Datasets:

ricardomonti08
/

wikipedia-el-1percent

Dataset card Data Studio Files Files and versions Community

Split (1)

train · 2.27k rows

id stringlengths 3 6	url stringlengths 32 489	title stringlengths 1 87	text stringlengths 83 77.6k
622155	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%86%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%28%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%29	Επιτάφιος (Χριστιανισμός)	Ο Επιτάφιος στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι λειτουργικό ύφασμα που στην κανονική μορφή του αποτελείται από ένα μεγάλο, κεντημένο και συχνά με πλούσια διακόσμηση ύφασμα, το οποίο φέρει επάνω του μια εικόνα του νεκρού σώματος του Ιησού Χριστού, συχνά με απεικονίσεις της μητέρας του και άλλων μορφών, κατά την περιγραφή των Ευαγγελίων. Η χρήση του περιορίζεται στις ακολουθίες της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου, τόσο στις Ορθόδοξες, όσο και στις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες (Ουνίτες). Η Αρμενική Αποστολική Εκκλησία έχει επίσης την παράδοση του Επιταφίου, με τον σχετικό εορτασμό να ονομάζεται T'aghman Kark («Τελετουργία της Ταφής»). Στον όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου, που τελείται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, γίνεται σε κάθε ενορία η περιφορά του Επιταφίου εντός «προηυτρεπισμένου κουβουκλίου», όπου έχει εναποτεθεί κατά τον Εσπερινό της Αποκαθηλώσεως, που τελείται το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής. Συνεκδοχικά, και το ίδιο το κουβούκλιο με τον Επιτάφιο αποκαλείται «Επιτάφιος», ο ακριβής όμως λειτουργικός όρος αφορά μόνο το ύφασμα, το οποίο εντάσσεται στην κατηγορία των ιερών εικόνων, δηλαδή των απεικονίσεων αγίων προσώπων. Με τον όρο Επιτάφιος θρήνος ή απλώς «Επιτάφιος» αναφέρεται και το κυρίως μέρος της ακολουθίας του όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου. Ετυμολογία Η λέξη επιτάφιος είναι σύνθετη. Προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ἐπί, που σημαίνει «επάνω σε», και τάφος. Στην αρχαία ελληνική η λέξη έφερε και άλλες σημασίες, όπως του επιτάφιου επιγράμματος (η σημασία του αγγλικού epitaph), του επιτάφιου λόγου (π.χ. επιτάφιος του Περικλέους). Η παρούσα έννοια, που αποτελεί ουσιαστικοποιημένο επίθετο, αποκτήθηκε κατά τους χριστιανικούς χρόνους. Εικονογραφία Ως εικόνα, ο Επιτάφιος αναπαριστά το σώμα του Ιησού Χριστού μετά την Αποκαθήλωση από τον Σταυρό, σε στάση προετοιμασίας για την ταφή του. Η σκηνή αυτή προέρχεται από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον (ιθ΄ 38-42). Σε μερικούς επιταφίους απεικονίζονται γύρω από το σώμα να θρηνούν η Παναγία μητέρα του και άλλες μορφές, όπως ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και η Μαρία Μαγδαληνή, καθώς και άγγελοι. Σπανιότερα εικονίζονται ο Νικόδημος και άλλα πρόσωπα. Συχνά στις γωνίες εμφανίζονται οι 4 Ευαγγελιστές, ενώ σε άλλες περιπτώσεις το σώμα του Χριστού εμφανίζεται μόνο του με αγγέλους. Η αρχαιότερη σωζόμενη κεντητή εικόνα Επιταφίου (περ. 1200), που φυλάσσεται στη Βενετία, είναι αυτής της μορφής. Τα ισοδύναμα εικονογραφικά θέματα στη Δύση αποκαλούνται «Άλειμμα του Σώματος του Χριστού» (με έλαια ταφής) ή «Θρήνος του Χριστού» (με ομάδα προσώπων παρούσα), με κάπως ξεχωριστή παραλλαγή την Πιετά, όπου υπάρχει μόνο η Παναγία που κρατά το σώμα του Χριστού. Εκτός από κεντητή, η εικόνα του Επιταφίου μπορεί να είναι ζωγραφισμένη πάνω σε ύφασμα ή πάνω σε άλλο υπόστρωμα, το οποίο στη συνέχεια ενσωματώνεται σε ευρύτερο υφασμάτινο πλαίσιο. Το βαθύ βυσσινί είναι το συνηθέστερο χρώμα του υφάσματος, συχνά με χρυσαφί περιθώριο. Συνήθως το τροπάριο της ημέρας είναι κεντημένο με χρυσά γράμματα γύρω από την εικόνα: «Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.» Στην υστεροβυζαντινή περίοδο η εικόνα της ταφής του Χριστού ζωγραφιζόταν συνήθως κάτω από εικόνα του Χριστού Παντοκράτορος στην αψίδα της προθέσεως του ναού. Λειτουργική χρήση Ο Επιτάφιος χρησιμοποιείται κατά τις δύο τελευταίες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας στο βυζαντινό τελετουργικό, στις τελετές που σχετίζονται με τον ταφή και την Ανάσταση του Χριστού. Στον εσπερινό της Μεγάλης Παρασκευής Πριν από την τελετή της Αποκαθηλώσεως στον εσπερινό, ο οποίος τελείται το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, ο ιερέας (και ο διάκονος εάν υπάρχει) τοποθετούν τον Επιτάφιο επάνω στην Αγία Τράπεζα. Επάνω στον Επιτάφιο τοποθετούνται ένα κάλυμμα του Αγίου Ποτηρίου («αήρ») και το Ευαγγέλιο (είτε αυτό που χρησιμοποιούν στη Θεία Λειτουργία, είτε κάποιο μικρότερο). Κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου (μιας συρραφής περικοπών και από τα τέσσερα Ευαγγέλια), που διηγείται τα του θανάτου και της ταφής του Χριστού, μια ξύλινη ζωγραφισμένη εικόνα του σώματος του Κυρίου ως Εσταυρωμένου αποσπάται από τον Σταυρό, ο οποίος έχει τοποθετηθεί στο κέντρο του ναού. Το σώμα τυλίγεται σε λευκό ύφασμα και μεταφέρεται στο Ιερό. Προς το τέλος της ακολουθίας, ο ιερέας ή ιερείς (ή ο ιερέας και ο διάκονος), συνοδευόμενοι από ιερόπαιδες με κεριά και θυμίαμα, μεταφέρουν τον Επιτάφιο πάνω από τα κεφάλια τους με πομπή από την Αγία Τράπεζα στο κέντρο του ναού και τον τοποθετούν πάνω σε ένα τραπέζι ή συνηθέστερα μέσα σε ξύλινο κουβούκλιο διακοσμημένο για τον σκοπό αυτό. Το Ευαγγέλιο τοποθετείται και πάλι επάνω στον Επιτάφιο. Στην Ελλάδα συνήθως ένα ξυλόγλυπτο κουβούκλιο (θόλος) στεγάζει την τράπεζα με τον Επιτάφιο, ο οποίος βρίσκεται στο δάπεδο του κουβουκλίου, που επιπλέον έχει λαβές για τη μεταφορά του. Το κουβούκλιο αναπαριστά τον τόπο όπου εναπέθεσαν το Σώμα του Χριστού μετά την αποκαθήλωση. Συγκεκριμένα αναπαριστά τον λίθο όπου εναπέθεσαν το Σώμα του Κυρίου προκειμένου να εκτελέσουν τα νεκρικά έθιμα (μύρα, σάβανο κ.λπ.) προ της ταφής. Από το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας ο επιτάφιος έχει διακοσμηθεί με ανοιξιάτικα λουλούδια. Επιπλέον, ο Επιτάφιος ραντίζεται συχνά με πέταλα λουλουδιών και ροδόνερο, ενώ θυμιάζεται τελετουργικά ως ένδειξη σεβασμού. Οι καμπάνες του ναού κτυπούν πένθιμα και στις Ορθόδοξες χώρες οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Ο ιερέας και οι πιστοί προσκυνούν τον Επιτάφιο, καθώς οι ψάλτες άδουν ύμνους. Στις σλαβικές χώρες τελείται αμέσως μετά και η ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου, κατά την οποία ψέλνεται ένας ειδικός κανόνας των θρήνων της Θεοτόκου. Οι πιστοί συνεχίζουν να προσκυνούν τον Επιτάφιο όλο το απόγευμα μέχρι το βράδυ, μέχρι την τέλεση του όρθρου. Σε αυτή την προσκύνηση ο πιστός ασπάζεται την εικόνα του Χριστού πάνω στον Επιτάφιο και το Ευαγγέλιο, συχνά με τρεις μετάνοιες, ενώ πολλοί περνούν κάτω από το τραπέζι του Επιταφίου. Στις Ελληνοκαθολικές Εκκλησίες της Ουκρανίας οι πιστοί ψέλνουν ύμνους όπως τον Stradal'na maty (страдальна мати), το περιεχόμενο του οποίου είναι παρόμοιο με του Stabat mater («Και ίστατο η Μήτηρ...»). Ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και η περιφορά Ο όρθρος του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου είναι αφιερωμένος στην ταφή του Χριστού. Αρχικώς γινόταν τα μεσάνυκτα, αλλά πλέον τελείται την ίδια ώρα με τους όρθρους των Νυμφίων, δηλαδή αρχίζει γύρω στις 7 μ.μ. της Αγίας Παρασκευής.. Σε αυτόν θρηνητικά άσματα ψέλνονται ενώπιον του Επιταφίου, με χαρακτηριστικότερα τα «Ἐγκώμια», ενώ όλοι οι πιστοί κρατούν αναμμένα κεριά. Στην Ελλάδα, κατά την τρίτη και τελευταία στάσιν των «Εγκωμίων» ο ιερέας ραντίζει με ανθόνερο τον Επιτάφιο και τους πιστούς, συμβολίζοντας έτσι το άλειμμα του σώματος του Χριστού με αρώματα. Ακολουθεί η Μεγάλη Δοξολογία και αμέσως μετά γίνεται η περιφορά του Επιταφίου με τις καμπάνες του ναού να ηχούν πένθιμα, σε ανάμνηση της κηδείας του Χριστού. Στις σλαβικές χώρες περιφέρεται μόνο ο Επιτάφιος (βλ. φωτογραφία) πάνω σε κοντάρια ή και στα χέρια, ενώ στην Ελλάδα καθιερώθηκε να περιφέρεται πάντοτε μέσα στο κουβούκλιο. Στις κοινωνίες με έντονη τη βυζαντινή επίδραση η περιφορά μπορεί να ακολουθήσει αρκετά μακρινή διαδρομή στις οδούς της ενορίας και σε αρκετές περιπτώσεις οι Επιτάφιοι διαφορετικών ενοριών συναντώνται σε μία κεντρική τοποθεσία, όπως μια πλατεία. Εκεί σταματούν για λίγο και ψάλλεται κοινό Τρισάγιον. Αντιθέτως, σε χώρες όπου οι Ορθόδοξοι αποτελούν μειονότητα, η περιφορά είναι απλώς τρεις γύροι του κτιρίου του ναού. Κατά τη διάρκεια της περιφοράς ψέλνονται τα «Εγκώμια» και το Τρισάγιον, στη μελωδική μορφή που απαντάται στις νεκρώσιμες ακολουθίες. Οι πιστοί ακολουθούν κρατώντας αναμμένα κεριά. Όσοι δεν είναι σε θέση να λιτανεύσουν στέκονται συχνά στους εξώστες των σπιτιών τους ή στα πεζοδρόμια από όπου περνά η περιφορά, κρατώντας επίσης αναμμένα κεριά ή και θυμιατήρια, ενώ από τους εξώστες ραίνουν τον Επιτάφιο με ανθοπέταλα και ανθόνερο. Σε πολλά ελληνικά χωρία ο Επιτάφιος περιφέρεται και μέσα στο κοιμητήριο, ανάμεσα στους τάφους, ως υπενθύμιση της αιώνιας ζωής στους κεκοιμημένους. Στη νήσο Ύδρα, ο Επιτάφιος της ενορίας Καμίνι περιφέρεται και μέσα στη θάλασσα, ως ειδική ευλογία για όσους έχουν χαθεί στη θάλασσα. Σε μεγαλύτερες πόλεις εξάλλου, της πομπής προηγείται η μπάντα του δήμου παίζοντας πένθιμα εμβατήρια, ενώ αλλού συνοδεύεται από στρατιωτικά αποσπάσματα με τα όπλα τους σε θέση πένθους (με το στόμιο της κάννης προς το έδαφος). Στο τέλος της περιφοράς, ο Επιτάφιος επιστρέφει στο εσωτερικό του ναού. Ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις, οι μεταφέροντες αυτόν θα σταθούν μόλις έξω ή μόλις μέσα από τη θύρα του ναού και θα τον κρατήσουν σε κάθετη θέση, ώστε όλοι όσοι εισέρχονται στον ναό να περάσουν από κάτω του (συμβολίζοντας ότι μπαίνουν στον τάφο μαζί με τον Χριστό). Στην Ελλάδα ο Επιτάφιος μεταφέρεται κατευθείαν μετά στο Ιερό, όπου παραμένει επάνω στην Αγία Τράπεζα μέχρι το τέλος της ημέρας της Αναλήψεως, ενώ στις σλαβικές χώρες αποτίθεται πάνω στo φορείο πάνω στο μέσο του ναού και παραμένει εκεί μέχρι την Ανάσταση. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου Οι Μικρές Ώρες του Μεγάλου Σαββάτου διαβάζονται δίπλα στον Επιτάφιο αντί στα ψαλτήρια, ενώ ορισμένα μέρη της Θείας Λειτουργίας που θα τελούνταν στην Ωραία Πύλη (όπως η ανάγνωση του Ευαγγελίου, η Μεγάλη Είσοδος, η εκτενής κ.ά.) γίνονται μπροστά από τον Επιτάφιο. Μόνον η μετάληψη των πιστών και η dismissal γίνονται από την Ωραία Πύλη. Σε μερικά μέρη ολόκληρη η Θεία Λειτουργία τελείται πάνω και δίπλα στον Επιτάφιο, ο οποίος χρησιμεύει ως η Αγία Τράπεζα, και οι κληρικοί στέκονται ή κάθονται γύρω του αντί για μέσα στο Ιερό. Κατά την τελετή της Αναστάσεως Στις σλαβικές χώρες, κατά την Αναστάσιμη Τελετή, στην τελευταία ωδή του κανόνα Κύματι θαλάσσης, ενώ άδονται οι φράσεις «Μη εποδύρου μου, Μήτερ... Αναστήσομαι γαρ και δοξασθήσομαι», ο ιερέας και ο διάκονος υψώνουν με μεγαλόπρεπο τρόπο τον Επιτάφιο από το τραπέζι του και τον μεταφέρουν δια της Ωραίας Πύλης μέσα στο Ιερό, όπου τον εναποθέτουν πάνω στην Αγία Τράπεζα, με το περιθώριό του να κρέμεται από την εμπρόσθια πλευρά της και να είναι έτσι ορατός από την ανοικτή Ωραία Πύλη. Εκεί θα παραμείνει μέχρι και το τέλος της ημέρας της Αναλήψεως, ως υπενθύμιση του ταφικού ιματίου που παρέμεινε στον άδειο Τάφο (Ιωάν. κ΄ 5). Κατά την πασχαλινή περίοδο Κατά την Εβδομάδα της Διακαινησίμου η Ωραία Πύλη παραμένει ανοικτή, συμβολίζοντας τον κενό Τάφο του Χριστού, οπότε ο Επιτάφιος είναι εύκολα ορατός από τον κυρίως ναό πάνω στην Αγία Τράπεζα, συμβολίζοντας το σουδάριο που παρέμεινε στον άδειο Τάφο μετά την Ανάσταση. Με το τέλος της Εβδομάδας της Διακαινησίμου η θύρα της Ωραίας Πύλης κλείνει, αλλά ο Επιτάφιος παραμένει πάνω στην Αγία Τράπεζα μέχρι την Ανάληψη, ως ανάμνηση των εμφανίσεων του Χριστού μετά την Ανάστασή Του και μέχρι την Ανάληψή Του στους ουρανούς. Εικόνες Ο Επιτάφιος της Θεοτόκου Έκτος από τον Επιτάφιο του Χριστού υπάρχει και Επιτάφιος της Θεοτόκου. Είναι και αυτός ένα πλούσια κεντημένο ύφασμα-εικόνα, που απεικονίζει το σώμα της νεκρής Παναγιάς ξαπλωμένο στη νεκρική κλίνη της. Ο Επιτάφιος της Θεοτόκου χρησιμοποιείται κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, οπότε με αντίστοιχους θρηνητικούς ύμνους τοποθετείται σε φορείο ή κουβούκλιο και περιφέρεται επίσης σε πομπή, όπως ακριβώς ο Επιτάφιος του Χριστού. Απλώς δεν τοποθετείται ποτέ πάνω στην Αγία Τράπεζα. Η τελετουργία της «Ταφής της Θεοτόκου» άρχισε στην Ιερουσαλήμ και από εκεί μεταφέρθηκε σε διάφορες ορθόδοξες χώρες. Στη Ρωσία λάβαινε αρχικώς χώρα μόνο στον Καθεδρικό Ναό Ουσπένσκυ της Μόσχας. Η τέλεσή του εξαπλώθηκε αργά ανάμεσα στους Ρωσοορθόδοξους, παρά το ότι δεν απαντάται σε όλες τις ενορίες, ούτε καν στους περισσότερους ναούς ή μοναστήρια. Στην Ιερουσαλήμ, η τελετουργία γίνεται κατά την Αγρυπνία της Κοιμήσεως. Σε μερικές ρωσικές ενορίες και μονές τελείται την τρίτη ημέρα μετά την Κοίμηση. Παραπομπές Δείτε επίσης Ανάσταση του Χριστού Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επιτάφιος του 1682 με περίτεχνο κέντημα από την Άγκυρα, σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη, στην Αθήνα Εικόνες από τη χρήση του Επιταφίου σε Ελληνοκαθολική εκκλησία «Ο Επιτάφιος και τα εγκώμια της Παναγίας» «Μεγάλη Παρασκευή και επιτάφιοι» ως ελληνικά έθιμα Εικόνες (Χριστιανισμός) Μεγάλη Εβδομάδα Θρησκευτικά τελετουργικά
730956	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B1%CF%81	Μάρκος Άννιος Βήρος Καίσαρ	Ο Μάρκος Άννιος Βήρος Καίσαρ, λατιν.: Marcus Annius Verus Caesar (γενν. 162 ή 163 μ.Χ.) ήταν το 12ο από τα 13 παιδιά του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου και της Α. Γ. Φαυστίνας της Νεότερης. Ο Μάρκος Άννιος έγινε Καίσαρ στις 12 Οκτωβρίου 166 μ.Χ., μαζί με τον αδελφό του Κόμμοδο, έτσι ο Μάρκος Αυρήλιος τούς όρισε συγκληρονόμους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όμως ο Μάρκος Άννιος απεβίωσε στις 10 Σεπτεμβρίου 169, σε ηλικία επτά ετών, λόγω επιπλοκών από χειρουργική επέμβαση για την απομάκρυνση ενός όγκου από κάτω από το αυτί του. Το τέλος του άφησε τον Κόμμοδο ως τον μοναδικό κληρονόμο. Βιογραφία Ο Μάρκος Άννιος Βήρος γεννήθηκε στα τέλη του 162 ή 163 μ.Χ. ως γιος του Μάρκου Αυρηλίου και της Α. Γ. Φαυστίνας της Νεότερης. Του δόθηκε το όνομα του Μάρκος Άννιος Βήρος, επειδή αυτό ήταν το αρχικό όνομα του πατέρα του. Ήταν ο μικρότερος αδερφός των, κατά σειρά γέννησης: Δομιτίας Φαυστίνας, Tίτου Αυρηλίου Αντωνίνου, Τίτου Αιλίου Αυρηλίου, Αννίας Αυρηλίας Γαλερίας Λουκίλλας, Aννίας Γαλερίας Αυρηλίας Φαυστίνας, Tίτου Αιλίου Αντωνίνου, ενός ανωνύμου γιου, Αννίας Αυρηλίας Φαδίλλας, Aννίας Κορνιφικίας Φαυστίνας της Νεότερης, Τίτου Αυρηλίου Φούλβου Αντωνίνου και Λεύκιου Αυρηλίου Κομμόδου Αντωνίνου. Ο Άννιος ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός των Αδριανού και Βιβίας Αυρηλίας Σαβίνας. Στις 12 Οκτωβρίου 166 μ.Χ., κατά τη διάρκεια ενός θριάμβου που εόρταζε τη νίκη του Λούκιου Βέρου στον Παρθικό Πόλεμο, ο Μάρκος Άννιος και ο μεγαλύτερος αδελφός του Κόμμοδος έγιναν και οι δύο καίσαρες· έτσι ορίστηκαν ως συγκληρονόμοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή ο Μάρκος Άννιος ήταν τριών και ο Κόμμοδος πέντε ετών. Αυτή ήταν η πρώτη φορά, που μία τέτοια ρητή δήλωση διαδοχής είχε γίνει σε μία τόσο νεαρή ηλικία και έδειχνε μία σημαντική αλλαγή από το παραδοσιακό cursus honorum (την κλίμακα των αξιωμάτων) -στην οποία ένας υποτιθέμενος διάδοχος ανερχόταν σταδιακά μέσω αξιωμάτων αυξανόμενης σημασίας, προκειμένου να μάθει τις δεξιότητες όλων των θέσεων- σε ένα νέο σύστημα αυτοκρατορικής διαδοχής, όπου η δυναστική καταγωγή ήταν η πορεία προς το θρόνο, με τους κληρονόμους να διδάσκονται πώς να γίνουν Αυτοκράτορες. Ο Μάρκος Άννιος απεβίωσε στις 10 Σεπτεμβρίου 169 μ.Χ., σε ηλικία επτά ετών, λόγω επιπλοκών στην αφαίρεση ενός όγκου κάτω από το αυτί του. Αυτό άφησε τον Κόμμοδο ως τον μοναδικό κληρονόμο. Ο Μάρκος Αυρήλιος θρήνησε το τέλος του Μάρκου Άννιου για πέντε ημέρες, ενώ συνέχιζε να εργάζεται με τα κοινά. Ο Αυτοκράτορας ισχυρίστηκε, ότι επειδή τα παιχνίδια του Διός Αρίστου Μεγίστου συνεχίζονταν, δεν θα έπρεπε να τα διακόψει με το πένθος του. Η έλλειψη πένθους του πιθανότατα επηρεάστηκε από τη στωική του φιλοσοφία, η οποία δίδασκε τους κινδύνους των συναισθημάτων, και τη σκληρή ανατροφή των Ρωμαίων, οι οποίοι θεωρούσαν την υστερική θλίψη για την απώλεια των αγαπημένων τους ως άνανδρη και αφύσικη. Ο Μάρκος Αυρήλιος διέταξε να φτιαχτούν αγάλματα προς τιμήν του και μία χρυσή εικόνα του να μεταφερθεί κατά την πομπή των αγώνων. Ο Αυτοκράτορας είχε επίσης εισάγει το όνομά του στα Carmen Saliare, τους τελετουργικούς ύμνους που έψαλλαν οι Salii, μια ομάδα 12 ιερέων. Βιβλιογραφικές αναφορές Βιβλιογραφία Ιστοσελίδες Καίσαρες Δυναστεία των Αντωνίνων
441764	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82	Γιώργος Μπιρδιμήρης	Ο Γεώργιος Μπιρδιμήρης του Αναστασίου (1937) είναι Έλληνας πολιτικός. Βιογραφικό Γεννήθηκε το 1937. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Είχε έντονη συνδικαλιστική δράση στον φοιτητικό χώρο με τη νεολαία Φιλελευθέρων και από το 1963 μέχρι το 1965 υπηρέτησε στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών ήταν μέλος του ΠΑΚ, ενώ μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία διετέλεσε πρόεδρος του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (1981 - 1986), πρόεδρος της ΔΕΗ (1986 - 1989), και βουλευτής Επικρατείας (1989). Μετά την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, επανήλθε στη θέση του προέδρου της ΔΕΗ το 1993, όπου παρέμεινε μέχρι το 2000. Παραπομπές Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΠΑΣΟΚ Έλληνες βουλευτές επικρατείας Μέλη του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος
679640	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CF%8C%CE%B6%CE%BB%CE%B5	Καζιμίρ του Κόζλε	Ο Καζιμίρ, πολων. Kazimierz kozielski (π.1312 - ως τις 2 Μαρτίου 1347) από τον Οίκο των Πιαστ-Σιλεσίας ήταν δούκας του Κόζλε (από το 1336). Βιογραφία Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Βλαντύλσαφ δούκα του Μπύτομ, Τόσεκ, Σέβιες και της Βεατρίκης των Ασκάνια, κόρης του Όθωνα Ε΄ δούκα του Βρανδεμβούργου-Ζάλτσβεντελ. To 1336, έπειτα από το τέλος του Λέσεκ δούκα του Ρατσίμπους, Κόζλε (εξαδέλφου του πατέρα του, άτεκνου) το Κόζλε επέστρεψε στο Μπύτομ, σύμφωνα με τους όρους της υποθήκης που είχε τεθεί τέσσερα έτη πριν. Ωστόσο ο Βλαντύσλαφ πιέστηκε να δώσει αμέσως την περιοχή στον πρωτότοκο Καζιμίρ. Το μόνο που γνωρίζουμε κατά τη διακυβέρνησή του είναι ότι, εξαιτίας της σπατάλης του και των τεραστίων χρεών, έπαυσε να πληρώνει την εισφορά του Αγ. Πέτρου στον πάπα και, ως συνέπεια, αφορίστηκε από αυτόν. Δεν νυμφεύτηκε και στις 2 Μαρτίου 1347 είχε ήδη αποβιώσει. Πηγές Jasiński, Kazimierz (2007). Rodowód Piastów śląskich (in Polish). Kraków: Avalon. p. 543. Παραπομπές σε πηγές Οίκος των Πιαστ-Σιλεσίας
573769	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%28%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85%29	Βερνάρδος (γιος του Καρόλου Μαρτέλου)	Ο Βερνάρδος του Χέρσταλ, γαλλ. Bernard d'Herstal (π. 720 - 787) από τον Οίκο των Καρολιδών ήταν ηγούμενος του Σαιν-Κεντέν. Βιογραφία Ήταν νόθος γιος του Καρόλου Μαρτέλου και της ερωμένης του Ρούοντχαϊντ. Ο Κάρολος από τη σύζυγό του Ροτρούδη του Τριρ είχε γιο τον Πεπίνο τον βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου. Ο Βερνάρδος οδήγησε το ήμισυ του φραγκικού στρατεύματος στην εκστρατεία του ανιψιού του Καρλομάγνου. Αυτός οδήγησε το μέρος του στρατού του από το πέρασμα του Μοντσενίζιο, ενώ ο Βερνάρδος το δικό του μέρος στρατού από το Πέρασμα του Μεγάλου Αγίου Βερνάρδου. Ήταν διαπρεπής στην Αυλή του Λουδοβίκου Α΄ των Φράγκων (γιου του Καρλομάγνου). Οικογένεια Νυμφεύτηκε μια κόρη του Χαριβέρτου του Λον και είχε τέκνα: Αδαλάρδος 751-827, αντιπρόσωπος (stewart) του Λουδοβίκου Α΄. Βάλα απεβ. 835, κύριος σύμβουλος του Λοθαρίου Α΄ των Φράγκων (γιου του Λουδοβίκου Α΄) στις εξεγέρσεις του. Ίνγκελτρουντε, ερωμένη του Πεπίνου των Λομβαρδών (γιου του Καρλομάγνου). Είχαν τέκνο: Βερνάρδος 797-818, βασιλιάς των Λομβαρδών. Πηγές Brigitte Kasten: Adalhard von Corbie. Die Biographie eines karolingischen Politikers und Klostervorstehers. Studia hmanoria, Droste Verlag, Düsseldorf 1985, ISBN 978-3-7700-0803-2.* Παραπομπές Δυναστεία των Καρολιδών
526800	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%87%CE%AC%20%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%28%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%20%CE%91%CE%B6%CE%AF%CE%B6%29	Σαλιχά Σουλτάνα (κόρη του Αμπντούλ Αζίζ)	Η Σαλιχά (Οθ. Τούρκικα:فاطمة سلطان) (Τούρκικα: Saliha Sultan γνωστή και ως Φατμά Σαλιχά Σουλτάνα, 10 Αυγούστου 1862 - 1941) ήταν κόρη του σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Σαλιχά γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1862 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν κόρη του σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ και της Ντιουρουνέβ Καντινεφέντι. Στην ηλικία των δεκατριών ετών, αρραβωνιάστηκε τον Χεβίδη Ισμαήλ Πάσα, γιο του Ιμπραήμ Χιλμί Πάσα το συμβούλιο απέρριψε τον γάμο, και δεκατρία χρόνια αργότερα το 1889 παντρεύτηκε τον Ζουλκιούφ Αχμέτ Πασά, μαζί απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί μια κόρη, την Καμιλέ Χανίμσουλταν. Το 1924 έφυγε με τον σύζυγό της για την Ευρώπη, και το 1941 η Σαλιχά όντας φτωχή, πέθανε σε ηλικία 79 ετών στο Κάιρο. Εικάζεται ότι προσπάθησε πολλές φορές να αυτοκτονήσει εξαιτίας της φτώχειας. Παραπομπές Πηγές Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover) Πριγκίπισσες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
872	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82	Συμβούλιο της Ευρώπης	Δεν θα πρέπει να συγχέεται με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Το Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ, αγγλικά: Council of Europe, γαλλικά: Conseil de l' Europe) είναι διεθνής οργανισμός στον οποίο συμμετέχουν 46 κράτη της Ευρώπης και της ανατολικής περιφέρειάς της, που φτάνουν συνολικά τον πληθυσμό των περίπου 675 εκατομμυρίων. Συμμετέχουν επίσης 5 κράτη ως παρατηρητές του Συμβουλίου και 3 ως παρατηρητές της συνέλευσής του. Ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου του 1949. Είναι ο παλαιότερος οργανισμός ο οποίος έχει ως σκοπό την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με ιδιαίτερη έμφαση στα νομικά πρότυπα και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δημοκρατική ανάπτυξη και τη ρύθμιση των νομοθεσιών, καθώς και την πολιτισμική συνεργασία στην Ευρώπη. Στο Συμβούλιο της Ευρώπης ανήκουν τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης με εξαίρεση αυτά που έχουν περιορισμένη αναγνώριση ενώ, μέλος του Συμβουλίου δεν αποτελούν επίσης το Βατικανό, το Καζακστάν, η Λευκορωσία και η Ρωσία με την τελευταία να ήταν μέλος από το 1996 αλλά αποβλήθηκε το 2022 λόγω της εισβολής στην Ουκρανία. Ιστορία Σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, στις 19 Σεπτεμβρίου 1946, ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ αναφέρθηκε σε ένα «είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» και στη δημιουργία του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είχε μιλήσει σχετικά για Συμβούλιο της Ευρώπης, ήδη από το 1943, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Η μελλοντική δομή του Συμβουλίου της Ευρώπης, συζητήθηκε σε συγκεκριμένο συνέδριο από αρκετές εκατοντάδες κορυφαίους πολιτικούς, εκπροσώπους της κυβέρνησης και της κοινωνίας των πολιτών, στη Χάγη της Ολλανδίας, το 1948. Υπήρχαν δύο σχολές σκέψης οι οποίες ανταγωνίζονταν. Ορισμένοι τάχθηκαν υπέρ ενός κλασικού διεθνούς οργανισμού με εκπροσώπους των κυβερνήσεων, ενώ άλλοι προτίμησαν ένα πολιτικό τόπο δημόσιας συζήτησης για τους βουλευτές. Και οι δύο προσεγγίσεις τελικά συνδυάστηκαν, με τη δημιουργία της Επιτροπής Υπουργών και της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, σύμφωνα με το Καταστατικό του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτή η διπλή διακυβερνητική και διακοινοβουλευτική δομή, αντιγράφηκε αργότερα από τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Το Συμβούλιο της Ευρώπης ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου του 1949 από τη Συνθήκη του Λονδίνου. Η Συνθήκη του Λονδίνου ή αλλιώς το Καταστατικού του Συμβουλίου της Ευρώπης, υπεγράφη στο Λονδίνο την ημέρα εκείνη από δέκα μέλη: Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Πολλά άλλα κράτη ακολούθησαν, ειδικά μετά τις δημοκρατικές μεταβάσεις στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης περιλαμβάνει τώρα όλα τα ευρωπαϊκά κράτη εκτός της Λευκορωσίας, του Καζακστάν, της Πόλης του Βατικανού και των ευρωπαϊκών κρατών με περιορισμένη αναγνώριση. Σύμβολα Το Συμβούλιο της Ευρώπης δημιούργησε και χρησιμοποιεί ως επίσημο σύμβολο την περίφημη Ευρωπαϊκή σημαία, με 12 χρυσά αστέρια τοποθετημένα σε ένα κύκλο σε μπλε φόντο, από το 1955 και τον Ευρωπαϊκό ύμνο που βασίζεται στην Ωδή στη Χαρά, στο τελευταίο κομμάτι της Ενάτης συμφωνίας του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, από το 1972. Στις 5 Μαΐου 1964, στη 15η επέτειο από την ίδρυσή του, το Συμβούλιο της Ευρώπης θέσπισε την 5η Μαΐου ως Ημέρα της Ευρώπης. Παρά το γεγονός ότι προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα, η ιδιωτική και δημόσια χρήση της ευρωπαϊκής σημαίας ενθαρρύνεται, ώστε να συμβολίσει μια ευρωπαϊκή διάσταση. Για να αποφευχθεί η σύγχυση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία στη συνέχεια ακολούθησε χρησιμοποιώντας την ίδια σημαία στη δεκαετία του 1980, καθώς και άλλα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, το Συμβούλιο της Ευρώπης συχνά χρησιμοποιεί μια τροποποιημένη έκδοση με ένα πεζό "e" στο κέντρο των αστεριών, που αναφέρεται ως «λογότυπο του Συμβουλίου της Ευρώπης». Μέλη Πρώην Μέλη Χώρες μη μέλη - Το Βατικανό δεδομένου ότι είναι θεοκρατικό κράτος δεν είναι μέλος του Συμβουλίου, αλλά έχει υπογράψει ως παρατηρητής. - Το Καζακστάν είναι διηπειρωτική χώρα με ένα μικρό μέρος του να εκτείνεται στην Ανατολική Ευρώπη. Έχει εκφράσει το ενδιαφέρον για υποψηφιότητα αλλά απαιτείται περαιτέρω ανάπτυξη στα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της χώρας. - Η Λευκορωσία είναι υποψήφιο κράτος για ένταξη στο Συμβούλιο. Η ένταξή της έχει καθυστερήσει λόγω ανησυχιών σε θέματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη χρήση της θανατικής ποινής στη χώρα. Δείτε επίσης Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες Ευρωπαϊκός χάρτης των περιφερειακών ή μειονοτικών γλωσσών Ευρωπαϊκός Χάρτης Τοπικής Αυτονομίας Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Council of Europe: Επίσημος ιστότοπος Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων: Συμβούλιο της Ευρώπης Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας: Το Συμβούλιο της Ευρώπης και η προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Διεθνείς οργανισμοί Διακυβερνητικοί οργανισμοί Ανθρώπινα δικαιώματα Ευρωπαϊκή πολιτική Συμβούλιο της Ευρώπης Διεθνείς οργανισμοί με έδρα την Ευρώπη
805847	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B9	Αντόνιο Κουιντάνα Σιμονέττι	Ο Αντόνιο Λουίς Κουιντάνα Σιμονέττι (19 Απριλίου 1919 – 21 Σεπτεμβρίου 1993) ήταν ένας Κουβανός αρχιτέκτονας και πρόδρομος της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής στην Αβάνα. Ο Κουιντάνα αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Αβάνας το 1944, με τις δουλειές του να περιλαμβάνουν μερικά από τα σημαντικότερα μοντερνιστικά κτήρια της Κουβανικής πρωτεύουσας. Δυσαρεστημένος ως μαθητής με τους κλασικούς κανόνες του πλαισίου της αρχιτεκτονικής δημιουργίας, ο Αντόνιο Κουιντάνα πήρε συμμετοχή το 1944 στο λεγόμενο "Κάψιμο της Βινιόλα" στο προαύλιο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αβάνας. Αρχής γενομένης από τότε, ασχολήθηκε με τη μελέτη των επιταγών της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, αποφοιτώντας ως αρχιτέκτονας το ίδιο έτος. Ιστορία Νωρίς στην καριέρα του, ο Κουιντάνα δούλεψε με τον Πέδρο Μαρτίνεζ Ινκλάν και τον Μάριο Ρομάναχ στην Εργατική Οικιστική Περιοχή του Λουγιάνο (Barrio Residencial Obrero de Luyanό), ένα μοντερνιστικό έργο απαρτιζόμενο από 1500 σπίτια, οκτώ συγκροτήματα διαμερισμάτων σε τετραώροφα κτίρια και όλες τις συμπληρωματικές υπηρεσίες των σπιτιών: αγορές, σχολεία, αθλητικά γήπεδα και πάρκα. Μετά τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, το 1959, ο Κουιντάνα αποφάσισε να μείνει στην Κούβα και να εργαστεί για την επαναστατική κυβέρνηση, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του, που προτίμησαν να φύγουν από την χώρα. Διηύθυνε τη Διεύθυνση Έργων του Υπουργείου Κατασκευών (MICONS) μεταξύ 1961 και 1969, και συνέχισε να σχεδιάζει μέχρι το 1991, όταν και ολοκλήρωσε το τελευταίο έργο του, το Θέατρο Ερέδια στο Σαντιάγκο της Κούβας (Teatro Heredia de Santiago de Cuba). Πέθανε στην Αβάνα στις 21 Σεπτεμβρίου του 1993, σε ηλικία 74 ετών. Κτήριο για τον Ενρικέτα Φερνάντεζ Μεταξύ 1951 και 1953 ο Κουιντάνα σχεδίασε, μαζί με τους Αλμπέρτο Μπιλ, Μάνουελ Α. Ρούμπιο και Αουγκούστο Πέρεθ Μπιάτο, την πολυκατοικία για τον Ενρικέτα Φερνάντεζ στις γωνίες της 23ης και 26ης οδού, στο Βεδάδο της Αβάνας. Το κτήριο αποτελεί το πρώτο παράδειγμα κατασκευής 12 διώροφων διαμερισμάτων στην Κούβα. Λόγω της δομικής του ελαφρότητας, το κτίριο προκάλεσε αξιοσημείωτο αντίκτυπο εκείνη την εποχή. Ο όγκος του κτιρίου αποτελείται από έναν κορμό που στηρίζεται σε τέσσερις κολόνες που απέχουν περίπου 12 μέτρα μεταξύ τους, και έναν πρόβολο περίπου 6 μέτρων σε κάθε πλευρά. Οι σκάλες και το ασανσέρ χωρίζονται από το κύριο σώμα, με το οποίο συνδέονται ανά 2 ορόφους. Το δάπεδο των σπιτιών οργανώνεται από κάνναβο περίπου 3 μέτρων, ο οποίος δημιουργεί τα διαφορετικά δωμάτια. Το δομικό πλαίσιο οργανώνει επίσης την πρόσοψη, δημιουργώντας πλαίσια ανά δύο ορόφους, μέσα στα οποία περιέχεται και από μια οικιστική μονάδα. Το περίβλημα παραχωρεί χώρο, ο οποίος αξιοποιείται για δημιουργία βεράντας. Ο Κουιντάνα στήριξε το σχέδιο του κτιρίου σε μια ιδέα που πρότεινε ο Χοσέ Ροντρίγκεζ Φέο, ο οποίος αργότερα έζησε στο ρετιρέ: είδε "το κτήριο σαν να κρέμεται από ένα σύννεφο", να επιπλέει, ή τουλάχιστον να μην αγγίζει το έδαφος, στοχεύοντας στην ενοποίηση των δημόσιων και των ιδιωτικών χώρων, κάνοντας τη γωνία να «εξαφανιστεί», με το μέρος να αποκτά το χαρακτήρα πλατείας και να μπορεί να φιλοξενεί εκθέσεις. Ήταν μια πολύ καινοτόμα κατασκευή για την εποχή της, καθώς υποστηρίζεται μονάχα από 4 κολόνες, ενώ κτίριο φαίνεται να αιωρείται έξι μέτρα από το έδαφος, καθώς τόσο η σκάλα, όσο και ο ανελκυστήρας φαίνονται χωριστά από αυτό και συνδέονται μαζί του κάθε δύο ορόφους. Το 1955, οι οικονομικές ανάγκες και η αναζήτηση μεγαλύτερης κερδοφορίας οδήγησαν στην κατάληψη του ισογείου από έναν έμπορο αυτοκινήτων, με την παρέμβαση αυτή να προσθέτει μεν νέα χωρίσματα, αλλά την αρχική ιδέα και τη διαφάνεια να συνεχίζουν να υπάρχουν. Τα επόμενα χρόνια προστέθηκε μια νέα καφετέρια στο ισόγειο και ένα εστιατόριο στον ημιώροφο, ακυρώνοντας την αρχική ιδέα του έργου και καθιστώντας αδύνατη τη διάκριση της διαφοροποίησης των χώρων. Κτίριο του Οδοντιατρικού Καταφυγίου Αυτό το κτίριο (Building del Retiro Odontológico) βρίσκεται στην οδό Λ μεταξύ 21ης και 23ης οδού, και η κατασκευή του οδήγησε τον Κουιντάνα στο βραβείο του Χρυσού Μεταλλίου το 1956. Αυτό το κτίριο έχει δύο υπόγεια επίπεδα σχεδιασμένα για πάρκινγκ. Αυτά τα διαμερίσματα είναι επί του παρόντος αχρησιμοποίητα. Διαθέτει καφετέρια με χωρητικότητα 200 ατόμων και άμεση πρόσβαση στο δρόμο. Διαθέτει αίθουσα θεάτρου, που επειδή είναι πολύ φθαρμένη, δεν είναι λειτουργική. Στους δύο πρώτους ορόφους βρίσκονται το Στοματολογικό Κολλέγιο και τα ιατρεία των οδοντιατρείων. Αυτό το κτίριο τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο το 1956 από το Εθνικό Κολλέγιο Αρχιτεκτόνων της Κούβας (Colegio Nacional de Arquitectos de Cuba). Επί του παρόντος, το κτίριο στεγάζει τη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Αβάνας, το Θέατρο Τάλια και την Γκαλερί Τέχνης Ελ (ισόγειο). Κτήριο Ασφάλισης Υγείας, Αβάνα Το Κτήριο Ιατρικής Ασφάλισης (Edificio del Seguro Médico), που βρίσκεται στην 23η οδό στη Ν γωνία, θεωρείται ένα σημαντικό εμπορικό αρχιτεκτονικό έργο της δεκαετίας του 1950 στην πόλη της Αβάνας. Κατασκευάστηκε αρχικά ως κτίριο κατοικιών και έδρα της Ιατρικής Ασφάλισης. Σήμερα, εκεί εδρεύει το πρακτορείο «Latin Press» και το Υπουργείο Δημόσιας Υγείας. Διαθέτει 2 υπόγεια για στάθμευση, ενώ από τον 4ο όροφο υπάρχουν 3 διαμερίσματα ανά όροφο. Διαγωνισμός 1955 Το έργο προέκυψε ως αποτέλεσμα δημόσιου αρχιτεκτονικού διαγωνισμού που πραγματοποιήθηκε το 1955 για τη νέα έδρα του Κουβανικού Εθνικού Ιατρικού Συλλόγου (Cuban Colegio de Médicos) και τα γραφεία της Εταιρείας Ιατρικής Ασφάλισης. Δεδομένου του υψηλού κόστους της τοποθεσίας, η πολυπλοκότητα του αρχικού έργου αυξήθηκε από την ανάγκη να προστεθούν έσοδα από ενοίκια διαμερισμάτων, τα οποία θα βοηθούσαν στο να καταστεί το κτίριο κερδοφόρο. Η πρόταση του Αντόνιο Κουιντάνα ήταν εκείνη που κέρδισε, καθώς κατάφερε να επιλύσει την πολυπλοκότητα του προγράμματος με τη βοήθεια δύο όγκων: ένα πενταόροφο ορθοκανονικό σώμα που περιέχει διοικητικά γραφεία, αμφιθέατρο και λόμπι, και μια μοντερνιστική πολυκατοικία δεκαοκτώ ορόφων με το δικό της ξεχωριστό λόμπι εισόδου. Ο Κουιντάνα δημιούργησε έναν οπτικό διάλογο μεταξύ των δύο γεωμετριών και δημιούργησε νέες κατευθυντήριες γραμμές για τις νέες αναδυόμενες μοντερνιστικές τυπολογίες μικτής χρήσης στην πόλη. Η Ιατρική Ασφάλιση ήταν μια ιδιωτική εταιρία, η οποία κατείχε τον οικιστικό πύργο και επομένως υπόκεινταν στη νέα αναδιανομή ιδιοκτησίας που θεσπίστηκε από την κυβέρνηση Κάστρο. Στο ξεκίνημα της νέας επαναστατικής κυβέρνησης, και βάσει των αρχών ότι: α) η στέγαση είναι δικαίωμα, όχι εμπόρευμα, β) Η στέγαση πρέπει να είναι δίκαιη και γ) η κυβέρνηση είναι ο πρωταρχικός λήπτης αποφάσεων, ο Φιντέλ Κάστρο προσπάθησε να απελευθερώσει τα ακίνητα της Κούβας από τους ιδιοκτήτες τους με έναν νόμο αστικής μεταρρύθμισης του 1960, που εξάλειψε την πολλαπλή ιδιοκτησία και έδωσε στους ενοικιαστές την ευκαιρία να αγοράσουν τα σπίτια τους με χαμηλό κόστος, κάνοντας ταυτόχρονα το κράτος υπεύθυνο για την παροχή στέγης. Έτσι, όλη η ιδιωτική περιουσία καταργήθηκε και η κυβέρνηση έγινε αναγκαστικά ο νέος ιδιοκτήτης του Κτιρίου Ιατρικής Ασφάλισης. Πρόγραμμα Το πρώτο κτίριο μικτής χρήσης στην Αβάνα ήταν το Ραδιοφωνικό Κέντρο CMQ (Radiocentro CMQ), επίσης στη Λα Ράμπα (Οδός 23), όμως το μοντερνιστικό Κτήριο Ιατρικής Ασφάλισης παραμένει ένα από τα παλαιότερα κτίρια μικτής χρήσης (εμπορική/οικιστική) στην Αβάνα. Ομοίως με το Lever House στο Μανχάταν, ο Σιμονέττι δημιούργησε μια σχέση δύο τμημάτων ανόμοιας αναλογίας: ένα κουτί στο κάτω επίπεδο που περιέχει τα γραφεία της Ιατρικής Ασφάλισης και μια πολυκατοικία δεκαοκτώ ορόφων Παρόμοια με το βάθρο του κτηρίου FOCSA που χρησιμοποιείται μόνο για αναψυχή, οι κατοικίες βρίσκονται πάνω από την οροφή των γραφείων της Ιατρικής Ασφάλισης. Ένα μεγάλο επίπεδο φέρεται να έγινε παιδική χαρά (κήπος), όπως φαίνεται στο σκίτσο του Κουιντάνα για εκείνη την περιοχή. Επειδή το κτίριο έπρεπε να φιλοξενήσει ένα διπλό πρόγραμμα, υπάρχει ένας πλήρης διαχωρισμός μέσω δύο κλιμακοστασίων, δύο δομικών ενοτήτων και δύο εισόδων σε δύο διαφορετικούς δρόμους. Μονάδα κατοικίας Η κάτοψη της πολυκατοικίας χαρακτηρίζεται από έναν κάνναβο 3,13 επί 3,40 μέτρων. Βάσει αυτού του καννάβου και προσθέτοντας περίπου τρία τμήματα των 3,14 μέτρων προκύπτει ο κάνναβος των τοίχων έδρασης, οι οποίοι τοποθετούνται ανά 9,40 μέτρα. Τα προεξέχοντα μπαλκόνια έχουν διαφορετικό χρώμα και εναλλάξ θέση σε κάθε όροφο. Το χαμηλότερο τμήμα φιλοξενεί σήμερα το Υπουργείο Δημόσιας Υγείας. Το πλάτος των 3,40 μέτρων των δωματίων υποδιαιρείται περαιτέρω σε τρία τμήματα των 1,13 μέτρων και αυτή έτσι καθορίζεται το πλάτος των θυρών, των παραθύρων και των διόδων μεταξύ των δωματίων μέσα στο διαμέρισμα. Τα ξύλινα παράθυρα έχουν δύο σετ από εννέα κινητά πηχάκια που μπορούν να ελεγχθούν ανεξάρτητα για να ρυθμίσουν το φυσικό φως στο δωμάτιο, δίνοντας τη δυνατότητα να κάνουν το δωμάτιο εντελώς σκοτεινό, ακόμη και σε φωτεινές μέρες, εάν κλείσουν. Μπαλκόνια, τοίχοι και δάπεδα Τα μπαλκόνια έχουν μωσαϊκό δάπεδο έξι ιντσών και δύο λαμπάκια πυρακτώσεως που βρίσκονται στην οροφή του κάθε μπαλκονιού. Το μπροστινό κιγκλίδωμα των μπαλκονιών είναι μια κάθετη ορθογώνια πλάκα από μπετόν, ενώ τα πλευρικά κιγκλιδώματα είναι μεταλλικά. Σημειώνεται πως, αρχικά, τα δάπεδα στον οικιστικό πύργο ήταν από μαύρο μωσαϊκό. Υπάρχουν τέσσερις φέροντες τοίχοι από οπλισμένο σκυρόδεμα. Οι δύο κεντρικοί τοίχοι είναι τα διατμητικά πλαίσια του πύργου. Το ύψος της οροφής του διαμερίσματος είναι έντεκα τσιμεντόλιθοι σε ύψος συν μια μωσαϊκή βάση (2.352 χιλιοστά). Οι τοίχοι μοιράζουν το χώρο σε διαμερίσματα και δωμάτια, και είναι άβαφοι, επικαλυμμένοι μόνο από κλασικό γκρι κονίαμα, ενώ βρίσκονται πάνω από μαύρο μωσαϊκό πάχους 152 χιλιοστών, το οποίο τους συνδέει με τα δάπεδα. Πολλές από τις πόρτες στα διαμερίσματα, όπως για παράδειγμα οι πόρτες των μπάνιων, έχουν τοποθετημένες περσίδες στο χώρο μεταξύ της πάνω πλευράς της πόρτας και της οροφής. Κάποιες άλλες πόρτες έχουν στο αντίστοιχο σημείο τοποθετημένο γυάλινο πάνελ 320 χιλιοστών. Τέλος, σε μερικά μπάνια το μωσαϊκό πάτωμα είναι ανυψωμένο περίπου κατά ένα βήμα. Σε καθεμία από τις δύο πλευρές της πίσω όψης κάθε ορόφου, υπάρχει ένας τοίχος μήκους 12,65 μέτρων, ο οποίος αποτελείται από τρία δομικά τμήματα και η επιφάνεια του υποδιαιρείται βάσει αυτών. Το πρώτο τμήμα αποτελείται από δύο προκατασκευασμένα πάνελ από σκυρόδεμα μήκους 6,32 ή 9,48 μέτρων ανάλογα με τη διάταξη του δαπέδου. Το δεύτερο τμήμα περιγράφει μια λωρίδα παραθύρου σχεδιασμένη ανάμεσα στα προαναφερθέντα τσιμεντένια πάνελ και ισομήκης ως προς αυτά. Τα παράθυρα βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη στάθμη των ντουλαπιών από τις κουζίνες και χαρακτηρίζονται από ξύλινα "περσιάνα" (βενετσιάνικα στόρια), που χρησιμοποιήθηκαν ευρέως σε σύγχρονα και παραδοσιακά κτίρια κατοικιών στην Αβάνα όπως το κτίριο FOCSA και το κτήριο Λόπεζ Σεράνο. Το τρίτο τμήμα αφορά τον εξωτερικό τοίχο του δημόσιου διαδρόμου, ο οποίος είναι κατασκευασμένος από τσιμεντόλιθους από το δάπεδο μέχρι την οροφή και διαμορφωμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέπει ανοίγματα 8 επί 8 ιντσών σε όλη την έκταση του, έτσι ώστε τα σημεία που αφορούν τον εξωτερικό τοίχο του ημιδημόσιου διαδρόμου να είναι μερικώς ανοιχτά στα περιβαλλοντικά στοιχεία. Ο τοίχος από τσιμεντόλιθο έχει μήκος άλλοτε 6,32 και άλλοτε 3,17 μέτρα, ενώ εναλλάσσεται με τον τοίχο σανίδας σε ένα αφηρημένο σχέδιο. Ο τοίχος που περικλείει τον προθάλαμο μπροστά από τους ανελκυστήρες είναι κατασκευασμένος από πλαίσιο αλουμινίου και χαρακτηρίζεται από ένθετα γυάλινα πάνελ με ανοιγόμενα παράθυρα. Αερισμός και φως Ο βόρειος τοίχος είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε να ρυθμίζει τη θέα, τα αεράκια που έρχονται από βόρεια, καθώς και το φυσικό φως. Ολόκληρος ο τοίχος διαιρείται ανά 3,13 μέτρα και απαρτίζεται από περσιδωτές πόρτες και παράθυρα, τα οποία μπορούν να ανοίξουν πλήρως, με τρόπο τέτοιο ώστε η υλικότητα του τοίχου να χαθεί, ή αντίθετα, να τροποποιηθεί έτσι ώστε να μην επιτρέπει την είσοδο φωτός ή αέρα. Στην πίσω όψη, δύο διαφορετικά σχεδιασμένοι τοίχοι σχηματίζουν ένα αφηρημένο μοτίβο. Ο ένας, φιλοξενεί ένα οριζόντιο λειτουργικό παράθυρο στη μέση του τοίχου, (όπως το κτήριο FOCSA), που αποτελείται από δύο προκατασκευασμένες πλάκες σκυροδέματος. Ο δεύτερος τοίχος σχεδιάστηκε με ανοίγματα σε διάφορα σημεία, χάρη στην τοποθέτηση τούβλων από σκυρόδεμα, δίνοντας δυνατότητες θέας, φυσικού φωτισμού και αερισμού. Τοιχογραφίες Το κτήριο έχει δύο τοιχογραφίες. Η πρώτη είναι ασπρόμαυρη ψηφιδωτή τοιχογραφία από τον Γουιλφρέντο Λαμ (Wilfredo Lam) με τίτλο Αφαίρεση και βρίσκεται στην κύρια είσοδο – εμπορικό προθάλαμο στην οδό Λα Ράμπα. Η δεύτερη τοιχογραφία βρίσκεται στον οικιστικό προθάλαμο στην οδό Ν και ονομάζεται Μπούμερανγκ, από τον Μαριάνο Ροντρίγκεζ. Βραβείο 1956, Χρυσό Μετάλλιο από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων της Αβάνας, κτήριο Οδοντιατρικού Καταφυγίου, Αντόνιο Κουιντάνα Σιμονέττι (1919 – 1943), Αρχιτέκτων. 1959, Κτήριο Ιατρικής Ασφάλισης, Αβάνα, Αντόνιο Κουιντάνα Σιμονέττι (1919 – 1943 ), Αρχιτέκτων. Πολυκατοικία Ραφαέλ Σάλας Αυτή κατασκευάστηκε στην γωνία της 25 οδού με την οδό Η. Χτίστηκε την ίδια περίοδο με το Κτήριο Ιατρικής Ασφάλισης, όμως η εν λόγω δεν έχει υπόγειο. Σχεδιάστηκε σαν η κατασκευή να επιπλέει, όμως μετά από χρόνια η βάση της κατασκευής καλύφθηκε από συμπαγή στοιχεία θεμελίωσης και ξύλο, με αποτέλεσμα το εφέ να εξαφανιστεί. Είχε 18 ορόφους και τη δεδομένη χρονική στιγμή βρίσκεται υπό επισκευή. Δημοσιότητα Σε εθνικό επίπεδο, ο Κουιντάνα έλαβε αναγνώριση από τις κυρίαρχες εξειδικευμένες δημοσιογραφικές εταιρίες της εποχής: Arquitectura, Espacio, Álbum de Cuba. Το ίδιο διάστημα, η δουλειά του έγινε παγκοσμίως γνωστή μέσω της έκδοσης Λατινοαμερικάνικη Αρχιτεκτονική από το 1945, που εκδόθηκε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Νέα Υόρκη (MoMA), και μέσα από την Έκθεση Μοντέρνας Κουβανικής Αρχιτεκτονικής που πραγματοποιήθηκε στην ίδια πόλη από την Αρχιτεκτονική Ένωση της Νέας Υόρκης. Το 1959 έλαβε το βραβείο του Χρυσού Μεταλλίου από το Εθνικό Κολλέγιο Αρχιτεκτόνων για τον Καλύτερο Σχεδιαστή Διαφημιστικών Έργων. Κατάλογος Εικόνων Σημειώσεις Βιβλιογραφικές Αναφορές Μοντερνιστές αρχιτέκτονες Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα Κουβανοί αρχιτέκτονες
846822	https://el.wikipedia.org/wiki/GMC%20Crackerbox	GMC Crackerbox	Το GMC Crackerbox ήταν μια σειρά βαρέων "χωρίς μούρη" φορτηγών που παρήχθησαν από την General Motors από το 1959 έως το 1969. Ιστορία Το 1959, η GMC παρουσίασε τα νέα φορτηγά "χωρίς μούρη" τάξης 8, αντικαθιστώντας τα προηγούμενα φορτηγά "Cannonball", τα οποία ουσιαστικά ήταν μια βαριά "χωρίς μούρη" παραλλαγή των άλλοτε "μουρωτών" φορτηγών Chevrolet Advance Design. Το Crackerbox δεν μοιραζόταν κανένα εξάρτημα με τον προκάτοχό του και διακρίνεται από την εμφάνισή του που θύμιζε ένα κουτί, κερδίζοντας έτσι το ψευδώνυμο "Crackerbox". Το όχημα ήταν διαθέσιμο σε μήκος καμπίνας 48 ιντσών (με προφυλακτήρα στο πίσω μέρος της καμπίνας), το φορτηγό κατασκευάστηκε με πλήρως ανακλινόμενη καμπίνα εξ ολοκλήρου από αλουμίνιο. Παράλληλα με έναν βενζινοκινητήρα GMC V12 702 κυβικών ιντσών, το φορτηγό ήταν διαθέσιμο με τους κινητήρες Detroit Diesel 6V71 και 8V71. Μαζί με διαμορφώσεις μονού ή διπλού άξονα, το GMC Crackerbox ήταν διαθέσιμο με αυξημένη μεγέθους καμπίνα με κρεβάτι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, καθώς οι Αμερικανοί κατασκευαστές φορτηγών εισήγαγαν ενημερωμένα σχέδια για φορτηγά "χωρίς μούρη", ξεκίνησαν οι εργασίες σχεδιασμού για ένα ολοκαίνουργιο τέτοιο φορτηγό τάξης 8. Επεκτείνοντας τη σειρά προϊόντων στη μάρκα Chevrolet, ο αντικαταστάτης του GMC Crackerbox προσπάθησε να επεκτείνει τον εσωτερικό χώρο, την ορατότητα και την εργονομία του οδηγού. Για το έτος μοντέλου 1969, το GMC Crackerbox αντικαταστάθηκε από το GMC Astro, ενώ το παρόμοιο Chevrolet Titan αποκαλύφθηκε για το έτος μοντέλου 1970. Αναφορές Παραπομπές Truckstop Classic: 1959-1961 GMC DLR/DFR 8000 “Cracker Box” – GM’s Deadly Sin #32 – Turns Out the Most Advanced Semi Truck In the World Wasn’t What Truckers Really Wanted
295152	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%85	Παναγιώτης Θεοφίλου	Ο Παναγιώτης Θεοφίλου ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από την Αχαία. Ήταν γιος του Θεόφιλου Γιαννόπουλου από τα Νεζερά, που άλλαξε το επώνυμό του και κράτησε το όνομα του πατέρα του εις την γενική πτώση για επώνυμο. Είχε εκλεγεί πληρεξούσιος Πατρών στην Β΄ Εθνική Συνέλευση που έλαβε χώρα στην Αθήνα το 1862, ενώ διατέλεσε πολλάκις δημοτικός σύμβουλος. Είχε σπουδάσει νομικά και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην πόλη της Πάτρας. Πηγές Κώστας Ν. Τριανταφύλλου: Ιστορικό λεξικό των Πατρών, Εκ του τυπογραφείου Πέτρου Κούλη, Πάτρα 1995, λήμμα «Θεοφίλου». Έλληνες πληρεξούσιοι
