id
stringlengths 3
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 83
77.6k
|
|---|---|---|---|
651983
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Δημήτρης Εμμανουηλίδης (ποδοσφαιριστής)
|
Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης (γενν. Λεύκτρα Βοιωτίας, 24 Οκτωβρίου 2000) είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως δεξιός πλάγιος μέσος για την Βάιλε.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Παναθηναϊκός
Ο Εμμανουηλίδης εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό από τις ομάδες νέων του. Έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση για την ομάδα σε αγώνα του Κυπέλλου Ελλάδας 2017-18 εναντίον της Παναχαϊκής στις 29 Νοεμβρίου 2017. Το καλοκαίρι του 2018, προσέλκυσε το ενδιαφέρον των κορυφαίων ανιχνευτών ταλέντων της Ευρώπης στους Μεσογειακούς Αγώνες, όπου σημείωσε 2 γκολ για την Εθνική Ελλάδας U18, καθώς η ομάδα τερμάτισε στην κορυφή του ομίλου, πάνω από την Τουρκία και τη Γαλλία και προκρίθηκε στους ημιτελικούς. Ο Εμμανουηλίδης σκόραρε εναντίον και των δύο αυτών χωρών. Το ενδιαφέρον από τις υπερπόντιες ομάδες κορυφώθηκε, αλλά ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να τον κρατήσει. Αυτό έγινε αφού σημείωσε 19 γκολ για την ομάδα U20 του Παναθηναϊκού.
Το Σεπτέμβριο του 2018, σημείωσε το πρώτο του γκολ ως επαγγελματίας παίκτης, σε μία εντός έδρας νίκη με 3-1 επί της Λαμίας για τη Σούπερλιγκ και έγινε ο πρώτος παίκτης που γεννήθηκε τον 21ο αιώνα που σκόραρε στη Σούπερλιγκ. Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν 2018-19, αφού είχε μπει ως αλλαγή, ο Εμμανουηλίδης διαμόρφωσε το τελικό το σκορ της νίκης με 4-0 εναντίον του Παναιτωλικού.
Πανιώνιος (δανεισμός)
Με μικρή προοπτική να αγωνιστεί βασικός στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού μετά την άφιξη των Γκαγιάς Ζαχίντ και Γιοάν Μολό, ο Εμμανουηλίδης εντάχθηκε με μονοετής δανεισμό στον Πανιώνιο για τη σεζόν 2019-20. Σκόραρε δύο φορές στη νίκη με 3-0 εναντίον του Ολυμπιακού Βόλου στο Κύπελλο και το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα για τον Πανιώνιο, ήταν ένα γκολ ισοφάρισης στο 88ο λεπτό του εντός έδρας αγώνα εναντίον του Ολυμπιακού στις 23 Νοεμβρίου, αφού εισήλθε στον αγώνα μόνο οκτώ λεπτά νωρίτερα. Μία εβδομάδα αργότερα, σκόραρε στις καθυστερήσεις για να σφραγίσει μία εντός έδρας νίκη με 3-0 επί του Παναιτωλικού, στην προσπάθεια της ομάδας να αποφύγει τον υποβιβασμό.
Φορτούνα Σιτάρντ (δανεισμός)
Την 1η Φεβρουαρίου 2021, ανακοινώθηκε επίσημα ο δανεισμός του Εμμανουηλίδη στην ολλανδική Φορτούνα Σίταρντ για το υπόλοιπο της σεζόν.
Βάιλε Μπόλντκλουμπ
Τον Ιούλιο του 2021, ανακοινώθηκε η απόκτηση του Εμμανουηλίδη από την δανέζικη Βάιλε Μπόλντκλουμπ, με την οποία υπέγραψε τριετές συμβόλαιο. Για την μεταγραφή του, ο Παναθηναϊκός έλαβε το ποσό των 500.000€ ενώ ο ίδιος προβλέπεται να έχει ετήσια κέρδη 200.000€.
Διεθνής σταδιοδρομία
Ο Εμμανουηλίδης έχει αγωνιστεί για τις «μικρές» Εθνικές Ελλάδας U17, U18 και U19.
Στατιστικά
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στο Transfermarkt.com
Έλληνες ποδοσφαιριστές
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ17
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ18
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ελλάδας Κ19
Αθλητές στους Μεσογειακούς Αγώνες 2018
Ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού
Ποδοσφαιριστές Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Ποδοσφαιριστές Πανιωνίου
Ποδοσφαιριστές Φορτούνα Σίταρντ
Ποδοσφαιριστές Βάιλε Μπόλντκλουμπ
|
622369
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9
|
Αντόνιο Τζιοβινάτσι
|
Ο Αντόνιο Μαρία Τζιοβινάτσι είναι Ιταλός οδηγός αγώνων που αγωνίζεται αυτή τη στιγμή στη Φόρμουλα Ε για την Dragon Penske Autosport. Ήταν ο δευτεραθλητής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Formula 3 το 2015 και αγωνίστηκε με την Prema στη σειρά GP2 το 2016, τερματίζοντας πάλι δεύτερος με πέντε νίκες και οκτώ συνολικά βάθρα. Ο Τζιοβινάτσι επιλέχθηκε από τη Scuderia Ferrari ως τρίτος και εφεδρικός οδηγός για τη σεζόν του 2017. Έκανε το αγωνιστικό του ντεμπούτο για τη Sauber F1 Team στο Γκραν Πρι της Αυστραλίας το 2017, αντικαθιστώντας τον τραυματία Πασκάλ Βερλάιν. Αντικατέστησε επίσης τον Βερλάιν στο ακόλουθο Γκραν Πρι καθώς συνέχιζε την ανάρρωσή του. Ο Τζιοβινάτσι οδήγησε στην Φόρμουλα 1 για την Άλφα Ρομέο από το 2019 έως το 2021
Πρώιμη Καριέρα
Καρτ
Ο Τζιοβινάτσι ξεκίνησε στα καρτ το 2000. Το 2006, αναδείχθηκε πρωταθλητής στα ιταλικά πρωταθλήματα National Trophy 60cc και Euro Trophy 60. Ήταν πρωταθλητής του WSK Master Series στην κατηγορία KF2 τόσο το 2010 όσο και το 2011.
Formula Pilota China
Ο Τζιοβινάτσι ξεκίνησε την καριέρα του στα μονοθέσιο αγωνιζόμενος στη Formula Pilota China το 2012. Τερμάτισε ως ο πρωταθλητής στην πρώτη του σεζόν με συνολικά έξι νίκες. Αγωνίστηκε επίσης με την ομάδα της BVM στον τελευταίο γύρο της σεζόν της Formula Abarth στη Μόντσα την ίδια χρονιά. Παρά το γεγονός ότι κέρδισε δύο αγώνες και τερμάτισε στη δεύτερη θέση σε έναν, δεν έλαβε πόντους αφού ήταν φιλοξενούμενος οδηγός.
Φόρμουλα 3
Ο Τζιοβινάτσι συμμετείχε στην Βρετανική Φόρμουλα 3 με την ομάδα Double R Racing, μαζί με τους Sean Gelael και Tatiana Calderón. Κέρδισε δύο αγώνες, στο Silverstone και στο Spa, και ολοκλήρωσε τη σεζόν ως δεύτερος μετά τον Jordan King. Κατά τη διάρκεια εκείνης σεζόν, ο Τζιοβινάτσι μπήκε στον αγώνα των Masters of Formula 3, ολοκληρώνοντας τον στη 10η θέση.
Το 2013, Ο Τζιοβινάτσι έκανε το ντεμπούτο του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Φόρμουλα 3 με την Double R Racing. Πέτυχε τους πρώτους του πόντους στον τέταρτο γύρο στο Brands Hatch, τερματίζοντας 11ος στον πρώτο αγώνα. Το καλύτερο αποτέλεσμα της σεζόν ήταν στον τελικό αγώνα στο Χόκενχαϊμ, όπου τερμάτισε 6ος. Έκλεισε τη σεζόν στην 15η θέση του πρωταθλήματος με 45 βαθμούς.
Το 2014, υπέγραψε με την Jagonya Agam της Carlin για να αγωνιστεί ξανά το 2014. Το πρώτο του βάθρο ήρθε με μια 2η θέση στο Χόκενχαϊμ. Η πρώτη του νίκη ήρθε από την pole position στο Red Bull Ring, πριν προσθέσει άλλη μια στον επόμενο γύρο στο Nürburgring. Τελείωσε τη σεζόν στην 6η θέση της με 238 πόντους, καταγράφοντας δύο νίκες, επτά βάθρα, δύο pole position και τρεις ταχύτερους γύρους.
Ο Τζιοβινάτσι συνέχισε στο πρωτάθλημα με την Carlin το 2015, σε έναν τομέα που περιλάμβανε μελλοντικούς ανταγωνιστές της Φόρμουλα 1 Σαρλ Λεκλέρ, Λανς Στρολ, Τζορτζ Ράσελ και Αλεξάντερ Άλμπον. Ήταν διεκδικητής του πρωταθλήματος για μεγάλο μέρος της σεζόν, χάνοντας τελικά από τον Φίλιξ Ροζενκβίστ. Ολοκλήρωσε τη σεζόν ως δεύτερος, με 412,5 βαθμούς. Κατέγραψε έξι νίκες, είκοσι τερματισμούς στο βάθρο, τέσσερις pole position και τέσσερις ταχύτερους γύρους. Κατά τη διάρκεια της σεζόν έκανε τη δεύτερη εμφάνισή του στον αγώνα Masters of Formula 3, κερδίζοντας τον αγώνα αφού ξεκίνησε από την 2η θέση.
Μετά το τέλος της σεζόν, μπήκε στο Γκραν Πρι του Μακάο με την Carlin, προκρινόμενος στην 4η θέση. Στον αγώνα πρόκρισης, προκάλεσε σωρό πολλαπλών αυτοκινήτων στον πρώτο γύρο μετά από σύγκρουση με τον Daniel Juncadella. Κέρδισε τον προκριματικό αγώνα, αλλά αργότερα του επιβλήθηκε ποινή 20 δευτερολέπτων για το περιστατικό, υποβιβάζοντάς τον στην 10η θέση. Στον βασικό αγώνα, τερμάτισε στην 4η θέση.
Γερμανικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού
Ο Τζιοβινάτσι είχε εντυπωσιάσει την Audi Sport Team Phoenix κατά τη διάρκεια μιας δοκιμής στο DTM το 2015, προτού κληθεί να αντικαταστήσει τον Timo Scheider για τον γύρο στην πίστα της Μόσχας. Τελείωσε τους αγώνες στις 19 και 21 θέση.
Αγώνες Αντοχής
Το 2016, Ο Τζιοβινάτσι έλαβε μέρος στο Asian Le Mans Series στην κατηγορία LMP2 μαζί με τον Sean Gelael. Μπήκαν στους δύο τελευταίους γύρους στο Buriram και στο Sepang, κερδίζοντας και τους δύο . Στη συνέχεια μπήκε στον γύρο του Silverstone στο European Le Mans Series μαζί με τους Gelael και Mitch Evans για την SMP Racing, στην οποία ήρθαν 5οι.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής της FIA, ο Τζιοβινάτσι έλαβε μέρος στις 6 Hours του Φούτζι μαζί με τους Gelael και Giedo van der Garde για την ομάδα Extreme Speed Motorsports, στην οποία τερμάτισαν 4οι στην κατηγορία LMP2. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον επόμενο γύρο στη Σαγκάη μαζί με τους Gelael και Tom Blomqvist, τερματίζοντας 2ος.
Έλαβε μέρος στις 24 Ώρες του Λε Μαν οδηγώντας μια Ferrari 488 GTE για την εργοστασιακή ομάδα της AF Corse μαζί με τους Toni Vilander και Pipo Derani. Τερμάτισε τον αγώνα 5ο στην κατηγορία GTE.
GP2 Series
Ο Τζιοβινάτσι συμμετείχε στο GP2 Series με την Prema Powerteam για τη σεζόν του 2016 μαζί με τον οδηγό της ακαδημίας της Red Bull και δεύτερο στο πρωτάθλημα Formula Renault 3.5 Series του 2014, Πιερ Γκασλί.
Μετά από ένα κακό ξεκίνημα τερματίζοντας εκτός πόντων και χάνοντας την αντίστροφη pole στους δύο πρώτους γύρους, Ο Τζιοβινάτσι σημείωσε νίκες στο feature and sprint race του Μπακού, και έγινε ο πρώτος οδηγός που έκανε το «διπλό» από τον Ντάβιντε Βαλσέκι το 2012.
Ο Τζιοβινάτσι πήρε την pole position από τον συμπαίκτη του Γκασλί στο Σπα και κέρδισε τον αγώνα Sprint αφού ο Gasly είχε κερδίσει τον feature το Σάββατο. Στη Μόντσα, πήρε την pole position, αλλά αποκλείστηκε λόγω τεχνικής παράβασης. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε από το πίσω, κέρδισε τον Feature Race μετά από μια ανάμειξη με το αυτοκίνητο ασφαλείας που λειτούργησε υπέρ του.
Ο Τζιοβινάτσι πήρε το προβάδισμα του πρωταθλήματος στο Σεπάνγκ προσπερνώντας τον Σεργκέι Σιρότκιν αργά για την 5η νίκη του στη σεζόν. Ωστόσο, η νίκη του Πιερ Γκασλί στον αγώνα του Άμπου Ντάμπι σήμαινε ότι ο Γκασλί προηγήθηκε με 12 πόντους στον τελικό αγώνα. Ο Τζιοβινάτσι τερμάτισε τον τελευταίο αγώνα μπροστά από τον Γκασλί καθώς ο Άλεξ Λιν κέρδισε, ωστόσο, αφού έκανε κακή εκκίνηση, δεν μπόρεσε να ανατρέψει το χάσμα των 12 πόντων και ο Γκασλί κέρδισε το πρωτάθλημα με 8 πόντους.
Αν ο Τζιοβινάτσι είχε κερδίσει το πρωτάθλημα, θα ήταν ο πρώτος πρωταθλητής πρωτάρης μετά τον Νίκο Χούλκενμπεργκ το 2009. Θα ήταν επίσης ο τελευταίος πρωταθλητής της GP2 καθώς η σειρά θα γινόταν Πρωτάθλημα Φόρμουλα 2 για το 2017.
Καριέρα στη Φόρμουλα 1
Στις 5 Σεπτεμβρίου 2016, ανακοινώθηκε ότι ο Τζιοβινάτσι θα εκτελούσε εργασία οδηγού προσομοιωτή για τη Scuderia Ferrari. Τον Δεκέμβριο, επιβεβαιώθηκε και ως ο τρίτος οδηγός της.
Ντεμπούτο σαν εφεδρικός και δοκιμαστικός οδηγός (2017–2018)
Ο Τζιοβινάτσι συμμετείχε στις δοκιμές πριν από τη σεζόν το 2017 με τη Sauber. Με παρόμοιο τρόπο με το ντεμπούτο του στο DTM δύο χρόνια πριν, αντικατέστησε τον τραυματία Πασκάλ Βερλάιν στο Γκραν Πρι της Αυστραλίας. Ο Βερλάιν δεν ένιωσε αρκετά κατάλληλος για μια ολόκληρη απόσταση αγώνα λόγω του ελλείμματος προπόνησής του ως αποτέλεσμα μιας συντριβής στον αγώνα των πρωταθλητών το 2017. Ο Τζιοβινάτσι τερμάτισε 12ος στο ντεμπούτο του. Το ντεμπούτο του σήμαινε ότι ήταν ο πρώτος Ιταλός οδηγός που ξεκίνησε έναν αγώνα Φόρμουλα 1 μετά τους Γιάρνο Τρούλι και Βιταντόνιο Λιούτσι στο Γκραν Πρι της Βραζιλίας το 2011. Η Sauber ανακοίνωσε ότι ο Τζιοβινάτσι θα αντικαταστήσει ξανά τον Βερλάιν για το Κινέζικο Γκραν Πρι, όπου τράκαρε και κατά τη διάρκεια των κατατακτηρίων και του αγώνα.
Ο Τζιοβινάτσι αργότερα συμμετείχε σε επτά ελεύθερα δοκιμαστικά για την ομάδα της Haas κατά τη διάρκεια της σεζόν 2017. Παρέμεινε εφεδρικός και δοκιμαστικός οδηγός για τη Sauber και τη Ferrari για το 2018. Έλαβε μέρος σε έξι ελεύθερα δοκιμαστικά για τη Sauber κατά τη διάρκεια εκείνης της σεζόν.
Alfa Romeo (2019 – 2021)
2019
Ο Τζιοβινάτσι οδήγησε για την Alfa Romeo κατά τη διάρκεια της σεζόν του 2019, συνεργαζόμενος με τον Κίμι Ράικονεν και αντικαθιστώντας τον Μάρκους Έρικσον, ο οποίος έγινε ο εφεδρικός οδηγός της ομάδας.
Ο Τζιοβινάτσι πήρε οκτώ αγώνες χωρίς να σημειώσει πόντους μέχρι που σημείωσε τον πρώτο του στο Γκραν Πρι της Αυστρίας, τερματίζοντας 10ος. Ήταν ο πρώτος τερματισμός βαθμών για έναν Ιταλό οδηγό στη Φόρμουλα 1 από τότε που ο Βιταντόνιο Λιούτσι τερμάτισε έκτος στο Γκραν Πρι της Κορέας το 2010. Ο επόμενος αγώνας στη Βρετανία είδε την πρώτη του εγκατάλειψη της σεζόν, αφού ένα μηχανικό πρόβλημα τον έκανε να γυρίσει στα χαλίκια. Τράκαρε στον τελευταίο γύρο στο Βέλγιο, τρέχοντας στην ένατη θέση. Αργότερα προέκυψε ότι η συντριβή έκανε την Alfa Romeo να εξετάσει το μέλλον του στην ομάδα, με τον διευθυντή της ομάδας Φρεντερίκ Βασσέρ να λέει "Είχαμε μια σκληρή συζήτηση με τον Αντόνιο, επειδή τέτοια πράγματα μπορούν να καθορίσουν την καριέρα τους. Σκεφτόμασταν το μέλλον". Σε αυτή τη φάση της σεζόν, ο Τζιοβινάτσι είχε συγκεντρώσει μόνο έναν βαθμό, ενώ ο συμπαίκτης του Ράικονεν είχε σκοράρει 31.
Το δεύτερο μισό της σεζόν ήταν πιο επιτυχημένο για τον Τζιοβινάτσι. Διεκδίκησε πόντους μια εβδομάδα μετά το Βελγικό Γκραν Πρι με την ένατη θέση στον εντός έδρας αγώνα του στη Φόρμουλα 1. Στον 27ο γύρο του Γκραν Πρι της Σιγκαπούρης, ο Τζιοβινάτσι οδήγησε τον αγώνα για τέσσερις γύρους αφού οι ηγέτες είχαν ήδη μπει στα πιτ. Ήταν η πρώτη φορά που οδήγησε έναν αγώνα Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1 στην καριέρα του. Για την Alfa Romeo, ήταν η πρώτη φορά μετά τον Αντρέα Ντε Σέζαρις στο Βελγικό Γκραν Πρι του 1983. Ο Τζιοβινάτσι τερμάτισε τελικά 10ος, σημειώνοντας πόντους για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα. Στο Γκραν Πρι της Βραζιλίας, πέτυχε τον καλύτερο τερματισμό της καριέρας του, κατακτώντας την έκτη θέση προτού προωθηθεί στην πέμπτη μετά την τιμωρία του Λιούις Χάμιλτον. Έκλεισε τη σεζόν στη 17η θέση του πρωταθλήματος με 14 βαθμούς.
2020
Τζιοβινάτσι και Ράικονεν παρέμειναν στην Alfa Romeo και για το 2020.
Ο Τζιοβινάτσι σημείωσε πόντους στον πρώτο αγώνα της σεζόν στην Αυστρία, προκρίνοντας στην 18η θέση αλλά τερματίζοντας στην ένατη αφού εννέα άλλα αυτοκίνητα αποσύρθηκαν από τον αγώνα. Στον 11ο γύρο του Βελγικού Γκραν Πρι, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινίτου και συνετρίβη στη στροφή 14. Ένας αδέσποτος τροχός από το αυτοκίνητό του χτύπησε την Williams του Τζορτζ Ράσελ με αποτέλεσμα και οι δύο να αποσυρθούν από τον αγώνα. Συμμετείχε επίσης σε ατύχημα υψηλής ταχύτητας στο Γκραν Πρι της Τοσκάνης κατά την επανεκκίνηση του αυτοκινήτου ασφαλείας, στο οποίο τέσσερα αυτοκίνητα αποκλείστηκαν. Δύο τερματισμοί στην βαθμολογία ήρθαν στο Γκραν Πρι του Άιφελ, όπου απέκλεισε τη Φερράρι του Σεμπάστιαν Φέτελ για να τερματίσει στη δέκατη θέση, και στο Γκραν Πρι της Εμίλια Ρομάνα, όπου σημείωσε άλλη μια δέκατη θέση αφού ξεκίνησε τελευταίος στο grid. Στο Τουρκικό Γκραν Πρι, έφτασε στην τρίτη προκριματική περίοδο (Q3) για πρώτη φορά μετά το Γκραν Πρι της Αυστρίας το 2019, προκρινόμενος 10ος. Αποσύρθηκε από τον αγώνα με προβλήματα στο κιβώτιο ταχυτήτων.
Ο Τζιοβινάτσι ολοκλήρωσε τη σεζόν στη 17η θέση στο πρωτάθλημα. Πέτυχε τέσσερις πόντους, τον ίδιο αριθμό με τον συμπαίκτη του Ράικονεν, ωστόσο ο Ράικονεν τοποθετήθηκε πάνω από τον Τζιοβινάτσι χάρη στο ότι τερμάτισε στην ένατη θέση.
2021
Οι Τζιοβινάτσι και Ράικονεν διατηρήθηκαν από την Alfa Romeo για το 2021. Τζιοβινάτσι προκρίθηκε στην 10η θέση στο Γκραν Πρι του Μονακό, την πρώτη του εμφάνιση του στο Q3 αυτή την χρονιά. Τερμάτισε τον αγώνα στη 10η θέση, σημειώνοντας τον πρώτο βαθμό της Alfa στη σεζόν.Ακολουθώντας με μια ενδέκατη στο Αζερμπαϊτζάν.
Ο Τζιοβινάτσι άφησε την Άλφα Ρομέο στο τέλος της σεζόν του 2021, και έγινε εφεδρικός οδηγός της Ferrari, μοιράζοντας τα καθήκοντα με τον Μικ Σουμάχερ. Ο Τζιοβινάτσι πρόκειται επίσης να ενεργήσει ως εφεδρικός οδηγός για την Άλφα Ρομέο και τη Χάας (ομάδες πελατών της Φερράρι) ως μέρος του συμβολαίου του με τη ομάδα.
Φόρμουλα Ε
Αφού αποχώρησε από την Φόρμουλα 1, ο Τζιοβινάτσι υπέγραψε με την Dragon Penske Autosport για να οδηγήσει μαζί με τον Σέρχιο Σέττε Καμάρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα Ε (2021-22).
Υποσημειώσεις
Παραπομπές
Ιταλοί οδηγοί Φόρμουλα 1
|
632589
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A7%CF%8C%CE%B5%CE%BD%CE%BB%CE%BF%CE%B5-%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Φίλιππος Ερνέστος του Χόενλοε-Λάνγκενμπουργκ
|
O Φίλιππος-Ερνέστος, γερμ. Philip Ernst (11 Αυγούστου 1584 - 29 Ιανουαρίου 1628) από τον Οίκο του Χόενλοε ήταν κόμης τού Χόενλοε-Λάνγκενσμπουργκ (1610-1628).
Βιογραφία
Ήταν ο 4ος γιος τού Βόλφγκανγκ κόμη τού Χόενλοε-Βάικερσχαϊμ και της Μαγδαληνής, κόρης τού Γουλιέλμου Α΄ κόμη τού Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ.
Υπηρέτησε στον Ολλανδικό στρατό, ώσπου κληρονόμησε την κυριότητα τού Λήσβελτ στην Ολλανδία από τον θείο του Φίλιππο του Χόενλοε-Νόιενσταϊν. Το 1604 απεβίωσε ο δευτερότοκος αδελφός του Λουδοβίκος-Καζιμίρ και το 1610 ο πατέρας του. Τότε ο Φίλιππος-Ερνέστος και οι δύο επιζώντες αδελφοί του μοίρασαν την κληρονομία: ο Γεώργιος-Φρειδερίκος έλαβε το Βάικερσχαϊμ, ο Κραφτ/Κράτο Ζ΄ έλαβε το Νόιενσταϊν και ο Φίλιππος-Ερνέστος την κυριότητα τού Λάνγκενσμπουργκ. Αμέσως άρχισε την κατασκευή τού κάστρου Λάνγκενσμπουργκ. Τον περισσότερο χρόνο του τον πέρασε στις Κάτω Χώρες, ώσπου ανακουφίστηκε από τα καθήκοντά του ως συνταγματάρχη, από τη Γενική Διοίκηση των Κάτω Χωρών.
Απεβίωσε σε ηλικία 44 ετών στο Βάικερσχαϊμ από λιθίαση. Τάφηκε μαζί με τη σύζυγό του στην κρύπτη τού ναού τού Λάνγκενμπουργκ. Ένα μνημείο σε ανάμνηση τού ζεύγους υπάρχει πίσω από τον βωμό.
Οικογένεια
Το 1609 νυμφεύτηκε την Άννα-Μαρία, κόρη τού Όθωνα κόμη τού Ζολμς-Ζόννεβαλντε και είχε τέκνα;
Βόλφγκανγκ-Όθων 1611-1632, απεβ. 21 ετών.
Λουδοβίκος-Κραφτ 1613-1632, απεβ. 29 ετών.
Φίλιππος-Μαυρίκιος 1614-1635, απεβ. 21 ετών.
Άννα-Μαγδαληνή, παντρεύτηκε τον Γεώργιο-Λουδοβίκο μπουργκράβο τού Κίρχμπεργκ & κόμη τού Χάχενμπαχ.
Ιωακείμ-Αλβέρτος 1619-1675, κόμης τού Χόενλοε-Κίρχμπεργκ.
Εύα-Χριστίνα 1621-1681, παντρεύτηκε τον Βόλφγκανγκ κόμη τού Χόενλοε-Βάλντενμπουργκ.
Μαρία-Ιουλιανή 1623-1695, παντρεύτηκε πρώτα τον Ιωάννη-Γουλιέλμο αρχι-οινοχόο και κόμη τού Λίμπουργκ και μετά τον Φραγκίσκο αρχι-οινοχόο και κόμη τού Λίμπουργκ.
Ερρίκος-Φρειδερίκος 1625-1699, κόμης τού Χόενλοε-Λάνγκενμπουργκ.
Παραπομπές
Πηγές
Entry at geneall.net
Οίκος του Χοενλόε
|
485271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Γλυπτά της Σπερλόνγκα
|
Τα γλυπτά της Σπερλόνγκα είναι σύνθεση μεγάλου αριθμού γλυπτών τα οποία ανακαλύφθηκαν το 1957 στην περιοχή όπου υπήρχε η βίλα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβέριου στη Σπερλόνγκα, κωμόπολη μεταξύ της Ρώμης και της Νάπολης. Μετά την ανακάλυψη των τμημάτων τους τα γλυπτά ανακατασκευάστηκαν, και θεωρείται πως ήταν τοποθετημένα ανά ομάδες εντός του εσωτερικού ενός μεγάλου φυσικού σπηλαίου το οποίο βρίσκονταν απέναντι από το πέλαγος, με το σημείο αυτό να χρησιμοποιείται από τον Τιβέριο ως χώρος δείπνου.
Τα γλυπτά αποτελούν αναπαραστάσεις θεμάτων από την Οδύσσεια, και είναι κατασκευασμένα με ελληνιστική τεχνοτροπία, με την κατασκευή τους να εκτιμάται κατά την πρώιμη περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (1ος αιώνας π.Χ./μ.Χ.) από τους Ρόδιους γλύπτες Αγήσανδρο, Αθηνόδωρο και Πολύδωρο. Το 1963 ιδρύθηκε μουσείο στη Σπερλόνγκα για τη στέγαση των γλυπτών και άλλων ευρημάτων από τη βίλα, με γύψινες ανακατασκευές των μεγάλων αντικειμένων.
Το σπήλαιο
Κατά τα γραπτά των Ρωμαίων ιστορικών του 1ου αιώνα μ.Χ., Τάκιτου και Σουητώνιου, το σπήλαιο κατέρρευσε το 26 μ.Χ. και παραλίγο να σκότωνε τον Τιβέριο. Κατά το γεγονός αυτό καταστράφηκαν τα περισσότερα γλυπτά –αν όχι, σε άλλη αργότερη κατάρρευση–, ενώ οι σύγχρονες ανακατασκευές έχουν αρκετά τμήματα που λείπουν.Τα γλυπτά διαχωρίζονται σε τέσσερις κύριες ομάδες γύρω από μια τεχνητή κυκλική λίμνη η οποία εκτείνεται στο σπήλαιο, και συνδέεται με ένα μεγαλύτερο σώμα νερού προς τα έξω. Στο πίσω μέρος του σπηλαίου και προς τα δεξιά, υπήρχε μια ομάδα γλυπτών που αναπαριστούσε την τύφλωση του κύκλωπα Πολύφημου από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, και η παράσταση κυριαρχείται από το μεγάλου μεγέθους άγαλμα του Πολύφημου ο οποίος είναι ξαπλωμένος. Μπροστά από αυτή την ομάδα, υπήρχε μια άλλη η οποία έδειχνε το πλοίο του Οδυσσέα να δέχεται επίθεση από τη Σκύλλα. Δύο μικρότερες ομάδες οι οποίες βρίσκονταν τοποθετημένες στις πλευρές του ανοίγματος της λίμνης συνήθως ερμηνεύονται ως η ομάδα Πασκουίνο στα αριστερά, όπου ο Οδυσσέας κουβαλά το σώμα του Αχιλλέα από το πεδίο της μάχης, ο Οδυσσέας ενώ προδίδει τον Διομήδη αφότου κλέβουν την ιερή εικόνα της Τροίας με το Παλλάδιο κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης.
Στην κόγχη του βράχου πάνω από την είσοδο στο σπήλαιο, υπήρχε ο Γανυμήδης τον οποίο μετέφερε ο Αετός, μια από τις μορφές του Δία. Κάποια άλλα αγάλματα γύρω από το σπήλαιο φαίνεται να ανήκουν σε ύστερες και πρωιμότερες περιόδους και δεν αποτελούν μέρος της κύριας ομάδας των γλυπτών. Τα γλυπτά αυτά δημιουργήθηκαν ώστε η θέασή τους να γίνεται από το τρικλίνιο του δείπνου, το οποίο πιθανώς βρισκόταν εντός τέντας, ενώ υπήρχε ειδικός φωτισμός κατά τη νύχτα ώστε να υπάρχει επαρκής ορατότητα εντός του σπηλαίου αλλά και αισθητική διακόσμηση.
Τα γλυπτά
Η δημιουργία των γλυπτών ποικίλλει σημαντικά ως προς την ποιότητα, και θεωρείται πως υπήρξε μια μεγάλη ομάδα γλυπτών για τη δημιουργία του κοινού έργου. Θεωρείται πιθανό πως δημιουργήθηκαν σε άλλη τοποθεσία και κατόπιν μεταφέρθηκαν εκεί, με μια από τις πιθανές τοποθεσίες κατασκευής τους να είναι η Ρόδος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά των γλυπτών έχουν κατεργαστεί έτσι ώστε να είναι ολοκληρωμένα από την εμπρόσθια και πλάγια όψη, και με την πίσω πλευρά να είναι ημιτελής.
Η αρχική ανακάλυψη των γλυπτών το 1957 έγινε από πολιτικούς μηχανικούς κατά τις εργασίες κατασκευής παραλιακού δρόμου στην περιοχή, και κατόπιν κλήθηκε η αρχαιολογική ομάδα για τη διαδικασία της ταυτοποίησης και συλλογής των τμημάτων των αγαλμάτων.
Οι 4 ομάδες γλυπτών με θέμα τον Οδυσσέα δείχνουν διαφορετικές πλευρές του χαρακτήρα του, όπως το κουράγιο του κατά τη μακρόχρονη περιήγησή του αλλά και την πονηριά που τον χαρακτήριζε.
Ομάδα Πολύφημου
Η παράσταση αυτή προέρχεται από την Οδύσσεια, όπου ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του παγιδευμένοι στο σπήλαιο του Πολύφημου, καταστρώνουν σχέδιο ώστε να τον παραπλανήσουν και να τον μεθύσουν, και κατόπιν να τον τυφλώσουν, ώστε ο Πολύφημος μέσα στον πόνο και την οργή του κατόπιν να μετακινήσει την πέτρα που έφραζε την είσοδο του σπηλαίου στην καταδίωξη του Οδυσσέα και των συντρόφων του. Η στιγμή της τύφλωσης είναι που αναπαριστάται στη γλυπτική σύνθεση αυτή.
Στην παράσταση υπάρχει και το άγαλμα ενός ατόμου με ασκό οίνου, το οποίο είναι αβέβαιο το αν αποτελεί μέρος της αρχικής παράστασης ή όχι. Η τοποθέτησή του κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής των γλυπτών έγινε βάσει παρόμοιας παράστασης του 3ου αιώνα μ.Χ. από το ανάγλυφο σαρκοφάγου που βρέθηκε στην Κατάνη και αποτέλεσε σημαντικό οδηγό για τη διευθέτηση της ανακατασκευής στη Σπερλόνγκα.
Από το άγαλμα του Πολύφημου, διασώζονται μόνο το κεφάλι, ένα πόδι και ένα πέλμα, ενώ ο κορμός του σώματός του προέρχεται από τις εκτιμήσεις των συντηρητών. Η ομάδα αυτή βρισκόταν στο βάθος του σπηλαίου, ωστόσο μπορούσε να γίνει θεατή και από κοντά καθώς υπήρχαν σκαλιά που οδηγούσαν κοντά σε αυτή.
Ομάδα της Σκύλλας
Η ομάδα αυτή δείχνει την επίθεση που δέχεται το πλοίο του Οδυσσέα από τη Σκύλλα. Δεν έχουν ανακαλυφθεί τμήματα του σώματός της, το οποίο κατά τη μυθολογία έχει περιγραφεί πως διέθετε ποικιλία μορφών, από πλοκάμια έως κεφαλές λύκων. Διασώζεται ωστόσο ένα μεγάλου μεγέθους χέρι το οποίο αρπάζει το κεφάλι ενός ναύτη. Η παράσταση είχε περίπου 3 μέτρα ύψος, και οι ανθρώπινες παραστάσεις αποτελούνταν από 5 ναύτες και έναν οδηγό.
Δεν υπάρχουν πλήρως όμοια παραδείγματα σε άλλα έργα τέχνης για σύγκριση, παρά μόνο κάποια τμήματα και παραστάσεις τα οποία υποδηλώνουν πως παλαιότερα εξέλειπε το πλοίο από την παράσταση αυτή, καθώς υπάρχουν τμήματα γλυπτών τα οποία βρέθηκαν στη βίλα του Αδριανού στο Τίβολι, μια ορειχάλκινη σύνθεση στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και πολλές παρόμοιες σκηνές απομονωμένων τμημάτων του έργου σε μικρότερα αντικείμενα, όπως νομίσματα.
Ομάδα Πασκουίνο
Η ομάδα αποτελείται από την αναπαράσταση ενός νεκρού πολεμιστή, και ονομάζεται Πασκουίνο από ένα παρόμοιο άγαλμα που υπάρχει στη Ρώμη και θεωρείται πως ανήκει στην ίδια γλυπτική παράσταση.
Η ερμηνεία που συχνά αποδίδεται σχετικά με το τι συμβολίζει το έργο, είναι πως πρόκειται για την αναπαράσταση του Μενέλαου να κρατά το σώμα του Πατρόκλου, αλλά υπάρχουν και πολλές γνώμες ειδικών πως η παράσταση έχει ως θέμα τον Οδυσσέα να μεταφέρει το σώμα του νεκρού Αχιλλέα από το πεδίο της μάχης – ή πιθανώς ο Αίαντας να είναι αυτός που κάνει τη μεταφορά. Η εξιστόρηση του γεγονότος αυτού, δεν υπάρχει στον Όμηρο αλλά στις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου (Metamorposes, 13, 282 ff).
Ομάδα Παλλάδιου
Η ομάδα των γλυπτών αυτή αναπαριστά την αρπαγή της ιερής εικόνας του Παλλάδιου από την Τροία, ενώ ο Οδυσσέας αποπειράται να σκοτώσει τον Διομήδη ώστε να πάρει όλη τη δόξα για τον εαυτό του. Η διήγηση αυτή επίσης, δεν προέρχεται από τον Όμηρο αλλά από τον Οβίδιο, και δείχνει τον Οδυσσέα να επιδεικνύει δόλο. Στο ίδιο σημείο του έργου του Οβίδιου (Metamorphoses 13, 337ff) ο Οδυσσέας υπερηφανεύεται για την απόκτηση του Παλλάδιου, με τον ίδιο τρόπο που έκανε νωρίτερα για τη διάσωση του σώματος του Αχιλλέα.
Η ταυτοποίηση δεν είναι βέβαιη, και η κύρια παράσταση που έχει ανακατασκευαστεί είναι αυτή του αγάλματος της Αθηνάς, η οποία αρπάζεται από ένα χέρι, με το χέρι να θεωρείται πως ανήκει στον Διομήδη όπως και το κεφάλι της ίδιας παράστασης. Έχει επίσης εκφραστεί η άποψη πως ένα από τα αγάλματα της ομάδας του Πολύφημου ανήκει σε αυτή την παράσταση και δείχνει τον Οδυσσέα με φρυγικό καπέλο.
Γανυμήδης και ο Αετός
Το άγαλμα του Γανυμήδη με τον Δία ως αετό, βρισκόταν τοποθετημένο στην κορυφή της εισόδου του σπηλαίου (έχει τοποθετηθεί σύγχρονη ανακατασκευή του στο σημερινό σπήλαιο).
Η ενδυμασία του φαίνεται να ακολουθεί τα πρότυπα των ακτών της Μικράς Ασίας και της Τροίας, και κατά τη μυθολογική παράδοση ο Γανυμήδης ήταν συγγενής του βασιλιά της Τροίας, Πριάμου, και ανάλογα με τη διήγηση αναφέρεται ως θείος ή αδερφός.
Γλύπτες
Διασώζεται μια επιγραφή στο πλοίο της παράστασης της Σκύλλας, όπου αναφέρονται οι 3 γλύπτες που παρήγαγαν το έργο, ως ο Αθηνόδωρος του Αγησάνδρου, Αγήσανδρος του Παιωνίου, και Πολύδωρος του Πολυδώρου. Τα ονόματα αυτά συμπίπτουν με τα ονόματα τα οποία έχει καταγράψει ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος –με διαφορετική σειρά–, ως τους γλύπτες του συμπλέγματος του Λαοκόοντα, το οποίο αποτελούσε ιδιοκτησία του αυτοκράτορα Τίτου το 70 μ.Χ. και ανακαλύφθηκε το 1506 στη Ρώμη. Ο Πλίνιος αναφέρει μόνο τα ονόματα, και όχι τους πατέρες των γλυπτών, προσδιορίζει ωστόσο πως κατάγονταν από τη Ρόδο.
Οι διαφορές σχετικά με τη σειρά της αναφοράς των ονομάτων, των κοινών ονομασιών, αλλά και της ποιοτικής διαφοράς σε σχέση με το γλυπτό του Λαοκόοντα, έχουν δώσει έδαφος για την ύπαρξη αμφιβολιών, αν και η παράσταση της Σκύλλας είναι σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή του Λαοκόοντα και έτσι θα ήταν αναγκαία η χρήση αρκετών γλυπτών βοηθών.
Χρονολόγηση και τοποθεσία
Η κατάρρευση του σπηλαίου το 26 μ.Χ. θέτει ένα χρονικό σημείο ορόσημο. Ερωτήματα δημιουργεί και το γλυπτό του Λαοκόοντα το οποίο συνήθως χρονολογείται στο 70 μ.Χ. Η νωρίτερη πιθανή ημερομηνία που έχει προταθεί για τα γλυπτά της Σπερλόνγκα είναι το 50 π.Χ., αν και υπάρχει ανοικτό το ενδεχόμενο οι γλυπτικές παραστάσεις της Σπερλόνγκα να αποτελούν αντίγραφο παλαιοτέρων έργων.
Δεν είναι βέβαιο αν οι παραστάσεις έγιναν συγκεκριμένα ως παραγγελία του Τιβέριου, ή αν υπήρχαν πριν από αυτόν, ή αν απλώς αποτελούν διασκευές. Η υπόθεση σχετικά με την ανάθεση του έργου από τον Τιβέριο, έχει γίνει μέσω των αναφορών του Τάκιτου και του Σουητώνιου, καθώς και του γεγονότος πως ο αυτοκράτορας διέμενε στην τοποθεσία αυτή. Έχει επίσης αναφερθεί πως διέθετε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Οδυσσέα ως απόγονός του –κατά τα πρότυπα των ισχυρισμών των αριστοκρατικών ρωμαϊκών οικογενειών για τους ένδοξους προγόνους τους–, και την ιστορία της Οδύσσειας, και πως είχε γενικά εισάγει τη θεματολογία στα ρωμαϊκά αυτοκρατορικά έργα τέχνης. Είχε επίσης ζήσει για μια περίοδο στη Ρόδο ως εξόριστος, όπου είναι πιθανό να είχε συναντήσει τους τοπικούς τεχνίτες και είχε δει τα έργα τους.
Επίσης αβέβαιη είναι και η αρχική τοποθεσία της κατασκευής των γλυπτών. Έχει προταθεί πως κατασκευάστηκαν στη Ρόδο και κατόπιν μεταφέρθηκαν στη Σπερλόνγκα, ή πως, αντίθετα, μεταφέρθηκαν οι γλύπτες από τη Ρόδο στη Σπερλόνγκα για να κατασκευάσουν τα γλυπτά εκεί, κάτι που θα ήταν απλούστερο. Η υπόθεση περιπλέκεται από τη μη έως τώρα ταυτοποίηση της προέλευσης του μαρμάρου.
Τμήματα των γλυπτών παρουσιάζουν ομοιότητες με ελληνιστικά γλυπτά τα οποία στεγάζονται σε άλλα σημεία του κόσμου, όπως ο ασκοφόρος της παράστασης του Πολύφημου παρουσιάζει ομοιότητες με άγαλμα κεφαλής στο Βρετανικό Μουσείο, και το οποίο ανακαλύφθηκε στη βίλα του Αδριανού στο Τίβολι, τοποθεσία όπου βρέθηκε επίσης παράσταση με θέμα της Σκύλλας αν και διαφορετικής έκφρασης.
Παραπομπές
Πηγές
Andreae, Bernard, review of Sperlonga und Vergil by Roland Hampe, Gnomon, Vol. 45, Issue 1 (February 1973), pp. 84–88, Verlag C.H.Beck, JSTOR
Arachne, images database of the University of Cologne Archaeological Institute and German Archaeological Institute, Berlin. sample of many individual pages as linked. Search on "Sperlonga"
Beard, Mary, Times Literary Supplement, "Arms and the Man: The restoration and reinvention of classical sculpture", 2 February 2001, subscription required, reprinted in Confronting the Classics: Traditions, Adventures and Innovations, 2013 EBL ebooks online, Profile Books, ISBN 1847658881, 9781847658883, google books
Blanckenhagen, Peter H. von, review of Die Skulpturen von Sperlonga by Baldassare Conticello and Bernard Andreae, American Journal of Archaeology, Vol. 80, No. 1 (Winter, 1976), pp. 99–104, JSTOR
Boardman, John ed., The Oxford History of Classical Art, 1993, OUP, ISBN 0198143869
Carey, Sorcha, "A Tradition of Adventures in the Imperial Grotto", Greece & Rome, Second Series, Vol. 49, No. 1 (Apr. 2002), pp. 44–61, Cambridge University Press on behalf of The Classical Association, JSTOR
Fullerton, Mark D., The Archaistic Style in Roman Statuary, Volume 110 of Mnemosyne, Bibliotheca Classica Batava, 1990, BRILL, ISBN 9004091467, 9789004091467, google books
Herrmann, Ariel, review of Sperlonga und Vergil by Roland Hampe, The Art Bulletin, Vol. 56, No. 2, Medieval Issue (Jun. 1974), pp. 275–277, JSTOR
Pisani, Ludovico, "Tiberius and his Villa at Sperlonga", with plan of grotto, The Global Dispatches, 1 November 2011
Prina Ricotti, Egenia Salza, "The Sperlongas grotto: The discovery", online translation of article in Archeologia
Rice, E. E., "Prosopographika Rhodiaka", The Annual of the British School at Athens, Vol. 81, (1986), pp. 209–250, JSTOR
Ridgway, Brunilde S., "The Sperlonga Sculptures: The Current State of Research", in From Pergamon to Sperlonga: Sculpture and Context, Editors: Nancy Thomson De Grummond, Brunilde Sismondo Ridgway, 2000 (1997 papers written up), University of California Press, ISBN 0520223276, 9780520223271, google books
Sauron, Gilles, "Un conflit qui s'éternalise: La guerre de Sperlonga", Revue Archéologique, Nouvelle Série, Issue 2 (1997), pp. 261–296, Presses Universitaires de France, JSTOR
Schneider, Rolf Michael, The Making of Oriental Rome, in Universal Empire: A Comparative Approach to Imperial Culture and Representation in Eurasian History, Editors, Peter Fibiger Bang, Dariusz Kolodziejczyk, 2012, Cambridge University Press, ISBN 1107022673, 9781107022676, google books
Smith, R.R.R., Hellenistic Sculpture, a handbook, Thames & Hudson, 1991, ISBN 0500202494
Spivey, Nigel, Enduring Creation: Art, Pain, and Fortitude, 2001, University of California Press, ISBN 0520230221, 9780520230224, Google books
Stewart, A., "To Entertain an Emperor: Sperlonga, Laokoon and Tiberius at the Dinner-Table", The Journal of Roman Studies, Vol. 67, (1977), pp. 76–90, JSTOR
Weiss, H. Anne, "Odysseus at Sperlonga: Hellenistic Hero or Roman Foil?", in From Pergamon to Sperlonga: Sculpture and Context, Editors: Nancy Thomson De Grummond, Brunilde Sismondo Ridgway, 2000, University of California Press, ISBN 0520223276, 9780520223271, google books
Σχετική βιβλιογραφία
Die Skulpturen von Sperlonga by Baldassare Conticello and Bernard Andreae
Praetorium Speluncae: Tiberius und Ovid in Sperlonga by Bernard Andreae (1994)
Sperlonga und Vergil by Roland Hampe
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
"The Cyclops Polyphemos and Odysseus from Sperlonga", Michael Lahanas
Οδύσσεια
Μνημεία στην Ιταλία
Ελληνιστικά γλυπτά
|
607061
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%91%CF%83%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης
|
Ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης γνωστός και ως ΑΜΚΑ είναι ένας αριθμός, αντίστοιχος με το αριθμό φορολογικού μητρώου (ΑΦΜ), για την εργασία και τη νοσοκομειακή περίθαλψη. Η απόδοση του ΑΜΚΑ πραγματοποιείται από το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών.
Ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ) καθιερώθηκε με το άρθρο 64 του ν. 2084/1992 που συμπληρώθηκε με την παρ. 8 του άρθρου 20 του
ν. 2556/1997, το άρθρο 39 του ν. 2676/1999 και την παρ. 8 του άρθρου 62 του ν. 3518/2006. Από το 2009 (Ν.3655/2008) καθιερώθηκε υποχρεωτικά ως αριθμός εργασιακής και ασφαλιστικής ταυτοποίησης όλων των πολιτών της Χώρας.
Η δομή του αναλύεται όπως παρακάτω :
Τα πρώτα έξι ψηφία αντιπροσωπεύουν την ημερομηνία γεννήσεως του ασφαλισμένου (αν και αυτό δεν είναι πάντα ο κανόνας).
Τα επόμενα τέσσερα ψηφία δηλώνουν τον αύξοντα αριθμό καταχώρησης στο Εθνικό Μητρώο μέσα στην ίδια ημερομηνία γέννησης. Για τους άνδρες ο αύξων αυτός αριθμός είναι περιττός για δε τις γυναίκες, άρτιος.
Το τελευταίο ψηφίο είναι χαρακτήρας ελέγχου που διασταυρώνεται με τον αλγόριθμο του Λουν (modulus 10).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αναζήτηση ΑΜΚΑ : http://www.amka.gr/AMKAGR/
Φορολογικό δίκαιο
|
706308
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF%20%CE%9C%CF%85%CF%81%CE%B6%CE%AD
|
Ανρί Μυρζέ
|
Ο Ανρί Μυρζέ (Γαλλικά: Henry Murger) (27 Μαρτίου 1822 - 28 Ιανουαρίου 1861), ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος και ποιητής.
Είναι γνωστός κυρίως ως συγγραφέας του μυθιστορήματος Σκηνές της μποέμικης ζωής του 1851, στο οποίο βασίστηκε η όπερα Λα Μποέμ του 1896 του Πουτσίνι, στο οποίο περιγράφει τη ζωή και τις εμπειρίες του ως πάμφτωχος συγγραφέας που ζούσε σε μία παρισινή σοφίτα καθώς και τα βιώματα φίλων του ανέμελων καλλιτεχνών και λογοτεχνών που ζούσαν στο Καρτιέ Λατέν και αυτοαποκαλούνταν «οι Νεροπότες» (επειδή ήταν πολύ φτωχοί για να αγοράσουν κρασί). Στα γραπτά του συνδυάζει το ένστικτο με το πάθος, το χιούμορ και τη θλίψη. Έγραψε ποίηση καθώς και μυθιστορήματα και διηγήματα.
Βιογραφία
Ο Ανρί Μυρζέ γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι. Ήταν γιος ενός φτωχού θυρωρού που συγχρόνως εργάζονταν και ως ράφτης. Είχε λίγη και κατακερματισμένη εκπαίδευση. Αφού εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του, εργάστηκε σε μια σειρά από χειρωνακτικές εργασίες πριν εξασφαλίσει μια θέση στο γραφείο ενός δικηγόρου. Ενώ εργαζόταν εκεί, άρχισε να γράφει ποίηση που εκτίμησε ο Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Ετιέν ντε Ζουί, με τις γνωριμίες του οποίου κατέλαβε τη θέση του γραμματέα του κόμη Τολστόι, Ρώσου ευγενή που ζούσε στο Παρίσι. Η λογοτεχνική καριέρα του Μυρζέ ξεκίνησε περίπου το 1841. Τα πρώτα του έργα ήταν κυρίως λογοτεχνικά και ποιητικά, αλλά υπό την πίεση να κερδίσει τα προς το ζην, έγραφε ό,τι μπορούσε να αγοραστεί. Η θέση του σταδιακά βελτιώθηκε όταν ο συγγραφέας Σανφλερί, φίλος με τον οποίο συγκατοίκησε για ένα διάστημα, τον παρότρυνε να αφιερωθεί στη μυθοπλασία.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήρθε σε ηλικία 27 ετών και ήταν οι Σκηνές της μποέμικης ζωής, μυθιστόρημα στο οποίο εμφανίζει τους φίλους του και άλλα πραγματικά πρόσωπα, που εύκολα αναγνωρίζονταν πίσω από τα ψευδώνυμά τους. Το 1851 ο Μυρζέ δημοσίευσε ένα ακόμη μυθιστόρημα, τις Σκηνές νεανικής ζωής και το 1854 τις Σκηνές της επαρχίας και τους Νεροπότες (1854). Ακολούθησαν και άλλα έργα, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε ιδιαίτερη αναγνώριση.
