skład weszło 12 kółek rolniczych, w tym Kółko Rolnicze wO.. Kółko Rolnicze wO.jako swój wkład wniosło grunty, które miało otrzymać od Wspólnoty wsiO., na których to gruntach Spółdzielnia miała wybudować swoją bazę. Spółdzielnia Kółek Rolniczych w latach 70-tych na przekazanych od Wspólnoty gruntach zlokalizowała swoją bazę ponosząc szereg nakładów w postaci wybudowania budynków z przeznaczeniem na cele użytkowe, magazynowe, warsztatowe i biurowe. Spółdzielnia Kółek Rolniczych rozpoczęła budowę budynków w 1976 roku. Zarząd Spółdzielni przed przystąpieniem do realizacji inwestycji zwracał się do Wspólnoty o wyrażenie zgody. Wspólnota dokonywała podziału działek. Spółdzielnia Kółek Rolniczych zwracała się do Wspólnoty o odpłatne odstąpieniedziałki (...). Zarząd Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej w pismach z 10 sierpnia 1996 roku i 12 maja 1997 roku poinformował Zarząd Spółdzielni o wyrażeniu zgody na wykupienie działki. W dniu 10 czerwca 1997 roku Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO.sprzedałaA. R.nakłady w postaci budynku magazynowego oraz magazynku istniejących nadziałce (...)będącej własnością Wspólnoty. W dniu 2 maja 1998 roku Zarząd Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej podjął uchwałę, w której wyraził zgodę na odpłatne przekazanie na rzeczA. R.działek (...). W 1998 roku grupa kupców zwróciła się do Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO.z prośbą o wydzierżawienie części targowiska i Zarząd Spółki wyraził na to zgodę. W dniu 15 września 1998 roku podpisano umowy dzierżawy na okres 5 lat. Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO.pismem 7 kwietnia 1999 roku zgłosiła Zarządowi Wspólnoty, jako właścicielowi otrzymanych do użytkowania gruntów, swoje zastrzeżenia co do dokonanego podziału działek. W 2002 roku Zarząd Spółki dla zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO.wystąpił do Starostwa Powiatowego wP.o wydanie decyzji uzupełniającej w sprawie dopasowania działek ewidencyjnych do decyzji wydanych przez Wydział(...)i Leśnictwa(...)wO.z dnia 5 marca 1964 roku i 9 maja 1964 roku uznających dwie nieruchomości o powierzchni 100 ha i 160 ha za wspólnoty. Starosta(...)decyzją z 28 listopada 2002 roku ustalił za wspólnotę gruntową, leśną, nieużytek m.in.działki (...). Samorządowe Kolegium Odwoławcze wR.decyzją z 22 grudnia 2008 roku, utrzymaną w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, stwierdziło z urzędu nieważność decyzji. W dniu 15 września 2003 roku Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO., Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w PrzysuszeE. C., GminaO.iM. T.zawarli porozumienie dotyczące podziału kwoty uzyskanej przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych wO.na skutek dokonania sprzedaży nakładów na rzeczM. T.. Strony porozumienia ustaliły, że kwota nabycia nakładów w wysokości 220.000 złotych zostanie podzielona w ten sposób, że: 25.000 złotych na rzecz Komornika z tytułu poniesionych kosztów egzekucyjnych, 85.000 złotych na rzecz Gminy z tytułu rekompensaty za nieuregulowane podatki i 110.000 złotych na rzecz Spółdzielni. Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO., która z otrzymanej kwoty miała przekazać 20.000,00 złotych na rzecz Wspólnoty Gruntowej wO.tytułem rekompensaty za przejęte w 1975 roku grunty.J. B.pismem z dnia 29 grudnia 2003 roku, powołując się na pełnomocnictwo udzielone mu przez Zarząd Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO., wezwałM. T.do zawarcia umowy dzierżawy nieruchomości składającej się zdziałki (...)położonej wO..M. T.umową z 17 marca 2006 roku przekazałN. D.w posiadanie zależne stację paliw wraz zdziałką (...), a otrzymana kwota miała stanowić zadatek na poczet przyszłej ceny nabycia tej działki, której własnośćM. T.zobowiązał się przenieść niezwłocznie po prawomocnym zakończeniu postępowania o zasiedzenie. W latach 2005-2006 stacja paliw znajdująca się nadziałce nr (...)została rozbudowana oraz został utwardzony wjazd kostką brukową.Działka (...)została również ogrodzona płotem betonowym. W 2006 roku Spółka dla Zagospodarowania Wspólnoty Gruntowo-Leśnej wO.dokonała kolejnego podziału działek. Podział ten został zatwierdzony decyzją Wójta GminyO.z 7 lipca 2006 roku, której nieważność stwierdziło Samorządowe Kolegium Odwoławcze.Działka (...)od północy graniczy zdziałką (...), w stosunku do której od północy równolegle biegniedroga krajowa nr (...). Na działach(...)i(...)znajduje się stacja paliw i niezbędna z nią infrastruktura. W kierunku południowym znajduje siędziałka (...), na której znajdują się budynki: stróżówki, administracyjno-biurowy, stare wiaty, rampa – podjazd dla samochodów, garaż ciągnikowy, magazyn oraz częściowo budynek warsztatów. Dalej w kierunku południowym znajdują siędziałki (...), które od ww. działek rozgraniczadziałka (...)stanowiąca drogę. Nadziałce (...)znajduje się pozostała część budynku warsztatów, który to budynek znajduje się również nadziałce (...). Nadziałce (...)znajdują się budynek stale nie związany z gruntem, postawiony przezM. T., na istniejącej już w chwili zakupu przez niego nakładów wylewce.M. T.po zakupie nakładów poprawił wylewkę, która była spękana. Poza postawionym na wylewce budynkiemM. T.ustawił w jej wschodnio-południowym narożniku maszynę. Sąd Rejonowy przyjął, że grunty stanowiące aktualniedziałki (...)orazdziałki (...)stanowiące własność Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO.zostały przekazane nieodpłatnie do użytkowania Kółkowi Rolniczemu wO., którego członkowie przystępując do Spółdzielni Kółek Rolniczych wnieśli to jako swój wkład. O ewentualnej samoistności posiadania przedmiotowych gruntów można było mówić w stosunku do Kółka Rolniczego, gdyż z uchwały wynika, że Gminna Rada Narodowa wO.wyraziła zgodę na nieodpłatne przekazanie „na własność” na rzecz Kółka Rolniczego wO., co jednak nigdy nie doszło do skutku. Sąd Rejonowy uznał, że wniosek podlegał oddaleniu w całości. Powołując się na przepisy i orzecznictwo w kwestii stwierdzenia nabycia nieruchomości przez zasiedzenie wskazał, że posiadanieM. T.jako samoistne można liczyć najwcześniej od dnia 29 grudnia 2003 roku, tj. od dnia otrzymania pisma przedstawicieli Wspólnoty wzywającego do zawarcia umowy dzierżawy. Do tego czasuM. T.wiedząc, że działki na których znajdują się kupione przez niego nakłady stanowią własność Wspólnoty, nie manifestował w żaden sposób swojego właścicielskiego posiadania. Dopiero brak jakiejkolwiek reakcji z jego strony w związku z otrzymaniem pisma można uznać za zamanifestowanie swojego charakteru posiadania, tj. posiadania samoistnego. Wspólnota wiedząc o zamiarachM. T.poza złożonym pismem nie przedsięwzięła żadnych kroków prawnych zmierzających do odzyskania swojej własności. Przyjmując nawet, żeM. T.wszedł w miejsce Spółdzielni w stosunek prawny uprawniający do korzystania z przedmiotowych gruntów, to pismo z dnia 29 grudnia 2003 roku można potraktować jako wypowiedzenie dotychczasowej umowy na korzystanie z gruntu.M. T., a później jego następcy prawni, uzasadniając wniosek o zasiedzenie wnosili o doliczenie do okresu posiadania, samoistnego posiadania nieruchomości przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Sąd Rejonowy zaznaczył, że wnioskodawcy mogliby skorzystać z doliczenia posiadania samoistnego poprzednika, jeżeli poprzednik prawny był takim posiadaczem. W aktach sprawy w ocenie tego Sądu brak jest jakiegokolwiek dokumentu, czy innego dowodu wskazującego, że grunty te zostały przekazane na własność na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych przez Wspólnotę albo że Spółdzielnia Kółek Rolniczych objęła przedmiotowe działki w posiadanie samoistne. Przeczy temu sposób sprawowania zarządu nad przedmiotowymi działkami przez Spółdzielnię. W odniesieniu do porozumienia z 15 września 2003 roku to trudno zdaniem Sądu pierwszej instancji doszukiwać się w tym dokumencie dowodu na samoistne posiadanie nieruchomości przez Spółdzielnię, skoro stroną tego porozumienia nie była Wspólnota. Posłużenie się w tym porozumieniu sformułowaniem, że z otrzymanej przez Spółdzielnię kwoty jej pewna część zostanie przekazana Wspólnocie tytułem rekompensaty za przejęcie gruntu świadczyć może o chęci naprawienia szkód związanych z korzystaniem z tej nieruchomości. Ponadto porozumienie dotyczyło podziału środków uzyskanych z tytułu sprzedaży nakładów, co sugerować może że rekompensata ta mogła dotyczyć wyrównania szkód związanych z powstałymi budynkami na nieruchomości, a przez to pewnego ograniczenia w zakresie korzystania z tej nieruchomości przez jej właściciela, czyli Wspólnotę. Sad Rejonowy podkreślił, że w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Mając na uwadze powyższe Sąd pierwszej instancji przyjął, że rozpoczęcie biegu zasiedzenia dlaM. T.najwcześniej można liczyć od 29 grudnia 2003 roku, a co za tym idzie termin zasiedzenia upływa dopiero 29 grudnia 2033 roku. Z tych też względów wniosek oddalił. Apelację od powyższego postanowienia wnieśli wnioskodawcy zaskarżając go w całości i zarzucając: 1 naruszenie przepisuart. 233§1 kpcpoprzez brak wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz pominięcie przy tej ocenie istotnych faktów i dowodów, a w szczególności: a załączonej do pisma procesowego wnioskodawcy z 21 marca 2019 roku decyzji Wójta GminyO.z 20.10.2003 roku, znak Fn.III-(...), ustalającejM. T.wysokość podatku od nieruchomości od 18.09.2023 roku, w tym od gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie; b zeznań świadkaM. K.w części dotyczącej charakteru posiadania przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych wO.gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie, opłacania od tych gruntów podatku od nieruchomości przezSpółdzielnię (...)wO.oraz w zakresie charakteru rekompensaty w kwocie 20.000 złotych przekazanej Wspólnocie stosownie do treści Porozumienia z 15.09.2003 roku; c faktu obciążania Spółdzielni Kółek Rolniczych wO.podatkiem od nieruchomości w związku z posiadaniem gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie w niniejszej sprawie oraz posiadania przez Spółdzielnię zaległości z tego tytułu, co wynika m.in. z §2 porozumienia z 15.09.2003 roku; 2 naruszenie przepisuart. 233§1 kpcpoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a przez to dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, polegającą na błędnym i sprzecznym ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym przyjęciu przez Sąd I instancji, że: a posiadanieM. T.jako samoistne można liczyć najwcześniej od 29 grudnia 2003 roku, tj. od dnia otrzymania pisma przedstawicieli Wspólnoty wzywającego do zawarcia umowy dzierżawy, bowiem to tego czasuM. T.nie manifestował w żaden sposób swojego właścicielskiego posiadania działek objętych wnioskiem w niniejszej sprawie; b „grunty stanowiące aktualniedziałki (...)orazdziałki nr (...)stanowiące własność Wspólnoty Gruntowej i Leśnej wO.zostały przekazane nieodpłatnie do użytkowania Kółkowi Rolniczemu wO., którego członkowie przystępując do Spółdzielni Kółek Rolniczych wnieśli to jako swój wkład” co z kolei skutkowało: c błędnym przyjęciem, że posiadanie nieruchomości przez poprzednika wnioskodawcy - Spółdzielnię Kółek Rolniczych wO.nie miało charakteru samoistnego; d przyjęciem błędnego wniosku, że posłużenie się w treści porozumienia z 15 września 2023 roku „sformułowaniem, że z otrzymanej przez Spółdzielnie kwoty jej pewna część zostanie przekazana Wspólnocie tytułem rekompensaty za przejęcie gruntu świadczyć może o chęci naprawienia szkód związanych z korzystaniem z tej nieruchomości"; 3 naruszenie przepisuart. 3271§1pkt 1)w zw. zart. 361 kpcpoprzez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia przyczyn, dla których Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności i mocy dowodowej: a dokumentowi załączonemu do pisma procesowego wnioskodawcy z 21 marca 2019 roku decyzji Wójta GminyO.z 20.10.2003 roku, znak Fn.III-(...), a który to dokument potwierdza charakter posiadania przezM. T.działek objętych wnioskiem o zasiedzenie od momentu zakupu przez niego nakładów znajdujących się na tych działkach, tj. od dnia 18.09.2003 roku; b zeznaniom świadkaM. K.w zakresie charakteru posiadania przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych wO.gruntów objętych wnioskiem o zasiedzenie, opłacania od tych gruntów podatku od nieruchomości przezSpółdzielnię (...)wO.oraz w zakresie charakteru rekompensaty przekazanej Wspólnocie stosownie do porozumienia z 15.09.2003 roku; 4 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 172§1 kcw zw. zart. 336 kcpoprzez błędne uznanie, iż wystąpienie przez posiadacza nieruchomości do jej właściciela o formalną zgodę dotyczącą inwestycji polegającej na budowie budynku lub budowli, konieczną do załatwienia spraw urzędowych związanych z taką inwestycją, pozbawia posiadania tej nieruchomości przymiotu samoistności, w sytuacji gdy jest to okoliczność decydująca wyłącznie o dobrej lub złej wierze posiadacza; 5 naruszenie prawa materialnego, tj. § 4 porozumienia z 15.09.2003 roku w zw. zart. 65§1 i §2 kc, polegające na mylnym uznaniu przez Sąd I instancji, że posłużenie się w treści porozumienia z 15.09.2003 roku „sformułowaniem, że z otrzymanej przez Spółdzielnie kwoty jej pewna część zostanie przekazana Wspólnocie tytułem rekompensaty za przejęcie gruntu świadczyć może o chęci naprawienia szkód związanych z korzystaniem z tej nieruchomości"; 6 naruszenie prawa materialnego, tj. art. 172§1 w zw. zart. 176§1 kcpoprzez niezastosowanie tych przepisów. Wskazując na powyższe zarzuty wnieśli o zmianę w całości zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie w całości wniosku o stwierdzenie zasiedzenia z jednoczesnym orzeczeniem, że wnioskodawcy oraz uczestnicy ponoszą koszty związane ze swoim uczestnictwem w sprawie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest niezasadna. Nie doszło do naruszenia treściart. 3271§1 kpc. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia zawiera wszystkie elementy. Wskazano podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. obejmującą ustalenie faktów, które Sąd Rejonowy uznał za udowodnione. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika również, na których dowodach oparł się Sąd wydając rozstrzygnięcie, a którym dowodom odmówił wiarygodności. Dotyczy to również zeznańM. K.oraz dokumentu w postaci decyzji Wójta GminyO.z 20 października 2019 roku. Ocena tych dowodów może być przedmiotem zarzutu dotyczącego naruszenia treściart. 233§1 kpci taki zarzut został postawiony. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia treściart. 233§1 kpcnie wystarczy przedstawienie własnych twierdzeń, ale konieczne jest wykazanie jakie sprzeczne i nielogiczne wnioski wywiódł sąd z materiału dowodowego i dlaczego. Skarżący wykazaniu tego nie sprostali. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że nie potwierdziły się okoliczności faktyczne na których oparto wniosek o zasiedzenie. We wniosku wskazano bowiem, że Wspólnota GruntowaO.w dniu 12 czerwca 1975 roku przekazała przedmiotowe grunty na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych (k. 2). Na tę okoliczność przedłożono nawet oświadczenia osób podpisanych jako członkowie zarządu Wspólnoty datowane na 28 sierpnia 2003 roku (k. 8). Jak się później okazało Spółdzielnia Kółek Rolniczych wO.powstała 30 grudnia 1975 roku, co wynika co wynika z dokumentu w postaci „Planu rozwoju i działania(...)O.w latach 1976-80”. Zatem nie mogło dojść do przekazania gruntów na rzecz Spółdzielni w dniu 12 czerwca 1975 roku, bowiem wówczas Spółdzielnia jeszcze nie istniała. Zawarte we wniosku twierdzenia są również sprzeczne z innymi dokumentami, których skarżący nie kwestionują. W aktach sprawy znajduje się dokument, z którego wynika, żeSpółka (...)wO.(tak potocznie nazywano Wspólnotę) 23 stycznia 1972 roku podjęła uchwałę w sprawie przekazania placu pod budowę bazy Kółka Rolniczego wO.(k. 1462). Nie było sporne, że uchwała ta dotyczyła przedmiotowych gruntów. Następnie w dniu 31 stycznia 1974 roku uchwalę w tej sprawie podjęła Gminna Rada Narodowa (k. 1514). Dopiero zatem po powstaniu Spółdzielni Kółek Rolniczych, co nastąpiło 30 grudnia 1975 roku, przedmiotowe grunty zostały objęte we władanie przez Spółdzielnię, ale doszło do tego nie na skutek przekazania przez Wspólnotę, ale na skutek tego, że Kółko Rolnicze wO.weszło w skład Spółdzielni. Ma to istotne znacznie. Nawet gdyby przyjąć za skarżącymi, że poprzednicyM. T.znajdowali się w samoistnym posiadaniu przedmiotowych gruntów, to jako datę objęcia w posiadanie należałoby przyjąć 23 stycznia 1972 roku, gdy wówczas doszło do przekazania gruntów przez Wspólnotę na rzecz Kółka Rolniczego wO.. W takiej zaś sytuacji termin zasiedzenia upłynąłby najpóźniej 23 stycznia 2002 roku i na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych, gdyż umowa dotycząca nabycia przezM. T.nakładów pochodzi dopiero z 18 września 2003 roku (k. 15). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przepisart. 176§1 kcnie daje podstawy do doliczenia do czasu posiadania prowadzącego do zasiedzenia posiadania wykonywanego przez właściciela nieruchomości (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 16 września 2021 roku,(...)66/21, Lex numer 3412797). Ponadto zgodnie zart. 176 kcobecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania poprzednika wówczas, gdy podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania. Nie wystarczy zatem samo objecie w posiadanie, ale musi dojść do następstwa w posiadaniu w wyniku jego przeniesienia przez poprzednika na następcę w jeden ze sposobów określonych wart. 348-351 kc(patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 28 października 2020 roku,(...)55/19, Lex numer 3070746). Tymczasem w niniejszej sprawie nie ma żadnego dowodu, z którego wynikałoby, doszło do przeniesienia posiadania przedmiotowych gruntów przez Spółdzielnię na rzeczM. T.. Już z samego ogłoszenia o sprzedaży wynikało, że dotyczy ono wyłącznie naniesień. Wyraźnie zaznaczono, że sprzedaż nie dotyczy gruntów (k. 1644). Także umowa z 18 września 2003 roku pomiędzy Spółdzielnią Kółek Rolniczych aM. T.dotyczyła wyłącznie sprzedaży nakładów i tylko to było przedmiotem przeniesienia własności. Nie ma tam mowy o przeniesieniu własności lub posiadania gruntu. Nie ma tam także mowy o wydaniu gruntuM. T., a jedynie o wydaniu przedmiotu umowy czyli nakładów. Co więcej w umowie jest mowa o tym, że przeniesienie własności nieruchomości ma nastąpić w późniejszym terminie, po uregulowaniu stanu prawnego (k. 15-16). Nie przedstawiono też żadnego odrębnego dokumentów, z którego wynikałoby, że doszło do wydania gruntu na rzecz nabywcy nakładów. Skoro zatem umowa pomiędzy Spółdzielnią aM. T.dotyczyła wyłącznie nakładów i nie doszło do przeniesienia posiadania gruntu, toart. 176§1 kcnie znajdzie w tej sprawie zastosowania. Niezależnie od powyższego, Sąd Okręgowy podziela także ustalenia i ocenę prawną dotyczącą charakteru posiadania gruntów przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych. Rzeczywiście sformułowania zawarte w uchwale podjętej 23 stycznia 1972 roku nie są jednoznaczne, ale mowa jest tam o przekazaniu placu w bezpłatne i wieczyste użytkowanie na własność, z chwilą przekazaniuplacu (...)miało stać jego właścicielem (k. 1462). Również w uchwale Gminnej Rady Narodowej mowa jest o przekazaniu nieruchomości na własność (k. 1514). Trzeba jednak pamiętać, że w/w dokumenty dotyczyły przekazania gruntów na rzecz Kółka Rolniczego wO., a nie na rzecz Spółdzielni Kółek Rolniczych. Z materiału dowodowego wynika tymczasem, że ta ostatnia respektowała prawa właścicielskie Wspólnoty. Z zeznań świadków:J. B.(k. 1659),J. G.(k. 1691v) iA. S.(k. 1693v) wynika, że Spółdzielnia zwracała się do Wspólnoty o zgodę na każdą inwestycje. Zarzut wadliwej oceny zeznań tych świadków nie został w apelacji postawiony i nie było podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Nie sposób natomiast zgodzić się ze skarżącymi, że każdorazowe występowanie do właściciela o zgodę na czynienie inwestycji na gruncie nie przekreśla posiadania samoistnego. Takie działanie świadczy o respektowaniu praw właścicielskich i jest charakterystyczne dla posiadania zależnego. Faktem jest, że Spółdzielnia na przedmiotowym gruncie prowadziła działalność, ale była ona podmiotem, który realizował potrzeby mieszkańców, a nie własne i wyłącznie w tym zakresie Spółdzielnia korzystała z gruntu za wiedzą i zgodą Wspólnoty. O braku samoistnego posiadania świadczy również porozumienie z 15 września 2003 roku zawarte pomiędzy zarządem Spółdzielni, komornikiem, GminąO.iM. T.. W §4 postanowiono, że z kwoty uzyskanej odM. T.tytułem ceny za nabycie nakładów,(...)przekaże kwotę 20.000 złotych na rzecz Wspólnoty Gruntowej tytułem rekompensaty za przejęcie gruntów (k. 13). Uprawnione jest twierdzenie, że miała to być zapłata za korzystanie z gruntu przez Spółdzielnię, co jest charakterystyczne dla stosunków zależnych. Jest bowiem jasne, że podmiot, który czuje się właścicielem gruntów, nie poczuwa się do żadnej zapłaty na rzecz formalnoprawnego właściciela, chyba, że respektuje jego prawa. Także sama kwestia opłacania podatków nie przesądza o posiadaniu samoistnym. Dlatego zeznaniaM. K., na które powołują się skarżący, nie mogą skutkować odmienną oceną. Ponadto jak wynika z materiału dowodowego Wspólnota podejmowała wobec gruntu, na którym Spółdzielnia prowadziła działalność, działania właścicielskie m.in. dokonany został podział geodezyjny gruntów, a cześć nieruchomość została przez Wspólnotę sprzedana (k. 1137). Zarzuty skarżących odnoszą się również do kwestii daty objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne przezM. T.. Zarzuty te są w zasadzie bezprzedmiotowe, gdyż jak już wskazano nie ma podstaw do zastosowaniaart. 176§1 kci doliczenia okresu posiadania poprzedników. Nawet zatem gdyby przyjąć, żeM. T.objął nieruchomość w posiadanie samoistne z dniem zawarcia umowy dotyczącej nabycia nakładów tj. z dniem 18 września 2003 roku od tego dnia nie upłynął 30 letni termin zasiedzenia.M. T.nie sposób przypisać dobrej wiary, gdyż nie zaszły żadne okoliczności usprawiedliwiające jego przekonanie o właścicielskich uprawnieniach co do gruntu. Jak już wspomniano przedmiotowa umowa z 18 września 2003 roku dotyczyła tylko i wyłącznie nabycia nakładów. Nie wynika z niej, aby doszło do wydania gruntu i aby z tym dniem grunty zostały objęte przezM. T.we władanie, a przede wszystkim aby ten fakt został przez niego zamanifestowany wobec właściciela czyli Wspólnoty Gruntowej. Zwraca uwagę, że przedstawiciele Wspólnoty nie uczestniczyli w zawarciu porozumienia z 15 września 2003 roku (k. 13). Takim zdarzeniem nie może być także samo wydanie decyzji Wójta GminyO.z 20 października 2003 roku dotyczącej ustalenia podatku (k. 1725). Dlatego słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że takim zdarzeniem, świadczącym o objęciu nieruchomości przezM. T.w posiadanie samoistne mogła być dopiero odmowa zawarcia umowy dzierżawy, a pismo w tym zakresie pochodzi z 29 grudnia 2003 roku (k. 824). Zatem należało uznać, że nie zostały spełnione warunki uprawniające do zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości i orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe. Wobec powyższego, na mocyart. 385w związku zart. 13§2 kpc, orzeczono jak w sentencji. Marek Gralec

15/301000/0002003/Ca

Sąd Okręgowy w Radomiu

IV Wydział Cywilny Odwoławczy

155505000003021_VI_P_000002_2024_Uz_2024-11-29_002

VI P 2/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-09 18:00:04.0 CET

2025-01-09 16:06:30.0 CET

15550500

3021

SENTENCE

Sygnatura akt VI P 2/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń Protokolant: starszy sekretarz sadowy Anna Kopala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2024 roku sprawy z powództwa M. W. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w M. o zapłatę I powództwo oddala; II tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od M. W. na

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Derbin" xPublisher="mkrasna" xEditorFullName="Magdalena Derbin" xEditor="mkrasna" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/550500/0003021/P" xYear="2024" xVolNmbr="000002" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt VI P 2/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 29 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sadowy Anna Kopala</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2024 roku</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>powództwo oddala;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od <xAnon>M. W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> 8100 zł z odsetkami u stawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia .</xBx></xText> </xUnit> <xText>Tomasz Korzeń</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>VI P 2/24 UZASADNIENIE </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>M. W.</xAnon> wniósł o zasądzenie od <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> 371.838,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu. </xBx></xText> <xText>Jako podstawę prawną roszczenia zawodowy pełnomocnik powoda wskazał przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (k.11). Kwota wskazana w pozwie stanowić równoważność sum potrąconych bezprawnie powodowi kosztów dojazdu i noclegów oraz niewypłaconych diet z tytułu podróży służbowych w latach 2013- 2021.</xText> <xText>Powód wskazał, że jego pracodawca bezpodstawnie wzbogacił się o kwoty:</xText> <xText>1. niewypłaconych należności z tytułu diet związanych z delegowaniem pracownika 410.060,00 koron duńskich, co przy średnim kursie NBP z dnia 28.11.2023 r. (0,5840 zł) stanowi kwotę 239.475,04 zł (za 2013 - 28 dni x 406 koron duńskich, - za 2014 - 95 dni x 406 koron duńskich, za 2015 - 133 dni x 406 koron duńskich, za 2016 - 193 dni x 406 koron duńskich, za 2017 - 184 dni x 406 koron duńskich, za 2018 - 166 dni x 406 koron duńskich, za 2019 - 91 dni x 406 koron duńskich, za 2020 - 25 dni x 406 koron duńskich, za 2021 - 95 dni x 406 koron duńskich.</xText> <xText>2. potrąconych mu kwot z tytułu noclegów 146.700,00 koron duńskich, co przy średnim kursie NBP z dnia 28.11.2023 r. stanowi kwotę 85.672,50 zł (za rok 2014 - 8.100 koron duńskich, za 2015 - 19.950 koron duńskich, za 2016 - 24.000 koron duńskich, za 2017 - 39.750 koron duńskich, za 2018 - 28.350 koron duńskich, za 2019 - 9.550 koron duńskich, za 2020 - 6.800 koron duńskich, za 2021 - 10.200 koron duńskich);</xText> <xText>3. potrąconych mu kwot z tytułu dojazdów 79.950,00 koron duńskich, co przy średnim kursie NBP z dnia 28.11.2023 r. stanowi kwotę 46.690,80 zł (za 2014 rok: 4.290 koron duńskich, za 2015 - 11.700 koron duńskich, za 2016 - 14.820 koron duńskich, za 2017 - 17.160 koron duńskich, za 2018 - 14.430 koron duńskich, za 2019 - 6.240 koron duńskich, za 2020 - 3.900 koron duńskich, za 2021 - 7.410 koron duńskich).</xText> <xText>Powód podniósł, iż został zatrudniony u pozwanej w dniu 31.03.2003 r. na stanowisku kierownika grupy montażowej w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 2013 roku w Spółce zdarzały się wyjazdy powoda do Danii do pracy, które nigdy nie przekraczały 6 miesięcy nieprzerwanie. Były to wyjazdy maksymalnie do dwóch tygodni nieprzerwanie a z reguły na 10 dni. Wyjazdy do Danii w pełni były organizowane przez pozwaną. Pozwana dokonywała rezerwacji promów, czy też woziła pracowników samochodami służbowymi. Powód w Danii wykonywał taką samą pracę jak w Polsce, był do dyspozycji pozwanej i pod jej nadzorem, a nadto miał obowiązek skorzystać z urlopu bezpłatnego w Polsce. W przypadku odmowy skorzystania z takowego urlopu bezpłatnego u pozwanej natychmiast powodowi wypowiedziano by stosunek pracy. Powód chciał pracować i godził się na takie formalne rozwiązania, przy czym niejednokrotnie podnosił do pozwanej swoje uwagi w kontekście innych wyjazdów zagranicznych do innych krajów niż Dania, które były rozliczane prawidłowo w ramach delegacji poprzez wypłatę diet, zapewnianie przez pozwaną noclegów oraz dojazdu.</xText> <xText>Pracodawca dla którego w Danii świadczył pracę to udziałowiec 100% pozwanej, przy czym to pozwana naliczała wysokość należnego wynagrodzenia powodowi tak w Polsce jak też w Danii, pozwana wyliczała koszty dojazdu do potrącenia powodowi z wynagrodzenia uzyskanego w Danii. Taki model funkcjonował u pozwanej przez lata i nikt się temu nie sprzeciwiał chcąc mieć dobrze płatną pracę. Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy o pracę w Polsce miejscem wykonywania pracy miał być <xAnon>M.</xAnon>. W zakładzie pozwanej obowiązuje trzymiesięczny okres rozliczeniowy.</xText> <xText>W ocenie powoda każdy jego wyjazd do Danii miał tak naprawdę formę delegacji i z tego tytułu winny być powodowi wypłacone diety zagraniczne związane z podróżą służbową, przy czym bezprawnym było również dokonywanie potrąceń na poczet kosztów dojazdów do Danii często organizowanych pojazdami pozwanej i noclegów.</xText> <xText>Pozwana organizując w ten sposób pracę powoda w Danii działała na jego szkodę i wymuszała takie sformalizowanie tego stosunku pracy, iż powód wykonując te same czynności dla podmiotów powiązanych i będąc do wyłącznej dyspozycji pozwanej i pod jej nadzorem cały czas czy w Danii czy też w Polsce jest zubożony o wartość niewypłaconych mu należnych diet zagranicznych, a także w związku z bezprawnie dokonanymi potrąceniami z tytułu kosztów dojazdu oraz noclegu w Danii, które to aspekty organizowała pozwana.</xText> <xText>Wyjazdy powoda w okresie urlopów bezpłatnych na które powód musiał wyrazić zgodę z uwagi na obawę o utratę pracy odbywały się zawsze w związku z decyzjami pozwanej i jej potrzebami, a także logistycznie pozwana to organizowała. Wyjazdy te nigdy nie przekraczały okresu dłuższego niż 10 dni do dwóch tygodni, po czym powód wracał do Polski na kilka dni bądź okres dłuższy w zależności od potrzeb firm ściśle ze sobą współpracujących. Nigdy też pobyty powoda łącznie w danym roku nie przekroczyły 6 miesięcy. Po takowych wyjazdach pozwana też naliczała wysokość stosownego wynagrodzenia oraz potrącenia z tytułu dojazdów i noclegów w Danii. Pojęcia podróż służbowa i delegacja stosuje się wymiennie. Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Co ważne inni pracownicy produkcyjni pozwanej wyjeżdżali do pracy do Danii do powiązanego pracodawcy 100% udziałowca pozwanej na warunkach delegacji/podróży służbowej i otrzymywali diety, zapewniano im nocleg i dojazd.</xText> <xText>Powód również wyjeżdżał na inne budowy pozwanej w Europie i tam zawsze było to traktowane jako podróż służbowa/ delegacja. W takiej sytuacji powód otrzymywał wszelkie należne świadczenia typu diety, noclegi, dojazd. Wyjazdy takie odbywały się do m. in. Szwecji, na Węgry i do innych krajów. Powód nie wie dlaczego do Danii było odmiennie dla jego osoby, przy czym być może przyczyną była największa ilość tego typu wyjazdów do Danii stąd chęć oszczędności biorąc pod uwagę ilość pracowników wysyłanych do pracy w ten sposób do Danii. Kwintesencją działań pozwanej niezgodnych z prawem było w ocenie powoda zawarcie umowy o współpracy i pomijanie diet i innych świadczeń, które należy zapewnić pracownikowi w podróży służbowej. Powód jest bardzo poszkodowany z tego tytułu, zaś pozwana bezpodstawnie wzbogacona.</xText> <xText>Wskazać należy, że minimalne warunki zatrudnienia gwarantowane delegowanym przez prawo polskie trzeba stosować w takim zakresie, w jakim są one korzystniejsze niż postanowienia umów lub warunki zatrudnienia pracownika w kraju, z którego został delegowany. Chodzi więc o: - maksymalny czas pracy, - minimalne wymiary urlopu wypoczynkowego i okresy odpoczynku, - minimalne wynagrodzenie za pracę i godziny nadliczbowe, - uprawnienia rodzicielskie oraz młodocianych. Wyjątki od tych reguł mogą określać układy zbiorowe pracy. Odnośnie zasadności roszczeń powoda to pomocne są tezy postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22.09.2022 r., <xBx>II PSK 373/21, </xBx>LEX nr 3490195, która mówi, iż: „Niedopuszczalne jest przerzucanie na pracownika kosztów noclegu w podróży służbowej. To na pracodawcy spoczywa powinność zabezpieczenia odpowiednich warunków noclegowych w podróży służbowej, a obowiązek ten może zostać zrealizowany albo przez zorganizowanie odpowiednich warunków umożliwiających odpoczynek (nocny), albo przez ustanowienie ryczałtu w wysokości dającej możliwość zrealizowania tej potrzeby we własnym zakresie. Nie ma natomiast znaczenia okoliczność, czy pracownik faktycznie ze sposobności tej skorzysta, czy też wybierze rozwiązanie &quot;ekonomiczne&quot;. Co do zasady nie ma przeszkód, aby wszystkie należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową zostały określone w postaci jednego ryczałtu. Sformułowanie &quot;na pokrycie kosztów podróży&quot;, którym posługuje się pierwszy z przywołanych przepisów, ma szeroki kontekst i obejmuje wszystkie koszty, między innymi dietę oraz koszty noclegu. Brak regulacji, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 77(5);art. 77(5) § 5" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>5</xSUPx> § 5 k.p.</xLexLink> należy natomiast dekodować rodzajowo, to znaczy, jeśli pracodawca ureguluje kwestię diet, a pomija inne koszty (noclegowe), to oznacza, że nie ma postanowień, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 77(5);art. 77(5) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>5</xSUPx> § 3 k.p.</xLexLink>” Odnosząc to do powoda to zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29.01.2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w brzmieniu obowiązującym w latach 2013 do 2021 r. powód był uprawniony do wypłaty kwoty 406 koron duńskich z tytułu diety delegacji/ podróży służbowej za każdy dzień podróży służbowej. Warto też zwrócić uwagę na kwestie dotyczące umowy o współpracy między podmiotami powiązanymi kapitałowo, gdyż dobitnie pokazuje to, iż model tejże współpracy i omijanie norm dotyczących diet w podróży służbowej, a w konsekwencji szkody powoda i bezpodstawnego wzbogacenia był zaplanowany przez zarządy tychże spółek z jednej grupy kapitałowej. Powód zatem jest zubożony i poniósł szkodę, zaś pracodawca organizując to w taki sposób z podmiotem ściśle powiązanym osobowo i kapitałowo oraz logistycznie jest bezpodstawnie wzbogacony o kwoty niewypłaconych powodowi oraz innym pracownikom w podobnej sytuacji diet zagranicznych z tytułu delegacji do Danii, potracone koszty dojazdów i noclegów w Danii.</xText> <xText>Działanie pozwanej było w pełni świadome, celowe, zaplanowane oraz pozwana wykorzystywała ten proceder do swoich partykularnych interesów, przy czym jej pozycja nadrzędna do powoda pozwalała na trwanie takowego procederu przez lata. Bezprawność tego działania pozwanej jest oczywista w obliczu zaoferowanego materiału dowodowego, przy czym jest to działanie in fraudem legis w kontekście bezwzględnie obowiązujących norm prawa pracy co do świadczeń, które winny być wypłacone pracownikowi w podróży zagranicznej/ delegacji. Co więcej rozmiar korzyści/ bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej w korelacji do lat i ilości pracowników w ten sposób wysyłanych za granicę do pracy przez pozwaną jest ogromny.</xText> <xText>Co do zasady roszczenia pracownicze ulegają przedawnieniu w terminie 3 lat od daty ich wymagalności zgodnie z <xLexLink xArt="art. 291" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 291 k.p.</xLexLink> Jednakże w tym przypadku powód dochodzi swoich roszczeń w związku z bezpodstawnym wzbogaceniem pozwanej na kanwie <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> W przypadku takiego roszczenia <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink> stanowi, iż ulegają one przedawnieniu po 6 latach licząc z końcem roku kalendarzowego. Więc co do roszczeń od 2018 roku z pewnością nie doszło do przedawnienia. W ocenie powoda termin wymagalności roszczeń związanych z bezpodstawnym wzbogaceniem pozwanej stał się wymagalny z dniem doręczenia przedsądowego wezwania do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w listopadzie 2023 r. z tego też powodu nie doszło w ocenie powoda do jakiegokolwiek przedawnienia roszczenia tym bardziej, iż powód cały czas pozostaje w stosunku pracy. Korzyść i bezpodstawne wzbogacenie pozwanej trwają do tego momentu i nie uległy przedawnieniu. Z ostrożności procesowej w przypadku oceny Sądu, iż jednak w części doszło do przedawnienia roszczeń powoda to wskazać należy, iż roszczenie powoda w części ewentualnie przedawnionej nie jest nienależne, lecz stanowi zobowiązanie naturalne. Co więcej w związku z okolicznościami sprawy, wysokością szkody powoda, wykorzystaniem pozycji dominującej i zmuszaniem powoda do takiego procederu koniecznym jest na gruncie <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> nieuwzględnienie ewentualnych zarzutów przedawnienia roszczenia z uwagi na nadużycie prawa podmiotowego przez pozwaną w takiej sytuacji.</xText> <xText>Powód od należności głównej dochodzi również odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczanych od dnia wniesienia pozwu, przy czym podstawą materialną tego roszczenia stanowi <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink></xText> <xBRx></xBRx> <xText><xBx>Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. </xBx></xText> <xText>Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy, tj. z tytułu należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 77(5)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>5</xSUPx> k.p.</xLexLink> oraz kwot potrąceń kosztów umówionych i zagwarantowanych powodowi dojazdów oraz zakwaterowania na terenie Danii, które duński pracodawca, zgodnie z postanowieniami zawartych z powodem umów o pracę, dokonywał z wynagrodzenia powoda w trakcie jego pracy w Danii, tj. za okres od dnia 01.01.2013 r. do dnia 31.12.2020 r. W przypadku uznania, że żądania powoda nie posiadają charakteru roszczeń ze stosunku pracy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny</xLexLink> (dalej jako „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink>”), podniósł zarzut przedawnienia roszczeń opartych m.in. o instytucję bezpodstawnego wzbogacenia, tj. z tytułu niewypłaconych, w ocenie powoda, należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 77(5)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>5</xSUPx> k.p.</xLexLink> oraz kwot potrąceń umówionych i zagwarantowanych powodowi dojazdów oraz zakwaterowania na terenie Danii, które duński pracodawca, zgodnie z postanowieniami zawartych z powodem umów o pracę, dokonywał z wynagrodzenia powoda w trakcie jego pracy w Danii, tj. za okres od dnia 01.01.2013 r. do dnia 31.12.2017 r. Pozwany podkreślił, że z treści <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 K.c.</xLexLink> płynie generalna zasada, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone przez powoda o tyle, o ile wykaże on, że ziściły się fakty, na które powołuje się w swym pozwie, ponieważ z faktów tych wywodzi dla siebie korzystne twierdzenia. W ocenie strony pozwanej, zważywszy na stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy, powód powyższemu obowiązkowi nie sprostał. W ocenie strony pozwanej, już tylko z powyżej opisanej przyczyny, powództwo powinno być oddalone w całości jako bezpodstawne.</xText> <xText>Dyspozycja <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> wyznacza trzy podstawowe przesłanki powstania roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia, a mianowicie wymaga się, aby: 1) doszło do wzbogacenia majątku jednej osoby, uzyskanego kosztem majątku innej osoby, 2) wzbogacenie i zubożenie pozostawały ze sobą w związku, w tym rozumieniu, iż wzbogacenie jest wynikiem zubożenia, a zatem by miały wspólne źródło oraz 3) wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej. Co równie istotne, w orzecznictwie przyjmuje się jednolicie, iż skuteczne sięganie po roszczenie oparte na konstrukcji z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> będzie uzasadnione jedynie wówczas, gdy obiektywnie nie ma w prawie pozytywnym innej odpowiedniej podstawy albo też, jeżeli wywodzenie spełnienia przesłanek umożliwiających sięgnięcie po dyspozycje innych norm wiąże się z nadmiernymi trudnościami (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2015 r. sygn. akt II CSK 870/14 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt I ACa 1206/14).</xText> <xText>Przechodząc do omówienia wskazanych powyżej przesłanek bezpodstawnego</xText> <xText>Wbrew temu co twierdzi powód, że pozwana spółka posiadała podstawę prawną, aby nie wypłacać powodowi należności (diet) na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 77(5)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>( 5 )</xSUPx>k.p.</xLexLink> W ocenie strony pozwanej, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że w okresie od dnia 01.01.2013 r. do dnia 31.12.2021 r. powód świadomie i dobrowolnie zawarł szereg umów o pracę z duńskim pracodawcą - <xAnon> spółką (...)</xAnon>/S z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon>. W konsekwencji, w ww. okresie względem powoda zastosowanie miały duńskie, a nie polskie przepisy prawa pracy. Z treści tych umów wynika również, że powód posiadał pełną wiedzę, że duński pracodawca będzie potrącał z wynagrodzenia powoda koszty umówionego i zagwarantowanego powodowi transportu oraz zakwaterowania na terenie Danii i że wyłącznie na powodzie spoczywać będzie obowiązek zapewnienia sobie wyżywienia w tym okresie. Nie budzi również żadnych wątpliwości, że strona pozwana, nie była stroną ww. umów o pracę, a tym samym ich beneficjentem czy zobowiązanym. Zważywszy na powyższe, pozwany uznał za niezrozumiałe i bezpodstawne twierdzenie powoda, że pozwana spółka wzbogaciła się kosztem powoda. Jest to tym bardzie niezrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że dzięki pracy w Danii powód osiągnął dużo większe dochody, od tych jakie uzyskałby pracując w Polsce, wykonując tę samą pracę co w Danii (jak sam powód twierdzi w swym pozwie). Powód otrzymywał w Danii wynagrodzenie w okresach dwutygodniowych, w wysokości około 7.000,00 zł (po przeliczeniu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">DKK</xLexLink>), tj. około 14.000,00 zł za miesiąc pracy. Powód zupełnie pomija natomiast fakt, że dzięki tak długiej pracy w Danii uzyskał uprawnienie do otrzymania świadczenia z duńskiego systemu emerytalnego, tj. emerytury państwowej folkepension, która obliczana jest procentowo, w zależności od ilości przepracowanych w Danii lat. Skoro powód nie wykazał, że skutecznie uchylił się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, tj. zawarcia umów o pracę z <xAnon> (...)</xAnon>/S z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon> – Dowód – umowy o prace (<xAnon>L.</xAnon>) - w aktach sprawy - to uznać należy, że w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy, nie ziściły się wskazane powyżej przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia. W konsekwencji za niczym nieuzasadnione należy uznać twierdzenie powoda, że strona pozwana bezpodstawnie wzbogaciła się kosztem powoda. Jak wykazano powyżej, to powód był jedynym beneficjentem pracy w Danii. W ocenie strony pozwanej, nie ulega również wątpliwości, że z powodu powyżej opisanych okoliczności i faktów, w niniejszej sprawie nie doszło do ziszczenia się jakiejkolwiek podstawy prawnej, zobowiązującej stronę pozwaną do wypłaty powodowi należności (diety) na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 77(5)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>( 5)</xSUPx> k.p.</xLexLink> W ocenie strony pozwanej, gdyby doszło do wypłaty powodowi ww. należności, to wypłata tego świadczenia stanowiłaby świadczenie nienależne, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> W konsekwencji doszłoby do zubożenia majątku, ale wbrew temu co twierdzi powód, zubożenia majątku strony pozwanej a nie powoda (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 lutego 2020 r. sygn. akt III APa 12/19).</xText> <xText>W ocenie strony pozwanej, już tylko z powyżej opisanej przyczyny, tj. nieziszczenia się w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia, powództwo powinno być oddalone w całości jako bezpodstawne.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił co następuje:</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon>M. W.</xAnon> został zatrudniony w pozwanej <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> na podstawie umowy o pracę z dnia 31.03.2003 r. w pełnym wymiarze czasu pracy (40 godzin tygodniowo), na stanowisku kierownik grupy montażowej. Umowa zawarta została na czas nieokreślony, a zgodnie z warunkami zatrudnienia praca miała polegać na budowach a terenie całego kraju. Na podstawie aneksu do umowy o pracę z dnia 04.05.2010 r. zmianie uległo wynagrodzenie powoda, a także jako miejsce wykonywania pracy określono siedzibę firmy. Na mocy porozumienia zmieniającego z dnia 01.04.2019 r. zmieniony został rodzaj umówionej pracy na kierownika budowy. Aneksem z dnia 03.08.2021 r. w całości uchylono dotychczasowe postanowienia umowy o pracę z dnia 31.03.2003 r. i późniejsze zmiany tej umowy. Zgodnie z aneksem od dnia 31.03.2003 r. powód miał wykonywać racę na pełen etat na stanowisku kierownik budowy na terenie budów (UE) realizowanych przez <xAnon>T. M.</xAnon>.</xText> <xText>Poza powyższym powód w latach 2013-2021 zawierał umowy o pracę z firmą z Danii <xAnon>P.</xAnon> A/S. Powód na czas pracy dla <xAnon> firmy (...)</xAnon>/S w Danii wnioskował o urlop bezpłatny u pracodawcy w Polsce, a pracodawca mu takowego udzielał. Każdy wyjazd trwał 10-14 dni. Zgodnie z umowami o pracę zawartymi z firmą duńską, powód samodzielnie miał pokrywać koszty dojazdu i zakwaterowania. Koszty te były potrącane przez pracodawcę duńskiego. Zarobki w Danii powód uzyskiwał wyższe niż w Polsce wykonując tą samą pracę.</xText> <xText>Obie firmy mają powiązania osobowe i kapitałowe. Łączy je ramowa umowa o współpracy.</xText> <xText><xBx><xIx>dowód:</xIx></xBx><xIx> bezsporne, a nadto: akta osobowe, dokumenty znajdujące się w kopertach załączonych do pozwu k. 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, przesłuchanie stron k. 217-218</xIx>,</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Roszczenie okazało się niezasadne.</xText> <xText>Powód oparł swoje roszczenie o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.</xText> <xText>Bezpodstawne wzbogacenie w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> zachodzi wtedy, gdy w rezultacie określonej sytuacji następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej osoby, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego. Sytuacja, w której dochodzi do wzbogacenia może polegać na jednej czynności faktycznej lub prawnej, ale może się na nią składać kilka wzajemnie ze sobą powiązanych czynności dokonanych przez zubożonego, wzbogaconego lub przez osoby trzecie. Dalszą przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacania jest wykazanie, że osoba wzbogacona uzyskała korzyść majątkową kosztem innej osoby bez podstawy prawnej (wyrok SN z 6.11.2015 r., II CSK 870/14, LEX nr 1929081).</xText> <xText>Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu należy stosować tylko wówczas, gdy brak jest innej podstawy prawnej, na jakiej możliwe byłoby przywrócenie równowagi majątkowej, naruszonej bez prawnego uzasadnienia, jak również wtedy, gdy inne środki połączone są z większymi trudnościami (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1995 r., sygn. akt III CZP 46/95). W szczególności przepisy te mają zastosowanie, gdy brak jest kontraktowej lub deliktowej podstawy uwzględnienia roszczenia o zwrot nakładów i nie ma też możliwości dokonania rozliczeń na podstawie <xLexLink xArt="art. 224;art. 225;art. 226;art. 227;art. 228;art. 229;art. 230" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224-230 KC</xLexLink> (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt IV CSK 27/09) (wyrok SA w Krakowie z 2.12.2014 r., I ACa 1206/14, LEX nr 1665094).</xText> <xText>Powyższe orzecznictwo jednoznacznie wyklucza uznanie, że w niniejszej sprawie doszło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego kosztem powoda. Twierdzenia powoda sprowadzają się do tego, ze strony łączyła umowa o pracę i w związku z tym pracodawca winien wypłacić mu diety. Jeżeli tak było, to niewątpliwie powód miał podstawę prawną do dochodzenia roszczeń wobec pracodawcy, w tym powoływany <xLexLink xArt="art. 77(5)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 77<xSUPx>5</xSUPx> KP</xLexLink>. Podobnie w przypadku kosztów noclegów czy kosztów dojazdów, które obciążać miałyby pracodawcę.</xText> <xText>Z kolei jeśli chodzi o kwoty potrącone z tytułu dojazdów i noclegów przez pracodawcę duńskiego, powód mógł domagać się zwrotu tych kwot od tego pracodawcy. Jeżeli miałoby dojść do bezpodstawnego wzbogacenia to tylko tego podmiotu.</xText> <xText>Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje przy tym, kto powodowi naliczał wynagrodzenie za pracę i dokonywał rozliczeń należności z tytułu noclegów i dojazdów w spółce duńskiej. Pracodawca nie ma bowiem obowiązku robienia tego osobiście i może posługiwać się podmiotami zewnętrznymi.</xText> <xText>Powód nie domaga się uznania umów o pracę za wadliwe, nie domaga się wypłaty zaległych diet czy odszkodowań, a domaga się uznania, że pozwany bezpodstawnie wzbogacił się jego kosztem.</xText> <xText>W tej sytuacji nie można więc uznać, że nie było podstaw prawnych dla wzbogacenia się pozwanego, o ile do takowego w ogóle doszło. Podstawy prawne dla stosunków pomiędzy stronami istniały i ewentualne roszczenia powinny być kierowane w trybach dla nich przewidzianych. Przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu stosuje się natomiast, gdy brak jest jakichkolwiek innych podstaw dla dochodzenia roszczeń, gdyż brak jest podstawy prawnej dla wzbogacenia.</xText> <xText>Tym samym powództwo oparte w niniejszej sprawie o <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> okazało się bezzasadne i skutkowało jego oddaleniem.</xText> <xText>Sąd dał wiarę dokumentom znajdującym się w aktach osobowych i aktach niniejszej sprawy. Większość z nich okazała się natomiast nieistotna, gdyż powództwo było niezasadne co do istoty i wykazywanie poszczególnych faktów okazało się zbędne. Sąd oparł swoje ustalenia w większości na podstawie faktów przyznanych przez obie strony.</xText> <xText>Podobnie zbędne okazało się powoływanie świadków, gdyż nie wnieśliby do sprawy żadnych informacji, które byłyby przydatne dla rozstrzygnięcia, a tym samym ich przeprowadzenie prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania. Tym bardziej dowód z opinii biegłego, który miałby dokonać wyliczenia wysokości należnych diet okazał się bez znaczenia, skoro powód nie dochodził diet, a zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia, którego nie wykazał. Sąd oddalił wnioski osobowe i wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 5 KPC</xLexLink>.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd powództwo oddalił.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, § 1<xSUPx>1</xSUPx> i § 3 KPC</xLexLink> w związku z § 2.7 i § 9.1.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935), zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 8100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Tomasz Korzeń</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Tomasz Korzeń

Magdalena Derbin

starszy sekretarz sadowy Anna Kopala

Magdalena Derbin

Sygnatura akt VI P 2/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń Protokolant: starszy sekretarz sadowy Anna Kopala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2024 roku sprawy z powództwaM. W. przeciwko(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwM. o zapłatę I powództwo oddala; II tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza odM. W.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwM.8100 zł z odsetkami u stawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia . Tomasz Korzeń VI P 2/24 UZASADNIENIE M. W.wniósł o zasądzenie od(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwM.371.838,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu. Jako podstawę prawną roszczenia zawodowy pełnomocnik powoda wskazał przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (k.11). Kwota wskazana w pozwie stanowić równoważność sum potrąconych bezprawnie powodowi kosztów dojazdu i noclegów oraz niewypłaconych diet z tytułu podróży służbowych w latach 2013- 2021. Powód wskazał, że jego pracodawca bezpodstawnie wzbogacił się o kwoty: 1. niewypłaconych należności z tytułu diet związanych z delegowaniem pracownika 410.060,00 koron duńskich, co przy średnim kursie NBP z dnia 28.11.2023 r. (0,5840 zł) stanowi kwotę 239.475,04 zł (za 2013 - 28 dni x 406 koron duńskich, - za 2014 - 95 dni x 406 koron duńskich, za 2015 - 133 dni x 406 koron duńskich, za 2016 - 193 dni x 406 koron duńskich, za 2017 - 184 dni x 406 koron duńskich, za 2018 - 166 dni x 406 koron duńskich, za 2019 - 91 dni x 406 koron duńskich, za 2020 - 25 dni x 406 koron duńskich, za 2021 - 95 dni x 406 koron duńskich. 2. potrąconych mu kwot z tytułu noclegów 146.700,00 koron duńskich, co przy średnim kursie NBP z dnia 28.11.2023 r. stanowi kwotę 85.672,50 zł (za rok 2014 - 8.100 koron duńskich, za 2015 - 19.950 koron duńskich, za 2016 - 24.000 koron duńskich, za 2017 - 39.750 koron duńskich, za 2018 - 28.350 koron duńskich, za 2019 - 9.550 koron duńskich, za 2020 - 6.800 koron duńskich, za 2021 - 10.200 koron duńskich); 3. potrąconych mu kwot z tytułu dojazdów 79.950,00 koron duńskich, co przy średnim kursie NBP z dnia 28.11.2023 r. stanowi kwotę 46.690,80 zł (za 2014 rok: 4.290 koron duńskich, za 2015 - 11.700 koron duńskich, za 2016 - 14.820 koron duńskich, za 2017 - 17.160 koron duńskich, za 2018 - 14.430 koron duńskich, za 2019 - 6.240 koron duńskich, za 2020 - 3.900 koron duńskich, za 2021 - 7.410 koron duńskich). Powód podniósł, iż został zatrudniony u pozwanej w dniu 31.03.2003 r. na stanowisku kierownika grupy montażowej w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 2013 roku w Spółce zdarzały się wyjazdy powoda do Danii do pracy, które nigdy nie przekraczały 6 miesięcy nieprzerwanie. Były to wyjazdy maksymalnie do dwóch tygodni nieprzerwanie a z reguły na 10 dni. Wyjazdy do Danii w pełni były organizowane przez pozwaną. Pozwana dokonywała rezerwacji promów, czy też woziła pracowników samochodami służbowymi. Powód w Danii wykonywał taką samą pracę jak w Polsce, był do dyspozycji pozwanej i pod jej nadzorem, a nadto miał obowiązek skorzystać z urlopu bezpłatnego w Polsce. W przypadku odmowy skorzystania z takowego urlopu bezpłatnego u pozwanej natychmiast powodowi wypowiedziano by stosunek pracy. Powód chciał pracować i godził się na takie formalne rozwiązania, przy czym niejednokrotnie podnosił do pozwanej swoje uwagi w kontekście innych wyjazdów zagranicznych do innych krajów niż Dania, które były rozliczane prawidłowo w ramach delegacji poprzez wypłatę diet, zapewnianie przez pozwaną noclegów oraz dojazdu. Pracodawca dla którego w Danii świadczył pracę to udziałowiec 100% pozwanej, przy czym to pozwana naliczała wysokość należnego wynagrodzenia powodowi tak w Polsce jak też w Danii, pozwana wyliczała koszty dojazdu do potrącenia powodowi z wynagrodzenia uzyskanego w Danii. Taki model funkcjonował u pozwanej przez lata i nikt się temu nie sprzeciwiał chcąc mieć dobrze płatną pracę. Zgodnie z postanowieniami zawartej umowy o pracę w Polsce miejscem wykonywania pracy miał byćM.. W zakładzie pozwanej obowiązuje trzymiesięczny okres rozliczeniowy. W ocenie powoda każdy jego wyjazd do Danii miał tak naprawdę formę delegacji i z tego tytułu winny być powodowi wypłacone diety zagraniczne związane z podróżą służbową, przy czym bezprawnym było również dokonywanie potrąceń na poczet kosztów dojazdów do Danii często organizowanych pojazdami pozwanej i noclegów. Pozwana organizując w ten sposób pracę powoda w Danii działała na jego szkodę i wymuszała takie sformalizowanie tego stosunku pracy, iż powód wykonując te same czynności dla podmiotów powiązanych i będąc do wyłącznej dyspozycji pozwanej i pod jej nadzorem cały czas czy w Danii czy też w Polsce jest zubożony o wartość niewypłaconych mu należnych diet zagranicznych, a także w związku z bezprawnie dokonanymi potrąceniami z tytułu kosztów dojazdu oraz noclegu w Danii, które to aspekty organizowała pozwana. Wyjazdy powoda w okresie urlopów bezpłatnych na które powód musiał wyrazić zgodę z uwagi na obawę o utratę pracy odbywały się zawsze w związku z decyzjami pozwanej i jej potrzebami, a także logistycznie pozwana to organizowała. Wyjazdy te nigdy nie przekraczały okresu dłuższego niż 10 dni do dwóch tygodni, po czym powód wracał do Polski na kilka dni bądź okres dłuższy w zależności od potrzeb firm ściśle ze sobą współpracujących. Nigdy też pobyty powoda łącznie w danym roku nie przekroczyły 6 miesięcy. Po takowych wyjazdach pozwana też naliczała wysokość stosownego wynagrodzenia oraz potrącenia z tytułu dojazdów i noclegów w Danii. Pojęcia podróż służbowa i delegacja stosuje się wymiennie. Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Co ważne inni pracownicy produkcyjni pozwanej wyjeżdżali do pracy do Danii do powiązanego pracodawcy 100% udziałowca pozwanej na warunkach delegacji/podróży służbowej i otrzymywali diety, zapewniano im nocleg i dojazd. Powód również wyjeżdżał na inne budowy pozwanej w Europie i tam zawsze było to traktowane jako podróż służbowa/ delegacja. W takiej sytuacji powód otrzymywał wszelkie należne świadczenia typu diety, noclegi, dojazd. Wyjazdy takie odbywały się do m. in. Szwecji, na Węgry i do innych krajów. Powód nie wie dlaczego do Danii było odmiennie dla jego osoby, przy czym być może przyczyną była największa ilość tego typu wyjazdów do Danii stąd chęć oszczędności biorąc pod uwagę ilość pracowników wysyłanych do pracy w ten sposób do Danii. Kwintesencją działań pozwanej niezgodnych z prawem było w ocenie powoda zawarcie umowy o współpracy i pomijanie diet i innych świadczeń, które należy zapewnić pracownikowi w podróży służbowej. Powód jest bardzo poszkodowany z tego tytułu, zaś pozwana bezpodstawnie wzbogacona. Wskazać należy, że minimalne warunki zatrudnienia gwarantowane delegowanym przez prawo polskie trzeba stosować w takim zakresie, w jakim są one korzystniejsze niż postanowienia umów lub warunki zatrudnienia pracownika w kraju, z którego został delegowany. Chodzi więc o: - maksymalny czas pracy, - minimalne wymiary urlopu wypoczynkowego i okresy odpoczynku, - minimalne wynagrodzenie za pracę i godziny nadliczbowe, - uprawnienia rodzicielskie oraz młodocianych. Wyjątki od tych reguł mogą określać układy zbiorowe pracy. Odnośnie zasadności roszczeń powoda to pomocne są tezy postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22.09.2022 r.,II PSK 373/21,LEX nr 3490195, która mówi, iż: „Niedopuszczalne jest przerzucanie na pracownika kosztów noclegu w podróży służbowej. To na pracodawcy spoczywa powinność zabezpieczenia odpowiednich warunków noclegowych w podróży służbowej, a obowiązek ten może zostać zrealizowany albo przez zorganizowanie odpowiednich warunków umożliwiających odpoczynek (nocny), albo przez ustanowienie ryczałtu w wysokości dającej możliwość zrealizowania tej potrzeby we własnym zakresie. Nie ma natomiast znaczenia okoliczność, czy pracownik faktycznie ze sposobności tej skorzysta, czy też wybierze rozwiązanie "ekonomiczne". Co do zasady nie ma przeszkód, aby wszystkie należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową zostały określone w postaci jednego ryczałtu. Sformułowanie "na pokrycie kosztów podróży", którym posługuje się pierwszy z przywołanych przepisów, ma szeroki kontekst i obejmuje wszystkie koszty, między innymi dietę oraz koszty noclegu. Brak regulacji, o której mowa wart. 775§ 5 k.p.należy natomiast dekodować rodzajowo, to znaczy, jeśli pracodawca ureguluje kwestię diet, a pomija inne koszty (noclegowe), to oznacza, że nie ma postanowień, o których mowa wart. 775§ 3 k.p.” Odnosząc to do powoda to zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29.01.2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w brzmieniu obowiązującym w latach 2013 do 2021 r. powód był uprawniony do wypłaty kwoty 406 koron duńskich z tytułu diety delegacji/ podróży służbowej za każdy dzień podróży służbowej. Warto też zwrócić uwagę na kwestie dotyczące umowy o współpracy między podmiotami powiązanymi kapitałowo, gdyż dobitnie pokazuje to, iż model tejże współpracy i omijanie norm dotyczących diet w podróży służbowej, a w konsekwencji szkody powoda i bezpodstawnego wzbogacenia był zaplanowany przez zarządy tychże spółek z jednej grupy kapitałowej. Powód zatem jest zubożony i poniósł szkodę, zaś pracodawca organizując to w taki sposób z podmiotem ściśle powiązanym osobowo i kapitałowo oraz logistycznie jest bezpodstawnie wzbogacony o kwoty niewypłaconych powodowi oraz innym pracownikom w podobnej sytuacji diet zagranicznych z tytułu delegacji do Danii, potracone koszty dojazdów i noclegów w Danii. Działanie pozwanej było w pełni świadome, celowe, zaplanowane oraz pozwana wykorzystywała ten proceder do swoich partykularnych interesów, przy czym jej pozycja nadrzędna do powoda pozwalała na trwanie takowego procederu przez lata. Bezprawność tego działania pozwanej jest oczywista w obliczu zaoferowanego materiału dowodowego, przy czym jest to działanie in fraudem legis w kontekście bezwzględnie obowiązujących norm prawa pracy co do świadczeń, które winny być wypłacone pracownikowi w podróży zagranicznej/ delegacji. Co więcej rozmiar korzyści/ bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej w korelacji do lat i ilości pracowników w ten sposób wysyłanych za granicę do pracy przez pozwaną jest ogromny. Co do zasady roszczenia pracownicze ulegają przedawnieniu w terminie 3 lat od daty ich wymagalności zgodnie zart. 291 k.p.Jednakże w tym przypadku powód dochodzi swoich roszczeń w związku z bezpodstawnym wzbogaceniem pozwanej na kanwieart. 405 k.c.W przypadku takiego roszczeniaart. 118 k.c.stanowi, iż ulegają one przedawnieniu po 6 latach licząc z końcem roku kalendarzowego. Więc co do roszczeń od 2018 roku z pewnością nie doszło do przedawnienia. W ocenie powoda termin wymagalności roszczeń związanych z bezpodstawnym wzbogaceniem pozwanej stał się wymagalny z dniem doręczenia przedsądowego wezwania do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem w listopadzie 2023 r. z tego też powodu nie doszło w ocenie powoda do jakiegokolwiek przedawnienia roszczenia tym bardziej, iż powód cały czas pozostaje w stosunku pracy. Korzyść i bezpodstawne wzbogacenie pozwanej trwają do tego momentu i nie uległy przedawnieniu. Z ostrożności procesowej w przypadku oceny Sądu, iż jednak w części doszło do przedawnienia roszczeń powoda to wskazać należy, iż roszczenie powoda w części ewentualnie przedawnionej nie jest nienależne, lecz stanowi zobowiązanie naturalne. Co więcej w związku z okolicznościami sprawy, wysokością szkody powoda, wykorzystaniem pozycji dominującej i zmuszaniem powoda do takiego procederu koniecznym jest na gruncieart. 5 k.c.nieuwzględnienie ewentualnych zarzutów przedawnienia roszczenia z uwagi na nadużycie prawa podmiotowego przez pozwaną w takiej sytuacji. Powód od należności głównej dochodzi również odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczanych od dnia wniesienia pozwu, przy czym podstawą materialną tego roszczenia stanowiart. 481 k.c. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń ze stosunku pracy, tj. z tytułu należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniuart. 775k.p.oraz kwot potrąceń kosztów umówionych i zagwarantowanych powodowi dojazdów oraz zakwaterowania na terenie Danii, które duński pracodawca, zgodnie z postanowieniami zawartych z powodem umów o pracę, dokonywał z wynagrodzenia powoda w trakcie jego pracy w Danii, tj. za okres od dnia 01.01.2013 r. do dnia 31.12.2020 r. W przypadku uznania, że żądania powoda nie posiadają charakteru roszczeń ze stosunku pracy, na podstawieart. 118w zw. zart. 405 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny(dalej jako „k.c.”), podniósł zarzut przedawnienia roszczeń opartych m.in. o instytucję bezpodstawnego wzbogacenia, tj. z tytułu niewypłaconych, w ocenie powoda, należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniuart. 775k.p.oraz kwot potrąceń umówionych i zagwarantowanych powodowi dojazdów oraz zakwaterowania na terenie Danii, które duński pracodawca, zgodnie z postanowieniami zawartych z powodem umów o pracę, dokonywał z wynagrodzenia powoda w trakcie jego pracy w Danii, tj. za okres od dnia 01.01.2013 r. do dnia 31.12.2017 r. Pozwany podkreślił, że z treściart. 6 K.c.płynie generalna zasada, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone przez powoda o tyle, o ile wykaże on, że ziściły się fakty, na które powołuje się w swym pozwie, ponieważ z faktów tych wywodzi dla siebie korzystne twierdzenia. W ocenie strony pozwanej, zważywszy na stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy, powód powyższemu obowiązkowi nie sprostał. W ocenie strony pozwanej, już tylko z powyżej opisanej przyczyny, powództwo powinno być oddalone w całości jako bezpodstawne. Dyspozycjaart. 405 k.c.wyznacza trzy podstawowe przesłanki powstania roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia, a mianowicie wymaga się, aby: 1) doszło do wzbogacenia majątku jednej osoby, uzyskanego kosztem majątku innej osoby, 2) wzbogacenie i zubożenie pozostawały ze sobą w związku, w tym rozumieniu, iż wzbogacenie jest wynikiem zubożenia, a zatem by miały wspólne źródło oraz 3) wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej. Co równie istotne, w orzecznictwie przyjmuje się jednolicie, iż skuteczne sięganie po roszczenie oparte na konstrukcji zart. 405 k.c.będzie uzasadnione jedynie wówczas, gdy obiektywnie nie ma w prawie pozytywnym innej odpowiedniej podstawy albo też, jeżeli wywodzenie spełnienia przesłanek umożliwiających sięgnięcie po dyspozycje innych norm wiąże się z nadmiernymi trudnościami (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2015 r. sygn. akt II CSK 870/14 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. akt I ACa 1206/14). Przechodząc do omówienia wskazanych powyżej przesłanek bezpodstawnego Wbrew temu co twierdzi powód, że pozwana spółka posiadała podstawę prawną, aby nie wypłacać powodowi należności (diet) na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniuart. 77( 5 )k.p.W ocenie strony pozwanej, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że w okresie od dnia 01.01.2013 r. do dnia 31.12.2021 r. powód świadomie i dobrowolnie zawarł szereg umów o pracę z duńskim pracodawcą -spółką (...)/S z siedzibą w(...). W konsekwencji, w ww. okresie względem powoda zastosowanie miały duńskie, a nie polskie przepisy prawa pracy. Z treści tych umów wynika również, że powód posiadał pełną wiedzę, że duński pracodawca będzie potrącał z wynagrodzenia powoda koszty umówionego i zagwarantowanego powodowi transportu oraz zakwaterowania na terenie Danii i że wyłącznie na powodzie spoczywać będzie obowiązek zapewnienia sobie wyżywienia w tym okresie. Nie budzi również żadnych wątpliwości, że strona pozwana, nie była stroną ww. umów o pracę, a tym samym ich beneficjentem czy zobowiązanym. Zważywszy na powyższe, pozwany uznał za niezrozumiałe i bezpodstawne twierdzenie powoda, że pozwana spółka wzbogaciła się kosztem powoda. Jest to tym bardzie niezrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że dzięki pracy w Danii powód osiągnął dużo większe dochody, od tych jakie uzyskałby pracując w Polsce, wykonując tę samą pracę co w Danii (jak sam powód twierdzi w swym pozwie). Powód otrzymywał w Danii wynagrodzenie w okresach dwutygodniowych, w wysokości około 7.000,00 zł (po przeliczeniu zDKK), tj. około 14.000,00 zł za miesiąc pracy. Powód zupełnie pomija natomiast fakt, że dzięki tak długiej pracy w Danii uzyskał uprawnienie do otrzymania świadczenia z duńskiego systemu emerytalnego, tj. emerytury państwowej folkepension, która obliczana jest procentowo, w zależności od ilości przepracowanych w Danii lat. Skoro powód nie wykazał, że skutecznie uchylił się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, tj. zawarcia umów o pracę z(...)/S z siedzibą w(...)– Dowód – umowy o prace (L.) - w aktach sprawy - to uznać należy, że w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy, nie ziściły się wskazane powyżej przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia. W konsekwencji za niczym nieuzasadnione należy uznać twierdzenie powoda, że strona pozwana bezpodstawnie wzbogaciła się kosztem powoda. Jak wykazano powyżej, to powód był jedynym beneficjentem pracy w Danii. W ocenie strony pozwanej, nie ulega również wątpliwości, że z powodu powyżej opisanych okoliczności i faktów, w niniejszej sprawie nie doszło do ziszczenia się jakiejkolwiek podstawy prawnej, zobowiązującej stronę pozwaną do wypłaty powodowi należności (diety) na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, w rozumieniuart. 77( 5)k.p.W ocenie strony pozwanej, gdyby doszło do wypłaty powodowi ww. należności, to wypłata tego świadczenia stanowiłaby świadczenie nienależne, w rozumieniuart. 410 k.c.W konsekwencji doszłoby do zubożenia majątku, ale wbrew temu co twierdzi powód, zubożenia majątku strony pozwanej a nie powoda (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 lutego 2020 r. sygn. akt III APa 12/19). W ocenie strony pozwanej, już tylko z powyżej opisanej przyczyny, tj. nieziszczenia się w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia, powództwo powinno być oddalone w całości jako bezpodstawne. Sąd ustalił co następuje: PowódM. W.został zatrudniony w pozwanej(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwM.na podstawie umowy o pracę z dnia 31.03.2003 r. w pełnym wymiarze czasu pracy (40 godzin tygodniowo), na stanowisku kierownik grupy montażowej. Umowa zawarta została na czas nieokreślony, a zgodnie z warunkami zatrudnienia praca miała polegać na budowach a terenie całego kraju. Na podstawie aneksu do umowy o pracę z dnia 04.05.2010 r. zmianie uległo wynagrodzenie powoda, a także jako miejsce wykonywania pracy określono siedzibę firmy. Na mocy porozumienia zmieniającego z dnia 01.04.2019 r. zmieniony został rodzaj umówionej pracy na kierownika budowy. Aneksem z dnia 03.08.2021 r. w całości uchylono dotychczasowe postanowienia umowy o pracę z dnia 31.03.2003 r. i późniejsze zmiany tej umowy. Zgodnie z aneksem od dnia 31.03.2003 r. powód miał wykonywać racę na pełen etat na stanowisku kierownik budowy na terenie budów (UE) realizowanych przezT. M.. Poza powyższym powód w latach 2013-2021 zawierał umowy o pracę z firmą z DaniiP.A/S. Powód na czas pracy dlafirmy (...)/S w Danii wnioskował o urlop bezpłatny u pracodawcy w Polsce, a pracodawca mu takowego udzielał. Każdy wyjazd trwał 10-14 dni. Zgodnie z umowami o pracę zawartymi z firmą duńską, powód samodzielnie miał pokrywać koszty dojazdu i zakwaterowania. Koszty te były potrącane przez pracodawcę duńskiego. Zarobki w Danii powód uzyskiwał wyższe niż w Polsce wykonując tą samą pracę. Obie firmy mają powiązania osobowe i kapitałowe. Łączy je ramowa umowa o współpracy. dowód:bezsporne, a nadto: akta osobowe, dokumenty znajdujące się w kopertach załączonych do pozwu k. 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, przesłuchanie stron k. 217-218, Sąd zważył, co następuje: Roszczenie okazało się niezasadne. Powód oparł swoje roszczenie o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Zgodnie zart. 405 k.c.kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Bezpodstawne wzbogacenie w rozumieniuart. 405 k.c.zachodzi wtedy, gdy w rezultacie określonej sytuacji następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej osoby, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego. Sytuacja, w której dochodzi do wzbogacenia może polegać na jednej czynności faktycznej lub prawnej, ale może się na nią składać kilka wzajemnie ze sobą powiązanych czynności dokonanych przez zubożonego, wzbogaconego lub przez osoby trzecie. Dalszą przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacania jest wykazanie, że osoba wzbogacona uzyskała korzyść majątkową kosztem innej osoby bez podstawy prawnej (wyrok SN z 6.11.2015 r., II CSK 870/14, LEX nr 1929081). Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu należy stosować tylko wówczas, gdy brak jest innej podstawy prawnej, na jakiej możliwe byłoby przywrócenie równowagi majątkowej, naruszonej bez prawnego uzasadnienia, jak również wtedy, gdy inne środki połączone są z większymi trudnościami (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1995 r., sygn. akt III CZP 46/95). W szczególności przepisy te mają zastosowanie, gdy brak jest kontraktowej lub deliktowej podstawy uwzględnienia roszczenia o zwrot nakładów i nie ma też możliwości dokonania rozliczeń na podstawieart. 224-230 KC(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt IV CSK 27/09) (wyrok SA w Krakowie z 2.12.2014 r., I ACa 1206/14, LEX nr 1665094). Powyższe orzecznictwo jednoznacznie wyklucza uznanie, że w niniejszej sprawie doszło do bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego kosztem powoda. Twierdzenia powoda sprowadzają się do tego, ze strony łączyła umowa o pracę i w związku z tym pracodawca winien wypłacić mu diety. Jeżeli tak było, to niewątpliwie powód miał podstawę prawną do dochodzenia roszczeń wobec pracodawcy, w tym powoływanyart. 775KP. Podobnie w przypadku kosztów noclegów czy kosztów dojazdów, które obciążać miałyby pracodawcę. Z kolei jeśli chodzi o kwoty potrącone z tytułu dojazdów i noclegów przez pracodawcę duńskiego, powód mógł domagać się zwrotu tych kwot od tego pracodawcy. Jeżeli miałoby dojść do bezpodstawnego wzbogacenia to tylko tego podmiotu. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje przy tym, kto powodowi naliczał wynagrodzenie za pracę i dokonywał rozliczeń należności z tytułu noclegów i dojazdów w spółce duńskiej. Pracodawca nie ma bowiem obowiązku robienia tego osobiście i może posługiwać się podmiotami zewnętrznymi. Powód nie domaga się uznania umów o pracę za wadliwe, nie domaga się wypłaty zaległych diet czy odszkodowań, a domaga się uznania, że pozwany bezpodstawnie wzbogacił się jego kosztem. W tej sytuacji nie można więc uznać, że nie było podstaw prawnych dla wzbogacenia się pozwanego, o ile do takowego w ogóle doszło. Podstawy prawne dla stosunków pomiędzy stronami istniały i ewentualne roszczenia powinny być kierowane w trybach dla nich przewidzianych. Przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu stosuje się natomiast, gdy brak jest jakichkolwiek innych podstaw dla dochodzenia roszczeń, gdyż brak jest podstawy prawnej dla wzbogacenia. Tym samym powództwo oparte w niniejszej sprawie oart. 405 k.c.okazało się bezzasadne i skutkowało jego oddaleniem. Sąd dał wiarę dokumentom znajdującym się w aktach osobowych i aktach niniejszej sprawy. Większość z nich okazała się natomiast nieistotna, gdyż powództwo było niezasadne co do istoty i wykazywanie poszczególnych faktów okazało się zbędne. Sąd oparł swoje ustalenia w większości na podstawie faktów przyznanych przez obie strony. Podobnie zbędne okazało się powoływanie świadków, gdyż nie wnieśliby do sprawy żadnych informacji, które byłyby przydatne dla rozstrzygnięcia, a tym samym ich przeprowadzenie prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania. Tym bardziej dowód z opinii biegłego, który miałby dokonać wyliczenia wysokości należnych diet okazał się bez znaczenia, skoro powód nie dochodził diet, a zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia, którego nie wykazał. Sąd oddalił wnioski osobowe i wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na podstawieart. 2352§ 1 pkt 5 KPC. Wobec powyższego Sąd powództwo oddalił. Na podstawieart. 98 § 1, § 11i § 3 KPCw związku z § 2.7 i § 9.1.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935), zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 8100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Tomasz Korzeń

15/550500/0003021/P

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152005000001003_II_Ca_000801_2024_Uz_2024-11-29_001

II Ca 801/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-10 20:30:18.0 CET

2025-01-10 13:16:38.0 CET

15200500

1003

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ca 801/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach, II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. w Kielcach na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Gminy B. przeciwko (...) Diecezji (...) z siedzibą w K. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt V C 192/21 1. zm

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ilona Kwiatkowska Tiesler" xPublisher="IloKwi" xEditorFullName="Ilona Kwiatkowska Tiesler" xEditor="IloKwi" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/200500/0001003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="000801" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Zarządzenie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ca 801/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Kielcach, II Wydział Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. w Kielcach</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa Gminy <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt V C 192/21</xText> <xText>1. zmienia zaskarżony wyrok:</xText> <xText>a) w punkcie II (drugim) w ten sposób, że zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz Gminy <xAnon>B.</xAnon> dalszą kwotę 6875,18 zł (sześć tysięcy osiemset siedemdziesiąt pięć złotych osiemnaście groszy), z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:</xText> <xText>- od kwoty 1193,53 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,</xText> <xText>- od kwoty 5681,65 zł (pięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt pięć groszy) od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty</xText> <xText>oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1108,70 zł (jeden tysiąc sto osiem złotych siedemdziesiąt groszy) od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r.;</xText> <xText>b) w punkcie III (trzecim) w całości i zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz Gminy <xAnon>B.</xAnon> kwotę 2540,34 zł (dwa tysiące pięćset czterdzieści złotych trzydzieści cztery grosze) tytułem kosztów procesu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po upływie tygodnia od doręczenia pozwanej odpisu niniejszego orzeczenia;</xText> <xText>c) w punkcie IV (czwartym) w ten sposób, że nakazuje ściągnąć kwotę 6167,11 zł (sześć tysięcy sto sześćdziesiąt siedem złotych jedenaście groszy) zamiast kwoty 855,45 zł (osiemset pięćdziesiąt pięć złotych czterdzieści pięć groszy);</xText> <xText>d) w punkcie V (piątym) w ten sposób, że nakazuje ściągnąć kwotę 3621,96 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia jeden złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) zamiast kwoty 8933,62 zł (osiem tysięcy dziewięćset trzydzieści trzy złote sześćdziesiąt dwa grosze);</xText> <xText>2. oddala apelację w pozostałej części;</xText> <xText>3. zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz Gminy <xAnon>B.</xAnon> kwotę 766,50 zł (siedemset sześćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>doręczyć odpis wyroku:</xText> <xText>- pełnomocnikowi powódki – adwokatowi <xAnon>J. T.</xAnon> (k. 714),</xText> <xText>- pełnomocnikowi pozwanej – adwokatowi <xAnon>J. M.</xAnon> (k. 163, 712).</xText> <xText>Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>SSO Rafał Adamczyk</xIx></xText> <xText><xBx>Sygn. akt II Ca 801/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt V C 192/21, Sąd Rejonowy w Busku - Zdroju: (I) zasądził od <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> na rzecz Gminy <xAnon>B.</xAnon> kwotę 1108,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 stycznia 2024 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; (II) oddalił powództwo w pozostałej części; (III) zasądził od Gminy <xAnon>B.</xAnon> na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> kwotę 3453,16 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku i każdoczesnymi do dnia zapłaty; (IV) nakazał ściągnąć od <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Busku – Zdroju kwotę 855,45 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa; (V) nakazał ściągnąć od Gminy <xAnon>B.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Busku – Zdroju kwotę 8933,62 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa.</xText> <xText>Powód wniósł apelację od powyższego wyroku. Zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w części, tj. co do rozstrzygnięcia z punktu I w zakresie, w jakim oddalono odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1108,70 zł od dnia 19 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r. oraz co do rozstrzygnięć z punktów II, III i V w całości. Zarzucił:</xText> <xText>I naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polski</xLexLink> poprzez uznanie, iż Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów posiada uprawnienia do jednostronnego rozwiązywania umów cywilnoprawnych pismem w toku postępowania, podczas gdy żadne przepisy powszechnie obowiązujące nie dają temu organowi takich uprawnień;</xText> <xText>II nieważność postępowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> z uwagi na pozbawienie strony powodowej możliwości obrony swych praw;</xText> <xText>III błędne ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, poprzez:</xText> <xText>1. ustalenie, iż pomiędzy stronami nie została zawarta umowa z dnia 9 września 2014 r., nr 17<xAnon> (...)</xAnon>, w sytuacji, w której w rzeczywistym stanie rzeczy strony zawarły na piśmie umowę z dnia 9 września 2014 r., nr 17<xAnon> (...)</xAnon>, fakt ten potwierdziły podpisaniem umowy - aneksu rozwiązującego <xAnon>umowę (...)</xAnon>MK/124/01 z dnia 9 września 2014 r., a pozwana potwierdziła zawarcie umowy w pismach procesowych;</xText> <xText>2. ustalenie, iż pomiędzy stronami nie została zawarta umowa z dnia 25 maja 2016 r. (zapoczątkowana ofertą - projektem <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>) na skutek odpowiedzi na ofertę z zastrzeżeniem zmian, w sytuacji, w której w rzeczywistym stanie rzeczy strony zawarły umowę i przystąpiły do jej realizacji;</xText> <xText>3. nieustalenie, iż Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził w piśmie z dnia 30 maja 2016 r., iż stosowana przez Gminę <xAnon>B.</xAnon> cena za obsługę oczyszczalni ścieków nie stanowi ceny nieuczciwej oraz, że na terenie Gminy <xAnon>B.</xAnon> nie nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego;</xText> <xText>4. ustalenie, iż Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w dniu 29 lutego 2016 r. zakończył postępowanie i wydał rozstrzygniecie władcze, podczas gdy ww. pismo było pismem w toku postępowania, a postępowanie przed Prezesem UOKiK zakończyło się 30 maja 2016 r. ustaleniem, iż cena stosowana przez Gminę <xAnon>B.</xAnon> wobec pozwanej nie stanowi ceny nieuczciwej i brak jest podstaw do wszczęcia postępowania antymonopolowego;</xText> <xText>5. ustalenie, iż Gmina <xAnon>B.</xAnon>: „<xIx>praktycznie nie odbiera ścieków wytwarzanych w obiektach użytkowanych przez stronę pozwaną, nie odprowadza ich do kanalizacji, ścieki są przetwarzane w przydomowej oczyszczalni ścieków w obrębie nieruchomości”,</xIx> przy jednoczesnym ustaleniu, iż: <xIx>„wywiezienie nieczystości (...) w 2016 r. kosztowało gminę 3844 zł”, </xIx>co powoduje, iż uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne;</xText> <xText>6. ustalenie, iż: <xIx>„ilość odprowadzanych ścieków ma znikomy wpływ na koszt serwisowania oczyszczalni”</xIx> przy jednoczesnym ustaleniu w kolejnym akapicie, iż <xIx>„oczyszczalnia jest niedostosowana do takiej ilości ścieków, jej przepustowość wynosiła 6 m<xSUPx>3</xSUPx> na dzień, następnie wykonano drenaż, który miał zwiększyć jej możliwości, a następnie wykonano rury rozsączające, a także oczyszczono rów przydrożny”</xIx>, co powoduje, iż uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne;</xText> <xText>7. ustalenie, iż Gmina <xAnon>B.</xAnon>: <xIx>„nigdy nie poniosła kosztów utrzymania przedmiotowej oczyszczalni innych niż osobowe, koszty te poniosła strona pozwana, tj. koszty zużycia energii elektrycznej”</xIx>, przy jednoczesnym ustaleniu, iż: <xIx>„wywiezienie nieczystości (...) w 2016 r. kosztowało gminę 3844 zł”, </xIx>co powoduje, iż uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne;</xText> <xText>8. ustalenie, iż Gmina <xAnon>B.</xAnon>: <xIx>„nigdy nie poniosła kosztów utrzymania przedmiotowej oczyszczalni innych niż osobowe, koszty te poniosła strona pozwana, tj. koszty zużycia energii elektrycznej”</xIx> podczas gdy: w aktach sprawy (k. 207 - 221) złożone są faktury za usługi asenizacyjne, których odbiorcą była pozwana, a których koszt poniosła strona powodowa, a z opinii biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 6 marca 2023 r. (która to opinia została podtrzymana w kolejnych opiniach uzupełniających oraz opinii ustnej i nigdy nie została podważona przez inną opinię biegłego bądź ekspertyzę prywatną), ustalono, iż koszty poniesione przez stronę powodową wynoszą od 11987,19 zł do 28713,78 zł w zależności od wariantu (strona 66 opinii biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 6 marca 2023 r.), a także brak jest dowodów na ponoszenie przez stronę pozwaną kosztów energii elektrycznej;</xText> <xText>9. ustalenie, iż: <xIx>„pracownicy strony pozwanej monitorowali prawidłowość funkcjonowania oczyszczalni, utrzymywali obiekt w należytym stanie wokół oczyszczalni”, </xIx>podczas gdy tymi pracami zajmowali się pracownicy strony powodowej <xAnon>D. F.</xAnon> i <xAnon>M. L.</xAnon>, którzy wskazują, iż wykonywali prace przy oczyszczalni dwa razy w tygodniu, o czym szczegółowo wyjaśniają na posiedzeniu Sądu Rejonowego w dniu 26 października 2022 r.;</xText> <xText>IV naruszenie przepisów prawa materialnego:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 353;art. 353 § 1;art. 353 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353 § 1 i § 2</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 354;art. 354 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 354 § 1 k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i nieuznanie możliwości żądania przez stronę powodową od strony pozwanej świadczenia polegającego na zapłacie, zgodnie z jego treścią wynikającą z umowy zawartej przez strony;</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i uznanie, iż strony nie mogły ułożyć stosunku zobowiązaniowego w sposób wynikający z umowy;</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i nieuznanie, iż strony mogły w zawartej przez siebie umowie określić cenę w odniesieniu do stawki ustalonej taryfą za zbiorowe odprowadzanie ścieków zatwierdzoną uchwałą Rady Gminy <xAnon>B.</xAnon>;</xText> <xText>4. <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niezasądzenie odpowiedniej sumy tytułem bezpodstawnego wzbogacenia;</xText> <xText>5. <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niezasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej odsetek ustawowych za opóźnienie;</xText> <xText>6. art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców poprzez zastosowanie przepisu nieobowiązującego w dniu zawarcia między stronami umów przed 6 marca 2018 r., kiedy to nie obowiązywała wyżej wymieniona ustawa;</xText> <xText>V naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zdanie drugie k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niepodjęcie inicjatywy dowodowej - powołania dowodu z uzupełniającej opinii biegłego bądź powołania nowego biegłego, w przypadku ustalenia, iż opinia biegłego <xAnon>J. W.</xAnon> jest niezupełna lub nierzetelna;</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez zastąpienie opinii biegłego sądowego samodzielnymi obliczeniami sądu dokonanymi w treści uzasadnienia wyroku w sytuacji konieczności skorzystania z wiadomości specjalnych - dokonanie indywidualnej kalkulacji kosztów rocznych, opartej o metodę indywidualnej kalkulacji nakładów rzeczowych;</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie zeznań świadków <xAnon>D. F.</xAnon> i <xAnon>M. L.</xAnon> bez uzasadnienia ich pominięcia;</xText> <xText>4. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pomięcie opinii biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 6 marca 2023 r., opinii uzupełniającej biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 22 maja 2023 r. i ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 19 grudnia 2023 r. i samodzielne dokonanie ustaleń, co do których wymagane są wiadomości specjalne, bez uzasadnienia ich pominięcia;</xText> <xText>5. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie zeznań świadków <xAnon>M. O.</xAnon> i <xAnon>G. T.</xAnon> z dnia 5 września 2023 r., bez uzasadnienia ich pominięcia;</xText> <xText>6. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie umów zawartych pomiędzy stronami:</xText> <xText>a) umowy z dnia 3 listopada 2008 r., nr 17 MK/124/08, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a<xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków;</xText> <xText>b) <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> do <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a<xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków;</xText> <xText>c) umowy z dnia 9 września 2014 r., nr 17 <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków;</xText> <xText>d) umowy z dnia 1 maja 2016 r., 5<xAnon> (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę;</xText> <xText>e) umowy z dnia 1 maja 2016 r., 5<xAnon> (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o świadczenie usług związanych z obsługą oczyszczalni ścieków</xText> <xText>- bez uzasadnienia ich pominięcia;</xText> <xText>7. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie faktur za usługi, za które strona powodowa dochodzi należności w niniejszym postępowaniu:</xText> <xText>a) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 17 listopada 2014 r.,</xText> <xText>b) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 13 stycznia 2015 r.,</xText> <xText>c) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 4 marca 2015 r.,</xText> <xText>d) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 6 maja 2015 r.,</xText> <xText>e) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 6 września 2015 r.,</xText> <xText>f) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 12 listopada 2015 r.,</xText> <xText>g) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 25 stycznia 2016 r.,</xText> <xText>h) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 1 marca 2016 r.,</xText> <xText>i) FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 31 maja 2016 r.,</xText> <xText>j) FV nr FA <xAnon> (...)</xAnon> z 1 grudnia 2016 r.</xText> <xText>- bez uzasadnienia ich pominięcia;</xText> <xText>8. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcia statutu <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> i Sprawozdania <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> za rok 2019 bez uzasadnienia ich pominięcia;</xText> <xText>9. <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 k.p.c.</xLexLink> lub <xLexLink xArt="art. 505(6);art. 505(6) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>6</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezasądzenie odpowiedniej sumy na rzecz strony powodowej;</xText> <xText>10. <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez orzeczenie co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem żadnej ze stron i stwierdzenie nieważności umów zawartych pomiędzy stronami;</xText> <xText>11. <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 6 k.p.c.</xLexLink> poprzez brak dostosowania się do oceny Sądu Okręgowego w Kielcach wyrażonej w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. akt II Ca 1454/20:</xText> <xText>a) oparcie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia na ustaleniach niejasnych oraz wewnętrznie sprzecznych;</xText> <xText>b) brak omówienia w uzasadnieniu wyroku dowodów, którym nie dano wiary:</xText> <xText>- zeznań świadka <xAnon>D. F.</xAnon> z dnia 26 października 2022 r.;</xText> <xText>- zeznań świadka <xAnon>M. L.</xAnon> z dnia 26 października 2022 r.;</xText> <xText>- zeznań świadka <xAnon>M. O.</xAnon> z dnia 5 września 2023 r.;</xText> <xText>- zeznań świadka <xAnon>G. T.</xAnon> z dnia 5 września 2023 r.;</xText> <xText>- opinii biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 6 marca 2023 r.;</xText> <xText>- opinii uzupełniającej do opinii biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 22 maja 2023 r.;</xText> <xText>- ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego <xAnon>J. W.</xAnon> z dnia 19 grudnia 2023 r.;</xText> <xText>- umowy z dnia 3 listopada 2008 r., nr 17 MK/124/08, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków;</xText> <xText>- <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> do <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków;</xText> <xText>- umowy z dnia 9 września 2014 r., nr 17 <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków;</xText> <xText>- umowy z dnia 1 maja 2016 r. 5<xAnon> (...)</xAnon> zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a<xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o zaopatrzenie w wodę;</xText> <xText>- umowy z dnia 1 maja 2016 r., 5<xAnon> (...)</xAnon>, zawartej pomiędzy <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> o świadczenie usług związanych z obsługą oczyszczalni ścieków;</xText> <xText>- następujących faktur za usługi, za które strona powodowa dochodzi należności w niniejszym postępowaniu:</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 17 listopada 2014 r. na 2987,28 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 13 stycznia 2015 r. na 2155,68 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 4 marca 2015 r. na 2185,92 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 6 maja 2015 r. na <xAnon> (...)</xAnon>.34 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 6 września 2015 r. na 2246,83 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 12 listopada 2015 r. na 2389,39 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 25 stycznia 2016 r. na 2660,26 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 1 marca 2016 r. na 1890,43 zł,</xText> <xText>• FV nr <xAnon> (...)</xAnon> z 31 maja 2016 r. na 1105,92 zł,</xText> <xText>• FV nr Fa <xAnon> (...)</xAnon> z 1 grudnia 2016 r. na 2646 zł;</xText> <xText>- następujących faktur i rachunków potwierdzających koszty poniesione przez stronę powodową w związku z serwisem oczyszczalni:</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>• nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>12. <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 2 k.p.c.</xLexLink> poprzez niezasądzenie od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu przed sądami obu instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego przed sądami obu instancji;</xText> <xText>13. art. 28 pkt 4 ustawy z dnia 5 maja 2016 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 623) w związku z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 933), zmieniającym <xLexLink xArt="art. 505(1);art. 505(1) pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>1</xSUPx> pkt 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez ustalenie wysokości opłaty sądowej na kwotę 634 zł zamiast 300 zł.</xText> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty powód domagał się:</xText> <xText>1. zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej dochodzonej pozwem kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia każdej z faktur VAT:</xText> <xText>a) 378,58 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 17 listopada 2014 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1487,28 zł od dnia 19 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 378,58 zł od dnia 18 stycznia 2024 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>b) 1055,68 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 13 stycznia 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>c) 1085,92 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 4 marca 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>d) 1073,62 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 6 maja 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu;</xText> <xText>e) 1107,54 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 6 września 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>f) 1194,69 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 12 listopada 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>g) 1330,13 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 25 stycznia 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu;</xText> <xText>h) 945,20 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 1 marca 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>i) 760,32 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 31 maja 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>j) 2646 zł, wynikającej z niedopłacenia <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z dnia 1 grudnia 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty;</xText> <xText>2. zmiany postanowienia Sądu pierwszej instancji, dotyczącego kosztów postępowania i zasądzenia od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania przed sądami obu instancji, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa adwokackiego przed sądami obu instancji według norm prawem przepisanych,</xText> <xText>ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację pozwany domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda względem pozwanego w zakresie wszelkich roszczeń, które stały się wymagalne w terminie dwóch lat przed dniem złożenia pozwu.</xText> <xText>Pozwany przyznał, że (1.) wyraził gotowość uiszczania kwoty 350 zł miesięcznie, jako należność za serwisowanie oczyszczalni, przez cały okres objęty pozwem, jako kwoty adekwatnej do ponoszonych przez powoda kosztów utrzymania oczyszczalni, jednak powód nie podpisał umowy zawierającej taką stawkę oraz, że (2.) p.o. kierownika <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>D. Z.</xAnon> podpisała kompleksową umowę na dostawę wody i odprowadzanie nieczystości, jednak umowa została narzucona w takiej formie przez powoda, a pozwany nie miał możliwości negocjacji treści umowy w zakresie ceny lub podpisania jej tylko w części dotyczącej dostarczania wody.</xText> <xText>Pozwany zaprzeczył, aby: (1.) pomiędzy stronami przez cały okres objęty sporem obowiązywała umowa regulująca stawkę za wywóz nieczystości; (2.) strona pozwana zgadzała się na zawarcie umowy z 25 maja 2016 r. na odprowadzanie ścieków; (3.) cena za obsługę oczyszczalni ścieków była prawidłowa zdaniem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (podczas gdy UOKiK stwierdził jedynie, że przyjęta stawka nie jest nieuczciwa w przypadku zbiorowego odprowadzania ścieków, ale nie może mieć zastosowania do przydomowych oczyszczalni ścieków, które należy wyłączyć spod reżimu zbiorowego odprowadzania nieczystości i ustalić stawkę uzależnioną od faktycznych kosztów obsługi konkretnej oczyszczalni); (4.) Prezes UOKiK nie nakazał zmiany umowy łączącej strony (podczas gdy Prezes UOKiK nie wydał decyzji administracyjnej, lecz zawarł w piśmie z 29 lutego 2016 r. (dwa ostatnie akapity) polecenia rozdzielenia umów na dostawę wody i na odprowadzanie ścieków oraz wyłączenie przydomowych oczyszczalni ścieków spod reżimu zbiorowego odprowadzania nieczystości, przygotowanie odrębnych regulaminów dla obu usług i ustalenie ceny obsługi oczyszczalni w oparciu o faktyczne koszty jej obsługi, co jak się wydaje powód uznał częściowo za zasadne, bowiem przygotował dwie umowy - osobno na dostarczanie wody i osobno na odprowadzanie ścieków, choć było to rozdzielenie fikcyjne, a stawki nie zmienił, lecz stosował nadal uchwałę Rady Gminy w zakresie zbiorowego odprowadzania ścieków); (5.) oczyszczalnia ścieków pracowała prawidłowo, a pracownicy <xAnon> (...)</xAnon> prawidłowo wykonywali swoje obowiązki (podczas gdy postępowanie dowodowe wykazało, że było wiele nieprawidłowości funkcjonowania oczyszczalni, również z powodu niewłaściwego jej serwisowania); (6.) pozwany posiada dług względem powoda; (7.) strona powodowa przedstawiła dowody na potwierdzenie swego roszczenia w postaci umów i faktur, które znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków, a strona pozwana ich nie neguje (podczas gdy brak jest ważnej umowy na odprowadzanie ścieków na cały okres objęty pozwem, faktura za usługę odprowadzania ścieków dla pozwanej za okres łączny od lipca do grudnia 2017 r. została wystawiona bezumownie i odesłana powodowi, a strona pozwana od początku zaprzeczała twierdzeniom powoda, co potwierdzają również świadkowie; nadto od początku trwania postępowania strona pozwana podnosiła, że umowy kompleksowe na dostawę wody i odprowadzanie ścieków musiała zawierać w formie narzucanej przez powoda, inaczej nie miałaby zapewnionej dostawy wody, a zatem nie można mówić również o zachowaniu zasady swobody umów); (8.) działania powoda w zakresie ustalania ceny ścieków oraz obciążenia pozwanej według taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków i według ilości zużytej wody były zgodne z przepisami prawa i nie były kwestionowane przez UOKiK, a pozwany to akceptował (podczas gdy w piśmie z 29 lutego 2016 r. Prezes UOKiK wprost wskazał, że działanie powoda było niezgodne z przepisami prawa, nakazał podjęcie działań celem naprawienia błędów, a pozwany od początku kwestionował narzucone mu stawki); (9.) pozwany prowadzi działalność gospodarczą i posiada status przedsiębiorcy (podczas gdy pozwany prowadzi odpłatną i nieodpłatną działalność pożytku publicznego, nie jest wpisany do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, nie posiada statusu przedsiębiorcy).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.</xText> <xText>Powód ma rację, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kilkukrotnie poczyniono ustalenia wzajemnie sprzeczne, a część z nich została powielona wprost z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17, mimo że na te same niekonsekwencje zwracał już uwagę Sąd Okręgowy w Kielcach w uzasadnieniu wyroku z 27 lipca 2021 r., sygn. akt. II Ca 1454/20, uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17 i przekazującego tę sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu (k. 918v – 918v). Świadczy to o bardzo niestarannym sporządzeniu uzasadnienia orzeczenia przez Sąd pierwszej instancji. Sąd Rejonowy początkowo wskazał, iż umowa zawarta przez strony w dniu 9 września 2014 r. została rozwiązana w dniu 25 maja 2016 r. (k. 1270), a następnie stwierdził, że umowę tę rozwiązało rozstrzygnięcie UOKiK w piśmie <xAnon> (...)</xAnon>400-13(7)/15/AB z 29 lutego 2016 r. i brak było podstaw, aby obciążać pozwanego należnością za ścieki w oparciu o wystawione faktury (k. 1272, 1274). Sąd najpierw ustalił, iż usługa odprowadzania ścieków przez Gminę <xAnon>B.</xAnon> była świadczona na rzecz <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> w sposób ciągły (k. 1272), po czym przyjął, że Gmina <xAnon>B.</xAnon> praktycznie nie odbiera ścieków wytwarzanych w obiektach użytkowanych przez <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon>, nie odprowadza ich do kanalizacji; ścieki są przetwarzane w przydomowej oczyszczalni ścieków w obrębie nieruchomości, a ilość odprowadzanych ścieków ma znikomy wpływ na koszt serwisowania oczyszczalni (k. 1272v), następnie zaznaczono jednak, iż wywiezienie nieczystości w 2016 r. kosztowało gminę 3844 zł (k. 1272v). Sąd Rejonowy podniósł, że obiekt obsługujący Dom Pomocy dla Osób Starszych w <xAnon>M.</xAnon> jest przydomową oczyszczalnią ścieków, a więc nie podlega reżimowi <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków</xLexLink>, bowiem nie jest w takim przypadku świadczona usługa zbiorowego odprowadzania ścieków, w szczególności ilość dostarczanej wody nie jest tożsama z ilością ścieków. Ta konkluzja doprowadziła Sąd pierwszej instancji do podjęcia próby ustalenia wartości usług faktycznie wykonanych przez Gminę (k. 1274v). Tymczasem w dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy zgodził się z wnioskami opinii biegłego, iż obiekt ten, z szeroko opisanych przyczyn, w istocie nie może być uznany za przydomową oczyszczalnię ścieków (k. 1275).</xText> <xText>Sąd odwoławczy bada prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji nie tylko na podstawie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, ale rozpoznając merytorycznie sprawę, uprawniony jest również do samodzielnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego przez ten sąd oraz, ewentualnie, także w postępowaniu apelacyjnym.</xText> <xText>Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowią następujące ustalenia:</xText> <xText>W dniu 9 września 2014 r. <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> zawarła z <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>umowę nr (...)(...)</xAnon> o świadczenie usług w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzanie ścieków z placówki <xAnon> (...)</xAnon> dla Osób Starszych znajdującej się w <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) B.</xAnon>, na warunkach określonych w umowie, w „Regulaminie dostarczania wody”, zatwierdzonym Uchwałą nr<xAnon>(...)</xAnon> z 13 grudnia 2005 r. Rady Gminy w <xAnon>B.</xAnon>, opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 1 lutego 2006 r., nr 29, poz. 462 oraz warunkach określonych <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">ustawą z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków</xLexLink> (§ 1 ust. 1 umowy). Przedsiębiorstwo zobowiązało się do dostarczania wody do budynku w sposób ciągły i niezawodny oraz do odbierania ścieków z nieruchomości będącej we władaniu odbiorcy w sposób ciągły (§ 2 umowy). Stosownie do § 7 ust. 1 umowy, rozliczenie za usługi świadczone przez przedsiębiorstwo dla odbiorcy (zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków) miało się odbywać na podstawie określonych w taryfie cen i stawek opłat, a za rozliczenia dokonywane przez przedsiębiorstwo miała być także pobierana opłata dodatkowa wynikająca z taryfy. W myśl § 8 ust. 2 umowy, kwotę należności przedsiębiorstwa oraz warunki i termin zapłaty określała faktura wystawiona przez przedsiębiorstwo. Zgodnie z § 10 umowy, przedsiębiorstwo określało taryfę zawierającą ceny i stawki opłat na jeden rok, która podlegała ogłoszeniu w prasie lokalnej, tj. <xAnon> (...)</xAnon> – dodatek <xAnon> (...)</xAnon> w ciągu siedmiu dni od daty podjęcia uchwały przez Radę Gminy o jej zatwierdzeniu lub w terminie co najmniej siedmiu dni przed wejściem jej w życie na zasadach określonych w art. 24 ust. 5b i 8 ustawy wymienionej w § 1 ust. 2; taryfa obowiązywała odbiorcę bez potrzeby odrębnego powiadomienia, a zmiana taryfy nie wymagała zmiany umowy ani wypowiedzenia jej warunków. Stosownie do § 12 ust. 1 umowy, odbiorca był zobowiązany do powiadomienia przedsiębiorstwa na piśmie niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od zaistnienia faktów skutkujących koniecznością zmiany umowy i jej wygaśnięcia. W § 13 postanowiono, że umowę zawarto na czas nieokreślony; umowa mogła być rozwiązana w przypadku rozwiązania umowy z odbiorcą, o której mowa w § 1 ust. 2 oraz w razie naruszenia postanowień umowy przez przedsiębiorstwo lub odbiorcę za trzymiesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, z tym że przedsiębiorstwo mogło wypowiedzieć umowę jedynie z przyczyn wiążących się z niewykonywaniem lub nienależytym wykonywaniem umowy przez odbiorcę. Stosownie do § 14, zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności. Z § 15 umowy wynikało, że w sprawach nieuregulowanych umową miały zastosowanie przepisy ustawy, o której mowa w § 1 ust. 2 umowy oraz przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> (umowa – k. 55 – 56v).</xText> <xText>W związku z realizacją umowy strona powodowa wystawiła faktury VAT:</xText> <xText>a) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 17 listopada 2014 r., z terminem płatności 1 grudnia 2014 r., na kwotę 2987,28 zł (w tym woda 851,04 zł, kanalizacja 2127,60 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1500 zł w dniu 9 stycznia 2015 r. (k. 16, 17); powód domagał się pozostałej kwoty 1487,28 zł;</xText> <xText>b) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 13 stycznia 2015 r., z terminem płatności 27 stycznia 2015 r., na kwotę 2155,68 zł (w tym woda 613,44 zł, kanalizacja 1533,60 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1100 zł w dniu 21 stycznia 2015 r. (k. 20, 21); powód domagał się pozostałej kwoty 1055,68 zł;</xText> <xText>c) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 4 marca 2015 r., z terminem płatności 18 marca 2015 r., na kwotę 2185,92 zł (w tym woda 622,08 zł, kanalizacja 1555,20 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1100 zł w dniu 10 kwietnia 2015 r. (k. 24, 25); powód domagał się pozostałej kwoty 1085,92 zł;</xText> <xText>d) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 6 maja 2015 r., z terminem płatności 20 maja 2015 r., na kwotę 2237,24 zł (w tym woda 656,64 zł, kanalizacja 1571,96 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1163,62 zł w dniu 14 maja 2015 r. (k. 28, 29); powód domagał się pozostałej kwoty 1073,62 zł;</xText> <xText>e) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 6 września 2015 r., z terminem płatności 20 września 2015 r., na kwotę 2246,83 zł (w tym woda 678,24 zł, kanalizacja 1559,95 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1123,42 zł w dniu 1 grudnia 2015 r. (k. 34, 35); powód domagał się pozostałej kwoty 1107,54 zł;</xText> <xText>f) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 12 listopada 2015 r., z terminem płatności 26 listopada 2015 r., na kwotę 2389,39 zł (w tym woda 721,44 zł, kanalizacja 1659,31 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1194,70 zł w dniu 2 grudnia 2015 r. (k. 38, 39); powód domagał się pozostałej kwoty 1194,69 zł;</xText> <xText>g) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 25 stycznia 2016 r., z terminem płatności 8 lutego 2016 r., na kwotę 2660,26 zł (w tym woda 803,52 zł, kanalizacja 1848,10 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1330,13 zł w dniu 12 lutego 2016 r. (k. 42, 43); powód domagał się pozostałej kwoty 1330,13 zł;</xText> <xText>h) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 1 marca 2016 r., z terminem płatności 15 marca 2016 r., na kwotę 1890,43 zł (w tym woda 570,24 zł, kanalizacja 1311,55 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 945,23 zł w dniu 25 marca 2016 r. (k. 46, 47); powód domagał się pozostałej kwoty 945,20 zł;</xText> <xText>i) nr <xAnon> (...)</xAnon> z 31 maja 2016 r., z terminem płatności 14 czerwca 2016 r., na kwotę 1105,92 zł (w tym woda 345,60 zł, kanalizacja 760,32 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 345,60 zł w dniu 21 października 2016 r. (k. 50, 51); powód domagał się pozostałej kwoty 760,32 zł.</xText> <xText>Powyższe faktury były na bieżąco doręczane przez powoda stronie pozwanej, jednak bez zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłek. Powód wysłał pozwanemu w 2017 r. duplikaty tych faktur, wraz z wezwaniami do zapłaty wskazanych wcześniej kwot w ciągu siedmiu dni, licząc od następnego dnia po otrzymaniu danego wezwania. Przesyłki zostały doręczone<xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon>: co do <xAnon>faktur nr (...)</xAnon> - w dniu 10 kwietnia 2017 r. (k. 14, 18, 22); co do <xAnon>faktur nr (...)</xAnon> - w dniu 12 kwietnia 2017 r. (k. 26, 30, 36); co do <xAnon>faktur nr (...)</xAnon> - w dniu 13 kwietnia 2017 r. (k. 40, 44, 48).</xText> <xText>Na skutek zawiadomienia dokonanego przez <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon>, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów – delegatura w <xAnon>Ł.</xAnon> przeprowadził postępowanie wyjaśniające, mające na celu wstępne ustalenie, czy na rynku świadczenia usług zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminy <xAnon>B.</xAnon> nastąpiło naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20070500331" xTitle="Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331">ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 184), uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter antymonopolowy. W toku tego postępowania Prezes UOKiK w piśmie z 29 lutego 2016 r. wydał rekomendację, w której wskazał, że na rzecz podmiotów odprowadzających ścieki z przydomowych oczyszczalni ścieków nie są świadczone usługi zbiorowego odprowadzania ścieków. Nie mają tutaj zastosowania przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">ustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków</xLexLink>, a opłaty za przydomowe oczyszczalnie ścieków są wyłączone z taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. W związku z tym konieczne jest zawarcie z podmiotami korzystającymi z przydomowych oczyszczalni ścieków odrębnych umów o ich obsługę, określającą zakres praw i obowiązków każdej ze stron umowy oraz płatności (wysokość, termin płatności, sposób wyliczenia wysokości opłat); umowy mogą dotyczyć usług tylko takich, które faktycznie są świadczone, a przy opracowywaniu taryfy za zbiorowe odprowadzanie ścieków należy uwzględnić tylko te przychody i koszty, które faktycznie dotyczą zbiorowego odprowadzania ścieków – czyli te związane z siecią kanalizacyjną (pismo Prezesa UOKiK – k. 64 – 66). W piśmie z 30 maja 2016 r. Prezes UOKiK wskazał, że w postępowaniu wyjaśniającym ustalono, iż stosowana przez Gminę <xAnon>B.</xAnon> cena za obsługę przydomowych oczyszczalni ścieków nie stanowi ceny nieuczciwej, a tym samym na rynku świadczenia usług zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminy <xAnon>B.</xAnon> nie nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego (k. 67).</xText> <xText> <xAnon>Aneksem nr (...)</xAnon> z dniem 25 maja 2016 r. strony rozwiązały za porozumieniem <xAnon>umowę nr (...)(...)</xAnon> z 9 września 2014 r. o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków (k. 57) i zawarły nową <xAnon>umowę nr (...)(...)</xAnon> z 25 maja 2016 r. o świadczenie usług w zakresie zaopatrzenia strony pozwanej w wodę (k. 68 – 69v). Przygotowana przez powoda <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> z 1 maja 2016 r. o obsługę oczyszczalni ścieków w <xAnon>M.</xAnon> nie została podpisana przez stronę pozwaną (k. 70 – 72). W piśmie z 5 maja 2016 r., skierowanym do strony powodowej, <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> oświadczył, że nie znajduje podstaw do wstecznego rozwiązania dotychczasowej umowy i zastąpienia jej innymi dwiema umowami, a ponadto nie zgadza się z zapisami <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, iż do zmiany ceny nie będzie wymagana zmiana umowy, czy też wypowiedzenie jej warunków, gdyż zleceniobiorca powinien każdorazowo wskazać przyczynę zmiany ceny i winno to być ustalone w formie pisemnej, a ponadto zapisana w umowie stawka 8,80 zł za m<xSUPx>( 3)</xSUPx> jest nieuprawniona (k. 102 - 102v). Pozwany przesłał powodowi podpisaną przez dyrektora <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> własną wersję umowy na obsługę oczyszczalni ścieków w <xAnon> (...)</xAnon> dla bezdomnych - placówce zapewniającej całodobową opiekę dla osób starszych w <xAnon>M.</xAnon>. W umowie zaproponowano do zapłaty stałą miesięczną kwotę, niezależną od ilości odprowadzanych ścieków w <xAnon> (...)</xAnon> dla bezdomnych. Wyliczenie za świadczone usługi przedstawiało się następująco: wywóz osadów z osadnika cztery razy w roku - po 120 zł (raz na kwartał), zapewnienie drożności przewodów kanalizacyjnych - 100 zł miesięcznie, kontrola prawidłowości pracy urządzeń - 80 zł miesięcznie, dodawanie biopreparatów - 50 zł miesięcznie (k. 73 – 73v). W dniu 1 grudnia 2016 r. powód wystawił pozwanemu <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 2646 zł za miesiące od lipca do grudnia 2016 r., wyliczoną zgodnie z powyższą propozycją <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> co do kosztów obsługi oczyszczalni ścieków przy <xAnon> (...)</xAnon> dla bezdomnych - z terminem płatności 15 grudnia 2016 r. (k. 54). Duplikat faktury, wraz z wezwaniem do zapłaty w ciągu siedmiu dni, licząc od następnego dnia po otrzymaniu wezwania, został doręczony<xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> w dniu 13 kwietnia 2017 r. (k. 52 - 53). W pismach z 11 kwietnia 2017 r. (k. 101) i z 2 maja 2017 r. (k. 74 – 75), skierowanych do powoda, <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> podnosił, że to powód uchyla się od podpisania umowy na obsługę oczyszczalni. Wraz z tymi pismami pozwany przesłał ponownie projekt umowy na odprowadzenie ścieków, licząc na pozytywne załatwienie sprawy (k. 74 – 75).</xText> <xText>Obiekt służący do oczyszczania ścieków z <xAnon> (...)</xAnon> dla Osób Starszych w <xAnon> (...)</xAnon> nie jest przydomową oczyszczalnią, gdyż nie znajduje się w pobliżu indywidualnego domu (miejsca przeznaczonego do zamieszkania osób), lecz jego przeznaczeniem jest oczyszczanie ścieków z obiektu użyteczności publicznej; rzeczywista dobowa ilość ścieków dopływających do tej oczyszczalni wynosi 11,57 m<xSUPx>3</xSUPx>, czyli jest większa niż normatywne parametry przydomowej oczyszczalni – gdzie maksymalna przepustowość to 7,5 m<xSUPx>3 </xSUPx>na dobę. Jest to „zbiorcza” oczyszczalnia ścieków o charakterze podobnym do zbiorczej oczyszczalni ścieków w <xAnon>B.</xAnon> (opinia biegłego z zakresu ochrony środowiska i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011151229" xTitle="Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229">prawa wodnego</xLexLink> – <xAnon>M. K.</xAnon> - k. 570 - 581).</xText> <xText>Dokumenty stanowiące podstawę ustaleń Sądu Okręgowego nie budziły wątpliwości co do treści w nich zawartej, a opinia biegłego <xAnon>M. K.</xAnon> nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w zakresie wskazanych przez biegłego parametrów technicznych oczyszczalni.</xText> <xText>Bezzasadny jest zarzut apelacji dotyczący nieważności postępowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink>, z uwagi na pozbawienie strony powodowej możliwości obrony swych praw, ze względu na „rozstrzygnięcie w kwestii nieważności umowy, wobec braku żądania którejkolwiek ze stron oraz braku poinformowania stron, iż sprawa jest rozpoznawana również w tym zakresie, co uniemożliwiło stronom zajęcie stanowiska i składanie wniosków dowodowych” (k. 1295). W uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z 27 lipca 2021 r., sygn. akt. II Ca 1454/20, uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17 i przekazującego tę sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu wyraźnie wskazano, że w celu rozstrzygnięcia żądań powoda wynikających z umowy z 9 września 2014 r. Sąd pierwszej instancji powinien najpierw ocenić, czy umowa ta jest ważna i skuteczna (k. 918). Treść uzasadnienia tego wyroku powinna być znana stronie powodowej, w związku z czym Gmina <xAnon>B.</xAnon> miała wiedzę, że to zagadnienie będzie przedmiotem rozpoznania przez Sąd Rejonowy, co umożliwiało zgłoszenie stosownych twierdzeń i wniosków dowodowych. Ponadto, w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że sąd bierze pod uwagę z urzędu nieważność czynności prawnej na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (zob.: uchwała z 17 października 1979 r., III CZP 68/79, OSNC 1980/4/67; postanowienia z 19 grudnia 1984 r., III CRN 183/84, LEX nr 8663 i z 21 lipca 2000 r., I PKN 451/00, OSNP 2002/5/116; wyroki: z 8 maja 1998 r., I CKN 670/97, OSNC 1998/12/219; z 1 lutego 2000 r., I PKN 503/99, OSNP 2001/12/411; z 10 października 2002 r., V CK 370/02, OSNC 2004/2/21; z 10 września 2004 r., I PK 592/03, OSNP 2005/14/202; z 12 maja 2005 r., V CK 556/04, OSP 2007/2/15; z 26 stycznia 2006 r., II CK 374/05, LEX nr 181265; z 11 stycznia 2008 r., V CSK 283/06, LEX nr 381027; z 23 lutego 2017 r., V CSK 361/16, LEX nr 2294419).</xText> <xText>Czynność prawna może być wadliwa z wielu przyczyn, które wywierają odmienny wpływ na jej skuteczność prawną. Odróżnia się nieważność czynności prawnej (nazywaną często nieważnością bezwzględną) od jej wzruszalności (nazywanej nieważnością względną). Nieważne (bezwzględnie) są czynności prawne w razie, między innymi, sprzeczności oświadczenia woli z bezwzględnie wiążącymi normami prawnymi lub zasadami współżycia społecznego (<xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink>). Czynność taka jest nieważna od początku i z mocy prawa, wobec czego sąd uwzględnia ten stan rzeczy z urzędu, bez konieczności zgłaszania przez zainteresowaną stronę jakichkolwiek wniosków lub zarzutów w tej kwestii, w szczególności bez potrzeby uchylania się przez stronę od skutków prawnych swojego oświadczenia woli. Nieważność bezwzględna ma charakter definitywny - każdy i zawsze może się na nią powołać. Z kolei, czynność prawna wzruszalna wywołuje określone w jej treści skutki prawne, jednak w sytuacjach przewidzianych w ustawie skutki te mogą ulec uchyleniu, jeżeli uprawniona do tego osoba skorzysta z przysługującego jej prawa podmiotowego i we wskazanym terminie (zawitym) złoży stosowne oświadczenie woli, które wzruszy dokonaną wcześniej czynność prawną. W takiej postaci następuje uchylenie się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu (<xLexLink xArt="art. 84" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 84 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Sąd Rejonowy przyjął, w różnych miejscach uzasadnienia wyroku, że <xAnon>umowa nr (...)(...)</xAnon> z dnia 9 września 2014 r. o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków z placówki <xAnon> (...)</xAnon> dla Osób Starszych w <xAnon>M.</xAnon> nr 2, gmina <xAnon>B.</xAnon> „nie była wiążąca” (k. 1274) bądź „brak było ważnej umowy” (k. 1276v). W toku procesu strona pozwana podnosiła, iż została zmuszona do zawarcia ze stroną powodową tej umowy, ponieważ musiała zapewnić dostawę wody do wymienionej placówki, co było uzależnione od podpisania kompleksowej umowy na dostawę wody i odprowadzanie ścieków, na warunkach narzuconych przez stronę powodową, bez możliwości ich negocjacji. Pozwany nie udowodnił, aby zawarcie przez niego powyższej umowy nastąpiło w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli (<xLexLink xArt="art. 82" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 82 k.c.</xLexLink>) lub pod wpływem błędu (<xLexLink xArt="art. 84" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 84 k.c.</xLexLink>), od którego strona pozwana skutecznie się uchyliła (<xLexLink xArt="art. 88" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 88 k.c.</xLexLink>). <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> nie wykazał też, że - stosownie do § 12 ust. 1 umowy - powiadomił stronę powodową na piśmie niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od zaistnienia faktów skutkujących koniecznością zmiany umowy i jej wygaśnięcia. Umowa wywozu nieczystości oraz serwisu i obsługi oczyszczalni w zamian za zapłatę ceny stanowi typową i powszechną umowę zawieraną między jednostkami samorządu terytorialnego (ich jednostkami pomocniczymi) a podmiotami korzystającymi z ich usług. Strony <xAnon>umowy nr (...)(...)</xAnon> określiły cenę za usługi, odwołując się do aktu prawa miejscowego – uchwały Rady Gminy <xAnon>B.</xAnon>. Zmiana ceny mogła nastąpić poprzez aneksowanie umowy i podanie innej stawki lub poprzez zmianę podstawy ustalenia ceny – uchwały Rady Gminy <xAnon>B.</xAnon>, dotyczącej taryfy, w przewidzianym w postępowaniu administracyjnym trybie zaskarżania aktów prawa miejscowego. Strona pozwana nie mogła natomiast jednostronnie zmodyfikować treści umowy lub uchylić się od obowiązku zapłaty ceny za usługi, które zostały wykonane. Do wyliczenia kosztów miała zastosowanie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 757; dalej powoływana jako „u.z.z.w.”), która - w brzmieniu na datę zawarcia umowy (<xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">art. 24</xLexLink> u.z.z.w.) - wprost przesądzała, że koszty odbioru ścieków są ustalane w taryfie, a taryfa jest zatwierdzana uchwałą rady gminy, stanowiącą akt prawa powszechnie obowiązującego. Strony w umowie przewidziały taki właśnie sposób rozliczeń wykonanej usługi (<xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>). Rekomendacja wydana przez Prezesa UOKiK, zawarta w piśmie z 29 lutego 2016 r., skierowanym do stron w toku postępowania wyjaśniającego nie mogła sprawić, iż stosunek zobowiązaniowy powstały w rezultacie złożenia zgodnych oświadczeń woli stron umowy został rozwiązany. Prezes UOKiK, do którego zwróciła się pozwana, w piśmie z 30 maja 2016 r. odmówił wszczęcia postępowania antymonopolowego, stwierdzając, że zawarta w umowie cena nie stanowi ceny nieuczciwej (k. 67). Prezes UOKiK nie badał tych kosztów, a jedynie przyjął, że na rzecz podmiotów odprowadzających ścieki z przydomowych oczyszczalni ścieków nie są świadczone usługi zbiorowego odprowadzania ścieków i opłaty za obsługę przydomowych oczyszczalni ścieków są wyłączone z taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (k. 64 – 66). Jak jednak wcześniej wskazano, obiekt służący do oczyszczania ścieków z <xAnon> (...)</xAnon> dla Osób Starszych w <xAnon> (...)</xAnon> nie jest przydomową oczyszczalnią, stąd rekomendacja Prezesa UOKiK nie może w żaden sposób wpłynąć na skuteczność <xAnon>umowy nr (...)(...)</xAnon>. Skoro strony w dniu 25 maja 2016 r. zawarły aneks do umowy z 9 września 2014 r. (w którym zgodnie ją rozwiązały), to potwierdziły wcześniejsze istnienie tego stosunku zobowiązaniowego i skuteczne zawarcie <xAnon>umowy nr (...)(...)</xAnon>. Trzeba zaznaczyć, że w piśmie z 5 maja 2016 r., skierowanym do strony powodowej, <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> oświadczył, że nie znajduje podstaw do wstecznego rozwiązania dotychczasowej umowy (k. 102), co przeczy twierdzeniom o „przymusowym” charakterze tej umowy.</xText> <xText>Wobec tego, nieprawidłowe było zdyskwalifikowanie przez Sąd Rejonowy wystawionych przez stronę powodową <xAnon>faktur VAT nr (...)</xAnon>, w zakresie obejmującym pozycję „kanalizacja”, jedynie z tej przyczyny, iż umowa przewidziała rozliczenie za tę usługę na podstawie określonych w taryfie cen i stawek opłat.</xText> <xText>Błędne było również przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że nie doszło między stronami do zawarcia umowy dotyczącej obsługi oczyszczalni ścieków za okres objęty <xAnon>fakturą VAT nr (...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> przedstawiła własną ofertę, proponując wykonywanie opisanych w niej usług za 350 zł miesięcznie, a Gmina <xAnon>B.</xAnon> bezpośrednio po otrzymaniu oferty przystąpiła do realizacji tych zadań i wystawiła fakturę według stawki określonej przez stronę pozwaną (k. 54), zatem umowa doszła do skutku na warunkach ustalonych przez pozwanego. Nie sprzeciwia się temu treść <xLexLink xArt="art. 68(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 68<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink>, stanowiącego, że jeżeli przedsiębiorca otrzymał od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych, ofertę zawarcia umowy w ramach swej działalności, brak niezwłocznej odpowiedzi poczytuje się za przyjęcie oferty. Oferent może mieć dowolny status prawny. Ustawodawca nie wymaga, by oferta pochodziła od innego przedsiębiorcy, dopuszczalne jest więc jej złożenie również przez konsumenta (zob. M. Maciejewska - Szałas [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, red. M. Balwicka - Szczyrba, A. Sylwestrzak, Warszawa 2024, teza 4 do art. 68<xSUPx>2</xSUPx>). Z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1465, ze zmianami) wynika, że Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą związaną z zadaniami o charakterze użyteczności publicznej, a wykraczającą poza te zadania - wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 43(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 43<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 33(1);art. 33(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 33<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. W orzecznictwie wyjaśniono, że działalność gminy w ramach wykonywania jej zadań własnych może stanowić działalność gospodarczą (por. uchwały Sądu Najwyższego: z 30 listopada 1992 r., III CZP 134/92, OSNC 1993/5/79; z 9 marca 1993 r., III CZP 156/92, OSNC 1993/9/152; z 13 stycznia 2006 r., III CZP 124/05, OSNC 2006/12/201; z 24 lipca 2013 r., III CZP 43/13, OSNC 2014/3/25 oraz uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 14 marca 1995 r., III CZP 6/95, OSNC 1995/5/72). Przesądza o tym obecnie unormowanie art. 9 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, iż działalnością gospodarczą gminy może być nawet działalność w zakresie wykraczającym poza zadania o charakterze użyteczności publicznej, jeżeli zezwala na jej prowadzenie odrębna ustawa, a więc inna niż samorządowa. W odniesieniu zatem do zadań własnych gminy regułą jest wykonywanie ich przez gminę w ramach działalności gospodarczej. Poza tym, działalność gospodarcza prowadzona przez gminę odpowiada kryteriom tego rodzaju aktywności i posiada jej cechy charakterystyczne, takie jak: fachowość, podporządkowanie regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działanie na własny rachunek, powtarzalność działań oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Wyznacznikiem tego pojęcia nie jest natomiast kryterium zysku; wystarczające jest podporządkowanie działalności standardom racjonalnego gospodarowania, polegającym na staraniach osiągnięcia maksymalnego efektu przy minimalnym nakładzie środków lub minimalnego zużycia środków dla osiągnięcia pożądanego, planowanego rezultatu (por. uzasadnienia uchwał składów siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1991 r., III CZP 40/91, OSNC 1992/2/17 oraz z 6 grudnia 1991 r., III CZP 117/91, OSNC 1992/5/65). Wykonanie umowy może być traktowane jako oświadczenie woli o jej zawarciu; przykład wyraźnego unormowania w tej kwestii zawiera <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 69 k.c.</xLexLink> (przyjęcie oferty przez przystąpienie do wykonania oferowanej umowy – por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 1996 r., I CKN 22/96, OSNC 1997/6-7/75). Sąd Najwyższy w uchwale z 5 lutego 1998 r., III CZP 71/97, OSNC 1998/9/131, wyjaśnił, że umowa o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków może być nawet zawarta przez czynności dorozumiane, zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 60" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 60 k.c.</xLexLink>, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, a ustawowe wyjątki nie dotyczą tego rodzaju umów. W razie braku umowy mogą natomiast znaleźć zastosowanie przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (podobnie wyroki: z 5 kwietnia 2006 r., I CSK 149/05, LEX nr 182962, z 25 marca 2010 r., I CSK 449/09, LEX nr 688854).</xText> <xText>Powód wywodził swoje roszczenia z <xAnon>umowy nr (...)(...)</xAnon> z dnia 9 września 2014 r. o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków z placówki <xAnon> (...)</xAnon> dla Osób Starszych w <xAnon>M.</xAnon> nr 2, gmina <xAnon>B.</xAnon> oraz z umowy zawartej na skutek przyjęcia przez Gminę <xAnon>B.</xAnon> oferty złożonej przez <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon>. Umowy te były ważne i skuteczne. Pozwany nie wykazał, aby powód nie wywiązał się ze świadczenia usług objętych wymienionymi umowami. W przeciwnym wypadku niezrozumiałe byłoby dążenie przez <xAnon>(...)</xAnon>Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> do przyjęcia przez Gminę <xAnon>B.</xAnon> oferty dalszej obsługi oczyszczalni ścieków, a pozwany nie powiadomił strony powodowej na piśmie niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni, aby zaistniały fakty skutkujące koniecznością zmiany <xAnon>umowy nr (...)(...)</xAnon> z dnia 9 września 2014 r. i jej wygaśnięcia (wymóg ten wynikał z § 12 ust. 1 umowy). Nie było potrzeby dokonywania kompleksowego rozliczenia wzajemnych zobowiązań stron, bowiem pozwany nie wystąpił z powództwem wzajemnym ani nie zgłosił zarzutu potrącenia. Na skutek zawarcia wymienionych umów Gmina <xAnon>B.</xAnon> stała się wierzycielem<xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon>, który jako dłużnik powinien spełnić świadczenie polegające na zapłacie umówionych kwot (<xLexLink xArt="art. 353;art. 353 § 1;art. 353 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 354;art. 354 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 354 § 1 k.c.</xLexLink>). W tej sytuacji bezprzedmiotowe jest rozważanie zarzutów apelacji dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej i materiału dowodowego związanego z tym zagadnieniem (ocena dowodów z zeznań świadków i opinii biegłego <xAnon>J. W.</xAnon>). Odpowiedzialność z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia ma charakter subsydiarny i wchodzi w grę tylko wówczas, gdy nie ma innej podstawy odpowiedzialności, w szczególności wynikającej z umowy. Przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu nie służą konstruowaniu odpowiedzialności dłużnika, która ma zastępować jego odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, gdy wierzyciel w ogóle nie opiera żądania na tej podstawie lub nie wykazał przesłanek uzasadniających takie żądanie (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 21 grudnia 2005 r., IV CK 305/05, LEX nr 394005; z 6 lipca 2006 r., III CSK 65/05, LEX nr 196957; z 30 stycznia 2007 r., IV CSK 221/06, LEX nr 369185; z 14 marca 2008 r., IV CSK 460/07, LEX nr 453070; z 7 maja 2009 r., IV CSK 523/08, OSNC-ZD 2010/1/12). Nie mają one zatem zastosowania, gdy rozliczenie między stronami wynika z umowy łączącej strony.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał za zasadny zgłoszony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń, które stały się wymagalne w terminie dwóch lat przed dniem wniesienia pozwu (k. 1328v, 1340v – 1341), czyli tych, których data wymagalności przypadała przed 2 czerwca 2015 r. (pozew został złożony 2 czerwca 2017 r. - k. 2).</xText> <xText>Charakter umowy regulującej jednocześnie zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków jest różnie ujmowany w orzecznictwie; określa się ją jako typową umowę o świadczenie usług, jako umowę dostawy, podtyp umowy sprzedaży z elementami umowy o dzieło lub umowy kontraktacji. Prezentowany jest również pogląd, że skonstruowana w ten sposób umowa ma charakter mieszany; zawiera nie tylko elementy umowy o świadczenie usług, ale również - w zakresie regulującym zaopatrzenie w wodę - umowy dostawy lub sprzedaży. Ustawodawca nie unormował tej kwestii w sposób jednoznaczny i konsekwentny; w art. 1, art. 2 pkt 3 oraz art. 6 ust. 1 i 3 u.z.z.w. wskazał, że dostarczanie wody oraz odprowadzanie ścieków jest usługą; jednocześnie jednak w art. 6 ust. 2 tej ustawy posłużył się pojęciem „zakupu wody”, co sugeruje, iż umowa o zaopatrzenie w wodę jest umową sprzedaży. Na taki charakter tej umowy wskazuje brzmienie <xLexLink xArt="art. 555" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 555 k.c.</xLexLink> (w wersji obowiązującej od 25 grudnia 2014 r.; nadane przez art. 44 pkt 11 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta - tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1796), zgodnie z którym przepisy o sprzedaży stosuje się odpowiednio, między innymi, do sprzedaży wody. Należy podkreślić, że termin przedawnienia roszczeń z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy oraz roszczeń z tytułu umowy dostawy jest jednakowy i wynosi dwa lata (<xLexLink xArt="art. 554;art. 612" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 554, art. 612 k.c.</xLexLink>). Ocena prawna umowy o charakterze mieszanym, zawierającej elementy świadczenia usług i innych stosunków obligacyjnych, w szczególności mająca na celu określenie właściwego terminu przedawnienia, powinna uwzględniać wzajemne relacje tych elementów oraz zasadniczy cel umowy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2010 r., IV CSK 319/09, LEX nr 584772 i z 13 lipca 2017 r., I CSK 193/17, LEX nr 2401831). W postanowieniu z 18 czerwca 2020 r., I CSK 372/19, LEX nr 3120936, Sąd Najwyższy wskazał, iż w odniesieniu do odbioru ścieków, bez względu na to, czy przyjąć, że jest to umowa dostawy („dostawa ścieków”), czy umowa o świadczenie usług, długość terminu przedawnienia wynosi dwa lata.</xText> <xText>Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawy Kodeks cywilny</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1104; ustawa weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 r. – art. 8 ustawy), jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1 (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeks cywilny</xLexLink>), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.</xText> <xText>W świetle powyższych rozważań, przedawnieniu uległy roszczenia powoda w zakresie objętym <xAnon>fakturami VAT: nr (...)</xAnon> (co do kwoty 1487,28 zł; data wymagalności – 1 grudnia 2014 r.), nr <xAnon> (...)</xAnon> (co do kwoty 1055,68 zł; data wymagalności –27 stycznia 2015 r.), nr <xAnon> (...)</xAnon> (co do kwoty 1085,92 zł; data wymagalności – 18 marca 2015 r.) i nr <xAnon> (...)</xAnon> (co do kwoty 1073,62 zł; data wymagalności – 20 maja 2015 r.) – łącznie co do kwoty 4702,50 zł.</xText> <xText>Pozwany powinien zapłacić powodowi należności objęte <xAnon>fakturami VAT: nr (...)</xAnon> (1107,54 zł), nr <xAnon> (...)</xAnon> (1194,69 zł), nr <xAnon> (...)</xAnon> (1330,13 zł), nr <xAnon> (...)</xAnon> (945,20 zł), nr <xAnon> (...)</xAnon> (760,32 zł) i nr FA <xAnon> (...)</xAnon> (2646 zł) - łącznie 7983,88 zł. Ponieważ Sąd Rejonowy w punkcie I zaskarżonego wyroku zasądził od <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz Gminy <xAnon>B.</xAnon> kwotę 1108,70 zł, to w efekcie zmiany wyroku Sąd Okręgowy zasądził dalszą kwotę 6875,18 zł (7983,88 zł - 1108,70 zł). Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone za okres po upływie 7 dni od otrzymania przez stronę pozwaną duplikatów poszczególnych faktur wraz z wezwaniami do ich zapłaty, z uwzględnieniem terminów zapłaty podanych w wezwaniach (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>). Co do wskazanych kwot z <xAnon>faktur VAT nr (...)</xAnon> (łącznie od kwoty 2302,23 zł) odsetki ustawowe za opóźnienie były należne od 20 kwietnia 2017 r., zatem na skutek zmiany zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy zasądził je od tej daty od kwoty 1193,53 zł (2302,23 zł - 1108,70 zł) oraz od kwoty 1108,70 zł (zasądzonej w punkcie I zaskarżonego wyroku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 18 stycznia 2024 r.) za okres od 20 kwietnia 2017 r. do 17 stycznia 2024 r. Odnośnie wymienionych wcześniej kwot z <xAnon>faktur VAT nr (...)</xAnon> (1330,13 zł), nr <xAnon> (...)</xAnon> (945,20 zł), nr <xAnon> (...)</xAnon> (760,32 zł) i nr FA <xAnon> (...)</xAnon> (2646 zł) (łącznie od kwoty 5681,65 zł) odsetki ustawowe za opóźnienie były należne od 21 kwietnia 2017 r.</xText> <xText>Z przyczyn podanych wyżej, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że zasądził od <xAnon>(...)</xAnon> Diecezji <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz Gminy <xAnon>B.</xAnon> dalszą kwotę 6875,18 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1193,53 zł od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 5681,65 zł od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1108,70 zł od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r. Modyfikacji podlegały również rozstrzygnięcia o kosztach procesu i kosztach sądowych, zawarte w punktach III, IV i V zaskarżonego wyroku, bowiem powód ostatecznie wygrał sprawę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym w 63 % (7983,88 zł : 12686,38 zł), a pozwany - w 37 % (4702,50 zł : 12686,38 zł). Koszty procesu poniesione przez Gminę <xAnon>B.</xAnon>, wynoszące 7801 zł, obejmują: opłatę od pozwu w kwocie 634 zł (k. 106; powód nie zaskarżył zarządzenia dotyczącego wymiaru opłaty i uiścił opłatę zgodnie z wezwaniem – k. 103, 106; ostatecznie sprawa nie była rozpoznawana w postepowaniu uproszczonym, bowiem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego – <xLexLink xArt="art. 505(7)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>7</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu; ponadto powód nawet w apelacji nie był zdecydowany, czy niniejsza sprawa powinna być rozpoznawana przed Sądem pierwszej instancji w postępowaniu zwykłym, czy w uproszczonym, gdyż uważał, że Sąd powinien w razie ustalenia, iż strony nie zawarły umowy, rozważać z urzędu zastosowanie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu – k. 1308), opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 716), zaliczkę na wydatki związane z opinią biegłego - 1000 zł (k. 972), wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji w kwocie 3600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 1964, ze zmianami) i w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji w sprawie II Ca 1454/20 (zakończonej w dniu 27 lipca 2021 r. wydaniem przez Sąd Okręgowy w Kielcach wyroku uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z dnia 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17 i przekazującego tę sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu – k. 913) w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia) oraz opłatę od apelacji w sprawie II Ca 1454/20 w kwocie 750 zł (k. 860). Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 6417 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, wynoszące 3600 zł (§ 2 pkt 5 wskazanego wcześniej rozporządzenia) i w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji w sprawie II Ca 1454/20 w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia), zaliczka na wydatki związane z opinią biegłego - 1000 zł (k. 970, 973) oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 164). Powodowi należał się zwrot kosztów procesu w kwocie 4914,63 zł (7801 zł x 63 %), a pozwanemu - w kwocie 2374,29 zł (6417 zł x 37 %). Po skompensowaniu tych kwot, na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> powód powinien otrzymać od pozwanego zwrot kosztów procesu w kwocie 2540,34 zł (4914,63 zł – 2374,29 zł). O odsetkach od tej kwoty orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1);art. 98 § 1(1) zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> zdanie drugie k.p.c.</xLexLink> Nieuiszczone koszty sądowe (wydatki związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłych oraz należności świadka, niepokryte z zaliczek wpłaconych przez strony) wyniosły 9789,07 zł (k. 625, 660, 736, 1109, 1161, 1244). Na podstawie <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 959, ze zmianami) w związku z <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> należało pobrać z tego tytułu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju od pozwanego kwotę 6167,11 zł (63 % z 9789,07 zł), a od powoda kwotę 3621,96 zł (37 % z 9789,07 zł).</xText> <xText>Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> oddalił apelację w pozostałej części.</xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> Powód wygrał sprawę w tym postępowaniu w 59 % (6875,18 zł : 11579 zł), a pozwany - w 41 % (4703,82 zł : 11579 zł). Na koszty poniesione przez powoda, wynoszące 2550 zł, złożyła się opłata od apelacji w kwocie 750 zł (k. 1313) i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 powołanego wcześniej rozporządzenia), a koszty poniesione przez pozwanego obejmują wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia). Powodowi należał się zwrot kosztów postępowania apelacyjnego w kwocie 1504,50 zł (2550 zł x 59 %), a pozwanemu - w kwocie 738 zł (1800 zł x 41 %). Po skompensowaniu tych kwot, powód powinien otrzymać od pozwanego kwotę 766,50 zł (1504,50 zł – 738 zł). O odsetkach od tej kwoty orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1);art. 98 § 1(1) zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1 </xSUPx>zdanie pierwsze k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>doręczyć pełnomocnikowi pozwanej – adwokatowi <xAnon>J. M.</xAnon> (k. 163, 712) odpis wyroku z uzasadnieniem.</xText> <xText>Dnia 11 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>SSO Rafał Adamczyk</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk

Ilona Kwiatkowska Tiesler

Ilona Kwiatkowska Tiesler

Sygn. akt II Ca 801/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach, II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. w Kielcach na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa GminyB. przeciwko(...)Diecezji(...)z siedzibą wK. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt V C 192/21 1. zmienia zaskarżony wyrok: a) w punkcie II (drugim) w ten sposób, że zasądza od(...)Diecezji(...)z siedzibą wK.na rzecz GminyB.dalszą kwotę 6875,18 zł (sześć tysięcy osiemset siedemdziesiąt pięć złotych osiemnaście groszy), z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: - od kwoty 1193,53 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt trzy grosze) od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, - od kwoty 5681,65 zł (pięć tysięcy sześćset osiemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt pięć groszy) od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1108,70 zł (jeden tysiąc sto osiem złotych siedemdziesiąt groszy) od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r.; b) w punkcie III (trzecim) w całości i zasądza od(...)Diecezji(...)z siedzibą wK.na rzecz GminyB.kwotę 2540,34 zł (dwa tysiące pięćset czterdzieści złotych trzydzieści cztery grosze) tytułem kosztów procesu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po upływie tygodnia od doręczenia pozwanej odpisu niniejszego orzeczenia; c) w punkcie IV (czwartym) w ten sposób, że nakazuje ściągnąć kwotę 6167,11 zł (sześć tysięcy sto sześćdziesiąt siedem złotych jedenaście groszy) zamiast kwoty 855,45 zł (osiemset pięćdziesiąt pięć złotych czterdzieści pięć groszy); d) w punkcie V (piątym) w ten sposób, że nakazuje ściągnąć kwotę 3621,96 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia jeden złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) zamiast kwoty 8933,62 zł (osiem tysięcy dziewięćset trzydzieści trzy złote sześćdziesiąt dwa grosze); 2. oddala apelację w pozostałej części; 3. zasądza od(...)Diecezji(...)z siedzibą wK.na rzecz GminyB.kwotę 766,50 zł (siedemset sześćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty. ZARZĄDZENIE doręczyć odpis wyroku: - pełnomocnikowi powódki – adwokatowiJ. T.(k. 714), - pełnomocnikowi pozwanej – adwokatowiJ. M.(k. 163, 712). Dnia 29 listopada 2024 r. SSO Rafał Adamczyk Sygn. akt II Ca 801/24 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt V C 192/21, Sąd Rejonowy w Busku - Zdroju: (I) zasądził od(...)Diecezji(...)na rzecz GminyB.kwotę 1108,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 stycznia 2024 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; (II) oddalił powództwo w pozostałej części; (III) zasądził od GminyB.na rzecz(...)Diecezji(...)kwotę 3453,16 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku i każdoczesnymi do dnia zapłaty; (IV) nakazał ściągnąć od(...)Diecezji(...)na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Busku – Zdroju kwotę 855,45 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa; (V) nakazał ściągnąć od GminyB.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Busku – Zdroju kwotę 8933,62 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa. Powód wniósł apelację od powyższego wyroku. Zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w części, tj. co do rozstrzygnięcia z punktu I w zakresie, w jakim oddalono odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1108,70 zł od dnia 19 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r. oraz co do rozstrzygnięć z punktów II, III i V w całości. Zarzucił: I naruszenieart. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskipoprzez uznanie, iż Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów posiada uprawnienia do jednostronnego rozwiązywania umów cywilnoprawnych pismem w toku postępowania, podczas gdy żadne przepisy powszechnie obowiązujące nie dają temu organowi takich uprawnień; II nieważność postępowania na podstawieart. 379 pkt 5 k.p.c.z uwagi na pozbawienie strony powodowej możliwości obrony swych praw; III błędne ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, poprzez: 1. ustalenie, iż pomiędzy stronami nie została zawarta umowa z dnia 9 września 2014 r., nr 17(...), w sytuacji, w której w rzeczywistym stanie rzeczy strony zawarły na piśmie umowę z dnia 9 września 2014 r., nr 17(...), fakt ten potwierdziły podpisaniem umowy - aneksu rozwiązującegoumowę (...)MK/124/01 z dnia 9 września 2014 r., a pozwana potwierdziła zawarcie umowy w pismach procesowych; 2. ustalenie, iż pomiędzy stronami nie została zawarta umowa z dnia 25 maja 2016 r. (zapoczątkowana ofertą - projektemumowy nr (...)) na skutek odpowiedzi na ofertę z zastrzeżeniem zmian, w sytuacji, w której w rzeczywistym stanie rzeczy strony zawarły umowę i przystąpiły do jej realizacji; 3. nieustalenie, iż Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził w piśmie z dnia 30 maja 2016 r., iż stosowana przez GminęB.cena za obsługę oczyszczalni ścieków nie stanowi ceny nieuczciwej oraz, że na terenie GminyB.nie nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego; 4. ustalenie, iż Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w dniu 29 lutego 2016 r. zakończył postępowanie i wydał rozstrzygniecie władcze, podczas gdy ww. pismo było pismem w toku postępowania, a postępowanie przed Prezesem UOKiK zakończyło się 30 maja 2016 r. ustaleniem, iż cena stosowana przez GminęB.wobec pozwanej nie stanowi ceny nieuczciwej i brak jest podstaw do wszczęcia postępowania antymonopolowego; 5. ustalenie, iż GminaB.: „praktycznie nie odbiera ścieków wytwarzanych w obiektach użytkowanych przez stronę pozwaną, nie odprowadza ich do kanalizacji, ścieki są przetwarzane w przydomowej oczyszczalni ścieków w obrębie nieruchomości”,przy jednoczesnym ustaleniu, iż:„wywiezienie nieczystości (...) w 2016 r. kosztowało gminę 3844 zł”,co powoduje, iż uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne; 6. ustalenie, iż:„ilość odprowadzanych ścieków ma znikomy wpływ na koszt serwisowania oczyszczalni”przy jednoczesnym ustaleniu w kolejnym akapicie, iż„oczyszczalnia jest niedostosowana do takiej ilości ścieków, jej przepustowość wynosiła 6 m3na dzień, następnie wykonano drenaż, który miał zwiększyć jej możliwości, a następnie wykonano rury rozsączające, a także oczyszczono rów przydrożny”, co powoduje, iż uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne; 7. ustalenie, iż GminaB.:„nigdy nie poniosła kosztów utrzymania przedmiotowej oczyszczalni innych niż osobowe, koszty te poniosła strona pozwana, tj. koszty zużycia energii elektrycznej”, przy jednoczesnym ustaleniu, iż:„wywiezienie nieczystości (...) w 2016 r. kosztowało gminę 3844 zł”,co powoduje, iż uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne; 8. ustalenie, iż GminaB.:„nigdy nie poniosła kosztów utrzymania przedmiotowej oczyszczalni innych niż osobowe, koszty te poniosła strona pozwana, tj. koszty zużycia energii elektrycznej”podczas gdy: w aktach sprawy (k. 207 - 221) złożone są faktury za usługi asenizacyjne, których odbiorcą była pozwana, a których koszt poniosła strona powodowa, a z opinii biegłego sądowegoJ. W.z dnia 6 marca 2023 r. (która to opinia została podtrzymana w kolejnych opiniach uzupełniających oraz opinii ustnej i nigdy nie została podważona przez inną opinię biegłego bądź ekspertyzę prywatną), ustalono, iż koszty poniesione przez stronę powodową wynoszą od 11987,19 zł do 28713,78 zł w zależności od wariantu (strona 66 opinii biegłego sądowegoJ. W.z dnia 6 marca 2023 r.), a także brak jest dowodów na ponoszenie przez stronę pozwaną kosztów energii elektrycznej; 9. ustalenie, iż:„pracownicy strony pozwanej monitorowali prawidłowość funkcjonowania oczyszczalni, utrzymywali obiekt w należytym stanie wokół oczyszczalni”,podczas gdy tymi pracami zajmowali się pracownicy strony powodowejD. F.iM. L., którzy wskazują, iż wykonywali prace przy oczyszczalni dwa razy w tygodniu, o czym szczegółowo wyjaśniają na posiedzeniu Sądu Rejonowego w dniu 26 października 2022 r.; IV naruszenie przepisów prawa materialnego: 1.art. 353 § 1 i § 2w związku zart. 354 § 1 k.c.poprzez niezastosowanie i nieuznanie możliwości żądania przez stronę powodową od strony pozwanej świadczenia polegającego na zapłacie, zgodnie z jego treścią wynikającą z umowy zawartej przez strony; 2.art. 3531k.c.poprzez niezastosowanie i uznanie, iż strony nie mogły ułożyć stosunku zobowiązaniowego w sposób wynikający z umowy; 3.art. 3581§ 2 k.c.poprzez niezastosowanie i nieuznanie, iż strony mogły w zawartej przez siebie umowie określić cenę w odniesieniu do stawki ustalonej taryfą za zbiorowe odprowadzanie ścieków zatwierdzoną uchwałą Rady GminyB.; 4.art. 405 k.c.poprzez niezastosowanie i niezasądzenie odpowiedniej sumy tytułem bezpodstawnego wzbogacenia; 5.art. 481 § 1 k.c.poprzez niezastosowanie i niezasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej odsetek ustawowych za opóźnienie; 6. art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców poprzez zastosowanie przepisu nieobowiązującego w dniu zawarcia między stronami umów przed 6 marca 2018 r., kiedy to nie obowiązywała wyżej wymieniona ustawa; V naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: 1.art. 232 zdanie drugie k.p.c.w związku zart. 278 § 1 k.p.c.iart. 286 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niepodjęcie inicjatywy dowodowej - powołania dowodu z uzupełniającej opinii biegłego bądź powołania nowego biegłego, w przypadku ustalenia, iż opinia biegłegoJ. W.jest niezupełna lub nierzetelna; 2.art. 278 § 1 k.p.c.poprzez zastąpienie opinii biegłego sądowego samodzielnymi obliczeniami sądu dokonanymi w treści uzasadnienia wyroku w sytuacji konieczności skorzystania z wiadomości specjalnych - dokonanie indywidualnej kalkulacji kosztów rocznych, opartej o metodę indywidualnej kalkulacji nakładów rzeczowych; 3.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie zeznań świadkówD. F.iM. L.bez uzasadnienia ich pominięcia; 4.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pomięcie opinii biegłego sądowegoJ. W.z dnia 6 marca 2023 r., opinii uzupełniającej biegłego sądowegoJ. W.z dnia 22 maja 2023 r. i ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowegoJ. W.z dnia 19 grudnia 2023 r. i samodzielne dokonanie ustaleń, co do których wymagane są wiadomości specjalne, bez uzasadnienia ich pominięcia; 5.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie zeznań świadkówM. O.iG. T.z dnia 5 września 2023 r., bez uzasadnienia ich pominięcia; 6.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie umów zawartych pomiędzy stronami: a) umowy z dnia 3 listopada 2008 r., nr 17 MK/124/08, zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków; b)aneksu nr (...)doumowy nr (...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków; c) umowy z dnia 9 września 2014 r., nr 17(...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków; d) umowy z dnia 1 maja 2016 r., 5(...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę; e) umowy z dnia 1 maja 2016 r., 5(...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o świadczenie usług związanych z obsługą oczyszczalni ścieków - bez uzasadnienia ich pominięcia; 7.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcie faktur za usługi, za które strona powodowa dochodzi należności w niniejszym postępowaniu: a) FV nr(...)z 17 listopada 2014 r., b) FV nr(...)z 13 stycznia 2015 r., c) FV nr(...)z 4 marca 2015 r., d) FV nr(...)z 6 maja 2015 r., e) FV nr(...)z 6 września 2015 r., f) FV nr(...)z 12 listopada 2015 r., g) FV nr(...)z 25 stycznia 2016 r., h) FV nr(...)z 1 marca 2016 r., i) FV nr(...)z 31 maja 2016 r., j) FV nr FA(...)z 1 grudnia 2016 r. - bez uzasadnienia ich pominięcia; 8.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez niezastosowanie i niedokonanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, w tym pominięcia statutu(...)Diecezji(...)i Sprawozdania(...)(...)Diecezji(...)za rok 2019 bez uzasadnienia ich pominięcia; 9.art. 322 k.p.c.lubart. 5056§ 3 k.p.c.poprzez niezasądzenie odpowiedniej sumy na rzecz strony powodowej; 10.art. 321 § 1 k.p.c.poprzez orzeczenie co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem żadnej ze stron i stwierdzenie nieważności umów zawartych pomiędzy stronami; 11.art. 386 § 6 k.p.c.poprzez brak dostosowania się do oceny Sądu Okręgowego w Kielcach wyrażonej w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. akt II Ca 1454/20: a) oparcie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia na ustaleniach niejasnych oraz wewnętrznie sprzecznych; b) brak omówienia w uzasadnieniu wyroku dowodów, którym nie dano wiary: - zeznań świadkaD. F.z dnia 26 października 2022 r.; - zeznań świadkaM. L.z dnia 26 października 2022 r.; - zeznań świadkaM. O.z dnia 5 września 2023 r.; - zeznań świadkaG. T.z dnia 5 września 2023 r.; - opinii biegłego sądowegoJ. W.z dnia 6 marca 2023 r.; - opinii uzupełniającej do opinii biegłego sądowegoJ. W.z dnia 22 maja 2023 r.; - ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowegoJ. W.z dnia 19 grudnia 2023 r.; - umowy z dnia 3 listopada 2008 r., nr 17 MK/124/08, zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków; -aneksu nr (...)doumowy nr (...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków; - umowy z dnia 9 września 2014 r., nr 17(...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków; - umowy z dnia 1 maja 2016 r. 5(...)zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o zaopatrzenie w wodę; - umowy z dnia 1 maja 2016 r., 5(...), zawartej pomiędzyZakładem (...)wS.a(...)Diecezji(...)o świadczenie usług związanych z obsługą oczyszczalni ścieków; - następujących faktur za usługi, za które strona powodowa dochodzi należności w niniejszym postępowaniu: • FV nr(...)z 17 listopada 2014 r. na 2987,28 zł, • FV nr(...)z 13 stycznia 2015 r. na 2155,68 zł, • FV nr(...)z 4 marca 2015 r. na 2185,92 zł, • FV nr(...)z 6 maja 2015 r. na(...).34 zł, • FV nr(...)z 6 września 2015 r. na 2246,83 zł, • FV nr(...)z 12 listopada 2015 r. na 2389,39 zł, • FV nr(...)z 25 stycznia 2016 r. na 2660,26 zł, • FV nr(...)z 1 marca 2016 r. na 1890,43 zł, • FV nr(...)z 31 maja 2016 r. na 1105,92 zł, • FV nr Fa(...)z 1 grudnia 2016 r. na 2646 zł; - następujących faktur i rachunków potwierdzających koszty poniesione przez stronę powodową w związku z serwisem oczyszczalni: • nr(...), • nr(...), • nr(...), • nr(...), • nr(...), • nr(...), • nr(...), • nr(...), • nr(...). 12.art. 98 § 1 k.p.c.iart. 108 § 2 k.p.c.poprzez niezasądzenie od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu przed sądami obu instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego przed sądami obu instancji; 13. art. 28 pkt 4 ustawy z dnia 5 maja 2016 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 623) w związku z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 933), zmieniającymart. 5051pkt 1 k.p.c.poprzez ustalenie wysokości opłaty sądowej na kwotę 634 zł zamiast 300 zł. Podnosząc powyższe zarzuty powód domagał się: 1. zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej dochodzonej pozwem kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia każdej z faktur VAT: a) 378,58 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 17 listopada 2014 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1487,28 zł od dnia 19 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 378,58 zł od dnia 18 stycznia 2024 r. do dnia zapłaty; b) 1055,68 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 13 stycznia 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; c) 1085,92 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 4 marca 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; d) 1073,62 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 6 maja 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu; e) 1107,54 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 6 września 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; f) 1194,69 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 12 listopada 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; g) 1330,13 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 25 stycznia 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu; h) 945,20 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 1 marca 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; i) 760,32 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 31 maja 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; j) 2646 zł, wynikającej z niedopłaceniafaktury nr (...)z dnia 1 grudnia 2016 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2017 r. i każdoczesnymi do dnia zapłaty; 2. zmiany postanowienia Sądu pierwszej instancji, dotyczącego kosztów postępowania i zasądzenia od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania przed sądami obu instancji, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztów zastępstwa adwokackiego przed sądami obu instancji według norm prawem przepisanych, ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację pozwany domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda względem pozwanego w zakresie wszelkich roszczeń, które stały się wymagalne w terminie dwóch lat przed dniem złożenia pozwu. Pozwany przyznał, że (1.) wyraził gotowość uiszczania kwoty 350 zł miesięcznie, jako należność za serwisowanie oczyszczalni, przez cały okres objęty pozwem, jako kwoty adekwatnej do ponoszonych przez powoda kosztów utrzymania oczyszczalni, jednak powód nie podpisał umowy zawierającej taką stawkę oraz, że (2.) p.o. kierownika(...)wM.D. Z.podpisała kompleksową umowę na dostawę wody i odprowadzanie nieczystości, jednak umowa została narzucona w takiej formie przez powoda, a pozwany nie miał możliwości negocjacji treści umowy w zakresie ceny lub podpisania jej tylko w części dotyczącej dostarczania wody. Pozwany zaprzeczył, aby: (1.) pomiędzy stronami przez cały okres objęty sporem obowiązywała umowa regulująca stawkę za wywóz nieczystości; (2.) strona pozwana zgadzała się na zawarcie umowy z 25 maja 2016 r. na odprowadzanie ścieków; (3.) cena za obsługę oczyszczalni ścieków była prawidłowa zdaniem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (podczas gdy UOKiK stwierdził jedynie, że przyjęta stawka nie jest nieuczciwa w przypadku zbiorowego odprowadzania ścieków, ale nie może mieć zastosowania do przydomowych oczyszczalni ścieków, które należy wyłączyć spod reżimu zbiorowego odprowadzania nieczystości i ustalić stawkę uzależnioną od faktycznych kosztów obsługi konkretnej oczyszczalni); (4.) Prezes UOKiK nie nakazał zmiany umowy łączącej strony (podczas gdy Prezes UOKiK nie wydał decyzji administracyjnej, lecz zawarł w piśmie z 29 lutego 2016 r. (dwa ostatnie akapity) polecenia rozdzielenia umów na dostawę wody i na odprowadzanie ścieków oraz wyłączenie przydomowych oczyszczalni ścieków spod reżimu zbiorowego odprowadzania nieczystości, przygotowanie odrębnych regulaminów dla obu usług i ustalenie ceny obsługi oczyszczalni w oparciu o faktyczne koszty jej obsługi, co jak się wydaje powód uznał częściowo za zasadne, bowiem przygotował dwie umowy - osobno na dostarczanie wody i osobno na odprowadzanie ścieków, choć było to rozdzielenie fikcyjne, a stawki nie zmienił, lecz stosował nadal uchwałę Rady Gminy w zakresie zbiorowego odprowadzania ścieków); (5.) oczyszczalnia ścieków pracowała prawidłowo, a pracownicy(...)prawidłowo wykonywali swoje obowiązki (podczas gdy postępowanie dowodowe wykazało, że było wiele nieprawidłowości funkcjonowania oczyszczalni, również z powodu niewłaściwego jej serwisowania); (6.) pozwany posiada dług względem powoda; (7.) strona powodowa przedstawiła dowody na potwierdzenie swego roszczenia w postaci umów i faktur, które znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków, a strona pozwana ich nie neguje (podczas gdy brak jest ważnej umowy na odprowadzanie ścieków na cały okres objęty pozwem, faktura za usługę odprowadzania ścieków dla pozwanej za okres łączny od lipca do grudnia 2017 r. została wystawiona bezumownie i odesłana powodowi, a strona pozwana od początku zaprzeczała twierdzeniom powoda, co potwierdzają również świadkowie; nadto od początku trwania postępowania strona pozwana podnosiła, że umowy kompleksowe na dostawę wody i odprowadzanie ścieków musiała zawierać w formie narzucanej przez powoda, inaczej nie miałaby zapewnionej dostawy wody, a zatem nie można mówić również o zachowaniu zasady swobody umów); (8.) działania powoda w zakresie ustalania ceny ścieków oraz obciążenia pozwanej według taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków i według ilości zużytej wody były zgodne z przepisami prawa i nie były kwestionowane przez UOKiK, a pozwany to akceptował (podczas gdy w piśmie z 29 lutego 2016 r. Prezes UOKiK wprost wskazał, że działanie powoda było niezgodne z przepisami prawa, nakazał podjęcie działań celem naprawienia błędów, a pozwany od początku kwestionował narzucone mu stawki); (9.) pozwany prowadzi działalność gospodarczą i posiada status przedsiębiorcy (podczas gdy pozwany prowadzi odpłatną i nieodpłatną działalność pożytku publicznego, nie jest wpisany do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, nie posiada statusu przedsiębiorcy). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie. Powód ma rację, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kilkukrotnie poczyniono ustalenia wzajemnie sprzeczne, a część z nich została powielona wprost z uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17, mimo że na te same niekonsekwencje zwracał już uwagę Sąd Okręgowy w Kielcach w uzasadnieniu wyroku z 27 lipca 2021 r., sygn. akt. II Ca 1454/20, uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17 i przekazującego tę sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu (k. 918v – 918v). Świadczy to o bardzo niestarannym sporządzeniu uzasadnienia orzeczenia przez Sąd pierwszej instancji. Sąd Rejonowy początkowo wskazał, iż umowa zawarta przez strony w dniu 9 września 2014 r. została rozwiązana w dniu 25 maja 2016 r. (k. 1270), a następnie stwierdził, że umowę tę rozwiązało rozstrzygnięcie UOKiK w piśmie(...)400-13(7)/15/AB z 29 lutego 2016 r. i brak było podstaw, aby obciążać pozwanego należnością za ścieki w oparciu o wystawione faktury (k. 1272, 1274). Sąd najpierw ustalił, iż usługa odprowadzania ścieków przez GminęB.była świadczona na rzecz(...)Diecezji(...)w sposób ciągły (k. 1272), po czym przyjął, że GminaB.praktycznie nie odbiera ścieków wytwarzanych w obiektach użytkowanych przez(...)Diecezji(...), nie odprowadza ich do kanalizacji; ścieki są przetwarzane w przydomowej oczyszczalni ścieków w obrębie nieruchomości, a ilość odprowadzanych ścieków ma znikomy wpływ na koszt serwisowania oczyszczalni (k. 1272v), następnie zaznaczono jednak, iż wywiezienie nieczystości w 2016 r. kosztowało gminę 3844 zł (k. 1272v). Sąd Rejonowy podniósł, że obiekt obsługujący Dom Pomocy dla Osób Starszych wM.jest przydomową oczyszczalnią ścieków, a więc nie podlega reżimowiustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, bowiem nie jest w takim przypadku świadczona usługa zbiorowego odprowadzania ścieków, w szczególności ilość dostarczanej wody nie jest tożsama z ilością ścieków. Ta konkluzja doprowadziła Sąd pierwszej instancji do podjęcia próby ustalenia wartości usług faktycznie wykonanych przez Gminę (k. 1274v). Tymczasem w dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy zgodził się z wnioskami opinii biegłego, iż obiekt ten, z szeroko opisanych przyczyn, w istocie nie może być uznany za przydomową oczyszczalnię ścieków (k. 1275). Sąd odwoławczy bada prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji nie tylko na podstawie uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, ale rozpoznając merytorycznie sprawę, uprawniony jest również do samodzielnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego przez ten sąd oraz, ewentualnie, także w postępowaniu apelacyjnym. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowią następujące ustalenia: W dniu 9 września 2014 r.(...)Diecezji(...)zawarła zZakładem (...)wS.umowę nr (...)(...)o świadczenie usług w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzanie ścieków z placówki(...)dla Osób Starszych znajdującej się w(...),(...)-(...) B., na warunkach określonych w umowie, w „Regulaminie dostarczania wody”, zatwierdzonym Uchwałą nr(...)z 13 grudnia 2005 r. Rady Gminy wB., opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa(...)z dnia 1 lutego 2006 r., nr 29, poz. 462 oraz warunkach określonychustawą z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków(§ 1 ust. 1 umowy). Przedsiębiorstwo zobowiązało się do dostarczania wody do budynku w sposób ciągły i niezawodny oraz do odbierania ścieków z nieruchomości będącej we władaniu odbiorcy w sposób ciągły (§ 2 umowy). Stosownie do § 7 ust. 1 umowy, rozliczenie za usługi świadczone przez przedsiębiorstwo dla odbiorcy (zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków) miało się odbywać na podstawie określonych w taryfie cen i stawek opłat, a za rozliczenia dokonywane przez przedsiębiorstwo miała być także pobierana opłata dodatkowa wynikająca z taryfy. W myśl § 8 ust. 2 umowy, kwotę należności przedsiębiorstwa oraz warunki i termin zapłaty określała faktura wystawiona przez przedsiębiorstwo. Zgodnie z § 10 umowy, przedsiębiorstwo określało taryfę zawierającą ceny i stawki opłat na jeden rok, która podlegała ogłoszeniu w prasie lokalnej, tj.(...)– dodatek(...)w ciągu siedmiu dni od daty podjęcia uchwały przez Radę Gminy o jej zatwierdzeniu lub w terminie co najmniej siedmiu dni przed wejściem jej w życie na zasadach określonych w art. 24 ust. 5b i 8 ustawy wymienionej w § 1 ust. 2; taryfa obowiązywała odbiorcę bez potrzeby odrębnego powiadomienia, a zmiana taryfy nie wymagała zmiany umowy ani wypowiedzenia jej warunków. Stosownie do § 12 ust. 1 umowy, odbiorca był zobowiązany do powiadomienia przedsiębiorstwa na piśmie niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od zaistnienia faktów skutkujących koniecznością zmiany umowy i jej wygaśnięcia. W § 13 postanowiono, że umowę zawarto na czas nieokreślony; umowa mogła być rozwiązana w przypadku rozwiązania umowy z odbiorcą, o której mowa w § 1 ust. 2 oraz w razie naruszenia postanowień umowy przez przedsiębiorstwo lub odbiorcę za trzymiesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, z tym że przedsiębiorstwo mogło wypowiedzieć umowę jedynie z przyczyn wiążących się z niewykonywaniem lub nienależytym wykonywaniem umowy przez odbiorcę. Stosownie do § 14, zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności. Z § 15 umowy wynikało, że w sprawach nieuregulowanych umową miały zastosowanie przepisy ustawy, o której mowa w § 1 ust. 2 umowy oraz przepisyKodeksu cywilnego(umowa – k. 55 – 56v). W związku z realizacją umowy strona powodowa wystawiła faktury VAT: a) nr(...)z 17 listopada 2014 r., z terminem płatności 1 grudnia 2014 r., na kwotę 2987,28 zł (w tym woda 851,04 zł, kanalizacja 2127,60 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1500 zł w dniu 9 stycznia 2015 r. (k. 16, 17); powód domagał się pozostałej kwoty 1487,28 zł; b) nr(...)z 13 stycznia 2015 r., z terminem płatności 27 stycznia 2015 r., na kwotę 2155,68 zł (w tym woda 613,44 zł, kanalizacja 1533,60 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1100 zł w dniu 21 stycznia 2015 r. (k. 20, 21); powód domagał się pozostałej kwoty 1055,68 zł; c) nr(...)z 4 marca 2015 r., z terminem płatności 18 marca 2015 r., na kwotę 2185,92 zł (w tym woda 622,08 zł, kanalizacja 1555,20 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1100 zł w dniu 10 kwietnia 2015 r. (k. 24, 25); powód domagał się pozostałej kwoty 1085,92 zł; d) nr(...)z 6 maja 2015 r., z terminem płatności 20 maja 2015 r., na kwotę 2237,24 zł (w tym woda 656,64 zł, kanalizacja 1571,96 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1163,62 zł w dniu 14 maja 2015 r. (k. 28, 29); powód domagał się pozostałej kwoty 1073,62 zł; e) nr(...)z 6 września 2015 r., z terminem płatności 20 września 2015 r., na kwotę 2246,83 zł (w tym woda 678,24 zł, kanalizacja 1559,95 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1123,42 zł w dniu 1 grudnia 2015 r. (k. 34, 35); powód domagał się pozostałej kwoty 1107,54 zł; f) nr(...)z 12 listopada 2015 r., z terminem płatności 26 listopada 2015 r., na kwotę 2389,39 zł (w tym woda 721,44 zł, kanalizacja 1659,31 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1194,70 zł w dniu 2 grudnia 2015 r. (k. 38, 39); powód domagał się pozostałej kwoty 1194,69 zł; g) nr(...)z 25 stycznia 2016 r., z terminem płatności 8 lutego 2016 r., na kwotę 2660,26 zł (w tym woda 803,52 zł, kanalizacja 1848,10 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 1330,13 zł w dniu 12 lutego 2016 r. (k. 42, 43); powód domagał się pozostałej kwoty 1330,13 zł; h) nr(...)z 1 marca 2016 r., z terminem płatności 15 marca 2016 r., na kwotę 1890,43 zł (w tym woda 570,24 zł, kanalizacja 1311,55 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 945,23 zł w dniu 25 marca 2016 r. (k. 46, 47); powód domagał się pozostałej kwoty 945,20 zł; i) nr(...)z 31 maja 2016 r., z terminem płatności 14 czerwca 2016 r., na kwotę 1105,92 zł (w tym woda 345,60 zł, kanalizacja 760,32 zł); strona pozwana wpłaciła kwotę 345,60 zł w dniu 21 października 2016 r. (k. 50, 51); powód domagał się pozostałej kwoty 760,32 zł. Powyższe faktury były na bieżąco doręczane przez powoda stronie pozwanej, jednak bez zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłek. Powód wysłał pozwanemu w 2017 r. duplikaty tych faktur, wraz z wezwaniami do zapłaty wskazanych wcześniej kwot w ciągu siedmiu dni, licząc od następnego dnia po otrzymaniu danego wezwania. Przesyłki zostały doręczone(...)Diecezji(...): co dofaktur nr (...)- w dniu 10 kwietnia 2017 r. (k. 14, 18, 22); co dofaktur nr (...)- w dniu 12 kwietnia 2017 r. (k. 26, 30, 36); co dofaktur nr (...)- w dniu 13 kwietnia 2017 r. (k. 40, 44, 48). Na skutek zawiadomienia dokonanego przez(...)Diecezji(...), Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów – delegatura wŁ.przeprowadził postępowanie wyjaśniające, mające na celu wstępne ustalenie, czy na rynku świadczenia usług zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminyB.nastąpiło naruszenie przepisówustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 184), uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter antymonopolowy. W toku tego postępowania Prezes UOKiK w piśmie z 29 lutego 2016 r. wydał rekomendację, w której wskazał, że na rzecz podmiotów odprowadzających ścieki z przydomowych oczyszczalni ścieków nie są świadczone usługi zbiorowego odprowadzania ścieków. Nie mają tutaj zastosowania przepisyustawy z 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, a opłaty za przydomowe oczyszczalnie ścieków są wyłączone z taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. W związku z tym konieczne jest zawarcie z podmiotami korzystającymi z przydomowych oczyszczalni ścieków odrębnych umów o ich obsługę, określającą zakres praw i obowiązków każdej ze stron umowy oraz płatności (wysokość, termin płatności, sposób wyliczenia wysokości opłat); umowy mogą dotyczyć usług tylko takich, które faktycznie są świadczone, a przy opracowywaniu taryfy za zbiorowe odprowadzanie ścieków należy uwzględnić tylko te przychody i koszty, które faktycznie dotyczą zbiorowego odprowadzania ścieków – czyli te związane z siecią kanalizacyjną (pismo Prezesa UOKiK – k. 64 – 66). W piśmie z 30 maja 2016 r. Prezes UOKiK wskazał, że w postępowaniu wyjaśniającym ustalono, iż stosowana przez GminęB.cena za obsługę przydomowych oczyszczalni ścieków nie stanowi ceny nieuczciwej, a tym samym na rynku świadczenia usług zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminyB.nie nastąpiło naruszenie przepisów ustawy uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego (k. 67). Aneksem nr (...)z dniem 25 maja 2016 r. strony rozwiązały za porozumieniemumowę nr (...)(...)z 9 września 2014 r. o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków (k. 57) i zawarły nowąumowę nr (...)(...)z 25 maja 2016 r. o świadczenie usług w zakresie zaopatrzenia strony pozwanej w wodę (k. 68 – 69v). Przygotowana przez powodaumowa nr (...)z 1 maja 2016 r. o obsługę oczyszczalni ścieków wM.nie została podpisana przez stronę pozwaną (k. 70 – 72). W piśmie z 5 maja 2016 r., skierowanym do strony powodowej,(...)Diecezji(...)oświadczył, że nie znajduje podstaw do wstecznego rozwiązania dotychczasowej umowy i zastąpienia jej innymi dwiema umowami, a ponadto nie zgadza się z zapisamiumowy nr (...), iż do zmiany ceny nie będzie wymagana zmiana umowy, czy też wypowiedzenie jej warunków, gdyż zleceniobiorca powinien każdorazowo wskazać przyczynę zmiany ceny i winno to być ustalone w formie pisemnej, a ponadto zapisana w umowie stawka 8,80 zł za m( 3)jest nieuprawniona (k. 102 - 102v). Pozwany przesłał powodowi podpisaną przez dyrektora(...)Diecezji(...)własną wersję umowy na obsługę oczyszczalni ścieków w(...)dla bezdomnych - placówce zapewniającej całodobową opiekę dla osób starszych wM.. W umowie zaproponowano do zapłaty stałą miesięczną kwotę, niezależną od ilości odprowadzanych ścieków w(...)dla bezdomnych. Wyliczenie za świadczone usługi przedstawiało się następująco: wywóz osadów z osadnika cztery razy w roku - po 120 zł (raz na kwartał), zapewnienie drożności przewodów kanalizacyjnych - 100 zł miesięcznie, kontrola prawidłowości pracy urządzeń - 80 zł miesięcznie, dodawanie biopreparatów - 50 zł miesięcznie (k. 73 – 73v). W dniu 1 grudnia 2016 r. powód wystawił pozwanemufakturę VAT nr (...)na kwotę 2646 zł za miesiące od lipca do grudnia 2016 r., wyliczoną zgodnie z powyższą propozycją(...)Diecezji(...)co do kosztów obsługi oczyszczalni ścieków przy(...)dla bezdomnych - z terminem płatności 15 grudnia 2016 r. (k. 54). Duplikat faktury, wraz z wezwaniem do zapłaty w ciągu siedmiu dni, licząc od następnego dnia po otrzymaniu wezwania, został doręczony(...)Diecezji(...)w dniu 13 kwietnia 2017 r. (k. 52 - 53). W pismach z 11 kwietnia 2017 r. (k. 101) i z 2 maja 2017 r. (k. 74 – 75), skierowanych do powoda,(...)Diecezji(...)podnosił, że to powód uchyla się od podpisania umowy na obsługę oczyszczalni. Wraz z tymi pismami pozwany przesłał ponownie projekt umowy na odprowadzenie ścieków, licząc na pozytywne załatwienie sprawy (k. 74 – 75). Obiekt służący do oczyszczania ścieków z(...)dla Osób Starszych w(...)nie jest przydomową oczyszczalnią, gdyż nie znajduje się w pobliżu indywidualnego domu (miejsca przeznaczonego do zamieszkania osób), lecz jego przeznaczeniem jest oczyszczanie ścieków z obiektu użyteczności publicznej; rzeczywista dobowa ilość ścieków dopływających do tej oczyszczalni wynosi 11,57 m3, czyli jest większa niż normatywne parametry przydomowej oczyszczalni – gdzie maksymalna przepustowość to 7,5 m3na dobę. Jest to „zbiorcza” oczyszczalnia ścieków o charakterze podobnym do zbiorczej oczyszczalni ścieków wB.(opinia biegłego z zakresu ochrony środowiska iprawa wodnego–M. K.- k. 570 - 581). Dokumenty stanowiące podstawę ustaleń Sądu Okręgowego nie budziły wątpliwości co do treści w nich zawartej, a opinia biegłegoM. K.nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w zakresie wskazanych przez biegłego parametrów technicznych oczyszczalni. Bezzasadny jest zarzut apelacji dotyczący nieważności postępowania na podstawieart. 379 pkt 5 k.p.c., z uwagi na pozbawienie strony powodowej możliwości obrony swych praw, ze względu na „rozstrzygnięcie w kwestii nieważności umowy, wobec braku żądania którejkolwiek ze stron oraz braku poinformowania stron, iż sprawa jest rozpoznawana również w tym zakresie, co uniemożliwiło stronom zajęcie stanowiska i składanie wniosków dowodowych” (k. 1295). W uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z 27 lipca 2021 r., sygn. akt. II Ca 1454/20, uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17 i przekazującego tę sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu wyraźnie wskazano, że w celu rozstrzygnięcia żądań powoda wynikających z umowy z 9 września 2014 r. Sąd pierwszej instancji powinien najpierw ocenić, czy umowa ta jest ważna i skuteczna (k. 918). Treść uzasadnienia tego wyroku powinna być znana stronie powodowej, w związku z czym GminaB.miała wiedzę, że to zagadnienie będzie przedmiotem rozpoznania przez Sąd Rejonowy, co umożliwiało zgłoszenie stosownych twierdzeń i wniosków dowodowych. Ponadto, w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że sąd bierze pod uwagę z urzędu nieważność czynności prawnej na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (zob.: uchwała z 17 października 1979 r., III CZP 68/79, OSNC 1980/4/67; postanowienia z 19 grudnia 1984 r., III CRN 183/84, LEX nr 8663 i z 21 lipca 2000 r., I PKN 451/00, OSNP 2002/5/116; wyroki: z 8 maja 1998 r., I CKN 670/97, OSNC 1998/12/219; z 1 lutego 2000 r., I PKN 503/99, OSNP 2001/12/411; z 10 października 2002 r., V CK 370/02, OSNC 2004/2/21; z 10 września 2004 r., I PK 592/03, OSNP 2005/14/202; z 12 maja 2005 r., V CK 556/04, OSP 2007/2/15; z 26 stycznia 2006 r., II CK 374/05, LEX nr 181265; z 11 stycznia 2008 r., V CSK 283/06, LEX nr 381027; z 23 lutego 2017 r., V CSK 361/16, LEX nr 2294419). Czynność prawna może być wadliwa z wielu przyczyn, które wywierają odmienny wpływ na jej skuteczność prawną. Odróżnia się nieważność czynności prawnej (nazywaną często nieważnością bezwzględną) od jej wzruszalności (nazywanej nieważnością względną). Nieważne (bezwzględnie) są czynności prawne w razie, między innymi, sprzeczności oświadczenia woli z bezwzględnie wiążącymi normami prawnymi lub zasadami współżycia społecznego (art. 58 k.c.). Czynność taka jest nieważna od początku i z mocy prawa, wobec czego sąd uwzględnia ten stan rzeczy z urzędu, bez konieczności zgłaszania przez zainteresowaną stronę jakichkolwiek wniosków lub zarzutów w tej kwestii, w szczególności bez potrzeby uchylania się przez stronę od skutków prawnych swojego oświadczenia woli. Nieważność bezwzględna ma charakter definitywny - każdy i zawsze może się na nią powołać. Z kolei, czynność prawna wzruszalna wywołuje określone w jej treści skutki prawne, jednak w sytuacjach przewidzianych w ustawie skutki te mogą ulec uchyleniu, jeżeli uprawniona do tego osoba skorzysta z przysługującego jej prawa podmiotowego i we wskazanym terminie (zawitym) złoży stosowne oświadczenie woli, które wzruszy dokonaną wcześniej czynność prawną. W takiej postaci następuje uchylenie się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu (art. 84 k.c.). Sąd Rejonowy przyjął, w różnych miejscach uzasadnienia wyroku, żeumowa nr (...)(...)z dnia 9 września 2014 r. o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków z placówki(...)dla Osób Starszych wM.nr 2, gminaB.„nie była wiążąca” (k. 1274) bądź „brak było ważnej umowy” (k. 1276v). W toku procesu strona pozwana podnosiła, iż została zmuszona do zawarcia ze stroną powodową tej umowy, ponieważ musiała zapewnić dostawę wody do wymienionej placówki, co było uzależnione od podpisania kompleksowej umowy na dostawę wody i odprowadzanie ścieków, na warunkach narzuconych przez stronę powodową, bez możliwości ich negocjacji. Pozwany nie udowodnił, aby zawarcie przez niego powyższej umowy nastąpiło w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli (art. 82 k.c.) lub pod wpływem błędu (art. 84 k.c.), od którego strona pozwana skutecznie się uchyliła (art. 88 k.c.).(...)Diecezji(...)nie wykazał też, że - stosownie do § 12 ust. 1 umowy - powiadomił stronę powodową na piśmie niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od zaistnienia faktów skutkujących koniecznością zmiany umowy i jej wygaśnięcia. Umowa wywozu nieczystości oraz serwisu i obsługi oczyszczalni w zamian za zapłatę ceny stanowi typową i powszechną umowę zawieraną między jednostkami samorządu terytorialnego (ich jednostkami pomocniczymi) a podmiotami korzystającymi z ich usług. Stronyumowy nr (...)(...)określiły cenę za usługi, odwołując się do aktu prawa miejscowego – uchwały Rady GminyB.. Zmiana ceny mogła nastąpić poprzez aneksowanie umowy i podanie innej stawki lub poprzez zmianę podstawy ustalenia ceny – uchwały Rady GminyB., dotyczącej taryfy, w przewidzianym w postępowaniu administracyjnym trybie zaskarżania aktów prawa miejscowego. Strona pozwana nie mogła natomiast jednostronnie zmodyfikować treści umowy lub uchylić się od obowiązku zapłaty ceny za usługi, które zostały wykonane. Do wyliczenia kosztów miała zastosowanieustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków(tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 757; dalej powoływana jako „u.z.z.w.”), która - w brzmieniu na datę zawarcia umowy (art. 24u.z.z.w.) - wprost przesądzała, że koszty odbioru ścieków są ustalane w taryfie, a taryfa jest zatwierdzana uchwałą rady gminy, stanowiącą akt prawa powszechnie obowiązującego. Strony w umowie przewidziały taki właśnie sposób rozliczeń wykonanej usługi (art. 3531k.c.). Rekomendacja wydana przez Prezesa UOKiK, zawarta w piśmie z 29 lutego 2016 r., skierowanym do stron w toku postępowania wyjaśniającego nie mogła sprawić, iż stosunek zobowiązaniowy powstały w rezultacie złożenia zgodnych oświadczeń woli stron umowy został rozwiązany. Prezes UOKiK, do którego zwróciła się pozwana, w piśmie z 30 maja 2016 r. odmówił wszczęcia postępowania antymonopolowego, stwierdzając, że zawarta w umowie cena nie stanowi ceny nieuczciwej (k. 67). Prezes UOKiK nie badał tych kosztów, a jedynie przyjął, że na rzecz podmiotów odprowadzających ścieki z przydomowych oczyszczalni ścieków nie są świadczone usługi zbiorowego odprowadzania ścieków i opłaty za obsługę przydomowych oczyszczalni ścieków są wyłączone z taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (k. 64 – 66). Jak jednak wcześniej wskazano, obiekt służący do oczyszczania ścieków z(...)dla Osób Starszych w(...)nie jest przydomową oczyszczalnią, stąd rekomendacja Prezesa UOKiK nie może w żaden sposób wpłynąć na skutecznośćumowy nr (...)(...). Skoro strony w dniu 25 maja 2016 r. zawarły aneks do umowy z 9 września 2014 r. (w którym zgodnie ją rozwiązały), to potwierdziły wcześniejsze istnienie tego stosunku zobowiązaniowego i skuteczne zawarcieumowy nr (...)(...). Trzeba zaznaczyć, że w piśmie z 5 maja 2016 r., skierowanym do strony powodowej,(...)Diecezji(...)oświadczył, że nie znajduje podstaw do wstecznego rozwiązania dotychczasowej umowy (k. 102), co przeczy twierdzeniom o „przymusowym” charakterze tej umowy. Wobec tego, nieprawidłowe było zdyskwalifikowanie przez Sąd Rejonowy wystawionych przez stronę powodowąfaktur VAT nr (...), w zakresie obejmującym pozycję „kanalizacja”, jedynie z tej przyczyny, iż umowa przewidziała rozliczenie za tę usługę na podstawie określonych w taryfie cen i stawek opłat. Błędne było również przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że nie doszło między stronami do zawarcia umowy dotyczącej obsługi oczyszczalni ścieków za okres objętyfakturą VAT nr (...).(...)Diecezji(...)przedstawiła własną ofertę, proponując wykonywanie opisanych w niej usług za 350 zł miesięcznie, a GminaB.bezpośrednio po otrzymaniu oferty przystąpiła do realizacji tych zadań i wystawiła fakturę według stawki określonej przez stronę pozwaną (k. 54), zatem umowa doszła do skutku na warunkach ustalonych przez pozwanego. Nie sprzeciwia się temu treśćart. 682k.c., stanowiącego, że jeżeli przedsiębiorca otrzymał od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych, ofertę zawarcia umowy w ramach swej działalności, brak niezwłocznej odpowiedzi poczytuje się za przyjęcie oferty. Oferent może mieć dowolny status prawny. Ustawodawca nie wymaga, by oferta pochodziła od innego przedsiębiorcy, dopuszczalne jest więc jej złożenie również przez konsumenta (zob. M. Maciejewska - Szałas [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, red. M. Balwicka - Szczyrba, A. Sylwestrzak, Warszawa 2024, teza 4 do art. 682). Z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1465, ze zmianami) wynika, że Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą związaną z zadaniami o charakterze użyteczności publicznej, a wykraczającą poza te zadania - wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie. Stosownie doart. 431k.c., przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa wart. 331§ 1 k.c., prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. W orzecznictwie wyjaśniono, że działalność gminy w ramach wykonywania jej zadań własnych może stanowić działalność gospodarczą (por. uchwały Sądu Najwyższego: z 30 listopada 1992 r., III CZP 134/92, OSNC 1993/5/79; z 9 marca 1993 r., III CZP 156/92, OSNC 1993/9/152; z 13 stycznia 2006 r., III CZP 124/05, OSNC 2006/12/201; z 24 lipca 2013 r., III CZP 43/13, OSNC 2014/3/25 oraz uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 14 marca 1995 r., III CZP 6/95, OSNC 1995/5/72). Przesądza o tym obecnie unormowanie art. 9 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, iż działalnością gospodarczą gminy może być nawet działalność w zakresie wykraczającym poza zadania o charakterze użyteczności publicznej, jeżeli zezwala na jej prowadzenie odrębna ustawa, a więc inna niż samorządowa. W odniesieniu zatem do zadań własnych gminy regułą jest wykonywanie ich przez gminę w ramach działalności gospodarczej. Poza tym, działalność gospodarcza prowadzona przez gminę odpowiada kryteriom tego rodzaju aktywności i posiada jej cechy charakterystyczne, takie jak: fachowość, podporządkowanie regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działanie na własny rachunek, powtarzalność działań oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Wyznacznikiem tego pojęcia nie jest natomiast kryterium zysku; wystarczające jest podporządkowanie działalności standardom racjonalnego gospodarowania, polegającym na staraniach osiągnięcia maksymalnego efektu przy minimalnym nakładzie środków lub minimalnego zużycia środków dla osiągnięcia pożądanego, planowanego rezultatu (por. uzasadnienia uchwał składów siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1991 r., III CZP 40/91, OSNC 1992/2/17 oraz z 6 grudnia 1991 r., III CZP 117/91, OSNC 1992/5/65). Wykonanie umowy może być traktowane jako oświadczenie woli o jej zawarciu; przykład wyraźnego unormowania w tej kwestii zawieraart. 69 k.c.(przyjęcie oferty przez przystąpienie do wykonania oferowanej umowy – por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 1996 r., I CKN 22/96, OSNC 1997/6-7/75). Sąd Najwyższy w uchwale z 5 lutego 1998 r., III CZP 71/97, OSNC 1998/9/131, wyjaśnił, że umowa o dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków może być nawet zawarta przez czynności dorozumiane, zgodnie bowiem zart. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, a ustawowe wyjątki nie dotyczą tego rodzaju umów. W razie braku umowy mogą natomiast znaleźć zastosowanie przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu (podobnie wyroki: z 5 kwietnia 2006 r., I CSK 149/05, LEX nr 182962, z 25 marca 2010 r., I CSK 449/09, LEX nr 688854). Powód wywodził swoje roszczenia zumowy nr (...)(...)z dnia 9 września 2014 r. o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków z placówki(...)dla Osób Starszych wM.nr 2, gminaB.oraz z umowy zawartej na skutek przyjęcia przez GminęB.oferty złożonej przez(...)Diecezji(...). Umowy te były ważne i skuteczne. Pozwany nie wykazał, aby powód nie wywiązał się ze świadczenia usług objętych wymienionymi umowami. W przeciwnym wypadku niezrozumiałe byłoby dążenie przez(...)Diecezji(...)do przyjęcia przez GminęB.oferty dalszej obsługi oczyszczalni ścieków, a pozwany nie powiadomił strony powodowej na piśmie niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni, aby zaistniały fakty skutkujące koniecznością zmianyumowy nr (...)(...)z dnia 9 września 2014 r. i jej wygaśnięcia (wymóg ten wynikał z § 12 ust. 1 umowy). Nie było potrzeby dokonywania kompleksowego rozliczenia wzajemnych zobowiązań stron, bowiem pozwany nie wystąpił z powództwem wzajemnym ani nie zgłosił zarzutu potrącenia. Na skutek zawarcia wymienionych umów GminaB.stała się wierzycielem(...)Diecezji(...), który jako dłużnik powinien spełnić świadczenie polegające na zapłacie umówionych kwot (art. 353 § 1 i 2 k.c.w związku zart. 354 § 1 k.c.). W tej sytuacji bezprzedmiotowe jest rozważanie zarzutów apelacji dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej i materiału dowodowego związanego z tym zagadnieniem (ocena dowodów z zeznań świadków i opinii biegłegoJ. W.). Odpowiedzialność z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia ma charakter subsydiarny i wchodzi w grę tylko wówczas, gdy nie ma innej podstawy odpowiedzialności, w szczególności wynikającej z umowy. Przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu nie służą konstruowaniu odpowiedzialności dłużnika, która ma zastępować jego odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, gdy wierzyciel w ogóle nie opiera żądania na tej podstawie lub nie wykazał przesłanek uzasadniających takie żądanie (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 21 grudnia 2005 r., IV CK 305/05, LEX nr 394005; z 6 lipca 2006 r., III CSK 65/05, LEX nr 196957; z 30 stycznia 2007 r., IV CSK 221/06, LEX nr 369185; z 14 marca 2008 r., IV CSK 460/07, LEX nr 453070; z 7 maja 2009 r., IV CSK 523/08, OSNC-ZD 2010/1/12). Nie mają one zatem zastosowania, gdy rozliczenie między stronami wynika z umowy łączącej strony. Sąd Okręgowy uznał za zasadny zgłoszony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń, które stały się wymagalne w terminie dwóch lat przed dniem wniesienia pozwu (k. 1328v, 1340v – 1341), czyli tych, których data wymagalności przypadała przed 2 czerwca 2015 r. (pozew został złożony 2 czerwca 2017 r. - k. 2). Charakter umowy regulującej jednocześnie zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków jest różnie ujmowany w orzecznictwie; określa się ją jako typową umowę o świadczenie usług, jako umowę dostawy, podtyp umowy sprzedaży z elementami umowy o dzieło lub umowy kontraktacji. Prezentowany jest również pogląd, że skonstruowana w ten sposób umowa ma charakter mieszany; zawiera nie tylko elementy umowy o świadczenie usług, ale również - w zakresie regulującym zaopatrzenie w wodę - umowy dostawy lub sprzedaży. Ustawodawca nie unormował tej kwestii w sposób jednoznaczny i konsekwentny; w art. 1, art. 2 pkt 3 oraz art. 6 ust. 1 i 3 u.z.z.w. wskazał, że dostarczanie wody oraz odprowadzanie ścieków jest usługą; jednocześnie jednak w art. 6 ust. 2 tej ustawy posłużył się pojęciem „zakupu wody”, co sugeruje, iż umowa o zaopatrzenie w wodę jest umową sprzedaży. Na taki charakter tej umowy wskazuje brzmienieart. 555 k.c.(w wersji obowiązującej od 25 grudnia 2014 r.; nadane przez art. 44 pkt 11 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta - tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1796), zgodnie z którym przepisy o sprzedaży stosuje się odpowiednio, między innymi, do sprzedaży wody. Należy podkreślić, że termin przedawnienia roszczeń z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy oraz roszczeń z tytułu umowy dostawy jest jednakowy i wynosi dwa lata (art. 554, art. 612 k.c.). Ocena prawna umowy o charakterze mieszanym, zawierającej elementy świadczenia usług i innych stosunków obligacyjnych, w szczególności mająca na celu określenie właściwego terminu przedawnienia, powinna uwzględniać wzajemne relacje tych elementów oraz zasadniczy cel umowy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2010 r., IV CSK 319/09, LEX nr 584772 i z 13 lipca 2017 r., I CSK 193/17, LEX nr 2401831). W postanowieniu z 18 czerwca 2020 r., I CSK 372/19, LEX nr 3120936, Sąd Najwyższy wskazał, iż w odniesieniu do odbioru ścieków, bez względu na to, czy przyjąć, że jest to umowa dostawy („dostawa ścieków”), czy umowa o świadczenie usług, długość terminu przedawnienia wynosi dwa lata. Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1104; ustawa weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 r. – art. 8 ustawy), jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1 (Kodeks cywilny), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu. W świetle powyższych rozważań, przedawnieniu uległy roszczenia powoda w zakresie objętymfakturami VAT: nr (...)(co do kwoty 1487,28 zł; data wymagalności – 1 grudnia 2014 r.), nr(...)(co do kwoty 1055,68 zł; data wymagalności –27 stycznia 2015 r.), nr(...)(co do kwoty 1085,92 zł; data wymagalności – 18 marca 2015 r.) i nr(...)(co do kwoty 1073,62 zł; data wymagalności – 20 maja 2015 r.) – łącznie co do kwoty 4702,50 zł. Pozwany powinien zapłacić powodowi należności objętefakturami VAT: nr (...)(1107,54 zł), nr(...)(1194,69 zł), nr(...)(1330,13 zł), nr(...)(945,20 zł), nr(...)(760,32 zł) i nr FA(...)(2646 zł) - łącznie 7983,88 zł. Ponieważ Sąd Rejonowy w punkcie I zaskarżonego wyroku zasądził od(...)Diecezji(...)z siedzibą wK.na rzecz GminyB.kwotę 1108,70 zł, to w efekcie zmiany wyroku Sąd Okręgowy zasądził dalszą kwotę 6875,18 zł (7983,88 zł - 1108,70 zł). Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone za okres po upływie 7 dni od otrzymania przez stronę pozwaną duplikatów poszczególnych faktur wraz z wezwaniami do ich zapłaty, z uwzględnieniem terminów zapłaty podanych w wezwaniach (art. 481 § 1 i 2 k.c.w związku zart. 455 k.c.). Co do wskazanych kwot zfaktur VAT nr (...)(łącznie od kwoty 2302,23 zł) odsetki ustawowe za opóźnienie były należne od 20 kwietnia 2017 r., zatem na skutek zmiany zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy zasądził je od tej daty od kwoty 1193,53 zł (2302,23 zł - 1108,70 zł) oraz od kwoty 1108,70 zł (zasądzonej w punkcie I zaskarżonego wyroku z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 18 stycznia 2024 r.) za okres od 20 kwietnia 2017 r. do 17 stycznia 2024 r. Odnośnie wymienionych wcześniej kwot zfaktur VAT nr (...)(1330,13 zł), nr(...)(945,20 zł), nr(...)(760,32 zł) i nr FA(...)(2646 zł) (łącznie od kwoty 5681,65 zł) odsetki ustawowe za opóźnienie były należne od 21 kwietnia 2017 r. Z przyczyn podanych wyżej, Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że zasądził od(...)Diecezji(...)z siedzibą wK.na rzecz GminyB.dalszą kwotę 6875,18 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1193,53 zł od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 5681,65 zł od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1108,70 zł od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia 17 stycznia 2024 r. Modyfikacji podlegały również rozstrzygnięcia o kosztach procesu i kosztach sądowych, zawarte w punktach III, IV i V zaskarżonego wyroku, bowiem powód ostatecznie wygrał sprawę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym w 63 % (7983,88 zł : 12686,38 zł), a pozwany - w 37 % (4702,50 zł : 12686,38 zł). Koszty procesu poniesione przez GminęB., wynoszące 7801 zł, obejmują: opłatę od pozwu w kwocie 634 zł (k. 106; powód nie zaskarżył zarządzenia dotyczącego wymiaru opłaty i uiścił opłatę zgodnie z wezwaniem – k. 103, 106; ostatecznie sprawa nie była rozpoznawana w postepowaniu uproszczonym, bowiem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego –art. 5057k.p.c.w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu; ponadto powód nawet w apelacji nie był zdecydowany, czy niniejsza sprawa powinna być rozpoznawana przed Sądem pierwszej instancji w postępowaniu zwykłym, czy w uproszczonym, gdyż uważał, że Sąd powinien w razie ustalenia, iż strony nie zawarły umowy, rozważać z urzędu zastosowanie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu – k. 1308), opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 716), zaliczkę na wydatki związane z opinią biegłego - 1000 zł (k. 972), wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji w kwocie 3600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 1964, ze zmianami) i w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji w sprawie II Ca 1454/20 (zakończonej w dniu 27 lipca 2021 r. wydaniem przez Sąd Okręgowy w Kielcach wyroku uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju z dnia 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt V C 152/17 i przekazującego tę sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu – k. 913) w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia) oraz opłatę od apelacji w sprawie II Ca 1454/20 w kwocie 750 zł (k. 860). Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 6417 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, wynoszące 3600 zł (§ 2 pkt 5 wskazanego wcześniej rozporządzenia) i w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji w sprawie II Ca 1454/20 w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia), zaliczka na wydatki związane z opinią biegłego - 1000 zł (k. 970, 973) oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 164). Powodowi należał się zwrot kosztów procesu w kwocie 4914,63 zł (7801 zł x 63 %), a pozwanemu - w kwocie 2374,29 zł (6417 zł x 37 %). Po skompensowaniu tych kwot, na podstawieart. 100 k.p.c.powód powinien otrzymać od pozwanego zwrot kosztów procesu w kwocie 2540,34 zł (4914,63 zł – 2374,29 zł). O odsetkach od tej kwoty orzeczono na podstawieart. 98 § 11zdanie drugie k.p.c.Nieuiszczone koszty sądowe (wydatki związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłych oraz należności świadka, niepokryte z zaliczek wpłaconych przez strony) wyniosły 9789,07 zł (k. 625, 660, 736, 1109, 1161, 1244). Na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 959, ze zmianami) w związku zart. 100 k.p.c.należało pobrać z tego tytułu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju od pozwanego kwotę 6167,11 zł (63 % z 9789,07 zł), a od powoda kwotę 3621,96 zł (37 % z 9789,07 zł). Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację w pozostałej części. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.w związku zart. 391 § 1 k.p.c.Powód wygrał sprawę w tym postępowaniu w 59 % (6875,18 zł : 11579 zł), a pozwany - w 41 % (4703,82 zł : 11579 zł). Na koszty poniesione przez powoda, wynoszące 2550 zł, złożyła się opłata od apelacji w kwocie 750 zł (k. 1313) i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 powołanego wcześniej rozporządzenia), a koszty poniesione przez pozwanego obejmują wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 5 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia). Powodowi należał się zwrot kosztów postępowania apelacyjnego w kwocie 1504,50 zł (2550 zł x 59 %), a pozwanemu - w kwocie 738 zł (1800 zł x 41 %). Po skompensowaniu tych kwot, powód powinien otrzymać od pozwanego kwotę 766,50 zł (1504,50 zł – 738 zł). O odsetkach od tej kwoty orzeczono na podstawieart. 98 § 11zdanie pierwsze k.p.c.w związku zart. 391 § 1 k.p.c. ZARZĄDZENIE doręczyć pełnomocnikowi pozwanej – adwokatowiJ. M.(k. 163, 712) odpis wyroku z uzasadnieniem. Dnia 11 grudnia 2024 r. SSO Rafał Adamczyk

15/200500/0001003/Ca

Sąd Okręgowy w Kielcach

II Wydział Cywilny Odwołaczy

152510000004021_VIII_U_000947_2023_Uz_2024-11-29_001

VIII U 947/23

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2024-12-02 18:00:04.0 CET

2024-12-02 15:25:56.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygnatura akt VIII U 947/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 31 marca 2023 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. , odmówił D. J. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1.03.2023r. Organ rentowy wskazał, że podstawą wydania niniejszej decyzji stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 8.11. 2022 r., która, rozpatrując sprzeciw D. J. (2) , od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12.10.2022r. , nie stwierdziła niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego, z uwa

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Łuczak" xPublisher="beata.luczak" xEditorFullName="Beata Łuczak" xEditor="beata.luczak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000947" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt VIII U 947/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 31 marca 2023 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon>, odmówił <xAnon>D. J. (1)</xAnon> prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1.03.2023r.</xText> <xText>Organ rentowy wskazał, że podstawą wydania niniejszej decyzji stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 8.11. 2022 r., która, rozpatrując sprzeciw <xAnon>D. J. (2)</xAnon>, od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12.10.2022r. , nie stwierdziła niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego, z uwagi na fakt, że ubezpieczony nie spełnił łącznie wymienionych we wstępie warunków, brak było podstaw prawnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2023 r.</xText> <xText><xIx>(decyzja w aktach rentowych)</xIx></xText> <xText>Odwołanie od powyższej decyzji złożył <xAnon>D. J. (1)</xAnon>. Podniósł , że może funkcjonować tylko dzięki dużym ilościom leków, skutkiem ich przejmowania są biegunki oraz poważne problemy z motoryką organizmu , zawroty głowy, nudności , drgawki, bóle podbrzusza.</xText> <xText><xIx>(odwołanie k. 3)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji , stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 8.11. 2022 r., która, rozpatrując sprzeciw <xAnon>D. J. (2)</xAnon>, od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12.10.2022r. , nie stwierdziła niezdolności do pracy.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na odwołanie k. 4)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>D. J. (1)</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>. Legitymuje się wykształceniem podstawowym. Wnioskodawca pracował w zawodach: stolarz, montażysta, magazynier, kierowca. Prowadził także własna działalność gospodarczą. <xBx>Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. </xBx>Obecnie nie pracuje.</xText> <xText>Wnioskodawca pobierał okresowa rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30.11.2022r., której wypłata została przedłużona do dnia 28.02.2023r. , na podstawie art. 15zc ustawy <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText><xIx>(bezsporne, a nadto zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 27.11.2024r. płyta CD k. 74)</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, przyznaną decyzją ZUS z dnia 8.11.2012 r. - do 31.10.2013r. Następnie , decyzją ZUS z dnia 3.11.2014r, po rozpoznaniu wniosku z dnia 19.09.2014r. - rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1.11.2014r. do 31.10.2016r. ; decyzją ZUS z dnia 10.11.2016r. – od 1.11.2016r. do 31.10.2018r.</xText> <xText><xIx>/decyzje : k. 78 k. 95, 105 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 16.11. 2018 roku ZUS I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.</xText> <xText>/<xIx>decyzja k. 111 w aktach ZUS/</xIx></xText> <xText>W dniu 22.10.2019r. wnioskodawca ponownie złożył wniosek o rentę</xText> <xText><xIx>/wniosek k. 113- 114 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 17.12.2019r. ZUS przyznał wnioskodawcy okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.11.2019r. do dnia 30.11.2022r , której wypłata została przedłużona do dnia 28.02.2023r. , na podstawie art. 15zc ustawy <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText><xIx>(decyzja k. 116-118 akt ZUS, a nadto zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 27.11.2024r. płyta CD k. 74)</xIx></xText> <xText>W dniu 21.09.2022r. wnioskodawca ponownie złożył wniosek o rentę</xText> <xText><xIx>/wniosek k. 1- 4 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Lekarz Orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu w dniu 12.10.2022 r., analizy dokumentacji medycznej i po osobistym zbadaniu wnioskodawcy , rozpoznał u wnioskodawcy przewlekle zapalenie trzustki z przewlekłym niedoborem masy ciała (nie ubył nawadze w ciągu ostatnich kilku lat, bez zaostrzeń choroby, nawracającą niedrożność dróg żółciowych i wielokrotne protezowania ( ostatnio w 07/2017) po usunięciu protezy ( <xAnon> (...)</xAnon>) bez protezy dróg żółciowych , kamicę przewodu żółciowego, przebyte krwotoczne zapalenie trzustki w 1999r. z zapaleniem otrzewnej, leczone operacyjnie, cukrzyca typu 3 leczona jedynie dietą ..</xText> <xText>Orzeczeniem z dnia 12.10. 2022 r., Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.</xText> <xText>( , orzeczenie Lekarza Orzecznika k. 59/60 akt rentowych)</xText> <xText>Od powyższego orzeczenia Lekarza Orzecznika wnioskodawca wniósł sprzeciw w dniu 25.10.2022r.</xText> <xText><xIx>(sprzeciw k. 62-63 </xIx>dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej<xIx>)</xIx></xText> <xText>Następnie Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu, w dniu 8.11.2022 r., bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej ( m. in k. 64, 65 akt ZUS) , rozpoznała u wnioskodawcy: przewlekle zapalenie trzustki, nawracającą niedrożność dróg żółciowych i wielokrotne protezowania ( ostatnio w 07/2017) po usunięciu protezy ( <xAnon> (...)</xAnon>) , kamicę przewodu żółciowego, przebyte krwotoczne zapalenie trzustki w 1999r. z zapaleniem otrzewnej, leczone operacyjnie, cukrzyca typu 3 leczona dietą, przepuklinę pępkową .Orzeczeniem z 8.11. 2022 r. roku Komisja Lekarska ZUS orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.</xText> <xText><xIx>(opinia Komisji Lekarskiej ZUS k. 66-67 </xIx>dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej) <xIx>, </xIx></xText> <xText>Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział<xBRx></xBRx>w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.</xText> <xText><xIx>/decyzja w aktach rentowych</xIx> /</xText> <xText>Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych: gastroenterologa i diabetologa , uwzględniając schorzenia wnioskodawcy.</xText> <xText>W sądowym badaniu diabetologicznym , ustalono, że wnioskodawca cierpi na cukrzyce typu 3, stan po ostrym krwotocznym zapaleniu trzustki przewlekłe zapalnie trzustki, stan po niedrożności dróg żółciowych leczonych operacyjne – wszczepienie protezy, wymiana i usunięcie. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, <xBx>nie jest znaczny</xBx> i nie powoduje niezdolności do pracy na otwartym rynku pracy , z ograniczeniami wynikającymi z przebytego krwotocznego zapalenia trzustki , wnioskodawca nie powinien wykonywać ciężkich wysiłków fizycznych, pracować na zmiany i w godzinach nocnych .</xText> <xText><xIx>(pisemna opinia biegłego internisty-diabetologa k. 10-11 )</xIx></xText> <xText>Jedyny , na liście Sądu Okręgowego w Łodzi biegłych z zakresu gastroenterologii dr <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> , zaplanował badanie wnioskodawcy, w dniu 26.09.23r.</xText> <xText><xIx>( notatka urzędowa k. 21, k. 22) , </xIx></xText> <xText>Ale w dniu 16.05. 2024r. biegły zwrócił akta sądowe bez opinii</xText> <xText><xIx>( oświadczenie biegłego gastroenterologa k. 23) </xIx></xText> <xText>Wnioskodawca przedstawił , w związku z planowanym badaniem przez biegłego , pełną dokumentację medyczną leczenia gastroenterologicznego . Biegły zwrócił dokumentację medyczną – do akt sądowych .</xText> <xText>/<xIx>pismo k. 24, </xIx><xBx><xIx><xUx>dokumentacja medyczna k. 25/</xUx></xIx></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Zarządzeniem z dnia 17.05.2024r., w związku z brakiem możliwości sporządzenia opinii , w przedmiotowej sprawie, przez biegłego gastroenterologa z okręgu Sądu Okręgowego w Łodzi , Sąd skierował sprawę do <xBx>biegłego gastroenterologa z innego okręgu Sądu Okręgowego , oraz zobowiązał wnioskodawcę i pełnomocnika ZUS, do wypowiedzenia się, w terminie 7 dni, czy w </xBx>związku z brakiem możliwości sporządzenia opinii , w przedmiotowej sprawie, przez biegłego gastroenterologa z okręgu Sądu Okręgowego w Łodzi <xBx>– i </xBx>skierowaniu sprawy do biegłego gastroenterologa z innego okręgu Sądu Okręgowego <xBx>czy wyrażają zgodę na wydanie opinii przez gastroenterologa </xBx>z innego okręgu Sądu Okręgowego, <xBx>na podstawie akt sprawy i załączonej dokumentacji medycznej , czy żądają wydania opinii – </xBx>po przebadaniu wnioskodawcy.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>/ zarządzenie k. 26/</xIx></xText> <xText xALIGNx="left">ZUS , pismem z dnia 3.06.2024r. – wyraził zgodę na wydanie opinii na podstawie akt sprawy i załączonej dokumentacji medycznej</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>/ pismo ZUS k., 30/ </xIx></xText> <xText xALIGNx="left">Wnioskodawca odebrał pytanie Sądu w dniu 28.05.2024. <xIx> / dowód doręczenia k. 29/ </xIx></xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 5.06.2024 odpowiedział, że wnosi o wydanie opinii przez biegłego z innego okręgu Sądu Okręgowego</xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx> /pismo wnioskodawcy k. 31/</xIx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Krakowie – zwrócił odezwę Sadu Okręgowego w Łodzi bez przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego gastroenterologa , z uwagi na brak , na liście biegłych w okresu Sądu Okręgowego w Krakowie – biegłych gastroenterologów.</xText> <xText><xIx>/odezwa k. 40, Postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 26.06.2024 k. 42 /</xIx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Lodzi zwrócił się z próbą o pomoc sądową do Sądu Okręgowego w Lublinie <xIx>/odezwa k. 54/</xIx></xText> <xText>Zarządzeniem sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie – z dnia 9.09.2024r., akta sprawy zostały przysłane biegłemu gastroenterologowi z listy Sądu Okręgowego w Lublinie ze zobowiązaniem do wydania opinii – po przeprowadzeniu badanie wnioskodawcy , a w razie jego niestawiennictwa w terminie badania , na podstawie dokumentacji medycznej</xText> <xText><xIx>/ zarządzenie k. 55/</xIx></xText> <xText>Biegła gastroenterolog, specjalista chorób wewnętrznych – przeanalizowała pełną dokumentację medyczną , załączona do akt sprawy i rozpoznała , że wnioskodawca cierpi na przewlekle zapalenie trzustki, stan po ciężkim , przebytym krwotocznym zapaleniu trzustki w 1999r., leczonym operacyjnie, stan po wielokrotnym protezowaniu dróg żółciowych ( wymiana protez), cukrzyca typu 3 , stan po usunięciu wyrostka robaczkowego. Wnioskodawca przyjmuje leki przeciwbólowe, skarży się na biegunki i bóle w nadbrzuszu . Skoro od grudnia 2017r. nie zaobserwowano zaostrzenia przewlekłego zapalenia trzustki , nie było konieczności hospitalizacji , przebieg choroby należy uznać za stabilny. Wnioskodawca wymaga stałej kontroli w poradni gastrologicznej, regularnego przyjmowania leków, przestrzegania diety lekkostrawnej, ale , ale stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, <xBx>nie jest znaczny</xBx> i nie powoduje niezdolności do pracy</xText> <xText><xIx>/opinia gastroenterologa k. 57-58/</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się: dokumentacja załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja, znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna wnioskodawcy [ k. 25 ], a nadto pisemne opinie biegłych sądowych: gastroenterologa i diabetologa , powołanych z uwagi na udokumentowane schorzenia wnioskodawcy.</xText> <xText>Sąd, nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną, musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (<xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Sąd uznał opinie biegłych sądowych za wszechstronnie analizujące dolegliwości wnioskodawcy pod kątem – stopnia naruszenia sprawności jego organizmu w aspekcie zdolności do pracy, wnikliwe, kompleksowe , znakomicie merytorycznie uzasadnione. Wnioski orzecznicze, zdaniem Sądu, są oparte na pełnej dokumentacji medycznej i osobistym zbadaniu wnioskodawcy przez biegłego diabetologa.</xText> <xText>Biegły gastroenterolog wydał opinie na podatnie załączonej , bardzo obszernej dokumentacji medycznej, zawarte w aktach sprawy ( k. 25 ) . Wnioskodawca, wobec braku możliwości wydania opinii przez biegłego gastrologa, mimo – jednoznacznego zapytania Sądu w Łodzi, [ pytanie zdane , aby , ewentualnie nie trudzić wnioskodawcy – wyjazdem – poza <xAnon>Ł.</xAnon> ] czy wyraża zgodę na wydanie opinii na podstawie dokumentacji medycznej - w <xBx>piśmie z dnia 5.06.2024r. [ k. 31] nie – wniósł o wydanie opinii – po przeprowadzeniu osobistego badania . </xBx></xText> <xText>Opinie biegłych , są, zdaniem Sądu , kompleksowe , wiarygodne, wszechstronne, precyzyjne odpowiadające na tezę dowodową , przedstawioną, przez Sąd, w postanowieniu z dnia 7.06.2023r., [ k. 6] , w zakresie - stopnia naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, w aspekcie zdolności do pracy. Wszystkie <xBx>konkluzje orzecznicze</xBx> - mogą być – i zostały ocenione , przez Sąd, na podstawie analizy dokumentacji .</xText> <xText>Opinie biegłych - nie zawierają niedokładności.</xText> <xText>W postanowieniu z dnia 7.06.2023r. o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych sądowych , Sąd poprosił biegłych, wskazanych w postanowieniu gastroenterologa i diabetologa - o wypowiedzenie się czy konieczna jest opinii biegłego innej specjalności. Żaden z biegłych, wydających opinie w sprawie – nie wskazał na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych; Także wnioskodawca nie przedstawił wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych .</xText> <xText>Mając na uwadze kompleksowy charakter opinii biegłego internisty – diabetologa , wszechstronnie , dogłębnie analizującej - dolegliwości wnioskodawcy w aspekcie – stopnia naruszenia sprawności jego organizmu pod kątem zdolności do pracy , – Sąd uznał, że biegły internista – diabetolog , ocenił holistycznie stan zdrowia ubezpieczonego.</xText> <xText>Jak, bowiem, podkreśla się w orzecznictwie, o niezdolności do pracy nie decyduje, bowiem, sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy <xUx>zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami</xUx>. <xIx>(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28 września 2022 r., III AUa 1145/20, LEX nr 3436388)</xIx></xText> <xText>Przy tym, podkreślenia wymaga, że Sąd nie neguje, iż wnioskodawca cierpi na poważne schorzenia i wymaga stałego leczenia, jednakże – jak wynika to z opinii biegłych sądowych , występujące u wnioskodawcy , schorzenia i dolegliwości i, wynikający z nich, <xUx>stopień naruszenia sprawności organizmu są, w przypadku wnioskodawcy, nie jest znaczny -</xUx> nie dając podstaw orzekania częściowej niezdolności do pracy, zgodnie<xBRx></xBRx>z posiadanym poziomem wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy.</xText> <xText>Jak, bowiem, zauważa się w orzecznictwie: biegli orzekają o stanie zdrowia kierowanej do nich osoby ubiegającej się o przyznanie prawa do świadczenia rentowego, na dzień wydawania zaskarżonej decyzji, przy uwzględnieniu wszystkich okazanych im dokumentów medycznych i po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego danego pacjenta. <xIx>(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 1 sierpnia 2018 r., III AUa 633/17, LEX: 2550805)</xIx></xText> <xText>Należy mieć na względzie, że zadaniem biegłego, zasadniczo, nie jest, bowiem, poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje. <xIx>(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi<xBRx></xBRx>z 13 października 2016 r., I ACa 432/16, LEX: 2162983)</xIx></xText> <xText>W orzecznictwie sądowym zauważa się, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego <xIx>(tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).</xIx></xText> <xText>Renta z tytułu niezdolności do pracy, jest, bowiem, świadczeniem<xBRx></xBRx>z ubezpieczenia społecznego, związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, który czyni ją obiektywnie niezdolną do pracy w ramach wszystkich posiadanych kwalifikacji, a zatem, nie wystarczy subiektywne odczucie tej osoby, że jest ona niezdolna do pracy. <xIx>(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 25 maja 2023 r., III AUa 693/22, LEX: 3631402)</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Spornym w sprawie było czy stopień naruszenia sprawności odwołującego się, uprawnia go do świadczenia, objętego zaskarżoną decyzją.</xText> <xText>Przechodząc do rozważań ,dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone <xBx>w </xBx><xLexLink xArt="art. 57;art. 57 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118"><xBx>art. 57 ust. 1 ustawy</xBx> z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (tekst jednolity Dz.U. 2023 poz. 1251), a więc:</xText> <xText>1) jest niezdolny do pracy;</xText> <xText>2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;</xText> <xText>3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;</xText> <xText>4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.</xText> <xText>Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego, łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej, z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (<xBx>art. 12</xBx> ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, <xUx>biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej)</xUx> <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03, OSNP 2004, nr 19, poz. 340).</xIx></xText> <xText>Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy, odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu <xIx>(por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002, nr 15, poz. 369<xBRx></xBRx>i z 7 września 1979r., II URN 111/79, OSNC 1980, nr 1-2, poz. 35).</xIx></xText> <xText>Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych <xUx>(czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego)</xUx> <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz. 261). </xIx>Dopiero, zatem, zmiana zawodu, w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy , po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy <xIx>(por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, OSNP 2009, nr 17-18, poz. 238, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06, OSNP 2008, nr 3-4, poz. 45 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98, OSNP 2000, nr 1, poz. 36).</xIx></xText> <xText>Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. <xIx>(I PK 153/05, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 27) </xIx>częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy <xBx>w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy.</xBx> Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy, zatem, przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym, w każdym przypadku, należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób, bowiem, dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny, z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNP 1000/16/624).</xIx></xText> <xText>W orzecznictwie przyjmuje się, również, <xIx>(por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03, LEX nr 585793 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04, LEX nr 989232)</xIx>, że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu <xUx>przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu</xUx>. Gdy, więc, biologiczny stan niesprawności lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu, mającym wpływ, na zdolność do pracy , dotychczas, wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, <xUx>poziomu wykształcenia</xUx>, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty, muszą występować łącznie<xIx> (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98).</xIx> O niezdolności do pracy nie decyduje, więc, niemożność podjęcia innej pracy, warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.</xText> <xText>Ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd, ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia, wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 k.p.c.</xLexLink> Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy <xIx>(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).</xIx></xText> <xText>W ocenie Sądu, ustalenia dokonane, w toku postępowania, nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w <xBx>rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej</xBx>. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły natomiast przedmiotu sporu między stronami.</xText> <xText>Podstawę orzekania, w przedmiotowej sprawie, stanowiły, przede wszystkim, opinie wszystkich biegłych, wydających opinie w sprawie, albowiem wszyscy biegli przeanalizowali – nie tylko stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy , ale także - możliwości wykonywania aktywności zawodowej, w odniesieniu do posiadanych ,przez wnioskodawcę, kwalifikacji i dotychczasowego – doświadczenia zawodowego. Opinie biegłych , zdaniem Sądu, zostały sporządzone, przez biegłych, zgodnie ze zleceniem Sądu. Biegli , w sposób jasny, przedstawili powody swoich twierdzeń i logicznie wyjaśnili przyczyny, dla których uznali, że wnioskodawca, mając na uwadze posiadane kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, nie jest osobą niezdolną do pracy. Swoje opinie, biegli wydali, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego, zgromadzonego w sprawie. Biegli stwierdzili, że ubezpieczony, biorąc pod uwagę jego kompetencje zawodowe ( teoretyczne i praktyczne) , jest zdolny do aktywności zawodowej, jedynie z pewnymi, nieznacznymi ograniczeniami. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, <xBx>nie jest znaczny</xBx> i nie powoduje niezdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, z ograniczeniami, wynikającymi z przebytego krwotocznego zapalenia trzustki , wnioskodawca nie powinien wykonywać ciężkich wysiłków fizycznych, pracować na zmiany i w godzinach nocnych .</xText> <xText>Ale, istnienie tych ograniczeń, w przypadku wnioskodawcy, nie jest tożsama<xBRx></xBRx>i jednoznaczna z orzekaniem o częściowej niezdolności do pracy, w ramach ustawy rentowej.</xText> <xText>Orzekanie częściowej niezdolności do pracy, wymaga spełnienie dwóch podstawowych kryteriów: biologicznego jak i ekonomicznego czyli utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem i kwalifikacjami zawodowymi. Biegli, w badaniach wnioskodawcy, nie stwierdzili, takiego nasilenia i zaawansowania tych dwóch kryteriów czyli znacznie naruszonej sprawności organizmu w kontekście możliwości wykonywania pracy , także - w płaszczyźnie pracownika ochrony.</xText> <xText>Jak, bowiem, wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z <xBx>art. 12 ust. 3 ustawy</xBx> o emeryturach i rentach z FUS „częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. W przepisie tym użyte jest więc określenie „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”, co nie jest równoznaczne z pracą na dotychczasowym stanowisku. Przeciwwskazania zdrowotne do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku nie są podstawą do uznania osoby ubiegającej się o rentę za niezdolną do pracy, jeżeli pracę zgodną z kwalifikacjami może wykonywać bez ograniczeń na innych stanowiskach pracy. Kwalifikacje zawodowe należy rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę<xBRx></xBRx>w innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas. Poziom kwalifikacji jest podstawą do określenia rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo zaistnienia upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie – do ustalenia, czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. Zakres tej kwalifikacji nie jest redukowany tylko do wykształcenia, lecz uwzględnia również rzeczywiste doświadczenie zawodowe i umiejętności. <xIx>(tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 3 października 2023 r.,<xBRx></xBRx><xAnon> (...)</xAnon> 86/23, LEX: 3720445)</xIx></xText> <xText>Podkreślenia wymaga, również, że Sąd, w odniesieniu do dowodu z opinii biegłych, ma obowiązek ocenić, czy dowód ten, ze względu na swoją treść, zakres, poziom merytoryczny, przyjętą przez biegłego metodologię, kompletność odniesienia się do zgromadzonego materiału dowodowego i zastosowane, na jego podstawie założenia, jest dowodem przydatnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd może, przy tym, ocenić opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy logiczności. Nie może, jednak, nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego lub w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń i rozstrzygać kwestii, wymagających wiadomości specjalnych, wbrew opinii biegłych specjalistów.</xText> <xText>W oparciu o, zgromadzony w sprawie, materiał dowodowy, w szczególności powołane wyżej, przekonujące opinie biegłych , które nie pozostawiały wątpliwości, co do wpływu, zdiagnozowanych u wnioskodawcy, schorzeń, na stopień jego zdolności do pracy, Sąd przyjął, że schorzenia te nie czynią wnioskodawcy osobą niezdolną do pracy.</xText> <xText>Sąd nie ma, przy tym, obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego, dopóty, dopóki strona nie uzyska, satysfakcjonującej jej, opinii biegłego. W świetle <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. <xBx>286 k.p</xBx>.c.</xLexLink> Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności <xIx>(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia<xBRx></xBRx>15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, LEX: 7404)</xIx>, a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.</xText> <xText>Trzeba, bowiem, zauważyć, że w sprawach, toczących się z odwołania od decyzji organów rentowych zawsze występuje rozbieżność stanowisk między stronami. Właśnie dlatego sąd powołuje bezstronnego, niezainteresowanego wynikiem postępowania biegłego lekarza odpowiedniej specjalności, którego opinia pozwala wyjaśnić zaistniałe rozbieżności <xIx>(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2019 r., I UK 267/18, LEX: 2684773).</xIx></xText> <xText>Zdyskwalifikowanie w całości lub w części, albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłych, nie może być dokonane, bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną. Sąd dokonuje oceny każdej opinii biegłego , w kontekście fachowości, rzetelności czy zgodności z zasadami logicznego rozumowania <xIx>(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 marca 2019 r.,<xBRx></xBRx>I UK 120/18, LEX: 2652416).</xIx></xText> <xText>Sąd dopuścił przy tym dowód z opinii biegłych , w oparciu o dokumentację medyczną i <xUx>rozpoznania schorzeń wnioskodawcy , dokonanego w opinii Lekarza Orzecznika ZUS i opinii Komisji Lekarskiej ZUS. </xUx>Sąd nie mając wiadomości specjalnych, mógł oceniać jedynie konkluzje orzecznicze , zawarte w opiniach, biegłych , merytoryczną argumentację i uzasadnienie wniosków orzeczniczych, biegłych , którzy ustalając stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego, wskazali, że zasadnym jest uznanie wnioskodawcy - za osobę zdolną do pracy. Wnioski te zostały, przez biegłych , wyciągnięte w sposób logiczny<xBRx></xBRx>i odpowiedni do wyników, przeprowadzonych badań oraz w oparciu o gruntowną analizę dostępnej dokumentacji medycznej oraz orzeczniczej.</xText> <xText>Jednocześnie podkreślenia wymaga, że subiektywne odczucia ubezpieczonego,<xBRx></xBRx>w którego ocenie, zły stan zdrowia czynił go niezdolnym do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o jej niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20 maja 2013 r. w sprawie o sygnaturze akt I UK 650/12 (LEX: 1341963). Sąd Najwyższy podkreślił, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są, natomiast, brane pod uwagę subiektywne odczucia ubezpieczonego .</xText> <xText>Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca pobierał rentę z tytułu <xBx>całkowitej </xBx>niezdolności do pracy, przyznaną decyzją ZUS z dnia 8.11.2012 r. - do 31.10.2013r. Następnie , decyzją ZUS z dnia 3.11.2014r, po rozpoznaniu wniosku z dnia 19.09.2014r. - rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1.11.2014r. do 31.10.2016r. ; decyzją ZUS z dnia 10.11.2016r. – od 1.11.2016r. do 31.10.2018r.</xText> <xText>Decyzją z dnia 16.11. 2018 roku ZUS I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu <xBx>częściowej niezdolności</xBx> do pracy.</xText> <xText>Decyzją z dnia 17.12.2019r. ZUS przyznał wnioskodawcy okresową rentę z tytułu <xBx>częściowej</xBx> niezdolności do pracy od dnia 1.11.2019r. do dnia 30.11.2022r , której wypłata została przedłużona do dnia 28.02.2023r. , na podstawie art. 15zc ustawy <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział<xBRx></xBRx>w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.</xText> <xText>Wskazane wyżej okoliczności implikują uprawnioną tezę, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy - łagodnieje . I obecnie – nie jest znaczny.</xText> <xText>Reasumując, w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd stwierdził, że stan zdrowia odwołującego się , <xUx>na dzień wydania skarżonej decyzji</xUx>, nie uzasadniał uznania go za osobę niezdolną do pracy.</xText> <xText>Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca ma 47 lat. Legitymuje się wykształceniem podstawowym . Wnioskodawca pracował w zawodach: stolarz, montażysta, magazynier, kierowca. Prowadził także własna działalność gospodarczą. <xBx>Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. </xBx>Obecnie nie pracuje.</xText> <xText>Wnioskodawca <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>., jest zatem, bardzo młodym człowiek , w aspekcie aktywności zawodowej. Jest osobą , która, z punktu widzenia ustawodawcy, jest w wieku , w którym można realizować – aktywność zawodową - właśnie. Jest osobą, w wieku nie wyłączającym, możliwości wykonywania aktywności zawodowej, lub ewentualne przekwalifikowanie się, albowiem wnioskodawca posiada przygotowanie i doświadczenie zawodowe - praktyczne( pracował w zawodach: stolarz, montażysta, magazynier, kierowca, prowadził także własna działalność gospodarczą) , umożliwiające podjęcie trudu , na przykład - przekwalifikowania się i uzyskania uprawnień do wykonywania innej formy aktywności – zawodowej, na obecnym rynku pracy. I, jak wynika z opinii biegłych sądowych, <xUx>stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy,</xUx> nie ogranicza w sposób znaczny, jego zdolności do pracy; <xBx><xUx>wnioskodawca nie</xUx></xBx> u<xUx>tracił, zdolności do wykonywania pracy, a, </xUx>jego potencjalnie możliwości mobilnej aktywizacji zawodowej, mając na uwadze zakres, już posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, istnieją, choć , z uwagi na sytuację ekonomiczną na rynku pracy, wykonywanie pracy – dotychczas świadczonej lub podjęcie nowej, czy też, właśnie - przekwalifikowanie się, nie jest zadaniem łatwym .</xText> <xText><xBx>Sąd przeanalizował sytuację wnioskodawcy, pod kątem art. 13 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy</xBx>.</xText> <xText>Wobec powyższego, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Kempa

