Dataset Viewer
id
stringlengths 2
7
| url
stringlengths 32
150
| title
stringlengths 1
90
| text
stringlengths 21
104k
|
---|---|---|---|
652250 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rectilinear%20Crossing%20Number | Rectilinear Crossing Number | Rectilinear Crossing Number is een distributed computing project dat onder het BOINC platform draait. Het doel van dit project is om het minimale aantal kruisingen te bepalen in grafen met rechte lijnen.
Aantal kruisingen bepalen
In een graaf met rechte lijnen met n knopen is het enorm moeilijk om het aantal minimale aantal kruisingen te bepalen. Voor kleine grafen, (bijvoorbeeld n = 4 of 5) is het nog eenvoudig, maar als het aantal knopen groter wordt, wordt het al snel moeilijk. Voor een volledige graaf met 20 knopen is het al niet meer bekend. Het is al wel bepaald voor grafen met minder dan 19 en 21 knopen. De moeilijkheid van het berekenen zit hem in het grote aantal verschillende configuraties. voor n = 11 zijn er al 2,334,512,907 verschillende configuraties.
De applicatie
De applicatie is een programma genaamd CAPE (Complete Abstract Pointset Extension). Deze applicatie neemt een beginsituatie van 11 punten en breidt deze vervolgens uit naar 12,13...,20 punten. Na iedere uitbreiding worden de situaties verwijderd waarin het aantal kruisingen zeker niet minimaal zal zijn, zelfs bij verdere uitbreiding. Niet eens alle beginsituaties van 11 punten hoeven gecontroleerd te worden. Hierdoor is de lengte van de "work units" (sets van uit te voeren berekeningen) zeer variabel en kan een work unit enkele minuten of meerdere uren in beslag nemen. Er is een maximum van 10 uur. Een work unit bestaat uit een beginsituatie van 11 punten en enkele getallen die de uitbreiding aangeven. Als blijkt dat dit te lang gaat duren wordt de work unit in meerdere eenheden opgedeeld.
Externe links
Overzicht van aantal kruisingen
Rectilinear Crossing Number home page
Distributed computing |
2025257 | https://nl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Eebinkarahisar | Şebinkarahisar | Şebinkarahisar (district), een Turks district in de provincie Giresun
Şebinkarahisar (stad), de hoofdplaats van het Turkse district Şebinkarahisar |
1048744 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Steenkoolmijn%20van%20Zolder | Steenkoolmijn van Zolder | De Steenkoolmijn van Zolder, oorspronkelijk eigendom van de S.A. Charbonnages de Helchteren Zolder en gelegen in het Kempens steenkoolbekken, was de laatste productieve Belgische steenkoolmijn (tot 1992). Deze Kempense mijnzetel heeft vanaf 1930 steenkool geproduceerd, hoofdzakelijk vette steenkool die vooral geschikt was voor gebruik in de zware industrie en die vooral werd afgenomen door de Belgische staalproductie in Luik en de Borinage.
Geschiedenis
André Dumont ontdekte in 1901 steenkool in de toen economisch sterk achtergebleven provincie Limburg.
De concessies Zolder en Helchteren die hier werden verleend op 25 oktober 1906, waren de grootste van dit steenkoolbekken met 70,06 km². De aandeelhouders waren rijke Belgische industriëlen die de uitbatingsmaatschappij Société anonyme Charbonnages d'Helchteren et Zolder oprichtten.
Pas in 1930 werd de eerste steenkool boven gehaald. Dat de voorbereidende werken 23 jaar duurden vooraleer de exploitatie kon beginnen, had te maken met veel oponthoud en tegenslagen. Voor het maken van de schachten koos men aanvankelijk niet voor de bevriezingsmethode die in de andere Kempische mijnen gebruikt werd. Men startte met een integrale boormethode maar men is, met een vertraging, naar de bevriezingsmethode moeten overgaan. Tijdens de Eerste Wereldoorlog namen de Duitsers een aantal machines, de bevriezingsinstallatie en bijna 1700 ton gietijzeren bekuipingselementen in beslag waardoor alles stil lag. In 1921 brak een deel van de vrieswand van schacht I en liep de schacht onder water. In 1922 gebeurde hetzelfde met schacht II. In mei 1925 was er weer een waterdoorbraak. In juni 1925 vernielde een brand de houten afdiepingstorens en de in aanbouw zijnde stalen schachtbokken. In 1927 kwam schacht II weer onder water door een breuk in de wand.
In 1913 had de directie al plannen voor het bouwen van een grootschalige tuinwijk Cité Berkenbos met meer dan duizend woningen en sociale voorzieningen. Vanaf 1913 werden de eerste huizen gebouwd voor personeel betrokken bij de installatie van de mijn. Het volledige plan werd niet gerealiseerd doordat de lange aanloop naar de exploitatie van de mijn veel financiële opslorpte en door gestegen kostprijzen. Tussen 1913 en 1958 werden in verschillende bouwfasen een 700-tal woningen gebouwd in verschillende wijken in de nabij de mijn gelegen gehuchten Berkenbos en Lindeman.
Van in het begin werkten er naast vele Belgen ook migranten afkomstig uit Centraal- en Zuid-Europa; na de Mijnramp van Marcinelle in 1956 kwamen er Turken en Marokkanen.
In 1964 fuseerde de steenkoolmijn van Houthalen met Zolder na tussenkomst van de Société Générale, eigenaar van beide vestigingen. Het begin van het einde voor de steenkoolproductie in België viel in de jaren vijftig van de twintigste eeuw door de steeds moordender concurrentie van goedkopere steenkool van overzee en van aardolie en kernenergie. De eerste Limburgse mijn die sloot was de steenkoolmijn van Zwartberg in 1966, Zolder ging als laatste dicht op 30 september 1992.
Een nieuwe toekomst voor de oude mijngebouwen
Op het oude mijnterrein en in vroegere burelen zijn nu nieuwe bedrijven gekomen, dit noemt men reconversie of omschakeling.
In de voormalige badzaal of lavoir is nu een restaurant en feestzalen.
Het Ophaalmachinegbouw werden gerestaureerd. In de centrale compressorenzaal kwam ZLDR Luchtfabriek. Dat is een bezoekerscentrum over het mijnverleden met feestmogelijkheden tussen enorme compressoren. Aan de achterkant werd het CVO De Verdieping geïntegreerd. Opzij werd Cultuurcentrum Muze ingewerkt.
Zoals vroeger is er nog steeds iedere 2de en 4de woensdag, de vroegere betaaldagen van de mijnwerkers, een 'multiculturele' markt op het nieuw aangelegde plein, in de volksmond ook wel de Turkenmarkt genoemd.
Technische gegevens van de mijn
Algemeen
De steenkolenmijn van Zolder had drie productieverdiepingen: op 720, 800 en op 900 meter. Deze laatste verdieping werd bereikt via hellende galerijen. Er waren twee schachten: schacht I was de lucht- en materiaalschacht: hij had een diameter van 5,10 meter en was 825 meter diep. Schacht II was de productieschacht , hij was 850 meter diep, had een diameter van 6 meter, en bevatte vier liftkooien. In 1957 werden hier skips (grote metalen bakken in plaats van liftkooien met verdiepingen) geïnstalleerd, zodat de wagentjes met steenkool niet telkens naar boven moesten om te worden uitgekipt en daarna terug naar beneden. Voortaan kon er 1200 ton per uur worden bovengehaald, dit was bijna een verdubbeling.
De elektriciteitscentrale
De elektriciteitscentrale in eclectische stijl van architect Dewandre werd in 1925 gebouwd. Dit gebouw aan de straatkant van het mijnterrein was het hart van de mijnsite. Samen met de turbines, de koeltoren en het onderstation leverde ze de nodige energie om alles draaiende te houden.
In 1997 werd er een nieuwe bestemming gevonden toen het Europees Centrum voor Renovatietechnieken (ECR) hier zijn opleidingscentrum en kantoorruimten onderbracht. De grondige restauratie van het gebouw voegde aan de buitenkant enkel de glazen inkomhal toe. De controlekamer die in 1955 werd geïnstalleerd bleef bewaard, samen met de meettoestellen en beveiligingsrelais op de loopbrug, de rolbruggen en metalen trappen, en de vier ventilatietorens.
De mijnterril
De mijnterril met steenafval van de mijnactiviteit, ligt ten noorden van de mijn en is ongeveer 155 m hoog en verheft zich 80 m boven de omgeving. De terril bevat veel leisteen, een materiaal dat rijk is aan mineralen. Die leveren een voedingsbodem voor specifieke plantengroei.
De terril maakt deel uit van het natuurreservaat Vallei van de Helderbeek dat op zijn beurt deel is van de Vallei van de Zwarte Beek. Hij is gelegen op de westrand van het Kempens Plateau. De begrazing door schapen zorgt ervoor dat de heide stand houdt. De terril is ook belangrijk voor vogels zoals de nachtzwaluw en de boomleeuwerik die hier broeden.
Transport
De steenkool werd vooral naar Luik of naar Antwerpen vervoerd via het Albertkanaal. Daarvoor had de mijn een spoorverbinding naar de kolenhaven van Lummen ("de Lossing") langs het Albertkanaal. Vandaag de dag zijn de sporen weg en ligt er fietssnelweg F752. De spoorweg is bekend als "het Routeke".
Tewerkstelling en productie
In 1964 bereikte men de maximale tewerkstelling (9379 mijnwerkers, een record door de fusie met Houthalen). In 1955 haalde men 1,6 miljoen ton steenkool boven, een record voor deze mijn; na de fusie was 1967 het topjaar met 2.377.000 ton. De totale productie bedroeg 87.911.000 ton waarvan 13 miljoen ton uit de concessie Houthalen.
Zie ook
Inventaris beschermde Kempense mijnmonumenten
Externe links
Site De Verdieping (renovatie ophaalmachinegebouw)
"Zwarte Goud" over KS Zolder
Heusden-Zolder
Zolder
Beschermd monument in Vlaanderen
Eclectische architectuur in België |
60530 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pijlkruisers | Pijlkruisers | De Pijlkruisers (Hongaars: Nyilaskeresztes Párt – Hungarista Mozgalom, letterlijk "Pijlkruispartij - Hongaarse Beweging") waren een verzameling van diverse extreem antisemitische en fascistische bewegingen in het Hongarije van na de Eerste Wereldoorlog die als symbool gekruiste pijlen voerden.
Namen
De Pijlkruispartij wisselde tijdens haar bestaan regelmatig van naam; meestal noodgedwongen, omdat de partij werd verboden en heropgericht onder een andere naam. In een geval werd een andere naam aangenomen na een fusie met kleinere fascistische partijen.
Nemzeti Akarat Pártja (Partij van de Nationale Wil) : 4 maart 1935 - 15 april 1937 (verboden)
Magyar Nemzeti Szocialista Párt (Hongaarse Nationaalsocialistische Partij) : 24 oktober 1937 - 21 oktober 1938 (verboden)
Nemzeti Szocialista Magyar Párt – Hungarista Mozgalom (Nationaalsocialistische Hongaarse Partij - Hongaarse Beweging) : 27 maart 1938 - 1 augustus 1938 (naamswijziging)
Magyar Nemzeti Szocialista Párt – Hungarista Mozgalom (Hongaarse Nationaalsocialistische Partij - Hongaarse Beweging) : 1 augustus 1938 - 23 februari 1939 (verboden)
Nyilaskeresztes Párt (Pijlkruispartij) : 15 maart 1939 - 24 augustus 1944 (verboden)
Nyilaskeresztes Párt – Hungarista Mozgalom (Pijlkruispartij - Hongaarse Beweging) : September 1944 - 7 mei 1945 (verboden)
Ideologie
De ideologie van de Pijlkruisers lag dicht bij die van de NSDAP in Duitsland en was gebaseerd op pro-Duitse extreemrechtse ideeën zoals die van Gyula Gömbös. Aanvankelijk werden Joden en etnische minderheden gestereotypeerd zonder filosofische onderbouwing, maar later werd de rassenleer van de nazi's overgenomen. De Hongaren werden gezien als onderdeel van het 'meesterras' dat de Duitse NSDAP propageerde. De gekruiste pijlen waren een oud symbool van de Magyaren, en werden gebruikt op een soortgelijke manier als de swastika in Duitsland. Dit symbool was al door eerdere nazistische groeperingen gebruikt voor de oprichting van de Pijlkruisers. Herstel van de grenzen van voor de Eerste Wereldoorlog, vernietiging van het Verdrag van Trianon, en de verwijdering van Joden en andere etnische minderheden uit de samenleving vormden speerpunten van het partijbeleid. De partij was fel antisemitisch en anticommunistisch, maar verschilde van de nazi's inzake geopolitieke ideeën. Ferenc Szálasi deinsde er ook niet voor terug om de nazi's bij tijd en wijle openlijk te bekritiseren. De Pijlkruisers waren derhalve zeker als nazistisch te typeren en waren beduidend rechtser dan het beleid dat Horthy voorstond, maar er waren ook duidelijke verschillen met de Duitse NSDAP.
Geschiedenis
Achtergrond en vroege fascistische partijen in Hongarije
De wortels van de Pijlkruisers lagen in de Witte Terreur die werd ontketend na de omverwerping van de Hongaarse Radenrepubliek. Veel officieren van het Nationaal Leger keerden zich tegen de Joden, mede vanwege de associatie van Joden met communisme en het feit dat een aantal prominente communisten eveneens (deels) Joods was. Staatshoofd en regent Miklós Horthy, bevreesd voor ordeverstoringen, toomde de Witte Terreur uiteindelijk in, waarop veel officieren ondergronds gingen. Zij vormden de kern voor verschillende antisemitische en nazistische partijen in Hongarije, zoals de Nationaal-Socialistische Arbeidspartij (ook wel bekend als de Zeiskruisers), de Hongaarse Nationaalsocialistische Boeren- en Arbeiderspartij (ook wel bekend als de Groenhemden), en verder de Hongaarse Nationaal-Socialistische Volkspartij van graaf Sándor Festetics, en de Hongaarse Nationaal-Socialistische Partij die beiden als NSDAP-klonen golden (de laatste bezat zelfs een SA en een SS, en werd aanvankelijk door nazi-Duitsland gesteund). Beide laatste partijen fuseerden in 1935 tot de Nationaal-Socialistische Partij van Hongarije. Verder bestond er een tweede Hongaarse Nationaal-Socialistische Partij geleid door István Balogh.