Έζησε τα περισσότερα από τα επόμενα δέκα χρόνια σε ένα εξοχικό σπίτι έξω από το Παρίσι, πιεζόμενος διαρκώς από οικονομικά προβλήματα και με κακή υγεία. Το 1859 του απονεμήθηκε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, αλλά μέσα σε δύο χρόνια ήταν πάλι χωρίς χρήματα και πέθαινε σε νοσοκομείο του Παρισιού. Ο υπουργός του Ναπολέοντα Γ' κόμης Βαλόφσκι του έστειλε 500 φράγκα για να πληρώσει τα ιατρικά του έξοδα, αλλά ήταν πολύ αργά. Ο Ανρί Μυρζέ πέθανε από γάγγραινα του ποδιού και εξασθενημένος από σύφιλη στις 28 Ιανουαρίου 1861, σε ηλικία 39 ετών. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη και, σύμφωνα με αναφορές της εφημερίδας Λε Φιγκαρό, ήταν μια μεγάλη δημόσια εκδήλωση στην οποία παραβρέθηκαν 250 μεγάλα ονόματα από το χώρο της δημοσιογραφίας, της λογοτεχνίας, του θεάτρου και των τεχνών. Η εφημερίδα Λε Φιγκαρό άνοιξε επίσης ένα λογαριασμό για να συγκεντρώσει χρήματα για το μνημείο του. Εκατοντάδες άτομα συνέβαλαν και μέσα σε δύο μήνες είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 6.500 φράγκα.
Οι δύο ποιητικές συλλογές του είναι Μπαλάντες και φαντασιώσεις (Ballades et Fantaisies, 1854) και Οι Νύχτες του χειμώνα (Les Nuits d'Hiver,1861).
Παραπομπές
Γάλλοι συγγραφείς
|
724090
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA
|
Ταράνα Μπερκ
|
Η Ταράνα Μπερκ (γενν. 12 Σεπτεμβρίου 1973, Νέα Υόρκη) είναι Αμερικανίδα ακτιβίστρια, αφροαμερικανικής καταγωγής, από το Μπρονξ της Νέας Υόρκης,, η οποία ήταν αυτή που ξεκίνησε το κίνημα Me Too.
Ιδρύτρια του κινήματος Me Too
Το 2006, η Μπερκ άρχισε να χρησιμοποιεί το Me Too για να βοηθήσει άλλες γυναίκες, ιδίως έφηβες, με παρόμοιες, δραματικές εμπειρίες βιασμού, σωματικής και λεκτικής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και κατάχρησης εξουσίας σε επαγγελματικό χώρο, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Μετά από μια και πλέον δεκαετία, το 2017, έγινε το σήμα #MeToo μια σημαντικότατη δημοφιλής τάση σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα του κόσμου, με την σημαντική βοήθεια της Αλίσα Μιλάνο, όταν πολλές γυναίκες στο κοινωνικό δίκτυο Twitter οργανώθηκαν με αφορμή τις αποκαλύψεις για τη δράση του παραγωγού Χάρβι Γουάινστιν, ο οποίος τελικά καταδικάστηκε για βιασμό και σήμερα εκτίει ποινή φυλάκισης 23 ετών στις ΗΠΑ. Ο Γουάινστιν κατηγορήθηκε για εκατοντάδες σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άσκηση βίας που είχε διαπράξει. Αυτό δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγύης και ταυτόχρονα διαμαρτυρίας. Σήμερα το κίνημα Me Too είναι ευρέως γνωστό, όπως και στην Ελλάδα.
Το περιοδικό Time την κατέταξε, μαζί και με άλλες ακτιβίστριες σαν «Πρόσωπο της Χρονιάς» το 2017. Σήμερα, η Μπερκ δραστηριοποιείται και μιλά ανοιχτά σε εκδηλώσεις για αυτά που έχει υποστεί και είναι δραστήρια ακτιβίστρια υπέρ της ισότητας των δύο φύλων, καταδικάζοντας τη σεξουαλική βία οποιαδήποτε μορφής.
Βιογραφικά στοιχεία και σπουδές
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, προερχόμενη από μια οικογένεια χαμηλού εισοδήματος, από τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Υπέμεινε σεξουαλικό βιασμό σε πολύ νεαρή ηλικία και κατ' επανάληψη υπέστη σεξουαλική κακοποίηση και βία στον εργασιακό χώρο αλλά και στην κοινωνική ζωή, και υπέφερε τόσο ως παιδί όσο και ως έφηβη.
Παρακολούθησε σπουδές στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, και τελικώς αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Ώμπερν. Στη διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων, ασχολήθηκε ενεργά δίνοντας αγώνες, συνεντεύξεις τύπου και πρωτοστατώντας σε διαδηλώσεις κατά της κοινωνικής αδικίας, των οικονομικών ανισοτήτων και της βίας (οποιασδήποτε μορφής).
Καριέρα και ακτιβισμός
Ξεκίνησε τον ακτιβισμό το 1989. Από τη Νέα Υόρκη μετακόμισε στην πόλη Σέλμα στην Πολιτεία Αλαμπάμα όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο. Γνωρίστηκε με πολλά θύματα, κυρίως γυναίκες που είχαν υποστεί σεξουαλική βία και το 2003 ίδρυσε ένα μη κερδοσκοπικό φορέα, τον "Just Be", που σκοπό είχε την προστασία των νεαρών κοριτσιών, ιδίως Αφροαμερικανικής καταγωγής, ηλικίας 12 ως 18 ετών, από τέτοιες δραματικές καταστάσεις.
Στη συνέχεια ίδρυσε το κίνημα Me Too. Η έκφραση αυτή, που σημαίνει κατά λέξη, «και εγώ», το έδωσε στο κίνημα από τα ίδια της τα λόγια. Αυτά ήταν τα μόνα που μπόρεσε να ψελλίσει σε ένα νεαρό κορίτσι, 12χρονο, που είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.
Βραβεία
2018 Time magazine, 100 Most Influential People of 2018.
2017: Time magazine |, Time: Πρόσωπο της Χρονιάς 2017
2018: Βραβεία Ridenhour Prizes, Βραβείο θάρρους
2018: SheKnows Media, the VOTY (Voices of the Year) Catalyst Award
2019: VH1 Trailblazer Honors|Trailblazer Award, Νικήτρια
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα του κινήματος Me Too.
Βιογραφικά στοιχεία της Τ. Μπερκ.
Η Ταράνα Μπερκ στον κοινωνικό ιστότοπο Twitter.
Ακτιβισμός
|
447671
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Ακριώτης
|
Ο Γιώργος Ακριώτης (1951, Καθενοί) είναι Έλληνας πολιτικός. Εξελέγη βουλευτής Ευβοίας με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Σεπτεμβρίου 2015.
Παραπομπές
Βουλευτές Ευβοίας
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ
|
572530
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%82%20%CE%9F%27%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%81
|
Τζος Ο'Κόνορ
|
Ο Τζος Ο' Κόνορ (Josh O'Connor, 20 Μαΐου 1990) είναι Βρετανός ηθοποιός. Είναι γνωστός για τον ρόλο του ως Johnny Saxby στην ταινία God's Own Country (2017), σε σκηνοθεσία του Φράνσις Λι, για την οποία κέρδισε το βραβείο του Βρετανικού Ανεξάρτητου Κινηματογράφου Α' Ανδρικού Ρόλου.
Βιογραφία
Ο Ο'Κόνορ γεννήθηκε στο Τσέλτεναμ της Αγγλίας. Φοίτησε στην Σχολή Θεάτρου Bristol Old Vic, από όπου αποφοίτησε το 2011.
Καριέρα
Το 2012 ο Ο'Κόνορ εμφανίστηκε στην σειρά Lewis. Το 2015, έπαιξε τον Rich στην βιογραφική δραματική ταινία The Program, σε σκηνοθεσία του Στίβεν Φρίαρς. Τον επόμενο χρόνο, έπαιξε τον ρόλο του Donaghy στην ταινία ΄Florence: Φάλτσο σοπράνο, με πρωταγωνιστές την Μέριλ Στριπ και τον Χιου Γκραντ.
Από το 2016 έχει παίξει τον ρόλο του Λόρενς ("Λάρρυ") Ντάρελ στην κωμωδία-δράμα του ITV The Durrells.
Το 2017 πρωταγωνίστησε ως Johnny Saxby στην βρετανική δραματική ταινία God's Own Country, σε σκηνοθεσία του Φράνσις Λι. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance στις 23 Φεβρουαρίου 2017. Για την ερμηνεία του, έλαβε το βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου από τον Βρετανικό Ανεξάρτητο Κινηματογράφο.
Στο θέατρο έχει εμφανιστεί μαζί με την Royal Shakespeare Company στις παραστάσεις The Shoemaker's Holiday και Oppenheimer, στην παράσταση Versailles στο Donmar Warehouse και στην παράσταση Farrahut North στο Southwark Playhouse.
Φιλμογραφία
Κινηματογράφος
Τηλεόραση
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Josh O'Connor στην IMDb
Josh O'Connor στο Rotten Tomatoes
Βρετανοί άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
Βρετανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Βρετανοί άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
Βραβεία Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης (νικητές-Α' Αντρικός Ρόλος)
|
788277
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%8A%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Αίθικος ο Ίστριος
|
Ο Αίθικος ο Ίστριος (λατ. Aethicus Ister ή Aethicus Donares) είναι ο υποτιθέμενος συγγραφέας μιας μεσαιωνικής «Κοσμογραφίας» (περιηγητικού έργου) του 7ου ή του 8ου αιώνα μ.Χ., η οποία επίσης αναφέρεται με την ονομασία «Αίθικος ο Ίστριος» ως τίτλο. Σε αυτή περιγράφονται τα ταξίδια του Αίθικου σε διάφορα μέρη της Γης.
Υποτίθεται ότι το σωζόμενο κείμενο γράφηκε από έναν άνθρωπο της Εκκλησίας ονόματι Ιερώνυμο (όχι τον γνωστό πατέρα της Εκκλησίας Ιερώνυμο), ο οποίος υποτίθεται ότι έχει λογοκρίνει και μεταφράσει στη λατινική ένα παλαιότερο έργο-αναμνήσεις του Αίθικου από τις περιηγήσεις του. Αυτή την άποψη προώθησε εκδίδοντας το έργο το 1854 ο Γερμανός ιστορικός Χάινριχ Βούτκε. Ωστόσο, σήμερα πλέον θεωρείται μια επινοημένη ιστορία από την εποχή του Μεσαίωνα, παρά το ότι και άλλος μελετητής, ο Franz Brunhölzl, πιστεύει ότι ο Αίθικος υπήρξε στην πραγματικότητα και ήταν ένας Σκύθης που έζησε στην περιοχή της σημερινής ανατολικής Ρουμανίας.
Ο Αίθικος υιοθετεί τη γεωγραφική άποψη της επίπεδης Γης. Υπάρχουν στο έργο αρκετές παράγραφοι που αντλούν απευθείας από τους λαϊκούς θρύλους σχετικώς με τον Μέγα Αλέξανδρο. Γενικώς οι πληροφορίες που παρέχει το έργο είναι περίεργες, επαναλαμβάνει πολλές φορές τα ίδια και τα ίδια, ενώ περιλαμβάνει πολλές φανταστικές αφηγήσεις. Το έργο σώζεται σε πολλά φθαρμένα χειρόγραφα.
Παραπομπές
Πηγές
Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 2, σελίδα 684
Αιθικος Ιστρι
|
16820
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BC%CF%80%20%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD
|
Μπομπ Μπίμον
|
Ο Ρόμπερτ «Μπομπ» Μπίμον (Robert "Bob" Beamon, γεννήθηκε 29 Αυγούστου 1946) είναι Αμερικανός αθλητής του στίβου, που έμεινε στην ιστορία για το εντυπωσιακό παγκόσμιο ρεκόρ που πέτυχε στο άλμα εις μήκος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 και ονομάστηκε «το άλμα του αιώνα».
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και σε ηλικία οκτώ μηνών η μητέρα του πέθανε από φυματίωση. Λόγω του εγκλεισμού του πατριού του, η γιαγιά του έγινε ο κύριος επιμελητής του. Η παιδική του ηλικία κινήθηκε σε φόντο βίας, συμμορίες και ναρκωτικά. Κατά τη διάρκεια ενός καυγά στο σχολείο χτύπησε ένα δάσκαλο και αποβλήθηκε. Στάλθηκε σε κέντρο κράτησης ανηλίκων και στη συνέχεια σε εναλλακτικό σχολείο για παραβατικούς στη Νέα Υόρκη. Σε αυτό το σχολείο, έμαθε πειθαρχία και άρχισε να λειτουργεί μακριά από την κουλτούρα του δρόμου. Χρησιμοποίησε τον αθλητισμό ως μέσο για να εστιάσει την προσοχή και την ενέργειά του σε θετικούς στόχους. Έκανε τακτικά ρεκόρ σε τοπικό και κρατικό επίπεδο.
Άρχισε να ασχολείται με το στίβο και ιδιαίτερα με το μήκος στο Γυμνάσιο της Τζαμάικα (Λονγκ Άιλαντ, Νέα Υόρκη). Παρακολούθησε το Γεωργικό και Τεχνικό Κολέγιο της Βόρειας Καρολίνας, το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ελ Πάσο και το Πανεπιστήμιο Adelphi, όπου έπαιξε επίσης μπάσκετ. Από το τελευταίο αποφοίτησε το 1972 με πτυχίο κοινωνιολογίας. Τελικά ειδικεύτηκε στο άλμα εις μήκος.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στην Πόλη του Μεξικού ήταν το φαβορί σύμφωνα με τους Αμερικανούς για να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, έχοντας νικήσει σε 22 από τις 23 συναντήσεις που είχε αγωνιστεί εκείνη τη χρονιά, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης προσπάθειας των 8,33 μέτρων (πολύ κοντά στο ρεκόρ κόσμου των 8,35 μέτρων) και μίας επίδοσης καλύτερης από το ρεκόρ κόσμου με 8,39 μέτρα αλλά με ευνοϊκό άνεμο. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε τους τίτλους AAU και NCAA άλματος εις μήκος κλειστού στίβου και τριπλούν, καθώς και τον τίτλο AAU άλματος εις μήκος ανοικτού στίβου. Μάλιστα κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ κλειστού στίβου πηδώντας 8,25 μέτρα στο Κάνσας Σίτι στις 20 Ιανουαρίου, το οποίο θα το καταρρίψει ξανά δύο μήνες αργότερα με άλμα 8,30 μ. στα πρωταθλήματα NCAA στο Ντιτρόιτ. Κόντεψε να χάσει τον τελικό του Ολυμπιακών έχοντας δύο άκυρες προσπάθειές του στα προκριματικά, αλλά τα κατάφερε στην τρίτη και τελευταία. Εκεί αντιμετώπιζε τους δύο προηγούμενους νικητές των Ολυμπιακών, τον Αμερικανό Ραλφ Μπόστον (1960, που ασκούσε και χρέη προπονητή του) και τον Λιν Ντέιβις της Μεγάλης Βρετανίας (1964) που θεωρούταν και φαβορί από τους Ευρωπαίους καθώς δεν γνώριζαν το Μπίμον επαρκώς. Το άγχος του στην πρώτη του Ολυμπιακή διοργάνωση ήταν τέτοιο, που το βράδυ πριν τον μεγάλο τελικό τον βρήκε να χαλαρώνει με μερικά αλκοολούχα ποτά, όπως δήλωσε σε συνέντευξη του αργότερα στη βρετανική εφημερίδα The Guardian το 2007.
Στις 18 Οκτωβρίου του 1968 στην πρώτη του κιόλας προσπάθεια, με άλμα στα 8 μέτρα και 90 εκατοστά, βελτίωσε την προηγούμενη επίδοση κατά 55 εκατοστά του μέτρου που κατείχαν από κοινού ο Μπόστον και ο Σοβιετικός Ίγκορ Τερ-Οβανεσιάν (επίσης παρών στο αγώνισμα). Οι κριτές δεν μπόρεσαν να μετρήσουν το άλμα καθώς ο τρόπος μέτρησης δεν ήταν αρκετός για να φτάσει το σημάδι στην άμμο. Μετά από 20 λεπτά μετρήσεων με παραδοσιακή μεζούρα, η απόσταση επιβεβαιώθηκε ότι ήταν 8,90 μέτρα. Όταν ο εκφωνητής φώναξε την απόσταση για το άλμα, ο Μπίμον - που δεν καταλάβαινε τις αντιστοιχίες των μετρήσεων - ακόμα δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει. Όταν ο Μπόστον του είπε ότι είχε κατάρριψει το παγκόσμιο ρεκόρ κατά σχεδόν δύο πόδια (περίπου 60 εκατοστά), τα πόδια του Μπίμον υποχώρησαν και έκπληκτος και συντετριμμένος υπέστη σύντομο επεισόδιο καταπληξίας που προκλήθηκε από το συναισθηματικό σοκ και έπεσε στα γόνατά του, το σώμα του δεν μπορούσε να στηριχθεί, τοποθετώντας τα χέρια του πάνω από το πρόσωπό του. Αμέσως μετά ο Ντέιβις του είπε: «κατέστρεψες το διαγωνισμό». Το ρεκόρ του έμεινε ακατάρριπτο για 23 χρόνια και είναι μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του στίβου: χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό Sports Illustrated ως μία από τις πέντε μεγαλύτερες αθλητικές στιγμές του 20ού αιώνα. Το άλμα είχε τόσο μεγάλη απήχηση που γεννήθηκε μια νέα έκφραση: Beamonesque. Σημαίνει έναν αθλητικό άθλο τόσο ανώτερο από αυτό που είχε προηγηθεί, που είναι συντριπτικό. Στην απονομή πριν ανέβει στο βάθρο των μεταλλίων, σήκωσε το παντελόνι του ως το γόνατο, αποκαλύπτοντας τις μαύρες κάλτσες που φορούσε σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος. Λίγες στιγμές μετά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, ο Μπίμον χαιρέτησε το πλήθος. Το αριστερό του χέρι κρατούσε το κουτί με το χρυσό του μετάλλιο και σήκωσε το δεξί του χέρι με γροθιά.
Το ρεκόρ του Μπίμον παραμένει η μεγαλύτερη βελτίωση ρεκόρ όχι μόνο στο αγώνισμα αλλά και σε όλα τα άλλα του στίβου. Ειδικά για το μήκος, ο Τζέσε Όουενς πήδηξε 8,13 μ. το 1935 διατηρώντας το ρεκόρ για 25 χρόνια βελτιώνοντάς το κατά 15 εκατοστά, ενώ στο διάστημα 1960–68 οι διαδοχικές βελτιώσεις προσέθεσαν άλλα 22 εκατοστά στην παγκόσμια επίδοση. Ως παγκόσμιο ρεκόρ καταρρίφθηκε το 1991 από τον επίσης Αμερικανό Μάικ Πάουελ που πήδηξε 8,95 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στις 30 Αυγούστου του 1991 στο Τόκιο. Το ρεκόρ του Μπίμον εξακολουθεί να είναι Ολυμπιακό ρεκόρ, το μακροβιότερο στην ιστορία του στίβου.
Μετά την Ολυμπιάδα
Λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, έγινε Ντραφτ από τους Φοίνιξ Σανς στον 15ο γύρο του ντραφτ του ΝΒΑ του 1969 αλλά δεν αγωνίστηκε ποτέ σε παιχνίδι του ΝΒΑ. Συμμετείχε σε λίγους αγώνες μήκους μεταξύ 1970 και 1972, χωρίς να πετύχει κάτι αξιοσημείωτο λέγοντας ότι είχε τραυματισμό στο πόδι. Στους αγώνες που συμμετείχε το 1972 δεν έπιασε το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 και τελικά αποσύρθηκε στα 26 του χρόνια. Κατόπιν εργάστηκε σε διάφορους ρόλους για την προώθηση του αθλητισμού στους νέους. Το 1983 ήταν στους πρώτους που εισήχθησαν στο Ολυμπιακό Hall of Fame. Το 1999 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του με τον τίτλο The Man Who Could Fly. Παρέμεινε ενεργός στο ολυμπιακό κίνημα ως πρέσβης των Special Olympics.
Βιβλιογραφία
Beamon, Bob, and Milana Walter Beamon. (1999). The Man Who Could Fly: The Bob Beamon Story. Columbus, MS: Genesis Press. ISBN 1-885478-89-5
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
OFFICIAL BOB BEAMON WEBSITE
WORDS OF WISDOM – BOB BEAMON
The perfect jump: Beamon's 8.90m celebrates its 50th anniversary
Αμερικανοί αθλητές του στίβου
Άλτες του μήκους
Αμερικανοί Ολυμπιονίκες
Χρυσοί Ολυμπιονίκες του στίβου
Αθλητές του στίβου στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1968
|
826218
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CF%86%CF%8D%CE%BB%CF%89%CE%BD%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7
|
Ρόλοι των φύλων στη μετακομμουνιστική Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη
|
Οι αλλαγές στους ρόλους των φύλων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μετά την πτώση του κομμουνισμού αποτέλεσαν αντικείμενο ιστορικής και κοινωνιολογικής μελέτης.
Ιστορικό πλαίσιο
Τα ανατολικοευρωπαϊκά κρατικά σοσιαλιστικά καθεστώτα κήρυξαν τη χειραφέτηση των γυναικών στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Ψηφίστηκε νομοθεσία που άλλαξε ριζικά τη θέση της γυναίκας στις κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώπης. Νέοι νόμοι εξασφάλιζαν την ισότητα των γυναικών στην κοινωνία και το γάμο και οι γυναίκες καθώς και οι άνδρες έπρεπε να γίνουν παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, εργαζόμενοι με μισθούς που ολοένα αυξάνονταν, συμμετέχοντας παράλληλα στο πολιτικό γίγνεσθαι . Η συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό συνέχισε να αυξάνεται κατά τη διάρκεια της περιόδου, με ορισμένες χώρες να βλέπουν το 50% του εργατικού δυναμικού να αποτελείται από γυναίκες μέχρι το τέλος της κομμουνιστικής περιόδου. Στις περισσότερες χώρες το δικαίωμα στην άμβλωση κωδικοποιήθηκε σε νόμο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Η παρουσία των γυναικών στο εργατικό δυναμικό κατάφερε να ενσταλάξει την κομμουνιστική ιδεολογία στις επόμενες γενιές.
Αν και έγιναν τέτοιες εξελίξεις, οι κυβερνήσεις της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν έγιναν στο πλαίσιο του αστικού φεμινισμού αλλά στο πλαίσιο της κομμουνιστικής ισότητας των ανθρώπων.
Αλλαγές στα μετακομμουνιστικά κράτη
Κυβέρνηση
Με τη μετάβαση από το σοσιαλισμό στις νεοφιλελεύθερες οικονομίες της αγοράς και δημοκρατίες, πολλά κράτη είδαν μια δραματική μείωση του αριθμού των γυναικών που εκπροσωπούνταν στα κρατικά κοινοβούλια. Ένα τέτοιο παράδειγμα μπορεί να δει κανείς στο Κοινοβούλιο της Αλβανίας, όπου ο αριθμός των γυναικών εκπροσώπων μειώθηκε από 73 σε 9 στις πρώτες εκλογές μετά την κατάρρευση. Η μετάβαση σημείωσε επίσης μείωση της συμμετοχής των γυναικών στα νέα πολιτικά συστήματα. Αυτοί οι παράγοντες δυσκόλεψαν τις γυναίκες να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των γυναικών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μετά τη μετάβαση.
Εργασία
Η μετάβαση από το σοσιαλισμό στις νεοφιλελεύθερες οικονομίες της αγοράς είδε μια υπερεκπροσώπηση των γυναικών στην ανεργία που δεν υπήρχε πριν στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αν και υπήρχε διαφοροποίηση σε αυτή την αλλαγή ανάλογα με τη χώρα. Στην πρώην Σοβιετική Ένωση αυτή η μετάβαση οδήγησε σε σημαντικές αλλαγές σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς εργασίας. Ενώ υπήρχε χάσμα αμοιβών μεταξύ των δύο φύλων σε μέρη όπως η Σοβιετική Ένωση, λόγω προστατευτικής νομοθεσίας που περιόριζε την απασχόληση των γυναικών σε θέσεις εργασίας που θεωρούνταν επικίνδυνες ή σωματικά απαιτητικές, πράγμα που σήμαινε ότι λόγω του γεγονότος ότι στο κεντρικό μισθολογικό σύστημα, όπου οι δυνάμεις της αγοράς έκαναν δεν παρεμβαίνει, τα κέρδη εντός των τομέων καθορίζονταν από την αντίληψη για την παραγωγικότητα, την εργατικότητα και την κοινωνική χρησιμότητα ενός συγκεκριμένου τομέα, οι γυναίκες στη Ρωσία ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένες σε τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, το εμπόριο, τα τρόφιμα και η ελαφριά βιομηχανία. Ο μισθός τους ήταν κατά μέσο όρο χαμηλότερος από εκείνον των ανδρών σε ολόκληρη την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης. Παρόμοια συγκέντρωση γυναικών στο εργατικό δυναμικό και παρόμοια τάση παρατηρήθηκαν επίσης στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Μετά την κατάρρευση, λόγω νόμων όπως ο νόμος για τις κρατικές επιχειρήσεις (που εγκρίθηκε πριν από τη μετάβαση το 1987), σήμαινε ότι οι επιχειρήσεις παραγωγής αγαθών έπρεπε να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις πληρωμής μισθών από τα δικά τους έσοδα. Ενώ αυτή η αλλαγή δεν επηρέασε σχεδόν καθόλου τις γυναίκες, καθώς οι γυναίκες εξακολουθούσαν να είναι συγκεντρωμένες στον «μη παραγωγικό» τομέα, επηρέασε πράγματι τη διαφορά αμοιβών μεταξύ γυναικών και ανδρών. Ο μη παραγωγικός τομέας, που περιελάμβανε τομείς όπως η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη, εξακολουθούσε να χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και επομένως διέτρεχε μεγαλύτερο κίνδυνο δημοσιονομικών περικοπών, που σημειώθηκαν στη μεταβατική περίοδο. Οι γυναίκες συνέχισαν να έχουν χαμηλότερους μισθούς από τους άνδρες μετά την κατάρρευση, με αυξήσεις στο μισθολογικό χάσμα στις περισσότερες χώρες, όπου αυτό συνέβη παράλληλα με μια αύξηση της συνολικής εισοδηματικής ανισότητας. Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο για πολλά κράτη υπήρξε οικονομική καταστροφή και ο Γκέιλ Στόουκς σχολιάζει πώς «πολλές από τις συνήθεις πρακτικές της συνηθισμένης ζωής, όπως η αξία του χρόνου, οι σχέσεις των φύλων, η φύση του δημόσιου λόγου και το εργασιακό περιβάλλον, άλλαξαν». Λόγω του ότι οι γυναίκες συγκεντρώνονταν στην κατώτερη βαθμίδα της κατανομής του εισοδήματος, ήταν πιο ευάλωτες σε τέτοιες αλλαγές και η αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα είχε δυσμενή επίδραση στις διαφορές στις αμοιβές των φύλων κατά τη διάρκεια των μεταβατικών ετών. Οι Ρίτα Χάνσμπερι, Κρίστοφερ Γκέρι, Μπιούνγκ-Γέον Κιμ και Κάρμεν Λι παρέχουν στοιχεία ότι η αύξηση της διασποράς των εισοδημάτων που προκλήθηκε από την απελευθέρωση είχε αρνητικό αντίκτυπο στο μισθολογικό χάσμα των φύλων στη Ρωσία.
Πέρα από την ισότητα του εισοδήματος, η μετάβαση αύξησε τις διακρίσεις λόγω φύλου στους χώρους εργασίας. Πολλές γυναίκες εγκατέλειψαν επαγγελματικές και διευθυντικές θέσεις που οι γυναίκες είχαν καταλάβει στο παρελθόν λόγω της συνεχιζόμενης κατάργησης των κρατικών υπηρεσιών παιδικής μέριμνας στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Λόγω οικογενειακών εκτιμήσεων, προβλέφθηκε το 1993 ότι πολλές γυναίκες θα εγκατέλειπαν το εργατικό δυναμικό και θα ενοποιηθούν σε περιστασιακή, βραχυπρόθεσμη, εποχιακή, αδήλωτη και άλλα είδη επισφαλούς εργασίας και αυτό αποδείχθηκε ότι συνέβαινε σε μεταγενέστερες έρευνες.
Οι Έβα Φόντορ και Ανικό Μπάλοχ, σε αντίθεση με άλλους ερευνητές, με βάση τα δεδομένα της έρευνας πριν και μετά την κατάρρευση, είπαν ότι οι απόψεις για τις γυναίκες ως νοικοκυρές και τη συμβολή τους στο εργατικό δυναμικό, έχουν αλλάξει ελάχιστα στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, και αντίθετα τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη έχουν ελευθερώσει σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις τους για τις γυναίκες στο σπίτι και στο εργατικό δυναμικό.
Η μετάβαση είδε επίσης μια μετατόπιση στις περισσότερες οικονομίες από τη βαριά βιομηχανία στην ελαφριά βιομηχανία, κάτι που οδήγησε σε απολύσεις πολλών ανδρών από θέσεις εργασίας στη βαριά βιομηχανία, μεταβαίνοντας στην ελαφριά βιομηχανία που ήταν ένας εξαιρετικά γυναικοκρατούμενος τομέας της οικονομίας κατά την κομμουνιστική περίοδο.
Δικαιώματα αναπαραγωγής και σεξουαλική βία
Ορισμένα δικαιώματα, όπως τα δικαιώματα αναπαραγωγής που είχαν επιτευχθεί στα προηγούμενα σοσιαλιστικά καθεστώτα, αμφισβητήθηκαν στη συνέχεια σε χώρες μετά την πτώση αυτών των καθεστώτων. Ο περιορισμός της πρόσβασης στην άμβλωση τα χρόνια αμέσως μετά την κατάρρευση σημείωσε μαζικές διαμαρτυρίες από γυναίκες στην Τσεχοσλοβακία και την Πολωνία, με τον αριθμό των νόμιμων αμβλώσεων που πραγματοποιούνταν ετησίως στην Πολωνία να μειώνεται κατά πάνω από 30.000 από το 1991 έως το 1993.
Στη Ρωσία, η πορνογραφία πολλαπλασιάστηκε μετά την κατάρρευση. Ενώ στην πρώην Γιουγκοσλαβία σημειώθηκε επιδημία μαζικών βιασμών. Η Σλαβένκα Ντράκουλιτς περιέγραψε την απελευθέρωση της οικονομίας και της κοινωνίας στη Γιουγκοσλαβία ως εξής:Με τις αρνητικές οικονομικές καταστάσεις στις οποίες βρέθηκαν πολλές γυναίκες κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης της αγοράς των οικονομιών, οι έμποροι ανθρώπων έγιναν εξέχοντες στην εμπορία γυναικών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στη Δυτική Ευρώπη από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη για πορνεία.
Υγεία
Η μετάβαση οδήγησε σε μείωση του προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων σε ολόκληρη την κοινωνία σε πολλές χώρες, αν και σε μικρότερο βαθμό για τις γυναίκες.
Το παράδειγμα της Βουλγαρίας
Οικονομική συμμετοχή
Η εθνογράφος Κρίστεν Γκόντσι σχολιάζει πώς ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι όλες οι γυναίκες στη Βουλγαρία επηρεάστηκαν αρνητικά από την κατάρρευση, ορισμένες ομάδες γυναικών τα πήγαν σχετικά καλά μετά την κατάρρευση, ειδικά εκείνες στον τουριστικό κλάδο, που είχαν υψηλότερα επίπεδα γενικής εκπαίδευσης, εργασιακή εμπειρία με Δυτικούς και γνώριζαν δυτικές ξένες γλώσσες. Η Βέσνα Νίκολιτς-Ριστάνοβιτς επισημαίνει πώς την ίδια στιγμή οι γυναίκες αποτελούσαν τα δύο τρίτα των απλήρωτων εργαζομένων που ήταν παρόντες στη Βουλγαρία κατά τη διάρκεια της μετάβασης. Η Μαρίγια Στοΐλοβα διαπίστωσε ότι η γυναικεία οικονομική δραστηριότητα στη μετασοσιαλιστική Βουλγαρία επηρεάστηκε περισσότερο από την ηλικία των γυναικών, με τις μεγαλύτερες γυναίκες που εργάζονταν κατά τη διάρκεια του σοσιαλιστικού συστήματος να έχουν το χαμηλότερο ποσοστό οικονομικής δραστηριότητας στη μετασοσιαλιστική Βουλγαρία. Ενώ οι νεότερες γυναίκες αντιμετώπιζαν σεξιστικές διακρίσεις στις ευκαιρίες απασχόλησης, ήταν πιο οικονομικά ενεργές από τις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες γυναικών.
Θρησκευτική αντίδραση
Μετά την κατάρρευση, οι Πομάκοι της Βουλγαρίας είδαν μια αναζωπύρωση των ορθόδοξων μορφών του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, καθώς πολλοί πίστευαν ότι «οι παραδόσεις τους είχαν διαφθαρεί από τον κομμουνισμό», ενώ παρόμοια αισθήματα παρατηρήθηκαν και σε άλλες ομάδες. Αυτό ενθάρρυνε την επιστροφή στους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων για άνδρες και γυναίκες. Η Γκόντσι σχολιάζει πώς για μερικούς άνδρες αυτό περιελάμβανε πιο αυστηρή αστυνόμευση του σώματος των συζύγων τους από ότι στο παρελθόν υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, και πώς επίσης πολλές γυναίκες «φαίνονταν πρόθυμες» να υιοθετήσουν τέτοιους παραδοσιακούς ρόλους φύλου. Με την έλλειψη αυτόνομων φεμινιστικών κινημάτων κατά τη σοσιαλιστική περίοδο της Βουλγαρίας, τα δικαιώματα των γυναικών στη μετακομμουνιστική χώρα δεν είχαν μεγάλη βάση και αντ΄ αυτού διεξάγονται κυρίως μέσω επαγγελματικών ΜΚΟ.
Βία κατά των γυναικών
Οι ψυχοθεραπευτές ανέφεραν ότι οι αναφορές ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν στη Βουλγαρία κατά τη μεταβατική περίοδο, αποδίδοντας αυτή την αύξηση στα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισαν πολλές οικογένειες και νοικοκυριά.
Αντιπαραθέσεις
Υπάρχει διαμάχη σχετικά με την άποψη, η οποία συχνά προωθείται στη δυτική Ευρώπη, σύμφωνα με την οποία η πτώση του κομμουνισμού είχε δυσανάλογα αρνητική επίδραση στις γυναίκες σε αυτές τις χώρες, και υπάρχει κριτική για στερεότυπες απόψεις που παρουσιάζονται στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το καθεστώς γυναικών από αυτήν την περιοχή τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά την πτώση του κομμουνισμού. Τέτοιες απόψεις συχνά κατηγορούνται ότι έχουν τις ρίζες τους στην κοινή ιδέα ότι οι δυτικοί πολιτισμοί είναι καλύτεροι και πρέπει να σώσουν τις «λιγότερο ανεπτυγμένες» κοινωνίες. Αυτό συνδέεται με αντιρρήσεις για τη παρουσίαση του φεμινισμού στην ανατολική Ευρώπη ως «θέμα κάλυψης της διαφοράς με τη Δύση».
Όσον αφορά τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, η πτώση του κομμουνισμού είχε επηρεάσει σοβαρά ολόκληρη την κοινωνία (συμπεριλαμβανομένων βίαιων πολέμων όπως οι Γιουγκοσλαβικοί Πόλεμοι και οι μετασοβιετικές συγκρούσεις) και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η πτώση της βαριάς βιομηχανίας, οι άνδρες επηρεάστηκαν χειρότερα. Όσον αφορά τις κοινωνικές πολιτικές, αυτές διέφεραν πολύ ανά χώρα, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά την πτώση του κομμουνισμού, δεδομένου ότι οι πρώην κομμουνιστικές χώρες δεν είναι μονόλιθοι και υπήρχαν και υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους (οι μισές ευρωπαϊκές χώρες είναι πρώην κομμουνιστικές χώρες). Για παράδειγμα, ενώ στην Πολωνία η άμβλωση περιορίστηκε τη δεκαετία του 1990, σε άλλες χώρες η πτώση του κομμουνισμού οδήγησε ουσιαστικά στην απελευθέρωση των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων, όπως στην Αλβανία, ειδικά κατά τα τελευταία στάδια της κομμουνιστικής περιόδου, η οποία είδε επιθετικές. ναταλιστικές πολιτικές.
Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι οι ισχυρισμοί των πρώην κομμουνιστικών καθεστώτων σχετικά με τα επίσημα δεδομένα για την κατάσταση των γυναικών υπό αυτές τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι, καθώς ενώ υπήρχαν νόμοι που υποστήριζαν την ισότητα των φύλων στη Σοβιετική Ένωση, αυτοί δεν τηρούνταν σωστά ή δεν ακολουθούνταν πάντα.
Δείτε επίσης
Γυναίκες στην Αλβανία
Μαρξιστικός φεμινισμός
Φεμινισμός στη Ρωσία
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Περαιτέρω ανάγνωση
Κομμουνισμός στην Ευρώπη
Ανατολική Ευρώπη
Φεμινισμός
Κοινωνική αλλαγή
|
802979
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D%20%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%AF
|
Αντρού Αλμπισί
|
Ο Αντρού Αλμπισί (γαλλικά: Andrew Albicy) (γενν. 21 Μαρτίου 1990) είναι Γάλλος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πόιντ γκαρντ για την Γκραν Κανάρια.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Ο Αλμπισί έπαιξε με την ομάδα νέων της Παρί-Λεβαλουά Μπασκέτ ως νεαρός. Έκανε μερικές εμφανίσεις για την πρώτη ομάδα του συλλόγου μεταξύ 2006 και 2009, πριν παίξει την πρώτη του πλήρη σεζόν για την ομάδα τη σεζόν 2009-10. Ο Αλμπισί είχε κατά μέσο όρο 4,5 πόντους και 3,6 ασίστ ανά παιχνίδι για την ομάδα, ενώ αναπληρωματικός του βασικού πόιντ γκαρντ, Τζιμάλ Μπαλ.
Ο Αλμπισί δηλώθηκε αρχικά ως υποψήφιος για πρόωρη είσοδο στο NBA Ντραφτ του 2010 πριν αποσύρει το όνομά του.
Στις 31 Ιουλίου 2014, υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ΜΚΜ Γκραβελίν.
Αφού ολοκλήρωσε το συμβόλαιό του με την Γκραβελίν, τον Ιούνιο του 2016 ο Αλμπισί υπέγραψε με την ΜΚ Ανδόρρα. Στις 24 Αυγούστου 2017, υπέγραψε διετής επέκταση συμβολαίου με την ομάδα. Τη σεζόν 2018–19, ο Αλμπισί έφτασε στα ημιτελικά του EuroCup με την Ανδόρρα.
Στις 17 Ιουνίου 2019, ο Αλμπισί υπέγραψε συμβόλαιο με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης της VTB Λίγκα. Χώρισε τους δρόμους του με την ομάδα στις 20 Ιουλίου 2020. Ο Αλμπισί είχε μέσο όρο 6,6 πόντους και 4,4 ασίστ ανά αγώνα. Στις 25 Ιουλίου 2020, υπέγραψε με την ΚΜ Γκραν Κανάρια.
Εθνική ομάδα
Ο Αλμπισί έπαιξε για τη Γαλλία σε κάθε επίπεδο των μικρών εθνικών ομάδων. Αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ16 του 2006, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18 του 2008, Παγκόσμιο Κύπελλο Κ19 του 2009 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ20 του 2010. Ονομάστηκε ο Πολυτιμότερος Παίκτης στη διοργάνωση Κ20 το 2010, στο οποίο η Γαλλία κέρδισε το χρυσό μετάλλιο.
Κλήθηκε στη Εθνική Γαλλίας ανδρών για πρώτη φορά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2010, για να αντικαταστήσει τον Ροντρίγκ Μπωμπουά. Σε ηλικία μόλις 20 ετών, ήταν το νεότερο μέλος της γαλλικής ομάδας στη διοργάνωση.
Ο Αλμπισί αγωνίστηκε με τη Γαλλία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2010, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 (χάλκινο μετάλλιο), στα Ευρωμπάσκετ του 2011 (αργυρό μετάλλιο) και του 2022, καθώς και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 (αργυρό μετάλλιο).
Διακρίσεις
Εθνική Γαλλίας
Ευρωμπάσκετ: 2011
Παγκόσμιο Κύπελλο: 2019
Ολυμπιακοί Αγώνες: 2020
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στο eurobasket.com
Προφίλ στο euroleague.net
Προφίλ στο fiba.basketball
Γάλλοι καλαθοσφαιριστές
Πόιντ γκαρντ
Καλαθοσφαιριστές Εθνικής Γαλλίας
Καλαθοσφαιριστές Παγκοσμίου Πρωταθλήματος 2010
Καλαθοσφαιριστές Ευρωμπάσκετ 2011
Καλαθοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2019
Καλαθοσφαιριστές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020
Γάλλοι Ολυμπιονίκες
Ολυμπιονίκες της καλαθοσφαίρισης
Καλαθοσφαιριστές Ευρωμπάσκετ 2022
Καλαθοσφαιριστές Παρί-Λεβαλουά Μπασκέτ
Καλαθοσφαιριστές Πρωταθλήματος Γαλλίας
Καλαθοσφαιριστές Γκραβλίν
Καλαθοσφαιριστές ΜΚ Ανδόρα
Καλαθοσφαιριστές Πρωταθλήματος Ισπανίας
Καλαθοσφαιριστές Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης
Καλαθοσφαιριστές VTB Λίγκα
Καλαθοσφαιριστές Γκραν Κανάρια
|
118046
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%89%CE%BD
|
Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων
|
Με την ονομασία Πόλεμος των Βαρώνων ή Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων έμεινε στην ιστορία της Αγγλίας ο τριετής εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στη περίοδο 1264-1267 με αφορμή τη δυσφορία των Άγγλων βαρώνων (κατώτερης αριστοκρατίας) για την άφρονη και σπάταλη πολιτική του Βασιλέως Ερρίκου Γ' της Αγγλίας.
Κύριος όμως λόγος της εξέγερσης εκείνης ήταν η προσπάθεια των βαρώνων να πετύχουν εκ μέρους του βασιλέως τη τήρηση των Διατάξεων της Οξφόρδης, οι οποίες όμως με τη ρύθμιση της Αμιένης το 1264 κηρύχθηκαν άκυρες από τον βασιλέα της Γαλλίας Λουδοβίκο Θ'. Έτσι, αναλαμβάνοντας επικεφαλής της ένοπλης εξέγερσης, ο βαρόνος Σιμόν ντε Μονφόρ κατάφερε στη «μάχη του Λιούις» (Μάιος 1264), που ακολούθησε να συλλάβει τον Βασιλέα και να τον θέσει υπό περιορισμό. Για ένα σχεδόν χρόνο και μέχρι τη μάχη του Ίβσαμ, (4 Αυγούστου 1265), όπου και σκοτώθηκε ασκούσε σχεδόν τον πλήρη έλεγχο της Αγγλίας.
Τελικά με το διάταγμα (Dictum), του Κένιλγουερθ, το 1266, έγιναν κάποιες διευθετήσεις και στη συνέχεια με το «ψήφισμα (Statue) του Μάλμπορο», τον επόμενο χρόνο, ικανοποιήθηκαν μερικά οικονομικά αιτήματα των βαρώνων.
Εκφράσεις
Σήμερα η ιστορική αυτή ονομασία αποτελεί συνήθη δημοσιογραφική έκφραση προκειμένου να αποδοθεί ο μεταξύ των μεγαλοεπιχειρηματιών οικονομικός πόλεμος ή η αντίδραση και αντιπαράθεση αυτών σε φορολογικές διατάξεις ή άλλες κυβερνητικές προθέσεις.
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.13ος, σελ.329.
Ιστορία της Αγγλίας
|
418164
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CF%82
|
Πρόσταξις
|
Η Πρόσταξις στην αρχαία Αθήνα ήταν το ψήφισμα που όριζε το βαθμό της επιβαλλόμενης ποινής της ατιμίας, όταν αυτή ήταν μερική και όχι απόλυτη, όπως συνέβη με τους Λ (30) στρατιώτες που μείνανε στην Αθήνα και τους υποβλήθηκε η ποινή χωρίς δικαίωμα εκλογής στη βουλή.
Παραπομπές
Αττικό Δίκαιο
|
842499
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%87%CF%89%CE%BD%20%CE%9F%CF%85%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD
|
Κατάλογος δημάρχων Ουάσιγκτον
|
Ιστορικό του αξιώματος
Δήμαρχος-Επίτροπος της Περιφέρειας της Κολούμπια (1967-1975)
Το 1967, ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον παρουσίασε στο Κογκρέσο ένα σχέδιο για την αναδιοργάνωση της διοίκησης της Περιφέρειας της Κολούμπια. Το σύστημα των τριών επιτρόπων αντικαταστάθηκε από μια διοίκηση με επικεφαλής έναν μόνο δήμαρχο-επίτροπο, έναν βοηθό δήμαρχο-επίτροπο και ένα εννεαμελές περιφερειακό συμβούλιο, διορισμένο από τον πρόεδρο. Ο δήμαρχος-επίτροπος και ο βοηθός του θα υπηρετούσαν τετραετή θητεία, ενώ τα μέλη του συμβουλίου τριετή. Ενώ το συμβούλιο ήταν επίσημα μη κομματικό, το πολύ έξι από τα μέλη του Συμβουλίου μπορούσαν να είναι του ίδιου πολιτικού κόμματος. Τα μέλη του Συμβουλίου όφειλαν να εργάζονται με μερική απασχόληση. Όλα τα μέλη του συμβουλίου, ο δήμαρχος-επίτροπος και ο βοηθός του έπρεπε να είναι κάτοικοι της Περιφέρειας της Κολούμπια για τα τρία χρόνια που προηγήθηκαν του διορισμού. Όλοι υποχρεούνταν να είναι κάτοικοι της Περιφέρειας κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Δήμαρχοι της Περιφέρειας της Κολούμπια (1975-σήμερα)
Από το 1975 η Περιφέρεια της Κολούμπια διοικείται από έναν αιρετό δήμαρχο και ένα περιφερειακό συμβούλιο (μέσω λαϊκής ψηφοφορίας).
|
634936
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Παλαιόκαστρο Αιτωλοακαρνανίας
|
Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Παλαιόκαστρο
Το Παλαιόκαστρο είναι χωριό στην Περιφερειακή Ενότητα Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 442 μέτρα.
Γεωγραφία - Αξιοθέατα
Το Παλαιόκαστρο βρίσκεται στα βόρεια όρια με την Περιφερειακή Ενότητα Άρτας σε απόσταση 49 χλμ. Β. από την Αμφιλοχία και 28 χλμ. Α.-ΝΑ. από την Άρτα. Η ονομασία του οφείλεται σε παλιό κάστρο, ερείπια του οποίου υπάρχουν στο λόφο του χωριού και χρονολογούνται τον 2ο αιω. π.Χ. Σύμφωνα με την παράδοση το χωριό επισκέφθηκε ο Όθωνας με την Αμαλία το 1839. Ως οικισμός αναφέρεται το 1836 να προσαρτάται στην τότε δήμο Εχίνου. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με τη Φλωριάδα, τη Χρυσοπηγή, το Καθαροβούνι, την Καστριώτισσα, την Παλαιά Φλωριάδα, το Καθαροβούνι και τη Χρυσορράχη αποτελούν την Τοπική Κοινότητα Φλωριάδας που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Μενιδίου του Δήμου Αμφιλοχίας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 19 κατοίκους.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Αιτωλοακαρνανίας
Δήμος Αμφιλοχίας
|
152074
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%BD%CE%B6%CE%BF%CF%8D
|
Γοδεφρείδος Β΄ του Ανζού
|
Ο Γοδεφρείδος Β΄ του Ανζού ή Γοδεφρείδος Μαρτέλος (Geoffroy II d'Anjou, 14 Οκτωβρίου 1006 - 14 Νοεμβρίου 1060) κόμης του Ανζού (1040 - 1060) ήταν γιος και διάδοχος του Φούλκωνος του μελανού. Ο Γοδεφρείδος Β΄ ήταν ο τελευταίος κόμης του Ανζού από τον Οίκο του Ινζελζέ, αναφέρεται ως πολεμοχαρής και ύπουλος και ενοχλούσε αφόρητα με επιδρομές τους γείτονές του.
Πόλεμοι με τους γείτονες
Σε συνεργασία με τον Ερρίκο Α΄ της Γαλλίας πολιόρκησε την Τουρ (1042 - 1043), μετά την μάχη του Νουί στις 21 Αυγούστου 1044 αιχμαλώτισε τον Θεοβάλδο Α΄ κόμη του Μπλουά και κυρίευσε το Τουραίν. Το γεγονός αυτό ψύχρανε τις σχέσεις του με τον Ερρίκο Α΄, αλλά συμφιλιώθηκαν (1052) για να υπερασπιστούν τον νεαρό δούκα της Νορμανδίας Γουλιέλμο στο κίνημα που έκανε εναντίον του ο Γουλιέλμος του Ταλού. Αργότερα φοβήθηκαν την αυξημένη δύναμη του δούκα Γουλιέλμου, πραγματοποιώντας συνδυασμένες επιθέσεις μαζί με τον βασιλιά Ερρίκο στην Νορμανδία, αλλά αποκρούστηκαν (1054, 1057)
Το 1038, ενώ ζούσε ο πατέρας του, ξυλοκοπήθηκε από τον επίσκοπο του Λεμάν, με στόχο την εκδίκηση. Τον αιχμαλώτισε (1048), αλλά αφορίστηκε από τον πάπα Λέοντα Θ΄.
Διαδοχή
Νυμφεύτηκε την Αγνή της Βουργουνδίας (1032), με την οποία χώρισε, χωρίς να αφήσει απογόνους (1050).
Τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Γοδεφρείδος Γ΄ του Ανζού, μεγαλύτερος γιος της αδελφής του Ερμενγάρδης του Ανζού και του συζύγου της Γοδεφρείδου του Γκατινέ.
Παραπομπές
Πηγές
Duby, Georges (1983). The Knight, the Lady, and the Priest: the making of modern marriage in medieval France.
Jumièges, William of; Vitalis, Orderic; Torigni, Robert of (1995). The Gesta Normannorum Ducum (or GND) of William of Jumièges, Orderic Vitalis, and Robert of Torigni, edited and translated by Elisabeth M. C. Van Houts. Oxford: Clarendon Press.
Douglas, David C. (1964). William the Conqueror. Berkeley and Los Angeles: University of California Press.
Κόμητες του Ανζού
Οίκος του Ινζελζέ
|
662777
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BE%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Αιξώνεια
|
Η Αιξώνεια ήταν μικρή πόλη (πόλισμα) της αρχαίας Θεσσαλίας. Η ακριβής τοποθεσία της είναι άγνωστη, αλλά σύμφωνα με τον Στέφανο τον Βυζάντιο βρισκόταν στη Μαγνησία.