Beata Łuczak

Beata Łuczak

Sygnatura akt VIII U 947/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 31 marca 2023 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ., odmówiłD. J. (1)prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1.03.2023r. Organ rentowy wskazał, że podstawą wydania niniejszej decyzji stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 8.11. 2022 r., która, rozpatrując sprzeciwD. J. (2), od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12.10.2022r. , nie stwierdziła niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego, z uwagi na fakt, że ubezpieczony nie spełnił łącznie wymienionych we wstępie warunków, brak było podstaw prawnych do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2023 r. (decyzja w aktach rentowych) Odwołanie od powyższej decyzji złożyłD. J. (1). Podniósł , że może funkcjonować tylko dzięki dużym ilościom leków, skutkiem ich przejmowania są biegunki oraz poważne problemy z motoryką organizmu , zawroty głowy, nudności , drgawki, bóle podbrzusza. (odwołanie k. 3) W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, że podstawą wydania zaskarżonej decyzji , stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 8.11. 2022 r., która, rozpatrując sprzeciwD. J. (2), od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12.10.2022r. , nie stwierdziła niezdolności do pracy. (odpowiedź na odwołanie k. 4) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: D. J. (1)urodził się w dniu (...). Legitymuje się wykształceniem podstawowym. Wnioskodawca pracował w zawodach: stolarz, montażysta, magazynier, kierowca. Prowadził także własna działalność gospodarczą.Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.Obecnie nie pracuje. Wnioskodawca pobierał okresowa rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30.11.2022r., której wypłata została przedłużona do dnia 28.02.2023r. , na podstawie art. 15zc ustawyC. (bezsporne, a nadto zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 27.11.2024r. płyta CD k. 74) Wnioskodawca pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, przyznaną decyzją ZUS z dnia 8.11.2012 r. - do 31.10.2013r. Następnie , decyzją ZUS z dnia 3.11.2014r, po rozpoznaniu wniosku z dnia 19.09.2014r. - rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1.11.2014r. do 31.10.2016r. ; decyzją ZUS z dnia 10.11.2016r. – od 1.11.2016r. do 31.10.2018r. /decyzje : k. 78 k. 95, 105 akt ZUS/ Decyzją z dnia 16.11. 2018 roku ZUS I Oddział wŁ.przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. /decyzja k. 111 w aktach ZUS/ W dniu 22.10.2019r. wnioskodawca ponownie złożył wniosek o rentę /wniosek k. 113- 114 akt ZUS/ Decyzją z dnia 17.12.2019r. ZUS przyznał wnioskodawcy okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1.11.2019r. do dnia 30.11.2022r , której wypłata została przedłużona do dnia 28.02.2023r. , na podstawie art. 15zc ustawyC. (decyzja k. 116-118 akt ZUS, a nadto zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z 27.11.2024r. płyta CD k. 74) W dniu 21.09.2022r. wnioskodawca ponownie złożył wniosek o rentę /wniosek k. 1- 4 akt ZUS/ Lekarz Orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu w dniu 12.10.2022 r., analizy dokumentacji medycznej i po osobistym zbadaniu wnioskodawcy , rozpoznał u wnioskodawcy przewlekle zapalenie trzustki z przewlekłym niedoborem masy ciała (nie ubył nawadze w ciągu ostatnich kilku lat, bez zaostrzeń choroby, nawracającą niedrożność dróg żółciowych i wielokrotne protezowania ( ostatnio w 07/2017) po usunięciu protezy ((...)) bez protezy dróg żółciowych , kamicę przewodu żółciowego, przebyte krwotoczne zapalenie trzustki w 1999r. z zapaleniem otrzewnej, leczone operacyjnie, cukrzyca typu 3 leczona jedynie dietą .. Orzeczeniem z dnia 12.10. 2022 r., Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. ( , orzeczenie Lekarza Orzecznika k. 59/60 akt rentowych) Od powyższego orzeczenia Lekarza Orzecznika wnioskodawca wniósł sprzeciw w dniu 25.10.2022r. (sprzeciw k. 62-63dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej) Następnie Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu, w dniu 8.11.2022 r., bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej ( m. in k. 64, 65 akt ZUS) , rozpoznała u wnioskodawcy: przewlekle zapalenie trzustki, nawracającą niedrożność dróg żółciowych i wielokrotne protezowania ( ostatnio w 07/2017) po usunięciu protezy ((...)) , kamicę przewodu żółciowego, przebyte krwotoczne zapalenie trzustki w 1999r. z zapaleniem otrzewnej, leczone operacyjnie, cukrzyca typu 3 leczona dietą, przepuklinę pępkową .Orzeczeniem z 8.11. 2022 r. roku Komisja Lekarska ZUS orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. (opinia Komisji Lekarskiej ZUS k. 66-67dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej), Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych I OddziałwŁ.odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. /decyzja w aktach rentowych/ Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych: gastroenterologa i diabetologa , uwzględniając schorzenia wnioskodawcy. W sądowym badaniu diabetologicznym , ustalono, że wnioskodawca cierpi na cukrzyce typu 3, stan po ostrym krwotocznym zapaleniu trzustki przewlekłe zapalnie trzustki, stan po niedrożności dróg żółciowych leczonych operacyjne – wszczepienie protezy, wymiana i usunięcie. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy,nie jest znacznyi nie powoduje niezdolności do pracy na otwartym rynku pracy , z ograniczeniami wynikającymi z przebytego krwotocznego zapalenia trzustki , wnioskodawca nie powinien wykonywać ciężkich wysiłków fizycznych, pracować na zmiany i w godzinach nocnych . (pisemna opinia biegłego internisty-diabetologa k. 10-11 ) Jedyny , na liście Sądu Okręgowego w Łodzi biegłych z zakresu gastroenterologii drM.Ł., zaplanował badanie wnioskodawcy, w dniu 26.09.23r. ( notatka urzędowa k. 21, k. 22) , Ale w dniu 16.05. 2024r. biegły zwrócił akta sądowe bez opinii ( oświadczenie biegłego gastroenterologa k. 23) Wnioskodawca przedstawił , w związku z planowanym badaniem przez biegłego , pełną dokumentację medyczną leczenia gastroenterologicznego . Biegły zwrócił dokumentację medyczną – do akt sądowych . /pismo k. 24,dokumentacja medyczna k. 25/ Zarządzeniem z dnia 17.05.2024r., w związku z brakiem możliwości sporządzenia opinii , w przedmiotowej sprawie, przez biegłego gastroenterologa z okręgu Sądu Okręgowego w Łodzi , Sąd skierował sprawę dobiegłego gastroenterologa z innego okręgu Sądu Okręgowego , oraz zobowiązał wnioskodawcę i pełnomocnika ZUS, do wypowiedzenia się, w terminie 7 dni, czy wzwiązku z brakiem możliwości sporządzenia opinii , w przedmiotowej sprawie, przez biegłego gastroenterologa z okręgu Sądu Okręgowego w Łodzi– iskierowaniu sprawy do biegłego gastroenterologa z innego okręgu Sądu Okręgowegoczy wyrażają zgodę na wydanie opinii przez gastroenterologaz innego okręgu Sądu Okręgowego,na podstawie akt sprawy i załączonej dokumentacji medycznej , czy żądają wydania opinii –po przebadaniu wnioskodawcy. / zarządzenie k. 26/ ZUS , pismem z dnia 3.06.2024r. – wyraził zgodę na wydanie opinii na podstawie akt sprawy i załączonej dokumentacji medycznej / pismo ZUS k., 30/ Wnioskodawca odebrał pytanie Sądu w dniu 28.05.2024./ dowód doręczenia k. 29/ W dniu 5.06.2024 odpowiedział, że wnosi o wydanie opinii przez biegłego z innego okręgu Sądu Okręgowego /pismo wnioskodawcy k. 31/ Sąd Okręgowy w Krakowie – zwrócił odezwę Sadu Okręgowego w Łodzi bez przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego gastroenterologa , z uwagi na brak , na liście biegłych w okresu Sądu Okręgowego w Krakowie – biegłych gastroenterologów. /odezwa k. 40, Postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 26.06.2024 k. 42 / Sąd Okręgowy w Lodzi zwrócił się z próbą o pomoc sądową do Sądu Okręgowego w Lublinie/odezwa k. 54/ Zarządzeniem sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie – z dnia 9.09.2024r., akta sprawy zostały przysłane biegłemu gastroenterologowi z listy Sądu Okręgowego w Lublinie ze zobowiązaniem do wydania opinii – po przeprowadzeniu badanie wnioskodawcy , a w razie jego niestawiennictwa w terminie badania , na podstawie dokumentacji medycznej / zarządzenie k. 55/ Biegła gastroenterolog, specjalista chorób wewnętrznych – przeanalizowała pełną dokumentację medyczną , załączona do akt sprawy i rozpoznała , że wnioskodawca cierpi na przewlekle zapalenie trzustki, stan po ciężkim , przebytym krwotocznym zapaleniu trzustki w 1999r., leczonym operacyjnie, stan po wielokrotnym protezowaniu dróg żółciowych ( wymiana protez), cukrzyca typu 3 , stan po usunięciu wyrostka robaczkowego. Wnioskodawca przyjmuje leki przeciwbólowe, skarży się na biegunki i bóle w nadbrzuszu . Skoro od grudnia 2017r. nie zaobserwowano zaostrzenia przewlekłego zapalenia trzustki , nie było konieczności hospitalizacji , przebieg choroby należy uznać za stabilny. Wnioskodawca wymaga stałej kontroli w poradni gastrologicznej, regularnego przyjmowania leków, przestrzegania diety lekkostrawnej, ale , ale stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy,nie jest znacznyi nie powoduje niezdolności do pracy /opinia gastroenterologa k. 57-58/ Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się: dokumentacja załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja, znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna wnioskodawcy [ k. 25 ], a nadto pisemne opinie biegłych sądowych: gastroenterologa i diabetologa , powołanych z uwagi na udokumentowane schorzenia wnioskodawcy. Sąd, nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną, musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.). Sąd uznał opinie biegłych sądowych za wszechstronnie analizujące dolegliwości wnioskodawcy pod kątem – stopnia naruszenia sprawności jego organizmu w aspekcie zdolności do pracy, wnikliwe, kompleksowe , znakomicie merytorycznie uzasadnione. Wnioski orzecznicze, zdaniem Sądu, są oparte na pełnej dokumentacji medycznej i osobistym zbadaniu wnioskodawcy przez biegłego diabetologa. Biegły gastroenterolog wydał opinie na podatnie załączonej , bardzo obszernej dokumentacji medycznej, zawarte w aktach sprawy ( k. 25 ) . Wnioskodawca, wobec braku możliwości wydania opinii przez biegłego gastrologa, mimo – jednoznacznego zapytania Sądu w Łodzi, [ pytanie zdane , aby , ewentualnie nie trudzić wnioskodawcy – wyjazdem – pozaŁ.] czy wyraża zgodę na wydanie opinii na podstawie dokumentacji medycznej - wpiśmie z dnia 5.06.2024r. [ k. 31] nie – wniósł o wydanie opinii – po przeprowadzeniu osobistego badania . Opinie biegłych , są, zdaniem Sądu , kompleksowe , wiarygodne, wszechstronne, precyzyjne odpowiadające na tezę dowodową , przedstawioną, przez Sąd, w postanowieniu z dnia 7.06.2023r., [ k. 6] , w zakresie - stopnia naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, w aspekcie zdolności do pracy. Wszystkiekonkluzje orzecznicze- mogą być – i zostały ocenione , przez Sąd, na podstawie analizy dokumentacji . Opinie biegłych - nie zawierają niedokładności. W postanowieniu z dnia 7.06.2023r. o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych sądowych , Sąd poprosił biegłych, wskazanych w postanowieniu gastroenterologa i diabetologa - o wypowiedzenie się czy konieczna jest opinii biegłego innej specjalności. Żaden z biegłych, wydających opinie w sprawie – nie wskazał na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych; Także wnioskodawca nie przedstawił wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych . Mając na uwadze kompleksowy charakter opinii biegłego internisty – diabetologa , wszechstronnie , dogłębnie analizującej - dolegliwości wnioskodawcy w aspekcie – stopnia naruszenia sprawności jego organizmu pod kątem zdolności do pracy , – Sąd uznał, że biegły internista – diabetolog , ocenił holistycznie stan zdrowia ubezpieczonego. Jak, bowiem, podkreśla się w orzecznictwie, o niezdolności do pracy nie decyduje, bowiem, sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracyzgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28 września 2022 r., III AUa 1145/20, LEX nr 3436388) Przy tym, podkreślenia wymaga, że Sąd nie neguje, iż wnioskodawca cierpi na poważne schorzenia i wymaga stałego leczenia, jednakże – jak wynika to z opinii biegłych sądowych , występujące u wnioskodawcy , schorzenia i dolegliwości i, wynikający z nich,stopień naruszenia sprawności organizmu są, w przypadku wnioskodawcy, nie jest znaczny -nie dając podstaw orzekania częściowej niezdolności do pracy, zgodniez posiadanym poziomem wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy. Jak, bowiem, zauważa się w orzecznictwie: biegli orzekają o stanie zdrowia kierowanej do nich osoby ubiegającej się o przyznanie prawa do świadczenia rentowego, na dzień wydawania zaskarżonej decyzji, przy uwzględnieniu wszystkich okazanych im dokumentów medycznych i po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego danego pacjenta.(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 1 sierpnia 2018 r., III AUa 633/17, LEX: 2550805) Należy mieć na względzie, że zadaniem biegłego, zasadniczo, nie jest, bowiem, poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje.(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodziz 13 października 2016 r., I ACa 432/16, LEX: 2162983) W orzecznictwie sądowym zauważa się, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego(tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655). Renta z tytułu niezdolności do pracy, jest, bowiem, świadczeniemz ubezpieczenia społecznego, związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, który czyni ją obiektywnie niezdolną do pracy w ramach wszystkich posiadanych kwalifikacji, a zatem, nie wystarczy subiektywne odczucie tej osoby, że jest ona niezdolna do pracy.(tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 25 maja 2023 r., III AUa 693/22, LEX: 3631402) Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Spornym w sprawie było czy stopień naruszenia sprawności odwołującego się, uprawnia go do świadczenia, objętego zaskarżoną decyzją. Przechodząc do rozważań ,dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określonewart. 57 ust. 1 ustawyz 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity Dz.U. 2023 poz. 1251), a więc: 1) jest niezdolny do pracy; 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; 3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów; 4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania. Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego, łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej, z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego,biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej)(por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03, OSNP 2004, nr 19, poz. 340). Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy, odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu(por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002, nr 15, poz. 369i z 7 września 1979r., II URN 111/79, OSNC 1980, nr 1-2, poz. 35). Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych(czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego)(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006r., I UK 103/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz. 261).Dopiero, zatem, zmiana zawodu, w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy , po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy(por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, LEX nr 558589, z dnia 8 maja 2008r., I UK 356/07, OSNP 2009, nr 17-18, poz. 238, z dnia 11 stycznia 2007r., II UK 156/06, OSNP 2008, nr 3-4, poz. 45 i z dnia 25 listopada 1998r., II UKN 326/98, OSNP 2000, nr 1, poz. 36). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r.(I PK 153/05, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 27)częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracyw rozumieniu art. 12 i 13 ustawy.Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy, zatem, przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym, w każdym przypadku, należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób, bowiem, dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny, z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNP 1000/16/624). W orzecznictwie przyjmuje się, również,(por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03, LEX nr 585793 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04, LEX nr 989232), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmuprzy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy, więc, biologiczny stan niesprawności lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu, mającym wpływ, na zdolność do pracy , dotychczas, wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy,poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty, muszą występować łącznie(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98).O niezdolności do pracy nie decyduje, więc, niemożność podjęcia innej pracy, warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu. Ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd, ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia, wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treściąart. 278 k.p.c.Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15). W ocenie Sądu, ustalenia dokonane, w toku postępowania, nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy wrozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia nie stanowiły natomiast przedmiotu sporu między stronami. Podstawę orzekania, w przedmiotowej sprawie, stanowiły, przede wszystkim, opinie wszystkich biegłych, wydających opinie w sprawie, albowiem wszyscy biegli przeanalizowali – nie tylko stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy , ale także - możliwości wykonywania aktywności zawodowej, w odniesieniu do posiadanych ,przez wnioskodawcę, kwalifikacji i dotychczasowego – doświadczenia zawodowego. Opinie biegłych , zdaniem Sądu, zostały sporządzone, przez biegłych, zgodnie ze zleceniem Sądu. Biegli , w sposób jasny, przedstawili powody swoich twierdzeń i logicznie wyjaśnili przyczyny, dla których uznali, że wnioskodawca, mając na uwadze posiadane kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, nie jest osobą niezdolną do pracy. Swoje opinie, biegli wydali, biorąc pod uwagę całość materiału dowodowego, zgromadzonego w sprawie. Biegli stwierdzili, że ubezpieczony, biorąc pod uwagę jego kompetencje zawodowe ( teoretyczne i praktyczne) , jest zdolny do aktywności zawodowej, jedynie z pewnymi, nieznacznymi ograniczeniami. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy,nie jest znacznyi nie powoduje niezdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, z ograniczeniami, wynikającymi z przebytego krwotocznego zapalenia trzustki , wnioskodawca nie powinien wykonywać ciężkich wysiłków fizycznych, pracować na zmiany i w godzinach nocnych . Ale, istnienie tych ograniczeń, w przypadku wnioskodawcy, nie jest tożsamai jednoznaczna z orzekaniem o częściowej niezdolności do pracy, w ramach ustawy rentowej. Orzekanie częściowej niezdolności do pracy, wymaga spełnienie dwóch podstawowych kryteriów: biologicznego jak i ekonomicznego czyli utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem i kwalifikacjami zawodowymi. Biegli, w badaniach wnioskodawcy, nie stwierdzili, takiego nasilenia i zaawansowania tych dwóch kryteriów czyli znacznie naruszonej sprawności organizmu w kontekście możliwości wykonywania pracy , także - w płaszczyźnie pracownika ochrony. Jak, bowiem, wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie zart. 12 ust. 3 ustawyo emeryturach i rentach z FUS „częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. W przepisie tym użyte jest więc określenie „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”, co nie jest równoznaczne z pracą na dotychczasowym stanowisku. Przeciwwskazania zdrowotne do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku nie są podstawą do uznania osoby ubiegającej się o rentę za niezdolną do pracy, jeżeli pracę zgodną z kwalifikacjami może wykonywać bez ograniczeń na innych stanowiskach pracy. Kwalifikacje zawodowe należy rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracęw innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas. Poziom kwalifikacji jest podstawą do określenia rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo zaistnienia upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie – do ustalenia, czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. Zakres tej kwalifikacji nie jest redukowany tylko do wykształcenia, lecz uwzględnia również rzeczywiste doświadczenie zawodowe i umiejętności.(tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 3 października 2023 r.,(...)86/23, LEX: 3720445) Podkreślenia wymaga, również, że Sąd, w odniesieniu do dowodu z opinii biegłych, ma obowiązek ocenić, czy dowód ten, ze względu na swoją treść, zakres, poziom merytoryczny, przyjętą przez biegłego metodologię, kompletność odniesienia się do zgromadzonego materiału dowodowego i zastosowane, na jego podstawie założenia, jest dowodem przydatnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd może, przy tym, ocenić opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy logiczności. Nie może, jednak, nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego lub w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń i rozstrzygać kwestii, wymagających wiadomości specjalnych, wbrew opinii biegłych specjalistów. W oparciu o, zgromadzony w sprawie, materiał dowodowy, w szczególności powołane wyżej, przekonujące opinie biegłych , które nie pozostawiały wątpliwości, co do wpływu, zdiagnozowanych u wnioskodawcy, schorzeń, na stopień jego zdolności do pracy, Sąd przyjął, że schorzenia te nie czynią wnioskodawcy osobą niezdolną do pracy. Sąd nie ma, przy tym, obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego, dopóty, dopóki strona nie uzyska, satysfakcjonującej jej, opinii biegłego. W świetleart.286 k.p.c.Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, LEX: 7404), a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Trzeba, bowiem, zauważyć, że w sprawach, toczących się z odwołania od decyzji organów rentowych zawsze występuje rozbieżność stanowisk między stronami. Właśnie dlatego sąd powołuje bezstronnego, niezainteresowanego wynikiem postępowania biegłego lekarza odpowiedniej specjalności, którego opinia pozwala wyjaśnić zaistniałe rozbieżności(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2019 r., I UK 267/18, LEX: 2684773). Zdyskwalifikowanie w całości lub w części, albo zweryfikowanie wywodów opinii biegłych, nie może być dokonane, bez posłużenia się wiedzą specjalistyczną. Sąd dokonuje oceny każdej opinii biegłego , w kontekście fachowości, rzetelności czy zgodności z zasadami logicznego rozumowania(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 marca 2019 r.,I UK 120/18, LEX: 2652416). Sąd dopuścił przy tym dowód z opinii biegłych , w oparciu o dokumentację medyczną irozpoznania schorzeń wnioskodawcy , dokonanego w opinii Lekarza Orzecznika ZUS i opinii Komisji Lekarskiej ZUS.Sąd nie mając wiadomości specjalnych, mógł oceniać jedynie konkluzje orzecznicze , zawarte w opiniach, biegłych , merytoryczną argumentację i uzasadnienie wniosków orzeczniczych, biegłych , którzy ustalając stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego, wskazali, że zasadnym jest uznanie wnioskodawcy - za osobę zdolną do pracy. Wnioski te zostały, przez biegłych , wyciągnięte w sposób logicznyi odpowiedni do wyników, przeprowadzonych badań oraz w oparciu o gruntowną analizę dostępnej dokumentacji medycznej oraz orzeczniczej. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że subiektywne odczucia ubezpieczonego,w którego ocenie, zły stan zdrowia czynił go niezdolnym do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o jej niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20 maja 2013 r. w sprawie o sygnaturze akt I UK 650/12 (LEX: 1341963). Sąd Najwyższy podkreślił, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są, natomiast, brane pod uwagę subiektywne odczucia ubezpieczonego . Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca pobierał rentę z tytułucałkowitejniezdolności do pracy, przyznaną decyzją ZUS z dnia 8.11.2012 r. - do 31.10.2013r. Następnie , decyzją ZUS z dnia 3.11.2014r, po rozpoznaniu wniosku z dnia 19.09.2014r. - rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1.11.2014r. do 31.10.2016r. ; decyzją ZUS z dnia 10.11.2016r. – od 1.11.2016r. do 31.10.2018r. Decyzją z dnia 16.11. 2018 roku ZUS I Oddział wŁ.przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułuczęściowej niezdolnoścido pracy. Decyzją z dnia 17.12.2019r. ZUS przyznał wnioskodawcy okresową rentę z tytułuczęściowejniezdolności do pracy od dnia 1.11.2019r. do dnia 30.11.2022r , której wypłata została przedłużona do dnia 28.02.2023r. , na podstawie art. 15zc ustawyC. Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych I OddziałwŁ.odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazane wyżej okoliczności implikują uprawnioną tezę, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy - łagodnieje . I obecnie – nie jest znaczny. Reasumując, w świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd stwierdził, że stan zdrowia odwołującego się ,na dzień wydania skarżonej decyzji, nie uzasadniał uznania go za osobę niezdolną do pracy. Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca ma 47 lat. Legitymuje się wykształceniem podstawowym . Wnioskodawca pracował w zawodach: stolarz, montażysta, magazynier, kierowca. Prowadził także własna działalność gospodarczą.Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.Obecnie nie pracuje. Wnioskodawcaurodził się w dniu (...)., jest zatem, bardzo młodym człowiek , w aspekcie aktywności zawodowej. Jest osobą , która, z punktu widzenia ustawodawcy, jest w wieku , w którym można realizować – aktywność zawodową - właśnie. Jest osobą, w wieku nie wyłączającym, możliwości wykonywania aktywności zawodowej, lub ewentualne przekwalifikowanie się, albowiem wnioskodawca posiada przygotowanie i doświadczenie zawodowe - praktyczne( pracował w zawodach: stolarz, montażysta, magazynier, kierowca, prowadził także własna działalność gospodarczą) , umożliwiające podjęcie trudu , na przykład - przekwalifikowania się i uzyskania uprawnień do wykonywania innej formy aktywności – zawodowej, na obecnym rynku pracy. I, jak wynika z opinii biegłych sądowych,stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy,nie ogranicza w sposób znaczny, jego zdolności do pracy;wnioskodawca nieutracił, zdolności do wykonywania pracy, a,jego potencjalnie możliwości mobilnej aktywizacji zawodowej, mając na uwadze zakres, już posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego, istnieją, choć , z uwagi na sytuację ekonomiczną na rynku pracy, wykonywanie pracy – dotychczas świadczonej lub podjęcie nowej, czy też, właśnie - przekwalifikowanie się, nie jest zadaniem łatwym . Sąd przeanalizował sytuację wnioskodawcy, pod kątem art. 13 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 cyt. ustawy. Wobec powyższego, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

brak niezdolności do pracy, wyłącza prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

151020100000503_I_C_000248_2024_Uz_2024-11-29_002

I C 248/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-27 18:00:31.0 CET

2025-01-27 12:22:37.0 CET

15102010

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: I C 248/24 upr WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Wołujewicz Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa (...) .pl sp. z o.o. z siedzibą w (...) przeciwko (...) o zapłatę oddala powództwo Sygn. akt I C 248/24 UZASADNIENIE Powód – (...) .pl sp. z o.o. w (...) , repr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Alicja Sas" xPublisher="alicja.sas" xEditorFullName="Alicja Sas" xEditor="alicja.sas" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/102010/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000248" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: I C 248/24 upr</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK ZAOCZNY</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 29 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="181"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia Anna Wołujewicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku w Człuchowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>(...)</xAnon>.pl sp. z o.o. z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>przeciwko <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">oddala powództwo</xText> <xText>Sygn. akt I C 248/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód – <xAnon>(...)</xAnon>.pl sp. z o.o. w <xAnon>(...)</xAnon>, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł przeciwko pozwanej <xAnon>(...)</xAnon> pozew o zapłatę kwoty 6.387,91 złotych wraz z dalszymi odsetkami umownymi i zwrot kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazał, że strona pozwana oraz powód zawarli umowę ramową pożyczki nr <xAnon> (...)</xAnon>, która została zawarta w sposób elektroniczny, za pośrednictwem indywidualnego konta, które strona pozwana założyła na stronie internetowej www.wonga.pl.</xText> <xText>Powód wyjaśnił, że zobowiązał się do udzielenia stronie pozwanej pożyczki na cele konsumpcyjne niezwiązane z działalnością gospodarczą, natomiast strona pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki na warunkach określonych w treści umowy. Na mocy postanowień zawartej umowy ramowej oraz złożonego przez stronę pozwaną wniosku o pożyczkę, powód udzielił pozwanej pożyczki, której część w kwocie 2115,86 zł została zaliczona na spłatę dotychczasowego zobowiązania u powoda, a pozostała część w kwocie 2000 zł. została w dniu 10 stycznia 2022 r. wypłacona na wskazany rachunek bankowy strony pozwanej. Strona pozwana nie wywiązała się w terminie z zobowiązania umownego pozostając w zwłoce przez okres, który zgodnie z umową uzasadniał naliczenie odsetek karnych wynoszących dwukrotność sumy aktualnej stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od kwoty kapitału i prowizji. W następstwie braku wywiązywania się przez stronę pozwaną z dokonywania spłat we wskazanych w umowie terminach i warunkach, powód dokonał wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie skutkowało postawieniem w stan wymagalności pozostałej do spłaty kwoty pożyczki, której strona powodowa dochodzi niniejszym pozwem.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>W ocenie Sądu przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość.</xText> <xText>Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339 § 1 k.p.c.</xLexLink> wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).</xText> <xText>W niniejszej sprawie pozwana nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treści <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339 § 2 k.p.c.</xLexLink> uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Sąd nie może jednak przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu <xLexLink xArt="art. 339;art. 339 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339 § 2 k.p.c.</xLexLink> mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis)</xText> <xText>Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z <xLexLink xArt="art. 339" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 339 k.p.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, należności dochodzone pozwem dotyczyły umowy pożyczki zawartej z konsumentem.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że strona powodowa wywodziła swoje roszczenia z umowy pożyczki zawartej między powodem i pozwaną, która występowała jako konsument,</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 720;art. 720 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 720 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości w ocenie Sądu, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki, powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły przedmiotową umowę oraz że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia.</xText> <xText>Powód celem wykazania zasadności i wysokości swojego roszczenia przedłożył m.in. ramową umowę pożyczki, potwierdzenie wypłaty z dnia 3 sierpnia 2019 r., pełnomocnictwo do podpisania umowy, formularz informacyjny dotyczący pożyczki w kwocie 4.115,86 zł., przelew na kwotę 2.000 zł. Podkreślić jednak należy, że zarówno z pozwu jak i ramowej umowy pożyczki absolutnie nie wynika kiedy i na jaki okres została zawarta. W ocenie Sądu powód w ogóle nie wykazał, iż pozwana była stroną przedmiotowej umowy. Powód przedłożył wydruk umowy ramowej, która nie została podpisana przez strony oraz formularz informacyjny. W ocenie Sądu z przedłożonych dokumentów nie wynika jednak, że strona pozwana w ogóle była stroną umowy, tj. dokonała czynności związanych z utworzeniem konta na portalu pożyczkodawcy i weryfikacją swojej osoby, a następnie złożyła wniosek o pożyczkę, która została jej udzielona, albowiem wniosek taki musiał zostać zarejestrowany na rzekomo utworzonym przez pozwaną koncie. Zgodnie z umową, umowa zostaje zawarta gdy strona m.in. posiada konto na stronie internetowej pożyczkodawcy, złoży prawidłowo wypleniony wniosek o zawarcie umowy ramowej, zaakceptuje warunki umowy oraz uzyska pozytywną decyzję o udzieleniu wypłat. Powyższych okoliczności powód nie wykazał. Ponadto do pozwu został również dołączony wydruk niepodpisanego pełnomocnictwa (k. 20) z którego wynika, że pozwana udzieliła pełnomocnictwa do zawarcia w formie równoważnej z formą pisemną ramowej umowy pożyczki z <xAnon>(...)</xAnon>. Brak jest jakiegokolwiek dowodu, że pełnomocnictwa takiego udzieliła pozwana, a ponadto taka okoliczność nie wynika również z pozwu. W związku z powyższy, Sąd nie był w stanie ustalić czy umowę ramową której wydruk dołączył powód zawarła pozwana osobiście czy przez pełnomocnika. Ponadto dołączono wydruk przelewu na kwotę 2.000 zł. (k. 27), jednakże brak jest jakichkolwiek informacji wykazujących czego ten przelew dotyczy. Podkreślić także należy, że zgodnie z umową, udzielenie pożyczki wymagało złożenia za pomocą serwisu internetowego wniosku o pożyczkę, przesłanie formularza informacyjnego i potwierdzenia wypłaty. W związku z powyższym obowiązkiem powoda było wykazanie zaistnienia wszystkich tych faktów. Zdaniem Sądu przedstawione przez powoda dokumenty dowodzą jedynie, że została sporządzona umowa zawierająca dane pozwanej (nie wiadomo jednak przez kogo i w jakich okolicznościach podane). Brak jest jakichkolwiek dowodów że pozwana złożyła wniosek o pożyczkę, że kwota pożyczki została jej wypłacona, brak dowodów akceptacji przez pozwaną jakiejkolwiek umowy i jej warunków. Zarówno z pozwu jak i dołączonych do pozwu dowodów nie wynika czego dotyczy kwota 2.115,86 zł., jakiego dotychczasowego zobowiązania pozwanej. W niniejszej sprawie powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania.</xText> <xText>W konsekwencji tego Sąd nie miał możliwości zweryfikowania czy pozwana zawarła z powodem jakąkolwiek umowę, czy dokonała tego osobiście czy przez pełnomocnika, jakie czynności w tym celu podjęła. Ponadto analiza przedłożonych dowodów nie daje podstaw do ustalenia, iż wykazane zostało zawarcie i wykonanie umowy pożyczki, na którą powołuje się powód. Ponadto strona powodowa nie wykazała czy pozwana złożyła wnioski o udzielenie pożyczek , które pożyczkodawca mógł złożyć za pośrednictwem profilu klienta. W niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw – jak wyżej wskazano – do ustalenia, iż wnioski takie przez pożyczkobiorcę rzeczywiście zostały złożone w celu zawarcia umów, na która powołuje się powód.</xText> <xText>W związku z powyższym roszczenie należało oddalić.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Anna Wołujewicz

Alicja Sas

p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

Alicja Sas

Sygn. akt: I C 248/24 upr WYROK ZAOCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Wołujewicz Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku w Człuchowie na rozprawie sprawy z powództwa(...).pl sp. z o.o. z siedzibą w(...) przeciwko(...) o zapłatę oddala powództwo Sygn. akt I C 248/24 UZASADNIENIE Powód –(...).pl sp. z o.o. w(...), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł przeciwko pozwanej(...)pozew o zapłatę kwoty 6.387,91 złotych wraz z dalszymi odsetkami umownymi i zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że strona pozwana oraz powód zawarli umowę ramową pożyczki nr(...), która została zawarta w sposób elektroniczny, za pośrednictwem indywidualnego konta, które strona pozwana założyła na stronie internetowej www.wonga.pl. Powód wyjaśnił, że zobowiązał się do udzielenia stronie pozwanej pożyczki na cele konsumpcyjne niezwiązane z działalnością gospodarczą, natomiast strona pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki na warunkach określonych w treści umowy. Na mocy postanowień zawartej umowy ramowej oraz złożonego przez stronę pozwaną wniosku o pożyczkę, powód udzielił pozwanej pożyczki, której część w kwocie 2115,86 zł została zaliczona na spłatę dotychczasowego zobowiązania u powoda, a pozostała część w kwocie 2000 zł. została w dniu 10 stycznia 2022 r. wypłacona na wskazany rachunek bankowy strony pozwanej. Strona pozwana nie wywiązała się w terminie z zobowiązania umownego pozostając w zwłoce przez okres, który zgodnie z umową uzasadniał naliczenie odsetek karnych wynoszących dwukrotność sumy aktualnej stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od kwoty kapitału i prowizji. W następstwie braku wywiązywania się przez stronę pozwaną z dokonywania spłat we wskazanych w umowie terminach i warunkach, powód dokonał wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie skutkowało postawieniem w stan wymagalności pozostałej do spłaty kwoty pożyczki, której strona powodowa dochodzi niniejszym pozwem. Sąd zważył co następuje: W ocenie Sądu przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej, jak i jego wysokość. Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocyart. 339 § 1 k.p.c.wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108). W niniejszej sprawie pozwana nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treściart. 339 § 2 k.p.c.uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Sąd nie może jednak przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniuart. 339 § 2 k.p.c.mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis) Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek zart. 339 k.p.c.. Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu, należności dochodzone pozwem dotyczyły umowy pożyczki zawartej z konsumentem. Nie ulega wątpliwości, że strona powodowa wywodziła swoje roszczenia z umowy pożyczki zawartej między powodem i pozwaną, która występowała jako konsument, Zgodnie z treściąart. 720 § 1 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Nie budzi wątpliwości w ocenie Sądu, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki, powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły przedmiotową umowę oraz że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien wykazać wykonanie swego świadczenia. Powód celem wykazania zasadności i wysokości swojego roszczenia przedłożył m.in. ramową umowę pożyczki, potwierdzenie wypłaty z dnia 3 sierpnia 2019 r., pełnomocnictwo do podpisania umowy, formularz informacyjny dotyczący pożyczki w kwocie 4.115,86 zł., przelew na kwotę 2.000 zł. Podkreślić jednak należy, że zarówno z pozwu jak i ramowej umowy pożyczki absolutnie nie wynika kiedy i na jaki okres została zawarta. W ocenie Sądu powód w ogóle nie wykazał, iż pozwana była stroną przedmiotowej umowy. Powód przedłożył wydruk umowy ramowej, która nie została podpisana przez strony oraz formularz informacyjny. W ocenie Sądu z przedłożonych dokumentów nie wynika jednak, że strona pozwana w ogóle była stroną umowy, tj. dokonała czynności związanych z utworzeniem konta na portalu pożyczkodawcy i weryfikacją swojej osoby, a następnie złożyła wniosek o pożyczkę, która została jej udzielona, albowiem wniosek taki musiał zostać zarejestrowany na rzekomo utworzonym przez pozwaną koncie. Zgodnie z umową, umowa zostaje zawarta gdy strona m.in. posiada konto na stronie internetowej pożyczkodawcy, złoży prawidłowo wypleniony wniosek o zawarcie umowy ramowej, zaakceptuje warunki umowy oraz uzyska pozytywną decyzję o udzieleniu wypłat. Powyższych okoliczności powód nie wykazał. Ponadto do pozwu został również dołączony wydruk niepodpisanego pełnomocnictwa (k. 20) z którego wynika, że pozwana udzieliła pełnomocnictwa do zawarcia w formie równoważnej z formą pisemną ramowej umowy pożyczki z(...). Brak jest jakiegokolwiek dowodu, że pełnomocnictwa takiego udzieliła pozwana, a ponadto taka okoliczność nie wynika również z pozwu. W związku z powyższy, Sąd nie był w stanie ustalić czy umowę ramową której wydruk dołączył powód zawarła pozwana osobiście czy przez pełnomocnika. Ponadto dołączono wydruk przelewu na kwotę 2.000 zł. (k. 27), jednakże brak jest jakichkolwiek informacji wykazujących czego ten przelew dotyczy. Podkreślić także należy, że zgodnie z umową, udzielenie pożyczki wymagało złożenia za pomocą serwisu internetowego wniosku o pożyczkę, przesłanie formularza informacyjnego i potwierdzenia wypłaty. W związku z powyższym obowiązkiem powoda było wykazanie zaistnienia wszystkich tych faktów. Zdaniem Sądu przedstawione przez powoda dokumenty dowodzą jedynie, że została sporządzona umowa zawierająca dane pozwanej (nie wiadomo jednak przez kogo i w jakich okolicznościach podane). Brak jest jakichkolwiek dowodów że pozwana złożyła wniosek o pożyczkę, że kwota pożyczki została jej wypłacona, brak dowodów akceptacji przez pozwaną jakiejkolwiek umowy i jej warunków. Zarówno z pozwu jak i dołączonych do pozwu dowodów nie wynika czego dotyczy kwota 2.115,86 zł., jakiego dotychczasowego zobowiązania pozwanej. W niniejszej sprawie powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. W konsekwencji tego Sąd nie miał możliwości zweryfikowania czy pozwana zawarła z powodem jakąkolwiek umowę, czy dokonała tego osobiście czy przez pełnomocnika, jakie czynności w tym celu podjęła. Ponadto analiza przedłożonych dowodów nie daje podstaw do ustalenia, iż wykazane zostało zawarcie i wykonanie umowy pożyczki, na którą powołuje się powód. Ponadto strona powodowa nie wykazała czy pozwana złożyła wnioski o udzielenie pożyczek , które pożyczkodawca mógł złożyć za pośrednictwem profilu klienta. W niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw – jak wyżej wskazano – do ustalenia, iż wnioski takie przez pożyczkobiorcę rzeczywiście zostały złożone w celu zawarcia umów, na która powołuje się powód. W związku z powyższym roszczenie należało oddalić.

15/102010/0000503/C

Sąd Rejonowy w Człuchowie

I Wydział Cywilny

152515000000503_I_C_001223_2024_Uz_2024-12-17_001

I C 1223/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 14:31:00.0 CET

15251500

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 1223/24 WYROK 1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia SO Ewa Tomczyk Protokolant Agnieszka Jachymska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwa K. C. przeciwko (...) S.A. w W. o zadośćuczynienie i odszkodowanie 1 zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki K. C. kwoty: - 150.000,00 (s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Gurdziołek" xPublisher="gurdziolek.b" xEditorFullName="Beata Gurdziołek" xEditor="gurdziolek.b" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/251500/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="001223" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 1223/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="282"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="323"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sędzia SO Ewa Tomczyk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Agnieszka Jachymska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xAnon>K. C.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o zadośćuczynienie i odszkodowanie</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>K. C.</xAnon> kwoty:</xText> </xUnit> <xText>- 150.000,00 (sto pięćdziesiąt tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: - 50.000,00 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych od dnia 29 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty, - 100.000,00 (sto tysięcy) złotych od dnia 8 marca 2024 r. do dnia zapłaty,</xText> <xText>- 476,70 (czterysta siedemdziesiąt sześć 70/100) złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>K. C.</xAnon> kwotę 13.741,00 (trzynaście tysięcy siedemset czterdzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nakazuje ściągnąć od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 3.646,21 (trzy tysiące sześćset czterdzieści sześć 21/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> Sędzia SO Ewa Tomczyk</xText> <xText>Sygn. akt I C 1223/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 9 marca 2021 roku skierowanym do Sądu Rejonowego w Bełchatowie pełnomocnik powódki <xAnon>K. C.</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 476,70 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Roszczenie dochodzone pozwem pozostawało w związku z zabiegiem laparoskopowym wycięcia pęcherzyka żółciowego przeprowadzonym w dniu 26 lipca 2018 roku w <xAnon> (...) Szpitalu Wojewódzkim im. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, za który ponosi odpowiedzialność strona pozwana jako ubezpieczyciel w zakresie OC sprawcy szkody.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady jak i wysokości, kwestionował fakt powstania błędu medycznego twierdząc, że brak jest podstaw do uznania, że działanie personelu medycznego było niezgodne z wiedzą medyczną bądź nienależycie staranne. Wniósł o zawiadomienie o toczącym się procesie <xAnon> (...) Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> Tryb. (k.197-201).</xText> <xText><xAnon> (...) Szpital Wojewódzki im. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> Tryb. zawiadomiony o procesie, nie przystąpił do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego (potwierdzenie odbioru– k. 207).</xText> <xText>Pismem procesowym z dnia 28 lutego 2024 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki dodatkowo kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pisma o rozszerzeniu stronie pozwanej do dnia zapłaty (k. 317-318).</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb. (k.324).</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 26 lipca 2018 r. powódka została poddana w <xAnon> (...) Szpitalu Wojewódzkim im. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> zabiegowi laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego. Powódka w dniu 28 lipca 2018 r. została wypisana do domu.</xText> <xText>(dowód: dokumentacja medyczna z <xAnon> (...) Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> i im. <xAnon>J. P.</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> – koperta – k. 218)</xText> <xText>Kilka dni po zabiegu powódka zaczęła odczuwać świąd ciała, jej ciało stało się żółte, cierpiała na bezsenność.</xText> <xText>(dowód: przesłuchanie powódki – k. 212 w zw. z k. 340 odwrót)</xText> <xText>W związku z tymi dolegliwościami powódka zgłosiła się do lekarza, rozpoznano u niej żółtaczkę powłok skórnych i gałek ocznych i w dniu 14 sierpnia 2018 r. otrzymała skierowanie do szpitala. Powódka w tym samym dniu została przyjęta na Oddział Chirurgiczny Ogólny <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon>, gdzie zdiagnozowano u niej pooperacyjną niedrożność przewodów żółciowych z żółtaczką, toksyczną chorobę wątroby z zastojem żółci, niewydolność wątroby. W badaniu <xAnon> (...)</xAnon> przeprowadzonym w dniu 14 sierpnia 2018 r. stwierdzono amputację przewodu żółciowego wspólnego klipsem. W kolejnym badaniu <xAnon> (...)</xAnon> ponownie stwierdzono niedrożność przewodów żółciowych, znaczne zwężenie przez klipsy przewodu żółciowego.</xText> <xText>W dniu 27 sierpnia 2018 r. powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu, stwierdzono: drogi żółciowe w nacieku zapalnym, drożność prawego i lewego przewodu wątrobowego oraz przewężenie i zagięcie <xAnon> (...)</xAnon> w odcinku nad ujściem przewodu pęcherzykowego, rozpoznano niedrożność przewodu żółciowego na tle klipsa. Powódce wykonano rewizje dróg żółciowych, zdjęto jeden klips z <xAnon> (...)</xAnon>, uwolniono dwunastnice, przesunięto protezę w kierunku ostrogi i założono dren <xAnon>K.</xAnon>. Powódka była hospitalizowana do dnia 6 września 2018 r.</xText> <xText>(dowód: dokumentacja medyczna – k. 44-57, 65-84, 141-145)</xText> <xText>W dniu 27 września 2018 r. powódka zgłosiła się na Szpitalny Oddział Ratunkowy <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> w związku z bólem podbrzusza. Otrzymała skierowanie na konsultację do kliniki chorób wątroby.</xText> <xText>(dowód: historia wizyty – k. 145)</xText> <xText>W dniach 13 - 15 grudnia 2018 r. powódka została planowo przyjęta do <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> w celu usunięcia lub wymiany protezy z dróg żółciowych. Ze względu na dyskretne przewężenie dróg żółciowych zdecydowano się na założenie nowej protezy, której usunięcie zalecono po upływie 6 miesięcy. Powódce zalecono kontrolę w Poradni Chirurgicznej i Chorób Wątroby.</xText> <xText>(dowód: dokumentacja medyczna - k. 147-167)</xText> <xText>Powódce usunięto protezę podczas hospitalizacji w dniach 27 - 28 czerwca 2019 r. Stwierdzono wówczas nieposzerzone drogi żółciowe, dokonano rewizji dróg żółciowych i uzyskano swobodny odpływ żółci.</xText> <xText>(dowód: dokumentacja medyczna - k. 175-176)</xText> <xText>Zabieg laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego w dniu 26.07.2018 roku przeprowadził lekarz specjalista chirurgii ogólnej posiadający doświadczenie w tego typu operacjach. W trakcie przeprowadzonego zabiegu usunięto pęcherzyk żółciowy zawierający 1 złóg, przez pomyłkę założono klips na przewód żółciowy wspólny doprowadzając do jego zwężenia. Operator nie upewnił się czy zakładany klips nie obejmuje innych struktur anatomicznych, poza przewodem pęcherzykowy i zakończył operację w przeświadczeniu o prawidłowym wykonaniu operacji. Gdyby częściowe zaklipsowanie przewodu żółciowego wspólnego było zauważone przez opera­tora, to podjąłby on decyzję o zdjęciu klipsa z przewodu, kontroli dróg żółciowych i ponownym, prawidłowym założeniu klipsa na kikut przewodu pęcherzykowego. W wyniku zaklipsowania i częściowego zwężenia przewodu żółciowego wspólnego doszło do wystąpienia późnego powikłania pooperacyjnego pod postacią żółtaczki mechanicznej.</xText> <xText>Przeprowadzone postępowanie naprawcze, diagnostyka i leczenie, kontrolne badania <xAnon> (...)</xAnon>, wymiana protezy, konsultacje doprowadziły do poprawy stanu zdrowia powódki i normalizacji wyników badań laboratoryjnych.</xText> <xText>Rokowania co do stanu zdrowia powódki są pomyślne ale nie można wyklu­czyć odległych następstw niedrożności dróg żółciowych - nawracających iniekcji dróg żółciowych, upośledzenia drożności dróg żółciowych, kamicy nawrotowej, upośledzenia funkcji wątroby. Na chwilę obecną brak podstaw, aby uznać, iż istnieje obawa ujawnienia się u powódki dalszych negatywnych konsekwencji jatrogennego uszkodzenia dróg żółciowych.</xText> <xText>W następstwie powikłania powstałego po operacji laparoskopowej w postaci niedrożności dróg żółciowych, która doprowadziła do wystąpienia żółtaczki mechanicznej z cechami przejściowego uszkodzenia wątroby, u powódki wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu z punktu 72 b tabeli uszczerbkowej stanowiącej załącznik do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.</xLexLink> w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>W trakcie zabiegu usunięcia pęcherzyka żółciowego możliwe są powikłania zwią­zane z różnego rodzaju uszkodzeniem dróg żółciowych. Najbardziej poważnym powikłaniem jest zaklipsowanie i przecięcie drogi żółciowej, co łączy się nieodwracalnym uszkodzeniem dróg żółciowych, z możliwością ich fragmentarycznego usunięcia. Tego typu uszkodzenia wymagają operacji naprawczych z nieanatomicznym zespoleniem górnego odcinka drogi żółciowej z wydzieloną pętlą jelitową. W przypadku powódki nie doszło do takiego powikłania, gdyż nie doszło do całkowitego przecięcia głównej drogi żółcio­wej, co umożliwiło przeprowadzenie zabiegu przywracającego pierwotny anatomiczny spływ żółci do dwunastnicy.</xText> <xText>(dowód: opinia biegłego chirurga ogólnego <xAnon>D. D.</xAnon> - k. 253-277, opinia uzupełniająca tego biegłego - k.289-291)</xText> <xText>Jest pewnym, że do urazu dróg żółciowych (<xAnon> (...)</xAnon>) nie doszło w drodze przypadkowego nacięcia lub termicznego uszkodzenia ściany głównej drogi żółciowej, lecz na skutek oczywistej pomyłki operatorów, która polegała na tym, że część przewodu żółciowego wspólnego (<xAnon> (...)</xAnon>) została przez nich zaklipsowana łącznie z przewodem pęcherzykowym i tętnicą pęcherzykową.</xText> <xText>Skutek tej pomyłki polegał na spowodowaniu <xAnon> (...)</xAnon> prowadzącego do zwężenia <xAnon> (...)</xAnon>. Była to cholestaza przepuszczająca, która ujawniła się klinicznie po około 15 dniach od zabiegu (żółtaczka). W wyniku <xAnon> (...)</xAnon> u powódki doszło do stanu zapalnego dróg żółciowych i powstania złogu w przewodzie żółciowym wspólnym lub ujawnienia się złogu, który był tam wcześniej (kamica przewodowa). Złóg zablokował odpływ żółci i wywołał objawy cholestazy zewnątrzwątrobowej.</xText> <xText>W przypadku powódki <xAnon> (...)</xAnon> był niewielkiego stopnia, został po około 34 dniach od zabiegu LC naprawiony poprzez zdjęcie klipsa z <xAnon> (...)</xAnon>. Niemniej jednak przyczyną manifestacji klinicznej cholestazy był złóg (inaczej kamień żółciowy) ulokowany przed zwężeniem. Z jego powodu wystąpiły objawy kliniczne: bóle brzucha i żółtaczka, które były przyczyną hospitalizacji. Następstwa tego zdarzenia mogły być ocenione po usunięciu protezy z dróg żółciowych. Klips zahaczający o <xAnon> (...)</xAnon> mógł spowodować trwałe następstwa poprzez spowodowanie martwicy ściany <xAnon> (...)</xAnon> (niedokrwienie) i następnie jej perforację. Wówczas konieczne byłoby ciągłe utrzymywanie protezy dróg żółciowych lub zabieg zespolenia z jelitem.</xText> <xText>Przebieg kliniczny tego zdarzenia medycznego wskazuje na brak trwałych następstw <xAnon> (...)</xAnon>. Powódka aktualnie nie wymaga leczenia hepatologicznego, jej stan zdrowia jest adekwatny dla osób po cholecystektomii.</xText> <xText>Rekonwalescencja obejmowała okres 30 dni po zabiegu naprawczym z dnia 27 sierpnia 2018 r.</xText> <xText>Wszystkie dolegliwości i niedogodności były związane z powtórną hospitalizacją, leczeniem zabiegowym laparotomii, diagnostyką endoskopową (4 badania <xAnon> (...)</xAnon>) i farmakoterapią. Koszty leczenia farmakologicznego przed usunięciem protezy dróg żółciowych były uzasadnione. Po 28.06.2019 r. stan zdrowia powódki jest adekwatny dla osób po cholecystektomii.</xText> <xText>Uszczerbek na zdrowiu w związku z przebytym zabiegiem cholecystektomii laparoskopowej wynosi 40 %, w tym 25 % (długotrwały) spowodowany <xAnon> (...)</xAnon> niewielkiego stopnia i 15 % z powodu blizny po laparotomii (trwały uszczerbek). Powódka aktualnie nie wymaga leczenia hepatologicznego. U pacjentów po cholecystektomii, ale z istniejącym ryzykiem kamicy przewodowej należy stosować profilaktykę farmakologiczną kwasem ursodezoksycholowym (<xAnon> (...)</xAnon>), 1x dzień 300 mg.</xText> <xText>(dowód: opinia biegłego w zakresie chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii <xAnon>A. K.</xAnon> - k.310-312 verte)</xText> <xText>Powódka zażywała między innymi lek <xAnon>P.</xAnon> 0,25 g i <xAnon>S. D.</xAnon>, za które zapłaciła kwotę 476,70 zł.</xText> <xText>(dowód: <xAnon>faktury VAT Nr (...)</xAnon>,/72, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> k.- 177-181)</xText> <xText>Powódka w dacie zabiegu miała 38 lat. Odczuwa duży dyskomfort w związku z blizną pooperacyjną powstałą po zabiegu naprawczym. Po zabiegu powódka przez okres ponad roku była niezdolna do pracy. Po zabiegu naprawczym wymagała pomocy, którą zapewniali jej mąż i córka. Powódka stała się nerwowa, korzystała ze wsparcia psychologa. Powódka do stycznia 2020 r. pozostawała pod opieką Poradni Hepatologicznej w <xAnon>Ł.</xAnon>, co 3-4 miesiące była na wizytach kontrolnych, na które woził ją mąż. Powódka w dalszym ciągu zażywa leki na lepsze funkcjonowanie dróg żółciowych – <xAnon>P.</xAnon> i dodatkowo lek osłonowy <xAnon> (...)</xAnon> 400 mg. Ma zalecone przestrzeganie diety. Pracuje w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej jako sprzątaczka z wynagrodzeniem w kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę.</xText> <xText>(dowód: zeznania świadka <xAnon>E. C.</xAnon>- k. 213, przesłuchanie powódki – k. 212 w zw. z k. 340 odwrót)</xText> <xText>Pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. pełnomocnik powódki zgłosił szkodę będącą następstwem nieprawidłowo wykonanego zabiegu operacyjnego w dniu 26 lipca 2018 r. i wezwał do zapłaty kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 590,19 zł z tytułu odszkodowania za poniesione koszty leczenia wykazane <xAnon>fakturami VAT Nr (...)</xAnon>,/72, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> - w terminie 30 dni.</xText> <xText>(dowód: zgłoszenie szkody - k. 182-184)</xText> <xText>Pozwany pismem z dnia 28 kwietnia 2020 r. odmówił przyjęcia odpowiedzialności za szkodę oraz wypłaty na rzecz powódki zadośćuczynienia i odszkodowania.</xText> <xText>(dowód: decyzja pozwanego - k. 185-187)</xText> <xText>Pismo o rozszerzeniu powództwa zostało doręczone pozwanemu w dniu 8 marca 2024 roku .</xText> <xText>(dowód: potwierdzenie odbioru pisma - k. 323)</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody, w tym dowody z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych. Dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości co do ich prawdziwości.</xText> <xText>Podstawę ustaleń stanowiły również zeznania świadka <xAnon>E. C.</xAnon> i przesłuchanie powódki. Korelują one w zakresie aktualnego stanu zdrowia powódki z dokumentacją medyczną i opiniami biegłych. Nic nie wniosły do sprawy zeznania świadków <xAnon>J. H.</xAnon>, <xAnon>M. D.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>D. J.</xAnon>, <xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>Z. K.</xAnon>, którzy nie pamiętają powódki i szczegółów dotyczących przebiegu zabiegu usunięcia woreczka żółciowego.</xText> <xText>Sąd podzielił wydane w sprawie opinie co do konsekwencji zdrowotnych dla powódki nieprawidłowo przeprowadzonego zabiegu operacyjnego, jako że zostały sporządzone zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej oraz przez specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy. Biegli w opiniach wypowiadali się szczegółowo co do zastrzeżeń formułowych do opinii przez pełnomocników stron, rozwiewając wszelkie wątpliwości co do zakresu rzeczywiście poniesionej przez powódkę szkody na jego osobie. Ponieważ wydane opinie były rzeczowe, kategoryczne i zawierały pełną odpowiedź na postawioną tezę dowodową nie zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii.</xText> <xText>Ustalając wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki w związku z uszkodzeniem dróg żółciowych i procentowego wymiaru tego uszczerbku sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu hepatologii i epidemiologii <xAnon>A. K.</xAnon> jako że jest on specjalistą z węższej dziedziny medycyny niż chirurgia ogólna.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Między stronami było bezsporne, iż w dniu 26 lipca 2018 r. powódka została poddana zabiegowi laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego.</xText> <xText>Strony różniły się w zakresie oceny tego zdarzenia: powódka twierdziła, że zabieg został wykonany nieprawidłowo, a nieprawidłowość polegała na częściowym zaklipsowaniu prze­wodu żółciowego wspólnego w trakcie zaklipsowania przewodu pęcherzykowego. Pozwany twierdził natomiast, że brak jest podstaw do uznania, że działanie personelu medycznego było niezgodne z wiedzą medyczną bądź nienależycie staranne.</xText> <xText>W myśl przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tekst jednolity - Dz. U. z 2023 r., poz. 2500) umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym. Konkretyzację tej regulacji zawiera § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz.U. poz. 866), zgodnie z którym ubezpieczeniem OC jest objęta odpowiedzialność cywilna podmiotu wykonującego działalność leczniczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych, wyrządzone działaniem lub zaniechaniem ubezpieczonego, które miało miejsce w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej.</xText> <xText>Zatem dla ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela jako odpowiadającego gwarancyjnie za sprawcę szkody konieczne byłoby przypisanie ubezpieczającemu odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego (<xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Postępowanie dowodowe przeprowadzone w rozpoznawanej sprawie dostarczyło dowody świadczące o tym, że <xAnon> (...) Szpital Wojewódzki im. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> ponosi taką odpowiedzialność.</xText> <xText>Odpowiedzialność zakładów opieki zdrowotnej, będących odrębnymi osobami prawnymi, za skutki działania bądź zaniechania wywołującego szkodę o charakterze majątkowym bądź niemajątkowym znajduje podstawę w przepisie <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 k.c.</xLexLink> Przepis ten statuuje odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone osobie trzeciej przez podwładnego z jego winy.</xText> <xText>Przesłankami odpowiedzialności na podstawie <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 k.c.</xLexLink> jest więc szkoda, która została wyrządzona osobie trzeciej przez podwładnego, wina podwładnego oraz okoliczność, że wyrządzenie szkody nastąpiło przy wykonywaniu przez podwładnego powierzonej mu czynności.</xText> <xText>Wina w <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 k.c.</xLexLink> została użyta w tym samym znaczeniu co w <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> Na gruncie prawa cywilnego winę można przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego. W obszarze deliktów prawa cywilnego rozróżnia się dwie postaci winy – umyślną i nieumyślną. Przy winie umyślnej sprawca ma świadomość szkodliwego skutku swojego działania i przewiduje jego nastąpienie, celowo do niego zmierza. Przy winie nieumyślnej sprawca przewiduje możliwość wystąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć albo nie przewiduje możliwości jego nastąpienia, choć powinien i może je przewidywać. W obu formach winy nieumyślnej mamy do czynienia z niedbalstwem. Niedbalstwo polega na niedołożeniu należytej staranności w stosunkach danego rodzaju, staranności, niezbędnej do uniknięcia skutku, którego sprawca nie chciał wywołać. <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 430 k.c.</xLexLink> nie uzależnia odpowiedzialności od konkretnego stopnia winy lub jej przypisania poszczególnym członkom personelu (wina bezimienna). Wystarczy wykazanie, choćby na podstawie domniemania faktycznego, że miało miejsce zawinione naruszenie zasad i standardów postępowania z pacjentem przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, aby uznać, że podmiot leczniczy ponosi odpowiedzialność za szkody doznane przez pacjenta (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 marca 2013 r., sygn. akt I A Ca 852/12, LEX nr 1313338). Placówka lecznicza ponosi więc odpowiedzialność za szkodę wyrządzona przez jej personel, którego zachowanie musi być obiektywnie bezprawne i subiektywnie zawinione, gdyż obowiązkiem całego personelu określonego podmiotu leczniczego jest dołożenie należytej staranności w leczeniu każdego pacjenta (por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt V CSK 287/09, wyrok SN z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. akt IV CSK 431/12).</xText> <xText>Kolejną przesłanką odpowiedzialności z <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 k.c.</xLexLink> jest ustalenie, że wyrządzenie szkody nastąpiło przy wykonywaniu powierzonej czynności. <xAnon> (...)</xAnon> to uszczerbek, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym zdrowiu.</xText> <xText>Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i doktryną prawa cywilnego przyjąć należy, że podmiot leczniczy ponosi winę za powstanie szkody, wobec nie zastosowania właściwych środków w należyty sposób. Przez „zastosowanie właściwych środków” rozumie się fachowe postępowanie (np. zastosowanie właściwej kuracji, przeprowadzenie określonego zabiegu), które w danej sytuacji było wskazane z medycznego punktu widzenia. Postępowanie odmienne zazwyczaj określane jest jako błąd w sztuce lekarskiej. Natomiast przez pojęcie „w należyty sposób” należy rozumieć dołożenie należytej staranności, jaka w określonej sytuacji była należna, wymagalna i potrzebna.</xText> <xText>Z kolei lekarz, który udziela pacjentom świadczeń zdrowotnych w zakładzie leczniczym na podstawie zawartej z tym zakładem umowy o pracę nie ponosi indywidualnej odpowiedzialności za szkody wyrządzone w następstwie zawinionego błędu medycznego. Wynika to z regulacji <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 120 § 1 k.p.</xLexLink>, zgodnie z którym w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Zatem lekarz – pracownik nie ponosi indywidualnej odpowiedzialnością za szkody wyrządzone osobom trzecim – pacjentom przy wykonywaniu powierzonych czynności zawodu: diagnozy i terapii. Poszkodowany może zatem domagać się odszkodowania jedynie od zakładu leczniczego (pracodawcy lekarza).</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe, a w szczególności opinie biegłych z zakresu chirurgii ogólnej i z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej w sposób jednoznaczny i zgodny potwierdziły uchybienie lekarza szpitala przy wykonywaniu laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego. Błąd lekarski polegał na nieprawidłowym założeniu klipsa, w następstwie czego doszło do upośledzenia odpływu żółci, wy­stąpienia żółtaczki i konieczności przeprowadzenia diagnostyki i operacji naprawczej. Zatem leczenie powódki w pozwanym Szpitalu nie może być uznane za zgodnie z obowiązującymi procedurami medycznymi w zakresie przeprowadzania zabiegu laparoskopowego usunięcia niedrożności dróg żółciowych.</xText> <xText>Powyższe oznacza obciążenie szpitala skutkami wywołania u powódki uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej strony pozwanej określonych w przepisach <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 k.c.</xLexLink>, a w konsekwencji rodzi odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela.</xText> <xText>W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia szczegółowe uregulowanie w zakresie przesłanek odpowiedzialności sprawcy z tytułu zadośćuczynienia zawiera przepis <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę – w myśl <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 §1 k.c.</xLexLink> - zależy od uznania Sądu a zadośćuczynienie powinno być odpowiednie.</xText> <xText>Ma ono rekompensować krzywdę ujmowaną jako cierpnie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia.</xText> <xText>Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego, bowiem zadośćuczynienie ma na celu głównie kompensację szkody, to jest wynagrodzenie doznanych przez poszkodowanego cierpień fizycznych i psychicznych i ułatwienie mu przezwyciężenia ujemnych przeżyć. Nie bez znaczenia jest też szeroko rozumiana sytuacja życiowa w jakiej znajduje się poszkodowany, jego szanse na przyszłość, poczucie przydatności społecznej, bezradności życiowej. Na ocenę tą nie ma natomiast wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 419/98).</xText> <xText>Określając wysokość zadośćuczynienia należnego powódce Sąd uwzględnił charakter rozstroju jej zdrowia oraz skutki tego rozstroju. Konsekwencją błędu medycznego w trakcie wykonywania zabiegu laparoskopowego usunięcia niedrożności dróg żółciowych była żółtaczka mechaniczna z cechami przejściowego uszkodzenia wątroby. Konsekwencją tego był uszczerbek na zdrowiu. Z powodu nieprawidłowości w przeprowadzeniu zabiegu powódka musiała poddać się zabiegowi operacyjnemu naprawczemu , a co za tym idzie hospitalizacji i trwającego 10 miesięcy leczenia, co wiązało się z dalszymi niedogodnościami. Do tego doszły jeszcze ograniczenia w dotychczasowej aktywności życiowej i zawodowej. Wszystko to obrazuje rozmiar krzywdy powódki.</xText> <xText>Sąd uwzględnił również związane z chorobą cierpienia psychiczne powódki tj. ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz następstwami rozstroju zdrowia. Przede wszystkim sytuacja, w której osoba poddająca się zabiegowi operacyjnemu zostaje niewłaściwie zoperowana, co rodzi konsekwencje zdrowotne oraz konieczność ponownego zabiegu i dalszego leczenia, jest zdarzeniem niosącym poczucie pokrzywdzenia i przeżyciem negatywnym, których całokształt składa się na pojęcie niematerialnej krzywdy kompensowanej zadośćuczynieniem. Powódka po zabiegu naprawczym wymagała przez krótki okres czasu pomocy w życiu codziennym. Przekonanie o konieczności kolejnego zabiegu oraz świadomość, że pierwszy zabieg został przeprowadzony nieprawidłowo spowodowały pogorszenie samopoczucia powódki i nerwowość które skłoniły ją do skorzystania ze wsparcia psychologa.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd uwzględnił, że popełniony błąd medyczny wywołał długotrwałe skutki w postaci jatrogennego uszkodzenia dróg żółciowych (z uszczerbkiem na zdrowiu wynoszący 25 %) oraz trwałe następstwa w postaci rozległej i szpecącej blizny pooperacyjnej po laparotomii (trwały uszczerbek 15 %).</xText> <xText>Wszystkie te okoliczności pozwalały na uwzględnienie roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w żądanej przez powódkę kwocie 150.000 zł. Kwota ta z jednej strony będzie odczuwalna dla pokrzywdzonej i będzie stanowić rekompensatę za doznane cierpienia, a zatem uwzględnia kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, z drugiej strony jest umiarkowana i nie będzie prowadziła do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki mając na uwadze aktualny poziom życia społeczeństwa.</xText> <xText>Pozwany ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej powinien zapłacić powódce stosowne odszkodowania (<xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444§ 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Jeśli chodzi o wysokość odszkodowania, to w świetle <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> obejmuje ono wszystkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeśli są konieczne i celowe.</xText> <xText>Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne, protezy, kule, itp.), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem. Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie np. konieczność stałych zabiegów, rehabilitacji, specjalnego odżywania<xIx>. </xIx></xText> <xText>Powódka poniosła koszty leczenia w wysokości 476,70 zł w postaci wydatków na zakup leków <xAnon>P.</xAnon> 0,25 g i <xAnon>S. D.</xAnon>. Zażywanie tych leków były konieczne i wydatek ten został udokumentowany fakturami (k.177-181).</xText> <xText>Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach za opóźnienie stanowił <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> Powtarzając za Sądem Najwyższym (por. wyrok z 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, LEX nr 848109) odsetki należą się, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink>, za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 in fine k.c.</xLexLink>, uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji, odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu, bowiem przewidziana w <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Wysokość krzywdy, tak jak i szkody majątkowej, może się jednak zmieniać w czasie. Różna zatem w miarę upływu czasu może być też wysokość należnego zadośćuczynienia. W rezultacie, początek opóźnienia w jego zapłacie może się łączyć z różnymi datami. Jeżeli więc powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być, w świetle powyższych uwag, zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Jeżeli natomiast sąd ustali, że zadośćuczynienie w rozmiarze odpowiadającym sumie dochodzonej przez powoda należy się dopiero od dnia wyrokowania, odsetki od zasądzonego w takim przypadku zadośćuczynienia mogą się należeć dopiero od dnia wyrokowania.</xText> <xText>Jak z kolei stanowi <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno zostać spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Powódka zgłosiła pozwanym szkodę pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. stanowiącym jednocześnie wezwanie do zapłaty m. in. zadośćuczynienia w kwocie 200.000 zł. W tej dacie leczenie powódki było zakończone, a co za tym idzie były już znane konsekwencje popełnionego błędu medycznego. Dlatego zgodnie z żądaniem pozwu odsetki zostały zasądzone od dnia 29 kwietnia 2020 r. to jest od dnia następnego od odmowy przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności i spełnienia świadczenia, zaś od kwoty 100.000 zł, o którą powództwo zostało rozszerzone - od dnia doręczania pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego żądanie pozwu, którym to żądaniem Sąd był związany (<xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis artykułu <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, 1 <xSUPx>1 </xSUPx>, 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> Na zasądzoną z tego tytułu kwotę 13.741 zł składają się: 7.524 zł - opłata sądowa od pozwu, 800 zł - wydatek na opinie biegłych, 5.400 zł - koszty zastępstwa procesowego od kwoty pierwotnie dochodzonej pozwem (§ 2 pkt 6 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), 17 zł -wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa.</xText> <xText>Podstawę rozstrzygnięcia o nieuiszczonych kosztach sądowych- wydatkach poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych w łącznej kwocie 3.646,21 zł (postanowienia – k. 287, 297, 322) stanowiły przepisy art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 959) w zw. z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia SO Ewa Tomczyk</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Tomczyk

Beata Gurdziołek

Agnieszka Jachymska

Beata Gurdziołek

Sygn. akt I C 1223/24 WYROK 1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia SO Ewa Tomczyk Protokolant Agnieszka Jachymska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwaK. C. przeciwko(...) S.A.wW. o zadośćuczynienie i odszkodowanie 1 zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiK. C.kwoty: - 150.000,00 (sto pięćdziesiąt tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: - 50.000,00 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych od dnia 29 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty, - 100.000,00 (sto tysięcy) złotych od dnia 8 marca 2024 r. do dnia zapłaty, - 476,70 (czterysta siedemdziesiąt sześć 70/100) złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz powódkiK. C.kwotę 13.741,00 (trzynaście tysięcy siedemset czterdzieści jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty; 3 nakazuje ściągnąć od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 3.646,21 (trzy tysiące sześćset czterdzieści sześć 21/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sędzia SO Ewa Tomczyk Sygn. akt I C 1223/24 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 9 marca 2021 roku skierowanym do Sądu Rejonowego w Bełchatowie pełnomocnik powódkiK. C.wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 476,70 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Roszczenie dochodzone pozwem pozostawało w związku z zabiegiem laparoskopowym wycięcia pęcherzyka żółciowego przeprowadzonym w dniu 26 lipca 2018 roku w(...) Szpitalu Wojewódzkim im. (...)wP., za który ponosi odpowiedzialność strona pozwana jako ubezpieczyciel w zakresie OC sprawcy szkody. W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego(...) S.A.wW.wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady jak i wysokości, kwestionował fakt powstania błędu medycznego twierdząc, że brak jest podstaw do uznania, że działanie personelu medycznego było niezgodne z wiedzą medyczną bądź nienależycie staranne. Wniósł o zawiadomienie o toczącym się procesie(...) Szpitala Wojewódzkiego im. (...)wP.Tryb. (k.197-201). (...) Szpital Wojewódzki im. (...)wP.Tryb. zawiadomiony o procesie, nie przystąpił do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego (potwierdzenie odbioru– k. 207). Pismem procesowym z dnia 28 lutego 2024 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki dodatkowo kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pisma o rozszerzeniu stronie pozwanej do dnia zapłaty (k. 317-318). Postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb. (k.324). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 26 lipca 2018 r. powódka została poddana w(...) Szpitalu Wojewódzkim im. (...)wP.zabiegowi laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego. Powódka w dniu 28 lipca 2018 r. została wypisana do domu. (dowód: dokumentacja medyczna z(...) Szpitala Wojewódzkiego im. (...)wP.i im.J. P.II wB.– koperta – k. 218) Kilka dni po zabiegu powódka zaczęła odczuwać świąd ciała, jej ciało stało się żółte, cierpiała na bezsenność. (dowód: przesłuchanie powódki – k. 212 w zw. z k. 340 odwrót) W związku z tymi dolegliwościami powódka zgłosiła się do lekarza, rozpoznano u niej żółtaczkę powłok skórnych i gałek ocznych i w dniu 14 sierpnia 2018 r. otrzymała skierowanie do szpitala. Powódka w tym samym dniu została przyjęta na Oddział Chirurgiczny OgólnySzpitala Wojewódzkiego im. (...)II wB., gdzie zdiagnozowano u niej pooperacyjną niedrożność przewodów żółciowych z żółtaczką, toksyczną chorobę wątroby z zastojem żółci, niewydolność wątroby. W badaniu(...)przeprowadzonym w dniu 14 sierpnia 2018 r. stwierdzono amputację przewodu żółciowego wspólnego klipsem. W kolejnym badaniu(...)ponownie stwierdzono niedrożność przewodów żółciowych, znaczne zwężenie przez klipsy przewodu żółciowego. W dniu 27 sierpnia 2018 r. powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu, stwierdzono: drogi żółciowe w nacieku zapalnym, drożność prawego i lewego przewodu wątrobowego oraz przewężenie i zagięcie(...)w odcinku nad ujściem przewodu pęcherzykowego, rozpoznano niedrożność przewodu żółciowego na tle klipsa. Powódce wykonano rewizje dróg żółciowych, zdjęto jeden klips z(...), uwolniono dwunastnice, przesunięto protezę w kierunku ostrogi i założono drenK.. Powódka była hospitalizowana do dnia 6 września 2018 r. (dowód: dokumentacja medyczna – k. 44-57, 65-84, 141-145) W dniu 27 września 2018 r. powódka zgłosiła się na Szpitalny Oddział RatunkowySzpitala Wojewódzkiego im. (...)II wB.w związku z bólem podbrzusza. Otrzymała skierowanie na konsultację do kliniki chorób wątroby. (dowód: historia wizyty – k. 145) W dniach 13 - 15 grudnia 2018 r. powódka została planowo przyjęta doSzpitala Wojewódzkiego im. (...)II wB.w celu usunięcia lub wymiany protezy z dróg żółciowych. Ze względu na dyskretne przewężenie dróg żółciowych zdecydowano się na założenie nowej protezy, której usunięcie zalecono po upływie 6 miesięcy. Powódce zalecono kontrolę w Poradni Chirurgicznej i Chorób Wątroby. (dowód: dokumentacja medyczna - k. 147-167) Powódce usunięto protezę podczas hospitalizacji w dniach 27 - 28 czerwca 2019 r. Stwierdzono wówczas nieposzerzone drogi żółciowe, dokonano rewizji dróg żółciowych i uzyskano swobodny odpływ żółci. (dowód: dokumentacja medyczna - k. 175-176) Zabieg laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego w dniu 26.07.2018 roku przeprowadził lekarz specjalista chirurgii ogólnej posiadający doświadczenie w tego typu operacjach. W trakcie przeprowadzonego zabiegu usunięto pęcherzyk żółciowy zawierający 1 złóg, przez pomyłkę założono klips na przewód żółciowy wspólny doprowadzając do jego zwężenia. Operator nie upewnił się czy zakładany klips nie obejmuje innych struktur anatomicznych, poza przewodem pęcherzykowy i zakończył operację w przeświadczeniu o prawidłowym wykonaniu operacji. Gdyby częściowe zaklipsowanie przewodu żółciowego wspólnego było zauważone przez opera­tora, to podjąłby on decyzję o zdjęciu klipsa z przewodu, kontroli dróg żółciowych i ponownym, prawidłowym założeniu klipsa na kikut przewodu pęcherzykowego. W wyniku zaklipsowania i częściowego zwężenia przewodu żółciowego wspólnego doszło do wystąpienia późnego powikłania pooperacyjnego pod postacią żółtaczki mechanicznej. Przeprowadzone postępowanie naprawcze, diagnostyka i leczenie, kontrolne badania(...), wymiana protezy, konsultacje doprowadziły do poprawy stanu zdrowia powódki i normalizacji wyników badań laboratoryjnych. Rokowania co do stanu zdrowia powódki są pomyślne ale nie można wyklu­czyć odległych następstw niedrożności dróg żółciowych - nawracających iniekcji dróg żółciowych, upośledzenia drożności dróg żółciowych, kamicy nawrotowej, upośledzenia funkcji wątroby. Na chwilę obecną brak podstaw, aby uznać, iż istnieje obawa ujawnienia się u powódki dalszych negatywnych konsekwencji jatrogennego uszkodzenia dróg żółciowych. W następstwie powikłania powstałego po operacji laparoskopowej w postaci niedrożności dróg żółciowych, która doprowadziła do wystąpienia żółtaczki mechanicznej z cechami przejściowego uszkodzenia wątroby, u powódki wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu z punktu 72 b tabeli uszczerbkowej stanowiącej załącznik dorozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r.w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu. W trakcie zabiegu usunięcia pęcherzyka żółciowego możliwe są powikłania zwią­zane z różnego rodzaju uszkodzeniem dróg żółciowych. Najbardziej poważnym powikłaniem jest zaklipsowanie i przecięcie drogi żółciowej, co łączy się nieodwracalnym uszkodzeniem dróg żółciowych, z możliwością ich fragmentarycznego usunięcia. Tego typu uszkodzenia wymagają operacji naprawczych z nieanatomicznym zespoleniem górnego odcinka drogi żółciowej z wydzieloną pętlą jelitową. W przypadku powódki nie doszło do takiego powikłania, gdyż nie doszło do całkowitego przecięcia głównej drogi żółcio­wej, co umożliwiło przeprowadzenie zabiegu przywracającego pierwotny anatomiczny spływ żółci do dwunastnicy. (dowód: opinia biegłego chirurga ogólnegoD. D.- k. 253-277, opinia uzupełniająca tego biegłego - k.289-291) Jest pewnym, że do urazu dróg żółciowych ((...)) nie doszło w drodze przypadkowego nacięcia lub termicznego uszkodzenia ściany głównej drogi żółciowej, lecz na skutek oczywistej pomyłki operatorów, która polegała na tym, że część przewodu żółciowego wspólnego ((...)) została przez nich zaklipsowana łącznie z przewodem pęcherzykowym i tętnicą pęcherzykową. Skutek tej pomyłki polegał na spowodowaniu(...)prowadzącego do zwężenia(...). Była to cholestaza przepuszczająca, która ujawniła się klinicznie po około 15 dniach od zabiegu (żółtaczka). W wyniku(...)u powódki doszło do stanu zapalnego dróg żółciowych i powstania złogu w przewodzie żółciowym wspólnym lub ujawnienia się złogu, który był tam wcześniej (kamica przewodowa). Złóg zablokował odpływ żółci i wywołał objawy cholestazy zewnątrzwątrobowej. W przypadku powódki(...)był niewielkiego stopnia, został po około 34 dniach od zabiegu LC naprawiony poprzez zdjęcie klipsa z(...). Niemniej jednak przyczyną manifestacji klinicznej cholestazy był złóg (inaczej kamień żółciowy) ulokowany przed zwężeniem. Z jego powodu wystąpiły objawy kliniczne: bóle brzucha i żółtaczka, które były przyczyną hospitalizacji. Następstwa tego zdarzenia mogły być ocenione po usunięciu protezy z dróg żółciowych. Klips zahaczający o(...)mógł spowodować trwałe następstwa poprzez spowodowanie martwicy ściany(...)(niedokrwienie) i następnie jej perforację. Wówczas konieczne byłoby ciągłe utrzymywanie protezy dróg żółciowych lub zabieg zespolenia z jelitem. Przebieg kliniczny tego zdarzenia medycznego wskazuje na brak trwałych następstw(...). Powódka aktualnie nie wymaga leczenia hepatologicznego, jej stan zdrowia jest adekwatny dla osób po cholecystektomii. Rekonwalescencja obejmowała okres 30 dni po zabiegu naprawczym z dnia 27 sierpnia 2018 r. Wszystkie dolegliwości i niedogodności były związane z powtórną hospitalizacją, leczeniem zabiegowym laparotomii, diagnostyką endoskopową (4 badania(...)) i farmakoterapią. Koszty leczenia farmakologicznego przed usunięciem protezy dróg żółciowych były uzasadnione. Po 28.06.2019 r. stan zdrowia powódki jest adekwatny dla osób po cholecystektomii. Uszczerbek na zdrowiu w związku z przebytym zabiegiem cholecystektomii laparoskopowej wynosi 40 %, w tym 25 % (długotrwały) spowodowany(...)niewielkiego stopnia i 15 % z powodu blizny po laparotomii (trwały uszczerbek). Powódka aktualnie nie wymaga leczenia hepatologicznego. U pacjentów po cholecystektomii, ale z istniejącym ryzykiem kamicy przewodowej należy stosować profilaktykę farmakologiczną kwasem ursodezoksycholowym ((...)), 1x dzień 300 mg. (dowód: opinia biegłego w zakresie chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologiiA. K.- k.310-312 verte) Powódka zażywała między innymi lekP.0,25 g iS. D., za które zapłaciła kwotę 476,70 zł. (dowód:faktury VAT Nr (...),/72,(...),(...),(...)k.- 177-181) Powódka w dacie zabiegu miała 38 lat. Odczuwa duży dyskomfort w związku z blizną pooperacyjną powstałą po zabiegu naprawczym. Po zabiegu powódka przez okres ponad roku była niezdolna do pracy. Po zabiegu naprawczym wymagała pomocy, którą zapewniali jej mąż i córka. Powódka stała się nerwowa, korzystała ze wsparcia psychologa. Powódka do stycznia 2020 r. pozostawała pod opieką Poradni Hepatologicznej wŁ., co 3-4 miesiące była na wizytach kontrolnych, na które woził ją mąż. Powódka w dalszym ciągu zażywa leki na lepsze funkcjonowanie dróg żółciowych –P.i dodatkowo lek osłonowy(...)400 mg. Ma zalecone przestrzeganie diety. Pracuje w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej jako sprzątaczka z wynagrodzeniem w kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę. (dowód: zeznania świadkaE. C.- k. 213, przesłuchanie powódki – k. 212 w zw. z k. 340 odwrót) Pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. pełnomocnik powódki zgłosił szkodę będącą następstwem nieprawidłowo wykonanego zabiegu operacyjnego w dniu 26 lipca 2018 r. i wezwał do zapłaty kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 590,19 zł z tytułu odszkodowania za poniesione koszty leczenia wykazanefakturami VAT Nr (...),/72,(...),(...),(...)- w terminie 30 dni. (dowód: zgłoszenie szkody - k. 182-184) Pozwany pismem z dnia 28 kwietnia 2020 r. odmówił przyjęcia odpowiedzialności za szkodę oraz wypłaty na rzecz powódki zadośćuczynienia i odszkodowania. (dowód: decyzja pozwanego - k. 185-187) Pismo o rozszerzeniu powództwa zostało doręczone pozwanemu w dniu 8 marca 2024 roku . (dowód: potwierdzenie odbioru pisma - k. 323) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody, w tym dowody z dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych. Dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości co do ich prawdziwości. Podstawę ustaleń stanowiły również zeznania świadkaE. C.i przesłuchanie powódki. Korelują one w zakresie aktualnego stanu zdrowia powódki z dokumentacją medyczną i opiniami biegłych. Nic nie wniosły do sprawy zeznania świadkówJ. H.,M. D.,M. K.,D. J.,J. M.,Z. K., którzy nie pamiętają powódki i szczegółów dotyczących przebiegu zabiegu usunięcia woreczka żółciowego. Sąd podzielił wydane w sprawie opinie co do konsekwencji zdrowotnych dla powódki nieprawidłowo przeprowadzonego zabiegu operacyjnego, jako że zostały sporządzone zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej oraz przez specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy. Biegli w opiniach wypowiadali się szczegółowo co do zastrzeżeń formułowych do opinii przez pełnomocników stron, rozwiewając wszelkie wątpliwości co do zakresu rzeczywiście poniesionej przez powódkę szkody na jego osobie. Ponieważ wydane opinie były rzeczowe, kategoryczne i zawierały pełną odpowiedź na postawioną tezę dowodową nie zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii. Ustalając wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki w związku z uszkodzeniem dróg żółciowych i procentowego wymiaru tego uszczerbku sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu hepatologii i epidemiologiiA. K.jako że jest on specjalistą z węższej dziedziny medycyny niż chirurgia ogólna. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Między stronami było bezsporne, iż w dniu 26 lipca 2018 r. powódka została poddana zabiegowi laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego. Strony różniły się w zakresie oceny tego zdarzenia: powódka twierdziła, że zabieg został wykonany nieprawidłowo, a nieprawidłowość polegała na częściowym zaklipsowaniu prze­wodu żółciowego wspólnego w trakcie zaklipsowania przewodu pęcherzykowego. Pozwany twierdził natomiast, że brak jest podstaw do uznania, że działanie personelu medycznego było niezgodne z wiedzą medyczną bądź nienależycie staranne. W myśl przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tekst jednolity - Dz. U. z 2023 r., poz. 2500) umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym. Konkretyzację tej regulacji zawiera § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz.U. poz. 866), zgodnie z którym ubezpieczeniem OC jest objęta odpowiedzialność cywilna podmiotu wykonującego działalność leczniczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych, wyrządzone działaniem lub zaniechaniem ubezpieczonego, które miało miejsce w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej. Zatem dla ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela jako odpowiadającego gwarancyjnie za sprawcę szkody konieczne byłoby przypisanie ubezpieczającemu odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego (art. 822 § 1 k.c.). Postępowanie dowodowe przeprowadzone w rozpoznawanej sprawie dostarczyło dowody świadczące o tym, że(...) Szpital Wojewódzki im. (...)wP.ponosi taką odpowiedzialność. Odpowiedzialność zakładów opieki zdrowotnej, będących odrębnymi osobami prawnymi, za skutki działania bądź zaniechania wywołującego szkodę o charakterze majątkowym bądź niemajątkowym znajduje podstawę w przepisieart. 430 k.c.Przepis ten statuuje odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone osobie trzeciej przez podwładnego z jego winy. Przesłankami odpowiedzialności na podstawieart. 430 k.c.jest więc szkoda, która została wyrządzona osobie trzeciej przez podwładnego, wina podwładnego oraz okoliczność, że wyrządzenie szkody nastąpiło przy wykonywaniu przez podwładnego powierzonej mu czynności. Wina wart. 430 k.c.została użyta w tym samym znaczeniu co wart. 415 k.c.Na gruncie prawa cywilnego winę można przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego. W obszarze deliktów prawa cywilnego rozróżnia się dwie postaci winy – umyślną i nieumyślną. Przy winie umyślnej sprawca ma świadomość szkodliwego skutku swojego działania i przewiduje jego nastąpienie, celowo do niego zmierza. Przy winie nieumyślnej sprawca przewiduje możliwość wystąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć albo nie przewiduje możliwości jego nastąpienia, choć powinien i może je przewidywać. W obu formach winy nieumyślnej mamy do czynienia z niedbalstwem. Niedbalstwo polega na niedołożeniu należytej staranności w stosunkach danego rodzaju, staranności, niezbędnej do uniknięcia skutku, którego sprawca nie chciał wywołać.Art. 430 k.c.nie uzależnia odpowiedzialności od konkretnego stopnia winy lub jej przypisania poszczególnym członkom personelu (wina bezimienna). Wystarczy wykazanie, choćby na podstawie domniemania faktycznego, że miało miejsce zawinione naruszenie zasad i standardów postępowania z pacjentem przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, aby uznać, że podmiot leczniczy ponosi odpowiedzialność za szkody doznane przez pacjenta (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 marca 2013 r., sygn. akt I A Ca 852/12, LEX nr 1313338). Placówka lecznicza ponosi więc odpowiedzialność za szkodę wyrządzona przez jej personel, którego zachowanie musi być obiektywnie bezprawne i subiektywnie zawinione, gdyż obowiązkiem całego personelu określonego podmiotu leczniczego jest dołożenie należytej staranności w leczeniu każdego pacjenta (por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt V CSK 287/09, wyrok SN z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. akt IV CSK 431/12). Kolejną przesłanką odpowiedzialności zart. 430 k.c.jest ustalenie, że wyrządzenie szkody nastąpiło przy wykonywaniu powierzonej czynności.(...)to uszczerbek, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym zdrowiu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i doktryną prawa cywilnego przyjąć należy, że podmiot leczniczy ponosi winę za powstanie szkody, wobec nie zastosowania właściwych środków w należyty sposób. Przez „zastosowanie właściwych środków” rozumie się fachowe postępowanie (np. zastosowanie właściwej kuracji, przeprowadzenie określonego zabiegu), które w danej sytuacji było wskazane z medycznego punktu widzenia. Postępowanie odmienne zazwyczaj określane jest jako błąd w sztuce lekarskiej. Natomiast przez pojęcie „w należyty sposób” należy rozumieć dołożenie należytej staranności, jaka w określonej sytuacji była należna, wymagalna i potrzebna. Z kolei lekarz, który udziela pacjentom świadczeń zdrowotnych w zakładzie leczniczym na podstawie zawartej z tym zakładem umowy o pracę nie ponosi indywidualnej odpowiedzialności za szkody wyrządzone w następstwie zawinionego błędu medycznego. Wynika to z regulacjiart. 120 § 1 k.p., zgodnie z którym w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Zatem lekarz – pracownik nie ponosi indywidualnej odpowiedzialnością za szkody wyrządzone osobom trzecim – pacjentom przy wykonywaniu powierzonych czynności zawodu: diagnozy i terapii. Poszkodowany może zatem domagać się odszkodowania jedynie od zakładu leczniczego (pracodawcy lekarza). Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe, a w szczególności opinie biegłych z zakresu chirurgii ogólnej i z zakresu chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej w sposób jednoznaczny i zgodny potwierdziły uchybienie lekarza szpitala przy wykonywaniu laparoskopowego wycięcia pęcherzyka żółciowego. Błąd lekarski polegał na nieprawidłowym założeniu klipsa, w następstwie czego doszło do upośledzenia odpływu żółci, wy­stąpienia żółtaczki i konieczności przeprowadzenia diagnostyki i operacji naprawczej. Zatem leczenie powódki w pozwanym Szpitalu nie może być uznane za zgodnie z obowiązującymi procedurami medycznymi w zakresie przeprowadzania zabiegu laparoskopowego usunięcia niedrożności dróg żółciowych. Powyższe oznacza obciążenie szpitala skutkami wywołania u powódki uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej strony pozwanej określonych w przepisachart. 415 k.c.w zw. zart. 430 k.c., a w konsekwencji rodzi odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela. W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia szczegółowe uregulowanie w zakresie przesłanek odpowiedzialności sprawcy z tytułu zadośćuczynienia zawiera przepisart. 445 § 1 k.c. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę – w myślart. 445 §1 k.c.- zależy od uznania Sądu a zadośćuczynienie powinno być odpowiednie. Ma ono rekompensować krzywdę ujmowaną jako cierpnie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi i ich długotrwałość). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia. Przepisykodeksu cywilnegonie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Sąd winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnej sprawy mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, prognozę na przyszłość, wiek poszkodowanego, bowiem zadośćuczynienie ma na celu głównie kompensację szkody, to jest wynagrodzenie doznanych przez poszkodowanego cierpień fizycznych i psychicznych i ułatwienie mu przezwyciężenia ujemnych przeżyć. Nie bez znaczenia jest też szeroko rozumiana sytuacja życiowa w jakiej znajduje się poszkodowany, jego szanse na przyszłość, poczucie przydatności społecznej, bezradności życiowej. Na ocenę tą nie ma natomiast wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 419/98). Określając wysokość zadośćuczynienia należnego powódce Sąd uwzględnił charakter rozstroju jej zdrowia oraz skutki tego rozstroju. Konsekwencją błędu medycznego w trakcie wykonywania zabiegu laparoskopowego usunięcia niedrożności dróg żółciowych była żółtaczka mechaniczna z cechami przejściowego uszkodzenia wątroby. Konsekwencją tego był uszczerbek na zdrowiu. Z powodu nieprawidłowości w przeprowadzeniu zabiegu powódka musiała poddać się zabiegowi operacyjnemu naprawczemu , a co za tym idzie hospitalizacji i trwającego 10 miesięcy leczenia, co wiązało się z dalszymi niedogodnościami. Do tego doszły jeszcze ograniczenia w dotychczasowej aktywności życiowej i zawodowej. Wszystko to obrazuje rozmiar krzywdy powódki. Sąd uwzględnił również związane z chorobą cierpienia psychiczne powódki tj. ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz następstwami rozstroju zdrowia. Przede wszystkim sytuacja, w której osoba poddająca się zabiegowi operacyjnemu zostaje niewłaściwie zoperowana, co rodzi konsekwencje zdrowotne oraz konieczność ponownego zabiegu i dalszego leczenia, jest zdarzeniem niosącym poczucie pokrzywdzenia i przeżyciem negatywnym, których całokształt składa się na pojęcie niematerialnej krzywdy kompensowanej zadośćuczynieniem. Powódka po zabiegu naprawczym wymagała przez krótki okres czasu pomocy w życiu codziennym. Przekonanie o konieczności kolejnego zabiegu oraz świadomość, że pierwszy zabieg został przeprowadzony nieprawidłowo spowodowały pogorszenie samopoczucia powódki i nerwowość które skłoniły ją do skorzystania ze wsparcia psychologa. Jednocześnie Sąd uwzględnił, że popełniony błąd medyczny wywołał długotrwałe skutki w postaci jatrogennego uszkodzenia dróg żółciowych (z uszczerbkiem na zdrowiu wynoszący 25 %) oraz trwałe następstwa w postaci rozległej i szpecącej blizny pooperacyjnej po laparotomii (trwały uszczerbek 15 %). Wszystkie te okoliczności pozwalały na uwzględnienie roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w żądanej przez powódkę kwocie 150.000 zł. Kwota ta z jednej strony będzie odczuwalna dla pokrzywdzonej i będzie stanowić rekompensatę za doznane cierpienia, a zatem uwzględnia kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, z drugiej strony jest umiarkowana i nie będzie prowadziła do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki mając na uwadze aktualny poziom życia społeczeństwa. Pozwany ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej powinien zapłacić powódce stosowne odszkodowania (art. 444§ 1 k.c.). Jeśli chodzi o wysokość odszkodowania, to w świetleart. 444 § 1 k.c.obejmuje ono wszystkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeśli są konieczne i celowe. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne, protezy, kule, itp.), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem. Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażającą się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie np. konieczność stałych zabiegów, rehabilitacji, specjalnego odżywania. Powódka poniosła koszty leczenia w wysokości 476,70 zł w postaci wydatków na zakup lekówP.0,25 g iS. D.. Zażywanie tych leków były konieczne i wydatek ten został udokumentowany fakturami (k.177-181). Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach za opóźnienie stanowiłart. 481 § 1 i 2 k.c.Powtarzając za Sądem Najwyższym (por. wyrok z 18 lutego 2011 r., I CSK 243/10, LEX nr 848109) odsetki należą się, zgodnie zart. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie zart. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji, odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu, bowiem przewidziana wart. 445 § 1 k.c.możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Wysokość krzywdy, tak jak i szkody majątkowej, może się jednak zmieniać w czasie. Różna zatem w miarę upływu czasu może być też wysokość należnego zadośćuczynienia. W rezultacie, początek opóźnienia w jego zapłacie może się łączyć z różnymi datami. Jeżeli więc powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od danego dnia, poprzedzającego dzień wyrokowania, odsetki te powinny być, w świetle powyższych uwag, zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia. Jeżeli natomiast sąd ustali, że zadośćuczynienie w rozmiarze odpowiadającym sumie dochodzonej przez powoda należy się dopiero od dnia wyrokowania, odsetki od zasądzonego w takim przypadku zadośćuczynienia mogą się należeć dopiero od dnia wyrokowania. Jak z kolei stanowiart. 455 k.c.jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno zostać spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powódka zgłosiła pozwanym szkodę pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. stanowiącym jednocześnie wezwanie do zapłaty m. in. zadośćuczynienia w kwocie 200.000 zł. W tej dacie leczenie powódki było zakończone, a co za tym idzie były już znane konsekwencje popełnionego błędu medycznego. Dlatego zgodnie z żądaniem pozwu odsetki zostały zasądzone od dnia 29 kwietnia 2020 r. to jest od dnia następnego od odmowy przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności i spełnienia świadczenia, zaś od kwoty 100.000 zł, o którą powództwo zostało rozszerzone - od dnia doręczania pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego żądanie pozwu, którym to żądaniem Sąd był związany (art. 321 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis artykułuart. 98 § 1, 11, 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.Na zasądzoną z tego tytułu kwotę 13.741 zł składają się: 7.524 zł - opłata sądowa od pozwu, 800 zł - wydatek na opinie biegłych, 5.400 zł - koszty zastępstwa procesowego od kwoty pierwotnie dochodzonej pozwem (§ 2 pkt 6 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), 17 zł -wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa. Podstawę rozstrzygnięcia o nieuiszczonych kosztach sądowych- wydatkach poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych w łącznej kwocie 3.646,21 zł (postanowienia – k. 287, 297, 322) stanowiły przepisy art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 959) w zw. zart. 98 § 1 k.p.c. Sędzia SO Ewa Tomczyk

15/251500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

I Wydział Cywilny

152515000000503_I_C_002021_2023_Uz_2024-12-26_001

I C 2021/23

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 15:38:25.0 CET

15251500

503

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 2021/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Adam Bojko po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą we W. przeciwko L. G. i A. G. (1) o zapłatę 1 oddala powództwo; 2 zasądza od powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. na rzecz pozwanych L. G. i A. G. (1)

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Gurdziołek" xPublisher="gurdziolek.b" xEditorFullName="Beata Gurdziołek" xEditor="gurdziolek.b" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="16" xFlag="published" xVolType="15/251500/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="002021" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 2021/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="282"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="323"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sędzia Adam Bojko</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim <xBRx></xBRx>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon>L. G.</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala powództwo;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od powoda <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> na rzecz pozwanych <xAnon>L. G.</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> w częściach równych kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 2021/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> w pozwie z dnia 6 listopada 2023 r. wniesionym przeciwko pozwanym <xAnon>L. G.</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> zażądał:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 79 850,05 zł tytułem zwrotu wypłaconej pozwanym kwoty z tytułu kredytu, udostępnionego na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r. wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia wskazanej kwoty solidarnie, wniósł o zasądzenie jej na rzecz powoda w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 39 925,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, od pozwanego <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwoty 39 925,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 31 038,88 zł tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego stanowiącego równowartość jej korzyści powstałej na skutek udostępnienia środków pieniężnych w ramach uruchomienia kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia wskazanej kwoty solidarnie, wniósł o zasądzenie jej na rzecz powoda w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 15 519,44 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, od pozwanego <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwoty 15 519,44 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia żądania zapłaty kwoty 31 038,88 zł wniósł o dokonanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności powoda od pozwanych z tytułu rozliczenia następczo uznanej za nieważną Umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 79 850,05 zł, zostanie zwaloryzowana przez Sąd w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych w wysokości 79 850,05 zł powodowi przysługuje dodatkowe roszczenie w wysokości 14 955,23 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i zasądzenie solidarnie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 14 955,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia kwoty określonej w żądaniu ewentualnym solidarnie od pozwanej, wnoszę o zasądzenie na rzecz powoda kwoty dodatkowego roszczenia w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 7 477,62 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, od pozwanego <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwoty 7 477,61 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>na wypadek nieuwzględnienia powyższych żądań i uznania że są one przedwczesne, wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>ustalenie istnienia prawa powoda względem pozwanych do żądania zwrotu kapitału wypłaconego kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>ustalenie istnienia prawa powoda względem pozwanych do uzyskania świadczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej stanowiącego równowartość korzyści pozwanej w wysokości 31 038,88 zł powstałej na skutek udostępnienia jej środków pieniężnych w ramach uruchomienia kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., w sytuacji, gdy w sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu pod sygnaturą I C 436/21 Umowa kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 06 lipca 2007 r., zostanie uznana za nieważną, bądź zostanie ustalone, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>w przypadku oddalenia żądania ewentualnego w zakresie punktu b) wniósł o ustalenie istnienia prawa powoda do żądania zmiany wysokości świadczenia (ukształtowania) spełnionego przez powoda na rzecz pozwanej na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., w sytuacji, gdy w sprawie zawisłej, umowa kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 06.07.2007 r., zostanie uznana za nieważną, bądź zostanie ustalone, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 06.07.2007 r.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu powód wskazał, że strony łączy umowa kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., której celem było skredytowanie przebudowy domu jednorodzinnego. W ramach uruchomienia kredytu wynikającego z umowy powód wypłacił na rzecz pozwanego kwotę 77 000,00 zł oraz opłacił za pozwanego składkę z tytułu ubezpieczenia na życie w wysokości 1 628,60 zł oraz ubezpieczenia na wypadek utraty pracy w wysokości 1 221,45 zł. Powód podniósł, że wytoczenie niniejszego powództwa podyktowane jest wyłącznie koniecznością zabezpieczenia roszczeń powoda wynikających z potencjalnie nieważnej umowy, bowiem pozwani wytoczyli w dniu 19 lutego 2021 r. przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu powództwo przeciwko bankowi, w którym żądają między innymi zasądzenia kwoty 98 144,42 zł w związku z przesłankowym ustaleniem nieważności umowy. Powód wskazał, że żądanie główne oparte jest na tzw. teorii dwóch kondykcji, w związku z tym w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło accipiensa ani czy na skutek tego świadczenia majątek solvensa uległ zmniejszeniu, samo bowiem spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie świadczącej (Banku), a uzyskanie tego świadczenia przez kredytobiorcę przesłankę jego wzbogacenia (per analogia wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2016 r., I CSK 798/15 i z dnia 11 maja 2017 r., II CSK 541/16). Tym samym w przypadku negatywnego dla powoda prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy zawisłej, będzie miało miejsce spełnienie świadczenia nienależnego (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink>) przez powoda (Bank). W konsekwencji czego zdaniem powoda w przypadku prawomocnego stwierdzenia nieważności umowy (w sprawie zawisłej pomiędzy stronami przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu) strona pozwana zobowiązana będzie, na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, zwrócić powodowi wypłaconą kwotę kredytu. Uzyskanie przez bezpodstawnie wzbogaconego korzyści może zaś przyjąć formę nie tylko wzrostu aktywów (a więc prostego przysporzenia majątkowego), lecz także zaoszczędzenia wydatków. W ocenie powoda w przypadku uznania w sprawie zawisłej umowy za nieważną strona pozwana będzie bezpodstawnie wzbogacona nie tylko w zakresie niezwróconej kwoty kapitału kredytu, lecz również w zakresie, w jakim zaoszczędziła nie ponosząc wydatków związanych z zaciągnięciem kredytu w złotych polskich w wysokości odpowiadającej kwocie kredytu wypłaconej przez powoda. Wzbogacenie pozwanych, zdaniem powoda, stanowi kwota stanowiąca równowartość kosztów jakie musiałaby ponieść pozwana, gdyby zaciągnęła kredyt w złotych polskich u powoda, przy zastosowaniu najniższej stosowanej przez bank marży w wysokości 0,5%. Co więcej, w ocenie powoda, wzbogacenia pozwanych można dopatrywać się we wzroście wartości nieruchomości albowiem nieruchomość została ukończona ze środków otrzymanych od banku, a także nie można również pomijać faktu, że realna wartość (siła nabywcza) złotego jest zmienna w czasie, co skutkuje tym, że kwota wypłacona pozwanym w ramach uruchomionego kredytu obecnie ma mniejszą wartość ekonomiczną, niż w dacie kiedy uruchomiono kredyt. Wysokość bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych w związku z możliwością dysponowania przez pozwanych udostępnionym i wypłaconym kapitałem powód szacuje na dzień 30 września 2023 r. na kwotę 31 038,88 zł.</xText> <xText>Na uzasadnienie roszczenia o zapłatę zawartego w żądaniu ewentualnym waloryzacji kwoty udostępnionej kredytobiorcy wskazał, iż konsekwencją nieważności umowy wzajemnej jest zwrot świadczeń wzajemnych, a ponieważ przy umowach wzajemnych obowiązuje zasada ekwiwalentności świadczeń, a więc ich ekonomicznej równowagi, skoro zaś świadczenia mają być ekwiwalentne w chwili dokonania zwrotu to zwracana w następstwie nieważności umowy kwota powinna odpowiadać aktualnej wartości podlegającej zwrotowi, a instrumentem prawnym mogącym doprowadzić do stanu ekwiwalentności świadczeń wzajemnych jest ich sądowa waloryzacja – przywrócenie świadczeniom wynikającym z zobowiązań pieniężnych ich pierwotnej wartości.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwani <xAnon>L. G.</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia płatności liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwani z ostrożności procesowej ponieśli zarzut przedawnienia roszczenia powoda o zapłatę z tytułu korzystania z kapitału w szczególności za okres przekraczający 3 lata przed dniem doręczenia odpisu pozwu pozwanemu z uwagi na okresowy charakter roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału. Strona pozwana w szczególności zaprzeczyła jakoby istniała podstawa domagania się przez powoda roszczenia przekraczającego kwotę udostępnionego pozwanym kapitału w wykonaniu nieważnej umowy kredytu, a strona pozwana uległa wzbogaceniu kosztem powoda w zakresie przewyższającym kwotę udostępnionego kapitału. Pozwani wskazali, że roszczenie banku jest sprzeczne z dyrektywą 93/13, której celem jest zniechęcenie przedsiębiorców do stosowania nieuczciwych postanowień w umowach z konsumentami, a przyznanie roszczenia bankowi, który wprowadzał nieuczciwe postanowienia do umowy zawartej z konsumentem, łagodziłoby negatywne konsekwencje nieważności umowy. Pozwani podnieśli, że powód nie udowodnił wzbogacenia po stronie pozwanej. W ocenie pozwanych nie istnieją również podstawy do dokonania waloryzacji roszczenia powoda. Pozwani zaznaczyli, że w dniu 30 listopada 2023 r. powodowy bank złożył w sprawie o sygn. akt I C 436/21 toczącej się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu oświadczenie o potrąceniu co do kwoty wypłaconego kapitału co doprowadziło do wygaśnięcia wierzytelności powoda w zakresie zwrotu kapitału wypłaconego pozwanym w wykonaniu umowy kredytu.</xText> <xText>Pismem z dnia 19 września 2024 r. powód:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>cofnął żądanie zasądzenia kwoty 79 850,05 zł w całości, jednocześnie podtrzymując w dalszym ciągu żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 79 850,05 zł od dnia następnego po dacie doręczenia pozwu do dnia 13 sierpnia 2024 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>cofnął żądanie główne bez zrzeczenia się roszczenia w części tj. w zakresie kwoty 17 846,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 17 846,71 zł od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, a zatem podtrzymuję je w zakresie pozostałym tj. co do kwoty 13 192,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty i zmienił je w ten sposób, że wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 13 192,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym pozwu do dnia zapłaty tytułem wzrostu realnej wartości kapitału udostępnionego na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia tej kwoty solidarnie wniósł o zasądzenie jej w częściach równych po 1/2, to jest od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty od pozwanej, a od pozwanego <xAnon>A. G. (2)</xAnon> kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zgłoszone w pozwie żądanie ewentualne zmodyfikował w ten sposób, że na wypadek nieuwzględnienia żądania głównego nr 2 wniósł o dokonanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 3 k.c.</xLexLink> zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności powoda od strony pozwanej z tytułu rozliczenia następczo uznanej za nieważną umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 81 429,78 zł, zostanie zwaloryzowana przez Sąd w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych w wysokości 81 429,78 zł powodowi przysługuje dodatkowe roszczenie w wysokości 15 461,52 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i zasądzenie solidarnie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 15 462,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia kwoty określonej w żądaniu ewentualnym solidarnie od pozwanej, wnoszę o zasądzenie na rzecz powoda kwoty dodatkowego roszczenia w częściach równych po 1/2, to jest od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a od pozwanego <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (żądanie ewentualne);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>cofnął powództwo w zakresie żądania ustalenia istnienia prawa powoda względem pozwanych do żądania zwrotu kapitału wypłaconego kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r. oraz ustalenia istnienia prawa powoda względem pozwanego do uzyskania świadczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej stanowiącego równowartość korzyści strony pozwanej w wysokości 31 038,88 zł powstałej na skutek udostępnienia jej środków pieniężnych w ramach uruchomienia kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., a także w zakresie żądania ewentualnego ustalenia istnienia prawa powoda do żądania zmiany wysokości świadczenia (ukształtowania) spełnionego przez powoda na rzecz pozwanej na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., w sytuacji, gdy w sprawie zawisłej umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r. zostanie uznana za nieważną, bądź zostanie ustalone, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., z uwagi na prawomocne zakończenie sprawy zawisłej.</xText> </xUnit> <xText>Mając na uwadze powyższe powód wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie uiszczonych od kwoty 79 850,05 zł od dnia następnego po dacie doręczenia pozwu do dnia 13.08.2024 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 13 192,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty tytułem wzrostu realnej wartości kapitału udostępnionego na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia tej kwoty solidarnie wniósł o zasądzenie jej w częściach równych po 1/2, to jest od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty od pozwanej, a od pozwanego <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>na wypadek nieuwzględnienia żądania głównego nr 2 powód wniósł o dokonanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności powoda od pozwanej z tytułu rozliczenia następczo uznanej za nieważną Umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6 lipca 2007 r., na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 81 429,78 zł, zostanie zwaloryzowana przez Sąd w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych w wysokości 81 429,78 zł powodowi przysługuje dodatkowe roszczenie w wysokości 15 461,52 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i zasądzenie solidarnie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 15 461,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia kwoty określonej w żądaniu ewentualnym solidarnie od pozwanej, wnoszę o zasądzenie kwoty dodatkowego roszczenia w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanej <xAnon>L. G.</xAnon> kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a od pozwanego <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>w każdym przypadku wnoszę o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania według spisu kosztów, który zostanie złożony na rozprawie, a w razie niezłożenia takiego spisu, według norm przepisanych wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictw w wysokości 34 PLN oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Postanowieniem z dnia 11 października 2024 r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 79 850,05 zł oraz w zakresie żądania zapłaty kwoty 17 846,71 zł.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 6 lipca 2007 r. pozwani <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i <xAnon>L. G.</xAnon> jako Kredytobiorcy hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie.</xText> <xText>Kredyt został przeznaczony na sfinansowanie przebudowy domu jednorodzinnego położonego w gminie <xAnon>S.</xAnon> na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> (§ 1 ust. 1 umowy).</xText> <xText>Na wniosek Kredytobiorcy bank udzielił kredytu w kwocie 81 429,78 zł nominowanego do waluty <xAnon> (...)</xAnon> według kursu kupna walut dla <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz - w przypadku wypłaty kredytu w transzach na cel określony w § 1.</xText> <xText><xIx> (dowód: umowa kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>/CC k.17-19)</xIx></xText> <xText>W wykonaniu umowy powód wypłacił pozwanym w dniu 10 lipca 2007 r. kwotę 40 000 zł oraz pobrał kwotę 4 429,78 zł na pokrycie kosztów okołokredytowych, w dniu 22 sierpnia 2007 r. kwotę 30 000,00 zł oraz w dniu 13 listopada 2007 r. kwotę 7 000,00 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: potwierdzenie wypłaty k. 20-20 odwrót, harmonogram spłat k. 21)</xIx></xText> <xText>Od dnia 6 czerwca 2007 r. do dnia 8 września 2023 r. pozwani <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i <xAnon>L. G.</xAnon> dokonali spłat rat kapitałowo – odsetkowych wynikających z <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> na rzecz powodowego banku w wysokości 127 939,42 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: zestawienie spłat z dnia 3.10.2023 r. k. 22-27 odwrót)</xIx></xText> <xText><xAnon>L. G.</xAnon> i <xAnon>A. G. (2)</xAnon> w pozwie z dnia 9 marca 2021 r., ostatecznie zmodyfikowanym pismem z dnia 5 grudnia 2021 r., wniesionym skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> zażądali zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kwoty 98 144,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie płatności liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty oraz ustalenia nieistnienia umowy o kredyt nr: <xAnon> (...)</xAnon> zawartej w dniu 6 lipca 2007 r. między stroną powodową a pozwanym.</xText> <xText><xIx> (dowód: kopia pozwu k. 28-33, kopia wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 maja 2024 r. w sprawie o sygn. akt I C 436/21 z uzasadnieniem k. 91-99 odwrót)</xIx></xText> <xText>Wyrokiem z dnia 28 maja 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt I C 436/21 ustalił że czynność prawna w postaci umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie, zawartej w dniu 6 lipca 2007 r. pomiędzy <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i <xAnon>L. G.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>, jest nieważna i zasądził od strony pozwanej <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>L. G.</xAnon> i <xAnon>A. G. (1)</xAnon> łącznie kwotę 16 714,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 do dnia zapłaty. Sąd uwzględnił podniesiony przez bank w piśmie z dnia 30 listopada 2023 r. zarzut potrącenia kwoty 81 429,78 zł z kwotą uiszczonych przez kredytobiorców wpłat z tytułu spornej umowy kredytu dokonane w okresie od 29 lutego 2008 r. do 6 grudnia 2021 r. w wysokości 98 144,42 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: kopia wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 maja 2024 r. w sprawie o sygn. akt I C 436/21 z uzasadnieniem k. 91-99 odwrót, kopia pisma z dnia 30.11.2023 r. k. 54 i k. 70)</xIx></xText> <xText>W związku z bezzasadnością roszczeń powoda z tytułu wzrostu realnej wartości kapitału udostępnionego pozwanym na podstawie umowy kredytu oraz o dokonanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2 </xSUPx>§ 1 pkt 2 i 5 k.p.c.</xLexLink> pominął wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości, jako mający wykazać fakty nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i zmierzający do przedłużenia postępowania.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu w całości.</xText> <xText>Powód w wykonaniu nieważnej umowy kredytu wypłacił pozwanym kwotę 81 429,78 zł, która w związku z trwałą bezskutecznością umowy, stała się świadczeniem nienależnym i podlegała zwrotowi przez pozwanych na rzecz powoda na podstawie <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 KC.</xLexLink> Wierzytelność powoda została jednak zaspokojona na skutek potrącenia z wierzytelnością pozwanych o zapłatę kwoty 98 144,42 zł tytułem zwrotu rat kapitałowo - odsetkowych spłaconych na podstawie trwale bezskutecznej umowy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 2 k.c.</xLexLink> wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Jednocześnie na podstawie <xLexLink xArt="art. 499;art. 499 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 zdanie 2 k.c.</xLexLink> oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, gdy potrącenie stało się możliwe.</xText> <xText>Na skutek potrącenia dokonanego przez powoda w sprawie z powództwa kredytobiorców o zapłatę sąd oddalił ich powództwo o zapłatę kwoty 81 429,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2020 r. Oświadczenie powoda o potrąceniu miało zatem moc wsteczną od daty 11 grudnia 2020 r. W konsekwencji umorzenia wierzytelności powoda z datą 11 grudnia 2020 r., powodowi nie przysługują odsetki za opóźnienie w jej zapłacie za żądany okres od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia uprawomocnienia się wyroku w sprawie z powództwa kredytobiorców o zwrot nienależnie pobranych rat kapitałowo – odsetkowych.</xText> <xText>Odnosząc się do roszczenia z zwrot realnej wartości kapitału udostępnionego na podstawie umowy należy wskazać, że roszczenia wynikające z nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy kredytu hipotecznego zawartego pomiędzy stronami mają charakter restytucyjny, a ich podstawę stanowią przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Wskazać należy, że przy zwrocie bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie ma podstaw do konstruowania dodatkowych powinności po stronie zwracającego świadczenie, albowiem instytucja ta konstrukcyjnie wyczerpuje się w zwrocie nienależnego świadczenia (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne w sprawach o sanację kredytów frankowych – da mihi factum dabo tibi ius, Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 lutego 2020 r., sygn. akt I ACa 635/19. Legalis). Oddanie do dyspozycji kredytobiorcy kwoty kredytu na czas oznaczony w umowie to synonimiczne określenie świadczenia kwoty kredytu. Ponieważ kredytobiorca nie otrzymuje nic więcej oprócz bezodsetkowej kwoty kredytu, należy wykluczyć możliwość konstruowania przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytu, z której wyeliminowano klauzulę abuzywną, jakichkolwiek form wynagrodzenia za korzystanie ze zwracanego kapitału (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne…, Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126 i 127 i cytowana tam literatura). Zarówno Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Rzecznik <xAnon> (...)</xAnon>, jak również Rzecznik Praw Obywatelskich wskazali jednoznacznie, że nie ma podstaw do żądania takiego wynagrodzenia przez banki na podstawie <xLexLink xArt="art. 359" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359</xLexLink>, ani tym bardziej <xLexLink xArt="art. 405;art. 411" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 i 411 KC</xLexLink> (por. stanowisko Prezesa UOKiK w sprawie wyroku <xAnon> (...)</xAnon> z 3.10.2019 r. w sprawie <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> przeciwko Raiffeisen <xAnon> Bank (...)</xAnon> i jego skutków dla umów zawieranych w obrocie konsumenckim z 16.12.2019 r., s. 11, na: https://finanse.uokik.gov.pl/chf/stanowisko-prezesa-uokik-ws-dziubak-vs-raiffeisen-bank-international-ag/, oświadczenie Rzecznika <xAnon> (...)</xAnon> zawierające pogląd istotny dla sprawy z 23.12.2019 r., s. 6–15, dostępne na: https://rf.gov.pl/2020/01/03/istotny-poglad-rzecznika-finansowego-w-przelomowej-sprawie-frankowiczow/, stanowisko <xAnon> (...)</xAnon> w sprawie kredytu „frankowego” Państwa <xAnon>D.</xAnon> z 12.12.2019 r., dostępne na: https://www.rpo.gov.pl/pl/content/stanowisko-rpo-w-sprawie-kredytu-frankowego-panstwa-dziubakow). Na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytowej, umowę traktuje się tak, jakby nie doszło do jej zawarcia. Nie można zatem mówić o korzyściach po stronie kredytobiorców w przypadku, gdy to w wyniku negatywnych działań banków, stosujących w umowach klauzule niedozwolone, dochodzi do ich unieważnienia (por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 989).</xText> <xText>Celem dyrektywy 93/13/EWG jest zniechęcający skutek wywierany na przedsiębiorców, którzy winni być zniechęcani do stosowania niedozwolonych klauzul umownych, zaś wyeliminowanie rzeczonego skutku powodowałoby, że nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to interes przedsiębiorców zostanie zagwarantowany. Zasądzenie na rzecz banku wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału penalizowałoby nie bank, lecz kredytobiorcę, zachęcając przedsiębiorcę do wprowadzania abuzywnych postanowień w kolejnych, proponowanych przez siebie konsumentom umowach. W polskim systemie prawnym brak jakiegokolwiek przepisu mogącego stanowić podstawę prawną przedmiotowego roszczenia, w szczególności nie jest nim <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> stanowiący w ocenie powoda podstawę prawną żądań pozwu. Z powołanych przepisów wynika bowiem obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia, a świadczeniem banku w okolicznościach rozpoznawanej sprawy była wyłącznie wypłata kredytu. A zatem umożliwienie kredytobiorcy bezumownego korzystania z kapitału banku nie jest świadczeniem banku, lecz jest stanem faktycznym, który wynika z nienależnego świadczenia. Okoliczność, że na skutek korzystania z kapitału w okresie kredytowania przez kredytobiorcę, a nie przez bank, przez co bank nie mógł uzyskać potencjalnego zysku, jest irrelewantna przy ocenie zasadności zgłoszonego roszczenia głównego ponieważ reżim odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, nie przewiduje obowiązku zapłaty <xIx>lucrum cessans</xIx> - w przeciwieństwie do reżimu odpowiedzialności odszkodowawczej (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink>). Jedynym zaś przewidzianym przez prawo cywilne świadczeniem związanym z korzystaniem z cudzego kapitału są odsetki, które mogą mieć postać odsetek umownych albo ustawowych (<xLexLink xArt="art. 359" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359 k.c.</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink>). W kontekście powyższego zauważyć należy, że uwzględnienie stanowiska powoda doprowadziłoby w istocie do reaktywacji nieważnej umowy stron w zakresie oprocentowania (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dn. 20.02.2020 r., I ACa 635/19). Należy zaakcentować także, że w przypadku uznania zasadności przedmiotowego roszczenia trzeba by uznać, iż analogiczna wierzytelność przysługiwałaby pozwanym, skoro podczas wykonywania spornej umowy kredytu również bank korzystał ze środków pieniężnych, które strona pozwana wpłacała tytułem rat i innych należności wynikających z przedmiotowej umowy.</xText> <xText>Należy również zauważyć, że istnienie roszczeń wynikających z wykonania umowy, co do której nastąpiło zdarzenie powodujące jej nieważność ze skutkiem <xIx>ex tunc</xIx>, a na podstawie której kontrahent korzystał z rzeczy stanowiącej własność drugiej strony umowy, było już przedmiotem rozważań judykatury. W szczególności w uchwale Sądu Najwyższego z 6 września 1994 r., III CZP 105/94 wydanej na tle odstąpienia od umowy sprzedaży w oparciu o normy dotyczące rękojmi, zostało wyjaśnione, że w następstwie skorzystania przez powoda z przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 560;art. 560 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 560 §1 k.c.</xLexLink> uprawnienia, strony są zobowiązane nawzajem zwrócić otrzymane świadczenia według przepisów o odstąpieniu od umowy wzajemnej, czyli zgodnie z regułą zawartą w <xLexLink xArt="art. 494" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 494 k.c.</xLexLink> Tak więc strona, która odstępuje od umowy sprzedaży, obowiązana jest zwrócić sprzedawcy wszystko, co od niego otrzymała, oraz może żądać od niego zwrotu tego, co świadczyła. Z takiego określenia treści zobowiązań stron wynika, że strony mają nawzajem sobie zwrócić dokładnie tylko to, co każda z nich otrzymała od strony przeciwnej. Oznacza to, że ani kupujący nie jest zobowiązany do zwrotu ewentualnej korzyści, jaką uzyskał przez używanie rzeczy wadliwej, ani sprzedawca nie jest zobowiązany do zwrotu ewentualnej korzyści, jaką uzyskał obracając sumą pieniężną otrzymaną tytułem zapłaty ceny. Sytuację, w której pomimo nieważności umowy kredytobiorca korzysta z środków pochodzących z wykorzystanego kredytu, można uznać za analogiczną do korzystania przez kupującego z nabytej rzeczy na podstawie umowy, która następnie, na skutek odstąpienia od niej, uległa zniweczeniu ze skutkiem ex tunc. Stąd zawarte w przywołanej uchwale stanowisko powinno znaleźć odpowiednie zastosowanie do sytuacji stron w niniejszej sprawie, tym bardziej, że jest ono oparte o ogólne zasady regulujące umowy wzajemne. W wypadku nieważności umowy wzajemnej (z jakiejkolwiek przyczyny) powstaje obowiązek zwrotu wzajemnych świadczeń. Pomimo istnienia pewnych rozbieżności w doktrynie, za umowę wzajemną należy uznać umowę kredytu, ponieważ odpowiednikiem świadczenia banku w postaci oddania do dyspozycji kredytobiorcy kwoty środków pieniężnych, a następnie umożliwienia wykorzystania tej kwoty w sposób określony w umowie jest świadczenie kredytobiorcy w postaci zapłaty odsetek (oprocentowania) i prowizji.</xText> <xText>Zasadnie też wskazuje się (por. Roman Trzaskowski, Komentarz do art. 405 Kodeksu cywilnego, teza 43, LEX), że roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia jest wyłączone w sytuacji, w której dana kwestia jest regulowana w ramach stosunku umownego. Dotyczy to nie tylko przepisów regulujących rozliczenia stron w ramach istniejącego stosunku zobowiązaniowego, lecz także dotyczących rozliczenia stron w związku z odstąpieniem od umowy oraz zakończeniem stosunku umownego. Wskazuje, że wartościowania wyrażone w tych przepisach – odbiegające od reguł <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> – nie powinny być okrężną drogą korygowane przez dopuszczenie roszczeń z bezpodstawnego wzbogacenia.</xText> <xText>Jakakolwiek próba konstruowania roszczeń, których istnienie zmierzałoby do zniweczenia ochronnej funkcji przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych, czy też celu przepisów o nieważności umowy, jest więc niedopuszczalne. Bezwzględna nieważność umowy, jako sankcja naruszenia norm uznawanych przez ustawodawcę za podstawowe, nie może być niwelowana przez poszukiwanie w innych normach podstawy do ustalenia praw i obowiązków stron w sposób odpowiadający treści nieważnego stosunku prawnego, w szczególności w zakresie wykraczającym poza świadczenia o charakterze restytucyjnym, zmierzające do zwrotu świadczeń spełnionych na podstawie nieważnej umowy.</xText> <xText>Roszczenie banku o wynagrodzenie za korzystanie przez kredytobiorcę ze zwracanego kapitału kredytu nie znajduje również podstawy w <xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 k.c.</xLexLink> Przepis ten uzależnia obowiązek wypłaty wynagrodzenia właścicielowi za cały okres korzystania z rzeczy od samoistnego posiadania w złej wierze. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Obowiązek ten uaktualnia się w momencie, gdy posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, np. wydanie przez sąd wyroku stwierdzającego nieważność umowy, a w konsekwencji wystąpienie przez właściciela z roszczeniem o zwrot rzeczy. Przenosząc ww. regulacje na grunt umowy kredytowej należy przyjąć, że kredytobiorca posiadając daną kwotę na mocy ważnej umowy jest jej posiadaczem w dobrej wierze. W następstwie uznania umowy za nieważną będzie on obowiązany do zapłaty wynagrodzenia dopiero od momentu zażądania zwrotu kwoty nienależnie wypłaconej przez bank. W tym przypadku formę wynagrodzenia banku stanowią odsetki ustawowe, których ma on prawo żądać za okres opóźnienia w zapłacie. Przepis <xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 k.c.</xLexLink> nie tworzy podstawy prawnej domagania się przez bank od kredytobiorcy wynagrodzenia za korzystanie z kapitału za cały okres, gdy korzystał on z danych środków, będąc w przeświadczeniu, że działał w dobrej wierze, tj. uważał, że umowa kredytowa jest ważna, przy czym bank nie zażądał zwrotu środków i nie uznał, że umowa jest nieważna (por. por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 990).</xText> <xText>W przypadku nieważności (braku możliwości obowiązywania) umowy na skutek zastosowania sankcji dotyczących niedozwolonych postanowień umownych, próba wykreowania roszczeń przysługujących przedsiębiorcy oznaczałaby naruszenie wynikającego z art. 7 Dyrektywy 93/13 obowiązku zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami. Gdyby przedsiębiorca pomimo zastosowania postanowień niedozwolonych mógł nadal czerpać korzyści z zawartej umowy, całkowicie zniwelowałoby to, wielokrotnie przywoływany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, odstraszający charakter norm zawartych w dyrektywie. Trzeba tu mieć na uwadze w szczególności wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 roku w sprawie sygn. akt C – 520/21 (Dz.Urz.UE.C Nr 271, który str. 4) uznał, iż w przypadku uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu z niej nieuczciwych warunków, art.6 ust.1 i art. 7 ust.1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą konsument ma prawo żądać od instytucji kredytowej rekompensaty wykraczającej poza zwrot miesięcznych rat i kosztów zapłaconych z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty, pod warunkiem poszanowania celów dyrektywy 93/13 i zasady proporcjonalności oraz stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Jak wskazał Trybunał, wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną. Ponadto skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 byłaby zagrożona, gdyby byli oni narażeni, w ramach powoływania się na swoje prawa wynikające z tej dyrektywy, na ryzyko konieczności zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumenta byłoby raczej kontynuowanie wykonania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które wywodzi on ze wspomnianej dyrektywy. Rozumowania tego nie może podważyć argumentacja, zgodnie z którą w braku możliwości żądania przez przedsiębiorców rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę, w danym przypadku, odsetek za zwłokę, konsumenci uzyskaliby „darmowy” kredyt. Nie można dopuścić ani do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Ewentualne uznanie umowy kredytu hipotecznego za nieważną jest skutkiem stosowania nieuczciwych warunków przez bank. W związku z tym nie może on uzyskać odszkodowania za utratę zysku analogicznego do tego, jaki zamierzał osiągnąć z umowy. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty (pkt 85).</xText> <xText>Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że konsekwencją nieważności umowy jest obowiązek zapłaty przez pozwanych na rzecz powoda jakiegokolwiek wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu, w tej sprawie określanego przez powoda jako urealnienie wartości kapitału udostępnionego kredytobiorcom, czy rozliczenie surogatu składników majątkowych nabytych przez konsumenta za kapitał udostępniony przez bank.</xText> <xText>Należy wskazać, że powód jako jego podstawę żądania realnej, a nie nominalnej wartości świadczenia wskazał <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">410 k.c.</xLexLink>, wskazując że jego roszczenie wynika z bezumownego korzystania przez pozwanych z wypłaconego im kapitału i z tytułu zmiany wartości kapitału wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza, tak więc jest to co do zasady roszczenie o zwrot kapitału w urealnionej wysokości. Zmiana wartości nominalnej świadczenia nie może jednak stanowić „wzbogacenia” po stronie pozwanych. Jak już wskazano powyżej, warunkiem powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest uzyskanie korzyści przez wzbogaconego. Korzyść ta powinna być w jakikolwiek sposób wymierna. Nie sposób zatem przyjąć, że spadek wartości nominalnej kwoty kredytu udostępnionej pozwanemu stanowi wzbogacenie po jego stronie.</xText> <xText>Zatem należy stwierdzić, iż powodowi poza zwrotem wypłaconego nominalnie kapitału, w zakresie którego dokonał skutecznie potrącenia z przysługującą im wierzytelnością o zwrot uiszczonych z tytułu nieważnej umowy spłat, nie należy się wynagrodzenie za korzystanie z kapitału kredytu.</xText> <xText>Powód na wypadek oddalenie żądania urealnienia wartości świadczenia w postaci zwrotu kapitału kredytu, zgłosił żądanie jego waloryzacji na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Jak jednak stanowi § 4 powyższego przepisu z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa.</xText> <xText>Roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia wynikającego ze spełnienia świadczeń na podstawie umowy, która okazała się nieważna ze względu na włączenie do niej niedozwolonych postanowień umownych pozostaje w oczywistym związku z działalnością przedsiębiorstwa powoda. Roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to roszczenia związane z umowami zawieranymi przez przedsiębiorcę, ale również roszczenia deliktowe oraz z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowym z powyższymi umowami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 r., I CSK 155/08, <xAnon>L.</xAnon>). Co prawda Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 sierpnia 2012 r. (II CSK 31/12, <xAnon>L.</xAnon>) wskazał, że zwrot świadczenia spełnionego na podstawie nieważnej umowy pozostaje w związku ze stwierdzeniem nieważności umowy, a nie w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, ponieważ obowiązek jego spełnienia jest wynikającym z ustawy bezpośrednim następstwem zastosowania cywilnoprawnej sankcji nieważności. Sankcja ta jest konsekwencją stwierdzenia wadliwości umowy, co nie zależy w jakimkolwiek stopniu od statusu podmiotowego stron czynności prawnej ani przedmiotu i celu umowy. Abstrahując od braku tożsamości nieważności bezwzględnej (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>) i nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy ze względu na usunięcie z niej klauzul abuzywnych i możliwych wątpliwości co do stosowania w obu wypadkach tej samej kondykcji, należy zauważyć, że upadek umowy po usunięciu postanowień niedozwolonych wynika właśnie ze statusu podmiotowego stron tej umowy, w szczególności z posiadania statusu przedsiębiorcy przez bank. Tym samym wspomniany wyrok Sądu Najwyższego, wydany w sprawie gospodarczej pomiędzy przedsiębiorcami i dotyczący kwestii przedawnienia roszczenia, nie może być bezkrytycznie stosowany w relacjach konsumenckich (por. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2022 r., sygn. akt XXVIII C 29/21, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Przedmiotem roszczenia powoda jest zwrot zwaloryzowanej wysokości kredytu wypłaconego kredytobiorcom, jest ono zatem świadczeniem pozostającym w związku z prowadzeniem przez powoda przedsiębiorstwa. W związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa było sformułowanie wadliwej umowy, następnie wykonywanie nieważnego stosunku prawnego, a obecnie rozliczenie się z kontrahentami w wyniku sądowego unieważnienia umowy. Związek ten nie został zerwany na żadnym etapie.</xText> <xText>Dodatkowo roszczenie powoda o waloryzację kapitału kredytu również zmierza do uzyskania od konsumenta dodatkowej rekompensaty, wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania umowy, co przyczyniałoby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną. Konsekwentnie zatem należy uznać, że dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta tego rodzaju rekompensaty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C-520/21 <xAnon> Bank (...)</xAnon>., pkt 85). Przedsiębiorca, który posługuje się wzorcami umowy zawierającymi niedozwolone postanowienia i narzuca konsumentom zawarcie umowy w oparciu o te wzorce nie zasługuje na ochronę mającą rekompensować mu niekorzystne skutki zawarcia umowy o określonej treści. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że to zachowanie banku przy zawarciu umowy kredytu i wykorzystanie silniejszej pozycji stanowiło naruszenie zasad przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>, a następnie skutkowało ustaleniem nieważności całej umowy kredytu. W tej sytuacji bankowi nie powinna przysługiwać jakakolwiek dodatkowa korzyść z tytułu zawarcia z konsumentem wadliwej prawnie umowy kredytu.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, roszczenia powoda są bezzasadne na gruncie tak prawa krajowego, jak i prawa wspólnotowego. Dlatego też, na podstawie <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 4 k.c.</xLexLink> powództwo podlegało oddaleniu w całości, zarówno co do żądania głównego, jak i żądań ewentualnych o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.</xText> <xText>Powoda uznaje się za stronę przegrywającą proces i zasądza koszty procesu na żądanie przeciwnika, gdy powód cofnął pozew bez względu na przyczynę cofnięcia, chyba że wykaże on niezbędność wytoczenia powództwa dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wniesienia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (<xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 KPC</xLexLink>) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (postanowienie SN z 12.4.2012 r., II CZ 208/11, <xAnon>L.</xAnon>; postanowienie SN z 24.11.2017 r., III CZP 67/17, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>W niniejszej sprawie cofnięcie pozwu w zakresie żądania zapłaty kwoty 79 850,05 zł było następstwem uwzględnienia podniesionego przez powoda zarzutu potrącenia w sprawie z powództwa kredytobiorców o zwrot nienależnie pobranych rat kapitałowo – odsetkowych. Roszczenie nie zostało zatem zaspokojone przez pozwanych, a ponadto nie było wymagalne w dacie wniesienia pozwu.</xText> <xText>Wymagalność zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu przekazanych mu przez bank środków pieniężnych zależy od wezwania bezpodstawnie wzbogaconego do zwrotu stosownie do <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 KC</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1976 r., III CRN 289/76, niepubl., z dnia 16 lipca 2003 r., V CK 24/02, OSNC 2004, nr 10, poz. 157, z dnia 28 kwietnia 2004 r., V CK 461/03, IC 20 04, nr 11, s. 43, z dnia 18 stycznia 2017 r., V CSK 198/16, niepubl. oraz uchwały Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1991 r., III CZP 2/91, OSNCP 1991, nr 7, poz. 93, z dnia 26 listopada 2009 r., III CZP 102/09, OSNC 2010, nr 5, poz. 75, z dnia 2 czerwca 2010 r., III CZP 37/10, OSNC 2011, nr 1, poz. 2).</xText> <xText>Powód przed wniesieniem pozwu nie wezwał pozwanych do zwrotu kapitału kredytu. Zobowiązanie do zwrotu tego świadczenia stało się zatem wymagalne dopiero na skutek doręczenia pozwanym odpisu pozwu. Jednocześnie w związku ze zgłoszeniem przez powoda zarzutu potrącenia w sprawie z powództwa kredytobiorców, wniesienie pozwu o zwrot kapitału kredytu było zbędne, a co najmniej przedwczesne.</xText> <xText>W związku z powyższym powód jest stroną przegrywającą proces w całości i ma obowiązek zwrócić pozwanym niezbędne koszty procesu, które obejmują wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 5 400,00 zł, odpowiadającej stawce minimalnej ustalonej na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).</xText> <xText>Od powyższej kwoty powodom należą się ponadto odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty stosownie do <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1);art. 98 § 1(1) zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> zdanie 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Koszty procesu należne powodom podlegały zasądzeniu na ich rzecz w częściach równych, albowiem powodowie nie wnosili o inny podział tych kosztów (por. uchwała SN z 16 listopada 2023 r., III CZP 54/23, Legalis nr 3007453).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>doręczyć pełnomocnikowi powoda odpis wyroku z dnia 29 listopada 2024 r. wraz z uzasadnieniem.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Adam Bojko

Beata Gurdziołek

Beata Gurdziołek

Sygn. akt I C 2021/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Adam Bojko po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskimna posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa(...) Bank S.A.z siedzibą weW. przeciwkoL. G.iA. G. (1) o zapłatę 1 oddala powództwo; 2 zasądza od powoda(...) Bank S.A.z siedzibą weW.na rzecz pozwanychL. G.iA. G. (1)w częściach równych kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 2021/23 UZASADNIENIE Powód(...) Bank S.A.z siedzibą weW.w pozwie z dnia 6 listopada 2023 r. wniesionym przeciwko pozwanymL. G.iA. G. (1)zażądał: 1 zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 79 850,05 zł tytułem zwrotu wypłaconej pozwanym kwoty z tytułu kredytu, udostępnionego na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r. wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia wskazanej kwoty solidarnie, wniósł o zasądzenie jej na rzecz powoda w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanejL. G.kwoty 39 925,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, od pozwanegoA. G. (1)kwoty 39 925,02 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty, 2 zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 31 038,88 zł tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego stanowiącego równowartość jej korzyści powstałej na skutek udostępnienia środków pieniężnych w ramach uruchomienia kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia wskazanej kwoty solidarnie, wniósł o zasądzenie jej na rzecz powoda w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanejL. G.kwoty 15 519,44 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, od pozwanegoA. G. (1)kwoty 15 519,44 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty, 3 ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia żądania zapłaty kwoty 31 038,88 zł wniósł o dokonanie na podstawieart. 3581§ 3 k.c.zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności powoda od pozwanych z tytułu rozliczenia następczo uznanej za nieważną Umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 79 850,05 zł, zostanie zwaloryzowana przez Sąd w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych w wysokości 79 850,05 zł powodowi przysługuje dodatkowe roszczenie w wysokości 14 955,23 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i zasądzenie solidarnie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 14 955,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia kwoty określonej w żądaniu ewentualnym solidarnie od pozwanej, wnoszę o zasądzenie na rzecz powoda kwoty dodatkowego roszczenia w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanejL. G.kwoty 7 477,62 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, od pozwanegoA. G. (1)kwoty 7 477,61 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, 4 na wypadek nieuwzględnienia powyższych żądań i uznania że są one przedwczesne, wniósł o: a ustalenie istnienia prawa powoda względem pozwanych do żądania zwrotu kapitału wypłaconego kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., b ustalenie istnienia prawa powoda względem pozwanych do uzyskania świadczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej stanowiącego równowartość korzyści pozwanej w wysokości 31 038,88 zł powstałej na skutek udostępnienia jej środków pieniężnych w ramach uruchomienia kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., w sytuacji, gdy w sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu pod sygnaturą I C 436/21 Umowa kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 06 lipca 2007 r., zostanie uznana za nieważną, bądź zostanie ustalone, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., c w przypadku oddalenia żądania ewentualnego w zakresie punktu b) wniósł o ustalenie istnienia prawa powoda do żądania zmiany wysokości świadczenia (ukształtowania) spełnionego przez powoda na rzecz pozwanej na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., w sytuacji, gdy w sprawie zawisłej, umowa kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 06.07.2007 r., zostanie uznana za nieważną, bądź zostanie ustalone, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 06.07.2007 r. W uzasadnieniu powód wskazał, że strony łączy umowa kredytu hipotecznego nominowanego do(...)z dnia 6 lipca 2007 r., której celem było skredytowanie przebudowy domu jednorodzinnego. W ramach uruchomienia kredytu wynikającego z umowy powód wypłacił na rzecz pozwanego kwotę 77 000,00 zł oraz opłacił za pozwanego składkę z tytułu ubezpieczenia na życie w wysokości 1 628,60 zł oraz ubezpieczenia na wypadek utraty pracy w wysokości 1 221,45 zł. Powód podniósł, że wytoczenie niniejszego powództwa podyktowane jest wyłącznie koniecznością zabezpieczenia roszczeń powoda wynikających z potencjalnie nieważnej umowy, bowiem pozwani wytoczyli w dniu 19 lutego 2021 r. przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu powództwo przeciwko bankowi, w którym żądają między innymi zasądzenia kwoty 98 144,42 zł w związku z przesłankowym ustaleniem nieważności umowy. Powód wskazał, że żądanie główne oparte jest na tzw. teorii dwóch kondykcji, w związku z tym wart. 410 § 1 k.c.ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło accipiensa ani czy na skutek tego świadczenia majątek solvensa uległ zmniejszeniu, samo bowiem spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie świadczącej (Banku), a uzyskanie tego świadczenia przez kredytobiorcę przesłankę jego wzbogacenia (per analogia wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2016 r., I CSK 798/15 i z dnia 11 maja 2017 r., II CSK 541/16). Tym samym w przypadku negatywnego dla powoda prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy zawisłej, będzie miało miejsce spełnienie świadczenia nienależnego (art. 410 § 2 k.c.) przez powoda (Bank). W konsekwencji czego zdaniem powoda w przypadku prawomocnego stwierdzenia nieważności umowy (w sprawie zawisłej pomiędzy stronami przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu) strona pozwana zobowiązana będzie, na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, zwrócić powodowi wypłaconą kwotę kredytu. Uzyskanie przez bezpodstawnie wzbogaconego korzyści może zaś przyjąć formę nie tylko wzrostu aktywów (a więc prostego przysporzenia majątkowego), lecz także zaoszczędzenia wydatków. W ocenie powoda w przypadku uznania w sprawie zawisłej umowy za nieważną strona pozwana będzie bezpodstawnie wzbogacona nie tylko w zakresie niezwróconej kwoty kapitału kredytu, lecz również w zakresie, w jakim zaoszczędziła nie ponosząc wydatków związanych z zaciągnięciem kredytu w złotych polskich w wysokości odpowiadającej kwocie kredytu wypłaconej przez powoda. Wzbogacenie pozwanych, zdaniem powoda, stanowi kwota stanowiąca równowartość kosztów jakie musiałaby ponieść pozwana, gdyby zaciągnęła kredyt w złotych polskich u powoda, przy zastosowaniu najniższej stosowanej przez bank marży w wysokości 0,5%. Co więcej, w ocenie powoda, wzbogacenia pozwanych można dopatrywać się we wzroście wartości nieruchomości albowiem nieruchomość została ukończona ze środków otrzymanych od banku, a także nie można również pomijać faktu, że realna wartość (siła nabywcza) złotego jest zmienna w czasie, co skutkuje tym, że kwota wypłacona pozwanym w ramach uruchomionego kredytu obecnie ma mniejszą wartość ekonomiczną, niż w dacie kiedy uruchomiono kredyt. Wysokość bezpodstawnego wzbogacenia pozwanych w związku z możliwością dysponowania przez pozwanych udostępnionym i wypłaconym kapitałem powód szacuje na dzień 30 września 2023 r. na kwotę 31 038,88 zł. Na uzasadnienie roszczenia o zapłatę zawartego w żądaniu ewentualnym waloryzacji kwoty udostępnionej kredytobiorcy wskazał, iż konsekwencją nieważności umowy wzajemnej jest zwrot świadczeń wzajemnych, a ponieważ przy umowach wzajemnych obowiązuje zasada ekwiwalentności świadczeń, a więc ich ekonomicznej równowagi, skoro zaś świadczenia mają być ekwiwalentne w chwili dokonania zwrotu to zwracana w następstwie nieważności umowy kwota powinna odpowiadać aktualnej wartości podlegającej zwrotowi, a instrumentem prawnym mogącym doprowadzić do stanu ekwiwalentności świadczeń wzajemnych jest ich sądowa waloryzacja – przywrócenie świadczeniom wynikającym z zobowiązań pieniężnych ich pierwotnej wartości. W odpowiedzi na pozew pozwaniL. G.iA. G. (1)wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia płatności liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwani z ostrożności procesowej ponieśli zarzut przedawnienia roszczenia powoda o zapłatę z tytułu korzystania z kapitału w szczególności za okres przekraczający 3 lata przed dniem doręczenia odpisu pozwu pozwanemu z uwagi na okresowy charakter roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału. Strona pozwana w szczególności zaprzeczyła jakoby istniała podstawa domagania się przez powoda roszczenia przekraczającego kwotę udostępnionego pozwanym kapitału w wykonaniu nieważnej umowy kredytu, a strona pozwana uległa wzbogaceniu kosztem powoda w zakresie przewyższającym kwotę udostępnionego kapitału. Pozwani wskazali, że roszczenie banku jest sprzeczne z dyrektywą 93/13, której celem jest zniechęcenie przedsiębiorców do stosowania nieuczciwych postanowień w umowach z konsumentami, a przyznanie roszczenia bankowi, który wprowadzał nieuczciwe postanowienia do umowy zawartej z konsumentem, łagodziłoby negatywne konsekwencje nieważności umowy. Pozwani podnieśli, że powód nie udowodnił wzbogacenia po stronie pozwanej. W ocenie pozwanych nie istnieją również podstawy do dokonania waloryzacji roszczenia powoda. Pozwani zaznaczyli, że w dniu 30 listopada 2023 r. powodowy bank złożył w sprawie o sygn. akt I C 436/21 toczącej się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu oświadczenie o potrąceniu co do kwoty wypłaconego kapitału co doprowadziło do wygaśnięcia wierzytelności powoda w zakresie zwrotu kapitału wypłaconego pozwanym w wykonaniu umowy kredytu. Pismem z dnia 19 września 2024 r. powód: 1 cofnął żądanie zasądzenia kwoty 79 850,05 zł w całości, jednocześnie podtrzymując w dalszym ciągu żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 79 850,05 zł od dnia następnego po dacie doręczenia pozwu do dnia 13 sierpnia 2024 r.; 2 cofnął żądanie główne bez zrzeczenia się roszczenia w części tj. w zakresie kwoty 17 846,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 17 846,71 zł od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty, a zatem podtrzymuję je w zakresie pozostałym tj. co do kwoty 13 192,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty i zmienił je w ten sposób, że wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 13 192,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym pozwu do dnia zapłaty tytułem wzrostu realnej wartości kapitału udostępnionego na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia tej kwoty solidarnie wniósł o zasądzenie jej w częściach równych po 1/2, to jest od pozwanejL. G.kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty od pozwanej, a od pozwanegoA. G. (2)kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty; 3 zgłoszone w pozwie żądanie ewentualne zmodyfikował w ten sposób, że na wypadek nieuwzględnienia żądania głównego nr 2 wniósł o dokonanie na podstawieart. 3581§ 3 k.c.zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności powoda od strony pozwanej z tytułu rozliczenia następczo uznanej za nieważną umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 81 429,78 zł, zostanie zwaloryzowana przez Sąd w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych w wysokości 81 429,78 zł powodowi przysługuje dodatkowe roszczenie w wysokości 15 461,52 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i zasądzenie solidarnie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 15 462,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia kwoty określonej w żądaniu ewentualnym solidarnie od pozwanej, wnoszę o zasądzenie na rzecz powoda kwoty dodatkowego roszczenia w częściach równych po 1/2, to jest od pozwanejL. G.kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a od pozwanegoA. G. (1)kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (żądanie ewentualne); 4 cofnął powództwo w zakresie żądania ustalenia istnienia prawa powoda względem pozwanych do żądania zwrotu kapitału wypłaconego kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r. oraz ustalenia istnienia prawa powoda względem pozwanego do uzyskania świadczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej stanowiącego równowartość korzyści strony pozwanej w wysokości 31 038,88 zł powstałej na skutek udostępnienia jej środków pieniężnych w ramach uruchomienia kredytu na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., a także w zakresie żądania ewentualnego ustalenia istnienia prawa powoda do żądania zmiany wysokości świadczenia (ukształtowania) spełnionego przez powoda na rzecz pozwanej na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., w sytuacji, gdy w sprawie zawisłej umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)z dnia 6 lipca 2007 r. zostanie uznana za nieważną, bądź zostanie ustalone, że nie istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami wynikający z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., z uwagi na prawomocne zakończenie sprawy zawisłej. Mając na uwadze powyższe powód wniósł o: 1 zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kwoty odsetek ustawowych za opóźnienie uiszczonych od kwoty 79 850,05 zł od dnia następnego po dacie doręczenia pozwu do dnia 13.08.2024 r., 2 zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 13 192,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty tytułem wzrostu realnej wartości kapitału udostępnionego na podstawie umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia tej kwoty solidarnie wniósł o zasądzenie jej w częściach równych po 1/2, to jest od pozwanejL. G.kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanej pozwu do dnia zapłaty od pozwanej, a od pozwanegoA. G. (1)kwoty 6 596,09 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty, 3 na wypadek nieuwzględnienia żądania głównego nr 2 powód wniósł o dokonanie na podstawieart. 3581§ 3 k.c.zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności powoda od pozwanej z tytułu rozliczenia następczo uznanej za nieważną Umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)z dnia 6 lipca 2007 r., na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę 81 429,78 zł, zostanie zwaloryzowana przez Sąd w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych w wysokości 81 429,78 zł powodowi przysługuje dodatkowe roszczenie w wysokości 15 461,52 zł wynikające z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i zasądzenie solidarnie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 15 461,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a na wypadek, gdy Sąd uzna, że nie ma podstaw do zasądzenia kwoty określonej w żądaniu ewentualnym solidarnie od pozwanej, wnoszę o zasądzenie kwoty dodatkowego roszczenia w częściach równych po 1/2, to jest: od pozwanejL. G.kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a od pozwanegoA. G. (1)kwoty 7 730,76 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, 4 w każdym przypadku wnoszę o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania według spisu kosztów, który zostanie złożony na rozprawie, a w razie niezłożenia takiego spisu, według norm przepisanych wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictw w wysokości 34 PLN oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Postanowieniem z dnia 11 października 2024 r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania zapłaty kwoty 79 850,05 zł oraz w zakresie żądania zapłaty kwoty 17 846,71 zł. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 6 lipca 2007 r. pozwaniA. G. (1)iL. G.jako Kredytobiorcy hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)standardowe oprocentowanie. Kredyt został przeznaczony na sfinansowanie przebudowy domu jednorodzinnego położonego w gminieS.nadziałce nr (...)(§ 1 ust. 1 umowy). Na wniosek Kredytobiorcy bank udzielił kredytu w kwocie 81 429,78 zł nominowanego do waluty(...)według kursu kupna walut dla(...)obowiązującego w banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz - w przypadku wypłaty kredytu w transzach na cel określony w § 1. (dowód: umowa kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)/CC k.17-19) W wykonaniu umowy powód wypłacił pozwanym w dniu 10 lipca 2007 r. kwotę 40 000 zł oraz pobrał kwotę 4 429,78 zł na pokrycie kosztów okołokredytowych, w dniu 22 sierpnia 2007 r. kwotę 30 000,00 zł oraz w dniu 13 listopada 2007 r. kwotę 7 000,00 zł. (dowód: potwierdzenie wypłaty k. 20-20 odwrót, harmonogram spłat k. 21) Od dnia 6 czerwca 2007 r. do dnia 8 września 2023 r. pozwaniA. G. (1)iL. G.dokonali spłat rat kapitałowo – odsetkowych wynikających zumowy nr (...)na rzecz powodowego banku w wysokości 127 939,42 zł. (dowód: zestawienie spłat z dnia 3.10.2023 r. k. 22-27 odwrót) L. G.iA. G. (2)w pozwie z dnia 9 marca 2021 r., ostatecznie zmodyfikowanym pismem z dnia 5 grudnia 2021 r., wniesionym skierowanym przeciwko(...) Bank S.A.z siedzibą weW.zażądali zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kwoty 98 144,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie płatności liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty oraz ustalenia nieistnienia umowy o kredyt nr:(...)zawartej w dniu 6 lipca 2007 r. między stroną powodową a pozwanym. (dowód: kopia pozwu k. 28-33, kopia wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 maja 2024 r. w sprawie o sygn. akt I C 436/21 z uzasadnieniem k. 91-99 odwrót) Wyrokiem z dnia 28 maja 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt I C 436/21 ustalił że czynność prawna w postaci umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)nr(...)standardowe oprocentowanie, zawartej w dniu 6 lipca 2007 r. pomiędzyA. G. (1)iL. G.a(...) Bank S.A.z siedzibą weW., jest nieważna i zasądził od strony pozwanej(...) Bank S.A.z siedzibą weW.na rzecz powodówL. G.iA. G. (1)łącznie kwotę 16 714,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 grudnia 2020 do dnia zapłaty. Sąd uwzględnił podniesiony przez bank w piśmie z dnia 30 listopada 2023 r. zarzut potrącenia kwoty 81 429,78 zł z kwotą uiszczonych przez kredytobiorców wpłat z tytułu spornej umowy kredytu dokonane w okresie od 29 lutego 2008 r. do 6 grudnia 2021 r. w wysokości 98 144,42 zł. (dowód: kopia wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 maja 2024 r. w sprawie o sygn. akt I C 436/21 z uzasadnieniem k. 91-99 odwrót, kopia pisma z dnia 30.11.2023 r. k. 54 i k. 70) W związku z bezzasadnością roszczeń powoda z tytułu wzrostu realnej wartości kapitału udostępnionego pozwanym na podstawie umowy kredytu oraz o dokonanie na podstawieart. 3581§ 3 k.c.zmiany wysokości świadczenia (ukształtowanie) Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 i 5 k.p.c.pominął wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bankowości, jako mający wykazać fakty nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i zmierzający do przedłużenia postępowania. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu w całości. Powód w wykonaniu nieważnej umowy kredytu wypłacił pozwanym kwotę 81 429,78 zł, która w związku z trwałą bezskutecznością umowy, stała się świadczeniem nienależnym i podlegała zwrotowi przez pozwanych na rzecz powoda na podstawieart. 410 § 1w związku zart. 405 KC.Wierzytelność powoda została jednak zaspokojona na skutek potrącenia z wierzytelnością pozwanych o zapłatę kwoty 98 144,42 zł tytułem zwrotu rat kapitałowo - odsetkowych spłaconych na podstawie trwale bezskutecznej umowy. Zgodnie zart. 498 § 2 k.c.wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Jednocześnie na podstawieart. 499 zdanie 2 k.c.oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, gdy potrącenie stało się możliwe. Na skutek potrącenia dokonanego przez powoda w sprawie z powództwa kredytobiorców o zapłatę sąd oddalił ich powództwo o zapłatę kwoty 81 429,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2020 r. Oświadczenie powoda o potrąceniu miało zatem moc wsteczną od daty 11 grudnia 2020 r. W konsekwencji umorzenia wierzytelności powoda z datą 11 grudnia 2020 r., powodowi nie przysługują odsetki za opóźnienie w jej zapłacie za żądany okres od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia uprawomocnienia się wyroku w sprawie z powództwa kredytobiorców o zwrot nienależnie pobranych rat kapitałowo – odsetkowych. Odnosząc się do roszczenia z zwrot realnej wartości kapitału udostępnionego na podstawie umowy należy wskazać, że roszczenia wynikające z nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy kredytu hipotecznego zawartego pomiędzy stronami mają charakter restytucyjny, a ich podstawę stanowią przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Wskazać należy, że przy zwrocie bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie ma podstaw do konstruowania dodatkowych powinności po stronie zwracającego świadczenie, albowiem instytucja ta konstrukcyjnie wyczerpuje się w zwrocie nienależnego świadczenia (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne w sprawach o sanację kredytów frankowych – da mihi factum dabo tibi ius, Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 lutego 2020 r., sygn. akt I ACa 635/19. Legalis). Oddanie do dyspozycji kredytobiorcy kwoty kredytu na czas oznaczony w umowie to synonimiczne określenie świadczenia kwoty kredytu. Ponieważ kredytobiorca nie otrzymuje nic więcej oprócz bezodsetkowej kwoty kredytu, należy wykluczyć możliwość konstruowania przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytu, z której wyeliminowano klauzulę abuzywną, jakichkolwiek form wynagrodzenia za korzystanie ze zwracanego kapitału (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne…, Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126 i 127 i cytowana tam literatura). Zarówno Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Rzecznik(...), jak również Rzecznik Praw Obywatelskich wskazali jednoznacznie, że nie ma podstaw do żądania takiego wynagrodzenia przez banki na podstawieart. 359, ani tym bardziejart. 405 i 411 KC(por. stanowisko Prezesa UOKiK w sprawie wyroku(...)z 3.10.2019 r. w sprawieK. D.iJ. D.przeciwko RaiffeisenBank (...)i jego skutków dla umów zawieranych w obrocie konsumenckim z 16.12.2019 r., s. 11, na: https://finanse.uokik.gov.pl/chf/stanowisko-prezesa-uokik-ws-dziubak-vs-raiffeisen-bank-international-ag/, oświadczenie Rzecznika(...)zawierające pogląd istotny dla sprawy z 23.12.2019 r., s. 6–15, dostępne na: https://rf.gov.pl/2020/01/03/istotny-poglad-rzecznika-finansowego-w-przelomowej-sprawie-frankowiczow/, stanowisko(...)w sprawie kredytu „frankowego” PaństwaD.z 12.12.2019 r., dostępne na: https://www.rpo.gov.pl/pl/content/stanowisko-rpo-w-sprawie-kredytu-frankowego-panstwa-dziubakow). Na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytowej, umowę traktuje się tak, jakby nie doszło do jej zawarcia. Nie można zatem mówić o korzyściach po stronie kredytobiorców w przypadku, gdy to w wyniku negatywnych działań banków, stosujących w umowach klauzule niedozwolone, dochodzi do ich unieważnienia (por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 989). Celem dyrektywy 93/13/EWG jest zniechęcający skutek wywierany na przedsiębiorców, którzy winni być zniechęcani do stosowania niedozwolonych klauzul umownych, zaś wyeliminowanie rzeczonego skutku powodowałoby, że nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to interes przedsiębiorców zostanie zagwarantowany. Zasądzenie na rzecz banku wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału penalizowałoby nie bank, lecz kredytobiorcę, zachęcając przedsiębiorcę do wprowadzania abuzywnych postanowień w kolejnych, proponowanych przez siebie konsumentom umowach. W polskim systemie prawnym brak jakiegokolwiek przepisu mogącego stanowić podstawę prawną przedmiotowego roszczenia, w szczególności nie jest nimart. 405 k.c.w związku zart. 410 k.c.stanowiący w ocenie powoda podstawę prawną żądań pozwu. Z powołanych przepisów wynika bowiem obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia, a świadczeniem banku w okolicznościach rozpoznawanej sprawy była wyłącznie wypłata kredytu. A zatem umożliwienie kredytobiorcy bezumownego korzystania z kapitału banku nie jest świadczeniem banku, lecz jest stanem faktycznym, który wynika z nienależnego świadczenia. Okoliczność, że na skutek korzystania z kapitału w okresie kredytowania przez kredytobiorcę, a nie przez bank, przez co bank nie mógł uzyskać potencjalnego zysku, jest irrelewantna przy ocenie zasadności zgłoszonego roszczenia głównego ponieważ reżim odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, nie przewiduje obowiązku zapłatylucrum cessans- w przeciwieństwie do reżimu odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 361 § 2 k.c.). Jedynym zaś przewidzianym przez prawo cywilne świadczeniem związanym z korzystaniem z cudzego kapitału są odsetki, które mogą mieć postać odsetek umownych albo ustawowych (art. 359 k.c.art. 481 k.c.). W kontekście powyższego zauważyć należy, że uwzględnienie stanowiska powoda doprowadziłoby w istocie do reaktywacji nieważnej umowy stron w zakresie oprocentowania (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dn. 20.02.2020 r., I ACa 635/19). Należy zaakcentować także, że w przypadku uznania zasadności przedmiotowego roszczenia trzeba by uznać, iż analogiczna wierzytelność przysługiwałaby pozwanym, skoro podczas wykonywania spornej umowy kredytu również bank korzystał ze środków pieniężnych, które strona pozwana wpłacała tytułem rat i innych należności wynikających z przedmiotowej umowy. Należy również zauważyć, że istnienie roszczeń wynikających z wykonania umowy, co do której nastąpiło zdarzenie powodujące jej nieważność ze skutkiemex tunc, a na podstawie której kontrahent korzystał z rzeczy stanowiącej własność drugiej strony umowy, było już przedmiotem rozważań judykatury. W szczególności w uchwale Sądu Najwyższego z 6 września 1994 r., III CZP 105/94 wydanej na tle odstąpienia od umowy sprzedaży w oparciu o normy dotyczące rękojmi, zostało wyjaśnione, że w następstwie skorzystania przez powoda z przewidzianego wart. 560 §1 k.c.uprawnienia, strony są zobowiązane nawzajem zwrócić otrzymane świadczenia według przepisów o odstąpieniu od umowy wzajemnej, czyli zgodnie z regułą zawartą wart. 494 k.c.Tak więc strona, która odstępuje od umowy sprzedaży, obowiązana jest zwrócić sprzedawcy wszystko, co od niego otrzymała, oraz może żądać od niego zwrotu tego, co świadczyła. Z takiego określenia treści zobowiązań stron wynika, że strony mają nawzajem sobie zwrócić dokładnie tylko to, co każda z nich otrzymała od strony przeciwnej. Oznacza to, że ani kupujący nie jest zobowiązany do zwrotu ewentualnej korzyści, jaką uzyskał przez używanie rzeczy wadliwej, ani sprzedawca nie jest zobowiązany do zwrotu ewentualnej korzyści, jaką uzyskał obracając sumą pieniężną otrzymaną tytułem zapłaty ceny. Sytuację, w której pomimo nieważności umowy kredytobiorca korzysta z środków pochodzących z wykorzystanego kredytu, można uznać za analogiczną do korzystania przez kupującego z nabytej rzeczy na podstawie umowy, która następnie, na skutek odstąpienia od niej, uległa zniweczeniu ze skutkiem ex tunc. Stąd zawarte w przywołanej uchwale stanowisko powinno znaleźć odpowiednie zastosowanie do sytuacji stron w niniejszej sprawie, tym bardziej, że jest ono oparte o ogólne zasady regulujące umowy wzajemne. W wypadku nieważności umowy wzajemnej (z jakiejkolwiek przyczyny) powstaje obowiązek zwrotu wzajemnych świadczeń. Pomimo istnienia pewnych rozbieżności w doktrynie, za umowę wzajemną należy uznać umowę kredytu, ponieważ odpowiednikiem świadczenia banku w postaci oddania do dyspozycji kredytobiorcy kwoty środków pieniężnych, a następnie umożliwienia wykorzystania tej kwoty w sposób określony w umowie jest świadczenie kredytobiorcy w postaci zapłaty odsetek (oprocentowania) i prowizji. Zasadnie też wskazuje się (por. Roman Trzaskowski, Komentarz do art. 405 Kodeksu cywilnego, teza 43, LEX), że roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia jest wyłączone w sytuacji, w której dana kwestia jest regulowana w ramach stosunku umownego. Dotyczy to nie tylko przepisów regulujących rozliczenia stron w ramach istniejącego stosunku zobowiązaniowego, lecz także dotyczących rozliczenia stron w związku z odstąpieniem od umowy oraz zakończeniem stosunku umownego. Wskazuje, że wartościowania wyrażone w tych przepisach – odbiegające od regułart. 405 k.c.– nie powinny być okrężną drogą korygowane przez dopuszczenie roszczeń z bezpodstawnego wzbogacenia. Jakakolwiek próba konstruowania roszczeń, których istnienie zmierzałoby do zniweczenia ochronnej funkcji przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych, czy też celu przepisów o nieważności umowy, jest więc niedopuszczalne. Bezwzględna nieważność umowy, jako sankcja naruszenia norm uznawanych przez ustawodawcę za podstawowe, nie może być niwelowana przez poszukiwanie w innych normach podstawy do ustalenia praw i obowiązków stron w sposób odpowiadający treści nieważnego stosunku prawnego, w szczególności w zakresie wykraczającym poza świadczenia o charakterze restytucyjnym, zmierzające do zwrotu świadczeń spełnionych na podstawie nieważnej umowy. Roszczenie banku o wynagrodzenie za korzystanie przez kredytobiorcę ze zwracanego kapitału kredytu nie znajduje również podstawy wart. 224 k.c.Przepis ten uzależnia obowiązek wypłaty wynagrodzenia właścicielowi za cały okres korzystania z rzeczy od samoistnego posiadania w złej wierze. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Obowiązek ten uaktualnia się w momencie, gdy posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, np. wydanie przez sąd wyroku stwierdzającego nieważność umowy, a w konsekwencji wystąpienie przez właściciela z roszczeniem o zwrot rzeczy. Przenosząc ww. regulacje na grunt umowy kredytowej należy przyjąć, że kredytobiorca posiadając daną kwotę na mocy ważnej umowy jest jej posiadaczem w dobrej wierze. W następstwie uznania umowy za nieważną będzie on obowiązany do zapłaty wynagrodzenia dopiero od momentu zażądania zwrotu kwoty nienależnie wypłaconej przez bank. W tym przypadku formę wynagrodzenia banku stanowią odsetki ustawowe, których ma on prawo żądać za okres opóźnienia w zapłacie. Przepisart. 224 k.c.nie tworzy podstawy prawnej domagania się przez bank od kredytobiorcy wynagrodzenia za korzystanie z kapitału za cały okres, gdy korzystał on z danych środków, będąc w przeświadczeniu, że działał w dobrej wierze, tj. uważał, że umowa kredytowa jest ważna, przy czym bank nie zażądał zwrotu środków i nie uznał, że umowa jest nieważna (por. por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 990). W przypadku nieważności (braku możliwości obowiązywania) umowy na skutek zastosowania sankcji dotyczących niedozwolonych postanowień umownych, próba wykreowania roszczeń przysługujących przedsiębiorcy oznaczałaby naruszenie wynikającego z art. 7 Dyrektywy 93/13 obowiązku zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami. Gdyby przedsiębiorca pomimo zastosowania postanowień niedozwolonych mógł nadal czerpać korzyści z zawartej umowy, całkowicie zniwelowałoby to, wielokrotnie przywoływany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, odstraszający charakter norm zawartych w dyrektywie. Trzeba tu mieć na uwadze w szczególności wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 roku w sprawie sygn. akt C – 520/21 (Dz.Urz.UE.C Nr 271, który str. 4) uznał, iż w przypadku uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu z niej nieuczciwych warunków, art.6 ust.1 i art. 7 ust.1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą konsument ma prawo żądać od instytucji kredytowej rekompensaty wykraczającej poza zwrot miesięcznych rat i kosztów zapłaconych z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty, pod warunkiem poszanowania celów dyrektywy 93/13 i zasady proporcjonalności oraz stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Jak wskazał Trybunał, wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną. Ponadto skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 byłaby zagrożona, gdyby byli oni narażeni, w ramach powoływania się na swoje prawa wynikające z tej dyrektywy, na ryzyko konieczności zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumenta byłoby raczej kontynuowanie wykonania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które wywodzi on ze wspomnianej dyrektywy. Rozumowania tego nie może podważyć argumentacja, zgodnie z którą w braku możliwości żądania przez przedsiębiorców rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę, w danym przypadku, odsetek za zwłokę, konsumenci uzyskaliby „darmowy” kredyt. Nie można dopuścić ani do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Ewentualne uznanie umowy kredytu hipotecznego za nieważną jest skutkiem stosowania nieuczciwych warunków przez bank. W związku z tym nie może on uzyskać odszkodowania za utratę zysku analogicznego do tego, jaki zamierzał osiągnąć z umowy. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty (pkt 85). Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że konsekwencją nieważności umowy jest obowiązek zapłaty przez pozwanych na rzecz powoda jakiegokolwiek wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu, w tej sprawie określanego przez powoda jako urealnienie wartości kapitału udostępnionego kredytobiorcom, czy rozliczenie surogatu składników majątkowych nabytych przez konsumenta za kapitał udostępniony przez bank. Należy wskazać, że powód jako jego podstawę żądania realnej, a nie nominalnej wartości świadczenia wskazałart. 405 k.c.oraz410 k.c., wskazując że jego roszczenie wynika z bezumownego korzystania przez pozwanych z wypłaconego im kapitału i z tytułu zmiany wartości kapitału wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza, tak więc jest to co do zasady roszczenie o zwrot kapitału w urealnionej wysokości. Zmiana wartości nominalnej świadczenia nie może jednak stanowić „wzbogacenia” po stronie pozwanych. Jak już wskazano powyżej, warunkiem powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest uzyskanie korzyści przez wzbogaconego. Korzyść ta powinna być w jakikolwiek sposób wymierna. Nie sposób zatem przyjąć, że spadek wartości nominalnej kwoty kredytu udostępnionej pozwanemu stanowi wzbogacenie po jego stronie. Zatem należy stwierdzić, iż powodowi poza zwrotem wypłaconego nominalnie kapitału, w zakresie którego dokonał skutecznie potrącenia z przysługującą im wierzytelnością o zwrot uiszczonych z tytułu nieważnej umowy spłat, nie należy się wynagrodzenie za korzystanie z kapitału kredytu. Powód na wypadek oddalenie żądania urealnienia wartości świadczenia w postaci zwrotu kapitału kredytu, zgłosił żądanie jego waloryzacji na podstawieart. 3581k.c. Zgodnie zart. 3581§ 3 k.c.w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Jak jednak stanowi § 4 powyższego przepisu z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia wynikającego ze spełnienia świadczeń na podstawie umowy, która okazała się nieważna ze względu na włączenie do niej niedozwolonych postanowień umownych pozostaje w oczywistym związku z działalnością przedsiębiorstwa powoda. Roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to roszczenia związane z umowami zawieranymi przez przedsiębiorcę, ale również roszczenia deliktowe oraz z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowym z powyższymi umowami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 r., I CSK 155/08,L.). Co prawda Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 sierpnia 2012 r. (II CSK 31/12,L.) wskazał, że zwrot świadczenia spełnionego na podstawie nieważnej umowy pozostaje w związku ze stwierdzeniem nieważności umowy, a nie w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, ponieważ obowiązek jego spełnienia jest wynikającym z ustawy bezpośrednim następstwem zastosowania cywilnoprawnej sankcji nieważności. Sankcja ta jest konsekwencją stwierdzenia wadliwości umowy, co nie zależy w jakimkolwiek stopniu od statusu podmiotowego stron czynności prawnej ani przedmiotu i celu umowy. Abstrahując od braku tożsamości nieważności bezwzględnej (art. 58 § 1 k.c.) i nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy ze względu na usunięcie z niej klauzul abuzywnych i możliwych wątpliwości co do stosowania w obu wypadkach tej samej kondykcji, należy zauważyć, że upadek umowy po usunięciu postanowień niedozwolonych wynika właśnie ze statusu podmiotowego stron tej umowy, w szczególności z posiadania statusu przedsiębiorcy przez bank. Tym samym wspomniany wyrok Sądu Najwyższego, wydany w sprawie gospodarczej pomiędzy przedsiębiorcami i dotyczący kwestii przedawnienia roszczenia, nie może być bezkrytycznie stosowany w relacjach konsumenckich (por. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2022 r., sygn. akt XXVIII C 29/21,L.). Przedmiotem roszczenia powoda jest zwrot zwaloryzowanej wysokości kredytu wypłaconego kredytobiorcom, jest ono zatem świadczeniem pozostającym w związku z prowadzeniem przez powoda przedsiębiorstwa. W związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa było sformułowanie wadliwej umowy, następnie wykonywanie nieważnego stosunku prawnego, a obecnie rozliczenie się z kontrahentami w wyniku sądowego unieważnienia umowy. Związek ten nie został zerwany na żadnym etapie. Dodatkowo roszczenie powoda o waloryzację kapitału kredytu również zmierza do uzyskania od konsumenta dodatkowej rekompensaty, wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania umowy, co przyczyniałoby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną. Konsekwentnie zatem należy uznać, że dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta tego rodzaju rekompensaty (por. wyrok(...)z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C-520/21Bank (...)., pkt 85). Przedsiębiorca, który posługuje się wzorcami umowy zawierającymi niedozwolone postanowienia i narzuca konsumentom zawarcie umowy w oparciu o te wzorce nie zasługuje na ochronę mającą rekompensować mu niekorzystne skutki zawarcia umowy o określonej treści. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że to zachowanie banku przy zawarciu umowy kredytu i wykorzystanie silniejszej pozycji stanowiło naruszenie zasad przewidzianych wart. 5 k.c., a następnie skutkowało ustaleniem nieważności całej umowy kredytu. W tej sytuacji bankowi nie powinna przysługiwać jakakolwiek dodatkowa korzyść z tytułu zawarcia z konsumentem wadliwej prawnie umowy kredytu. Mając powyższe na uwadze, roszczenia powoda są bezzasadne na gruncie tak prawa krajowego, jak i prawa wspólnotowego. Dlatego też, na podstawieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c.orazart. 3581§ 3w zw. z§ 4 k.c.powództwo podlegało oddaleniu w całości, zarówno co do żądania głównego, jak i żądań ewentualnych o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powoda uznaje się za stronę przegrywającą proces i zasądza koszty procesu na żądanie przeciwnika, gdy powód cofnął pozew bez względu na przyczynę cofnięcia, chyba że wykaże on niezbędność wytoczenia powództwa dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wniesienia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 KPC) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (postanowienie SN z 12.4.2012 r., II CZ 208/11,L.; postanowienie SN z 24.11.2017 r., III CZP 67/17,L.). W niniejszej sprawie cofnięcie pozwu w zakresie żądania zapłaty kwoty 79 850,05 zł było następstwem uwzględnienia podniesionego przez powoda zarzutu potrącenia w sprawie z powództwa kredytobiorców o zwrot nienależnie pobranych rat kapitałowo – odsetkowych. Roszczenie nie zostało zatem zaspokojone przez pozwanych, a ponadto nie było wymagalne w dacie wniesienia pozwu. Wymagalność zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu przekazanych mu przez bank środków pieniężnych zależy od wezwania bezpodstawnie wzbogaconego do zwrotu stosownie doart. 455 KC(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1976 r., III CRN 289/76, niepubl., z dnia 16 lipca 2003 r., V CK 24/02, OSNC 2004, nr 10, poz. 157, z dnia 28 kwietnia 2004 r., V CK 461/03, IC 20 04, nr 11, s. 43, z dnia 18 stycznia 2017 r., V CSK 198/16, niepubl. oraz uchwały Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1991 r., III CZP 2/91, OSNCP 1991, nr 7, poz. 93, z dnia 26 listopada 2009 r., III CZP 102/09, OSNC 2010, nr 5, poz. 75, z dnia 2 czerwca 2010 r., III CZP 37/10, OSNC 2011, nr 1, poz. 2). Powód przed wniesieniem pozwu nie wezwał pozwanych do zwrotu kapitału kredytu. Zobowiązanie do zwrotu tego świadczenia stało się zatem wymagalne dopiero na skutek doręczenia pozwanym odpisu pozwu. Jednocześnie w związku ze zgłoszeniem przez powoda zarzutu potrącenia w sprawie z powództwa kredytobiorców, wniesienie pozwu o zwrot kapitału kredytu było zbędne, a co najmniej przedwczesne. W związku z powyższym powód jest stroną przegrywającą proces w całości i ma obowiązek zwrócić pozwanym niezbędne koszty procesu, które obejmują wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 5 400,00 zł, odpowiadającej stawce minimalnej ustalonej na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.). Od powyższej kwoty powodom należą się ponadto odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty stosownie doart. 98 § 11zdanie 1 k.p.c. Koszty procesu należne powodom podlegały zasądzeniu na ich rzecz w częściach równych, albowiem powodowie nie wnosili o inny podział tych kosztów (por. uchwała SN z 16 listopada 2023 r., III CZP 54/23, Legalis nr 3007453). ZARZĄDZENIE doręczyć pełnomocnikowi powoda odpis wyroku z dnia 29 listopada 2024 r. wraz z uzasadnieniem.

15/251500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

I Wydział Cywilny

152515000002006_IV_Ka_000669_2024_Uz_2024-12-12_001

IV Ka 669/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 13:44:34.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 669/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lipca 2024 roku w sprawie II K 290/24 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000669" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="51"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="25"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="24"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 669/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lipca 2024 roku w sprawie II K 290/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xIx> zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia , mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na błędne uniewinnienie oskarżonego <xAnon>M. T. (1)</xAnon> od popełnienia zarzucanego mu czynu , a polegający na niesłusznym przyjęciu, że skoro Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 16 maja 2023 r., sygn. IV Ka 256/23 zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 r., sygn. II K 861/22 w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie karne wobec <xAnon>M. T. (1)</xAnon>, a w pkt. 2 utrzymał w mocy środki karne orzeczone w punkcie 5 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku wydanego w sprawie II K 861/22 (w postaci nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi <xAnon>M. T. (2)</xAnon> i <xAnon>D. T.</xAnon> w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób, na okresy po 2 lata ), to nie mogły go obowiązywać środki karne orzeczone w punkcie 5 orzeczenia Sądu Rejonowego w Radomsku w sprawie o sygn. II K 861/22, kiedy w rzeczywistości mocą cyt. wyż. wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim obowiązywały oskarżonego <xAnon>M. T. (1)</xAnon> zakazy oraz nakaz orzeczone w cyt. wyż. wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku i tym samym swym zachowaniem wyczerpał on znamiona zarzucanego mu występku z <xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 224 k.k.</xLexLink></xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Apelacja prokuratora nie jest zasadna.</xText> <xText>Podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, nie zasługuje na uwzględnienie. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez tenże Sąd ustalenia faktyczne, w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom i są wynikiem wnikliwej ich analizy.</xText> <xText>W istocie rzeczy, skarżący nie kwestionuje stwierdzonych w sprawie faktów, a nie zgadza się jedynie z ich interpretacją, w zakresie dokonanej przez Sąd meriti oceny prawnej. Ze stanowiskiem prokuratora nie można się jednak zgodzić.</xText> <xText>Nie może budzić wątpliwości, że przepis <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 k.k.</xLexLink> obejmuje zakresem penalizacji nie tylko przypadki niestosowania się do zakazów, bądź nakazów, orzeczonych przez sąd jako środki karne. Redakcja <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 k.k.</xLexLink> sugeruje, że chodzi o każdy obowiązek, o treści określonej w hipotezie <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 k.k.</xLexLink>, o ile wynika on z orzeczenia sądu, niezależnie od tego, czy jest orzeczony jako środek karny z <xLexLink xArt="art. 39;art. n" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 39 i n. k.k.</xLexLink>, czy też na innej podstawie prawnej, w tym jako obowiązek probacyjny z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 k.k.</xLexLink>, związany z poddaniem sprawcy próbie. Wynika to jasno z dotychczasowego utrwalonego orzecznictwa, w tym z cytowanego w apelacji wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2012 roku – III KK 42/12, a które to stanowisko Sąd Okręgowy w pełni podziela.</xText> <xText>W niniejszej sprawie problem polega na czymś innym. Nikt nie kwestionuje bowiem, że każdy obywatel musi przestrzegać orzeczenia sądowego, a jeżeli nie przestrzega zakazów i nakazów nałożonych na niego przez sąd, czy to w formie środka karnego, czy też obowiązku w ramach środka probacyjnego – podlega odpowiedzialności za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 k.k.</xLexLink> Jednakże w zaistniałym układzie faktyczno – procesowym, nie można było uznać, aby na oskarżonego nałożono prawomocnym wyrokiem środki karne lub obowiązki w ramach środka probacyjnego, w postaci nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów i zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób.</xText> <xText>Wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku (II K 861/22) uznano oskarżonego <xAnon>M. T. (1)</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> Oprócz wymierzenia mu za to przestępstwo kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat, Sąd Rejonowy orzekł również wobec niego na podstawie <xLexLink xArt="art. 41 a;art. 41 a § 1;art. 41 a § 3 a;art. 41 a § 4;art. 41 a § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.41a § 1, § 3a, § 4, § 5 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43 § 1 k.k.</xLexLink>, środki karne w postaci: nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi <xAnon>M. T. (2)</xAnon> i <xAnon>D. T.</xAnon> w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób, mające one obowiązywać przez dwa lata .</xText> <xText>W takiej jednak postaci powyższy wyrok się nie ostał. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 16 maja 2023 roku (sygn. IV Ka 256/23) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku wydany w sprawie II K 861/22 w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego <xAnon>M. T. (1)</xAnon> na okres próby 2 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i zobowiązując oskarżonego <xAnon>M. T. (1)</xAnon> do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddania się terapii uzależnień, utrzymując w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części. Wobec takiej treści wyroku sądu odwoławczego, nie można zgodzić się z poglądem oskarżyciela, iż pozostało w mocy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o nałożeniu na oskarżonego środków karnych nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Skoro bowiem Sąd Okręgowy warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego <xAnon>M. T. (1)</xAnon>, to nie mogły się ostać w mocy środki karne, których orzeczenie jest możliwe jedynie w razie skazania sprawcy. Sąd odwoławczy decydując się na warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego, miał również szeroką możliwość nałożenia na niego obowiązków probacyjnych, na podstawie <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1;art. 72 § 1 pkt. 2;art. 72 § 1 pkt. 3;art. 72 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1-3, 5</xLexLink>-6b, 7a lub 7b <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> Jak wynika z treści wyroku z dnia 16 maja 2023 roku (sygn. IV Ka 256/23), Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 5;art. 72 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 5 i 6 k.k.</xLexLink> oddając oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, zobowiązał go do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddania się terapii uzależnień. <xBx>Sąd odwoławczy nie zdecydował się natomiast na orzekanie innych obowiązków w ramach środka probacyjnego</xBx>, a w szczególności polegających na nakazie opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazie zbliżania się do nich na wskazaną odległość, czy też zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonymi.</xText> <xText>Nie jest też trafną taka interpretacja, że <xLexLink xArt="art. 72 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 2</xLexLink> omawianego tu wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 16 maja 2023 roku, w sprawie IV Ka 256/23, w brzmieniu: ,,utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części”, spowodował, że w mocy pozostał pkt 5 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku, w którym to orzeczono wobec oskarżonego środki karne nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Tak jak już wskazano wyżej, owe nakazy orzeczone przez Sąd Rejonowy w ramach środków karnych stały się bezprzedmiotowe, gdyż Sąd II instancji warunkowo umorzył wobec oskarżonego postępowanie karne, a środki karne można orzekać tylko w razie skazania. Nie mogły one także ulec ,,automatycznej zamianie” na obowiązki nałożone w ramach środka probacyjnego, gdyż to dopiero Sąd odwoławczy orzekł o zastosowaniu wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania karnego i to w jego gestii było właściwe ukształtowanie tego środka probacyjnego (poprzez określenie długości próby, ewentualne naprawienie szkody i ustanowenie dozoru kuratora, wybór roku właściwych obowiązków z katalogu wskazanego w <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1;art. 72 § 1 pkt. 2;art. 72 § 1 pkt. 3;art. 72 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1-3, 5</xLexLink>-6b, 7a lub 7b <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink>). Ponadto nakazy i zakazy orzekane w ramach środka karnego wymierzane są z innej podstawy prawnej, niż obowiązki nałożone na sprawcę w ramach środka probacyjnego.</xText> <xText>Natomiast sformułowanie Sądu Okręgowego z dnia 16 maja 2023 roku w sprawie IV Ka 256/23: ,,utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części”, należało w tym konkretnym przypadku odnieść do uznania winy oskarżonego, co do całości zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu (pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku) oraz do rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za postępowanie przygotowawcze i postępowanie pierwszoinstancyjne (pkt 6 tegoż wyroku).</xText> <xText>Podnieść wreszcie trzeba, że jeżeli zachodziły wątpliwości, jak należy odczytywać treść wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku wydanego w sprawie II K 861/22, w związku z jego zmianą dokonaną przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, wyrokiem z dnia 16 maja 2023 roku, można było rozważyć wystąpienie z pisemnym wnioskiem o jego wykładnię. Uczynił tak kurator sądowy, w ramach sprawowanego dozoru II Doz 157/23 – II D 59/23, w wyniku czego Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim (w osobie sędziego, który wydał wyrok w sprawie IV Ka 256/23), pismem z dnia 13 września 2023 roku, nakazał udzielić odpowiedzi, że: ,,stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 41 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41a k.k.</xLexLink> przewidziane w tym przepisie zakazy oraz nakaz mogą zostać orzeczone jedynie w przypadku skazania za przestępstwa w nim określone. W związku natomiast z tym, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 16 maja 2023 roku sygn. akt IV Ka 256/23 zmieniony został wyrok Sądu I instancji w ten sposób, że warunkowo umorzono postępowanie przeciwko oskarżonemu, to orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z 20 lutego 2023 roku sygn. akt II K 861/22 kara i środki karne z istoty rzeczy stały się bezprzedmiotowe” (k.86 ).</xText> <xText>Reasumując, apelacja nie wykazała, aby Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok, popełnił błąd w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, czy też uchybił obowiązującym przepisom, w wyniku czego doszło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Jak już wyżej wyjaśniono, Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej sprawie błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, jak również wadliwości, co do wykładni przepisów prawa materialnego. W takiej sytuacji wniosek apelacyjny nie podlegał uwzględnieniu.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> Całość wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText>Ponieważ wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził też zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (tekst jednolity: Dz. U. Z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z powyższymi przepisami kosztami procesu za postępowanie odwoławcze należało obciążyć Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">całość wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 669/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lipca 2024 roku w sprawie II K 290/24 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia , mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na błędne uniewinnienie oskarżonegoM. T. (1)od popełnienia zarzucanego mu czynu , a polegający na niesłusznym przyjęciu, że skoro Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 16 maja 2023 r., sygn. IV Ka 256/23 zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 r., sygn. II K 861/22 w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie karne wobecM. T. (1), a w pkt. 2 utrzymał w mocy środki karne orzeczone w punkcie 5 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku wydanego w sprawie II K 861/22 (w postaci nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymiM. T. (2)iD. T.w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób, na okresy po 2 lata ), to nie mogły go obowiązywać środki karne orzeczone w punkcie 5 orzeczenia Sądu Rejonowego w Radomsku w sprawie o sygn. II K 861/22, kiedy w rzeczywistości mocą cyt. wyż. wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim obowiązywały oskarżonegoM. T. (1)zakazy oraz nakaz orzeczone w cyt. wyż. wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku i tym samym swym zachowaniem wyczerpał on znamiona zarzucanego mu występku zart. 224 k.k. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja prokuratora nie jest zasadna. Podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, nie zasługuje na uwzględnienie. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez tenże Sąd ustalenia faktyczne, w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom i są wynikiem wnikliwej ich analizy. W istocie rzeczy, skarżący nie kwestionuje stwierdzonych w sprawie faktów, a nie zgadza się jedynie z ich interpretacją, w zakresie dokonanej przez Sąd meriti oceny prawnej. Ze stanowiskiem prokuratora nie można się jednak zgodzić. Nie może budzić wątpliwości, że przepisart. 244 k.k.obejmuje zakresem penalizacji nie tylko przypadki niestosowania się do zakazów, bądź nakazów, orzeczonych przez sąd jako środki karne. Redakcjaart. 244 k.k.sugeruje, że chodzi o każdy obowiązek, o treści określonej w hipotezieart. 244 k.k., o ile wynika on z orzeczenia sądu, niezależnie od tego, czy jest orzeczony jako środek karny zart. 39 i n. k.k., czy też na innej podstawie prawnej, w tym jako obowiązek probacyjny zart. 72 § 1 k.k., związany z poddaniem sprawcy próbie. Wynika to jasno z dotychczasowego utrwalonego orzecznictwa, w tym z cytowanego w apelacji wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2012 roku – III KK 42/12, a które to stanowisko Sąd Okręgowy w pełni podziela. W niniejszej sprawie problem polega na czymś innym. Nikt nie kwestionuje bowiem, że każdy obywatel musi przestrzegać orzeczenia sądowego, a jeżeli nie przestrzega zakazów i nakazów nałożonych na niego przez sąd, czy to w formie środka karnego, czy też obowiązku w ramach środka probacyjnego – podlega odpowiedzialności za przestępstwo zart. 244 k.k.Jednakże w zaistniałym układzie faktyczno – procesowym, nie można było uznać, aby na oskarżonego nałożono prawomocnym wyrokiem środki karne lub obowiązki w ramach środka probacyjnego, w postaci nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów i zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku (II K 861/22) uznano oskarżonegoM. T. (1)za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zart. 207 § 1 k.k.Oprócz wymierzenia mu za to przestępstwo kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat, Sąd Rejonowy orzekł również wobec niego na podstawieart.41a § 1, § 3a, § 4, § 5 k.k.iart. 43 § 1 k.k., środki karne w postaci: nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymiM. T. (2)iD. T.w terminie 48 godzin od uprawomocnienia się wyroku oraz zakazu zbliżania się do tych wszystkich pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób, mające one obowiązywać przez dwa lata . W takiej jednak postaci powyższy wyrok się nie ostał. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 16 maja 2023 roku (sygn. IV Ka 256/23) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku wydany w sprawie II K 861/22 w ten sposób, że warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonegoM. T. (1)na okres próby 2 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i zobowiązując oskarżonegoM. T. (1)do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddania się terapii uzależnień, utrzymując w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części. Wobec takiej treści wyroku sądu odwoławczego, nie można zgodzić się z poglądem oskarżyciela, iż pozostało w mocy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o nałożeniu na oskarżonego środków karnych nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Skoro bowiem Sąd Okręgowy warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonegoM. T. (1), to nie mogły się ostać w mocy środki karne, których orzeczenie jest możliwe jedynie w razie skazania sprawcy. Sąd odwoławczy decydując się na warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego, miał również szeroką możliwość nałożenia na niego obowiązków probacyjnych, na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 72 § 1 pkt 1-3, 5-6b, 7a lub 7bk.k.Jak wynika z treści wyroku z dnia 16 maja 2023 roku (sygn. IV Ka 256/23), Sąd Okręgowy na podstawieart. 67 § 3 k.k.w zw. zart. 72 § 1 pkt 5 i 6 k.k.oddając oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, zobowiązał go do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz poddania się terapii uzależnień.Sąd odwoławczy nie zdecydował się natomiast na orzekanie innych obowiązków w ramach środka probacyjnego, a w szczególności polegających na nakazie opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazie zbliżania się do nich na wskazaną odległość, czy też zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonymi. Nie jest też trafną taka interpretacja, żepkt 2omawianego tu wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 16 maja 2023 roku, w sprawie IV Ka 256/23, w brzmieniu: ,,utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części”, spowodował, że w mocy pozostał pkt 5 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku, w którym to orzeczono wobec oskarżonego środki karne nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonymi, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakazu kontaktowania się z tymi pokrzywdzonymi w jakikolwiek sposób. Tak jak już wskazano wyżej, owe nakazy orzeczone przez Sąd Rejonowy w ramach środków karnych stały się bezprzedmiotowe, gdyż Sąd II instancji warunkowo umorzył wobec oskarżonego postępowanie karne, a środki karne można orzekać tylko w razie skazania. Nie mogły one także ulec ,,automatycznej zamianie” na obowiązki nałożone w ramach środka probacyjnego, gdyż to dopiero Sąd odwoławczy orzekł o zastosowaniu wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania karnego i to w jego gestii było właściwe ukształtowanie tego środka probacyjnego (poprzez określenie długości próby, ewentualne naprawienie szkody i ustanowenie dozoru kuratora, wybór roku właściwych obowiązków z katalogu wskazanego wart. 72 § 1 pkt 1-3, 5-6b, 7a lub 7bk.k.). Ponadto nakazy i zakazy orzekane w ramach środka karnego wymierzane są z innej podstawy prawnej, niż obowiązki nałożone na sprawcę w ramach środka probacyjnego. Natomiast sformułowanie Sądu Okręgowego z dnia 16 maja 2023 roku w sprawie IV Ka 256/23: ,,utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części”, należało w tym konkretnym przypadku odnieść do uznania winy oskarżonego, co do całości zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu (pkt 1 wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku) oraz do rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za postępowanie przygotowawcze i postępowanie pierwszoinstancyjne (pkt 6 tegoż wyroku). Podnieść wreszcie trzeba, że jeżeli zachodziły wątpliwości, jak należy odczytywać treść wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 20 lutego 2023 roku wydanego w sprawie II K 861/22, w związku z jego zmianą dokonaną przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, wyrokiem z dnia 16 maja 2023 roku, można było rozważyć wystąpienie z pisemnym wnioskiem o jego wykładnię. Uczynił tak kurator sądowy, w ramach sprawowanego dozoru II Doz 157/23 – II D 59/23, w wyniku czego Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim (w osobie sędziego, który wydał wyrok w sprawie IV Ka 256/23), pismem z dnia 13 września 2023 roku, nakazał udzielić odpowiedzi, że: ,,stosownie do treściart. 41a k.k.przewidziane w tym przepisie zakazy oraz nakaz mogą zostać orzeczone jedynie w przypadku skazania za przestępstwa w nim określone. W związku natomiast z tym, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 16 maja 2023 roku sygn. akt IV Ka 256/23 zmieniony został wyrok Sądu I instancji w ten sposób, że warunkowo umorzono postępowanie przeciwko oskarżonemu, to orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z 20 lutego 2023 roku sygn. akt II K 861/22 kara i środki karne z istoty rzeczy stały się bezprzedmiotowe” (k.86 ). Reasumując, apelacja nie wykazała, aby Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok, popełnił błąd w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, czy też uchybił obowiązującym przepisom, w wyniku czego doszło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego. Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Jak już wyżej wyjaśniono, Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej sprawie błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, jak również wadliwości, co do wykładni przepisów prawa materialnego. W takiej sytuacji wniosek apelacyjny nie podlegał uwzględnieniu. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Całość wyroku Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Ponieważ wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził też zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2 O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 636 § 1 k.p.k.iart. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz. U. Z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami). Zgodnie z powyższymi przepisami kosztami procesu za postępowanie odwoławcze należało obciążyć Skarb Państwa. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja całość wyroku 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000669_2024_Uz_2024-11-29_001

IV Ka 669/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 13:42:11.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 669/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Łukasza Praczka po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku sprawy M. T. oskarżonego o czyn z art. 244 kk na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Radoms

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000669" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 669/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 29 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Łukasza Praczka</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>M. T.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 24 lipca 2024 roku sygn. akt II K 290/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 669/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Łukasza Praczka po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku sprawyM. T. oskarżonego o czyn zart. 244 kk na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lipca 2024 roku sygn. akt II K 290/24 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