291340	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%99.%20%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%AE%20%CE%9D%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7	Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη	Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη (αγγλικά: A.I. Artificial Intelligence) είναι ο τίτλος αμερικανικής δραματικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας, παραγωγής 2001 σε σκηνοθεσία, παραγωγή και σενάριο του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα «Super-Toys Last All Summer Long» του Μπράιαν Άλντις. Τοποθετημένη κάπου στο μέλλον, η ταινία διηγείται την ιστορία του Ντέιβιντ, ενός ανδροειδούς (ανθρωπόμορφου ρομπότ) με τη μορφή μικρού παιδιού προγραμματισμένου με την ικανότητα να αγαπάει. Η ανάπτυξη της ταινίας ξεκίνησε αρχικά με τον σκηνοθέτη Στάνλεϊ Κιούμπρικ στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ο Κιούμπρικ προσέλαβε αρκετούς σεναριογράφους μέχρι και τη δεκαετία του 1990, συμπεριλαμβανομένων των Μπράιαν Άλντις, Μπομπ Σο, Ίαν Γουάτσον και Σάρα Μέιτλαντ. Το πρότζεκτ παρέμεινε στο στάδιο της ανάπτυξης για χρόνια, εν μέρει επειδή ο Κιούμπρικ πίστευε ότι η τεχνολογία δημιουργίας εικόνων με τη χρήση υπολογιστή δεν ήταν αρκετά προηγμένη για να δημιουργήσει τον χαρακτήρα του Ντέιβιντ, τον οποίο θεωρούσε ότι κανένα παιδί-ηθοποιός δεν θα μπορούσε πειστικά να υποδυθεί. Το 1995, ο Κιούμπρικ παρέδωσε το πρότζεκτ στον Σπίλμπεργκ, αλλά η ταινία δεν προχώρησε προς υλοποίηση παρά μέχρι τον θάνατο του Κιούμπρικ το 1999. Ο Σπίλμπεργκ παρέμεινε πιστός στο σεναριακό προσχέδιο του Ίαν Γουάτσον για να γράψει το σενάριο. Η ταινία έλαβε θερμής υποδοχής από τους κριτικούς και έγινε εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας συνολικά 235,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και τρεις για Χρυσή Σφαίρα. Μετά τους τίτλους τέλους εμφανίζεται η αφιέρωση «Για τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ». Πλοκή Στα τέλη του 21ου αιώνα, μια σοβαρή υπερθέρμανση του πλανήτη έχει πλημμυρίσει τις ακτές και μια δραστική μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού έχει συμβεί. Υπάρχει μια νέα κατηγορία ρομπότ που ονομάζονται Μέκα, προηγμένα ανθρωποειδή ικανά να μιμηθούν σκέψεις και συναισθήματα. Ο Ντέιβιντ, ένα πρωτότυπο μοντέλο που δημιουργήθηκε από τη Cybertronics του Νιου Τζέρσεϊ, σχεδιάστηκε να μοιάζει με ένα πραγματικό αγόρι και να αγαπάει τους ιδιοκτήτες του. Η εταιρία δοκιμάζει το δημιούργημά τους με έναν από τους υπαλλήλους του, τον Χένρι Σουίντον και τη σύζυγό του Μόνικα. Ο γιος τους, Μάρτιν, τέθηκε σε αναστολή μέχρι να βρεθεί θεραπεία για τη σπάνια ασθένεια που έχει. Παρά το γεγονός ότι η Μόνικα στην αρχή φοβάται τον Ντέιβιντ, αρχίζει να τον αγαπά αφού του ενεργοποιήσει το αποτυπωμένο του πρωτόκολλο, το οποίο τον προκαλεί ανεπανόρθωτα να προβάλει την αγάπη του γι' αυτήν, όπως θα έκανε κάθε παιδί για τους γονείς του. Ο Ντέιβιντ γίνεται φίλος με τον Τέντι, ένα ρομποτικό αρκουδάκι με την ευθύνη να φροντίζει για την ευημερία του Ντέιβιντ. Η ασθένεια του Μάρτιν θεραπεύεται και επιστρέφει σπίτι. Μια αντιπαλότητα μεταξύ των δύο αγοριών αρχίζει να αναπτύσσεται. Ο Μάρτιν πείθει τον Ντέιβιντ να πάει στη Μόνικα μέσα στη νύχτα και να της κόψει μια τούφα από τα μαλλιά. Οι γονείς όμως ξυπνάνε και αναστατώνονται. Σε ένα πάρτι στην πισίνα, ένας από τους φίλους του Μάρτιν ενεργοποιεί το πρόγραμμα αυτοπροστασίας του Ντέιβιντ πιέζοντάς τον με ένα μαχαίρι. Ο Ντέιβιντ γαντζώνεται από τον Μάρτιν και πέφτουν στην πισίνα, όπου ο βαρύς Ντέιβιντ βυθίζει στον πάτο τον Μάρτιν. Ο Μάρτιν σώζεται αλλά ο Χένρι είναι ιδιαίτερα σοκαρισμένος με την πράξη του Ντέιβιντ και ανησυχεί ότι η ικανότητά του να αγαπά του έδωσε και την ικανότητα να μισεί. Ο Χένρι πείθει τη Μόνικα να επιστρέψουν τον Ντέιβιντ στη Cybertronics, όπου και θα καταστραφεί. Ωστόσο, η Μόνικα δεν μπορεί να το κάνει αυτό και προτιμά να εγκαταλείψει τον Ντέιβιντ στο δάσος, μαζί με τον Τέντι, για να παραμείνει κρυμμένος ως μη καταχωρημένο ρομπότ Μέκα. Ο Ντέιβιντ συλλαμβάνεται και καταλήγει στο Πανηγύρι Σάρκας αντί-Μέκα, μια εκδήλωση όπου παλιάς τεχνολογίας και μη καταχωρημένα Μέκα καταστρέφονται μπροστά σε πλήθη που ζητωκραυγάζουν. Ο Ντέιβιντ σχεδόν καταστρέφεται αλλά το πλήθος μένει άναυδο με τη ρεαλιστική του μορφή και καταφέρνει να αποδράσει, μαζί με τον Ζιγκολό Τζο, μια αρσενική πόρνη Μέκα που καταζητείται για φόνο, αφού τον ενοχοποίησαν. Οι δυο τους ξεκινάνε να βρουν τη Μπλε Νεράιδα, την οποία ο Ντέιβιντ θυμάται από το παραμύθι Οι Περιπέτειες του Πινόκιο. Πιστεύει ότι η Μπλε Νεράιδα θα τον μεταμορφώσει σε αληθινό αγόρι, επιτρέποντας στη Μόνικα να τον αγαπήσει και να τον πάρει πάλι μαζί της στο σπίτι. Ο Τζο και ο Ντέιβιντ φτάνουν στην Κόκκινη Πόλη. Πληροφορίες που παίρνουν από μια ολογραφική μηχανή με το όνομα "Δόκτωρ Γνώση" τους οδηγεί στο Rockefeller Center στο μερικώς υποβρύχιο Μανχάταν. Πηγαίνουν στη Νέα Υόρκη με ένα ιπτάμενο υποβρύχιο που έκλεψαν από την αστυνομία. Εκεί ο Ντέιβιντ συναντά τον δημιουργό του, τον Καθηγητή Άλεν Χόμπι, ο οποίος με ενθουσιασμό λέει στον Ντέιβιντ ότι το να τον βρει ήταν ένα τεστ, το οποίο απέδειξε την αληθινή αγάπη του και επιθυμία. Γίνεται ξεκάθαρο ότι πολλά αντίγραφα του Ντέιβιντ έχουν ήδη κατασκευαστεί, μαζί με θηλυκές εκδοχές. Ο Ντέιβιντ συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μοναδικός και γεμάτος θλίψη και απογοήτευση κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, πέφτοντας στον ωκεανό, αλλά ο Τζο τον σώζει με το υποβρύχιο. Ο Ντέιβιντ λέει στον Τζο ότι είδε τη Μπλε Νεράιδα και θέλει να ξαναβουτήξει στο νερό. Τη στιγμή εκείνη ο Τζο συλλαμβάνεται αλλά προλαβαίνει να βάλει μπροστά το υποβρύχιο. Ο Ντέιβιντ μαζί με τον Τέντι πηγαίνουν στη Νεράιδα, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι ένα άγαλμα. Παγιδεύονται όταν ένας μεγάλος τροχός πέφτει πάνω στο υποβρύχιο. Πιστεύοντας ότι η Μπλε Νεράιδα είναι αληθινή, ο Ντέιβιντ ζητά να μετατραπεί σε αληθινό αγόρι, επαναλαμβάνοντας την επιθυμία του χωρίς σταματημό, μέχρι που ο ωκεανός μετά από μια άλλη εποχή των παγετώνων αρχίζει να παγώνει και η πηγή ενέργειάς του αρχίζει να τελειώνει. Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα, το ανθρώπινο είδος έχει εξαφανιστεί και το Μανχάταν έχει θαφτεί μέσα στον πάγο. Τα ρομπότ Μέκα έχουν εξελιχθεί σε μια υψηλά προηγμένη ανθρωποειδής μορφή που μοιάζει εξωγήινη. Βρίσκουν τον Ντέιβιντ και τον Τέντι και ανακαλύπτουν ότι είναι Μέκα που γνώριζαν ανθρώπους, κάτι που τους κάνει ιδιαίτερους και μοναδικούς. Ο Ντέιβιντ επανέρχεται στη ζωή και πηγαίνει στο παγωμένο άγαλμα της Μπλε Νεράιδας, το οποίο σπάει και διαλύεται μόλις το ακουμπά. Έχοντας λάβει και κατανοήσει τις αναμνήσεις του Ντέιβιντ, τα προηγμένα ρομπότ Μέκα τις χρησιμοποιούν για να ανακατασκευάσουν το σπίτι των Σουίντον και του εξηγούν μέσω μιας διαδραστικής εικόνας της Μπλε Νεράιδας ότι είναι αδύνατον να τον κάνει αληθινό. Ωστόσο, με επιμονή του Ντέιβιντ, αναδημιουργούν τη Μόνικα από το DNA μιας τρίχας των μαλλιών της που είχε στην κατοχή του ο Τέντι. Δυστυχώς, ο κλώνος της μπορεί να ζήσει μόνο για μία μέρα και η διαδικασία δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ο Ντέιβιντ περνά την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του μαζί με τη Μόνικα και τον Τέντι και η Μόνικα λέει στον Ντέιβιντ ότι τον αγαπά και ότι πάντα τον αγαπούσε καθώς πέφτει για ύπνο για τελευταία φορά. Ο Ντέιβιντ ξαπλώνει δίπλα της, κλείνει τα μάτια του και πηγαίνει "σε εκείνο το μέρος όπου γεννιούνται τα όνειρα". Ο Τέντι, σκαρφαλώνει στο κρεβάτι και παρακολουθεί καθώς ο Ντέιβιντ και η Μόνικα είναι ξαπλωμένοι μαζί. Ηθοποιοί και Χαρακτήρες Χάλεϊ Τζόελ Όσμεντ στο ρόλο του Ντέιβιντ Τζουντ Λο στο ρόλο του Ζιγκολό Τζο Φράνσις Ο' Κόνορ στο ρόλο της Μόνικα Σουίντον Σαμ Ρόμπαρντς στο ρόλο του Χένρι Σουίντον Τζέικ Τόμας στο ρόλο του Μάρτιν Σουίντον Γουίλιαμ Χαρτ στο ρόλο του Καθηγητή Άλεν Χόμπι Μπρένταν Γκλίσον στο ρόλο του Άρχοντα Τζόνσον-Τζόνσον Φωνές Τζακ Έιντζελ ως η φωνή του Τέντι Μπεν Κίνγκσλεϊ ως η φωνή του Αφηγητή Ρόμπιν Γουίλιαμς ως φωνή του Δόκτωρ Γνώση Μέριλ Στριπ ως η φωνή της Μπλε Νεράιδας Παραγωγή Ανάπτυξη Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ξεκίνησε την κινηματογραφική προσαρμογή του διηγήματος "Super-Toys Last All Summer Long" στις αρχές της δεκαετίας του '70, προσλαμβάνοντας το συγγραφέα του διηγήματος, Μπράιαν Άλντις, να γράψει ένα σεναριακό προσχέδιο. Το 1985, ο Κιούμπρικ ζήτησε από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ να αναλάβει την παραγωγή της ταινίας μαζί με τη Τζαν Χάρλαν. Συμφώνησε με τη Warner Bros. να συνχρηματοδοτήσει το πρότζεκτ και να αναλάβει τη διανομή. Η ταινία παρέμεινε στο στάδιο της ανάπτυξης και ο Κιούμπρικ απέλυσε τον Άλντις εξαιτίας δημιουργικών διαφορών το 1989. Ο Μπομπ Σο ανέλαβε χρέη σεναριογράφου για λίγο, αποχωρώντας μετά από έξι εβδομάδες εξαιτίας του απαιτητικού εργασιακού προγράμματος του Κιούμπρικ και προσελήφθη ο Ίαν Γουάτσον το Μάρτιο του 1990. Ο Άλντις αργότερα δήλωσε: "Όχι μόνο ο μπάσταρδος με απέλυσε, αλλά προσέλαβε τον εχθρό μου [Γουάτσον] αντ' αυτού". Ο Κιούμπρικ έδωσε στον Γουάτσον το παραμύθι Οι Περιπέτειες του Πινόκιο ως πηγή έμπνευσης, αποκαλώντας το Α.Ι. ως μια ρομποτική εκδοχή του Πινόκιο. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο Γουάτσον παρέδωσε στον Κιούμπρικ το πρώτο του προσχέδιο και ολοκλήρωσε το σενάριο το Μάιο του 1991. Ο χαρακτήρας του Ζιγκολό Τζο αρχικά ήταν ένα στρατιωτικό ρομπότ Μέκα αλλά ο Γουάτσον πρότεινε να τον αλλάξουν σε αρσενική πόρνη. Ο Κιούμπρικ αστειεύτηκε "Μάλλον χάσαμε την παιδική αγορά"." Εν τω μεταξύ, ο Κιούμπρικ παράτησε το πρότζεκτ για να δουλέψει στην κινηματογραφική μεταφορά του Wartime Lies, για το λόγο ότι το computer animation δεν ήταν αρκετά προηγμένο για να δημιουργήσει το χαρακτήρα του Ντέιβιντ. Ωστόσο, μετά την κυκλοφορία του Τζουράσικ Παρκ (Jurassic Park, 1993), ανακοινώθηκε το Νοέμβριο του 1993 ότι η παραγωγή του Α.Ι. θα ξεκινούσε το 1994. Οι Ντένις Μούρεν και Νεντ Γκόρμαν που εργάστηκαν στο Τζουράσικ Παρκ έγιναν υπεύθυνοι των ειδικών εφέ, αλλά ο Κιούμπρικ δεν έμεινε ευχαριστημένος με τα πρώτα δείγματα της δουλειάς τους. Pre-production Στις αρχές του 1994, η ταινία βρισκόταν στο στάδιο του pre-production με τους Κρίστοφερ "Φάνγκορν" Μπέικερ ως σχεδιαστή του κόνσεπτ και Σάρα Μέιτλαντ ως βοηθός σεναριογράφου, η οποία έδωσε στο σενάριο μια φεμινιστική προσέγγιση του παραμυθιού. Η Μέιτλαντ είπε ότι ο Κιούμπρικ ποτέ δεν αναφερόταν στην ταινία με τον τίτλο Α.Ι. αλλά ως Πινόκιο. Ο Κρις Κάνινγκχαμ έγινε ο νέος υπεύθυνος των ειδικών εφέ. Κάποιο δείγμα της δουλειάς του για το Α.Ι. μπορεί να δει κανείς στο DVD The Work of Director Chris Cunningham. Ο Κιούμπρικ πέρασε από δοκιμαστικό τον ηθοποιό Τζόσεφ Ματζέλο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Κάνινγκχαμ βοήθησε να συγκεντρωθούν μια σειρά από "μικρούς ανθρώπους τύπου-ρομπότ" για το χαρακτήρα του Ντέιβιντ. "Προσπαθήσαμε να κατασκευάσουμε ένα μικρό αγόρι με κινούμενο πλαστικό πρόσωπο για να δούμε αν μπορούσαμε να το κάνουμε να φαίνεται ελκυστικό", είπε η παραγωγός Τζαν Χάρλαν. "Αλλά αποδείχτηκε σκέτη αποτυχία, έμοιαζε απαίσιο". Εν τω μεταξύ, ο Κιούμπρικ και η Χαράν πίστευαν ότι το Α.Ι. θα ήταν πιο κοντά στις ευαισθησίες του Σπίλμπεργκ ως σκηνοθέτη. Ο Κιούμπρικ παρέδωσε τη θέση του σκηνοθέτη στον Σπίλμπεργκ το 1995, αλλά ο Σπίλμπεργκ προτίμησε να σκηνοθετήσει άλλα πρότζεκτ και έπεισε τον Κιούμπρικ να παραμείνει ως σκηνοθέτης. Η ταινία τέθηκε σε αναμονή μέχρι ο Κιούμπρικ να ολοκληρώσει την ταινία Μάτια Ερμητικά Κλειστά (Eyes Wide Shut, 1999). Μετά το θάνατό του το Μάρτιο του 1999, η Χάρλαν και ο Κρίστιαν Κιούμπρικ προσέγγισαν τον Σπίλμπεργκ να αναλάβει τη σκηνοθεσία. Μέχρι το Νοέμβριο του 1999, ο Σπίλμπεργκ έγραφε το σενάριο βασιζόμενος στο προσχέδιο 90 σελίδων του Γουάτσον. Ήταν το πρώτο σενάριο που έγραφε μόνος από το 1977 και την ταινία Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (Close Encounters of the Third Kind). Ο Σπίλμπεργκ έμεινε πιστός στο προσχέδιο του Γουάτσον αλλά αφαίρεσε αρκετές σκηνές σεξ με τον Ζιγκολό Τζο, που είχε στο μυαλό του ο Κιούμπρικ. Η παραγωγή σταμάτησε για λίγο διάστημα το Φεβρουάριο του 2000, επειδή ο Σπίλμπεργκ μελέτησε τη σκηνοθεσία άλλων πρότζεκτ, τα οποία ήταν Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος (Harry Potter and the Philosopher's Stone, 2001), Minority Report (2002) και Αναμνήσεις μιας Γκέισας (Memoirs of a Geisha, 2005). Box office Με προϋπολογισμό 100.000.000 δολάρια, η ταινία Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 1η θέση με 29,3 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 78,6 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 157,3 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 235,9 εκατομμύρια δολάρια. Βραβεία & Υποψηφιότητες Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημη ιστοσελίδα Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη στο IMDb Αμερικανικές ταινίες Ταινίες του 2001 Ταινίες παραγωγής DreamWorks Ταινίες παραγωγής Warner Bros. Αμερικανικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας Ταινίες σε σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ Ταινίες με μουσική σύνθεση Τζον Γουίλιαμς Ταινίες με θέμα την τεχνητή νοημοσύνη Επικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας Ταινίες σε παραγωγή Στίβεν Σπίλμπεργκ Ταινίες γυρισμένες στο Όρεγκον Ταινίες γυρισμένες στο Λος Άντζελες Ταινίες σχετικά με την οικογένεια
150715	https://el.wikipedia.org/wiki/Ab%20ovo	Ab ovo	Η λατινική φράση Ab ovo κυριολεκτικά σημαίνει "από το αβγό, από την αρχή". Αναφέρεται σε ένα από τα δίδυμα αυγά από τα οποία, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, γεννήθηκε η Ωραία Ελένη, όταν ο Ζευς είχε μεταμορφωθεί σε κύκνο και είχε ζευγαρώσει με τη Λήδα. Αν δεν είχε γίνει το αβγό, δε θα είχε γεννηθεί η Ελένη, δε θα είχε ερωτευτεί τον Πάρη και δε θα την έχει κλέψει για να πάνε στην Τροία κι έτσι δε θα είχε αρχίσει ο Τρωικός πόλεμος κοκ. Η λογοτεχνική χρήση του όρου υπονοεί τη λεπτομερή εξαρχής έκθεση των γεγονότων σε ένα λογοτεχνικό έργο. Προέρχεται από το έργο Αρς Ποέτικα (λατ. Ars Poetica, Η τέχνη της ποίησης) του Οράτιου, ο οποίος περιγράφει ότι ο ιδανικός επικός ποιητής δε θα ξεκινούσε την αφήγηση του Τρωικού πολέμου (Ιλιάδα) "από το αβγό", δηλαδή το προγενέστερο χρονικά γεγονός, αλλά τοποθετεί τον ακροατή στο "μέσο των πραγμάτων" (in medias res). Η χρήση αυτή είναι διαφορετική από τη φράση "ab ovo usque ad mala ("από το αβγό ως τα μήλα"), η οποία εμφανίζεται στο έργο Σάτιρες, πάλι του Οράτιου. Αναφέρεται στα εδέσματα ενός ρωμαϊκού γεύματος, που ξεκινούσε με αυγά και τελείωνε με φρούτα. Συνεπώς, η φράση "ab ovo" μπορεί να σημαίνει την ολότητα ενός αντικειμένου. Ab ovo είναι επίσης η ονομασία του βραβευμένου στις Κάννες(1988) sand animation toυ Ferenc Caco. Sand animation είναι μία κατηγορία animation στην οποία ο καλλιτέχνης δημιουργεί το animation -ενίοτε σε πραγματικό χρόνο- ζωγραφίζοντας με άμμο πάνω σε διάφανη επιφάνεια. Παραπομπές Πηγές https://web.archive.org/web/20130328144408/http://www.ferenccako.com/ Εξωτερικοί σύνδεσμοι Άρθρο της Britannica Λατινικές φράσεις Σχήματα λόγου
745549	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82	Καρτάλης	Το ελληνικό επώνυμο Καρτάλης μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο από τα παρακάτω πρόσωπα, κυρίως μέλη της Οικογένειας Καρτάλη από τη Μαγνησία: Αντώνιος Καρτάλης (1866-1923), βουλευτής Αριστείδης Καρτάλης (θάν. 1909), αγωνιστής στη Μακεδονική επανάσταση του 1878 και δήμαρχος Τσαγκαράδων Γεώργιος Καρτάλης (1908-1957), πολιτικός (υπουργός για σύντομα διαστήματα, δήμαρχος Βόλου και βουλευτής), γιος του Αντωνίου Γεώργιος Χ. Καρτάλης (19ος αι.), δήμαρχος Παγασών και βουλευτής Βόλου Ιωάννης Καρτάλης (1842-1908), πολιτικός και επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Καρτάλης (1872-1933), πολιτικός (βουλευτής Λαρίσης και δήμαρχος Βόλου) Κώστας Καρτάλης (21ος αι.), καθηγητής φυσικής περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, βουλευτής Μαγνησίας (2007-2012) Νικος Καρταλης (21ος αι.), Καθηγητης Διοικητικης Λογιστικής στο Πανεπιστημιο Δυτ. Μακεδονιας, καταγόμενος από Αλιστράτη Σερρών Καρταλης
194680	https://el.wikipedia.org/wiki/663%20%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CE%B7	663 Γερλίνδη	Η Γερλίνδη (Gerlinde) είναι ένας μεγάλος αλλά σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,21. Ανακαλύφθηκε το 1908 από τον Γερμανό αστρονόμο Άουγκουστ Κοπφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη. Φυσικά χαρακτηριστικά Η μέση διάμετρος της Γερλίνδης εκτιμάται σε 100,88 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι X, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0359. Η Γερλίνδη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 10 ώρες και 14 λεπτά. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα Γερλινδη
573372	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A%20%CE%9F%20%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%8A%CF%8C%CE%B2%CE%B1%201948	ΦΚ Ο Κραϊόβα 1948	Η ΦΚ U Κραϊόβα 1948 είναι ρουμανική επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα από την Κραϊόβα. Ιδρύθηκε το 1991 με την ονομασία ΦΚ Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα ως διάδοχος της ΦΚ Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα η οποία διαλύθηκε εκείνη τη χρονιά. Η ΦΚ U Κραϊόβα 1948 υπήρξε για 20 χρόνια, για να διαλυθεί το 2011. Το 2013 επανιδρύθηκε η ΦΚ Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα. Το 2017 επανιδρύθηκε και η ΦΚ U Κραϊόβα 1948 με το σημερινό της όνομα. Διακρίσεις Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ρουμανίας Φιναλίστ (1): 1994–95 Κύπελλο Ρουμανίας Κυπελλούχος (1): 1992–93 Φιναλίστ (3): 1993–94, 1997–98, 1999–2000 Παραπομπές Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1991 Ποδοσφαιρικές ομάδες Ρουμανίας
706619	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF%20%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82	Μέτωπο Νεολαίας	Το Μέτωπο Νεολαίας είναι η οργάνωση νεολαίας της Χρυσής Αυγής. Ιδρύθηκε το 1998. Φερόμενοι επικεφαλής της οργάνωσης σύμφωνα με δημοσιεύματα έχουν υπάρξει στο παρελθόν ο Ηλίας Κασιδιάρης και η Ουρανία Μιχαλολιάκου. Η οργάνωση εκδίδει το περιοδικό Αντεπίθεση. Δραστηριότητες Το Μέτωπο Νεολαίας διοργανώνει κάθε χρόνο τις "Γιορτές Νεολαίας", προσεγγίζοντας τη μουσική σκηνή της άκρας δεξιάς, γνωστή ως "white power music", που υπάρχει στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1980. Η οργάνωση διοργάνωσε δύο μεγάλες συναυλίες με μουσική white power το 1994 και το 2003, ενώ τον Ιανουάριο του 2005 η ηγετική της ομάδα της Χρυσής Αυγής παρέστη σύσσωμη σε μία νεοναζιστική συναυλία με white power συγκροτήματα, που είχε οργανώσει και διαφημίσει μέσω των εντύπων της. Στη συναυλία οι παρευρισκόμενοι φωνάζουν συνθήματα όπως το «Sieg Heil» (Ζιγκ Χάιλ), «Juden Raus» (Έξω οι Εβραίοι) και Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή και χαιρετούν ναζιστικά, κρατώντας σημαίες των Ες-Ες και της Βέρμαχτ. Η συναυλία περιεγράφηκε σε ρεπορτάζ στην εφημερίδα της Χρυσής Αυγής από τον Κασιδιάρη και η ηχογράφησή της κυκλοφόρησε τον επόμενο Σεπτέμβριο με το περιοδικό Αντεπίθεση. Στο χώρο της white power μουσικής δραστηριοποιούνται πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής, μεταξύ αυτών και οι πρώην βουλευτές Γιώργος Γερμενής και Αρτέμης Ματθαιόπουλος. Η οργάνωση διατηρεί επίσης ιδιωτικό χώρο στην Θεσσαλονίκη με εβδομαδιαία λειτουργία και την επονομασία "Εθνικιστικό στέκι Σάρισα" όπου διεξάγονται η πλειοψηφία των κλειστών εκδηλώσεων. Περιστατικά δραστηριότητας μελών έχουν σημειωθεί και σε πόλεις της επαρχίας όπου δεν υφίστανται γραφεία της Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή", το Μέτωπο Νεολαίας είχε πρωτοστατήσει στις διαδηλώσεις που προέκυψαν μετά τον θάνατο του Μανώλη Καντάρη που δολοφονήθηκε τον Μάιο του 2011 από τρεις δράστες Αφγανικής καταγωγής καθώς μετέβαινε στην ετοιμόγεννη γυναίκα του. Από το 2006 έχει σημειωθεί παρουσία της οργάνωσης σε σχολεία ολόκληρης της Ελλάδας Το 2019 σημειώθηκαν πανελλαδικά μαθητικές καταλήψεις ενάντια στην υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, χαρακτηριστικές της δραστηριότητας της νεολαίας της Χρυσής Αυγής. Τον Ιανουάριο του 2021 με δημόσια ανακοίνωση και σχετικές παρεμβάσεις σε Ελληνικά πανεπιστήμια, η οργάνωση στράφηκε εναντίον πανεπιστημιακών, οι οποίοι υπέγραψαν κείμενο συμπαράστασης για την απεργία πείνας του τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα. Τον Σεπτέμβριο του 2021 το Μέτωπο Νεολαίας φέρεται να πρωτοστάτησε σε επεισόδια πέριξ Επαγγελματικών Λυκείων της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα, ομάδα νεαρών συγκρούστηκε με μέλη της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ έξω από το 1ο - 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, με την οργάνωση να επικροτεί την στάση των μαθητών. Ακολούθησε κατάληψη με συνθήματα της Χρυσής Αυγής στο ΕΠΑΛ Ευόσμου. Μετά τα γεγονότα παρατηρήθηκε αύξηση της δραστηριότητας των μελών στις αντίστοιχες περιοχές. Τον Ιούνιο του 2022 ομάδα μελών του Μετώπου Νεολαίας, με σύνθημα "προστατέψτε τα παιδιά" εισέβαλε σε χώρο του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης την ώρα που πραγματοποιούνταν εκδήλωση στο πλαίσιο του 10ου Thessaloniki Pride. Τον Ιανουάριο του επόμενου έτους η οργάνωση επανέλαβε την ίδια κίνηση μετά από διαφορετική εκδήλωση του Thessaloniki Pride, αυτή την φορά σε κρυφή τοποθεσία, με το σύνθημα της να εμφανίζεται ταυτόχρονα στις τάσεις των Ελληνικών social media προκαλώντας αντιδράσεις. Βιβλιογραφία Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Μέτωπο Νεολαίας Θεσσαλονίκης Νεολαίες πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα Χρυσή Αυγή
321869	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85	Μαρία Μαλανδρίνου	Η Μαρία Μαλανδρίνου είναι Ελληνίδα συγγραφέας και νομικός. Βιογραφία Γεννήθηκε στη Λάρισα, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, μέχρι την ηλικία των δεκατριών. Ολοκλήρωσε το σχολείο στην Αθήνα και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι δικηγόρος και ασκεί το επάγγελμά της στην Αθήνα. Κατάγεται από το Μυρόφυλλο Τρικάλων και είναι δεύτερη εξαδέρφη του Κώστα Μαλανδρίνου. Έργο Παράμετροι Κύριες παράμετροι του έργου της Μαρίας Μαλανδρίνου είναι: Η δόμηση μοναδικών ανθρώπινων χαρακτήρων και η ψυχογράφησή τους. Η ψυχαναλυτική προσέγγιση των ηρώων «μετατοπίζει επιδέξια την εστίαση του έργου από τις επουσιώδεις κλιμακώσεις της πλοκής στη μαεστρική εξέταση ετερόκλητων ιδιοσυστασιών» Η κοινωνική άνοδος ως πεδίο απεμπόλησης των ιδανικών της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Ήδη στην Καρφίτσα οι «κοινωνικές αναρριχήσεις» και η κοινωνική διαστρωμάτωση ως «καθοριστικό εξελικτικό» μέσο της αφήγησης διαδραματίζουν καίριο ρόλο, καθώς «η συγγραφέας είναι εμφανώς αρνητικά διακείμενη απέναντι στα πρόσωπα του βιβλίου που ανήκουν στους κόλπους της ευημερούσης οικογένειας». Ωστόσο, στην Υποταγή η κριτική κορυφώνεται: «"Αριστεροί από κούνια, ερωτοτρόπησαν με την άλλη όχθη" και πλέον "ο καθένας τους, ένας Ιωνάς εγκλωβισμένος στο δικό του κήτος". [...] μιά "υποταγμένη" γενιά αναστοχάζεται», ενώ στο Αερόστατο του Γαμβέττα, κυρίαρχη θέση κατέχει η «ιδέα της Αριστεράς που γίνεται Εξουσία». Η σύγχρονη ελληνική ιστορία ευρύτερα. Η Μαρία Μαλανδρίνου τοποθετεί τα γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα (Μικρασιατική Καταστροφή, Χούντα, κτλ) ως φόντο της δράσης των ηρώων της, λιγότερο στην Καρφίτσα και περισσότερο στην Υποταγή. Η δικηγορία και γενικώτερα η νομική σκέψη. Οι «λεπτομέρεις δικανικών μαχών» διαπερνούν τα βιβλία της. Η ίδια η Μαρία Μαλανδρίνου τονίζει ότι «το επάγγελμα του δικηγόρου με έχει επηρεάσει στη συγγραφή. Αφήνει τη σφραγίδα του στα κείμενά μου, κυρίως ως προς την απαίτηση της δόμησης των χαρακτήρων ώστε να είναι πειστικοί, αλλά και ως προς μια αναλυτική διάθεση απέναντί τους», συμπληρώνοντας ότι «η αναγκαστική κοινωνικότητα της δικηγορίας προσφέρει συχνά στον συγγραφέα τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες του». Το ζήτημα της κατάταξης Ζήτημα έχει προκύψει σχετικά με το λογοτεχνικό είδος που καλλιεργεί η Μαρία Μαλανδρίνου. Σαφώς διαχωρισμένη από την «γυναικεία λογοτεχνία», η γραφή της εγκολπώνει βασικά χαρακτηριστικά του κλασικού αστικού μυθιστορήματος, όπως την ισορροπημένη οικονομία της αφήγησης, τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό και τον ρέοντα λόγο. Ωστόσο, στο έργο της Μαρίας Μαλανδρίνου εισχωρούν σημαντικά μεταμοντέρνα στοιχεία, όπως «η προσήλωση στο τετριμμένο και στο καθημερινό», η απουσία ξεχωριστών ηρώων ή συναρπαστικής πλοκής, και ο διασπασμένος χρόνος. Για τον Δ. Λέντζη, το είδος της Μαρίας Μαλανδρίνου είναι το «σύγχρονο αστικό μυθιστόρημα, που αποτελεί μία επιτυχή διαδοχή του παλιότερου είδους, αν και περιορίζεται στην εκδοχή των καθημερινών γεγονότων της ζωής». Ο Γ. Ξενάριος αναγιγνώσκει στο έργο της Μαρίας Μαλανδρίνου τα «παραδοσιακά προτερήματα» του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, επισημαίνοντας ως συστατικό του την «πιστή αναπαράσταση» που αποφεύγει εν τούτοις να μεταβληθεί σε μία αμιγώς μεταμοντέρνα «ελεγεία της καθημερινότητας». Φαίνεται πάντως ότι την συνδετική ύλη των δύο αντιμαχόμενων ρευμάτων αποτελεί η ανάπτυξη των χαρακτήρων. Η ίδια η Μαρία Μαλανδρίνου έχει δηλώσει: «Είναι οι χαρακτήρες που με απασχολούν πάνω απ’ όλα. Γι’ αυτό και οι ιστορίες μου είναι μικρής εμβέλειας, καθημερινές... Μικρές και ανθρώπινες χωρίς, ίσως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πέρα από το ότι αναδεικνύουν τους ήρωες. Στα γραπτά μου δεν διστάζω να επιδίδομαι σ’ ένα ασταμάτητο κυνήγι των χαρακτήρων, ακόμα και σε βάρος της πλοκής». Επιρροές Η πεζογραφία της Μαρίας Μαλανδρίνου ανήκει στην παράδοση του Μπαλζάκ. Η ίδια αναγνωρίζει ως πηγές της έμπνευσής της τον Μαρσέλ Προυστ, τον Τόμας Μαν, τους Ρώσους πεζογράφους, και, από την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Στρατή Τσίρκα, την Μάρω Δούκα, και τον Νίκο Θέμελη. Έργα Η Καρφίτσα, εκδ. Καστανιώτης, 2007 Υποταγή, εκδ. Καστανιώτης, 2010 Τι απέγινε ο Σμερντιάκοφ, εκδ. Γαβριηλίδης, 2014 Το Αερόστατο του Γαμβέττα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2017 Η τρίτη εκδοχή, εκδ. Άπαρσις, 2021 Παραπομπές Πηγές Συνέντευξη της Μαρίας Μαλανδρίνου στην Νίκη Ορφανού, ΔΙΑΒΑΖΩ, Μηνιαία Επιθεώρηση του βιβλίου, Δεκέμβριος 2007, τεύχος 480, σελ. 61 Συνέντευξη της Μαρίας Μαλανδρίνου στον Βασίλη Αθάνατο, εφημερίδα Ημερήσιος Κήρυκας, 16/3/2008, στήλη Αλέκτωρ, σελ. 17 Συνέντευξη της Μαρίας Μαλανδρίνου στην Νανά Τσούμα, Spirtowebradio, 10/5/2017 Βασίλης Ρούβαλης, Νέοι συγγραφείς με μεγάλες προσδοκίες, εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 18/9/2007, σελ. 36 Δημήτρης Λέντζης, Βιβλιοπαρουσίαση της Καρφίτσας, εφημερίδα Ελευθερία, 6/11/2007, σελ. 7 Γιώργος Ξενάριος, Χωρίς προϋπηρεσία: Μαρία Χ. Μαλανδρίνου, ΔΙΑΒΑΖΩ, Μηνιαία Επιθεώρηση του βιβλίου, Δεκέμβριος 2007, τεύχος 480, σελ. 75 Γιάννης Μπασκόζος, Πέντε πρωτοεμφανιζόμενοι πεζογράφοι, εφημερίδα Εξπρές, 5/1/2008 Λίνα Πανταλέων, Καρφιτσωμένες στον πόνο, εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 4/4/2008, ένθετο Βιβλιοθήκη, τεύχος 497 Μία καρφίτσα «πρωταγωνιστεί» σε βιβλίο, εφημερίδα Ελευθερία, 10/5/2008, σελ. 7 Μία πολύτιμη «καρφίτσα», εφημερίδα Ημερήσιος Κήρυκας, 10/5/2008, στήλη Αλέκτωρ, σελ. 24 Σάββας Σερέτης, Οι εκκρεμότητες του παρελθόντος, Ο Κόσμος του Επενδυτή, 10/7/2010, ένθετο Culture Βαγγέλης Μπέκας, Βιβλία από τους πάγκους των βιβλιοπωλείων, εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 9/10/2010, ένθετο Βιβλιοθήκη, τεύχος 624, σελ. 12 Γεωργία Δρακάκη, Το «Αερόστατο του Γαμβέττα» της Μαρίας Χ. Μαλανδρίνου, Greeks Channel, 2017 Γεωργία Δρακάκη, «Η τρίτη εκδοχή» αποδεικνύει ότι υπάρχουν καλά, ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα, in.gr, 25/1/2021 Αγγελίνα Παπαθανασίου, Η Τρίτη εκδοχή - Μαρία Μαλανδρίνου, Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Περιοδικό Τεχνών, 12/4/2021 Εξωτερικοί σύνδεσμοι Το προσωπικό ιστολόγιο της Μαρίας Μαλανδρίνου Έλληνες συγγραφείς Ελληνίδες συγγραφείς Νεοέλληνες λογοτέχνες Έλληνες νομικοί Οικογένεια Μαλανδρίνου
498296	https://el.wikipedia.org/wiki/Cameleon%20%28%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29	Cameleon (λογισμικό)	Το Cameleon είναι λογισμικό για iOS λειτουργικό σύστημα που επιτρέπει στον χρήστη να εκπέμπει βίντεο ζωντανά σε διάφορες πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων, συμπεριλαμβανομένου του Facebook και του Youtube. Οι χρήστες συνδέονται στην υπηρεσία που είναι διαθέσιμη στο κοινό με ψηφιακή κάμερα και ένα υπολογιστή με πλατφόρμες όπως οι YouTube Live, Facebook Live, Tumblr, RTSP, RTMP, Wowza Streaming Engine, Adobe Flash Media Server και διάφορα media server. Λογισμικό επιφάνειας εργασίας Το Cameleon for Mac (macOS) είναι το λογισμικό της εταιρίας για ζωντανή μετάδοση βίντεο για τα Windows και iOS. Το λογισμικό υποστηρίζει ενσωματομένες ή και συνδεδεμένες κάμερες αλλα και wired και wireless κάμερες, HD ποιότητας streaming και μέχρι και 6 συνδεδεμένες κάμερες. Παραπομπές Λογισμικό Android Λογισμικό iOS Λογισμικό Windows Λογισμικό πολυμέσων Λογισμικό macOS
579361	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%83%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%20%CE%92%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1	Βοσνιακή Βικιπαίδεια	Η Βοσνιακή Βικιπαίδεια (Βοσνιακά: Wikipedia na bosanskom jeziku) είναι η έκδοση της Βικιπαίδειας στη Βοσνιακή γλώσσα που φιλοξενείται από το Ίδρυμα Wikimedia. Στις 6 Ιουνίου 2018 είχε πάνω από 77.400 λήμματα. Δημιουργήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2002 και το πρώτο άρθρο ήταν το Matematika. Κοινότητα Στις 17 Νοεμβρίου 2007, μέλη της Βοσνιακής κοινότητας του βίκι έκαναν την πρώτη εκδήλωση συνάντησης στο Σεράγεβο. Μια άλλη συνάντηση πραγματοποιήθηκε το ίδιο έτος, ακολουθούμενη από συναντήσεις το 2008 και το 2011. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Βοσνιακή Βικιπαίδεια Έκδοση της Βοσνιακής Βικιπαίδειας για κινητά Βικιπαίδειες ανά γλώσσα
449191	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%20%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1	Το στίγμα	Ο τίτλος Το στίγμα μπορεί να αναφέρεται: Το στίγμα (ταινία, 1915) Το στίγμα (ταινία, 1982) Το στίγμα (ταινία, 2007)
165123	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1	Άμεση δημοκρατία	Η άμεση δημοκρατία, γνωστή και υπό τον όρο καθαρή δημοκρατία, αποτελεί έναν τύπο δημοκρατίας και θεωρίας πολιτικών δικαιωμάτων όπου η εξουσία εδράζεται στη συνέλευση όλων των πολιτών που συμμετέχουν σε αυτήν. Αναλόγως με το σύστημα που ισχύει κάθε φορά, η συνέλευση μπορεί να έχει εκτελεστικές εξουσίες, νομοθετικές αρμοδιότητες, να ορίζει και να απολύει αξιωματούχους, καθώς και να δικάζει. Η άμεση δημοκρατία χρησιμοποιείται ως όρος κατ' αντιδιαστολή με την αντιπροσωπευτική πολιτεία, όπου η εξουσία ασκείται από μια ομάδα ανθρώπων, που συνήθως επιλέγεται μέσα από εκλογές ανάδειξης αντιπροσώπων. Ιστορικά εμφανίστηκε πρώτα η άμεση δημοκρατία και ακολούθησε, μετά από περίπου δύο χιλιετίες, η αντιπροσωπευτική πολιτεία. Σήμερα η Ελβετία εφαρμόζει ένα είδος άμεσης δημοκρατίας ως μορφή διακυβέρνησης της όπως και η Ισλανδία στην ολοκληρωμένη της μορφή. Υπάρχουν όμως και άλλα διευρυμένα μοντέλα άμεσης δημοκρατίας, χωρίς να βρίσκονται υπό την σκιά μιας κρατικής εξουσίας, αλλά ούτε και να την διεκδικούν, διατηρώντας την δική τους διοίκηση, μέσω αντιιεραρχικών λαϊκών συνελεύσεων (δομών από τα κάτω) και της πολιτικής τους αυτονομίας. Αυτά τα κοινωνικά μοντέλα είναι γνωστά και ως Δημοκρατίες χωρίς Κράτος (Stateless Democracy) και τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται στην Μέση Ανατολή. Πηγή έμπνευσής τους (με εξαίρεση τους Ζαπατίστας, που έχουν τις δικές τους πολιτικές επιρροές) είναι ο Κομμουναλισμός (Ελευθεριακός Κοινοτισμός), όπως τον χρησιμοποιεί ο Μάρει Μπούκτσιν, καθώς και ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός, του Αμπντουλάχ Οτζαλάν. Τα γνωστότερα κοινωνικά μοντέλα άμεσης δημοκρατίας είναι: Των Ζαπατίστας στην πολιτεία Τσιάπας του Μεξικού (Αυτόνομοι Εξεγερμένοι Δήμοι των Ζαπατίστας) και της Ροζάβα (Αυτόνομη Διοίκηση Βόρειας και Ανατολικής Συρίας), που εκτείνεται σε όλη την Βορειοανατολική Συρία, μέχρι και την Ράκκα (πρώην πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους). Επίσης υπάρχουν και σε άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, οι οποίες έχουν επηρεαστεί πολιτικά από το μοντέλο της Ροζάβα, όπως: Στους Γεζίντι, στο Σιντζάρ του Ιράκ (Αυτόνομη Διοίκηση του Σιντζάρ), στο Μπασούρ (Βόρειο Ιράκ), που γειτνιάζει γεωγραφικά με το κουρδικό ομοσπονδιακό τμήμα του Ιράκ, στο προσφυγικό στρατόπεδο του Μαχμούρ (Ιράκ), καθώς και στο Μπακούρ (Νότια Τουρκία), κυρίως στις ορεινές και στις ημιορεινές του περιοχές. Το εγχείρημα στο Μπακούρ αποτέλεσε το ιδεολογικό-πολιτικό λίκνο για την επέκταση των υπολοίπων αμεσοδημοκρατικών πειραμάτων στην Μέση Ανατολή. Κοινωνικά πειράματα άμεσης δημοκρατίας συναντάμε σε παγκόσμια κλίμακα. Από το Κίνημα των Ακτημόνων (Βραζιλία) και αυτών της υπόλοιπης Λατινικής Αμερικής, μέχρι στην Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική (Οικοκοινότητες). Τα τελευταία όμως δεν έχουν μια αυτόνομη διοίκηση, καθώς εκ των πραγμάτων βρίσκονται κάτω από την σκιά της κρατικής εξουσίας των χωρών, στις οποίες ανήκουν. Παραδείγματα Η άμεση δημοκρατία στην Αρχαιότητα Η άμεση δημοκρατία έλκει την καταγωγή της από την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής, όπου η εκκλησία του δήμου (η συνέλευση όλων των πολιτών της αθηναϊκής πόλης-κράτους) λάμβανε τις πολιτικές αποφάσεις και για την εκτέλεσή τους όριζε κάποιους αξιωματούχους άμεσα ανακλητούς και ελέγξιμους, με περιορισμένη διάρκεια θητείας, προκειμένου να μην «επαγγελματοποιηθούν» ως πολιτικοί ηγέτες. Για τον ίδιο λόγο η μεγάλη πλειονότητα των αξιωματούχων επιλεγόταν με κλήρωση, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, από το σύνολο των συμμετεχόντων στην εκκλησία του δήμου. Ωστόσο μόνο άρρενες ενήλικοι που είχαν ολοκληρώσει τη διετή (από τα 18 μέχρι τα 20) στρατιωτική τους θητεία είχαν το δικαίωμα να συμμετάσχουν και να ψηφίσουν στη συνέλευση. Αυτό απέκλειε την πλειονότητα του πληθυσμού, δηλαδή τους δούλους, τις γυναίκες και τους μετοίκους. Επίσης, δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στη συνέλευση αυτοί των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα είχαν ανασταλεί (συνήθως γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν τις οφειλές τους προς την πόλη). Για ορισμένους Αθηναίους αυτό ισοδυναμούσε με μόνιμη (και κληρονομήσιμη) στέρηση δικαιώματος. Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με τις ολιγαρχικές πόλεις, δεν υπήρχε ουσιαστικά όριο ελάχιστης απαιτούμενης περιουσίας ή εισοδήματος. Τη δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε στο β' μισό περίπου του 5ου αι. τη γνωρίζουμε καλύτερα από μια σειρά αναθεωρήσεων των νόμων της ανάμεσα στο 410 και το 399. Τμήματα του συστήματός της αναλύονται στο δεύτερο μισό του έργου «Αθηναίων πολιτεία» του Αριστοτέλη (42-69). Τα εμφανέστερα χαρακτηριστικά αυτής της δημοκρατίας ήταν η εκκλησία του δήμου και η βουλή των πεντακοσίων. Τα μέλη της επιλέγονταν με ένα σύνθετο σύστημα που βοηθούσε στην ευρεία αντιπροσώπευση των δήμων. Η βουλή εκτός των άλλων διαχειριστικών καθηκόντων της για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης περνούσε ψηφίσματα για ιδιαίτερα ζητήματα, ενώ αντίθετα οι νόμοι διαμορφώνονταν από τους νομοθέτες και εξετάζονταν ενίοτε λεπτομερειακά σε περιπτώσεις ένστασης. Το επαγγελματικό προσωπικό σε ζητήματα διαχειριστικά της τάξης της πόλης, καθώς και σε θρησκευτικά οργανωτικά ζητήματα ήταν ελάχιστο, λίγες εκατοντάδες δούλοι περιουσία του κράτους που ήταν στη διάθεση διάφορων αξιωματούχων ή λειτουργούσαν ως απλή αστυνομική δύναμη. Τα δικαστήρια ήταν σημαντικό τμήμα της δημοκρατικής ζωής τόσο για τα πολιτικά ζητήματα που εξέταζαν όσο και σαν μέσα επίλυσης επιχειρηματικών διαφορών. Περίπου το 1/3 των πολιτών πάνω από τα 40 έτη υπηρετούσε επί διετία σε κάποια στιγμή στη ζωή του στη βουλή των 500, ένα λειτούργημα που βοηθούσε στην εξοικείωση με τα προβλήματα της πόλης. Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν άμεση και μέσω των συλλογικών διεργασιών της εκκλησίας, της βουλής και των δικαστηρίων κατόρθωνε να ελέγχει τις πολιτικές της διαδικασίες με συστήματα εναλλαγής των προσώπων που προφύλασσαν σε από τη διαφθορά της υπηρεσίας επί μακρόν σε υψηλά αξιώματα. Η αθηναϊκή δημοκρατία δεν λειτουργούσε βάσει συντάγματος, αλλά χρησιμοποιούσε μια προφορική παράδοση, σκοπός της οποίας ήταν κυρίως η διατήρηση ενός συνόλου ουσιαστικών ιδεών για τη λειτουργία της πόλης. Το ίδιο το σύστημα εξελισσόταν μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών, στις οποίες σπάνια συμμετείχε το σύνολο των Αθηναίων πολιτών. Η κλασική δημοκρατία έπεσε σε παρακμή μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και υπήρξαν περίοδοι που στην πόλη επικρατούσε εμφανής ολιγαρχία. Μερίδα του πληθυσμού και ορισμένοι φιλόσοφοι (π.χ. ο Πλάτων) υποστήριζαν ανοιχτά την ολιγαρχία και θεωρούσαν τη δημοκρατία σαθρή και ασταθή διακυβέρνηση από τον όχλο. Οι απόψεις τους και η κρίση τους πέρασε διαδοχικά στους αιώνες στις επερχόμενες γενεές διανοητών με τόση σφοδρότητα ώστε η ιδέα της δημοκρατίας απέκτησε «βαριά μυρωδιά για περισσότερα από 2.000 χρόνια». Μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους κάθε ίχνος δημοκρατικής διακυβέρνησης εξαφανίστηκε από τον μεσογειακό κόσμο, αν και συνέχισαν να υπάρχουν εστίες αυτοδιοίκησης στα αστικά κέντρα, με ολιγαρχικό όμως χαρακτήρα και ευρισκόμενες στα χέρια των οικονομικά ισχυρότερων οικογενειών κάθε περιοχής. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον πρώιμο Μεσαίωνα, όταν αυτές οι δυνατότητες τοπικής αυτοδιοίκησης πέρασαν οριστικά στον έλεγχο της Εκκλησίας. Ζητήματα άμεσης συμμετοχής στην αρχαία Ρώμη Παράλληλα με την κλασική δημοκρατία είχε αναπτυχθεί στην Ιταλία και η ρωμαϊκή πολιτεία (res publica), μετά την εκθρόνιση του τελευταίου βασιλέα της Ρώμης. Όμως, παρά την σύγχρονη απόδοσή του ονόματός της στα ελληνικά, δεν επρόκειτο για δημοκρατικό σύστημα αλλά για μία «λαϊκή» αριστοκρατία με πολύπλοκους μηχανισμούς ελέγχου και εξισορρόπησης συμφερόντων που αναπτύχθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Οι εκτελεστικοί άρχοντες της πόλης εκλέγονταν για ετήσιες θητείες από τις γραμμές των παλαιών, «καθαρόαιμων» και αριστοκρατικών ρωμαϊκών φατριών, των «πατρικίων», ενώ η μεγάλη μάζα του λαού της πόλης, οι πληβείοι που προήλθαν από τις επιμειξίες με ξένους πληθυσμούς, δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι παρά μόνο για το αξίωμα των δημάρχων, από το οποίο οι πατρίκιοι αποκλείονταν. Οι άρχοντες εκλέγονταν από άτυπες λαϊκές συνελεύσεις, τις δύο εκκλησίες του δήμου όπου συμμετείχαν όλοι οι πολίτες και οι οποίες είχαν διευρυμένες νομοθετικές και δικαστικές αρμοδιότητες. Σε κάθε εκκλησία συμμετείχε διαφορετικό υποσύνολο των πολιτών, ανάλογα με την οικονομική τους επιφάνεια και την κατάστασή τους ως πληβείων ή πατρικίων, υπό την προεδρία των εκτελεστικών αρχόντων. Στις εκκλησίες λάμβαναν χώρα δημοψηφίσματα για επίκαιρα σοβαρά θέματα, επικυρώνονταν οι αποφάσεις της Συγκλήτου και ψηφίζονταν νομοσχέδια, αλλά μόνον οι αρμόδιοι άρχοντες είχαν δικαίωμα να συζητήσουν ή να εισηγηθούν επί τόπου νέους νόμους. Η Σύγκλητος με τον καιρό απέκτησε διευρυμένες αρμοδιότητες, πέρα από τις αυστηρώς δημοσιονομικές. Οι συγκλητικοί αποτελούσαν την πλουσιότερη και πιο ευγενή κοινωνική τάξη, με μέλη μεγάλους γαιοκτήμονες που δέσποζαν στην αγροτική ρωμαϊκή οικονομία, έχαιραν μεγάλου κύρους και, καθώς αποτελούσαν φορολογικά καθορισμένη ομάδα, η «θητεία» τους στη Σύγκλητο ήταν ισόβια· μόνον οι τιμητές μπορούσαν να τους αφαιρέσουν τη συγκλητική ιδιότητα λόγω μείωσης του πλούτου τους ή ασέβειας προς τα παραδοσιακά ήθη. Το πολιτικό αυτό σύστημα μέχρι τη ρωμαϊκή εποχή έπεσε σε μεγάλη παρακμή, για να αντικατασταθεί από το απολυταρχικό πολίτευμα της Ηγεμονίας μετά τον θάνατο του Ιουλίου Καίσαρα. Εξετάζοντας την κατάσταση ιστορικά, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς εύλογα ότι ο ρωμαϊκός λαός ασκούσε άμεση επιρροή στη διαμόρφωση της νομοθεσίας, στην κήρυξη πολέμου, αλλά και την αποδοχή των αξιωματούχων, γεγονός που ερμηνεύει την ανάγκη των αρχηγών και των διάφορων υποδεέστερων αξιωματούχων να ενημερώνουν τον λαό σε δημόσιες συναντήσεις. Από την άλλη η αρχαία Ρώμη ήταν αριστοκρατική κοινωνία, στην οποία η πολιτική ελίτ έλεγχε όλους τους οικονομικούς πόρους και μονοπωλούσε τα δημόσια αξιώματα πολιτικά στρατιωτικά και θρησκευτικά, εμποδίζοντας οποιαδήποτε μορφή άμεσης δημοκρατικής συμμετοχής των κατώτερων στρωμάτων. Η Σύγκλητος με τη σειρά της ενσωματώνοντας όλη την πολιτική και τη θρησκευτική εμπειρία της ρωμαϊκής πολιτείας διαμόρφωνε το πολιτειακό γίγνεσθαι με την επιρροή της. Τούτη η επιρροή αυξήθηκε σημαντικά μετά την επιτυχή ηγεσία της στην κατάκτηση της Ιταλίας και της Μεσογείου. Τούτη η αμφισημία είναι εμφανής στους αρχαίους συγγραφείς, που από τη μία αναφέρουν ότι ο Καίσαρας επεδίωκε τη συναίνεση και την εύνοια των πληβείων και από την άλλη πιστοποιούν πιστοποιούν οι κρατικές αποφάσεις αποφασίζονταν από λίγους αυθαίρετα (paucorum arbitrio), γεγονός που υποχρεωτικά σχεδόν οδήγησε τη σύγχρονη έρευνα στο ερώτημα πώς αυτά τα δύο αντιφατικά συστήματα, δηλαδή η άτυπη άμεση συμμετοχή και η επίσημη ολιγαρχική εκδοχή του συστήματος συνυπήρχαν και μάλιστα για μακρό χρονικό διάστημα. Σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση των νόμων είναι γεγονός πως αν η πλειονότητα της φυλής (tribus) αποδεχόταν μια νομοθετική πρόταση, τότε εκείνη γινόταν νόμος και μάλιστα δεσμευτικός για το σύνολο των Ρωμαίων πολιτών. Τούτο ώθησε τους σύγχρονους ερευνητές σε πολλές περιπτώσεις να δουν τη διαδικασία ως «άμεση δημοκρατία επί το έργον». Αν και το σύστημα είναι αναμφίβολα άμεσο στη δομή του, παραμένει γεγονός προς εξέταση πόσο δημοκρατικές ήταν ως δομές οι ίδιες οι συνελεύσεις. Οπωσδήποτε σε ένα μεικτό σύστημα διακυβέρνησης όπως αυτό του ρωμαϊκού τύπου υπάρχει μια εγγενής άρνηση του δικαιώματος του λαού να ασκεί την κυριαρχία του χωρίς περιορισμούς. Στην αρχαία Ρώμη ο αποχρών λόγος πίσω από το πολιτικό σύστημα εξυπηρετούσε την αριστοκρατική πρόθεση του μετριασμού της λαϊκής φωνής μέσω της συγκλήτου και των ισχυρών τάξεων. Τούτο αποδεικνύεται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι δεν έγινε ποτέ η παραμικρή προσπάθεια να ληφθούν μέτρα για την ώθηση των πληβείων σε μεγάλης κλίμακας συμμετοχή, που είναι ζωτική για ένα σύστημα άμεσης δημοκρατίας που βασίζεται στην προσωπική παρακολούθηση και την ενεργό συμμετοχή. Η άμεση συμμετοχή στον Μεσαίωνα Άμεση δημοκρατία κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα δεν προσδιορίζεται, παρά μόνον στην ύστερη περίοδό του, με την Ενετική Πολιτεία και την αμεσότητα της γενικής της συνέλευσης σε ένα σύστημα διακυβέρνησης επί της ουσίας ολιγαρχικό. Το σύστημα αυτό λειτουργούσε ιεραρχικά βάσει της πυραμίδας Δόγης, Συμβούλιο των Δουκών (Collegio), Σαράντα και Σύγκλητος (Pragedi), Μέγα Συμβούλιο (Maggior Consiglio) και Γενική ή Λαϊκή Συνέλευση. Μια άλλη μορφή αμεσότερης δημοκρατίας διαμορφώθηκε με την ίδρυση της Παλαιάς Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Κατά περίπτωση, ωστόσο, απαντώνται εφαρμογές της άμεσης συμμετοχή στη Σκανδιναβία, σε μικρές κυνηγετικές κοινότητες από τον 8ο έως τον 11ο αιώνα. Αυτές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εφαρμόζονταν σε αυτό που ονομάστηκε θινγκ, τον τόπο δηλαδή συνάντησης όλων των ελεύθερων ανθρώπων, που χρησιμοποιείτο κυρίως για νομοθετικούς και όχι πολιτικούς σκοπούς. Η αρχαία παράδοση του θινγκ απαντάται σήμερα στο έτυμο των ονομάτων των κοινοβουλίων της Ισλανδίας (Althing), της Νορβηγίας (Storting) και της Δανίας (Folketing). To αλθίνγκ (althing), η ομοσπονδιακή συνάθροιση των Ισλανδών, θεωρείται το αρχαιότερο κοινοβούλιο του κόσμου καθώς δημιουργήθηκε περίπου το 930. Φαίνεται μάλιστα πως, σύμφωνα με τα όσα έγραψε ο Άνταμ φον Μπρέμεν το 1076, δηλαδή ότι «δεν έχουν βασιλέα, μόνο νόμους» θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι έχει να κάνει με μια μορφή δημοκρατίας στην οποία ελεύθεροι άνθρωποι με ίσα πολιτικά δικαιώματα συναντώνταν σε καθορισμένες ημερομηνίες με σκοπό να νομοθετήσουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. «Οι Ισλανδοί» γράφει ο Φρεντερίκ Ντυράν «δημιούργησαν και βίωσαν ένα είδος σκανδιναβικής αρχαίας Ελλάδας, δηλαδή μια κοινότητα ελεύθερων ανθρώπων που συμμετείχε ενεργά στις υποθέσεις της κοινότητας. Αυτού του είδους οι κοινότητες ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένες, διανοητικά παραγωγικές και επιπρόσθετα ήταν δεμένες με δεσμούς εκτίμησης και σεβασμού». Κατά την περίοδο από τον 11o έως τον 13ο αιώνα η ευημερία των ευρωπαϊκών πόλεων εμφανίζεται αυξημένη. Στη Β. Ιταλία ωστόσο παρατηρείται μια πολιτική αστάθεια εξαιτίας των πολλαπλών πιέσεων που ασκούν οι επιδιώξεις της αυτοκρατορικής Γερμανίας από τη μία και οι βλέψεις των παπικών κρατών από την άλλη. Πόλεις που ευημερούσαν μεν αλλά απειλούνταν, προσπάθησαν να αποκτήσουν μέσω της ενεργητικής συμμετοχής των πολιτών έλεγχο της ζωής τους διαμορφώνοντας ένας είδος διακυβέρνησης με αρκετά αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά που έμεινε στην ιστορική γλώσσα ως μεσαιωνική κομμούνα ή κοινότητα. Στα πρώτα χρόνια σε αυτές τις κοινότητες συμμετείχαν ή μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι οι άρρενες ελεύθεροι πολίτες σε μια συνάθροιση γνωστή ως αρένγκο (arengo). Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ενετικής Δημοκρατίας η αρένγκο φαίνεται πως είχε πολύ μεγάλη δύναμη. Όριζε στη συνέλευσή της έναν ισόβιο δόγη και δύο τριβούνους (δημάρχους) για να τον βοηθούν. Ο δόγης είχε απόλυτη εκτελεστική εξουσία, μόνον εάν εξασφάλιζε την αποδοχή της πολυπληθούς και δυναμικής συνέλευσης. Όπως ήταν φυσικό οι δόγηδες επιχείρησαν να διαμορφώσουν δυναστείες, οι οποίες εξέπεσαν κατόπιν λαϊκών εξεγέρσεων, με αποτέλεσμα μεταξύ του 804 και του 1032 να έχουν εξοριστεί ή δολοφονηθεί 6 δόγηδες. Παρισινή Κομμούνα Το 1871, μετά την ίδρυση της Κομμούνας των Παρισίων, οι Παρισινοί καθιέρωσαν ένα αποκεντρωμένο άμεσο σύστημα διακυβέρνησης με διορισμένους διοργανωτές για να κατανοήσουν την εν πολλοίς αυθόρμητη εξέγερση. Αν και εξακολουθούσε να αρνείται στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου, εμπλέκονταν σε μεγάλο βαθμό στη συναίνεση πριν από τη διεξαγωγή των ψηφοφοριών. Τα πάντα από το στρατό μέχρι τις συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν εκδημοκρατισμένα και η αποκέντρωση και ο εκδημοκρατισμός που προαναφέρθηκαν οδήγησαν πολλά μέλη της Πρώτης Διεθνούς να θεωρήσουν την Κομμούνα των Παρισίων ως μια αταξική κοινωνία. Λόγω της σύντομης διάρκειας ζωής της κοινότητας, πραγματοποιήθηκε μόνο μία εκλογή σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι δομές που ήταν απαραίτητες για τη διευκόλυνση των μελλοντικών οργανωμένων εκλογών σε μεγάλες κλίμακες ήταν σε μεγάλο βαθμό ανύπαρκτες. Ωστόσο, η επιρροή του άμεσου εκδημοκρατισμού στην Κομμούνα των Παρισίων δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Φιλελευθερισμός και άμεση δημοκρατία Κατά τον 18ο αιώνα στην ευρωπαϊκή διανόηση άρχισε να επικρατεί ο φιλελευθερισμός, ένα φιλοσοφικό κίνημα το πολιτικό σκέλος του οποίου υποστήριζε μία συνταγματική μοναρχία, με τους πολίτες να αποτελούν φορείς προκαθορισμένων ατομικών δικαιωμάτων, με τη δυνατότητα παρέμβασης του κράτους στον βίο τους να είναι περιορισμένη και με ισορροπημένη διάκριση των εξουσιών μεταξύ διαφορετικών πολιτικών οργάνων. Εν μέσω του Διαφωτισμού, πρώτα με την Αμερικανική και στη συνέχεια με τη Γαλλική Επανάσταση, τέθηκε σε φιλελεύθερο πλαίσιο το αίτημα της κατάργησης της μοναρχίας και της διακυβέρνησης από πολιτικούς αντιπροσώπους, εκλεγμένους από μία μερίδα του λαού με δικαίωμα ψήφου. Οι εν λόγω αντιπρόσωποι θα μπορούσαν να εκφράζουν ανταγωνιζόμενα συμφέροντα και αντιλήψεις στο εσωτερικό της κοινωνίας, μέσω της προσκόλλησής τους σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Πλάθοντας το σύστημα αυτό, οι θεμελιωτές του κράτους των ΗΠΑ απέρριψαν ρητά την άμεση δημοκρατία ως επιλογή, πιστεύοντας ότι θα οδηγούσε στην υπερίσχυση των πολυπληθέστερων κατώτερων κοινωνικών τάξεων ή σε χαοτική αταξία, και διαμόρφωσαν την αντιπροσωπευτική πολιτεία ονομάζοντας το νέο πολίτευμα «ρεπουμπλικανικό» και όχι «δημοκρατικό», ώστε να παραπέμπει στο ρωμαϊκό κράτος της ελληνιστικής περιόδου. Καθώς παράλληλα εξαπλωνόταν και ο εθνικισμός, στη Γαλλική Επανάσταση η επίσης αντιπροσωπευτικού χαρακτήρα Εθνοσυνέλευση προβλήθηκε ως ενσάρκωση της βούλησης του έθνους. Στη συνέχεια, καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, υπό την πίεση εθνικιστικών, σοσιαλιστικών, φεμινιστικών και άλλων κινημάτων, το δικαίωμα ψήφου για ανάδειξη αντιπροσώπων επεκτάθηκε σταδιακά σχεδόν στο σύνολο του πληθυσμού μίας χώρας, με κατάργηση περιορισμών κατώτατου ορίου εισοδήματος, φύλου, καταγωγής κλπ. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η αντιπροσωπευτική σύνθεση που επικράτησε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα στον δυτικό κόσμο και καλείται σήμερα φιλελεύθερη δημοκρατία. Παρά τη σαφή ιστορική σύνδεση μεταξύ φιλελευθερισμού και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν κάνει την εμφάνισή τους προσπάθειες για εισαγωγή αμεσοδημοκρατικών μέτρων σε πλαίσιο φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, καθώς έχουν εκφραστεί φόβοι για την αυξανόμενη επαγγελματοποίηση των εκλεγμένων αντιπροσώπων και αδιαφορία της ευρύτερης κοινωνίας για την πολιτική. Οι προσπάθειες αυτές στοχεύουν στη λεγόμενη συμμετοχική δημοκρατία, αν και συνήθως δεν θεωρείται εφικτή η ευρεία εισαγωγή στοιχείων άμεσης δημοκρατίας σε ένα φιλελεύθερο κράτος. Πολλές χώρες πάντως όπου εφαρμόζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία επιτρέπουν τρεις τύπους πολιτικής δράσης που παρέχουν περιορισμένη πρόσβαση στην άμεση δημοκρατία: νομοθετική πρωτοβουλία (κατόπιν συλλογής υπογραφών), δημοψήφισμα και ανάκληση αιρετών. Τα δημοψηφίσματα μπορούν να παρέχουν τη δυνατότητα για δεσμευτικές αποφάσεις, κατά πόσο δηλαδή ένας νόμος θα απορριφθεί ή όχι. Αυτό δίνει στον λαό ένα αποτελεσματικό μέσο για άσκηση βέτο στη νομοθεσία της κυβέρνησης. Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες, που προωθούνται πολλές φορές από τον λαό, εξαναγκάζουν τις κυβερνήσεις στην αναθεώρηση των νόμων και των τροποποιήσεων (συνήθως με ένα δημοψήφισμα που επακολουθεί), χωρίς τη συναίνεση των εκλεγμένων αξιωματούχων και πολλές φορές ενάντια στη θέλησή τους. Οι ανακλήσεις δίνουν στον λαό το δικαίωμα να απομακρύνει εκλεγμένους αξιωματούχους από τη θέση τους πριν από το τέλος της θητείας τους, αν και αυτό είναι πολύ σπάνιο στις σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες. Στοιχειώδες παράδειγμα συμμετοχικής δημοκρατίας αποτελεί κατ' ορισμένους η Ελβετία. Σοσιαλισμός και άμεση δημοκρατία Η σοσιαλιστική αντίληψη για την άμεση δημοκρατία, όπως διαμορφώθηκε κατά τον 19ο αιώνα, βρίσκεται σε στενή συσχέτιση με την έννοια της εργατικής αυτοδιεύθυνσης υπό συνθήκες κοινωνικής ιδιοκτησίας και συλλογικής διαχείρισης των μέσων παραγωγής (π.χ. γαίες, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις κλπ). Η αυτοδιεύθυνση αυτή πραγματοποιείται μέσα από κατά τόπους συμβούλια εργαζομένων τα οποία λαμβάνουν όλες τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις σε κοινοτικό πλαίσιο. Έτσι η σοσιαλιστική αντίληψη για την άμεση δημοκρατία είχε από την πρώτη στιγμή έναν τοπικό και συλλογικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με τις σημερινές περί συμμετοχικής δημοκρατίας φιλελεύθερες εισηγήσεις οι οποίες διακρίνονται από πανεθνική εμβέλεια και ευρεία γεωγραφική κλίμακα, ακόμα κι όταν περιλαμβάνουν στοιχεία διοικητικής αποκέντρωσης. Το πρώτο ιστορικά σημαντικό δείγμα σοσιαλιστικής (σε κάποιον βαθμό) άμεσης δημοκρατίας υπήρξε η βραχύβια Παρισινή Κομμούνα του 1871. Εκεί, τα κατά τόπους εργατικά συμβούλια που αυτοδιαχειρίζονταν την παραγωγή και ο λαός του Παρισιού, είχαν εκλέξει με καθολική ψηφοφορία άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους για συντονισμό στη γεωγραφική κλίμακα μίας μεγάλης πόλης. Η συνέλευση των εν λόγω εκπροσώπων ήταν ουσιαστικά το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού. Παράλληλα ο μόνιμος στρατός αντικαταστάθηκε από ένοπλες πολιτοφυλακές, οι μισθοί όλων των επαγγελμάτων εξισώθηκαν και ελήφθησαν άμεσα μέτρα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων. Την Παρισινή Κομμούνα, αν και αναγνώρισαν σε αυτήν αδυναμίες και διστακτικότητα, περιέγραψαν ως πρωτόλειο μοντέλο δικτατορίας του προλεταριάτου ο Καρλ Μαρξ και ο Βλαντιμίρ Λένιν, ενώ παρόμοια στάση κράτησε και ο αναρχοκομμουνιστής Πιοτρ Κροπότκιν. Στο μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας κινήθηκαν επίσης τα εργατικά συμβούλια που εμφανίστηκαν κατά τις ρωσικές επαναστάσεις του 1905 και του 1917, τα σοβιέτ, καθώς και κατά την Ισπανική Επανάσταση του 1936. Εν τω μεταξύ όμως στη μετεπαναστατική Ρωσία, υπό αντίξοες συνθήκες έλλειψης καταναλωτικών αγαθών και εμφυλίου πολέμου, οι Μπολσεβίκοι μέχρι το 1922 είχαν αλλάξει τη δομή και λειτουργία των σοβιέτ, μετατρέποντάς τα κατ' ορισμένους σε εντολοδόχους της κεντρικής κυβέρνησης που, σταδιακά, τέθηκαν υπό τον πλήρη έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το νέο κράτος που προέκυψε, η Σοβιετική Ένωση, ιδρύθηκε ως ένας καινούργιος τύπος αντιπροσωπευτικής αλλά μη φιλελεύθερης δημοκρατίας: μία λαϊκή δημοκρατία. Το γεγονός αυτό οι ελευθεριακοί σοσιαλιστές (και αργότερα ορισμένοι τροτσκιστές) το επέκριναν δριμύτατα· εκεί εντοπίζεται η οριστική απομάκρυνσή τους από τους λενινιστές. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές σοσιαλιστικές ομάδες και συγγραφείς προσπάθησαν να επανακαθορίσουν τη σχέση μεταξύ σοσιαλισμού, εργατικής αυτοδιεύθυνσης και άμεσης δημοκρατίας, επιχειρώντας ορισμένες φορές να εμβαθύνουν, να διευρύνουν ή να επανοηματοδοτήσουν την τελευταία (π.χ. αναρχοσυνδικαλιστές, αναρχοκομμουνιστές, οι καταστασιακοί, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο Τάκης Φωτόπουλος κ.α.). Μετά την εμφάνιση των νέων κοινωνικών κινημάτων κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970, οι σύγχρονες τάσεις του μετααριστερού και εξεγερσιακού αναρχισμού, στο πλαίσιο της ευρύτερης κριτικής τους στον κλασικό σοσιαλισμό και στο εργατικό κίνημα, εν πολλοίς απέρριψαν την άμεση δημοκρατία και άσκησαν κριτική σε αυτήν ως εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, βασισμένο σε έναν εκ των προτέρων αποδεκτό διαχωρισμό μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων ο οποίος κάνει απαραίτητη την ψηφοφορία, εφικτή τη «δικτατορία της πλειοψηφίας» και σχεδόν αδύνατη την πραγματική επαναστατική ανατροπή. Αντιπροτείνουν δίκτυα αυτοτελών συνελεύσεων που λειτουργούν συναινετικά και χωρίς αυστηρές δεσμεύσεις δράσης για τις μειοψηφίες, συνήθως όμως με κάποιες πλειοψηφικές δικλείδες ασφαλείας. Η συναίνεση, καταγόμενη σε κάποιον βαθμό από τα γραπτά του Προυντόν και τον αναρχοατομικισμό του 19ου αιώνα, είναι μία παραλλαγή άμεσης δημοκρατίας όπου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με πλειοψηφική ψηφοφορία, αλλά συνδιαμορφώνονται συμβιβαστικά με βάση τις απόψεις όλων. Στα σχολεία Ένα δημοκρατικό σχολείο είναι ένα σχολείο που επικεντρώνεται στην παροχή ενός δημοκρατικού εκπαιδευτικού περιβάλλοντος που χαρακτηρίζεται απο «πλήρη και ισότιμη» συμμετοχή από τους μαθητές και το προσωπικό του σχολείου. Αυτά τα μαθησιακά περιβάλλοντα δίνουν φωνή στην νεολαίας ως κεντρικό παράγοντα στην εκπαιδευτική διαδικασία με τη συμμετοχή των μαθητών σε κάθε πτυχή της λειτουργίας του σχολείου, συμπεριλαμβανομένης της εκμάθησης, της διδασκαλίας, της ηγεσίας, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, μέσα από την εμπειρία. Το Sudbury μοντέλο των σχολείων δημοκρατικής εκπαίδευσης διοικούνται από ένα σχολικό συνέδριο, όπου οι μαθητές και το προσωπικό συμμετέχουν αποκλειστικά και ισότιμα. Ο καθένας που επιθυμεί να παρακολουθήσει μπορεί να ψηφίσει, και δεν υπάρχουν υποκατάστατο. Όπως και με την άμεση δημοκρατία και αλλού, οι συμμετέχοντες είναι συνήθως μόνο όσοι έχουν ενδιαφέρον για το θέμα. Το Σάμερχιλ στην Αγγλία έχει λειτουργήσει με μια προσέγγιση της άμεσης δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων για πάνω από 90 χρόνια και έχει έρθει ως αποτέλεσμα πολλές φορές σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Το σχολείο κέρδισε μια προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο το 1999, μετά την απειλή με κλείσιμο της. Μια κοινή δήλωση επιβεβαίωσε ότι: "Ο υπουργός αναγνώρισε ότι το σχολείο είχε το δικαίωμα να έχει τη δική του φιλοσοφία και ότι κάθε επιθεώρηση πρέπει να λαμβάνει υπόψη τους στόχους της ως διεθνές 'δωρεάν' σχολείο... και οι δύο πλευρές πήγαν στο αρχείο συμφωνώντας ότι "η φωνή των μαθητών θα πρέπει να εκπροσωπείται πλήρως σε οποιαδήποτε αξιολόγηση της ποιότητας της εκπαίδευσης στο Σάμερχιλ και οι επιθεωρήσεις πρέπει να εξετάσει το πλήρες εύρος της μάθησης στο σχολείο - η μάθηση δεν περιορίζεται στα μαθήματα". Έρευνα σχετικά με τις επιπτώσεις της άμεσης δημοκρατίας στην πολιτική Μια μελέτη της άμεσης δημοκρατίας στην Ισπανία δείχνει ότι η άμεση δημοκρατία μειώνει την κυβερνητική εξουσία. Με τα οικονομικά ζητήματα, οι ψηφοφόροι είναι σε θέση να επιβάλουν χαμηλότερες δαπάνες ειδικών συμφερόντων. Παραπομπές και σημειώσεις Βιβλιογραφία Η ΄Αμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους.Συλλογικό, εκδ. Πολιτεία Μαθαίνουμε ακούγοντας. Αυτονομία, εκπαίδευση και αντάρτικο σε Τσιάπας και Κουρδιστάν. Συλλογικό έργο, μτφ. Μαρία Μενεγάκη, εκδ. Ευτοπία ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΣΜΟΣ, OCALAN ABDULLAH, εκδ. Πολιτεία Archive.gr: Γυναίκες-Δουλεία-Δημοκρατία στην Αρχαιοελληνική Κοινωνία An Interactional Model of Direct Democracy - Lessons from the Swiss Experience Brown, Peter, Ο κόσμος της ύστερης αρχαιότητας 150-750 μ.Χ., Εκδ. Αλεξάνδρεια Γκραφ, Φριτς, Εισαγωγή στην αρχαιογνωσία, Τόμος Β''', Εκδ. Παπαδήμα Durand Frederick, «Les fondements de l'État libre d'Icelande: trois siècles de démocratie médiévale», στο Nouvelle Ecole 25-26 (Winter 1974–75), σσ. 68–73. Finer S. E. 1999, The history of government from the earliest times, Τόμ. 2, OUP, UK. Hansen, Mogens H. 1999, The Athenian Democracy in the Age of Demosthenes, Bristol and Norman, UK. Hunter, Virginia J. 1994, Policing Athens: Social Control in the Attic Lawsuits, 420–320 b.c. PUP, Princeton. Mouritsen Henrik 2004, Plebs and Politics in the Late Roman Republic, CUP, United Kingdom. Woodruff P. 2005, First democracy, the challenge of an ancient idea'', OUP, UL Εξωτερικοί σύνδεσμοι Αρχές και θέσεις της Άμεσης Δημοκρατίας real democracy Για την Άμεση Δημοκρατία στους χώρους εργασίας Οι μύθοι για την άμεση δημοκρατία Τάκης Φωτόπουλος H άμεση δημοκρατία δεν είναι ουτοπία, αλλά ευτοπία Γιώργος Ν. Οικονόμου Η κομβική έννοια του Κοινοτισμού για το ξεπέρασμα της σημερινής δυστοπίας του καπιταλισμού Αυτονομία
373599	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BF%20%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF	Σέρχιο Ρομέρο	Ο Σέρχιο Ρομέρο (Ισπανικά: Sergio Germán Romero, πλήρες όνομα: Σέρχιο Χερμάν Ρομέρο, γεννημένος στις 22 Φεβρουαρίου 1987) είναι διεθνής Αργεντίνος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως τερματοφύλακας, ο οποίος τελευταία αγωνίστηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Βιογραφικά στοιχεία Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα με τη Ράσινγκ το 2007 και στη συνέχεια μεταγράφηκε στην ολλανδική Άλκμααρ. Στις 22 Αυγούστου 2011 μεταγράφηκε στην ιταλική Σαμπντόρια έναντι άγνωστης αμοιβής που υπολογίζεται σε € 3.500.000. Για την περίοδο 2013–2014, ο Ρομέρο πήγε δανεικός στη Μονακό. Επιστρέφοντας στη Σαμπντόρια, ήταν συχνά αντικαταστάτης του Εμιλιάνο Βιβιάνο. Στις 27 Ιουλίου 2015, ελεύθερος πλέον από το συμβόλαιό του, υπέγραψε ένα νέο τριετές συμβόλαιο με δυνατότητα παράτασης για ένα ακόμη έτος, στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έτσι συνεργάζεται και πάλι με τον φαν Χάαλ, τον πρώην προπονητή του στην Άλκμααρ. Έχει εκπροσωπήσει την Αργεντινή στο Πρωτάθλημα Νέων της Νοτίου Αμερικής το 2007, στο Παγκόσμιο Κύπελλο Κ-20 το 2007, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και του 2014, καθώς και στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, όταν η Αργεντινή κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Στις 24 Μαΐου 2017 κατέκτησε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το Γιουρόπα Λιγκ. Στατιστικά Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Official website Αργεντινοί ποδοσφαιριστές Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές Ποδοσφαιριστές Εθνικής Αργεντινής Ποδοσφαιριστές Σέριε Α Ποδοσφαιριστές ΟΚ Σαμπντόρια Ποδοσφαιριστές ΑΣ Μονακό Ποδοσφαιριστές ΑΖ Άλκμααρ Ποδοσφαιριστές Ράσινγκ Κλουμπ Ποδοσφαιριστές Κόπα Αμέρικα 2011 Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 Ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 Ποδοσφαιριστές ολυμπιακής ομάδας Αργεντινής Ποδοσφαιριστές Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ Ποδοσφαιριστές Λιγκ 1 Ποδοσφαιριστές Έρεντιβιζι Παίκτες νικητές ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ
698051	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B7-%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%91%CE%BD%CE%B6%CE%BF%CF%8D	Ερμενγάρδη-Γκερμπέργκα του Ανζού	Η Ερμενγάρδη-Γκερμπέργκα του Ανζού (περί το 956 - περί το 1024) ήταν κόμισσα του Ρεν, αντιβασίλισσα της Βρετάνης (992 - 994) και κόμισσα της Ανγκουλέμ. Η Ερμενγάρδη-Γκερμπέργκα του Ανζού ήταν κόρη του Γοδεφρείδου Α΄ του Ανζού με τη σύζυγο του Αδέλα του Μω. Παντρεύτηκε τον Κόναν Α΄ του Ρεν (973). Ο σύζυγος της συγκρούστηκε τόσο με τον πατέρα της όσο και με τον αδελφό της Φούλκων τον Μελανό παρά το γεγονός ότι ο γάμος σχεδιάστηκε για λόγους πολιτικής συμμαχίας ανάμεσα στο Ανζού και τη Βρετάνη. Η Ερμενγάρδη-Γκερμπέργκα έμεινε πιστή πάντοτε στον αδελφό της Φούλκων τον Μελανό ακόμα και όταν ο σύζυγος της σκοτώθηκε από αυτόν στη "μάχη του Κονκερέιγ" (992) και έγινε η ίδια αντιβασίλισσα για τον γιο τους Γοδεφρείδο (992 - 994). Αποδέχτηκε την υψηλή ηγεμονία των Καπετιδών και απέρριψε τον Όντο Α΄ του Μπλουά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του αδελφού της. Ο Φούλκων ο Μελανός τακτοποίησε τον δεύτερο γάμο της αδελφής του με τον Γουλιέλμο Β΄ της Ανγκουλέμ, έναν από τους πιο πιστούς συμμάχους του. Οικογένεια Με τον πρώτο σύζυγο της Κόναν Α΄ της Βρετάνης απέκτησε : Γοδεφρείδος Α΄ της Βρετάνης Ιουδήθ (982 – 1017) που παντρεύτηκε τον Ριχάρδο Β΄ της Νορμανδίας Ιουδικαέλ, κόμης του Ποροέ (πέθανε το 1037) Ερνό Με τον δεύτερο σύζυγο της Γουλιέλμο Β΄ της Ανγκουλέμ απέκτησε : Αλδουίνος, κόμης της Ανγκουλέμ (πέθανε το 1032) Γοδεφρείδος, κόμης της Ανγκουλέμ (πέθανε το 1048) Φούλκων της Ανγκουλέμ Εύδης Άρνολντ (πέθανε σε βρεφική ηλικία) Γουλιέλμος (πέθανε σε βρεφική ηλικία) Παραπομπές Πηγές Archibald R. Lewis, The Development of Southern French and Catalan Society, 718-1050 (University of Texas Press, 1965, p. 337) Bernard S. Bachrach, Fulk Nerra the Neo-Roman Consul, 987-1040 (University of California Press, Berkeley and Los Angeles, 1993) Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band III Teilband 1 (Verlag von J. A. Stargardt, Marburg, Germany, 1984) Οίκος του Ινζελζέ Δούκισσες της Βρετάνης
151322	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%A4%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%82%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%29	Οι Μεγάλοι Τέσσερις (μυθιστόρημα)	Οι Μεγάλοι Τέσσερις - (The Big Four) είναι μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι και πρωτοεκδόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον εκδοτικό οίκο "William Collins & Sons" στις 27 Ιανουαρίου 1927. Στο μυθιστόρημα πρωταγωνιστούν ο διάσημος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, ο φίλος του και συνεργάτης του Άρθουρ Χέιστινγκς και ο επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιαρντ και μετέπειτα Αρχιεπιθεωρητής Τζαπ, ωστόσο το έργο αυτό δεν είναι αστυνομικό - με την στενή έννοια του όρου - αλλά ένα μυθιστόρημα μυστηρίου, διεθνούς κατασκοπείας και συνωμοσιών. Το έργο, χαρακτηριστικό των εθνολογικών στερεοτύπων της Βρετανικής κοινωνία της δεκαετίας του 1920, απαρτίζεται από Κινέζους κλέφτες σε στυλ Φου Μαντσού, Αμερικανούς πολυεκατομμυριούχους, Γαλλίδες μοιραίες γυναίκες, και θεωρίες συνομωσίας. Πιο συγκεκριμένα, ο Ηρακλής Πουαρό βρίσκεται αντιμέτωπος με μια διεθνή εγκληματική οργάνωση , ενώ ο ίδιος αναγκάζεται να ταξιδέψει μέχρι την Αμερική, προκειμένου να μπορέσει να αποτρέψει αυτό τον κίνδυνο. Το μυθιστόρημα αυτό, διαφορετικό και στη σύλληψη και στη δομή του αλλά και στο θέμα του, ξεκίνησε από μια συλλογή 12 διηγημάτων που είχε γράψει η Κρίστι, και αργότερα συνέδεσε μεταξύ τους σε έναν κοινό κορμό. Η πρώτη εμφάνιση αυτών των ιστοριών έγινε στο περιοδικό "The Sketch" του 1924 κάτω από τον τίτλο "The Man who was No. 4". Το μυθιστόρημα αυτό δημοσιεύτηκε ένα χρόνο αργότερα, από την πρώτη μεγάλη επιτυχία της, «Ποιός σκότωσε τον Ρότζερ Ακρόυντ» και μάλιστα συμπίπτοντας σχεδόν η έκδοση με το διάστημα της εξαφάνισής της, εξακόντισε τις πωλήσεις του βιβλίου, σε νούμερα διπλάσια του «Ρότζερ Ακρόυντ». Στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Η μεγάλη τετράδα του εγκλήματος» από τις εκδόσεις «Καλοκάθη», σε 212 σελ. και σε μετάφραση Λουκά Ιωάννου, το 1993. Επίσης κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Οι μεγάλοι τέσσερις» από τις εκδόσεις «Λυχνάρι» σε 144 σελ. και σε μετάφραση Τζένης Μιστράκη το 2001. Τα πρόσωπα του έργου Ηρακλής Πουαρό, ο διάσημος ιδιωτικός ντιτέκτιβ. Έχοντας βαρεθεί στην Αγγλία με μικροϋποθέσεις, λαμβάνει ένα μεγάλο ποσό να μετακινηθεί στη Βραζιλία. Άρθουρ Χέιστινγκς, ο φίλος του Πουαρό, ευδοκίμησε στο ράντσο του στην Αργεντινή και επιστρέφει στην Αγγλία. Εργάζεται με το όνομα Άρθουρ Νέβιλ ως γραμματέας του Έιμπ Ράιλαντ. Τζαπ, επιθεωρητής της Σκότλαντ Γιάρντ. Βρίσκει το Μάγιερλινγκ. Οι μεγάλοι τέσσερις είναι μία πολυεθνική συμμορία τεσσάρων ατόμων, που εργάζονται για την παγκόσμια κυριαρχία. Έχουν ένα μυστικό κρησφύγετο σε ένα λατομείο στους Δολομίτες (τμήμα των Άλπεων). Αυτό ανήκει σε μία ιταλική εταιρεία, θυγατρική του Έιμπ Ράιλαντ. Το λατομείο κρύβει μία τεράστια υπόγεια βάση στην καρδιά του βουνού. Με ασύρματες επικοινωνίες οι Τέσσερις δίνουν εντολές σε χιλιάδες ακολούθων τους σε πολλές χώρες. Οι χαρακτήρες είναι τυπικά εθνικά στερεότυπα των Βρετανικών μυθιστορημάτων της δεκαετίας του 1920 και είναι: Έιμπ Ράιλαντ, ο αμερικανός βασιλιάς των σαπουνιών. Θεωρείται ότι έχει μεγαλύτερη περιουσία από τον Τζον Ντ. Ροκφέλερ, ότι είναι ο πλουσιότερος στον κόσμο. Στην αρχή του μυθιστορήματος ο Ράιλαντ προσκαλεί τον Πουαρό στο Ρίο ντε Ζανέιρο, υποτίθεται για να διερευνήσει τα συμβάντα σε μία μεγάλη εταιρεία εκεί. Του προσφέρει μία περιουσία και ο Πουαρό δελεάζεται, αλλά τελικά αρνείται. Ο Ράιλαντ μάλλον θα τον προσλάμβανε στην οργάνωση. Ο Έιμπ σκοτώνεται στην έκρηξη της κρυμμένης βάσης των Τεσσάρων. Συμβολίζει την ισχύ του πλούτου. Η κα Ολιβιέ, Γαλλίδα επιστήμων. Θεωρείται διάσημη πυρηνική φυσικός και αναλυτική χημικός. Ο Πουαρό υποψιάζεται ότι έκρυψε την πραγματική έκταση της έρευνάς της για τη πυρηνική ενέργεια. Πιστεύει ότι η Ολιβιέ "επέτυχε να απελευθερώσει την ατομική ενέργεια και να την εκμεταλλευτεί για σκοπούς της". Αυτή λέει ότι με ακτίνες γ, που εκπέμπει το ράδιο, τελειοποίησε ένα θανάσιμο όπλο. Είναι χήρα· όσο ζούσε ο άνδρας της, έκανε μαζί του τις έρευνες. Μοιάζει περισσότερο με ιέρεια του παλαιού καιρού, παρά με σύγχρονη γυναίκα. Πεθαίνει στην έκρηξη της κρυφής βάσης των Τεσσάρων. Εκπροσωπεί την επιστημονική έρευνα την αφοσιωμένη σε πολιτικούς στόχους. Λι Τσανγκ Γιεν, κινέζος ηγέτης και ο ιθύνων νους της ομάδας, έχει τον πιο εγκληματικό νου που υπήρξε ως τότε. Είναι αφανής χαρακτήρας, που δεν βγαίνει ποτέ από την Κίνα. Συζητάνε γι'αυτόν τα άλλα μέλη της ομάδας. Οδηγείται από την επιθυμία του για εξουσία και θέλει να επιβάλει την προσωπική του υπεροχή. Δεν έχει στρατό για να κατακτήσει με τον παραδοσιακό τρόπο, όμως έχει απεριόριστα χρήματα για να ενισχύσει τα σχέδιά του. Οι μέθοδοί του είναι η δωροδοκία και η προπαγάνδα. Ελέγχει "μία επιστημονική δύναμη, πιο ισχυρή από όσο μπορεί να σκεφτεί ο κόσμος". Λέγεται ότι οι άνδρες που κυριαρχούν στον δημόσιο βίο είναι με μικρή ή καθόλου προσωπικότητα: είναι μαριονέτες, που κινούνται στα νήματα δύο χεριών, αυτών του Λι Τσανγκ Γιεν. Εκείνος είναι η δύναμη της Ανατολής, η ενσάρκωση του κίτρινου κινδύνου. Τα σχέδιά του είναι μία παγκόσμια ανησυχία, εργατικές διαφωνίες σε κάθε έθνος και εξεγέρσεις σε μερικά έθνη. Σε κάποιο σημείο του έργου αναφέρεται ως μανδαρίνος, που ζει σε δικό του ανάκτορο στο Πεκίνο. Επιβλέπει έρευνες σε κούληδες, χωρίς να ενδιαφέρεται αν αυτοί υποφέρουν ή πεθαίνουν με τα πειράματα. Στο τέλος γίνεται αυτόχειρας. Κλωντ Ντάρελ, ο Καταστροφέας. Άγγλος ηθοποιός, άριστος στις μεταμφιέσεις. Είναι ο κύριος δολοφόνος της ομάδας. εμφανίζεται με άλλο ρόλο κάθε φορά, με πολλές ταυτότητες στην εξέλιξη του έργου. Μπορεί να αλλάζει πλήρως το πρόσωπο και την προσωπικότητά του. Πολλά πρόσωπα του έργου είναι, ή υποπτευόμαστε ότι είναι, κάποιοι από τους ρόλους που ο Ντάρελ παίζει. Ο Ντάρελ είναι περίπου 33 ετών, με καστανά μαλλιά, ανοιχτό δέρμα, γκρι μάτια και ύψος 1,78 μ. Έπαιζε σε θιάσους. Δεν έχει φίλους. Ήταν το 1919 στην Κίνα, μετά στις ΗΠΑ και έπειτα επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε μερικά μέρη της υπόθεσης τον βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη. Εκεί εξαφανίζεται με -όπως λέει αστυνομία εκεί- μυστήριο τρόπο. Έχει ένα ελάττωμα που αποκαλύπτει την ταυτότητά του: όταν τρώει, κάνει με το ψωμί μικρές μπάλες. Πεθαίνει στην έκρηξη της κρυμμένης βάσης των Τεσσάρων. είναι ένας αποτελεσματικός κατάσκοπος και εκπροσωπεί τις μυστικές υπηρεσίες και τις υπηρεσίες πληροφοριών. Πηγές, Αναφορές Εξωτερικοί σύνδεσμοι The Big Four στην επίσημη ιστοσελίδα της Αγκάθα Κρίστι Μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι Μυθιστορήματα του 1927
527609	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%8D%20%28%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%29	Γουσού (άθλημα)	Το Γουσού (κινεζικά: 武术; πινγίν: wǔshù) είναι ένα άθλημα τόσο επίδειξης όσο και μάχης με αντίπαλο σε πλήρη επαφή, που προέρχεται από τις κινεζικές παραδοσιακές πολεμικές τέχνες. Αναπτύχθηκε στην Κίνα μετά το 1949, σε μια προσπάθεια να τυποποιήσει τις κινεζικές παραδοσιακές πολεμικές τέχνες. Ο όρος Γουσού στα κινέζικα σημαίνει «πολεμική τέχνη» όπου το Γου (κινεζικά: 武; πινγίν: wǔ) έχει τη σημασία του πολεμικού, στρατιωτικού και το Σου (κινεζικά: 术; πινγίν: shù), σημαίνει τέχνη. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε διεθνώς, όταν κατά την προετοιμασία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Γουσού, το 1985, στη πόλη Σιάν, οι 16 ιδρυτικές χώρες συμφώνησαν τη χρήση αυτού του όρου και όχι την αντίστοιχη περιγραφική μετάφραση στη κάθε γλώσσα. Παρόμοια προσπάθεια δόμησης των διαφόρων αποκεντρωμένων παραδοσιακών πολεμικών τεχνών είχε γίνει και παλαιότερα, με την ίδρυση του Κεντρικού Ινστιτούτου Πολεμικών Τεχνών (κινεζικά: 中央國術館; πινγίν: zhōng yāng guó shù guǎn) στο Ναντζίνγκ, το 1928, όμως τότε χρησιμοποιήθηκε ο όρος Κουόσου (κινεζικά: 國術; πινγίν: guó shù), δηλαδή «Εθνική Τέχνη». Στη σύγχρονη εποχή, το Γουσού έχει γίνει διεθνές άθλημα μέσω της Διεθνούς Ομοσπονδίας Γουσού, International Wushu Federation - IWUF, (κινεζικά: 国际武术联合会; πινγίν: Guójì wǔshù liánhé huì), η οποία ιδρύθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1990, στο Πεκίνο. Το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πραγματοποιήθηκε το 1991 στο Πεκίνο και έκτοτε η Ομοσπονδία διεξάγει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γουσού κάθε δύο χρόνια. Το άθλημα του Γουσού διαχωρίζεται σε δύο βασικούς κλάδους: ταολού (προκαθορισμένη σειρά κινήσεων, φόρμες) και σαντά (ελεύθερος αγώνας με αντίπαλο σε πλήρη επαφή). Το ταολού (κινεζικά: 套路; πινγίν: tàolù) περιλαμβάνει κινήσεις και ελιγμούς πολεμικών τεχνών για τις οποίες οι διαγωνιζόμενοι κρίνονται και βαθμολογούνται σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες. Οι σειρές κινήσεων (φόρμες) περιλαμβάνουν βασικές κινήσεις (στάσεις, κλοτσιές, γροθιές, ισορροπίες, άλματα, σκούπες και ρίψεις) που βασίζονται στο σύνολο των κινεζικών παραδοσιακών πολεμικών τεχνών και στιλ και μπορούν να τροποποιηθούν για τον διαγωνισμό, ώστε να επισημανθούν τα δυνατά σημεία του αθλητή. Οι αγωνιστικές φόρμες έχουν χρονικά όρια που μπορούν να κυμανθούν από 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα για μερικά εξωτερικά στιλ, μέχρι πάνω από πέντε λεπτά για εσωτερικά στιλ. Οι μοντέρνοι αθλητές του Γουσού προπονούνται και διαγωνίζονται σε όλο και περισσότερες εναέριες τεχνικές, όπως άλματα και κλοτσιές 540, 720 και 900 μοιρών, για να προσθέσουν περισσότερη δυσκολία και στιλ στις φόρμες τους. Το σαντά (κινεζικά: 散打; πινγίν: sǎndǎ) είναι μια αθλητική, σύγχρονη μέθοδος μάχης, επηρεασμένη από την παραδοσιακή κινεζική πυγμαχία, τις κινεζικές μεθόδους πάλης που ονομάζονται Σουάι Τσιάο (κινεζικά: 摔跤; πινγίν: shuāijiāo) και άλλες κινεζικές τεχνικές μάχης όπως το Τσιν Να (κινεζικά: 擒拿; πινγίν: qínná). Μερικές φορές το σαντά ονομάζεται και Σαν Σόου (κινεζικά: 散手; πινγίν: sàn shǒu) ή ΛέιΤάι (κινεζικά: 擂台; πινγίν: lèitái). Οι αγώνες σαντά διεξάγονται συχνά παράλληλα με τους αγώνες ταολού. Ιστορία Το 1953 πραγματοποιήθηκε το Εθνικό Συνέδριο Παραδοσιακού Αθλητισμού, όπου δόθηκε λίγο περισσότερη προσοχή στο Γουσού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Επιτροπή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της Κίνας ξεκίνησε έρευνα για να βρει περισσότερες μορφές πολεμικών τεχνών, σχεδιάζοντας να τις προσαρμόσει στις πολιτικές κληρονομιάς του κομουνιστικού κόμματος. Το Σεπτέμβριο του 1958, η κυβέρνηση ίδρυσε την Ένωση Γουσού Κίνας (κινεζικά: 中国武术协会; πινγίν: zhōngguó wǔshù xiéhuì), ως μία παν κινεζική οργάνωση για να ρυθμίσει την εκπαίδευση των πολεμικών τεχνών. Η Κινεζική Κρατική Επιτροπή για τη Φυσική Κουλτούρα και τον Αθλητισμό πρωτοστάτησε στη δημιουργία τυποποιημένων φορμών για τις περισσότερες από τις βασικές τέχνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δημιουργήθηκε ένα Εθνικό Σύστημα Γουσού που περιελάμβανε τυποποιημένες φόρμες, πρόγραμμα διδασκαλίας και διαβάθμισης εκπαιδευτών, ενώ το Γουσού εισήχθη στη γυμνασιακή και πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το νέο αυτό σύστημα επιδιώκει να ενσωματώσει κοινά στοιχεία από όλα τα στιλ και τις φόρμες καθώς και τις γενικές ιδέες που σχετίζονται με τις κινεζικές πολεμικές τέχνες. Οι έννοιες όπως το σκληρό, το μαλακό, το εσωτερικό, το εξωτερικό, καθώς και οι ταξινομήσεις με βάση τις σχολές, όπως Σαολίν, Ταϊτζί, Γουτάν και άλλες ενσωματώθηκαν σε ένα σύστημα. Το Γουσού προωθήθηκε από τη κυβέρνηση, ως το πρότυπο για την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες στην Κίνα. Η τάση για τυποποίηση συνεχίστηκε με αποτέλεσμα την ευρεία ενσωμάτωση. Το 1959, εγκρίνονται οι πρώτοι κανόνες για τους αγώνες Γουσού, από το Υπουργείο Αθλητισμού και αμέσως διεξάγεται το πρώτο Εθνικό Τουρνουά Γουσού Νεολαίας και το Γουσού συμμετέχει ως αγώνισμα στους πρώτους Εθνικούς Αγώνες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας (κινεζικά: 中华人民共和国全国运动会; πινγίν: Zhōnghuá Rénmín Gònghéguó Quánguó Yùndònghuì), στο Πεκίνο την ίδια χρονιά. Το 1961 κυκλοφόρησε το πρώτο συστηματικό εγχειρίδιο για το Γουσού από το Ινστιτούτο Αθλητισμού. Τα επόμενα χρόνια, η Επιτροπή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού αποφάσισε ότι το αγώνισμα του Γουσού έπρεπε να βελτιώσει την «ποιότητα, τη δυσκολία και την αισθητική του» και έτσι ξεκίνησαν όλες οι ομάδες Γουσού από τις διάφορες επαρχίες να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην επιδεξιότητα, την υψηλή απόδοση και τη φινέτσα, με στοχεύοντας στη ταχύτητα, τη στάση και το ρυθμό. Η άνθιση του Γουσού όμως, διακόπηκε απότομα με την Πολιτιστική Επανάσταση (κινεζικά: 文化大革命; πινγίν: wénhuà dàgémìng), 1966 - 1976. Το 1970, το Πανεπιστήμιο Φυσικής Αγωγής του Πεκίνου απέκτησε άδεια, να ξανανοίξει τις τάξεις του Γουσού και το 1972, η ομάδα Γουσού του Πεκίνου κάνει επίδειξη στην τελετή έναρξης στο Ασιατικό Πρωτάθλημα Πινγκ Πονγκ στο Πεκίνο. Το 1973, δημοσιεύθηκαν και πάλι οι βελτιωμένοι κανονισμοί αγώνων Γουσού και διεξάγεται το πρώτο Εθνικό Τουρνουά Γουσού, στην επαρχία Σαντούνγκ. To 1974, η Εθνική Ομάδα Γουσού της Κίνας, επισκέπτεται μετά από πρόσκληση, τις ΗΠΑ, για να παρουσιάσει το Άθλημα του Γουσού. Το 1979, η Κρατική Επιτροπή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού δημιούργησε μια ειδική ομάδα εργασίας για τη διδασκαλία και την άσκηση του Γουσού, μαζί με ένα νέο εγχειρίδιο για το Γουσού και νέους κανόνες, που διέγραφαν τελείως εκείνους του 1973, προσθέτοντας νέους βαθμούς για τη δημιουργικότητα και τη δυσκολία. Το 1986, ιδρύθηκε το Κινεζικό Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας του Γουσού, ως κεντρική αρχή για την έρευνα και τη διοίκηση των δραστηριοτήτων Γουσού στην Κίνα. Η αλλαγή των κυβερνητικών πολιτικών και της στάσης απέναντι στον αθλητισμό γενικά, οδήγησε στο κλείσιμο της Κρατικής Αθλητικής Επιτροπής (κινεζικά: 国家体育总局; πινγίν: guójiā tǐyù zǒngjú) το 1998, που αποτελούσε την Κεντρική αθλητική αρχή. Αυτό το κλείσιμο θεωρείται ως μια απόπειρα μερικής αποπολιτικοποίησης του οργανωμένου αθλητισμού και της μεταφοράς των κινεζικών αθλητικών πολιτικών σε μια πιο εμπορεύσιμη προσέγγιση. Ως αποτέλεσμα αυτών των κοινωνιολογικών αλλαγών στην Κίνα, τόσο τα παραδοσιακά στιλ όσο και το μοντέρνο Γουσού προωθούνται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Γουσού - International Wushu Federation (IWUF). Από το 1996, το Γουσού μετατρέπεται πλέον ολοκληρωτικά σε ένα πλήρως ανεπτυγμένο αθλητικό σύστημα με έμφαση στην εξειδίκευση, την υψηλή επάρκεια στις θεμελιώδεις δεξιότητες, τη σωματική αντοχή, τα ανταγωνιστικά κίνητρα και την ψυχολογία, με αναφορές από σύγχρονα αθλήματα, όπως η γυμναστική, η ρυθμική γυμναστική, οι καταδύσεις, η συγχρονισμένη κολύμβηση κλπ. Αγωνίσματα μοντέρνων ταολού Το άθλημα του Γουσού έχει αναπτυχθεί από τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες και παρουσιάζεται στον κόσμο με τη μορφή ενός σύγχρονου Ολυμπιακού αθλήματος με έναν τέλειο συνδυασμό αρχαίων πρακτικών και σύγχρονων αθλητικών αρχών. Οι αθλητές εκτελούν ταολού - ρουτίνες (με γυμνά χέρια ή κρατώντας όπλα) με βάση συγκεκριμένους κανόνες, επιδεικνύοντας τις αθλητικές τους δυνάμεις. Οι ρουτίνες αξιολογούνται από μια ομάδα κριτών που εκτιμούν τις διάφορες πτυχές μιας απόδοσης, δηλαδή την ποιότητα των κινήσεων, τη συνολική απόδοση και το βαθμό δυσκολίας και απονέμουν βαθμολογία με βάση την απόδοση του αθλητή. Ο διαγωνισμός πραγματοποιείται σε μια εξειδικευμένη αρένα μήκους 8x14 μέτρα, η οποία αποτελείται από αφρό υψηλής πυκνότητας που καλύπτεται από χαλί χαμηλής στατικότητας. Στα αγωνίσματα του Γουσού οι φόρμες που εκτελούνται είναι υποχρεωτικές ή ατομικές. Υποχρεωτικές φόρμες είναι εκείνες οι οποίες έχουν ήδη δημιουργηθεί και είναι ίδιες για όλους τους αθλητές. Ατομικές φόρμες είναι εκείνες που ένας αθλητής δημιουργεί με τη βοήθεια του προπονητή του, ακολουθώντας ορισμένους κανόνες δυσκολίας. Εκτός από τα αγωνίσματα ατομικής φόρμας, κάποια αγωνίσματα Γουσού εκτελούνται από δύο ή περισσότερους αθλητές και ονομάζεται Ντουιλιέν. Αρχικά, το διπλό ονομαζόταν Ντουιλιέν (κινεζικά: 对练; πινγίν: duì liàn) και το ομαδικό, Τζιτί (κινεζικά: 集体; πινγίν: jítǐ). Στο παρελθόν, στους διεθνείς αγώνες Γουσού διαγωνίζονταν περισσότερο σε υποχρεωτικές φόρμες, ενώ σε υψηλού επιπέδου διαγωνισμούς στην Κίνα σε ατομικές φόρμες. Ωστόσο, μετά από τους Παγκόσμιους Αγώνες Γουσού το 2003 στο Μακάο, αποφασίστηκε να ειναι δυνατή η επιλογή ατομικής φόρμας σε διεθνή ανταγωνισμό με κινήσεις υψηλής δυσκολίας, Ναντού (κινεζικά: 难度; πινγίν: nándù), ενσωματώνοντας ένα μέγιστο σκορ 2 βαθμών Δυσκολίας (Ναντού), στο συνολικό μέγιστο σκορ των 10 βαθμών. Υπάρχει κάποια διαμάχη σχετικά με την ένταξη του Ναντού στο Γουσού, επειδή πολλές από τις κινήσεις που δημιουργήθηκαν για τα συγκεκριμένα αγωνίσματα δεν είναι κινήσεις που χρησιμοποιούνται σε αυτά τα στιλ. Επιπλέον, ο αριθμός των τραυματισμών που προέκυψαν από τη συμπερίληψη αυτών των Ναντού έχουν προκαλέσει πολλούς ανθρώπους να αμφισβητήσουν την ένταξή τους. Αντιθέτως, εκείνοι που υποστηρίζουν τις νέες απαιτήσεις δυσκολίας ακολουθούν τον ισχυρισμό ότι βοηθούν στην πρόοδο του αθλήματος και στη βελτίωση της συνολικής σωματικής ποιότητας των αθλητών. Κατηγορίες αγωνισμάτων Στα επίσημα παγκόσμια πρωταθλήματα Γουσού, οι κύριες κατηγορίες αγωνισμάτων περιλαμβάνουν: Τσάνγκ Τσουαν - Μακριά Γροθιά (κινεζικά: 长拳; πινγίν: zhǎng quán). Περιέχει στιλ που προέρχονται και είναι δημοφιλή στις βόρειες γεωγραφικές περιοχές της Κίνας, βόρεια του ποταμού Γιανγκτσέ, όπως Τσάτσουαν (κινεζικά: 查拳; πινγίν: chá quán), Χουάτσουαν (κινεζικά: 华拳; πινγίν: huá quán), Χούνγκτσουαν (κινεζικά: 洪拳; πινγίν: hóng quán), Σάολιντσουαν (κινεζικά: 少林拳; πινγίν: shàolínquán), Φαντζίτσουαν (κινεζικά: 翻子拳; πινγίν: fānzi quán) και Πάοτσουι (κινεζικά: 炮捶; πινγίν: pào chuí). Πρόκειται για ένα εκσυγχρονισμένο στιλ που προέρχεται από κινήσεις όλων των παραπάνω, με ανοιχτά και μεγάλης απόστασης κτυπήματα, μεγάλη ποικιλία τεχνικών ποδιών και κυκλικών κινήσεων. Το Τσάνγκ Τσουαν είναι το πιο ευρέως διαδεδομένο από τα στιλ του Γουσού και περιλαμβάνει ταχύτητα, ισχύ, ακρίβεια και ευελιξία. Το Τσάνγκ Τσουαν είναι δύσκολο να εκτελεστεί, καθώς απαιτεί μεγάλη ευελιξία και αθλητική ικανότητα και συνήθως ασκείται από νεαρής ηλικίας αθλητές. Όλες οι κινήσεις του Ναντού πρέπει να γίνουν μέσα σε 4 βήματα αλλιώς δεν καταμετριόνται ως βαθμοί δυσκολίας. Ναν Τσουαν - Νότια Γροθιά (κινεζικά: 南拳; πινγίν: nán quán). Περιλαμβάνει στιλ που προέρχονται και είναι δημοφιλή στις νότιες γεωγραφικές περιοχές της Κίνας, νότια του ποταμού Γιανγκτσέ, όπως Χούνγκτζια Τσουάν (κινεζικά: 洪家拳; πινγίν: hóng jiā quán / Hung Gar), Τσάιλιφο Τσουαν (κινεζικά: 蔡李佛拳; πινγίν: càilǐfó quán / Choy Lee Fut), Μότζια Τσουάν (κινεζικά: 莫家拳; πινγίν: mòjiā quán / Mok Gar), Λιτζια Τσουάν (κινεζικά: 李家拳; πινγίν: lǐjiā quán / Lei Gar), Λιότζια Τσουάν (κινεζικά: 刘家拳; πινγίν: liújiā quán / Lau Gar) και Γιόνγκτσουν Τσουάν (κινεζικά: 咏春拳; πινγίν: yǒng chūn quán / Wing Chun). Το εκσυγχρονισμένο αυτό στιλ που προέρχεται από κινήσεις όλων των παραπάνω, ορίζεται από χαμηλές στάσεις με λιγότερες τεχνικές ποδιών, με σύντομα, ισχυράς χτυπήματα του βραχίονα που συχνά συνοδεύονται από φωνητική άρθρωση. Το Ναν Τσουαν, απαιτεί συνήθως λιγότερη ευελιξία και έχει λιγότερα ακροβατικά από το Τσάνγκ Τσουαν, αλλά απαιτεί επίσης μεγαλύτερη σταθερότητα ποδιών και η δύναμη παράγεται μέσω του συντονισμού των ποδιών και του ισχίου. Αυτό το αγώνισμα δημιουργήθηκε το 1960. Έχει λιγότερα ακροβατικά, αλλά και σε αυτό οι κινήσεις Ναντού πρέπει να γίνουν μέσα σε 4 βήματα αλλιώς δεν καταμετριόνται ως βαθμοί δυσκολίας. Τάι Τζι Τσουαν (κινεζικά: 太极拳; πινγίν: tàijí quán). Είναι το πιο ευρέως διαδεδομένο και δημοφιλές στιλ Γουσού, που λανθασμένα είναι γνωστό στη δύση για τις αργές, χαλαρές κινήσεις του και ως μέθοδος άσκησης για ηλικιωμένους. Το Τάι Τζι Τσουαν ορίζεται από αργές κινήσεις, σε συνδυασμό με εκρηκτικές εκρήξεις δύναμης, οι οποίες απαιτούν πλήρη αρμονία κίνησης και αναπνοής, συγκέντρωση και συντονισμό ολόκληρου του σώματος και του πνεύματος σε μια συνεχή ροή. Οι φόρμες και αυτού του αγωνίσματος, αποτελούν μια σύγχρονη ανασύνθεση που βασίζεται στο στιλ Γιάνγκ (κινεζικά: 杨; πινγίν: yáng), αλλά συμπεριλαμβάνει και κινήσεις από τα στιλ Τσεν (κινεζικά: 陈; πινγίν: chén), Ου (κινεζικά: 吴; πινγίν: wú), Γου (κινεζικά: 武; πινγίν: wǔ), Σουν (κινεζικά: 孙; πινγίν: sūn). Το μοντέρνο αγωνιστικό Τάι Τζι, είναι διαφορετικό από την παραδοσιακή πρώτη του μορφή και τα στιλ από όπου προήλθε, αφού περιλαμβάνει δύσκολα κρατήματα, ισορροπία, άλματα και κλοτσιές με άλμα. Το μοντέρνο αγωνιστικό Τάι Τζι, απαιτεί καλή ισορροπία, ευελιξία και δύναμη. Τάιτζι Τζιέν - Ίσιο Σπαθί Τάιτζι (κινεζικά: 太极剑; πινγίν: tàijí jiàn). Ονομάζεται επίσης και ίσιο σπαθί διπλής κόψης Τάιτζι, που χρησιμοποιείται σύμφωνα με τις αρχές και τα χαρακτηριστικά του Τάιτζι Τσουάν. Το Taiji Jian ορίζεται από αργές κινήσεις, σε συνδυασμό με έντονες εκρήξεις δύναμης, οι οποίες απαιτούν πλήρη αρμονία κίνησης και αναπνοής, συγκέντρωση και συντονισμό ολόκληρου του σώματος και του πνεύματος σε μια συνεχή ροή. Ντάοσου - Πλατύ Σπαθί (κινεζικά: 刀术; πινγίν: dāo shù). Είναι ένα από πιο σημαντικά κοντά όπλα στην κινεζική ιστορία, με ευρεία εξάσκηση σε ολόκληρη την Κίνα. Πρόκειται για μια καμπύλη πλατιά λεπίδα μονής κόψης και η πρακτική του χαρακτηρίζεται από έντονες επιθετικές και αμυντικές τεχνικές. Οι έντονες και ισχυρές κινήσεις του χρησιμοποιούν κυρίως τεχνικές περιτύλιξης, συνεχή κοψίματα προς κάθε κατεύθυνση, μπλόκα, καρφώματα και περιστροφές. Η εκτέλεση του απαιτεί μεγάλη δύναμη και συντονισμό μεταξύ του σώματος του ασκούμενου και του όπλου. Εντάσσεται στη κατηγορία του Τσάνγκ Τσουαν και στιλιστικά παρομοιάζεται με μία άγρια τίγρη. Τζιένσου - Ίσιο Σπαθί (κινεζικά: 剑术; πινγίν: jiàn shù). Είναι ένα από τα πιο ευρέως διαδεδομένα κοντά όπλα στην κινεζική ιστορία. Η επιρροή του ξεπερνά τη σφαίρα του Γουσού και έχει βαθιές πολιτισμικές σημασίες. Πρόκειται για μια ευθεία λεπίδα διπλής κόψης και η πρακτική του χαρακτηρίζεται από γεμάτες χάρη, κομψές, ζωηρές, επιδέξιες κινήσεις με φυσική ροή. Επικεντρώνεται σε μια αρμονική ισορροπία μεταξύ σκληρών και μαλακών τεχνικών με διάφορες ευέλικτες αλλαγές στην ταχύτητα εκτέλεσης. Οι βασικές του τεχνικές περιλαμβάνουν ώθηση, κάρφωμα, κλίση, κόψιμο, σάρωση σε συνδυασμό με την περίπλοκη κίνηση των ποδιών και την ευελιξία του σώματος. Εντάσσεται στη κατηγορία του Τσάνγκ Τσουαν και στιλιστικά παρομοιάζεται με ένα ιπτάμενο φοίνικα. Γκουένσου - Κοντάρι (κινεζικά: 棍术; πινγίν: gùn shù). Θεωρείται ο «πατέρας» όλων των όπλων, καθώς το μήκος του και ο γρήγορος ρυθμός του, αποβλέπει σε τεχνικές από μακριά απόσταση. Συνδυάζει επιθετικές και αμυντικές τεχνικές και χαρακτηρίζεται από γρήγορες και βαριές κινήσεις, με γρήγορες και πολυάριθμες αλλαγές. Οι πιο συνηθισμένες τεχνικές περιλαμβάνουν, χτύπημα, σκούπισμα, σπάσιμο και περιστροφή. Εντάσσεται στη κατηγορία του Τσάνγκ Τσουαν και στιλιστικά παρομοιάζεται με μια έντονη καταιγίδα. Τσιάνγκσου - Λόγχη (κινεζικά: 枪术; πινγίν: qiāng shù). Η λόγχη θεωρείται ο «βασιλιάς» όλων των όπλων και είναι το σημαντικότερο και μακρύτερο σε εμβέλεια όπλο που ασκείται σε ολόκληρη την Κίνα. Χαρακτηρίζεται από ευκίνητο βηματισμό, εύκαμπτο σώμα, ομαλές μεταβάσεις, γρήγορες και ακριβείς τεχνικές, με τεχνικές τόσο μικρού όσο και μεγάλου εύρους. Ενώ η βασική τεχνική βασίζεται στην ώθηση, περιλαμβάνει επίσης κινήσεις σπειροειδείς, περιστροφές, κυκλικές αναχαιτίσεις και χτυπήματα. Η λόγχη απαιτεί ενότητα μεταξύ του σώματος και του όπλου και βασίζεται στη δύναμη που παράγεται από ολόκληρο το σώμα. Εντάσσεται στη κατηγορία του Τσάνγκ Τσουαν και στιλιστικά παρομοιάζεται με έναν ιπτάμενο δράκο. Νάνταο - Νότιο Πλατύ Σπαθί (κινεζικά: 南刀; πινγίν: nán dāo). Είναι η κοινή ονομασία που δίνεται για όλους τους διαφορετικούς τύπους και στιλ γενικού σπαθιού που προέρχονται και ασκούνται στα νότια μέρη της Κίνας, όπως το διπλό σπαθί πεταλούδας, το μακρύ πλατύ σπαθί κλπ. Το αγώνισμα αυτό δημιουργήθηκε το 1992 και χρησιμοποιεί παρόμοιες τεχνικές με το Ντάοσου, όμως με τις αρχές και το στιλ του Ναν Τσουαν. Ενσωματώνει πλήρως και εμφανίζει τα χαρακτηριστικά και το πνεύμα των νότιων στιλ, όπως τη σύντομη και απότομη άσκηση δύναμης, με το Πλατύ Σπαθί να διατηρείται κοντά στο σώμα για πρακτική αμυντική εφαρμογή και τεχνικές στήριξης με τα χέρια. Είναι ένα έντονο και δυνατό στιλ με ισχυρές τεχνικές που συνοδεύονται από φωνητική άρθρωση. Νάνγκουεν - Νότιο Κοντάρι (κινεζικά: 南棍; πινγίν: nán gùn). Είναι η κοινή ονομασία που δίνεται για όλους τους διαφορετικούς τύπους και στιλ κονταριού που προέρχονται και ασκούνται στα νότια μέρη της Κίνας, όπως το κοντάρι με μονό ή διπλό κεφάλι κλπ. Το αγώνισμα αυτό δημιουργήθηκε το 1992 και χρησιμοποιεί παρόμοιες τεχνικές με το Γκουένσου, όμως με τις αρχές και το στιλ του Ναν Τσουαν. Ενσωματώνει πλήρως και εμφανίζει τα χαρακτηριστικά και το πνεύμα των νότιων στιλ, πλούσιο και πρακτικό περιεχόμενο με ποικίλες τεχνικές, γρήγορο ρυθμό, τεχνικές με χρήση και των δύο χεριών, τεχνικές άμυνας και επίθεσης με φανερά μαχητική εφαρμογή. Οι τεχνικές του είναι σαφείς, ακριβείς και λεπτομερείς και συνοδεύονται από φωνητική άρθρωση. Ντουιλιέν - Χορογραφημένη μάχη (κινεζικά: 对练; πινγίν: duì liàn). Πρόκειται για μια χορογραφημένη ρουτίνα με δύο ή περισσότερους συμμετέχοντες αθλητές, που μιμούνται μια κατάσταση θεαματικής μάχης, η οποία εκτελείται με γυμνά χέρια καθώς και με όπλα. Κατά την επίδειξη, παρουσιάζονται τεχνικές επίθεσης και άμυνας κατά διαδοχή, που απαιτούν ακρίβεια, κατάρτιση υψηλού επιπέδου και πολύ καλή φυσική κατάσταση. Τα άλματα, τα πετάγματα, οι πτώσεις και τα τραβήγματα χαρακτηρίζονται από μεγάλη ταχύτητα και δυναμική, είναι πολύ ενεργητικά και προσφέρουν έντονο θέαμα. Κατά την εκτέλεσή της, η χορογραφία επιτρέπεται να συνοδεύεται από ενορχηστρωμένη μουσική. Πάκουατζαν - Παλάμη Οκτώ Τριγράμμων (κινεζικά: 八卦掌; πινγίν: bāguà zhǎng). Το Πάκουατζαν χρησιμοποιεί το περπάτημα του κύκλου ως βασική του κατάρτιση και οι τεχνικές του τονίζουν την οριζόντια και κατακόρυφη διασταύρωση και την αλλαγή τεχνικών κατά το βάδισμα. Οι εφαρμογές δίνουν έμφαση στην αλλαγή, ακολουθώντας τις ευκαιρίες και τη συνεχή προσαρμογή σε οποιαδήποτε παρούσα κατάσταση. Σουόνγκτζιεν - Διπλά Ίσια Σπαθιά (κινεζικά: 双剑; πινγίν: shuāng jiàn). Χρησιμοποιώντας δύο ίσια σπαθιά σε τεχνικές ίσιου σπαθιού, τα Διπλά Ίσια Σπαθιά επιδεικνύουν αρμονία και συντονισμό μεταξύ αριστερού και δεξιού χεριού, καθώς και μεταξύ των όπλων και του σώματος του αθλητή με χάρη και απόλυτη ακρίβεια. Τσουντσιού Ντάνταο - Αλαβάρδα Άνοιξης και Φθινοπώρου (κινεζικά: 春秋大刀; πινγίν: chūnqiū dàdāo). Είναι το γνωστό και δημοφιλές Κουάνταο (κινεζικά: 关刀; πινγίν: guān dāo), το ιστορικό όπλο του στρατηγού Κουάνγι (κινεζικά: 关羽; πινγίν: guānyǔ), της περιόδου των Τριών Βασιλείων (κινεζικά: 三国时代; πινγίν: sānguó shídài). Αυτό το μακρύ δόρυ έχει στην κορυφή μια μεγάλη καμπύλη λεπίδα και στην βάση μία αιχμή. Οι τεχνικές του χαρακτηρίζονται από συνεχόμενα κυκλικά κοψίματα που χρησιμοποιούν την ορμή της βαριάς λεπίδας που εκτελούνται από την αρμονική κίνηση του σώματος του αθλητή. Σινγί Τσουαν - Γροθιά Μορφής και Πρόθεσης (κινεζικά: 形意拳; πινγίν: xíng yì quán). Προέρχεται από τη παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα του Γιν και του Γιανγκ και βασίζεται στο νόμο της κίνησης των πέντε στοιχείων. Χρησιμοποιεί κινήσεις και χαρακτηριστικά από 12 ζώα για να εκτελέσει τεχνικές άμυνας και επίθεσης, με μια ισχυρή άσκηση δύναμης. Σαντά - Ελεύθερη μάχη Ο δεύτερος βασικός κλάδος του μοντέρνου Γουσού είναι το αγώνισμα της ελεύθερης μάχης - Σαντά (κινεζικά: 散打; πινγίν: sǎndǎ). Πρόκειται για μια αθλητική, σύγχρονη μέθοδο άοπλης μάχης, που αναπτύχθηκε από τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες και χρησιμοποιεί γροθιές, κλοτσιές, ανατροπές, ρίψεις, πάλη και αμυντικές τεχνικές. Οι αγώνες Σαντά διεξάγονται συχνά παράλληλα με τους αγώνες Ταολού. Το άθλημα του Σαντά χρειάστηκε μια δεκαετία προετοιμασίας για να εισαχθεί στους αγώνες Γουσού και αρχικά ονομαζόταν Σαν Σόου (κινεζικά: 散手; πινγίν: sàn shǒu). Το 1978, συστάθηκε μια διερευνητική και ερευνητική ομάδα για να συντάξει μια έκθεση ανάπτυξης του Σαν Σόου. Το 1979, έγιναν οι πρώτοι δοκιμαστικοί αγώνες, με τη μορφή επίδειξης, στους 4ους Εθνικούς Αγώνες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στο Πεκίνο. Το 1981, στην επαρχία Λιαονίνγκ, πραγματοποιήθηκε αγώνας επίδειξης, «Εθνική Επίδειξη Ανταλλαγής Παρατηρήσεων Γουσού», με αθλητές από τα Αθλητικά Πανεπιστήμια του Πεκίνου και του Γουχάν. Το 1982, πραγματοποιήθηκε σεμινάριο με τους Εθνικούς Κανονισμούς Αγώνων Σαν Σόου στο Πεκίνο, με ένα πρώτο σχέδιο κανόνων και δημιουργία εννέα κατηγοριών βάρους. Το 1988, παρουσιάστηκε το ρινγκ αγώνων Σαν Σόου το λεγόμενο ΛέιΤάι (κινεζικά: 擂台; πινγίν: lèitái) και το 1989, πραγματοποιήθηκε το πρώτο επίσημο ανοικτό πρωτάθλημα Σαν Σόου Γουσού, στη πόλη Γιτσούν, στην επαρχία Τζιανγκσί. Το 1990, δημοσιεύονται οι κανονισμοί του Σαν Σόου Γουσού. Το Υπουργείο Αθλητισμού της Κίνας δημοσίευσε τα πρότυπα βάση της βαθμίδας τεχνικής κατάρτισης των αθλητών Σαν Σόου Γουσού, καθιερώνοντας 4 βαθμούς: Πολεμικό ήρωα (κινεζικά: 武英; πινγίν: wǔyīng), Μαχητή 1ου επιπέδου, Μαχητή 2ου επιπέδου και Μαχητή 3ου επιπέδου. Στο τέλος της χρονιάς, το Σαν Σόου Γουσού είναι επίσημο αγώνισμα στους 11ους Ασιατικούς Αγώνες. Το 2003, στο 7ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γουσού (WWC) που πραγματοποιήθηκε στο Μακάο, εισήχθη επίσημα, το αγώνισμα Σαν Σόου Γυναικών. Το 2004, στο 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο Σαν Σόου που πραγματοποιήθηκε στη πόλη Γκουανγκτζόου στη Κίνα, το Σαν Σόου Γυναικών είναι πλέον επίσημο άθλημα. Οι αγώνες Σαντά λαμβάνουν μέρος σε μια ανυψωμένη τετράγωνη πλατφόρμα 8 x 8 μέτρων, που ονομάζεται Λέι Τάι (κινεζικά: 擂台; πινγίν: lèitái) και έχει ύψος 80 εκατοστά. Αποτελείται από πλαίσιο που καλύπτεται από αφρό υψηλής πυκνότητας με κάλυμμα από καμβά. Στο έδαφος που περιβάλλει την πλατφόρμα υπάρχει προστατευτικό στρώμα ύψους 30 εκατοστών και πλάτους 2 μέτρων. Οι αγωνιζόμενοι αθλητές φορούν προστατευτικό εξοπλισμό, ο οποίος περιλαμβάνει προστατευτικό κάλυμμα κεφαλής, προστατευτικό στήθους και γάντια, καθώς επίσης προστατευτική μασέλα για τα δόντια και τα γεννητικά (σπασουάρ). Οι αγώνες Σάντα αντιπροσωπεύουν τη σύγχρονη εξέλιξη των διαγωνισμών Λέι Τάι, αλλά με κανόνες που μειώνουν την πιθανότητα σοβαρών τραυματισμών. Πολλές κινεζικές σχολές πολεμικών τεχνών διδάσκουν και εκπαιδεύονται μέσα στα πλαίσια των κανόνων του Σαντά, προσπαθώντας να ενσωματώσουν τις κινήσεις, τα χαρακτηριστικά και τη θεωρία του στιλ τους. Ο αγώνας Σαντά περιλαμβάνει συνολικά 3 γύρους, διάρκειας δύο λεπτών, με ενός λεπτού περίοδο ανάπαυσης μεταξύ των γύρων. Σύμφωνα με τους κανονισμούς οι αθλητές του Σαντά μπορούν να χρησιμοποιήσουν γροθιές, κλοτσιές και ρίψεις από όλα τα στιλ του Γουσού. Περιοχές που μπορούν να χτυπήσουν είναι το κεφάλι, ο κορμός, ότι προστατεύεται από το θώρακα (στήθος, κοιλιά, μέση και πλάτη) και τα πόδια. Οι περίοδοι πλήρους επαφής είναι ελεύθερες και συναρπαστικές, ενώ οι αθλητές λαμβάνουν βαθμούς από τους παράπλευρους κριτές για τις επιτυχημένες τεχνικές σύμφωνα με τα κριτήρια βαθμολόγησης. Ένας αθλητής κηρύσσεται νικητής εάν κερδίσει 2 από τους 3 γύρους ενός αγώνα ή αν ο αντίπαλός του βγει νοκάουτ. Οι αγώνες Σαντά περιλαμβάνουν 11 κατηγορίες βάρους για άνδρες και 7 κατηγορίες βάρους για γυναίκες. Παραδοσιακό Γουσού (Κουνγκ Φου) Το παραδοσιακό Γουσού (κοινώς αναφερόμενο ως Κουνγκ Φου) είναι η ρίζα του αθλητικού Γουσού και έχει μια μακρά και ποικίλη ιστορία. Καθώς το Γουσού προέρχεται από την Κίνα, οι παραδοσιακές πρακτικές του Γουσού έχουν αναπτυχθεί και εξαπλωθεί σε όλο το γεωγραφικό της έδαφος και έχουν απορροφήσει ξεχωριστά πολιτιστικά, εθνικά και φιλοσοφικά χαρακτηριστικά των διαφόρων ομάδων της Κίνας. Προερχόμενο από την ανάγκη για αυτοάμυνα, την επιβίωση και τη τέχνη του πολέμου, με χιλιάδες χρόνια ανάπτυξης, εμφανίστηκαν διαφορετικά στιλ και πρακτικές με διάφορες μεθόδους, περιεχόμενο, φιλοσοφίες, τακτικές και τεχνικές. Ενώ στον πυρήνα του το Παραδοσιακό Γουσού είναι μια μέθοδος επίθεσης και άμυνας, στη πράξη είναι πολύ περισσότερο και είναι βαθιά συνυφασμένο με ηθικές αξίες και δεοντολογικές αρχές. Η παραδοσιακή πρακτική του Γουσού αποσκοπεί στη διατήρηση των αρχών, των μεθόδων και της κληρονομιάς των προηγούμενων γενεών, οι οποίες ανέπτυξαν και βασίστηκαν σε αυτές τις τέχνες ως μέθοδο επιβίωσης και βελτίωσης της ζωής. Ένας μεγάλος αριθμός στιλ και πρακτικών μπορεί να βρεθεί, μερικά διαθέτουν κυρίως τεχνικές χεριών, άλλα επικεντρώνονται σε τεχνικές ποδιών, μερικά περιλαμβάνουν πάλη. Κάποια εστιάζουν στην επίθεση και την άμυνα, ενώ άλλα προσπαθούν να προωθήσουν και να διατηρήσουν την υγεία και την ευημερία. Το παραδοσιακό Γουσού περιλαμβάνει επίσης μια εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία παραδοσιακών όπλων που έχουν προέλθει από την εποχή που χρησιμοποιούνταν και οι μέθοδοι χρήσης τους έχουν διατηρηθεί από τις επόμενες γενιές. Με πολλές φατρίες, σέχτες, οικογενειακά συστήματα και στιλ, το παραδοσιακό Γουσού είναι ποικίλο και πολύχρωμο και αποτελεί μια εξαιρετικά βαθιά και πολύπλοκη φυσική κουλτούρα. Εξασκείται από ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, ηλικίας, κοινωνικής τάξης ή φυσικής κατάστασης. Το παραδοσιακό Γουσού είναι το πολιτιστικό και αθλητικό κόσμημα του κινεζικού λαού. Καθώς το ενδιαφέρον για τις αθλητικές πολεμικές τέχνες αυξανόταν συνεχώς, οι παραδοσιακές πολεμικές τέχνες και η λαϊκή τους παράδοση, πέρασαν σε ύφεση. Τα τελευταία χρόνια η Διεθνής Ομοσπονδία Γουσού (IWUF), αντιλαμβανόμενη την επιτακτική ανάγκη διατήρησης και προώθησης του παραδοσιακού Γουσού, το εισήγαγε σταθερά στη σφαίρα του αθλητισμού για όλους. Το παραδοσιακό Γουσού είναι σύμφωνο με τους στόχους και τις αξίες της προώθησης της κοινωνικής συνοχής, της πολιτιστικής και εκπαιδευτικής αξίας και της ανάπτυξης υγιεινών τρόπων ζωής και συνηθειών. Το 2004, η Διεθνής Ομοσπονδία Γουσού πραγματοποίησε το Πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παραδοσιακού Γουσού, που συνεχίζεται ανά διετία. Ως ένα άθλημα για όλους, η φύση του διαγωνισμού είναι η προώθηση της πρακτικής του μέσω της μεγάλης κλίμακας συμμετοχής και ανταλλαγής. Η εκδήλωση περιλαμβάνει χιλιάδες αγωνιζόμενους σε όλες τις ηλικιακές ομάδες που ανταγωνίζονται σε μια μεγάλη ποικιλία τμημάτων, στα περισσότερα από τα οποία απονέμονται βραβεία συμμετοχής. Με πνεύμα αλληλεπίδρασης, η εκδήλωση στοχεύει να οικοδομήσει φιλίες και ενδιαφέρον για την πρακτική του παραδοσιακού Γουσού. Παραπομπές Βιβλιογραφικές πηγές Wu, Raymond (2007). Fundamentals of High Performance Wushu: Taolu Jumps and Spins. Lulu.com: Lulu Enterprises Incorporated. ISBN 9781430318200. Bin, Wu & Gongbao, Yu (1995). Essentials of Chinese Wushu. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119014777. Liang, Shou-Yu & Wu, Wen-Ching (2001). Kung Fu Elements: Wushu Training and Martial Arts Application Manual. Rhode Island: Way of the Dragon Publishing. ISBN 9781889659329. Bangjun, Jiang & Alpanseque, Emilio (2007). Mastering WUSHU. Los Angeles, CA: Empire Books. ISBN 9781933901312. The People's Sports, Publishing House (1981). Wushu!: The Chinese Way to Family Health and Fitness. New York: Simon and Schuster. ISBN 9780671420796. Zhou, Qingjie (2010). Chinese Wushu: The 10-minute Primer. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9781592650965. Cai, Longyun (2012). Wu Shu Basics. Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119080956. Li, Xingdong (2000). Basics of Taiji Quan (Chinese Wushu Series). Beijing: Foreign Languages Press. ISBN 9787119001715. Contributors, Deng, Changli & Chinese Wushu Association. Translated by Shoude Xie (1989). International Wushu Competition Routines. Hong Kong: Hai Feng Publishing Co Ltd. ISBN 9789622381537. Wang, Guangxi (2012). Chinese Kung Fu. Cambridge UK: Cambridge University Press. ISBN 978-0521186643. Eng, Paul (2004). Kungfu Basics (Tuttle Martial Arts Basics). Boston Massachusetts: Tuttle Publishing. ISBN 978-0804834940. Grant Jarvie, Dong-Jhy Hwang, Mel Brennan (2008). Sport, Revolution and the Beijing Olympics. Oxford: Bloomsbury Academic. ISBN 9781845201012. Patrick Dennis Murphy, Dingbo Wu (1994). Handbook of Chinese Popular Culture. Westport, CT: Greenwood Publishing Group, Inc. ISBN 978-0313278082. Fan Hong, Zhouxiang Lu (1994). Sport and Nationalism in Asia: Power, Politics and Identity. Oxon, UK: Routledge. ISBN 978-1138828148. Liu Li, Fan Hong (2017). The National Games and National Identity in China: A History. Oxon, UK: Routledge. ISBN 978-1138628199. Εξωτερικοί σύνδεσμοι «Wushu» . Chinese Olympic Committee. «International Wushu Federation». Επίσημη ιστοσελίδα. «European Wushu Federation (EWUF)». Επίσημη σελίδα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Γουσού. Chinese Wushu Association. «中国武术协会» . Επίσημος δικτυακός τόπος της Ένωσης Γουσού Κίνας. «Wushu Sport TV». Δημοσιογραφικός ιστότοπος για το Γουσού. «KungFuMagazine.com». Ενημερωτικός ιστότοπος για τις κινέζικες πολεμικές τέχνες. Επίσημη σελίδα της Ένωσης Γουσού Κίνας. «wushu.com.cn». «Beijing Wushu Team». Ενημερωτικός ιστότοπος για την ομάδα Γουσού του Πεκίνου. Αθλήματα Αθλητισμός στην Κίνα Κινεζικές πολεμικές τέχνες