Παραπομπές
Πηγές
Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 3, σελίδα 25
Πόλεις της αρχαίας Θεσσαλίας
Αρχαία Μαγνησία
Χαμένες αρχαίες πόλεις
|
336797
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%80%CE%B5%CF%8A%20%28%CE%95%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82%29
|
Σκάλπεϊ (Εξωτερικές Εβρίδες)
|
Το Σκάλπεϊ (αγγλικά: Scalpay) είναι νησί του Ηνωμένου Βασιλείου και συγκεκριμένα νησί του νησιωτικού συμπλέγματος των Εβρίδων. Έχει έκταση 6,5 τ.χλμ. και 291 κατοίκους (2011). Μεγαλύτερος οικισμός του νησιού είναι το An Acarsaid a Tuath και διοικητικά ανήκει στην περιφέρεια των Εξωτερικών Εβρίδων. Το κοντινότερο νησί στο Σκάλπεϊ είναι το Λιούις και Χάρις το οποίο απέχει μόλις 300 μέτρα και με το οποίο συνδέεται οδικώς με μία γέφυρα από το 1997.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σκαλπει
|
835419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%20%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85%202023
|
Ελληνικές βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 2023
|
Οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2023 διεξήχθησαν στις 25 Ιουνίου, για την ανάδειξη των 300 μελών της Βουλής των Ελλήνων. Οι εκλογές της 21ης Μαΐου δεν είχαν καταλήξει στον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης ή κυβέρνησης συνεργασίας και η Βουλή που προέκυψε διαλύθηκε αμέσως μετά την πρώτη σύγκλησή της. Στις εκλογές αυτές ίσχυσε το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής με βάση σχετικό νόμο του 2020.
Ήταν οι βουλευτικές εκλογές με το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής στη μεταπολίτευση, το οποίο ανήλθε σε 46,26%.
Εκλογικό σύστημα
Τον Ιανουάριο του 2020, η Νέα Δημοκρατία, η οποία ήταν υπέρμαχος της ενισχυμένης αναλογικής από το 1974, ψήφισε νέο εκλογικό νόμο για την επαναφορά της. Ο νόμος διαδέχτηκε αυτόν του 2016 που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ και καθιέρωσε το σύστημα της απλής αναλογικής με εκλογικό όριο 3%. Με αυτόν, το πρώτο σε ψήφους κόμμα λαμβάνει μπόνους 20 εδρών εφόσον έχει συγκεντρώσει ποσοστό τουλάχιστον 25% και επιπλέον μπόνους μία βουλευτική έδρα για κάθε 0,5% από το 25% μέχρι το 40%, όπου λαμβάνει ολόκληρο το ανώτατο προβλεπόμενο μπόνους των 50 εδρών. Επομένως, αναλόγως του ποσοστού του πρώτου κόμματος καθορίζεται ο προς διάθεση αριθμός των βουλευτικών εδρών που θα κατανεμηθούν με απλή αναλογική στα κόμματα που συγκέντρωσαν ποσοστό που υπερβαίνει το όριο εισόδου του 3%. Αυτός ο αριθμός μπορεί να κυμαίνεται από 250 έως και 300 έδρες. Ενδεικτικά, με ποσοστό πρώτου κόμματος μικρότερο του 25% κατανέμονται και οι 300 έδρες αναλογικά, με 30% κατανέμονται 270 έδρες αναλογικά, ενώ με ποσοστό μεγαλύτερο του 40% θα κατανεμηθούν οι 250 έδρες με απλή αναλογική και οι υπόλοιπες 50 πηγαίνουν όλες στο πρώτο κόμμα.
Με νόμο του 2019 χορηγήθηκε διευκόλυνση στην άσκηση του ήδη υφιστάμενου δικαιώματος ψήφου σε Έλληνες του εξωτερικού που ήταν ήδη εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και εφόσον είχαν διαμείνει στην Ελλάδα για 2 χρόνια τα προηγούμενα 35 χρόνια και είχαν υποβάλει φορολογική δήλωση κατά το έτος των εκλογών ή το προηγούμενο έτος. Οι ψηφοφόροι από το εξωτερικό επιλέγουν το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματός τους που επιθυμούν χωρίς να επιλέξουν υποψηφίους και η ψήφος τους προσμετράται εξίσου στα τελικά αποτελέσματα.
Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική, με την εγγραφή ψηφοφόρων να είναι αυτόματη, χωρίς ωστόσο να εφαρμόζονται οι κυρώσεις που επιβάλλονται για όσους απέχουν.
Κόμματα και σχηματισμοί που συμμετείχαν
Αρκετά κόμματα που συμμετείχαν στις εκλογές του Μαΐου δεν ήταν υποψήφια σε αυτές του Ιουνίου. Αρχικά αποσύρθηκε το κόμμα ΕΑΝ του Αναστάσιου Κανελλόπουλου. Αργότερα ο Θάνος Τζήμερος ανακοίνωσε ότι ολοκλήρωσε την πολιτική του σταδιοδρομία όπως είχε προαναγγείλει και ακολούθησε ανακοίνωση του σχήματος της Εθνικής Δημιουργίας. Η Συμμαχία Ανατροπής δεν συμμετείχε επίσης καθώς ο πρόεδρος του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης με ανακοίνωση του κάλεσε όσους το στήριξαν να ψηφίσουν κατά βούληση. Το κόμμα Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. επίσης δεν κατέβηκε στις εκλογές και ο Νίκος Λούβρος κάλεσε τους ψηφοφόρους να στηρίξουν το Κ.Κ.Ε.
Στις 8 Ιουνίου, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι 26 κόμματα, 4 συνασπισμοί κομμάτων και 2 ανεξάρτητοι υποψήφιοι πληρούσαν τα κριτήρια για να συμμετάσχουν στις εκλογές:
Αθανάσιος Γεωργίου
Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή
Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα - Νίκη
Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι
Εθνικό Μέτωπο
Ελληνική Λύση
Ελλήνων Συνέλευσις
Ένωση Κεντρώων
Ευ - Κίνηση
Κίνημα Φτωχών Ελλάδος
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Λαϊκό Ευρωπαϊκό Κόμμα
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής - Συμμαχία για την Ρήξη
Νέα Δημοκρατία
Οικολόγοι Πράσινοι - Πράσινη Ενότητα
Όραμα Αναγέννησης Ελλάδος
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας
Παναθηναϊκό Κίνημα
Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα - Κίνημα Αλλαγής
Πατριωτικός Συνασπισμός
Πλεύση Ελευθερίας
Πνοή Δημοκρατίας
Πράσινο και Μωβ
Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Ελλάδας - Τ.Ρ.Α.Μ.Π.
Σπαρτιάτες
Σπέντζας Πολύκαρπος Ασυρματιστής του πλοίου ΠΟΘΥΤΗ 1978 - Τρίγωνο Βερμούδων - UFO - USO Extraterrestrials - Einstein - Σαντορίνης Παύλος
Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Προοδευτική Συμμαχία
Φωνή Λογικής
Ψηφιακός Ελληνισμός εν το Όλον
Σύμφωνα με την απόφαση 95/2023 του Α1 Πολιτικού Τμήματος ανακηρύχθηκαν οι υποψήφιοι βουλευτές σε κάθε εκλογική περιφέρεια. Αποκλείστηκαν επιπλέον 13 υποψηφιότητες, μεταξύ των οποίων ο συνδυασμός ανεξάρτητων υποψηφίων «Έλληνες για την Πατρίδα και την Ελευθερία» όπου θα συμμετείχαν μέλη του Εθνικού Κόμματος - Έλληνες, με τον Ηλία Κασιδιάρη να καλεί τελικά σε στήριξη του κόμματος Σπαρτιάτες.
Συμμετοχή στις εκλογές είχαν δηλώσει επίσης, τα κόμματα: Πράσινο Κίνημα, Δημοκρατικό Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης, Πατριωτική Ένωση - Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωση, Ελληνικό Όραμα, Απόφαση Ανάγκης, Ελληνικό Λευκό Κίνημα Σημερινής Ιδεολογίας, Ελληνισμός, Κόμμα Δανειοληπτών - Ταυτότητα Κεντρώων, Έλληνες του Δημήτρη Μιχάκη, Πράσινη Αριστερά - Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου, καθώς και ο ανεξάρτητος υποψήφιος Ιάγκος Ζότος.
Προεκλογική περίοδος
Τηλεμαχία
Στις 8 Ιουνίου συνεκλήθη η διακομματική επιτροπή (συμμετείχαν τα κόμματα που έλαβαν ποσοστό άνω του 3%) υπό την υπηρεσιακή υπουργό Εσωτερικών, Καλλιόπη Σπανού, που κατέληξε σε συμφωνία για την διεξαγωγή μιας τηλεμαχίας των πολιτικών αρχηγών. Η τηλεμαχία (ντιμπέιτ) αποφασίστηκε για τις 16 Ιουνίου, εννέα μέρες πριν τις εκλογές, στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Η διακομματική επιτροπή αποφάσισε να συμμετάσχουν μόνο οι αρχηγοί των πέντε πολιτικών κομμάτων που υπερέβησαν το 3% στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Εξαιτίας του πολύνεκρου ναυαγίου με μετανάστες στα διεθνή ύδατα κοντά στη Πύλο και του τριήμερου εθνικού πένθους που κηρύχθηκε, αποφασίστηκε να αναβληθεί. Τελικά, λόγω της διαφωνίας σχετικά με την ημέρα διεξαγωγής, δεν πραγματοποιήθηκε τηλεμαχία.
Συνθήματα κομμάτων
Εικόνες της προεκλογικές περιόδου
Δημοσκοπήσεις
Το τελικό exit poll, που ανακοινώθηκε περί ώρα 20:00, έδινε τα εξής αποτελέσματα:
Νέα Δημοκρατία.: 39 – 42%
ΣΥΡΙΖΑ: 16,3 – 19,3%
ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: 11,2 – 13,2%
ΚΚΕ: 6,5% – 8,5%
Σπαρτιάτες: 3,6% – 5,6%
Ελληνική Λύση: 3,6% – 5.6%
Νίκη: 2,7 – 4,7%
Πλεύση Ελευθερίας: 2,1 – 4,1%
Μέρα 25: 1,4 – 3,4%
Αποτελέσματα
Πηγή: ekloges.ypes.gr
Δείτε επίσης
Κατάλογος Ελλήνων βουλευτών (Ιούνιος 2023)
Κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη 2023
Παραπομπές
Ελληνικές βουλευτικές εκλογές
Εκλογές του 2023
|
482099
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B4
|
Φιάρδαμπιγκδ
|
Το Φιάρδαμπιγκδ (ισλανδικά: Fjarðabyggð) είναι ένας από τους 9 δήμους της περιφέρειας της Ανατολικής Ισλανδίας. Η έκταση του δήμου είναι 1.164 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του 4.747 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2016, με πυκνότητα 4.02 κατοίκους ανά τ.χλμ. Η μεγαλύτερη περιοχή είναι το Νέσκαουπσταδουρ.
Ιστορία
Ο δήμος Φιάρδαμπιγκδ ιδρύθηκε στις 7 Ιουνίου του 1998 ύστερα από την ένωση των πρώην δήμων Έσκιφιορδουρ, Νέσκαουπσταδουρ και Ρέιδαρφιορδουρ. Στις 8 Οκτωβρίου του 2005 αποφασίστηκε να συγχωνευτούν οι δήμοι Φιάρδαμπιγκδ, Μιοαφιαρδαρχέρπουρ, Άουστουρμπιγκδ και Φασκρουδσφιάρδαρχεπ σε ένα νέο δήμο που ονομάστηκε Φιάρδαμπιγκδ. Η απόφαση αυτή τέθηκε σε ισχύ στις 9 Ιουνίου του 2006 μετά τις δημοτικές εκλογές του 2006.
Δημογραφία
Πληθυσμιακά κέντρα
Υπάρχουν 6 ψαροχώρια στο Φιάρδαμπιγκδ. Το μεγαλύτερο στον δήμο είναι το χωριό Νέσκαουπσταδουρ με 1.481 κατοίκους (2016) και το μικρότερο το Μιόιφιορδουρ με 42 κατοίκους (2011).
Μεταφορές
Αεροπορικές
Στον δήμο υπάρχουν δύο τοπικά αεροδρόμια που εξυπηρετούν τις γύρω περιοχές. Το Αεροδρόμιο Νόρδφιορδουρ βρίσκεται στο χωριό Νέσκαουπσταδουρ και το Αεροδρόμιο Φάσκρουδσφιορδουρ στο χωριό Φάσκρουδσφιορδουρ.
Αθλητισμός
Knattspyrnufélag Fjarðabyggðar (ποδόσφαιρο)
Θρότουρ Νέσκαουπσταδ (πετοσφαίριση)
Αδελφοποιήσεις
Ο δήμος Φιάρδαμπιγκδ ή οι περιοχές αυτού έχουν αδελφοποιηθεί με τις παρακάτω περιοχές:
Γκραβελίν (έχει αδελφοποιηθεί με το Φασκρουδσφιόρδουρ)
Μανίτσοκ
Έσμπιεργκ
Σταβάνγκερ (έχει αδελφοποιηθεί με το Νέσκαουπσταδουρ)
Γυβάσκυλα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Διοικητική διαίρεση της Ισλανδίας
|
729663
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Toquel
|
Toquel
|
O Κλαούντιο Δέσπο (, 6 Δεκεμβρίου 1994, Τεπελένι), γνωστός επαγγελματικά ως Toquel, είναι Έλληνας ράπερ αλβανικής καταγωγής.
Γεννήθηκε στην Αλβανία και μετακόμισε στο Ηράκλειο Κρήτης της Ελλάδας σε ηλικία ενός έτους με την μητέρα του και τα δύο του αδέλφια. Από το 2011, ασχολείται επαγγελματικά με την ραπ μουσική και είναι μέλος της δισκογραφικής εταιρείας Minos EMI.Ο Toquel ξεκίνησε να ασχολείται με την ραπ μόνος του στη Κρήτη. Η έμπνευση του δόθηκε από τον Eminem και τον 50 Cent, όπως εχει πει και ο ίδιος σε μια συνέντευξη το πρώτο άγγιγμα του στη μουσική έγινε από soundtracks παιχνιδιών και από διάφορους εναλλακτικούς τρόπους που έβρισκε εκείνη την εποχή. Ο νέος του δίσκος 'Beverly Hills' θα προωθηθεί μέσω παγκόσμιας περιοδίας.
Τραγούδια
|-
|''G63''(Toquel , Bloody Hawk)
|}
Παραπομπές
Έλληνες ράπερ
Έλληνες τράπερ
Έλληνες αλβανικής καταγωγής
Minos EMI
|
672242
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC
|
Πουλερικά
|
Τα πουλερικά είναι τα κατοικίδια πτηνά που εκτρέφονται από τον άνθρωπο για τα αυγά, το κρέας τους ή τα φτερά τους. Μερικά από αυτά ανήκουν στην τάξη των ορνιθόμορφων (η οποία περιλαμβάνει κοτόπουλα, ορτύκια και γαλοπούλες).
Τα πουλερικά περιλαμβάνουν και άλλα πτηνά που θανατώνονται για το κρέας τους, όπως τα νεαρά περιστέρια αλλά δεν περιλαμβάνουν παρόμοια άγρια πτηνά που θηρεύονται για αθλητισμό ή φαγητό και είναι γνωστά ως θηράματα.
Η εξημέρωση των πουλερικών πραγματοποιήθηκε πριν από αρκετές χιλιάδες χρόνια. Αυτό μπορεί να οφείλεται αρχικά στο γεγονός ότι οι άνθρωποι έκτρεφαν νεαρά πτηνά από αυγά που συλλέγονται από την άγρια φύση, αλλά αργότερα μεταστράφηκαν στη διατήρηση των πτηνών μόνιμα σε αιχμαλωσία. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν αρκετά για λόγους συντροφιάς, αλλά σύντομα έγινε αντιληπτό πόσο χρήσιμο είχε μια αιχμάλωτη πηγή τροφής.
Η εκλεκτική αναπαραγωγή για γρήγορη ανάπτυξη, ικανότητα ωοτοκίας και διαμόρφωση λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια των αιώνων και οι σύγχρονες φυλές συχνά φαίνονται πολύ διαφορετικές από τους άγριους προγόνους τους. Αν και ορισμένα πουλιά παραμένουν σε μικρά κοπάδια σε εκτεταμένα συστήματα, τα περισσότερα πουλιά που διατίθενται στην αγορά σήμερα εκτρέφονται σε εντατικές εμπορικές επιχειρήσεις.
Μαζί με το χοιρινό κρέας, τα πουλερικά είναι ένα από τα δύο πιο διαδεδομένα είδη κρέατος παγκοσμίως. Μαζί παρείχαν περίπου το 70% της παγκόσμιας ζήτησης κρέατος για το 2012. Τα πουλερικά παρέχουν χρήσιμες ουσίες, περιέχοντας πρωτεΐνες υψηλής ποιότητας μαζί με χαμηλό ποσοστό λίπους. Όλα τα κρέατα από πουλερικά πρέπει να επεξεργάζονται σωστά και να μαγειρεύονται επαρκώς για να μειωθεί ο κίνδυνος δηλητηρίασης από τα τρόφιμα.
Παραπομπές
Κρέας
Κτηνοτροφία
|
763398
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%8C%CE%BD
|
Εσαρσόν
|
Το Εσαρσόν (γαλλικά: Écharcon) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Εσόν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Εσαρσοναί (γαλλικά: Écharconnais).
Παραπομπές
Κοινότητες της Εσόν
|
840973
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B1%20%CE%9C%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CE%BD%20%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85
|
Καμάρα Μυτιληνιών Σάμου
|
Η Καμάρα Μυτιληνιών είναι πολύ μικρός οικισμός του Δήμου Ανατολικής Σάμου της Σάμου, προς το βορειοανατολικό τμήμα του νησιού σε υψόμετρο 223 μέτρα. Απέχει περίπου 9 χλμ. Δ. από την πόλη της Σάμου και 4 χλμ. ΒΑ. από τους Μυτιληνιούς. Αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά το 1991 να απογράφεται στην τότε κοινότητα Μυτιληνιών. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με τους Μυτιληνιούς, το Ποτάμι Μεσοκάμπου, τον Ριζόβραχο και τη Μονή Αγίας Τριάδας αποτελούν την κοινότητα Μυτιληνιών που υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Πυθαγορείου του Δήμου Ανατολικής Σάμου ενώ σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει 3 κατοίκους.
Πληθυσμός
Σημείωση
Στο νησί και τον ίδιο δήμο υπάρχει ο συνώνυμος οικισμός Καμάρα Βαθέος.
Παραπομπές
Χωριά της Σάμου
Δήμος Ανατολικής Σάμου
|
626556
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD
|
Επαρχία Σμόλιαν
|
Η Επαρχία Σμόλιαν αποτελεί μια από τις 28 επαρχίες της Βουλγαρίας και μία από τις 4 που συνορεύουν με την Ελλάδα. Πήρε το όνομα της από την πρωτεύουσα της, το Σμόλιαν. Σε επίσημη απογραφή του Φεβρουάριου του 2011 αριθμούσε 121.752 κατοίκους και σε εκτιμήσεις του 2020 αριθμούσε 101.887 κατοίκους. Η επαρχία διαιρείται σε 10 δήμους.
Πληθυσμιακά στατιστικά
Δημογραφία
Ο πληθυσμός της επαρχίας ανερχόταν στα 40.066 άτομα σύμφωνα με την απογραφή του 2001, εκ των οποίων το 48.8% ήταν άνδρες και 51.2% γυναίκες. Στα τέλη του 2009, ο πληθυσμός της επαρχίας, που ανακοινώθηκε από το Βουλγαρικό Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο, αριθμεί 124.795 ανθρώπους εκ των οποίων το 23,4% είναι κάτοικοι ηλικίας άνω των 60 ετών.
Εθνοτικές ομάδες
Εθνοτικές ομάδες (απογραφή του 2011): Προσδιορίστηκαν: 121.752 άτομα:
Βούλγαροι: 86.847 (91,25%)
Τούρκοι: 4.696 (4,93%)
Άλλοι και απροσδιόριστοι: 3.632 (3,82%)
Άλλα 25.577 άτομα στην επαρχία δεν δήλωσαν την εθνοτική τους ομάδα στην απογραφή του 2011.
Στην απογραφή του 2001, 132.654 από τους τότε 140.066 κάτοικους της επαρχίας δήλωσαν μέλη μιας από τις ακόλουθες εθνοτικές ομάδες (με ποσοστό του συνολικού πληθυσμού):
Θρησκεία
Θρησκευτική προσήλωση στην επαρχία σύμφωνα με την απογραφή του 2001:
Παραπομπές
Επαρχίες της Βουλγαρίας
|
319692
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1
|
Κετονοσώματα
|
Τα κετονοσώματα είναι προϊόντα του μεταβολισμού των λιπαρών οξέων, όταν αυτά διασπώνται στο ήπαρ για να δώσουν ενέργεια σε περιπτώσεις έλλειψης υδατανθράκων. Αυτά είναι το ακετοξικό, το β-υδροξυβουτυρικό και η ακετόνη. Το ακετυοξικό και το β-υδροξυβουτυρικό χρησιμοποιούνται κατά προτίμηση ως καύσιμα από την καρδιά και τον νεφρικό φλοιό, ενώ σε περιπτώσεις ανάγκης, ο εγκέφαλος μπορεί να χρησιμοποιήσει για πηγή ενέργειας τα κετονοσώματα.
Παραγωγή
Τα κετονοσώματα παράγονται από το ακέτυλο-CoA στα μιτοχόνδρια των κυττάρων του ήπατος όταν υπάρχει έλλειψη υδατανθράκων και η παραγωγή ενέργειας γίνεται από τα λιπαρά οξέα. Σε περιπτώσεις έλλειψης υδατανθράκων, το οξαλοξικό οξύ είναι μειωμένο, καθώς χρησιμοποιείται για την παραγωγή γλυκόζης, και δεν επαρκεί για την είσοδο των ακέτυλο-CoA στο κύκλο του κιτρικού οξέος. Σε αυτή την περίπτωση το ακέτυλο-CoA εκτρέπεται σε άλλη μεταβολική οδό και τελικά οδηγεί στο σχηματισμό των κετονοσωμάτων.
Στο πρώτο βήμα στο σχηματισμό των κετονοσωμάτων, δύο μόρια ακέτυλο-CoA συμπυκνώνονται και σχηματίζουν το ακετοακέτυλο-CoA από το ένζυμο θειολάση. Στη συνέχεια, αντιδρά με ένα ακόμη ακέτυλο-Coa και νερό και σχηματίζεται 3-υδροξυ-3-μεθυλογλουταρυλο-CoA, το οποίο στη συνέχεια διασπάται σε ακετυλο-CoA και ακετοξικό. Στην συνέχεια, το ακετοξικό ανάγεται σε β-υδροξυβουτυρικό στη μήτρα του μιτοχονδρίου με τη χρήση ενός NADH. Ο λόγος NADH/NAD+ καθορίζει αν θα γίνει ή όχι η αντίδραση. Επίσης, το ακετοξικό οξύ λόγω της χημικής δομής του, υφίσταται μια αργή αποκαρβοξυλίωση προς σχηματισμό ακετόνης. Η ακετόνη στη συνέχεια αποβάλλεται μέσω των ούρων ή της αναπνοής και αυτή η απώλεια είναι που οδηγεί στη μείωση του βάρους στις κετογενικές δίαιτες.
Χρήση ως πηγή ενέργειας
Αν και αποτελούν παραπροϊόντα του μεταβολισμού, κάποιοι ιστοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ακετοξικό και το β-υδροξυβουτυρικό ως πηγή ενέργειας. Το β-υδροξυβουτυρικό μετατρέπεται ξανά σε ακετοξικό, το οποίο ενεργοποιείται με την προσθήκη του συνενζύμου α από ένα ηλέκτρυλο-CoA από μια ειδική μεταφοράση, η οποία όμως δεν υπάρχει στο ήπαρ. Στη συνέχεια το ακετοξικό διασπάται σε μόρια ακέτυλο-CoA με θειόλυση, τα οποία μπορούν να παράγουν ενέργεια μέσω του κύκλου του κιτρικού οξέως. Η υψηλή συγκέντρωση ακετοξικού στο αίμα μειώνει το ρυθμό λιπόλυσης στο λιπώδη ιστό. Ιστοί που χρησιμοποιούν κετονοσώματα για την παραγωγή ενέργειας είναι η καρδιά και ο φλοιός του νεφρού. Αυτοί οι ίστοι προτιμούν τα κετονοσώματα έναντι της γλυκόζης. Κετονοσωμάτα χρησιμοποιεί και ο εγκέφαλος για πηγή ενέργειας σε περιπτώσεις ασιτίας ή διαβήτη.
Μεταβολισμός
|
728541
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD
|
Αδελαΐδα του Ράινφελντεν
|
Η Αδελαΐδα, γερμ.: Adelheid von Rheinfelden ή von Swabia (π. 1060 - Μάιος 1090) από τον Οίκο του Ράινφελντεν ήταν κόρη του δούκα της Σουαβίας και διεκδικητή της Γερμανίας, που με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Ουγγαρίας.
Βιογραφία
Ήταν η δεύτερη κόρη του Ροδόλφου δούκα της Σουαβίας και διεκδικητή βασιλιά της Γερμανίας, και της δεύτερης συζύγου του Αδελαΐδας, κόρης του Όθωνα κόμη της Σαβοΐας. Η εκ μητρός θεία της Μπέρτα της Σαβοΐας είχε παντρευτεί τον Ερρίκο Δ΄ των Σαλίων βασιλιά της Γερμανίας.
Γύρω στο 1077/78 η Αδελαΐδα παντρεύτηκε τον Λαδίσλαο Α΄ της Ουγγαρίας. Ο Λαδίσλαος Α΄ συμφώνησε να υποστηρίξει τον Ροδόλφο στον αγώνα του για το θρόνο εναντίον τού Ερρίκου Δ΄ της Γερμανίας. Το 1079 η μητέρα της Αδελαΐδα απεβίωσε και το 1080 ο πατέρας της, ο οποίος έπεσε στη μάχη του Έλστερ.
Το 1081 ο πάπας Γρηγόριος Ζ΄ έγραψε στην Αδελαΐδα, προτρέποντάς της να ενθαρρύνει τον σύζυγό της να υποστηρίζει τα μοναστήρια και να είναι γενναιόδωρος στους πένητες και τους ενδεείς.
Η Αδελαΐδα απεβίωσε τον Μάιο του 1090. Ο σύζυγός της επέζησε αυτής κατά 5 χρόνια. Αυτή τάφηκε στο Βεσπρέμ, όπου παραμένει η επιτάφια πλάκα της.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1077/78 τον Λαδίσλαο Α΄ των Άρπαντ βασιλιά της Ουγγαρίας και είχε δύο παιδιά:
Αγία (Πιρόσκα) Ειρήνη π. 1080-1134, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ Κομνηνό Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
μία κόρη, παντρεύτηκε τον Γιαροσλάβ πρίγκιπα της Βολυνίας.
Βιβλιογραφικές αναφορές
E. Hlawitschka, «Zur Herkunft und zu den Seitenverwandten des Gegenkönigs Rudolf», στο Die Salier und das Reich, I, pp. 175–220
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μεσαιωνικό Έργο: Βόρεια Ιταλία, 900 – 1100.
Επιστολές: Λατινικές Επιστολές των Μεσαιωνικών Γυναικών: Αδελαΐδα της Σουαβίας (Σύντομη βιογραφία και αγγλική μετάφραση επιστολής που γράφτηκε στην Αδελαΐδα από τον Πάπα Γρηγόριο VII
Γυναίκες στην παγκόσμια ιστορία: Μια βιογραφική εγκυκλοπαίδεια: "Adelaide of Rheinfelden (c. 1065–?)" (Απαιτείται συνδρομή)
Adelheid von Rheinfelden, Königin von Ungarn (στα γερμανικά)
Σημειώσεις
Βασίλισσες της Ουγγαρίας (σύζυγοι βασιλέων)
Σελίδες που περιέχουν συνδέσμους για περιεχόμενο μόνο με συνδρομή
|
668228
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%BF%20%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Μαλτέζικο σκούντο
|
Το Μαλτέζικο σκούντο ήταν το επίσημο νόμισμα του Κυρίαρχου Στρατιωτικού Τάγματος της Μάλτας, υπό την κυριαρχία του Τάγματος της Μάλτας, η οποία έληξε το 1798. Διαιρείτο σε 12 τάρι, και κάθε τάρι διαιρείται σε 20 γκράνι. Είναι συνδεδεμένο με το Ευρώ.
Παραπομπές
Νομίσματα της Ευρώπης
|
819826
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%20%28%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1%29
|
Αταλάντη (ταινία)
|
Η Αταλάντη (γαλλικός τίτλος: L'Atalante) είναι γαλλική ταινία του 1934 σε σκηνοθεσία Ζαν Βιγκό και με πρωταγωνιστές τους Μισέλ Σιμόν, Ντίτα Παρλό και Ζαν Νταστέ. Ο νεαρός Γάλλος σκηνοθέτης δεν έζησε για να απολαύσει την επιτυχία της ταινίας του, καθώς πέθανε τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία της ταινίας στις 14 Σεπτεμβρίου 1934.
Η ταινία αφηγείται το γαμήλιο ταξίδι ενός νεαρού ζευγαριού με τη φορτηγίδα Αταλάντη, κατά μήκος των καναλιών του Σηκουάνα με προορισμό το Παρίσι σε ατμόσφαιρα ποιητικού ρεαλισμού με ονειρικές σκηνές και σουρεαλιστικά στοιχεία.
Η ταινία είναι χαρακτηριστική της μεταβατικής εποχής από τον βουβό κινηματογράφο στον ομιλούντα και θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Πλαίσιο
Η Αταλάντη είναι η πρώτη και μοναδική μεγάλου μήκους ταινία σκηνοθετημένη από τον Ζαν Βιγκό, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 29 ετών από φυματίωση στις 5 Οκτωβρίου 1934, τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία της ταινίας. Το μοντάζ της ταινίας έγινε από τον Λουί Σαβάνς, υπό τη διεύθυνση του Ζαν Βιγκό, ο οποίος ήταν ήδη άρρωστος και κλινήρης.
Ποιητικός ρεαλισμός
Η Αταλάντη περιλαμβάνεται στις ταινίες του κινηματογραφικού ρεύματος ποιητικός ρεαλισμός, που αναπτύχθηκε στον γαλλικό κινηματογράφο μεταξύ 1930 και 1945 από σκηνοθέτες όπως οι Ρενέ Σαρ, Ζαν Βιγκό, Ζαν Ρενουάρ, Μαρσέλ Καρνέ, Ζυλιέν Ντυβιβιέ και Ζακ Φεντέρ. Το όνομα «ποιητικός ρεαλισμός» αναφερόταν, στις απαρχές του, τόσο στα θέματα που πραγματεύονταν οι ταινίες όσο και τον τρόπο αποτύπωσής τους, η επιρροή του οποίου θα γίνει αισθητή στο φιλμ νουάρ. Ωστόσο, ο ποιητικός ρεαλισμός αντανακλά, πάνω απ' όλα, μια πνευματική κατάσταση και έναν ιδιαίτερο τρόπο αντίληψης και αναπαραγωγής της πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα που παρουσιάζεται γυμνή, χωρίς τεχνάσματα, και που καταφέρνει να ξυπνήσει έναν βαθύ λυρισμό.
Υπόθεση
Ο Ζαν, καπετάνιος της φορτηγίδας Αταλάντη, παντρεύεται τη Ζυλιέτ στο χωριό της. Αποφασίζουν να ζήσουν στην Αταλάντη μαζί με το πλήρωμα του Ζαν, τον ατημέλητο και ιδιόρρυθμο γερο-ναυτικό Ζυλ και έναν νεαρό ναύτη. Καθώς η Ζυλιέτ επιβιβάζεται, ντυμένη ακόμα νύφη, τα διστακτικά της βήματα στο κατάστρωμα προϊδεάζουν για τη δύσκολη προσαρμογή στη νέα κοινή ζωή.
Το ποταμόπλοιο ταξιδεύει μέσα από ένα κανάλι του Σηκουάνα στο Παρίσι για να παραδώσει φορτίο και το νιόπαντρο ζευγάρι απολαμβάνει έναν αυτοσχέδιο μήνα του μέλιτος καθ' οδόν, το οποίο όμως παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες: Ο Ζυλ και ο νεαρός ναύτης δεν είναι συνηθισμένοι στην παρουσία γυναίκας στο σκάφος, η φορτηγίδα είναι γεμάτη αμέτρητες γάτες, τις οποίες μεγαλώνει ο Ζυλ, το εσωτερικό των διαμερισμάτων φαίνεται παραμελημένο και βρώμικο, στη ντουλάπα υπάρχουν ρούχα που πλένονται μόνο μια φορά το χρόνο. Η Ζυλιέτ αποφασίζει να διορθώσει το χάος και παρηγοριέται ονειρευόμενη το Παρίσι.
Φτάνοντας στο Παρίσι, ο Ζαν υπόσχεται στη γυναίκα του μια βραδινή έξοδο, αλλά ο Ζυλ και το αγόρι αποβιβάζονται και ο Ζαν δεν μπορεί να αφήσει τη φορτηγίδα χωρίς επίβλεψη. Η Ζυλιέτ απογοητεύεται.
Αργότερα, όμως, ο Ζαν πηγαίνει τη Ζιλιέτ σε μια αίθουσα χορού. Εκεί, ένας πλανόδιος έμπορος φλερτάρει τη Ζυλιέτ, χορεύει μαζί της και της ζητά να φύγει μαζί του. Ακολουθεί συμπλοκή των δύο ανδρών, μετά την οποία ο Ζαν επιστρέφει με τη γυναίκα του πίσω στη φορτηγίδα. Ωστόσο, η Ζυλιέτ εξακολουθεί να θέλει να δει τη νυχτερινή ζωή στο Παρίσι και φεύγει κρυφά από τη φορτηγίδα για να δει τα αξιοθέατα. Όταν ο Ζαν ανακαλύπτει την απουσία της, τρελός από τη ζήλια, σαλπάρει και την αφήνει πίσω στο Παρίσι.
Χωρίς να γνωρίζει ότι ο Ζαν έχει ήδη σαλπάρει, η Ζυλιέτ επιστρέφει και βλέποντας ότι η φορτηγίδα έχει φύγει, προσπαθεί να αγοράσει ένα εισιτήριο τρένου για τον επόμενο προορισμό της φορτηγίδας, όμως πριν προλάβει κάποιος κλέβει την τσάντα της. Σκέφτεται να ψάξει για δουλειά για να ζήσει και τελικά να ταξιδέψει στη Χάβρη για να συναντήσει τη φορτηγίδα: οι δραστηριότητές της κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι ασαφείς.
Στο μεταξύ, ο Ζαν μετανιώνει για την απόφασή του και πέφτει σε κατάθλιψη. Τον καλεί ο διευθυντής της εταιρείας του, αλλά ο Ζυλ καταφέρνει να τον εμποδίσει να χάσει τη δουλειά του. Σε μια συγκινητική σκηνή, ο Ζαν θυμάται ένα παραμύθι που του είπε κάποτε η Ζυλιέτ: ότι μπορείς να δεις τον αγαπημένο σου κάτω από το νερό. Προσπαθεί να το αναπαραστήσει βυθίζοντας το κεφάλι του σε έναν κουβά αλλά δεν βλέπει τίποτε. Κυριευμένος από απελπισία, ρίχνεται στο κανάλι και, βυθισμένος στα σκοτεινά νερά, αντικρίζει τη χαμογελαστή φιγούρα της Ζυλιέτ.
Ο Ζυλ αντιλαμβάνεται την οδυνηρή κατάσταση απελπισίας του Ζαν και αποφασίζει να αναζητήσει τη Ζυλιέτ. Τη βρίσκει να περιπλανιέται μόνη και φοβισμένη στους δρόμους της μεγαλούπολης και επιστρέφουν στη φορτηγίδα, όπου το ζευγάρι ξανασμίγει και αγκαλιάζεται χαρούμενα.
Παραγωγή
Μετά τη δύσκολη κυκλοφορία της ταινίας του Διαγωγή μηδέν (1933), ο Βιγκό ήθελε αρχικά να κάνει μια ταινία για τον αναρχικό Εζέν Ντιεντονέ, τον οποίο ο πατέρας του Βιγκό (ο αναρχικός δημοσιογράφος Μιγκέλ Αλμερέιδα) είχε υπερασπιστεί σε ένα άρθρο εφημερίδας το 1913. Ωστόσο ο παραγωγός του Ζακ-Λουί Νυνέζ ανησυχούσε ότι μια τέτοια ταινία δεν θα μπορούσε να διανεμηθεί και τελικά έδωσε στον Βιγκό ένα σενάριο με θέμα τους κατοίκους των φορτηγίδων, θέμα δημοφιλές στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο Βιγκό έγραψε ξανά την ιστορία με τον Αλμπέρ Ριερά, και ο παραγωγός εξασφάλισε συμφωνία διανομής με την Gaumont Film Company με προϋπολογισμό 1 εκατομμυρίου φράγκων. Ο Βιγκό χρησιμοποίησε πολλούς από τους τεχνικούς και τους ηθοποιούς που δούλεψαν μαζί του στο Διαγωγή μηδέν, όπως ο διευθυντής φωτογραφίας Μπορίς Κάουφμαν, αδερφός του Ρώσου κινηματογραφιστή Τζίγκα Βερτόφ, που περιέγραψε τα χρόνια που δούλευε με τον Βιγκό ως «κινηματογραφικό παράδεισο» και ο ηθοποιός Ζαν Νταστέ.
Υποδοχή
Η ταινία προβλήθηκε στις 25 Απριλίου 1934. Η υποδοχή ήταν καταστροφική με σχόλια όπως «μια μπερδεμένη, ασυνάρτητη, εσκεμμένα παράλογη, μεγάλη, βαρετή, εμπορικά άχρηστη ταινία». Ο Λεόν Γκωμόν πήρε τον έλεγχο της ταινίας και μείωσε τη διάρκειά της από 89 σε 65 λεπτά σε μια προσπάθεια να την κάνει πιο δημοφιλή και άλλαξε τον τίτλο σε Η μαούνα που περνά, από το όνομα ενός δημοφιλούς τραγουδιού εκείνη την εποχή, το οποίο εισήχθη επίσης στην ταινία, αντικαθιστώντας μέρη της μουσικής της επένδυσης. Ο Βιγκό ήταν πολύ αδύναμος για να υπερασπιστεί την ταινία του καθώς η κατάστασή του χειροτέρευε. Ωστόσο, πάλι η ταινία ήταν μια εμπορική αποτυχία και έλαβε κακές κριτικές από τους κριτικούς, οι οποίοι τη χαρακτήρισαν «ερασιτεχνική, εγωιστική και νοσηρή».
Οι ταινίες του Ζαν Βιγκό άρχισαν να ανακαλύπτονται ξανά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αταλάντη επανακυκλοφόρησε στη Νέα Υόρκη τον Ιούλιο του 1947 και έλαβε διθυραμβικές κριτικές από κριτικούς κινηματογράφου. Έκτοτε θεωρείται από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Η Αταλάντη έγινε η αγαπημένη των κινηματογραφιστών του γαλλικού Νέου Κύματος, οι ταινίες των οποίων περιέχουν πολλές αναφορές στο έργο του Βιγκό. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Τρυφό αναφέρει ότι ερωτεύτηκε την ταινία όταν την είδε σε ηλικία 14 ετών το 1946: «Όταν μπήκα στον κινηματογράφο, δεν ήξερα καν ποιος ήταν ο Ζαν Βιγκό. Βλέποντας όμως την ταινία, με κυρίευσε αμέσως ένας ξέφρενος ενθουσιασμός για τη δουλειά του.» Ο Γιουγκοσλάβος σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα δήλωσε ότι είναι μεγάλος θαυμαστής του έργου του Βιγκό και τον περιγράφει ως ποιητή. Αυτός ο θαυμασμός φαίνεται στο Underground του (1995), όπου οι υποβρύχιες σκηνές θυμίζουν πολύ αυτές της Αταλάντης. Μεταξύ των ταινιών που αποτίουν φόρο τιμής στην Αταλάντη περιλαμβάνονται το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι του Μπερτολούτσι (1972), Οι εραστές της γέφυρας (1991) του Λεός Καράξ και Η ελεγεία ενός έρωτα (2001) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ.
Παραπομπές
Γαλλικές ασπρόμαυρες ταινίες
Γαλλικές αισθηματικές δραματικές ταινίες
Ταινίες τοποθετημένες στο Παρίσι
Γαλλόφωνες ταινίες
Ταινίες του 1934
|
386060
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7
|
Κουρλάνδη
|
Η Κουρλάνδη ή Κουρονία (λετονικά: Kurzeme, ρωσικά: Курляндия, λιβονικά: Kurāmō, λατινικά: Curonia / Couronia) είναι μία από τις τέσσερις ιστορικές και πολιτιστικές περιοχές της Λετονίας. Οι περιφέρειες Σελονία και Σεμιγαλλία θεωρούνται μερικές φορές μέρος της Κουρονίας, καθώς αποτελούσαν μέρος του Δουκάτου της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας. Η μεγαλύτερη πόλη της Κουρλάνδης είναι η Λιέπαγια, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λετονίας.
Γεωγραφία και κλίμα
Η Κουρλάνδη βρίσκεται στη δυτική Λετονία. Βόρεια βρέχεται από τον Κόλπο της Ρίγα, δυτικά από την Βαλτική Θάλασσα, ενώ νότια συνορεύει με τη Λιθουανία.
Η Κουρλάνδη έχει έκταση 27.286 τ.χλμ., εκ των οποίων τα 262 τ.χλμ. αποτελούν λίμνες. Το τοπίο είναι γενικά χαμηλό και με κυματοειδή χαρακτηριστικά, με επίπεδες και ελώδεις παραλιακές περιοχές. Το εσωτερικό χαρακτηρίζεται από δασώδεις λόφους, καλυμμένους με πεύκα, έλατα, σημύδες και βελανιδιές, με βάλτους και λίμνες και γόνιμο έδαφος μεταξύ τους. Το υψόμετρο της Κουρλάνδης δεν υπερβαίνει τα 213 μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας.
Η πεδιάδα της Γιέλγκαβα διαχωρίζει την Κουρλάνδη σε δύο μέρη, το δυτικό, το οποίο είναι εύφορο και πυκνοκατοικημένο, και το ανατολικό, το οποίο είναι λιγότερο εύφορο και αραιοκατοικημένο.
Σχεδόν εκατό ποτάμια διέρχονται από την Κουρλάνδη, όμως μόνο τρία από αυτά ( ο Νταουγκάβα, ο Λιελούπε και ο Βέντα) είναι πλωτά. Όλα κινούνται προς βορειοδυτικά και εκβάλλουν στη Βαλτική Θάλασσα.
Εξαιτίας των πολλών λιμνών και βάλτων, η Κουρλάνδη έχει ένα κλίμα υγρό, συχνά ομιχλώδες και ασταθές. Οι χειμώνες είναι δριμείς.
Ιστορία
Στην αρχαιότητα η Κουρλάνδη, κατοικούνταν από μια παγανιστική φυλή, τους Κουρονιανούς. Το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους, ένα γερμανικό στρατιωτικό τάγμα, υπέταξε τους Κουρονιανούς και τους εκχριστιάνισε το πρώτο τέταρτο του 13ου αιώνα. Έτσι το 1230 ο κουρλανδός βασιλιάς Λαμμεκίνους (Λαμίκις) έκανε ειρήνη απευθείας με τον Παπικό Λεγάτο. Αποδέχτηκε το βάπτισμα και έγινε υποτελής του Πάπα. Το 1237 η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Τευτόνων Ιπποτών εξαιτίας της συγχώνευσης αυτού του τάγματος με το Τάγμα των Αδελφών του Ξίφους.
Λιβονική Συνομοσπονδία
Η Λιβονιανή Συνομοσπονδία ήταν μια χαλαρά οργανωμένη συνομοσπονδία, που σχηματίστηκε από το γερμανικό Λιβονικό Τάγμα και διάφορες επισκοπές, που κάλυπταν μεγάλο μέρος της σημερινής Εσθονίας και Λετονίας. Υπήρχε από το 1228 έως το 1560, όταν διαλύθηκε κατά τον Λιβονικό πόλεμο.
Δουκάτο της Κουρλάνδης και η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία (1561-1795)
Το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας ήταν ένα ημιανεξάρτητο δουκάτο που υπήρχε από το 1561 έως το 1795 και περιλάμβανε τις περιοχές της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας. Αν και τυπικά υποτελές στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, οι δούκες του λειτουργούσαν αυτόνομα. Τον 18ο αιώνα η Ρωσία απέκτησε μεγάλη επιρροή στο Δουκάτο. Το Δουκάτο ήταν ένα από τα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη που αποίκισαν υπερπόντια εδάφη, εγκαθιστώντας μικρής διάρκειας φυλάκια στα νησιά της Καραϊβικής, Τρινιντάντ και Τομπάγκο και στις εκβολές του ποταμού Γκάμπια στην Αφρική, στο νησί που ήταν τότε γνωστό ως νησί Τζέιμς. Η πρώην Επισκοπή της Κουρλάνδης ενσωματώθηκε απευθείας στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ως περιφέρεια Πιλτίν του Βέντεν και αργότερα ως Βοϊβοδάτο του Ινφλάντι. Το 1795 ο τελευταίος δούκας Πέτερ φον Μπίρον παραχώρησε το δουκάτο στη Ρωσική Αυτοκρατορία.
Η Κουρλάνδη ως μέρος της Ρωσίας
Μετά την προσάρτηση του Δουκάτου από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, το Δουκάτο αποτέλεσε το Κυβερνείο της Κουρλάνδης.
Από την εποχή των Βόρειων σταυροφοριών στις αρχές του 13ου αιώνα οι περισσότερες εκτάσεις ανήκαν σε ευγενείς που κατάγονταν από τους γερμανούς εισβολείς. Το 1863 οι ρωσικές αρχές εξέδωσαν νόμους που επέτρεπαν στους Λετονούς, οι οποίοι αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, να αποκτήσουν τις εκτάσεις που κατείχαν και ιδρύθηκαν ειδικές τράπεζες για να τους βοηθήσουν. Με αυτό τον τρόπο μερικοί κάτοικοι αγόρασαν τις εκτάσεις τους, αλλά η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού παρέμεινε ακτήμων και ζούσαν ως εργάτες, κατέχοντας χαμηλή θέση στην κοινωνική κλίμακα.
Η γεωργία ήταν η κύρια απασχόληση, με κύριες καλλιέργειες αυτές της σίκαλης, του κριθαριού, της βρώμης, του σιταριού, του λιναριού και της πατάτας. Τα μεγάλα κτήματα διεξήγαν τη γεωργία με επιδεξιότητα και επιστημονικές γνώσεις. Η Λιέπαγια και η Γιέλγκαβα λειτουργούσαν ως τα κυριότερα βιομηχανικά κέντρα με σιδηρουργεία, βυρσοδεψεία, υαλουργεία και σαπωνοποιεία. Η κλώση του λιναριού αποτελούσε την κύρια εγχώρια βιομηχανία. Ο σίδηρος και ο ασβεστόλιθος ήταν τα κύρια ορυκτά, όπως και το κεχριμπάρι που βρισκόταν στην ακτή. Οι μόνοι λιμένες ήταν η Λιέπαγια, το Βέντσπιλς και η Παλάνγκα, ενώ κανένας δεν υπήρχε στην ακτή του Κόλπου της Ρίγας.
Η Κουρλάνδη κατά τη διάρκεια και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Κουρλάνδη έλαβαν χώρα πολεμικές επιχειρήσεις του Ανατολικού Μετώπου, κυρίως μεταξύ των δυνάμεων της Ρωσικής και Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά τη μεγάλη υποχώρηση της Ρωσίας το 1915, η Κουρλάνδη τέθηκε υπό τον έλεγχο του διοικητή του Ανατολικού Μετώπου του Γερμανικού στρατού, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, ενός Πρώσου στρατιωτικού ήρωα. Με την αύξηση των περιοχών του Ανατολικού Μετώπου ως αποτέλεσμα των εκεί στρατιωτικών επιτυχιών, δόθηκε στον στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ η διαχείριση αυτής της μεγάλης περιοχής. Η επαρχία της Κουρλάνδης (η οποία περιλάμβανε τμήματα της Σεμιγαλλίας) έγινε μία από τις τρεις επαρχίες της περιοχής, η οποία έγινε επίσης γνωστή ως Ανατολικό Μέτωπο.
Καθώς η ρωσική κυριαρχία στο υπόλοιπο της σημερινής Λετονίας άρχισε να καταρρέει στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί της Βαλτικής άρχισαν μια διαδικασία σχηματισμού επαρχιακών συμβουλίων μεταξύ του Σεπτεμβρίου του 1917 και του Μαρτίου του 1918, ανταγωνιζόμενες τις κινήσεις των εθνοτικών Λετονών προς την ανεξαρτησία. Με τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918, η νέα μπολσεβίκικη κυβέρνηση της Ρωσίας παραιτήθηκε επίσημα από τον έλεγχο της Κουρλάνδης υπέρ της Γερμανίας. Το δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας αναγγέλθηκε στις 8 Μαρτίου του 1918 από το βαλτικό γερμανικό συμβούλιο, το οποίο προσέφερε το στέμμα του δουκάτου στον γερμανό αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄ Ο Γουλιέλμος Β΄ αναγνώρισε το δουκάτο ως γερμανικό υποτελές δουκάτο τον ίδιο μήνα. Ωστόσο το δουκάτο απορροφήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1918 από το Ηνωμένο Βαλτικό Δουκάτο. Στις 18 Νοεμβρίου του 1918 η Λετονία διακήρυξε την ανεξαρτησία της και στις 7 Δεκεμβρίου του 1918 ο γερμανικός στρατός παρέδωσε την εξουσία στην προσωρινή κυβέρνηση της Λετονίας με επικεφαλής τον Κάρλις Ουλμάνις. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1919 μεγάλο μέρος της Κουρλάνδης είχε προσαρτηθεί από τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λετονίας, αλλά η προσωρινή κυβέρνηση με τη βοήθεια των γερμανικών δυνάμεων πήρε πίσω την Κουρλάνδη τον Απρίλιο. Καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου ανεξαρτησίας της Λετονίας, μεγάλο μέρος της Κουρλάνδης παρέμεινε γερμανικό προπύργιο. Η Λετονία τελικά υπέγραψε την κατάπαυση του πυρός με τη Γερμανία στις 15 Ιουλίου του 1920 και η Συνθήκη της Ρίγα της 11ης Αυγούστου έληξε τον πόλεμο.
Η Κουρλάνδη ως μέρος της μεσοπολεμικής Λετονίας
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Κουρλάνδη έγινε μία από τις πέντε επαρχίες του νεοσυσταθέντος έθνους της Λετονίας. Αυτές οι επαρχίες αντιστοιχούσαν στις τέσσερις παραδοσιακές περιοχές της Λετονίας καθώς και στη Ρίγα. Το 1935 η Κουρλάνδη είχε έκταση 13.210 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πληθυσμό 292.659 κατοίκους, γεγονός που την καθιστούσε την πιο αραιοκατοικημένη επαρχία.
Η Κουρλάνδη κατά τη διάρκεια και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ο Σοβιετικός στρατός κατέλαβε τη Λετονία σύμφωνα με τους όρους του Συμφώνου Μολότωφ - Ρίμπεντροπ του 1939 στις 17 Ιουνίου του 1940. Στις 5 Αυγούστου του 1940 η Σοβιετική Ένωση προσάρτησε την περιοχή μαζί με την υπόλοιπη Λετονία, η οποία έγινε συνιστώσα χώρα της ΕΣΣΔ, η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λετονίας.