155025000001506_III_K_000269_2023_Uz_2024-11-29_002

III K 269/23

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:21.0 CET

2025-01-24 13:55:36.0 CET

15502500

1506

SENTENCE

Sygn. akt III K 269/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Magdalena Bielecka Protokolant: Katarzyna Hołowaty przy udziale Prokuratora Joanny Bandzwołek po rozpoznaniu w dniach 24 października 2023 r., 8 listopada 2023 r., 22 kwietnia 2024 r., 18 czerwca 2024 r., 23 lipca 2024 r., 8 października 2024 r., 15 listopada 2024 r. sprawy 1 S. S. (1) ( S. ) syna J. i W. z domu D. urodzonego w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Patrycja Świtoń" xPublisher="pswiton" xEditorFullName="Patrycja Świtoń" xEditor="pswiton" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="24" xFlag="published" xVolType="15/502500/0001506/K" xYear="2023" xVolNmbr="000269" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III K 269/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText> <xBx> Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie: </xBx> </xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodniczący: Sędzia Magdalena Bielecka<xBRx></xBRx>Protokolant: Katarzyna Hołowaty</xBx></xText> <xText>przy udziale Prokuratora Joanny Bandzwołek</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniach 24 października 2023 r., 8 listopada 2023 r., 22 kwietnia 2024 r., 18 czerwca 2024 r., 23 lipca 2024 r., 8 października 2024 r., 15 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>S. S. (1)</xAnon> (<xAnon>S.</xAnon>)</xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z domu <xAnon>D.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>urodzonego w dniu (...)</xAnon> w <xAnon>J.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>PESEL (...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xIx>oskarżonego o to, że:</xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez <xAnon>S. G.</xAnon>, w skład której wchodziła także <xAnon>M. K.</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczył w ramach zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów w ten sposób, że nabył tą substancję od nieustalonych osób, a następnie zbył ją nie mniej niż sześciokrotnie po 500 gram <xAnon>M. K.</xAnon> za łączną kwotę nie mniej niż 18 000 zł w celu jej dalszej dystrybucji <xAnon>M. K.</xAnon> innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> oraz w zw. <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>M. D. (1)</xAnon> (<xAnon>D.</xAnon>)</xBx></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText><xAnon>urodzonego w dniu (...)</xAnon>. w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText><xAnon>PESEL (...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xIx> oskarżonego o to, że:</xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w okresie między lutym a majem 2020 r. w miejscowości <xAnon>Ś.</xAnon> i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł w ten sposób, że:</xText> </xUnit> <xText>- nabył tą substancję od <xAnon>M. K.</xAnon> w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom,</xText> <xText>- zbył <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>P. F.</xAnon> nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> </xIx> </xBx></xText> <xText><xIx>stosując, na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeksu Karnego</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną z dniem 24 czerwca 2020 r.,</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> oraz w zw. <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i § 3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 400 (czterystu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 (jednej) stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> łączy oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon> wymierzone mu w pkt I - II kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i § 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 (jednej) stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzeka nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii:</xText> </xUnit> <xText>- wobec oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku w kwocie 3 500 zł (trzech tysięcy pięciuset złotych),</xText> <xText>- wobec oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt III części wstępnej wyroku w kwocie 2 500 zł (dwóch tysięcy pięciuset złotych),</xText> <xText>na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> dla <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka przepadek równowartości korzyści majątkowej:</xText> </xUnit> <xText>- wobec oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt II części wstępnej wyroku w wysokości 18 000 zł (osiemnaście tysięcy złotych);</xText> <xText>- wobec oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt III części wstępnej wyroku w wysokości 6 750 zł (sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt złotych);</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="24"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="139"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>III K 269/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> <xText>1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="2"> <xText><xAnon>S. S. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez <xAnon>S. G.</xAnon>, w skład której wchodziła także <xAnon>M. K.</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczył w ramach zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów w ten sposób, że nabył tą substancję od nieustalonych osób, a następnie zbył ją nie mniej niż sześciokrotnie po 500 gram <xAnon>M. K.</xAnon> za łączną kwotę nie mniej niż 18 000 zł w celu jej dalszej dystrybucji <xAnon>M. K.</xAnon> innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w okresie między lutym a majem 2020 r. w miejscowości <xAnon>Ś.</xAnon> i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł w ten sposób, że:</xText> </xUnit> <xText>- nabył tą substancję od <xAnon>M. K.</xAnon> w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom,</xText> <xText>- zbył <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>P. F.</xAnon> nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="35"> <xText>W okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> działała zorganizowana grupa przestępcza mająca na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, w skład której wchodzili <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>S. S. (1)</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby. Grupą kierował <xAnon>S. G.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>S. G.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon> i <xAnon>S. S. (1)</xAnon> poznali się w zakładzie karnym podczas odbywania kar pozbawienia wolności. Po opuszczeniu więzienia i w czasie przepustek utrzymywali ze sobą kontakt. <xAnon>M. K.</xAnon> była konkubiną <xAnon>S. G.</xAnon> i w czasie, kiedy ten przebywał w zakładzie karnym, na jego polecenie od października 2019 roku jeździła do <xAnon>S.</xAnon>, spotykała się z <xAnon>S. S. (1)</xAnon> i nabywała od niego amfetaminę. W okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 roku oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> sprzedał jej nie mniej niż sześciokrotnie amfetaminę o łącznej wadze nie mniejszej niż 3000 gram za łączną kwotę nie mniejszą niż 18 000 zł. Następnie <xAnon>M. K.</xAnon> przekazywała substancje innym osobom, wskazanym przez <xAnon>S. G.</xAnon>. Jedną z takich osób był oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, który w okresie między lutym, a majem 2020 roku nabył od <xAnon>M. K.</xAnon> substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom oraz zbył <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>P. F.</xAnon> nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom.</xText> <xText>Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 9 listopada 2021 r. <xAnon>M. K.</xAnon> została uznana za winną tego, że:</xText> <xText>- w okresie od października 2019 r. do maja 2020 r. we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>L.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> uczestniczyła w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez <xAnon>S. G.</xAnon> w skład której wchodzili także <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>P. F.</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258§1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>- w okresie października 2019 roku do maja 2020 roku we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>L.</xAnon> w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczyła wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. G.</xAnon>, <xAnon>P. F.</xAnon> oraz <xAnon>R. P.</xAnon> i innymi ustalonymi i nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy o obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych, w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 9 kilogramów o wartości nie mniejszej niż 40 500 zł w ten sposób, że na polecenie <xAnon>S. G.</xAnon> nabywała tą substancję psychotropową na terenie <xAnon>W.</xAnon> od <xAnon>R. P.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon> oraz na terenie <xAnon>S.</xAnon> od mężczyzny posługującego się imieniem <xAnon>S.</xAnon> celem przekazania ich osobom posługującym się <xAnon>pseudonimami (...)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> w celu ich dalszej dystrybucji przez inne nieustalone osoby, a ponadto w dniu 23 maja 2020 roku w <xAnon>L.</xAnon> zamierzała wprowadzić do obrotu odebraną przez <xAnon>P. F.</xAnon> i <xAnon>D. F.</xAnon> od <xAnon>R. P.</xAnon> substancję psychotropową w postaci amfetaminy w znacznej ilości nie mniejszej niż 965,56 gram, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na zatrzymanie <xAnon>P. F.</xAnon> i <xAnon>D. F.</xAnon> przez funkcjonariuszy Policji w trakcie transportu tejże substancji samochodem osobowym marki <xAnon>R. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) i <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>, tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 k.k.</xLexLink> oraz w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65§1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>- w nieustalonym okresie czasu do dnia 24 września 2020r. w miejscowości <xAnon>M.</xAnon> i innych miejscowościach uczestniczyła w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci ziela konopi, innych niż włókniste w ilości łącznej nie mniejszej niż 162,36 grama w ten sposób, że przewoziła je na teren województwa <xAnon> (...)</xAnon> celem ich sprzedaży nieustalonej dotychczas osobie w celu dalszej dystrybucji innym nieustalonym osobom tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami)</xText> <xText>- w kwietniu 2020 roku w <xAnon>D.</xAnon> usiłowała udzielić <xAnon>S. G.</xAnon> substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 15,29 grama w ten sposób, że przesłała ten narkotyk w przesyłce do Zakładu karnego w <xAnon>D.</xAnon> na nazwisko <xAnon>S. G.</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła wobec zatrzymania przesyłki przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, tj.czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami).</xText> <xText>Wyżej opisanym wyrokiem <xAnon>P. F.</xAnon> został skazany za to, że:</xText> <xText>- w okresie od dnia 27 kwietnia 2020r do dnia 23 maja 2020r we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>L.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej którą kierował <xAnon>S. G.</xAnon> i w skład której wchodzili <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>- w okresie od dnia 27 kwietnia 2020r do dnia 23 maja 2020r we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>L.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon>, z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy i czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej którą kierował <xAnon>S. G.</xAnon> i w skład której wchodzili <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> oraz inne osoby jak również działając jednorazowo wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>D. F.</xAnon> jak też poza grupą przestępczą, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych, w postaci amfetaminy w ten sposób, że na polecenie <xAnon>S. G.</xAnon> odebrał dwukrotnie przedmiotową substancję od <xAnon>R. P.</xAnon> – <xAnon>ps. (...)</xAnon> w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,96 kg oraz uzyskał od osoby o <xAnon>ps. (...)</xAnon> nie mniej niż 2 tabletki <xAnon>(...)</xAnon>, a następnie wprowadził opisane narkotyki do obrotu innym ustalonym i nieustalonym osobom, a w tym: w okresie maja 2020r w <xAnon>L.</xAnon> udzielił nieodpłatnie <xAnon>D. F.</xAnon> uzyskaną od wymienionego powyżej mężczyzny o <xAnon>ps. (...)</xAnon> co najmniej 2 sztuki tabletek <xAnon>(...)</xAnon> z zawartością substancji <xAnon> (...)</xAnon> z napisem <xAnon> (...)</xAnon> oraz w kształcie koła z napisem <xAnon> (...)</xAnon>, w okolicach maja 2020r w <xAnon>R.</xAnon> sprzedał wraz z <xAnon>M. K.</xAnon> mężczyźnie o pseudonimie <xAnon> (...)</xAnon> łącznie 0,5 kg amfetaminy za sumę nie mniejszą niż 8.000 zł, tj. 16 zł za 1 g substancji, w okresie maja 2020r w <xAnon>R.</xAnon> i innych miejscowościach sprzedał wraz z <xAnon>M. K.</xAnon> oraz mężczyzną o pseudonimie <xAnon> (...)</xAnon> innymi, nieustalonym dotychczas osobom, nie mniej niż trzydziestokrotnie, łącznie nie mniej niż 0,5 kg amfetaminy w jednorazowych transakcjach od 10 – 50 g, w cenie po 16 zł za 1 g substancji, w dniu 23 maja 2020 roku w <xAnon>L.</xAnon>, działając wspólnie z <xAnon>D. F.</xAnon> oraz <xAnon>M. K.</xAnon>, odebrał w <xAnon>G.</xAnon> od <xAnon>R. P.</xAnon> 965,56 g amfetaminy, którą zamierzał wprowadzić do obrotu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie go przez funkcjonariuszy policji w trakcie transportu opisanej substancji w samochodzie osobowym marki <xAnon>R. (...)</xAnon> typu <xAnon>(...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3;art. 58;art. 58 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3, art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) i <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12§1 k.k.</xLexLink> oraz w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65§1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 3 października 2022 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>S. G.</xAnon> został uznany za winnego tego, że:</xText> <xText>- w okresie od stycznia 2018 roku do maja 2020 roku we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>L.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> kierował działalnością zorganizowanej grupy przestępczej w skład, której wchodzili także <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>P. F.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 §3 kk</xLexLink></xText> <xText>- w okresie od października 2019 roku do maja 2020 roku we <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>L.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczył wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>P. F.</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i innymi ustalonymi i nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych, w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 9 kilogramów o wartości nie mniejszej niż 40 500 zł w ten sposób, że na polecał <xAnon>M. K.</xAnon> nabycie tej substancji psychotropowej na terenie <xAnon>W.</xAnon> od <xAnon>R. P.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon> oraz na terenie <xAnon>S.</xAnon> od mężczyzny posługującego się imieniem <xAnon>S.</xAnon> celem odsprzedaży jej innym osobom w celu jej dalszej dystrybucji przez inne nieustalone osoby, a ponadto w dniu 23 maja 2020 roku polecił wprowadzić do obrotu odebraną przez <xAnon>P. F.</xAnon> i <xAnon>D. F.</xAnon> od <xAnon>R. P.</xAnon> substancję psychotropową w postaci amfetaminy w znacznej ilości nie mniejszej niż 965,56 gram, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie <xAnon>P. F.</xAnon> i <xAnon>D. F.</xAnon> przez funkcjonariuszy Policji w trakcie transportu tejże substancji samochodem osobowym marki <xAnon>R. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (t. j. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) i <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (t. j. Dz. U. z 2019r, zpo. 852 z późn. zmianami) w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 §1 kk</xLexLink> oraz w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 §1 kk</xLexLink></xText> <xText>- w kwietniu 2020 roku w <xAnon>D.</xAnon> podżegał <xAnon>M. K.</xAnon> do udzielenia mu substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 15,29 grama w wyniku, czego <xAnon>M. K.</xAnon> przesłała mu ten narkotyk w przesyłce do Zakładu Karnego w <xAnon>D.</xAnon> na jego nazwisko, lecz przesyłka do niego nie dotarła wobec zatrzymania jej przez funkcjonariuszy Służby Więziennej tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (t. j. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami).</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.1003-1006, 1132-1135, 1202, 1287v.-1288, 1341v.-1342 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.996-998, 1235-1237</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.69-72, 73-75, 76-78, 79, 239A, 297-299, 300-301, 863-866, 1310-1311v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>D. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 80-84, 85-87, 95-96, 1354-1354v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 259-260, 261-268, 302-306, 395-401, 749 -752, 1340-1342</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 289-292, 574-575, 882-883, 1139-1340</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>S. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 546-547, 880-881, 1309-1310</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>J. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 758-760, 1342-1342v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>K. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 761-764</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 765-767, 1311v.-<xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k.803-804, 1353-1354</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokół zatrzymania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k.7-8</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokół przeszukania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k.10-11, 15-16, 497-499</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokoły przeszukania mieszkania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 17-19, 20-21, 39-40, 58-64, 246-248, 249-251, 271-273, 275-277, 293-296, 500-502, 503-504</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokoły oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 23-34, 65-68, 310-311, 494-495, 628-684</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokoły użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 35, 36, 38, 253, 254</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokoły użycia wagi</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 37, 525</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>sprawozdanie z badań z zakresu chemii</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 41-42, 43-45, 255, 281, 307, 309, 544</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokół eksperymentu procesowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 46-57, 88-94</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>opinia biegłego z zakresu informatyki wraz z załącznikami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.97-166, 167-228, 229-233, 234-239, 313-316, 317-394, 402-482, 555-573, 580-627, 805-824, 921-923</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>opinia z badań daktyloskopijnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 285-288</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>protokół okazania wraz z tablicami poglądowymi</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 540-543</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>pismo z ZK <xAnon>G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 550</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>pismo z ZK <xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.551</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>pismo z <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 552-554</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>karta ewidencji widzeń</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 686-689, 859-862</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>pismo z Rejonowego Banku Spółdzielczego w <xAnon>L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 690</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 698-705, 706-707</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 722-725</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dokumentacja bankowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.771-772, 773-776, 777-781, 782-786, 787-791, 792-795</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 829-835, 836-839, 840-842</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">protokół z zapisu rozmowy telefonicznej z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon> – sesja <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 983-939</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">odpis protokołu rozprawy Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> w sprawie sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1065-1068, 1069-1071, 1072-1077, 1078-1079, 1080-1084, 1085-1088, 1089-1090, 1096-1098</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">odpis protokołu rozprawy i wyroku Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1091-1095, 1117-1121, 1114-1116, 1117-1121</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">odpis wyroku Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon> wraz z uzasadnieniem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1099-1109</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>W toku postępowania przygotowawczego powzięto uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon>, w wydanej opinii biegli lekarze psychiatrzy zgodnie ocenili, że <xAnon>S. S. (1)</xAnon> nie jest chory psychicznie, ani nie był w krytycznym czasie, a jego ewentualne uzależnienie od jakichkolwiek substancji chemicznych, w tym od amfetaminy, nie miało znaczenia w odniesieniu do stawianego zarzutu. Oskarżony był zdolny do rozpoznania znaczenia swoich czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem i jest zdolny do brania udziału w prowadzonym postępowaniu karnym oraz do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. W stosunku do oskarżonego nie zachodzą warunki opisane w <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 i 2 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia sądowo-psychiatryczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>k.1056-1058</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon> ma <xAnon>(...)</xAnon>, jest żonaty, na utrzymaniu ma trójkę dzieci w wieku <xAnon>(...)</xAnon>. Legitymuje się wykształceniem podstawowym. Pracuje dorywczo, ostatnio był zatrudniony jako monter mebli w <xAnon> firmie (...)</xAnon>, osiągał dochód w kwocie 7000 zł. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie, psychologicznie, ani odwykowo.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.996-997, 1149-1150, 1235-1236</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText>Oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> ma <xAnon>(...)</xAnon>, jest kawalerem, na utrzymaniu ma jedno dziecko. Obecnie przebywa w zakładzie karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Przed osadzeniem prowadził warsztat samochodowy. Z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. Nie posiada majątku większej wartości. Nigdy nie leczył się psychiatrycznie, ani neurologicznie. Przechodził terapię odwykową z powodu uzależnienia od narkotyków.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.1003-1005, 1148, 1287v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1018-1027, 1170-1172</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.1030-1031</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon> był uprzednio karany sądownie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1168-1169</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> był uprzednio karany sądownie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1018-1027</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText> <xBx> Przesłuchany w charakterze podejrzanego w toku śledztwa StanisławSitko</xBx> nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia. Zaznaczył, że nie ma nic wspólnego z handlem narkotykami. Wskazał, że nie zna <xAnon>P. F.</xAnon>, <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>D. J.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> ani <xAnon>Ł. J.</xAnon>, nie kojarzy pseudonimów: <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon>. Przyznał, że zna <xAnon>S. G.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon>, poznał go w więzieniu, nie zna jego konkubiny, nie wie czy miał konkubinę. Oświadczył, że <xAnon> (...)</xAnon> nigdy nie proponował mu handlu narkotykami, był u niego kiedyś z jakąś kobietą w wieku ok.50 lat, ale nie wie jak nazywała się ta kobieta, to spotkanie mogło się odbyć w okresie o którym mowa w zarzucie. Wyjaśnił, że podczas tego spotkania rozmawiali o handlu rzeczami, które <xAnon>S. S. (1)</xAnon> kupował, a następnie sprzedawał przez Internet. Podkreślił, że nie rozmawiali o narkotykach.</xText> <xText><xBx>Ponownie przesłuchany w charakterze podejrzanego <xAnon>S. S. (1)</xAnon></xBx> nie przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów i odmówił złożenia wyjaśnień. Podtrzymał dotychczasowe wyjaśnienia. Jednocześnie dodał, że robił <xAnon> (...)</xAnon> przelewy, być może na konto jakiejś kobiety, ale z przeznaczeniem dla <xAnon>S. G.</xAnon> na wypiskę lub paczkę – to było w ramach zwykłej pomocy. Wskazał, że <xAnon>M. K.</xAnon> go pomawia, bo jest skonfliktowana z <xAnon>S. G.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Przesłuchany w charakterze oskarżonego w toku postępowania sądowego, <xAnon>S. S. (1)</xAnon></xBx> nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i udzielając odpowiedzi na pytania, wyjaśniał, że <xAnon>M. K.</xAnon> rozpoznał po okazaniu jej wizerunku jako kobietę która była u niego razem z <xAnon>S. G.</xAnon>, widział ją jeden raz w życiu. Dodał, że <xAnon>S. G.</xAnon> <xAnon>ps. (...)</xAnon> jest jego przyjacielem i dlatego mu pomagał. Oskarżony stwierdził, że <xAnon>M. K.</xAnon> była partnerką <xAnon>S. G.</xAnon>. Oskarżony oświadczył, że ostatni raz kontaktował się z <xAnon>S. G.</xAnon>, gdy ten przyjechał do niego do magazynu do <xAnon>O.</xAnon> po torebki i paski. Podkreślił, że <xAnon>M. K.</xAnon> może go pomawiać z uwagi na jego przyjacielską relację ze <xAnon>S. G.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Przesłuchany w charakterze podejrzanego w toku śledztwa <xAnon>M. D. (1)</xAnon></xBx> nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień. Podczas rozprawy przed Sądem w dniu 8 listopada 2023 r. oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon> złożył wniosek o wydanie wobec niego wyroku skazującego w trybie <xLexLink xArt="art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 387 kpk</xLexLink>, który z uwagi na dalszą postawę procesową oskarżonego nie został przez Sąd uwzględniony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="29"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Zeznania <xAnon>M. K.</xAnon> miały kluczowe znaczenie z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy i ustalenia stanu faktycznego. Na ich podstawie sąd ustalił okoliczności uczestnictwa <xAnon>S. S. (1)</xAnon> w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez <xAnon>S. G.</xAnon>, a także obrotu znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy. <xAnon>M. K.</xAnon> złożyła dokładne zeznania co do okoliczności związanych z zarzutami postawionymi oskarżonym. Świadek sześciokrotnie była przesłuchiwana (pięciokrotnie w toku śledztwa; zeznania te zostały odczytane na podstawie <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink> w toku rozprawy głównej. Wersja zdarzeń przedstawiona przez <xAnon>M. K.</xAnon> tworzy jasny, spójny i konsekwentny obraz sytuacji, który znajduje potwierdzenie również w pozostałych dowodach. Relacja świadka była w pełni spójna, jasna i konsekwentna. Jeszcze w toku śledztwa, <xAnon>M. K.</xAnon> poinformowała organy ścigania, że po rozmowie ze <xAnon>S. G.</xAnon> w październiku 2019 r. zgodziła się jeździć po narkotyki i przekazywać je innym osobom. Wskazała, że osoba od której odbierała środki odurzające w postaci amfetaminy w <xAnon>S.</xAnon> – to oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon>. Świadek bez żadnych wątpliwości rozpoznała oskarżonego na tablicach poglądowych. Nadto <xAnon>M. K.</xAnon> konsekwentnie opisała, że narkotyki przekazywała <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, a po tym jak <xAnon>P. F.</xAnon> wyszedł z zakładu karnego, to on zajmował się odbiorem i przekazywaniem narkotyków. Równie niesprzeczną relację <xAnon>M. K.</xAnon> złożyła przed sądem, wskazując że obawia się oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon>, po opuszczeniu przez niego sali rozpraw dokładnie opisała swoją rolę, a także role oskarżonych w przestępczym procederze, bez sprzeczności, czy konfabulacji. Świadek <xAnon>M. K.</xAnon> szczegółowo opisała, czym się zajmowała, ale także wskazała, że polecenia zza murów zakładu karnego wydawał <xAnon>S. G.</xAnon>. Relacjonowała skąd i od kogo odbierała substancje psychotropowe, a także podawała przypuszczalną wagę narkotyków. Świadek potwierdziła udział oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy. Zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon> Sąd uznał za w pełni wiarygodne, dokonując ich oceny z perspektywy przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Co istotne świadek przedstawiając sytuacje, składała wyjaśnienia i zeznania dla siebie niekorzystne. Tym samym w ocenie Sądu świadek ujawniła zdarzenia, które w rzeczywistości miały miejsce.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>J. S.</xAnon> uprz. <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Na wiarę zasługiwały zeznania świadka <xAnon>J. S.</xAnon> (pop.<xAnon>K.</xAnon>), która jest córką <xAnon>M. K.</xAnon> i w swoich zeznaniach wskazała, że widziała oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> u swojej matki w <xAnon>S.</xAnon>. Zeznając podała również, że osoba o pseudonimie <xAnon> (...)</xAnon> to oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>K. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w całości zasługiwały na wiarę. <xAnon>K. K. (1)</xAnon> jest córką <xAnon>M. K.</xAnon> i w swoich zeznaniach szczegółowo opisała okoliczności związane z uczestnictwem swojej matki w obrocie środkami psychotropowymi. Z perspektywy prowadzonego postępowania za istotne należy uznać to, że wskazała, że <xAnon>M.</xAnon> – to oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, który w <xAnon>R.</xAnon> jest znany z handlu środkami odurzającymi.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>W pełni wiarygodne dokumenty sporządzone przez uprawnione organy, dowody niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokoły przeszukania</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinie z zakresu informatyki wraz z załącznikami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>Wszystkie opinie sporządzone w sprawie Sąd uznał za sporządzone w sposób fachowy, rzetelny, precyzyjny i obiektywny przez osoby posiadające odpowiednie kompetencje o dużej wiedzy w zakresie okoliczności, do których stwierdzenia zostały powołane. Nadto spełniają one wszelkie wymogi stawiane tego rodzaju dokumentom, a więc zawierają pełny opis badań i dokonywanych przez biegłych ustaleń, a wynikające z nich wnioski są kategoryczne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia z badań daktyloskopijnych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sprawozda-nie z badań z zakresu chemii</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Na podstawie dowodu w postaci opinii z badań z zakresu chemii sąd ustalił, że zabezpieczone w trakcie przeszukań substancje stanowiły środki odurzające w postaci m.in. amfetaminy, <xAnon> (...)</xAnon>, ziela konopi innych niż włókniste w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>. Opinie są w pełni wiarygodne, ponieważ zostały sporządzona przez biegłego z zakresu odpowiedniej specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Rozumowanie biegłego jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które Sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone prawidłowo przeprowadzonymi badaniami zatrzymanych środków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>Na podstawie informacji z <xAnon>K.</xAnon> sąd poczynił ustalenia co do tego, że oskarżeni byli wcześniej karani sądownie. Zważywszy na fakt, że dokumenty pochodziły z urzędowego rejestru, brak było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.</xText> <xText>Dane osobopoznawcze stanowiły podstawę ustaleń co do sytuacji życiowej, rodzinnej i osobistej oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo z ZK <xAnon>G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>Dowód został sporządzony przez uprawniony do tego organ, w zakresie jego kompetencji. Żadna ze stron nie kwestionowała jego autentyczności i mocy dowodowej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo z ZK <xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta ewidencji widzeń</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo z <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>Dowody zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i mocy dowodowej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pismo z Rejonowego Banku Spółdzielczego w <xAnon>L.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Dokumentac-ja bankowa</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem procedurze, Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności. Strony nie czyniły zastrzeżeń co do treści tych dokumentów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół użycia wagi</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół okazania wraz z tablicami poglądowymi</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W czasie okazania wizerunków osób, świadek <xAnon>M. K.</xAnon> rozpoznała oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> jako dostawcę amfetaminy z <xAnon>S.</xAnon>. Świadek nie miała w tym zakresie żadnych wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia sądowo psychiatrycz-na dot. <xAnon>S. S. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Na podstawie dowodu w postaci opinii biegłych psychiatrów sąd ustalił, że <xAnon>S. S. (1)</xAnon> nie jest chory psychicznie i taki stan rzeczy nie miał również miejsca w dacie zdarzenia, które było przedmiotem badania w niniejszym postępowaniu. Opinia stała się również podstawą ustalenia co do tego, że wobec oskarżonego nie zachodziłyby warunki określone w <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 lub 2 k.k.</xLexLink>, jak i że oskarżony jest zdolny do prowadzenia samodzielnej i rozsądnej obrony.</xText> <xText>Opinia jest w pełni wiarygodna, ponieważ została sporządzona przez biegłych z zakresu odpowiedniej specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Wydanie opinii biegli poprzedzili zapoznaniem się z aktami sprawy i badaniem oskarżonego. Rozumowanie biegłych jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone logicznym, spójnym i w pełni konsekwentnym procesem myślowym, który nie pozostawia wątpliwości do wiarygodności opinii. Nadto żadna ze stron postępowania nie kwestionowała trafności płynących z niej wniosków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Odpis wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Odpis prawomocnego orzeczenia stał się podstawą przyjęcia, że przypisanych przestępstw, <xAnon>S. S. (1)</xAnon> dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i odbywszy powyżej 6 miesięcy kary wymierzonej mu za to przestępstwo.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="4"> <xText>Opisane dokumenty dowodziły, że <xAnon>S. G.</xAnon> kierował przestępczymi działaniami <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon> oraz <xAnon>P. F.</xAnon>. W dokumentach znajdują się w formie zapisu rozmowy telefoniczne przeprowadzone pomiędzy ww. osobami. .</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">protokół z zapisu rozmowy telefonicznej z kontroli operacyjnej <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>odpis protokołu rozprawy Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> w sprawie sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="3"> <xText>Dokumenty wydane przez uprawniony organ, ich autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron prowadzonego postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>odpis protokołu rozprawy i wyroku Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>odpis wyroku Sądu Okręgowego we <xAnon>(...)</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon> wraz z uzasadnie-niem</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon>, w których oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Warto podkreślić, że oskarżony był przesłuchiwany jeden raz, podczas tego przesłuchania odmówił składania wyjaśnień. Ograniczył swoją wypowiedź do oświadczenia, że nie ma nic wspólnego z zarzucanym mu czynem, a to co jest w zarzucie jest nieprawdą. Dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, Sąd miał na uwadze, że wyjaśnienia pełnią w procesie karnym podwójną funkcję – źródła dowodu i środka obrony materialnej. Wobec powyższego muszą być one oceniane szczególnie ostrożnie, a zatem w świetle wszystkich okoliczności sprawy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom <xAnon>S. S. (1)</xAnon>, przyjmując, że stanowiły one wyłącznie rezultat z góry przyjętej linii obrony, nakierowanej na uniknięcie mogącej grozić mu odpowiedzialności karnej.</xText> <xText>Warto wskazać, że świadek <xAnon>M. K.</xAnon> złożyła w zakresie obrotu narkotykami i nabywania amfetaminy od oskarżonego wyjaśnienia i zeznania obciążające oskarżonego, jak i ją samą.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo zeznania świadków: <xAnon>R. P.</xAnon></xText> <xText><xAnon>S. G.</xAnon></xText> <xText><xAnon>D. F.</xAnon></xText> <xText><xAnon>P. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Sąd nie dał wiary świadkom <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>S. G.</xAnon>, <xAnon>D. F.</xAnon> i <xAnon>P. F.</xAnon> w zakresie jakim wskazywali, że świadek <xAnon>M. K.</xAnon> ich pomawia. Należy zauważyć, że wobec tych świadków zostało przeprowadzone postępowanie sądowe i zostali oni skazani już prawomocnymi wyrokami. Trudno uznać, że świadek <xAnon>M. K.</xAnon> ich pomówiła w sytuacji, gdy obciążając wyżej wskazanych świadków, jednocześnie obciążała siebie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Z protokołów przesłuchania <xAnon>M. S.</xAnon> nie wynika, aby miał on jakąkolwiek wiedzę na temat udziału <xAnon>S. S. (1)</xAnon> i <xAnon>M. D. (1)</xAnon> w obrocie substancjami psychotropowymi. Świadek podał, że nie kojarzy nazwisk oskarżonych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Z protokołów przesłuchania <xAnon>M. D. (2)</xAnon> nie wynika, aby miała on jakąkolwiek wiedzę na temat udziału <xAnon>S. S. (1)</xAnon> i <xAnon>M. D. (1)</xAnon> w obrocie substancjami psychotropowymi. Zatem także one nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Z zeznań świadka można jedynie wywnioskować, że istniała zorganizowana grupa przestępcza, którą kierował <xAnon>S. G.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół zatrzymania osoby (k.7-8, 12-13, 244,245, 269-270)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Dokumenty te nie są istotne dla ustaleń niniejszego postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I., II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xAnon>S. S. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Sąd uznał, że zachowaniem swoim polegającym na tym, że w okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez <xAnon>S. G.</xAnon>, w skład której wchodziła także <xAnon>M. K.</xAnon> oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 kk</xLexLink>. Pomiędzy członkami grupy istniał podział czynności, kierował nią skazany za ten czyn <xAnon>S. G.</xAnon>, zaś rola oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> polegała na udziale w obrocie i sprzedaży środków odurzających i substancji psychotropowych, co jednoznacznie potwierdziła również będąca członkiem zorganizowanej grupy przestępczej i skazana za uczestnictwo w niej <xAnon>M. K.</xAnon>. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> opisane w nim przestępstwo popełnia sprawca, który bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego. W orzecznictwie i doktrynie zgodnie wskazuje się na pewne cechy, charakteryzujące ten specyficzny związek przestępczy. Przede wszystkim podkreśla się, że tworzy ją grupa przynajmniej trzech osób. Ponadto cechować ją musi pewna struktura organizacyjna, która przejawia się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.1999 r., II AKa 45/99, OSA 2000/2, poz. 15, wyrok Sądu Apelacyjnego we <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 20.01.2016 r., II AKa 328/15, LEX nr 2008333). Pomimo wskazanego elementu organizacyjnego nie jest jednak konieczne, aby wszyscy członkowie grupy wspólnie uzgadniali sposób popełnienia wszystkich przestępstw i wszyscy wzajemnie się znali. Muszą jednak mieć świadomość działania właśnie w ramach takiej grupy. Ważne jest przy tym, aby owo zorganizowania występowało łącznie z porozumieniem sprawców, tworzących grupę. Kolejnym elementem wyróżniającym ten typ przestępczego współdziałania jest istnienie kierownictwa i pewnej dyscypliny. Przywódca grupy nie musi być przy tym ciągle ten sam i nie musi być także założycielem grupy. Możliwe są zatem różne konfiguracje w zakresie przywództwa, w tym swoisty podział tej funkcji między kilka osób, istnienie różnych stopni przywództwa na różnych poziomach grupy. Grupa winna cechować się pewnym stopniem zorganizowania, przy czym nie musi on być szczególnie wysoki. Kolejna cecha wyróżniająca tę grupę, to moment jej zorganizowania. Winno to nastąpić przed dokonaniem planowanych przestępstw, tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Jest to cecha, która odróżnia taką formę współdziałania od zwykłego współsprawstwa, czyli działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, które może zaistnieć nawet w chwili dokonywania przestępstwa, a nawet realizowania jego kolejnych znamion. I na koniec należy odwołać się do elementu trwałości, który cechować ma grupę, a oznacza popełnianie przestępstw w ciągły sposób, zapewniający stały dochód przez określony czas (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14.06.2017 r., II AKa 52/17, LEX nr 2344211). Inna zaproponowana w piśmiennictwie definicja zorganizowanej grupy przestępczej wskazuje, że „zorganizowana grupa przestępcza to ugrupowanie składające się z co najmniej 3 osób, posiadające trwałą strukturę pionową (z wyodrębnionym ośrodkiem decyzyjnym) albo poziomą (bez wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego), wykazujące odrębności od zasad przyjętych w danym społeczeństwie i nie identyfikujące się z nimi, o więziach psychologicznych łączących poszczególne jednostki, świadomie zmierzające do realizacji zamierzonego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego” (M. M. „Zorganizowana grupa i związek przestępczy w świetle orzecznictwa sądowego oraz poglądów doktryny – wybrane zagadnienia”, Wojskowy Przegląd Prawniczy nr 4, 2017r.). Analiza tak przedstawionych znamion przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> w zestawieniu z ustalonym w oparciu o zebrane dowody stanem faktycznym prowadzi do wniosku, że oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> zrealizował znamiona udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Z zebranych dowodów wynika, że w <xAnon>S.</xAnon> i w innych miejscowościach na terenie <xAnon>P.</xAnon> działała zorganizowana grupa osób, która zajmowała obrotem środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję innym osobom. Zgromadzone w sprawie dowody wskazują, że grupa ta działała na zasadzie wzajemnych powiazań, zależności i podporządkowania. Osobą kierującą tą grupą był <xAnon>S. G.</xAnon>, który jak wynika ze złożonych zeznań świadków wydawał polecenia pozostałym członkom tej grupy, w tym oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon>, a także <xAnon>M. K.</xAnon>. W skład grupy wchodził ponadto inne ustalone i nieustalone osoby, które wykonywały zlecone im przez <xAnon>S. G.</xAnon> czynności związane z odbiorem i dystrybucją narkotyków. W skład grupy wchodziło zatem więcej aniżeli trzy osoby. Grupa miała też pewną strukturę organizacyjną, która przejawiała się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy. O porozumieniu członków grupy zawiązanym jeszcze przed dokonaniem przestępstw świadczy natomiast z góry zaplanowany sposób działania. Składały się na niego zasady obrotem narkotykami, sposoby ich przekazywania i otrzymywania pieniędzy, ustalanie cen za poszczególne rodzaje środków odurzających. Taki bardzo konspiracyjny, a zarazem wyspecjalizowany sposób działania grupy świadczy o jej wysokim stopniu zorganizowania.</xText> <xText>Ponadto Sąd uznał, że zachowaniem swoim polegającym na tym, że w okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 r. w <xAnon>S.</xAnon> i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestnicząc w ramach zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów w ten sposób, że nabył tą substancję od nieustalonych osób, a następnie zbył ją nie mniej niż sześciokrotnie po 500 gram <xAnon>M. K.</xAnon> za łączną kwotę nie mniej niż 18 000 zł w celu jej dalszej dystrybucji <xAnon>M. K.</xAnon> innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r. oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> oraz w zw. <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>. Sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu przepis <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, bowiem przestępstwo popełnione przez oskarżonego stanowiło, czyn który nie wyczerpywał znamion określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> karze podlega ten, kto wbrew przepisom <xLexLink xArt="art. 33;art. 34;art. 35;art. 37;art. 40" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 33-35, art. 37 i art. 40</xLexLink> wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie. W <xLexLink xArt="art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustępie 3</xLexLink> określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Przestępstwo wymienione w przepisie z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> może być popełnione w formie wprowadzenia do obrotu środków odurzających lub innych substancji wymienionych w tym przepisie, albo uczestniczenia w takim obrocie (postanowienie Sądu Najwyższego z 26.05.2020 r., III KK 64/20, LEX nr 3207840). Już samo pojęcie „obrót” zakłada dokonanie nie jednej transakcji (np. kupna-sprzedaży czy zamiany), ale wielu dotyczących tego samego przedmiotu. Można zatem przyjąć, że „wprowadzenie do obrotu odnosi się do pierwszej czynności polegającej na sprzecznym z prawem – odpłatnym lub nieodpłatnym – przekazaniu innej osobie określonej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej”. Wówczas przekazujący dokonuje „wprowadzenia do obrotu”, natomiast odbiorca „uczestniczenia w obrocie”. <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 34" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">Artykuł 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> definiuje wprowadzanie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Jest to zatem zachowanie, które może polegać wyłącznie na działaniu. Udostępnianie polega na przekazaniu ich w jakiejkolwiek formie we władztwo osoby trzeciej.</xText> <xText>W świetle zebranego materiału dowodowego wprowadzane do obrotu przez oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> substancje psychotropowe w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów odbierane przez <xAnon>M. K.</xAnon> stanowiły środki odurzające w znacznej ilości. Mając na uwadze wielkość pojedynczej dawki konsumenckiej, wystarczającą do odurzenia jednej osoby, należy przyjąć, że wprowadzona przez oskarżonego do obrotu ilość środków odurzających, wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilku tysięcy osób i z całą pewnością stanowiła znaczną ilość środków odurzających w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>. W rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.</xLexLink> za znaczną ilość należy uznać taką ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby, co najmniej kilkudziesięciu osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie Z4.02.2013 r., (...), LEX nr 1286674). W przepisie kwalifikującym podstawową postać przestępstwa chodzi bowiem o ilości hurtowe, ponadprzeciętne w zwykłym obrocie środkami odurzającymi. Dodatkowo można wskazać, że zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie wykształciły się pewne kryteria uznawania znacznej ilości środków. Są to masa danej substancji, która w orzecznictwie przeliczana jest na ilość porcji narkotyków oraz ich jakość (twarde, miękkie), czyli faktycznie ich rodzaj (Górowski Wojciech – red., Małecki Mikołaj – red. Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK.2019). Przy uwzględnieniu tego kryterium ilościowo - jakościowego istotne jest ustalenie wielkości dawki określonego rodzaju narkotyku, która jest w stanie wywołać efekt odurzenia u jednej osoby uzależnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KK 127/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09). Sąd Najwyższy wypowiadał się konsekwentnie, że „znaczna ilość&quot; narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (vide: postanowienie SN z 1 lutego 2007 r., III KK 257/06 , LEX nr 323801; postanowienie SN z 23 września 2009 r., I KZP 10/09 , LEX nr 518123; wyroki SN: z 1 marca 2006 r., III KK 47/05 , LEX nr 182794 i z 10 czerwca 2008 r., III K 30/08, LEX nr 418629). Stanowisko takie wspiera doktryna (vide: M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1999, s. 248; L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2000, s. 257). W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to &quot;znaczna ilość&quot; w rozumieniu tej ustawy. W przypadku amfetaminy przyjmuje się w orzecznictwie, że porcją taką jest minimum od 0,1 grama.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> stanowi regulację przewidującą zaostrzenie odpowiedzialności karnej w stosunku do określnej kategorii sprawców. Metodą, którą posłużył się przy tym ustawodawca jest odesłanie do uregulowań zawartych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> dotyczącym tzw. multirecydywy. Wśród sprawców, którzy podlegają surowszej odpowiedzialności, analogicznej do recydywistów wielokrotnych powołany przepis wymienia sprawców, którzy popełniają przestępstwo, działając w zorganizowanej grupie albo w związku mających na celu popełnienie przestępstwa. Zachowanie oskarżonego, co wynika z zebranych dowodów, związane były z jego działalnością w zorganizowanej grupie przestępczej, o której mowa była w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku. W konsekwencji w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon> czynu zamieścić należało przepis <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> Bez żadnych wątpliwości ustalono ponadto, że oskarżony przypisany mu czyn z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani popełnił będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r., co oznaczało, iż odpowiadał on w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink>. Sposób działania oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> uzasadniał jednocześnie przyjęcie działania przez niego w warunkach czynu ciągłego, opisanego w <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> Poszczególne zachowania oskarżonego zostały podjęte w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xAnon>M. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Sąd uznał, że zachowaniem swoim polegającym na tym, że w okresie między lutym a majem 2020 r. w miejscowości <xAnon>Ś.</xAnon> i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł w ten sposób, że nabył tą substancję od <xAnon>M. K.</xAnon> w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom oraz zbył <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>P. F.</xAnon> nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon> wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> karze podlega ten, kto wbrew przepisom art. 33-35, art. 37 i art. 40 wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie. W ustępie 3 określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do na znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Przestępstwo wymienione w przepisie z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani może być popełnione w formie wprowadzenia do obrotu środków odurzających lub innych substancji wymienionych w tym przepisie, albo uczestniczenia w takim obrocie (postanowienie Sądu Najwyższego z 26.05.2020 r., III KK 64/20, LEX nr 3207840). Już samo pojęcie „obrót” zakłada dokonanie nie jednej transakcji (np. kupna-sprzedaży czy zamiany), ale wielu dotyczących tego samego przedmiotu. Można zatem przyjąć, że „wprowadzenie do obrotu odnosi się do pierwszej czynności polegającej na sprzecznym z prawem – odpłatnym lub nieodpłatnym – przekazaniu innej osobie określonej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej”. Wówczas przekazujący dokonuje „wprowadzenia do obrotu”, natomiast odbiorca „uczestniczenia w obrocie”. <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 34" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">Artykuł 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> definiuje wprowadzanie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Jest to zatem zachowanie, które może polegać wyłącznie na działaniu. Udostępnianie polega na przekazaniu ich w jakiejkolwiek formie we władztwo osoby trzeciej.</xText> <xText>W świetle zebranego materiału dowodowego wprowadzane do obrotu przez oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> środki odurzające w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów oraz o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł stanowiły środki odurzające w znacznej ilości. Mając na uwadze wielkość pojedynczej dawki konsumenckiej, wystarczającą do odurzenia jednej osoby, należy przyjąć, że wprowadzona przez oskarżonego do obrotu ilość środków odurzających, wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilkuset osób i z całą pewnością stanowiła znaczną ilość środków odurzających w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>. W rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.</xLexLink> za znaczną ilość należy uznać taką ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby, co najmniej kilkudziesięciu osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie Z4.02.2013 r., (...), LEX nr 1286674). W przepisie kwalifikującym podstawową postać przestępstwa chodzi bowiem o ilości hurtowe, ponadprzeciętne w zwykłym obrocie środkami odurzającymi. Dodatkowo można wskazać, że zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie wykształciły się pewne kryteria uznawania znacznej ilości środków. Są to masa danej substancji, która w orzecznictwie przeliczana jest na ilość porcji narkotyków oraz ich jakość (twarde, miękkie), czyli faktycznie ich rodzaj (Górowski Wojciech – red., Małecki Mikołaj – red. Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK.2019). Przy uwzględnieniu tego kryterium ilościowo - jakościowego istotne jest ustalenie wielkości dawki określonego rodzaju narkotyku, która jest w stanie wywołać efekt odurzenia u jednej osoby uzależnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KK 127/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09). Sąd Najwyższy wypowiadał się konsekwentnie, że „znaczna ilość&quot; narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (vide: postanowienie SN z 1 lutego 2007 r., III KK 257/06 , LEX nr 323801; postanowienie SN z 23 września 2009 r., I KZP 10/09 , LEX nr 518123; wyroki SN: z 1 marca 2006 r., III KK 47/05 , LEX nr 182794 i z 10 czerwca 2008 r., III K 30/08, LEX nr 418629). Stanowisko takie wspiera doktryna (vide: M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1999, s. 248; L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2000, s. 257). W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość&quot; w rozumieniu tej ustawy. W przypadku amfetaminy przyjmuje się w orzecznictwie, że porcją taką jest minimum od 0,1 grama.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S. S. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Uznając oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> za winnego popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 258" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258</xLexLink> § I <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink> opisanego w pkt I aktu oskarżenia, Sąd wymierzył mu na podstawie <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 kk</xLexLink> karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę sposób działania oskarżonego oraz jego uprzednią karalność. Działalność w strukturach zorganizowanej przestępczości stanowi poważne zagrożenie nie tylko dla indywidualnego przedmiotu ochrony ujętego w znamionach czynu przypisanego (przestępstwa popełnionego w ramach grupy), ale też dla porządku publicznego oraz bezpieczeństwa państwa i obywateli. Wymierzając karę, Sąd wziął pod uwagę <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uznał, że stopień winy oskarżonego jest wysoki, ponieważ miał on niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia swego czynu oraz możliwość pokierowania swoim postępowaniem i zachowania się zgodnie z prawem, a mimo to świadomie zdecydował się na udział w strukturze przestępczej i wprowadzanie do obrotu środków odurzających. Stopień społecznej szkodliwości należy również określić jako wysoki, oskarżony działał bowiem z motywacją zasługującą na szczególne potępienie, tj. w celu osiągnięcia łatwego zysku. Wymierzając oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon> karę pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze również względy prewencji indywidualnej i ogólnej, tj. baczył na to, aby uświadomić oskarżonemu karygodność naruszenia przez niego obowiązujących norm prawnych i społecznych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>S.</xAnon></xText> <xText><xAnon>S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>II</xText> <xText>V</xText> <xText>VI</xText> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i § 3 kk</xLexLink> za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia wymierzył <xAnon>S. S. (1)</xAnon> karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę 400 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 stawki na kwotę 10 złotych. Wymierzając oskarżonemu karę w tym zakresie, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, uwzględnił całokształt istotnych okoliczności dotyczących oskarżonego i popełnionego przez niego czynu, bacząc, by wymierzona kara mogła być uznana za słuszną i odpowiadającą stopniu jego społecznej szkodliwości, jak również adekwatna do stopnia winy. Sąd miał na względzie również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd kierując się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary analizował motywację oskarżonego, który działał w sposób zamierzony i świadomy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz szybkiego i łatwego osiągniecia zysku, z czego korzystał przez dłuższy okres czasu. Zważyć należało, że ilość środków odurzających w postaci amfetaminy będących przedmiotem przestępstwa była znaczna. Przypisany oskarżonemu czyn godził w zdrowie publiczne, a także w zdrowie i życie ludzkie. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jako znaczny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył niskie pobudki działania oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> polegające na chęci szybkiego i łatwego wzbogacenia się oraz fakt, iż odpowiadał on w warunkach powrotu do przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink>. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących. W opinii Sądu wymierzona oskarżonemu kara czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon> kara nie przekracza w opinii Sądu stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu.</xText> <xText>Tymi samymi przesłankami i okolicznościami Sąd kierował się przy wymiarze kary grzywny, której orzeczenie obok kar pozbawienia wolności jest obligatoryjne w przypadku przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przy ustalaniu stawki dziennej Sąd wziął od uwagę warunki osobiste i rodzinne oskarżonego, sytuację majątkową, a także jego możliwości zarobkowe.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku w kwocie 3 500 zł na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> dla <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>. Ustalając wysokość nawiązki Sąd miał w polu widzenia ogólne zasady wymiaru kary wymienione w <xLexLink xArt="art. 53;art. 54;art. 55;art. 56" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53-56 k.k.</xLexLink> Zdaniem Sądu zapłata przez oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> wskazanej kwoty dodatkowo przyczyni się do przemyślenia przez niego swojego działania oraz zadośćuczyni społeczeństwu za popełnione przestępstwo. W opinii Sądu orzeczona nawiązka nie stanowi kwoty nadmiernej, biorąc pod uwagę obecną sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt II części wstępnej wyroku w wysokości 18 000.00 zł. Przy określeniu wysokości kwoty podlegającej przepadkowi Sąd miał na uwadze, że podlegające przepadkowi równowartości korzyści majątkowych, które oskarżony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> osiągnął z popełnienia przestępstwa, stypizowanego w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>, w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink>, to nie osiągnięty przez niego zysk, łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu, uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie środka odurzającego. Przytoczona powyżej wykładnia przepisu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> jest zgodna z tym, co od lat konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyrok SN z 24. 08. 2016 r., V KK 33/16, Lex nr 2107110, post. SN z 28. 08. 2010 r., I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78, post. SN z 30. 11. 2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/1070, post. SA w Lublinie z 29. 06. 2005 r., II AKz 154/05, Lex nr 166732, wyrok SA (...) z 20.01. 2015 r., II AKa 423)14, Lex nr 1659166, wyrok SA w Katowicach z 26. 04. 2007 r., II AKa 64/07, Lex nr 327605). Ustalenie wysokości kwoty równowartości korzyści majątkowych nastąpiło na podstawie uznanych za wiarygodne zeznań <xAnon>M. K.</xAnon>.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> Sąd połączył oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon> wymierzone mu w pkt I - II kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego <xAnon>S. S. (1)</xAnon> kara łączna jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, winy oskarżonego oraz spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć wobec osoby sprawcy, a także zamierzenia w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należało też dodać, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKa 154/01), iż decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma również wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu łączna kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu spełnia powyższe warunki. Orzeczona kara ma skłonić oskarżonego do zmiany postępowania i przestrzegania porządku prawnego. W ramach prewencji ogólnej wymierzona kara łączna będzie w ocenie Sądu utwierdzać w świadomości społecznej przekonanie o obowiązywaniu normy prawnej i dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Ponadto orzeczona wobec oskarżonego kara łączna ma działać odstraszająco na potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. Społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Okoliczności szczególne, które mogłyby hipotetycznie przemawiać za wymiarem niższej kary, to zasadniczo okoliczności łagodzące: zwykłe bądź nietypowe, nadzwyczajne, rzadko spotykane i ich łączna ocena (vide J. Lachowski, Objaśnienia do art. 69 Kodeksu karnego [w:] M. Królikowski [red.], R. Zawłocki [red.], Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do art. 32- 116, Warszawa 2011, Legalis). W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu <xAnon>S. S. (1)</xAnon> kara łączna jest współmierna w stosunku do społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów i spełnia zadanie społecznego oddziaływania oraz cele szczególno-prewencyjne, jest wynikiem oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy oraz danych osobopoznawczych oskarżonego i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> stanowi karę prawidłowo wyważoną. Bez wątpienia w niniejszej sprawie występuje przewaga okoliczności obciążających oskarżonego, w tym w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, na który składały się wysoce zorganizowany sposób popełnienia tych przestępstw, obliczony na osiągnięcie dużego zysku (z czego oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę) oraz jego uprzednia karalność. Stąd też kara łączna wymierzona oskarżonemu w części III części dyspozytywnej wyroku została wymierzona na zasadzie asperacji – częściowej absorpcji i częściowej kumulacji<xIx> . </xIx>W ocenie Sądu, popełnienie przez oskarżonego kolejnych przestępstw dowodzi o nasilaniu się u niego skłonności do lekceważenia porządku prawnego i świadczy o jego demoralizacji oraz braku skuteczności dotychczas stosowanych środków reakcji karnej. W takim przypadku realne oddziaływanie wychowawcze ograniczyć się może do wymiaru kary, która swoją dolegliwością winna uświadomić oskarżonemu stopień naganności popełnionych przez niego czynów oraz fakt obowiązywania określonych wartości społecznych. Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż kara łączna 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu pozwoli na efektywne oddziaływanie prewencyjne i da mu szansę wyrobienia w nim pożądanej przez prawo postawy ukierunkowanej na przestrzeganie porządku prawnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M.</xAnon></xText> <xText><xAnon>D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>IV</xText> <xText>V</xText> <xText>VI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sąd na podstawie art. 56 ust. 3 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i § 3 kk</xLexLink> za czyn opisany w pkt III aktu oskarżenia wymierzył <xAnon>M. D. (1)</xAnon> karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 stawki na kwotę 20 złotych. Wymierzając oskarżonemu karę w tym zakresie, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, uwzględnił całokształt istotnych okoliczności dotyczących oskarżonego i popełnionego przez niego czynu, bacząc, by wymierzona kara mogła być uznana za słuszną i odpowiadającą stopniu jego społecznej szkodliwości, jak również adekwatna do stopnia winy. Sąd miał na względzie również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd kierując się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary analizował motywację oskarżonego, który działał w sposób zamierzony i świadomy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz szybkiego i łatwego osiągniecia zysku, z czego korzystał przez dłuższy okres czasu. Zważyć należało, że ilość środków odurzających w postaci amfetaminy będących przedmiotem przestępstwa była znaczna. Przypisany oskarżonemu czyn godził w zdrowie publiczne, a także w zdrowie i życie ludzkie. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jako znaczny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył niskie pobudki działania oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> polegające na chęci szybkiego i łatwego wzbogacenia się oraz jego uprzednią karalność. W opinii Sądu wymierzona oskarżonemu kara czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona oskarżonemu <xAnon>M. D. (1)</xAnon> kara nie przekracza w opinii Sądu stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Tymi samymi przesłankami i okolicznościami Sąd kierował się przy wymiarze kary grzywny, której orzeczenie obok kar pozbawienia wolności jest obligatoryjne w przypadku przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przy ustalaniu stawki dziennej Sąd wziął od uwagę warunki osobiste i rodzinne oskarżonego, sytuację majątkową, a także jego możliwości zarobkowe.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> orzeczono wobec oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt III części wstępnej wyroku w kwocie 2 500 zł na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> dla <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>. Ustalając wysokość nawiązki Sąd miał w polu widzenia ogólne zasady wymiaru kary wymienione w <xLexLink xArt="art. 53;art. 54;art. 55;art. 56" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53-56 k.k.</xLexLink> Zdaniem Sądu zapłata przez oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> wskazanej kwoty dodatkowo przyczyni się do przemyślenia przez niego swojego działania oraz zadośćuczyni społeczeństwu za popełnione przestępstwo. W opinii Sądu orzeczona nawiązka nie stanowi kwoty nadmiernej, biorąc pod uwagę obecną sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego <xAnon>M. D. (1)</xAnon> przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt III części wstępnej wyroku w wysokości 6 750,00 zł. Przy określeniu wysokości kwoty podlegającej przepadkowi Sąd miał na uwadze, że podlegające przepadkowi równowartości korzyści majątkowych, które oskarżony <xAnon>M. D. (1)</xAnon> osiągnął z popełnienia przestępstwa, stypizowanego w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink>, w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink>, to nie osiągnięty przez niego zysk, łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu, uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynnie środka odurzającego. Przytoczona powyżej wykładnia przepisu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 k.k.</xLexLink> jest zgodna z tym, co od lat konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyrok SN z 24. 08. 2016 r., V KK 33/16, Lex nr 2107110, post. SN z 28. 08. 2010 r., I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78, post. SN z 30. 11. 2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/1070, post. SA w Lublinie z 29. 06. 2005 r., II AKz 154/05, Lex nr 166732, wyrok SA (...) z 20.01. 2015 r., II AKa 423)14, Lex nr 1659166, wyrok SA w Katowicach z 26. 04. 2007 r., II AKa 64/07, Lex nr 327605). Ustalenie wysokości kwoty równowartości korzyści majątkowych nastąpiło na podstawie uznanych za wiarygodne zeznań <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>P. F.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu</xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zwolniono oskarżonych <xAnon>S. S. (1)</xAnon> i <xAnon>M. D. (1)</xAnon> od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie. Sąd uznał, iż ponoszenie przez oskarżonych ww. kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również z uwagi na orzeczone wobec oskarżonych kary grzywny, nawiązki i przepadek korzyści majątkowych uzyskanych z popełnionych przestępstw uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Patrycja Świtoń

Patrycja Świtoń

Sygn. akt III K 269/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Magdalena BieleckaProtokolant: Katarzyna Hołowaty przy udziale Prokuratora Joanny Bandzwołek po rozpoznaniu w dniach 24 października 2023 r., 8 listopada 2023 r., 22 kwietnia 2024 r., 18 czerwca 2024 r., 23 lipca 2024 r., 8 października 2024 r., 15 listopada 2024 r. sprawy 1 S. S. (1)(S.) synaJ.iW.z domuD. urodzonego w dniu (...)wJ. PESEL (...) oskarżonego o to, że: I w okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach na terenieP.uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przezS. G., w skład której wchodziła takżeM. K.oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom tj. o czyn zart. 258 § 1 kk II w okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczył w ramach zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów w ten sposób, że nabył tą substancję od nieustalonych osób, a następnie zbył ją nie mniej niż sześciokrotnie po 500 gramM. K.za łączną kwotę nie mniej niż 18 000 zł w celu jej dalszej dystrybucjiM. K.innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego wK.(...)z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt(...)na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego wS.z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt(...)za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r. tj. o czyn zart. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 12 § 1 kkoraz w zw.art. 65 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 2 M. D. (1)(D.) synaG.iM.z domuM. urodzonego w dniu (...). wR. PESEL (...) oskarżonego o to, że: III w okresie między lutym a majem 2020 r. w miejscowościŚ.i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł w ten sposób, że: - nabył tą substancję odM. K.w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom, - zbyłM. K.iP. F.nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom tj. o czyn zart. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stosując, na podstawieart. 4 § 1 k.k., przepisyKodeksu Karnegow brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną z dniem 24 czerwca 2020 r., I oskarżonegoS. S. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 258 § 1 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; II oskarżonegoS. S. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo zart. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 § 1 kkoraz w zw.art. 65 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kki za to na podstawieart. 56 ust. 3w zw. zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 § 1 kkw zw. zart. 57b k.k.w zw. zart. 65 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kkiart. 33 § 1 i § 3 kkwymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 400 (czterystu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 (jednej) stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; III na podstawieart. 85 § 1 kkiart. 86 § 1 kkłączy oskarżonemuS. S. (1)wymierzone mu w pkt I - II kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 3 (trzech) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; IV oskarżonegoM. D. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 56 ust. 3w zw. zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 33 § 1 i § 3 k.k.wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 (jednej) stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych; V na podstawieart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeka nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii: - wobec oskarżonegoS. S. (1)w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku w kwocie 3 500 zł (trzech tysięcy pięciuset złotych), - wobec oskarżonegoM. D. (1)w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt III części wstępnej wyroku w kwocie 2 500 zł (dwóch tysięcy pięciuset złotych), na rzeczStowarzyszenia (...),(...)i(...)dla(...)weW.,ul. (...),(...)-(...) W.; VI na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzeka przepadek równowartości korzyści majątkowej: - wobec oskarżonegoS. S. (1)osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt II części wstępnej wyroku w wysokości 18 000 zł (osiemnaście tysięcy złotych); - wobec oskarżonegoM. D. (1)osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt III części wstępnej wyroku w wysokości 6 750 zł (sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt złotych); VII na podstawieart. 624 §1 kpkiart. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 269/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. 1.1.2. S. S. (1) I w okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach na terenieP.uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przezS. G., w skład której wchodziła takżeM. K.oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom. II w okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczył w ramach zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów w ten sposób, że nabył tą substancję od nieustalonych osób, a następnie zbył ją nie mniej niż sześciokrotnie po 500 gramM. K.za łączną kwotę nie mniej niż 18 000 zł w celu jej dalszej dystrybucjiM. K.innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego wK.(...)z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt(...)na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego wS.z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt(...)za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r. 1.1.3. M. D. (1) III w okresie między lutym a majem 2020 r. w miejscowościŚ.i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł w ten sposób, że: - nabył tą substancję odM. K.w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom, - zbyłM. K.iP. F.nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach na terenieP.działała zorganizowana grupa przestępcza mająca na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, w skład której wchodziliM. K.,S. S. (1)oraz inne ustalone i nieustalone osoby. Grupą kierowałS. G.. S. G.ps. (...)iS. S. (1)poznali się w zakładzie karnym podczas odbywania kar pozbawienia wolności. Po opuszczeniu więzienia i w czasie przepustek utrzymywali ze sobą kontakt.M. K.była konkubinąS. G.i w czasie, kiedy ten przebywał w zakładzie karnym, na jego polecenie od października 2019 roku jeździła doS., spotykała się zS. S. (1)i nabywała od niego amfetaminę. W okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 roku oskarżonyS. S. (1)sprzedał jej nie mniej niż sześciokrotnie amfetaminę o łącznej wadze nie mniejszej niż 3000 gram za łączną kwotę nie mniejszą niż 18 000 zł. NastępnieM. K.przekazywała substancje innym osobom, wskazanym przezS. G.. Jedną z takich osób był oskarżonyM. D. (1), który w okresie między lutym, a majem 2020 roku nabył odM. K.substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom oraz zbyłM. K.iP. F.nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we(...)z dnia 9 listopada 2021 r.M. K.została uznana za winną tego, że: - w okresie od października 2019 r. do maja 2020 r. weW.,W.,D.,R.,W.,L.i innych miejscowościach na terenieP.uczestniczyła w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przezS. G.w skład której wchodzili takżeR. P.,P. F.oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, tj. czynu zart. 258§1 k.k. - w okresie października 2019 roku do maja 2020 roku weW.,W.,D.,R.,W.,L.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczyła wspólnie i w porozumieniu zeS. G.,P. F.orazR. P.i innymi ustalonymi i nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy o obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych, w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 9 kilogramów o wartości nie mniejszej niż 40 500 zł w ten sposób, że na polecenieS. G.nabywała tą substancję psychotropową na terenieW.odR. P.ps. (...)oraz na terenieS.od mężczyzny posługującego się imieniemS.celem przekazania ich osobom posługującym siępseudonimami (...)iM.w celu ich dalszej dystrybucji przez inne nieustalone osoby, a ponadto w dniu 23 maja 2020 roku wL.zamierzała wprowadzić do obrotu odebraną przezP. F.iD. F.odR. P.substancję psychotropową w postaci amfetaminy w znacznej ilości nie mniejszej niż 965,56 gram, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na zatrzymanieP. F.iD. F.przez funkcjonariuszy Policji w trakcie transportu tejże substancji samochodem osobowym markiR. (...)(...)onr rej. (...), tj. czynu zart. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) iart. 13§1 k.k.w zw. zart. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) w zw. zart. 11§2 k.k.w zw. zart. 12§1 k.k.oraz w zw. zart. 65§1 k.k. - w nieustalonym okresie czasu do dnia 24 września 2020r. w miejscowościM.i innych miejscowościach uczestniczyła w obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci ziela konopi, innych niż włókniste w ilości łącznej nie mniejszej niż 162,36 grama w ten sposób, że przewoziła je na teren województwa(...)celem ich sprzedaży nieustalonej dotychczas osobie w celu dalszej dystrybucji innym nieustalonym osobom tj. czynu zart. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) - w kwietniu 2020 roku wD.usiłowała udzielićS. G.substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 15,29 grama w ten sposób, że przesłała ten narkotyk w przesyłce do Zakładu karnego wD.na nazwiskoS. G., lecz zamierzonego celu nie osiągnęła wobec zatrzymania przesyłki przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, tj.czynu zart. 13§1 k.k.w zw. zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami). Wyżej opisanym wyrokiemP. F.został skazany za to, że: - w okresie od dnia 27 kwietnia 2020r do dnia 23 maja 2020r weW.,D.,W.,R.,L.i innych miejscowościach na terenieP.uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej którą kierowałS. G.i w skład której wchodziliR. P.,M. K.oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, tj. czynu zart. 258 § 1 k.k. - w okresie od dnia 27 kwietnia 2020r do dnia 23 maja 2020r weW.,W.,D.,R.,L.i innych miejscowościach na terenieP., z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy i czyniąc sobie stałe źródło dochodu oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej którą kierowałS. G.i w skład której wchodziliR. P.,M. K.oraz inne osoby jak również działając jednorazowo wspólnie i w porozumieniu zD. F.jak też poza grupą przestępczą, uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych, w postaci amfetaminy w ten sposób, że na polecenieS. G.odebrał dwukrotnie przedmiotową substancję odR. P.–ps. (...)w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,96 kg oraz uzyskał od osoby ops. (...)nie mniej niż 2 tabletki(...), a następnie wprowadził opisane narkotyki do obrotu innym ustalonym i nieustalonym osobom, a w tym: w okresie maja 2020r wL.udzielił nieodpłatnieD. F.uzyskaną od wymienionego powyżej mężczyzny ops. (...)co najmniej 2 sztuki tabletek(...)z zawartością substancji(...)z napisem(...)oraz w kształcie koła z napisem(...), w okolicach maja 2020r wR.sprzedał wraz zM. K.mężczyźnie o pseudonimie(...)łącznie 0,5 kg amfetaminy za sumę nie mniejszą niż 8.000 zł, tj. 16 zł za 1 g substancji, w okresie maja 2020r wR.i innych miejscowościach sprzedał wraz zM. K.oraz mężczyzną o pseudonimie(...)innymi, nieustalonym dotychczas osobom, nie mniej niż trzydziestokrotnie, łącznie nie mniej niż 0,5 kg amfetaminy w jednorazowych transakcjach od 10 – 50 g, w cenie po 16 zł za 1 g substancji, w dniu 23 maja 2020 roku wL., działając wspólnie zD. F.orazM. K., odebrał wG.odR. P.965,56 g amfetaminy, którą zamierzał wprowadzić do obrotu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie go przez funkcjonariuszy policji w trakcie transportu opisanej substancji w samochodzie osobowym markiR. (...)typu(...)onr rej. (...), tj. czynu zart. 56 ust. 1 i 3, art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(tj. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) iart. 13§1 k.k.w zw. z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w zw. zart. 11§2 k.k.w zw. zart. 12§1 k.k.oraz w zw. zart. 65§1 k.k. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we(...)z dnia 3 października 2022 r. sygn. akt(...)S. G.został uznany za winnego tego, że: - w okresie od stycznia 2018 roku do maja 2020 roku weW.,W.,D.,R.,W.,L.i innych miejscowościach na terenieP.kierował działalnością zorganizowanej grupy przestępczej w skład, której wchodzili takżeR. P.,P. F.,M. K.oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, tj. czynu zart. 258 §3 kk - w okresie od października 2019 roku do maja 2020 roku weW.,W.,D.,R.,W.,L.i innych miejscowościach na terenieP.w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestniczył wspólnie i w porozumieniu zeP. F.,R. P.,M. K.i innymi ustalonymi i nieustalonymi dotychczas osobami, wbrew przepisom ustawy w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych, w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 9 kilogramów o wartości nie mniejszej niż 40 500 zł w ten sposób, że na polecałM. K.nabycie tej substancji psychotropowej na terenieW.odR. P.ps. (...)oraz na terenieS.od mężczyzny posługującego się imieniemS.celem odsprzedaży jej innym osobom w celu jej dalszej dystrybucji przez inne nieustalone osoby, a ponadto w dniu 23 maja 2020 roku polecił wprowadzić do obrotu odebraną przezP. F.iD. F.odR. P.substancję psychotropową w postaci amfetaminy w znacznej ilości nie mniejszej niż 965,56 gram, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanieP. F.iD. F.przez funkcjonariuszy Policji w trakcie transportu tejże substancji samochodem osobowym markiR. (...)(...)onr rej. (...), tj. czynu zart. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(t. j. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami) iart. 13 §1 kkw zw. zart. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(t. j. Dz. U. z 2019r, zpo. 852 z późn. zmianami) w zw. zart. 11 §2 kkw zw. zart. 12 §1 kkoraz w zw. zart. 65 §1 kk - w kwietniu 2020 roku wD.podżegałM. K.do udzielenia mu substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 15,29 grama w wyniku, czegoM. K.przesłała mu ten narkotyk w przesyłce do Zakładu Karnego wD.na jego nazwisko, lecz przesyłka do niego nie dotarła wobec zatrzymania jej przez funkcjonariuszy Służby Więziennej tj. czynu zart. 18 §2 kkw zw. zart. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii(t. j. Dz. U. z 2019r, poz. 852 z późn. zmianami). wyjaśnienia oskarżonegoS. S. (1) k.1003-1006, 1132-1135, 1202, 1287v.-1288, 1341v.-1342 wyjaśnienia oskarżonegoM. D. (1) k.996-998, 1235-1237 zeznania świadkaP. F. k.69-72, 73-75, 76-78, 79, 239A, 297-299, 300-301, 863-866, 1310-1311v. zeznania świadkaD. F. k. 80-84, 85-87, 95-96, 1354-1354v. zeznania świadkaM. K. k. 259-260, 261-268, 302-306, 395-401, 749 -752, 1340-1342 zeznania świadkaR. P. k. 289-292, 574-575, 882-883, 1139-1340 zeznania świadkaS. G. k. 546-547, 880-881, 1309-1310 zeznania świadkaJ. K. k. 758-760, 1342-1342v. zeznania świadkaK. K. (1) k. 761-764 zeznania świadkaM. D. (2) k. 765-767, 1311v.-(...) zeznania świadkaM. S. k.803-804, 1353-1354 protokół zatrzymania osoby k.7-8 protokół przeszukania osoby k.10-11, 15-16, 497-499 protokoły przeszukania mieszkania k. 17-19, 20-21, 39-40, 58-64, 246-248, 249-251, 271-273, 275-277, 293-296, 500-502, 503-504 protokoły oględzin rzeczy k. 23-34, 65-68, 310-311, 494-495, 628-684 protokoły użycia testera narkotykowego k. 35, 36, 38, 253, 254 protokoły użycia wagi k. 37, 525 sprawozdanie z badań z zakresu chemii k. 41-42, 43-45, 255, 281, 307, 309, 544 protokół eksperymentu procesowego k. 46-57, 88-94 opinia biegłego z zakresu informatyki wraz z załącznikami k.97-166, 167-228, 229-233, 234-239, 313-316, 317-394, 402-482, 555-573, 580-627, 805-824, 921-923 opinia z badań daktyloskopijnych k. 285-288 protokół okazania wraz z tablicami poglądowymi k. 540-543 pismo z ZKG. k. 550 pismo z ZKS. k.551 pismo zBanku (...) S.A. k. 552-554 karta ewidencji widzeń k. 686-689, 859-862 pismo z Rejonowego Banku Spółdzielczego wL. k. 690 komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej(...) k. 698-705, 706-707 komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej(...) k. 722-725 dokumentacja bankowa k.771-772, 773-776, 777-781, 782-786, 787-791, 792-795 komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej(...) k. 829-835, 836-839, 840-842 protokół z zapisu rozmowy telefonicznej z kontroli operacyjnej(...)– sesja(...) k. 983-939 odpis protokołu rozprawy Sądu Okręgowego we(...)w sprawie sygn.(...) k. 1065-1068, 1069-1071, 1072-1077, 1078-1079, 1080-1084, 1085-1088, 1089-1090, 1096-1098 odpis protokołu rozprawy i wyroku Sądu Okręgowego we(...)sygn.(...) k. 1091-1095, 1117-1121, 1114-1116, 1117-1121 odpis wyroku Sądu Okręgowego we(...)sygn.(...)wraz z uzasadnieniem k. 1099-1109 W toku postępowania przygotowawczego powzięto uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonegoS. S. (1), w wydanej opinii biegli lekarze psychiatrzy zgodnie ocenili, żeS. S. (1)nie jest chory psychicznie, ani nie był w krytycznym czasie, a jego ewentualne uzależnienie od jakichkolwiek substancji chemicznych, w tym od amfetaminy, nie miało znaczenia w odniesieniu do stawianego zarzutu. Oskarżony był zdolny do rozpoznania znaczenia swoich czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem i jest zdolny do brania udziału w prowadzonym postępowaniu karnym oraz do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny. W stosunku do oskarżonego nie zachodzą warunki opisane wart. 31 § 1 i 2 kk. Opinia sądowo-psychiatryczna k.1056-1058 OskarżonyM. D. (1)ma(...), jest żonaty, na utrzymaniu ma trójkę dzieci w wieku(...). Legitymuje się wykształceniem podstawowym. Pracuje dorywczo, ostatnio był zatrudniony jako monter mebli wfirmie (...), osiągał dochód w kwocie 7000 zł. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie, psychologicznie, ani odwykowo. dane osobopoznawcze k.996-997, 1149-1150, 1235-1236 OskarżonyS. S. (1)ma(...), jest kawalerem, na utrzymaniu ma jedno dziecko. Obecnie przebywa w zakładzie karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Przed osadzeniem prowadził warsztat samochodowy. Z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. Nie posiada majątku większej wartości. Nigdy nie leczył się psychiatrycznie, ani neurologicznie. Przechodził terapię odwykową z powodu uzależnienia od narkotyków. dane osobopoznawcze k.1003-1005, 1148, 1287v. dane o karalności k. 1018-1027, 1170-1172 odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego wK.sygn.(...) k.1030-1031 OskarżonyM. D. (1)był uprzednio karany sądownie. dane o karalności k. 1168-1169 OskarżonyS. S. (1)był uprzednio karany sądownie. dane o karalności k. 1018-1027 Przesłuchany w charakterze podejrzanego w toku śledztwa StanisławSitkonie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia. Zaznaczył, że nie ma nic wspólnego z handlem narkotykami. Wskazał, że nie znaP. F.,M. D. (1),R. P.,A. W.,D. J.,M. K.aniŁ. J., nie kojarzy pseudonimów:K.,O.,M.. Przyznał, że znaS. G.ps. (...), poznał go w więzieniu, nie zna jego konkubiny, nie wie czy miał konkubinę. Oświadczył, że(...)nigdy nie proponował mu handlu narkotykami, był u niego kiedyś z jakąś kobietą w wieku ok.50 lat, ale nie wie jak nazywała się ta kobieta, to spotkanie mogło się odbyć w okresie o którym mowa w zarzucie. Wyjaśnił, że podczas tego spotkania rozmawiali o handlu rzeczami, któreS. S. (1)kupował, a następnie sprzedawał przez Internet. Podkreślił, że nie rozmawiali o narkotykach. Ponownie przesłuchany w charakterze podejrzanegoS. S. (1)nie przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów i odmówił złożenia wyjaśnień. Podtrzymał dotychczasowe wyjaśnienia. Jednocześnie dodał, że robił(...)przelewy, być może na konto jakiejś kobiety, ale z przeznaczeniem dlaS. G.na wypiskę lub paczkę – to było w ramach zwykłej pomocy. Wskazał, żeM. K.go pomawia, bo jest skonfliktowana zS. G.. Przesłuchany w charakterze oskarżonego w toku postępowania sądowego,S. S. (1)nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i udzielając odpowiedzi na pytania, wyjaśniał, żeM. K.rozpoznał po okazaniu jej wizerunku jako kobietę która była u niego razem zS. G., widział ją jeden raz w życiu. Dodał, żeS. G.ps. (...)jest jego przyjacielem i dlatego mu pomagał. Oskarżony stwierdził, żeM. K.była partnerkąS. G.. Oskarżony oświadczył, że ostatni raz kontaktował się zS. G., gdy ten przyjechał do niego do magazynu doO.po torebki i paski. Podkreślił, żeM. K.może go pomawiać z uwagi na jego przyjacielską relację zeS. G.. Przesłuchany w charakterze podejrzanego w toku śledztwaM. D. (1)nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień. Podczas rozprawy przed Sądem w dniu 8 listopada 2023 r. oskarżonyM. D. (1)złożył wniosek o wydanie wobec niego wyroku skazującego w trybieart. 387 kpk, który z uwagi na dalszą postawę procesową oskarżonego nie został przez Sąd uwzględniony. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCena DOWOdów Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu zeznania świadkaM. K. ZeznaniaM. K.miały kluczowe znaczenie z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy i ustalenia stanu faktycznego. Na ich podstawie sąd ustalił okoliczności uczestnictwaS. S. (1)w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przezS. G., a także obrotu znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy.M. K.złożyła dokładne zeznania co do okoliczności związanych z zarzutami postawionymi oskarżonym. Świadek sześciokrotnie była przesłuchiwana (pięciokrotnie w toku śledztwa; zeznania te zostały odczytane na podstawieart. 391 § 1 k.p.k.w toku rozprawy głównej. Wersja zdarzeń przedstawiona przezM. K.tworzy jasny, spójny i konsekwentny obraz sytuacji, który znajduje potwierdzenie również w pozostałych dowodach. Relacja świadka była w pełni spójna, jasna i konsekwentna. Jeszcze w toku śledztwa,M. K.poinformowała organy ścigania, że po rozmowie zeS. G.w październiku 2019 r. zgodziła się jeździć po narkotyki i przekazywać je innym osobom. Wskazała, że osoba od której odbierała środki odurzające w postaci amfetaminy wS.– to oskarżonyS. S. (1). Świadek bez żadnych wątpliwości rozpoznała oskarżonego na tablicach poglądowych. NadtoM. K.konsekwentnie opisała, że narkotyki przekazywałaM. D. (1), a po tym jakP. F.wyszedł z zakładu karnego, to on zajmował się odbiorem i przekazywaniem narkotyków. Równie niesprzeczną relacjęM. K.złożyła przed sądem, wskazując że obawia się oskarżonegoS. S. (1), po opuszczeniu przez niego sali rozpraw dokładnie opisała swoją rolę, a także role oskarżonych w przestępczym procederze, bez sprzeczności, czy konfabulacji. ŚwiadekM. K.szczegółowo opisała, czym się zajmowała, ale także wskazała, że polecenia zza murów zakładu karnego wydawałS. G.. Relacjonowała skąd i od kogo odbierała substancje psychotropowe, a także podawała przypuszczalną wagę narkotyków. Świadek potwierdziła udział oskarżonegoM. D. (1)w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy. Zeznania świadkaM. K.Sąd uznał za w pełni wiarygodne, dokonując ich oceny z perspektywy przepisuart. 7 k.p.k.Co istotne świadek przedstawiając sytuacje, składała wyjaśnienia i zeznania dla siebie niekorzystne. Tym samym w ocenie Sądu świadek ujawniła zdarzenia, które w rzeczywistości miały miejsce. zeznania świadkaJ. S.uprz.K. Na wiarę zasługiwały zeznania świadkaJ. S.(pop.K.), która jest córkąM. K.i w swoich zeznaniach wskazała, że widziała oskarżonegoM. D. (1)u swojej matki wS.. Zeznając podała również, że osoba o pseudonimie(...)to oskarżonyM. D. (1). zeznania świadkaK. K. (1) Zeznania świadkaK. K. (1)w całości zasługiwały na wiarę.K. K. (1)jest córkąM. K.i w swoich zeznaniach szczegółowo opisała okoliczności związane z uczestnictwem swojej matki w obrocie środkami psychotropowymi. Z perspektywy prowadzonego postępowania za istotne należy uznać to, że wskazała, żeM.– to oskarżonyM. D. (1), który wR.jest znany z handlu środkami odurzającymi. protokół przeszukania osoby W pełni wiarygodne dokumenty sporządzone przez uprawnione organy, dowody niekwestionowane przez strony. protokoły przeszukania protokół oględzin rzeczy opinie z zakresu informatyki wraz z załącznikami Wszystkie opinie sporządzone w sprawie Sąd uznał za sporządzone w sposób fachowy, rzetelny, precyzyjny i obiektywny przez osoby posiadające odpowiednie kompetencje o dużej wiedzy w zakresie okoliczności, do których stwierdzenia zostały powołane. Nadto spełniają one wszelkie wymogi stawiane tego rodzaju dokumentom, a więc zawierają pełny opis badań i dokonywanych przez biegłych ustaleń, a wynikające z nich wnioski są kategoryczne. opinia z badań daktyloskopijnych Sprawozda-nie z badań z zakresu chemii Na podstawie dowodu w postaci opinii z badań z zakresu chemii sąd ustalił, że zabezpieczone w trakcie przeszukań substancje stanowiły środki odurzające w postaci m.in. amfetaminy,(...), ziela konopi innych niż włókniste w rozumieniu przepisówustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Opinie są w pełni wiarygodne, ponieważ zostały sporządzona przez biegłego z zakresu odpowiedniej specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Rozumowanie biegłego jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które Sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone prawidłowo przeprowadzonymi badaniami zatrzymanych środków. dane o karalności Na podstawie informacji zK.sąd poczynił ustalenia co do tego, że oskarżeni byli wcześniej karani sądownie. Zważywszy na fakt, że dokumenty pochodziły z urzędowego rejestru, brak było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Dane osobopoznawcze stanowiły podstawę ustaleń co do sytuacji życiowej, rodzinnej i osobistej oskarżonych. dane osobopoznawcze pismo z ZKG. Dowód został sporządzony przez uprawniony do tego organ, w zakresie jego kompetencji. Żadna ze stron nie kwestionowała jego autentyczności i mocy dowodowej. pismo z ZKS. karta ewidencji widzeń pismo zBanku (...) S.A. Dowody zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności i mocy dowodowej. pismo z Rejonowego Banku Spółdzielczego wL. Dokumentac-ja bankowa protokół użycia testera narkotykowego Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem procedurze, Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności. Strony nie czyniły zastrzeżeń co do treści tych dokumentów. protokół użycia wagi protokół okazania wraz z tablicami poglądowymi W czasie okazania wizerunków osób, świadekM. K.rozpoznała oskarżonegoS. S. (1)jako dostawcę amfetaminy zS.. Świadek nie miała w tym zakresie żadnych wątpliwości. opinia sądowo psychiatrycz-na dot.S. S. (1) Na podstawie dowodu w postaci opinii biegłych psychiatrów sąd ustalił, żeS. S. (1)nie jest chory psychicznie i taki stan rzeczy nie miał również miejsca w dacie zdarzenia, które było przedmiotem badania w niniejszym postępowaniu. Opinia stała się również podstawą ustalenia co do tego, że wobec oskarżonego nie zachodziłyby warunki określone wart. 31 § 1 lub 2 k.k., jak i że oskarżony jest zdolny do prowadzenia samodzielnej i rozsądnej obrony. Opinia jest w pełni wiarygodna, ponieważ została sporządzona przez biegłych z zakresu odpowiedniej specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Wydanie opinii biegli poprzedzili zapoznaniem się z aktami sprawy i badaniem oskarżonego. Rozumowanie biegłych jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone logicznym, spójnym i w pełni konsekwentnym procesem myślowym, który nie pozostawia wątpliwości do wiarygodności opinii. Nadto żadna ze stron postępowania nie kwestionowała trafności płynących z niej wniosków. Odpis wyroku Sądu Okręgowego wK.sygn.(...) Odpis prawomocnego orzeczenia stał się podstawą przyjęcia, że przypisanych przestępstw,S. S. (1)dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego wK.(...)z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt(...)na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego wS.z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt(...)za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i odbywszy powyżej 6 miesięcy kary wymierzonej mu za to przestępstwo. komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej(...) Opisane dokumenty dowodziły, żeS. G.kierował przestępczymi działaniamiM. K.,R. P.orazP. F.. W dokumentach znajdują się w formie zapisu rozmowy telefoniczne przeprowadzone pomiędzy ww. osobami. . komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej(...) komunikat zbiorczy z kontroli operacyjnej(...) protokół z zapisu rozmowy telefonicznej z kontroli operacyjnej(...) odpis protokołu rozprawy Sądu Okręgowego we(...)w sprawie sygn.(...) Dokumenty wydane przez uprawniony organ, ich autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron prowadzonego postępowania. odpis protokołu rozprawy i wyroku Sądu Okręgowego we(...)sygn.(...) odpis wyroku Sądu Okręgowego we(...)sygn.(...)wraz z uzasadnie-niem Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Wyjaśnienia oskarżonegoM. D. (1) Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonegoM.D., w których oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Warto podkreślić, że oskarżony był przesłuchiwany jeden raz, podczas tego przesłuchania odmówił składania wyjaśnień. Ograniczył swoją wypowiedź do oświadczenia, że nie ma nic wspólnego z zarzucanym mu czynem, a to co jest w zarzucie jest nieprawdą. Dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, Sąd miał na uwadze, że wyjaśnienia pełnią w procesie karnym podwójną funkcję – źródła dowodu i środka obrony materialnej. Wobec powyższego muszą być one oceniane szczególnie ostrożnie, a zatem w świetle wszystkich okoliczności sprawy. Wyjaśnienia oskarżonegoS. S. (1) Sąd nie dał wiary wyjaśnieniomS. S. (1), przyjmując, że stanowiły one wyłącznie rezultat z góry przyjętej linii obrony, nakierowanej na uniknięcie mogącej grozić mu odpowiedzialności karnej. Warto wskazać, że świadekM. K.złożyła w zakresie obrotu narkotykami i nabywania amfetaminy od oskarżonego wyjaśnienia i zeznania obciążające oskarżonego, jak i ją samą. częściowo zeznania świadków:R. P. S. G. D. F. P. F. Sąd nie dał wiary świadkomR. P.,S. G.,D. F.iP. F.w zakresie jakim wskazywali, że świadekM. K.ich pomawia. Należy zauważyć, że wobec tych świadków zostało przeprowadzone postępowanie sądowe i zostali oni skazani już prawomocnymi wyrokami. Trudno uznać, że świadekM. K.ich pomówiła w sytuacji, gdy obciążając wyżej wskazanych świadków, jednocześnie obciążała siebie. zeznania świadkaM. S. Z protokołów przesłuchaniaM. S.nie wynika, aby miał on jakąkolwiek wiedzę na temat udziałuS. S. (1)iM. D. (1)w obrocie substancjami psychotropowymi. Świadek podał, że nie kojarzy nazwisk oskarżonych zeznania świadkaM. D. (2) Z protokołów przesłuchaniaM. D. (2)nie wynika, aby miała on jakąkolwiek wiedzę na temat udziałuS. S. (1)iM. D. (1)w obrocie substancjami psychotropowymi. Zatem także one nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Z zeznań świadka można jedynie wywnioskować, że istniała zorganizowana grupa przestępcza, którą kierowałS. G.. Protokół zatrzymania osoby (k.7-8, 12-13, 244,245, 269-270) Dokumenty te nie są istotne dla ustaleń niniejszego postępowania. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I., II S. S. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd uznał, że zachowaniem swoim polegającym na tym, że w okresie od grudnia 2019 r. do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach na terenieP.uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przezS. G., w skład której wchodziła takżeM. K.oraz inne ustalone i nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję ustalonym i nieustalonym osobom, oskarżonyS. S. (1)wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa zart. 258 § 1 kk. Pomiędzy członkami grupy istniał podział czynności, kierował nią skazany za ten czynS. G., zaś rola oskarżonegoS. S. (1)polegała na udziale w obrocie i sprzedaży środków odurzających i substancji psychotropowych, co jednoznacznie potwierdziła również będąca członkiem zorganizowanej grupy przestępczej i skazana za uczestnictwo w niejM. K.. Zgodnie z treściąart. 258 § 1 k.k.opisane w nim przestępstwo popełnia sprawca, który bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego. W orzecznictwie i doktrynie zgodnie wskazuje się na pewne cechy, charakteryzujące ten specyficzny związek przestępczy. Przede wszystkim podkreśla się, że tworzy ją grupa przynajmniej trzech osób. Ponadto cechować ją musi pewna struktura organizacyjna, która przejawia się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.1999 r., II AKa 45/99, OSA 2000/2, poz. 15, wyrok Sądu Apelacyjnego we(...)z dnia 20.01.2016 r., II AKa 328/15, LEX nr 2008333). Pomimo wskazanego elementu organizacyjnego nie jest jednak konieczne, aby wszyscy członkowie grupy wspólnie uzgadniali sposób popełnienia wszystkich przestępstw i wszyscy wzajemnie się znali. Muszą jednak mieć świadomość działania właśnie w ramach takiej grupy. Ważne jest przy tym, aby owo zorganizowania występowało łącznie z porozumieniem sprawców, tworzących grupę. Kolejnym elementem wyróżniającym ten typ przestępczego współdziałania jest istnienie kierownictwa i pewnej dyscypliny. Przywódca grupy nie musi być przy tym ciągle ten sam i nie musi być także założycielem grupy. Możliwe są zatem różne konfiguracje w zakresie przywództwa, w tym swoisty podział tej funkcji między kilka osób, istnienie różnych stopni przywództwa na różnych poziomach grupy. Grupa winna cechować się pewnym stopniem zorganizowania, przy czym nie musi on być szczególnie wysoki. Kolejna cecha wyróżniająca tę grupę, to moment jej zorganizowania. Winno to nastąpić przed dokonaniem planowanych przestępstw, tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Jest to cecha, która odróżnia taką formę współdziałania od zwykłego współsprawstwa, czyli działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, które może zaistnieć nawet w chwili dokonywania przestępstwa, a nawet realizowania jego kolejnych znamion. I na koniec należy odwołać się do elementu trwałości, który cechować ma grupę, a oznacza popełnianie przestępstw w ciągły sposób, zapewniający stały dochód przez określony czas (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14.06.2017 r., II AKa 52/17, LEX nr 2344211). Inna zaproponowana w piśmiennictwie definicja zorganizowanej grupy przestępczej wskazuje, że „zorganizowana grupa przestępcza to ugrupowanie składające się z co najmniej 3 osób, posiadające trwałą strukturę pionową (z wyodrębnionym ośrodkiem decyzyjnym) albo poziomą (bez wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego), wykazujące odrębności od zasad przyjętych w danym społeczeństwie i nie identyfikujące się z nimi, o więziach psychologicznych łączących poszczególne jednostki, świadomie zmierzające do realizacji zamierzonego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego” (M. M. „Zorganizowana grupa i związek przestępczy w świetle orzecznictwa sądowego oraz poglądów doktryny – wybrane zagadnienia”, Wojskowy Przegląd Prawniczy nr 4, 2017r.). Analiza tak przedstawionych znamion przestępstwa zart. 258 § 1 k.k.w zestawieniu z ustalonym w oparciu o zebrane dowody stanem faktycznym prowadzi do wniosku, że oskarżonyS. S. (1)zrealizował znamiona udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Z zebranych dowodów wynika, że wS.i w innych miejscowościach na terenieP.działała zorganizowana grupa osób, która zajmowała obrotem środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi poprzez ich nabywanie i dalszą dystrybucję innym osobom. Zgromadzone w sprawie dowody wskazują, że grupa ta działała na zasadzie wzajemnych powiazań, zależności i podporządkowania. Osobą kierującą tą grupą byłS. G., który jak wynika ze złożonych zeznań świadków wydawał polecenia pozostałym członkom tej grupy, w tym oskarżonemuS. S. (1), a takżeM. K.. W skład grupy wchodził ponadto inne ustalone i nieustalone osoby, które wykonywały zlecone im przezS. G.czynności związane z odbiorem i dystrybucją narkotyków. W skład grupy wchodziło zatem więcej aniżeli trzy osoby. Grupa miała też pewną strukturę organizacyjną, która przejawiała się w podziale ról i koordynowaniu działań członków grupy. O porozumieniu członków grupy zawiązanym jeszcze przed dokonaniem przestępstw świadczy natomiast z góry zaplanowany sposób działania. Składały się na niego zasady obrotem narkotykami, sposoby ich przekazywania i otrzymywania pieniędzy, ustalanie cen za poszczególne rodzaje środków odurzających. Taki bardzo konspiracyjny, a zarazem wyspecjalizowany sposób działania grupy świadczy o jej wysokim stopniu zorganizowania. Ponadto Sąd uznał, że zachowaniem swoim polegającym na tym, że w okresie od grudnia 2019 roku do kwietnia 2020 r. wS.i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czyniąc sobie stałe źródło dochodu uczestnicząc w ramach zorganizowanej grupie przestępczej w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów w ten sposób, że nabył tą substancję od nieustalonych osób, a następnie zbył ją nie mniej niż sześciokrotnie po 500 gramM. K.za łączną kwotę nie mniej niż 18 000 zł w celu jej dalszej dystrybucjiM. K.innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego wK.(...)z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt(...)na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego wS.z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt(...)za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r. oskarżonyS. S. (1)wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa zart. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 § 1 kkoraz w zw.art. 65 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu przepisart. 11 § 2 kk, bowiem przestępstwo popełnione przez oskarżonego stanowiło, czyn który nie wyczerpywał znamion określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej. Zgodnie zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniikarze podlega ten, kto wbrew przepisomart. 33-35, art. 37 i art. 40wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie. Wustępie 3określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Przestępstwo wymienione w przepisie zart. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniimoże być popełnione w formie wprowadzenia do obrotu środków odurzających lub innych substancji wymienionych w tym przepisie, albo uczestniczenia w takim obrocie (postanowienie Sądu Najwyższego z 26.05.2020 r., III KK 64/20, LEX nr 3207840). Już samo pojęcie „obrót” zakłada dokonanie nie jednej transakcji (np. kupna-sprzedaży czy zamiany), ale wielu dotyczących tego samego przedmiotu. Można zatem przyjąć, że „wprowadzenie do obrotu odnosi się do pierwszej czynności polegającej na sprzecznym z prawem – odpłatnym lub nieodpłatnym – przekazaniu innej osobie określonej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej”. Wówczas przekazujący dokonuje „wprowadzenia do obrotu”, natomiast odbiorca „uczestniczenia w obrocie”.Artykuł 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniidefiniuje wprowadzanie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Jest to zatem zachowanie, które może polegać wyłącznie na działaniu. Udostępnianie polega na przekazaniu ich w jakiejkolwiek formie we władztwo osoby trzeciej. W świetle zebranego materiału dowodowego wprowadzane do obrotu przez oskarżonegoS. S. (1)substancje psychotropowe w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 3 000 gramów odbierane przezM. K.stanowiły środki odurzające w znacznej ilości. Mając na uwadze wielkość pojedynczej dawki konsumenckiej, wystarczającą do odurzenia jednej osoby, należy przyjąć, że wprowadzona przez oskarżonego do obrotu ilość środków odurzających, wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilku tysięcy osób i z całą pewnością stanowiła znaczną ilość środków odurzających w rozumieniuart. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W rozumieniuustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.za znaczną ilość należy uznać taką ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby, co najmniej kilkudziesięciu osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie Z4.02.2013 r., (...), LEX nr 1286674). W przepisie kwalifikującym podstawową postać przestępstwa chodzi bowiem o ilości hurtowe, ponadprzeciętne w zwykłym obrocie środkami odurzającymi. Dodatkowo można wskazać, że zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie wykształciły się pewne kryteria uznawania znacznej ilości środków. Są to masa danej substancji, która w orzecznictwie przeliczana jest na ilość porcji narkotyków oraz ich jakość (twarde, miękkie), czyli faktycznie ich rodzaj (Górowski Wojciech – red., Małecki Mikołaj – red. Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK.2019). Przy uwzględnieniu tego kryterium ilościowo - jakościowego istotne jest ustalenie wielkości dawki określonego rodzaju narkotyku, która jest w stanie wywołać efekt odurzenia u jednej osoby uzależnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KK 127/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09). Sąd Najwyższy wypowiadał się konsekwentnie, że „znaczna ilość" narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (vide: postanowienie SN z 1 lutego 2007 r., III KK 257/06 , LEX nr 323801; postanowienie SN z 23 września 2009 r., I KZP 10/09 , LEX nr 518123; wyroki SN: z 1 marca 2006 r., III KK 47/05 , LEX nr 182794 i z 10 czerwca 2008 r., III K 30/08, LEX nr 418629). Stanowisko takie wspiera doktryna (vide: M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1999, s. 248; L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2000, s. 257). W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych wustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniijest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy. W przypadku amfetaminy przyjmuje się w orzecznictwie, że porcją taką jest minimum od 0,1 grama. Przepisart. 65 § 1 kkstanowi regulację przewidującą zaostrzenie odpowiedzialności karnej w stosunku do określnej kategorii sprawców. Metodą, którą posłużył się przy tym ustawodawca jest odesłanie do uregulowań zawartych wart. 64 § 2 k.k.dotyczącym tzw. multirecydywy. Wśród sprawców, którzy podlegają surowszej odpowiedzialności, analogicznej do recydywistów wielokrotnych powołany przepis wymienia sprawców, którzy popełniają przestępstwo, działając w zorganizowanej grupie albo w związku mających na celu popełnienie przestępstwa. Zachowanie oskarżonego, co wynika z zebranych dowodów, związane były z jego działalnością w zorganizowanej grupie przestępczej, o której mowa była w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku. W konsekwencji w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemuS. S. (1)czynu zamieścić należało przepisart. 65 § 1 k.k.Bez żadnych wątpliwości ustalono ponadto, że oskarżony przypisany mu czyn z art. 56 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani popełnił będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego wK.(...)z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt(...)na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, obejmującym min. wyrok Sądu Rejonowego wS.z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt(...)za przestępstwo z art. 58 ust. 1 i 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, którą odbył w okresie min. od 5 lutego 2015 r. do 12 września 2018 r., co oznaczało, iż odpowiadał on w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych wart. 64 § 2 kk. Sposób działania oskarżonegoS. S. (1)uzasadniał jednocześnie przyjęcie działania przez niego w warunkach czynu ciągłego, opisanego wart. 12 § 1 k.k.Poszczególne zachowania oskarżonego zostały podjęte w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem III M. D. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd uznał, że zachowaniem swoim polegającym na tym, że w okresie między lutym a majem 2020 r. w miejscowościŚ.i innych miejscowościach w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł w ten sposób, że nabył tą substancję odM. K.w ilości nie mniej niż 500 gram za kwotę nie mniej niż 2 250 zł w celu dalszego zbycia innym osobom oraz zbyłM. K.iP. F.nie mniej niż 1000 gram amfetaminy o wartości nie mniejszej niż 4 500 zł, w celu dalszego zbycia innym osobom oskarżonyM. D. (1)wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu zart. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Zgodnie zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniikarze podlega ten, kto wbrew przepisom art. 33-35, art. 37 i art. 40 wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie. W ustępie 3 określono typ kwalifikowany tego przestępstwa. Przewiduje on surowszą odpowiedzialność sprawcy ze względu popełnienia przestępstwa w odniesieniu do na znacznej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, czy popełnienie go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Przestępstwo wymienione w przepisie z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani może być popełnione w formie wprowadzenia do obrotu środków odurzających lub innych substancji wymienionych w tym przepisie, albo uczestniczenia w takim obrocie (postanowienie Sądu Najwyższego z 26.05.2020 r., III KK 64/20, LEX nr 3207840). Już samo pojęcie „obrót” zakłada dokonanie nie jednej transakcji (np. kupna-sprzedaży czy zamiany), ale wielu dotyczących tego samego przedmiotu. Można zatem przyjąć, że „wprowadzenie do obrotu odnosi się do pierwszej czynności polegającej na sprzecznym z prawem – odpłatnym lub nieodpłatnym – przekazaniu innej osobie określonej ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej”. Wówczas przekazujący dokonuje „wprowadzenia do obrotu”, natomiast odbiorca „uczestniczenia w obrocie”.Artykuł 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniidefiniuje wprowadzanie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Jest to zatem zachowanie, które może polegać wyłącznie na działaniu. Udostępnianie polega na przekazaniu ich w jakiejkolwiek formie we władztwo osoby trzeciej. W świetle zebranego materiału dowodowego wprowadzane do obrotu przez oskarżonegoM. D. (1)środki odurzające w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 1500 gramów oraz o łącznej wartości nie mniej niż 6 750 zł stanowiły środki odurzające w znacznej ilości. Mając na uwadze wielkość pojedynczej dawki konsumenckiej, wystarczającą do odurzenia jednej osoby, należy przyjąć, że wprowadzona przez oskarżonego do obrotu ilość środków odurzających, wystarczyłaby do odurzenia co najmniej kilkuset osób i z całą pewnością stanowiła znaczną ilość środków odurzających w rozumieniuart. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W rozumieniuustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.za znaczną ilość należy uznać taką ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby, co najmniej kilkudziesięciu osób (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie Z4.02.2013 r., (...), LEX nr 1286674). W przepisie kwalifikującym podstawową postać przestępstwa chodzi bowiem o ilości hurtowe, ponadprzeciętne w zwykłym obrocie środkami odurzającymi. Dodatkowo można wskazać, że zarówno w piśmiennictwie jak i orzecznictwie wykształciły się pewne kryteria uznawania znacznej ilości środków. Są to masa danej substancji, która w orzecznictwie przeliczana jest na ilość porcji narkotyków oraz ich jakość (twarde, miękkie), czyli faktycznie ich rodzaj (Górowski Wojciech – red., Małecki Mikołaj – red. Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, KIPK.2019). Przy uwzględnieniu tego kryterium ilościowo - jakościowego istotne jest ustalenie wielkości dawki określonego rodzaju narkotyku, która jest w stanie wywołać efekt odurzenia u jednej osoby uzależnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008 r., II KK 127/08; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09). Sąd Najwyższy wypowiadał się konsekwentnie, że „znaczna ilość" narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (vide: postanowienie SN z 1 lutego 2007 r., III KK 257/06 , LEX nr 323801; postanowienie SN z 23 września 2009 r., I KZP 10/09 , LEX nr 518123; wyroki SN: z 1 marca 2006 r., III KK 47/05 , LEX nr 182794 i z 10 czerwca 2008 r., III K 30/08, LEX nr 418629). Stanowisko takie wspiera doktryna (vide: M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1999, s. 248; L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2000, s. 257). W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, Sąd Najwyższy podkreślił, że nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych wustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniijest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy. W przypadku amfetaminy przyjmuje się w orzecznictwie, że porcją taką jest minimum od 0,1 grama. ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności S. S. (1) I Uznając oskarżonegoS. S. (1)za winnego popełnienia czynu zart. 258§ Ikkopisanego w pkt I aktu oskarżenia, Sąd wymierzył mu na podstawieart. 258 § 1 kkkarę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę sposób działania oskarżonego oraz jego uprzednią karalność. Działalność w strukturach zorganizowanej przestępczości stanowi poważne zagrożenie nie tylko dla indywidualnego przedmiotu ochrony ujętego w znamionach czynu przypisanego (przestępstwa popełnionego w ramach grupy), ale też dla porządku publicznego oraz bezpieczeństwa państwa i obywateli. Wymierzając karę, Sąd wziął pod uwagęart. 53 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uznał, że stopień winy oskarżonego jest wysoki, ponieważ miał on niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia swego czynu oraz możliwość pokierowania swoim postępowaniem i zachowania się zgodnie z prawem, a mimo to świadomie zdecydował się na udział w strukturze przestępczej i wprowadzanie do obrotu środków odurzających. Stopień społecznej szkodliwości należy również określić jako wysoki, oskarżony działał bowiem z motywacją zasługującą na szczególne potępienie, tj. w celu osiągnięcia łatwego zysku. Wymierzając oskarżonemuS. S. (1)karę pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze również względy prewencji indywidualnej i ogólnej, tj. baczył na to, aby uświadomić oskarżonemu karygodność naruszenia przez niego obowiązujących norm prawnych i społecznych. S. S. II V VI III Sąd na podstawieart. 56 ust. 3w zw. zart. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kkiart. 33 § 1 i § 3 kkza czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia wymierzyłS. S. (1)karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę 400 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 stawki na kwotę 10 złotych. Wymierzając oskarżonemu karę w tym zakresie, Sąd kierował się dyrektywami określonymi wart. 53 k.k., uwzględnił całokształt istotnych okoliczności dotyczących oskarżonego i popełnionego przez niego czynu, bacząc, by wymierzona kara mogła być uznana za słuszną i odpowiadającą stopniu jego społecznej szkodliwości, jak również adekwatna do stopnia winy. Sąd miał na względzie również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd kierując się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary analizował motywację oskarżonego, który działał w sposób zamierzony i świadomy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz szybkiego i łatwego osiągniecia zysku, z czego korzystał przez dłuższy okres czasu. Zważyć należało, że ilość środków odurzających w postaci amfetaminy będących przedmiotem przestępstwa była znaczna. Przypisany oskarżonemu czyn godził w zdrowie publiczne, a także w zdrowie i życie ludzkie. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jako znaczny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył niskie pobudki działania oskarżonegoS. S. (1)polegające na chęci szybkiego i łatwego wzbogacenia się oraz fakt, iż odpowiadał on w warunkach powrotu do przestępstwa zart. 64 § 2 kk. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących. W opinii Sądu wymierzona oskarżonemu kara czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona oskarżonemuS. S. (1)kara nie przekracza w opinii Sądu stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Tymi samymi przesłankami i okolicznościami Sąd kierował się przy wymiarze kary grzywny, której orzeczenie obok kar pozbawienia wolności jest obligatoryjne w przypadku przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przy ustalaniu stawki dziennej Sąd wziął od uwagę warunki osobiste i rodzinne oskarżonego, sytuację majątkową, a także jego możliwości zarobkowe. Sąd na podstawieart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzekł wobec oskarżonegoS. S. (1)nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku w kwocie 3 500 zł na rzeczStowarzyszenia (...),(...)i(...)dla(...)weW.. Ustalając wysokość nawiązki Sąd miał w polu widzenia ogólne zasady wymiaru kary wymienione wart. 53-56 k.k.Zdaniem Sądu zapłata przez oskarżonegoS. S. (1)wskazanej kwoty dodatkowo przyczyni się do przemyślenia przez niego swojego działania oraz zadośćuczyni społeczeństwu za popełnione przestępstwo. W opinii Sądu orzeczona nawiązka nie stanowi kwoty nadmiernej, biorąc pod uwagę obecną sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe. Sąd na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoS. S. (1)przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt II części wstępnej wyroku w wysokości 18 000.00 zł. Przy określeniu wysokości kwoty podlegającej przepadkowi Sąd miał na uwadze, że podlegające przepadkowi równowartości korzyści majątkowych, które oskarżonyS. S. (1)osiągnął z popełnienia przestępstwa, stypizowanego w przepisachustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w rozumieniu przepisuart. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk, łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu, uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie środka odurzającego. Przytoczona powyżej wykładnia przepisuart. 45 § 1 k.k.jest zgodna z tym, co od lat konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyrok SN z 24. 08. 2016 r., V KK 33/16, Lex nr 2107110, post. SN z 28. 08. 2010 r., I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78, post. SN z 30. 11. 2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/1070, post. SA w Lublinie z 29. 06. 2005 r., II AKz 154/05, Lex nr 166732, wyrok SA (...) z 20.01. 2015 r., II AKa 423)14, Lex nr 1659166, wyrok SA w Katowicach z 26. 04. 2007 r., II AKa 64/07, Lex nr 327605). Ustalenie wysokości kwoty równowartości korzyści majątkowych nastąpiło na podstawie uznanych za wiarygodne zeznańM. K.. Na podstawieart. 85 § 1 kkiart. 86 § 1 kkSąd połączył oskarżonemuS. S. (1)wymierzone mu w pkt I - II kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonegoS. S. (1)kara łączna jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, winy oskarżonego oraz spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć wobec osoby sprawcy, a także zamierzenia w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należało też dodać, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKa 154/01), iż decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma również wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu łączna kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu spełnia powyższe warunki. Orzeczona kara ma skłonić oskarżonego do zmiany postępowania i przestrzegania porządku prawnego. W ramach prewencji ogólnej wymierzona kara łączna będzie w ocenie Sądu utwierdzać w świadomości społecznej przekonanie o obowiązywaniu normy prawnej i dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Ponadto orzeczona wobec oskarżonego kara łączna ma działać odstraszająco na potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. Społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Okoliczności szczególne, które mogłyby hipotetycznie przemawiać za wymiarem niższej kary, to zasadniczo okoliczności łagodzące: zwykłe bądź nietypowe, nadzwyczajne, rzadko spotykane i ich łączna ocena (vide J. Lachowski, Objaśnienia do art. 69 Kodeksu karnego [w:] M. Królikowski [red.], R. Zawłocki [red.], Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do art. 32- 116, Warszawa 2011, Legalis). W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemuS. S. (1)kara łączna jest współmierna w stosunku do społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów i spełnia zadanie społecznego oddziaływania oraz cele szczególno-prewencyjne, jest wynikiem oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy oraz danych osobopoznawczych oskarżonego i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisuart. 53 § 1 i 2 k.k.stanowi karę prawidłowo wyważoną. Bez wątpienia w niniejszej sprawie występuje przewaga okoliczności obciążających oskarżonego, w tym w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, na który składały się wysoce zorganizowany sposób popełnienia tych przestępstw, obliczony na osiągnięcie dużego zysku (z czego oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę) oraz jego uprzednia karalność. Stąd też kara łączna wymierzona oskarżonemu w części III części dyspozytywnej wyroku została wymierzona na zasadzie asperacji – częściowej absorpcji i częściowej kumulacji .W ocenie Sądu, popełnienie przez oskarżonego kolejnych przestępstw dowodzi o nasilaniu się u niego skłonności do lekceważenia porządku prawnego i świadczy o jego demoralizacji oraz braku skuteczności dotychczas stosowanych środków reakcji karnej. W takim przypadku realne oddziaływanie wychowawcze ograniczyć się może do wymiaru kary, która swoją dolegliwością winna uświadomić oskarżonemu stopień naganności popełnionych przez niego czynów oraz fakt obowiązywania określonych wartości społecznych. Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż kara łączna 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu pozwoli na efektywne oddziaływanie prewencyjne i da mu szansę wyrobienia w nim pożądanej przez prawo postawy ukierunkowanej na przestrzeganie porządku prawnego. M. D. IV V VI Sąd na podstawie art. 56 ust. 3 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomani iart. 33 § 1 i § 3 kkza czyn opisany w pkt III aktu oskarżenia wymierzyłM. D. (1)karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości 1 stawki na kwotę 20 złotych. Wymierzając oskarżonemu karę w tym zakresie, Sąd kierował się dyrektywami określonymi wart. 53 k.k., uwzględnił całokształt istotnych okoliczności dotyczących oskarżonego i popełnionego przez niego czynu, bacząc, by wymierzona kara mogła być uznana za słuszną i odpowiadającą stopniu jego społecznej szkodliwości, jak również adekwatna do stopnia winy. Sąd miał na względzie również cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd kierując się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary analizował motywację oskarżonego, który działał w sposób zamierzony i świadomy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz szybkiego i łatwego osiągniecia zysku, z czego korzystał przez dłuższy okres czasu. Zważyć należało, że ilość środków odurzających w postaci amfetaminy będących przedmiotem przestępstwa była znaczna. Przypisany oskarżonemu czyn godził w zdrowie publiczne, a także w zdrowie i życie ludzkie. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jako znaczny. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył niskie pobudki działania oskarżonegoM. D. (1)polegające na chęci szybkiego i łatwego wzbogacenia się oraz jego uprzednią karalność. W opinii Sądu wymierzona oskarżonemu kara czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona oskarżonemuM. D. (1)kara nie przekracza w opinii Sądu stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Tymi samymi przesłankami i okolicznościami Sąd kierował się przy wymiarze kary grzywny, której orzeczenie obok kar pozbawienia wolności jest obligatoryjne w przypadku przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przy ustalaniu stawki dziennej Sąd wziął od uwagę warunki osobiste i rodzinne oskarżonego, sytuację majątkową, a także jego możliwości zarobkowe. Na podstawieart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomaniiorzeczono wobec oskarżonegoM. D. (1)nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w związku ze skazaniem za czyn opisany w pkt III części wstępnej wyroku w kwocie 2 500 zł na rzeczStowarzyszenia (...),(...)i(...)dla(...)weW.. Ustalając wysokość nawiązki Sąd miał w polu widzenia ogólne zasady wymiaru kary wymienione wart. 53-56 k.k.Zdaniem Sądu zapłata przez oskarżonegoM. D. (1)wskazanej kwoty dodatkowo przyczyni się do przemyślenia przez niego swojego działania oraz zadośćuczyni społeczeństwu za popełnione przestępstwo. W opinii Sądu orzeczona nawiązka nie stanowi kwoty nadmiernej, biorąc pod uwagę obecną sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe. Sąd na podstawieart. 45 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonegoM. D. (1)przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt III części wstępnej wyroku w wysokości 6 750,00 zł. Przy określeniu wysokości kwoty podlegającej przepadkowi Sąd miał na uwadze, że podlegające przepadkowi równowartości korzyści majątkowych, które oskarżonyM. D. (1)osiągnął z popełnienia przestępstwa, stypizowanego w przepisachustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w rozumieniu przepisuart. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk, łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu, uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynnie środka odurzającego. Przytoczona powyżej wykładnia przepisuart. 45 § 1 k.k.jest zgodna z tym, co od lat konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyrok SN z 24. 08. 2016 r., V KK 33/16, Lex nr 2107110, post. SN z 28. 08. 2010 r., I KZP 12/10, OSNKW 2010/9/78, post. SN z 30. 11. 2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/1070, post. SA w Lublinie z 29. 06. 2005 r., II AKz 154/05, Lex nr 166732, wyrok SA (...) z 20.01. 2015 r., II AKa 423)14, Lex nr 1659166, wyrok SA w Katowicach z 26. 04. 2007 r., II AKa 64/07, Lex nr 327605). Ustalenie wysokości kwoty równowartości korzyści majątkowych nastąpiło na podstawie uznanych za wiarygodne zeznańM. K.iP. F.. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Na podstawieart. 624 §1 kpkiart. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwolniono oskarżonychS. S. (1)iM. D. (1)od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie. Sąd uznał, iż ponoszenie przez oskarżonych ww. kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również z uwagi na orzeczone wobec oskarżonych kary grzywny, nawiązki i przepadek korzyści majątkowych uzyskanych z popełnionych przestępstw uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności. Podpis

15/502500/0001506/K

Sąd Okręgowy we Wrocławiu

III Wydział Karny

151010000002021_IV_Ua_000025_2024_Uz_2024-11-29_003

IV Ua 25/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-03 20:30:31.0 CET

2025-01-03 11:17:40.0 CET

15101000

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV Ua 25/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Walkowiak Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Miś-Jędrzejewska po rozpoznaniu w dniu 24 października 2024 r. w Elblągu na rozprawie sprawy z odwołania M. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. z dnia 30 marca 2023 r., znak: nr (...) o świadczenie rehabilitacyjne ws

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Ptaszek" xPublisher="magdalena.ptaszek" xEditorFullName="Jolanta Fiedorowicz" xEditor="jolanta.fedorowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/101000/0002021/Ua" xYear="2024" xVolNmbr="000025" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV Ua 25/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Agnieszka Walkowiak</xText> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Miś-Jędrzejewska</xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 24 października 2024 r. w Elblągu </xBx></xText> <xText><xBx>na rozprawie</xBx></xText> <xText><xBx>sprawy z odwołania <xAnon>M. C.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>E.</xAnon> </xBx></xText> <xText> <xBx> z dnia 30 marca 2023 r., znak: nr <xAnon>(...)</xAnon> </xBx> </xText> <xText><xBx>o świadczenie rehabilitacyjne </xBx></xText> <xText><xBx>wskutek apelacji pozwanego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt IV U 221/23</xBx></xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie przeprowadzone przed Sądem Rejonowym w Elblągu w zakresie wydania zaskarżonego wyroku i przekazuje sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt IV Ua 25/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Ubezpieczony <xAnon>M. C.</xAnon> wniósł do Sądu Rejonowego w Elblągu, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>E.</xAnon>, odwołanie od decyzji tego organu z dnia 30 marca 2023 r. znak: <xAnon>(...)</xAnon>, na mocy której odmówiono mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że decyzja ta jest dla niego krzywdząca.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał na regulacje dotyczące przyznawania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt IV U 221/23 Sąd Rejonowy w Elblągu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy począwszy od dnia 11 lutego 2023 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i wnioskach:</xText> <xText>Ubezpieczony <xAnon>M. C.</xAnon> podlegał ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. W związku z niezdolnością do pracy ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy. Z dniem 1 lutego 2023 r. ubezpieczony wykorzystał 173 dni okresu zasiłkowego, a następne zwolnienie lekarskie otrzymał na okres od dnia 2 lutego 2023 r. do dnia 1 marca 2023 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy dalej ustalił, że ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 2 marca 2023 r. orzekł, że istnieją okoliczności uzasadniające przyznanie ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy.</xText> <xText>Pozwany zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia i Komisja Lekarska ZUS ustaliła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego uznając, że stwierdzony stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego nie ogranicza jego zdolności do pracy.</xText> <xText>Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją odmówiono mu prawa do tego świadczenia wskazując, iż nie był niezdolny do pracy.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że po dniu 10 lutego 2023 r. (tj. po upływie 182 dni) ubezpieczony był osobą niezdolną do pracy i rokował odzyskanie tej zdolności po procesie leczenia i rehabilitacji w terminie 3 miesięcy. Występujące u niego schorzenia w postaci pourazowej niestabilności lewego stawu skokowego powodowały nieprzerwaną niezdolność do pracy po dniu 10 lutego 2023 r., a rehabilitacja rokowała odzyskanie tej zdolności w okresie 3 miesięcy.</xText> <xText>Sąd I instancji w pierwszej kolejności wskazał, że w niniejszej sprawie okoliczności sporne pomiędzy stronami ograniczały się wyłącznie do następujących kwestii: czy ubezpieczony w dacie orzekania o uprawnieniach do świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 10 lutego 2023 r. był zdolny do pracy, czy też nie był, a także, czy ewentualne leczenie i proces rehabilitacji rokowały odzyskanie przez niego zdolności do pracy. Tak więc w niniejszej sprawie koniecznym było stwierdzenie, czy w stosunku do ubezpieczonego zachodzą przesłanki pozwalające na przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Co do podstawy prawnej rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy podkreślił, iż zgodnie z treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1;art. 18 ust. 2" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ust.1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> ( t.j. Dz. U. z 2005 Nr 31, poz. 267 z późn. zm.), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Bezspornie w niniejszej sprawie z dniem 10 lutego 2023 r. ubezpieczony wykorzystał 182 okresu zasiłkowego. Faktu niezdolności do pracy w tym okresie pozwany nie kwestionował. Nie zgłaszał również wniosków dowodowych w zakresie ustalenia odmiennego stanu faktycznego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy dokonał ustalenia stanu faktycznego na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy oraz akt pozwanego organu rentowego, ponieważ nie stanowiły one sporu. Sąd oparł się w swych ustaleniach faktycznych na tej dokumentacji, albowiem nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, a sporządzona została przez uprawniony do tego organ w ramach jego ustawowego upoważnienia.</xText> <xText>W pozostałych kwestiach spornych Sąd I instancji opierał się na opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy <xAnon>R. P.</xAnon>. Rzecz bowiem w tym, że dla dokonania stosownych ustaleń w zakresie rozstrzygnięcia przedmiotu sporu konieczne było posiadanie wiedzy specjalnej z zakresu medycyny. Mając to na uwadze Sąd na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego powyższej specjalności.</xText> <xText>W wyniku przeprowadzonego badania przedmiotowego oraz analizy dokumentacji medycznej biegły stwierdził istnienie u ubezpieczonego obiektywnych okoliczności świadczących o tym, że występujące u niego schorzenia (których nikt nie kwestionuje) powodują dalszą niezdolności do pracy w okresie po dniu 10 lutego 2023 r. Biegły wskazał również, że dalsze leczenie i rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy przez ubezpieczonego w terminie 3 miesięcy.</xText> <xText>Na skutek zgłoszonych zastrzeżeń biegły chirurg ortopeda uzupełniał swoją opinię odnosząc się do zastrzeżeń zgłaszanych przez pozwanego. Biegły szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko.</xText> <xText>W świetle przepisu <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c</xLexLink> Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi do tego potrzeba, a więc wtedy gdy złożona opinia zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r. II CR 817/73, Lex nr 7404, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r. II CR 562/74 Lex 7607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 OSNAP 1999/18/597). Sąd orzekający w pełni te poglądy podziela, uznając, że w niniejszej sprawie wszelkie istotne elementy zostały dostatecznie wyjaśnione w opinii pisemnej.</xText> <xText>Sąd Rejonowy przyjął ocenę przedstawioną przez biegłego jako wiarygodną i uczynił ją podstawą swoich ustaleń faktycznych. Dość wskazać, że była ona logiczna, spójna oraz korelowała z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a zwłaszcza z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach rentowych. Dodatkowo wskazać należy, że przedmiotowa opinia wydana została przez osobę legitymującą się profesjonalną wiedzą z zakresu nauki, w ramach której została sporządzona, odpowiada również aktualnemu poziomowi wiedzy.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podkreślił, że za przyjęciem powyższej opinii jako podstawy faktycznej sądowego rozstrzygnięcia przemawiało również to, że jej redakcja odpowiadała wymogom przepisu <xLexLink xArt="art. 285;art. 285 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 285 § 1 k.p.c.</xLexLink> W szczególności biegły w uzasadnieniu swojej opinii (po uwzględnieniu treści opinii uzupełniających) prawidłowo ją uzasadnił, co powoduje, że nie ma ona charakteru dowolnego. W swej ocenie odwoływał się do obiektywnej dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy, a także do badania przedmiotowego.</xText> <xText>W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie w I instancji opinia biegłego sądowego jest rzetelna i w sposób logiczny tłumaczy metodologię uzyskania określonych wniosków. W szczególności w sposób przekonywujący biegły wskazał na jakiej podstawie do nich doszedł. Warto też zaznaczyć, że samo ewentualne niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia dyskwalifikacji tej opinii, a tym bardziej powołania nowego zespołu biegłych. Nie stanowi też przyczyny wezwania biegłego na rozprawę w celu złożenia opinii ustnej uzupełniającej. Nie można przyjąć, że Sąd jest zobowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest dla strony niekorzystna.</xText> <xText>Z powodu powyższych okoliczności Sąd Rejonowy, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235(2) par. 1 pkt 5 k.p.c.</xLexLink>, pominął wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy w nowej osobie uznając, że wniosek ten służy jedynie przedłużeniu postępowania w sprawie, w sytuacji gdy wszystkie istotne okoliczności sprawy zostały wyjaśnione.</xText> <xText>W tym miejscu należy przywołać uchwalę Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie III UZP 16/15, zgodnie z którą przesłanką przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, że nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego.</xText> <xText>W tej sytuacji Sąd na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> <xText>Z powyższą decyzją nie zgodził się pozwany i wywiódł apelację. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Naruszenie przepisów prawa materialnego – <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.) przez błędną wykładnię i zastosowanie przez zrównanie pojęcia okresu niezdolności do pracy z pojęciem okresu zasiłku chorobowego, przez co ubezpieczonemu ma przysługiwać prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, pomimo nie wyczerpania pełnego 182-dniowego zasiłku chorobowego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenia prawa procesowego, w szczególności <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 kpc</xLexLink> poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów:</xText> </xUnit> <xText>- przez oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłego ortopedy przyjmując, że jest ona kompletna, spójna i logicznie uzasadnia płynące z niej wnioski dotyczące nieprzerwanej niezdolności do pracy ubezpieczonego po 10 lutego 2023 r. oraz w zakresie ustalenia, czy dalsze leczenie i rehabilitacja ubezpieczonego rokowały odzyskanie jego zdolności do pracy;</xText> <xText>- przez ustalenie, że ubezpieczony wyczerpał pełny 182-dniowy okres zasiłku chorobowego, w sytuacji gdy ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy przez okres 173 dni;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie prawa procesowego, tj. art. 278 § 1 w zw. z <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt. 5 kpc</xLexLink> poprzez pominięcie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ortopedy w nowej osobie, mimo że okoliczności sprawy wskazywały na konieczność przeprowadzenia tego dowodu.</xText> </xUnit> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, polegające na oddaleniu odwołania</xText> <xText>ewentualnie</xText> <xText>uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji pozwany wyjaśnił, że sekwencja nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego i ich realizacji jest ściśle określona w ustawie zasiłkowej. Świadczeniem podstawowym jest zasiłek chorobowy przyznawany po upływie wymaganego okresu ubezpieczenia chorobowego i na określony czas, tj. maksymalnie 182 dni. Dopiero po wyczerpaniu zasiłku chorobowego ubezpieczony może ubiegać się o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Tymczasem ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy przez 173 dni, tj. do 1 lutego 2023 r. Wprawdzie wnioskodawcy zostało wystawione kolejne ZLA na okres od 2 lutego 2023 r. do 1 marca 2023 r., jednakże zasiłek za ten okres nie został wypłacony, ponieważ ubezpieczony nie złożył stosownego wniosku. Tym samym nie został wyczerpany zasiłek chorobowy (art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej), bez znaczenia przy tym pozostaje, czy ubezpieczony był w tym okresie zdolny albo niezdolny do pracy, ponieważ zasiłek chorobowy jest przyznawany na wniosek. Zauważyć bowiem należy, iż wymóg złożenia nie tylko zaświadczenia ZLA jako dowodu potwierdzającego niezdolność do pracy oraz złożenia wniosku o zasiłek chorobowy jako przesłanek warunkujących uznanie danego okresu niezdolności do pracy jako okresu zasiłkowego wprost z innych przepisów ustawy zasiłkowej, zawartych w 11 rozdziale poświęconym postępowaniu w przedmiocie ustalenia prawa do zasiłków i zasad ich wypłaty (zwłaszcza w art. 61b ustawy zasiłkowej). Dalej pozwany wskazał, że Sąd Najwyższy niejednokrotnie podkreślał, iż przepisy regulujące system zabezpieczenia społecznego ze względu na swoją istotę i konstrukcję podlegają wykładni ścisłej. Nie powinno się więc stosować do nich wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji do wykładni językowej, jeżeli ta ostatnia prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych, a zatem nie można ich poddawać ani wykładni rozszerzającej, ani zwężającej, modyfikującej wyczerpująco i kazuistycznie określone przez ustawodawcę uprawnienia do świadczeń. Organ rentowy podkreślił, że gdyby Sąd nie podzielił powyższego poglądu, to należy wskazać, że opinia biegłego ortopedy jest wadliwa. Biegły wykazał się brakiem obiektywizmu, a jego opinia nie zawiera pełnego uzasadnienia płynących z niej wniosków, biegły mianowicie ustalił u ubezpieczonego niestabilność stawu skokowego, która niewątpliwie miała istnieć w czasie badania przez komisję lekarską. Przy czym biegły w żaden sposób nie uzasadnia tego stanowiska. Ewentualne pogorszenie stanu zdrowia po wydaniu zaskarżonej decyzji nie może wpływać na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja jest zasadna, ponieważ zaskarżony wyrok zapadł bez dostatecznego wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i podstaw prawnych, wymaganych do oceny przesłanek do orzekania świadczenia rehabilitacyjnego wobec skarżącego.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy niniejszej sprawy, bowiem sporządzone uzasadnienie na to nie wskazuje. Należy zauważyć, że sąd II instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w przypadku nierozpoznania jej istoty przez sąd pierwszej instancji.</xText> <xText>Niewątpliwie kwestia rozpoznania istoty sprawy wymaga kazuistycznego podejścia i każdorazowo podlega ocenie sądu odwoławczego. Nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi między innymi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji pominął całkowicie merytoryczne zarzuty zgłoszone przez stronę, bądź nie uwzględnił (nie rozważył) wszystkich zarzutów dotyczących kwestii faktycznych, czy prawnych rzutujących na zasadność roszczenia odwołującego – por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019r., V CZ 31/19.</xText> <xText>Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że ubezpieczony z dniem 1 lutego 2023 r. wykorzystał 173 dni okresu zasiłkowego. Kolejne ZLA zostało wystawione na okres od 2 lutego 2023 r. do 1 marca 2023 r., jednak płatnik składek nie złożył wniosku o wypłatę zasiłku chorobowego, zatem zasiłek chorobowy nie został wypłacony za pełen okres zasiłkowy. Również w piśmie z dnia 6 marca 2024 r. pozwany wskazał, że ubezpieczony nie wyczerpał zasiłku chorobowego za pełny okres, dlatego również z tego powodu ubezpieczony nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że w rozpoznawanej sprawie materialnoprawną podstawę dochodzonego roszczenia – świadczenia rehabilitacyjnego – stanowi art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej, który mówi, że świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.</xText> <xText>Zatem przesłankami do nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego są:</xText> <xText>1) wyczerpanie okresu zasiłkowego;</xText> <xText>2) utrzymująca się w dalszym ciągu niezdolność do pracy;</xText> <xText>3) pomyślne rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w wyniku leczenia lub rehabilitacji, stwierdzone przez lekarza orzecznika ZUS.</xText> <xText>W świetle podnoszonych przez pozwanego zarzutów istotne jest zatem ustalenie znaczenia stwierdzenia „po wyczerpaniu zasiłku chorobowego”. Jak słusznie zauważył organ rentowy, nie jest uprawnione zrównywanie pojęcia niezdolności do pracy z okresem zasiłku chorobowego. Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przysługuje po wykorzystaniu pełnego okresu zasiłkowego, który w przypadku ubezpieczonego wyniósł 182 dni.</xText> <xText>Wykładnia gramatyczna art. 18 ust. 2 ZasiłkiU wyraźnie wskazuje, że świadczenie rehabilitacyjne jest swego rodzaju kontynuacją zasiłku chorobowego (przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy) w tym znaczeniu, że prawo do niego można nabyć tylko wówczas, gdy ustawowy okres pobierania zasiłku chorobowego został już wyczerpany, a osoba pobierająca dotychczas zasiłek chorobowy jest nadal niezdolna do pracy. Uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego nie jest uzależnione od istnienia tej samej choroby po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, lecz od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą lub inną chorobą, albo też kilkoma współistniejącymi chorobami (wyr. SN z 14.11.2013 r., <xUx>II UK 135/13</xUx>, Legalis).</xText> <xText>W niniejszej sprawie ubezpieczony nie wykorzystał 182 dni zasiłku chorobowego, zatem nie wyczerpał okresu zasiłkowego niezbędnego do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniu zawartym w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego, niewyczerpanie okresu zasiłkowego było okolicznością sporną, którą pozwany podniósł w odpowiedzi na odwołanie. Natomiast Sąd I instancji nie wyjaśnił, z jakich przyczyn uważa, że jest to okoliczność niesporna.</xText> <xText>W związku z tym trzeba przypomnieć, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kpc</xLexLink> uzasadnienie wyroku powinno zawierać:</xText> <xText>1) wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;</xText> <xText>2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.</xText> <xText>§ 2. Uzasadnienie wyroku sporządza się w sposób zwięzły.<xBRx></xBRx> Mimo że paragraf 2 ww. art. mówi o tym, że uzasadnienie sporządza się w sposób zwięzły, to mimo to dyrektywa sporządzenia uzasadnienia w sposób zwięzły nie oznacza, że uzasadnienie to ma być lakoniczne i bezużyteczne zarówno dla strony jak i sądu II instancji kontrolującego prawdziwość wyroku w kontekście podniesionych zarzutów, a zwłaszcza rodzących się wątpliwości, co w istocie rozpoznał sąd. Sąd I instancji w żaden sposób nie wyjaśnił, na jakich przesłankach opiera swoje twierdzenie, że wyczerpanie przez skarżącego okresu zasiłkowego jest okolicznością bezsporną, z jakich faktów i dowodów ww. twierdzenie wynikało. Przy tym Sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego, które pozwalałoby na przyjęcie, że ubezpieczony wykorzystał 182 dni zasiłku chorobowego. W tym zakresie trzeba dodatkowo zgodzić się z argumentacją apelującego, że ścisła wykładnia przepisu art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej nie pozwala na przyjęcie, że istnienie niezdolności do pracy jest równoznaczne z wyczerpaniem zasiłku chorobowego. Stosowanie natomiast jakiejkolwiek wykładni poza językową w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie jest uprawnione (wyroki Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 2005 r. I UK 378/04, 23 października 2006 r. I UK 128/06, z 29 stycznia 2008 r. I UK 239/07, z 19 maja 2009 r. III UK 6/09, z dnia 5 kwietnia 2016 r., I UK 136/15).</xText> <xText>Nierozpoznanie istoty sprawy polega na wydaniu przez Sąd niższej instancji orzeczenia, które nie odnosi się do tego, co było przedmiotem roszczenia powoda w zaznaczeniu procesowym albo też na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania lub materialnych i formalnych zarzutów strony przeciwnej. Oceny realizacji tej podstawy do ewentualnego wydania przez Sąd II instancji orzeczenia kasatoryjnego należy dokonywać na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Bez znaczenia dla niej pozostają możliwe wady postępowania, czy też takie zarzuty pozwanego, które dla przedmiotu rozstrzygnięcia były irrelewantne (wyrok SA w Katowicach z dn. 21 listopada 2023 r., sygn. I ACa 195/22).</xText> <xText>Sąd Rejonowy w ogóle nie odniósł się do zarzutów pozwanego, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki wyczepiania okresu zasiłku chorobowego. Sąd nie wziął również pod uwagę, ze jego rolą jest badanie wszystkich przesłanek do dochodzonego przez ubezpieczonego świadczenia. Bezpodstawnie przy tym przyjął, że okoliczność, iż ubezpieczony z dniem 10 lutego 2023 r. wykorzystał 182 dni okresu zasiłkowego, jest bezsporna. Analiza akt sprawy bez wątpienia pozwala na ustalenie, że ostatni okres zasiłkowy ubezpieczonego wyczerpał się 1 lutego 2023 r., a po tym dniu, pomimo złożenia zaświadczenia lekarskiego o niezdolności do pracy, ani ubezpieczony, ani płatnik składek w jego imieniu, nie wnioskował o zasiłek chorobowy na dalszy okres. Sąd Rejonowy nie przytoczył żadnych dowodów na poparcie swojego stanowiska, że ubezpieczony wyczerpał okres zasiłkowy. Nie ustosunkował się do zarzutów pozwanego w tym zakresie, nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego. Lakoniczne uzasadnienie wyroku powoduje, że brak jest argumentacji, na jakiej podstawie Sąd doszedł do takiego ustalenia stanu faktycznego, że skarżący spełnił wszystkie przesłanki prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>Trzeba podkreślić, że dla przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego musi zaistnieć pewna sekwencja zdarzeń, która umożliwia przyznanie prawa do tego świadczenia. Przede wszystkim ubezpieczony musi legitymować się zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym dalszą niezdolność do pracy, następnie musi on wnioskować o zasiłek chorobowy, wykorzystać pełny okres zasiłkowy, a dopiero potem badane są pozostałe przesłanki prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Nie jest możliwe pominięcie którejkolwiek z ww. przesłanek (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 2022 r., sygn. III USK 526/21). Jeśli nawet obiektywnie rzecz biorąc ubezpieczony był niezdolny do pracy, ale nie złożył wniosku o zasiłek chorobowy i tym samym nie wyczerpał okresu zasiłkowego, wynoszącego w jego przypadku 182 dni, nie jest możliwe przyznanie prawa od wnioskowanego świadczenia, tj. świadczenia rehabilitacyjnego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie nie ustalono, dlaczego wniosek o zasiłek chorobowy po dniu 1 lutego 2023 r. nie został złożony. Stąd też Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien ustalić dane osobowe płatnika składek i księgowej, której ubezpieczony przekazał zwolnienie lekarskie i która w spornym okresie zajmowała się u płatnika składek sprawami związanymi z ZUS. Następnie należy przeprowadzić postępowanie dowodowe udziałem ww. świadków, przesłuchać również ubezpieczonego i wyjaśnić, z jakich przyczyn płatnik składek we wniosku o świadczenie rehabilitacyjne ZNp-7 z dnia 10 lutego 2023 r. nie wypełnił rubryki dotyczącej daty zakończenia okresu zasiłkowego, a przede wszystkim z jakich przyczyn płatnik nie złożył wniosku o zasiłek choroby dla ubezpieczonego, skoro wcześniej takie wnioski składał, dlaczego płatnik składek, odstępując od złożenia w imieniu ubezpieczonego wniosku o zasiłek chorobowy, nie poinformował o tym ubezpieczonego i tym samym zamknął mu drogę do samodzielnego ubiegania się o zasiłek chorobowy. Wymaga również wyjaśnienia, czy ubezpieczony wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku, wynikającego z <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 2" xIsapId="WDU19960600281" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 281">§ 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1632) poinformowania pracodawcy o dalszym korzystaniu ze zwolnienia lekarskiego, przy czym pracodawca o powyższym najpóźniej dowiedział się 10 lutego 2023 r., wypełniając ubezpieczonemu wniosek o świadczenie rehabilitacyjne.</xText> <xText>Odnośnie zaś do treści art. 67 ustawy zasiłkowej, to w ocenie Sądu II instancji należy rozważyć przyjęcie, że dopiero na rozprawie przed Sądem Odwoławczym w dniu 24 października 2024 r. Sąd ten wyjaśnił ubezpieczonemu, że spór w sprawie dotyczy także niewyczerpania okresu zasiłkowego. Ubezpieczony z całą pewnością nie mógł ww. wywnioskować z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, który w swej treści jest korzystny dla ubezpieczonego, skoro Sąd Rejonowy przyjął, że wyczerpanie przez ubezpieczonego okresu zasiłkowego było okolicznością niesporną. Zatem niezgłoszenie wniosku o świadczenie nastąpiło z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego. Gdyby bowiem wiedział on wcześniej, że płatnik składek w jego imieniu nie wystąpił o zasiłek chorobowy, to mógłby z takim wnioskiem wystąpić samodzielnie.</xText> <xText>Co zaś się dotyczy ustaleń Sądu I instancji odnośnie do istnienia nadal po 10 lutego 2023 r. niezdolności do pracy ubezpieczonego w charakterze magazyniera, a niezbędny okres rehabilitacji do przywrócenia tej zdolności wynosił 3 miesiące, to w ocenie Sądu Okręgowego te ustalenia Sądu I instancji są prawidłowe i nie wymagają ponawiania postępowania dowodowego.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego uchybienia Sądu Rejonowego, o których mowa wyżej, spowodowały niemożliwość poddania w pełni zaskarżonego orzeczenia rzetelnej kontroli instancyjnej. Dlatego też na mocy <xUx><xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 4 k.p.c.</xLexLink></xUx>, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Agnieszka Walkowiak

Magdalena Ptaszek

sekretarz sądowy Dorota Miś-Jędrzejewska

Jolanta Fiedorowicz

Sygn. akt IV Ua 25/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Walkowiak Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Miś-Jędrzejewska po rozpoznaniu w dniu 24 października 2024 r. w Elblągu na rozprawie sprawy z odwołaniaM. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wE. z dnia 30 marca 2023 r., znak: nr(...) o świadczenie rehabilitacyjne wskutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt IV U 221/23 uchyla zaskarżony wyrok, znosi postępowanie przeprowadzone przed Sądem Rejonowym w Elblągu w zakresie wydania zaskarżonego wyroku i przekazuje sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej. Sygn. akt IV Ua 25/24 UZASADNIENIE UbezpieczonyM. C.wniósł do Sądu Rejonowego w Elblągu, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wE., odwołanie od decyzji tego organu z dnia 30 marca 2023 r. znak:(...), na mocy której odmówiono mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że decyzja ta jest dla niego krzywdząca. W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał na regulacje dotyczące przyznawania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt IV U 221/23 Sąd Rejonowy w Elblągu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy począwszy od dnia 11 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i wnioskach: UbezpieczonyM. C.podlegał ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu. W związku z niezdolnością do pracy ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy. Z dniem 1 lutego 2023 r. ubezpieczony wykorzystał 173 dni okresu zasiłkowego, a następne zwolnienie lekarskie otrzymał na okres od dnia 2 lutego 2023 r. do dnia 1 marca 2023 r. Sąd Rejonowy dalej ustalił, że ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 2 marca 2023 r. orzekł, że istnieją okoliczności uzasadniające przyznanie ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy. Pozwany zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia i Komisja Lekarska ZUS ustaliła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego uznając, że stwierdzony stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego nie ogranicza jego zdolności do pracy. Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją odmówiono mu prawa do tego świadczenia wskazując, iż nie był niezdolny do pracy. Sąd Rejonowy ustalił, że po dniu 10 lutego 2023 r. (tj. po upływie 182 dni) ubezpieczony był osobą niezdolną do pracy i rokował odzyskanie tej zdolności po procesie leczenia i rehabilitacji w terminie 3 miesięcy. Występujące u niego schorzenia w postaci pourazowej niestabilności lewego stawu skokowego powodowały nieprzerwaną niezdolność do pracy po dniu 10 lutego 2023 r., a rehabilitacja rokowała odzyskanie tej zdolności w okresie 3 miesięcy. Sąd I instancji w pierwszej kolejności wskazał, że w niniejszej sprawie okoliczności sporne pomiędzy stronami ograniczały się wyłącznie do następujących kwestii: czy ubezpieczony w dacie orzekania o uprawnieniach do świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 10 lutego 2023 r. był zdolny do pracy, czy też nie był, a także, czy ewentualne leczenie i proces rehabilitacji rokowały odzyskanie przez niego zdolności do pracy. Tak więc w niniejszej sprawie koniecznym było stwierdzenie, czy w stosunku do ubezpieczonego zachodzą przesłanki pozwalające na przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Co do podstawy prawnej rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy podkreślił, iż zgodnie z treścią przepisuart. 18 ust.1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa( t.j. Dz. U. z 2005 Nr 31, poz. 267 z późn. zm.), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Bezspornie w niniejszej sprawie z dniem 10 lutego 2023 r. ubezpieczony wykorzystał 182 okresu zasiłkowego. Faktu niezdolności do pracy w tym okresie pozwany nie kwestionował. Nie zgłaszał również wniosków dowodowych w zakresie ustalenia odmiennego stanu faktycznego. Sąd Rejonowy dokonał ustalenia stanu faktycznego na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy oraz akt pozwanego organu rentowego, ponieważ nie stanowiły one sporu. Sąd oparł się w swych ustaleniach faktycznych na tej dokumentacji, albowiem nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, a sporządzona została przez uprawniony do tego organ w ramach jego ustawowego upoważnienia. W pozostałych kwestiach spornych Sąd I instancji opierał się na opinii biegłego sądowego chirurga ortopedyR. P.. Rzecz bowiem w tym, że dla dokonania stosownych ustaleń w zakresie rozstrzygnięcia przedmiotu sporu konieczne było posiadanie wiedzy specjalnej z zakresu medycyny. Mając to na uwadze Sąd na podstawie przepisuart. 278 § 1 k.p.c.dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego powyższej specjalności. W wyniku przeprowadzonego badania przedmiotowego oraz analizy dokumentacji medycznej biegły stwierdził istnienie u ubezpieczonego obiektywnych okoliczności świadczących o tym, że występujące u niego schorzenia (których nikt nie kwestionuje) powodują dalszą niezdolności do pracy w okresie po dniu 10 lutego 2023 r. Biegły wskazał również, że dalsze leczenie i rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy przez ubezpieczonego w terminie 3 miesięcy. Na skutek zgłoszonych zastrzeżeń biegły chirurg ortopeda uzupełniał swoją opinię odnosząc się do zastrzeżeń zgłaszanych przez pozwanego. Biegły szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko. W świetle przepisuart. 286 k.p.cSąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi do tego potrzeba, a więc wtedy gdy złożona opinia zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r. II CR 817/73, Lex nr 7404, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r. II CR 562/74 Lex 7607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 OSNAP 1999/18/597). Sąd orzekający w pełni te poglądy podziela, uznając, że w niniejszej sprawie wszelkie istotne elementy zostały dostatecznie wyjaśnione w opinii pisemnej. Sąd Rejonowy przyjął ocenę przedstawioną przez biegłego jako wiarygodną i uczynił ją podstawą swoich ustaleń faktycznych. Dość wskazać, że była ona logiczna, spójna oraz korelowała z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a zwłaszcza z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach rentowych. Dodatkowo wskazać należy, że przedmiotowa opinia wydana została przez osobę legitymującą się profesjonalną wiedzą z zakresu nauki, w ramach której została sporządzona, odpowiada również aktualnemu poziomowi wiedzy. Sąd Rejonowy podkreślił, że za przyjęciem powyższej opinii jako podstawy faktycznej sądowego rozstrzygnięcia przemawiało również to, że jej redakcja odpowiadała wymogom przepisuart. 285 § 1 k.p.c.W szczególności biegły w uzasadnieniu swojej opinii (po uwzględnieniu treści opinii uzupełniających) prawidłowo ją uzasadnił, co powoduje, że nie ma ona charakteru dowolnego. W swej ocenie odwoływał się do obiektywnej dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy, a także do badania przedmiotowego. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie w I instancji opinia biegłego sądowego jest rzetelna i w sposób logiczny tłumaczy metodologię uzyskania określonych wniosków. W szczególności w sposób przekonywujący biegły wskazał na jakiej podstawie do nich doszedł. Warto też zaznaczyć, że samo ewentualne niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia dyskwalifikacji tej opinii, a tym bardziej powołania nowego zespołu biegłych. Nie stanowi też przyczyny wezwania biegłego na rozprawę w celu złożenia opinii ustnej uzupełniającej. Nie można przyjąć, że Sąd jest zobowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest dla strony niekorzystna. Z powodu powyższych okoliczności Sąd Rejonowy, na podstawie przepisuart. 235(2) par. 1 pkt 5 k.p.c., pominął wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy w nowej osobie uznając, że wniosek ten służy jedynie przedłużeniu postępowania w sprawie, w sytuacji gdy wszystkie istotne okoliczności sprawy zostały wyjaśnione. W tym miejscu należy przywołać uchwalę Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie III UZP 16/15, zgodnie z którą przesłanką przysługiwania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, bez konieczności stwierdzenia, że nastąpi to w terminie 12 miesięcy od wyczerpania zasiłku chorobowego. W tej sytuacji Sąd na podstawie przepisuart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku. Z powyższą decyzją nie zgodził się pozwany i wywiódł apelację. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu: 1 Naruszenie przepisów prawa materialnego –art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.) przez błędną wykładnię i zastosowanie przez zrównanie pojęcia okresu niezdolności do pracy z pojęciem okresu zasiłku chorobowego, przez co ubezpieczonemu ma przysługiwać prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, pomimo nie wyczerpania pełnego 182-dniowego zasiłku chorobowego; 2 naruszenia prawa procesowego, w szczególnościart. 233 kpcpoprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów: - przez oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłego ortopedy przyjmując, że jest ona kompletna, spójna i logicznie uzasadnia płynące z niej wnioski dotyczące nieprzerwanej niezdolności do pracy ubezpieczonego po 10 lutego 2023 r. oraz w zakresie ustalenia, czy dalsze leczenie i rehabilitacja ubezpieczonego rokowały odzyskanie jego zdolności do pracy; - przez ustalenie, że ubezpieczony wyczerpał pełny 182-dniowy okres zasiłku chorobowego, w sytuacji gdy ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy przez okres 173 dni; 3 naruszenie prawa procesowego, tj. art. 278 § 1 w zw. zart. 2352§ 1 pkt. 5 kpcpoprzez pominięcie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ortopedy w nowej osobie, mimo że okoliczności sprawy wskazywały na konieczność przeprowadzenia tego dowodu. Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, polegające na oddaleniu odwołania ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu apelacji pozwany wyjaśnił, że sekwencja nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego i ich realizacji jest ściśle określona w ustawie zasiłkowej. Świadczeniem podstawowym jest zasiłek chorobowy przyznawany po upływie wymaganego okresu ubezpieczenia chorobowego i na określony czas, tj. maksymalnie 182 dni. Dopiero po wyczerpaniu zasiłku chorobowego ubezpieczony może ubiegać się o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Tymczasem ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy przez 173 dni, tj. do 1 lutego 2023 r. Wprawdzie wnioskodawcy zostało wystawione kolejne ZLA na okres od 2 lutego 2023 r. do 1 marca 2023 r., jednakże zasiłek za ten okres nie został wypłacony, ponieważ ubezpieczony nie złożył stosownego wniosku. Tym samym nie został wyczerpany zasiłek chorobowy (art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej), bez znaczenia przy tym pozostaje, czy ubezpieczony był w tym okresie zdolny albo niezdolny do pracy, ponieważ zasiłek chorobowy jest przyznawany na wniosek. Zauważyć bowiem należy, iż wymóg złożenia nie tylko zaświadczenia ZLA jako dowodu potwierdzającego niezdolność do pracy oraz złożenia wniosku o zasiłek chorobowy jako przesłanek warunkujących uznanie danego okresu niezdolności do pracy jako okresu zasiłkowego wprost z innych przepisów ustawy zasiłkowej, zawartych w 11 rozdziale poświęconym postępowaniu w przedmiocie ustalenia prawa do zasiłków i zasad ich wypłaty (zwłaszcza w art. 61b ustawy zasiłkowej). Dalej pozwany wskazał, że Sąd Najwyższy niejednokrotnie podkreślał, iż przepisy regulujące system zabezpieczenia społecznego ze względu na swoją istotę i konstrukcję podlegają wykładni ścisłej. Nie powinno się więc stosować do nich wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji do wykładni językowej, jeżeli ta ostatnia prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych, a zatem nie można ich poddawać ani wykładni rozszerzającej, ani zwężającej, modyfikującej wyczerpująco i kazuistycznie określone przez ustawodawcę uprawnienia do świadczeń. Organ rentowy podkreślił, że gdyby Sąd nie podzielił powyższego poglądu, to należy wskazać, że opinia biegłego ortopedy jest wadliwa. Biegły wykazał się brakiem obiektywizmu, a jego opinia nie zawiera pełnego uzasadnienia płynących z niej wniosków, biegły mianowicie ustalił u ubezpieczonego niestabilność stawu skokowego, która niewątpliwie miała istnieć w czasie badania przez komisję lekarską. Przy czym biegły w żaden sposób nie uzasadnia tego stanowiska. Ewentualne pogorszenie stanu zdrowia po wydaniu zaskarżonej decyzji nie może wpływać na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna, ponieważ zaskarżony wyrok zapadł bez dostatecznego wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i podstaw prawnych, wymaganych do oceny przesłanek do orzekania świadczenia rehabilitacyjnego wobec skarżącego. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy niniejszej sprawy, bowiem sporządzone uzasadnienie na to nie wskazuje. Należy zauważyć, że sąd II instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w przypadku nierozpoznania jej istoty przez sąd pierwszej instancji. Niewątpliwie kwestia rozpoznania istoty sprawy wymaga kazuistycznego podejścia i każdorazowo podlega ocenie sądu odwoławczego. Nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi między innymi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji pominął całkowicie merytoryczne zarzuty zgłoszone przez stronę, bądź nie uwzględnił (nie rozważył) wszystkich zarzutów dotyczących kwestii faktycznych, czy prawnych rzutujących na zasadność roszczenia odwołującego – por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019r., V CZ 31/19. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że ubezpieczony z dniem 1 lutego 2023 r. wykorzystał 173 dni okresu zasiłkowego. Kolejne ZLA zostało wystawione na okres od 2 lutego 2023 r. do 1 marca 2023 r., jednak płatnik składek nie złożył wniosku o wypłatę zasiłku chorobowego, zatem zasiłek chorobowy nie został wypłacony za pełen okres zasiłkowy. Również w piśmie z dnia 6 marca 2024 r. pozwany wskazał, że ubezpieczony nie wyczerpał zasiłku chorobowego za pełny okres, dlatego również z tego powodu ubezpieczony nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Podkreślenia wymaga, że w rozpoznawanej sprawie materialnoprawną podstawę dochodzonego roszczenia – świadczenia rehabilitacyjnego – stanowi art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej, który mówi, że świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Zatem przesłankami do nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego są: 1) wyczerpanie okresu zasiłkowego; 2) utrzymująca się w dalszym ciągu niezdolność do pracy; 3) pomyślne rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w wyniku leczenia lub rehabilitacji, stwierdzone przez lekarza orzecznika ZUS. W świetle podnoszonych przez pozwanego zarzutów istotne jest zatem ustalenie znaczenia stwierdzenia „po wyczerpaniu zasiłku chorobowego”. Jak słusznie zauważył organ rentowy, nie jest uprawnione zrównywanie pojęcia niezdolności do pracy z okresem zasiłku chorobowego. Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego przysługuje po wykorzystaniu pełnego okresu zasiłkowego, który w przypadku ubezpieczonego wyniósł 182 dni. Wykładnia gramatyczna art. 18 ust. 2 ZasiłkiU wyraźnie wskazuje, że świadczenie rehabilitacyjne jest swego rodzaju kontynuacją zasiłku chorobowego (przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy) w tym znaczeniu, że prawo do niego można nabyć tylko wówczas, gdy ustawowy okres pobierania zasiłku chorobowego został już wyczerpany, a osoba pobierająca dotychczas zasiłek chorobowy jest nadal niezdolna do pracy. Uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego nie jest uzależnione od istnienia tej samej choroby po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, lecz od dalszego, nieprzerwanego występowania niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą lub inną chorobą, albo też kilkoma współistniejącymi chorobami (wyr. SN z 14.11.2013 r.,II UK 135/13, Legalis). W niniejszej sprawie ubezpieczony nie wykorzystał 182 dni zasiłku chorobowego, zatem nie wyczerpał okresu zasiłkowego niezbędnego do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Wbrew twierdzeniu zawartym w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego, niewyczerpanie okresu zasiłkowego było okolicznością sporną, którą pozwany podniósł w odpowiedzi na odwołanie. Natomiast Sąd I instancji nie wyjaśnił, z jakich przyczyn uważa, że jest to okoliczność niesporna. W związku z tym trzeba przypomnieć, że zgodnie zart. 3271§ 1 kpcuzasadnienie wyroku powinno zawierać: 1) wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej; 2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. § 2. Uzasadnienie wyroku sporządza się w sposób zwięzły.Mimo że paragraf 2 ww. art. mówi o tym, że uzasadnienie sporządza się w sposób zwięzły, to mimo to dyrektywa sporządzenia uzasadnienia w sposób zwięzły nie oznacza, że uzasadnienie to ma być lakoniczne i bezużyteczne zarówno dla strony jak i sądu II instancji kontrolującego prawdziwość wyroku w kontekście podniesionych zarzutów, a zwłaszcza rodzących się wątpliwości, co w istocie rozpoznał sąd. Sąd I instancji w żaden sposób nie wyjaśnił, na jakich przesłankach opiera swoje twierdzenie, że wyczerpanie przez skarżącego okresu zasiłkowego jest okolicznością bezsporną, z jakich faktów i dowodów ww. twierdzenie wynikało. Przy tym Sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego, które pozwalałoby na przyjęcie, że ubezpieczony wykorzystał 182 dni zasiłku chorobowego. W tym zakresie trzeba dodatkowo zgodzić się z argumentacją apelującego, że ścisła wykładnia przepisu art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej nie pozwala na przyjęcie, że istnienie niezdolności do pracy jest równoznaczne z wyczerpaniem zasiłku chorobowego. Stosowanie natomiast jakiejkolwiek wykładni poza językową w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie jest uprawnione (wyroki Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 2005 r. I UK 378/04, 23 października 2006 r. I UK 128/06, z 29 stycznia 2008 r. I UK 239/07, z 19 maja 2009 r. III UK 6/09, z dnia 5 kwietnia 2016 r., I UK 136/15). Nierozpoznanie istoty sprawy polega na wydaniu przez Sąd niższej instancji orzeczenia, które nie odnosi się do tego, co było przedmiotem roszczenia powoda w zaznaczeniu procesowym albo też na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania lub materialnych i formalnych zarzutów strony przeciwnej. Oceny realizacji tej podstawy do ewentualnego wydania przez Sąd II instancji orzeczenia kasatoryjnego należy dokonywać na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Bez znaczenia dla niej pozostają możliwe wady postępowania, czy też takie zarzuty pozwanego, które dla przedmiotu rozstrzygnięcia były irrelewantne (wyrok SA w Katowicach z dn. 21 listopada 2023 r., sygn. I ACa 195/22). Sąd Rejonowy w ogóle nie odniósł się do zarzutów pozwanego, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki wyczepiania okresu zasiłku chorobowego. Sąd nie wziął również pod uwagę, ze jego rolą jest badanie wszystkich przesłanek do dochodzonego przez ubezpieczonego świadczenia. Bezpodstawnie przy tym przyjął, że okoliczność, iż ubezpieczony z dniem 10 lutego 2023 r. wykorzystał 182 dni okresu zasiłkowego, jest bezsporna. Analiza akt sprawy bez wątpienia pozwala na ustalenie, że ostatni okres zasiłkowy ubezpieczonego wyczerpał się 1 lutego 2023 r., a po tym dniu, pomimo złożenia zaświadczenia lekarskiego o niezdolności do pracy, ani ubezpieczony, ani płatnik składek w jego imieniu, nie wnioskował o zasiłek chorobowy na dalszy okres. Sąd Rejonowy nie przytoczył żadnych dowodów na poparcie swojego stanowiska, że ubezpieczony wyczerpał okres zasiłkowy. Nie ustosunkował się do zarzutów pozwanego w tym zakresie, nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego. Lakoniczne uzasadnienie wyroku powoduje, że brak jest argumentacji, na jakiej podstawie Sąd doszedł do takiego ustalenia stanu faktycznego, że skarżący spełnił wszystkie przesłanki prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Trzeba podkreślić, że dla przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego musi zaistnieć pewna sekwencja zdarzeń, która umożliwia przyznanie prawa do tego świadczenia. Przede wszystkim ubezpieczony musi legitymować się zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym dalszą niezdolność do pracy, następnie musi on wnioskować o zasiłek chorobowy, wykorzystać pełny okres zasiłkowy, a dopiero potem badane są pozostałe przesłanki prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Nie jest możliwe pominięcie którejkolwiek z ww. przesłanek (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 2022 r., sygn. III USK 526/21). Jeśli nawet obiektywnie rzecz biorąc ubezpieczony był niezdolny do pracy, ale nie złożył wniosku o zasiłek chorobowy i tym samym nie wyczerpał okresu zasiłkowego, wynoszącego w jego przypadku 182 dni, nie jest możliwe przyznanie prawa od wnioskowanego świadczenia, tj. świadczenia rehabilitacyjnego. W niniejszej sprawie nie ustalono, dlaczego wniosek o zasiłek chorobowy po dniu 1 lutego 2023 r. nie został złożony. Stąd też Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien ustalić dane osobowe płatnika składek i księgowej, której ubezpieczony przekazał zwolnienie lekarskie i która w spornym okresie zajmowała się u płatnika składek sprawami związanymi z ZUS. Następnie należy przeprowadzić postępowanie dowodowe udziałem ww. świadków, przesłuchać również ubezpieczonego i wyjaśnić, z jakich przyczyn płatnik składek we wniosku o świadczenie rehabilitacyjne ZNp-7 z dnia 10 lutego 2023 r. nie wypełnił rubryki dotyczącej daty zakończenia okresu zasiłkowego, a przede wszystkim z jakich przyczyn płatnik nie złożył wniosku o zasiłek choroby dla ubezpieczonego, skoro wcześniej takie wnioski składał, dlaczego płatnik składek, odstępując od złożenia w imieniu ubezpieczonego wniosku o zasiłek chorobowy, nie poinformował o tym ubezpieczonego i tym samym zamknął mu drogę do samodzielnego ubiegania się o zasiłek chorobowy. Wymaga również wyjaśnienia, czy ubezpieczony wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku, wynikającego z§ 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy(t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1632) poinformowania pracodawcy o dalszym korzystaniu ze zwolnienia lekarskiego, przy czym pracodawca o powyższym najpóźniej dowiedział się 10 lutego 2023 r., wypełniając ubezpieczonemu wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Odnośnie zaś do treści art. 67 ustawy zasiłkowej, to w ocenie Sądu II instancji należy rozważyć przyjęcie, że dopiero na rozprawie przed Sądem Odwoławczym w dniu 24 października 2024 r. Sąd ten wyjaśnił ubezpieczonemu, że spór w sprawie dotyczy także niewyczerpania okresu zasiłkowego. Ubezpieczony z całą pewnością nie mógł ww. wywnioskować z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, który w swej treści jest korzystny dla ubezpieczonego, skoro Sąd Rejonowy przyjął, że wyczerpanie przez ubezpieczonego okresu zasiłkowego było okolicznością niesporną. Zatem niezgłoszenie wniosku o świadczenie nastąpiło z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego. Gdyby bowiem wiedział on wcześniej, że płatnik składek w jego imieniu nie wystąpił o zasiłek chorobowy, to mógłby z takim wnioskiem wystąpić samodzielnie. Co zaś się dotyczy ustaleń Sądu I instancji odnośnie do istnienia nadal po 10 lutego 2023 r. niezdolności do pracy ubezpieczonego w charakterze magazyniera, a niezbędny okres rehabilitacji do przywrócenia tej zdolności wynosił 3 miesiące, to w ocenie Sądu Okręgowego te ustalenia Sądu I instancji są prawidłowe i nie wymagają ponawiania postępowania dowodowego. W ocenie Sądu Okręgowego uchybienia Sądu Rejonowego, o których mowa wyżej, spowodowały niemożliwość poddania w pełni zaskarżonego orzeczenia rzetelnej kontroli instancyjnej. Dlatego też na mocyart. 386 § 4 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

15/101000/0002021/Ua

Sąd Okręgowy w Elblągu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Sąd Rejonowy po analizie sprawy nie odniósł się do zarzutu pozwanego, że ubezpieczony, aby uzyskać świadczenie rehabilitacyjne nie spełnił przesłanki - wyczerpanie okresu 182 dni zasiłku chorobowego, błędnie przyjął, że ten fakt jest bezsporny, gdyż w tym okresie ubezpieczony był niezdolny do do pracy. Błędnie Sąd I instancji przyjął, że do wyczerpania okresu zasiłkowego wystarczy niezdolność do pracy, nie zaś okres pobierania zasiłku chorobowego.

151005050007003_XIV_C_000603_2024_Uz_2024-11-29_001

XIV C 603/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-24 20:30:30.0 CET

2025-01-24 13:22:29.0 CET

15100505

7003

REGULATION, REASON

Sygn. akt: XIV C 603/24 UZASADNIENIE Powód W. J. w pozwie z dnia 19 lutego 2024 r. skierowanym przeciwko (...) Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zapłaty kwoty 30 425,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 lutego 2024 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu koszów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wyjaśnił, że w dniu 30 maja 2022 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczk

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Lucyna Sadlak" xPublisher="65092809261" xEditorFullName="Lucyna Sadlak" xEditor="65092809261" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/100505/0007003/C" xYear="2024" xVolNmbr="000603" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: XIV C 603/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>W. J.</xAnon> w pozwie z dnia 19 lutego 2024 r. skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Bankowi (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> domagał się zapłaty kwoty 30 425,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 lutego 2024 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu koszów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu wyjaśnił, że w dniu 30 maja 2022 r. zawarł z pozwanym <xAnon>umowę pożyczki nr (...)</xAnon>. Na jej podstawie udzielono powodowi pożyczki w kwocie 145 378,22 zł, z której kwota 23 975,20 zł miała zostać przeznaczona na cele konsumpcyjne, kwota 96 112,54 zł na spłatę innych zobowiązań kredytowych, natomiast kwota 25 290,48 zł na spłatę ubezpieczenia. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 12,50 % w skali roku. W umowie przewidziano też odsetki w kwocie 97 862,52 zł. Kolejno powód podał, iż złożył pozwanemu Bankowi oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Jako materialno-prawną podstawę dochodzenia roszczeń w niniejszej sprawie wskazano <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 30 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 u.k.k.</xLexLink> W ocenie powoda przywołane przez niego uchybienia powinny prowadzić do zastosowania sankcji tzw. kredytu darmowego. Powód wyjaśnił, że wartość przedmiotu sporu stanowi kwota 30 425,87 zł, czyli suma uiszczonych odsetek podlegających zwrotowi z tytułu sankcji kredytu darmowego. (<xIx>zob. pozew k. 1-10v.</xIx>)</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>Według pozwanego, oświadczenie konsumenta o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego miało być nieskuteczne z uwagi na upływ rocznego terminu na jego złożenie. Pozwany podniósł także bezzasadność żądania pozwu co do zasady z uwagi na nieistnienie uchybień zarzucanych przez powoda oraz bezzasadność żądania pozwu co do wysokości z uwagi na błędy w kalkulacji powoda. (<xIx>zob. odpowiedź na pozew k. 51-62v.</xIx>)</xText> <xText>Powód w odpowiedzi zakwestionował stanowisko pozwanego, a w dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. (<xIx>zob. replika na odpowiedź na pozew z 16.07.2024 r. k. 91-103, pismo pozwanego z 30.07.2024 r. k. 125, protokół z rozprawy z 30.07.2024 r. k. 134-136, pismo pozwanego z 20.08.2024 r. k. 144-149v., pismo powoda z 8.10.2024 r. k. 152-161, protokół z rozprawy z 22.10.2024 r. wraz z załącznikiem k. 164-167</xIx>)</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 30 maja 2022 r. powód <xAnon>W. J.</xAnon> zawał z pozwanym <xAnon> (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>umowę pożyczki nr (...)</xAnon> z ubezpieczeniem ochrona dla ciebie.</xText> <xText>Na mocy powyższej umowy Bank udzielił powodowi pożyczki w kwocie 145 378,22 zł obejmującej całkowitą kwotę pożyczki – 120 087,74 zł oraz koszt związany z udzieleniem pożyczki, tj. koszt składki ubezpieczeniowej – 25 290,48 zł. Odsetki za cały okres kredytowania – wyliczone na dzień zawarcia umowy – wynosiły 97 862,52 zł.</xText> <xText>Kwota w wysokości 23 975,20 zł została przeznaczona na cele konsumpcyjne kredytobiorcy, kwota 96 112,54 zł – na spłatę innych zobowiązań kredytowych, natomiast kwota 25 290,48 zł – na opłacenie składki ubezpieczeniowej.</xText> <xText>Całkowity koszt pożyczki wynosił 123 153,00 zł (składka ubezpieczeniowa i odsetki umowne). Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 243 240,74 zł</xText> <xText>Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 12,50% w stosunku rocznym. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 19,48%.</xText> <xText>Powód zobowiązał się spłacić całość zadłużenia wynikającego z ww. umowy w 108 miesięcznych ratach, po 2 249,78 zł każda, przy czym pierwsza rata wynosiła 2 548,50 zł, a ostatnia rata była wyrównująca i miała wynosić 2 215,56 zł, płatnych do 5-ego dnia miesiąca, począwszy od lipca 2022 r.</xText> <xText>Wypłata pożyczki na spłatę innych kredytów (o łącznej wartości 96 112,54 zł) miała nastąpić jednorazowo do dnia 30 maja 2022 r. przelewem na wskazane w umowie rachunki bankowe. Pozostałą kwotę z tytułu udzielonej pożyczki Bank zobowiązał się wypłacić w ww. terminie przelewem na konto nr <xAnon> (...)</xAnon> (§ 3 ust. 1 umowy).</xText> <xText>Zgodnie z § 6 umowy pożyczkobiorca miał prawo do spłaty całości lub części pożyczki przed terminem ustalonym zgodnie z § 5 ust. 2. Taka spłata miała być rozliczana zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy. Wcześniejsza częściowa spłata kwoty pożyczki powodowała zmniejszenie wysokości rat przy zachowaniu dotychczasowego okresu kredytowania. Za wcześniejsza spłatę pożyczki Bank nie pobierał prowizji. Pozwany zaliczał kolejne wpłaty w pierwszej kolejności na pokrycie zaległych opłat i prowizji, a następnie dopiero na odsetki i kapitał.</xText> <xText>Pozwany poinformował pożyczkobiorcę o możliwości odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia (§ 11 umowy).</xText> <xText>W formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego wskazane było, iż całkowita kwota kredytu tj. wszystkich środków pieniężnych, które zostaną udostępnione kredytobiorcy wynosi 120 087,74 zł.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa pożyczki k. 14-23 i k. 68-76; wniosko-polisa k. 24-25 i k. 65-67; formularz informacyjny k. 77-79, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki k. 80, informacja o ryzykach k. 81-81v.)</xIx></xText> <xText>W dniu 30 maja 2022 r. pozwany Bank wypłacił powodowi kwotę 145 378,22 zł. Tego samego dnia pobrał z konta powoda kwotę 25 920,48 zł tytułem składki ubezpieczeniowej.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne, a nadto dowód: zestawienie operacji k. 82)</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 4 stycznia 2024 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie w trybie <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, powołując się na wadliwe wyliczenie i wskazanie całkowitej kwoty do zapłaty oraz <xAnon> (...)</xAnon>, brak podania wszystkich założeń do wyliczenia <xAnon> (...)</xAnon> oraz naliczanie odsetek nie tylko od kwoty kredytu. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do niezwłocznego zwrotu zapłaconych przez niego kosztów kredytu.</xText> <xText>W dnu 8 stycznia 2024 r. pozwany otrzymał ww. oświadczenie powoda.</xText> <xText>W piśmie datowanym na 14 stycznia 2024 r. pozwany poinformował powoda, że nie uznał jego oświadczenia. Pozwany podkreślił, że rozliczenia z tytułu zawartej umowy są dokonywane w oparciu o postanowienia zaakceptowane przez powoda. Pozwany zakwestionował też, by zaistniały przesłanki do złożenia oświadczenia o sanacji kredytu darmowego.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo przewodnie pełnomocnika k. 26, oświadczenie k. 27, pełnomocnictwo k. 28, wydruk śledzenia przesyłek z Poczty Polskiej k. 29-30, pismo pozwanego z dnia 14.01.2024 r. k. 31-31v.)</xIx></xText> <xText>Kolejnym pismem powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 30 425,87 zł tytułem dotychczas pobranych odsetek, zakreślając mu 7-dniowy termin na zapłatę.</xText> <xText>Powyższą korespondencję pozwany odebrał w dniu 8 lutego 2024 r.</xText> <xText><xIx>(dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 5.02.2024 r. wraz z pełnomocnictwem k. 33-34, wydruk śledzenia przesyłek z Poczty Polskiej k. 36-37)</xIx></xText> <xText>Powód od dnia zawarcia umowy do dnia 5 stycznia 2024 r. wpłacił z tytułu zawartej umowy na rzecz pozwanego kwotę 14 540,26 zł tytułem kapitału oraz kwotę 30 425,87 zł tytułem odsetek.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne, a nadto dowód: zaświadczenie k. 32-32v.)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony. Ich autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Dlatego też dokumenty te Sąd uznał w całości za wiarygodne.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 3;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 3 i 5 k.p.c.</xLexLink> pominął dowód z opinii biegłego z dziedziny bankowości i finansów na okoliczność prawidłowego wyliczenia stawki <xAnon> (...)</xAnon> w umowie, albowiem rozstrzygnięcie sprawy nie wymagało zdaniem Sądu wiadomości specjalnych. Niniejsze postępowanie opierało się w zasadzie na analizie treści umowy i dokonaniu wykładni przepisów prawa, od treści których zależało uznanie, czy <xAnon> (...)</xAnon> zostało wyliczone w sposób prawidłowy. Dowód z opinii biegłego nie mógł tego faktu przesądzić, gdyż stwierdzenie tej okoliczności nie wymagało przeprowadzenia wyliczeń matematycznych, ani wyjaśnienia mechanizmów obliczania <xAnon> (...)</xAnon>. Z uwagi na powyższe dowód ten był nieprzydatny i zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania. Z podobnych względów Sąd pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony powodowej.</xText> <xText>W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną było zawarcie przez powoda <xAnon>umowy pożyczki nr (...)</xAnon>, wysokość dokonanych spłat potwierdzona zaświadczeniem Banku, a także złożenie przez powoda oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Spornym pomiędzy stronami było czy zaistniały przesłanki do skorzystania z sankcji kredytu darmowego, a także czy powód złożył przedmiotowe oświadczenie w rocznym terminie prekluzyjnym.</xText> <xText>Podstawę prawną powództwa stanowi <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> Wedle tego ostatniego, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Najpierw należało ustalić, czy powód jako konsument złożył skutecznie oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, w trybie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r.</xLexLink> (tj. z dnia 12 kwietnia 2023 r., Dz. U. z 2023 r. poz. 1028; dalej również jako: u.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> i ustawa).</xText> <xText>Umowa kredytu uregulowana jest w przepisie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">Prawo bankowe</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646). Przepis ten stanowi, iż przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.</xText> <xText>Ponieważ niniejsza umowa zawierana była przez osobę fizyczną – konsumenta, do jej uregulowań miała również zastosowanie ustawa o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym na chwilę zawierania umowy kredytu, a tym samym możliwość skorzystania przez powoda z sankcji kredytu darmowego.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink>, w przypadku naruszenia przez kredytodawcę <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1;art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 2;art. 30 ust. 1 pkt. 3;art. 30 ust. 1 pkt. 4;art. 30 ust. 1 pkt. 5;art. 30 ust. 1 pkt. 6;art. 30 ust. 1 pkt. 7;art. 30 ust. 1 pkt. 8;art. 30 ust. 1 pkt. 10;art. 30 ust. 1 pkt. 11;art. 30 ust. 1 pkt. 14;art. 30 ust. 1 pkt. 15;art. 30 ust. 1 pkt. 16;art. 30 ust. 1 pkt. 17;art. 31;art. 32;art. 33;art. 33 a;art. 36 a;art. 36 c" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c</xLexLink> konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Ustęp 5 tego przepisu stanowi, iż uprawnienie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ust. 1</xLexLink>, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy.</xText> <xText>Sankcja kredytu darmowego polega zatem na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy. <xLexLink xArt="art. 45 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 45 u.k.k.</xLexLink> implementuje art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U.UE.L z dnia 22 maja 2008 r.), który nakazuje stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą.</xText> <xText>Podkreślić należy, iż przepis <xLexLink xArt="art. 45 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 u.k.k.</xLexLink> jest przepisem o charakterze sankcyjnym, wysoce restrykcyjnym wobec kredytodawców. Celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie powinny być możliwie ściśle interpretowane nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej. Przy czym w ocenie Sądu, przepis ten uprawnia konsumenta do ukształtowania stosunku prawnego z tytułu umowy kredytowej zarówno w czasie trwania umowy, jak i po jej wykonaniu.</xText> <xText>Wskazane w przepisie uprawnienie do skorzystania z sankcji kredytu darmowego wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Ponieważ ustawodawca nie sprecyzował, co rozumie pod pojęciem „wykonania” umowy, w orzecznictwie sądów powszechnych doszło do powstania różnych interpretacji tego terminu. Pojawiła się koncepcja, w myśl której moment, od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza przede wszystkim stan, w którym wszelkie zobowiązania obu stron umowy o kredyt konsumencki zostały w pełni wykonane, nie można odnosić tego wyłącznie do wykonania zobowiązania po stronie kredytodawcy. Nie ma przy tym znaczenia, czy zostały one wykonane w terminie, dobrowolnie, czy też przymusowo, np. w drodze egzekucji komorniczej. Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tutaj o zobowiązania określone treścią umowy o kredyt konsumencki bez uwzględnienia skutków sankcji kredytu darmowego (por. wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 28 września 2017 r., sygn. akt I C 531/17, LEX nr 2374797 i wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 lipca 2017 r., sygn. akt X C 615/17, LEX nr 2491273).</xText> <xText>Druga koncepcja zakłada, iż zwrot „wykonanie umowy” od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza dzień wykonania umowy przez pożyczkodawcę, czyli dzień przekazania kwoty pożyczki. Przemawiać ma za tym fakt, że w przeciwnym wypadku unicestwiony byłby cel tego przepisu. Ma on za zadanie ograniczyć uprawnienie konsumenta krótkim terminem prekluzyjnym, tak aby ustabilizować stosunek prawny i aby pożyczkodawca nie pozostawał w nieskończoność w niepewności co do zakresu swojej wierzytelności. Gdyby zaś wygaśniecie uprawnienia zależało od wykonania umowy przez pożyczkobiorcę (konsumenta), mógłby on przez jej celowe niewykonywanie odwlekać upływ tego terminu. Niedopuszczalne jest, aby jedna ze stron stosunku prawnego mogła według własnej woli regulować rozpoczęcie biegu (por. wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 czerwca 2018 r., XIV C 1375/17, LEX nr 2515155).</xText> <xText>Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę termin, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 5 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 5 u.k.k.</xLexLink> rozpoczyna swój bieg z różną chwilą dla każdej ze stron umowy. Dla kredytobiorcy jest to chwila całkowitej spłaty kredytu czy pożyczki. Natomiast dla udzielającego kredytu, w niniejszej sprawie Banku, z chwilą przekazania kredytobiorcy kwoty kredytu. Brak jest logicznych argumentów za przyjęciem, iż ustawodawca miał na myśli wyłącznie wykonanie umowy ze strony pożyczkodawcy. Interpretacja taka byłaby niekorzystna dla konsumenta, zwłaszcza w sytuacji, gdy spłata kredytu na mocy umowy zostaje odroczona w czasie na kilka lub kilkanaście lat. Z chwilą wypłaty kredytu umowa zostaje wykonana tyko przez jedną jej stronę, ale wciąż nie zostaje wykonana przez kredytobiorcę. O stanie „wykonania” umowy można mówić dopiero wtedy, gdy obie strony wywiążą się z głównych obowiązków wynikających z umowy; kredytodawca kredyt wypłaci, a kredytobiorca go spłaci. Termin do złożenia oświadczenia ma charakter prekluzyjny i jest dość krótki, roczny. Można uznać, iż ratio legis takiego uregulowania sprowadza się do konieczności uniknięcia stanu niepewności prawnej po stronie kredytodawcy co do tego czy może, czy też nie może liczyć na zysk związany z zawartą umową.</xText> <xText>Ponadto w piśmiennictwie prawniczym prezentowane są tezy w myśl których omawiany przepis wprowadzono w celu ochrony interesów konsumenta, aby wydłużyć okres, w którym może on dowiedzieć się o zaistniałym naruszeniu, wykonać omawiane uprawnienie i domagać się od kredytodawcy zwrotu zapłaconych odsetek i innych kosztów z tytułu kredytu konsumenckiego.</xText> <xText>Wskazuje się jednolicie, że przez wykonanie umowy należy rozumieć sytuację, w której należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym obowiązki powstające z mocy ustawy (...) chodzi o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Wykonanie umowy następuje w dniu, w którym strony wywiążą się z wszystkich obowiązków ciążących na nich na podstawie umowy. Jeżeli konsument wykona umowę, a następnie złoży w ciągu roku oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, wówczas jest on zwolniony z wszystkich poniesionych już kosztów (wykonanie umowy zakłada wywiązanie się z wszystkich obowiązków), a po stronie kredytodawcy powstaje obowiązek zwrotu kosztów kredytu (za wyjątkiem kosztów ustanowienia zabezpieczeń kredytu. Oświadczenie, o jakim mowa w art. 45 ust. 1 ustawy można złożyć także w toku procesu sądowego, np. gdy kredytodawca wytoczył powództwo przeciwko konsumentowi o zapłatę kwot wynikających z umowy o kredyt konsumencki (komentarze do art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim: T. Czech, WKP 2018, SIP LEX, M. Stanisławska, Warszawa 2018, SIP Legalis).</xText> <xText>Reasumując Sąd doszedł do przekonania, iż nie można uwzględnić argumentacji strony pozwanej, jakoby termin do złożenia oświadczenia woli o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego biegł od dnia zawarcia umowy. Powód w okresie od 30 maja 2022 r. do 5 stycznia 2024 r. wpłacił z tytułu zawartej umowy na rzecz Banku kwotę 14 540,26 zł tytułem kapitału oraz kwotę 30 425,87 zł tytułem odsetek, a oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego złożył w styczniu 2024 r. W dniu złożenia oświadczenia powód nie dokonał całościowej spłaty zadłużenia, tzn. nie doszło z jego strony do wykonania ww. umowy. Zatem Sąd uznał, iż oświadczenie powoda złożone zostało w terminie i nie zostało sprekludowane.</xText> <xText>W ocenie Sądu, podniesione przez powoda zarzuty naruszenia u.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink> okazały się w znakomitej części zasadne.</xText> <xText>Dokonując analizy akt sprawy, Sąd w pierwszej kolejności doszedł do wniosku, iż uzasadniony okazał się zarzut dotyczący bezpodstawnego doliczenia przez Bank do całkowitej kwoty kredytu kosztów ubezpieczenia kredytu, podczas gdy opłaty z tego tytułu, zgodnie z przepisami ustawy, są traktowane jako całkowity koszt kredytu i nie stanowią sumy udostępnionej kredytobiorcy, a tym samym nie mogą być określane jako całkowita kwota kredytu, zgodnie z definicją umieszczoną w art. 5 ust. 7 ustawy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 4 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k.</xLexLink> umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 31;art. 32;art. 33" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31-33</xLexLink>, powinna określać całkowitą kwotę kredytu. Zgodnie zaś z 5 <xLexLink xArt="ust. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ust. 7 u.k.k.</xLexLink> całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt.</xText> <xText>W niniejszej sprawie wskazano w umowie, że „całkowita kwota pożyczki” wynosiła 120 087,22 zł i tak ustalona nie obejmowała kredytowanych kosztów kredytu. Do umowy wprowadzono także pozaustawowe pojęcie tzw. „kwoty (udzielonej) pożyczki” w wysokości 145 378,22 zł, która stanowiła sumę całkowitej kwoty kredytu oraz tzw. skredytowanych kosztów pożyczki (składki ubezpieczeniowej). Ten powszechnie stosowany zabieg wprowadza w błąd konsumenta co do rzeczywistej kwoty udzielonej mu pożyczki. Jest również niepoprawny z językowego punktu widzenia, albowiem całkowita kwota pożyczki obejmuje całość kwot udostępnionych konsumentowi, co oznacza, że „kwota pożyczki” nie może stanowić kwoty wyższej niż kwota „całkowita”. Całkowita kwota pożyczki, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem oznacza wyłącznie te środki, które zostały wypłacone konsumentowi (tzw. „kwota na rękę”) i pozostawione do jego swobodnej dyspozycji. W realiach analizowanej sprawy, w żadnym razie kwota wyższa niż wskazana jako całkowita kwota kredytu nie została pozostawiona do swobodnej dyspozycji konsumenta. Oczywistym jest, że z kwoty 145 378,22 zł potrącono kwotę 25 290,48 zł na poczet spłaty ubezpieczenia (zob. zestawienie operacji za okres 30.05.2022 – 06.05.2024 na k. 82 akt). Miało to stworzyć pozór swobodnego dysponowania przez konsumenta tzw. „kwotą pożyczki”, choć oczywistym jest, że gdyby konsument tą kwotą dysponował, to powinna zostać ujęta w „całkowitej kwocie kredytu”. Podobnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt VII ACa 879/17 (LEX nr 2471048) stwierdzając, że „dopóki konsument nie uiści kwot należnych kontrahentowi z tytułu opłat i prowizji lub też nie zostaną one potrącone, nie może dojść do udostępnienia konsumentowi środków pieniężnych”.</xText> <xText>Zatem w ocenie Sądu w przypadku umowy będącej przedmiotem niniejszej sprawy, całkowitą kwotą kredytu, zgodnie z definicją zawartą w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 ust. 7 u.k.k.</xLexLink> jest kwota 120 087,74 zł. Kwota ta wskazana jest jako całkowita kwota kredytu w formularzu informacyjnym dołączonym do umowy (zob. k. 77-79 akt). Pozostaje to w sprzeczności z § 1 ust. 1 umowy, w którym ustalono, iż Bank udziela powodowi pożyczki w kwocie 145 3378,22 zł.</xText> <xText>Uzasadnione są również zarzut nieuzasadnionego obliczenia odsetek należnych Bankowi w oparciu nie o kwotę będącą rzeczywistą kwotą udostępnioną kredytobiorcy, a w oparciu o kwotę zawyżoną tj. obejmującą swoim zakresem zarówno ww. kwotę udostępnioną kredytobiorcy jak i koszty kredytu, oraz zarzut braku wskazania zgodnie z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.</xLexLink> założeń przyjętych do obliczenia całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta, albowiem nie wskazano od jakiej kwoty obliczane są odsetki, które winny być obliczane od całkowitej kwoty kredytu tj. rzeczywiście udostępnionej konsumentowi kwoty bez doliczania kosztów prowizji/ubezpieczenia jak to ma miejsce w przypadku zawartej z konsumentem umowy.</xText> <xText>Na wstępnie wskazać należało, iż § 4 ust. 1 przedmiotowej umowy w sposób jasny stanowi, iż „oprocentowanie Twojej pożyczki jest zmienne”, a w zdaniu drugim tego § podano, że „:kwota pożyczki to 145 378,22 zł”. Zatem w umowie wskazane jest od jakiej kwoty są naliczane odsetki. Bank naliczał odsetki od wyższej kwoty, tj. obejmującej skredytowaną składkę ubezpieczeniową (145 378,22 zł), a nie od kwoty, która w tej sprawie stanowiła całkowitą kwotę kredytu (120 087,74 zł). Działanie takie jest nieprawidłowe i naruszające przepisy ustawy. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt I NSK 9/18 (LEX nr 2643248), iż „Nie może więc budzić wątpliwości, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji, itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą przemawia wyraźna treść <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 7 u.k.k.</xLexLink> (&quot;całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu...&quot;)”. W niniejszej sprawie kredytowana składka ubezpieczeniowa w wysokości 25 290,48 zł wskazana jest zarówno jako kwota kredytu (całkowita kwota kredytu bez wpisania tego pojęcia w umowie, ale można to wywnioskować z treści umowy) oraz jako całkowity koszt kredytu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 6 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k.</xLexLink> umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 31;art. 32;art. 33" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31-33</xLexLink>, powinna określać: stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy. Zgodnie zaś z definicją stopy oprocentowania kredytu wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 10 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 10 u.k.k.</xLexLink> stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Zatem zastosowane w umowie naliczenie oprocentowania od kwoty 145 378,22 zł, która nie została wypłacona powodowi, zamiast naliczenia oprocentowania od faktycznie wypłaconej powodowi kwoty 120 087,74 zł, jest działaniem naruszającym przepisy cytowanej ustawy. Podkreślić należy, iż istotą pozaodsetkowych kosztów kredytu jest, że konsument zobowiązany jest do ich poniesienia (np. prowizji, opłaty przygotowawczej), ale pożyczkodawcy nie przysługuje prawo do pobierania od tych kosztów odsetek. W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany Bank pobierał odsetki od skredytowanych kosztów kredytu. W niniejszej sprawie była to tylko składka ubezpieczeniowa.</xText> <xText>Strona pozwana co prawda podniosła, że strona powodowa nie przedstawiła wyliczeń, a więc nie wykazała, by doszło do wadliwego wyliczenia odsetek oraz <xAnon> (...)</xAnon>. Zweryfikowanie tej kwestii nie jest przy tym nader skomplikowane i – jak już wcześniej wyjaśniono – nie wymaga przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. Wystarczy skorzystać z któregokolwiek z powszechnie dostępnych kalkulatorów w Internecie, np. <xUx>www.kalkulatory.gofin.</xUx><xAnon>pl. (...)</xAnon> użyciu powyższego kalkulatora Sąd ustalił, iż <xAnon> (...)</xAnon> w wysokości 19,48% powstaje przy wzięciu do wyliczeń jako całkowita kwota kredytu wartości 145 3378,22 zł, a więc kwoty uwzględniającej także kredytowaną składkę ubezpieczeniową. Prawidłowe wyliczenie (przy przyjęciu jako całkowitej kwoty pożyczki kwoty 120 087,74 zł) dałoby wynik <xAnon> (...)</xAnon> na poziomie wyższym, tj. 21,10%. Można więc łatwo stwierdzić, iż wskaźnik ten był w rzeczywistości wyższy (21,10% &gt; 19,48%) i wprowadzał w błąd konsumenta. Z kolei szacunkowa wartość odsetek przy kwocie 145 378,22 zł wyniosła 97 862,52 zł. W przypadku podstawienia do wyliczenia prawidłowej kwoty – tj. 120 087,74 zł – kwota odsetek wynosi już tylko 80 518,29 zł. Powyższe wyliczenia obrazują nieprawidłowy zabieg stosowany przez pozwanego, który dopuścił się nagannego wyliczenia odsetek przyjmując jako podstawę sumę wypłaconej kwoty pożyczki oraz pobranej składki ubezpieczeniowej.</xText> <xText>Reasumując całkowita kwota kredytu została wskazana w umowie w wyższej wysokości, niż faktycznie udostępniona (przekazana kredytobiorcy). Słusznie zatem podniósł powód, że kredytodawca uwzględnił w tej kwocie koszty, które kredytobiorca musiał ponieść, tj. składkę ubezpieczeniową za udzielenie kredytu, które to koszty zostały skredytowane. W tym kontekście oczywistym jest, że błędnie obliczono rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta, skoro na kwotę tą składały się zawyżone odsetki umowne (pobierane także od skredytowanych kosztów pożyczki).</xText> <xText>Podkreślić należy, iż w wypadku obowiązków informacyjnych – wobec ogólnego sposobu sformułowania komentowanej regulacji – nie ulega wątpliwości, że sankcję kredytu darmowego będą mogły pociągnąć za sobą wszystkie postaci braku wywiązania się z tego wymagania: zarówno brak jego spełnienia, jak i spełnienie niewłaściwe. Do ostatniej grupy sytuacji należą natomiast, bez wątpienia, zarówno wypadki, w których wada informacji dotyczyła jej warstwy merytorycznej (brak przekazania wszystkich wymaganych informacji), jak i formalnej (przedstawienie informacji z naruszeniem ustawowego wymogu posłużenia się formularzem informacyjnym, sformułowanie jej w sposób niezrozumiały dla typowego adresata itd.) (zob. <xIx>Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz</xIx>, red. dr hab. <xAnon>K. O.</xAnon>, 2019, wyd. 2/<xAnon>M. G.</xAnon>, Legalis 2023).</xText> <xText>Z kolei naruszenia <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 10;art. 30 ust. 1 pkt. 16 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt. 10 i pkt. 16 u.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 49;art. 49 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 49 ust. 1 u.k.k.</xLexLink> strona powodowa upatrywała w szczególności w nieokreśleniu procedury i warunków na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, zwłaszcza sytuacji całkowitej spłaty kredytu przed terminem i związanym z wcześniejszą spłatą obniżenia ewentualnych kosztów kredytu poniesionych przez kredytobiorcę za cały czas trwania umowy. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że powód wskazał, że to naruszenie nastąpiło w § 6 umowy kredytowej i zawierało się w tym, że nie określono procedury i warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, zwłaszcza w sytuacji, gdy nastąpiłaby całkowita spłata kredytu przed terminem. Powód wskazał zatem na hipotetyczną sytuację przedterminowej spłaty kredytu, który, jak wiadomo z ustalonego stanu faktycznego, pozostaje w trakcie spłaty. Jednak, należy dokonać analizy ww. postanowień umowy kredytu. W ocenie Sądu, ww. postanowienia umowy kredytowej nie wzbudzają wątpliwości biorąc pod uwagę fakt, iż wskazano, że pożyczkobiorca ma w szczególności prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki zarówno w części jak i w całości. Dodatkowo, w ocenie Sądu, § 6 umowy kredytu wskazuje na warunki, przebieg i konsekwencje częściowej przedterminowej spłaty.</xText> <xText>Podkreślić należy, iż wykonanie przez konsumenta uprawnienia określonego w art. 45 ust. 1 u.u.k. powoduje zmianę treści stosunku kredytu konsumenckiego. Sankcja kredytu darmowego sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego, czyli utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Obejmuje zasadniczo wszystkie przychody kredytodawcy związane z kredytem konsumenckim, niezależnie od ich nazwy: odsetki, opłaty, prowizje, składki, koszty itp. Sankcja kredytu darmowego obejmuje także odsetki i inne koszty, które są pobierane w ciężar kapitału kredytu.</xText> <xText>Wykonanie uprawnienia ma skutek wsteczny (działanie <xIx>ex tunc</xIx>) w tym sensie, że sankcja kredytu darmowego obejmuje – z pewnymi wyjątkami – wszelkie odsetki i inne koszty z tytułu kredytu konsumenckiego, niezależnie od okresu ich naliczania: przed wykonaniem uprawnienia czy po wykonaniu. Powoduje, że odpada podstawa świadczenia w odniesieniu do takich odsetek i kosztów. Odsetki, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink>, oznaczają przy tym tylko odsetki kapitałowe.</xText> <xText>W niniejszej sprawie powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 120 087,74 zł. Powód od dnia zawarcia umowy do dnia 5 stycznia 2024 r. wpłacił z tytułu zawartej umowy na rzecz pozwanego Banku kwotę 14 540,26 zł tytułem kapitału oraz kwotę 30 425,87 zł tytułem odsetek. Jak już wyżej wskazano skuteczne skorzystanie z sankcji kredytu darmowego pozbawia kredytodawcę przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego. W niniejszej sprawie obejmuje to odsetki kapitałowe. Powód spłacił pozwanemu te odsetki w kwocie 30 425,87 zł, które to świadczenia stały się świadczeniami nienależnymi. Sama ich wysokość nie była zresztą kwestionowana przez stronę pozwaną, bowiem wynikała z zaświadczenia wydanego przez Bank (zob. k. 32-32v. akt). Zatem do zwrotu podlegała kwota 30 425,87 zł, którą to kwotę, zgodnie z żądaniem pozwu Sąd zasądził na podstawie powołanych powyżej przepisów jak w punkcie 1. wyroku.</xText> <xText>Uzasadniając rozstrzygniecie w zakresie odsetek Sąd zważył, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zobowiązanie pozwanego do zapłaty ma charakter zobowiązania bezterminowego, toteż przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela skierowane wobec dłużnika do spełnienia świadczenia – <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> Jak wynika z akt sprawy, pozwany wezwanie do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem otrzymał 8 stycznia 2024 r. Powód zakreślił pozwanemu 7-dniowy termin na uiszczenie tejże kwoty. W konsekwencji pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie począwszy od dnia 16 lutego 2024 r.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd postanowił w punkcie 2. wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, przy uwzględnieniu zasady odpowiedzialności stron za wynik procesu oraz zasady kosztów niezbędnych i celowych, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 617 zł. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu w wysokości 1 000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 600 zł zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach od kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 <xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="right">Asesor sądowy Magdalena Gawryszak</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>odnotować w kontrolce uzasadnień,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>akta z wpływem lub za 21 dni.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">Asesor sądowy Magdalena Gawryszak</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Lucyna Sadlak

Lucyna Sadlak

Sygn. akt: XIV C 603/24 UZASADNIENIE PowódW. J.w pozwie z dnia 19 lutego 2024 r. skierowanym przeciwko(...) Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.domagał się zapłaty kwoty 30 425,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 lutego 2024 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu koszów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wyjaśnił, że w dniu 30 maja 2022 r. zawarł z pozwanymumowę pożyczki nr (...). Na jej podstawie udzielono powodowi pożyczki w kwocie 145 378,22 zł, z której kwota 23 975,20 zł miała zostać przeznaczona na cele konsumpcyjne, kwota 96 112,54 zł na spłatę innych zobowiązań kredytowych, natomiast kwota 25 290,48 zł na spłatę ubezpieczenia. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 12,50 % w skali roku. W umowie przewidziano też odsetki w kwocie 97 862,52 zł. Kolejno powód podał, iż złożył pozwanemu Bankowi oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Jako materialno-prawną podstawę dochodzenia roszczeń w niniejszej sprawie wskazanoart. 45w zw. zart. 30 u.k.k.W ocenie powoda przywołane przez niego uchybienia powinny prowadzić do zastosowania sankcji tzw. kredytu darmowego. Powód wyjaśnił, że wartość przedmiotu sporu stanowi kwota 30 425,87 zł, czyli suma uiszczonych odsetek podlegających zwrotowi z tytułu sankcji kredytu darmowego. (zob. pozew k. 1-10v.) W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Według pozwanego, oświadczenie konsumenta o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego miało być nieskuteczne z uwagi na upływ rocznego terminu na jego złożenie. Pozwany podniósł także bezzasadność żądania pozwu co do zasady z uwagi na nieistnienie uchybień zarzucanych przez powoda oraz bezzasadność żądania pozwu co do wysokości z uwagi na błędy w kalkulacji powoda. (zob. odpowiedź na pozew k. 51-62v.) Powód w odpowiedzi zakwestionował stanowisko pozwanego, a w dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. (zob. replika na odpowiedź na pozew z 16.07.2024 r. k. 91-103, pismo pozwanego z 30.07.2024 r. k. 125, protokół z rozprawy z 30.07.2024 r. k. 134-136, pismo pozwanego z 20.08.2024 r. k. 144-149v., pismo powoda z 8.10.2024 r. k. 152-161, protokół z rozprawy z 22.10.2024 r. wraz z załącznikiem k. 164-167) Sąd ustalił, co następuje: W dniu 30 maja 2022 r. powódW. J.zawał z pozwanym(...) Bankiem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.umowę pożyczki nr (...)z ubezpieczeniem ochrona dla ciebie. Na mocy powyższej umowy Bank udzielił powodowi pożyczki w kwocie 145 378,22 zł obejmującej całkowitą kwotę pożyczki – 120 087,74 zł oraz koszt związany z udzieleniem pożyczki, tj. koszt składki ubezpieczeniowej – 25 290,48 zł. Odsetki za cały okres kredytowania – wyliczone na dzień zawarcia umowy – wynosiły 97 862,52 zł. Kwota w wysokości 23 975,20 zł została przeznaczona na cele konsumpcyjne kredytobiorcy, kwota 96 112,54 zł – na spłatę innych zobowiązań kredytowych, natomiast kwota 25 290,48 zł – na opłacenie składki ubezpieczeniowej. Całkowity koszt pożyczki wynosił 123 153,00 zł (składka ubezpieczeniowa i odsetki umowne). Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 243 240,74 zł Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 12,50% w stosunku rocznym. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 19,48%. Powód zobowiązał się spłacić całość zadłużenia wynikającego z ww. umowy w 108 miesięcznych ratach, po 2 249,78 zł każda, przy czym pierwsza rata wynosiła 2 548,50 zł, a ostatnia rata była wyrównująca i miała wynosić 2 215,56 zł, płatnych do 5-ego dnia miesiąca, począwszy od lipca 2022 r. Wypłata pożyczki na spłatę innych kredytów (o łącznej wartości 96 112,54 zł) miała nastąpić jednorazowo do dnia 30 maja 2022 r. przelewem na wskazane w umowie rachunki bankowe. Pozostałą kwotę z tytułu udzielonej pożyczki Bank zobowiązał się wypłacić w ww. terminie przelewem na konto nr(...)(§ 3 ust. 1 umowy). Zgodnie z § 6 umowy pożyczkobiorca miał prawo do spłaty całości lub części pożyczki przed terminem ustalonym zgodnie z § 5 ust. 2. Taka spłata miała być rozliczana zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy. Wcześniejsza częściowa spłata kwoty pożyczki powodowała zmniejszenie wysokości rat przy zachowaniu dotychczasowego okresu kredytowania. Za wcześniejsza spłatę pożyczki Bank nie pobierał prowizji. Pozwany zaliczał kolejne wpłaty w pierwszej kolejności na pokrycie zaległych opłat i prowizji, a następnie dopiero na odsetki i kapitał. Pozwany poinformował pożyczkobiorcę o możliwości odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia (§ 11 umowy). W formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego wskazane było, iż całkowita kwota kredytu tj. wszystkich środków pieniężnych, które zostaną udostępnione kredytobiorcy wynosi 120 087,74 zł. (dowód: umowa pożyczki k. 14-23 i k. 68-76; wniosko-polisa k. 24-25 i k. 65-67; formularz informacyjny k. 77-79, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki k. 80, informacja o ryzykach k. 81-81v.) W dniu 30 maja 2022 r. pozwany Bank wypłacił powodowi kwotę 145 378,22 zł. Tego samego dnia pobrał z konta powoda kwotę 25 920,48 zł tytułem składki ubezpieczeniowej. (okoliczności bezsporne, a nadto dowód: zestawienie operacji k. 82) Pismem z dnia 4 stycznia 2024 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie w trybieart. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckimo skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, powołując się na wadliwe wyliczenie i wskazanie całkowitej kwoty do zapłaty oraz(...), brak podania wszystkich założeń do wyliczenia(...)oraz naliczanie odsetek nie tylko od kwoty kredytu. Jednocześnie powód wezwał pozwanego do niezwłocznego zwrotu zapłaconych przez niego kosztów kredytu. W dnu 8 stycznia 2024 r. pozwany otrzymał ww. oświadczenie powoda. W piśmie datowanym na 14 stycznia 2024 r. pozwany poinformował powoda, że nie uznał jego oświadczenia. Pozwany podkreślił, że rozliczenia z tytułu zawartej umowy są dokonywane w oparciu o postanowienia zaakceptowane przez powoda. Pozwany zakwestionował też, by zaistniały przesłanki do złożenia oświadczenia o sanacji kredytu darmowego. (dowód: pismo przewodnie pełnomocnika k. 26, oświadczenie k. 27, pełnomocnictwo k. 28, wydruk śledzenia przesyłek z Poczty Polskiej k. 29-30, pismo pozwanego z dnia 14.01.2024 r. k. 31-31v.) Kolejnym pismem powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 30 425,87 zł tytułem dotychczas pobranych odsetek, zakreślając mu 7-dniowy termin na zapłatę. Powyższą korespondencję pozwany odebrał w dniu 8 lutego 2024 r. (dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 5.02.2024 r. wraz z pełnomocnictwem k. 33-34, wydruk śledzenia przesyłek z Poczty Polskiej k. 36-37) Powód od dnia zawarcia umowy do dnia 5 stycznia 2024 r. wpłacił z tytułu zawartej umowy na rzecz pozwanego kwotę 14 540,26 zł tytułem kapitału oraz kwotę 30 425,87 zł tytułem odsetek. (okoliczności bezsporne, a nadto dowód: zaświadczenie k. 32-32v.) Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony. Ich autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Dlatego też dokumenty te Sąd uznał w całości za wiarygodne. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt 3 i 5 k.p.c.pominął dowód z opinii biegłego z dziedziny bankowości i finansów na okoliczność prawidłowego wyliczenia stawki(...)w umowie, albowiem rozstrzygnięcie sprawy nie wymagało zdaniem Sądu wiadomości specjalnych. Niniejsze postępowanie opierało się w zasadzie na analizie treści umowy i dokonaniu wykładni przepisów prawa, od treści których zależało uznanie, czy(...)zostało wyliczone w sposób prawidłowy. Dowód z opinii biegłego nie mógł tego faktu przesądzić, gdyż stwierdzenie tej okoliczności nie wymagało przeprowadzenia wyliczeń matematycznych, ani wyjaśnienia mechanizmów obliczania(...). Z uwagi na powyższe dowód ten był nieprzydatny i zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania. Z podobnych względów Sąd pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony powodowej. W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną było zawarcie przez powodaumowy pożyczki nr (...), wysokość dokonanych spłat potwierdzona zaświadczeniem Banku, a także złożenie przez powoda oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Spornym pomiędzy stronami było czy zaistniały przesłanki do skorzystania z sankcji kredytu darmowego, a także czy powód złożył przedmiotowe oświadczenie w rocznym terminie prekluzyjnym. Podstawę prawną powództwa stanowiart. 410 § 1 k.c.w zw. zart. 405 k.c.Wedle tego ostatniego, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Najpierw należało ustalić, czy powód jako konsument złożył skutecznie oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, w trybieart. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r.(tj. z dnia 12 kwietnia 2023 r., Dz. U. z 2023 r. poz. 1028; dalej również jako: u.k.k.i ustawa). Umowa kredytu uregulowana jest w przepisie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r.Prawo bankowe(t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646). Przepis ten stanowi, iż przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Ponieważ niniejsza umowa zawierana była przez osobę fizyczną – konsumenta, do jej uregulowań miała również zastosowanie ustawa o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym na chwilę zawierania umowy kredytu, a tym samym możliwość skorzystania przez powoda z sankcji kredytu darmowego. Zgodnie zart. 45 ust. 1 u.k.k., w przypadku naruszenia przez kredytodawcęart. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36ckonsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Ustęp 5 tego przepisu stanowi, iż uprawnienie, o którym mowa wust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Sankcja kredytu darmowego polega zatem na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy.Art. 45 u.k.k.implementuje art. 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U.UE.L z dnia 22 maja 2008 r.), który nakazuje stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą. Podkreślić należy, iż przepisart. 45 u.k.k.jest przepisem o charakterze sankcyjnym, wysoce restrykcyjnym wobec kredytodawców. Celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie powinny być możliwie ściśle interpretowane nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej. Przy czym w ocenie Sądu, przepis ten uprawnia konsumenta do ukształtowania stosunku prawnego z tytułu umowy kredytowej zarówno w czasie trwania umowy, jak i po jej wykonaniu. Wskazane w przepisie uprawnienie do skorzystania z sankcji kredytu darmowego wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Ponieważ ustawodawca nie sprecyzował, co rozumie pod pojęciem „wykonania” umowy, w orzecznictwie sądów powszechnych doszło do powstania różnych interpretacji tego terminu. Pojawiła się koncepcja, w myśl której moment, od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza przede wszystkim stan, w którym wszelkie zobowiązania obu stron umowy o kredyt konsumencki zostały w pełni wykonane, nie można odnosić tego wyłącznie do wykonania zobowiązania po stronie kredytodawcy. Nie ma przy tym znaczenia, czy zostały one wykonane w terminie, dobrowolnie, czy też przymusowo, np. w drodze egzekucji komorniczej. Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tutaj o zobowiązania określone treścią umowy o kredyt konsumencki bez uwzględnienia skutków sankcji kredytu darmowego (por. wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 28 września 2017 r., sygn. akt I C 531/17, LEX nr 2374797 i wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 7 lipca 2017 r., sygn. akt X C 615/17, LEX nr 2491273). Druga koncepcja zakłada, iż zwrot „wykonanie umowy” od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, oznacza dzień wykonania umowy przez pożyczkodawcę, czyli dzień przekazania kwoty pożyczki. Przemawiać ma za tym fakt, że w przeciwnym wypadku unicestwiony byłby cel tego przepisu. Ma on za zadanie ograniczyć uprawnienie konsumenta krótkim terminem prekluzyjnym, tak aby ustabilizować stosunek prawny i aby pożyczkodawca nie pozostawał w nieskończoność w niepewności co do zakresu swojej wierzytelności. Gdyby zaś wygaśniecie uprawnienia zależało od wykonania umowy przez pożyczkobiorcę (konsumenta), mógłby on przez jej celowe niewykonywanie odwlekać upływ tego terminu. Niedopuszczalne jest, aby jedna ze stron stosunku prawnego mogła według własnej woli regulować rozpoczęcie biegu (por. wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 13 czerwca 2018 r., XIV C 1375/17, LEX nr 2515155). Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę termin, o którym mowa wart. 45 ust. 5 u.k.k.rozpoczyna swój bieg z różną chwilą dla każdej ze stron umowy. Dla kredytobiorcy jest to chwila całkowitej spłaty kredytu czy pożyczki. Natomiast dla udzielającego kredytu, w niniejszej sprawie Banku, z chwilą przekazania kredytobiorcy kwoty kredytu. Brak jest logicznych argumentów za przyjęciem, iż ustawodawca miał na myśli wyłącznie wykonanie umowy ze strony pożyczkodawcy. Interpretacja taka byłaby niekorzystna dla konsumenta, zwłaszcza w sytuacji, gdy spłata kredytu na mocy umowy zostaje odroczona w czasie na kilka lub kilkanaście lat. Z chwilą wypłaty kredytu umowa zostaje wykonana tyko przez jedną jej stronę, ale wciąż nie zostaje wykonana przez kredytobiorcę. O stanie „wykonania” umowy można mówić dopiero wtedy, gdy obie strony wywiążą się z głównych obowiązków wynikających z umowy; kredytodawca kredyt wypłaci, a kredytobiorca go spłaci. Termin do złożenia oświadczenia ma charakter prekluzyjny i jest dość krótki, roczny. Można uznać, iż ratio legis takiego uregulowania sprowadza się do konieczności uniknięcia stanu niepewności prawnej po stronie kredytodawcy co do tego czy może, czy też nie może liczyć na zysk związany z zawartą umową. Ponadto w piśmiennictwie prawniczym prezentowane są tezy w myśl których omawiany przepis wprowadzono w celu ochrony interesów konsumenta, aby wydłużyć okres, w którym może on dowiedzieć się o zaistniałym naruszeniu, wykonać omawiane uprawnienie i domagać się od kredytodawcy zwrotu zapłaconych odsetek i innych kosztów z tytułu kredytu konsumenckiego. Wskazuje się jednolicie, że przez wykonanie umowy należy rozumieć sytuację, w której należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym obowiązki powstające z mocy ustawy (...) chodzi o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, wykonane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych przypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Wykonanie umowy następuje w dniu, w którym strony wywiążą się z wszystkich obowiązków ciążących na nich na podstawie umowy. Jeżeli konsument wykona umowę, a następnie złoży w ciągu roku oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, wówczas jest on zwolniony z wszystkich poniesionych już kosztów (wykonanie umowy zakłada wywiązanie się z wszystkich obowiązków), a po stronie kredytodawcy powstaje obowiązek zwrotu kosztów kredytu (za wyjątkiem kosztów ustanowienia zabezpieczeń kredytu. Oświadczenie, o jakim mowa w art. 45 ust. 1 ustawy można złożyć także w toku procesu sądowego, np. gdy kredytodawca wytoczył powództwo przeciwko konsumentowi o zapłatę kwot wynikających z umowy o kredyt konsumencki (komentarze do art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim: T. Czech, WKP 2018, SIP LEX, M. Stanisławska, Warszawa 2018, SIP Legalis). Reasumując Sąd doszedł do przekonania, iż nie można uwzględnić argumentacji strony pozwanej, jakoby termin do złożenia oświadczenia woli o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego biegł od dnia zawarcia umowy. Powód w okresie od 30 maja 2022 r. do 5 stycznia 2024 r. wpłacił z tytułu zawartej umowy na rzecz Banku kwotę 14 540,26 zł tytułem kapitału oraz kwotę 30 425,87 zł tytułem odsetek, a oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego złożył w styczniu 2024 r. W dniu złożenia oświadczenia powód nie dokonał całościowej spłaty zadłużenia, tzn. nie doszło z jego strony do wykonania ww. umowy. Zatem Sąd uznał, iż oświadczenie powoda złożone zostało w terminie i nie zostało sprekludowane. W ocenie Sądu, podniesione przez powoda zarzuty naruszenia u.k.k.okazały się w znakomitej części zasadne. Dokonując analizy akt sprawy, Sąd w pierwszej kolejności doszedł do wniosku, iż uzasadniony okazał się zarzut dotyczący bezpodstawnego doliczenia przez Bank do całkowitej kwoty kredytu kosztów ubezpieczenia kredytu, podczas gdy opłaty z tego tytułu, zgodnie z przepisami ustawy, są traktowane jako całkowity koszt kredytu i nie stanowią sumy udostępnionej kredytobiorcy, a tym samym nie mogą być określane jako całkowita kwota kredytu, zgodnie z definicją umieszczoną w art. 5 ust. 7 ustawy. Zgodnie zart. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k.umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniemart. 31-33, powinna określać całkowitą kwotę kredytu. Zgodnie zaś z 5ust. 7 u.k.k.całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. W niniejszej sprawie wskazano w umowie, że „całkowita kwota pożyczki” wynosiła 120 087,22 zł i tak ustalona nie obejmowała kredytowanych kosztów kredytu. Do umowy wprowadzono także pozaustawowe pojęcie tzw. „kwoty (udzielonej) pożyczki” w wysokości 145 378,22 zł, która stanowiła sumę całkowitej kwoty kredytu oraz tzw. skredytowanych kosztów pożyczki (składki ubezpieczeniowej). Ten powszechnie stosowany zabieg wprowadza w błąd konsumenta co do rzeczywistej kwoty udzielonej mu pożyczki. Jest również niepoprawny z językowego punktu widzenia, albowiem całkowita kwota pożyczki obejmuje całość kwot udostępnionych konsumentowi, co oznacza, że „kwota pożyczki” nie może stanowić kwoty wyższej niż kwota „całkowita”. Całkowita kwota pożyczki, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem oznacza wyłącznie te środki, które zostały wypłacone konsumentowi (tzw. „kwota na rękę”) i pozostawione do jego swobodnej dyspozycji. W realiach analizowanej sprawy, w żadnym razie kwota wyższa niż wskazana jako całkowita kwota kredytu nie została pozostawiona do swobodnej dyspozycji konsumenta. Oczywistym jest, że z kwoty 145 378,22 zł potrącono kwotę 25 290,48 zł na poczet spłaty ubezpieczenia (zob. zestawienie operacji za okres 30.05.2022 – 06.05.2024 na k. 82 akt). Miało to stworzyć pozór swobodnego dysponowania przez konsumenta tzw. „kwotą pożyczki”, choć oczywistym jest, że gdyby konsument tą kwotą dysponował, to powinna zostać ujęta w „całkowitej kwocie kredytu”. Podobnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt VII ACa 879/17 (LEX nr 2471048) stwierdzając, że „dopóki konsument nie uiści kwot należnych kontrahentowi z tytułu opłat i prowizji lub też nie zostaną one potrącone, nie może dojść do udostępnienia konsumentowi środków pieniężnych”. Zatem w ocenie Sądu w przypadku umowy będącej przedmiotem niniejszej sprawy, całkowitą kwotą kredytu, zgodnie z definicją zawartą wart. 5 ust. 7 u.k.k.jest kwota 120 087,74 zł. Kwota ta wskazana jest jako całkowita kwota kredytu w formularzu informacyjnym dołączonym do umowy (zob. k. 77-79 akt). Pozostaje to w sprzeczności z § 1 ust. 1 umowy, w którym ustalono, iż Bank udziela powodowi pożyczki w kwocie 145 3378,22 zł. Uzasadnione są również zarzut nieuzasadnionego obliczenia odsetek należnych Bankowi w oparciu nie o kwotę będącą rzeczywistą kwotą udostępnioną kredytobiorcy, a w oparciu o kwotę zawyżoną tj. obejmującą swoim zakresem zarówno ww. kwotę udostępnioną kredytobiorcy jak i koszty kredytu, oraz zarzut braku wskazania zgodnie zart. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.założeń przyjętych do obliczenia całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta, albowiem nie wskazano od jakiej kwoty obliczane są odsetki, które winny być obliczane od całkowitej kwoty kredytu tj. rzeczywiście udostępnionej konsumentowi kwoty bez doliczania kosztów prowizji/ubezpieczenia jak to ma miejsce w przypadku zawartej z konsumentem umowy. Na wstępnie wskazać należało, iż § 4 ust. 1 przedmiotowej umowy w sposób jasny stanowi, iż „oprocentowanie Twojej pożyczki jest zmienne”, a w zdaniu drugim tego § podano, że „:kwota pożyczki to 145 378,22 zł”. Zatem w umowie wskazane jest od jakiej kwoty są naliczane odsetki. Bank naliczał odsetki od wyższej kwoty, tj. obejmującej skredytowaną składkę ubezpieczeniową (145 378,22 zł), a nie od kwoty, która w tej sprawie stanowiła całkowitą kwotę kredytu (120 087,74 zł). Działanie takie jest nieprawidłowe i naruszające przepisy ustawy. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt I NSK 9/18 (LEX nr 2643248), iż „Nie może więc budzić wątpliwości, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji, itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą przemawia wyraźna treśćart. 5 pkt 7 u.k.k.("całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu...")”. W niniejszej sprawie kredytowana składka ubezpieczeniowa w wysokości 25 290,48 zł wskazana jest zarówno jako kwota kredytu (całkowita kwota kredytu bez wpisania tego pojęcia w umowie, ale można to wywnioskować z treści umowy) oraz jako całkowity koszt kredytu. Zgodnie zart. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k.umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniemart. 31-33, powinna określać: stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy. Zgodnie zaś z definicją stopy oprocentowania kredytu wyrażoną wart. 5 pkt 10 u.k.k.stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Zatem zastosowane w umowie naliczenie oprocentowania od kwoty 145 378,22 zł, która nie została wypłacona powodowi, zamiast naliczenia oprocentowania od faktycznie wypłaconej powodowi kwoty 120 087,74 zł, jest działaniem naruszającym przepisy cytowanej ustawy. Podkreślić należy, iż istotą pozaodsetkowych kosztów kredytu jest, że konsument zobowiązany jest do ich poniesienia (np. prowizji, opłaty przygotowawczej), ale pożyczkodawcy nie przysługuje prawo do pobierania od tych kosztów odsetek. W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany Bank pobierał odsetki od skredytowanych kosztów kredytu. W niniejszej sprawie była to tylko składka ubezpieczeniowa. Strona pozwana co prawda podniosła, że strona powodowa nie przedstawiła wyliczeń, a więc nie wykazała, by doszło do wadliwego wyliczenia odsetek oraz(...). Zweryfikowanie tej kwestii nie jest przy tym nader skomplikowane i – jak już wcześniej wyjaśniono – nie wymaga przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. Wystarczy skorzystać z któregokolwiek z powszechnie dostępnych kalkulatorów w Internecie, np.www.kalkulatory.gofin.pl. (...)użyciu powyższego kalkulatora Sąd ustalił, iż(...)w wysokości 19,48% powstaje przy wzięciu do wyliczeń jako całkowita kwota kredytu wartości 145 3378,22 zł, a więc kwoty uwzględniającej także kredytowaną składkę ubezpieczeniową. Prawidłowe wyliczenie (przy przyjęciu jako całkowitej kwoty pożyczki kwoty 120 087,74 zł) dałoby wynik(...)na poziomie wyższym, tj. 21,10%. Można więc łatwo stwierdzić, iż wskaźnik ten był w rzeczywistości wyższy (21,10% > 19,48%) i wprowadzał w błąd konsumenta. Z kolei szacunkowa wartość odsetek przy kwocie 145 378,22 zł wyniosła 97 862,52 zł. W przypadku podstawienia do wyliczenia prawidłowej kwoty – tj. 120 087,74 zł – kwota odsetek wynosi już tylko 80 518,29 zł. Powyższe wyliczenia obrazują nieprawidłowy zabieg stosowany przez pozwanego, który dopuścił się nagannego wyliczenia odsetek przyjmując jako podstawę sumę wypłaconej kwoty pożyczki oraz pobranej składki ubezpieczeniowej. Reasumując całkowita kwota kredytu została wskazana w umowie w wyższej wysokości, niż faktycznie udostępniona (przekazana kredytobiorcy). Słusznie zatem podniósł powód, że kredytodawca uwzględnił w tej kwocie koszty, które kredytobiorca musiał ponieść, tj. składkę ubezpieczeniową za udzielenie kredytu, które to koszty zostały skredytowane. W tym kontekście oczywistym jest, że błędnie obliczono rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta, skoro na kwotę tą składały się zawyżone odsetki umowne (pobierane także od skredytowanych kosztów pożyczki). Podkreślić należy, iż w wypadku obowiązków informacyjnych – wobec ogólnego sposobu sformułowania komentowanej regulacji – nie ulega wątpliwości, że sankcję kredytu darmowego będą mogły pociągnąć za sobą wszystkie postaci braku wywiązania się z tego wymagania: zarówno brak jego spełnienia, jak i spełnienie niewłaściwe. Do ostatniej grupy sytuacji należą natomiast, bez wątpienia, zarówno wypadki, w których wada informacji dotyczyła jej warstwy merytorycznej (brak przekazania wszystkich wymaganych informacji), jak i formalnej (przedstawienie informacji z naruszeniem ustawowego wymogu posłużenia się formularzem informacyjnym, sformułowanie jej w sposób niezrozumiały dla typowego adresata itd.) (zob.Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, red. dr hab.K. O., 2019, wyd. 2/M. G., Legalis 2023). Z kolei naruszeniaart. 30 ust. 1 pkt. 10 i pkt. 16 u.k.k.w zw. zart. 49 ust. 1 u.k.k.strona powodowa upatrywała w szczególności w nieokreśleniu procedury i warunków na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, zwłaszcza sytuacji całkowitej spłaty kredytu przed terminem i związanym z wcześniejszą spłatą obniżenia ewentualnych kosztów kredytu poniesionych przez kredytobiorcę za cały czas trwania umowy. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że powód wskazał, że to naruszenie nastąpiło w § 6 umowy kredytowej i zawierało się w tym, że nie określono procedury i warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, zwłaszcza w sytuacji, gdy nastąpiłaby całkowita spłata kredytu przed terminem. Powód wskazał zatem na hipotetyczną sytuację przedterminowej spłaty kredytu, który, jak wiadomo z ustalonego stanu faktycznego, pozostaje w trakcie spłaty. Jednak, należy dokonać analizy ww. postanowień umowy kredytu. W ocenie Sądu, ww. postanowienia umowy kredytowej nie wzbudzają wątpliwości biorąc pod uwagę fakt, iż wskazano, że pożyczkobiorca ma w szczególności prawo do wcześniejszej spłaty pożyczki zarówno w części jak i w całości. Dodatkowo, w ocenie Sądu, § 6 umowy kredytu wskazuje na warunki, przebieg i konsekwencje częściowej przedterminowej spłaty. Podkreślić należy, iż wykonanie przez konsumenta uprawnienia określonego w art. 45 ust. 1 u.u.k. powoduje zmianę treści stosunku kredytu konsumenckiego. Sankcja kredytu darmowego sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego, czyli utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Obejmuje zasadniczo wszystkie przychody kredytodawcy związane z kredytem konsumenckim, niezależnie od ich nazwy: odsetki, opłaty, prowizje, składki, koszty itp. Sankcja kredytu darmowego obejmuje także odsetki i inne koszty, które są pobierane w ciężar kapitału kredytu. Wykonanie uprawnienia ma skutek wsteczny (działanieex tunc) w tym sensie, że sankcja kredytu darmowego obejmuje – z pewnymi wyjątkami – wszelkie odsetki i inne koszty z tytułu kredytu konsumenckiego, niezależnie od okresu ich naliczania: przed wykonaniem uprawnienia czy po wykonaniu. Powoduje, że odpada podstawa świadczenia w odniesieniu do takich odsetek i kosztów. Odsetki, o których mowa wart. 45 ust. 1 u.k.k., oznaczają przy tym tylko odsetki kapitałowe. W niniejszej sprawie powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 120 087,74 zł. Powód od dnia zawarcia umowy do dnia 5 stycznia 2024 r. wpłacił z tytułu zawartej umowy na rzecz pozwanego Banku kwotę 14 540,26 zł tytułem kapitału oraz kwotę 30 425,87 zł tytułem odsetek. Jak już wyżej wskazano skuteczne skorzystanie z sankcji kredytu darmowego pozbawia kredytodawcę przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego. W niniejszej sprawie obejmuje to odsetki kapitałowe. Powód spłacił pozwanemu te odsetki w kwocie 30 425,87 zł, które to świadczenia stały się świadczeniami nienależnymi. Sama ich wysokość nie była zresztą kwestionowana przez stronę pozwaną, bowiem wynikała z zaświadczenia wydanego przez Bank (zob. k. 32-32v. akt). Zatem do zwrotu podlegała kwota 30 425,87 zł, którą to kwotę, zgodnie z żądaniem pozwu Sąd zasądził na podstawie powołanych powyżej przepisów jak w punkcie 1. wyroku. Uzasadniając rozstrzygniecie w zakresie odsetek Sąd zważył, iż zgodnie zart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zobowiązanie pozwanego do zapłaty ma charakter zobowiązania bezterminowego, toteż przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela skierowane wobec dłużnika do spełnienia świadczenia –art. 455 k.c.Jak wynika z akt sprawy, pozwany wezwanie do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem otrzymał 8 stycznia 2024 r. Powód zakreślił pozwanemu 7-dniowy termin na uiszczenie tejże kwoty. W konsekwencji pozwany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie począwszy od dnia 16 lutego 2024 r. O kosztach procesu Sąd postanowił w punkcie 2. wyroku na podstawieart. 98 k.p.c., przy uwzględnieniu zasady odpowiedzialności stron za wynik procesu oraz zasady kosztów niezbędnych i celowych, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 617 zł. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu w wysokości 1 000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 600 zł zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach od kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z treściąart. 98 § 11k.p.c. Asesor sądowy Magdalena Gawryszak ZARZĄDZENIE 1 odnotować w kontrolce uzasadnień, 2 odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron, 3 akta z wpływem lub za 21 dni. Asesor sądowy Magdalena Gawryszak

15/100505/0007003/C

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy

XIV Wydział Cywilny

155000000001006_II_AKa_000395_2024_Uz_2024-12-17_001

II AKa 395/24

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:13.0 CET

2025-01-20 15:22:40.0 CET

15500000

1006

SENTENCE, REASON

Sygnatura akt II AKa 395/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA Bogusław Tocicki /spr./ Sędziowie: SA Agata Regulska SA Andrzej Szliwa Protokolant: Joanna Rowińska przy udziale Krzysztofa Nieszporka prokuratora Prokuratury (...) w G. po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. sprawy J. G. (1) oskarżonego z art. 299 § 1 kk w zw. z § 5 kk i w zw. z § 6 kk w zb. z art. 272 kk i art. 284 § 1