11396	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%82	Αστικός μύθος	Οι αστικοί μύθοι ή αστικοί θρύλοι αποτελούν ιστορίες ή θρύλους —συνήθως φανταστικών— γεγονότων που διαδίδονται μαζικά. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ευρέως διαδεδομένες φήμες. Ωστόσο, δεν είναι απαραιτήτως δημιουργήματα της φαντασίας, καθώς αρκετοί θρύλοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι αστικοί θρύλοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν για αρκετά χρόνια με μικρές παραλλαγές. Πλέον κατά κανόνα διαδίδονται μέσω του διαδικτύου, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από τα λεγόμενα μπλογκ. Η ορολογία Παρά την ονομασία τους, οι θρύλοι αυτοί δεν συνδέονται απαραίτητα με ένα αστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζονται. Ο όρος αστικός χρησιμοποιείται προκειμένου να διαχωριστούν από άλλου είδους (λόγου χάρη, τους παραδοσιακούς μύθους που συνδέονται με την αγροτική ζωή) και εισήχθη από τον καθηγητή Jan Harold Brunvand στο βιβλίο του The Vanishing Hitchhiker: American Urban Legends & Their Meanings. Στο βιβλίο αυτό, ο Brunvand δημιούργησε μια συλλογή από αστικούς θρύλους και φανταστικές ιστορίες με κύριο σκοπό να αποδείξει πως η μυθοπλασία αποτελεί διαχρονική πρακτική του ανθρώπου αλλά και για να υποστηρίξει πως ακόμα και θρύλοι αυτού του είδους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την μελέτη της σύγχρονης κουλτούρας. Στόχος τους είναι να εκφράσουν « διαμέσου της υπερβολής, δυσπιστία για το νεωτερικό, για το άγνωστο, για μια επιστήμη χωρίς συνείδηση, προκειμένου να βοηθηθεί ο κοινός άνθρωπος να αντιμετωπίσει κάποιους ανάλογους κινδύνους, νιώθοντας αλληλέγγυος με όσους πιστεύουν όσα πιστεύει και ο ίδιος » Το περιεχόμενο Το περιεχόμενο των αστικών θρύλων ποικίλει και περιλαμβάνει συχνά στοιχεία τρόμου ή καλλιέργειας κάποιου φόβου. Παραδείγματα αστικών θρύλων είναι η ύπαρξη κροκοδείλων στους υπονόμους της Νέας Υόρκης, το ότι το σώμα του Γουόλτ Ντίσνεϊ είναι παγωμένο σε θάλαμο κρυογενετικής, το ότι κατά καιρούς αναφέρονται μαρτυρίες σχετικά με τον Μπρους Λη ή τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον μύθο της μίας ψήφου, το Hellenic Quest κ.ά. Δείτε επίσης Κατάλογος αστικών μύθων Θεωρίες συνωμοσίας Μυστήρια Εξωτερικοί σύνδεσμοι Urban Legends Reference Pages - Snopes About.com: Urban Legends and Folklore Aστικοί μύθοι:η επιστολή του Αγίου Νεκταρίου κυκλοφορεί στη Λέσβο Συνέντευξη Μηνά Αλεξιάδη, καθηγητή Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών http://www.metafysiko.gr/?p=3015 the Skeptic's Dictionary Παραπομπές Βιβλιογραφία Veronique Campion Vincent, Jean-Bruno Renard, Legendes urbaines.Rumeurs d'aujourd'hui, εκδ.Payot, Παρίσι, 1992 Δημήτρης Μπενέκος, Αστικοί θρύλοι. Φαντασία και πραγματικότητα στις σύγχρονες ανώνυμες λαϊκές αφηγήσεις, Ηπειρωτικό Ημερολόγιο, τ. 25. Ιωάννινα 2006, σ. 159-170 Michael Shermer, Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα. Ψευδοεπιστήμη,προλήψεις και άλλες πλάνες του καιρού μας, μτφρ.Μιχάλης Παναγιωτάκης,εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2004 Sagan, Carl. Στοιχειωμένος κόσμος : Επιστήμη: Κερί μες στο σκοτάδι, μτφρ.Αιμιλία Μανούση, εκδ Έσοπτρον, Αθήνα, 1998 Παύλος Λασκαρίδης, Στα ίχνη των UFO. Μαρτυρίες, θεωρίες και απόψεις για το πρόβλημα της ζωής στο σύμπαν, εκδ. Δίαυλος, Αθήνα, 2002 Κοινή γνώμη
291670	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1	Ρωσική πρωτοπορία	Ο όρος ρωσική πρωτοπορία αναφέρεται στο σύνολο των καλλιτεχνικών ρευμάτων και κινημάτων που αναπτύχθηκαν στη Ρωσία κατά την περίοδο 1910 - 1930. Παράλληλα με τις συνταρακτικές κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις των αρχών του 20ού αιώνα, οι καλλιτέχνες τείνουν να απορρίπτουν το παρελθόν και να αναζητούν καινοτόμες μορφές και μέσα έκφρασης στα διάφορα είδη της τέχνης και τη σύνδεση αυτών. Ο όρος έχει δοθεί μεταγενέστερα από ιστορικούς, και δίκαια οι καλλιτέχνες και τα αντίστοιχα κινήματα χαρακτηρίζονται ως πρωτοποριακά καθώς η συμβολή τους στην εξέλιξη της τέχνης με τολμηρές ιδέες και εφαρμογές έχει ιστορική σημασία. Ωστόσο, σχετικά με τον κοινωνικό ρόλο των καλλιτεχνών και το αν κατάφεραν να εξυπηρετήσουν με την τέχνη τους τα λαϊκά συμφέροντα η ιστορία έδειξε πως η γενιά της Πρωτοπορίας στην πλειονότητά της δεν μπόρεσε να κάνει κτήμα της τη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού. Η προεπαναστατική τέχνη στη Ρωσία Γύρω στο 1910, εμφανίζεται στην τέχνη η πόλωση από την άρνηση του συμβολισμού, ο οποίος άνθιζε στη Ρωσία από το 1890. Από τη μια πλευρά, υπάρχουν οι ζωγράφοι που αναζητούν το "εθνικό ρωσικό στυλ", όπως οι Peredvizhniki (Περιπλανώμενοι), οι οποίοι περιοδεύουν σε ολόκληρη τη Ρωσία, εμπνέονται από την αγροτική ζωή και κριτικάρουν τα εναπομείναντα στοιχεία της δουλοπαροικίας. Ενώ το αντίπαλο δέος αποτελείται από τους Δυτικόφιλους ζωγράφους και ακαδημαϊκούς που πρεσβεύουν την ανάπτυξη της τέχνης μέσα από την ίδια την τέχνη. Την ίδια περίοδο εμφανίζεται ένα νέο ύφος στη ζωγραφική με έμπνευση από τη λαϊκή τέχνη, την αγιογραφία και την απλοποιημένη μορφή της πρωτόγονης τέχνης (νεο-πριμιτιβισμός) και με στοιχεία της προγενέστερης ρωσικής ζωγραφικής παράδοσης (εξάλειψη του βάθους ή απόδοσή του με άλλες τεχνικές από τη γεωμετρική προοπτική) αλλά και επιρροές από το γαλλικό κυβισμό, τον ιταλικό φουτουρισμό και το γερμανικό εξπρεσιονισμό. Με αυτή τη βάση γεννιέται ο ρωσικός φουτουρισμός που ονομάζεται κυβοφουτουρισμός και επεκτείνεται στην ποίηση. Κύριοι εκπρόσωποι ήταν οι ζωγράφοι Γκοντσαρόβα και Λαριόνοφ, και αργότερα ποιητές που πρώτα ήταν ζωγράφοι όπως ο Μαγιακόφσκι, ο Δαβίδ Μπουρλιούκ και ο Κρουτσόνιχ. Ο Αλεξάντρ Σεφτσένκο γράφει: “Η φύση με την παλιά της έννοια δεν υπάρχει πια [...] παντού βασιλεύει η πόλη – εργοστάσιο [...] Ένα απλό αντίγραφο της οργανικής φύσης δε μας φτάνει πια [...] έχουμε συνηθίσει να τη βλέπουμε γύρω μας αλλαγμένη, πλασμένη από τα χέρια του ανθρώπου – δημιουργού και δεν είναι δυνατό να μην απαιτούμε το ίδιο και για την Τέχνη” Με αφορμή το παραπάνω κείμενο πρέπει ο αναγνώστης να προβληματιστεί για το πώς η αντικειμενική πραγματικότητα επιδρά στη συνείδηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με ποιον τρόπο οι αλλαγές που πραγματοποιούνται στις κοινωνίες στο μεταίχμιο 19ου και 20ου αιώνα – με το πέρασμα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο – αντανακλώνται στην τέχνη. Στη Δυτική Ευρώπη πρόκειται για τα κινήματα του κυβισμού και του φουτουρισμού. Κυβισμός Οι τεμνόμενες επιφάνειες απεικονίζουν πιο αληθινά και σύνθετα το αντικείμενο. Οι πολλές πλευρές που παρουσιάζονται αποδεικνύουν την αντίληψη του δημιουργού για το αντικείμενο και ταυτόχρονα εισάγουν την τέταρτη διάσταση, την παράμετρο του χρόνου. Φουτουρισμός Ως υπέρβαση του κινηματογράφου, περιέχει την κίνηση, το δυναμισμό, τους νέους ρυθμούς που υποβάλλουν οι νέες συνθήκες ζωής. Το μόνο κίνημα που μπορεί να συγκριθεί είναι του Ντανταϊσμού στη Δυτική Ευρώπη που εμφανίστηκε μερικά χρόνια αργότερα. Ρωσικός Φουτουρισμός - Κυβοφουτουρισμός Οι καλλιτέχνες προσπαθούν να συγκρουστούν με τον ακαδημαϊσμό και την παραδοσιακή κουλτούρα παρόλο που οι περισσότεροι τα κατέχουν. Στο μανιφέστο των φουτουριστών ποιητών, ο Μαγιακόφσκι και ο Δαβίδ Μπουρλιούκ γράφουν: “Γκρεμίστε τους Πούσκιν, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, κλπ. από το ατμόπλοιο της εποχής” Έχουν την τάση να προκαλούν ως αντίθεση στην προϋπάρχουσα “συντηρητική” αισθητική και να περιφρονούν τις κοινωνικές συμβάσεις. Με την επεξεργασία της μορφής του έργου απορρίπτουν το συναισθηματισμό, την ανθρώπινη ψυχολογία, την κοινή λογική. Αντιτίθενται στο ρομαντισμό και την επιτηδευμένη ομορφιά, τις στερεότυπες εκφράσεις, την άψυχη γλώσσα των σαλονιών και χρησιμοποιούν τη λαϊκή γλώσσα του δρόμου, την αργκό του περιθωρίου. Θεοποιείται το μέλλον, η μηχανή που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από κάθε είδους φυσικό καταναγκασμό και θα τον καταστήσει κυρίαρχο σε όλο το σύμπαν. Ο ιταλικός φουτουρισμός αν και σύγχρονος με το ρωσικό κίνημα δεν είναι στην πραγματικότητα συγκρίσιμος καθώς έχουν δύο θεμελιακές διαφορές: Ο ιταλικός φουτουρισμός αντιμετώπισε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο από μιλιταριστικές – σοβινιστικές θέσεις και αργότερα στράφηκε σε νιτσεϊκές θεωρήσεις και στο φασισμό. Αντίθετα, ο ρωσικός φουτουρισμός – που γεννήθηκε ανάμεσα σε δύο επαναστάσεις – διαπνεόταν από αντιπολεμική στάση και μια αυθόρμητη συγκινησιακή προαίσθηση της κοινωνικής και πολιτιστικής ανατροπής . Ακόμη, στην ποίηση και τη ζωγραφική των Ιταλών φουτουριστών, η καινούρια κατάσταση υποβάλλει την ανανέωση της καλλιτεχνικής μορφής, ενώ στο ρωσικό φουτουρισμό η καλλιτεχνική μορφή καθορίζει το περιεχόμενο. Σουπρεματισμός του Μάλεβιτς και Ματεριαλισμός του Τάτλιν Ο Σεφτσένκο γράφει: “Το θέμα δεν είναι σκοπός, αλλά απλά και μόνο το πιο ασήμαντο μέσο, η ζωγραφική μαθαίνει μόνο από τον εαυτό της. Το νόημα της ζωγραφικής δε βρίσκεται στο θέμα της, αλλά στο δικό της καθαρά ζωγραφικό περιεχόμενο. Βρίσκεται στην υφή, στη σύνθεση και στο ύφος” Η διαπάλη για την προτεραιότητα ή όχι της μορφής απασχόλησε αρκετά την καλλιτεχνική κοινότητα της Ρωσίας. Η φορμαλιστική θέση ότι η μορφή καθορίζει το περιεχόμενο βρίσκει έδαφος στην ιδεαλιστική αντίληψη ότι η συνείδηση, η σκέψη καθορίζει την πραγματικότητα. Στη ζωγραφική αυτή η τάση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Η τέχνη από μέσο γνώσης και οργάνωσης του κοινωνικού συναισθήματος γίνεται αυτοσκοπός: ζωγραφική για τη ζωγραφική. Ο Δαβίδ Μπουρλιούκ γράφει: “Σήμερα έχουμε τέχνη. Χτες ήταν μέσο, σήμερα έχει γίνει σκοπός. Άρχισε να υπάρχει για τον εαυτό της.” Η τάση αυτή κορυφώνεται με την εμφάνιση ενός νέου ρεύματος, που καταργεί το ίδιο το αντικείμενο προς αναπαράσταση: τη μη αντικειμενική ή μη παραστατική ζωγραφική. Ο Μάλεβιτς - ιδρυτής αυτού του ρεύματος - το ονομάζει σουπρεματισμό. Με μια σειρά έργων που ξεκινούν απο το ελάχιστο της μορφής η σουπρεματιστική ζωγραφική ολοκληρώνεται το 1917-1918 με τη σειρά "Λευκό πάνω σε λευκό". Ένα χρόνο μετά, ο Ροντσένκο απαντάει με το "Μαύρο σε μαύρο". Φαίνεται, έτσι, το αδιέξοδο αυτής της αντίληψης που προέκυψε από ιδεαλιστκές τάσεις. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση - την οποία χαιρέτησε - εγκαταλείπει τη ζωγραφική και ασχολείται με την εκπαίδευση και τη συγγραφή πραγματειών. Όταν αργότερα ζωγραφίζει ξανά δε δημιουργεί σουπρεματιστικά έργα. Η τέχνη του συγγενεύει με αυτή του Καντίνσκι - προερχόταν από τους συμβολιστές και στράφηκε προς τον εξπρεσιονισμό. Και στους δύο καλλιτέχνες διακρίνει κανείς το μυστικισμό της έμπνευσης, την πρωταρχικότητα της εσωτερικότητας και την αντίληψη για την πνευματική χρησιμότητα της τέχνης. Σε αντίθεση με τη μεταφυσική του Μάλεβιτς, ο Τάτλιν υποστηρίζει πως η τέχνη δεν πρέπει να αποσπάται από την πραγματικότητα. Ο "ματεριαλισμός" του όμως είναι απλοϊκός και συμπυκνώνεται στο σύνθημά του "πραγματικά υλικά σε πραγματικό χώρο". Μελετά τις ιδιότητες των υλικών και κατασκευάζει αφηρημένες τρισδιάστατες συνθέσεις γνωστές ως "αντιανάγλυφα" . Οκτωβριανή Επανάσταση και Ρωσική Πρωτοπορία Οι καλλιτέχνες της Πρωτοπορίας αγκάλιασαν με ενθουσιασμό την νέα εξουσία - ειδικά οι φουτουριστές με μπροστάρη το Μαγιακόφσκι που δήλωσε: "Τον δέχομαι ή δεν τον δέχομαι τον Οκτώβρη; Τέτοιο θέμα δεν υπήρξε για μένα και για τους άλλους φουτουριστές της Μόσχας. Δική μου η επανάσταση". "Από σήμερα,μαζί με την κατάλυση του τσαρικού καθεστώς, καταργείται η ύπαρξη της τέχνης στις αποθήκες και τα ντοκ του ανθρώπινου πνεύματος [...] Οι πίνακες να απλωθούν από σπίτι σε σπίτι, πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, σαν ουράνια τόξα από πολύτιμους λίθους, για να χαροποιούν και να εξευγενίζουν το βλέμμα του διαβάτη[...]Όλη η τέχνη στο λαό!", γράφει αργότερα στο ψήφισμα αρ.1 "για τον εκδημοκρατισμό των τεχνών" Τον Νοέμβριο του 1918, στάλθηκε το πρώτο τρένο "ΑΓΚΙΤ-ΠΡΟΠ" (αγκιτάτσιας και προπαγάνδας) για να βοηθήσει στην ενοποίηση της υπαίθρου. Οι λαμαρίνες αυτών των τρένων ήταν ζωγραφισμένες από την πρωτοπορία και στολισμένες με στίχους του Μαγιακόφσκι . Οργάνωναν συγκεντρώσεις και πρόβαλλαν στις στάσεις τους ταινίες και "επίκαιρα" εποχής σε ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ κινηματογράφο. Επιβάτες σ’αυτά ήταν και εκατοντάδες νεαροί καμεραμέν, οι οποίοι έκαναν λήψεις υπό την καθοδήγηση κυρίως, του νεαρού φουτουριστή ποιητή Βερτόφ. Σ’ αυτόν οφείλεται και το ένα από τα δύο βασικότερα ρεύματα του σοβιετικού κινηματογράφου, ο "κινηματογράφος-μάτι". Αυτοί οι πειραματισμοί και οι συζητήσεις οδήγησαν το 1923, στην εφεύρεση του ντοκιμαντέρ. Παράλληλα με τα τρένα "ΑΓΚΙΤ-ΠΡΟΠ", συνέβαλε στην μπολσεβίκικη προπαγάνδα και το Ρωσικό Τηλεγραφικό Πρακτορείο (γνωστό ως ΡΟΣΤΑ), με έδρα τη Μόσχα. Καλλιτέχνες όπως ο Λισίτσκι, ο Κλούτσις και ο Ροντσένκο υπηρέτησαν την Επανάσταση σχεδιάζοντας αφίσες αλλά και διάφορα άλλα μέσα προβολής μηνυμάτων (π.χ. εξέδρες). Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Λαϊκού Επιτροπάτου Παιδείας, οι καλλιτέχνες της Πρωτοπορίας στελέχωσαν τους καλλιτεχνικούς του τομείς για τις εικαστικές τέχνες, το θέατρο, τα μουσεία. Έτσι, υπάρχουν μία σειρά φορείς για την καλλιτεχνική εκπαίδευση: τα Ελεύθερα Εργαστήρια της Πετρούπολης (ΣΒΟΜΑΣ), τα Ανώτερα Τεχνικά Καλλιτεχνικά Εργαστήρια της Μόσχας (ΒΧΟΥΤΕΜΑΣ), η σχολή ΟΥΝΟΒΙΣ (Επιβεβαίωση της Νέας Τέχνης) - πρόκειται για τη σχολή του Βιτέμπσκ μετά το πέρασμα της διεύθυνσης από το Σαγκάλ στο Μάλεβιτς, το Ινστιτούτο Καλλιτεχνικής Παιδείας (ΙΝΧΟΥΚ). Το ΙΝΧΟΥΚ απέρριψε το σχέδιο σπουδών που είχε εκπονήσει ο Καντίνσκι ως παρωχημένο, αφού στηριζόταν στη διερεύνηση των ψυχολογικών επιπτώσεων των παραμέτρων της καλλιτεχνικής μορφής. Αντί γι’ αυτό αποφάσισαν να θέσουν το συγκεκριμένο αντικείμενο ως βάση για ανάλυση και πρακτική "εργαστηριακή" δουλειά. Έτσι, ο Καντίνσκι παραιτήθηκε από το ινστιτούτο και αργότερα εγκατέλειψε οριστικά τη χώρα, φέροντας εν μέρει τη σοβιετική εμπειρία στη Γερμανία από τη θέση του καθηγητή του Μπάουχαους. Κονστρουκτιβισμός Την παραίτηση του Καντίνσκι, επιτάχυνε η σύσταση από το Ροντσένκο της ομάδας εργασίας αντικειμενικής ανάλυσης (Πόποβα, Βεσνίν, Μπαμπίτσεφ, Στεπάνοβα, Αρβάτοφ, Μπρικ και Γκαν) το Μάρτη του 1921. Η λεγόμενη "παραγωγική τέχνη" στην οποία στράφηκαν σύντομα ενοποιήθηκε με τον κονστρουκτιβισμό, που παράλληλα με τον ωφελιμιστικό προορισμό της τέχνης διακήρυττε την ανάγκη συγχώνευσής της με τη βιομηχανική παραγωγή . Στο πρόγραμμά τους , τονίζεται ότι η ιδεολογία τους είναι ο επιστημονικός κομμουνισμός, βασισμένος στην ιδεολογία του ιστορικού υλισμού. Τα ιδεολογικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά των έργων τους συνθέτονται μέσα από τρία στοιχεία: Την τεκτονική, δηλαδή την πράξη της δημιουργίας. Ο ρυθμός, το στιλ που αντλεί τη μορφή από τη φύση του κομμουνισμού και τη σωστή χρήση των βιομηχανικών υλικών. Τη φακτούρα, δηλαδή τον τρόπο δημιουργίας. Η υφή, η αίσθηση που δημιουργείται με την επιλογή κατάλληλου για το σκοπό του έργου υλικού. Την κατασκευή, δηλαδή τη σωστή οργάνωση του υλικού. Παρά τη θετική πρόθεση των κονστρουκτιβιστών να εκφράσουν με καλλιτεχνικά μέσα αφηρημένες έννοιες και νόμους του διαλεκτικού υλισμού, στην πράξη ο σκοπός αυτός ταυτίζεται με τη "βιομηχανική κουλτούρα". "Η φιλοσοφία της παραγωγιστικής τέχνης είναι η φιλοσοφία της δράσης", γράφει ο Νικολάι Ταραμπούκιν, θεωρητικός του κονστρουκτιβισμού, "Το ψυχολογικό εμποδίζει τον άνθρωπο να είναι ακριβής σα χρονόμετρο και δεσμεύει την τάση του να συγγενέψει με τη μηχανή. Νιώθουμε ντροπή απέναντι στις μηχανές για τα αδέξια φερσίματα των ανθρώπων. Εμείς [...] κάνουμε τους ανθρώπους συγγενείς με τις μηχανές. Διαπαιδαγωγούμε καινούριους ανθρώπους." γράφει ο σκηνοθέτης Ντζίγκα Βερτόφ συνοψίζοντας το θετικιστικό πνεύμα της εποχής. Το κίνημα του κονστρουκτιβισμού επηρεάστηκε αρκετά από τις θεωρίες του Μπογκντάνοφ οι οποίες διαπνέονται από ένα μυστικισμό του μηχανολογισμού, της μηχανοποιημένης μορφής. Οι κονστρουκτιβιστές καλλιτέχνες ήταν μέλη της ΠΡΟΛΕΤΚΟΥΛΤ, μιας οργάνωσης που πρωταγωνιστούσε ο Μπογκντάνοφ. Ο ίδιος, αποδεχόμενος τους συλλογισμούς του Μαχ, ότι "Είναι" και "Συνείδηση" ταυτίζονται, ότι δηλαδή τα στοιχεία της φυσικής εμπειρίας (ο φυσικός, εξωτερικός κόσμος, η ύλη) είναι ταυτόσημα με τα αισθήματα έγραφε: "Κάτω η τέχνη, έξω η στράτευση, η φιλολογία, η φιλοσοφία, η ηθική, ζήτω η τεχνολογία". Πολύ συνοπτικά πρόκειται για μια στενή και μηχανιστική αντίληψη για τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που αντιμετωπίζει την τέχνη ως μορφή έκφρασης της αυθόρμητης εργατικής συνείδησης και όχι της σοσαλιστικής συνείδησης, η οποία ξεπερνά τα όρια της υποκειμενικής εργατικής εμπειρίας. Οι θεωρητικές βάσεις του κονστρουκτιβισμού χαρακτηρίζονταν από πολλές αντιφάσεις και η θεωρία του απείχε αρκετά από την πολιτική πρακτική των εκπροσώπων του. Αυθόρμητα και συναισθηματικά γίνονταν παρανοήσεις στη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και δε γίνονταν κατανοητές οι νέες κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός αυτό δε μηδενίζει την προσφορά του κονστρουκτιβισμού αν λάβει κανείς υπόψη τις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες της εποχής. Κατακτήσεις του Κονστρουκτιβισμού και της Πρωτοπορίας Η συνάντηση των καλλιτεχνών της Πρωτοπορίας με τη σοσιαλιστική επανάσταση ήταν μια συγκυρία που προκάλεσε μια πρωτοφανή δυναμική στην τέχνη και μια έμπνευση στους καλλιτέχνες. Το έργο-σύμβολο του κονστρουκτιβισμού είναι "ο Πύργος" του Τάτλιν, που προοριζόταν ως μνημείο της 3ης Διεθνούς, όπως του ανατέθηκε από το Λαϊκό Επιτροπάτο Παιδείας. Ήταν αδύνατο να κατασκευαστεί με τα τεχνικά μέσα της εποχής, κι έτσι έμεινε στο στάδιο της μακέτας. Τα έργα της περιόδου χαρακτηρίζονταν από αίσθημα, πνοή και εφευρετικότητα για την νέα εποχή που άνοιγε για την ανθρωπότητα. Ο Ροντσένκο, ο Λισίτσκι με αφίσες και τρισδιάστατα έργα, η Πόποβα με πρωτοποριακές τεχνικές στη σκηνογραφία, οι Ιόγκανσον, Στεπάνοβα, τα σκηνοθετικά εγχειρήματα των Εβρέινοφ και Μέγιερχολντ, οι Βερτόφ, Ντοβζένκο, Πουντόβκιν, Αϊζενστάιν είναι μερικά μόνο ονόματα και παραδείγματα της Πρωτοπορίας και των επιτευγμάτων της. Σημαντική είναι η συμβολή της στη σύγχρονη αρχιτεκτονική με τις σχολές των σχεδιαστών να πρωτοπορούν παγκοσμίως. Από τη Ρωσική Πρωτοπορία στο Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό Παρά τις αντιφάσεις της, η Ρωσική Πρωτοπορία στο σύνολό της πέτυχε τον αρχικό της στόχο να σπάσει την παλιά αισθητική του παθητικού και άγονου νατουραλισμού και να ανοίξει το δρόμο για μια ανώτερη τέχνη, πολύ πιο βαθιά και αληθινή, το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Δύο βασικές τάσεις συγκρούστηκαν στην Πρωτοπορία: η μία πρέσβευε τη φυγή από την πραγματικότητα, ενώ η άλλη υποστήριζε τη γείωση στην πραγματικότητα. Και οι δύο αυτές τάσεις, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις διακηρύξεις των καλλιτεχνών, έχουν ως υπόβαθρο τον υποκειμενικό ιδεαλισμό. Σύμφωνα, όμως με τη μαρξιστική θεωρία της γνώσης, κάθε νέα γνώση εμπεριέχει ως ένα βαθμό την προηγούμενη. Η διαλεκτική άρνηση της παλιότερης γνώσης αποτελεί διαδικασία ανασυγκρότησής της σε υψηλότερο και τελειότερο επίπεδο. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός έρχεται να πραγματοποιήσει μια ανώτερη σύνθεση των κατακτήσεων των κινημάτων της Πρωτοπορίας. Έρχεται να υπερβεί την περιορισμένη προλεταριακή εμπειρία, με τη γνήσια επιστημονικότητα και καθολικότητα της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Αποτελεί τη βασική αναγκαιότητα για την τέχνη της νέας εποχής, για το πέρασμα της τέχνης από την προϊστορία στην ιστορία της. Σημειώσεις Παραπομπές Πηγές Ρώσικη Πρωτοπορία 1910-1930. Η συλλογή Γ.Κωστάκη, Θεωρία - Κριτική, "Εθνική Πινακοθήκη", 1995. Πρωτοπορία. Αριστουργήματα της συλλογής Κωστάκη - συλλογικό έργο - επιμέλεια Μιλτιάδης Παπανικολάου, "Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης", Θεσσαλονίκη 1988, ISBΝ: 960-86806-0-3. Russian Art of the Avant Garde – Theory and Criticism, John E.Bowlt, "Thames & Hudson", 1988, ISBN 978-0500610114. The Avant-Garde in Russia, 1910-1930: New Perspectives,"Museum Associates of the Los Angeles County Museum of Art", 1980. Κάμιλα Γκραίη: Η Ρωσική Πρωτοπορία, εκδ. "Υποδομή", Αθήνα 1987. Ελένη Μηλιαρονικολάκη: Ρώσικη Πρωτοπορία. Μια κριτική επισκόπηση, Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ.2011/6, ISSN: 1108-3174. Διάλεξη: "Τα Φτερά μιας Μεγάλης Αρχιτεκτονικής", Ομάδα εργασίας: Ζώη Ευρυδίκη, Επιβλέποντες: Γεώργιος Πατρίκιος, Γεώργιος Αγγελής, Κωστής Κεβεντζίδης, τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, 03/2012. Η τέχνη απο το 1900 - συλλογικό έργο - επιμέλεια Μιλτιάδης Παπανικολάου, σελ. 112-117, 125-141, 174-179, 200-201, "Επίκεντρο", 2η έκδοση, 2009, ISBN 978-9604580477. Αντ.Βογιάζου: Σοσιαλισμός και κουλτούρα 1917-1932, τ.Β', εκδ. "Θεμέλιο", 1979. Tamara Talbot Rice: A Concise History of Russian Art, σελ.248-268, "London Thames & Hudson", 1963, ISBN 978-0500200056. Matthew Cullerne Bown, Brandon Taylor: Art of the Soviets, "Manchester University Press", 1993, ISBN 978-0719037351. G.H.Hamilton: The Art & Architecture of Russia,σελ.258-, The Pelican History of Art, "Penguin Books", 1954. Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, "Ακάδημος", 3η έκδοση, 1978. Β.Ι.Λένιν: Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός, "Άπαντα", τ.18, "Σύγχρονη Εποχή". Α.Μπογκντάνοφ: "Η επιστήμη, η τέχνη και η εργατική τάξη", μτφρ. Μπλανς Γκρινμπώμ, παρουσίαση Ενρί Ντελυί & Ντομινίκ Λεκούρ, "Francois Maspero", Paris, 1977. Επιπλέον Ανάγνωση Η Συλλογή Κωστάκη στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Έργα του πρώτου μισού του 20ού αιώνα στην Πινακοθήκη Tretyakov The Russian Avant-Garde Book, 1910-1934 @ MoMA "Russian Avant-garde Gallery" Ψηφιακή συλλογή εικόνων "Russian Avant-Garde" Εξωτερικοί σύνδεσμοι Μοντέρνα τέχνη
131565	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1	Γερμασόγεια	Η Γερμασόγεια είναι δήμος της επαρχίας Λεμεσού στην Κύπρο. Αποτελεί ένα από τους έξι δήμους της μείζονος Λεμεσού. Τοποθεσία Η Γερμασόγεια στα δυτικά συνορεύει με τον Δήμο Αγίου Αθανασίου, στα βόρεια με την Ακρούντα και τη Μαθικολώνη, στα βορειανατολικά με τα Φοινικάρια και στα ανατολικά με την Μουτταγιάκα. Το νότιο μέρος της διοικητικής της έκτασης είναι παραθαλάσσιο. Ονομασία Η ονομασία Γερμασόγεια προέρχεται από τις λέξεις ιερός και μεσόγεια. Η λέξη ιερός οφείλεται στους πολλούς ναούς στην περιοχή. Η λέξη μεσόγεια οφείλεται στην κοντινή απόσταση της περιοχής από τη θάλασσα. Ιστορία Στην περιοχή της Γερμασόγειας έχουν ανασκαφεί πολλοί προϊστορικοί τάφοι. Ωστόσο, δεν έχουν εντοπιστεί ίχνη οικισμού, οπόταν δεν είναι γνωστό πότε δημιουργήθηκε. Αρχικά η Γερμασόγεια δημιουργήθηκε ως χωριό στην περιοχή που σήμερα καλύπτει η συνοικία της Αγίας Παρασκευής. Σύμφωνα με τον Λουί ντε Μας Λατρί, την εποχή της Φραγκοκρατίας η Γερμασόγεια αποτελούσε ένα από τα χωριά της Μεγάλης Κομμανταρίας των Ναϊτών Ιπποτών. Σήμερα, η συνοικία της Αγίας Παρασκευής αποτελεί το ιστορικό κέντρο του δήμου. Η άλλη συνοικία του Δήμου Γερμασόγειας είναι η συνοικία Ποταμού Γερμασόγειας, η οποία είναι παραθαλάσσια. Η περιοχή αυτή γνώρισε μια ομαλή ανάπτυξη από το 1960 έως το 1974. Ανεγέρθησαν τα πρώτα σπίτια, λίγες πολυκατοικίες και δύο ξενοδοχεία. Ωστόσο, η τουρκική εισβολή του 1974, η οποία οδήγησε στην κατοχή του 40% της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό και στην προσφυγοποίηση χιλιάδων Κυπρίων, προκάλεσε ραγδαία οικιστική και τουριστική ανάπτυξη στην Γερμασόγεια. Η ανάπτυξη αυτή ξεκίνησε από το παραλιακό μέτωπο και προχώρησε και βορειότερα. Από τη δεκαετία του 1990 η Γερμασόγεια αποτελεί τουριστικό κέντρο με δεκάδες ξενοδοχειακές μονάδες και τουριστικές επιχειρήσεις ψυχαγωγίας και αναψυχής. Το 1994 η Γερμασόγεια ανακηρύχθηκε σε δήμο, μετά από δημοψήφισμα το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1993. Πληθυσμός Σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο, ο πληθυσμός της Γερμασόγειας γνώρισε μεγάλες αυξήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Σε αυτό συνέβαλε η ραγδαία οικιστική και τουριστική ανάπτυξη της περιοχής από τη δεκαετία του 1980 και μετέπειτα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό της Γερμασόγειας όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού που έγιναν στην Κύπρο. Διοικητική διαίρεση Ο Δήμος Γερμασόγειας, για διοικητικούς σκοπούς, χωρίζεται σε 2 συνοικίες: Αγία Παρασκευή Ποταμός Γερμασόγειας Δήμαρχοι Δήμαρχοι Γερμασόγειας διετέλεσαν οι: Πανίκος Λουρουτζιάτης (1994-2006) Ανδρέας Γαβριηλίδης (2007-2016) Κυριάκος Ξυδιάς (2017- ) Αδελφοποιήσεις Ο Δήμος Γερμασόγειας είναι αδελφοποιημένος με: Δήμος Στάρι Γκραντ Βελιγραδίου (Σερβία) Δήμος Δίου-Ολύμπου (Ελλάδα): Αρχικά ο δήμος ήταν αδελφοποιημένος με τον Δήμο Λιτόχωρου. Μετά την ενοποίηση του Δήμου Λιτόχωρου με άλλους δύο δήμους και τη δημιουργία του Δήμου Δίου-Ολύμπου το 2011, η αδελφοποίηση ισχύει με αυτό τον δήμο. Ναός Αγίας Παρασκευής Ο ναός της συνοικίας είναι αφιερωμένος στην Αγία Παρασκευή. Αρχικά υπήρχε μια μικρή εκκλησία η οποία κατεδαφίστηκε. Στη θέση της ξεκίνησε να ανεγείρεται το 1898 η υφιστάμενη εκκλησία. Ολοκληρώθηκε το 1904. Η Αγία Παρασκευή αποτελεί την πολιούχο αγία του Δήμου Γερμασόγειας. Αθλητικά σωματεία Γνωστά αθλητικά σωματεία της περιοχής είναι η Αναγέννηση Γερμασόγειας, η ΑΕΓ Γερμασόγειας και η Προόοδος Ποταμού Γερμασόγειας. Δείτε επίσης Τεχνητή Λίμνη Γερμασόγειας Παραπομπές Πηγές Βιβλιογραφία Εξωτερικοί σύνδεσμοι Δήμοι της Επαρχίας Λεμεσού
123413	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B9%CF%87%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%82	Έριχ Μαρκς	Ο Έριχ Μαρκς (Erich Marcks, 6 Ιουνίου 1891 - 12 Ιουνίου 1944) ήταν στρατηγός του πυροβολικού (General der Artillerie) της γερμανικής Βέρμαχτ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύντομη βιογραφία Ο Μαρκς γεννήθηκε στο Βερολίνο (Σένεμπεργκ) (Berlin-Schöneberg) στις 6 Ιουνίου του 1891. Ήταν γιος του Γερμανού ιστορικού Έριχ Μαρκς και, με την παρότρυνση του λόγιου πατέρα του, ακολούθησε ανώτατες σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Φράιμπουρκ, στην οποία εγγράφηκε το 1909. Δεν παρέμεινε, όμως, στη Σχολή περισσότερα από τρία εξάμηνα. Διέκοψε τις σπουδές του και κατατάχθηκε, ως αξιωματικός καριέρας, στον Γερμανικό Στρατό το 1910. Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και στις αρχές του 1930 τοποθετήθηκε ως επικεφαλής δημοσίων σχέσεων του Υπουργού Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ από το 1932 ως το 1933 υπηρέτησε ως αξιωματικός υπεύθυνος για τις δημόσιες σχέσεις των Καγκελαρίων Φραντς φον Πάπεν και Κουρτ φον Σλάιχερ. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Μαρκς υπηρετούσε σε μάχιμη μονάδα και, συγκεκριμένα, ήταν επικεφαλής του Επιτελείου της 18ης Στρατιάς του Γκέοργκ φον Κύχλερ, η οποία συμμετείχε στην εισβολή στη Γαλλία. Έτσι, είχε τη δυνατότητα να μεταβάλει ελαφρά τον σχεδιασμό της δράσης της Στρατιάς και να αποτρέψει τον βομβαρδισμό της Μπριζ. Κατά την κατάληψη του Παρισιού, συμβούλευσε τους ανωτέρους του να μην βομβαρδίσουν τις γέφυρες στο Σηκουάνα. Και οι δύο αυτές ενέργειές του προέρχονταν από την καλλιέργεια που είχε λόγω οικογενειακής καταγωγής και σπουδών: Πίστευε ότι η ιστορική σημασία των περιοχών αυτών ήταν τέτοια, που άξιζαν περισσότερες θυσίες για την, έστω δυσχερέστερη, κατάληψή τους, από την καταστροφή τους. Με την ολοκλήρωση της εκστρατείας στη Γαλλία, ο Μαρκς και η μονάδα του επιστρέφουν στη Γερμανία. Τοποθετείται στο Επιτελείο του OKW (Oberkommando Wehrmacht, Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ) και επιφορτίζεται με την κατάστρωση του επιτελικού σχεδίου της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση. Ο Μαρκς, βαθύς γνώστης της Ιστορίας, προετοιμάζει ένα μεγαλοφυές, στη σύλληψή του, σχέδιο: Μια μάχη με μεγάλη αναστροφή μετώπων, για να επιτευχθεί η καταστροφή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού εχθρικών μονάδων. Ο Μαρκς έχει σαφή αντίληψη τόσο του χώρου όσο και του αριθμού των αντιπάλων. Η σύλληψη του σχεδίου αξίζει τον χαρακτηρισμό του μεγαλοφυούς, αλλά ο Χίτλερ, ο οποίος ένιωθε βαθιά αντιπάθεια για τον Στρατηγό, απέρριψε το σχέδιο, δηλώνοντας ότι είναι "σχέδιο υπερβολικά πολύπλοκου εγκεφάλου". Τη θέση του στον σχεδιασμό πήρε ο Στρατηγός Φρίντριχ Πάουλους. Ο Μαρκς μετατίθεται στην 101η Ελαφρά Μεραρχία ως Διοικητής και, με τη Μονάδα του, λαμβάνει μέρος στην εισβολή στην Σοβιετική Ένωση. Στις 26 Ιουνίου 1941 ο Μαρκς, που βρίσκεται στο μέτωπο της Ουκρανίας τραυματίζεται σοβαρά και, ως επακόλουθο, χάνει το ένα του πόδι. Στην ίδια εκστρατεία σκοτώνονται και οι δύο από τους τρεις γιους του. Ύστερα από την ανάρρωσή του και παρά την αναπηρία του ο Μαρκς τοποθετείται Διοικητής της 337ης Μεραρχίας Πεζικού, η οποία εδρεύει στο Παρίσι. Μετατίθεται στο 37ο Σώμα Στρατού με έδρα το Κλερμόν-Φεράν και τέλος, το 1944, στο 67ο Σώμα, που, εδρεύοντας στη Βρετάνη, έχει αναλάβει την περιφρούρηση της περιοχής από ενδεχόμενη Συμμαχική απόβαση. Την παραμονή των 53ων γενεθλίων του τον επισκέπτονται δύο ανώτεροι αξιωματικοί του με μια φιάλη κρασιού για να του ευχηθούν. Ο Μαρκς τους ευχαριστεί αλλά η μικρή αυτή συγκέντρωση δεν διαρκεί πολύ, καθώς ο Μαρκς πρέπει να πάει την άλλη μέρα στις 6:30 το πρωί στην έδρα του Σώματος για μια άσκηση αντι-αποβατικών επιχειρήσεων. Δεν πρόλαβε. Η απόβαση των Συμμάχων ματαίωσε την άσκηση, μεταβάλλοντάς την σε πραγματικότητα. Ο φιλότιμος αξιωματικός μετακινείται συνεχώς για να οργανώνει τα στρατεύματα που διοικεί και δέχεται την παρατήρηση του αρχηγού του Επιτελείου του ότι εκτίθεται υπερβολικά στον κίνδυνο. Ο Μαρκς του απαντά ότι "στην κατάσταση που βρίσκεται πλέον η Γερμανία, το μόνο που εύχεται είναι να βρει έναν αξιοπρεπή θάνατο ως στρατιώτης". Αυτές ήταν οι τελευταίες του λέξεις. Ξεκινώντας με το αυτοκίνητό του, στην περιοχή Εμπεκρεβόν, κοντά στο Μαρινί, προκειμένου να επιθεωρήσει την κατάσταση των στρατιωτών του, δέχεται επίθεση από αεροσκάφη Typhoon και ο Μαρκς σκοτώνεται. Είναι 12 Ιουνίου 1944. Διακρίσεις Σιδηρούς Σταυρός Β' Τάξης (25 Σεπτεμβρίου 1914) Σιδηρούς Σταυρός Α' Τάξης (Αύγουστος 1914) Μελανό Έμβλημα Τραυμάτων (1918) Χανσεατικός Σταυρός του Αμβούργου Σταυρός της Τιμής για τους Μαχητές του Μετώπου 1914/18 Έμβλημα Υπηρεσίας της Βέρμαχτ Πόρπη επί του Σιδηρού Σταυρού Β' Τάξης (21 Σεπτεμβρίου 1939) Πόρπη επί του Σιδηρού Σταυρού Α' Τάξης (29 Σεπτεμβρίου 1939) Χρυσό Έμβλημα Τραυμάτων (1941) Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού με Φύλλα Δρυός Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού στις 26 Ιουνίου 1941 ως Αντιστράτηγος και Διοικητής της 101ης Ελαφράς Μεραρχίας 503ος τα Φύλλα Δρυός (μεταθανάτια) στις 24 Ιουνίου 1941 ως Στρατηγός του Πυροβολικού και Διοικών Στρατηγός του LXXXIV Σώματος Στρατού Αναφορά στην Ημερήσια Διαταγή της Βέρμαχτ (13 Ιουνίου 1944) Πηγές, αναφορές Γερμανοί στρατιωτικοί Γερμανοί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Αποδέκτες του Σταυρού των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού
154998	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82	Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών Αργεντινής	Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Αργεντινής (ισπανικά: Primera División, ισπανική προφορά ΔΦΑ: pɾiˈmeɾa ðiβiˈsjon) είναι ο σπουδαιότερος ποδοσφαιρικός θεσμός της Αργεντινής. Διοργανώνεται από την Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου που είναι όργανο της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Αργεντινής. Είναι το δεύτερο αρχαιότερο πρωτάθλημα του κόσμου και ένα από τα πρώτα που έγιναν επαγγελματικά (1891 και 1931 αντίστοιχα). Από το 2017 ονομάζεται Σουπερλίγα Αρχεντίνα ντε Φούτμπολ (Superliga Argentina de Fútbol). Σύστημα διεξαγωγής Για τις παλαιές μεθόδους διεξαγωγής, βλ. Ιστορία του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Αργεντινής. Απερτούρα και Κλαουσούρα (1991-2012) Από το 1991 είχε επιλεγεί το σύστημα των δύο πρωταθλημάτων με τις ίδιες ομάδες ανά αγωνιστική περίοδο, το οποίο φαινόταν ασυνήθιστο όταν πρωτοεφαρμόστηκε, αλλά τελικά αποδείχθηκε τόσο επιτυχημένο που βρήκε μιμητές σε πολλά ακόμα κράτη της Λατινικής Αμερικής: Η Απερτούρα (Apertura, σημαίνει «άνοιγμα», συμπίπτει με την άνοιξη του νοτίου ημισφαιρίου) διαρκεί από Αύγουστο έως Ιανουάριο. Όλες οι ομάδες παίζουν μεταξύ τους από μία φορά. Πρωταθλήτρια αναδεικνύεται η ομάδα που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς (3 για κάθε νίκη και 1 για ισοπαλία) - εάν υπάρξει ισοβαθμία, δεν ισχύει ο κανόνας της διαφοράς τερμάτων, αλλά δίνεται αγώνας μπαράζ μεταξύ των ισοβαθμησάντων. Η Κλαουσούρα (Clausura, «κλείσιμο», συμπίπτει με το φθινόπωρο) διαρκεί από Φεβρουάριο έως Ιούνιο. Η βαθμολογία μηδενίζεται και επαναλαμβάνεται το πρόγραμμα της Απερτούρα, αλλά στις αντίστροφες έδρες. Ισχύουν οι ίδιοι κανονισμοί. Η αρχική σκέψη ήταν πως κάθε Ιούλιο, οι δύο νικήτριες θα αναμετρούνται σε ένα τελικό που θα αναδείκνυε τον πρωταθλητή - αυτό δοκιμάστηκε τα δύο πρώτα έτη αλλά δεν ικανοποίησε. Συνεπώς έκτοτε τα δύο πρωταθλήματα ήταν εντελώς ανεξάρτητα μεταξύ τους, αναδείκνυαν δε χωριστούς και ισάξιους πρωταθλητές - ακόμα και εάν μία ομάδα κατακτούσε και τα δύο την ίδια αγωνιστική περίοδο (π.χ. η Μπόκα Τζούνιορς τη σαιζόν 2005-06), στο παλμαρέ της προσθέτονταν όχι ένα αλλά δύο τρόπαια. Ινισιάλ και Φινάλ (2012-14) Την περίοδο 2012-13, η Απερτούρα και η Κλαουσούρα μετονομάστηκαν σε Ινισιάλ (Inicial) και Φινάλ (Final) αντίστοιχα, με την ίδια μορφή όπως και πριν, αλλά, αναδεικνύοντας μόνο ένα πρωταθλητή σε κάθε περίοδο, σε αντίθεση με την προηγούμενη μορφή που είχε δύο πρωταθλητές (Απερτούρα και Κλαουσούρα, αντίστοιχα). Στο τέλος των δύο τουρνουά, οι νικητές των Ινισιάλ και Φινάλ έρχονται αντιμέτωποι σε έναν αγώνα ο οποίος καθορίζει τον πρωταθλητή της περιόδου. Στην παρούσα μορφή του συμμετέχουν 20 σύλλογοι. Πριν από αυτές τις αλλαγές, είχε προταθεί ένα αμφιλεγόμενο σχέδιο για την περίοδο 2012-13: αφορούσε ένα νέο τουρνουά, το οποίο θα περιλάμβανε ομάδες τόσο την Πριμέρα Ντιβισιόν όσο και από την Πριμέρα Β Νασιονάλ: η πρώτη δεν θα είχε καμία ομάδα υποβιβασμένη για την περίοδο 2011 - 12 και θα περιλάμβανε δεκαέξι ομάδες από την Πριμέρα Β Νασιονάλ. Το τουρνουά θα περιλάμβανε επίσης μια ομάδα από τον Μητροπολιτικό Β Όμιλο και μία από το Τορνέο Αργεντινής Α, δημιουργώντας ένα πρωτάθλημα τριάντα οκτώ ομάδων. Οι αλλαγές αυτές αντιμετωπίστηκαν με ισχυρές αντιδράσεις από τα μέσα ενημέρωσης και τους φιλάθλους και τελικά το τουρνουά ματαιώθηκε. Σουπερφινάλ (2012-14) Με την ολοκλήρωση των δύο τουρνουά του πρωταθλήματος, οι δύο πρωταθλήτριες έναν αγώνα για το Κόπα Καμπεονάτο (Copa Campeonato, γνωστό ως Superfinal). Η AFA είχε προηγουμένως διαπιστώσει ότι η πρώτη διοργάνωση (που έγινε το 2013) θα θεωρούνταν ως επίσημος τίτλος της Πριμέρα Ντιβισιόν (εποχή 2012-13), οπότε στη Βέλες Σάρσφιλντ απονεμήθηκε το 10ο επίσημο πρωτάθλημά της, μετά την νίκη επί της Νιούελς. Ωστόσο, από τη διεξαγωγή του αγώνα του 2014 διαπιστώθηκε ότι το Superfinal δεν θα θεωρείται ως τίτλος της Πριμέρα Ντιβισιόν αλλά ένα επίσημο κύπελλο. Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι αγωνιστικές περίοδοι 2015 και 2016 διεξήχθησαν ως ενιαία τουρνουά με μόνο μία πρωταθλήτρια ομάδα ανά περίοδο, το Κόπα Καμπεονάτο καταργήθηκε. 2014-σήμερα: Ένα τουρνουά ξανά Από τον Αύγουστο του 2014 πραγματοποιήθηκε το Torneo de Transición, με συμμετοχή 20 ομάδων (17 από την περίοδο 2013-14 και 3 από την Πριμέρα Β Νασιονάλ της περιόδου 2013-14). Δεν υποβιβάστηκε καμία ομάδα στο τέλος του πρωταθλήματος. Το 2015 η μορφή του πρωταθλήματος μετατράπηκε σε ένα τουρνουά με 30 ομάδες. Οι πρώτες πέντε ομάδες των Σόνας Α και Β της Πριμέρα Β Νασιονάλ της περιόδου 2014 προβιβάστηκαν στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Αυτές οι 10 ομάδες, μαζί με τις 20 ομάδες που προϋπήρχαν στην κορυφαία κατηγορία, μετείχαν στο πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου. Υποβιβασμός Ο πίνακας του υποβιβασμού καταρτίζεται κάθε Ιούνιο με τη λήξη της Φινάλ. Οι ομάδες ταξινομούνται βάσει των επιδόσεών τους κατά την τελευταία τριετία, με το κλάσμα κερδισμένοι βαθμοί διά αγώνες. Ο 19ος και 20ός του πίνακα υποβιβάζεται άμεσα στη Β' Κατηγορία. Ο 17ος και 18ος δίνουν διπλούς αγώνες μπαράζ με τον 4ο και 3ο της Β' Κατηγορίας αντίστοιχα. Εάν μετά τα 180 λεπτά το σκορ είναι ισόπαλο (δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των εκτός έδρας γκολ), οι ομάδες μένουν στην ίδια κατηγορία. Ηπειρωτικές διοργανώσεις Ο πίνακας της πρόκρισης στα κύπελλα της Νότιας Αμερικής καταρτίζεται κάθε Δεκέμβριο με τη λήξη της Απερτούρα. Η σειρά κάθε ομάδας προκύπτει από το μέσο όρο των βαθμών της στα δύο τελευταία πρωταθλήματα (ή μόνο στην Ινισιάλ, για τους νεοεμφανιζόμενους). Κόπα Λιμπερταδόρες, 5 ομάδες: Οι δύο πρωταθλήτριες αποκτούν αυτόματο δικαίωμα συμμετοχής. Οι υπόλοιπες τρεις θέσεις (ή τέσσερις, εάν πρωταθλήτρια είναι η ίδια ομάδα) καλύπτονται από όσες βρίσκονται υψηλότερα στον πίνακα. Κατ' εξαίρεση το 2009 λήφθηκαν υπ' όψιν οι βαθμοί των τριών τελευταίων πρωταθλημάτων, για λόγους ανασυγχρονισμού των εθνικών με τις ηπειρωτικές διοργανώσεις. Κόπα Σουδαμερικάνα, 6 ομάδες: Μέχρι το 2009, οι Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ είχαν αυτόματο δικαίωμα συμμετοχής. Οι υπόλοιπες τέσσερις θέσεις καταλαμβάνονταν από τις ομάδες που ήταν υψηλότερα στον πίνακα. Από το 2010, μοναδικό κριτήριο είναι ο πίνακας και για τις έξι ομάδες που δικαιούται η Αργεντινή να στείλει στη διοργάνωση. Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, ενδέχεται μία ομάδα να συμμετάσχει και στα δύο Κύπελλα. Σε αυτή την περίπτωση, συνηθίζεται να δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στο Κόπα Λιμπερταδόρες, το οποίο θεωρείται υψηλότερου κύρους (αντίστοιχο του ευρωπαϊκού Τσάμπιονς Λιγκ). Πρωταθλήτριες ομάδες Ερασιτεχνική περίοδος Επαγγελματική περίοδος Μετροπολιτάνο και Νασιονάλ Σεζόν με βάση το Ευρωπαϊκό μοντέλο Απερτούρα και Κλαουζούρα Ινισιάλ και Φινάλ Τορνέο Τρανζισιόν Σεζόν με βάση το ημερολογιακό έτος Τίτλοι ανά σύλλογο Οι ομάδες με τις χρονιές κατάκτησης (1891–2022): Πολυνίκης ομάδα ανά περίοδο Ο κάτωθι πίνακας αναφέρει τα συνολικά χρόνια κατά τα οποία οι αναφερόμενες ομάδες κατείχαν τα περισσότερα πρωταθλήματα. Στην τρίτη στήλη αναφέρεται η χρονική περίοδος στην οποία η κάθε ομάδα κατείχε τα πρωτεία. Δεν υπολογίζονται τα έτη που την πρώτη θέση κατείχαν και μοιράζονταν παραπάνω από μία ομάδες. Κορυφαίοι σκόρερ Άλλα ρεκόρ Δείτε επίσης Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Αργεντινής Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Αναλυτικά αποτελέσματα όλων των αγωνιστικών περιόδων από τον ιστοχώρο του Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. Οι πρωταθλητές Αργεντινής Π Αργεντινης Αργεντινης
450838	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%B4%CE%B1%20%CE%91%C2%B4	Ανδρομέδα Α´	Η Ανδρομέδα Α΄ (Andromeda I) είναι νάνος σφαιροειδής γαλαξίας τύπου dSph ο οποίος απέχει περίπου 2,4 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό της Ανδρομέδας. Ανήκει στην Τοπική ομάδα γαλαξιών και είναι γαλαξίας-δορυφόρος του Γαλαξία της Ανδρομέδας (M31). Βρίσκεται περίπου 3,5 μοίρες νότια και λίγο πιο ανατολικά από τον Μ31. Με βάση όσα ήταν γνωστά μέχρι το 2005, η Ανδρομέδα Ι είναι ο κοντινότερος γνωστός συνοδός-γαλαξίας του Μ31 τύπου dSph διότι εκτιμάται πως απέχει ~40 kpc ή ~150.000 έτη φωτός. Ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Sidney van den Bergh το 1970 με χρήση του τηλεσκοπίου των 48 ιντσών στο Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ. Περαιτέρω έρευνα διεξήχθη χάρη στο Διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ και έδειξε ότι οι αστέρες στον οριζόντιο κλάδο της είναι, όπως συμβαίνει και στους άλλους νάνους σφαιροειδείς γαλαξίες, κατά κύριο λόγο ερυθροί. Βάσει αυτού και από την αφθονία μπλε αστέρων στον οριζόντιο κλάδο, μαζί με 99 αστέρες RR Λύρας που ανακαλύφθηκαν το 2005, προκύπτει ότι υπήρξε παρατεταμένη περίοδος γενέσεως αστέρων. Η ηλικία εκτιμάται στα δισεκατομμύρια χρόνια. Το Χαμπλ εντόπισε επίσης ένα σφαιρωτό σμήνος στην Ανδρομέδα Ι, καθιστώντας την τον λιγότερο φωτεινό γνωστό γαλαξία όπου εντοπίστηκε τέτοιου είδους αστρικό σμήνος. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Τοπική ομάδα γαλαξιών Νάνοι γαλαξίες Σφαιροειδείς γαλαξίες 02666 Ανδρομέδα (αστερισμός) Ιδιόμορφοι γαλαξίες
152293	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CE%B8%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%28%CF%84%CF%8D%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%82%29	Ερατοσθένης (τύραννος)	Ο Ερατοσθένης ήταν ένας από τους τριάκοντα τυράννους. Τον αναφέρει ο Ξενοφών, ενώ ο ρήτορας Λυσίας έγραψε και εκφώνησε λόγο κατά του Ερατοσθένη. Το 412 π.Χ. ο Λυσίας επιστρέφοντας στην Αθήνα εγκαταστάθηκε εκεί, όπου ζούσε ως πλούσιος ισοτελής, έχοντας κτήματα, τρία σπίτια και εργοστάσιο ασπίδων στον Πειραιά, όπου εργάζονταν 120 δούλοι. Όμως η έντονη πολιτική δράση και τα δημοκρατικά του φρονήματα ενόχλησαν τους Τριάκοντα τυράννους. Ο τύραννος Ερατοσθένης θανάτωσε τον αδερφό του Λυσία Πολέμαρχο, ενώ ο Λυσίας διέφυγε στα Μέγαρα, χάνοντας μεγάλο μέρος από την περιουσία του. Ο Λυσίας, μόλις επέστρεψε στην Αθήνα το 403 π.Χ., παρουσιάστηκε στο δικαστήριο ως κατήγορος του Ερατοσθένη, του φονιά του αδελφού του. Ο λόγος Κατά Ερατοσθένους είναι ο μόνος που εκφωνήθηκε από τον ίδιο το ρήτορα στο δικαστήριο. Ο Υπέρ του Ερατοσθένους φόνου απολογία, επίσης του Λυσίου, αναφέρεται σε διαφορετικό άτομο. Παραπομπές Πηγές Αρχαίοι Αθηναίοι Αρχαίοι Έλληνες πολιτικοί Αρχαίοι Έλληνες τύραννοι
711723	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BB	Κάστρο Μπαλμόραλ	Το Κάστρο Μπαλμόραλ (αγγλικά: Balmoral Castle), είναι μία μεγάλη ιδιοκτησία στο Ρόγιαλ Ντήσαϊντ, στο Αμπερντήνσαϊρ της Σκωτίας, που ανήκει στον Κάρολο Γ' του Ηνωμένου Βασιλείου. Βρίσκεται κοντά στην κώμη Κράθι, 14 χλμ. δυτικά του Μπάλατερ και 80 χλμ. δυτικά του Αμπερντίν. Το Μπαλμόραλ είναι μία από τις κατοικίες της βρετανικής βασιλικής οικογένειας από το 1852, όταν το κτήμα και το αρχικό του κάστρο αγόρασε ο Αλβέρτος, σύζυγος της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου, από την οικογένεια Φαρκούαρσον. Λίγο αργότερα το σπίτι βρέθηκε να είναι πολύ μικρό (το βασιλικό ζεύγος είχε 9 παιδιά) και ανατέθηκε η οικοδόμηση του σημερινού κάστρου Μπαλμόραλ. Αρχιτέκτονας ήταν ο Γουίλιαμ Σμίθ του Αμπερντίν και τα σχέδιά του τροποποιήθηκαν από τον πρίγκιπα Αλβέρτο. Το Μπαλμόραλ ήταν ιδιωτική ιδιοκτησία της βασίλισσας και δεν αποτελεί μέρος των Ιδιοκτησιών του Στέμματος. Ως εκ τούτου, ακόμη και η αστυνομία χρειάζεται ειδική άδεια για να εισέλθει στο Μπαλμόραλ, ενώ όσοι επιθυμούν να ψαρέψουν στην περιοχή υποχρεούνται να πληρώσουν μέχρι και 630 λίρες τη μέρα. Το κάστρο είναι ένα παράδειγμα της σκωτικής αρχιτεκτονικής και ταξινομείται από το «Ιστορικό Περιβάλλον της Σκωτίας» ως κτήριο κατηγορίας A. Το νέο κάστρο ολοκληρώθηκε το 1856, ενώ το παλαιό κάστρο κατεδαφίστηκε λίγο μετά. Η ιδιοκτησία Μπαλμόραλ έχει προσθήκες από διαδοχικά μέλη της βασιλικής οικογένειας και τώρα καλύπτει μία έκταση περίπου 50.000 έικρ (200.000 στρέμματα). Είναι ένα αγρόκτημα εργασίας, που περιλαμβάνει χερσότοπους αγριόγαλων, δασική έκταση και αρόσιμη γη, καθώς και διαχειριζόμενα κοπάδια ελαφιών, βοοειδών των Χάιλαντ και πόνι. Στο κάστρο Μπαλμόραλ, άφησε την τελευταία της πνοή στις 8 Σεπτεμβρίου 2022, η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ σε ηλικία 96 ετών. Ετυμολογία Καταγράφτηκε πρώτα ως Μπατσμόραλ το 1451, όπου το πρώτο συνθετικό είναι το γαελικό μποθ, που σημαίνει «καλύβα». Το δεύτερο μέρος του ονόματος είναι αβέβαιο, αλλά μπορεί να προέρχεται από το πικτικό mor, που σημαίνει «μεγάλος» και ial, "ανοικτός χώρος" (βλ. ουαλικά mawr-ial). Δείτε επίσης Κράθι Κιρκ Κατάλογος βρετανικών βασιλικών κατοικιών Κάστρα της Σκωτίας Το Ardverikie House, χρησιμοποιήθηκε συχνά ως περίπτερο για το Κάστρο Μπαλμόραλ στην ταινία Παραπομπές Bιβλιογραφία Eξωτερικοί σύνδεσμοι Balmoral Castle - Επίσημος ιστότοπος Royal Deeside - Επίσημος ιστότοπος Ο Tom Weir επισκέπτεται το Balmoral - βίντεο από το ScotlandonTV Μ