Deze groeperingen wisten gebruik te maken van het feit dat Horthy de sociaaldemocratische partij vleugellam had gemaakt, hoewel ze elkaar regelmatig tegenwerkten. Zodoende konden ze ten koste van de sociaaldemocraten steun verwerven onder de arbeiders van Boedapest. De Zeiskruisers werden in 1936 zelfs zo overmoedig dat ze op 1 mei 1936 openlijk in opstand kwamen en een Mars op Boedapest organiseerden naar Mussolini's voorbeeld in 1922. Het werd een grote mislukking; het leger sloeg de mars neer, en de Zeiskruisers werden verboden.
Oprichting en groei
De voedingsbodem was derhalve gelegd toen de Pijlkruisers in 1935 werden opgericht als de Partij van de Nationale Wil door voormalig legerofficier Ferenc Szálasi. Soldaten, boeren, officieren en nationalisten vormden de achterban van de groep. De partij trachtte de verschillende nazistische en fascistische groepen te verenigen, en zowel kiezers als kopstukken liepen in groten getale naar de PNW over. Baloghs HNSP werd in 1937 door de PNW geabsorbeerd waarna deze de naam HNSP werd overgenomen. Festetics, die uit zijn eigen HNSVP was gezet omdat hij niet antisemitisch genoeg was, vond eveneens onderdak bij deze nieuwe HNSP. In 1937 werd de groep echter verboden. Op 15 maart 1939 werd de partij opnieuw opgericht onder de naam Pijlkruisers, en nam vervolgens deel aan de parlementsverkiezingen van mei dat jaar, waarin 15% van de stemmen werd gewonnen. Hoewel de partij nooit regeerde en voortdurend met concurrenten overhoop lag, leidde de steun voor de Pijlkruisers en andere nazistische groeperingen ertoe dat Horthy zelf een meer pro-nazi bewind ging voeren om deze partijen de wind uit de zeilen te nemen. Tussen 1938 en 1941 werden drie antisemitische wetten aangenomen die Joden tot tweederangsburgers degradeerden. De Pijlkruisers bereikten met 250.000 leden een hoogtepunt in 1938 (toen ze formeel nog verboden waren), maar stagneerden hierna omdat Horthy zelf een antisemitischer beleid ging voeren. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werden ze opnieuw verboden maar bleven nog aanwezig, evenals hun nazistische concurrenten.
De Tweede Wereldoorlog: aan de macht geholpen
In maart 1944 hadden de Duitsers Hongarije bezet uit angst dat dit land zou overlopen naar de geallieerden, waarop Horthy was gedwongen een pro-Duitse regering aan te stellen onder Döme Sztójay als premier. Deze legaliseerde de Pijlkruisers opnieuw en in het kielzog van de Duitse troepen stroomden Gestapo- en SS-eenheden het land binnen. Minstens vierhonderdduizend Joden werden tijdens Sztójays regeerperiode naar de vernietigingskampen afgevoerd, maar ook politieke tegenstanders werden opgepakt en gedood. Voor Horthy was dit beleid te radicaal, temeer daar de oorlogskansen steeds meer in het nadeel van de Asmogendheden keerden. In augustus 1944 gaven de Duitsers toe aan de druk van Horthy en groeiende onvrede bij de Hongaarse bevolking, waarop Sztójay werd vervangen door Géza Lakatos.
Horthy probeerde hierop in het geheim opnieuw met de Sovjet-Unie te onderhandelen, en kwam op 11 oktober 1944 tot overeenstemming met dit land over een wapenstilstand. Horthy kondigde dit op 15 oktober via de nationale radio aan maar de Duitse reactie kwam snel: Operatie Panzerfaust was door Skorzeny al voorbereid en omvatte de ontvoering van Horthy's zoon Miklós junior, en de bezetting van de citadel van Boedapest en de radiogebouwen. Bovendien weigerde Lakatos aan de wapenstilstand mee te werken uit angst voor de wraak van de in het land nog oppermachtige Duitsers, de regering trad af. Horthy werd onder deze openlijke chantage tot aftreden gedwongen maar moest als laatste regeringsdaad Szálasi tot premier benoemen. Hiermee waren de Pijlkruisers aan de macht geholpen door de Duitsers.
Schrikbewind en ondergang
Szálasi riep zichzelf uit tot 'Leider van de Natie' en vormde een nationale eenheidsregering. De tijd raakte echter op voor Hongarije; het Rode Leger was in samenwerking met de naar de geallieerden overgelopen Roemenen Oost-Hongarije binnengevallen en rukte steeds verder op. Bovendien vertrouwden de Duitsers ook Szálasi niet en had deze door de Duitse militaire bezetting en de opmars van het Rode Leger maar weinig te vertellen. Het enige waar de Pijlkruisers vrijheid in hadden was de repressie van de bevolking, en in deze laatste oorlogsmaanden gingen alle remmen los. Szálasi en zijn Pijlkruisers voerden van oktober 1944 tot mei 1945 een waar schrikbewind. Onder hun leiding en geholpen door de Duitse bezetter werden vele Joden, zigeuners en andere minderheidsgroepen naar concentratiekampen gedeporteerd. Szálasi stuurde, terwijl de Sovjettroepen steeds verder oprukten en vanaf 24 december 1944 Boedapest belegerden, in samenwerking met Adolf Eichmann in deze laatste oorlogsmaanden nog ongeveer 80.000 Joden naar de vernietigingskampen, waar ze vrijwel allemaal omkwamen. Bovendien werden 15.000 Joden tezamen met communisten en andere tegenstanders direct ter plekke vermoord door de Pijlkruisers. Groepen Pijlkruisers vielen woningen van Joden binnen (in Boedapest waren de Joden geconcentreerd in ca. 2000 gebouwen die als mini-ghetto's dienstdeden) en deporteerden de bewoners of schoten hen ter plekke dood. Joodse burgers werden op straat doodgeschoten, en de Pijlkruisers drongen Joodse ziekenhuizen binnen waar ze patiënten in hun bedden doodschoten. De acties van Joodse leiders en buitenlandse diplomaten als Raoul Wallenberg, Angelo Rotta, Carl Lutz, Ángel Sanz Briz en Giorgio Perlasca, alsmede de opmars van het Rode Leger, behoedden de Joodse gemeenschap voor totale vernietiging. Boedapest werd ondertussen door de oorlogshandelingen tot een ruïne herschapen. Szálasi zelf had Boedapest al met medeneming van de Stefanskroon op 11 december 1944 verlaten, en in januari 1945 werd Pest veroverd door het Rode Leger en trokken de Duitsers en Pijlkruisers terug op Boeda.
In het bevrijde deel van Hongarije was te Debrecen inmiddels een nieuwe pro-geallieerde regering gevormd, die door de geallieerden erkend werd, en waarin de communisten sleutelposities bezaten. Op 30 januari 1945 sloot deze in Moskou een wapenstilstand, maar in Boedapest en West-Hongarije bleven de Duitsers en Pijlkruisers stand houden. Op 13 februari 1945 viel Boedapest, nadat de minister van Binnenlandse Zaken Gabor Vájna nog enkele dagen eerder had besloten tot het hernoemen van straten en pleinen die naar Joden waren vernoemd. Pijlkruisers bleven met de Duitsers doorvechten in West-Hongarije tot april 1945, toen ook dit gebied door het Rode Leger werd bezet.
Nasleep
Na de verovering van Hongarije door het Rode Leger werden de Pijlkruisers van hun macht beroofd en werd de partij verboden. Minstens 6200 leden van de beweging werden van moord beschuldigd. Szálasi zelf werd op 12 maart 1946 terechtgesteld.
In 2006 vond nog een schandaal plaats toen voormalig Pijlkruiser-lid Lajos Polgár in Melbourne werd getraceerd en van oorlogsmisdaden beschuldigd, maar de zaak is niet doorgezet en Polgár overleed al in juli dat jaar. Horthy daarentegen werd vrij snel vrijgelaten, ging in ballingschap, en heeft altijd een zeker respectabel imago in de Hongaarse geschiedenis behouden. De neofascistische Hongaarse Welvaartspartij heeft een aantal Pijlkruisers-ideeën overgenomen, maar de beweging is uiteindelijk weggekwijnd en ontbonden.
De Schoenen op de Donaukade is een gedenkteken van metalen schoenen die langs de Donaukade staan opgesteld, ter herinnering aan de Joden die gedwongen werden eerst hun schoenen uit te trekken (schoenen waren kostbaar) waarop ze door de Pijlkruisers werden doodgeschoten waarna ze in de rivier vielen en door de stroming werden meegenomen.
Fascisme
Radicaal-rechtse partij
Tweede Wereldoorlog in Hongarije
Antisemitische beweging |
1244242 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gertrudis%20van%20Brunswijk | Gertrudis van Brunswijk | Gertrudis van Brunswijk (ca. 1058 - Brunswijk, 9 december 1117) was een leidende figuur in de Saksische politiek van het begin van de twaalfde eeuw. Zij was gravin van Brunswijk en regentes van Meißen. Vanaf 1112 had ze een leidende rol in het Saksische verzet tegen keizer Hendrik IV en keizer Hendrik V.
Ze was een dochter van Egbert I van Meißen en van Irmengard van Susa (ca. 1020 - 21 januari 1078).
Eerste huwelijk
Gertrudis trouwde met Diederik II van Katlenburg (ovl. 1085). Zij kregen een zoon: Diederik III (ovl. 12 augustus 1106), gehuwd met Adela van Beichlingen.
Tweede huwelijk
Gertrudis hertrouwde met Hendrik van Northeim (ovl. 1101). Zij kregen drie kinderen:
Richenza (-1141), gehuwd met Lotharius van Supplinberg, die later keizer zou worden
Gertrudis, erfgename van Friesland en gravin van Bentheim, gehuwd met Siegfried I van Weimar-Orlamünde, paltsgraaf van de Rijn, en met Otto I van Rheineck.
Otto III (-1116) Hij is nooit gehuwd geweest en stierf kinderloos.
In 1090 volgde zij haar broer Egbert II van Meißen op als gravin van Brunswijk. Toen Hendrik in 1101 markgraaf van Friesland was geworden, bezochten Hendrik en Gertrudis hun nieuwe domein. Hendrik kwam bij een moordaanslag om het leven en Gertrudis kon ternauwernood ontsnappen.
Derde huwelijk
Gertrudis trouwde voor de derde maal met Hendrik I van Eilenburg (ovl. 1103), markgraaf van Meißen nadat de keizer deze functie van haar broer Egbert had afgenomen. Hendrik en Gertrudis hadden geen kinderen, en dat zou betekenen dat graaf Koenraad de Grote de erfgenaam van Hendrik zou worden. Maar tijdens de begrafenis bleek Gertrudis zwanger te zijn. De partij van graaf Koenraad verspreidde nu het gerucht dat Gertrudis een kussen onder haar kleding had verstopt om Koenraad zijn rechtmatige erfenis te ontzeggen. Gertrudis ontkrachtte deze bewering door alle vazallen van haar overleden echtgenoot in vergadering bijeen te roepen. Tijdens deze vergadering ging ze op een podium staan en liet ze haar gewaden tot op haar heupen zakken, zo overtuigde ze de aanwezigen dat ze daadwerkelijk zwanger was. Vervolgens deed het gerucht de ronde dat Gertrudis door overspel zwanger was geworden en dat ze haar man had vermoord toen die dat had ontdekt. Deze beschuldiging had weinig effect en Gertrudis beviel na verloop van tijd van een gezonde zoon: Hendrik II van Eilenburg. De partij van Koenraad beweerde nu dat Gertrudis een dochter had gekregen en dat ze die had verwisseld met een zoon van een arme boer, maar dit kon niet worden bewezen. Gertrudis regeerde als regentes voor haar zoon.
Toen Hendrik II eenmaal volwassen was geworden, werden nog steeds insinuaties gemaakt over de verwisseling. Een van de vazallen van Koenraad zwoer zelfs op zijn leven dat de verwisseling had plaatsgevonden. Hendrik riep zijn vazallen op om deze belediging te wreken. Twee van hen vonden inderdaad de vazal van Koenraad, en die wilde vluchten - maar zijn paard stond als aan de grond genageld. De vazallen van Hendrik staken hem toen de ogen uit, sneden zijn neus, oren en lippen af en rukten zijn tong uit. Algemeen werd de weigering van het paard als bewijs aanvaard dat de eed vals was, en Hendrik dus wel echt de zoon van Gertrudis was. Toen graaf Koenraad later nog opmerkingen over de verwisseling maakte, nam Hendrik hem gevangen en sloot hem op in een kerker van zijn kasteel. Daar werd Koenraad onder erbarmelijke omstandigheden gevangen gehouden, totdat Hendrik overleed.
Gertrudis stichtte in 1115 het benedictijner klooster van Maria en Sint-Egidius (patroon van de zogende vrouwen) in Brunswijk. Vermoedelijk als dank voor de voorspoedige bevalling en kindertijd van haar jongste zoon, die zoals hierboven beschreven politiek zeer beladen was. Het klooster is opgezet vanuit het klooster van Bursfelde, dat door haar tweede man was gesticht. Door een droom geïnspireerd liet Gertrudis het gebeente van Sint-Adinctor, van Trier overbrengen naar het nieuwe klooster in Brunswijk.
Markgraaf van Brunswijk
Graaf van Northeim
Brunonen
Persoon in de 12e eeuw |
5560881 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bisdom%20Mzuzu | Bisdom Mzuzu | Het bisdom Mzuzu (Latijn: Dioecesis Mzuzuensis) is een rooms-katholiek bisdom met als zetel Mzuzu in Malawi. Het is een suffragaan bisdom van het aartsbisdom Lilongwe.
In 1947 werd de apostolische prefectuur Northern Nyassa opgericht. Dit werd in 1961 verheven tot het bisdom Mzuzu. De eerste bisschoppen waren witte paters.
In 2019 telde het bisdom 18 parochies. Het bisdom heeft een oppervlakte van 21.500 km2 en telde in 2019 1.919.000 inwoners waarvan 28,8% rooms-katholiek was.