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Marta Markiewicz-khalouf" xPublisher="mmarkiewicz" xEditorFullName="Wiktoria Dąbrowicz" xEditor="wiktoria.dabrowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="31" xFlag="published" xVolType="15/500000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000395" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygnatura akt II AKa 395/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący: SSA Bogusław Tocicki /spr./</xBx></xText> <xText><xBx> Sędziowie: SA Agata Regulska</xBx></xText> <xText><xBx> SA Andrzej Szliwa</xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: Joanna Rowińska</xBx></xText> <xText> <xBx> przy udziale Krzysztofa Nieszporka prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon></xBx> </xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. </xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>J. G. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 5 kk</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="§ 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 6 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i prokuratora </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 18 czerwca 2024 r., sygn. akt III K 72/22 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> (<xAnon>G.</xAnon>);</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 310 złotych tytułem przypadających na niego kosztów postępowania odwoławczego, na co składa się 1/2 zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w tym postępowaniu oraz 300 złotych opłaty za drugą instancję; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Mimo wymogów określonych w przepisie <xLexLink xArt="art. 99 a;art. 99 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 99a § 1 k.p.k.</xLexLink>, a także w przepisach Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U z 2019r. poz. 2349), w niniejszej sprawie odstąpiono od opracowania uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego na formularzu UK, sporządzając uzasadnienie wyroku w sposób tradycyjny. Odstępstwo od tej zasady podyktowane zostało koniecznością zagwarantowania stronom postępowania prawa do rzetelnego procesu, który obejmuje także postępowanie odwoławcze, a to w kontekście art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności.</xText> <xText>Było to podyktowane tym, że forma oraz treść formularza w realiach niniejszej sprawy skutkowałaby niemożnością pełnego respektowania konwencyjnego standardu rzetelnego procesu. Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), w który to, w ślad za prof. P. Hofmańskim (por. „Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Komentarz, tom I red. L. Garlicki, Warszawa 2010, str. 305-306) uznał, że „<xIx> wprawdzie prawo do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy karnej nie wynika wprost z art. 6 Konwencji, jest jednak oczywiste, że skoro w systemie prawa polskiego umieszczono prawo do zaskarżenia wyroku wydanego w pierwszej instancji, to takie państwo – strona Konwencji przewidując możliwość wniesienia apelacji od wyroku, musi zapewnić do niej skuteczny dostęp, a co za tym idzie musi gwarantować odpowiednimi instrumentami procesowymi rzetelność samego postępowania odwoławczego</xIx>”, a w konsekwencji, iż „<xIx> aby nie doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego (na etapie odwoławczym) opisanego w art. 6 ust. 1 EKPC, tak, jak jest on ujmowany i tłumaczony przez orzecznictwo ETPC, zwłaszcza że w systemie prawa polskiego istnieje nadzwyczajny środek zaskarżenia (kasacja), który może być oparty na naruszeniu prawa procesowego (w tym naruszeniu <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 1;art. 433 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 457;art. 457 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 457 § 3 k.p.k.</xLexLink>), konieczne jest by kontrola ta w aspekcie standardu konwencyjnego realizowana była przez sąd odwoławczy, jak też i Sąd Najwyższy w ramach postępowania kasacyjnego</xIx>”. Nie ulega przecież wątpliwości, iż kontrola ta może być dokonana jedynie poprzez zapoznanie się z argumentami sądu, przemawiającymi za przyjętym rozstrzygnięciem. Tym samym jakość uzasadnienia wyroku jest istotnym elementem prawa. Obligatoryjne nakazanie sporządzenia uzasadnień w formie formularzy (<xLexLink xArt="art. 99 a;art. 99 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 99a § 1 k.p.k.</xLexLink>), nie dawałoby w realiach niniejszej sprawy właściwego instrumentarium procesowego dla zrealizowania standardu prawa do rzetelnego procesu, gdyż niejednokrotnie, zwłaszcza w sprawach wieloosobowych i wielowątkowych, zarzuty ujęte w części wstępnej apelacji nie przystają do jej wniosków lub wykluczają się od strony formalnoprawnej, czy pozostają oderwane od wskazanej podstawy odwoławczej, bądź też formułowane są dopiero w uzasadnieniu.</xText> <xText>W omawianej sprawie zakres podmiotowo-przedmiotowy sprawy, charakter wniesionych środków odwoławczych, sposób sporządzenia apelacji (w tym charakter podniesionych w nich zarzutów), w odniesieniu do przedmiotu samej sprawy oraz tych elementów, które musiały być brane pod uwagę z urzędu, prowadzi do wniosku, że sporządzenie uzasadnienia na formularzu UK 2 skutkowałoby niemożnością rzetelnego i konkretnego ustosunkowania się w toku postępowania do każdego istotnego argumentu zawartego w apelacji stron, a przede wszystkim przedstawienia konkluzji, które dla stron byłyby czytelne i wskazywałyby w jaki sposób dany wniosek został wyprowadzony.</xText> <xText>Uzasadnienie stanowiska tut. Sądu stanowią nadto orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz ETPC. Zważyć bowiem należy, że w sytuacji, kiedy <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 91 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink> stanowi, iż „<xIx>umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową</xIx>” oraz wobec jednoczesnego stwierdzenia, że formularz nie pozwala na realizowanie obowiązku wynikającego z <xLexLink xArt="art. 457;art. 457 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 457 § 3 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 1;art. 433 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> zaniechanie sporządzenia uzasadnienia formularzowego okazało się konieczne.</xText> <xText>Sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób tradycyjny znajduje oparcie w stanowisku Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 19.12.2006r. w sprawie P 37/05 (OTK-A 2006/11/177). Stosowany zatem wprost przepis art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (Dz.U z 1993r., poz. 61, poz. 284 ze zm.) obliguje sąd drugiej instancji do odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do każdego istotnego – na tle konkretnej sprawy – argumentu. Tym samym brak odniesienia do takiej argumentacji stanowi o naruszeniu standardu rzetelnego procesu (tak m.in. ETPC w wyroku z 9.12.199r. Riuz Torija przeciwko Hiszpanii, A. 303-A, w: M.A. Nowicki: „Europejski Trybunał Praw Człowieka, Orzecznictwo, tom 1, Zakamycze 2001, s. 515- 516 i SN w wyroku z 16.01.2007r., sygn. akt V KK 328/06, z 6.04.2011r., sygn. akt V KK 368/10 i inne). Podobne stanowisko przedstawił Trybunał Konstytucyjny na tle <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, wskazując że uzasadnienie orzeczeń jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego procesu sądowego i podstawą kontroli zewnętrznej orzeczenia przez organ wyższej instancji, bowiem dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem (wyrok TK z 16.01.2006r., sygn. SK 30/05, OTK-A 2006, nr 1 poz. 2, teza 4.3 uzasadnienia).</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, uwzględniając także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w sprawie P 37/05 oraz Sądu Najwyższego przedstawione w sprawie I KA 1/20, formułujące obowiązek sądu odwoławczego do każdorazowej oceny, w związku z kategorycznym brzmieniem <xLexLink xArt="art. 457;art. 457 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 457 § 3 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 1;art. 433 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink>, czy w danej sprawie może sporządzić uzasadnienie swojego wyroku na formularzu UK 2, nie naruszając podstawowych gwarancji strony do rzetelnego procesu odwoławczego, Sąd Apelacyjny w sprawie omawianej odstąpił od sporządzenia uzasadnienia w formie przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 99 a;art. 99 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 99a § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText> <xBx> <xUx> Prokurator Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>oskarżył <xAnon>J. F.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> o to, że</xUx> </xBx>:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>w okresie od 01.01.2018r. do 31.12.2018r., w <xAnon>N.</xAnon>, gm. <xAnon>Ż.</xAnon>, działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w porozumieniu z nieustalonym sprawcą, przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink>, polegającego na zagospodarowaniu wbrew przepisom odpadów wydanych z placu magazynowego <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>wyłudził od <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, będącego prezesem zarządu spółki <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z/s w <xAnon>N.</xAnon>, poprzez podstępne wprowadzenie go w błąd co do zawarcia umowy i realizacji usług zagospodarowania odpadów pomiędzy <xAnon> spółkami (...) Sp. z o.o.</xAnon> z/s w <xAnon>C.</xAnon> a <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, poświadczenie nieprawdy w postaci wystawienia faktur VAT za zagospodarowanie odpadów – o numerach: FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon> , FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, FA <xAnon>(...)</xAnon>, przy czym faktury te nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>przyjął od nieustalonej osoby z rachunku <xAnon> (...)</xAnon> kwotę 489.305,56 złotych na rachunek <xAnon> spółki (...)</xAnon>, przekazaną pod pozorem zapłaty za wystawione faktury VAT, a następnie korzystając z udzielonego mu ustnego upoważnienia do prowadzenia spraw spółki, i udostępnienia karty płatniczej i kodu PIN wypłacił z rachunku spółki kwotę w tej wysokości, przywłaszczając w tym zakresie wskazane środki stanowiące mienie znacznej wartości znajdujące się w posiadaniu <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>prowadząc faktycznie sprawy <xAnon> spółki (...)</xAnon>, a także jej kontrahentów – swoją działalność gospodarczą prowadzoną pod <xAnon> firmą (...)</xAnon> oraz działalność gospodarczą <xAnon>H. G. (1)</xAnon>, przy braku nadzoru ze strony osób prowadzących zgodnie z <xAnon> (...)</xAnon> i KRS te podmioty lub osoby prowadzącej rachunkowość tych podmiotów, zorganizował ich działalność w sposób uniemożliwiający ujawnienie przepływów finansowych pomiędzy nimi i stwierdzenie faktycznego pochodzenia środków pieniężnych, poprzez :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">i</xName> <xText>generowanie wzajemnych obrotów z tytułu świadczenia usług wynajmu pracowników i sprzętu, bez tworzenia dokumentacji umożliwiającej weryfikację zakresu, rodzaju i czasu faktycznie wykonanej usługi,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">ii</xName> <xText>zorganizowanie obiegu dokumentów finansowo-księgowych w sposób uniemożliwiający ustalenie, kto i kiedy dany dokument utworzył, czy i kto go zweryfikował i przedłożył w celu zaksięgowania, poprzez praktykę zawierania umów ustnych, pozostawiania dokumentów w tzw. korytku,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."><xAnon> (...)</xAnon></xName> <xText>zaniechanie dokumentowania obrotu kasowego w <xAnon> spółce (...)</xAnon>, a także w jednoosobowych działalnościach gospodarczych, przy faktycznym upoważnieniu do odbioru i zapłaty należności gotówkowych dla <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, udostępnieniu mu rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon>, a także wystawianiu lub rozliczaniu większości faktur gotówkowo,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">iv</xName> <xText>zaniechanie informowania osób, które prowadziły działalność gospodarczą, względnie były organami spółki z o.o., o zasadniczym z punktu widzenia generowanych przychodów zakresie działań podejmowanych przez <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, co skutkowało m.in. umieszczaniem ogólnych opisów towarów i usług na fakturach VAT,</xText> </xUnit> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> <xText>przy czym w wyniku popełnienia czynu osiągnął on znaczną korzyść majątkową, w kwocie nie niższej niż 489305,56 złotych, działając tym samym na szkodę <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> z/s w <xAnon>N.</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) Ż.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>- tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5;art. 299 § 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 i § 6 k.k.</xLexLink>, w zbiegu z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx><xUx>Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2024r.sygn. akt III K – 72/22 Sąd Okręgowy w Legnicy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> przyjmując, iż podstawą poniższych rozstrzygnięć są przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> obwiązujące do 30 września 2023r., orzekł następująco</xUx></xBx>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uznał oskarżonego <xBx><xAnon>J. G. (1)</xAnon></xBx> za winnego tego, że w okresie od 01.01.2018r. do 31.12.2018r., w <xAnon>N.</xAnon>, gm. <xAnon>Ż.</xAnon>, działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonym osobami, przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na zagospodarowaniu wbrew obowiązującym przepisom poprzez składowanie różnego rodzaju odpadów, w tym odpadów niebezpiecznych, w takich warunkach oraz w taki sposób, że powodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz zwierzęcym w znacznych rozmiarach, to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 182 § 1 k.k.</xLexLink>, a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w ten sposób, że przyjął na podstawie faktur potwierdzających nieprawdziwe zdarzenia gospodarcze wystawionych przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> kwotę 489.305,56 złotych z rachunku <xAnon> (...)</xAnon> na rachunek <xAnon> spółki (...)</xAnon>, a następnie za pomocą udostępnionej karty płatniczej i kodu PIN wypłacił z rachunku spółki kwotę w tej wysokości, przy czym w wyniku popełnienia czynu osiągnął on znaczną korzyść majątkową, w kwocie nie niższej niż 489.305,56 złotych, tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5;art. 299 § 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 i § 6 k.k.</xLexLink>, w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 309" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 309 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych po 50 zł każda;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 7 k.k.</xLexLink> orzekł od oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> przepadek korzyści pochodzących z przestępstwa w kwocie 489.305,56 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41 § 1 k.k.</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego zakaz zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzył mu opłatę w kwocie 5.300,- (pięciu tysięcy trzystu) złotych.</xText> </xUnit> <xText><xUx>Apelacje od tego wyroku wnieśli:</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>prokurator Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon> – na niekorzyść oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> w części dotyczącej orzeczonej kary;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>obrońca z wyboru oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, adw. <xAnon>T. O.</xAnon> – w całości.</xText> </xUnit> <xText> <xBx> <xUx> Prokurator Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> </xUx> </xBx>, powołując się na przepis <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink>, zaskarżonemu wyrokowi <xUx> zarzucił</xUx>: rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec <xAnon>J. G. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowa ocena dowodów i ustalenie okoliczności relewantnych z punktu widzenia oceny stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności mających wpływ na wymiar kar jednostkowych prowadzi do wniosku, że orzeczona kara jest łagodna w stopniu rażącym, w szczególności oskarżony działał motywowany chęcią uzyskania korzyści materialnej z nielegalnych działań w postaci składowania niebezpiecznych odpadów, naruszył wiele dóbr prawnych - prawidłowe funkcjonowanie obrotu finansowego, ochrona wymiaru sprawiedliwości przed utrudnianiem ustaleń zmierzających do odzyskania korzyści majątkowych pochodzących z czynów zabronionych, legalność pochodzenia pieniędzy i innych wartości majątkowych, nadto jego czyn był powiązany z przestępstwem bazowym - przestępstwem przeciwko środowisku o znacznej społecznej szkodliwości, oskarżony działał w sposób przemyślany i wysublimowany - maskował swoją rzeczywistą rolę w przestępczym procederze poprzez stworzenie <xAnon> spółki (...)</xAnon> i wskazanie*jako wspólnika oraz prezesa ww. spółki <xAnon>D. C.</xAnon>, który w rzeczywistości pełnił rolę tzw. słupa, jego czyn odnosił się do znacznej kwoty przetransferowanych środków pieniężnych, nadto jego dotychczasowa linia życiowa i postawa w toku postępowania wskazują, że jest sprawcą zdemoralizowanym, nie odnoszącym się krytycznie do przypisanego mu czynu, przy czym na skutek wymiaru kary nie oddającej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu kara ta nie realizuje w wystarczającej mierze celów w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych.</xText> <xText>Podnosząc powyższy zarzut, prokurator Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> <xUx> wniósł o</xUx>: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu <xAnon>J. G. (1)</xAnon> za czyn wskazany w punkcie I części wstępnej wyroku kary 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, obok orzeczonej kary grzywny.</xText> <xText><xBx><xUx>Obrońca z wyboru oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, adw. <xAnon>T. O.</xAnon></xUx></xBx>, powołując się na przepisy <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.</xLexLink>, zaskarżonemu wyrokowi <xUx>zarzucił</xUx>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj. <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> polegającą na przekroczeniu prawa do swobodnej oceny dowodów i jednostronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego interpretacji na niekorzyść oskarżonego w szczególności poprzez pominięcie, iż z materiału dowodowego sprawy nie wynika, aby oskarżony osobiście wypłacał z bankomatu lub w placówce bankowej środki pieniężne w kwocie 489.305,56 złotych, przy braku wskazania przez Sąd miejsc, dat i wysokości wypłaconych środków pieniężnych, pominięcia, iż <xAnon> spółka (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> jest spółką legalnie działającą, której spektrum działalności jest zagospodarowanie odpadów, prowadzeniu przez <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, prezesa <xAnon>(...)</xAnon> legalnej spółki i prowadzeniu bieżących spraw spółki i kontroli nad obrotem kasowym oraz wydatkowania kwot pobranych z kasy środków pieniężnych na bieżące sprawy związane z prowadzeniem spółki w tym realizacje umów z kontrahentami, zawieranie umów z kontrahentami na odległość, nadzór miejsc inwestycji czy sprawdzenie dokumentów spółki w siedzibie spółki w <xAnon>N.</xAnon>, przekazywanie i pozostawianie środków pieniężnych na bieżące wydatki spółki oraz bieżącą spłatę zobowiązań spółki na rzecz Urzędu Skarbowego w <xAnon>G.</xAnon> czy opłat leasingowych z bieżących w tym aktualnych dochodów spółki, wykonania umów przez spółkę z kontrahentami i braku spraw sądowych przeciwko spółce, akceptacji rocznych sprawozdań spółki przez Sąd przy braku podstaw do ogłoszenia jej upadłości, braku przeanalizowania dokumentacji odpadowej w tym dokumentów <xAnon> (...)</xAnon>, pominięcia zeznań <xAnon>P. F. (1)</xAnon> i <xAnon>A. D. (1)</xAnon> w przedmiocie umowy brokerskiej jak i okresu oraz rodzaju współpracy pomiędzy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, a <xAnon> firmą (...)</xAnon> przy istnieniu rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i nieprawomocnego uniewinnienia świadków od popełnienia zarzucanych im czynów, treści zeznań biegłej <xAnon>M. B. (1)</xAnon> w przedmiocie braku wydania opinii w zakresie przeprowadzonych transakcji pomiędzy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> przy braku wskazania z jakich konkretnych przestępstw i personalnie przez kogo i kiedy popełnionych pochodzą środki pieniężne stanowiące przedmiot przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink>, zaniechanie wskazania przez Sąd z jakiego wyroku wydanego przeciwko oskarżonemu wynika przestępstwo bazowe;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 182 § 1 k.k.</xLexLink>, polegającego na zagospodarowaniu wbrew przepisom odpadów w tym odpadów niebezpiecznych wydanych z placu magazynowego <xAnon> spółki (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>, a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w sytuacji gdy <xAnon> spółka (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> w okresie objętym zarzutem była spółką legalnie działającą, której spektrum działalności było zagospodarowanie odpadów jak i <xAnon> spółka (...)</xAnon>, której prezes <xAnon>D. C. (1)</xAnon> dokonywał prowadzenia bieżących spraw spółki i kontroli nad obrotem kasowym oraz wydatkowania kwot pobranych z kasy na bieżące sprawy związane z prowadzeniem spółki w tym realizacje umów z kontrahentami, zawieranie umów z kontrahentami na odległość, nadzór miejsc inwestycji czy sprawdzenie dokumentów spółki w siedzibie spółki w <xAnon>N.</xAnon>, przekazywanie i pozostawianie środków pieniężnych na bieżące wydatki spółki oraz bieżącą spłatę zobowiązań spółki na rzecz Urzędu Skarbowego w <xAnon>G.</xAnon> czy opłat leasingowych z bieżących w tym aktualnych dochodów spółki, która wykonała umowy z kontrahentami przy braku spraw sądowych przeciwko spółce ze strony kontrahentów spółki oraz akceptacji rocznych sprawozdań spółki przez Sąd Rejestrowy i braku podstaw do ogłoszenia jej upadłości przy zaniechania przeanalizowania przez Sąd dokumentacji odpadowej w tym dokumentów <xAnon> (...)</xAnon> czy zaniechanie wskazania przez Sąd z jakiego wyroku wydanego przeciwko oskarżonemu wynika przestępstwo bazowe przy jednoczesnym braku wskazania z jakich konkretnych przestępstw kiedy i personalnie przez kogo popełnionych pochodzą środki pieniężne stanowiące przedmiot przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> ograniczając się do stwierdzenia działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, a dokonanie współpracy pomiędzy spółkami potwierdzają zeznania <xAnon>P. F. (1)</xAnon> i <xAnon>A. D. (1)</xAnon> oraz zaniechania wskazania przez Sąd miejsc , dat i wysokości wypłaconych przez oskarżonego środków pieniężnych w łącznej kwocie 489.305,56 złotych, czego nie potwierdza żaden dowód w sprawie , które to dowody zdaniem obrony przemawiają przeciwko uznaniu, iż oskarżony dokonał zarzucanych mu przestępstw.</xText> </xUnit> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca z wyboru oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, adw. <xAnon>T. O.</xAnon>, wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji .</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja wniesiona zarówno przez prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczonej kary, jak i apelacja obrońcy z wyboru oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, adw. <xAnon>T. O.</xAnon>.</xText> <xText>Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji obrońcy oskarżonego, przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Okręgowy w Legnicy respektował zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>), zasadę bezstronności (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>), zasadę <xIx>in dubio pro reo</xIx> (<xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 k.p.k.</xLexLink>), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>). Swoje stanowisko Sąd I instancji uzasadnił w sposób prawidłowy i rzeczowy, nie pomijając żadnej z istotnych okoliczności i odnosząc się do każdego istotnego i ujawnionego na rozprawie głównej dowodu. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób rzeczowy odnosi się do najistotniejszych okoliczności sprawy i, wbrew zarzutom obrońców oskarżonego, wypełnia wymogi określone w przepisie <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> i pozwala na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Także orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> za przypisane przestępstwo kary: 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, nie były ani rażąco łagodne, ani rażąco surowe. Trzeba bowiem przypomnieć, że kary te zostały połączone z orzeczonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 7 k.k.</xLexLink> przepadkiem korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości 489.305,56 złotych, jak również orzeczonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41 § 1 k.k.</xLexLink> wobec oskarżonego zakazem zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat.</xText> <xText>W tym kontekście, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> wniesiona na niekorzyść oskarżonego i domagająca się znacznie surowszej kary w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. Nie było także podstaw do łagodzenia kary w kontekście apelacji obrońcy oskarżonego (na podstawie <xLexLink xArt="art. 447;art. 447 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 447 § 1 k.p.k.</xLexLink> albo <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 2 k.p.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Argumentacja wyrażona w apelacji prokuratora co do potrzeby orzeczenia znacząco zaostrzonej kary była całkowicie nieprzekonująca, a zaproponowana kara pozbawienia wolności była rażąco niewspółmierna, niesprawiedliwa i nie realizowała w odpowiednim stopniu celów kary z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> Notabene, takiej samej kary domagał się prokurator podczas rozprawy głównej, kiedy to oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> stał pod znacznie szerszym zarzutem (obejmującym także wyczerpanie znamion przestępstwa przywłaszczenia mienia znacznej wartości z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink>), gdy tymczasem takie przestępcze zachowania Sąd I instancji wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a oskarżyciela publiczny w tym zakresie apelacji nie złożył. Z tych powodów, nie uwzględniono zarzutów i wniosków apelacji i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.</xText> <xText>Aby zapewnić przejrzystość argumentacji, w dalszej części niniejszego uzasadnienia zostaną przedstawione uwagi dotyczące obu apelacji, na tle postawionych w nich zarzutów, odnoszące się do przestępstwa przypisanego oskarżonemu.</xText> <xText><xBx> <xUx>Zarzuty apelacji obrońcy z wyboru, adw. <xAnon>T. O.</xAnon> odnoszące się do przypisania oskarżonemu <xAnon>J. G. (1)</xAnon> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5;art. 299 § 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 i § 6 k.k.</xLexLink>, w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xUx> </xBx></xText> <xText>I. Jak już wyżej wskazano, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja obrońcy z wyboru oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, adw. <xAnon>T. O.</xAnon>.</xText> <xText>Na podstawie zebranego materiału dowodowego, Sąd Okręgowy w Legnicy jednoznacznie i słusznie stwierdził, że oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> dopuścił się przestępstwa z art. z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5;art. 299 § 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 i § 6 k.k.</xLexLink>, w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 309" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 309 k.k.</xLexLink>, polegającego na tym, że w okresie od 01.01.2018r. do 31.12.2018r., w <xAnon>N.</xAnon>, gm. <xAnon>Ż.</xAnon>, działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonym osobami, przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na zagospodarowaniu wbrew obowiązującym przepisom poprzez składowanie różnego rodzaju odpadów, w tym odpadów niebezpiecznych, w takich warunkach oraz w taki sposób, że powodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz zwierzęcym w znacznych rozmiarach, to jest czynu z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 182 § 1 k.k.</xLexLink>, a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w ten sposób, że przyjął na podstawie faktur potwierdzających nieprawdziwe zdarzenia gospodarcze wystawionych przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> kwotę 489.305,56 złotych z rachunku <xAnon> (...)</xAnon> na rachunek <xAnon> spółki (...)</xAnon>, a następnie za pomocą udostępnionej karty płatniczej i kodu PIN wypłacił z rachunku spółki kwotę w tej wysokości, przy czym w wyniku popełnienia czynu osiągnął on znaczną korzyść majątkową, w kwocie nie niższej niż 489.305,56 złotych.</xText> <xText>Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały Sądowi I instancji zebrane dowody, ocenione w sposób swobodny, analityczny i krytyczny w odniesieniu do linii obrony oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, a w szczególności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>D. C. (1)</xAnon> (k. 89, 10, 79-80, 634-636, 1176-1180, 1454-1456, 2278v.-<xAnon> (...)</xAnon>);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. A.</xAnon> (k. 1731-1732, 2269-2270);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>N. S.</xAnon> (k. 1403-1407, 2274-2275);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. N. (1)</xAnon> (k. 1449-1451, 2275);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>K. K. (1)</xAnon> (k. 837-838, 1381-1383, 2276-2277);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> (k. 811-813, 2277);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>G. W.</xAnon> (k. 839-840, 2277);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>K. S. (1)</xAnon> (k. 27-28, 628-629, 829-834, 1339-1342, 2277-2278);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (k. 1486-1487, 2297);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>M. B. (2)</xAnon> (k. 846-847, 2298);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. B.</xAnon> (k. 1490-1491, 2298);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>H. L.</xAnon> (k. 1552-1553, 2306);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">13</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. H.</xAnon> (k. 841-842, 1345-1346, 2307);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">14</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>T. M. (1)</xAnon> (k. 1506-1508, 2307-2308);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">15</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. K. (1)</xAnon> (k. 1599-1600, 2342-2343);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">16</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>A. D. (1)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 50-57, 187-191; załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 56-57, 1153-1157, 1902-1903, 2358-2360);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">17</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. F. (1)</xAnon> ( załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k.178-179, 196-197, 1158-1163, 2360-2361);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">18</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>E. H.</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 128-131, 1724-1726, 2371-2372);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">19</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>J. T.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) (k. 2377-2378);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">20</xName> <xText>zeznania świadka <xAnon>J. O.</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 3-6, 137-143, 172-173, 180-181, 199, 2378);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">21</xName> <xText>umowa rachunku o kartę płatniczą dla <xAnon> spółki (...)</xAnon> w <xAnon> (...)</xAnon> oraz historia rachunku (k. 38-44, 45-59, 131-140);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">22</xName> <xText>pismo Starosty <xAnon> (...)</xAnon> z 10 sierpnia 2019 r. (k. 810);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">23</xName> <xText>pismo z <xAnon> (...)</xAnon> Marszałka Województwa <xAnon> (...)</xAnon> z 25 marca 2021 r. (k. 1364-1376);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">24</xName> <xText>karty czasu pracy <xAnon>D. C. (1)</xAnon> w <xAnon> (...)</xAnon> za 2018 r. (k. 768-781);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">25</xName> <xText>faktury VAT <xAnon> (...)</xAnon> (k. 852-861, 866-869, 872-882, 883-884, 885-889, 891-892, 904-908, 916-922, 932-942, 947-954, 959-964, 979-982, 988-992, 1015-1018, 1064-1069);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">26</xName> <xText>wyciągi z rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> z dokumentacji księgowej za okresy: XII, XI, X, IX, VIII, VII, VI, V, IV, III, II 2018r. oraz XII 2017r. z raportami kasowymi (k. 1000-1014, 1019-1035, 1039-1063, 1077-1111);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">27</xName> <xText>dokumentacja z <xAnon>(...)</xAnon> (k. 1128-1142);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">28</xName> <xText>dokumentacja z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> dot. zlecenia przyjęcia ziem (k. 1143-1150);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">29</xName> <xText>rejestr VAT za miesiąc V 2018r. <xAnon> spółki (...)</xAnon> z dowodami wpłat gotówkowych (k. 858-859);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">30</xName> <xText>rejestr VAT za miesiąc IV 2018r. <xAnon> spółki (...)</xAnon> (k. 867);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">31</xName> <xText>rejestr VAT sprzedaży za miesiące II, III i VI 2018r. <xAnon> spółki (...)</xAnon> (k. 877, 887-888, 920-922);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">32</xName> <xText>zestawienie sald i obrotów <xAnon>(...)</xAnon> za l 2018r. (k. 889);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">33</xName> <xText>zestawienie sald i obrotów <xAnon>(...)</xAnon> za cały 2018r. (k. 893-895);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">34</xName> <xText>notatka z ustaleń KPP w <xAnon>J.</xAnon> (k. 639);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">35</xName> <xText>historia rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na nośniku (k. 1347-1350);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">36</xName> <xText>historia rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> za okres od 01.01.2019r. do 31.12.2020r. z nośnikiem (k. 1351-1353);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">37</xName> <xText>informacja z <xAnon>(...)</xAnon> (k. 1377);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">38</xName> <xText>informacja z <xAnon>(...)</xAnon> z dokumentacją umowną (k. 1311-1323);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">39</xName> <xText>informacja z <xAnon> (...)</xAnon> z dokumentacją umowną (k. 1324-1336);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">40</xName> <xText>opinia z zakresu badań pisma ręcznego (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 20-41);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">41</xName> <xText>protokół kontroli nr <xAnon>(...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 52-60);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">42</xName> <xText>protokół kontroli nr <xAnon>(...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 61-63);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">43</xName> <xText>protokół kontroli nr <xAnon>(...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 64-69);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">44</xName> <xText>umowa <xAnon>(...)</xAnon> z 25 sierpnia 2017r. (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 54);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">45</xName> <xText>oświadczenie <xAnon>A. D. (1)</xAnon> z 16 stycznia 2018r. (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 55);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">46</xName> <xText>karty przekazania odpadów <xAnon>(...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 58-72);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">47</xName> <xText>karty przekazania odpadów i ewidencja odpadów za 2017r. przekazane przez <xAnon> (...)</xAnon> w formie elektronicznej (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 73-74);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">48</xName> <xText>raport z analizy kryminalnej (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 91-134);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">49</xName> <xText>protokół zatrzymania ze spisem i opisem rzeczy (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> k. 46-50);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">50</xName> <xText>protokół przyjęcia informacji od <xAnon>P. F. (1)</xAnon> wraz z fakturami za zagospodarowanie odpadów <xAnon>(...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 105-123);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">51</xName> <xText>odpis z <xAnon> (...)</xAnon> (k. 621-624);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">52</xName> <xText>historia rachunku <xAnon> (...)</xAnon> wraz z analizą przepływów finansowych (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 161, 177-186);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">53</xName> <xText>protokoły przeszukań ze spisem i opisem dokumentacji <xAnon> (...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 85-89);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">54</xName> <xText>protokół oględzin <xAnon> (...)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 72-73, 90);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">55</xName> <xText>opinia biegłego z zakresu rachunkowości (k. 2030-2090);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">56</xName> <xText>historia rachunku <xAnon>(...)</xAnon> (k. 2022-2029);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">57</xName> <xText>pismo przekazujące dokumenty księgowe (k. 691);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">58</xName> <xText>informacja z <xAnon> Banku (...)</xAnon> (k. 1444);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">59</xName> <xText>informacja z <xAnon> Banku (...)</xAnon> (k. 1446);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">60</xName> <xText>informacja z <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> (k. 1696-1697);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">61</xName> <xText>historia operacji bankowych <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> (k. 1698-1723);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">62</xName> <xText>protokół oględzin akt <xAnon>(...)</xAnon> z 8 marca 2022 r. z załączonymi dokumentami (k. 1750-1788).</xText> </xUnit> <xText>Wskazane wyżej dowody zostały ocenione przez Sąd Okręgowy w Legnicy na tle danych o wynikach innych postępowań karnych, związanych z zarzutami kierowanymi w niniejszej sprawie wobec oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, a w szczególności co do ustaleń, czy istniały przestępstwa bazowe związane z nielegalny obrotem odpadami, z których pochodziły środki finansowe, czy środki te uzyskał oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> oraz czy rzeczywiście swoim zachowanie wyczerpał znamiona tzw. prania brudnych pieniędzy. Mowa o następujących dokumentach:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText> <xUx> odpisie aktu oskarżenia w sprawie o sygn. akt II K – 52/19 Sądu Okręgowego w Poznaniu (k. 2387-2818)</xUx>, który miał potwierdzać, że toczy się postępowanie wobec osób prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, w tym między innymi wobec oskarżonych: <xAnon>A. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. F. (1)</xAnon> o przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i inne. Chociaż w tej sprawie zapadł przed Sądem I instancji wyrok uniewinniający, to jednak orzeczenie to zostało uchylone przez Sąd Odwoławczy i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Właśnie w tym postępowaniu, co słusznie skonstatował Sąd Okręgowy w Legnicy, oskarżona <xAnon>A. D. (1)</xAnon> (świadek w niniejszej sprawie) że jedyną osobą, z którą prowadziła rozmowy handlowe był oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, a zatem rzekome transakcje <xAnon>(...)</xAnon> z <xAnon> (...)</xAnon> mogły mieć związek z nielegalną działalnością oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> i stanowić chociażby zapłatę za nielegalne przyjmowanie i składowanie niebezpiecznych odpadów. W sprawie tej zapadł nieprawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 27 maja 2021r. sygn. akt III K – 360/19, który został uchylony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2022r. sygn. akt II AKa – 224/21 i sprawę m.in. oskarżonych: <xAnon>A. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. F. (1)</xAnon> przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (k. …);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xUx>prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 13 kwietnia 2023r. sygn. akt II K – 1645/20 wraz z uzasadnieniem</xUx> (k. 2413-2462, 2634-2656, 2727-2732), zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 marca 2024r. sygn. akt IV Ka – 592/23 (k. 2733-2734), którym <xAnon>J. G. (1)</xAnon> został skazany za następujące przestępstwa:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xUx>za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 185;art. 185 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 185 § 1 k.k.</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink></xUx>, polegający na tym, że: w okresie od czerwca 2016r. do 24 lipca 2018 roku w <xAnon>J.</xAnon>, na <xAnon>działkach (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, wbrew przepisom art. 16 ust. 1, art. 23 ust. 1 i 2 pkt 3, art. 25 ust. 1 i 4, art. 26 ust. 1 i 3, art. 41, art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, działając umyślnie, wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wbrew obowiązującym przepisom, składował różnego rodzaju odpady, w tym odpady niebezpieczne, w takich warunkach oraz w taki sposób i ilości, że spowodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz w zwierzęcym w znacznych rozmiarach, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 10.000 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xUx>za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 164;art. 164 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 164 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 § 1;art. 163 § 1 pkt. 1;art. 163 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.</xLexLink> w zw. z 11 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xUx>, polegające na tym, że: w okresie od marca 2017r. do 2 września 2019r. w <xAnon>G.</xAnon>, przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, działając umyślnie, wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, bez wymaganych zezwoleń i wbrew obowiązującym przepisom ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, składował na spękanym podłożu betonowym, które nie zapewnia odpowiedniej izolacji od środowiska gruntowo-wodnego, w otwartych i rozszczelnionych pojemnikach powodujących infiltrację zanieczyszczeń do środowiska wodno-gruntowego oraz do studzienek kanalizacyjnych podłączonych siecią pośrednio do rzeki <xAnon>O.</xAnon>, a także emisję lotnych związków organicznych do powietrza, odpady w ilości co najmniej 3.353.680 litrów, umieszczone w nieoznakowanych metalowych beczkach oraz plastikowych pojemnikach 1000 litrowych typu mauser, w tym odpady niebezpieczne, m.in. odpady farb i lakierów, zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, inne pozostałości podestylacyjne i poreakcyjne, zawiesiny wodne farb lub lakierów zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, szlamy farb drukarskich zawierające substancje niebezpieczne, odpadowe kleje i szczeliwa zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, zużyte materiały szlifierskie zawierające substancje niebezpieczne, inne oleje silnikowe, przekładniowe i smarowe, szlamy i odpady stałe zawierające inne rozpuszczalniki, opakowania zawierające pozostałości substancji niebezpiecznych lub nimi zanieczyszczone, sorbenty, materiały filtracyjne (w tym filtry olejowe nieujęte w innych grupach),tkaniny do wycierania (np. szmaty, ścierki) i ubrania ochronne zanieczyszczone substancjami niebezpiecznymi, filtry olejowe, organiczne odpady zawierające substancje niebezpieczne, w takich warunkach, w taki sposób oraz ilości, że mogło to spowodować istotne obniżenie jakości wody i powierzchni ziemi oraz zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach, zagrażać życiu i zdrowiu człowieka, poprzez niezorganizowaną emisję do powietrza węglowodorów BTX, w szczególności ksylenu na obszar około 85,69 ha, na obszar zamieszkały i uczęszczany przez wiele osób, a nadto składując w opisany wyżej sposób oraz ilości wyżej wymienione odpady wobec ich właściwości chemicznych, w szczególności wysokiego ich stopnia palności oraz zdolności tworzenia mieszanin wybuchowych, rozszczelnienia pojemników, braku ich zabezpieczeń, ustawienia pojemników w sposób piętrowy, bez oznaczeń identyfikujących rodzaj odpadu, w sposób narażający odpady na działanie czynników atmosferycznych, w szczególności naruszający przepisy o ochronie przeciwpożarowej, sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia polegającego na niekontrolowanym zapłonie, wybuchu i gwałtownym rozprzestrzenieniu się ognia mającego postać pożaru lub eksplozji materiałów wybuchowych i łatwopalnych, zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób oraz mieniu w znacznych rozmiarach, na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 30.000 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xUx>za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 182 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink></xUx>, polegające na tym, że: w okresie od marca 2017r. do 10 maja 2017r. w <xAnon>G.</xAnon>, przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, działając umyślnie, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, spowodował zanieczyszczenie wody, powietrza i powierzchni ziemi w takiej ilości i postaci, że mogło to spowodować istotne obniżenie jakości wody i powierzchni ziemi oraz zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach w ten sposób, że doprowadził do przeniknięcia do kanalizacji burzowej różnego rodzaju substancji, w tym zmieszanych farb i lakierów, benzyn i olejów odpadów niebezpiecznych, składowanych na działce, położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 10.000 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText> <xUx> za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 § 1;art. 163 § 1 pkt. 1;art. 163 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 182 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 185;art. 185 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 185 § 1 k.k.</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xUx>, polegające na tym, że: w dniu 24 lipca 2018r. w <xAnon>J.</xAnon>, na <xAnon>działkach (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wbrew przepisom art. 16 ust. 1, art. 23 ust. 1 i 2 pkt 3, art. 25 ust. 1 i 4, art. 26 ust. 1 i 3, art. 41, art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach oraz nie stosując się do decyzji Wójta Gminy <xAnon>R.</xAnon> z dnia 15 grudnia 2016r., nr <xAnon>(...)</xAnon>, nakazującej usunięcie odpadów, składował odpady, w tym odpady niebezpieczne w postaci m.in. farb, lakierów, klei, tworzyw sztucznych, gumy, substancji ropopochodnych, w takich warunkach oraz w taki sposób, że mogło to doprowadzić do niekontrolowanego ich zapłonu, wybuchu i gwałtownego rozprzestrzeniania się ognia, przez co sprowadził zdarzenie mające postać pożaru składowiska odpadów, eksplozji materiałów łatwopalnych, rozprzestrzeniania się substancji trujących i duszących w postaci dymu, zagrażające życiu lub zdrowiu wielu osób, a w szczególności 342 górników zatrudnionych w <xAnon> kopalni (...) S.A.</xAnon> Oddział <xAnon>(...)</xAnon> szyb <xAnon>(...)</xAnon> oraz mieniu w wielkich rozmiarach, tj. lasu przyległego do składowiska odpadów, szybu górniczego oraz masztu radiowo - telewizyjnego, skutkiem czego do atmosfery, gleby i wody uwolniono chmurę pyłu oraz substancje trujące w postaci metali ciężkich, tlenków, węglowodorów, cyjanowodoru, a w szczególności dioksyn i ich pochodnych, mogących zagrozić życiu i zdrowiu człowieka oraz skutkujące zniszczeniem w świecie roślinnymi i zwierzęcym w znacznych rozmiarach oraz spowodowały istotne obniżenie jakości powietrza, powierzchni ziemi oraz istotne obniżenie jakości wód podziemnych, w szczególności gruntowych, na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 50.000 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText> <xUx> za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 164;art. 164 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 164 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 § 1;art. 163 § 1 pkt. 1;art. 163 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xUx>, polegające na tym, że: w okresie od lipca 2019r. do dnia 3 września 2019r., na terenie firmy <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w m. <xAnon>P.</xAnon> nr <xAnon>(...)</xAnon>w gm. <xAnon>Ś.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, posesji należącej do <xAnon>D. B.</xAnon> oraz na skrzyniach ładunkowych, znajdujących się na tym terenie pojazdów, jak też na naczepie pojazdu, zaparkowanej bezpośrednio przy tej posesji, działając umyślnie, wspólnie w porozumieniu z <xAnon>D. B.</xAnon>, wbrew obowiązującym przepisom ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, składował odpady łącznie w 127 niezabezpieczonych przed wpływem czynników atmosferycznych, jak też nieoznaczonych, niezabezpieczonych przed dostępem osób trzecich mauserach o pojemności 1000 litrów każdy, w tym odpady niebezpieczne w postaci mieszanin kwasów azotowego i siarkowego, charakteryzujące się silną toksycznością dla ludzi i środowiska, jak też substancje ropopochodne w takich warunkach i w taki sposób, że spowodowało to zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka, mogło spowodować istotne obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, a nadto składując w opisany wyżej sposób oraz ilości wyżej wymienione odpady, wobec ich właściwości chemicznych, w szczególności wysokiego ich stopnia palności oraz zdolności tworzenia mieszanin wybuchowych, rozszczelnienia pojemników, braku ich zabezpieczeń, bez oznaczeń identyfikujących rodzaj odpadu, w sposób narażający odpady na działanie czynników atmosferycznych, w szczególności naruszający przepisy o ochronie przeciwpożarowej, sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia polegającego na niekontrolowanym zapłonie, wybuchu i gwałtownym rozprzestrzenieniu się ognia mającego postać pożaru lub eksplozji materiałów wybuchowych i łatwopalnych, zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób, na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 15.000 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText> <xUx> za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 164;art. 164 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 164 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 § 1;art. 163 § 1 pkt. 1;art. 163 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xUx>, polegające na tym, że: w dniu 3 września 2019r. w <xAnon>G.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, na działkach oznaczonych nr geodezyjnym <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, położonych przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, działając umyślnie, wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>Ł. G.</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, wbrew wymaganym prawem pozwoleniom, obowiązującym przepisom dotyczącym transportu i składowania odpadów, po uprzednim dokonaniu transportu z posesji <xAnon>D. B.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> odpadów niebezpiecznych, m.in. w postaci mieszanin kwasów azotowego i siarkowego, substancji ropopochodnych, zgromadzonych w 26 mauserach o pojemności 1000 litrów każdy, ich wyładunku, składował je w takich warunkach i w taki sposób, że mogło to spowodować zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka, spowodować istotne obniżenie jakości wody, powietrza oraz powierzchni ziemi, jak też zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, a nadto składując w opisany wyżej sposób oraz ilości wyżej wymienione odpady, w tym odpady niebezpieczne wobec ich właściwości chemicznych, w szczególności wysokiego ich stopnia palności oraz zdolności tworzenia mieszanin wybuchowych, rozszczelnienia pojemników, braku ich zabezpieczeń, bez oznaczeń identyfikujących rodzaj odpadu, w sposób narażający odpady na działanie czynników atmosferycznych, w szczególności naruszający przepisy o ochronie przeciwpożarowej, sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia polegającego na niekontrolowanym zapłonie, wybuchu i gwałtownym rozprzestrzenieniu się ognia mającego postać pożaru lub eksplozji materiałów wybuchowych i łatwopalnych zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób oraz mieniu w wielkich rozmiarach, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 10.000 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">g</xName> <xText><xUx>za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink></xUx>, polegające na tym, że: w okresie od kwietnia 2019r. do dnia 4 grudnia 2019r. w <xAnon> (...)</xAnon>, w gm. <xAnon>J.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, na terenie gospodarstwa rolnego należącego do <xAnon>K. K. (2)</xAnon>, działając z nim wspólnie i w porozumieniu, składował bez wymagalnego zezwolenia, wbrew przepisom ustawy, w taki sposób i w takich warunkach, że mogło to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym 77 sztuk pojemników typu mauser o pojemości 1000 litrów każdy oraz 37 plastikowych i metalowych beczek o różnej pojemności, zawierające substancje stałe, sypkie i płynne, stanowiące różnego rodzaju odpady, w tym odpady niebezpieczne, jak odpady zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, szlamy z usuwania farb i lakierów, zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, zawiesiny wodne farb lub lakierów zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, odpady z odłuszczania zawierające substancje niebezpieczne, inne odpady zawierające substancje niebezpieczne, wodne ciecze myjące, opakowania zawierające pozostałości substancji niebezpiecznych lub nimi zanieczyszczone, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 47 § 2 k.k.</xLexLink> do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 15.000 złotych;</xText> </xUnit> <xText>Ostatecznie wymienionym wyrokiem wymierzono skazanemu <xAnon>J. G. (1)</xAnon> karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Porównanie okresów popełnienia przez oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> wymienionych przestępstw, zwłaszcza w latrach 2017-2018 , jak również sposób i okoliczności ich popełnienia, z wykorzystaniem działalności gospodarczej podmiotów prowadzonych bezpośrednio przez niego oraz w imieniu których działał, potwierdzało popełnienie przestępstwa przypisanego mu w zaskarżonym wyroku;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xUx>prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 30 marca 2022r. sygn. akt III K – 80/21</xUx> (k. 2446-2454), zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 lipca 2022r. sygn. akt II AKa – 208/22 skazującym <xAnon>D. C. (1)</xAnon> za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 296;art. 296 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 296 § 3 k.k.</xLexLink>, polegające na tym, że: w okresie od 1.01.2018r. do 31.12.2018r. w <xAnon>N.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>, nie dopełnił swoich obowiązków jako prezes zarządu Spółki <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>N.</xAnon>, poprzez udostępnienie innym osobom karty i danych dostępowych do rachunku bankowego Spółki, odstąpienie od bieżącego prowadzenia spraw Spółki i kontroli nad obrotem kasowym w spółce w każdym kolejnym miesiącu rozliczeniowym oraz zezwolenie na księgowanie pobranych z kasy przez inne osoby na cele nieudokumentowane dowodami księgowymi środków pieniężnych jako zaliczki pobrane na poczet przyszłych zysków Spółki przez prezesa zarządu, co skutkowało powstaniem uszczerbku w aktywach spółki na łączną kwotę 1.097.709,56 złotych, a tym samym stanowiło wyrządzenie jej szkody majątkowej w wielkich rozmiarach. Sposób popełnienia tego przestępstwa z przez <xAnon>D. C. (1)</xAnon> potwierdzał, że w <xAnon> spółce (...)</xAnon> był jedynie figurantem, a faktycznym decydentem i osobą podejmującą działania gospodarcze, w tym zwłaszcza związane z nielegalnym obrotem odpadami był oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, który od <xAnon>D. C. (1)</xAnon> otrzymał dostęp do karty bankomatowej, co umożliwiło mu wypłatę pieniędzy, czy też wpływ na wystawienie nierzetelnych dokumentów. Trafnie także Sąd I instancji przyjął, że <xAnon>D. C. (1)</xAnon> akceptował takie postępowanie i swoja rolę. Takie wnioski potwierdzały również dowody osobowe, to znaczy przedstawione wyżej i omówione przez Sąd Okręgowy w Legnicy zeznania świadków (pracowników, kontrahentów), mających do czynienia ze <xAnon> spółką (...)</xAnon>, którzy wyłączni oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, a nie <xAnon>D. C. (1)</xAnon> traktowali jako przedstawiciela tego podmiotu i osobę decydującą o przedsięwzięciach podejmowanych przez ten podmiot.</xText> </xUnit> <xText>II. Jak już wyżej wskazano, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Legnicy przeprowadził gruntowną analizę zebranych dowodów, odnosząc się odrębnie do każdego dowodu osobowego, jak również do każdego z wykorzystanych dowodowo dokumentów. Wspomniany materiał dowodowy w sposób jasny dał podstawę do poniższych wniosków.</xText> <xText> <xUx> Po pierwsze</xUx>, na podstawie przeprowadzonej analizy materiału dowodowego, szczególnie zeznań świadków pracujących w firmach prowadzonych albo reprezentowanych przez oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> oraz członków jego najbliższej i dalszej rodziny, czyli świadków: <xAnon>Ł. G.</xAnon> (k. 1484-1485) i <xAnon>D. C. (1)</xAnon> (k. 89, 10, 79-80, 634-636, 1176-1180, 1454-1456, 2278v.-<xAnon> (...)</xAnon>), jak również wszystkich pracowników i kontrahentów, którzy zetknęli się z firmami, w imieniu których występował oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, czyli świadków: <xAnon>M. A.</xAnon> (k. 1731-1732, 2269-2270), <xAnon>N. S.</xAnon> (k. 1403-1407, 2274-2275), <xAnon>M. N. (1)</xAnon> (k. 1449-1451, 2275), <xAnon>K. K. (1)</xAnon> (k. 837-838, 1381-1383, 2276-2277), <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> (k. 811-813, 2277), <xAnon>G. W.</xAnon> (k. 839-840, 2277), <xAnon>K. S. (1)</xAnon> (k. 27-28, 628-629, 829-834, 1339-1342, 2277-2278), <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (k. 1486-1487, 2297), <xAnon>M. B. (2)</xAnon> (k. 846-847, 2298), <xAnon>P. B.</xAnon> (k. 1490-1491, 2298), <xAnon>H. L.</xAnon> (k. 1552-1553, 2306), <xAnon>P. H.</xAnon> (k. 841-842, 1345-1346, 2307), <xAnon>T. M. (1)</xAnon> (k. 1506-1508, 2307-2308), <xAnon>P. K. (1)</xAnon> (k. 1599-1600, 2342-2343), <xAnon>A. D. (1)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 50-57, 187-191; załącznik <xAnon>(...)</xAnon>– k. 56-57, 1153-1157, 1902-1903, 2358-2360), <xAnon>P. F. (1)</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k.178-179, 196-197, 1158-1163, 2360-2361), <xAnon>E. H.</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 128-131, 1724-1726, 2371-2372), <xAnon>J. T.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) (k. 2377-2378), <xAnon>J. O.</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> – k. 3-6, 137-143, 172-173, 180-181, 199, 2378, było oczywiste, że stałą metodą unikania albo omijania trudności w prowadzeniu działalności gospodarczej przez oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, np. związanych z postępowaniami karnoskarbowymi, podatkowymi albo trudnościami w uzyskaniu kredytów, było faktyczne przenoszenie dalszej działalności na kolejno zakładane podmioty gospodarcze, prowadzone przez zaufane osoby z rodziny. Tak było w wypadku przeniesienia działalności najpierw na podmiot prowadzony przez matkę <xAnon>H. G. (2)</xAnon>, a następnie przez kuzyna, <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, czyli <xAnon> spółkę z o.o. (...)</xAnon>.</xText> <xText><xUx>Po wtóre</xUx>, właśnie po namowach oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, <xAnon>D. C. (1)</xAnon> założył <xAnon> spółkę (...)</xAnon> i to <xAnon>J. G. (1)</xAnon> przygotowywał oraz składał dokumenty w tym celu, a <xAnon>D. C. (1)</xAnon> jedynie je podpisywał. Dla <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie było to wyłączne źródło dochodów, gdyż pozostawał nadal zatrudniony jako monter w <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> i traktował swoje obowiązki pracownicze bardzie poważnie niż obowiązki w <xAnon> spółce (...)</xAnon>, skoro nie panował nad wszelkimi przejawami działalności tej spółki.</xText> <xText>Właściwie bez przeprowadzenia oceny potrzeb <xAnon> spółki (...)</xAnon> oraz możliwości wykorzystania sprzętu w ramach działalności gospodarczej, po namowach oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, <xAnon>D. C. (1)</xAnon> zawarł umowy leasingowe szeregu pojazdów, w tym samochodu – cysterny. Samochód ten lesingowany przez <xAnon> spółkę (...)</xAnon> miał być faktycznie użytkowany w działalności gospodarczej oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> miał być przez niego.</xText> <xText>Jednocześnie, <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie miał wystarczającej i pełnej wiedzy o działalności swojej <xAnon> spółki (...)</xAnon> i stanie jej finansów. Nie sporządzał faktur w imieniu spółki, a jedynie je podpisywał. To oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> przekazywał mu dane, czy i na jakie podmioty oraz jakie prace lub usługi mają być wystawione faktury. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> odbierał dokumenty do podpisu od oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> lub pozostawione w biurze w <xAnon> (...)</xAnon>, a następnie to oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> albo jego brat, <xAnon>Ł. G.</xAnon> przekazywali dokumenty kontrahentom. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie weryfikował tych danych i nie kierował również pracownikami. Jeszcze w postępowaniu przygotowawczym świadek <xAnon>D. C. (1)</xAnon> zeznał: „<xIx>można powiedzieć, że byłem słupem, podpisywałem dokumenty związane z prowadzeniem tej firmy</xIx>”. Wszystkie dokumenty <xAnon> spółki (...)</xAnon> znajdowały się w biurze w biurze w <xAnon>N.</xAnon>, do którego swobodny dostęp mieli: oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> i księgowa.</xText> <xText> <xAnon> Spółka (...)</xAnon> została założona i rozpoczęła działalność w ostatnim kwartale 2017r. Zgodnie z dokumentacją księgową w latach 2018-2019 uzyskiwała dochód z transakcji przeprowadzanych z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, a także <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> W okresie tym nierozliczone wypłaty środków ze spółki wyniosły 1.097.709,56 złotych. W toku kontroli podatkowej stwierdzono, że w tym okresie spółka nie wpłacała zaliczek na podatek CIT w łącznej kwocie 147.340,00 złotych.</xText> <xText>Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: zawiadomienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>G.</xAnon> (k. 3) z załącznikami w postaci odpisu <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (k. 4-7), deklaracja CIT za 2018r. (k. 7), zeznania świadka <xAnon>D. C. (1)</xAnon> (k. 8-9, 10, 634-636, 1454-1456),), sprawozdanie finansowe za 2018r. z załącznikami w postaci bilansów i rachunków zysków i strat (k. 11-26), zeznania świadka <xAnon>K. S. (1)</xAnon> (k. 27-28, 628-629, 829-834, 1339-1342), zestawienie sald i obrotów za okres sprawozdawczy 2019r. (k. 29-32), podsumowanie kwot deklarowanych przez podatnika VAT za lata 2018-2019 (k. 33), wykaz osób zgłoszonych do ubezpieczeń społecznych przez <xAnon>(...)</xAnon> (k. 34-35); uzupełnienie zawiadomienia Naczelnika US w <xAnon>G.</xAnon> z 19.02.2020r. (k. 36-37), protokół oględzin akt PR 1 Ds. 65.2020 z załącznikami (k. 1171), w tym złożonymi w toku postępowania zeznaniami świadka <xAnon>D. C. (1)</xAnon> (k. 1176-1180), korespondencja z firmami leasingowymi i umowy leasingowe zawarte przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>(k. 1183-1218), informacje z firm leasingowych (k. 1222-1224), kopie z akt II W 1179/19 Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon> (k. 61-129) w tym złożone w toku tego postępowania zeznania <xAnon>D. C.</xAnon> (k. 79-80), zeznania świadka <xAnon>Ł. G.</xAnon> (k. 1484-1485), kopie z akt II W 1179/19 Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon> (k. 61-129) w tym protokół przesłuchania <xAnon>K. S. (1)</xAnon> (k. 98-99), dokumentacja dot. stosunków handlowych z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> uzyskana firm: <xAnon>(...)</xAnon> (k. 141-152), <xAnon> Gospodarstwa (...)</xAnon> (k. 153-155), <xAnon> Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) Sp. z o.o.</xAnon> (k. 156-590), <xAnon> (...)</xAnon> (k. 591-604), <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (k. 604-610), <xAnon>(...)</xAnon> (k. 611-620), dokumentacja przedłożona przez <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>Z. R.</xAnon> wraz z adnotacją asp. B. <xAnon>S.</xAnon> (k. 642, 645-764), dokumentacja z <xAnon> gospodarstwa rolnego (...)</xAnon> (k. 816-828), faktura VAT <xAnon> (...)</xAnon> z <xAnon> (...)</xAnon> (k. 870-871), a także zeznania świadków: <xAnon>Z. K. (1)</xAnon> (k. 811-813), <xAnon>K. K. (1)</xAnon> (k. 837-838, 1381-1383), <xAnon>G. W.</xAnon> (k. 839-840), <xAnon>M. B. (2)</xAnon> (k. 846-847), <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (k. 1486-1487), <xAnon>P. B.</xAnon> (k. 1490-1491), <xAnon>T. M. (1)</xAnon> (k. 1506-1508), <xAnon>H. L.</xAnon> (k. 1552-1553) i <xAnon>Z. K. (2)</xAnon> (k. 1555).</xText> <xText> <xUx> Po trzecie</xUx>, w dniu 7 września 2017r. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> zawarł w imieniu <xAnon>(...)</xAnon> umowę rachunku bankowego i karty płatniczej, podając użytkowane przez siebie adres poczty elektronicznej <xAnon>(...)</xAnon> oraz nr <xAnon> (...)</xAnon>. Z rachunku w 2018 roku nie wypłacano środków w placówkach banku, lecz dokonywano ich w bankomatach na terenie <xAnon>G.</xAnon>, także w takich porach, iż wykluczone było to, aby transakcje te przeprowadzał osobiście <xAnon>D. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Chociaż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie udzielił żadnego oficjalnego upoważnienia do rachunku, to jednak udostępnił oskarżonemu <xAnon>J. G. (1)</xAnon> dane i dostęp do konta bankowego swojej <xAnon> spółki (...)</xAnon>. Oskarżyciel publiczny wykazał przy tym, że <xAnon>D. C. (1)</xAnon> kilkukrotnie logował się do konta, zazwyczaj po telefonie oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, np. kiedy trzeba było zmienić hasła. Jak wykazał oskarżyciel publiczny, analiza kart czasu pracy <xAnon>D. C. (1)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> jednoznacznie potwierdziła, że w czasie jego pracy dokonano wypłat z rachunku bankowego Spółki w bankomatach w <xAnon>G.</xAnon> na łączną kwotę 163.950,- złotych, a zatem z pewnością wypłaty tej kwoty musiały dokonać inne osoby.</xText> <xText>Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: umowa rachunku oraz o kartę płatniczą <xAnon> (...)</xAnon> (k. 38-44), historia rachunku (k. 45-59) z nośnikiem (k. 60) i wydrukiem (k. 131-140), karty czasu pracy <xAnon>D. C.</xAnon> w <xAnon> (...)</xAnon> za 2018r. (k. 768-781), notatka z analizy B. <xAnon>S.</xAnon> (k. 785-809).</xText> <xText> <xUx> Po czwarte</xUx>, pracownicy <xAnon> firmy (...)</xAnon>, której siedziba była w <xAnon> (...)</xAnon>, pod tym samym adresem co spółka <xAnon>(...)</xAnon>, zarejestrowani w ZUS w okresie od 1.07.2017r. do 31.12.2018r., jednoznacznie i wiarygodnie przyznali, że ich pracą zarządzał oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>. Jego osobisty nadzór nad przychodzącą do biura w <xAnon>N.</xAnon> dokumentacją potwierdziły także pracownice biurowe, świadkowie: <xAnon>N. S.</xAnon> i <xAnon>K. B. (1)</xAnon>. Zatrudniony w biurze w <xAnon> (...)</xAnon> pracownik biurowy albo żona oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, <xAnon>S. G.</xAnon> zajmowali się jedynie sporządzaniem i przyjmowaniem dokumentacji związanej z odbiorem i utylizacją odpadów medycznych.</xText> <xText>Również pracownicy, którym z rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> przelewano wynagrodzenie oraz których wynajmowała w ramach prowadzonej działalności <xAnon>H. G. (1)</xAnon> nie mieli do czynienia z <xAnon>D. C. (1)</xAnon>. To oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> ich zatrudniał, a także wyznaczał im codzienne zadania, a niekiedy wypłacał wynagrodzenie w gotówce.</xText> <xText>Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to zeznania świadków: <xAnon>P. H.</xAnon> (k. 841-842, 1345-1346), <xAnon>J. S. (2)</xAnon> (k. 843-844), <xAnon>D. J.</xAnon> (k. 1391-1393), <xAnon>B. P. (2)</xAnon> (k. 1396-1397), <xAnon>P. L.</xAnon> (k. 1410-1414), <xAnon>H. M.</xAnon> (k. 1417-1418), <xAnon>K. K. (3)</xAnon> (k. 1421-1422, 1597-1598), <xAnon>Z. K. (3)</xAnon> (k. 1427-1428), <xAnon>J. S. (2)</xAnon> (k. 1431-1432), <xAnon>G. S.</xAnon> (k. 1437-1439, 1733-1734), <xAnon>M. N. (1)</xAnon> (k. 1449-1451), <xAnon>P. K. (2)</xAnon> (k. 1488-1489, 1640-1641), <xAnon>K. S. (2)</xAnon> (k. 1492-1493), <xAnon>P. K. (1)</xAnon> (k. 1599-1600), <xAnon>J. S. (3)</xAnon> (k. 1601-1602), <xAnon>Z. S.</xAnon> (k. 1633-1634), <xAnon>K. B. (2)</xAnon> (k. 1636-1637), <xAnon>G. B.</xAnon> (k. 1638-1639), <xAnon>B. H.</xAnon> (k. 1642-1643), <xAnon>M. K. (2)</xAnon> (k. 1644-1645), <xAnon>J. K. (2)</xAnon> (k. 1646-1647), <xAnon>M. A.</xAnon> (k. 1731-1732), <xAnon>K. S. (1)</xAnon> (k. 829-834) i <xAnon>K. B. (1)</xAnon> (k. 1595-1596), a także faktura VAT za udostępnienie pracowników i wynajem sprzętu (k. 864-865, 943-944), umowa udostępnienia pracowników (k. 890, 968), informacja z ZUS (k. 1354), pismo B. <xAnon>P.</xAnon> (k. 1398-1400) oraz informacje z ZUS (zał. 4 k. 1-2, 14).</xText> <xText><xUx>Po piąte</xUx>, z pisma Starosty <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 10.08.2019r. (k. 810) oraz pisma z Urzędu Marszałkowskiego Województwa <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 25.03.2021 r. (k. 1364-1376) wynikało jednoznacznie, że Starosta <xAnon> (...)</xAnon> nie wydawał dla <xAnon> spółce (...)</xAnon>, należącej do <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, zezwolenia na transport odpadów. Zgodnie z informacją Marszałka Województwa <xAnon> (...)</xAnon>, spółka ta w latach: 2018, 2019 i 2020 nie sporządzała w systemie <xAnon> (...)</xAnon> dokumentów obejmujących jakąkolwiek sprawozdawczość odpadową – jako podmiot gospodarujący odpadami. Dokumenty te nie były także sporządzane przez pozostałe podmioty prowadzące działalność z siedzibą w <xAnon> (...)</xAnon> (a zatem w imieniu: <xAnon>H. G. (1)</xAnon>, <xAnon>J. G. (2)</xAnon>, <xAnon>Ł. G.</xAnon> oraz oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>), a także <xAnon> spółki (...)</xAnon>.</xText> <xText> <xUx> Po szóste</xUx>, <xAnon> spółka (...)</xAnon> wystawiała <xAnon> spółce (...)</xAnon> w programie <xAnon>(...)</xAnon> faktury za zagospodarowanie odpadów – gruzu i ziemi. Ponadto <xAnon> spółka (...)</xAnon> wystawiała <xAnon> (...)</xAnon> w programie <xAnon>(...)</xAnon> faktury za przyjęcie gruzu i ziemi, a także płaciła za zagospodarowanie <xAnon> (...) spółce (...)</xAnon> <xAnon> - (...)</xAnon> z/s w <xAnon>N.</xAnon>. Na podstawie dokumentacji księgowej oraz historii rachunku bankowego, ujawniono, że na rachunek bankowy spółki <xAnon>(...)</xAnon> z rachunku <xAnon> (...)</xAnon> wpłynęły następujące przelewy:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="141"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="382"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Lp.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>data</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>numer faktury</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>kwota w złotych</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11.01.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">4.059,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.02.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.312,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>3.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">19.02.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>4.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">27.02.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">08.03.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> TRANSZA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">08.03.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> WYRÓWNANIE</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">15.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">16.03.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.312,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>8.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">21.03.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">8.208,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>9.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">26.03.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> TRANSZA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>10.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">29.03.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> WYRÓWNANIE</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">04.04.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">16.416,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>12.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11.04.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">8.208,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>13.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">16.04.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>14.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">25.04.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">24.624,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>15.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">07.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">16.416,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>16.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">09.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> PIERWSZA TRANSZA POZOSTAŁO 312 ZŁ</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>17.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> DRUGA TRANSZA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">312,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>18.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">15.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>19.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">18.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">32.832,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>20.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">25.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>21.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">30.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">15.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>22.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">30.05.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">9.708,56</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>23.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">05.06.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon>- II OSTATNIA RATA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>24.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.06.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">16.416,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>25.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.06.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>26.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">22.06.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon> WYRÓWNANIE</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">11.416,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>27.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">25.06.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.312,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>28.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">05.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">18.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>29.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">06.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">2.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>30.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>31.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">13.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>32.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">16.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">18.728,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>33.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">19.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">24.624,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>34.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">23.07.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20.520,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>35.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">03.08.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>FAKTURA (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">8.202,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>36.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">06.08.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon> (...)</xAnon> WPŁATA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>37.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">06.08.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon> (...)</xAnon> WPŁATA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>38.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">07.08.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">WPŁATA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10.000,-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>39.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">07.08.2018</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">WPŁATA</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="bottom" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10.000,-</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Analiza rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> potwierdziła przekazanie na rachunek <xAnon> spółki (...)</xAnon> wskazanych w tabeli środków finansowych w łącznej wysokości 489.306 złotych. W latach 2019-2020 na rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> nie odnotowano natomiast uznań ze strony <xAnon> (...)</xAnon>, jak również wypłat gotówkowych. Analiza rachunku <xAnon> spółki (...) sp. z o.o.</xAnon> wykazała także płatności za usługi transportowe na rzecz podmiotu <xAnon>(...)</xAnon>, jednak podmiot ten pisemnie zaprzeczył, aby usługi tego typu na rzecz <xAnon> spółki (...)</xAnon> wykonywał. Teren <xAnon> spółki (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> od stycznia 2019 jest zamknięty i spółka od tego czasu nie prowadzi tam działalności.</xText> <xText>Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: faktury VAT <xAnon> (...)</xAnon> (k. 852-861, 866-869, 872-882, 883-884, 885-889, 891-892, 904-908, 916-922, 932-942, 947-954, 959-964, 979-982, 988-992, 1015-1018, 1064-1069), faktura VAT <xAnon> (...)</xAnon> z <xAnon> (...)</xAnon> (k. 870-871, 169-174, 179-180, 955-958, 965-967), wyciągi z rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> z dokumentacji księgowej Spółki za XII, XI, X, IX, VIII, VII, VI, V, IV, III, II 2018r. oraz za XII 2017r. z raportami kasowymi (k. 1000-1014, 1019-1035, 1039-1063, 1077-1111), dokumentacja z <xAnon> (...)</xAnon> (k. 1128-1142), dokumentacja z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> dot. zlecenia przyjęcia ziemi (k. 1143-1150), rejestr VAT za V 2018r. <xAnon> spółki (...)</xAnon> z dowodami wpłat gotówkowych (k. 858-859), rejestr VAT <xAnon> spółki (...)</xAnon> za IV, III, II, I 2018r. (k. 867, 877, 887-888, 889) oraz za cały 2018r. (k. 893-895), rejestr VAT sprzedaży <xAnon> spółki (...)</xAnon> za VI 2018r. (k. 920-922), notatka z ustaleń KPP w <xAnon>J.</xAnon> (k. 639), historia rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (k. 1347-1350) na nośniku, historia rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> za okres od 01.01.2019 do 31.12.2020 (k. 1351-1353) z nośnikiem, informacja z <xAnon>(...)</xAnon> (k. 1377).</xText> <xText> <xUx> Po siódme</xUx>, bezsprzecznie prokurator wykazał i potwierdził materiałem dowodowym zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy, że właśnie oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> działając w imieniu <xAnon> firmy (...)</xAnon> odbierał odpady od <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon> ale także <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, przewożąc je na posesję w <xAnon>J.</xAnon> w okresie od 23.06.2016r. do 09.05.2017r., a od marca 2017r. także na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, gdzie rozładowywał je <xAnon>M. N. (1)</xAnon> kwitując przyjęcie podpisem: <xAnon> (...)</xAnon>. Wobec wydania z końcem 2016r. przez Wójta Gminy <xAnon>R.</xAnon> decyzji w przedmiocie nakazu usunięcia odpadów, oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> polecił i nadzorował ich przewóz na posesje przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, a także do żwirowni w <xAnon>J.</xAnon> w okresie od marca do czerwca 2017r., gdyż posesje te począwszy od dnia 10.05.2017r. (<xAnon>ul. (...)</xAnon>) były poddawane oględzinom, a następnie obserwacji policyjnej. Wobec takich trudności, oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> rozpoczął poszukiwania innej posesji, na której mógłby nielegalnie magazynować odpady przyjmowane od innych podmiotów, w tym <xAnon>(...)</xAnon>. Wówczas <xAnon>A. Z.</xAnon> skontaktował go z <xAnon>J. O.</xAnon>, który miał wolna posesję z pomieszczeniami magazynowymi w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, w porozumieniu z <xAnon>J. O.</xAnon>, oddelegował pracowników do pracy w zakładzie <xAnon> firmy (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w czerwcu i lipcu 2017r. pracowników: <xAnon>M. N. (1)</xAnon> i <xAnon>M. A.</xAnon>, których przewiózł na miejsce brat oskarżonego, <xAnon>Ł. G.</xAnon>. <xAnon>J. O.</xAnon> udostępnił tym pracownikom część nieruchomości, w zamian za co miał otrzymać czynsz najmu. Wówczas do <xAnon>W.</xAnon> zwieziono odpady niebezpieczne w beczkach i pojemnikach typu „mauzer” z terenu <xAnon> spółki (...) Sp. z o.o.</xAnon>, transportem wynajętym przez tą ostatnią Spółkę, która następnie wydzierżawiła teren w celu dalszego prowadzenia działalności w tym samym zakresie <xAnon> spółce (...) Sp. z o.o.</xAnon>, czemu towarzyszyło przekazanie magazynowanych na nieruchomości tej spółki w <xAnon>C.</xAnon> odpadów. Do <xAnon>W.</xAnon> przywieziono również spycharko-ładowarkę „fadromę”, będącą w dyspozycji <xAnon> firmy (...)</xAnon> – na podstawie ustnego uzgodnienia pomiędzy <xAnon>Ł. G.</xAnon> a oskarżonym <xAnon>J. G. (1)</xAnon>. Pracownicy <xAnon>M. N. (1)</xAnon> i <xAnon>M. A.</xAnon> rozładowywali na teren posesji te odpady. Sprawami wydawania odpadów z terenu <xAnon> firm (...)</xAnon> faktycznie zajmował się <xAnon>P. F. (1)</xAnon>, który współpracował w tym zakresie z <xAnon>A. D. (1)</xAnon>, prezeską zarządu <xAnon> firmy (...)</xAnon>, a także z oskarżonym <xAnon>J. G. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Mimo takich działań, <xAnon> spółce (...)</xAnon> wystawiała faktury <xAnon> firma (...)</xAnon>, ojca oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>. Sam oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> w okresie transportowania odpadów utrzymywał regularny kontakt telefoniczny z <xAnon>J. O.</xAnon>, <xAnon>P. F. (2)</xAnon> oraz pracownikami: <xAnon>M. A.</xAnon> i <xAnon>M. N. (1)</xAnon>. Na terenie posesji w <xAnon>W.</xAnon> opróżniano pojemniki z płynnymi opadami do wanien, z których następnie nieustalony samochód-cysterna wywoził zawartość z posesji w nieustalone miejsce.</xText> <xText>W wyniku kontroli <xAnon> (...)</xAnon> na posesji przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w dniu 01.06.2017r. stwierdzono <xAnon> (...)</xAnon> pojemników typu Mauzer oraz <xAnon> (...)</xAnon> palety na których ułożone były po 4 beczki wypełnione odpadami, w toku oględzin dnia 17.05.2017r. <xAnon> (...)</xAnon> pojemników typu Mauzer oraz <xAnon> (...)</xAnon> palet z beczkami. Po ujawnieniu odpadów podczas interwencji funkcjonariuszy Policji na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> w maju i lipcu 2017r. <xAnon>Ł. G.</xAnon> polecił odebranie odpadów z terenu posesji <xAnon>M. A.</xAnon>, który polecenie to wykonał przewożąc je w okresie od 22.09.2017r. do 1.12.2017r. pojazdem <xAnon>(...)</xAnon> zarejestrowanym na <xAnon>J. G. (1)</xAnon>. Było to kilkaset „mauzerów”, a ich odbiór z <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>M. A.</xAnon> pokwitował nazwiskiem: <xAnon> (...)</xAnon>, wskazując jako odbiorcę odpadów <xAnon> firmę (...)</xAnon>. Odbywało się to za wiedzą i zgodą oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>. <xAnon>M. A.</xAnon> pozostawiał pojazd z zawartością odpadów na terenie posesji, a następnego dnia był on już rozładowany. Nie ustalono, co stało się z przetransportowanymi przez <xAnon>M. A.</xAnon> odpadami. Taki sposób postępowania, z ukrywaniem faktycznych danych personalnych pracowników przeładowujących odpady świadczył o tym, że zarówno oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, jak i wspomniani pracownicy mieli pełną świadomość nielegalnego działania.</xText> <xText>Jednocześnie w okresie po wystawieniu ostatniej faktury <xAnon> firmie (...)</xAnon> przez <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, a także <xAnon> firmę (...)</xAnon>, utworzona we wrześniu 2017r. <xAnon> spółka (...) Sp. z o.o.</xAnon> zaczęła wystawiać wskazane wyżej faktury VAT <xAnon> spółce (...)</xAnon> w związku z zagospodarowywaniem bliżej nieustalonych odpadów.</xText> <xText>Zgodnie z dokumentacją ujawnioną w <xAnon> spółce (...)</xAnon> ujawniono samochodowe listy przewozowe datowane na okres od 16.03.2018r. do 18.07.2018r., gdzie jako nadawca widnieje <xAnon> (...)</xAnon>, jako odbiorca <xAnon> (...)</xAnon>, zaś jak przewoźnik firma <xAnon>(...)</xAnon>. Listy obejmują wydawanie odpadów, w tym niebezpiecznych wg poniższej specyfikacji:</xText> <xText>1. dnia 08.02.2018 16,8 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>2. dnia 08.02.2018 1,6 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>3. dnia 08.02.2018 2,05 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>4. dnia 08.02.2018 3,75 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>5. dnia 12.02.2018 15,3 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>6. dnia 12.02.2018 2,825 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>7. dnia 12.02.2018 0,054 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>8. dnia 12.02.2018 0,330 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>9. dnia 12.02.2018 0,196 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>10. dnia 12.02.2018 2,924 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>11. dnia 12.02.218 0,560 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>12. dnia 12.02.2018 0,76 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>13. dnia 12.02.2018 0,098 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>14. dnia 13.02.2028 19,2 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>15. dnia 13.02.2018 4,231 odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>16. dnia 16.03.2018 5,835 odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>17. 16.03.2018 r. 2,0801 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>18. 16.03.2018 r. 10,379 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>19. 21.03.218 r. 23,82 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>20. 21.03.2018 r. 18,3 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>21. 21.03.2018 r. 5,39 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>22. 22.03.2018 r. 21,94 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>23. 22.03.2018 r. 15,01 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>24. 22.03.2018 r. 7,38 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>25. 28.03.2018 r. 21,18 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>26. 29.03.2018 r. 14,33 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>27. 29.03.2018 r. 6,24 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>28. 28.03.2018 r. 21,62 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>29. 29.03.2018 22,04 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>30. 06.04.2018 5,745 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>31. 06.04.2018 15,435 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>32. 30.03.2018 24,37 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>33. 03.04.2018 24,22 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>34. 05.04.2018 24,38 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>35. 10.04.2018 24,26 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>36. 10.04.2018 r. 24,35 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>37. 13.04.2018 24,04 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>38. 16.04.2018 22,32 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>39. 19.04.2018 19,87 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>40. 20.04.2018 20,702 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>41. 23.04.2018 23,43 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>42. 23.04.2018 21,24 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>43. 25.04.2018 22,757 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>44. 26.04.2018 23,39 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>45. 27.04.2018 23,36 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>46. 28.04.2018 6,788 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>47. 28.04.2018 11,485 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>48. 28.04.2018 1,53 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>49. 04.05.2018 22,55 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>50. 07.05.2018 20,26 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>51. 14.05.2018 18,91 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>52. 16.05.2018 23,93 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>53. 17.05.2018 21,04 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>54. 18.05.2018 21,42 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>55. 18.05.2018 5,975 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>56. 18.05.2018 5,66 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>57. 18.05.2018 3,591 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>58. 18.05.2018 2,38 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>59. 18.05.2018 0,980 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>60. 30.03.2018 228,435 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>61. 30.04.2018 152,892 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>62. 28.02.2018 68,143 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>63. 25.05.2018 10,02 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>64. 25.05.2018 11,82 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>65. 28.05.2018 19,035 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>66. 28.05.2018 22,85 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>67. 29.05.2018 19,01 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>68. 04.06.2018 20,72 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>69. 07.06.2018 18,32 Mg odpadu o kodzie<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>70. 13.06.2018 23,08 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>71. 14.06.2018 20,84 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>72. 15.06.2018 17,64 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>73. 16.06.2018 21,131 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>74. 21.06.2018 21,96 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>75. 22.06.2018 4,004 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>76. 22.06.2018 4,469 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>77. 22.06.2018 0,86 odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>78. 22.06.2018 1,683 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>79. 22.06.2018 4,863 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>80. 22.06.2018 4,927 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>81. 25.06.2018 21,48 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>82. 02.07.2018 20,93 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>83. 04.07.2018 22,41 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>84. 05.07.2018 20,78 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>85. 06.07.2018 22,27 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>86. 07.07.2018 21,87 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>87. 09.07.2018 23,44 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>88. 10.07.2018 23,18 odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>89. 11.07.2018 19,92 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>90. 12.07.2018 22,445 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>91. 12.07.2018 20,09 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>92. 13.07.2018 22,31 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>93. 16.07.2018 19,27 Mg odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>94. 18.07.2018 21,55 odpadu o kodzie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Zgodnie z kontrolą <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> na dzień 23.1.2018 wg ewidencji na placu w <xAnon>C.</xAnon> zdeponowano 2937,44 Mg odpadów, w tym 2451,539 Mg odpadów niebezpiecznych. Jak wynika z powyższych kart wywieziono zatem znaczną część – około 1000 Mg odpadów niebezpiecznych, w większości w formie płynnej (szlamy, odpady uwodnione) i około 550 Mg odpadów o kodzie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>W 2018r. firmy oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> i jego matki, <xAnon>H. G. (1)</xAnon>, jak również <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, zgodnie z danymi księgowymi, nie były kontrahentami <xAnon> spółki (...)</xAnon> recykling, która przejęła plac z odpadami po <xAnon> spółce (...)</xAnon>. Od dnia 20.02.2019r., kiedy prokurentem <xAnon> spółki (...)</xAnon> została <xAnon>M. N. (2)</xAnon>, spółka zaprzestała działalności. <xAnon> Spółka (...)</xAnon> nie była kontrahentem <xAnon>(...)</xAnon>, ani <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: protokół oględzin akt <xAnon>(...)</xAnon> Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon>(zał. 1, k. 1-2) z załącznikami w postaci protokołów przesłuchania: <xAnon>J. O.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>k. 3-6, 82-84, 137-143, 172--173, 180-181, 199), <xAnon>M. P.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>,k. 7-8), <xAnon>D. N.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 9-11), <xAnon>M. A.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 12-16, 186-187, zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 136-139, zał <xAnon>(...)</xAnon> k. 17-18, 43), <xAnon>B. Z. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 17), <xAnon>W. M.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 18-19, 42-47, 135-136), opinia z zakresu badań pisma ręcznego (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 20-41), <xAnon>K. M.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 48-52, 75-79), protokół kontroli nr <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 52-60), <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 61-63), <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 64-69), załączniki do kontroli <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 53) w postaci umowy <xAnon>(...)</xAnon>– <xAnon>(...)</xAnon> z 25.08.2017 r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 54), oświadczenie <xAnon>A. D.</xAnon> z dnia 16.01.2018r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 55), protokół przesłuchania <xAnon>A. D.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 56-57), karty przekazania odpadów <xAnon> (...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 58-72), karty przekazania odpadów i ewidencja odpadów za 2017r. przekazane przez <xAnon> (...)</xAnon> w formie elektronicznej (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 73-74); protokół przesłuchania <xAnon>M. N. (2)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 80-81), protokół przesłuchania <xAnon>Ł. G.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 85-87, 188—189, zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 3-8), <xAnon>J. G. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 88-90, 168-169, zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 9-13), raport z analizy kryminalnej (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 91-134), akt oskarżenia (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 144-148), protokół rozprawy głównej II K 101/20 z 03.02.2021 (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 149-152), pismo <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 153-156), protokół przesłuchania <xAnon>K. J.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 157-158), protokół przeszukania pomieszczeń w <xAnon> (...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 159-160), zeznania <xAnon>H. G. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 161-162, 184-185; zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 132-135), <xAnon>J. G. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 163-164, 174—176, zał <xAnon>(...)</xAnon>, k. 143-146), korespondencja z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 165), <xAnon>W. K.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 170-171), <xAnon>P. F. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 178-179, 196-197, zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 100-101), <xAnon>T. M. (2)</xAnon> z wykazem wynajętych naczep <xAnon> spółce (...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 182-183), protokół przesłuchania <xAnon>M. N. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 190-191), <xAnon>A. Z.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 192-193, 202-205), <xAnon>J. M.</xAnon> z umową najmu pojazdów ciężarowych (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 194-195), protokół przesłuchania <xAnon>H. P.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 198), notatka ze sprawdzeń w <xAnon> (...)</xAnon> pojazdu <xAnon> (...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 206), a także kopie załącznika nr <xAnon>(...)</xAnon> do akt opisanego jako kopie z akt sprawy <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>L.</xAnon> w postaci protokołu przeszukania z dnia 10.05.2017 r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 3-7) ze spisem i opisem rzeczy, samochodowe listy przewozowe <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 8-65), protokół przesłuchania <xAnon>M. N. (1)</xAnon> (zał <xAnon>(...)</xAnon>, k. 66-69), <xAnon>K. S. (3)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 70-72), protokół oględzin <xAnon>działki nr (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 73-75) oraz <xAnon>działek nr (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> z odpisem (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 76-83), protokół przeszukania pomieszczeń w <xAnon> (...)</xAnon> z 11.05.2017 r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 84-87) ze spisem i opisem rzeczy, umowa dzierżawy pomieszczeń <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 88-89) karty przekazania odpadów (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 90-131), faktury VAT i samochodowe listy przewozowe <xAnon>J. G. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 140-142), protokół kontroli <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z 01.06.2017 r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 148-159) z załącznikami (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 160-198), zeznania <xAnon>A. C.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 200-201), <xAnon>B. Z. (2)</xAnon> (k. 202-205), protokół przeszukania w siedzibie <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> z fakturami VAT (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 207-215), protokół przeszukania pomieszczeń w <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 6.06.2017r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 216-220) ze spisem i opisem rzeczy, opinia biegłego z zakresu ochrony środowiska z dnia 9.05.2017r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon>, k. 225-234), protokół oględzin posesji przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> z dnia 17.05.2017r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 235-240), protokół zatrzymania rzeczy od <xAnon>J. G. (1)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 241-242), protokół kontroli <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>J.</xAnon> z dnia 27.10.2016r. (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 251-258), opinia biegłego z zakresu ochrony środowiska dot. nieruchomości w <xAnon>J.</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 259-274), faktury VAT wystawione przez <xAnon>H. G. (1)</xAnon> <xAnon> spółce (...)</xAnon> (załącznik nr <xAnon>(...)</xAnon>, k. 279-286), zeznania <xAnon>R. C.</xAnon> oraz załączone przez niego dokumenty (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> k. 73-77), zeznania <xAnon>Ł. O.</xAnon> z przedłożonymi dokumentami (załącznik 4, k. 82-87), załącznik nr 3 do akt – materiały z przeszukania w <xAnon> spółce (...)</xAnon> dot. podmiotu <xAnon>(...)</xAnon> zgromadzone w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon>(zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 6-153), załącznik nr <xAnon>(...)</xAnon> do akt – dane z ZUS (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 1-2, 14), protokół zatrzymania ze spisem i opisem rzeczy (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 46-50), protokoły kontroli <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> (załącznik <xAnon>(...)</xAnon> k. 51-72), protokół przyjęcia informacji od <xAnon>P. F.</xAnon> wraz z załącznikami – fakturami za zagospodarowanie odpadów <xAnon>(...)</xAnon> (zał. <xAnon>(...)</xAnon> k. 105-123).</xText> <xText><xUx>Po ósme</xUx>, wskazane wyżej dowody w sposób komplementarny wykazały prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w Legnicy, potwierdzających, że oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> dopuścił się przestępstw z <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink>, także z wykorzystaniem działalności <xAnon> spółki z o.o. (...)</xAnon> należącej do <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, z której pochodziły niemałe środki finansowe. Potwierdził to przedstawiony wyżej prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 13 kwietnia 2023r. sygn. akt II K – 1645/20 wraz z uzasadnieniem (k. 2413-2462, 2634-2656), zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 marca 2024r. sygn. akt IV Ka – 592/23 (k. 2733-2734), skazujący <xAnon>J. G. (1)</xAnon> m.in. z przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 182 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 183;art. 183 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 183 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Legnicy w zaskarżonym wyroku słusznie uznał, że główną osobą decyzyjną stojącą za <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, jako prezesem spółki <xAnon>(...)</xAnon> był oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, który miał dostęp do karty bankomatowej, pozwalającej na samodzielną wypłatę środków z rachunku <xAnon>(...)</xAnon>. Pośrednio potwierdza to, że faktycznie mógł być osobą, która dokonała wypłat kwot pieniędzy, które wpłynęły na rachunek <xAnon>(...)</xAnon> jako zapłatę za rzekomo wykonane usługi na rzecz <xAnon> (...)</xAnon>. Dalej należy zauważyć, <xAnon> spółka (...)</xAnon> wystawiła na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> w programie <xAnon>(...)</xAnon> faktury za zagospodarowanie odpadów - gruzu i ziemi. Przedmiotowe faktury ujawnione zostały w dokumentacji <xAnon> spółki (...)</xAnon> i dołączone do materiału dowodowego w sprawie. Dodatkowo ww. faktury zostały uwzględnione w rejestrach VAT znajdujących się w księgowości <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>W oparciu o dowód w postaci historii rachunku <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon> (...) S. A.</xAnon> Sąd I instancji bezspornie i przekonująco ustalił, że w związku z wystawieniem ww. faktur <xAnon> spółka (...) Sp. z o.o.</xAnon> przekazała na rachunek <xAnon> (...) spółki (...)</xAnon> środki finansowe w łącznej wysokości 489.305,56 złotych.</xText> <xText>Jednocześnie w oparciu o dowód w postaci historii rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> dodatkowo ustalone zostało, że środki w kwocie odpowiadającej przekazanej z rachunku <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, zostały następnie wypłacone z rachunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> przy użyciu karty bankomatowej. Taki mechanizm jest rzeczywiście charakterystyczny dla procederu „prania brudnych pieniędzy”, bowiem wskazuje, że <xAnon> spółka (...)</xAnon> nie prowadziła w związku z tymi transakcjami żadnej rzeczywistej działalności gospodarczej. Faktury wystawione przez <xAnon> spółkę (...)</xAnon> na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.</xText> <xText>Wspomniane okoliczności i ustalenia faktyczne potwierdzały zasadność wniosków Sądu Okręgowego w Legnicy co do tego, że oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> dopuścił się przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5;art. 299 § 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 i § 6 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink>, przypisanego w zaskarżonym wyroku.</xText> <xText>III. Jak podkreślano w doktrynie, błąd w ustaleniach faktycznych (<xIx>error facti</xIx>) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd &quot;braku&quot;), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd &quot;dowolności&quot;). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. (T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003,– s. 1133-1134).</xText> <xText>Wielokrotnie dawano temu wyraz w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wyraża to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005r. sygn. WA – 10/05: „<xIx>Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.</xIx></xText> <xText><xIx>Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (…) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.</xIx></xText> <xText><xIx>Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji</xIx>” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, , wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hoffmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).</xText> <xText>W realiach niniejszej sprawy, w odniesieniu do przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 5;art. 299 § 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 5 i § 6 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink>, przypisanego oskarżonemu <xAnon>J. G. (1)</xAnon> w zaskarżonym wyroku, poza polemiką z ustaleniach faktycznymi, w swojej apelacji obrońca oskarżonego nie postawił zaskarżonemu wyrokowi rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń Sądu I instancji ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Nie można w żadnym wypadku doszukiwać się także naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w tym, że Sąd I instancji uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, odrzucając szereg podanych przez niego okoliczności jako nieistotnych, niewiarygodnych i wynikające wyłącznie z obaw przed odpowiedzialnością karną.</xText> <xText>Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (<xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20.03.2002r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Okręgowy w Legnicy sprostał, nie naruszając także przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> nakładającego obowiązek rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Sąd Najwyższy odnosił się w szeregu swoich orzeczeń do tego jak należy rozumieć i stosować zasadę <xIx>in dubio pro reo</xIx>. Jak stwierdził w jednym z nich: <xIx>„Zasada in dubio pro reo (<xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>) nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem &quot;nie dających się usunąć wątpliwości&quot; w rozumieniu tego przepisu. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy - po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości - wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obraza <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> (bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości), a tylko powstaje kwestia, czy ustalenia te są prawidłowo dokonane (bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów)”</xIx> (postanowienie SN z dnia 17.12.2003r. sygn. V KK 72/03, LEX nr 83771).</xText> <xText>Podobne stanowisko znajdujemy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999r. sygn. IV KKN 714/98: <xIx>„Stan określany przez ustawodawcę, jako &quot;nie dające się usunąć wątpliwości&quot; (<xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>), powstaje - jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej - dopiero w następstwie oceny dowodów (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów)”</xIx> (Prokuratura i Prawo 2000, nr 4, poz. 8).</xText> <xText>W wyniku analizy dowodowej Sąd Okręgowy ocenił wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> w zaprzeczającemu popełnieniu przestępstwa, na tle zeznań wszystkich świadków, wyników przeprowadzonych czynności śledczych oraz zebranej dokumentacji. Zatem Sąd Okręgowy nie tylko nie podjął wątpliwości co do wiarygodności dowodów obciążających oskarżonego, lecz wręcz uznał je za prawdziwe, a wyjaśnienia oskarżonego ocenił wyłącznie jako przyjętą linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Słusznie zatem Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> dopuścił się przypisanego mu przestępstwa.</xText> <xText><xBx> <xUx>Zarzuty apelacji prokuratora odnoszące się do orzeczenia o karze pozbawienia wolności, jak również kwestia prawidłowości wymierzonej kary na tle apelacji obrońcy z wyboru oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon>, adw. <xAnon>T. O.</xAnon> (zgodnie z domniemaniem z <xLexLink xArt="art. 447;art. 447 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 447 § 1 k.p.k.</xLexLink>) </xUx> </xBx></xText> <xText>I. Jak już wyżej wskazano, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja prokuratora Prokuratury <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> wniesiona na niekorzyść oskarżonego i domagająca się znacznie surowszej kary w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. Nie było także podstaw do łagodzenia kary w kontekście apelacji obrońcy oskarżonego (na podstawie <xLexLink xArt="art. 447;art. 447 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 447 § 1 k.p.k.</xLexLink> albo <xLexLink xArt="art. 433;art. 433 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 433 § 2 k.p.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Argumentacja wyrażona w apelacji prokuratora co do potrzeby orzeczenia znacząco zaostrzonej kary była całkowicie nieprzekonująca, a zaproponowana kara pozbawienia wolności była rażąco niewspółmierna, niesprawiedliwa i nie realizowała w odpowiednim stopniu celów kary z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> Takiej samej kary domagał się prokurator podczas rozprawy głównej, kiedy to oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> stał pod znacznie szerszym zarzutem (obejmującym także wyczerpanie znamion przestępstwa przywłaszczenia mienia znacznej wartości z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink>), gdy tymczasem takie przestępcze zachowania Sąd I instancji wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a oskarżyciela publiczny w tym zakresie apelacji nie złożył. Z tych powodów, nie uwzględniono zarzutów i wniosków apelacji i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.</xText> <xText>Oceniając prawidłowość orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu <xAnon>J. G. (1)</xAnon> kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, należy stwierdzić, że w żadnej mierze nie mogła zostać uznana za rażąco niewspółmierną i niesprawiedliwą. Kara ta powinna być oceniana łącznie z pozostałymi dolegliwościami realizującymi także cele prewencji ogólnej i szczególnej z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink>, a mianowicie karą grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, jak również orzeczonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 7 k.k.</xLexLink> przepadkiem korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości 489.305,56 złotych, a także orzeczonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41 § 1 k.k.</xLexLink> wobec oskarżonego zakazem zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat.</xText> <xText>Wspomniane kary i środki karne uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość czynu oskarżonego, na którą składają się <xUx>okoliczności przedmiotowe</xUx> (charakter naruszonego dobra prawnego związanego z prawidłowością obrotu gospodarczego i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym, rozmiarze szkody wyrządzonej przestępstwem) i <xUx>okoliczności podmiotowe</xUx> (postać winy, postać zamiaru bezpośredniego, pobudki i motywacja oskarżonego, związana z niskimi pobudkami wzbogacenia się kosztem nielegalnych działań w postaci składowania niebezpiecznych odpadów). Trzeba jednak pamiętać, że szereg okoliczności wskazanych w apelacji prokuratora został już uwzględniony przy rozpoznawaniu sprawy przestępstw bazowych, co znalazło wyraz w surowej karze 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> w wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 13 kwietnia 2023r. sygn. akt II K – 1645/20 (k. 2413-2462, 2634-2656), zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 marca 2024r. sygn. akt IV Ka – 592/23 (k. 2733-2734). Dalsze zaostrzanie kary z tych samych powodów, czego wyrazem jest sformułowaniem zarzutów apelacji prokuratora, byłoby zdecydowanie nadużyciem.</xText> <xText>Orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> za przypisane przestępstwo kary: 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, nie były ani rażąco łagodne, ani rażąco surowe. Trzeba bowiem przypomnieć, że kary te zostały połączone z orzeczonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 299;art. 299 § 7" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 299 § 7 k.k.</xLexLink> przepadkiem korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości 489.305,56 złotych, jak również orzeczonym na podstawie <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 41 § 1 k.k.</xLexLink> wobec oskarżonego zakazem zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat.</xText> <xText>Niezależnie od okoliczności samego czynu, które wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w tym przede wszystkim chęci uzyskania korzyści materialnej z nielegalnych działań związanych z przestępstwem bazowym w postaci składowania niebezpiecznych odpadów w sposób, że powodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz zwierzęcym w znacznych rozmiarach, a także naruszenia szeregu dóbr prawem chronionych (prawidłowego funkcjonowania obrotu finansowego, ochrony wymiaru sprawiedliwości przed utrudnianiem ustaleń zmierzających do odzyskania korzyści majątkowych pochodzących z czynów zabronionych, legalności pochodzenia pieniędzy i innych wartości majątkowych), a także podstępnego maskowania swojej rzeczywistej roli w przestępczym procederze poprzez stworzenie <xAnon> spółki (...)</xAnon> i wskazanie jako wspólnika oraz prezesa ww. <xAnon> spółki (...)</xAnon>, który w rzeczywistości pełnił rolę tzw. słupa, nie można zapominać, ze przed popełnieniem przestępstwa przypisanego w zaskarżonym wyroku, oskarżony <xAnon>J. G. (1)</xAnon> nie był karany (k. 2095, 2719-2720).</xText> <xText>Oskarżony miał ustabilizowaną sytuację osobistą i rodzinną, jako mąż i ojciec dwojga dzieci w wieku 13 i 19 lat, bez zawodu, utrzymujący się z prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Z informacji z systemu <xAnon>N.</xAnon>, dot. oskarżonego (k. 2709-2711) wynika, że obecnie po raz pierwszy jest osadzony w Zakładzie Karnym w <xAnon>R.</xAnon>, gdzie postępują procesy jego resocjalizacji readaptacji, co potwierdza opinia z jednostki penitencjarnej z dnia 31-10-2024r. (k. 2721-2722).</xText> <xText>Wspomniane kary i środki karne w stosunku do oskarżonego czyni w pełni zadość celom kary określonym w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> w zakresie prewencji szczególnej oraz społecznego oddziaływania kary. Podkreśla jak groźne społecznie są czyny godzące w prawidłowość obrotu gospodarczego oraz możliwość ustalenia nielegalnego pochodzenia środków finansowych z nielegalnego obrotu odpadami. Zważywszy na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym jego cechy osobowości, kara w tej postaci będzie miała także w odniesieniu do niego walor prewencji szczególnej. Nie powinna to być jednak kara łagodniejsza, gdyż niweczyłoby to wspomniane cele zapobiegawcze i wychowawcze kary.</xText> <xText>Należy przypomnieć, że wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, jaki kryteria muszą być spełnione, aby uznać karę za rażąco niewspółmierną. W wyroku Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 9 stycznia 1973r., sygn. V KRN – 474/72 stwierdzono, że „<xIx>rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo</xIx>” (OSNKW 1973, nr 6, poz. 76).</xText> <xText>Z kolei, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia z dnia 30 maja 2003r. sygn. II AKa – 163/03 dał wyraz temu, że „<xIx>nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink>, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, &quot;bijąca w oczy&quot; różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną</xIx>” (OSA 2003, z. 11, poz. 113).</xText> <xText>Takie nieusprawiedliwione dysproporcje w wymierzonej wobec oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> karze nie zachodzą. Sąd Okręgowy w Legnicy rozważył okoliczności istotne dla sprawy i słusznie uznał, że nie mogły one przeważyć za wymierzeniem jeszcze łagodniejszej kary. Stanowisko takie należy w pełni zaakceptować. Mając powyższe na uwadze, nie uwzględniono apelacji obrończyni oskarżonego i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy (<xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink>).</xText> <xText><xBx> <xUx>Orzeczenie o kosztach sądowych</xUx> </xBx></xText> <xText>Orzeczenie o zasądzeniu od oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 310 złotych tytułem przypadających na niego kosztów postępowania odwoławczego, na co składa się 1/2 zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w tym postępowaniu oraz 300 złotych częściowej opłaty za drugą instancję, znalazło oparcie w przepisie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1;art. 636 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> Przepis <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> nakazywał obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText>Jednocześnie, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 633" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 633 k.p.k.</xLexLink>, a także <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1;art. 17 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (tekst jednolity: Dz.U. z 2023r. poz. 123 z późniejszymi zmianami), zwolniono oskarżonego <xAnon>J. G. (1)</xAnon> z obowiązku uiszczenia dalszej opłaty ponad kwotę 300 złotych. Przy wspomnianym orzeczeniu wzięto pod uwagę stan osobisty, rodzinny, zdrowotny i majątkowy oskarżonego, jego możliwości zarobkowe, także w kontekście orzeczonej bezwzględnej kary pozbawienia wolności.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="233"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="234"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="232"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Agata Regulska</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Bogusław Tocicki</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Andrzej Szliwa</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogusław Tocicki

Marta Markiewicz-khalouf

Joanna Rowińska

Wiktoria Dąbrowicz

Sygnatura akt II AKa 395/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA Bogusław Tocicki /spr./ Sędziowie: SA Agata Regulska SA Andrzej Szliwa Protokolant: Joanna Rowińska przy udziale Krzysztofa Nieszporka prokuratora Prokuratury(...)wG. po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 r. sprawyJ. G. (1) oskarżonego zart. 299 § 1 kkw zw. z§ 5 kki w zw. z§ 6 kkw zb. zart. 272 kkiart. 284 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kkw zw. zart. 12 § 1 kkiart. 11 § 2 kk na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 18 czerwca 2024 r., sygn. akt III K 72/22 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonegoJ. G. (1)(G.); II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 310 złotych tytułem przypadających na niego kosztów postępowania odwoławczego, na co składa się 1/2 zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w tym postępowaniu oraz 300 złotych opłaty za drugą instancję; III kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE Mimo wymogów określonych w przepisieart. 99a § 1 k.p.k., a także w przepisach Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U z 2019r. poz. 2349), w niniejszej sprawie odstąpiono od opracowania uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego na formularzu UK, sporządzając uzasadnienie wyroku w sposób tradycyjny. Odstępstwo od tej zasady podyktowane zostało koniecznością zagwarantowania stronom postępowania prawa do rzetelnego procesu, który obejmuje także postępowanie odwoławcze, a to w kontekście art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności. Było to podyktowane tym, że forma oraz treść formularza w realiach niniejszej sprawy skutkowałaby niemożnością pełnego respektowania konwencyjnego standardu rzetelnego procesu. Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), w który to, w ślad za prof. P. Hofmańskim (por. „Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Komentarz, tom I red. L. Garlicki, Warszawa 2010, str. 305-306) uznał, że „ wprawdzie prawo do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy karnej nie wynika wprost z art. 6 Konwencji, jest jednak oczywiste, że skoro w systemie prawa polskiego umieszczono prawo do zaskarżenia wyroku wydanego w pierwszej instancji, to takie państwo – strona Konwencji przewidując możliwość wniesienia apelacji od wyroku, musi zapewnić do niej skuteczny dostęp, a co za tym idzie musi gwarantować odpowiednimi instrumentami procesowymi rzetelność samego postępowania odwoławczego”, a w konsekwencji, iż „ aby nie doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego (na etapie odwoławczym) opisanego w art. 6 ust. 1 EKPC, tak, jak jest on ujmowany i tłumaczony przez orzecznictwo ETPC, zwłaszcza że w systemie prawa polskiego istnieje nadzwyczajny środek zaskarżenia (kasacja), który może być oparty na naruszeniu prawa procesowego (w tym naruszeniuart. 433 § 1 i 2 k.p.k.w zw. zart. 457 § 3 k.p.k.), konieczne jest by kontrola ta w aspekcie standardu konwencyjnego realizowana była przez sąd odwoławczy, jak też i Sąd Najwyższy w ramach postępowania kasacyjnego”. Nie ulega przecież wątpliwości, iż kontrola ta może być dokonana jedynie poprzez zapoznanie się z argumentami sądu, przemawiającymi za przyjętym rozstrzygnięciem. Tym samym jakość uzasadnienia wyroku jest istotnym elementem prawa. Obligatoryjne nakazanie sporządzenia uzasadnień w formie formularzy (art. 99a § 1 k.p.k.), nie dawałoby w realiach niniejszej sprawy właściwego instrumentarium procesowego dla zrealizowania standardu prawa do rzetelnego procesu, gdyż niejednokrotnie, zwłaszcza w sprawach wieloosobowych i wielowątkowych, zarzuty ujęte w części wstępnej apelacji nie przystają do jej wniosków lub wykluczają się od strony formalnoprawnej, czy pozostają oderwane od wskazanej podstawy odwoławczej, bądź też formułowane są dopiero w uzasadnieniu. W omawianej sprawie zakres podmiotowo-przedmiotowy sprawy, charakter wniesionych środków odwoławczych, sposób sporządzenia apelacji (w tym charakter podniesionych w nich zarzutów), w odniesieniu do przedmiotu samej sprawy oraz tych elementów, które musiały być brane pod uwagę z urzędu, prowadzi do wniosku, że sporządzenie uzasadnienia na formularzu UK 2 skutkowałoby niemożnością rzetelnego i konkretnego ustosunkowania się w toku postępowania do każdego istotnego argumentu zawartego w apelacji stron, a przede wszystkim przedstawienia konkluzji, które dla stron byłyby czytelne i wskazywałyby w jaki sposób dany wniosek został wyprowadzony. Uzasadnienie stanowiska tut. Sądu stanowią nadto orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz ETPC. Zważyć bowiem należy, że w sytuacji, kiedyart. 91 ust. 2 Konstytucji RPstanowi, iż „umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową” oraz wobec jednoczesnego stwierdzenia, że formularz nie pozwala na realizowanie obowiązku wynikającego zart. 457 § 3 k.p.k.w zw. zart. 433 § 1 i 2 k.p.k.zaniechanie sporządzenia uzasadnienia formularzowego okazało się konieczne. Sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób tradycyjny znajduje oparcie w stanowisku Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 19.12.2006r. w sprawie P 37/05 (OTK-A 2006/11/177). Stosowany zatem wprost przepis art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (Dz.U z 1993r., poz. 61, poz. 284 ze zm.) obliguje sąd drugiej instancji do odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do każdego istotnego – na tle konkretnej sprawy – argumentu. Tym samym brak odniesienia do takiej argumentacji stanowi o naruszeniu standardu rzetelnego procesu (tak m.in. ETPC w wyroku z 9.12.199r. Riuz Torija przeciwko Hiszpanii, A. 303-A, w: M.A. Nowicki: „Europejski Trybunał Praw Człowieka, Orzecznictwo, tom 1, Zakamycze 2001, s. 515- 516 i SN w wyroku z 16.01.2007r., sygn. akt V KK 328/06, z 6.04.2011r., sygn. akt V KK 368/10 i inne). Podobne stanowisko przedstawił Trybunał Konstytucyjny na tleart. 45 ust. 1 Konstytucji RP, wskazując że uzasadnienie orzeczeń jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego procesu sądowego i podstawą kontroli zewnętrznej orzeczenia przez organ wyższej instancji, bowiem dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem (wyrok TK z 16.01.2006r., sygn. SK 30/05, OTK-A 2006, nr 1 poz. 2, teza 4.3 uzasadnienia). Mając powyższe na uwadze, uwzględniając także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w sprawie P 37/05 oraz Sądu Najwyższego przedstawione w sprawie I KA 1/20, formułujące obowiązek sądu odwoławczego do każdorazowej oceny, w związku z kategorycznym brzmieniemart. 457 § 3 k.p.k.w zw. zart. 433 § 1 i 2 k.p.k., czy w danej sprawie może sporządzić uzasadnienie swojego wyroku na formularzu UK 2, nie naruszając podstawowych gwarancji strony do rzetelnego procesu odwoławczego, Sąd Apelacyjny w sprawie omawianej odstąpił od sporządzenia uzasadnienia w formie przewidzianej wart. 99a § 1 k.p.k. Prokurator Prokuratury(...)wG.oskarżyłJ. F.(...)o to, że : ⚫ w okresie od 01.01.2018r. do 31.12.2018r., wN., gm.Ż., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w porozumieniu z nieustalonym sprawcą, przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego zart. 183 § 1 k.k., polegającego na zagospodarowaniu wbrew przepisom odpadów wydanych z placu magazynowegospółki (...) Sp. z o.o.przyul. (...)wC., a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w ten sposób, że: a wyłudził odD. C. (1), będącego prezesem zarządu spółki(...) Sp. z o.o.z/s wN., poprzez podstępne wprowadzenie go w błąd co do zawarcia umowy i realizacji usług zagospodarowania odpadów pomiędzyspółkami (...) Sp. z o.o.z/s wC.a(...) Sp. z o.o., poświadczenie nieprawdy w postaci wystawienia faktur VAT za zagospodarowanie odpadów – o numerach: FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), FA(...), przy czym faktury te nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, b przyjął od nieustalonej osoby z rachunku(...)kwotę 489.305,56 złotych na rachunekspółki (...), przekazaną pod pozorem zapłaty za wystawione faktury VAT, a następnie korzystając z udzielonego mu ustnego upoważnienia do prowadzenia spraw spółki, i udostępnienia karty płatniczej i kodu PIN wypłacił z rachunku spółki kwotę w tej wysokości, przywłaszczając w tym zakresie wskazane środki stanowiące mienie znacznej wartości znajdujące się w posiadaniuspółki (...) Sp. z o.o., c prowadząc faktycznie sprawyspółki (...), a także jej kontrahentów – swoją działalność gospodarczą prowadzoną podfirmą (...)oraz działalność gospodarcząH. G. (1), przy braku nadzoru ze strony osób prowadzących zgodnie z(...)i KRS te podmioty lub osoby prowadzącej rachunkowość tych podmiotów, zorganizował ich działalność w sposób uniemożliwiający ujawnienie przepływów finansowych pomiędzy nimi i stwierdzenie faktycznego pochodzenia środków pieniężnych, poprzez : i generowanie wzajemnych obrotów z tytułu świadczenia usług wynajmu pracowników i sprzętu, bez tworzenia dokumentacji umożliwiającej weryfikację zakresu, rodzaju i czasu faktycznie wykonanej usługi, ii zorganizowanie obiegu dokumentów finansowo-księgowych w sposób uniemożliwiający ustalenie, kto i kiedy dany dokument utworzył, czy i kto go zweryfikował i przedłożył w celu zaksięgowania, poprzez praktykę zawierania umów ustnych, pozostawiania dokumentów w tzw. korytku, (...) zaniechanie dokumentowania obrotu kasowego współce (...), a także w jednoosobowych działalnościach gospodarczych, przy faktycznym upoważnieniu do odbioru i zapłaty należności gotówkowych dlaJ. G. (1), udostępnieniu mu rachunkuspółki (...), a także wystawianiu lub rozliczaniu większości faktur gotówkowo, iv zaniechanie informowania osób, które prowadziły działalność gospodarczą, względnie były organami spółki z o.o., o zasadniczym z punktu widzenia generowanych przychodów zakresie działań podejmowanych przezJ. G. (1), co skutkowało m.in. umieszczaniem ogólnych opisów towarów i usług na fakturach VAT, przy czym w wyniku popełnienia czynu osiągnął on znaczną korzyść majątkową, w kwocie nie niższej niż 489305,56 złotych, działając tym samym na szkodęspółki (...) Sp. z o.o.z/s wN.,(...),(...)-(...) Ż., - tj. o przestępstwo zart. 299 § 1 k.k.w związku zart. 299 § 5 i § 6 k.k., w zbiegu zart. 272 k.k.iart. 284 § 1 k.k.w zw. zart. 294 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.iart. 11 § 2 k.k. Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2024r.sygn. akt III K – 72/22 Sąd Okręgowy w Legnicy, na podstawieart. 4 § 1 k.k.przyjmując, iż podstawą poniższych rozstrzygnięć są przepisykodeksu karnegoobwiązujące do 30 września 2023r., orzekł następująco: I uznał oskarżonegoJ. G. (1)za winnego tego, że w okresie od 01.01.2018r. do 31.12.2018r., wN., gm.Ż., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonym osobami, przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na zagospodarowaniu wbrew obowiązującym przepisom poprzez składowanie różnego rodzaju odpadów, w tym odpadów niebezpiecznych, w takich warunkach oraz w taki sposób, że powodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz zwierzęcym w znacznych rozmiarach, to jest czynu zart. 183 § 1 k.k.iart. 182 § 1 k.k., a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w ten sposób, że przyjął na podstawie faktur potwierdzających nieprawdziwe zdarzenia gospodarcze wystawionych przez(...) Sp. z o.o.na rzecz(...) Sp. z o.o.wC.kwotę 489.305,56 złotych z rachunku(...)na rachunekspółki (...), a następnie za pomocą udostępnionej karty płatniczej i kodu PIN wypłacił z rachunku spółki kwotę w tej wysokości, przy czym w wyniku popełnienia czynu osiągnął on znaczną korzyść majątkową, w kwocie nie niższej niż 489.305,56 złotych, tj. przestępstwa zart. 299 § 1 k.k.w związku zart. 299 § 5 i § 6 k.k., w zw. zart. 12 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 299 § 5 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.iart. 309 k.k.wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych po 50 zł każda; II na podstawieart. 299 § 7 k.k.orzekł od oskarżonegoJ. G. (1)przepadek korzyści pochodzących z przestępstwa w kwocie 489.305,56 złotych; III na podstawieart. 41 § 1 k.k.orzekł wobec oskarżonego zakaz zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat; IV na podstawieart. 627 k.p.k.zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzył mu opłatę w kwocie 5.300,- (pięciu tysięcy trzystu) złotych. Apelacje od tego wyroku wnieśli: 1 prokurator Prokuratury(...)wG.– na niekorzyść oskarżonegoJ. G. (1)w części dotyczącej orzeczonej kary; 2 obrońca z wyboru oskarżonegoJ. G. (1), adw.T. O.– w całości. Prokurator Prokuratury(...)wG. , powołując się na przepisart. 438 pkt 4 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: rażącą niewspółmierność orzeczonej wobecJ. G. (1)kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowa ocena dowodów i ustalenie okoliczności relewantnych z punktu widzenia oceny stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności mających wpływ na wymiar kar jednostkowych prowadzi do wniosku, że orzeczona kara jest łagodna w stopniu rażącym, w szczególności oskarżony działał motywowany chęcią uzyskania korzyści materialnej z nielegalnych działań w postaci składowania niebezpiecznych odpadów, naruszył wiele dóbr prawnych - prawidłowe funkcjonowanie obrotu finansowego, ochrona wymiaru sprawiedliwości przed utrudnianiem ustaleń zmierzających do odzyskania korzyści majątkowych pochodzących z czynów zabronionych, legalność pochodzenia pieniędzy i innych wartości majątkowych, nadto jego czyn był powiązany z przestępstwem bazowym - przestępstwem przeciwko środowisku o znacznej społecznej szkodliwości, oskarżony działał w sposób przemyślany i wysublimowany - maskował swoją rzeczywistą rolę w przestępczym procederze poprzez stworzeniespółki (...)i wskazanie*jako wspólnika oraz prezesa ww. spółkiD. C., który w rzeczywistości pełnił rolę tzw. słupa, jego czyn odnosił się do znacznej kwoty przetransferowanych środków pieniężnych, nadto jego dotychczasowa linia życiowa i postawa w toku postępowania wskazują, że jest sprawcą zdemoralizowanym, nie odnoszącym się krytycznie do przypisanego mu czynu, przy czym na skutek wymiaru kary nie oddającej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu kara ta nie realizuje w wystarczającej mierze celów w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Podnosząc powyższy zarzut, prokurator Prokuratury(...)wG. wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemuJ. G. (1)za czyn wskazany w punkcie I części wstępnej wyroku kary 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, obok orzeczonej kary grzywny. Obrońca z wyboru oskarżonegoJ. G. (1), adw.T. O., powołując się na przepisyart. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowizarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.art. 4 k.p.k.iart. 7 k.p.k.polegającą na przekroczeniu prawa do swobodnej oceny dowodów i jednostronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego interpretacji na niekorzyść oskarżonego w szczególności poprzez pominięcie, iż z materiału dowodowego sprawy nie wynika, aby oskarżony osobiście wypłacał z bankomatu lub w placówce bankowej środki pieniężne w kwocie 489.305,56 złotych, przy braku wskazania przez Sąd miejsc, dat i wysokości wypłaconych środków pieniężnych, pominięcia, iżspółka (...) sp. z o.o.wC.jest spółką legalnie działającą, której spektrum działalności jest zagospodarowanie odpadów, prowadzeniu przezD. C. (1), prezesa(...)legalnej spółki i prowadzeniu bieżących spraw spółki i kontroli nad obrotem kasowym oraz wydatkowania kwot pobranych z kasy środków pieniężnych na bieżące sprawy związane z prowadzeniem spółki w tym realizacje umów z kontrahentami, zawieranie umów z kontrahentami na odległość, nadzór miejsc inwestycji czy sprawdzenie dokumentów spółki w siedzibie spółki wN., przekazywanie i pozostawianie środków pieniężnych na bieżące wydatki spółki oraz bieżącą spłatę zobowiązań spółki na rzecz Urzędu Skarbowego wG.czy opłat leasingowych z bieżących w tym aktualnych dochodów spółki, wykonania umów przez spółkę z kontrahentami i braku spraw sądowych przeciwko spółce, akceptacji rocznych sprawozdań spółki przez Sąd przy braku podstaw do ogłoszenia jej upadłości, braku przeanalizowania dokumentacji odpadowej w tym dokumentów(...), pominięcia zeznańP. F. (1)iA. D. (1)w przedmiocie umowy brokerskiej jak i okresu oraz rodzaju współpracy pomiędzy(...) sp. z o.o., afirmą (...)przy istnieniu rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i nieprawomocnego uniewinnienia świadków od popełnienia zarzucanych im czynów, treści zeznań biegłejM. B. (1)w przedmiocie braku wydania opinii w zakresie przeprowadzonych transakcji pomiędzy(...) sp. z o.o.przy braku wskazania z jakich konkretnych przestępstw i personalnie przez kogo i kiedy popełnionych pochodzą środki pieniężne stanowiące przedmiot przestępstwa zart. 299 § 1 k.k., zaniechanie wskazania przez Sąd z jakiego wyroku wydanego przeciwko oskarżonemu wynika przestępstwo bazowe; 2 błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi sprawcami przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego zart. 183 § 1 k.k.iart. 182 § 1 k.k., polegającego na zagospodarowaniu wbrew przepisom odpadów w tym odpadów niebezpiecznych wydanych z placu magazynowegospółki (...) sp. z o.o.wC., a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w sytuacji gdyspółka (...) sp. z o.o.wC.w okresie objętym zarzutem była spółką legalnie działającą, której spektrum działalności było zagospodarowanie odpadów jak ispółka (...), której prezesD. C. (1)dokonywał prowadzenia bieżących spraw spółki i kontroli nad obrotem kasowym oraz wydatkowania kwot pobranych z kasy na bieżące sprawy związane z prowadzeniem spółki w tym realizacje umów z kontrahentami, zawieranie umów z kontrahentami na odległość, nadzór miejsc inwestycji czy sprawdzenie dokumentów spółki w siedzibie spółki wN., przekazywanie i pozostawianie środków pieniężnych na bieżące wydatki spółki oraz bieżącą spłatę zobowiązań spółki na rzecz Urzędu Skarbowego wG.czy opłat leasingowych z bieżących w tym aktualnych dochodów spółki, która wykonała umowy z kontrahentami przy braku spraw sądowych przeciwko spółce ze strony kontrahentów spółki oraz akceptacji rocznych sprawozdań spółki przez Sąd Rejestrowy i braku podstaw do ogłoszenia jej upadłości przy zaniechania przeanalizowania przez Sąd dokumentacji odpadowej w tym dokumentów(...)czy zaniechanie wskazania przez Sąd z jakiego wyroku wydanego przeciwko oskarżonemu wynika przestępstwo bazowe przy jednoczesnym braku wskazania z jakich konkretnych przestępstw kiedy i personalnie przez kogo popełnionych pochodzą środki pieniężne stanowiące przedmiot przestępstwa zart. 299 § 1 k.k.ograniczając się do stwierdzenia działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, a dokonanie współpracy pomiędzy spółkami potwierdzają zeznaniaP. F. (1)iA. D. (1)oraz zaniechania wskazania przez Sąd miejsc , dat i wysokości wypłaconych przez oskarżonego środków pieniężnych w łącznej kwocie 489.305,56 złotych, czego nie potwierdza żaden dowód w sprawie , które to dowody zdaniem obrony przemawiają przeciwko uznaniu, iż oskarżony dokonał zarzucanych mu przestępstw. Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca z wyboru oskarżonegoJ. G. (1), adw.T. O., wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu; 2 ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji . Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja wniesiona zarówno przez prokuratora Prokuratury(...)wG.na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczonej kary, jak i apelacja obrońcy z wyboru oskarżonegoJ. G. (1), adw.T. O.. Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji obrońcy oskarżonego, przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Okręgowy w Legnicy respektował zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), zasadęin dubio pro reo(art. 5 k.p.k.), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.). Swoje stanowisko Sąd I instancji uzasadnił w sposób prawidłowy i rzeczowy, nie pomijając żadnej z istotnych okoliczności i odnosząc się do każdego istotnego i ujawnionego na rozprawie głównej dowodu. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób rzeczowy odnosi się do najistotniejszych okoliczności sprawy i, wbrew zarzutom obrońców oskarżonego, wypełnia wymogi określone w przepisieart. 424 k.p.k.i pozwala na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku. Także orzeczone wobec oskarżonegoJ. G. (1)za przypisane przestępstwo kary: 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, nie były ani rażąco łagodne, ani rażąco surowe. Trzeba bowiem przypomnieć, że kary te zostały połączone z orzeczonym na podstawieart. 299 § 7 k.k.przepadkiem korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości 489.305,56 złotych, jak również orzeczonym na podstawieart. 41 § 1 k.k.wobec oskarżonego zakazem zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat. W tym kontekście, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja prokuratora Prokuratury(...)wG.wniesiona na niekorzyść oskarżonego i domagająca się znacznie surowszej kary w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. Nie było także podstaw do łagodzenia kary w kontekście apelacji obrońcy oskarżonego (na podstawieart. 447 § 1 k.p.k.alboart. 433 § 2 k.p.k.). Argumentacja wyrażona w apelacji prokuratora co do potrzeby orzeczenia znacząco zaostrzonej kary była całkowicie nieprzekonująca, a zaproponowana kara pozbawienia wolności była rażąco niewspółmierna, niesprawiedliwa i nie realizowała w odpowiednim stopniu celów kary zart. 53 § 1 i 2 k.k.Notabene, takiej samej kary domagał się prokurator podczas rozprawy głównej, kiedy to oskarżonyJ. G. (1)stał pod znacznie szerszym zarzutem (obejmującym także wyczerpanie znamion przestępstwa przywłaszczenia mienia znacznej wartości zart. 284 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.), gdy tymczasem takie przestępcze zachowania Sąd I instancji wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a oskarżyciela publiczny w tym zakresie apelacji nie złożył. Z tych powodów, nie uwzględniono zarzutów i wniosków apelacji i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Aby zapewnić przejrzystość argumentacji, w dalszej części niniejszego uzasadnienia zostaną przedstawione uwagi dotyczące obu apelacji, na tle postawionych w nich zarzutów, odnoszące się do przestępstwa przypisanego oskarżonemu. Zarzuty apelacji obrońcy z wyboru, adw.T. O.odnoszące się do przypisania oskarżonemuJ. G. (1)przestępstwa zart. 299 § 1 k.k.w związku zart. 299 § 5 i § 6 k.k., w zw. zart. 12 § 1 k.k. I. Jak już wyżej wskazano, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja obrońcy z wyboru oskarżonegoJ. G. (1), adw.T. O.. Na podstawie zebranego materiału dowodowego, Sąd Okręgowy w Legnicy jednoznacznie i słusznie stwierdził, że oskarżonyJ. G. (1)dopuścił się przestępstwa z art. zart. 299 § 1 k.k.w związku zart. 299 § 5 i § 6 k.k., w zw. zart. 12 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 299 § 5 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.iart. 309 k.k., polegającego na tym, że w okresie od 01.01.2018r. do 31.12.2018r., wN., gm.Ż., działając ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonym osobami, przyjął środki płatnicze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na zagospodarowaniu wbrew obowiązującym przepisom poprzez składowanie różnego rodzaju odpadów, w tym odpadów niebezpiecznych, w takich warunkach oraz w taki sposób, że powodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz zwierzęcym w znacznych rozmiarach, to jest czynu zart. 183 § 1 k.k.iart. 182 § 1 k.k., a następnie w odniesieniu do tych środków dokonał czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępnego pochodzenia tych środków w ten sposób, że przyjął na podstawie faktur potwierdzających nieprawdziwe zdarzenia gospodarcze wystawionych przez(...) Sp. z o.o.na rzecz(...) Sp. z o.o.wC.kwotę 489.305,56 złotych z rachunku(...)na rachunekspółki (...), a następnie za pomocą udostępnionej karty płatniczej i kodu PIN wypłacił z rachunku spółki kwotę w tej wysokości, przy czym w wyniku popełnienia czynu osiągnął on znaczną korzyść majątkową, w kwocie nie niższej niż 489.305,56 złotych. Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały Sądowi I instancji zebrane dowody, ocenione w sposób swobodny, analityczny i krytyczny w odniesieniu do linii obrony oskarżonegoJ. G. (1), a w szczególności: 1 zeznania świadkaD. C. (1)(k. 89, 10, 79-80, 634-636, 1176-1180, 1454-1456, 2278v.-(...)); 2 zeznania świadkaM. A.(k. 1731-1732, 2269-2270); 3 zeznania świadkaN. S.(k. 1403-1407, 2274-2275); 4 zeznania świadkaM. N. (1)(k. 1449-1451, 2275); 5 zeznania świadkaK. K. (1)(k. 837-838, 1381-1383, 2276-2277); 6 zeznania świadkaZ. K. (1)(k. 811-813, 2277); 7 zeznania świadkaG. W.(k. 839-840, 2277); 8 zeznania świadkaK. S. (1)(k. 27-28, 628-629, 829-834, 1339-1342, 2277-2278); 9 zeznania świadkaM. K. (1)(k. 1486-1487, 2297); 10 zeznania świadkaM. B. (2)(k. 846-847, 2298); 11 zeznania świadkaP. B.(k. 1490-1491, 2298); 12 zeznania świadkaH. L.(k. 1552-1553, 2306); 13 zeznania świadkaP. H.(k. 841-842, 1345-1346, 2307); 14 zeznania świadkaT. M. (1)(k. 1506-1508, 2307-2308); 15 zeznania świadkaP. K. (1)(k. 1599-1600, 2342-2343); 16 zeznania świadkaA. D. (1)(załącznik(...)– k. 50-57, 187-191; załącznik(...)– k. 56-57, 1153-1157, 1902-1903, 2358-2360); 17 zeznania świadkaP. F. (1)( załącznik(...)– k.178-179, 196-197, 1158-1163, 2360-2361); 18 zeznania świadkaE. H.(załącznik(...)– k. 128-131, 1724-1726, 2371-2372); 19 zeznania świadkaJ. T.((...)) (k. 2377-2378); 20 zeznania świadkaJ. O.(załącznik(...)– k. 3-6, 137-143, 172-173, 180-181, 199, 2378); 21 umowa rachunku o kartę płatniczą dlaspółki (...)w(...)oraz historia rachunku (k. 38-44, 45-59, 131-140); 22 pismo Starosty(...)z 10 sierpnia 2019 r. (k. 810); 23 pismo z(...)Marszałka Województwa(...)z 25 marca 2021 r. (k. 1364-1376); 24 karty czasu pracyD. C. (1)w(...)za 2018 r. (k. 768-781); 25 faktury VAT(...)(k. 852-861, 866-869, 872-882, 883-884, 885-889, 891-892, 904-908, 916-922, 932-942, 947-954, 959-964, 979-982, 988-992, 1015-1018, 1064-1069); 26 wyciągi z rachunkuspółki (...)z dokumentacji księgowej za okresy: XII, XI, X, IX, VIII, VII, VI, V, IV, III, II 2018r. oraz XII 2017r. z raportami kasowymi (k. 1000-1014, 1019-1035, 1039-1063, 1077-1111); 27 dokumentacja z(...)(k. 1128-1142); 28 dokumentacja z(...) Sp. z o.o.dot. zlecenia przyjęcia ziem (k. 1143-1150); 29 rejestr VAT za miesiąc V 2018r.spółki (...)z dowodami wpłat gotówkowych (k. 858-859); 30 rejestr VAT za miesiąc IV 2018r.spółki (...)(k. 867); 31 rejestr VAT sprzedaży za miesiące II, III i VI 2018r.spółki (...)(k. 877, 887-888, 920-922); 32 zestawienie sald i obrotów(...)za l 2018r. (k. 889); 33 zestawienie sald i obrotów(...)za cały 2018r. (k. 893-895); 34 notatka z ustaleń KPP wJ.(k. 639); 35 historia rachunkuspółki (...)w(...) S.A.na nośniku (k. 1347-1350); 36 historia rachunkuspółki (...)za okres od 01.01.2019r. do 31.12.2020r. z nośnikiem (k. 1351-1353); 37 informacja z(...)(k. 1377); 38 informacja z(...)z dokumentacją umowną (k. 1311-1323); 39 informacja z(...)z dokumentacją umowną (k. 1324-1336); 40 opinia z zakresu badań pisma ręcznego (załącznik(...)– k. 20-41); 41 protokół kontroli nr(...)(załącznik(...)– k. 52-60); 42 protokół kontroli nr(...)(załącznik(...)– k. 61-63); 43 protokół kontroli nr(...)(załącznik(...)– k. 64-69); 44 umowa(...)z 25 sierpnia 2017r. (załącznik(...)– k. 54); 45 oświadczenieA. D. (1)z 16 stycznia 2018r. (załącznik(...)– k. 55); 46 karty przekazania odpadów(...)(załącznik(...)– k. 58-72); 47 karty przekazania odpadów i ewidencja odpadów za 2017r. przekazane przez(...)w formie elektronicznej (załącznik(...)– k. 73-74); 48 raport z analizy kryminalnej (załącznik(...)– k. 91-134); 49 protokół zatrzymania ze spisem i opisem rzeczy (załącznik(...)k. 46-50); 50 protokół przyjęcia informacji odP. F. (1)wraz z fakturami za zagospodarowanie odpadów(...)(załącznik(...)– k. 105-123); 51 odpis z(...)(k. 621-624); 52 historia rachunku(...)wraz z analizą przepływów finansowych (załącznik(...)– k. 161, 177-186); 53 protokoły przeszukań ze spisem i opisem dokumentacji(...)(załącznik(...)– k. 85-89); 54 protokół oględzin(...)(załącznik(...)– k. 72-73, 90); 55 opinia biegłego z zakresu rachunkowości (k. 2030-2090); 56 historia rachunku(...)(k. 2022-2029); 57 pismo przekazujące dokumenty księgowe (k. 691); 58 informacja zBanku (...)(k. 1444); 59 informacja zBanku (...)(k. 1446); 60 informacja z(...) Bank S.A.(k. 1696-1697); 61 historia operacji bankowych(...) Bank S.A.(k. 1698-1723); 62 protokół oględzin akt(...)z 8 marca 2022 r. z załączonymi dokumentami (k. 1750-1788). Wskazane wyżej dowody zostały ocenione przez Sąd Okręgowy w Legnicy na tle danych o wynikach innych postępowań karnych, związanych z zarzutami kierowanymi w niniejszej sprawie wobec oskarżonegoJ. G. (1), a w szczególności co do ustaleń, czy istniały przestępstwa bazowe związane z nielegalny obrotem odpadami, z których pochodziły środki finansowe, czy środki te uzyskał oskarżonyJ. G. (1)oraz czy rzeczywiście swoim zachowanie wyczerpał znamiona tzw. prania brudnych pieniędzy. Mowa o następujących dokumentach: 1 odpisie aktu oskarżenia w sprawie o sygn. akt II K – 52/19 Sądu Okręgowego w Poznaniu (k. 2387-2818), który miał potwierdzać, że toczy się postępowanie wobec osób prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą(...) sp. z o.o., w tym między innymi wobec oskarżonych:A. D. (1)iP. F. (1)o przestępstwa zart. 183 § 1 k.k.i inne. Chociaż w tej sprawie zapadł przed Sądem I instancji wyrok uniewinniający, to jednak orzeczenie to zostało uchylone przez Sąd Odwoławczy i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania. Właśnie w tym postępowaniu, co słusznie skonstatował Sąd Okręgowy w Legnicy, oskarżonaA. D. (1)(świadek w niniejszej sprawie) że jedyną osobą, z którą prowadziła rozmowy handlowe był oskarżonyJ. G. (1), a zatem rzekome transakcje(...)z(...)mogły mieć związek z nielegalną działalnością oskarżonegoJ. G. (1)i stanowić chociażby zapłatę za nielegalne przyjmowanie i składowanie niebezpiecznych odpadów. W sprawie tej zapadł nieprawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 27 maja 2021r. sygn. akt III K – 360/19, który został uchylony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2022r. sygn. akt II AKa – 224/21 i sprawę m.in. oskarżonych:A. D. (1)iP. F. (1)przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (k. …); 2 prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego wG.z dnia 13 kwietnia 2023r. sygn. akt II K – 1645/20 wraz z uzasadnieniem(k. 2413-2462, 2634-2656, 2727-2732), zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 marca 2024r. sygn. akt IV Ka – 592/23 (k. 2733-2734), którymJ. G. (1)został skazany za następujące przestępstwa: a za przestępstwo zart. 183 § 1 k.k.w zw. zart. 185 § 1 k.k.i w zw. zart. 12 k.k., polegający na tym, że: w okresie od czerwca 2016r. do 24 lipca 2018 roku wJ., nadziałkach (...), woj.(...), wbrew przepisom art. 16 ust. 1, art. 23 ust. 1 i 2 pkt 3, art. 25 ust. 1 i 4, art. 26 ust. 1 i 3, art. 41, art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, działając umyślnie, wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wbrew obowiązującym przepisom, składował różnego rodzaju odpady, w tym odpady niebezpieczne, w takich warunkach oraz w taki sposób i ilości, że spowodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz w zwierzęcym w znacznych rozmiarach, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 10.000 złotych; b za przestępstwo zart. 183 § 1 k.k.iart. 164 § 1 k.k.w zw. zart. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.w zw. z 11§ 2 k.k.orazart. 12 § 1 k.k., polegające na tym, że: w okresie od marca 2017r. do 2 września 2019r. wG., przyul. (...), działając umyślnie, wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, bez wymaganych zezwoleń i wbrew obowiązującym przepisom ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, składował na spękanym podłożu betonowym, które nie zapewnia odpowiedniej izolacji od środowiska gruntowo-wodnego, w otwartych i rozszczelnionych pojemnikach powodujących infiltrację zanieczyszczeń do środowiska wodno-gruntowego oraz do studzienek kanalizacyjnych podłączonych siecią pośrednio do rzekiO., a także emisję lotnych związków organicznych do powietrza, odpady w ilości co najmniej 3.353.680 litrów, umieszczone w nieoznakowanych metalowych beczkach oraz plastikowych pojemnikach 1000 litrowych typu mauser, w tym odpady niebezpieczne, m.in. odpady farb i lakierów, zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, inne pozostałości podestylacyjne i poreakcyjne, zawiesiny wodne farb lub lakierów zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, szlamy farb drukarskich zawierające substancje niebezpieczne, odpadowe kleje i szczeliwa zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, zużyte materiały szlifierskie zawierające substancje niebezpieczne, inne oleje silnikowe, przekładniowe i smarowe, szlamy i odpady stałe zawierające inne rozpuszczalniki, opakowania zawierające pozostałości substancji niebezpiecznych lub nimi zanieczyszczone, sorbenty, materiały filtracyjne (w tym filtry olejowe nieujęte w innych grupach),tkaniny do wycierania (np. szmaty, ścierki) i ubrania ochronne zanieczyszczone substancjami niebezpiecznymi, filtry olejowe, organiczne odpady zawierające substancje niebezpieczne, w takich warunkach, w taki sposób oraz ilości, że mogło to spowodować istotne obniżenie jakości wody i powierzchni ziemi oraz zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach, zagrażać życiu i zdrowiu człowieka, poprzez niezorganizowaną emisję do powietrza węglowodorów BTX, w szczególności ksylenu na obszar około 85,69 ha, na obszar zamieszkały i uczęszczany przez wiele osób, a nadto składując w opisany wyżej sposób oraz ilości wyżej wymienione odpady wobec ich właściwości chemicznych, w szczególności wysokiego ich stopnia palności oraz zdolności tworzenia mieszanin wybuchowych, rozszczelnienia pojemników, braku ich zabezpieczeń, ustawienia pojemników w sposób piętrowy, bez oznaczeń identyfikujących rodzaj odpadu, w sposób narażający odpady na działanie czynników atmosferycznych, w szczególności naruszający przepisy o ochronie przeciwpożarowej, sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia polegającego na niekontrolowanym zapłonie, wybuchu i gwałtownym rozprzestrzenieniu się ognia mającego postać pożaru lub eksplozji materiałów wybuchowych i łatwopalnych, zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób oraz mieniu w znacznych rozmiarach, na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 30.000 złotych; c za przestępstwo zart. 182 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k., polegające na tym, że: w okresie od marca 2017r. do 10 maja 2017r. wG., przyul. (...), działając umyślnie, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, spowodował zanieczyszczenie wody, powietrza i powierzchni ziemi w takiej ilości i postaci, że mogło to spowodować istotne obniżenie jakości wody i powierzchni ziemi oraz zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym w znacznych rozmiarach w ten sposób, że doprowadził do przeniknięcia do kanalizacji burzowej różnego rodzaju substancji, w tym zmieszanych farb i lakierów, benzyn i olejów odpadów niebezpiecznych, składowanych na działce, położonej przyul. (...)wG., na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 10.000 złotych; d za przestępstwo zart. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.iart. 182 § 1 k.k.w zw. zart. 185 § 1 k.k.i w zw. zart. 11 § 2 k.k., polegające na tym, że: w dniu 24 lipca 2018r. wJ., nadziałkach (...), woj.(...), działając wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, wbrew przepisom art. 16 ust. 1, art. 23 ust. 1 i 2 pkt 3, art. 25 ust. 1 i 4, art. 26 ust. 1 i 3, art. 41, art. 66 ust. 1, art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach oraz nie stosując się do decyzji Wójta GminyR.z dnia 15 grudnia 2016r., nr(...), nakazującej usunięcie odpadów, składował odpady, w tym odpady niebezpieczne w postaci m.in. farb, lakierów, klei, tworzyw sztucznych, gumy, substancji ropopochodnych, w takich warunkach oraz w taki sposób, że mogło to doprowadzić do niekontrolowanego ich zapłonu, wybuchu i gwałtownego rozprzestrzeniania się ognia, przez co sprowadził zdarzenie mające postać pożaru składowiska odpadów, eksplozji materiałów łatwopalnych, rozprzestrzeniania się substancji trujących i duszących w postaci dymu, zagrażające życiu lub zdrowiu wielu osób, a w szczególności 342 górników zatrudnionych wkopalni (...) S.A.Oddział(...)szyb(...)oraz mieniu w wielkich rozmiarach, tj. lasu przyległego do składowiska odpadów, szybu górniczego oraz masztu radiowo - telewizyjnego, skutkiem czego do atmosfery, gleby i wody uwolniono chmurę pyłu oraz substancje trujące w postaci metali ciężkich, tlenków, węglowodorów, cyjanowodoru, a w szczególności dioksyn i ich pochodnych, mogących zagrozić życiu i zdrowiu człowieka oraz skutkujące zniszczeniem w świecie roślinnymi i zwierzęcym w znacznych rozmiarach oraz spowodowały istotne obniżenie jakości powietrza, powierzchni ziemi oraz istotne obniżenie jakości wód podziemnych, w szczególności gruntowych, na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 50.000 złotych; e za przestępstwo zart. 183 § 1 k.k.iart. 164 § 1 k.k.w zw. zart. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.orazart. 12 § 1 k.k., polegające na tym, że: w okresie od lipca 2019r. do dnia 3 września 2019r., na terenie firmy(...)z siedzibą w m.P.nr(...)w gm.Ś., woj.(...), posesji należącej doD. B.oraz na skrzyniach ładunkowych, znajdujących się na tym terenie pojazdów, jak też na naczepie pojazdu, zaparkowanej bezpośrednio przy tej posesji, działając umyślnie, wspólnie w porozumieniu zD. B., wbrew obowiązującym przepisom ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach, składował odpady łącznie w 127 niezabezpieczonych przed wpływem czynników atmosferycznych, jak też nieoznaczonych, niezabezpieczonych przed dostępem osób trzecich mauserach o pojemności 1000 litrów każdy, w tym odpady niebezpieczne w postaci mieszanin kwasów azotowego i siarkowego, charakteryzujące się silną toksycznością dla ludzi i środowiska, jak też substancje ropopochodne w takich warunkach i w taki sposób, że spowodowało to zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka, mogło spowodować istotne obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, a nadto składując w opisany wyżej sposób oraz ilości wyżej wymienione odpady, wobec ich właściwości chemicznych, w szczególności wysokiego ich stopnia palności oraz zdolności tworzenia mieszanin wybuchowych, rozszczelnienia pojemników, braku ich zabezpieczeń, bez oznaczeń identyfikujących rodzaj odpadu, w sposób narażający odpady na działanie czynników atmosferycznych, w szczególności naruszający przepisy o ochronie przeciwpożarowej, sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia polegającego na niekontrolowanym zapłonie, wybuchu i gwałtownym rozprzestrzenieniu się ognia mającego postać pożaru lub eksplozji materiałów wybuchowych i łatwopalnych, zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób, na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 15.000 złotych; f za przestępstwo zart. 183 § 1 k.k.iart. 164 § 1 k.k.w zw. zart. 163 § 1 pkt 1 i 3 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., polegające na tym, że: w dniu 3 września 2019r. wG., woj.(...), na działkach oznaczonych nr geodezyjnym(...),(...),(...), położonych przyul. (...), działając umyślnie, wspólnie i w porozumieniu zŁ. G.,J. K. (1),M. N. (1), wbrew wymaganym prawem pozwoleniom, obowiązującym przepisom dotyczącym transportu i składowania odpadów, po uprzednim dokonaniu transportu z posesjiD. B.wP.odpadów niebezpiecznych, m.in. w postaci mieszanin kwasów azotowego i siarkowego, substancji ropopochodnych, zgromadzonych w 26 mauserach o pojemności 1000 litrów każdy, ich wyładunku, składował je w takich warunkach i w taki sposób, że mogło to spowodować zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka, spowodować istotne obniżenie jakości wody, powietrza oraz powierzchni ziemi, jak też zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach, a nadto składując w opisany wyżej sposób oraz ilości wyżej wymienione odpady, w tym odpady niebezpieczne wobec ich właściwości chemicznych, w szczególności wysokiego ich stopnia palności oraz zdolności tworzenia mieszanin wybuchowych, rozszczelnienia pojemników, braku ich zabezpieczeń, bez oznaczeń identyfikujących rodzaj odpadu, w sposób narażający odpady na działanie czynników atmosferycznych, w szczególności naruszający przepisy o ochronie przeciwpożarowej, sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia polegającego na niekontrolowanym zapłonie, wybuchu i gwałtownym rozprzestrzenieniu się ognia mającego postać pożaru lub eksplozji materiałów wybuchowych i łatwopalnych zagrażającego życiu lub zdrowiu wielu osób oraz mieniu w wielkich rozmiarach, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 10.000 złotych; g za przestępstwo zart. 183 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k., polegające na tym, że: w okresie od kwietnia 2019r. do dnia 4 grudnia 2019r. w(...), w gm.J., woj.(...), na terenie gospodarstwa rolnego należącego doK. K. (2), działając z nim wspólnie i w porozumieniu, składował bez wymagalnego zezwolenia, wbrew przepisom ustawy, w taki sposób i w takich warunkach, że mogło to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym 77 sztuk pojemników typu mauser o pojemości 1000 litrów każdy oraz 37 plastikowych i metalowych beczek o różnej pojemności, zawierające substancje stałe, sypkie i płynne, stanowiące różnego rodzaju odpady, w tym odpady niebezpieczne, jak odpady zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, szlamy z usuwania farb i lakierów, zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, zawiesiny wodne farb lub lakierów zawierające rozpuszczalniki organiczne lub inne substancje niebezpieczne, odpady z odłuszczania zawierające substancje niebezpieczne, inne odpady zawierające substancje niebezpieczne, wodne ciecze myjące, opakowania zawierające pozostałości substancji niebezpiecznych lub nimi zanieczyszczone, na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, z zobowiązaniem, na podstawieart. 47 § 2 k.k.do zapłaty nawiązki na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 15.000 złotych; Ostatecznie wymienionym wyrokiem wymierzono skazanemuJ. G. (1)karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności. Porównanie okresów popełnienia przez oskarżonegoJ. G. (1)wymienionych przestępstw, zwłaszcza w latrach 2017-2018 , jak również sposób i okoliczności ich popełnienia, z wykorzystaniem działalności gospodarczej podmiotów prowadzonych bezpośrednio przez niego oraz w imieniu których działał, potwierdzało popełnienie przestępstwa przypisanego mu w zaskarżonym wyroku; 3 prawomocnym wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 30 marca 2022r. sygn. akt III K – 80/21(k. 2446-2454), zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 lipca 2022r. sygn. akt II AKa – 208/22 skazującymD. C. (1)za przestępstwo zart. 296 § 3 k.k., polegające na tym, że: w okresie od 1.01.2018r. do 31.12.2018r. wN.iW., nie dopełnił swoich obowiązków jako prezes zarządu Spółki(...) Sp. z o.o.z siedzibą wN., poprzez udostępnienie innym osobom karty i danych dostępowych do rachunku bankowego Spółki, odstąpienie od bieżącego prowadzenia spraw Spółki i kontroli nad obrotem kasowym w spółce w każdym kolejnym miesiącu rozliczeniowym oraz zezwolenie na księgowanie pobranych z kasy przez inne osoby na cele nieudokumentowane dowodami księgowymi środków pieniężnych jako zaliczki pobrane na poczet przyszłych zysków Spółki przez prezesa zarządu, co skutkowało powstaniem uszczerbku w aktywach spółki na łączną kwotę 1.097.709,56 złotych, a tym samym stanowiło wyrządzenie jej szkody majątkowej w wielkich rozmiarach. Sposób popełnienia tego przestępstwa z przezD. C. (1)potwierdzał, że współce (...)był jedynie figurantem, a faktycznym decydentem i osobą podejmującą działania gospodarcze, w tym zwłaszcza związane z nielegalnym obrotem odpadami był oskarżonyJ. G. (1), który odD. C. (1)otrzymał dostęp do karty bankomatowej, co umożliwiło mu wypłatę pieniędzy, czy też wpływ na wystawienie nierzetelnych dokumentów. Trafnie także Sąd I instancji przyjął, żeD. C. (1)akceptował takie postępowanie i swoja rolę. Takie wnioski potwierdzały również dowody osobowe, to znaczy przedstawione wyżej i omówione przez Sąd Okręgowy w Legnicy zeznania świadków (pracowników, kontrahentów), mających do czynienia zespółką (...), którzy wyłączni oskarżonegoJ. G. (1), a nieD. C. (1)traktowali jako przedstawiciela tego podmiotu i osobę decydującą o przedsięwzięciach podejmowanych przez ten podmiot. II. Jak już wyżej wskazano, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Legnicy przeprowadził gruntowną analizę zebranych dowodów, odnosząc się odrębnie do każdego dowodu osobowego, jak również do każdego z wykorzystanych dowodowo dokumentów. Wspomniany materiał dowodowy w sposób jasny dał podstawę do poniższych wniosków. Po pierwsze, na podstawie przeprowadzonej analizy materiału dowodowego, szczególnie zeznań świadków pracujących w firmach prowadzonych albo reprezentowanych przez oskarżonegoJ. G. (1)oraz członków jego najbliższej i dalszej rodziny, czyli świadków:Ł. G.(k. 1484-1485) iD. C. (1)(k. 89, 10, 79-80, 634-636, 1176-1180, 1454-1456, 2278v.-(...)), jak również wszystkich pracowników i kontrahentów, którzy zetknęli się z firmami, w imieniu których występował oskarżonyJ. G. (1), czyli świadków:M. A.(k. 1731-1732, 2269-2270),N. S.(k. 1403-1407, 2274-2275),M. N. (1)(k. 1449-1451, 2275),K. K. (1)(k. 837-838, 1381-1383, 2276-2277),Z. K. (1)(k. 811-813, 2277),G. W.(k. 839-840, 2277),K. S. (1)(k. 27-28, 628-629, 829-834, 1339-1342, 2277-2278),M. K. (1)(k. 1486-1487, 2297),M. B. (2)(k. 846-847, 2298),P. B.(k. 1490-1491, 2298),H. L.(k. 1552-1553, 2306),P. H.(k. 841-842, 1345-1346, 2307),T. M. (1)(k. 1506-1508, 2307-2308),P. K. (1)(k. 1599-1600, 2342-2343),A. D. (1)(załącznik(...)– k. 50-57, 187-191; załącznik(...)– k. 56-57, 1153-1157, 1902-1903, 2358-2360),P. F. (1)(załącznik(...)– k.178-179, 196-197, 1158-1163, 2360-2361),E. H.(załącznik(...)– k. 128-131, 1724-1726, 2371-2372),J. T.((...)) (k. 2377-2378),J. O.(załącznik(...)– k. 3-6, 137-143, 172-173, 180-181, 199, 2378, było oczywiste, że stałą metodą unikania albo omijania trudności w prowadzeniu działalności gospodarczej przez oskarżonegoJ. G. (1), np. związanych z postępowaniami karnoskarbowymi, podatkowymi albo trudnościami w uzyskaniu kredytów, było faktyczne przenoszenie dalszej działalności na kolejno zakładane podmioty gospodarcze, prowadzone przez zaufane osoby z rodziny. Tak było w wypadku przeniesienia działalności najpierw na podmiot prowadzony przez matkęH. G. (2), a następnie przez kuzyna,D. C. (1), czylispółkę z o.o. (...). Po wtóre, właśnie po namowach oskarżonegoJ. G. (1),D. C. (1)założyłspółkę (...)i toJ. G. (1)przygotowywał oraz składał dokumenty w tym celu, aD. C. (1)jedynie je podpisywał. DlaD. C. (1)nie było to wyłączne źródło dochodów, gdyż pozostawał nadal zatrudniony jako monter w(...)weW.i traktował swoje obowiązki pracownicze bardzie poważnie niż obowiązki współce (...), skoro nie panował nad wszelkimi przejawami działalności tej spółki. Właściwie bez przeprowadzenia oceny potrzebspółki (...)oraz możliwości wykorzystania sprzętu w ramach działalności gospodarczej, po namowach oskarżonegoJ. G. (1),D. C. (1)zawarł umowy leasingowe szeregu pojazdów, w tym samochodu – cysterny. Samochód ten lesingowany przezspółkę (...)miał być faktycznie użytkowany w działalności gospodarczej oskarżonegoJ. G. (1)miał być przez niego. Jednocześnie,D. C. (1)nie miał wystarczającej i pełnej wiedzy o działalności swojejspółki (...)i stanie jej finansów. Nie sporządzał faktur w imieniu spółki, a jedynie je podpisywał. To oskarżonyJ. G. (1)przekazywał mu dane, czy i na jakie podmioty oraz jakie prace lub usługi mają być wystawione faktury.D. C. (1)odbierał dokumenty do podpisu od oskarżonegoJ. G. (1)lub pozostawione w biurze w(...), a następnie to oskarżonyJ. G. (1)albo jego brat,Ł. G.przekazywali dokumenty kontrahentom.D. C. (1)nie weryfikował tych danych i nie kierował również pracownikami. Jeszcze w postępowaniu przygotowawczym świadekD. C. (1)zeznał: „można powiedzieć, że byłem słupem, podpisywałem dokumenty związane z prowadzeniem tej firmy”. Wszystkie dokumentyspółki (...)znajdowały się w biurze w biurze wN., do którego swobodny dostęp mieli: oskarżonyJ. G. (1)i księgowa. Spółka (...)została założona i rozpoczęła działalność w ostatnim kwartale 2017r. Zgodnie z dokumentacją księgową w latach 2018-2019 uzyskiwała dochód z transakcji przeprowadzanych z(...) Sp. z o.o.,(...), a także(...) Sp. z o.o.W okresie tym nierozliczone wypłaty środków ze spółki wyniosły 1.097.709,56 złotych. W toku kontroli podatkowej stwierdzono, że w tym okresie spółka nie wpłacała zaliczek na podatek CIT w łącznej kwocie 147.340,00 złotych. Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: zawiadomienie Naczelnika Urzędu Skarbowego wG.(k. 3) z załącznikami w postaci odpisu(...) Sp. z o.o.(k. 4-7), deklaracja CIT za 2018r. (k. 7), zeznania świadkaD. C. (1)(k. 8-9, 10, 634-636, 1454-1456),), sprawozdanie finansowe za 2018r. z załącznikami w postaci bilansów i rachunków zysków i strat (k. 11-26), zeznania świadkaK. S. (1)(k. 27-28, 628-629, 829-834, 1339-1342), zestawienie sald i obrotów za okres sprawozdawczy 2019r. (k. 29-32), podsumowanie kwot deklarowanych przez podatnika VAT za lata 2018-2019 (k. 33), wykaz osób zgłoszonych do ubezpieczeń społecznych przez(...)(k. 34-35); uzupełnienie zawiadomienia Naczelnika US wG.z 19.02.2020r. (k. 36-37), protokół oględzin akt PR 1 Ds. 65.2020 z załącznikami (k. 1171), w tym złożonymi w toku postępowania zeznaniami świadkaD. C. (1)(k. 1176-1180), korespondencja z firmami leasingowymi i umowy leasingowe zawarte przez(...) Sp. z o.o.(k. 1183-1218), informacje z firm leasingowych (k. 1222-1224), kopie z akt II W 1179/19 Sądu Rejonowego wG.(k. 61-129) w tym złożone w toku tego postępowania zeznaniaD. C.(k. 79-80), zeznania świadkaŁ. G.(k. 1484-1485), kopie z akt II W 1179/19 Sądu Rejonowego wG.(k. 61-129) w tym protokół przesłuchaniaK. S. (1)(k. 98-99), dokumentacja dot. stosunków handlowych z(...) Sp. z o.o.uzyskana firm:(...)(k. 141-152),Gospodarstwa (...)(k. 153-155),Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) Sp. z o.o.(k. 156-590),(...)(k. 591-604),(...) S.A.(k. 604-610),(...)(k. 611-620), dokumentacja przedłożona przezJ.iZ. R.wraz z adnotacją asp. B.S.(k. 642, 645-764), dokumentacja zgospodarstwa rolnego (...)(k. 816-828), faktura VAT(...)z(...)(k. 870-871), a także zeznania świadków:Z. K. (1)(k. 811-813),K. K. (1)(k. 837-838, 1381-1383),G. W.(k. 839-840),M. B. (2)(k. 846-847),M. K. (1)(k. 1486-1487),P. B.(k. 1490-1491),T. M. (1)(k. 1506-1508),H. L.(k. 1552-1553) iZ. K. (2)(k. 1555). Po trzecie, w dniu 7 września 2017r.D. C. (1)zawarł w imieniu(...)umowę rachunku bankowego i karty płatniczej, podając użytkowane przez siebie adres poczty elektronicznej(...)oraz nr(...). Z rachunku w 2018 roku nie wypłacano środków w placówkach banku, lecz dokonywano ich w bankomatach na terenieG., także w takich porach, iż wykluczone było to, aby transakcje te przeprowadzał osobiścieD. C. (1). ChociażD. C. (1)nie udzielił żadnego oficjalnego upoważnienia do rachunku, to jednak udostępnił oskarżonemuJ. G. (1)dane i dostęp do konta bankowego swojejspółki (...). Oskarżyciel publiczny wykazał przy tym, żeD. C. (1)kilkukrotnie logował się do konta, zazwyczaj po telefonie oskarżonegoJ. G. (1), np. kiedy trzeba było zmienić hasła. Jak wykazał oskarżyciel publiczny, analiza kart czasu pracyD. C. (1)w(...)weW.jednoznacznie potwierdziła, że w czasie jego pracy dokonano wypłat z rachunku bankowego Spółki w bankomatach wG.na łączną kwotę 163.950,- złotych, a zatem z pewnością wypłaty tej kwoty musiały dokonać inne osoby. Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: umowa rachunku oraz o kartę płatniczą(...)(k. 38-44), historia rachunku (k. 45-59) z nośnikiem (k. 60) i wydrukiem (k. 131-140), karty czasu pracyD. C.w(...)za 2018r. (k. 768-781), notatka z analizy B.S.(k. 785-809). Po czwarte, pracownicyfirmy (...), której siedziba była w(...), pod tym samym adresem co spółka(...), zarejestrowani w ZUS w okresie od 1.07.2017r. do 31.12.2018r., jednoznacznie i wiarygodnie przyznali, że ich pracą zarządzał oskarżonyJ. G. (1). Jego osobisty nadzór nad przychodzącą do biura wN.dokumentacją potwierdziły także pracownice biurowe, świadkowie:N. S.iK. B. (1). Zatrudniony w biurze w(...)pracownik biurowy albo żona oskarżonegoJ. G. (1),S. G.zajmowali się jedynie sporządzaniem i przyjmowaniem dokumentacji związanej z odbiorem i utylizacją odpadów medycznych. Również pracownicy, którym z rachunkuspółki (...)przelewano wynagrodzenie oraz których wynajmowała w ramach prowadzonej działalnościH. G. (1)nie mieli do czynienia zD. C. (1). To oskarżonyJ. G. (1)ich zatrudniał, a także wyznaczał im codzienne zadania, a niekiedy wypłacał wynagrodzenie w gotówce. Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to zeznania świadków:P. H.(k. 841-842, 1345-1346),J. S. (2)(k. 843-844),D. J.(k. 1391-1393),B. P. (2)(k. 1396-1397),P. L.(k. 1410-1414),H. M.(k. 1417-1418),K. K. (3)(k. 1421-1422, 1597-1598),Z. K. (3)(k. 1427-1428),J. S. (2)(k. 1431-1432),G. S.(k. 1437-1439, 1733-1734),M. N. (1)(k. 1449-1451),P. K. (2)(k. 1488-1489, 1640-1641),K. S. (2)(k. 1492-1493),P. K. (1)(k. 1599-1600),J. S. (3)(k. 1601-1602),Z. S.(k. 1633-1634),K. B. (2)(k. 1636-1637),G. B.(k. 1638-1639),B. H.(k. 1642-1643),M. K. (2)(k. 1644-1645),J. K. (2)(k. 1646-1647),M. A.(k. 1731-1732),K. S. (1)(k. 829-834) iK. B. (1)(k. 1595-1596), a także faktura VAT za udostępnienie pracowników i wynajem sprzętu (k. 864-865, 943-944), umowa udostępnienia pracowników (k. 890, 968), informacja z ZUS (k. 1354), pismo B.P.(k. 1398-1400) oraz informacje z ZUS (zał. 4 k. 1-2, 14). Po piąte, z pisma Starosty(...)z dnia 10.08.2019r. (k. 810) oraz pisma z Urzędu Marszałkowskiego Województwa(...)z dnia 25.03.2021 r. (k. 1364-1376) wynikało jednoznacznie, że Starosta(...)nie wydawał dlaspółce (...), należącej doD. C. (1), zezwolenia na transport odpadów. Zgodnie z informacją Marszałka Województwa(...), spółka ta w latach: 2018, 2019 i 2020 nie sporządzała w systemie(...)dokumentów obejmujących jakąkolwiek sprawozdawczość odpadową – jako podmiot gospodarujący odpadami. Dokumenty te nie były także sporządzane przez pozostałe podmioty prowadzące działalność z siedzibą w(...)(a zatem w imieniu:H. G. (1),J. G. (2),Ł. G.oraz oskarżonegoJ. G. (1)), a takżespółki (...). Po szóste,spółka (...)wystawiałaspółce (...)w programie(...)faktury za zagospodarowanie odpadów – gruzu i ziemi. Ponadtospółka (...)wystawiała(...)w programie(...)faktury za przyjęcie gruzu i ziemi, a także płaciła za zagospodarowanie(...) spółce (...) - (...)z/s wN.. Na podstawie dokumentacji księgowej oraz historii rachunku bankowego, ujawniono, że na rachunek bankowy spółki(...)z rachunku(...)wpłynęły następujące przelewy: Lp. data numer faktury kwota w złotych 1. 11.01.2018 FAKTURA (...) 4.059,- 2. 12.02.2018 FAKTURA (...) 12.312,- 3. 19.02.2018 FAKTURA (...) 20.520,- 4. 27.02.2018 FAKTURA (...) 20.520,- 5. 08.03.2018 FAKTURA (...)TRANSZA 5.000,- 6. 08.03.2018 FAKTURA (...)WYRÓWNANIE 15.520,- 7. 16.03.2018 FAKTURA (...) 12.312,- 8. 21.03.2018 FAKTURA (...) 8.208,- 9. 26.03.2018 FAKTURA (...)TRANSZA 10.000,- 10. 29.03.2018 FAKTURA (...)WYRÓWNANIE 10.520,- 11. 04.04.2018 FAKTURA (...) 16.416,- 12. 11.04.2018 FAKTURA (...) 8.208,- 13. 16.04.2018 FAKTURA (...) 20.520,- 14. 25.04.2018 FAKTURA (...) 24.624,- 15. 07.05.2018 FAKTURA (...) 16.416,- 16. 09.05.2018 FAKTURA (...)PIERWSZA TRANSZA POZOSTAŁO 312 ZŁ 12.000,- 17. 10.05.2018 FAKTURA (...)DRUGA TRANSZA 312,- 18. 15.05.2018 FAKTURA (...) 20.520,- 19. 18.05.2018 FAKTURA (...) 32.832,- 20. 25.05.2018 FAKTURA (...) 20.520,- 21. 30.05.2018 FAKTURA (...) 15.000,- 22. 30.05.2018 FAKTURA (...) 9.708,56 23. 05.06.2018 FAKTURA (...)- II OSTATNIA RATA 5.520,- 24. 12.06.2018 FAKTURA (...) 16.416,- 25. 20.06.2018 FAKTURA (...) 5.000,- 26. 22.06.2018 FAKTURA (...)WYRÓWNANIE 11.416,- 27. 25.06.2018 FAKTURA (...) 12.312,- 28. 05.07.2018 FAKTURA (...) 18.000,- 29. 06.07.2018 FAKTURA (...) 2.520,- 30. 12.07.2018 (...)FAKTURA (...) 5.000,- 31. 13.07.2018 (...)FAKTURA (...) 5.000,- 32. 16.07.2018 FAKTURA (...) 18.728,- 33. 19.07.2018 FAKTURA (...) 24.624,- 34. 23.07.2018 FAKTURA (...) 20.520,- 35. 03.08.2018 FAKTURA (...) 8.202,- 36. 06.08.2018 (...)WPŁATA 5.000,- 37. 06.08.2018 (...)WPŁATA 5.000,- 38. 07.08.2018 WPŁATA 10.000,- 39. 07.08.2018 WPŁATA 10.000,- Analiza rachunkuspółki (...)w(...) S.A.potwierdziła przekazanie na rachunekspółki (...)wskazanych w tabeli środków finansowych w łącznej wysokości 489.306 złotych. W latach 2019-2020 na rachunkuspółki (...)nie odnotowano natomiast uznań ze strony(...), jak również wypłat gotówkowych. Analiza rachunkuspółki (...) sp. z o.o.wykazała także płatności za usługi transportowe na rzecz podmiotu(...), jednak podmiot ten pisemnie zaprzeczył, aby usługi tego typu na rzeczspółki (...)wykonywał. Terenspółki (...)wC.od stycznia 2019 jest zamknięty i spółka od tego czasu nie prowadzi tam działalności. Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: faktury VAT(...)(k. 852-861, 866-869, 872-882, 883-884, 885-889, 891-892, 904-908, 916-922, 932-942, 947-954, 959-964, 979-982, 988-992, 1015-1018, 1064-1069), faktura VAT(...)z(...)(k. 870-871, 169-174, 179-180, 955-958, 965-967), wyciągi z rachunkuspółki (...)z dokumentacji księgowej Spółki za XII, XI, X, IX, VIII, VII, VI, V, IV, III, II 2018r. oraz za XII 2017r. z raportami kasowymi (k. 1000-1014, 1019-1035, 1039-1063, 1077-1111), dokumentacja z(...)(k. 1128-1142), dokumentacja z(...) Sp. z o.o.dot. zlecenia przyjęcia ziemi (k. 1143-1150), rejestr VAT za V 2018r.spółki (...)z dowodami wpłat gotówkowych (k. 858-859), rejestr VATspółki (...)za IV, III, II, I 2018r. (k. 867, 877, 887-888, 889) oraz za cały 2018r. (k. 893-895), rejestr VAT sprzedażyspółki (...)za VI 2018r. (k. 920-922), notatka z ustaleń KPP wJ.(k. 639), historia rachunkuspółki (...)w(...) S.A.(k. 1347-1350) na nośniku, historia rachunkuspółki (...)za okres od 01.01.2019 do 31.12.2020 (k. 1351-1353) z nośnikiem, informacja z(...)(k. 1377). Po siódme, bezsprzecznie prokurator wykazał i potwierdził materiałem dowodowym zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy, że właśnie oskarżonyJ. G. (1)działając w imieniufirmy (...)odbierał odpady odspółki (...) Sp. z o.o.ale także(...) Sp. z o.o., przewożąc je na posesję wJ.w okresie od 23.06.2016r. do 09.05.2017r., a od marca 2017r. także naul. (...), gdzie rozładowywał jeM. N. (1)kwitując przyjęcie podpisem:(...). Wobec wydania z końcem 2016r. przez Wójta GminyR.decyzji w przedmiocie nakazu usunięcia odpadów, oskarżonyJ. G. (1)polecił i nadzorował ich przewóz na posesje przyulicy (...)wG., a także do żwirowni wJ.w okresie od marca do czerwca 2017r., gdyż posesje te począwszy od dnia 10.05.2017r. (ul. (...)) były poddawane oględzinom, a następnie obserwacji policyjnej. Wobec takich trudności, oskarżonyJ. G. (1)rozpoczął poszukiwania innej posesji, na której mógłby nielegalnie magazynować odpady przyjmowane od innych podmiotów, w tym(...). WówczasA. Z.skontaktował go zJ. O., który miał wolna posesję z pomieszczeniami magazynowymi wW.. OskarżonyJ. G. (1), w porozumieniu zJ. O., oddelegował pracowników do pracy w zakładziefirmy (...)wW.w czerwcu i lipcu 2017r. pracowników:M. N. (1)iM. A., których przewiózł na miejsce brat oskarżonego,Ł. G..J. O.udostępnił tym pracownikom część nieruchomości, w zamian za co miał otrzymać czynsz najmu. Wówczas doW.zwieziono odpady niebezpieczne w beczkach i pojemnikach typu „mauzer” z terenuspółki (...) Sp. z o.o., transportem wynajętym przez tą ostatnią Spółkę, która następnie wydzierżawiła teren w celu dalszego prowadzenia działalności w tym samym zakresiespółce (...) Sp. z o.o., czemu towarzyszyło przekazanie magazynowanych na nieruchomości tej spółki wC.odpadów. DoW.przywieziono również spycharko-ładowarkę „fadromę”, będącą w dyspozycjifirmy (...)– na podstawie ustnego uzgodnienia pomiędzyŁ. G.a oskarżonymJ. G. (1). PracownicyM. N. (1)iM. A.rozładowywali na teren posesji te odpady. Sprawami wydawania odpadów z terenufirm (...)faktycznie zajmował sięP. F. (1), który współpracował w tym zakresie zA. D. (1), prezeską zarządufirmy (...), a także z oskarżonymJ. G. (1). Mimo takich działań,spółce (...)wystawiała fakturyfirma (...), ojca oskarżonegoJ. G. (1). Sam oskarżonyJ. G. (1)w okresie transportowania odpadów utrzymywał regularny kontakt telefoniczny zJ. O.,P. F. (2)oraz pracownikami:M. A.iM. N. (1). Na terenie posesji wW.opróżniano pojemniki z płynnymi opadami do wanien, z których następnie nieustalony samochód-cysterna wywoził zawartość z posesji w nieustalone miejsce. W wyniku kontroli(...)na posesji przyul. (...)w dniu 01.06.2017r. stwierdzono(...)pojemników typu Mauzer oraz(...)palety na których ułożone były po 4 beczki wypełnione odpadami, w toku oględzin dnia 17.05.2017r.(...)pojemników typu Mauzer oraz(...)palet z beczkami. Po ujawnieniu odpadów podczas interwencji funkcjonariuszy Policji naulicy (...)wG.w maju i lipcu 2017r.Ł. G.polecił odebranie odpadów z terenu posesjiM. A., który polecenie to wykonał przewożąc je w okresie od 22.09.2017r. do 1.12.2017r. pojazdem(...)zarejestrowanym naJ. G. (1). Było to kilkaset „mauzerów”, a ich odbiór zW.M. A.pokwitował nazwiskiem:(...), wskazując jako odbiorcę odpadówfirmę (...). Odbywało się to za wiedzą i zgodą oskarżonegoJ. G. (1).M. A.pozostawiał pojazd z zawartością odpadów na terenie posesji, a następnego dnia był on już rozładowany. Nie ustalono, co stało się z przetransportowanymi przezM. A.odpadami. Taki sposób postępowania, z ukrywaniem faktycznych danych personalnych pracowników przeładowujących odpady świadczył o tym, że zarówno oskarżonyJ. G. (1), jak i wspomniani pracownicy mieli pełną świadomość nielegalnego działania. Jednocześnie w okresie po wystawieniu ostatniej fakturyfirmie (...)przezJ. G. (1), a takżefirmę (...), utworzona we wrześniu 2017r.spółka (...) Sp. z o.o.zaczęła wystawiać wskazane wyżej faktury VATspółce (...)w związku z zagospodarowywaniem bliżej nieustalonych odpadów. Zgodnie z dokumentacją ujawnioną współce (...)ujawniono samochodowe listy przewozowe datowane na okres od 16.03.2018r. do 18.07.2018r., gdzie jako nadawca widnieje(...), jako odbiorca(...), zaś jak przewoźnik firma(...). Listy obejmują wydawanie odpadów, w tym niebezpiecznych wg poniższej specyfikacji: 1. dnia 08.02.2018 16,8 Mg odpadu o kodzie(...) 2. dnia 08.02.2018 1,6 Mg odpadu o kodzie(...) 3. dnia 08.02.2018 2,05 Mg odpadu o kodzie(...) 4. dnia 08.02.2018 3,75 Mg odpadu o kodzie(...) 5. dnia 12.02.2018 15,3 Mg odpadu o kodzie(...) 6. dnia 12.02.2018 2,825 Mg odpadu o kodzie(...) 7. dnia 12.02.2018 0,054 Mg odpadu o kodzie(...) 8. dnia 12.02.2018 0,330 Mg odpadu o kodzie(...) 9. dnia 12.02.2018 0,196 Mg odpadu o kodzie(...) 10. dnia 12.02.2018 2,924 Mg odpadu o kodzie(...) 11. dnia 12.02.218 0,560 Mg odpadu o kodzie(...) 12. dnia 12.02.2018 0,76 Mg odpadu o kodzie(...) 13. dnia 12.02.2018 0,098 Mg odpadu o kodzie(...) 14. dnia 13.02.2028 19,2 Mg odpadu o kodzie(...) 15. dnia 13.02.2018 4,231 odpadu o kodzie(...) 16. dnia 16.03.2018 5,835 odpadu o kodzie(...) 17. 16.03.2018 r. 2,0801 Mg odpadu o kodzie(...) 18. 16.03.2018 r. 10,379 Mg odpadu o kodzie(...) 19. 21.03.218 r. 23,82 Mg odpadu o kodzie(...) 20. 21.03.2018 r. 18,3 Mg odpadu o kodzie(...) 21. 21.03.2018 r. 5,39 Mg odpadu o kodzie(...) 22. 22.03.2018 r. 21,94 Mg odpadu o kodzie(...) 23. 22.03.2018 r. 15,01 Mg odpadu o kodzie(...) 24. 22.03.2018 r. 7,38 Mg odpadu o kodzie(...) 25. 28.03.2018 r. 21,18 Mg odpadu o kodzie(...) 26. 29.03.2018 r. 14,33 Mg odpadu o kodzie(...) 27. 29.03.2018 r. 6,24 Mg odpadu o kodzie(...) 28. 28.03.2018 r. 21,62 Mg odpadu o kodzie(...) 29. 29.03.2018 22,04 Mg odpadu o kodzie(...) 30. 06.04.2018 5,745 Mg odpadu o kodzie(...) 31. 06.04.2018 15,435 Mg odpadu o kodzie(...) 32. 30.03.2018 24,37 Mg odpadu o kodzie(...) 33. 03.04.2018 24,22 Mg odpadu o kodzie(...) 34. 05.04.2018 24,38 Mg odpadu o kodzie(...) 35. 10.04.2018 24,26 Mg odpadu o kodzie(...) 36. 10.04.2018 r. 24,35 Mg odpadu o kodzie(...) 37. 13.04.2018 24,04 Mg odpadu o kodzie(...) 38. 16.04.2018 22,32 Mg odpadu o kodzie(...) 39. 19.04.2018 19,87 Mg odpadu o kodzie(...) 40. 20.04.2018 20,702 Mg odpadu o kodzie(...) 41. 23.04.2018 23,43 Mg odpadu o kodzie(...) 42. 23.04.2018 21,24 Mg odpadu o kodzie(...) 43. 25.04.2018 22,757 Mg odpadu o kodzie(...) 44. 26.04.2018 23,39 Mg odpadu o kodzie(...) 45. 27.04.2018 23,36 Mg odpadu o kodzie(...) 46. 28.04.2018 6,788 Mg odpadu o kodzie(...) 47. 28.04.2018 11,485 Mg odpadu o kodzie(...) 48. 28.04.2018 1,53 Mg odpadu o kodzie(...) 49. 04.05.2018 22,55 Mg odpadu o kodzie(...) 50. 07.05.2018 20,26 Mg odpadu o kodzie(...) 51. 14.05.2018 18,91 Mg odpadu o kodzie(...) 52. 16.05.2018 23,93 Mg odpadu o kodzie(...) 53. 17.05.2018 21,04 Mg odpadu o kodzie(...) 54. 18.05.2018 21,42 Mg odpadu o kodzie(...) 55. 18.05.2018 5,975 Mg odpadu o kodzie(...) 56. 18.05.2018 5,66 Mg odpadu o kodzie(...) 57. 18.05.2018 3,591 Mg odpadu o kodzie(...) 58. 18.05.2018 2,38 Mg odpadu o kodzie(...) 59. 18.05.2018 0,980 Mg odpadu o kodzie(...) 60. 30.03.2018 228,435 Mg odpadu o kodzie(...) 61. 30.04.2018 152,892 Mg odpadu o kodzie(...) 62. 28.02.2018 68,143 Mg odpadu o kodzie(...) 63. 25.05.2018 10,02 Mg odpadu o kodzie(...) 64. 25.05.2018 11,82 Mg odpadu o kodzie(...) 65. 28.05.2018 19,035 Mg odpadu o kodzie(...) 66. 28.05.2018 22,85 Mg odpadu o kodzie(...) 67. 29.05.2018 19,01 Mg odpadu o kodzie(...) 68. 04.06.2018 20,72 Mg odpadu o kodzie(...) 69. 07.06.2018 18,32 Mg odpadu o kodzie(...) 70. 13.06.2018 23,08 Mg odpadu o kodzie(...) 71. 14.06.2018 20,84 Mg odpadu o kodzie(...) 72. 15.06.2018 17,64 Mg odpadu o kodzie(...) 73. 16.06.2018 21,131 Mg odpadu o kodzie(...) 74. 21.06.2018 21,96 Mg odpadu o kodzie(...) 75. 22.06.2018 4,004 Mg odpadu o kodzie(...) 76. 22.06.2018 4,469 Mg odpadu o kodzie(...) 77. 22.06.2018 0,86 odpadu o kodzie(...) 78. 22.06.2018 1,683 Mg odpadu o kodzie(...) 79. 22.06.2018 4,863 Mg odpadu o kodzie(...) 80. 22.06.2018 4,927 Mg odpadu o kodzie(...) 81. 25.06.2018 21,48 Mg odpadu o kodzie(...) 82. 02.07.2018 20,93 Mg odpadu o kodzie(...) 83. 04.07.2018 22,41 Mg odpadu o kodzie(...) 84. 05.07.2018 20,78 Mg odpadu o kodzie(...) 85. 06.07.2018 22,27 Mg odpadu o kodzie(...) 86. 07.07.2018 21,87 Mg odpadu o kodzie(...) 87. 09.07.2018 23,44 Mg odpadu o kodzie(...) 88. 10.07.2018 23,18 odpadu o kodzie(...) 89. 11.07.2018 19,92 Mg odpadu o kodzie(...) 90. 12.07.2018 22,445 Mg odpadu o kodzie(...) 91. 12.07.2018 20,09 Mg odpadu o kodzie(...) 92. 13.07.2018 22,31 Mg odpadu o kodzie(...) 93. 16.07.2018 19,27 Mg odpadu o kodzie(...) 94. 18.07.2018 21,55 odpadu o kodzie(...) Zgodnie z kontrolą(...)wL.na dzień 23.1.2018 wg ewidencji na placu wC.zdeponowano 2937,44 Mg odpadów, w tym 2451,539 Mg odpadów niebezpiecznych. Jak wynika z powyższych kart wywieziono zatem znaczną część – około 1000 Mg odpadów niebezpiecznych, w większości w formie płynnej (szlamy, odpady uwodnione) i około 550 Mg odpadów o kodzie(...). W 2018r. firmy oskarżonegoJ. G. (1)i jego matki,H. G. (1), jak również(...) Sp. z o.o., zgodnie z danymi księgowymi, nie były kontrahentamispółki (...)recykling, która przejęła plac z odpadami pospółce (...). Od dnia 20.02.2019r., kiedy prokurentemspółki (...)zostałaM. N. (2), spółka zaprzestała działalności.Spółka (...)nie była kontrahentem(...), ani(...). Wskazane ustalenia i wnioski znalazły oparcie w materiale dowodowym powołanym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia i zweryfikowanym przez Sąd Okręgowy w Legnicy. Były to następujące dowody: protokół oględzin akt(...)Prokuratury(...)wŻ.(zał. 1, k. 1-2) z załącznikami w postaci protokołów przesłuchania:J. O.(zał.(...)k. 3-6, 82-84, 137-143, 172--173, 180-181, 199),M. P.(zał.(...),k. 7-8),D. N.(zał.(...), k. 9-11),M. A.(zał.(...), k. 12-16, 186-187, zał.(...)k. 136-139, zał(...)k. 17-18, 43),B. Z. (1)(zał.(...), k. 17),W. M.(zał.(...), k. 18-19, 42-47, 135-136), opinia z zakresu badań pisma ręcznego (zał.(...), k. 20-41),K. M.(zał.(...), k. 48-52, 75-79), protokół kontroli nr(...)(zał.(...)k. 52-60),(...)(zał.(...)k. 61-63),(...)(zał.(...)k. 64-69), załączniki do kontroli(...)wP.w(...)(...)(zał.(...), k. 53) w postaci umowy(...)–(...)z 25.08.2017 r. (zał.(...), k. 54), oświadczenieA. D.z dnia 16.01.2018r. (zał.(...), k. 55), protokół przesłuchaniaA. D.(zał.(...), k. 56-57), karty przekazania odpadów(...)(zał.(...), k. 58-72), karty przekazania odpadów i ewidencja odpadów za 2017r. przekazane przez(...)w formie elektronicznej (zał.(...), k. 73-74); protokół przesłuchaniaM. N. (2)(zał.(...), k. 80-81), protokół przesłuchaniaŁ. G.(zał.(...), k. 85-87, 188—189, zał.(...)k. 3-8),J. G. (1)(zał.(...), k. 88-90, 168-169, zał.(...)k. 9-13), raport z analizy kryminalnej (zał.(...), k. 91-134), akt oskarżenia (zał.(...), k. 144-148), protokół rozprawy głównej II K 101/20 z 03.02.2021 (zał.(...), k. 149-152), pismo(...)(zał.(...), k. 153-156), protokół przesłuchaniaK. J.(zał.(...), k. 157-158), protokół przeszukania pomieszczeń w(...)(zał.(...), k. 159-160), zeznaniaH. G. (1)(zał.(...), k. 161-162, 184-185; zał.(...)k. 132-135),J. G. (1)(zał.(...), k. 163-164, 174—176, zał(...), k. 143-146), korespondencja z(...) Sp. z o.o.(zał.(...), k. 165),W. K.(zał.(...), k. 170-171),P. F. (1)(zał.(...), k. 178-179, 196-197, zał.(...), k. 100-101),T. M. (2)z wykazem wynajętych naczepspółce (...)(zał.(...), k. 182-183), protokół przesłuchaniaM. N. (1)(zał.(...), k. 190-191),A. Z.(zał.(...), k. 192-193, 202-205),J. M.z umową najmu pojazdów ciężarowych (zał.(...), k. 194-195), protokół przesłuchaniaH. P.(zał.(...), k. 198), notatka ze sprawdzeń w(...)pojazdu(...)(zał.(...), k. 206), a także kopie załącznika nr(...)do akt opisanego jako kopie z akt sprawy(...)(...) L.w postaci protokołu przeszukania z dnia 10.05.2017 r. (zał.(...), k. 3-7) ze spisem i opisem rzeczy, samochodowe listy przewozowe(...)i(...)(zał.(...), k. 8-65), protokół przesłuchaniaM. N. (1)(zał(...), k. 66-69),K. S. (3)(zał.(...), k. 70-72), protokół oględzindziałki nr (...)wG.(zał.(...), k. 73-75) orazdziałek nr (...)wG.z odpisem (zał.(...), k. 76-83), protokół przeszukania pomieszczeń w(...)z 11.05.2017 r. (zał.(...), k. 84-87) ze spisem i opisem rzeczy, umowa dzierżawy pomieszczeń(...)(zał.(...)k. 88-89) karty przekazania odpadów (zał.(...)k. 90-131), faktury VAT i samochodowe listy przewozoweJ. G. (1)(zał.(...)k. 140-142), protokół kontroli(...)(...)z 01.06.2017 r. (zał.(...), k. 148-159) z załącznikami (zał.(...)k. 160-198), zeznaniaA. C.(zał.(...), k. 200-201),B. Z. (2)(k. 202-205), protokół przeszukania w siedzibie(...)przyul. (...)wW.z fakturami VAT (zał.(...)k. 207-215), protokół przeszukania pomieszczeń w(...)z dnia 6.06.2017r. (zał.(...), k. 216-220) ze spisem i opisem rzeczy, opinia biegłego z zakresu ochrony środowiska z dnia 9.05.2017r. (zał.(...), k. 225-234), protokół oględzin posesji przyul. (...)z dnia 17.05.2017r. (zał.(...)k. 235-240), protokół zatrzymania rzeczy odJ. G. (1)(zał.(...)k. 241-242), protokół kontroli(...)wJ.z dnia 27.10.2016r. (zał.(...)k. 251-258), opinia biegłego z zakresu ochrony środowiska dot. nieruchomości wJ.(zał.(...)k. 259-274), faktury VAT wystawione przezH. G. (1)spółce (...)(załącznik nr(...), k. 279-286), zeznaniaR. C.oraz załączone przez niego dokumenty (załącznik(...)k. 73-77), zeznaniaŁ. O.z przedłożonymi dokumentami (załącznik 4, k. 82-87), załącznik nr 3 do akt – materiały z przeszukania współce (...)dot. podmiotu(...)zgromadzone w sprawie(...)Prokuratury(...)wŻ.(zał.(...)k. 6-153), załącznik nr(...)do akt – dane z ZUS (zał.(...)k. 1-2, 14), protokół zatrzymania ze spisem i opisem rzeczy (zał.(...)k. 46-50), protokoły kontroli(...)wL.(załącznik(...)k. 51-72), protokół przyjęcia informacji odP. F.wraz z załącznikami – fakturami za zagospodarowanie odpadów(...)(zał.(...)k. 105-123). Po ósme, wskazane wyżej dowody w sposób komplementarny wykazały prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w Legnicy, potwierdzających, że oskarżonyJ. G. (1)dopuścił się przestępstw zart. 183 § 1 k.k., także z wykorzystaniem działalnościspółki z o.o. (...)należącej doD. C. (1), z której pochodziły niemałe środki finansowe. Potwierdził to przedstawiony wyżej prawomocny wyrok Sądu Rejonowego wG.z dnia 13 kwietnia 2023r. sygn. akt II K – 1645/20 wraz z uzasadnieniem (k. 2413-2462, 2634-2656), zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 marca 2024r. sygn. akt IV Ka – 592/23 (k. 2733-2734), skazującyJ. G. (1)m.in. z przestępstwa zart. 182 § 1 k.k.iart. 183 § 1 k.k. Sąd Okręgowy w Legnicy w zaskarżonym wyroku słusznie uznał, że główną osobą decyzyjną stojącą zaD. C. (1), jako prezesem spółki(...)był oskarżonyJ. G. (1), który miał dostęp do karty bankomatowej, pozwalającej na samodzielną wypłatę środków z rachunku(...). Pośrednio potwierdza to, że faktycznie mógł być osobą, która dokonała wypłat kwot pieniędzy, które wpłynęły na rachunek(...)jako zapłatę za rzekomo wykonane usługi na rzecz(...). Dalej należy zauważyć,spółka (...)wystawiła na rzecz(...)w programie(...)faktury za zagospodarowanie odpadów - gruzu i ziemi. Przedmiotowe faktury ujawnione zostały w dokumentacjispółki (...)i dołączone do materiału dowodowego w sprawie. Dodatkowo ww. faktury zostały uwzględnione w rejestrach VAT znajdujących się w księgowości(...). W oparciu o dowód w postaci historii rachunku(...) Sp. z o.o.w(...) S. A.Sąd I instancji bezspornie i przekonująco ustalił, że w związku z wystawieniem ww. fakturspółka (...) Sp. z o.o.przekazała na rachunek(...) spółki (...)środki finansowe w łącznej wysokości 489.305,56 złotych. Jednocześnie w oparciu o dowód w postaci historii rachunkuspółki (...)dodatkowo ustalone zostało, że środki w kwocie odpowiadającej przekazanej z rachunku(...) Sp. z o.o., zostały następnie wypłacone z rachunkuspółki (...)przy użyciu karty bankomatowej. Taki mechanizm jest rzeczywiście charakterystyczny dla procederu „prania brudnych pieniędzy”, bowiem wskazuje, żespółka (...)nie prowadziła w związku z tymi transakcjami żadnej rzeczywistej działalności gospodarczej. Faktury wystawione przezspółkę (...)na rzecz(...)nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wspomniane okoliczności i ustalenia faktyczne potwierdzały zasadność wniosków Sądu Okręgowego w Legnicy co do tego, że oskarżonyJ. G. (1)dopuścił się przestępstwa zart. 299 § 1 k.k.w związku zart. 299 § 5 i § 6 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k., przypisanego w zaskarżonym wyroku. III. Jak podkreślano w doktrynie, błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. (T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003,– s. 1133-1134). Wielokrotnie dawano temu wyraz w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wyraża to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005r. sygn. WA – 10/05: „Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (…) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, , wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hoffmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667). W realiach niniejszej sprawy, w odniesieniu do przestępstwa zart. 299 § 1 k.k.w związku zart. 299 § 5 i § 6 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k., przypisanego oskarżonemuJ. G. (1)w zaskarżonym wyroku, poza polemiką z ustaleniach faktycznymi, w swojej apelacji obrońca oskarżonego nie postawił zaskarżonemu wyrokowi rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń Sądu I instancji ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego. Nie można w żadnym wypadku doszukiwać się także naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w tym, że Sąd I instancji uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, odrzucając szereg podanych przez niego okoliczności jako nieistotnych, niewiarygodnych i wynikające wyłącznie z obaw przed odpowiedzialnością karną. Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochronąart. 7 k.p.k.wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20.03.2002r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Okręgowy w Legnicy sprostał, nie naruszając także przepisuart. 5 § 2 k.p.k.nakładającego obowiązek rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Sąd Najwyższy odnosił się w szeregu swoich orzeczeń do tego jak należy rozumieć i stosować zasadęin dubio pro reo. Jak stwierdził w jednym z nich:„Zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem "nie dających się usunąć wątpliwości" w rozumieniu tego przepisu. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy - po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości - wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obrazaart. 5 § 2 k.p.k.(bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości), a tylko powstaje kwestia, czy ustalenia te są prawidłowo dokonane (bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów)”(postanowienie SN z dnia 17.12.2003r. sygn. V KK 72/03, LEX nr 83771). Podobne stanowisko znajdujemy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999r. sygn. IV KKN 714/98:„Stan określany przez ustawodawcę, jako "nie dające się usunąć wątpliwości" (art. 5 § 2 k.p.k.), powstaje - jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej - dopiero w następstwie oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów)”(Prokuratura i Prawo 2000, nr 4, poz. 8). W wyniku analizy dowodowej Sąd Okręgowy ocenił wyjaśnienia oskarżonegoJ. G. (1)w zaprzeczającemu popełnieniu przestępstwa, na tle zeznań wszystkich świadków, wyników przeprowadzonych czynności śledczych oraz zebranej dokumentacji. Zatem Sąd Okręgowy nie tylko nie podjął wątpliwości co do wiarygodności dowodów obciążających oskarżonego, lecz wręcz uznał je za prawdziwe, a wyjaśnienia oskarżonego ocenił wyłącznie jako przyjętą linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Słusznie zatem Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że oskarżonyJ. G. (1)dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. Zarzuty apelacji prokuratora odnoszące się do orzeczenia o karze pozbawienia wolności, jak również kwestia prawidłowości wymierzonej kary na tle apelacji obrońcy z wyboru oskarżonegoJ. G. (1), adw.T. O.(zgodnie z domniemaniem zart. 447 § 1 k.p.k.) I. Jak już wyżej wskazano, nie zasługiwała na uwzględnienie apelacja prokuratora Prokuratury(...)wG.wniesiona na niekorzyść oskarżonego i domagająca się znacznie surowszej kary w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. Nie było także podstaw do łagodzenia kary w kontekście apelacji obrońcy oskarżonego (na podstawieart. 447 § 1 k.p.k.alboart. 433 § 2 k.p.k.). Argumentacja wyrażona w apelacji prokuratora co do potrzeby orzeczenia znacząco zaostrzonej kary była całkowicie nieprzekonująca, a zaproponowana kara pozbawienia wolności była rażąco niewspółmierna, niesprawiedliwa i nie realizowała w odpowiednim stopniu celów kary zart. 53 § 1 i 2 k.k.Takiej samej kary domagał się prokurator podczas rozprawy głównej, kiedy to oskarżonyJ. G. (1)stał pod znacznie szerszym zarzutem (obejmującym także wyczerpanie znamion przestępstwa przywłaszczenia mienia znacznej wartości zart. 284 § 1 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.), gdy tymczasem takie przestępcze zachowania Sąd I instancji wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a oskarżyciela publiczny w tym zakresie apelacji nie złożył. Z tych powodów, nie uwzględniono zarzutów i wniosków apelacji i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Oceniając prawidłowość orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemuJ. G. (1)kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, należy stwierdzić, że w żadnej mierze nie mogła zostać uznana za rażąco niewspółmierną i niesprawiedliwą. Kara ta powinna być oceniana łącznie z pozostałymi dolegliwościami realizującymi także cele prewencji ogólnej i szczególnej zart. 53 § 1 i 2 k.k., a mianowicie karą grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, jak również orzeczonym na podstawieart. 299 § 7 k.k.przepadkiem korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości 489.305,56 złotych, a także orzeczonym na podstawieart. 41 § 1 k.k.wobec oskarżonego zakazem zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat. Wspomniane kary i środki karne uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość czynu oskarżonego, na którą składają sięokoliczności przedmiotowe(charakter naruszonego dobra prawnego związanego z prawidłowością obrotu gospodarczego i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym, rozmiarze szkody wyrządzonej przestępstwem) iokoliczności podmiotowe(postać winy, postać zamiaru bezpośredniego, pobudki i motywacja oskarżonego, związana z niskimi pobudkami wzbogacenia się kosztem nielegalnych działań w postaci składowania niebezpiecznych odpadów). Trzeba jednak pamiętać, że szereg okoliczności wskazanych w apelacji prokuratora został już uwzględniony przy rozpoznawaniu sprawy przestępstw bazowych, co znalazło wyraz w surowej karze 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonegoJ. G. (1)w wyroku Sądu Rejonowego wG.z dnia 13 kwietnia 2023r. sygn. akt II K – 1645/20 (k. 2413-2462, 2634-2656), zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 26 marca 2024r. sygn. akt IV Ka – 592/23 (k. 2733-2734). Dalsze zaostrzanie kary z tych samych powodów, czego wyrazem jest sformułowaniem zarzutów apelacji prokuratora, byłoby zdecydowanie nadużyciem. Orzeczone wobec oskarżonegoJ. G. (1)za przypisane przestępstwo kary: 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 (pięciuset) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, nie były ani rażąco łagodne, ani rażąco surowe. Trzeba bowiem przypomnieć, że kary te zostały połączone z orzeczonym na podstawieart. 299 § 7 k.k.przepadkiem korzyści pochodzących z przestępstwa w wysokości 489.305,56 złotych, jak również orzeczonym na podstawieart. 41 § 1 k.k.wobec oskarżonego zakazem zajmowania stanowisk prezesa, członka zarządu, członka rady nadzorczej spółki na okres 8 (ośmiu) lat. Niezależnie od okoliczności samego czynu, które wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w tym przede wszystkim chęci uzyskania korzyści materialnej z nielegalnych działań związanych z przestępstwem bazowym w postaci składowania niebezpiecznych odpadów w sposób, że powodowało to istotne obniżenie jakości wody, powietrza, powierzchni ziemi i zniszczenie w świecie roślinnym oraz zwierzęcym w znacznych rozmiarach, a także naruszenia szeregu dóbr prawem chronionych (prawidłowego funkcjonowania obrotu finansowego, ochrony wymiaru sprawiedliwości przed utrudnianiem ustaleń zmierzających do odzyskania korzyści majątkowych pochodzących z czynów zabronionych, legalności pochodzenia pieniędzy i innych wartości majątkowych), a także podstępnego maskowania swojej rzeczywistej roli w przestępczym procederze poprzez stworzeniespółki (...)i wskazanie jako wspólnika oraz prezesa ww.spółki (...), który w rzeczywistości pełnił rolę tzw. słupa, nie można zapominać, ze przed popełnieniem przestępstwa przypisanego w zaskarżonym wyroku, oskarżonyJ. G. (1)nie był karany (k. 2095, 2719-2720). Oskarżony miał ustabilizowaną sytuację osobistą i rodzinną, jako mąż i ojciec dwojga dzieci w wieku 13 i 19 lat, bez zawodu, utrzymujący się z prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Z informacji z systemuN., dot. oskarżonego (k. 2709-2711) wynika, że obecnie po raz pierwszy jest osadzony w Zakładzie Karnym wR., gdzie postępują procesy jego resocjalizacji readaptacji, co potwierdza opinia z jednostki penitencjarnej z dnia 31-10-2024r. (k. 2721-2722). Wspomniane kary i środki karne w stosunku do oskarżonego czyni w pełni zadość celom kary określonym wart. 53 k.k.w zakresie prewencji szczególnej oraz społecznego oddziaływania kary. Podkreśla jak groźne społecznie są czyny godzące w prawidłowość obrotu gospodarczego oraz możliwość ustalenia nielegalnego pochodzenia środków finansowych z nielegalnego obrotu odpadami. Zważywszy na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym jego cechy osobowości, kara w tej postaci będzie miała także w odniesieniu do niego walor prewencji szczególnej. Nie powinna to być jednak kara łagodniejsza, gdyż niweczyłoby to wspomniane cele zapobiegawcze i wychowawcze kary. Należy przypomnieć, że wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, jaki kryteria muszą być spełnione, aby uznać karę za rażąco niewspółmierną. W wyroku Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 9 stycznia 1973r., sygn. V KRN – 474/72 stwierdzono, że „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo” (OSNKW 1973, nr 6, poz. 76). Z kolei, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia z dnia 30 maja 2003r. sygn. II AKa – 163/03 dał wyraz temu, że „nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniuart. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną” (OSA 2003, z. 11, poz. 113). Takie nieusprawiedliwione dysproporcje w wymierzonej wobec oskarżonegoJ. G. (1)karze nie zachodzą. Sąd Okręgowy w Legnicy rozważył okoliczności istotne dla sprawy i słusznie uznał, że nie mogły one przeważyć za wymierzeniem jeszcze łagodniejszej kary. Stanowisko takie należy w pełni zaakceptować. Mając powyższe na uwadze, nie uwzględniono apelacji obrończyni oskarżonego i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.). Orzeczenie o kosztach sądowych Orzeczenie o zasądzeniu od oskarżonegoJ. G. (1)na rzecz Skarbu Państwa 310 złotych tytułem przypadających na niego kosztów postępowania odwoławczego, na co składa się 1/2 zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w tym postępowaniu oraz 300 złotych częściowej opłaty za drugą instancję, znalazło oparcie w przepisieart. 636 § 1 i 2 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k.Przepisart. 636 § 1 k.p.k.nakazywał obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa. Jednocześnie, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.orazart. 634 k.p.k.iart. 633 k.p.k., a takżeart. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz.U. z 2023r. poz. 123 z późniejszymi zmianami), zwolniono oskarżonegoJ. G. (1)z obowiązku uiszczenia dalszej opłaty ponad kwotę 300 złotych. Przy wspomnianym orzeczeniu wzięto pod uwagę stan osobisty, rodzinny, zdrowotny i majątkowy oskarżonego, jego możliwości zarobkowe, także w kontekście orzeczonej bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Agata Regulska Bogusław Tocicki Andrzej Szliwa

15/500000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

II Wydział Karny

154505300002506_V_K_000203_2022_Uz_2024-11-29_001

V K 203/22

2024-11-29 01:00:00.0 CET

2024-12-06 20:30:04.0 CET

2024-12-21 08:30:23.0 CET

15450530

2506

SENTENCE

Sygn. akt V K 203/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Magdalena Zając - Prawica Protokolant: Beata Cieślak po rozpoznaniu w dniach 30 stycznia, 14 marca, 20 maja, 23 lipca, 02 października, 15 listopada 2024 r. w W. na rozprawie pod nieobecność Prokuratora sprawy: K. A. , c. T. i K. , ur. (...) w T. oskarżonej o to, że: 1 W dniu 10 sierpnia 2021 roku w W. przy ul. (..

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Rasińska" xPublisher="arasinska" xEditorFullName="Anna Rasińska" xEditor="arasinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/450530/0002506/K" xYear="2022" xVolNmbr="000203" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt V K 203/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący: Sędzia Magdalena Zając - Prawica</xBx></xText> <xText><xBx>Protokolant: Beata Cieślak</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 30 stycznia, 14 marca, 20 maja, 23 lipca, 02 października, 15 listopada 2024 r. w <xAnon>W.</xAnon> na rozprawie pod nieobecność Prokuratora</xText> <xText><xBx>sprawy: </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>K. A.</xAnon>, </xBx>c. <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText><xBx>oskarżonej o to, że:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>W dniu 10 sierpnia 2021 roku w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza policji st. post. <xAnon>D. K.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że gryzła zębami mały palec u prawej ręki wymienionego powyżej funkcjonariusza policji, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx> tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1kk</xLexLink>,</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>W miejscu i czasie jak w pkt 1 znieważyła funkcjonariusza policji st. post. <xAnon>D. K.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że używała wobec niego słów powszechnie uznanych za obelżywe i obraźliwe, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. 226<xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>, </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>W dniu 10 października 2021 roku w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji sierż. szt. <xAnon>Ł. K.</xAnon> oraz post. <xAnon>D. S.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że szarpała ich za mundur oraz kopała po nogach, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx> tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>,</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>W miejscu i czasie jak w pkt 3 znieważyła funkcjonariuszy policji sierż. szt. <xAnon>Ł. K.</xAnon>, post. <xAnon>D. S.</xAnon> oraz st. sierż. <xAnon>M. R.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że używała wobec nich słów powszechnie uznanych za obelżywe i obraźliwe, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>,</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>W miejscu i czasie jak w pkt 3 naruszyła nietykalność cielesną <xAnon>U. K. (1)</xAnon> w ten sposób, że uderzyła pokrzywdzoną kilkukrotnie drzewcem z flagą oraz znieważyła publicznie wymienioną pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i obraźliwe, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217§1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>, </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>W dniu 10 września 2021 roku w <xAnon>W.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji sierż. sztab. <xAnon>P. O.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych w ten sposób, że złapała oburącz za prawą rękę w.wym i ugryzła w przedramię, około 10/15 cm od nadgarstka,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink>, </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>W tym samym miejscu i czasie, jak w pkt 1, znieważyła słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariusza Policji sierż. sztab. <xAnon>P. O.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226§1 kk</xLexLink>, </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>W dniu 11 listopada 2021 roku w <xAnon>W.</xAnon> na <xAnon>Rondzie (...)</xAnon> po stronie <xAnon> Hotelu (...)</xAnon>, naruszyła nietykalność cielesną umundurowanego funkcjonariusza Policji, st. post. <xAnon>M. W.</xAnon>, podczas i w związku z pełnieniem prze nią obowiązków służbowych, w ten sposób, że naprzemiennie szarpała wymienioną za umundurowanie służbowe i odpychała ją oraz chwyciła za służbową kamerę Video, którą pokrzywdzona trzymała w rękach, w celu zmuszenia jej do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na nagrywaniu przebiegu interwencji prowadzonej wobec ww. podejrzanej, przy czym czynu tego dokonała działając publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 224§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>,</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>W tym samym miejscu i czasie jak w punkcie 1, znieważyła interweniującego umundurowanego funkcjonariusza policji, st. post. <xAnon>M. W.</xAnon>, podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych, poprzez używanie wobec niej słów wulgarnych, powszechnie uznawanych za obelżywe, przy czym czynu tego dokonała działając publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink>,</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uznaje <xBx><xAnon>K. A.</xAnon> </xBx>za winną popełnienia czynów zarzuconych jej w <xLexLink xArt="art. 222 § 1 pkt. 1;art. 222 § 1 pkt. 3;art. 222 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt <xBx>1, 3, 6</xBx></xLexLink> przy czym z opisu czynów z <xLexLink xArt="art. 222 § 1 pkt. 1;art. 222 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1 i 3</xLexLink> eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowią one występki z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91§1 kk</xLexLink> przyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>uznaje <xAnon>K. A.</xAnon> za winną popełnienia czynów zarzuconych jej w <xLexLink xArt="art. 226 § 1 pkt. 2;art. 226 § 1 pkt. 4;art. 226 § 1 pkt. 7;art. 226 § 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt <xBx>2, 4, 7, 9</xBx></xLexLink>, przy czym z opisu czynów z <xLexLink xArt="art. 226 § 1 pkt. 2;art. 226 § 1 pkt. 4;art. 226 § 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 2, 4 i 9</xLexLink> eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowią one występki z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226§1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91§1 kk</xLexLink> przyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>uznaje <xAnon>K. A.</xAnon> za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt <xBx>5</xBx> przy czym ustala, że czyn ten został popełniony na szkodę <xAnon>U. K. (2)</xAnon> oraz z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowi on występek z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217§1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> i za to na podstawie powołanych przepisów skazuje ją, a na podstawie <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§3 kk</xLexLink> wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>uznaje <xAnon>K. A.</xAnon> za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w <xLexLink xArt="art. 222 § 1 pkt. 8" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt <xBx>8</xBx></xLexLink> przy czym z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowi on występek z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222§1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 224§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> i za to na podstawie powołanych przepisów skazuje ją, a na podstawie art. <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 224§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§3 kk</xLexLink> w zw.z <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a§1 kk</xLexLink> wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1;art. 86 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86§1i 2 kk</xLexLink> łączy kary grzywny orzeczone w <xLexLink xArt="art. 86 pkt. 1;art. 86 pkt. 2;art. 86 pkt. 3;art. 86 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I – IV</xLexLink> i wymierza <xAnon>K. A.</xAnon> karę łączną grzywny w wysokości 450 (czterystu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zalicza <xAnon>K. A.</xAnon> okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 10 października 2021 r. od godz. 18.35 do godz. 19.35;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624§1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania ustalając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Magdalena Zając-Prawica

Anna Rasińska

Beata Cieślak

Anna Rasińska

Sygn. akt V K 203/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w V Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Magdalena Zając - Prawica Protokolant: Beata Cieślak po rozpoznaniu w dniach 30 stycznia, 14 marca, 20 maja, 23 lipca, 02 października, 15 listopada 2024 r. wW.na rozprawie pod nieobecność Prokuratora sprawy: K. A.,c.T.iK.,ur. (...)wT. oskarżonej o to, że: 1 W dniu 10 sierpnia 2021 roku wW.przyul. (...)naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza policji st. post.D. K.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że gryzła zębami mały palec u prawej ręki wymienionego powyżej funkcjonariusza policji, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn zart. 222§1 kkw zb. zart. 57a§1kk, 2 W miejscu i czasie jak w pkt 1 znieważyła funkcjonariusza policji st. post.D. K.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że używała wobec niego słów powszechnie uznanych za obelżywe i obraźliwe, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. 226§1 kkw zw. zart. 57a§1 kk, 3 W dniu 10 października 2021 roku wW.przyul. (...)naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji sierż. szt.Ł. K.oraz post.D. S.podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że szarpała ich za mundur oraz kopała po nogach, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn zart. 222§1 kkw zw. zart. 57a§1 kk, 4 W miejscu i czasie jak w pkt 3 znieważyła funkcjonariuszy policji sierż. szt.Ł. K., post.D. S.oraz st. sierż.M. R.podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że używała wobec nich słów powszechnie uznanych za obelżywe i obraźliwe, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn zart. 226§1 kkw zw. zart. 57a§1 kk, 5 W miejscu i czasie jak w pkt 3 naruszyła nietykalność cielesnąU. K. (1)w ten sposób, że uderzyła pokrzywdzoną kilkukrotnie drzewcem z flagą oraz znieważyła publicznie wymienioną pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i obraźliwe, przy czym czynu tego dopuściła się działając publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn zart. 217§1 kkw zb. zart. 216§1 kkw zw. zart. 11§2 kkw zw. zart. 57a§1 kk, 6 W dniu 10 września 2021 roku wW.wO.S.naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji sierż. sztab.P. O.podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych w ten sposób, że złapała oburącz za prawą rękę w.wym i ugryzła w przedramię, około 10/15 cm od nadgarstka, tj. o czyn zart. 222§1 kk, 7 W tym samym miejscu i czasie, jak w pkt 1, znieważyła słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariusza Policji sierż. sztab.P. O.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. o czyn zart. 226§1 kk, 8 W dniu 11 listopada 2021 roku wW.naRondzie (...)po stronieHotelu (...), naruszyła nietykalność cielesną umundurowanego funkcjonariusza Policji, st. post.M. W., podczas i w związku z pełnieniem prze nią obowiązków służbowych, w ten sposób, że naprzemiennie szarpała wymienioną za umundurowanie służbowe i odpychała ją oraz chwyciła za służbową kamerę Video, którą pokrzywdzona trzymała w rękach, w celu zmuszenia jej do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na nagrywaniu przebiegu interwencji prowadzonej wobec ww. podejrzanej, przy czym czynu tego dokonała działając publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn zart. 222§1 kkw zb. zart. 224§2 kkw zw. zart. 11§2 kkw zw. zart. 57a§1 kk, 9 W tym samym miejscu i czasie jak w punkcie 1, znieważyła interweniującego umundurowanego funkcjonariusza policji, st. post.M. W., podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych, poprzez używanie wobec niej słów wulgarnych, powszechnie uznawanych za obelżywe, przy czym czynu tego dokonała działając publicznie, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn zart. 226§1 kkw zw. zart. 57a§1 kk, orzeka: I uznajeK. A.za winną popełnienia czynów zarzuconych jej wpkt1, 3, 6przy czym z opisu czynów zpkt 1 i 3eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowią one występki zart. 222§1 kki za to na podstawieart. 222§1 kkw zw. zart. 91§1 kkprzyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; II uznajeK. A.za winną popełnienia czynów zarzuconych jej wpkt2, 4, 7, 9, przy czym z opisu czynów zpkt 2, 4 i 9eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowią one występki zart. 226§1 kki za to na podstawieart. 226§1 kkw zw. zart. 91§1 kkprzyjmując, że stanowią one ciąg przestępstw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; III uznajeK. A.za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt5przy czym ustala, że czyn ten został popełniony na szkodęU. K. (2)oraz z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowi on występek zart. 217§1 kkw zb. zart. 216§1 kkw zw. zart. 11§2 kki za to na podstawie powołanych przepisów skazuje ją, a na podstawieart. 217§1 kkw zw. zart. 11§3 kkwymierza jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; IV uznajeK. A.za winną popełnienia czynu zarzuconego jej wpkt8przy czym z opisu czynu eliminuje stwierdzenie, że oskarżona działała publicznie i bez powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego i ustala, że stanowi on występek zart. 222§1 kkw zb. zart. 224§2 kkw zw. zart. 11§2 kki za to na podstawie powołanych przepisów skazuje ją, a na podstawie art.art. 224§2 kkw zw. zart. 11§3 kkw zw.zart. 37a§1 kkwymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; V na podstawieart. 91§2 kkw zw. zart. 85§1 kkiart. 86§1i 2 kkłączy kary grzywny orzeczone wpkt I – IVi wymierzaK. A.karę łączną grzywny w wysokości 450 (czterystu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; VI na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczaK. A.okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 10 października 2021 r. od godz. 18.35 do godz. 19.35; VII na podstawieart. 624§1 kpkzwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania ustalając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

15/450530/0002506/K

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

V Wydział Karny

152515000002006_IV_Ka_000539_2024_Uz_2024-11-20_001

IV Ka 539/24

2024-11-30 01:00:00.0 CET

2024-12-17 18:00:04.0 CET

2024-12-17 14:21:29.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 539 / 24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 22 maja 2024 r. w sprawie II K 427 / 23 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000539" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="19"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 539 / 24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 22 maja 2024 r. w sprawie II K 427 / 23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="center">-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="center">-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazy przepisu prawa procesowego – <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 9 kpk</xLexLink>, stanowiącego tzw. bezwzględną przyczynę odwoławczą w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego niezasadne zastosowanie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>mających wpływ na treść wyroku obrazy przepisów prawa procesowego, tj. <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">7 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 kpk</xLexLink> oraz błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonej kary.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Ad. zarzutu z punktu 1.</xText> <xText>Pomijając, iż finalnie sąd odwoławczy zmienił opis i kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonej, to i tak nie byłoby podstaw, by skutecznie podnosić zarzut braku skargi uprawnionego oskarżyciela w odniesieniu do tego czynu w sytuacji, gdy przedmiotem jednego z zarzutów aktu oskarżenia było tożsame zachowanie oskarżonej ( w sensie tego samego zdarzenia historycznego ), które sprowadzało się w swej istocie do przechowywania określonej ilości substancji psychotropowych i środków odurzających. Sąd I instancji zachowaniu temu przydawał jedynie odmienną, aniżeli ta zaprezentowana w akcie oskarżenia, ocenę prawną – prokurator przyjmował, iż ich przechowywanie było „ posiadaniem ” tych środków i substancji w rozumieniu przepisu art. 62 ust. 2, zaś sąd I instancji uznał, iż w związku ustaleniem o towarzyszącym oskarżonej zamiarze dalszej ich odsprzedaży, przyjąć należało realizację znamienia „ uczestniczenia w ich obrocie ”, do czego z kolei odwołuje się art. 56 ust. 3 tej ustawy.</xText> <xText>Ad. zarzutów z punktu 2. i 3.</xText> <xText>Nie ma żadnych dowodów uzasadniających wyprowadzenie wniosku, iż przechowywanie przez oskarżoną w/w substancji psychotropowych oraz środków odurzających mogło być uznane jako ich „ magazynowanie ” na etapie poprzedzającym wprowadzenie do dalszego obrotu. Na to, że oskarżona zamierzała towar przekazać dalszemu „ hurtownikowi ” nie wskazuje żaden dowód, ani wprost, ani pośrednio. Jeżeli więc nie da się wykazać, że posiadany narkotyk z pewnością trafiłby dalej do dalszej (sprofesjonalizowanej) dystrybucji, a nie już tylko do konsumentów, przyjmowanie przepisu art. 56 § 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jawi się jako nieuprawnione. W orzecznictwie wskazuje się bowiem dość konsekwentnie, że aby zasadnie móc przyjąć, że oskarżony dopuścił się przestępstwa „ uczestniczenia w obrocie ” środkami odurzającymi ( art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ) koniecznym byłoby również bezsporne ustalenie, że osoba nabywająca je następnie od oskarżonego także nie czyniła tego na własny użytek ( a zatem także nie była konsumentem ), ale nabyła je w celu dalszej ich odsprzedaż ( por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 12 stycznia 2022 r., V KK 265 / 20 oraz inne przywoływane tam judykaty i poglądy doktryny ). W tym stanie rzeczy przyjąć należało, iż formułując akt oskarżenia prokurator zasadnie wskazywał na racjonalność zakwalifikowania zachowania oskarżonej jedynie w kategoriach występku z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.</xText> <xText>Nie można natomiast zgodzić się ze skarżącym, iż posiadana przez oskarżoną ilość środków i substancji nie była „ znaczną ”. Posiłkując się opinią specjalistyczną sąd I instancji wskazywał wszak, iż łączna ilość możliwych do wytworzenia porcji konsumenckich z obu posiadanych specyfików, mogłaby wystarczyć do odurzenia ponad 1900 osób nieuzależnionych. Skarżący bezzasadnie zakłada, że „ znaczność ” ilości posiadania należy badać i oceniać odrębnie dla poszczególnych środków, czy substancji. Nawet bowiem, jeżeli nie są one jednorodne, o „ znaczności ” ich ilości decyduje suma wszystkich posiadanych środków i substancji. Hipotetycznie mogłoby się więc zdarzyć, że w przypadku posiadania dwóch lub więcej rodzajów środków ( substancji ), w odniesieniu z osobna do każdego środka ( substancji ) ilość nie byłaby znaczną, ale sumaryczne podsumowanie ilości wszystkich tych środków ( substancji ) do takiego wniosku już by uprawniało.</xText> <xText>Ad. zarzutów z punktu 4.</xText> <xText>Wobec istotnej zmiany kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu i wymierzenie za niego przez sąd II instancji „ nowej ” kary w oparciu o odmienne progi ustawowego zagrożenia, uzasadnieniu podlega w istocie wymiar kary orzeczonej przez sąd odwoławczy. Sąd ten uwzględnił w tej materii wprawdzie wszystkie okoliczności podniesione w apelacji na korzyść oskarżonej przez jej obrońcę, tym niemniej musiał brać także pod uwagę znaczenie okoliczności o wymowie przeciwnej, takich jak łączna ilość posiadanych środków i substancji ( znamię „ znaczności ” ma w tym kontekście charakter stopniowalny ), jak i uprzednią karalność oskarżonej. Te zaś okoliczności, uwzględniwszy ich rangę i wymowę, uzasadniały orzeczenie wobec oskarżonej jedynie kary bezwzględnej pozbawienia wolności w rozmiarze wskazanym w wyroku sądu II instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;</xText> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż czyn oskarżonej wyczerpywał znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie za niego kary grzywny, a w razie przyjęcia kwalifikacji art. 62 ust. 2 tej ustawy – kary mieszanej.</xText> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od drugiego z zarzuconych jej czynów, względnie uznania, ze stanowił on wypadek mniejszej wagi i wymierzenia za niego kary grzywny</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText>Wypowiadanie się w przedmiocie tego wniosku jest bezprzedmiotowe w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 436 kpk</xLexLink> z powodów wskazanych poniżej w punkcie 4. niniejszego uzasadnienia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>z powodów wyżej opisanych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Brak w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia odnoszącego się do czynu zarzuconego w punkcie IV aktu oskarżenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Jakkolwiek formułując w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcie zawarte punkcie 7. jego sentencji sąd I instancji posiłkował się zwrotem „ w ramach zarzuconych jej czynów opisanych w punktach III i IV aktu oskarżenia ”, to jednak w dalszej części tego rozstrzygnięcia, redagując opis przypisanego finalnie czynu, nie zawarł w jego ramach jakiegokolwiek zachowania spośród zarzuconych w punkcie IV aktu oskarżenia. Opis czynu przypisanego oddaje wyłącznie to zachowanie, które prokurator zarzucił w punkcie III – posiadanie w określonym dniu, tj. w dniu 18 maja 2023 r., określonej ilości określonych środków i substancji, które to posiadanie przez sąd I instancji zdefiniowane zostało jako ich „ przechowywanie ” z zamiarem wprowadzenia do dalszego obrotu w bliżej niesprecyzowanej przyszłości poprzez ich wydanie innym osobom. Tymczasem w ramach czynu z punktu IV prokurator zarzucił, że jeszcze przed tą datą, tj. „ w bliżej nieustalonym okresie nie wcześniej niż od 2015 roku do dnia 17 maja 2023 roku ” oskarżona realnie dokonywała odpłatnego zbywania nieustalonych ilości substancji psychotropowych oraz środków odurzających innym osobom. Z zaskrzonego wyroku nie wynika, czy sąd I instancji podzielił zasadność tego zarzutu, czy też nie. Oskarżona w wyroku tym ani nie została od czynu tego uniewinniona, ani też nie została za niego skazana, skoro opis czynu przypisanego nie zawiera choćby jednego przypadku odpłatnego zbycia środków lub substancji. W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy nie mógł orzekać w przedmiocie tego czynu w żaden z przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 437" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 kpk</xLexLink> sposobów, albowiem co do tego czynu zaskarżony wyrok w istocie nie zawierał realnego rozstrzygnięcia. Stąd też w punkcie III tego wyroku nakazano, by po zwrocie akt co do tego czynu orzeczono „ po raz pierwszy ”.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText><xBx>0.1- ustalenia faktyczne odnoszące się do posiadania przez oskarżoną w dniu w dniu 18 maja 2023 r. określonej w wyroku ilości środków i substancji;</xBx></xText> <xText>- rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym orzeczonym wobec oskarżonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText><xIx>Opisano powyżej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">0.0.1Opisano powyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Omówiono powyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Rozpoznanie czynu zarzuconego oskarżonej w punkcie IV aktu oskarżenia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Mając na uwadze treść <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink>, wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonej, obciążono ją obowiązkiem ponoszenia kosztów procesu w postepowaniu drugoinstancyjnym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 539 / 24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 22 maja 2024 r. w sprawie II K 427 / 23 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty - 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty - 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 obrazy przepisu prawa procesowego –art. 17 § 1 pkt 9 kpk, stanowiącego tzw. bezwzględną przyczynę odwoławczą w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela; 2 obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego niezasadne zastosowanie; 3 mających wpływ na treść wyroku obrazy przepisów prawa procesowego, tj.art. 5 § 2 kpk,art. 4 kpk,7 kpkoraz410 kpkoraz błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę; 4 rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonej kary. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. zarzutu z punktu 1. Pomijając, iż finalnie sąd odwoławczy zmienił opis i kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonej, to i tak nie byłoby podstaw, by skutecznie podnosić zarzut braku skargi uprawnionego oskarżyciela w odniesieniu do tego czynu w sytuacji, gdy przedmiotem jednego z zarzutów aktu oskarżenia było tożsame zachowanie oskarżonej ( w sensie tego samego zdarzenia historycznego ), które sprowadzało się w swej istocie do przechowywania określonej ilości substancji psychotropowych i środków odurzających. Sąd I instancji zachowaniu temu przydawał jedynie odmienną, aniżeli ta zaprezentowana w akcie oskarżenia, ocenę prawną – prokurator przyjmował, iż ich przechowywanie było „ posiadaniem ” tych środków i substancji w rozumieniu przepisu art. 62 ust. 2, zaś sąd I instancji uznał, iż w związku ustaleniem o towarzyszącym oskarżonej zamiarze dalszej ich odsprzedaży, przyjąć należało realizację znamienia „ uczestniczenia w ich obrocie ”, do czego z kolei odwołuje się art. 56 ust. 3 tej ustawy. Ad. zarzutów z punktu 2. i 3. Nie ma żadnych dowodów uzasadniających wyprowadzenie wniosku, iż przechowywanie przez oskarżoną w/w substancji psychotropowych oraz środków odurzających mogło być uznane jako ich „ magazynowanie ” na etapie poprzedzającym wprowadzenie do dalszego obrotu. Na to, że oskarżona zamierzała towar przekazać dalszemu „ hurtownikowi ” nie wskazuje żaden dowód, ani wprost, ani pośrednio. Jeżeli więc nie da się wykazać, że posiadany narkotyk z pewnością trafiłby dalej do dalszej (sprofesjonalizowanej) dystrybucji, a nie już tylko do konsumentów, przyjmowanie przepisu art. 56 § 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jawi się jako nieuprawnione. W orzecznictwie wskazuje się bowiem dość konsekwentnie, że aby zasadnie móc przyjąć, że oskarżony dopuścił się przestępstwa „ uczestniczenia w obrocie ” środkami odurzającymi ( art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ) koniecznym byłoby również bezsporne ustalenie, że osoba nabywająca je następnie od oskarżonego także nie czyniła tego na własny użytek ( a zatem także nie była konsumentem ), ale nabyła je w celu dalszej ich odsprzedaż ( por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 12 stycznia 2022 r., V KK 265 / 20 oraz inne przywoływane tam judykaty i poglądy doktryny ). W tym stanie rzeczy przyjąć należało, iż formułując akt oskarżenia prokurator zasadnie wskazywał na racjonalność zakwalifikowania zachowania oskarżonej jedynie w kategoriach występku z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie można natomiast zgodzić się ze skarżącym, iż posiadana przez oskarżoną ilość środków i substancji nie była „ znaczną ”. Posiłkując się opinią specjalistyczną sąd I instancji wskazywał wszak, iż łączna ilość możliwych do wytworzenia porcji konsumenckich z obu posiadanych specyfików, mogłaby wystarczyć do odurzenia ponad 1900 osób nieuzależnionych. Skarżący bezzasadnie zakłada, że „ znaczność ” ilości posiadania należy badać i oceniać odrębnie dla poszczególnych środków, czy substancji. Nawet bowiem, jeżeli nie są one jednorodne, o „ znaczności ” ich ilości decyduje suma wszystkich posiadanych środków i substancji. Hipotetycznie mogłoby się więc zdarzyć, że w przypadku posiadania dwóch lub więcej rodzajów środków ( substancji ), w odniesieniu z osobna do każdego środka ( substancji ) ilość nie byłaby znaczną, ale sumaryczne podsumowanie ilości wszystkich tych środków ( substancji ) do takiego wniosku już by uprawniało. Ad. zarzutów z punktu 4. Wobec istotnej zmiany kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu i wymierzenie za niego przez sąd II instancji „ nowej ” kary w oparciu o odmienne progi ustawowego zagrożenia, uzasadnieniu podlega w istocie wymiar kary orzeczonej przez sąd odwoławczy. Sąd ten uwzględnił w tej materii wprawdzie wszystkie okoliczności podniesione w apelacji na korzyść oskarżonej przez jej obrońcę, tym niemniej musiał brać także pod uwagę znaczenie okoliczności o wymowie przeciwnej, takich jak łączna ilość posiadanych środków i substancji ( znamię „ znaczności ” ma w tym kontekście charakter stopniowalny ), jak i uprzednią karalność oskarżonej. Te zaś okoliczności, uwzględniwszy ich rangę i wymowę, uzasadniały orzeczenie wobec oskarżonej jedynie kary bezwzględnej pozbawienia wolności w rozmiarze wskazanym w wyroku sądu II instancji. Wniosek - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż czyn oskarżonej wyczerpywał znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie za niego kary grzywny, a w razie przyjęcia kwalifikacji art. 62 ust. 2 tej ustawy – kary mieszanej. Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od drugiego z zarzuconych jej czynów, względnie uznania, ze stanowił on wypadek mniejszej wagi i wymierzenia za niego kary grzywny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Wypowiadanie się w przedmiocie tego wniosku jest bezprzedmiotowe w rozumieniuart. 436 kpkz powodów wskazanych poniżej w punkcie 4. niniejszego uzasadnienia Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. z powodów wyżej opisanych 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Brak w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia odnoszącego się do czynu zarzuconego w punkcie IV aktu oskarżenia Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Jakkolwiek formułując w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcie zawarte punkcie 7. jego sentencji sąd I instancji posiłkował się zwrotem „ w ramach zarzuconych jej czynów opisanych w punktach III i IV aktu oskarżenia ”, to jednak w dalszej części tego rozstrzygnięcia, redagując opis przypisanego finalnie czynu, nie zawarł w jego ramach jakiegokolwiek zachowania spośród zarzuconych w punkcie IV aktu oskarżenia. Opis czynu przypisanego oddaje wyłącznie to zachowanie, które prokurator zarzucił w punkcie III – posiadanie w określonym dniu, tj. w dniu 18 maja 2023 r., określonej ilości określonych środków i substancji, które to posiadanie przez sąd I instancji zdefiniowane zostało jako ich „ przechowywanie ” z zamiarem wprowadzenia do dalszego obrotu w bliżej niesprecyzowanej przyszłości poprzez ich wydanie innym osobom. Tymczasem w ramach czynu z punktu IV prokurator zarzucił, że jeszcze przed tą datą, tj. „ w bliżej nieustalonym okresie nie wcześniej niż od 2015 roku do dnia 17 maja 2023 roku ” oskarżona realnie dokonywała odpłatnego zbywania nieustalonych ilości substancji psychotropowych oraz środków odurzających innym osobom. Z zaskrzonego wyroku nie wynika, czy sąd I instancji podzielił zasadność tego zarzutu, czy też nie. Oskarżona w wyroku tym ani nie została od czynu tego uniewinniona, ani też nie została za niego skazana, skoro opis czynu przypisanego nie zawiera choćby jednego przypadku odpłatnego zbycia środków lub substancji. W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy nie mógł orzekać w przedmiocie tego czynu w żaden z przewidzianych wart. 437 kpksposobów, albowiem co do tego czynu zaskarżony wyrok w istocie nie zawierał realnego rozstrzygnięcia. Stąd też w punkcie III tego wyroku nakazano, by po zwrocie akt co do tego czynu orzeczono „ po raz pierwszy ”. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1- ustalenia faktyczne odnoszące się do posiadania przez oskarżoną w dniu w dniu 18 maja 2023 r. określonej w wyroku ilości środków i substancji; - rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym orzeczonym wobec oskarżonej. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Opisano powyżej 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany 0.0.1Opisano powyżej Zwięźle o powodach zmiany Omówiono powyżej 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Rozpoznanie czynu zarzuconego oskarżonej w punkcie IV aktu oskarżenia. 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 4. Mając na uwadze treśćart. 636 § 1 kpk, wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonej, obciążono ją obowiązkiem ponoszenia kosztów procesu w postepowaniu drugoinstancyjnym. 7 PODPIS

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

153010300001006_II_K_000259_2024_Uz_2024-12-02_001

II K 259/24

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2024-12-19 18:00:07.0 CET

2024-12-19 15:33:01.0 CET

15301030

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 259/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Lipsku II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Michał Krakowiak Protokolant: Kornelia Pryciak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2024 roku sprawy : A. S. s. W. i M. z domu S. ur. (...) w R. oskarżonego o to, że: 1 w dniu 06 maja 2024 roku w I. , woj. (...) , działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. , zabrał w celu przywłaszczenia artykuły kosmetyczne w postaci szczotec

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Styczeń" xPublisher="anna.styczen" xEditorFullName="Anna Styczeń" xEditor="anna.styczen" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/301030/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000259" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 259/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 2 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Lipsku II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący: sędzia Michał Krakowiak</xBx></xText> <xText><xBx>Protokolant: Kornelia Pryciak </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2024 roku</xText> <xText>sprawy<xBx>: <xAnon>A. S.</xAnon> s. <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w dniu 06 maja 2024 roku w <xAnon>I.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>P. K.</xAnon>, zabrał w celu przywłaszczenia artykuły kosmetyczne w postaci szczoteczki elektrycznej, maszynki do golenia <xAnon>marki P. (...)</xAnon>, 2 sztuki perfum CK Eternity <xAnon>R.</xAnon>, łącznej wartości 1196,96 złotych, na szkodę <xAnon> firmy (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon>, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>,</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w dniu 06 maja 2024 roku w <xAnon>I.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, zabrał w celu przywłaszczenia artykuły kosmetyczne w postaci szczoteczki elektrycznej <xAnon>O. (...)</xAnon> <xAnon>B.</xAnon>, 2 szt. maszynki do golenia <xAnon>marki P. (...)</xAnon> oraz maszynki do golenia <xAnon>marki G. (...)</xAnon> wraz z 11 wkładami, łącznej wartości 1010,96 złotych, na szkodę <xAnon> firmy (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon>, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>,</xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>A. S.</xAnon> uznaje za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów z tym ustaleniem, że dopuścił się ich w krótkich odstępach czasu, w wykorzystaniu takiej samej sposobności i za ten ciąg na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> skazuje go, a na podstawie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37 kk</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 kk</xLexLink> zasądza od oskarżonego <xAnon>A. S.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę <xAnon> (...)</xAnon>,96 (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt sześć 96/100) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 kk</xLexLink> zasądza od oskarżonego <xAnon>A. S.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę 1010,96 (jeden tysiąc dziesięć sześć 96/100) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonego <xAnon>A. S.</xAnon> od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując wydatki postępowania na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Michał Krakowiak

Anna Styczeń

Kornelia Pryciak

Anna Styczeń

Sygn. akt II K 259/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Lipsku II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Michał Krakowiak Protokolant: Kornelia Pryciak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2024 roku sprawy:A. S.s.W.iM.z domuS. ur. (...)wR. oskarżonego o to, że: 1 w dniu 06 maja 2024 roku wI., woj.(...), działając wspólnie i w porozumieniu zP. K., zabrał w celu przywłaszczenia artykuły kosmetyczne w postaci szczoteczki elektrycznej, maszynki do goleniamarki P. (...), 2 sztuki perfum CK EternityR., łącznej wartości 1196,96 złotych, na szkodęfirmy (...) Sp. z o.o.z siedzibą wŁ., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk, 2 w dniu 06 maja 2024 roku wI., woj.(...), zabrał w celu przywłaszczenia artykuły kosmetyczne w postaci szczoteczki elektrycznejO. (...)B., 2 szt. maszynki do goleniamarki P. (...)oraz maszynki do goleniamarki G. (...)wraz z 11 wkładami, łącznej wartości 1010,96 złotych, na szkodęfirmy (...) Sp. z o.o.z siedzibą wŁ., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk, orzeka: I oskarżonegoA. S.uznaje za winnego popełnienia obu zarzucanych mu czynów z tym ustaleniem, że dopuścił się ich w krótkich odstępach czasu, w wykorzystaniu takiej samej sposobności i za ten ciąg na podstawieart. 91 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kkskazuje go, a na podstawieart. 91 § 1 kkw zw. zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kkw zw. zart. 37 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, II na podstawieart. 46§1 kkzasądza od oskarżonegoA. S.na rzecz pokrzywdzonej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wŁ.kwotę(...),96 (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt sześć 96/100) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody, III na podstawieart. 46§1 kkzasądza od oskarżonegoA. S.na rzecz pokrzywdzonej(...) Sp. z o.o.z siedzibą wŁ.kwotę 1010,96 (jeden tysiąc dziesięć sześć 96/100) złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody, IV na podstawieart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżonegoA. S.od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując wydatki postępowania na rachunek Skarbu Państwa.