Κατά την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα το καλοκαίρι του 1941, η Βέρμαχτ με επικεφαλής τον Βίλχελμ Ρίττερ φον Λέεμπ κατέλαβε την Κουρλάνδη, μαζί με την υπόλοιπη παράκτια περιοχή της Βαλτικής. Το 1944 ο Κόκκινος στρατός ήρε την πολιορκία του Λένινγκραντ και επανέκτησε τη Βαλτική περιοχή μαζί με μεγάλο μέρος της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Εντούτοις, περίπου 200.000 γερμανοί στρατιώτες βρίσκονταν στην Κουρλάνδη και παρέμειναν παγιδευμένοι σε αυτό που έγινε γνωστό ως Θύλακας της Κουρλάνδης, μπλοκαρισμένο από τον Κόκκινο στρατό και τον Κόκκινο Βαλτικό στόλο. Ο συνταγματάρχης Χάιντς Γκουντέριαν, αρχηγός του Γερμανικού Γενικού Επιτελείου, παρακάλεσε τον Αδόλφο Χίτλερ να επιτρέψει την εκκένωση των στρατευμάτων από την Κουρλάνδη δια θαλάσσης για να χρησιμοποιηθούν στην άμυνα της Γερμανίας. Ο Χίτλερ αρνήθηκε και διέταξε τις δυνάμεις της Βέρμαχτ στην Κουρλάνδη να συνεχίσουν την υπεράσπιση της περιοχής. Ο Χίτλερ πίστευε ότι είναι αναγκαία για την προστασία των υποβρυχίων βάσεων του πολεμικού ναυτικού (Kriegsmarine) κατά μήκος των ακτών της Βαλτικής. Στις 15 Ιανουαρίου του 1945 σχηματίστηκε η Ομάδα Στρατιών Κουρλάνδης (Heeresgruppe Kurland) υπό τον γενικό συνταγματάρχη Λόταρ Ρέντουλιτς. Στις 8 Μαΐου του 1945 η ομάδα στρατιών της Κουρλάνδης υπό τον τελευταίο διοικητή της, τον γενικό συνταγματάρχη Καρλ Χίλπερτ, παραδόθηκε στον στρατάρχη Λεονίντ Γκοβόροφ, διοικητή του Μετώπου του Λένινγκραντ. Την εποχή εκείνη η ομάδα αποτελούνταν από τα κατάλοιπα 31 περίπου τμημάτων. Μετά τις 9 Μαΐου του 1945 περίπου 203.000 στρατιώτες της Ομάδας Στρατιών Κουρλάνδης άρχισαν να μετακινούνται στα σοβιετικά στρατόπεδα στα ανατολικά. Η πλειονότητά τους δεν επέστρεψε στη Γερμανία (Haupt, 1997). Η Κουρλάνδη παρέμεινε μέρος της ΣΣΔ της Λετονίας της Σοβιετικής Ένωσης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Κουρλάνδη έγινε και πάλι μέρος της ανεξάρτητης Λετονίας, αν και δεν αποτελεί σήμερα διοικητική οντότητα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κουρλάνδη
Κουρλάνδη
Κουρλάνδη 1641–1795
|
365570
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CF%86%CE%BA%CE%B5%20%CE%A6%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC
|
Ίφκε Φαν Μπέλκουμ
|
Η Ίφκε Φαν Μπέλκουμ (γεννήθηκε στη 22 Ιουλίου 1986) είναι επαγγελματίας διεθνής υδατοσφαιρίστρια από την Ολλανδία.
Καριέρα
Η Ίφκε Φαν Μπέλκουμ είναι διεθνής με την εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης γυναικών της Ολλανδίας από πολύ μικρή ηλικία. Το 2005 και όντας μόλις 19 ετών, η Ίφκε Φαν Μπέλκουμ συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου που διεξήχθη στο Μόντρεαλ. Το 2006 συμμετείχε τόσο στο Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης γυναικών που διεξήχθη στο Βελιγράδι, όσο και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης FINA που διεξήχθη στην πόλη Κοζέντσα.
Το 2007, η Ίφκε Φαν Μπέλκουμ αποτέλεσε μέλος της εθνικής ομάδας της Ολλανδίας η οποία συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού στίβου που διεξήχθη στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Το 2008 ήρθε η μεγαλύτερη επιτυχία στη μέχρι στιγμής διεθνή καριέρα της Ίφκε Φαν Μπέλκουμ, καθώς κατέκτησε με την εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης γυναικών της χώρας το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 που διεξήχθησαν στο Πεκίνο έπειτα από ένα συγκλονιστικό τελικό με αντίπαλο την αντίστοιχη εθνική ομάδα των ΗΠΑ (9-8 σκορ).
Το 2008 αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Εθνικού Πειραιώς, στον οποίο παρέμεινε για δύο χρόνια κατακτώντας μάλιστα το Λεν Τρόφι το 2010. Το καλοκαίρι του 2010 μεταπήδησε στην έταιρη ομάδα του Πειραιά, τον Ολυμπιακό. Στον Ολυμπιακό παρέμεινε για ένα χρόνο έχοντας καταφέρει να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδος του 2011. Παρά την επιτυχμένη πορεία της στην ομάδα, τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου δεν του επέτρεψαν να διατηρήσει στις τάξεις τη διεθνή παίκτρια, με αποτέλεσμα μετά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2010-11 να αποτελέσει παρελθόν από τον ερυθρόλευκο σύλλογο.
Τίτλοι
1 Λεν Τρόφι: 2010
1 Πρωτάθλημα Ελλάδας: 2011
Πηγές
Το προφίλ της Ίφκε Φαν Μπέλκουμ
Υπέγραψε στον Ολυμπιακό η πρώην παίκτρια του Εθνικού, Ίφκε Φαν Μπέλκουμ
Ολλανδοί υδατοσφαιριστές
Υδατοσφαιριστές του Εθνικού Πειραιώς
Υδατοσφαιρίστριες ΟΣΦΠ
|
30250
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%20%CF%84%CE%BF%201914
|
Θάνατοι το 1914
|
Ιανουάριος
Φεβρουάριος
27 Φεβρουαρίου - Κωνσταντίνος Ε΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Μάρτιος
16 Μαρτίου - Τσαρλς Άλμπερτ Γκόμπατ, Ελβετός δικηγόρος και πολιτικός (70)
25 Μαρτίου - Φρεντερίκ Μιστράλ, Γάλλος ποιητής (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1904) (83)
Απρίλιος
17 Απριλίου - Φρέντερικ Σμιθ, Νοτιοαφρικανός παίκτης του κρίκετ (53)
Μάιος
Ιούνιος
21 Ιουνίου - Μπέρτα φον Ζούτνερ, Αυστριακή συγγραφέας (71)
Ιούλιος
Αύγουστος
17 Αυγούστου - Χάρρυ Στέινφελντ, Αμερικανός παίκτης του μπέιζμπολ (36)
Σεπτέμβριος
Οκτώβριος
Νοέμβριος
Δεκέμβριος
1914
|
165871
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9F%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%83%CE%BA
|
Όμπλαστ του Ουλιάνοφσκ
|
Το Όμπλαστ του Ουλιάνοφσκ (ρωσικά: Улья́новская о́бласть) είναι ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας. Βρίσκεται στο Ομοσπονδιακό Διαμέρισμα του Βόλγα. Το διοικητικό του κέντρο είναι το Ουλιάνοφσκ, και ονομάστηκε έτσι προς τις τιμήν του οικογενειακού ονόματος Ουλιάνοφ του Βλαντιμίρ Λένιν.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα της Περιφέρειας του Ουλιάνοφσκ
Ουλιανοφσκ
|
784124
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%B6%CE%B9
|
Μάχη στο Μαλεβίζι
|
Η Μάχη στο Μαλεβίζι διεξήχθη στα μέσα του Απρίλη του1822 στην Κρήτη μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων που είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλεισμό των Τούρκων στο Ηράκλειο.
Υπόβαθρο
Η άφιξη του Γάλλου φιλέλληνα Βαλέστ έφερε άλλη τροπή στην επανάσταση. Ο Βαλέστ αφού διαπίστωσε τις στρατιωτικές αρετές των Κρητικών, θεωρούσε πως πρέπει να αλλάξει η ισχύουσα τακτική πολέμου και να κατακτηθεί ένα φρούριο, γεγονός που θα επέτρεπε την ευκολότερη διοίκηση του νησιού. Προσπάθησε, λοιπόν, να καταλάβει το κάστρο του Ρεθύμνου δίχως όμως επιτυχία καθώς οι Τούρκοι τελικά τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν. Τα γεγονότα της ανεπιτυχούς προσπάθειας κατάληψης του κάστρου του Ρεθύμνου, οδήγησαν πολλούς από τους Έλληνες οπλαρχηγούς να στρέψουν την προσοχή τους προς τις επαρχίες του Μυλοποτάμου ή αλλιώς Αυλοποτάμου.
Οι Έλληνες, με διάφορες επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων της υπαίθρου, κατάφεραν να τους κλείσουν στο Ηράκλειο. Έγιναν έτσι κύριοι της περιοχής για πρώτη φορά. Μετά τα μέσα Απριλίου, απέκλεισαν τον Αχμέτ Κιρίμι ο οποίος ήταν ο αγάς της περιοχής του Μυλοποτάμου. Στις 28 του Απρίλη, οι Τούρκοι επιχείρησαν αποτυχημένη έξοδο και εξαναγκάσθηκαν να ξανακλειστούν στον πύργο. Τελικά, ο Κιρίμης αποφάσισε να δεχθεί τον αφοπλισμό τόσο του ιδίου όσο και των ανδρών του καθώς οι ενισχύσεις που περίμενε από τον Λαδάογλου και τους 300 Ηρακλειώτες Τούρκους δεν έφτασαν ποτέ καθώς ο Λαδάογλου ηττήθηκε στον Σκλαβόκαμπο.
Στρατοί
Ο στρατός των Τούρκων βρισκόταν υπό την αρχηγεία του Αγά της περιοχής του Μυλοποτάμου Αχμέτ Κιρίμη, ενώ ο στρατός των Ελλήνων αποτελούνταν από 347 άντρες.
Μάχη
Μετά την επιτυχή έκβαση της μάχης του Μυλοποτάμου, οι ελληνικές δυνάμεις εισέβαλαν και στην επαρχία του Μαλεβιζίου αναγκάζοντας τους Τούρκους να κλεισθούν και εκείνοι στο Ηράκλειο. Η επιτυχία της εισβολής στον Μυλοπόταμο οδήγησε τον Αφεντουλίεφ (Γενικός Έπαρχος Κρήτης) στο να διατάξει τους Κρητικούς οπλαρχηγούς να εκστρατεύσουν εναντίον των Τουρκοκρητών της περιοχής της Σελίνου και Κισσάμου με ανεπιτυχή όμως αποτελέσματα.
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές πηγές
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Η Ελληνική Επανάσταση και η ίδρυση του Ελληνικού κράτους( 1821-1832) Τόμος ΙΒ. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών ΑΕ. 1975. ISBN 960-213-095-4.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μάχη στον Μυλοπόταμο (Κρήτης)
Μάχη στον Σκλαβόκαμπο
Μάχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821
|
190057
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%84%CE%B2%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%81
|
Ροτβάιλερ
|
Το Ροτβάιλερ (Rottweiler) είναι μια μεγάλου μεγέθους ράτσα σκύλου που προέρχεται από το Ρόττβαϊλ της Γερμανίας. Πρόκειται για μια ανθεκτική και πολύ ευφυή ράτσα. Η ράτσα αυτή κατατάσσεται στα σκυλιά εργασίας (working dog breeds) κατέχοντας μια θέση στους πρώτους 10 "λαμπρότερους" σκύλους εργασίας με 95% του χρόνου καλύτερη απόδοση συγκριτικά με τις άλλες φυλές που εντάσσονται στην παραπάνω κατηγορία, όσον αφορά την κατανόηση,την ταχύτητα και αποτελεσματικότητα εκτέλεσης εντολών και καθηκόντων.
Ιστορία
Η ράτσα είναι αρχαία, της οποίας η ιστορία ξεκινάει από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σε εκείνα τα χρόνια συνόδευαν και προστάτευαν τα κοπάδια με πρόβατα και βοοειδή. Το χωριό Ρότβαϊλ της Ν. Γερμανίας, τον Μεσαίωνα, είχε εξελιχθεί σε κέντρο κτηνοτροφικού εμπορίου και τα σκυλιά αυτά ήταν απαραίτητα για να οδηγούν τα κοπάδια στα σφαγεία και στα σημεία πώλησης και να προστατεύουν τους αγοραστές και τους πωλητές από τους ληστές που είχαν βάλει στόχο τα μετρητά των αγοραπωλησιών. Μετά από χρόνια,όταν απαγορεύτηκε η μεταφορά ζώων από τους δρόμους τα σκυλιά αυτά άρχισαν να εξαφανίζονται μέχρι που αναγνωρίστηκε ξανά η αξία τους σαν σκυλί εργασίας. Σήμερα είναι ένα πολύ διαδεδομένο σκυλί σε όλο τον κόσμο.Το 1935 το ροτβάιλερ αναγνωρίστηκε επίσημα από το Αμερικανική Ένωση Κατοικιδίων (American Kennel Club). Το 1936, τα Ροτβάιλερ εκτέθηκαν στη Βρετανία σε διεθνείς διαγωνισμούς. Το 1966, ένα ξεχωριστό μητρώο άνοιξε για τη ράτσα. Στην πραγματικότητα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η δημοτικότητα του ροτβάιλερ εκτινάχθηκε στην υψηλότερη όλων των εποχών.
Περιγραφή
Είναι ένα μεγαλόσωμο και γεροδεμένο σκυλί με δυναμική που το ύψος του κυμαίνεται από 56 μέχρι 68 εκ. και το βάρος του από 38 μέχρι 55 κιλά, το θηλυκό είναι μικρότερο από το αρσενικό. Διαθέτει φαρδύ και στρογγυλό κρανίο, το ρύγχος δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ κοντό ούτε πολύ μακρύ,η ιδανική αναλογία σύμφωνα με το πρότυπο πρέπει να είναι 60% κρανίο και 40% ρύγχος , τα μάτια είναι σκούρα και τα αυτιά ψηλά στο κεφάλι σε απόσταση μεταξύ τους. Έχει κοντή και δυνατή ουρά που τις περισσότερες φορές την συναντάμε κομμένη. Το τρίχωμα είναι πυκνό, τραχύ με πυκνό υπόστρωμα. Το χρώμα είναι μαύρο με συγκεκριμένα καφέ-κόκκινα σημάδια στα μάγουλα, τη μουσούδα, πάνω από τα μάτια, το στέρνο, τα πόδια και κάτω από την ουρά.
Χαρακτήρας
Έχει έμφυτη επιθυμία της προστασίας χώρου και της οικογένειας. Ήρεμο, με αυτοπεποίθηση, γενναίο και αξιόπιστο, όχι ιδιαίτερα παιχνιδιάρικο ή στοργικό. Επιφυλακτικό με εκείνους που δεν γνωρίζει, έξυπνο, σκληρό και προσαρμόζεται εύκολα σε σχεδόν όλα τα περιβάλλοντα. Τείνει να είναι πεισματάρικο και κυριαρχικό (κυρίως το αρσενικό). Το Ροτβάιλερ είναι παιχνιδιάρικο με όλους, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των τριών ετών.
Υγεία
Όταν αποφεύγεται η μετάδοση και εκδήλωση γενετικών νοσημάτων μέσω επιλεκτικής και υπεύθυνης εκτροφής, το Ροτβάιλερ τείνει να είναι μια υγιής και χαρούμενη φυλή, με προϋπόθεση την εξασφάλιση αρκετής σωματικής και πνευματικής εκτόνωσης καθώς και κατάλληλης διατροφής. Μερικά προβλήματα που βασανίζουν τη φυλή τα τελευταία χρόνια αποτελούν οι διαφόρου τύπου δυσπλασίες. Το προσδόκιμο ζωής κυμαίνεται από 8-11 χρόνια, με την επιλεκτική εκτροφή το προσδόκιμο ζωής σίγουρα παρατείνεται, με κάποια ροτβάιλερ να έχουν φτάσει μέχρι και τα 14 χρόνια ζωής.
Πινακοθήκη
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
http://www.fci.be/en/nomenclature/ROTTWEILER-147.html
American Kennel Club Herding Regulations. The full document is available at AKC.org
Australian National Kennel Council, Extended Breed Standard of the Rottweiler. Available online at ANKC.org.au
Blackmore, Joan. A Dog Owners Guide to the Rottweiler
Brace, Andrew H. (Ed), The Ultimate Rottweiler, Ringpress Books, Surrey, 2003. ISBN 1-86054-263-8
Coren,Stanley. The Intelligence of Dogs, University of British Columbia, Vancouver. (1994).
Chardets: Know your Rottweiler
Fédération Cynologique Internationale-Standard N° 147/ 19. 06. 2000 / GB The Rottweiler. Translated by - Mrs C. Seidler Country of Origin – Germany.
Kaneene JB, Mostosky UV, Miller R. Update of a retrospective cohort study of changes in hip joint phenotype of dogs evaluated by the OFA in the United States, 1989-2003. Vet Surg 2009;38:398-405, Interscience.wiley.com , abstract
National Dog - The Ringleader Way, Volume 12 Number 1 & 2, Jan/Feb 2009 Breed Feature "Bernese Mountain Dogs, Leonbergers & Rottweilers".
Pettengell, Jim. The Rottweiler
Pienkoss, Adolf. The Rottweiler, 3rd revised and updated edition, Internationale Föderation der Rottweilerfreunde (IFR) Wilhelmitenstr. 15a, 46354 Borken, Germany, 2008
Price, Les. Rottweilers: an owner's companion. Macmillan Publishing Company, New York 1991. ISBN 0-87605-297-9
Schanzle, Manfred, Studies In The Breed History Of The Rottweiler. German edition Published by Allgemeiner Deutscher Rottweiller - Klub (ADRK) E.V. 1967 English edition published jointly by Colonial Rottweiler Club & Medallion Rottweiler Club - Sept 1969. 1981 Printing (updated) - Published by Powderhorn Press 3320 Wonderview Plaza, Hollywood, CA90068.
Yrjola, J.A.U. & Tikka, Elvi. Our Friend the Rottweiler.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Φυλές σκύλων
Φυλές σκύλων της Διεθνούς Κυνολογικής Ομοσπονδίας
|
39274
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος
|
Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ) είναι το πρώτο ελληνικό επαναστατικό σοσιαλιστικό κόμμα και το πρώτο οργανωμένο κόμμα στο χώρο της ελληνικής αριστεράς. Ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1918. Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριό του, το Νοέμβριο του 1924, μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).
Διεθνείς Συνθήκες κατά την ίδρυση του ΣΕΚΕ
Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε ξεσηκώσει επαναστατική θύελλα σε όλη την Ευρώπη που συνεχίστηκε για πολλά χρόνια μετά από το 1917. Τον Ιανουάριο του 1918, εκδηλώθηκε επανάσταση στη Φινλανδία και εγκαθίδρυση εργατικής εξουσίας μέχρι το Μάιο του 1919. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους εκδηλώθηκε στη Γερμανία επανάσταση που κατέλυσε τη Μοναρχία, άλλα την ηγεσία της πήραν οι δεξιοί Σοσιαλδημοκράτες που στράφηκαν εναντίον του νεοσύστατου Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (Σπαρτακιστές). Η επανάσταση των "Σπαρτακιστών" συνετρίβη από τα απομεινάρια του μοναρχικού στρατού και από δεξιές εθνικιστικές ομάδες πολιτοφυλακής, που συλλογικά ονομάζονταν Φράικορπς (Freikorps). Αυτές δολοφόνησαν τους ηγέτες τους, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τα καπιταλιστικά κράτη, στις αρχές του 1919, οργάνωσαν εκστρατεία κατά της νεοσύστατης Σοβιετικής Ένωσης, στην οποία πήρε μέρος και η Ελλάδα. Η εκστρατεία των δυνάμεων της Αντάντ στην Ουκρανία απέτυχε.
Το 1919, η Ουγγαρία κηρύχτηκε σοβιετική δημοκρατία. Διήρκεσε για 133 μέρες, μέχρι την κατάλυσή της από την Αντάντ.
Επαναστατικό εργατικό κίνημα αναπτύχθηκε και στην Αμερική, ενώ παράλληλα δυνάμωσε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στις αποικίες.
Σε αυτές τις διεθνείς συνθήκες εμφανίστηκε στην Ελλάδα το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος.
Το 1ο Συνέδριο
Στις 17 Νοέμβρη του 1918 (4 Νοέμβρη με το παλιό ημερολόγιο), συνήλθε στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων Πειραιώς στον Πειραιά, εκεί που βρίσκονται σήμερα τα γραφεία της Πανελλήνιας Ένωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΜΕΝ), το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ. Αιτία υπήρξε η ανάγκη συνένωσης των σοσιαλιστικών οργανώσεων και ομάδων σε ένα κόμμα με κοινές αρχές, πολιτική και πρόγραμμα. Οι εργασίες του συνεδρίου κράτησαν 7 μέρες και ολοκληρώθηκαν στις 23 Νοέμβρη του 1918.
Σύμφωνα με τον Αβραάμ Μπεναρόγια:
"Στο συνέδριο ήσαν όλοι οι εκπρόσωποι των σοσιαλιστικών ζυμώσεων παλαιοτέρων ετών, πλην του Πλάτωνος Δρακούλη, οι ζωηρότεροι και συνειδητότεροι εκπρόσωποι του ελληνικού προλεταριάτου, καπνεργάται, ηλεκτροτεχνίται, σιγαροποιοί, ναυτικοί, οι εκπρόσωποι των νέων ιδεολόγων διανοουμένων, φοιτηταί επαναστάται, δοκιμασθέντες ήδη στον αγώνα υπέρ των ιδεών των. Μια χούφτα ανθρώπων περί τους 30 εν όλω έθετον τις βάσεις ενός νέου και ιστορικού κόμματος, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήνοιγον τον δρόμον της πολιτικής σταδιοδρομίας της νέας κοινωνικής τάξεως, του ελληνικού προλεταριάτου".
Στο συνέδριο συμμετείχαν και δύο σοσιαλιστές βουλευτές, ο Αριστοτέλης Σίδερης και ο Αλβέρτος Κουριέλ, που είχαν εκλεγεί στη Θεσσαλονίκη με τη Φεντερασιόν στις εκλογές του 1915.
Το Α΄ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο ξεκίνησε τις εργασίες του με σύντομη ομιλία του ηλεκτροτεχνίτη και προσωρινού προέδρου των εργασιών, Σταμάτη Κόκκινου, ο οποίος, μιλώντας εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής, είπε:
«Η αίθουσα εις την οποίαν συνεδριάζομεν δεν ανήκει εις το Σοσιαλιστικόν Κόμμα και ως εκ τούτου δεν πρέπει να κάμει εντύπωσιν εις το κοινόν η διακόσμησις, η κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική. Εύχομαι, όπως εις το ερχόμενον συνέδριον έχωμεν αίθουσαν ιδικήν μας, όπως ημείς θέλωμεν».
Στη συνέχεια, ο Αβραάμ Μπεναρόγια διάβασε εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα και κατόπιν το λόγο πήρε ο Άντζελ Πεχνά εκ μέρους των Σοσιαλιστών Καβάλας, ο οποίος και ζήτησε τη διακοπή των εργασιών για το απόγευμα της ίδιας μέρας, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τη Γερμανική Επανάσταση των Σπαρτακιστών που εξελισσόταν εκείνες τις μέρες με ηγέτες τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ. Τέλος, το λόγο ξαναπήρε ο Μπεναρόγια, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ζήτησε την άδεια «να αποστείλει χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα, όπου πρέπει».
Οργανωτική επιτροπή
Την οργανωτική επιτροπή, που είχε εκλεγεί από τη Δεύτερη Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη, την αποτελούσαν οι:
Άριστος Αρβανίτης
Νίκος Δημητράτος
Σταμάτης Κόκκινος
Αβραάμ Μπεναρόγια
Δημοσθένης Λιγδόπουλος
Εξέλιξη και αποφάσεις
Στο συνέδριο εκδηλώθηκαν τρεις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις:
Αριστερή (Ν. Δημητράτος, Δ. Λιγδόπουλος, Σ. Κομιώτης, Μ. Οικονόμου)
Κεντρώα (Α. Μπεναρόγια, Σ. Κόκκινος)
Δεξιά (Αρ. Σίδερης, Π. Δημητράτος, Ν. Γιαννιός)
Τελικά, μετά από έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις επικράτησαν οι απόψεις της αριστερής πτέρυγας που εμπνεόταν από την Οκτωβριανή Επανάσταση και το κόμμα από την ίδρυσή του κιόλας απέκτησε επαναστατικό προσανατολισμό. Το κόμμα διακήρυττε ανοιχτά και περήφανα ότι παλεύει "δια την ανατροπήν της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και τον θρίαμβον του διεθνούς σοσιαλισμού". Ο Νικόλαος Γιαννιός και η ομάδα του αποχώρησε από το συνέδριο χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις στο νεοσύστατο κόμμα.
Στο Ιδρυτικόν Ψήφισμα του ΣΕΚΕ αναφέρεται:
"Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος βασίζεται επί των θεμελιωδών αρχών:
Πολιτική και οικονομική οργάνωσις του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και δημοσιοποίησην των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής δηλαδή την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν και
Διεθνής συνεννόησις και δράσις των εργατών"
Γενικά, εκφράστηκαν θέσεις για την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, κατάργηση έμμεσων φόρων, προοδευτική φορολογία, εξίσωση των δύο φύλων, καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και εισαγωγής στα σχολεία γλωσσών των διάφορων εθνοτήτων. Το συνέδριο επίσης υιοθέτησε ψήφισμα ίδρυσης Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Κρατών. Τέλος, ψήφισε «διαμαρτυρίαν δια την μελετώμενην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας».
Την πρώτη Κεντρική Επιτροπή, που εκλέχθηκε στο συνέδριο, αποτελούσαν οι:
Νίκος Δημητράτος
Άριστος Αρβανίτης
Δημοσθένης Λιγδόπουλος
Σταμάτης Κόκκινος
Μιχάλης Σιδέρης
Γραμματέας της πρώτης Κεντρικής Επιτροπής εκλέχτηκε ο Νίκος Δημητράτος.
Την Εξελεγκτική Επιτροπή αποτελούσαν οι:
Γιώργος Πισπινής
Σπύρος Κομιώτης
Αβραάμ Μπεναρόγια
Διευθυντής της εφημερίδας Εργατικός Αγών, που ήταν το πρώτο επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος, εκλέχτηκε ο Δ. Λιγδόπουλος.
Πρώτα χρόνια
Η πρώτη συγκέντρωση του ΣΕΚΕ οργανώθηκε το Δεκέμβριο του 1918 στο θέατρο "ΔΙΟΝΥΣΙΑ" στην Πλατεία Συντάγματος. Κινητοποίησε αρκετό κόσμο. Παρόμοιες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε Βόλο, Καβάλα και Θεσσαλονίκη.
Ως όργανο του κόμματος χρησιμοποιήθηκε η εβδομαδιαία εφημερίδα, Εργατικός Αγών. Η καθημερινή ενημέρωση των μελών γινόταν μέσω του Ριζοσπάστη, που έκδιδε ο Ι.Πετσόπουλος και συνέκλινε με τις απόψεις του ΣΕΚΕ.
Πρώτο μέλημα των μελών του ΣΕΚΕ ήταν η οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων στα συνδικάτα στα πλαίσια της ΓΣΕΕ. Αν και ολιγάριθμα τα μέλη του απέκτησαν γρήγορα μεγάλη επιρροή στα συνδικάτα.
Με τη βοήθεια του κόμματος η ΓΣΕΕ οργάνωσε, το 1919, την πρώτη υπαλληλική απεργία τραπεζικών στην Ελλάδα και τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς της χρονιάς εκείνης με αιτήματα αύξηση ημερομισθίων, καθιέρωση οκταώρου και κοινωνικές ασφαλίσεις. Λόγω των απαγορεύσεων της κυβέρνησης Βενιζέλου να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις μέσα στα αστικά κέντρα, αυτές έλαβαν χώρα στα προάστια.
Α' Εθνικό Συμβούλιο
Στις 18-24 Μάη 1919 έγινε το πρώτο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ.
Σύνεδροι
Στο Α' Εθνικό Συμβούλιο πήραν μέρος τα μέλη της Κεντρικής και της Εξελεγκτικης επιτροπής. Επίσης, έλαβε μέρος ο αντιπρόσωπος των νεολαίων στην Κεντρική Επιτροπή, Φ. Τζουλάτι, οι βουλευτές, Α. Σίδερης, Α. Κουριέλ και οι αντιπρόσωποι τμημάτων του κόμματος σε διάφορες πόλεις.
Αποφάσεις
Σε αυτό το Εθνικό Συμβούλιο αποφασίστηκε η αποχώρηση του κόμματος από τη Β' Διεθνή και η ένταξη του στη Γ' Διεθνή ή Κομμουνιστική (ΚΔ), που είχε ιδρυθεί το Μάρτη του 1919 στη Μόσχα. Η απόφαση αυτή πάρθηκε μετά από σκληρή αντιπαράθεση των δύο αντίπαλων τάσεων του κόμματος, της αριστερής, με επικεφαλής τους Ν. Δημητράτο, Δ. Λιγδόπουλο και Μ. Σιδέρη και της δεξιάς, με επικεφαλής τους Α. Μπεναρόγια και Α. Σίδερη. Παραιτήθηκαν τότε από την ΚΕ για λόγους ευθιξίας οι Νίκος Δημητράτος, Δημοσθένης Λιγδόπουλος και Μ. Σιδέρης, παρόλο που είχαν πετύχει να περάσουν την άποψή τους, γιατί κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους για τη βιασύνη τους να συνδεθούν με την ΚΔ.
Επίσης, αποφασίστηκε η σύγκληση του 2ου συνεδρίου του ΣΕΚΕ και καταδικάστηκε ξανά η επέμβαση των ξένων κρατών στη Σοβιετική Ρωσία.
Εκλέχθηκε τετραμελής Κεντρική Επιτροπή από τους Παναγή Δημητράτο, Σ. Κόκκινο, Α. Αρβανίτη και Α. Τσαλαβούτα. Γραμματέας της Κ.Ε ανέλαβε ο δάσκαλος, Παναγής Δημητράτος.
Β' Εθνικό Συμβούλιο
Στις 25 Νοέμβρη του 1919, συνήλθε το δεύτερο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ. Αποφάσισε την αποστολή του Δ.Λιγδόπουλου στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (ΒΚΟ) στη Σόφια και, στη συνέχεια, στη Μόσχα στο 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κ.Δ) για να εκτελέσει την απόφαση του πρώτου Εθνικού Συμβουλίου, την ένταξη του ΣΕΚΕ στην Κ.Δ.
Επίσης, επανήλθαν στην ηγεσία του κόμματος οι Ν. Δημητράτος, Δ. Λιγδόπουλος και Μ. Σιδέρης που είχαν παραιτηθεί στο πρώτο Εθνικό Συμβούλιο, τον Ιούνιο του 1919
2ο Συνέδριο
Στις 18-25 Απρίλη 1920, στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας συνήλθε το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ .
Δεν είναι γνωστοί οι αντιπρόσωποι από το τμήμα της Κέρκυρας και των ομίλων Ιωαννίνων, Αργοστολίου, Καλαμών, Πάτρας, Τρικάλων, Καρδίτσας, Λαμίας, Τυρνάβου, Αγρινίου και Λαυρίου. Το συνέδριο, επίσης, παρακολούθησαν τα διοικητικά συμβούλια των μεγαλύτερων συνδικάτων και εργατικών οργανώσεων, μέλη και φίλοι του κόμματος, δημοσιογράφοι Έλληνες και ξένοι.
Εξέλιξη και αποφάσεις
Το συνέδριο ενέκρινε και πάλι την απόφαση για ένταξη του ΣΕΚΕ στην Κομιντέρν, αποδέχτηκε με σαφήνεια τη Δικτατορία του προλεταριάτου καθώς και την αρχή του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ως βάση της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας.
Ψηφίστηκε νέο καταστατικό και το όνομα του κόμματος άλλαξε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Κομμουνιστικό). Υπήρχαν κάποιοι που διαφώνησαν με αυτές τις αποφάσεις γιατί πίστευαν ότι θα έπρεπε το κόμμα να αποτελείται από πολλές ομάδες με συγκρουόμενες απόψεις, πρότειναν οργανωτική χαλαρότητα και αρνούνταν τη συμμετοχή στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ακόμα, υπήρχαν και κάποιοι οι οποίοι είχαν ως σύνθημα «...πρώτα μόρφωση μετά δράση...», που αργότερα αποτέλεσαν τον πυρήνα των κινημάτων των Αρχειομαρξιστών και των Τροτσκιστών στην Ελλάδα. Ο Παντελής Πουλιόπουλος, ωστόσο, ηγέτης μετέπειτα του κινήματος των Παλαιών Πολεμιστών και πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο (Δεκέμβρης 1924), δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, όντας πιστός στην προοπτική της Κομιντέρν.
Τέλος, το συνέδριο αποφάσισε την οργανική σύνδεση του κόμματος με τη ΓΣΕΕ.
Κεντρική Επιτροπή του 2ου Συνεδρίου
Νίκος Δημητράτος (Γραμματέας)
Γεώργιος Δούμας
Γιάννης Κορδάτος
Μιχάλης Σιδέρης
Παναγής Δημητράτος
με αναπληρωματικούς:
Ν. Δαμίγο
Δ. Λιγδόπουλο
Εξελεγκτική επιτροπή του 2ου Συνεδρίου
Α. Μπεναρόγια
Α. Αρβανίτης
Σ. Κομιώτης
Μπορούμε να πούμε ότι πλέον το ΣΕΚΕ (Κομμουνιστικό) λειτουργεί ως Κόμμα νέου τύπου.
Πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια σύνδεσης με την Κομμουνιστική Διεθνή
Σύμφωνα με απόφαση του 2ου συνεδρίου ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος θα μετέβαινε στη Σοβιετική Ένωση σαν εκπρόσωπος του ΣΕΚΕ στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) και για να διεξάγει τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη του κόμματος στις τάξεις της. Ο Λιγδόπουλος θα παρακολουθήσει το 2ο Συνέδριο της Κομιντέρν στη Μόσχα, το καλοκαίρι του 1920, και θα διαπραγματευθεί την ένταξη του ΣΕΚΕ στις τάξεις της. Θα υπάρξει καταρχήν συμφωνία και η ΚΔ θα στείλει στην Ελλάδα σαν αντιπρόσωπό της το νεαρό ελληνορώσο, Ωρίωνα Αλεξάκη, για την υπογραφή της ένταξης. Οι δύο νεαροί κομμουνιστές, Λιγδόπουλος και Αλεξάκης, θα πάρουν από την Οδησσό, τον Οκτώβρη του 1920, πλοίο για να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα δολοφονηθούν από Τουρκολαζούς λαθρεμπόρους στη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι η πρώτη προσπάθεια σύνδεσης του ΣΕΚΕ με την ΚΔ είχε τραγικό τέλος.
Έκτακτο Εκλογικό Συνέδριο
Στις 16-19 Σεπτέμβρη 1920, έλαβε χώρα έκτακτο εκλογικό συνέδριο του ΣΕΚΕ στην Αθήνα. Σε αυτό πήραν μέρος η κεντρική επιτροπή, η εξελεγκτική επιτροπή, οι βουλευτές Α. Σίδερης, Α. Κουριέλ και οι αντιπρόσωποι των τμημάτων. Δεν ξέρουμε τα ονόματα των αντιπροσώπων από τις Καλαμάτα, Ιωάννινα και Κεφαλλονιά.
Εξέλιξη και αποφάσεις
Το θέμα του συνεδρίου ήταν η στάση που θα κρατούσε το κόμμα στις προκηρυγμένες εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Το συνέδριο αποφάσισε τη συμμετοχή του κόμματος στις εκλογές και ψήφισε εκλογικό πρόγραμμα. Τάχθηκε κατά της μικρασιατικής εκστρατείας γιατί αυτή εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ξένων και Ελλήνων καπιταλιστών υπό τη σημαία της Αντάντ. Ακόμα, εξέλεξε 23 υποψηφίους και εξουσιοδότησε την κεντρική επιτροπή με την ελευθερία διεύρυνσης της λίστας κατά βούληση. Το κόμμα πραγματοποίησε μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις με σύνθημα το "Σφυρί-Δρεπάνι".
Το ΣΕΚΕ συγκέντρωσε περίπου το 13% των ψήφων (100.000), αλλά λόγω του εκλογικού συστήματος δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή.
Τέλος, άλλαξε η θέση του κόμματος στο αγροτικό ζήτημα ζητώντας "...άμεση και οριστική κατοχή των αγροκτημάτων στους δουλευτές τους χωρίς αποζημίωση και ταυτόχρονα την κατάσχεση των έκτακτων πολεμικών κερδών των τσιφλικάδων...". Έτσι ακολούθησε τις επιταγές του μαρξισμού-λενινισμού για συμμαχία προλεταριάτου - αγροτιάς.
Αντιδράσεις ΣΕΚΕ για τη Μικρασιατική Εκστρατεία
Στις 2 Μάη 1919, άρχισε η απόβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου την παρουσίασε ως περιορισμένη επιχείρηση στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων της Αντάντ. Τελικά, η επιχείρηση μετατράπηκε σε εκτεταμένη πολεμική σύρραξη.
Από την αρχή, το ΣΕΚΕ την χαρακτήρισε ως «τυχοδιωκτική ιμπεριαλιστική πολεμική περιπέτεια». Η αντίδραση του λαού ήταν θετική αφού ήταν αποκαμωμένος από τις διαρκείς πολεμικές συγκρούσεις. Αυτό όμως το εκμεταλλεύτηκε η αντιβενιζελική παράταξη "Ηνωμένη Αντιπολίτευσις" και κέρδισε τις εκλογές της 1ης Νοέμβρη του 1920 με συνθηματολογία περί ειρήνης. Αντίθετα όμως με τις προκηρύξεις της, η νέα κυβέρνηση όχι μόνο δε σταμάτησε την εκστρατεία, αλλά κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις και έβαλε στόχο την Άγκυρα, που ήταν η έδρα του κεμαλικού κινήματος. Στη θερινή εκστρατεία του 1921, ο ελληνικός στρατός απέτυχε να καταλάβει την Άγκυρα και να συντρίψει τον κεμαλικό στρατό, έχοντας τεράστιες απώλειες.
Στο μικρασιατικό μέτωπο θα δραστηριοποιηθούν Έλληνες κομμουνιστές με επικεφαλής τον Παντελή Πουλιόπουλο, το Γιώργο Νίκολη και τον Ελευθέριο Σταυρίδη που θα δημιουργήσουν αντιπολεμικούς πυρήνες και θα κυκλοφορήσουν την εφημερίδα Ερυθρός Φρουρός. Το Κεντρικό Συμβούλιο των Κομμουνιστών Φαντάρων του Μετώπου θα κυκλοφορήσει προκηρύξεις στους στρατιώτες συνήθως γραμμένες από τον Πουλιόπουλο. Αυτές οι προκηρύξεις θα είναι κατά της εκστρατείας και του πολέμου και όπως χαρακτηριστικά γράφουν «για τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων τραπεζιτών και καπιταλιστών σκοτώνονται τα παιδιά των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας». Μάλιστα ο Πουλιόπουλος, τον Ιούνιο του 1922, θα συλληφθεί και θα παραπεμφθεί σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, αλλά με την κατάρρευση του μετώπου θα δραπετεύσει από τις στρατιωτικές φυλακές Σμύρνης και θα επιστρέψει στην Ελλάδα.
Η διατήρηση μιας πολυάριθμης στρατιάς στη Μικρά Ασία για χρόνια δημιούργησε τεράστια προβλήματα και η οικονομία της Ελλάδας κατέρρευσε. Η κυβέρνηση του Πρωτοπαπαδάκη, το Μάιο του 1922, κατέφυγε στη «διχοτόμηση» των χαρτονομισμάτων που την ακολούθησε θύελλα απεργιών και διαμαρτυριών. Το ΣΕΚΕ διακήρυσσε ότι η μόνη λύση ήταν η συνεννόηση με τον τουρκικό λαό έξω από ιμπεριαλιστικά πλαίσια, για ειρήνη και διευθέτηση του προβλήματος του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή. Λόγω αυτής της θέσης, τα ηγετικά μέλη του ΣΕΚΕ διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και οι επιθέσεις στα γραφεία του Ριζοσπάστη έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Έτσι, η λειτουργία του κόμματος, μέχρι τα τέλη του 1922, θα απορυθμιστεί.
Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη
Στις 19 Φλεβάρη του 1922, συνήλθε η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΕΚΕ(Κ). Τα θέματα που την απασχόλησαν ήταν: Η πολιτική κατάσταση και τα καθήκοντα του κόμματος, η επαγγελματική τακτική, το κόμμα και η Κομμουνιστική Διεθνής, ο Ριζοσπάστης, το περιοδικό του κόμματος και το εκδοτικό τμήμα.
Η συνδιάσκεψη συνήλθε γιατί αρκετά ηγετικά στελέχη είχαν φυλακιστεί από το αστικό καθεστώς και στο κόμμα είχε ξεσπάσει μια έντονη εσωκομματική διαπάλη ανάμεσα σε τρεις αντιμαχόμενες ομάδες. Μία, με επικεφαλής τους Ν. Σαργολόγο και Ε. Παπαναστασίου, που είχε υιοθετήσει υπερεπαναστατικά συνθήματα και έσπρωχνε το κόμμα σε τυχοδιωκτισμούς. Μια δεύτερη, από τους Ν. Δημητράτο, Αρ. Σίδερη και Α. Κουριέλ, που υποστήριζε την εγκατάλειψη της επαναστατικής τακτικής και τη συνεργασία με τα αστικά κόμματα και μια τρίτη, από τους Γ. Κορδάτο, Γ. Γεωργιάδη και Α. Μπεναρόγια, που ζητούσε γενικότερη αναθεώρηση της γραμμής του κόμματος.
Αποτέλεσμα αυτής της διαπάλης ήταν η θέση της "Μακράς νομίμου υπάρξεως".
"Το Κόμμα διατρέχον ακόμη περίοδον οργανώσεως και προπαγάνδας, έχει ανάγκην μακράς νομίμου υπάρξεως". Το κόμμα με αυτή τη θέση εγκατέλειπε προσωρινά τον επαναστατικό προσανατολισμό του. Η θέση αυτή προκάλεσε την αντίθεση πολλών μελών και στελεχών του κόμματος και γρήγορα τέθηκε ζήτημα αναθεώρησής της.
Εκλέχθηκε νέα Κεντρική Επιτροπή από τους:
Γιάννη Κορδάτο
Γιώργο Γεωργιάδη
Γιάννη Πετσόπουλο (ιδιοκτήτης Ριζοσπάστη)
Γιάννη Λαγουδάκη
Γρηγόρη Παπανικολάου
Αριστοτέλη Σίδερη
Μιχάλη Σιδέρη
Γραμματέας της ΚΕ θα αναλάβει ο Γιάννης Κορδάτος.
1ο Έκτακτο Συνέδριο
Με την τραγική κατάληξη της μικρασιατικής εκστρατείας, επιστρέφουν από το μέτωπο και εντάσσονται στο κόμμα, στα τέλη του 1922, πολλοί κομμουνιστές στρατιώτες. Αυτοί θα αποτελέσουν τη δυναμική αριστερή πτέρυγα του κόμματος, με ηγέτη τον Π. Πουλιόπουλο. Θα επιδιώξουν την επαναφορά του κόμματος σε επαναστατική τροχιά εγκαταλείποντας τη θέση της "μακράς νομίμου υπάρξεως", τη μπολσεβικοποίηση του κόμματος και τη διαγραφή από αυτό των οπορτουνιστών της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ που αντιδρούν σ' αυτή.
Το Νοέμβριο (2-13) του 1922, στην Αθήνα, στα γραφεία του συνδικάτου "Πρόοδος", συνήλθε το 1ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ). Τα θέματα ήταν : Λογοδοσία της ΚΕ. Γενική πολιτική-επαγγελματική τακτική. Ζήτημα εκλογών. Οργανώσεις του κόμματος. Εκλογή νέας διοίκησης. Εκλέχτηκε νέα ΚΕ και Γραμματέας της θα αναλάβει ο Νίκος Σαργολόγος, μια σκοτεινή μορφή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Τη νέα ΚΕ αποτελούσαν οι:
Νίκος Σαργολόγος
Γιάννης Κορδάτος
Γιάννης Λαγουδάκης
Θόδωρος Μάγγος
Δημήτρης Γιαμογιάννης
Η κρίση αυτή, δημιούργησε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΚΕ), από την αντιφρονούσα μειοψηφία του ΣΕΚΕ, με επικεφαλής τον Αριστοτέλη Σίδερη, που αντιτάχθηκε στην είσοδό του στην ΚΔ, και την μετονομασία του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας το 1924.
Ίδρυση της ΟΚΝΕ
Με πρωτοβουλία του ΣΕΚΕ, στις 28 Νοέμβρη 1922, συνήλθαν στη Θεσσαλονίκη αντιπρόσωποι των σοσιαλιστικών οργανώσεων νέων από διάφορες πόλεις της Ελλάδας και ίδρυσαν την Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ). Η ΟΚΝΕ εντάχθηκε αμέσως στην Κομμουνιστική Διεθνή Νέων.
Το πρώτο συνέδριο της ΟΚΝΕ εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή από τους Ζακ Βεντούρα, Μωυσή Βεντούρα, Σπύρο Θεοδώρου, Μ. Καράσσο και Γ. Φράππα. Δημοσιογραφικό όργανο της ΟΚΝΕ έγινε η εφημερίδα Νεολαία.
2ο Έκτακτο Συνέδριο
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1923, θα συνέλθει το 2ο Έκτακτο (εκλογικό) Συνέδριο με θέμα την αναδιοργάνωση του κόμματος λόγω της μακράς απουσίας από αυτό πολλών ηγετικών στελεχών. Επίσης, θα τεθεί ξανά το θέμα της οργανικής σύνδεσης με την Κομμουνιστική Διεθνή, αλλά η απόφαση θα μετατεθεί για το επόμενο συνέδριο. Θα απομακρυνθεί από την Κεντρική Επιτροπή ο Νίκος Σαργολόγος και θα εκλεγεί νέα ΚΕ με Γραμματέα το συνδικαλιστή από το Βόλο, Θωμά Αποστολίδη. Την τετραμελή ΚΕ αποτελούσαν οι:
Θωμάς Αποστολίδης
Σεραφείμ Μάξιμος
Ελευθέριος Σταυρίδης
Χρήστος Τζάλλας
Το συνέδριο εξέλεξε επίσης Κεντρική Εκλογική Επιτροπή (ΚΕΕ) με επικεφαλής τους Γ. Κορδάτο και Ε. Παπαναστασίου. Σε προκήρυξη που απηύθυνε στις 16 Οκτώβρη 1923, η ΚΕΕ τόνιζε ότι:
"Το Κομμουνιστικό Κόμμα που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα των τίμιων εργατών του χεριού και του πνεύματος, κατέρχεται εις τας εκλογάς για να αποκαλύψει την προδοσίαν των αστικών κομμάτων και να χτυπήσει αλύπητα την νέαν απόπειρα προς εξαπάτηση του λαού".
Το εκλογικό σύνθημα του κόμματος ήταν "Σφυρί-Δρεπάνι". Στις εκλογές, στις 16 Δεκέμβρη 1923, το ΣΕΚΕ(Κ) συγκέντρωσε 18000 ψήφους και δεν εξέλεξε κανένα βουλευτή.
Το 1922-1923, εμφανίστηκε στους κόλπους του ΣΕΚΕ μια αντιπολιτευόμενη κίνηση, που, από την Πρωτομαγιά του 1923, άρχισε να εκδίδει το περιοδικό Αρχείο Μαρξισμού, από το οποίο τα μέλη της πήραν το όνομα Αρχειομαρξιστές. Ηγέτης της κίνησης αυτής, που αυτοπαρουσιαζόταν ως ομάδα με το όνομα Εργασία, ήταν ο Φραγκίσκος Τζουλάτι. Μέχρι το 1924, που ψηφίστηκε η διαγραφή τους για φραξιονισμό, ανήκαν οργανωτικώς στο ΣΕΚΕ. Κύριο σύνθημα των αρχειομαρξιστών ήταν πρώτα μόρφωση, μετά δράση. Ο Τζουλάτι, αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκειά του μπροστά στις μεγάλες ευθύνες που προέκυψαν, παραιτήθηκε και πρότεινε το Δημήτρη Γιωτόπουλο ως αντικαταστάτη του. Ο Δ. Γιωτόπουλος έγινε ο ηγέτης των αρχειομαρξιστών μαζί με τον ηθοποιό Γιώργη Βιτσώρη.
3ο Έκτακτο Συνέδριο
Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο (26 Νοέμβρη - 3 Δεκέμβρη) το 1924, το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και εντάχθηκε οριστικά στους κόλπους της ΚΔ, αποδεχόμενο τους 21 όρους της. Έτσι ξεκίνησε η μπολσεβικοποίηση, δηλαδή η οργάνωση σαν ένα τυπικό επαναστατικό κόμμα, τμήμα της Κ.Δ, σύμφωνα με τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Στο συνέδριο εκλέχθηκε 15μελής Κ.Ε αποτελούμενη από τους Π. Πουλιόπουλο, Θ. Αποστολίδη, Σ. Μάξιμο, Κ. Σκλάβο, Ν. Νικολαΐδη, Β. Νικολινάκο, Ν. Ευαγγελόπουλο, Ε. Ακριβόπουλο, Γ. Κορδάτο, Ε. Σταυρίδη, Κ. Θέο, Α. Χαϊτά, Α. Σαρόγλου, Ταχογιάννη και Κοσμά. Αναπληρωματικά μέλη εκλέχτηκαν οι Φ. Παπαδόπουλος, Γ. Παπανικολάου, Κ. Κωνσταντινίδης, Α. Παπαδόπουλος. Από τα 15 μέλη της ΚΕ, οι 7 πρώτοι εκλέχτηκαν στην Εκτελεστική Επιτροπή, που συγκροτήθηκε για πρώτη φορά.
Γραμματέας της Κ.Ε εκλέγεται ο νομικός Παντελής Πουλιόπουλος, που είχε έρθει από το μικρασιατικό μέτωπο μετά την κατάρρευση του 1922 και ήταν πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών & Θυμάτων Στρατών. Ήταν επαρκώς μαρξιστικά καταρτισμένος, είχε μεταφράσει στα ελληνικά κλασικά μαρξιστικά έργα και ήταν πολύγλωσσος. Ο Πουλιόπουλος, που ήταν μόνο 23 ετών, είχε τη στήριξη της ΚΔ γιατί ήταν πιστά προσηλωμένος στην προοπτική της και στις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Επίσης, διαγράφηκαν από το κόμμα πολλά από τα ιδρυτικά στελέχη του ΣΕΚΕ (Ν. Δημητράτος, Α. Μπεναρόγια, Γ. Γεωργιάδης κ.α) σαν οπορτουνιστές (καιροσκόποι με μικροαστική νοοτροπία), καθώς και οι Αρχειομαρξιστές. Ο Νίκος Ζαχαριάδης για τα μέλη της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ, αρκετά χρόνια αργότερα, έλεγε ότι "δεν μπόρεσαν να αποβάλλουν τη μικροαστική νοοτροπία και να αποκτήσουν μπολσεβίκικη. Ο μπολσεβίκος δεν μπόρεσε να επικρατήσει του μικροαστού".