Bisschoppen
Jean-Louis Jobidon, M. Afr. (1961-1987 Resigned)
Joseph Mukasa Zuza (1995-2015)
John Alphonsus Ryan, S.P.S. (2016-)
Mzuzu |
2129823 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Corsica%20%28doorverwijspagina%29 | Corsica (doorverwijspagina) | Corsica, een eiland in de Middellandse Zee
Corsica (wijnstreek)
Corsica (Pennsylvania), een plaats in de Amerikaanse staat Pennsylvania
Corsica (Romeinse provincie), een provincie van het Romeinse rijk, gelegen op het gelijknamige eiland
Corsica (South Dakota), een plaats in de Amerikaanse staat South Dakota |
2714635 | https://nl.wikipedia.org/wiki/World%20War%20Z | World War Z | World War Z is een apocalyptische horror-actiefilm geregisseerd door Marc Forster en met Brad Pitt in de hoofdrol. De film is gebaseerd op het boek World War Z: An Oral History of the Zombie War van Max Brooks.
Brad Pitts productiebedrijf Plan B Entertainment verwierf de filmrechten in 2007. De opnames gingen in juli 2011 van start op Malta met een budget van zo'n 110 miljoen euro. Er werd ook in Schotland, Wales, Engeland en Boedapest gefilmd. In 2012 werden delen van het scenario herschreven en vonden opnieuw opnames plaats, waardoor het budget werd overschreden en de film een half jaar later werd uitgebracht.
De film was de duurste zombiefilm ooit, met een budget van 175 miljoen euro. Door de tegenslagen ontstond commotie in de pers en werd een flop verwacht. De film ging op 2 juni 2013 in première in Londen en werd vervolgens een kaskraker, met een wereldwijde opbrengst van bijna 500 miljoen euro. Daarmee was World War Z Brad Pitts meest lucratieve film ooit. Ook kritisch was hij niet onsuccesvol; met scores van 68% bij Rotten Tomatoes en 63% bij Metacritic.
Verhaal
In de media zijn onheilspellende berichten te horen over een uitbraak van hondsdolheid bij mensen die zich vervolgens als zombies gaan gedragen. Terwijl Gerry met zijn vrouw hun twee dochters naar school brengt ontstaat paniek in de straten van Philadelphia. Nadat hun auto wordt aangereden wordt duidelijk waarom. Overal lopen zombies die mensen bijten die twaalf seconden later ook in zombies veranderen. Het viertal vlucht een kampeerwagen in en rijdt ermee naar New York. Daar schuilen ze in een flatgebouw waar ze overnachten bij een Spaanstalig gezin. Gerry wordt intussen gecontacteerd door de VN omdat die hem, als voormalig onderzoeker in oorlogsgebieden, nodig hebben om de oorsprong van het virus te achterhalen. De volgende ochtend breken zombies het gebouw binnen en ze vluchten al vechtend het dak op. Het gastgezin verkiest te blijven maar komt om. Enkel hun zoontje ontsnapt en gaat met Gerry mee als hij en zijn gezin worden gered door een legerhelikopter.
Die voert hen naar een vliegdekschip waar ze een verblijfplaats krijgen. Daar wordt alle hoop gevestigd op een briljante jonge viroloog om een remedie te vinden. Gerry krijgt de opdracht hem naar Zuid-Korea te begeleiden, waar volgens informatie het virus eerst werd opgemerkt. De jongeman schiet bij wijze van dom ongeluk zichzelf dood als ze na de landing op een Amerikaanse legerbasis in Zuid-Korea worden aangevallen door zombies. Ze komen te weten dat Noord-Korea het virus onder controle heeft gekregen door de tanden van alle Noord-Koreanen te trekken. De informant, die in de cel zit omdat hij wapens verkocht aan het geïsoleerde land, vertelt ook dat Israël zich kort voor de uitbraak volledig heeft ommuurd, en daardoor ook gespaard is gebleven. Hij geeft Gerry de naam van een Israëli die meer weet.
Daarop vertrekken ze naar Jeruzalem, waar het inderdaad veilig is achter de hoge veiligheidsmuur. Gerry ontmoet er de man, die hem vertelt dat zijn land proactief heeft gehandeld nadat ze Indische communicatie hadden onderschept waarin sprake was van "zombies", waarna hij optrad als de tiende man. (Negen beleidsmakers waren zeker dat het codetaal was. De tiende moest er volgens de regels dan van uitgaan dat het toch echt was, en maatregelen nemen.) In de tussentijd zijn er zoveel zombies bij elkaar gekomen achter de muur, dat ze op elkaar beginnen te kruipen en eroverheen raken. De stad en de naastgelegen luchthaven worden al snel overspoeld en de C-130 waarmee Gerry was gekomen gaat ervandoor. Op hun tocht naar de luchthaven redt Gerry het leven van een IDF-soldate die hen escorteerde door haar hand af te hakken nadat ze daarin werd gebeten, en zij gaat met hen mee. Op de luchthaven stoppen ze een Wit-Russisch passagiersvliegtuig en ontsnappen zo ternauwernood.
In de lucht denkt Gerry aan een soldaat in Zuid-Korea die vertelde dat de zombies hem negeerden en een jongen in Jeruzalem die de zombies gewoon voorbijliepen. Hij bedenkt dat deze mensen ziek waren en dat het zombievirus hen daardoor niet geschikt achtte als gastheer. Hij belt zijn baas en vraagt hem waar hij ziektes kan vinden waarmee hij zichzelf kan infecteren. Dat blijkt een laboratorium van de Wereldgezondheidsorganisatie in Cardiff te zijn. De piloten stemmen er vervolgens mee in om niet naar Cyprus maar naar Wales te vliegen. Dan ontdekt een stewardess een zombie en al snel slaat het virus om zich heen. Gerry gebruikt een granaat van de soldate om een gat in de romp te maken waardoor de zombies naar buiten worden gezogen, maar dit heeft tevens tot gevolg dat het vliegtuig neerstort.
Gerry raakt daarbij zwaargewond, en de soldate brengt hem naar het laboratorium, dat niet ver meer blijkt te zijn. De enkele nog gezonde wetenschappers verzorgen hem en vertellen dan dat de viruskluis zich in een met zombies vergeven vleugel van het gebouw bevindt. Van zijn baas verneemt hij dat zijn vrouw en kinderen naar een vluchtelingenkamp op Nova Scotia werden overgebracht omdat ze dachten dat hij omgekomen was. Met zijn drieën gaan ze naar de kluis, maar de zombies merken hen op en ze raken elkaar kwijt. Gerry vindt en betreedt de kluis, maar wordt belaagd door een zombie. Daarom injecteert hij zichzelf met een pathogeen en wacht enige tijd. Dan opent hij de deur en staat oog en oog met de zombie, die hem vervolgens gewoon voorbijloopt. Gerry wandelt gewoon tussen de zombies door terug naar de anderen en krijgt dan het medicijn tegen de ziekte die hij zichzelf gaf.
Later wordt Gerry op Nova Scotia herenigd met zijn gezin. Hij vertelt vervolgens als narrator dat ze nu ziektes gebruikten om tijd te winnen, mensen te redden en de zombies te bestrijden, maar dat de oorlog nog maar net is begonnen.
Rolverdeling
Brad Pitt als Gerry Lane, de protagonist. Hij werkte vroeger als onderzoeker voor de Verenigde Naties en werd uitgestuurd naar allerlei conflictgebieden.
Mireille Enos als Karin Lane, Gerry's vrouw.
Abigail Hargrove als Rachel Lane, Gerry's oudste dochter.
Sterling Jerins als Constance Lane, Gerry's jongste dochter.
Fabrizio Zacharee Guido als Tomas, de jongen die meegaat met Gerry's gezin.
Ernesto Cantu en Vicky Araico als Tomas' vader en moeder.
Fana Mokoena als Thierry Umutoni, de vice-secretaris-generaal van de Verenigde Naties.
Daniella Kertesz als Segen, de Israëlische soldate.
James Badge Dale als kapitein Speke, de US Army Ranger in Zuid-Korea.
David Morse als de voormalige CIA-agent die in Zuid-Korea gevangenzit.
Michiel Huisman als Ellis, de US Army Ranger met het manke been in Zuid-Korea.
Ludi Boeken als Jurgen Warmbrunn, de Mossad-directeur.
Matthew Fox als de pararedder die Gerry en zijn gezin per helikopter oppikt.
Elyes Gabel als Andrew Fassbach, de jonge viroloog die een remedie moet vinden.
Peter Capaldi, Pierfrancesco Favino, Ruth Negga en Moritz Bleibtreu als de virologen in het WHO-onderzoekscentrum in Cardiff.
Michael Jenn als de zombie in de viruskluis van het WHO-centrum.
Grégory Fitoussi als de piloot van de C-130.
Denis Ischenko en Nikola Djuricko als de piloten van het Wit-Russische passagiersvliegtuig.
Elen Rhys als de stewardess in het passagiersvliegtuig.
Externe links
Officiële Website
Amerikaanse film
Film uit 2013
Zombiefilm |
1266075 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacqueline%20de%20Heer | Jacqueline de Heer | Jacqueline de Heer (Rotterdam, 3 mei 1970) is een voormalig Nederlandse softballer.
De Heer kwam uit voor het eerste damesteam van de Sparks uit Haarlem en was tevens international van het Nederlands damessoftbalteam. Ze nam met dit team deel aan de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta als korte stop. In 2004 beëindigde De Heer haar actieve topsportcarrière als landskampioen met de Sparks als spelercoach.
Nederlands softballer
Nederlands olympisch deelnemer |
3489329 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lonchetron%20fennicum | Lonchetron fennicum | Lonchetron fennicum is een vliesvleugelig insect uit de familie Pteromalidae. De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1956 door Graham.
Pteromalidae |
3078858 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Paravandellia%20phaneronema | Paravandellia phaneronema | Paravandellia phaneronema is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de parasitaire meervallen (Trichomycteridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1943 door Miles.
Parasitaire meervallen |
3305338 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dromica%20bennigseni | Dromica bennigseni | Dromica bennigseni is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1896 door W.Horn.
Zandloopkevers |
450347 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Montourtier | Montourtier | Montourtier is een plaats en voormalige gemeente in het Franse departement Mayenne in de regio Pays de la Loire en telt 304 inwoners (1999). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Laval.
Geschiedenis
Montourtier maakt sinds 22 maart 2015 deel uit van het kanton Évron toen het kanton Montsûrs, waar de gemeente daarvoor onder viel, werd ophgeheven. Op 1 januari 2019 fuseerde deze gemeente met Deux-Évailles, Montsûrs-Saint-Cénéré en Saint-Ouën-des-Vallons tot de commune nouvelle Montsûrs.
Geografie
De oppervlakte van Montourtier bedraagt 19,6 km², de bevolkingsdichtheid is 15,5 inwoners per km².
Demografie
Onderstaande figuur toont het verloop van het inwonertal (bron: INSEE-tellingen).
Montsûrs
Plaats in Mayenne
Voormalige gemeente in Mayenne |
2498298 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Coenobius%20sikkimensis | Coenobius sikkimensis | Coenobius sikkimensis is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1995 gepubliceerd door Lopatin.
sikkimensis |
1410820 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Koppen | Koppen | Koppen (televisieprogramma)
Een kopbal spelen binnen het voetbal
Koppen van bolbloemen
Het aantal koppen op een schip is het aantal bemanningsleden; zie ook Pars pro toto
Peter van Koppen rechtspsycholoog
Kris van Koppen bijzonder hoogleraar Natuur- en milieueducatie aan de Universiteit Utrecht
Zie ook
Wladimir Köppen en zijn klimaatclassificatie |
5164785 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ike%20Gyokuran | Ike Gyokuran | was een Japans kunstschilder, kalligraaf en dichter. Zij was tijdens haar leven beroemd in Kioto en wordt nog steeds zeer gewaardeerd in Japan.
Bij haar geboorte gaven haar ouders haar de voornaam . Later kreeg ze de artiestennaam Gyokuran, waarschijnlijk van haar schilderleraar, Yanagisawa Kien (1707-1758). Gyokuran trouwde met een andere kunstenaar, Ike no Taiga. Zij werd vooral bekend onder de naam na haar huwelijk, Ike Gyokuran. Haar achternaam vóór het huwelijk was Tokuyama, en ze is ook wel bekend als Tokuyama Gyokuran.
Biografie
Gyokuran begon al jong met lessen in schilderkunst onder leiding van de destijds beroemde sumi-e-schilder Yanagisa Kien, die regelmatig het theehuis van haar moeder bezocht. Waarschijnlijk heeft hij haar in contact gebracht met haar latere echtgenoot Ike no Taiga.
Na hun huwelijk woonde het echtpaar in een kleine studio naast het Gion-heiligdom in Kioto.
Gyokuran leerde van Taiga de schilderstijl van de nanga-beweging, de Japanse versie van een Chinese schilderstijl. In nanga worden landschappen vrijwel monochroom afgebeeld. Gyokuran leerde op haar beurt aan haar man hoe hij poëzie kon schrijven in de Japanse waka-stijl, waarin zij zeer vaardig was.
Beiden stonden bekend om hun excentriciteit. Ze maakten samen kunst, beïnvloedden elkaar wederzijds en waren ook bekend omdat zij samen, als gelijken, muziek maakten in hun vrije tijd. Dit was hoogst ongebruikelijk in een land waar vrouwen werden beschouwd als inferieur aan mannen. Tevens is bekend dat Gyokuran haar wenkbrauwen niet afschoor, hetgeen wel gebruikelijk was voor getrouwde vrouwen in die tijd.
Werk
Gyokuran schilderde vouwschermen, schuifdeuren, handrollen, hangrollen en waaiers. Ze schilderde ook vaak kleine scènes, waarbij ze haar gedichten schreef in kalligrafie.
In 1910 werden haar gedichten afgedrukt naast houtsnedes van het Matsuya-theehuis bij het Gion-altaar in de collectie Gion sanjo kashū (collectie gedichten van de drie vrouwen van Gion).
Latere waardering
Tot op de dag van vandaag verkleden jonge vrouwen zich tijdens het jaarlijkse Jidai Matsuri (Festival van de leeftijden) in Kioto als als prominente vrouwelijke figuren uit de geschiedenis, waaronder Gyokuran.