15/301030/0001006/K

Sąd Rejonowy w Lipsku

II Wydział Karny

153510007020003_XIV_C_000860_2020_Uz_2025-01-03_001

XIV C 860/20

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:04.0 CET

2025-01-13 11:10:11.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XIV C 860/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan po rozpoznaniu w dniu 07 października 2024 r. w Pile sprawy z powództwa (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. przeciwko J. P. (1) i R. P. o zapłatę 1 zasądza solidarn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Oszczypała" xPublisher="agnieszka.oszczypala" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="24" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2020" xVolNmbr="000860" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt XIV C 860/20</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 2 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 07 października 2024 r. w Pile</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...)</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon>J. P. (1)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>o zapłatę </xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza solidarnie od pozwanych <xAnon>J. P. (2)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...)</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 98.416,15 ( dziewięćdziesiąt osiem tysięcy czterysta szesnaście złotych i 15/10) zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 02 października 2020 r. do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że pozwanym przysługuje prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości położonej w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> gm. <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> dla której Sąd Rejonowy w Trzciance VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon> - do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej zwykłej oraz hipoteki umownej kaucyjnej na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza solidarnie od pozwanych <xAnon>J. P. (2)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...)</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 10.338 (dziesięć tysięcy trzysta trzydzieści osiem) zł, w tym kwotę 5.400 ( pięć tysięcy czterysta ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 17 (siedemnaście) zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Przemysław Okowicki</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> (...)</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w pozwie z 25 sierpnia 2020 r. wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu nakazowym i zasądzenie solidarnie od pozwanych <xAnon>J. P. (2)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon> nas swoją rzecz 98.416.15 zł tytułem należności głównej z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości położonej w miejscowości <xAnon>W.</xAnon>, gm. <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>ul. (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi <xAnon>księgę wieczystą (...)</xAnon> do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej zwykłej oraz hipoteki umownej kaucyjnej wpisanych na jego rzecz. Wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 98.416,15 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dochodzona wierzytelność powstała w wyniku zaniechania przez pozwanych spłaty zobowiązania wynikającego z umowy kredytu w walucie wymienialnej nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej 25 września 2007 r. przez niego z <xAnon> Bankiem (...) S.A.</xAnon> W umowie pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu. Jego zabezpieczeniem była hipoteka umowna zwykła w kwocie 41.891,23 CHF i hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 20.945,62 CHF ustanowione na nieruchomości pozwanych, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi <xAnon>księgę wieczystą (...)</xAnon>. Pozwani mimo ustalonych warunków zobowiązania nie zaspokoili należności wynikających z powyższego stosunku prawnego, w związku z czym Bank pismem z 23 czerwca 2010 r. wypowiedział im umowę. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 16 sierpnia 2010 r. po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Celem wyegzekwowania wierzytelności wierzyciel pierwotny wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, który następnie Sąd Rejonowy w Trzciance opatrzył w dniu 25 września 2015 r. klauzulą wykonalności. Egzekucja prowadzona u komornika została umorzona, w związku z czym na mocy umowy z 23 kwietnia 2018 r. zmienionej Aneksem nr 1 z dnia 5 grudnia 2018 r. Bank sprzedał powodowi wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanych. Na podstawie umowy zostały na niego przeniesione należności: niespłacony kapitał 99.160,65 zł, odsetki 7.302,75 zł, koszty 3.553,00 zł. Powód podniósł, że uzyskał także wpis zmiany wierzyciela hipotecznego z Banku na siebie. Dochodzi roszczenia od pozwanych jako dłużników rzeczowych.</xText> <xText>Zarządzeniem z 21 września 2020 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, w związku z czym pozew został przekazany do rozpoznania w postępowaniu zwykłym.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu podnieśli, że zaprzeczają roszczeniu co do zasady i wysokości. Zakwestionowali legitymację czynną powoda, skuteczność wypowiedzenia umowy, z uwagi na jego niedoręczenie i brak umocowania osoby podpisującej wypowiedzenie do reprezentowania Banku. Dalej wskazali na nieważność umowy kredytu z powodu zastosowania w niej klauzul abuzywnych w zakresie indeksacji kredytu. Dodatkowo zgłosili zarzut przedawnienia roszczeń powoda.</xText> <xText>W piśmie z 13 kwietnia 2022 r. powód wskazał, że w razie uznania umowy za nieważną, kwota kredytu stanowi świadczenie nienależne i podlega zwrotowi na jego rzecz. Legitymację czynną do dochodzenia tego roszczenia powód wywiódł z treści punktu 2 umowy cesji, w myśl którego to na nabywcę przechodzą Wierzytelności wraz z ich Zabezpieczeniami na warunkach określnych w Umowie, natomiast przez Wierzytelności rozumie się wierzytelności należne Bankowi w stosunku do Dłużników z tytułu umów kredytu. W związku z powyższym w sytuacji uznania umowy za nieważną w piśmie z 27 lutego 2023 r. powód rozszerzył powództwo o żądanie ewentualne tj. zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 98.417 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty</xText> <xText>Pozwani pismem z dnia 22 czerwca 2023 r. podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko i wskazali, że powód nie ma legitymacji do dochodzenia jakichkolwiek roszczeń związanych z nieważnością umowy kredytu, albowiem umowa cesji dotyczy wyłącznie wierzytelności wynikających z umów kredytu zawartych przez Bank, a nie jakichkolwiek roszczeń przysługujących od pozwanych na rzecz Banku. Dodatkowo z ostrożności procesowej zarzucili, że powód nie wykazał jaką kwotę kapitału faktycznie udostępnił pozwanym.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> prowadzi działalność bankową w oparciu o <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe</xLexLink>, zawierając umowy dotyczące świadczeń finansowych z podmiotami profesjonalnymi i konsumentami. Do dnia 30 kwietnia 2015 r. posługiwał się <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon>, a do 29 marca 2019 r. <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon></xText> <xText><xIx>Dowód: bezsporne, nadto odpis pełny KRS (k. 108-151). </xIx></xText> <xText>W 2007 r. pozwani <xAnon>J. P. (2)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon> tworzyli związek małżeński, w którym obowiązywał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej.</xText> <xText>W tym czasie powodowie potrzebowali środków finansowych na zakup mieszkania z rynku wtórnego. Ponieważ nie mieli na to własnych środków, poszukiwali możliwości zaciągnięcia kredytu. By zapytać o ofertę kredytową udali się m.in. do <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> Po analizie ich sytuacji finansowej pracownik Banku zaproponował im kredyt związany z frankiem szwajcarskim, który miał niższe oprocentowanie, niż w przypadku kredytu złotowego. Pracownik banku poinformował powodów, że z kredytem tym związane jest ryzyko kursowe.</xText> <xText>Powodowie zdecydowali się na kredyt denominowany do waluty CHF i złożyli wniosek kredytowy. Wskazali w nim, że na nabycie i remont mieszkania potrzebują kredytu 92.028 zł (kurs waluty w dniu składania wniosku 2,2188 CHF) na okres 360 miesięcy. Do wniosku dołączyli własnoręcznie podpisane <xIx>„</xIx>Oświadczenie o ponoszeniu ryzyka walutowego i/lub ryzyka zmiennej stopy procentowej dla kredytów budowalnych” o treści: „1) Oświadczam, że pracownik <xAnon> Banku (...) SA</xAnon> przedstawił mi ofertę kredytu budowalnego w złotych i w walucie wymienialnej. Po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowałem, że dokonuje wyboru oferty umowy kredytu w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość, iż w okresie obowiązywania umowy kredytu może nastąpić wzrost kursu waluty kredytu, co spowoduje podwyższenie kwoty kredytu / odsetek / kwoty raty kapitałowo - odsetkowej przypadającej / przypadających do spłaty, określonej / określonych w złotych. Potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty. 2) Oświadczam, że jestem świadomy, iż oprocentowanie kredytu jest zmienne i w okresie obowiązywania umowy kredytu może ulec podwyższeniu w związku ze wzrostem stopy referencyjnej LIBOR, co spowoduje podwyższenie kwoty raty odsetkowej/kapitałowo – odsetkowej przypadającej do spłaty. Jednocześnie potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu w przypadku niekorzystnej zmiany stopy procentowej”.</xText> <xText><xIx>Dowód: wniosek kredytowy (k. 345-350), informacje wnioskodawców (k. 351-358), oświadczenia (k. 359-360), przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). </xIx></xText> <xText>W chwili składania wniosku pozwany <xAnon>R. P.</xAnon> miał wykształcenie policealne, pracował w prywatnej firmie na stanowisku pomocnika operatora maszyn drukujących. Pozwana <xAnon>J. P. (2)</xAnon> posiadała wykształcenie wyższe magisterskie i zatrudniona była w szkole w <xAnon>W.</xAnon> jako nauczyciel.</xText> <xText><xIx>Dowód: wniosek kredytowy (k. 351-358), przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). </xIx></xText> <xText>Pozwani uzyskali pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym 26 września 2007 r. doszło do podpisania przez nich i przedstawicieli <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>G.</xAnon> umowy kredytu budowlanego w walucie wymienialnej nr <xAnon> (...)</xAnon>. Umowa została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. W związku z zawarciem umowy pozwani złożyli też oświadczenie o poddaniu się egzekucji, w którym upoważnili Bank do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty 62.836,85 CHF.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa (k. 11-18), oświadczenie o poddaniu się egzekucji (k. 15-18 akt I Co 963/15). </xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawiera m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>Bank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek z dnia 24.09.2007 r. kredytu w łącznej kwocie 41.891,23 CHF, z czego: 1) kwota 41,476,347 CHF jest przeznaczona na sfinansowanie zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, dla którego Sąd Rejonowy w Trzciance, Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w <xAnon>C.</xAnon> prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW nr (...)</xAnon>, remont nabywanego lokalu, refinansowanie środków własnych 2) kwota 414,76 CHF jest przeznaczona na sfinansowanie należnej Bankowi opłaty przygotowawczej, a Kredytobiorca zobowiązuje się do jego wykorzystania zgodnie z warunkami umowy. Bank udziela kredytu na okres od dnia zawarcia umowy do 15.09.2037 r. (§ 1).</xText> <xText>Kredyt zostanie wypłacony jednorazowo, bezgotówkowo, na rzecz zbywcy oraz Kredytobiorcy w terminie do dnia 26.10.2007 r. (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Oprocentowanie kredytu wynosi w dniu zawarcia umowy 4,0483 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie jest zmienne i ustalane jest w oparciu o stopę referencyjną 3M LIBOR, obowiązującą w Banku w dniu podpisania umowy kredytu, a w okresie kredytowania - w pierwszym dniu kolejnego okresu stabilizacji oprocentowania oraz przy uwzględnieniu marży Banku w wysokości 1,30 punktów procentowych (§ 3 ust. 1).</xText> <xText>Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w następujący sposób: pierwszy termin spłaty kapitału i odsetek przypada 15-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła wypłata kredytu. Termin spłaty następnych rat kapitałowo-odsetkowych przypada w ustalonym powyżej dniu każdego kolejnego miesiąca aż do całkowitej spłaty kredytu wraz z odsetkami. Termin spłaty ostatniej raty kapitałowo-odsetkowej przypada w dacie wymagalności. Spłata kredytu następuje w złotych. Zmiana kursu waluty wpływa na wysokość salda kredytu oraz raty kapitałowo - odsetkowej. Kredyt i odsetki są spłacane w miesięcznych ratach annuitetowych (§ 4 ust. 1, 2 i 3). Spłata kredytu następuje w formie: obciążenia należną kwotą kredytu i odsetkami w terminach płatności, konta osobistego prowadzonego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>G.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. nr <xAnon> (...)</xAnon> do wysokości wolnych środków na tym koncie, na podstawie pisemnej dyspozycji Kredytobiorców. Kredytobiorca jest zobowiązany do zapewnienia w terminach płatności środków na ww. koncie, na spłatę zobowiązań z tytułu niniejszej umowy. Spłaty należności Banku wynikających z niniejszej umowy zaliczane są w następującej kolejności na: 1) koszty windykacji, 2) opłaty i prowizje, 3) odsetki podwyższone, 4) odsetki zapadłe niespłacone (zaległe), 5) odsetki bieżące, 6) kapitał przeterminowany, 7) kapitał bieżący. Kredyt może być wielokrotnie przewalutowywany. Za przewalutowanie <xAnon> (...) Bank</xAnon> pobiera prowizję w wysokości 1,0 % kwoty po przewalutowaniu. (§ 4 ust. 7,8,9, 13).</xText> <xText>Z tytułu niespłaconego w terminie kapitału/raty kredytu Bankowi przysługują odsetki za opóźnienie spłaty w wysokości 1,5 stopy procentowania kredytu obowiązującego w terminach zalegania z zapłatą, nie więcej niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Bank wysyła pisemną informację do osób będących dłużnikami z tytułu zabezpieczenia spłaty kredytu, iż Kredytobiorca opóźnia się ze spłatą kredytu. Informacja, o której mowa wyżej, może być sporządzona w formie bankowego wydruku komputerowego nie zawierającego podpisu. Bank wysyła do Kredytobiorcy i osób będących dłużnikami z tytułu zabezpieczenia spłaty kredytu wezwania do zapłaty listem poleconym (§ 5).</xText> <xText>Obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: 1) hipoteka zwykła w kwocie 41.891,23 CHF, stanowiącej 100 % kwoty kredytu oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca odsetki umowne i koszty uboczne do kwoty 20.945,62 CHF, stanowiącej 50% kwoty kredytu, wpisana na pierwszym miejscu na rzecz Banku, na nieruchomości stanowiącej własność Kredytobiorców, położoną w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, dla której prowadzona jest <xAnon>księga wieczysta KW nr (...)</xAnon> przez Sąd Rejonowy w Trzciance, Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w <xAnon>C.</xAnon>; 2) ubezpieczenie nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych wraz z cesją praw z polisy na rzecz Banku; 3) oświadczenie o poddaniu się egzekucji przez Kredytobiorców (§ 5 ust. 1).</xText> <xText>Kredytobiorcy zobowiązują się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminach umownych oraz innych należności wynikających z umowy w terminie określonym w wezwaniu do zapłaty (§ 7 ust. 1).</xText> <xText>Kredytobiorca wyraża zgodę na dokonanie przez Bank sprzedaży wierzytelności wynikającej z niniejszej umowy. Kredytobiorca upoważnia Bank do przekazywania informacji objętych tajemnicą bankową w zakresie niezbędnym do zawarcia i wykonania umów sprzedaży wierzytelności, innym bankom lub podmiotom prowadzącym działalność w zakresie windykacji należności. Bank może, na podstawie umowy zawartej w trybie określonym w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawie Prawo bankowe</xLexLink>, zlecić innej osobie dochodzenie od Kredytobiorcy należności wymagalnych (§ 11).</xText> <xText>Bank zastrzega sobie prawo wypowiedzenia umowy kredytu lub obniżenia kwoty przyznanego kredytu w przypadku stwierdzenia, że warunki kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie utraty przez Kredytobiorcę zdolności kredytowej, w szczególności w przypadkach: 1) naruszenia postanowień umowy lub regulaminu, o którym mowa w § 17 pkt 1, 2) ujawnienia, że Kredytobiorca złożył fałszywe dokumenty niezgodne z prawdą oświadczenia. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością Kredytobiorcy 7 dni. Po wypowiedzeniu umowy kredytu, Bank podejmuje czynności windykacyjne w odniesieniu do niespłaconych należności z tytułu kredytu i odsetek. Koszty związane z windykacją należności ponosi Kredytobiorca (§ 12 ust. 1, 2, 4).</xText> <xText>W sprawach nieuregulowanych w umowie mają zastosowanie: 1) Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego (§ 17 pkt 1). Kredytobiorca potwierdza odbiór jednego egzemplarza umowy i regulaminu, o którym mowa w § 17 pkt 1.</xText> <xText>Kredytobiorca został poinformowany o ponoszeniu ryzyka walutowego i ryzyka zmiennej stopy procentowej, co potwierdza przez złożenie oświadczenia według wzoru obowiązującego w Banku (§ 18 ust. 3).</xText> <xText>Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, o którym mowa w § 17 pkt 1 umowy, zawiera m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>Kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna waluty obowiązującego w Banku w chwili wypłaty. Kredyty w walutach wymienialnych podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1 i 2). Odsetki, prowizja oraz opłaty naliczane są w walucie Kredytu i podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut obowiązującego w Banku w chwili spłaty. W przypadku Kredytu w walucie wymienialnej, w celu ustalenia całkowitego kosztu i łącznej kwoty kosztów kredytu, stosuje się kurs sprzedaży waluty Kredytu, obowiązujący w Banku w chwili ustalenia kosztu. W przypadku konieczności ustalenia w walucie wysokości kosztu podanego w złotych, stosuje się kurs kupna waluty Kredytu, obowiązujący w Banku w chwili ustalenia kosztu. (§ 38 ust. 1 i 2).</xText> <xText>W przypadku kredytów walutowych (…) może wystąpić różnica pomiędzy udzieloną a przewidzianą do wypłaty kwotą kredytu wyrażoną w złotych, wynikającą z różnicy kursów walut. Ryzyko wystąpienia różnic kursowych ponosi Kredytobiorca. Kredytobiorca zobowiązuje się do pokrycia ewentualnej różnicy pomiędzy kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna obowiązującym w dniu złożenia wniosku o Kredyt a kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna z dnia wypłaty Kredytu, niezbędną do zamknięcia inwestycji (§ 40 ust. 1 i 2).</xText> <xText><xIx> Dowód: umowa (k. 11-18), regulamin (k. 205-212).</xIx></xText> <xText>Przed podpisaniem umowy pozwani ją przeczytali. Nie zgłaszali żadnych wątpliwości co do jej treści. Małżonkowie <xAnon>P.</xAnon> wiedzieli, że kurs franka może ulegać wahaniom, nie zakładali jednak, że tak gwałtownie wzrośnie. Interesowało ich wyłącznie to, aby otrzymać pieniądze na zakup mieszkania. Umowę zweryfikowali głównie pod kątem kwoty kredytu, okresu kredytowania i sposobu spłaty.</xText> <xText><xIx>Dowód: przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). </xIx></xText> <xText>26 września 2007 r. pozwani złożyli dyspozycję wypłaty kredytu, w której wskazali, że kwota 414,76 CHF ma zostać przekazana Bankowi tytułem opłaty przygotowawczej, kwota 36.235,80 CHF sprzedającemu mieszkanie na jego rachunek, a pozostała część 5.240,67 CHF na refinansowanie poniesionych środków własnych oraz remont nabywanej nieruchomości na ich rachunek. Bank wykonał dyspozycję w tym samym dniu.</xText> <xText><xIx> Dowód: dyspozycja wypłaty (k. 324), historia spłaty kredytu (k. 278-282), kalkulator kredytowy (k. 342-344), pełnomocnictwo dla <xAnon>A. C.</xAnon> (k. 323).</xIx></xText> <xText>Przewidziana umową o kredyt hipoteka umowna zwykła do kwoty 41.891,23 CHF zabezpieczająca należność główną tj. kapitał kredytu oraz kaucyjna do kwoty 20.945,62 CHF zabezpieczająca należności uboczne (odsetki, koszty dochodzenia roszczeń) na nieruchomości położonej w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi <xAnon>księgę wieczystą (...)</xAnon>, została wpisana na rzecz <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> 2 października 2007 r. pod numerem 7 i 8.</xText> <xText><xIx>Dowód: odpis zupełny KW nr <xAnon> (...)</xAnon> (k. 152-161). </xIx></xText> <xText>Pozwani od 2009 r. zaczęli mieć problemy z wywiązywaniem się z umowy kredytu, nie regulowali terminowo i w pełnej wysokości rat kapitałowo-odsetkowych. W związku z czym Bank pismami z dnia 23 czerwca 2010 r. wypowiedział kredytobiorcom umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia i wezwał ich do spłaty zadłużenia wynoszącego na 23 czerwca 2010 r. 651.43 CHF, w tym kapitał 600,03 CHF i odsetki 51,40 CHF.</xText> <xText>W dniu 16 marca 2011 r. Bank i pozwani podpisali ugodę, w której małżeństwo <xAnon>P.</xAnon> uznało swoje zadłużenie wobec Banku z tytułu <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> z dnia 26 września 2007 r., które na dzień 12 marca 2011 r. wynosiło łącznie 38.849,55 CHF, w tym kapitał 38.849,18 CHF, odsetki 7,37 CHF. Bank wyraził zgodę na spłatę zadłużenia w okresie kwiecień 2011 r.-maj 2034 r. w ratach miesięcznych w wysokości 164,63 CHF, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca. Utrzymanie oprocentowania na dotychczasowym poziomie tj. oprocentowania zmienne ustalane w oparciu o stopę referencyjną 3M LIBOR plus 1,3% marży. Ustalono, że w przypadku braku dwóch kolejnych spłat dojdzie do wypowiedzenia ugody i wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wpłacone kwoty podlegać miały zaliczeniu na spłatę zobowiązania z tytułu ww. umowy kredytowej. Wierzyciel zachował dotychczasowe zabezpieczenie tj. hipotekę zwykłą w wysokości 41.891,23 CHF i hipoteki kaucyjnej do kwoty 20.945,62 CHF na nieruchomości położonej w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> KW nr <xAnon> (...)</xAnon> prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Trzciance. Dłużnicy ponownie oświadczyli, że w przypadku nie wywiązania się ze zobowiązań wynikających z Ugody, poddają się egzekucji do kwoty 77.713,10 CHF na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, który będzie podstawą egzekucji prowadzonej według przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> po nadaniu mu przez właściwy Sąd klauzuli wykonalności. Strony zgodnie stwierdziły, że wszelka korespondencja Wierzyciela będzie kierowana na adres <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>.</xText> <xText>Pismem z dnia 6 sierpnia 2013 r. Bank oświadczył, że wobec nieuregulowania należności bankowych i zagrożenia spłaty kredytu – wypowiada pozwanym ww. umowę ugody w przedmiocie spłaty zadłużenia wynikającego z <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> z dnia 26 września 2007 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, licząc od daty doręczenia wypowiedzenia. Jednocześnie Bank wezwał do dobrowolnej spłaty całej kwoty zadłużenia w okresie wypowiedzenia, które na dzień 6 sierpnia 2013 r. wynosiło 38.250,37 CHF w tym: kapitał wymagalny 37.721,96 CHF i odsetki 528,41 CHF. Pozwani odebrali wypowiedzenie umowy ugody w dniu 19 sierpnia 2013 r.</xText> <xText>W związku z powyższym w dniu 21 czerwca 2013 r. w granicach terminu i kwoty wskazanych w oświadczeniach dłużników o poddaniu się egzekucji Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny Nr <xAnon> (...)</xAnon> w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalne zadłużenie dłużników solidarnych <xAnon>R. P.</xAnon> i <xAnon>J. P. (2)</xAnon> z tytułu umowy kredytu budowlanego w walucie wymienialnej <xAnon>Umowa nr (...)</xAnon> z dnia 26 września 2007 r. wraz z umową zawartą w dniu 16 marca 2011 r., które na dzień 21 czerwca 2012 r. wynosi 38.188,20 CHF, w tym niespłacony kapitał w kwocie 37.721,96 CHF i odsetki karne 466,24 CHF naliczone od 19 lipca 2012 r. do 20 czerwca 2013 r.</xText> <xText><xIx> Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu (k. 19-20), pełnomocnictwo dla <xAnon>G. M.</xAnon> (k. 321), , bankowy tytuł egzekucyjny (k. 25), historia spłaty kredytu (k. 278-282), przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388), w aktach I Co 963/15 SR w Trzciance: ugoda (k. 19-26), wypowiedzenie umowy ugody z potwierdzeniem odbioru (k. 27-32).</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt: I Co 963/15 Sąd Rejonowy w Trzciance nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 21 czerwca 2013 r. przeciwko <xAnon>R. P.</xAnon> i <xAnon>J. P. (2)</xAnon> na kwotę 38.188,20 CHF wraz z odsetkami określonymi w ww. bankowym tytule egzekucyjnym, która uprawnia wierzyciela do egzekucji, zobowiązując komornika do przeliczenia zasądzonej kwoty na walutę polską według średniego kursu waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień sporządzenia planu podziału, a jeżeli planu nie sporządza się – na dzień wypłaty kwoty wierzycielowi.</xText> <xText>Na podstawie tego tytułu wykonawczego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Trzciance <xAnon>D. P.</xAnon> prowadził egzekucję z nieruchomości pozwanych. Postanowieniem z dnia 31 października 2018 r. Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela.</xText> <xText><xIx>Dowód: postanowienie SR w Trzciance (k. 21-28), postanowienia Komornika (k. 29-32). </xIx></xText> <xText>Na podstawie „umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji” z 23 kwietnia 2018 r. zmienionej Aneksem nr 1 z dnia 5 grudnia 2018 r. <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> zbył powodowi wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanych z tytułu umowy kredytu z 26 września 2007 r. nr <xAnon> (...)</xAnon>, na którą składały się należności z tytułu kapitału 99.160,65 zł – 25.899,30 CHF, odsetek kapitałowych 7.302,75 zł – 1.907,37 CHF oraz opłat i kosztów 3.553 zł. Wraz z wierzytelnością powód nabył także jej zabezpieczenie w postaci hipotek zwykłej i kaucyjnej ustanowionych na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon> (pkt 3.2. umowy cesji) i został ujawniony w ww. księdze wieczystej jako wierzyciel hipoteczny.</xText> <xText>Pismami z dnia 6 listopada 2018 r. powód zawiadomił pozwanych o cesji wierzytelności oraz wezwał ich do natychmiastowego uregulowania zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej w wysokości 108.570,54 zł na którą to kwotę składały się: należność główna 98.416.15 zł, odsetki 8.174,87 zł, koszty wierzyciela pierwotnego 1.979,42 zł.</xText> <xText>Zadłużenie pozwanych z tytułu kapitału umowy kredytu wynosi 98.416,15 zł.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa przelewu z załącznikami i aneksem nr 1 (k. 41-93), wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych (k. 94-96), odpisy KRS (k. 97-151), odpis zupełny KW (k. 152-161), potwierdzenie zapłaty ceny (k. 322), historia spłaty kredytu (k. 278-282).</xIx></xText> <xText>Pozwani wykorzystali kredyt w całości na cel przewidziany w umowie. Do dnia dzisiejszego zaspokajają w nabytej nieruchomości potrzeby mieszkaniowe.</xText> <xText><xIx>Dowód: przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). </xIx></xText> <xText>Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów.</xText> <xText>Niektóre fakty zostały przez pozwanego przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez powoda w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z nich formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>). Natomiast niedoniesienie się strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentu o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż w każdym przypadku pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginale lub uwierzytelnionym odpisie.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania.</xText> <xText>Część dokumentów prywatnych została złożona w odpisach poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika profesjonalnego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 129;art. 129 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 129 § 3 k.p.c.</xLexLink>, zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (<xLexLink xArt="art. 244;art. 244 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 § 1 k.p.c.</xLexLink>). Domniemanie to nie było przez drugą stronę podważane. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania pozwanych i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Sąd miał na względzie, że od czasu zawarcia przez powodów umowy kredytu minęło sporo czasu, wobec czego niektórych rzeczy mogą nie pamiętać, jednak po takiej ich analizie doszedł do przekonania, że były one co do zasady wiarygodne. Pozwani szczerze przedstawiali cel zaciągnięcia zobowiązania kredytowego. Nadto wskazywali, że żadne z zapisów umowy nie wzbudziły u nich niepokoju oraz, że zostali poinformowani o ryzyku kursowym, jednak nie przypuszczali, że kurs CHF tak gwałtownie wzrośnie. Pozwani przyznali, że zaciągnęli kredyt we frankach, który został im wypłacony w złotówkach, oraz że nie wywiązywali się z umowy na warunkach w niej określonych. W niektórych szczegółowych kwestiach zeznana te były sprzeczne z treścią dokumentów i w tym zakresie Sąd dał wiarę dokumentom z uwagi na ich wyższą moc dowodową.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.</xLexLink> oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. W świetle okoliczności sprawy i przy uwzględnieniu żądania powoda, dowód ten nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i przyczyniłby się tylko do przedłużenia postępowania w sprawie.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powództwo okazało się zasadne.</xText> <xText>Powód dochodził roszczenia o zaspokojenie nabytej przez siebie wierzytelności wynikającej z zawartych przez pozwanych z <xAnon> Bankiem (...) S.A.</xAnon> umowy kredytu, której wykonanie pozwani zabezpieczyli przez ustanowienie na swojej nieruchomości dwóch hipotek zwykłej i kaucyjnej. Zatem dochodzone przez powoda roszczenie kreowały umowa kredytu z 26 września 2007 r. oraz umowa przelewu wierzytelności z 23 kwietnia 2018 r. zmieniona aneksem nr 1 z dnia 5 grudnia 2018 r.</xText> <xText xALIGNx="left">W niniejszym powód domagał się zasądzenia od pozwanych jako dłużników rzeczowych kwoty 98.416,15 zł z tytułu wymagalnego kapitału z umowy kredytu z dnia 26 września 2007 r. z zastrzeżeniem pozwanym prawa powoływania się na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości, w której księdze wieczystej zostały wpisane hipoteki zwykła i kaucyjna. Podstawą odpowiedzialności pozwanych jest zatem ustanowiona na podstawie <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 65 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink> (tekst jednolity – Dz. U. z 2017 r. poz. 1007 z późn. zm.), hipoteka umowna zwykła na nieruchomości, której pozwani są właścicielami zabezpieczająca należność główną tj. kapitał kredytu. Powyższa hipoteka zabezpiecza realizację umowy kredytu z dnia 26 września 2007 r.</xText> <xText>Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości.</xText> <xText>Pozwani z racji ustanowienia opisanej wyżej hipoteki pozostają zatem dłużnikami rzeczowymi strony powodowej. Podstawowym uprawnieniem wierzyciela z tytułu hipoteki jest prawo dochodzenia zaspokojenia z obciążonej nieruchomości, a podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy przeciwko właścicielowi obciążonej nieruchomości. Taki tytuł należy uzyskać przeciwko właścicielowi nieruchomości obciążonej hipoteką także wtedy, gdy nie jest on dłużnikiem osobistym z tytułu zabezpieczonej wierzytelności. Wedle ugruntowanego stanowiska judykatury powództwo wierzyciela hipotecznego przeciwko właścicielowi obciążonej nieruchomości jest powództwem o zasądzenie świadczenia pieniężnego zarówno w przypadku, gdy jest on dłużnikiem osobistym, jak i wtedy, gdy odpowiada tylko rzeczowo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2003 roku, sygn. akt V CK 19/02, Lex nr 602311).</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy rozważyć skuteczność podniesionego przez pozwanych zarzutu braku legitymacji czynnej strony powodowej. W ocenie sądu roztrząsanie w niniejszym postępowaniu, czy wszystkie dokumenty przedstawione do cesji były prawidłowo wypełnione i złożone jest w istocie zbędne w sytuacji, gdy istnienie wierzytelności przysługującej powodowi należało wywodzić z wpisu dotyczącego hipoteki zabezpieczającej wierzytelność.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 71" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 71 ustawy o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink> (dalej: u.k.w.h.) w brzmieniu pierwotnym (Dz.U. 1982 nr 19 poz. 147), domniemanie istnienia prawa wynikające z wpisu hipotek obejmuje, jeżeli chodzi o odpowiedzialność z nieruchomości, także wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. Przepis ten w powyższym brzmieniu znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, bowiem zgodnie z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2;art. 10 ust. 2 zd. 1" xIsapId="WDU20091311075" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 131, poz. 1075">art. 10 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> (Dz. U. 2009, nr 131 poz. 1075) do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej (co nastąpiło 20 lutego 2011 r.) stosuje się przepisy ustawy w dotychczasowym brzmieniu. Zaś w niniejszej sprawie hipoteka zwykła na rzecz poprzednika prawnego powoda – <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon>- została wpisana do księgi wieczystej nieruchomości obciążonej w 2007 r. Następnie po zawarciu przez powoda z ww. Bankiem w 2018 r. umowy przelewu wierzytelności, w księgach wieczystych ujawniono zmianę po stronie wierzyciela hipotecznego.</xText> <xText>Hipoteka, jako ograniczone <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawo rzeczowe</xLexLink>, korzysta z domniemania, że została wpisana zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym (<xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">art. 3</xLexLink>). Jednakże domniemanie istnienia hipoteki nie rozciąga się na istnienie zabezpieczonej hipoteką wierzytelności. Dlatego art. 71 ww. ustawy rozszerzył domniemanie istnienia hipoteki, obejmując nim także wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. W ten sposób wpis hipoteki jest dla wierzyciela hipotecznego - jeżeli chodzi o odpowiedzialność dłużnika rzeczowego z nieruchomości (rzeczową) - wystarczającą legitymacją. Za jej pomocą wierzyciel dochodzący realizacji swoich praw wynikających z hipoteki może powołać się na domniemanie wynikające z art. 71 w celu udowodnienia istnienia wierzytelności. Natomiast domniemanie to nie działa w stosunku do wierzytelności osobistej, której istnienie wierzyciel musi wykazać (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>) (por. Stanisław Rudnicki „Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Przepisy o postępowaniu w sprawach wieczystoksięgowych. Komentarz.”, LexisNexis 2010, komentarz do art. 71). Stąd sam wpis hipoteki jest wystarczający dla uwzględnienia powództwa skierowanego przeciwko dłużnikowi rzeczowemu (wyrok SA w Katowicach z dnia 15 grudnia, I ACa 708/16). Dzięki temu wierzyciel hipoteczny jest zwolniony przy dochodzeniu wierzytelności z obowiązku udowodnienia, że przysługuje mu hipoteka i wierzytelność (postanowienie SN z dnia 17 listopada 2011 r, IV CSK 74/11).</xText> <xText>W tym kontekście Sąd jest związany treścią księgi wieczystej i nie może samodzielnie kwestionować prawdziwości dokonanego wpisu. Niewątpliwie właściwą drogą do wykazania niezgodności stanu ujawnionego w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym jest powództwo w trybie <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 10 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink>. Wyrok wydany w takiej sprawie stwierdzający takową niezgodność stanowiłby podstawę do dokonania prawidłowego wpisu - wykreślenia. Pozwani jako uczestnicy postępowania o wpis mieli możliwość kwestionowania wpisu w księdze wieczystej powoda jako wierzyciela hipotecznego we właściwym postępowaniu wieczystoksięgowym, jednakże z niej nie skorzystali, nie została bowiem złożona apelacja od dokonanego wpisu.</xText> <xText>Niewątpliwie z treści zupełnego odpisu księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości pozwanych wynika, iż wpisane są w niej hipoteka umowna zwykła na zabezpieczenie kapitału kredytu. Jako wierzyciel hipoteczny wpisany jest powód. Podkreślić przy tym należy, iż wpis w księdze wieczystej w odniesieniu do zmiany treści hipoteki poprzez zmianę wierzyciela hipotecznego, jak wynika z zupełnego odpisu księgi wieczystej jest prawomocny, a tym samym wiążący dla Sądu orzekającego w niniejszej sprawie. Tym samym zachodzi w niniejszej sprawie domniemanie zarówno w odniesieniu do istnienia przysługującej powodowi przeciwko pozwanym wierzytelności, jak również co do osoby wierzyciela hipotecznego, a ewentualny dowód nieistnienia wierzytelności, lub też braku legitymacji czynnej powoda obciąża pozwanych. Pozwani nie sprostali ciążącemu na nich ww. obowiązkowi z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Przeciwko okolicznościom związanym z zawarciem umowy oraz domniemaniu z <xLexLink xArt="art. 71" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 71</xLexLink> u.k.w.h. nie zostały przeprowadzone przez stronę pozwaną żadne dowody, zatem należało uznać je za niewątpliwe.</xText> <xText>W konsekwencji, należało uznać, że strona powodowa wykazała legitymację czynną w niniejszym procesie.</xText> <xText>Na marginesie sąd wskazuje, że abstrahując od powyższych rozważań, zarzuty pozwanych odnośnie braku wykazania skutecznego przelewu wierzytelności zabezpieczonych hipoteką z uwagi na przedłożenie do akt sprawy nieczytelnych dokumentów w postaci umowy cesji z dnia 23 kwietnia 2018 r. wraz z załącznikami oraz braku wykazania umocowania osób reprezentujących strony przy zawieraniu ww. umowy, były chybione. Zawarcie umowy cesji wynikało z dokumentu prywatnego, który stanowił dowód tego, że osoby, które go podpisały złożyły zawarte w nim oświadczenia (<xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 245 k.p.c.</xLexLink>). Pozwani nie przedstawili dowodu przeciwnego. Pozwani nie podali, na czym opierają przekonanie, że umowa cesji nie została podpisana przez osoby do tego umocowane. Nie zgłosili w tym zakresie żadnych twierdzeń o faktach opartych na treści umowy i jawnych danych z Krajowego Rejestru Sądowego. Jednocześnie do pozwu zostały dołączone dokumenty, potwierdzające umocowanie osób, które ją podpisały.</xText> <xText>Niesporne jest, że sama czynność bankowa, jaką była sprzedaż wierzytelności w drodze umowy przelewu, została zawarta w formie pisemnej określonej w <xLexLink xArt="art. 74" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 74</xLexLink> w zw. z 511 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> z podpisami notarialnie poświadczonymi, zaś załącznik do umowy zawierający wykaz nabywanych wierzytelności stanowił jej integralną część. Na ww. dokumentach podpisy zostały poświadczone przez notariuszy. Sąd podziela również w pełni argumentację powoda w zakresie wykazania umocowania osób działających w imieniu stron umowy przelewu wierzytelności.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że same strony umowy cesji nie mają żadnych wątpliwości, że dokonały skutecznego przelewu portfela wierzytelności obejmujących także wierzytelność będącą przedmiotem niniejszego postępowania, czemu dały wyraz także w innych dokumentach. W tym miejscu sąd wskazuje, że zarzut braku zapłaty ceny nabycia wierzytelności jest oczywiście bezpodstawny, gdyż do akt dołączono potwierdzenie przelewu jej zapłaty.</xText> <xText>Nie można pominąć również faktu, że umowa przelewu wierzytelności z 23 kwietnia 2018 r. aneksowana 5 grudnia 2018 r. odniosła skutek i objęła także dług pozwanych wobec banku udzielającego kredytu, wynika to z takich niewątpliwych faktów, jak uzyskanie przez powoda danych osobowych i adresowych dłużników oraz kopii dokumentów potwierdzających istnienie, wysokość i egzekwowanie przez Bank wierzytelności wobec nich. Przede wszystkim zaś taki jednoznaczny wniosek płynie z wpisania powoda w księdze wieczystej jako wierzyciela hipotecznego na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Gdyby Bank nie zbył powodowi wierzytelności, z pewnością nie dopuściłby do ujawnienia się Funduszu w jego miejsce jako wierzyciela hipotecznego. W kontekście poddawania nadal pod wątpliwość przez skarżącego legitymacji czynnej powoda, powyższe zachowania Banku byłyby nielogiczne, gdyby do cesji miało nie dojść. Należałoby wtedy zupełnie nieracjonalnie zakładać, że Bank ten miałby aprobować dochodzenie przez powoda we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelności przysługującej Bankowi nadal wobec pozwanych jako jego kredytobiorców czy dłużników rzeczowych.</xText> <xText>Wskazać należy także, że umowa kredytowa z dnia 26 września 2007 r. w swoich postanowieniach wskazywała na możliwość sprzedaży wierzytelności z niej wynikających.</xText> <xText>Nie mógł odnieść skutku w postaci oddalenia powództwa w niniejszej sprawie również zarzut pozwanych dotyczący braku wykazania wysokości dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia. Wysokość zobowiązania, należy również wywodzić z wysokości hipoteki zabezpieczającej wierzytelność powoda (<xLexLink xArt="art. 71" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 71</xLexLink> k.w.h.). Niemniej jednak wbrew twierdzeniom pozwanych powód należycie wykazał także powyższą okoliczność przedstawiając m.in. umowę kredytu łączącą dłużników z poprzednim wierzycielem, historię spłat kredytu (podpisaną przez pracownika Banku prawidłowo umocowanego do wystawiania tego typu dokumentów), bankowy tytuł egzekucyjny, postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności ww. tytułowi egzekucyjnemu, oraz załącznika do umowy przelewu wierzytelności dostatecznie indywidualizującego wierzytelność w tym w zakresie pozostałego do spłaty kapitału (wbrew twierdzeniom pozwanych ww. dokumenty były czytelne). Ponadto w takcie zeznań pozwani przyznali, iż należności wynikające z umowy kredytu nie były spłacane przez nich, co skutkowało wszczęciem egzekucji komorniczej. Pozwani nie wykazali przy tym, jaka kwota z należnej wierzycielowi została zaspokojona. Oczywistym jest, iż nie sposób obciążać powoda ciężarem wykazania okoliczności negatywnej, iż oznaczona kwota świadczenia należnego od pozwanych nie została przez nich spłacona i w tym zakresie za wiarygodne uznać należy twierdzenia powoda. W odniesieniu zatem do kwestionowania przez pozwanych wysokości wierzytelności powoda wskazać trzeba, że powód domaga się tylko samego kapitału. Z umowy kredytu wynika, że pozwani otrzymali 41.891,23 CHF. W procesie o zapłatę należności z tytułu umowy kredytu w zakresie należności głównej powoda obciążałby zatem obowiązek udowodnienia, że umowa została zawarta i Bank wypłacił przewidzianą w niej kwotę kredytu. Natomiast pozwany ma obowiązek wykazania, że spłacił kapitał w większym stopniu niż powód uwzględnił (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>). W tym zakresie pozwani nie tylko nie przedstawili żadnych dowodów, ale nawet nie sformułowali jakichkolwiek konkretnych twierdzeń.</xText> <xText>Wobec powyższego żądanie pozwu uznać należało za uzasadnione również co do wysokości. Zauważyć należy również, iż dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia mieściły się w zakresie zabezpieczającej je hipoteki.</xText> <xText>Zarzut, że umowa kredytu nie została skutecznie wypowiedziana, jest kolejnym, który został zgłoszony bez jakiejkolwiek uzasadniającej go podstawy faktycznej i całkowicie w oderwaniu od treści dokumentów, których istnienia i brzmienia pozwani nawet nie zdołali podważyć. W świetle dokonanych w sprawie ustaleń jest on całkowicie chybiony. W ramach umowy kredytu pozwani otrzymali od poprzednika powoda – Banku określoną ilość środków pieniężnych i byli zobowiązani do ich zwrotu w sposób i na warunkach w niej ustalonych. Ponieważ z tego obowiązku się nie wywiązywali, Bank wypowiedział umowę na podstawie jej postanowień. W świetle dokonanych ustaleń (w tym przesłuchania pozwanych) to, że zaistniały przesłanki wypowiedzenia umowy przewidziane w umowie nie budziło wątpliwości. Pozwani podważali umocowanie osób, które podpisały wypowiedzenie w imieniu Banku. To na pozwanych spoczywał ciężar udowodnienia, że osoby, które go podpisały w imieniu Banku, nie były do tego umocowane, gdyż za istnieniem takiego umocowania przemawiało domniemanie prawne. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 97" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 97 k.c.</xLexLink>, osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Ponadto powód przedłożył do akt sprawy dokumenty wykazujące umocowanie podpisujących je pracowników Banku.</xText> <xText>Pozwani dążąc do uwolnienia się od odpowiedzialności za dochodzone pozwem roszczenie podnieśli również zarzut jego przedawnienia. Wskazali, że pozew został złożony w dniu 4 września 2020 r., podczas gdy umowa została wypowiedziana pismem z dnia 23 czerwca 2010 r.</xText> <xText>Sąd uznał zarzut przedawnienia za nieskuteczny co do zasady.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU20091311075" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 131, poz. 1075">art. 77</xLexLink> u.k.w.h. w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 lutego 2011 roku a mającym zastosowanie w realiach rozpoznawanej sprawy z mocy <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU20091311075" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 131, poz. 1075">art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przywołana regulacja wprowadza ogólną zasadę, że przedawnienie wierzytelności hipotecznej nie wpływa na uprawnienie wierzyciela hipotecznego dotyczącego dochodzenia zaspokojenia z przedmiotu hipoteki, pociąga za sobą jedynie skutki w sferze obligacyjnej. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 zd. 1" xIsapId="WDU20091311075" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 131, poz. 1075">art. 77 zd. 1</xLexLink> u.k.w.h. hipoteka pozostaje w mocy niezależnie od tego, jak długo istnieje i jest wymagalna zabezpieczona wierzytelność. W konsekwencji właścicielowi przedmiotu hipoteki nie przysługuje zarzut przedawnienia jako skuteczny środek obrony przeciwko powództwu wierzyciela hipotecznego i to niezależnie od tego czy jest dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna, dłużnik osobisty może bronić się zarzutem przedawnienia, jeśli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym. Jeśli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał jedynie rzeczowo, a sąd uwzględniając powództwo ograniczy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 319" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 319 k.p.c.</xLexLink> jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości. Przepis ten wzmacnia pozycję prawną wierzyciela hipotecznego w stosunku do właściciela nieruchomości obciążonej (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 roku, I ACa 1374/11, LEX nr 1120014).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie pozwani mają status dłużnika rzeczowego, w związku z czym w związku z art. 77 u.k.w.h. nie przysługuje im jako dłużnikom rzeczowym prawo do zgłoszenia zarzutu przedawnienia.</xText> <xText>Pozwani zgłosili również zarzut nieważności umowy kredytowej z dnia 26 września 2007 r. z uwagi na zawarcie w niej klauzul abuzywnych.</xText> <xText>Poza sporem jest, że pozwani jako strona umowy mieli status konsumenta, a bank przedsiębiorcy.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> (również w brzmieniu z daty Umowy) za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Jak wynika z ustaleń Sądu, pozwani zawarli przedmiotową umowę bez związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą.</xText> <xText>Wskazać należy, że <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> nie określa cech osobowych podmiotu uważanego za konsumenta, takich jak chociażby wymagany zakres wiedzy i doświadczenia w obrocie, stopień rozsądku i krytycyzmu wobec otrzymywanych informacji handlowych. W orzecznictwie najczęściej przyjmowany jest wzorzec konsumenta rozważnego, świadomego i krytycznego, który jest w stanie prawidłowo rozumieć kierowane do niego informacje. Nie ma podstaw do przyznania konsumentowi tak uprzywilejowanej pozycji, w której byłby zwolniony z obowiązku przejawiania jakiejkolwiek staranności przy dokonywaniu oceny treści umowy, którą zamierza zawrzeć (por. wyrok SN z 13 czerwca 2012 r., II CSK 515/11, i z 17 kwietnia 2015 r., I CSK 216/14). W wyroku z dnia 26 stycznia 2016 r., I ACa 612/15, Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że obecnie przyjmuje się, że konsument to nie jest osoba nieświadoma, którą należy zawsze chronić w kontaktach z profesjonalistą jakim jest bank, lecz uznaje się model konsumenta, jako osoby dobrze poinformowanej, uważnej i działającej racjonalnie, a więc dbającej o własne interesy. Od konsumenta dbającego należycie o własne interesy należy oczekiwać aktywności i dążenia do wyjaśnienia wszystkich wątpliwości czy niezrozumiałych kwestii, szczególnie w kontekście rangi umowy kredytu, która najczęściej stanowi najpoważniejsze zobowiązanie w ciągu życia konsumenta. Klient zawierający umowę o kredyt hipoteczny opiewającą na znaczne sumy, których spłata jest rozłożona w czasie na kilkadziesiąt lat musi być uznawany za osobę, która przed zawarciem umowy rozważa plusy i minusy wzięcia kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej, kształtowania się w różny sposób kursów walutowych w długim okresie czasu, czy zmiany różnych czynników finansowych na rynku pieniężnym i kapitałowym mogących mieć wpływ na wysokość jego świadczenia w przypadku wprowadzenia czynnika zmiennego.</xText> <xText>Fakt, iż pozwani przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu posiadali status konsumentów, nie zwalniało ich z zachowania ostrożności i rozwagi, w szczególności, że zaciągnęli zobowiązanie na kwotę prawie 100.000 zł i to na okres 30 lat. Niewątpliwie decyzja ta była decyzją ważną, co wymagało od pozwanych dokładnego jej przemyślenia oraz przygotowania się na ewentualne niekorzystne jej skutki. Niezachowanie przez pozwanych należytej ostrożności i rozwagi w tej sytuacji, w ocenie Sądu obciąża w całości pozwanych, którzy, zostali poinformowani o ryzyku kursowym. Wskazać należy, że choć w umowach kredytowych niewątpliwie mamy do czynienia z żargonem finansowym, typowym dla języka bankowego, to przecież pozwani mieli możliwość zadawania pytań przy zawieraniu umowy, a pracownik banku krok po kroku wytłumaczyłby im wszelkie niezrozumiałe dla nich treści. Pozwani jednak z powyższej możliwości nie skorzystali, bowiem jak sami wskazywali, nic ich nie niepokoiło. W świetle okoliczności sprawy uznać należy, że decyzja podjęta przez pozwanych co do nabywanego produktu była świadoma i racjonalna.</xText> <xText>Przechodząc do oceny ważności umowy kredytowej, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.).</xText> <xText>Tym samym zastosowanie w umowie mechanizmu denominacji należało ocenić jako dopuszczalne.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1).</xText> <xText>W swoim orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17, <xAnon>O.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>. i <xAnon>O.</xAnon> Faktoring <xAnon>K. Z.</xAnon> v. <xAnon>T. I.</xAnon> i <xAnon>E. K.</xAnon>., <xAnon> (...)</xAnon> 2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Bez zastosowania tych postanowień niemożliwe byłoby ustalenie zasad, na jakich nastąpi spłata kredytu w złotych. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne, o czym nie można mówić w okolicznościach niniejszej sprawy.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16.</xText> <xText>Trybunał, odnosząc się bezpośrednio do umowy kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego, wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki).</xText> <xText>Sąd, biorąc pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w tym treść dokumentów, doszedł do przekonania, że klauzula denominacyjna była jednoznaczna i nie budziła wątpliwości interpretacyjnych. Wskazać należy, że klauzula ta została jednoznacznie wysłowiona. Także mechanizm jej działania zdaniem Sądu został opisany w sposób wskazujący na jego istotę i konsekwencje. Nadmienić też zdaniem Sądu należy i o czym mowa będzie w dalszej części uzasadnienia, iż jakkolwiek to pozwany Bank ustalał kurs franka to jednak ustalenie to pozbawione było dowolności gdyż opierało się na globalnej wycenie waluty franka szwajcarskiego. Zauważyć przy tym należy iż tak ustalony kurs nie dotyczył tylko pozwanych, ale wszystkich klientów Banku. Co więcej w takim samym stopniu dotyczył tak wierzytelności Banku jak i jego zobowiązań. Oświadczenia własnoręcznie podpisane przez pozwanych zdaniem Sądu, dowodziły spełnienia przez Bank obowiązku informacyjnego.</xText> <xText>Jak już wcześniej wskazano, przepisy prawa dopuszczają możliwość skonstruowania kredytu denominowanego, a konsument jest informowany o tym w trakcie procedury udzielania kredytu - że w dniu płatności konkretnych rat, rata taka wyrażana jest w walucie, ale przeliczana i spłacana zgodnie z umową na złote stosownie do kursu danej waluty. Kredytobiorca jest więc informowany, że wysokość jego raty zależy od kursu waluty obcej do której denominowany jest kredyt i obowiązany jest do tego przez bank, aby rozważyć, czy korzyści wynikające z korzystniejszego oprocentowania tego kredytu równoważą ryzyko, jakie niesie za sobą każde przewalutowanie raty, co następować będzie przez czas trwania umowy. W niniejszej sprawie pozwani złożyli oświadczenia, że rozumieją ww. ryzyko i je akceptują, trudno więc uciec od wrażenia, że ich obecne zarzuty w omawianym zakresie mają na celu wyłącznie próbę uniknięcia skutków, które wpisane były w ryzyko ich działania i które winni byli przewidzieć lub choćby założyć.</xText> <xText>W orzecznictwie przyjmuje się, że samo zawarcie przez kredytobiorcę oświadczenia, że jest świadomy ryzyka związanego z kredytami zaciągniętymi w obcej walucie i poniesie ryzyko zmiany kursów waluty kredytu, bądź też oświadczenia, że został poinformowany o tym, że ponosi ryzyko zmiany kursów waluty nie oznacza, że Bank spełnił swój obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka walutowego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 9.02.2021 r., I ACa 416/19, LEX nr 3184373). Sąd nie podziela tegoż poglądu. Rozważając powyższą kwestię należałoby się zastanowić co kryje się pod podjęciem należyte pouczenie i wypełnienie obowiązku informacyjnego. Zdaniem Sądu Bank nie miał innej możliwości uzewnętrznić, że dokonał wobec pozwanych stosownych pouczeń, aniżeli poprzez oświadczenia opatrzone własnoręcznymi podpisami kredytobiorców, jak to też czynił. Jeśli jednak to wydaje się być niewystarczające i prowadzić może do podważania ważności umów, to zastanowić się należy, czy przypadkiem nie wkraczamy w sferę absurdu, bowiem by dowieść, że kredytobiorca został należycie pouczony o ryzyku kursowym, trzeba byłoby chyba powołać specjalną komisję egzaminacyjną i dotyczyłoby to właściwie każdej sfery życia codziennego, a nadto wielu czynności, związanych chociażby z zakupem mieszkania, czy samochodu. Kierując się takimi poglądami, można byłoby w zasadzie poddać pod rozwagę ważność większości zawieranych umów.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 powołanego przepisu wskazuje, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3 definiuje nieuzgodnione indywidualnie postanowienia umowy jako te, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie z § 4 powołanego przepisu ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>„Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Bank nie dopuścił się żadnego z powyższych uchybień. Nie można potwierdzić, iż prawa i obowiązki konsumenta ukształtowane były w sposób nielojalny i bez uwzględnienia jego interesów. Sąd nie zgadza się z <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13, gdzie ta sama przesłanka określona została jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W okolicznościach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu żadna dysproporcja na niekorzyść konsumenta nie ma miejsca. Zaufanie kredytobiorców do Banku w żaden sposób nie zostało wykorzystane. Podkreślenia wymaga, że nie każde naruszenie interesów konsumenta sprawia, że dana klauzula nabiera charakteru niedozwolonej klauzuli umownej. W <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> jednoznacznie wskazano, że naruszenie interesów konsumenta, by mogło wywołać skutek musi być rażące, a więc ma miejsce tylko w skrajnych przypadkach.</xText> <xText>By ocenić, czy poprzez wprowadzenie kwestionowanych klauzul do umowy, doszło do rażącego naruszenia interesów kredytobiorców, należy odwołać się do treści umowy kredytowej, łączącej strony. Kwota kredytu została wyrażona w walucie CHF i wypłacona pozwanym w złotych po stosownym przeliczeniu. W momencie wypłaty, kredytobiorcy w żaden sposób nie zakwestionowali dokonanych przez bank przeliczeń. Umowa została przez Bank wykonana, gdyż kredytobiorcy otrzymali wnioskowaną kwotę kredytu, celem zaspokojenia swojego interesu ekonomicznego w postaci celu kredytowania, który został w pełni zaspokojony. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia, że zastosowanie przez bank własnego kursu do wypłaty kredytu rażąco naruszało interesy kredytobiorców jako konsumentów.</xText> <xText>Pozwani utożsamiają wzrost wysokości zobowiązania wynikającego z umowy z ustalaniem przez pozwanego kursu CHF w tabeli bankowej, zapominając, że wzrost ten wynikał głównie ze wzrostu kursu rynkowego franka szwajcarskiego, a nie dowolności w jego kształtowaniu przez Bank. Oczywiście, treść kwestionowanych postanowień umownych z istoty swojej powoduje, że kredytobiorca jako strona umowy nie ma wpływu na parametry determinujące wysokość należnej raty, jednak nie oznacza to automatycznie, że bank wpływa na tą wysokość w sposób dowolny. Twierdzenia co do rzekomej jednostronności i dowolności w ustalaniu kursu franka szwajcarskiego przez bank są niezasadne, nieprawdziwe i wynikać mogą w istocie z niezrozumienia, jak funkcjonuje sektor bankowy w Polsce i na świecie. Wskazać należy, że transakcje na rynku walutowym w swej istocie niewiele się różnią od operacji wykonywanych na innych rynkach, gdzie ceny również podlegają licznym wahaniom, a ich rozpiętość często wcale nie jest mniejsza niż w przypadku kursów walut. Podkreślenia wymaga, że bank jest podmiotem gospodarczym, posiadającym dużą liczbę klientów. Kurs danej waluty, nie jest kursem ustalanym indywidualnie dla danego klienta, ale dla wszystkich klientów tego banku. Bank przy ustalaniu kursu waluty, nie może mieć nieograniczonego stopnia dowolności, tylko musi liczyć się z innymi konkurencyjnymi bankami. Jest to taki kurs, z którym bank wychodzi na rynek, a jeśli na rynku konkuruje z innymi podmiotami o klientów, to nie może przecież być niczym niepoparty. Tabela kursów Banku nie jest produktem stworzonym dla potrzeb rozliczania kredytów denominowanych u pozwanego, ale jest stosowana do wszystkich transakcji walutowych, dokonywanych przez klientów Banku i stąd Bank nie miał możliwości zawyżania, czy zaniżania kursu na potrzeby kredytu powodów, gdyż jednocześnie Bank straciłby na szeregu przeciwstawnych transakcji, dokonywanych na podstawie tej samej tabeli. Zatem &quot;możliwość dowolnego ustalania kursu&quot; nie istnieje i nie istniała w dacie zawierania przedmiotowej umowy kredytowej. Nie można pominąć faktu, że na rynku międzybankowym, walutowym wartości te zmieniają się non stop, co jest m.in. spowodowane tym, że dochodzi do setek tysięcy operacji, w każdej minucie. Czynnikiem kształtującym kursy walut są więc realia rynkowe, a nie kaprysy banku. Bank nie jest bowiem w stanie stosować innego kursu niż rynkowy, gdyż aby udzielić kredytu, bank musi to sfinansować, jak choćby poprzez pożyczenie stosownych środków od innych podmiotów rynku walutowego, które w ostatecznym rozrachunku musi zwrócić. Nie można zapominać, że zmiany kursów walut są naturalne i przewidywalne. Dokładny ich przebieg oraz skala wahań kursów w dłuższym okresie czasu nie są możliwe do przewidzenia, nawet dla podmiotów takich jak banki, które dysponują doświadczeniem w określaniu tego rodzaju prognoz. Brak wiedzy o dokładnej wysokości zobowiązania na tak długiej przestrzeni czasowej (25 lat) jest okolicznością niemożliwą do uniknięcia i wynika z charakteru zawieranej umowy. Pozwani podczas przesłuchania wskazywali, że nie przewidywali, że kurs tak może wzrosnąć. Nadto małżonkowie podnosili, że informowano ich o tym, że kurs może się zmieniać, jednak nikt im nie powiedział jak. Zważyć należy, że nikt nie wiedział, iż kurs franka tak gwałtownie wzrośnie. Pozwani zawierając umowę z Bankiem na tak długi okres czasu, powinni byli rozważyć, czy korzyści wynikające z zawarcia umowy kredytu denominowanego do waluty obcej przewyższają ryzyko związane z każdorazowym przewalutowaniem raty kredytu. Ponadto winni mieć świadomość, że sytuacja gospodarcza w Polsce i na świecie jest zmienna. Małżonkowie świadomie jednak zgodzili się na zaciągnięcie kredytu. Dzięki niemu do dnia dzisiejszego zamieszkują w mieszkaniu zakupionym ze środków uzyskanych z kredytu, a wartość tej nieruchomości niewątpliwie wzrosła na przestrzeni tych wszystkich lat.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze uznać należy, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy nie doszło do rażącego naruszenia interesów konsumenta.</xText> <xText>Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 roku oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (<xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 1 k.c.</xLexLink>), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy. (uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20.06.2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2.) W latach 2004 – 2007 kiedy to kredyty frankowe cieszyły się największym zainteresowaniem, nikt nawet nie pomyślał by kwestionować postanowienia umowy, odsyłające do tabel kursowych banku. W owym czasie żaden przepis prawa nie stanowił o tym, by banki informowały klientów o sposobie ustalania kursów walut. Prawdą jest, że obowiązująca od 1 lipca 2006 r. Rekomendacja S Komisji Nadzoru Bankowego bezwzględnie wpłynęła na sposób udzielania kredytów hipotecznych w walucie obcej, bowiem oddziaływała m.in. na formę udzielania informacji związanych z ryzykiem kursowym i ryzykiem zmiennej stopy procentowej, czy sposób wyliczania zdolności kredytowej, jednak nie wymagała od banków, by informowali klientów o sposobie ustalania tabel kursowych. Należy więc uznać, że postanowienia umowne, które odsyłają do tabel kursowych obowiązujących w banku nie pozostawały w sprzeczności z istniejącymi w tym czasie obyczajami.</xText> <xText>W dacie zawierania spornej umowy kredytu, odesłanie do tabel kursowych banku nie było sprzeczne z dobrymi obyczajami, co w konsekwencji nie prowadzi do ich abuzywności. Wiadomym jest, że obyczaje ulegają zmianie, co prowadzi do tego, że coś co kilkanaście lat temu uznane byłoby za niedopuszczalne, czy kontrowersyjne, dziś jest normalne i na odwrót. Przechodząc do realiów niniejszej sprawy, wskazać należy, że kredyty hipoteczne z reguły zawierane są na długi okres czasu. Skoro więc obyczaje i realia ulegają zmianom, to w zasadzie niemożliwym byłoby sporządzenie takiej umowy, która przez cały okres jej trwania byłaby z nimi zgodna. Nie da się bowiem przewidzieć, co wydarzy się w przyszłości. Hipotetyczna próba stworzenia takiej umowy spowodowałaby jedynie, że nie byłaby ona czytelna, zrozumiała i stałaby się bardzo obszerna. Zatem kwestionowanie postanowień odsyłających do tabel kursowych w sytuacji realiów, które od daty zawarcia umowy (2007 r.) uległy wielu zmianom, jawi się jako abstrakcyjne, bowiem nikt nie mógł w tym czasie przewidzieć tak dużego wzrostu kursu franka szwajcarskiego i w konsekwencji wysokości rat kredytów waloryzowanych do tej waluty. Wzrost kursu nie był w żaden sposób związany z polityką kursową banku. Przy ocenie okoliczności sprawy nie można pominąć tego, że przedmiotowa umowa kredytu i jej konstrukcja przynosiła kredytobiorcom korzyści finansowe, polegające na mniejszych ratach, aniżeli gdyby zaciągnęli zobowiązanie w walucie polskiej. W czasie, gdy kurs franka szwajcarskiego był niski kredytobiorcy nie kwestionowali ważności umowy i nie uważali, że zawiera ona klauzule abuzywne.</xText> <xText>W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzi również nierównowaga wynikających z umowy praw i obowiązków stron. Negatywne konsekwencje przewalutowania wpłat spoczywają zarówno na klientach jak i na banku. Nie można tracić z pola widzenia orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, który w wyroku z dnia 29 kwietnia 2021 r. wskazywał, że głównym celem dyrektywy 93/13 jest dążenie do przywrócenia równowagi kontraktowej między stronami, która mogła być naruszona poprzez stosowanie przez przedsiębiorcę nieuczciwych warunków w umowach, poprzez wyłączenie zastosowania warunków uznanych za nieuczciwe, przy jednoczesnym zachowaniu, co do zasady, ważności pozostałych warunków danej umowy. Zważywszy na to, zdaniem Sądu, punktem wyjścia i to niezależnie od stanowiska konsumenta, winna być próba „ratowania” wiążącego strony stosunku prawnego.</xText> <xText>Podsumowując, zawarcie umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, tj. franka szwajcarskiego było zgodne z polskim <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawem bankowym</xLexLink>, a zmiany które nastąpiły po jej zawarciu na rynku walutowym, a na które Bank nie miał wpływu, czyli wzrost kursu franka szwajcarskiego, nie mogą być uznane jako sprzeczne z dobrymi obyczajami. W okolicznościach sprawy nie zostało wykazane, by interesy kredytobiorców zostały naruszone w sposób rażący, a ich prawa i obowiązki ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami.</xText> <xText>Konkludując, należało zasądzić solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 98.416.15 zł tytułem niespłaconej kwoty zaciągniętego przez nich kredytu. Powód opierał dochodzone roszczenie na odpowiedzialności rzeczowej pozwanych wynikającej z hipoteki zwykłej i kaucyjnej ustanowionej na jego rzecz na zabezpieczenie dochodzonej pozwem wierzytelności na nieruchomości położonej w miejscowości <xAnon>W.</xAnon>, gm. <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>ul. (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadzi <xAnon>księgę wieczystą (...)</xAnon>. W związku z tym Sąd zastrzegł w wyroku ograniczenia odpowiedzialności pozwanych, stosownie do <xLexLink xArt="art. 319" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 319 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Powód domagał się także zasądzenia odsetek za opóźnienie od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia wytoczenia powództwa. Do odsetek tych nie miał zastosowania <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 zd. 2" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 77 zdanie drugie ustawy o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink>, z uwagi na art. 104 tej ustawy, który jako przepis szczególny wyłączał jego zastosowanie (w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 lutego 2011 r.). Stosownie do <xLexLink xArt="art. 104" xIsapId="WDU19820190147" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 147">art. 104 ustawy o księgach wieczystych i hipotece</xLexLink>, hipoteka kaucyjna zabezpieczała odsetki oraz koszty postępowania mieszczące się w sumie wymienionej we wpisie hipoteki. Z przepisu tego wynika, że przedawnienie roszczenia w stosunku do dłużnika osobistego o odsetki za opóźnienie, zabezpieczone przez hipotekę kaucyjną, nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Jak długo bowiem hipoteka kaucyjna figuruje w księdze wieczystej, wierzyciel może liczyć na zaspokojenie z nieruchomości roszczenia o odsetki za opóźnienie (por. wyroki Sądu Najwyższego z 2 marca 2012 r., II CSK 282/2011 i z 21 lutego 2013 r., I CSK 384/2012, wyroki Sądów Apelacyjnych: w <xAnon>P.</xAnon> z 14 listopada 2012 r., I ACa 814/2012 i w <xAnon>Ł.</xAnon> z 27 lutego 2014 r., I ACa 290/2013, wszystkie dostępne w zbiorze Lex).</xText> <xText xALIGNx="left">Hipoteka kaucyjna została wpisana na zabezpieczenie wierzytelności z tytułu należności ubocznych (odsetki, koszty dochodzenia roszczeń). Odsetki za opóźnienie niewątpliwie mieszczą się w pojęciu należności ubocznych, dlatego zostały objęte tym zabezpieczeniem hipotecznym. W związku z tym roszczenie o ich zapłatę nie przedawniło się a jedynie dotyczyło go ograniczenie odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości obciążonej hipoteką.</xText> <xText xALIGNx="left">Powód domagał się za opóźnienie odsetek ustawowych. Roszczenie to było zasadne, gdyż umowa przewidywała odsetki za opóźnienie w wysokości znacznie wyższej (do czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP). Nie ulegało też wątpliwości, że odsetki te rozpoczęły bieg długo przed dniem wniesienia pozwu, zatem od tej daty z pewnością się należą.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> obciążając pozwanych, jako przegrywających obowiązkiem zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów. Składały się na nie: opłata od pozwu 4.921 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 5.400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.</xText> <xText><xIx> Przemysław Okowicki</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Przemysław Okowicki

Agnieszka Oszczypała

st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan

Kamila Nowak

Sygn. akt XIV C 860/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan po rozpoznaniu w dniu 07 października 2024 r. w Pile sprawy z powództwa(...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW. przeciwkoJ. P. (1)iR. P. o zapłatę 1 zasądza solidarnie od pozwanychJ. P. (2)iR. P.na rzecz powoda(...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW.kwotę 98.416,15 ( dziewięćdziesiąt osiem tysięcy czterysta szesnaście złotych i 15/10) zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 02 października 2020 r. do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że pozwanym przysługuje prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości położonej w miejscowościW.gm.W.,ul. (...)dla której Sąd Rejonowy w Trzciance VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą nr (...)- do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej zwykłej oraz hipoteki umownej kaucyjnej na rzecz(...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW.; 2 zasądza solidarnie od pozwanychJ. P. (2)iR. P.na rzecz powoda(...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW.kwotę 10.338 (dziesięć tysięcy trzysta trzydzieści osiem) zł, w tym kwotę 5.400 ( pięć tysięcy czterysta ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 17 (siedemnaście) zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Przemysław Okowicki UZASADNIENIE Powód(...)1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW.w pozwie z 25 sierpnia 2020 r. wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu nakazowym i zasądzenie solidarnie od pozwanychJ. P. (2)iR. P.nas swoją rzecz 98.416.15 zł tytułem należności głównej z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości położonej w miejscowościW., gm.W.ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadziksięgę wieczystą (...)do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej zwykłej oraz hipoteki umownej kaucyjnej wpisanych na jego rzecz. Wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 98.416,15 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dochodzona wierzytelność powstała w wyniku zaniechania przez pozwanych spłaty zobowiązania wynikającego z umowy kredytu w walucie wymienialnej nr(...), zawartej 25 września 2007 r. przez niego zBankiem (...) S.A.W umowie pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu. Jego zabezpieczeniem była hipoteka umowna zwykła w kwocie 41.891,23 CHF i hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 20.945,62 CHF ustanowione na nieruchomości pozwanych, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadziksięgę wieczystą (...). Pozwani mimo ustalonych warunków zobowiązania nie zaspokoili należności wynikających z powyższego stosunku prawnego, w związku z czym Bank pismem z 23 czerwca 2010 r. wypowiedział im umowę. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 16 sierpnia 2010 r. po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Celem wyegzekwowania wierzytelności wierzyciel pierwotny wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, który następnie Sąd Rejonowy w Trzciance opatrzył w dniu 25 września 2015 r. klauzulą wykonalności. Egzekucja prowadzona u komornika została umorzona, w związku z czym na mocy umowy z 23 kwietnia 2018 r. zmienionej Aneksem nr 1 z dnia 5 grudnia 2018 r. Bank sprzedał powodowi wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanych. Na podstawie umowy zostały na niego przeniesione należności: niespłacony kapitał 99.160,65 zł, odsetki 7.302,75 zł, koszty 3.553,00 zł. Powód podniósł, że uzyskał także wpis zmiany wierzyciela hipotecznego z Banku na siebie. Dochodzi roszczenia od pozwanych jako dłużników rzeczowych. Zarządzeniem z 21 września 2020 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, w związku z czym pozew został przekazany do rozpoznania w postępowaniu zwykłym. W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podnieśli, że zaprzeczają roszczeniu co do zasady i wysokości. Zakwestionowali legitymację czynną powoda, skuteczność wypowiedzenia umowy, z uwagi na jego niedoręczenie i brak umocowania osoby podpisującej wypowiedzenie do reprezentowania Banku. Dalej wskazali na nieważność umowy kredytu z powodu zastosowania w niej klauzul abuzywnych w zakresie indeksacji kredytu. Dodatkowo zgłosili zarzut przedawnienia roszczeń powoda. W piśmie z 13 kwietnia 2022 r. powód wskazał, że w razie uznania umowy za nieważną, kwota kredytu stanowi świadczenie nienależne i podlega zwrotowi na jego rzecz. Legitymację czynną do dochodzenia tego roszczenia powód wywiódł z treści punktu 2 umowy cesji, w myśl którego to na nabywcę przechodzą Wierzytelności wraz z ich Zabezpieczeniami na warunkach określnych w Umowie, natomiast przez Wierzytelności rozumie się wierzytelności należne Bankowi w stosunku do Dłużników z tytułu umów kredytu. W związku z powyższym w sytuacji uznania umowy za nieważną w piśmie z 27 lutego 2023 r. powód rozszerzył powództwo o żądanie ewentualne tj. zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 98.417 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty Pozwani pismem z dnia 22 czerwca 2023 r. podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko i wskazali, że powód nie ma legitymacji do dochodzenia jakichkolwiek roszczeń związanych z nieważnością umowy kredytu, albowiem umowa cesji dotyczy wyłącznie wierzytelności wynikających z umów kredytu zawartych przez Bank, a nie jakichkolwiek roszczeń przysługujących od pozwanych na rzecz Banku. Dodatkowo z ostrożności procesowej zarzucili, że powód nie wykazał jaką kwotę kapitału faktycznie udostępnił pozwanym. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: (...) Bank (...) S.A.prowadzi działalność bankową w oparciu oustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, zawierając umowy dotyczące świadczeń finansowych z podmiotami profesjonalnymi i konsumentami. Do dnia 30 kwietnia 2015 r. posługiwał się(...) Bank (...) S.A., a do 29 marca 2019 r.Bank (...) S.A. Dowód: bezsporne, nadto odpis pełny KRS (k. 108-151). W 2007 r. pozwaniJ. P. (2)iR. P.tworzyli związek małżeński, w którym obowiązywał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W tym czasie powodowie potrzebowali środków finansowych na zakup mieszkania z rynku wtórnego. Ponieważ nie mieli na to własnych środków, poszukiwali możliwości zaciągnięcia kredytu. By zapytać o ofertę kredytową udali się m.in. doBanku (...) S.A.Po analizie ich sytuacji finansowej pracownik Banku zaproponował im kredyt związany z frankiem szwajcarskim, który miał niższe oprocentowanie, niż w przypadku kredytu złotowego. Pracownik banku poinformował powodów, że z kredytem tym związane jest ryzyko kursowe. Powodowie zdecydowali się na kredyt denominowany do waluty CHF i złożyli wniosek kredytowy. Wskazali w nim, że na nabycie i remont mieszkania potrzebują kredytu 92.028 zł (kurs waluty w dniu składania wniosku 2,2188 CHF) na okres 360 miesięcy. Do wniosku dołączyli własnoręcznie podpisane„Oświadczenie o ponoszeniu ryzyka walutowego i/lub ryzyka zmiennej stopy procentowej dla kredytów budowalnych” o treści: „1) Oświadczam, że pracownikBanku (...) SAprzedstawił mi ofertę kredytu budowalnego w złotych i w walucie wymienialnej. Po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowałem, że dokonuje wyboru oferty umowy kredytu w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość, iż w okresie obowiązywania umowy kredytu może nastąpić wzrost kursu waluty kredytu, co spowoduje podwyższenie kwoty kredytu / odsetek / kwoty raty kapitałowo - odsetkowej przypadającej / przypadających do spłaty, określonej / określonych w złotych. Potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty. 2) Oświadczam, że jestem świadomy, iż oprocentowanie kredytu jest zmienne i w okresie obowiązywania umowy kredytu może ulec podwyższeniu w związku ze wzrostem stopy referencyjnej LIBOR, co spowoduje podwyższenie kwoty raty odsetkowej/kapitałowo – odsetkowej przypadającej do spłaty. Jednocześnie potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu w przypadku niekorzystnej zmiany stopy procentowej”. Dowód: wniosek kredytowy (k. 345-350), informacje wnioskodawców (k. 351-358), oświadczenia (k. 359-360), przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). W chwili składania wniosku pozwanyR. P.miał wykształcenie policealne, pracował w prywatnej firmie na stanowisku pomocnika operatora maszyn drukujących. PozwanaJ. P. (2)posiadała wykształcenie wyższe magisterskie i zatrudniona była w szkole wW.jako nauczyciel. Dowód: wniosek kredytowy (k. 351-358), przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). Pozwani uzyskali pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym 26 września 2007 r. doszło do podpisania przez nich i przedstawicieliBanku (...) S.A.Oddział wG.umowy kredytu budowlanego w walucie wymienialnej nr(...). Umowa została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. W związku z zawarciem umowy pozwani złożyli też oświadczenie o poddaniu się egzekucji, w którym upoważnili Bank do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do kwoty 62.836,85 CHF. Dowód: umowa (k. 11-18), oświadczenie o poddaniu się egzekucji (k. 15-18 akt I Co 963/15). Umowa kredytu zawiera m.in. następujące postanowienia: Bank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek z dnia 24.09.2007 r. kredytu w łącznej kwocie 41.891,23 CHF, z czego: 1) kwota 41,476,347 CHF jest przeznaczona na sfinansowanie zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w miejscowościW.przyul. (...), dla którego Sąd Rejonowy w Trzciance, Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych wC.prowadziksięgę wieczystą KW nr (...), remont nabywanego lokalu, refinansowanie środków własnych 2) kwota 414,76 CHF jest przeznaczona na sfinansowanie należnej Bankowi opłaty przygotowawczej, a Kredytobiorca zobowiązuje się do jego wykorzystania zgodnie z warunkami umowy. Bank udziela kredytu na okres od dnia zawarcia umowy do 15.09.2037 r. (§ 1). Kredyt zostanie wypłacony jednorazowo, bezgotówkowo, na rzecz zbywcy oraz Kredytobiorcy w terminie do dnia 26.10.2007 r. (§ 2 ust. 2). Oprocentowanie kredytu wynosi w dniu zawarcia umowy 4,0483 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie jest zmienne i ustalane jest w oparciu o stopę referencyjną 3M LIBOR, obowiązującą w Banku w dniu podpisania umowy kredytu, a w okresie kredytowania - w pierwszym dniu kolejnego okresu stabilizacji oprocentowania oraz przy uwzględnieniu marży Banku w wysokości 1,30 punktów procentowych (§ 3 ust. 1). Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w następujący sposób: pierwszy termin spłaty kapitału i odsetek przypada 15-go dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła wypłata kredytu. Termin spłaty następnych rat kapitałowo-odsetkowych przypada w ustalonym powyżej dniu każdego kolejnego miesiąca aż do całkowitej spłaty kredytu wraz z odsetkami. Termin spłaty ostatniej raty kapitałowo-odsetkowej przypada w dacie wymagalności. Spłata kredytu następuje w złotych. Zmiana kursu waluty wpływa na wysokość salda kredytu oraz raty kapitałowo - odsetkowej. Kredyt i odsetki są spłacane w miesięcznych ratach annuitetowych (§ 4 ust. 1, 2 i 3). Spłata kredytu następuje w formie: obciążenia należną kwotą kredytu i odsetkami w terminach płatności, konta osobistego prowadzonego w(...) S.A.Oddział wG.W.. nr(...)do wysokości wolnych środków na tym koncie, na podstawie pisemnej dyspozycji Kredytobiorców. Kredytobiorca jest zobowiązany do zapewnienia w terminach płatności środków na ww. koncie, na spłatę zobowiązań z tytułu niniejszej umowy. Spłaty należności Banku wynikających z niniejszej umowy zaliczane są w następującej kolejności na: 1) koszty windykacji, 2) opłaty i prowizje, 3) odsetki podwyższone, 4) odsetki zapadłe niespłacone (zaległe), 5) odsetki bieżące, 6) kapitał przeterminowany, 7) kapitał bieżący. Kredyt może być wielokrotnie przewalutowywany. Za przewalutowanie(...) Bankpobiera prowizję w wysokości 1,0 % kwoty po przewalutowaniu. (§ 4 ust. 7,8,9, 13). Z tytułu niespłaconego w terminie kapitału/raty kredytu Bankowi przysługują odsetki za opóźnienie spłaty w wysokości 1,5 stopy procentowania kredytu obowiązującego w terminach zalegania z zapłatą, nie więcej niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Bank wysyła pisemną informację do osób będących dłużnikami z tytułu zabezpieczenia spłaty kredytu, iż Kredytobiorca opóźnia się ze spłatą kredytu. Informacja, o której mowa wyżej, może być sporządzona w formie bankowego wydruku komputerowego nie zawierającego podpisu. Bank wysyła do Kredytobiorcy i osób będących dłużnikami z tytułu zabezpieczenia spłaty kredytu wezwania do zapłaty listem poleconym (§ 5). Obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: 1) hipoteka zwykła w kwocie 41.891,23 CHF, stanowiącej 100 % kwoty kredytu oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca odsetki umowne i koszty uboczne do kwoty 20.945,62 CHF, stanowiącej 50% kwoty kredytu, wpisana na pierwszym miejscu na rzecz Banku, na nieruchomości stanowiącej własność Kredytobiorców, położoną w miejscowościW.przyul. (...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta KW nr (...)przez Sąd Rejonowy w Trzciance, Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych wC.; 2) ubezpieczenie nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych wraz z cesją praw z polisy na rzecz Banku; 3) oświadczenie o poddaniu się egzekucji przez Kredytobiorców (§ 5 ust. 1). Kredytobiorcy zobowiązują się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminach umownych oraz innych należności wynikających z umowy w terminie określonym w wezwaniu do zapłaty (§ 7 ust. 1). Kredytobiorca wyraża zgodę na dokonanie przez Bank sprzedaży wierzytelności wynikającej z niniejszej umowy. Kredytobiorca upoważnia Bank do przekazywania informacji objętych tajemnicą bankową w zakresie niezbędnym do zawarcia i wykonania umów sprzedaży wierzytelności, innym bankom lub podmiotom prowadzącym działalność w zakresie windykacji należności. Bank może, na podstawie umowy zawartej w trybie określonym wustawie Prawo bankowe, zlecić innej osobie dochodzenie od Kredytobiorcy należności wymagalnych (§ 11). Bank zastrzega sobie prawo wypowiedzenia umowy kredytu lub obniżenia kwoty przyznanego kredytu w przypadku stwierdzenia, że warunki kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie utraty przez Kredytobiorcę zdolności kredytowej, w szczególności w przypadkach: 1) naruszenia postanowień umowy lub regulaminu, o którym mowa w § 17 pkt 1, 2) ujawnienia, że Kredytobiorca złożył fałszywe dokumenty niezgodne z prawdą oświadczenia. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością Kredytobiorcy 7 dni. Po wypowiedzeniu umowy kredytu, Bank podejmuje czynności windykacyjne w odniesieniu do niespłaconych należności z tytułu kredytu i odsetek. Koszty związane z windykacją należności ponosi Kredytobiorca (§ 12 ust. 1, 2, 4). W sprawach nieuregulowanych w umowie mają zastosowanie: 1) Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego (§ 17 pkt 1). Kredytobiorca potwierdza odbiór jednego egzemplarza umowy i regulaminu, o którym mowa w § 17 pkt 1. Kredytobiorca został poinformowany o ponoszeniu ryzyka walutowego i ryzyka zmiennej stopy procentowej, co potwierdza przez złożenie oświadczenia według wzoru obowiązującego w Banku (§ 18 ust. 3). Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, o którym mowa w § 17 pkt 1 umowy, zawiera m.in. następujące postanowienia: Kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna waluty obowiązującego w Banku w chwili wypłaty. Kredyty w walutach wymienialnych podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1 i 2). Odsetki, prowizja oraz opłaty naliczane są w walucie Kredytu i podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut obowiązującego w Banku w chwili spłaty. W przypadku Kredytu w walucie wymienialnej, w celu ustalenia całkowitego kosztu i łącznej kwoty kosztów kredytu, stosuje się kurs sprzedaży waluty Kredytu, obowiązujący w Banku w chwili ustalenia kosztu. W przypadku konieczności ustalenia w walucie wysokości kosztu podanego w złotych, stosuje się kurs kupna waluty Kredytu, obowiązujący w Banku w chwili ustalenia kosztu. (§ 38 ust. 1 i 2). W przypadku kredytów walutowych (…) może wystąpić różnica pomiędzy udzieloną a przewidzianą do wypłaty kwotą kredytu wyrażoną w złotych, wynikającą z różnicy kursów walut. Ryzyko wystąpienia różnic kursowych ponosi Kredytobiorca. Kredytobiorca zobowiązuje się do pokrycia ewentualnej różnicy pomiędzy kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna obowiązującym w dniu złożenia wniosku o Kredyt a kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna z dnia wypłaty Kredytu, niezbędną do zamknięcia inwestycji (§ 40 ust. 1 i 2). Dowód: umowa (k. 11-18), regulamin (k. 205-212). Przed podpisaniem umowy pozwani ją przeczytali. Nie zgłaszali żadnych wątpliwości co do jej treści. MałżonkowieP.wiedzieli, że kurs franka może ulegać wahaniom, nie zakładali jednak, że tak gwałtownie wzrośnie. Interesowało ich wyłącznie to, aby otrzymać pieniądze na zakup mieszkania. Umowę zweryfikowali głównie pod kątem kwoty kredytu, okresu kredytowania i sposobu spłaty. Dowód: przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). 26 września 2007 r. pozwani złożyli dyspozycję wypłaty kredytu, w której wskazali, że kwota 414,76 CHF ma zostać przekazana Bankowi tytułem opłaty przygotowawczej, kwota 36.235,80 CHF sprzedającemu mieszkanie na jego rachunek, a pozostała część 5.240,67 CHF na refinansowanie poniesionych środków własnych oraz remont nabywanej nieruchomości na ich rachunek. Bank wykonał dyspozycję w tym samym dniu. Dowód: dyspozycja wypłaty (k. 324), historia spłaty kredytu (k. 278-282), kalkulator kredytowy (k. 342-344), pełnomocnictwo dlaA. C.(k. 323). Przewidziana umową o kredyt hipoteka umowna zwykła do kwoty 41.891,23 CHF zabezpieczająca należność główną tj. kapitał kredytu oraz kaucyjna do kwoty 20.945,62 CHF zabezpieczająca należności uboczne (odsetki, koszty dochodzenia roszczeń) na nieruchomości położonej wW.przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadziksięgę wieczystą (...), została wpisana na rzeczBanku (...) S.A.2 października 2007 r. pod numerem 7 i 8. Dowód: odpis zupełny KW nr(...)(k. 152-161). Pozwani od 2009 r. zaczęli mieć problemy z wywiązywaniem się z umowy kredytu, nie regulowali terminowo i w pełnej wysokości rat kapitałowo-odsetkowych. W związku z czym Bank pismami z dnia 23 czerwca 2010 r. wypowiedział kredytobiorcom umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia i wezwał ich do spłaty zadłużenia wynoszącego na 23 czerwca 2010 r. 651.43 CHF, w tym kapitał 600,03 CHF i odsetki 51,40 CHF. W dniu 16 marca 2011 r. Bank i pozwani podpisali ugodę, w której małżeństwoP.uznało swoje zadłużenie wobec Banku z tytułuumowy nr (...)z dnia 26 września 2007 r., które na dzień 12 marca 2011 r. wynosiło łącznie 38.849,55 CHF, w tym kapitał 38.849,18 CHF, odsetki 7,37 CHF. Bank wyraził zgodę na spłatę zadłużenia w okresie kwiecień 2011 r.-maj 2034 r. w ratach miesięcznych w wysokości 164,63 CHF, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca. Utrzymanie oprocentowania na dotychczasowym poziomie tj. oprocentowania zmienne ustalane w oparciu o stopę referencyjną 3M LIBOR plus 1,3% marży. Ustalono, że w przypadku braku dwóch kolejnych spłat dojdzie do wypowiedzenia ugody i wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Wpłacone kwoty podlegać miały zaliczeniu na spłatę zobowiązania z tytułu ww. umowy kredytowej. Wierzyciel zachował dotychczasowe zabezpieczenie tj. hipotekę zwykłą w wysokości 41.891,23 CHF i hipoteki kaucyjnej do kwoty 20.945,62 CHF na nieruchomości położonej w miejscowościW.przyul. (...)KW nr(...)prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Trzciance. Dłużnicy ponownie oświadczyli, że w przypadku nie wywiązania się ze zobowiązań wynikających z Ugody, poddają się egzekucji do kwoty 77.713,10 CHF na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, który będzie podstawą egzekucji prowadzonej według przepisówkodeksu postępowania cywilnegopo nadaniu mu przez właściwy Sąd klauzuli wykonalności. Strony zgodnie stwierdziły, że wszelka korespondencja Wierzyciela będzie kierowana na adresul. (...),(...)-(...) W.. Pismem z dnia 6 sierpnia 2013 r. Bank oświadczył, że wobec nieuregulowania należności bankowych i zagrożenia spłaty kredytu – wypowiada pozwanym ww. umowę ugody w przedmiocie spłaty zadłużenia wynikającego zumowy nr (...)z dnia 26 września 2007 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, licząc od daty doręczenia wypowiedzenia. Jednocześnie Bank wezwał do dobrowolnej spłaty całej kwoty zadłużenia w okresie wypowiedzenia, które na dzień 6 sierpnia 2013 r. wynosiło 38.250,37 CHF w tym: kapitał wymagalny 37.721,96 CHF i odsetki 528,41 CHF. Pozwani odebrali wypowiedzenie umowy ugody w dniu 19 sierpnia 2013 r. W związku z powyższym w dniu 21 czerwca 2013 r. w granicach terminu i kwoty wskazanych w oświadczeniach dłużników o poddaniu się egzekucji Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny Nr(...)w którym stwierdził, że w jego księgach figuruje wymagalne zadłużenie dłużników solidarnychR. P.iJ. P. (2)z tytułu umowy kredytu budowlanego w walucie wymienialnejUmowa nr (...)z dnia 26 września 2007 r. wraz z umową zawartą w dniu 16 marca 2011 r., które na dzień 21 czerwca 2012 r. wynosi 38.188,20 CHF, w tym niespłacony kapitał w kwocie 37.721,96 CHF i odsetki karne 466,24 CHF naliczone od 19 lipca 2012 r. do 20 czerwca 2013 r. Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu (k. 19-20), pełnomocnictwo dlaG. M.(k. 321), , bankowy tytuł egzekucyjny (k. 25), historia spłaty kredytu (k. 278-282), przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388), w aktach I Co 963/15 SR w Trzciance: ugoda (k. 19-26), wypowiedzenie umowy ugody z potwierdzeniem odbioru (k. 27-32). Postanowieniem z dnia 25 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt: I Co 963/15 Sąd Rejonowy w Trzciance nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu(...)z dnia 21 czerwca 2013 r. przeciwkoR. P.iJ. P. (2)na kwotę 38.188,20 CHF wraz z odsetkami określonymi w ww. bankowym tytule egzekucyjnym, która uprawnia wierzyciela do egzekucji, zobowiązując komornika do przeliczenia zasądzonej kwoty na walutę polską według średniego kursu waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na dzień sporządzenia planu podziału, a jeżeli planu nie sporządza się – na dzień wypłaty kwoty wierzycielowi. Na podstawie tego tytułu wykonawczego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w TrzcianceD. P.prowadził egzekucję z nieruchomości pozwanych. Postanowieniem z dnia 31 października 2018 r. Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela. Dowód: postanowienie SR w Trzciance (k. 21-28), postanowienia Komornika (k. 29-32). Na podstawie „umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji” z 23 kwietnia 2018 r. zmienionej Aneksem nr 1 z dnia 5 grudnia 2018 r.Bank (...) S.A.zbył powodowi wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanych z tytułu umowy kredytu z 26 września 2007 r. nr(...), na którą składały się należności z tytułu kapitału 99.160,65 zł – 25.899,30 CHF, odsetek kapitałowych 7.302,75 zł – 1.907,37 CHF oraz opłat i kosztów 3.553 zł. Wraz z wierzytelnością powód nabył także jej zabezpieczenie w postaci hipotek zwykłej i kaucyjnej ustanowionych na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadziksięgę wieczystą nr (...)(pkt 3.2. umowy cesji) i został ujawniony w ww. księdze wieczystej jako wierzyciel hipoteczny. Pismami z dnia 6 listopada 2018 r. powód zawiadomił pozwanych o cesji wierzytelności oraz wezwał ich do natychmiastowego uregulowania zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej w wysokości 108.570,54 zł na którą to kwotę składały się: należność główna 98.416.15 zł, odsetki 8.174,87 zł, koszty wierzyciela pierwotnego 1.979,42 zł. Zadłużenie pozwanych z tytułu kapitału umowy kredytu wynosi 98.416,15 zł. Dowód: umowa przelewu z załącznikami i aneksem nr 1 (k. 41-93), wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych (k. 94-96), odpisy KRS (k. 97-151), odpis zupełny KW (k. 152-161), potwierdzenie zapłaty ceny (k. 322), historia spłaty kredytu (k. 278-282). Pozwani wykorzystali kredyt w całości na cel przewidziany w umowie. Do dnia dzisiejszego zaspokajają w nabytej nieruchomości potrzeby mieszkaniowe. Dowód: przesłuchanie pozwanej (k. 223, 387-388), przesłuchanie pozwanego (k. 223, 388). Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów. Niektóre fakty zostały przez pozwanego przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez powoda w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z nich formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (art. 229 k.p.c.). Natomiast niedoniesienie się strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentu o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż w każdym przypadku pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginale lub uwierzytelnionym odpisie. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Część dokumentów prywatnych została złożona w odpisach poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika profesjonalnego. Zgodnie zart. 129 § 3 k.p.c., zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. W związku z tym dokonane przez pełnomocnika poświadczenia wierności oryginałom odpisów dokumentów korzystały z domniemania zgodności treści z prawdą (art. 244 § 1 k.p.c.). Domniemanie to nie było przez drugą stronę podważane. W związku z tym należało przyjąć, że odpisy dokumentów są zgodne z oryginałami. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania pozwanych i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Sąd miał na względzie, że od czasu zawarcia przez powodów umowy kredytu minęło sporo czasu, wobec czego niektórych rzeczy mogą nie pamiętać, jednak po takiej ich analizie doszedł do przekonania, że były one co do zasady wiarygodne. Pozwani szczerze przedstawiali cel zaciągnięcia zobowiązania kredytowego. Nadto wskazywali, że żadne z zapisów umowy nie wzbudziły u nich niepokoju oraz, że zostali poinformowani o ryzyku kursowym, jednak nie przypuszczali, że kurs CHF tak gwałtownie wzrośnie. Pozwani przyznali, że zaciągnęli kredyt we frankach, który został im wypłacony w złotówkach, oraz że nie wywiązywali się z umowy na warunkach w niej określonych. W niektórych szczegółowych kwestiach zeznana te były sprzeczne z treścią dokumentów i w tym zakresie Sąd dał wiarę dokumentom z uwagi na ich wyższą moc dowodową. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. W świetle okoliczności sprawy i przy uwzględnieniu żądania powoda, dowód ten nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i przyczyniłby się tylko do przedłużenia postępowania w sprawie. Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się zasadne. Powód dochodził roszczenia o zaspokojenie nabytej przez siebie wierzytelności wynikającej z zawartych przez pozwanych zBankiem (...) S.A.umowy kredytu, której wykonanie pozwani zabezpieczyli przez ustanowienie na swojej nieruchomości dwóch hipotek zwykłej i kaucyjnej. Zatem dochodzone przez powoda roszczenie kreowały umowa kredytu z 26 września 2007 r. oraz umowa przelewu wierzytelności z 23 kwietnia 2018 r. zmieniona aneksem nr 1 z dnia 5 grudnia 2018 r. W niniejszym powód domagał się zasądzenia od pozwanych jako dłużników rzeczowych kwoty 98.416,15 zł z tytułu wymagalnego kapitału z umowy kredytu z dnia 26 września 2007 r. z zastrzeżeniem pozwanym prawa powoływania się na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości, w której księdze wieczystej zostały wpisane hipoteki zwykła i kaucyjna. Podstawą odpowiedzialności pozwanych jest zatem ustanowiona na podstawieart. 65 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece(tekst jednolity – Dz. U. z 2017 r. poz. 1007 z późn. zm.), hipoteka umowna zwykła na nieruchomości, której pozwani są właścicielami zabezpieczająca należność główną tj. kapitał kredytu. Powyższa hipoteka zabezpiecza realizację umowy kredytu z dnia 26 września 2007 r. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. Pozwani z racji ustanowienia opisanej wyżej hipoteki pozostają zatem dłużnikami rzeczowymi strony powodowej. Podstawowym uprawnieniem wierzyciela z tytułu hipoteki jest prawo dochodzenia zaspokojenia z obciążonej nieruchomości, a podstawą egzekucji jest tytuł wykonawczy przeciwko właścicielowi obciążonej nieruchomości. Taki tytuł należy uzyskać przeciwko właścicielowi nieruchomości obciążonej hipoteką także wtedy, gdy nie jest on dłużnikiem osobistym z tytułu zabezpieczonej wierzytelności. Wedle ugruntowanego stanowiska judykatury powództwo wierzyciela hipotecznego przeciwko właścicielowi obciążonej nieruchomości jest powództwem o zasądzenie świadczenia pieniężnego zarówno w przypadku, gdy jest on dłużnikiem osobistym, jak i wtedy, gdy odpowiada tylko rzeczowo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2003 roku, sygn. akt V CK 19/02, Lex nr 602311). W pierwszej kolejności należy rozważyć skuteczność podniesionego przez pozwanych zarzutu braku legitymacji czynnej strony powodowej. W ocenie sądu roztrząsanie w niniejszym postępowaniu, czy wszystkie dokumenty przedstawione do cesji były prawidłowo wypełnione i złożone jest w istocie zbędne w sytuacji, gdy istnienie wierzytelności przysługującej powodowi należało wywodzić z wpisu dotyczącego hipoteki zabezpieczającej wierzytelność. Zgodnie zart. 71 ustawy o księgach wieczystych i hipotece(dalej: u.k.w.h.) w brzmieniu pierwotnym (Dz.U. 1982 nr 19 poz. 147), domniemanie istnienia prawa wynikające z wpisu hipotek obejmuje, jeżeli chodzi o odpowiedzialność z nieruchomości, także wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. Przepis ten w powyższym brzmieniu znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie, bowiem zgodnie zart. 10 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. 2009, nr 131 poz. 1075) do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej (co nastąpiło 20 lutego 2011 r.) stosuje się przepisy ustawy w dotychczasowym brzmieniu. Zaś w niniejszej sprawie hipoteka zwykła na rzecz poprzednika prawnego powoda –Banku (...) S.A.- została wpisana do księgi wieczystej nieruchomości obciążonej w 2007 r. Następnie po zawarciu przez powoda z ww. Bankiem w 2018 r. umowy przelewu wierzytelności, w księgach wieczystych ujawniono zmianę po stronie wierzyciela hipotecznego. Hipoteka, jako ograniczoneprawo rzeczowe, korzysta z domniemania, że została wpisana zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym (art. 3). Jednakże domniemanie istnienia hipoteki nie rozciąga się na istnienie zabezpieczonej hipoteką wierzytelności. Dlatego art. 71 ww. ustawy rozszerzył domniemanie istnienia hipoteki, obejmując nim także wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. W ten sposób wpis hipoteki jest dla wierzyciela hipotecznego - jeżeli chodzi o odpowiedzialność dłużnika rzeczowego z nieruchomości (rzeczową) - wystarczającą legitymacją. Za jej pomocą wierzyciel dochodzący realizacji swoich praw wynikających z hipoteki może powołać się na domniemanie wynikające z art. 71 w celu udowodnienia istnienia wierzytelności. Natomiast domniemanie to nie działa w stosunku do wierzytelności osobistej, której istnienie wierzyciel musi wykazać (art. 6 k.c.) (por. Stanisław Rudnicki „Ustawa o księgach wieczystych i hipotece. Przepisy o postępowaniu w sprawach wieczystoksięgowych. Komentarz.”, LexisNexis 2010, komentarz do art. 71). Stąd sam wpis hipoteki jest wystarczający dla uwzględnienia powództwa skierowanego przeciwko dłużnikowi rzeczowemu (wyrok SA w Katowicach z dnia 15 grudnia, I ACa 708/16). Dzięki temu wierzyciel hipoteczny jest zwolniony przy dochodzeniu wierzytelności z obowiązku udowodnienia, że przysługuje mu hipoteka i wierzytelność (postanowienie SN z dnia 17 listopada 2011 r, IV CSK 74/11). W tym kontekście Sąd jest związany treścią księgi wieczystej i nie może samodzielnie kwestionować prawdziwości dokonanego wpisu. Niewątpliwie właściwą drogą do wykazania niezgodności stanu ujawnionego w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym jest powództwo w trybieart. 10 ust. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Wyrok wydany w takiej sprawie stwierdzający takową niezgodność stanowiłby podstawę do dokonania prawidłowego wpisu - wykreślenia. Pozwani jako uczestnicy postępowania o wpis mieli możliwość kwestionowania wpisu w księdze wieczystej powoda jako wierzyciela hipotecznego we właściwym postępowaniu wieczystoksięgowym, jednakże z niej nie skorzystali, nie została bowiem złożona apelacja od dokonanego wpisu. Niewątpliwie z treści zupełnego odpisu księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości pozwanych wynika, iż wpisane są w niej hipoteka umowna zwykła na zabezpieczenie kapitału kredytu. Jako wierzyciel hipoteczny wpisany jest powód. Podkreślić przy tym należy, iż wpis w księdze wieczystej w odniesieniu do zmiany treści hipoteki poprzez zmianę wierzyciela hipotecznego, jak wynika z zupełnego odpisu księgi wieczystej jest prawomocny, a tym samym wiążący dla Sądu orzekającego w niniejszej sprawie. Tym samym zachodzi w niniejszej sprawie domniemanie zarówno w odniesieniu do istnienia przysługującej powodowi przeciwko pozwanym wierzytelności, jak również co do osoby wierzyciela hipotecznego, a ewentualny dowód nieistnienia wierzytelności, lub też braku legitymacji czynnej powoda obciąża pozwanych. Pozwani nie sprostali ciążącemu na nich ww. obowiązkowi zart. 6 k.c.Przeciwko okolicznościom związanym z zawarciem umowy oraz domniemaniu zart. 71u.k.w.h. nie zostały przeprowadzone przez stronę pozwaną żadne dowody, zatem należało uznać je za niewątpliwe. W konsekwencji, należało uznać, że strona powodowa wykazała legitymację czynną w niniejszym procesie. Na marginesie sąd wskazuje, że abstrahując od powyższych rozważań, zarzuty pozwanych odnośnie braku wykazania skutecznego przelewu wierzytelności zabezpieczonych hipoteką z uwagi na przedłożenie do akt sprawy nieczytelnych dokumentów w postaci umowy cesji z dnia 23 kwietnia 2018 r. wraz z załącznikami oraz braku wykazania umocowania osób reprezentujących strony przy zawieraniu ww. umowy, były chybione. Zawarcie umowy cesji wynikało z dokumentu prywatnego, który stanowił dowód tego, że osoby, które go podpisały złożyły zawarte w nim oświadczenia (art. 245 k.p.c.). Pozwani nie przedstawili dowodu przeciwnego. Pozwani nie podali, na czym opierają przekonanie, że umowa cesji nie została podpisana przez osoby do tego umocowane. Nie zgłosili w tym zakresie żadnych twierdzeń o faktach opartych na treści umowy i jawnych danych z Krajowego Rejestru Sądowego. Jednocześnie do pozwu zostały dołączone dokumenty, potwierdzające umocowanie osób, które ją podpisały. Niesporne jest, że sama czynność bankowa, jaką była sprzedaż wierzytelności w drodze umowy przelewu, została zawarta w formie pisemnej określonej wart. 74w zw. z 511k.c.z podpisami notarialnie poświadczonymi, zaś załącznik do umowy zawierający wykaz nabywanych wierzytelności stanowił jej integralną część. Na ww. dokumentach podpisy zostały poświadczone przez notariuszy. Sąd podziela również w pełni argumentację powoda w zakresie wykazania umocowania osób działających w imieniu stron umowy przelewu wierzytelności. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że same strony umowy cesji nie mają żadnych wątpliwości, że dokonały skutecznego przelewu portfela wierzytelności obejmujących także wierzytelność będącą przedmiotem niniejszego postępowania, czemu dały wyraz także w innych dokumentach. W tym miejscu sąd wskazuje, że zarzut braku zapłaty ceny nabycia wierzytelności jest oczywiście bezpodstawny, gdyż do akt dołączono potwierdzenie przelewu jej zapłaty. Nie można pominąć również faktu, że umowa przelewu wierzytelności z 23 kwietnia 2018 r. aneksowana 5 grudnia 2018 r. odniosła skutek i objęła także dług pozwanych wobec banku udzielającego kredytu, wynika to z takich niewątpliwych faktów, jak uzyskanie przez powoda danych osobowych i adresowych dłużników oraz kopii dokumentów potwierdzających istnienie, wysokość i egzekwowanie przez Bank wierzytelności wobec nich. Przede wszystkim zaś taki jednoznaczny wniosek płynie z wpisania powoda w księdze wieczystej jako wierzyciela hipotecznego na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadziksięgę wieczystą nr (...). Gdyby Bank nie zbył powodowi wierzytelności, z pewnością nie dopuściłby do ujawnienia się Funduszu w jego miejsce jako wierzyciela hipotecznego. W kontekście poddawania nadal pod wątpliwość przez skarżącego legitymacji czynnej powoda, powyższe zachowania Banku byłyby nielogiczne, gdyby do cesji miało nie dojść. Należałoby wtedy zupełnie nieracjonalnie zakładać, że Bank ten miałby aprobować dochodzenie przez powoda we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelności przysługującej Bankowi nadal wobec pozwanych jako jego kredytobiorców czy dłużników rzeczowych. Wskazać należy także, że umowa kredytowa z dnia 26 września 2007 r. w swoich postanowieniach wskazywała na możliwość sprzedaży wierzytelności z niej wynikających. Nie mógł odnieść skutku w postaci oddalenia powództwa w niniejszej sprawie również zarzut pozwanych dotyczący braku wykazania wysokości dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia. Wysokość zobowiązania, należy również wywodzić z wysokości hipoteki zabezpieczającej wierzytelność powoda (art. 71k.w.h.). Niemniej jednak wbrew twierdzeniom pozwanych powód należycie wykazał także powyższą okoliczność przedstawiając m.in. umowę kredytu łączącą dłużników z poprzednim wierzycielem, historię spłat kredytu (podpisaną przez pracownika Banku prawidłowo umocowanego do wystawiania tego typu dokumentów), bankowy tytuł egzekucyjny, postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności ww. tytułowi egzekucyjnemu, oraz załącznika do umowy przelewu wierzytelności dostatecznie indywidualizującego wierzytelność w tym w zakresie pozostałego do spłaty kapitału (wbrew twierdzeniom pozwanych ww. dokumenty były czytelne). Ponadto w takcie zeznań pozwani przyznali, iż należności wynikające z umowy kredytu nie były spłacane przez nich, co skutkowało wszczęciem egzekucji komorniczej. Pozwani nie wykazali przy tym, jaka kwota z należnej wierzycielowi została zaspokojona. Oczywistym jest, iż nie sposób obciążać powoda ciężarem wykazania okoliczności negatywnej, iż oznaczona kwota świadczenia należnego od pozwanych nie została przez nich spłacona i w tym zakresie za wiarygodne uznać należy twierdzenia powoda. W odniesieniu zatem do kwestionowania przez pozwanych wysokości wierzytelności powoda wskazać trzeba, że powód domaga się tylko samego kapitału. Z umowy kredytu wynika, że pozwani otrzymali 41.891,23 CHF. W procesie o zapłatę należności z tytułu umowy kredytu w zakresie należności głównej powoda obciążałby zatem obowiązek udowodnienia, że umowa została zawarta i Bank wypłacił przewidzianą w niej kwotę kredytu. Natomiast pozwany ma obowiązek wykazania, że spłacił kapitał w większym stopniu niż powód uwzględnił (art. 6 k.c.). W tym zakresie pozwani nie tylko nie przedstawili żadnych dowodów, ale nawet nie sformułowali jakichkolwiek konkretnych twierdzeń. Wobec powyższego żądanie pozwu uznać należało za uzasadnione również co do wysokości. Zauważyć należy również, iż dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia mieściły się w zakresie zabezpieczającej je hipoteki. Zarzut, że umowa kredytu nie została skutecznie wypowiedziana, jest kolejnym, który został zgłoszony bez jakiejkolwiek uzasadniającej go podstawy faktycznej i całkowicie w oderwaniu od treści dokumentów, których istnienia i brzmienia pozwani nawet nie zdołali podważyć. W świetle dokonanych w sprawie ustaleń jest on całkowicie chybiony. W ramach umowy kredytu pozwani otrzymali od poprzednika powoda – Banku określoną ilość środków pieniężnych i byli zobowiązani do ich zwrotu w sposób i na warunkach w niej ustalonych. Ponieważ z tego obowiązku się nie wywiązywali, Bank wypowiedział umowę na podstawie jej postanowień. W świetle dokonanych ustaleń (w tym przesłuchania pozwanych) to, że zaistniały przesłanki wypowiedzenia umowy przewidziane w umowie nie budziło wątpliwości. Pozwani podważali umocowanie osób, które podpisały wypowiedzenie w imieniu Banku. To na pozwanych spoczywał ciężar udowodnienia, że osoby, które go podpisały w imieniu Banku, nie były do tego umocowane, gdyż za istnieniem takiego umocowania przemawiało domniemanie prawne. Zgodnie bowiem zart. 97 k.c., osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Ponadto powód przedłożył do akt sprawy dokumenty wykazujące umocowanie podpisujących je pracowników Banku. Pozwani dążąc do uwolnienia się od odpowiedzialności za dochodzone pozwem roszczenie podnieśli również zarzut jego przedawnienia. Wskazali, że pozew został złożony w dniu 4 września 2020 r., podczas gdy umowa została wypowiedziana pismem z dnia 23 czerwca 2010 r. Sąd uznał zarzut przedawnienia za nieskuteczny co do zasady. W myślart. 77u.k.w.h. w brzmieniu obowiązującym do dnia 20 lutego 2011 roku a mającym zastosowanie w realiach rozpoznawanej sprawy z mocyart. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustawprzedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przywołana regulacja wprowadza ogólną zasadę, że przedawnienie wierzytelności hipotecznej nie wpływa na uprawnienie wierzyciela hipotecznego dotyczącego dochodzenia zaspokojenia z przedmiotu hipoteki, pociąga za sobą jedynie skutki w sferze obligacyjnej. Zgodnie zart. 77 zd. 1u.k.w.h. hipoteka pozostaje w mocy niezależnie od tego, jak długo istnieje i jest wymagalna zabezpieczona wierzytelność. W konsekwencji właścicielowi przedmiotu hipoteki nie przysługuje zarzut przedawnienia jako skuteczny środek obrony przeciwko powództwu wierzyciela hipotecznego i to niezależnie od tego czy jest dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna, dłużnik osobisty może bronić się zarzutem przedawnienia, jeśli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym. Jeśli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał jedynie rzeczowo, a sąd uwzględniając powództwo ograniczy zgodnie zart. 319 k.p.c.jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości. Przepis ten wzmacnia pozycję prawną wierzyciela hipotecznego w stosunku do właściciela nieruchomości obciążonej (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 roku, I ACa 1374/11, LEX nr 1120014). W rozpoznawanej sprawie pozwani mają status dłużnika rzeczowego, w związku z czym w związku z art. 77 u.k.w.h. nie przysługuje im jako dłużnikom rzeczowym prawo do zgłoszenia zarzutu przedawnienia. Pozwani zgłosili również zarzut nieważności umowy kredytowej z dnia 26 września 2007 r. z uwagi na zawarcie w niej klauzul abuzywnych. Poza sporem jest, że pozwani jako strona umowy mieli status konsumenta, a bank przedsiębiorcy. W myślart. 221k.c.(również w brzmieniu z daty Umowy) za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Jak wynika z ustaleń Sądu, pozwani zawarli przedmiotową umowę bez związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą. Wskazać należy, żeart. 221k.c.nie określa cech osobowych podmiotu uważanego za konsumenta, takich jak chociażby wymagany zakres wiedzy i doświadczenia w obrocie, stopień rozsądku i krytycyzmu wobec otrzymywanych informacji handlowych. W orzecznictwie najczęściej przyjmowany jest wzorzec konsumenta rozważnego, świadomego i krytycznego, który jest w stanie prawidłowo rozumieć kierowane do niego informacje. Nie ma podstaw do przyznania konsumentowi tak uprzywilejowanej pozycji, w której byłby zwolniony z obowiązku przejawiania jakiejkolwiek staranności przy dokonywaniu oceny treści umowy, którą zamierza zawrzeć (por. wyrok SN z 13 czerwca 2012 r., II CSK 515/11, i z 17 kwietnia 2015 r., I CSK 216/14). W wyroku z dnia 26 stycznia 2016 r., I ACa 612/15, Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że obecnie przyjmuje się, że konsument to nie jest osoba nieświadoma, którą należy zawsze chronić w kontaktach z profesjonalistą jakim jest bank, lecz uznaje się model konsumenta, jako osoby dobrze poinformowanej, uważnej i działającej racjonalnie, a więc dbającej o własne interesy. Od konsumenta dbającego należycie o własne interesy należy oczekiwać aktywności i dążenia do wyjaśnienia wszystkich wątpliwości czy niezrozumiałych kwestii, szczególnie w kontekście rangi umowy kredytu, która najczęściej stanowi najpoważniejsze zobowiązanie w ciągu życia konsumenta. Klient zawierający umowę o kredyt hipoteczny opiewającą na znaczne sumy, których spłata jest rozłożona w czasie na kilkadziesiąt lat musi być uznawany za osobę, która przed zawarciem umowy rozważa plusy i minusy wzięcia kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej, kształtowania się w różny sposób kursów walutowych w długim okresie czasu, czy zmiany różnych czynników finansowych na rynku pieniężnym i kapitałowym mogących mieć wpływ na wysokość jego świadczenia w przypadku wprowadzenia czynnika zmiennego. Fakt, iż pozwani przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu posiadali status konsumentów, nie zwalniało ich z zachowania ostrożności i rozwagi, w szczególności, że zaciągnęli zobowiązanie na kwotę prawie 100.000 zł i to na okres 30 lat. Niewątpliwie decyzja ta była decyzją ważną, co wymagało od pozwanych dokładnego jej przemyślenia oraz przygotowania się na ewentualne niekorzystne jej skutki. Niezachowanie przez pozwanych należytej ostrożności i rozwagi w tej sytuacji, w ocenie Sądu obciąża w całości pozwanych, którzy, zostali poinformowani o ryzyku kursowym. Wskazać należy, że choć w umowach kredytowych niewątpliwie mamy do czynienia z żargonem finansowym, typowym dla języka bankowego, to przecież pozwani mieli możliwość zadawania pytań przy zawieraniu umowy, a pracownik banku krok po kroku wytłumaczyłby im wszelkie niezrozumiałe dla nich treści. Pozwani jednak z powyższej możliwości nie skorzystali, bowiem jak sami wskazywali, nic ich nie niepokoiło. W świetle okoliczności sprawy uznać należy, że decyzja podjęta przez pozwanych co do nabywanego produktu była świadoma i racjonalna. Przechodząc do oceny ważności umowy kredytowej, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie. Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Tym samym zastosowanie w umowie mechanizmu denominacji należało ocenić jako dopuszczalne. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). W swoim orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17,O.Bank (...). iO.FaktoringK. Z.v.T. I.iE. K..,(...)2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH.Z.., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Bez zastosowania tych postanowień niemożliwe byłoby ustalenie zasad, na jakich nastąpi spłata kredytu w złotych. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniuart. 3851§ 1in finek.c. Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne, o czym nie można mówić w okolicznościach niniejszej sprawy. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał, odnosząc się bezpośrednio do umowy kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego, wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki). Sąd, biorąc pod uwagę materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w tym treść dokumentów, doszedł do przekonania, że klauzula denominacyjna była jednoznaczna i nie budziła wątpliwości interpretacyjnych. Wskazać należy, że klauzula ta została jednoznacznie wysłowiona. Także mechanizm jej działania zdaniem Sądu został opisany w sposób wskazujący na jego istotę i konsekwencje. Nadmienić też zdaniem Sądu należy i o czym mowa będzie w dalszej części uzasadnienia, iż jakkolwiek to pozwany Bank ustalał kurs franka to jednak ustalenie to pozbawione było dowolności gdyż opierało się na globalnej wycenie waluty franka szwajcarskiego. Zauważyć przy tym należy iż tak ustalony kurs nie dotyczył tylko pozwanych, ale wszystkich klientów Banku. Co więcej w takim samym stopniu dotyczył tak wierzytelności Banku jak i jego zobowiązań. Oświadczenia własnoręcznie podpisane przez pozwanych zdaniem Sądu, dowodziły spełnienia przez Bank obowiązku informacyjnego. Jak już wcześniej wskazano, przepisy prawa dopuszczają możliwość skonstruowania kredytu denominowanego, a konsument jest informowany o tym w trakcie procedury udzielania kredytu - że w dniu płatności konkretnych rat, rata taka wyrażana jest w walucie, ale przeliczana i spłacana zgodnie z umową na złote stosownie do kursu danej waluty. Kredytobiorca jest więc informowany, że wysokość jego raty zależy od kursu waluty obcej do której denominowany jest kredyt i obowiązany jest do tego przez bank, aby rozważyć, czy korzyści wynikające z korzystniejszego oprocentowania tego kredytu równoważą ryzyko, jakie niesie za sobą każde przewalutowanie raty, co następować będzie przez czas trwania umowy. W niniejszej sprawie pozwani złożyli oświadczenia, że rozumieją ww. ryzyko i je akceptują, trudno więc uciec od wrażenia, że ich obecne zarzuty w omawianym zakresie mają na celu wyłącznie próbę uniknięcia skutków, które wpisane były w ryzyko ich działania i które winni byli przewidzieć lub choćby założyć. W orzecznictwie przyjmuje się, że samo zawarcie przez kredytobiorcę oświadczenia, że jest świadomy ryzyka związanego z kredytami zaciągniętymi w obcej walucie i poniesie ryzyko zmiany kursów waluty kredytu, bądź też oświadczenia, że został poinformowany o tym, że ponosi ryzyko zmiany kursów waluty nie oznacza, że Bank spełnił swój obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka walutowego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 9.02.2021 r., I ACa 416/19, LEX nr 3184373). Sąd nie podziela tegoż poglądu. Rozważając powyższą kwestię należałoby się zastanowić co kryje się pod podjęciem należyte pouczenie i wypełnienie obowiązku informacyjnego. Zdaniem Sądu Bank nie miał innej możliwości uzewnętrznić, że dokonał wobec pozwanych stosownych pouczeń, aniżeli poprzez oświadczenia opatrzone własnoręcznymi podpisami kredytobiorców, jak to też czynił. Jeśli jednak to wydaje się być niewystarczające i prowadzić może do podważania ważności umów, to zastanowić się należy, czy przypadkiem nie wkraczamy w sferę absurdu, bowiem by dowieść, że kredytobiorca został należycie pouczony o ryzyku kursowym, trzeba byłoby chyba powołać specjalną komisję egzaminacyjną i dotyczyłoby to właściwie każdej sfery życia codziennego, a nadto wielu czynności, związanych chociażby z zakupem mieszkania, czy samochodu. Kierując się takimi poglądami, można byłoby w zasadzie poddać pod rozwagę ważność większości zawieranych umów. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 powołanego przepisu wskazuje, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3 definiuje nieuzgodnione indywidualnie postanowienia umowy jako te, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie z § 4 powołanego przepisu ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. „Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Bank nie dopuścił się żadnego z powyższych uchybień. Nie można potwierdzić, iż prawa i obowiązki konsumenta ukształtowane były w sposób nielojalny i bez uwzględnienia jego interesów. Sąd nie zgadza się zart. 3 ust. 1dyrektywy 93/13, gdzie ta sama przesłanka określona została jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W okolicznościach niniejszej sprawy, zdaniem Sądu żadna dysproporcja na niekorzyść konsumenta nie ma miejsca. Zaufanie kredytobiorców do Banku w żaden sposób nie zostało wykorzystane. Podkreślenia wymaga, że nie każde naruszenie interesów konsumenta sprawia, że dana klauzula nabiera charakteru niedozwolonej klauzuli umownej. Wart. 3851k.c.jednoznacznie wskazano, że naruszenie interesów konsumenta, by mogło wywołać skutek musi być rażące, a więc ma miejsce tylko w skrajnych przypadkach. By ocenić, czy poprzez wprowadzenie kwestionowanych klauzul do umowy, doszło do rażącego naruszenia interesów kredytobiorców, należy odwołać się do treści umowy kredytowej, łączącej strony. Kwota kredytu została wyrażona w walucie CHF i wypłacona pozwanym w złotych po stosownym przeliczeniu. W momencie wypłaty, kredytobiorcy w żaden sposób nie zakwestionowali dokonanych przez bank przeliczeń. Umowa została przez Bank wykonana, gdyż kredytobiorcy otrzymali wnioskowaną kwotę kredytu, celem zaspokojenia swojego interesu ekonomicznego w postaci celu kredytowania, który został w pełni zaspokojony. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia, że zastosowanie przez bank własnego kursu do wypłaty kredytu rażąco naruszało interesy kredytobiorców jako konsumentów. Pozwani utożsamiają wzrost wysokości zobowiązania wynikającego z umowy z ustalaniem przez pozwanego kursu CHF w tabeli bankowej, zapominając, że wzrost ten wynikał głównie ze wzrostu kursu rynkowego franka szwajcarskiego, a nie dowolności w jego kształtowaniu przez Bank. Oczywiście, treść kwestionowanych postanowień umownych z istoty swojej powoduje, że kredytobiorca jako strona umowy nie ma wpływu na parametry determinujące wysokość należnej raty, jednak nie oznacza to automatycznie, że bank wpływa na tą wysokość w sposób dowolny. Twierdzenia co do rzekomej jednostronności i dowolności w ustalaniu kursu franka szwajcarskiego przez bank są niezasadne, nieprawdziwe i wynikać mogą w istocie z niezrozumienia, jak funkcjonuje sektor bankowy w Polsce i na świecie. Wskazać należy, że transakcje na rynku walutowym w swej istocie niewiele się różnią od operacji wykonywanych na innych rynkach, gdzie ceny również podlegają licznym wahaniom, a ich rozpiętość często wcale nie jest mniejsza niż w przypadku kursów walut. Podkreślenia wymaga, że bank jest podmiotem gospodarczym, posiadającym dużą liczbę klientów. Kurs danej waluty, nie jest kursem ustalanym indywidualnie dla danego klienta, ale dla wszystkich klientów tego banku. Bank przy ustalaniu kursu waluty, nie może mieć nieograniczonego stopnia dowolności, tylko musi liczyć się z innymi konkurencyjnymi bankami. Jest to taki kurs, z którym bank wychodzi na rynek, a jeśli na rynku konkuruje z innymi podmiotami o klientów, to nie może przecież być niczym niepoparty. Tabela kursów Banku nie jest produktem stworzonym dla potrzeb rozliczania kredytów denominowanych u pozwanego, ale jest stosowana do wszystkich transakcji walutowych, dokonywanych przez klientów Banku i stąd Bank nie miał możliwości zawyżania, czy zaniżania kursu na potrzeby kredytu powodów, gdyż jednocześnie Bank straciłby na szeregu przeciwstawnych transakcji, dokonywanych na podstawie tej samej tabeli. Zatem "możliwość dowolnego ustalania kursu" nie istnieje i nie istniała w dacie zawierania przedmiotowej umowy kredytowej. Nie można pominąć faktu, że na rynku międzybankowym, walutowym wartości te zmieniają się non stop, co jest m.in. spowodowane tym, że dochodzi do setek tysięcy operacji, w każdej minucie. Czynnikiem kształtującym kursy walut są więc realia rynkowe, a nie kaprysy banku. Bank nie jest bowiem w stanie stosować innego kursu niż rynkowy, gdyż aby udzielić kredytu, bank musi to sfinansować, jak choćby poprzez pożyczenie stosownych środków od innych podmiotów rynku walutowego, które w ostatecznym rozrachunku musi zwrócić. Nie można zapominać, że zmiany kursów walut są naturalne i przewidywalne. Dokładny ich przebieg oraz skala wahań kursów w dłuższym okresie czasu nie są możliwe do przewidzenia, nawet dla podmiotów takich jak banki, które dysponują doświadczeniem w określaniu tego rodzaju prognoz. Brak wiedzy o dokładnej wysokości zobowiązania na tak długiej przestrzeni czasowej (25 lat) jest okolicznością niemożliwą do uniknięcia i wynika z charakteru zawieranej umowy. Pozwani podczas przesłuchania wskazywali, że nie przewidywali, że kurs tak może wzrosnąć. Nadto małżonkowie podnosili, że informowano ich o tym, że kurs może się zmieniać, jednak nikt im nie powiedział jak. Zważyć należy, że nikt nie wiedział, iż kurs franka tak gwałtownie wzrośnie. Pozwani zawierając umowę z Bankiem na tak długi okres czasu, powinni byli rozważyć, czy korzyści wynikające z zawarcia umowy kredytu denominowanego do waluty obcej przewyższają ryzyko związane z każdorazowym przewalutowaniem raty kredytu. Ponadto winni mieć świadomość, że sytuacja gospodarcza w Polsce i na świecie jest zmienna. Małżonkowie świadomie jednak zgodzili się na zaciągnięcie kredytu. Dzięki niemu do dnia dzisiejszego zamieszkują w mieszkaniu zakupionym ze środków uzyskanych z kredytu, a wartość tej nieruchomości niewątpliwie wzrosła na przestrzeni tych wszystkich lat. Mając powyższe na uwadze uznać należy, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy nie doszło do rażącego naruszenia interesów konsumenta. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 roku oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851 § 1 k.c.), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy. (uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20.06.2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2.) W latach 2004 – 2007 kiedy to kredyty frankowe cieszyły się największym zainteresowaniem, nikt nawet nie pomyślał by kwestionować postanowienia umowy, odsyłające do tabel kursowych banku. W owym czasie żaden przepis prawa nie stanowił o tym, by banki informowały klientów o sposobie ustalania kursów walut. Prawdą jest, że obowiązująca od 1 lipca 2006 r. Rekomendacja S Komisji Nadzoru Bankowego bezwzględnie wpłynęła na sposób udzielania kredytów hipotecznych w walucie obcej, bowiem oddziaływała m.in. na formę udzielania informacji związanych z ryzykiem kursowym i ryzykiem zmiennej stopy procentowej, czy sposób wyliczania zdolności kredytowej, jednak nie wymagała od banków, by informowali klientów o sposobie ustalania tabel kursowych. Należy więc uznać, że postanowienia umowne, które odsyłają do tabel kursowych obowiązujących w banku nie pozostawały w sprzeczności z istniejącymi w tym czasie obyczajami. W dacie zawierania spornej umowy kredytu, odesłanie do tabel kursowych banku nie było sprzeczne z dobrymi obyczajami, co w konsekwencji nie prowadzi do ich abuzywności. Wiadomym jest, że obyczaje ulegają zmianie, co prowadzi do tego, że coś co kilkanaście lat temu uznane byłoby za niedopuszczalne, czy kontrowersyjne, dziś jest normalne i na odwrót. Przechodząc do realiów niniejszej sprawy, wskazać należy, że kredyty hipoteczne z reguły zawierane są na długi okres czasu. Skoro więc obyczaje i realia ulegają zmianom, to w zasadzie niemożliwym byłoby sporządzenie takiej umowy, która przez cały okres jej trwania byłaby z nimi zgodna. Nie da się bowiem przewidzieć, co wydarzy się w przyszłości. Hipotetyczna próba stworzenia takiej umowy spowodowałaby jedynie, że nie byłaby ona czytelna, zrozumiała i stałaby się bardzo obszerna. Zatem kwestionowanie postanowień odsyłających do tabel kursowych w sytuacji realiów, które od daty zawarcia umowy (2007 r.) uległy wielu zmianom, jawi się jako abstrakcyjne, bowiem nikt nie mógł w tym czasie przewidzieć tak dużego wzrostu kursu franka szwajcarskiego i w konsekwencji wysokości rat kredytów waloryzowanych do tej waluty. Wzrost kursu nie był w żaden sposób związany z polityką kursową banku. Przy ocenie okoliczności sprawy nie można pominąć tego, że przedmiotowa umowa kredytu i jej konstrukcja przynosiła kredytobiorcom korzyści finansowe, polegające na mniejszych ratach, aniżeli gdyby zaciągnęli zobowiązanie w walucie polskiej. W czasie, gdy kurs franka szwajcarskiego był niski kredytobiorcy nie kwestionowali ważności umowy i nie uważali, że zawiera ona klauzule abuzywne. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzi również nierównowaga wynikających z umowy praw i obowiązków stron. Negatywne konsekwencje przewalutowania wpłat spoczywają zarówno na klientach jak i na banku. Nie można tracić z pola widzenia orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, który w wyroku z dnia 29 kwietnia 2021 r. wskazywał, że głównym celem dyrektywy 93/13 jest dążenie do przywrócenia równowagi kontraktowej między stronami, która mogła być naruszona poprzez stosowanie przez przedsiębiorcę nieuczciwych warunków w umowach, poprzez wyłączenie zastosowania warunków uznanych za nieuczciwe, przy jednoczesnym zachowaniu, co do zasady, ważności pozostałych warunków danej umowy. Zważywszy na to, zdaniem Sądu, punktem wyjścia i to niezależnie od stanowiska konsumenta, winna być próba „ratowania” wiążącego strony stosunku prawnego. Podsumowując, zawarcie umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, tj. franka szwajcarskiego było zgodne z polskimprawem bankowym, a zmiany które nastąpiły po jej zawarciu na rynku walutowym, a na które Bank nie miał wpływu, czyli wzrost kursu franka szwajcarskiego, nie mogą być uznane jako sprzeczne z dobrymi obyczajami. W okolicznościach sprawy nie zostało wykazane, by interesy kredytobiorców zostały naruszone w sposób rażący, a ich prawa i obowiązki ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Konkludując, należało zasądzić solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 98.416.15 zł tytułem niespłaconej kwoty zaciągniętego przez nich kredytu. Powód opierał dochodzone roszczenie na odpowiedzialności rzeczowej pozwanych wynikającej z hipoteki zwykłej i kaucyjnej ustanowionej na jego rzecz na zabezpieczenie dochodzonej pozwem wierzytelności na nieruchomości położonej w miejscowościW., gm.W.ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Trzciance prowadziksięgę wieczystą (...). W związku z tym Sąd zastrzegł w wyroku ograniczenia odpowiedzialności pozwanych, stosownie doart. 319 k.p.c. Powód domagał się także zasądzenia odsetek za opóźnienie od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia wytoczenia powództwa. Do odsetek tych nie miał zastosowaniaart. 77 zdanie drugie ustawy o księgach wieczystych i hipotece, z uwagi na art. 104 tej ustawy, który jako przepis szczególny wyłączał jego zastosowanie (w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 lutego 2011 r.). Stosownie doart. 104 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, hipoteka kaucyjna zabezpieczała odsetki oraz koszty postępowania mieszczące się w sumie wymienionej we wpisie hipoteki. Z przepisu tego wynika, że przedawnienie roszczenia w stosunku do dłużnika osobistego o odsetki za opóźnienie, zabezpieczone przez hipotekę kaucyjną, nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Jak długo bowiem hipoteka kaucyjna figuruje w księdze wieczystej, wierzyciel może liczyć na zaspokojenie z nieruchomości roszczenia o odsetki za opóźnienie (por. wyroki Sądu Najwyższego z 2 marca 2012 r., II CSK 282/2011 i z 21 lutego 2013 r., I CSK 384/2012, wyroki Sądów Apelacyjnych: wP.z 14 listopada 2012 r., I ACa 814/2012 i wŁ.z 27 lutego 2014 r., I ACa 290/2013, wszystkie dostępne w zbiorze Lex). Hipoteka kaucyjna została wpisana na zabezpieczenie wierzytelności z tytułu należności ubocznych (odsetki, koszty dochodzenia roszczeń). Odsetki za opóźnienie niewątpliwie mieszczą się w pojęciu należności ubocznych, dlatego zostały objęte tym zabezpieczeniem hipotecznym. W związku z tym roszczenie o ich zapłatę nie przedawniło się a jedynie dotyczyło go ograniczenie odpowiedzialności pozwanych do nieruchomości obciążonej hipoteką. Powód domagał się za opóźnienie odsetek ustawowych. Roszczenie to było zasadne, gdyż umowa przewidywała odsetki za opóźnienie w wysokości znacznie wyższej (do czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP). Nie ulegało też wątpliwości, że odsetki te rozpoczęły bieg długo przed dniem wniesienia pozwu, zatem od tej daty z pewnością się należą. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art.art. 98 § 1 i 3 k.p.c.iart. 99 k.p.c.obciążając pozwanych, jako przegrywających obowiązkiem zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów. Składały się na nie: opłata od pozwu 4.921 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 5.400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł. Przemysław Okowicki

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

155515400001006_II_K_000363_2023_Uz_2024-12-02_001

II K 363/23

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2025-01-03 20:30:13.0 CET

2025-01-03 14:28:33.0 CET

15551540

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 363/23 (...) -4 Ds 370.2023 PR w S. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024r. Sąd Rejonowy w Świnoujściu II Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia Kamilla Gajewska Protokolant: Dorota Bocian bez udziału Prokuratora po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2024r. sprawy M. Ż. , c. K. i A. z d. K. (...) ur. (...) w M. , oskarżonej o to, że: - w dniu 13 sierpnia 2022r. w Ś. , w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła M. P. do niekorzystnego rozporząd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Furman" xPublisher="MFurman" xEditorFullName="Monika Furman" xEditor="MFurman" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/551540/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000363" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 363/23</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon> (...)</xAnon>-4 Ds 370.2023</xBx></xText> <xText><xBx>PR w <xAnon>S.</xAnon></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 2 grudnia 2024r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Świnoujściu II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodnicząca: Sędzia Kamilla Gajewska</xText> <xText>Protokolant: Dorota Bocian</xText> <xText>bez udziału Prokuratora</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. Ż.</xAnon></xBx>,</xText> <xText>c. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> z d. <xAnon>K. (...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>oskarżonej o to, że:</xBx></xText> <xText>- w dniu 13 sierpnia 2022r. w <xAnon>Ś.</xAnon>, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160 zł <xBRx></xBRx>w ten sposób, że na internetowym portalu <xAnon>V.</xAnon> używając nicku „<xAnon>(...)</xAnon> wystawiła ofertę dotyczącą sprzedaży wózka dziecięcego, a po otrzymaniu pieniędzy <xBRx></xBRx>przy wykorzystaniu metody BLIK w kwocie 160 zł stanowiących zapłatę nie wywiązała się <xBRx></xBRx>z warunków umowy, wprowadzając tym samym w błąd co zamiaru realizacji umowy zawartej za pośrednictwem portalu <xAnon>V.</xAnon>, czym działała na szkodę <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżoną <xAnon>M. Ż.</xAnon> uznaje za winną dokonania zarzucanego jej czynu, <xBRx></xBRx>tj. występku z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1;art. 286 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 i 3 k.k.</xLexLink> i za ten czyn na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 3 k.k.</xLexLink> wymierza jej karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> kwotę 160 zł (sto sześćdziesiąt 00/100 złotych) tytułem obowiązku naprawienia szkody w całości,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>orzeka od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adwokackiej adw. <xAnon>R. R.</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>Ś.</xAnon> kwotę 1446,48 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści sześć 48/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zwalnia oskarżoną od kosztów postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 363/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 13 sierpnia 2022 r. w <xAnon>Ś.</xAnon>, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160 zł w ten sposób, że na internetowym portalu <xAnon>V.</xAnon> używając nicku „<xAnon>(...)</xAnon> wystawiła ofertę dotyczącą sprzedaży wózka dziecięcego, a po otrzymaniu pieniędzy przy wykorzystaniu metody BLIK w kwocie 160 zł stanowiących zapłatę nie wywiązała się z warunków umowy, wprowadzając tym samym w błąd co do zamiaru realizacji umowy zawartej za pośrednictwem portalu <xAnon>V.</xAnon>, czym działała na szkodę <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="9"> <xText><xAnon>M. Ż.</xAnon> posługując się nickiem „<xAnon>(...)</xAnon> przy użyciu aplikacji <xAnon>V.</xAnon> zaoferowała do sprzedaży wózek dziecięcy za kwotę 180 zł. W dniu 13 sierpnia 2022 r. <xAnon>M. P.</xAnon> zainteresowana zakupem wózka skontaktowała się z <xAnon>M. Ż.</xAnon>, która odpisała na wiadomość zainteresowanej zakupem pokrzywdzonej, a następnie podała jej dane do dokonania przelewu: <xAnon>M. Ż.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) S.</xAnon> i nr <xAnon>tel.: (...)</xAnon>. <xAnon>M. P.</xAnon> nie mogąc dokonać transakcji na kwotę 180 zł próbowała skontaktować się z oskarżoną na wskazany wyżej numer telefonu. <xAnon>M. Ż.</xAnon> miała wówczas wyłączony telefon, jednak po upływie kilku godzin osobiście oddzwoniła do <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> i zaproponowała, by pokrzywdzona dokonała transakcji za pomocą BLIK na jej numer telefonu. Transakcja na kwotę 180 zł nie powiodła się, wówczas <xAnon>M. Ż.</xAnon> zaproponowała kwotę 160 zł, którą <xAnon>M. P.</xAnon> zapłaciła przy użyciu BLIK. <xAnon>M. Ż.</xAnon> podjęła tę kwotę z bankomatu. Pokrzywdzona nie otrzymała wózka dziecięcego, oskarżona nie reagowała w żaden sposób na podjęte przez <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> próby kontaktu, zablokowała jej numer telefonu i nie odpisywała na wiadomości. <xAnon>M. Ż.</xAnon> nie zwróciła też pokrzywdzonej pieniędzy.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>74-76</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2-3, 139</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wydruki wiadomości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>8-15</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>potwierdzenia transakcji</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>16, 17, 18</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane z <xAnon>V.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane z <xAnon>I.</xAnon>.pl</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>40</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane Operatora sieci <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>42-44</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>46, 51-52</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>58-59, 112-114, 135-137</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="2"> <xText><xAnon>M. Ż.</xAnon> ma 36 lat, posiada wykształcenie średnie, z zawodu ekonomista, posiada na utrzymaniu dwoje dzieci, utrzymuje się z prac dorywczych, zdrowa, nie leczona psychiatrycznie, odwykowo ani neurologicznie. Oskarżona była karana.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>74-76</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>58-59, 112-114, 135-137</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="5"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>wyjaśnienia oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał im wiarę, oskarżona w wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego przyznała się w całości do popełnienia zarzucanego jej czynu, Sąd nie ma żadnych podstaw, by podważać wiarygodność tych wyjaśnień, zwłaszcza, że korespondują one z całym pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, potwierdzają je zeznania pokrzywdzonej oraz dowody z dokumentów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>zeznania pokrzywdzonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę tym zeznaniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, są one spójne, logiczne i konsekwentne, stanowią szczegółową relację ze zdarzenia, nadto korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz z wyjaśnieniami oskarżonej, która przyznała się w całości do popełnienia zarzucanego jej czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>wydruki wiadomości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, zwłaszcza, że żadna ze stron jej nie podważała, a oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>potwierdzenia transakcji, dane z <xAnon>V.</xAnon>, <xAnon>I.</xAnon>, Operatora Sieci <xAnon>(...)</xAnon> notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał wszystkie wskazane dokumenty za wiarygodne, sporządzone zostały przez uprawnione osoby, w granicach przewidzianych prawem, nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione osoby, w granicach przewidzianych prawem, nie ma powodów, aby kwestionować ich wiarygodność.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> kto w celu osiągniecia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Przedmiotem ochrony wskazanego przepisu jest mienie, tj. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawa rzeczowe</xLexLink>, przede wszystkim własność oraz majątkowe.. Czynność sprawcza polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Przez doprowadzenie należy rozumieć wywołanie niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji rozporządzającej w odniesieniu do jego mienia. Przedmiotem czynności wykonawczej są wszelkiego rodzaju przedmioty materialne. Oszustwo jest przestępstwem materialnym, jego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni, jest to przestępstwo kierunkowe. § 3 określa typ kwalifikowany w odniesieniu do omawianego wyżej czynu, jest nim wypadek mniejszej wagi.</xText> <xText>Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także powyższe uznać niewątpliwie należy, że <xAnon>M. Ż.</xAnon> niewątpliwie swoim zachowaniem zrealizowała znamiona czynu kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1;art. 286 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 i 3 k.k.</xLexLink> skoro w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160 zł w ten sposób, że na internetowym portalu <xAnon>V.</xAnon> używając nicku „<xAnon>(...)</xAnon>wystawiła ofertę dotyczącą sprzedaży wózka dziecięcego, a po otrzymaniu pieniędzy przy wykorzystaniu metody BLIK w kwocie 160 zł stanowiących zapłatę nie wywiązała się z warunków umowy, wprowadzając tym samym w błąd co do zamiaru realizacji umowy zawartej za pośrednictwem portalu <xAnon>V.</xAnon>, czym działała na szkodę <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText>Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText>Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText>Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText><xAnon>M. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 3 k.k.</xLexLink> Sąd wymierzył oskarżonej karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd z uwagi na wysokość szkody zakwalifikował czyn jako przypadek mniejszej wagi. Sąd nie stwierdził okoliczności wyłączającej winę czy bezprawność czynu, a karę kształtował na zasadach określonych w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> i następnych. Przede wszystkim wskazać należy, że oskarżona swoim zachowaniem godziła w tak istotne dobro jakim jest mienie, stanowiące własność innej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działała świadomie i jej zachowanie nie stanowiło incydentu, była bowiem kilkukrotnie dotychczas karana za przestępstwa tego samego rodzaju, w tym zarówno na kary wolnościowe jak i pozbawienia wolności, które jak widać nie przyniosły dotychczas oczekiwanego rezultatu. Oczywistym jest, że stopień społecznej szkodliwości czynu uznać należy za nie niski. Oskarżona choć przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i nie utrudniała postępowania karnego, co oczywiście przemawia na jej korzyść, nie zwróciła pokrzywdzonej kwoty 160 zł. Nadto oszukała młodą matkę i pośrednio skrzywdziła (materialnie) jej dziecko. W ocenie Sądu ukształtowana w dolnej granicy zagrożenia kara spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, uzmysłowi oskarżonej naganność jej postępowania i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd orzekł wobec oskarżonej na rzecz <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> kwotę 160 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej szkody. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w tej sytuacji jest zasadne, albowiem pokrzywdzona poniosła stratę finansową w tej wysokości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata <xAnon>R. R.</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon> kwotę 1.446,48 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu, albowiem koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w części.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>IV.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Sąd zwolnił oskarżoną z ponoszenia kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa mając na uwadze sytuację osobistą i materialną oskarżonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>20.12.2024r. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Kamilla Gajewska

Monika Furman

Dorota Bocian

Monika Furman

Sygn. akt II K 363/23 (...)-4 Ds 370.2023 PR wS. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024r. Sąd Rejonowy w Świnoujściu II Wydział Karny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia Kamilla Gajewska Protokolant: Dorota Bocian bez udziału Prokuratora po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2024r. sprawyM. Ż., c.K.iA.z d.K. (...) ur. (...)wM., oskarżonej o to, że: - w dniu 13 sierpnia 2022r. wŚ., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziłaM.P.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160 złw ten sposób, że na internetowym portaluV.używając nicku „(...)wystawiła ofertę dotyczącą sprzedaży wózka dziecięcego, a po otrzymaniu pieniędzyprzy wykorzystaniu metody BLIK w kwocie 160 zł stanowiących zapłatę nie wywiązała sięz warunków umowy, wprowadzając tym samym w błąd co zamiaru realizacji umowy zawartej za pośrednictwem portaluV., czym działała na szkodęM.P., tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k. I oskarżonąM. Ż.uznaje za winną dokonania zarzucanego jej czynu,tj. występku zart. 286 § 1 i 3 k.k.i za ten czyn na podstawieart. 286 § 3 k.k.wymierza jej karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, II na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonejM.P.kwotę 160 zł (sto sześćdziesiąt 00/100 złotych) tytułem obowiązku naprawienia szkody w całości, III orzeka od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adwokackiej adw.R. R.wŚ.kwotę 1446,48 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści sześć 48/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu, IV zwalnia oskarżoną od kosztów postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 363/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. Ż. w dniu 13 sierpnia 2022 r. wŚ., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziłaM.P.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160 zł w ten sposób, że na internetowym portaluV.używając nicku „(...)wystawiła ofertę dotyczącą sprzedaży wózka dziecięcego, a po otrzymaniu pieniędzy przy wykorzystaniu metody BLIK w kwocie 160 zł stanowiących zapłatę nie wywiązała się z warunków umowy, wprowadzając tym samym w błąd co do zamiaru realizacji umowy zawartej za pośrednictwem portaluV., czym działała na szkodęM.P., tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty M. Ż.posługując się nickiem „(...)przy użyciu aplikacjiV.zaoferowała do sprzedaży wózek dziecięcy za kwotę 180 zł. W dniu 13 sierpnia 2022 r.M. P.zainteresowana zakupem wózka skontaktowała się zM. Ż., która odpisała na wiadomość zainteresowanej zakupem pokrzywdzonej, a następnie podała jej dane do dokonania przelewu:M. Ż.,ul. (...),(...)-(...) S.i nrtel.: (...).M. P.nie mogąc dokonać transakcji na kwotę 180 zł próbowała skontaktować się z oskarżoną na wskazany wyżej numer telefonu.M. Ż.miała wówczas wyłączony telefon, jednak po upływie kilku godzin osobiście oddzwoniła doM.P.i zaproponowała, by pokrzywdzona dokonała transakcji za pomocą BLIK na jej numer telefonu. Transakcja na kwotę 180 zł nie powiodła się, wówczasM. Ż.zaproponowała kwotę 160 zł, którąM. P.zapłaciła przy użyciu BLIK.M. Ż.podjęła tę kwotę z bankomatu. Pokrzywdzona nie otrzymała wózka dziecięcego, oskarżona nie reagowała w żaden sposób na podjęte przezM.P.próby kontaktu, zablokowała jej numer telefonu i nie odpisywała na wiadomości.M. Ż.nie zwróciła też pokrzywdzonej pieniędzy. wyjaśnienia oskarżonej 74-76 zeznaniaM.P. 2-3, 139 wydruki wiadomości 8-15 potwierdzenia transakcji 16, 17, 18 dane zV. 24 dane zI..pl 40 dane Operatora sieci(...) 42-44 notatki urzędowe 46, 51-52 dane o karalności 58-59, 112-114, 135-137 M. Ż.ma 36 lat, posiada wykształcenie średnie, z zawodu ekonomista, posiada na utrzymaniu dwoje dzieci, utrzymuje się z prac dorywczych, zdrowa, nie leczona psychiatrycznie, odwykowo ani neurologicznie. Oskarżona była karana. wyjaśnienia oskarżonej 74-76 dane o karalności 58-59, 112-114, 135-137 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1. wyjaśnienia oskarżonej Sąd dał im wiarę, oskarżona w wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego przyznała się w całości do popełnienia zarzucanego jej czynu, Sąd nie ma żadnych podstaw, by podważać wiarygodność tych wyjaśnień, zwłaszcza, że korespondują one z całym pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, potwierdzają je zeznania pokrzywdzonej oraz dowody z dokumentów. zeznania pokrzywdzonej Sąd dał wiarę tym zeznaniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, są one spójne, logiczne i konsekwentne, stanowią szczegółową relację ze zdarzenia, nadto korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz z wyjaśnieniami oskarżonej, która przyznała się w całości do popełnienia zarzucanego jej czynu. wydruki wiadomości Sąd nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, zwłaszcza, że żadna ze stron jej nie podważała, a oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. potwierdzenia transakcji, dane zV.,I., Operatora Sieci(...)notatki urzędowe Sąd uznał wszystkie wskazane dokumenty za wiarygodne, sporządzone zostały przez uprawnione osoby, w granicach przewidzianych prawem, nie ma podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. dane o karalności dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione osoby, w granicach przewidzianych prawem, nie ma powodów, aby kwestionować ich wiarygodność. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I. M. Ż. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zgodnie zart. 286 § 1 k.k.kto w celu osiągniecia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Przedmiotem ochrony wskazanego przepisu jest mienie, tj.prawa rzeczowe, przede wszystkim własność oraz majątkowe.. Czynność sprawcza polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Przez doprowadzenie należy rozumieć wywołanie niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji rozporządzającej w odniesieniu do jego mienia. Przedmiotem czynności wykonawczej są wszelkiego rodzaju przedmioty materialne. Oszustwo jest przestępstwem materialnym, jego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Stronę podmiotową stanowi zamiar bezpośredni, jest to przestępstwo kierunkowe. § 3 określa typ kwalifikowany w odniesieniu do omawianego wyżej czynu, jest nim wypadek mniejszej wagi. Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także powyższe uznać niewątpliwie należy, żeM. Ż.niewątpliwie swoim zachowaniem zrealizowała znamiona czynu kwalifikowanego zart. 286 § 1 i 3 k.k.skoro w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziłaM.P.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 160 zł w ten sposób, że na internetowym portaluV.używając nicku „(...)wystawiła ofertę dotyczącą sprzedaży wózka dziecięcego, a po otrzymaniu pieniędzy przy wykorzystaniu metody BLIK w kwocie 160 zł stanowiących zapłatę nie wywiązała się z warunków umowy, wprowadzając tym samym w błąd co do zamiaru realizacji umowy zawartej za pośrednictwem portaluV., czym działała na szkodęM.P.. ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. Ż. I. I. Na podstawieart. 286 § 3 k.k.Sąd wymierzył oskarżonej karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd z uwagi na wysokość szkody zakwalifikował czyn jako przypadek mniejszej wagi. Sąd nie stwierdził okoliczności wyłączającej winę czy bezprawność czynu, a karę kształtował na zasadach określonych wart. 53 k.k.i następnych. Przede wszystkim wskazać należy, że oskarżona swoim zachowaniem godziła w tak istotne dobro jakim jest mienie, stanowiące własność innej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działała świadomie i jej zachowanie nie stanowiło incydentu, była bowiem kilkukrotnie dotychczas karana za przestępstwa tego samego rodzaju, w tym zarówno na kary wolnościowe jak i pozbawienia wolności, które jak widać nie przyniosły dotychczas oczekiwanego rezultatu. Oczywistym jest, że stopień społecznej szkodliwości czynu uznać należy za nie niski. Oskarżona choć przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i nie utrudniała postępowania karnego, co oczywiście przemawia na jej korzyść, nie zwróciła pokrzywdzonej kwoty 160 zł. Nadto oszukała młodą matkę i pośrednio skrzywdziła (materialnie) jej dziecko. W ocenie Sądu ukształtowana w dolnej granicy zagrożenia kara spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, uzmysłowi oskarżonej naganność jej postępowania i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. II. I. Na podstawieart. 46 § 1 k.k.Sąd orzekł wobec oskarżonej na rzeczM.P.kwotę 160 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej szkody. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w tej sytuacji jest zasadne, albowiem pokrzywdzona poniosła stratę finansową w tej wysokości. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. Ż. III. I. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokataR. R.wŚ.kwotę 1.446,48 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu, albowiem koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w części. 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV. Sąd zwolnił oskarżoną z ponoszenia kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa mając na uwadze sytuację osobistą i materialną oskarżonej. 1Podpis 20.12.2024r.

15/551540/0001006/K

Sąd Rejonowy w Świnoujściu

II Wydział Karny

153510007020003_XIV_C_000425_2019_Uz_2024-12-24_001

XIV C 425/19

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2025-01-09 18:00:04.0 CET

2025-01-09 10:41:07.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XIV C 425/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2024 r. w Pile sprawy z powództwa K. M. (1) przeciwko Towarzystwu (...) SA z siedzibą w W. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda K. M. (1) kwot

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Oszczypała" xPublisher="agnieszka.oszczypala" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="18" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2019" xVolNmbr="000425" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> Sygn. akt XIV C 425/19</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 2 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2024 r. w Pile</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>K. M. (1)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon> Towarzystwu (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xIx>o zapłatę </xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Towarzystwa (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>K. M. (1)</xAnon> kwotę 45.000 (czterdzieści pięć tysięcy) zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 5 września 2018 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Towarzystwa (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>K. M. (1)</xAnon> kwotę 880 ( osiemset osiemdziesiąt) zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki sprawowanej nad powodem wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 2 lipca 2018 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Towarzystwa (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>K. M. (1)</xAnon> kwotę 159,66 (sto pięćdziesiąt dziewięć złotych i 66/100) zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 28 września 2018 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> Towarzystwa (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>K. M. (1)</xAnon> odsetki za opóźnienie od kwoty 1.220,50 ( jeden tysiąc dwieście dwadzieścia złotych i 50/100) zł za okres od dnia 28 września 2018 r. do 3 listopada 2018 r;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>kosztami sądowymi obciąża strony po połowie i w związku z tym zasądza:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.307 ( dwa tysiące trzysta siedem) zł tytułem zwrotu połowy opłaty od pozwu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 2.658, 50 (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt osiem złotych i 50/100) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xText>od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Poznaniu) kwotę 158, 49 (sto pięćdziesiąt osiem złotych i 49/100) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>kosztami zastępstwa obciąża strony w zakresie przez nie poniesionymi.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Przemysław Okowicki</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu) powód <xAnon>K. M. (1)</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon>: - kwoty 90.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 września 2019 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za utratę zdrowia, doznaną krzywdę, ból i cierpienie będące konsekwencją wypadku, jakiemu powód uległ w dniu 1 lipca 2018 r.,</xText> <xText>- kwoty 880 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki sprawowanej nad powodem,</xText> <xText>- 1.380,16 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 września 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych,</xText> <xText>oraz kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 1 lipca 2018 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był kierujący ubezpieczony u pozwanego. W wyniku kolizji powód doznał rozległych urazów, które skutkowały koniecznością długotrwałego leczenia. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, ale nie co do wysokości i ostatecznie wypłacił powodowi świadczenie w kwocie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 303,16 zł tytułem kosztów leczenia i 400 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów. Powód wskazał, że od momentu wypadku wymagał pomocy przy najprostszych czynnościach życia codziennego i zostały one obliczone w następujący sposób: od 31.08.-14.09.2018 r. 15 dni x 4h x 10 zł = 600 zł, oraz 15.09.-28.09.2018 r. 14 dni x 4h x 10 zł = 280 zł, łącznie 880 zł. Natomiast zgodnie z zestawieniem dojazdów oraz przedstawionymi fakturami poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.380,16 zł ponad kwotę dotychczas wypłaconą przez pozwanego tj. 400 zł.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany <xAnon> Towarzystwo (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wniosło o oddalenie roszczeń powoda oraz obciążenie go w całości kosztami procesu według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż roszczenie powoda jest zawyżone. Nie zakwestionował, że w związku ze zdarzeniem z dnia 1 lipca 2018 r. powód doznał obrażeń ciała, a pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego wypłacił powodowi łącznie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1.220,50 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów i 303,16 tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki. Podniósł, że w jego ocenie ww. kwoty są adekwatne i odpowiednie do doznanych przez powoda cierpień fizycznych i psychicznych oraz poniesionej szkody. Dodał, że powód w dniu wypisu z Oddziału Rehabilitacji Neurologicznej był w pełni samodzielny w czynnościach samoobsługowych, a zatem żądanie powoda w tym zakresie jest nieuzasadnione, co do kosztów dojazdów zauważył, że wypłacił powodowi 1.220,50 zł a nie jak podaje powód 400 zł. Wskazał, że roszczenia powoda w tym zakresie nie zostały udowodnione. Pozwany zakwestionował również zasadność żądania odsetek od dnia 5 września 2018 r., wskazując, że powinny być one ewentualnie naliczone od dnia następującego po dniu wydania orzeczenia w niniejszej sprawie.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 1 lipca 2018 r. w miejscowości <xAnon>S.</xAnon> doszło do wypadku, w którym poszkodowany został <xAnon>K. M. (1)</xAnon> kierujący motocyklem o nr rej, <xAnon> (...)</xAnon>. Sprawcą wypadku był kierujący pojazdem marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>.</xText> <xText>W chwili wypadku powód był objęty udzieloną przez pozwanego ochroną ubezpieczeniową obejmującą odpowiedzialność cywilną za szkody wywołane ruchem samochodu marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Dowód: bezsporne, nadto akta szkody (k. 55).</xIx></xText> <xText>Z miejsca wypadku powód został podjęty przez Zespół Lotniczego Pogotowia Ratunkowego i przetransportowany do Szpitala Wojewódzkiego w <xAnon>P.</xAnon>. Tego samego dnia powoda umieszczono na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii z zespołami Leczenia Urazów Wielonarządowych gdzie po wykonaniu szeregu badań rozpoznano u niego: ostrą niewydolność oddechową, uraz śródczaszkowy, obrzęk mózgu, krwiak nadmózgowy, złamanie trzonu łopatki lewej, złamanie trzonu mostka oraz rękojeści mostka, złamanie wyrostków kolczystych C5-C7, wieloodłamowe złamanie trzonu kręgu <xAnon> (...)</xAnon>, złamanie części przednio-górnej trzonu <xAnon> (...)</xAnon>, złamanie tylnego odcinka żebra V oraz XI po lewej stronie, złamanie wyrostków poprzecznych po stronie lewej kręgów TH8-<xAnon> (...)</xAnon>, stłuczenie płuc, stłuczenie śródpiersia. Zastosowano u powoda leczenie w postaci intubacji, wentylacji mechanicznej, analgosedacji, płynoterapii, insulinoterapii, inhalacji, katecholaminy, żywienia enteralnego i parenteralnego. Podawano stosowną farmakoterapię. Zalecono powodowi noszenie gorsetu podpaszkowego do siadania i gorsetu <xAnon>J.</xAnon> do siadania ze spuszczonymi nogami. Konsultowano go neurologicznie i ortopedycznie. Do 14 lipca 2018 r. powód był w stanie poważnym, krążeniowo niewydolny, utrzymywany w analgosedacji, wentylowany mechanicznie, z leczeniem przeciwobrzękowym mózgu. Od 14 lipca 2018 r. stopniowo zmniejszano sedację, którą następnie w ciągu kilu dni odstawiono. Od 17 lipca 2018 r. powód oddychał samodzielnie z tlenoterapią bierną. 23 lipca 2018 r. usunięto rurkę tracheotomijną. 24 lipca 2018 r. powód pozostawał przytomny z kontaktem logicznym, oddychał samodzielnie, był wydolny krążeniowo, rehabilitowany i sadzany w łóżku w gorsecie i kołnierzu szyjnym. Powód przebywał na ww. Oddziale do dnia 25 lipca 2018 r.</xText> <xText>Następnie został przekazany w dniu 25 lipca 2018 r. na Oddział Udarowy celem kontynuacji leczenia i rehabilitacji, gdzie rozpoznano także krwawienie mózgowo-podpajęczynówkowe po urazie mózgowo-czaszkowym, dyskretny niedowład połowiczny lewostronny, zawroty głowy, zaburzenia funkcji poznawczych. Powód konsultowany był m.in. neurochirurgicznie i ortopedycznie, z zaleceniami leczenia zachowawczego. W dniu 30 lipca 2018 r. powodowi usunięto cewnik. W dniu wypisu stwierdzono kontakt słowny logiczny, spowolniały, drobnofalisty oczopląs przy patrzeniu na boki, męczliwość lewych kończyn, tendencję do odruchu babińskiego, spionizowanie przy łóżku w gorsecie <xAnon>J.</xAnon>. Zalecono dalszą opiekę lekarza rodzinnego, kontrolę w Poradni Neurologicznej i Ortopedycznej, systematyczną kontrolę ciśnienia.</xText> <xText>W dniu 31 lipca 2018 r. powód został przekazany do dalszego leczenia usprawniającego niedowładu połowicznego lewostronnego w przebiegu urazu głowy i kręgosłupa na Oddział Rehabilitacji Neurologicznej Bonifraterskiego Centrum Zdrowia sp. z o.o. w <xAnon>P.</xAnon>, gdzie przebywał do 31 sierpnia 2018 r. W ww. oddziale zastosowano kompleksowe leczenie usprawniające z dobrą tolerancją wysiłku i uzyskano poprawę zakresu ruchów i siły mięśniowej kończyn niedowładnych, poprawę równowagi i koordynacji oraz samopoczucia i sprawności ogólnej. W opinii końcowej terapeuty zajęciowego stwierdzono, że powód jest samodzielny w czynnościach samoobsługowych tj. toalecie porannej (mycie rąk, zębów, twarzy, golenie się), ubieraniu się, wiązaniu sznurowadeł, zapinaniu guzików, spożywaniu posiłków. Z uwagi na zastosowane leczenie (gorset) wymaga niewielkiej asysty przy wykonywaniu czynności tj. toalecie wieczornej i ubieraniu górnej części garderoby. Z kolei w opinii końcowej o przebiegu terapii psychologicznej odnotowano m.in. pełną orientację we wszystkich kierunkach, świadomość stanu zdrowia oraz zachowany autokrytycyzm. Ponadto wskazano, iż powód zgłosił istniejące od najmłodszych lat trudności w obszarze zapamiętywania nowych informacji, potwierdzono w wyniku badań zaburzenia mnestyczne. Psycholog stwierdził, że proces adaptacji przebiega prawidłowo, a stan emocjonalny powoda jest adekwatny do okoliczności, zwykle wyrównany, okresowo płytko obniżony wymagający wsparcia. W dniu wypisu powód poruszał się samodzielnie. Zalecono kontunuowanie wyuczonych ćwiczeń, opiekę lekarza rodzinnego, kontrolę w Poradni Ortopedycznej <xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>D.</xAnon> zgodnie z wyznaczonym terminem 4 września 2018 r. dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej, Rehabilitacyjnej. Powodowi wypisano recepty na leki.</xText> <xText><xIx>Dowód: akta szkody – karty leczenia szpitalnego, dokumentacja medyczna, skierowania, konsultacje (k. 55), zeznania świadka <xAnon>K. M. (2)</xAnon> (k. 60-61), zeznania świadka <xAnon>Z. M.</xAnon> (k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55).</xIx></xText> <xText>W dniach od 8 listopada do 29 listopada 2018 r. powód przebywał na Oddziale Rehabilitacji <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> im. prof. <xAnon>R. D.</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> z rozpoznaniem wielopoziomowego złamania kręgosłupa odcinka C5-C7, odcinka piersiowego <xAnon> (...)- (...)</xAnon> i stanu po złamaniu trzonu łopatki lewej i rękojeści mostka, złamania żeber V i XI po stronie lewej oraz następstw innych określonych urazów głowy. W epikryzie stwierdzono, że powód dobrze tolerował zleconą kinezę i fizykoterapię i został wypisany do domu jako podleczony w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami dalszej opieki w Poradni Neurologicznej i Rehabilitacyjnej.</xText> <xText><xIx>Dowód: karta leczenia szpitalnego (k. 102), zeznania świadka <xAnon>K. M. (2)</xAnon> (k. 60-61), zeznania świadka <xAnon>Z. M.</xAnon> (k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55).</xIx></xText> <xText>Powód kontynuował dalsze leczenie w Poradni Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. W dniu 4 września 2018 r. lekarz stwierdził po rehabilitacji istotną poprawę, a podczas wizyty w dniu 25 września 2018 r. brak dolegliwości bólowych u powoda. Powód zakończył leczenie w ww. poradni w dniu 10 grudnia 2019 r.</xText> <xText><xIx>Dowód: historia leczenia (k. 96-101), zeznania świadka <xAnon>K. M. (2)</xAnon> (k. 60-61), zeznania świadka <xAnon>Z. M.</xAnon> (k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55).</xIx></xText> <xText>W wyniku wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. powód doznał:</xText> <xText>- urazu czaszkowo-mózgowego pod postacią obrzęku mózgowia, krwiaka nadmózgowego nad prawą półkulą mózgu, miejscowego krwotoku podpajęczynówkowego, ogniska stłuczenia mózgowia w prawym płacie ciemieniowym z następowym niewielkim niedowładem połowicznym lewostronnym;</xText> <xText>- urazu klatki piersiowej pod postacią: stłuczenia płuc, złamania trzonu rękojeści mostka, wieloodłamowego złamania trzonu jedenastego kręgu piersiowego, złamania części przednio-górnej trzonu ósmego kręgu piersiowego, złamania wyrostków poprzecznych po stronie lewej ósmego, dziewiątego i dziesiątego kręgów piersiowego, złamania tylnego odcinka żebra V i XI po stronie lewej,</xText> <xText>- złamania wyrostków kolczystych C5-C7,</xText> <xText>- złamania trzonu łopatki lewej.</xText> <xText>W związku z doznanym urazem czaszkowo-mózgowym powód doznał 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. W wyniku doznanego urazu czaszkowo-mózgowego u powoda wystąpił niedowład połowiczny lewostronny, który wycofał się w ciągu kilku miesięcy od wypadku. Doznane urazy mózgowia nie wymagały leczenia neurochirurgicznego. Powód nie wymagał leczenia w Poradni Neurologicznej. Aktualnie w badaniu neurologicznym stwierdza się jedynie występowanie męczliwość lewej kończyny górnej, można więc uznać stan neurologiczny powoda bez istotnych odchyleń. Stan powoda nie wymaga leczenia w Poradni Neurologicznej ani rehabilitacji fizykalnej.</xText> <xText>Odczuwane dolegliwości bólowe odcinka piersiowego kręgosłupa oraz lęk przed wystąpieniem powikłań po złamaniu trzonów kręgosłupa w sposób aktywny wpłynęły na dotychczasową aktywność fizyczną w życiu zawodowym (powód nie wrócił do wcześniej wykonywanej pracy fizycznej) oraz osobistym (ograniczenie w aktywności fizycznej oraz w pracach domowych). Śladowa męczliwość lewej kończyny górnej nie wpływa na aktywność życiową powoda.</xText> <xText>Zgłaszane przez powoda trudności z pamięcią nie pozostają w związku z wypadkiem z dnia 1 lipca 2018 r., występują od dzieciństwa, bez wskazania na powstanie nowych ubytków w zakresie funkcji poznawczych.</xText> <xText>Z punktu widzenia neurologicznego powód z powodu niewielkiego niedowładu lewostronnego, który obecny był u niego po zdarzeniu z dnia 1 lipca 2018 r. nie wymagał opieki i pomocy osób trzecich. Obecnie powód pod kątem neurologicznym nie ma ograniczeń w zakresie wykonywanej pracy lub zajęć, nie wymaga stałego zaopatrzenia medycznego.</xText> <xText><xIx>Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii (k. 113-121). </xIx></xText> <xText>Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda na skutek wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. z powodu złamania trzonu kręgu <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> ze złamaniem wyrostków poprzecznych <xAnon> (...)- (...)</xAnon> wynosi 15 %, złamania żebra V i XI po stronie lewej wynosi 2 %, złamania wyrostków kolczystych C5-C7 wynosi 3 %, złamania trzonu mostka 3 % oraz złamania trzonu łopatki lewej 3 %.</xText> <xText>Powód jest aktualnie osobą wyleczoną z urazów ortopedycznych doznanych w wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. Natomiast w obrębie kręgosłupa piersiowego złamanie <xAnon> (...)</xAnon> spowodowało rozwałkowanie trzonu, które po konsultacji neurochirurgicznej zostało zakwalifikowane do leczenia zachowawczego. Odcinek złamania <xAnon> (...)</xAnon> wymaga szczególnej ochrony przed przeciążeniem do czasu pełnej przebudowy kręgu <xAnon> (...)</xAnon>. To jest jedyny element pozostałości po wypadku wymagający nadzoru medycznego w przyszłości. Pozostałe złamania zagoiły się prawidłowo nie powodując deficytów w ruchu poszczególnych stawach dotkniętych urazem.</xText> <xText>Powód odczuwał skutki wypadku przez okres pełnego leczenia rehabilitacyjnego od dnia 1 lipca 2018 r., którego skutki stopniowo zmniejszały się, do występowania jedynie nieznacznych dolegliwości bólowych na zmianę aury pogodowej. Obecnie powód nie wymaga dalszego leczenia oraz rehabilitacji, natomiast wskazanym są rekreacyjne pobyty w basenie pływackim.</xText> <xText>Dolegliwości bólowe miały różne okresy natężenia. Ból o znacznym natężeniu dokuczał powodowi przez okres około 3 tygodni, ból o średnim nasileniu również 3 kolejnych tygodni, następnie ból o małym nasileniu przez okres około 2 miesięcy. Po tym czasie ból występujący w okresie zmiany aury pogodowej i po przeciążeniu fizycznym jest krótkotrwały 1-2 dniowy i ustępuje po podstawowych lekach przeciwbólowych. W przyszłości dolegliwości bólowe mogą występować jedynie na zamianę aury pogodowej do czasu ustabilizowania się układu naczyniowego po złamaniach ok. 3 lat od wypadku.</xText> <xText>Doznane obrażenia ograniczyły aktywność życiową powoda przez okres około 1,5 roku, natomiast ograniczenia zawodowe istnieją do dnia dzisiejszego i będą trwały przez dalszy okres samoistnej rekonstrukcji złamanego kręgu piersiowego <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Powód wymagał pomocy osób trzecich w okresie po leczeniu rehabilitacyjnym w <xAnon>P.</xAnon> k. <xAnon>G.</xAnon> tj. wrzesień i października 2018 r. przez 2 miesiące w ilości 3 godzin dziennie w zakresie pomocy przy higienie osobistej, ubieraniu, przygotowaniu posiłków, sprzątaniu mieszkania oraz po leczeniu rehabilitacyjnym w <xAnon>C.</xAnon> przez okres 1 miesiąca w ilości 1 godziny dziennie w mniejszym stopniu niż wcześniej wskazany.</xText> <xText>Uraz kręgosłupa uniemożliwia wykonywanie prac budowlanych o znacznym obciążeniu fizycznym. Pozostałe prace domowe oraz lekkie prace fizyczne są dopuszczalne do wykonywania przez powoda. Powód nie wymaga stałego zaopatrzenia ortopedycznego.</xText> <xText><xIx>Dowód: opinia główna i uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii (k. 163-170, 241). </xIx></xText> <xText>Na skutek wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. powód doznał stłuczenia płuc, które skutkowało uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5 %. W trakcie hospitalizacji powód nie był leczony pulmonologicznie, po zwolnieniu ze szpitala nie wymagał konsultacji pulmonologicznej, nie otrzymuje żadnych leków „oddechowych”.</xText> <xText>Bezpośrednio po wypadku na skutek ograniczenia ruchomości oddechowej klatki piersiowej przez okres dwóch tygodni uraz skutkował umiarkowanymi dolegliwościami bólowymi. Dalej przez okres 6 tygodni lekkimi dolegliwościami bólowymi. Powyższe skutkowało koniecznością leczenia przeciwbólowego, co było realizowane w ramach hospitalizacji. Stłuczenie płuc było zachowawcze i samoistne. Nie wymagało interwencji zabiegowych lub stosowania innych metod terapeutycznych. Powód nie jest niezdolny do pracy z powodu konsekwencji wypadku na tle oddechowym, nie występują ograniczenia w jego aktywności fizycznej i życiowej. W rozumieniu medycznym został wyleczony bez pozostawienia trwałych następstw urazu.</xText> <xText>Z powodu bólowego ograniczenia ruchowego klatki piersiowej powód wymagał przez okres 2 tygodni po wypadku pomocy osób trzecich, która to pomocą była zapewniona przez personel medyczny w trakcie hospitalizacji. Niezdolność do pracy z ww. powodów trwała przez okres 6 tygodni od dnia wypadku.</xText> <xText><xIx>Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu pulmonologii (k. 249-251). </xIx></xText> <xText>W związku z wypadkiem z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszym leczeniem doświadczył objawów typowych dla zespołu stresu pourazowego. Przeżył wydarzenie, które wywołało u niego efekt głębokiego stresu, przekroczyło jego możliwości adaptacyjne, zakończyło się utratą zdrowia i poczucia bezpieczeństwa. Skutki psychiczne wypadku i jego następstw powód odczuwa do dziś. Zdrowotne konsekwencje wydarzenia również, co utrudnia odzyskanie całkowitej równowagi. Z analizy doświadczeń powoda wynika, iż w konsekwencji wypadku doznał od urazu, a jego reakcja przebiegała z intensywnym lękiem, bezsilnością i przerażeniem. Sytuacja, której doświadczył powód była przez niego uporczywie przeżywana ponownie na kilka następujących sposobów. Pojawiały się u niego z dużą intensywnością powracające, natrętne i powodujące cierpienie wspomnienia zdarzenia o charakterze obrazów, myśli i odczuć. Dodatkowo towarzyszyły mu niepokojące sny związane z utratą zdrowia, bezpieczeństwa swojego i rodziny, które miały charakter natrętny. Powód przez okres około roku intensywnie odczuwał i odtwarzał emocje, związane ze skutkami wypadku. Pojawiło się u niego poczucie ponownego przeżywania zdarzenia, intensywnie zwłaszcza w stanie na pograniczu snu i przebudzenia. Obserwowało się silny psychologiczny niepokój przy narażeniu na wewnętrzne i zewnętrzne sygnały, które przypominały traumatyczne wydarzenie, a także negatywną emocjonalną reakcję na nie. Wszelkie reakcje bólowe ze strony organizmu przeżywał nadmiarowo, pojawiło się myślenie katastroficzne. Występowało uciążliwe unikanie bodźców związanych z wydarzeniem o charakterze traumatyzującym (motocykl, rower) przy redukcji ogólnego reagowania (zmniejszeniu poziomu aktywności). Obecne było usiłowanie unikania myśli, uczuć lub rozmów związanych z wydarzeniem wywołującym uraz, a także czynności, miejsc, lub ludzi przywołujących wspomnienia wydarzenia. Pojawiła się niezdolność do przywołania w pamięci istotnych aspektów urazu, znaczne zmniejszenie zainteresowania lub uczestnictwa w istotnych czynnościach, poczucie oderwania lub wyobcowania w stosunku do innych. Występował ograniczony zakres odczuwanych emocji i poczucie braku perspektyw w związku z przyszłością. Dominował wyraźny spadek nastroju, trudności w funkcjonowaniu poznawczym, zaburzenia koncentracji. Utrzymywały się dokuczliwe objawy wzmożonego pobudzenia tj. trudności z zasypianiem lub kontynuowaniem snu, nerwowość lub wybuchy gniewu, nadmierna czujność. Długość utrzymywania się zaburzeń w znacznym nasileniu wynosiła około roku. Objawy te wiązały się z przeżywaniem cierpienia i zaburzeniem zawodowego, społecznego i emocjonalnego obszaru funkcjonowania powoda. Część z tych zaburzeń utrzymuje się nadal i znajduje odzwierciedlenie w badaniach testowych (nerwowość, wybuchy gniewu, nadmierna czujność, problemy z pamięcią).</xText> <xText>Aktualnie u powoda nie obserwuje się cech znaczącego obniżenia, lęku, napięcia, czy niepokoju. W zakresie funkcji intelektualnych nie zauważa się deficytów, które wpływałyby na ograniczenie zdolności do prawidłowego spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Obecny stan emocjonalny jest na tyle stabilny, że nie zakłóca funkcjonowania procesów poznawczych, a więc nie ogranicza jego zdolności w zakresie koncentracji uwagi, odpamiętywania i relacjonowania przedmiotowego zdarzenia oraz jego konsekwencji. U powoda w badaniu psychologicznym stwierdza się pewne cechy dezorganizacji zachowania i funkcjonowania. Powód ujawnia subiektywne poczucie niepokoju i zagrożenia, zgłasza utrzymujące się napięcie emocjonalne, choć mniej nasilone, niż po wypadku i leczeniu. Ma poczucie ograniczenia w aktywności zawodowej, redukcji kontaktów społecznych, trudności emocjonalnych. Jest sceptycznie zorientowany co do przyszłości. Stwierdza się aktualnie u powoda zaburzenia natury psychologicznej, które wpływają na ograniczenie lub trudności w jego codziennym funkcjonowaniu. W chwili obecnej brak wyraźnych symptomów sugerujących występowanie zaburzeń depresyjnych, lękowych, czy innych świadczących o poważnej psychopatologii. Po upływie roku od wypadku nastąpiła względna stabilizacja nastroju, choć skutki wydarzenia i późniejszego leczenia, którego doświadczył powód wpływają negatywnie na stan emocjonalny powoda nadal. Doświadczenia z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszego leczenia znacząco przyczyniły się (w odczuciu powoda) do ograniczenia mu możliwości pracy zarobkowej, realizowania zadań życiowych, wypełniania ról społecznych. Adaptacja do nowych okoliczności przebiegała z trudnościami, które utrzymują się do dzisiaj. Powód ujawnia lękowe nastawienie do przyszłości, spadek energii. Obecnie nadal widoczna jest redukcja potrzeb i zainteresowań.</xText> <xText><xIx>Dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny psychologii (k. 294-300). </xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (nadanym pocztą elektroniczną w dniu 4 sierpnia 2018 r.) powód zgłosił pozwanemu roszczenie wypłaty zadośćuczynienia za skutki wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. w wysokości 200.000 zł. W kolejnym piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. powód zażądał wypłaty odszkodowania za koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.780,16 zł (4.654 km/7,5 l/100km/5,1 zł cena paliwa). Natomiast w piśmie z dnia 17 października 2018 r. domagał się odszkodowania obejmującego koszty opieki w wysokości 4.860 zł (01.07.-31.07.2018 r. : 30 dni x 8h x 10 zł = 2.400 zł, 01.08.-30.08.2018 r. : 30 dni x 4 h x10 zł = 1.200 zł, 31.08.-14.09.2018 r.: 15 dni x 4 h x 10 zł = 600 zł, 15.09.-17.10.2018 r.: 33 dni x 2h x 10 zł = 660 zł).</xText> <xText>W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powodowi kwotę łącznie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia (decyzją z dnia 30 sierpnia 2018 r., 17 września 2018 r), 1.620,50 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych za 4.220 km (decyzją z dnia 17 września 2018 r. w kwocie 400 zł i 31 października 2018 r. w kwocie 1.220,50 zł) oraz 303,16 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki (decyzją z dnia 17 września 2018 r.). Pozwany wypłacał przyznane świadczenia w ciągu 3 dni roboczych od daty wydania decyzji.</xText> <xText><xIx>Dowód: akta szkody – zgłoszenia szkody z dnia 2.08.2018 r., 14.08.2018 r., 17.10.2018 r., decyzje z dnia 30.08.2018 r., 17.09.2018 r., 31.10.2018 r., korespondencja mailowa pomiędzy stronami (k. 55). </xIx></xText> <xText>Powód, w związku z wypadkiem komunikacyjnym jakiemu uległ w dniu 1 lipca 2018 r. poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.780,16 zł (4.654 km/7.5l/100km/5,1 zł cena paliwa).</xText> <xText><xIx>Dowód: akta szkody – zgłoszenie szkody z dnia 14 sierpnia 2017 r., oświadczenie o dojazdach, zaświadczenie z dnia 19.09.2018 r., dowód rejestracyjny pojazdu, oświadczenie dotyczące użytkowania samochodu, dokumentacja medyczna w zakresie pobytów w szpitalach, decyzje pozwanego o przyznaniu odszkodowania z dnia 17.09.2018 r. i 31.10.2018 r. (k. 55), decyzje pozwanego (k. 38-44). </xIx></xText> <xText>W dniu wypadku powód miał 38 lat, był osobą sprawną fizycznie i aktywną zawodowo. Od ukończenia szkoły pracował w branży budowlanej. W 2011 r. wyjechał za granicę i pracował na budowach na terenie Niemiec. Ostatecznie wrócił do Polski i rozpoczął od 2018 r. własną działalność gospodarczą świadcząc usługi budowlane. Firma powoda dobrze prosperowała, zatrudniał jednego pracownika. Po powrocie powoda ze szpitala żona powoda wzięła urlop bezpłatny by wesprzeć go i pomóc w czynnościach toalety, ubrania się, przygotowania posiłków itp. Powód źle psychicznie znosił brak możliwości podjęcia pracy, dotychczas to on głównie utrzymywał rodzinę. Do stycznia 2019 r. powód korzystał z gorsetu <xAnon>J.</xAnon>. Przez rok po wypadku w związku z częściową niezdolnością do pracy (od 1 lipca 2018 r. do 31 października 2022 r.) pobierał świadczenie rehabilitacyjne, a następnie przez okres ok. 2 lat rentę (do 31 października 2022 r). Po tym okresie odzyskał zdolność do pracy, ale z uwagi na ograniczenia związane ze złamaniem kręgosłupa zrezygnował z dużych prac budowlanych i obecnie zajmuje się głównie lżejszymi pracami wykończeniowymi. Powód przed wypadkiem chętnie spędzał wolny czas na przejażdżkach rowerowych i motorowych. Po wypadku z powodu lęku odciął się od tych aktywności. Zrezygnował również z długich, pieszych wycieczek, ograniczył aktywność fizyczną z obawy o swój stan zdrowia. Utracił posiadaną wcześniej niezależność i pewność siebie, co spowodowało spadek poczucia jakości życia. Do teraz towarzyszy mu przymus ostrożności, wszystkie czynności wykonuje z rozmysłem, ogranicza się ze strachu przed urazem. Obecnie sporadycznie przyjmuj leki przeciwbólowe, nie znajduje się pod opieką żadnego lekarza specjalisty.</xText> <xText><xIx>Dowód: zeznania świadka <xAnon>K. M. (2)</xAnon> (k. 60-61), zeznania świadka <xAnon>Z. M.</xAnon> (k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55), decyzja o przyznaniu renty (k. 103-104), orzeczenie komisji lekarskiej ZUS (k. 70-71), akta szkody (k. 55), opinia biegłego sądowego z dziedziny psychologii (k. 294-300), dokumentacja medyczna (k. 92-102). </xIx></xText> <xText>Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, <xAnon>Z. M.</xAnon>, przesłuchania powoda <xAnon>K. M. (1)</xAnon>, dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, jak również w aktach szkodowych oraz opinii sądowych przeprowadzonych w sprawie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>, nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na tej podstawie Sąd przyjął bez dowodów fakty powołane przez powoda i przyznane przez pozwanego, mając przy tym na uwadze, że ich przyznanie nie nasuwało żadnych zastrzeżeń. W myśl <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>, gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Pozwany nie wypowiedział się co do niektórych twierdzeń powoda o faktach. Część z nich nie była kontrowersyjna, gdyż miała oparcie w okolicznościach sprawy oraz korespondowała ze stanowiskiem pozwanego i z wynikami rozprawy, dlatego Sąd uznał wynikające z tych twierdzeń fakty za przyznane i przyjął je bez dowodów.</xText> <xText>Zgromadzone dokumenty Sąd ocenił jako wiarygodny materiał dowodowy, mając na względzie przepisy <xLexLink xArt="art. 244;art. 244 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 245 k.p.c.</xLexLink> oraz to, że ich wartość dowodowa nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron w trybie <xLexLink xArt="art. 252" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 252 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 253" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 253 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd uznał za generalnie wiarygodne zeznania świadków <xAnon>K. M. (2)</xAnon>, <xAnon>Z. M.</xAnon>. Są oni osobami najbliższymi powodowi – żoną i córką. Mogło to skutkować zarówno niezamierzoną tendencyjnością, jak i celową nieprawdziwością ich zeznań, motywowaną chęcią dopomożenia powodowi w osiągnięciu korzystnego wyniku procesu. Analiza treści zeznań świadków i sposobu ich składania nie potwierdziła jednak tego typu obaw. Były one spontaniczne i szczere, a także wyważone, spójne i logiczne. Koncentrowały się na faktach i nie zawierały elementów mogących świadczyć o ich tendencyjności, jak stwierdzenia sprzeczne z zasadami doświadczenia, nieuzasadnione oceny i tezy będące wynikiem wnioskowań redukcyjnych lub w ogóle niezgodnych z zasadami logiki. Świadkowie w żadnym momencie swoich zeznań nie wyszli samorzutnie poza okoliczności, które były im znane na podstawie własnych obserwacji. Żaden z nich nie starał się samorzutnie podawać korzystnych dla powoda faktów lub ocen. Jeśli odnośnie jakiejś okoliczności nie mieli wiedzy lub jej nie pamiętali, wyraźnie to zaznaczali i nie próbowali swojej niewiedzy zastępować korzystnymi dla powoda domysłami. Poza tym, że same w sobie były wiarygodne, zeznania świadków wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały. Zeznania te zasadniczo współgrały także z pozostałym materiałem dowodowym, tworząc spójny obraz zdarzeń. W tym zakresie podkreślenia przede wszystkim wymaga, że w części dotyczącej rodzaju i rozmiaru cierpień fizycznych powoda związanych z doznanym urazem i jego leczeniem, zeznania świadków znajdowały potwierdzenie w dokumentach. Z kolei zeznania tych świadków dotyczące konsekwencji wypadku dla fizycznego i psychicznego funkcjonowania powoda potwierdzili w swoich opiniach biegli sądowi. W tym miejscu wskazać trzeba, że zgodnie z opinią biegłej psycholog powód miał tendencję do zbyt zachowawczego postępowania i ograniczania się w aktywnościach życiowych z uwagi na lęk przed bólem i urazem, co tłumaczyłoby wskazywany przez świadków szerszy zakres i dłuższy czasookres pomocy udzielanej powodowi przez żonę w czynnościach życiowych w stosunku do przyjętego uzasadnionego medycznie przez biegłych zakresu potrzebnej powodowi opieki ze strony osób trzecich.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych przyczyn, znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mogły mieć jedynie zeznania powoda. Dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do jego zeznań. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem procesu, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest najbardziej niepewny jako źródło poznania prawdy. Dlatego też zeznania powoda Sąd dokładnie zweryfikował, przede wszystkim przez konfrontację z innymi dowodami oraz zasadami wiedzy i doświadczenia. W konsekwencji Sąd uznał je za generalnie wiarygodne. Były one przekonujące, spójne i logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, to jest zeznaniach świadków, dokumentach oraz opiniach biegłych. W szczególności, co do opisywanych przez powoda cierpień, jakie przyniósł mu doznany uraz, jego zeznania znajdowały potwierdzenie w opiniach biegłych, dokumentacji lekarskiej oraz zeznaniach świadków. Podkreślenia także wymaga, że choć fizyczne i psychiczne skutki urazu były dla powoda ciężkie, w swoich zeznaniach wypowiadał się na ten temat dość oszczędnie i wyraźnie bez nastawienia na tendencyjne przedstawienie swojej sytuacji jako gorszej niż w rzeczywistości. Także to przekonywało o szczerości jej zeznań.</xText> <xText>Sąd uznał nadto za wiarygodne i uczynił podstawą ustaleń faktycznych wszystkie przeprowadzone w sprawie opinie sądowo – lekarskie specjalisty ortopedii i traumatologii dr n. med. <xAnon>P. J.</xAnon> (główna i uzupełniająca), neurologii dr n. med. <xAnon>M. M.</xAnon>, pulmonologii dr n. med. <xAnon>M. W.</xAnon>, psychologii <xAnon>N. U.</xAnon>. Opinie sporządzone przez biegłych stanowią kompletną odpowiedź na przedstawioną przez Sąd tezę dowodową. Nie zawierają luk i błędów logicznych. Tok rozumowania biegłych został przez nich szczegółowo przedstawiony w sposób jasny. Wnioski swoje biegli należycie uzasadnili. Opinie zostały sporządzone rzetelnie i fachowo, w sposób świadczący o dużym profesjonalizmie ich autorów, a nadto w oparciu o cały dostępny biegłym materiał porównawczy. Mając zatem na względzie obiektywizm, fachowość i rzetelność sporządzonych opinii Sąd uznał je za w pełni przydatne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Biegli sporządzili bowiem opinie wyczerpujące, odpowiadające na postawione przez Sąd pytania. Strony nie wnosiły o uzupełnienie opinii, jedynie w zakresie opinii z dziedziny ortopedii pozwany zgłosił zastrzeżenie co do ustalonego uszczerbku na zdrowiu powoda. Biegły <xAnon>P. J.</xAnon> odniósł się należycie do zgłoszonych uwag w opinii uzupełniającej, która została zaakceptowana przez strony.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.</xText> <xText>Powód zgłosił w pozwie dwa roszczenia z tytułu odpowiedzialności pozwanego za posiadacza pojazdu mechanicznego, z którym łączyła go umowa odpowiedzialności cywilnej: o zadośćuczynienie za krzywdę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia i o odszkodowanie z tytułu kosztów opieki i kosztów dojazdu do placówek medycznych. Z kolei pozwany podniósł zarzut wygaśnięcia roszczeń wobec adekwatności już wypłaconych świadczeń do rozmiaru krzywdy i szkody powoda.</xText> <xText>Bezsporne w sprawie pozostaje, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał i przyjął swoją odpowiedzialność za szkodę powoda. Nastąpiło to w sierpniu 2018 r., a zatem pod rządami ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 r. poz. 1844). W art. 28 stanowi ona, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w przeprowadzonym przez siebie postępowaniu, o którym mowa w art. 29, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu. Ustawodawca, wskazując w przytoczonym przepisie jako jedną z podstaw obowiązku wypłaty odszkodowania uznanie swojej odpowiedzialności przez ubezpieczyciela w oparciu o wyniki przeprowadzonego przez niego sformalizowanego, określonego ustawą postępowania likwidacyjnego, nadał tej czynności charakter uznania właściwego. Obejmuje ono dwa elementy - zasadę odpowiedzialności oraz uznaną przez ubezpieczyciela wysokość świadczenia. Uznanie takie pociąga za sobą ten skutek, że co do elementów uznanych poszkodowany nie musi już udowadniać podstaw odpowiedzialności ubezpieczyciela, lecz jedynie dokonane uznanie. Konsekwencją uznania właściwego jest więc zmiana rozkładu ciężaru dowodu. W realiach procesu sądowego z powództwa poszkodowanego przeciw zakładowi ubezpieczeń oznacza to, że powód, któremu ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie, uznając swoją odpowiedzialność za ubezpieczonego sprawcę szkody, może powołać się na uznanie podstaw odpowiedzialności, zaś pozwany ubezpieczyciel, chcąc się zwolnić od odpowiedzialności musi dowieść, że podstawy jego odpowiedzialności jednak nie istnieją (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2014 r., V CSK 512/13, OSNC 2015/7-8/88 i z dnia 12 lutego 2016 r., II CSK 251/15, nie publ., dostępny w zbiorze Legalis – wprawdzie orzeczenia te zapadły na tle poprzedniej ustawy o działalności ubezpieczeniowej, ale w komentowanym zakresie treść nowej ustawy jest praktycznie identyczna).</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zgłoszoną przez powoda szkodę. Nadto, już w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił, że nie zachodzi żadna z przesłanek egzoneracyjnych pozwalających na uwolnienie się ubezpieczonego od odpowiedzialności za powstałą szkodę, wobec czego należy uznać jego odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 1 lipca 2018 r. Czyniło to zbędnym czynienie rozważań w tym zakresie. Pozwany nie kwestionował również wydanych w toku procesu opinii biegłych sądowych, zeznań świadków, jak też zeznań samego powoda. Do zgłoszonego roszczenia w zakresie rekompensaty szkody majątkowej pozwany w ogóle bliżej się nie odniósł. Sporna była zatem jedynie wysokość dochodzonego przez powoda zadośćuczynienia i odszkodowania.</xText> <xText>Powód domagał się tytułem zadośćuczynienia 90.000 zł ponad 60.000 zł, które już otrzymał. Zatem należne mu zadośćuczynienie określił na 150.000 zł.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 k.c.</xLexLink> w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przy czym chodzi o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne i psychiczne. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo (G. Bieniek, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2007, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie VIII).</xText> <xText>Przepisy nie wskazują w sposób jednoznaczny kryteriów, jakimi powinien kierować się Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia. W doktrynie i orzecznictwie panuje jednak zgoda, co do tego, że należy brać pod uwagę takie aspekty jak długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych związanych z wypadkiem oraz ich intensywność (stopień cierpień), skutki doznanych urazów, wiek poszkodowanego, dolegliwości związane z niezbędnym leczeniem, pobytami w szpitalu, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury. Ich rozmiar, natężenie i czas trwania należy analizować w kontekście okoliczności konkretnej sprawy. Użyte w <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> pojęcie <xIx>„sumy odpowiedniej”</xIx> choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że <xIx>„wartość odpowiednia”</xIx> to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Pamiętać przy tym należy, że na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego - tak fizyczne jak i psychiczne - których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest <xIx>„odpowiednia”</xIx> z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 4.02.2008 r. III KK 349/2007).</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zasadne jest w części.</xText> <xText>Celem zadośćuczynienia jest wynagrodzenie nie tylko bólu i cierpienia odczuwanego bezpośrednio po zdarzeniu, ale ma także stanowić rekompensatę za ujemne następstwa wynikłe z wypadku w przyszłości. Pozwany uznając roszczenie powoda co do kwoty 60.000 zł stanął na stanowisku, że kwota ta rekompensuje powodowi skutki wypadku. Sąd uznał jednak, że wypłacona powodowi faktycznie kwota ww. zadośćuczynienia jest niewystarczająca.</xText> <xText>Okoliczność rozmiaru doznanych obrażeń oraz określenie skutków wypadku jakiemu uległ powód, w sytuacji gdy strony nie są w tym zakresie zgodne, a tak niewątpliwie było w niniejszym procesie, jest okolicznością, która z uwagi na swój złożony charakter wymaga wiedzy specjalnej, która wykracza poza możliwości Sądu. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> w wypadkach wymagających wiedzy specjalnej sąd zasięga opinii biegłego, z czego wynika, iż kwestie sporne, co do których wymagana jest wiedza specjalna, mogą być rozstrzygane jedynie za pomocą opinii biegłego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie przeprowadzono dowód z opinii biegłych – specjalistów ortopedii i traumatologii, neurologii, pulmonologii i psychologii którzy potwierdzili, iż bezpośrednio w wyniku zdarzenia z 1 lipca 2018 r. powód doznał obrażeń ciała w postaci: urazu czaszkowo-mózgowego pod postacią obrzęku mózgowia, krwiaka nadmózgowego nad prawą półkulą mózgu, miejscowego krwotoku podpajęczynówkowego, ogniska stłuczenia mózgowia w prawym płacie ciemieniowym z następowym niewielkim niedowładem połowicznym lewostronnym; urazu klatki piersiowej pod postacią: stłuczenia płuc, złamania trzonu rękojeści mostka, wieloodłamowego złamania trzonu jedenastego kręgu piersiowego, złamania części przednio-górnej trzonu ósmego kręgu piersiowego, złamania wyrostków poprzecznych po stronie lewej ósmego, dziewiątego i dziesiątego kręgów piersiowego, złamania tylnego odcinka żebra V i XI po stronie lewej, złamania wyrostków kolczystych C5-C7, złamania trzonu łopatki lewej. Wskutek wypadku, powód będący zdrowym, w pełni sprawnym mężczyzną doznał obrażeń, które spowodowały, trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Przy czy to głównie obrażenia w zakresie narządu ruchu ograniczyły aktywność życiową powoda przez okres około 1,5 roku, natomiast ograniczenia zawodowe istnieją do dnia dzisiejszego i będą trwały przez dalszy okres samoistnej rekonstrukcji złamanego kręgu piersiowego <xAnon> (...)</xAnon>. Łącznie powód spędził w szpitalach około 3 miesięcy, głównie w celu usprawnienia narządu ruchu. Leczenie złamań kości nie wymagało interwencji chirurgicznych, a noszenia gorsetu do stycznia 2019 r. oraz stosownej rehabilitacji. Bezpośrednio po wypadku z powodu uszkodzenia narządu ruchu powód wymagał również wsparcia najbliższych w wykonywaniu czynności życia codziennego. Obecny stan narządu ruchu nie pozwala na wykonywanie pracy wymagającej dużego przeciążenia, dlatego powód obecnie odejmuje lżejsze prace remontowe. Wypadek spowodował, iż powód dotychczas sprawny fizycznie i działający w branży budowlanej do 31 października 2022 r. był częściowo niezdolny do pracy i w tym okresie utrzymywał się ze świadczeń rehabilitacyjnych a następnie rentowych. Biegli neurolog i pulmonolog wskazali natomiast, że w kontekście urazów czaszkowego i stłuczenia płuc, miały one charakter przejściowy i samoograniczający. Z ich powodu powód nie wymagał opieki i pomocy osób trzecich, zaopatrzenia medycznego ani interwencji zabiegowych.</xText> <xText>Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę, że odczuwał on konsekwencje doznanych w dniu 1 lipca 2018 r. urazów w postaci bólu i cierpienia w momencie wypadku, w okresie bezpośrednio po wypadku i podczas dalszego okresu leczenia. Ból o znacznym natężeniu dokuczał powodowi przez okres około 3 tygodni, ból o średnim nasileniu również 3 kolejnych tygodni, następnie ból o małym nasileniu przez okres około 2 miesięcy. Po tym czasie ból występujący w okresie zmiany aury pogodowej i po przeciążeniu fizycznym jest krótkotrwały 1-2 dniowy i ustępuje po podstawowych lekach przeciwbólowych.</xText> <xText>Powód jest aktualnie osobą wyleczoną z urazów doznanych w wypadku z dnia 1 lipca 2018 r., jedynie odcinek złamania <xAnon> (...)</xAnon> wymaga szczególnej ochrony przed przeciążeniem do czasu pełnej przebudowy kręgu <xAnon> (...)</xAnon>. To jest jedyny element pozostałości po wypadku wymagający nadzoru medycznego w przyszłości. Pozostałe urazy zagoiły się prawidłowo nie powodując deficytów w funkcjonowaniu organizmu.</xText> <xText>Również w znaczeniu psychologicznym u powoda nastąpiło pogorszenie stanu psychofizycznego ograniczające funkcjonowanie w rolach społecznych przez okres około roku. W związku z wypadkiem z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszym leczeniem doświadczył objawów typowych dla zespołu stresu pourazowego. Przeżył wydarzenie, które wywołało u niego efekt głębokiego stresu, przekroczyło jego możliwości adaptacyjne, zakończyło się utratą zdrowia i poczucia bezpieczeństwa. Skutki psychiczne wypadku i jego następstw powód odczuwa do dziś. Pojawiały się u niego z dużą intensywnością powracające, natrętne i powodujące cierpienie wspomnienia zdarzenia o charakterze obrazów, myśli i odczuć. Dodatkowo towarzyszyły mu niepokojące sny związane z utratą zdrowia, bezpieczeństwa swojego i rodziny, które miały charakter natrętny. Wszelkie reakcje bólowe ze strony organizmu przeżywał nadmiarowo, pojawiło się myślenie katastroficzne. Z powodu lęku o swój stan zdrowia, niedostępne są dla niego dawne aktywności, jak jazda na rowerze, motocyklu, czy turystyka górska i czerpana z nich przyjemność. Występował ograniczony zakres odczuwanych emocji i poczucie braku perspektyw w związku z przyszłością. Na skutek wypadku powód stracił możliwość wykonywania w pełni pracy zawodowej. Wprawdzie wrócił do wykonywania działalności gospodarczej, ale wykonuje zlecenia nie wymagające dużych przeciążeń. Ta zmiana także musiała być dla niego przykra.</xText> <xText>Aktualnie stwierdza się aktualnie u powoda zaburzenia natury psychologicznej, które wpływają na ograniczenie lub trudności w jego codziennym funkcjonowaniu. W chwili obecnej brak jest jednak wyraźnych symptomów sugerujących występowanie zaburzeń depresyjnych, lękowych, czy innych świadczących o poważnej psychopatologii. Po upływie roku od wypadku nastąpiła względna stabilizacja nastroju, choć skutki wydarzenia i późniejszego leczenia, którego doświadczył powód wpływają negatywnie na stan emocjonalny powoda nadal. Doświadczenia z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszego leczenia znacząco przyczyniły się (w odczuciu powoda) do ograniczenia mu możliwości pracy zarobkowej, realizowania zadań życiowych, wypełniania ról społecznych. Adaptacja do nowych okoliczności przebiegała z trudnościami, które utrzymują się do dzisiaj. Powód ujawnia lękowe nastawienie do przyszłości, spadek energii. Obecnie nadal widoczna jest redukcja potrzeb i zainteresowań.</xText> <xText>Podsumowując, krzywdę już doznaną przez powoda na skutek należało uznać za dużą. W ocenie Sądu odpowiednią w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 445" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 k.c.</xLexLink> sumą zadośćuczynienia za tą krzywdę była kwota 105.000 zł. Jest to kwota, która spełni zarówno funkcję kompensacyjną, jak też – w stosunku do krzywdy powoda – nie jest nadmierna z punktu widzenia przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Podlegała ona jednak z pomniejszeniu o kwotę 60.000 zł, którą powód już otrzymał od pozwanego z tytułu zadośćuczynienia. Dlatego to jego roszczenie było uzasadnione do kwoty 45.000 zł.</xText> <xText>Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia od 5 września 2018 r. i żądanie to było uzasadnione. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z <xLexLink xArt="§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (…). Z kolei zgodnie z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 1" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink>, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Stosownie zaś do art. 14 ust. 2 ustawy, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 14 ust. 1" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">ust. 1</xLexLink>, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.</xText> <xText>Powód zgłosił pozwanemu roszczenie o zadośćuczynienie pismem nadanym pocztą elektroniczną w dniu 4 sierpnia 2018 r. Termin 30 dni liczony od tej daty upłynął 3 września 2018 r. Pozwany mógł w tym czasie ocenić roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. Świadczy o tym najlepiej fakt, że sam tak przyjął i 30 sierpnia 2018 r. uznał roszczenie powoda co do zasady. Uzasadniało to przyznanie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem powoda od dnia 5 września 2018 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz 2.260,16 zł odszkodowania, na które składały się koszty opieki w wysokości 880 zł oraz koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.380,16 zł.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink>, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W zakres pojęcia „wszelkich kosztów” wynikłych z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wchodzą także koszty koniecznej opieki nad poszkodowanym. Wskazać przy tym należy, że roszczenie o odszkodowanie z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> przysługuje wyłącznie poszkodowanemu – bez względu na to, kto faktycznie poniósł koszty, o których mowa w tym artykule (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 1964, w sprawie I CR 639/63, OSNCP 1965/9/142 wydany na tle <xLexLink xArt="art. 161;art. 161 § 1" xIsapId="WDU19330820598" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1933 r. - Kodeks zobowiązań" xAddress="Dz. U. z 1933 r. Nr 82, poz. 598">art. 161 § 1 kodeksu zobowiązań</xLexLink>, ale w orzecznictwie i doktrynie powszechnie akceptowany także w odniesieniu do <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Z dokonanych ustaleń wynikało, że powód wymagał pomocy osób trzecich w okresie po leczeniu rehabilitacyjnym w <xAnon>P.</xAnon> k. <xAnon>G.</xAnon> tj. wrzesień i październik 2018 r. przez 2 miesiące w ilości 3 godzin dziennie w zakresie pomocy przy higienie osobistej, ubieraniu, przygotowaniu posiłków, sprzątaniu mieszkania oraz po leczeniu rehabilitacyjnym w <xAnon>C.</xAnon> przez okres 1 miesiąca w ilości 1 godziny dziennie w mniejszym stopniu niż wcześniej wskazany. Stawka za godzinę opieki w wysokości 10 zł przyjętej przez powoda była bezsporna między stronami, nie budziła też wątpliwości Sądu i w takiej wysokości została przez Sąd uwzględniona. Pozwany przyznał i wypłacił powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów opieki na kwotę 330,16 zł. Biorąc pod uwagę ww. zakres i czasookres przyjęty przez biegłego jako konieczny do udzielenia pomocy powodowi przez osoby trzecie (2 miesiące x 3 godziny x 10 zł + 1 miesiąc x 1 godzina x 10 zł = 2.100 zł) nie ulega wątpliwości, że roszczenie powoda w omawianym zakresie jest zasadne w całości.</xText> <xText>Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie odszkodowania od dnia doręczenia pozwu i żądanie to było uzasadnione. Powód już w piśmie z dnia 17 października 2018 r. zgłosił pozwanemu roszczenie o odszkodowanie tytułem kosztów opieki w kwocie 4.860 zł. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. A zatem przyjmując termin 30 dni od daty zgłoszenia szkody (z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink>) na spełnienie świadczenia, czy z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> żądanie odsetek od ww. roszczenia miało swoje uzasadnienie nawet od daty wcześniejszej niż data doręczenia pozwu pozwanemu, co nastąpiło 2 lipca 2019 r.</xText> <xText>Odnosząc się do żądania odszkodowania tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych, wskazać należy, że wbrew twierdzeniom powoda, pozwany wypłacił mu z tego tytułu łącznie kwotę 1.620,50 zł. Powód w piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. zgłosił pozwanemu roszczenie w omawianym okresie na kwotę 1.780,16 zł. Na podstawie dowodów przedstawionych przez powoda (znajdujących się w aktach sprawy) Sądu uznał, że powód poniósł koszty dojazdu do placówek w wysokości 1.780,16 zł (4.654km/7,5l/100km/5,1 zł cena paliwa). Odszkodowanie naliczone zostało w oparciu o średnie koszty zużycia paliwa wskazane przez powoda, które nie były kwestionowane przez pozwanego. Skoro pozwany wypłacił dotychczas z tego tytułu powodowi kwotę 1.620,50 zł, to w niniejszym procesie należało zasądzić na rzecz powoda dodatkową kwotę 159,66 zł.</xText> <xText>Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie odszkodowania za koszty dojazdów od dnia 28 września 2018 r. i żądanie to było uzasadnione. Powód już w piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. zgłosił pozwanemu roszczenie o odszkodowanie w tym zakresie w kwocie 1.780,16 zł. Natomiast decyzją z dnia 17 września 2018 r. pozwany przyznał powodowi 400 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu. A decyzją z dnia 31 października 2018 r. przyznał dodatkową kwotę 1.220,50 zł (którą przekazać miał w ciągu 3 dni roboczych). Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. A zatem przyjmując termin 30 dni od daty zgłoszenia szkody (z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink>) na spełnienie świadczenia, czy z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> żądanie odsetek od ww. roszczenia miało swoje uzasadnienie nawet od daty wcześniejszej niż data 28 września 2018 r. Sąd zasądził zatem kwotę 159,66 zł tytułem odszkodowania za koszty dojazdów z odsetkami od dnia 28 września 2018 r. (zgodnie z żądaniem pozwu) do dnia zapłaty. Natomiast odsetki od kwoty 1.220,50 zł Sąd zasądził od dnia 28 września 2018 r. (zgodnie z żądaniem pozwu) do dnia 3 listopada 2018 r. (decyzja z dnia 31 października 2018 r. + 3 dni na wypłatę), uznając, że pozwany pozostawał w ww. okresie w opóźnieniu z zapłatą należnego odszkodowania</xText> <xText>W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Powód wygrał proces w połowie. Zatem stosownie do <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100</xLexLink> zd. pierwsze <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> należało stosunkowo rozdzielić poniesione przez strony koszty procesu. Kosztami sądowymi Sąd obciążył strony po połowie i w związku z tym zasądził na rzecz powoda kwotę 2.307 zł tytułem zwrotu połowy opłaty od pozwu, a kosztami zastępstwa obciążył strony w zakresie przez nie poniesionymi.</xText> <xText>Wydatki na opinie biegłych wyniosły w sprawie kwotę 5.317 zł. Powód uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych w wysokości 2.500,01 zł. W sprawie pozostały nieuiszczone koszty sądowe w postaci wydatków na opinie biegłych wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa – 2.817 zł. Sąd orzekł o nich na podstawie art. 113 u.k.s.c. Na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu podlegała ściągnięciu od każdej ze stron połowa kosztów, jaka odpowiadała stopniowi jej przegranej w procesie: od powoda 158,49 zł (2658,50 zł – 2.500,01 zł wpłaconych zaliczek), od pozwanego 2.658,50 zł.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> <xText>Sędzia Przemysław Okowicki</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Przemysław Okowicki