809844	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD%20%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA	Ρενέ Φλέμινγκ	Η Ρενέ Λυνν Φλέμινγκ (, γεννημένη στις 14 Φεβρουαρίου 1959) είναι επιφανής αμερικανίδα υψίφωνος. Έχει βραβευτεί με το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών των ΗΠΑ (National Medal of Arts) και έχει προταθεί για περισσότερα από 15 βραβεία Grammy, κερδίζοντας 4 εξ αυτών. Στις λοιπές αξιοσημείωτες βραβεύσεις της συγκαταλέγονται η Λεγεώνα της Τιμής από τη γαλλική κυβέρνηση, ο Σταυρός του Τάγματος της Αξίας της Γερμανίας, το Πολικό Μουσικό Βραβείο της Σουηδίας και η τιμητική συμμετοχή στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής της Αγγλίας. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τους περισσότερους καλλιτέχνες που η καριέρα τους ξεκίνησε στην όπερα, η Φλέμινγκ χαίρει ευρύτερης αναγνώρισης, ούσα γνωστή πέρα από το κοινό της κλασικής μουσικής. Σταδιοδρομία στην όπερα Η Φλέμινγκ είναι μια λυρική υψίφωνος. Έχει ερμηνεύσει ρόλους όπερας για κολορατούρα, λυρική και ελαφρύτερη, σπίντο υψίφωνο, στα ιταλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα τσέχικα και τα ρωσικά, αλλά και στη μητρική της γλώσσα, τα αγγλικά. Στη διάρκεια της καριέρας της ανέλαβε την ερμηνεία νέων συνθέσεων, πρωταγωνιστώντας σε αρκετές παγκόσμιες πρεμιέρες οπερατικών έργων, ή τραγουδώντας συναυλιακά έργα και τραγούδια που συνέθεσαν ειδικά για εκείνη συνθέτες όπως οι Αντρέ Πρεβέν, Καρολάιν Σω, Άντερς Χίλμποργκ, Ανρί Ντιτιγιώ, Γουέιν Σόρτερ κ.α. Το 2008, η Φλέμινγκ έγινε η πρώτη γυναίκα στα 125 χρόνια ιστορίας της Μητροπολιτικής Όπερας που εκκίνησε τη σεζόν της λυρικής σκηνής με μια σόλο εμφάνιση σε ένα βραδινό γκαλά όπερας. Λοιπές δραστηριότητες Πέρα από την όπερα, η Φλέμινγκ έχει τραγουδήσει και ηχογραφήσει ληντ, σανσόν, τζαζ μουσική, μιούζικαλ και ίντι ροκ και έχει εμφανιστεί επί σκηνής με ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων των Λουτσιάνο Παβαρόττι, Λου Ριντ, Πολ Σάιμον, Αντρέα Μποτσέλι, Στινγκ. Ακόμα, έχει παίξει στο Μπρόντγουεϊ και σε θεατρικές παραγωγές στο Λονδίνο, το Λος Άντζελες και το Σικάγο, ενώ έχει ηχογραφήσει τραγούδια τίτλων για πολλές επιτυχημένες ταινίες, εκ των οποίων δύο κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (Η Μορφή του Νερού και Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά). Η αμερικανή υψίφωνος έχει κάνει πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις και είναι η μόνη κλασική τραγουδίστρια που ερμήνευσε τον Εθνικό Ύμνο των ΗΠΑ στο Σούπερ Μπόουλ. Η Φλεμινγκ έχει μιλήσει συχνά για την επίδραση της μουσικής στην υγεία και τη μελέτη του φαινομένου από τη νευροεπιστήμη και βραβεύτηκε για την εξασφάλιση ευρύτερης δημοσιότητας στο έργο της επιστήμης στον τομέα αυτόν. Προσωπική ζωή Έχει παντρευτεί δύο φορές. Το 1989 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ρικ Ρος, με τον οποίον απέκτησε δύο κόρες· το ζευγάρι χώρισε το 2000. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, η Φλέμινγκ παντρεύτηκε τον δικηγόρο Τιμ Τζέσελι, τον οποίο γνώρισε σε ένα ραντεβού στα τυφλά που είχε οργανώσει η συγγραφέας Αν Πάτσετ. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Βραβευμένοι με Grammy Αμερικανίδες ηθοποιοί θεάτρου Υψίφωνοι Αμερικανίδες τραγουδίστριες
503938	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%8C%CF%84%CF%83%CE%BD%CE%BF	Πσιτότσνο	Το Πσιτότσνο () είναι χωριό της Γκμίνα Γεζιοζάνι, στο Πόβιατ Λουμπάρτουφ του Βοεβοδάτου Λούμπλιν στην ανατολική Πολωνία. Βρίσκεται περίπου 29 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Λουμπάρτουφ και 47 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας του βοεβοδάτου, Λούμπλιν. Το χωριό έχει πληθυσμό 1.100 κατοίκων. Παραπομπές Χωριά της Πολωνίας Χωριά του Πόβιατ Λουμπάρτουφ
19270	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%82%20%28%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%29	Καμηλοπάρδαλις (αστερισμός)	Η Καμηλοπάρδαλις (λατινικά: Camelopardalis, συντομογραφία: Cam) είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά το 1624 από τον Bartsch, και είναι ένας από τους 88 επίσημους αστερισμούς που θέσπισε η Διεθνής Αστρονομική Ένωση. Κύριοι αστέρες β Καμηλοπάρδαλης Κανένας αστέρας της Καμηλοπάρδαλης δεν φέρει κύριο όνομα και μόνο τρεις διαθέτουν ονομασία με ελληνικό γράμμα. Ο πιο λαμπρός αστέρας, ο β Καμηλοπάρδαλης, έχει φαινόμενο μέγεθος μόλις 4,03 αλλά είναι πολύ ελάχιστα φωτεινός επειδή απέχει πολύ από το ηλιακό μας σύστημα: σ' απόσταση 1.000 ετών φωτός εκτιμάται ότι έχει απόλυτο μέγεθος περίπου -3,40. Δεν είναι παράξενο που ο β Καμηλοπάρδαλης είναι ένας γαλάζιος υπεργίγαντας, 32 φορές πιο ογκώδης από τον Ήλιο και με μάζα 7 φορές μεγαλύτερη από την ηλιακή. Αποτελεί επίσης διπλό αστέρα, και ακόμη και τριπλό: σ' απόσταση μεγαλύτερη των 25.000 αστρονομικών μονάδων από το κύριο μέλος περιφέρεται - κάθε ένα εκατομμύριο έτη - ένα ζεύγος δυο άλλων αστέρων. α Καμηλοπάρδαλης Ο α Καμηλοπάρδαλης, παρά το όνομα του, δεν είναι ο λαμπρότερος αστέρας του αστερισμού της Καμηλοπάρδαλης, ούτε καν ο δεύτερος πιο λαμπρός. Με φαινόμενο μέγεθος μόλις 4,26, είναι ο τρίτος πιο λαμπρός του αστερισμού. Πράγματι, αυτός ο αστέρας φαίνεται σε μας τόσο ελάχιστα φωτεινός, μάλλον επειδή απέχει πολύ από το ηλιακό μας σύστημα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του δορυφόρου Ίππαρχος (Hipparcos), απέχει 6.940 έτη φωτός, αλλά σε αυτή την απόσταση οι υπολογισμοί με τη μέθοδο της παράλλαξης έχουν τόσο μεγάλο περιθώριο λάθους που θα μπορούσε να απέχει από μας 3.200 έτη φωτός. Ο α Καμηλοπάρδαλης είναι λοιπόν ένας γαλάζιος-λευκός υπεργίγαντας, με μάζα τουλάχιστον 25 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του Ήλιου και που, αν τοποθετούταν στη θέση του, θα εκτεινόταν πέρα από την τροχιά της Γης. Χάνει συνεχώς μάζα, γεγονός που εκδηλώνεται με σημαντικό αστρικό άνεμο, και στο τέλος της ζωής του θα μετατραπεί σε υπερνόβα (hypernova). γ Καμηλοπάρδαλης Ο γ Καμηλοπάρδαλης είναι ένα λευκό αστέρι στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης 358 έτη φωτός μακριά και η λαμπρότητα του φτάνει σε οπτικό μέγεθος των 4,59. Ο γ Καμηλοπάρδαλης είναι ο κύριος αστέρας ενός συστήματος πολλαπλών-αστέρων, τα οποία κινούνται μέσα στον γαλαξίας μας με ταχύτητα 23,8 km / s σε σχέση με τον Ήλιο. Η προβλεπόμενη περιφορά του γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας, προβλέπεται μεταξύ 24.100 και 25.600 έτη φωτός. Ουράνια αντικείμενα Ο αστερισμός της Καμηλοπάρδαλης περιλαμβάνει το ανοιχτό σμήνος NGC 1502. Τον σπειροειδή γαλαξία NGC 2403. Ένας σπειροειδής γαλαξίας με ανοιχτούς βραχίονες (για την ακρίβεια SΑΒ) και βρίσκεται στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης, περίπου 8 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Έχει περίπου το ήμισυ της μάζας του Γαλαξία μας και έχει μια αφθονία σε υδρογόνο. Καθώς επίσης σχετίζεται με την ομάδα γαλαξιών Μ81, στην οποία ανήκει και ο Μ82 που πρίν από λίγες ημέρες ένα αστέρι του έφτασε στο τέλος της ζωής του (σουπερνόβα). Ένα άλλο ιδιαίτερο αντικείμενο στον αστερισμό είναι ο αστέρας άνθρακα U Καμηλοπάρδαλης, με φαινόμενο μέγεθος +7,35. Ο αστέρας βρίσκεται στα τελευταία στάδια της ζωής του και αποβάλλει κελύφη αερίων, τα οποία σχημάτισαν ένα τέλεια σφαιρικό νεφέλωμα. Το πλανητικό νεφέλωμα NGC 1501 το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 4.200 έτη φωτός μακριά από τη Γη και η διάμετρος του έχει έκταση περίπου 1,4 έτη φωτός. Το κεντρικό άστρο του NGC 1501 είναι ένα αστέρι Wolf-Rayet 14,5 μεγέθους και με θερμοκρασία 90.000 Κέλβιν. Τον Ακανόνιστο Γαλαξία Νάνο NGC 1569. Είναι ένας ανώμαλος γαλαξίας νάνος ο οποίος ανήκει στον Άτλα των περίεργων γαλαξιών λόγω του ακανόνιστου σχήματός του. Βρίσκεται στο μακρύ λαιμό του αστερισμού της Καμηλοπάρδαλης μόλις 11 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, αυτός ο σχετικά κοντινός γαλαξίας προσφέρει στους αστρονόμους μια εξαιρετική ευκαιρία να μελετήσουν τους αστρικούς πληθυσμούς στους ταχέως εξελισσόμενους γαλαξίες. Η αστρογόνος διεργασία στο κέντρο του κοντινού γαλαξία νάνου NGC 1569 φαίνεται να έχει αρχίσει πριν από 25 εκατομμύρια χρόνια περίπου. Το ταραγμένο περιβάλλον τροφοδοτείται από εκρήξεις σουπερνόβα καθώς διασπείρουν το υλικό τους και προκαλούν το σχηματισμό αστεριών. Δύο τεράστια σμήνη αστέρων φαίνονται στα αριστερά του κέντρου στην πανέμορφη εικόνα– αρκετά νεαρά σε σχέση με τα σφαιρικά σμήνη αστέρων στο δικό μας σπειροειδή Γαλαξία. Τον Ραβδωτό Σπειροειδή Γαλαξία NGC 1530. Είναι ένας ραβδωτός σπειροειδής γαλαξίας στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης. Θεωρείται ο,τι είναι ένας από τους μεγαλύτερους γαλαξίες του Βόρειου ουρανού. Έχει έναν ορατό ημισπειροειδή πυρήνα,που πιστεύεται ό,τι αποτελείται είτε απο υπέρθερμουs ερυθρούs γίγαντεs, είτε από μια λαμπρή σκόνη. Παρατηρείται επίσης ο,τι η ράβδοs του, εχει οδηγήσει ένα υψηλό ποσοστό (κατά προσέγγιση 25%) του συνολικού αερίου του Γαλαξία, στο κέντρο του. Τον Ραβδωτό Σπειροειδή Γαλαξία NGC 2146. Ένας ελαφρώς μικρότερος Γαλαξίας σε σχέση με τον δικό μας και βρίσκεται περίπου 70 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας ραβδωτός σπειροειδής λόγω του σχήματός του, αλλά το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του είναι το ο σκονισμένος σπιράλ βραχίονας που έχει ένα βρόχομπροστά από τον πυρήνα του. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι ένας γειτονικός γαλαξίας ο (NGC 2146a ) αλληλεπιδρά μαζί του και λόγω της βαρυτικής του έλξης δημιουργεί διαταραχές που στρεβλώνουν τις τροχιές πολλών αστέρων του NGC 2146. Τον Ραβδωτό Σπειροειδή Γαλαξία IC 342, είναι μόλις 7 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον μακρύ λαιμό του αστερισμού της Καμηλοπάρδαλης. Ο όμορφος κοντινός σπειροειδής γαλαξίας IC 342 θα μπορούσε να είναι πιο διάσημος, αν δεν ήταν τόσο κρυφός. Θα ήταν ένας εξέχων γαλαξίας στον νυχτερινό ουρανό μας, αλλά είναι σχεδόν κρυμμένος πίσω από το πέπλο των άστρων, αερίου καινεφών σκόνης που μπλοκάρει το 85% του φωτός του. Με καθαρή θέα θα ήταν ένας γαλαξίας με 6ο ή 7ο μέγεθος. Τον νάνο ανώμαλο γαλαξία NGC 2366 που βρίσκεται περίπου 10 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης, ενώ κινείται με ταχύτητα 80-99 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Είναι μέλος της M81-ομάδα γαλαξιών. Τον NGC 2655, ένας ελλειπτικός γαλαξίας στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης. Το Σμήνος γαλαξιών MS 0.735,6 7421 είναι ένα σμήνος γαλαξιών που βρίσκεται στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης, περίπου 2,6 δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ο,τι στον πυρήνα του φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες γαλαξιακές μαύρες τρύπες στο σύμπαν. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ο,τι μια έκρηξη που συμβαίνει τα τελευταία 100 εκατομμύρια χρόνια μέσα στην καρδιά του σμήνους των γαλαξιών, έχει ως αποτέλεσμα να απελευθερώνει περισσότερη ενέργεια στο διάστημα, από ό,τι εκατοντάδες εκατομμύρια εκρήξεων ακτίνων γάμμα. Ιστορικά στοιχεία Αυτή η μεγάλη περιοχή που εκτείνεται μεταξύ του Πολικού Αστέρα και του αστερισμού του Ηνιόχου στερείται κάποιου σημαντικού αστέρα, γεγονός που μάλλον εξηγεί το λόγο για τον οποίο, αν και είναι ορατή όλο το χρόνο από το Βόρειο Ημισφαίριο, σημειώθηκε για πρώτη φορά μόλις το 1624 από τον Γερμανό μαθηματικό Jakob Bartsch, κουνιάδο του Γιοχάνες Κέπλερ, ακόμη κι αν είχε επινοηθεί προηγουμένως πιθανόν από τον Ολλανδό αστρονόμο και χαρτογράφο Petrus Plancius. Το όνομα του αστερισμού είναι άμεσα συνυφασμένο με το σχήμα του: μακρύ και λεπτό σαν το λαιμό μιας καμηλοπάρδαλης. Δείτε επίσης Κατάλογος αστέρων της Καμηλοπαρδάλεως Εξωτερικοί σύνδεσμοι
632616	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%20%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA	Αλεξάντρ Νταράκ	Ο Αλεξάντρ Νταράκ (10 Νοεμβρίου 1855 στο Μπορντώ - 1931 στο Μόντε Κάρλο) ήταν Γάλλος επιχειρηματίας και πρωτοπόρος της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο Νταράκ έμαθε το επάγγελμα του τεχνικού. Το 1891 ίδρυσε την Société Gladiator, η οποία παρήγαγε ποδήλατα και το 1894 ξεκίνησε την παραγωγή της μοτοσικλέτας Millet. Μετά από λίγα χρόνια πούλησε την εταιρεία σε κοινοπραξία με επικεφαλής τον Αντόλφ Κλεμάν. Λίγο αργότερα ίδρυσε την εταιρεία Automobiles Darracq SA στη Συρέν κοντά στο Παρίσι. Η Automobiles Darracq SA μετονομάστηκε, σύμφωνα με τους όρους του αγγλικού δικαίου, σε A. Darracq & Company (1905), Limited το 1905. Τα οχήματα της εταιρείας του Νταράκ συμμετείχαν σε διάφορα αγωνιστικά γεγονότα. Η εταιρεία επεκτάθηκε με διάφορους τρόπους συμπεριλαμβανομένης της αδειοδοτημένης παραγωγής σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η Opel στη Γερμανία ήταν ένας από τους εταίρους. Στην Ιταλία, το 1907, μαζί με τον Καβαλιέρε Ούγκο Στέλλα, ίδρυσε την Società Italiana Automobili Darracq. Αρχικά η εταιρεία του στην Ιταλία είχε την έδρα της κοντά στην Νάπολη και στη συνέχεια μετακόμισε στο Πορτέλο κοντά στο Μιλάνο. Η εταιρεία αυτή θεωρείται πρόδρομος της Άλφα Ρομέο, η οποία ιδρύθηκε το 1910. Το 1912 ο Αλεξάντρ Νταράκ πούλησε την γαλλική του εταιρεία σε Βρετανούς επενδυτές. Πούλησε το τελευταίο του μερίδιο στην Alfa Romeo το 1915. Από τότε σταμάτησε να ασχολείται με την αυτοκινητοβιομηχανία. Ο τάφος του βρίσκεται στο Παρίσι, στο διάσημο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ (Τμήμα 2), σε οικογενειακό τάφο, όπου είναι θαμμένη και η σύζυγός του Λουίζ (1850-1920). Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Zwei Bilder von Aktien der Gesellschaft A. Darracq & Company (1905), Limited (Los 190 und Los 191) (Seite 3 der PDF-Datei) (389 kB) Πρωτοπόροι της αυτοκινητοβιομηχανίας Γάλλοι επιχειρηματίες
463478	https://el.wikipedia.org/wiki/HMS%20Concord	HMS Concord	Πέντε πλοία του Βασιλικού Ναυτικού είχαν το όνομα HMS Concord: HMS Concord (1649) - ολλανδικό πλοίο με 24 πυροβόλα που πέρασε στην κατοχή των Βρετανών το 1649. Πωλήθηκε το 1659. HMS Concord (1697) - γαλλικό πλοίο που πέρασε στην κατοχή των Βρετανών το 1697. Η κατάληξή του δεν είναι γνωστή. HMS Concorde (1783) - γαλλικό πλοίο πέμπτης τάξης με 36 πυροβόλα που πέρασε στην κατοχή των Βρετανών το 1783 και πωλήθηκε το 1811. HMS Concord (1916) - ελαφρύ καταδρομικό κλάσης C το οποίο καθελκύστηκε το 1916 και διαλύθηκε το 1935. HMS Concord (R63) - αντιτορπιλικό κλάσης C το οποίο καθελκύστηκε το 1945 ως HMS Corso αλλά μετονομάστηκε το 1946. Διαλύθηκε το 1962. Ονομασίες πλοίων του Βασιλικού Ναυτικού
315895	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%81%20%CE%93%CE%BF%CF%85%CF%8E%CE%BB	Άρθουρ Γουώλ	Ο Άρθουρ Γουώλ (8 Σεπτεμβρίου, 1917 - 6 Μαρτίου, 2006) ήταν Αμερικανός επιστήμονας ο οποίος, ως διδακτορικός φοιτητής του Γκλεν Θ. Σίμποργκ στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ απομόνωσε πρώτη φορά το πλουτώνιο τον Φεβρουάριο του 1941 . Εργάστηκε, επίσης, στο Σχέδιο Μανχάταν. Περαιτέρω πληροφορίες Τζέρεμι Μπέρνσταϊν: Πλουτώνιο: Η Ιστορία του Πιο Επικίνδυνου Στοιχείου Του Κόσμου. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Cornell, 2009. ISBN 0-8014-7517-1 Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Νεκρολογία Αμερικανοί χημικοί Χημικοί του 20ού αιώνα
562321	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7%20%CE%91%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%88%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85	Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Σλοβακικού Έθνους του Σλοβακικού Εθνικού Συμβουλίου	Η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Σλοβακικού Έθνους του Σλοβακικού Εθνικού Συμβουλίου ήταν ψήφισμα του Σλοβάκου Εθνικού Συμβουλίου στις 17 Ιουλίου 1992, με το οποίο τα μέλη του Συμβουλίου απαίτησαν την ανεξαρτησία της Σλοβακίας. Η εκδήλωση αυτή ήταν μέρος μιας διαδικασίας, η οποία ολοκληρώθηκε με τη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας και τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης Σλοβακίας την 1η Ιανουαρίου 1993. Το κείμενο της διακήρυξης στα Σλοβακικά: Ελληνική μετάφραση: Αναφορές Πολιτική ιστορία της Σλοβακίας Διακηρύξεις ανεξαρτησίας
613443	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85	Κατάλογος στρατιωτικού εξοπλισμού της Κύπρου	Η Κυπριακή Εθνική Φρουρά είναι συνδυασμένη οπλική δύναμη και αντιπροσωπεύει τις οργανωμένες δυνατότητες γης, αέρος και θαλάσσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο εξοπλισμός συνήθως εισάγεται από άλλες χώρες, δεδομένου ότι η χώρα έχει πολύ περιορισμένη βαριά βιομηχανική και εμπορική βιομηχανική ικανότητα, λόγω του μικρού πληθυσμού και της μάζας γης της (χωρίς τα κατεχόμενα εδάφη). Ο ρόλος της διατήρησης, αναβάθμισης και τροποποίησης του στρατιωτικού εξοπλισμού είναι πρωτίστως καθήκον της Εθνικής Φρουράς Τεχνικό Σώμα, αν και πιο σύνθετες δραστηριότητες βασίζονται στη διαθεσιμότητα των δημοσίων συμβάσεων. Από το 2023 έχει γίνει άρση του εμπάρκου όπλων από τις Η.Π.Α. προς την Κυπριακή Δημοκρατία ξεκλειδώνοντας τη δυνατότητα η Εθνική Φρουρά να εξοπλιστεί με Αμερικανικά όπλα. Λειτουργικός Εξοπλισμός Μικρά Όπλα Τεθωρακισμένα Οχήματα Πυροβολικό Αεροσκάφη Υδάτινος εξοπλισμός FPB τάξη 30M SAB-12 τάξη Ευαγόρας, FPB τάξη Σαχντάγκ FPB Τύπου 32L, τάξη Εστερέλ FPB Τάξη Δήλος, PB Τάξη FAB τάξης Ρόντμαν 55 LCP τάξης Ρότορκ Nautimar HD-7 RIB Barracuda RIB Mostro RIB Συστήματα αεράμυνας BUK-M1-2 TOR-M1 Aspide Mistral SA-7 Grail GDF-005 M55A4B1 M55A4 Bofors 40 L/60 M2 Browning Άλλοι πύραυλοι MBDA MM-40 Exocet Block-II Διαστημικά Hellas-Sat Παραπομπές Στρατός της Κύπρου __ΜΕΠΠ__
56423	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%28%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82%29	Σόλοι (Κύπρος)	Οι Σόλοι ήταν αρχαία ελληνική πόλη της Κύπρου, στη βόρεια ακτή της (περιοχή Μόρφου), έδρα σημαντικού βασιλείου που άνθισε από την κλασσική μέχρι και την πρωτοχριστιανική περίοδο Η πόλη αναφέρεται και από τον Σκύλακα τον Καρυανδέα, εξερευνητή του 5ου αιώνα. Οι κάτοικοί της αναφέρονταν ως "Σόλιοι", σε αντίθεση με την ονομασία "Σολείς" των κατοίκων της πόλης Σόλοι της Κιλικίας. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρυτής και πρώτος βασιλιάς της ήταν ο ήρωας του Τρωικού πολέμου, Ακάμας, γιος του βασιλιά Θησέα. Οι Σόλοι διαδέχτηκαν την πόλη κράτος της Αιπείας την οποία ίδρυσε ο Δημοφών, αδελφός του Ακάμα, που βρισκόταν σε περιοχή με ανθυγιεινό κλίμα. Κάποτε πέρασε από εκεί ο Σόλων και συνέστησε στον Φιλόκυπρο να ιδρύσει μια νέα πόλη σε περιοχή με καλύτερο κλίμα, όπως κι έγινε. Η νέα πόλη ονομάστηκε Σόλοι προς τιμήν του Σόλωνα ο οποίος έγραψε και τους πρώτους νόμους της. Γνωστοί Σόλιοι Φιλόκυπρος βασιλιάς και ιδρυτής των Σόλων Τινεντης τελευταίος βασιλιας των Σόλων Αριστόκυπρος, βασιλιάς των Σόλων, γιος του Φιλοκύπτου Πασικράτης, βασιλιάς των Σόλων, πιθανώς 3ος αι. π.Χ. Εύνοστος ο Σόλιος, γιος του Πασικράτη ο οποίος πολέμησε μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο στην Τύρο Νικοκλής ο Σόλιος, γιος ή αδελφός του Ευνόστου (αναφέρεται και ως «Νικοκλέης ὁ Πασικράτεος Σόλιος» από τον Αρριανό) ο οποίος συνόδευσε τον Μέγα Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό, επικεφαλής του Κυπριακού στόλου Στασάνωρ ο Σολεύς, γιος του Ευνόστου, ένας από τους διοικητές (σατράπες) της Ασίας ο οποίος έμεινε εκεί μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου Ιέρων ο Σόλιος, ο οποίος στάλθηκε από τον Μεγάλο Αλέξανδρο να περιπλεύσει την Αραβική χερσόνησο και ο οποίος έφτασε μέχρι την είσοδο του Περσικού Κόλπου Δημοχάρης ο Σόλιος, συγγραφέας, ιστορικός, 4ος – 3ος αι. π.Χ. Κλέαρχος ο Σολεύς, φιλόσοφος, μαθητής του Αριστοτέλη (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.) Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πόλεις της αρχαίας Κύπρου Εγκαταλελειμμένοι οικισμοί στην Κύπρο
249130	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%20%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82	Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος	Η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος είναι εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο και ιδρύθηκε από την Αγία Έδρα στις 10 Ιουνίου 1965. Είναι μέλος του Συμβούλιου των Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνόδων (Consilium Conferentiarum Episcoporum Europae, CCEE) και της Επιτροπής των Επισκοπικών Συνόδων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (Commissio Episcopatum Communitatis Europensis, COMECE). Η σημερίνη διάρθρωση έχει ως εξής: Σεβασμιότατος Θεόδωρος Κοντίδης (Πρόεδρος), Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών, Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου. Σεβασμιότατος Ιωσήφ Πρίντεζης, Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου, Αποστολικός Τοποτηρητής της Επισκοπής Χίου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου. Σεβασμιότατος Γεώργιος Αλτουβάς, Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας και Αποστολικός Τοποτηρητής του Βικαριάτου Θεσσαλονίκης. Σεβασμιότατος Πέτρος Στεφάνου, Επίσκοπος Σύρου και Θήρας και Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Επισκοπής Κρήτης. Σεβασμιότατος Μανουέλ Νιν, Τιτουλάριος Επίσκοπος Καρκαβίας, Έξαρχος Ελληνόρρυθμων Καθολικών της Ελλάδας. Πανοσιολογιότατος Ιωσήφ Μπεζαζιάν, Έξαρχος των Αρμενίων Καθολικών Ελλάδος. Σεβασμιότατος Σεβαστιανός Ροσσολάτος, Αρχιεπίσκοπος πρώην των εν Αθήναις Καθολικών και πρώην Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου Σεβασμιότατος Νικόλαος Φώσκολος, Αρχιεπίσκοπος πρώην των εν Αθήναις Καθολικών και πρώην Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου Σεβασμιότατος Φραγκίσκος Παπαμανώλης, Επίσκοπος πρώην Σύρου και Θήρας και πρώην Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Επισκοπής Κρήτης. Σεβασμιότατος Δημήτριος Σαλάχας, Τιτουλάριος Επίσκοπος Γρατιανουπόλεως (από Καρκαβίας) και πρώην Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών της Ελλάδας. Σεβασμιότατος Ιωάννης Σπιτέρης, Αρχιεπίσκοπος πρώην Κερκύρας, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας και Αποστολικός Τοποτηρητής του Βικαριάτου Θεσσαλονίκης. Σεβασμιότατος Νικόλαος Πρίντεζης, Αρχιεπίσκοπος πρώην Νάξου-Τήνου, Αποστολικός Τοποτηρητής της Επισκοπής Χίου και Μητροπολίτης παντός Αιγαίου. Πηγές H Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα Ελληνορρυθμη Καθολικη Εκκλησια
669335	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BD%CF%84	Χάρολντ Γκουλντ	Ο Χάρολντ Γκουλντ (αγγλικά: Harrold Vernon Gould), (10 Δεκεμβρίου 1923 - 11 Σεπτεμβρίου 2010), ήταν Αμερικανός ηθοποιός. Ο Γκουλντ εμφανίστηκε ως Μάιλς Βέμπερ στην κωμική σειρά Τα Χρυσά Κορίτσια (1989-92). Ήταν πέντε φορές υποψήφιος για το βραβείο Emmy. Ο Γκουλντ έπαιξε σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές για σχεδόν 50 χρόνια και εμφανίστηκε σε περισσότερα από 300 τηλεοπτικά επεισόδια, 20 μεγάλες κινηματογραφικές ταινίες και πάνω από 100 θεατρικά έργα. Πρώτα χρόνια Καριέρα Προσωπική ζωή Φιλμογραφία Κινηματογράφος Τηλεόραση Θέατρο The House of Blue Leaves (1970) - Artie Shaughnessy - Truck and Warehouse Theatre, New York City, NY The Skin of Our Teeth (1983) - Mr. Antrobus - Old Globe Theatre, San Diego, CA Visiting Mr. Green (1999) - Mr. Green - Pasadena Playhouse Old Wicked Songs (2002) - Professor Josef Mashkan - Rubicon Theatre Company Tuesdays With Morrie (2005) - Morrie Schwartz - Rubicon Theatre Company Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ο Ο Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου Αμερικανοί άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
472932	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%95.%CE%A0.%CE%A3.%20%CE%97%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85%201963%E2%80%9364	Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Ηπείρου 1963–64	Για την περίοδο 1963–64, η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηπείρου είναι η διοργανώτρια αρχή, υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των καθιερωμένων ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, στους νομούς Ιωαννίνων,Άρτας,Πρέβεζας και το νησί της Λευκάδας. Α ερασιτεχνική Η Αναγέννηση Άρτας ανέβηκε στην Β εθνική. Υπήρξε ένωση των δυο ομάδων της Λευκάδας και έτσι δεν υπήρξε υποβιβασμός. Β ερασιτεχνική Βόρειος όμιλος Νότιος όμιλος Γ ερασιτεχνική Κατέβηκε ξανά ο Αετός Σταυρακίου. Βόρειος όμιλος Νότιος όμιλος Α ερασιτεχνική (Β' ομάδες) Πηγές 64 Εγχώρια ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα 1963-1964
725492	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%8D%CE%BB%CE%B7	Γαλλική καμπύλη	Μια γαλλική καμπύλη ή Καμπύλες του Burmester, είναι ένας τύπος καμπυλόγραμμου που κατασκευάζεται συνήθως από μέταλλο, ξύλο ή πλαστικό και ο οποίος αποτελείται από πολλά διαφορετικά τμήματα της σπείρας του Euler. Χρησιμοποιείται στο γραμμικό σχέδιο και στον σχεδιασμό μόδας για τη σχεδίαση ομαλών καμπυλών με διαφορετικές ακτίνες. Η καμπύλη τοποθετείται στο υλικό σχεδίασης και ένα μολύβι, μαχαίρι ή άλλο εργαλείο σημαδεύει γύρω από τις καμπύλες, για να παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η Γαλλική Καμπύλη εφευρέθη από το Γερμανό μαθηματικό Ludwig Burmester. Είναι γνωστή και ως σετ Burmester. Σχεδιασμός ρούχων Η γαλλική καμπύλη χρησιμοποιείται τακτικά στον αυθεντικό σχεδιασμό υψηλής μόδας και από οικιακούς ράπτες, (όπως και από άλλους τύπους τεχνιτών). Είναι ποιο χρήσιμο σε διάφορα είδη λαιμών, μανικιών, στήθους και μέσης. Οι ποικίλες ακτίνες της Γαλλικής καμπύλης επιτρέπουν τον σχεδιασμό ομαλών και κομψών, εξατομικευμένων προσαρμογών, των τυπικά αγορασμένων ενδυμάτων. Οι σχεδιαστές μόδας και οι ράπτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια επιλογή από γαλλικές καμπύλες, καμπύλες γοφού, καμπυλόγραμμα με ίσια άκρα και χάρακες ορθής γωνίας σχήματος L. Οι Γαλλικές καμπύλες, μπορούν να είναι κατασκευασμένες από μέταλλο ή διαφανές πλαστικό, με μετρήσεις που σημειώνονται σε μετρικό ή αυτοκρατορικό σύστημα μέτρησης απόστασης. Παραπομπές Γεωμετρικά όργανα Μαθηματικά όργανα Καμπύλες
73444	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%83%CE%AD%20%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9F%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%BF	Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο	Ο Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο (José Clemente Orozco, 23 Νοεμβρίου 1883 - 7 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν Μεξικανός ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Zapotlán el Grande του Μεξικού (τωρινή Σιουδάδ Γκουσμάν). Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τοιχογράφους του 20ου αιώνα και διακόσμησε δημόσια κτίρια στο Μεξικό. Ήταν ένας από τους "Τρεις Μεγάλους" τοιχογράφους του Μεξικού, μαζί με τους Diego Rivera και Νταβίδ Αλφάρο Σικέιρος (Los Tres Grandes). Κυρίως επηρεασμένος από το Συμβολισμό, ήταν επίσης λιθογράφος και σατιρικός σκιτσογράφος. Από το 1922 ως το 1948 δημιούργησε τοιχογραφίες στην Πόλη του Μεξικού, στην Ορισάμπα, στο Claremont της Καλιφόρνια, στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Χάμσαϊρ, στην Γουαδαλαχάρα, Χαλίσκο, και στο Χικίλπαν, Μιτσοακάν. Η τέχνη του αποτελεί σπάνιο συνδυασμό ενός έντονου, προσωπικού εξπρεσιονισμού, με απλοποιημένες συνθετικές μορφές. Το καλλιτεχνικό του στιλ, όπως και η αισθητική του φιλοσοφία, επηρέασαν πολλούς καλλιτέχνες της Αμερικής στο τέλος του 20ου αιώνα. Πέθανε στην πόλη του Μεξικού τo 1949. Βιογραφία Νεανικά χρόνια και σπουδές Γονείς του ήταν ο Ιρενέο Ορόσκο, επαγγελματίας και η Μαρία Ρόσα δε Φλόρες Ορόσκο, οικοκυρά και ερασιτέχνης τραγουδίστρια. Η οικογένεια του μετακόμισε από τη Σιουδάδ Γκουσμάν (Ciudad Guzmán) στη Γουαδαλαχάρα και αργότερα στην Πόλη του Μεξικού, όπου και παρακολούθησε το δημοτικό. Καθημερινά, περνώντας από το δρόμο για το σχολείο έβλεπε ένα σατιρικό ζωγράφο, τον Χοσέ Γουαδαλούπε Ποσάδα, ο οποίος εκείνη την περίοδο δούλευε μπροστά στο κοινό διακοσμώντας βιτρίνες καταστημάτων. Με τα έργα του για το Μεξικάνικο πολιτισμό και με πολιτικά θέματα καλούσε τους Μεξικάνους να σκέφτονται μετά το τέλος της επανάστασης. Ο Ορόσκο αναφέρει στην αυτοβιογραφία του "Σταματούσα και περνούσα μερικά μαγευτικά λεπτά κοιτάζοντάς τον Ποσάδα...Αυτή ήταν η ώθηση που πρώτα κίνησε τη φαντασία μου και με έσπρωξε να γεμίζω το χαρτί με τις πρώτες μου μικρές φιγούρες, αυτό ήταν το ξύπνημά μου στην ύπαρξη της τέχνης της ζωγραφικής" (Orozco, 1962) Συνεχίζει λέγοντας πως άρχισε να χρησιμοποιεί χρώμα βλέποντας τις διακοσμήσεις του Ποσάδα. Παρακολούθησε νυχτερινά μαθήματα στην φημισμένη Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Κάρλος. Οι γονείς του, όμως, πίστευαν πως η ζωγραφική δεν θα μπορούσε να του εξασφαλίσει τα απαραίτητα, για αυτό και τον έστειλαν στην επαρχία όπου θα μπορούσε να σπουδάσει μηχανικός αγρονομίας. Με το επάγγελμα αυτό μπορούσε να είναι βέβαιος για το μέλλον του, να διαχειρίζεται και να καλλιεργεί τη γη του. Επέστρεψε όμως άρρωστος και άρχισε σπουδές αρχιτεκτονικής. Λίγο αργότερα ο πατέρας του πέθανε από τύφο και αναγκάστηκε να κάνει διάφορα επαγγέλματα για να θρέψει τη μητέρα του και τα μικρότερά του αδέρφια. Στα 17 του, εξαιτίας ενός ατυχήματος με βεγγαλικά τα οποία πήγε να πουλήσει για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας έχασε το αριστερό του χέρι και το ένα του μάτι . Εγκατέλειψε τις σπουδές αρχιτεκτονικής και άρχισε να εργάζεται ως σατιρικός καρτουνίστας σε πολιτικές εφημερίδες. Πρώτα Έργα Τα πρώτα χρόνια ως ζωγράφος, από το 1911 ως το 1916, συνεργαζόταν με εφημερίδες και άλλες περιοδικές εκδόσεις, ανάμεσα σε άλλες με τις La Vanguardia και El Hijo del Ahuizote. Με αυτόν τον τρόπο είχε την οικονομική δυνατότητα να αφοσιωθεί στην ενασχόλησή του και να δημιουργήσει μια σειρά από αξιοσημείωτες ακουαρέλες. Αντλούσε τα θέματά του περιπλανώμενος στις φτωχές συνοικίες της Μεξικάνικης πρωτεύουσας και επομένως σε αυτά κυριαρχούν τα νυχτερινά μέρη. Απεικονίζονται οι βρώμικες συνοικίες των κόκκινων φαναριών και πόρνες υπό το βλέμμα τόσο του ζωγράφου όσο και του σατιρικού σκιτσογράφου, πρωτοτυπία που φαίνεται να έχει επηρεαστεί και από εξπρεσιονιστικές τάσεις. Η πρώτη του έκθεση με έργα της περιόδου έγινε το 1916 στη βιβλιοθήκη Biblos στην Πόλη του Μεξικού με τίτλο "Το Σπίτι των Δακρύων" (La Casa de las Lágrimas). Οι περισσότεροι κριτικοί είτε τον αγνόησαν είτε του επιτέθηκαν. Απόγειο Το 1927 αποφάσισε να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να εκθέσει σχέδιά του για την Επανάσταση. Στις αρχές τα έβγαζε πέρα πολύ δύσκολα, ωστόσο τα πράγματα άλλαξαν όταν η Άλμα Ριντ, αδελφή του Τζον Ριντ, είδε τη δουλειά του. Η Άλμα Ριντ, η οποία είχε σημαντική θέση σε μια ομάδα που χρηματοδοτούσε η Madame Siquilianos και διάβαζε ποίηση ο Χαλίλ Γκιμπράν, έγινε η ατζέντης του και ο Ορόσκο άρχισε να κάνει εκθέσεις. Έγραψε βιβλία για αυτόν και έκλεισε την γκαλερί έργων τέχνης Delphic Studios, όπου μπορούσε να πουλάει τα έργα του. Ο Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που, βιώνοντας την οικονομική κρίση του 1929, ζωγράφισε την πολιτική διάστασή της. Το 1930 ζωγράφισε τις τοιχογραφίες του Κολλεγίου της Πομόνα στην Καλιφόρνια, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει ο Προμηθέας (Prometeo) και ένα χρόνο αργότερα διακόσμησε τη New School for Social Research της Νέας Υόρκης. Έφτασε στο αποκορύφωμά του με τις τοιχογραφίες με τεχνική φρέσκο (νωπογραφία) για το Hospicio Cabañas της Γουαδαλαχάρα. Ανάμεσα σε αυτά τα φρέσκο περιλαμβάνονται ένα ιστορικό πανόραμα του Μεξικού, που δείχνει την προ-Ισπανική περίοδο με τους μεγάλους ινδιάνικους πολιτισμούς, την Κατάκτηση, τους κινδύνους της δικτατορίας, την Επανάσταση και έναν άνθρωπο σε φλόγες. Ακτιβισμός Ο Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο πήρε μέρος αρκετές φορές σε πολιτικές δραστηριότητες. Μαζί με τον Diego Rivera και τον Νταβίδ Σικέιρος ίδρυσε το Σωματείο Εργατών Τέχνης, Ζωγράφων και Γλυπτών το 1930. Ωστόσο σε αντίθεση με τον Ριβέρα, η βαθιά συμπόνια του Ορόσκο για τον ανθρώπινο πόνο δεν μεταφράστηκε σε έντονο πολιτικό ακτιβισμό. Η τελευταία δημόσια πολιτική πράξη ήταν τον Ιούνιο του 1948 όταν μαζί με τον Diego Rivera, τη Φρίντα Κάλο, τον Νταβίδ Σικέιρος και άλλους έκαναν πορεία στο Del Prado Hotel. Σκοπός της πορείας ήταν η αποκατάσταση της φράσης "δεν υπάρχει" σε μια τοιχογραφία του Ριβέρα, η οποία αρχικά έγραφε "Ο Θεός δεν υπάρχει". Εικόνες </center> Έργα Οι τελευταίες ισπανικές δυνάμεις εγκαταλείπουν με τρόμο το οχυρό του Σαν Χουάν ντε Ουλούα (1915) El hombre de lucha contra la naturaleza Hombre cayendo Ο Χριστός καταστρέφει το σταυρό του Μητρότητα (1923-1924) Οι αριστοκράτες (Νωπογραφία 1923-1924) Τα κοινωνικά σκουπίδια (Νωπογραφία 1923-1924) Η τάφρος (1923-1926) Η καταστροφή της παλιάς τάξης (Νωπογραφία 1923-1926) Η Επαναστατική Τριάδα (εργάτης, αγρότης και στρατιώτης) (1923-1926) Επαναστάτες (Νωπογραφία 1926) Η Οικογένεια (Νωπογραφία 1926) Η Ευλογία (Νωπογραφία 1926) Ο Κορτές και η Ϻαλίντσε (1923-1926) Προμηθέας (1930) Las migraciones Los sacrificios humanos La aparición de Quetzalcóatl La cultura del maíz La conquista y la evangelización Η βιομηχανοποίηση Angloamérica Hispanoamérica Η επιστήμη Ανθρώπινη θυσία Μοντέρνα θυσία Ο Χριστός καταστρέφει το σταυρό του Omnisciencia Μαύροι Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Inditos, Μουσείο του Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο (Μεγέθυνση) Three Generations, 1926, Μουσείο του Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο (Μεγέθυνση) Rear Guard, 1929, Metropolitan Museum of Art Νέας Υόρκης Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Νέας Υόρκης Μεξικανοί ζωγράφοι Λιθογράφοι
490560	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1	Καζάν Αρένα	Η Καζάν Αρένα (ρωσικά: Казань Арена, αγγλικά: Kazan Arena) είναι ένα στάδιο στο Καζάν της Ρωσίας. Ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2013 και φιλοξενεί αγώνες ποδοσφαίρου, ειδικά τα εντός έδρας παιχνίδια της Ρουμπίν Καζάν στο Πρωτάθλημα Ρωσίας. Το γήπεδο έχει τη μεγαλύτερη εξωτερική οθόνη στην Ευρώπη. Επισκόπηση Το στάδιο φιλοξένησε ποδοσφαιρικούς αγώνες της Θερινής Πανεπιστημιάδας το 2013 και θα φιλοξενήσει το Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2017 και το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 της Διεθνούς Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FIFA). Η χωρητικότητά του είναι περίπου 45.379 θεατές. Θα αντικαταστήσει τον κεντρικό στάδιο ως κύριο γήπεδο ποδοσφαίρου του Καζάν. Η Καζάν Αρένα φιλοξένισε επίσης τα 2015 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου. Η αρχιτεκτονική ιδέα έχει σχεδιαστεί από την Populous, ενώ σύμφωνα με τον επικεφαλής σχεδιαστή Ντέιμον Λαβέλ, το γήπεδο είναι μια μοναδική απάντηση στην τοπική κουλτούρα και τον τόπο. Το γενικό σχεδιασμό του σταδίου ανέλαβαν οι: "TatInvestGrazhdanProekt", "Intex", "TsNIIpromzdany". Το 16ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κολύμβησης (FINA) πραγματοποιήθηκε στο Καζάν, ενώ ορισμένες εκδηλώσεις έλαβαν χώρα στην Καζάν Αρένα. Εικόνες Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Στάδια ποδοσφαίρου στη Ρωσία Ρουμπίν Καζάν Στάδια Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2018
679823	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%20%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC	Τζεμπέλ Σελιά	Το Τζεμπέλ Σελιά () είναι βουνό στην Αλγερία. Είναι το υψηλότερο σημείο της οροσειράς Ωρές που εκτείνεται στα σύνορα μεταξύ της Αλγερίας και της Τυνησίας και με υψόμετρο 2.328 μέτρων είναι η δεύτερη υψηλότερη κορυφή στην Αλγερία μετά το όρος Ταχάτ. Το Τζεμπέλ Σελιά βρίσκεται στα δυτικά της Χενσέλα, στην κομητεία Μπουχμαμά. Η κοιλάδα Αμπιόντ ξεκινά στους πρόποδες του βουνού. Δείτε επίσης Κατάλογος βουνών στην Αλγερία Παραπομπές Σελια Τζεμπελ
686683	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CF%87%CE%B7%20%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7%CF%82	Ράχη Ξάνθης	Για συνώνυμους οικισμούς στην Ελλάδα δείτε το λήμμα: Ράχη Η Ράχη είναι ακατοίκητο ορεινό χωριό της Θράκης στην Περιφερειακή Ενότητα Ξάνθης σε υψόμετρο 497 μέτρα, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 7 χλμ. (οδηγικά) Δ. από την Σμίνθη (μέσω Μύκης) που είναι η έδρα του δήμου και 24 χλμ. Β.-ΒΑ. από την Ξάνθη. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1981 να απογράφεται στην τότε κοινότητα Μύκης. Σύμφωνα με το Σχέδιο Καλλικράτης υπάγεται στη δημοτική ενότητα Μύκης του Δήμου Μύκης και σύμφωνα με την απογραφή 2011 δεν έχει μόνιμους κατοίκους. Παραπομπές Χωριά του νομού Ξάνθης Δήμος Μύκης Πομακοχώρια
183516	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82	Αλέξιος Πάλλης	Ο Αλέξιος Πάλλης (1809 - 1885) ήταν Έλληνας καθηγητής Πανεπιστημίου του 19ου αιώνα. Βιογραφικά στοιχεία Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1809. Σπούδασε ιατρική στην Πίζα και στην Φλωρεντία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1832 και διορίστηκε νομοϊατρός Ευβοίας. Δύο χρόνια αργότερα, όταν ιδρύθηκε το Οθώνειο Πανεπιστήμιο ήρθε στην Αθήνα διορισμένος καθηγητής της Ιατροδικαστικής. Δίδαξε επί σαραντατέσσερα συνεχή χρόνια. Απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 1885. Συγγραφικό έργο Ο Πάλλης υπήρξε και συγγραφέας. Τα σπουδαιότερα από τα συγγράμματά του είναι: Περί διαλειπόντων εν Ελλάδι πυρετών Περί του κλίματος των Αθηνών Περί της εν Ελλάδι χολέρας κατά το 1854 Περί του νευρικού συστήματος και των ενεργειών αυτού Περί του αρμόζοντος υμίν πολιτεύματος Περί κάλλους Περί χωρογραφίας της Ηπείρου Πηγές Έλληνες πανεπιστημιακοί
127972	https://el.wikipedia.org/wiki/Microvision	Microvision	Το Microvision είναι η πρώτη φορητή κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών στην οποία χρησιμοποιήθηκαν εναλλασσόμενες κασέτες παιχνιδιών. Κυκλοφόρησε από την εταιρία Milton Bradley το Νοέμβριο του 1979. Το Microvision σχεδιάστηκε από τον Jay Smith, τον μηχανικό που αργότερα θα σχεδίαζε την παιχνιδομηχανή Vectrex της ίδιας εταιρίας. Το γεγονός ότι το Microvision συνδύαζε την φορητότητα με την εύκολη εναλλαγή κασετών-παιχνιδιών το οδήγησε σε μέτρια εμπορική επιτυχία, με αποτέλεσμα η Smith Engineering (η εταιρία που ίδρυσε ο Jay Smith) να εισπράξει 8 εκατομμύρια δολάρια τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του συστήματος. Εν τούτοις, η μικρή ποικιλία παιχνιδιών, η μικρή οθόνη που είχε και η έλλειψη υποστήριξης του από γνωστές και καθιερωμένες εταιρίες κατασκευής ηλεκτρονικών παιχνιδιών, το οδήγησε στην απόσυρση του από την αγορά το 1981. Τεχνικές προδιαγραφές Στο Microvision, η CPU, η RAM και η ROM ήταν ενσωματωμένα στις κασέτες των παιχνιδιών. CPU: Intel 8021/TI TMS1100 Οθόνη: 16 × 16 Pixel LCD Register: 4 bit (TMS1100), 8 bit (8021) Επεξεργαστής: 100 kHz RAM: 32 Nibbles (16 8-bit Bytes, ενσωματωμένα στον μικροεπεξεργαστή που ενσωμάτωναν τα παιχνίδια) ROM: 2 kB Cartridge-ROM: 2 kB (ενσωματωμένα στον μικροεπεξεργαστή που ενσωμάτωναν τα παιχνίδια) Επεξεργαστής Video/Display: Custom (Κατασκευαστική εταιρία ήταν η Hughes) Ήχος: Πιεζοηλεκτρικό μεγαφωνάκι Input: Keypad, αναλογικό κουμπάκι Τροφοδοσία: Μια μπαταρία 9 Volt (TMS1100) ή δύο μπαταρίες 9 Volt (Intel 8021) Βιντεοπαιχνίδια 1979 Block Buster Bowling Connect Four Mindbuster Pinball Star Trek: Phaser Strike (αργότερα κυκλοφόρησε μόνο ως Phaser Strike) Vegas Slots 1980 Baseball Sea Duel 1981 Alien Raiders Cosmic Hunter 1982 Barrage (δεν κυκλοφόρησε ποτέ και δεν υπάρχουν γνωστά πρωτότυπα) Super Blockbuster (κυκλοφόρησε μόνο στην Ευρώπη) Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πληροφορίες για το Microvision Αγγλική ιστοσελίδα Αμερικάνικη ιστοσελίδα με φωτογραφικό υλικό Αμερικάνικη ιστοσελίδα με πληροφορίες για παιχνίδια Κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών δεύτερης γενιάς‎ Μονόχρωμες κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών Φορητές κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών
334974	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%20%CE%92%CE%B1%CE%BD	Λίμνη Βαν	Η λίμνη Βαν (τουρκικά: Van Gölü, αρμενικά: Վանա, κουρδικά: Gola Wanê, ελληνικά: Θωσπῖτις λίμνη) είναι η μεγαλύτερη λίμνη στην Τουρκία. Βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της χώρας, στην επαρχία Βαν. Είναι αλμυρή, αλκαλική λίμνη, στην οποία εκρέουν πολυάριθμα μικρά ρέματα που κατεβαίνουν τα βουνά που την περιτριγυρίζουν. Η λίμνη Βαν είναι μια από τις μεγαλύτερες ενδορεϊκές λίμνες στο κόσμο. Το σημείο στο οποίο εξέρεαν τα νερά της έφραξε από μια ηφαιστειακή έκρηξη του Νεμρούτ στο Πλειστόκαινο. Αν και η λίμνη Βαν βρίσκεται σε υψόμετρο 1.640 μέτρων με δριμείς χειμώνες, δεν παγώνει εξαιτίας της πολύ μεγάλης περιεκτικότητας σε αλάτι, με εξαίρεση το βόρειο ρηχό τμήμα. Η λίμνη Βαν έχει μήκος 119 χιλιόμετρα και εμβαδόν 3.755 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το μέγιστο βάθος που έχει καταγραφεί είναι 451 μέτρα, ενώ το μέσο βάθος της είναι 171 μέτρα. Η επιφάνεια της λίμνης βρίσκεται σε υψόμετρο 1.640 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι ακτογραμμές έχουν μήκος 430 χιλιόμετρα. Το δυτικό τμήμα της λίμνης είναι βαθύτερο, μια μεγάλη λεκάνη με βάθος μεγαλύτερο από 400 μέτρα που βρίσκεται ανάμεσα στο Τατβάν και το Αχλάτ. Οι ανατολικοί βραχίονες της λίμνης είναι πιο ρηχοί. Ο νοτιοανατολικός βαθαίνει σταδιακά και έχει μέγιστο βάθος 250 μέτρα στο σημείο που ενώνεται με την υπόλοιπη λίμνη, ενώ ο βορειοανατολικός (Ερτσίς) είναι πιο ρηχός, με μέσο βάθος 50 μέτρα. Η λίμνη είναι έντονα αλκαλική (με πεχά 9,7–9,8) και πλούσια σε ανθρακικό νάτριο και άλλα άλατα, τα οποία εξάγονται μέσω εξάτμισης και χρησιμοποιούνται ως απορρυπαντικά. Το μόνο είδος ψαριού που μπορεί να ζει στα νερά της λίμνης είναι το είδος Alburnus tarichi. Παραπομπές Βαν Βαν Αρμενικά υψίπεδα Δυτική Αρμενία
494016	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82%20%CE%89%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%82	Κώστας Ήσυχος	Ο Κώστας Ήσυχος (Κωνσταντίνος-Ηρακλής Ήσυχος) είναι Έλληνας πολιτικός. Έχει διατελέσει αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Βιογραφία Γεννήθηκε στην πόλη της Κίλμες το 1957. Έχει σπουδάσει Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Γιορκ του Τορόντο. Έχει εργαστεί στην Ολυμπιακή Αεροπορία και ήταν μέλος της διοικητικού συμβουλίου του σωματείου υπαλλήλων της Ο.Α. και αντιπρόεδρος της ΟΣΠΑ. Πολιτική σταδιοδρομία Ήταν μέλος του ΚΚΕ από το 1985 και αποχώρησε όταν ιδρύθηκε ο Συνασπισμός. Ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού και κατόπιν του ΣΥΡΙΖΑ, όπου δραστηριοποιούνταν μέσω της Αριστερής Πλατφόρμας. Εξελέγη βουλευτής Β' Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και κατόπιν ορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Παραιτήθηκε από το αξίωμα αυτό τον Ιούλιο του 2015 μετά από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και τον διαδέχτηκε ο Δημήτρης Βίτσας. Στη συνέχεια, συμμετείχε στην συγκρότηση της Κ.Ο. της Λαϊκής Ενότητας και τον Αύγουστο του 2015 παραιτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν υποψήφιος στην εκλογική λίστα της Λαϊκής Ενότητας στη Β' Αθηνών. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 τοποθετήθηκε στην τέταρτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2023 έθεσε υποψηφιότητα με το ΜέΡΑ25 στον Νότιο Τομέα της Αθήνας. Παραπομπές Βουλευτές Β΄ Αθηνών Βουλευτές εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ Έλληνες αναπληρωτές υπουργοί Εθνικής Άμυνας
159308	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82	Θεσπιές Βοιωτίας	Οι Θεσπιές είναι χωριό του Δήμου Αλιάρτου - Θεσπιέων του Νομού Βοιωτίας, ενώ έως το 2010 υπήρξε έδρα του τέως Δήμου Θεσπιέων. Με τα χωριά Άσκρη, Λεοντάρι, Νεοχώρι και Μαυρομμάτι συναποτελούν τη δημοτική ενότητα Θεσπιέων. Έχουν πληθυσμό 1.139 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Στις Θεσπιές, όπως και σε όλα τα γειτονικά χωριά, στο παρελθόν ομιλούνταν η Αρβανίτικη γλώσσα. Ετυμολογία Η παλαιότερη ονομασία των Θεσπιών είναι "Ρημόκαστρο" ή "Ερημόκαστρο". Το χωριό μετονομάστηκε σε Θεσπιές λόγω της θέσης του κοντά στα ερείπια της ομώνυμης αρχαίας πόλης. Η Ιστορία των Αρχαίων Θεσπιών Η ιστορία των Θεσπιών ξεκινάει από την αρχαιότητα΄ Για το όνομά της δίνονται δύο εκδοχές. Η πρώτη αναφέρει ότι πήρε το όνομά της από τον Θέσπιο, γιο του βασιλιά της Αθήνας, Ερεχθέα, και η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι η ονομασία προέρχεται από τη νύμφη Θέσπια, κόρη του ποταμού Ασωπού. Τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν ότι κατοικείται από τη Νεολιθική ως τη Βυζαντινή εποχή. Σημαντική είναι η συνεισφορά των Αρχαίων Θεσπιών στη μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. αφού 700 Θεσπιείς με αρχηγό το Δημόφιλο πολέμησαν στο πλευρό των Σπαρτιατών και του Λεωνίδα οικειοθελώς, χωρίς να υπάρχει κάποια υποχρέωση όπως με τους Σπαρτιάτες. Η στάση τους αυτή οδήγησε τον Ξέρξη να καταστρέψει την πόλη και οι Θεσπιείς να καταφύγουν στην Πελοπόννησο. Ελάχιστοι γνωρίσουν αυτό το ιστορικό σημείο, που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν όλοι οι φορείς να μαθευτεί και να τιμηθούν οι ήρωες. Διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις και αγώνας δρόμου από το άγαλμα του Δημόφιλου ως το άγαλμα των Θεσπιών που υπάρχει στις Θερμοπύλες. Πολιούχος των Θεσπιών είναι ο άγιος Χαράλαμπος, τον οποίο σέβονται οι κάτοικοι και για τον οποίο υπάρχουν πολλοί θρύλοι. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι την εποχή της πανώλης ο άγιος Χαράλαμπος στάθηκε έξω από το χωριό και το προφύλαξε και δεν αρρώστησε κανείς. Στην είσοδο του χωριού υπάρχει το πηγάδι του. Επίσης προσπάθησαν να χτίσουν την εκκλησία μέσα στο χωριό, αλλά κάθε φορά έβλεπαν την εικόνα στο λόφο και κατάλαβαν ότι το θέλημα του είναι να χτισθεί στο σημείο, που βρίσκεται τώρα. Παλαιότερα στην εκκλησία ζούσε ένας μοναχός και μέχρι τώρα υπάρχει το κελί του. Κεντρική εκκλησία του χωριού είναι ο Άγιος Δημήτριος. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Βιβλίο (2016): "Βοιωτοί στην Αμερική", (Γ.Ε. Αντωνίου) http://permisospress.blogspot.com/2016/07/blog-post_49.html Χωριά του νομού Βοιωτίας Αρβανιτοχώρια του νομού Βοιωτίας