Sommige werken van Gyokuran zijn aangewezen als Japans nationaal cultureel erfgoed.
Japans kunstschilder
Wikipedia:Pagina's met vertalingen die niet zijn nagekeken |
1158676 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sextus%20Vettulenus%20Cerialis | Sextus Vettulenus Cerialis | Sextus Vettulenus Cerialis was een Romeins legeraanvoerder en politicus in de eerste eeuw na Chr.
Cerialis was afkomstig uit Raete, niet ver van Rome. Hij behoorde tot de senatoriale stand. Onder keizer Nero bekleedde hij het prestigieuze ambt van quaestor Augusti. Vervolgens diende hij als praetor Augusti.
Tijdens de Joodse oorlog was Cerialis legatus legionis van het Legio V Macedonica, een van de Romeinse legioenen die werd ingezet om de opstand neer te slaan (67-70). Zelf stond Cerialis daarbij onder bevel van Vespasianus en later van diens zoon Titus. Een van de wapenfeiten van Cerialis tijdens de Joodse oorlog is dat hij met een regiment ruiters in 68 de steden in Idumea voor der Romeinen wist te heroveren op de opstandelingen.
Na de val van Jeruzalem in 70 keerde Titus terug naar Rome. Cerialis werd nu legatus Augusti pro praetore over Judea en kreeg daarmee het bevel over alle Romeinse troepen in de provincia, waaronder het Legio X Fretensis. In 71 werd hij afgelost door Sextus Lucilius Bassus. Cerialis keerde daarop terug naar Rome.
In 72-73 werd Cerialis verkozen tot consul suffectus. Vervolgens diende hij als legatus Augusti pro praetore in Moesia (74/75 - 78/79). Vermoedelijk bekroonde hij zijn carrière als proconsul van Africa. Of hij hier ook overleed of dat hij later terugkeerde naar Rome valt uit de beschikbare historische bronnen niet op te maken.
Noten
Referenties
, Legio X Fretensis. A Prosopographical Study of its Officers (I-III c. A.D.), 1993, pag. 27-28.
Vettulenus
Vettulenus
Vettulenus
Persoon in de 1e eeuw |
374937 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Driemanspolder%20%28wijk%29 | Driemanspolder (wijk) | Driemanspolder is een wijk (nummer 13) in de plaats Zoetermeer, genoemd naar de voormalige polder en waterschap Driemanspolder.
De wijk wordt aan de ene kant afgeschermd door lange galerijflats van 11 etages hoog, aan de andere kant grenst de snelweg A12 aan de wijk. Op de grens met wijk 12 Dorp liggen de sneltramhalte Delftsewallen en de sneltramhalte Dorp aan de voormalige Zoetermeer Stadslijn. Aan de kant van de A12 ligt sneltramhalte Driemanspolder. Deze halte is met een loopbrug, de Nelson Mandelabrug genaamd, verbonden aan het treinstation Zoetermeer.
In de wijk is veel hoogbouw aanwezig, centraal ligt een klein winkelcentrum, de Vijverhoek.
Externe link
Wijk13.nl
Wijk in Zoetermeer |
3384663 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Choranthus%20vitellius | Choranthus vitellius | Choranthus vitellius is een vlinder uit de familie van de dikkopjes (Hesperiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1793 door Johann Christian Fabricius.
Hesperiinae |
2927477 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Schoenlandella%20gloriosa | Schoenlandella gloriosa | Schoenlandella gloriosa is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Mercado in 2003.
gloriosa |
5482073 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mariakapel%20%28Berg%2C%20Rijksweg%29 | Mariakapel (Berg, Rijksweg) | De Mariakapel is een kapel in Berg in de Nederlands Zuid-Limburgse gemeente Valkenburg aan de Geul. De kapel staat aan de westkant van het dorp aan de doorgaande weg (Rijksweg) van Berg naar Maastricht waar de Grote Straat hierop uitkomt (ter hoogte van Rijksweg 10).
Elders in het dorp bevindt zich een tweede Mariakapel.
De kapel is gewijd aan Maria. Eens in de twee jaar doet de sacramentsprocessie de kapel aan als rustaltaar.
Geschiedenis
In het midden van de 19e eeuw werd de kapel gebouwd door de familie Bemelmans.
In de jaren 1950 werd de oude kapel afgebroken op plaats te maken voor de verbreding van de Rijksweg. In 1957 werd er een nieuwe kapel gebouwd.
Bouwwerk
De open kapel heeft een rechthoekig grondplan en wordt gedekt door een verzonken zadeldak. Het bouwwerk is opgetrokken in mergelsteen waarbij het basement in breuksteen uitgevoerd is. De hoeken hebben lage overhoekse steunberen. In de beide zijgevels is elk een spitsboogvenster aangebracht. De frontgevel en achtergevel zijn een topgevel met schouderstukken, waarbij op de top van de frontgevel een kruis geplaatst is. De frontgevel bevat de spitsboogvormige toegang met iets uitstekende aanzetstenen en wordt afgesloten met een halfhoog ijzeren hek.
Van binnen is de kapel uitgevoerd in mergelsteen en heeft een wit gepleisterd spits tongewelf. Tegen de achterwand is een mergelstenen altaar geplaatst. Op het altaar staat een donkerbruin geglazuurd Mariabeeldje. Rond het beeld is in spitsboogvorm een krans van lampjes aangebracht.
Zie ook
Lijst van weg- en veldkapellen in Valkenburg aan de Geul
Bouwwerk in Valkenburg aan de Geul
Kapel in Limburg (Nederland) |
3263888 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Artopotamon%20compressum | Artopotamon compressum | Artopotamon compressum is een krabbensoort uit de familie van de Potamidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1984 door Dai & Chen.
Potamidae
IUCN-status onzeker |
2434517 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nematalosa | Nematalosa | Nematalosa is een geslacht van straalvinnige vissen uit de familie van haringen (Clupeidae). Het geslacht is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1917 door Regan.
Soorten
Nematalosa arabica Regan, 1917
Nematalosa come (Richardson, 1846)
Nematalosa erebi (Günther, 1868)
Nematalosa flyensis Wongratana, 1983
Nematalosa galatheae Nelson & Rothman, 1973
Nematalosa japonica Regan, 1917
Nematalosa nasus (Bloch, 1795)
Nematalosa papuensis (Munro, 1964)
Nematalosa persara Nelson & McCarthy, 1995
Nematalosa resticularia Nelson & McCarthy, 1995
Nematalosa vlaminghi (Munro, 1956)
Clupeidae |
2493840 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aphthona%20taniae | Aphthona taniae | Aphthona taniae is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 2006 gepubliceerd door Konstantinov.
taniae |
1618153 | https://nl.wikipedia.org/wiki/G%C3%A9rard%20Diffloth | Gérard Diffloth | Gérard Diffloth (Châteauroux, 13 februari 1939 – Surin, 14 augustus 2023) was een Frans taalkundige, gespecialiseerd in de Austroaziatische talen.
Biografie
Gérard Diffloth studeerde wiskunde en journalistiek in Frankrijk en vervolgens taalkunde aan de Universiteit van Californië te Berkeley. Na een jaar veldonderzoek in het zuiden van India promoveerde hij in 1968 op The Irula Language. A Close Relative of Tamil. Vervolgens specialiseerde hij zich in de tot op dat moment nauwelijks bekende Mon-Khmertalen van Zuidoost-Azië. In talrijke boeken en tijdschriftartikelen heeft hij geschreven over het Semai, Jah-Hut, Chewong en Temiar, talen die worden gesproken op het Maleisisch Schiereiland; het Wa, Bulang, U, Palaung en Mang gesproken in het grensgebied van Myanmar en Yunnan; het Chong, Phalok, Mon, Nyah-Kur, Sô en Kuay uit Thailand; het Pear, Samrê, Sung, Sa-och, Brao, Kancho, Tempuan, Kuay en de diverse dialecten van het Khmer van Cambodja en verder over ruim twintig Mon-Khmer minderheidstalen in Laos en ruim tien talen van de bergvolkeren van Vietnam.
Diffloth was gedurende 17 jaar verbonden aan de Universiteit van Chicago en vervolgens acht jaar aan de Cornell-universiteit (Ithaca, New York), waar hij in 1988 werd benoemd tot hoogleraar taalkunde en aziatische studies. Verder was hij als gasthoogleraar verbonden aan de Universiteit van Kioto (1976-1977) en aan de Academia Sinica van Taiwan (1996-1997). Hij is sinds 2000 lid van de École Française d'Extrême-Orient te Siem Reap-Angkor, Cambodja.
In 1974 schreef Diffloth een lemma over de Austroaziatische talen in de Encyclopædia Britannica. De door hem in dat artikel ontwikkelde onderverdeling van het Austroaziatisch in twaalf taalgroepen is sindsdien de meest gebruikte classificatie. Dit geldt met name voor de meer algemene werken.
Diffloth overleed op 84-jarige leeftijd in het ziekenhuis van Surin, Thailand.
Boekpublicaties
(-) Introduction to Comparative Mon-Khmer.
(-) Mon-Khmer Etymological Dictionary.
(1999) Socio-Cultural Matters in the Upland Watersheds of Southern Laos. A Personal Report.
(1998) The Ethnic Situation in the Central Highlands (over minderheden in Vietnam).
(1995) Report to Halcrow (Sir William Halcrow & Partners), over minderheden in Laos.
(1992) The Indigenous Minorities of Cambodia and the Elections, Report United Nations Transitional Authority in Cambodia, (over minderheden in Cambodja).
(199?) A History of the Khmer Language.
(1984) The Dvaravati Old Mon Language and Nyah Kur, Bangkok (Chulalongkorn University Print House), Monic Language Studies, vol. 1,
(1980) The Wa Languages, Berkeley (Dept. of Linguistics, University of California), Linguistics of the Tibeto-Burman area, 5:2.
(1976) Austroasiatic Number Systems, (Linguistics. An international review, 174), samen met Norman H Zide.
(1976) Proto-Mon-Khmer Final Spirants, Kyoto (Center for Southeast Asian Studies, Kyoto University), Discussion paper - Center for Southeast Asian Studies, no. 88.
(1976) An Appraisal of Benedict's Views on Austroasiatic and Austro-Thai Relations, Kyoto (Center for Southeast Asian Studies, Kyoto University), Discussion paper - Center for Southeast Asian Studies, no. 82.
(1975) Jah-hět of Malaysia. Art and Culture, Kuala Lumpur (Penerbit Universiti Malaya), samen met Roland Werner.
(1972) Notes on Expressive Meaning, Chicago (Chicago Linguistic Society), The Best of CLS), herdruk 1986.
(1970) The Irula Language. A Close Relative of Tamil, Ann Arbor (University Microfilms, Inc.), proefschrift, oorspronkelijk verschenen 1968.
Externe links
Korte biografie afkomstig van de École Française d'Extrême-Orient in Siem-Reap-Angkor
online versie van een groot aantal tijdschriftartikelen geschreven door Gérard Diffloth
Guide to the Gérard Diffloth Papers (7 cubic ft. of field notes, articles, research findings and support material, subject files, historical studies, bibliographies, dictionaries and other linguistic lists, language origin studies, etymological lexicons, and other papers and records with particular emphasis on minority or dying dialects and languages, in Laos, Cambodia, and Vietnam)
Frans taalkundige
Amerikaans hoogleraar
Austroaziatische taalfamilie |
2439976 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dactyloptena%20macracantha | Dactyloptena macracantha | Dactyloptena macracantha is een straalvinnige vissensoort uit de familie van vliegende knorhanen (Dactylopteridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1854 door Bleeker.
Vliegende knorhanen
IUCN-status niet bedreigd |
893781 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Familietrots | Familietrots | Familietrots was een televisieserie van de IKON in 2004.
In dit televisieprogramma wordt de Amsterdamse familie Ruijmgaart-Tokkie gevolgd. Ze kwamen in 2003 veelvuldig in het nieuws na een burenruzie met als gevolg dat zelfs appartementen in de Burgemeester van Leeuwenlaan in brand vlogen.
De familie wordt gevolgd bij de dagelijkse routine, de rechtszaken en de gebeurtenis dat ze het huis daadwerkelijk worden uitgezet.
Samenstelling en regie door Ingeborg Beugel.
Programma van de IKON
Realitysoapserie |
3678549 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Candirejo%20%28Ungaran%20Barat%29 | Candirejo (Ungaran Barat) | Candirejo is een bestuurslaag in het regentschap Semarang van de provincie Midden-Java, Indonesië. Candirejo telt 5170 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Midden-Java |
3348878 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Anisoperas%20tessellata | Anisoperas tessellata | Anisoperas tessellata is een vlinder uit de familie van de spanners (Geometridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1866 door Walker.
tessellata |
379667 | https://nl.wikipedia.org/wiki/ISM | ISM | Interstellair medium, materie en energie tussen de sterren
Internationale Managementcode voor de veilige exploitatie van schepen en voorkoming van verontreiniging (ISM-code)
Industrieel Smalspoor Museum, een Nederlands museum te Erica |
2746548 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Oia | Oia | Oia (Griekenland), een plaats in Griekenland
Oia (Spanje), gemeente in de Spaanse provincie Pontevedra
Oia (geslacht), een geslacht van spinnen
Oiã, plaats in de Portugese gemeente Oliveira do Bairro |
1099678 | https://nl.wikipedia.org/wiki/St%C5%99%C3%ADbrn%C3%A1 | Stříbrná | Stříbrná (Duits: Silberbach) is een Tsjechische gemeente in de regio Karlsbad, en maakt deel uit van het district Sokolov.
Stříbrná telt 455 inwoners.
Gemeente in Sokolov |
4822301 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Resolutie%202354%20Veiligheidsraad%20Verenigde%20Naties | Resolutie 2354 Veiligheidsraad Verenigde Naties | Resolutie 2354 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd unaniem door de VN-Veiligheidsraad aangenomen op 24 mei 2017. De resolutie legde de landen nieuwe richtlijnen voor om de retoriek die terroristen van Islamitische Staat (IS) en Al Qaida hanteerden om aan te zetten tot terreurdaden tegen te gaan.