Το κόμμα στο εξής συνέχισε την κομμουνιστική του διαδρομή σαν ΚΚΕ - Ελληνικό Τμήμα της Κ.Δ.
Παραπομπές
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
Κ.Κ.Ε, Το πρώτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ - Πρακτικά, Έκδοση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Αθήνα 1982
Λέανδρος Μπόλαρης, «Σ.Ε.Κ.Ε. - Οι Επαναστατικές Ρίζες της Αριστεράς στην Ελλάδα», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα 2008
Άγγελος Ελεφάντης, "Η Επαγγελία της Αδύνατης Επανάστασης", Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1978
Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα, 1922-1940 - ο Μεσοπόλεμος, τόμος Β2, εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2003
Αβραάμ Μπεναρόγια, "Η Πρώτη Σταδιοδρομία του Ελληνικού Προλεταριάτου" εκδ. Κομμούνα, Μάης 1986
Γιάννης Κορδάτος, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, 13ος τόμος, εκδ. 20ος αιώνας, Αθήνα
Δημ. Γ. Κούσουλας : "Επανάστασις και Ήττα", Η Ιστορία του ΚΚΕ 1918-1949, Εκδόσεις Ιω. Καμπανά, Αθήναι 1971
Καρπόζηλος Κ., «Η συμμετοχή του ΣΕΚΕ στις εκλογές του 1920 και το πρόγραμμα της ‘‘επαναστατικής ουτοπίας’’», Ουτοπία τευχ.56,(Σεπτ-Οκτ. 2003), σ. 97-113
Παλούκης Κώστας, «Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ, το ζήτημα της "μπολσεβικοποίησης" στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα 1918-1924 (μέρος Α')», Ουτοπία, τεύχ. 73 (Ιαν. - Φεβρ. 2007),σελ.23-39
Παλούκης Κώστας, «Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ, το ζήτημα της "μπολσεβικοποίησης" στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα 1918-1924 (μέρος Β')», Ουτοπία, τευχ. 75 (Μάϊος-Ιουν. 2007), σελ.113-130
Ψαλλίδας Γρηγόρης, «Για τη συγκρότηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας», Τα Ιστορικά, τομ.6, τ/χ.11 (Δεκέμβριος 1989),σελ.361-380
Στάθης Πελαγίδης, «Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ) απέναντι στο προσφυγικό πρόβλημα (1923-1930)»,Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, Η' Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο-Πρακτικά, Αθήνα, 1987, σελ.115-136
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
673228
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
|
Πειθαρχία
|
Πειθαρχία ονομάζεται μία συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία ένα άτομο ή μία ομάδα ανθρώπων συμβαδίζουν σε έναν συγκεκριμένο κώδικα δεοντολογίας ή τάξης. Η πειθαρχία εφαρμόζεται συνήθως για τη ρύθμιση της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Η πειθαρχία μπορεί να είναι μια σειρά από προσδοκίες που απαιτούνται από οποιαδήποτε οντότητα ή κλάδο.
Κατά τη βικτοριανή εποχή αναπτύχθηκε η ιδέα της επιβολής πειθαρχίας στα παιδιά. Ο Εδουάρδος Ή είχε έναν πειθαρχημένο πατέρα, και η γιαγιά του, η Βασίλισσα Βικτώρια, ήταν υπέρμαχος αυτής της πρακτικής. Ο Εδουάρδος επέβαλλε ένα αυστηρότερο σύνολο κανόνων που στόχευαν στην ανάπτυξη παιδιών με μεθόδους σχηματισμού χαρακτήρα, διδασκαλίας αυτοελέγχου και αποδεκτής συμπεριφοράς.
Αρετή
Κώδικες δεοντολογίας
|
426788
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Agnez%20Mo
|
Agnez Mo
|
Η Agnes Monica Muljoto (1 Ιουλίου 1986), γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Agnez Mo, είναι Ινδονήσια τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, μουσικός, ηθοποιός. Έχει ηχογραφήσει τρία παιδικά άλμπουμ. Επίσης έγινε παρουσιάστρια παιδικών τηλεοπτικών προγραμμάτων.
Φιλμογραφία
Lupus Milenia (1999)
Mr. Hologram (1999)
Pernikahan Dini (2001)
Amanda (2002)
Ciuman Pertama (2002)
Cinta Selembut Awan (2002)
Cewekku Jutek (2003)
Cantik (2004)
Bunga Perawan (2004)
Ku T'lah Jatuh Cinta (2005)
Pink (2006)
Romance In The White House (2006)
The Hospital (2006)
Kawin Muda (2006)
Jelita (2008)
Kawin Masal (2008)
Pejantan Cantik (2010)
Marissa (2011)
Mimo Ketemu Poscha (2012)
Δισκογραφία
Si Meong (1992)
Yess! (1995)
Bala-Bala (1996)
And the Story Goes (2003)
Whaddup A.. '?! (2005)
Sacredly Agnezious (2009)
Agnes Is My Name (2011)
Agnez Mo (2013)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ινδονήσιοι
Τραγουδιστές
|
236386
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BA%20%CF%83%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84
|
Πανελλήνιο πρωτάθλημα κάνοε-καγιάκ σπριντ
|
Το Πανελλήνιο πρωτάθλημα κάνοε καγιάκ σπριντ (επίσης γνωστό ως κάνοε καγιάκ ήρεμων νερών και flatwater) ξεκίνησε σαν ανεξάρτητο από την κωπηλασία το 1991 από την Ελληνική Κωπηλατική ομοσπονδία (Ε.Κ.Ο.Φ.Ν.Σ.), η οποία είχε την εποπτεία του αθλήματος από το 1987 ως το 1998. Έως το 1991 αγωνίσματα Κάνοε-Καγιάκ γίνονταν στα πλαίσια των πανελλήνιων πρωταθλημάτων Κωπηλασίας. Το 1998 ιδρύεται η Ελληνική Ομοσπονδία Κάνοε-Καγιάκ (Ε.Ο.Κ.Κ.) κι αναλαμβάνει τη διοργάνωση πρωταθλημάτων από το 1999. Είναι το παλαιότερο πρωτάθλημα, καθώς εκείνο του σλάλομ ξεκίνησε το 1999.
Διεξαγωγή πρωταθλήματος
Το πανελλήνιο πρωτάθλημα περιλαμβάνει τις παρακάτω ηλικιακές κατηγορίες:
Ανδρών-Γυναικών (19 ετών και άνω)
Εφήβων-Νεανίδων (17-18 ετών)
Παίδων-Κορασίδων (15-16 ετών)
Στο πρόγραμμα των αγώνων διεξάγονται τα παρακάτω αγωνίσματα:
Σε άνδρες, έφηβους, παίδες:
K1 - K2 - K4 - C1 - C2 1000 μέτρων
K1 - K2 - C1 200 μέτρων
Σε γυναίκες, νεάνιδες, κορασίδες:
K1 - K2 - K4 500 μέτρων
K1 200 μέτρων
Πρωταθλήματα
Τα πρωταθλήματα σπριντ διεξάγονταν στη λίμνη των Ιωαννίνων από την πρώτη διοργάνωση του 1991 έως αυτή του 2005. Από το 2006 διεξάγονται πλέον κάθε χρόνο στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο Σχοινιά.
Ο νικητής σύλλογος των αγώνων κάνοε-καγιάκ έχει αναδειχθεί με δύο τρόπους στην ιστορία των αγώνων.
Στο πρώτο πρωτάθλημα του 1991 υπήρξε βαθμολογία συλλόγων στην οποία πρώτευσε ο ΝΟΒΑ, που αναδείχθηκε και πολυνίκης (περισσότερα χρυσά μετάλλια) των αγώνων.
Από το 1992 ως το 1996 η ομαδική κατάταξη γινόταν βάση χρυσών μεταλλίων (σε περίπτωση ισοπαλίας υπολογίζονταν τα αργυρά, ενώ σε περίπτωση νέας ισοπαλίας υπολογίζονταν τέλος τα χάλκινα μετάλλια).
Στα πρωταθλήματα 1997 και 1998 χρησιμοποιήθηκε σύστημα βαθμολογίας με νικητή το ΝΟΒΑ, ενώ πολυνίκης και στις δύο αυτές διοργανώσεις αναδείχθηκε ο ΝΟ Χαλκίδας.
Από το 1999 ως το 2011 το σύστημα βαθμολογίας εφαρμόζεται στις νεοσύστατες διοργανώσεις πανελληνίων κυπέλλων, ενώ στο πρωτάθλημα η κατάταξη γίνεται και πάλι με βάση τα χρυσά μετάλλια.
Από το 2012 και ύστερα από την κατάργηση του κυπέλλου, η βαθμολογία επιστρέφει στο πρωτάθλημα και ισχύει έως σήμερα
Σύνολο τίτλων συλλόγων
Νικητής βάση βαθμολογίας: 1991, 1997, 1998, 2012-σήμερα.
Νικητής βάση μεταλλίων: 1992-1996, 1999-2011.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελληνική Ομοσπονδία Κάνοε-Καγιάκ
Κανοε Καγιακ Σπριντ
Κανόε καγιάκ στην Ελλάδα
|
742700
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Lil
|
Lil
|
Ο όρος Lil είναι ένας όρος σλανγκ και παραλλαγή της λέξης Little (μικρός). Ο όρος μπορεί επίσης να αναφέρεται σε αρκετούς καλλιτέχνες της ραπ και της τραπ μουσικής, όπως τους:
Lil Wayne, Αμερικανό ράπερ
Lil Peep, Αμερικανό ράπερ
Lil Pump, Αμερικανό ράπερ
Lil Jon, Αμερικανό ράπερ
Lil Uzi Vert, Αμερικανό ράπερ
Lil Tracy, Αμερικανό ράπερ
Lil Barty, Έλληνα ράπερ
Lil Jesus, Έλληνα ράπερ γνωστό και ως Sin Boy
Lil Nas X, Αμερικανό ράπερ
|
836846
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF
|
Καστελγκουλιέλμο
|
Το Καστελγκουλιέλμο (ιταλικά: Castelguglielmo) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Ροβίγκο, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Ροβίγκο
|
92369
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AD
|
Πιερ Μπουρντιέ
|
Ο Πιέρ Μπουρντιέ (Pierre Bourdieu, 1 Αυγούστου 1930 - 23 Ιανουαρίου 2002) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και κοινωνικός επιστήμονας.
Γενικό ενδιαφέρον στη μελέτη του, υπήρξε η παρατήρηση και η κατανόηση του πώς τα δρώντα υποκείμενα ενεργούν μέσα στην κοινωνία. Εισήγαγε την έννοια του habitus στην κοινωνική θεωρία και πρακτική προς όφελος της κατανόησης των επιρροών από τα επιμέρους κοινωνικά πεδία.
Σπουδές και ακαδημαϊκή καριέρα
Σπούδασε φιλοσοφία στην École Normale Supérieure στο Παρίσι. Το 1964 γίνεται διευθυντής ερευνών στην École des Hautes Études, όπου τέσσερα χρόνια μετά ιδρύει το Centre de Sociologie Européenne. Επιπλέον, εκείνη τη χρονιά διευθύνει τη σειρά «Le Sens Commun» των εκδόσεων "Minuit", ενώ το 1975 γίνεται ιδρυτής και διευθυντής του περιοδικού Actes de la recherche en sciences sociales. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κερδίζει την έδρα της κοινωνιολογίας στο Collège de France. Το 1989 ίδρυσε και διηύθυνε την ευρωπαϊκή επιθεώρηση βιβλίου LIBER και το 1996 τον εκδοτικό οίκο «Raison d'Agir».
Το έργο του και οι αμφισβητήσεις του έργου του Μπουρντιέ
Στα περισσότερα από 40 έτη παγκόσμιας επιστημονικής παρουσίας του παρήγαγε ένα τεράστιο επιστημονικό έργο εμπειρικής και θεωρητικής έρευνας, που μεταφράστηκε σε πολλές χώρες του κόσμου και ενέπνευσε ένα σπουδαίο αριθμό ερευνών σε πολλούς επιστημονικούς κλάδους. Ο Μπουρντιέ είναι ο πλέον μεταφρασμένος επιστήμονας του τέλους του 20ού αιώνα, φιλόσοφος-κοινωνικός επιστήμονας με παγκόσμια αναγνώριση και έργο που σημαδεύει τη συζήτηση των ιδεών αυτού του αιώνα.
Ο Μπουρντιέ είχε τοποθετηθεί δημόσια στα αριστερά της αριστεράς, δηλαδή την άκρα αριστερά. Η συνεχής προβολή του από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας του, καθώς και οι αιρετικές, ακροαριστερές του απόψεις τον έχουν κάνει να συγκρουστεί με όλους τους στοχαστές της Γαλλίας, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Μάλιστα, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το βιβλίο του Εκείνο που θέλει να πει το ομιλείν, πάνω στη σκέψη του Βίτγκενσταϊν, πολλοί φιλόλογοι, γλωσσολόγοι και μαθητές του Βίτγκενσταϊν είχαν γελάσει κοροϊδευτικά, θεωρώντας το απλουστευτικό και άστοχο.
Επιρροές
Το έργο του Μπουρντιέ έχει επιρροές από την παραδοσιακή ανθρωπολογία και κοινωνιολογία, μια σύνθεση των οποίων έχει ενσωματώσει στη δική του θεωρία. Από τον Βέμπερ διατήρησε τη σημασία της κυριαρχίας και των συμβολικών συστημάτων στην κοινωνική ζωή, όπως επίσης και από την ιδέα των κοινωνικών επιταγών, η οποία θα μεταμορφωθεί τελικά από τον Μπουρντιέ σε μια θεωρία πεδίων.
Από τον Μαρξ πήρε την ιδέα της "κοινωνίας" ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων: «ό,τι υπάρχει στον κοινωνικό κόσμο είναι σχέσεις - όχι διαδράσεις μεταξύ δρώντων ή δι-υποκειμενικοί δεσμοί μεταξύ ατόμων, αλλά αντικειμενικές σχέσεις που υπάρχουν ανεξάρτητα από την ατομική συνείδηση και επιθυμία» και την ανάγκη να αναπτυχθεί διαλεκτικά η κοινωνική θεωρία από την κοινωνική πρακτική.
Η ταξική προέλευση του καλλιτεχνικού γούστου είχε ήδη αναδειχθεί από τον Άρνολντ Χάουζερ στην Κοινωνική Ιστορία της Τέχνης (1951).
Από τον Εμίλ Ντιρκέμ, μέσω του Μαρσέλ Μάους και του Κλοντ Λεβί-Στρος, ο Μπουρντιέ κληρονόμησε μια δομιστική εξήγηση της τάσης των κοινωνικών συστημάτων να αναπαράγονται, που βασίζεται στην ανάλυση των συμβολικών δομών και των μορφών ταξινόμησης. Παρ' όλα αυτά, ο Μπουρντιέ διαφέρει από τον Ντιρκέμ στο ότι δίνει έμφαση στο ρόλο του κοινωνικού δρώντος στην επιτέλεση συμβολικών επιταγών μέσα από τη σωματοποίηση των κοινωνικών δομών. Επίσης τόνισε ότι η αναπαραγωγή των κοινωνικών συστημάτων δεν λειτουργεί με μια λογική λειτουργισμού.
Ο Μερλό-Ποντύ και μέσω αυτού η φαινομενολογία του Έντμουντ Χούσερλ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συγκέντρωση του Μπουρντιέ στο σώμα, δράση και πρακτικές τάσεις (οι οποίες βρήκαν την πρωταρχική τους εκπλήρωση στη θεωρία του habitus του Μπουρντιέ). Επηρεάστηκε επίσης από τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, ειδικά σε σχέση με το έργο του τελευταίου για την τήρηση των κανόνων, αναφέροντας ότι «ο Βίτγκενσταϊν είναι ίσως ο φιλόσοφος που με έχει βοηθήσει περισσότερο σε στιγμές δυσκολίας. Είναι κάτι σαν σωτήρας για περιόδους μεγάλης πνευματικής ανησυχίας».
Το έργο του Μπουρντιέ είναι βασισμένο σε μια προσπάθεια υπέρβασης κάποιων δυϊσμών οι οποίοι, όπως πίστευε, χαρακτήριζαν τις κοινωνικές επιστήμες στην εποχή του (υποκειμενισμός/ αντικειμενισμός, μικρο-/ μακρο-, ελευθερία/ ντετερμινισμός). Οι έννοιές του του habitus, του "κεφαλαίου" (capital) και του "πεδίου" (field) δημιουργήθηκαν με την πρόθεση να ξεπεραστούν αυτές οι αντιθέσεις.
Έργα
Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι τα Les héritiers, l'amour de l'art, le métier de socioloque και το La reproduction, που γράφτηκε το 1970 σε συνεργασία με τον Πασσερόν (Passeron).
Η διάκριση
Για την τηλεόραση
Οι κληρονόμοι
Γλώσσα και συμβολική εξουσία
Κείμενα Κοινωνιολογίας
Αντεπίθεση πυρών
Η αίσθηση της πρακτικής
Η ανδρική κυριαρχία
Οι κανόνες της τέχνης
Επιστήμη της επιστήμης και αναστοχασμός
Σχεδίασμα για μια αυτοανάλυση
Μάθημα πάνω στο μάθημα
Η τέχνη του κοινωνιολόγου
Πρακτικοί λόγοι
Κοινωνιολογία της παιδείας
Η αναπαραγωγή
Πασκαλιανοί διαλογισμοί
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γάλλοι δοκιμιογράφοι
Γάλλοι ανθρωπολόγοι
Γάλλοι συγγραφείς
Γάλλοι κοινωνιολόγοι
Γάλλοι φιλόσοφοι
Φιλόσοφοι του 20ού αιώνα
|
99134
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%81
|
Αχαγκάρ
|
Τα Αχαγκάρ ή Χογκάρ (Ahaggar/Hoggar), είναι συγκρότημα βουνών και υψιπέδων ηφαιστειακής προέλευσης στη κεντρική Σαχάρα στα νότια εδάφη της Αλγερίας. Αυτό το υψίπεδο έχει γενικά ένα μέσο όρο υψομέτρου περί τα 900 μ. με υψηλότερες κορυφές τους να είναι το Ταχάτ με 3.003 μ., το Ασσεκρέμ, το οποίο είναι αρκετά διάσημο, και άλλες πάμπολλες ηφαιστειακές κορυφές, συμπεριλαμβανομένου και του "Χογκάρ-Τασσίλι ν' Ατζέρ".
Το κλίμα της περιοχής παρουσιάζει χαρακτηριστικά ακραίων θερμοκρασιακών διακυμάνσεων ανάμεσα στο καλοκαίρι και τον χειμώνα, καθώς οι μέγιστες καλοκαιρινές σκαρφαλώνουν συχνά στους 50οC αλλά τον χειμώνα είναι συχνό το φαινόμενο των ελάχιστων ημερησίων θερμοκρασιών να πέφτουν στους 0οC ή ακόμη και σε "αρνητικές" μονάδες, ελάχιστα όμως κάτω από το μηδέν, παρόλο που το Αχαγκάρ βρίσκεται στην μέση μιας θερμής ερήμου σαν τη Σαχάρα, και μάλιστα στον Τροπικό του Καρκίνου.
Η βλάστηση στα βουνά, είναι η πιο αντιπροσωπευτική ξηροφυλλική με αυτής των περιοχών της δυτικής Αφρικής, με διάφορα είδη ακανθωδών θάμνων, λίγα είδη ακακίας και τέλος με ένα φυτικό "άρωμα μεσογείου", καθώς στην περιοχή φύονται ένα είδος ελιάς (Olea laperrinei), ενδημικό του Αχαγκάρ και του Αϊρ στο Νίγηρα και ένα είδος κυπαρισσιού (Tassili Cypress), ενδημικό μόνο της περιοχής του "Χογκάρ-Τασσίλι ν' Ατζερ" και του Ακακούς της Λιβύης.
Λόγω των πιο ευνοϊκών συνθηκών με την ύπαρξη κάποιων παραπάνω βροχοπτώσεων σε σχέση με τις γύρω κατάξηρες ερημικές περιοχές, την ύπαρξη νερού και την αραιή έστω βλάστηση όπως προαναφέραμε και παραπάνω, και με πληθώρα οάσεων, η κατοίκιση είναι εμφανής με την ύπαρξη της πόλης της Ταμανρασσέτ στο υψίπεδο, η οποία είναι κτισμένη μέσα σε μια ερημική κοιλάδα (ουάντι), και με την κυριαρχία των Τουαρέγκ Κελ Ατζέρ εκεί.
Η ύπαρξη ανατολικότερα του "Χογκάρ-Τασσίλι ν' Ατζέρ", αναρίθμητων βραχογραφιών ξακουστή περιοχή, του "Εθνικού Πάρκου του Αχαγκάρ" και γενικότερα τα επιβλητικά βραχώδη ηφαιστειακά ερημικά τοπία σε όλο το Αχαγκάρ, κατέστησε την περιοχή να έχει γίνει μια από τις πιο τουριστικές της Αλγερίας αλλά και γενικότερα της Σαχάρας.
Βουνά της Αλγερίας
Σαχάρα
|
61157
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Φωκάς (αποσαφήνιση)
|
Φωκάς (θηλ. Φωκά) είναι ελληνικό επώνυμο.
Μπορεί να αναφέρεται σε ένα από τα παρακάτω πρόσωπα:
Άντρες
Αλέξης Φωκάς - καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή Ηλία Λάγιου
Αντώνης Φωκάς - ενδυματολόγος
Βάρδας Φωκάς - ακρίτας
Ευγένιος Φωκάς - ιατρός
Ιωάννης Φωκάς - θαλασσοπόρος
Νικηφόρος Β' Φωκάς - βυζαντινός αυτοκράτορας
Νίκος Φωκάς - ποιητής
Οδυσσέας Φωκάς - ζωγράφος
Πέτρος Φωκάς - ανιψιός του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά
Σπύρος Φωκάς - ηθοποιός
Φωκάς - βυζαντινός αυτοκράτορας
Γυναίκες
Μαρία Φωκά - ηθοποιός
Ιωάννα Φωκά - Μεταξά - συγγραφέας
it:Foca (famiglia)
|
813529
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB%20%CE%91%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1
|
Μάικλ Ατίγια
|
Ο Σερ Μάικλ Φράνσις Ατίγια, γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1929 στο Λονδίνο και πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2019, ήταν Άγγλος μαθηματικός λιβανέζικης καταγωγής, γιος του συγγραφέα Έντουαρντ Ατίγια. Υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Ήταν μέλος της Βασιλικής Εταιρείας από το 1962 και πρόεδρος από το 1990 έως το 1995. Έχει βραβευθεί με το Μετάλλιο Φιλντς το 1966, το Βραβείο Άμπελ το 2004 και το Μεγάλο Μετάλλιο το 2010.
Βιογραφία
Ο Ατίγια μεγάλωσε στο Σουδάν και την Αίγυπτο, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ακαδημαϊκής του ζωής στο Ηνωμένο Βασίλειο στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και στις Ηνωμένες Πολιτείες στο Ινστιτούτο Ανώτατων Σπουδών. Διετέλεσε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας (1990-1995), ιδρυτικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ισαάκ Νεύτων (1990-1996), διευθυντής του Κολλεγίου Τρίνιτι του Κέιμπριτζ (1990-1997), καγκελάριος του Πανεπιστημίου του Λέστερ (1995-2005) και πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου (2005-2008). Από το 1997 μέχρι το θάνατό του ήταν επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
Οι μαθηματικοί συνεργάτες του Ατίγια ήταν οι Ραούλ Μποτ, Φρίντριχ Χίρζεμπρουχ και Ίσαντορ Σίνγκερ, ενώ οι μαθητές του ήταν οι Γκρέιαμ Σίγκαλ, Νάιτζελ Χίτσιν, Σάιμον Ντόναλντσον και Έντουαρντ Γουίτεν Μαζί με τον Χίρζεμπρουχ έθεσε τις βάσεις για την τοπολογική Κ-θεωρία, ένα σημαντικό εργαλείο της αλγεβρικής τοπολογίας, η οποία, ανεπίσημα μιλώντας, περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους οι χώροι μπορούν να συστρέφονται. Το γνωστότερο αποτέλεσμά του, το θεώρημα του δείκτη Atiyah-Singer, αποδείχθηκε μαζί με τον Singer το 1963 και χρησιμοποιείται στην καταμέτρηση του αριθμού των ανεξάρτητων λύσεων σε διαφορικές εξισώσεις. Ορισμένες από τις πιο πρόσφατες εργασίες του ήταν εμπνευσμένες από τη θεωρητική φυσική, ιδίως τα στιγμιότυπα και τα μονόπολα, τα οποία είναι υπεύθυνα για ορισμένες διορθώσεις στην κβαντική θεωρία πεδίου. Του απονεμήθηκε το μετάλλιο Φιλντς το 1966 και το βραβείο Άμπελ το 2004.
Παιδική ηλικία και εκπαίδευση
Ο Ατίγια γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1929 στο Χάμπστεντ του Λονδίνου της Αγγλίας, είναι γιος της Τζιν (το γένος Λέβενς) και του Έντουαρντ Ατίγια. Η μητέρα του ήταν Σκωτσέζα και ο πατέρας του Λιβανέζος Ορθόδοξος Χριστιανός. Είχε δύο αδέλφια, τον Πάτρικ (που απεβίωσε), τον Τζο, και μια αδελφή, τη Σέλμα (που επίσης απεβίωσε). Ο Ατίγια πήγε στο δημοτικό σχολείο στο επισκοπικό σχολείο στο Χαρτούμ του Σουδάν (1934-1941) και στο γυμνάσιο στο Κολέγιο Βικτώρια στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια (1941-1945)- στο σχολείο αυτό φοιτούσαν επίσης Ευρωπαίοι μεγαλοαστοί που είχαν απομακρυνθεί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ορισμένοι μελλοντικοί ηγέτες αραβικών εθνών. Επέστρεψε στην Αγγλία και στο Μάντσεστερ Γκράμαρ Σχολείο για τις σπουδές του στο HSC (1945-1947) και έκανε την στρατιωτική του θητεία στους Βασιλικούς Ηλεκτρολόγους και Μηχανολόγους Μηχανικούς (1947-1949). Οι προπτυχιακές και μεταπτυχιακές του σπουδές πραγματοποιήθηκαν στο Trinity College του Κέιμπριτζ (1949-1955) Ήταν διδακτορικός φοιτητής του Γουίλιαμ Β. Ντ. Χοτζ και ανακηρύχθηκε διδάκτορας το 1955 για τη διατριβή του με τίτλο Μερικές εφαρμογές τοπολογικών μεθόδων στην αλγεβρική γεωμετρία.
Ο Ατίγια ήταν μέλος της Βρετανικής Ανθρωπιστικής Ένωσης..
Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Κέιμπριτζ, ήταν πρόεδρος των Αρχιμήδειων.
Σταδιοδρομία και έρευνα
Ο Ατίγια πέρασε το ακαδημαϊκό έτος 1955-1956 στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών του Πρίνστον και στη συνέχεια επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου ήταν ερευνητής και βοηθός λέκτορα (1957-1958) και στη συνέχεια πανεπιστημιακός λέκτορας και διδάσκων στο Κολλέγιο Πέμπροουκ του Κέιμπριτζ (1958-1961). Το 1961, μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου ήταν αναγνώστης και καθηγητής στο Κολλέγιο St Catherine (1961-1963) και έγινε Σαβίλιαν Καθηγητής Γεωμετρίας και καθηγητής του Νέου Κολλεγίου της Οξφόρδης από το 1963 έως το 1969. Ανέλαβε μια τριετή θέση καθηγητή στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών του Πρίνστον, μετά την οποία επέστρεψε στην Οξφόρδη ως ερευνητής της Βασιλικής Εταιρείας και καθηγητής του Κολλεγίου της Αγίας Αικατερίνης. Διετέλεσε πρόεδρος της Μαθηματικής Εταιρείας του Λονδίνου από το 1974 έως το 1976.
Ο Ατίγια ήταν πρόεδρος των Διασκέψεων Pugwash για την Επιστήμη και τις Παγκόσμιες Υποθέσεις από το 1997 έως το 2002. Συνέβαλε επίσης στην ίδρυση της Διακαδημαϊκής Ομάδας για Διεθνή Θέματα, της Ένωσης Ευρωπαϊκών Ακαδημιών (ALLEA) και της Ευρωπαϊκής Μαθηματικής Εταιρείας (EMS).
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμμετείχε στη δημιουργία του Ινστιτούτου Μαθηματικών Επιστημών Ισαάκ Νεύτωνα στο Κέιμπριτζ και ήταν ο πρώτος διευθυντής του (1990-1996). Διετέλεσε πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας (1990-1995), Μάστερ του Trinity College του Κέιμπριτζ (1990-1997), καγκελάριος του Πανεπιστημίου του Λέστερ (1995-2005) και πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου (2005-2008). Από το 1997 μέχρι το θάνατό του το 2019 ήταν επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Ήταν διαχειριστής του Ιδρύματος Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ.
Αλγεβρική Γεωμετρία (1952–1958)
Οι πρώτες εργασίες του Ατίγια είναι αφιερωμένες στην αλγεβρική γεωμετρία. Ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, ο Ατίγια άρχισε να ενδιαφέρεται για την κλασική προβολική γεωμετρία και η πρώτη του εργασία ήταν ένα σύντομο σημείωμα για την αριστερή κυβική. Το 1954, κέρδισε το βραβείο Σμιθ για την προσέγγιση της δέσμης στις κυβερνημένες επιφάνειες . Το βραβείο αυτό ενθάρρυνε τον Ατίγια να ασχοληθεί με τα μαθηματικά και όχι με τα άλλα θέματα που τον ενδιέφεραν εκείνη την εποχή όπως η αρχιτεκτονική και η αρχαιολογία.
Στη διατριβή του, υπό την επίβλεψη του WVD Χοντζ, ο Ατίγια ανέπτυξε μια προσέγγιση σε όρους δεσμίδων της θεωρίας του Σολομώντα Λέφσετζ για τα ολοκληρώματα δεύτερου είδους των αλγεβρικών ποικιλιών. Την υποστήριξε το 1955, με τίτλο: Μερικές εφαρμογές των τοπολογικών μεθόδων στην αλγεβρική γεωμετρία. Στη συνέχεια προσκλήθηκε για ένα έτος στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών του Πρίνστον. Όσο ήταν στο Πρίνστον, ταξινόμησε τις διανυσματικές ίνες σε μια ελλειπτική καμπύλη - μια επέκταση της ταξινόμησης των ινών σε μια καμπύλη γένους 0 από τον Αλεξάντερ Γκροτέντιεκ: ο Ατίγια έδειξε ότι κάθε διανυσματική ίνα είναι ένα άθροισμα μη-συναρμολογούμενων ινών, ουσιαστικά μοναδικά, και στη συνέχεια ότι ο χώρος των θετικά διαστάσεων ινών ενός συγκεκριμένου βαθμού ταυτίζεται με τη βασική ελλειπτική καμπύλη. Μελέτησε επίσης τα διπλά σημεία σε επιφάνειες και έδωσε το πρώτο παράδειγμα ενός διαιρετικού μετασχηματισμού αλγεβρικών ποικιλιών διάστασης 3, ο οποίος ήταν αργότερα θεμελιώδης για το έργο του Σιγκεφούμι Μόρι σχετικά με τα ελάχιστα μοντέλα αυτών των ποικιλιών.
Βραβεία και τιμητικές διακρίσεις
Ο Ατίγια τιμήθηκε με το βραβείο Μπέργουικ το 1961, το μετάλλιο Φιλντς το 1966, το μετάλλιο Ντε Μόργκαν το 1980 και το μετάλλιο Κόπλεϊ το 1988. Το 1989 του ανατέθηκε η διάλεξη Forder Lecture. Το 2004, του απονεμήθηκε το Βραβείο Άμπελ, μαζί με τον Σίνγκερ, με τον οποίο είχε αποδείξει το Θεώρημα του Δείκτη το 1963. Τέλος, το 2010, τιμήθηκε με το Μεγάλο Μετάλλιο της Ακαδημίας Επιστημών.
Έγινε ιππότης Bachelor το 1983.
Ο Μάικλ Ατίγια ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας από πολλά πανεπιστήμια: Ρέντινγκ, Ελσίνσκι, Σαλαμάνκα, Μόντρεαλ, Ουαλία, Λίβανος, Queen's (Καναδάς), Keele, Μπέρμιγχαμ, UMIST, Μπράουν, Heriot-Watt, Πόλη του Μεξικού, Οξφόρδη, Χονγκ Κονγκ, Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού (2004), Γιορκ (2005), Χάρβαρντ (2006), Ecole Normale Supérieure της Πίζας (2007), Πολυτεχνείο της Καταλονίας (2008), Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Χονγκ Κονγκ (2012)
Δημοσιεύσεις
Βιβλία
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 1 : Early papers and general papers, The Clarendon Press, Oxford University Press, 1988a, 392 p. (ISBN 978-0-19-853275-0, Math Reviews 951892
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 2 : K-theory, The Clarendon Press, Oxford University Press, 1988b, 854 p. (ISBN 978-0-19-853276-7, Math Reviews 951892
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 3 : Index theory 1, The Clarendon Press, Oxford University Press, 1988c, 593 p. (ISBN 978-0-19-853277-4, Math Reviews 951892
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 4 : Index theory 2, The Clarendon Press, Oxford University Press, 1988d, 617 p. (ISBN 978-0-19-853278-1, Math Reviews 951892
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 5 : Gauge theories, The Clarendon Press, Oxford University Press, 1988e, 712 p. (ISBN 978-0-19-853279-8, Math Reviews 951892
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 6, The Clarendon Press, Oxford University Press, 2004, 1064 p. (ISBN 0-19-853099-4).
(en) Michael F. Atiyah, Collected works, vol. 7 : 2002-2013, The Clarendon Press, Oxford University Press, 2014, 442 p. (ISBN 978-0-19-968926-2
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Michael Atiyah tells his life story at Web of Storie
The celebrations of Michael Atiyah's 80th birthday in Edinburgh, 20-24 April 2009
Mathematical descendants of Michael Atiyah
List of works of Michael Atiyah from Celebratio Mathematica
Παραπομπές
Μαθηματικοί αναλυτές
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
Μαθηματικοί του 21ου αιώνα
Άγγλοι μαθηματικοί
Βραβευμένοι με Μετάλλιο Φιλντς
|
535510
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B6%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5
|
Ιζβαρύνε
|
Το Ιζβαρύνε (Ουκρανικά: Ізварине, ρωσικά: Изварино, Izvarino) είναι οικισμός αστικού τύπου, ο οποίος βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή οδό 40 στον Δήμο Κρασνοντόν, στην Περιφέρεια Λουχάνσκ στην Ουκρανία. Επίσης είναι σημαντικό οδικό και σιδηροδρομικό σημείο διέλευσης για την ουκρανική πλευρά των Ρωσοουκρανικών συνόρων. Υπάρχουν εγκαταστάσεις στη διάβαση για αυτοκίνητα, φορτηγά και τρένα. Το Ιζβαρύνε βρίσκεται απέναντι από την ρωσική πόλη Ντόνετσκ στην Περιφέρεια Ροστόφ, η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με την ουκρανική πόλη Ντόνετσκ. Σύμφωνα με εκτίμηση του 2013, ο οικισμός έχει πληθυσμό 1.692 κατοίκων.
Το συνοριακό φυλάκιο έγινε μέρος του παρατεταμένου αγώνα μεταξύ της Κρατικής Συνοριοφυλακής της Ουκρανίας και των Φιλορώσων ανταρτών οι οποίοι ήταν συνδεδεμένοι με την Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ κατά την αυξανόμενη αναταραχή στην Ουκρανία στον απόηχο της Ουκρανικής Επανάστασης του 2014. Οι πολλαπλές επιθέσεις από τους αντάρτες στο φυλάκιο απωθήθηκαν. Παρά το γεγονός αυτό, η συνοριοφυλακή είχε καταληφθεί από αντάρτες στις 20 Ιουνίου 2014, και αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε ρωσικό έδαφος, όπου πολλοί φύλακες είχαν συλληφθεί, και αργότερα επέστρεψε στην Ουκρανία. Ένας αξιωματούχος της ΛΔΛ ανακοίνωσε στις 25 Ιουνίου ότι είχαν πάρει τον πλήρη έλεγχο του συνοριοφυλάκιου. Τον Ιούλιο, είχε αναφερθεί ότι η θέση χρησιμοποιήθηκε από τους αντάρτες ως σύνδεση ζωτικής σημασίας σύνδεση για προμήθειες και ενισχύσεις από τη Ρωσία. Σύμφωνα με τη Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας, 41 Ουκρανοί στρατιώτες αυτομόλησαν στη Ρωσία από το Ιζβαρύνε. Ο ουκρανός Υπουργός Άμυνας Βαλέρι Χελετέι επιβεβαίωσε ότι 41 Ουκρανοί στρατιώτες πέρασαν στη Ρωσία και ότι αυτή η υπόθεση είχε διερευνηθεί.
Δημογραφικά στοιχεία
Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ο πληθυσμός του χωριού ανερχόταν στα 2.091 άτομα. Το 4.16% δήλωσε ότι η μητρική τους γλώσσα ήταν τα ουκρανικά, ενώ το 94.88% δήλωσε τα ρωσικά ως μητρική γλώσσα.
Παραπομπές
Πόλεις της Ουκρανίας
|
780066
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%BF%20%CE%B8%CE%B7%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD
|
Καταφύγιο θηραμάτων
|
Καταφύγιο θηραμάτων (αγγλ. Game reserve) ονομάζεται μια μεγάλη έκταση γης όπου άγρια ζώα ζουν με ασφάλεια ή θηρεύονται με απολύτως ελεγχόμενο τρόπο. Αν το κυνήγι (θήρα) απαγορεύεται εντελώς σε ένα καταφύγιο θηραμάτων, αυτό αποκαλείται (ή μπορεί να θεωρηθεί ως) φυσικό καταφύγιο ή καταφύγιο άγριας ζωής. Ωστόσο, η έμφαση σε ένα καταφύγιο θηραμάτων είναι στα ζώα (την πανίδα), ενώ σε ένα φυσικό καταφύγιο υπάρχει μέριμνα για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς που είναι ιθαγενείς της περιοχής (φυτά, ζώα, μύκητες κ.ά.). Ειδικός τύπος καταφυγίου θηραμάτων είναι το εκτροφείο θηραμάτων, περιφραγμένος χώρος όπου αναπαράγονται θηράματα χωρίς να επιτρέπεται το κυνήγι τους, ώστε κατόπιν να απελευθερωθούν στη φύση και να αποτελέσουν εκεί στόχο των κυνηγών.
Πολλά καταφύγια θηραμάτων βρίσκονται στην Αφρική. Τα περισσότερα είναι ανοικτά στο κοινό και οι τουρίστες συνήθως λαβαίνουν μερος σε σαφάρι, που περιορίζονται πλέον στην παρατήρηση και σπανίως μόνο στο κυνήγι των ζώων. Ιστορικώς, μεταξύ των γνωστότερων ειδών ζώων που κυνηγούνται είναι τα λεγόμενα «πέντε μεγάλα θηράματα» της Αφρικής, δηλαδή το λιοντάρι, η λεοπάρδαλη, ο μαύρος ρινόκερος, ο αφρικανικός ελέφαντας της σαβάνας και ο αγριοβούβαλος (ή αφρικανικός βούβαλος), που ξεχωρίζουν εξαιτίας της δυσκολίας και του κινδύνου που ενέχει το κυνήγι τους. Υπάρχουν όμως καταφύγια θηραμάτων και σε χώρες με εύκρατο κλίμα, όπως στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα υπάρχουν 610 καταφύγια θηραμάτων σύμφωνα με τον νόμο 2637/1998, που τα ονομάζει «καταφύγια άγριας ζωής» (ΚΑΖ).
Σε ένα καταφύγιο θηραμάτων τα φυσικά οικοσυστήματα προστατεύονται. Η ιθαγενής άγρια ζωή στο φυσικό της ενδιαίτημα βοηθεί στο να παρέχει ένα περιβάλλον όπου η αύξηση των πληθυσμών των ειδών μπορεί να γίνεται με φυσικούς ρυθμούς. Μερικά καταφύγια θηραμάτων περιέχουν δύο ή περισσότερα διαφορετικά οικοσυστήματα.
Η προσπάθεια για διατήρηση των άγριων ζώων
Η διατήρηση της άγριας ζωής αποτελεί μια πανάκριβη προσπάθεια για τις περισσότερες αφρικανικές χώρες. Μία από τις συνηθέστερες μεθόδους για τη χρηματοδότηση των καταφυγίων θηραμάτων είναι ο τουρισμός για την παρατήρηση της άγριας ζωής. Ωστόσο, αυτός συνήθως δεν αποδίδει επαρκείς πόρους ώστε να εξασφαλίζεται η προστασία των ζώων. Ιδίως για περιοχές που υποφέρουν από πολιτική και οικονομική αστάθεια, η έκδοση ακριβών αδειών κυνηγιού για εύπορους κυνηγούς που έρχονται από χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου ίσως να είναι η μοναδική πηγή επαρκών πόρων. Η διαχείριση της εκτάσεως του καταφυγίου πρέπει τότε να προβλέπει αυστηρότερη φύλαξη για την αποτροπή των λαθροκυνηγών, που κυνηγούν χωρίς άδεια. Ο αριθμός των αδειών κυνηγιού που εκδίδονται, όπως και ο αριθμός των τουριστών στα καταφύγια γενικότερα, δεν πρέπει να είναι μεγάλος, καθώς η άγρια ζωή μειώνεται με την αύξηση της ανθρώπινης παρουσίας, το ίδιο και η «ποιότητα του κυνηγιού». Γενικώς οι άδειες κυνηγιού εκδίδονται για αρκετά έτη, ώστε να ενθαρρύνουν τη διαχείριση της γης.
Η διατήρηση των πληθυσμών όλων των ειδών ζώων δεν είναι πάντοτε εφικτή, καθώς ορισμένα είδη ζώων προκαλούν ζημιές στη γεωργία και την κτηνοτροφία, δηλαδή σε άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες, ενώ στις τροπικές ιδίως χώρες μερικά είδη ζώων απειλούν ακόμα και την ίδια τη ζωή των χωρικών.
Ηθικά ζητήματα
Η χρήση του κυνηγιού ως εργαλείου για τη διατήρηση των άγριων ζώων ενέχει αρνητικούς συνειρμούς σε αρκετές, ιδίως αφρικανικές, χώρες. Δραστηριότητες που προκαλούν απαγορεύσεις του κυνηγιού μπορεί να είναι το να πυροβολούν οι κυνηγοί νεαρά θηράματα ή ασυνήθιστα είδη ζώων, καθώς και το κυνήγι μέσα από αυτοκίνητα, ή με τη χρήση δολωμάτων, προβολέων ή κυνηγόσκυλων/λαγωνικών.
Δείτε επίσης
Φυσικό καταφύγιο
Παραπομπές
Προστατευόμενες φυσικές περιοχές
Κυνήγι
|
47895
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%89%CE%BD%20%CE%94%CE%84%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Λέων Δ΄ (αποσαφήνιση)
|
Λέων Δ΄ είναι όνομα των:
Λέων Δ΄, αυτοκράτορας του Βυζαντίου του 8ου αιώνα, αποκαλούμενος «Χάζαρος»
Πάπας Λέων Δ΄ της Ρώμης, του 9ου αιώνα.
Λέων Δ΄ της Αρμενίας, βασιλιάς της Αρμενίας, του 14ου αιώνα.
|
139826
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%B9%CE%BD
|
Ουισκόνσιν
|
Το Ουισκόνσιν (ή Γουισκόνσιν, Αγγλικά: State of Wisconsin), είναι μία από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ που βρίσκεται στο βόρειο και κεντρικό τμήμα της χώρας. Έχει έκταση 169.635 τ.χλμ. και πληθυσμό 5.935.064 (εκτίμηση 2022). Πρωτεύουσα της πολιτείας, είναι το Μάντισον και μεγαλύτερη του πόλη είναι το Μιλγουόκι.
Συνορεύει με δύο από τις πέντε Μεγάλες Λίμνες (Σουπίριορ) και (Μίσιγκαν) και με τέσσερις πολιτείες των ΗΠΑ (Ιλινόι, Άιοβα, Μίσιγκαν και Μινεσότα).
Ιστορία
Εισαγωγή στα Δυτικά
Το 1624, ο Γάλλος Ζαν Νικολέ έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που εξερεύνησε την περιοχή που σήμερα καταλαμβάνει το Ουισκόνσιν. Ίδρυσε την αποικία Γκριν Μπέι. Κατά την διάρκεια των επόμενων 150 ετών, η περιοχή εποικίστηκε κυρίως από Γάλλους εμπόρους γουναρικών. Η Γαλλία μεταβίβασε το έδαφος στην Βρετανία το 1763. Οι Ηνωμένες Πολιτείες απέκτησαν το έδαφος του Ουισκόνσιν μετά την Επανάσταση του 1783, αλλά παρέμεινε κάτω από ντε φάκτο βρετανικό έλεγχο έως τον Πόλεμο του 1812. Ο δέκατος ένατος αιώνας γνώρισε εποικισμό από «Γιάνκηδες» (καταγόμενοι από τη Νέα Αγγλία και τη βόρεια Νέα Υόρκη), καθώς και από Γερμανούς, Σκανδιναβούς και Ελβετούς εποίκους.
Σύνορα
Το Ουισκόνσιν, όμορο με τις πολιτείες της Αϊόβα, της Μινεσότα, του Μίσιγκαν και του Ιλινόις, όπως επίσης και με τις Λίμνες Μίσιγκαν και Σουπίριορ, αποτελεί τμήμα του εδάφους των ΗΠΑ από το τέλος της Αμερικανικής Επανάστασης· το Έδαφος του Ουισκόνσιν (που περιελάμβανε μέρη άλλων τωρινών πολιτειών) δημιουργήθηκε στις 3 Ιουλίου 1836. Το Ουισκόσιν επικύρωσε το Σύνταγμα του στις 13 Μαρτίου 1848, και εισήλθε στην Ένωση στις 29 Μαΐου 1848, ως η 30ή πολιτεία.
Μια εδαφική διαμάχη με το Μίσιγκαν, ρυθμίστηκε σε δύο υποθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, το 1934 και το 1935.
Πολιτικές τάσεις
Το Ουισκόνσιν, ανήκει στις λεγόμενες αμφιταλαντευόμενες πολιτείες (swing states) των ΗΠΑ, που εκλέγουν αμφότερους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς πολιτικούς.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολιτείες των ΗΠΑ
|
721588
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B1
|
Αναστασία Γκολοβίνα
|
Η Αναστασία Γκολοβίνα (Anastasia Golovina, βουλγαρικά: Анастасия Головина, 1850-1933), επίσης γνωστή ως Αναστασία Νικολάου Μπερλάντσκυ-Γκολοβίνα (Anastassya Nikolau Berladsky-Golovina) και ως Ατανασία Γκολοβίνα (Atanasya Golovina) ήταν η πρώτη Βουλγάρα γυναίκα γιατρός.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Κισινάου. Αποφοίτησε από τη Σορβόννη το 1878, όπου υποστήριξε τη διδακτορική διατριβή της "Ιστολογική εξέταση των τοιχωμάτων των αρτηριών", η οποία προκάλεσε τον θαυμασμό του επιστήμονα Ζαν Σαρκότ. Ήταν η πρώτη Βουλγάρα γυναίκα που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο.
Εργάστηκε σε νοσοκομεία και σχολεία και ως ψυχίατρος ενώ είχε ειδίκευση στις εσωτερικές ασθένειες. Είχε συνάψει συμβόλαια με προοδευτικούς και επαναστατικούς κύκλους στη Βουλγαρία και τη Ρωσία στα μέσα της δεκαετίας του 1870.
Περαιτέρω μελέτη
Kalchev, K. (1996): “Dr Anastasia Golovina. Edna zabravena balgarka” [Dr. Anastasya Golovina. A Forgotten Bulgarian Woman]. Veliko Tarnovo.
Βούλγαροι ιατροί
|
98349
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Ταντέους Μπαναχιέβιτς
|
Ο Ταντέους Μπανάχιεβιτς (Tadeusz Banachiewicz, 13 Φεβρουαρίου 1882 – 17 Νοεμβρίου 1954) ήταν Πολωνός αστρονόμος, μαθηματικός και γεωδαίτης.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Βαρσοβία, όπου και σπούδασε. Το 1905, μετά το κλείσιμο του πανεπιστημίου της Βαρσοβίας από τους Ρώσους, πήγε στο Γκέτινγκεν και το 1906 στο Αστεροσκοπείο του Πούλκοβο. Εργάσθηκε επίσης στο Αστεροσκοπείο Engel'gardt του Πανεπιστημίου του Καζάν από το 1910 ως το 1915.
Το 1919, μετά την ανεξαρτησία της Πολωνίας, ο Μπανάχιεβιτς μετακόμισε στην Κρακοβία και έγινε καθηγητής στο εκεί Γιαγκιελονιανό Πανεπιστήμιο, ενώ ανέλαβε και τη διεύθυνση του Αστεροσκοπείου της Κρακοβίας.
Ο Μπανάχιεβιτς συνέγραψε περί τις 230 ερευνητικές εργασίες και τροποποίησε τη μέθοδο προσδιορισμού των παραβολικών τροχιών. Το 1925 επινόησε μία ειδική άλγεβρα πινάκων, τη «Θεωρία των κρακοβιανών», που του απέφερε διεθνή αναγνώριση. Αυτή η θεωρία εφαρμόσθηκε με επιτυχία σε αρκετά αστρονομικά, γεωδαισικά, μηχανικά και μαθηματικά προβλήματα.
Το 1922 έγινε μέλος της «Πολωνικής Ακαδημίας της Μαθήσεως» (PAU, Polska Akademia Umiejętności) και από το 1932 ως το 1938 διετέλεσε αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως. Υπήρξε επίσης ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία της Πολωνικής Αστρονομικής Εταιρείας, αντιπρόεδρος της Γεωδαισικής Επιτροπής των Βαλτικών Κρατών και, από το 1952 μέχρι τον θάνατό του, μέλος της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών. Ο Μπανάχιεβιτς ίδρυσε το σημαντικό αστρονομικό περιοδικό Acta Astronomica, που εκδίδεται μέχρι σήμερα. Ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων της Βαρσοβίας, του Πόζναν και της Σόφιας. Πέθανε στην Κρακοβία το 1954.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο μεγάλος κρατήρας Μπανάχιεβιτς (Banachiewicz) στη Σελήνη (κοντά στο ανατολικό χείλος του δίσκου της όπως φαίνεται από τη Γη).
Ο αστεροειδής 1286 Μπαναχιέβιτσα (1286 Banachiewicza), που ανακαλύφθηκε το 1933.