90700	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1%20%28%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%29	Συντεχνία (Ελλάδα)	Η συντεχνία αποτελούσε θεσμό οργανωμένο πάνω στα απομεινάρια προηγούμενων εργατικών σχημάτων (των βυζαντινών συστημάτων). Αποτελούσε βασική παραγωγική μονάδα της οθωμανικής αυτοκρατορίας που έπαιζε παρ' όλα αυτά πολλαπλούς ρόλους στην κοινότητα. Συντεχνίες υπήρχαν και στις βενετοκρατούμενες περιοχές της Ελλάδας. Η κάλυψη των αναγκών της κοινότητας, η διατήρηση των μονοπωλίων, και η συνέχιση της παράδοσης αποτελούσαν βασικούς λόγους της υπάρξής της. Τις συντεχνίες (ή συνάφια και ισνάφια από το αραβικό esnaf, ή ρουφέτια) στελέχωναν οι σταθερά εγκατεστημένοι τεχνίτες των πόλεων, ενώ διακρίνονταν από τις συντροφίες που αποτελούνταν από πλανόδιους τεχνίτες οι οποίοι δεν είχαν σταθερό χώρο εργασίας. Οι διάφορες μορφές του θεσμού, οι τρόποι των ποικίλων οργανώσεών του, η δράση του και η σημαντική επαγγελματική και εμπορική του ανάπτυξη και εξάπλωση, αποτελούν ιδιαίτερα ευρύ θέμα, καθώς στάθηκε μια από τις χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της ελληνικής προβιομηχανικής κοινωνίας. Κοινοτικό πνεύμα Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι οικισμοί, τα χωριά και οι πόλεις ανέπτυξαν ένα κοινοτικό πνεύμα που εγγυάτο τη συνοχή τους. Η συνοχή αυτή ήταν αποτέλεσμα των παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων που αναπτύσσονταν μέσα στην κοινότητα. Την περίοδο αυτή οι Έλληνες επαγγελματίες και έμποροι στήριζαν την κοινωνική τους οργάνωση στις συντεχνίες ή 'ισνάφια. Σε αυτές οι οικονομικές λειτουργίες-δραστηριότητες, (παραγωγή) ξεκινούσαν από την διευρυμένη οικογένεια και βασίζονταν σε μια αρχή κοινοκτημοσύνης που σήμαινε συνιδιοκτησία μέσων παραγωγής, εκμετάλλευση από κοινού της περιουσίας, συνεργασία σε όλες τις δραστηριότητες και κοινωνικοποίηση δηλαδή ίση κατανομή του εισοδήματος. Οι συντεχνίες ρύθμιζαν την ποιότητα των προσφερομένων προϊόντων και υπηρεσιών, όριζαν τις τιμές και φρόντιζαν για την ομαλή ζωή των μελών τους. Όμοια με τις κοινότητες συνέβαλλαν στην οικονομική, διοικητική και πολιτική αυτονομία των μελών τους. Ιστορικά Οι τεχνίτες των πόλεων εμφανίζονται ως φορείς μια παράδοσης που ξεκινά από την αρχαιότητα, συνεχίζεται στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή και φτάνει μέχρι την ύστερη βυζαντινή. Η παρακμή και η οθωμανική κατάκτηση έφεραν μια υποχώρηση του θεσμού, αλλά τα απομεινάρια των βυζαντινών συστημάτων επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις επαγγελματικές οργανώσεις που συστάθηκαν από τους Οθωμανούς στα κατακτημένα εδάφη. Φορείς των τεχνικών γνώσεων στο πρώιμο Οθωμανικό κράτος ήταν οι οργανώσεις των αχήδων, οι οποίοι συνδέονταν με τον μυστικισμό των σούφι. Αυτοί πήραν το όνομά τους από τον Αχή Εβράν Βελή, προστάτη άγιο των βυρσοδεψών. Αυτοί ακολουθούσαν τον οθωμανικό στρατό και ενσωμάτωναν στους κώδικες και τα ήθη τους τις παραδόσεις που έβρισκαν στα κατακτούμενα εδάφη. Οι συντεχνιακές οργανώσεις είχαν μυστικιστικά στοιχεία στους κώδικες συμπεριφοράς και τα τελετουργικά τους. Μέσα στις δραστηριότητές τους περιλαμβανόταν και κοινωνικό έργο, όπως φιλανθρωπίες, ίδρυση λατρευτικών οίκων κλπ. Υπήρχαν ξεχωριστά συνάφια για Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους ή Εβραίους αλλά υπήρχαν και μικτά, όπως οι συντεχνίες των γαλατάδων και των γουναράδων στην Κωνσταντινούπολη. Στις βενετοκρατούμενες περιοχές υπήρχαν ιδιοτυπίες λόγω της επιρροής από τα σωματεία της Βενετίας. Η δομή της συντεχνίας Στη δομή της, η συντεχνία, αποτελείται από τρεις βασικούς συντελεστές: τον μάστορα, τον κάλφα το βοηθό του μάστορα και το τσιράκι ή μαθητευόμενο. Αρχηγός της συντεχνίας ήταν ο πρωτομάστορας, ο εκλεγμένος εκπρόσωπός της και μεσολαβητής μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων. Πέραν της φροντίδας για τη συλλογή των φόρων, ήταν υπεύθυνος για τη σύναψη συμφωνιών μεταξύ των μαστόρων, καθόριζε τις τιμές των ειδών που κατασκεύαζαν ή εμπορεύονταν, όριζε τα ημερομίσθια, εξασφάλιζε γρήγορη και συμφέρουσα προμήθεια των πρώτων υλών από τους τόπους της παραγωγής τους και μεριμνούσε για τη δίκαιη κατανομή τους. Τα περισσότερα ισνάφια διέθεταν μεγάλα οικονομικά αποθέματα που ήταν αποτέλεσμα της μηνιαίας ή ετήσιας εισφοράς των μελών. Διοίκηση Η διοίκηση της συντεχνίας στηρίχθηκε αρχικά σε άγραφους νόμους, οι οποίοι καθόριζαν με σαφήνεια τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των αρχηγών, των μαστόρων και των τεχνιτών. Η πολυσχιδής όμως δράση και η αύξηση των μελών των συντεχνιών, οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας καταστατικών, τα οποία εγκρίνονταν πρώτα στη γενική συνέλευση της συντεχνίας και στη συνέχεια επικυρώνονταν από την Εκκλησία. Ο ρόλος των συντεχνιών δεν περιορίστηκε μόνο στα επαγγελματικά ζητήματα, αλλά προεκτάθηκε σε μια ευρύτερη κοινωνική δράση. Ανέδειξαν τη συνεργατική ιδέα, υπηρετώντας ταυτόχρονα τον κοινωνικό τομέα σύμφωνα με το παράδειγμα των Αδελφάτων ή Αδελφοτήτων, διατηρώντας ταμείο αλληλεγγύης για την υποστήριξη των μελών σε περίπτωση ανάγκης. Παράλληλα είχαν και τον έλεγχο στην εκπαίδευση. Η ομάδα του κάθε μάστορα συνδεόταν με δεσμούς πατριαρχικής ιεραρχίας. Η τέχνη περνούσε από γενιά σε γενιά και για να γίνει κανείς τεχνίτης, έπρεπε να ξεκινήσει ως μαθητευόμενος από πολύ μικρή ηλικία. Μονοπώλιο Οι συντεχνίες μονοπωλούσαν το επάγγελμά τους και το κάθε επάγγελμα απαρτιζόταν από διάφορες ειδικότητες, η κάθε μια είχε ξεχωριστή συντεχνία. Το ισνάφι π.χ. των χρυσοχόων διακρινόταν στην Πόλη σε είκοσι πέντε ειδικότητες, π.χ. χρυσικούς ή αργυροχόους που είχαν ειδικευτεί σε μια συγκεκριμένη τεχνική. Περίπτωση σχηματισμού συντεχνίας από άλλες παρεμφερείς ειδικότητες είναι αυτή των τεκτόνων, που αποτελείτο από τεχνίτες ειδικευμένους στην οικοδομική: χτιστάδες, σοβατζήδες, νταμαρτζήδες, μαρμαράδες–πελεκάνους, μαραγκούς κ.ά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συντεχνία των μαστόρων–χτιστάδων στα Ιωάννινα, που αποτελείτο από 450 περίπου μέλη. Οι μεγάλες συντεχνίες ήκμασαν κυρίως στις πόλεις που ήταν συγκοινωνιακοί κόμβοι. Εκεί συγκέντρωναν τα βιοτεχνικά προϊόντα της οικιακής ή εργαστηριακής τέχνης που παράγονταν στα χωριά. Συντεχνίες αναπτύχθηκαν και σε περιοχές που δεν ήταν αστικά κέντρα, όπως η Χίος και τα Αμπελάκια, τα οποία ήταν οργανωμένα συνεταιρικά με έμπορους, κεφαλαιούχους και τεχνίτες- μάστορες. Ωστόσο σε ορισμένες περιοχές το σύστημα των συντεχνιών οργανώθηκε σε ακόμη μεγαλύτερους σχηματισμούς, δημιουργώντας ιδιαίτερες κοινότητες που αυτοδιοικούνταν με πνεύμα δημοκρατικό και συνεταιρικό. Στην πορεία του χρόνου οι συντεχνίες, αν και έπαψαν να υφίστανται -στην πρωτογενή μορφή τους τουλάχιστον-, ως απότοκες οργανώσεις αστικής προβιομηχανικής ζωής μετεξελίχθηκαν για να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που επέφερε ο εκβιομηχανισμός στην Ελλάδα στα τέλη του του 19ου και του 20ου αιώνα. Παραπομπή - σημειώσεις Βιβλιογραφία Σπαθάρη-Μπεγλίτη Ε. 2002, «Συντεχνίες: μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης των παραδοσιακών τεχνιτών- επαγγελματική συνοχή και κοινωνική αλλληλεγγύη» στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος Βίος στην Ελλάδα ΙΙ: Οι Νεότεροι Χρόνοι, Τόμ. Β, E.A.Π., Πάτρα. Χατζημιχάλη Αγγ. 1953, «Μορφές από τη σωματειακή οργάνωση των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: Οι συντεχνίες-Τα ισνάφια», L’ Hellenisme Contemporain, Αθήνα. Παπαγεωργίου Γεώργιος, Η μαθητεία στα επαγγέλματα (16ος-20ος αιώνας), Ιστορικό αρχείο ελληνικής νεολαίας, Γενική γραμματεία Nέας Γενιάς, Αθήνα 1986 Μαροπούλου Μαρίνα, Η δικαιική διάσταση του συντεχνιακού φαινομένου στην Τουρκοκρατία, Πρακτικά Γ’ Συμποσίου Λαογραφικού Μουσείου Στεμνίτσας, Αθήνα, 2002, σ. 67-77 Δικτυακοί τόποι Aι συντεχνίαι Αδελφότητες Προβιομηχανικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης Συντεχνίες
655782	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82	Αθανάσιος Βούρος	Ο Αθανάσιος Βούρος ήταν Έλληνας ξιφομάχος. Αγωνίστηκε στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα. Σταδιοδρομία Ο Βούρος συμμετείχε στο αγώνισμα της ξιφασκίας. Τερμάτισε δεύτερος από τους τέσσερις στον προκαταρκτικό όμιλο, αφού κέρδισε τον Γεώργιο Μπαλακάκη, έχασε από τον Εζέν Ανρί Γκραβελότ και κέρδισε με εγκατάλειψη τον Κωνσταντίνο Μηλιώτη Κομνηνό. Επειδή είχε κερδίσει μόνο έναν πραγματικό αγώνα, ο Βούρος θεωρήθηκε ότι κέρδισε την τέταρτη θέση πίσω από τον Περικλή Πιερράκο Μαυρομιχάλη, ο οποίος είχε τερματίσει δεύτερος στον προκαταρκτικό όμιλο του, αλλά είχε κερδίσει δύο αγώνες χωρίς εγκαταλείψεις. Ωστόσο, στον επίσημο ιστότοπο των Ολυμπιακών Αγώνων πλέον εμφανίζεται ως χάλκινος ολυμπιονίκης. Παραπομπές Ξιφομάχοι στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1896 Έλληνες αθλητές της ξιφασκίας
819254	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF	Μαντσάνο	Το Μαντσάνο (ιταλικά: Manciano) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Γκροσσέτο, στην περιφέρεια της Τοσκάνης. Παραπομπές Δήμοι της Επαρχίας του Γκροσσέτο
836532	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%B6%CE%B5%CF%83%CF%84%CF%82	Γκέτο του Μπζεστς	Το Γκέτο του Μπζεστς ήταν ναζιστικό γκέτο που δημιουργήθηκε στην κατεχόμενη Δυτική Λευκορωσία τον Δεκέμβριο του 1941, έξι μήνες μετά την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1941. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά τη δημιουργία του γκέτο, γύρω στις 15-18 Οκτωβρίου 1942, οι περισσότεροι από τους περίπου 20.000 Εβραίους κατοίκους της Μπρεστ (Μπζεστς) δολοφονήθηκαν. Πάνω από 5.000 εκτελέστηκαν τοπικά στο Φρούριο του Μπρεστ με εντολή του Καρλ Έμπερχαρντ Σύνγκαρτ και οι υπόλοιποι στο απομονωμένο δάσος της τοποθεσίας εξόντωσης Μπρόνα Γκούρα (), όπου στάλθηκαν εκεί με τα τρένα του Ολοκαυτώματος με το πρόσχημα της «επανεγκατάστασης». Ιστορικό Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Μπζεστς υπό τον Μπουκ (γνωστός ως Μπζεστς Λιτέφσκι πριν από τους διαμελισμούς, τώρα Μπρεστ, Λευκορωσία) ήταν η πρωτεύουσα του Βοεβοδάτου Πολεσίας στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία (1918–39) με την πιο ορατή εβραϊκή παρουσία. Στα είκοσι χρόνια της κυριαρχίας της Πολωνίας, από τα συνολικά 36 ολοκαίνουργια σχολεία που ιδρύθηκαν στην πόλη, εγκαινιάστηκαν 10 δημόσια και 5 ιδιωτικά εβραϊκά σχολεία, με γλώσσα διδασκαλίας τα γίντις και τα εβραϊκά. Το πρώτο εβραϊκό σχολείο στην ιστορία του Μπζεστς άνοιξε το 1920, σχεδόν αμέσως μετά την επιστροφή της Πολωνίας στην ανεξαρτησία. Το 1936 οι Εβραίοι αποτελούσαν το 41,3% του πληθυσμού του Μπζεστς, ή 21.518 πολίτες. Περίπου το 80,3% των ιδιωτικών επιχειρήσεων ανήκε σε Εβραίους. Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Μπζεστς (τότε γνωστό ως Μπρεστ-Λιτόβσκ) ελεγχόταν από τη Ρωσική Αυτοκρατορία για εκατό χρόνια μετά το διαμελισμό της Πολωνίας και κάθε εμπορική δραστηριότητα παραμελήθηκε σε μεγάλο βαθμό. Το Μπρεστ-Λιτόβσκ μετονομάστηκε σε Μπζεστς υπό τον Μπουκ στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία στις 20 Μαρτίου 1923. Λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σημειώθηκε αντιεβραϊκή εξέγερση στο παζάρι του Μπζεστς στις 15 Μαΐου 1939. Ορισμένες εβραϊκές πηγές το κατηγοριοποιούν ως Πολωνικό, αν και οι Λευκορώσοι αποτελούσαν το 17,8% του πληθυσμού και κήρυτταν μαχητικό εθνικισμό στη νεολαία του, παρόμοιο με τους ντόπιους Ουκρανούς και Ρώσους, υπό συστηματική κατήχηση από Σοβιετικούς απεσταλμένους. Ιστορία του γκέτο Τον Σεπτέμβριο του 1939, κατά τη διάρκεια της γερμανικής και σοβιετικής εισβολής στην Πολωνία, η πόλη Μπζεστς (Μπρεστ) καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα και παραδόθηκε στους Ρώσους κατά τη διάρκεια της γερμανοσοβιετικής παρέλασης στο Μπρεστ-Λιτόβσκ στις 22 Σεπτεμβρίου 1939. Ολόκληρη η επαρχία προσαρτήθηκε σύντομα από τη Σοβιετική Ένωση μετά από εικονικές εκλογές από τη μυστική αστυνομία του Λαϊκού Επιτροπείου Εσωτερικών Υποθέσεων, που διεξήχθησαν μεταξύ των ντόπιων σε ατμόσφαιρα φόβου και τρόμου. Ακολούθησαν οι μαζικές απελάσεις Πολωνών και Εβραίων στη Σιβηρία. Οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις ξεκίνησαν την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης στις 22 Ιουνίου 1941 και το Μπζεστς αιχμαλωτίστηκε την ίδια μέρα. Στις 24 Ιουνίου 1941, ένα απόσπασμα Sicherheitspolizei 15 ατόμων, με διοικητή τον SS-Untersturmführer Σμιτ, έφτασε στο Μπζεστς. Στις 16 Δεκεμβρίου 1941 οι Γερμανοί έθεσαν τη Μπρεστ υπό τη διοίκηση του Ράιχσκομισαριατ Ουκρανίας και ίδρυσαν ένα ναζιστικό γκέτο στην πόλη για περίπου 18.000 Πολωνοεβραίους που εξακολουθούσαν να κατοικούν εκεί μετά από μήνες απελάσεων και ad hoc μαζικών εκτελέσεων. Στις 10–12 Ιουλίου 1941, η γερμανική Einsatzgruppe υπό τον SS-Obergruppenführer Καρλ Έμπερχαρντ Σύνγκαρτ σφαγίασε 5.000 Εβραίους, συμπεριλαμβανομένων 13χρονων αγοριών και 70χρονων ανδρών σε μια νύχτα. Τα τάγματα Αστυνομίας Τάξης που περνούσαν από το Μπζεστς και το Μπιαουίστοκ πραγματοποίησαν σημαντικά μεγαλύτερες ενέργειες πυροβολισμών. «Η πρώτη σφαγή των Εβραίων του Μπρεστ – έγραψε ο Κρίστοφερ Μπράουνινγκ – διαπράχθηκε όχι από το διαβόητο Einsatzgruppen αλλά από το 307ο Τάγμα Αστυνομίας Τάξης με την υποστήριξη της Βέρμαχτ, στα μέσα Ιουλίου, με εντολή του αρχηγού της Αστυνομίας Τάξης του Χάινριχ Χίμλερ, Κουρτ Ντάλουεγκε». Τον Αύγουστο του 1941, οι Γερμανοί απέσπασαν από τους Εβραίους του Μπζεστς μια πληρωμή περίπου 26 εκατομμυρίων ρουβλίων σε μετρητά και τιμαλφή. Στις 15 Οκτωβρίου 1942, οι Εβραίοι συγκεντρώθηκαν για «μετακόμιση» και δολοφονήθηκαν σε λάκκους εκτελέσεων βορειοανατολικά της πόλης στο δάσος Μπρόνα Γκούρα. Μερικές εκατοντάδες Εβραίοι: ανάπηροι, Εβραίοι αστυνομικοί, νοσοκομειακό προσωπικό, ορφανά παιδιά και ηλικιωμένοι γηροκομείων σκοτώθηκαν στο ίδιο το γκέτο. Σε διάστημα 2 ημερών, σκοτώθηκαν περίπου 16.000 άτομα. Οι αντιστασιακές οργανώσεις που σχηματίστηκαν από Εβραίους στο στρατόπεδο, «Απελευθέρωση» και «Εκδίκηση», σχεδίαζαν να επιτεθούν στους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης για να δημιουργήσουν μια εκτροπή που θα επέτρεπε στους Εβραίους να διαφύγουν. Τα σχέδια αυτά ματαιώθηκαν από τους Γερμανούς που ενημερώθηκαν για αυτά τα σχέδια. Μερικοί Εβραίοι κατάφεραν να αποφύγουν την εκκαθάρισημ καθώς κρύφτηκαν. Η τοπική αστυνομία, αποτελούμενη από Πολωνούς, καθώς και από Λευκορώσους και Ουκρανούς, διεξήγαγε τακτικές έρευνες για κρυμμένους Εβραίους. Οι συλληφθέντες Εβραίοι είτε πυροβολήθηκαν από την αστυνομία είτε οδηγήθηκαν στη φυλακή. Περίπου 300 με 400 Εβραίοι που αιχμαλωτίστηκαν και κρατήθηκαν στη φυλακή μεταφέρθηκαν στη συνέχεια με τρένο στο Μπαρανοβίτσε. Μέλη του κομμουνιστικού υπόγειου κινήματος απέκτησαν δελτία ταυτότητας, στα τέλη του 1941, για πολλά άτομα εμποδίζοντας την απέλασή τους. Αρκετές οικογένειες κρύφτηκαν από την οικογένεια του αρχηγού του τοπικού κομμουνιστικού υπόγειου, Π. Ζουλίκοφ (ο οποίος πέθανε ο ίδιος το 1943). Μετά την ανακατάληψη της πόλης από τον Κόκκινο Στρατό τον Ιούλιο του 1944, μόνο περίπου 20 Εβραίοι είναι γνωστό ότι επέζησαν στο Μπζεστς. Οι αναγνωρισμένοι διασώστες από την περιοχή Μπζεστς περιλαμβάνουν τους Π. Γκριγκοριέβιτς, Μάρια και Ιγκνάτσι Κυριανοβίτσι, Β. Νιεστερένκο, Α. Γουαμπάσιουκ, Α. Στελμάσουκ, Π. μακάρεν (για τη σωτηρία ενός νεαρού αγοριού ονόματι Μ. Ένγκελμαν και των αδελφών Μαρία και Σουλάμιτ Κάτσαφ) και Ζόφια και Πιοτρ Γκοουοτσένκο (για τη διάσωση των Ίζραελ, Νεχέμι και Λι Μανκιέρουφ). Ένας Πολωνός ιερέας, ο πατέρας Γιαν Ουρμπανόβιτς, κοσμήτορας της Ενορίας του Τιμίου Σταυρού στο Μπζεστς, εκτελέστηκε επίσης από τους Γερμανούς τον Ιούνιο του 1943 επειδή βοήθησε Εβραίους. Μεταπολεμικά Το πρώην γκέτο ήταν ο τόπος κατασκευής του Μπρεστ. Τον Φεβρουάριο του 2019, ανακαλύφθηκε ένας ομαδικός τάφος, με 600 πτώματα που ανασύρθηκαν, αν και έχει υπολογιστεί ότι πάνω από 1.000 θα μπορούσαν να βρίσκονται στον συγκεκριμένο τάφο. Παπούτσια, ρούχα και προσωπικά αντικείμενα βρέθηκαν από τον Ιανουάριο. Μέχρι τον Μάρτιο του 2019, πάνω από 1.214 πτώματα ανασύρθηκαν από τον ομαδικό τάφο, ο οποίος είχε μήκος 40 μέτρα και βάθος 2 μέτρα. Η εβραϊκή κοινότητα του Μπρεστ και το Κέντρο Σίμον Βίζενταλ ζήτησαν ο χώρος να γίνει επίσημο μνημείο του Ολοκαυτώματος. Παραπομπές Περαιτέρω ανάγνωση . German photograph retrieved May 30, 2013. 64th Anniversary of Brest Ghetto Yehuda Bauer, Rethinking the Holocaust. Yale University Press, σελ. 153–155. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Το Αρχείο Διαβατηρίων του Γκέτο του Μπρεστ Μπζεστς Μπζεστς
768065	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%80%CE%BF%20%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1	Φιλίπο Ρομάνια	Ο Φίλιπο Ρομάνια (γεννημένος στις 26 Μαΐου 1997) είναι Ιταλός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως σέντερ μπακ για την ιταλική ομάδα της Serie A Sassuolo. Καριέρα Νεανική καριέρα Γεννημένος το 1997, ο Ρομάνια ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα με την τοπική ομάδα της γενέτειράς του, Fano . Σε ηλικία 10 ετών, ο Ρομάνια μετακόμισε στο Ρίμινι . Το 2011, η Ιντερνασιονάλε προσπάθησε να αποκτήσει τον Ρομάνια, αλλά τελικά εντάχθηκε στη Γιουβέντους FC Youth Sector. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην ακαδημία της Γιουβέντους, έγινε επίσης αρχηγός της ομάδας U19, η οποία αγωνίζεται στην Campionato Nazionale Primavera. Γιουβέντους Δανεικός σε Νοβάρα και Μπρέσια Στις 29 Αυγούστου 2016, δόθηκε δανεικός στην ομάδα της Serie B Novara μέχρι το τέλος της σεζόν 2016-17. Στις 22 Οκτωβρίου, έκανε το ντεμπούτο του σε επαγγελματικό και πρωτάθλημα ενάντια στο Stadio Silvio Piola, αντικαθιστώντας τον Gianluca Sansone στο 79ο λεπτό της εντός έδρας νίκης 1–0 επί της Αβελίνο. Στις 29 Νοεμβρίου. Ο Ρομάνια έπαιξε στον τέταρτο γύρο του Coppa Italia σε μια εκτός έδρας ήττα με 3–0 από την Κιέβο Βερόνα, έπαιξε ολόκληρο τον αγώνα. Ο Romangna έκλεισε τον δανεισμό του με μόλις 5 συμμετοχές. Τον Ιανουάριο ανακλήθηκε στην πρώτη ομάδα. Τον Ιανουάριο του 2017 εστάλη δανεικός στην Μπρέσια της Serie B, προκειμένου να βρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Έκανε το ντεμπούτο του με την Μπρέσια στις 24 Φεβρουαρίου 2017, στον αγώνα πρωταθλήματος που κέρδισε 4–1 εναντίον της Cittadella. Ο Ρομάνια έκλεισε τον 6μηνο δανεισμό του στην Μπρέσια με 14 συμμετοχές, όλες ως βασικός. Κάλιαρι Στις 28 Ιουλίου 2017, η Κάλιαρι επιβεβαίωσε την υπογραφή του Ρομάνια με πενταετές συμβόλαιο. Στις 17 Σεπτεμβρίου έκανε το ντεμπούτο του για την Κάλιαρι στη Serie A ως αλλαγή, αντικαθιστώντας τον Joao Pedro στο 91ο λεπτό της εκτός έδρας νίκης 2–0 επί της SPAL. Δανεικός στη Σασσουόλο Στις 2 Σεπτεμβρίου 2019, ο Ρομάνια εντάχθηκε στη Sassuolo ως δανεικός μέχρι τις 30 Ιουνίου 2020. Σασσουόλο Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020, ο Ρομάνια υπέγραψε στη Σασσουόλο. Διεθνή Ο Ρομάνια έχει εκπροσωπήσει τη χώρα του σε διάφορες ηλικιακές ομάδες. Στις 19 Οκτωβρίου 2013, κλήθηκε για πρώτη φορά και έπαιξε για την Ιταλία U17 εναντίον της Ουκρανίας U17 . Με την Ιταλία U19 έλαβε μέρος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U19 της UEFA 2016, παίζοντας πέντε παιχνίδια στη διοργάνωση, με την Ιταλία να τερματίζει τη διοργάνωση δεύτερη. Με την Ιταλία U20 έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο U-20 της FIFA 2017 . Έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα U21 της Ιταλίας την 1η Σεπτεμβρίου 2017, σε φιλικό αγώνα που έχασε με 3–0 από την Ισπανία . Διακρίσεις Ιταλία U20 Χάλκινο μετάλλιο Παγκόσμιου Κυπέλλου FIFA U-20 : 2017 Στατιστικά καριέρας Σύλλογος Παραπομπές Ποδοσφαιριστές ΟΣ Σασσουόλο Κάλτσιο Ποδοσφαιριστές Κάλιαρι Κάλτσιο Ποδοσφαιριστές Μπρέσια Κάλτσιο Ποδοσφαιριστές Νοβάρα Κάλτσιο Ποδοσφαιριστές Γιουβέντους Ποδοσφαιριστές Σέριε Β Ποδοσφαιριστές Σέριε Α Ποδοσφαιριστές Εθνικής Ιταλίας Κ21 Ιταλοί ποδοσφαιριστές Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
785882	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CE%AC%20%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AC	Λουτρά Λαγκαδά	Τα Ιαματικά Λουτρά Λαγκαδά βρίσκονται νοτιοανατολικά από την κωμόπολη του Λαγκαδά. Βρίσκονται 18 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Θεσσαλονίκης και κοντά στην Λίμνη Κορώνεια. Χρονολόγηση και πληροφορίες Οργάνωση, και πληροφορίες λουτρών Οι εγκαταστάσεις λουτροθεραπείας χρονολογούνται από το 900 μ.Χ. Η οργάνωση των λουτρών όμως άρχισε από το 1925. Τα νερά των λουτρών είναι στους 39 βαθμούς κελσίου, ενώ η θερμοκρασία του νερού της πηγής είναι στους 57,5 βαθμούς κελσίου. Υπάρχουν και εξωτερικές πισίνες, αλλά και διαμορφωμένους χώρους ψυχαγωγίας όπως ένα μικρό πάρκο, παιδική χαρά και όργανα γυμναστικής. Έχει επίσης και γήπεδα για βόλεϊ, γήπεδα ποδοσφαίρου, γήπεδα τένις αλλά και μπάσκετ. Θεραπευτικές ενδείξεις Ιδανικά είναι τα λουτρά για όσους πάσχουν από προβλήματα ρευματισμών, από διάφορες παθήσεις των οστών, των αρθρώσεων, νευρικού αλλά και κυκλοφορικού συστήματος. Επίσης από ρευματικές, δερματικές και γυναικολογικές παθήσεις, για προβλήματα της χολής και του ύπατος, αλλά και για παθήσεις του πεπτικού και κυκλοφοριακού συστήματος, ουροποιητικού και για ποσιθεραπεία. Επίσης, ιδανικά σχεδιασμένες είναι για το σώμα και το πρόσωπο. Εγκαταστάσεις Τα λουτρά διαθέτουν δύο βυζαντινούς λουτήρες, δύο ομαδικούς λουτήρες, εικοσιένα ατομικά υδρομασάζ και είκοσι ατομικούς λουτήρες. Μέσα στην λουτρόπολη υπάρχει ένα εστιατόριο και δύο ξενοδοχεία. Επίσης υπάρχει και ένα παρεκκλήσι με όνομα "Αγίων Κωνσταντίνων και Ελένης". Παραπομπές Πηγές www.ethnos.gr loutralagada.gr Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημη ιστοσελίδα των Λουτρών Λαγκαδά. Η Facebook σελίδα των Λουτρών Λαγκαδά. Δήμος Λαγκαδά Θερμές πηγές της Ελλάδας Λουτροπόλεις της Ελλάδας
37633	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7%20%28%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29	Καλλιόπη (περιοδικό)	Η Καλλιόπη ήταν ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό που εκδόθηκε στη Βιέννη από τον Αθανάσιο Σταγειρίτη. Πληροφορίες Στην Προκήρυξιν που δημοσιεύεται πρωτοσέλιδα στο πρώτο τεύχος της ο εκδότης της αναφέρει ότι το το νέο έντυπο θα δημοσιεύει μεταξύ άλλων και ειδήσεις, των νέων βιβλίων ελληνικών και αλλογλώσσων εις ωφέλειαν του Γένους[...]παρατηρήσεις,κρίσεις και διορθώσεις των ομογενών και ευρωπαίων εις τους συγγραφείς, περιηγήσεις, ανακαλύψεις παντός είδους. Επίσης σε επόμενο φύλο της σημειώνεται η πρόθεση να ωφελήσουν τους αδελφούς μας[...] με την περιοδικώς μετοχέτευσιν διαφόρων αναγκαιοτήτων και επωφελεστάτων αυτοίς γνώσεων, εκ των παρατηρήσεων και ανακαλύψεων των νεωτέρων σοφών Ευρωπαίων, εις την Ιτσορίαν πασών των Επιστημών και Τεχνών, και της προόδου αυτών[...] Το πρώτο τεύχος κυλλοφόρησε στις 1 Ιανουαρίου του 1819 και η έκδοση συνεχίστηκε για δυο χρόνια, μέχρι την Επανάσταση του '21. Ανήκε στο αντικοραϊκό γλωσσικό ρεύμα, πράγμα που προκάλεσε πολλές διαμάχες με το άλλο ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό της Βιέννης, τον Λόγιο Ερμή του Άνθιμου Γαζή. Μεταξύ άλλων, στην Καλλιόπη αρθρογράφησε ο Γεώργιος Ρουσιάδης, Κοζανίτης έμπορος και λόγιος. Παραπομπές Πηγές Γιάννης Καράς, «Τα προεπαναστατικά περιοδικά έντυπα»,στο:Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών/Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών, Ιστορία και φιλοσοφία των επιστημών στον Ελληνικό χώρο (17ος-19ος αι.), εκδ.Μεταίχμιο,Αθήνα, 2003, σελ.648-654 Ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά Νεοελληνικός διαφωτισμός
811235	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%82-%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD	Σύνδρομο Στίβενς-Τζόνσον	Το σύνδρομο Στίβενς-Τζόνσον (SJS) είναι τύπος σοβαρής δερματικής αντίδρασης. Μαζί με την τοξική επιδερμική νεκρόλυση (TEN) και τo σύνδρομο Στίβενς-Τζόνσον/τοξική επιδερμική νεκρόλυση (SJS/TEN), σχηματίζει ένα φάσμα ασθενειών, με το SJS να είναι το λιγότερο σοβαρό. Το πολύμορφο ερύθημα θεωρείται γενικά ξεχωριστή πάθηση. Τα πρώιμα συμπτώματα του SJS περιλαμβάνουν πυρετό και συμπτώματα που μοιάζουν με γρίπη. Λίγες μέρες αργότερα, το δέρμα αρχίζει να βγάζει φουσκάλες και να ξεφλουδίζει, σχηματίζοντας επώδυνες εκτεθειμένες περιοχές. Οι βλεννογόνοι, όπως το στόμα, εμπλέκονται επίσης τυπικά. Οι επιπλοκές περιλαμβάνουν αφυδάτωση, σήψη, πνευμονία και πολυοργανική ανεπάρκεια. Η πιο κοινή αιτία είναι ορισμένα φάρμακα όπως η λαμοτριγίνη, η καρβαμαζεπίνη, η αλλοπουρινόλη, τα αντιβιοτικά σουλφοναμίδης και η νεβιραπίνη. Άλλες αιτίες μπορεί να περιλαμβάνουν λοιμώξεις όπως το Mycoplasma pneumoniae και ο κυτταρομεγαλοϊός ή η αιτία μπορεί να παραμείνει άγνωστη. Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν το HIV/AIDS και τον συστηματικό ερυθηματώδη λύκο. Η διάγνωση του συνδρόμου Στίβενς-Τζόνσον βασίζεται σε προσβολή λιγότερο από το 10% του δέρματος. Αναφέρεται ως TEN όταν εμπλέκεται περισσότερο από το 30% του δέρματος και θεωρείται ενδιάμεση μορφή όταν εμπλέκεται το 10-30%. Οι νόσοι SJS/TEN πιστεύεται ότι ακολουθούν μηχανισμό υπερευαισθησίας τύπου IV. Περιλαμβάνεται επίσης με φαρμακευτική αντίδραση με ηωσινοφιλία και συστηματικά συμπτώματα (σύνδρομο DRESS), οξεία γενικευμένη εξανθηματώδη φλυκταίνωση (AGEP) και τοξική επιδερμική νεκρόλυση σε μια ομάδα καταστάσεων γνωστών σοβαρών δερματικών ανεπιθύμητων αντιδράσεων (SCAR). Η θεραπεία λαμβάνει χώρα συνήθως στο νοσοκομείο, όπως σε μονάδα εγκαυμάτων ή μονάδα εντατικής θεραπείας. Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει απομάκρυνση της αιτίας, παυσίπονα, αντιισταμινικά, αντιβιοτικά, ενδοφλέβιες ανοσοσφαιρίνες ή κορτικοστεροειδή. Μαζί με το TEN, το SJS επηρεάζει 1 έως 2 άτομα ανά εκατομμύριο ετησίως. Η τυπική έναρξη είναι κάτω των 30 ετών. Το δέρμα αναγεννάται συνήθως σε διάστημα δύο έως τριών εβδομάδων. Ωστόσο, η πλήρης αποκατάσταση μπορεί να διαρκέσει μήνες. Συνολικά, ο κίνδυνος θανάτου λόγω SJS είναι 5 έως 10%. Σημεία και συμπτώματα Το SJS συνήθως ξεκινά με πυρετό, πονόλαιμο και κόπωση, που συνήθως διαγιγνώσκεται εσφαλμένα και επομένως αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά. Τα SJS, SJS/TEN και TEN συχνά προαναγγέλλονται από πυρετό, πονόλαιμο, βήχα και κάψιμο στα μάτια για 1 έως 3 ημέρες. Οι ασθενείς με αυτές τις διαταραχές συχνά εμφανίζουν καυστικό πόνο στο δέρμα τους στην αρχή της νόσου. Έλκη και άλλες βλάβες αρχίζουν να εμφανίζονται στους βλεννογόνους, σχεδόν πάντα στο στόμα και τα χείλη, αλλά και στις περιοχές των γεννητικών οργάνων και του πρωκτού. Αυτά στο στόμα είναι συνήθως εξαιρετικά επώδυνα και μειώνουν την ικανότητα του ασθενούς να φάει ή να πιει. Η επιπεφυκίτιδα εμφανίζεται στο 30% περίπου των παιδιών που αναπτύσσουν SJS. Ένα εξάνθημα με τη μορφή στρογγυλών βλαβών διαμέτρου περίπου δύο εκατοστών στο πρόσωπο, τον κορμό, τα χέρια και τα πόδια και τα πέλματα, αλλά συνήθως όχι στο τριχωτό της κεφαλής. Αιτίες Το σύνδρομο Στίβενς-Τζόνσον πιστεύεται ότι προκύπτει από διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος. Η ανοσολογική αντίδραση μπορεί να προκληθεί από φάρμακα ή λοιμώξεις. Γενετικοί παράγοντες σχετίζονται με προδιάθεση για SJS. Η αιτία του SJS είναι άγνωστη στο ένα τέταρτο έως το μισό των περιπτώσεων. Τα SJS, SJS/TEN και TEN θεωρούνται μια μεμονωμένη ασθένεια με κοινά αίτια και μηχανισμούς. Άτομα που εκφράζουν συγκεκριμένους ορότυπους (δηλαδή γενετικά αλληλόμορφα) ανθρώπινου αντιγόνου λευκοκυττάρων (π.χ. HLA), υποδοχείς Τ-λεμφοκυττάρων ή διακυμάνσεις της αποτελεσματικότητάς τους να απορροφούν, να διανέμουν στους ιστούς, να μεταβολίζουν ή να εκκρίνουν ένα φάρμακο έχουν προδιάθεση για ανάπτυξη του SJS. Φάρμακα Αν και το SJS μπορεί να προκληθεί από ιογενείς λοιμώξεις και κακοήθειες, η κύρια αιτία είναι τα φάρμακα. Η κύρια αιτία φαίνεται να είναι η χρήση αντιβιοτικών, ιδιαίτερα θειικών φαρμάκων. Μεταξύ 100 και 200 διαφορετικών φαρμάκων μπορεί να σχετίζονται με το SJS. Δεν υπάρχει αξιόπιστο τεστ που να αποδεικνύει τη σχέση μεταξύ ενός συγκεκριμένου φαρμάκου και του SJS για κάθε περίπτωση. Ο προσδιορισμός του φαρμάκου που προκαλείται βασίζεται στο χρονικό διάστημα μεταξύ της πρώτης χρήσης του φαρμάκου και της έναρξης της δερματικής αντίδρασης. Φάρμακα που διακόπτονται περισσότερο από ένα μήνα πριν από την εμφάνιση των βλεννογονοδερματικών φυσικών ευρημάτων είναι πολύ απίθανο να προκαλέσουν SJS και TEN. Το SJS και το TEN ξεκινούν συχνότερα μεταξύ 4 και 28 ημερών μετά τη χορήγηση του ένοχου φαρμάκου. Ένας δημοσιευμένος αλγόριθμος (ALDEN) για την αξιολόγηση της αιτιότητας των φαρμάκων παρέχει δομημένη βοήθεια στον εντοπισμό του υπεύθυνου φαρμάκου. SJS μπορεί να προκληθεί από τα φάρμακα ριβαροξαμπάνη, βανκομυκίνη, αλλοπουρινόλη, βαλπροϊκό άλας, λεβοφλοξασίνη, δικλοφενάκη, ετραβιρίνη, ισοτρετινοΐνη, φλουκοναζόλη, βαλδεκοξίμπη, σιταγλιπτίνη, οσελταμιξινοξινοξίνη, πενθολαμιβιρίνη, βαζουλταμιβιρίνη, βαζουλταμιβιρίνη, βαζουλταμιβιρίνη , βαζουλταμιβιρίνη, μοδαφινίλη, λαμοτριγίνη, νεβιραπίνη, πυριμεθαμίνη, ιβουπροφαίνη, αιθοσουξιμίδη, καρβαμαζεπίνη, βουπροπιόνη, τελαπρεβίρη και νυστατίνη. Φάρμακα που παραδοσιακά είναι γνωστό ότι οδηγούν σε SJS, πολύμορφο ερύθημα και τοξική επιδερμική νεκρόλυση περιλαμβάνουν τα σουλφοναμιδικά αντιβιοτικά, αντιβιοτικά πενικιλλίνης, κεφιξίμη (αντιβιοτικό), βαρβιτουρικά, λαμοτριγίνη, φαινυτοΐνη και τριμεθοπρίμη. Ο συνδυασμός λαμοτριγίνης με βαλπροϊκό νάτριο αυξάνει τον κίνδυνο SJS. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ) είναι μια σπάνια αιτία SJS σε ενήλικες. Ο κίνδυνος είναι υψηλότερος για τους ηλικιωμένους ασθενείς, τις γυναίκες και όσους ξεκινούν θεραπεία. Τυπικά, τα συμπτώματα του SJS που προκαλείται από φάρμακα εμφανίζονται εντός μιας εβδομάδας από την έναρξη της φαρμακευτικής αγωγής. Παρόμοια με τα ΜΣΑΦ, η παρακεταμόλη (ακεταμινοφένη) έχει επίσης προκαλέσει σπάνιες περιπτώσεις SJS. Τα άτομα με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο ή λοιμώξεις HIV είναι πιο επιρρεπή σε φαρμακογενές SJS. Λοιμώξεις Η δεύτερη πιο κοινή αιτία SJS και TEN είναι η λοίμωξη, ιδιαίτερα στα παιδιά. Αυτό περιλαμβάνει λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού, μέση ωτίτιδα, φαρυγγίτιδα και ιούς Epstein-Barr, Mycoplasma pneumoniae και λοιμώξεις από κυτταρομεγαλοϊό. Η τακτική χρήση φαρμάκων όπως αντιβιοτικά, αντιπυρετικά και αναλγητικά για τη διαχείριση λοιμώξεων μπορεί να καταστήσει δύσκολο τον εντοπισμό εάν τα κρούσματα προκλήθηκαν από τη μόλυνση ή τα φάρμακα που ελήφθησαν. Οι ιογενείς ασθένειες που έχουν αναφερθεί ότι προκαλούν SJS περιλαμβάνουν: τον ιό του απλού έρπητα (πιθανώς; είναι υπό συζήτηση), το AIDS, τον ιό κοξάκι, τη γρίπη, την ηπατίτιδα και την παρωτίτιδα. Σε παιδιατρικές περιπτώσεις, ο ιός Επστάιν-Μπαρ και οι εντεροϊοί έχουν συσχετιστεί με SJS. Πρόσφατες λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού έχουν αναφερθεί σε περισσότερους από τους μισούς ασθενείς με SJS. Οι βακτηριακές λοιμώξεις που συνδέονται με το SJS περιλαμβάνουν β-αιμολυτικούς στρεπτόκοκκους ομάδας Α, διφθερίτιδα, βρουκέλλωση, αφροδίσιο λεμφοκοκκίωμα, μυκοβακτήρια, Mycoplasma pneumoniae, ρικετσιώσεις, τουλαραιμία και τυφοειδή πυρετό. Μυκητιασικές λοιμώξεις με κοκκιδιοειδομυκητίαση, δερματοφύτωση και ιστοπλάσμωση θεωρούνται επίσης πιθανές αιτίες. Η ελονοσία και η τριχομονάδωση, λοιμώξεις από πρωτόζωα, έχουν επίσης αναφερθεί ως αίτια. Παθοφυσιολογία Το SJS είναι μια αντίδραση υπερευαισθησίας τύπου IV στην οποία ένα φάρμακο ή μεταβολίτης του διεγείρει κυτταροτοξικά Τ κύτταρα (π. CD8 + Τ κύτταρα) και Τ βοηθητικά κύτταρα (δηλ, CD4+ Τ κύτταρα) για την έναρξη αυτοάνοσων αντιδράσεων που επιτίθενται στους ιστούς του εαυτού τους. Ειδικότερα, πρόκειται για αντίδραση τύπου IV, υποτύπου IVc, καθυστερημένης υπερευαισθησίας που εξαρτάται εν μέρει από τις δράσεις των φυσικών φονικών κυττάρων που βλάπτουν τους ιστούς. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους άλλους τύπους δερματικών διαταραχών, π.χ., το σύνδρομο DRESS που είναι τύπου IV, υποτύπου IVb, φαρμακευτική αντίδραση υπερευαισθησίας που εξαρτάται εν μέρει από τη δράση των ηωσινοφίλων που τραυματίζουν τους ιστούς και την οξεία γενικευμένη εξανθηματώδη φλυκταίνωση που είναι μια αντίδραση υπερευαισθησίας Τύπου IV, υποτύπου IVd, η οποία εξαρτάται εν μέρει από τις δράσεις των ουδετερόφιλων που βλάπτουν τους ιστούς. Όπως και άλλα φάρμακα που προκαλούν SCAR, τα φάρμακα που προκαλούν SJS ή οι μεταβολίτες τους διεγείρουν τα CD8+ T κύτταρα ή τα CD4+ T κύτταρα για να ξεκινήσουν αυτοάνοσες αποκρίσεις. Μελέτες δείχνουν ότι ο μηχανισμός με τον οποίο ένα φάρμακο ή οι μεταβολίτες του το επιτυγχάνουν αυτό περιλαμβάνει την ανατροπή των οδών παρουσίασης αντιγόνου του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος. Το φάρμακο ή ο μεταβολίτης δεσμεύεται ομοιοπολικά με μια πρωτεΐνη ξενιστή για να σχηματίσει έναν μη αυτο-σχετικό με το φάρμακο επίτοπο. Ένα κύτταρο που παρουσιάζει αντιγόνο (APC) προσλαμβάνει αυτές τις μεταβαλλόμενες πρωτεΐνες, τις χωνεύει σε μικρά πεπτίδια, τις τοποθετεί τα πεπτίδια σε μια αυλάκωση στο αντιγόνο των ανθρώπινων λευκοκυττάρων (δηλ. HLA) του κύριου συμπλέγματος ιστοσυμβατότητάς τους (δηλ. MHC) και παρουσιάζει τα συνδεδεμένα με MHC πεπτίδια σε υποδοχείς Τ-κυττάρων σε CD8+ Τ κύτταρα ή CD4+ Τ κύτταρα. Αυτά τα πεπτίδια που εκφράζουν ένα σχετιζόμενο με το φάρμακο, μη αυτοεπιτόπιο σε μία από τις διάφορες μορφές πρωτεΐνης HLA (HLA-A, HLA-B, HLA-C, HLA-DM, HLA-DO, HLA-DP, HLA-DQ, ή HLA-DR) μπορεί να συνδεθεί με έναν υποδοχέα Τ-κυττάρων και έτσι να διεγείρει το μητρικό Τ κύτταρο που φέρει τον υποδοχέα να ξεκινήσει επιθέσεις στους ιστούς του εαυτού τους. Εναλλακτικά, ένα φάρμακο ή ο μεταβολίτης του μπορεί να διεγείρει αυτά τα Τ κύτταρα εισάγοντας στην αυλάκωση μιας πρωτεΐνης HLA για να χρησιμεύσει ως μη-επίτοπος ή να συνδεθεί έξω από αυτήν την αύλακα για να αλλάξει μια πρωτεΐνη HLA έτσι ώστε να σχηματίσει έναν μη αυτο-επίτοπο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ωστόσο, ένας μη αυτο-επίτοπος πρέπει να συνδέεται με έναν συγκεκριμένο ορότυπο HLA (δηλαδή παραλλαγή) προκειμένου να διεγείρει Τ κύτταρα. Δεδομένου ότι ο ανθρώπινος πληθυσμός εκφράζει περίπου 13.000 διαφορετικούς ορότυπους HLA ενώ ένα άτομο εκφράζει μόνο ένα κλάσμα από αυτούς και δεδομένου ότι ένα φάρμακο ή μεταβολίτης που προκαλεί SJS αλληλεπιδρά μόνο με έναν ή μερικούς ορότυπους HLA, η ικανότητα ενός φαρμάκου να προκαλεί δερματικές αντιδράσεις περιορίζεται σε εκείνα τα άτομα που εκφράζουν ορότυπους HLA που στοχεύουν το φάρμακο ή τον μεταβολίτη του. Συνεπώς, μόνο σπάνια άτομα έχουν προδιάθεση να αναπτύξουν σοβαρές δερματικές αντιδράσεις ως απόκριση σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο με βάση την έκφραση των ορότυπων HLA: μελέτες έχουν εντοπίσει αρκετούς ορότυπους HLA που σχετίζονται με την ανάπτυξη SJS, SJS/TEN ή TEN ως απόκριση σε ορισμένα φάρμακα. Γενικά, αυτές οι συσχετίσεις περιορίζονται στους αναφερόμενους πληθυσμούς. Υποδοχείς Τ-κυττάρων Εκτός από τη δράση μέσω πρωτεϊνών HLA για τη σύνδεση με έναν υποδοχέα Τ-κυττάρων, ένα φάρμακο ή ο μεταβολίτης του μπορεί να παρακάμψει τις πρωτεΐνες HLA για να συνδεθεί απευθείας σε έναν υποδοχέα Τ-κυττάρων και έτσι να διεγείρει τα CD8+ T ή CD4+ Τ κύτταρα για να ξεκινήσουν αυτοάνοσες αποκρίσεις. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτή η δέσμευση φαίνεται να αναπτύσσεται μόνο σε ορισμένους υποδοχείς Τ κυττάρων. Δεδομένου ότι τα γονίδια για αυτούς τους υποδοχείς είναι σε μεγάλο βαθμό επεξεργασμένα, δηλ. τροποποιημένα ώστε να κωδικοποιούν πρωτεΐνες με διαφορετικές αλληλουχίες αμινοξέων, και επειδή ο ανθρώπινος πληθυσμός μπορεί να εκφράζει περισσότερα από 100 τρισεκατομμύρια διαφορετικούς (δηλ. διαφορετικές αλληλουχίες αμινοξέων) υποδοχείς Τ-κυττάρων ενώ ένα άτομο εκφράζει μόνο κλάσμα αυτών, η ικανότητα ενός φαρμάκου ή του μεταβολίτη του να επάγει το σύνδρομο DRESS αλληλεπιδρώντας με έναν υποδοχέα Τ κυττάρου περιορίζεται σε εκείνα τα άτομα των οποίων τα Τ κύτταρα εκφράζουν έναν ή περισσότερους υποδοχείς Τ κυττάρου που μπορούν να αλληλεπιδράσουν με το φάρμακο ή τον μεταβολίτη του. Έτσι, μόνο σπάνια άτομα έχουν προδιάθεση να αναπτύξουν SJS ως απόκριση σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο με βάση την έκφρασή τους συγκεκριμένων τύπων υποδοχέων Τ-κυττάρων. Ενώ τα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτήν την εκλεκτικότητα των Τ-κυττάρων είναι περιορισμένα, μια μελέτη εντόπισε την προτιμώμενη παρουσία του TCR-Vb και της περιοχής 3 που καθορίζει τη συμπληρωματικότητα σε υποδοχείς Τ-κυττάρων που βρέθηκαν στα Τ κύτταρα στις φουσκάλες ασθενών με DRESS που προκλήθηκε από αλλοπουρινόλη. Αυτό το εύρημα είναι συμβατό με την ιδέα ότι συγκεκριμένοι τύποι υποδοχέων Τ κυττάρων εμπλέκονται στην ανάπτυξη ειδικών SCAR που προκαλούνται από φάρμακα. ADME Παραλλαγές στην ADME, δηλ. η αποτελεσματικότητα ενός ατόμου στην απορρόφηση, την κατανομή στους ιστούς, τον μεταβολισμό ή την απέκκριση ενός φαρμάκου, έχει βρεθεί ότι συμβαίνουν σε διάφορες σοβαρές δερματικές ανεπιθύμητες ενέργειες (SCARS) καθώς και σε άλλους τύπους ανεπιθύμητων ενεργειών φαρμάκου. Αυτές οι παραλλαγές επηρεάζουν τα επίπεδα και τη διάρκεια ενός φαρμάκου ή του μεταβολίτη του στους ιστούς και συνεπώς επηρεάζουν την ικανότητα του φαρμάκου ή του μεταβολίτη να προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις. Για παράδειγμα, το CYP2C9 είναι ένα σημαντικό κυτόχρωμα P450 που μεταβολίζει φάρμακα: μεταβολίζει και έτσι αδρανοποιεί τη φαινυτοΐνη. Ταϊβανοί, Ιάπωνες και Μαλαισιανοί εκφράζουν την παραλλαγή του CYP2C93 του CYP2C9, η οποία έχει μειωμένη μεταβολική δραστηριότητα σε σύγκριση με τον άγριο τύπο (π.χ. CYP2c91), έχουν αυξημένα επίπεδα φαινυτοΐνης στο αίμα και υψηλή συχνότητα εμφάνισης SJS (καθώς και SJS/TEN και TEN) κατά τη λήψη του φαρμάκου. Εκτός από τις ανωμαλίες στα ένζυμα που μεταβολίζουν τα φάρμακα, οι δυσλειτουργίες των νεφρών, του ήπατος ή του γαστρεντερικού σωλήνα που αυξάνουν τα επίπεδα ενός φαρμάκου ή μεταβολίτη που προκαλούν ουλές ουλές προτείνονται για την προώθηση των αποκρίσεων SCAR. Αυτές οι ανωμαλίες ADME, προτείνεται επίσης, μπορεί να αλληλεπιδράσουν με συγκεκριμένες πρωτεΐνες HLA και υποδοχείς Τ κυττάρων για να προάγουν μια σοβαρή δερματική αντίδραση. Διάγνωση Η διάγνωση βασίζεται σε προσβολή λιγότερο από το 10% του δέρματος. Είναι γνωστό ως TEN όταν εμπλέκεται περισσότερο από το 30% του δέρματος και μια ενδιάμεση μορφή με συμμετοχή 10 έως 30%. Ένα θετικό σημείο Νικόλσκι είναι χρήσιμο στη διάγνωση του SJS και του TEN. Η βιοψία δέρματος είναι χρήσιμη, αλλά δεν απαιτείται, για τη διάγνωση SJS και TEN. Παθολογοανατομία Το SJS, όπως το TEN και το πολύμορφο ερύθημα, χαρακτηρίζεται από συρρέουσα επιδερμική νέκρωση με ελάχιστη σχετική φλεγμονή. Η οξύτητα είναι εμφανής από το (κανονικό) μοτίβο που μοιάζει με πλέξη καλαθιού της κεράτινης στιβάδας. Ταξινόμηση Το σύνδρομο Στίβενς-Τζόνσον (SJS) είναι μια ηπιότερη μορφή τοξικής επιδερμικής νεκρόλυσης (TEN). Αυτές οι παθήσεις αναγνωρίστηκαν για πρώτη φορά το 1922. Μια ταξινόμηση που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1993, η οποία υιοθετήθηκε ως συναινετικός ορισμός, προσδιορίζει το σύνδρομο Στίβενς-Τζόνσον, την τοξική επιδερμική νεκρόλυση και την επικάλυψη SJS/TEN. Και τα τρία αποτελούν μέρος ενός φάσματος σοβαρών δερματικών αντιδράσεων (SCAR) που επηρεάζουν το δέρμα και τους βλεννογόνους. Η διάκριση μεταξύ SJS, SJS/TEN επικάλυψης και TEN βασίζεται στον τύπο των βλαβών και στην ποσότητα της επιφάνειας του σώματος με φυσαλίδες και διαβρώσεις. Συμφωνείται ότι η πιο αξιόπιστη μέθοδος για την ταξινόμηση των EM, SJS και TEN βασίζεται στη μορφολογία της βλάβης και στην έκταση της επιδερμικής αποκόλλησης. Οι φουσκάλες και οι διαβρώσεις καλύπτουν μεταξύ 3% και 10% του σώματος σε SJS, 11–30% σε επικάλυψη SJS/TEN και πάνω από 30% σε TEN. Το μοτίβο του δέρματος που σχετίζεται συχνότερα με το SJS είναι ευρέως διαδεδομένο, συχνά ενωμένο (συρρέον), βλατιδώδεις κηλίδες ή επίπεδες μικρές ή μεγάλες φουσκάλες που μπορεί επίσης να ενωθούν. Αυτά εμφανίζονται κυρίως στον κορμό. Η επικάλυψη SJS, TEN και SJS/TEN μπορεί να θεωρηθεί εσφαλμένα ως πολύμορφο ερύθημα. Το πολύμορφο ερύθημα, το οποίο είναι επίσης εντός του φάσματος SCAR, διαφέρει ως προς το κλινικό μοτίβο και την αιτιολογία. Θεραπευτική αγωγή Το SJS αποτελεί δερματολογική επείγουσα ανάγκη. Οι ασθενείς με τεκμηριωμένες λοιμώξεις από μυκόπλασμα μπορούν να αντιμετωπιστούν με μακρολίδη ή δοξυκυκλίνη από το στόμα. Αρχικά, η θεραπεία είναι παρόμοια με αυτή των ασθενών με θερμικά εγκαύματα και η συνεχιζόμενη φροντίδα μπορεί να είναι μόνο υποστηρικτική (π.χ. ενδοφλέβια υγρά και ρινογαστρική ή παρεντερική σίτιση) και συμπτωματική (π.χ. αναλγητικό στοματικό διάλυμα για στοματικό έλκος). Οι δερματολόγοι και οι χειρουργοί τείνουν να διαφωνούν σχετικά με το εάν το δέρμα πρέπει να καθαριστεί. Πέρα από αυτό το είδος υποστηρικτικής φροντίδας, καμία θεραπεία για SJS δεν θεωρείται ευρέως αποδεκτή. Η θεραπεία με κορτικοστεροειδή είναι αμφιλεγόμενη. Οι πρώιμες αναδρομικές μελέτες υπέδειξαν ότι τα κορτικοστεροειδή αύξησαν την παραμονή στο νοσοκομείο και τα ποσοστά επιπλοκών. Δεν έχουν διεξαχθεί τυχαιοποιημένες δοκιμές κορτικοστεροειδών για το SJS και μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς χωρίς αυτά. Πρόγνωση Το SJS (με λιγότερο από το 10% της επιφάνειας του σώματος που εμπλέκεται) έχει ποσοστό θνησιμότητας περίπου 5%. Η θνησιμότητα για τοξική επιδερμική νεκρόλυση (TEN) είναι 30-40%. Ο κίνδυνος θανάτου μπορεί να εκτιμηθεί χρησιμοποιώντας την κλίμακα SCORTEN, η οποία λαμβάνει υπόψη έναν αριθμό προγνωστικών δεικτών. Είναι χρήσιμο να υπολογίσετε ένα SCORTEN εντός των πρώτων 3 ημερών νοσηλείας. Άλλα αποτελέσματα περιλαμβάνουν βλάβη/ανεπάρκεια οργάνων, ξύσιμο κερατοειδούς και τύφλωση. Περιοριστική πνευμονοπάθεια μπορεί να αναπτυχθεί σε ασθενείς με SJS και TEN μετά από αρχική οξεία πνευμονική προσβολή. Οι ασθενείς με SJS ή TEN που προκαλούνται από ένα φάρμακο έχουν καλύτερη πρόγνωση όσο νωρίτερα αποσυρθεί το αιτιολογικό φάρμακο. Επιδημιολογία Το SJS είναι μια σπάνια πάθηση, με αναφερόμενη συχνότητα εμφάνισης περίπου 2,6 έως 6,1 περιπτώσεων ανά εκατομμύριο άτομα ανά έτος. Στις Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται περίπου 300 νέες διαγνώσεις κάθε χρόνο. Η πάθηση είναι πιο συχνή στους ενήλικες παρά στα παιδιά. Ιστορία Το SJS πήρε το όνομά του από τον ΄Άλμπερτ Μέισον Στίβενς και τον Φρανκ Τσέιμπλις Τζόνσον, Αμερικανούς παιδίατρους που δημοσίευσαν από κοινού μια περιγραφή της διαταραχής στο American Journal of Diseases of Children το 1922. Παραπομπές Σπάνια σύνδρομα Δερματικές ασθένειες
691442	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84%20%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD	Ελισάβετ Αλεξανδρίνη των Βουρβόνων	Η Ελισάβετ Αλεξανδρινή των Βουρβόνων (Élisabeth Alexandrine de Bourbon, 5 Σεπτεμβρίου 1705 - 15 Απριλίου 1765) ήταν κόρη του Λουδοβίκου Γ΄, Πρίγκιπα του Κοντέ. Βιογραφία Η Ελισάβετ Θηρεσία Αλεξανδρινή γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1705 στην Οικία των Κοντέ, και ήταν το όγδοο παιδί και η νεότερη κόρη του Λουδοβίκου Γ΄ του Κοντέ και της Λουίζας Φραγκίσκης των Βουρβόνων. Ονομάσθηκε Ελισάβετ προς τιμήν της μεγαλύτερης αδερφής της Λουίζας Ελισάβετ και Αλεξανδρινή του θείου της Λουδοβίκου Αλέξανδρου της Τουλούζης, ήταν γνωστή με το τρίτο της όνομα, Αλεξανδρινή. Όπως οι περισσότερες αδερφές της, δεν παντρεύτηκε ποτέ. Η Αλεξανδρινή δεν έπαιξε ποτέ σημαντικό πολιτικό ρόλο. Ήταν, ωστόσο, φίλη της ερωμένης του Βασιλιά, τη διάσημη Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, η οποία είχε εισαχθεί στην αυλή από τη μεγαλύτερη αδερφή της, Λουίζα Ελισάβετ. Πέθανε στις 15 Απριλίου 1765 στο Παρίσι σε ηλικία 59 ετών. Είναι θαμμένη στη Μονή Καρμελιτών του Αγίου Ιακώβου στο Παρίσι. Τίτλοι 5 Σεπτεμβρίου 1705 – 15 Απριλίου 1765: Η Γαληνοτάτη Υψηλότητα Η Δεσποινίδα του Ζε και αργότερα Δεσποινίδα του Σενς Παραπομπές Οίκος των Βουρβόνων Γάλλοι ευγενείς