Standpunten
De vertegenwoordiger van Egypte benadrukte het belang van ingaan tegen de retoriek van terroristen in de strijd tegen terrorisme; vooral waar die de jeugd mobiliseerde en "zelfopoffering" rechtvaardigde. Er werd niet "weer een document aangenomen dat op de hoop zou belanden"; er stonden concrete aanbevelingen in. Een paar landen bleven terrorisme steunen. De Veiligheidsraad moest duidelijk maken dat terroristen "stof waren in de ogen van de mensheid", geen godsdienst vertegenwoordigden en gedoemd waren te verdwijnen.
De Zweedse vertegenwoordiger zei dat meer onderzoek nodig was om te zien welke strategieën resultaat opleverden. Volgens de vertegenwoordiger van Kazachstan, een land met een moslimmeerderheid, zou tegenretoriek gericht aan kwetsbare (minderheids)groepen leiden tot deradicalisering en terugkeer in de maatschappij.
De vertegenwoordiger van Rusland zei dat de richtlijnen de principes van het Handvest van de Verenigde Naties benadrukten, waaronder de ontoelaatbaarheid van inmenging in interne aangelegenheden van landen. Schendingen van dat principe speelden terroristen in de kaart.
Inhoud
Terrorisme kon enkel effectief worden bestreden als alle landen en internationale organisaties samenwerkten om terroristen tegen te houden, te isoleren en uit te schakelen. Landen moesten de oorzaken van gewelddadig extremisme aanpakken. In dat verband werd verwezen naar resolutie 2178 uit 2014. Van belang was wel dat de genomen maatregelen in overeenstemming waren met de mensenrechten, het vluchtelingenrecht en het humanitair recht.
Het aanzetten tot en het rechtvaardigen of verheerlijken van terrorisme werd sterk veroordeeld. De media, civiele en religieuze gemeenschappen, de zakenwereld en onderwijsinstellingen speelden een belangrijke rol in het promoten van tolerantie en het creëren van een sfeer waarin terrorisme niet kan gedijen. Terroristen interpreteren godsdienst op een verkeerde manier om geweld te rechtvaardigen en steun te vergaren, in het bijzonder via het internet en sociale media.
Het Antiterrorismecomité (CTC) had op vraag van de Veiligheidsraad een document getiteld "Uitgebreid internationaal raamwerk tegen terroristische retoriek" opgesteld, met richtlijnen om de manier waarop IS en Al Qaida mensen aanmoedigden, motiveerden en rekruteerden om terreurdaden te plegen tegen te gaan. Het CTC kreeg de opdracht internationale samenwerking om deze richtlijnen uit te voeren te faciliteren, en de uitvoering van de richtlijnen ook op te volgen.
2354
VR2354 |
2633824 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Calliopsis%20mourei | Calliopsis mourei | Calliopsis mourei is een vliesvleugelig insect uit de familie Andrenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1967 door Shinn.
Andrenidae |
3676905 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekutuk | Bekutuk | Bekutuk is een bestuurslaag in het regentschap Blora van de provincie Midden-Java, Indonesië. Bekutuk telt 2638 inwoners (volkstelling 2010).
Plaats in Midden-Java |
5443761 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Holes%20%28Passenger%29 | Holes (Passenger) | "Holes" is een nummer van de Britse singer-songwriter Passenger. Het nummer verscheen op zijn album All the Little Lights uit 2012. Op 15 februari 2013 werd het nummer uitgebracht als de derde en laatste single van het album.
Achtergrond
"Holes" is geschreven door Mike Rosenberg, de echte naam van Passenger, en geproduceerd door Rosenberg en Chris Vallejo. Het werd uitgebracht als opvolger van de wereldwijde nummer 1-hit "Let Her Go". De single behaalde de eerste hitnoteringen in Nederland, waar het tot plaats 34 in de Top 40 en plaats 56 in de Single Top 100 kwam. De Vlaamse Ultratop 50 werd echter niet gehaald; hier bleef het steken op plaats 12 in de "Bubbling Under"-lijst. In navolging van Nederland kwam de single later ook in andere landen de hitlijsten binnen. Onder meer in Ierland en Australië werd de top 20 gehaald. De verkopen vielen in Passengers thuisland het Verenigd Koninkrijk ietwat tegen met een 92e plaats als hoogste notering. Het werd de grootste hit in Slovenië met een zeventiende plaats als hoogste notering.
Hitnoteringen
Nederlandse Top 40
Single Top 100
Radio 2 Top 2000
Single uit 2013
Nummer van Passenger |
3724269 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eutrichota%20palaestinensis | Eutrichota palaestinensis | Eutrichota palaestinensis is een vliegensoort uit de familie van de bloemvliegen (Anthomyiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1973 door Hennig.
Bloemvliegen |
4817936 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hurry%20home%20%28Ferron%29 | Hurry home (Ferron) | Hurry home is een single die in 1988 op de Nederlandse markt verscheen, in 1988 door Vincent en in 1989 door Jack Jersey. Alleen de laatste had er een hitnotering mee. Beide zangers brachten hem beide uit bij het label Aja Records. Vincent (Claase) kreeg na de eeuwwisseling bekendheid onder de artiestennaam Vinzzent.
De eerste had het nummer Gone op de B-kant staan, dat werd geschreven door Jack de Nijs, alias Jack Jersey. De laatste had het nummer A broken heart with a smile op de B-kant staan, dat hij eveneens schreef. De schrijver van de A-kant is verantwoord als Ferron, wat mogelijk naar de artiestennaam van de Canadese zangeres Debby Foisy (1952) verwijst.
Hitnoteringen
De single bereikte een notering in de Nationale Top 100. Hier was het volgende verloop te zien.
Nummer van Jack Jersey
Single uit 1988
Single uit 1989 |
1553593 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Primera%20Divisi%C3%B3n%201968/69 | Primera División 1968/69 | De Primera División 1968/69 was de 38e uitvoering van de hoogste betaaldvoetbalafdeling in Spanje. Het seizoen begon op 14 september 1968 en eindigde op 20 april 1969. Real Madrid werd voor het derde jaar op rij landskampioen. Het was de tweede keer dat de club dit lukte, terwijl nog geen enkel ander team in Spanje één keer drie landskampioenschappen achter elkaar won.
Eindstand
Pos = Positie ; Wed = Wedstrijden ; W = Winst ; G = Gelijk ; V = Verlies ; DV = Doelpunten voor ; DT = Doelpunten tegen ; DS = Doelsaldo ; P = Punten
Uitslagen
Groen : Thuisteam heeft gewonnen
Blauw : Gelijkspel
Rood : Uitteam heeft gewonnen
Topscorers
De Pichichi-trofee wordt jaarlijks uitgereikt aan de topscorer van de Primera División.
Primera División
Competitievoetbal 1968/69 |
2285296 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20burgemeesters%20van%20Domburg | Lijst van burgemeesters van Domburg | Dit is een lijst van burgemeesters van de voormalige Nederlandse gemeente Domburg totdat het op 1 januari 1997 opging in de gemeente Veere.
Zie ook
Lijst van burgemeesters van Oostkapelle
Lijst van burgemeesters van Veere
Domburg |
3300364 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Epaphius%20ephippiatus | Epaphius ephippiatus | Epaphius ephippiatus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1873 door Bates.
ephippiatus |
2985252 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wateni | Wateni | Wateni is een gemeente (commune) in de regio Sikasso in Mali. De gemeente telt 6200 inwoners (2009).
De gemeente bestaat uit de volgende plaatsen:
Bougoulaba
Chokoro
Diègui
Fougani
M'Pankourou
Miambougou
N'Golonomo
N'Tjilla (hoofdplaats)
Sibirila
Tiola
Wana
Gemeente in Mali |
128451 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Yukon | Yukon | Yukon (Missouri), een plaats in de Amerikaanse staat Missouri
Yukon (Oklahoma), een plaats in de Amerikaanse staat Oklahoma
Yukon (West Virginia), een plaats in de Amerikaanse staat West Virginia
Yukon (rivier), een rivier in Canada en Alaska
Yukon (territorium), een territorium van Canada
Yukon, codenaam voor Microsoft SQL Server 2005. |
2118284 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aliens | Aliens | Aliens (Toy Story), drie personages uit de animatiefilm Toy Story
Aliens (film), een Amerikaanse sciencefiction-horrorfilm uit 1986
Aliens (computerspel), een computerspel van het genre actiespel
Buitenaards leven
Zie ook
Alien (doorverwijspagina) |
2246523 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Station%20Zaosie | Station Zaosie | Station Zaosie is een spoorwegstation in de Poolse plaats Zaosie.
Zaosie |
3451483 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Meleaba%20comprimaria | Meleaba comprimaria | Meleaba comprimaria is een vlinder uit de familie van de uraniavlinders (Uraniidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1827 door Geyer.
Uraniavlinders |
2525248 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dicallaneura%20amabilis | Dicallaneura amabilis | Dicallaneura amabilis is een vlindersoort uit de familie van de prachtvlinders (Riodinidae), onderfamilie Nemeobiinae.
Dicallaneura amabilis werd in 1904 beschreven door Rothschild.
Prachtvlinders |
5038819 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Brug%20425 | Brug 425 | Brug 425 is een viaduct in Amsterdam-Oost.
Het viaduct maakt deel uit van het Rhijnspoorplein en overspant de verkeersweg Mauritskade van de Singelgracht. Het kunstwerk sluit vanuit het noorden met Weesperpoortbrug (brug 263) aan op het Weesperplein en de Weesperstraat, die hier overgaat in de Wibautstraat. In de oost-westrichting sluit het kunstwerk aan op de weg naar de Torontobrug over de Amstel.
De Mauritskade kreeg in 1880 haar naam, maar ontstond veel eerder als het voorplein van het Weesperpoortstation uit 1843. Johannes Hilverdink legde de situatie rond 1848 vast zonder noemenswaardig verkeer. Het beeld veranderde sterk toen het Weesperpoortstation haar overkapping kreeg. Op een ansichtkaart van rond 1908 is op de plaats van het viaduct een voetpad te zien, maar ook een klein rangeerterreintje.
In 1940 ontstond hier een groot gat; het Weesperpoortstation is in 1939 gesloten en vervolgens afgebroken. De Mauritskade heeft ter plaatse dan alleen verkeer naar en van het oosten, een doorgaande weg westwaarts was er nog niet. Dit bleef zo tot midden jaren zestig. Door de plannen voor de overbrugging van de Amstel kwam er behoefde aan een verkeersplein dat daarop aansloot. Aangezien het autoverkeer sterk toenam werd er in 1963 naar gekeken of het handiger was de verkeersstromen noord-zuid en oost-west ongelijkvloers te laten lopen.
Voor het stukje Mauritskade bij de Amstel betekende dat rigoureuze sloop (zie foto 1967). In februari 1967 begonnen de werkzaamheden, waarbij de Mauritskade over 170 meter verdiept werd aangelegd. Gelijktijdig werden ook de nog aanwezige fundamenten van de draaischijf van het voormalige station gesloopt.
Op 23 oktober 1969 werd het viaduct tegelijk met die Torontobrug geopend door Roel de Wit. De weg was amper opengesteld voor het verkeer of er ontstond weer bouwdrukte; de eerste heipalen voor de Amsterdamse Metro gingen in augustus 1970 de grond in, op de noordoostelijke parallelweg bij het viaduct. Overigens was er bij de bouw van het viaduct al rekening gehouden met de toekomstige metro.
0425 |
2202047 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jinhuaniangniang | Jinhuaniangniang | Jinhuaniangniang is een vruchtbaarheidsgodin in de Guangdongse-Chinese volksreligie en daoïsme. Ze had als echt mens geleefd en overleed op haar vijftiende. Zwangere vrouwen zagen haar steeds bij de bevalling. De bevallingen liepen dan altijd voorspoedig. De bevolking verhief haar tot beschermgodin voor zwangere vrouwen en later ook beschermgodin van kleine kinderen. Ze wordt vooral vereerd in de Chinese provincie Guangdong. In deze provincie zijn tientallen tempels van haar te vinden. Tegenwoordig wordt Jinhuanianniang ook aanbeden om het krijgen van een zoon.
De verjaardag van Jinhuaniangniang wordt gevierd op de 17e dag van de vierde maand in de Chinese kalender.
Externe link
Informatiesite over deze godin
Taoïstische godheid
Guangdong
Cultuur in China |
2493973 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ceylonaltica%20tarsata | Ceylonaltica tarsata | Ceylonaltica tarsata is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1997 gepubliceerd door Doeberl.
Bladkevers |
2948288 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Coelichneumon%20leucocerus | Coelichneumon leucocerus | Coelichneumon leucocerus is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Gravenhorst in 1820.
leucocerus |
2568266 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lamellodiscus%20corallinus | Lamellodiscus corallinus | Lamellodiscus corallinus is een soort in de taxonomische indeling van de platwormen (Platyhelminthes). De worm is tweeslachtig en kan zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtscellen produceren. De soort leeft in zeer vochtige omstandigheden.
De platworm behoort tot het geslacht Lamellodiscus en behoort tot de familie Diplectanidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1965 door Paperna.
Monogenea |
3696505 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Muizenoortjesrozetgalmug | Muizenoortjesrozetgalmug | De muizenoortjesrozetgalmug (Macrolabis pilosellae) is een muggensoort uit de familie van de galmuggen (Cecidomyiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1877 door Binnie.
Galmuggen |
4389184 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Edvard%20Br%C3%A6in | Edvard Bræin | Edvard Bræin (Kristiansund, 3 april 1887- aldaar, 20 september 1957) was een Noors componist, organist en dirigent.
Achtergrond
Edvard Christiansen Bræin werd geboren binnen het gezin van organist/componist/muzikant Christian Bræin en Elise Engebretsdatter Balberg, maar moest zijn moeder al snel missen, ze overleed in 1889. Hijzelf huwde eerst Magnhild Fliflet en later met Mari Wennevold. Uit zijn eerste huwelijk kwamen minstens drie kinderen voort, waaronder componist Edvard Fliflet Bræin. Twee van diens kinderen belandden ook in de muziek.