Παραπομπές
Πολωνοί αστρονόμοι
Πολωνοί μαθηματικοί
Πολωνοί πανεπιστημιακοί
Γεωδαίτες
Αστρονόμοι του 20ού αιώνα
Μαθηματικοί του 20ού αιώνα
|
102570
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%AD%CE%B1%CF%82
|
Ηνιοπέας
|
Στην ελληνική μυθολογία ο Ηνιοπέας (Ηνιοπεύς) ήταν ένας από τους Τρώες κατά τον Τρωικό Πόλεμο. Αναφέρεται ως γιος του Θηβαίου. Ο Ηνιοπέας (Ιλιάδα, ραψωδία Θ) ήταν ο ηνίοχος (οδηγός) στο άρμα του Έκτορα και τον σκότωσε ο Διομήδης χτυπώντας τον με το ακόντιό του. Μετά από αυτό, ο Έκτορας χρησιμοποίησε ως ηνίοχο στο άρμα του τον Αρχεπτόλεμο.
Πηγές
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Τρώες
|
788355
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%9C%CF%85%CE%BE%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B1
|
Κοινότητα Μυξόρρουμα
|
Η Κοινότητα Μυξόρρουμα είναι κοινότητα του Δήμου Αγίου Βασιλείου στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης. Συστάθηκε το 1925 με το ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 με έδρα τον οικισμό Μυξόρρουμα. Εκτός από την έδρα της, η κοινότητα περιλαμβάνει και τους οικισμούς Αγία Πελαγία, Άνω Μυξόρρουμα και Φρατί. Η απογραφή του 2011 αναφέρει:
Αγία Πελαγία, η (90)
Άνω Μυξόρρουμα, το (210)
Μυξόρρουμα, τα (14)
Φρατί, το (57)
Συνολικά η κοινότητα έχει 371 κατοίκους.
Η Κοινότητα εκπροσωπείται από πενταμελές Συμβούλιο με επικεφαλής την Πρόεδρο κ. Αγγελική Λογιάκη.
Κοινοτάρχες
Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως Πρόεδροι της Κοινότητος Μυξόρρουμα
Παραπομπές
Δήμος Αγίου Βασιλείου
|
91837
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%20%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Σκούρβουλα Ηρακλείου
|
Τα Σκούρβουλα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Φαιστού στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Καινούργιου του νομού Ηρακλείου. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 350 μέτρων, στις νότιες υπώρειες του όρους Σανίδα, με πανοραμική θέα προς την πεδιάδα της Μεσαράς. Απέχει από το Ηράκλειο περί τα 60 χιλιόμετρα.
Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και την ελαιοκομία. Ο κύριος ναός των Σκουρβούλων είναι αυτός της Υπαπαντής. Υπάρχουν επίσης τα εξωκλήσια της Αγίας Άννας, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Νεκταρίου, Της Αγίας Ειρήνης, Και των Αγίων Πάντων. Το χωριό πανηγυρίζει στις 2 Φεβρουαρίου. Λειτουργεί δημοτικό και νηπιαγωγείο.
Δείτε επίσης: Κοινότητα Σκουρβούλων
Ιστορικά στοιχεία
Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας ο οικισμός αναφέρεται ως Scurvula (Fr. Barozzi fo 23v) και το 1583 Scurgulla με 104 κατοίκους (Καστροφύλακας, Κ 103)
Όπως και σε πολλά άλλα χωριά του νομού, τα Σκούρβουλα έγιναν θέατρο εκτελέσεων από τους Ναζί. Οι Γερμανοί εκτέλεσαν (en) 40 κατοίκους του χωριού στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα μνημείο, πριν το χωριό.
Βιβλιογραφία
Παραπομπές
Σκουρβουλα
Σκουρβουλα
Δήμος Φαιστού
|
534716
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%84%CE%AF%CF%81-%CE%A4%CE%AC%CE%BF%CF%85
|
Τσατίρ-Τάου
|
Το Τσατύρ-Τάου ή Τσατυρτάου (ρωσικά: Чатыр-тау, Чатыртау; ταταρικά: Чатыр-тау, ταταρικά λατινικά: Çatır-Taw, Çatırtaw, προφέρεται ɕʌˌtɯrˈtɑʊ), επίσης ονομάζεται ως Σατιόρ-Γκόρα (ρωσικά: Шатёр-гора, κυριολεκτικά Βουνό της Σκηνής), είναι οροπέδιο κοντά στο Αζνακάγιεβο της Δημοκρατίας του Ταταρστάν στη Ρωσία. Μερικές φορές ονομάζεται ως η μόνη οροσειρά του Ταταρστάν. Το υψηλότερο σημείο του βουνού ανέρχεται στα 321.7 μέτρα. Η οροσειρά είναι φυσικό μνημείο του Ταταρστάν από το 1972.
Παραπομπές
Οροσειρές της Ρωσίας
|
516602
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CE%B9
|
Κράι
|
To κράι ( πληθυντικός , κραγιά/κραϊά) ήταν είδος γεωγραφικής διοικητικής διαίρεσης στη Ρωσική Αυτοκρατορία και στη σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρωσίας, και ένας από τους τύπους τον ομοσπονδιακών υποκειμένων της σύγχρονης Ρωσίας.
Ετυμολογικά, η λέξη σχετίζεται με το ρήμα (κροΐτ, προφέρεται: κραΐτ), που σημαίνει «κόβω». Ιστορικά, τα κράι περιλάμβαναν αχανή εδάφη που βρίσκονταν στο έδαφος της Ρωσικής επικράτειας, και η λέξη επίσης σημαίνει σύνορο ή άκρη. Στα αγγλικά συχνά μεταφράζεται ως «έδαφος». Το 2015, η διοικητική χρήση του όρου είναι κυρίως παραδοσιακή, καθώς μερικές περιφέρειες ταιριάζουν σε αυτήν την περιγραφή και δεν υπάρχει διαφορά στο νομικό στάτους ανάμεσα στα κράι και τις περιφέρειες (ομπλάστ).
Δείτε επίσης
Κράι, ισοδύναμος όρος που χρησιμοποιείται στην Τσεχική Δημοκρατία και τη Σλοβακία.
Κράινα
Κράις, διοικητική μονάδα στη Γερμανία.
Ουκρανία
Ομπλάστ
Όκρουγκ
Παραπομπές
Μορφές διοικητικής διαίρεσης
|
747453
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B9%20%CE%94%CE%B9%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
|
Κλιμάκι Διρφύων Εύβοιας
|
Το Κλιμάκι Διρφύων ή Μίστρου είναι πολύ μικρός ποιμενικός οικισμός του δήμου Διρφύων - Μεσσαπίων, στην κεντρική Εύβοια και την Περιφερειακή Ενότητα Εύβοιας. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 2 χλμ. ΝΑ. από τον Μίστρο, 31 χλμ. Ν.-ΝΑ. από τα Ψαχνά (έδρα του δήμου) και 31 χλμ. Α.-ΒΑ. από την Χαλκίδα. Αναφέρεται επίσημα, ως ξεχωριστός οικισμός για πρώτη φορά το 2011 να απογράφεται στον δήμο Διρφύων - Μεσσαπίων. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης μαζί με τον Μίστρο, τον Άνω Μίστρο και το Μαυρόπουλο αποτελούν την τοπική κοινότητα Μίστρου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Διρφύων του Δήμου Διρφύων - Μεσσαπίων και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 8 κατοίκους.
Σημείωση
Στην Εύβοια και τον Δήμο Διρφύων - Μεσσαπίων υπάρχει ο συνώνυμος οικισμός Κλιμάκι Καμαρίτσας ή Ψαχνών και τον Δήμο Κύμης - Αλιβερίου το Κλιμάκι Πετριών.
Παραπομπές
Χωριά του νομού Εύβοιας
Δήμος Διρφύων - Μεσσαπίων
|
770981
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%BC
|
Αγκινάρα της Ιερουσαλήμ
|
Η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ (Helianthus tuberosus - Ηλίανθος ο κονδυλώδης) ή τοπιναμπούρ είναι είδος ηλίανθου ιθαγενές στην κεντρική Βόρεια Αμερική. Καλλιεργείται ευρέως σε όλη την εύκρατη ζώνη για τον κόνδυλο της, ο οποίος χρησιμοποιείται ως τρόφιμο.
Περιγραφή
Η αγκίναρα της Ιερουσαλήμ είναι ένα ποώδες πολυετές φυτό που φτάνει σε ύψος το 1,5 με 3 μέτρα με αντίθετα φύλλα στο κάτω μέρος του στελέχους αλλά εναλλάξ προς την κορυφή. Τα φύλλα έχουν τραχιά, τριχωτή υφή. Τα μεγαλύτερα φύλλα στο κάτω στέλεχος είναι πλατιά ωοειδή-οξέα και μπορεί να έχουν μήκος έως 30 εκατοστά. Τα φύλλα ψηλότερα στο στέλεχος είναι μικρότερα και στενότερα.
Τα άνθη είναι κίτρινα και παράγονται σε ταξιανθίες κεφάλια, που έχουν διάμετρο 5-10 εκατοστά, με 10–20 ακτινοειδή ανθίδια και 60 ή περισσότερους μικρούς δισκοανθούς. Τα λουλούδια είναι για λίγο αρωματικά, αναδίδοντας ένα ελαφρύ άρωμα βανίλιας-σοκολάτας.
Οι κόνδυλοι είναι συχνά επιμήκεις και ανομοιόμορφοι, με μήκος 7,5 με 10 εκατοστά και πάχος 3 με 5 εκατοστά, και μοιάζει εμφανισιακά κάπως με πιπερόριζα, με τραγανή υφή όταν είναι ωμό. Έχουν ποικίλο χρώμα από ανοιχτό καφέ έως λευκό, κόκκινο ή μοβ.
Ετυμολογία
Παρά το κοινό της όνομα, η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ δεν έχει σχέση με την Ιερουσαλήμ και δεν είναι είδος αγκινάρας, αν και οι δύο έχουν μακρινή συγγένεια ως μέλη της οικογένειας των μαργαριτών. Οι Ιταλοί άποικοι στις Ηνωμένες Πολιτείες ονόμασαν το φυτό girasole, η ιταλική λέξη για τον ηλίανθο, λόγω της οικογενειακής του σχέσης με το ηλιοτρόπιο (και τα δύο φυτά είναι μέλη του γένους Helianthus). Με την πάροδο του χρόνου, το όνομα girasole (προφέρεται πιο κοντά στο [dʒiraˈsuːlə] στις νότιες ιταλικές διαλέκτους ) είχε αλλοιωθεί σε Jerusalem (Ιερουσαλήμ). Μια εναλλακτική εξήγηση για το όνομα είναι ότι οι Πουριτανοί, όταν ήρθαν στον Νέο Κόσμο, ονόμασαν το φυτό σε σχέση με τη «Νέα Ιερουσαλήμ» που πίστευαν ότι δημιουργούσαν στην έρημο.
Το τμήμα αγκινάρα του ονόματος της αγκινάρας της Ιερουσαλήμ προέρχεται από τη γεύση του βρώσιμου κονδύλου της. Ο Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν, ο Γάλλος εξερευνητής, έστειλε τα πρώτα δείγματα του φυτού στη Γαλλία, σημειώνοντας ότι η γεύση του ήταν παρόμοια με αυτή της αγκινάρας.
Το όνομα τοπιναμπούρ (topinambur), σύμφωνα με μία άποψη, χρονολογείται από το 1615, όταν ένα μέλος της βραζιλιάνικης παράκτιας φυλής που ονομάζεται Τουπιναμπά επισκέφτηκε το Βατικανό την ίδια στιγμή που εκτέθηκε εκεί ένα δείγμα του κονδύλου από τον Καναδά, που παρουσιάστηκε ως κρίσιμη πηγή τροφής, καθώς βοήθησε τους Γάλλους Καναδούς αποίκους να επιβιώσουν τον χειμώνα. Το γεγονός ότι προέρχονται και τα δύο από τον Νέο Κόσμο είχε ως αποτέλεσμα το όνομα topinambur να εφαρμοστεί στον κόνδυλο, η λέξη που χρησιμοποιείται τώρα στα γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, πολωνικά, ρουμανικά, ρωσικά και ισπανικά.
Ιστορία
Οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ καλλιεργήθηκαν για πρώτη φορά από τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Αμερικής —αυτή η εκτεταμένη καλλιέργεια κρύβει την ακριβή εγγενή περιοχή του είδους. Ο Γάλλος εξερευνητής Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν ανακάλυψε ότι οι ιθαγενείς του Νόσετ Χάμπορ στη Μασαχουσέτη είχαν καλλιεργήσει ρίζες που είχαν γεύση αγκινάρας. Το επόμενο έτος, ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην ίδια περιοχή για να ανακαλύψει ότι οι ρίζες είχαν γεύση παρόμοια με το σέσκουλο και ήταν υπεύθυνος για την επιστροφή του φυτού στη Γαλλία. Λίγο καιρό αργότερα, ο Πέτρος Χόντιους, ένας Ολλανδός βοτανολόγος, φύτεψε έναν συρρικνωμένο κόνδυλο αγκινάρας Ιερουσαλήμ στον κήπο του στο Τερνόζεν και έμεινε έκπληκτος βλέποντας το φυτό να πολλαπλασιάζεται. Η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ είναι κατάλληλη για το ευρωπαϊκό κλίμα και έδαφος και το φυτό πολλαπλασιάζεται γρήγορα. Στα μέσα του 1600, η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ είχε γίνει ένα πολύ κοινό λαχανικό για ανθρώπινη κατανάλωση στην Ευρώπη και την Αμερική, και χρησιμοποιήθηκε επίσης για ζωοτροφές στην Ευρώπη και την αποικιακή Αμερική. Ιδιαίτερα οι Γάλλοι αγαπούσαν ιδιαίτερα το λαχανικό, το οποίο έφτασε στο απόγειο της δημοτικότητάς του στις αρχές του 19ου αιώνα. Η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ ανακηρύχθηκε ως το «καλύτερο λαχανικό σούπας» στο Φεστιβάλ της Νίκαιας το 2002 για την Κληρονομιά της Γαλλικής Κουζίνας.
Καλλιέργεια και χρήση
Σε αντίθεση με τους περισσότερους κόνδυλους, αλλά παρόμοια με πολλά άλλα μέλη των Συνθέτων (συμπεριλαμβανομένης της αγκινάρας), οι κόνδυλοι αποθηκεύουν τους υδατάνθρακές τους ως ινουλίνη (δεν πρέπει να συγχέεται με την ινσουλίνη ) και όχι ως άμυλο. Έτσι, οι κόνδυλοι αγκινάρας της Ιερουσαλήμ είναι μια σημαντική πηγή ινουλίνης που χρησιμοποιείται ως διαιτητική ίνα στην παραγωγή τροφίμων.
Οι αποδόσεις των καλλιεργειών είναι υψηλές, συνήθως 16-20 τόνους ανά εκτάριο για τους κονδύλους και 18-28 τόνους ανά εκτάριο πράσινου βάρους για το φύλλωμα. Οι κόνδυλοι που παραμένουν στο έδαφος παραμένουν αδρανείς τον χειμώνα και μπορούν να αντέξουν θερμοκρασίες έως . Η αγκινάρα της Ιερουσαλήμ έχει επίσης δυναμικό για παραγωγή καυσίμου αιθανόλης, χρησιμοποιώντας στελέχη μαγιάς προσαρμοσμένα σε ινουλίνη για ζύμωση.
Χρήση ως τρόφιμο
Οι κόνδυλοι μπορούν να καταναλωθούν ωμοί, μαγειρεμένοι ή τουρσί.
Πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων, οι ιθαγενείς της Αμερικής καλλιέργησαν το H. tuberosus ως πηγή τροφής. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι το έμαθαν και έστειλαν κονδύλους πίσω στην Ευρώπη, όπου έγινε δημοφιλής καλλιέργεια και διαδόθηκε εκεί. Στη Βόρεια Αμερική έχασε τη θέση του στη διατροφή, αλλά οι προσπάθειες για εμπορική διάθεση του ήταν επιτυχείς στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 2000.
Ο κόνδυλος περιέχει περίπου 2% πρωτεΐνη, καθόλου λάδι και λίγο άμυλο. Είναι πλούσιος στον υδατάνθρακα ινουλίνη (8 έως 13% ), που είναι ένα πολυμερές του μονοσακχαρίτη φρουκτόζη. Οι κόνδυλοι που αποθηκεύονται για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα μετατρέπουν την ινουλίνη τους στο συστατικό της φρουκτόζη. Οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ έχουν γλυκιά γεύση λόγω της φρουκτόζης, η οποία είναι περίπου μιάμιση φορά πιο γλυκιά από τη σακχαρόζη.
Οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ έχουν 650 mg καλίου ανά 1 φλιτζάνι (150 g). Έχουν επίσης υψηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο και περιέχουν 10-12% της προσλαμβανόμενης ποσότητας αναφοράς σε φυτικές ίνες, νιασίνη, θειαμίνη, φώσφορο και χαλκό.
Οι κόνδυλοι χρησιμοποιούνται για μαγείρεμα και ψήσιμο με τους ίδιους τρόπους όπως οι πατάτες, αλλά σε αντίθεση με την πατάτα μπορούν να καταναλωθούν και ωμοί. Έχουν παρόμοια σύσταση και στην ακατέργαστη μορφή τους έχει παρόμοια υφή, αλλά πιο γλυκιά, πιο θρεπτική γεύση. Όταν είναι ωμά και κομμένα σε λεπτές φέτες, είναι κατάλληλα για σαλάτα. Η ινουλίνη ως υδατάνθρακας αποδίδει στους κόνδυλους την τάση να γίνονται μαλακοί και να χυλώνουν αν βραστούν, αλλά διατηρούν καλύτερα την υφή τους όταν μαγειρεύονται στον ατμό. Η ινουλίνη δεν μπορεί να διασπαστεί από το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα αλλά μεταβολίζεται από βακτήρια στο κόλον. Αυτό μπορεί να προκαλέσει μετεωρισμό και, σε ορισμένες περιπτώσεις, γαστρικό πόνο.
Προϊόντα που έχουν υποστεί ζύμωση
Στη Βάδη-Βυρτεμβέργη της Γερμανίας, πάνω από το 90% της καλλιέργειας αγκινάρας της Ιερουσαλήμ χρησιμοποιείται για την παραγωγή ενός οινοπνεύματος που ονομάζεται , η γερμανική λέξη για την αγκινάρα της Ιερουσαλήμ. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ χρησιμοποιούνταν στο Μπάντεν για να παρασκευάσουν ένα απόσταγμα που ονομαζόταν " Topinambur-Branntwein " (μπράντι αγκινάρας Ιερουσαλήμ), " Topinambur " (αγκινάρα της Ιερουσαλήμ), " Topi ", " Erdäpfler ", " Rossler ", ή " Borbel ". Το Topinambur που παράγεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελβετία πρέπει να παρασκευάζεται αποκλειστικά από αγκινάρες Ιερουσαλήμ, να περιέχει τουλάχιστον 38% αλκοόλη κατ' όγκο και να μην περιέχει πρόσθετη αλκοόλη ή αρωματικές ύλες. Το χρώμα καραμέλας είναι το μόνο επιτρεπόμενο πρόσθετο.
Παραπομπές
Βρώσιµες ρίζες και κόνδυλοι
Χλωρίδα της Βόρειας Αμερικής
Αστεροειδή
Καλλιέργειες που προέρχονται από την Αμερική
|
402878
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%82%20%CE%9C-45
|
Προγκρές Μ-45
|
Το Προγκρές Μ-45 (η NASA του έδωσε τις ονομασίες Progress 5 ή 5P) ήταν ρωσικό μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο που εκτοξεύτηκε το 2001 για να ανεφοδιάσει τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το συγκεκριμένο ήταν της έκδοσης Προγκρές Μ και είχε αριθμό σειράς 245. Μετέφερε τρόφιμα, νερό, οξυγόνο καθώς και εξοπλισμό για την διεξαγωγή επιστημονικής έρευνας.
Αποστολή
Εκτοξεύτηκε με πύραυλο Soyuz-U από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στις 21 Αυγούστου 2001 (09:23:54 GMT) για να συνδεθεί με την οπίσθια θύρα του τμήματος Ζβεζντά του σταθμού στις 23 Αυγούστου (09:51:32 GMT). Παρέμεινε εκεί για τρεις μήνες, μέχρι την αποχώρησή του, που έλαβε χώρα στις 22 Νοεμβρίου (16:12:01 GMT), προκειμένου να απελευθερωθεί η θύρα για το επόμενο διαστημόπλοιο ανεφοδιασμού, το Προγκρές Μ1-7. Θραύσματα που άφησε στην θύρα όταν αποσυνδέθηκε εμπόδισαν την πλήρη σύνδεση του επόμενου διαστημοπλοίου με συνέπεια να χρειαστεί η απομάκρυνση τους από αστροναύτες που πραγματοποίησαν EVA (αποστολή εκτός σκάφους) στις 3 Δεκεμβρίου. Το Προγκρές Μ-45 καταστράφηκε στην ατμόσφαιρα πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό μερικές ώρες αργότερα.
Δείτε επίσης
Διαστημικές αποστολές το 2001
Παραπομπές
Αποστολές στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό
Αποστολές διαστημοπλοίων Προγκρές
Διαστημικές αποστολές το 2001
|
557643
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BD%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81
|
Οτενέν του Μονμπελιάρ
|
Ο Οτενέν ο παράφρων, γαλλ. Othenin le fou (απεβ. 1338) από τον Οίκο της Ιβρέας ήταν κόμης του Μονμπελιάρ (1322-38).
Βιογραφία
Ήταν ο μόνος γιος του Ρέγκιναλτ και της Γκυγεμέτ, κόρης και κληρονόμου του Αμεδαίου κόμη του Νεσατέλ (Neufchâtel). Ο πατέρας του με το γάμο του έγινε κόμης του Νεσατέλ. Αδελφές τού Οτενίν ήταν η Αγνή, η Ιωάννα, η Μαργαρίτα και η Αδελαΐδα.
Το 1321 θα διαδεχόταν τον πατέρα του, αλλά δεν μπορούσε λόγω των διανοητικών προβλημάτων του. Την κηδεμονία του ανέλαβε ο πάππος του Ούγος. Ζούσε αποκλεισμένος στο Σατώ ντε Μονφωκόν κοντά στην Μπεζανσόν, ώσπου απεβίωσε το 1338.
Τάφηκε στο ναό του Σαιν-Μαιμμπέφ Μονμπελάρ. Ο Λουδοβίκος Δ΄ των Βίττελσμπαχ της Γερμανίας όρισε διάδοχό του τον σύζυγο της αδελφής του Αγνής, τον Ερρίκο Α΄ κύριο του Μονφωκόν.
Πρόγονοι
Πηγές
Le Roman d'une Principauté, D. Seigneur. - Éditions : Cêtre (Besançon).
Οίκος της Ιβρέας
|
578979
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%B9%CE%BB%20%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB
|
Καρλάιλ Μπλάκγουελ
|
Ο Καρλάιλ Μπλάκγουελ (αγγλικά: Carlyle Blackwell, 20 Ιανουαρίου 1884 - 17 Ιουνίου 1955) ήταν Αμερικανός ηθοποιός του βουβού κινηματογράφου, ο οποίος πραγματοποίησε και μερικές προσπάθειες στη σκηνοθεσία και την παραγωγή. Γεννημένος στο Σίρακους της Νέας Υόρκης, έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1910, σε μία παραγωγή του Uncle Tom's Cabin, από τη Vitagraph Studios. Άλλες ταινίες που εμφανίστηκε ήταν το The Gun Smugglers (1912) και το His Brother's Wife (1916).
Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε και παιδιά, ένας εκ των γιων του έγινε κι αυτός ηθοποιός. Περί την εποχή που ξεκίνησε ο ομιλών κινηματογράφος, εκείνος σταμάτησε την ενασχόληση του με την υποκριτική στη μεγάλη οθόνη, και ασχολήθηκε για λίγο καιρό με την παραγωγή και τη σκηνοθεσία. Μετά το 1930, άφησε τελείως τον κινηματογράφο κι ασχολήθηκε με το θέατρο. Απεβίωσε σε ηλικία 71 ετών, στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Ο Μπλάκγουελ, έχει δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλυγουντ, για την προσφορά του στον κινηματογράφο.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί βωβών ταινιών
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
|
167694
|
https://el.wikipedia.org/wiki/262%20%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B1
|
262 Βάλντα
|
Η Βάλντα (Valda) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,67. Ανακαλύφθηκε το 1886 από τον Αυστριακό αστρονόμο Γιόχαν Παλίζα, που παρατηρούσε από τη Βιέννη.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Οι διαστάσεις της Βάλντας εκτιμώνται σε 11 ως 24 χιλιόμετρα. Ο φασματικός της τύπος και το άλβεδό της είναι άγνωστά, όπως και ο χρόνος περιστροφής της γύρω από τον εαυτό της.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Βαλντα
|
701555
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CF%8C%CF%82
|
Κοσμάς ο Μοναχός
|
Ο Κοσμάς ήταν ελληνικής καταγωγής κληρικός και μοναχός του 7ου αιώνα, ανήκε στο δόγμα των Χαλκηδόνιων. Οποιαδήποτε γνώση έχουμε για τον Κοσμά προέρχεται από την αγιογραφία του 10ου αιώνα του Ιωάννη της Δαμασκού.
Ήταν λόγιος που έγινε δάσκαλος του Ιωάννη Δαμασκηνού και του θετού αδερφού του. Στους Χαλκηδόνιους πιστούς είναι γνωστός και ως Κοσμάς ο Σικελός. Η παράδοση λέει ότι ήταν από την Βυζαντινή Καλαβρία όπου πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Σαρακηνούς όπου διασώθηκε από την εκτέλεση το 664 μ.Χ. στη Σικελία από έναν δικαστή από τη Δαμασκό που ονομαζόταν Σέργιος Ίμπν Μανσούρ, ήταν ο πατέρας του Ιωάννη Δαμασκηνού που τον πήρε μαζί του ως δάσκαλο του Ιωάννη και του θετού αδερφού του Κοσμά.
Προφανώς, ο πατέρας του Ιωάννη συναντήθηκε με τον Κοσμά, που ήταν μορφωμένος και μιλούσε ελληνικά, στις ακτές της Σικελίας, όταν επρόκειτο να εκτελεστεί ο τελευταίος.. Φώναζε δυνατά και όταν ρωτήθηκε γιατί ένας μοναχός κλαίει μπροστά στον θάνατο, απάντησε ότι θρηνούσε την απώλεια της γνώσης που είχε συγκεντρώσει, «γιατί ήξερε σχεδόν όλα που υπάρχουν κάτω από τον ήλιο» Σε απάντηση, ο πατέρας του Ιωάννη τον απελευθέρωσε και τον διόρισε ως δάσκαλο για τους γιους του.
Παραπομπές
Βυζαντινοί μοναχοί
Βυζαντινοί του 12ου αιώνα
Βυζαντινοί λόγιοι
|
75960
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CF%8C%CF%82%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
|
Παραγωγός πρωτότυπου εξοπλισμού
|
Παραγωγός πρωτότυπου εξοπλισμού (αγγλικά: Original Εquipment Μanufacturer, OEM) ονομάζεται μια επιχείρηση, ενίοτε του κλάδου της πληροφορικής, η οποία αγοράζει τα βασικά μέρη ενός υπολογιστή έτοιμα και συνθέτει έναν ολοκληρωμένο υπολογιστή τον οποίο πουλάει μαζί με άλλες υπηρεσίες όπως εγγύηση, υποστήριξη, εγχειρίδια χρήσης. Αντίστοιχα, μια επιχείρηση η οποία κατασκευάζει τα βασικά μέρη του υπολογιστή, π.χ. επεξεργαστής, μητρική, κάρτα μνήμης, κ.τ.λ., είναι παραγωγός πρωτότυπου εξοπλισμού και το τελικό προϊόν είναι ο υπολογιστής. Ωστόσο, ο όρος χρησιμοποιείται με πολλούς άλλους τρόπους, γεγονός που προκαλεί ενίοτε ασάφεια. Μερικές φορές εννοείται ο κατασκευαστής ενός συστήματος που περιλαμβάνει τα υποσυστήματα άλλων εταιρειών, ο παραγωγός τελικού προϊόντος -για παράδειγμα τμήμα αυτοκινήτου που κατασκευάζεται από την ίδια εταιρεία που παρήγαγε το αρχικό προϊόν και χρησιμοποιείται στη συναρμολόγηση του αυτοκινήτου- ή μεταπωλητής.
Παραπομπές σημειώσεις
Επιχειρηματικοί όροι
Παραγωγή
|
751552
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%B6%CE%AD%CF%86%20%CE%9D%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%AF
|
Ζοζέφ Ντυπλεσί
|
Ο Ζοζέφ-Σιφρέντ Ντυπλεσί (γαλλικά: Joseph-Siffred Duplessis) (22 Σεπτεμβρίου 1725 - 1 Απριλίου 1802) ήταν Γάλλος ζωγράφος κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα.
Στα πιο γνωστά έργα του συγκαταλέγονται το μεγαλοπρεπές και επιβλητικό πορτρέτο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ με ενδυμασία στέψης και το πορτρέτο του Βενιαμίν Φραγκλίνου που κοσμεί το χαρτονόμισμα των εκατό δολαρίων ΗΠΑ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Ζοζέφ Ντυπλεσί γεννήθηκε το 1725 στο Καρπαντρά, κοντά στην Αβινιόν, σε μια οικογένεια με καλλιτεχνική κλίση και έλαβε την πρώτη του εκπαίδευση από τον πατέρα του, χειρουργό και ταλαντούχο ερασιτέχνη καλλιτέχνη. Στη συνέχεια σπούδασε με τον Ζοζέφ Γκαμπριέλ Ιμπέρ, ο οποίος ήταν μαθητής του Σαρλ Λε Μπρεν. Από το 1744 έως το 1747 ή λίγο αργότερα εργάστηκε στη Ρώμη, στο ατελιέ του Πιέρ Συμπλερά, ο οποίος κατάγονταν επίσης από τη νότια Γαλλία. Στην Ιταλία, ο Ντυπλεσί έγινε φίλος με τον Ζοζέφ-Μαρί Βιέν και τον Ζοζέφ Βερνέ, έναν άλλο Οξιτανό.
Επέστρεψε στο Καρπαντρά, πέρασε ένα σύντομο χρονικό διάστημα στη Λυών και στη συνέχεια έφτασε περίπου το 1752 στο Παρίσι, όπου έγινε δεκτός στην Ακαδημία του Σαιν-Λυκ. Το 1764 παρουσίασε μερικά πορτρέτα, στα οποία είχε ειδικευθεί. Έγινε γνωστός με την έκθεσή του στο Σαλόν του Παρισιού το 1769, με ιδιαίτερη μνεία από τον Ντενί Ντιντερό. Η Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής τον δέχτηκε στην κατηγορία του πορτραίτου, που θεωρούνταν τότε μικρότερη κατηγορία. Συνέχισε να εκθέτει στα Σαλόν του Παρισιού πίνακες και σκίτσα, μέχρι το 1791, και για άλλη μια φορά, το 1801.
Το πορτρέτο της δελφίνης Μαρίας Αντουανέτας το 1772 και ο διορισμός του ως ζωγράφος του βασιλιά διαβεβαίωσαν την επιτυχία του: τα περισσότερα από τα σωζόμενα πορτρέτα του χρονολογούνται από τις δεκαετίες του 1770 και 1780. Έλαβε το προνόμιο διαμονής στο Λούβρο. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση, αποσύρθηκε σε ασφαλή αφάνεια στο Καρπαντρά κατά τη διάρκεια της Τρομοκρατίας. Στη συνέχεια, από το 1796, υπηρέτησε ως επιμελητής στο νεοϊδρυθέν μουσείο που δημιουργήθηκε στις Βερσαλλίες. Μια αυτοπροσωπογραφία του εκείνης της εποχής βρίσκεται στις Βερσαλλίες, όπου και πέθανε την 1η Απριλίου 1802.
Έργο
Φιλοτέχνησε πολλά πορτρέτα, μεταξύ των οποίων: το πορτρέτο του κόμη ντ'Ανζιβιγιέ, διευθυντή των κτηρίων του βασιλιά, το επίσημο πορτρέτο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ με ενδυμασία στέψης (1776) , το πορτρέτο του συνθέτη όπερας Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ (Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη), το πορτρέτο του τραπεζίτη και υπουργού Οικονομικών Ζακ Νεκέρ, της συζύγου του Σουζάν Νεκέρ, το πορτρέτο της πριγκίπισσας του Λαμπάλ και άλλα.
Το πιο διάσημο έργο του είναι το πορτρέτο του Βενιαμίν Φραγκλίνου (περίπου 1785), καθώς τυπώθηκε στο χαρτονόμισμα των εκατό δολαρίων ΗΠΑ.
Επιλογή έργων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γάλλοι ζωγράφοι
|
138833
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%20%CE%8F%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Πε Ώρος
|
Ο Πε Ώρος ή Πε Χορ (Pe-Hor) ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου κατά την προδυναστική περίοδο. Ο Πε Ώρος ανήκει σε μια σειρά βασιλέων στην αρχή αυτής της περιόδου που μόνο το όνομα τους είναι γνωστό από ιερογλυφικά ή στήλες που έχουν βρεθεί.
Το Ώρος στο όνομα του δεν είναι πραγματικό, είναι ο θεός Χορ , χρησιμοποιούνταν από τους βασιλείς της προδυναστικής περιόδου ως σύμβολο της εξουσίας τους.
Παραπομπές
Αιγύπτιοι Φαραώ δυναστεία 0
Πε Ώρος και Δυναστεία 0
Φαραώ της προδυναστικής Αιγύπτου
|
791765
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%20%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BA%20%28%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CF%83%CE%B1%CF%82%29
|
Όβερλαντ Παρκ (Κάνσας)
|
Το Όβερλαντ Παρκ (αγγλικά: Overland Park, Kansas), είναι πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, στην πολιτεία του Κάνσας. Βρίσκεται στην κομητεία Τζόνσον και με πληθυσμό 209.030 κατοίκους (σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2022) αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη στην πολιτεία του Κάνσας. Αποτελεί μέρος της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής του Κάνσας Σίτι.
Η πόλη, βρίσκεται στο βορειοανατολικό μέρος της πολιτείας του Κάνσας, και συνορεύει στα ανατολικά με την πολιτεία του Μιζούρι, και συγκεκριμένα με το Κάνσας Σίτι. Η περιοχή του Όβερλαντ Παρκ, γνωρίζει τα τελευταία χρόνια σημαντική πληθυσμιακή και οικονομική ανάπτυξη.
To Όβερλαντ Παρκ, κατατάσσεται ως μία από τις καλύτερες περιοχές για να ζει κάποιος στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και το καλύτερο μέρος στην πολιτεία του Κάνσας. Σύμφωνα με την εταιρεία κατατάξεων Niche, η διάμεση τιμή για αγορά ακινήτου στο Όβερλαντ Παρκ, ανέρχεται περίπου σε 276.100$, ενώ η μέση ενοικίαση ανέρχεται στα 1.164$.
Η πόλη ιδρύθηκε το 1905, από τον μεγιστάνα Ουίλιαμ Στρανγκ ως κοινότητα. Το 1960, αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη πόλη.
Δείτε ακόμα
Μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες
Κάνσας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις του Κάνσας
|
187176
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CF%8E%20%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Ηρώ Κωνσταντοπούλου
|
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η οποία γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 σε ηλικία 17 χρονών, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης.
Βιογραφικό
Οι γονείς της ήταν από τη Σπάρτη. Η ίδια γεννήθηκε κι έζησε στην Αθήνα. Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, αναφέρεται ότι τους "μαστίγωνε" στη γλώσσα τους.
Όταν συλλαμβάνεται για πρώτη φορά, ο εύπορος πατέρας της καταφέρνει να την ελευθερώσει. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών, συμμετέχει στην ανατίναξη ενός τρένου που μετέφερε πυρομαχικά και ξανά συλλαμβάνεται στις 31 Ιουλίου 1944. Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου. Επί τέσσερα μερόνυχτα τη βασάνιζαν να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που της έκαναν απέδωσαν.
Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, μαζί με άλλους 49 κρατούμενους, οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η ζωή της έγινε ταινία το 1981 με τίτλο "17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου"
Βιβλιογραφία
Θ.Καρζή,Η γυναίκα της νέας εποχής, Αθήνα 1990
Δ.Σολωμού, Ποιήματα και Πεζά, επιμ. Στ.Αλεξίου, Αθήνα 1994
Δημοτικά τραγούδια
Σ.Μόσχου-Σακορράφου ,Οι γυναίκες στη Γαλλική Επανάσταση,Ν.Εστία,Χριστούγεννα 1989
Κ.Σιμόπουλου, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, Αθήνα 1981
G.Duby-M.Perrot, Γυναίκες και Ιστορία, (Πρακτικά Συμποσίου) Αθήνα 1995
Μέλη της ΕΠΟΝ
|
197696
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%88%CE%B5%CF%89%CE%BD%20Cisco
|
Πρωτόκολλο ανακαλύψεων Cisco
|
Το Πρωτόκολλο ανακαλύψεων Cisco (Cisco Discovery Protocol, CDP) είναι ένα ιδιόκτητο πρωτόκολλο δικτύων στο Επίπεδο ζεύξης δεδομένων, το οποίο αναπτύχθηκε από τη Cisco Systems και υλοποιείται στις περισσότερες συσκευές δικτύων της Cisco. Χρησιμοποιείται για την κοινοποίηση πληροφοριών ανάμεσα σε άμεσα συνδεδεμένες συσκευές Cisco, όπως την έκδοση του λειτουργικού συστήματος και τη διεύθυνση IP. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη Δρομολόγηση κατ' απαίτηση, μια μέθοδο για περίληψη πληροφοριών δρομολόγησης μέσα στις ανακοινώσεις του CDP, ώστε να μην είναι αναγκαίο κάποιο πρωτόκολλο δρομολόγησης σε μικρά δίκτυα.
Οι συσκευές Cisco στέλνουν ανακοινώσεις CDP στον προορισμό multicast 01-00-0c-cc-cc-cc, ο οποίος επίσης χρησιμοποιείται και από άλλα πρωτόκολλα της Cisco, όπως το VTP. Από προεπιλογή, οι ανακοινώσεις CDP αποστέλνονται κάθε 60 δευτερόλεπτα από τις διεπαφές της συσκευής που υποστηρίζουν κεφαλίδες Subnetwork Access Protocol (SNAP), όπως οι διεπαφές Ethernet, Frame Relay και Asynchronous Transfer Mode (ATM). Κάθε συσκευή Cisco που υποστηρίζει το CDP αποθηκεύει τις πληροφορίες που λαμβάνει από άλλες συσκευές σε ένα πίνακα, ο οποίος εμφανίζεται με την εντολή show cdp neighbors. Οι πληροφορίες στον πίνακα CDP ενημερώνονται κάθε φορά που λαμβάνεται μια ανακοίνωση, και μηδενίζεται ο χρόνος κατακράτησης για τη συγκεκριμένη καταχώρηση. Ο χρόνος κατακράτησης (από προεπιλογή: 60 δευτερόλεπτα) καθορίζει τη διάρκεια ζωής μιας καταχώρησης μέσα στον πίνακα. Αν δεν ληφθούν ανακοινώσεις από μια συσκευή πριν τη λήξη του χρόνου κατακράτησης, τότε οι πληροφορίες της συσκευής διαγράφονται από τον πίνακα.
Οι πληροφορίες που περιέχονται στις ανακοινώσεις CDP διαφέρουν ανάλογα με τον τύπο της συσκευής και την έκδοση του λειτουργικού συστήματος που αυτή τρέχει. Αυτές οι πληροφορίες μπορεί να περιέχουν την έκδοση του λειτουργικού συστήματος, το όνομα της συσκευής (hostname), όλες τις διευθύνσεις (π.χ. διευθύνσεις IP) που έχουν ρυθμιστεί από όλα τα πρωτόκολλα που λειτουργούν πάνω στη συγκεκριμένη διεπαφή από την οποία στέλνονται οι ενημερώσεις, το αναγνωριστικό της θύρας από την οποία έρχονται οι ανακοινώσεις, τον τύπο και το μοντέλο της συσκευής, τη ρύθμιση duplex, τον τομέα VTP, το εγγενές VLAN, την κατανάλωση ρεύματος (για συσκευές Power over Ethernet, και άλλες πληροφορίες ανάλογα με τη συσκευή. Οι λεπτομέρειες που περιέχονται σε αυτές τις ανακοινώσεις επεκτείνονται εύκολα χάρη στη δυνατότητα χρήσης της μορφής τύπος-μήκος-τιμή (type-length-value, TLV).
Το Φεβρουάριο του 2006, η Hewlett-Packard αφαίρεσε την υποστήριξη για αποστολή CDP από τα προϊόντα της σειράς Procurve τα οποία κυκλοφόρησαν μετά το Φεβρουάριο του 2006, και από όλες τις επόμενες ενημερώσεις του λογισμικού τους. Η λήψη και επεξεργασία πληροφοριών CDP υποστηρίζεται ακόμα. Η υποστήριξη του CDP αντικαταστάθηκε με το Πρωτόκολλο ανακαλύψεων επιπέδου ζεύξης δεδομένων (Link Layer Discovery Protocol), ένα πρότυπο του IEEE το οποίο υλοποιείται από πολλούς κατασκευαστές και είναι λειτουργικά παρόμοιο με το CDP.
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προδιαγραφή του πακέτου CDP από τη Cisco .
Επιπρόσθετες πληροφορίες για το CDP από τη Cisco.
Ανάλυση ενός πακέτου CDP από το Wireshark.
Πρωτόκολλα δικτύου
Δίκτυα υπολογιστών
|
321072
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Αθηναγόρας Αθηνέλλης
|
Ο Αθηναγόρας (Θάνος) Αθηνέλλης (1901 - Απρίλιος 1959) ήταν Έλληνας Μικρασιάτης αξιωματικός που συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας το 1901. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως έφεδρος αξιωματικός όπου και τραυματίστηκε βαριά στον πνεύμονα και έμεινε ανάπηρος. Με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου (1940-1941) ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία με τον βαθμό του ταγματάρχη. Ως διοικητής του 6ου Συντάγματος πεζικού πήρε μέρος στην Μάχη της Κρήτης. Από το 1942 συνδέθηκε με την Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ, έγινε υπασπιστής του Ά' Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ Αθηνών και αργότερα διετέλεσε αντιπρόσωπος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ στο Συμμαχικό Στρατηγείο. Μαζί με τους Μακρίδη, Ζέβγο, Παρτσαλίδη ως εκπρόσωποι της Κ.Ε του ΕΛΑΣ υπέγραψαν στρατιωτική εκεχειρία με τον Υποστράτηγο Σκόμπυ, που τέθηκε σε ισχύ στις 14-1-1945
Από το 1947 εξορίστηκε στον Άι Στράτη όπου και κλονίστηκε περαιτέρω η υγεία του. Πέθανε το 1959.
Παραπομπές
Έλληνες αξιωματικοί του πεζικού
Μέλη του ΕΛΑΣ
Μικρασιατικός Ελληνισμός
|
156223
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B1
|
Πίναρα
|
Τα Πίναρα ήταν αρχαία ελληνική μεσόγεια πόλη της Λυκίας που βρίσκονταν επί λόφου στους πρόποδες του όρους Κράγου, δεξιά του Ξάνθου ποταμού. Αποτελούσε αποικία των Ξανθίων. Οι δε πολίτες της ονομάζονταν Πιναρείς. Το όνομα Πίναρα στη λυκιακή τοπική διάλεκτο σήμαινε κατοικήσιμος λόφος ενώ παλαιότερη ονομασία της πόλης ήταν Αρτύμνησος. Επώνυμος ήρωας της πόλης του οποίου υπήρχε και ιερό λατρείας ήταν ο Πίναρος.
Τα Πίναρα αποτελούσαν μία από τις έξι επισημότερες πόλεις της Λυκίας και αποτελούσε μέρος της λεγόμενης Συμπολιτείας των Λυκίων και μάλιστα με ισχύ τριών ψήφων στις διάφορες ψηφοφορίες, με ανάλογες βέβαια υποχρεώσεις. Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το (333 π.Χ.), καταλήφθηκε μαζί με τις άλλες πόλεις της Ξάνθου, των Πατάρων κ.λπ. Στη συνέχεια πέρασε στο Βασίλειο της Περγάμου και μετά, το 133 π.Χ., υπό ρωμαϊκή κατοχή όπου και συνέχισε η μεγάλη ανάπτυξή της. Το 141 και το 240 (μ.Χ.) υπέστη μεγάλες ζημιές από καταστροφικούς σεισμούς.
Κατά τον 6ο αιώνα τα Πίναρα αναφέρονται από τον Ιεροκλή ως μία από τις 34 πόλεις της επαρχίας Λυκίας, ενώ στα εκκλησιαστικά χρονικά ως έδρα επισκόπου της ίδιας επαρχίας υπό μητροπολίτη Μύρων. Γνωστοί επίσκοποι της μητρόπολης αυτής (Μύρωνος) φέρονται οι: Ευστάθιος, Ηλιόδωρος, Ζήνας, Θεόδωρος, και Αθανάσιος.
Από τα Πίναρα καταγόταν και ο Άγιος Νικόλαος (Μύρων).
Από τον 9ο αιώνα φαίνεται η πόλη να εγκαταλείφθηκε πιθανόν από εχθρικές επιδρομές όπου και ερημώθηκε.
Των Πινάρων σώζονται αργυρά και χάλκινα νομίσματα και σημαντικά ερείπια μεταξύ των οποίων το αρχαίο θέατρό της, σε άριστη σχεδόν κατάσταση, λαξευτοί ανάγλυφοι τάφοι κ.ά.. Στη θέση των αρχαίων Πινάρων βρίσκεται σύγχρονη πόλη που ονομάζεται Μίναρα ή Μίναρε.
Παραπομπές
Πηγές
"Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη" τομ.Κ΄, σελ.214.
Αρχαίες πόλεις της Λυκίας
Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Ιστορία του Χριστιανισμού
Πέργαμος
|
222445
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%20%CE%9F%CF%81%CF%86
|
Καρλ Ορφ
|
Ο Καρλ Ορφ (Carl Orff, 10 Ιουλίου 1895 – 29 Μαρτίου 1982) ήταν Γερμανός συνθέτης και μουσικοπαιδαγωγός του 20ού αιώνα. Από τα πλέον γνωστά έργα του είναι η καντάτα Carmina Burana, γραμένη το 1937 για σολίστες, χορωδίες και μεγάλη ορχήστρα.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο Μόναχο από οικογένεια στρατιωτικών και έδειξε τη μουσική του κλίση από νωρίς. Αρχικά σπούδασε όργανο και τσέλο, μα στράφηκε γρήγορα στη σύνθεση· τα πρώτα του έργα, μάλιστα, εκδόθηκαν όταν ήταν 16 μόλις ετών, ενώ δυο χρόνια αργότερα γράφει την πρώτη του όπερα, Gisei, das Opfer. Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου συνεχίζει τις σπουδές του στην Ακαδημία Μουσικής του Μονάχου, ενώ τη δεκαετία του 1920 αρχίζει να επεξεργάζεται την ιδέα της "elementare Musik". Η "στοιχειώδης μουσική" είναι μια σύλληψη που εκφράζεται από τη συνένωση των τεχνών, περιλαμβάνοντας τη μουσική, τον χορό, την ποίηση, το θέατρο και τις εικαστικές τέχνες. Κάτι ανάλογο αποτέλεσε και η Gesamtkunstwerk του ρομαντικού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ, που βρήκε την πραγμάτωσή της στις όπερές του.
Ο πρώτος του γάμος με την Alice Solscher γίνεται το 1920, ωστόσο πέντε χρόνια αργότερα παίρνουν διαζύγιο. Το 1924 ιδρύει μαζί με την Dorothee Günther τη Σχολή Γκύντερ (Günther Schule)· από τη θέση του διευθυντή (την οποία διατηρεί μέχρι το τέλος της ζωής του) διδάσκει έναν συνδυασμό μουσικής, χορού και γυμναστικής. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο αναπτύσσει τη θεωρία του για την μουσική παιδεία και ιδιαιτέρως το προσχολικό της μέρος. Στα 1930 εκδίδει μια μέθοδο που ονομάζει Schulwerk («σχολικό έργο»), εκθέτοντας τις απόψεις του επί του θέματος. Παράλληλα με τη διδασκαλία, ο Ορφ μελετά την προκλασική μουσική και επιμελείται την έκδοση αρκετών έργων. Χάρη σ' αυτόν αναβιώνει η μουσική του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, που αν και δεν σημειώνει επιτυχία εντούτοις προσφέρει μια τεράστια πηγή έμπνευσης.
Μεσούσης της ναζιστικής περιόδου ο Ορφ ανεβάζει στη Φρανκφούρτη το 1937 τη σκηνική καντάτα Κάρμινα Μπουράνα. Το έργο, που αποτελεί μελοποίηση μεσαιωνικών ποιημάτων στα μεσαιωνικά γερμανικά και τα λατινικά (βλ. Κάρμινα Μπουράνα), σημειώνει τεράστια επιτυχία. Η ηγεσία του ναζιστικού κόμματος καπηλεύεται την περίσταση (αν και όχι χωρίς αντιρρήσεις) και ο Ορφ βρίσκεται - χρόνια αργότερα - κατηγορούμενος για φιλοναζιστική στάση. Ο Ορφ αρνείται τις κατηγορίες και εν τέλει αθωώνεται με το δικαιολογητικό ότι κανείς την εποχή εκείνη δεν μπορούσε να δράσει ανεξάρτητα και ότι απλώς εκμεταλλεύτηκε την επιτυχία του έργου του υπό τη σκιά του εθνικισμού. Ο δεύτερός του γάμος, με την Alice Willert λαμβάνει χώρα το 1939· και πάλι παίρνει διαζύγιο, για να ξαναπαντρευτεί τη Luise Rinser το 1954. Ούτε αυτός ο γάμος κρατάει πολύ και το 1960 κάνει τον τέταρτο και τελευταίο γάμο του με την Liselotte Schmitz. Από τον πρώτο του γάμο έχει μια κόρη, την Γκοντέλα (γενν. 1921), την οποία όμως αργότερα απορρίπτει.
Ο Ορφ πεθαίνει στο Μόναχο σε ηλικία 86 ετών. Στη ζωή του έχει βιώσει την αυτοκρατορική εποχή, την περίοδο του εθνικισμού, τη μετάβαση στη δημοκρατία καθώς και την απαρχή της ευρωπαϊκής ένωσης. Στον τάφο του, στη Μονή του Andechs, νότια του Μονάχου, αναγράφεται η λατινική φράση "Summus Finis" — «το υπέρτατο τέλος».
Το έργο του
Το πιο γνωστό έργο του - η σκηνική καντάτα Κάρμινα Μπουράνα - είναι μέρος μιας τριλογίας, που περιλαμβάνει τις καντάτες "Catulli Carmina" και "Trionfo di Afrodite" (= «Ο θρίαμβος της Αφροδίτης»). Και τα τρία συνοψίζουν το θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος και μέρη τους έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, μουσικές παραστάσεις (βλ. Μάικλ Τζάκσον), αλλά και σε πολιτικές συγκεντρώσεις (βλ. ύμνος του ΠΑΣΟΚ). Η μουσική του χαρακτηρίζεται από απλές μελωδίες σε αντίθεση με πολύπλοκα ρυθμικά σχήματα και το έντονο στοιχείο της επανάληψης. Η χρήση πολλών κρουστών οργάνων είναι σχεδόν παροιμιώδης, ενώ η αρμονική του γλώσσα είναι μάλλον απλοϊκή και κάπως επηρεασμένη από τη μουσική της αναγέννησης.