488011	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%B1%20%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%B7	Υδρόβια αντιλόπη	Η υδρόβια αντιλόπη είναι φυτοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των Βοοειδών. Το είδος έχει την επιστημονική ονομασία Kobus ellipsiprymnus, απαντά νότια της Σαχάρας, στην κεντρική και ανατολική Αφρική και περιλαμβάνει 13 υποείδη. Το είδος περιλαμβάνει δύο ομάδες υποειδών: την ομάδα της Κοινής υδρόβιας αντιλόπης και την ομάδα της υδρόβιας αντιλόπης Ντεφάσσα. Η IUCN κατέταξε την πρώτη ομάδα στα είδη Μειωμένου ενδιαφέροντος (LC), ενώ τη δεύτερη ομάδα στα Σχεδόν απειλούμενα (NT). Τάση παγκόσμιου πληθυσμού Καθοδική ↓ Ονοματολογία Η επιστημονική ονομασία της υδρόβιας αντιλόπης είναι Kobus ellipsiprymnus. Το όνομα του γένους, Kobus, είναι μια (νεο-)λατινική λέξη, που κατάγεται από την Αφρικανική λέξη koba. Η δεύτερη ονομασία ellipsiprymnus αναφέρεται στον ελλειπτικό δακτύλιο που βρίσκεται στους γλουτούς και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις έλλειψη και πρύμνος (πρύμνη-πίσω μέρος). Η κοινή του ονομασία αναφέρεται στη βιολογία της αντιλόπης, καθώς περνά μεγάλο μέρος της μέρας μέσα στο νερό. Συστηματική ταξινόμηση Η υδρόβια αντιλόπη είναι το ένα από τα έξι είδη αντιλοπών του γένους Κόβυς της οικογένειας των βοοειδών. Το κύριο δείγμα αυτού του είδους συλλέχθηκε από τον κυνηγό-εξερευνητή Άντριου Στίντμαν (Eduard Rüppell, 1794-1884) το 1832 και περιγράφηκε από τον Ιρλανδό φυσιοδίφη Ουίλιαμ Ογκίλβυ το 1833 ως Antilope ellipsiprymnus. Το γένος μετατράπηκε όμως σε Kobus το 1840, και έγινε K. ellipsiprymnus. Το 1835, ο Γερμανός φυσιοδίφης Έντουαρντ Ρούπελ σύλλεξε ένα άλλο δείγμα, το οποίο διέφερε από το δείγμα του Στίντμαν που είχε έναν λευκό δακτύλιο στους γλουτούς. Θεωρώντας το ξεχωριστό είδος, ο Ρούπελ έδωσε στο δείγμα του το Αμχαρικό όνομα «Defassa» και επιστημονική ονομασία Antilope defassa. Οι σύγχρονοι ταξινομιστές, ωστόσο, κατατάσσουν την κοινή υδρόβια αντιλόπη και την υδρόβια αντιλόπη Ντεφάσσα σε ένα μόνο είδος, το Κ. ellipsiprymnus, δεδομένου του μεγάλου αριθμού της παρουσίας του υβριδισμού μεταξύ των δύο. Η διασταύρωση μεταξύ των δύο λαμβάνει χώρα στο Εθνικό Πάρκο Ναϊρόμπι, λόγω της εκτεταμένης αλληλοεπικάλυψης των ενδιαιτημάτων. Υποείδη Τα υποείδη διαιρούνται άτυπα σε 2 «ομάδες» (groups) ανάλογα με τις διαφορές που εμφανίζουν σε κάποια, σταθερά μορφολογικά στοιχεία, κυρίως το σχέδιο του ελλειπτικού δαχτυλίου στους γλουτούς. Οι ομάδες αυτές είναι οι εξής: Ομάδα της Κοινής υδρόβιας αντιλόπης Ομάδα της υδρόβιας αντιλόπης Ντεφάσσα (κοινώς Ντεφάσσα) Αυτές οι ομάδες περιλαμβάνουν 8 και 29 υποείδη αντίστοιχα (37 συνολικά). Το 1971 όμως, ο αριθμός των υποειδών μειώθηκε στα 13 (για την πρώτη ομάδα 4 και για τη δεύτερη 9). Γεωγραφική εξάπλωση Η υδρόβια αντιλόπη απαντά αποκλειστικά στην Αφρική, ως ενδημικό θηλαστικό των περιοχών όπου κατανέμεται. Έχει εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό στο προηγούμενο φάσμα του, αλλά επιβιώνει σε πολλές προστατευόμενες περιοχές και σε ορισμένες άλλες περιοχές που είναι αραιοκατοικημένες από τον άνθρωπο. Τα Ντεφάσσα εξαπλώνονται δυτικά της δυτικής Κοιλάδας του Μεγάλου Ρήγματος και νότια του Σαχέλ από την Ερυθραία στην ανατολή στη Γουινέα Μπισάου στα δυτικά: το βορειότερο σημείο της εξάπλωσης είναι στο νότιο Μάλι. Ένας πληθυσμός εξακολουθεί να υπάρχει στο Νιόκολα-Κόμπα (Niokola-Koba) στη Σενεγάλη. Τα Ντεφάσσα κατανέμονται επίσης ανατολικά του δάσους της λεκάνης του Κονγκό, εξαπλώνεται δυτικά κάτω από νότιο όριο της λεκάνης μέσω της Ζάμπια στην Ανγκόλα. Ένας άλλος κλάδος της εξάπλωσης εκτείνεται βόρεια, δυτικά μέχρι τον ποταμό Κονγκό Κονγκό Δημοκρατία. Οι υδρόβιες αντιλόπες έχουν εξαφανιστεί στην Γκάμπια, αν vagrants μπορούν να εισέλθουν από τη Σενεγάλη. Ανατολικά της κοιλάδας του ανατολικού Ρήγματος, τα Ντεφάσσα αντικαθίσταται από τις Κοινές υδρόβιες αντιλόπες, οι οποίες εξαπλώνονται νότια μέχρι περίπου το Χλουχλούι-Ανμφολόζι (Hluhluwe-Umfolozi Ν.Ρ.) στο ΚουαΖουλού-Νατάλ (KwaZulu-Natal) και τη κεντρική Ναμίμπια. Οι Κοινές υδρόβιες αντιλόπες έχουν εξαφανιστεί στην Αιθιοπία, ενώ τα Ντεφάσσα επιβιώνουν ακόμα. Βιότοπος Οι υδρόβιες αντιλόπες ζούνε πάντοτε σε περιοχές με έντονο υγρό στοιχείο, με μια ισχυρή προτίμηση για πυκνή, ξυλώδη βλάστηση. Ο καλύτερος βιότοπος για την υδρόβια αντιλόπη είναι οι αποξηραμένες περιοχές, τα λιβάδια, οι σαβάνες και τα παραποτάμια δάση, όπου το γρασίδι πρέπει να έχει μέγιστο ύψος 8-65 εκατοστά. Λόγω της απαίτησής της τόσο για λιβάδια όσο και για νερό, οι υδρόβιες αντιλόπες έχουν μια αραιή κατανομή κατά μήκος των οικοτόνων (περιοχές διεπαφής μεταξύ δύο διαφορετικών οικοσυστημάτων). Παρά την προτίμησή τους για το ξηρό έδαφος, παραμένουν στο νερό για εύρεση τροφής και ασφάλεια από τα αρπακτικά. Η υδρόβια αντιλόπη Ντεφάσσα κατοικεί σε πυκνούς θάμνους και δάση της σαβάνας, με ετήσια βροχόπτωση τουλάχιστον 750 χιλιοστών, ενώ η Κοινή υδρόβια αντιλόπη κατοικεί σε περιοχές με ετήσια βροχόπτωση 300 χιλιοστών. Και τα δύο υποείδη απαντούν σε υψόμετρο άνω των 2.100 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.Στην Αιθιοπία, το είδος έχει καταγραφεί σε υψόμετρο τουλάχιστον 2.100 μ., ίσως και έως 3.000 μ. Μορφολογία Η υδρόβια αντιλόπη είναι η μεγαλύτερη από όλες τις αντιλόπες του ίδιου γένους. Υπάρχει φυλετικός διμορφισμός, όχι έντονος όμως, καθώς τα αρσενικά είναι κατά 20-25% μόνο μεγαλύτερα από τα θηλυκά. Η μόνη διαφορά είναι πως τα αρσενικά φέρουν κέρατα. Έχει γκριζοκάστανο ή καστανοκόκκινο τρίχωμα (ανάλογα την ομάδα), το οποίο είναι τραχύ δασύτριχο (έντονα στον λαιμό), καλυμμένο με μια λιπαρή ουσία που τους δίνει μυρωδιά μόσχου. Αυτό κάνει το τρίχωμα αδιάβροχο, και του επιτρέπει να ρυθμίσει τη θερμοκρασία του σώματός τους και να σταματάνε να βαραίνουν, όταν κρύβονται μέσα στο νερό. Επίσης, τους δίνει τη δυνατότητα να βρίσκουν άλλες αντιλόπες από απόσταση έως και 500 μ. Δυστυχώς όμως μπορούν να προσελκύσουν και αρπακτικά, όπως λιοντάρια ή ύαινες, από απόσταση μέχρι 500 μέτρων. Το κεφάλι τους είναι τριγωνικό («καμπουριάζει» στο ρύγχος) και έχει ποικιλία χρωμάτων προς τα καφέ. Το πάνω μέρος του ρύγχους είναι καστανοκόκκινο, ενώ τα πλάγια είναι πιο ξεθωριασμένα. Η μουσούδα της είναι μαύρη με άσπρο περίγυρο. Άλλα άσπρα σημεία είναι τα «φρύδια» και η βάση του κεφαλιού. Τα αυτιά της είναι μεγάλα και στρογγυλεμένα, ως επί το πλείστον με λευκή απόχρωση και ελάχιστο μαύρο. Τα πόδια του είναι σχετικά κοντά αλλά δυνατά, έχοντας συνήθως σκούρο καφέ έως μαύρο χρώμα, που καταλήγουν σε ισχυρές οπλές. Ένα από τα πλέον εντυπωσιακά ανατομικά στοιχεία της υδρόβιας αντιλόπης είναι ο ελλειπτικός δακτύλιος στους γλουτούς. Στην ομάδα των Κοινών υδρόβιων αντιλοπών, ο δακτύλιος βρίσκεται γύρω από μια καφέ περιοχή στους γλουτούς, ενώ στην ομάδα της υδρόβιας αντιλόπης Ντεφάσσα αυτός ο δακτύλιος είναι ένα μεγάλο λευκό μπάλωμα σε σχήμα οβάλ στο ίδιο σημείο. Από αυτό το χαρακτηριστικό, η αντιλόπη αυτή πήρε την επιστημονική της ονομασία. Οι υδρόβιες αντιλόπες φέρουνε δύο μαστούς, ενώ δεν διαθέτουν καθόλου αδένες (π.χ. οσμιτικούς αδένες) στο σώμα τους. Η μόνιμη οδοντοφυΐα περιλαμβάνει 32, συνολικά, δόντια με τον εξής οδοντικό τύπο: . Δομή κεράτων Τα κέρατα του είδους είναι μακριά, καμπυλωτά και με εξογκωμένους δακτύλιους ως το τέλος του κεράτου, με μια ελαφρά κάμψη προς τα μέσα. Φύονται στην ίδια ευθεία περίπου με το ύψωμα του ρύγχους και λυγίζουν πρώτα προς τα πίσω και μετά προς τα μπροστά. Εμφανίζονται μόνο στα αρσενικά και το μήκος τους εξαρτάται από την ηλικία του ζώου. Επίσης, στα κρανία των θηλυκών μπορεί να εμφανιστεί ένα στοιχειώδες κέρατο με τη μορφή ενός κατ'αποκοπή οστού. Βιομετρικά στοιχεία Μήκος σώματος: 177 έως 235 εκατοστά Ύψος στο ακρώμιο: ♂ 130 έως 170 εκατοστά, ♀ 110 εκατοστά Μήκος ουράς: 22 έως 45 εκατοστά Μήκος κεράτων: 55 έως 99 εκατοστά (μόνο το αρσενικό) Βάρος: ♂ 198 έως 262 κιλά, ♀ 161 έως 214 κιλά (Πηγές: ) Τροφή Το 70-92% της διατροφής της υδρόβιας αντιλόπης αποτελείται από χορτάρι, ενώ το 2-5% μόνο αποτελείται από πλατύφυλλα, βότανα και πεσμένα φρούτα. Γι' αυτό το λόγο, οι αντιλόπες αυτές θεωρούνται βόσκοντα ζώα (grazers), δηλαδή ζώα που βόσκουν. Ωστόσο, προτιμούν μόνο τα γλυκά είδη χορταριού. Περισσότερη κατανάλωση παρατηρείται κατά τους ξηρούς χειμερινούς μήνες, με αποτέλεσμα τη μείωση της κατάστασής τους, ειδικά εάν η πυκνότητα των ζώων είναι υψηλή. Μπορεί επίσης να προτιμήσουν τα καλάμια και τα βούρλα των γενών Typha και Phragmites. Μια μελέτη διαπίστωσε πως τρία είδη χλόης καταναλώνονται τακτικά όλο το χρόνο: τα Panicum anabaptistum, Echinochloa stagnina και Andropogon gayanus. Τα Hyparrhenia involucrata, Acroceras amplectens και Oryza barthii μαζί με τα ετήσια είδη αποτελούν την η προτιμότερη τροφή στις αρχές της εποχής των βροχών, ενώ τα μακρόβια χόρτα και η "βοσκή" από τα δέντρα αποτελούν τα τρία τέταρτα της διατροφής στην εποχή της ξηρασίας. Αν και τα Ντεφάσσα βρέθηκαν να έχουν πολύ μεγαλύτερη απαίτηση για πρωτεΐνες από τον Αφρικανικό βούβαλο (Syncerus caffer) και τον Όρυγα της Ανατολικής Αφρικής (Oryx beisa), οι υδρόβιες αντιλόπες βρέθηκαν να περνούν πολύ λιγότερο χρόνο για αναζήτηση τροφής σε δέντρα (browsing) (τρέφονται με φύλλα, μικρούς βλαστούς και φρούτα), σε σύγκριση με τα άλλα βόσκοντα ζώα. Στην εποχή της ξηρασίας περίπου το 32% του 24ώρου της ημέρας ξοδεύτηκε στο browsing, ενώ δεν ξοδεύτηκε καθόλου χρόνος σε αυτό κατά τη διάρκεια της περιόδου των βροχών. Η επιλογή των αγρωστωδών ποικίλει ανάλογα με την τοποθεσία και όχι τη διαθεσιμότητα: για παράδειγμα, στη δυτική Ουγκάντα, το Sporobolus pyramidalis ευνοήθηκε σε ορισμένα μέρη, ενώ το Themeda triandra ήταν η κύρια επιλογή αλλού. Οι κοινές υδρόβιες αντιλόπες και τα ντεφάσσα στην ίδια περιοχή μπορεί να διαφέρουν στις επιλογές τους: έχει παρατηρηθεί ότι ενώ το πρώτο προτιμάνε το είδος Heteropogon contortus και τις αγριάδες (Cynodon dactylon), ενώ το τελευταίο έδειξε λιγότερη προτίμηση για αυτά τα αγρωστώδη. Επίσης, οι υδρόβιες αντιλόπες πίνουν νερό πολλές φορές τη μέρα, καθώς σε αντίθεση με τα άλλα είδη του γένους κυμαίνεται μακρύτερα μέσα στα δάση, διατηρώντας παράλληλα την εγγύτητά του με το νερό. Ηθολογία Σχηματισμός κοπαδιών Οι διάφορες ομάδες είναι τα κοπάδια μικρών, αγέλες νεαρών αρσενικών (bachelor) και επιδημητικών αρσενικών. Η αγέλη αυξάνεται σε μέγεθος το καλοκαίρι, ενώ οι ομάδες διαλύονται κατά τους χειμερινούς μήνες, πιθανότατα υπό την επήρεια της διαθεσιμότητας τροφίμων. Τα θηλυκά και τα μικρά σχηματίζουν μικρά κοπάδια από 6 έως και 30 ατόμων, τα οποία κινούνται ελεύθερα μέσα στην επικράτεια των αρσενικών. Τα νεαρά αρσενικά μπορεί και αυτά να φτιάχνουν μικρά κοπάδια, ώσπου να τους δοθεί η ευκαιρία να φτιάξουν δικές τους επικράτειες, περίπου στην ηλικία των 6-7 ετών. Όμως χάνουν την επικράτεια τους την ηλικία των 10 ετών. Οριοθέτηση ζωτικού χώρου Τα ενήλικα αρσενικά που έχουν επικράτειες, τις «διαφημίζουν» στεκόμενα περήφανα με το κεφάλι ψηλά και δείχνοντας την άσπρη ζώνη στο λαιμό και το πρόσωπό τους. Οι υδρόβιες αντιλόπες είναι επιδημητικά ζώα. Δεν μεταναστεύουν ή μετακινούνται σε μεγάλες αποστάσεις, έτσι ώστε οι επικράτειες να κρατάνε καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αν και μερική μετανάστευση μπορεί να συμβεί με την έναρξη των μουσώνων.. Όπως και κάποιες άλλες αντιλόπες, το αρσενικό δεν οριοθετεί την περιοχή του: η παρουσία του και η μυρωδιά του είναι επαρκή. Όμως μπορεί να επιδείξει την επικράτειά του, αφήνοντας σημάδια από τα κέρατα στα χόρτα και τους θάμνους. Όταν ένα αρσενικό βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με άλλο αρσενικό, αναδεικνύει το μέγεθός του και το πάχος του λαιμού του. Το άλλο αρσενικό χαμηλώνει τα κέρατά του και κουνάει το κεφάλι του είναι σημάδι ισχυρότερης απειλής. Σοβαρές μάχες είναι έντονες και οι θάνατοι από τραύματα κεράτων είναι μοιραία μεταξύ αυτών των ζώων. Οι μάχες γίνονται κλειδώνοντας τα κέρατά τους και να προσπαθεί να σπρώξει το ένα αρσενικό το άλλο. Ένα ανήλικο αρσενικό μπορεί να γίνει ανεκτό καθώς κινείται μέσω της επικράτειας, αν συμπεριφέρεται υποτακτικά κρατώντας το κεφάλι του χαμηλά. Όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία του ζώου ή η πυκνότητα του πληθυσμού, τόσο μικρότερα είναι τα εδάφη. Στο Εθνικό Πάρκο της Βασίλισσας Ελισάβετ, τα θηλυκά είχαν μια επικράτεια που κυμαινόταν από 21 έως 61 εκτάρια στην περιοχή, ενώ των νεαρών αρσενικών κυμαίνεται από 24 έως 38 εκτάρια. Τα μεγαλύτερα θηλυκά έχουν μικρότερη επικράτεια. Από τη στιγμή που τα νεαρά αρσενικά αρχίσουν να αναπτύσσουν κέρατα (γύρω στα επτά έως εννέα μηνών), έχουν εκδιωχθεί από την αγέλη ων ενήλικων αρσενικών. Αυτά τα αρσενικά τότε σχηματίζουν κοπάδια και μπορεί να περιφέρονται σε ζωτικούς χώρους των θηλυκών. Τα θηλυκά έχουν ζωτικούς χώρους που εκτείνεται πάνω από 200-600 στρέμματα (0,77 - 2,32 τετραγωνικά μίλια: 490-1,480 στρέμματα). Μερικά θηλυκά μπορούν να σχηματίσουν κοπάδια ανώριμων. Αν και τα θηλυκά είναι σπάνια επιθετικά, δευτερεύουσες εντάσεις μπορεί να προκύψουν σε αγέλες. Αναπαραγωγή Ωρίμαση και περίοδος αναπαραγωγής Οι υδρόβιες αντιλόπες είναι πιο αργές από ότι άλλες αντιλόπες όσον αφορά το ποσοστό της ωριμότητας. Ενώ τα αρσενικά ωριμάζουν σεξουαλικά σε ηλικία έξι ετών, τα θηλυκά φθάνουν στην ωριμότητα μέσα σε δύο με τρία χρόνια. Τα θηλυκά μπορεί να συλλάβουν από την ηλικία των δύο-και-μισό χρόνων, και παραμένουν αναπαραγωγικά για άλλα δέκα χρόνια. Στις περιοχές του Ισημερινού, η αναπαραγωγή λαμβάνει χώρα όλο το χρόνο, και οι γεννήσεις είναι στο αποκορύφωμά τους την περίοδο των βροχών. Ωστόσο, η αναπαραγωγή είναι εποχιακή στο Σουδάν (νότια της Σαχάρας), με την εποχή του ζευγαρώματος να διαρκεί τέσσερις μήνες. Η περίοδος εκτείνεται για ακόμα μεγαλύτερες περιόδους σε ορισμένες περιοχές της νότιας Αφρικής. Ο οίστρος διαρκεί για μια ημέρα ή και λιγότερο. Ζευγάρωμα Το ζευγάρωμα αρχίζει αφού ότου το αρσενικό επιβεβαιώσει πως το θηλυκό είναι σε οίστρο, που το καταλαβαίνει μυρίζοντας το αιδοίο και τα ούρα της. Ένα θηλυκό που αντιστέκεται θα προσπαθήσει να δαγκώσει ή ακόμα και να παλέψει με το αρσενικό. Το αρσενικό παρουσιάζει flehmen (επιδεικνύει τα δόντια του), και συχνά γλύφει το λαιμό του θηλυκού και τρίβει το πρόσωπό του και τη βάση των κεράτων του «ενάντια» στην πλάτη της. Υπάρχουν αρκετές προσπάθειες στήριξης του αρσενικού στο θηλυκό πριν από την πραγματική συνουσία. Το θηλυκό μετατοπίζει την ουρά της προς τη μία πλευρά, ενώ το αρσενικό στηρίζεται στις πλευρές της με τα μπροστινά του πόδια και στηρίζεται στην πλάτη της κατά τη διάρκεια της συνουσίας, η οποία μπορεί να επαναληφθεί δέκα φορές. Μικρά Οι έγκυες γυναίκες απομονώνονται από το κοπάδι σε συστάδες ως περιοχές προσέγγισης του τοκετού. Τα νεογέννητα μοσχάρια μπορούν να σταθούν στα πόδια τους μέσα σε μισή ώρα από τη γέννηση. Η μητέρα τρώει τον πλακούντα. Αυτή επικοινωνεί με το μοσχάρι μέσω βελάσματος ή ρουθουνίσματος. Τα μοσχάρια παραμένουν κρυφά για δύο έως τρεις εβδομάδες ή ακόμα και δύο μήνες. Η μητέρα του το επισκέπτεται σταδιακά για να το θηλάσει, ενώ το ίδιο το μικρό βρίσκει μια άλλη κρυψώνα να κρυφτεί μετά από κάθε επίσκεψη. Σε περίπου τρεις έως τέσσερις εβδομάδες, το μοσχάρι αρχίζει να ακολουθεί τη μητέρα του, που το σηματοδοτεί με το σήκωμα της ουράς της. Αν και είναι στερημένες από κέρατα, οι μητέρες υπερασπίζονται σθεναρά τους απογόνους τους από τα αρπακτικά ζώα. Τα μοσχάρια απογαλακτίζονται σε οκτώ μήνες, και μετά από αυτό συμμετέχουν στις ομάδες των μοσχαριών της ηλικίας τους. Τα νεαρά θηλυκά παραμένουν με τις μητέρες τους σε αγέλες φυτώριο, ή μπορεί επίσης να ενταχθούν σε αγέλες νεαρών αρσενικών. Θηρευτές και παράσιτα Οι κυριότεροι θηρευτές της υδρόβιας αντιλόπης είναι τα λιοντάρια (Pantera leo), οι γατόπαρδοι (Acynonyx jubatus), οι λυκάονες (Lyaon pictus) και οι κροκόδειλοι του Νείλου (Crocodylus niloticus), ενώ οι ύαινες (Crocuta crocuta) και οι λεοπαρδάλεις (Panthera pardus) επιτίθενται στα νεαρά άτομα. Οι υδρόβιες αντιλόπες είναι επιρρεπείς στο έλκος, στη λοίμωξη των Πνευμοσκώληκων, παρασιτικοί νηματώδεις σκώληκες της τάξης Strongylida που μολύνουν τους πνεύμονες των σπονδυλωτών, και οι Πέτρες στα Νεφρά. Άλλες ασθένειες από τις οποίες τα ζώα αυτά υποφέρουν είναι ο αφθώδης πυρετός, ο πυρετός sindbis, ο κίτρινος πυρετός, ο καταρροϊκός πυρετός, η διάρροια των βοοειδών, τη βρουκέλωση και τον άνθρακα. Οι υδρόβιες αντιλόπες είναι πιο ανθεκτικές στην πανώλη των βοοειδών από ότι είναι άλλες αντιλόπες. Δεν επηρεάζονται από τις μύγες τσε-τσε, αλλά τα τσιμπούρια μπορούν να εισάγουν παρασιτικά πρωτόζωα όπως τα Theileria parva, Anaplasma marginale και Baberia bigemina. 27 είδη τσιμπουριών της οικογένειας Ixodidae έχουν βρεθεί σε υδρόβιες αντιλόπες - ένα υγιές άτομο μπορεί να μεταφέρει συνολικά πάνω από 4.000 τσιμπούρια, ως προνύμφες ή νύμφες, τα πιο κοινά μεταξύ των οποίων είναι Amblyomma cohaerens και Rhipicephalus tricuspis. Εσωτερικά παράσιτα που βρέθηκαν στην υδρόβια αντιλόπη, περιλαμβάνουν την ταινία, τα τρεμάποδα, stomach και διάφορα παρασιτικά σκουλήκια. Προσδόκιμο ζωής Στη φύση οι υδρόβιες αντιλόπες μπορούν να ζήσουν έως και 18 χρόνια, ενώ σε αιχμαλωσία, ζουν περισσότερο, έως και 30 χρόνια. Απειλές Η υδρόβια αντιλόπη έχει εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό στην παλαιότερη κατανομή της, κυρίως από το εντατικό κυνήγι, λόγω της καθιστικής φύσης της και της αρέσκειάς της για τις καλλιέργειες. Δεν αποτελεί δημοφιλή πηγή τροφής για θήραμα, αλλά τα αρσενικά αποτελούν στόχο για τρόπαια. Έτσι, ακόμα κι αν εκπροσωπούνται από προστατευόμενες περιοχές, αρκετοί πληθυσμοί έχουν υποστεί ραγδαία πτώση. Κατάσταση πληθυσμού Η υδρόβια αντιλόπη είναι αρκετά κοινή εντός της εμβέλειας του στην Υποσαχάρια Αφρική και αρκετά πολυάριθμη σε πολλές προστατευόμενες περιοχές. Περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού επιβιώνει σε προστατευόμενες περιοχές, με περίπου το 60% των Ντεφάσσα σε προστατευόμενες περιοχές, και με περισσότερο από το ήμισυ των Κοινών σε προστατευόμενες περιοχές (συν 13% σε ιδιωτική γη). Κανένα από τα 13 υποείδη του είδους δεν απειλείται. Λόγω της πολυαριθμίας της, η υδρόβια αντιλόπη κατατάχθηκε στα είδη Ελάχιστης Ανησυχίας στην Κόκκινη Λίστα της IUCN. Σημαντικοί πληθυσμοί των Κοινών βρίσκονται στην Κένυα, την Τανζανία, τη Ζάμπια και τη Νότια Αφρική, ενώ σημαντικοί πληθυσμοί των Ντεφάσσα βρίσκονται στη Σενεγάλη, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Γκάνα, το Μπενίν, το Καμερούν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, την Γκαμπόν, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, την Ουγκάντα, την Τανζανία και τη Ζάμπια. Επίσης, πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού υπολογίζεται ότι ζουν σε προστατευόμενες περιοχές. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτούς τους τομείς, το παράνομο κυνήγι και η υποβάθμιση των βιότοπων μπορεί να παραμείνει ένα πρόβλημα, και έτσι σε πολλές χώρες, η επιβίωση της υδρόβιας αντιλόπης βασίζεται στη συνέχιση και βελτίωση της αποτελεσματικής προστασίας από αυτά τα πάρκα και τις ρεζέρβες. Παραπομπές Πηγές David, Burnie (2005). The Kingfisher illustrated animal encyclopedia, ISBN 960-423-694-6 Du Plessis, SF, 1969. The past and present geographical distribution of the Perrisodactyla and Artiodactyla in Southern Africa. M.Sc. Thesis, University of Pretoria. Furstenburg, D, 1970-2008. Personal field notes (unpublished). East, R. (1988) Antelopes: Global Survey and Regional Action Plans. Part 3: West and Central Africa. IUCN, Gland, Switzerland. East, R. (Compiler). 1999. African Antelope Database 1998. IUCN, Gland, Switzerland and Cambridge, UK. Estes, R. 1991. The Behavior Guide to African Mammals. The University of California Press. Berkeley, Los Angeles, and London. Estes, R. D. (2004). The Behavior Guide to African Mammals : Including Hoofed Mammals, Carnivores, Primates (4th ed.). Berkeley: University of California Press. pp. 107–11. ISBN 0-520-08085-8. Furstenburg, D, 2005. Waterbok. Wild & Jag 11(3). Groocock, C.M.; Staak, C. (1969). "The isolation of Brucella abortus from a waterbuck (Kobus ellipsiprymnus)". The Veterinary Record. 85 (11): 318. PMID 4980299. Groves, Colin; Grubb, Peter (2011). Ungulate taxonomy. Baltimore, Md.: Johns Hopkins University Press. p. 195. ISBN 1-4214-0093-6. Herbert, HJ, 1972. The population dynamics of the waterbuck in the Sabi Sand Wildtuin. Mammalia Depicta. Hamburg: Paul Parey. Hirst, SM, 1975, Ungulate-habitat relationships in a South African woodland savannah ecosystem. Wild Monogr. 44:60. Huffman, B. "Waterbuck". Ultimate Ungulate. Retrieved 21 March 2014. IEA (Institute of Applied Ecology), 1998. Kobus ellipsiprymnus. In: African Mammals Databank - A Databank for the Conservation and Management of the African Mammals Vol 1 & 2. European Commission Directorate, Bruxelles` IUCN. 2016. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016-2. Available at: www.iucnredlist.org. (Accessed: 04 September 2016). Kassa, B.; Libois, R.; Sinsin, B. "Diet and food preference of the waterbuck in the Pendjari National Park, Benin". African Journal of Ecology. 46 (3): 303–10. doi:10.1111/j.1365-2028.2007.00827.x. Kat, P, 1993. Genetic analyses of East African bovids: a preliminary report. Gnusletter 12(3):7-10. Kingdon, J.; Hoffman, M. Mammals of Africa (Volume VI): Hippopotamuses, Pigs, Deer, Giraffe and Bovids. Bloomsbury. pp. 461–8. Kingdon, J, 1997. The Kingdon Field Guide to African Mammals. Princeton University Press, Princeton. Kingdon, J, 1982. East African Mammals, Vol. IIID, Bovids: An atlas of evolution in Africa. Academic Press, London. Kingswood, SC, Kumamoto, AT, Charter, SJ, Aman, RA & Ryder, OA, 1998. Centric fusion polymorphisms in waterbuck. J. Hered. 89:96-100. Lorenzen, E. D.; Simonsen, B. T.; Kat, P. W.; Arctander, P.; Siegismund, H. R. (14 August 2006). "Hybridization between subspecies of waterbuck (Kobus ellipsiprymnus) in zones of overlap with limited introgression". Molecular Ecology. 15 (12): 3787–99. doi:10.1111/j.1365-294X.2006.03059.x. Melton, DA, 1978. Ecology of waterbuck in the Umfolozi Game Reserve. D.Sc. thesis, University of Pretoria.Melton, DA, 1983. Population dynamics of waterbuck in the Umfolozi Game Reserve. Afr. J. Ecol. 21:77-91. Nowak, R, 1991. Walker's Mammals of the World 5th edn. The Johns Hopkins University Press, Baltimore. Nowak, R. M. Walker's Mammals of the World Fifth Ed.. Vol. II, Baltimore, MD: Johns Hopkins University Press, 1991. Nowak, R. M. (1999). Walker's Mammals of the World (Volume 1) (6th ed.). Baltimore: Johns Hopkins University Press. pp. 1166–70. ISBN 0-8018-5789-9. Parker, S.P. Grzimek's Encyclopedia: Mammals. Vol. 5, New York: McGraw-Hill Publishing Company, 1990. Skead, CJ, 1987. Historical Mammal Incidence in the Cape Vol 1 & 2, Government Printer, Cape Town. Skinner, J. D.; Chimimba, Christian T. (2005). The Mammals of the Southern African Subregion (3rd ed.). Cambridge: Cambridge University Press. pp. 681–2. ISBN 0521844185. Smithers, RHN, 1983. The Mammals of the Southern African Subregion, 1st edn. University of Pretoria, CTP Book Printers, Cape Town. Spinage, C. A. 2013. Kobus ellipsiprymnus Waterbuck. In: J. Kingdon and M. Hoffmann (eds), The Mammals of Africa. VI. Pigs, Hippopotamuses, Chevrotain, Giraffes, Deer, and Bovids, pp. 461-468. Bloomsbury Publishing, London, UK. Spinage, C.A. The Natural History of Antelope. New York: Facts on File Publications, 1986. Stuart, C. and Stuart, T. (1997) Field Guide to the Larger Mammals of Africa. Struik Publishers, Cape Town. Tomlinson, DNS, 1978. The daily activity and behaviour patterns of waterbuck in relation to its seasonal utilization of feeding habitats in the 1. Lake McIlwaine Game Enclosure. M.Sc. thesis, University of Rhodesia. Walther, F. R. 1990. Reedbucks, waterbucks,.and impalas. In Grzimek's Encyclopedia of Mammals. Edited by S. P. Parker. New York: McGraw-Hill. Volume 5, pp. 448-461. Wilson, D. E., and D. M. Reeder [editors]. 1993. Mammal Species of the World (Second Edition). Washington: Smithsonian Institution Press. Available online at http://nmnhwww.si.edu/msw Yalden, D.W., Largen, M.J., Kock, D. and Hillman, J.C. 1996. Catalogue of the Mammals of Ethiopia and Eritrea. 7. Revised checklist, zoogeography and conservation. Tropical Zoology 9(1): 73-164. Βοοειδή Θηλαστικά της Αφρικής Φυτοφάγα
199414	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BC%CE%B7%CF%82	Δήμος Μακρακώμης	Ο Δήμος Μακρακώμης είναι δήμος της Περιφερειακής Ενότητας Φθιώτιδας της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης από την συνένωση των προϋπαρχόντων Δήμων Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού, Μακρακώμης, Σπερχειάδας και της Κοινότητας Τυμφρηστού. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 836,6 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής του 2011, ανέρχεται σε 16.036 κατοίκους. Έδρα του Δήμου ορίστηκε η Σπερχειάδα. Δημοτικές ενότητες Δημοτική Ενότητα Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού Τοπική Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Φθιώτιδας [ 480 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 420 ] ο Ασπρόκαμπος [ 15 ] το Νεοχωράκι [ 45 ] Τοπική Κοινότητα Βίτολης -- η Βίτολη [ 245 ] Τοπική Κοινότητα Δικάστρου -- το Δίκαστρο [ 283 ] Τοπική Κοινότητα Μαυρίλου -- το Μαυρίλο [ 146] Τοπική Κοινότητα Μεγάλης Κάψης -- η Μεγάλη Κάψη [ 215 ] Τοπική Κοινότητα Μερκάδας -- η Μερκάδα [ 356 ] Τοπική Κοινότητα Μεσαίας Κάψης -- η Μεσαία Κάψη [ 53 ] Τοπική Κοινότητα Νεοχωρίου Τυμφρηστού -- το Νεοχώρι [ 68 ] Τοπική Κοινότητα Παλαιοκάστρου -- το Παλαιόκαστρο [ 74 ] Τοπική Κοινότητα Περιβλέπτου -- Περίβλεπτο [ 28 ] Τοπική Κοινότητα Πιτσιωτών -- τα Πιτσιωτά [ 101 ] Τοπική Κοινότητα Πτελέας -- η Πτελέα [ 256 ] Σύνολο [ 2.305 ] Δημοτική Ενότητα Μακρακώμης Δημοτική Κοινότητα Μακρακώμης -- η Μακρακώμη [ 2.245 ] Τοπική Κοινότητα Αρχανίου -- το Αρχάνι [ 363 ] Τοπική Κοινότητα Ασβεστίου -- το Ασβέστι [ 74 ] Τοπική Κοινότητα Γιαννιτσούς -- η Γιαννιτσού [ 363 ] Τοπική Κοινότητα Γραμμένης -- η Γραμμένη [ 335 ] Τοπική Κοινότητα Καστρίου [ 565 ] το Καστρί [ 437 ] το Παλιούρι [ 128 ] Τοπική Κοινότητα Λιτοσέλου -- το Λιτόσελο [ 66 ] Τοπική Κοινότητα Μάκρης -- η Μάκρη [ 307 ] Τοπική Κοινότητα Παλαιάς Γιαννιτσούς -- η Παλαιά Γιαννιτσού [ 174 ] Τοπική Κοινότητα Παππά (τ.Μεσοχωρίου Μακρακώμης) -- ο Παππάς (τ. το Μεσοχώρι) [ 64 ] Τοπική Κοινότητα Πλατυστόμου [ 258 ] το Πλατύστομο [ 251 ] τα Λουτρά Πλατυστόμου [ 7 ] Τοπική Κοινότητα Ροβολιαρίου -- το Ροβολιάρι [ 303 ] Τοπική Κοινότητα Τριλόφου -- το Τρίλοφο [ 98 ] Τοπική Κοινότητα Τσούκκας [ 402 ] η Τσούκκα [ 379 ] τα Παπαδέικα [ 23 ] Σύνολο [ 5.617 ] Δημοτική Ενότητα Σπερχειάδας Δημοτική Κοινότητα Σπερχειάδος -- η Σπερχειάδα [ 2.691 ] Τοπική Κοινότητα Αγίου Σώστου [ 307 ] ο Άγιος Σώστης [ 240 ] το Δίλοφο [ 67 ] Τοπική Κοινότητα Ανατολής -- η Ανατολή [ 166 ] Τοπική Κοινότητα Αργυρίων -- τα Αργύρια [ 303 ] Τοπική Κοινότητα Γαρδικίου [ 329 ] το Γαρδίκι [ 231 ] τα Κουρελέικα [ 32 ] η Κουτσούφλιανη [ 66 ] Τοπική Κοινότητα Καλλιθέας Σπερχειάδος [ 242 ] η Άνω Καλλιθέα [ 85 ]: η Κάτω Καλλιθέα [ 157 ] Τοπική Κοινότητα Καμπιών [ 156 ] τα Άνω Καμπιά [ 4 ] τα Κάτω Καμπιά [ 142 ] τα Χάνια Καμπιών [ 10 ] Τοπική Κοινότητα Καναλίων [ 311 ] τα Κανάλια [ 242 ] τα Κάτω Κανάλια [ 62 ] Τοπική Κοινότητα Κλωνίου [ 224 ] τα Ανοίγματα [ 37 ] το Κλωνί [ 144 ] τα Τριφύλλια [ 43 ] Τοπική Κοινότητα Κολοκυθιάς -- η Κολοκυθιά [ 120 ] Τοπική Κοινότητα Κυριακοχωρίου -- το Κυριακοχώρι [ 190 ] Τοπική Κοινότητα Λευκάδος -- η Λευκάδα [ 394 ] Τοπική Κοινότητα Μαρμάρων -- τα Μάρμαρα [ 231 ] Τοπική Κοινότητα Μεσοποταμίας -- η Μεσοποταμία [ 377 ] Τοπική Κοινότητα Νικολιτσίου -- το Νικολίτσι [ 48 ] Τοπική Κοινότητα Παλαιοβράχας -- η Παλαιοβράχα [ 419 ] Τοπική Κοινότητα Παλαιοχωρίου Τυμφρηστού -- το Παλαιοχώρι [ 120 ] Τοπική Κοινότητα Περιβολίου Φθιώτιδας -- το Περιβόλι [ 89 ] Τοπική Κοινότητα Πιτσίου -- το Πίτσι [ 164 ] Τοπική Κοινότητα Πλατάνου -- ο Πλάτανος [ 84 ] Τοπική Κοινότητα Πουγκακίων [ 208 ] ο Βλάχικος [ 27 ] τα Κέδρα [ 27 ] τα Μαστοραίικα [ 14 ] το Νεοχώρι [ 14 ] τα Πουγκάκια [ 126 ] Τοπική Κοινότητα Φτέρης [ 551 ] η Άνω Φτέρη [ 39 ] η Φτέρη [ 512 ] Σύνολο [ 7.680 ] Δημοτική Ενότητα Τυμφρηστού Τοπική κοινότητα Τυμφρηστού -- ο Τυμφρηστός Φθιώτιδας [ 434 ] Σύνολο [ 434 ] Διοικητική ιστορία Ο δήμος Μακρακώμης Φωκίδος και Λοκρίδος (Φθιωτιδοφωκίδος το 1845-99, Φθιώτιδος το 1899, Φθιώτιδος και Φωκίδος το 1909-43 και από το 1943 Φθιώτιδος) συστάθηκε αρχικά στις 20 Απριλίου 1835 με έδρα τον οικισμό Τσούκκα και λειτούργησε ως την κατάργησή του, το 1912. Στη συνέχεια λειτούργησε ως κοινότητα από το 1912 με την ονομασία Κοινότητα Βαρυμπόπης (μετονομάστηκε σε Μακρακώμη στις 5 Μαΐου 1916) και μέχρι την προαγωγή της σε δήμο, στις 28 Μαΐου 1990. Κοινοτάρχες και δήμαρχοι Προσωπικότητες Ιωάννης Πιτσίκας (1881-1975), Στρατηγός, Δήμαρχος Αθηναίων Ιωάννης Ζήσης (1888-1941), Υποστράτηγος Δημήτριος Χολέβας (1907-2001), Πρωτοπρεσβύτερος, Φιλόλογος, Στρατιωτικός Ιερέας ΕΛΑΣ Μάριος Χάκκας (1931-1972), Λογοτέχνης Λεωνίδας Γιαννέλος (1947 - 2012), Ποδοσφαιριστής Κώστας Καράλης (1947), Τραγουδιστής Ελπίδα (1950), Τραγουδίστρια Παραπομπές Πηγές Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Αποτελέσματα Απογραφής 2011 της ΕΛ.ΣΤΑΤ - Ελληνική Στατιστική Αρχή Εξωτερικοί σύνδεσμοι Διαδικτυακός τόπος Δήμου Μακρακώμης - Πληροφορίες, νέα, ειδήσεις και αξιοθέατα - Μικρό οδοιπορικό κλπ. Μακρακωμης Μακρακωμης
518297	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7%20%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%87%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85	Μετάφραση νομικού περιεχομένου	Η μετάφραση νομικού περιεχομένου είναι η μετάφραση των κειμένων εντός του πεδίου του νόμου. Καθώς ο νόμος είναι ένα πεδίο βασιζόμενο στον πολιτισμό, το έργο της μετάφρασης νομικού περιεχομένου και τα προϊόντα του δεν είναι απαραίτητα γλωσσολογικά διαφανή. Επειδή η λανθασμένη μετάφραση ενός αποσπάσματος, για παράδειγμα σε μία σύμβαση, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αγωγές και απώλεια χρημάτων, η μετάφραση συχνά θεωρείται ότι πρέπει να γίνεται από επαγγελματίες μεταφραστές, που ειδικεύονται στην μετάφραση νομικού περιεχομένου, όπως τα νομικά έγγραφα και τα επιστημονικά συγγράμματα. Κατά τη μετάφραση ενός νομικού κειμένου, ο μεταφραστής θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τα παρακάτω. Το νομικό σύστημα του πρωτότυπου κειμένου (ST) είναι δομημένο με τρόπο που ταιριάζει στην αντίστοιχη κουλτούρα και αυτό αντικατοπτρίζεται στη νομική γλώσσα του. Κατά τον ίδιο τρόπο, το μεταφρασμένο κέιμενο (ΤΤ) προορίζεται για κάποιον που είναι εξοικειωμένος με το άλλο νομικό σύστημα (και συμβαδίζει με τη δικαιοδοσία για την οποία συντάχθηκε το μεταφρασμένο κείμενο) και τη γλώσσα του. Οι περισσότερες μορφές σύνταξης νομικού κειμένου, και ειδικότερα οι συμβάσεις, αποσκοπούν στο να καθιερώσουν ξεκάθαρα δικαιώματα και υποχρεώσεις για ορισμένα άτομα. Είναι απαραίτητο ο μεταφραστής να αντιστοιχίσει επακριβώς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις στο πρωτότυπο κείμενο με αυτά στο μεταφρασμένο. Η μετάφραση νομικού περιεχομένου μπορεί επίσης να περιλαμβάνει, πιστοποιητικά ακρίβειας, μαρτυρίες, καταθέσεις, πληροφορίες που καλύπτονται από το δικηγορικό απόρρητο, διαθήκες, άρθρα καταστατικού, δικαστικά έγγραφα, έγγραφα μετανάστευσης, τίτλους ιδιοκτησίας και σε ορισμένες περιπτώσεις τη συμμετοχή του μεταφραστή στο δικαστήριο. Εκτός από ορολογικά ή λεξιλογικά κενά, ο μεταφραστής πρέπει να επικεντρωθεί στα ακόλουθα σημεία. Οι κειμενικοι κανόνες της πρωτότυπης γλώσσας έχουν συχνά πολιτισμική εξάρτηση και μπορεί να μην αντιστοιχούν στις πολιτισμικές συμβάσεις της γλωσσας (στην οποια θελουμε να μεταφραστεί το κείμενο) (βλ. π. χ. Nielsen 2010). Οι γλωσσικές δομές που εντοπίζονται συχνά στη πρωτότυπη γλώσσα μπορεί να μην έχουν άμεσα ισοδύναμες δομές στην επιδιωκόμενη γλώσσα. Ο μεταφραστής ως εκ τούτου, πρέπει να καθοδηγείται από ορισμένες σταθερές γλωσσικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ισοδύναμες με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται στο πρωτότυπο κέιμνο (ST), για να παράγει ένα κείμενο (TT) στην επιδιωκόμενη γλώσσα. Οι σταθερές αυτές αντιστοιχούν σε μια ποικιλία από διαφορετικές αρχές που ορίζονται ως διαφορετικές προσεγγίσεις της μετάφρασης, σύμφωνα με τη μεταφραστική θεωρία. Κάθε μία απο τις σταθερές αυτές ορίζει μια συγκεκριμένη προτεραιότητα μεταξύ των στοιχείων του πρωτότυπου κειμένου ώστε να διατηρηθεί στο μεταφρασμένο κείμενο. Για παράδειγμα, ακολουθώντας τη λειτουργική προσέγγιση, οι μεταφραστές προσπαθούν να βρούν δομές στην πρωτότυπη γλώσσα, οι οποίες να έχουν λειτουργίες ίδιες με εκείνες στην επιδιωκόμενη γλώσσα. Συνεπώς, δίνουν περισσότερη αξία στη λειτουργικότητα ενός αποσπάσματος του πρωτότυπου κειμένου, από τις σημασίες συγκεκριμένων λέξεων στο πρωτότυπο κειμενο και τη σειρά με την οποία εμφανίζονται σε αυτό. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις της μετάφρασης δεν πρέπει να συγχέονται με τις διαφορετικές προσεγγίσεις της θεωρίας της μετάφρασης. Οι πρώτες είναι οι σταθερές που χρησιμοποιούνται από τους μεταφραστές στις συναλλαγές τους, ενώ οι δεύτερες είναι απλά διαφορετικές ιδεολογικές δομές που χρησιμοποιούνται στην ανάπτυξη της θεωρίας της μετάφρασης. Υπάρχει μια σύγχυση ανάμεσα στα ονόματα των μεταφραστικών σταθερών που χρησιμοποιούνται στη νομική άσκηση. Δεν είναι πολλοί οι δικηγόροι και οι δικαστές που είναι εξοικειωμένοι με την ορολογία που χρησιμοποιείται στη μετάφραστική θεωρία, και συχνά ζητούν από δικαστικούς διερμηνείς και μεταφραστές να τους παρέχουν αυτολεξεί μετάφραση. Συνήθως, θεωρούν αυτόν τον όρο ως ένα σαφές πρότυπο ποιότητας την οποία και επιθυμούν στο μεταφρασμένο κείμενο. Ωστόσο, αυτό συνήθως δεν σημαίνει ότι πρέπει να παρέχεται αυτολεξεί μετάφραση με την έννοια του προτύπου που περιγράφεται στη μεταφραστική θεωρία με την οποία οι ίδιοι δεν είναι εξοικειωμένοι. H χρήση αυτού του όρου από αυτούς τους ανθρώπους βασίζεται στην λανθασμένη αντίληψη ενός μη ειδήμονα ότι μια ακριβής μετάφραση επιτυγχάνεται απλά όταν οι "σωστές" λέξεις της επιδιωκόμενης γλώσσας αντικαθίστανται από τις αντίστοιχες της πρωτότυπης γλώσσας. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θέλουν είναι να έχουν μια πιστή και άπταιστη μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου και δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι ένας καλός μεταφραστής μπορεί να τους την παρέχει. Δεν συνειδητοποιούν ότι οι λέξη-προς-λέξη μεταφράσεις, μπορεί να μην έχουν νόημα στην επιδιωκόμενη γλώσσα, και συνήθως δεν έχουν ιδέα από τις διαφορετικές επαγγελματικές μετάφραστικές τακτικές. Πολλοί μεταφραστές μάλλον θα επέλεγαν να ακολουθήσουν μία τακτική που οι ίδιοι θεωρούν την πιο κατάλληλη σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, βασισμένοι στην εμπειρία τους, αντί να προσπαθήσουν να εκπαιδεύσουν το προσωπικό του δικαστηρίου. Οι μεταφραστές νομικών κειμένων συχνά συμβουλεύονται λεξικά νομικών όρων, και κυρίως δίγλωσσα. Πρέπει όμων να λάβουμε υπόψη, ότι κάποια δίγλωσσα λεξικά νομικού περιεχομένου είναι κακής ποιότητας και η χρήση τους μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη μετάφραση. Δείτε επίσης Μεταφράζοντας το "δίκαιο" και σε άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες Μεταφράσεις για νομική ισοδυναμία Παραπομπές Σχετική βιβλιογραφία Μετάφραση
429476	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82	Βασίλειος Κόκκινος	Ο Βασίλειος Α. Κόκκινος (1929 - 19 Φεβρουαρίου 2019) ήταν Έλληνας ανώτατος δικαστικός που διετέλεσε πρόεδρος του Αρείου Πάγου από το 1990 ως το 1996. Βιογραφικά στοιχεία Γεννήθηκε το 1929 στην Αταλάντη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εισήλθε στον δικαστικό κλάδο το 1956 με διαγωνισμό. Προηγουμένως, υπηρέτησε τη θητεία του στη Διεύθυνση Ναυτικής Δικαιοσύνης του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού από τον Οκτώβριο του 1952 ως τον Ιανουάριο του 1956. Προήχθη το 1969 στο βαθμό του προέδρου Πρωτοδικών, το 1973 στον βαθμό του εφέτη, και το 1979 στο βαθμό του αρεοπαγίτη. Η προαγωγή του από εφέτη σε αρεοπαγίτη έγινε κατ' απόλυτη εκλογή, δηλαδή χωρίς να περάσει πρώτα από το βαθμό του προέδρου Εφετών. Από το 1977 ως το 1979, ως εφέτης, διετέλεσε προϊστάμενος του Πρωτοδικείου Αθηνών. Παράλληλα με τα δικαστικά του καθήκοντα, από τον Ιούλιο του 1974 ως τον Μάιο του 1975 διετέλεσε δήμαρχος της πόλης του Ναυπλίου, διορισμένος από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μετά την πτώση της χούντας το καλοκαίρι του 1974 και μέχρι τη διεξαγωγή των πρώτων ελεύθερων δημοτικών εκλογών τον Απρίλιο του 1975. Τον Ιούλιο του 1990, το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επέλεξε τον Κόκκινο ως πρόεδρο του Αρείου Πάγου, παρακάμπτοντας όλους τους αντιπροέδρους και πολλούς αρεοπαγίτες της επετηρίδας, κίνηση που χαρακτηρίστηκε ατυχής και αντιδεοντολογική. Ο Κόκκινος παρέμεινε πρόεδρος του Αρείου Πάγου ως το 1996, ενώ ήταν και πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου κατά την εκδίκαση της υπόθεσης της Τράπεζας Κρήτης το 1991. Στους στενότερους συνεργάτες του ως προέδρου του Αρείου Πάγου συγκαταλεγόταν ο αντιπρόεδρος (και προϊστάμενος Επιθεώρησης) Σωκράτης Σωκρατείδης, γνωστός για τις διαμάχες του με τον Ανδρέα Παπανδρέου ήδη από την δεκαετία του 1960 και την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Στο Ειδικό Δικαστήριο ο Κόκκινος ψήφισε υπέρ της ενοχής του Ανδρέα Παπανδρέου και για τις τρεις κατηγορίες που αντιμετώπιζε, τελικά όμως ο Παπανδρέου αθωώθηκε και για τις τρεις (για την μία με ψήφους 7-6). Ο Κόκκινος μάλιστα ήταν αυτός που συνέταξε το σκεπτικό της μειοψηφίας, που ζητούσε καταδίκη του τέως πρωθυπουργού. Το σκεπτικό της πλειοψηφίας, με το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου αθωώθηκε, συνέταξαν οι αρεοπαγίτες Πρόδρομος Ασημιάδης και Βασίλειος Λαμπρίδης. Γνωστές ήταν οι διαμάχες του Κόκκινου με τον βουλευτή και υπουργό του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Η κόντρα τους ξεκίνησε την περίοδο 1977-1979, όταν ο Κόκκινος, ως εφέτης, ήταν προϊστάμενος του Πρωτοδικείου Αθηνών και ο Γιαννόπουλος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Η κορύφωση της διαμάχης ήλθε την περίοδο 1991-1992, όταν ο Γιαννόπουλος μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές του στο Κανάλι 29 ασκούσε δριμεία κριτική στους χειρισμούς του Κόκκινου στο Ειδικό Δικαστήριο. Την περίοδο 1996-2000 η διαμάχη συνεχίστηκε, όταν ο συνταξιούχος πια Κόκκινος με άρθρα του στον Τύπο ασκούσε κριτική στην πολιτική που εφάρμοζε ο Γιαννόπουλος ως υπουργός Δικαιοσύνης. Ο Γιαννόπουλος ανταπέδιδε με δικά του άρθρα για την πολιτεία του Κόκκινου στον χώρο της Δικαιοσύνης. Εκτός από τον Γιαννόπουλο, ο Κόκκινος ήρθε σε δημόσια αντιπαράθεση και με τον συνάδελφό του δικαστή Στέφανο Ματθία, που ήταν ο διάδοχός του στην προεδρία του Αρείου Πάγου. Ο Ματθίας σε άρθρο του υποστήριξε ότι «είναι απαράδεκτο τον 21ο αιώνα η ελληνική Δικαιοσύνη να βρίσκεται υπό εκκλησιαστική κηδεμονία» και στηλίτευσε πρακτικές όπως το να γίνεται αγιασμός κατά την έναρξη του δικαστικού έτους ή να συμμετέχουν ιερείς σε εκδηλώσεις του δικαστικού σώματος. Ο Κόκκινος κατηγόρησε τον Ματθία για αυτές του τις απόψεις και υποστήριξε ότι είναι επίορκος. Επιπλέον είχε προσφύγει δικαστικά κατά του Σπύρου Καρατζαφέρη για σειρά άρθρων του τελευταίου στις εφημερίδες «Επικαιρότητα» και «48 Ώρες» για τον ίδιο σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθώς και για φερόμενα χρηματικά ποσά με τα οποία είχε δωροδοκηθεί. Για όλα αυτά ο Καρατζαφέρης, στις 31 Ιουλίου 1991, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών και 10 μηνών με αναστολή για περιύβριση δικαστικής αρχής, συκοφαντική δυσφήμηση και πλαστογραφία μετά χρήσεως. Στο Εφετείο η ποινή δεν είχε ανασταλτικό χαρακτήρα και έτσι ο Καρατζαφέρης κινδύνευσε με εγκλεισμό στις φυλακές. Τελικά διέφυγε στην Κύπρο, απ' όπου παρουσίαζε καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή με τίτλο «Καλημέρα κύριε Κόκκινε», η οποία στην Ελλάδα μεταδιδόταν από τον ραδιοσταθμό «Ωχ FM». Επέστρεψε στην Ελλάδα όταν απαλλάχθηκε από τον Άρειο Πάγο. Απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών, στις 19 Φεβρουαρίου 2019. Παραπομπές Πρόεδροι του Αρείου Πάγου Έλληνες νομικοί Έλληνες δικαστικοί Δήμαρχοι Ναυπλίου
312717	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%AC%CE%BD%CE%B1%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%B9%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CE%BB	Μοάνα Καρκάσις Καλόζιλ	Ο Μοάνα Καρκάσις Καλόζιλ (Moana Carcasses Kalosil, 28 Ιανουαρίου 1963-) είναι πολιτικός από το Βανουάτου και πρωθυπουργός από τις 23 Μαρτίου 2013 ως τις 15 Μαΐου 2014, ο πρώτος πολιτογραφημένος στη χώρα που έγινε πρωθυπουργός. Είναι μέλος του Κόμματος Συνομοσπονδία των Πρασίνων. Βιογραφία Γεννήθηκε στο Ταραβάο της Ταϊτής, στη Γαλλική Πολυνησία. Η μητέρα του είναι ταϊτινής εθνικής προέλευσης. Ο πατέρας του είναι Γάλλος από την περιοχή της Καρκασόν της νότιας Γαλλίας. Πολιτική καριέρα Επί πρωθυπουργίας του Έντουαρντ Ναταπέι υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών από το 2003 ως το 2004. Έπειτα από τις βουλευτικές εκλογές του 2004 έγινε υπουργός Οικονομικών στις 28 Ιουλίου υπό πρωθυπουργό το Σερζ Βοχόρ. Αργότερα το 2004, ήταν υπουργός οικονομικών επί κυβερνήσεως του Χαμ Λίνι μέχρι τις 14 Νοεμβρίου 2005 που απολύθηκε για ακαθόριστα αίτια. Χρημάτισε υπουργός Εσωτερικών και Εργασίας από το Δεκέμβριο του 2009 ως το Δεκέμβριο του 2010 στην κυβέρνηση Ναταπέι και από το Δεκέμβριο του 2010 ως τον Ιούνιο του 2011 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών και Οικονομικής Διαχείρισης στην κυβέρνηση του Σάτο Κίλμαν. Στις γενικές εκλογές του 2008 επανεξελέγη βουλευτής και πρόεδρος του οικολογικού κόμματός του. Τον Δεκέμβριο του 2008 μαζί με το βουλευτή Ραλφ Ρενγκενβάνου συνελήφθη και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για παροχή βοήθειας προς κρατουμένους και παρακώλυση του έργου της αστυνομίας, όταν έγινε η απόδραση 30 κρατουμένων από την κύρια φυλακή του Βανουάτου, στην Πορτ Βίλα. Παρότι ο Ρενγκεβάνου παραδέχθηκε ότι είχε ρόλο στην υπόθεση, ο ρόλος του Καλόζιλ παραμένει άγνωστος . Απελευθερώθηκαν αμφότεροι προσωρινά και εμφανίστηκαν στο δικαστήριο στις αρχές του 2009. Τον Ιανουάριο του 2009 η κυβέρνηση του Ναταπέι δήλωσε ότι σκεφτόταν να προχωρήσει στο να ζητήσει την άρση της ασυλίας των 2 βουλευτών, αναφορικά με την υπόθεση για την οποία κατηγορούνταν. Τον Σεπτέμβριο του 2009 με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου οι δύο άντρες απαλλάχθηκαν των κατηγοριών. Τον Δεκέμβριο του 2009 ο Καρκάσις προσχώρησε στην κυβέρνηση Ναταπέι και ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών και Εργασίας. Υποστήριξε ότι για να αντιμετωπιστεί η ανεργία στη χώρα του, οι νέοι έπρεπε να επιστρέψουν στην ύπαιθρο και στις γεωργικές εργασίες αντί να επιζητούν δουλειά στις πόλεις. Μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Ναταπέι με πρόταση μομφής, ο Καρκάσις υποστήριξε το διάδοχό του, Σάτο Κίλμαν. Τον Απρίλιο του 2011 αποχώρησε από την κυβέρνηση μετά και την ανατροπή του Κίλμαν. Τρεις εβδομάδες μετά, επέστρεψε στην κυβέρνηση, καθώς στις 13 Μαΐου το Εφετείο αποφάνθηκε ότι ήταν αντισυνταγματική η εκλογή της κυβέρνησης του Σερζ Βοχόρ, επαναφέροντας την κυβέρνηση Κίλμαν. Ο δικαστής Βίνσεντ Λιούναμπεκ από το Ανώτατο Δικαστήριο, με νέα απόφαση στις 16 Ιουνίου έκρινε επίσης αντισυνταγματική την κυβέρνηση Κίλμαν, με αποτέλεσμα την παραίτησή της. Το Κοινοβούλιο επανέφερε τον πρωθυπουργό Κίλμαν στις 26 Ιουνίου και ο Καλόζιλ επέστρεψε στην κυβέρνηση. Πρωθυπουργός Ο Καρκάσις επανεξελέγη βουλευτής στις γενικές εκλογές του 2012 και ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση Κίλμαν, της οποίας πλέον δεν ήταν μέλος. Ωστόσο, στις 20 Μαρτίου 2013, μαζί με άλλου 7 βουλευτές έκανε ανταρσία, προσχωρώντας στην αντιπολίτευση και εξαναγκάζοντας τον Κίλμαν σε παραίτηση. Έπειτα από 3 ημέρες, εξελέγη από το Κοινοβούλιο πρωθυπουργός, με την υποστήριξη 34 βουλευτών επί συνόλου 52. Μέλημά του ήταν να ιδρύσει υπουργείο Σχεδιασμού και Κλιματικής Αλλαγής, με υπουργό τον Τόμας Λέικεν. Τον Μάιο του 2014 η κυβέρνησή του κατέρρευσε έπειτα από πρόταση δυσπιστίας στο Κοινοβούλιο (πέρασε με 35 ψήφους υπέρ έναντι 11 κατά) και τον αντικατέστησε στην πρωθυπουργία ο Τζο Νάτουμαν. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι KALOSIL, Moana Carcasses International Who's Who. accessed 11-6-2013. Πρωθυπουργοί του Βανουάτου
526717	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%BA%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82	Κωνσταντίνος Γκίκας	Το ονοματεπώνυμο Κωνσταντίνος Γκίκας αναφέρεται στους: Κωνσταντίνος Γκίκας (αγωνιστής) Κωνσταντίνος Γκίκας (βουλευτής) Κωνσταντίνος Γκίκας (ποδοσφαιριστής) Κωστής Γκίκας (φωτογράφος)
571153	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82%20%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82%202013	Αλβανικές βουλευτικές εκλογές 2013	Κοινοβουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στην Αλβανία στις 23 Ιουνίου 2013. Το αποτέλεσμα έφερε νίκη της Συμμαχίας για μια Ευρωπαϊκή Αλβανία, υπό την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του ηγέτη του, Έντι Ράμα. Ο τότε πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα της Συμμαχίας για την Απασχόληση, την Ευημερία και την Ολοκλήρωση, υπό την αιγίδα του Δημοκρατικού Κόμματος, παραδέχθηκε την ήττα του στις 26 Ιουνίου, κάτι που θεωρήθηκε ένδειξη αυξανόμενης δημοκρατικής ωριμότητας στην Αλβανία. Αποτελέσματα Ανά περιφέρεια Παραπομπές 2013 Αλβα
255152	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%99%CE%BB%CE%AD%CF%84	Γκρος Ιλέτ	Το Νησί Γκρος Ιλέτ (γαλλικά: Gros Îlet, Μεγάλη Νήσος) είναι ένα μικρό ακατοίκητο νησί της γαλλικής υπερπόντιας περιοχής Μαρτινίκη. Ανήκει στο Διαμέρισμα Λε Μαρίν. Παρά το όνομά του, είναι πολύ μικρό. Βρίσκεται βορειοανατολικά των νησιών Λε Τρουά Ιλέτ, νοτιοδυτικά του νησιού Πετίτ Ιλέτ αι βόρεια του νησιού Μαρτινίκη. Δείτε επίσης Κατάλογος νησιών της Μαρτινίκης Γκρος Γκρος
525008	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B9%20%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BC	Τσάρλι Χάναμ	Ο Τσαρλς Μάθιου Χάναμ (Charles Matthew Hunnam, 10 Απριλίου 1980) είναι Άγγλος ηθοποιός. Είναι γνωστός για τους ρόλους του ως Jackson "Jax" Teller στη δραματική τηλεοπτική σειρά Sons of Anarchy της FX (2008-2014), στο δράμα Queer as Folk (1999-2000) του Channel 4, Lloyd Haythe στη κωμική σειρά Undeclared (2001-2002) του Fox, τον ομώνυμο ρόλο στην σειρά Νίκολας Νίκλεμπι (2002), Pete Dunham στην ταινία Green Street Hooligans (2005), και Raleigh Becket στο Pacific Rim(2013). Πρώτα Χρόνια Ο Hunnam γεννήθηκε στο Newcastle upon Tyne, στην Αγγλία, γιος του William "Billy" Hunnam (1952-2013), ένας γκάνγκστερ και έμπορος παλιών σιδερων, και η Jane (Bell) Hunnam, επιχειρηματίας. Η γιαγιά του ήταν καλλιτέχνις που ασχολούταν με τα πορτραίτα στο Νιουκασλ. Ο Hunnam είναι το δεύτερο παιδί, με μεγαλύτερο, τον αδελφό του William "Billy". Έχει δύο μικρότερα ετεροθαλή αδέλφια, τον Όλιβερ και τον Κρίστιαν, από την πλευρά της μητέρας του. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν δύο ετών, και μετακόμισε στο χωριό Melmerby, Cumbria , όταν ήταν 12 ετών, καθώς η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε. Πήγε στο Σχολέιο Heaton Manor στο Νιουκασλ. Μετά τη μετακόμιση, πήγε στο Κοινοτικό Κολλέγιο Ullswater και στη συνέχεια στο Queen Elizabeth Grammar School στην πόλη: Penrith, Cumbria. παρακολούθησε μαθήματα στο Cumbria College of Art and Design, που τώρα λέγεται University of Cumbria, από όπου αποφοίτησε με πτυχίο στη θεωρία και ιστορία του κινηματογράφου , με ειδικότητα στις τέχνες του θεάματος. Καριέρα Πρώτο έργο Στην ηλικία των 17, ο Hunnam ανακαλύφθηκε σε ένα κατάστημα υποδημάτων για την Παραμονή, και μεθυσμένος αγόραζε παπούτσια για τον αδερφό του. Ο διευθυντής παραγωγής, του Show Byker Grove με βάση το Νιουκασλ, τον πλησίασε και ο Hunnam αργότερα έχει τον πρώτο του ρόλο ως Jason σε τρία επεισόδια του σόου. Επίσης, είχε μια σύντομη καριέρα ως μοντέλο, όπου έκανε μια φωτογράφιση για τα Kangols Caps και στη συνέχεια αποφάσισε οτι το modeling δεν ήταν γι ' αυτόν. Στην ηλικία των 18 ετών, ήρθε ο πρώτος του μεγάλος ρόλος, όταν τον επέλεξε ο Russell T Davies να υποδυθεί ένα αγόρι 15 ετών, τον μαθητή Νέιθαν Maloney στο δράμα του Davies και Channel 4, Queer as Folk. Προσωπική ζωή Το 1999, ο Hunnam γνώρισε την ηθοποιό Katharine Towne όταν έκαναν κι οι δύο οντισιόν για τους ρόλους στο dawson's Creek. Αφού έβγαιναν για τέσσερις εβδομάδες, παντρεύτηκαν στο Λας Βέγκας. Χώρισαν το 2002. Ο Hunnam είναι σε σχέση με την καλλιτέχνη Morgana McNelis από το 2005. Φιλμογραφία Ταινίες Τηλεόραση Βραβεία και υποψηφιότητες Ταινίες Τηλεόραση Αναφορές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί κινηματογράφου Άγγλοι άνδρες ηθοποιοί τηλεόρασης
755957	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7%20%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1	Ερυθραϊκή Ορθόδοξη Εκκλησία	Η Ερυθραϊκή Ορθόδοξη Εκκλησία (τιγκρινιακά: ቤተ ክርስትያን ተዋህዶ ኤርትራ) είναι αυτοκέφαλη προχαλκηδόνια (ανατολίτικη) εκκλησία, η οποία έχει τον δικό της πατριάρχη, γι' αυτό και ονομάζεται και ως το Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ερυθραίας. Ανήκει επίσημα στην Κοπτική Εκκλησία, αλλά παραχωρήθηκε αυτοκεφαλία από τον Πάπα Σενούντα Γ΄ το 1993, διαχωρίζοντάς την από τη δικαιοδοσία του Κοπτικού Πατριαρχείου της Αιθιοπίας ως αποτέλεσμα της ανεξαρτησίας της Ερυθραίας. Ο Πατριάρχης αναγνωρίζει και βρίσκεται σε πλήρη κοινωνία με τον Πάπα όλων των Κοπτών και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β΄ και με τον Πατριάρχη Αιθιοπίας Αμπούνα Ματθαίο. Η ιστορία του συγχέεται με αυτήν του πατριαρχείου της Αιθιοπίας, και δογματικά είναι μια από τις μη Χαλκηδονικές εκκλησίες που ασπάστηκαν τον κοπτικό μιαφυσιτισμό τον 5ο αιώνα. Παραπομπές Εθνικές Εκκλησίες Χριστιανισμός του 4ου αιώνα
458219	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82	Στυλιανός Κασιμάτης	Ο Στυλιανός Κασιμάτης ήταν Έλληνας πολιτικός. Γεννήθηκε στα Κύθηρα το 1818, καταγόμενος από μεγάλη και ονομαστή οικογένεια του νησιού. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε αρχικά ως δικηγόρος και στη συνέχεια ως δικαστής. Έλαβε μέρος για πρώτη φορά στις εκλογές του 1874, οπότε και εκλέχθηκε βουλευτής (1874-1875). Κατά τη σύνοδο της Βουλής δημιουργήθηκαν προβλήματα, λόγω της ανάθεσης της πρωθυπουργίας στο Δημήτριο Βούλγαρη που είχε μειοψηφήσει στις εκλογές. Η κρίση οξύνθηκε, όταν η κυβέρνηση εισήγαγε τον προϋπολογισμό του προηγούμενου έτους για ψήφιση στη Βουλή, ενώ ταυτόχρονα κατέβαλε προσπάθειες δημιουργίας ευνοϊκής γι' αυτήν πλειοψηφίας. Σε έκτακτη σύνοδο (20 Μαρτίου 1875) η Βουλή, ύστερα από πρόταση και υποστήριξη του Βούλγαρη, εξέλεξε πρόεδρό της το νεοεκλεγέντα Στυλιανό Κασιμάτη, σε προφανή αντίθεση με την παράδοση του αξιώματος. Ο Κασιμάτης με αυτή του τη συμπόρευση με την κυβέρνηση μειοψηφίας του Βούλγαρη, η οποία ούτε έτσι κατάφερε να διασφαλίσει την πλειοψηφία, συμμετείχε σε διαδικασία που ερχόταν σε αντίθεση με το δημοκρατικό χαρακτήρα του συντάγματος και νομιμοποιούσε τις βασιλικές ακροβασίες. Γι' αυτό συμπεριελήφθη στην ομάδα εκείνη των πολιτικών που κατηγορήθηκαν ως «Στηλίται» και σύντομα, λόγω της έκτασης που προσέλαβε η εναντίον τους αντίδραση, αναγκάστηκαν να παραδώσουν την εξουσία. Η προεδρική θητεία του έληξε, έτσι, άδοξα ύστερα από δύο περίπου μήνες, στις 19 Μαΐου 1875. Στις επόμενες εκλογές δεν έθεσε υποψηφιότητα, αλλά προσπάθησε να δικαιολογήσει τη στάση του και εξέδωσε (1876), στην Ερμούπολη, ένα φυλλάδιο με τίτλο «Έκθεσις ητιολογημένη περί της νομιμότητος των κατά την 30ην Νοεμβρίου 1874 και 19ην Μαρτίου 1875 συμβάντων εν τη Βουλή». Ωστόσο, οι απόψεις που καταγράφονται σε αυτό δύσκολα δικαιολογούν τη στάση του στα δυσάρεστα γεγονότα της περιόδου εκείνης. Στη συνέχεια, με την υποστήριξη των πολιτών των Κυθήρων, εκλέχθηκε άλλες δύο φορές βουλευτής (1879-1881 και 1882-1885). Πέθανε το 1895 στη Νάπολη της Ιταλίας και ενταφιάστηκε στα Κύθηρα.