Muziek
Hij debuteerde als organist in 1905, maar kreeg daarna muzieklessen aan het Conservatorium in Oslo (1906-1909) en deed in 1907 al examen. Hij stond in 1909 voor het eerst voor een orkest als dirigent. In 1910/1911 studeerde hij in Berlijn. Hij viel aan het eind van zijn vaders leven al voor hem in als organist in Kristiansund en nam diens functie geheel over bij het overlijden van zijn vader in 1912. Al eerder was hij organist van Ormøens kirke. Edvard Bræin was tevens de drijvende kracht achter het Symfonieorkest van Kristiansund (Kristiansunds Symfoniorkester), dat in 1919 werd opgericht. Hij was meer dan dertig jaar daar de dirigent van. Hij was er verantwoordelijk voor dat in Kristiansund opera’s te zien waren gedurende het interbellum. Net als andere muzikale Noren zoals ging hij op zoek naar de volksmuziek van dat land. Aan het eind van zijn leven had hij er ongeveer 500 in zijn bezit.
In aanvulling op zijn werkzaamheden schreef Bræin zelf een aantal werken. In 1899 kwam er een menuet voor pianotrio (viool, cello, piano) van zijn hand. In 1905 kwam in druk zijn versie van Gud signe norigs land (God zegene het Noorse land). Er volgde nog een zangspel Hvite seil (Wiite zeilen). Van zijn hand verscheen tevens Introductie en fuga, en Variaties over de psalm Jeg gaar i fare, hvor jeg gaar. In de 21e eeuw bleek alleen zijn Serenade voor altviool en orkest (Serenade for bratsj og orkester) de tand des tijds doorstaan te hebben. Het werk is in 2015 nog "in print". Als componist haalde hij inspiratie uit de door hem verzamelde volksmuziek. Daarmee trad hij in de voetsporen van Edvard Grieg, Rikard Nordraak en Johan Svendsen.
Hij was een gevierd man in Kristiansund. In 1917 droeg Johannes Haarklou zijn werk Prelude en fuga voor orgel aan hem op, dat Bræin op 21 januari 1917 uitvoerde. Hij ontving ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag een buste, van beeldhouwster Aimée Døhlen. Het geld daarvoor was ingezameld door de bewoners van het stadje. Hij kon er niet lang van genieten, in hetzelfde jaar overleed hij.
Noors componist
Noors dirigent
Noors organist |
2956791 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hemiteles%20erythrocerus | Hemiteles erythrocerus | Hemiteles erythrocerus is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Fonscolombe in 1852.
erythrocerus |
2694118 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hypanthidium%20obscurius | Hypanthidium obscurius | Hypanthidium obscurius is een vliesvleugelig insect uit de familie Megachilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1908 door Schrottky.
Megachilidae |
3026956 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Profvoetballer%20van%20het%20Jaar%201996 | Profvoetballer van het Jaar 1996 | Het gala van de Profvoetballer van het Jaar 1996 werd georganiseerd op 12 mei 1996 in het Hilton Hotel in Brussel. Luc Nilis won de Belgische voetbaltrofee als speler van PSV. Hij is tot op heden de laatste speler uit een buitenlandse competitie die de prijs wist te winnen.
Winnaars
Luc Nilis, de man die even makkelijk met zijn linker- als met zijn rechtervoet kon scoren, stond in België bekend als de speler met de beste traptechniek. De sierlijke aanvaller won echter nooit de Gouden Schoen en dus trok hij in 1994 naar het buitenland. In Nederland gooide de spits van PSV hoge ogen. In maart 1996 kreeg hij in Nederland wel de Gouden Schoen. In 1996 werd hij door zijn Belgische collega's bekroond met de trofee voor Profvoetballer van het Jaar.
Philippe Vande Walle, de spectaculaire doelman die ook makkelijk strafschoppen omzette, werd verkozen tot Keeper van het Jaar. De 18-jarige Nigeriaan Celestine Babayaro volgde zichzelf op als Jonge Profvoetballer van het Jaar en Hugo Broos werd voor de tweede keer Trainer van het Jaar. Hij won in 1996 met Club Brugge de landstitel.
Guy Goethals werd voor de derde en laatste keer uitgeroepen tot Scheidsrechter van het Jaar. Hij deed zo beter dan zijn voorganger Alphonse Constantin. Filip De Wilde, doelman van RSC Anderlecht, kreeg de Fair-Playprijs.
Uitslag
Profvoetballer van het Jaar
Keeper van het Jaar
Trainer van het Jaar
Jonge Profvoetballer van het Jaar
Scheidsrechter van het Jaar
Fair-Playprijs
Zie ook
Jonge Profvoetballer van het Jaar
Belgisch Trainer van het Jaar
Scheidsrechter van het Jaar
Keeper van het Jaar
Fair-Playprijs
Profvoetballer van het Jaar
Voetbal in 1996 |
4107914 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Corymbophanes | Corymbophanes | Corymbophanes is een geslacht van straalvinnige vissen uit de familie van de harnasmeervallen (Loricariidae).
Soorten
Corymbophanes andersoni Eigenmann, 1909
Corymbophanes kaiei Armbruster & Sabaj Pérez, 2000
Harnasmeervallen |
5331439 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ligue%201%202019/20 | Ligue 1 2019/20 | Het seizoen 2019/20 van de Franse Ligue 1 was de 82ste editie van de hoogste professionele Franse voetbalcompetitie sinds de oprichting in 1933. Het seizoen begon in augustus 2019 en zou eindigen in mei 2020. Door de uitbraak van de coronapandemie werd de competitie echter in maart al stilgelegd en werd eind april besloten om het seizoen niet meer af te maken. Op 30 april werd bekendgemaakt dat Paris Saint-Germain tot kampioen gekroond zou worden en verder de tussenstand tot eindstand om te zetten. Hierdoor degradeerden Amiens SC en Toulouse FC. Titelverdediger was Paris Saint-Germain. In het vorige seizoen degradeerden EA Guingamp en SM Caen naar de Ligue 2. Zij werden in dit seizoen vervangen door FC Metz en Stade Brest.
Ranglijst
Eindstand
Legenda
Play-offs
Promotie/degradatie
Topscorers
In onderstaand overzicht zijn alleen de spelers opgenomen met vijftien of meer treffers achter hun naam.
Assists
In onderstaand overzicht zijn alleen de spelers opgenomen met tien of meer assists achter hun naam.
Zie ook
Coupe de France 2019/20
Coupe de la Ligue 2019/20
Frans voetbalelftal in 2019
Frans voetbalelftal in 2020
Competitievoetbal 2019/20
Frans voetbalseizoen |
132438 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Carlo%20Azeglio%20Ciampi | Carlo Azeglio Ciampi | Carlo Azeglio Ciampi (Livorno, 9 december 1920 – Rome, 16 september 2016) was van 13 mei 1999 tot 15 mei 2006 de 10e president van Italië. Hij werd opgevolgd door Giorgio Napolitano.
Opleiding en politieke ambten
Hij volgde de studierichting Antieke Griekse Literatuur en Klassieke Filologie aan de Scuola Normale Superiore di Pisa, een van de meest prestigieuze universiteiten van Italië, waar hij in 1941 afstudeerde. Daarna studeerde hij in Pisa en ook enkele maanden in Leipzig literatuur en rechten. Hij was tijdens de Tweede Wereldoorlog een tegenstander van het fascisme en het nazisme. In 1946 ging hij werken voor Banca d'Italia. In 1978 werd Ciampi daar de algemeen directeur. Daarna was hij onder andere;
premier van Italië (april 1993 - mei 1994), opgevolgd door Silvio Berlusconi
minister van financiën (1996 - mei 1999), in de "Olijf-coalitie" van Romano Prodi.
In die laatste functie lukte het hem Italië tot de eurozone te laten toetreden.
De president van Italië heeft maar een beperkte invloed op het land. Een functie die voornamelijk ceremonieel van aard is, zij het dat de Italiaanse president wetten terug kan sturen naar het parlement indien hij of zij van mening is, dat de wet strijdig is of zou kunnen zijn met de principes van de grondwet. Ciampi zorgde bijvoorbeeld op basis hiervan voor opschudding toen hij weigerde om de mediawet te ondertekenen die voor Berlusconi's bedrijf Fininvest zeer gunstig was.
Zowel binnen als buiten Italië is Ciampi een zeer gewaardeerd en gerespecteerd politicus. In het sterk gepolitiseerde Italië heeft men getracht hem zelfs nog te overreden een extra termijn aan zijn presidentschap toe te laten voegen, toen deze in 2006 afliep (hij was op dat moment al 85 jaar oud), omdat hij een van de weinige figuren was die door zowel links als rechts werd gerespecteerd.
In 2006 was Ciampi beschermheer van de Olympische Winterspelen in Turijn.
Eretekens
Frankrijk kende hem in 1985 de titel toe van Commandeur in het Legion d'Honneur. Op 5 mei 2005 heeft hij de Karelsprijs in Aken ontvangen. Oostenrijk verleende Ciampi het Ereteken voor Diensten aan de Republiek Oostenrijk, de hoogste ereteken van het land.
Zie ook
President van Italië
Lijst van presidenten van Italië
President van Italië
Premier van Italië
Italiaans minister van Financiën
Italiaans minister van de Schatkist
Italiaans afgevaardigde |
88253 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rouwmantel | Rouwmantel | De rouwmantel of koningsmantel (Nymphalis antiopa) is een vlinder uit de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders.
Kenmerken
Vleugellengte varieert tussen de 30 en 35 millimeter. Bij het mannetje is de rand van de vleugel heldergeel en bij het vrouwtje lichtgeel. De naam van de rouwmantel is ontleend aan het uiterlijk van de imago. Het is alsof de vlinder uit rouw een zwarte mantel over gele vleugels draagt. Naast de gele rand bevinden zich over de gehele breedte een rij blauwe vlekken. De voorvleugelrand bevat lichte vlekken.
Verspreiding en leefgebied
De rouwmantel kent een Palearctische en Nearctische verspreiding, waar hij leeft in graslanden. De vlinder komt in Europa vrij algemeen voor, en verschijnt als dwaalgast in Nederland en België (in 2006 vond een behoorlijke influx van rouwmantels plaats). In Nederland was de rouwmantel een standvlinder tot 1964. De rouwmantel heeft gemengde en naaldbossen als leefgebied.
De vliegtijd is van maart tot en met september.
Externe links
Nymphalinae
Dier uit het Palearctisch gebied
Dier uit het Nearctisch gebied |
4057459 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alella | Alella | Alella (gemeente), gemeente in de Spaanse provincie Barcelona
Alella (wijnstreek), wijnstreek in Spanje in de regio Catalonië
Alella (geslacht), geslacht van eenoogkreeftjes |
2706619 | https://nl.wikipedia.org/wiki/New%20Inspiration | New Inspiration | The New Inspiration was een Belgische muziekband uit de jaren 60.
Biografie
De groep werd opgericht omstreeks het begin van de jaren 60 onder de naam The Black Fellows en deed het goed in het Gentse club-circuit als dansband. Thuisstek van de band was de TF-Club (het latere Theater Arena) en manager was de Gentse politiebrigadier Walter Hellbyck. Na drie jaar werd de groepsnaam veranderd in New Inspiration onder invloed van de nieuwe manager van de groep Jacques Verdonck.
Het succes bleef niet uit en de debuutsingle I Got a Feeling (1967) werd een hit en een van de favoriete platen van Radio Caroline. Ook latere opnames als You Made a Fool of Me (1967), I See No Reason Why (1968), Mister Moody (1969) en Happy Charly Madman (1969) werden relatieve hits met een gemiddelde verkoop van circa 35.000 stuks. De groep mocht opnames maken in Engeland. Door vele personeelswissels valt de groep echter omstreeks 1970 uit elkaar. Bandleden waren onder andere Danny Sinclair, Daniel Prove en Gilbert Remue.
Danny Sinclair besloot een soloproject te starten.
Kort daarop richtte manager Jacques Verdonck een "nieuwe" New Inspiration op met spilfiguren Guido Wolfaert en Eddy Vander Linden. De groep boekte enkele nieuwe successen met nummers als Rainbow I Love You (1970) en Judy Please (1971), maar weerom vertoont de band dezelfde ziekte en doen de vele personeelswissels de band uit elkaar vallen.
Discografie
Albums
Inspiration (1966)
Vol 2 (1968)
Vol 3 (1968)
Rainbow (1970)
New Inspiration (1972)
Singles
New Inspiration had zes hits in de VRT Top 30:
mei 1970: Thinking about the Good Times
december 1970: Rainbow I Love You (ook een bescheiden succes in Nederland)
april 1971: Judy Please
oktober 1971: A Song for Everybody
juni 1972: Come Let Us Sing Hallelujah
december 1972: Bottle of Whiskey
maart 1973: Medecine Man
Pebbles, The
Pebbles, The |
3922325 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Demonax%20subglobulicollis | Demonax subglobulicollis | Demonax subglobulicollis is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1935 door Pic.
subglobulicollis |
3509176 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Carebara%20majeri | Carebara majeri | Carebara majeri is een mierensoort uit de onderfamilie van de Myrmicinae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2004 door Fernández.
Carebara |
2250041 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Vermeer%20%28computerspel%29 | Vermeer (computerspel) | Vermeer is een computerspel dat werd ontwikkeld door Paul Förterer en Andreas Kemnitz voor de Commodore 64. Het spel werd in 1987 uitgebracht door Ariolasoft. Het spel is een strategisch handelsspel. Het spel is Duitstalig en kan door maximaal één persoon gespeeld worden.
Computerspel uit 1987
Strategiespel
Commodore 64-spel |
4008180 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Marien%20nationaal%20park%20Abrolhos | Marien nationaal park Abrolhos | Het Marien nationaal park Abrolhos (Portuguees: Parque Nacional Marinho dos Abrolhos) is een marien park in de Abrolhos Archipel. Het werd opgericht in 1983.
De Abrolhos is een archipel van vijf eilanden met koraalriffen voor de zuidkust van de staat Bahia in het noordoosten van Brazilië. De eilanden liggen tussen 17°25’–18°09’ Z en 38°33’–39°05’ W aan de zogenaamde walviskust (Costa das Baleias).
Nationaal park van Brazilië
Geografie van Bahia |
5792263 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bleekoogbuulbuul | Bleekoogbuulbuul | De bleekoogbuulbuul (Pycnonotus davisoni) is een zangvogel uit de familie van de buulbuuls.