Όσον αφορά στο παιδαγωγικό του έργο, η Μέθοδος Ορφ έχει πλέον γίνει η πρότυπη μεθοδολογική προσέγγιση του αντικειμένου, τόσο σε ωδεία και μουσικές σχολές, όσο και σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια γενικής παιδείας. Η προαναφερθείσα μέθοδος ανάγεται στο έργο Schulwerk του 1930, η οποία αποτελεί μια συλλογή μικρών κομματιών, που σκοπό έχουν να δείξουν στο μαθητή τα επιμέρους τεχνικά χαρακτηριστικά της μουσικής, έννοιες όπως χροιά, ρυθμός, επανάληψη κλπ. Η μέθοδος προτείνει την ευρεία χρήση διαφόρων κρουστών οργάνων, αλλά και το συνδυασμό της μουσικής με τον χορό, την κίνηση, το παιχνίδι και τον αυτοσχεδιασμό. Στην πράξη, ο δάσκαλος είναι ελεύθερος να προσαρμόσει τη μέθοδο στις δυνατότητες των παιδιών, τη διαθεσιμότητα σε μουσικά όργανα και στα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των μαθητών.
Παραπομπές
Κλασικοί συνθέτες του 20ού αιώνα
Γερμανοί συνθέτες κλασικής μουσικής
|
67542
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9
|
Κιριτιμάτι
|
Το Κιριτιμάτι - επίσης ονομάζεται και Νήσος Χριστουγέννων - είναι μια ατόλλη στον Ειρηνικό Ωκεανό, στα βόρεια Νησιά Γραμμής Ισημερινού, τμήμα της Δημοκρατίας του Κιριμπάτι. Το νησί έχει την μεγαλύτερη χερσαία έκταση από οποιαδήποτε κοραλλιογενή ατόλλη στον κόσμο, καταλαμβάνοντας 642 χμ² (ή 388,5 χμ² ανάλογα με την μέθοδο μέτρησης και τον υπολογισμό της λιμνοθάλασσας). Στην πραγματικότητα, περιέχει πάνω από το 70% της συνολικής χερσαίας έκτασης του Κιριμπάτι, ενός κράτους που αποτελείται από 33 ατόλλες και νησιά στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Το Κιριτιμάτι περιέχει και αρκετές μικρότερες νησίδες. Το Νησί Κουκ έχει μέγεθος 0,19 χμ² και μια μεγάλη αποικία θαλασσοπουλιών. Άλλα νησιά είναι τα Μότου Ουπούα (> 0,19 χμ²), Νγκαοντεταάκε (0,27 χμ²), και Μότου Ταμπού (0,035 χμ²).
Ιστορία
Το Κιριτιμάτι ανακαλύφθηκε από Ευρωπαίους στις 24 Δεκεμβρίου 1777 από τον Καπετάνιο Τζέιμς Κουκ. Κιριτιμάτι είναι ο Γκιλμπερτιανός συλλαβισμός για τα Χριστούγεννα (στα Γκιλμπερτιανά, ο συνδυασμός τι προφέρεται ως ς, έτσι το κιριτιμάτι προφέρεται κη-ρης-μας). Τα Γκιλμπερτιανά είναι η μοναδική γλώσσα που ομιλείται στο νησί.
Το νησί κάποτε διεκδικούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό την Νομοθετική Πράξη Νήσων με αποθέματα Γκουανό του 1856. Αυτή η διεκδίκηση έληξε επίσημα με μια συνθήκη μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κιριμπάτι που υπογράφηκε το 1979 (επικυρώθηκε το 1983).
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ένοπλες Αεροπορικές Δυνάμεις των Η.Π.Α. διατηρούσαν έναν μετεωρολογικό σταθμό και ένα κέντρο επικοινωνιών στην ατόλλη. Εξυπηρετούνταν από έναν αεροδιάδρομο που επίσης παρείχε εγκαταστάσεις ανάπαυσης και ανεφοδιασμού για αεροπλάνα που ταξίδευαν μεταξύ Χαβάης και Νότιου Ειρηνικού. Υπήρχε επίσης ένας μικρός ιδιωτικός ραδιομετεωρολογικός ερευνητικός σταθμός.
Σήμερα, υπάρχουν 4 χωριά στο νησί, Λονδίνο (1.829 κάτοικοι το 2005), Ταμπουακέα (1.881 κάτοικοι), Μπανάνα ή Μπανάνα Γουέλς (1.170 κάτοικοι), Πολωνία (235 κάτοικοι) και Παρίσι (ερείπια). Συνολικά το Κιριτιμάτι είχε πληθυσμό 5.115 κατοίκων το 2005. Το Λονδίνο είναι το κύριο χωριό και λιμένας. Το Μπανάνα είναι κοντά στο Αεροδρόμιο Κάσσιντυ αλλά πρέπει να μεταφερθεί πλησιέστερα στο Λονδίνο για να προληφθεί η μόλυνση των υπόγειων υδάτων. Το εγκαταλελειμένο χωριό του Παρισίου δεν κατατάσσεται πλέον στις αναφορές απογραφής. Πολλά από τα τοπωνύμια του νησιού χρονολογούνται από τον Πατέρα Εμμανουήλ Ρουζιέ, έναν Γάλλο ιερέα που μίσθωσε το νησί από το 1917 έως το 1939 και φύτεψε περίπου 800.000 φοίνικες εκεί. Έζησε στο Παρισινό του σπίτι (τώρα, μόνο μικρά ερείπια) που βρισκόταν έναντι του Καναλιού Κλέφτη (κύρια είσοδο στην λιμνοθάλασσα) από το Λοντρές (ή Λονδίνο, που ίδρυσε ως λιμάνι). Το Λα κολλίν ντε Τζο (λόφος του Τζο) είναι το ψηλότερο σημείο στην ατόλλη (λιγότερο από 12 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας) κοντά στις Γωνίες Αρτέμια.
Οι Βρετανοί δοκίμασαν εκεί την πρώτη τους βόμβα υδρογόνου τον Μάιο του 1957, και οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξήγαγαν την Επιχείρηση Δομίνικου το 1962. Κάποια τοπωνύμια προέρχονται από την περίοδο των πυρηνικών δοκιμών (Μπανάνα και Κύριο Στρατόπεδο). Υπάρχει ένας Ιαπωνικός σταθμός εντοπισμού δορυφόρων και ένας εγκαταλελειμένος αεροδιάδρομος (Πεδίο Αίον)που προτάθηκε για επαναλειτουργία από τους Ιάπωνες για το ακυρωμένο πλέον σχέδιο τους ΕΛΠΙΔΑ-Χ (ένα διαστημόπλοιο).
Το νησί έχει περίπου 5.000 κατοίκους και 2 αντιπροσώπους στην Μανεάμπα νι Μαουνγκαταμπού (Κοινοβούλιο του Κιριμπάτι). Το υπουργείο των Νήσων Γραμμής και Φοίνικα βρίσκεται στο Λονδίνο. Υπάρχουν επίσης δύο νέα γυμνάσια στον δρόμο μεταξύ Ταμπουακέα και Μπανάνα: ένα καθολικό και ένα Προτεσταντικό.
Παλαιότερα (έληξε στις 6 Απριλίου 2004) μια απευθείας πτήση της Αιρ Κιριμπάτι (που έκαναν οι Αλόχα Αερογραμμές) συνέδεε το Κιριτιμάτι με την Χονολουλού κάθε εβδομάδα με ένα Μπόινγκ 737. Προσωρινά την αντικατέστησαν με τζετς. Από τον Οκτώβριο του 2005, η Αιρ Πασίφικ κάνει μια εβδομαδιαία στάση μεταξύ Χονολουλού και Ναντί στα Φίτζι. Το Αεροδρόμιο Κάσσιντυ διαθέτει έναν στρωμένο διάδρομο μήκους 2.103 μέτρων. Ένα μεγάλο και σύγχρονο τζέττυ (πλατφόρμα δημιουργημένη προς το νερό), που διαχειρίζεται κάποια φορτία, κατασκευάστηκε από τους Ιάπωνες.
Η βροχόπτωση είναι λιγοστή εκτός από τις χρονιές με Ελ Νίνιο. Η χλωρίδα και η πανίδα είναι μοναδικές, αλλά το νησί επηρεάζεται από τακτικές, σφοδρές ξηρασίες. Οι περισσότερες από τις προμήθειες τροφίμων της ατόλλης πρέπει να εισάγονται, αν και υπάρχουν άφθονα αλιεύματα. Οι εξαγωγές του νησιού περιλαμβάνουν ψάρια ενυδρείου, καρύδες, και φύκια. Επιπροσθετα, υπάρχει κάποιος μικρός τουρισμός, που κυρίως συνδέεται με αλιείς που ενδιαφέρονται για την αλιεία στην λιμνοθάλασσα ή στην παράκτια περιοχή.
Λοιπές πληροφορίες
Το Κιριτιμάτι είναι το πρώτο κατοικημένο μέρος της Γης που κάνει Πρωτοχρονιά κάθε χρόνο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Βέρνερ φον Μπράουν πρότεινε το νησί ως τόπο εκτόξευσης για επανδρωμένα διαστημόπλοια.
Το Κιριτιμάτι είναι η ανατολικότερη περιοχή του κόσμου,καθώς η τοπική ζώνη ώρας είναι UTC+14.
Νησιά Γραμμής Ισημερινού
Ατόλλες του Κιριμπάτι
Τοποθεσίες πυρηνικών δοκιμών
Βρετανικές τοποθεσίες πυρηνικών δοκιμών
|
802977
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B5%CE%BE%20%CE%9B%CE%B5%CE%BD
|
Άλεξ Λεν
|
Ο Ολεξί Γιουρίοβιτς Λεν () (γενν. 16 Ιουνίου 1993), κοινώς γνωστός ως Άλεξ Λεν (), είναι Ουκρανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως σέντερ για τους Σακραμέντο Κινγκς.
Πρώιμη ζωή
Ο Λεν γεννήθηκε στο Αντρατσίτ του Λουχάνσκ της Ουκρανίας. Η μητέρα που ονομαζόταν Γιούλια, η οποία ασχολήθηκε με τον στίβο νωρίς στη ζωή της. Μεγαλώνοντας, ο Λεν συμμετείχε στη γυμναστική και του άρεσε να παρακολουθεί ταινίες του Τζάκι Τσαν. Ως νεαρός γυμναστής, ο Λεν προπονήθηκε από τον Ολεξί Στεπανένκο, ο οποίος είχε επίσης προπονήσει τον χρυσό Ολυμπιονίκη Ihor Korobchynskyi. Ξεκίνησε να παίζει καλαθοσφαίριση σε ηλικία 13 ετών και αργότερα φοίτησε στο Ανώτερο Κολέγιο του Ντνιπροπετρόβσκ στο Ντνιπροπετρόβσκ της Ουκρανίας. Έπαιξε για την Ουκρανία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ16 του 2009 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18 του 2010, όπου κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης του 2010, ήταν ο τέταρτος κορυφαίος σκόρερ, ο δεύτερος κορυφαίος ριμπάουντερ και ο κορυφαίος στα κοψίματα. Μετά τη διοργάνωση, ο Λεν εντάχθηκε στην ΜΚ Ντνιπρό για τη σεζόν 2010–11.
Κολεγιακή σταδιοδρομία
Στις 14 Απριλίου 2013, ο Λεν αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή για το NBA Ντραφτ του 2013. Είχε προβλεφθεί από ορισμένους ειδικούς πως θα επιλεγόταν στο #1 στη συνολική επιλογή. Στις 3 Μαΐου 2013, ο Λεν κατέληξε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στον αριστερό του αστράγαλο που είχε ως αποτέλεσμα να μείνει εκτός δράσης για αρκετούς μήνες, με αποτέλεσμα να μην συμμετάσχει στο NBA Σάμερ Λιγκ 2013.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Φοίνιξ Σανς (2013–2018)
Ο Λεν επιλέχθηκε 5ος συνολικά από τους Φοίνιξ Σανς στο ΝΒΑ ντραφτ του 2013. Ο Λεν ήταν ο δεύτερος μη Αμερικανός παίκτης που επιλέχθηκε σε αυτό το ντραφτ, πίσω από την πρώτη συνολική επιλογή, τον Καναδό Άντονι Μπένετ, καθώς και ο παίκτης που είχε γεννηθεί στην Ουκρανία με την υψηλότερη επιλογή στο ΝΒΑ ντραφτ, που ήταν ένα ρεκόρ που κατείχε ο Βιτάλι Ποτάπενκο από το 1996. Ήταν επίσης ο πρώτος παίκτης των Σανς που μπήκε στο Top 5 ενός ντραφτ, μετά τον Άρμεν Γκίλιαμ το 1987. Λόγω των χειρουργικών επεμβάσεων στον αστράγαλο, ο Λεν δεν εντάχθηκε στους Σανς για το ΝΒΑ Σάμερ Λιγκ 2013. Στις 12 Ιουλίου 2013, ο Λεν υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στον δεξιό αστράγαλο λόγω ενός κατάγματος καταπόνησης. Υπέγραψε με τους Σανς στις 29 Αυγούστου 2013 και έλαβε το ελεύθερο να προπονηθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου.
Ο Λεν έκανε το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ την 1η Νοεμβρίου 2013, σε μια εντός έδρας νίκη εναντίον των Γιούτα Τζαζ. Έμεινε εκτός για 7 παιχνίδια πριν επιστρέψει στις 19 Νοεμβρίου εναντίον των Σακραμέντο Κινγκς. Ωστόσο, μια μέρα αργότερα, τραυματίστηκε ξανά στο αριστερό του γόνατο και έχασε πάνω από έξι εβδομάδες πριν επιστρέψει στις 7 Ιανουαρίου εναντίον των Σικάγο Μπουλς. Ο Λεν είχε το πρώτο του παιχνίδι με 10 ριμπάουντ σε μια νίκη με 126–117 επί των Μιλγουόκι Μπακς στις 29 Ιανουαρίου 2014.
Ατλάντα Χοκς (2018–2020)
Στις 3 Αυγούστου 2018, ο Λεν υπέγραψε διετές συμβόλαιο 8,5 εκατομμυρίων δολαρίων με τους Ατλάντα Χοκς. Στις 23 Δεκεμβρίου 2018, είχε 15 πόντους και 17 ριμπάουντ σε μια νίκη με 98–95 επί των Ντιτρόιτ Πίστονς. Στις 3 Μαρτίου 2019, σημείωσε 28 πόντους (ρεκόρ σεζόν), με 5 τρίποντα (ρεκόρ καριέρας), σε μια νίκη με 123–118 επί των Σικάγο Μπουλς. Στις 7 Απριλίου, σημείωσε 33 πόντους (ρεκόρ καριέρας), συμπεριλαμβανομένων 6 τριπόντων (ρεκόρ καριέρας), σε μια ήττα με 115–107 από τους Μιλγουόκι Μπακς.
Σακραμέντο Κινγκς (2020)
Στις 6 Φεβρουαρίου 2020, ο Λεν και ο Τζαμπάρι Πάρκερ ανταλλάχθηκαν στους Σακραμέντο Κινγκς, με αντάλλαγμα τον Ντεγουέιν Ντέντμον και δύο επιλογές του δεύτερου γύρου.
Τορόντο Ράπτορς (2020–2021)
Στις 29 Νοεμβρίου 2020, ο Λεν υπέγραψε με τους Τορόντο Ράπτορς. Αποδεσμεύθηκε από τους Ράπτορς στις 19 Ιανουαρίου 2021, μετά από 13 αγώνες κανονικής περιόδου.
Ουάσινγκτον Ουίζαρντς (2021)
Στις 23 Ιανουαρίου 2021, ο Len υπέγραψε με τους Ουάσινγκτον Ουίζαρντς.
Επιστροφή στους Σακραμέντο Κινγκς (2021–σήμερα)
Στις 13 Αυγούστου 2021, ο Λεν υπέγραψε με τους Σακραμέντο Κινγκς.
Εθνική ομάδα
Ο Λεν έπαιξε για την Εθνική Ουκρανίας Κ16 κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ16 του 2009. Παρά την απόδοσή του σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, η οποία περιελάμβανε μια εμφάνισης 20 πόντων εναντίον του Ισραήλ και είχε μέσο όρο 8,0 πόντους, 4,8 ριμπάουντ, 1,6 ασίστ και ήταν ο δεύτερος κορυφαίος στα κοψίματα με 2,6 ανά παιχνίδι, η ομάδα υποβιβάστηκε στη Β΄ Κατηγορία μετά τη διοργάνωση για περισσότερο από ένα χρόνο. Έπαιξε με την Εθνική Ουκρανίας Κ18 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18 του 2010. Σε αντίθεση με τη διοργάνωση Κ16 στην οποία συμμετείχε το 2009, ο Λεν βοήθησε την ομάδα Κ18 να παραμείνει στην Α΄ Κατηγορία για τουλάχιστον ένα χρόνο. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, ο Λεν κατέληξε να είναι ο παίκτης που ξεχώρισε για το έθνος. Στην πραγματικότητα, η απόδοσή του σε όλη τη διοργάνωση οδήγησε το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, μαζί με μερικά άλλα πανεπιστήμια όπως το Βιρτζίνια Τεκ, να αποκτήσουν ενδιαφέρον για αυτόν για να τον εντάξουν στην ομάδα τους.
Τον Αύγουστο του 2018, ο Λεν κλήθηκε να παίξει για πρώτη φορά με την Εθνική Ουκρανίας ανδρών, στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019 τον Σεπτέμβριο.
Ο Λεν αγωνίστηκε με την Ουκρανία στο Ευρωμπάσκετ 2022.
Στατιστικά σταδιοδρομίας
ΝΒΑ
Κανονική περίοδος
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Φοίνιξ
| 42 || 3 || 8.6 || .423 || || .645 || 2.4 || .1 || .1 || .4 || 2.0
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Φοίνιξ
| 69 || 44 ||22.0|| .507 || .333 || .702 || 6.6 || .5 || .5 || 1.5 || 6.3
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Φοίνιξ
| 78 || 46 || 23.3 || .423 || .143 || .728 || 7.6 || 1.2 || .5 || .8 || 9.0
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Φοίνιξ
| 77 || 34 || 20.2 || .497 || .250 || .721 || 6.6 || .6 || .5 || 1.3 || 8.0
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Φοίνιξ
| 69 || 13 || 20.2 || .566 || .333 || .684 || 7.5 || 1.2 || .4 || .9 || 8.5
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Ατλάντα
| 77 || 31 || 20.1 || .494 || .363 || .648 || 5.5 || 1.1 || .4 || .9 || 11.1
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Ατλάντα
| 40 || 9 || 18.6 || .546 || .250 || .630 || 5.8 || 1.1 || .5 || .8 || 8.7
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Σακραμέντο
| 15 || 3 || 15.0 || .593 || .667 || .708 || 6.1 || .5 || .2 || 1.0 || 5.9
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Τορόντο
| 7 || 2 || 10.9 || .500 || .500 || .500 || 1.6 || .4 || .1 || .9 || 2.3
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Ουάσινγκτον
| 57 || 40 || 15.8 || .619 || .263 || .636 || 4.4 || .8 || .3 || 1.0 || 7.1
|-
| style="text-align:left;"|
| style="text-align:left;"|Σακραμέντο
| 39 || 10 || 15.9 || .534 || .286 || .651 || 4.1 || 1.2 || .3 || .6 || 6.0
|- class="sortbottom"
| style="text-align:center;" colspan="2"|Σταδιοδρομία
| 570 || 235 || 18.9 || .507 || .329 || .683 || 5.9 || .9 || .4 || 1.0 || 7.7
Πλέι οφ
|-
| style="text-align:left;"|2021
| style="text-align:left;"|Ουάσινγκτον
| 5 || 3 || 8.4 || .571 || — || .571 || 2.2 || .4 || .2 || .0 || 4.0
|- class="sortbottom"
| style="text-align:center;" colspan="2"|Σταδιοδρομία
| 5 || 3 || 8.4 || .571 || — || .571 || 2.2 || .4 || .2 || .0 || 4.0
Προσωπική ζωή
Τον Δεκέμβριο του 2015, ο Λεν και η μητέρα του, Γιούλια, δημιούργησαν το Len-d A Hand Foundation, μια φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθά να προσεγγίσει τη νεολαία στο Φοίνιξ της Αριζόνα και σε άλλες γύρω περιοχές. Ο Λεν είναι επίσης δυνατός κολυμβητής και στις 25 Απριλίου 2016 βοήθησε να σωθεί ο φίλος του και ένας ναυαγοσώστης από πνιγμό σε μια παραλία στη Δομινικανή Δημοκρατία.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικό στους Μέριλαντ Τέραπινς
Προφίλ στο ESPN
Προφίλ στη FIBA
Προφίλ στο fiba.basketball
Ουκρανοί καλαθοσφαιριστές
Σέντερ
Καλαθοσφαιριστές Εθνικής Ουκρανίας
Καλαθοσφαιριστές Ευρωμπάσκετ 2022
Καλαθοσφαιριστές ΜΚ Ντνιπρό
Καλαθοσφαιριστές Φοίνιξ Σανς
Καλαθοσφαιριστές του NBA
Καλαθοσφαιριστές Ατλάντα Χοκς
Καλαθοσφαιριστές Σακραμέντο Κινγκς
Καλαθοσφαιριστές Τορόντο Ράπτορς
Καλαθοσφαιριστές Ουάσινγκτον Ουίζαρντς
|
631138
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82
|
Πέτρος Φωκάς
|
Ο Πέτρος Φωκάς (γεν. ανάμεσα 925 - 930 / θαν. 977) ήταν ευνούχος Βυζαντινός στρατηγός. Πατέρας του ήταν ο Λέων Φωκάς ο Νεότερος και η μητέρα του άγνωστη ενώ ήταν ανιψιός του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β' Φωκά και μακρινός συγγενής του αυτοκράτορα Ιωάννη Α' Τσιμισκή. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, τον πατρίκιο Νικηφόρο Φωκά, την Σοφία Φώκαινα, τον Βάρδα Φωκά τον νεότερο, και τον Μανουήλ Φωκά.
Η κατάκτηση της Αντιοχείας
Το 969 ενώ η Αντιόχεια βρισκόταν υπό αραβική κυριαρχία, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Β' Φωκάς και ο στρατηγός Μιχαήλ Βούρτζης πολιορκούσαν την πόλη για πολλές μέρες μέχρι τη στιγμή που κατέφθασε ο Πέτρος Φωκάς με τα στρατεύματά του και άλωσε την πόλη.
Ρωσο-Βυζαντινοί Πόλεμοι
Ο Πέτρος Φωκάς υπήρξε σημαντικός στρατηγός τόσο στη Μάχη της Αρκαδιούπολης (970) όσο και γενικά στον Ρωσο-Βυζαντινό Πόλεμο. Μαζί με τον αυτοκράτορα Ιωάννη Α' Τσιμισκή και τον Βάρδα Σκληρό, μπήκαν στην Αρκαδιούπολη και μετά άλωσαν τη Μεγάλη Πρεσλάβα (σημ. Βέλικι Πρέσλαβ) και το Δορύστολο (σημ. Σιλίστρα της Βουλγαρίας).
Πρώτα χρόνια του Βασιλείου Β' και θάνατος στη Μάχη των Ραγεών
Ο Πέτρος Φωκάς στάθηκε, από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου, στο πλευρό του νεαρού βασιλιά και αντιστάθηκε στον αποστάτη και επαναστάτη Βάρδα Σκληρό. Κέρδισε και έχασε πολλές μάχες ενώ στη Μάχη των Ραγεών σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους Βυζαντινούς στρατηγούς της μάχης. Ο Πέτρος Φωκάς σκοτώθηκε με ένα ξίφος να διαπερνά και να τον αποκεφαλίζει την ώρα της μάχης.
Πηγές
• Γκιστάβ Σλουμπερζέ, Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς και η Βυζαντινή Εποποιία, Α,Β τόμος, εκδ. Βεργίνα
• Γκιστάβ Σλουμπερζέ, Αυτοκράτωρ Ιωάννης Τσιμισκής και η Βυζαντινή εποποιία, Α,Β τόμος, εκδ. Βεργίνα
• Γκιστάβ Σλουμπερζέ, Η Βυζαντινή Εποποιία: Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος, Α,Β τόμος, εκδ. Δημιουργία
Βυζαντινοί του 10ου αιώνα
Οικογένεια Φωκάδων
Βυζαντινοί νεκροί σε μάχη
Βυζαντινοί στρατηγοί
Δομέστικοι των Σχολών
Βυζαντινοί Στρατοπεδάρχες
Βυζαντινοί Μικρασιάτες
|
747604
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CE%91%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%8C%CF%82
|
Τζορτζίνα Αμορός
|
Η Τζορτζίνα Αμορός (Βαρκελώνη, 30 Απριλίου, 1998) είναι Ισπανίδα ηθοποιός, γνωστή για την τηλεοπτική της συμμετοχή σε σειρές όπως το Ελίτ, Καλωσορίσατε στην οικογένεια και το Vis a Vis . Είναι επίσης γνωστή για τις αναφορές και προωθήσεις κοινωνικών θεμάτων που κάνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε εκδηλώσεις. Έπαιξε στην ταινία Rifkin's Festival το 2020, για πρώτη φορά σε αγγλόφωνο ρόλο.
Πρώιμη και προσωπική ζωή
Η Αμορός γεννήθηκε στη Βαρκελώνη, στην Καταλονία . Μιλάει άπταιστα καταλανικά, ισπανικά ,γαλλικά, καθώς και αγγλικά, και δηλώνει λάτρης των θαλασσών και των ακτών. Είναι φεμινίστρια και εκστρατεύει κατά των διακρίσεων ΛΟΑΤΚΙ, και δημιούργησε την εκστρατεία «Por Un Solo Voto», ενθαρρύνοντας τους νέους στην Ισπανία να χρησιμοποιούν το εκλογικό τους δικαίωμα. Τα βίντεο της καμπάνιας έχουν παρουσιάσει διάφοροι συμπρωταγωνιστές της. Το 2019, λάμβανε απειλές θανάτου στο Twitter λόγω του χαρακτήρα της στο Ελίτ και διέγραψε τον λογαριασμό της.
Καριέρα
Η Αμορός είπε ότι άρχισε να παίζει από παιδί σε μικρές παραγωγές με αποτέλεσμα να την παρασύρει η ηθοποιία και να της αρέσει πολύ στο τέλος. Όταν ήταν 17 ετών, μετακόμισε στο Λος Άντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών, για να σπουδάσει υποκριτική. Από το 2017 έχει εργαστεί σε αρκετές σειρές του Netflix συμπεριλαμβανομένου του Welcome to the Family που δεν ήταν μια πρωτότυπη σειρά του Netflix, όπου είχε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο ως Άλεξ. Η ιστορία της 2ης σεζόν του χαρακτήρα της παρουσιάστηκε σε ένα βίντεο από το καταλανικό δίκτυο TV3 χαρακτηρίζοντάς το ως " amorous plot (ερωτική πλοκή) ". Από τα έργα της, έχει πει ότι είναι η πιο περήφανη για το Welcome to the Family, το μοναδικό έργο της στην καταλανική γλώσσα, λόγω των όσων αποκόμισε από την σειρά. Έπαιξε επίσης στο δράμα Locked Up (Vis a Vis) στην τελευταία σεζόν, παίζοντας τη Φατίμα Αμίρ , την κόρη της Νάτζουα Νίμρι.
Το 2019 εντάχθηκε στο κάστ της σειράς Ελίτ, μιας πρωτότυπης σειράς του Netflix , παίζοντας την Καγιετάνα , την κόρη της καθαρίστριας του σχολείου που είναι επίσης με υποτροφία εκεί. Ο χαρακτήρας αυτός, άσκησε επιρροή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς καταδεικνύει πως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα αυτοί που φαίνονται στο διαδίκτυο (πολλοί χαρακτήρες της σειράς -μαζί και της Καγιετάνα- δεν είναι πραγματικά όπως προσπαθούν να δείξουν στον κόσμο ). Η Αμορός λέει ότι ο χαρακτήρας της είναι "προφανέστατα χαρούμενος αλλά έχει πολλά επίπεδα". Τα μέσα συγκρίνουν την Καγιετάνα με την ίδια την Αμορός, επισημαίνοντας ότι η ηθοποιός ανεβάζει , μη κολακευτικές φωτογραφίες στο Instagram και χρησιμοποιεί τη δημοτικότητά της για την προώθηση κοινωνικών θεμάτων. Επίσης το 2019, συμμετείχε στην ταινία του Γούντι Άλεν Rifkin's Festival, η οποία κυκλοφόρησε το 2020, μια ευκαιρία για την οποία ενθουσιάστηκε αφού είδε τη Βίκυ Κριστίνα Βαρκελώνη και γνωρίζοντας ότι ο Χολιγουντιανός σκηνοθέτης βρίσκονταν στη γενέτειρά της, τη Βαρκελώνη. Σε αυτή την ταινία, μιλά στα αγγλικά.
Φιλμογραφία
Τηλεόραση
Ταινίες
βιβλιογραφικές αναφορές
εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
Ισπανοί φεμινιστές
Ισπανοί ηθοποιοί
|
258887
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%20%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B6
|
Καρλ Ράντατζ
|
Ο Καρλ Ράντατζ (γερμ. Carl Raddatz, 1912-2004) υπήρξε Γερμανός ηθοποιός του σινεμά και του θεάτρου.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1912 στο Μάνχαϊμ. Γονείς του ήταν ο Καρλ Χέρμαν Ράντατζ από το Μαγδεβούργο και η Λουίζα Ελιζαμπέτα το γένος Νούσνίκελ από το Μάνχαϊμ. Πήγε σε σχολή ηθοποιίας και εργάστηκε στο Nationaltheater Mannheim. Υποδύθηκε ρόλους και σε άλλα θέατρα στο Άαχεν, Ντάρμσταντ και στη Βρέμη. Παρουσιάστηκε στο σινεμά ο 1937 και συνέχισε την καριέρα του κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά. Ήταν παντρεμένος τρεις φορές.
Απεβίωσε στις 19 Μαΐου 2004 στο Βερολίνο. Το μνήμα του τιμήθηκε από το κρατίδιο του Βερολίνου.
Βραβεύσεις
Τιμήθηκε με το Μετάλλιο Αξίας (Verdienstorden der Bundesrepublik Deutschland) Α' Τάξεως το 1972 και με τη χρυσή ταινία (Filmband in Gold) το 1979 για την μακροχρόνια και σπουδαία παρουσία του στον Γερμανικό κινηματογράφο.
Φιλμογραφία
1938: Liebelei und Liebe
1938: Urlaub auf Ehrenwort
1938: Verklungene Melodie
1939: Befreite Hände
1939: Silvesternacht am Alexanderplatz
1939: Wir tanzen um die Welt
1939: Zwölf Minuten nach zwölf
1940: Golowin geht durch die Stadt
1940: Wunschkonzert
1940: Zwielicht
1941: Heimkehr
1941: Stukas
1941: Über alles in der Welt
1942: Der 5. Juni
1943: Immensee
1944: Das war mein Leben
1944: Eine Frau für drei Tage
1944: Opfergang
1945: Unter den Brücken
1945: Die Schenke zur ewigen Liebe
1947: In jenen Tagen
1949: Wohin die Züge fahren
1950: Der Schatten des Herrn Monitor
1950: Epilog – Das Geheimnis der Orplid
1950: Gabriela
1950: Schatten der Nacht
1950: Taxi-Kitty
1952: Gift im Zoo
1952: Türme des Schweigens
1953: Geliebtes Leben
1953: Regina Amstetten
1954: Geständnis unter vier Augen
1955: Oasis
1955: Rosen im Herbst
1956: Das Mädchen Marion
1956: Friederike von Barring
1956: Nacht der Entscheidung
1957: Made in Germany – Ein Leben für Zeiss
1958: Das Mädchen Rosemarie
1960: Verrat auf Befehl (The Counterfeit Traitor)
1961: Die Pariser Komödie (TV)
1966: Der Mann, der sich Abel nannte (TV)
1974: Die preußische Heirat (TV)
1975: Jeder stirbt für sich allein
1979: Die Buddenbrooks (TV-Serie)
1984: Heute und damals (TV)
1988: Rosinenbomber (TV)
1990: Derrick – Solo für vier
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικό του Carl Raddatz στο filmportal.de
Γερμανοί άνδρες ηθοποιοί θεάτρου
Γερμανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου
|
71307
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%AC%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Νησιά του Δούκα της Υόρκης
|
Τα Νησιά του Δούκα της Υόρκης είναι μια ομάδα νησιών στο Αρχιπέλαγος του Βίσμαρκ στην Παπούα Νέα Γουινέα. Βρίσκονται μεταξύ των νησιών Νέα Βρετανία και Νέα Ιρλανδία. Το μεγαλύτερο νησί της ομάδας είναι το δούκας του νησιού της Υόρκης ενώ περιλαμβάνονται και τα νησιά Makada, Kabakon, Kerawara, Ulu, και Mioko. Τα νησιά του δούκα της Υόρκης ονομάστηκαν προς τιμή του Δούκα της Υόρκης στην Αγγλία. Τα νησιά είναι στο επίπεδο της θάλασσας και απειλούνται από κατακλυσμό λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας που προκαλείται από το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Στις 28 Νοεμβρίου του 2000 ανακοινώθηκε ότι χιλιάδες κάτοικοι απομακρύνθηκαν από τα νησιά και εγκαταστάθηκαν ξανά στο νησί Νέα Βρετανία.
Παραπομπές
Δ
|
830768
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
|
Χριστοδουλίδης
|
Το ελληνικό επώνυμο Χριστοδουλίδης, που ετυμολογικώς σημαίνει τον γιο ή απόγονο του Χριστόδουλου, μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο από τα παρακάτω πρόσωπα:
Γιώργος Χριστοδουλίδης (20ός αι.), ποδοσφαιριστής του Άρη Θεσσαλονίκης
Γιώργος Χριστοδουλίδης (γενν. 1968), Κύπριος ποιητής και δημοσιογράφος
Δώρος Χριστοδουλίδης (γενν. 1946), Κύπριος βουλευτής και καρδιολόγος
Ιωάννης Χριστοδουλίδης (1910-;), πολιτικός μηχανικός, πρόεδρος του ΤΕΕ, που εκτέλεσε πολλά δημόσια έργα (π.χ. αεροδρόμια Θεσσαλονίκης και Νέας Αγχιάλου)
Κώστας Χριστοδουλίδης (1920-2011), Κύπριος βουλευτής
Μιχαήλ Χριστοδουλίδης (19ος αι.), δήμαρχος Πάφου
Νίκος Χριστοδουλίδης (γενν. 1973), Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας
Τάκης Χριστοδουλίδης (20ός αι.), Κύπριος ποδοσφαιριστής
Δείτε επίσης
Χριστοδουλίδου
|
155724
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CF%80%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Ίπποκλος
|
Ο Ίπποκλος ήταν αρχαίος Έλληνας τύραννος της Λαμψάκου επί εποχής του Βασιλέως των Περσών Δαρείου του Α΄.
Ο Ίπποκλος είχε αναγνωρίσει τον Δαρείο ως κυρίαρχο και Μέγα βασιλέα της Περσικής Αυτοκρατορίας. Εκ του λόγου αυτού συμμετείχε στην εκστρατεία εκείνου που επεχείρησε κατά των Σκυθών το 513 π.Χ.
Ιωνία
Αρχαίοι Έλληνες τύραννοι
Λάμψακος
|
439535
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1%20%CE%91%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%94%CE%B9%CE%B4%CF%85%CE%BC%CF%8C%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%85
|
Θέμα Αδριανουπόλεως και Διδυμότειχου
|
Το Θέμα Αδριανουπόλεως και Διδυμότειχου ήταν διοικητική διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Θέμα, στην Ανατολική Θράκη, κατά τον 12ο αιώνα. Το θέμα αναφέρεται σε χρυσόβουλο του αυτοκράτορα Αλεξίου Γ΄ προς τους Ενετούς και σε ποιες περιοχές μπορούσαν να ασκούν ελεύθερα το εμπόριο. Πρωτεύουσα του θέματος ήταν η Αδριανούπολη.
Πιστεύεται ότι η περιοχή αποσπάστηκε από το Θέμα Μακεδονίας, άγνωστο πότε, για να αποτελέσει ξεχωριστό Θέμα είτε για αμυντικούς ή φορολογικούς και δικαστικούς λόγους. Διοικητής-δούξ της Αδριανούπολης αναφέρεται ένας και τον 10ο αιώνα, αλλά και τον 11ο, χωρίς να είναι γνωστό αν υπήρξε τότε θέμα, γενικά υποστηρίζεται η εκδοχή ότι δημιουργήθηκε τον 12ο αιώνα,
Γνωστοί διοικητές της Αδριανούπολης ή του Θέματος ήταν οι :
Θυμολέοντας ο Πατρίκιος, 10ος αιώνας
Κωνσταντίνος Αριανίτης, ο πρώτος δούξ, γύρω στο 1048
ανώνυμος, κατεπάνω, 1077
Βασίλειος Πρωτοσπαθάριος, εκ προσώπου, 11ος αιώνας
Νικόλαος, εκ προσώπου, 11ος αιώνας
Παραπομπές
Πηγές
Νικόλαος Σ. Ακριτίδης, Η εκκλησιαστική γεωγραφία του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τον 9ο αιώνα έως το 1453
Κυριαζόπουλος, Χρίστος (1997, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)), Η Θράκη κατά τους 10ο - 12ο αιώνες: συμβολή στη μελέτη της πολιτικής, διοικητικής και εκκλησιαστικής της εξέλιξη
Βυζαντινά θέματα
|
589110
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%95%CF%81%CE%B6%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Ποδοσφαιρική Ένωση Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης
|
Η Ποδοσφαιρική Ένωση Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (βοσνιακά: Nogometni savez Federacije Bosne i Hercegovine, NSFBIH) είναι αρμόδια για το άθλημα στην Ομοσπονδία Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων Α΄ Κατηγορίας και Β΄ Κατηγορίας, όπως και του θεσμού του κυπέλλου της Ομοσπονδίας Βοσνίας και Ερζεγοβίνης.
Ιστορία
Η ιδρυτική συνέλευση της NS FBiH πραγματοποιήθηκε στο Σεράγεβο στις 20 Ιανουαρίου 2002.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποδόσφαιρο στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη
|
773958
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC
|
Ωσαννά
|
Ωσαννά είναι θρησκευτική λέξη στον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Στον Ιουδαϊσμό αναφέρεται σε μια κραυγή που εκφράζει έκκληση για θεϊκή βοήθεια. Στον Χριστιανισμό χρησιμοποιείται ως ιαχή επαίνου.
Ετυμολογία
Η λέξη ωσαννά (Λατινικά , ελληνιστική κοινή ) προέρχεται από την εβραϊκή λέξη , και που σχετίζονται με την αραμαϊκή λέξη (ʾōshaʿnā) που σημαίνει «σώσω, διάσωση, σωτήρας».
Στην Εβραϊκή Βίβλο χρησιμοποιείται μόνο σε στίχους όπως «βοήθεια» ή «σώσω, προσεύχομαι» (Ψαλμοί 118:25). Στα Ευαγγέλια χρησιμοποιείται ως κραυγή αγαλλίασης και αυτό έχει προκαλέσει περίπλοκες συζητήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η λέξη ωσαννά φαίνεται να είναι «ειδικό είδος σεβασμού» που δίνεται σε αυτόν που σώζει, έσωσε, θα σώσει ή σώζει τώρα. Όταν χρησιμοποιείται έτσι, Ωσαννά σημαίνει «μια ιδιαίτερη τιμή σε αυτόν που σώζει». Η κυριολεκτική ερμηνεία «Σώσε, τώρα!», που βασίζεται στον Ψαλμό 118:25, δεν εξηγεί πλήρως την εμφάνιση της λέξης.
Λειτουργική χρήση σε διάφορες παραδόσεις
Ιουδαϊσμός
Στην εβραϊκή λειτουργική παράδοση, η λέξη χρησιμοποιείται στην λειτουργία Ωσαννά, μια ομάδα προσευχών από την οποίο τραγουδιέται μια επιλογή κάθε πρωί κατά τη διάρκεια της Σκηνοπηγίας, της Γιορτής των Θαλάμων ή των Σκηνών. Ο πλήρης κύκλος τραγουδιέται την έβδομη ημέρα της γιορτής, που ονομάζεται Οσανά Ραμπάχ (הושענא רבא, «Μεγάλο Ωσαννά»). Στον Ιουδαϊσμό χρησιμοποιείται πάντα στην αρχική του εβραϊκή μορφή, הושענא Hoshana.
Χριστιανισμός
«Ωσαννά» ήταν η κραυγή επαίνου ή λατρείας που γινόταν ως αναγνώριση του Ιησού ως μεσσία κατά τη θριαμβευτική είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, "Ωσαννά! Ευλογημένος είναι αυτός που έρχεται στο όνομα του ΚΥΡΙΟΥ!» που αποτελεί μέρος της προσευχής του Επινίκιου ύμνου.
Χρησιμοποιείται σε πολλά εδάφια της Καινής Διαθήκης, συμπεριλαμβανομένου του «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Μάρκος 11.9), «ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις» (Μάρκος 11.10) και «Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυῒδ» (Ματθαίος 21:9).
Ο «Ύμνος Ωσαννά», που βασίζεται στη φράση Ωσαννά, είναι παραδοσιακός ύμνος της Μοραβικής Εκκλησίας γραμμένος από τον επίσκοπο Χριστιανό Γρηγόριο του Χέρνχουτ που τραγουδιέται την Κυριακή των Βαΐων και την πρώτη Κυριακή της Δεύτερης Έλευσης. Είναι αντιφωνικός, δηλαδή τραγούδι κλήσης και απάντησης. Παραδοσιακά, τραγουδιέται από το εκκλησίασμα παιδιών και ενηλίκων, αν και μπορεί να γίνεται με άλλους τρόπους, όπως μεταξύ χορωδίας και εκκλησίας, ή να παίζεται μεταξύ χορωδιών.
Χρησιμοποιείται επίσης σε διάφορα τραγούδια όπως στην ελληνική μετάφραση των στίχων του γερμανικού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού Άγια Νύχτα.
Παραπομπές
Πηγές
Yohannan Aharoni & Michael Avi-Yonah, The MacMillan Bible Atlas, Αναθεωρημένη Έκδοση, σελ. 157–165 (1968 & 1977 από την Carta Ltd).
Aherne, Cornelius (1910). "Hosanna". In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Vol. 7. Νέα Υόρκη: Robert Appleton Company.
Χριστιανική ορολογία
Χριστιανική λατρεία
|
830576
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AD%CF%84%CE%BF%20%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BB%27%CE%8C%CE%BB%CE%B9%CE%BF
|
Καννέτο σουλλ'Όλιο
|
Το Καννέτο σουλλ'Όλιο (ιταλικά: Canneto sull'Oglio) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Μάντοβας, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας της Μάντοβας
|
727639
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BD%20%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AD%CE%B6%20%CE%9C%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF
|
Κάθριν Κορτέζ Μάστο
|
Η Κάθριν Μαρί Κόρτεζ Μάστο (αγγλικά: Catherine Marie Cortez Masto, 29 Μαρτίου 1964), είναι Αμερικανίδα πολιτικός, νομικός και δικηγόρος, που υπηρετεί ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για την πολιτεία της Νεβάδας από τον Ιανουάριο του 2017. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος. Προηγουμένως, υπηρέτησε ως 32η Γενική Εισαγγελέας της Νεβάδας, από το 2007 έως το 2015.
Εργάστηκε ως πολιτική εισαγγελέας στο Λας Βέγκας (1994-1998), και ως ποινική εισαγγελέας στο ομοσπονδιακό υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ (1998-2000).
Η Κόρτεζ Μάστο, εξελέγη πρώτη φορά στη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, στις εκλογές της Γερουσίας του 2016 στη Νεβάδα, λαμβάνοντας ποσοστό 47,1% των ψήφων, έναντι 44,7% του Ρεπουμπλικανού ανθυποψηφίου του Τζο Χεκ. Στις εκλογές της Γερουσίας του 2022 στη Νεβάδα, η Κόρτεζ Μάστο, κατάφερε να επανεκλεγεί οριακά για δεύτερη θητεία, νικώντας τον Ρεπουμπλικανό ανθυποψήφιό της, Άνταμ Λάξαλτ.
Βιογραφία
Η Κάθριν Κόρτεζ Μάστο, γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1964 στο Λας Βέγκας της Νεβάδας, όπου και μεγάλωσε. Ο πατέρας της είναι Μεξικανικής καταγωγής και η μητέρας της Ιταλικής καταγωγής.
Φοίτησε στο Λύκειο "Ed W. Clark High School" στο Λας Βέγκας, απ' όπου και αποφοίτησε το 1982. Σπούδασε Οικονομικά και Χρηματοοικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδας στο Ρίνο, και έλαβε πτυχίο (BS) το 1986. Κατόπιν, σπούδασε Νομική, στο Πανεπιστήμιο Γκονζάγκα στο Σπόκαν της πολιτείας Ουάσινγκτον, λαμβάνοντας πτυχίο νομικής (JD) το 1990. Το 1990, ολοκλήρωσε επίσης την πρακτική άσκηση δικηγορίας, στον δικηγορικό σύλλογο της Νεβάδας.
Το 1991, πραγματοποίησε πρακτική άσκηση στο ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ για την Νεβάδα, και το 1994, στο ομοσπονδιακό εφετείο των ΗΠΑ για το 9ο κύκλωμα. Εργάστηκε 4 χρόνια ως δικηγόρος και 2 χρόνια ως ποινική κατήγορος στην Ουάσινγκτον.
Προσωπική ζωή
Η Κόρτεζ Μάστο, διαμένει στο Λας Βέγκας με τον σύζυγό της Πολ Μάστο, ο οποίος είναι συνταξιούχος πράκτορας των Μυστικών Υπηρεσιών. Είναι Ρωμαιοκαθολική.
Εκλογική ιστορία
Παραπομπές
Γερουσιαστές των ΗΠΑ
Νεβάδα
Πολιτικοί του Δημοκρατικού Κόμματος (ΗΠΑ)
Πολιτειακοί Γενικοί Εισαγγελείς (ΗΠΑ)
Αμερικανοί νομικοί
Αμερικανοί δικηγόροι
Δικαστικοί
Αμερικανοί πολιτικοί
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
|
615712
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%8C%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82
|
Πλατεόσαυρος
|
Ο πλατεόσαυρος είναι γένος πλατεοσαυριδού δεινόσαυρου που έζησε κατά τα τέλη της Τριαδικής περιόδου, περίπου 214 με 204 εκατομμύρια χρόνια πριν, στη σημερινή Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, τη Γροιλανδία, τη Βόρεια Αμερική. Ο πλατεόσαυρος είναι βασικός πρώιμος σαυροποδόμορφος δεινόσαυρος που ονομάζεται προσαυρόποδο. Το 2011, αναγνωρίζονταν δύο είδη: το είδος P. engelhardti και ο ελαφρώς νωρίτερος P. gracilis από το χαμηλότερο. Ωστόσο, άλλοι έχουν προστεθεί στο παρελθόν, και δεν υπάρχει ευρεία συναίνεση σχετικά με την ταξινόμηση ειδών των πλατεοσαυρειδών δεινοσαύρων. Ομοίως, υπάρχει μια πληθώρα συνωνύμων στο επίπεδο γενών.
Το γένος ανακαλύφθηκε το 1834 από τον Γιόχαν Φρίντριχ Ένγκελχαρτ και περιγράφηκε τρία χρόνια αργότερα από τον Χέρμαν φον Μέγιερ. Ο πλατεόσαυρος είναι το πέμπτο όνομα γένους δεινοσαύρων που εξακολουθεί να θεωρείται έγκυρο. Έχουν βρεθεί πάνω από 100 σκελετοί, ενώ κάποιοι είναι ολοκληρωμένοι. Η αφθονία των απολιθωμάτων στη Σουηβία, της Γερμανίας οδήγησε στο παρατσούκλι Schwäbischer Lindwurm.
Η ουρά του πλατεόσαυρου ήταν συνήθως δεινοσαυρική, μυώδης και με υψηλή κινητικότητα.
Παραπομπές
Σελίδες με πηγές CS1 στα Ισπανικά (es)
Δεινόσαυροι
|
371263
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%89%CF%81
|
Σεβαστοκράτωρ
|
Σεβαστοκράτωρ ήταν ανώτερος τίτλος της αυλής της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Χρησιμοποιήθηκε επίσης και από άλλους ηγεμόνες, τα κράτη των οποίων συνόρευαν με την Αυτοκρατορία ή ήταν εντός της σφαίρας επιρροής της (Βουλγαρική και Σερβική Αυτοκρατορία). Η λέξη προέρχεται από σύνθεση των λέξεων σεβαστός (αντίστοιχο του λατινικού Augustus, Αύγουστος) και αυτοκράτωρ. Η σύζυγος ενός σεβαστοκράτορα ονομαζόταν σεβαστοκρατόρισσα.
Ιστορία
Ο τίτλος δημιουργήθηκε από τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό (1081–1118) προς τιμήν του μεγαλύτερου αδελφού του, Ισαάκιου. Σύμφωνα με την Άννα Κομνηνή, ο Αλέξιος το έκανε αυτό για να εξυψώσει τον Ισαάκιο πάνω από την τάξη του Καίσαρα, τον οποίο είχε ήδη υποσχεθεί στον γαμπρό του, Νικηφόρο Μελισσηνό. Η Άννα Κομνηνή συγκρίνει τον βαθμό του «σεβαστοκράτορα» με «δεύτερο αυτοκράτορα» και επίσης αναφέρει ότι παράλληλα με τον Καίσαρα, ο σεβαστοκράτωρ είχε το δικαίωμα να φέρει στέμμα (αλλά όχι αυτοκρατορικό διάδημα). Κατά τη Δυναστεία των Κομνηνών (1081–1185), ο τίτλος συνέχισε να είναι ο υψηλότερος αμέσως μετά του Αυτοκράτορα μέχρι το 1163, όταν ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Α΄ Κομνηνός δημιούργησε τον τίτλο του δεσπότη. Κατά την περίοδο αυτή, ο τίτλος δινόταν αποκλειστικά σε μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας, κυρίως νεότερους γιους του Αυτοκράτορα.
Μετά τον διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από την Δ' Σταυροφορία το 1204, ο τίτλος υιοθετήθηκε από την Λατινική Αυτοκρατορία, την Αυτοκρατορία της Νίκαιας και την Βουλγαρική Αυτοκρατορία. Στη Νίκαια και στην μετά το 1261 επανορθωμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο τίτλος παρέμεινε από τους πιο τιμητικούς και περιοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά σε μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Ο τελευταίος γνωστός κάτοχος του τίτλου ήταν ο Δημήτριος Α΄ Καντακουζηνός, ηγεμόνας της Πελοποννήσου στα τέλη του 14ου αιώνα.