Agnieszka Oszczypała

st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan

Kamila Nowak

Sygn. akt XIV C 425/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2024 r. w Pile sprawy z powództwaK. M. (1) przeciwkoTowarzystwu (...) SAz siedzibą wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) SAz siedzibą wW.na rzecz powodaK. M. (1)kwotę 45.000 (czterdzieści pięć tysięcy) zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 5 września 2018 r. do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) SAz siedzibą wW.na rzecz powodaK. M. (1)kwotę 880 ( osiemset osiemdziesiąt) zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki sprawowanej nad powodem wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 2 lipca 2018 r. do dnia zapłaty; 3 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) SAz siedzibą wW.na rzecz powodaK. M. (1)kwotę 159,66 (sto pięćdziesiąt dziewięć złotych i 66/100) zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 28 września 2018 r. do dnia zapłaty; 4 zasądza od pozwanegoTowarzystwa (...) SAz siedzibą wW.na rzecz powodaK. M. (1)odsetki za opóźnienie od kwoty 1.220,50 ( jeden tysiąc dwieście dwadzieścia złotych i 50/100) zł za okres od dnia 28 września 2018 r. do 3 listopada 2018 r; 5 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 6 kosztami sądowymi obciąża strony po połowie i w związku z tym zasądza: a od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.307 ( dwa tysiące trzysta siedem) zł tytułem zwrotu połowy opłaty od pozwu, b od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 2.658, 50 (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt osiem złotych i 50/100) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie, c od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Poznaniu) kwotę 158, 49 (sto pięćdziesiąt osiem złotych i 49/100) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie; 7 kosztami zastępstwa obciąża strony w zakresie przez nie poniesionymi. Przemysław Okowicki UZASADNIENIE Pozwem z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu) powódK. M. (1)wniósł o zasądzenie od pozwanegoTowarzystwa (...): - kwoty 90.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 września 2019 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za utratę zdrowia, doznaną krzywdę, ból i cierpienie będące konsekwencją wypadku, jakiemu powód uległ w dniu 1 lipca 2018 r., - kwoty 880 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki sprawowanej nad powodem, - 1.380,16 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 września 2018 r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych, oraz kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 1 lipca 2018 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, którego sprawcą był kierujący ubezpieczony u pozwanego. W wyniku kolizji powód doznał rozległych urazów, które skutkowały koniecznością długotrwałego leczenia. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, ale nie co do wysokości i ostatecznie wypłacił powodowi świadczenie w kwocie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 303,16 zł tytułem kosztów leczenia i 400 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów. Powód wskazał, że od momentu wypadku wymagał pomocy przy najprostszych czynnościach życia codziennego i zostały one obliczone w następujący sposób: od 31.08.-14.09.2018 r. 15 dni x 4h x 10 zł = 600 zł, oraz 15.09.-28.09.2018 r. 14 dni x 4h x 10 zł = 280 zł, łącznie 880 zł. Natomiast zgodnie z zestawieniem dojazdów oraz przedstawionymi fakturami poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.380,16 zł ponad kwotę dotychczas wypłaconą przez pozwanego tj. 400 zł. W odpowiedzi na pozew pozwanyTowarzystwo (...) S.A.wW.wniosło o oddalenie roszczeń powoda oraz obciążenie go w całości kosztami procesu według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż roszczenie powoda jest zawyżone. Nie zakwestionował, że w związku ze zdarzeniem z dnia 1 lipca 2018 r. powód doznał obrażeń ciała, a pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego wypłacił powodowi łącznie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1.220,50 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów i 303,16 tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki. Podniósł, że w jego ocenie ww. kwoty są adekwatne i odpowiednie do doznanych przez powoda cierpień fizycznych i psychicznych oraz poniesionej szkody. Dodał, że powód w dniu wypisu z Oddziału Rehabilitacji Neurologicznej był w pełni samodzielny w czynnościach samoobsługowych, a zatem żądanie powoda w tym zakresie jest nieuzasadnione, co do kosztów dojazdów zauważył, że wypłacił powodowi 1.220,50 zł a nie jak podaje powód 400 zł. Wskazał, że roszczenia powoda w tym zakresie nie zostały udowodnione. Pozwany zakwestionował również zasadność żądania odsetek od dnia 5 września 2018 r., wskazując, że powinny być one ewentualnie naliczone od dnia następującego po dniu wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 1 lipca 2018 r. w miejscowościS.doszło do wypadku, w którym poszkodowany zostałK. M. (1)kierujący motocyklem o nr rej,(...). Sprawcą wypadku był kierujący pojazdem markiF. (...)onr rej. (...). W chwili wypadku powód był objęty udzieloną przez pozwanego ochroną ubezpieczeniową obejmującą odpowiedzialność cywilną za szkody wywołane ruchem samochodu markiF. (...)onr rej. (...). Dowód: bezsporne, nadto akta szkody (k. 55). Z miejsca wypadku powód został podjęty przez Zespół Lotniczego Pogotowia Ratunkowego i przetransportowany do Szpitala Wojewódzkiego wP.. Tego samego dnia powoda umieszczono na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii z zespołami Leczenia Urazów Wielonarządowych gdzie po wykonaniu szeregu badań rozpoznano u niego: ostrą niewydolność oddechową, uraz śródczaszkowy, obrzęk mózgu, krwiak nadmózgowy, złamanie trzonu łopatki lewej, złamanie trzonu mostka oraz rękojeści mostka, złamanie wyrostków kolczystych C5-C7, wieloodłamowe złamanie trzonu kręgu(...), złamanie części przednio-górnej trzonu(...), złamanie tylnego odcinka żebra V oraz XI po lewej stronie, złamanie wyrostków poprzecznych po stronie lewej kręgów TH8-(...), stłuczenie płuc, stłuczenie śródpiersia. Zastosowano u powoda leczenie w postaci intubacji, wentylacji mechanicznej, analgosedacji, płynoterapii, insulinoterapii, inhalacji, katecholaminy, żywienia enteralnego i parenteralnego. Podawano stosowną farmakoterapię. Zalecono powodowi noszenie gorsetu podpaszkowego do siadania i gorsetuJ.do siadania ze spuszczonymi nogami. Konsultowano go neurologicznie i ortopedycznie. Do 14 lipca 2018 r. powód był w stanie poważnym, krążeniowo niewydolny, utrzymywany w analgosedacji, wentylowany mechanicznie, z leczeniem przeciwobrzękowym mózgu. Od 14 lipca 2018 r. stopniowo zmniejszano sedację, którą następnie w ciągu kilu dni odstawiono. Od 17 lipca 2018 r. powód oddychał samodzielnie z tlenoterapią bierną. 23 lipca 2018 r. usunięto rurkę tracheotomijną. 24 lipca 2018 r. powód pozostawał przytomny z kontaktem logicznym, oddychał samodzielnie, był wydolny krążeniowo, rehabilitowany i sadzany w łóżku w gorsecie i kołnierzu szyjnym. Powód przebywał na ww. Oddziale do dnia 25 lipca 2018 r. Następnie został przekazany w dniu 25 lipca 2018 r. na Oddział Udarowy celem kontynuacji leczenia i rehabilitacji, gdzie rozpoznano także krwawienie mózgowo-podpajęczynówkowe po urazie mózgowo-czaszkowym, dyskretny niedowład połowiczny lewostronny, zawroty głowy, zaburzenia funkcji poznawczych. Powód konsultowany był m.in. neurochirurgicznie i ortopedycznie, z zaleceniami leczenia zachowawczego. W dniu 30 lipca 2018 r. powodowi usunięto cewnik. W dniu wypisu stwierdzono kontakt słowny logiczny, spowolniały, drobnofalisty oczopląs przy patrzeniu na boki, męczliwość lewych kończyn, tendencję do odruchu babińskiego, spionizowanie przy łóżku w gorsecieJ.. Zalecono dalszą opiekę lekarza rodzinnego, kontrolę w Poradni Neurologicznej i Ortopedycznej, systematyczną kontrolę ciśnienia. W dniu 31 lipca 2018 r. powód został przekazany do dalszego leczenia usprawniającego niedowładu połowicznego lewostronnego w przebiegu urazu głowy i kręgosłupa na Oddział Rehabilitacji Neurologicznej Bonifraterskiego Centrum Zdrowia sp. z o.o. wP., gdzie przebywał do 31 sierpnia 2018 r. W ww. oddziale zastosowano kompleksowe leczenie usprawniające z dobrą tolerancją wysiłku i uzyskano poprawę zakresu ruchów i siły mięśniowej kończyn niedowładnych, poprawę równowagi i koordynacji oraz samopoczucia i sprawności ogólnej. W opinii końcowej terapeuty zajęciowego stwierdzono, że powód jest samodzielny w czynnościach samoobsługowych tj. toalecie porannej (mycie rąk, zębów, twarzy, golenie się), ubieraniu się, wiązaniu sznurowadeł, zapinaniu guzików, spożywaniu posiłków. Z uwagi na zastosowane leczenie (gorset) wymaga niewielkiej asysty przy wykonywaniu czynności tj. toalecie wieczornej i ubieraniu górnej części garderoby. Z kolei w opinii końcowej o przebiegu terapii psychologicznej odnotowano m.in. pełną orientację we wszystkich kierunkach, świadomość stanu zdrowia oraz zachowany autokrytycyzm. Ponadto wskazano, iż powód zgłosił istniejące od najmłodszych lat trudności w obszarze zapamiętywania nowych informacji, potwierdzono w wyniku badań zaburzenia mnestyczne. Psycholog stwierdził, że proces adaptacji przebiega prawidłowo, a stan emocjonalny powoda jest adekwatny do okoliczności, zwykle wyrównany, okresowo płytko obniżony wymagający wsparcia. W dniu wypisu powód poruszał się samodzielnie. Zalecono kontunuowanie wyuczonych ćwiczeń, opiekę lekarza rodzinnego, kontrolę w Poradni Ortopedycznej(...)im.D.zgodnie z wyznaczonym terminem 4 września 2018 r. dalsze leczenie w Poradni Neurologicznej, Rehabilitacyjnej. Powodowi wypisano recepty na leki. Dowód: akta szkody – karty leczenia szpitalnego, dokumentacja medyczna, skierowania, konsultacje (k. 55), zeznania świadkaK. M. (2)(k. 60-61), zeznania świadkaZ. M.(k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55). W dniach od 8 listopada do 29 listopada 2018 r. powód przebywał na Oddziale RehabilitacjiSzpitala (...)im. prof.R. D.wC.z rozpoznaniem wielopoziomowego złamania kręgosłupa odcinka C5-C7, odcinka piersiowego(...)- (...)i stanu po złamaniu trzonu łopatki lewej i rękojeści mostka, złamania żeber V i XI po stronie lewej oraz następstw innych określonych urazów głowy. W epikryzie stwierdzono, że powód dobrze tolerował zleconą kinezę i fizykoterapię i został wypisany do domu jako podleczony w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami dalszej opieki w Poradni Neurologicznej i Rehabilitacyjnej. Dowód: karta leczenia szpitalnego (k. 102), zeznania świadkaK. M. (2)(k. 60-61), zeznania świadkaZ. M.(k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55). Powód kontynuował dalsze leczenie w Poradni Chirurgii Urazowo-OrtopedycznejSzpitala (...)wP.. W dniu 4 września 2018 r. lekarz stwierdził po rehabilitacji istotną poprawę, a podczas wizyty w dniu 25 września 2018 r. brak dolegliwości bólowych u powoda. Powód zakończył leczenie w ww. poradni w dniu 10 grudnia 2019 r. Dowód: historia leczenia (k. 96-101), zeznania świadkaK. M. (2)(k. 60-61), zeznania świadkaZ. M.(k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55). W wyniku wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. powód doznał: - urazu czaszkowo-mózgowego pod postacią obrzęku mózgowia, krwiaka nadmózgowego nad prawą półkulą mózgu, miejscowego krwotoku podpajęczynówkowego, ogniska stłuczenia mózgowia w prawym płacie ciemieniowym z następowym niewielkim niedowładem połowicznym lewostronnym; - urazu klatki piersiowej pod postacią: stłuczenia płuc, złamania trzonu rękojeści mostka, wieloodłamowego złamania trzonu jedenastego kręgu piersiowego, złamania części przednio-górnej trzonu ósmego kręgu piersiowego, złamania wyrostków poprzecznych po stronie lewej ósmego, dziewiątego i dziesiątego kręgów piersiowego, złamania tylnego odcinka żebra V i XI po stronie lewej, - złamania wyrostków kolczystych C5-C7, - złamania trzonu łopatki lewej. W związku z doznanym urazem czaszkowo-mózgowym powód doznał 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. W wyniku doznanego urazu czaszkowo-mózgowego u powoda wystąpił niedowład połowiczny lewostronny, który wycofał się w ciągu kilku miesięcy od wypadku. Doznane urazy mózgowia nie wymagały leczenia neurochirurgicznego. Powód nie wymagał leczenia w Poradni Neurologicznej. Aktualnie w badaniu neurologicznym stwierdza się jedynie występowanie męczliwość lewej kończyny górnej, można więc uznać stan neurologiczny powoda bez istotnych odchyleń. Stan powoda nie wymaga leczenia w Poradni Neurologicznej ani rehabilitacji fizykalnej. Odczuwane dolegliwości bólowe odcinka piersiowego kręgosłupa oraz lęk przed wystąpieniem powikłań po złamaniu trzonów kręgosłupa w sposób aktywny wpłynęły na dotychczasową aktywność fizyczną w życiu zawodowym (powód nie wrócił do wcześniej wykonywanej pracy fizycznej) oraz osobistym (ograniczenie w aktywności fizycznej oraz w pracach domowych). Śladowa męczliwość lewej kończyny górnej nie wpływa na aktywność życiową powoda. Zgłaszane przez powoda trudności z pamięcią nie pozostają w związku z wypadkiem z dnia 1 lipca 2018 r., występują od dzieciństwa, bez wskazania na powstanie nowych ubytków w zakresie funkcji poznawczych. Z punktu widzenia neurologicznego powód z powodu niewielkiego niedowładu lewostronnego, który obecny był u niego po zdarzeniu z dnia 1 lipca 2018 r. nie wymagał opieki i pomocy osób trzecich. Obecnie powód pod kątem neurologicznym nie ma ograniczeń w zakresie wykonywanej pracy lub zajęć, nie wymaga stałego zaopatrzenia medycznego. Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii (k. 113-121). Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda na skutek wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. z powodu złamania trzonu kręgu(...)i(...)ze złamaniem wyrostków poprzecznych(...)- (...)wynosi 15 %, złamania żebra V i XI po stronie lewej wynosi 2 %, złamania wyrostków kolczystych C5-C7 wynosi 3 %, złamania trzonu mostka 3 % oraz złamania trzonu łopatki lewej 3 %. Powód jest aktualnie osobą wyleczoną z urazów ortopedycznych doznanych w wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. Natomiast w obrębie kręgosłupa piersiowego złamanie(...)spowodowało rozwałkowanie trzonu, które po konsultacji neurochirurgicznej zostało zakwalifikowane do leczenia zachowawczego. Odcinek złamania(...)wymaga szczególnej ochrony przed przeciążeniem do czasu pełnej przebudowy kręgu(...). To jest jedyny element pozostałości po wypadku wymagający nadzoru medycznego w przyszłości. Pozostałe złamania zagoiły się prawidłowo nie powodując deficytów w ruchu poszczególnych stawach dotkniętych urazem. Powód odczuwał skutki wypadku przez okres pełnego leczenia rehabilitacyjnego od dnia 1 lipca 2018 r., którego skutki stopniowo zmniejszały się, do występowania jedynie nieznacznych dolegliwości bólowych na zmianę aury pogodowej. Obecnie powód nie wymaga dalszego leczenia oraz rehabilitacji, natomiast wskazanym są rekreacyjne pobyty w basenie pływackim. Dolegliwości bólowe miały różne okresy natężenia. Ból o znacznym natężeniu dokuczał powodowi przez okres około 3 tygodni, ból o średnim nasileniu również 3 kolejnych tygodni, następnie ból o małym nasileniu przez okres około 2 miesięcy. Po tym czasie ból występujący w okresie zmiany aury pogodowej i po przeciążeniu fizycznym jest krótkotrwały 1-2 dniowy i ustępuje po podstawowych lekach przeciwbólowych. W przyszłości dolegliwości bólowe mogą występować jedynie na zamianę aury pogodowej do czasu ustabilizowania się układu naczyniowego po złamaniach ok. 3 lat od wypadku. Doznane obrażenia ograniczyły aktywność życiową powoda przez okres około 1,5 roku, natomiast ograniczenia zawodowe istnieją do dnia dzisiejszego i będą trwały przez dalszy okres samoistnej rekonstrukcji złamanego kręgu piersiowego(...). Powód wymagał pomocy osób trzecich w okresie po leczeniu rehabilitacyjnym wP.k.G.tj. wrzesień i października 2018 r. przez 2 miesiące w ilości 3 godzin dziennie w zakresie pomocy przy higienie osobistej, ubieraniu, przygotowaniu posiłków, sprzątaniu mieszkania oraz po leczeniu rehabilitacyjnym wC.przez okres 1 miesiąca w ilości 1 godziny dziennie w mniejszym stopniu niż wcześniej wskazany. Uraz kręgosłupa uniemożliwia wykonywanie prac budowlanych o znacznym obciążeniu fizycznym. Pozostałe prace domowe oraz lekkie prace fizyczne są dopuszczalne do wykonywania przez powoda. Powód nie wymaga stałego zaopatrzenia ortopedycznego. Dowód: opinia główna i uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii (k. 163-170, 241). Na skutek wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. powód doznał stłuczenia płuc, które skutkowało uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5 %. W trakcie hospitalizacji powód nie był leczony pulmonologicznie, po zwolnieniu ze szpitala nie wymagał konsultacji pulmonologicznej, nie otrzymuje żadnych leków „oddechowych”. Bezpośrednio po wypadku na skutek ograniczenia ruchomości oddechowej klatki piersiowej przez okres dwóch tygodni uraz skutkował umiarkowanymi dolegliwościami bólowymi. Dalej przez okres 6 tygodni lekkimi dolegliwościami bólowymi. Powyższe skutkowało koniecznością leczenia przeciwbólowego, co było realizowane w ramach hospitalizacji. Stłuczenie płuc było zachowawcze i samoistne. Nie wymagało interwencji zabiegowych lub stosowania innych metod terapeutycznych. Powód nie jest niezdolny do pracy z powodu konsekwencji wypadku na tle oddechowym, nie występują ograniczenia w jego aktywności fizycznej i życiowej. W rozumieniu medycznym został wyleczony bez pozostawienia trwałych następstw urazu. Z powodu bólowego ograniczenia ruchowego klatki piersiowej powód wymagał przez okres 2 tygodni po wypadku pomocy osób trzecich, która to pomocą była zapewniona przez personel medyczny w trakcie hospitalizacji. Niezdolność do pracy z ww. powodów trwała przez okres 6 tygodni od dnia wypadku. Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu pulmonologii (k. 249-251). W związku z wypadkiem z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszym leczeniem doświadczył objawów typowych dla zespołu stresu pourazowego. Przeżył wydarzenie, które wywołało u niego efekt głębokiego stresu, przekroczyło jego możliwości adaptacyjne, zakończyło się utratą zdrowia i poczucia bezpieczeństwa. Skutki psychiczne wypadku i jego następstw powód odczuwa do dziś. Zdrowotne konsekwencje wydarzenia również, co utrudnia odzyskanie całkowitej równowagi. Z analizy doświadczeń powoda wynika, iż w konsekwencji wypadku doznał od urazu, a jego reakcja przebiegała z intensywnym lękiem, bezsilnością i przerażeniem. Sytuacja, której doświadczył powód była przez niego uporczywie przeżywana ponownie na kilka następujących sposobów. Pojawiały się u niego z dużą intensywnością powracające, natrętne i powodujące cierpienie wspomnienia zdarzenia o charakterze obrazów, myśli i odczuć. Dodatkowo towarzyszyły mu niepokojące sny związane z utratą zdrowia, bezpieczeństwa swojego i rodziny, które miały charakter natrętny. Powód przez okres około roku intensywnie odczuwał i odtwarzał emocje, związane ze skutkami wypadku. Pojawiło się u niego poczucie ponownego przeżywania zdarzenia, intensywnie zwłaszcza w stanie na pograniczu snu i przebudzenia. Obserwowało się silny psychologiczny niepokój przy narażeniu na wewnętrzne i zewnętrzne sygnały, które przypominały traumatyczne wydarzenie, a także negatywną emocjonalną reakcję na nie. Wszelkie reakcje bólowe ze strony organizmu przeżywał nadmiarowo, pojawiło się myślenie katastroficzne. Występowało uciążliwe unikanie bodźców związanych z wydarzeniem o charakterze traumatyzującym (motocykl, rower) przy redukcji ogólnego reagowania (zmniejszeniu poziomu aktywności). Obecne było usiłowanie unikania myśli, uczuć lub rozmów związanych z wydarzeniem wywołującym uraz, a także czynności, miejsc, lub ludzi przywołujących wspomnienia wydarzenia. Pojawiła się niezdolność do przywołania w pamięci istotnych aspektów urazu, znaczne zmniejszenie zainteresowania lub uczestnictwa w istotnych czynnościach, poczucie oderwania lub wyobcowania w stosunku do innych. Występował ograniczony zakres odczuwanych emocji i poczucie braku perspektyw w związku z przyszłością. Dominował wyraźny spadek nastroju, trudności w funkcjonowaniu poznawczym, zaburzenia koncentracji. Utrzymywały się dokuczliwe objawy wzmożonego pobudzenia tj. trudności z zasypianiem lub kontynuowaniem snu, nerwowość lub wybuchy gniewu, nadmierna czujność. Długość utrzymywania się zaburzeń w znacznym nasileniu wynosiła około roku. Objawy te wiązały się z przeżywaniem cierpienia i zaburzeniem zawodowego, społecznego i emocjonalnego obszaru funkcjonowania powoda. Część z tych zaburzeń utrzymuje się nadal i znajduje odzwierciedlenie w badaniach testowych (nerwowość, wybuchy gniewu, nadmierna czujność, problemy z pamięcią). Aktualnie u powoda nie obserwuje się cech znaczącego obniżenia, lęku, napięcia, czy niepokoju. W zakresie funkcji intelektualnych nie zauważa się deficytów, które wpływałyby na ograniczenie zdolności do prawidłowego spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Obecny stan emocjonalny jest na tyle stabilny, że nie zakłóca funkcjonowania procesów poznawczych, a więc nie ogranicza jego zdolności w zakresie koncentracji uwagi, odpamiętywania i relacjonowania przedmiotowego zdarzenia oraz jego konsekwencji. U powoda w badaniu psychologicznym stwierdza się pewne cechy dezorganizacji zachowania i funkcjonowania. Powód ujawnia subiektywne poczucie niepokoju i zagrożenia, zgłasza utrzymujące się napięcie emocjonalne, choć mniej nasilone, niż po wypadku i leczeniu. Ma poczucie ograniczenia w aktywności zawodowej, redukcji kontaktów społecznych, trudności emocjonalnych. Jest sceptycznie zorientowany co do przyszłości. Stwierdza się aktualnie u powoda zaburzenia natury psychologicznej, które wpływają na ograniczenie lub trudności w jego codziennym funkcjonowaniu. W chwili obecnej brak wyraźnych symptomów sugerujących występowanie zaburzeń depresyjnych, lękowych, czy innych świadczących o poważnej psychopatologii. Po upływie roku od wypadku nastąpiła względna stabilizacja nastroju, choć skutki wydarzenia i późniejszego leczenia, którego doświadczył powód wpływają negatywnie na stan emocjonalny powoda nadal. Doświadczenia z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszego leczenia znacząco przyczyniły się (w odczuciu powoda) do ograniczenia mu możliwości pracy zarobkowej, realizowania zadań życiowych, wypełniania ról społecznych. Adaptacja do nowych okoliczności przebiegała z trudnościami, które utrzymują się do dzisiaj. Powód ujawnia lękowe nastawienie do przyszłości, spadek energii. Obecnie nadal widoczna jest redukcja potrzeb i zainteresowań. Dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny psychologii (k. 294-300). Pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (nadanym pocztą elektroniczną w dniu 4 sierpnia 2018 r.) powód zgłosił pozwanemu roszczenie wypłaty zadośćuczynienia za skutki wypadku z dnia 1 lipca 2018 r. w wysokości 200.000 zł. W kolejnym piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. powód zażądał wypłaty odszkodowania za koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.780,16 zł (4.654 km/7,5 l/100km/5,1 zł cena paliwa). Natomiast w piśmie z dnia 17 października 2018 r. domagał się odszkodowania obejmującego koszty opieki w wysokości 4.860 zł (01.07.-31.07.2018 r. : 30 dni x 8h x 10 zł = 2.400 zł, 01.08.-30.08.2018 r. : 30 dni x 4 h x10 zł = 1.200 zł, 31.08.-14.09.2018 r.: 15 dni x 4 h x 10 zł = 600 zł, 15.09.-17.10.2018 r.: 33 dni x 2h x 10 zł = 660 zł). W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powodowi kwotę łącznie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia (decyzją z dnia 30 sierpnia 2018 r., 17 września 2018 r), 1.620,50 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty dojazdów do placówek medycznych za 4.220 km (decyzją z dnia 17 września 2018 r. w kwocie 400 zł i 31 października 2018 r. w kwocie 1.220,50 zł) oraz 303,16 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki (decyzją z dnia 17 września 2018 r.). Pozwany wypłacał przyznane świadczenia w ciągu 3 dni roboczych od daty wydania decyzji. Dowód: akta szkody – zgłoszenia szkody z dnia 2.08.2018 r., 14.08.2018 r., 17.10.2018 r., decyzje z dnia 30.08.2018 r., 17.09.2018 r., 31.10.2018 r., korespondencja mailowa pomiędzy stronami (k. 55). Powód, w związku z wypadkiem komunikacyjnym jakiemu uległ w dniu 1 lipca 2018 r. poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.780,16 zł (4.654 km/7.5l/100km/5,1 zł cena paliwa). Dowód: akta szkody – zgłoszenie szkody z dnia 14 sierpnia 2017 r., oświadczenie o dojazdach, zaświadczenie z dnia 19.09.2018 r., dowód rejestracyjny pojazdu, oświadczenie dotyczące użytkowania samochodu, dokumentacja medyczna w zakresie pobytów w szpitalach, decyzje pozwanego o przyznaniu odszkodowania z dnia 17.09.2018 r. i 31.10.2018 r. (k. 55), decyzje pozwanego (k. 38-44). W dniu wypadku powód miał 38 lat, był osobą sprawną fizycznie i aktywną zawodowo. Od ukończenia szkoły pracował w branży budowlanej. W 2011 r. wyjechał za granicę i pracował na budowach na terenie Niemiec. Ostatecznie wrócił do Polski i rozpoczął od 2018 r. własną działalność gospodarczą świadcząc usługi budowlane. Firma powoda dobrze prosperowała, zatrudniał jednego pracownika. Po powrocie powoda ze szpitala żona powoda wzięła urlop bezpłatny by wesprzeć go i pomóc w czynnościach toalety, ubrania się, przygotowania posiłków itp. Powód źle psychicznie znosił brak możliwości podjęcia pracy, dotychczas to on głównie utrzymywał rodzinę. Do stycznia 2019 r. powód korzystał z gorsetuJ.. Przez rok po wypadku w związku z częściową niezdolnością do pracy (od 1 lipca 2018 r. do 31 października 2022 r.) pobierał świadczenie rehabilitacyjne, a następnie przez okres ok. 2 lat rentę (do 31 października 2022 r). Po tym okresie odzyskał zdolność do pracy, ale z uwagi na ograniczenia związane ze złamaniem kręgosłupa zrezygnował z dużych prac budowlanych i obecnie zajmuje się głównie lżejszymi pracami wykończeniowymi. Powód przed wypadkiem chętnie spędzał wolny czas na przejażdżkach rowerowych i motorowych. Po wypadku z powodu lęku odciął się od tych aktywności. Zrezygnował również z długich, pieszych wycieczek, ograniczył aktywność fizyczną z obawy o swój stan zdrowia. Utracił posiadaną wcześniej niezależność i pewność siebie, co spowodowało spadek poczucia jakości życia. Do teraz towarzyszy mu przymus ostrożności, wszystkie czynności wykonuje z rozmysłem, ogranicza się ze strachu przed urazem. Obecnie sporadycznie przyjmuj leki przeciwbólowe, nie znajduje się pod opieką żadnego lekarza specjalisty. Dowód: zeznania świadkaK. M. (2)(k. 60-61), zeznania świadkaZ. M.(k. 61-62), przesłuchanie powoda (k. 323-324), akta szkody (k. 55), decyzja o przyznaniu renty (k. 103-104), orzeczenie komisji lekarskiej ZUS (k. 70-71), akta szkody (k. 55), opinia biegłego sądowego z dziedziny psychologii (k. 294-300), dokumentacja medyczna (k. 92-102). Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadkówK. M. (2),Z. M., przesłuchania powodaK. M. (1), dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, jak również w aktach szkodowych oraz opinii sądowych przeprowadzonych w sprawie. Zgodnie zart. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Na tej podstawie Sąd przyjął bez dowodów fakty powołane przez powoda i przyznane przez pozwanego, mając przy tym na uwadze, że ich przyznanie nie nasuwało żadnych zastrzeżeń. W myślart. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Pozwany nie wypowiedział się co do niektórych twierdzeń powoda o faktach. Część z nich nie była kontrowersyjna, gdyż miała oparcie w okolicznościach sprawy oraz korespondowała ze stanowiskiem pozwanego i z wynikami rozprawy, dlatego Sąd uznał wynikające z tych twierdzeń fakty za przyznane i przyjął je bez dowodów. Zgromadzone dokumenty Sąd ocenił jako wiarygodny materiał dowodowy, mając na względzie przepisyart. 244 § 1 k.p.c.iart. 245 k.p.c.oraz to, że ich wartość dowodowa nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron w trybieart. 252 k.p.c.iart. 253 k.p.c. Sąd uznał za generalnie wiarygodne zeznania świadkówK. M. (2),Z. M.. Są oni osobami najbliższymi powodowi – żoną i córką. Mogło to skutkować zarówno niezamierzoną tendencyjnością, jak i celową nieprawdziwością ich zeznań, motywowaną chęcią dopomożenia powodowi w osiągnięciu korzystnego wyniku procesu. Analiza treści zeznań świadków i sposobu ich składania nie potwierdziła jednak tego typu obaw. Były one spontaniczne i szczere, a także wyważone, spójne i logiczne. Koncentrowały się na faktach i nie zawierały elementów mogących świadczyć o ich tendencyjności, jak stwierdzenia sprzeczne z zasadami doświadczenia, nieuzasadnione oceny i tezy będące wynikiem wnioskowań redukcyjnych lub w ogóle niezgodnych z zasadami logiki. Świadkowie w żadnym momencie swoich zeznań nie wyszli samorzutnie poza okoliczności, które były im znane na podstawie własnych obserwacji. Żaden z nich nie starał się samorzutnie podawać korzystnych dla powoda faktów lub ocen. Jeśli odnośnie jakiejś okoliczności nie mieli wiedzy lub jej nie pamiętali, wyraźnie to zaznaczali i nie próbowali swojej niewiedzy zastępować korzystnymi dla powoda domysłami. Poza tym, że same w sobie były wiarygodne, zeznania świadków wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały. Zeznania te zasadniczo współgrały także z pozostałym materiałem dowodowym, tworząc spójny obraz zdarzeń. W tym zakresie podkreślenia przede wszystkim wymaga, że w części dotyczącej rodzaju i rozmiaru cierpień fizycznych powoda związanych z doznanym urazem i jego leczeniem, zeznania świadków znajdowały potwierdzenie w dokumentach. Z kolei zeznania tych świadków dotyczące konsekwencji wypadku dla fizycznego i psychicznego funkcjonowania powoda potwierdzili w swoich opiniach biegli sądowi. W tym miejscu wskazać trzeba, że zgodnie z opinią biegłej psycholog powód miał tendencję do zbyt zachowawczego postępowania i ograniczania się w aktywnościach życiowych z uwagi na lęk przed bólem i urazem, co tłumaczyłoby wskazywany przez świadków szerszy zakres i dłuższy czasookres pomocy udzielanej powodowi przez żonę w czynnościach życiowych w stosunku do przyjętego uzasadnionego medycznie przez biegłych zakresu potrzebnej powodowi opieki ze strony osób trzecich. W niniejszej sprawie, z oczywistych przyczyn, znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy mogły mieć jedynie zeznania powoda. Dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do jego zeznań. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem procesu, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest najbardziej niepewny jako źródło poznania prawdy. Dlatego też zeznania powoda Sąd dokładnie zweryfikował, przede wszystkim przez konfrontację z innymi dowodami oraz zasadami wiedzy i doświadczenia. W konsekwencji Sąd uznał je za generalnie wiarygodne. Były one przekonujące, spójne i logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, to jest zeznaniach świadków, dokumentach oraz opiniach biegłych. W szczególności, co do opisywanych przez powoda cierpień, jakie przyniósł mu doznany uraz, jego zeznania znajdowały potwierdzenie w opiniach biegłych, dokumentacji lekarskiej oraz zeznaniach świadków. Podkreślenia także wymaga, że choć fizyczne i psychiczne skutki urazu były dla powoda ciężkie, w swoich zeznaniach wypowiadał się na ten temat dość oszczędnie i wyraźnie bez nastawienia na tendencyjne przedstawienie swojej sytuacji jako gorszej niż w rzeczywistości. Także to przekonywało o szczerości jej zeznań. Sąd uznał nadto za wiarygodne i uczynił podstawą ustaleń faktycznych wszystkie przeprowadzone w sprawie opinie sądowo – lekarskie specjalisty ortopedii i traumatologii dr n. med.P. J.(główna i uzupełniająca), neurologii dr n. med.M. M., pulmonologii dr n. med.M. W., psychologiiN. U.. Opinie sporządzone przez biegłych stanowią kompletną odpowiedź na przedstawioną przez Sąd tezę dowodową. Nie zawierają luk i błędów logicznych. Tok rozumowania biegłych został przez nich szczegółowo przedstawiony w sposób jasny. Wnioski swoje biegli należycie uzasadnili. Opinie zostały sporządzone rzetelnie i fachowo, w sposób świadczący o dużym profesjonalizmie ich autorów, a nadto w oparciu o cały dostępny biegłym materiał porównawczy. Mając zatem na względzie obiektywizm, fachowość i rzetelność sporządzonych opinii Sąd uznał je za w pełni przydatne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Biegli sporządzili bowiem opinie wyczerpujące, odpowiadające na postawione przez Sąd pytania. Strony nie wnosiły o uzupełnienie opinii, jedynie w zakresie opinii z dziedziny ortopedii pozwany zgłosił zastrzeżenie co do ustalonego uszczerbku na zdrowiu powoda. BiegłyP. J.odniósł się należycie do zgłoszonych uwag w opinii uzupełniającej, która została zaakceptowana przez strony. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie. Powód zgłosił w pozwie dwa roszczenia z tytułu odpowiedzialności pozwanego za posiadacza pojazdu mechanicznego, z którym łączyła go umowa odpowiedzialności cywilnej: o zadośćuczynienie za krzywdę wynikłą z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia i o odszkodowanie z tytułu kosztów opieki i kosztów dojazdu do placówek medycznych. Z kolei pozwany podniósł zarzut wygaśnięcia roszczeń wobec adekwatności już wypłaconych świadczeń do rozmiaru krzywdy i szkody powoda. Bezsporne w sprawie pozostaje, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał i przyjął swoją odpowiedzialność za szkodę powoda. Nastąpiło to w sierpniu 2018 r., a zatem pod rządami ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 r. poz. 1844). W art. 28 stanowi ona, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń dokonanych w przeprowadzonym przez siebie postępowaniu, o którym mowa w art. 29, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu. Ustawodawca, wskazując w przytoczonym przepisie jako jedną z podstaw obowiązku wypłaty odszkodowania uznanie swojej odpowiedzialności przez ubezpieczyciela w oparciu o wyniki przeprowadzonego przez niego sformalizowanego, określonego ustawą postępowania likwidacyjnego, nadał tej czynności charakter uznania właściwego. Obejmuje ono dwa elementy - zasadę odpowiedzialności oraz uznaną przez ubezpieczyciela wysokość świadczenia. Uznanie takie pociąga za sobą ten skutek, że co do elementów uznanych poszkodowany nie musi już udowadniać podstaw odpowiedzialności ubezpieczyciela, lecz jedynie dokonane uznanie. Konsekwencją uznania właściwego jest więc zmiana rozkładu ciężaru dowodu. W realiach procesu sądowego z powództwa poszkodowanego przeciw zakładowi ubezpieczeń oznacza to, że powód, któremu ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie, uznając swoją odpowiedzialność za ubezpieczonego sprawcę szkody, może powołać się na uznanie podstaw odpowiedzialności, zaś pozwany ubezpieczyciel, chcąc się zwolnić od odpowiedzialności musi dowieść, że podstawy jego odpowiedzialności jednak nie istnieją (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2014 r., V CSK 512/13, OSNC 2015/7-8/88 i z dnia 12 lutego 2016 r., II CSK 251/15, nie publ., dostępny w zbiorze Legalis – wprawdzie orzeczenia te zapadły na tle poprzedniej ustawy o działalności ubezpieczeniowej, ale w komentowanym zakresie treść nowej ustawy jest praktycznie identyczna). W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zgłoszoną przez powoda szkodę. Nadto, już w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił, że nie zachodzi żadna z przesłanek egzoneracyjnych pozwalających na uwolnienie się ubezpieczonego od odpowiedzialności za powstałą szkodę, wobec czego należy uznać jego odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 1 lipca 2018 r. Czyniło to zbędnym czynienie rozważań w tym zakresie. Pozwany nie kwestionował również wydanych w toku procesu opinii biegłych sądowych, zeznań świadków, jak też zeznań samego powoda. Do zgłoszonego roszczenia w zakresie rekompensaty szkody majątkowej pozwany w ogóle bliżej się nie odniósł. Sporna była zatem jedynie wysokość dochodzonego przez powoda zadośćuczynienia i odszkodowania. Powód domagał się tytułem zadośćuczynienia 90.000 zł ponad 60.000 zł, które już otrzymał. Zatem należne mu zadośćuczynienie określił na 150.000 zł. Stosownie do treściart. 445 § 1w zw. zart. 444 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przy czym chodzi o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne i psychiczne. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo (G. Bieniek, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I, Warszawa 2007, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, wydanie VIII). Przepisy nie wskazują w sposób jednoznaczny kryteriów, jakimi powinien kierować się Sąd ustalając wysokość zadośćuczynienia. W doktrynie i orzecznictwie panuje jednak zgoda, co do tego, że należy brać pod uwagę takie aspekty jak długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych związanych z wypadkiem oraz ich intensywność (stopień cierpień), skutki doznanych urazów, wiek poszkodowanego, dolegliwości związane z niezbędnym leczeniem, pobytami w szpitalu, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury. Ich rozmiar, natężenie i czas trwania należy analizować w kontekście okoliczności konkretnej sprawy. Użyte wart. 445 § 1 k.c.pojęcie„sumy odpowiedniej”choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że„wartość odpowiednia”to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Pamiętać przy tym należy, że na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego - tak fizyczne jak i psychiczne - których rodzaj, czas trwania i natężenie, należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest„odpowiednia”z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 4.02.2008 r. III KK 349/2007). Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zasadne jest w części. Celem zadośćuczynienia jest wynagrodzenie nie tylko bólu i cierpienia odczuwanego bezpośrednio po zdarzeniu, ale ma także stanowić rekompensatę za ujemne następstwa wynikłe z wypadku w przyszłości. Pozwany uznając roszczenie powoda co do kwoty 60.000 zł stanął na stanowisku, że kwota ta rekompensuje powodowi skutki wypadku. Sąd uznał jednak, że wypłacona powodowi faktycznie kwota ww. zadośćuczynienia jest niewystarczająca. Okoliczność rozmiaru doznanych obrażeń oraz określenie skutków wypadku jakiemu uległ powód, w sytuacji gdy strony nie są w tym zakresie zgodne, a tak niewątpliwie było w niniejszym procesie, jest okolicznością, która z uwagi na swój złożony charakter wymaga wiedzy specjalnej, która wykracza poza możliwości Sądu. Zgodnie z treściąart. 278 § 1 k.p.c.w wypadkach wymagających wiedzy specjalnej sąd zasięga opinii biegłego, z czego wynika, iż kwestie sporne, co do których wymagana jest wiedza specjalna, mogą być rozstrzygane jedynie za pomocą opinii biegłego. W niniejszej sprawie przeprowadzono dowód z opinii biegłych – specjalistów ortopedii i traumatologii, neurologii, pulmonologii i psychologii którzy potwierdzili, iż bezpośrednio w wyniku zdarzenia z 1 lipca 2018 r. powód doznał obrażeń ciała w postaci: urazu czaszkowo-mózgowego pod postacią obrzęku mózgowia, krwiaka nadmózgowego nad prawą półkulą mózgu, miejscowego krwotoku podpajęczynówkowego, ogniska stłuczenia mózgowia w prawym płacie ciemieniowym z następowym niewielkim niedowładem połowicznym lewostronnym; urazu klatki piersiowej pod postacią: stłuczenia płuc, złamania trzonu rękojeści mostka, wieloodłamowego złamania trzonu jedenastego kręgu piersiowego, złamania części przednio-górnej trzonu ósmego kręgu piersiowego, złamania wyrostków poprzecznych po stronie lewej ósmego, dziewiątego i dziesiątego kręgów piersiowego, złamania tylnego odcinka żebra V i XI po stronie lewej, złamania wyrostków kolczystych C5-C7, złamania trzonu łopatki lewej. Wskutek wypadku, powód będący zdrowym, w pełni sprawnym mężczyzną doznał obrażeń, które spowodowały, trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Przy czy to głównie obrażenia w zakresie narządu ruchu ograniczyły aktywność życiową powoda przez okres około 1,5 roku, natomiast ograniczenia zawodowe istnieją do dnia dzisiejszego i będą trwały przez dalszy okres samoistnej rekonstrukcji złamanego kręgu piersiowego(...). Łącznie powód spędził w szpitalach około 3 miesięcy, głównie w celu usprawnienia narządu ruchu. Leczenie złamań kości nie wymagało interwencji chirurgicznych, a noszenia gorsetu do stycznia 2019 r. oraz stosownej rehabilitacji. Bezpośrednio po wypadku z powodu uszkodzenia narządu ruchu powód wymagał również wsparcia najbliższych w wykonywaniu czynności życia codziennego. Obecny stan narządu ruchu nie pozwala na wykonywanie pracy wymagającej dużego przeciążenia, dlatego powód obecnie odejmuje lżejsze prace remontowe. Wypadek spowodował, iż powód dotychczas sprawny fizycznie i działający w branży budowlanej do 31 października 2022 r. był częściowo niezdolny do pracy i w tym okresie utrzymywał się ze świadczeń rehabilitacyjnych a następnie rentowych. Biegli neurolog i pulmonolog wskazali natomiast, że w kontekście urazów czaszkowego i stłuczenia płuc, miały one charakter przejściowy i samoograniczający. Z ich powodu powód nie wymagał opieki i pomocy osób trzecich, zaopatrzenia medycznego ani interwencji zabiegowych. Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę, że odczuwał on konsekwencje doznanych w dniu 1 lipca 2018 r. urazów w postaci bólu i cierpienia w momencie wypadku, w okresie bezpośrednio po wypadku i podczas dalszego okresu leczenia. Ból o znacznym natężeniu dokuczał powodowi przez okres około 3 tygodni, ból o średnim nasileniu również 3 kolejnych tygodni, następnie ból o małym nasileniu przez okres około 2 miesięcy. Po tym czasie ból występujący w okresie zmiany aury pogodowej i po przeciążeniu fizycznym jest krótkotrwały 1-2 dniowy i ustępuje po podstawowych lekach przeciwbólowych. Powód jest aktualnie osobą wyleczoną z urazów doznanych w wypadku z dnia 1 lipca 2018 r., jedynie odcinek złamania(...)wymaga szczególnej ochrony przed przeciążeniem do czasu pełnej przebudowy kręgu(...). To jest jedyny element pozostałości po wypadku wymagający nadzoru medycznego w przyszłości. Pozostałe urazy zagoiły się prawidłowo nie powodując deficytów w funkcjonowaniu organizmu. Również w znaczeniu psychologicznym u powoda nastąpiło pogorszenie stanu psychofizycznego ograniczające funkcjonowanie w rolach społecznych przez okres około roku. W związku z wypadkiem z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszym leczeniem doświadczył objawów typowych dla zespołu stresu pourazowego. Przeżył wydarzenie, które wywołało u niego efekt głębokiego stresu, przekroczyło jego możliwości adaptacyjne, zakończyło się utratą zdrowia i poczucia bezpieczeństwa. Skutki psychiczne wypadku i jego następstw powód odczuwa do dziś. Pojawiały się u niego z dużą intensywnością powracające, natrętne i powodujące cierpienie wspomnienia zdarzenia o charakterze obrazów, myśli i odczuć. Dodatkowo towarzyszyły mu niepokojące sny związane z utratą zdrowia, bezpieczeństwa swojego i rodziny, które miały charakter natrętny. Wszelkie reakcje bólowe ze strony organizmu przeżywał nadmiarowo, pojawiło się myślenie katastroficzne. Z powodu lęku o swój stan zdrowia, niedostępne są dla niego dawne aktywności, jak jazda na rowerze, motocyklu, czy turystyka górska i czerpana z nich przyjemność. Występował ograniczony zakres odczuwanych emocji i poczucie braku perspektyw w związku z przyszłością. Na skutek wypadku powód stracił możliwość wykonywania w pełni pracy zawodowej. Wprawdzie wrócił do wykonywania działalności gospodarczej, ale wykonuje zlecenia nie wymagające dużych przeciążeń. Ta zmiana także musiała być dla niego przykra. Aktualnie stwierdza się aktualnie u powoda zaburzenia natury psychologicznej, które wpływają na ograniczenie lub trudności w jego codziennym funkcjonowaniu. W chwili obecnej brak jest jednak wyraźnych symptomów sugerujących występowanie zaburzeń depresyjnych, lękowych, czy innych świadczących o poważnej psychopatologii. Po upływie roku od wypadku nastąpiła względna stabilizacja nastroju, choć skutki wydarzenia i późniejszego leczenia, którego doświadczył powód wpływają negatywnie na stan emocjonalny powoda nadal. Doświadczenia z dnia 1 lipca 2018 r. i późniejszego leczenia znacząco przyczyniły się (w odczuciu powoda) do ograniczenia mu możliwości pracy zarobkowej, realizowania zadań życiowych, wypełniania ról społecznych. Adaptacja do nowych okoliczności przebiegała z trudnościami, które utrzymują się do dzisiaj. Powód ujawnia lękowe nastawienie do przyszłości, spadek energii. Obecnie nadal widoczna jest redukcja potrzeb i zainteresowań. Podsumowując, krzywdę już doznaną przez powoda na skutek należało uznać za dużą. W ocenie Sądu odpowiednią w rozumieniuart. 445 k.c.sumą zadośćuczynienia za tą krzywdę była kwota 105.000 zł. Jest to kwota, która spełni zarówno funkcję kompensacyjną, jak też – w stosunku do krzywdy powoda – nie jest nadmierna z punktu widzenia przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Podlegała ona jednak z pomniejszeniu o kwotę 60.000 zł, którą powód już otrzymał od pozwanego z tytułu zadośćuczynienia. Dlatego to jego roszczenie było uzasadnione do kwoty 45.000 zł. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia od 5 września 2018 r. i żądanie to było uzasadnione. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z§ 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (…). Z kolei zgodnie zart. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Stosownie zaś do art. 14 ust. 2 ustawy, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa wust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powód zgłosił pozwanemu roszczenie o zadośćuczynienie pismem nadanym pocztą elektroniczną w dniu 4 sierpnia 2018 r. Termin 30 dni liczony od tej daty upłynął 3 września 2018 r. Pozwany mógł w tym czasie ocenić roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. Świadczy o tym najlepiej fakt, że sam tak przyjął i 30 sierpnia 2018 r. uznał roszczenie powoda co do zasady. Uzasadniało to przyznanie odsetek za opóźnienie zgodnie z żądaniem powoda od dnia 5 września 2018 r. do dnia zapłaty. Powód wnosił o zasądzenie na jego rzecz 2.260,16 zł odszkodowania, na które składały się koszty opieki w wysokości 880 zł oraz koszty dojazdów do placówek medycznych w wysokości 1.380,16 zł. W myślart. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W zakres pojęcia „wszelkich kosztów” wynikłych z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia wchodzą także koszty koniecznej opieki nad poszkodowanym. Wskazać przy tym należy, że roszczenie o odszkodowanie zart. 444 § 1 k.c.przysługuje wyłącznie poszkodowanemu – bez względu na to, kto faktycznie poniósł koszty, o których mowa w tym artykule (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 1964, w sprawie I CR 639/63, OSNCP 1965/9/142 wydany na tleart. 161 § 1 kodeksu zobowiązań, ale w orzecznictwie i doktrynie powszechnie akceptowany także w odniesieniu doart. 444 § 1 k.c.). Z dokonanych ustaleń wynikało, że powód wymagał pomocy osób trzecich w okresie po leczeniu rehabilitacyjnym wP.k.G.tj. wrzesień i październik 2018 r. przez 2 miesiące w ilości 3 godzin dziennie w zakresie pomocy przy higienie osobistej, ubieraniu, przygotowaniu posiłków, sprzątaniu mieszkania oraz po leczeniu rehabilitacyjnym wC.przez okres 1 miesiąca w ilości 1 godziny dziennie w mniejszym stopniu niż wcześniej wskazany. Stawka za godzinę opieki w wysokości 10 zł przyjętej przez powoda była bezsporna między stronami, nie budziła też wątpliwości Sądu i w takiej wysokości została przez Sąd uwzględniona. Pozwany przyznał i wypłacił powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów opieki na kwotę 330,16 zł. Biorąc pod uwagę ww. zakres i czasookres przyjęty przez biegłego jako konieczny do udzielenia pomocy powodowi przez osoby trzecie (2 miesiące x 3 godziny x 10 zł + 1 miesiąc x 1 godzina x 10 zł = 2.100 zł) nie ulega wątpliwości, że roszczenie powoda w omawianym zakresie jest zasadne w całości. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie odszkodowania od dnia doręczenia pozwu i żądanie to było uzasadnione. Powód już w piśmie z dnia 17 października 2018 r. zgłosił pozwanemu roszczenie o odszkodowanie tytułem kosztów opieki w kwocie 4.860 zł. Zgodnie zart. 455 k.c.jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. A zatem przyjmując termin 30 dni od daty zgłoszenia szkody (zustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na spełnienie świadczenia, czy zart. 455 k.c.żądanie odsetek od ww. roszczenia miało swoje uzasadnienie nawet od daty wcześniejszej niż data doręczenia pozwu pozwanemu, co nastąpiło 2 lipca 2019 r. Odnosząc się do żądania odszkodowania tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych, wskazać należy, że wbrew twierdzeniom powoda, pozwany wypłacił mu z tego tytułu łącznie kwotę 1.620,50 zł. Powód w piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. zgłosił pozwanemu roszczenie w omawianym okresie na kwotę 1.780,16 zł. Na podstawie dowodów przedstawionych przez powoda (znajdujących się w aktach sprawy) Sądu uznał, że powód poniósł koszty dojazdu do placówek w wysokości 1.780,16 zł (4.654km/7,5l/100km/5,1 zł cena paliwa). Odszkodowanie naliczone zostało w oparciu o średnie koszty zużycia paliwa wskazane przez powoda, które nie były kwestionowane przez pozwanego. Skoro pozwany wypłacił dotychczas z tego tytułu powodowi kwotę 1.620,50 zł, to w niniejszym procesie należało zasądzić na rzecz powoda dodatkową kwotę 159,66 zł. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie odszkodowania za koszty dojazdów od dnia 28 września 2018 r. i żądanie to było uzasadnione. Powód już w piśmie z dnia 14 sierpnia 2018 r. zgłosił pozwanemu roszczenie o odszkodowanie w tym zakresie w kwocie 1.780,16 zł. Natomiast decyzją z dnia 17 września 2018 r. pozwany przyznał powodowi 400 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu. A decyzją z dnia 31 października 2018 r. przyznał dodatkową kwotę 1.220,50 zł (którą przekazać miał w ciągu 3 dni roboczych). Zgodnie zart. 455 k.c.jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. A zatem przyjmując termin 30 dni od daty zgłoszenia szkody (zustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na spełnienie świadczenia, czy zart. 455 k.c.żądanie odsetek od ww. roszczenia miało swoje uzasadnienie nawet od daty wcześniejszej niż data 28 września 2018 r. Sąd zasądził zatem kwotę 159,66 zł tytułem odszkodowania za koszty dojazdów z odsetkami od dnia 28 września 2018 r. (zgodnie z żądaniem pozwu) do dnia zapłaty. Natomiast odsetki od kwoty 1.220,50 zł Sąd zasądził od dnia 28 września 2018 r. (zgodnie z żądaniem pozwu) do dnia 3 listopada 2018 r. (decyzja z dnia 31 października 2018 r. + 3 dni na wypłatę), uznając, że pozwany pozostawał w ww. okresie w opóźnieniu z zapłatą należnego odszkodowania W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. Powód wygrał proces w połowie. Zatem stosownie doart. 100zd. pierwszek.p.c.należało stosunkowo rozdzielić poniesione przez strony koszty procesu. Kosztami sądowymi Sąd obciążył strony po połowie i w związku z tym zasądził na rzecz powoda kwotę 2.307 zł tytułem zwrotu połowy opłaty od pozwu, a kosztami zastępstwa obciążył strony w zakresie przez nie poniesionymi. Wydatki na opinie biegłych wyniosły w sprawie kwotę 5.317 zł. Powód uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych w wysokości 2.500,01 zł. W sprawie pozostały nieuiszczone koszty sądowe w postaci wydatków na opinie biegłych wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa – 2.817 zł. Sąd orzekł o nich na podstawie art. 113 u.k.s.c. Na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu podlegała ściągnięciu od każdej ze stron połowa kosztów, jaka odpowiadała stopniowi jej przegranej w procesie: od powoda 158,49 zł (2658,50 zł – 2.500,01 zł wpłaconych zaliczek), od pozwanego 2.658,50 zł. Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. Sędzia Przemysław Okowicki

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

152510000002006_IV_K_000023_2024_Uz_2024-12-02_001

IV K 23/24

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:04.0 CET

2025-01-25 11:41:40.0 CET

15251000

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV K 23/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy w Łodzi w IV Wydziale Karnym w składzie : Przewodniczący Sędzia SO Monika Gradowska (spr.) Sędzia SO Nadia Kołacińska - Sumińska Ławnicy Dorota Owczarek, Iwona Dziatlik, Ewa Lubicka Protokolant Agnieszka Nowicka, Magda Wąsik - Budzisz w obecności Prokuratora Joanny Zawadzkiej po rozpoznaniu w dniach 13.05.2024r., 15.07.2024r., 27.09.2024r., 18.11.2024r., 2.12.2024r. sprawy: D. B. urodzonego (...) w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000023" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV K 23/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 2 grudnia 2024r.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Okręgowy w Łodzi w IV Wydziale Karnym w składzie :</xText> <xText xALIGNx="center"><xBx><xIx> Przewodniczący </xIx></xBx>Sędzia SO Monika Gradowska (spr.)</xText> <xText> <xBx> <xIx> Sędzia</xIx> </xBx> SO Nadia Kołacińska - Sumińska </xText> <xText> <xBx> <xIx> Ławnicy </xIx> </xBx> Dorota Owczarek, Iwona Dziatlik, Ewa Lubicka </xText> <xText><xBx><xIx> Protokolant </xIx></xBx> Agnieszka Nowicka, Magda Wąsik - Budzisz</xText> <xText>w obecności Prokuratora Joanny Zawadzkiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 13.05.2024r., 15.07.2024r., 27.09.2024r., 18.11.2024r., 2.12.2024r.</xText> <xText>sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>D. B.</xAnon> </xBx><xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>,</xText> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w dniu 19 sierpnia 2023 roku w <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował pozbawić życia <xAnon>M. G.</xAnon> w ten sposób, że przewrócił pokrzywdzoną na podłogę, wielokrotnie uderzał ją i kopał po całym ciele a następnie co najmniej siedmiokrotnie ugodził pokrzywdzoną nożem powodując u niej obrażenia ciała w postaci urazu wielomiejscowego: licznych ran kłutych powłok brzusznych z perforacją jelita cienkiego i ostrej niewydolności oddechowej, czym spowodował chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonej, a ponadto ran tłuczonych twarzoczaszki, urazu spojówki oka lewego, mnogich złamań żeber – złamanie żebra 11 po stronie prawej, złamanie żeber 2,3,4,5 po stronie prawej, złamanie żeber 2,3,4,5, 6 po stronie lewej z niewielkimi przemieszczeniami, złamania wyrostka ościstego TH8, czym spowodował naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres dłuższy niż siedem dni, przy czym zamierzonego celu pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonej pomoc medyczną,</xText> <xText><xBx>to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>II. </xBx>w dniu 19 sierpnia 2023 roku w <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> groził <xAnon>A. G.</xAnon> pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonym obawę, że zostaną spełnione</xText> <xText><xBx>to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>D. B.</xAnon> uznaje za winnego zarzucanego mu w pkt I czynu z tą zmianą, iż przyjmuje, że w dniu 19 sierpnia 2023 roku w <xAnon>S.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował pozbawić życia <xAnon>M. G.</xAnon> w ten sposób, że przewrócił pokrzywdzoną na podłogę, wielokrotnie uderzał ją i kopał po całym ciele a następnie co najmniej siedmiokrotnie ugodził pokrzywdzoną nożem powodując u niej obrażenia ciała w postaci urazu wielomiejscowego: siedmiu ran kłutych jamy brzusznej, w tym sześć penetrujących powłoki i mięśnie i jedną penetrującą do jamy otrzewnej z przebiciem krezki jelita cienkiego i dwumiejscowym (na wylot) przebiciem ścian jelita cienkiego z następowym wypływem treści pokarmowej do jamy otrzewnej, odmą w jamie otrzewnej i brakiem perystaltyki, których skutkiem była ostra niewydolność oddechowa, narastająca niewydolność krążenia, czym spowodował chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonej, a ponadto liczne rany tłuczone i obrzęki na głowie i twarzy, w tym masywny obrzęk i zasinienie powiek oka lewego, niepełnościenną ranę ciętą powieki dolnej oka lewego, wylew podspojówkowy w oku lewym i czasowe ograniczenie ruchomości tego oka oraz obrzęk okolicy bródkowej, złamanie licznych żeber - 2,3,4,5 i 11 po stronie prawej i 2,3,4,5, 6 po stronie lewej z niewielkimi przemieszczeniami, złamania wyrostka ościstego TH8, czym spowodował naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres dłuższy niż siedem dni, przy czym zamierzonego celu pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonej pomoc medyczną, czym wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> w zw. z ar. 148 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 10 (dziesięciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>D. B.</xAnon> uznaje za winnego zarzucanego mu w <xLexLink xArt="art. 190 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> czynu i na podstawie <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> w miejsce orzeczonych powyżej kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną 11 (jedenastu) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 19 sierpnia 2023 r. godz. 7.35;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 kk</xLexLink> zasądza od oskarżonego <xAnon>D. B.</xAnon> na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>M. G.</xAnon> kwotę 20.000 (dwudziestu tysięcy) złotych tytułem nawiązki w związku ze skazaniem za czyn z pkt I,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 kk</xLexLink> zasądza od oskarżonego <xAnon>D. B.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>A. G.</xAnon> kwotę 2.000 (dwa tysiące) złotych tytułem nawiązki w związku ze skazaniem za czyn z pkt II,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 2 kk</xLexLink> orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża z brunatnymi plamami na ostrzu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 kpk</xLexLink> nakazuje zwrócić <xAnon>M. G.</xAnon> dowody rzeczowe w postaci majtek, ręcznika, spodni dresowych, czarnej koszulki damskiej, stanika koloru czarnego</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 kpk</xLexLink> nakazuje zwrócić <xAnon>D. B.</xAnon> dowody rzeczowe w postaci koszulki koloru żółtego, spodenek jeansowych, skarpetek i butów sportowych koloru białego, telefonu <xAnon>marki M.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>W. L.</xAnon> kwotę <xAnon> (...)</xAnon> (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego oskarżycielce posiłkowej z urzędu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>J. K.</xAnon> kwotę <xAnon> (...)</xAnon> (dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Monika Gradowska Nadia Kołacińska - Sumińska </xText> <xText>Dorota Owczarek Iwona Dziatlik Ewa Lubicka </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Gradowska

Beata Suliga

Agnieszka Nowicka, Magda Wąsik - Budzisz

Beata Suliga

Sygn. akt IV K 23/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy w Łodzi w IV Wydziale Karnym w składzie : PrzewodniczącySędzia SO Monika Gradowska (spr.) Sędzia SO Nadia Kołacińska - Sumińska Ławnicy Dorota Owczarek, Iwona Dziatlik, Ewa Lubicka ProtokolantAgnieszka Nowicka, Magda Wąsik - Budzisz w obecności Prokuratora Joanny Zawadzkiej po rozpoznaniu w dniach 13.05.2024r., 15.07.2024r., 27.09.2024r., 18.11.2024r., 2.12.2024r. sprawy: D. B.urodzonego (...)wS., synaJ.iW.z domuS. oskarżonego o to, że: I.w dniu 19 sierpnia 2023 roku wS., woj.(...)działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował pozbawić życiaM. G.w ten sposób, że przewrócił pokrzywdzoną na podłogę, wielokrotnie uderzał ją i kopał po całym ciele a następnie co najmniej siedmiokrotnie ugodził pokrzywdzoną nożem powodując u niej obrażenia ciała w postaci urazu wielomiejscowego: licznych ran kłutych powłok brzusznych z perforacją jelita cienkiego i ostrej niewydolności oddechowej, czym spowodował chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonej, a ponadto ran tłuczonych twarzoczaszki, urazu spojówki oka lewego, mnogich złamań żeber – złamanie żebra 11 po stronie prawej, złamanie żeber 2,3,4,5 po stronie prawej, złamanie żeber 2,3,4,5, 6 po stronie lewej z niewielkimi przemieszczeniami, złamania wyrostka ościstego TH8, czym spowodował naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres dłuższy niż siedem dni, przy czym zamierzonego celu pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonej pomoc medyczną, to jest o czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kki156 § 1 pkt 2 kkiart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk II.w dniu 19 sierpnia 2023 roku wS., woj.(...)groziłA. G.pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonym obawę, że zostaną spełnione to jest o czyn zart. 190 § 1 kk 1 oskarżonegoD. B.uznaje za winnego zarzucanego mu w pkt I czynu z tą zmianą, iż przyjmuje, że w dniu 19 sierpnia 2023 roku wS., woj.(...)działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował pozbawić życiaM. G.w ten sposób, że przewrócił pokrzywdzoną na podłogę, wielokrotnie uderzał ją i kopał po całym ciele a następnie co najmniej siedmiokrotnie ugodził pokrzywdzoną nożem powodując u niej obrażenia ciała w postaci urazu wielomiejscowego: siedmiu ran kłutych jamy brzusznej, w tym sześć penetrujących powłoki i mięśnie i jedną penetrującą do jamy otrzewnej z przebiciem krezki jelita cienkiego i dwumiejscowym (na wylot) przebiciem ścian jelita cienkiego z następowym wypływem treści pokarmowej do jamy otrzewnej, odmą w jamie otrzewnej i brakiem perystaltyki, których skutkiem była ostra niewydolność oddechowa, narastająca niewydolność krążenia, czym spowodował chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonej, a ponadto liczne rany tłuczone i obrzęki na głowie i twarzy, w tym masywny obrzęk i zasinienie powiek oka lewego, niepełnościenną ranę ciętą powieki dolnej oka lewego, wylew podspojówkowy w oku lewym i czasowe ograniczenie ruchomości tego oka oraz obrzęk okolicy bródkowej, złamanie licznych żeber - 2,3,4,5 i 11 po stronie prawej i 2,3,4,5, 6 po stronie lewej z niewielkimi przemieszczeniami, złamania wyrostka ościstego TH8, czym spowodował naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres dłuższy niż siedem dni, przy czym zamierzonego celu pozbawienia życia nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonej pomoc medyczną, czym wyczerpał dyspozycjęart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. iart. 156 § 1 pkt 2 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. iart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 4 § 1 kki za to na podstawieart. 14 § 1 kkw zw. z ar. 148§ 1 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. w zw. zart. 11 § 3 kkw zw. zart. 4 § 1 kkwymierza mu karę 10 (dziesięciu) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, 2 oskarżonegoD. B.uznaje za winnego zarzucanego mu wpkt IIczynu i na podstawieart. 190 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. w zw. zart. 4 § 1 kkwymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, 3 na podstawieart. 85 § 1 kkiart. 86 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023r. w zw. zart. 4 § 1 kkw miejsce orzeczonych powyżej kar pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu karę łączną 11 (jedenastu) lat pozbawienia wolności, 4 na podstawieart. 63 § 1 kkzalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 19 sierpnia 2023 r. godz. 7.35; 5 na podstawieart. 46 § 2 kkzasądza od oskarżonegoD. B.na rzecz oskarżycielki posiłkowejM. G.kwotę 20.000 (dwudziestu tysięcy) złotych tytułem nawiązki w związku ze skazaniem za czyn z pkt I, 6 na podstawieart. 46 § 2 kkzasądza od oskarżonegoD. B.na rzecz pokrzywdzonegoA. G.kwotę 2.000 (dwa tysiące) złotych tytułem nawiązki w związku ze skazaniem za czyn z pkt II, 7 na podstawieart. 44 § 2 kkorzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża z brunatnymi plamami na ostrzu, 8 na podstawieart. 230 § 2 kpknakazuje zwrócićM. G.dowody rzeczowe w postaci majtek, ręcznika, spodni dresowych, czarnej koszulki damskiej, stanika koloru czarnego 9 na podstawieart. 230 § 2 kpknakazuje zwrócićD. B.dowody rzeczowe w postaci koszulki koloru żółtego, spodenek jeansowych, skarpetek i butów sportowych koloru białego, telefonumarki M., 10 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. L.kwotę(...)(dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego oskarżycielce posiłkowej z urzędu, 11 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. K.kwotę(...)(dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu, 12 zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Monika Gradowska Nadia Kołacińska - Sumińska Dorota Owczarek Iwona Dziatlik Ewa Lubicka

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

154510000003621_VII_Ua_000017_2024_Uz_2024-12-19_001

VII Ua 17/24

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:08.0 CET

2025-01-20 14:47:40.0 CET

15451000

3621

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VII Ua 17/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia 2024 r. w Warszawie sprawy K. I. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W. VI Wydział

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="18" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003621/Ua" xYear="2024" xVolNmbr="000017" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VII Ua 17/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 2 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText><xBx>w składzie: </xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia 2024 r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy <xAnon>K. I.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>o zasiłek chorobowy</xText> <xText>na skutek apelacji organu rentowego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w <xAnon>W.</xAnon> VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lutego 2024 roku</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala apelację,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz <xAnon>K. I.</xAnon> kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.</xText> </xUnit> <xText>Sędzia Renata Gąsior</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w <xAnon>W.</xAnon> VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 lutego 2024 roku zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> z dnia 11 stycznia 2023 r. znak: <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon>, w ten sposób, że przyznał odwołującemu się <xAnon>K. I.</xAnon> prawo do zasiłku chorobowego za okres od 14 grudnia 2022 r. do 18 stycznia 2023 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku.</xText> <xText>Sąd <xAnon>(...)</xAnon> instancji ustalił, że <xAnon>K. I.</xAnon> jest zatrudniony w <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> na stanowisku pracownika obróbki przygotowawczej i wykończeniowej. W dniu 28 września 2022 roku ubezpieczony przystąpił do pracy o godzinie 6:00 – tego dnia do jego obowiązków należała obsługa pilarki tarczowej formatowej Felder i obcinanie nadlewów z produktów poliuretanowych. Sąd Rejonowy ustalił, że ubezpieczony około godziny 12:00 położył element poliuretanowy na pilarce tarczowej do obcinania nadlewów – musiał w tym celu poprawnie i równo ustawić dany element. <xAnon>K. I.</xAnon> sięgając ręką ponad piłę tarczową w celu poprawienia położenia sita na stole dotknął palcami prawej dłoni do obracającej się piły. Dotknięcie piły spowodowało skaleczenie paliczka środkowego i dalszego palca prawej ręki- po zdarzeniu udzielono odwołującemu pierwszej pomocy i inny pracownik zawiózł go do szpitala w <xAnon>O.</xAnon>, gdzie udzielono mu pomocy medycznej i zaopatrzono palce. Sąd Rejonowy wskazał, że ubezpieczony pozostawał niezdolny do pracy m.in. w okresie od 14 grudnia 2022 roku do 18 stycznia 2023 roku, a zdarzenie z dnia 28 września 2022 roku zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy- wypadek został zarejestrowany na nagraniu z kamery monitoringu wizyjnego umieszczonego nad pilarką. Sąd Rejonowy ustalił, że zgodnie z instrukcją bhp przy obsłudze pilarki tarczowej formatowej elementy poddawane obróbce należało popychać do przodu za pomocą „popychacza”, a zabronione było popychanie ciętego materiału rękoma nieuzbrojonymi w „popychacz”. Obowiązkiem pracownika przystępującego do pracy przy pilarce tarczowej było sprawdzenie czy wszystkie osłony są prawidłowo zamocowane, przede wszystkim kaptur piły. Sąd Rejonowy ustalił, że w czasie pracy odwołujący nie korzystał z kaptura ochronnego do pilarki formatowej Felder, a górna osłona piły (kaptur ochronny) był odsunięty w pozycję poza piłą. Kaptur do pilarki tarczowej w dniu 28 września 2022 roku był uszkodzony- nie nadawał się do prawidłowego zamontowania na pilarce i gdy <xAnon>K. I.</xAnon> zaczął pracę w <xAnon> spółce (...)</xAnon> to kaptur, który był uszkodzony, był już odepchnięty z maszyny i nie korzystano z niego. Uszkodzenie kaptura powstało przed zdarzeniem z dnia 28 września 2022 roku, a pracodawca odwołującego miał świadomość uszkodzenia, ale nie chciał go naprawić, bo w perspektywie 1,5-2 miesięcy miała pojawić się w spółce nowa piła. Sąd Rejonowy ustalił, że pracownik, który szkolił powoda do pracy na pilarce tarczowej powiedział mu, że kaptur nie działa i nie ma szansy zamontować go na maszynie w taki sposób, żeby spełniał swoją funkcję- osoba, która szkoliła odwołującego mówiła mu, że już dwa lata przed dniem, kiedy odbywało się szkolenie pracuje na pilarce tarczowej bez kaptura- kaptur był uszkodzony w taki sposób, że jego założenie na pilarkę powodowało, że z powodu popękania wióry leciały na pracownika zamiast być wciągane wyciągiem i odprowadzane poza maszynę. Po odsunięciu kaptura i niekorzystaniu z niego wióry leciały w inną stronę i nie uniemożliwiały pracy- nie było możliwości zamontowania kaptura ochronnego na pilarkę w taki sposób, aby można było pracować na maszynie bez sypania się wiórów na pracownika obsługującego pilarkę. Sąd Rejonowy wskazał, że przyczynami powstania wypadku przy pracy w dniu 28 września 2022 roku oprócz kontaktu prawej dłoni z wirującą tarczą pilarki były: operowanie przez odwołującego dłonią w strefie zagrożenia, niestosowanie przewidzianej przez producenta maszyny osłony wirującej ostrej tarczy pilarki, niezapewnienie przez pracodawcę sprawnej osłony oraz tolerowanie przez nadzór pracodawcy pracy w sposób niezgodny z zasadami bhp. Odwołujący w dniu zdarzenia 28 września 2022 roku miał aktualne szkolenie BHP, został przeszkolony i zapoznany również z instrukcją bhp przy obsłudze pilarki tarczowej stołowej.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, aktach organu rentowego, które to nie były kwestionowane co do ich autentyczności. Sąd I instancji dał również wiarę zeznaniom odwołującego, który wskazywał z jakich przyczyn nie korzystał z kaptura ochronnego do pilarki oraz co do tego, że pracodawca wiedział o jego uszkodzeniu i nie spełnianiu swojej funkcji. Ponadto, w zakresie ustalenia tego co było przyczyną wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku oraz ewentualnego przyczynienia się do niego odwołującego Sąd Rejonowy zasięgnął opinii biegłego z zakresu <xAnon> (...)</xAnon>. Sąd Rejonowy wskazał, że sporządzona opinia biegłego zawierała logiczne wnioski, biegły dokonał analizy dostępnych dokumentów oraz opisał co przyczyniło się do wypadku przy pracy, a także jakie były obowiązki odwołującego oraz pracodawcy. Sąd Rejonowy w całości podzielił również wnioski biegłego zawarte w opinii, a strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego, o opinię uzupełniającą oraz nie składały zarzutów do opinii głównej. Sąd Rejonowy zaznaczył, że brak było podstaw do uzupełniania materiału dowodowego z urzędu, a ustalony stan faktyczny pozwalał na dokonanie oceny prawidłowości decyzji wydanej przez ZUS w stosunku do odwołującego. Sąd Rejonowy podkreślił, że strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych.</xText> <xText>Sąd I instancji stwierdził, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Rejonowy wskazał, że niekwestionowane przez ZUS w tej sprawie było to, że zdarzenie z dnia 28 września 2022 roku było wypadkiem przy pracy, ponieważ spełniało wszystkie przesłanki, jednak organ rentowy podnosił, że odwołujący nie ma prawa do świadczenia - zasiłku chorobowego z ustawy wypadkowej w wysokości 100% podstawy wymiaru - albowiem swoim zachowaniem naruszył przepisy dotyczące ochrony życia i zdrowia. Sąd Rejonowy wskazał, że podstawą odmowy prawa do zasiłku było wypełnienie dyspozycji <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r., poz. 2189 j.t. z późn. zm.; dalej jako: ustawa, ustawa wypadkowa), zgodnie z którym świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Sąd Rejonowy powołując się na obowiązujące orzecznictwo podkreślił, że skoro organ rentowy (do czego jest uprawniony) uznaje, że wyłączną przyczyną wypadku przy pracy było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, co w myśl art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej wyklucza możliwość skorzystania przez ubezpieczonego ze świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego - to ciężar dowodu - wykazania powyższego, obciąża organ rentowy<xIx> (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 3 grudnia 2013 r., III AUa 819/13).</xIx> </xText> <xText>Kolejno Sąd Rejonowy analizując treść przepisu art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej wskazał, że musi dojść do naruszenia przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia- chodzi zatem o zachowania bezprawne, niezgodne z obowiązującymi regulacjami z zakresu ochrony życia i zdrowia. Podstawowy problem związany jest z określeniem przedmiotowych unormowań, gdyż w zasadzie brak przepisów, które nakładałyby na ubezpieczonego generalny obowiązek dbałości o własne zdrowie. W przypadku pracowników Sąd I instancji podkreślił, że wskazać należy na takie zachowania, które objęte zostały przedmiotowym zakresem regulacji <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 207 § 2 k.p.</xLexLink>, a zatem odnoszące się do warunków bezpiecznej i higienicznej pracy. W takim przypadku warunkiem odpowiedzialności pracownika powinno być uprzednie jego przeszkolenie w takim zakresie, co z kolei należałoby uznawać za jeden z elementów wyznaczających przesłankę wyłączności wystąpienia przyczyn. Poza unormowaniami, mającymi znaczenie dla ochrony życia i zdrowia z punktu widzenia pracodawcy, można byłoby również pomyśleć o innych regulacjach, w przypadku których pracownik jest zobowiązany bądź też ma prawo do podjęcia określonych zachowań ze względu na ryzyko wystąpienia zagrożenia dla życia i zdrowia. Sąd Rejonowy podkreślił, że dotyczy to dla przykładu przepisów przeciwpożarowych, ruchu drogowego czy odnoszących się do obowiązków poddania się leczeniu w związku z wystąpieniem określonych chorób, w szczególności zakaźnych. Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że kolejnym warunkiem jest, aby naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia było wyłączną przyczyną wypadków, a wyłączność należy oceniać według kryterium prawa cywilnego, zatem w granicach normalnego związku przyczynowego, a zatem z wyłączeniem sytuacji, gdy pochodząca od ubezpieczonego przyczyna pozostawała tylko w przypadkowym związku przyczynowym z powstaniem wypadku przy pracy. Wyłączność oznacza, że pracodawca w żaden sposób nie przyczynił się do wypadku. Niemniej zasadna wydaje się, oprócz zachowania samego poszkodowanego, ocena całokształtu okoliczności zdarzenia, w tym zwłaszcza zachowań innych jego uczestników oraz zaniedbań organizacyjno-technicznych pracodawcy.</xText> <xText>W dalszej części Sąd Rejonowy powołując się na <xLexLink xArt="art. 211" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 211 k.p.</xLexLink> podkreślił, że przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest podstawowym obowiązkiem pracownika. Pracownik jest obowiązany m.in.: znać przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, brać udział w szkoleniu i instruktażu z tego zakresu oraz poddawać się wymaganym egzaminom sprawdzającym, wykonywać pracę w sposób zgodny z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stosować się do wydawanych w tym zakresie poleceń i wskazówek przełożonych, dbać o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi i sprzętu oraz o porządek i ład w miejscu pracy. Następnie Sąd Rejonowy powołując się na obowiązujące orzecznictwo zaznaczył, że słusznie przyjmuje się, że rażące niedbalstwo jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, ale zarazem takim, które nie daje podstaw do przypisania pracownikowi zamiaru skierowanego na popełnienie czynu. Przez działanie z rażącym niedbalstwem należy rozumieć między innymi sytuacje, w których poszkodowany pracownik zdaje sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, gdyż zwykle ono występuje w danych okolicznościach faktycznych, tak że każdy człowiek o przeciętnej przezorności ocenia je jako ewidentne - a mimo to, z naruszeniem przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, naraża się na to niebezpieczeństwo, ignorując następstwa własnego zachowania się. Niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy wyłącza prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego tylko wtedy, gdy miało charakter rażący, a więc graniczyło z umyślnością (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2008 r., II UK 106/08, LEX nr 580246; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1999 r., II UKN 221/99, OSNP 2001/6/205, OSP 2001/11/169; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1976 r., III PRN 19/76, OSNC 1977/3/55). Nadto, winę lub rażące niedbalstwo pracownika poszkodowanego w wypadku przy pracy należy konkretnie udowodnić. Nie wystarczy wykazanie nieprzestrzegania przepisów bhp (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 r., II UK 30/04, LEX nr 150089). Sąd Rejonowy podkreślił, że pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy, a na zakres odpowiedzialności pracodawcy nie wpływają obowiązki pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz powierzenie wykonywania zadań służby bezpieczeństwa i higieny pracy specjalistom spoza zakładu pracy, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 237(11);art. 237(11) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>11</xSUPx> § 2 k.p.</xLexLink> Pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany:</xText> <xText>1) organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy;</xText> <xText>2) zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń;</xText> <xText>3) reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy (<xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 2;art. 207 § 2 pkt. 1;art. 207 § 2 pkt. 2;art. 207 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 207 § 2 pkt 1,2,3 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt tej sprawy Sąd Rejonowy stwierdził, że przyczyną wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku skutkującym urazem palców prawej dłoni oraz następnie niezdolnością do pracy w okresie od 14 grudnia 2022 roku do 18 stycznia 2023 roku, nie było wyłączne naruszenie przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia przez odwołującego. Sąd Rejonowy wskazał, że odwołujący w dniu 28 września 2022 roku posiadał aktualne szkolenie bhp, został przeszkolony z obsługi pilarki tarczowej, na której tego dnia pracował, zatem miał wiedzę, że nie powinien dotykać ostrza piły tarczowej, ani nie poprawiać elementu, który obrabiał w taki sposób, że narażał się na dotkniecie ostrza tnącego. Przy poprawianiu ułożenia obrabianego elementu odwołujący zgodnie z instrukcją postępowania przy pracy z pilarką tarczową powinien korzystać z narzędzia do popychania, czego nie zrobił. Sąd Rejonowy wskazał, że przyjmując, że ubezpieczony był pracownikiem prawidłowo przeszkolonym, a także przyjmując wzorzec pracownika przeszkolonego o przeciętnej przezorności, należy stwierdzić, że poprawiając ułożenie elementu poliuretanowego ręką zamiast popychaczem naruszył przepisy bezpiecznej i higienicznej pracy. Jednakże nie była to wyłączna przyczyna wypadku przy pracy, ponieważ pracodawca swoim zaniechaniem przyczynił się do zaistnienia zdarzenia. Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, że w dniu zdarzenia 28 września 2022 roku odwołujący nie korzystał z ochrony ostrza pilarki, tzw. kaptura ochronnego, do którego był zamontowany wyciąg odprowadzający wióry z obróbki poliuretanu. Ubezpieczony miał obowiązek stosować ten kaptur ochronny na tarczę ostrza, a jego zastosowanie stanowiło ochronę m.in. przed dotknięciem palcami do tarczy pilarki. Sąd Rejonowy ustalił, że <xAnon>K. I.</xAnon> nie miał możliwości skorzystania z kaptura ochronnego, albowiem był on uszkodzony, ponieważ uszkodzenie uniemożliwiało jego zamontowanie na maszynie w taki sposób, aby wióry, które są z cięcia elementów trafiały w wyciąg. Zamontowanie go uszkodzonego na pilarkę tarczową, na której pracował odwołujący powodowało, że wióry leciały prosto na pracownika. Tak więc zamontowanie go uniemożliwiało lub znacząco utrudniało pracę na pilarce. Sąd Rejonowy zaznaczył, że ubezpieczony jako pracownik był szkolony przez innego pracownika <xAnon> spółki (...)</xAnon> do pracy na pilarce tarczowej, a w trakcie szkolenie udzielono odwołującemu instruktażu, że ma nie korzystać z kaptura ochronnego na ostrze do pilarki, bo nie ma możliwości skutecznego jego zamontowania – takie poinstruowanie wynikało z wiedzy i świadomości pracodawcy odwołującego, że ochrona ostrza jest uszkodzona i nie powinno się jej stosować. Sąd Rejonowy zaznaczył, że to na pracodawcy, który dopuścił odwołującego do pracy, spoczywał obowiązek zapewnienia mu bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, tak aby mógł postępować zgodnie z instrukcją pracy przy pilarce tarczowej, z którą go zapoznano. Zgodnie z wiarygodnymi zeznaniami odwołującego pracodawca wiedział o tym, że pilarka ma uszkodzony kaptur ochronny zabezpieczający przed dotknięciem ostrza, ale nie wymienił uszkodzonego elementu lub też go nie naprawił – wynikało to z tego, że za okres do dwóch miesięcy miała pojawić się nowa pilarka. Sąd Rejonowy podkreślił, że pracodawca nie zapewnił powodowi sprawnego sprzętu, na którym miał wykonywać obrabianie elementów poliuretanowych. Defekt techniczny pilarki tarczowej Felder był tak znaczny, że pracodawca musiał mieć świadomość, że kaptur nie był używany przez pracowników, ponieważ przy szkoleniu na stanowisku przez innego pracownika wskazano odwołującemu, że ma nie korzystać z kaptura ochronnego. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że także wzorzec nieprawidłowego postępowania został odwołującemu przekazany przez inną osobą, która prawdopodobnie sama wcześniej też została przez kogoś poinstruowana. Poza tym Sąd Rejonowy wskazał, że kaptur z wyciągiem nie był to mały element trudny do zauważenia, a pracodawca miał monitoring zamontowany nad pilarką, który obejmował swoim zakresem obraz na ostrze pilarki. Na nagraniu załączonym do akt sprawy widać w całości, że na pilarce nie jest założony kaptur ochrony, a częściowo, że kaptur ochronny z wyciągiem jest odłożony na bok poza maszynę. Pracodawca widząc na monitoringu, że pracownicy, w tym odwołujący, nie korzystają z kaptura ochronnego nie zareagował na to naprawiając uszkodzony element lub wymieniając go na sprawny. Sąd Rejonowy w dalszej części odniósł się do kwestii umyślności lub rażącego niedbalstwa dotyczącego naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia Sąd I instancji stwierdził, że nic takiego nie można przypisać ubezpieczonemu, ponieważ nie skorzystał z ochrony ostrza pilarki - kaptura ochronnego - nie z tego powodu, że tak było mu łatwiej pracować, czy szybciej. Wynikało to z tego, że zamontowanie uszkodzonego elementu skutkowało skierowaniem strumienia wiórów na pracownika, co uniemożliwiało pracę i samo w sobie mogło być niebezpieczne. Niezamontowanie tego na pilarce tarczowej wynikało z uszkodzenia niezależnego od odwołującego. Sąd Rejonowy odnosząc się natomiast do dotknięcia ostrza pilarki tarczowej przez odwołującego podczas poprawiania elementu, który obrabiał, nie było to umyślne, ani celowe. Sąd Rejonowy podkreślił, że ubezpieczony musiał ułożyć obrabiany element precyzyjnie, a największą precyzję zapewniało ułożenie i poprawienie ręcznie. Poza tym odwołujący będąc szkolonym przez długoletniego pracownika, który od początku pracował na pilarce, a która od dwóch lat miała uszkodzony kaptur ochronny, mógł mieć przeświadczenie, że pracodawca dopuszcza świadomie pracowników do pracy na maszynie bez konieczności korzystania z kaptura ochronnego.</xText> <xText>Reasumując, Sąd Rejonowy stwierdził, że nie została spełniona wskazana w art. 21 ustawy zasiłkowej przesłanka wyłącznej przyczyny wypadku przy pracy w postaci udowodnionego naruszenia przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia spowodowanego przez niego wskutek umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Sąd Rejonowy zaznaczył, że przyczyną wypadku przy pracy w dniu 28 września 2022 roku było nie tylko zachowanie <xAnon>K. I.</xAnon> polegające na dotknięciu ostrza piły tarczowej przy poprawianiu obrabianego elementu, ale także niezapewnienie przez pracodawcę sprawnej osłony oraz tolerowanie przez nadzór pracodawcy pracy w sposób niezgodny z zasadami bhp. Zostało to również potwierdzone we wnioskach z opinii biegłego z zakresu bhp. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał, że do wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku przyczynił się odwołujący swoim zachowaniem jak i pracodawca swoim zaniechaniem w zakresie zapewnienia bezpiecznych warunków pracy. Sąd Rejonowy zaznaczył, że <xAnon>K. I.</xAnon> był niezdolny do pracy m.in. w okresie od 14 grudnia 2022 roku do 18 stycznia 2023 roku, a niezdolność do pracy powstała w wyniku wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 9 ust. 1 ustawy wypadkowej z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia &quot;zasiłek chorobowy&quot; - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową; zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru. Mając na względzie powyższe oraz niespełnienie przesłanki z art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej Sąd I instancji zmienił zaskarżoną decyzję <xIx> (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia </xIx>21 lutego 2024 <xIx> r. wraz z uzasadnieniem k. 127 a.s. i 142-144v. a.s.).</xIx> </xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> w dniu 22 marca 2024 r. wniósł apelację, zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości zarzucając mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>nieważność postępowania w świetle <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> z uwagi na:</xText> </xUnit> <xText>- niepowiadomienie organu rentowego o terminie rozprawy w dniu 24 maja 2023 r.</xText> <xText>- niedoręczenie organowi rentowemu powiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. o wpływie pisma <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> podczas gdy takie powiadomienie wraz z wyznaczeniem terminu na złożenie wniosków dowodowych otrzymał pełnomocnik odwołującego co skutkowało pozbawieniem organu rentowego możliwości obrony swoich praw.</xText> <xText>2. naruszenie prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez:</xText> <xText>- dokonanie ustaleń faktycznych tylko w oparciu o wyjaśnienia wnioskodawcy, sprzeczne z dokumentacją powypadkową;</xText> <xText>- wydanie wyroku bez wyjaśnienia sprzeczności pomiędzy materiałem zebranym w postępowaniu powypadkowym a zeznaniami wnioskodawcy;</xText> <xText>- oparcie się na opinii biegłego, który bezkrytycznie przyjął okoliczności podane przez wnioskodawcę bez ich weryfikacji;</xText> <xText>- pominięcie faktu, że wnioskodawca został zapoznany z instrukcję BHP, z której wynika, że obowiązkiem pracownika przystępującego do pracy przy pilarce tarczowej jest sprawdzenie, czy są prawidłowo zamontowane wszystkie osłony, w szczególności kaptur piły.</xText> <xText>3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że kaptur ochronny był uszkodzony i że pracodawca wiedział o tym uszkodzeniu - choć wynika to jedynie z gołosłownych wyjaśnień wnioskodawcy nie popartych żadnym innym środkiem dowodowym.</xText> <xText>4. naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (t. jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 2189) poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego pomimo tego, że wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez wnioskodawcę przepisów BHP w postaci rażącego niedbalstwa.</xText> <xText>Mając powyższe zarzuty na względzie organ rentowy wniósł o uchylenie wyroku, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji albo zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji organ rentowy odnosząc się do podnoszonego zarzutu nieważności postępowania wskazał, że w przedmiotowej sprawie pisma procesowe były sporządzane przez dwóch pełnomocników figurujących na pełnomocnictwie zbiorczym: <xAnon>Ł. G.</xAnon>- pełnomocnika nieprofesjonalnego- pracownika ZUS oraz r. pr. <xAnon>A. S.</xAnon>. Zawiadomienie o terminie rozprawy, która odbyła się w dniu 24 maja 2023 r., miało zostać doręczone poprzez Sądowy Portal Informacyjny, jednak doręczenie nie było skuteczne, ponieważ adresatem był <xAnon>Ł. G.</xAnon>, który nie posiada uprawnień ani możliwości do odbierania korespondencji za pomocą Sądowego Portalu Informacyjnego, a r. pr. <xAnon>A. S.</xAnon> powiadomienie nie zostało doręczone. Tym samym pełnomocnik organu rentowego nie miał możliwości uczestniczenia w rozprawie (jedynej w niniejszej sprawie), na której został przeprowadzony dowód z przesłuchania odwołującego, który to dowód miał zasadnicze znaczenie dla sprawy. Ponadto zaznaczono, że organowi rentowemu nie zostało doręczone powiadomienie z dnia 29 czerwca 2023 r. o wpływie pisma <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon>, podczas gdy takie powiadomienie wraz z wyznaczeniem terminu na złożenie wniosków dowodowych otrzymał pełnomocnik odwołującego. Powyższe w ocenie apelującego jest podstawą do stwierdzenia nieważności postępowania w świetle <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> Kolejno organ rentowy odniósł się do pozostałych zarzutów wskazując, że jak wynika z protokołu powypadkowego oraz wyjaśnień poszkodowanego, w dniu 28 września 2022 r. wnioskodawca docinał elementy na pilarce i chcąc poprawić położenie elementu operował dłonią w strefie zagrożenia, z czego zdawał sobie sprawę. Pilarka była wyposażona w kaptur ochronny, który był odsunięty tak, że nie znajdował się ponad piłą, ponieważ - jak oświadczył wnioskodawca - jego stosowanie jest niewygodne. Organ rentowy zaznaczył, że w trakcie postępowania powypadkowego w zakładzie pracy nie stwierdzono, aby kaptur zabezpieczający pilarkę był uszkodzony, tej okoliczności nie podnosił również sam wnioskodawca. Za przyczynę wypadku z protokole powypadkowym (do którego wnioskodawca nie wnosił zastrzeżeń) uznano wyłącznie kontakt dłoni poszkodowanego z pilarką w ruchu oraz operowanie dłonią w strefie zagrożenia. Podkreślono, że na tej podstawie organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres 14 grudnia 2022 r. - 18 Stycznia 2023 r. na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej.</xText> <xText>Apelujący wskazał, że z dokumentów złożonych przez pracodawcę w trakcie postępowania sądowego wynika, że wnioskodawca przeszedł szkolenie BHP oraz szkolenie stanowiskowe i był zapoznany z instrukcjami, w tym dotyczącą pilarki tarczowej instrukcję BHP, z której wynika, że obowiązkiem pracownika przystępującego do pracy przy pilarce tarczowej jest sprawdzenie, czy są prawidłowo zamontowane wszystkie osłony, w szczególności kaptur piły. Organ rentowy zaznaczył, że na rozprawie w dniu 24 maja 2023 r. ubezpieczonym zeznał, że kaptur był popękany; inni pracownicy mu powiedzieli, że kaptur musi być odsunięty, żeby na pracownika nie leciał wiór i tak mu pokazali; jak on przyszedł do pracy, to kaptur już był odepchnięty; inny pracownik powiedział mu, że już dwa lata pracuje na tej maszynie bez kaptura; nowa maszyna miała być na końcu listopada albo na początku grudnia. Organ rentowy wskazał, że Sąd Rejonowy dał w pełni wiarę zeznaniom wnioskodawcy, choć nie były one poparte żadnym innym materiałem dowodowym. Równocześnie zaznaczono, że biegły stwierdził, że w przypadku ustalenia przez Sąd, że pracodawca nie zapewnił pracownikowi sprawnej osłony, miał świadomość, że osłona jest niesprawna i ignorował ten fakt ze względu na planowaną wymianę maszyny- to byłaby to jedna z przyczyn wypadku. Jednocześnie biegły stwierdził, że przyczyną wypadku jest również tolerowanie przez pracodawcę pracy w sposób niezgodny z zasadami BHP - co nie zostało udokumentowane i doprowadziło Sąd do konkluzji, że zachowanie wnioskodawcy nie było wyłączną przyczyną wypadku - a zatem nie zachodzi okoliczność wyłączająca prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego wskazana w art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej. Organ rentowy podkreślił, że biegły w opinii nie stwierdził, że kaptur faktycznie był uszkodzony (popękany) i nie nadawał się do stosowania - pomimo tego, że w aktach sprawy znajduje się nagranie z dnia wypadku, na którym widoczna jest maszyna, której sprawa dotyczy. Kolejno, organ rentowy powołując się na <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> zaznaczył, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Organ rentowy podkreślił, że ubezpieczony który, był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, nie złożył żadnych wniosków dowodowych na fakty, na które powoływał się w swoich zeznaniach -tj. na fakt, że:</xText> <xText>- kaptur pilarki był uszkodzony w sposób, który uniemożliwiał używanie go, a pracodawca to ignorował;</xText> <xText>-pracownicy za wiedzą i zgodą pracodawcy od dłuższego czasu wykonywali prace na pilarce bez stosowania wymaganych osłon.</xText> <xText>W ocenie apelującego same zeznania wnioskodawcy nie stanowią wiarygodnego środka dowodowego, zważywszy na to, że wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Organ rentowy zaznaczył, że w jego ocenie ubezpieczony niewątpliwie naruszył zasady BHP świadomie wykonując prace bez wymaganych osłon i świadomie operując dłonią w strefie zagrożenia. Wynika to bezspornie z materiału dowodowego. Organ rentowy powołując się na <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 kodeksu pracy</xLexLink> wskazał, że pracownik jest obowiązany m. in. stosować się do poleceń przełożonych, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa oraz przestrzegać przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Nawet jeżeli wnioskodawca otrzymał polecenie wykonywania pracy na maszynie pozbawionej osłon (czego nie udokumentował), to nie powinien był wykonywać tego polecenia jako sprzecznego z przepisami prawa. Apelujący wskazał, że ubezpieczonym powinien był skorzystać z uprawnienia wynikającego z <xLexLink xArt="art. 201;art. 201 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 201 § 1 Kodeksu pracy</xLexLink> tj. powstrzymać się od wykonywania pracy zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego <xIx>(apelacja organu rentowego z dnia 21 marca 2024 r. k.153- 155 a.s.).</xIx></xText> <xText>Odwołujący <xAnon>K. I.</xAnon> reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w odpowiedzi na apelację z dnia 22 maja 2024 roku wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację wskazano, że apelacja organu jest w całości bezzasadna i stanowi ona jedynie przejaw pozornej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji (<xIx> odpowiedź na apelację z dnia 22 maja 2024 r. – k. 180-188. a.s.</xIx>).</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> jako bezzasadna podlegała oddaleniu.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy odnieść się do podnoszonego przez ZUS zarzutu nieważności postępowania, a co wynikać miało z niepowiadomienia organu rentowego o terminie rozprawy w dniu 24 maja 2024 r. oraz niedoręczenia przez Sąd zawiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r.</xText> <xText>Należy podkreślić, że nieważność postępowania, zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 379" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 k.p.c.</xLexLink>, zachodzi:</xText> <xText>1) jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna;</xText> <xText>2) jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany;</xText> <xText>3) jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona;</xText> <xText>4) jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy;</xText> <xText>5) jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw;</xText> <xText>6) jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu.</xText> <xText>Jak wynika wprost z powyższego jedynym przypadkiem, który może być rozważany w przedmiotowej sprawie jest <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> stanowiący, że nieważność postępowania zachodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. W doktrynie nieważność postępowania określana jest jako tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, gdyż powoduje uchylenie zaskarżonego orzeczenia niezależnie od ewentualnego wpływu na jego treść. Sąd jest obowiązany brać pod uwagę z urzędu przyczyny nieważności, niezależnie od tego, czy skarżący podniósł zarzut nieważności. Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie przyjmuje się, że o nieważności postępowania decyduje waga uchybień procesowych, a nie skutki, które wynikają lub mogą z nich wynikać <xIx> (Wyrok SN z 18.12.2003 r., I PK 117/03, LEX nr 108206).</xIx> Zawarte w <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5</xLexLink> sformułowanie: &quot;jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw&quot; jest bardzo ogólne, a ustawodawca nawet przykładowo nie wskazał żadnej tego rodzaju okoliczności, dlatego wszystkie możliwe konkretne sytuacje wchodzące w rachubę musi określać orzecznictwo sądowe. Zdaniem Sądu Okręgowego, należy przyjąć, że strona nie musi być całkowicie pozbawiona możności obrony swych praw, by postępowanie było dotknięte nieważnością. Wynika to już z literalnego brzmienia przepisu <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink>, który nie wprowadza takiego ograniczenia. Nadto obecnie wydaje się utrwalona linia orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którą pozbawienie strony możności obrony swych praw polega na tym, że z powodu wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, strona nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części <xIx> (zob. wyrok SN z dnia 10 maja 1974 r., II CR 155/74, OSP 1975, z. 3, poz. 66; postanowienie SN z dnia 6 marca 1998 r., III CKN 34/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999, nr 5, poz. 41; wyrok SN z dnia 13 czerwca 2002 r., V CKN 1057/00, LEX nr 55517). </xIx>Strona zostaje pozbawiona możności działania w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> i ze skutkiem prowadzącym do nieważności postępowania tylko wtedy, gdy doszło do całkowitego pozbawienia jej możności obrony jej praw, a więc gdy znalazła się w takiej sytuacji, która uniemożliwia, a nie tylko utrudniła lub ograniczyła popieranie przed sądem dochodzonych żądań<xIx> (Postanowienie SN z 5.09.2024 r., I CSK 2770/23, LEX nr 3754102).</xIx> </xText> <xText>Organ rentowy wskazywał na fakt, że w przedmiotowej sprawie pisma procesowe sporządzane były przez dwóch pełnomocników - w tym jednym z pełnomocników był pracownik ZUS, który nie był pełnomocnikiem profesjonalnym, a zawiadomienie o terminie rozprawy, która odbyła się 24 maja 2023 r. miało zostać doręczone przez Sądowy Portal <xAnon> (...)</xAnon>, jednak doręczanie było nieskuteczne, ponieważ adresatem zawiadomienia był <xAnon>Ł. G.</xAnon>, który nie posiadał uprawnień ani możliwości do odbierania korespondencji za pomocą Sądowego Portalu Informacyjnego. W tym miejscu należy zauważyć, że w aktach sprawy znajduje się pełnomocnictwo udzielone przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do reprezentowania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon>, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, przed sądami powszechnymi nr <xAnon> (...)</xAnon> <xIx> (k. 5 a.s.).</xIx> W pełnomocnictwie wskazano zarówno pracownika organu rentowego <xAnon>Ł. G.</xAnon> (pkt 3) jak i radcę prawnego <xAnon>A. S.</xAnon> (pkt 13). Z treści pełnomocnictwa wynika, że zostało ono udzielone w takim samym zakresie wszystkim pełnomocnikom w nim wykazanym - nie zostało zaznaczone, aby któryś z pełnomocników był uprawniony bądź nie do odbioru pism. Obaj pełnomocnicy działali przed Sądem Rejonowym wymiennie - zarówno <xAnon>Ł. G.</xAnon> jak i r.pr. <xAnon>A. S.</xAnon> składali pisma procesowe i uczestniczyli aktywnie w postępowaniu. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność, że pełnomocnik <xAnon>Ł. G.</xAnon> nie posiadał założonego konta w Sądowym Portalu Informacyjnym nie może powodować bezskuteczności doręczenia pisma, ponieważ obaj pełnomocnicy procesowi mieli równe uprawnienia do odbierania pism procesowych i zawiadomień zamieszczanych przez Sąd w portalu. Sąd Rejonowy nie miał obowiązku badania, który z pełnomocników ma, a który nie ma dostępu do Portalu Informacyjnego. Organ rentowy jako profesjonalny podmiot powinien zapewnić reprezentującym go pełnomocnikom dostęp do portalu umożlwiający odbiór adresowanych do niego pism procesowych. Ponadto należy zwrócić uwagę, że w toku postępowania organ rentowy nie wskazał jakoby jedynym pełnomocnikiem do odbioru pism procesowych miałby być reprezentujący go profesjonalny pełnomocnik r.pr. <xAnon>A. S.</xAnon>. Równocześnie należy zwrócić uwagę, że organ rentowy jako podmiot profesjonalny posiadający doświadczenie procesowe w prowadzeniu spraw przed sądami mógł podjąć działania ukierunkowane na uzyskanie informacji o toku i etapie postępowania, czego nie uczynił. Pełnomocnicy reprezentujący organ rentowy w toku całego postępowania uczestniczyli aktywnie w postępowaniu, składali pisma procesowe, uczestniczyli w postępowaniu, a okoliczność, że żaden z nich nie stawił się na rozprawie w dniu 24 maja 2023 r. wynikła jedynie z zaniedbania organu rentowego i nie może stanowić o tym, że organ rentowy został pozbawiony możliwości obrony swoich praw, ponieważ okoliczność ta nie wynikała z zaniedbania Sądu I instancji, lecz organu rentowego.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych w swojej apelacji wskazywał również na brak doręczenia zawiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. o wpływie pisma <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> podczas gdy takie powiadomienie wraz z wyznaczeniem terminu na złożenie wniosków dowodowych otrzymał pełnomocnik odwołującego – w ocenie organu rentowego ta okoliczność również przemawia za stwierdzeniem nieważności postępowania. Niemniej jednak, w ocenie Sądu Okręgowego również ten zarzut jawi się jako bezzasadny. Należy zauważyć, że faktycznie w aktach sprawy brak jest informacji odnośnie doręczenia pisma organowi rentowemu co niewątpliwie stanowi zaniedbanie Sądu, jednak należało mieć na względzie, że pismo to ma czysto techniczny charakter ponieważ stanowi ono jedynie informację, że do akt sprawy wpłynęło pismo <xAnon> spółki (...) sp. z o.o.</xAnon>, które to pismo informujące Sąd o tym, że załączono do niego wszelką dokumentację związaną z przeszkoleniem z zakresu BHP <xAnon>K. I.</xAnon>, instrukcji bezpieczeństwa i higieny pracy, instrukcji obsługi pilarki tarczowej formatowej oraz innej wymaganej dokumentacji – dokumentacja została załączona przez pracodawcę ubezpieczonego celem sporządzenia opinii przez biegłego. Zatem materiały te stały się swoistym załącznikiem do samej opinii sporządzonej przez biegłego i organ rentowy, który skutecznie otrzymał odrębne wezwanie Sądu do zajęcia stanowiska względem opinii biegłego, mógł się wtedy i do tych materiałów dodatkowych odnieść, złożyć ewentualnie związane z nimi kolejne wnioski dowodowe (np. wniosek o opinię uzupełniającą) - czego nie uczynił. Należy również podkreślić, że organ rentowy miał możliwość na bieżąco kontrolować stan akt sprawy w czytelni Sądu, jednak ani razu pracownik organu rentowego tego nie uczynił. Równocześnie zaznaczyć trzeba, że niedoręczenie stronie odpisu pisma procesowego przeciwnika z reguły nie powoduje nieważności postępowania z przyczyn określonych w <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink>, natomiast może być traktowane jako uchybienie, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Ocena, czy wskutek niedoręczenia pisma strona została pozbawiona możności obrony swoich praw, musi być dokonywana z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy, a więc nie tylko etapu postępowania, ale również rodzaju pisma i czynności procesowej, której uchybienie w zakresie doręczenia dotyczy <xIx>(Postanowienie SN z 11.12.2020 r., II CSK 136/20, LEX nr 3092592).</xIx>Sąd Okręgowy mając na względzie powyższe okoliczności stwierdził, że niedoręczenie organowi rentowemu zawiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. nie prowadziło do pozbawienia organu rentowego możliwości obrony swoich praw.</xText> <xText>Odnosząc się w dalszej kolejności do zarzutów organu rentowego w przedmiocie dokonania błędnych ustaleń faktycznych należy wskazać, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił ustalenia w zakresie stanu faktycznego oraz zastosował przepisy, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania. Przechodząc oceny poszczególnych zarzutów apelacyjnych rozpocząć należy od zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Przepis ten stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności <xIx> (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11.07.2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266).</xIx> Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego <xIx> (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z 19.06.2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137).</xIx> Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń. W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa. Odmienna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego przedstawiona przez ZUS w złożonej apelacji, a w zasadzie odmienne wnioski wyprowadzone na podstawie tych samych okoliczności, pozostają jedynie w sferze dyskusji i nie są wystarczające do uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a jego ocena jest dowolna. Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów, zarówno z dokumentów, jak i zeznań ubezpieczonego. Dokonał analizy tych dowodów i precyzyjnie wskazał przyczyny, dla których uznał ich wiarygodność. Zastosowane przez sąd kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń Sądu II instancji, co do ich prawidłowości. Wbrew twierdzeniu apelującego Sąd Rejonowy przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy nie opierał się jedynie na wyjaśnieniach wnioskodawcy, które w ocenie organu rentowego były sprzeczne z dokumentacją powypadkową. Należy wskazać, że <xAnon>K. I.</xAnon> zarówno w odwołaniu skierowanym do Sądu Rejonowego, jak i w toku przesłuchania w charakterze strony na rozprawie wskazywał, z czego wynika ta sprzeczność. Zaznaczył, że w chwili podpisywania dokumentacji powypadkowej był w szoku po wypadku i pobycie w szpitalu, gdzie podano mu silne leki, nie został również w jasny sposób poinformowany przez pracodawcę o skutkach prawnych złożenia podpisu pod dokumentacją powypadkową, jaką mu przedłożono do podpisu. Zatem kwestia ta została w toku składanych przez ubezpieczonego zeznań wyjaśniona i Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznaniom składanym przez ubezpieczonego w tym zakresie. Równocześnie brak jest przesłanek do uznania za słuszny zarzutu organu rentowego, który wskazywał, że Sąd oparł się na opinii biegłego, który to bezkrytycznie przyjął okoliczności podane przez wnioskodawcę bez ich weryfikacji. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy przy wydawaniu wyroku nie opierał się jedynie na opinii sporządzonej przez biegłego, ale na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Należy również zaznaczyć, że organ rentowy we wniesionej apelacji podważa sporządzoną opinie biegłego z zakresu <xAnon> (...)</xAnon> wskazując, że przyjął on bezkrytycznie twierdzenia ubezpieczonego, niemniej jednak w ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że opinia biegłego zawierała logiczne wnioski, biegły dokonał analizy dostępnych dokumentów oraz opisał co przyczyniło się do wypadku przy pracy, a także jakie były obowiązki odwołującego oraz pracodawcy. Jednak w toku postępowania przed Sądem Rejonowym organ rentowy nie wnosił sprecyzowanych zastrzeżeń do wydanej opinii i nie wnosił o wydanie opinii uzupełniającej. Zatem zarzut w tym zakresie również okazał się chybiony w ocenie Sądu Odwoławczego. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny opinii wydanej przez biegłego. Tak też, nie można było się zgodzić z tym, że Sąd Rejonowy pominął okoliczność, że ubezpieczony został zapoznany z instrukcją BHP. Okoliczność ta została ustalona przez Sąd Rejonowy i została prawidłowo oceniona w szerszym kontekście poczynionych w sprawie ustaleń – Sąd Rejonowy ustalił, że w zakładzie pracy, gdzie pracował ubezpieczony pracodawca sam tolerował naruszania przepisów BHP, co stanowiło odrębną, niezależną od działań lub zaniechań samego pracownika, przyczynę wypadku. Pracodawca zdawał sobie sprawę z tego, że maszyna jest uszkodzona od długiego czasu, a pomimo tego pozwalał pracownikom pracować przy niej – zatem pracodawca nie zapewnił sprawnego sprzętu mającego służyć do wykonywania pracy przez ubezpieczonego. Organ rentowy wskazywał w apelacji również na okoliczność, że ustalenia Sądu Rejonowego jakoby pracodawca wiedział o uszkodzonym kapturze nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ wynikała jedynie z zeznań składanych przez odwołującego. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę, że okoliczność ta nie została ustalona jedynie na podstawie zeznań ubezpieczonego, a została ustalona przez Sąd Rejonowy w trakcie odtwarzania filmu z monitoringu, który był zainstalowany bezpośrednio nad obsługiwaną maszyną. W trakcie tej czynności ubezpieczony <xAnon>K. I.</xAnon> spójnie i logicznie wyjaśnił, że ani on ani inni pracownicy nie używali kaptura zabezpieczającego, bo rodzaj jego uszkodzenia <xIx> de facto</xIx> uniemożliwiałby pracę, ponieważ wióry ze skrawania leciałyby w stronę pracownika.</xText> <xText>Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego – w całości opartego na nieprawidłowym zastosowaniu przez Sąd Rejonowy art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej – Sąd Okręgowy wskazuje, że zgodnie z treścią tego przepisu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3 ustawy wypadkowej, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. W ślad za poglądem wyrażonym w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 13 października 2016 r. (III AUa 371/16, LEX nr 2144855) wskazać należy, że przepis art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej wymaga nie tylko ustalenia, że wyłączną, czyli jedyną przyczyną wypadku było zawinione zachowanie poszkodowanego, ale również, że okoliczności te zostały udowodnione, a nie tylko uprawdopodobnione. Zachowanie ubezpieczonego stanowi wyłączną przyczynę wypadku tylko w takiej sytuacji, gdy oprócz tego zachowania nie występują inne - w szczególności działania innych osób, które mogą stanowić przyczynę współsprawczą zdarzenia. Wystąpienie jakiegokolwiek czynnika, niezależnego od poszkodowanego, uniemożliwia przyjęcie wyłącznej przyczyny leżącej po stronie poszkodowanego. Wówczas nawet przy stwierdzeniu winy umyślnej pracownika, zachowuje on prawo do świadczeń. Wymaga przy tym podkreślenia, że jeżeli wbrew ustaleniom zespołu powypadkowego to organ rentowy (do czego jest uprawniony) uznał, że wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, co w myśl art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej, wyklucza możliwość skorzystania przez ubezpieczonego ze świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, to ciężar dowodu - wykazania powyższego, obciąża organ rentowy. Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych dopiero jeżeli poszkodowany jest wyłącznie odpowiedzialny za spowodowanie wypadku, to nie przysługują mu świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Konieczne jest zatem zbadanie i rozważenie wszystkich okoliczności mogących stanowić przyczynę wypadku, aby ustalić, czy poszkodowany jest wyłącznie odpowiedzialny za jego wystąpienie <xIx> (Wyrok SN z 21.11.2018 r., I PK 156/17, LEX nr 2634550</xIx>). Z kolei zwrot „wyłącznie” należy tym samym odnosić do sytuacji, w której nie wystąpiła żadna inna przyczyna wypadku, w szczególności pracodawca w żaden sposób nie przyczynił się do niego, a zachowanie poszkodowanego stanowiło wyłączną (jedyną) przyczynę zdarzenia. Dlatego wystąpienie jakiegokolwiek innego zdarzenia, niezależnego od pracownika, nieleżącego po jego stronie, które wpłynęło na powstanie wypadku, uniemożliwia przyjęcie wyłączności przyczyny wypadku polegającej na zachowaniu się pracownika, a do pozbawienia pracownika świadczeń z tytułu wypadku przy pracy nie jest wystarczające stwierdzenie, że zachowanie pracownika było „decydującą przyczyną wypadku”, jeżeli nie było ono wyłączną jego przyczyną. W razie zaistnienia dodatkowych, nieleżących po stronie pracownika przyczyn, nie ma potrzeby badania stopnia zawinienia pracownika, który w takim przypadku, nawet przy udowodnieniu mu winy umyślnej, zachowuje prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego<xIx> (wyrok SN z 18.01.2017 r., III PK 50/16, LEX nr 2261777, K. Ślebzak [w:] D. E. Lach, S. Samol, K. Ślebzak, Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Komentarz, Warszawa 2024, art. 21). </xIx>Wymaga przy tym zaznaczenia, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia rażącego niedbalstwa – jest ono bardzo ocenne. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się w sposób zgodny, że rażące niedbalstwo jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, a zarazem takim, które daje podstawę do &quot;szczególnie negatywnej oceny postępowania&quot; pracownika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 grudnia 1993 r., III AUr 411/93, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">PS</xLexLink> 1994 r. nr 4, poz. 14 wkładka i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 1996 r., III AUr 102/96, OSA 1998 r. nr 3, poz. 8). Powyższe rozumienie tego pojęcia zapoczątkował Trybunał Ubezpieczeń Społecznych, który w wyroku z dnia 20 września 1973 r., III TO 84/73 (PiZS 1975 r. nr 1, s. 74) wyjaśnił, że niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy zwalnia zakład pracy od odpowiedzialności tylko wtedy, jeżeli miało charakter rażący, &quot;a więc graniczyło z umyślnością&quot;. Podobny pogląd w omawianej kwestii wyraził także <xAnon>J. P.</xAnon>. Jego zdaniem, rażące niedbalstwo polega na naruszeniu przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i spowodowaniu tym szkody nie przewidzianej przez sprawcę wskutek graniczącego z umyślnością &quot;niedołożenia należytej uwagi i staranności&quot; (&quot;Przydatność dawnego orzecznictwa w ocenie wypadku jako wypadku przy pracy&quot;, PiZS 1976 r. nr 10, s. 45-57). Gdy chodzi o stanowisko Sądu Najwyższego, to ukształtowało się ono w głównej mierze pod wpływem wyroku z dnia 6 sierpnia 1976 r., III PRN 19/76 (OSNCP 1977 r. z. 3, poz. 55). Sąd Najwyższy przyjął w nim, że przez działanie z rażącym niedbalstwem należy rozumieć między innymi sytuacje, w których poszkodowany pracownik zdaje sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, gdyż zwykle ono występuje w danych okolicznościach faktycznych, tak że każdy człowiek o przeciętnej przezorności ocenia je jako ewidentne - a mimo to, z naruszeniem przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, naraża się na to niebezpieczeństwo, ignorując następstwa własnego zachowania się <xIx> (Wyrok SN z 30.11.1999 r., II UKN 221/99, OSNP 2001, nr 6, poz. 205).</xIx> </xText> <xText>W kontekście powyższego zdaniem Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd I instancji kwalifikacja zdarzenia z dnia 28 września 2022 r. oraz roli odwołującego w jego zaistnieniu, postrzeganej przez pryzmaty hipotezy art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej, była w pełni zasadna. Sąd ten szczegółowo oraz z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego ocenił zachowanie ubezpieczonego oraz okoliczności zdarzenia. Prawidłowo Sąd ten przyjął, że nie można przypisać odwołującemu rażącego niedbalstwa lub umyślności dotyczącej naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia. Sąd Rejonowy zasadnie wskazywał na okoliczność, że ubezpieczony nie korzystał z ochronnego kaptura ostrza pilarki nie z własnej winy, czy aby przyspieszyć swoją pracę, a wynikało to z tego, że zmontowanie uszkodzonego elementu skutkowało skierowaniem wiórów na pracownika co uniemożliwiało pracę i aby wykonywać swoją pracę pracownik musiał używać maszyny bez stosownego zabezpieczenia. Ponadto nie budziło wątpliwości w przedmiotowej sprawie, że pracodawca wiedział o uszkodzonym zabezpieczeniu i godził się na to, aby pracownicy wykonywali pracę w ten sposób. Tak też okoliczność dotknięcia przez ubezpieczonego ostrza pilarki nie była umyślna bądź celowa jak zasadnie wskazywał Sąd Rejonowy. <xAnon>K. I.</xAnon>, aby poprawnie wykonać swoją pracę musiał precyzyjne umieścić element w maszynie – co najłatwiej było dokonać ręcznie. Należy także mieć na względzie okoliczność, że kaptur ochrony pilarki był uszkodzony od dwóch lat i ubezpieczony był szkolony do obsługi maszyny, gdy ta była uszkodzona i wykonywał pracę na niej tak jak został nauczony przez doświadczonego pracownika, zatem miał przeświadczenie o prawidłowości wykonywanej przez siebie pracy. Jednocześnie zdaniem Sądu Okręgowego zachowaniu ubezpieczonego nie można przypisać cechy niedbalstwa &quot;rażącego&quot;. Trudno bowiem przyjąć, aby celem czy zamiarem odwołującego było zignorowanie warunków panujących w miejscu zdarzenia. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu, że w kontekście wszechstronnie i prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego przeprowadzonego przed Sądem Rejonowym wykazano, że przyczyną wypadku przy pracy, do którego doszło w dniu 28 września 2022 r. było nie tylko naruszenie przez <xAnon>K. I.</xAnon> przepisów BHP, ale i to, że pracodawca nie zapewnił ubezpieczonemu sprawnego sprzętu, na którym miał wykonywać powierzone mu obowiązki.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że wobec prawidłowych ustaleń i dokonania rozważań w oparciu o aktualne poglądy i orzecznictwo Sąd I instancji prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy prawa, uznając, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie 1 wyroku oddalił apelację na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w <xLexLink xArt="art. 98 § 3 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt 2</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink>, zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz odwołującego się <xAnon>K. I.</xAnon> kwotę 120 zł ustaloną na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie <xIx>(Dz. U. z 2023 r. poz. 1964)</xIx>.</xText> <xText>Sędzia Renata Gąsior</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Renata Gąsior

Rafał Kwaśniak

Rafał Kwaśniak

Sygn. akt VII Ua 17/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia 2024 r. w Warszawie sprawyK. I. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe wW.VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lutego 2024 roku 1 oddala apelację, 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na rzeczK. I.kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. Sędzia Renata Gąsior UZASADNIENIE Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe wW.VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 lutego 2024 roku zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.z dnia 11 stycznia 2023 r. znak:(...) (...) (...)(...)- (...), w ten sposób, że przyznał odwołującemu sięK. I.prawo do zasiłku chorobowego za okres od 14 grudnia 2022 r. do 18 stycznia 2023 r. z ubezpieczenia wypadkowego w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku. Sąd(...)instancji ustalił, żeK. I.jest zatrudniony w(...) sp. z o.o.z siedzibą wG.na stanowisku pracownika obróbki przygotowawczej i wykończeniowej. W dniu 28 września 2022 roku ubezpieczony przystąpił do pracy o godzinie 6:00 – tego dnia do jego obowiązków należała obsługa pilarki tarczowej formatowej Felder i obcinanie nadlewów z produktów poliuretanowych. Sąd Rejonowy ustalił, że ubezpieczony około godziny 12:00 położył element poliuretanowy na pilarce tarczowej do obcinania nadlewów – musiał w tym celu poprawnie i równo ustawić dany element.K. I.sięgając ręką ponad piłę tarczową w celu poprawienia położenia sita na stole dotknął palcami prawej dłoni do obracającej się piły. Dotknięcie piły spowodowało skaleczenie paliczka środkowego i dalszego palca prawej ręki- po zdarzeniu udzielono odwołującemu pierwszej pomocy i inny pracownik zawiózł go do szpitala wO., gdzie udzielono mu pomocy medycznej i zaopatrzono palce. Sąd Rejonowy wskazał, że ubezpieczony pozostawał niezdolny do pracy m.in. w okresie od 14 grudnia 2022 roku do 18 stycznia 2023 roku, a zdarzenie z dnia 28 września 2022 roku zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy- wypadek został zarejestrowany na nagraniu z kamery monitoringu wizyjnego umieszczonego nad pilarką. Sąd Rejonowy ustalił, że zgodnie z instrukcją bhp przy obsłudze pilarki tarczowej formatowej elementy poddawane obróbce należało popychać do przodu za pomocą „popychacza”, a zabronione było popychanie ciętego materiału rękoma nieuzbrojonymi w „popychacz”. Obowiązkiem pracownika przystępującego do pracy przy pilarce tarczowej było sprawdzenie czy wszystkie osłony są prawidłowo zamocowane, przede wszystkim kaptur piły. Sąd Rejonowy ustalił, że w czasie pracy odwołujący nie korzystał z kaptura ochronnego do pilarki formatowej Felder, a górna osłona piły (kaptur ochronny) był odsunięty w pozycję poza piłą. Kaptur do pilarki tarczowej w dniu 28 września 2022 roku był uszkodzony- nie nadawał się do prawidłowego zamontowania na pilarce i gdyK. I.zaczął pracę współce (...)to kaptur, który był uszkodzony, był już odepchnięty z maszyny i nie korzystano z niego. Uszkodzenie kaptura powstało przed zdarzeniem z dnia 28 września 2022 roku, a pracodawca odwołującego miał świadomość uszkodzenia, ale nie chciał go naprawić, bo w perspektywie 1,5-2 miesięcy miała pojawić się w spółce nowa piła. Sąd Rejonowy ustalił, że pracownik, który szkolił powoda do pracy na pilarce tarczowej powiedział mu, że kaptur nie działa i nie ma szansy zamontować go na maszynie w taki sposób, żeby spełniał swoją funkcję- osoba, która szkoliła odwołującego mówiła mu, że już dwa lata przed dniem, kiedy odbywało się szkolenie pracuje na pilarce tarczowej bez kaptura- kaptur był uszkodzony w taki sposób, że jego założenie na pilarkę powodowało, że z powodu popękania wióry leciały na pracownika zamiast być wciągane wyciągiem i odprowadzane poza maszynę. Po odsunięciu kaptura i niekorzystaniu z niego wióry leciały w inną stronę i nie uniemożliwiały pracy- nie było możliwości zamontowania kaptura ochronnego na pilarkę w taki sposób, aby można było pracować na maszynie bez sypania się wiórów na pracownika obsługującego pilarkę. Sąd Rejonowy wskazał, że przyczynami powstania wypadku przy pracy w dniu 28 września 2022 roku oprócz kontaktu prawej dłoni z wirującą tarczą pilarki były: operowanie przez odwołującego dłonią w strefie zagrożenia, niestosowanie przewidzianej przez producenta maszyny osłony wirującej ostrej tarczy pilarki, niezapewnienie przez pracodawcę sprawnej osłony oraz tolerowanie przez nadzór pracodawcy pracy w sposób niezgodny z zasadami bhp. Odwołujący w dniu zdarzenia 28 września 2022 roku miał aktualne szkolenie BHP, został przeszkolony i zapoznany również z instrukcją bhp przy obsłudze pilarki tarczowej stołowej. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, aktach organu rentowego, które to nie były kwestionowane co do ich autentyczności. Sąd I instancji dał również wiarę zeznaniom odwołującego, który wskazywał z jakich przyczyn nie korzystał z kaptura ochronnego do pilarki oraz co do tego, że pracodawca wiedział o jego uszkodzeniu i nie spełnianiu swojej funkcji. Ponadto, w zakresie ustalenia tego co było przyczyną wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku oraz ewentualnego przyczynienia się do niego odwołującego Sąd Rejonowy zasięgnął opinii biegłego z zakresu(...). Sąd Rejonowy wskazał, że sporządzona opinia biegłego zawierała logiczne wnioski, biegły dokonał analizy dostępnych dokumentów oraz opisał co przyczyniło się do wypadku przy pracy, a także jakie były obowiązki odwołującego oraz pracodawcy. Sąd Rejonowy w całości podzielił również wnioski biegłego zawarte w opinii, a strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego, o opinię uzupełniającą oraz nie składały zarzutów do opinii głównej. Sąd Rejonowy zaznaczył, że brak było podstaw do uzupełniania materiału dowodowego z urzędu, a ustalony stan faktyczny pozwalał na dokonanie oceny prawidłowości decyzji wydanej przez ZUS w stosunku do odwołującego. Sąd Rejonowy podkreślił, że strony nie składały dodatkowych wniosków dowodowych. Sąd I instancji stwierdził, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Rejonowy wskazał, że niekwestionowane przez ZUS w tej sprawie było to, że zdarzenie z dnia 28 września 2022 roku było wypadkiem przy pracy, ponieważ spełniało wszystkie przesłanki, jednak organ rentowy podnosił, że odwołujący nie ma prawa do świadczenia - zasiłku chorobowego z ustawy wypadkowej w wysokości 100% podstawy wymiaru - albowiem swoim zachowaniem naruszył przepisy dotyczące ochrony życia i zdrowia. Sąd Rejonowy wskazał, że podstawą odmowy prawa do zasiłku było wypełnienie dyspozycjiart. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. z 2022 r., poz. 2189 j.t. z późn. zm.; dalej jako: ustawa, ustawa wypadkowa), zgodnie z którym świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Sąd Rejonowy powołując się na obowiązujące orzecznictwo podkreślił, że skoro organ rentowy (do czego jest uprawniony) uznaje, że wyłączną przyczyną wypadku przy pracy było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, co w myśl art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej wyklucza możliwość skorzystania przez ubezpieczonego ze świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego - to ciężar dowodu - wykazania powyższego, obciąża organ rentowy (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 3 grudnia 2013 r., III AUa 819/13). Kolejno Sąd Rejonowy analizując treść przepisu art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej wskazał, że musi dojść do naruszenia przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia- chodzi zatem o zachowania bezprawne, niezgodne z obowiązującymi regulacjami z zakresu ochrony życia i zdrowia. Podstawowy problem związany jest z określeniem przedmiotowych unormowań, gdyż w zasadzie brak przepisów, które nakładałyby na ubezpieczonego generalny obowiązek dbałości o własne zdrowie. W przypadku pracowników Sąd I instancji podkreślił, że wskazać należy na takie zachowania, które objęte zostały przedmiotowym zakresem regulacjiart. 207 § 2 k.p., a zatem odnoszące się do warunków bezpiecznej i higienicznej pracy. W takim przypadku warunkiem odpowiedzialności pracownika powinno być uprzednie jego przeszkolenie w takim zakresie, co z kolei należałoby uznawać za jeden z elementów wyznaczających przesłankę wyłączności wystąpienia przyczyn. Poza unormowaniami, mającymi znaczenie dla ochrony życia i zdrowia z punktu widzenia pracodawcy, można byłoby również pomyśleć o innych regulacjach, w przypadku których pracownik jest zobowiązany bądź też ma prawo do podjęcia określonych zachowań ze względu na ryzyko wystąpienia zagrożenia dla życia i zdrowia. Sąd Rejonowy podkreślił, że dotyczy to dla przykładu przepisów przeciwpożarowych, ruchu drogowego czy odnoszących się do obowiązków poddania się leczeniu w związku z wystąpieniem określonych chorób, w szczególności zakaźnych. Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że kolejnym warunkiem jest, aby naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia było wyłączną przyczyną wypadków, a wyłączność należy oceniać według kryterium prawa cywilnego, zatem w granicach normalnego związku przyczynowego, a zatem z wyłączeniem sytuacji, gdy pochodząca od ubezpieczonego przyczyna pozostawała tylko w przypadkowym związku przyczynowym z powstaniem wypadku przy pracy. Wyłączność oznacza, że pracodawca w żaden sposób nie przyczynił się do wypadku. Niemniej zasadna wydaje się, oprócz zachowania samego poszkodowanego, ocena całokształtu okoliczności zdarzenia, w tym zwłaszcza zachowań innych jego uczestników oraz zaniedbań organizacyjno-technicznych pracodawcy. W dalszej części Sąd Rejonowy powołując się naart. 211 k.p.podkreślił, że przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy jest podstawowym obowiązkiem pracownika. Pracownik jest obowiązany m.in.: znać przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy, brać udział w szkoleniu i instruktażu z tego zakresu oraz poddawać się wymaganym egzaminom sprawdzającym, wykonywać pracę w sposób zgodny z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz stosować się do wydawanych w tym zakresie poleceń i wskazówek przełożonych, dbać o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi i sprzętu oraz o porządek i ład w miejscu pracy. Następnie Sąd Rejonowy powołując się na obowiązujące orzecznictwo zaznaczył, że słusznie przyjmuje się, że rażące niedbalstwo jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, ale zarazem takim, które nie daje podstaw do przypisania pracownikowi zamiaru skierowanego na popełnienie czynu. Przez działanie z rażącym niedbalstwem należy rozumieć między innymi sytuacje, w których poszkodowany pracownik zdaje sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, gdyż zwykle ono występuje w danych okolicznościach faktycznych, tak że każdy człowiek o przeciętnej przezorności ocenia je jako ewidentne - a mimo to, z naruszeniem przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, naraża się na to niebezpieczeństwo, ignorując następstwa własnego zachowania się. Niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy wyłącza prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego tylko wtedy, gdy miało charakter rażący, a więc graniczyło z umyślnością (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2008 r., II UK 106/08, LEX nr 580246; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1999 r., II UKN 221/99, OSNP 2001/6/205, OSP 2001/11/169; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1976 r., III PRN 19/76, OSNC 1977/3/55). Nadto, winę lub rażące niedbalstwo pracownika poszkodowanego w wypadku przy pracy należy konkretnie udowodnić. Nie wystarczy wykazanie nieprzestrzegania przepisów bhp (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 r., II UK 30/04, LEX nr 150089). Sąd Rejonowy podkreślił, że pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy, a na zakres odpowiedzialności pracodawcy nie wpływają obowiązki pracowników w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz powierzenie wykonywania zadań służby bezpieczeństwa i higieny pracy specjalistom spoza zakładu pracy, o których mowa wart. 23711§ 2 k.p.Pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany: 1) organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy; 2) zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń; 3) reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy (art. 207 § 2 pkt 1,2,3 k.p.). Przenosząc powyższe rozważania na grunt tej sprawy Sąd Rejonowy stwierdził, że przyczyną wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku skutkującym urazem palców prawej dłoni oraz następnie niezdolnością do pracy w okresie od 14 grudnia 2022 roku do 18 stycznia 2023 roku, nie było wyłączne naruszenie przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia przez odwołującego. Sąd Rejonowy wskazał, że odwołujący w dniu 28 września 2022 roku posiadał aktualne szkolenie bhp, został przeszkolony z obsługi pilarki tarczowej, na której tego dnia pracował, zatem miał wiedzę, że nie powinien dotykać ostrza piły tarczowej, ani nie poprawiać elementu, który obrabiał w taki sposób, że narażał się na dotkniecie ostrza tnącego. Przy poprawianiu ułożenia obrabianego elementu odwołujący zgodnie z instrukcją postępowania przy pracy z pilarką tarczową powinien korzystać z narzędzia do popychania, czego nie zrobił. Sąd Rejonowy wskazał, że przyjmując, że ubezpieczony był pracownikiem prawidłowo przeszkolonym, a także przyjmując wzorzec pracownika przeszkolonego o przeciętnej przezorności, należy stwierdzić, że poprawiając ułożenie elementu poliuretanowego ręką zamiast popychaczem naruszył przepisy bezpiecznej i higienicznej pracy. Jednakże nie była to wyłączna przyczyna wypadku przy pracy, ponieważ pracodawca swoim zaniechaniem przyczynił się do zaistnienia zdarzenia. Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, że w dniu zdarzenia 28 września 2022 roku odwołujący nie korzystał z ochrony ostrza pilarki, tzw. kaptura ochronnego, do którego był zamontowany wyciąg odprowadzający wióry z obróbki poliuretanu. Ubezpieczony miał obowiązek stosować ten kaptur ochronny na tarczę ostrza, a jego zastosowanie stanowiło ochronę m.in. przed dotknięciem palcami do tarczy pilarki. Sąd Rejonowy ustalił, żeK. I.nie miał możliwości skorzystania z kaptura ochronnego, albowiem był on uszkodzony, ponieważ uszkodzenie uniemożliwiało jego zamontowanie na maszynie w taki sposób, aby wióry, które są z cięcia elementów trafiały w wyciąg. Zamontowanie go uszkodzonego na pilarkę tarczową, na której pracował odwołujący powodowało, że wióry leciały prosto na pracownika. Tak więc zamontowanie go uniemożliwiało lub znacząco utrudniało pracę na pilarce. Sąd Rejonowy zaznaczył, że ubezpieczony jako pracownik był szkolony przez innego pracownikaspółki (...)do pracy na pilarce tarczowej, a w trakcie szkolenie udzielono odwołującemu instruktażu, że ma nie korzystać z kaptura ochronnego na ostrze do pilarki, bo nie ma możliwości skutecznego jego zamontowania – takie poinstruowanie wynikało z wiedzy i świadomości pracodawcy odwołującego, że ochrona ostrza jest uszkodzona i nie powinno się jej stosować. Sąd Rejonowy zaznaczył, że to na pracodawcy, który dopuścił odwołującego do pracy, spoczywał obowiązek zapewnienia mu bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, tak aby mógł postępować zgodnie z instrukcją pracy przy pilarce tarczowej, z którą go zapoznano. Zgodnie z wiarygodnymi zeznaniami odwołującego pracodawca wiedział o tym, że pilarka ma uszkodzony kaptur ochronny zabezpieczający przed dotknięciem ostrza, ale nie wymienił uszkodzonego elementu lub też go nie naprawił – wynikało to z tego, że za okres do dwóch miesięcy miała pojawić się nowa pilarka. Sąd Rejonowy podkreślił, że pracodawca nie zapewnił powodowi sprawnego sprzętu, na którym miał wykonywać obrabianie elementów poliuretanowych. Defekt techniczny pilarki tarczowej Felder był tak znaczny, że pracodawca musiał mieć świadomość, że kaptur nie był używany przez pracowników, ponieważ przy szkoleniu na stanowisku przez innego pracownika wskazano odwołującemu, że ma nie korzystać z kaptura ochronnego. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że także wzorzec nieprawidłowego postępowania został odwołującemu przekazany przez inną osobą, która prawdopodobnie sama wcześniej też została przez kogoś poinstruowana. Poza tym Sąd Rejonowy wskazał, że kaptur z wyciągiem nie był to mały element trudny do zauważenia, a pracodawca miał monitoring zamontowany nad pilarką, który obejmował swoim zakresem obraz na ostrze pilarki. Na nagraniu załączonym do akt sprawy widać w całości, że na pilarce nie jest założony kaptur ochrony, a częściowo, że kaptur ochronny z wyciągiem jest odłożony na bok poza maszynę. Pracodawca widząc na monitoringu, że pracownicy, w tym odwołujący, nie korzystają z kaptura ochronnego nie zareagował na to naprawiając uszkodzony element lub wymieniając go na sprawny. Sąd Rejonowy w dalszej części odniósł się do kwestii umyślności lub rażącego niedbalstwa dotyczącego naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia Sąd I instancji stwierdził, że nic takiego nie można przypisać ubezpieczonemu, ponieważ nie skorzystał z ochrony ostrza pilarki - kaptura ochronnego - nie z tego powodu, że tak było mu łatwiej pracować, czy szybciej. Wynikało to z tego, że zamontowanie uszkodzonego elementu skutkowało skierowaniem strumienia wiórów na pracownika, co uniemożliwiało pracę i samo w sobie mogło być niebezpieczne. Niezamontowanie tego na pilarce tarczowej wynikało z uszkodzenia niezależnego od odwołującego. Sąd Rejonowy odnosząc się natomiast do dotknięcia ostrza pilarki tarczowej przez odwołującego podczas poprawiania elementu, który obrabiał, nie było to umyślne, ani celowe. Sąd Rejonowy podkreślił, że ubezpieczony musiał ułożyć obrabiany element precyzyjnie, a największą precyzję zapewniało ułożenie i poprawienie ręcznie. Poza tym odwołujący będąc szkolonym przez długoletniego pracownika, który od początku pracował na pilarce, a która od dwóch lat miała uszkodzony kaptur ochronny, mógł mieć przeświadczenie, że pracodawca dopuszcza świadomie pracowników do pracy na maszynie bez konieczności korzystania z kaptura ochronnego. Reasumując, Sąd Rejonowy stwierdził, że nie została spełniona wskazana w art. 21 ustawy zasiłkowej przesłanka wyłącznej przyczyny wypadku przy pracy w postaci udowodnionego naruszenia przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia spowodowanego przez niego wskutek umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Sąd Rejonowy zaznaczył, że przyczyną wypadku przy pracy w dniu 28 września 2022 roku było nie tylko zachowanieK. I.polegające na dotknięciu ostrza piły tarczowej przy poprawianiu obrabianego elementu, ale także niezapewnienie przez pracodawcę sprawnej osłony oraz tolerowanie przez nadzór pracodawcy pracy w sposób niezgodny z zasadami bhp. Zostało to również potwierdzone we wnioskach z opinii biegłego z zakresu bhp. Wobec tego Sąd Rejonowy uznał, że do wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku przyczynił się odwołujący swoim zachowaniem jak i pracodawca swoim zaniechaniem w zakresie zapewnienia bezpiecznych warunków pracy. Sąd Rejonowy zaznaczył, żeK. I.był niezdolny do pracy m.in. w okresie od 14 grudnia 2022 roku do 18 stycznia 2023 roku, a niezdolność do pracy powstała w wyniku wypadku przy pracy z dnia 28 września 2022 roku. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 9 ust. 1 ustawy wypadkowej z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia "zasiłek chorobowy" - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową; zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego przysługują w wysokości 100% podstawy wymiaru. Mając na względzie powyższe oraz niespełnienie przesłanki z art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej Sąd I instancji zmienił zaskarżoną decyzję (wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia21 lutego 2024 r. wraz z uzasadnieniem k. 127 a.s. i 142-144v. a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.w dniu 22 marca 2024 r. wniósł apelację, zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości zarzucając mu: 1 nieważność postępowania w świetleart. 379 pkt 5 k.p.c.z uwagi na: - niepowiadomienie organu rentowego o terminie rozprawy w dniu 24 maja 2023 r. - niedoręczenie organowi rentowemu powiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. o wpływie pisma(...) sp. z o. o.podczas gdy takie powiadomienie wraz z wyznaczeniem terminu na złożenie wniosków dowodowych otrzymał pełnomocnik odwołującego co skutkowało pozbawieniem organu rentowego możliwości obrony swoich praw. 2. naruszenie prawa procesowego tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez: - dokonanie ustaleń faktycznych tylko w oparciu o wyjaśnienia wnioskodawcy, sprzeczne z dokumentacją powypadkową; - wydanie wyroku bez wyjaśnienia sprzeczności pomiędzy materiałem zebranym w postępowaniu powypadkowym a zeznaniami wnioskodawcy; - oparcie się na opinii biegłego, który bezkrytycznie przyjął okoliczności podane przez wnioskodawcę bez ich weryfikacji; - pominięcie faktu, że wnioskodawca został zapoznany z instrukcję BHP, z której wynika, że obowiązkiem pracownika przystępującego do pracy przy pilarce tarczowej jest sprawdzenie, czy są prawidłowo zamontowane wszystkie osłony, w szczególności kaptur piły. 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że kaptur ochronny był uszkodzony i że pracodawca wiedział o tym uszkodzeniu - choć wynika to jedynie z gołosłownych wyjaśnień wnioskodawcy nie popartych żadnym innym środkiem dowodowym. 4. naruszenie prawa materialnego tj.art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(t. jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 2189) poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego pomimo tego, że wyłączną przyczyną wypadku było naruszenie przez wnioskodawcę przepisów BHP w postaci rażącego niedbalstwa. Mając powyższe zarzuty na względzie organ rentowy wniósł o uchylenie wyroku, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji albo zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy odnosząc się do podnoszonego zarzutu nieważności postępowania wskazał, że w przedmiotowej sprawie pisma procesowe były sporządzane przez dwóch pełnomocników figurujących na pełnomocnictwie zbiorczym:Ł. G.- pełnomocnika nieprofesjonalnego- pracownika ZUS oraz r. pr.A. S.. Zawiadomienie o terminie rozprawy, która odbyła się w dniu 24 maja 2023 r., miało zostać doręczone poprzez Sądowy Portal Informacyjny, jednak doręczenie nie było skuteczne, ponieważ adresatem byłŁ. G., który nie posiada uprawnień ani możliwości do odbierania korespondencji za pomocą Sądowego Portalu Informacyjnego, a r. pr.A. S.powiadomienie nie zostało doręczone. Tym samym pełnomocnik organu rentowego nie miał możliwości uczestniczenia w rozprawie (jedynej w niniejszej sprawie), na której został przeprowadzony dowód z przesłuchania odwołującego, który to dowód miał zasadnicze znaczenie dla sprawy. Ponadto zaznaczono, że organowi rentowemu nie zostało doręczone powiadomienie z dnia 29 czerwca 2023 r. o wpływie pisma(...) sp. z o. o., podczas gdy takie powiadomienie wraz z wyznaczeniem terminu na złożenie wniosków dowodowych otrzymał pełnomocnik odwołującego. Powyższe w ocenie apelującego jest podstawą do stwierdzenia nieważności postępowania w świetleart. 379 pkt 5 k.p.c.Kolejno organ rentowy odniósł się do pozostałych zarzutów wskazując, że jak wynika z protokołu powypadkowego oraz wyjaśnień poszkodowanego, w dniu 28 września 2022 r. wnioskodawca docinał elementy na pilarce i chcąc poprawić położenie elementu operował dłonią w strefie zagrożenia, z czego zdawał sobie sprawę. Pilarka była wyposażona w kaptur ochronny, który był odsunięty tak, że nie znajdował się ponad piłą, ponieważ - jak oświadczył wnioskodawca - jego stosowanie jest niewygodne. Organ rentowy zaznaczył, że w trakcie postępowania powypadkowego w zakładzie pracy nie stwierdzono, aby kaptur zabezpieczający pilarkę był uszkodzony, tej okoliczności nie podnosił również sam wnioskodawca. Za przyczynę wypadku z protokole powypadkowym (do którego wnioskodawca nie wnosił zastrzeżeń) uznano wyłącznie kontakt dłoni poszkodowanego z pilarką w ruchu oraz operowanie dłonią w strefie zagrożenia. Podkreślono, że na tej podstawie organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres 14 grudnia 2022 r. - 18 Stycznia 2023 r. na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej. Apelujący wskazał, że z dokumentów złożonych przez pracodawcę w trakcie postępowania sądowego wynika, że wnioskodawca przeszedł szkolenie BHP oraz szkolenie stanowiskowe i był zapoznany z instrukcjami, w tym dotyczącą pilarki tarczowej instrukcję BHP, z której wynika, że obowiązkiem pracownika przystępującego do pracy przy pilarce tarczowej jest sprawdzenie, czy są prawidłowo zamontowane wszystkie osłony, w szczególności kaptur piły. Organ rentowy zaznaczył, że na rozprawie w dniu 24 maja 2023 r. ubezpieczonym zeznał, że kaptur był popękany; inni pracownicy mu powiedzieli, że kaptur musi być odsunięty, żeby na pracownika nie leciał wiór i tak mu pokazali; jak on przyszedł do pracy, to kaptur już był odepchnięty; inny pracownik powiedział mu, że już dwa lata pracuje na tej maszynie bez kaptura; nowa maszyna miała być na końcu listopada albo na początku grudnia. Organ rentowy wskazał, że Sąd Rejonowy dał w pełni wiarę zeznaniom wnioskodawcy, choć nie były one poparte żadnym innym materiałem dowodowym. Równocześnie zaznaczono, że biegły stwierdził, że w przypadku ustalenia przez Sąd, że pracodawca nie zapewnił pracownikowi sprawnej osłony, miał świadomość, że osłona jest niesprawna i ignorował ten fakt ze względu na planowaną wymianę maszyny- to byłaby to jedna z przyczyn wypadku. Jednocześnie biegły stwierdził, że przyczyną wypadku jest również tolerowanie przez pracodawcę pracy w sposób niezgodny z zasadami BHP - co nie zostało udokumentowane i doprowadziło Sąd do konkluzji, że zachowanie wnioskodawcy nie było wyłączną przyczyną wypadku - a zatem nie zachodzi okoliczność wyłączająca prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego wskazana w art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej. Organ rentowy podkreślił, że biegły w opinii nie stwierdził, że kaptur faktycznie był uszkodzony (popękany) i nie nadawał się do stosowania - pomimo tego, że w aktach sprawy znajduje się nagranie z dnia wypadku, na którym widoczna jest maszyna, której sprawa dotyczy. Kolejno, organ rentowy powołując się naart. 232 k.p.c.zaznaczył, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Organ rentowy podkreślił, że ubezpieczony który, był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, nie złożył żadnych wniosków dowodowych na fakty, na które powoływał się w swoich zeznaniach -tj. na fakt, że: - kaptur pilarki był uszkodzony w sposób, który uniemożliwiał używanie go, a pracodawca to ignorował; -pracownicy za wiedzą i zgodą pracodawcy od dłuższego czasu wykonywali prace na pilarce bez stosowania wymaganych osłon. W ocenie apelującego same zeznania wnioskodawcy nie stanowią wiarygodnego środka dowodowego, zważywszy na to, że wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Organ rentowy zaznaczył, że w jego ocenie ubezpieczony niewątpliwie naruszył zasady BHP świadomie wykonując prace bez wymaganych osłon i świadomie operując dłonią w strefie zagrożenia. Wynika to bezspornie z materiału dowodowego. Organ rentowy powołując się naart. 100 kodeksu pracywskazał, że pracownik jest obowiązany m. in. stosować się do poleceń przełożonych, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa oraz przestrzegać przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Nawet jeżeli wnioskodawca otrzymał polecenie wykonywania pracy na maszynie pozbawionej osłon (czego nie udokumentował), to nie powinien był wykonywać tego polecenia jako sprzecznego z przepisami prawa. Apelujący wskazał, że ubezpieczonym powinien był skorzystać z uprawnienia wynikającego zart. 201 § 1 Kodeksu pracytj. powstrzymać się od wykonywania pracy zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego(apelacja organu rentowego z dnia 21 marca 2024 r. k.153- 155 a.s.). OdwołującyK. I.reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w odpowiedzi na apelację z dnia 22 maja 2024 roku wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację wskazano, że apelacja organu jest w całości bezzasadna i stanowi ona jedynie przejaw pozornej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji ( odpowiedź na apelację z dnia 22 maja 2024 r. – k. 180-188. a.s.). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.jako bezzasadna podlegała oddaleniu. W pierwszej kolejności należy odnieść się do podnoszonego przez ZUS zarzutu nieważności postępowania, a co wynikać miało z niepowiadomienia organu rentowego o terminie rozprawy w dniu 24 maja 2024 r. oraz niedoręczenia przez Sąd zawiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. Należy podkreślić, że nieważność postępowania, zgodnie z dyspozycjąart. 379 k.p.c., zachodzi: 1) jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna; 2) jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany; 3) jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona; 4) jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy; 5) jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw; 6) jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu. Jak wynika wprost z powyższego jedynym przypadkiem, który może być rozważany w przedmiotowej sprawie jestart. 379 pkt 5 k.p.c.stanowiący, że nieważność postępowania zachodzi, jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw. W doktrynie nieważność postępowania określana jest jako tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, gdyż powoduje uchylenie zaskarżonego orzeczenia niezależnie od ewentualnego wpływu na jego treść. Sąd jest obowiązany brać pod uwagę z urzędu przyczyny nieważności, niezależnie od tego, czy skarżący podniósł zarzut nieważności. Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie przyjmuje się, że o nieważności postępowania decyduje waga uchybień procesowych, a nie skutki, które wynikają lub mogą z nich wynikać (Wyrok SN z 18.12.2003 r., I PK 117/03, LEX nr 108206).Zawarte wart. 379 pkt 5sformułowanie: "jeżeli strona została pozbawiona możności obrony swych praw" jest bardzo ogólne, a ustawodawca nawet przykładowo nie wskazał żadnej tego rodzaju okoliczności, dlatego wszystkie możliwe konkretne sytuacje wchodzące w rachubę musi określać orzecznictwo sądowe. Zdaniem Sądu Okręgowego, należy przyjąć, że strona nie musi być całkowicie pozbawiona możności obrony swych praw, by postępowanie było dotknięte nieważnością. Wynika to już z literalnego brzmienia przepisuart. 379 pkt 5 k.p.c., który nie wprowadza takiego ograniczenia. Nadto obecnie wydaje się utrwalona linia orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którą pozbawienie strony możności obrony swych praw polega na tym, że z powodu wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisówkodeksu postępowania cywilnego, strona nie mogła brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części (zob. wyrok SN z dnia 10 maja 1974 r., II CR 155/74, OSP 1975, z. 3, poz. 66; postanowienie SN z dnia 6 marca 1998 r., III CKN 34/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999, nr 5, poz. 41; wyrok SN z dnia 13 czerwca 2002 r., V CKN 1057/00, LEX nr 55517).Strona zostaje pozbawiona możności działania w rozumieniuart. 379 pkt 5 k.p.c.i ze skutkiem prowadzącym do nieważności postępowania tylko wtedy, gdy doszło do całkowitego pozbawienia jej możności obrony jej praw, a więc gdy znalazła się w takiej sytuacji, która uniemożliwia, a nie tylko utrudniła lub ograniczyła popieranie przed sądem dochodzonych żądań (Postanowienie SN z 5.09.2024 r., I CSK 2770/23, LEX nr 3754102). Organ rentowy wskazywał na fakt, że w przedmiotowej sprawie pisma procesowe sporządzane były przez dwóch pełnomocników - w tym jednym z pełnomocników był pracownik ZUS, który nie był pełnomocnikiem profesjonalnym, a zawiadomienie o terminie rozprawy, która odbyła się 24 maja 2023 r. miało zostać doręczone przez Sądowy Portal(...), jednak doręczanie było nieskuteczne, ponieważ adresatem zawiadomienia byłŁ. G., który nie posiadał uprawnień ani możliwości do odbierania korespondencji za pomocą Sądowego Portalu Informacyjnego. W tym miejscu należy zauważyć, że w aktach sprawy znajduje się pełnomocnictwo udzielone przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do reprezentowania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ., w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, przed sądami powszechnymi nr(...) (k. 5 a.s.).W pełnomocnictwie wskazano zarówno pracownika organu rentowegoŁ. G.(pkt 3) jak i radcę prawnegoA. S.(pkt 13). Z treści pełnomocnictwa wynika, że zostało ono udzielone w takim samym zakresie wszystkim pełnomocnikom w nim wykazanym - nie zostało zaznaczone, aby któryś z pełnomocników był uprawniony bądź nie do odbioru pism. Obaj pełnomocnicy działali przed Sądem Rejonowym wymiennie - zarównoŁ. G.jak i r.pr.A. S.składali pisma procesowe i uczestniczyli aktywnie w postępowaniu. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność, że pełnomocnikŁ. G.nie posiadał założonego konta w Sądowym Portalu Informacyjnym nie może powodować bezskuteczności doręczenia pisma, ponieważ obaj pełnomocnicy procesowi mieli równe uprawnienia do odbierania pism procesowych i zawiadomień zamieszczanych przez Sąd w portalu. Sąd Rejonowy nie miał obowiązku badania, który z pełnomocników ma, a który nie ma dostępu do Portalu Informacyjnego. Organ rentowy jako profesjonalny podmiot powinien zapewnić reprezentującym go pełnomocnikom dostęp do portalu umożlwiający odbiór adresowanych do niego pism procesowych. Ponadto należy zwrócić uwagę, że w toku postępowania organ rentowy nie wskazał jakoby jedynym pełnomocnikiem do odbioru pism procesowych miałby być reprezentujący go profesjonalny pełnomocnik r.pr.A. S.. Równocześnie należy zwrócić uwagę, że organ rentowy jako podmiot profesjonalny posiadający doświadczenie procesowe w prowadzeniu spraw przed sądami mógł podjąć działania ukierunkowane na uzyskanie informacji o toku i etapie postępowania, czego nie uczynił. Pełnomocnicy reprezentujący organ rentowy w toku całego postępowania uczestniczyli aktywnie w postępowaniu, składali pisma procesowe, uczestniczyli w postępowaniu, a okoliczność, że żaden z nich nie stawił się na rozprawie w dniu 24 maja 2023 r. wynikła jedynie z zaniedbania organu rentowego i nie może stanowić o tym, że organ rentowy został pozbawiony możliwości obrony swoich praw, ponieważ okoliczność ta nie wynikała z zaniedbania Sądu I instancji, lecz organu rentowego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w swojej apelacji wskazywał również na brak doręczenia zawiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. o wpływie pisma(...) sp. z o.o.podczas gdy takie powiadomienie wraz z wyznaczeniem terminu na złożenie wniosków dowodowych otrzymał pełnomocnik odwołującego – w ocenie organu rentowego ta okoliczność również przemawia za stwierdzeniem nieważności postępowania. Niemniej jednak, w ocenie Sądu Okręgowego również ten zarzut jawi się jako bezzasadny. Należy zauważyć, że faktycznie w aktach sprawy brak jest informacji odnośnie doręczenia pisma organowi rentowemu co niewątpliwie stanowi zaniedbanie Sądu, jednak należało mieć na względzie, że pismo to ma czysto techniczny charakter ponieważ stanowi ono jedynie informację, że do akt sprawy wpłynęło pismospółki (...) sp. z o.o., które to pismo informujące Sąd o tym, że załączono do niego wszelką dokumentację związaną z przeszkoleniem z zakresu BHPK. I., instrukcji bezpieczeństwa i higieny pracy, instrukcji obsługi pilarki tarczowej formatowej oraz innej wymaganej dokumentacji – dokumentacja została załączona przez pracodawcę ubezpieczonego celem sporządzenia opinii przez biegłego. Zatem materiały te stały się swoistym załącznikiem do samej opinii sporządzonej przez biegłego i organ rentowy, który skutecznie otrzymał odrębne wezwanie Sądu do zajęcia stanowiska względem opinii biegłego, mógł się wtedy i do tych materiałów dodatkowych odnieść, złożyć ewentualnie związane z nimi kolejne wnioski dowodowe (np. wniosek o opinię uzupełniającą) - czego nie uczynił. Należy również podkreślić, że organ rentowy miał możliwość na bieżąco kontrolować stan akt sprawy w czytelni Sądu, jednak ani razu pracownik organu rentowego tego nie uczynił. Równocześnie zaznaczyć trzeba, że niedoręczenie stronie odpisu pisma procesowego przeciwnika z reguły nie powoduje nieważności postępowania z przyczyn określonych wart. 379 pkt 5 k.p.c., natomiast może być traktowane jako uchybienie, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Ocena, czy wskutek niedoręczenia pisma strona została pozbawiona możności obrony swoich praw, musi być dokonywana z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy, a więc nie tylko etapu postępowania, ale również rodzaju pisma i czynności procesowej, której uchybienie w zakresie doręczenia dotyczy(Postanowienie SN z 11.12.2020 r., II CSK 136/20, LEX nr 3092592).Sąd Okręgowy mając na względzie powyższe okoliczności stwierdził, że niedoręczenie organowi rentowemu zawiadomienia z dnia 29 czerwca 2023 r. nie prowadziło do pozbawienia organu rentowego możliwości obrony swoich praw. Odnosząc się w dalszej kolejności do zarzutów organu rentowego w przedmiocie dokonania błędnych ustaleń faktycznych należy wskazać, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego, poczynił ustalenia w zakresie stanu faktycznego oraz zastosował przepisy, skutkiem czego zaskarżony wyrok zawiera trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania. Przechodząc oceny poszczególnych zarzutów apelacyjnych rozpocząć należy od zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.Przepis ten stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11.07.2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266).Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z 19.06.2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137).Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń. W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa. Odmienna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego przedstawiona przez ZUS w złożonej apelacji, a w zasadzie odmienne wnioski wyprowadzone na podstawie tych samych okoliczności, pozostają jedynie w sferze dyskusji i nie są wystarczające do uznania, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, a jego ocena jest dowolna. Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów, zarówno z dokumentów, jak i zeznań ubezpieczonego. Dokonał analizy tych dowodów i precyzyjnie wskazał przyczyny, dla których uznał ich wiarygodność. Zastosowane przez sąd kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń Sądu II instancji, co do ich prawidłowości. Wbrew twierdzeniu apelującego Sąd Rejonowy przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy nie opierał się jedynie na wyjaśnieniach wnioskodawcy, które w ocenie organu rentowego były sprzeczne z dokumentacją powypadkową. Należy wskazać, żeK. I.zarówno w odwołaniu skierowanym do Sądu Rejonowego, jak i w toku przesłuchania w charakterze strony na rozprawie wskazywał, z czego wynika ta sprzeczność. Zaznaczył, że w chwili podpisywania dokumentacji powypadkowej był w szoku po wypadku i pobycie w szpitalu, gdzie podano mu silne leki, nie został również w jasny sposób poinformowany przez pracodawcę o skutkach prawnych złożenia podpisu pod dokumentacją powypadkową, jaką mu przedłożono do podpisu. Zatem kwestia ta została w toku składanych przez ubezpieczonego zeznań wyjaśniona i Sąd Rejonowy zasadnie dał wiarę zeznaniom składanym przez ubezpieczonego w tym zakresie. Równocześnie brak jest przesłanek do uznania za słuszny zarzutu organu rentowego, który wskazywał, że Sąd oparł się na opinii biegłego, który to bezkrytycznie przyjął okoliczności podane przez wnioskodawcę bez ich weryfikacji. Wskazać należy, że Sąd Rejonowy przy wydawaniu wyroku nie opierał się jedynie na opinii sporządzonej przez biegłego, ale na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Należy również zaznaczyć, że organ rentowy we wniesionej apelacji podważa sporządzoną opinie biegłego z zakresu(...)wskazując, że przyjął on bezkrytycznie twierdzenia ubezpieczonego, niemniej jednak w ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że opinia biegłego zawierała logiczne wnioski, biegły dokonał analizy dostępnych dokumentów oraz opisał co przyczyniło się do wypadku przy pracy, a także jakie były obowiązki odwołującego oraz pracodawcy. Jednak w toku postępowania przed Sądem Rejonowym organ rentowy nie wnosił sprecyzowanych zastrzeżeń do wydanej opinii i nie wnosił o wydanie opinii uzupełniającej. Zatem zarzut w tym zakresie również okazał się chybiony w ocenie Sądu Odwoławczego. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny opinii wydanej przez biegłego. Tak też, nie można było się zgodzić z tym, że Sąd Rejonowy pominął okoliczność, że ubezpieczony został zapoznany z instrukcją BHP. Okoliczność ta została ustalona przez Sąd Rejonowy i została prawidłowo oceniona w szerszym kontekście poczynionych w sprawie ustaleń – Sąd Rejonowy ustalił, że w zakładzie pracy, gdzie pracował ubezpieczony pracodawca sam tolerował naruszania przepisów BHP, co stanowiło odrębną, niezależną od działań lub zaniechań samego pracownika, przyczynę wypadku. Pracodawca zdawał sobie sprawę z tego, że maszyna jest uszkodzona od długiego czasu, a pomimo tego pozwalał pracownikom pracować przy niej – zatem pracodawca nie zapewnił sprawnego sprzętu mającego służyć do wykonywania pracy przez ubezpieczonego. Organ rentowy wskazywał w apelacji również na okoliczność, że ustalenia Sądu Rejonowego jakoby pracodawca wiedział o uszkodzonym kapturze nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ wynikała jedynie z zeznań składanych przez odwołującego. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę, że okoliczność ta nie została ustalona jedynie na podstawie zeznań ubezpieczonego, a została ustalona przez Sąd Rejonowy w trakcie odtwarzania filmu z monitoringu, który był zainstalowany bezpośrednio nad obsługiwaną maszyną. W trakcie tej czynności ubezpieczonyK. I.spójnie i logicznie wyjaśnił, że ani on ani inni pracownicy nie używali kaptura zabezpieczającego, bo rodzaj jego uszkodzenia de factouniemożliwiałby pracę, ponieważ wióry ze skrawania leciałyby w stronę pracownika. Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego – w całości opartego na nieprawidłowym zastosowaniu przez Sąd Rejonowy art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej – Sąd Okręgowy wskazuje, że zgodnie z treścią tego przepisu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadków, o których mowa w art. 3 ustawy wypadkowej, było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. W ślad za poglądem wyrażonym w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 13 października 2016 r. (III AUa 371/16, LEX nr 2144855) wskazać należy, że przepis art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej wymaga nie tylko ustalenia, że wyłączną, czyli jedyną przyczyną wypadku było zawinione zachowanie poszkodowanego, ale również, że okoliczności te zostały udowodnione, a nie tylko uprawdopodobnione. Zachowanie ubezpieczonego stanowi wyłączną przyczynę wypadku tylko w takiej sytuacji, gdy oprócz tego zachowania nie występują inne - w szczególności działania innych osób, które mogą stanowić przyczynę współsprawczą zdarzenia. Wystąpienie jakiegokolwiek czynnika, niezależnego od poszkodowanego, uniemożliwia przyjęcie wyłącznej przyczyny leżącej po stronie poszkodowanego. Wówczas nawet przy stwierdzeniu winy umyślnej pracownika, zachowuje on prawo do świadczeń. Wymaga przy tym podkreślenia, że jeżeli wbrew ustaleniom zespołu powypadkowego to organ rentowy (do czego jest uprawniony) uznał, że wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, co w myśl art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej, wyklucza możliwość skorzystania przez ubezpieczonego ze świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, to ciężar dowodu - wykazania powyższego, obciąża organ rentowy. Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych dopiero jeżeli poszkodowany jest wyłącznie odpowiedzialny za spowodowanie wypadku, to nie przysługują mu świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Konieczne jest zatem zbadanie i rozważenie wszystkich okoliczności mogących stanowić przyczynę wypadku, aby ustalić, czy poszkodowany jest wyłącznie odpowiedzialny za jego wystąpienie (Wyrok SN z 21.11.2018 r., I PK 156/17, LEX nr 2634550). Z kolei zwrot „wyłącznie” należy tym samym odnosić do sytuacji, w której nie wystąpiła żadna inna przyczyna wypadku, w szczególności pracodawca w żaden sposób nie przyczynił się do niego, a zachowanie poszkodowanego stanowiło wyłączną (jedyną) przyczynę zdarzenia. Dlatego wystąpienie jakiegokolwiek innego zdarzenia, niezależnego od pracownika, nieleżącego po jego stronie, które wpłynęło na powstanie wypadku, uniemożliwia przyjęcie wyłączności przyczyny wypadku polegającej na zachowaniu się pracownika, a do pozbawienia pracownika świadczeń z tytułu wypadku przy pracy nie jest wystarczające stwierdzenie, że zachowanie pracownika było „decydującą przyczyną wypadku”, jeżeli nie było ono wyłączną jego przyczyną. W razie zaistnienia dodatkowych, nieleżących po stronie pracownika przyczyn, nie ma potrzeby badania stopnia zawinienia pracownika, który w takim przypadku, nawet przy udowodnieniu mu winy umyślnej, zachowuje prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego (wyrok SN z 18.01.2017 r., III PK 50/16, LEX nr 2261777, K. Ślebzak [w:] D. E. Lach, S. Samol, K. Ślebzak, Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Komentarz, Warszawa 2024, art. 21).Wymaga przy tym zaznaczenia, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia rażącego niedbalstwa – jest ono bardzo ocenne. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się w sposób zgodny, że rażące niedbalstwo jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, a zarazem takim, które daje podstawę do "szczególnie negatywnej oceny postępowania" pracownika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 grudnia 1993 r., III AUr 411/93,PS1994 r. nr 4, poz. 14 wkładka i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 1996 r., III AUr 102/96, OSA 1998 r. nr 3, poz. 8). Powyższe rozumienie tego pojęcia zapoczątkował Trybunał Ubezpieczeń Społecznych, który w wyroku z dnia 20 września 1973 r., III TO 84/73 (PiZS 1975 r. nr 1, s. 74) wyjaśnił, że niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy zwalnia zakład pracy od odpowiedzialności tylko wtedy, jeżeli miało charakter rażący, "a więc graniczyło z umyślnością". Podobny pogląd w omawianej kwestii wyraził takżeJ. P.. Jego zdaniem, rażące niedbalstwo polega na naruszeniu przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i spowodowaniu tym szkody nie przewidzianej przez sprawcę wskutek graniczącego z umyślnością "niedołożenia należytej uwagi i staranności" ("Przydatność dawnego orzecznictwa w ocenie wypadku jako wypadku przy pracy", PiZS 1976 r. nr 10, s. 45-57). Gdy chodzi o stanowisko Sądu Najwyższego, to ukształtowało się ono w głównej mierze pod wpływem wyroku z dnia 6 sierpnia 1976 r., III PRN 19/76 (OSNCP 1977 r. z. 3, poz. 55). Sąd Najwyższy przyjął w nim, że przez działanie z rażącym niedbalstwem należy rozumieć między innymi sytuacje, w których poszkodowany pracownik zdaje sobie sprawę z grożącego mu niebezpieczeństwa, gdyż zwykle ono występuje w danych okolicznościach faktycznych, tak że każdy człowiek o przeciętnej przezorności ocenia je jako ewidentne - a mimo to, z naruszeniem przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, naraża się na to niebezpieczeństwo, ignorując następstwa własnego zachowania się (Wyrok SN z 30.11.1999 r., II UKN 221/99, OSNP 2001, nr 6, poz. 205). W kontekście powyższego zdaniem Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd I instancji kwalifikacja zdarzenia z dnia 28 września 2022 r. oraz roli odwołującego w jego zaistnieniu, postrzeganej przez pryzmaty hipotezy art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej, była w pełni zasadna. Sąd ten szczegółowo oraz z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego ocenił zachowanie ubezpieczonego oraz okoliczności zdarzenia. Prawidłowo Sąd ten przyjął, że nie można przypisać odwołującemu rażącego niedbalstwa lub umyślności dotyczącej naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia. Sąd Rejonowy zasadnie wskazywał na okoliczność, że ubezpieczony nie korzystał z ochronnego kaptura ostrza pilarki nie z własnej winy, czy aby przyspieszyć swoją pracę, a wynikało to z tego, że zmontowanie uszkodzonego elementu skutkowało skierowaniem wiórów na pracownika co uniemożliwiało pracę i aby wykonywać swoją pracę pracownik musiał używać maszyny bez stosownego zabezpieczenia. Ponadto nie budziło wątpliwości w przedmiotowej sprawie, że pracodawca wiedział o uszkodzonym zabezpieczeniu i godził się na to, aby pracownicy wykonywali pracę w ten sposób. Tak też okoliczność dotknięcia przez ubezpieczonego ostrza pilarki nie była umyślna bądź celowa jak zasadnie wskazywał Sąd Rejonowy.K. I., aby poprawnie wykonać swoją pracę musiał precyzyjne umieścić element w maszynie – co najłatwiej było dokonać ręcznie. Należy także mieć na względzie okoliczność, że kaptur ochrony pilarki był uszkodzony od dwóch lat i ubezpieczony był szkolony do obsługi maszyny, gdy ta była uszkodzona i wykonywał pracę na niej tak jak został nauczony przez doświadczonego pracownika, zatem miał przeświadczenie o prawidłowości wykonywanej przez siebie pracy. Jednocześnie zdaniem Sądu Okręgowego zachowaniu ubezpieczonego nie można przypisać cechy niedbalstwa "rażącego". Trudno bowiem przyjąć, aby celem czy zamiarem odwołującego było zignorowanie warunków panujących w miejscu zdarzenia. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu, że w kontekście wszechstronnie i prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego przeprowadzonego przed Sądem Rejonowym wykazano, że przyczyną wypadku przy pracy, do którego doszło w dniu 28 września 2022 r. było nie tylko naruszenie przezK. I.przepisów BHP, ale i to, że pracodawca nie zapewnił ubezpieczonemu sprawnego sprzętu, na którym miał wykonywać powierzone mu obowiązki. Sąd Okręgowy zważył, że wobec prawidłowych ustaleń i dokonania rozważań w oparciu o aktualne poglądy i orzecznictwo Sąd I instancji prawidłowo zastosował obowiązujące przepisy prawa, uznając, że wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie 1 wyroku oddalił apelację na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł wpkt 2na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na rzecz odwołującego sięK. I.kwotę 120 zł ustaloną na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie(Dz. U. z 2023 r. poz. 1964). Sędzia Renata Gąsior

15/451000/0003621/Ua

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja

153505000001006_II_Ka_000271_2024_Uz_2024-12-02_001

II Ka 271/24

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2024-12-10 18:00:08.0 CET

2024-12-10 16:19:52.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 271/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 7 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 135/24 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca oskarżonego P. S. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydani

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000271" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="60"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">II Ka 271/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 7 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 135/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca oskarżonego <xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>1. </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości, orzeczeniu zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">A</xName> <xText>w zakresie dotyczącym skazania za czyny opisane w pkt I i III wyroku, obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 92" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 92 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, poprzez:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>- sprzeczną z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dowolne uznanie, że zeznania świadka <xAnon>K. B.</xAnon> złożone w toku postępowania przygotowawczego są spójne i logiczne w sytuacji, gdy stan zdrowia świadka nie pozwalał na przesłuchanie go w toku postępowania przygotowawczego i miał istotny wpływ na ich treść, a ich prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, że treść tych zeznań, w zestawieniu z zeznaniami w/w z postępowania sądowego jest ze sobą sprzeczna, co powoduje, że nie można z relacji <xAnon>K. B.</xAnon> wywieść jednej i tożsamej relacji zdarzeń,</xText> <xText>B. w zakresie dotyczącym skazania za czyny opisane w pkt II wyroku zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary i wymierzenie kary bez należytej analizy dyrektyw sądowego wymiaru kary z <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna, ale celowa.</xText> <xText>Na wstępie należy zauważyć, że apelacja sporządzona została w sposób chaotyczny i trudno zrozumieć jak stawiany zarzut naruszenia przepisów postępowania – art.7k.p.k. w zw. z art.92k.p.k. w zw. z art.410k.p.k. dotyczący błędnej oceny zeznań świadka <xAnon>K. B.</xAnon> ma się do skazania za czyn opisany w punkcie I części rozstrzygającej i punkcie 1 części wstępnej wyroku, skoro zeznania świadka <xAnon>K. B.</xAnon> nie miały żadnego związku z tym czynem zarzucanym i przypisanym oskarżonemu, a polegającym na posiadaniu 24,36g 3-<xAnon>C.</xAnon>. Zarzut ten mógł dotyczyć jedynie skazania za czyn opisany w punkcie 3 części wstępnej a przypisany w punkcie IV części rozstrzygającej i tak zostanie omówiony.</xText> <xText>Również trudno w tym kontekście zrozumieć wnioski zawarte w apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego za czyny opisane w punkcie I i II, skoro jednocześnie obrońca wnosi o wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie II kary 1 roku pozbawienia wolności, a nie składa żadnego wniosku co do czynu opisanego w punkcie 3 części wstępnej, mimo podniesionych zarzutów co do oceny zeznań świadka <xAnon>K. B.</xAnon>. Dlatego wniosek ten Sąd powiązał nie z punktem II a punktem 3 części wstępnej (punktem IV części rozstrzygającej) wyroku. Próba sprostowania bowiem tych błędów jako omyłek pisarskich podjęta przez obrońcę na rozprawie apelacyjnej również nie przyczyniła się do wyjaśnienia i jasnego sprecyzowania zarzutów i wniosków apelacyjnych.</xText> <xText>Kontrola instancyjna wykazała jednak, że Sąd I instancji w żadnym zakresie nie dopuścił się naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w odniesieniu do oceny zeznań świadka <xAnon>K. B.</xAnon>, jak próbował przeforsować skarżący. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania ww. świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym, uznając je za wiarygodne, odmawiając jednocześnie wiary zeznaniom świadka złożonym na rozprawie. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko przyjęte przez Sąd orzekający i stwierdza, że zeznania <xAnon>K. B.</xAnon> złożone spontanicznie w toku śledztwa, nie nasuwały żadnych wątpliwości odnośnie ich wiarygodności. Obrońca oskarżonego zarówno podczas przesłuchania ww. świadka przed Sądem, jak i w wywiedzionej apelacji, próbował wykazać, że świadek <xAnon>K. B.</xAnon> podczas przesłuchania go przez funkcjonariuszy policji, znajdował się w bardzo złej kondycji psychicznej, przez co nie sposób czynić tych zeznań jako podstawy ustaleń faktycznych. Na poparcie swoich twierdzeń obrońca wskazał, że świadek w chwili przesłuchiwania go przez funkcjonariuszy znajdował się w trakcie leczenia odwykowego. Skarżący pokusił się co więcej o stwierdzenie, że stan zdrowia ww. świadka wręcz uniemożliwiał przeprowadzenie z nim czynności. Wysuwane przez obrońcę tego typu twierdzenia nie wytrzymują jednakże krytyki w konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym. W tym miejscu przypomnieć wypada, że przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2024 r. <xAnon>K. B.</xAnon> wskazywał na to, że podczas przesłuchania go przez funkcjonariuszy miał problemy z pamięcią oraz czuł się zastraszany, nie potrafiąc jednocześnie wytłumaczyć przyczyny, dla której nie powiedział funkcjonariuszom, że źle się czuje. Świadek nie potrafił również odpowiedzieć, dlaczego o złym samopoczuciu nie powiedział swojemu terapeucie. Przesłuchani w toku postępowania sądowego funkcjonariusze w osobach <xAnon>Ł. M.</xAnon> i <xAnon>J. M.</xAnon> niemal spójnie zeznali, że świadek odpowiadał spontanicznie, nie skarżył się na swój stan zdrowia, nie był zmuszany do jakichkolwiek wypowiedzi, a przed przystąpieniem do wykonywania z nim czynności, funkcjonariusze zasięgnęli opinii opiekunów z ośrodka, czy są jakieś przeciwskazania do przeprowadzenia z nim czynności. Ponadto z dokumentacji medycznej świadka nadesłanej z <xAnon> ośrodka (...)</xAnon> nie wynika, aby jego ówczesny stan zdrowia nie pozwalał na przesłuchanie go w toku postępowania przygotowawczego. Zwrócenia uwagi wymaga również treść protokołu przesłuchania świadka z dnia 12 lutego 2024 r. w <xAnon> ośrodku (...)</xAnon>, który zawierał opisy całych sytuacji związanych z nabywaniem przez świadka narkotyków od oskarżonego, w tym również opis, w jaki sposób rozpoczęła się znajomość świadka z oskarżonym, za jaką kwotę świadek kupował narkotyki, w jakich częstotliwościach dochodziło do tych transakcji, itp., co dowodzi, że zeznania te były spontaniczne. Nie znalazły zatem potwierdzenia twierdzenia <xAnon>K. B.</xAnon> oraz obrońcy oskarżonego, jakoby stan zdrowia świadka wpływał na treść złożonych przez niego zeznań w toku śledztwa. W świetle powyższego należało uznać, że zeznania świadka <xAnon>K. B.</xAnon> złożone w postępowaniu przygotowawczym były wiarygodne, bowiem złożone zostały spontanicznie, a także znalazły potwierdzenie w wydruku korespondencji sms prowadzonej z oskarżonym, a twierdzenia obrońcy mające podważyć ich wiarygodność i tym samym dać wiarę zeznaniom złożonym na rozprawie, okazały się bezpodstawne. Ponadto wersja świadka odnośnie kontekstu korespondencji z oskarżonym nie mogła zostać uznana za wiarygodną również z tego powodu, że gdyby rzeczywiście korespondencja ta miała mieć związek z usługami transportowymi świadczonymi przez oskarżonego, to już przy pierwszym przesłuchaniu świadek wskazałby na te okoliczności. Odmienne zatem relacje świadka, złożone na rozprawie, należało uznać za próbę odsunięcia odpowiedzialności od oskarżonego za popełnione czyny. Nie mogła również odnieść zamierzonego skutku konstatacja apelującego, jakoby w świetle braku alternatywnych dowodów potwierdzających posiadanie i udzielenie środków odurzających przez oskarżonego, należało zeznania pozostałych świadków oceniać jako pomówienia. Sąd I instancji – wbrew twierdzeniom obrońcy – prawidłowo ocenił zeznania wszystkich przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, oceniając je wnikliwie, również przez pryzmat okoliczności im towarzyszących. Należy podkreślić bowiem, że przesłuchane w niniejszej sprawie osoby nie miały powodów, aby przedstawiać okoliczności w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym, bowiem ujawniając okoliczności procederu, w którym braki udział, sami narazili się na odpowiedzialność karną.</xText> <xText>Odnosząc się do czynu, za który oskarżony został skazany w punkcie I wyroku, to również i w tym przypadku Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w postaci błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, jak podnosił obrońca w petitum apelacji. Z uwagi na fakt, że skarżący nie rozwinął w żaden sposób tego zarzutu, Sąd odwoławczy pragnie wskazać jedynie, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż oskarżony w dniu 17 maja 2021 r. w <xAnon>K.</xAnon>, na <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, substancję psychotropową zaliczanej do substancji psychotropowych z grupy I-P, w postaci 3-<xAnon>C.</xAnon> (<xAnon>M.</xAnon>, 3-<xAnon>C.</xAnon>), o łącznej masie 24,36 gram, co stanowi 60 przeciętnych dawek efektywnych, którą to substancję ujawniono podczas przeszukania dokonanego przez funkcjonariuszy <xAnon>K.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> w obecności oskarżonego; w plastikowym pudełku na szafce w jednym z pomieszczeń. Na sprawstwo oskarżonego wskazywały nie tylko zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon>, który po ujawnieniu u niego substancji psychotropowej, podał, że substancję tę nabył w domu przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> od mężczyzny, którym był – jak się później okazało – oskarżony <xAnon>P. S.</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że świadek podczas konfrontacji z oskarżonym także nie miał wątpliwości, że to od niego nabył przedmiotową substancję. Nie budziło wątpliwości, że substancja psychotropowa znaleziona podczas przeszukania w dniu 17 grudnia 2021 r. w domu przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, w którym zamieszkiwał oskarżony, należała do niego. Jak wynikało bowiem z opinii z przeprowadzonych badań z zakresu chemii sporządzonej w dniu 27 grudnia 2023 r., substancje psychotropowe zabezpieczone w domu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w dniu 17 grudnia 2021 r. oraz substancja psychotropowa wydana przez oskarżonego w dniu 16 sierpnia 2023 r. podczas jego przeszukania, pochodzą z tego samego źródła (k. 547). W świetle powyższego nie budziło wątpliwości, że substancja psychotropowa ujawniona przez funkcjonariuszy w dniu 17 grudnia 2021 r. w ówczesnym miejscu zamieszkania <xAnon>P. S.</xAnon>, należała do niego.</xText> <xText>Niezasadny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności kary co do czynu II, za który skazano oskarżonego. Wskazać należy, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną<xBx>.</xBx> Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink>, ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować<xBx>.</xBx> Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, która powinna zostać wymierzona w instancji odwoławczej w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.</xText> <xText>Kontrola instancyjna nie wykazała, by wymierzona oskarżonemu <xAnon>P. S.</xAnon> w punkcie II wyroku kara jednostkowa 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności była karą zbyt surową. Sąd przy wymiarze kary wziął pod rozwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru określone w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> Obrona pomija całkowicie wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i znaczną ilość posiadanych narkotyków.</xText> <xText>Sąd odwoławczy z urzędu zmienił jedynie orzeczony wobec oskarżonego wymiar kary łącznej o czym będzie mowa niżej 4 niniejszego uzasadnienia, tj. części dot. okoliczności wziętych pod rozwagę z urzędu oraz w części 5.2 dot. zmiany rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Sąd w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się przy tym z urzędu innych uchybień powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, w konsekwencji czego orzekł jak w wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Obrońca oskarżonego wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego za czyny opisane w pkt I i II (przy przyjęciu nawet, że zamiast punktu III błędnie wskazano punkt II) wyroku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt II kary 1 roku pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>W świetle prawidłowo ocenionych dowodów i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego, sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym uchybień określonych w <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia bądź zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia poza koniecznością obniżenia wymiaru kary łącznej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zmiana orzeczenia o karze łącznej wobec oskarżonego zawartego w punkcie VII poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>O ile wymiar kar jednostkowych nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, to mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> Sąd doszedł do przekonania, iż orzeczona wobec oskarżonego kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności winna zostać obniżona. Sąd za zasadne uznał obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85).</xText> <xText>Kara łączna stanowi instytucję służącą do swoistego podsumowania działalności przestępczej sprawcy, obejmującego całościową ocenę jego zachowań przejawiającą się w postaci jednej kary łącznej. Wielość popełnionych przez sprawcę przestępstw wpływa na negatywną ocenę postawy sprawcy będąc jego istotnym czynnikiem prognostycznym. Właściwie ukształtowana kara łączna ma oddziaływać wychowawczo na sprawcę przestępstwa oraz odpowiednio chronić obywateli przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przestępstw.</xText> <xText>Kontrola instancyjna wykazała, iż orzeczona wobec oskarżonego w pkt VII kara łączna jest karą zbyt surową. Sąd odwoławczy doszedł do przekonania iż adekwatną karą łączną w wyniku połączenia kar pozbawienia wolności w punktach I, II i IV, będzie kara łączna 2 lat pozbawienia wolności, która będzie karą sprawiedliwą, uwzględniającą związek podmiotowo-przedmiotowy między popełnionymi przestępstwami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>0.1 Sprawstwo i wina oskarżonego <xAnon>P. S.</xAnon> w zakresie przypisanych mu czynów, orzeczone kary jednostkowe, orzeczone świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, orzeczony wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej, zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej okresu tymczasowego aresztowania w sprawie. </xBx></xText> <xText>Nadto rozstrzygnięcie w przedmiocie przepadku na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych wskazanych w pkt IX wyroku oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>W ocenie Sądu odwoławczego, sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie budzą wątpliwości.</xText> <xText>Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień w wymiarze poszczególnych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu.</xText> <xText>Sąd I instancji nie dopuścił się również błędu w orzeczeniu świadczenia pieniężnego, przepadku korzyści majątkowej wobec oskarżonego, jak i przepadku na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie wskazanych dowodów rzeczowych.</xText> <xText>Prawidłowe jest również rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej za zasadne uznał obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, iż orzeczona w punkcie VII wyroku Sądu I instancji kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą zbyt surową. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art.2</xLexLink>ust.1pkt4 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 50 zł (ryczałt za doręczenia oraz dane o karalności) i wymierzył mu opłatę w kwocie 300 złotych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> Karol Skocki Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 271/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 7 czerwca 2024 r., sygn. akt II K 135/24 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca oskarżonegoP. S. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości, orzeczeniu zarzucił: A w zakresie dotyczącym skazania za czyny opisane w pkt I i III wyroku, obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.: a art. 7 k.p.k.w zw. zart. 92 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k., poprzez: - sprzeczną z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dowolne uznanie, że zeznania świadkaK. B.złożone w toku postępowania przygotowawczego są spójne i logiczne w sytuacji, gdy stan zdrowia świadka nie pozwalał na przesłuchanie go w toku postępowania przygotowawczego i miał istotny wpływ na ich treść, a ich prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, że treść tych zeznań, w zestawieniu z zeznaniami w/w z postępowania sądowego jest ze sobą sprzeczna, co powoduje, że nie można z relacjiK. B.wywieść jednej i tożsamej relacji zdarzeń, B. w zakresie dotyczącym skazania za czyny opisane w pkt II wyroku zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary i wymierzenie kary bez należytej analizy dyrektyw sądowego wymiaru kary zart. 53 k.k. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna, ale celowa. Na wstępie należy zauważyć, że apelacja sporządzona została w sposób chaotyczny i trudno zrozumieć jak stawiany zarzut naruszenia przepisów postępowania – art.7k.p.k. w zw. z art.92k.p.k. w zw. z art.410k.p.k. dotyczący błędnej oceny zeznań świadkaK. B.ma się do skazania za czyn opisany w punkcie I części rozstrzygającej i punkcie 1 części wstępnej wyroku, skoro zeznania świadkaK. B.nie miały żadnego związku z tym czynem zarzucanym i przypisanym oskarżonemu, a polegającym na posiadaniu 24,36g 3-C.. Zarzut ten mógł dotyczyć jedynie skazania za czyn opisany w punkcie 3 części wstępnej a przypisany w punkcie IV części rozstrzygającej i tak zostanie omówiony. Również trudno w tym kontekście zrozumieć wnioski zawarte w apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego za czyny opisane w punkcie I i II, skoro jednocześnie obrońca wnosi o wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie II kary 1 roku pozbawienia wolności, a nie składa żadnego wniosku co do czynu opisanego w punkcie 3 części wstępnej, mimo podniesionych zarzutów co do oceny zeznań świadkaK. B.. Dlatego wniosek ten Sąd powiązał nie z punktem II a punktem 3 części wstępnej (punktem IV części rozstrzygającej) wyroku. Próba sprostowania bowiem tych błędów jako omyłek pisarskich podjęta przez obrońcę na rozprawie apelacyjnej również nie przyczyniła się do wyjaśnienia i jasnego sprecyzowania zarzutów i wniosków apelacyjnych. Kontrola instancyjna wykazała jednak, że Sąd I instancji w żadnym zakresie nie dopuścił się naruszeniaart. 7 k.p.k.w odniesieniu do oceny zeznań świadkaK. B., jak próbował przeforsować skarżący. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania ww. świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym, uznając je za wiarygodne, odmawiając jednocześnie wiary zeznaniom świadka złożonym na rozprawie. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko przyjęte przez Sąd orzekający i stwierdza, że zeznaniaK. B.złożone spontanicznie w toku śledztwa, nie nasuwały żadnych wątpliwości odnośnie ich wiarygodności. Obrońca oskarżonego zarówno podczas przesłuchania ww. świadka przed Sądem, jak i w wywiedzionej apelacji, próbował wykazać, że świadekK. B.podczas przesłuchania go przez funkcjonariuszy policji, znajdował się w bardzo złej kondycji psychicznej, przez co nie sposób czynić tych zeznań jako podstawy ustaleń faktycznych. Na poparcie swoich twierdzeń obrońca wskazał, że świadek w chwili przesłuchiwania go przez funkcjonariuszy znajdował się w trakcie leczenia odwykowego. Skarżący pokusił się co więcej o stwierdzenie, że stan zdrowia ww. świadka wręcz uniemożliwiał przeprowadzenie z nim czynności. Wysuwane przez obrońcę tego typu twierdzenia nie wytrzymują jednakże krytyki w konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym. W tym miejscu przypomnieć wypada, że przesłuchany na rozprawie w dniu 17 maja 2024 r.K. B.wskazywał na to, że podczas przesłuchania go przez funkcjonariuszy miał problemy z pamięcią oraz czuł się zastraszany, nie potrafiąc jednocześnie wytłumaczyć przyczyny, dla której nie powiedział funkcjonariuszom, że źle się czuje. Świadek nie potrafił również odpowiedzieć, dlaczego o złym samopoczuciu nie powiedział swojemu terapeucie. Przesłuchani w toku postępowania sądowego funkcjonariusze w osobachŁ. M.iJ. M.niemal spójnie zeznali, że świadek odpowiadał spontanicznie, nie skarżył się na swój stan zdrowia, nie był zmuszany do jakichkolwiek wypowiedzi, a przed przystąpieniem do wykonywania z nim czynności, funkcjonariusze zasięgnęli opinii opiekunów z ośrodka, czy są jakieś przeciwskazania do przeprowadzenia z nim czynności. Ponadto z dokumentacji medycznej świadka nadesłanej zośrodka (...)nie wynika, aby jego ówczesny stan zdrowia nie pozwalał na przesłuchanie go w toku postępowania przygotowawczego. Zwrócenia uwagi wymaga również treść protokołu przesłuchania świadka z dnia 12 lutego 2024 r. wośrodku (...), który zawierał opisy całych sytuacji związanych z nabywaniem przez świadka narkotyków od oskarżonego, w tym również opis, w jaki sposób rozpoczęła się znajomość świadka z oskarżonym, za jaką kwotę świadek kupował narkotyki, w jakich częstotliwościach dochodziło do tych transakcji, itp., co dowodzi, że zeznania te były spontaniczne. Nie znalazły zatem potwierdzenia twierdzeniaK. B.oraz obrońcy oskarżonego, jakoby stan zdrowia świadka wpływał na treść złożonych przez niego zeznań w toku śledztwa. W świetle powyższego należało uznać, że zeznania świadkaK. B.złożone w postępowaniu przygotowawczym były wiarygodne, bowiem złożone zostały spontanicznie, a także znalazły potwierdzenie w wydruku korespondencji sms prowadzonej z oskarżonym, a twierdzenia obrońcy mające podważyć ich wiarygodność i tym samym dać wiarę zeznaniom złożonym na rozprawie, okazały się bezpodstawne. Ponadto wersja świadka odnośnie kontekstu korespondencji z oskarżonym nie mogła zostać uznana za wiarygodną również z tego powodu, że gdyby rzeczywiście korespondencja ta miała mieć związek z usługami transportowymi świadczonymi przez oskarżonego, to już przy pierwszym przesłuchaniu świadek wskazałby na te okoliczności. Odmienne zatem relacje świadka, złożone na rozprawie, należało uznać za próbę odsunięcia odpowiedzialności od oskarżonego za popełnione czyny. Nie mogła również odnieść zamierzonego skutku konstatacja apelującego, jakoby w świetle braku alternatywnych dowodów potwierdzających posiadanie i udzielenie środków odurzających przez oskarżonego, należało zeznania pozostałych świadków oceniać jako pomówienia. Sąd I instancji – wbrew twierdzeniom obrońcy – prawidłowo ocenił zeznania wszystkich przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków, oceniając je wnikliwie, również przez pryzmat okoliczności im towarzyszących. Należy podkreślić bowiem, że przesłuchane w niniejszej sprawie osoby nie miały powodów, aby przedstawiać okoliczności w sposób niezgodny ze stanem rzeczywistym, bowiem ujawniając okoliczności procederu, w którym braki udział, sami narazili się na odpowiedzialność karną. Odnosząc się do czynu, za który oskarżony został skazany w punkcie I wyroku, to również i w tym przypadku Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w postaci błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, jak podnosił obrońca w petitum apelacji. Z uwagi na fakt, że skarżący nie rozwinął w żaden sposób tego zarzutu, Sąd odwoławczy pragnie wskazać jedynie, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż oskarżony w dniu 17 maja 2021 r. wK., naulicy (...), substancję psychotropową zaliczanej do substancji psychotropowych z grupy I-P, w postaci 3-C.(M., 3-C.), o łącznej masie 24,36 gram, co stanowi 60 przeciętnych dawek efektywnych, którą to substancję ujawniono podczas przeszukania dokonanego przez funkcjonariuszyK.wK.w obecności oskarżonego; w plastikowym pudełku na szafce w jednym z pomieszczeń. Na sprawstwo oskarżonego wskazywały nie tylko zeznania świadkaM. P., który po ujawnieniu u niego substancji psychotropowej, podał, że substancję tę nabył w domu przyulicy (...)od mężczyzny, którym był – jak się później okazało – oskarżonyP. S.. Podkreślenia wymaga, że świadek podczas konfrontacji z oskarżonym także nie miał wątpliwości, że to od niego nabył przedmiotową substancję. Nie budziło wątpliwości, że substancja psychotropowa znaleziona podczas przeszukania w dniu 17 grudnia 2021 r. w domu przyulicy (...), w którym zamieszkiwał oskarżony, należała do niego. Jak wynikało bowiem z opinii z przeprowadzonych badań z zakresu chemii sporządzonej w dniu 27 grudnia 2023 r., substancje psychotropowe zabezpieczone w domu przyul. (...)w dniu 17 grudnia 2021 r. oraz substancja psychotropowa wydana przez oskarżonego w dniu 16 sierpnia 2023 r. podczas jego przeszukania, pochodzą z tego samego źródła (k. 547). W świetle powyższego nie budziło wątpliwości, że substancja psychotropowa ujawniona przez funkcjonariuszy w dniu 17 grudnia 2021 r. w ówczesnym miejscu zamieszkaniaP. S., należała do niego. Niezasadny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności kary co do czynu II, za który skazano oskarżonego. Wskazać należy, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną.Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany wart. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować.Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, która powinna zostać wymierzona w instancji odwoławczej w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych wart. 53 k.k.oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Kontrola instancyjna nie wykazała, by wymierzona oskarżonemuP. S.w punkcie II wyroku kara jednostkowa 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności była karą zbyt surową. Sąd przy wymiarze kary wziął pod rozwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru określone wart. 53 k.k.Obrona pomija całkowicie wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i znaczną ilość posiadanych narkotyków. Sąd odwoławczy z urzędu zmienił jedynie orzeczony wobec oskarżonego wymiar kary łącznej o czym będzie mowa niżej 4 niniejszego uzasadnienia, tj. części dot. okoliczności wziętych pod rozwagę z urzędu oraz w części 5.2 dot. zmiany rozstrzygnięcia. Sąd w toku kontroli instancyjnej nie dopatrzył się przy tym z urzędu innych uchybień powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, w konsekwencji czego orzekł jak w wyroku. Wniosek Obrońca oskarżonego wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego za czyny opisane w pkt I i II (przy przyjęciu nawet, że zamiast punktu III błędnie wskazano punkt II) wyroku; 2 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt II kary 1 roku pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. W świetle prawidłowo ocenionych dowodów i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego, sprawstwo i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uniewinnienia oskarżonego. Sąd odwoławczy nie znalazł przy tym uchybień określonych wart. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność uchylenia bądź zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia poza koniecznością obniżenia wymiaru kary łącznej. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Zmiana orzeczenia o karze łącznej wobec oskarżonego zawartego w punkcie VII poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności O ile wymiar kar jednostkowych nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, to mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone wart. 53 k.k.Sąd doszedł do przekonania, iż orzeczona wobec oskarżonego kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności winna zostać obniżona. Sąd za zasadne uznał obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Kara łączna stanowi instytucję służącą do swoistego podsumowania działalności przestępczej sprawcy, obejmującego całościową ocenę jego zachowań przejawiającą się w postaci jednej kary łącznej. Wielość popełnionych przez sprawcę przestępstw wpływa na negatywną ocenę postawy sprawcy będąc jego istotnym czynnikiem prognostycznym. Właściwie ukształtowana kara łączna ma oddziaływać wychowawczo na sprawcę przestępstwa oraz odpowiednio chronić obywateli przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przestępstw. Kontrola instancyjna wykazała, iż orzeczona wobec oskarżonego w pkt VII kara łączna jest karą zbyt surową. Sąd odwoławczy doszedł do przekonania iż adekwatną karą łączną w wyniku połączenia kar pozbawienia wolności w punktach I, II i IV, będzie kara łączna 2 lat pozbawienia wolności, która będzie karą sprawiedliwą, uwzględniającą związek podmiotowo-przedmiotowy między popełnionymi przestępstwami. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy 0.1 Sprawstwo i wina oskarżonegoP. S.w zakresie przypisanych mu czynów, orzeczone kary jednostkowe, orzeczone świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, orzeczony wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej, zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej okresu tymczasowego aresztowania w sprawie. Nadto rozstrzygnięcie w przedmiocie przepadku na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych wskazanych w pkt IX wyroku oraz rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy W ocenie Sądu odwoławczego, sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie budzą wątpliwości. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień w wymiarze poszczególnych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu. Sąd I instancji nie dopuścił się również błędu w orzeczeniu świadczenia pieniężnego, przepadku korzyści majątkowej wobec oskarżonego, jak i przepadku na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie wskazanych dowodów rzeczowych. Prawidłowe jest również rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej za zasadne uznał obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat. Zwięźle o powodach zmiany Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej doszedł do przekonania, iż orzeczona w punkcie VII wyroku Sądu I instancji kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą zbyt surową. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary, w ocenie Sądu odwoławczego zasadnym było obniżenie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawieart. 636 § 1 k.p.k.iart. 8w zw. zart.2ust.1pkt4ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 2013 r., poz. 1247) zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 50 zł (ryczałt za doręczenia oraz dane o karalności) i wymierzył mu opłatę w kwocie 300 złotych za postępowanie odwoławcze. 7 PODPIS Karol Skocki Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

154510000003006_VI_Ka_000975_2024_Uz_2024-12-16_001

VI Ka 975/24

2024-12-02 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:05.0 CET

2025-01-07 10:03:42.0 CET

15451000

3006

SENTENCE

Warszawa, dnia 2 grudnia 2024 r. Sygn. akt VI Ka 975/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSA (del.) Anna Kalbarczyk protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Gaca przy udziale prokuratora: Katarzyny Skrzeczkowskiej po rozpoznaniu dnia 2 grudnia 2024 r. sprawy P. W. , syna E. i A. , ur. (...) w O. oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk (x 6) na skutek apelacji wniesi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000975" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 2 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI Ka 975/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx>Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący: SSA (del.) Anna Kalbarczyk</xBx></xText> <xText><xBx>protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Gaca</xBx></xText> <xText><xBx>przy udziale prokuratora: Katarzyny Skrzeczkowskiej</xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu dnia 2 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>P. W.</xAnon>, syna <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> (x 6)</xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 20 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1428/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 i podwyższa karę pozbawienia wolności do lat 3 (trzech); </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy wyrok w pozostałym zaskarżonym zakresie; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa. </xBx></xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="199"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="151"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>VI Ka 975/24</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="754"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="754"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>z dnia 20 czerwca 2024 roku, sygn. akt IV K 1428/23, </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>wydany w sprawie <xAnon>P. W.</xAnon>.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="754"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="754"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="754"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="383"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="754"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="371"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="756"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="46"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="142"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="107"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="177"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="263"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Lp.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wskazać oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wskazać fakt.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>P. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony jest osobą karaną</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 535-539  informacja z KRK</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sytuacja majątkowa oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k. 532  EPUAP</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dane o karalności z systemu KRK</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sytuacja majątkowa oskarżonej z systemu EPUAP</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="489"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="219"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenie <xAnon>P. W.</xAnon> za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, uprzednia karalność sprawcy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanego przez niego czynu, a także wględy zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Rację ma prokurator stwierdzając, że kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za ciąg przestępstw z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> jest rażąco niewspółmierna niska w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, uprzedniej karalności oskarżonego, tym samym nie spełnia ustawowo określonych funkcji w zakresie prewencyjnego oddziaływania kary, jak również kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Zauważyć należy, że oskarżony <xAnon>P. W.</xAnon> jest osobą wielokrotnie karaną i to od lat. Swoją przestępczą działalność rozpoczął mając 29 lat.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>W 2012 roku został skazany za czyny z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 270 § 1 k.k.</xLexLink> na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat tytułem próby oraz na karę grzywny, która została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>W 2015 roku został dwukrotnie skazany:</xText> <xEnum> <xBullet>‒</xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a k.k.</xLexLink> na karę grzywny, która została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za sześć czynów z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> i sześć czynów z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink> na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat oraz karę grzywny, którą zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>W 2016 roku doszło do kolejnych trzech skazań:</xText> <xEnum> <xBullet>‒</xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 178 a § 1 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a k.k.</xLexLink> na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata tytułem próby i karę grzywny;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 180a k.k.</xLexLink> na karę grzywny, którą zamieniono na karę pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 2 k.k.</xLexLink> na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, którą zamieniono na zastępczą karę zastępczą pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>W 2017 roku skazano oskarżonego:</xText> <xEnum> <xBullet>‒</xBullet> <xEnumElem> <xText>z czyn z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyny z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink>, I <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykuł 180 a k.k.</xLexLink> na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>W 2018 roku <xAnon>P. W.</xAnon> był ponownie czterokrotnie karany:</xText> <xEnum> <xBullet>‒</xBullet> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyny z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">270 § 1 k.k.</xLexLink> 190a <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> na karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> na karę roku ograniczenia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>za czyny z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> na karę łączną grzywny.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>W 2019 roku zapadły kolejne trzy wyroki skazujące zawsze za czyny z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 286 § 1 k.k.</xLexLink>:</xText> <xEnum> <xBullet>‒</xBullet> <xEnumElem> <xText>na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na karę grzywny;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>W 2020 roku oskarżony został skazany za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> na karę roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności która została zamieniona na karę zastępczą pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>W 2022 roku <xAnon>P. W.</xAnon> został skazany za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink> na karę 2 lat ograniczenia wolności, którą zamieniono na karę zastępczą pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>W 2024 roku zapadły kolejne cztery skazania za czyny z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet>‒</xBullet> <xEnumElem> <xText>na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>W 2020, 2021 i dwukrotnie w 2024 roku zapadały wyroki łączne w stosunku do skazanego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText><xAnon>P. W.</xAnon> postanowieniem z dnia 14 czerwca 2022 roku został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia kary orzeczonej wyrokiem łącznym w 2021 roku w sprawie IV K 135/21. Nie wytrwał w postanowieniu życia zgodnego z prawem skoro przedterminowe warunkowe zwolnienie zostało odwołane w dniu 6 września 2023 r. W czasie, gdy korzystał z tego dobrodziejstwa dopuścił się czynów objętych niniejszym postępowaniem.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>Mając powyższe na względzie słusznie podnosi prokurator, że <xAnon>P. W.</xAnon> jest osobą wysoce zdemoralizowaną i nie oddziałują na niego żadne kary. Tym samym nie sposób przyjąć, by oskarżony zasługiwał na jej niski wymiar. Ponadto nie sposób pominąć, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw w warunkach recydywy i ciągu przestępstw, które to okoliczności mogą prowadzić nawet do nadzwyczajnego obostrzenia kary.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>o zmianę wyroku i wymierzenie kary 4 lat pozbawienia wolności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Kara 4 lat pozbawienia wolności byłaby karą rażąco surową.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="699"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">– brak –</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zamiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot zmiany </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Wymiar kary pozbawienia wolności zwiększono do 3 lat.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Rażąco niewspółmiernie łagodna kara pozbawienia wolności orzeczona przez sąd pierwszej instancji i częściowa zasadność apelacji prokuratora.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="174"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="577"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa – <xLexLink xArt="art. 624" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="751"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Anna Kalbarczyk</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Kalbarczyk

Rafał Kwaśniak

sekretarz sądowy Agnieszka Gaca

Rafał Kwaśniak

Warszawa, dnia 2 grudnia 2024 r. Sygn. akt VI Ka 975/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSA (del.) Anna Kalbarczyk protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Gaca przy udziale prokuratora: Katarzyny Skrzeczkowskiej po rozpoznaniu dnia 2 grudnia 2024 r. sprawyP. W., synaE.iA.,ur. (...)wO. oskarżonego o przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk(x 6) na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 20 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1428/23 I zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 i podwyższa karę pozbawienia wolności do lat 3 (trzech); II utrzymuje w mocy wyrok w pozostałym zaskarżonym zakresie; III zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 975/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 20 czerwca 2024 roku, sygn. akt IV K 1428/23, wydany w sprawieP. W.. 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☒ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. 1. P. W. Oskarżony jest osobą karaną k. 535-539  informacja z KRK Sytuacja majątkowa oskarżonego k. 532  EPUAP 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu. 1. Dane o karalności z systemu KRK Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu. Sytuacja majątkowa oskarżonej z systemu EPUAP Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu. 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenieP. W.za czyn zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 91 § 1 k.k.kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, uprzednia karalność sprawcy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanego przez niego czynu, a także wględy zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny 1 Rację ma prokurator stwierdzając, że kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za ciąg przestępstw zart. 286 § 1 k.k.jest rażąco niewspółmierna niska w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, uprzedniej karalności oskarżonego, tym samym nie spełnia ustawowo określonych funkcji w zakresie prewencyjnego oddziaływania kary, jak również kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. 2 Zauważyć należy, że oskarżonyP. W.jest osobą wielokrotnie karaną i to od lat. Swoją przestępczą działalność rozpoczął mając 29 lat. 3 W 2012 roku został skazany za czyny zartykułu 270 § 1 k.k.na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat tytułem próby oraz na karę grzywny, która została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności. 4 W 2015 roku został dwukrotnie skazany: ‒ za czyn zart. 180a k.k.na karę grzywny, która została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności; za sześć czynów zart. 286 § 1 k.k.i sześć czynów zart. 270 § 1 k.k.na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat oraz karę grzywny, którą zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności. 5 W 2016 roku doszło do kolejnych trzech skazań: ‒ za czyn zartykułu 178 a § 1 k.k.w zb. zart. 180a k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata tytułem próby i karę grzywny; za czyn zart 180a k.k.na karę grzywny, którą zamieniono na karę pozbawienia wolności; za czyn zart. 262 § 2 k.k.na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, którą zamieniono na zastępczą karę zastępczą pozbawienia wolności. 6 W 2017 roku skazano oskarżonego: ‒ z czyn zart. 284 § 2 k.k.na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; za czyny zart. 178a § 1 k.k., Iartykuł 180 a k.k.na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. 7 W 2018 rokuP. W.był ponownie czterokrotnie karany: ‒ za czyn zart. 286 § 1 k.k.na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności; za czyny zart. 286 § 1 k.k.,270 § 1 k.k.190a§ 2 k.k.na karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności; za czyn zart. 286 § 1 k.k.na karę roku ograniczenia wolności; za czyny zart. 286 § 1 k.k.na karę łączną grzywny. 8 W 2019 roku zapadły kolejne trzy wyroki skazujące zawsze za czyny zartykułu 286 § 1 k.k.: ‒ na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności; na karę grzywny; na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. 9 W 2020 roku oskarżony został skazany za czyn zart. 286 § 1 k.k.na karę roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności która została zamieniona na karę zastępczą pozbawienia wolności. 10 W 2022 rokuP. W.został skazany za czyn zart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 270 § 1 k.k.na karę 2 lat ograniczenia wolności, którą zamieniono na karę zastępczą pozbawienia wolności. 11 W 2024 roku zapadły kolejne cztery skazania za czyny zart. 286 § 1 k.k. ‒ na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności, na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. 12 W 2020, 2021 i dwukrotnie w 2024 roku zapadały wyroki łączne w stosunku do skazanego. 13 P. W.postanowieniem z dnia 14 czerwca 2022 roku został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia kary orzeczonej wyrokiem łącznym w 2021 roku w sprawie IV K 135/21. Nie wytrwał w postanowieniu życia zgodnego z prawem skoro przedterminowe warunkowe zwolnienie zostało odwołane w dniu 6 września 2023 r. W czasie, gdy korzystał z tego dobrodziejstwa dopuścił się czynów objętych niniejszym postępowaniem. 14 Mając powyższe na względzie słusznie podnosi prokurator, żeP. W.jest osobą wysoce zdemoralizowaną i nie oddziałują na niego żadne kary. Tym samym nie sposób przyjąć, by oskarżony zasługiwał na jej niski wymiar. Ponadto nie sposób pominąć, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw w warunkach recydywy i ciągu przestępstw, które to okoliczności mogą prowadzić nawet do nadzwyczajnego obostrzenia kary. Wniosek o zmianę wyroku i wymierzenie kary 4 lat pozbawienia wolności ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Kara 4 lat pozbawienia wolności byłaby karą rażąco surową. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU – brak – 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.2. Zamiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot zmiany Wymiar kary pozbawienia wolności zwiększono do 3 lat. Zwięźle o powodach zmiany Rażąco niewspółmiernie łagodna kara pozbawienia wolności orzeczona przez sąd pierwszej instancji i częściowa zasadność apelacji prokuratora. 1 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa –art. 624 k.p.k. 6 PODPIS Anna Kalbarczyk 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐na korzyść ☒na niekorzyść ☐w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

153000000000503_I_AGa_000104_2024_Uz_2024-12-03_003

I AGa 104/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 12:34:27.0 CET

15300000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I AGa 104/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA Adam Czerwiński Protokolant starszy protokolant sądowy Marcin Pasik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. w L. sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko (...) spółce akcyjnej w L. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 6 lipca 2023 roku, sygn.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/AGa" xYear="2024" xVolNmbr="000104" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I AGa 104/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia SA Adam Czerwiński</xText> <xText>Protokolant starszy protokolant sądowy Marcin Pasik</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. w <xAnon>L.</xAnon></xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) spółce akcyjnej</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> z dnia 6 lipca 2023 roku, sygn. akt IX GC 306/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od powoda <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz pozwanej <xAnon> (...) spółki akcyjnej</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z odsetkami <xBRx></xBRx>w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia, do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I AGa 104/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 6 lipca 2023 roku w sprawie z powództwa <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> o zapłatę, Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> oddalił powództwo (pkt I) oraz zasądził od powoda <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> kwotę 5 417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którymi je zasądzono, do dnia zapłaty (pkt II).</xText> <xText>Apelację o wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> wniósł powód zaskarżając go w całości i zarzucając mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez uwzględnienie podniesionego przez pozwanego zarzutu potrącenia, podczas gdy z treści materiału dowodowego wynika, że;</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>wierzytelności przedłożone do potrącenia nie wywodzą się z tego samego stosunku prawnego,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wierzytelność pozwanego nie jest niesporna,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wierzytelność pozwanego nie została uprawdopodobniona dokumentem pochodzącym wyłącznie od pozwanego;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1;art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 187;art. 187 § 1;art. 187 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 187 § 1 pkt 11 k.p.c.</xLexLink> poprzez uznanie, że pozwany skutecznie podniósł zarzut potrącenia, podczas gdy podniesiony przez pozwanego zarzut zaspokojenia roszczenia nie spełnia wymagań przewidzianych dla pozwu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceną materiału dowodowego, tj. dowodu z dokumentu – pisma datowanego na dzień 12 października 2018 roku polegającą na uznaniu, że stanowi ono skuteczne oświadczenia woli pozwanego o potrąceniu, podczas gdy jest to oświadczenie złożone przez <xAnon>A. G.</xAnon> tj. osobę niebędącą uprawnioną do reprezentacji pozwanego, zaś z treści dokumentu nie wynika by załączono do niego pełnomocnictwo dla <xAnon>A. G.</xAnon> do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> poprzez dokonanie błędnej wykładni postanowień <xAnon>§ 7 ust. 6 umowy nr (...)</xAnon> (podstawa Noty) oraz <xAnon>§ 12.5 umowy nr (...)</xAnon> (podstawa faktury) i uznanie, że dokonane przez strony ograniczenie prawa potrącenia wzajemnych wierzytelności nie dotyczy naliczonych kar umownych, zaś wyłącznym celem stron było uproszczenie trybu dochodzenia wzajemnych wierzytelności, podczas gdy z treści wskazanego postanowienia wynika wprost, że strony ograniczyły prawo potrącenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wynagrodzenia umownego należnego z umowy, którego kara umowna dotyczyła, nie zaś z każdego wynagrodzenia umownego należnego pozwanemu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 647" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647 k.c.</xLexLink> przez jego niezastosowanie i oddalenie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane, które zostały wykonane przez powoda w sposób prawidłowy i odebrane przez pozwanego bez zastrzeżeń co do ich jakości;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 38" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 38 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 98 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 373" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 373 k.s.h.</xLexLink> przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwany złożył skutecznie oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty budowalne z wierzytelnością pozwanego z tytułu obciążenia powoda karą umowną, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że oświadczenie o potraceniu nie zostało podpisane przez osobę uprawnioną do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego oświadczenie o potrąceniu wierzytelności Powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane z wierzytelnością Pozwanego z tytułu obciążenia Powoda karą umowną, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że oświadczenie o potrąceniu nie zostało podpisane przez osobę uprawnioną do składania oświadczeń woli w imieniu Pozwanego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink>, przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że Pozwany złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu wierzytelności Powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane z wierzytelnością Pozwanego z tytułu obciążenia Powoda karą umowną, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że nieskuteczne oświadczenie o potrąceniu zostało złożone do niewymagalnej wierzytelności Pozwanego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 483" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 483 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 484" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 484 k.c.</xLexLink> przez ich zastosowanie i oddalenie roszczenia Powoda o zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty z uwagi na naliczoną przez Pozwanego karę umowną, w sytuacji gdy Pozwany nie zgłosił roszczenia wzajemnego o zapłatę kary umownej, ani nie złożył skutecznego oświadczenia o potrąceniu kary umownej z wynagrodzeniem należnym Powodowi, a zatem roszczenie o zapłatę kary umownej nie stanowiło przedmiotu niniejszego postępowania;</xText> </xUnit> <xText>Powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego za I II instancję według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ze względu na nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy oraz potrzebę przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego za II instancję według norm przepisanych ewentualnie wraz z przekazaniem Sądowi I instancji sprawy do ponownego rozpoznania orzeczenie o kosztach procesu, w tym zastępstwa prawnego za I II instancję według norm przepisanych od pozwanego na rzecz powoda.</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na powyższą apelację wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie zostało sporządzone uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Pełnomocnik powoda został zawiadomiony przez Prezesa Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon>, że sporządzenie pisemnego uzasadnienia w niniejszej sprawie jest niemożliwe z uwagi na istniejącą przeszkodę w postaci długotrwałej, usprawiedliwionej nieobecności pani sędzi Beaty Błotnik będącej referentem w przedmiotowej sprawie, której terminu zakończenia nie można przewidzieć.</xText> <xText>Zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 stycznia 2023 r. III PZ 7/22 w zaistniałej sytuacji obowiązkiem Sądu odwoławczego jest ponowne rozpoznanie sprawy, to jest ustalenie jej stanu faktycznego (może być on odmienny od ustaleń sądu pierwszej instancji) a następnie dokonanie wykładni prawa. Sąd drugiej instancji - w sytuacji, w której rozpoznaje apelację od orzeczenia, do którego nie zostało sporządzone pisemne uzasadnienie odtwarza na podstawie akt sprawy rozumowanie sądu, który wydał rozstrzygnięcie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2006 r., II PK 163/05, OSNP 2007 nr 5-6, poz. 71).</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo w odniesieniu do żądania zasądzenia kwoty tytułem kar umownych co oznacza, że mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy oraz okoliczności faktyczne przedstawione przez powoda oraz co do zasady potwierdzone przez pozwanego, nie dostrzegł podstaw do udzielenia ochrony prawnej roszczeniu zgłoszonemu w pozwie.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny ustalił, że w dniu 28 czerwca 2018 roku pomiędzy <xAnon> (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> jako zamawiającym a <xAnon> (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jako wykonawcą, w wyniku postępowania o udzielenie zamówienia na realizację robót budowlanych, została zawarta <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>, na podstawie której zamawiający zlecił, a wykonawca zobowiązał się wykonać roboty budowlane w branży elektroenergetycznej dla zadania „Przyłączenie do sieci elektroenergetycznej zakładu produkcyjno-usługowego w miejscowości <xAnon>C.</xAnon>, dz. 1/2 gm. <xAnon>G.</xAnon>-RE <xAnon>G.</xAnon>” – zgodnie z zapisami umowy, treścią „Oferty wykonawcy z dnia 6 czerwca 2018 r.”, stanowiącej załącznik nr 1 do umowy, zapisami uzgodnionego harmonogramu rzeczowo finansowego, stanowiącego załącznik nr 2 do umowy oraz z treścią „Specyfikacji technicznej”, stanowiącej załącznik nr 4 umowy (§ 1 umowy). Strony ustaliły następujące terminy realizacji przez wykonawcę przedmiotu umowy, zgodnie z załączonym uzgodnionym harmonogramem rzeczowo-finansowym:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>przekazanie terminu budowy nastąpić miało w ciągu 7 dni roboczych od dnia dostarczenia zamawianemu pisemnego wystąpienia wraz z niezbędnymi dokumentami w powyższym zakresie, złożonego po podpisaniu umowy;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wykonanie robót związanych z realizacją przedmiotu umowy nastąpić miało do dnia 28 września 2019 roku;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zamawiający wymagał wykonania prac z zachowaniem dopuszczalnego maksymalnego czasu ograniczeń w dostawie energii elektrycznej dla odbiorców, który wynosi nie dłużej niż 44 godziny.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Strony postanowiły, że za termin wykonania przedmiotu umowy uważa się datę podpisania protokołu odbioru technicznego końcowego, sporządzonego zgodnie z § 4 umowy. W przypadku niemożności realizacji przedmiotu umowy z przyczyn niezależnych od wykonawcy, uznanych na piśmie przez zamawiającego, termin zakończenia prac mógł zostać zmieniony z uwzględnieniem czasu trwania tych przyczyn. Przerwy w pracach musiały być udokumentowane odpowiednimi zapisami upoważnionych przedstawicieli wykonawcy i zamawiającego. Zmiana terminu realizacji umowy wymagała formy pisemnej pod rygorem nieważności. Strony umowy postanowiły, że w przypadku, gdy wykonawca nie wykona w ustalonym terminie przedmiotu umowy lub nie dotrzyma terminów ustalonych w uzgodnionym harmonogramie rzeczowo-finansowym robót zamawiający może odstąpić od umowy z winy wykonawcy lub rozwiązać umowę i nałożyć na wykonawcę kary umowne (§ 2 ust. 1-4 umowy). Wynagrodzenie za wykonanie przez wykonawcę przedmiotu umowy zostało ustalone na kwotę 448.089 zł brutto (§ 3 ust. 1 pkt 3 umowy). Zapłata faktur następować miała w terminie 30-dniowym od daty otrzymania przez zamawiającego prawidłowo wykonanej faktury wraz z protokołem rozliczenia finansowego robót podpisanym przez osobę nadzorującą roboty budowlane. Ostateczne rozliczenie za wykonane roboty nastąpić miało w oparciu o fakturę końcową, wystawioną na podstawie zatwierdzonego przez zamawiającego protokołu odbioru końcowego bez uwag wraz z protokołem rozliczenia finansowego robót z zastrzeżeniem postanowień § 4 ust. 11 i § 8 ust. 10, w terminie 30-dniowym od daty otrzymania przez zamawiającego prawidłowo wystawionej faktury (§ 3 ust. 8 i 9 umowy). Ustalono, że przedmiotem odbioru końcowego będzie bezusterkowe wykonanie przedmiotu umowy, potwierdzone protokołem odbioru technicznego, na którym zamawiający nie naniósł uwag. Datą podpisania protokołu odbioru technicznego końcowego przez zamawiającego jest data zakończenia realizacji przedmiotu umowy (§ 4 ust. 1 umowy). Strony ustaliły, że wykonawca zapłaci zamawiającemu w razie opóźnienia w wykonaniu umowy kary umowne w wysokości 0,2% wynagrodzenia umownego określonego w § 3 ust. 1 pkt 3 umowy za każdy dzień opóźnienia w stosunku do terminu realizacji zadania określonego w § 2 ust. 1 pkt 2 umowy, jednak nie więcej niż 20% wynagrodzenia umownego określonego w § 3 ust. 1 pkt 3 umowy (§ 7 ust. 1 pkt 1 umowy). W § 7 ust. 6 umowy wskazano, że wykonawca wyraża zgodę na potrącenie przez zamawianego kar umownych z przysługującego wykonawcy wynagrodzenia umownego. Jeżeli kwota kar umownych przewyższy należne wynagrodzenie, wykonawca zapłaci kwotę przewyższającą w terminie 7 dni od otrzymania stosownego wezwania do zapłaty. Zamawiający miał poinformować wykonawcę na piśmie o fakcie pomniejszenia wynagrodzenia wykonawcy w związku z powstaniem obowiązku zapłaty kar umownych. W imieniu <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> umowę podpisał <xAnon>W. N.</xAnon> - Dyrektor Generalny Oddziału w <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>W piśmie z dnia 20 września 2018 roku pozwany – wskazując jako przyczynę nieprzystąpienia do realizacji zadania przez powoda, pomimo przekazania terenu budowy w dniu 18 lipca 2018 roku – na podstawie § 8 pkt 5.3 umowy oświadczył, że rozwiązuje <xAnon>umowę nr (...)</xAnon> z winy wykonawcy oraz oświadczył, że na podstawie § 7 ust. 2 tejże umowy obciąży powoda karą umowną w wysokości 20 % wynagrodzenia brutto (k. 39).</xText> <xText>W dniu 24 września 2018 roku pozwany wystawił <xAnon>notę księgową nr (...)</xAnon> wskazując, iż wynika ona z obciążenia z tytułu rozwiązania umowy z dnia 28 czerwca 2018 roku z winy wykonawcy.</xText> <xText>W dniu 1 września 2015 roku pomiędzy <xAnon> (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon> jako zamawiającym a <xAnon> (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jako wykonawcą w wyniku postępowania o udzielenie zamówienia na realizację robót budowlanych została zawarta <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> (dalej umowa - 363), na podstawie której zamawiający zlecił a wykonawca zobowiązał się wykonać roboty budowlane w branży elektroenergetycznej dla zadania „Przyłączenie do sieci elektroenergetycznej zakładu produkcyjno-usługowego w miejscowości <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>G.</xAnon>-RE <xAnon>G.</xAnon>” – zgodnie z zapisami umowy, treścią „Oferty wykonawcy z dnia 6 czerwca 2018 r.”, stanowiącej załącznik nr 1 do umowy, zapisami uzgodnionego harmonogramu rzeczowo finansowego, stanowiącego załącznik nr 2 do umowy oraz z treścią „Specyfikacji technicznej”, stanowiącej załącznik nr 4 umowy (§ 1 umowy).</xText> <xText>Strony w toku realizacji <xAnon>Umowy nr (...)</xAnon> zawarły do niej następujące aneksy: <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z la 12 maja 2017 r., <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z dnia 29 grudnia 2017 r. oraz <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z dnia 12 lutego 19 r. <xAnon>Aneks nr (...)</xAnon> z dnia 12 maja 2017 r., <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z dnia 29 grudnia 2017 r., <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z dna 12 lutego 2019 r.</xText> <xText>W związku z realizacją <xAnon>Umowy nr (...)</xAnon>, strony w dniu 28 września 2018 r. sporządziły protokół rozliczenia finansowego wykonanych robót. Zgodnie z treścią tegoż protokołu mód uprawniony był do wystawienia faktury VAT na kwotę 710 312,24 z1 netto. Powód dniu 28 września 2018 r. wystawił na rzecz Pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> kwotę 710 312,24 zł netto, tj. brutto 873 684,06 zł. Zasadność wystawienia faktury VAT była kwestionowana przez Pozwanego.</xText> <xText>Pismem z dnia 12 października 2018 r. pozwany dokonał bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych rozrachunków w formie kompensaty należności wynikającej z <xAnon>noty księgową nr (...)</xAnon> z dnia 24 września 2018 r., wystawionej w związku z rozwiązaniem <xAnon>Umowy nr (...)</xAnon> z wierzytelnością powoda wynikającą z <xAnon>faktury VAT (...)</xAnon> z dnia 28 września 2018 roku. Nota księgowa i dokument kompensaty wpłynęły do powoda o czym świadczy pieczątka prezenty w nieczytelną datą (k. 40-41)</xText> <xText>Powód zakwestionował działania pozwanego i pismem z dnia 9 grudnia 2021 r. wezwał pozwanego do zapłaty łącznie kwoty 270.181,80 z1 (w tym obejmującą kwotę 89 617,80 wraz z odsetkami za opóźnienie z tytułu brakującej części wynagrodzenia wynikającego <xAnon>faktury VAT nr (...)</xAnon> (<xAnon>Umowa nr (...)</xAnon>).</xText> <xText>W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym w dniu 13 stycznia 2022 roku, w którym nakazano pozwanemu <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> zapłacić powodowi <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 89.617,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 8.098,00 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu wniósł w tymże terminie sprzeciw - pozwany podniósł zarzut zaspokojenia roszczenia powoda objętego żądaniem pozwu tj. roszczenia o zapłatę części wynagrodzenia umownego z <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> w wysokości 89.617,80 zł na skutek dokonanego przez pozwaną pismem z dnia 12 października 2018 roku potrącenia wierzytelności powoda o zapłatę wynagrodzenia umownego z <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> w wysokości 873.684,06 zł z wierzytelnością pozwanej o zapłatę kar umownych z <xAnon>umowy (...)</xAnon> w szczególności kary umownej w wysokości 89.617,80 zł w wyniku potrącenia wierzytelności. Pozwany utrzymywał, że nastąpiło umorzenie wierzytelności powoda o zapłatę części wynagrodzenia umownego z <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> w wysokości 89.617,80 zł (k. 133v).</xText> <xText>Sąd Apelacyjny ustalił powyższy stan faktyczny, niesporny pomiędzy stronami stan faktyczny na podstawie dokumentów dołączanych do akt sprawy, jak i twierdzeń samych stron. Dokumenty załączone do akt nie były kwestionowane, a ich moc dowodowa nie budzi również wątpliwości Sądu Apelacyjnego. Strony w istocie różniły się tylko w kwestii oceny prawnej dotyczącej możliwości uwzględnienia otrącenia dokonanego przez pozwanego w stosunku do wierzytelności dochodzonej przez powoda.</xText> <xText>Odnosząc się do wniosków i zarzutów apelacji, w pierwszej kolejności należy wskazać, że niezasadny jest wniosek powoda o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Regulacja zawarta w <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 2;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 2 i § 4 k.p.c.</xLexLink> wskazuje w sposób wyczerpujący przypadki, w których sąd odwoławczy może uchylić wyrok sądu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Żadna z wymienionych podstaw – nieważność postępowania, nierozpoznanie istoty sprawy lub potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości na etapie postępowania odwoławczego - nie zachodzi w niniejszej sprawie. Wobec powyższego, apelacja powoda została rozpatrzona mając na względzie wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia.</xText> <xText>W niniejszej sprawie powód dochodził zapłaty kwoty 89.617,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 października 2018 roku do dnia zapłaty, stanowiącej część wynagrodzenia powoda należnego w związku z realizacją <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> z dnia 1 września 2015 roku objętego <xAnon>fakturą VAT nr (...)</xAnon> z dnia 28 września 2018 roku. Treść sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazuje, że zarówno zasadność obciążenia pozwanego <xAnon>fakturą VAT nr (...)</xAnon>, kwota tego obciążenia jak i brak zapłaty we wskazanym zakresie, pozostawały między stronami bezsporne. Zakwestionowane zostało natomiast roszczenia powoda co do zasady, z uwagi na negowanie przez powoda skuteczności oświadczenia o potrąceniu datowanego na dzień 12 października 2018 roku, w którym na podstawie <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink> pozwany dokonał bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych rozrachunków wynikających z <xAnon>noty księgowej nr (...)</xAnon> z dnia 14 września 2018 roku (kara umowna) oraz wynagrodzenia z tytułu umowy wynikającego z <xAnon>faktury (...)</xAnon>.</xText> <xText>W powyższym stanie faktycznym powództwo zostało słusznie oddalone przez Sąd pierwszej instancji wobec tego, że należało przyjąć, iż kwestionowane oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej pozwanemu z wierzytelnością przysługującą powodowi, choć z innego stosunku było skuteczne.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów apelacji wyjaśnić należy, że dokonanie oceny czy oświadczenie woli zawarte w piśmie z dnia 12 października 2018 roku stanowi skuteczne oświadczenia woli pozwanego o potrąceniu wobec braku pełnomocnictwa nie odnosi się do oceny dowodu w świetle przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, ale należy do sfery oceny prawnej roszczenia w kontekście badania spełnienia przesłanek potrącenia. Zauważyć należy, że z treści dokumentów dołączonych do pozwu nie wynika, aby powód kwestionował umocowanie osoby, które złożyła to oświadczenie. Natomiast z treści <xLexLink xArt="art. 104" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 104 k.c.</xLexLink> wynika wprost, że jednostronna czynność dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu jest nieważna. Jednakże gdy ten komu zostało złożone oświadczenie woli w cudzym imieniu, zgodził się na działanie bez umocowania, stosuje się odpowiednio przepisy o zawarciu umowy bez umocowania. Zatem, jeśli nawet uznać, że w ogóle sporna była skuteczność dokonania potrącenia przez <xAnon>A. G.</xAnon>, działającą w imieniu pozwanego, to oświadczenia zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 28 stycznia 2022 roku należy uznać za potwierdzenie bezskutecznej czynności prawnej.</xText> <xText>W ramach prezentowanego stanowiska w sprawie powód nie kwestionował ani zasadności ani wysokości przysługującej pozwanemu wierzytelności z tytułu naliczenia kary umownej wynikającej z niewykonania <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, ani pozwany nie kwestionował przysługującego powodowi wynagrodzenia z tytułu wykonania <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, podnosząc w tym zakresie zarzut potrącenia. Mając na uwadze <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym „podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego” wskazać należy, że co prawda wierzytelność pozwanego nie wynika z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność powoda, jednak zarzut potrącenia podlegał rozważeniu, bowiem wierzytelność pozwanego nie jest sporna. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do kwestii skuteczności dokonanego potrącenia, zaś żadna ze stron nie kwestionowała samej zasadności potrącanych roszczeń.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, iż nie doszło w sprawie do naruszenia 203<xSUPx>1</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1;§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> Zarzut potrącenia jest oświadczeniem o podwójnym charakterze, a mianowicie zarzutem procesowym (wywołującym skutki procesowe) i oświadczeniem woli (wywołującym skutki materialnoprawne). Od tego zarzutu należy odróżnić zarzut wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu. Oświadczenie o potrąceniu zostaje wówczas złożone poza procesem (ma charakter materialnoprawny), a w toku procesu zostaje zgłoszony wskazany zarzut, który ma charakter wyłącznie procesowy. Jeżeli oświadczenie o potrąceniu (pozaprocesowe) zostało złożone powodowi przez pozwanego przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu, to pozwany miał prawo i skutecznie zgłosił zarzut wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożenia pozaprocesowego oświadczenia (por. Komentarz do art. 203<xSUPx>1 </xSUPx>k.p.c. tom I red. T. Szanciło wyd. Legalis wersja elektroniczna). Uczynił to w pierwszym piśmie złożonym w sprawie to jest w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 4 lutego 2022 r.</xText> <xText>Odnosząc się do istoty problemu, a zatem kwestii dokonania potrącenia wzajemnych wierzytelności wskazać należy, że w polskim porządku prawnym wyróżniamy potrącenie ustawowe (uregulowane w <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink> i następnych) oraz potrącenie umowne, wprowadzone przez strony do treści umowy. Potrącenie dokonane na podstawie <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 k.c.</xLexLink> znajduje podstawę w jednostronnym oświadczeniu strony złożonym drugiej stronie (na podstawie <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 k.c.</xLexLink>) i jest niezależne od woli drugiej strony. Jego skuteczność zależy od spełnienia przesłanek ustawowych. Do potrącenia umownego nie stosuje się natomiast przesłanek potrącenia ustawowego. Strony mogą w umowie ustanowić odrębne od ustawowych zasady potrącania wzajemnych roszczeń.</xText> <xText>W kontekście możliwości wyłączenia lub ograniczenia ustawowego prawa potrącenia postanowieniami umowy wskazuje się w doktrynie na sporny charakter unormowania zawartego w <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> Brak jest jednolitego stanowiska w przedmiocie czy regulacja zawarta w ww. <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> stanowi <xIx>iuris cogentis czy iuris dispositivi</xIx>. Zgodnie ze stanowiskiem opierającym się na przyjęciu, że przepis <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> stanowi regulację bezwzględnie obowiązującą, możliwość wyłączenia ustawowego prawa potrącenia następuje na skutek zrzeczenia się w zawartej umowie tego prawa, zaś jego ograniczenie następuje na skutek zawarcia w umowie zobowiązania do jego niewykonywania w określonych okolicznościach (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353–626. Wyd. 3). Drugie stanowisko wskazuje, że możliwość wyłączenia lub ograniczenia ustawowego prawa potrącenia wynika z samego dyspozytywnego charakteru regulacji zawartej w <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 i 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Niezależnie od powyższego, postanowienia umowne mające na celu wyłączenie lub ograniczenie ustawowego prawa wyłączenia muszą zawierać w sobie wyraźne wskazanie, że taki jest ich cel. Zawarte w <xAnon>umowach nr (...)</xAnon> postanowienia wskazujące, że „Wykonawca wyraża zgodę na potrącanie przez Zamawiającego kar umownych z przysługującego Wykonawcy wynagrodzenia umownego. Jeżeli kwota kar umownych przewyższy należne wynagrodzenie, Wykonawca zapłaci kwotę przewyższającą w terminie 7 dni od otrzymania stosownego wezwania do zapłaty. Zamawiający poinformuje Wykonawcę na piśmie o fakcie pomniejszenia wynagrodzenia Wykonawcy w związku z powstaniem obowiązku zapłaty kwoty kar umownych” (§ 7 ust. 6) wprowadza do umowy klauzulę potrącenia umownego. Dotyczyło ono możliwości potrącenia przez Zamawiającego kar umownych wynikających z danej umowy z wynagrodzeniem Wykonawcy, również wynikającym z danej umowy. Jednakże, nie zawiera ono w swojej treści wyłączenia bądź ograniczenia możliwości dokonania potrącenia ustawowego na zasadach wynikających z <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink> i następnych. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż tego rodzaju zastrzeżenie jakie strony zawarły nie jest wyłączeniem prawa potrącenie lecz wskazuje na pierwszoplanowy sposób zaspokajania wzajemnych wierzytelności pomiędzy stronami. Zapis ten jest uzasadniony okolicznościami sprawy – strony pozostawały w stosunkach umownych i pragmatycznym rozwiązaniem było w pierwszej kolejności kompensowanie własnych należności, a dopiero później formalne wystąpienie na drogę powództwa o zapłatę.</xText> <xText>Podkreślić trzeba, że pozwany dokonał potrącenia nie w oparciu o klauzulę umowną, lecz na podstawie regulacji ustawowej, o czym świadczy fakt, że w treści oświadczenia z dnia 12 października 2018 roku pozwany wprost wskazał, że potrącenia dokonuje na podstawie <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Wobec powyższego, konieczne było zatem rozpatrzenie skuteczności zarzutu potrącenia w świetle przesłanek wynikających z <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 k.c.</xLexLink> Potrącenie może zostać skutecznie dokonane w sytuacji, gdy: wierzytelności są wzajemne i jednorodzajowe oraz gdy wierzytelność potrącającego jest wymagalna i zaskarżalna.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego, do potrącenia doszło na skutek oświadczenia pozwanego złożonego powodowi w dniu 12 października 2018 roku. Odnosząc się do poszczególnych przesłanek skuteczności dokonanego potrącenia wskazać należy, że roszczenia stron – powoda o zapłatę wynagrodzenia oraz pozwanego o zapłatę kary umownej, są roszczeniami wzajemnymi, ponieważ powód i pozwany są wzajemnie wierzycielami i dłużnikami, jak również roszczeniami jednorodzajowymi, polegającymi na zapłacie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> wymagalność wierzytelności o zapłatę kary umownej, jako roszczenia bezterminowego, następuje po upływie oznaczonego w wezwaniu do terminu dobrowolnego spełnienia świadczenia przez zobowiązanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2015 r., II CSK 822/14, Lex 1930449). Wobec powyższego, wymagalność roszczenia pozwanego nastąpiła wraz z upływem terminu zapłaty określonego w nocie księgowej na dzień 8 października 2018 roku. W ocenie Sądu Apelacyjnego, nota księgowa określająca kwotę do zapłaty, termin płatności i sposób jej uiszczenia stanowi wezwanie do wykonania świadczenia w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Całkowicie chybiony i niezrozumiały jest zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 647" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647 k.c.</xLexLink>, który to przepis definiuje umowę o roboty budowlane. W ustalonych w sprawie okolicznościach nie było sporne i nie było kwestionowane, że strony zawarły taką umowę, jak również prawo powodowej Spółki do wynagrodzenia za wykonane prace. Okoliczność ta została też przyznana przez pozwaną Spółkę także poprzez złożenie oświadczenia z potrąceniu swojej wierzytelności z wierzytelnością strony powodowej. Potrącenie jest dopuszczalne tylko przy istnieniu wzajemnych wymagalnych wierzytelności.</xText> <xText>Nie można także podzielić zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> w zakresie wykładni postanowień łączących strony umów, wskazanych w zarzucie. Nie może budzić wątpliwości, iż treść postanowień § 7.6 i § 12.5 kolejnych umów reguluje kwestie dopuszczalności potrącenia, nie zawierając przy tym żadnych ograniczeń ani wyłączeń w zakresie dopuszczalności dokonania potrąceń na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>. Niewątpliwie zapisy umowy regulują kwestie umownego potrącenia wierzytelności wynikających z tej konkretnej umowy.</xText> <xText>Reasumując, zarzuty powoda kwestionujące skuteczność oświadczenia o potrąceniu dokonanym przez pozwanego i podniesiony przez niego zarzut procesowy wygaśnięcia wierzytelności mają znamiona taktyki procesowej, mającej na celu unikniecie rzetelnego rozliczenia stałych i rozlicznych stosunków umownych, w których strony pozostawały przez długi czas. Takie działanie nie zasługuje na aprobatę.</xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> uznając za stronę przegrywającą to postępowanie powoda i zasądzając od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów poniesionych w toku postępowania odwoławczego w kwocie 4.050 zł poniesionych tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika (określona zgodnie z <xLexLink xArt="art. 391 § 2;art. 391 § 2 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 pkt 6</xLexLink> w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz.U.2023.1935 t.j. z dnia 2023.09.20).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Adam Czerwiński