Verspreiding en leefgebied
Deze soort komt voor in het westelijk en zuidelijk deel van Centraal-Myanmar.
Buulbuuls
IUCN-status niet bedreigd
Dier uit het Oriëntaals gebied |
3437861 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aleqa%20Hammond | Aleqa Hammond | Aleqa Hammond (Narsaq, 23 september 1965), was van 5 april 2013 tot 1 oktober 2014 de premier van Groenland, als opvolger van Kuupik Kleist. Ze was lid van de linkse, sociaaldemocratische Siumut-partij tijdens haar premierschap. Op 10 december 2014 werd ze opgevolgd door Kim Kielsen als premier van Groenland. Hij nam deze functie al waar sinds het terugtreden van Hammond.
Sinds september 2017 is ze lid van Nunatta Qitornai.
Premier van Groenland
Deens parlementslid |
3043492 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tim%20Hopper | Tim Hopper | Tim Hopper is een Amerikaans acteur.
Filmografie
Films
Uitgezonderd korte films.
2022 Rounding - als dr. Max Simonson
2021 Our Father - als Henry
2019 Knives and Skin - als Dan Kitzmiller
2018 The Pages - als admiraal
2017 Our Father - als Henry
2016 A Family Man - als Tommy
2016 Operator - als visser
2015 Consumed - als Jeff Paul
2009 Tenderness – als Dan Komenko
2007 Gardener of Eden – als Bill Huxley
2007 First Born – als officier White
2006 The Mikes – als Mike Stanley
2003 School of Rock – als vader van Zack
2002 Pipe Dream – als Mitch Farkas
2002 Personal Velocity: Three Portraits – als Mr. Brown
2001 Vanilla Sky – als man in blauw pak
2000 Perfect Murder, Perfect Town: JonBenét and the City of Boulder – als ??
1997 Ties to Rachel – als Lester
1995 To Die For – als Mike Warden
1994 Squanto: A Warrior's Tale – als William Bradford
1992 The Last of the Mohicans – als Ian
1991 Frankie and Johnny – als Lester
1991 Class Action – als Howie
1989 Howard Beach: Making a Case for Murder – als ??
1987 Off the Mark – als fietser
Televisieseries
Uitgezonderd eenmalige gastrollen.
2017 - 2022 Chicago Fire - als kapitein Tom Van Meter - 16 afl.
2020 Next - als Robert Vaanwyck - 2 afl.
2020 Utopia - als Dale Warwick - 3 afl.
2016 - 2018 Grave Secrets - als verteller - 17 afl.
2015 - 2017 Empire - als dr. Steve Calhoun - 2 afl.
2016 The Exorcist - als superintendent Jaffey - 5 afl.
2013 - 2014 The Americans - als Sanford Prince - 4 afl.
2006 As the World Turns – als rechter Steve Cloby – 2 afl.
1997 – 1999 Oz – als Rick Donn – 10 afl.
Computerspellen
2010 Need for Speed: World – als stem
2008 Need for Speed: Undercover – als stem
Amerikaans filmacteur
Amerikaans televisieacteur |
3312943 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Neolophonotus%20leucopygus | Neolophonotus leucopygus | Neolophonotus leucopygus is een vliegensoort uit de familie van de roofvliegen (Asilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1927 door Engel.
leucopygus |
2866354 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Leiobunum%20exillipes | Leiobunum exillipes | Leiobunum exillipes is een hooiwagen uit de familie Sclerosomatidae.
Sclerosomatidae |
5686519 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Grand%20Cul-de-Sac%20Marin | Grand Cul-de-Sac Marin | Grand Cul-de-Sac Marin is een baai en beschermd natuurgebied op de eilanden Basse-Terre en Grande-Terre in Guadeloupe. Sinds 1993 is het beschermd als een Ramsargebied. In 2006 werd het onderdeel van het Nationaal Park Guadeloupe.
Overzicht
Grand Cul-de-Sac Marin is een ondiepe baai die loopt van het noordoosten van Basse-Terre tot het noordwesten van Grand-Terre. De baai is beschermd door een 25 km lang koraalrif. In de baai bevinden zich veel kleine koraaleilandjes. De kust heeft ongeveer 5.000 hectare aan mangrovebossen.
Grand Cul-de-Sac Marin heeft een hoge biodiversiteit. De meeste koraalsoorten van de Franse Antillen komen in de baai voor. Van de 600 vissoorten in het Caraïbisch gebied komen 261 in de baai voor. De draslanden aan de kust worden door veel vogels bezocht waaronder de endemische Guadeloupespecht. De Îlets de Carénage-eilanden worden door sterns gebruikt als broedgebied.
In 1987 werd een gedeelte van Grand Cul-de-Sac Marin een beschermd natuurgebied. In 1993 werd het aangewezen als Ramsargebied. In 2006 werd het een integraal onderdeel van het Nationaal Park Guadeloupe. In 2012 werd het gebied uitgebreid tot 295 km2. In 2016 werd begonnen met de herintroductie van lamantijnen in de baai.
Galerij
Natuurgebied in Guadeloupe
Geografie van Guadeloupe |
2494311 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Heikertingerella%20dimidiatula | Heikertingerella dimidiatula | Heikertingerella dimidiatula is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1999 gepubliceerd door Savini.
Bladkevers |
1165647 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pampus | Pampus | Almere Pampus, een stadsdeel van Almere
Pampus (water), een ondiep water voor de ingang van het IJ
De uitdrukking voor Pampus liggen, ‘niet in staat om iets te doen’.
Pampus (eiland), een kunstmatig eiland en fort bij de ingang van het IJ
Pampus (geslacht), een vissengeslacht
Pampus (open zeilboot), een zeilbootklasse
Pampus (roeivereniging), een roeivereniging in Almere
Pampus (tijdschrift), een muziektijdschrift
Plan Pampus, geplande maar niet gerealiseerde uitbreiding van Amsterdam
Slag om Pampus, een Nederlands televisieprogramma uit 2008. |
2572604 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Phaenocora%20subsalina | Phaenocora subsalina | Phaenocora subsalina is een platworm (Platyhelminthes). De worm is tweeslachtig. De soort leeft in zout en brak water.
Het geslacht Phaenocora, waarin de platworm wordt geplaatst, wordt tot de familie Typhloplanidae gerekend. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1921 door Luther.
Rhabditophora |
3141823 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kamimuria%20lutulentia | Kamimuria lutulentia | Kamimuria lutulentia is een steenvlieg uit de familie borstelsteenvliegen (Perlidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1977 door Zwick.
Borstelsteenvliegen |
3279201 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Siriella%20norvegica | Siriella norvegica | Siriella norvegica is een aasgarnalensoort uit de familie van de Mysidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1869 door G.O. Sars.
Aasgarnalen |
2564625 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eremochrysa%20%28Eremochrysa%29%20spilota | Eremochrysa (Eremochrysa) spilota | Eremochrysa (Eremochrysa) spilota is een insect uit de familie van de gaasvliegen (Chrysopidae), die tot de orde netvleugeligen (Neuroptera) behoort.
Eremochrysa (Eremochrysa) spilota is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Banks in 1950.
Gaasvliegen |
2882049 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wijkmolen | Wijkmolen | De Wijkmolen, ook Molen van Offelken of Nystenmolen genoemd, is een watermolen op de Jeker in de Belgische gemeente Tongeren. De molen bevindt zich aan de Linderstraat.
De Wijkmolen werd voor het eerste vermeld in 1368 als dwangmolen voor de inwoners van Koninksem en was het eigendom van het Sint-Servaaskapittel uit Maastricht. De erfpacht van de molen was in handen van de familie van Betho. Door steeds verdere verdeling telde de molen in de 18e eeuw elf mede-eigenaars die samen een consortium vormden. In 1829 werd de molen verkocht aan een Gents industrieel die er een textielfabriek van maakte. In 1849 werd de molen verpacht aan de familie Nysten en werd de molen weer gebruikt voor het malen van graan. In 1960 werd de Wijkmolen buiten dienst gesteld en werd de molen omgevormd tot woning.
De molen is niet beschermd maar staat wel op de inventaris van bouwkundig erfgoed.
Onroerend erfgoed in Tongeren
Watermolen in Limburg (België) |
2534983 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Krukt%20megma | Krukt megma | Krukt megma is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de Zoropsidae.
Het dier behoort tot het geslacht Krukt. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 2005 door Raven & Stumkat.
Zoropsidae |
2560902 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dignomus%20damascenes | Dignomus damascenes | Dignomus damascenes is een keversoort uit de familie klopkevers (Ptinidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1873 gepubliceerd door Flaminio Baudi di Selve.
Klopkevers |
3402911 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Scoparia%20ochrotalis | Scoparia ochrotalis | Scoparia ochrotalis is een vlinder uit de familie van de grasmotten (Crambidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1903 door Hampson.
ochrotalis |
2756748 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rothschildia%20cincta | Rothschildia cincta | Rothschildia cincta is een vlinder uit de onderfamilie Saturniinae van de familie nachtpauwogen (Saturniidae). De vlinder komt oorspronkelijk voor in Midden- en Zuid-Amerika, met name in landen als Costa Rica, Colombia en Ecuador. De vlinder leeft in tropische regenwouden en bergbossen op hoogtes tussen de 500 en 2.000 meter.
De vleugels zijn chocoladebruin van kleur en worden gekenmerkt door grote transparante ruimtes op elke vleugel. Het onderscheidt zich van andere soorten door de breedte van zijn postmediale band (de witte streep bijna in het midden van de vleugels), die getand is. De spanwijdte varieert van 10 tot 13 cm.
Net als veel andere soorten uit de Saturniidae-familie leeft de Rothschildia cinctus slechts enkele dagen als volwassen vlinder. Het doel van de volwassen vlinder is om te paren en eieren te leggen voor de volgende generatie.
Nachtpauwogen |
2986758 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Journal%20of%20Materials%20Science | Journal of Materials Science | Journal of Materials Science: Materials in Medicine is een internationaal, aan collegiale toetsing onderworpen wetenschappelijk tijdschrift op het gebied van de natuurkunde. De naam wordt in literatuurverwijzingen meestal afgekort tot J. Mater. Sci. Mater. Med.
Het wordt uitgegeven door Springer Science+Business Media en verschijnt maandelijks.
Het eerste nummer verscheen in 1990.
Natuurkundig tijdschrift |
2677932 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Partamona%20orizabaensis | Partamona orizabaensis | Partamona orizabaensis is een vliesvleugelig insect uit de familie bijen en hommels (Apidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1919 door Strand.
Bijen en hommels |
186833 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pastoraal%20Concilie%20van%20de%20Nederlandse%20Kerkprovincie | Pastoraal Concilie van de Nederlandse Kerkprovincie | Het Pastoraal Concilie van de Nederlandse Kerkprovincie (1966 - 1970) was een initiatief van de Nederlandse bisschoppen onder leiding van kardinaal Alfrink, geïnspireerd door het Tweede Vaticaans Concilie (11 oktober 1962 - 8 december 1965) dat had opgeroepen tot een actievere rol van leken in de Kerk.
Ontstaan en verloop
Nog voor het einde van het Tweede Vaticaans Concilie, beraadde het Nederlandse episcopaat zich over de vraag hoe de besluiten van het concilie konden worden uitgewerkt in hun kerkprovincie. Op 26 december 1965 maakten de bisschoppen hun plannen bekend. Ze waren van plan een kerkprovinciaal concilie of particulier concilie in te richten. Later stapten ze daarvan af: er werd een "pastoraal concilie" georganiseerd, waarvan de kerkrechtelijke status onduidelijk was. De ideoloog van het pastoraal concilie was de Bredase bisschop Gerardus de Vet, die de eerste bijeenkomst zelf niet meer zou bijwonen, en de voorbereidingen begonnen in 1966 onder de hoede van pater Walter Goddijn OFM en het pas opgerichte Pastoraal Instituut van de Nederlandse Kerkprovincie (PINK).
De officiële opening vond plaats op 27 november 1966, een maand nadat de Nieuwe Katechismus was verschenen. Er werden 15 studiecommissies opgericht die ontwerprapporten opstelden over de kerkelijke gezagsuitoefening, missie, ontwikkelingssamenwerking, de ethische levenshouding van de christen, huwelijk en gezin, ruimte voor de jeugd, secularisatie, de hedendaagse geloofsbeleving, de vernieuwing van de geloofspraktijk, de religieuzen, het functioneren van het kerkelijk ambt, de eenheid van de christenen, de verhouding tussen joden en christenen, vragen rond de verkondiging en de verantwoordelijkheid van de christen voor de vrede.
Daarna volgden zes plenaire zittingen in Noordwijkerhout in het voormalige kleinseminarie Leeuwenhorst onder voorzitterschap van Piet Steenkamp. De eerste zitting werd gehouden op 3 januari 1968, de laatste op 8 april 1970. Bij de opening formuleerde Alfrink de bedoeling van de Nederlandse bisschoppen als volgt: De bisschoppen willen het hele Volk Gods op alle niveaus een kans geven om hun mening tot uitdrukking te brengen en advies te geven. Het idee is dat er uit deze gemeenschappelijke discussie een gedragslijn naar voren zal komen, volgens welke de Kerk nu dient te handelen.
Elke zitting duurde twee tot drie dagen en er namen ongeveer 150 stemgerechtigde personen aan deel: de bisschoppen, tien gekozen vertegenwoordigers uit elk van de 7 bisdommen, tien religieuzen en vijftien personen die door het episcopaat waren aangewezen. Afgevaardigden uit alle bisdommen bespraken actuele thema's aan de hand van de ontwerprapporten. De eerste van de zes plenaire vergaderingen handelde over het gezag in de Kerk. Toen het Pastoraal Concilie zich later uitsprak tegen de celibaatsverplichting en dit standpunt door de Nederlandse bisschoppen op 19 januari 1970 werd overgenomen ondanks herhaalde waarschuwingen van paus Paulus VI, leidde dat tot spanningen en verwarring binnen de Nederlandse kerkprovincie en tot conflicten met het centraal gezag in Rome. Het betekende ook de aanvang van een jarenlange polarisatie die uiteindelijk zou leiden tot het inrichten van de Bijzondere Synode van de Bisschoppen van Nederland in 1980, waarbij kardinaal Godfried Danneels als Nederlandskundig verzoener optrad in opdracht van paus Johannes Paulus II.