Σύμφωνα με τις πηγές, το διακριτικό χρώμα του τίτλου ήταν το κυανό: η επίσημη στολή του σεβαστοκράτορα περιελάμβανε κυανές κάλτσες και μπότες. Γύρω στο 1260, σύμφωνα με τον Γεώργιο Ακροπολίτη, οι σεβαστοκράτορες που ήταν μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας διακρίνονταν από εκείνους που δεν ήταν, με κεντημένους χρυσούς αετούς στα υποδήματά τους. Ως την εποχή του ψευδο-Κωδινού στα μέσα του 14ου αιώνα, οι κεντητοί αετοί σε κόκκινο φόντο συνιστούσαν έμβλημα. Σύμφωνα με τον Κωδινό, η επίσημη στολή περιελάμβανε επίσης κόκκινη χλαμύδα και κοκκινόχρυσο διάδημα (στέφανο). Ο σεβαστοκράτωρ είχε επίσης το προνόμιο να υπογράφει έγγραφα με ειδικό κυανό μελάνι.
Βουλγαρία
Ο Καλογιάν κληρονόμησε πιθανώς τον τίτλο από τον πατέρα του, Αλεξάνταρ (πέθανε μετά το 1232), γιο του Ιβάν Ασέν Α΄ (1189–1196).
Σερβία
Ο τίτλος υιοθετήθηκε από την Αυλή της Μεσαιωνικής Σερβίας, από τη Δυναστεία Νέμανιτς, Σέρβους Βασιλείς και Αυτοκράτορες (1217–1346, 1346–1371).
Κατάλογος κατόχων του τίτλου
Αλεξάνταρ Άσεν (πέθανε μετά το 1232), Βούλγαρος πρίγκηπας
Καλογιάν (1259), Βούλγαρος ηγεμόνας της Σόφιας
Ντέγιαν (1346-1356), Σέρβος ηγεμόνας του Ζεγκλίκοβο και Πρέσεβο
Αλέξιος Γ´ Άγγελος, Βυζαντινός
Ιωάννης Άγγελος, Βυζαντινός
Σάββας Ασιδηνός, ευγενής Βυζαντίου και Νίκαιας
Conon de Béthune, Γάλλος Σταυροφόρος
Κωνσταντίνος Δούκας της Θεσσαλίας
Ιωάννης Δούκας, Βυζαντινός
Στέφανος Γαβριηλόπουλος, Βυζαντινός
Ιωάννης Α΄ Δούκας, Βυζαντινός
Ιωάννης Β΄ Δούκας, Βυζαντινός
Δημήτριος Α΄ Καντακουζηνός, Βυζαντινός
Ανδρόνικος Κομνηνός
Ισαάκιος Κομνηνός (αδελφός Αλέξιου Α΄), Βυζαντινός
Ισαάκιος Κομνηνός (γιος Αλεξίου Α΄), Βυζαντινός
Ισαάκιος Κομνηνός (γιος Ιωάννη Β΄), Βυζαντινός
Μπράνκο Μλαντένοβιτς, Σέρβος
Μομιτζίλας, ληστής στη Ροδόπη
Στέφανος ο Πρωτόστεπτος, Σέρβος
Γιοβάν Όλιβερ Γκρτσκιτς, Σέρβος
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Βυζαντινός, ετεροθαλής αδελφός του Μιχαήλ Η´
Ιωάννης Παλαιολόγος (αδελφός του Μιχαήλ Η΄), Βυζαντινός
Βλάτκο Πάσκατσιτς, Σέρβος
Ιωάννης Πετραλίφας, Βυζαντινός
Στρεζ, Βούλγαρος
Βλάσιος Ματαράνγκο (1358–67), Αλβανός ευγενής στην υπηρεσία των Σέρβων
Εικόνες
Παραπομπές
Πηγές
Βυζαντινοί τιμητικοί τίτλοι
Βυζαντινοί αυλικοί τίτλοι
|
452646
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%81%20%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD
|
Άρθουρ Έντισον
|
Ο Άρθουρ Έντισον (Arthur Edeson, 24 Οκτωβρίου 1891 - 14 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Αμερικανός κινηματογραφιστής. Στη διάρκεια της καριέρα του, υπήρξε τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας.
Βιογραφία
Ο Έντισον άρχισε την καριέρα του ως φωτογράφος, αλλά το 1911 ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο κι έγινε οπερατέρ στην Éclair Studio, του Νιου Τζέρσεϊ, ενώ πολλές άλλες εταιρίες, κατά την απαρχή του αμερικανικού κινηματογράφου είχα εκεί τις βάσεις τους. Όταν αναδιοργανώθηκε η εταιρεία κι έγινε World Film Company, ο Έντισον ανέλαβε το πόστο του διευθυντή φωτογραφίας και του ανατέθηκε να κινηματογραφίσει την τότε σταρ Κλάρα Κίμπαλ Γιανγκ. Συνεχίζοντας έτσι και το υπόλοιπο της δεκαετίας (να είναι διευθυντής φωτογραφίας). Την επόμενη δεκαετία, μνημονεύεται περισσότερο για τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Τζέιμς Ουέιλ.
Σύμφωνα με τον κριτικό Μ.Σ. Φονσέκα, ο Έντισον, ήταν ένας "αρχιτέκτονας" για την παλιό αμερικανικό κινηματογράφο. Το έργο του αντιπροσωπεύει, βάσει των περισσότερων ιστορικών, το "ζενίθ" του Χόλιγουντ, στη κινηματογράφιση. Ο Έντισον, επηρεασμένος από τον Γερμανικό εξπρεσιονισμό, τον έφερε στην Αμερική, από τους Γερμανούς κινηματογραφιστές της δεκαετίας του 1920.
Ο Έντισον ήταν ένας από τους ιδρυτές της Ένωσης Κινηματογραφιστών Αμερικής.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Arthur Edeson at Film Reference
Αμερικανοί κινηματογραφιστές
|
456019
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%B5%20%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B6%CE%B1
|
Μίλε Πετρόζα
|
Ο Μίλε Πετρόζα (Mille Petrozza, 18 Δεκεμβρίου 1967) είναι Γερμανός μουσικός γνωστός ως τραγουδιστής και κιθαρίστας των Kreator από το 1982 μέχρι σήμερα.
Βιογραφία
Ο Γερμανός με ιταλική καταγωγή Πετρόζα, σχημάτισε τους Tyrant και μετέπειτα Tormentor στις αρχές της δεκαετίας του '80, από τους οποίους προήλθαν αργότερα οι Kreator. Μαζί με τον μπασίστα Ρομπέρτο Φιορέτι και το ντράμερ Γιούργκεν Ρέιλ, αποτέλεσαν την πρώτη σύνθεση ενός συγκροτήματος που αποτέλεσε ένα από τα πιο επιτυχημένα και επιδραστικά του ευρωπαϊκού thrash metal.
Οι Kreator κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Endless Pain" τον Οκτώβριο του 1985. Μέχρι τις αρχές της επόμενης δεκαετίας, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μία σειρά επιτυχημένων δίσκων, με κορυφαίους τους "Pleasure to Kill", "Extreme Aggression" και "Coma of Souls".
Κατά την δεκαετία του '90, το συγκρότημα άλλαξε τον ήχο του κάνοντας μία προσπάθεια για εμπορική επιτυχία, επιστρέφοντας στον κλασικό του ήχο το 2001 με το άλμπουμ "Violent Revolution". Έκτοτε συνεχίζουν να ηχογραφούν και να περιοδεύουν, με τον Πετρόζα να είναι βασικός συνθέτης και ηγετική μορφή του σχήματος.
Ο Πετρόζα έχει συνεργαστεί με πολλά ονόματα του χώρου, όπως τα άλλα δύο μεγάλα ονόματα του τευτονικού thrash, τους Destruction και τους Sodom, όπως και τους Caliban, Volbeat, Voodoocult, κ.α..
Δισκογραφία
Παραπομπές
Πηγές
Mille Petrozza - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives
Miland "Mille" Petrozza (Kreator)- Musician Profile
Kreator - Biography - Metal Storm
Γερμανοί μουσικοί
Γερμανοί τραγουδιστές
Γερμανοί κιθαρίστες
|
834929
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CF%81%CF%85%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82
|
Αναγεννησιακός ρυθμός
|
Η αρχιτεκτονική της αναγέννησης χαρακτηρίζεται από μια αναβίωση των Ρωμαϊκών προτύπων με κύρια στοιχεία τις μαθηματικές αναλογίες και την "καθαρότητα" στις γεωμετρικές μορφές. Οι σημαντικές αλλαγές στο αρχιτεκτονικό σχέδιο σημειώθηκαν αρχικά στη Φλωρεντία και γενικότερα στην κεντρική Ιταλία, στα μέσα του 15ου αιώνα.
Αναγέννηση
Αρχιτεκτονική
|
83164
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF
|
Σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο
|
Η σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο καθιερώθηκε με την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο, το 1962. Το κόκκινο συμβολίζει τη γενναιοδωρία των κατοίκων και το φως του ηλίου, το λευκό είναι για την ισότητα και για τη θάλασσα ενώ το μαύρο αποτελεί σύμβολο επιμονής και ενότητας. Η σημαία σχεδιάστηκε από τον Καρλάιλ Τσανγκ (1921-2001).
Εμβλήματα
Το πολιτικό έμβλημα είναι η εθνική σημαία σε λόγο 1:2 . Το ναυτικό έμβλημα, το οποίο χρησιμοποιείται από σκάφη της ακτοφυλακής στη χώρα, είναι το βρετανικό λευκό έμβλημα με τη σημαία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο στο τετράγωνο.
Αποικιακή σημαία
Πριν από την ανεξαρτησία το 1962 το Τρινιντάντ και Τομπάγκο χρησιμοποιούσε το μπλε έμβλημα με τη βρετανική σημαία παραμορφωμένη με ένα στρογγυλό σχήμα που απεικόνιζε την άφιξη ενός πλοίου εμπρός από ένα βουνό.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Περιγραφή της σημαίας στο CIA World Factbook.
Τρινιντάντ και Τομπάγκο
Εθνικά σύμβολα του Τρινιντάντ και Τομπάγκο
|
716744
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%89%20%CE%96%CE%B1%CE%BD%CE%AC
|
Αλεφάντω Ζανά
|
Η Αλεφάντω Ζανά, ήταν Γαλαξειδιώτισα αγωνίστρια της επανάστασης του 1821.
Η Αλεφάντω ήταν παντρεμένη με τον Ζανά κι είχαν αποκτήσει μαζί ένα κορίτσι, το 1821 ο Ζανάς σκοτώθηκε στη Κυλλήνη και μετά λίγους μήνες καταστράφηκε και το Γαλαξίδι από τον Ισμαήλ Πασά. Η Αλεφάντω τότε αναγκάστηκε να φύγει και μετά από πολλές περιπλανήσεις βρέθηκε στο Μεσολόγγι.
Στο Μεσολόγγι πολέμησε στις επάλξεις αλλά και την νύχτα της Απριλίου 1826 πήρε μέρος αρματωμένη στην Έξοδο του Μεσολογγίου όπου αιχμαλωτίστηκε από τους Οθωμανούς και πουλήθηκε σκλάβα στην Αίγυπτο μαζί με την κόρη της. Μετά από πολλά χρόνια επέστρεψε ελεύθερη στο Γαλαξείδι όπου και πέθανε ξεχασμένη.
Παραπομπές
Αγωνίστριες του 1821
|
56091
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82%20%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84
|
Πάπας Γρηγόριος Α΄
|
Ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ (Papa Gregorio I, 540 - 12 Μαρτίου 604), κοινώς γνωστός ως Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, ήταν Πάπας Ρώμης της Χριστιανικής Εκκλησίας, από τις 3 Σεπτεμβρίου του 590 έως τον θάνατό του το 604. Είναι ο Ποντίφηκας με τον οποίο ξεκινά η μεσαιωνική περίοδος της Δυτικής Εκκλησίας. Στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η μνήμη του τιμάται στις 3 Σεπτεμβρίου. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι επίσης και οι εισηγητής του γρηγοριανού μέλους ως μουσικής των ιερών ακολουθιών της Δυτικής Εκκλησίας, το οποίο φέρει και το όνομά του. Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι γνωστός ως Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος και η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαρτίου. Στην Ανατολή του δόθηκε η προσωνυμία Διάλογος, εξαιτίας ενός ομώνυμου έργου του ("Liber Dialogorum" - Βιβλίο Διαλόγων).
Η ζωή του
Ο Γρηγόριος, Πάπας από το 590 έως το 604, και ο τελευταίος των λατίνων Πατέρων της Δυτικής Εκκλησίας, γεννήθηκε στη Ρώμη γύρω στο έτος 540. Ανήκε στην ευγενή χριστιανική οικογένεια της Ρώμης, τους Ανικίους, και ο πατέρας του ήταν μέλος της ρωμαϊκής συγκλήτου. Η οικογένειά του είχε αναδείξει ήδη δύο Επισκόπους Ρώμης. Η μητέρα του, Σύλβια και δύο από τις αδελφές του πατέρα του αγιοποιήθηκαν από την Εκκλησία. Στα παιδικά και νεανικά του χρόνια έζησε τις οδυνηρές εμπειρίες των βαρβαρικών επιδρομών εναντίον της Ρώμης. Έλαβε πολύ καλή μόρφωση, σπούδασε νομικά και αρχικά ασχολήθηκε με τα κοινά. Το 573, σε ηλικία τριάντα τριών ετών, ο Γρηγόριος διορίστηκε Praefectus Urbi (έπαρχος της πόλης της Ρώμης), μια θέση ιδιαίτερα σημαντική, αλλά παραιτήθηκε μέσα σε ένα έτος για να ακολουθήσει τη μοναστική ζωή. Ίδρυσε με τη μεγάλη περιουσία του επτά μοναστήρια, εκ των οποίων τα έξι βρίσκονταν στα οικογενειακά του κτήματα στη Σικελία. Ένα έβδομο, που αφιέρωσε στον Άγιο Ανδρέα, δημιουργήθηκε στο Clivus Scauri της Ρώμη. Είναι πιθανό, τα μοναστήρια που ίδρυσε, να ακολουθούσαν το μοναστικό πρότυπο του οσίου Βενεδίκτου, αφού ο Γρηγόριος έτρεφε ιδιαίτερο θαυμασμό προς το μεγάλο διδάσκαλο του κοινοβιακού μοναχισμού και συνέγραψε και την μοναδική αξιόπιστη βιογραφία του οσίου.
Στα 578 η φήμη του ήταν τέτοια που ο Πάπας Βενέδικτος Α΄ (Benedictus I) τον διόρισε ως έναν από τους επτά Regionarii (διακόνους) της Ρώμης. Το επόμενο έτος απεστάλη από τον Πάπα Πελάγιο Β' (Pelagius ΙΙ) Αποκρισάριος (nuntius) στην αυτοκρατορική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Παρέμεινε στην Πόλη μέχρι το έτος 586, όπου απόκτησε πλούσιες εμπειρίες, χωρίς όμως να μάθει την ελληνική γλώσσα. Το ενδιαφέρον για την πατρίδα του υπήρξε αμείωτο, αφού παρακαλούσε τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο (582-602) να αντιμετωπίσει τη λογγοβαρδική εισβολή στην Ιταλία.
Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη ο Γρηγόριος υπηρέτησε ως ηγούμενος στη Μονή του Αγίου Ανδρέα για περίπου πέντε έτη και παράλληλα εργάστηκε ως σύμβουλος και γραμματέας του Πάπα Πελάγιου Β΄. Το 590 η ζωή του άλλαξε ριζικά όταν ο Πελάγιος πέθανε και ο ίδιος επελέγη ομόφωνα ως διάδοχός του. Ενθρονίστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Το έργο του
Ο Γρηγόριος χαρακτηρίστηκε από τους ιστορικούς ως ο πρώτος πάπας του Μεσαίωνα. Η αρχιερατεία του υπήρξε πετυχημένη, αφού κατόρθωσε και κέρδισε το σεβασμό, την αποδοχή, αλλά και τη συμπάθεια όλων, ακόμα και των αντιπάλων του. Στα χρόνια που παρέμεινε στον παπικό θρόνο, ο δυτικός κόσμος ήταν σε αναταραχή. Η Ιταλία ερημωνόταν από τους Λομβαρδούς (ή Λογγοβάρδους), και αντιμέτωπος με αυτήν την μανία ο αυτοκρατορικός Έξαρχος στη Ραβένα αποδεικνυόταν ανίσχυρος. Κατά συνέπεια, δεδομένου ότι οι πολιτικές δυνάμεις ήταν ανίκανες να αναλάβουν την ασφάλεια των πολιτών τους, ο παπισμός, στο πρόσωπο του Γρηγορίου αναγκάστηκε να αναλάβει την ευθύνη για την ευημερία των ανθρώπων. Χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες που είχε αποκτήσει όταν υπηρέτησε ως έπαρχος και πρεσβευτής, σύναψε συμφωνία στα 598 μεταξύ της Αγίας Έδρας και του Λομβαρδού δούκα Σπολέτο, σταματώντας την εισβολή και αποκαθιστώντας την ειρήνη και την ασφάλεια στη χώρα. Αναδιοργάνωσε επίσης τις απέραντες γαίες της εκκλησίας, στην περιοχή που εκτείνεται από την Τοσκάνη μέχρι τη Σικελία, εκεί που αργότερα θα ιδρύονταν τα παπικά κράτη. Μοναχός ο ίδιος, ο πρώτος που εξελέγη Πάπας, μεριμνά για τη διάδοση του μοναχισμού. Η αγγλοσαξωνική αποστολή του υπό την ηγεσία του Αγίου Αυγουστίνου του Καντέρμπουρυ, θα οδηγήσει τελικά στη μεταστροφή της Αγγλίας στον Χριστιανισμό. Αγωνίστηκε για την ομόνοια των επισκόπων της Ιλλυρίας και της βόρειας Ιταλίας από την ένταση που είχε δημιουργήσει η έριδα των Τριών Κεφαλαίων.
Αναμόρφωσε την παπική αυλή, πρόσφερε χρήματα στους φτωχούς από την κληρουχία του Αποστόλου Πέτρου, συντήρησε εκκλησιαστικά και δημόσια οικοδομήματα που υπέστησαν καταστροφές από τις βαρβαρικές επιδρομές, πλήρωνε στρατιωτικούς μισθούς και επανίδρυσε το Βικαριάτο της Αρελάτης (Αρλ). Κατά βάση υπήρξε νομιμόφρονας προς την αυτοκρατορική εξουσία, μολονότι εκδήλωσε κάποιες τάσεις παποκαισαρισμού.
Αντιμετώπισε τους Δονατιστές στη βόρεια Αφρική και έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον για τον εκχριστιανισμό των ειδωλολατρών Λογγοβάρδων και τη μεταστροφή άλλων από τον Αρειανισμό στην Καθολική Εκκλησία.
Ο Γρηγόριος αντέδρασε στον τίτλο Οικουμενικός που, κατόπιν Συνοδικής απόφασης, εισήγαγε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής (582-595). Θεώρησε τον τίτλο αυτό εσφαλμένη αξίωση που αντίκειται στο πνεύμα διακονίας που μετέφερε ο Χριστός στους Αποστόλους του. Έτσι, από αντίδραση υιοθέτησε για τον εαυτό του τον τίτλο servus servorum Dei (δούλος των δούλων του Θεού), τίτλο που φέρουν οι Πάπες της Ρώμης μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός αυτό, στα έργα του πρόβαλε το πρωτείο του Αποστόλου Πέτρου και της Αγίας Έδρας: «Petrus namque auctore Deo sanctae Ecclesiae principatum tenens…», Liber Regulae Pastoralis II, 6, 88-89.
Αγωνίστηκε για την εξάλειψη της σιμωνίας και την πνευματική εξύψωση κληρικών και λαϊκών. Αναδιοργάνωσε την εκκλησιαστική ζωή, εκλαΐκευσε τα δόγματα της πίστης, ώστε να είναι κατανοητά από τον απλό πιστό, και αναθεώρησε τη λατινική λειτουργία, εισάγοντας το γρηγοριανό μέλος και ιδρύοντας Σχολή ιεροψαλτών (Schola cantorum). Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στην ζωγραφική, καθώς υποστήριξε την άποψη πως η απεικόνιση θρησκευτικών επεισοδίων εντός των εκκλησιών ήταν πολύ χρήσιμη, καθώς μπορούσε να προσφέρει στους αναλφάβητους πιστούς τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της ανάγνωσης των Γραφών από όσους ήξεραν να διαβάζουν. Η άποψη αυτή, από έναν άνθρωπο με τόσο ισχυρή εξουσία, αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Δυτικής τέχνης.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος θεωρείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως δημιουργός/συγγραφέας της Λειτουργίας των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων που τελείται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδος. Η Καθολική Εκκλησία δεν κάνει χρήση αυτής της λειτουργίας.
Ο Γρηγόριος κοιμήθηκε στις 12 Μαρτίου του έτους 604(Τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την ίδια μέρα (12 Μαρτίου)). Μετά από το θάνατό του αγιοποιήθηκε. Ονομάστηκε στη συνέχεια Πατέρας της Εκκλησίας και είναι ένας από τους δύο Ποντίφηκες (ο άλλος είναι ο Λέων Α') που περιβάλλεται με τον τίτλο Μέγας.
Εργογραφία
Η εργογραφία του Γρηγορίου είναι πλούσια και χαρακτηρίζεται από την απλότητα του λόγου, τη σαφήνεια, τον καλό χειρισμό της γλώσσας και τη θεολογική εμβρίθεια. Η φήμη του ως εκκλησιαστικού Πατέρα στηρίζεται στις ιδέες που μετέδωσε στις μελέτες του για την πνευματική ζωή.
Liber Dialogorum (Βιβλίο Διαλόγων). Το έργο γράφτηκε ανάμεσα στα έτη 593-594. Αποτελείται από τέσσερα βιβλία. Σε αυτά εμπεριέχονται οι βίοι, τα θαύματα και οι προφητείες πολλών Ιταλών αγίων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Μεταφράστηκε στην ελληνική γλώσσα από τον ελληνικής καταγωγής πάπα Ζαχαρία (741-752) και γρήγορα γνώρισε σημαντική διάδοση. Στο έργο αυτό οφείλει ο Γρηγόριος την προσωνυμία ο Διάλογος, η οποία του αποδόθηκε από την ανατολική εκκλησιαστική παράδοση.
Κριτική έκδοση του κειμένου βλ. στους τόμους 251(1978), 260(1979) και 265(1980) της σειράς SCh. Η ελληνική μετάφραση του Α΄, Γ΄ και Δ΄ Βιβλίου υπάρχει στην PL 77, 148 κεξ. , ενώ του Β΄ Βιβλίου στην PL 66, 126-203. Νεοελληνική μετάφραση του έργου εκπόνησε ο Ιερομ. Ιωάννης μ. (Μέσκος), Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου, Διάλογοι ήτοι Βίοι και θαύματα των εν Ιταλία οσίων και περί εξόδου ψυχών και αιωνιότητος, Βιβλία τέσσερα, Μετάφραση στα Νέα Ελληνικά – Πρόλογος – Εισαγωγή – Σημειώσεις, Έκδοσις Συνοδείας Ιερομ. Ιωάννου, Κελλίον «Κοιμήσεως της Θεοτόκου», Αγία Άννα - Άγιον Όρος 1988.
Το 1987, ο Francis Clark δημοσίευσε το δίτομο, περίπου 800 σελίδων βιβλίο του "The Pseudo-Gregorian Dialogues", (Οι Ψευδο-Γρηγοριανοί Διάλογοι) ισχυριζόμενος ότι οι Διάλογοι ήταν μια ψευδεπίγραφη "σύνθεση δανείων" (εράνισμα) από άλλες πηγές, δημιουργημένη σχεδόν έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Γρηγορίου από κάποιον που είχε πρόσβαση στα παπικά αρχεία (γραφέα ή βιβλιοθηκάριο).
Liber Regulae Pastoralis (Βιβλίο Ποιμαντικού Κανόνα). Το έργο γράφτηκε το έτος 591. Πρόκειται στην ουσία για ένα ποιμαντικό εγχειρίδιο, που στοχεύει στην εξύψωση του λειτουργήματος του ιερέα και του μυστηρίου της ιερoσύνης. Είχε μεγάλη απήχηση στα μεταγενέστερα χρόνια, ενώ μέχρι και τις ημέρες μας προκαλεί το ενδιαφέρον στους ιερατικούς κύκλους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Το σύγγραμμα διαδόθηκε και στην ανατολική Εκκλησία. Ο ίδιος ο Γρηγόριος, σε Επιστολή του, η οποία γράφτηκε τον Ιανουάριο του έτους 602, παρέχει την πληροφορία πως το έργο είχε μεταφραστεί στα ελληνικά (Epistula 12, 6, CCL 140A, 976). Τη μετάφραση εκπόνησε ο πατριάρχης Αντιοχείας Αναστάσιος Β΄ (599-609), σύγχρονος του Γρηγορίου. Η μετάφραση αυτή, δυστυχώς, έχει χαθεί.
Την κριτική έκδοση του συγγράμματος βλ. στη σειρά SCh 381-382(1992).
Expositio in beatum Job, libri XXXV (Εξήγηση στο μακάριο Ιώβ, βιβλία 35). Το έργο φέρει και την ονομασία Moralia (Ηθικά). Με αυτόν τον τίτλο, άλλωστε, είναι περισσότερο γνωστό. Πρόκειται για σπουδαίο και εμβριθές ερμηνευτικό υπόμνημα με ηθικές προεκτάσεις. Το σύγγραμμα αυτό το αφιέρωσε στο φίλο του Λέανδρο Σεβίλλης, ο οποίος και τον παρότρυνε στη σύνταξή του.
Κριτική έκδοση του συγγράμματος βλ. στους τόμους 143, 143Α, 143Β (1979-1985) της σειράς CCL. Επίσης βλ. τους τόμους 32bis(1975), 212(1974), 221(1975) και 476(2003) της σειράς SCh.
Homiliae in Hiezechihelem prophetam (Ομιλίες στον προφήτη Ιεζεκιήλ), SCh 327(1986) και 360(1990).
XL Homiliarum in Evangelia Libri duo (40 Ομιλίες στα Ευαγγέλια, βιβλία δύο), PL 76, 1075-1312.
Expositio in Canticum Canticorum (Εξήγηση στο Άσμα Ασμάτων), SCh 314(1984).
Expositio in Librum primum Regum (Εξήγηση στο Βιβλίο Α΄ Βασιλειών), SCh 351(1989), 391(1993), 432(1998), 449(2000), 469(2003) και 482(2004).
Μέσα από την εργασία του Magna Moralia, εισήγαγε την έννοια των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων.
Διασώθηκαν, επίσης, 814 Επιστολές του Γρηγορίου. Βλ. την έκδοσή τους στον 77ο τόμο της PL. Επίσης βλ. στη σειρά CCL 140-140A (1982) και στη σειρά SCh 370-371 (1991).
Βιβλιογραφία
Βιογράφος του Αγίου Γρηγορίου είναι ο Ιωάννης, διάκονος Ρώμης (έτος γέννησης άγνωστο, θάνατος πρό του 882 μ.Χ.). Ο Johannes, επονομαζόμενος Hymonides, ήταν γύρω στα μέσα του 9ου αιώνα μοναχός στο Monte Cassino, και αργότερα διάκονος της εκκλησίας της Ρώμης. Έχοντας καλή μόρφωση, συνδέθηκε στενά με τον Αναστάσιο, βιβλιοθηκάριο της Εκκλησίας της Ρώμης (θάνατος 879μ.Χ.), και κατά προτροπή του πάπα Ιωάννη VIII (872-82) συνέγραψε τον βίο του Αγίου Γρηγορίου, βασισμένος στα έργα του και σε αποσπάσματα επιστολών που είχαν διασωθεί στα παπικά αρχεία. Το έργο διαιρείται σε 4 τόμους: το Α' αφηγείται τη ζωή του Αγίου μέχρι την άνοδό του στον παπικό θρόνο. Το Β' το έργο του ως πάπα. Το Γ' την διδασκαλία του και το συγγραφικό του έργο. Το Δ' την πνευματική του εξέλιξη. Έκδοση Mabillon ("Acta SS. ord. S. Benedicti", I, 398-496; "Acta SS.", March, II, 137-211; P.L., LXXV, 50 sqq.).
F. Gastaldelli, "Teologia e retorica in S. Gregorio Magno", Salesianum 29(1967), 269-299.
G. Cremascoli, "La Bibbia nella 'Regula Pastoralis' di S. Gregorio Magno", Vetera Christianorum 6(1969), 47-70.
C. Dagens, "L' Église universelle et le monde oriental chez saint Grégoire le Grand", Istina 20(1975), 457-475.
του ίδιου, Saint Grégoire le Grand. Culture et expérience chrétienne, Paris 1977
L. La Piana, Teologia e ministeri della parola in S. Gregorio Magno, Palermo 1987
Gregorio Magno e il suo tempo, XIX Incontro di studiosi dell' antichità cristiana in collaborazione con l' École Française de Rome, Roma 9-12 maggio 1990, Roma 1991 [Συλλογικός Τόμος]
M. Fiedrowicz, Das Kirchenverständnis Gregors des Grossen. Eine Untersuchung seiner exegetischen und homiletischen Werke, Freiburg - Basel - Wien 1995.
Φ. Σ. Ιωαννίδη, "Γρηγόριος Μέγας ο Διάλογος και Ιωάννης της Κλίμακος. Παράλληλες αναγνώσεις στη σκιαγράφηση του ποιμένα και του έργου του”, Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,Τμήμα Θεολογίας,Νέα Σειρά,Τιμητικό Αφιέρωμα στον Ομότιμο Καθηγητή Νικόλαο Αθ. Ματσούκα 12(2002), 133-150.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Catholic Encyclopedia: Saint Pope Gregory I (άρθρο του C. Roger Hudleston)
oodegr.com Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, Πάπας Ρώμης
Πάπες
Ιταλοί Πάπες
Πάπες 6ου αιώνα
Πάπες 7ου αιώνα
Πάπες άγιοι της Καθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Πολίαρχοι Ρώμης
|
47991
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AC%20%CE%9D%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Γλυκά Νερά (αποσαφήνιση)
|
Με το τοπωνύμιο Γλυκά Νερά αναφέρονται τρεις περιοχές:
Τα Γλυκά Νερά Αττικής: Προάστιο της Βόρειας Μεσογαίας στην Ανατολική Αττική, Ελλάδα.
Τα Γλυκά Νερά Κωνσταντινούπολης: Εξοχικός συνοικισμός στη Κωνσταντινούπολη και
Η Κοιλάδα Γλυκών Νερών: Κοιλάδα στις ασιατικές ακτές του Βοσπόρου.
|
713949
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B0%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7
|
Προΰπαρξη
|
Η προΰπαρξη είναι η πεποίθηση ότι κάθε ανθρώπινη ψυχή υπήρχε πριν από τη θνητή σύλληψη και ότι σε κάποια στιγμή πριν από τη γέννηση, εισέρχεται ή τοποθετείται στο σώμα. Οι έννοιες της προΰπαρξης μπορούν να περιλαμβάνουν είτε την πεποίθηση ότι η ψυχή δημιουργήθηκε κάποια στιγμή πριν από τη σύλληψη, είτε την πεποίθηση ότι η ψυχή είναι αιώνια. Εναλλακτικές πεποιθήσεις είναι ο τραντουσιανισμός (traducianism) και ο δημιουργισμός. Και οι δύο πνευματικές προσεγγίσεις υποστηρίζουν, ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν υφίσταται μέχρι τη σύλληψη. Πρέπει να διαχωρίζεται από τον προσχηματισμό (preformation), που σχετίζεται με τη φυσική ύπαρξη και αφορά όλα τα όντα, ανθρώπινα και μη.
Η αρχαία ελληνική σκέψη και το Ισλάμ επιβεβαιώνουν την προΰπαρξη, αλλά γενικά απορρίπτεται από τον Χριστιανισμό.
Θρησκευτικές πίστεις, παραδόσεις και κινήματα
|
839767
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82
|
Καρκίνος του πέους
|
Ο καρκίνος του πέους, ή καρκίνωμα του πέους, είναι καρκίνος που αναπτύσσεται στο δέρμα ή στους ιστούς του πέους. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ανώμαλη ανάπτυξη, έλκος ή πληγή στο δέρμα του πέους και αιμορραγία ή εκκρίσεις με δυσοσμία.
Παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν φίμωση (αδυναμία συστολής της ακροποσθίας του πέους), χρόνια φλεγμονή, κάπνισμα, λοίμωξη από HPV, οξέα κονδυλώματα, πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους και πρώιμη ηλικία σεξουαλικής επαφής.
Περίπου το 95% των καρκίνων του πέους είναι ακανθοκυτταρικά καρκινώματα. Άλλοι τύποι καρκίνου του πέους όπως το καρκίνωμα κυττάρων Μέρκελ, το μικροκυτταρικό καρκίνωμα και το μελάνωμα είναι γενικά σπάνιοι. Το 2020, εμφανίστηκε σε 36.000 άνδρες και προκάλεσε 13.000 θανάτους.
Σημάδια και συμπτώματα
Ο καρκίνος του πέους μπορεί να παρουσιαστεί ως ερυθρότητα και ερεθισμός στο πέος, με πάχυνση του δέρματος στη βάλανο ή την εσωτερική ακροποσθία ή μια ελκώδη, προς τα έξω αναπτυσσόμενη ή «δακτυλική» (θηλώδης) ανάπτυξη. Ο καρκίνος του πέους μπορεί να συνοδεύεται από έκκριση από το πέος με ή χωρίς δυσκολία ή κάψιμο ή μυρμήγκιασμα κατά την ούρηση (δυσουρία) και αιμορραγία από το πέος.
Παράγοντες κινδύνου
Λοιμώξεις
Λοίμωξη από τον ιό HIV — Οι οροθετικοί άνδρες έχουν οκταπλάσιο κίνδυνο να αναπτύξουν καρκίνο του πέους σε σχέση με τους HIV αρνητικούς άνδρες.
Ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων — Ο HPV είναι ένας παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη καρκίνου του πέους. Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (ΚΕΠΑ), ο HPV είναι υπεύθυνος για περίπου 800 (περίπου 40%) από τις 1.570 περιπτώσεις καρκίνου του πέους που διαγιγνώσκονται ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχουν περισσότεροι από 120 τύποι HPV.
Κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων — Τα κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων ή πρωκτού αυξάνουν τον κίνδυνο διηθητικού καρκίνου του πέους κατά περίπου 3,7 φορές εάν εμφανίστηκαν περισσότερα από δύο χρόνια πριν από την ημερομηνία αναφοράς. Περίπου οι μισοί άνδρες με καρκίνο του πέους έχουν επίσης κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων, τα οποία προκαλούνται από τον HPV.
Υγιεινή και τραυματισμός
Κακή υγιεινή — Η κακή υγιεινή μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο καρκίνου του πέους σε έναν άνδρα.
Σμήγμα — Το σμήγμα, μια υπόλευκη ουσία που μπορεί να συσσωρευτεί κάτω από την ακροποσθία, σχετίζεται με μεγαλύτερο κίνδυνο καρκίνου του πέους. Η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία προτείνει ότι το σμήγμα μπορεί να μην είναι καρκινογόνο, αλλά μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο προκαλώντας ερεθισμό και φλεγμονή του πέους.
Βαλανίτιδα και τραυματισμός του πέους — Η φλεγμονή της ακροποσθίας και/ή της βαλάνου του πέους (βαλανίτιδα) σχετίζεται με περίπου 3,1 φορές αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του πέους. Συνήθως προκαλείται από κακή υγιεινή, αλλεργικές αντιδράσεις σε ορισμένα σαπούνια ή μια υποκείμενη κατάσταση υγείας όπως η αντιδραστική αρθρίτιδα, η μόλυνση ή ο διαβήτης. Μικρά σκισίματα και εκδορές του πέους σχετίζονται με περίπου 3,9 φορές αυξημένο κίνδυνο καρκίνου.
Φίμωση — Η φίμωση είναι μια ιατρική κατάσταση όπου η ακροποσθία δεν μπορεί να ανασυρθεί πλήρως πάνω από τη βαλάνο. Θεωρείται σημαντικός παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη καρκίνου του πέους (λόγος απόδοσης 38–65). Η φίμωση μπορεί επίσης να είναι σύμπτωμα καρκίνου του πέους.
Παραφίμωση — Η παραφίμωση είναι μια ιατρική κατάσταση όπου η ακροποσθία παγιδεύεται πίσω από τη βάλανο. Θεωρείται παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη καρκίνου του πέους.
Περιτομή — Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι η περιτομή κατά τη βρεφική ή παιδική ηλικία μπορεί να παρέχει μερική προστασία έναντι του καρκίνου του πέους, αλλά αυτό δεν συμβαίνει όταν γίνεται στην ενήλικη ζωή. Έχει προταθεί ότι η μείωση του κινδύνου μπορεί να οφείλεται σε μειωμένο κίνδυνο φίμωσης. Άλλοι πιθανοί μηχανισμοί περιλαμβάνουν τη μείωση του κινδύνου μόλυνσης από σμήγμα και HPV.
Άλλα
Ηλικία — Ο καρκίνος του πέους σπάνια εμφανίζεται σε άνδρες κάτω των 50 ετών. Περίπου 4 στους 5 άνδρες που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο του πέους είναι ηλικίας άνω των 55 ετών.
Σκληροατροφικός λειχήνας — Ο σκληροατροφικός λειχήνας είναι ασθένεια που προκαλεί λευκές κηλίδες στο δέρμα. Ο σκληροατροφικός λειχήνας αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του πέους. Καθώς η ακριβής αιτία του σκληροατροφικού λειχήνα είναι άγνωστη, δεν υπάρχει γνωστός τρόπος πρόληψης.
Καπνός — Το μάσημα ή το κάπνισμα καπνού αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του πέους κατά 1,5-6 φορές ανάλογα με τη διάρκεια του καπνίσματος και τον ημερήσιο αριθμό τσιγάρων.
Υπεριώδες φως — Οι άνδρες με ψωρίαση που έχουν υποβληθεί σε θεραπεία με υπεριώδη ακτινοβολία και ένα φάρμακο γνωστό ως ψωραλένιο έχουν αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του πέους.
Παθογένεση
Ο καρκίνος του πέους προκύπτει από πρόδρομες βλάβες, οι οποίες γενικά εξελίσσονται από χαμηλού βαθμού σε υψηλού βαθμού βλάβες. Για τους καρκίνους του πέους που σχετίζονται με τον HPV αυτή η αλληλουχία είναι η εξής:
Πλακώδης υπερπλασία
Χαμηλού βαθμού ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία του πέους (PIN)
PIN υψηλού βαθμού (καρκίνωμα in situ — νόσος Μπόουεν, Ερυθροπλασία του Κιράτ)
Διηθητικό καρκίνωμα του πέους
Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις μη δυσπλαστικές ή ήπια δυσπλαστικές βλάβες μπορεί να εξελιχθούν απευθείας σε καρκίνο. Παραδείγματα περιλαμβάνουν επίπεδες βλάβες πέους (FPL) και κονδυλώματα πρωκτού.
Στους HPV αρνητικούς καρκίνους η πιο κοινή πρόδρομη βλάβη είναι ο σκληροατροφικός λειχήνας.
Διάγνωση
Η Διεθνής Εταιρεία Ουρολογικής Παθολογίας (ΔΕΟΠ) συνιστά τη χρήση της ανοσοχρώσης p16 για τη διάγνωση και την ταξινόμηση του καρκίνου του πέους που σχετίζεται με τον HPV.
Πρόληψη
Εμβόλια κατά του ιού HPV, όπως το Gardasil ή το Cervarix, μπορεί να μειώσουν τον κίνδυνο του HPV και, κατά συνέπεια, του καρκίνου του πέους.
Η χρήση προφυλακτικών θεωρείται ότι είναι προστατευτική έναντι του καρκίνου του πέους που σχετίζεται με τον HPV.
Η καλή υγιεινή των γεννητικών οργάνων, η οποία περιλαμβάνει το καθημερινό πλύσιμο του πέους, του οσχέου και της ακροποσθίας με νερό, μπορεί να αποτρέψει τη βαλανίτιδα και τον καρκίνο του πέους. Ωστόσο, τα σαπούνια με σκληρά συστατικά πρέπει να αποφεύγονται.
Η διακοπή του καπνίσματος μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρκίνου του πέους.
Η περιτομή κατά τη βρεφική ή την παιδική ηλικία μπορεί να παρέχει μερική προστασία έναντι του καρκίνου του πέους. Αρκετοί συγγραφείς έχουν προτείνει την περιτομή ως πιθανή στρατηγική για την πρόληψη του καρκίνου του πέους. Ωστόσο, η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία επισημαίνει τη σπανιότητα της νόσου και σημειώνει ότι ούτε η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής ούτε η Καναδική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστούν τη συνήθη περιτομή των νεογνών.
Η φίμωση μπορεί να αποφευχθεί με την εφαρμογή της σωστής υγιεινής και με την ανάσυρση της ακροποσθίας σε τακτική βάση.
Η παραφίμωση μπορεί να αποφευχθεί αν δεν αφήσετε την ακροποσθία παρατεινόμενη για παρατεταμένες χρονικές περιόδους.
Θεραπεία
Η θεραπεία του καρκίνου του πέους ποικίλλει ανάλογα με το κλινικό στάδιο του όγκου κατά τη στιγμή της διάγνωσης. Υπάρχουν διάφορες θεραπευτικές επιλογές για τον καρκίνο του πέους, ανάλογα με το στάδιο. Περιλαμβάνουν χειρουργική επέμβαση, ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία και ανοσοθεραπεία. Η πιο κοινή θεραπεία είναι ένας από τους πέντε τύπους χειρουργικής επέμβασης:
Ευρεία τοπική εκτομή — αφαιρείται ο όγκος και ορισμένοι γύρω υγιείς ιστοί
Μικροχειρουργική — η χειρουργική επέμβαση που γίνεται με μικροσκόπιο χρησιμοποιείται για την αφαίρεση του όγκου και όσο το δυνατόν λιγότερου υγιούς ιστού
Χειρουργική με λέιζερ — το λέιζερ χρησιμοποιείται για να κάψει ή να κόψει καρκινικά κύτταρα
Περιτομή — αφαιρείται η καρκινική ακροποσθία
Ακρωτηριασμός (πηνεκτομή) - μερική ή ολική αφαίρεση του πέους, και πιθανώς των σχετικών λεμφαδένων
Ο ρόλος της ακτινοθεραπείας περιλαμβάνει μια οργανοσυντηρητική προσέγγιση για καρκίνο του πέους σε πρώιμο στάδιο σε εξειδικευμένα κέντρα. Επιπλέον, η επικουρική θεραπεία χρησιμοποιείται για ασθενείς με τοπικά προχωρημένη νόσο ή για τη διαχείριση των συμπτωμάτων.
Πρόγνωση
Η πρόγνωση μπορεί να κυμαίνεται σημαντικά για τους ασθενείς, ανάλογα με την κλίμακα που έχουν σταδιοποιηθεί. Σε γενικές γραμμές, όσο νωρίτερα διαγνωστεί ο καρκίνος, τόσο καλύτερη είναι η πρόγνωση. Το συνολικό ποσοστό 5ετούς επιβίωσης για όλα τα στάδια του καρκίνου του πέους είναι περίπου 50%.
Επιδημιολογία
Ο καρκίνος του πέους είναι ένας σπάνιος καρκίνος στις ανεπτυγμένες χώρες, με ετήσια επίπτωση που κυμαίνεται από 0,3 έως 1 ανά 100.000 ετησίως, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 0,4-0,6% όλων των κακοηθειών. Η ετήσια επίπτωση είναι περίπου 1 στους 100.000 άνδρες στις Ηνωμένες Πολιτείες, 1 στους 250.000 στην Αυστραλία και 0,82 ανά 100.000 στη Δανία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, λιγότεροι από 500 άνδρες διαγιγνώσκονται με καρκίνο του πέους κάθε χρόνο.
Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ο καρκίνος του πέους είναι πολύ πιο συχνός. Για παράδειγμα, στην Παραγουάη, στην Ουρουγουάη, στην Ουγκάντα και στη Βραζιλία, η συχνότητα εμφάνισης είναι 4,2, 4,4, 2,8 και 1,5–3,7 ανά 100.000, αντίστοιχα. Σε ορισμένες χώρες της Νότιας Αμερικής, στην Αφρική και στην Ασία, αυτός ο τύπος καρκίνου αποτελεί έως και το 10% των κακοήθων ασθενειών στους άνδρες.
Δείτε επίσης
Καρκίνος των όρχεων
Καρκίνος της ουρήθρας
Καρκίνος του ανδρικού μαστού
Παραπομπές
Νεοπλασία ανδρικών γεννητικών οργάνων
Πεος καρκινος
Παθήσεις του πέους
Ασθένειες που σχετίζονται με τον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων
|
670704
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%82
|
Ονησίφορος Ρουσιάς
|
Ο Ονησίφορος Ρουσιάς (γενν. στις 15 Ιουλίου 1992) είναι Κύπριος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός για την Ένωσις Νέων Παραλιμνίου.
Σταδιοδρομία σε συλλόγους
Νεανική σταδιοδρομία
Γεννημένος στο Παραλίμνι, ο Ρουσιάς ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες νέων της Ένωσις Νέων Παραλιμνίου. Ήταν ο κορυφαίος σκόρερ στο εθνικό πρωτάθλημα U17 με 26 γκολ και κέρδισε το πρωτάθλημα με την ΕΝ Παραλιμνίου U17.
Οι δεξιότητες και τα επιτεύγματα του Ρουσιά έκαναν την αγγλική Μίντλεσμπρο να τον υπογράψει την 1η Ιανουαρίου 2009. Ο Ρουσιάς έμεινε εκεί για 2,5 χρόνια, όπου αγωνίστηκε για την ομάδα U18 και την εφεδρική ομάδα της Μίντλεσμπρο. Στη Μίντλεσμπρο βελτίωσε τις δεξιότητές του και προετοιμάστηκε για μία σταδιοδρομία σε ομάδα της Α' κατηγορίας Κύπρου.
Ένωσις Νέων Παραλιμνίου
Στις 31 Ιουλίου 2011, ο Ρουσιάς επέστρεψε στην Κύπρο και εντάχθηκε με ελεύθερη μεταγραφή στην Ένωσις Νέων Παραλιμνίου. Αυτή τη φορά ήταν έτοιμος να πάρει περισσότερες συμμετοχές και να αποδείξει ότι ήταν σε θέση να παίξει για την Ένωσις. Έχοντας 18 συμμετοχές και σκοράροντας 2 γκολ τη σεζόν 2011-2012, ο Ρουσιάς έδειξε ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα από τα μεγάλα ταλέντα του νησιού. Τη σεζόν 2012-2013, ο Ρουσιάς φαινόταν να παραγκωνίζεται από τον προπονητή της Ένωσις, Τον Κάανεν, έχοντας μόνο 8 συμμετοχές (7 ως αλλαγή), κάτι που τον έκανε να ζητήσει να φύγει με ελεύθερη μεταγραφή. Έτσι, ο Ρουσιάς έφυγε από την Ένωσις στις 28 Δεκεμβρίου 2012.
Ομόνοια Λευκωσίας
Λίγες μέρες μετά την αποχώρησή του από την ΕΝΠ, η Ομόνοια έδειξε το ενδιαφέρον της για αυτόν. Την 1η Ιανουαρίου 2013, ο Ρουσιάς υπέγραψε συμβόλαιο 2,5 ετών με την ομάδα. Είχε 74 συμμετοχές με την ομάδα και σκόραρε 17 γκολ. Στις 26 Μαΐου 2017, ο σύλλογος ανακοίνωσε ότι στο τέλος της σεζόν ο παίκτης θα αποχωρήσει από την ομάδα.
Μετέπειτα σταδιοδρομία
Το καλοκαίρι του 2017, υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ΑΕΚ Λάρνακας.
Στις 18 Ιουλίου 2019, υπέγραψε συμβόλαιο με την Ένωσις Νέων Παραλιμνίου, επιστρέφοντας στην ομάδα που έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα.
Διεθνής σταδιοδρομία
Ο Ρουσιάς έχει αγωνιστεί στις «μικρές» Εθνικές Κύπρου U19 και U21.
Στις 27 Μαΐου 2014, έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Κύπρου, σε έναν φιλικό αγώνα εναντίον της Ιαπωνίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προφίλ στο Transfermarkt.com
Κύπριοι ποδοσφαιριστές
Επιθετικοί ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Κύπρου Κ19
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Κύπρου Κ21
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Κύπρου
Ποδοσφαιριστές Ένωσις Νέων Παραλιμνίου
Ποδοσφαιριστές Α΄ κατηγορίας Κύπρου
Ποδοσφαιριστές Ομόνοιας Λευκωσίας
Ποδοσφαιριστές ΑΕΚ Λάρνακας
|
666535
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Γούλονγκονγκ
|
Το Γούλονγκονγκ (αγγλικά: Wollongong), ανεπισήμως αναφερόμενο και ως «το Γκονγκ» (The Gong), είναι παραθαλάσσια πόλη στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας. Το Γούλονγκονγκ βρίσκεται στην περιοχή Ιλαγουάρα (Illawarra), 68 χιλιόμετρα νότια από το κέντρο του Σίδνεϊ. Τον Ιούνιο του 2018 ο πληθυσμός του Γούλονγκονγκ ήταν κατά εκτίμηση 302.739 κάτοικοι, γεγονός που το καθιστά την τρίτη σε πληθυσμό πόλη στη Νέα Νότια Ουαλία μετά το Σίδνεϊ και το Νιούκασλ, αλλά και τη δέκατη σε πληθυσμό πόλη ολόκληρης της Αυστραλίας.
Η μητροπολιτική περιοχή του Γούλονγκονγκ εκτείνεται από την κωμόπολη Έλενσμπεργκ στα βόρεια έως το Σελ Κόουβ στα νότια. Γεωλογικώς η πόλη βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Λεκάνης του Σίδνεϊ, που εκτείνεται από το Νιούκασλ έως το Νάουερε.
Το Γούλονγκονγκ είναι αξιοσημείωτο για τη βαριά βιομηχανία του, τη δραστηριότητα του λιμανιού του και το φυσικό τοπίο του, που διακρίνεται από μία στενή λωρίδα ανάμεσα στις παραλίες του και τις μακρές, απότομες και πυκνοδασωμένες πλαγιές της Ιλαγουάρα. Διαθέτει ακόμη δύο καθεδρικούς ναούς, άλλες εκκλησιές πολλών δογμάτων και τον μεγαλύτερο βουδιστικό ναό σε ολόκληρο το Νότιο Ημισφαίριο, τον Ναό του Ναν Τιεν. Το Γούλονγκονγκ έχει μακρά ιστορία ανθρακωρυχίας και χαλυβουργίας. Από την άλλη, προσελκύει πολλούς τουρίστες κάθε χρόνο και αποτελεί τοπικό κέντρο για τη βιομηχανία αλιευμάτων του νότου. Το Πανεπιστήμιο του Γούλονγκονγκ έχει περίπου 37.000 φοιτητές και χαίρει διεθνούς φήμης.
Το όνομα «Γούλονγκονγκ» πιστεύεται ότι σημαίνει «θάλασσες του Νότου» στην τοπική γλώσσα των ιθαγενών, τη θαραγουάλ, αναφερόμενο στη Νότια Ακτή της Νέας Νότιας Ουαλλίας. Ωστόσο έχουν προταθεί και άλλες ετυμολογήσεις-σημασίες, όπως «μεγάλη γιορτή των ψαριών», «σκληρό έδαφος κοντά στο νερό», «τραγούδι της θάλασσας», «ήχος των κυμάτων», «πολλά φίδια» και «πέντε νησιά».
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστότοπος του δημοτικού συμβουλίου για επισκέπτες
Το Wollongong στο Visit NSW
Γουλονγκονγκ
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.