Magdalena Szymaniak

starszy protokolant sądowy Marcin Pasik

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I AGa 104/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA Adam Czerwiński Protokolant starszy protokolant sądowy Marcin Pasik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. wL. sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW. przeciwko(...) spółce akcyjnejwL. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego wL.z dnia 6 lipca 2023 roku, sygn. akt IX GC 306/22 I oddala apelację; II zasądza od powoda(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.na rzecz pozwanej(...) spółki akcyjnejwL.kwotę 4.050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z odsetkamiw wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia, do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I AGa 104/24 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 6 lipca 2023 roku w sprawie z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wL.o zapłatę, Sąd Okręgowy wL.oddalił powództwo (pkt I) oraz zasądził od powoda(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.na rzecz pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wL.kwotę 5 417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którymi je zasądzono, do dnia zapłaty (pkt II). Apelację o wyroku Sądu Okręgowego wL.wniósł powód zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1 naruszenie przepisów prawa procesowego tj.art. 203 § 1 k.p.c.poprzez uwzględnienie podniesionego przez pozwanego zarzutu potrącenia, podczas gdy z treści materiału dowodowego wynika, że;  wierzytelności przedłożone do potrącenia nie wywodzą się z tego samego stosunku prawnego, wierzytelność pozwanego nie jest niesporna, wierzytelność pozwanego nie została uprawdopodobniona dokumentem pochodzącym wyłącznie od pozwanego; 2 naruszenie prawa procesowego tj.art. 2031§ 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 187 § 1 pkt 11 k.p.c.poprzez uznanie, że pozwany skutecznie podniósł zarzut potrącenia, podczas gdy podniesiony przez pozwanego zarzut zaspokojenia roszczenia nie spełnia wymagań przewidzianych dla pozwu; 3 naruszenie prawa procesowego tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceną materiału dowodowego, tj. dowodu z dokumentu – pisma datowanego na dzień 12 października 2018 roku polegającą na uznaniu, że stanowi ono skuteczne oświadczenia woli pozwanego o potrąceniu, podczas gdy jest to oświadczenie złożone przezA. G.tj. osobę niebędącą uprawnioną do reprezentacji pozwanego, zaś z treści dokumentu nie wynika by załączono do niego pełnomocnictwo dlaA. G.do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego; 4 naruszenie prawa materialnego tj.art. 65 k.c.poprzez dokonanie błędnej wykładni postanowień§ 7 ust. 6 umowy nr (...)(podstawa Noty) oraz§ 12.5 umowy nr (...)(podstawa faktury) i uznanie, że dokonane przez strony ograniczenie prawa potrącenia wzajemnych wierzytelności nie dotyczy naliczonych kar umownych, zaś wyłącznym celem stron było uproszczenie trybu dochodzenia wzajemnych wierzytelności, podczas gdy z treści wskazanego postanowienia wynika wprost, że strony ograniczyły prawo potrącenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wynagrodzenia umownego należnego z umowy, którego kara umowna dotyczyła, nie zaś z każdego wynagrodzenia umownego należnego pozwanemu; 5 naruszenie prawa materialnego tj.art. 647 k.c.przez jego niezastosowanie i oddalenie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za roboty budowlane, które zostały wykonane przez powoda w sposób prawidłowy i odebrane przez pozwanego bez zastrzeżeń co do ich jakości; 6 naruszenie prawa materialnego tj.art. 498 k.c.,art. 499 k.c.,art. 38 k.c.,art. 98 k.c.w zw. zart. 373 k.s.h.przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwany złożył skutecznie oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty budowalne z wierzytelnością pozwanego z tytułu obciążenia powoda karą umowną, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że oświadczenie o potraceniu nie zostało podpisane przez osobę uprawnioną do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego oświadczenie o potrąceniu wierzytelności Powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane z wierzytelnością Pozwanego z tytułu obciążenia Powoda karą umowną, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że oświadczenie o potrąceniu nie zostało podpisane przez osobę uprawnioną do składania oświadczeń woli w imieniu Pozwanego; 7 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 498 k.c., przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że Pozwany złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu wierzytelności Powoda z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane z wierzytelnością Pozwanego z tytułu obciążenia Powoda karą umowną, podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że nieskuteczne oświadczenie o potrąceniu zostało złożone do niewymagalnej wierzytelności Pozwanego; 8 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 483 k.c.iart. 484 k.c.przez ich zastosowanie i oddalenie roszczenia Powoda o zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty z uwagi na naliczoną przez Pozwanego karę umowną, w sytuacji gdy Pozwany nie zgłosił roszczenia wzajemnego o zapłatę kary umownej, ani nie złożył skutecznego oświadczenia o potrąceniu kary umownej z wynagrodzeniem należnym Powodowi, a zatem roszczenie o zapłatę kary umownej nie stanowiło przedmiotu niniejszego postępowania; Powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego za I II instancję według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ze względu na nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy oraz potrzebę przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego za II instancję według norm przepisanych ewentualnie wraz z przekazaniem Sądowi I instancji sprawy do ponownego rozpoznania orzeczenie o kosztach procesu, w tym zastępstwa prawnego za I II instancję według norm przepisanych od pozwanego na rzecz powoda. Pozwany w odpowiedzi na powyższą apelację wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje: apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie zostało sporządzone uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Pełnomocnik powoda został zawiadomiony przez Prezesa Sądu Okręgowego wL., że sporządzenie pisemnego uzasadnienia w niniejszej sprawie jest niemożliwe z uwagi na istniejącą przeszkodę w postaci długotrwałej, usprawiedliwionej nieobecności pani sędzi Beaty Błotnik będącej referentem w przedmiotowej sprawie, której terminu zakończenia nie można przewidzieć. Zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 stycznia 2023 r. III PZ 7/22 w zaistniałej sytuacji obowiązkiem Sądu odwoławczego jest ponowne rozpoznanie sprawy, to jest ustalenie jej stanu faktycznego (może być on odmienny od ustaleń sądu pierwszej instancji) a następnie dokonanie wykładni prawa. Sąd drugiej instancji - w sytuacji, w której rozpoznaje apelację od orzeczenia, do którego nie zostało sporządzone pisemne uzasadnienie odtwarza na podstawie akt sprawy rozumowanie sądu, który wydał rozstrzygnięcie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2006 r., II PK 163/05, OSNP 2007 nr 5-6, poz. 71). W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo w odniesieniu do żądania zasądzenia kwoty tytułem kar umownych co oznacza, że mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy oraz okoliczności faktyczne przedstawione przez powoda oraz co do zasady potwierdzone przez pozwanego, nie dostrzegł podstaw do udzielenia ochrony prawnej roszczeniu zgłoszonemu w pozwie. Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny ustalił, że w dniu 28 czerwca 2018 roku pomiędzy(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wL.jako zamawiającym a(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.jako wykonawcą, w wyniku postępowania o udzielenie zamówienia na realizację robót budowlanych, została zawartaumowa nr (...)((...), na podstawie której zamawiający zlecił, a wykonawca zobowiązał się wykonać roboty budowlane w branży elektroenergetycznej dla zadania „Przyłączenie do sieci elektroenergetycznej zakładu produkcyjno-usługowego w miejscowościC., dz. 1/2 gm.G.-REG.” – zgodnie z zapisami umowy, treścią „Oferty wykonawcy z dnia 6 czerwca 2018 r.”, stanowiącej załącznik nr 1 do umowy, zapisami uzgodnionego harmonogramu rzeczowo finansowego, stanowiącego załącznik nr 2 do umowy oraz z treścią „Specyfikacji technicznej”, stanowiącej załącznik nr 4 umowy (§ 1 umowy). Strony ustaliły następujące terminy realizacji przez wykonawcę przedmiotu umowy, zgodnie z załączonym uzgodnionym harmonogramem rzeczowo-finansowym:  przekazanie terminu budowy nastąpić miało w ciągu 7 dni roboczych od dnia dostarczenia zamawianemu pisemnego wystąpienia wraz z niezbędnymi dokumentami w powyższym zakresie, złożonego po podpisaniu umowy; wykonanie robót związanych z realizacją przedmiotu umowy nastąpić miało do dnia 28 września 2019 roku; zamawiający wymagał wykonania prac z zachowaniem dopuszczalnego maksymalnego czasu ograniczeń w dostawie energii elektrycznej dla odbiorców, który wynosi nie dłużej niż 44 godziny. Strony postanowiły, że za termin wykonania przedmiotu umowy uważa się datę podpisania protokołu odbioru technicznego końcowego, sporządzonego zgodnie z § 4 umowy. W przypadku niemożności realizacji przedmiotu umowy z przyczyn niezależnych od wykonawcy, uznanych na piśmie przez zamawiającego, termin zakończenia prac mógł zostać zmieniony z uwzględnieniem czasu trwania tych przyczyn. Przerwy w pracach musiały być udokumentowane odpowiednimi zapisami upoważnionych przedstawicieli wykonawcy i zamawiającego. Zmiana terminu realizacji umowy wymagała formy pisemnej pod rygorem nieważności. Strony umowy postanowiły, że w przypadku, gdy wykonawca nie wykona w ustalonym terminie przedmiotu umowy lub nie dotrzyma terminów ustalonych w uzgodnionym harmonogramie rzeczowo-finansowym robót zamawiający może odstąpić od umowy z winy wykonawcy lub rozwiązać umowę i nałożyć na wykonawcę kary umowne (§ 2 ust. 1-4 umowy). Wynagrodzenie za wykonanie przez wykonawcę przedmiotu umowy zostało ustalone na kwotę 448.089 zł brutto (§ 3 ust. 1 pkt 3 umowy). Zapłata faktur następować miała w terminie 30-dniowym od daty otrzymania przez zamawiającego prawidłowo wykonanej faktury wraz z protokołem rozliczenia finansowego robót podpisanym przez osobę nadzorującą roboty budowlane. Ostateczne rozliczenie za wykonane roboty nastąpić miało w oparciu o fakturę końcową, wystawioną na podstawie zatwierdzonego przez zamawiającego protokołu odbioru końcowego bez uwag wraz z protokołem rozliczenia finansowego robót z zastrzeżeniem postanowień § 4 ust. 11 i § 8 ust. 10, w terminie 30-dniowym od daty otrzymania przez zamawiającego prawidłowo wystawionej faktury (§ 3 ust. 8 i 9 umowy). Ustalono, że przedmiotem odbioru końcowego będzie bezusterkowe wykonanie przedmiotu umowy, potwierdzone protokołem odbioru technicznego, na którym zamawiający nie naniósł uwag. Datą podpisania protokołu odbioru technicznego końcowego przez zamawiającego jest data zakończenia realizacji przedmiotu umowy (§ 4 ust. 1 umowy). Strony ustaliły, że wykonawca zapłaci zamawiającemu w razie opóźnienia w wykonaniu umowy kary umowne w wysokości 0,2% wynagrodzenia umownego określonego w § 3 ust. 1 pkt 3 umowy za każdy dzień opóźnienia w stosunku do terminu realizacji zadania określonego w § 2 ust. 1 pkt 2 umowy, jednak nie więcej niż 20% wynagrodzenia umownego określonego w § 3 ust. 1 pkt 3 umowy (§ 7 ust. 1 pkt 1 umowy). W § 7 ust. 6 umowy wskazano, że wykonawca wyraża zgodę na potrącenie przez zamawianego kar umownych z przysługującego wykonawcy wynagrodzenia umownego. Jeżeli kwota kar umownych przewyższy należne wynagrodzenie, wykonawca zapłaci kwotę przewyższającą w terminie 7 dni od otrzymania stosownego wezwania do zapłaty. Zamawiający miał poinformować wykonawcę na piśmie o fakcie pomniejszenia wynagrodzenia wykonawcy w związku z powstaniem obowiązku zapłaty kar umownych. W imieniu(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wL.umowę podpisałW. N.- Dyrektor Generalny Oddziału wS.. W piśmie z dnia 20 września 2018 roku pozwany – wskazując jako przyczynę nieprzystąpienia do realizacji zadania przez powoda, pomimo przekazania terenu budowy w dniu 18 lipca 2018 roku – na podstawie § 8 pkt 5.3 umowy oświadczył, że rozwiązujeumowę nr (...)z winy wykonawcy oraz oświadczył, że na podstawie § 7 ust. 2 tejże umowy obciąży powoda karą umowną w wysokości 20 % wynagrodzenia brutto (k. 39). W dniu 24 września 2018 roku pozwany wystawiłnotę księgową nr (...)wskazując, iż wynika ona z obciążenia z tytułu rozwiązania umowy z dnia 28 czerwca 2018 roku z winy wykonawcy. W dniu 1 września 2015 roku pomiędzy(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wL.jako zamawiającym a(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wW.jako wykonawcą w wyniku postępowania o udzielenie zamówienia na realizację robót budowlanych została zawartaumowa nr (...)(dalej umowa - 363), na podstawie której zamawiający zlecił a wykonawca zobowiązał się wykonać roboty budowlane w branży elektroenergetycznej dla zadania „Przyłączenie do sieci elektroenergetycznej zakładu produkcyjno-usługowego w miejscowościC.,(...)gm.G.-REG.” – zgodnie z zapisami umowy, treścią „Oferty wykonawcy z dnia 6 czerwca 2018 r.”, stanowiącej załącznik nr 1 do umowy, zapisami uzgodnionego harmonogramu rzeczowo finansowego, stanowiącego załącznik nr 2 do umowy oraz z treścią „Specyfikacji technicznej”, stanowiącej załącznik nr 4 umowy (§ 1 umowy). Strony w toku realizacjiUmowy nr (...)zawarły do niej następujące aneksy:aneks nr (...)z la 12 maja 2017 r.,aneks nr (...)z dnia 29 grudnia 2017 r. orazaneks nr (...)z dnia 12 lutego 19 r.Aneks nr (...)z dnia 12 maja 2017 r.,aneks nr (...)z dnia 29 grudnia 2017 r.,aneks nr (...)z dna 12 lutego 2019 r. W związku z realizacjąUmowy nr (...), strony w dniu 28 września 2018 r. sporządziły protokół rozliczenia finansowego wykonanych robót. Zgodnie z treścią tegoż protokołu mód uprawniony był do wystawienia faktury VAT na kwotę 710 312,24 z1 netto. Powód dniu 28 września 2018 r. wystawił na rzecz Pozwanegofakturę VAT nr (...)kwotę 710 312,24 zł netto, tj. brutto 873 684,06 zł. Zasadność wystawienia faktury VAT była kwestionowana przez Pozwanego. Pismem z dnia 12 października 2018 r. pozwany dokonał bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych rozrachunków w formie kompensaty należności wynikającej znoty księgową nr (...)z dnia 24 września 2018 r., wystawionej w związku z rozwiązaniemUmowy nr (...)z wierzytelnością powoda wynikającą zfaktury VAT (...)z dnia 28 września 2018 roku. Nota księgowa i dokument kompensaty wpłynęły do powoda o czym świadczy pieczątka prezenty w nieczytelną datą (k. 40-41) Powód zakwestionował działania pozwanego i pismem z dnia 9 grudnia 2021 r. wezwał pozwanego do zapłaty łącznie kwoty 270.181,80 z1 (w tym obejmującą kwotę 89 617,80 wraz z odsetkami za opóźnienie z tytułu brakującej części wynagrodzenia wynikającegofaktury VAT nr (...)(Umowa nr (...)). W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym w dniu 13 stycznia 2022 roku, w którym nakazano pozwanemu(...) S.A.wL.zapłacić powodowi(...) Sp. z o.o.wW.kwotę 89.617,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 8.098,00 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu wniósł w tymże terminie sprzeciw - pozwany podniósł zarzut zaspokojenia roszczenia powoda objętego żądaniem pozwu tj. roszczenia o zapłatę części wynagrodzenia umownego zumowy nr (...)w wysokości 89.617,80 zł na skutek dokonanego przez pozwaną pismem z dnia 12 października 2018 roku potrącenia wierzytelności powoda o zapłatę wynagrodzenia umownego zumowy nr (...)w wysokości 873.684,06 zł z wierzytelnością pozwanej o zapłatę kar umownych zumowy (...)w szczególności kary umownej w wysokości 89.617,80 zł w wyniku potrącenia wierzytelności. Pozwany utrzymywał, że nastąpiło umorzenie wierzytelności powoda o zapłatę części wynagrodzenia umownego zumowy nr (...)w wysokości 89.617,80 zł (k. 133v). Sąd Apelacyjny ustalił powyższy stan faktyczny, niesporny pomiędzy stronami stan faktyczny na podstawie dokumentów dołączanych do akt sprawy, jak i twierdzeń samych stron. Dokumenty załączone do akt nie były kwestionowane, a ich moc dowodowa nie budzi również wątpliwości Sądu Apelacyjnego. Strony w istocie różniły się tylko w kwestii oceny prawnej dotyczącej możliwości uwzględnienia otrącenia dokonanego przez pozwanego w stosunku do wierzytelności dochodzonej przez powoda. Odnosząc się do wniosków i zarzutów apelacji, w pierwszej kolejności należy wskazać, że niezasadny jest wniosek powoda o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Regulacja zawarta wart. 386 § 2 i § 4 k.p.c.wskazuje w sposób wyczerpujący przypadki, w których sąd odwoławczy może uchylić wyrok sądu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Żadna z wymienionych podstaw – nieważność postępowania, nierozpoznanie istoty sprawy lub potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości na etapie postępowania odwoławczego - nie zachodzi w niniejszej sprawie. Wobec powyższego, apelacja powoda została rozpatrzona mając na względzie wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia. W niniejszej sprawie powód dochodził zapłaty kwoty 89.617,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 października 2018 roku do dnia zapłaty, stanowiącej część wynagrodzenia powoda należnego w związku z realizacjąumowy nr (...)z dnia 1 września 2015 roku objętegofakturą VAT nr (...)z dnia 28 września 2018 roku. Treść sprzeciwu od nakazu zapłaty wskazuje, że zarówno zasadność obciążenia pozwanegofakturą VAT nr (...), kwota tego obciążenia jak i brak zapłaty we wskazanym zakresie, pozostawały między stronami bezsporne. Zakwestionowane zostało natomiast roszczenia powoda co do zasady, z uwagi na negowanie przez powoda skuteczności oświadczenia o potrąceniu datowanego na dzień 12 października 2018 roku, w którym na podstawieart. 498 k.c.pozwany dokonał bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych rozrachunków wynikających znoty księgowej nr (...)z dnia 14 września 2018 roku (kara umowna) oraz wynagrodzenia z tytułu umowy wynikającego zfaktury (...). W powyższym stanie faktycznym powództwo zostało słusznie oddalone przez Sąd pierwszej instancji wobec tego, że należało przyjąć, iż kwestionowane oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej pozwanemu z wierzytelnością przysługującą powodowi, choć z innego stosunku było skuteczne. Odnosząc się do zarzutów apelacji wyjaśnić należy, że dokonanie oceny czy oświadczenie woli zawarte w piśmie z dnia 12 października 2018 roku stanowi skuteczne oświadczenia woli pozwanego o potrąceniu wobec braku pełnomocnictwa nie odnosi się do oceny dowodu w świetle przepisuart. 233 § 1 k.p.c., ale należy do sfery oceny prawnej roszczenia w kontekście badania spełnienia przesłanek potrącenia. Zauważyć należy, że z treści dokumentów dołączonych do pozwu nie wynika, aby powód kwestionował umocowanie osoby, które złożyła to oświadczenie. Natomiast z treściart. 104 k.c.wynika wprost, że jednostronna czynność dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu jest nieważna. Jednakże gdy ten komu zostało złożone oświadczenie woli w cudzym imieniu, zgodził się na działanie bez umocowania, stosuje się odpowiednio przepisy o zawarciu umowy bez umocowania. Zatem, jeśli nawet uznać, że w ogóle sporna była skuteczność dokonania potrącenia przezA. G., działającą w imieniu pozwanego, to oświadczenia zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 28 stycznia 2022 roku należy uznać za potwierdzenie bezskutecznej czynności prawnej. W ramach prezentowanego stanowiska w sprawie powód nie kwestionował ani zasadności ani wysokości przysługującej pozwanemu wierzytelności z tytułu naliczenia kary umownej wynikającej z niewykonaniaumowy nr (...), ani pozwany nie kwestionował przysługującego powodowi wynagrodzenia z tytułu wykonaniaumowy nr (...), podnosząc w tym zakresie zarzut potrącenia. Mając na uwadzeart. 2031§ 1 k.p.c., zgodnie z którym „podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego” wskazać należy, że co prawda wierzytelność pozwanego nie wynika z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność powoda, jednak zarzut potrącenia podlegał rozważeniu, bowiem wierzytelność pozwanego nie jest sporna. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do kwestii skuteczności dokonanego potrącenia, zaś żadna ze stron nie kwestionowała samej zasadności potrącanych roszczeń. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, iż nie doszło w sprawie do naruszenia 2031§ 1 i 3 k.p.c.Zarzut potrącenia jest oświadczeniem o podwójnym charakterze, a mianowicie zarzutem procesowym (wywołującym skutki procesowe) i oświadczeniem woli (wywołującym skutki materialnoprawne). Od tego zarzutu należy odróżnić zarzut wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu. Oświadczenie o potrąceniu zostaje wówczas złożone poza procesem (ma charakter materialnoprawny), a w toku procesu zostaje zgłoszony wskazany zarzut, który ma charakter wyłącznie procesowy. Jeżeli oświadczenie o potrąceniu (pozaprocesowe) zostało złożone powodowi przez pozwanego przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu, to pozwany miał prawo i skutecznie zgłosił zarzut wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożenia pozaprocesowego oświadczenia (por. Komentarz do art. 2031k.p.c. tom I red. T. Szanciło wyd. Legalis wersja elektroniczna). Uczynił to w pierwszym piśmie złożonym w sprawie to jest w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 4 lutego 2022 r. Odnosząc się do istoty problemu, a zatem kwestii dokonania potrącenia wzajemnych wierzytelności wskazać należy, że w polskim porządku prawnym wyróżniamy potrącenie ustawowe (uregulowane wart. 498 k.c.i następnych) oraz potrącenie umowne, wprowadzone przez strony do treści umowy. Potrącenie dokonane na podstawieart. 498 § 1 k.c.znajduje podstawę w jednostronnym oświadczeniu strony złożonym drugiej stronie (na podstawieart. 499 k.c.) i jest niezależne od woli drugiej strony. Jego skuteczność zależy od spełnienia przesłanek ustawowych. Do potrącenia umownego nie stosuje się natomiast przesłanek potrącenia ustawowego. Strony mogą w umowie ustanowić odrębne od ustawowych zasady potrącania wzajemnych roszczeń. W kontekście możliwości wyłączenia lub ograniczenia ustawowego prawa potrącenia postanowieniami umowy wskazuje się w doktrynie na sporny charakter unormowania zawartego wart. 498 § 1 i 2 k.c.Brak jest jednolitego stanowiska w przedmiocie czy regulacja zawarta w ww.art. 498 § 1 i 2 k.c.stanowiiuris cogentis czy iuris dispositivi. Zgodnie ze stanowiskiem opierającym się na przyjęciu, że przepisart. 498 § 1 i 2 k.c.stanowi regulację bezwzględnie obowiązującą, możliwość wyłączenia ustawowego prawa potrącenia następuje na skutek zrzeczenia się w zawartej umowie tego prawa, zaś jego ograniczenie następuje na skutek zawarcia w umowie zobowiązania do jego niewykonywania w określonych okolicznościach (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353–626. Wyd. 3). Drugie stanowisko wskazuje, że możliwość wyłączenia lub ograniczenia ustawowego prawa potrącenia wynika z samego dyspozytywnego charakteru regulacji zawartej wart. 498 § 1 i 2 k.c. Niezależnie od powyższego, postanowienia umowne mające na celu wyłączenie lub ograniczenie ustawowego prawa wyłączenia muszą zawierać w sobie wyraźne wskazanie, że taki jest ich cel. Zawarte wumowach nr (...)postanowienia wskazujące, że „Wykonawca wyraża zgodę na potrącanie przez Zamawiającego kar umownych z przysługującego Wykonawcy wynagrodzenia umownego. Jeżeli kwota kar umownych przewyższy należne wynagrodzenie, Wykonawca zapłaci kwotę przewyższającą w terminie 7 dni od otrzymania stosownego wezwania do zapłaty. Zamawiający poinformuje Wykonawcę na piśmie o fakcie pomniejszenia wynagrodzenia Wykonawcy w związku z powstaniem obowiązku zapłaty kwoty kar umownych” (§ 7 ust. 6) wprowadza do umowy klauzulę potrącenia umownego. Dotyczyło ono możliwości potrącenia przez Zamawiającego kar umownych wynikających z danej umowy z wynagrodzeniem Wykonawcy, również wynikającym z danej umowy. Jednakże, nie zawiera ono w swojej treści wyłączenia bądź ograniczenia możliwości dokonania potrącenia ustawowego na zasadach wynikających zart. 498 k.c.i następnych. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż tego rodzaju zastrzeżenie jakie strony zawarły nie jest wyłączeniem prawa potrącenie lecz wskazuje na pierwszoplanowy sposób zaspokajania wzajemnych wierzytelności pomiędzy stronami. Zapis ten jest uzasadniony okolicznościami sprawy – strony pozostawały w stosunkach umownych i pragmatycznym rozwiązaniem było w pierwszej kolejności kompensowanie własnych należności, a dopiero później formalne wystąpienie na drogę powództwa o zapłatę. Podkreślić trzeba, że pozwany dokonał potrącenia nie w oparciu o klauzulę umowną, lecz na podstawie regulacji ustawowej, o czym świadczy fakt, że w treści oświadczenia z dnia 12 października 2018 roku pozwany wprost wskazał, że potrącenia dokonuje na podstawieart. 498 k.c. Wobec powyższego, konieczne było zatem rozpatrzenie skuteczności zarzutu potrącenia w świetle przesłanek wynikających zart. 498 § 1 k.c.Potrącenie może zostać skutecznie dokonane w sytuacji, gdy: wierzytelności są wzajemne i jednorodzajowe oraz gdy wierzytelność potrącającego jest wymagalna i zaskarżalna. W ocenie Sądu Apelacyjnego, do potrącenia doszło na skutek oświadczenia pozwanego złożonego powodowi w dniu 12 października 2018 roku. Odnosząc się do poszczególnych przesłanek skuteczności dokonanego potrącenia wskazać należy, że roszczenia stron – powoda o zapłatę wynagrodzenia oraz pozwanego o zapłatę kary umownej, są roszczeniami wzajemnymi, ponieważ powód i pozwany są wzajemnie wierzycielami i dłużnikami, jak również roszczeniami jednorodzajowymi, polegającymi na zapłacie. Zgodnie zart. 455 k.c.wymagalność wierzytelności o zapłatę kary umownej, jako roszczenia bezterminowego, następuje po upływie oznaczonego w wezwaniu do terminu dobrowolnego spełnienia świadczenia przez zobowiązanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2015 r., II CSK 822/14, Lex 1930449). Wobec powyższego, wymagalność roszczenia pozwanego nastąpiła wraz z upływem terminu zapłaty określonego w nocie księgowej na dzień 8 października 2018 roku. W ocenie Sądu Apelacyjnego, nota księgowa określająca kwotę do zapłaty, termin płatności i sposób jej uiszczenia stanowi wezwanie do wykonania świadczenia w rozumieniuart. 455 k.c. Całkowicie chybiony i niezrozumiały jest zarzut naruszeniaart. 647 k.c., który to przepis definiuje umowę o roboty budowlane. W ustalonych w sprawie okolicznościach nie było sporne i nie było kwestionowane, że strony zawarły taką umowę, jak również prawo powodowej Spółki do wynagrodzenia za wykonane prace. Okoliczność ta została też przyznana przez pozwaną Spółkę także poprzez złożenie oświadczenia z potrąceniu swojej wierzytelności z wierzytelnością strony powodowej. Potrącenie jest dopuszczalne tylko przy istnieniu wzajemnych wymagalnych wierzytelności. Nie można także podzielić zarzutu naruszeniaart. 65 k.c.w zakresie wykładni postanowień łączących strony umów, wskazanych w zarzucie. Nie może budzić wątpliwości, iż treść postanowień § 7.6 i § 12.5 kolejnych umów reguluje kwestie dopuszczalności potrącenia, nie zawierając przy tym żadnych ograniczeń ani wyłączeń w zakresie dopuszczalności dokonania potrąceń na podstawie przepisówkodeksu cywilnego. Niewątpliwie zapisy umowy regulują kwestie umownego potrącenia wierzytelności wynikających z tej konkretnej umowy. Reasumując, zarzuty powoda kwestionujące skuteczność oświadczenia o potrąceniu dokonanym przez pozwanego i podniesiony przez niego zarzut procesowy wygaśnięcia wierzytelności mają znamiona taktyki procesowej, mającej na celu unikniecie rzetelnego rozliczenia stałych i rozlicznych stosunków umownych, w których strony pozostawały przez długi czas. Takie działanie nie zasługuje na aprobatę. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.uznając za stronę przegrywającą to postępowanie powoda i zasądzając od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów poniesionych w toku postępowania odwoławczego w kwocie 4.050 zł poniesionych tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika (określona zgodnie z§ 2 pkt 6w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz.U.2023.1935 t.j. z dnia 2023.09.20).

15/300000/0000503/AGa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

153500000001006_II_S_000025_2024_Uz_2024-12-03_001

II S 25/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:04.0 CET

2025-01-13 15:13:43.0 CET

15350000

1006

DECISION, REASON

POSTANOWIENIE Poznań, dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący:Sędzia Henryk Komisarski (spr.) Sędziowie:Piotr Gerke (del.) Grzegorz Nowak Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Hajman przy udziale Prokuratora Prokuratury --- po rozpoznaniu w sprawie skargi K. C. na przewlekłość postępowania sądowego w sprawach o sygn. (...) Sądu Rejonowego w Ż. oraz o sygn. akt (...) Sądu Okręgowego w Z. G. wraz z wnioskiem o zasądzenie od Skarbu Państwa kwoty

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Milenia Brdęk" xPublisher="mbrdek" xEditorFullName="Milenia Brdęk" xEditor="mbrdek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/350000/0001006/S" xYear="2024" xVolNmbr="000025" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Poznań, dnia 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Poznaniu, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący:Sędzia Henryk Komisarski (spr.)</xText> <xText>Sędziowie:Piotr Gerke (del.)</xText> <xText>Grzegorz Nowak</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Hajman</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale Prokuratora Prokuratury ---</xText> <xText>po rozpoznaniu w sprawie skargi</xText> <xText><xBx><xAnon>K. C.</xAnon></xBx></xText> <xText>na przewlekłość postępowania sądowego w sprawach o sygn. <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> oraz o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Okręgowego w <xAnon>Z. G.</xAnon> wraz z wnioskiem o zasądzenie od Skarbu Państwa kwoty 10.000 zł</xText> <xText xALIGNx="center">p o s t a n o w i ł</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tj. Dz.U. z 2024 roku, poz. 37 ze zm.) skargę <xAnon>K. C.</xAnon> oddalić;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki zwolnić skarżącego <xAnon>K. C.</xAnon> od kosztów postępowania skargowego. </xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pismem datowanym na dzień <xAnon>(...)</xAnon> roku <xAnon>K. C.</xAnon> złożył skargę na przewlekłość postępowania sądowego w sprawach o sygn. <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> oraz o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Okręgowego w <xAnon>Z. G.</xAnon> wraz z wnioskiem o zasądzenie od Skarbu Państwa kwoty 10.000 zł oraz zwolnieniem od opłaty. Skarżący jako przyczynę przewlekłości postępowania przed Sądem Rejonowym w <xAnon>Ż.</xAnon> wskazał okres czasu jaki wiązał się z przywróceniem mu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. – 6 miesięcy oraz długość postępowania apelacyjnego przed Sądem Okręgowym w <xAnon>Z. G.</xAnon> – rok, co miało skutkować u niego stresem i frustracją.</xText> <xText>W odpowiedzi na ww. skargę Wiceprezes Sądu Okręgowego w <xAnon>Z. G.</xAnon> zgłosił swój udział w sprawie oraz wniósł o oddalenie skargi <xAnon>K. C.</xAnon> w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Okręgowego w <xAnon>Z. G.</xAnon> (k. 17-18).</xText> <xText>W odpowiedzi na ww. skargę w imieniu Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> pełnomocnik, r. pr. <xAnon>P. S.</xAnon> zgłosił swój udział w sprawie oraz wniósł o oddalenie skargi <xAnon>K. C.</xAnon> w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> (k. 22-25).</xText> <xText>Pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. skarżący przywołał czynności podejmowane przez oba sądy w toku postępowania (k. 31-32).</xText> <xText><xBx> <xIx>Po zapoznaniu się z aktami niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny ustalił następujący stan faktyczny:</xIx> </xBx></xText> <xText>W dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie o sygn. <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> został wydany wyrok nakazowy, którym <xAnon>K. C.</xAnon> uznano za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowiących ciąg przestępstw (k. 131, t. I).</xText> <xText>Pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> roku asesor Prokuratury Rejonowej w <xAnon>Ż.</xAnon> wniósł sprzeciw od powyższego wyroku (k. 139, t. I).</xText> <xText>Zarządzeniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. wyznaczono termin rozprawy na dzień <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 143, t. I).</xText> <xText>W dniu <xAnon>(...)</xAnon>r. nadano za pośrednictwem operatora pocztowego zawiadomienie o terminie rozprawy do <xAnon>K. C.</xAnon> na jego dotychczasowy adres, które dwukrotnie awizowane zwrócone zostało do Sądu (k. 146, t. I).</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. został wydany nowy wyrok (k. 149, t. I).</xText> <xText>Skazany wnioskiem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (doręczonym do Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>r.) wniósł o przywrócenie terminu z uwagi na nieprawidłowe zawiadomienie, albowiem został tymczasowo aresztowany do innej sprawy. (k. 159, t. I).</xText> <xText>Postanowieniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. Sąd Rejonowy w <xAnon>Ż.</xAnon> odmówił przywrócenia terminu zawitego do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 161, t. I).</xText> <xText>Pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>K. C.</xAnon> złożył zażalenie na postanowienie z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 168, t. I).</xText> <xText>Postanowieniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. Sąd Okręgowy w <xAnon>Z. G.</xAnon> uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (k. 183, t. I).</xText> <xText>Postanowieniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. Sąd Rejonowy w <xAnon>Ż.</xAnon> odmówił przywrócenia terminu zawitego do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. i odmówił przyjęcia wniosku skarżącego o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 199-201, t. I).</xText> <xText>Pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>K. C.</xAnon> złożył zażalenie na postanowienie z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 211, t. II).</xText> <xText>Pismem z dnia<xAnon>(...)</xAnon>r. obrońca <xAnon>K. C.</xAnon>, wyznaczona z urzędu, adw. <xAnon>M. D.</xAnon> złożyła zażalenie na postanowienie z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 223-224, t. II).</xText> <xText>Postanowieniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. Sąd Okręgowy w <xAnon>Z. G.</xAnon> zmienił zaskarżone postanowienie z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. w ten sposób, że przywrócił termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. i uchylił postanowienie<xAnon>(...)</xAnon> r. w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku skarżącego o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 248-254, t. II).</xText> <xText>Po zwrocie akt sprawy do Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon>, postanowieniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon>roku umorzono postępowanie wykonawcze wobec <xAnon>K. C.</xAnon> w niniejszej sprawie (k. 263, t. II), sporządzono uzasadnienie wyroku z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 267-272, t. II), doręczono odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem skarżącemu i jego obrońcy (k. 273, 281 t. II) - skarżącemu na adres wskazany jego pismem z dnia<xAnon>(...)</xAnon>r. tj. <xAnon>(...)-(...) J.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> (k. 274, t. II).</xText> <xText>W dniu<xAnon>(...)</xAnon>r. obrońca skarżącego wniósł apelację od wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 285-287, t. II).</xText> <xText>Przewodniczący II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon>, zarządzeniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon>r., przyjął do rozpoznania apelacje obrońcy od wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> i zawiadomił o przyjęciu apelacji Prokuraturę Rejonową w <xAnon>Ż.</xAnon>, skarżącego i jego obrońcę (k. 288-291, t. II).</xText> <xText>Następnie, pismem datowanym na dzień <xAnon>(...)</xAnon> r., Sąd Rejonowy w <xAnon>Ż.</xAnon> przesłał Sądowi Okręgowemu w <xAnon>Z. G.</xAnon> akta sprawy <xAnon>(...)</xAnon> (k. 297, t. II).</xText> <xText>W dniu<xAnon>(...)</xAnon> r. sprawa wraz z apelacją wpłynęła do Sądu Okręgowego w <xAnon>Z. G.</xAnon> (k. 297, t. II), zarządzeniem z tego samego dnia zarejestrowano sprawę pod sygnaturą akt <xAnon>(...)</xAnon> (k. 298, t. II) i w wyniku losowania wyznaczono do jej rozpoznania sędziego (k. 299, t. II).</xText> <xText>Zarządzeniem z dnia<xAnon>(...)</xAnon> r. wyznaczono termin rozprawy apelacyjnej na dzień <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 300, t. II).</xText> <xText><xBx>W dniu <xAnon>(...)</xAnon>r. odbyła się rozprawa główna, na której stawiła się obrońca skarżącego, zaś Przewodnicząca stwierdziła, iż oskarżony jest ponownie pozbawiony wolności. Z uwagi na niezawiadomienie oskarżonego o terminie rozprawy odroczono rozprawę (k. 310-311, t. II).</xBx></xText> <xText>Zarządzeniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. wyznaczono termin rozprawy apelacyjnej na dzień <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 312, t. II).</xText> <xText> <xBx> W dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., po wniesieniu przez skarżącego pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> roku (data wpływu: <xAnon>(...)</xAnon> r.) skargi na przewlekłość postępowania przed sądem I i II instancji, odbyła się rozprawa główna, na której Sąd Okręgowy w <xAnon>Z. G.</xAnon> wydał wyrok, zmieniając zaskarżone orzeczenie, tj. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> (k. 328-329, t. II).</xBx> </xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.</xBx></xText> <xText>Skarga okazała się niezasadna.</xText> <xText>Badanie kwestii przewlekłości wskazanego postępowania, nastąpiło w oparciu o kryteria wskazane w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, z którego wynika, że dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez Sąd w celu zakończenia postępowania, uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Skarżący, szeroko akcentując łączny okres trwania postępowania karnego, winien pamiętać, że <xBx>„sama długotrwałość postępowania nie oznacza, iż doszło do przewlekłości postępowania.</xBx> Zachodzi ona, gdy postępowanie jest długotrwałe, prowadzone rozwlekle i trwa ponad konieczność wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych niezbędnych do rozstrzygnięcia, będących w związku przyczynowym z działaniem lub bezczynnością sądu. Aby rozstrzygnąć zatem, czy zwłoka w dokonaniu czynności jest nieuzasadniona, należy rozważyć nie tylko okres zaniechania jej dokonania, ale także konkretne realia sprawy i jej kontekst sytuacyjny” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2022 r. w sprawie <xAnon> I (...)</xAnon> 84/22, LEX nr 3439476).</xText> <xText>Zważyć przy tym należało, że zgodnie z przepisem art. 6 ust. 2 pkt 2 powoływanej ustawy, skarga powinna zawierać przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie. Sformułowanie takiego wymogu wskazuje, że badanie przebiegu postępowania pod kątem zarzuconej przez skarżącego przewlekłości, winno odbywać się w granicach – tak czasowych, jak i przedmiotowych – zakreślonych w skardze. Winno ono zatem obejmować weryfikację zasadności twierdzeń skarżącego, odnoszących się do toku postępowania objętego skargą, w tym sformułowanych przez skarżącego konkretnych zarzutów pod adresem organu prowadzącego postępowanie.</xText> <xText>W zakresie postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w <xAnon>Ż.</xAnon> o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>, skarżący upatrywał przewlekłości postępowania w długim i nierzetelnym rozpoznaniu sprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego tego rodzaju konstatacji nie przywołują czynności podjęte przez Sąd Rejonowy. Należy wskazać, że <xUx> wszystkie czynności podjęte przez sąd I instancji w toku postępowania w przedmiocie przewrócenia terminu były podejmowane regularnie (wydanie poszczególnych orzeczeń odbywało się w okresie jednego miesiąca) i prawidłowo</xUx>, zaś występująca w ocenie skarżącego wadliwość poszczególnych postanowień sądu I instancji w przedmiocie przywrócenia terminu pozostaje poza zakresem i celem postępowania w przedmiocie stwierdzenia przewlekłości postępowania. <xAnon>T.</xAnon>. Sąd Apelacyjny, rozpoznając skargę na przewlekłość postępowania, nie jest bowiem władny kontrolować merytorycznych rozstrzygnięć podejmowanych przez organy wymiaru sprawiedliwości, a jedynie badać terminowość i prawidłowość czynności podejmowanych w celu wydania merytorycznego rozstrzygnięcia (<xIx> vide</xIx>: postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 września 2013 r. w sprawie II S 28/13, LEX nr 1369282).</xText> <xText>Z kolei na kilkumiesięczny okres pozostawania akt sprawy przed tym sądem, już po przywróceniu skarżącemu terminu, składało się nie tylko wskazane przez skarżącego przesłanie akt sprawy do sądu II instancji, ale również dokonanie szeregu czynności, których celem było uregulowanie sytuacji prawnej <xAnon>K. C.</xAnon> i prowadzenie dalszego toku sprawy tj. umorzenie prowadzonego wobec niego postępowania wykonawczego, sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., doręczenie odpisu orzeczenia wraz z uzasadnieniem skarżącemu i jego obrońcy, przyjęcie do rozpoznania apelacji obrońcy i zawiadomienie o jej przyjęciu Prokuraturę Rejonową w <xAnon>Ż.</xAnon>, skarżącego i jego obrońcę. Oceniając terminowość wszystkich tych czynności nie można stwierdzić przewlekłości toczącego się wówczas postępowania.</xText> <xText>Ustosunkowując się natomiast do zarzutów skargi w zakresie postępowania przed Sądem Okręgowym w <xAnon>Z. G.</xAnon> w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, należy wskazać, że skarżący upatruje przewlekłości postępowania w zbyt długim okresie oczekiwania na zakończenie sprawy. Przed badaniem kwestii przewlekłości, należy zasygnalizować, że od chwili sporządzenia skargi na przewlekłość postępowania w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., sytuacja procesowa uległa istotnej zmianie, albowiem na rozprawie w dniu<xAnon>(...)</xAnon> r., Sąd Okręgowy w <xAnon>Z. G.</xAnon> wydał wyrok, zmieniając zaskarżone orzeczenie, tj. wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Jednocześnie należy stanowczo podkreślić, że Sąd Okręgowy czynności przygotowawcze w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, polegające na zarejestrowaniu sprawy i skierowaniu jej do losowania składu orzekającego podjął tego samego dnia, w którym wpłynęły do niego akta sprawy z Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon>, tj. w dniu<xAnon>(...)</xAnon> r. W tym zatem przypadku nie mogło być mowy o uchybieniu wymogowi terminowości. Następnie zarządzeniem z dnia <xAnon>(...)</xAnon>r., a więc po upływie 7 miesięcy i 5 dni od momentu wpłynięcia akt sprawy, został wyznaczony termin rozprawy odwoławczej na dzień <xAnon>(...)</xAnon> r. Z uwagi na niezawiadomienie skarżącego o terminie rozprawy, spowodowane <xUx> niepoinformowaniem przez skazanego sądu o zmianie aktualnego miejsca pobytu z uwagi na kolejne osadzenie w zakładzie karnym</xUx> odroczono rozprawę. Kolejny termin rozprawy został wyznaczony na dzień <xAnon>(...)</xAnon> r. I w tym wypadku termin spoczywania sprawy nie spełniał omówionych na wstępie przesłanek przewlekłości.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się bowiem, że stan taki będzie miał zasadniczo miejsce w przypadku bezczynności sądu odwoławczego polegającej na niewyznaczeniu rozprawy apelacyjnej<xBx>, która trwa co najmniej 12 miesięcy</xBx> (postanowienia Sądu Najwyższego: 3 grudnia 2019 r., <xAnon> I (...)</xAnon> 160/19; z 22 stycznia 2019 r., <xAnon> I (...)</xAnon> 71/18; z 21 lutego 2018 r., <xAnon> (...)</xAnon> 3/18). Kilkumiesięczny okres oczekiwania na wyznaczenie terminu rozprawy apelacyjnej mieści się w pojęciu rozsądnego terminu, w którym sprawa może oczekiwać na jej rozpoznanie. Jedynie wyjątkowo krótsze okresy bezczynności mogą uzasadniać stwierdzenie przewlekłości postępowania (<xIx>vide</xIx>: postanowienie Sądu Najwyższego z 22 lipca 2014 r., <xAnon> (...)</xAnon> 123/14, LEX nr 1515457; z 12 stycznia 2022 r., <xAnon> I (...)</xAnon> 234/22).</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podziela przytoczone wyżej poglądy Sądu Najwyższego i nie dostrzega przewlekłości postępowania w sprawie o sygnaturze akt <xAnon>(...)</xAnon> toczącej się przed Sądem Okręgowym w <xAnon>Z. G.</xAnon>. Samo subiektywne przekonanie skarżącego nie może bowiem skutkować przypisaniem Sądowi bezczynności i w konsekwencji naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Natomiast ocena opisanych powyżej okoliczności, obrazujących dynamikę toczącego się postępowania przed Sądem Okręgowym w <xAnon>Z. G.</xAnon> w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> mając na uwadze wpływ nowych spraw, obciążenie sędziów oraz średnią sprawność postępowania w tym sądzie przemawiała przeciwko stwierdzeniu jego przewlekłości. Działający w nim Sąd podejmował bowiem właściwe czynności, robiąc to w rozsądnych terminach. W tych okolicznościach czas rozpoznania sprawy, liczony od momentu przekazania akt sprawy do chwili jej rozpoznania, nie jest obiektywnie długi ani rażąco przewlekły.</xText> <xText>Uwzględniając powyższe rozważania, brak było podstaw do stwierdzenia, jakoby objęte skargą postępowanie sądowe w sprawach o sygn. <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon> oraz o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Okręgowego w <xAnon>Z. G.</xAnon> spełniało kryteria przewlekłości w rozumieniu powoływanej wyżej ustawy.</xText> <xText>Już na zakończenie zasygnalizowania wymaga, z uwagi na podnoszony w skardze stan psychiczny <xAnon>K. C.</xAnon>, wywołany niepewnością co kary, że obecnie przebywa on w izolacji penitencjarnej, mając do odbycia m.in. karę 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem <xAnon>(...)</xAnon> Sądu Rejonowego w <xAnon>Ż.</xAnon>.</xText> <xText>W konsekwencji, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepisy art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, wniesioną skargę – jako niezasadną – oddalił, o czym orzeczono w pkt 1 uzasadnianego rozstrzygnięcia.</xText> <xText>O kosztach postępowania skargowego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie przepisów wskazanych w pkt 2 niniejszego postanowienia, zwalniając skarżącego od ich ponoszenia. Skarżący przebywa bowiem w zakładzie karnym, nie posiada stałego zatrudnienia i aktualnie nie posiada do swojej dyspozycji żadnych środków.</xText> <xText>Mając na uwadze całokształt poczynionego wywodu, orzeczono jak na wstępie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx><xAnon>P. G.</xAnon></xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx><xAnon>H. K.</xAnon></xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx> <xAnon>G. N.</xAnon> </xIx> </xText> <xText xALIGNx="left">Pouczenie:</xText> <xText xALIGNx="left">Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Henryk Komisarski

Milenia Brdęk

st. sekr. sąd. Agnieszka Hajman

Milenia Brdęk

POSTANOWIENIE Poznań, dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący:Sędzia Henryk Komisarski (spr.) Sędziowie:Piotr Gerke (del.) Grzegorz Nowak Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Hajman przy udziale Prokuratora Prokuratury --- po rozpoznaniu w sprawie skargi K. C. na przewlekłość postępowania sądowego w sprawach o sygn.(...)Sądu Rejonowego wŻ.oraz o sygn. akt(...)Sądu Okręgowego wZ. G.wraz z wnioskiem o zasądzenie od Skarbu Państwa kwoty 10.000 zł p o s t a n o w i ł 1 na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tj. Dz.U. z 2024 roku, poz. 37 ze zm.) skargęK. C.oddalić; 2 na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.orazart. 626 § 1 k.p.k.w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki zwolnić skarżącegoK. C.od kosztów postępowania skargowego. UZASADNIENIE Pismem datowanym na dzień(...)rokuK. C.złożył skargę na przewlekłość postępowania sądowego w sprawach o sygn.(...)Sądu Rejonowego wŻ.oraz o sygn. akt(...)Sądu Okręgowego wZ. G.wraz z wnioskiem o zasądzenie od Skarbu Państwa kwoty 10.000 zł oraz zwolnieniem od opłaty. Skarżący jako przyczynę przewlekłości postępowania przed Sądem Rejonowym wŻ.wskazał okres czasu jaki wiązał się z przywróceniem mu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. – 6 miesięcy oraz długość postępowania apelacyjnego przed Sądem Okręgowym wZ. G.– rok, co miało skutkować u niego stresem i frustracją. W odpowiedzi na ww. skargę Wiceprezes Sądu Okręgowego wZ. G.zgłosił swój udział w sprawie oraz wniósł o oddalenie skargiK. C.w sprawie o sygn. akt(...)Sądu Okręgowego wZ. G.(k. 17-18). W odpowiedzi na ww. skargę w imieniu Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego wŻ.pełnomocnik, r. pr.P. S.zgłosił swój udział w sprawie oraz wniósł o oddalenie skargiK. C.w sprawie o sygn. akt(...)Sądu Rejonowego wŻ.(k. 22-25). Pismem z dnia(...)r. skarżący przywołał czynności podejmowane przez oba sądy w toku postępowania (k. 31-32). Po zapoznaniu się z aktami niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny ustalił następujący stan faktyczny: W dniu(...)r. w sprawie o sygn.(...)Sądu Rejonowego wŻ.został wydany wyrok nakazowy, którymK. C.uznano za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowiących ciąg przestępstw (k. 131, t. I). Pismem z dnia(...)roku asesor Prokuratury Rejonowej wŻ.wniósł sprzeciw od powyższego wyroku (k. 139, t. I). Zarządzeniem z dnia(...)r. wyznaczono termin rozprawy na dzień(...)r. (k. 143, t. I). W dniu(...)r. nadano za pośrednictwem operatora pocztowego zawiadomienie o terminie rozprawy doK. C.na jego dotychczasowy adres, które dwukrotnie awizowane zwrócone zostało do Sądu (k. 146, t. I). Na rozprawie w dniu(...)r. został wydany nowy wyrok (k. 149, t. I). Skazany wnioskiem z dnia(...)r. (doręczonym do Sądu Rejonowego wŻ.(...)r.) wniósł o przywrócenie terminu z uwagi na nieprawidłowe zawiadomienie, albowiem został tymczasowo aresztowany do innej sprawy. (k. 159, t. I). Postanowieniem z dnia(...)r. Sąd Rejonowy wŻ.odmówił przywrócenia terminu zawitego do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. (k. 161, t. I). Pismem z dnia(...)r.K. C.złożył zażalenie na postanowienie z dnia(...)r. (k. 168, t. I). Postanowieniem z dnia(...)r. Sąd Okręgowy wZ. G.uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (k. 183, t. I). Postanowieniem z dnia(...)r. Sąd Rejonowy wŻ.odmówił przywrócenia terminu zawitego do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. i odmówił przyjęcia wniosku skarżącego o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. (k. 199-201, t. I). Pismem z dnia(...)r.K. C.złożył zażalenie na postanowienie z dnia(...)r. (k. 211, t. II). Pismem z dnia(...)r. obrońcaK. C., wyznaczona z urzędu, adw.M. D.złożyła zażalenie na postanowienie z dnia(...)r. (k. 223-224, t. II). Postanowieniem z dnia(...)r. Sąd Okręgowy wZ. G.zmienił zaskarżone postanowienie z dnia(...)r. w ten sposób, że przywrócił termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. i uchylił postanowienie(...)r. w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku skarżącego o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. (k. 248-254, t. II). Po zwrocie akt sprawy do Sądu Rejonowego wŻ., postanowieniem z dnia(...)roku umorzono postępowanie wykonawcze wobecK. C.w niniejszej sprawie (k. 263, t. II), sporządzono uzasadnienie wyroku z dnia(...)r. (k. 267-272, t. II), doręczono odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem skarżącemu i jego obrońcy (k. 273, 281 t. II) - skarżącemu na adres wskazany jego pismem z dnia(...)r. tj.(...)-(...) J.,ul. (...)(k. 274, t. II). W dniu(...)r. obrońca skarżącego wniósł apelację od wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. (k. 285-287, t. II). Przewodniczący II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego wŻ., zarządzeniem z dnia(...)r., przyjął do rozpoznania apelacje obrońcy od wyroku Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. w sprawie(...)i zawiadomił o przyjęciu apelacji Prokuraturę Rejonową wŻ., skarżącego i jego obrońcę (k. 288-291, t. II). Następnie, pismem datowanym na dzień(...)r., Sąd Rejonowy wŻ.przesłał Sądowi Okręgowemu wZ. G.akta sprawy(...)(k. 297, t. II). W dniu(...)r. sprawa wraz z apelacją wpłynęła do Sądu Okręgowego wZ. G.(k. 297, t. II), zarządzeniem z tego samego dnia zarejestrowano sprawę pod sygnaturą akt(...)(k. 298, t. II) i w wyniku losowania wyznaczono do jej rozpoznania sędziego (k. 299, t. II). Zarządzeniem z dnia(...)r. wyznaczono termin rozprawy apelacyjnej na dzień(...)r. (k. 300, t. II). W dniu(...)r. odbyła się rozprawa główna, na której stawiła się obrońca skarżącego, zaś Przewodnicząca stwierdziła, iż oskarżony jest ponownie pozbawiony wolności. Z uwagi na niezawiadomienie oskarżonego o terminie rozprawy odroczono rozprawę (k. 310-311, t. II). Zarządzeniem z dnia(...)r. wyznaczono termin rozprawy apelacyjnej na dzień(...)r. (k. 312, t. II). W dniu(...)r., po wniesieniu przez skarżącego pismem z dnia(...)roku (data wpływu:(...)r.) skargi na przewlekłość postępowania przed sądem I i II instancji, odbyła się rozprawa główna, na której Sąd Okręgowy wZ. G.wydał wyrok, zmieniając zaskarżone orzeczenie, tj. wyrok Sądu Rejonowego wŻ.o sygn. akt(...)(k. 328-329, t. II). Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Skarga okazała się niezasadna. Badanie kwestii przewlekłości wskazanego postępowania, nastąpiło w oparciu o kryteria wskazane w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, z którego wynika, że dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez Sąd w celu zakończenia postępowania, uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Skarżący, szeroko akcentując łączny okres trwania postępowania karnego, winien pamiętać, że„sama długotrwałość postępowania nie oznacza, iż doszło do przewlekłości postępowania.Zachodzi ona, gdy postępowanie jest długotrwałe, prowadzone rozwlekle i trwa ponad konieczność wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych niezbędnych do rozstrzygnięcia, będących w związku przyczynowym z działaniem lub bezczynnością sądu. Aby rozstrzygnąć zatem, czy zwłoka w dokonaniu czynności jest nieuzasadniona, należy rozważyć nie tylko okres zaniechania jej dokonania, ale także konkretne realia sprawy i jej kontekst sytuacyjny” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2022 r. w sprawieI (...)84/22, LEX nr 3439476). Zważyć przy tym należało, że zgodnie z przepisem art. 6 ust. 2 pkt 2 powoływanej ustawy, skarga powinna zawierać przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie. Sformułowanie takiego wymogu wskazuje, że badanie przebiegu postępowania pod kątem zarzuconej przez skarżącego przewlekłości, winno odbywać się w granicach – tak czasowych, jak i przedmiotowych – zakreślonych w skardze. Winno ono zatem obejmować weryfikację zasadności twierdzeń skarżącego, odnoszących się do toku postępowania objętego skargą, w tym sformułowanych przez skarżącego konkretnych zarzutów pod adresem organu prowadzącego postępowanie. W zakresie postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym wŻ.o sygn. akt(...), skarżący upatrywał przewlekłości postępowania w długim i nierzetelnym rozpoznaniu sprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego tego rodzaju konstatacji nie przywołują czynności podjęte przez Sąd Rejonowy. Należy wskazać, że wszystkie czynności podjęte przez sąd I instancji w toku postępowania w przedmiocie przewrócenia terminu były podejmowane regularnie (wydanie poszczególnych orzeczeń odbywało się w okresie jednego miesiąca) i prawidłowo, zaś występująca w ocenie skarżącego wadliwość poszczególnych postanowień sądu I instancji w przedmiocie przywrócenia terminu pozostaje poza zakresem i celem postępowania w przedmiocie stwierdzenia przewlekłości postępowania.T.. Sąd Apelacyjny, rozpoznając skargę na przewlekłość postępowania, nie jest bowiem władny kontrolować merytorycznych rozstrzygnięć podejmowanych przez organy wymiaru sprawiedliwości, a jedynie badać terminowość i prawidłowość czynności podejmowanych w celu wydania merytorycznego rozstrzygnięcia ( vide: postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 września 2013 r. w sprawie II S 28/13, LEX nr 1369282). Z kolei na kilkumiesięczny okres pozostawania akt sprawy przed tym sądem, już po przywróceniu skarżącemu terminu, składało się nie tylko wskazane przez skarżącego przesłanie akt sprawy do sądu II instancji, ale również dokonanie szeregu czynności, których celem było uregulowanie sytuacji prawnejK. C.i prowadzenie dalszego toku sprawy tj. umorzenie prowadzonego wobec niego postępowania wykonawczego, sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia(...)r., doręczenie odpisu orzeczenia wraz z uzasadnieniem skarżącemu i jego obrońcy, przyjęcie do rozpoznania apelacji obrońcy i zawiadomienie o jej przyjęciu Prokuraturę Rejonową wŻ., skarżącego i jego obrońcę. Oceniając terminowość wszystkich tych czynności nie można stwierdzić przewlekłości toczącego się wówczas postępowania. Ustosunkowując się natomiast do zarzutów skargi w zakresie postępowania przed Sądem Okręgowym wZ. G.w sprawie(...), należy wskazać, że skarżący upatruje przewlekłości postępowania w zbyt długim okresie oczekiwania na zakończenie sprawy. Przed badaniem kwestii przewlekłości, należy zasygnalizować, że od chwili sporządzenia skargi na przewlekłość postępowania w dniu(...)r., sytuacja procesowa uległa istotnej zmianie, albowiem na rozprawie w dniu(...)r., Sąd Okręgowy wZ. G.wydał wyrok, zmieniając zaskarżone orzeczenie, tj. wyrok Sądu Rejonowego wŻ.z dnia(...)r. w sprawie(...). Jednocześnie należy stanowczo podkreślić, że Sąd Okręgowy czynności przygotowawcze w sprawie(...), polegające na zarejestrowaniu sprawy i skierowaniu jej do losowania składu orzekającego podjął tego samego dnia, w którym wpłynęły do niego akta sprawy z Sądu Rejonowego wŻ., tj. w dniu(...)r. W tym zatem przypadku nie mogło być mowy o uchybieniu wymogowi terminowości. Następnie zarządzeniem z dnia(...)r., a więc po upływie 7 miesięcy i 5 dni od momentu wpłynięcia akt sprawy, został wyznaczony termin rozprawy odwoławczej na dzień(...)r. Z uwagi na niezawiadomienie skarżącego o terminie rozprawy, spowodowane niepoinformowaniem przez skazanego sądu o zmianie aktualnego miejsca pobytu z uwagi na kolejne osadzenie w zakładzie karnymodroczono rozprawę. Kolejny termin rozprawy został wyznaczony na dzień(...)r. I w tym wypadku termin spoczywania sprawy nie spełniał omówionych na wstępie przesłanek przewlekłości. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się bowiem, że stan taki będzie miał zasadniczo miejsce w przypadku bezczynności sądu odwoławczego polegającej na niewyznaczeniu rozprawy apelacyjnej, która trwa co najmniej 12 miesięcy(postanowienia Sądu Najwyższego: 3 grudnia 2019 r.,I (...)160/19; z 22 stycznia 2019 r.,I (...)71/18; z 21 lutego 2018 r.,(...)3/18). Kilkumiesięczny okres oczekiwania na wyznaczenie terminu rozprawy apelacyjnej mieści się w pojęciu rozsądnego terminu, w którym sprawa może oczekiwać na jej rozpoznanie. Jedynie wyjątkowo krótsze okresy bezczynności mogą uzasadniać stwierdzenie przewlekłości postępowania (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 22 lipca 2014 r.,(...)123/14, LEX nr 1515457; z 12 stycznia 2022 r.,I (...)234/22). Sąd Apelacyjny podziela przytoczone wyżej poglądy Sądu Najwyższego i nie dostrzega przewlekłości postępowania w sprawie o sygnaturze akt(...)toczącej się przed Sądem Okręgowym wZ. G.. Samo subiektywne przekonanie skarżącego nie może bowiem skutkować przypisaniem Sądowi bezczynności i w konsekwencji naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Natomiast ocena opisanych powyżej okoliczności, obrazujących dynamikę toczącego się postępowania przed Sądem Okręgowym wZ. G.w sprawie(...)mając na uwadze wpływ nowych spraw, obciążenie sędziów oraz średnią sprawność postępowania w tym sądzie przemawiała przeciwko stwierdzeniu jego przewlekłości. Działający w nim Sąd podejmował bowiem właściwe czynności, robiąc to w rozsądnych terminach. W tych okolicznościach czas rozpoznania sprawy, liczony od momentu przekazania akt sprawy do chwili jej rozpoznania, nie jest obiektywnie długi ani rażąco przewlekły. Uwzględniając powyższe rozważania, brak było podstaw do stwierdzenia, jakoby objęte skargą postępowanie sądowe w sprawach o sygn.(...)Sądu Rejonowego wŻ.oraz o sygn. akt(...)Sądu Okręgowego wZ. G.spełniało kryteria przewlekłości w rozumieniu powoływanej wyżej ustawy. Już na zakończenie zasygnalizowania wymaga, z uwagi na podnoszony w skardze stan psychicznyK. C., wywołany niepewnością co kary, że obecnie przebywa on w izolacji penitencjarnej, mając do odbycia m.in. karę 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem(...)Sądu Rejonowego wŻ.. W konsekwencji, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepisy art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, wniesioną skargę – jako niezasadną – oddalił, o czym orzeczono w pkt 1 uzasadnianego rozstrzygnięcia. O kosztach postępowania skargowego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie przepisów wskazanych w pkt 2 niniejszego postanowienia, zwalniając skarżącego od ich ponoszenia. Skarżący przebywa bowiem w zakładzie karnym, nie posiada stałego zatrudnienia i aktualnie nie posiada do swojej dyspozycji żadnych środków. Mając na uwadze całokształt poczynionego wywodu, orzeczono jak na wstępie. P. G. H. K. G. N. Pouczenie: Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.

15/350000/0001006/S

Sąd Apelacyjny w Poznaniu

II Wydział Karny

151520000004418_XI_Pa_000350_2024_Uz_2024-12-03_001

XI Pa 350/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:04.0 CET

2024-12-23 12:13:00.0 CET

15152000

4418

SENTENCE, REASON

sygn. akt XI Pa 350/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Katowicach XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSO Anna Petri Protokolant: st. sekretarz sądowy Sabina Kamińska po rozpoznaniu 3 grudnia 2024 roku w K. sprawy z powództwa K. P. przeciwko Szpitalowi Miejskiemu w (...) spółce z o. o. w S. o wynagrodzenie za pracę i ustalenie na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioleta Botur" xPublisher="Wiobot1" xEditorFullName="Wioleta Botur" xEditor="Wiobot1" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/152000/0004418/Pa" xYear="2024" xVolNmbr="000350" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt XI Pa 350/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodnicząca: SSO Anna Petri</xText> <xText>Protokolant: st. sekretarz sądowy Sabina Kamińska</xText> <xText>po rozpoznaniu 3 grudnia 2024 roku w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>K. P.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Szpitalowi Miejskiemu w (...) spółce z o. o.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>o wynagrodzenie za pracę i ustalenie</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach</xText> <xText>z 27 czerwca 2024 roku sygn. akt VII P 334/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w punktach:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>2 w ten sposób, że oddala powództwo w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>3 w ten sposób, że wzajemnie znosi koszty zastępstwa procesowego;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oddala apelację w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>wzajemnie znosi koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">SSO Anna Petri</xText> <xText>sygn. akt XI Pa 350/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>K. P.</xAnon> ostatecznie precyzując pozew domagała się zasądzenia od pozwanego <xAnon> Szpitala Miejskiego w (...) spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> kwoty 10 586,44 zł brutto tytułem wynagrodzenia za okres od lipca 2022r. do kwietnia 2023r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot wskazanych w piśmie procesowym z 25 września 2023r. oraz ustalenia jej wynagrodzenia zasadniczego na kwotę 3.652,33 zł brutto miesięcznie poczynając od 1 lipca 2022r. i zobowiązania pozwanego do każdorazowego podwyższania jej wynagrodzenia zasadniczego w zakresie odpowiadającym współczynnikowi pracy przypisanemu do 2 grupy zawodowej, określonej w załączniku do ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, tj. 1,29. Domagała się również zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego. Powódka podała, że jest do 30 czerwca 2022r. pozwany wypłacał jej wynagrodzenie zasadnicze ustalone według współczynnika pracy na poziomie 1,06, przypisanego do 7 grupy zawodowej. Od września 2022r. wynagrodzenie zasadnicze powódki wypłacano przy uwzględnieniu współczynnika pracy na poziomie 1,02 przypisanego do 5 grupy zawodowej. W jej ocenie posiadając tytuł magistra i pracując na stanowisku wymagającym specjalizacji powinna zostać zakwalifikowana do 2 grupy zawodowej, ze współczynnikiem pracy wynoszącym 1,29.</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Wskazał, że tworząc kategorie zaszeregowania ustawodawca nie posłużył się określeniem „posiadane kwalifikacje”, lecz „kwalifikacje wymagane” na zajmowanym stanowisku. Podkreślił, że posiadane przez powódkę kwalifikacje – ukończone studia magisterskie nie mieszczą się w zakresie kwalifikacji wymaganych w miejscu wykonywania pracy. Stąd nie ma możliwości zaliczenia powódki do 2 grupy kategorii zaszeregowania, której to współczynnik pracy wynoszący 1,29.</xText> <xText><xBx>Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2024r. Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.586,44 zł brutto tytułem różnicy w należnym a wypłaconym wynagrodzeniu za pracę za okres od lipca 2022r. do kwietnia 2023r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi do dnia zapłaty od kwot wskazanych w wyroku; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx>ustalił wynagrodzenie zasadnicze powódki u pozwanego na kwotę 3.652,33 zł brutto miesięcznie, stanowiącą wynagrodzenie za ½ etatu, poczynając od 1 lipca 2022r., zobowiązując jednocześnie pozwanego do każdorazowego podwyższania tego wynagrodzenia w zakresie odpowiadającym współczynnikowi pracy przypisanemu do grupy zawodowej numer 2, określonej w załączniku do ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022 poz. 1352), tj. 1,29; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx>zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.350 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText><xBx>nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Katowice- Zachód w Katowicach kwotę 750 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText><xBx>nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie pierwszym do kwoty 5.036,40 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę od 1 lutego 2020r., w wymiarze czasu pracy ½ etatu, na stanowisku specjalistki pielęgniarki, przy czym od 1 maja 2020r. pracowała na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Jej wynagrodzenie ustalono według kategorii z XI stawki zasadniczej w kwocie 2.150,00 zł brutto. Na zajmowanym przez nią stanowisku ze względu na oddział, na którym pracowała, wymagana była specjalizacja z anestezjologii i intensywnej terapii. Powódka uzyskała tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki w 2015r. W 2019r. uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa.</xText> <xText>W dniu 16 lipca 2021r. strony zawarły porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, na mocy którego wynagrodzenie zasadnicze powódki ustalono na 5.477,52 zł brutto w przeliczeniu do wymiaru jej czasu pracy – 2.738,76 zł brutto miesięcznie.</xText> <xText>Pozwany składał raporty do NFZ, w których wykazywał indywidualnie pracowników przypisanych do określonych grup zatrudnienia. Do czerwca 2022r. pieniądze przekazywane z NFZ były przypisywane do konkretnego numeru PESEL pracownika i pracodawca nie miał możliwości dysponowania nimi w sposób dowolny. Od 1 lipca 2022r. przepisy w tym zakresie uległy zmianie, a wraz z nimi zasady finansowania. Od tego czasu pieniądze przekazywane na wzrost wynagrodzeń, obliczane za pomocą współczynnika, były przekazywane do szpitali w formie ryczałtu.</xText> <xText>Pracownicy pozwanego byli przyporządkowywani do określonych grup zaszeregowania na podstawie obowiązującego u niego regulaminu wynagradzania. W związku ze zmianą przepisów od lipca 2022r. pozwany nie przypisywał pracowników do innej grupy zawodowej, a jedynie zmianie ulegała wysokość ich wynagrodzenia, ustalana według współczynnika wynikającego z ustawy. Po lipcu 2022r. pozwany przedstawił pracownikom projekty porozumienia, zgodnie z którymi wypłata dodatku do wynagrodzenia uzależniona była od poszerzenia zakresu ich obowiązków. Zakres obowiązków powódki w okresie zatrudnienia u pozwanej nie uległ zmianie.</xText> <xText>W dniu 30 września 2022r. prezes zarządu pozwanego wydał zarządzenie w sprawie określania zasad kwalifikowania pracowników do grup zawodowych według kwalifikacji wymaganych na danych stanowiskach i wysokości minimalnego wynagrodzenia zasadniczego zgodnie z ustawą z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Żadna z pielęgniarek pozwanego nie została już przypisana do najwyższej grupy zawodowej.</xText> <xText>Pismem z 9 listopada 2022r. NFZ poinformował, że podmioty lecznicze, które zawarły z NFZ umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przekazały do NFZ informacje objęte zakresem rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. Akcja pozyskiwania informacji o wynagrodzeniach miała charakter jednorazowy i dotyczyła tylko danych według stanu na 31 maja 2021r. Pozwana przekazała do NFZ informację o grupie zawodowej, o której mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia wskazując grupę według załącznika do ustawy. Powódka została przypisana do grupy zawodowej „pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa”. Zastosowano współczynnik pracy zgodnie z ustawą z 28 maja 2021r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw. Przy zgłaszaniu danych do kontraktowania świadczeń powódka została wykazała przez pozwaną jako pielęgniarka – specjalista pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki, wykształcenie średnie medyczne.</xText> <xText>W dniu 25 listopada 2022r. powódka skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 7.000 zł tytułem wyrównania zaległego wynagrodzenia.</xText> <xText>Pozwany przedstawił powódce nowe porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, na mocy którego od 1 lipca 2022r. jej wynagrodzenie zasadnicze miało zostać ustalone w kwocie 5.775,78 zł brutto, w przeliczeniu do wymiaru czasu pracy powódki – 2.887,89 zł brutto miesięcznie. Porozumienie to podpisał prezesa zarządu pozwanej 7 października 2022r. Powódka nie podpisała tego porozumienia, a jedynie potwierdziła jego odbiór 18 stycznia 2023r.</xText> <xText>W dniu 18 lipca 2023r. strony zawarły porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, na mocy którego wynagrodzenie zasadnicze zostało ustalone w kwocie 6.473,07 zł brutto, w przeliczeniu do wymiaru czasu pracy powódki – 3.236,54 zł brutto miesięcznie, zgodnie z 10 kategorią zaszeregowania. Weszło ono w życie od 1 lipca 2023r.</xText> <xText>Różnica w wynagrodzeniu, obliczonym przy przyjęciu współczynnika 1,29, a wynagrodzeniem faktycznie wypłaconym powódce w spornym okresie wynosiła: 1.098,34 zł – za lipiec 2022r., 1.077,92 zł – za sierpień 2022r., 1.103,45 zł – za wrzesień 2022r., 934,10 zł – za październik 2022r., 1.077,61 zł – za listopad 2022r., 1.117,28 zł – za grudzień 2022r., 1.044,10 zł – za styczeń 2023r., 1.023,17 zł – za luty 2023r.; 1.081,77 zł – za marzec 2023r. i 1.028,70 zł – za kwiecień 2023r. Jednomiesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 5.036,40 zł.</xText> <xText>Sąd Rejonowy zważył, że żądanie pozwu okazało się zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.</xText> <xText>Sąd I instancji wskazał, że stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz. U. z 2021r., poz. 1801) do 1 lipca 2021r. podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, z uwzględnieniem następujących warunków: 1) sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, zwanego dalej „porozumieniem”; 2) podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów; 3) jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte, sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala w drodze zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia, zwanego dalej „zarządzeniem”: a) kierownik podmiotu leczniczego, b) podmiot tworzący, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 1" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 4 pkt 1</xLexLink> - w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych i jednostek wojskowych, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1;art. 4 ust. 1 pkt. 3;art. 4 ust. 1 pkt. 7" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej</xLexLink>; 4) ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia. Po myśli art. 3 ust. 4 od 2 lipca 2021r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w <xLexLink xArt="art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">ust. 1</xLexLink> na dzień 1 lipca 2021r.</xText> <xText>W załączniku do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111510896" xTitle="Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 151, poz. 896">rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami</xLexLink> (Dz. U. Nr 151, poz. 896 z późn. zm.) – obowiązującym w okresie objętym żądaniem pozwu – określone zostały kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. Dla stanowiska „specjalista pielęgniarka” (lp. 32) przewidziano w nim następujące kwalifikacje:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>licencjat pielęgniarstwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wymagane było także przepracowanie dwóch lat w zawodzie.</xText> <xText>Załącznik do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych określa tzw. współczynnik pracy przypisany do danej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Na mocy porozumienia zmieniającego umowę o pracę z 16 lipca 2021r. pozwany – od 1 lipca 2021r. – ustalił wynagrodzenie zasadnicze powódki na kwotę 5.477,52 zł, tj. 2.738,76 zł w przeliczeniu do jej wymiaru etatu. Jakkolwiek nie zostało to wyartykułowane wprost w treści porozumienia, pozwany przypisał tym samym powódkę do 7 grupy zawodowej według obowiązującego wówczas załącznika do ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem, do tej grupy zawodowej należała: „pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa”. Dla tej grupy zawodowej współczynnik pracy wynosił 1,06.</xText> <xText>W dniu 29 czerwca 2022r. weszła w życie ustawa z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1352). Zmieniła ona treść załącznika określającego współczynniki pracy. Zgodnie z jego nowym brzmieniem, do grupy zawodowej nr 2, dla której współczynnik pracy wynosi 1,29, należała m. in. pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa. Natomiast do grupy zawodowej nr 5, dla której współczynnik pracy wynosi 1,02, należała m. in. pielęgniarka z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka ze średnim wykształceniem i specjalizacją. Pozwany od 1 lipca 2022r. przypisał powódkę do grupy zawodowej nr 5, ze współczynnikiem pracy w wysokości 1,02 i przyznał powódce wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 5.775,78 zł, tj. 2.887,89 zł w przeliczeniu do jej wymiaru etatu.</xText> <xText>Istotę sporu stanowiło rozstrzygnięcie czy powódka winna zostać zaliczona do grupy zawodowej nr 5, według tabeli stanowiącej załącznik do ustawy z 26 maja 2022r. – jak uczynił to pozwany – czy też do grupy zawodowej nr 2, czego domagała się powódka. Strona pozwana stała na stanowisku, że w 2021r. współczynnik pracy zależny był od kwalifikacji posiadanych przez danego pracownika, a od 2022r. od kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku. Grupa zawodowa nr 5, w ocenie pozwanego, odpowiada kwalifikacjom wymaganym na stanowisku pielęgniarki specjalisty, podczas gdy grupa zawodowa nr 2 – kwalifikacjom posiadanym przez powódkę.</xText> <xText>Zgodnie z uzasadnieniem projektu analizowanej ustawy, jej celem było zagwarantowanie pracownikom wykonującym zawody medyczne ochrony wynagrodzenia zasadniczego, a dla najmniej zarabiających, stopniowego podwyższania wynagrodzeń w określonej perspektywie czasowej. Ustawa nie miała wyłączać stosowania przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu Pracy</xLexLink> dotyczących zasad ustalania wynagrodzenia, które może być wyższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze i powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniać ilość i jakość świadczonej pracy. W projekcie przywołano przepis <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink> dotyczący prawa pracowników do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości wskazując, że pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (<xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 3 k.p.</xLexLink>). W dalszej części uzasadnienia projektu podano, że najniższe wynagrodzenie zasadnicze uzależnione będzie od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji). A zatem chodzi o powiązanie najniższego wynagrodzenia z zakresem obowiązków, które wykonywane są na określonym stanowisku. Zwrócono uwagę na możliwość dodatkowego różnicowania wysokości wynagrodzeń, w zależności od doświadczenia zawodowego, np. stażu pracy czy dodatkowych kwalifikacji. Ustawa nie określa wysokości wynagrodzenia, a jedynie najniższą prawnie dopuszczalną wysokość wynagrodzenia zasadniczego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podniósł również, że zasada ustalania wynagrodzenia za pracę tak, aby odpowiadało ono w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy, wynika również z <xLexLink xArt="art. 78" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 78 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Analiza treści załącznika do ustawy „współczynniki pracy” doprowadziła Sąd I instancji do wniosku, że kwalifikacje wymagane dla pielęgniarek przypisanych do grupy zawodowej nr 2 i nr 5 różnią się tym, że w grupie nr 2 wymagany jest tytuł zawodowy magister pielęgniarstwa, a w grupie 5 wystarczające jest wykształcenie wyższe (studia I stopnia) albo wykształcenie średnie. Istotnym było ustalenie czy na stanowisku zajmowanym przez powódkę tytuł magistra jest wymagany. Powódka uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa jeszcze przed rozpoczęciem pracy u pozwanego. Miała też tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki. Kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami zostały uregulowane w załączniku do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111510896" xTitle="Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 151, poz. 896">rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami</xLexLink>. Treść przywołanego załącznika nie daje podstaw do jednoznacznego ustalenia czy tytuł magistra jest kwalifikacją wymaganą i niezbędną do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty. Niewątpliwie natomiast, aby zostać pielęgniarką specjalistką, należy uzyskać tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej lub organizacji i zarządzania.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że minimalne kwalifikacje wymagane do zatrudnienia na stanowisku pielęgniarki specjalisty powinny zostać określone przez pracodawcę, z uwzględnieniem regulacji wynikających z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111510896" xTitle="Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 151, poz. 896">rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011r.</xLexLink> i z zachowaniem minimalnych wymagań przewidzianych w tym rozporządzeniu. Obowiązujący u pozwanego regulamin wynagradzania w załączniku nr 1 „Kategorie zaszeregowania oraz stawki wynagrodzenia miesięcznego dla pracowników medycznych, ekonomiczno–administracyjnych oraz gospodarczych i obsługi” zawiera uregulowanie, że dla „specjalistki, pielęgniarki, położnej” wymagane kwalifikacje i wykształcenie to „wyższe pielęgniarskie i specjalizacja” przy 2 latach pracy (XI kategoria zaszeregowania) lub średnie medyczne i specjalizacja przy 4 latach racy (X kategoria zaszeregowania). Jest to zatem co do zasady powtórzenie przepisów rozporządzenia w zakresie kwalifikacji, również ujęte alternatywnie. U pozwanego na stanowisku pielęgniarki specjalistki wymagany jest zatem alternatywny poziom wykształcenia: wyższego pielęgniarskiego lub średniego medycznego i obowiązkowo specjalizacja.</xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2021r., poz. 1235) Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia, zwanego dalej Funduszem, określa współczynniki korygujące, o których mowa w § 16 ust. 4d załącznika do rozporządzenia zmienianego w § 1, w brzmieniu nadanym niniejszym rozporządzeniem, uwzględniając wysokość dodatkowych środków wykazanych w informacji przekazanej, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, przez świadczeniodawcę posiadającego umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej do dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Funduszu za pośrednictwem serwisów internetowych, o których mowa w § 10 załącznika do rozporządzenia zmienianego w § 1, obejmującej dane: 1) według stanu na dzień 31 maja 2021r. o pracownikach wykonujących zawód medyczny oraz pracownikach działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego na zasadach określonych w ustawie z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2020r., poz. 830 i 2401 oraz z 2021r., poz. 1104), zwanej dalej „ustawą o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego”, zawierającej: a) imię i nazwisko, b) numer PESEL, c) numer prawa wykonywania zawodu - w przypadku osób, którym nadano ten numer, d) przyporządkowanie do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego, e) stanowisko pracy, f) wymiar etatu, w ramach którego udziela świadczeń lub uczestniczy w udzielaniu tych świadczeń w danej umowie; 2) dotyczące kwoty należnego wynagrodzenia zasadniczego danego pracownika za maj 2021r., wynagrodzenia brutto, pozostających po stronie pracodawcy kosztach składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz kosztach wpłat na Pracownicze Plany Kapitałowe; 3) o różnicy między kwotą wynagrodzenia brutto ustalaną dla tego pracownika na zasadach określonych w ustawie o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego w taki sposób, aby jego wynagrodzenie zasadnicze osiągnęło wysokość nie niższą niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, powiększoną o pozostające po stronie pracodawcy koszty składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz koszty wpłat na Pracownicze Plany Kapitałowe, a wysokością wynagrodzenia brutto danego pracownika należnego za miesiąc maj 2021r. powiększonego o pozostające po stronie pracodawcy koszty składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz koszty wpłat na Pracownicze Plany Kapitałowe. Niewykonanie przez świadczeniodawcę tych obowiązków lub przedstawienie przez świadczeniodawcę danych niezgodnych ze stanem faktycznym, na podstawie których Fundusz dokonał płatności nienależnych środków finansowych, skutkowało nałożeniem na świadczeniodawcę kary umownej w wysokości do 5% kwoty zobowiązania wynikającego z umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wysokość kary umownej ustalano z uwzględnieniem rodzaju i wagi stwierdzonych nieprawidłowości, a także wartości świadczeń, których dotyczyły te nieprawidłowości (§ 2 ust. 5).</xText> <xText>Zgodnie z powołanym rozporządzeniem z 5 lipca 2021r. pozwany był obowiązany do przyporządkowania każdego pracownika do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego (§ 2 ust. 1 pkt 1 d). Wykonując obowiązek wynikający z powyższej regulacji pozwany wykazywał, że powódka została przypisana do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku lp. 7 załącznika do ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, w jego brzmieniu obowiązującym w 2021r. Okoliczność ta został potwierdzona w piśmie NFZ z 2 sierpnia 2023r., stanowiącym odpowiedź na zobowiązanie Sądu. Do grupy tej kwalifikowano m. in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, które uzyskały tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Osoby te miały określane wynagrodzenie zasadnicze z zastosowaniem wyższego współczynnika pracy - 1,06 (załącznik do ustawy z 28 maja 2021r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. poz. 1104).</xText> <xText>Sąd Rejonowy zważył, że skoro powódka wykazana była jako osoba zajmująca stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021r., to należy przyjąć, że pracodawca wymagał od niej kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej, czyli tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Do grupy zawodowej nr 8 tego samego załącznika, dla której przewidziano współczynnik pracy 0,81 ustawodawca zaliczył m. in. „pielęgniarkę, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa albo pielęgniarkę z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa”, a zatem osoby zaliczane do tej grupy również – jako posiadające tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa – mogły być zatrudnione na stanowisku pielęgniarki specjalisty. To jednak pozwany zdecydował o zaliczeniu powódki do wyższej grupy zawodowej nr 7, przyznając tym samym, że wymaga od niej tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i jednocześnie tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Pozwany nie wykazał ani nawet nie podnosił okoliczności, by jego wymagania w tym zakresie uległy zmianie. Nie zmienił się także zakres obowiązków powódki, co potwierdziła również przesłuchiwana w sprawie w charakterze strony pozwanej prezes zarządu <xAnon>M. N.</xAnon>.</xText> <xText>Pozwany nie mógł skutecznie powoływać się na okoliczność, że w informacji przekazywanej do NFZ wykazywała wszystkie kwalifikacje personelu wynikające z akt osobowych po to, aby uzyskać jak najwyższe środki na wypłatę wynagrodzeń. Jak już wyżej wskazano, na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1d rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej był on obowiązany przekazać do NFZ dane obejmujące przyporządkowanie do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego, celem uzyskania środków na wynagrodzenie dla pracowników. Skoro zatem pozwany przekazał do Funduszu informacje o zaliczeniu powódki do 7 grupy zawodowej i uzyskał na tej podstawie środki na wynagrodzenie powódki zgodnie ze wskazaną grupą, to nie budzi wątpliwości, że wynagrodzenie w tak ustalonej wysokości winno zostać powódce wypłacone.</xText> <xText>Grupa zawodowa nr 2, określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy, reguluje wynagrodzenie zasadnicze m.in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa, czyli takiej samej grupy, jak poprzednio uregulowana w grupie zawodowej nr 7.</xText> <xText>Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że działanie pozwanego, skutkujące przyporządkowaniem powódki do niższej niż uprzednio kategorii zaszeregowania (tj. grupy zawodowej nr 5), przewidującej odmiennie wymagane kwalifikacje i odmienny współczynnik wynagrodzenia, było nieuprawnione. Pozwany dokonał powyższego w sposób arbitralny, nie wypowiadając powódce warunków pracy i płacy ani nie zawierając z nią porozumienia zmieniającego. Pozwany ograniczył swoje działania do przedstawienia powódce porozumienia stron, którego jednak ta nie podpisała, a jedynie potwierdziła fakt jego odebrania.</xText> <xText>Sąd ów miał na uwadze również stanowisko Ministerstwa Zdrowi wskazujące, że zamysłem wprowadzonych zmian było doprecyzowanie wymagań na poszczególnych stanowiskach tak, aby możliwe było jednoznaczne przyporządkowanie tych stanowisk do poszczególnych grup zawodowych, określonych w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Miało to na celu ograniczenie dowolności przyporządkowywania przez pracodawcę pracowników do poszczególnych grup zawodowych. Samo Ministerstwo widzi zatem, że płace pracowników medycznych nie są ustalane w sposób sprawiedliwy, nie zależą bowiem od okoliczności obiektywnych, lecz występuje dowolność przyporządkowywania przez pracodawcę pracowników do poszczególnych grup zawodowych, warunkowana w głównej mierze sytuacją finansową podmiotu zatrudniającego pracownika (pismo podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia z 17 czerwca 2022r.).</xText> <xText>Analiza okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy doprowadziła Sąd I instancji do konstatacji, że powódka jest „pielęgniarką z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa”. Takich też kwalifikacji wymagał od niej pracodawca, o czym świadczy jednoznacznie informacja, o której mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przekazana przez pozwanego do NFZ w 2021r. Wynagrodzenie zasadnicze powódki począwszy od 1 lipca 2022r. winno w konsekwencji odpowiadać grupie zawodowej nr 2 według załącznika do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w jej brzmieniu obowiązującym od 29 czerwca 2022r., czyli powinno być określone według współczynnika pracy wynoszącego 1,29.</xText> <xText>Takie samo stanowisko zajął już Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z 15 maja 2024r. (XI Pa 37/24), w którym podkreślono, że to pracodawca sam ustalił wynagrodzenie pracownika od 1 lipca 2021r. przypisując go do grupy zawodowej nr 7 według obowiązującego wówczas załącznika do ustawy. Grupa zawodowa nr 2 określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy reguluje wynagrodzenie zasadnicze pielęgniarki z tytułem zawodowym magistra pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa, czyli tożsamej grupy, jak poprzednio w grupie 7. W konsekwencji wynagrodzenie zasadnicze powódki od 1 lipca 2021r. winno odpowiadać grupie zawodowej nr 2. Dokonując zakwalifikowania do niższej grupy pozwany faktycznie pogorszył warunki wynagrodzenia powódki bez porozumienia z nią, jak również bez dokonania wypowiedzenia zmieniającego.</xText> <xText>Mając na względzie naprowadzone wyżej okoliczności żądanie powódki Sąd I instancji uznał za zasadne w całości. Wysokość kwot stanowiących różnice pomiędzy wynagrodzeniem należnym przy przyjęciu współczynnika pracy wynoszącego 1,29 a faktycznie wypłaconym powódce nie było sporne pomiędzy stronami. Dla wyliczenia wynagrodzenia zasadniczego powódki przyjąć należało – po myśli art. 3 ust. 1 ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych – przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszone przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” w wysokości 5.662,53 zł. Wyliczeń tych powódka również nie kwestionowała i na ich podstawie zmodyfikowała żądanie pozwu.</xText> <xText>O odsetkach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 85 § 2 k.p.</xLexLink> uznając, że strona pozwana pozostaje w opóźnieniu z wypłatą kwot wyrównania wynagrodzenia za pracę za poszczególne miesiące od pierwszego dnia po terminie płatności wynagrodzenia tj. od 11 dnia każdego kolejnego miesiąca spornego okresu.</xText> <xText>Jako podstawę żądania ustalenia wysokości wynagrodzenia powódki na przyszłość Sąd Rejonowy wskazał <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny rozumieć należy jako obiektywnie występującą potrzebę ochrony sfery prawnej powoda, którego prawa zostały lub mogą zostać zagrożone, bądź też co do istnienia lub treści których występuje stan niepewności. Ocena interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> Jedną z przesłanek badanych przy rozważaniu celowości wykorzystania powództwa o ustalenie jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda (wyrok Sądu Najwyższego z 15 maja 2013r., III CSK 254/12 i z 22 listopada 2002r., IV CKN 1519/00, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 marca 2013r., I ACa 78/13).</xText> <xText>Sąd <xIx>meriti </xIx>zauważył, że powódka kwestionowała nie tylko wysokość wynagrodzenia za pracę, ale i przyjęte przez pozwaną zasady jego ustalania. Przysługiwało jej roszczenie o zapłatę za okresy już wymagalne, które zresztą zgłosiła. Natomiast na przyszłość była pozbawiona tego typu instrumentu. Istnienie interesu prawnego w ustaleniu wynika również stąd, że na skutek różnych stanowisk stron stosunku pracy istnieje między nimi niepewność co do stanu prawnego, a konkretnie odnośnie wysokości wynagrodzenia. Sąd Rejonowy podzielił rozważania Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z 11 listopada 1969r. (III PRN 60/69), który wskazywał, że pracownik może mieć interes prawny w domaganiu się ustalenia jakie wynagrodzenie mu przysługuje, jeżeli pracodawca kwestionuje słuszne roszczenia pracownika zmuszając go tym samym do występowania z kolejnymi procesami o świadczenie. W konsekwencji powódka miała interes prawny w powództwie o ustalenie, albowiem w tej sytuacji nie przysługiwała jej inna ochrona zagrożonych praw. Pozwana kwestionowała bowiem co do zasady sposób obliczania wynagrodzenia powódki również i na przyszłość.</xText> <xText>Z powyższych przyczyn Sąd I instancji ustalił wynagrodzenie zasadnicze powódki na kwotę 3.652,33 zł brutto miesięcznie poczynając od 1 lipca 2022r., jednocześnie zobowiązując pozwaną do każdorazowego podwyższania kwoty wynagrodzenia zasadniczego powódki w zakresie odpowiadającym współczynnikowi pracy przypisanemu do grupy zawodowej numer 2, określonej w załączniku do ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022, poz. 1352), tj. 1,29.</xText> <xText>O kosztach zastępstwa procesowego Sąd ów orzekł zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 99 § 9;art. 99 § 9 ust. 1;art. 99 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1935 z późn. zm.).</xText> <xText>O kosztach sądowych organ orzekający orzekł na mocy <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 96;art. 96 ust. 1;art. 96 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 96 ust. 1 pkt. 4 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1144) i art. 13 ust. 1 pkt 6 tej ustawy oraz <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> nakazując pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 750 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.</xText> <xText>O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> nadając go do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.</xText> <xText><xBx>Apelację od wyroku wniósł pozwany.</xBx></xText> <xText>Domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa, uchylenie klauzuli natychmiastowej wykonalności i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kwoty 3.432,78 zł tytułem zwrotu świadczenia spełnionego z rygoru natychmiastowej wykonalności z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 2 lipca 2024r. do dnia zapłaty, a w każdym przypadku: zasądzenia zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, a w razie rozstrzygnięcia na niekorzyść pozwanego z ostrożności procesowej wniósł on o nieobciążanie go kosztami postępowania apelacyjnego, w tym kosztami zastępstwa procesowego na zasadzie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego w postaci:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 85 § 2 k.p.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie, że pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 29;art. 29 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 29 § 1 k.p.</xLexLink> poprzez przyjęcie, że wymagania kwalifikacyjne na danym stanowisku pracy stanowią treść stosunku pracy w sytuacji, gdy elementem umowy o pracę jest rodzaj pracy, stanowisko, na którym u pozwanego mogą być zatrudnione pielęgniarki o alternatywnych kwalifikacjach, a wymagania kwalifikacyjne wynikają z zakresu czynności, a nie posiadanego wykształcenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 k.p.</xLexLink> poprzez przyjęcie, że informacja dla <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> stanowi podstawę dla zakwalifikowania powódki do 7, a następnie 2 grupy zawodowej w sytuacji, gdy informacja ta nie stanowi źródła prawa pracy kształtującego prawa i obowiązki stron stosunku pracy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie przy rozstrzygnięciu sprawy podczas, gdy zgodnie z tą regulacją pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 359;art. 359 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359 § 1 k.c.</xLexLink> poprzez błędne przyjęcie terminu początkowe liczenia odsetek, który winien przypadać na dzień wydania orzeczenia w sprawie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz. U. 2021r., poz. 1801) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że z informacji dla <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> złożonej na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2021r. można wnioskować wysokość wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny i przyporządkowanie do grupy w sytuacji, gdy to podmiot leczniczy ustala corocznie zasady wynagradzania w oparciu o art. 3 ww. ustawy, a informacja nie była złożona w celu ustalenia tego wynagrodzenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>załącznika do ww ustawy poprzez wskazanie, że ustawa ta wiąże wysokość współczynnika pracy z kwalifikacjami posiadanymi przez pielęgniarkę podczas, gdy w treści załącznika zawarte jest określenie „kwalifikacje wymagane”;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>punktu 2 załącznika do owej ustawy poprzez przyjęcie, iż kwalifikacji do danej grupy zaszeregowania nie zależy od kwalifikacji określonych przez dyrektora podmiotu leczniczego, ale od kwalifikacji posiadanych przez tego pracownika;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>art. 3 oraz 5a tej ustawy poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że zmiana ustawy od 1 lipca 2022r. nie powiązała współczynników pracy poszczególnych grup zawodowych z wymaganym wykształceniem podczas, gdy dopiero od 1 lipca 2022r. ustawodawca doprecyzował, że zakwalifikowanie do poszczególnych grup zawodowych jest zależne od wykształcenia pracownika „wymaganego” przez pracodawcę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>punktu 1 ppkt 32 załącznika do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111510896" xTitle="Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 151, poz. 896">rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami</xLexLink>(t.j. Dz. U. Nr 151, poz. 896 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię i pominięcie, że rozporządzenie określało minimalne kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty, a zatem bezwzględnie na stanowisku pielęgniarki specjalisty stosownie do tej regulacji nie jest wymagane wyższe wykształcenie magisterskie.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> polegające na nierozważeniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, błędne ustalenia faktyczne sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przekraczające granice swobodnej oceny dowodów poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>błędne przyjęcie, że wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódki w okresie od 01.07.2022r. do 30.04.2023r. wynikała z przyporządkowania jej stanowiska pracy do 7 grupy (obecnie 2) zawodowej wynikającej z załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>błędne przyjęcie, iż pozwany wymagał od powódki w tym okresie i wcześniej tytułu magistra pielęgniarstwa i specjalizacji tj. kwalifikacji określonych w 7, a następnie w 2 grupie zawodowej załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. w sytuacji, gdy z zakresu czynności i rodzaju pracy na stanowisku powódki pozwany takich kwalifikacji nie wymaga;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xText>błędne przyjęcie, iż pozwany wymagał od powódki wykształcenia wyższego magisterskiego, podczas gdy przeczy temu fakt, że w owym czasie powódka wykonywała takie same obowiązki, co pielęgniarki zatrudnione u pozwanego nieposiadające wykształcenia wyższego magisterskiego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">d</xName> <xText>pominięcie okoliczności, iż to pozwany jako pracodawca decyduje o kwalifikacjach wymaganiach na danym stanowisku pracy, a rodzaj pracy powódki nie wymagał kwalifikacji określonych w 7, a następnie w 2 grupie zawodowej załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">e</xName> <xText>błędne przyjęcie, że informacja do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> ukształtowała treść stosunku pracy w zakresie przyporządkowania powódki do 7 grupy zawodowej i ukształtowania warunków zatrudnienia powódki w sytuacji, gdy celem złożenia informacji nie było wyłącznie sprawozdanie wszystkich posiadanych kwalifikacji przez powódkę;</xText> </xUnit> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1;art. 327(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez niewskazanie w uzasadnieniu przyczyn, dla których Sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom przedstawionym przez pozwanego w odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> poprzez uznanie, że powódka ma interes prawny w ustaleniu aktualnej treści stosunku pracy poprzez zakwalifikowanie jej do danej grupy zawodowej.</xText> </xUnit> <xText>a w konsekwencji:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci błędu w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że pozwany niezgodnie z przepisami prawa wprowadził zmianę wynagrodzenia u powódki.</xText> </xUnit> <xText>Apelujący wskazał, że wydając zaskarżony wyrok Sąd I instancji dopuścił się uchybień, a nadto istotnym w sprawie okolicznościom nie nadał odpowiedniej wagi i dokonał błędnej wykładni przepisów prawa materialnego oraz dopuścił się naruszenia przepisów praca procesowego mającego istotny wpływ na wynik sprawy.</xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie jako oczywiści bezzasadnej i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xBx></xText> <xText>Powódka wskazała, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada prawu i jest zgodny kształtującą się linią orzeczniczą sądów powszechnych w sprawach dotyczących sposobu realizacji przez podmiotu lecznicze podwyżek minimalnych wynagrodzeń zasadniczych od 1 lipca 2022r. na podstawie przepisów ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz innych ustaw. Zauważyła, że pozwany wykonując obowiązek wynikający z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wykazał wszystkie pielęgniarki i położne posiadające tytuł magistra i specjalizację – w tym powódkę – jako osoby przyporządkowanej do 7 grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku. Podkreśliła, że zarówno przed lipcem 2022r. jak i po czerwcu 2022r. ustawodawca posługiwał się tym samym zwrotem „kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku” i wbrew twierdzeniom pozwanego nic się w tym zakresie nie zmieniło po czerwcu 2022r.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja pozwanego zasługiwała na częściowe uwzględnienie.</xText> <xText>Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu I instancji odnoszące się do zasądzenia dochodzonej należności uznając je za własne, co oznacza, iż z mocy <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 387 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> zbędne jest ich ponowne przywoływanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego. W ramach kontroli instancyjnej przeprowadzonej przez Sąd odwoławczy w postępowaniu apelacyjnym nie sposób dopatrzyć się uchybień zarzuconych zaskarżonemu wyrokowi z wyjątkiem tych, odnoszących się do błędnego zastosowania <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd I instancji dopuścił sią naruszenia <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> Zgodnie z jego brzmieniem powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> istnieje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór już istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (tak wyrok Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2010r., II PK 342/09).</xText> <xText>Uzależnienie powództwa o ustalenie od interesu prawnego należy pojmować elastycznie, z uwzględnieniem tego czy w drodze powództwa o świadczenie strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw. Wyrok wydany na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> usuwa niepewność stanu prawnego zachodzącą w stosunkach między legitymowanym interesem prawnym powodem a wyznaczonym tym interesem pozwanym. Interes prawny oznacza więc istniejącą po stronie powoda potrzebę wprowadzenia jasności i pewności prawnej w sferze jego sytuacji prawnej, wyznaczonej konkretnym stosunkiem prawnym, zagrożonej, a niekiedy nawet naruszonej już przez pozwanego (tak wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2014r., I PK 234/13).</xText> <xText>Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy, lecz wysunął z tego błędne wnioski, o występowaniu interesu prawnego świadczy możliwość stanowczego zakończenia w tej drodze sporu, natomiast przeciwko jego istnieniu - możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa. Istnienie interesu prawnego w ustaleniu stosunku prawnego lub prawa to stan, w którym nie istnieje inny środek prawny, przy użyciu którego powód uzyskać może skuteczną ochronę prawną, a orzeczenie ustalające wydane w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> taką skuteczną ochronę prawną zapewni (wyrok Sądu Najwyższego z 15 maja 2013r., III CSK 254/12 i z 22 listopada 2002r., IV CKN 1519/00, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 marca 2013r., I ACa 78/13).</xText> <xText>Nie budzi najmniejszych wątpliwości fakt, iż Sąd I instancji co do zasady błędnie uznał, że powódka posiada interes prawny w żądaniu ustalenia wynagrodzenia zasadniczego od 1 lipca 2022r. Przede wszystkim od tego dnia do 30 kwietnia 2023r. powódka uzyskała już maksymalną ochronę prawną, a mianowicie rozstrzygnięcie zasądzające w całości różnicę pomiędzy wynagrodzeniem należnym a wpłacanym jej przez pozwanego. Co się tyczy dalszego okresu, to wykluczone jest ustalenie prawa do tego wynagrodzenia, skoro możliwe jest jedynie skuteczne powództwo o jego zasądzenie. Z kolei z dniem 26 lipca 2023r. powódka podpisała z pozwanym porozumienie zmieniające jej wynagrodzenia od 1 lipca 2023r. na kwotę odpowiadającą minimalnemu wynagrodzeniu z grupy 5 i nie negowała go przed Sądem, choć równocześnie domagała się ustalenia, iż winna być przyporządkowana do grupy 2. W tej sytuacji brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia istnienia po jej stronie interesu prawnego w dochodzonym ustaleniu. W pierwszym ze wskazanych okresów uzyskała już ochronę prawną, w drugim miała taką możliwość w drodze dalej idącego powództwa o zasądzenie, a w trzecim zawarła porozumienie na innych warunkach niż dochodzone w niniejszej sprawie. Tym samym powódka nie mogła skutecznie dochodzić powyższego ustalenia wobec braku interesu prawnego ku temu.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> należało zmienić częściowo zaskarżony wyrok i oddalić powództwo w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia.</xText> <xText>Zmiana zaskarżonego wyroku w tym przedmiocie pociągała za sobą zmianę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, które mają charakter akcesoryjny. Stąd na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 23(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 23<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy zmienił także w tym zakresie wyrok Sądu Rejonowego znosząc wzajemnie koszty zastępstwa procesowego uznając w świetle powołanych przepisów, że powódka ostała się w przybliżeniu w połowie z dochodzonymi żądaniami.</xText> <xText>W pozostałej części apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy przeprowadził staranne postępowanie dowodowe, w oparciu o które poczynił trafne ustalenia faktyczne oraz wywiódł wnioski w pełni uprawnione wynikiem tego postępowania, nie wykraczając poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów, wynikające z przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Zgodnie z tym przepisem sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.</xText> <xText>Dokonana subsumcja ustaleń faktycznych do mających zastosowanie przepisów prawa materialnego nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego nie może zostać uznany za skuteczny, kiedy polega na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (tak m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 4 sierpnia 2016r., I ACa 162/16). Ingerencja sądu drugiej instancji możliwa jest tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, iż sąd pierwszej instancji rażąco uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (tak wyroki Sądu Najwyższego z 29 lipca 1998r., II UKN 151/98 i z 5 stycznia 1999r., II UKN 76/99). Takich zarzutów apelujący w ogóle nie wywiódł. W żadnym miejscu nie wskazuje bowiem jakie konkretnie ustalenie Sądu I instancji i na podstawie jakiego konkretnie dowodu poczynione jest sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Tym samym pozwany nie podważył skutecznie ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, które Sąd odwoławczy w całości podziela.</xText> <xText>Nietrafny okazał się także zarzut apelującego naruszenia <xLexLink xArt="art. 327(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> Przewiduje on, iż uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sporządzenie przez Sąd uzasadnienia w sposób nie w pełni odpowiadający stawianym mu wymaganiom może stanowić usprawiedliwioną podstawę zaskarżenia jedynie wówczas, gdy przedstawione w nim motywy nie pozwalają na przeprowadzenie kontroli zaskarżonego orzeczenia z uwagi na brak wszystkich koniecznych elementów lub inne kardynalne braki. Chodzi o sytuację, gdy treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania wyroku. Tylko bowiem w takim przypadku uchybienie 327<xSUPx>1</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 22 grudnia 2017r., I ACa 707/17). Uzasadnienie Sądu I instancji w pełni odpowiada wymogom stawianym przez <xLexLink xArt="art. 327(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd I instancji nie dopuścił się również naruszenia żadnego przepisu materialnoprawnego.</xText> <xText>Na wstępie należy zauważyć, że rozlegle przytaczane przez apelującego przepisy resortowe, które miały zostać naruszone przez Sąd I instancji nie mają decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Istotę sporu stanowi bowiem możliwość faktycznego obniżenia grupy zaszeregowania powódki, a co za tym idzie – współczynnika wynagrodzenia bez dokonania w tym zakresie wypowiedzenia zmieniającego lub zawarcia porozumienia zmieniającego. Organ orzekający w pełni prawidłowo ją zanegował. Kategoria zaszeregowania i przypisany jej współczynnik to istotne warunki płacy pracownika podlegające zmianie wyłącznie w drodze wypowiedzenia ich lub porozumienia zmieniającego je.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 § 1 i 2 k.p.</xLexLink> przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. W świetle wyroku Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997r. (I PKN 51/96) pisemne oświadczenie woli pracodawcy określające nowe zasady wynagradzania pracownika nie jest wypowiedzeniem zmieniającym, jeżeli nie zawiera oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę. Wypowiedzenie zmieniające winno być dokonane przez pracodawcę, gdy zmierza on do pogorszenia statusu prawnego pracownika bez rozwiązywania stosunku pracy (M. Gersdorf, W. Ostaszewski [w:] M. Raczkowski, K. Rączka, A. Zwolińska, M. Gersdorf, W. Ostaszewski, Kodeks pracy. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2024, art. 42). Istotna zmiana uzgodnionego przez pracodawcę z pracownikiem elementu treści stosunku pracy na niekorzyść pracownika wymaga wypowiedzenia warunków pracy lub porozumienia stron (wyroki Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 1998r., I PKN 559/97 i z 24 marca 1999r., I PKN 635/98). Oznacza to, że należy porównać dotychczasowe warunki pracy wynikające z treści łączącego strony stosunku pracy z nowymi warunkami i ocenić, czy w tym zakresie w ogóle następuje zmiana, czy jest ona istotna i następuje na niekorzyść pracownika (postanowienie Sądu Najwyższego z 24 października 2023r., I PSK 166/22).</xText> <xText>Niezależnie od przewidzianych w tym zakresie wymogów na mocy porozumienia stron z 16 lipca 2021r. od 1 lipca 2021r. do 30 czerwca 2022r. poprzedzającego rozpoczęcie spornego okresu pozwany w rzeczywistości wypłacał powódce wynagrodzenie ustalone dla grupy 7 przy przyjęciu współczynnika 1,06. Natomiast od 1 lipca 2022r. świadczenie to było jej wypłacane <xIx>de facto </xIx>jak dla grupy 5 przy przyjęciu współczynnika 1,02. Obniżenie grupy zaszeregowania, a co za tym idzie – współczynnika do ustalania wysokości wynagrodzenia stanowi jednoznacznie o pogorszeniu warunków płacy powódki. Wbrew opisanym wyżej wymogom nie towarzyszyło temu tymczasem ani wypowiedzenie zmieniające dokonane w trybie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 § 1 k.p.</xLexLink> ani też porozumienie zmieniające, ponieważ powódka nie podpisała takiego porozumienia mającego obowiązywać od 1 lipca 2022r., a jedynie i to dopiero 18 stycznia 2023r. potwierdziła jego odbiór, co wyraźnie odnotowała. Taka zmiana jej warunków płacy nie mogła więc być skuteczna niezależnie od zmieniających się w tym czasie przepisów branżowych i tego jakie kwalifikacje powódki ostatecznie były wymagane przez pracodawcę.</xText> <xText>Jak trafnie zauważył Sąd I instancji przepisy resortowe - załącznik do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2021r., poz. 1801) określał tzw. współczynnik pracy przypisany do danej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Skoro na mocy opisanego wyżej porozumienia zmieniającego umowę o pracę z 16 lipca 2021r. pozwany od 1 lipca 2021r. wypłacał powódce wynagrodzenie ustalone dla grupy 7 przy przyjęciu współczynnika 1,06, to znaczy, iż w świetle owego załącznika wymagał od niej tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa.</xText> <xText>Po wejściu w życie w dniu 29 czerwca 2022r. ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1352) zmianie uległa treść załącznika określającego współczynniki pracy. Odtąd pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa przypisana została do grupy 2 ze współczynnikiem pracy 1,29. Realizując obowiązki wynikające z § 2 ust. 1 pkt 1d rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2021r., poz. 1235) pozwany był zobligowany przyporządkować każdego pracownika do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego. Pozwany potwierdził dla NFZ, że powódka została zakwalifikowana do grupy 7 jako pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa i specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa, co w świetle załącznika do ustawy z 28 maja 2021r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 110.) uprawniało ją do zastosowania współczynnika pracy - 1,06, a po nowelizacji powyższych regulacji od 1 lipca 2022r. – do współczynnika wynoszącego 1,29 przypisanego do grupy zawodowej nr 2.</xText> <xText>Wyjaśnienia apelującego, zgodnie z którymi informacja powyższa została przekazana do NFZ przez informatyków pozwanego, który za to nie odpowiada nie może się ostać. Jak pozwany przyznał na rozprawie apelacyjnej nie była ona nigdy korygowana, co oznacza, iż pracodawca uznał ją za zgodną ze stanem faktycznym i na tej podstawie uzyskiwał od Funduszu środki finansowe na wynagrodzenie powódki adekwatne do udzielonej informacji. W przypadku przekazania nieprawdziwych danych w myśl § 2 ust. 5 powołanego rozporządzenia pozwanemu groziłaby kara umowna. Skoro się jej nie obawiał i nie korygował danych dotyczących wymaganych od powódki kwalifikacji, to znaczy, że uznawał je za prawdziwe.</xText> <xText>Wbrew błędnym założeniom apelującego informacja przekazana do NFZ przez jego informatyków nie stanowiła źródła prawa pracy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 1;art. 9 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 § 1 i 2 k.p.</xLexLink> W ten sposób w myśl <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 § 1;art. 29 § 1 pkt. 1;art. 29 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 29 § 1 pkt 1 i 3 k.p.</xLexLink> pozwany dał wyraz temu jaki rodzaj pracy świadczy powódka i otrzymał z tego tytułu środki odpowiadające rodzajowi jej pracy. Ponieważ wymagania stawiane powódce były przedmiotem sporu, to informacja udzielona NFZ w tym zakresie rozwiewała wszelkie wątpliwości.</xText> <xText>Jak prawidłowo przyjął Sąd I instancji wobec tego, iż zakres obowiązków powódki nie uległ zmianie w spornym okresie i nie zmieniły się też wymagania w stosunku do niej, przeto pozwany nie miał najmniejszych podstaw ku temu, by bez dokonania wypowiedzenia zmieniającego czy też porozumienia zmieniającego zakwalifikować ją do grupy 5, dla której współczynnik pracy wynosi 1,02 i ma on zastosowanie także do pielęgniarek ze średnim wykształceniem i specjalizacją.</xText> <xText>Nietrafny jest również zarzut pozwanego naruszenia przez organ orzekający <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c </xSUPx><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink> Zgodnie z brzmieniem <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1;§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1 i 3 k.p.</xLexLink> pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku. Pozwany nie tylko nie wskazał jednostek redakcyjnych powyższej regulacji, jakie miały zostać naruszone, ale także zaniechał wyjaśnienia na czym stawiany zarzut miałby polegać. W tej sytuacji nie sposób z nim polemizować. Godzi się jedynie zauważyć, iż nawet gdyby powódka wykonywała jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości co inne pielęgniarki i otrzymywała z tego tytułu wyższe od nich wynagrodzenie, to zmiana tej sytuacji na niedyskryminującą ich mogłaby zostać dokonana tylko zgodnie z przepisami prawa pracy, a zatem poprzez podwyższenie ich wynagrodzeń lub zmianę warunków płacy powódki w drodze omówionego wyżej wypowiedzenia lub porozumienia zmieniającego. Sposób dokonanej przez pozwanego tej arbitralnej zmiany był niedopuszczalny. Ponadto apelujący nie wykazał, że inne pracownice za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości osiągają niższe wynagrodzenie od powódki. Dyskryminacji może przy tym dopuścić się jedynie pracodawca, a nie organ Sąd, stąd przepis <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 18</xLexLink><xSUPx>3c </xSUPx><xLexLink xArt="§ 1;§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1 i 3 k.p.</xLexLink> nie miał tu w ogóle zastosowania.</xText> <xText>Całkowicie zaskakujący jest zarzut apelacyjny naruszenia <xLexLink xArt="art. 359;art. 359 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359 § 1 k.c.</xLexLink>, po myśli którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jako podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek Sąd Rejonowy przywołał wyraźnie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 85 § 2 k.p.</xLexLink> W świetle tych regulacji przysługują one, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może ich żądać za czas opóźnia, które w myśl <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1;art. 85 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 85 § 1 i 2 k.p.</xLexLink> biegło od 11 dnia kolejnego miesiąca, za jaki przysługiwało wynagrodzenie. Odsetki te wynikały zatem z ustawy i zostały w pełni słusznie zasądzone na rzecz powódki.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie z mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> apelacja pozwanego w zakresie obejmującym zasądzenie wynagrodzenia powódki jako bezzasadna podlegała oddaleniu.</xText> <xText>Z mocy <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> w związku <xLexLink xArt="art. 23(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 23<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> wzajemnie zniesiono koszty zastępstwa procesowego stron w postępowaniu apelacyjnym biorąc pod uwagę fakt, iż powódka ostała się w przybliżeniu w połowie z dochodzonymi żądaniami.</xText> <xText xALIGNx="right">SSO Anna Petri</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Petri

Wioleta Botur

st. sekretarz sądowy Sabina Kamińska

Wioleta Botur

sygn. akt XI Pa 350/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Katowicach XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSO Anna Petri Protokolant: st. sekretarz sądowy Sabina Kamińska po rozpoznaniu 3 grudnia 2024 roku wK. sprawy z powództwaK. P. przeciwkoSzpitalowi Miejskiemu w (...) spółce z o. o.wS. o wynagrodzenie za pracę i ustalenie na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach z 27 czerwca 2024 roku sygn. akt VII P 334/23 1 zmienia zaskarżony wyrok w punktach: a 2 w ten sposób, że oddala powództwo w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia; b 3 w ten sposób, że wzajemnie znosi koszty zastępstwa procesowego; 2 oddala apelację w pozostałej części; 3 wzajemnie znosi koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. SSO Anna Petri sygn. akt XI Pa 350/24 UZASADNIENIE PowódkaK. P.ostatecznie precyzując pozew domagała się zasądzenia od pozwanegoSzpitala Miejskiego w (...) spółki z o.o.wS.kwoty 10 586,44 zł brutto tytułem wynagrodzenia za okres od lipca 2022r. do kwietnia 2023r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot wskazanych w piśmie procesowym z 25 września 2023r. oraz ustalenia jej wynagrodzenia zasadniczego na kwotę 3.652,33 zł brutto miesięcznie poczynając od 1 lipca 2022r. i zobowiązania pozwanego do każdorazowego podwyższania jej wynagrodzenia zasadniczego w zakresie odpowiadającym współczynnikowi pracy przypisanemu do 2 grupy zawodowej, określonej w załączniku do ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, tj. 1,29. Domagała się również zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego. Powódka podała, że jest do 30 czerwca 2022r. pozwany wypłacał jej wynagrodzenie zasadnicze ustalone według współczynnika pracy na poziomie 1,06, przypisanego do 7 grupy zawodowej. Od września 2022r. wynagrodzenie zasadnicze powódki wypłacano przy uwzględnieniu współczynnika pracy na poziomie 1,02 przypisanego do 5 grupy zawodowej. W jej ocenie posiadając tytuł magistra i pracując na stanowisku wymagającym specjalizacji powinna zostać zakwalifikowana do 2 grupy zawodowej, ze współczynnikiem pracy wynoszącym 1,29. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Wskazał, że tworząc kategorie zaszeregowania ustawodawca nie posłużył się określeniem „posiadane kwalifikacje”, lecz „kwalifikacje wymagane” na zajmowanym stanowisku. Podkreślił, że posiadane przez powódkę kwalifikacje – ukończone studia magisterskie nie mieszczą się w zakresie kwalifikacji wymaganych w miejscu wykonywania pracy. Stąd nie ma możliwości zaliczenia powódki do 2 grupy kategorii zaszeregowania, której to współczynnik pracy wynoszący 1,29. Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2024r. Sąd Rejonowy Katowice – Zachód w Katowicach: 1 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.586,44 zł brutto tytułem różnicy w należnym a wypłaconym wynagrodzeniu za pracę za okres od lipca 2022r. do kwietnia 2023r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi do dnia zapłaty od kwot wskazanych w wyroku; 2 ustalił wynagrodzenie zasadnicze powódki u pozwanego na kwotę 3.652,33 zł brutto miesięcznie, stanowiącą wynagrodzenie za ½ etatu, poczynając od 1 lipca 2022r., zobowiązując jednocześnie pozwanego do każdorazowego podwyższania tego wynagrodzenia w zakresie odpowiadającym współczynnikowi pracy przypisanemu do grupy zawodowej numer 2, określonej w załączniku do ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022 poz. 1352), tj. 1,29; 3 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.350 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 4 nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Katowice- Zachód w Katowicach kwotę 750 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy; 5 nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie pierwszym do kwoty 5.036,40 zł. Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę od 1 lutego 2020r., w wymiarze czasu pracy ½ etatu, na stanowisku specjalistki pielęgniarki, przy czym od 1 maja 2020r. pracowała na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Jej wynagrodzenie ustalono według kategorii z XI stawki zasadniczej w kwocie 2.150,00 zł brutto. Na zajmowanym przez nią stanowisku ze względu na oddział, na którym pracowała, wymagana była specjalizacja z anestezjologii i intensywnej terapii. Powódka uzyskała tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki w 2015r. W 2019r. uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa. W dniu 16 lipca 2021r. strony zawarły porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, na mocy którego wynagrodzenie zasadnicze powódki ustalono na 5.477,52 zł brutto w przeliczeniu do wymiaru jej czasu pracy – 2.738,76 zł brutto miesięcznie. Pozwany składał raporty do NFZ, w których wykazywał indywidualnie pracowników przypisanych do określonych grup zatrudnienia. Do czerwca 2022r. pieniądze przekazywane z NFZ były przypisywane do konkretnego numeru PESEL pracownika i pracodawca nie miał możliwości dysponowania nimi w sposób dowolny. Od 1 lipca 2022r. przepisy w tym zakresie uległy zmianie, a wraz z nimi zasady finansowania. Od tego czasu pieniądze przekazywane na wzrost wynagrodzeń, obliczane za pomocą współczynnika, były przekazywane do szpitali w formie ryczałtu. Pracownicy pozwanego byli przyporządkowywani do określonych grup zaszeregowania na podstawie obowiązującego u niego regulaminu wynagradzania. W związku ze zmianą przepisów od lipca 2022r. pozwany nie przypisywał pracowników do innej grupy zawodowej, a jedynie zmianie ulegała wysokość ich wynagrodzenia, ustalana według współczynnika wynikającego z ustawy. Po lipcu 2022r. pozwany przedstawił pracownikom projekty porozumienia, zgodnie z którymi wypłata dodatku do wynagrodzenia uzależniona była od poszerzenia zakresu ich obowiązków. Zakres obowiązków powódki w okresie zatrudnienia u pozwanej nie uległ zmianie. W dniu 30 września 2022r. prezes zarządu pozwanego wydał zarządzenie w sprawie określania zasad kwalifikowania pracowników do grup zawodowych według kwalifikacji wymaganych na danych stanowiskach i wysokości minimalnego wynagrodzenia zasadniczego zgodnie z ustawą z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Żadna z pielęgniarek pozwanego nie została już przypisana do najwyższej grupy zawodowej. Pismem z 9 listopada 2022r. NFZ poinformował, że podmioty lecznicze, które zawarły z NFZ umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przekazały do NFZ informacje objęte zakresem rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. Akcja pozyskiwania informacji o wynagrodzeniach miała charakter jednorazowy i dotyczyła tylko danych według stanu na 31 maja 2021r. Pozwana przekazała do NFZ informację o grupie zawodowej, o której mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia wskazując grupę według załącznika do ustawy. Powódka została przypisana do grupy zawodowej „pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa”. Zastosowano współczynnik pracy zgodnie z ustawą z 28 maja 2021r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw. Przy zgłaszaniu danych do kontraktowania świadczeń powódka została wykazała przez pozwaną jako pielęgniarka – specjalista pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki, wykształcenie średnie medyczne. W dniu 25 listopada 2022r. powódka skierowała do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 7.000 zł tytułem wyrównania zaległego wynagrodzenia. Pozwany przedstawił powódce nowe porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, na mocy którego od 1 lipca 2022r. jej wynagrodzenie zasadnicze miało zostać ustalone w kwocie 5.775,78 zł brutto, w przeliczeniu do wymiaru czasu pracy powódki – 2.887,89 zł brutto miesięcznie. Porozumienie to podpisał prezesa zarządu pozwanej 7 października 2022r. Powódka nie podpisała tego porozumienia, a jedynie potwierdziła jego odbiór 18 stycznia 2023r. W dniu 18 lipca 2023r. strony zawarły porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, na mocy którego wynagrodzenie zasadnicze zostało ustalone w kwocie 6.473,07 zł brutto, w przeliczeniu do wymiaru czasu pracy powódki – 3.236,54 zł brutto miesięcznie, zgodnie z 10 kategorią zaszeregowania. Weszło ono w życie od 1 lipca 2023r. Różnica w wynagrodzeniu, obliczonym przy przyjęciu współczynnika 1,29, a wynagrodzeniem faktycznie wypłaconym powódce w spornym okresie wynosiła: 1.098,34 zł – za lipiec 2022r., 1.077,92 zł – za sierpień 2022r., 1.103,45 zł – za wrzesień 2022r., 934,10 zł – za październik 2022r., 1.077,61 zł – za listopad 2022r., 1.117,28 zł – za grudzień 2022r., 1.044,10 zł – za styczeń 2023r., 1.023,17 zł – za luty 2023r.; 1.081,77 zł – za marzec 2023r. i 1.028,70 zł – za kwiecień 2023r. Jednomiesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 5.036,40 zł. Sąd Rejonowy zważył, że żądanie pozwu okazało się zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości. Sąd I instancji wskazał, że stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz. U. z 2021r., poz. 1801) do 1 lipca 2021r. podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, z uwzględnieniem następujących warunków: 1) sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, zwanego dalej „porozumieniem”; 2) podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów; 3) jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte, sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala w drodze zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia, zwanego dalej „zarządzeniem”: a) kierownik podmiotu leczniczego, b) podmiot tworzący, o którym mowa wart. 4 pkt 1- w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych i jednostek wojskowych, o których mowa wart. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej; 4) ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia. Po myśli art. 3 ust. 4 od 2 lipca 2021r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony wust. 1na dzień 1 lipca 2021r. W załączniku dorozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami(Dz. U. Nr 151, poz. 896 z późn. zm.) – obowiązującym w okresie objętym żądaniem pozwu – określone zostały kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. Dla stanowiska „specjalista pielęgniarka” (lp. 32) przewidziano w nim następujące kwalifikacje: ⚫ tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa; tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia; licencjat pielęgniarstwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania; średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania. Wymagane było także przepracowanie dwóch lat w zawodzie. Załącznik do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych określa tzw. współczynnik pracy przypisany do danej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Na mocy porozumienia zmieniającego umowę o pracę z 16 lipca 2021r. pozwany – od 1 lipca 2021r. – ustalił wynagrodzenie zasadnicze powódki na kwotę 5.477,52 zł, tj. 2.738,76 zł w przeliczeniu do jej wymiaru etatu. Jakkolwiek nie zostało to wyartykułowane wprost w treści porozumienia, pozwany przypisał tym samym powódkę do 7 grupy zawodowej według obowiązującego wówczas załącznika do ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem, do tej grupy zawodowej należała: „pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa”. Dla tej grupy zawodowej współczynnik pracy wynosił 1,06. W dniu 29 czerwca 2022r. weszła w życie ustawa z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1352). Zmieniła ona treść załącznika określającego współczynniki pracy. Zgodnie z jego nowym brzmieniem, do grupy zawodowej nr 2, dla której współczynnik pracy wynosi 1,29, należała m. in. pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa. Natomiast do grupy zawodowej nr 5, dla której współczynnik pracy wynosi 1,02, należała m. in. pielęgniarka z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka ze średnim wykształceniem i specjalizacją. Pozwany od 1 lipca 2022r. przypisał powódkę do grupy zawodowej nr 5, ze współczynnikiem pracy w wysokości 1,02 i przyznał powódce wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 5.775,78 zł, tj. 2.887,89 zł w przeliczeniu do jej wymiaru etatu. Istotę sporu stanowiło rozstrzygnięcie czy powódka winna zostać zaliczona do grupy zawodowej nr 5, według tabeli stanowiącej załącznik do ustawy z 26 maja 2022r. – jak uczynił to pozwany – czy też do grupy zawodowej nr 2, czego domagała się powódka. Strona pozwana stała na stanowisku, że w 2021r. współczynnik pracy zależny był od kwalifikacji posiadanych przez danego pracownika, a od 2022r. od kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku. Grupa zawodowa nr 5, w ocenie pozwanego, odpowiada kwalifikacjom wymaganym na stanowisku pielęgniarki specjalisty, podczas gdy grupa zawodowa nr 2 – kwalifikacjom posiadanym przez powódkę. Zgodnie z uzasadnieniem projektu analizowanej ustawy, jej celem było zagwarantowanie pracownikom wykonującym zawody medyczne ochrony wynagrodzenia zasadniczego, a dla najmniej zarabiających, stopniowego podwyższania wynagrodzeń w określonej perspektywie czasowej. Ustawa nie miała wyłączać stosowania przepisówKodeksu Pracydotyczących zasad ustalania wynagrodzenia, które może być wyższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze i powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniać ilość i jakość świadczonej pracy. W projekcie przywołano przepisart. 183ck.p.dotyczący prawa pracowników do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości wskazując, że pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (art. 183c§ 3 k.p.). W dalszej części uzasadnienia projektu podano, że najniższe wynagrodzenie zasadnicze uzależnione będzie od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji). A zatem chodzi o powiązanie najniższego wynagrodzenia z zakresem obowiązków, które wykonywane są na określonym stanowisku. Zwrócono uwagę na możliwość dodatkowego różnicowania wysokości wynagrodzeń, w zależności od doświadczenia zawodowego, np. stażu pracy czy dodatkowych kwalifikacji. Ustawa nie określa wysokości wynagrodzenia, a jedynie najniższą prawnie dopuszczalną wysokość wynagrodzenia zasadniczego. Sąd Rejonowy podniósł również, że zasada ustalania wynagrodzenia za pracę tak, aby odpowiadało ono w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy, wynika również zart. 78 k.p. Analiza treści załącznika do ustawy „współczynniki pracy” doprowadziła Sąd I instancji do wniosku, że kwalifikacje wymagane dla pielęgniarek przypisanych do grupy zawodowej nr 2 i nr 5 różnią się tym, że w grupie nr 2 wymagany jest tytuł zawodowy magister pielęgniarstwa, a w grupie 5 wystarczające jest wykształcenie wyższe (studia I stopnia) albo wykształcenie średnie. Istotnym było ustalenie czy na stanowisku zajmowanym przez powódkę tytuł magistra jest wymagany. Powódka uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa jeszcze przed rozpoczęciem pracy u pozwanego. Miała też tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki. Kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami zostały uregulowane w załączniku dorozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. Treść przywołanego załącznika nie daje podstaw do jednoznacznego ustalenia czy tytuł magistra jest kwalifikacją wymaganą i niezbędną do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty. Niewątpliwie natomiast, aby zostać pielęgniarką specjalistką, należy uzyskać tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej lub organizacji i zarządzania. Sąd Rejonowy wskazał, że minimalne kwalifikacje wymagane do zatrudnienia na stanowisku pielęgniarki specjalisty powinny zostać określone przez pracodawcę, z uwzględnieniem regulacji wynikających zrozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011r.i z zachowaniem minimalnych wymagań przewidzianych w tym rozporządzeniu. Obowiązujący u pozwanego regulamin wynagradzania w załączniku nr 1 „Kategorie zaszeregowania oraz stawki wynagrodzenia miesięcznego dla pracowników medycznych, ekonomiczno–administracyjnych oraz gospodarczych i obsługi” zawiera uregulowanie, że dla „specjalistki, pielęgniarki, położnej” wymagane kwalifikacje i wykształcenie to „wyższe pielęgniarskie i specjalizacja” przy 2 latach pracy (XI kategoria zaszeregowania) lub średnie medyczne i specjalizacja przy 4 latach racy (X kategoria zaszeregowania). Jest to zatem co do zasady powtórzenie przepisów rozporządzenia w zakresie kwalifikacji, również ujęte alternatywnie. U pozwanego na stanowisku pielęgniarki specjalistki wymagany jest zatem alternatywny poziom wykształcenia: wyższego pielęgniarskiego lub średniego medycznego i obowiązkowo specjalizacja. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2021r., poz. 1235) Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia, zwanego dalej Funduszem, określa współczynniki korygujące, o których mowa w § 16 ust. 4d załącznika do rozporządzenia zmienianego w § 1, w brzmieniu nadanym niniejszym rozporządzeniem, uwzględniając wysokość dodatkowych środków wykazanych w informacji przekazanej, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, przez świadczeniodawcę posiadającego umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej do dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Funduszu za pośrednictwem serwisów internetowych, o których mowa w § 10 załącznika do rozporządzenia zmienianego w § 1, obejmującej dane: 1) według stanu na dzień 31 maja 2021r. o pracownikach wykonujących zawód medyczny oraz pracownikach działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego na zasadach określonych w ustawie z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2020r., poz. 830 i 2401 oraz z 2021r., poz. 1104), zwanej dalej „ustawą o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego”, zawierającej: a) imię i nazwisko, b) numer PESEL, c) numer prawa wykonywania zawodu - w przypadku osób, którym nadano ten numer, d) przyporządkowanie do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego, e) stanowisko pracy, f) wymiar etatu, w ramach którego udziela świadczeń lub uczestniczy w udzielaniu tych świadczeń w danej umowie; 2) dotyczące kwoty należnego wynagrodzenia zasadniczego danego pracownika za maj 2021r., wynagrodzenia brutto, pozostających po stronie pracodawcy kosztach składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz kosztach wpłat na Pracownicze Plany Kapitałowe; 3) o różnicy między kwotą wynagrodzenia brutto ustalaną dla tego pracownika na zasadach określonych w ustawie o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego w taki sposób, aby jego wynagrodzenie zasadnicze osiągnęło wysokość nie niższą niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, powiększoną o pozostające po stronie pracodawcy koszty składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz koszty wpłat na Pracownicze Plany Kapitałowe, a wysokością wynagrodzenia brutto danego pracownika należnego za miesiąc maj 2021r. powiększonego o pozostające po stronie pracodawcy koszty składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Solidarnościowy i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz koszty wpłat na Pracownicze Plany Kapitałowe. Niewykonanie przez świadczeniodawcę tych obowiązków lub przedstawienie przez świadczeniodawcę danych niezgodnych ze stanem faktycznym, na podstawie których Fundusz dokonał płatności nienależnych środków finansowych, skutkowało nałożeniem na świadczeniodawcę kary umownej w wysokości do 5% kwoty zobowiązania wynikającego z umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wysokość kary umownej ustalano z uwzględnieniem rodzaju i wagi stwierdzonych nieprawidłowości, a także wartości świadczeń, których dotyczyły te nieprawidłowości (§ 2 ust. 5). Zgodnie z powołanym rozporządzeniem z 5 lipca 2021r. pozwany był obowiązany do przyporządkowania każdego pracownika do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego (§ 2 ust. 1 pkt 1 d). Wykonując obowiązek wynikający z powyższej regulacji pozwany wykazywał, że powódka została przypisana do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku lp. 7 załącznika do ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, w jego brzmieniu obowiązującym w 2021r. Okoliczność ta został potwierdzona w piśmie NFZ z 2 sierpnia 2023r., stanowiącym odpowiedź na zobowiązanie Sądu. Do grupy tej kwalifikowano m. in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, które uzyskały tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Osoby te miały określane wynagrodzenie zasadnicze z zastosowaniem wyższego współczynnika pracy - 1,06 (załącznik do ustawy z 28 maja 2021r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. poz. 1104). Sąd Rejonowy zważył, że skoro powódka wykazana była jako osoba zajmująca stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021r., to należy przyjąć, że pracodawca wymagał od niej kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej, czyli tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Do grupy zawodowej nr 8 tego samego załącznika, dla której przewidziano współczynnik pracy 0,81 ustawodawca zaliczył m. in. „pielęgniarkę, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa albo pielęgniarkę z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa”, a zatem osoby zaliczane do tej grupy również – jako posiadające tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa – mogły być zatrudnione na stanowisku pielęgniarki specjalisty. To jednak pozwany zdecydował o zaliczeniu powódki do wyższej grupy zawodowej nr 7, przyznając tym samym, że wymaga od niej tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i jednocześnie tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Pozwany nie wykazał ani nawet nie podnosił okoliczności, by jego wymagania w tym zakresie uległy zmianie. Nie zmienił się także zakres obowiązków powódki, co potwierdziła również przesłuchiwana w sprawie w charakterze strony pozwanej prezes zarząduM. N.. Pozwany nie mógł skutecznie powoływać się na okoliczność, że w informacji przekazywanej do NFZ wykazywała wszystkie kwalifikacje personelu wynikające z akt osobowych po to, aby uzyskać jak najwyższe środki na wypłatę wynagrodzeń. Jak już wyżej wskazano, na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1d rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej był on obowiązany przekazać do NFZ dane obejmujące przyporządkowanie do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego, celem uzyskania środków na wynagrodzenie dla pracowników. Skoro zatem pozwany przekazał do Funduszu informacje o zaliczeniu powódki do 7 grupy zawodowej i uzyskał na tej podstawie środki na wynagrodzenie powódki zgodnie ze wskazaną grupą, to nie budzi wątpliwości, że wynagrodzenie w tak ustalonej wysokości winno zostać powódce wypłacone. Grupa zawodowa nr 2, określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy, reguluje wynagrodzenie zasadnicze m.in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa, czyli takiej samej grupy, jak poprzednio uregulowana w grupie zawodowej nr 7. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że działanie pozwanego, skutkujące przyporządkowaniem powódki do niższej niż uprzednio kategorii zaszeregowania (tj. grupy zawodowej nr 5), przewidującej odmiennie wymagane kwalifikacje i odmienny współczynnik wynagrodzenia, było nieuprawnione. Pozwany dokonał powyższego w sposób arbitralny, nie wypowiadając powódce warunków pracy i płacy ani nie zawierając z nią porozumienia zmieniającego. Pozwany ograniczył swoje działania do przedstawienia powódce porozumienia stron, którego jednak ta nie podpisała, a jedynie potwierdziła fakt jego odebrania. Sąd ów miał na uwadze również stanowisko Ministerstwa Zdrowi wskazujące, że zamysłem wprowadzonych zmian było doprecyzowanie wymagań na poszczególnych stanowiskach tak, aby możliwe było jednoznaczne przyporządkowanie tych stanowisk do poszczególnych grup zawodowych, określonych w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Miało to na celu ograniczenie dowolności przyporządkowywania przez pracodawcę pracowników do poszczególnych grup zawodowych. Samo Ministerstwo widzi zatem, że płace pracowników medycznych nie są ustalane w sposób sprawiedliwy, nie zależą bowiem od okoliczności obiektywnych, lecz występuje dowolność przyporządkowywania przez pracodawcę pracowników do poszczególnych grup zawodowych, warunkowana w głównej mierze sytuacją finansową podmiotu zatrudniającego pracownika (pismo podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia z 17 czerwca 2022r.). Analiza okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy doprowadziła Sąd I instancji do konstatacji, że powódka jest „pielęgniarką z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa”. Takich też kwalifikacji wymagał od niej pracodawca, o czym świadczy jednoznacznie informacja, o której mowa w § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przekazana przez pozwanego do NFZ w 2021r. Wynagrodzenie zasadnicze powódki począwszy od 1 lipca 2022r. winno w konsekwencji odpowiadać grupie zawodowej nr 2 według załącznika do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w jej brzmieniu obowiązującym od 29 czerwca 2022r., czyli powinno być określone według współczynnika pracy wynoszącego 1,29. Takie samo stanowisko zajął już Sąd Okręgowy w Katowicach w wyroku z 15 maja 2024r. (XI Pa 37/24), w którym podkreślono, że to pracodawca sam ustalił wynagrodzenie pracownika od 1 lipca 2021r. przypisując go do grupy zawodowej nr 7 według obowiązującego wówczas załącznika do ustawy. Grupa zawodowa nr 2 określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy reguluje wynagrodzenie zasadnicze pielęgniarki z tytułem zawodowym magistra pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa, czyli tożsamej grupy, jak poprzednio w grupie 7. W konsekwencji wynagrodzenie zasadnicze powódki od 1 lipca 2021r. winno odpowiadać grupie zawodowej nr 2. Dokonując zakwalifikowania do niższej grupy pozwany faktycznie pogorszył warunki wynagrodzenia powódki bez porozumienia z nią, jak również bez dokonania wypowiedzenia zmieniającego. Mając na względzie naprowadzone wyżej okoliczności żądanie powódki Sąd I instancji uznał za zasadne w całości. Wysokość kwot stanowiących różnice pomiędzy wynagrodzeniem należnym przy przyjęciu współczynnika pracy wynoszącego 1,29 a faktycznie wypłaconym powódce nie było sporne pomiędzy stronami. Dla wyliczenia wynagrodzenia zasadniczego powódki przyjąć należało – po myśli art. 3 ust. 1 ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych – przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszone przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” w wysokości 5.662,53 zł. Wyliczeń tych powódka również nie kwestionowała i na ich podstawie zmodyfikowała żądanie pozwu. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 300 k.p.iart. 85 § 2 k.p.uznając, że strona pozwana pozostaje w opóźnieniu z wypłatą kwot wyrównania wynagrodzenia za pracę za poszczególne miesiące od pierwszego dnia po terminie płatności wynagrodzenia tj. od 11 dnia każdego kolejnego miesiąca spornego okresu. Jako podstawę żądania ustalenia wysokości wynagrodzenia powódki na przyszłość Sąd Rejonowy wskazałart. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny rozumieć należy jako obiektywnie występującą potrzebę ochrony sfery prawnej powoda, którego prawa zostały lub mogą zostać zagrożone, bądź też co do istnienia lub treści których występuje stan niepewności. Ocena interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa zart. 189 k.p.c.Jedną z przesłanek badanych przy rozważaniu celowości wykorzystania powództwa o ustalenie jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda (wyrok Sądu Najwyższego z 15 maja 2013r., III CSK 254/12 i z 22 listopada 2002r., IV CKN 1519/00, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 marca 2013r., I ACa 78/13). Sądmeritizauważył, że powódka kwestionowała nie tylko wysokość wynagrodzenia za pracę, ale i przyjęte przez pozwaną zasady jego ustalania. Przysługiwało jej roszczenie o zapłatę za okresy już wymagalne, które zresztą zgłosiła. Natomiast na przyszłość była pozbawiona tego typu instrumentu. Istnienie interesu prawnego w ustaleniu wynika również stąd, że na skutek różnych stanowisk stron stosunku pracy istnieje między nimi niepewność co do stanu prawnego, a konkretnie odnośnie wysokości wynagrodzenia. Sąd Rejonowy podzielił rozważania Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z 11 listopada 1969r. (III PRN 60/69), który wskazywał, że pracownik może mieć interes prawny w domaganiu się ustalenia jakie wynagrodzenie mu przysługuje, jeżeli pracodawca kwestionuje słuszne roszczenia pracownika zmuszając go tym samym do występowania z kolejnymi procesami o świadczenie. W konsekwencji powódka miała interes prawny w powództwie o ustalenie, albowiem w tej sytuacji nie przysługiwała jej inna ochrona zagrożonych praw. Pozwana kwestionowała bowiem co do zasady sposób obliczania wynagrodzenia powódki również i na przyszłość. Z powyższych przyczyn Sąd I instancji ustalił wynagrodzenie zasadnicze powódki na kwotę 3.652,33 zł brutto miesięcznie poczynając od 1 lipca 2022r., jednocześnie zobowiązując pozwaną do każdorazowego podwyższania kwoty wynagrodzenia zasadniczego powódki w zakresie odpowiadającym współczynnikowi pracy przypisanemu do grupy zawodowej numer 2, określonej w załączniku do ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022, poz. 1352), tj. 1,29. O kosztach zastępstwa procesowego Sąd ów orzekł zgodnie zart. 98 § 1, § 11k.p.c.i3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.i§ 9 ust. 1 pkt 2w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1935 z późn. zm.). O kosztach sądowych organ orzekający orzekł na mocyart. 113 ust. 1w zw. zart. 96 ust. 1 pkt. 4 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1144) i art. 13 ust. 1 pkt 6 tej ustawy orazart. 98 k.p.c.nakazując pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 750 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy. O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawieart. 4772§ 1 k.p.c.nadając go do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki. Apelację od wyroku wniósł pozwany. Domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy ewentualnie zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa, uchylenie klauzuli natychmiastowej wykonalności i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kwoty 3.432,78 zł tytułem zwrotu świadczenia spełnionego z rygoru natychmiastowej wykonalności z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 2 lipca 2024r. do dnia zapłaty, a w każdym przypadku: zasądzenia zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję, a w razie rozstrzygnięcia na niekorzyść pozwanego z ostrożności procesowej wniósł on o nieobciążanie go kosztami postępowania apelacyjnego, w tym kosztami zastępstwa procesowego na zasadzieart. 102 k.p.c. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: I naruszenie prawa materialnego w postaci: 1 art. 85 § 2 k.p.iart. 481 § 1 k.c.w związku zart. 300 k.p.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie, że pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia; 2 art. 29 § 1 k.p.poprzez przyjęcie, że wymagania kwalifikacyjne na danym stanowisku pracy stanowią treść stosunku pracy w sytuacji, gdy elementem umowy o pracę jest rodzaj pracy, stanowisko, na którym u pozwanego mogą być zatrudnione pielęgniarki o alternatywnych kwalifikacjach, a wymagania kwalifikacyjne wynikają z zakresu czynności, a nie posiadanego wykształcenia; 3 art. 9 k.p.poprzez przyjęcie, że informacja dla(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)stanowi podstawę dla zakwalifikowania powódki do 7, a następnie 2 grupy zawodowej w sytuacji, gdy informacja ta nie stanowi źródła prawa pracy kształtującego prawa i obowiązki stron stosunku pracy; 4 art. 183ck.p.poprzez jego niezastosowanie przy rozstrzygnięciu sprawy podczas, gdy zgodnie z tą regulacją pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości; 5 art. 359 § 1 k.c.poprzez błędne przyjęcie terminu początkowe liczenia odsetek, który winien przypadać na dzień wydania orzeczenia w sprawie; 6 art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz. U. 2021r., poz. 1801) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że z informacji dla(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)złożonej na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2021r. można wnioskować wysokość wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny i przyporządkowanie do grupy w sytuacji, gdy to podmiot leczniczy ustala corocznie zasady wynagradzania w oparciu o art. 3 ww. ustawy, a informacja nie była złożona w celu ustalenia tego wynagrodzenia; 7 załącznika do ww ustawy poprzez wskazanie, że ustawa ta wiąże wysokość współczynnika pracy z kwalifikacjami posiadanymi przez pielęgniarkę podczas, gdy w treści załącznika zawarte jest określenie „kwalifikacje wymagane”; 8 punktu 2 załącznika do owej ustawy poprzez przyjęcie, iż kwalifikacji do danej grupy zaszeregowania nie zależy od kwalifikacji określonych przez dyrektora podmiotu leczniczego, ale od kwalifikacji posiadanych przez tego pracownika; 9 art. 3 oraz 5a tej ustawy poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że zmiana ustawy od 1 lipca 2022r. nie powiązała współczynników pracy poszczególnych grup zawodowych z wymaganym wykształceniem podczas, gdy dopiero od 1 lipca 2022r. ustawodawca doprecyzował, że zakwalifikowanie do poszczególnych grup zawodowych jest zależne od wykształcenia pracownika „wymaganego” przez pracodawcę; 10 punktu 1 ppkt 32 załącznika dorozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami(t.j. Dz. U. Nr 151, poz. 896 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię i pominięcie, że rozporządzenie określało minimalne kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty, a zatem bezwzględnie na stanowisku pielęgniarki specjalisty stosownie do tej regulacji nie jest wymagane wyższe wykształcenie magisterskie. II naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, tj.: 1 art. 233 § 1 k.p.c.polegające na nierozważeniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, błędne ustalenia faktyczne sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przekraczające granice swobodnej oceny dowodów poprzez: a błędne przyjęcie, że wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódki w okresie od 01.07.2022r. do 30.04.2023r. wynikała z przyporządkowania jej stanowiska pracy do 7 grupy (obecnie 2) zawodowej wynikającej z załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r.; b błędne przyjęcie, iż pozwany wymagał od powódki w tym okresie i wcześniej tytułu magistra pielęgniarstwa i specjalizacji tj. kwalifikacji określonych w 7, a następnie w 2 grupie zawodowej załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. w sytuacji, gdy z zakresu czynności i rodzaju pracy na stanowisku powódki pozwany takich kwalifikacji nie wymaga; c błędne przyjęcie, iż pozwany wymagał od powódki wykształcenia wyższego magisterskiego, podczas gdy przeczy temu fakt, że w owym czasie powódka wykonywała takie same obowiązki, co pielęgniarki zatrudnione u pozwanego nieposiadające wykształcenia wyższego magisterskiego; d pominięcie okoliczności, iż to pozwany jako pracodawca decyduje o kwalifikacjach wymaganiach na danym stanowisku pracy, a rodzaj pracy powódki nie wymagał kwalifikacji określonych w 7, a następnie w 2 grupie zawodowej załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych; e błędne przyjęcie, że informacja do(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)ukształtowała treść stosunku pracy w zakresie przyporządkowania powódki do 7 grupy zawodowej i ukształtowania warunków zatrudnienia powódki w sytuacji, gdy celem złożenia informacji nie było wyłącznie sprawozdanie wszystkich posiadanych kwalifikacji przez powódkę; 2 art. 3271§ 1 pkt 1 k.p.c.poprzez niewskazanie w uzasadnieniu przyczyn, dla których Sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom przedstawionym przez pozwanego w odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych; 3 art. 189 k.p.c.poprzez uznanie, że powódka ma interes prawny w ustaleniu aktualnej treści stosunku pracy poprzez zakwalifikowanie jej do danej grupy zawodowej. a w konsekwencji: III sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci błędu w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że pozwany niezgodnie z przepisami prawa wprowadził zmianę wynagrodzenia u powódki. Apelujący wskazał, że wydając zaskarżony wyrok Sąd I instancji dopuścił się uchybień, a nadto istotnym w sprawie okolicznościom nie nadał odpowiedniej wagi i dokonał błędnej wykładni przepisów prawa materialnego oraz dopuścił się naruszenia przepisów praca procesowego mającego istotny wpływ na wynik sprawy. W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie jako oczywiści bezzasadnej i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Powódka wskazała, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada prawu i jest zgodny kształtującą się linią orzeczniczą sądów powszechnych w sprawach dotyczących sposobu realizacji przez podmiotu lecznicze podwyżek minimalnych wynagrodzeń zasadniczych od 1 lipca 2022r. na podstawie przepisów ustawy z 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz innych ustaw. Zauważyła, że pozwany wykonując obowiązek wynikający z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wykazał wszystkie pielęgniarki i położne posiadające tytuł magistra i specjalizację – w tym powódkę – jako osoby przyporządkowanej do 7 grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku. Podkreśliła, że zarówno przed lipcem 2022r. jak i po czerwcu 2022r. ustawodawca posługiwał się tym samym zwrotem „kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku” i wbrew twierdzeniom pozwanego nic się w tym zakresie nie zmieniło po czerwcu 2022r. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja pozwanego zasługiwała na częściowe uwzględnienie. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu I instancji odnoszące się do zasądzenia dochodzonej należności uznając je za własne, co oznacza, iż z mocyart. 387 § 21k.p.c.zbędne jest ich ponowne przywoływanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego. W ramach kontroli instancyjnej przeprowadzonej przez Sąd odwoławczy w postępowaniu apelacyjnym nie sposób dopatrzyć się uchybień zarzuconych zaskarżonemu wyrokowi z wyjątkiem tych, odnoszących się do błędnego zastosowaniaart. 189 k.p.c. Sąd I instancji dopuścił sią naruszeniaart. 189 k.p.c.Zgodnie z jego brzmieniem powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny w rozumieniuart. 189 k.p.c.istnieje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór już istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (tak wyrok Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2010r., II PK 342/09). Uzależnienie powództwa o ustalenie od interesu prawnego należy pojmować elastycznie, z uwzględnieniem tego czy w drodze powództwa o świadczenie strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw. Wyrok wydany na podstawieart. 189 k.p.c.usuwa niepewność stanu prawnego zachodzącą w stosunkach między legitymowanym interesem prawnym powodem a wyznaczonym tym interesem pozwanym. Interes prawny oznacza więc istniejącą po stronie powoda potrzebę wprowadzenia jasności i pewności prawnej w sferze jego sytuacji prawnej, wyznaczonej konkretnym stosunkiem prawnym, zagrożonej, a niekiedy nawet naruszonej już przez pozwanego (tak wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2014r., I PK 234/13). Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy, lecz wysunął z tego błędne wnioski, o występowaniu interesu prawnego świadczy możliwość stanowczego zakończenia w tej drodze sporu, natomiast przeciwko jego istnieniu - możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa. Istnienie interesu prawnego w ustaleniu stosunku prawnego lub prawa to stan, w którym nie istnieje inny środek prawny, przy użyciu którego powód uzyskać może skuteczną ochronę prawną, a orzeczenie ustalające wydane w oparciu oart. 189 k.p.c.taką skuteczną ochronę prawną zapewni (wyrok Sądu Najwyższego z 15 maja 2013r., III CSK 254/12 i z 22 listopada 2002r., IV CKN 1519/00, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 marca 2013r., I ACa 78/13). Nie budzi najmniejszych wątpliwości fakt, iż Sąd I instancji co do zasady błędnie uznał, że powódka posiada interes prawny w żądaniu ustalenia wynagrodzenia zasadniczego od 1 lipca 2022r. Przede wszystkim od tego dnia do 30 kwietnia 2023r. powódka uzyskała już maksymalną ochronę prawną, a mianowicie rozstrzygnięcie zasądzające w całości różnicę pomiędzy wynagrodzeniem należnym a wpłacanym jej przez pozwanego. Co się tyczy dalszego okresu, to wykluczone jest ustalenie prawa do tego wynagrodzenia, skoro możliwe jest jedynie skuteczne powództwo o jego zasądzenie. Z kolei z dniem 26 lipca 2023r. powódka podpisała z pozwanym porozumienie zmieniające jej wynagrodzenia od 1 lipca 2023r. na kwotę odpowiadającą minimalnemu wynagrodzeniu z grupy 5 i nie negowała go przed Sądem, choć równocześnie domagała się ustalenia, iż winna być przyporządkowana do grupy 2. W tej sytuacji brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia istnienia po jej stronie interesu prawnego w dochodzonym ustaleniu. W pierwszym ze wskazanych okresów uzyskała już ochronę prawną, w drugim miała taką możliwość w drodze dalej idącego powództwa o zasądzenie, a w trzecim zawarła porozumienie na innych warunkach niż dochodzone w niniejszej sprawie. Tym samym powódka nie mogła skutecznie dochodzić powyższego ustalenia wobec braku interesu prawnego ku temu. Mając powyższe na względzie na mocyart. 386 § 1 k.p.c.należało zmienić częściowo zaskarżony wyrok i oddalić powództwo w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia. Zmiana zaskarżonego wyroku w tym przedmiocie pociągała za sobą zmianę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, które mają charakter akcesoryjny. Stąd na mocyart. 386 § 1 k.p.c.w związku zart. 231k.p.c.iart. 100 k.p.c.Sąd Okręgowy zmienił także w tym zakresie wyrok Sądu Rejonowego znosząc wzajemnie koszty zastępstwa procesowego uznając w świetle powołanych przepisów, że powódka ostała się w przybliżeniu w połowie z dochodzonymi żądaniami. W pozostałej części apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy przeprowadził staranne postępowanie dowodowe, w oparciu o które poczynił trafne ustalenia faktyczne oraz wywiódł wnioski w pełni uprawnione wynikiem tego postępowania, nie wykraczając poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów, wynikające z przepisuart. 233 § 1 k.p.c.Zgodnie z tym przepisem sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Dokonana subsumcja ustaleń faktycznych do mających zastosowanie przepisów prawa materialnego nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego nie może zostać uznany za skuteczny, kiedy polega na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (tak m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 4 sierpnia 2016r., I ACa 162/16). Ingerencja sądu drugiej instancji możliwa jest tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, iż sąd pierwszej instancji rażąco uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (tak wyroki Sądu Najwyższego z 29 lipca 1998r., II UKN 151/98 i z 5 stycznia 1999r., II UKN 76/99). Takich zarzutów apelujący w ogóle nie wywiódł. W żadnym miejscu nie wskazuje bowiem jakie konkretnie ustalenie Sądu I instancji i na podstawie jakiego konkretnie dowodu poczynione jest sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Tym samym pozwany nie podważył skutecznie ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, które Sąd odwoławczy w całości podziela. Nietrafny okazał się także zarzut apelującego naruszeniaart. 3271k.p.c.Przewiduje on, iż uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sporządzenie przez Sąd uzasadnienia w sposób nie w pełni odpowiadający stawianym mu wymaganiom może stanowić usprawiedliwioną podstawę zaskarżenia jedynie wówczas, gdy przedstawione w nim motywy nie pozwalają na przeprowadzenie kontroli zaskarżonego orzeczenia z uwagi na brak wszystkich koniecznych elementów lub inne kardynalne braki. Chodzi o sytuację, gdy treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania wyroku. Tylko bowiem w takim przypadku uchybienie 3271k.p.c.może być uznane za mogące mieć wpływ na wynik sprawy (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 22 grudnia 2017r., I ACa 707/17). Uzasadnienie Sądu I instancji w pełni odpowiada wymogom stawianym przezart. 3271k.p.c. Sąd I instancji nie dopuścił się również naruszenia żadnego przepisu materialnoprawnego. Na wstępie należy zauważyć, że rozlegle przytaczane przez apelującego przepisy resortowe, które miały zostać naruszone przez Sąd I instancji nie mają decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Istotę sporu stanowi bowiem możliwość faktycznego obniżenia grupy zaszeregowania powódki, a co za tym idzie – współczynnika wynagrodzenia bez dokonania w tym zakresie wypowiedzenia zmieniającego lub zawarcia porozumienia zmieniającego. Organ orzekający w pełni prawidłowo ją zanegował. Kategoria zaszeregowania i przypisany jej współczynnik to istotne warunki płacy pracownika podlegające zmianie wyłącznie w drodze wypowiedzenia ich lub porozumienia zmieniającego je. Zgodnie zart. 42 § 1 i 2 k.p.przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. W świetle wyroku Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997r. (I PKN 51/96) pisemne oświadczenie woli pracodawcy określające nowe zasady wynagradzania pracownika nie jest wypowiedzeniem zmieniającym, jeżeli nie zawiera oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę. Wypowiedzenie zmieniające winno być dokonane przez pracodawcę, gdy zmierza on do pogorszenia statusu prawnego pracownika bez rozwiązywania stosunku pracy (M. Gersdorf, W. Ostaszewski [w:] M. Raczkowski, K. Rączka, A. Zwolińska, M. Gersdorf, W. Ostaszewski, Kodeks pracy. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2024, art. 42). Istotna zmiana uzgodnionego przez pracodawcę z pracownikiem elementu treści stosunku pracy na niekorzyść pracownika wymaga wypowiedzenia warunków pracy lub porozumienia stron (wyroki Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 1998r., I PKN 559/97 i z 24 marca 1999r., I PKN 635/98). Oznacza to, że należy porównać dotychczasowe warunki pracy wynikające z treści łączącego strony stosunku pracy z nowymi warunkami i ocenić, czy w tym zakresie w ogóle następuje zmiana, czy jest ona istotna i następuje na niekorzyść pracownika (postanowienie Sądu Najwyższego z 24 października 2023r., I PSK 166/22). Niezależnie od przewidzianych w tym zakresie wymogów na mocy porozumienia stron z 16 lipca 2021r. od 1 lipca 2021r. do 30 czerwca 2022r. poprzedzającego rozpoczęcie spornego okresu pozwany w rzeczywistości wypłacał powódce wynagrodzenie ustalone dla grupy 7 przy przyjęciu współczynnika 1,06. Natomiast od 1 lipca 2022r. świadczenie to było jej wypłacanede factojak dla grupy 5 przy przyjęciu współczynnika 1,02. Obniżenie grupy zaszeregowania, a co za tym idzie – współczynnika do ustalania wysokości wynagrodzenia stanowi jednoznacznie o pogorszeniu warunków płacy powódki. Wbrew opisanym wyżej wymogom nie towarzyszyło temu tymczasem ani wypowiedzenie zmieniające dokonane w trybieart. 42 § 1 k.p.ani też porozumienie zmieniające, ponieważ powódka nie podpisała takiego porozumienia mającego obowiązywać od 1 lipca 2022r., a jedynie i to dopiero 18 stycznia 2023r. potwierdziła jego odbiór, co wyraźnie odnotowała. Taka zmiana jej warunków płacy nie mogła więc być skuteczna niezależnie od zmieniających się w tym czasie przepisów branżowych i tego jakie kwalifikacje powódki ostatecznie były wymagane przez pracodawcę. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji przepisy resortowe - załącznik do ustawy z dnia 8 czerwca 2017r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2021r., poz. 1801) określał tzw. współczynnik pracy przypisany do danej grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku. Skoro na mocy opisanego wyżej porozumienia zmieniającego umowę o pracę z 16 lipca 2021r. pozwany od 1 lipca 2021r. wypłacał powódce wynagrodzenie ustalone dla grupy 7 przy przyjęciu współczynnika 1,06, to znaczy, iż w świetle owego załącznika wymagał od niej tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Po wejściu w życie w dniu 29 czerwca 2022r. ustawy z 26 maja 2022r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1352) zmianie uległa treść załącznika określającego współczynniki pracy. Odtąd pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa przypisana została do grupy 2 ze współczynnikiem pracy 1,29. Realizując obowiązki wynikające z § 2 ust. 1 pkt 1d rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2021r., poz. 1235) pozwany był zobligowany przyporządkować każdego pracownika do grupy zawodowej według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, o której mowa w załączniku do ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego. Pozwany potwierdził dla NFZ, że powódka została zakwalifikowana do grupy 7 jako pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa i specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa, co w świetle załącznika do ustawy z 28 maja 2021r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 110.) uprawniało ją do zastosowania współczynnika pracy - 1,06, a po nowelizacji powyższych regulacji od 1 lipca 2022r. – do współczynnika wynoszącego 1,29 przypisanego do grupy zawodowej nr 2. Wyjaśnienia apelującego, zgodnie z którymi informacja powyższa została przekazana do NFZ przez informatyków pozwanego, który za to nie odpowiada nie może się ostać. Jak pozwany przyznał na rozprawie apelacyjnej nie była ona nigdy korygowana, co oznacza, iż pracodawca uznał ją za zgodną ze stanem faktycznym i na tej podstawie uzyskiwał od Funduszu środki finansowe na wynagrodzenie powódki adekwatne do udzielonej informacji. W przypadku przekazania nieprawdziwych danych w myśl § 2 ust. 5 powołanego rozporządzenia pozwanemu groziłaby kara umowna. Skoro się jej nie obawiał i nie korygował danych dotyczących wymaganych od powódki kwalifikacji, to znaczy, że uznawał je za prawdziwe. Wbrew błędnym założeniom apelującego informacja przekazana do NFZ przez jego informatyków nie stanowiła źródła prawa pracy w rozumieniuart. 9 § 1 i 2 k.p.W ten sposób w myślart. 29 § 1 pkt 1 i 3 k.p.pozwany dał wyraz temu jaki rodzaj pracy świadczy powódka i otrzymał z tego tytułu środki odpowiadające rodzajowi jej pracy. Ponieważ wymagania stawiane powódce były przedmiotem sporu, to informacja udzielona NFZ w tym zakresie rozwiewała wszelkie wątpliwości. Jak prawidłowo przyjął Sąd I instancji wobec tego, iż zakres obowiązków powódki nie uległ zmianie w spornym okresie i nie zmieniły się też wymagania w stosunku do niej, przeto pozwany nie miał najmniejszych podstaw ku temu, by bez dokonania wypowiedzenia zmieniającego czy też porozumienia zmieniającego zakwalifikować ją do grupy 5, dla której współczynnik pracy wynosi 1,02 i ma on zastosowanie także do pielęgniarek ze średnim wykształceniem i specjalizacją. Nietrafny jest również zarzut pozwanego naruszenia przez organ orzekającyart. 183ck.p.Zgodnie z brzmieniemart. 183c§ 1 i 3 k.p.pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku. Pozwany nie tylko nie wskazał jednostek redakcyjnych powyższej regulacji, jakie miały zostać naruszone, ale także zaniechał wyjaśnienia na czym stawiany zarzut miałby polegać. W tej sytuacji nie sposób z nim polemizować. Godzi się jedynie zauważyć, iż nawet gdyby powódka wykonywała jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości co inne pielęgniarki i otrzymywała z tego tytułu wyższe od nich wynagrodzenie, to zmiana tej sytuacji na niedyskryminującą ich mogłaby zostać dokonana tylko zgodnie z przepisami prawa pracy, a zatem poprzez podwyższenie ich wynagrodzeń lub zmianę warunków płacy powódki w drodze omówionego wyżej wypowiedzenia lub porozumienia zmieniającego. Sposób dokonanej przez pozwanego tej arbitralnej zmiany był niedopuszczalny. Ponadto apelujący nie wykazał, że inne pracownice za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości osiągają niższe wynagrodzenie od powódki. Dyskryminacji może przy tym dopuścić się jedynie pracodawca, a nie organ Sąd, stąd przepisart. 183c§ 1 i 3 k.p.nie miał tu w ogóle zastosowania. Całkowicie zaskakujący jest zarzut apelacyjny naruszeniaart. 359 § 1 k.c., po myśli którego odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jako podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek Sąd Rejonowy przywołał wyraźnieart. 481 § 1 k.c.w związku zart. 300 k.p.iart. 85 § 2 k.p.W świetle tych regulacji przysługują one, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może ich żądać za czas opóźnia, które w myślart. 85 § 1 i 2 k.p.biegło od 11 dnia kolejnego miesiąca, za jaki przysługiwało wynagrodzenie. Odsetki te wynikały zatem z ustawy i zostały w pełni słusznie zasądzone na rzecz powódki. Mając powyższe na względzie z mocyart. 385 k.p.c.apelacja pozwanego w zakresie obejmującym zasądzenie wynagrodzenia powódki jako bezzasadna podlegała oddaleniu. Z mocyart. 100 k.p.c.w związkuart. 231k.p.c.iart. 391 § 1 k.p.c.wzajemnie zniesiono koszty zastępstwa procesowego stron w postępowaniu apelacyjnym biorąc pod uwagę fakt, iż powódka ostała się w przybliżeniu w połowie z dochodzonymi żądaniami. SSO Anna Petri

15/152000/0004418/Pa

Sąd Okręgowy w Katowicach

XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Obniżenie grupy zaszeregowania pracownika, a co za tym idzie przypisanego mu współczynnika stanowi niekorzystną dla niego zmianę warunków płacy i wymaga dokonania w tym zakresie wypowiedzenia zmieniającego w trybie art. 42 § 1 k.p. lub porozumienia zmieniającego te warunki. Bez tego zmiana warunków płacy pracownika nie może być skuteczna niezależnie od zmieniających się w tym czasie przepisów branżowych i tego jakich kwalifikacji wymaga pracodawca od pracownika.

152010200000503_I_C_000509_2024_Uz_2024-12-03_001

I C 509/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:04.0 CET

2025-01-21 13:15:41.0 CET

15201020

503

SENTENCE

Sygnatura akt I C 509/24/P WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Marzena Stoces Protokolant: Sylwia Szydło po rozpoznaniu 19 listopada 2024 roku w K. na rozprawie sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej Budynku (...) przy ul. (...) w K. przeciwko J. K. o zapłatę 1. zasądza od pozwanej J. K. na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej Budynku (...) p

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Ćwik" xPublisher="katcwi3913" xEditorFullName="Katarzyna Ćwik" xEditor="katcwi3913" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/201020/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000509" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt I C 509/24/P</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia Marzena Stoces</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sylwia Szydło</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu 19 listopada 2024 roku w <xAnon>K.</xAnon> na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>Budynku (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>J. K.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>1. zasądza od pozwanej <xAnon>J. K.</xAnon> na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>Budynku (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 24.019, 20 zł (dwadzieścia cztery tysiące sto dziewiętnaście złotych 20/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20.07.2023r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>2. oddala powództwo w pozostaje części;</xText> <xText>3. zasądza od pozwanej <xAnon>J. K.</xAnon> na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>Budynku (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 1936, 60 zł (tysiąc dziewięćset trzydzieści sześć złotych 60/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Marzena Stoces

Katarzyna Ćwik

Sylwia Szydło

Katarzyna Ćwik

Sygnatura akt I C 509/24/P WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Marzena Stoces Protokolant: Sylwia Szydło po rozpoznaniu 19 listopada 2024 roku wK.na rozprawie sprawy z powództwa Wspólnoty MieszkaniowejBudynku (...)przyul. (...)wK. przeciwkoJ. K. o zapłatę 1. zasądza od pozwanejJ. K.na rzecz strony powodowej Wspólnoty MieszkaniowejBudynku (...)przyul. (...)wK.kwotę 24.019, 20 zł (dwadzieścia cztery tysiące sto dziewiętnaście złotych 20/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20.07.2023r. do dnia zapłaty; 2. oddala powództwo w pozostaje części; 3. zasądza od pozwanejJ. K.na rzecz strony powodowej Wspólnoty MieszkaniowejBudynku (...)przyul. (...)wK.kwotę 1936, 60 zł (tysiąc dziewięćset trzydzieści sześć złotych 60/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

15/201020/0000503/C

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

I Wydział Cywilny

150515350000503_I_Ns_000216_2024_Uz_2024-12-03_002

I Ns 216/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:05.0 CET

2024-12-18 10:51:11.0 CET

15051535

503

DECISION, REASON

Sygn. akt I Ns 216/24 POSTANOWIENIE Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. na rozprawie sprawy z wniosku M. Ż. (1) z udziałem M. Ż. (2) , T. Ż. , D. C. (1) o zasiedzenie p o s t a n a w i a: 1 Oddala wniosek. 2 Ustala, że zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie. Sygn. akt I Ns 216/24 UZASADNIENIE M. Ż. (1) wniósł o stwier

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Judyta Masłowska" xPublisher="jmaslowska" xEditorFullName="Judyta Masłowska" xEditor="jmaslowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/Ns" xYear="2024" xVolNmbr="000216" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I Ns 216/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>M. Ż. (1)</xAnon></xText> <xText>z udziałem <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon>, <xAnon>T. Ż.</xAnon>, <xAnon>D. C. (1)</xAnon></xText> <xText>o zasiedzenie</xText> <xText xALIGNx="center">p o s t a n a w i a:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oddala wniosek.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Ustala, że zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I Ns 216/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>M. Ż. (1)</xAnon> wniósł o stwierdzenie, że <xAnon>R. Ż.</xAnon>, a po jego śmierci <xAnon>M. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> i <xAnon>T. Ż.</xAnon> nabyli przez zasiedzenie z dniem 6 lutego 2022 roku własność nieruchomości położonej w <xAnon>O.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> <xAnon>mieszkanie nr (...)</xAnon>, dla której w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest <xAnon>księga wieczysta nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, że <xAnon>R. Ż.</xAnon> od 6 lutego 1992 roku do 19 sierpnia 2022 roku był zameldowany i dokonywał wszelkich opłat za mieszkanie położone w <xAnon>O.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Po śmierci ojca wnioskodawca opłaca wszelkie zobowiązania za to mieszkanie.</xText> <xText>W odpowiedzi na wniosek uczestniczka postępowania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> wniosła o oddalenie wniosku w całości.</xText> <xText>Przyznała, że <xAnon>R. Ż.</xAnon> był zameldowany w przedmiotowym lokalu od 6 lutego 1992 roku. Podkreśliła, że brat <xAnon>R.</xAnon> nie był posiadaczem samoistnym tego mieszkania, ale występował w roli osoby, której oddano w użyczenie część mieszkania. Był zatem zależy od ojca. Po śmierci ojca <xAnon>R. Ż.</xAnon> dysponował mieszkaniem, ale za dorozumianą zgodą uczestniczki postępowania. Uczestniczka postępowania wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>S. Ż.</xAnon>. Próby ze strony uczestniczki postępowania o uregulowanie stanu prawnego mieszkania były bagatelizowane.</xText> <xText>W ocenie uczestniczki postępowania ani <xAnon>R. Ż.</xAnon>, ani też <xAnon>M. Ż. (1)</xAnon>, <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> i <xAnon>T. Ż.</xAnon> nigdy nie byli posiadaczami samoistnymi lokalu wskazanego we wniosku o zasiedzenie.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku uczestnicy postępowania <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> i <xAnon>T. Ż.</xAnon> przychylili się do wniosku.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Na podstawie umowy sprzedaży <xAnon>S. Ż.</xAnon> nabył prawo użytkowania wieczystego <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>. Na podstawie ustawy z 20 lipca 2018 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów przekształcono użytkowanie wieczyste we własność. <xAnon>S. Ż.</xAnon> zmarł 12 czerwca 1995 roku.</xText> <xText>Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu w sprawie I Co 104/24 z 30 kwietnia 2024 roku, na wniosek <xAnon>T. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ż. (1)</xAnon>, Sąd odtworzył część zaginionych akt Sądu Rejonowego w Piszu o sygn. akt I Ns 167/96, w sprawie z wniosku <xAnon>D. C. (1)</xAnon> z udziałem <xAnon>R. Ż.</xAnon> o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>S. Ż.</xAnon>, zakończonym prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu z 24 kwietnia 1998 roku.</xText> <xText>Sąd ustalił części treści prawomocnego postanowienia z dnia 24 kwietnia 1998 roku w sprawie I Ns 167/96 w ten sposób, że w stwierdził, że spadek po <xAnon>S. Ż.</xAnon>, synu <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> zmarłym 12 czerwca 1995 roku w <xAnon>E.</xAnon>, ostatnio stale zamieszkałym w <xAnon>O.</xAnon>, na podstawie ustawy nabyli córka <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, córka <xAnon>M.</xAnon> w ½ części i syn <xAnon>R. Ż.</xAnon>, syn <xAnon>M.</xAnon>, w ½ części.</xText> <xText>Postanowienie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron postępowania i uprawomocniło się w dniu 5 lipca 2024r.</xText> <xText><xIx>(dowód: protokół z rokowań k. 12-13, odpis treści księgi wieczystej k. 15-28, a także postanowienie z 30.04.2024r. sygn. akt I CO 104/24 znajdujące się w katach sprawy I Co 104/24 Sądu Rejonowego w Piszu)</xIx></xText> <xText>Po przeprowadzce do <xAnon>O.</xAnon> <xAnon>R. Ż.</xAnon> wspólnie z <xAnon>T. Ż.</xAnon> i synem <xAnon>R. Ż.</xAnon> z pierwszego małżeństwa <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> za zgodą <xAnon>S. Ż.</xAnon> zamieszkali na okres 1 roku i 3 miesięcy w mieszkaniu należącym do <xAnon>S. Ż.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>.</xText> <xText>W 1990 roku <xAnon>T. Ż.</xAnon> zakupiła w <xAnon>O.</xAnon> lokal <xAnon>mieszkalny położony nr (...)</xAnon> położony przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. <xAnon>T. Ż.</xAnon> i <xAnon>R. Ż.</xAnon> z synem wyprowadzili się wówczas do mieszkania stanowiącego własność <xAnon>T. Ż.</xAnon>. Od 1992 roku w mieszkaniu <xAnon>T. Ż.</xAnon> zamieszkał także ojciec <xAnon>R. Ż.</xAnon> – <xAnon>S.</xAnon>, który mieszkał tam wspólnie z pozostałymi domownikami do czasu swojej śmierci tj. 12 czerwca 1995r. <xAnon>R. Ż.</xAnon> od 1992 roku, za zgodą ojca, był zameldowany w lokalu mieszkalnym przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Faktycznie mieszkał w mieszkaniu <xAnon>T. Ż.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>.</xText> <xText>Po śmierci <xAnon>S. Ż.</xAnon> stanowiącego jego własność mieszkanie przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> ½, było przedmiotem sporu pomiędzy dziećmi <xAnon>S. Ż.</xAnon> – <xAnon>R. Ż.</xAnon> i <xAnon>D. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>R. Ż.</xAnon> i <xAnon>T. Ż.</xAnon> pobrali się w 2003 roku. <xAnon>R. Ż.</xAnon> zmarł 19 sierpnia 2022 roku. Postanowieniem z 5 kwietnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt I Ns 438/22 stwierdził, że spadek po <xAnon>R. Ż.</xAnon> na podstawie ustawy nabyli żona <xAnon>T. Ż.</xAnon>, syn <xAnon>M. Ż. (1)</xAnon>, syn <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon>.</xText> <xText> <xIx> (niekwestionowane, dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 5, odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu z 5.04.2023r. sygn. akt I Ns 438/22 k. 14, zeznania wnioskodawcy <xAnon>M. Ż. (1)</xAnon> e- protokół z 3.12.2024r. [00:09:13], [00:13:45], [00:15:39], [00:16:05], [00:16:36] k. 54-54v, zeznania uczestniczki postępowania <xAnon>T. Ż.</xAnon> [00:18:10], [00:19:09], [00:20:27], [00:21:47], [00:23:55], [00:24:21], [00:25:13], [00:25:45], [00:26:18], [00:28:44] k. 54v-55, zeznania uczestnika postępowania <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> [00:29:48], [00:30:36], [00:31:11], [00:32:11] k. 55, zeznania uczestniczki postępowania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> [00:34:09] [00:34:56], [00:35:42], [00:38:20] k. 55)</xIx> </xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 172;art. 172 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 172 § 1 k.c.</xLexLink> posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (<xLexLink xArt="art. 172;art. 172 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 172 § 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Zasiedzenie jest instytucją prawa cywilnego umożliwiającą nabycie własności rzeczy na skutek długotrwałego władania tą rzeczą w charakterze posiadacza samoistnego. Społeczno-gospodarcza funkcja zasiedzenia polega na tym, że usuwa ono długotrwałą sprzeczność między faktycznymi stosunkami władania a stanem formalnoprawnym. Nieuprawniony posiadacz samoistny staje się z upływem pewnego czasu właścicielem, a nieposiadający właściciel prawo swe traci. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 172" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.172 k.c.</xLexLink> posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem po upływie 20 albo 30 lat (w zależności od istnienia dobrej albo złej wiary) nabywa własność nieruchomości, jeżeli posiadanie ma charakter samoistny. Podstawowymi zatem przesłankami zasiedzenia nieruchomości są: posiadanie oraz upływ czasu, zależny od dobrej albo złej wiary. Za posiadanie uważa się faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności lub innego prawa, z którym łączy się władztwo (<xLexLink xArt="art. 336" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 336 kc</xLexLink>). Faktyczne władztwo tożsame z posiadaniem według przyjętej w polskim prawie teorii romanistycznej powinno obejmować dwa elementy: corpus ( element fizyczny) i animus ( element psychiczny). Zawarte w <xLexLink xArt="art. 336" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 336 k.c.</xLexLink> stwierdzenie o faktycznym władaniu rzeczą wskazuje na element fizyczny władztwa, natomiast słowa „jak właściciel” uwypuklają element psychiczny. Posiadanie jako przesłanka nabycia własności przez zasiedzenie musi mieć charakter posiadania samoistnego, tzn. polegającego na korzystaniu z rzeczy i rozporządzaniu nią w sposób, w jaki czyniłby to właściciel, przy jednoczesnej akceptacji takiego zachowania przez osoby trzecie. Wszelkie inne stany faktycznego władztwa, odpowiadające innemu prawu niż prawo własności, nie kwalifikują się jako posiadanie samoistne i dlatego nie mogą stanowić przesłanki zasiedzenia.</xText> <xText>Dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie <xIx>(tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08)</xIx>.</xText> <xText>Z dokumentów załączonych do akt <xAnon>księgi wieczystej nr (...)</xAnon> Sądu Rejonowego w Piszu oraz wpisów widniejących w tejże księdze wynika jednoznacznie, że dziadek wnioskodawcy i ojciec <xAnon>R. Ż.</xAnon> – <xAnon>S. Ż.</xAnon> - w dacie śmierci był użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiącej <xAnon>lokal mieszkalny nr (...)</xAnon>, położonej w <xAnon>O.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>.</xText> <xText>Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej nie sprawie dał podstaw do uznania, iż zostały spełnione przesłani uprawniającego do stwierdzenia nabycia przez zasiedzenie udziału we własności nieruchomości przez <xAnon>R. Ż.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>R. Ż.</xAnon> nigdy nie był posiadaczem samoistnym lokalu mieszkalnego położonego w <xAnon>O.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. W przedmiotowym lokalu zamieszkał z rodziną za zgodą ojca na zasadzie użyczenia i mieszkał w nim przez okres 1 roku i 3 miesięcy. Po tym czasie zamieszkał w mieszkaniu należącym do jego parterki <xAnon>T. Ż.</xAnon>, z którą ożenił się w 2003r. Fakt zameldowania <xAnon>R. Ż.</xAnon> w mieszkaniu ojca, ponoszenia opłat za mieszkanie nie przesądza o tym, iż <xAnon>R. Ż.</xAnon> może być uznany za posiadacza samoistnego. Charakter posiadania mieszkania był typowym przykładem posiadania zależnego, albowiem korzystanie z lokalu przez <xAnon>R. Ż.</xAnon> odbywało się na zasadzie użyczenia.</xText> <xText>Po śmierci właściciela mieszkania <xAnon>S. Ż.</xAnon> pomiędzy jego dziećmi <xAnon>R. Ż.</xAnon> , a uczestniczką postępowania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> istniał spór o prawo do mieszkania. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> domagała się spłaty za mieszkanie, dochodziło do kłótni w związku z tym, że to <xAnon>R. Ż.</xAnon>, a następnie jego synowie i żona zarządzali mieszkaniem, nie dopuszczając do niego uczestniczki postępowania <xAnon>D. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości Sądu, iż wnioskodawca oraz uczestnicy postępowania <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> i <xAnon>T. Ż.</xAnon> wiedzieli, że przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego, stanowi majątek spadkowy po <xAnon>S. Ż.</xAnon>, który na skutek dziedziczenia ustawowego nabyli <xAnon>R. Ż.</xAnon> oraz <xAnon>D. C. (1)</xAnon> po ½ części.</xText> <xText>Nawet gdyby uznać, że wnioskodawca wraz z uczestnikami <xAnon>T. Ż.</xAnon> i <xAnon>M. Ż. (2)</xAnon> są samoistnymi posiadaczami opisanego wyżej prawa użytkowania wieczystego, byliby oni posiadaczami w złej wierze. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosiłby zatem trzydzieści lat. W niniejszej sprawie okres ten rozpoczął bieg od daty zgonu <xAnon>S. Ż.</xAnon>, który zmarł 12 czerwca 1995 roku, tak więc nie upłynął jeszcze 30 – letni okres czasu wymagany przy zasiedzeniu w złej wierze.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy okresu posiadania nie można liczyć od daty zameldowania <xAnon>R. Ż.</xAnon>. Przeprowadzenie procedury zameldowania jako obowiązek o charakterze publicznoprawnym nie jest przesłanką zasiedzenia. Fakt, iż dana osoba jest zameldowana pod danym adresem, nie ma wpływu na możliwość zasiedzenia przez nią zamieszkiwanej nieruchomości. Nadto w dacie zameldowania <xAnon>R. Ż.</xAnon> w przedmiotowym mieszkaniu zameldowany był i żył jeszcze <xAnon>S. Ż.</xAnon>. Do zasiedzenia liczy się okres, w którym zainteresowany władał nieruchomością jak właściciel. Tymczasem o takim władaniu nie może być mowy za życia spadkodawcy. Wówczas to on jest właścicielem nieruchomości.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił wniosek.</xText> <xText>O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 520;art. 520 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 520 § 1 k.p.c</xLexLink>, zgodnie z którym w postępowaniu nieprocesowym zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Lisowska

Judyta Masłowska

starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska

Judyta Masłowska

Sygn. akt I Ns 216/24 POSTANOWIENIE Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. na rozprawie sprawy z wnioskuM. Ż. (1) z udziałemM. Ż. (2),T. Ż.,D. C. (1) o zasiedzenie p o s t a n a w i a: 1 Oddala wniosek. 2 Ustala, że zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie. Sygn. akt I Ns 216/24 UZASADNIENIE M. Ż. (1)wniósł o stwierdzenie, żeR. Ż., a po jego śmierciM. Ż. (1),M. Ż. (2)iT. Ż.nabyli przez zasiedzenie z dniem 6 lutego 2022 roku własność nieruchomości położonej wO.przyulicy (...)mieszkanie nr (...), dla której w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jestksięga wieczysta nr (...). W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, żeR. Ż.od 6 lutego 1992 roku do 19 sierpnia 2022 roku był zameldowany i dokonywał wszelkich opłat za mieszkanie położone wO.przyul. (...). Po śmierci ojca wnioskodawca opłaca wszelkie zobowiązania za to mieszkanie. W odpowiedzi na wniosek uczestniczka postępowaniaD. C. (1)wniosła o oddalenie wniosku w całości. Przyznała, żeR. Ż.był zameldowany w przedmiotowym lokalu od 6 lutego 1992 roku. Podkreśliła, że bratR.nie był posiadaczem samoistnym tego mieszkania, ale występował w roli osoby, której oddano w użyczenie część mieszkania. Był zatem zależy od ojca. Po śmierci ojcaR. Ż.dysponował mieszkaniem, ale za dorozumianą zgodą uczestniczki postępowania. Uczestniczka postępowania wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku poS. Ż.. Próby ze strony uczestniczki postępowania o uregulowanie stanu prawnego mieszkania były bagatelizowane. W ocenie uczestniczki postępowania aniR. Ż., ani teżM. Ż. (1),M. Ż. (2)iT. Ż.nigdy nie byli posiadaczami samoistnymi lokalu wskazanego we wniosku o zasiedzenie. Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku uczestnicy postępowaniaM. Ż. (2)iT. Ż.przychylili się do wniosku. Sąd ustalił, co następuje: Na podstawie umowy sprzedażyS. Ż.nabył prawo użytkowania wieczystegolokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyulicy (...)wO.. Na podstawie ustawy z 20 lipca 2018 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów przekształcono użytkowanie wieczyste we własność.S. Ż.zmarł 12 czerwca 1995 roku. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu w sprawie I Co 104/24 z 30 kwietnia 2024 roku, na wniosekT. Ż.iM. Ż. (1), Sąd odtworzył część zaginionych akt Sądu Rejonowego w Piszu o sygn. akt I Ns 167/96, w sprawie z wnioskuD. C. (1)z udziałemR. Ż.o stwierdzenie nabycia spadku poS. Ż., zakończonym prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu z 24 kwietnia 1998 roku. Sąd ustalił części treści prawomocnego postanowienia z dnia 24 kwietnia 1998 roku w sprawie I Ns 167/96 w ten sposób, że w stwierdził, że spadek poS. Ż., synuA.iM.zmarłym 12 czerwca 1995 roku wE., ostatnio stale zamieszkałym wO., na podstawie ustawy nabyli córkaD. C. (1), córkaM.w ½ części i synR. Ż., synM., w ½ części. Postanowienie nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron postępowania i uprawomocniło się w dniu 5 lipca 2024r. (dowód: protokół z rokowań k. 12-13, odpis treści księgi wieczystej k. 15-28, a także postanowienie z 30.04.2024r. sygn. akt I CO 104/24 znajdujące się w katach sprawy I Co 104/24 Sądu Rejonowego w Piszu) Po przeprowadzce doO.R. Ż.wspólnie zT. Ż.i synemR. Ż.z pierwszego małżeństwaM. Ż. (2)za zgodąS. Ż.zamieszkali na okres 1 roku i 3 miesięcy w mieszkaniu należącym doS. Ż.przyul. (...). W 1990 rokuT. Ż.zakupiła wO.lokalmieszkalny położony nr (...)położony przyul. (...).T. Ż.iR. Ż.z synem wyprowadzili się wówczas do mieszkania stanowiącego własnośćT. Ż.. Od 1992 roku w mieszkaniuT. Ż.zamieszkał także ojciecR. Ż.–S., który mieszkał tam wspólnie z pozostałymi domownikami do czasu swojej śmierci tj. 12 czerwca 1995r.R. Ż.od 1992 roku, za zgodą ojca, był zameldowany w lokalu mieszkalnym przyulicy (...). Faktycznie mieszkał w mieszkaniuT. Ż.przyulicy (...). Po śmierciS. Ż.stanowiącego jego własność mieszkanie przyulicy (...)½, było przedmiotem sporu pomiędzy dziećmiS. Ż.–R. Ż.iD. C. (1). R. Ż.iT. Ż.pobrali się w 2003 roku.R. Ż.zmarł 19 sierpnia 2022 roku. Postanowieniem z 5 kwietnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Piszu w sprawie sygn. akt I Ns 438/22 stwierdził, że spadek poR. Ż.na podstawie ustawy nabyli żonaT. Ż., synM. Ż. (1), synM. Ż. (2). (niekwestionowane, dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 5, odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Piszu z 5.04.2023r. sygn. akt I Ns 438/22 k. 14, zeznania wnioskodawcyM. Ż. (1)e- protokół z 3.12.2024r. [00:09:13], [00:13:45], [00:15:39], [00:16:05], [00:16:36] k. 54-54v, zeznania uczestniczki postępowaniaT. Ż.[00:18:10], [00:19:09], [00:20:27], [00:21:47], [00:23:55], [00:24:21], [00:25:13], [00:25:45], [00:26:18], [00:28:44] k. 54v-55, zeznania uczestnika postępowaniaM. Ż. (2)[00:29:48], [00:30:36], [00:31:11], [00:32:11] k. 55, zeznania uczestniczki postępowaniaD. C. (1)[00:34:09] [00:34:56], [00:35:42], [00:38:20] k. 55) Sąd zważył, co następuje: Zgodnie z treściąart. 172 § 1 k.c.posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 k.c.). Zasiedzenie jest instytucją prawa cywilnego umożliwiającą nabycie własności rzeczy na skutek długotrwałego władania tą rzeczą w charakterze posiadacza samoistnego. Społeczno-gospodarcza funkcja zasiedzenia polega na tym, że usuwa ono długotrwałą sprzeczność między faktycznymi stosunkami władania a stanem formalnoprawnym. Nieuprawniony posiadacz samoistny staje się z upływem pewnego czasu właścicielem, a nieposiadający właściciel prawo swe traci. Zgodnie z treściąart.172 k.c.posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem po upływie 20 albo 30 lat (w zależności od istnienia dobrej albo złej wiary) nabywa własność nieruchomości, jeżeli posiadanie ma charakter samoistny. Podstawowymi zatem przesłankami zasiedzenia nieruchomości są: posiadanie oraz upływ czasu, zależny od dobrej albo złej wiary. Za posiadanie uważa się faktyczne władztwo nad rzeczą w zakresie prawa własności lub innego prawa, z którym łączy się władztwo (art. 336 kc). Faktyczne władztwo tożsame z posiadaniem według przyjętej w polskim prawie teorii romanistycznej powinno obejmować dwa elementy: corpus ( element fizyczny) i animus ( element psychiczny). Zawarte wart. 336 k.c.stwierdzenie o faktycznym władaniu rzeczą wskazuje na element fizyczny władztwa, natomiast słowa „jak właściciel” uwypuklają element psychiczny. Posiadanie jako przesłanka nabycia własności przez zasiedzenie musi mieć charakter posiadania samoistnego, tzn. polegającego na korzystaniu z rzeczy i rozporządzaniu nią w sposób, w jaki czyniłby to właściciel, przy jednoczesnej akceptacji takiego zachowania przez osoby trzecie. Wszelkie inne stany faktycznego władztwa, odpowiadające innemu prawu niż prawo własności, nie kwalifikują się jako posiadanie samoistne i dlatego nie mogą stanowić przesłanki zasiedzenia. Dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie(tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08). Z dokumentów załączonych do aktksięgi wieczystej nr (...)Sądu Rejonowego w Piszu oraz wpisów widniejących w tejże księdze wynika jednoznacznie, że dziadek wnioskodawcy i ojciecR. Ż.–S. Ż.- w dacie śmierci był użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiącejlokal mieszkalny nr (...), położonej wO.przyulicy (...). Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej nie sprawie dał podstaw do uznania, iż zostały spełnione przesłani uprawniającego do stwierdzenia nabycia przez zasiedzenie udziału we własności nieruchomości przezR. Ż.. R. Ż.nigdy nie był posiadaczem samoistnym lokalu mieszkalnego położonego wO.przyul. (...). W przedmiotowym lokalu zamieszkał z rodziną za zgodą ojca na zasadzie użyczenia i mieszkał w nim przez okres 1 roku i 3 miesięcy. Po tym czasie zamieszkał w mieszkaniu należącym do jego parterkiT. Ż., z którą ożenił się w 2003r. Fakt zameldowaniaR. Ż.w mieszkaniu ojca, ponoszenia opłat za mieszkanie nie przesądza o tym, iżR. Ż.może być uznany za posiadacza samoistnego. Charakter posiadania mieszkania był typowym przykładem posiadania zależnego, albowiem korzystanie z lokalu przezR. Ż.odbywało się na zasadzie użyczenia. Po śmierci właściciela mieszkaniaS. Ż.pomiędzy jego dziećmiR. Ż., a uczestniczką postępowaniaD. C. (1)istniał spór o prawo do mieszkania.D. C. (1)domagała się spłaty za mieszkanie, dochodziło do kłótni w związku z tym, że toR. Ż., a następnie jego synowie i żona zarządzali mieszkaniem, nie dopuszczając do niego uczestniczki postępowaniaD. C. (1). Nie budzi wątpliwości Sądu, iż wnioskodawca oraz uczestnicy postępowaniaM. Ż. (2)iT. Ż.wiedzieli, że przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego, stanowi majątek spadkowy poS. Ż., który na skutek dziedziczenia ustawowego nabyliR. Ż.orazD. C. (1)po ½ części. Nawet gdyby uznać, że wnioskodawca wraz z uczestnikamiT. Ż.iM. Ż. (2)są samoistnymi posiadaczami opisanego wyżej prawa użytkowania wieczystego, byliby oni posiadaczami w złej wierze. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosiłby zatem trzydzieści lat. W niniejszej sprawie okres ten rozpoczął bieg od daty zgonuS. Ż., który zmarł 12 czerwca 1995 roku, tak więc nie upłynął jeszcze 30 – letni okres czasu wymagany przy zasiedzeniu w złej wierze. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy okresu posiadania nie można liczyć od daty zameldowaniaR. Ż.. Przeprowadzenie procedury zameldowania jako obowiązek o charakterze publicznoprawnym nie jest przesłanką zasiedzenia. Fakt, iż dana osoba jest zameldowana pod danym adresem, nie ma wpływu na możliwość zasiedzenia przez nią zamieszkiwanej nieruchomości. Nadto w dacie zameldowaniaR. Ż.w przedmiotowym mieszkaniu zameldowany był i żył jeszczeS. Ż.. Do zasiedzenia liczy się okres, w którym zainteresowany władał nieruchomością jak właściciel. Tymczasem o takim władaniu nie może być mowy za życia spadkodawcy. Wówczas to on jest właścicielem nieruchomości. Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił wniosek. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 520 § 1 k.p.c, zgodnie z którym w postępowaniu nieprocesowym zainteresowani ponoszą koszty we własnym zakresie.