273541	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CF%89%CE%BD	Εταιρεία Αμερικανών Αρχειονόμων	Η Εταιρεία Αμερικανών Αρχειονόμων (αγγλ.Society of American Archivists - SAA) ιδρύθηκε το 1936 και έχει ως αντικείμενο την εκπροσώπηση των αρχειονόμων της Αμερικής, την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, καθώς και την ενίσχυση της διαδικασίας συντήρησης και διαχείρισης του αρχειακού υλικού της χώρας. Η SAA διευθύνεται από το Συμβούλιο (Council), που εκλέγεται από τα μέλη της και είναι αρμόδιο για τη γενική διαχείριση των υποθέσεων της. Το έργο του Συμβουλίου συχνά ενισχύεται από τη συνεισφορά και την υποστήριξη Επιτροπών (Committees), Υπο-Επιτροπών (Subcommittees) και Τμημάτων (Sections), τα οποία δρουν επικουρικά κατέχοντας συγκεκριμένο αντικείμενο και σκοπό λειτουργίας. Ιστορία Τα μέλη του Συνεδρίου των Αρχειονόμων Αμερικής (Conference of Archivists) έκριναν απαραίτητο το διαχωρισμό των επαγγελματιών αρχειονόμων από τους επιστήμονες που απλώς χρησιμοποιούσαν το αρχειακό υλικό, με την ίδρυση μιας εθνικής αρχειακής ένωσης το 1936. Η νέο-ιδρυθείσα ένωση εκπροσωπούσε όσους απασχολούνταν στον τομέα των αρχείων και είχε ως στόχο να αποτελέσει συνδετικό κρίκο μεταξύ των αρχειακών υπηρεσιών και των αρχειονόμων. Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνέβαλε στην ίδρυση του Διεθνούς Συμβουλίου Αρχείων (International Council on Archives), προκειμένου να διευκολύνει την ανταλλαγή αρχειακού υλικού εντός και εκτός της χώρας. Κατά τη δεκαετία του 1970 ενίσχυσε τις προσπάθειες καθιέρωσης προγραμμάτων σπουδών στην Αρχειονομία και δημοσίευσε το πρώτο από τα βασικά εγχειρίδια αρχειοθέτησης . Σκοπός Σε γενικά πλαίσια η SAA εργάζεται για την προώθηση του αρχειακού υλικού και την υποστήριξη των εργαζομένων στις σχετικές Συγκεκριμένα , η βασική επιδίωξη της SAA, όπως δηλώνεται στην επίσημη ιστοσελίδα της, είναι να καλύψει τις εκπαιδευτικές και πληροφοριακές ανάγκες των μελών της και να παρέχει καθοδήγηση για να διασφαλιστεί η συντήρηση και η χρήση των αρχείων ιστορικής αξίας. Μέλη Το σύνολο των μελών της SAA ξεπερνά τις 5.000 στμμετοχές. Η Εταιρεία παρέχει στα μέλη της προϊόντα και Υπηρεσίες Πληροφόρησης, επαγγελματική υποστήριξη και ευκαιρίες δικτύωσης και επαγγελματικής εξέλιξης. Τα μέλη της διακρίνονται στις εξής κατηγορίες : Μεμονωμένα άτομα ως μέλη με πλήρη δικαιώματα (Individual full membership): στη συγκεκριμένη κατηγορία μπορούν να ενταχθούν όσοι ασχολούνται με τα αρχεία και τις σχετικές με αυτά ενέργειες και επιθυμούν να ενισχύσουν το έργο της SAA. Φοιτητές (Individual Student Membership): περιλαμβάνει φοιτητές που παρακολουθούν εκπαιδευτικά προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης σχετικής με τα αρχεία. Συνεργαζόμενα μέλη (Individual Associate Membership): η συγκεκριμένη κατηγορία απευθύνεται σε άτομα που είτε κατοικούν εντός των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής είτε όχι και επιθυμούν να ενισχύσουν το έργο της εταιρείας. Ιδρύματα (Institutional Membership): ιδρύματα και οργανισμοί που ασχολούνται με τις σχετικές με τα αρχεία λειτουργίες και διακρίνονται σε Τακτικά (Regular Institutional Membership) και Υποστηρικτικά (Sustaining Institutional Membership) Μέλη. Δράση Η SAA υποστηρίζει τη χρήση των νέων τεχνολογιών στον τομέα της πληροφόρησης, προωθεί την έρευνα που συνδέεται με τα αρχεία, διοργανώνει εργαστήρια και σεμινάρια σε όλη τη χώρα καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα θεμάτων και χρηματοδοτεί ποικίλες εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες. Τα προγράμματα και τα εργαστήρια που παρέχει αξιολογούνται σε συνεχή βάση προκειμένου να καλύπτουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του χώρου. Επιπλέον, διοργανώνει μια ετήσια συνάντηση (Annual Meeting) , στην οποία παρευρίσκονται αρχειονόμοι και άνθρωποι που απασχολούνται στον τομέα των αρχείων, ενημερώνονται για νέα και εξελίξεις στο χώρο και συμμετέχουν σε ποικίλες δραστηριότητες και εργαστήρια που διεξάγονται κατά τη διάρκεια της συνάντησης. Παράλληλα, εργάζεται για να διευρύνει το σύνολο των δραστηριοτήτων της περιλαμβάνοντας όλους τους τύπους των ηλεκτρονικών αρχείων και συστημάτων διατήρησης τους, προκειμένου να είναι σε θέση να παρέχει διευρυμένη πρόσβαση σε δεδομένα κάθε τύπου. Επιπρόσθετα, η SAA δραστηριοποιείται και στο χώρο των εκδόσεων εκδίδοντας το εξαμηνιαίο περιοδικό «The American Archivist» σε ηλεκτρονική και έντυπη μορφή, το οποίο απευθύνεται σε επαγγελματίες αρχειονόμους της Αμερικής. Το περιοδικό περιέχει αξιολογημένα άρθρα, τα οποία πραγματεύονται σημαντικά και επίκαιρα θέματα του χώρου των αρχείων αντανακλώντας το συνεχώς μεταβαλλόμενο πεδίο του αρχειακού επαγγέλματος. Μια ακόμη, έκδοση της SAA είναι το Ενημερωτικό Δελτίο «Archival Outlook» , το οποίο δημοσιεύεται κάθε δύο μήνες και μελετά και εξετάζει ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων σχετικών με τα αρχεία και το αρχειακό επάγγελμα. Στο σύνολο των δραστηριοτήτων της SAA εντάσσεται και η δημιουργία του ιδρύματος «SAA Foundation» , το οποίο χρηματοδοτεί ποικίλες εκπαιδευτικές και ερευνητικές πρωτοβουλίες, προκειμένου να συμβάλλει στη συλλογή αρχειακού υλικού και να ενισχύσει τη συντήρηση των αρχείων σε βάθος χρόνου. Παραπομπές Βιβλιογραφία Society of American Archivists endorses practice recommended by OCLC Research for putting digitized collections of unpublished materials online The Society of American Archivists to honor NIU’s Cindy Ditzler and Joan Metzger Εξωτερικοί Σύνδεσμοι Επίσημη ιστοσελίδα της SAA Επίσημη ιστοσελίδα του Τμήματος Οπτικού Υλικού της SAA ] Επίσημη ιστοσελίδα του Φοιτητικού Παραρτήματος της SAA στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Επαγγελματικές ενώσεις
450694	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%8E%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1	Ζώνες ώρας στην Αυστραλία	Η Αυστραλία έχει 3 κύριες ζώνες ώρας, την Ώρα Δυτικής Αυστραλίας (AWST, UTC+08:00), την Ώρα Κεντρικής Αυστραλίας (ACST, UTC+09:30), και την Ώρα Ανατολικής Αυστραλίας (AEST, UTC+10:00). Είναι αναγνωρισμένες από τις κυβερνήσεις των πολιτειών της χώρας, ενώ μερικές από αυτές χρησιμοποιούν την θερινή ώρα (DST). Στην Αυστραλία υπάρχουν διαφορετικές ζώνες ώρας. Η θερινή ώρα χρησιμοποιείται στην Νότια Αυστραλία, στην Νέα Νότια Ουαλία, στην Βικτώρια, στην Τασμανία και στην Επικράτεια Αυστραλιανής Πρωτεύουσας. Δεν χρησιμοποιείται στην Δυτική Αυστραλία, στο Κουίνσλαντ και στην Βόρεια Επικράτεια. Ζώνες ώρας σε χρήση Δυτική Ώρα (WST) – UTC+08:00 Δυτική Αυστραλία – Πράξη Σταθερής Ώρας 2005 Κεντρική Ώρα (ACST) - UTC+09:30 Νότια Αυστραλία – Πράξη Θερινής Ώρας 1971 Βόρεια Επικράτεια – Νόμος Σταθερής Ώρας 2005 Κουίνσλαντ – Νόμος Σταθερής Ώρας 1894 Νέα Νότια Ουαλία – Νόμος Σταθερής Ώρας 1987 No 149 Επικράτεια Αυστραλιανής Πρωτεύουσας – Νόμος Σταθερής Ώρας και Θερινής Ώρας 1972 Βικτώρια – Νόμος θερινής ώρας 1972 Τασμανία – Νόμος Σταθερής Ώρας 1895 και ο Νόμος Θερινής Ώρας 2007 Θερινή ώρα Η επιλογή για την χρήση θερινής ώρας είναι επιλογή των πολιτειακών κυβερνήσεων.Στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όλες οι περιοχές χρησιμοποιούσαν την θερινή ώρα. Το 1968 η Τασμανία ήταν η πρώτη πολιτεία που χρησιμοποίησε την θερινή ώρα σε καιρό ειρήνης, και ακολουθήθηκε από την Νέα Νότια Ουαλία, την Βικτώρια, το Κουίνσλαντ, την Νότια Αυστραλία και την Επικράτεια Αυστραλιανής Πρωτεύουσας. Η Δυτική Αυστραλία και η Βόρεια Επικράτεια δεν την εφάρμοσαν, ενώ η Κουίνσλαντ απόσυρε την θερινή ώρα το 1972, αλλά η Δυτική Αυστραλία έχει ξαναυιοθετήσει περιστασιακά την θερινή ώρα τα τελευταία 40 χρόνια σε δοκιμαστικές περιόδους. Οι ζώνες με θερινή ώρα είναι οι ακόλουθες: Θερινή Ώρα Κεντρικής Αυστραλίας (CDT ή ACDT) – UTC+10:30, Νότια Αυστραλία Θερινή Ώρα Ανατολικής Αυστραλίας (EDT ή AEDT) – UTC+11, Νέα Νότια Ουαλία, ΕΑΠ, Βικτώρια και Τασμανία. Ανωμαλίες Η πόλη του Μπρόκεν Χιλ βρίσκεται στη δυτικότερη περιοχή της Νέας Νότιας Ουαλίας. Δεν χρησιμοποιεί την AEST, όπως η υπόλοιπη περιφέρεια, αλλά την ώρα Κεντρικής Αυστραλίας (+9:30), ζώνη ώρας στην Νότια Αυστραλία και την Βόρεια Επικράτεια. Η σταθερή ώρα υιοθετήθηκε όταν το Μπρόκεν Χιλ συνδεόταν με την Αδελαΐδα, όχι με το Σίδνεϊ. Η Νήσος Λορντ Χάου, τμήμα της Νέας Νότιας Ουαλίας, βρίσκεται 600 χιλιόμετρα ανατολικά της αυστραλιανής ενδοχώρας, αλλά χρησιμοποιεί την ζώνη ώρας UTC+10:30, μισή ώρα μπροστά από την Νέα Νότια Ουαλία, αλλά το καλοκαίρι έχει την ίδια ώρα με την Νέα Νότια Ουαλία. Στην Δυτική Αυστραλία υπάρχει μια ζώνη ενδιάμεσα στην Δυτική και Κεντρική Ώρα (+8:45 χωρίς θερινή ώρα), γνωστή ως Κεντροδυτική Ώρα, χρησιμοποιείται στην νοτιοανατολική Δυτική Αυστραλία και ένα τροχόσπιτο στην Νότια Αυστραλία. Οι πόλεις ανατολικά της Καϊγκούνα (Ιούκλα, Μαντούρα, Μουντραμπίλλα και Συνοριακό Χωριό, στα σύνορα της Δυτικής Αυστραλίας), χρησιμοποιούν την ζώνη ACWST αντί για την ώρα δυτικής Αυστραλίας. Δεν άλλαξε όταν η Νότια Αυστραλία πήγε στην θερινή ώρα. Στη δοκιμή θερινής ώρας στην Νότια Αυστραλία, χρησιμοποιήθηκε η θερινή ώρα. Δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη. Εξωτερικές επικράτειες Ακολουθεί ένας κατάλογος των χρονικών ζωνών που χρησιμοποιούνται στις εξωτερικές επικράτειες της Αυστραλίας: Παραπομπές Επιστήμες και τεχνολογία στην Αυστραλία
671800	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%20%CE%BC%CF%85%CE%AD%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1	Πολλαπλούν μυέλωμα	Το πολλαπλούν μυέλωμα ή πλασματοκυτταρικό μυέλωμα είναι κακοήθεια των πλασματοκυττάρων, ένα τύπο λευκών αιμοσφαιρίων τα οποία παράγουν φυσιολογικά αντισώματα. Αρχικά δεν παρατηρούνται συμπτώματα, αλλά σε ύστερα στάδια της νόσου μπορεί να εμφανιστούν οστικά άλγη, αιμορραγία, συχνές λοιμώξεις και αναιμία. Οι επιπλοκές της νόσου περιλαμβάνουν την αμυλοείδωση. Τα αίτια του πολλαπλού μυελώματος είναι άγνωστα. Παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν την παχυσαρκία, την έκθεση σε ακτινοβολία, το οικογενειακό ιστορικό και συγκεκριμένα χημικά. Το πολλαπλό μυέλωμα μπορεί να εξελιχθεί από μονοκλωνική γαμμαπάθεια αδιευκρίνιστης σημασίας η οποία εξελίσσεται σε μυέλωμα. Τα παθολογικά πλασματοκύτταρα παράγουν μη φυσιολογικά αντισώματα, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν πάθηση στα νεφρά και να αυξήσουν την πυκνότητα του αίματος. Τα πλασματοκύτταρα σχηματίζουν επίσης μια μάζα στον μυελό των οστών ή στους μαλακούς ιστούς. Όταν υπάρχει ένας τέτοιος όγκος, αποκαλείται πλασματοκύττωμα, ενώ αν υπάρχουν περισσότεροι ονομάζονται πολλαπλό μυέλωμα. Το πολλαπλούν μυέλωμα διαδιγνώσκεται με βάση την παρουσία των μη φυσιολογικών αντισωμάτων στο αίμα και στα ούρα, από βιοψία μυελού των οστών, η οποία θα αναδείξει την παρουσία των κακοηθών κυττάρων και η ιατρική απεικόνιση για βλάβες στα οστά. Ένα άλλο κοινό εύρημα είναι τα υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα. Αν και υπάρχουν θεραπείες για το πολλαπλούν μυέλωμα, γενικά θεωρείται ανίατο. Οι υποτροπές μπορούν να αντιμετωπιστούν με στεροειδή, χημειοθεραπεία, στοχευμένη αγωγή και μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων. Τα διφωσφονικά και η ακτινοθεραπεία μπορούν μερικές φορές να ανακουφίσουν το πόνο από τις οστικές βλάβες. Παγκοσμίως, το πολλαπλούν μυέλωμα επηρέασε 488.000 ανθρώπους και προκάλεσε 101.100 θανάτους για το 2015. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αναπτύσσεται σε 6.5 ανά 100.000 ανθρώπους το χρόνο και υπολογίζεται ότι το 0,7% του πληθυσμού θα το εμφανίσει κάποια στιγμή στη ζωή του. Συνήθως εμφανίζεται στην ηλικία κοντά στα 60 και είναι πιο κοινό στους άντρες σε σχέση με τις γυναίκες. Είναι ασύνηθες σε ηλικίες κάτω των 40. Χωρίς θεραπεία, η μέση επιβίωση είναι 7 μήνες. Με τις τρέχουσες θεραπείες, η επιβίωση αυξάνεται σε 4 με 5 χρόνια, με την επιβίωση στην πενταετία να είναι περίπου 49%. Παραπομπές Παθήσεις του αίματος Καρκίνος
375707	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%9C%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82	Ηλίας Μίσσας	Ο Ηλίας Μίσσας γεννήθηκε στη Καρίτσα Καρδίτσας, γιος του Ευάγγελου και της Ειρήνης, στις 7 Ιουνίου 1965 και είναι Έλληνας παλαίμαχος τερματοφύλακας ποδοσφαίρου, ο οποίος αγωνίστηκε κατά τη δεκαετία του ’80 αγωνιζόμενος στον Παναθηναϊκό, στον Εθνικό Πειραιώς, στον Ηλυσιακό και σε άλλες ομάδες. Καριέρα ΠΑΕ Παναθηναϊκός Ο Ηλίας Μίσσας ξεκίνησε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, καθώς αγωνίστηκε σε όλα τα ερασιτεχνικά τμήματα του Παναθηναϊκού απο το 1975 μέχρι και το 1985. Δάσκαλος του σε αυτή την μακρόχρονη πορεία ήταν ο παλιός διεθνής τερματοφύλακας Τάκης Οικονομόπουλος. Την περίοδο 1985-1986 αγωνίστηκε για πρώτη φορά ως επαγγελματίας με την φανέλα του Παναθηναϊκού συμπληρώνοντας την τριάδα των τερματοφυλάκων μαζί με τον Νίκο Σαργκάνη και τον Αντώνη Μήνου. Μάλιστα με την ομάδα του τριφυλλιού κατέκτησε το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδος την ίδια χρονιά. Εθνικός Πειραιώς Την περίοδο 1986-1987 αγωνίστηκε στον Εθνικό Πειραιώς με πολύ καλή παρουσία, μετρώντας 13 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Α 'Εθνικής. Ο Εθνικός την εν λόγω χρονιά τερμάτισε στην 10 θέση του Ελληνικού Πρωταθλήματος. 'Αλλες Ομάδες Την περίοδο 1987-1988 αγωνίστηκε στη Β' Εθνική με την ομάδα της Χαλκίδας,ενώ την επόμενη χρονία αγωνίστηκε στον Ηλυσιακό. Με τους κιτρινόμαυρους αγωνίστηκε για 3 χρόνια (1988-1991) και συμπλήρωσε περισσότερες απο 100 συμμετοχές. Μάλιστα την περίοδο 1990-1991 η άμυνα του Ηλυσιακού αναδείχθηκε η καλύτερη της κατηγορίας. Την περίοδο 1991-1992 αγωνίστηκε στην ομάδα της Ρόδου συμπληρώνοντας 25 συμμετοχές με την ομάδα του νησιού. Μετά το 1992 αγωνίστηκε σε Ερασιτεχνικές ομάδες όπως ο Αστέρας Ζωγράφου(2 χρόνια) και ο Α.Ο. Ελλάς Ποντίων(1 χρόνο) όπου και έκλεισε την καριέρα του το 1995. Σήμερα αγωνίζεται με τις ομάδες παλαιμάχων του Παναθηναϊκού και του Ηλυσιακού. Ενώ έχει εργαστεί ως προπονητής Τερματοφυλάκων σε Ηλυσιακό, Α.Ο Διάνα Ηλιούπολης, Άγιαξ Ταύρου και στην Α.Ε. Χαλανδρίου. Τίτλοι – Διακρίσεις Πρωτάθλημα Ελλάδος (1):1986. Κύπελλο Ελλάδος (1):1986 Πρωτάθλημα Γ'Εθνικής Κατηγορίας (1):1990 Πηγές Οι παλαίμαχοι του Παναθηναϊκού στο πλευρό των ανήλικων προσφύγων της «Αποστολής» Σας παρουσιάζουμε όλους τους παίκτες του Παναθηναϊκού που κατάφεραν να στεφθούν πρωταθλητές Ακαδημίες Παναθηναϊκού ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΟΜΑΔΩΝ Α'ΕΘΝΙΚΗΣ 1986-1987 Έλληνες ποδοσφαιριστές Τερματοφύλακες ποδοσφαιριστές Ποδοσφαιριστές Ηλυσιακού Ποδοσφαιριστές Εθνικού Πειραιώς Ποδοσφαιριστές Παναθηναϊκού Ποδοσφαιριστές Α.Ο. Χαλκίδας
316335	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1%20%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82	Σώμα Παλαιομαρκίας	Το Σώμα Παλαιομαρκίας (γερμ. Corps Palaiomarchia) είναι φοιτητική ένωση με έδρα την Χάλλε. Τα μέλη της ονομάζονται και Παλαιομαρκίτες (γερμ. Altmärker). Χρώματα Τα χρώματα του σώματος είναι πορτοκαλί, λευκό και μελανό σε αργυρό πλαίσιο. Η νεολαία φοράει πορτοκαλί, λευκό, πορτοκαλί σε αργυρό πλαίσιο. Το κασκέτο είναι σε χρώμα πορτοκαλί. Ιστορική αναδρομή Το σώμα Παλαιομαρκίας ιδρύθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1844. Το όνομα πορέρχεται από το αρχαίο ελληνικό «παλαιός» και το λατινικό «marchia». Ιδρύθηκε από φοιτητές του γυμνασίου της Στεντάλ. Απέκτησε δική του εστία το 1890. Πηγές Friedrich Wilhelm Koenig: Aus zwei Jahrhunderten. Geschichte der Studentenschaft und des studentischen Korporationswesens auf der Universität Halle. Halle an der Saale 1894. Friedrich Wilhelm Koenig: Geschichte des Corps Palaiomarchia zu Halle a. S. nach den noch vorhandenen Protokollen des CC und des Hallenser SC. Halle an der Saale 1903. Thorsten Lehmann: Die Hallenser Corps im Deutschen Kaiserreich. Halle (Saale) 2007 Εξωτερικοί σύνδεσμοι Homepage Φοιτητικά και μαθητικά κινήματα στη Γερμανία
529801	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%20%CE%A4%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7%CF%82	Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ταϊλάνδης	Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ταϊλάνδης υπό την αιγίδα της Αυτού Μεγαλειότητας του Βασιλιά (ταϊλανδικά: สมาคมกีฬาฟุตบอลแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์, αγγλικά: The Football Association of Thailand, FAT) είναι το ανώτατο διοικητικό όργανο όσον αφορά το άθλημα του ποδοσφαίρου στην Ταϊλάνδη. Είναι υπεύθυνη για την οργάνωση και λειτουργία των εθνικών ομάδων ανδρών, γυναικών και νέων της Ταϊλάνδης. Τα επαγγελματικά πρωταθλήματα της χώρας διοργανόνωνται από την Πρέμιερ Λιγκ Ταϊλάνδης (Thai Premier League Co., Ltd.) υπό την εποπτεία της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Ταϊλάνδης. Ιστορία Το ποδόσφαιρο πρωτοεμφανίστηκε στην Ταϊλάνδη το 1897. Το 1916, ο βασιλιάς Βατζιραβούντ ίδρυσε την «Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Ταϊλάνδης υπό την αιγίδα της Αυτού Μεγαλειότητας του Βασιλιά». Στη συνέχεια η ομοσπονδία προσχώρησε στη Διεθνή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA) το 1925 και στην Ασιατική Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου (AFC) το 1954. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ταϊλάνδης συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά στην Αυστραλία το 1956. Το πρώτο γήπεδο ποδοσφαίρου, το Εθνικό Στάδιο, χτίστηκε το 1935. Το Κύπελλο του Βασιλιά, το πρώτο κύπελλο ποδοσφαίρου συστάθηκε το 1968. Δύο χρόνια αργότερα, το Κύπελλο της Βασίλισσας, ένα εθνικό κύπελλο, δημιουργήθηκε το 1970. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Ποδόσφαιρο στην Ταϊλάνδη Ταιλανδη
782192	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%8A%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84%20%281915%29	Σιδηροδρομικό δυστύχημα του Ίλφορντ (1915)	Το σιδηροδρομικό δυστύχημα του Ίλφορντ το 1915 συνέβη την 1η Ιανουαρίου 1915 όταν ένα επιβατικό τρένο εξπρές παραβίασε το σήμα που καταδείκνυε κίνδυνο και συγκρούστηκε με άλλο επιβατικό τρένο που είχε σταματήσει στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ίλφορντ στο Έσσεξ της Αγγλίας. Δέκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περίπου 500 παραπονέθηκαν για τραυματισμό. Η σύγκρουση Περίπου στις 08:40΄ την 1η Ιανουαρίου 1915, το πλήρωμα του συρμού εξπρές των 07:06΄ από το Κλάκτον προς τον σταθμό Λίβερπουλ Στριτ απέτυχε να δει ότι τα πιο μακρινά και τα παραπλήσια σήματα στο κτίσμα του σηματωρού στην ανατολική πλευρά του Ίλφορντ είχαν τεθεί σε ένδειξη κινδύνου. Ο σηματωρός προσπάθησε να τραβήξει την προσοχή τους φωνάζοντας και κουνώντας μια κόκκινη σημαία από το κτίσμα του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στο δυτικό άκρο του σταθμού, το τοπικό δρομολόγιο των 08:20΄ από το Γκίντια Παρκ (Gidea Park) προς τον σταθμό Λίβερπουλ Στριτ περνούσε από την τοπική γραμμή στην ενδιάμεση γραμμή όταν συγκρούστηκε με τον συρμό από το Κλάκτον που ταξίδευε στη γραμμή διέλευσης με ταχύτητα που εκτιμήθηκε μεταξύ . Η πρόσκρουση κατέστρεψε ολοσχερώς το όγδοο βαγόνι και προκάλεσε σοβαρές ζημιές σε άλλα πέντε του τρένου του Γκίντια Παρκ, καθώς και την ατμάμαξα έλξης και τα δύο πρώτα βαγόνια του τρένου του Κλάκτον. Δέκα επιβάτες σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 500 παραπονέθηκαν για τραυματισμό. Η επίσημη αναφορά απέδωσε ευθύνες στον οδηγό του τρένου του Κλάκτον για την «ανεπαρκή προσοχή του να προσέξει τις θέσεις των σημάτων του όταν πλησίαζε το Ίλφορντ». Σημείωσε επίσης ότι το ατύχημα πιθανότατα θα είχε αποτραπεί εάν χρησιμοποιούνταν κάποια μορφή Αυτόματου Συστήματος Προειδοποίησης και συνέστησε την εισαγωγή του. Δείτε επίσης Σιδηροδρομικό δυστύχημα του Ίλφορντ (1944) Πηγές Σιδηροδρομικά ατυχήματα και δυστυχήματα
509400	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B7%CF%82	Γιώργος Ελληνούδης	Ο Γιώργος Ελληνούδης (1909-1994) ήταν καπνεργάτης, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και αντιστασιακός. Βιογραφία Αγωνιστική δράση Ο Γιώργος Ελληνούδης γεννήθηκε το 1909. Από μικρός εργάστηκε ως καπνεργάτης. Το 1924 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και το 1928 μέλος του ΚΚΕ. Την ίδια περίοδο διώχτηκε από τη δικτατορία του Πάγκαλου. Τα επόμενα χρόνια διετέλεσε γραμματέας συνδικάτων καπνεργατών στην Καβάλα, Δράμα, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη. Επίσης ήταν γραμματέας της παράνομης Ομοσπονδίας Καπνεργατών Ελλάδας και μέλος του Γραφείου Περιοχής Βόρειας Ελλάδας του ΚΚΕ. Το 1934-35 φοίτησε στις κομματικές σχολές ΚΟΥΤΒ στη Μόσχα. Διώξεις από τη Δικτατορία Μεταξά Η μεταξική δικτατορία τον συνέλαβε και τον φυλάκισε στην Ακροναυπλία. Εκεί αρρώστησε βαριά από φυματίωση και μεταφέρθηκε στο σανατόριο «Σωτηρία», απ’ όπου κατάφερε το 1940 να αποδράσει, με τη βοήθεια του Ν. Πλουπμίδη που ήταν επίσης έγκλειστος εκεί. Την περίοδο εκείνη υπήρχαν δύο καθοδηγήσεις του ΚΚΕ. Η λεγόμενη Παλιά Κεντρική Επιτροπή υπό τους Πλουμπίδη-Παπαγιάννη και η ασφαλίτικη Προσωρινή Διοίκηση που αντάλλασσαν συνεχώς κατηγορίες μεταξύ τους για χαφιεδισμό. Ο Ελληνούδης εντάχθηκε στην ΠΔ. Όταν τον Ιούλιο του 1941 συγκροτήθηκε η Νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, ο Ελληνούδης της παρέδωσε το παράνομο τυπογραφείο της ΚΟΑ που είχε υπό την επίβλεψή του. Κατοχή - Αντίσταση Στην Κατοχή που ακολούθησε εντάχθηκε στο Εργατικό ΕΑΜ (ΕΕΑΜ) και έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Το 1942 του ανατέθηκε η συγκρότηση παράνομου τυπογραφείου στην περιοχή της Καλλιθέας. Το παράνομο τυπογραφείο εγκαταστάθηκε στο υπόγειο της οικίας στην οδό Σκρα 31 και ήταν το μεγαλύτερο αντιστασιακό τυπογραφείο. Εκατομμύρια προκηρύξεις, αφίσες, κουπόνια και εφημερίδες τυπώθηκαν εκεί. Παρά τις επίμονες προσπάθειες των Γερμανών να αποκαλύψουν το παράνομο τυπογραφείο, αυτό δεν επιτεύχθηκε λόγω των αυστηρών συνωμοτικών μέτρων. Υπεύθυνος του τυπογραφείου αυτού που λειτούργησε όλη τη διάρκεια της Κατοχής μέχρι την απελευθέρωση ήταν ο Ελληνούδης, με βοηθό τη γυναίκα του Καλλιόπη. Το τυπογραφείο αυτό σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Αντιστασιακού Τύπου. Εμφύλιος και Πολιτική προσφυγιά Στον εμφύλιο που ακολούθησε, πρώτα έδρασε στην παρανομία στην Αθήνα και αργότερα εντάχθηκε στον ΔΣΕ. Με την ήττα του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε ως πολιτικός πρόσφυγας σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Επαναπατρίσθηκε το 1987 και πέθανε στην Αθήνα το 1994, μέλος του ΚΚΕ ως τον θάνατό του. Οικογένεια Κόρη του ήταν η δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Αριστούλα Ελληνούδη και γαμπρός του ο ηθοποιός Τίμος Περλέγκας. Εγγονός του είναι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιάννος Περλέγκας. Παραπομπές Πηγές Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-41, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015 Γρηγόρης Φαράκος "Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2004 Θανάσης Χατζής, "Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996 Έλληνες κομμουνιστές Έλληνες συνδικαλιστές Μέλη του ΕΑΜ Μαχητές του Δ.Σ.Ε
282908	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82%2C%20%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1	Φαίδρος, ο του Καλλία	Ο Φαίδρος ήταν αρχαίος Αθηναίος στρατηγός, γιος του Καλλία. Καταγόταν από τον αρχαίο δήμο του Σφηττού. Την περίοδο 347 - 346 π.Χ. έχοντας αναλάβει στρατηγός εξεστράτευσε με στόλο κατά της Μυτιλήνης που είχε επαναστατήσει την οποία αφού ανακατέλαβε φρόντισε και την επανέφερε στην Αθηναϊκή συμμαχία. Την δε περίοδο 323 - 322 π.Χ. έσπευσε και κατέλαβε τα Στύρα την οποία στη συνέχεια και κατέστρεψε. Εγγονός αυτού ήταν ο επίσης Αθηναίος στρατηγός Φαίδρος, ο του Θυμοχάρη. Πηγές "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.59, σελ.115. Αρχαίοι Έλληνες στρατηγοί Αρχαίοι Αθηναίοι
133800	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B7%20%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29	Χελώνη (μυθολογία)	Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Χελώνη είναι γνωστή μία Ορεάδα Νύμφη από την Αρκαδία, ή απλώς μία νέα κοπέλα, που κάποτε, σύμφωνα με μύθο του Αισώπου, έκανε το λάθος να μην καταδεχθεί να παραστεί στους θεϊκούς γάμους του Δία και της Ήρας. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Χελώνη πήγε στους γάμους, αλλά ήταν άτακτη και ασεβής. Για να την τιμωρήσουν για την περιφρόνησή της αυτή, οι θεοί την μεταμόρφωσαν στο ομώνυμο ζώο, τη χελώνα, καταδικάζοντάς την έτσι σε αιώνια σιωπή (η χελώνα συμβόλιζε τη σιγή στην αρχαία Ελλάδα). Από το κέλυφός της ο θεός Ερμής αργότερα θα κατασκεύαζε την πρώτη λύρα τεντώνοντας χορδές στην κοίλη πλευρά του. Πηγές Το αντίστοιχο άρθρο της αγγλόγλωσσης Wikipedia Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 705 Χελωνη
136688	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BB	Αζραήλ	Με το όνομα Αζραήλ, στην Ισλαμική θρησκεία, φέρεται ένας από τους τέσσερις αρχαγγέλους του Αλλάχ, που θεωρείται άγγελος του θανάτου. Σημειώνεται ότι το όνομα αυτό δεν αναφέρεται αυτούσιο στο Κοράνιο, πλην όμως ταυτίζεται με τον αναφερόμενο σ΄ αυτό Μαλάκ αλ Μαούτ. Σύμφωνα όμως με τις ισλαμικές παραδόσεις όταν ο Αλλάχ έστειλε τους τέσσερις αρχαγγέλους του στη γη, προκειμένου να του προσκομίσουν χώμα για να δημιουργήσει τον πρωτόπλαστο Αδάμ, οι τρεις εξ αυτών επέστρεψαν άπρακτοι επειδή προείδαν ότι τελικά ο πρωτόπλαστος θα περιέπιπτε στην αμαρτία. Αντίθετα ο τέταρτος, ο Αζραήλ, εκτέλεσε επ΄ ακριβώς τη θεϊκή εντολή και από τότε κατέχει το αξίωμα (προνόμιο) να διαχωρίζει αυτός τις ψυχές από τα σώματα των ανθρώπων. Το όνομα του Αζραήλ απαντάται επίσης και ως Αζραϊήλ, Εζραϊήλ, Αζραέλ, Ιζραέλ, Αζριέλ και Οζριέλ. Σημειώσεις Στην ελληνική δημώδη έκφραση, (ελληνική λαογραφία), ο Αζραήλ ταυτίζεται με τον Χάρο. Πηγές Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τομ. 1ος, σελ. 568. Ισλαμική μυθολογία Αρχάγγελοι
92550	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7%20%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82	Παλλήνη Αντιοχίδας	Η Παλλήνη (), (ο δήμος: Παλλήνης) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Αντιοχίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Ονομασία Ο δήμος πήρε πιθανώς το όνομά του, από τον μυθικό επώνυμο ήρωα Πάλλαντα (Πάλλας ή Πάλλαντας), γιου του Πανδίονα και αδελφού του Λύκου, του Νίσου και του Αιγέα (πατέρα του βασιλιά της Αθήνας Θησέα), οι οποίοι ήταν συλλογικά γνωστοί ως οι Πανδιονίδες. Ο Πάλλαντας ήταν επίσης ο πατέρας των 50 Παλλαντιδών, οι οποίοι επαναστάτησαν εναντίον του Θησέα, μετά τον θάνατο του βασιλιά Αιγέα, προκειμένου να βοηθήσουν τον πατέρα τους Πάλλαντα να διεκδικήσει το θρόνο, που κληρονομικά ανήκε στον Θησέα. Ο Παλλάς, βαδίζοντας από τον δήμο του Σφηττού προς την Αθήνα, διαίρεσε τις δυνάμεις του στην περιοχή του δήμου Γαργηττού, δίνοντας στο ένα τμήμα την ηγεσία σε κάποιους από τους γιους του, προκειμένου να περικυκλώσει τις δυνάμεις που διοικούσε ο ανιψιός του Θησέας. Επειδή ο κήρυκας Λέοντας από τον δήμο του Αγνούντα πρόδωσε τους συνωμότες, οι οποίοι σφαγιάστηκαν τελικά από τον εχθρό, η εχθρότητα που επικράτησε μεταξύ των δήμων του Αγνούντα και της Παλλήνης ήταν τέτοιας έντασης, που υπήρξε απαγόρευση των γάμων μεταξύ των δημοτών των δυο αυτών δήμων. Τοποθεσία του αρχαίου δήμου και ανασκαφές Ο δήμος της Παλλήνης, ήταν δήμος των Μεσογείων. Βρισκόταν περίπου 20 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κυρίου οικισμού της αρχαίας Αθήνας, ακριβώς νότια του Πεντελικού όρους, στο δρόμο μεταξύ του Μαραθώνα και του κύριου οικισμού της Αθήνας, στην περιοχή του λόφου Σταυρού του Γέρακα. Έτσι η αρχαία Παλλήνη τοποθετείται δυτικότερα από τη σύγχρονη Παλλήνη, στις τοποθεσίες μεταξύ Μπαλάνας, Γέρακα και Σταυρού. Κατά τις ανασκαφές, για την κατασκευή της Αττικής οδού, βρέθηκαν σημαντικά ευρήματα για την ιστορία της περιοχής του δήμου. Οι αρχαιολογικές έρευνες επίσης έχουν αναδείξει τον Ναό της Παλληνίδος Αθηνάς, στην οδό Κλεισθένους στον Γέρακα. Η συμμετοχή του δήμου στην αρχαία Βουλή Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Αντιοχίδας φυλής, συμμετείχε με 6 ή 7 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 9 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Οι κάτοικοι της Παλλήνης Ο δημότης της αρχαίας Παλλήνης ονομαζόταν Παλληνεύς. Ειπώθηκε ότι στον δήμο αυτόν ήταν όπου, σύμφωνα με μια μυθολογική εκδοχή, ο Ιόλαος, άρχισε την καταδίωξη, η οποία οδήγησε στη δολοφονία του Ευρυσθέα, όταν αυτός είχε προσπαθήσει αποτυχημένα με την εκστρατεία του, να εκδιώξει τους Ηρακλείδες, μακριά από την Αττική. Σύμφωνα με την παράδοση ο τάφος του Ευρυσθέα, ήταν στην Παλλήνη. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές ο τάφος του Ευρυσθέα βρισκόταν στη Μεγαρίδα, προς το μέρος της Κορίνθου, πάνω από τις Σκιρωνίδες Πέτρες (τη σημερινή «Κακιά Σκάλα»), ενώ ο Στράβων αντιθέτως γράφει ότι το σώμα του ετάφη στη περιοχή του δήμου Γαργηττού και το κεφάλι του στην «Μακαρία Κρήνη», ανάμεσα στην Τρικόρυνθο και τον Μαραθώνα. Σύμφωνα με μια από τις εκδοχές της ελληνικής μυθολογίας, ο βασιλιάς των Μυκηνών Ευρυσθέας σκοτώθηκε στην περιοχή του δήμου, κατά τη διάρκεια εκστρατείας εναντίον της πόλης του Μαραθώνα (σύμφωνα με μια εκδοχή από το γιο του Ηρακλή Ύλλο, σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή από τον ανιψιό του Ηρακλή Ιόλαο) και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε. Σύμφωνα λοιπόν με την εκδοχή του Στράβωνα, το σώμα του Ευρυσθέα θάφτηκε στον Γαργηττό, ενώ το κεφάλι του θάφτηκε στην Τρικόρυνθο, κοντά στην Μακαρία Κρήνη. Ο τόπος της ταφής ονομάστηκε από τότε Ευρυσθέως Κεφαλή. Λόγω του κειμένου του Στράβωνα στο οποίο αναφέρονται ξεκάθαρα μόνο έντεκα από τις δώδεκα πόλεις της Δωδεκάπολης του Κέκροπα, υπήρξε κατά το παρελθόν μεγάλος προβληματισμός, στο εάν θα μπορούσε η Παλλήνη να ήταν η δωδέκατη πόλη. Ωστόσο, σήμερα πιστεύεται ότι η 12η πόλη που λείπει από το αρχικό κείμενο είναι η ίδια η πόλη της Αθήνας. Μάχη της Παλλήνης Το 546 π.Χ. ο τύραννος Πεισίστρατος ήρθε στην εξουσία για τρίτη φορά, καθώς επιστρέφοντας από την εξορία του με μεγάλο στρατό μισθοφόρων, βρήκε τους Αθηναίους μη επαρκώς προετοιμασμένους για αυτήν την απειλή, τους συνάντησε κοντά στον ναό της Παλληνίδος Αθηνάς, όπου είχε συσταθεί στρατόπεδο από ένοπλους πολίτες και με μια αιφνιδιαστική επίθεση, στην Μάχη της Παλλήνης, ο τύραννος νίκησε τους δημοκρατικούς Αθηναίους. Μετά τον τύραννο αυτόν, ανέλαβαν την εξουσία και οι γιοι του, μέχρι το 510 π.Χ., έτος πτώσης της τυραννίας, όταν η εξουσία πέρασε στα χέρια των Αλκμεωνιδών. Πιθανολογείται ότι σε ανάμνηση της νίκης στην Μάχη της Παλλήνης στήθηκε ο μαρμάρινος Λέων, ο οποίος σήμερα βρίσκεται στο Λεοντάριο Παλλήνης, γνωστό και ως Κάντζα. Αμεινίας ο Παλληνεύς Πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ., διαδραμάτισε ο Αμεινίας ο Παλληνεύς, ένα από τα σημαντικά ιστορικά πρόσωπα, του δήμου της αρχαίας Παλλήνης. Ο Αμεινίας ο Παλληνεύς βρισκόταν στο πλευρό του Θεμιστοκλή και βύθισε πρώτος την περσική ναυαρχίδα, στην οποία επέβαινε ο αρχηγός του περσικού στόλου Αριαβίγνης, αδελφός του Ξέρξη δημιουργώντας πανικό στον εχθρό. Στη συνεχεία βύθισε και άλλο περσικό πλοίο, που ήταν έτοιμο να εμβολίσει την τριήρη, πάνω στην οποία βρισκόταν ο Θεμιστοκλής. Λατρευτικές παραδόσεις Στην αρχαία Παλλήνη βρισκόταν ο περίφημος ναός της Αθηνάς της Παλληνίδος και ο δήμος ήταν επίσης το κέντρο της θρησκευτικής συμμαχίας–συνομοσπονδίας, γνωστής ως η «Κοινωνία της Αθηνάς Παλληνίδος». Η θρησκευτική αυτή συμμαχία περιλάμβανε κυρίως, εκτός από τον δήμο της Παλλήνης, τους δήμους του Γαργηττού, των Αχαρνών και των Παιονιδών, αλλά δεν αποκλείεται η πιθανότητα συμμετοχής και άλλων δήμων. Ο Κλεισθένης τοποθέτησε βέβαια αυτούς τους τέσσερις δήμους σε ξεχωριστές φυλές και τριττύες, με κύριο στόχο να υπονομεύσει την εξουσία της θρησκευτικής αυτής ένωσης, η οποία, όπως και άλλες εντός της Αττικής, βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της αριστοκρατίας. Τον πέμπτο αιώνα π.Χ. στην Παλλήνη υπήρχε επίσης ο Ναός του Άρη, ο οποίος διαλύθηκε και μεταφέρθηκε στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας, κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους. Η εξέλιξη ως τη σύγχρονη πόλη Η κατοίκηση της Παλλήνης συνεχίστηκε και στα χρόνια που ακολούθησαν την κλασική εποχή. Την αδιάσπαστη συνέχεια της κατοίκησης στην περιοχή έως σήμερα επιβεβαιώνουν, διάφορα σωζόμενα κατάλοιπα από την ρωμαϊκή και υστερορωμαϊκή εποχή. Η κατοίκηση του χώρου κατά τα υστερορωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια συμπληρώνεται από μεγάλες αγροικίες και εξοχικές κατοικίες. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας η περιοχή της Παλλήνης αποκαλούνταν Χαρβάτι. Το 2001, η Παλλήνη υπολογίζονταν σε 33.611 κατοίκους και το 2011, με βάση την επίσημη απογραφή, σε 54.415 κατοίκους. Προσωπικότητες από την Παλλήνη Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο της Παλλήνης, όπως ο Βάλγιος (Αύλος Βάλγιος Βάσσος) ο Παλληνεύς, ο Βάτραχος ο Παλληνεύς, ο Βούλων ο Παλληνεύς γιος του Λεωστράτου, ο βουλευτής Γαϊανός (Φλάβιος) ο Παλληνεύς, ο άρχων Γάιος Ελβίδιος Σεκούνδος ο Παλληνεύς, ο βουλευτής Γλαύκος ο Παλληνεύς ο Πρεσβύτερος γιος του Αλεξάνδρου, ο ηγεμών Γναίος (Αττικός) ο Παλληνεύς, ο βουλευτής Γοργίας ο Παλληνεύς γιος του Μοσχίωνος, ο ιερέας Δεινίας ο Παλληνεύς, ο Δήμαρχος ο Παλληνεύς γιος του Δημάρχου, ο βουλευτής Δημοκλής ο Παλληνεύς, ο στρατηγός Δημόστρατος ο Παλληνεύς γιος του Διονυσίου, ο Διογένης ο Παλληνεύς γιος του Διονυσίου, ο βουλευτής Διόδοτος ο Παλληνεύς, ο βουλευτής Διομήδης ο Παλληνεύς γιος του Τρύφωνος, 9 συνονόματοι βουλευτές με το όνομα Διονύσιος ο Παλληνεύς, ο Διονυσόδωρος ο Παλληνεύς γιος του Ευτυχίδου, ο βουλευτής Διοφάνης ο Παλληνεύς κ.α. Από τους πλέον γνωστούς, οι οποίοι είχαν κάποιου είδους σχέση με το δήμο ή την περιοχή του ήταν επίσης οι: Αμεινίας ο Παλληνεύς, γεννήθηκε στα τέλη του έκτου αιώνα π.Χ., (είχε ενταχθεί στον δήμο). Δείτε επίσης Αρχαία Αθήνα Αντιοχίδα φυλή Παραπομπές - σημειώσεις Πηγές – βιβλιογραφία Πρωτογενείς πηγές Αριστοτέλης, «Αθηναίων Πολιτεία», XV. Διόδωρος Σικελιώτης, «Ιστορική Βιβλιοθήκη», Δ, 57. Ευριπίδης, «Ηρακλείδαι», στιχ. 1025-1035. Ηρόδοτος, «Ιστορίαι», Βιβλίο Α' - «Κλειώ», 62.1-4. Παυσανίας, «Ελλάδος περιήγησις», «Αττικά», 44.10. Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι», «Θησεύς», 13.1-3. Στράβων, «Γεωγραφικά», Βιβλίο Η', 6.19 και Βιβλίο Θ', 1.20. Ελληνικές επιγραφές - IG Παλλην Attica (IG I-III). Δευτερογενείς πηγές Ουίλλιαμ Σμιθ, Attica – 32 (Pallene) John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council, “Attica”. Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 139. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 Εξωτερικοί σύνδεσμοι Δήμος Παλλήνης, στην ιστοσελίδα: www.pallini.gr του Δήμου Παλλήνης Αττικής. Pallene, Stavros Byzantine chapel, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios. Pallene, Pallene Icons, στην ιστοσελίδα: ASCSA Digital Collections και https://web.archive.org/web/20170422162836/http://www.ascsa.edu.gr/ της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Pallene, Lexicon of Greek Personal Names (LGPN). Pallene, Attic Inscriptions Online. Δήμοι της Αρχαίας Αττικής Αρχαία Αθήνα
841683	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%A3%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AC	Κοινότητα Σκινιά	Η Κοινότητα Σκινιά Ηρακλείου είναι κοινότητα του Δήμου Μινώα Πεδιάδας στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης, η οποία συστάθηκε το 1925 με το ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 και έδρα του οικισμό Σχοινιά (αρχική γραφή του Σκινιάς). Εκτός από την έδρα της περιλαμβάνει και τους οικισμούς Βακιώτες και Λαγούτα. Η απογραφή του 2011 αναφέρει: Βακιώτες, οι (14) Λαγούτα, η (50) Σκινιάς, ο (456) Συνολικά έχει 520 κατοίκους και εκπροσωπείται από πενταμελές συμβούλιο με επικεφαλής τον πρόεδρο κ. Νικήτα Ζαμπουλάκη. Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως πρόεδροί της: Παραπομπές Δήμος Μινώα Πεδιάδας
615587	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF-%CE%9F%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%BF	Δήμος Τσεσίνοβο-Ομπλέσοβο	Ο Δήμος Τσεσίνοβο-Ομπλέσοβο () είναι δήμος στο ανατολικό μέρος της Βόρειας Μακεδονίας. Αποτελεί μέρος της Ανατολικής Στατιστικής Περιφέρειας. Έδρα του δήμου είναι το χωριό Ομπλέσοβο. Γεωγραφία Ο δήμος συνορεύει με: Δήμο Κότσανης και Δήμο Ζρνόβτσι στα ανατολικά Δήμο Πρόμπιστιπ και Δήμο Καρμπίντσι στα δυτικά. Ιστορία Το 2003 ο Δήμος Τσεσίνοβο ενσωματώθηκε στον Δήμο Ομπλέσοβο δημιουργώντας ένα νέο δήμο με την ονομασία Δήμος Τσεσίνοβο-Ομπλέσοβο. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Δήμοι της Βόρειας Μακεδονίας Ανατολική Στατιστική Περιφέρεια (Βόρεια Μακεδονία)
572731	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%2C%20%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85	Βαλδουίνος του Ιμπελέν, σενεσάλης της Κύπρου	Ο Βαλδουίνος, γερμ. Baldwin, γαλλ. Baudouin (απεβ. 21 Φεβρουαρίου 1267) από τον Οίκο του Ιμπελέν ήταν κύριος της Βηρυτού (1236-1247) και σενεσάλης της Κύπρου. Βιογραφία Ήταν ο τέταρτος γιος του Ιωάννη Α΄ κυρίου της Βηρυτού και της Μελισσάνθης, κόρης και κληρονόμου του Γκυ κυρίου του Αρσούφ. Το 1232 στη μάχη του Αρσούφ διοίκησε την τρίτη επίθεση. Το 1246 ορίστηκε σενεσάλης της Κύπρου· τη σύζυγό του Αλίκη, την αποκαλούσαν σενεσαλέσα. Στη μάχη του Μανσουράχ το 1250 πιάστηκε αιχμάλωτος. Οικογένεια Νυμφεύτηκε την Αλίκη, κόρη του Γκωτιέ/Βάλτερ Γ΄ κυρίου του Μπετσάν (Σκυθόπολης) και της Θεοδώρας Κομνηνής-Λαθούμενας και είχε τέκνα: Ιωάννης απεβ. μετά το 1250. Φίλιππος, σενεσάλης της Κύπρου. Γκυ, νυμφεύτηκε τη Μαρία των Χετουμιδών, κόρη του Χετούμ Α΄ της Αρμενίας. Θωμάς απεβ. μετά το 1307, νυμφεύτηκε τη Ζαμπέλ του Σαραβαντικάρ. Λέων απεβ. πριν το 1306. Ρίτα απεβ. πριν το 1306. Μπαλιάν απεβ. 1284/98, νυμφεύτηκε τη Μαργαρίτα, κόρη του Ραϋμόνδου Βικόντι. Φιλίππη απεβ. 1315, παντρεύτηκε τον Ζιλ ντε Σαπ. Ιωάννης απεβ. 1316. Αλίκη απεβ. πριν το 1306. Ούγος απεβ. 1315, αντιβασιλιάς της Κύπρου το 1306. Νυμφεύτηκε την Αλίκη, κόρη του Ζαν Λε Τορ και της Στεφανίας του Σουασόν. Μπωντουέν/Βαλδουίνος. Μαρία 1304/07 - μετά το 1347, παντρεύτηκε τον Μπωντουέν/Βαλδουίνο κύριο του Μπετσάν (Σκυθόπολης). Μαργαρίτα απεβ. μετά το 1342, παντρεύτηκε τον Μπαλιάν του Ιμπελέν, γιο του Ιωάννη, γιου του Μπαλιάν Δ΄ κυρίου του Αρσούφ. Μελισσάνθη, απεβ. νέα. Πηγές Marshall, Christopher. Warfare in the Latin East, 1192–1291. Cambridge University Press, 1992. Setton, Kenneth M., ed. (1969). A History of the Crusades. The University of Wisconsin Press. Αναφορές σε πηγές Οίκος του Ιμπελέν
157743	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%202009/%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82	Αθλητικά γεγονότα του 2009/Νοέμβριος	Σημαντικά αθλητικά γεγονότα που συνέβησαν το μήνα Νοέμβριο του 2009. 1η Νοεμβρίου Μηχανοκίνητος αθλητισμός: Ο Σεμπάστιαν Φέτελ με Red Bull κερδίζει το τελευταίο γκραν πρι της αγωνιστικής περιόδου, στη Φόρμουλα 1, που ολοκληρώνεται στο Άμπου Ντάμπι. 4 Νοεμβρίου Μπέιζμπολ:Οι Νιου Γιορκ Γιάνκις νικούν τους Φιλαδέλφεια Φίλις με 7-3 στον έκτο αγώνα και κατακτούν το World Series του 2009. (The New York Times) 8 Νοεμβρίου Αντισφαίριση: Το Fed Cup κατακτά η ομάδα της Ιταλίας, νικώντας με 4-0 στην Ρέτζιο Καλάμπρια τις ΗΠΑ. 18 Νοεμβρίου Ποδόσφαιρο: Η Εθνική ποδοσφαίρου Ελλάδος κερδίζει την Ουκρανία με 0-1 στον τελικό αγώνα των προκριματικών και προκρίνεται στο Μουντιάλ του 2010. 22 Νοεμβρίου Ποδόσφαιρο: Η Βραζιλία κατακτά για 13η φορά στην ιστορία της διοργάνωσης το Παγκόσμιο κύπελλο μπιτς σόκερ της FIFA, που ολοκληρώνεται στο Ντουμπάι, με νίκη επί της Ελβετίας με 10-5. Το χάλκινο μετάλλιο κερδίζει η Πορτογαλία, νικώντας την Ουρουγουάη με 14-7. 11
524419	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82%20%CE%99%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%97%CE%84	Πάπας Ιννοκέντιος Η΄	Ο Πάπας Ιννοκέντιος Η΄ (Innocenzo VIII, 1432 - 25 Ιουλίου 1492), που γεννήθηκε ως Τζοβάννι-Μπατίστα Τσύμπο, ήταν Πάπας από τις 29 Αυγούστου 1484 έως το 1492 που απεβίωσε. Καταγόταν από τη Γενουατική Οικογένεια Κύβο· έγινε επίσκοπος το 1467, ενώ αργότερα αναβαθμίστηκε σε καρδινάλιο από τον Σίξτο Δ΄. Το 1484, έπειτα από έναν θυελλώδη Σύλλογο των καρδιναλίων, εξελέγη -ως συμβιβαστική λύση- πάπας. Η αρχιερατεία του κράτησε 7 έτη, 10 μήνες και 26 ημέρες. Πάπες Ιταλοί Πάπες Πάπες 15ου αιώνα
570553	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA	Ασταράκ	Το Ασταράκ (Αρμενικά: Աշտարակ) είναι πόλη και αστική κοινότητα στην επαρχία Αραγκατσότν της Αρμενίας, που βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Κασάγ κατά μήκος του φαραγγιού, βορειοδυτικά της πρωτεύουσας του Γερεβάν. Είναι το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Αραγκατσότν. Το Ασταράκ είναι ένα σημαντικό σταυροδρόμι διαδρομών για το ορθογώνιο Γερεβάν-Γκιουμρί-Βανατζόρ. Η πόλη διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εθνική οικονομία, καθώς και στην πολιτιστική ζωή της Αρμενίας μέσω πολλών βιομηχανικών επιχειρήσεων και πολιτιστικών ιδρυμάτων. Έχει αναπτυχθεί ως αποκεντρωμένη πόλη του Γερεβάν. Το κοντινό χωριό Μουγνί είναι μέρος του δήμου Ασταράκ. Κατά την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της πόλης ήταν 18.834. Ωστόσο, σύμφωνα με την επίσημη εκτίμηση του 2016, ο πληθυσμός του Ασταράκ είναι 18.000. Το αρχιερατείο της Επισκοπής του Αραγκατσότν της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας έχει την έδρα του στο Ασταράκ. Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Πόλεις της Αρμενίας
277243	https://el.wikipedia.org/wiki/2154%20%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BB	2154 Άντερχιλ	Ο `Αντερχιλ (Underhill) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,71. Ανακαλύφθηκε το 1960 από τον Ολλανδοαμερικανό αστρονόμο Τομ Γκέρελς, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, καθώς και από το ζεύγος Ολλανδών αστρονόμων Κορνέλις Γιοχάνες βαν Χούτεν και Ίνγκριντ βαν Χούτεν-Γκρένεβελντ, και πήρε το όνομά του προς τιμή της Καναδής αστροφυσικού Ανν `Αντερχιλ (Anne Barbara Underhill). Φυσικά χαρακτηριστικά Τα φυσικά χαρακτηριστικά του `Αντερχιλ είναι άγνωστα. Εξωτερικοί σύνδεσμοι Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα Αντερχιλ
472577	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81%20%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82	Βίκτωρ Αμεδαίος Α΄ της Σαβοΐας	Ο Βίκτωρ Αμεδαίος Α΄ (Vittorio Amedeo I di Savoia, 8 Μαΐου 1587 - 7 Οκτωβρίου 1637) ήταν δούκας της Σαβοΐας (1630-1637). Ήταν δευτερότοκος υιός του Καρόλου Εμμανουήλ Α΄ της Σαβοΐας και της Αικατερίνης Μιχαέλας των Αψβούργων, κόρης του Φιλίππου Β΄ βασιλιά της Ισπανίας. Βιογραφία Γεννήθηκε στο Τορίνο του Πεδεμοντίου και έζησε κατά την παιδική του ηλικία στην Αυλή της Μαδρίτης, κοντά στον πάππο του. Όταν εκείνος απεβίωσε το 1598, επέστρεψε στο Τορίνο και έγινε διάδοχος του δουκάτου το 1604 όταν απεβίωσε ο μεγαλύτερος, 18ετής αδελφός του Φίλιππος Εμμανουήλ. Έγινε δούκας της Σαβοΐας το 1630 αλλά με την πολιτική του προκάλεσε αστάθεια στις σχέσεις με τη Γαλλία και την Ισπανία και χρειαζόταν στράτευμα για να υπερασπιστεί το δουκάτο. Επειδή υπήρχε έλλειψη χρημάτων για να προσλάβει μισθοφόρους ή να εκπαιδεύσει εντόπιους, υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με την Ισπανία και τη συνθήκη του Σεράσκο με τη Γαλλία, στην οποία παραχωρούσε το Πινερόλο. Η στρατηγική αυτή περιοχή έδωσε στη Γαλλία μία δίοδο στην καρδιά της Σαβοΐας και μία αφετηρία προς την υπόλοιπη Ιταλία. Από τότε και στο εξής οι δούκες της Σαβοΐας υπέφεραν από την απώλεια του Πινερόλο και εργαζόταν για την ανάκτησή του. Ο Βίκτωρ Αμεδαίος Α΄ προσχώρησε στην αντι-ισπανική Ομάδα (League) του καρδινάλιου Ρισελιέ και επέτυχε δύο νίκες εναντίον της Ισπανίας: το 1636 στη μάχη του Τορναβέντο και το επόμενο έτος στη μάχη του Μομπαλντόνε. Ασθένησε και απεβίωσε στο Βερτσέλλι το 1637. Τον διαδέχθηκε ο 5ετής υιός του Φραγκίσκος Υάκινθος με αντιβασίλισσα τη μητέρα του. Οικογένεια Το 1619 νυμφεύτηκε τη Χριστίνα των Βουρβόνων, κόρη του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας. Είχε τέκνα: γιος (1621), θνησιγενής. Λουδοβίκος Αμεδαίος (1622 - 1628). Λουίζα Χριστίνα (1629 - 1692), παντρεύτηκε τον Μαυρίκιο της Σαβοΐας, καρδινάλιο. Φραγκίσκος Υάκινθος (1632 - 1638), Δούκας της Σαβοΐας. Κάρολος Εμμανουήλ Β΄ (1634 - 1675), Δούκας της Σαβοΐας. Μαργαρίτα Γιολάντα (1635 - 1663), παντρεύτηκε τον Ρανούτσο Β΄ Φαρνέζε της Πάρμας. Ερριέττα Αδελαΐδα (1636 - 1676), παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Μαρία της Βαυαρίας. Αικατερίνη Βεατρίκη (1636 - 1637), δίδυμη της Ερριέττας Αδελαΐδας. Πρόγονοι Πηγές Storrs, Christopher (1999). War, Diplomacy and the Rise of Savoy 1690-1720. Cambridge University Press. ISBN 0521551463. Οίκος της Σαβοΐας Δούκες της Σαβοΐας
844774	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD	Δακτύλιος Χέρμαν	Στον μαθηματικό κλάδο της σύνθετης δυναμικής, ο δακτύλιος Χέρμαν είναι μια συνιστώσα Φατού όπου η ορθολογική συνάρτηση είναι συμμορφούμενη με μια ανορθολογική περιστροφή του τυπικού δακτυλίου. Τυπικός ορισμός Αν δηλαδή το ƒ διαθέτει ένα δακτύλιο Herman U με περίοδο p, τότε υπάρχει μια σύμμορφη απεικόνιση και ένας άρρητος αριθμός , τέτοιος ώστε Έτσι, η δυναμική στο δακτύλιο Χέρμαν είναι απλή. Ονομασία Ονομάστηκε από τον Μάικλ Χέρμαν (Michael Herman, 1979), ο οποίος πρώτος βρήκε και κατασκεύασε αυτό το είδος του στοιχείου Φατού. Συνάρτηση Τα πολυώνυμα δεν έχουν δακτυλίους Χέρμαν. Οι ορθολογικές συναρτήσεις μπορούν να έχουν δακτυλίους Χέρμαν. Σύμφωνα με το αποτέλεσμα του Σισικούρα, αν μια ορθολογική συνάρτηση ƒ διαθέτει δακτύλιο Χέρμαν, τότε ο βαθμός της ƒ είναι τουλάχιστον 3. Οι υπερβατικοί πλήρεις χάρτες δεν τους έχουν Οι μερομορφικές συναρτήσεις μπορούν να διαθέτουν δακτυλίους Χέρμαν. Οι δακτύλιοι Χέρμαν για υπερβατικές μερομορφικές συναρτήσεις μελετήθηκαν από τον Τ. Ναγιάκ. Σύμφωνα με ένα αποτέλεσμα του Νάγιακ, αν υπάρχει μια παραλειπόμενη τιμή για μια τέτοια συνάρτηση τότε δεν υπάρχουν δακτύλιοι Χέρμαν περιόδου 1 ή 2. Επίσης, αποδεικνύεται ότι αν υπάρχει μόνο ένας πόλος και τουλάχιστον μια παραλειπόμενη τιμή, η συνάρτηση δεν έχει δακτύλιο Χέρμαν οποιασδήποτε περιόδου. Παραδείγματα Χέρμαν και παραβολική λεκάνη Ακολουθεί ένα παράδειγμα ορθολογικής συνάρτησης που διαθέτει δακτύλιο Χέρμαν. όπου έτσι ώστε ο αριθμός περιστροφής του ƒ oστον μοναδιαίο κύκλο να είναι . Η εικόνα που φαίνεται στα δεξιά είναι το σύνολο Julia του ƒ: οι καμπύλες στον λευκό δακτύλιο είναι οι τροχιές κάποιων σημείων κάτω από τις επαναλήψεις του ƒ, ενώ η διακεκομμένη γραμμή υποδηλώνει τον μοναδιαίο κύκλο. Υπάρχει ένα παράδειγμα ορθολογικής συνάρτησης που διαθέτει ένα δακτύλιο Χέρμαν και ταυτόχρονα κάποιες περιοδικές παραβολικές συνιστώσες Φατού. Δακτύλιος Χέρμαν περιόδου 2 Επιπλέον, υπάρχει μια λογική συνάρτηση που διαθέτει δακτύλιο Χέρμαν με περίοδο 2. Εδώ η μορφή αυτής της ορθολογικής συνάρτησης είναι όπου Αυτό το παράδειγμα κατασκευάστηκε με χειρουργική επέμβαση οιονεί μορφής από το τετραγωνικό πολυώνυμο που διαθέτει δίσκο Ζίγκελ με περίοδο 2. Οι παράμετροι a, b, c υπολογίζονται με δοκιμή και σφάλμα. Θέτοντας τότε η περίοδος ενός από τους δακτυλίους του Χέρμαν του ga,b,c is 3. Ο Σισικούρα έδωσε επίσης ένα παράδειγμα: μια ορθολογική συνάρτηση που διαθέτει ένα δακτύλιο Χέρμαν με περίοδο 2, αλλά οι παράμετροι που παρουσιάστηκαν παραπάνω είναι διαφορετικές από τις δικές του. Περίοδος 5 Δακτύλιος Χέρμαν Υπάρχει λοιπόν ένα ερώτημα: Πώς μπορούμε να βρούμε τους τύπους των ορθολογικών συναρτήσεων που διαθέτουν δακτυλίους Χέρμαν με μεγαλύτερη περίοδο; Το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί (για οποιαδήποτε περίοδο > 0) με τη χρήση του συνόλου Μάντελμπροτ για τις ορθολογικές συναρτήσεις ga,b,c. Το κλασικό σύνολο Μάντελμπροτ (για τετραγωνικά πολυώνυμα) προσεγγίζεται με την επανάληψη του κρίσιμου σημείου για κάθε τέτοιο πολυώνυμο και τον εντοπισμό των πολυωνύμων για τα οποία οι επαναλήψεις του κρίσιμου σημείου δεν συγκλίνουν στο άπειρο. Παρομοίως, ένα σύνολο Μάντελμπροτ μπορεί να οριστεί για το σύνολο των ορθολογικών συναρτήσεων ga,b,c διακρίνοντας μεταξύ των τιμών των (a,b,c) στον μιγαδικό 3-space για τις οποίες και τα τρία κρίσιμα σημεία (δηλαδή τα σημεία όπου η παράγωγος εξαφανίζεται) της συνάρτησης συγκλίνουν στο άπειρο, και των τιμών των οποίων τα κρίσιμα σημεία δεν συγκλίνουν όλα στο άπειρο. Για κάθε τιμή των a και b, το σύνολο Μάντελμπροτ για ga,b,c μπορεί να υπολογιστεί στο επίπεδο των μιγαδικών τιμών c. Όταν τα a και b είναι σχεδόν ίσα, το σύνολο αυτό προσεγγίζει το κλασικό σύνολο Μάντελμπροτ για τετραγωνικά πολυώνυμα, επειδή το ga,b,c είναι ίσο με x2 + c όταν a=b. Στο κλασικό σύνολο Μάντελμπροτ, οι δίσκοι Ζίγκελ μπορούν να προσεγγιστούν επιλέγοντας σημεία κατά μήκος της άκρης του συνόλου Μάντελμπροτ με άρρητο αριθμό περιέλιξης που έχουν συνεχές ανάπτυγμα κλάσματος με περιορισμένους παρονομαστές. Οι άρρητοι αριθμοί προσεγγίζονται φυσικά μόνο στην αναπαράστασή τους στον υπολογιστή. Αυτοί οι παρονομαστές μπορούν να προσδιοριστούν από την ακολουθία των κόμβων κατά μήκος της ακμής του συνόλου Μάντελμπροτ που προσεγγίζει το σημείο. Παρομοίως, οι δακτύλιοι Χέρμαν μπορούν να προσδιοριστούν σε ένα σύνολο Μάντελμπροτ ορθολογικών συναρτήσεων παρατηρώντας μια σειρά από κόμβους τοποθετημένους και στις δύο πλευρές μιας καμπύλης και επιλέγοντας σημεία κατά μήκος αυτής της καμπύλης, αποφεύγοντας τους προσαρτημένους κόμβους, επιτυγχάνοντας έτσι μια επιθυμητή ακολουθία παρονομαστών στο συνεχές ανάπτυγμα κλάσματος του αριθμού περιστροφής. Το παρακάτω απεικονίζει μια επίπεδη φέτα του συνόλου Μάντελμπροτ των ga,b,c με \|a-b\| = .0001, και με κέντρο το c σε μια τιμή του c που προσδιορίζει έναν 5-κύκλο δίσκων Ζίγκελ στο κλασικό σύνολο Μάντελμπροτ. Η παραπάνω εικόνα χρησιμοποιεί a =0.12601278 +.0458649i, b= .12582484 +.045796497i, και έχει κέντρο την τιμή c = 0,3688 -,3578, η οποία είναι κοντά στους 5 κύκλους των δίσκων Ζίγκελ του κλασικού συνόλου Μάντελμπροτ. Στην παραπάνω εικόνα, ένας 5-κύκλος των δακτυλίων Χέρμαν μπορεί να προσεγγιστεί επιλέγοντας ένα σημείο c κατά μήκος της παραπάνω απεικονιζόμενης καμπύλης που έχει κόμβους και στις δύο πλευρές, για το οποίο τα ga,b,c έχουν περίπου τον επιθυμητό αριθμό περιελίξεων, χρησιμοποιώντας τιμές ως εξής: Ο σχηματιζόμενος 5-κύκλος δακτυλίων Χέρμαν απεικονίζεται παρακάτω: Δείτε επίσης Κυματοδηγός Σύνολο Μάντελμπροτ Σύνολο Julia Οικοδομήσιμο Σύμπαν Παραπομπές Φράκταλ Μαθηματική λογική Φιλοσοφία των μαθηματικών Ιστορία των Μαθηματικών
145458	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1	Μογγολική αυτοκρατορία	Η Αυτοκρατορία των Μογγόλων ήταν μια αυτοκρατορία που κυριάρχησε στην Ασία και στην Ανατολική Ευρώπη τον 13ο και 14ο αιώνα. Ιδρυτής της ήταν ο Τζένγκις Χαν, ο οποίος το 1206 ένωσε όλες τις φυλές των Μογγόλων και δημιούργησε ένα ενιαίο κράτος. Ο αυτοκράτορας ονομαζόταν χάνος και είχε απόλυτη εξουσία. Στο απόγειό της κάλυπτε 26.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το 1/5 της Γης, όντας η μεγαλύτερη συνεχόμενη αυτοκρατορία στην ιστορία και η δεύτερη μεγαλύτερη μετά την Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο πληθυσμός που κατοικούσε στην Μογγολική αυτοκρατορία έφτανε τα 100.000.000. Οι πόλεμοι που έλαβαν μέρος στην ανατολή για την επέκταση της αυτοκρατορίας, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένας Αρχαίος Παγκόσμιος Πόλεμος, καθώς οι Μογγόλοι αντιμετώπισαν υπερδυνάμεις του τότε καιρού, από την Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική, και οι νεκροί στις Μογγολικές κατακτήσεις έφταναν τεράστιους αριθμούς (53.000.000) Παρά τις συνεχείς επεκτάσεις και κατακτήσεις των Μογγόλων, χάρις στην δημιουργία μιας χερσαίας αυτοκρατορίας τέτοιου μεγέθους κυρίως από τον Τζένγκις Χαν, ιδέες από την Ασία μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη, καθώς και νέες τεχνολογίες, ενώ ο δρόμος του μεταξιού έγινε ανοιχτός. Παρόλα αυτά, η αυτοκρατορία άρχισε να χωρίζεται μετά τον πόλεμο της διαδοχής το 1260-1264, με τη Χρυσή Ορδή και το Χανάτο Τσαγκατάι να αρνούνται την κυριαρχία του Κουμπλάι Χαν και να καταλήγουν ανεξάρτητα κράτη. Από το θάνατο του Κουμπλάι Χαν, η Μογγολική Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε τέσσερα διαφορετικά Χανάτα ή Αυτοκρατορίες, με το καθένα να έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα και σκοπούς. Αλλά η Μογγολική Αυτοκρατορία παρέμεινε δυνατή και ενωμένη ως ενοποιητική «αναφορά» των απανταχού Μογγόλων. Οι Μεγάλοι Χαν από τη Δυναστεία των Γιουάν πήραν τον ρόλο των Κινέζων Αυτοκρατόρων και έκαναν πρωτεύουσα τους το Χάνμπαλικ (σημερινό Πεκίνο) μεταφέροντας την πρωτεύουσα των Μογγόλων από την παλαιότερη στο Καρακορούμ. Σταδιακά όμως, η μογγολική κυριαρχία στην Κίνα εξασθένησε και τελικώς κατέπεσε (1368), αν και η Δυναστεία Μπορζιγκίν επέζησε στη Μογγολία μέχρι και τον 17ο αιώνα. Ιστορία της Μογγολίας Αυτοκρατορίες Πρώην κράτη της Ασίας
763503	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%81%CF%83%CE%AC%CE%BD-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%9F%CF%81%CE%B6	Μορσάν-συρ-Ορζ	Το Μορσάν-συρ-Ορζ (γαλλικά: Morsang-sur-Orge) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Εσόν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Μορσαιντουά (γαλλικά: Morsaintois). Παραπομπές Κοινότητες της Εσόν
649711	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%20%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%89%CE%BD%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%95%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%A5%CE%B4%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD	Ινστιτούτο Θαλασσίων Βιολογικών Πόρων και Εσωτερικών Υδάτων	Το Ινστιτούτο Θαλασσίων Βιολογικών Πόρων και Εσωτερικών Υδάτων (Ι.ΘΑ.ΒΙ.Π.Ε.Υ.) είναι ένα δημόσιο ερευνητικό Ινστιτούτο που εστιάζει τις δραστηριότητες του στους τομείς της αλιείας και των εσωτερικών υδάτων. Είναι το ένα από τα τρία Ινστιτούτα που απαρτίζουν το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε.). Οι εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου βρίσκονται στην Ανάβυσσο Αττικής (τοποθεσία Μαύρο Λιθάρι) και στην Αργυρούπολη. Ιστορικό Το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛ.ΚΕ.Θ.Ε) δημιουργήθηκε μετά από τη συνένωση του Εθνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών (Ε.Κ.Θ.Ε.) και του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Βιολογίας Κρήτης (Ι.ΘΑ.ΒΙ.Κ.) το 2003. Από τη συνένωση αυτή, δημιουργήθηκαν πέντε Ινστιτούτα. Το Ι.ΘΑ.ΒΙ.Π.Ε.Υ. δημιουργήθηκε το 2012 μετά από τη συνένωση δύο εκ των πέντε αρχικών Ινστιτούτων, του Ινστιτούτου Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων και του Ινστιτούτου Εσωτερικών Υδάτων. Αποστολή Η αποστολή του Ι.ΘΑ.ΒΙ.Π.Ε.Υ. είναι: να υποστηρίζει τη διατήρηση και τη διαχείριση των υδατικών βιολογικών πόρων, των οικοτόπων και των οικοσυστημάτων να παρέχει επιστημονική καθοδήγηση και υπηρεσίες σε εθνικούς, μεσογειακούς, ευρωπαϊκούς και άλλους διεθνείς οργανισμούς σχετικά με τη διατήρηση και τη διαχείριση του περιβάλλοντος και να ευαισθητοποιήσει το ευρύ κοινό σε θέματα που σχετίζονται με τη διατήρηση των υδατικών βιολογικών πόρων, των οικοτόπων και των οικοσυστημάτων. και επιτυγχάνεται μέσω: διεξαγωγής διεπιστημονικής και ολοκληρωμένης έρευνας πεδίου, εργαστηριακής και πειραματικά, τόσο σε βασικές όσο και σε εφαρμοσμένες έρευνες παρακολούθησης και επιστημονικών εκτιμήσεων και προβλέψεων για την κατάσταση των αποθεμάτων ιχθύων και οστρακοειδών στα ελληνικά ύδατα της αξιολόγησης της οικολογικής ποιότητας και της παρακολούθηση των εσωτερικών υδάτων παροχής συμβουλών για τη βιώσιμη εκμετάλλευση των αλιευτικών πόρων στα ελληνικά και στα μεσογειακά ύδατα της εκπόνησης ειδικών πιλοτικών μελετών, της ανάπτυξης νέων εργαλείων και της κατάρτισης σχεδίων διαχείρισης για συγκεκριμένα θέματα για τους εθνικούς, μεσογειακούς και ευρωπαϊκούς θεσμικούς οργανισμούς και της διάδοσης πληροφοριών και γνώσεων σχετικά με σημαντικά επιτεύγματα μέσω δημοσιεύσεων και διαφορων εκδηλώσεων. Για το σκοπό αυτό, το Ι.ΘΑ.ΒΙ.Π.Ε.Υ. συνεργάζεται στενά με τα άλλα δύο Ινστιτούτα του ΕΛΚΕΘΕ. Η γεωγραφική εμβέλεια δραστηριοτήτων του Ι.ΘΑ.ΒΙ.Π.Ε.Υ. εκτείνεται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Φωτογραφίες Παραπομπές Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επίσημος δικτυακός τόπος Ινστιτούτου: https://imbriw.hcmr.gr/ Σελίδα απεικόνισης δεδομένων αυτομάτων σταθμών μέτρησης περιβαλλοντικών παραμέτρων https://hydro-stations.hcmr.gr/ Η ιστοσελίδα του Έργου παρακολούθησης της οικολογική κατάστασης των ελληνικών ποταμών σε εφαρμογή της Οδηγίας Πλαίσιο για τα Ύδατα 2000/60/ΕΚ http://wfd.hcmr.gr/ Συλλογή φωτογραφιών από την εκστρατεία δειγματοληψιών για τον καθορισμό της οικολογικής ποιότητας των ελληνικών ποταμών το καλοκαίρι του 2018. https://photos.google.com/share/AF1QipPVrF63N4-Hb3qn-vW0frvBgpQ1PGdTTl3zV-Ha3ezrISI72LH7-FhpkE6segOmZg?key=XzcxZ2pPRnF2NmVBYXp1WGY3OEhTa3VTdFhqbG1R Η ιστοσελίδα του Έργου "Ανάπτυξη συστήματος ολοκληρωμένης διαχείρισης λεκανης απορροής και της συνδεόμενης παράκτιας και θαλάσσιας ζώνης στην περιοχή του Σπερχειού ποταμού και Μαλιακού Κόλπου". Ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα
209876	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%B4%CE%B1%20%CE%95%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82	Λιχάδα Ευβοίας	Η Λιχάδα είναι χωριό της βόρειας Εύβοιας και τοπική έδρα του Δήμου Ιστιαίας - Αιδηψού όπως αυτός συστάθηκε σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Στο παρελθόν αποτέλεσε έδρα της ομώνυμης κοινότητας η οποία λειτούργησε στο διάστημα 1912-2010. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Εύβοιας, στο όρος Λιχάς, σε απόσταση 137 χιλιομέτρων βορειοδυτικά της Χαλκίδας. Ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 181 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Το τοπωνύμιο Λιχάδα αποδίδεται σύμφωνα με τη μυθολογία στον Λίχα, υπηρέτη του Ηρακλή. Εκτός από την ονομασία του οικισμού συναντάται και ως ονομασία των παρακείμενων νησίδων (Λιχάδες) και του βουνού της ίδιας περιοχής (όρος Λιχάς). Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που γιορτάζει τρεις φορές το χρόνο. Ιστορική εξέλιξη πληθυσμού Παραπομπές Χωριά του νομού Εύβοιας Δήμος Ιστιαίας - Αιδηψού

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.