15/051535/0000503/Ns

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

posiadanie zależne jako przesłanka negatywna zasiedzenia

152515000002006_IV_Ka_000369_2024_Uz_2024-12-17_001

IV Ka 369/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 14:24:06.0 CET

15251500

2006

REASON

Sygn. akt. IV Ka 369/24 Sąd odwoławczy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia wyroku w postaci formularza UK 2. Z uwagi na fakt, iż we wniesionych apelacjach przedstawiono szereg zarzutów, z których część zakresowo się przenika, a część z kolei – powiela, sporządzenie uzasadnienia w postaci ww. formularza, mogłoby spowodować, iż niniejsze uzasadnienie byłoby mało przejrzyste, a przez to mniej czytelne, dla stron. Kwestia uzasadnień ,,formularzowych” została już poruszona w orzecznictwie Sądu Najw

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000369" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt. IV Ka 369/24</xText> <xText><xIx>Sąd odwoławczy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia wyroku w postaci formularza UK 2. Z uwagi na fakt, iż we wniesionych apelacjach przedstawiono szereg zarzutów, z których część zakresowo się przenika, a część z kolei – powiela, sporządzenie uzasadnienia w postaci ww. formularza, mogłoby spowodować, iż niniejsze uzasadnienie byłoby mało przejrzyste, a przez to mniej czytelne, dla stron. Kwestia uzasadnień ,,formularzowych” została już poruszona w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który zwrócił uwagę na potrzebę transparentności uzasadnienia wyroku, w kontekście prawa do rzetelnego procesu (por. postanowienie z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21). </xIx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Apelacja obrońców oskarżonej <xAnon>R. K.</xAnon> okazała się zasadna w takim stopniu, że w wyniku jej wniesienia doszło do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania karnego na podstawie <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> Podobny skutek, co do oskarżonego <xAnon>M. O.</xAnon>, który nie wniósł własnego środka odwoławczego, odniosła apelacja prokuratora, która zaskarżyła wyrok w stosunku do obojga oskarżonych. Wprawdzie apelacja oskarżyciela zaskarżyła wyrok Sądu Rejonowego na niekorzyść oskarżonych, jednakże zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 434;art. 434 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 434 § 2 k.p.k.</xLexLink> środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego może spowodować orzeczenie także na jego korzyść, jeżeli zachodzą przesłanki określone w <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> lub <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 455 k.p.k.</xLexLink> Utrzymanie wyroku w mocy wobec oskarżonego <xAnon>M. O.</xAnon>, w sytuacji, gdy co do oskarżonej <xAnon>R. K.</xAnon>, Sąd odwoławczy dopatrzył się przesłanek umorzenia postępowania, dotyczących obojga oskarżonych, byłoby rozstrzygnięciem rażąco niesprawiedliwym. Ponadto z <xLexLink xArt="art. 435" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 435 k.p.k.</xLexLink> wprost wynika, że sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych.</xText> <xText>Przechodząc do szczegółowego omówienia zarzutów apelacji obrońców, skonstatować należy, że w dużej mierze została ona oparta o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mającego wpływu na jego treść, a będącego wynikiem naruszenia przez Sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przy ocenie wyjaśnień oskarżonych i zeznań niektórych świadków.</xText> <xText>Zarzut ten uznać trzeba jako częściowo zasadny. Sąd Rejonowy, ,,część historyczną” sprawy zawarł w dziale 1 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przy czym ograniczył się tu do wskazania faktów oczywistych, wynikających m.in. z niekwestionowanych dokumentów. Trudno więc w tym zakresie fakty te podważać. Natomiast w dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przy dokonywaniu oceny poszczególnych dowodów, czy też nawet przy omawianiu powodów przyjętej kwalifikacji prawnej, Sąd Rejonowy dodaje kolejne elementy stanu faktycznego, o których w dziale 1 w ogóle nie było mowy. Pomijając już nawet to, że taki sposób uzasadnienia wyroku utrudnia stronom i sądowi odwoławczemu skontrolowanie toku rozumowania, który doprowadził Sąd Rejonowy do takich, a nie innych konkluzji, to apelacja słusznie podniosła do owych rozważań szereg zastrzeżeń. Chodzi tu głównie o ustalenie Sądu Rejonowego, że w wyniku działań oskarżonej, pracownicy Urzędu Gminy (być może w obawie o swoje stanowiska) ,,robili wszystko”, by nie wprowadzić w życie uchwały z dnia 29 grudnia 2020 roku i nie doręczyć jej oskarżonej, choć w istocie taka okoliczność nie została udowodniona. W szczególności tego rodzaju ustalenia nie da się wywieść z zeznań przesłuchanych w sprawie urzędników: <xAnon>E. B.</xAnon>, <xAnon>I. S.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>E. P.</xAnon>, czy też <xAnon>M. Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Z kolei, część z podnoszonych zarzutów uznać należało, jako nie mających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Chodzi tu np. o kwestię, kiedy dokładnie Przewodniczący Rady Gminy – <xAnon>Ł. J.</xAnon> podpisał uchwałę nr <xAnon>(...)</xAnon> (czy nastąpiło to jeszcze w dniu jej wydania, czy kilka dni później), czy też kwestię, kiedy i w jaki sposób, pozostałe uchwały wydane przez Radę Gminy w dniu 29 grudnia 2020 roku trafiły do właściwych komórek organizacyjnych Urzędu Gminy w <xAnon>K.</xAnon> i kiedy nastąpiło ich wykonanie. Odtworzenie wszystkich szczegółów tych zagadnień napotyka na trudności, związane nie tylko z upływem czasu, ale też faktem, że osoba odpowiedzialna z ramienia Urzędu Gminy za obsługę sekretarską Rady Gminy – <xAnon>A. K.</xAnon> zakończyła pracę w urzędzie z końcem 2020 roku i w jej miejsce, w styczniu 2021 roku, przyjęto nowego pracownika – <xAnon>I. S.</xAnon>. W istocie nie mają one jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie może przecież budzić żadnych wątpliwości, że uchwała Rady Gminy <xAnon>K.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 29 grudnia 2020 roku, w sprawie ustalenia wynagrodzenia Wójta Gminy <xAnon>K.</xAnon>, została skutecznie podpisana przez Przewodniczącego Rady Gminy – <xAnon>Ł. J.</xAnon> (najprawdopodobniej na początku stycznia 2021 roku). Została ona przecież oficjalnie przesłana przez Urząd Gminy w <xAnon>K.</xAnon> w dniu 2.02.2021 roku do <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego, w trybie art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Nie budzić też może żadnych wątpliwości, że oboje oskarżeni doskonale wiedzieli, że w dniu 29 grudnia 2020 roku zapadła uchwała Rady Gminy <xAnon>K.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> i jaka była jej treść, już choćby z tego względu, że byli oni obecni na posiedzeniu Rady Gminy w tym dniu. Nie może wreszcie budzić wątpliwości ustalenie, że dopiero w maju 2021 roku Przewodniczący Rady Gminy – <xAnon>Ł. J.</xAnon> wydał formalnie pracownicy <xAnon>I. S.</xAnon> polecenie doręczenia odpisu uchwały Wójtowi Gminy – oskarżonej <xAnon>R. K.</xAnon> (pismo – k. 98) i dopiero od tego momentu, księgowość zaczęła naliczać Wójtowi Gminy <xAnon>K.</xAnon> wynagrodzenie, wynikające z powyższej uchwały.</xText> <xText>Te wszystkie okoliczności, mające decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikają jasno z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Sąd I instancji nie dokonał natomiast ustaleń, co do jeszcze jednej, za to bardzo istotnej okoliczności, co słusznie zarzucają skarżący. Otóż, kilka dni po wydaniu przedmiotowej uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>, na początku stycznia 2021 roku, oskarżona <xAnon>R. K.</xAnon> zwróciła się do radcy prawnego, prowadzącej obsługę prawną Gminy <xAnon>K.</xAnon> – <xAnon>B. J.</xAnon> o opinię prawną, dotyczącą procedury wejścia w życie powyższej uchwały. Z opinii radcy prawnego, którą przekazała oskarżonej ustnie, wynikało, że tego rodzaju uchwała musi być doręczona oficjalnie Wójtowi przez Przewodniczącego Rady Gminy. Następnie informację taką powziął oskarżony <xAnon>M. O.</xAnon>, a oskarżona <xAnon>R. K.</xAnon> oznajmiła mu, że oczekuje procedowania wedle wykładni, wskazanej przez radcę prawnego, czyli ,,oczekujemy, aż przewodniczący w sposób oficjalny doręczy jej tę uchwałę, jako nowe warunki pracy” (wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. O.</xAnon> – k. 292v). Trudno dociec, dlaczego Sąd Rejonowy okoliczności tej nie dostrzegł, gdyż to właśnie ona tłumaczy, w sposób logiczny, zachowanie obojga oskarżonych, zwłaszcza, że zgromadzone w sprawie dowody nie wskazują na inny rozsądny powód opóźnienia wprowadzenia w życie uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd odwoławczy musiał w takiej sytuacji naprawić zaniechanie Sądu I instancji, przede wszystkim przesłuchując w charakterze świadka radcę prawnego <xAnon>B. J.</xAnon>, co nastąpiło na rozprawie w dniu 18.10.2024 roku. Świadek <xAnon>B. J.</xAnon> potwierdziła w złożonych zeznaniach fakt konsultowania z nią przez Wójta <xAnon>R. K.</xAnon> kwestii wejścia w życie uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> z dnia 29.12.2020 roku. Potwierdziła też, że do rozmowy tej doszło po Nowym Roku i przekazała w niej oskarżonej, że ponieważ był to dokument ze stosunku pracy, powinien on być doręczony pani Wójt przez Przewodniczącego Rady Gminy, czyli podmiot, który wykonuje w stosunku do Wójta czynności z zakresu prawa pracy. Nie otrzymała natomiast od oskarżonej polecenia sporządzenia takiej opinii prawnej na piśmie. W tej sprawie nie kontaktował się z nią Przewodniczący Rady Gminy, choć wcześniej i później konsultował się z nią w różnych sprawach.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych powodów, by zanegować wiarygodność zeznań świadka <xAnon>B. J.</xAnon>, zwłaszcza, że już w dniu 17 marca 2021 roku, a więc długo przed wszczęciem postępowania karnego w przedmiotowej sprawie, Wójt Gminy <xAnon>R. K.</xAnon> skierowała pismo do Dyrektora Wydziału Prawnego, Nadzoru i Kontroli w <xAnon> (...)</xAnon> Urzędzie Wojewódzkim, wskazując m.in. na kwestie proceduralne, odnośnie zasad i sposobu postępowania w przypadku podjęcia przez Radę Gminy uchwały o obniżeniu wynagrodzenia Wójta, zgodnie z powyższym stanowiskiem radcy prawnego <xAnon>B. J.</xAnon> (k. 105 – 106).</xText> <xText>Przechodząc do dalszych rozważań, należy stwierdzić, iż Sąd odwoławczy rozpoznający wniesione apelacje nie mógł, w realiach niniejszej sprawy, uciec od dokonania oceny, czy przedstawiony przez radcę prawną <xAnon>B. J.</xAnon> pogląd prawny, odnośnie procedury wprowadzenia w życie uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> był słuszny, czy też nie.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego należy zgodzić się z taką wykładnią przepisów, jaką przedstawiła w swoim stanowisku radca prawny <xAnon>B. J.</xAnon>. Przepisy prawa nie wskazują wprost, w jaki sposób ma być wykonywana uchwała organu samorządu terytorialnego, która jest z jednej strony wyrazem stanowienia prawa miejscowego, ale z drugiej – dokumentem ingerującym w sposób zasadniczy w stosunek pracy. W szczególności w przepisach ustawy o pracownikach samorządowych brak jest przepisów regulujących zagadnienie dotyczące wypowiadania w takiej sytuacji, jak ta zaistniała w niniejszej sprawie, warunków pracy i płacy. W świetle utrwalonego już orzecznictwa, niewątpliwym w obecnym stanie prawnym pozostaje fakt, że przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">ustawy – Kodeks pracy</xLexLink>, a konkretnie <xLexLink xArt="art. 42" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 k.p.</xLexLink> nie mogą być stosowane wprost, w stosunku do osób zatrudnionych na podstawie wyboru. Podstawowym argumentem, uzasadniającym wykluczenie stosowania przepisów regulujących procedurę wypowiadania warunków pracy i płacy w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksie pracy</xLexLink>, jest szczególny rodzaj stosunku, jakim jest stosunek pracy z wyboru. Odmowa przyjęcia przez pracownika zaproponowanych mu w wypowiedzeniu zmieniającym nowych warunków wynagrodzenia prowadziłaby bowiem w myśl <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 § 3 k.p.</xLexLink> do rozwiązania stosunku pracy. Tymczasem stosunek pracy z wyboru nie może zostać rozwiązany w trakcie trwania mandatu, co wynika z kolei z <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 73 § 2 k.p.</xLexLink>, a odmowa przyjęcia przez wójta nowych warunków wynagrodzenia nie stanowi w świetle prawa przesłanki do wygaśnięcia mandatu. Niedopuszczalność stosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 42" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 k.p.</xLexLink> jest w związku z tym uzasadniona tylko w zakresie, w jakim wymagana jest zgoda pracownika na zmianę warunków pracy lub płacy. Stanowi to logiczną konsekwencję przyznania radzie gminy kompetencji do jednostronnej zmiany wysokości wynagrodzenia wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta).</xText> <xText>Brak wyraźnego rozstrzygnięcia przez ustawodawcę kwestii wypowiadania warunków pracy i płacy, w odniesieniu do pracowników zatrudnianych na podstawie wyboru, nie zwalnia jednak z obowiązku <xBx>poszanowania podstawowych zasad prawa pracy, które obowiązują bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy</xBx>. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, systemowa analiza przepisów prawa pracy (w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 9 Kodeksu pracy</xLexLink>) prowadzi do wniosku, że <xBx>zasadą prawa pracy jest konieczność zachowania odpowiedniego okresu między wprowadzeniem dopuszczalnej zmiany warunków płacy na niekorzyść pracownika, a skutkiem w postaci obniżenia wynagrodzenia.</xBx> W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto ponadto stosowanie powyższej zasady w odniesieniu do sytuacji, w których nie jest możliwe dokonanie wypowiedzenia zmieniającego na podstawie <xLexLink xArt="art. 42" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 k.p.</xLexLink> Skoro brakuje bowiem ustawowego upoważnienia do stosowania wobec pewnej grupy pracowników tego przepisu „odpowiednio”, to w grę wchodzi jedynie zastosowanie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 § 2</xLexLink> w drodze analogii. W konsekwencji, że skoro do stosunku pracy z wyboru nie można stosować wprost <xLexLink xArt="art. 42" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 42 k.p.</xLexLink> a jest w nim dopuszczalna jednostronna zmiana wysokości wynagrodzenia na niekorzyść pracownika samorządowego, to może to nastąpić tylko i wyłącznie <xBx>z zachowaniem okresu uprzedzenia, równego okresowi wypowiedzenia.</xBx> Wypowiedzenie zmieniające jest czynnością prawną złożoną, nie ma więc przeszkód, aby w takiej sytuacji, w drodze analogii, stosować ten przepis, jednak wyłącznie w zakresie ustanawiającym zachowanie okresu wypowiedzenia, co do wywołania skutku w postaci obniżenia wynagrodzenia pracownikowi (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2006 roku – II PK 27/06; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1998 roku – III ZP 5/98; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 2 listopada 2016 roku – III APa 14/16).</xText> <xText>W świetle powyższych rozważań, stwierdzenie zawarte w uchwale nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> z dnia 29.12.2020 roku, że wchodzi ona w życie natychmiast: ,,z dniem jej podjęcia”, ocenić należy zatem, jako niezgodne z obowiązującym porządkiem prawnym. Podstawa stosunku pracy Wójta, jaką jest wybór, nie zwalnia bowiem Rady Gminy z obowiązku poszanowania podstawowych zasad prawa pracy, odnoszących się do każdego stosunku pracy.</xText> <xText>Z powyższego stanowiska orzecznictwa, które w pełni podziela Sąd odwoławczy w niniejszej sprawie, należy także wywodzić powinność doręczenia przez pracodawcę (którego w tym przypadku reprezentował Przewodniczący Rady Gminy - zgodnie z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20082231458" xTitle="Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1458">art. 8 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych</xLexLink>) pracownikowi, czyli Wójtowi, odpisu uchwały, ze wskazaniem okresu między wprowadzeniem zmiany warunków płacy na niekorzyść pracownika, a skutkiem w postaci obniżenia wynagrodzenia, odpowiadającego okresowi wypowiedzenia z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink>.</xText> <xText>Nie może być tu dostatecznym kontrargumentem, podnoszona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczność, że następna uchwała Rada Gminy <xAnon>K.</xAnon> (nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 24 listopada 2021 roku) w sprawie ustalenia wynagrodzenia Wójta Gminy), która tym razem podwyższała to wynagrodzenie, weszła w życie niemal natychmiast. Po pierwsze, nie można zrównywać sytuacji, kiedy pracodawca podwyższa pracownikowi wynagrodzenie za pracę, od sytuacji, kiedy wynagrodzenie to zostaje obniżone. Po drugie, Sąd Rejonowy, na dobrą sprawę, nie czynił odrębnego postępowania dowodowego, co do sposobu doręczenia Wójtowi uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>. Tymczasem nie jest wcale wykluczone, że w dniu 24 listopada 2021 roku Przewodniczący Rady Gminy podpisał przyjętą uchwałę i jeszcze tego samego, lub następnego dnia, jej odpis został formalnie doręczony Wójtowi.</xText> <xText>Na marginesie koniecznym jest poczynienie jeszcze jednej ważnej uwagi. Sąd Okręgowy dopuszcza możliwość dokonania innej, niż wyżej wskazana, interpretacji prawnej. Jest to o tyle zrozumiałe, że – tak jak już wyżej nadmieniano – ustawodawca wprost nie uregulował tych kwestii. Oczywiście, w takim przypadku oczekiwać należałoby przedstawienia przekonywującej argumentacji, która byłaby zdolna do obalenia przedstawionego powyżej przez Sąd Okręgowy stanowiska. Jednakże nawet przyjęcie koncepcji, że Przewodniczący Rady Gminy nie miał obowiązku doręczenia Wójtowi odpisu uchwały obniżającej wynagrodzenie, ze wskazaniem okresu uprzedzenia (wypowiedzenia warunków płacowych), a uchwała Rady Gminy weszła w życie ,,automatycznie”, bez konieczności podjęcia dodatkowych czynności ze strony pracodawcy, to sytuacja oskarżonych z punktu widzenia prawa karnego, nie uległaby finalnie większej różnicy. Należałoby bowiem wówczas, w ślad za poglądem obrony, przyjąć, że oboje oskarżeni działali pod wpływem błędu, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 30" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 k.k.</xLexLink> Istota błędu, co do bezprawności, zwanego też błędem co do prawa (error iuris), polega bowiem na dokonaniu przez sprawcę wadliwej oceny prawnej popełnianego czynu zabronionego. Wadliwość ta, stanowiąca jedocześnie kontratyp wyłączający odpowiedzialność karną, przejawia się w nieświadomości bezprawności popełnionego czynu. Trzeba mieć tu na uwadze, że nie ma obowiązku znajomości wszystkich przepisów prawa. Obowiązek taki byłby zresztą niemożliwy do wykonania, biorąc pod uwagę ogromną liczbę obowiązujących aktów prawnych i ich nieustanne nowelizacje, a często także niespójność pewnych uregulowań, czy też luki prawne, dotyczące sytuacji szczególnych, gdzie w grę wchodzą przepisy intertemporalne, bądź interdyscyplinarne. Skoro zatem oskarżona zasięgnęła opinii prawnej u profesjonalnego prawnika i zastosowała się do udzielonych jej wskazówek (jednocześnie przekazując stanowisko radcy prawnego swojemu podwładnemu – drugiemu z oskarżonych), to nawet gdyby okazało się, że ta interpretacja prawna jest błędna, to zachodziłaby sytuacja działania oskarżonych pod wpływem błędu, co do bezprawności.</xText> <xText>Wracając do głównego nurtu rozważań przyjąć zatem należało, że powodem braku podjęcia przez oskarżoną – Wójta Gminy i oskarżonego – Sekretarza Gminy, działań w kierunku wykonania uchwały Rady Gminy <xAnon>K.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 29 grudnia 2020 roku, było wyczekiwanie na doręczenie przez Przewodniczącego Rady Gminy Wójtowi Gminy odpisu tejże uchwały ze wskazaniem okresu wypowiedzenia warunków płacowych, co przez kilka miesięcy nie następowało, a ostatecznie czynność taka została zrealizowana w maju 2021 roku.</xText> <xText>Nie można jednak zgodzić się z poglądem apelujących, iż w takiej sytuacji zachodzi konieczność wydania wyroku uniewinniającego.</xText> <xText>Sąd odwoławczy dopatrzył się jednak nieprawidłowości w zachowaniu obojga oskarżonych. Trzeba tu mieć bowiem na uwadze, że oskarżeni znajdowali się w sytuacji szczególnej, gdyż spoczywały na nich określone obowiązki, przewidziane w przepisach prawa. Oskarżona <xAnon>R. K.</xAnon> pełniła bowiem funkcję Wójta Gminy <xAnon>K.</xAnon>, do której obowiązków należał m.in. wynikający z treści art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku w samorządzie gminnym obowiązek wykonywania uchwał Rady Gminy. Taki sam obowiązek ciążył na oskarżonym <xAnon>M. O.</xAnon> z tytułu pełnienia przez niego funkcji Sekretarza Gminy <xAnon>K.</xAnon> (§ 14 i § 19 pkt. 1 ppkt. 5 Regulaminu Organizacyjnego Urzędy Gminy <xAnon>K.</xAnon> z dnia 1 marca 2019 roku).</xText> <xText>Oskarżona znalazła się zatem w sytuacji specyficznej. Z jednej strony miała świadomość, że podjęta uchwała Rady Gminy z dnia 29.12.2020 roku jest dla niej niekorzystna, gdyż obniża jej wynagrodzenie za pracę, a z drugiej strony – ciążył na niej obowiązek podjęcia działań, zmierzających do wykonania tejże uchwały. W zaistniałej sytuacji, oskarżona, z tytułu pełnienia funkcji publicznej, nie mogła zaniechać – mimo wszystko – czynności zmierzających od realizacji uchwały Rady Gminy, choćby się z nią wewnętrznie nie zgadzała, a wręcz uważała ją za krzywdzącą. Skoro zatem oskarżona uzyskała wiedzę, że dla wprowadzenia życie uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>, będącej uchwałą szczególną, wywierającą też skutki w zakresie prawa pracy, koniecznym dla jej wykonania, jest dokonanie przez Przewodniczącego Rady Gminy dodatkowej czynności – nieprawidłowym było, zdaniem Sądu Okręgowego, samo wyczekiwanie na dokonanie tejże czynności przez Przewodniczącego Rady Gminy <xAnon>Ł. J.</xAnon>. Oskarżona miała wszak świadomość, że mamy tu do czynienia z uchwałą nietypową, dla której wykonania (inaczej, niż w przypadku uchwał ,,standardowych”) potrzebna jest jeszcze ekstraordynaryjna czynność ze strony Przewodniczącego Rady Gminy. Oczywiście, początkowo mogła ona zakładać, że <xAnon>Ł. J.</xAnon> podejmie czynność doręczenia jej odpisu uchwały, co jednak pomimo upływu kolejnych dni, nie następowało. W takiej sytuacji – zdaniem Sądu odwoławczego – właściwym i wymagalnym zachowaniem byłoby zwrócenie się radcy prawnej o wydanie na piśmie opinii prawnej, odnośnie prawidłowego trybu wprowadzenia w życie uchwały <xAnon> (...)</xAnon>, a następnie umożliwienie zapoznania się z taką opinią przez Przewodniczącego Rady Gminy, który z kolei miałby możliwość zastosowania się do właściwego trybu procedowania w zakresie podjętej w dniu 29.12.2020 roku uchwały.</xText> <xText>To samo odnieść należy do oskarżonego <xAnon>M. O.</xAnon>, który również powziął wiedzę, odnośnie właściwego trybu procedowania wejścia w życie uchwały <xAnon> (...)</xAnon>. Mimo posiadanej świadomości, że Przewodniczący Rady Gminy jednak nie zamierza doręczyć Wójtowi (co stało się jasne już w drugiej połowie stycznia 2021 roku) odpisu przedmiotowej uchwały, gdyż zapewne nie wie o takiej powinności, oskarżony nie zrobił nic w kierunku przekazania <xAnon>Ł. J.</xAnon> informacji o sposobie właściwego procedowania. Sąd Okręgowy zdaje sobie sprawę, że oskarżony był z jednej strony związany przekazanym mu przez swojego bezpośredniego przełożonego stanowiskiem, co do konieczności respektowania trybu wskazanego przez radcę prawnego, z drugiej jednak strony – tak jak wyżej wspomniano – spoczywały na nim konkretne obowiązki, związane z dążeniem do wprowadzenia w życie uchwały Rady Gminy.</xText> <xText>Reasumując dotychczasowe rozważania stwierdzić należy, iż oskarżeni swym zachowaniem wyczerpali od strony formalnej ustawowe znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 1;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> Nie zachodziła zatem wnioskowana w apelacji obrońców konieczność uniewinnienia oskarżonej <xAnon>R. K.</xAnon> od zarzucanego jej czynu (co dotyczy się także oskarżonego <xAnon>M. O.</xAnon>).</xText> <xText>Jednakże – zdaniem Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, należało dojść do wniosku, iż stopień społecznej szkodliwości, popełnionego przez oskarżonych czynu jest znikomy.</xText> <xText>Przy dokonywaniu oceny stopnia społecznej szkodliwości, z pola widzenia nie można tracić przede wszystkim okoliczności popełnienia czynu. W niniejszej sprawie okoliczności te były specyficzne, o czym już była mowa we wcześniejszych rozważaniach. Oskarżona, mając wątpliwości, co do trybu wejścia w życie uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>, zasięgnęła wiedzy fachowej, w postaci porady radcy prawnego i dostosowała się do przedstawionej jej interpretacji prawnej. Do powyższego zastosował się także drugi z oskarżonych – <xAnon>M. O.</xAnon>. Z chwilą formalnego otrzymania przez oskarżoną odpisu uchwały nr <xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>, co nastąpiło w maju 2021 roku, oskarżeni podjęli działania, zmierzające do wykonania tej uchwały. Jak już wyżej wskazano, w okolicznościach rozpoznawanej tu sprawy nie mogło to zwolnić ich z odpowiedzialności, jednakże ma to znacznie z punktu widzenia oceny stopnia społecznej szkodliwości tak ustalonego czynu. Trzeba też tu wyraźnie wskazać, że osoba w pierwszej kolejności zobowiązana – co wynikało już z treści samej uchwały – do jej wykonania, czyli Przewodniczący Rady Gminy <xAnon>Ł. J.</xAnon>, nie podjął dostatecznych kroków w celu spełnienia tegoż obowiązku. Nic nie stało na przeszkodzie bezpośrednie zwrócenie się także przez niego do radcy prawnego, o wyjaśnienie, czy w tym przypadku wystarczającym jest wyłącznie podpisanie uchwały, czy też potrzebna jest jeszcze dodatkowa czynność, w postaci doręczenia uchwały Wójtowi. Przez kilka miesięcy praktycznie nie wykazał też zainteresowania, czy Wójt pobiera wynagrodzenie w zmienionej wysokości, a jeżeli nie – to dlaczego tak się dzieje. Zgodnie z treścią art. 21a ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym Przewodniczący rady gminy może wydawać polecenia służbowe pracownikom urzędu gminy wykonującym zadania organizacyjne, prawne oraz inne zadania związane z funkcjonowaniem rady gminy, wykonując uprawnienia zwierzchnika służbowego w stosunku do tych pracowników. Ostatecznie Przewodniczący Rady Gminy wydał formalnie polecenie pracownicy <xAnon>I. S.</xAnon> doręczenia uchwały dopiero w maju 2021 roku, tym samym przyznając, iż taka forma była jednak wymagana.</xText> <xText>Sąd Okręgowy chce zwrócić także uwagę, że sama uchwała <xAnon> (...)</xAnon> o obniżeniu Wójtowi Gminy wynagrodzenia nie miała charakteru stricte merytorycznego. Obniżenie Wójtowi Gminy wynagrodzenia za pracę, poniżej wysokości wynagrodzenia podległych mu urzędników, może zresztą wskazywać, że w uchwale tej chodziło raczej o pewien rodzaj zemsty politycznej. Na niedopuszczalność tego rodzaju praktyk dyskryminujących Prezydenta Miasta (co odnosi się także do Wójta Gminy) ze względu na przekonania polityczne, zwracał już uwagę Sąd Najwyższy – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 13 listopada 2019 roku – II PK 47/18. Trzeba też mieć na względzie, że kwota pobieranego przez oskarżoną przez kilka miesięcy wynagrodzenia, które w myśl przedmiotowej uchwały powinno być niższe, nie była znaczna, a w dodatku cała ta kwota została dobrowolnie zwrócona przez oskarżoną do kasy Urzędu Gminy jeszcze w 2021 roku.</xText> <xText>Wszystko to zdecydowanie łagodzi ocenę zachowania oskarżonych. Zespół powyższych okoliczności uzasadnia przyjęcie tezy, iż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym, mieścił się granicach znikomości, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 k.k.</xLexLink> Przyjęciu znikomej szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonych czynu nie stoi też na przeszkodzie rodzaj i charakter naruszonego ich czynem dobra prawnego.</xText> <xText>Wobec uznania, iż przypisany oskarżonym czyn charakteryzował się stopniem społecznej szkodliwości w stopniu jedynie znikomym, postępowanie karne w tym zakresie podlegało – zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 k.k.</xLexLink> – umorzeniu. Dlatego też Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie karne wobec obu oskarżonych.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie apelacja prokuratora stała się bezprzedmiotowa. Rozważanie kwestii nadzwyczajnego złagodzenia kary, zastosowania ustawy względniejszej (<xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>) czy też kwestii wymiaru orzeczonych kar i środków karnych, miałoby bowiem rację bytu, gdyby Sąd II instancji utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o skazaniu obojga oskarżonych.</xText> <xText>Odnośnie kosztów postępowania, to zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 632 a;art. 632 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632a § 1 k.p.k.</xLexLink> - w wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania, sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony, a w sprawach z oskarżenia prywatnego oskarżony lub Skarb Państwa. Na podstawie tegoż przepisu Sąd Okręgowy postanowił obciążyć kosztami procesu oskarżonych, na które złożyły się wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku całego postępowania. Tym samym nie podlegał uwzględnieniu wniosek obrońców oskarżonej <xAnon>R. K.</xAnon> o zasądzenie na jej rzecz od Skarbu Państwa kosztów obrony z wyboru.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie uznał, aby słusznym było przejęcie kosztów niniejszego postępowania na rachunek Skarbu Państwa, a więc obciążenie nimi de facto podatnika. Ustalone zachowanie oskarżonych nie znalazły w ocenie Sądu Okręgowego dostatecznej akceptacji, o czym była już mowa w powyższych rozważaniach. Wnioski płynące z tych rozważań pozwoliły na przypisanie oskarżonym sprawstwa w zakresie zarzucanych im czynów, przy czym ich stopień społecznej szkodliwości został następnie uznany przez Sąd za znikomy i skutkował umorzeniem postępowania.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt. IV Ka 369/24 Sąd odwoławczy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia wyroku w postaci formularza UK 2. Z uwagi na fakt, iż we wniesionych apelacjach przedstawiono szereg zarzutów, z których część zakresowo się przenika, a część z kolei – powiela, sporządzenie uzasadnienia w postaci ww. formularza, mogłoby spowodować, iż niniejsze uzasadnienie byłoby mało przejrzyste, a przez to mniej czytelne, dla stron. Kwestia uzasadnień ,,formularzowych” została już poruszona w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który zwrócił uwagę na potrzebę transparentności uzasadnienia wyroku, w kontekście prawa do rzetelnego procesu (por. postanowienie z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21). UZASADNIENIE Apelacja obrońców oskarżonejR. K.okazała się zasadna w takim stopniu, że w wyniku jej wniesienia doszło do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania karnego na podstawieart. 1 § 2 k.k.w zw. zart. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.Podobny skutek, co do oskarżonegoM. O., który nie wniósł własnego środka odwoławczego, odniosła apelacja prokuratora, która zaskarżyła wyrok w stosunku do obojga oskarżonych. Wprawdzie apelacja oskarżyciela zaskarżyła wyrok Sądu Rejonowego na niekorzyść oskarżonych, jednakże zgodnie z treściąart. 434 § 2 k.p.k.środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego może spowodować orzeczenie także na jego korzyść, jeżeli zachodzą przesłanki określone wart. 440 k.p.k.lubart. 455 k.p.k.Utrzymanie wyroku w mocy wobec oskarżonegoM. O., w sytuacji, gdy co do oskarżonejR. K., Sąd odwoławczy dopatrzył się przesłanek umorzenia postępowania, dotyczących obojga oskarżonych, byłoby rozstrzygnięciem rażąco niesprawiedliwym. Ponadto zart. 435 k.p.k.wprost wynika, że sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych. Przechodząc do szczegółowego omówienia zarzutów apelacji obrońców, skonstatować należy, że w dużej mierze została ona oparta o zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mającego wpływu na jego treść, a będącego wynikiem naruszenia przez Sąd I instancjiart. 7 k.p.k.przy ocenie wyjaśnień oskarżonych i zeznań niektórych świadków. Zarzut ten uznać trzeba jako częściowo zasadny. Sąd Rejonowy, ,,część historyczną” sprawy zawarł w dziale 1 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przy czym ograniczył się tu do wskazania faktów oczywistych, wynikających m.in. z niekwestionowanych dokumentów. Trudno więc w tym zakresie fakty te podważać. Natomiast w dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przy dokonywaniu oceny poszczególnych dowodów, czy też nawet przy omawianiu powodów przyjętej kwalifikacji prawnej, Sąd Rejonowy dodaje kolejne elementy stanu faktycznego, o których w dziale 1 w ogóle nie było mowy. Pomijając już nawet to, że taki sposób uzasadnienia wyroku utrudnia stronom i sądowi odwoławczemu skontrolowanie toku rozumowania, który doprowadził Sąd Rejonowy do takich, a nie innych konkluzji, to apelacja słusznie podniosła do owych rozważań szereg zastrzeżeń. Chodzi tu głównie o ustalenie Sądu Rejonowego, że w wyniku działań oskarżonej, pracownicy Urzędu Gminy (być może w obawie o swoje stanowiska) ,,robili wszystko”, by nie wprowadzić w życie uchwały z dnia 29 grudnia 2020 roku i nie doręczyć jej oskarżonej, choć w istocie taka okoliczność nie została udowodniona. W szczególności tego rodzaju ustalenia nie da się wywieść z zeznań przesłuchanych w sprawie urzędników:E. B.,I. S.,A. K.,E. P., czy teżM. Ł.. Z kolei, część z podnoszonych zarzutów uznać należało, jako nie mających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Chodzi tu np. o kwestię, kiedy dokładnie Przewodniczący Rady Gminy –Ł. J.podpisał uchwałę nr(...)(czy nastąpiło to jeszcze w dniu jej wydania, czy kilka dni później), czy też kwestię, kiedy i w jaki sposób, pozostałe uchwały wydane przez Radę Gminy w dniu 29 grudnia 2020 roku trafiły do właściwych komórek organizacyjnych Urzędu Gminy wK.i kiedy nastąpiło ich wykonanie. Odtworzenie wszystkich szczegółów tych zagadnień napotyka na trudności, związane nie tylko z upływem czasu, ale też faktem, że osoba odpowiedzialna z ramienia Urzędu Gminy za obsługę sekretarską Rady Gminy –A. K.zakończyła pracę w urzędzie z końcem 2020 roku i w jej miejsce, w styczniu 2021 roku, przyjęto nowego pracownika –I. S.. W istocie nie mają one jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie może przecież budzić żadnych wątpliwości, że uchwała Rady GminyK.nr(...)z dnia 29 grudnia 2020 roku, w sprawie ustalenia wynagrodzenia Wójta GminyK., została skutecznie podpisana przez Przewodniczącego Rady Gminy –Ł. J.(najprawdopodobniej na początku stycznia 2021 roku). Została ona przecież oficjalnie przesłana przez Urząd Gminy wK.w dniu 2.02.2021 roku do(...)Urzędu Wojewódzkiego, w trybie art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Nie budzić też może żadnych wątpliwości, że oboje oskarżeni doskonale wiedzieli, że w dniu 29 grudnia 2020 roku zapadła uchwała Rady GminyK.nr(...)i jaka była jej treść, już choćby z tego względu, że byli oni obecni na posiedzeniu Rady Gminy w tym dniu. Nie może wreszcie budzić wątpliwości ustalenie, że dopiero w maju 2021 roku Przewodniczący Rady Gminy –Ł. J.wydał formalnie pracownicyI. S.polecenie doręczenia odpisu uchwały Wójtowi Gminy – oskarżonejR. K.(pismo – k. 98) i dopiero od tego momentu, księgowość zaczęła naliczać Wójtowi GminyK.wynagrodzenie, wynikające z powyższej uchwały. Te wszystkie okoliczności, mające decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikają jasno z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji nie dokonał natomiast ustaleń, co do jeszcze jednej, za to bardzo istotnej okoliczności, co słusznie zarzucają skarżący. Otóż, kilka dni po wydaniu przedmiotowej uchwały nr(...)(...), na początku stycznia 2021 roku, oskarżonaR. K.zwróciła się do radcy prawnego, prowadzącej obsługę prawną GminyK.–B. J.o opinię prawną, dotyczącą procedury wejścia w życie powyższej uchwały. Z opinii radcy prawnego, którą przekazała oskarżonej ustnie, wynikało, że tego rodzaju uchwała musi być doręczona oficjalnie Wójtowi przez Przewodniczącego Rady Gminy. Następnie informację taką powziął oskarżonyM. O., a oskarżonaR. K.oznajmiła mu, że oczekuje procedowania wedle wykładni, wskazanej przez radcę prawnego, czyli ,,oczekujemy, aż przewodniczący w sposób oficjalny doręczy jej tę uchwałę, jako nowe warunki pracy” (wyjaśnienia oskarżonegoM. O.– k. 292v). Trudno dociec, dlaczego Sąd Rejonowy okoliczności tej nie dostrzegł, gdyż to właśnie ona tłumaczy, w sposób logiczny, zachowanie obojga oskarżonych, zwłaszcza, że zgromadzone w sprawie dowody nie wskazują na inny rozsądny powód opóźnienia wprowadzenia w życie uchwały nr(...)(...). Sąd odwoławczy musiał w takiej sytuacji naprawić zaniechanie Sądu I instancji, przede wszystkim przesłuchując w charakterze świadka radcę prawnegoB. J., co nastąpiło na rozprawie w dniu 18.10.2024 roku. ŚwiadekB. J.potwierdziła w złożonych zeznaniach fakt konsultowania z nią przez WójtaR. K.kwestii wejścia w życie uchwały nr(...)(...)z dnia 29.12.2020 roku. Potwierdziła też, że do rozmowy tej doszło po Nowym Roku i przekazała w niej oskarżonej, że ponieważ był to dokument ze stosunku pracy, powinien on być doręczony pani Wójt przez Przewodniczącego Rady Gminy, czyli podmiot, który wykonuje w stosunku do Wójta czynności z zakresu prawa pracy. Nie otrzymała natomiast od oskarżonej polecenia sporządzenia takiej opinii prawnej na piśmie. W tej sprawie nie kontaktował się z nią Przewodniczący Rady Gminy, choć wcześniej i później konsultował się z nią w różnych sprawach. Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych powodów, by zanegować wiarygodność zeznań świadkaB. J., zwłaszcza, że już w dniu 17 marca 2021 roku, a więc długo przed wszczęciem postępowania karnego w przedmiotowej sprawie, Wójt GminyR. K.skierowała pismo do Dyrektora Wydziału Prawnego, Nadzoru i Kontroli w(...)Urzędzie Wojewódzkim, wskazując m.in. na kwestie proceduralne, odnośnie zasad i sposobu postępowania w przypadku podjęcia przez Radę Gminy uchwały o obniżeniu wynagrodzenia Wójta, zgodnie z powyższym stanowiskiem radcy prawnegoB. J.(k. 105 – 106). Przechodząc do dalszych rozważań, należy stwierdzić, iż Sąd odwoławczy rozpoznający wniesione apelacje nie mógł, w realiach niniejszej sprawy, uciec od dokonania oceny, czy przedstawiony przez radcę prawnąB. J.pogląd prawny, odnośnie procedury wprowadzenia w życie uchwały nr(...)(...)był słuszny, czy też nie. Zdaniem Sądu Okręgowego należy zgodzić się z taką wykładnią przepisów, jaką przedstawiła w swoim stanowisku radca prawnyB. J.. Przepisy prawa nie wskazują wprost, w jaki sposób ma być wykonywana uchwała organu samorządu terytorialnego, która jest z jednej strony wyrazem stanowienia prawa miejscowego, ale z drugiej – dokumentem ingerującym w sposób zasadniczy w stosunek pracy. W szczególności w przepisach ustawy o pracownikach samorządowych brak jest przepisów regulujących zagadnienie dotyczące wypowiadania w takiej sytuacji, jak ta zaistniała w niniejszej sprawie, warunków pracy i płacy. W świetle utrwalonego już orzecznictwa, niewątpliwym w obecnym stanie prawnym pozostaje fakt, że przepisyustawy – Kodeks pracy, a konkretnieart. 42 k.p.nie mogą być stosowane wprost, w stosunku do osób zatrudnionych na podstawie wyboru. Podstawowym argumentem, uzasadniającym wykluczenie stosowania przepisów regulujących procedurę wypowiadania warunków pracy i płacy wKodeksie pracy, jest szczególny rodzaj stosunku, jakim jest stosunek pracy z wyboru. Odmowa przyjęcia przez pracownika zaproponowanych mu w wypowiedzeniu zmieniającym nowych warunków wynagrodzenia prowadziłaby bowiem w myślart. 42 § 3 k.p.do rozwiązania stosunku pracy. Tymczasem stosunek pracy z wyboru nie może zostać rozwiązany w trakcie trwania mandatu, co wynika z kolei zart. 73 § 2 k.p., a odmowa przyjęcia przez wójta nowych warunków wynagrodzenia nie stanowi w świetle prawa przesłanki do wygaśnięcia mandatu. Niedopuszczalność stosowania przepisuart. 42 k.p.jest w związku z tym uzasadniona tylko w zakresie, w jakim wymagana jest zgoda pracownika na zmianę warunków pracy lub płacy. Stanowi to logiczną konsekwencję przyznania radzie gminy kompetencji do jednostronnej zmiany wysokości wynagrodzenia wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta). Brak wyraźnego rozstrzygnięcia przez ustawodawcę kwestii wypowiadania warunków pracy i płacy, w odniesieniu do pracowników zatrudnianych na podstawie wyboru, nie zwalnia jednak z obowiązkuposzanowania podstawowych zasad prawa pracy, które obowiązują bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, systemowa analiza przepisów prawa pracy (w rozumieniuart. 9 Kodeksu pracy) prowadzi do wniosku, żezasadą prawa pracy jest konieczność zachowania odpowiedniego okresu między wprowadzeniem dopuszczalnej zmiany warunków płacy na niekorzyść pracownika, a skutkiem w postaci obniżenia wynagrodzenia.W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto ponadto stosowanie powyższej zasady w odniesieniu do sytuacji, w których nie jest możliwe dokonanie wypowiedzenia zmieniającego na podstawieart. 42 k.p.Skoro brakuje bowiem ustawowego upoważnienia do stosowania wobec pewnej grupy pracowników tego przepisu „odpowiednio”, to w grę wchodzi jedynie zastosowanieart. 42 § 2w drodze analogii. W konsekwencji, że skoro do stosunku pracy z wyboru nie można stosować wprostart. 42 k.p.a jest w nim dopuszczalna jednostronna zmiana wysokości wynagrodzenia na niekorzyść pracownika samorządowego, to może to nastąpić tylko i wyłączniez zachowaniem okresu uprzedzenia, równego okresowi wypowiedzenia.Wypowiedzenie zmieniające jest czynnością prawną złożoną, nie ma więc przeszkód, aby w takiej sytuacji, w drodze analogii, stosować ten przepis, jednak wyłącznie w zakresie ustanawiającym zachowanie okresu wypowiedzenia, co do wywołania skutku w postaci obniżenia wynagrodzenia pracownikowi (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2006 roku – II PK 27/06; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1998 roku – III ZP 5/98; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 2 listopada 2016 roku – III APa 14/16). W świetle powyższych rozważań, stwierdzenie zawarte w uchwale nr(...)(...)z dnia 29.12.2020 roku, że wchodzi ona w życie natychmiast: ,,z dniem jej podjęcia”, ocenić należy zatem, jako niezgodne z obowiązującym porządkiem prawnym. Podstawa stosunku pracy Wójta, jaką jest wybór, nie zwalnia bowiem Rady Gminy z obowiązku poszanowania podstawowych zasad prawa pracy, odnoszących się do każdego stosunku pracy. Z powyższego stanowiska orzecznictwa, które w pełni podziela Sąd odwoławczy w niniejszej sprawie, należy także wywodzić powinność doręczenia przez pracodawcę (którego w tym przypadku reprezentował Przewodniczący Rady Gminy - zgodnie zart. 8 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych) pracownikowi, czyli Wójtowi, odpisu uchwały, ze wskazaniem okresu między wprowadzeniem zmiany warunków płacy na niekorzyść pracownika, a skutkiem w postaci obniżenia wynagrodzenia, odpowiadającego okresowi wypowiedzenia zkodeksu pracy. Nie może być tu dostatecznym kontrargumentem, podnoszona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczność, że następna uchwała Rada GminyK.(nr(...)z dnia 24 listopada 2021 roku) w sprawie ustalenia wynagrodzenia Wójta Gminy), która tym razem podwyższała to wynagrodzenie, weszła w życie niemal natychmiast. Po pierwsze, nie można zrównywać sytuacji, kiedy pracodawca podwyższa pracownikowi wynagrodzenie za pracę, od sytuacji, kiedy wynagrodzenie to zostaje obniżone. Po drugie, Sąd Rejonowy, na dobrą sprawę, nie czynił odrębnego postępowania dowodowego, co do sposobu doręczenia Wójtowi uchwały nr(...)(...). Tymczasem nie jest wcale wykluczone, że w dniu 24 listopada 2021 roku Przewodniczący Rady Gminy podpisał przyjętą uchwałę i jeszcze tego samego, lub następnego dnia, jej odpis został formalnie doręczony Wójtowi. Na marginesie koniecznym jest poczynienie jeszcze jednej ważnej uwagi. Sąd Okręgowy dopuszcza możliwość dokonania innej, niż wyżej wskazana, interpretacji prawnej. Jest to o tyle zrozumiałe, że – tak jak już wyżej nadmieniano – ustawodawca wprost nie uregulował tych kwestii. Oczywiście, w takim przypadku oczekiwać należałoby przedstawienia przekonywującej argumentacji, która byłaby zdolna do obalenia przedstawionego powyżej przez Sąd Okręgowy stanowiska. Jednakże nawet przyjęcie koncepcji, że Przewodniczący Rady Gminy nie miał obowiązku doręczenia Wójtowi odpisu uchwały obniżającej wynagrodzenie, ze wskazaniem okresu uprzedzenia (wypowiedzenia warunków płacowych), a uchwała Rady Gminy weszła w życie ,,automatycznie”, bez konieczności podjęcia dodatkowych czynności ze strony pracodawcy, to sytuacja oskarżonych z punktu widzenia prawa karnego, nie uległaby finalnie większej różnicy. Należałoby bowiem wówczas, w ślad za poglądem obrony, przyjąć, że oboje oskarżeni działali pod wpływem błędu, o którym mowa wart. 30 k.k.Istota błędu, co do bezprawności, zwanego też błędem co do prawa (error iuris), polega bowiem na dokonaniu przez sprawcę wadliwej oceny prawnej popełnianego czynu zabronionego. Wadliwość ta, stanowiąca jedocześnie kontratyp wyłączający odpowiedzialność karną, przejawia się w nieświadomości bezprawności popełnionego czynu. Trzeba mieć tu na uwadze, że nie ma obowiązku znajomości wszystkich przepisów prawa. Obowiązek taki byłby zresztą niemożliwy do wykonania, biorąc pod uwagę ogromną liczbę obowiązujących aktów prawnych i ich nieustanne nowelizacje, a często także niespójność pewnych uregulowań, czy też luki prawne, dotyczące sytuacji szczególnych, gdzie w grę wchodzą przepisy intertemporalne, bądź interdyscyplinarne. Skoro zatem oskarżona zasięgnęła opinii prawnej u profesjonalnego prawnika i zastosowała się do udzielonych jej wskazówek (jednocześnie przekazując stanowisko radcy prawnego swojemu podwładnemu – drugiemu z oskarżonych), to nawet gdyby okazało się, że ta interpretacja prawna jest błędna, to zachodziłaby sytuacja działania oskarżonych pod wpływem błędu, co do bezprawności. Wracając do głównego nurtu rozważań przyjąć zatem należało, że powodem braku podjęcia przez oskarżoną – Wójta Gminy i oskarżonego – Sekretarza Gminy, działań w kierunku wykonania uchwały Rady GminyK.nr(...)z dnia 29 grudnia 2020 roku, było wyczekiwanie na doręczenie przez Przewodniczącego Rady Gminy Wójtowi Gminy odpisu tejże uchwały ze wskazaniem okresu wypowiedzenia warunków płacowych, co przez kilka miesięcy nie następowało, a ostatecznie czynność taka została zrealizowana w maju 2021 roku. Nie można jednak zgodzić się z poglądem apelujących, iż w takiej sytuacji zachodzi konieczność wydania wyroku uniewinniającego. Sąd odwoławczy dopatrzył się jednak nieprawidłowości w zachowaniu obojga oskarżonych. Trzeba tu mieć bowiem na uwadze, że oskarżeni znajdowali się w sytuacji szczególnej, gdyż spoczywały na nich określone obowiązki, przewidziane w przepisach prawa. OskarżonaR. K.pełniła bowiem funkcję Wójta GminyK., do której obowiązków należał m.in. wynikający z treści art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku w samorządzie gminnym obowiązek wykonywania uchwał Rady Gminy. Taki sam obowiązek ciążył na oskarżonymM. O.z tytułu pełnienia przez niego funkcji Sekretarza GminyK.(§ 14 i § 19 pkt. 1 ppkt. 5 Regulaminu Organizacyjnego Urzędy GminyK.z dnia 1 marca 2019 roku). Oskarżona znalazła się zatem w sytuacji specyficznej. Z jednej strony miała świadomość, że podjęta uchwała Rady Gminy z dnia 29.12.2020 roku jest dla niej niekorzystna, gdyż obniża jej wynagrodzenie za pracę, a z drugiej strony – ciążył na niej obowiązek podjęcia działań, zmierzających do wykonania tejże uchwały. W zaistniałej sytuacji, oskarżona, z tytułu pełnienia funkcji publicznej, nie mogła zaniechać – mimo wszystko – czynności zmierzających od realizacji uchwały Rady Gminy, choćby się z nią wewnętrznie nie zgadzała, a wręcz uważała ją za krzywdzącą. Skoro zatem oskarżona uzyskała wiedzę, że dla wprowadzenia życie uchwały nr(...)(...), będącej uchwałą szczególną, wywierającą też skutki w zakresie prawa pracy, koniecznym dla jej wykonania, jest dokonanie przez Przewodniczącego Rady Gminy dodatkowej czynności – nieprawidłowym było, zdaniem Sądu Okręgowego, samo wyczekiwanie na dokonanie tejże czynności przez Przewodniczącego Rady GminyŁ. J.. Oskarżona miała wszak świadomość, że mamy tu do czynienia z uchwałą nietypową, dla której wykonania (inaczej, niż w przypadku uchwał ,,standardowych”) potrzebna jest jeszcze ekstraordynaryjna czynność ze strony Przewodniczącego Rady Gminy. Oczywiście, początkowo mogła ona zakładać, żeŁ. J.podejmie czynność doręczenia jej odpisu uchwały, co jednak pomimo upływu kolejnych dni, nie następowało. W takiej sytuacji – zdaniem Sądu odwoławczego – właściwym i wymagalnym zachowaniem byłoby zwrócenie się radcy prawnej o wydanie na piśmie opinii prawnej, odnośnie prawidłowego trybu wprowadzenia w życie uchwały(...), a następnie umożliwienie zapoznania się z taką opinią przez Przewodniczącego Rady Gminy, który z kolei miałby możliwość zastosowania się do właściwego trybu procedowania w zakresie podjętej w dniu 29.12.2020 roku uchwały. To samo odnieść należy do oskarżonegoM. O., który również powziął wiedzę, odnośnie właściwego trybu procedowania wejścia w życie uchwały(...). Mimo posiadanej świadomości, że Przewodniczący Rady Gminy jednak nie zamierza doręczyć Wójtowi (co stało się jasne już w drugiej połowie stycznia 2021 roku) odpisu przedmiotowej uchwały, gdyż zapewne nie wie o takiej powinności, oskarżony nie zrobił nic w kierunku przekazaniaŁ. J.informacji o sposobie właściwego procedowania. Sąd Okręgowy zdaje sobie sprawę, że oskarżony był z jednej strony związany przekazanym mu przez swojego bezpośredniego przełożonego stanowiskiem, co do konieczności respektowania trybu wskazanego przez radcę prawnego, z drugiej jednak strony – tak jak wyżej wspomniano – spoczywały na nim konkretne obowiązki, związane z dążeniem do wprowadzenia w życie uchwały Rady Gminy. Reasumując dotychczasowe rozważania stwierdzić należy, iż oskarżeni swym zachowaniem wyczerpali od strony formalnej ustawowe znamiona przestępstwa zart. 231 § 1 i 2 k.k.Nie zachodziła zatem wnioskowana w apelacji obrońców konieczność uniewinnienia oskarżonejR. K.od zarzucanego jej czynu (co dotyczy się także oskarżonegoM. O.). Jednakże – zdaniem Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, należało dojść do wniosku, iż stopień społecznej szkodliwości, popełnionego przez oskarżonych czynu jest znikomy. Przy dokonywaniu oceny stopnia społecznej szkodliwości, z pola widzenia nie można tracić przede wszystkim okoliczności popełnienia czynu. W niniejszej sprawie okoliczności te były specyficzne, o czym już była mowa we wcześniejszych rozważaniach. Oskarżona, mając wątpliwości, co do trybu wejścia w życie uchwały nr(...)(...), zasięgnęła wiedzy fachowej, w postaci porady radcy prawnego i dostosowała się do przedstawionej jej interpretacji prawnej. Do powyższego zastosował się także drugi z oskarżonych –M. O.. Z chwilą formalnego otrzymania przez oskarżoną odpisu uchwały nr(...)(...), co nastąpiło w maju 2021 roku, oskarżeni podjęli działania, zmierzające do wykonania tej uchwały. Jak już wyżej wskazano, w okolicznościach rozpoznawanej tu sprawy nie mogło to zwolnić ich z odpowiedzialności, jednakże ma to znacznie z punktu widzenia oceny stopnia społecznej szkodliwości tak ustalonego czynu. Trzeba też tu wyraźnie wskazać, że osoba w pierwszej kolejności zobowiązana – co wynikało już z treści samej uchwały – do jej wykonania, czyli Przewodniczący Rady GminyŁ. J., nie podjął dostatecznych kroków w celu spełnienia tegoż obowiązku. Nic nie stało na przeszkodzie bezpośrednie zwrócenie się także przez niego do radcy prawnego, o wyjaśnienie, czy w tym przypadku wystarczającym jest wyłącznie podpisanie uchwały, czy też potrzebna jest jeszcze dodatkowa czynność, w postaci doręczenia uchwały Wójtowi. Przez kilka miesięcy praktycznie nie wykazał też zainteresowania, czy Wójt pobiera wynagrodzenie w zmienionej wysokości, a jeżeli nie – to dlaczego tak się dzieje. Zgodnie z treścią art. 21a ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym Przewodniczący rady gminy może wydawać polecenia służbowe pracownikom urzędu gminy wykonującym zadania organizacyjne, prawne oraz inne zadania związane z funkcjonowaniem rady gminy, wykonując uprawnienia zwierzchnika służbowego w stosunku do tych pracowników. Ostatecznie Przewodniczący Rady Gminy wydał formalnie polecenie pracownicyI. S.doręczenia uchwały dopiero w maju 2021 roku, tym samym przyznając, iż taka forma była jednak wymagana. Sąd Okręgowy chce zwrócić także uwagę, że sama uchwała(...)o obniżeniu Wójtowi Gminy wynagrodzenia nie miała charakteru stricte merytorycznego. Obniżenie Wójtowi Gminy wynagrodzenia za pracę, poniżej wysokości wynagrodzenia podległych mu urzędników, może zresztą wskazywać, że w uchwale tej chodziło raczej o pewien rodzaj zemsty politycznej. Na niedopuszczalność tego rodzaju praktyk dyskryminujących Prezydenta Miasta (co odnosi się także do Wójta Gminy) ze względu na przekonania polityczne, zwracał już uwagę Sąd Najwyższy – Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 13 listopada 2019 roku – II PK 47/18. Trzeba też mieć na względzie, że kwota pobieranego przez oskarżoną przez kilka miesięcy wynagrodzenia, które w myśl przedmiotowej uchwały powinno być niższe, nie była znaczna, a w dodatku cała ta kwota została dobrowolnie zwrócona przez oskarżoną do kasy Urzędu Gminy jeszcze w 2021 roku. Wszystko to zdecydowanie łagodzi ocenę zachowania oskarżonych. Zespół powyższych okoliczności uzasadnia przyjęcie tezy, iż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym, mieścił się granicach znikomości, w rozumieniuart. 1 § 2 k.k.Przyjęciu znikomej szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonych czynu nie stoi też na przeszkodzie rodzaj i charakter naruszonego ich czynem dobra prawnego. Wobec uznania, iż przypisany oskarżonym czyn charakteryzował się stopniem społecznej szkodliwości w stopniu jedynie znikomym, postępowanie karne w tym zakresie podlegało – zgodnie z treściąart. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.w zw. zart. 1 § 2 k.k.– umorzeniu. Dlatego też Sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie karne wobec obu oskarżonych. Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie apelacja prokuratora stała się bezprzedmiotowa. Rozważanie kwestii nadzwyczajnego złagodzenia kary, zastosowania ustawy względniejszej (art. 4 § 1 k.k.) czy też kwestii wymiaru orzeczonych kar i środków karnych, miałoby bowiem rację bytu, gdyby Sąd II instancji utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o skazaniu obojga oskarżonych. Odnośnie kosztów postępowania, to zgodnie z treściąart. 632a § 1 k.p.k.- w wyjątkowych wypadkach, w razie umorzenia postępowania, sąd może orzec, że koszty procesu ponosi w całości lub w części oskarżony, a w sprawach z oskarżenia prywatnego oskarżony lub Skarb Państwa. Na podstawie tegoż przepisu Sąd Okręgowy postanowił obciążyć kosztami procesu oskarżonych, na które złożyły się wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku całego postępowania. Tym samym nie podlegał uwzględnieniu wniosek obrońców oskarżonejR. K.o zasądzenie na jej rzecz od Skarbu Państwa kosztów obrony z wyboru. Sąd Okręgowy nie uznał, aby słusznym było przejęcie kosztów niniejszego postępowania na rachunek Skarbu Państwa, a więc obciążenie nimi de facto podatnika. Ustalone zachowanie oskarżonych nie znalazły w ocenie Sądu Okręgowego dostatecznej akceptacji, o czym była już mowa w powyższych rozważaniach. Wnioski płynące z tych rozważań pozwoliły na przypisanie oskarżonym sprawstwa w zakresie zarzucanych im czynów, przy czym ich stopień społecznej szkodliwości został następnie uznany przez Sąd za znikomy i skutkował umorzeniem postępowania.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

154510000003521_VII_U_000139_2022_Uz_2024-12-17_001

VII U 139/22

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:05.0 CET

2025-01-02 12:34:09.0 CET

15451000

3521

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VII U 139/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior Protokolant st. sekr. sądowy Marta Jachacy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. w Warszawie sprawy M. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o kapitał początkowy na skutek odwołania M. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003521/U" xYear="2022" xVolNmbr="000139" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt VII U 139/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy <xBRx></xBRx>i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant st. sekr. sądowy Marta Jachacy</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy <xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o kapitał początkowy</xText> <xText xALIGNx="left">na skutek odwołania <xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 4 listopada 2021 r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, z dnia 17 stycznia 2022 r. znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">oddala odwołania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 7 lutego 2022 r. ubezpieczona <xAnon>M. M.</xAnon> odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 4 listopada 2021 r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, którą organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego w oparciu o zaświadczenie RP-7 z 13 października 2021 r., które zdaniem odwołującej jest błędne. Odwołująca poniosła, że podstawą do ustalenia wartości kapitału początkowego powinny być dane zawarte w dokumencie RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. Mając to na uwadze <xAnon>M. M.</xAnon> wniosła o ponowne obliczenie kapitału początkowego oraz o przywrócenie i uwzględnienie oryginalnego dokumentu RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. Zdaniem odwołującej dokument RP-7 z 2021 r. obarczony jest licznymi błędami, a pomimo tego, stał się podstawą naliczenia kapitału początkowego, choć nie odzwierciedla stanu faktycznego, natomiast zawiera niekorzystne dla ubezpieczonej zaniżenie rzeczywistego wymiaru zatrudnienia z pełnego etatu do 12,5 godzin, zaniżenie na różnych poziomach składników wypłaconego mi wynagrodzenia za pracę z wszystkich lat oprócz 1993 r., od którego odprowadzone zostały do ZUS należne składki, nie uwzględnia przyznanych i wypłaconych świadectw rekompensacyjnych za pracę w pełnym wymiarze w 1991/92 r. <xIx> (odwołanie – k. 3-5 a.s.).</xIx> </xText> <xText>W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>( 14)</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, a w przypadku rozszerzenia odwołania na decyzję z dnia 17 stycznia 2022 r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, którą wydał już po dacie zaskarżenia przez ubezpieczoną decyzji z 4 listopada 2021 r. – wniósł o oddalenie również tego odwołania.</xText> <xText>Uzasadniając stanowisko organ rentowy scharakteryzował przebieg toczących się przed nim postępowań inicjowanych wnioskami ubezpieczonej. Zakład wskazał, że decyzją z dnia 4 listopada 2021 r. ponownie ustalił kapitał początkowy ubezpieczonej. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z faktycznego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 60,15%. Zakład ustalił, że w aktach rentowych znajdują się dwa różne zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez <xAnon>(...)</xAnon> Liceum Ogólnokształcące <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> tj. z dnia 21 listopada 2003 r. oraz z dnia 2 sierpnia 2018 r. Wobec zaistniałych rozbieżności organ rentowy przeprowadził postępowanie wyjaśniające ze szkołą w celu ustalenia prawidłowych kwot wynagrodzenia. Ostatecznie do wysokości kapitału początkowego przyjęto wartości wykazane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 13 października 2021 r. Wystawca ww. dokumentu w punkcie 6 wskazał, że druk jest poprawiony i ostateczny. <xAnon>M. M.</xAnon> do odwołania od decyzji z dnia 4 listopada 2021 r. dołączyła nowe dokumenty - zawiadomienia o przysługujących rekompensatach pieniężnych za lata 1991 i 1992, które miały wpływ na wysokość kapitału początkowego. W tym stanie rzeczy organ rentowy decyzją z dnia 17 stycznia 2022 r. ponownie ustalił kapitał początkowy dla ubezpieczonej <xIx> (odpowiedź na odwołanie – k.12 – 12v a.s.).</xIx> </xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>M. M.</xAnon> <xAnon>urodzona (...)</xAnon>, w dniu 17 czerwca 2021 r. złożyła do organu rentowego wniosek o ustalenie kapitału początkowego i dołączyła do niego m.in. zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu od dotychczasowych pracodawców, tj. zaświadczenia RP – 7. Były to:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>zaświadczenie z dnia 31 lipca 2018 r. z <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> Liceum Ogólnokształcące im. (...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> <xBx> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>A.</xAnon> </xBx>za okres od 1 września 1990 r. do 31 sierpnia 1991 r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zaświadczenie z dnia z dnia 3 sierpnia 2018 r. z <xAnon>(...)</xAnon> Liceum Ogólnokształcące <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> – za okres 1 września 1991 r. do 31 sierpnia 1995 r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zaświadczenie z dnia 17 marca 2003 r. z <xAnon>(...)</xAnon> Licem Ogólnokształcącego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> za okres od 1 września 1995 r. do 31 sierpnia 1997 r. <xIx> (wniosek z dnia 17 czerwca 2021 r. – k.1, tom I a.r.).</xIx> </xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W dniu 7 września 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję o ustaleniu kapitału początkowego w wysokości 53.044,20 na dzień 1 stycznia 1999 r. Decyzja obejmowała staż pracy 94 miesięcy składkowych i 62 miesiące nieskładkowe, które następnie ograniczono do 1/3 okresów składkowych ustalając okres nieskładkowy na 31 miesięcy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 70,84%. <xIx>(decyzja z dnia 7 września 2021 r. – k. 26 a.r. I tom a.r.)</xIx></xText> <xText>W dniu 23 września 2021 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne przeliczenie kapitału początkowego. Do wniosku dołączyła odnalezione zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 21 listopada 2003 r. z <xAnon>(...)</xAnon> Liceum Ogólnokształcącego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. W aktach organu rentowego znajdowało się już zaświadczenie od ww. pracodawcy z dnia 3 sierpnia 2018 r., jednak widniały w nim inne dane<xIx> (wniosek z dnia 23 września 2021 r. – akta rentowe I tom).</xIx> </xText> <xText>Wynagrodzenie z zaświadczenia RP –7 z dnia 21 listopada 2003 r. różniło się w do poprzednio złożonego zaświadczenia.</xText> <xText>Zgodnie z RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. dochody ubezpieczonej z lat 1991 – 1995 kształtowały się w następujący sposób:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>1991 r. – 6.539.834,00 ( w tym 1 840 000,00 rekompensata pieniężna)</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1992 r.– 26.130.400,00 ( w tym 3 480 000,00 rekompensata pieniężna)</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1993 r.– 29.122.300,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1994 r. – 34.169.600,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1995 r. – 2.796,41<xIx>(zaświadczenie RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. – k. 26 a.s, k. 3 tom III akt rentowych)</xIx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zgodnie z ww. zaświadczeniem RP-7 z dnia 3 sierpnia 2018 r. dochody ubezpieczonej z lat 1991 – 1995 kształtowały się w poszczególnych latach <xBRx></xBRx>w następujący sposób:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>1991 r.– 24.958.853,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1992 r. – 23.717.900,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1993 r. – 29.122.300,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1994 r. – 31.672.600,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1995 r. – 2.949,96 <xIx>(zaświadczenie RP-7 z dnia 3 sierpnia 2018 r. – k.13 a.r., I tom a.r., k. 32 a.s., k. 75 a.s.) </xIx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wobec rozbieżności danych wynikających z ww. zaświadczeń RP-7 organ rentowy w celu ustalenia, które zaświadczenie jest prawidłowe wszczął postępowanie wyjaśniające z <xAnon>(...)</xAnon> Liceum Ogólnokształcącym <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> jako wystawcą obu dokumentów. W toku postępowania organ rentowy pozyskał od Dzielnicowego Biura Finansowania Oświaty – będącego następcą ww. pracodawcy – zaświadczenie RP-7 wystawione z datą 13 października 2021 r. <xIx> (pismo organu rentowego – k. 94 – 95 a.s , k. 112 a.s.).</xIx> </xText> <xText>Zaświadczenie z dnia 13 października 2021 r. różniło się od dwóch poprzednich dokumentów. Zgodnie z nim dochody ubezpieczonej z lat 1991 – 1995 kształtowały się w następujący sposób:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>1991 r. – 4.699.834,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1992 r. – 23.717.900,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1993 r. – 29.122.300,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1994 r. – 31.494.200,00</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>1995 r. – 2.907,46.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wystawca dokumentu naniósł na dokument adnotację o treści „poprawione <xBRx></xBRx>i ostateczne”, chociaż nie wyszczególniono w nim odrębnych pozycji dla kwot wynikających ze świadectw rekompensacyjnych, jakie otrzymała ubezpieczona za okres pracy w <xAnon>(...)</xAnon> Liceum Ogólnokształcącym <xIx>(zaświadczenie RP-7 z dnia 13 października 2021 r. – k. 34 a.s., k. 79 a.s., k.8 tom III akt rentowych).</xIx></xText> <xText>W dniu 8 października 2021 r. <xAnon>M. M.</xAnon> złożyła wniosek <xBRx></xBRx>o emeryturę – <xIx> (nienumerowana karta II tom a.r.). </xIx> </xText> <xText>W dniu 4 listopada 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję, znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> o ponownym obliczeniu kapitału początkowego. Podstawą do obliczeń dla organu rentowego było zaświadczenie RP-7 z dnia 13 października 2021 r. Do obliczenia kapitału początkowego przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 60,15%, a wartość kapitału początkowego ustalono na 56.152,03 <xIx>(decyzja z dnia 4 listopada 2021 r. – k. 38 tom I a.r.).</xIx></xText> <xText>W dniu 16 listopada 2021 r. organ rentowy wydał decyzję o przyznaniu prawa emerytury od dnia 1 października 2021 r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek. Wysokość emerytury ustalono na kwotę 2.680,54 zł <xIx> (decyzja z dnia 16 listopada 2021 r. – nienumerowana karta akt rentowych, II tom).</xIx> </xText> <xText>W dniu 5 stycznia 2022 r. ubezpieczona odwołała się od decyzji organu rentowego z dnia 4 listopada 2021 r., co zainicjowało postępowanie sądowe. Do odwołania załączyła dodatkowe dokumenty m.in. informacje o ilości przyznanych świadectw rekompensacyjnych<xIx> (odwołanie – k. 3-5 a.s.).</xIx></xText> <xText>W dniu 17 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – po uwzględnieniu załączonych do odwołania informacji o liczbie przyznanych świadectw rekompensacyjnych – wydał decyzję, znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, doliczając kwotę rekompensat pieniężnych z lat 1991-1992. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wskaźnik 62,21%<xIx>. </xIx>Wartość kapitału początkowego ustalono na 56.877, 26 <xIx>(decyzja z dnia 17 stycznia 2022 r. – k. 46 a.r., tom I).</xIx></xText> <xText>W dniu 20 stycznia 2022 r. organ rentowy wydał decyzję o przeliczeniu emerytury w oparciu o nową wartość kapitału początkowego i ustalił emeryturę w wysokości 2.696,59 zł brutto od daty jej przyznania, tj. od 1 października 2021 r. Kwota emerytury wzrosła względem poprzednio ustalonej wysokości świadczenia o 16,05 zł brutto <xIx> (decyzja z dnia 20 stycznia 2022 r. – nienumerowana karta akt rentowych – tom II).</xIx> </xText> <xText>Ubezpieczona rozszerzyła zakres odwołania także na decyzję z dnia 17 stycznia 2022 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego <xIx>(stanowisko zawarte w piśmie procesowym z 05.03.2022 – k. 21 a.s.).</xIx></xText> <xText>Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność weryfikacji wyliczenia przez ZUS kapitału początkowego dla odwołującej w decyzjach będących przedmiotem postępowania, jak również – w przypadku stwierdzenia błędów w decyzjach – celem ustalenia prawidłowej wysokości kapitału początkowego na daty wydania zaskarżonych decyzji <xIx>(postanowienie sądu z dnia 7 lutego 2023 r. – k. 135 a.s).</xIx></xText> <xText>Biegły sądowy z zakresu rachunkowości – <xAnon>A. G.</xAnon> – w opinii z dnia 28 lutego 2023 r. wskazał, że ustalenia ZUS poczynione w zaskarżonych decyzjach, zarówno w zakresie kapitału początkowego, jak i emerytury kapitałowej – są prawidłowe. Biegły ocenił jako prawidłowy przyjęty przez organ rentowy staż pracy dla kapitału początkowego, wynoszący 93 miesiące składkowe i 63 miesięcy nieskładkowych oraz wskaźniki wysokości podstawy wymiaru przyjęte na dzień wydawania ww. decyzji. Biegły ocenił także, że akta osobowe nie dają możliwości potwierdzenia wysokości wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. Biegły jednocześnie zaznaczył, że zaświadczenie to nie było brane pod uwagę przy ustaleniu kapitału początkowego dla ubezpieczonej, a podstawę pierwszych ustaleń stanowiło zaświadczenie RP-7 z dnia 3 sierpnia 2018 r., które podlegało korekcie ze stronu zakładu pracy, co skutkowało wydaniem kolejnego zaświadczenia z 13 października 2021 r., a po uwzględnieniu danych z niego wynikających – wydaniem decyzji, którą prawidłowo ustalono kapitał początkowy przy uwzględnieniu nowych danych z zaświadczenia i wydaniem decyzji o przeliczeniu emerytury, również w prawidłowo ustalonej wysokości, w której uwzględnione są dane ze świadectw rekompensacyjnych <xIx>(opinia główna biegłego z zakresu rachunkowości – k. 147-154 a.s).</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 15 maja 2023 r. <xAnon>M. M.</xAnon> zgłosiła zastrzeżenia do opinii głównej biegłego i wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej <xIx>(pismo procesowe <xAnon>M. M.</xAnon> – k. 185-186 a.r.)</xIx></xText> <xText>Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność ustosunkowania się do zarzutów zgłoszonych przez odwołującą do opinii biegłego w piśmie procesowym z 15 maja 2023 r. jak również weryfikacji wyliczenia przez ZUS kapitału początkowego dla odwołującej w decyzjach będących przedmiotem niniejszego postępowania oraz w przypadku stwierdzenia błędów w decyzjach ZUS ustalenie prawidłowej wysokości kapitału początkowego na daty wydania zaskarżonych decyzji <xIx>(postanowienie sądu z dnia 24 czerwca 2024 r. – k. 256 a.s).</xIx></xText> <xText>W opinii uzupełniającej z dnia 8 lipca 2024 r. biegły sądowy podtrzymał argumentację i wnioski sformułowane w opinii głównej, zarówno co do tego, że kwoty świadectw rekompensacyjnych za lata 1991-1992 są uwzględnione w podstawie wymiaru kapitału początkowego adekwatnie do danych z zaświadczenia z dnia 21 listopada 2003 r., jak i na okoliczność, że zaskarżone decyzje są prawidłowe. W ocenie biegłego, organ rentowy przyjął i wykorzystał do matematycznych obliczeń prawidłowe dane – jakimi dysponował w datach wydania decyzji. Biegły dokonał obliczenia hipotetycznej kwoty emerytury przy uwzględnieniu danych z zaświadczenia Rp-7 z 2003 r. i ocenił, że ustalona w ten sposób, tj. przyjęciu danych z ww. dokumentu dla celów porównawczych emerytura nie różniłaby się w istotny sposób od kwoty świadczenia przyznanego ubezpieczonej, na skutek ponownego obliczenia kapitału początkowego zaskarżoną decyzją. Różnica stanowiłaby 1,02 zł brutto – na korzyść ubezpieczonej <xIx>(opinia uzupełniająca biegłego z zakresu rachunkowości – k. 262 – 266 a.s.).</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach rentowych i aktach osobowych odwołującej się <xAnon>M. M.</xAnon>, jak również w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu rachunkowości.</xText> <xText>Dokumenty w zakresie, w jakim sąd oparł na nich swoje ustalenia, były wiarygodne, odzwierciedlały przebieg postępowania organu rentowego i czynności podejmowanych przez ubezpieczoną. Nadto w dominującej większości, strony nie kwestionowały okoliczności wynikających z dowodów dokumentarnych – dlatego sąd oparł się na nich czyniąc ustalenia co do faktów sprawy. W zakresie oceny dowodów z dokumentów kwestią sporną – z punktu widzenia odwołującej – była moc dowodowa zaświadczenia RP-7 z 13 października 2021 r., ponieważ ubezpieczona kwestionowała prawdziwość danych w nim stwierdzonych. Sąd nie podzielił stanowiska ubezpieczonej w zakresie wiarygodności dowodu. Oceny takiej dokonał sąd korzystając z wiadomości specjalnych z zakresu rachunkowości i dopuszczając dowód z opinii biegłego, który zajął stanowisko, że kapitał początkowy ustalony w oparciu o kwestionowane przez odwołującą zaświadczenie – jest ustalony prawidłowo, a kwota emerytury dla wartości tak ustalonego kapitału jest bardzo zbliżona – różnica 1 zł – do kwoty emerytury odpowiadającej wartości kapitału początkowego ustalonego z uwzględnieniem danych z zaświadczenia RP-7 z 2003 r., którego wyłączną prawidłowość propaguje odwołująca się.</xText> <xText>Przechodząc do oceny opinii biegłego – tak głównej jak i uzupełniającej – wskazać należy, że cechuje je fachowość i rzetelność. Opinie były dla sądu przydane, udzielono w nich wszechstronnej i wyczerpującej odpowiedzi na stawiane przez sąd pytania. Biegły dokonał szczegółowych obliczeń w sposób jasny, zrozumiały i logiczny. Przekonujące były dla sądu także wnioski jakie biegły poczynił w wyniku dokonanych obliczeń. Sąd nie miał podstaw, by negować przydatność tak sporządzonych opinii, a wynikające z nich wiadomości specjalne, były dla sądu pomocne.</xText> <xText>Odnosząc się do zeznań <xAnon>M. M.</xAnon>, sąd zaznacza, że w jego ocenie, o ile stanowiły one rzetelną relację co do przebiegu postępowania przed organem rentowym i chronologii czynności podejmowanych tak przez ZUS, jak i odwołującą – to jednak, miały marginalne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, ponieważ to, co podnosiła ubezpieczona – w części w jakiej sąd dał jej wiarę – korespondowało z dowodami z dokumentów zgromadzonymi w aktach rentowych. Natomiast, w zakresie w jakim <xAnon>M. M.</xAnon> podnosiła nieprawidłowość danych z zaświadczenia RP-7 z dnia 13 października 2021 r., sąd ocenił, że twierdzenia ubezpieczonej nie znajdują oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Przede wszystkim odmienne wnioski nakazuje wysnuć treść opinii biegłego z zakresu rachunkowości, z której wynika, że kapitał początkowy obliczony w oparciu o dane z zaświadczenia z 2021 r. – kwestionowanego przez ubezpieczoną – ma wartość prawidłową, i co więcej różni się ona tylko nieznacznie od wartości kapitału początkowego, obliczonej – jedynie celem porównania – w oparciu o dane z zaświadczenia z 2003 r. W konsekwencji kwoty emerytur przy tak obliczonych kapitałach początkowych różnią się jedynie o 1 zł. W tym stanie rzeczy niezasadne jest poddawanie w wątpliwość – co czyni ubezpieczona – prawidłowości RP 7 z 2021 r., skoro uwzględnienie danych w nim zawartych daje taki sam rezultat, jak danych w zaświadczeniu, którego ubezpieczona nie neguje. W tym stanie rzeczy zdaniem sądu, twierdzenia ubezpieczonej, w których propaguje pogląd o nieprawidłowości danych z zaświadczenia z 2021 r. należy ocenić jako mające jedynie polemiczny charakter.</xText> <xText>Podobnie, jak zeznania odwołującej, ocenił sąd zeznania świadka <xAnon>D. W.</xAnon> <xIx>(k. 198 – 199 a.s.)</xIx> i przyjął, że o ile stanowią one wiarygodną i rzetelną relację – na tyle na ile pozwalał świadkowi stan jego wiedzy odnośnie do odległych w czasie zdarzeń – to jednak nie wniosły one do sprawy istotnych okoliczności, albowiem nie wynikały z nich fakty mające znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. W ocenie sądu, z twierdzeń świadka nie wynika możliwość nadania przymiotu wiarygodności danym, jakie stwierdza zaświadczenie RP-7 z 2003 r., ponieważ świadek nie ma wiedzy w tym zakresie. To nie <xAnon>D. W.</xAnon> sporządzała ów dokument, był on jej przedłożony do podpisu, co uczyniła – bez analizy prawidłowości danych w nim zawartych – działając w zaufaniu do osoby zajmującej stanowisko księgowej.</xText> <xText>Sąd uznał, że materiał dowodowy, oceniony w sposób powyżej zaprezentowany, jest wystarczający do prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołania <xAnon>M. M.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon>, tj. decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> o obliczeniu kapitału początkowego i decyzji z dnia 17 stycznia 2022 r. znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> o ponownym obliczeniu kapitału początkowego – nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Dokonując rozważań dotyczących niezasadności odwołań na wstępie – w związku z tym, że dotyczyły one dwóch decyzji o obliczeniu kapitału początkowego, co w konsekwencji determinowało wysokość przyznanej ubezpieczonej emerytury na podstawie <xLexLink xArt="art. 26" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> <xIx>(Dz. U. z 2016 r., poz. 887)</xIx>, zwanej dalej ustawą emerytalną – przypomnieć należy, że zgodnie z ww. przepisem emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w <xLexLink xArt="art. 173;art. 174;art. 175" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 173-175</xLexLink> oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 40 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 185 ust. 1 a;art. 185 ust. 1 b;art. 185" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 1a i 1b oraz art. 185</xLexLink>.</xText> <xText>Z kolei kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości podstawy obliczenia emerytury z art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:</xText> <xText>1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;</xText> <xText>2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;</xText> <xText>3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2).</xText> <xText>Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (art. 174 ust. 3).</xText> <xText>Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6).</xText> <xText>Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, m.in., jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.</xText> <xText>Stosowane do przepisu art. 175 ust. 1 zd. 2 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalania prawa do świadczeń przewidzianych w ustawie (w szczególności chodzi tu o katalog środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jaki i wysokości przychodów).</xText> <xText>Szczegółowy tryb postępowania w sprawach ustalania prawa do świadczeń pieniężnych przewidzianych w ustawie emerytalnej został określony w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. W myśl przepisu § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty stwierdzające okresy zatrudnienia uzasadniające prawo do świadczeń oraz ich wysokość. Z kolei zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia, środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.</xText> <xText>Aby potwierdzić wysokość wynagrodzenia otrzymywanego w danym okresie zatrudnienia wymagane jest przedłożenie dokumentów wymienionych w § 21 cytowanego wyżej rozporządzenia. W odniesieniu do podstawy wymiaru składki ubezpieczeniowej w postaci wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy, brak odpowiedniej dokumentacji płacowej i innych dokumentów, takich jak wpisy w książeczce ubezpieczeniowej, przeważnie uniemożliwia prawidłowe ustalenie wysokości takiego wynagrodzenia za pomocą innych środków dowodowych. Jest to bowiem trudne z uwagi na szczegółowość takich danych przy znacznej najczęściej odległości czasowej. Zaliczenie zaś nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych <xIx> (zob. wyrok Sądu Najwyższych z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97). </xIx> </xText> <xText>Jednocześnie w orzecznictwie podkreśla się, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie ma ograniczeń co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków i w myśl <xLexLink xArt="art. 473" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 473 k.p.c.</xLexLink> wysokość wynagrodzenia może być dowodzona wszelkimi dostępnymi dowodami przewidzianym w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeksie postępowania cywilnego</xLexLink>. Rzeczą sądu jest natomiast ocena wiarygodności przedstawionych w toku postępowania dowodów.</xText> <xText>Pomimo braku ograniczeń dowodowych w postępowaniu przed sądami ubezpieczeń społecznych nie można jednak zapominać, że wysokość zarobków stanowiących podstawę wyliczenia składki na ubezpieczenia społeczne nie może być ustalana w sposób hipotetyczny, przybliżony, oparty jedynie na domniemaniu czy uprawdopodobnieniu. Zadaniem Sądu Okręgowego w sprawach o wysokość emerytury czy kapitału początkowego jest więc dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe muszą być wykazane w sposób niebudzący wątpliwości, w ściśle określonej kwotowo wysokości w odniesieniu do poszczególnych miesięcy <xIx> (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997 r. II UKN 186/97, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 4 marca 1997 r. III AUa 105/97).</xIx> </xText> <xText>Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że pośród dowodów dokumentarnych znajdowały się trzy dokumenty RP-7 wystawione przez tego samego pracodawcę – <xAnon>(...)</xAnon> Liceum Ogólnokształcące <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. Dokumenty te wydane były na przestrzeni kilkunastoletniego okresu, tj. w 2003 r., 2018 r. i w 2021 r. Zaakcentowania wymaga jednak okoliczność, że tylko jeden z nich – nie ten, którego uwzględnienia domaga się ubezpieczona – tj. zaświadczenie z 2021 r. posłużył organowi rentowemu jako oparcie dla obliczeń wysokości kapitału początkowego, ustalonych w zaskarżonych decyzjach. W tym miejscu wskazać należy, że przedmiotem kontroli w postępowaniu sądowym jest decyzja, od której wniesiono odwołanie i sąd bada tylko to czy jej treść jej jest zgodna z obowiązującymi przepisami. W orzecznictwie panuje zgoda co do tego, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (<xUx> <xLexLink xArt="art. 477(9)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>( 9)</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xUx>, <xUx> <xLexLink xArt="art. 477(14)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>( 14)</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xUx> - tak orzeczono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UZ 49/09 LEX nr 583831). W wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. (II UK 309/09, LEX nr 604210) Sąd Najwyższy przypomniał, że zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (<xUx> <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2;art. 477" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>( 14 )</xSUPx>§ 2 i art. 477</xLexLink></xUx> <xSUPx>( 14a )</xSUPx> <xUx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink></xUx>) w granicach jej treści i przedmiotu.</xText> <xText>Z ww. względów, przedmiotem badania sądu nie była prawidłowość danych wynikających zaświadczenia RP-7 z 2003 r. – którego uwzględnienia domagała się ubezpieczona – ponieważ nie ono było podstawą dokonanych przez organ rentowy obliczeń, w celu ustalenia wysokości kapitału początkowego w zaskarżonych decyzjach. Zatem, mając na uwadze to, że odwołania wniesione przez <xAnon>M. M.</xAnon> dotyczyły decyzji o ustalenia kapitału początkowego przy uwzględnieniu danych z zaświadczenia z 2021 r., to sąd rozpoznając przedmiotową sprawę, koncentrował się na tym czy kapitał początkowy obliczony w pierwszej z zaskarżonych decyzji, tj. decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., a następnie obliczony ponownie w decyzji z dnia 17 stycznia 2022 r. – został ustalony w prawidłowej wysokości, pomimo tego, że organ rentowy przy jego obliczaniu oparł się na dokumencie – który co prawda pochodził od pracodawcy odwołującej się, ale – zdaniem odwołującej – był nieprawidłowy.</xText> <xText>Sąd uznał, że w sprawie zachodzi potrzeba zasięgnięcia wiadomości specjalnych i dopuścił dowód z opinii głównej i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu rachunkowości, celem zweryfikowania poprawności wyliczenia wysokości kapitału początkowego przez organ rentowy jak również – w przypadku stwierdzenia błędów w decyzjach – celem ustalenia prawidłowej wysokości kapitału początkowego na daty wydania zaskarżonych decyzji.</xText> <xText>Biegły sądowy z zakresu rachunkowości dokładnie wyjaśnił cel i sposób przeprowadzenia dokonanych operacji rachunkowych, a kalkulacje w tym zakresie zdaniem sądu nie budziły wątpliwości, były wyczerpujące i szczegółowe, nadto podane w jasny i zrozumiały sposób – wynikała z nich prawidłowość obliczeń poczynionych przez organ rentowy. Mając jednak na uwadze zarzuty odwołującej względem opinii, sąd postanowił dopuścić dowód z opinii uzupełniającej biegłego celem ustosunkowania się do zarzutów odwołującej i ponownej oceny prawidłowości obliczeń kwot kapitału początkowego. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, że ubezpieczona ma przyjęte do ustalenia kapitału początkowego w ostatniej z zaskarżonych decyzji kwoty świadectw rekompensacyjnych, pomimo że zdaniem odwołującej kwoty te nie znalazły się w podstawie ustalania kapitału początkowego. Dodatkowo, biegły – celem jeszcze pełniejszego zobrazowania niezasadności twierdzeń ubezpieczonej, co do błędów zaskarżonych decyzji i zaniżenia wartości kapitału początkowego, czego skutkiem miało być zaniżenie świadczenia emerytalnego – dokonał hipotetycznego obliczenia kwoty emerytury z uwzględnieniem danych z zaświadczenia RP-7 z 2003 r., których uwzględnienia domagała się ubezpieczona – co pozwoliło na ostateczne zweryfikowanie prawidłowości procedowania organu rentowego i ustalenie, że kwoty emerytur – bez względu na przyjęte dane – czy to z zaświadczenia z 2003 r., czy jednak z zaświadczenia z 2021 r. – są bardzo podobne, w zasadzie niemalże identyczne, różnica wynosi 1,02 zł brutto.</xText> <xText>Posiłkując się informacjami z opinii biegłego, Sąd uznał, że niesłuszne jest żądanie ubezpieczonej, które sprowadzało się do przeliczenia świadczenia emerytalnego, przy uwzględnieniu danych o wynagrodzeniu według RP-7 z 2003 r. z uwagi na to, że sposób ustalenia kapitału początkowego i w konsekwencji świadczenia emerytalnego, jaki obrał organ rentowy, był prawidłowy i prowadził do ustalenia świadczenia w niemalże identycznej kwocie, jak ta, która byłaby ustalona, gdyby czynić obliczenia na podstawie zaświadczenia z 2003 r. Biegły dokonał porównania parametrów obranych do ustalania kapitału początkowego i wykazał, że przyjęcie danych z RP-7 z 2003 r. prowadzi do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jako 62,34%, podczas gdy ten ustalony według RP-7 z 2021 r. wynosi 62,21%., kapitał początkowy hipotetyczny na dzień 1 stycznia 1999 r. według danych z 2003 r. wynosi 56.923,24 zł, co oznacza że jest wyższy o 45,98 zł w stosunku do kapitału ustalonego według danych z 2021 r. na kwotę 56.877,26 zł, zaś świadczenie emerytalne w ujęciu 1 filaru FUS zgodnie z RP-7 z 2003 r. wynosi 2.243,74 zł i stanowi wzrost o 1,02 zł brutto do kwoty świadczenia przy uwzględnieniu danych z RP-7 z 2021 r. wynoszącej 2247,72 zł. Przy czym, kwoty te nie obejmują wartości emerytury kapitałowej (II Filar), która jest niezmienna i wynosi 453,87 zł.</xText> <xText>Obliczenia i argumentacja biegłego, których istota zasadza się w przywołanym wyżej porównaniu, były dla sądu pomocne. Pozwoliły na ustalenie, że chociaż dane w zakresie kwot świadectw rekompensacyjnych widniejące na zaświadczeniu z dnia 21 listopada 2003 r. nie są powtórzone w zaświadczeniu z dnia 13 października 2021 r. to jednak zostały ujęte przy uwzględnieniu kapitału początkowego. Zatem uwagi ubezpieczonej w zakresie w jakim podnosiła, że dane te nie zostały przez organ uwzględnione, zaś gdyby je uwzględniono wpływałyby na wymiar świadczenia, należało uznać za niezasadne.</xText> <xText>Sąd stoi na stanowisku, że marginalne znaczenia ma różnica wartości pomiędzy emeryturą hipotetycznie obliczoną w ujęciu, jakiego domaga się ubezpieczona, tj. z uwzględnieniem danych z RP-7 z 2003 r., a emeryturą obliczoną w decyzji z dnia 20 stycznia 2022 r. – przy wartości kapitału początkowego ustalonego jedną z zaskarżonych decyzji – z dnia 17 stycznia 2022 r. przy zastosowaniu danych wynikających z RP-7 z 2021 r., którego prawidłowość ubezpieczona neguje. Należy przyjąć, że kwoty świadczeń – bez względu na obrany sposób ich obliczania – niezależnie od tego, które dane o wynagrodzeniu przyjąć celem obliczania kapitału początkowego– czy te z RP – 7 z 2003 r., czy te z RP-7 z 2021 r. – są niemalże identyczne.</xText> <xText>Z tego powodu ocenił sąd, że organ rentowy – przyjmując dane z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 2021 r. – prawidłowo obliczył kapitał początkowy. Prawidłowość tych obliczeń potwierdził biegły z zakresu rachunkowości. Wysokość kapitału początkowego obliczonego decyzją z 4 listopada 2021 r. – była zgodna z dokumentami jaki dysponował sąd na dzień wydania decyzji, ponieważ w tej dacie organ rentowy nie był w posiadaniu danych, co do kwot przyznanych <xAnon>M. M.</xAnon> świadectw rekompensacyjnych. Dopiero załączenie przez ubezpieczoną do odwołania od ww. decyzji dodatkowych dokumentów, z których wynikały dane ilości przyznanych świadectw rekompensacyjnych – co stanowiło nowe okoliczności w myśl art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej – dało podstawę do ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego decyzją z dnia 17 stycznia 2022 r. W tym miejscu należy zaznaczyć, że chociaż dane o świadectwach rekompensacyjnych za lata 1991 – 1992 wynikały już z zaświadczenia RP-7 z 2003 r., to organ rentowy aż do 23 września 2021 r. nie był w posiadaniu tego dokumentu. Zaś powzięcie o nim wiedzy wiązało się jednocześnie, z powzięciem wątpliwości co do rzetelności danych z niego wynikających – skoro inne zaświadczenie wystawione przez tego samego pracodawcę – RP-7 z 2018 r. – wskazywało na inne kwoty wynagrodzeń za te same lata. Zasadnym było więc, co słusznie uczynił organ rentowy, wystąpienie do pracodawcy o weryfikację obu dokumentów, co skutkowało pozyskaniem trzeciego zaświadczenia RP-7. Organ rentowy nie miał podstaw, by kwestionować zaświadczenie z 2021 r. pochodzące od pracodawcy, pozyskane w procesie weryfikacji danych ujawnionych na dokumentach sporządzonych wcześniej, oparte – co wynikało z informacji zamieszonej w dokumencie – na kartach wynagrodzeń, a nadto opatrzone adnotacją pracodawcy „poprawione i ostateczne”. Nie może zatem budzić wątpliwości okoliczność, że wówczas – na czas wydania decyzji z 4 listopada 2021 r. – zaświadczenie to, wobec cech o jakich była mowa wyżej, stanowiło podstawę obliczenia kapitału początkowego.</xText> <xText>Ww. zaświadczenie było także podstawą obliczeń kapitału początkowego w decyzji z 17 stycznia 2022 r., i w tym zakresie biegły także potwierdził prawidłowość obliczeń organu rentowego, chociaż zaakcentował, że dane z zaświadczenia zostały uzupełnione o dane o ilości świadectw rekompensacyjnych, co w pewnym sensie prowadzi zdaniem sądu do wniosku, że samo zaświadczenie jako niezawierające tych danych – nie było kompletne. Nie zmienia to jednak oceny, co należy wyraźnie podkreślić, że ponowne obliczenie kapitału początkowego w decyzji z dnia 17 stycznia 2021 r. kwoty te już uwzględnia – czego ubezpieczona zdaje się nie przyjmować do wiadomości, a co wszak stanowiło jej zasadniczy argument dla podważenia prawidłowości obliczeń Zakładu. Organ rentowy, dopiero po wydaniu decyzji z 4 listopada 2021 r., wszedł w posiadanie załączonych przez <xAnon>M. M.</xAnon> do odwołania od wzmiankowanej decyzji, dokumentów stanowiących informację pochodzącą od pracodawcy o ilości świadectw rekompensacyjnych – dlatego kapitał początkowy ustalony w dacie wydania decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., choć następnie zmieniony – po ujawnieniu nowych okoliczności – na dzień jej wydania był ustalony prawidłowo. Dopiero powzięcie wiedzy przez organ rentowy – po zapoznaniu się z odwołaniem ubezpieczonej z dnia 5 stycznia 2022 r. – o istnieniu dokumentów stanowiących informację o przyznanych świadectwach rekompensacyjnych, a dotychczas nieznanych organowi – dało mu asumpt do ponownego obliczenia kapitału początkowego, co stwierdza decyzja z dnia 17 stycznia 2022 r., a w toku postępowania dowodowego ustalił sąd – opierając się na opinii biegłego, że również ta decyzja nie zawiera błędów skutkujących koniecznością jej zmiany, wobec prawidłowo ustalonej wartości kapitału początkowego.</xText> <xText>Konkludując, wskazać należy, że w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, w tym po pozyskaniu opinii biegłego z zakresu księgowości, nie ustalono okoliczności, które słusznymi czyniłby twierdzenia ubezpieczonej. Brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska <xAnon>M. M.</xAnon>, w którym prezentuje pogląd o nieprawidłowym zaniżeniu przez organ rentowy na jej niekorzyść wysokości kapitału początkowego i świadczenia emerytalnego. Różnice wartości kapitałów i świadczeń emerytalnych, wykazane przez biegłego, miały jedynie porównawczy charakter.</xText> <xText>Po dokonaniu analizy faktów sprawy oraz w oparciu o opinię biegłego, Sąd nie znalazł podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonych decyzji. Prawidłowość procedowania organu rentowego przy wydaniu zaskarżonych rozstrzygnięć w kontekście będących ich podstawą przyjętych wartości wynagrodzeń i matematycznych obliczeń co do wysokości ustalonego kapitału początkowego i wysokości przyznanej emerytury została zweryfikowana i potwierdzona w opinii głównej i uzupełniającej biegłego z zakresu księgowości. Biegły nie stwierdził błędów w decyzjach, a Sąd opierając się na twierdzeniach biegłego zawartych w opinii, wobec uznania ich za należycie uzasadnione, jasne i przekonujące – ustalił, że w datach wydania zaskarżonych decyzji określone nimi wysokości kapitału początkowego były prawidłowe, zaś ostatecznie – kapitał początkowy określony decyzją z 17 stycznia 2022 r. odtwarza w sposób prawidłowy kwotę składek na ubezpieczenia emerytalne odwołującej na dzień 1 stycznia 1999 r.</xText> <xText>Tym samym, nie znajdują poparcia twierdzenia ubezpieczonej zasadzające się na kwestionowaniu przez nią decyzji z dnia 4 listopada 2021 r. i z dnia 17 stycznia 2022 r. poprzez wskazywanie na okoliczność, że kapitał początkowy ustalony nimi w oparciu o dane z zaświadczenia Rp -7 z 2021 r. jest zaniżony. Stanowisko to nie znalazło potwierdzenia w toku postępowania dowodowego, a pozyskane opinie biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, w sposób zrozumiały i logiczny konstruują wniosek przeciwny, tj. taki, że kapitały początkowe, a w konsekwencji także świadczenia emerytalne, byłyby niemalże identyczne, zatem ustalone w sposób obrany przez organ rentowy – są prawidłowe.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy wobec uznania prawidłowości procedowania organu rentowego i braku podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji, należało orzec o oddaleniu odwołań na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Renata Gąsior

Rafał Kwaśniak

st. sekr. sądowy Marta Jachacy

Rafał Kwaśniak

Sygn. akt VII U 139/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior Protokolant st. sekr. sądowy Marta Jachacy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. w Warszawie sprawyM. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. o kapitał początkowy na skutek odwołaniaM. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 4 listopada 2021 r., znak:(...)(...), z dnia 17 stycznia 2022 r. znak:(...)(...) oddala odwołania. UZASADNIENIE W dniu 7 lutego 2022 r. ubezpieczonaM. M.odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 4 listopada 2021 r., znak:(...)(...), którą organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego w oparciu o zaświadczenie RP-7 z 13 października 2021 r., które zdaniem odwołującej jest błędne. Odwołująca poniosła, że podstawą do ustalenia wartości kapitału początkowego powinny być dane zawarte w dokumencie RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. Mając to na uwadzeM. M.wniosła o ponowne obliczenie kapitału początkowego oraz o przywrócenie i uwzględnienie oryginalnego dokumentu RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. Zdaniem odwołującej dokument RP-7 z 2021 r. obarczony jest licznymi błędami, a pomimo tego, stał się podstawą naliczenia kapitału początkowego, choć nie odzwierciedla stanu faktycznego, natomiast zawiera niekorzystne dla ubezpieczonej zaniżenie rzeczywistego wymiaru zatrudnienia z pełnego etatu do 12,5 godzin, zaniżenie na różnych poziomach składników wypłaconego mi wynagrodzenia za pracę z wszystkich lat oprócz 1993 r., od którego odprowadzone zostały do ZUS należne składki, nie uwzględnia przyznanych i wypłaconych świadectw rekompensacyjnych za pracę w pełnym wymiarze w 1991/92 r. (odwołanie – k. 3-5 a.s.). W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., znak:(...)(...)na podstawieart. 477( 14)§ 1 k.p.c., a w przypadku rozszerzenia odwołania na decyzję z dnia 17 stycznia 2022 r., znak:(...)(...), którą wydał już po dacie zaskarżenia przez ubezpieczoną decyzji z 4 listopada 2021 r. – wniósł o oddalenie również tego odwołania. Uzasadniając stanowisko organ rentowy scharakteryzował przebieg toczących się przed nim postępowań inicjowanych wnioskami ubezpieczonej. Zakład wskazał, że decyzją z dnia 4 listopada 2021 r. ponownie ustalił kapitał początkowy ubezpieczonej. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z faktycznego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 60,15%. Zakład ustalił, że w aktach rentowych znajdują się dwa różne zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez(...)Liceum Ogólnokształcące(...)(...)tj. z dnia 21 listopada 2003 r. oraz z dnia 2 sierpnia 2018 r. Wobec zaistniałych rozbieżności organ rentowy przeprowadził postępowanie wyjaśniające ze szkołą w celu ustalenia prawidłowych kwot wynagrodzenia. Ostatecznie do wysokości kapitału początkowego przyjęto wartości wykazane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 13 października 2021 r. Wystawca ww. dokumentu w punkcie 6 wskazał, że druk jest poprawiony i ostateczny.M. M.do odwołania od decyzji z dnia 4 listopada 2021 r. dołączyła nowe dokumenty - zawiadomienia o przysługujących rekompensatach pieniężnych za lata 1991 i 1992, które miały wpływ na wysokość kapitału początkowego. W tym stanie rzeczy organ rentowy decyzją z dnia 17 stycznia 2022 r. ponownie ustalił kapitał początkowy dla ubezpieczonej (odpowiedź na odwołanie – k.12 – 12v a.s.). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonaM. M.urodzona (...), w dniu 17 czerwca 2021 r. złożyła do organu rentowego wniosek o ustalenie kapitału początkowego i dołączyła do niego m.in. zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu od dotychczasowych pracodawców, tj. zaświadczenia RP – 7. Były to:  zaświadczenie z dnia 31 lipca 2018 r. z(...)Liceum Ogólnokształcące im. (...).(...) (...)wA.za okres od 1 września 1990 r. do 31 sierpnia 1991 r. zaświadczenie z dnia z dnia 3 sierpnia 2018 r. z(...)Liceum Ogólnokształcące(...)(...)– za okres 1 września 1991 r. do 31 sierpnia 1995 r. zaświadczenie z dnia 17 marca 2003 r. z(...)Licem Ogólnokształcącego(...)(...)za okres od 1 września 1995 r. do 31 sierpnia 1997 r. (wniosek z dnia 17 czerwca 2021 r. – k.1, tom I a.r.). W dniu 7 września 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję o ustaleniu kapitału początkowego w wysokości 53.044,20 na dzień 1 stycznia 1999 r. Decyzja obejmowała staż pracy 94 miesięcy składkowych i 62 miesiące nieskładkowe, które następnie ograniczono do 1/3 okresów składkowych ustalając okres nieskładkowy na 31 miesięcy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 70,84%.(decyzja z dnia 7 września 2021 r. – k. 26 a.r. I tom a.r.) W dniu 23 września 2021 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne przeliczenie kapitału początkowego. Do wniosku dołączyła odnalezione zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 21 listopada 2003 r. z(...)Liceum Ogólnokształcącego(...)(...). W aktach organu rentowego znajdowało się już zaświadczenie od ww. pracodawcy z dnia 3 sierpnia 2018 r., jednak widniały w nim inne dane (wniosek z dnia 23 września 2021 r. – akta rentowe I tom). Wynagrodzenie z zaświadczenia RP –7 z dnia 21 listopada 2003 r. różniło się w do poprzednio złożonego zaświadczenia. Zgodnie z RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. dochody ubezpieczonej z lat 1991 – 1995 kształtowały się w następujący sposób:  1991 r. – 6.539.834,00 ( w tym 1 840 000,00 rekompensata pieniężna) 1992 r.– 26.130.400,00 ( w tym 3 480 000,00 rekompensata pieniężna) 1993 r.– 29.122.300,00 1994 r. – 34.169.600,00 1995 r. – 2.796,41(zaświadczenie RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. – k. 26 a.s, k. 3 tom III akt rentowych) Zgodnie z ww. zaświadczeniem RP-7 z dnia 3 sierpnia 2018 r. dochody ubezpieczonej z lat 1991 – 1995 kształtowały się w poszczególnych latachw następujący sposób:  1991 r.– 24.958.853,00 1992 r. – 23.717.900,00 1993 r. – 29.122.300,00 1994 r. – 31.672.600,00 1995 r. – 2.949,96(zaświadczenie RP-7 z dnia 3 sierpnia 2018 r. – k.13 a.r., I tom a.r., k. 32 a.s., k. 75 a.s.) Wobec rozbieżności danych wynikających z ww. zaświadczeń RP-7 organ rentowy w celu ustalenia, które zaświadczenie jest prawidłowe wszczął postępowanie wyjaśniające z(...)Liceum Ogólnokształcącym(...)(...)jako wystawcą obu dokumentów. W toku postępowania organ rentowy pozyskał od Dzielnicowego Biura Finansowania Oświaty – będącego następcą ww. pracodawcy – zaświadczenie RP-7 wystawione z datą 13 października 2021 r. (pismo organu rentowego – k. 94 – 95 a.s , k. 112 a.s.). Zaświadczenie z dnia 13 października 2021 r. różniło się od dwóch poprzednich dokumentów. Zgodnie z nim dochody ubezpieczonej z lat 1991 – 1995 kształtowały się w następujący sposób:  1991 r. – 4.699.834,00 1992 r. – 23.717.900,00 1993 r. – 29.122.300,00 1994 r. – 31.494.200,00 1995 r. – 2.907,46. Wystawca dokumentu naniósł na dokument adnotację o treści „poprawionei ostateczne”, chociaż nie wyszczególniono w nim odrębnych pozycji dla kwot wynikających ze świadectw rekompensacyjnych, jakie otrzymała ubezpieczona za okres pracy w(...)Liceum Ogólnokształcącym(zaświadczenie RP-7 z dnia 13 października 2021 r. – k. 34 a.s., k. 79 a.s., k.8 tom III akt rentowych). W dniu 8 października 2021 r.M. M.złożyła wnioseko emeryturę – (nienumerowana karta II tom a.r.). W dniu 4 listopada 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję, znak(...)(...)o ponownym obliczeniu kapitału początkowego. Podstawą do obliczeń dla organu rentowego było zaświadczenie RP-7 z dnia 13 października 2021 r. Do obliczenia kapitału początkowego przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 60,15%, a wartość kapitału początkowego ustalono na 56.152,03(decyzja z dnia 4 listopada 2021 r. – k. 38 tom I a.r.). W dniu 16 listopada 2021 r. organ rentowy wydał decyzję o przyznaniu prawa emerytury od dnia 1 października 2021 r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek. Wysokość emerytury ustalono na kwotę 2.680,54 zł (decyzja z dnia 16 listopada 2021 r. – nienumerowana karta akt rentowych, II tom). W dniu 5 stycznia 2022 r. ubezpieczona odwołała się od decyzji organu rentowego z dnia 4 listopada 2021 r., co zainicjowało postępowanie sądowe. Do odwołania załączyła dodatkowe dokumenty m.in. informacje o ilości przyznanych świadectw rekompensacyjnych(odwołanie – k. 3-5 a.s.). W dniu 17 stycznia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – po uwzględnieniu załączonych do odwołania informacji o liczbie przyznanych świadectw rekompensacyjnych – wydał decyzję, znak(...)(...)o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, doliczając kwotę rekompensat pieniężnych z lat 1991-1992. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wskaźnik 62,21%.Wartość kapitału początkowego ustalono na 56.877, 26(decyzja z dnia 17 stycznia 2022 r. – k. 46 a.r., tom I). W dniu 20 stycznia 2022 r. organ rentowy wydał decyzję o przeliczeniu emerytury w oparciu o nową wartość kapitału początkowego i ustalił emeryturę w wysokości 2.696,59 zł brutto od daty jej przyznania, tj. od 1 października 2021 r. Kwota emerytury wzrosła względem poprzednio ustalonej wysokości świadczenia o 16,05 zł brutto (decyzja z dnia 20 stycznia 2022 r. – nienumerowana karta akt rentowych – tom II). Ubezpieczona rozszerzyła zakres odwołania także na decyzję z dnia 17 stycznia 2022 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego(stanowisko zawarte w piśmie procesowym z 05.03.2022 – k. 21 a.s.). Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność weryfikacji wyliczenia przez ZUS kapitału początkowego dla odwołującej w decyzjach będących przedmiotem postępowania, jak również – w przypadku stwierdzenia błędów w decyzjach – celem ustalenia prawidłowej wysokości kapitału początkowego na daty wydania zaskarżonych decyzji(postanowienie sądu z dnia 7 lutego 2023 r. – k. 135 a.s). Biegły sądowy z zakresu rachunkowości –A. G.– w opinii z dnia 28 lutego 2023 r. wskazał, że ustalenia ZUS poczynione w zaskarżonych decyzjach, zarówno w zakresie kapitału początkowego, jak i emerytury kapitałowej – są prawidłowe. Biegły ocenił jako prawidłowy przyjęty przez organ rentowy staż pracy dla kapitału początkowego, wynoszący 93 miesiące składkowe i 63 miesięcy nieskładkowych oraz wskaźniki wysokości podstawy wymiaru przyjęte na dzień wydawania ww. decyzji. Biegły ocenił także, że akta osobowe nie dają możliwości potwierdzenia wysokości wynagrodzenia wskazanego w zaświadczeniu RP-7 z dnia 21 listopada 2003 r. Biegły jednocześnie zaznaczył, że zaświadczenie to nie było brane pod uwagę przy ustaleniu kapitału początkowego dla ubezpieczonej, a podstawę pierwszych ustaleń stanowiło zaświadczenie RP-7 z dnia 3 sierpnia 2018 r., które podlegało korekcie ze stronu zakładu pracy, co skutkowało wydaniem kolejnego zaświadczenia z 13 października 2021 r., a po uwzględnieniu danych z niego wynikających – wydaniem decyzji, którą prawidłowo ustalono kapitał początkowy przy uwzględnieniu nowych danych z zaświadczenia i wydaniem decyzji o przeliczeniu emerytury, również w prawidłowo ustalonej wysokości, w której uwzględnione są dane ze świadectw rekompensacyjnych(opinia główna biegłego z zakresu rachunkowości – k. 147-154 a.s). Pismem z dnia 15 maja 2023 r.M. M.zgłosiła zastrzeżenia do opinii głównej biegłego i wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej(pismo procesoweM. M.– k. 185-186 a.r.) Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność ustosunkowania się do zarzutów zgłoszonych przez odwołującą do opinii biegłego w piśmie procesowym z 15 maja 2023 r. jak również weryfikacji wyliczenia przez ZUS kapitału początkowego dla odwołującej w decyzjach będących przedmiotem niniejszego postępowania oraz w przypadku stwierdzenia błędów w decyzjach ZUS ustalenie prawidłowej wysokości kapitału początkowego na daty wydania zaskarżonych decyzji(postanowienie sądu z dnia 24 czerwca 2024 r. – k. 256 a.s). W opinii uzupełniającej z dnia 8 lipca 2024 r. biegły sądowy podtrzymał argumentację i wnioski sformułowane w opinii głównej, zarówno co do tego, że kwoty świadectw rekompensacyjnych za lata 1991-1992 są uwzględnione w podstawie wymiaru kapitału początkowego adekwatnie do danych z zaświadczenia z dnia 21 listopada 2003 r., jak i na okoliczność, że zaskarżone decyzje są prawidłowe. W ocenie biegłego, organ rentowy przyjął i wykorzystał do matematycznych obliczeń prawidłowe dane – jakimi dysponował w datach wydania decyzji. Biegły dokonał obliczenia hipotetycznej kwoty emerytury przy uwzględnieniu danych z zaświadczenia Rp-7 z 2003 r. i ocenił, że ustalona w ten sposób, tj. przyjęciu danych z ww. dokumentu dla celów porównawczych emerytura nie różniłaby się w istotny sposób od kwoty świadczenia przyznanego ubezpieczonej, na skutek ponownego obliczenia kapitału początkowego zaskarżoną decyzją. Różnica stanowiłaby 1,02 zł brutto – na korzyść ubezpieczonej(opinia uzupełniająca biegłego z zakresu rachunkowości – k. 262 – 266 a.s.). Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach rentowych i aktach osobowych odwołującej sięM. M., jak również w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Dokumenty w zakresie, w jakim sąd oparł na nich swoje ustalenia, były wiarygodne, odzwierciedlały przebieg postępowania organu rentowego i czynności podejmowanych przez ubezpieczoną. Nadto w dominującej większości, strony nie kwestionowały okoliczności wynikających z dowodów dokumentarnych – dlatego sąd oparł się na nich czyniąc ustalenia co do faktów sprawy. W zakresie oceny dowodów z dokumentów kwestią sporną – z punktu widzenia odwołującej – była moc dowodowa zaświadczenia RP-7 z 13 października 2021 r., ponieważ ubezpieczona kwestionowała prawdziwość danych w nim stwierdzonych. Sąd nie podzielił stanowiska ubezpieczonej w zakresie wiarygodności dowodu. Oceny takiej dokonał sąd korzystając z wiadomości specjalnych z zakresu rachunkowości i dopuszczając dowód z opinii biegłego, który zajął stanowisko, że kapitał początkowy ustalony w oparciu o kwestionowane przez odwołującą zaświadczenie – jest ustalony prawidłowo, a kwota emerytury dla wartości tak ustalonego kapitału jest bardzo zbliżona – różnica 1 zł – do kwoty emerytury odpowiadającej wartości kapitału początkowego ustalonego z uwzględnieniem danych z zaświadczenia RP-7 z 2003 r., którego wyłączną prawidłowość propaguje odwołująca się. Przechodząc do oceny opinii biegłego – tak głównej jak i uzupełniającej – wskazać należy, że cechuje je fachowość i rzetelność. Opinie były dla sądu przydane, udzielono w nich wszechstronnej i wyczerpującej odpowiedzi na stawiane przez sąd pytania. Biegły dokonał szczegółowych obliczeń w sposób jasny, zrozumiały i logiczny. Przekonujące były dla sądu także wnioski jakie biegły poczynił w wyniku dokonanych obliczeń. Sąd nie miał podstaw, by negować przydatność tak sporządzonych opinii, a wynikające z nich wiadomości specjalne, były dla sądu pomocne. Odnosząc się do zeznańM. M., sąd zaznacza, że w jego ocenie, o ile stanowiły one rzetelną relację co do przebiegu postępowania przed organem rentowym i chronologii czynności podejmowanych tak przez ZUS, jak i odwołującą – to jednak, miały marginalne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, ponieważ to, co podnosiła ubezpieczona – w części w jakiej sąd dał jej wiarę – korespondowało z dowodami z dokumentów zgromadzonymi w aktach rentowych. Natomiast, w zakresie w jakimM. M.podnosiła nieprawidłowość danych z zaświadczenia RP-7 z dnia 13 października 2021 r., sąd ocenił, że twierdzenia ubezpieczonej nie znajdują oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Przede wszystkim odmienne wnioski nakazuje wysnuć treść opinii biegłego z zakresu rachunkowości, z której wynika, że kapitał początkowy obliczony w oparciu o dane z zaświadczenia z 2021 r. – kwestionowanego przez ubezpieczoną – ma wartość prawidłową, i co więcej różni się ona tylko nieznacznie od wartości kapitału początkowego, obliczonej – jedynie celem porównania – w oparciu o dane z zaświadczenia z 2003 r. W konsekwencji kwoty emerytur przy tak obliczonych kapitałach początkowych różnią się jedynie o 1 zł. W tym stanie rzeczy niezasadne jest poddawanie w wątpliwość – co czyni ubezpieczona – prawidłowości RP 7 z 2021 r., skoro uwzględnienie danych w nim zawartych daje taki sam rezultat, jak danych w zaświadczeniu, którego ubezpieczona nie neguje. W tym stanie rzeczy zdaniem sądu, twierdzenia ubezpieczonej, w których propaguje pogląd o nieprawidłowości danych z zaświadczenia z 2021 r. należy ocenić jako mające jedynie polemiczny charakter. Podobnie, jak zeznania odwołującej, ocenił sąd zeznania świadkaD. W.(k. 198 – 199 a.s.)i przyjął, że o ile stanowią one wiarygodną i rzetelną relację – na tyle na ile pozwalał świadkowi stan jego wiedzy odnośnie do odległych w czasie zdarzeń – to jednak nie wniosły one do sprawy istotnych okoliczności, albowiem nie wynikały z nich fakty mające znaczenie dla jej rozstrzygnięcia. W ocenie sądu, z twierdzeń świadka nie wynika możliwość nadania przymiotu wiarygodności danym, jakie stwierdza zaświadczenie RP-7 z 2003 r., ponieważ świadek nie ma wiedzy w tym zakresie. To nieD. W.sporządzała ów dokument, był on jej przedłożony do podpisu, co uczyniła – bez analizy prawidłowości danych w nim zawartych – działając w zaufaniu do osoby zajmującej stanowisko księgowej. Sąd uznał, że materiał dowodowy, oceniony w sposób powyżej zaprezentowany, jest wystarczający do prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: OdwołaniaM. M.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW., tj. decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., znak:(...)(...)o obliczeniu kapitału początkowego i decyzji z dnia 17 stycznia 2022 r. znak:(...)(...)o ponownym obliczeniu kapitału początkowego – nie zasługują na uwzględnienie. Dokonując rozważań dotyczących niezasadności odwołań na wstępie – w związku z tym, że dotyczyły one dwóch decyzji o obliczeniu kapitału początkowego, co w konsekwencji determinowało wysokość przyznanej ubezpieczonej emerytury na podstawieart. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2016 r., poz. 887), zwanej dalej ustawą emerytalną – przypomnieć należy, że zgodnie z ww. przepisem emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego wart. 173-175oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa wart. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniemust. 1a i 1b oraz art. 185. Z kolei kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości podstawy obliczenia emerytury z art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6; 2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5; 3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2). Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (art. 174 ust. 3). Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6). Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, m.in., jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Stosowane do przepisu art. 175 ust. 1 zd. 2 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalania prawa do świadczeń przewidzianych w ustawie (w szczególności chodzi tu o katalog środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jaki i wysokości przychodów). Szczegółowy tryb postępowania w sprawach ustalania prawa do świadczeń pieniężnych przewidzianych w ustawie emerytalnej został określony w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. W myśl przepisu § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, osoba ubiegająca się o emeryturę powinna przedstawić dokumenty stwierdzające okresy zatrudnienia uzasadniające prawo do świadczeń oraz ich wysokość. Z kolei zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia, środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Aby potwierdzić wysokość wynagrodzenia otrzymywanego w danym okresie zatrudnienia wymagane jest przedłożenie dokumentów wymienionych w § 21 cytowanego wyżej rozporządzenia. W odniesieniu do podstawy wymiaru składki ubezpieczeniowej w postaci wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy, brak odpowiedniej dokumentacji płacowej i innych dokumentów, takich jak wpisy w książeczce ubezpieczeniowej, przeważnie uniemożliwia prawidłowe ustalenie wysokości takiego wynagrodzenia za pomocą innych środków dowodowych. Jest to bowiem trudne z uwagi na szczegółowość takich danych przy znacznej najczęściej odległości czasowej. Zaliczenie zaś nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (zob. wyrok Sądu Najwyższych z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97). Jednocześnie w orzecznictwie podkreśla się, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie ma ograniczeń co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków i w myślart. 473 k.p.c.wysokość wynagrodzenia może być dowodzona wszelkimi dostępnymi dowodami przewidzianym wKodeksie postępowania cywilnego. Rzeczą sądu jest natomiast ocena wiarygodności przedstawionych w toku postępowania dowodów. Pomimo braku ograniczeń dowodowych w postępowaniu przed sądami ubezpieczeń społecznych nie można jednak zapominać, że wysokość zarobków stanowiących podstawę wyliczenia składki na ubezpieczenia społeczne nie może być ustalana w sposób hipotetyczny, przybliżony, oparty jedynie na domniemaniu czy uprawdopodobnieniu. Zadaniem Sądu Okręgowego w sprawach o wysokość emerytury czy kapitału początkowego jest więc dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe muszą być wykazane w sposób niebudzący wątpliwości, w ściśle określonej kwotowo wysokości w odniesieniu do poszczególnych miesięcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997 r. II UKN 186/97, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 4 marca 1997 r. III AUa 105/97). Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że pośród dowodów dokumentarnych znajdowały się trzy dokumenty RP-7 wystawione przez tego samego pracodawcę –(...)Liceum Ogólnokształcące(...)(...). Dokumenty te wydane były na przestrzeni kilkunastoletniego okresu, tj. w 2003 r., 2018 r. i w 2021 r. Zaakcentowania wymaga jednak okoliczność, że tylko jeden z nich – nie ten, którego uwzględnienia domaga się ubezpieczona – tj. zaświadczenie z 2021 r. posłużył organowi rentowemu jako oparcie dla obliczeń wysokości kapitału początkowego, ustalonych w zaskarżonych decyzjach. W tym miejscu wskazać należy, że przedmiotem kontroli w postępowaniu sądowym jest decyzja, od której wniesiono odwołanie i sąd bada tylko to czy jej treść jej jest zgodna z obowiązującymi przepisami. W orzecznictwie panuje zgoda co do tego, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie ( art. 477( 9)k.p.c., art. 477( 14)k.p.c.- tak orzeczono w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r. II UZ 49/09 LEX nr 583831). W wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. (II UK 309/09, LEX nr 604210) Sąd Najwyższy przypomniał, że zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji ( art. 477( 14 )§ 2 i art. 477( 14a ) k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu. Z ww. względów, przedmiotem badania sądu nie była prawidłowość danych wynikających zaświadczenia RP-7 z 2003 r. – którego uwzględnienia domagała się ubezpieczona – ponieważ nie ono było podstawą dokonanych przez organ rentowy obliczeń, w celu ustalenia wysokości kapitału początkowego w zaskarżonych decyzjach. Zatem, mając na uwadze to, że odwołania wniesione przezM. M.dotyczyły decyzji o ustalenia kapitału początkowego przy uwzględnieniu danych z zaświadczenia z 2021 r., to sąd rozpoznając przedmiotową sprawę, koncentrował się na tym czy kapitał początkowy obliczony w pierwszej z zaskarżonych decyzji, tj. decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., a następnie obliczony ponownie w decyzji z dnia 17 stycznia 2022 r. – został ustalony w prawidłowej wysokości, pomimo tego, że organ rentowy przy jego obliczaniu oparł się na dokumencie – który co prawda pochodził od pracodawcy odwołującej się, ale – zdaniem odwołującej – był nieprawidłowy. Sąd uznał, że w sprawie zachodzi potrzeba zasięgnięcia wiadomości specjalnych i dopuścił dowód z opinii głównej i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu rachunkowości, celem zweryfikowania poprawności wyliczenia wysokości kapitału początkowego przez organ rentowy jak również – w przypadku stwierdzenia błędów w decyzjach – celem ustalenia prawidłowej wysokości kapitału początkowego na daty wydania zaskarżonych decyzji. Biegły sądowy z zakresu rachunkowości dokładnie wyjaśnił cel i sposób przeprowadzenia dokonanych operacji rachunkowych, a kalkulacje w tym zakresie zdaniem sądu nie budziły wątpliwości, były wyczerpujące i szczegółowe, nadto podane w jasny i zrozumiały sposób – wynikała z nich prawidłowość obliczeń poczynionych przez organ rentowy. Mając jednak na uwadze zarzuty odwołującej względem opinii, sąd postanowił dopuścić dowód z opinii uzupełniającej biegłego celem ustosunkowania się do zarzutów odwołującej i ponownej oceny prawidłowości obliczeń kwot kapitału początkowego. W opinii uzupełniającej biegły wskazał, że ubezpieczona ma przyjęte do ustalenia kapitału początkowego w ostatniej z zaskarżonych decyzji kwoty świadectw rekompensacyjnych, pomimo że zdaniem odwołującej kwoty te nie znalazły się w podstawie ustalania kapitału początkowego. Dodatkowo, biegły – celem jeszcze pełniejszego zobrazowania niezasadności twierdzeń ubezpieczonej, co do błędów zaskarżonych decyzji i zaniżenia wartości kapitału początkowego, czego skutkiem miało być zaniżenie świadczenia emerytalnego – dokonał hipotetycznego obliczenia kwoty emerytury z uwzględnieniem danych z zaświadczenia RP-7 z 2003 r., których uwzględnienia domagała się ubezpieczona – co pozwoliło na ostateczne zweryfikowanie prawidłowości procedowania organu rentowego i ustalenie, że kwoty emerytur – bez względu na przyjęte dane – czy to z zaświadczenia z 2003 r., czy jednak z zaświadczenia z 2021 r. – są bardzo podobne, w zasadzie niemalże identyczne, różnica wynosi 1,02 zł brutto. Posiłkując się informacjami z opinii biegłego, Sąd uznał, że niesłuszne jest żądanie ubezpieczonej, które sprowadzało się do przeliczenia świadczenia emerytalnego, przy uwzględnieniu danych o wynagrodzeniu według RP-7 z 2003 r. z uwagi na to, że sposób ustalenia kapitału początkowego i w konsekwencji świadczenia emerytalnego, jaki obrał organ rentowy, był prawidłowy i prowadził do ustalenia świadczenia w niemalże identycznej kwocie, jak ta, która byłaby ustalona, gdyby czynić obliczenia na podstawie zaświadczenia z 2003 r. Biegły dokonał porównania parametrów obranych do ustalania kapitału początkowego i wykazał, że przyjęcie danych z RP-7 z 2003 r. prowadzi do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jako 62,34%, podczas gdy ten ustalony według RP-7 z 2021 r. wynosi 62,21%., kapitał początkowy hipotetyczny na dzień 1 stycznia 1999 r. według danych z 2003 r. wynosi 56.923,24 zł, co oznacza że jest wyższy o 45,98 zł w stosunku do kapitału ustalonego według danych z 2021 r. na kwotę 56.877,26 zł, zaś świadczenie emerytalne w ujęciu 1 filaru FUS zgodnie z RP-7 z 2003 r. wynosi 2.243,74 zł i stanowi wzrost o 1,02 zł brutto do kwoty świadczenia przy uwzględnieniu danych z RP-7 z 2021 r. wynoszącej 2247,72 zł. Przy czym, kwoty te nie obejmują wartości emerytury kapitałowej (II Filar), która jest niezmienna i wynosi 453,87 zł. Obliczenia i argumentacja biegłego, których istota zasadza się w przywołanym wyżej porównaniu, były dla sądu pomocne. Pozwoliły na ustalenie, że chociaż dane w zakresie kwot świadectw rekompensacyjnych widniejące na zaświadczeniu z dnia 21 listopada 2003 r. nie są powtórzone w zaświadczeniu z dnia 13 października 2021 r. to jednak zostały ujęte przy uwzględnieniu kapitału początkowego. Zatem uwagi ubezpieczonej w zakresie w jakim podnosiła, że dane te nie zostały przez organ uwzględnione, zaś gdyby je uwzględniono wpływałyby na wymiar świadczenia, należało uznać za niezasadne. Sąd stoi na stanowisku, że marginalne znaczenia ma różnica wartości pomiędzy emeryturą hipotetycznie obliczoną w ujęciu, jakiego domaga się ubezpieczona, tj. z uwzględnieniem danych z RP-7 z 2003 r., a emeryturą obliczoną w decyzji z dnia 20 stycznia 2022 r. – przy wartości kapitału początkowego ustalonego jedną z zaskarżonych decyzji – z dnia 17 stycznia 2022 r. przy zastosowaniu danych wynikających z RP-7 z 2021 r., którego prawidłowość ubezpieczona neguje. Należy przyjąć, że kwoty świadczeń – bez względu na obrany sposób ich obliczania – niezależnie od tego, które dane o wynagrodzeniu przyjąć celem obliczania kapitału początkowego– czy te z RP – 7 z 2003 r., czy te z RP-7 z 2021 r. – są niemalże identyczne. Z tego powodu ocenił sąd, że organ rentowy – przyjmując dane z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 2021 r. – prawidłowo obliczył kapitał początkowy. Prawidłowość tych obliczeń potwierdził biegły z zakresu rachunkowości. Wysokość kapitału początkowego obliczonego decyzją z 4 listopada 2021 r. – była zgodna z dokumentami jaki dysponował sąd na dzień wydania decyzji, ponieważ w tej dacie organ rentowy nie był w posiadaniu danych, co do kwot przyznanychM. M.świadectw rekompensacyjnych. Dopiero załączenie przez ubezpieczoną do odwołania od ww. decyzji dodatkowych dokumentów, z których wynikały dane ilości przyznanych świadectw rekompensacyjnych – co stanowiło nowe okoliczności w myśl art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej – dało podstawę do ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego decyzją z dnia 17 stycznia 2022 r. W tym miejscu należy zaznaczyć, że chociaż dane o świadectwach rekompensacyjnych za lata 1991 – 1992 wynikały już z zaświadczenia RP-7 z 2003 r., to organ rentowy aż do 23 września 2021 r. nie był w posiadaniu tego dokumentu. Zaś powzięcie o nim wiedzy wiązało się jednocześnie, z powzięciem wątpliwości co do rzetelności danych z niego wynikających – skoro inne zaświadczenie wystawione przez tego samego pracodawcę – RP-7 z 2018 r. – wskazywało na inne kwoty wynagrodzeń za te same lata. Zasadnym było więc, co słusznie uczynił organ rentowy, wystąpienie do pracodawcy o weryfikację obu dokumentów, co skutkowało pozyskaniem trzeciego zaświadczenia RP-7. Organ rentowy nie miał podstaw, by kwestionować zaświadczenie z 2021 r. pochodzące od pracodawcy, pozyskane w procesie weryfikacji danych ujawnionych na dokumentach sporządzonych wcześniej, oparte – co wynikało z informacji zamieszonej w dokumencie – na kartach wynagrodzeń, a nadto opatrzone adnotacją pracodawcy „poprawione i ostateczne”. Nie może zatem budzić wątpliwości okoliczność, że wówczas – na czas wydania decyzji z 4 listopada 2021 r. – zaświadczenie to, wobec cech o jakich była mowa wyżej, stanowiło podstawę obliczenia kapitału początkowego. Ww. zaświadczenie było także podstawą obliczeń kapitału początkowego w decyzji z 17 stycznia 2022 r., i w tym zakresie biegły także potwierdził prawidłowość obliczeń organu rentowego, chociaż zaakcentował, że dane z zaświadczenia zostały uzupełnione o dane o ilości świadectw rekompensacyjnych, co w pewnym sensie prowadzi zdaniem sądu do wniosku, że samo zaświadczenie jako niezawierające tych danych – nie było kompletne. Nie zmienia to jednak oceny, co należy wyraźnie podkreślić, że ponowne obliczenie kapitału początkowego w decyzji z dnia 17 stycznia 2021 r. kwoty te już uwzględnia – czego ubezpieczona zdaje się nie przyjmować do wiadomości, a co wszak stanowiło jej zasadniczy argument dla podważenia prawidłowości obliczeń Zakładu. Organ rentowy, dopiero po wydaniu decyzji z 4 listopada 2021 r., wszedł w posiadanie załączonych przezM. M.do odwołania od wzmiankowanej decyzji, dokumentów stanowiących informację pochodzącą od pracodawcy o ilości świadectw rekompensacyjnych – dlatego kapitał początkowy ustalony w dacie wydania decyzji z dnia 4 listopada 2021 r., choć następnie zmieniony – po ujawnieniu nowych okoliczności – na dzień jej wydania był ustalony prawidłowo. Dopiero powzięcie wiedzy przez organ rentowy – po zapoznaniu się z odwołaniem ubezpieczonej z dnia 5 stycznia 2022 r. – o istnieniu dokumentów stanowiących informację o przyznanych świadectwach rekompensacyjnych, a dotychczas nieznanych organowi – dało mu asumpt do ponownego obliczenia kapitału początkowego, co stwierdza decyzja z dnia 17 stycznia 2022 r., a w toku postępowania dowodowego ustalił sąd – opierając się na opinii biegłego, że również ta decyzja nie zawiera błędów skutkujących koniecznością jej zmiany, wobec prawidłowo ustalonej wartości kapitału początkowego. Konkludując, wskazać należy, że w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, w tym po pozyskaniu opinii biegłego z zakresu księgowości, nie ustalono okoliczności, które słusznymi czyniłby twierdzenia ubezpieczonej. Brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiskaM. M., w którym prezentuje pogląd o nieprawidłowym zaniżeniu przez organ rentowy na jej niekorzyść wysokości kapitału początkowego i świadczenia emerytalnego. Różnice wartości kapitałów i świadczeń emerytalnych, wykazane przez biegłego, miały jedynie porównawczy charakter. Po dokonaniu analizy faktów sprawy oraz w oparciu o opinię biegłego, Sąd nie znalazł podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonych decyzji. Prawidłowość procedowania organu rentowego przy wydaniu zaskarżonych rozstrzygnięć w kontekście będących ich podstawą przyjętych wartości wynagrodzeń i matematycznych obliczeń co do wysokości ustalonego kapitału początkowego i wysokości przyznanej emerytury została zweryfikowana i potwierdzona w opinii głównej i uzupełniającej biegłego z zakresu księgowości. Biegły nie stwierdził błędów w decyzjach, a Sąd opierając się na twierdzeniach biegłego zawartych w opinii, wobec uznania ich za należycie uzasadnione, jasne i przekonujące – ustalił, że w datach wydania zaskarżonych decyzji określone nimi wysokości kapitału początkowego były prawidłowe, zaś ostatecznie – kapitał początkowy określony decyzją z 17 stycznia 2022 r. odtwarza w sposób prawidłowy kwotę składek na ubezpieczenia emerytalne odwołującej na dzień 1 stycznia 1999 r. Tym samym, nie znajdują poparcia twierdzenia ubezpieczonej zasadzające się na kwestionowaniu przez nią decyzji z dnia 4 listopada 2021 r. i z dnia 17 stycznia 2022 r. poprzez wskazywanie na okoliczność, że kapitał początkowy ustalony nimi w oparciu o dane z zaświadczenia Rp -7 z 2021 r. jest zaniżony. Stanowisko to nie znalazło potwierdzenia w toku postępowania dowodowego, a pozyskane opinie biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, w sposób zrozumiały i logiczny konstruują wniosek przeciwny, tj. taki, że kapitały początkowe, a w konsekwencji także świadczenia emerytalne, byłyby niemalże identyczne, zatem ustalone w sposób obrany przez organ rentowy – są prawidłowe. W tym stanie rzeczy wobec uznania prawidłowości procedowania organu rentowego i braku podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji, należało orzec o oddaleniu odwołań na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.

15/451000/0003521/U

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515000002006_IV_Ka_000548_2024_Uz_2024-12-03_001

IV Ka 548/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 15:30:04.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 548/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Ireneusz Grodek (spr) SędziowieKrzysztof Gąsior Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Jarosława Anioła po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku sprawy M. J. oskarżonego o czyn z art. 586 ustawy z dnia 15 września

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000548" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 548/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 3 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Ireneusz Grodek (spr)</xText> <xText>SędziowieKrzysztof Gąsior</xText> <xText>Tomasz Ignaczak</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Jarosława Anioła</xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText><xBx>sprawy</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>M. J.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 586 ustawy z dnia 15 września 2000 roku kodeks spółek handlowych</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>W. J.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 586 ustawy z dnia 15 września 2000 roku kodeks spółek handlowych</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 28 maja 2024 roku sygn. akt II K 922/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>M. J.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>W. J.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 548/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Ireneusz Grodek (spr) SędziowieKrzysztof Gąsior Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Jarosława Anioła po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku sprawy M. J. oskarżonego o czyn zart. 586 ustawy z dnia 15 września 2000 roku kodeks spółek handlowych W. J. oskarżonego o czyn zart. 586 ustawy z dnia 15 września 2000 roku kodeks spółek handlowych na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28 maja 2024 roku sygn. akt II K 922/23 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od oskarżonegoM. J.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym; 3 zasądza od oskarżonegoW. J.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000661_2024_Uz_2024-12-12_001

IV Ka 661/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 14:00:55.0 CET

15251500

2006

REASON

Sygn. akt IV Ka 661/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej f

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000661" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV Ka 661/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( <xIx>por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis</xIx>).</xText> <xText>Apelacja okazała się częściowo skuteczna.</xText> <xText>Nie jest zasadny zarzut obrazy przepisów postępowania poprzez prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, albowiem o terminie każdej merytorycznej rozprawy oskarżony był prawidłowo powiadamiany poprzez awizo ( k. 89, k. 341 k. 351, k. 399 ) na wskazany przez siebie w postępowaniu przygotowawczym adres (k. 30 i k. 67), a był pouczony skutkach takiego doręczenia ( k. 29). Zresztą we wniosku o przywrócenie terminu oskarżony potwierdził aktualność tego adresu i nie kwestionował prawidłowości tzw. podwójnego awizowania przesyłek (k. 425).</xText> <xText>Nie jest również zasadny zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 362" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 362 KC</xLexLink> poprzez pominięcie faktu przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku i orzeczenie zadośćuczynienia w zbyt dużej kwocie. Oskarżyciel posiłkowy ma własne roszczenie o zadośćuczynienie wynikające z <xLexLink xArt="art. 446(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 <xSUPx>2</xSUPx> KC.</xLexLink> Na skutek wypadku powodującego wystąpienie ciężkiego i trwałego uszkodzenia ciała i wywołania rozstroju zdrowia jego matki, skutkującego niemożnością kontynuowania z nią więzi rodzinnej, poniósł krzywdę. Jego matka spędziła w szpitalu półtora miesiąca od wypadku do śmierci ( tj. od dnia 26 listopada 2021 roku do dnia 7 stycznia 2022roku kiedy umarła - k. 53). Był to szczególny okres związany ze świętami. Powoduje to, że mimo przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku zasądzona na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwota nie jest nadmierna.</xText> <xText>Częściowo zasadny - w zakresie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i wysokości stawki dziennej grzywny – jest zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków karnych.</xText> <xText>Oskarżony zarabia około 2640 zł miesięcznie, uzgodniona między oskarżonym, a prokuratorem w ramach wniosku o dobrowolne poddanie się przez oskarżonego karze w trybie <xLexLink xArt="art. 335" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 335 kpk</xLexLink> stawka dzienna grzywy w wysokości 10 zł była adekwatna do poziomu dochodów oskarżonego, dlatego Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie wyrok.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego prokurator miał rację, gdy uzgadniając z oskarżonym wniosek o dobrowolne poddanie się przez oskarżonego karze w trybie <xLexLink xArt="art. 335" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 335 kpk</xLexLink> nie wnosił o orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Naruszenie reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym miało charakter nieumyślny, pokrzywdzona istotnie przyczyniła się do zaistnienia wypadku, oskarżony przyznał się do winy i okazał skruchę. Oskarżony jest zawodowym kierowcą w wieku 60 lat, bez prawa jazdy nie będzie w stanie nie tylko utrzymać siebie i swojej rodziny, ale też uiścić grzywny, pokryć kosztów sądowych, a przede wszystkim zapłacić oskarżycielowi posiłkowemu niebagatelną kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Dlatego Sąd Okręgowy uchylił rozstrzygnięcie z punktu 4 zaskarżonego wyroku o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.</xText> <xText>W miejsce tego środka karnego orzeczono o obowiązku informowania na piśmie sądu o przebiegu próby co 6 miesięcy.</xText> <xText>Sad Okręgowy wyeliminował z opisu czynu przypisanego w punkcie 1 ustalenie, że „<xIx>ponadto <xAnon>H. M.</xAnon> doznała rozstroju zdrowia psychicznego trwającego dłużej niż siedem dni</xIx>&quot; oraz jako podstawę skazania za ten czyn przyjął <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 kk</xLexLink>. Opinia psychiatryczna na temat rozstroju zdrowia psychicznego pokrzywdzonej, nie dość, że została dopuszczona <xIx>post mortem</xIx> ( co siłą rzeczy wyklucza przeprowadzenie badań), to jeszcze nie jest jednoznaczna. Wynika z niej, że „<xIx>jednoznaczna ocena stanu psychicznego, a przede wszystkim wpływu przedmiotowego zdarzenia na ten stan </xIx><xBx><xIx>jest niemożliwa do jednoznacznej oceny</xIx></xBx>” ( k. 395). Zatem opinia ta jest jedynie hipotetyczna, nie da się zweryfikować wynikających z niej wątpliwości wobec śmierci pokrzywdzonej. Dlatego, na zasadzie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, należało poczytać wątpliwości co do wywołania rozstroju zdrowia psychicznego pokrzywdzonej na korzyść oskarżonego i wyeliminować to ustalenie z opisu czynu oraz skorygować kwalifikację prawną tego czynu na <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>W pozostałym zakresie wyrok Sądu Rejonowego jako sprawiedliwy należało utrzymać w mocy</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za obie instancje. Koszty te nie są wysokie i oskarżony jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 661/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis). Apelacja okazała się częściowo skuteczna. Nie jest zasadny zarzut obrazy przepisów postępowania poprzez prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, albowiem o terminie każdej merytorycznej rozprawy oskarżony był prawidłowo powiadamiany poprzez awizo ( k. 89, k. 341 k. 351, k. 399 ) na wskazany przez siebie w postępowaniu przygotowawczym adres (k. 30 i k. 67), a był pouczony skutkach takiego doręczenia ( k. 29). Zresztą we wniosku o przywrócenie terminu oskarżony potwierdził aktualność tego adresu i nie kwestionował prawidłowości tzw. podwójnego awizowania przesyłek (k. 425). Nie jest również zasadny zarzut obrazyart. 362 KCpoprzez pominięcie faktu przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku i orzeczenie zadośćuczynienia w zbyt dużej kwocie. Oskarżyciel posiłkowy ma własne roszczenie o zadośćuczynienie wynikające zart. 4462KC.Na skutek wypadku powodującego wystąpienie ciężkiego i trwałego uszkodzenia ciała i wywołania rozstroju zdrowia jego matki, skutkującego niemożnością kontynuowania z nią więzi rodzinnej, poniósł krzywdę. Jego matka spędziła w szpitalu półtora miesiąca od wypadku do śmierci ( tj. od dnia 26 listopada 2021 roku do dnia 7 stycznia 2022roku kiedy umarła - k. 53). Był to szczególny okres związany ze świętami. Powoduje to, że mimo przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku zasądzona na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwota nie jest nadmierna. Częściowo zasadny - w zakresie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i wysokości stawki dziennej grzywny – jest zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków karnych. Oskarżony zarabia około 2640 zł miesięcznie, uzgodniona między oskarżonym, a prokuratorem w ramach wniosku o dobrowolne poddanie się przez oskarżonego karze w trybieart. 335 kpkstawka dzienna grzywy w wysokości 10 zł była adekwatna do poziomu dochodów oskarżonego, dlatego Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie wyrok. Zdaniem Sądu Okręgowego prokurator miał rację, gdy uzgadniając z oskarżonym wniosek o dobrowolne poddanie się przez oskarżonego karze w trybieart. 335 kpknie wnosił o orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Naruszenie reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym miało charakter nieumyślny, pokrzywdzona istotnie przyczyniła się do zaistnienia wypadku, oskarżony przyznał się do winy i okazał skruchę. Oskarżony jest zawodowym kierowcą w wieku 60 lat, bez prawa jazdy nie będzie w stanie nie tylko utrzymać siebie i swojej rodziny, ale też uiścić grzywny, pokryć kosztów sądowych, a przede wszystkim zapłacić oskarżycielowi posiłkowemu niebagatelną kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Dlatego Sąd Okręgowy uchylił rozstrzygnięcie z punktu 4 zaskarżonego wyroku o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W miejsce tego środka karnego orzeczono o obowiązku informowania na piśmie sądu o przebiegu próby co 6 miesięcy. Sad Okręgowy wyeliminował z opisu czynu przypisanego w punkcie 1 ustalenie, że „ponadtoH. M.doznała rozstroju zdrowia psychicznego trwającego dłużej niż siedem dni" oraz jako podstawę skazania za ten czyn przyjąłart. 177 § 2 kk. Opinia psychiatryczna na temat rozstroju zdrowia psychicznego pokrzywdzonej, nie dość, że została dopuszczonapost mortem( co siłą rzeczy wyklucza przeprowadzenie badań), to jeszcze nie jest jednoznaczna. Wynika z niej, że „jednoznaczna ocena stanu psychicznego, a przede wszystkim wpływu przedmiotowego zdarzenia na ten stanjest niemożliwa do jednoznacznej oceny” ( k. 395). Zatem opinia ta jest jedynie hipotetyczna, nie da się zweryfikować wynikających z niej wątpliwości wobec śmierci pokrzywdzonej. Dlatego, na zasadzieart. 5 § 2 kpk, należało poczytać wątpliwości co do wywołania rozstroju zdrowia psychicznego pokrzywdzonej na korzyść oskarżonego i wyeliminować to ustalenie z opisu czynu oraz skorygować kwalifikację prawną tego czynu naart. 177 § 2 kk. W pozostałym zakresie wyrok Sądu Rejonowego jako sprawiedliwy należało utrzymać w mocy Na podstawieart. 634 kpkw zw. zart. 627 kpkiart. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychSąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za obie instancje. Koszty te nie są wysokie i oskarżony jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

155000000001006_II_S_000032_2024_Uz_2024-12-03_001

II S 32/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:05.0 CET

2025-01-07 09:31:26.0 CET

15500000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II S – 32/24 POSTANOWIENIE Dnia 3 grudnia 2024r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia Piotr Kaczmarek (spr.) Sędziowie Janusz Godzwon Bogusław Tocicki po rozpoznaniu skargi z dnia 19 listopada 2024 r. (data wpływu ) wniesionej przez skazanego M. L. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, w sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o sygn. ak V Kow -wz 1623/24 na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. oraz art. 623 § 1 k.p

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Turek" xPublisher="anna.turek" xEditorFullName="Wiktoria Dąbrowicz" xEditor="wiktoria.dabrowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/500000/0001006/S" xYear="2024" xVolNmbr="000032" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II S – 32/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText>Dnia 3 grudnia 2024r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny we Wrocławiu</xBx> II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText><xBx> Przewodniczący Sędzia Piotr Kaczmarek (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx> Sędziowie Janusz Godzwon </xBx></xText> <xText><xBx> Bogusław Tocicki </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu skargi z dnia 19 listopada 2024 r. (data wpływu ) wniesionej przez skazanego <xAnon>M. L.</xAnon> na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, w sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o sygn. ak V Kow -wz 1623/24 na podstawie <xLexLink xArt="art. 430;art. 430 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 430 § 1 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 623;art. 623 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 623 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 75)</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>p o s t a n o w i ł :</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>skargę skazanego na przewlekłość postępowania pozostawić bez rozpoznania;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zwolnić skarżącego od opłaty, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania w sprawie.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Skazany <xAnon>M. L.</xAnon> pismem z dnia 19 listopada 2024r. (data wpływu do Sądu Okręgowego we Wrocławiu )złożył skargę na przewlekłość postępowania w sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o sygn. ak V Kow -wz 1623/24 Skarżący domaga się stwierdzenia przewlekłości postępowania wykonawczego i odszkodowania .</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 75), stanowi, iż strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).</xText> <xText>Odstępstwo od tej zasady zawarte jest jednak w przepisie art. 2 ust. 1b cytowanej ustawy gdzie, jednoznacznie stwierdzono, że przywołanego przepisu art. 2 ust. 1 tej ustawy nie stosuje się w sprawach, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 1 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy</xLexLink> (Dz. U. z 2017 r. poz. 665, 666, 768, 1452 i 2217), chyba że dotyczą one obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego.</xText> <xText>Wobec tak brzmiących przepisów, uregulowań dotyczących skargi na przewlekłość postępowania nie stosuje się do wszelkich spraw prowadzonych na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">Kodeksu karnego wykonawczego</xLexLink>, chyba że dotyczy ona obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego.</xText> <xText>W sprawach skargi na przewlekłość dotyczącej postępowania karnego stosuje się odpowiednio przepisy procedury karnej. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 429;art. 429 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 429 § 1 in fine k.p.k.</xLexLink> środek, który jest niedopuszczalny powinien spotkać się z odmową przyjęcia przez prezesa sądu, do którego ją złożono. Jednak w niniejszej sprawie został on przyjęty, a zatem w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 430;art. 430 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 430 § 1 k.p.k.</xLexLink> sąd skargę skazanego pozostawił go bez rozpoznania.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 623;art. 623 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 623 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity: Dz.U. z 2016r. poz. 1256) zwolniono skazanego od obowiązku uiszczenia stałej opłaty w wysokości 200 zł, przewidzianej w art. 17 ust. 1 cyt. wyżej ustawy, gdyż ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów wyłożenie jej byłoby dla niego zbyt uciążliwe.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, postanowiono jak na wstępie.</xText> <xText xALIGNx="left">Janusz Godzwon Piotr Kaczmarek Bogusław Tocicki </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Piotr Kaczmarek

Anna Turek

Wiktoria Dąbrowicz

Sygn. akt II S – 32/24 POSTANOWIENIE Dnia 3 grudnia 2024r. Sąd Apelacyjny we WrocławiuII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia Piotr Kaczmarek (spr.) Sędziowie Janusz Godzwon Bogusław Tocicki po rozpoznaniu skargi z dnia 19 listopada 2024 r. (data wpływu ) wniesionej przez skazanegoM. L.na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, w sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o sygn. ak V Kow -wz 1623/24 na podstawieart. 430 § 1 k.p.k.orazart. 623 § 1 k.p.k.w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 75) p o s t a n o w i ł : I skargę skazanego na przewlekłość postępowania pozostawić bez rozpoznania; II zwolnić skarżącego od opłaty, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania w sprawie. UZASADNIENIE SkazanyM. L.pismem z dnia 19 listopada 2024r. (data wpływu do Sądu Okręgowego we Wrocławiu )złożył skargę na przewlekłość postępowania w sprawie Sądu Okręgowego we Wrocławiu o sygn. ak V Kow -wz 1623/24 Skarżący domaga się stwierdzenia przewlekłości postępowania wykonawczego i odszkodowania . Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 75), stanowi, iż strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania). Odstępstwo od tej zasady zawarte jest jednak w przepisie art. 2 ust. 1b cytowanej ustawy gdzie, jednoznacznie stwierdzono, że przywołanego przepisu art. 2 ust. 1 tej ustawy nie stosuje się w sprawach, o których mowa wart. 1 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy(Dz. U. z 2017 r. poz. 665, 666, 768, 1452 i 2217), chyba że dotyczą one obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego. Wobec tak brzmiących przepisów, uregulowań dotyczących skargi na przewlekłość postępowania nie stosuje się do wszelkich spraw prowadzonych na podstawieKodeksu karnego wykonawczego, chyba że dotyczy ona obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego. W sprawach skargi na przewlekłość dotyczącej postępowania karnego stosuje się odpowiednio przepisy procedury karnej. Zgodnie z treściąart. 429 § 1 in fine k.p.k.środek, który jest niedopuszczalny powinien spotkać się z odmową przyjęcia przez prezesa sądu, do którego ją złożono. Jednak w niniejszej sprawie został on przyjęty, a zatem w oparciu o przepisart. 430 § 1 k.p.k.sąd skargę skazanego pozostawił go bez rozpoznania. Na podstawieart. 623 § 1 k.p.k.w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jednolity: Dz.U. z 2016r. poz. 1256) zwolniono skazanego od obowiązku uiszczenia stałej opłaty w wysokości 200 zł, przewidzianej w art. 17 ust. 1 cyt. wyżej ustawy, gdyż ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów wyłożenie jej byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Mając powyższe na względzie, postanowiono jak na wstępie. Janusz Godzwon Piotr Kaczmarek Bogusław Tocicki

15/500000/0001006/S

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

II Wydział Karny

150515000001006_II_K_000100_2024_Uz_2024-12-17_002

II K 100/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-08 18:00:04.0 CET

2025-01-08 10:21:37.0 CET

15051500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 100/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Olgierd Dąbrowski-Żegalski Ławnicy : Anna Bogusz, Michał Klonowski Protokolant: sekr. sąd. Izabela Ważyńska w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn-Południe w Olsztynie Macieja Szepietowskiego, po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. sprawy: M. Ł. , urodz. (...) w B. , syna P. i J. z d. K. , oskarżonego o to, że: w d

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Urban" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Joanna Kulesza" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/051500/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000100" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 100/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący: </xBx>Sędzia Olgierd Dąbrowski-Żegalski</xText> <xText><xBx> Ławnicy</xBx>: Anna Bogusz, Michał Klonowski</xText> <xText><xBx>Protokolant:</xBx> sekr. sąd. Izabela Ważyńska</xText> <xText>w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn-Południe w Olsztynie Macieja Szepietowskiego,</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText>sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>M. Ł.</xAnon>, </xBx><xAnon>urodz. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, syna <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z d. <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 21 lipca 2024 r. w <xAnon>O.</xAnon>, w okolicy stacji paliw <xAnon>C. K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego <xAnon>marki S. (...)</xAnon> <xAnon>U.</xAnon> o wartości 5759,94 zł, pieniędzy w kwocie 150 zł oraz walizki z ubraniami o wartości 2000 zł, posługując się nożem i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, na szkodę <xAnon>Ł. J.</xAnon>, przy czym czynu tego dopuścił się po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,</xText> <xText><xBx>- tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx> orzeka</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>M. Ł.</xAnon></xBx> uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu uzupełniając opis czynu o stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne, tj. zbrodni z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na tej podstawie skazuje go i wymierza mu <xBx>karę 3 (trzech) lat i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności</xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności <xBx>zalicza</xBx> oskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 6 sierpnia 2024 r. godz. 21:10;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>Ł. J.</xAnon> <xBx>obowiązek naprawienia szkody w części</xBx> poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2000 (dwóch tysięcy) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze</xLexLink> zasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej adw. <xAnon>K. W.</xAnon> kwotę 738 złotych (w tym 23% VAT w kwocie 138 złotych) za postępowanie przygotowawcze i 1476 złotych (w tym 23% VAT w kwocie 276 złotych) za postępowanie sądowe – łącznie po 2214 złotych (w tym 23% VAT) tytułem <xBx>wynagrodzenia</xBx> za wykonanie nieopłaconych czynności obrońcy z urzędu wobec oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.624 § 1 k.p.k.</xLexLink> nie obciąża oskarżonego opłatą i zwalnia go od pozostałych kosztów sądowych, które poniesie Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="46"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="59"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="90"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="25"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="41"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="16"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="121"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="75"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="106"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>II K 100/24</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1. USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx><xAnon>M. Ł.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>W dniu 21 lipca 2024 r. w <xAnon>O.</xAnon>, w okolicy stacji paliw <xAnon>C. K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oskarżony <xAnon>M. Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego <xAnon>marki S. (...)</xAnon> <xAnon>U.</xAnon> o wartości 5759,94 zł, pieniędzy w kwocie 150 zł oraz walizki z ubraniami o wartości 2000 zł, posługując się nożem i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, na szkodę <xAnon>Ł. J.</xAnon>. Czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>W dniu 21 lipca 2024 r. w <xAnon>O.</xAnon> pokrzywdzony <xAnon>Ł. J.</xAnon> oczekiwał na autobus, którym miał wrócić do miejsca zamieszkania. Wcześniej na terenie <xAnon>O.</xAnon> spotkał się ze znajomymi, z którymi pił alkohol. Około godziny 20.00 pokrzywdzony zrobił zakupy w sklepie na stacji paliw <xAnon>C. K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Wychodząc ze sklepu zaczepił go oskarżony <xAnon>M. Ł.</xAnon>, który po krótkiej wymianie zdań wyjął z kieszeni nóż i skierował ostrze w stronę pokrzywdzonego i jednocześnie zażądał od pokrzywdzonego oddania jego torby i telefonu. Pokrzywdzony wystraszył się zachowania oskarżonego, w szczególności że zrobi mu krzywdę nożem i oddał napastnikowi swój telefon komórkowy <xAnon>marki S. (...)</xAnon> <xAnon>U.</xAnon> o wartości 5759,94 zł, pieniądze w kwocie 150 zł oraz walizkę z ubraniami o wartości 2000 zł. Oskarżony ukradł wspomniane przedmioty i uciekł. Jakiś czas później wrzucił skradziony telefon komórkowy do kratki wentylacyjnej jednego z budynków na terenie <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony został zatrzymany i tymczasowo aresztowany na początku sierpnia 2024 r.</xText> <xText>Tuż przed rozprawą oskarżony wskazał miejsce, gdzie pozostawił skradziony telefon i udało się odzyskać ten przedmiot, a następnie zwrócić pokrzywdzonemu.</xText> <xText>Czynu tego oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne.</xText> <xText>Oskarżony nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo. W chwili czynu miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoi postępowaniem.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowe wyjaśnienia <xAnon>M. Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>Ł. J.</xAnon>.</xText> <xText>Zeznania <xAnon>M. P.</xAnon>.</xText> <xText>Wyniki oględzin miejsc.</xText> <xText>Odtworzenie nagrań monitoringu.</xText> <xText>Wyniki okazania wizerunku.</xText> <xText>Dane o karalności i odpisy wyroków dot. oskarżonego.</xText> <xText>Opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>42v-43, 54, 117-117v.</xText> <xText>198-198v, 2, 14v, 95v.</xText> <xText>199-199v, 67v.</xText> <xText>9-11, 195-196.</xText> <xText>33-35.</xText> <xText>36-38b.</xText> <xText>45-48, 60-62, 78-80,</xText> <xText>100-101.</xText> <xText>84-90</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2. OCENA DOWODÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowe wyjaśnienia <xAnon>M. Ł.</xAnon></xText> <xText>     </xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Oskarżony generalnie przyznał się do stawianego mu zarzutu, lecz zakwestionował użycie noża w czasie tego rozboju. W pozostałym zakresie jego wyjaśnienia pokrywają się ze zgromadzonym w tej sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami pokrzywdzonego i świadka i można je uznać za wiarygodne w tej części.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>Ł. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Zeznania pokrzywdzonego należy uznać w pełni za wiarygodne. W zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym opisał przebieg zdarzenia i konsekwentnie wskazywał, że napastnik żądając wydania od niego przedmiotów wyjął nóż (scyzoryk), okazał mu ten nóż i skierował ostrze w jego stronę. Pokrzywdzony nie krył, że tego dnia był pod znacznym działaniem alkoholu, ale takie zdarzenie zapadło mu w pamięć. Pokrzywdzony miał świadomość swojego stanu nietrzeźwości i sam poprosił o umożliwienie mu złożenia szczegółowych zeznań po wytrzeźwieniu. Powyższe wskazuje, że mimo wypitego alkoholu pokrzywdzony miał zachowaną zdolność postrzegania i kierowania swoim postępowaniem, zatem sam fakt bycia nietrzeźwym automatycznie nie może dyskwalifikować wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. Wskazać należy, że pokrzywdzony w dniu zdarzenia i następnego dnia bez wątpliwości wskazywał na posługiwanie się nożem przez napastnika. Pokrzywdzony tuż po zdarzeniu prosił o pomoc sprzedawczynię ze sklepu na stacji paliw <xAnon>M. P.</xAnon> i jej również mówił o posługiwaniu się nożem przez napastnika. <xAnon>Ł. J.</xAnon> podczas rozprawy zeznał co prawda, że napastnik wyjął „coś” z kieszeni, że nie przyjrzał się za dobrze i wydaje mu się, że był to nóż, ale jednocześnie wskazał, że obecnie tego zdarzeniu już dobrze nie pamięta z powodu upływu czasu.</xText> <xText>W ocenie Sądu zeznania złożone przez pokrzywdzonego tuż po zdarzeniu zawierają najbardziej wiarygodne okoliczności, w szczególności fakt posługiwania się przez napastnika nożem. Typowe jest w takich sytuacjach, że ofiary napadów zapamiętują najlepiej te elementy zdarzenia, które w danej chwili odbierają jako bezpośrednie dla nich zagrożenie lub które są dla nich szczególnie dotkliwe. Natomiast inne, nazwijmy je pobocznymi, okoliczności (np. kolor ubrania napastnika, kolor włosów, oczu itp.) mogą pominąć lub nawet pomylić, co wcale nie poddaje w wątpliwość wiarygodności całej relacji. Pokrzywdzony nie miał żadnego interesu aby fałszywie wskazywać na użycie noża przez napastnika. W ocenie Sądu zapamiętał ten szczegół, bo w chwili zdarzenia wywołał u niego stan zagrożenia. Natomiast napastnikowi zależało na skutecznym wywołaniu efektu zastraszenia swojej ofiary i z pewnością nóź (a nie np. długopis, patyczek od loda itp.) do tego się najlepiej nadawał. Oskarżony i pokrzywdzony są podobnej postury ciała. Trudno przy tym uznać, że pokrzywdzony bez „istotnej przyczyny” oddałby napastnikowi bez wahania swoje rzeczy, w tym drogi telefon. W ocenie Sądu, taką „istotną przyczyną” był właśnie nóż, o którym zeznawał i obawa użycia tego noża przez napastnika w razie odmowy oddania rzeczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>M. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Zarówno sąd jak i strony nie kwestionowały wiarygodności zeznań tego świadka.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyniki oględzin miejsc.</xText> <xText>Odtworzenie nagrań monitoringu.</xText> <xText>Wyniki okazania wizerunku.</xText> <xText>Dane o karalności i odpisy wyroków dot. oskarżonego.</xText> <xText>Opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Dokumenty urzędowe i czynności procesowe, których wiarygodność nie jest kwestionowana zarówno przez Sąd jak i strony postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt</xIx></xText> <xText><xIx>1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowe wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd nie dał wiary oskarżonemu, który zakwestionował użycie noża w czasie tego rozboju. Z jego wyjaśnień wynika, że nie posługiwał w czasie napadu żadnym przedmiotem, a pokrzywdzony potulnie oddał mu swoje wartościowe rzeczy. Powyższe twierdzenia Sąd uznał za niewiarygodne z powodów wskazanych w pkt 2.1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia</xIx></xText> <xText><xIx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>x</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>3.1. Podstawa prawna</xText> <xText>skazania albo warunkowego</xText> <xText>umorzenia postępowania</xText> <xText>zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xBx>Art.280 § 2 k.k</xBx>.</xLexLink> Oskarżony w chwili zdarzenia zażądał od pokrzywdzonego wydania opisanych w zarzucie przedmiotów. W chwili czynu posługiwał się nożem, który celowo okazał pokrzywdzonemu aby ten nie stawiał oporu i wydał rzeczy. Pokrzywdzony odebrał to zachowanie jako groźbę użycia noża i zrobienie mu fizycznej krzywdy. Wspomniane przedmioty oskarżony ukradł.</xText> <xText>Powyższe zachowanie oskarżonego wyczerpują ustawowe znamiona zbrodni rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art.64 § 1 k.k.</xLexLink></xBx> Oskarżony dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne – wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 874/17 został skazany na karę 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności m.in. za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280 § 1 k.k.</xLexLink>, karę skończył odbywać 23.12.2021 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>3.2. Podstawa prawna</xText> <xText>skazania albo warunkowego</xText> <xText>umorzenia postępowania</xText> <xText>niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie<xBRx></xBRx>postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE<xBRx></xBRx>I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Za zbrodnię z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.64 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, czyli w najniższym wymiarze i zgodnie z wnioskiem samego oskarżonego (k.197v). Wzięto pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości tego czynu, sposób działania sprawcy, wartość skradzionych przedmiotów. Jako okoliczności obciążające należy wziąć dodatkowo pod uwagę fakt, że oskarżony był już w przeszłości wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz zdrowiu i życiu. Kolejnego rozboju dopuścił się w warunkach recydywy. Jako okoliczności łagodzące wzięto pod uwagę przyznanie się do winy oskarżonego (z zastrzeżeniem, że nie w pełnym zakresie), dobrowolne ujawnienie miejsca schowania skradzionego telefonu oraz deklarację naprawienia szkody w pozostałym zakresie wyrządzonej przestępstwem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.46 § 1 k.k.</xLexLink>, na wniosek pokrzywdzonego orzeczono o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.</xText> <xText>Oskarżony sam wyraził wolę naprawienia tej szkody (k.199-200).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt z wyroku<xBRx></xBRx>odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego<xBRx></xBRx>czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>     </xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w tej sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Orzeczono o nieopłaconych kosztach obrony na rzecz obrońcy wyznaczonego z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6. INNE ZAGADNIENIA</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>     </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7. KOSZTY PROCESU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Zwolniono oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w całości z uwagi na fakt, że obecnie odbywa on karę pozbawienia wolności w innej sprawie, nie ma on majątku ani źródeł utrzymania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>8. PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Olgierd Dąbrowski-Żegalski

Iwona Urban

sekr. sąd. Izabela Ważyńska

Joanna Kulesza

Sygn. akt II K 100/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący:Sędzia Olgierd Dąbrowski-Żegalski Ławnicy: Anna Bogusz, Michał Klonowski Protokolant:sekr. sąd. Izabela Ważyńska w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Olsztyn-Południe w Olsztynie Macieja Szepietowskiego, po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. sprawy: M. Ł.,urodz. (...)wB., synaP.iJ.z d.K., oskarżonego o to, że: w dniu 21 lipca 2024 r. wO., w okolicy stacji paliwC. K.przyul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowegomarki S. (...)U.o wartości 5759,94 zł, pieniędzy w kwocie 150 zł oraz walizki z ubraniami o wartości 2000 zł, posługując się nożem i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, na szkodęŁ. J., przy czym czynu tego dopuścił się po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, - tj. o czyn zart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. orzeka 1 oskarżonegoM. Ł.uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu uzupełniając opis czynu o stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne, tj. zbrodni zart.280 § 2 k.k.w zw. zart.64 § 1 k.k.i za to na tej podstawie skazuje go i wymierza mukarę 3 (trzech) lat i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności; 2 na podstawieart.63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolnościzaliczaoskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 6 sierpnia 2024 r. godz. 21:10; 3 na podstawieart.46 § 1 k.k.orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonegoŁ. J.obowiązek naprawienia szkody w częścipoprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2000 (dwóch tysięcy) złotych; 4 na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej adw.K. W.kwotę 738 złotych (w tym 23% VAT w kwocie 138 złotych) za postępowanie przygotowawcze i 1476 złotych (w tym 23% VAT w kwocie 276 złotych) za postępowanie sądowe – łącznie po 2214 złotych (w tym 23% VAT) tytułemwynagrodzeniaza wykonanie nieopłaconych czynności obrońcy z urzędu wobec oskarżonego; 5 na podstawieart.624 § 1 k.p.k.nie obciąża oskarżonego opłatą i zwalnia go od pozostałych kosztów sądowych, które poniesie Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 100/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) M. Ł. W dniu 21 lipca 2024 r. wO., w okolicy stacji paliwC. K.przyul. (...)oskarżonyM. Ł.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowegomarki S. (...)U.o wartości 5759,94 zł, pieniędzy w kwocie 150 zł oraz walizki z ubraniami o wartości 2000 zł, posługując się nożem i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, na szkodęŁ. J.. Czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 21 lipca 2024 r. wO.pokrzywdzonyŁ. J.oczekiwał na autobus, którym miał wrócić do miejsca zamieszkania. Wcześniej na terenieO.spotkał się ze znajomymi, z którymi pił alkohol. Około godziny 20.00 pokrzywdzony zrobił zakupy w sklepie na stacji paliwC. K.przyul. (...). Wychodząc ze sklepu zaczepił go oskarżonyM. Ł., który po krótkiej wymianie zdań wyjął z kieszeni nóż i skierował ostrze w stronę pokrzywdzonego i jednocześnie zażądał od pokrzywdzonego oddania jego torby i telefonu. Pokrzywdzony wystraszył się zachowania oskarżonego, w szczególności że zrobi mu krzywdę nożem i oddał napastnikowi swój telefon komórkowymarki S. (...)U.o wartości 5759,94 zł, pieniądze w kwocie 150 zł oraz walizkę z ubraniami o wartości 2000 zł. Oskarżony ukradł wspomniane przedmioty i uciekł. Jakiś czas później wrzucił skradziony telefon komórkowy do kratki wentylacyjnej jednego z budynków na terenieO.. Oskarżony został zatrzymany i tymczasowo aresztowany na początku sierpnia 2024 r. Tuż przed rozprawą oskarżony wskazał miejsce, gdzie pozostawił skradziony telefon i udało się odzyskać ten przedmiot, a następnie zwrócić pokrzywdzonemu. Czynu tego oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za inne umyślne przestępstwo podobne. Oskarżony nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo. W chwili czynu miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoi postępowaniem. Częściowe wyjaśnieniaM. Ł.. Zeznania pokrzywdzonegoŁ. J.. ZeznaniaM. P.. Wyniki oględzin miejsc. Odtworzenie nagrań monitoringu. Wyniki okazania wizerunku. Dane o karalności i odpisy wyroków dot. oskarżonego. Opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego. 42v-43, 54, 117-117v. 198-198v, 2, 14v, 95v. 199-199v, 67v. 9-11, 195-196. 33-35. 36-38b. 45-48, 60-62, 78-80, 100-101. 84-90 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Częściowe wyjaśnieniaM. Ł. Oskarżony generalnie przyznał się do stawianego mu zarzutu, lecz zakwestionował użycie noża w czasie tego rozboju. W pozostałym zakresie jego wyjaśnienia pokrywają się ze zgromadzonym w tej sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami pokrzywdzonego i świadka i można je uznać za wiarygodne w tej części. Zeznania pokrzywdzonegoŁ. J. Zeznania pokrzywdzonego należy uznać w pełni za wiarygodne. W zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym opisał przebieg zdarzenia i konsekwentnie wskazywał, że napastnik żądając wydania od niego przedmiotów wyjął nóż (scyzoryk), okazał mu ten nóż i skierował ostrze w jego stronę. Pokrzywdzony nie krył, że tego dnia był pod znacznym działaniem alkoholu, ale takie zdarzenie zapadło mu w pamięć. Pokrzywdzony miał świadomość swojego stanu nietrzeźwości i sam poprosił o umożliwienie mu złożenia szczegółowych zeznań po wytrzeźwieniu. Powyższe wskazuje, że mimo wypitego alkoholu pokrzywdzony miał zachowaną zdolność postrzegania i kierowania swoim postępowaniem, zatem sam fakt bycia nietrzeźwym automatycznie nie może dyskwalifikować wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. Wskazać należy, że pokrzywdzony w dniu zdarzenia i następnego dnia bez wątpliwości wskazywał na posługiwanie się nożem przez napastnika. Pokrzywdzony tuż po zdarzeniu prosił o pomoc sprzedawczynię ze sklepu na stacji paliwM. P.i jej również mówił o posługiwaniu się nożem przez napastnika.Ł. J.podczas rozprawy zeznał co prawda, że napastnik wyjął „coś” z kieszeni, że nie przyjrzał się za dobrze i wydaje mu się, że był to nóż, ale jednocześnie wskazał, że obecnie tego zdarzeniu już dobrze nie pamięta z powodu upływu czasu. W ocenie Sądu zeznania złożone przez pokrzywdzonego tuż po zdarzeniu zawierają najbardziej wiarygodne okoliczności, w szczególności fakt posługiwania się przez napastnika nożem. Typowe jest w takich sytuacjach, że ofiary napadów zapamiętują najlepiej te elementy zdarzenia, które w danej chwili odbierają jako bezpośrednie dla nich zagrożenie lub które są dla nich szczególnie dotkliwe. Natomiast inne, nazwijmy je pobocznymi, okoliczności (np. kolor ubrania napastnika, kolor włosów, oczu itp.) mogą pominąć lub nawet pomylić, co wcale nie poddaje w wątpliwość wiarygodności całej relacji. Pokrzywdzony nie miał żadnego interesu aby fałszywie wskazywać na użycie noża przez napastnika. W ocenie Sądu zapamiętał ten szczegół, bo w chwili zdarzenia wywołał u niego stan zagrożenia. Natomiast napastnikowi zależało na skutecznym wywołaniu efektu zastraszenia swojej ofiary i z pewnością nóź (a nie np. długopis, patyczek od loda itp.) do tego się najlepiej nadawał. Oskarżony i pokrzywdzony są podobnej postury ciała. Trudno przy tym uznać, że pokrzywdzony bez „istotnej przyczyny” oddałby napastnikowi bez wahania swoje rzeczy, w tym drogi telefon. W ocenie Sądu, taką „istotną przyczyną” był właśnie nóż, o którym zeznawał i obawa użycia tego noża przez napastnika w razie odmowy oddania rzeczy. ZeznaniaM. P. Zarówno sąd jak i strony nie kwestionowały wiarygodności zeznań tego świadka. Wyniki oględzin miejsc. Odtworzenie nagrań monitoringu. Wyniki okazania wizerunku. Dane o karalności i odpisy wyroków dot. oskarżonego. Opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego. Dokumenty urzędowe i czynności procesowe, których wiarygodność nie jest kwestionowana zarówno przez Sąd jak i strony postępowania. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowe wyjaśnienia oskarżonego Sąd nie dał wiary oskarżonemu, który zakwestionował użycie noża w czasie tego rozboju. Z jego wyjaśnień wynika, że nie posługiwał w czasie napadu żadnym przedmiotem, a pokrzywdzony potulnie oddał mu swoje wartościowe rzeczy. Powyższe twierdzenia Sąd uznał za niewiarygodne z powodów wskazanych w pkt 2.1. 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony x 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 M. Ł. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Art.280 § 2 k.k.Oskarżony w chwili zdarzenia zażądał od pokrzywdzonego wydania opisanych w zarzucie przedmiotów. W chwili czynu posługiwał się nożem, który celowo okazał pokrzywdzonemu aby ten nie stawiał oporu i wydał rzeczy. Pokrzywdzony odebrał to zachowanie jako groźbę użycia noża i zrobienie mu fizycznej krzywdy. Wspomniane przedmioty oskarżony ukradł. Powyższe zachowanie oskarżonego wyczerpują ustawowe znamiona zbrodni rozboju zart.280 § 2 k.k. Art.64 § 1 k.k.Oskarżony dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne – wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 874/17 został skazany na karę 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności m.in. za przestępstwa zart.280 § 1 k.k., karę skończył odbywać 23.12.2021 r. 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej 3.3. Warunkowe umorzeniepostępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNEI ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. Ł. 1 1 Za zbrodnię zart.280 § 2 k.k.w zw. zart.64 § 1 k.k.wymierzono oskarżonemu karę 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, czyli w najniższym wymiarze i zgodnie z wnioskiem samego oskarżonego (k.197v). Wzięto pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości tego czynu, sposób działania sprawcy, wartość skradzionych przedmiotów. Jako okoliczności obciążające należy wziąć dodatkowo pod uwagę fakt, że oskarżony był już w przeszłości wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz zdrowiu i życiu. Kolejnego rozboju dopuścił się w warunkach recydywy. Jako okoliczności łagodzące wzięto pod uwagę przyznanie się do winy oskarżonego (z zastrzeżeniem, że nie w pełnym zakresie), dobrowolne ujawnienie miejsca schowania skradzionego telefonu oraz deklarację naprawienia szkody w pozostałym zakresie wyrządzonej przestępstwem. 3 3 Na podstawieart.46 § 1 k.k., na wniosek pokrzywdzonego orzeczono o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. Oskarżony sam wyraził wolę naprawienia tej szkody (k.199-200). 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności 2 2 Na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w tej sprawie. 4 4 Orzeczono o nieopłaconych kosztach obrony na rzecz obrońcy wyznaczonego z urzędu. 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Przytoczyć okoliczności 5 Zwolniono oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w całości z uwagi na fakt, że obecnie odbywa on karę pozbawienia wolności w innej sprawie, nie ma on majątku ani źródeł utrzymania. 8. PODPIS

15/051500/0001006/K

Sąd Okręgowy w Olsztynie

II Wydział Karny

a. Oskarżony w chwili zdarzenia zażądał od pokrzywdzonego wydania opisanych w zarzucie przedmiotów. W chwili czynu posługiwał się nożem, który celowo okazał pokrzywdzonemu aby ten nie stawiał oporu i wydał rzeczy. Pokrzywdzony odebrał to zachowanie jako groźbę użycia noża i zrobienie mu fizycznej krzywdy. Wspomniane przedmioty oskarżony ukradł. Powyższe zachowanie oskarżonego wyczerpują ustawowe znamiona zbrodni rozboju z art.280 § 2 k.k. b. Pokrzywdzony nie krył, że tego dnia był pod znacznym działaniem alkoholu, ale takie zdarzenie zapadło mu w pamięć. Pokrzywdzony miał świadomość swojego stanu nietrzeźwości i sam poprosił o umożliwienie mu złożenia szczegółowych zeznań po wytrzeźwieniu. Powyższe wskazuje, że mimo wypitego alkoholu pokrzywdzony miał zachowaną zdolność postrzegania i kierowania swoim postępowaniem, zatem sam fakt bycia nietrzeźwym automatycznie nie może dyskwalifikować wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. Wskazać należy, że pokrzywdzony w dniu zdarzenia i następnego dnia bez wątpliwości wskazywał na posługiwanie się nożem przez napastnika. Pokrzywdzony tuż po zdarzeniu prosił o pomoc sprzedawczynię ze sklepu na stacji paliw i jej również mówił o posługiwaniu się nożem przez napastnika. Pokrzywdzony podczas rozprawy zeznał co prawda, że napastnik wyjął „coś” z kieszeni, że nie przyjrzał się za dobrze i wydaje mu się, że był to nóż, ale jednocześnie wskazał, że obecnie tego zdarzeniu już dobrze nie pamięta z powodu upływu czasu. W ocenie Sądu zeznania złożone przez pokrzywdzonego tuż po zdarzeniu zawierają najbardziej wiarygodne okoliczności, w szczególności fakt posługiwania się przez napastnika nożem. Typowe jest w takich sytuacjach, że ofiary napadów zapamiętują najlepiej te elementy zdarzenia, które w danej chwili odbierają jako bezpośrednie dla nich zagrożenie lub które są dla nich szczególnie dotkliwe. Natomiast inne, nazwijmy je pobocznymi, okoliczności (np. kolor ubrania napastnika, kolor włosów, oczu itp.) mogą pominąć lub nawet pomylić, co wcale nie poddaje w wątpliwość wiarygodności całej relacji. Pokrzywdzony nie miał żadnego interesu aby fałszywie wskazywać na użycie noża przez napastnika. W ocenie Sądu zapamiętał ten szczegół, bo w chwili zdarzenia wywołał u niego stan zagrożenia. Natomiast napastnikowi zależało na skutecznym wywołaniu efektu zastraszenia swojej ofiary i z pewnością nóź (a nie np. długopis, patyczek od loda itp.) do tego się najlepiej nadawał. Oskarżony i pokrzywdzony są podobnej postury ciała. Trudno przy tym uznać, że pokrzywdzony bez „istotnej przyczyny” oddałby napastnikowi bez wahania swoje rzeczy, w tym drogi telefon. W ocenie Sądu, taką „istotną przyczyną” był właśnie nóż, o którym zeznawał i obawa użycia tego noża przez napastnika w razie odmowy oddania rzeczy.

152515000002006_IV_Ka_000369_2024_Uz_2024-12-03_001

IV Ka 369/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 14:08:20.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 369/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Krzysztof Gąsior (spr.) Sędziowie Ireneusz Grodek Tomasz Ignaczak Protokolant sekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratorów Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Karola Przybylskiego i Katarzyny Jarząbkowskiej, Małgorzaty Karwackiej - Barylskiej po rozpoznaniu w dniach 6 września 2024 r., 18 paźd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000369" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 369/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 3 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Krzysztof Gąsior (spr.)</xText> <xText>Sędziowie Ireneusz Grodek</xText> <xText>Tomasz Ignaczak</xText> <xText>Protokolant sekretarz sądowy Jakub Biernat</xText> <xText> <xBx> przy udziale Prokuratorów Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Karola Przybylskiego i Katarzyny Jarząbkowskiej, Małgorzaty Karwackiej - Barylskiej </xBx> </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 6 września 2024 r., 18 października 2024 r. i 3 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>R. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonej o czyn z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>M. O.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonej Renaty Kaczmarkiewicz i prokuratora</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 4 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 188/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> umarza postępowanie karne wobec oskarżonych <xAnon>R. K.</xAnon> i <xAnon>M. O.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża oskarżonych <xAnon>R. K.</xAnon> i <xAnon>M. O.</xAnon> i zasądza od nich na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Krzysztof Gąsior

Karol Depczyński

sekretarz sądowy Jakub Biernat

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 369/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Krzysztof Gąsior (spr.) Sędziowie Ireneusz Grodek Tomasz Ignaczak Protokolant sekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratorów Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Karola Przybylskiego i Katarzyny Jarząbkowskiej, Małgorzaty Karwackiej - Barylskiej po rozpoznaniu w dniach 6 września 2024 r., 18 października 2024 r. i 3 grudnia 2024 r. sprawyR. K. oskarżonej o czyn zart. 231 § 2 kkw zw. zart. 284 § 1 kkw zw. zart. 12 § 1 kkiart. 11 § 2 kk M. O. oskarżonego o czyn zart. 231 § 2 kk na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonej Renaty Kaczmarkiewicz i prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 4 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 188/23 1 uchyla zaskarżony wyrok i na podstawieart. 1 § 2 k.k.w zw. zart. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.umarza postępowanie karne wobec oskarżonychR. K.iM. O.; 2 wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża oskarżonychR. K.iM. O.i zasądza od nich na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000661_2024_Uz_2024-12-03_001

IV Ka 661/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 13:59:16.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 661/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Tomasz Ignaczak (spr.) Sędziowie Krzysztof Gąsior Ireneusz Grodek Protokolant sekretarz sądowy Bożena Sobczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Łukasza Praczka po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku sprawy J. F. oskarżonego o czyn z art. 177 § 1 kk na skutek apelacji wniesi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000661" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 661/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 3 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Tomasz Ignaczak (spr.)</xText> <xText>Sędziowie Krzysztof Gąsior</xText> <xText>Ireneusz Grodek</xText> <xText>Protokolant sekretarz sądowy Bożena Sobczyk</xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Łukasza Praczka </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>J. F.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 8 kwietnia 2024 roku sygn. akt II K 227/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xBx></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xBx>eliminuje z opisu czynu przypisanego w punkcie 1 ustalenie, że „ <xIx>ponadto <xAnon>H. M.</xAnon> doznała rozstroju zdrowia psychicznego trwającego dłużej niż siedem dni</xIx> &quot; oraz jako podstawę skazania za ten czyn przyjmuje <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 kk</xLexLink>;</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>obniża wysokość stawki dziennej grzywny orzeczonej w punkcie 3 do 10 <xBRx></xBRx>( dziesięciu ) złotych;</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>uchyla rozstrzygnięcie o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z punktu 4;</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego obowiązek informowania sądu na piśmie o przebiegu próby co 6 (sześć) miesięcy;</xBx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>J. F.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza mu 430 (czterysta trzydzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Tomasz Ignaczak

Karol Depczyński

sekretarz sądowy Bożena Sobczyk

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 661/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Tomasz Ignaczak (spr.) Sędziowie Krzysztof Gąsior Ireneusz Grodek Protokolant sekretarz sądowy Bożena Sobczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku Łukasza Praczka po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku sprawyJ. F. oskarżonego o czyn zart. 177 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 8 kwietnia 2024 roku sygn. akt II K 227/22 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:  eliminuje z opisu czynu przypisanego w punkcie 1 ustalenie, że „ ponadtoH. M.doznała rozstroju zdrowia psychicznego trwającego dłużej niż siedem dni " oraz jako podstawę skazania za ten czyn przyjmujeart. 177 § 2 kk; obniża wysokość stawki dziennej grzywny orzeczonej w punkcie 3 do 10( dziesięciu ) złotych; uchyla rozstrzygnięcie o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z punktu 4; na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 kkorzeka wobec oskarżonego obowiązek informowania sądu na piśmie o przebiegu próby co 6 (sześć) miesięcy; 2 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od oskarżonegoJ. F.na rzecz Skarbu Państwa 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza mu 430 (czterysta trzydzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000548_2024_Uz_2024-12-24_001

IV Ka 548/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 15:31:40.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 548 / 24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 maja 2024 roku o sygnaturze akt II K 922 / 23 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydan

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000548" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="40"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="103"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="68"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="65"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 548 / 24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 maja 2024 roku o sygnaturze akt II K 922 / 23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Lp.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Dowód</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Numer karty</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">5 § 2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">7 kpk</xLexLink>, 410 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink> oraz 424 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">§ 1 kpk</xLexLink> oraz błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 586 ksh</xLexLink></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Sąd odwoławczy nie uznał skutecznym żadnego z podniesionych w apelacji zarzutów.</xText> <xText>Jeśli chodzi o te eksponowane w pierwszej kolejności, odnoszące się do przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego z zakresu finansów, ich rozpoznanie należy opatrzyć uwagą, że o ile niespornym uznać należy, iż na użytek tego rodzaju spraw, jak niniejsza, dopuszczenie biegłego z tej specjalności jawiło się jako uzasadnione, o tyle wiedza biegłego z tego zakresu winna być wykorzystana co do zasady tylko dla celów otworzenia szeroko rozumianej kondycji gospodarczej badanego podmiotu ( majątkowej, finansowej, ekonomicznej itp. ) w odniesieniu do okresów, z uwzględnieniem których należało badać zaistnienie podstaw do realizacji ustawowego obowiązku złożenia wniosku o upadłość. Z tej zasadniczej powinności biegły się wywiązał, przedstawiając obszerną ekspertyzę, przywołującą i analizującą wszelkie niezbędne parametry standingu finansowo – gospodarczego <xAnon> spółki Zakłady (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na przestrzeni lat 2014 – 2019. Do wyłącznej zaś już kompetencji sądu winna być zarezerwowana ocena prawna zachowania oskarżonych pod kątem realizacji znamion występku z <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 586 ksh</xLexLink>, w tym również w niezbędnym zakresie odnoszącym się do interpretacji stosownych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">prawa upadłościowego</xLexLink>, którą sąd winien przeprowadzić samodzielnie. Jeśli jednak chodzi o tę sferę, która wchodziła w zakres wiedzy specjalistycznej opiniującego w sprawie biegłego, apelacja nie przywołuje żadnych przekonujących argumentów, dla których można byłoby uznać, że jego opinie – czy to zasadnicza, czy to uzupełniające – obarczone byłyby którąkolwiek z wad, do jakich odwołuje się <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink>. Jedynym bowiem uchwytnym uchybieniem z zakresu tej sfery po stronie biegłego było, że w odniesieniu do jednego z rozlicznych kontrahentów spółki omyłkowo w istocie ( a nie wskutek braku stosownej wiedzy ) odczytał, że jest on jej dłużnikiem, a nie wierzycielem. Skorygowanie tego błędu było jednak zabiegiem prostym i nie może przesłaniać tego, iż w pozostałym zakresie, przedstawiając rozbudowaną analizę struktury i finansowo – gospodarczych aspektów funkcjonowania spółki na przestrzeni wielu lat, w odniesieniu do tej ekspertyzy skarżący innych błędów już nie wykazywał pomimo, że operuje ona setkami rozmaitych danych, obliczeń i wniosków.</xText> <xText>Sąd odwoławczy nie podzielił też zarzutów sugerujących brak podstaw faktycznych i prawnych do przypisania oskarżonym występku z <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 586 ksh</xLexLink> w związku z – jego zdaniem – nieprawidłową interpretacją przepisów art. 11 ust. 1, 1a oraz 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe.</xText> <xText>W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż stosownie do treści art. 10 oraz art. 11 ust. 1 i 1a przywoływanej wyżej ustawy, upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny, to jest wobec tego, który utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, przy czym domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące.</xText> <xText>Pamiętając, iż ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje co najmniej dwóch niezaspokojonych wierzycieli przedsiębiorcy, zasadnie sąd I instancji przyjął, iż chronologicznie najwcześniejsze niezapłacone i przekraczające trzymiesięczny okres wymagalności zobowiązania spółki dotyczyły wierzytelności <xAnon> (...) SA</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon>. W przypadku tego drugiego podmiotu termin zapłaty pierwszej z przysługujących względem spółki wierzytelności przypadał na dzień 22 maja 2018 r.</xText> <xText>Oczywiście sąd odwoławczy ma świadomość, iż sam fakt, że dłużnik nie wykonuje wymagalnych zobowiązań pieniężnych, nie przesądza jeszcze sam w sobie o stanie niewypłacalności. Należy przywołać choćby wyrażone przez SN w orzeczeniu z dnia 19 stycznia 2011 r. ( V CSK 211 / 10, publ. Legalis el. ) stanowisko, że krótkotrwałe powstrzymanie płacenia długu wskutek przejściowych trudności nie jest jeszcze podstawą ogłoszenia upadłości. Opóźnienia w płatnościach zobowiązań i ich przeterminowanie, będące konsekwencją np. nieterminowego regulowania zobowiązań przez kontrahentów podmiotu nie jest równoznaczne z niewypłacalnością, o ile jednocześnie podmiot ten ma zdolność płatniczą i istnieje możliwość spłaty tych zobowiązań w przyszłości. Stosownych ocen należy dokonywać zatem przy kompleksowym uwzględnieniu wszystkich obiektywnych kryteriów dotyczących sytuacji finansowej spółki. Podkreślić jednak z drugiej strony, w kontekście twierdzeń skarżącego o tym, iż w spornym okresie realizowane były jednocześnie także inne zobowiązania spółki, należy że dla określenia, czy dłużnik jest niewypłacalny w myśl art. 11 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy nieistotne jest, czy nie wykonuje wszystkich zobowiązań pieniężnych, czy też tylko niektórych z nich ( por. wyrok SA w Gdańsku z 10 listopada 2015 r., III AUa 1218 / 15, Legalis). Konieczna jest weryfikacja, czy zaniechanie spłacania choćby części zobowiązań ma charakter jedynie krótkotrwały, wynikający z przejściowych tylko trudności, czy też jest pochodną takiego stanu rzeczy, który charakteryzuje się niemożnością realizacji wszystkich zobowiązań i braku realnych i uzasadnionych perspektyw na poprawę tego stanu rzeczy w przyszłości. Jest to również cechą trwałego zaprzestania płacenia długów, albowiem oznacza, że dłużnik nie tylko obecnie nie płaci długów, ale także nie będzie tego czynił w przyszłości z powodu braku niezbędnych środków. Należy w tym kontekście zatem badać, czy zjawisku pojawiających się przypadków niespłacania zobowiązań nie towarzyszą już pewne powtarzające się symptomy, a wśród nich wymienić można notowanie strat i wynikające z tego pogorszenie się wskaźników rentowności.</xText> <xText>Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy nieodzownym jest przypomnienie w ślad za opinią biegłego i sądem I instancji, że na podstawie analizy bilansów rachunków zysków i strat za lata 2014 - 2019 oraz na podstawie obliczonych wskaźników zadłużenia, rentowności, płynności i kapitału pracującego, kondycję finansową spółki w całym tym okresie należało uznać za złą, niestabilną, pogarszającą się z roku na rok, której towarzyszyły problemy z terminowym regulowaniem wymagalnych zobowiazań, zarówno majątkiem obrotowym, jak i najbardziej płynnymi środkami pieniężnymi. Przypomnieć też należy, iż w odniesieniu do <xAnon> (...)</xAnon>, na przestrzeni nieco ponad miesięcznego okresu czasu od 22 maja 2018 r. do 26 czerwca 2018. spółka nie potrafiła uregulować należności wynikających z siedmiu 7 faktur na łączną kwotę 305 157,01 złotych. Analizując i uwzględniając najpierw stopniowy, a potem wręcz lawinowy skok niespłacanego zadłużenia spółki w miesiącach późniejszych, trudno w ślad za skarżącym przyjmować, by istniały wówczas prognozy następczej zdolności do regulowania jej zobowiązań ( tj. zdolności w niedługim czasie ). Wszystko to wskazuje, że wyprowadzany przez sąd I instancji wniosek o niewypłacalności spółki oraz o określeniu czasu jej wystąpienia nie jest oderwany od realiów dowodowych sprawy. Przy czym w ocenie sądu odwoławczego, dla określenia przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego</xLexLink> czasu powstania obowiązku zgłoszenia w sądzie wniosku o upadłości istotne jest ustalenie obiektywnego momentu zaistnienia podstaw do ogłoszenia upadłości w związku z ustaleniem niewypłacalności, bez obligatoryjności „ wydłużenia ” tego okresu o trzymiesięczny okres z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1 a" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 11 § 1a prawa upadłościowego</xLexLink>, który może być wykorzystywany jedynie w kategoriach wzruszalnego domniemania, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Jeżeli więc występują w sprawie dowody wskazujące, że stan niewypłacalności zaistniał już wcześniej, sięganie po przewidziane w <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 1 a" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 11 ust. 1a</xLexLink> domniemanie nie jest konieczne. Jeżeli więc przyjąć, że niespłacone zadłużenie względem <xAnon> (...)</xAnon> już wynikało z niewypłacalności, to sąd I instancji był uprawnionym do ustalenia czasu wystąpienia tej niewypłacalności odpowiednio wcześniej, aniżeli 21 września 2018 r. Nawet jednak, gdyby przyjąć interpretację przedstawioną przez skarżącego, jednodniowe wadliwe ustalenie daty, z wystąpieniem i ustaniem której wiązać należy trwałość utrzymywania bezprawnego zaniechania realizacji obowiązku, do jakiego odwołuje się <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego</xLexLink>, nie wpływa to na zasadność przypisania oskarżonym realizacji znamion występku z <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 586</xLexLink> ush, skoro pomiędzy 21 września 2018 r., a 5 lipca 2019 r. ów stan bezprawnego zaniechania już niewątpliwie nieprzerwanie występował.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzuconego czynu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadne</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Czyn oskarżonych realizował znamiona występku <xLexLink xArt="art. 586" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 586 ksh</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1W całości.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Brak podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w jakiejkolwiek części. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Omówiono powyżej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Przytoczyć okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Przytoczyć okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">2 i 3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonych, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1;art. 636 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 i 3 kpk</xLexLink> nałożono na nich obowiązek zwrotu kosztów sądowych za II instancję.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 548 / 24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 maja 2024 roku o sygnaturze akt II K 922 / 23 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. 1 mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów postępowania, tj.art. 4 kpk,5 § 2 kpk,7 kpk, 410kpkoraz 424§ 1 kpkoraz błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę; 2 zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj.art. 586 ksh ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd odwoławczy nie uznał skutecznym żadnego z podniesionych w apelacji zarzutów. Jeśli chodzi o te eksponowane w pierwszej kolejności, odnoszące się do przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego z zakresu finansów, ich rozpoznanie należy opatrzyć uwagą, że o ile niespornym uznać należy, iż na użytek tego rodzaju spraw, jak niniejsza, dopuszczenie biegłego z tej specjalności jawiło się jako uzasadnione, o tyle wiedza biegłego z tego zakresu winna być wykorzystana co do zasady tylko dla celów otworzenia szeroko rozumianej kondycji gospodarczej badanego podmiotu ( majątkowej, finansowej, ekonomicznej itp. ) w odniesieniu do okresów, z uwzględnieniem których należało badać zaistnienie podstaw do realizacji ustawowego obowiązku złożenia wniosku o upadłość. Z tej zasadniczej powinności biegły się wywiązał, przedstawiając obszerną ekspertyzę, przywołującą i analizującą wszelkie niezbędne parametry standingu finansowo – gospodarczegospółki Zakłady (...)z siedzibą wW.na przestrzeni lat 2014 – 2019. Do wyłącznej zaś już kompetencji sądu winna być zarezerwowana ocena prawna zachowania oskarżonych pod kątem realizacji znamion występku zart. 586 ksh, w tym również w niezbędnym zakresie odnoszącym się do interpretacji stosownych przepisówprawa upadłościowego, którą sąd winien przeprowadzić samodzielnie. Jeśli jednak chodzi o tę sferę, która wchodziła w zakres wiedzy specjalistycznej opiniującego w sprawie biegłego, apelacja nie przywołuje żadnych przekonujących argumentów, dla których można byłoby uznać, że jego opinie – czy to zasadnicza, czy to uzupełniające – obarczone byłyby którąkolwiek z wad, do jakich odwołuje sięart. 201 kpk. Jedynym bowiem uchwytnym uchybieniem z zakresu tej sfery po stronie biegłego było, że w odniesieniu do jednego z rozlicznych kontrahentów spółki omyłkowo w istocie ( a nie wskutek braku stosownej wiedzy ) odczytał, że jest on jej dłużnikiem, a nie wierzycielem. Skorygowanie tego błędu było jednak zabiegiem prostym i nie może przesłaniać tego, iż w pozostałym zakresie, przedstawiając rozbudowaną analizę struktury i finansowo – gospodarczych aspektów funkcjonowania spółki na przestrzeni wielu lat, w odniesieniu do tej ekspertyzy skarżący innych błędów już nie wykazywał pomimo, że operuje ona setkami rozmaitych danych, obliczeń i wniosków. Sąd odwoławczy nie podzielił też zarzutów sugerujących brak podstaw faktycznych i prawnych do przypisania oskarżonym występku zart. 586 kshw związku z – jego zdaniem – nieprawidłową interpretacją przepisów art. 11 ust. 1, 1a oraz 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe. W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż stosownie do treści art. 10 oraz art. 11 ust. 1 i 1a przywoływanej wyżej ustawy, upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny, to jest wobec tego, który utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, przy czym domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Pamiętając, iż ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje co najmniej dwóch niezaspokojonych wierzycieli przedsiębiorcy, zasadnie sąd I instancji przyjął, iż chronologicznie najwcześniejsze niezapłacone i przekraczające trzymiesięczny okres wymagalności zobowiązania spółki dotyczyły wierzytelności(...) SAoraz(...). W przypadku tego drugiego podmiotu termin zapłaty pierwszej z przysługujących względem spółki wierzytelności przypadał na dzień 22 maja 2018 r. Oczywiście sąd odwoławczy ma świadomość, iż sam fakt, że dłużnik nie wykonuje wymagalnych zobowiązań pieniężnych, nie przesądza jeszcze sam w sobie o stanie niewypłacalności. Należy przywołać choćby wyrażone przez SN w orzeczeniu z dnia 19 stycznia 2011 r. ( V CSK 211 / 10, publ. Legalis el. ) stanowisko, że krótkotrwałe powstrzymanie płacenia długu wskutek przejściowych trudności nie jest jeszcze podstawą ogłoszenia upadłości. Opóźnienia w płatnościach zobowiązań i ich przeterminowanie, będące konsekwencją np. nieterminowego regulowania zobowiązań przez kontrahentów podmiotu nie jest równoznaczne z niewypłacalnością, o ile jednocześnie podmiot ten ma zdolność płatniczą i istnieje możliwość spłaty tych zobowiązań w przyszłości. Stosownych ocen należy dokonywać zatem przy kompleksowym uwzględnieniu wszystkich obiektywnych kryteriów dotyczących sytuacji finansowej spółki. Podkreślić jednak z drugiej strony, w kontekście twierdzeń skarżącego o tym, iż w spornym okresie realizowane były jednocześnie także inne zobowiązania spółki, należy że dla określenia, czy dłużnik jest niewypłacalny w myśl art. 11 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy nieistotne jest, czy nie wykonuje wszystkich zobowiązań pieniężnych, czy też tylko niektórych z nich ( por. wyrok SA w Gdańsku z 10 listopada 2015 r., III AUa 1218 / 15, Legalis). Konieczna jest weryfikacja, czy zaniechanie spłacania choćby części zobowiązań ma charakter jedynie krótkotrwały, wynikający z przejściowych tylko trudności, czy też jest pochodną takiego stanu rzeczy, który charakteryzuje się niemożnością realizacji wszystkich zobowiązań i braku realnych i uzasadnionych perspektyw na poprawę tego stanu rzeczy w przyszłości. Jest to również cechą trwałego zaprzestania płacenia długów, albowiem oznacza, że dłużnik nie tylko obecnie nie płaci długów, ale także nie będzie tego czynił w przyszłości z powodu braku niezbędnych środków. Należy w tym kontekście zatem badać, czy zjawisku pojawiających się przypadków niespłacania zobowiązań nie towarzyszą już pewne powtarzające się symptomy, a wśród nich wymienić można notowanie strat i wynikające z tego pogorszenie się wskaźników rentowności. Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy nieodzownym jest przypomnienie w ślad za opinią biegłego i sądem I instancji, że na podstawie analizy bilansów rachunków zysków i strat za lata 2014 - 2019 oraz na podstawie obliczonych wskaźników zadłużenia, rentowności, płynności i kapitału pracującego, kondycję finansową spółki w całym tym okresie należało uznać za złą, niestabilną, pogarszającą się z roku na rok, której towarzyszyły problemy z terminowym regulowaniem wymagalnych zobowiazań, zarówno majątkiem obrotowym, jak i najbardziej płynnymi środkami pieniężnymi. Przypomnieć też należy, iż w odniesieniu do(...), na przestrzeni nieco ponad miesięcznego okresu czasu od 22 maja 2018 r. do 26 czerwca 2018. spółka nie potrafiła uregulować należności wynikających z siedmiu 7 faktur na łączną kwotę 305 157,01 złotych. Analizując i uwzględniając najpierw stopniowy, a potem wręcz lawinowy skok niespłacanego zadłużenia spółki w miesiącach późniejszych, trudno w ślad za skarżącym przyjmować, by istniały wówczas prognozy następczej zdolności do regulowania jej zobowiązań ( tj. zdolności w niedługim czasie ). Wszystko to wskazuje, że wyprowadzany przez sąd I instancji wniosek o niewypłacalności spółki oraz o określeniu czasu jej wystąpienia nie jest oderwany od realiów dowodowych sprawy. Przy czym w ocenie sądu odwoławczego, dla określenia przewidzianego wart. 21 ust. 1 prawa upadłościowegoczasu powstania obowiązku zgłoszenia w sądzie wniosku o upadłości istotne jest ustalenie obiektywnego momentu zaistnienia podstaw do ogłoszenia upadłości w związku z ustaleniem niewypłacalności, bez obligatoryjności „ wydłużenia ” tego okresu o trzymiesięczny okres zart. 11 § 1a prawa upadłościowego, który może być wykorzystywany jedynie w kategoriach wzruszalnego domniemania, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące. Jeżeli więc występują w sprawie dowody wskazujące, że stan niewypłacalności zaistniał już wcześniej, sięganie po przewidziane wart. 11 ust. 1adomniemanie nie jest konieczne. Jeżeli więc przyjąć, że niespłacone zadłużenie względem(...)już wynikało z niewypłacalności, to sąd I instancji był uprawnionym do ustalenia czasu wystąpienia tej niewypłacalności odpowiednio wcześniej, aniżeli 21 września 2018 r. Nawet jednak, gdyby przyjąć interpretację przedstawioną przez skarżącego, jednodniowe wadliwe ustalenie daty, z wystąpieniem i ustaniem której wiązać należy trwałość utrzymywania bezprawnego zaniechania realizacji obowiązku, do jakiego odwołuje sięart. 21 ust. 1 prawa upadłościowego, nie wpływa to na zasadność przypisania oskarżonym realizacji znamion występku zart. 586ush, skoro pomiędzy 21 września 2018 r., a 5 lipca 2019 r. ów stan bezprawnego zaniechania już niewątpliwie nieprzerwanie występował. Wniosek O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzuconego czynu ☐ zasadne ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Czyn oskarżonych realizował znamiona występkuart. 586 ksh. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1W całości. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Brak podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w jakiejkolwiek części. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☒art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Omówiono powyżej. 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2 i 3 Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonych, stosownie do treściart. 636 § 1 i 3 kpknałożono na nich obowiązek zwrotu kosztów sądowych za II instancję. 7 PODPIS

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

155025000001506_III_K_000230_2024_Uz_2024-12-03_002

III K 230/24

2024-12-03 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:21.0 CET

2025-01-14 17:15:41.0 CET

15502500

1506

REASON

Sygn. akt III K 230/24 7.WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie: Sędzia Tomasz Kaszyca Ławnicy: Janina Strusiewicz, Helena Brańka Protokolant: Oliwia Marczewska przy udziale prokuratora Jarosłąwa Boby po rozpoznaniu w dniach: 23 września, 21 października i 21 listopada 2024r. sprawy: 1 M. M. , PESEL (...) , syna R. i J. z domu O. , urodzonego (...) w B. , 2 M. W. , PESEL (...) , syna K. i M. z domu P. , urodzonego

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Patrycja Świtoń" xPublisher="pswiton" xEditorFullName="Patrycja Świtoń" xEditor="pswiton" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/502500/0001506/K" xYear="2024" xVolNmbr="000230" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt III K 230/24</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 3 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Sędzia Tomasz Kaszyca</xText> <xText>Ławnicy: Janina Strusiewicz, Helena Brańka</xText> <xText>Protokolant: Oliwia Marczewska</xText> <xText>przy udziale prokuratora Jarosłąwa Boby</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach: 23 września, 21 października i 21 listopada 2024r.</xText> <xText>sprawy:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>PESEL (...)</xAnon>, syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z domu <xAnon>O.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>M. W.</xAnon>, <xAnon>PESEL (...)</xAnon>, syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>,</xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>oskarżonych o to, że: </xBx></xText> <xText>w dniu 9 lutego 2024r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu oraz wspólnie z innymi osobami o nieustalonej tożsamości, stosując przemoc w postaci bicia <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> po całym ciele niebezpiecznymi przedmiotami takimi jak: pałki teleskopowe, kije baseballowe, używając kastetów oraz kopiąc nogami i uderzając rękami po całym ciele, pryskając gazem pieprzowym oraz grożąc popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, doprowadzili pokrzywdzonego do stanu bezbronności, a następnie zażądali wydania gotówki w kwocie 4000zł oraz zabrali w celu przywłaszczenia słuchawki marki <xAnon>J.</xAnon> wartości nie mniejszej niż 200zł, zaś w wyniku bicia i kopania <xAnon>I. Ł. (1)</xAnon> doznał obrażeń ciała w postaci: powierzchownych ran tłuczonych oraz obrzęku tkanek na głowie, podbiegnięcia krwawego i powierzchownej rany tłuczonej lewej małżowiny usznej, powierzchownej rany tłuczonej kostki lewej oraz zadrażnienia i zaczerwienienie spojówek obu oczu, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni, czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 159" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 159 k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>*******</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonych <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon> uznaje za winnych tego, że w dniu 9 lutego 2024r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi osobami o nieustalonej tożsamości, posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci kija baseballowego i kastetu, grożąc pozbawieniem zdrowia i życia oraz używając przemocy uderzając i kopiąc po całym ciele, a także pryskając gazem pieprzowym usiłowali dokonać kradzieży 4000zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak pieniędzy u pokrzywdzonego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia w postaci dwóch ran ciętych czoła i głowy, rany tłuczonej na głowie, podbiegnięcia krwawego i powierzchownej rany tłuczonej lewej małżowiny usznej, powierzchownej rany tłuczonej kostki lewej oraz zadrażnienia i zaczerwienienia spojówek obu oczu, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§3 k.k.</xLexLink> wymierza im kary po 3 (trzy) lata i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, zalicza oskarżonemu <xAnon>M. W.</xAnon> okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 9 lutego 2024r. godz. 15:13 do dnia 3 grudnia 2024r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 k.k.</xLexLink> orzeka od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> po 2.000zł (dwa tysiące) złotych tytułem zadośćuczynienia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230§2 kpk</xLexLink> zwraca: oskarżonemu <xAnon>M. M.</xAnon> dowód w postaci spodni, ujętych w wykazie na k. 267 pod poz. 8, <xAnon>M. W.</xAnon> telefon, ujęty w wykazie na k. 266 pod poz. 4, Prokuraturze Rejonowej <xAnon>W.</xAnon> telefony ujęte w wykazie na k. 266 pod poz. 1-3 i 5 oraz wagi elektronicznej i zgrzewarki elektronicznej ujętych w wykazie na k. 268 pod poz. 14-15;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44§2 k.k.</xLexLink> orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów ujętych w wykazie na k. 267 pod poz. 6-7, 9-13;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) na rzecz adw. <xAnon>N. K.</xAnon> kwotę 2804,40zł (w tym podatek VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>M. W.</xAnon> z urzędu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania, w tym i opłaty w sprawie.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Janina Strusiewicz SSO Tomasz Kaszyca Helena Brańka</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="24"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="129"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III K 230/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11" xRowSpan="2"> <xText>w dniu 9 lutego 2024r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi osobami o nieustalonej tożsamości, posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci kija baseballowego i kastetu, grożąc pozbawieniem zdrowia i życia oraz używając przemocy uderzając i kopiąc po całym ciele, a także pryskając gazem pieprzowym usiłowali dokonać kradzieży 4000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na brak pieniędzy u pokrzywdzonego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia w postaci dwóch ran ciętych czoła i głowy, rany tłuczonej na głowie, podbiegnięcia krwawego i powierzchownej rany tłuczonej lewej małżowiny usznej, powierzchownej rany tłuczonej kostki lewej oraz zadrażnienia i zaczerwienienia spojówek obu oczu, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni,</xText> <xText><xBx>tj. przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="42"> <xText>W dniu 9 lutego 2024 r. pokrzywdzony <xAnon>I. Ł. (1)</xAnon> wynajął jeden z apartamentów o nazwie <xAnon> (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, gdzie wraz ze swoimi znajomymi spożywał alkohol.</xText> <xText>W budynku obok przebywali m.in. oskarżeni <xAnon>M. W.</xAnon>, <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>E. D.</xAnon> i <xAnon>Z. J.</xAnon>.</xText> <xText>Około godz. 06:30 do apartamentu, w którym znajdował się pokrzywdzony, wbiegli oskarżeni <xAnon>M. M.</xAnon> oraz <xAnon>M. W.</xAnon>, a także dwóch innych sprawców o nieustalonej tożsamości.</xText> <xText>W pewnym momencie oskarżony <xAnon>M. M.</xAnon> podbiegł do pokrzywdzonego i zadał mu cios w głowę kastetem. Następnie <xAnon>M. W.</xAnon> psikał pokrzywdzonego gazem pieprzowym oraz uderzał go pałką teleskopową. Nadto oskarżeni bili i kopali pokrzywdzonego po całym ciele, grożąc mu pozbawieniem zdrowia i życia.</xText> <xText>Oskarżeni <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz wraz z innymi nieustalonymi sprawcami, posługiwali się niebezpiecznymi narzędziami w postaci kija baseballowego oraz kastetu. Kij baseballowy trzymał jeden z nieustalonych współdziających mężczyzn.</xText> <xText>Oskarżeni zażądali dostępu do kont bankowych <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> chcieli dokonać kradzieży pieniędzy w kwocie 4000 zł. Pokrzywdzony obawiając się spełnienia wypowiadanych przez nich gróźb, dobrowolnie wydał im swój telefon i spełnił ich żądanie. Jednakże oskarżeni nie osiągnęli zamierzonego celu i nie dokonali kradzieży pokrzywdzonego z uwagi na to, że <xAnon>I. Ł. (1)</xAnon> nie posiadał takiej kwoty pieniędzy.</xText> <xText>W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony <xAnon>I. Ł. (1)</xAnon> doznał dwóch ran ciętych czoła i głowy, rany tłuczonej na głowie, podbiegnięcia krwawego i powierzchownej rany tłuczonej lewej małżowiny usznej, powierzchownej rany tłuczonej kostki lewej oraz zadrażnienia i zaczerwienienia spojówek obu oczu, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej siedmiu dni.</xText> <xText>W toku postępowania sądowego <xAnon>M. M.</xAnon> został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy zgodnie ocenili, że nie jest on chory psychicznie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie, ani nie jest upośledzony umysłowo. Tempore criminis <xAnon>M. M.</xAnon> nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodziły warunki opisane w <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 i 2 kk</xLexLink>. Oskarżony jest uzależniony od marihuany, haszyszu, a także amfetaminy i metaamfetaminy, jednakże nie ma to znaczenia w ocenie jego poczytalności. Stwierdzono, iż stan zdrowia oskarżonego pozwala mu na udział w toczącym się postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. W.</xAnon> również został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, który stwierdzili, że nie jest on chory psychicznie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie, ani nie jest upośledzony umysłowo. Tempore criminis <xAnon>M. W.</xAnon> nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodziły warunki opisane w <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 i 2 kk</xLexLink>. Oskarżony jest uzależniony od metaamfetaminy, a także leczył się psychiatrycznie, jednakże okoliczności te nie mają znaczenia w ocenie jego poczytalności. Stwierdzono, iż stan zdrowia oskarżonego pozwala mu na udział w toczącym się postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>urodzony (...)</xAnon>, jest bezdzietnym kawalerem. Posiada wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest technikiem logistyki. Nie posiada stałej pracy, pozostaje na utrzymaniu rodziny. Był uprzednio karany sądownie wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2023 r., sygn. akt V K 1216/23 za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1;art. 62 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. W.</xAnon>, <xAnon>urodzony (...)</xAnon>, jest bezdzietnym kawalerem. Posiada wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest technikiem elektryki. Nie ma stałego miejsca zatrudnienia, utrzymuje się z prac dorywczych. Oskarżony był uprzednio karany sądownie wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 19 maja 2023 r., sygn. akt II K 129/22 za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 283" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 283 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania pokrzywdzonego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 3-6, 112-114, 187-188, 551odwrót-555odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 109-110, 133-136,159, 530odwrót-532odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 142-144, 163, 529odwrót-530odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 20-22odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 22-23.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół zatrzymania oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 24-25.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół zatrzymania <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 52.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-opinia sądowo-lekarska dot. pokrzywdzonego z dnia 10.02.2024 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 92-93.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 587.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 26-28.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół zatrzymania oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 48.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>ul. (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 80-81.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania <xAnon>D. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 71-72, k. 551odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 602odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania <xAnon>I. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 603.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania <xAnon>M. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 603-604odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 31-32.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania <xAnon>Z. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 33-37.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół użycia wagi</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 38-39.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 41.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół zatrzymania <xAnon>E. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 46.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania <xAnon>E. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 29-30.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół zatrzymania <xAnon>Z. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 50.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 17-19.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół oględzin mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 57-63.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych <xAnon>(...)-(...) G.</xAnon> 19</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 74-77.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych dot. <xAnon>E. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 85-87.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania <xAnon>Z. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 95-96.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-zeznania/wyjaśnienia <xAnon>E. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 129-130, 532odwrót-533.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-oględziny mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> wraz z płytą DVD</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 183.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-<xAnon>opinia (...)</xAnon> biegłego z zakresu informatyki wraz z załącznikiem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 296-304.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-<xAnon>opinia (...)</xAnon> biegłego z zakresu informatyki</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 305-321.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-<xAnon>opinia (...)</xAnon> biegłego z zakresu informatyki wraz z płytą CD</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 322-331.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 331-333.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 334-335.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 378-383.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-opinia sądowo-psychiatryczna dot. oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 384-389.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu dot. oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 390-391.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-informacja z <xAnon>K.</xAnon> dot. Oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 65-66.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-informacja z <xAnon>K.</xAnon> dot. oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 64.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-kwestionariusz wywiadu środowiskowego dot. oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 436-436odwrót.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-kwestionariusz wywiadu środowiskowego dot. oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 498-499.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>--</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Ustalając okoliczności faktyczne w sprawie Sąd oparł się zasadniczo na zeznaniach złożonych przez <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon>. Sąd dostrzegł pewne rozbieżności w jego relacjach pomiędzy tymi złożonymi w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem. Należy jednakże zauważyć, iż pierwsze zeznania składał tuż po zdarzeniu, będąc zdenerwowany z jednej strony i obolały z drugiej. Natomiast opisując okoliczności zdarzenia przed Sądem, co było widoczne, bardzo bał się oskarżonych, był pod wpływem silnych emocji. Zmieniał niejako wersję odnośnie słuchawek, czy też żądanych pieniędzy. Jak sam przyznał jego zeznania zawierają rozbieżności, ponieważ obawiał się zemsty ze strony oskarżonych. Początkowo, pokrzywdzony przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego wskazywał, że <xAnon>M. W.</xAnon> zabrał mu słuchawki bezprzewodowe marki <xAnon>J.</xAnon>, jednakże przed Sądem stwierdził, że nie jest pewien, czy oskarżony je faktycznie zabrał. Pokrzywdzony przed Sądem wprawdzie zaprzeczył by oskarżeni żądali od niego pieniędzy, to jednak w swoich zeznaniach wskazywał także, że oskarżeni żądali, aby dał im dostęp do kont bankowych, na co się zgodził, obawiając się spełnienia kierowanych wobec niego gróźb. W korelacji z twierdzeniami z postępowania przygotowawczego o żądaniu od niego kwoty 4000zł, w ocenie Sądu dało podstawy do uznania za wiarygodne i logiczne, iż oskarżeni żądali od niego tej kwoty, w innym bowiem przypadku nie byłoby sensu domagania się dostępu do rachunku.</xText> <xText>Początkowo pokrzywdzony wskazywał, że nieustalone osoby, które wtargnęły do apartamentu były uzbrojone również w kij baseballowy. Będąc przesłuchiwanym w toku postępowania sądowego wycofał się z tej relacji mówiąc, iż ,,nie było baseballu”. Jednakże z dokumentacji medycznej pogotowia wynika, iż pokrzywdzony w wywiadzie podawał, iż doznał obrażeń od użycia takiego kija.</xText> <xText>Sąd dał wiarę pokrzywdzonemu, iż doznał on licznych urazów w związku z ciosami zdawanymi przez oskarżonych kastetem oraz pałką teleskopową, a także z rozpylaniem w jego stronę gazu pieprzowego, które to okoliczności zostały potwierdzone w zebranym materiałem dowodowym, w szczególności w opinii sądowo-lekarskiej z dnia 10.02.2024 r.</xText> <xText>Fakt rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego nie powoduje w ocenie Sądu podstaw by kwestionować jego wiarygodność w zakresie, w którym znajduje oparcie w jego konsekwentnych twierdzeniach, pozostałym materiale dowodowym, a także w zasadach doświadczenia życiowego i logiki. Jak już podkreślano, zawiadomienie o przestępstwie złożył niedługo po zdarzeniu, był niewątpliwie zdenerwowany i obolały z uwagi na odniesione obrażenia, wynikiem czego wezwane zostało pogotowie. Przed Sądem natomiast niewątpliwie w zetknięciu z oskarżonymi obawiał się o swoje bezpieczeństwo, co sam wielokrotnie podkreślał i sprawiał wrażenie jakby chciał mieć tę czynność jak najszybciej za sobą. W związku z powyższym tym należy tłumaczyć rozbieżności czy nieścisłości w jego zeznaniach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której przyznał się on do zarzucanego mu czynu. Stwierdził, że pokrzywdzony podszywał się pod niego, w ten sposób, że sprzedawał sól zamiast narkotyków, a nabywcom przedstawiał się jego imieniem i nazwiskiem. Z tego powodu zadał <xAnon>I. Ł. (1)</xAnon> kilka ciosów z pięści w twarz, jednak stanowczo zaprzeczył, aby posługiwał się przy tym kastetem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał za wiarygodne i mające potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym tylko te depozycje oskarżonego, w których oskarżony przyznał, że psikał pokrzywdzonego gazem pieprzowym i zadawał mu uderzenia pałką teleskopową.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania <xAnon>D. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał za logiczne, spójne i mające odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym zeznania świadka. Funkcjonariusz policji szczegółowo opisał jakie czynności zostały podjęte w przedmiotowej sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zeznania <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał za wiarygodne i korespondujące z zebranym materiałem dowodowym zeznania funkcjonariusza policji, który opisywał, że w dniu zdarzenia odbierał od <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa. Potwierdził, iż widział obrażenia u pokrzywdzonego, a także wyczuwał od niego woń gazu pieprzowego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-protokół przeszukania <xAnon>M. M.</xAnon>,</xText> <xText>-protokół przeszukania mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>-protokół zatrzymania <xAnon>M. M.</xAnon>,</xText> <xText>-protokół przeszukania <xAnon>M. M.</xAnon>,</xText> <xText>-protokół przeszukania <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Wszelkie czynności procesowe podjęte w przedmiotowej sprawie odbyły się zgodnie z prawem, z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości. Podjęte w sprawie czynności zostały przeprowadzone przez uprawnione podmioty zaś sposób przeprowadzenia tych czynności nie był kwestionowany przez żadną za stron postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Kwestionariusz wywiadów środowiskowych dot. oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Nie budziły wątpliwości opracowane wywiady środowiskowe, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione podmioty i zawierały wszystkie niezbędne elementy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Opinia sądowo-lekarska dot. pokrzywdzonego</xText> <xText>Opinie sądowo-psychiatryczne dot. oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Opinie wydane w sprawie zostały sporządzone w sposób fachowy, rzetelny, precyzyjny i obiektywny przez osoby posiadające odpowiednie kompetencje o dużej wiedzy w zakresie okoliczności, do których stwierdzenia zostały powołane. Opinie są pełne, wyczerpujące, logiczne i spójne. Spełniają wszelkie wymogi stawiane tego rodzaju dokumentom, a więc zawierają pełny opis badań i dokonanych przez biegłych ustaleń, a wynikające z nich wnioski są kategoryczne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Inne dokumenty w postaci danych o karalności, odpis wyroku oraz dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności tych dowodów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Częściowo wyjaśnienia <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd nie przyznał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w części w której wskazywał, że nie działał w celu rabunkowym, a także zaprzeczył, aby posługiwał się jakimkolwiek niebezpiecznym przedmiotem, w tym kastetem. W ocenie Sądu depozycje te stanowiły jedynie przyjętą przez niego linię obrony.</xText> <xText>Wyjaśnienia te wyraźnie stoją w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym, w tym opinią sądowo-lekarską oraz zeznaniami pokrzywdzonego. Pokrzywdzony wprost wskazywał, że oskarżeni wymagali dostępu do jego kont bankowych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Częściowo wyjaśnienia <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon> w dużej mierze są chaotyczne, niekonsekwentne i niespójne. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony w swoich wyjaśnieniach zaprzeczał, że w chwili zdarzenia był wraz z <xAnon>M. M.</xAnon>, przede wszystkim negował fakt znajomości z oskarżonym. Jednakże przed Sądem oskarżony przyznał, że zna <xAnon>M. M.</xAnon> i to z nim udał się do apartamentu, w którym przebywał <xAnon>I. Ł. (1)</xAnon>, aby, jak twierdził, wyjaśnić okoliczności wykorzystania danych <xAnon>M. M.</xAnon> przez pokrzywdzonego w transakcjach narkotykowych.</xText> <xText>Początkowo, na etapie pierwszego przesłuchania, oskarżony przyznał, że do apartamentu pokrzywdzonego udał się wraz ze współoskarżonym oraz z innymi osobami o nieustalonej tożsamości. Natomiast przed sądem oskarżony nie podtrzymał tych depozycji wskazując, że odmawia odpowiedzi na zadane pytanie odnośnie do innych osób, które brały udział w zdarzeniu.</xText> <xText>Na uwzględnienie nie zasługują również te depozycje oskarżonego, w których wskazywał, że <xAnon>M. M.</xAnon> uderzył pokrzywdzonego ,,gołymi rękami” nie wykorzystując do tego kastetu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>I. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd ocenił zeznania funkcjonariuszki policji jako niemające znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadek nie pamiętała okoliczności zdarzenia, potwierdziła jedynie, że <xAnon>I. Ł. (2)</xAnon> był podejrzanym w innej sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>M. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>W ocenie Sądu zeznania funkcjonariusza policji nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadek nie pamiętał okoliczności rozpytania pokrzywdzonego, wiedział jedynie, że sprawa dotyczyła dokonania przestępstwa rozboju.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>E. D.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>Z. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd uznał zeznania <xAnon>E. D.</xAnon> i <xAnon>Z. J.</xAnon> jako nieprzydatne dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadkowie nie mieli żadnych informacji na temat przebiegu zdarzenia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">-protokół przeszukania <xAnon>E. D.</xAnon>,</xText> <xText xALIGNx="left">-protokół przeszukania <xAnon>Z. J.</xAnon>,</xText> <xText xALIGNx="left">-protokół oględzin mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText xALIGNx="left">-oględziny mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> wraz z płytą DVD,</xText> <xText xALIGNx="left">-protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych <xAnon>(...)-(...) G.</xAnon> 19,</xText> <xText xALIGNx="left">-protokół przeszukania mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText xALIGNx="left">-oględziny mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> wraz z płytą DVD,</xText> <xText xALIGNx="left">-protokół użycia wagi,</xText> <xText xALIGNx="left">-protokół użycia testera narkotykowego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Nie kwestionując wiarygodności przedmiotowych dokumentów Sąd ocenił, iż nie wnoszą one nic istotnego i nie mają znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">-opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych</xText> <xText xALIGNx="left">-opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych dot. <xAnon>E. D.</xAnon>,</xText> <xText xALIGNx="left">-<xAnon>opinia (...)</xAnon> biegłego z zakresu informatyki wraz z załącznikiem,</xText> <xText xALIGNx="left">-<xAnon>opinia (...)</xAnon> biegłego z zakresu informatyki wraz z płytą CD,</xText> <xText xALIGNx="left">-<xAnon>opinia (...)</xAnon> biegłego z zakresu informatyki</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Nie kwestionując wiarygodności przedmiotowych dokumentów Sąd ocenił, iż nie wnoszą one nic istotnego i nie mają znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Oskarżeni <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon> swoim zachowaniem wypełnili znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z 280 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xIx></xText> <xText><xIx>Przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> popełnia sprawca, który kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, przy czym posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem. </xIx></xText> <xText><xIx>Rozbój stanowi kwalifikowaną postać kradzieży, albowiem do jego ustawowych znamion należą wszystkie znamiona kradzieży (zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu wywłaszczenia) oraz dodatkowe działania sprawcy wobec pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 maja 1993 r., II Akr 169/93, OSA 1994, z. 2, poz. 8). Tymi dodatkowymi działaniami sprawcy, kwalifikującymi postać kradzieży są użycie przemocy, groźba natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.</xIx></xText> <xText><xIx>Przepis <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> wprowadza kwalifikowany typ rozboju, dodając znamię „posługiwania się przez sprawcę bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem”. Pojęcie „innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu” zostało już wielokrotnie zdefiniowane w judykaturze i uznaje się z niego taki przedmiot, którego użycie może spowodować śmierć człowieka lub uszczerbek na jego zdrowiu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6.06.1978 r., IV KR 154/78, OSNPG 1979/3, poz. 46; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.11.1985 r., IV KR 274/85, OSNPG 1987/2, poz. 20; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.10.1988 r., I KR 299/88, OSNPG 1989/12, poz. 124). Konieczne jest przy tym podkreślenie, że „niebezpieczność” przedmiotu musi wynikać już z samych jego właściwości, a nie wyłącznie ze sposobu jego użycia przez sprawcę. Ponadto możliwości interpretowania tego pojęcia została zawężona przez samego ustawodawcę, który w samym przepisie wskazał, że niebezpieczny przedmiot ma być podobnie niebezpieczny jak broń palna lub nóż. Uwzględnienie takich zasad interpretacji tego pojęcia sprawia, że jego identyfikacja odbywa się również na podstawie jego wielkości, wymiarów, masy, tnących powierzchni itp. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1990 r., II KR 231/89, OSNPG 1990, nr 10, poz. 73). <xBRx></xBRx>W konsekwencji wypełnianie treścią właściwości samego „niebezpiecznego przedmiotu” wskazuje na te jego cechy, które sprawią, że „wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża&quot; (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2003 r., I KZP 13/03, OSNKW 2003, nr 7-8, poz. 69).</xIx></xText> <xText><xIx>Taki sposób interpretacji znamienia typu kwalifikowanego rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> pozwala uznać zgodnie z przyjętym orzecznictwem i doktryną za „niebezpieczny przedmiot” kij baseballowy oraz kastet. ,,Imitacja kija bejsbolowego jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym do noża, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>” (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 4 października 2001 r., II AKa 354/01). </xIx></xText> <xText><xIx>Kastet jest desygnatem niebezpiecznego narzędzia, o którym mowa w typie czynu zabronionego opisanego w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 k.k.</xLexLink> (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu II AKa 178/18,z dnia 23 sierpnia 2018 r.)</xIx></xText> <xText><xIx>Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd nie miał wątpliwości, iż narzędzia, które posiadali przy sobie oskarżeni w trakcie zdarzenia stanowiły inne podobnie niebezpieczne do noża przedmioty w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i w ten sposób zostało zrealizowane znamię kwalifikowanej postaci rozboju. </xIx></xText> <xText><xIx>Należy wskazać, iż pałka teleskopowa, którą oskarżony <xAnon>M. W.</xAnon> bił pokrzywdzonego, nie jest przedmiotem niebezpiecznym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, dlatego należało wyeliminować ten przedmiot z opisu czynu jako niebezpieczne narzędzie. Oczywiście Sąd ma w polu widzenia, że użycie pałki teleskopowej może być groźne dla zdrowia człowieka, jednak nie może być utożsamiane z przyjęciem, że jest to inny podobnie niebezpieczny do noża przedmiot (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 25 października 2019 r., II AKa 382/19, wyrok SA w Katowicach z dnia 5 lutego 2019 r., II AKa 539/18). </xIx></xText> <xText><xIx>Konieczne jest również dokonanie wykładni następnego nieostrego terminu, stanowiącego znamię czasownikowe rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> Ustawodawca wskazuje bowiem na „posługiwanie się” przez sprawcę bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem. Zwrot ten zarówno w piśmiennictwie jak i w orzecznictwie intepretowany jest szeroko i nadawane jest mu znaczenie szersze niż pojęcie używania. W jego ramach mieści się zatem wszelkie manipulowanie takimi przedmiotami, w tym nawet tylko ich okazywanie w celu wzbudzenia w ofierze obawy ich użycia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 października 2004 r., II AKa 182/04, A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, Wolters Kluwer Polska 2010). &quot;Posługiwaniem się&quot; będzie więc także sama demonstracja takiego przedmiotu, którego sprawca może użyć w wybranym przez siebie momencie działania, składającego się na pozostałe znamiona rozboju. </xIx></xText> <xText><xIx>Przy czym Sąd uznał, iż oskarżeni <xAnon>M. M.</xAnon> oraz <xAnon>M. W.</xAnon> działali wspólnie i w porozumieniu nie tylko ze sobą, ale również z pozostałymi osobami o nieustalonej tożsamości. Zawarte między współsprawcami porozumienie pozwala przyjąć, że dane przestępstwo jest ich wspólnym dziełem, i pociągnąć do odpowiedzialności karnej każdego ze współsprawców za całość przestępstwa zarówno wtedy, gdy każdy z nich zrealizował wszystkie ustawowe znamiona danego czynu, jak i wtedy, gdy osobiście zrealizował tylko pewną ich część. </xIx></xText> <xText><xIx>Dla przyjęcia współsprawstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> tego współdziałającego, który samodzielnie nie posługiwał się niebezpiecznym przedmiotem, wystarczy, aby miał on świadomość, że współdziała z osobą, która takim przedmiotem się posługuje i aby na to się godził, tzn. akceptował taki stan (wyrok SA w Katowicach z dnia 4 października 2012 r., II AKa 345/12).</xIx></xText> <xText><xIx>Już sama obecność pozostałych nieustalonych napastników uzbrojonych w kij baseballowy, którzy działali z <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon> wspólnie i w porozumieniu, stanowiło okoliczność wzmacniającą poczucie zagrożenia u pokrzywdzonego, a więc uzasadnione było przyjęcie współsprawstwa oraz uznanie, iż także oskarżeni posługiwali się tym niebezpiecznym narzędziem. </xIx></xText> <xText><xIx>Tak więc, oskarżeni <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon>, posługując się kijem baseballowym i kastetem, w sposób oczywisty zmierzali do spotęgowania gróźb pozbawienia zdrowia i życia pokrzywdzonego w celu wywołania większej obawy i poczucia zagrożenia u pokrzywdzonego. W ten sposób zrealizowali zatem znamię posługiwania się niebezpiecznym przedmiotem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 maja 1984r., II KR 81/85, OSNPG 1984, nr 11, poz. 99, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2005 r., II AKa 244/05, KZS 2006, z. 3, poz. 33). </xIx></xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M.</xAnon> uderzył pokrzywdzonego kastetem w głowę. Z kolei oskarżony <xAnon>M. W.</xAnon> bił <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> pałką teleskopową. Nadto obaj oskarżeni uderzali i kopali po całym ciele <xAnon>I. Ł.</xAnon> żądając od pokrzywdzonego wydania pieniędzy w kwocie 4000 zł poprzez dostęp do kont bankowych. Nie budzi wątpliwości więc fakt, że celem działania oskarżonych był zabór w celu przywłaszczenia pieniędzy. Pokrzywdzony bał, że oskarżeni zrealizują wypowiadane groźby pozbawienia życia i zdrowia, dlatego nie stawiał oporu i wydał telefon z dostępem do kont bankowych. Jednakże z powodu braku pieniędzy u pokrzywdzonego nie doszło do realizacji ostatniego ze znamion przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, czyli rozporządzenia mieniem. W związku z tym przestępstwo przepisane oskarżonym, którzy w zamiarze popełnienia tego czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzali do jego dokonania, które nie nastąpiło, zostało zrealizowane jedynie na etapie formy stadialnej usiłowania z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>O ile sam rozbój nie wyszedł poza fazę usiłowania, to swoim zachowaniem oskarżeni zrealizowali, już w formie dokonania, także znamiona innego przestępstwa. Spowodowanie uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego nie mieściło się już bowiem w ramach realizacji znamion rozboju i dlatego konieczna była kwalifikacja kumulatywna z uwzględnieniem <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> (podobnie A. Marek Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, Wolters Kluwer Polska 2010). Wynika to przede wszystkim z faktu, że sam przepis <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> obejmuje jedynie ewentualne użycie przemocy wobec osoby, które nie powoduje żadnych dodatkowych następstw. Skoro zachowanie sprawcy rozboju (usiłowania) wywołuje skutki określone w <xLexLink xArt="art. 157" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157</xLexLink>, to mamy wówczas do czynienia z tzw. rzeczywistym zbieg przepisów ustawy, obligującym do przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji, uwzgledniającej wszystkie przepisy, których znamiona sprawca swoim zachowaniem wyczerpał (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1973 r., V KRN 23/73, OSNKW 1973, nr 10, poz. 129, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2007 r., II AKa 150/07, LEX nr 271935).</xText> <xText>W ocenie Sądu, mając na uwadze zeznania pokrzywdzonego, który w toku postępowania miał wątpliwości czy to oskarżeni <xAnon>M. M.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon> dokonali kradzieży jego słuchawek bezprzewodowych marki <xAnon>J.</xAnon>, należało w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> wyeliminować je z opisu czynu. Należy bowiem podkreślić, iż pokrzywdzony już w dniu zdarzenia miał wątpliwości czy dokonano zaboru jego słuchawek, kiedy w trakcie rozpytania (k. 11) podał policjantom, iż nie wie co się z nimi stało. Także przed Sądem miał w tym zakresie wątpliwości, twierdząc przy tym, iż leżały one na meblu, a w wyniku zdarzenia, w apartamencie na skutek działań oskarżonych doszło do bałaganu, przewrócenia mebli i nie wie co naprawdę stało się z tymi słuchawkami. Zauważyć także należy, iż pokrzywdzony wraz z oskarżonymi wyszedł z tego apartamentu i już do niego nie wrócił, nie miał więc możliwości sprawdzenia czy słuchawki nie zostały w apartamencie.</xText> <xText><xIx>Na marginesie Sąd wskazuje, iż nie ujął w kwalifikacji prawnej przepisu <xLexLink xArt="art. 159;art. 159 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 159 § 1 k.k.</xLexLink>, wskazanej w akcie oskarżenia, gdyż rozbój kwalifikowany z powodu posłużenia się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem pochłania użycie wobec ofiary tego typu przedmiotów (por. wyrok SA w Katowicach z 13.09.2012 r., II AKa 320/12).</xIx></xText> <xText><xIx>Z uwagi na to, że działanie oskarżonego wypełniło znamiona dwóch czynów, Sąd uznał, że uzasadnione jest zastosowanie kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>-</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>-</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>-</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>-</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności Sąd miał na względzie wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności te zawarte w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie Sądu wymierzone kary po 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności uczynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnią swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzone kary pozbawienia wolności nie przekraczają stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw.</xText> <xText>Kształtując wymiar kar jednostkowych, Sąd miał na uwadze okoliczności takie jak:</xText> <xText>-uprzednia karalność obu oskarżonych,</xText> <xText>-popełnienie czynu pod wpływem alkoholu i narkotyków,</xText> <xText>-działanie wspólnie i w porozumieniu przez oskarżonych ze sobą oraz z osobami o nieustalonej tożsamości,</xText> <xText>-znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z rodzaju i charakteru naruszonych dóbr prawnych, również zdrowie i życie człowieka,</xText> <xText>-duże natężenie agresji u oskarżonych,</xText> <xText>- fakt, iż po wydaniu wobec oskarżonych wcześniejszych wyroków, w krótkim okresie czasu powrócili na drogę przestępstwa, lekceważąc tym samym .wymiar sprawiedliwości</xText> <xText>W przekonaniu Sądu takie kary wobec oskarżonych będą odpowiadać zarówno społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak i winie oskarżonych, a przy tym spełnią cele wychowawcze, prewencyjne i w zakresie zasady sprawiedliwej odpłaty.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzekł od oskarżonych <xAnon>M. W.</xAnon> i <xAnon>M. M.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>Ł.</xAnon> kwotę po 2000 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie Sądu orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego stanowiło będzie dla oskarżonych dodatkowy element oddziaływania poprawczego i wychowawczego, a dla pokrzywdzonego kompensowało będzie szkody i krzywdy mające swoje źródło w przestępstwie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 230 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd zwrócił oskarżonemu <xAnon>M. M.</xAnon> dowód rzeczowy w postaci spodni ujęty w wykazie na k. 267 pod poz. 8 oraz oskarżonemu <xAnon>M. W.</xAnon> dowód rzeczowy w postaci telefonu ujęty w wykazie na k. 266 pod poz. 4.</xText> <xText>Sąd zwrócił również Prokuraturze Rejonowej dla Wrocławia-Starego Miasta we <xAnon>W.</xAnon> telefony ujęte w wykazie na k. 266 pod poz. 1-3 i 5 oraz wagę i zgrzewarką z k. 268 pod poz. 14-15, które w ocenie Sądu nie miały związku z przedmiotową sprawą..</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>V części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 k.k.</xLexLink> Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotów służących, bądź pochodzących z przestępstwa opisanych w wykazie dowodów rzeczowych ujętych w wykazie na k. 267 pod poz. 6-7, 9-13.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd zaliczył na poczet kary pozbawienia wolności oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 9 lutego 2024 r. godz. 15:13 do dnia 3 grudnia 2024 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Nie dotyczy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>VI części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Rozstrzygnięcie w przedmiocie zasądzenia adw. <xAnon>N. K.</xAnon> kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu <xAnon>M. W.</xAnon> z urzędu znajdowało swoje oparcie w przepisach <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 29 § 17;art. 29 § 17 ust. 1;art. 29 § 17 ust. 1 pkt. 2;art. 29 § 17 ust. 2;art. 29 § 17 ust. 2 pkt. 5;art. 29 § 20" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">§ 17 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5 i § 20</xLexLink> w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 (Dz.U.2019.18 t.j.) w sprawie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>VII części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Mając na względzie, iż oskarżeni nie mają stałej pracy, nie posiadają majątku, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j.: Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych oraz od obowiązku uiszczenia opłaty, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Sędzia Tomasz Kaszyca</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

SSO Tomasz Kaszyca

Patrycja Świtoń

Oliwia Marczewska