Pater Walter Goddijn OFM was van 1965 tot 1972 secretaris-generaal van het Pastoraal Concilie.
Critici van het concilie, waaronder Ad Simonis die als kapelaan deelnam aan de derde, vierde en zesde zitting, vonden dat "de grondvragen onvoldoende aan de orde kwamen, dat de vertegenwoordiging niet klopte en dat het bij de ontwerprapporten was gebleven". De pauselijke internuntius, aartsbisschop Angelo Felici, verliet uit protest de voorlaatste sessie in januari 1970 toen een voorstel tot afschaffing van het verplichte priestercelibaat in stemming werd gebracht en dreigde te worden aangenomen.
Door de vrijmoedigheid waarmee de verschillende thema's besproken werden, trok Noordwijkerhout veel aandacht in binnen- en buitenland.
Publicaties
Pastoraal concilie van de Nederlandse kerkprovincie. Red.: W. Goddijn [et al.] Amersfoort, Katholiek Archief in samenw. met de Centrale Commissie, 1969-1970. (7 delen Plenaire vergadering + 7 delen Ontwerprapporten). Geen ISBN
Th. Steltenpoel: Mijnheer de kardinaal, heren bisschoppen ... Critische gehoorzaamheid na het Pastoraal concilie. 4e druk. Roermond, 1971. Geen ISBN
Walter Goddijn, Hans Wewerinke, Fons Mommers: Pastoraal Concilie (1965-1970). Een experiment in kerkelijk leiderschap. Baarn, Nelissen, 1986. ISBN 90-244-1528-4
Paul M. Zulehner: Het Pastoraal Concilie in Nederland (1965-1970). Een mislukt experiment? Bew. uit het Duits, door J. van Megen. Nijmegen, Katholiek Instituut voor Massamedia, 1998. ISBN 90-73768-22-5
Geschiedenis van de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland
Geschiedenis van Noordwijk |
2728041 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Halichoeres%20bleekeri | Halichoeres bleekeri | Halichoeres bleekeri is een straalvinnige vissensoort uit de familie van lipvissen (Labridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1887 door Steindachner & Döderlein.
Lipvissen |
578736 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jef%20Vermassen | Jef Vermassen | Jef Vermassen (Aalst, 22 april 1947) is een Belgisch advocaat, strafpleiter en auteur.
Levensloop
Hij studeerde aan het Sint-Lievenscollege te Gent. Vermassen verwierf bekendheid in Vlaanderen door de verdediging van verdachten en slachtoffers in grote moordzaken. Een van zijn eerste zaken was de verdediging van Freddy Horion waar hij sterk pleitte tegen de doodstraf. Hij bekwam over heel zijn carrière zo'n 17 vrijspraken van beschuldigden bij het hof van assisen, wat eerder zeldzaam is. Naar eigen zeggen verdedigt hij enkel beklaagden van wier onschuld hij overtuigd is of die hun misdaad hebben bekend. Hij stopte een tijd met assisenzaken toen hij er niet in slaagde een cliënte vrij te pleiten in de Oostkampse beerputmoord. Hij trad nadien vooral op als raadsman van burgerlijke partijen.
In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw verdedigde hij onder meer de rechten van de Belgische natuurlijke vader van Baby D., de belangen van de ouders van Luna Drowart bij de Moord op Oulematou Niangadou en Luna Drowart, de belangen van de familie Demoor bij de doodslag op Guido Demoor. Hij pleitte voor de familie van Els Van Doren, burgerlijke partij in de assisenzaak van de parachutemoord. Hij verdedigt de familie van Annick Van Uytsel in de Zaak-Janssen, alsook de ouders van twee vermoorde baby's bij de steekpartij in Sint-Gillis-bij-Dendermonde.
Hij staat bekend voor zijn kennisrijke stijl en vermogen om ingewikkelde juridische zaken eenvoudig uit te leggen. Om die reden is hij een vaak gevraagde commentator in de Vlaamse pers en op de Vlaamse en Nederlandse televisie.
Hij verrichtte onderzoek naar moord in Vlaanderen en Brussel en onderzocht hiervoor 1200 zaken. Op basis hiervan verzamelde hij heel wat statistisch studiemateriaal. In oktober 2004 bracht hij het boek Moordenaars en hun motieven uit, waarin hij onderzoek deed naar de hedendaagse motieven voor moord. Het boek werd een bestseller. In 2017 bracht hij het boek Meester, ik heb geen tranen meer uit.
In het proces tegen Els Clottemans vertegenwoordigde hij de burgerlijke partijen. Door zijn aanpak oogstte hij tegenkanting maar hielp hij ook de openbare aanklager met het overtuigen van de jury. Zijn tegenstrever was advocaat Vic Van Aelst.
Jef Vermassen is ook advocaat van David Van de Steen, een van de weinige nog overlevende slachtoffers van de moordaanslagen van de Bende van Nijvel, waarover Vermassen al diverse ophefmakende uitspraken deed.
Publicatie
Moordenaars en hun motieven, Meulenhoff | Manteau, 2004, ISBN 9789059900226
Meester ik heb geen tranen meer, Borgerhoff & Lamberigts, 2017, ISBN 9789089317766
Externe link
Officiële website
Vermassen, Jef |
1919633 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mathieu%20Knippenbergh | Mathieu Knippenbergh | Mathieu Albertus Johannes Knippenbergh (Venlo, 24 juli 1950) is een Nederlandse beeldhouwer, tekenaar, graficus, en fotograaf.
Leven en werk
Mathieu Knippenbergh bezocht van 1967 tot 1969 een kunstopleiding (de "akademieklas") aan de Katholieke Leergangen in Tilburg. Hij volgde aansluitend van 1969 tot 1972 een postacademische studie aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Knippenbergh was aanvankelijk werkzaam als beeldhouwer en graficus, maar was later eveneens actief als installatiekunstenaar en creatief op het gebied van de nieuwe media: computer-, video- en filmkunst.
De kunstenaar woont en werkt sinds aanvang tachtiger jaren in Swolgen (Horst aan de Maas). Hij is lid van de Stichting Kunst & Cultuur Limburg in Maastricht.
Werken (selectie)
1985 Het gebonden figuur (1985), Op de kamp/Op de spekt in Broekhuizenvorst
1987 Christophorus / Heilige Christoffel (1987), Veerweg in Broekhuizen
1977 Joes en Petatte Nelke, Wilhelminaplein, Tegelen
Nederlands beeldhouwer
Nederlands graficus |
3547706 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Decma%20birmanica | Decma birmanica | Decma birmanica is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1971 door Bey-Bienko.
Sabelsprinkhanen |
1373098 | https://nl.wikipedia.org/wiki/B%C3%B6 | Bö | Bö is een plaats in de gemeente Orust in het landschap Bohuslän en de provincie Västra Götalands län in Zweden. De plaats heeft 55 inwoners (2005) en een oppervlakte van 12 hectare.
Plaats in Västra Götalands län |
5135384 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Janov%20Stan | Janov Stan | Janov Stan (Russisch: ) is een kleine nederzetting (posjolok) aan de rivier de Toeroechan (linkerzijrivier van de Jenisej), in het laaggelegen West-Siberisch Laagland. De plaats ligt in het buitengebied van het district Toeroechanski van het autonome district Jamalië binnen de Russische kraj Krasnojarsk. De plaats vervulde een belangrijke rol tijdens de aanleg van de Poolcirkelspoorlijn tussen 1949 en 1953, tijdens welke het zich ontwikkelde tot een klein dorp. Na de dood van Stalin werd dit project echter stopgezet en verdween de bevolking op een klein weerstation na. In 2015 woonden er slechts 3 personen.
Geografie
De nederzetting ligt zeer geïsoleerd aan de bovenloop van de rivier in een gebied met een streng subarctisch klimaat, waardoor men soms "zelfs in juli de adem van de Noordpool voelt." De Toeroechan is bijna acht maanden per jaar bevroren. In de weinige ijsvrije maanden is hij in principe bevaarbaar tot Janov Stan, maar alleen van half juni tot eind juli, want daarna staat er -afhankelijk van de intensiteit van de laatste sneeuwsmelting of de regenval- weer te weinig water in de rivier. De severny zavoz ("noordelijke levering") kan dus alleen dan plaatsvinden, in principe 1 keer per jaar.
Janov Stan vormde voor de Sovjet-Unie een handelscentrum voor bont. Met de bouw van de Poolcirkelspoorlijn of Stalinspoorweg tussen 1949 en 1953 kreeg de nederzetting echter een strategisch belang. Na het stopzetten van de werkzaamheden aan de spoorweg verloor de plaats direct zijn strategische belang en werd grotendeels verlaten.
Geschiedenis
Voorgeschiedenis
Janov Stan vormde in de 17e eeuw onderdeel van een van de noordelijke routes van de Siberische waterwegen. Vanaf Mangazeja liep een overtoom naar Janov Stan om vandaar verder te kunnen varen over de Toeroechan naar Nieuw-Mangazeja.
In de regio wonen Selkoepen en Nenetsen. In 1924 werd het gebied rond Janov Stan bestuurlijk ondergebracht bij het district van de 'Taztoendra'. In dat jaar werd een soort van internaat voor de kinderen van deze nomadische volkeren geopend in Janov Stan. Tussen 1925 en 1928 was Georgi Prokofjev directeur van deze school. Hij gold binnen de Sovjet-Unie als een bekende onderzoeker van de taal en cultuur van de Selkoepen, Nenetsen en andere Samojeedse volkeren. Zijn vrouw Jekaterina Prokofjeva was een etnograaf wiens publicaties van grote invloed waren op de wetenschap van de traditionele cultuur van de Selkoepen en werkte er als leraar aan de school. Prokofjev schreef in 1931 over zijn jaren in Janov Stan: "In 1925 stonden in Janov Stan zes hutten. [...] De bevolking van het dorp bestond uit vier Russische gezinnen, waaronder mijn vrouw en één jaar oude dochter. De rest van de bevolking bestond uit zes inheemse gezinnen en negen internaatscholieren. Alle mensen verdrongen zich in de vijf kleine hutten en twee onderkomens. Voor mij en mijn gezin was een ruimte van 3,2 bij 3,6 meter beschikbaar." Bij de volkstelling van 1926/27 werd aangegeven dat Janov Stan een belangrijk centrum voor de handel in bont was. Jagers kwamen hier in de winter en verkochten dan hun goederen aan tussenhandelaren. In 1927 liet het 'Comité van het Noorden' in Janov Stan een school bouwen. In 1938 werd een weerstation geopend voor hydrologische waarnemingen en vanaf 1951 ook voor meteorologische waarnemingen.
In 1944 werd Janov Stan opeens overgeheveld naar de kraj Krasnojarsk, 40 kilometer buiten het autonome district Jamalië. Als gevolg hiervan verloor de plaats haar belang als centrum van de Selkoepen. Deze verhuisden nu naar Farkovo, 213 kilometer stroomafwaarts naar het oosten, in de richting van de Jenisej. Janov Stan raakte hierdoor geleidelijk aan ontvolkt.
Doorvoerpunt voor de Poolcirkelspoorlijn
In januari 1949 besloot Josef Stalin tot de aanleg van een nieuwe spoorweg vanaf de Aziatische kant van de Arctische Oeral naar het oosten. De geologen en ingenieurs besloten om deze nieuwe spoorweg onder andere ten noorden van de kleine nederzetting Janov Stan aan te leggen en daar ook een treinstation te bouwen genaamd Toeroechan. Dit had te maken met het feit dat de geprojecteerde 1264 kilometer lange spoorweg door een niemandsland zonder wegen liep en daarbij vijf grote rivieren over moest steken, die allen van zuid naar noord liepen. Er waren daarom slechts vijf punten langs de hele spoorlijn die direct konden worden bereikt tijdens de korte ijsvrije periode, waaronder Janov Stan. Vanaf 1949 werden duizenden Goelagdwangarbeiders vanuit Zuid-Siberië via de Jenisej naar Toeroechansk gebracht en daar overgezet op kleinere vrachtschepen om via de Toeroechan naar Janov Stan te worden gebracht, 288 kilometer stroomopwaarts. Van hieruit werden de gevangenen verdeeld over de nieuw te bouwen werkkampen langs de aan te leggen spoorweg, waarbij ze vaak onder primitieve omstandigheden moesten werken. Volgens de gegevens zouden in totaal 4252 arbeiders bij Janov Stan aan wal zijn gekomen.
Gedurende het eerste bouwjaar arriveerden vanaf juni 1949 de eerste 1500 Goelaggevangenen samen met 10.000 ton bouwmaterialen in Janov Stan per lichter. In de drie daaropvolgende jaren tot en met 1952 arriveerden tijdens de zeer korte vaarperiodes steeds weer nieuwe gevangenen en bouwmaterialen via de Toeroechan. In juni en juli 1952 werd 22.480 ton materiaal afgeleverd. Afhankelijk van het waterpeil en de daarbij mogelijke diepgang kon er maximaal 3.000 ton lading per lichter worden meegenomen. De gevangenen woonden niet in het dorp, maar in een kamp er iets buiten, mogelijk ten noorden van de spoorweg.
In 1953 waren er ten noorden van Janov Stan inmiddels twee spoorwegtracé's voltooid. Een verliep over ruim 140 kilometer naar het noordoostelijke Jermakovo en de andere liep ongeveer 36 kilometer westwaarts naar de rivier de Bolsjaja Bloedaja. Begin 1953 werd een passagiersverbinding over het traject naar Jermakovo geopend. Voor het westelijke tracé werden ter ondersteuning van de bouwactiviteiten twee locomotieven afgeleverd per schip. De beide trajecten lagen nog los van elkaar omdat de bouw van een brug over de Toeroechan bij Janov Stan nog niet voltooid was. Ook het station van Janov Stan was nog niet voltooid. Bij het overlijden van Stalin waren hier wel twee parallelle sporen gelegd en mogelijk was er ook een houten perron gebouwd. Een stationsgebouw ontbrak echter nog.
Na 1953
Onmiddellijk na de dood van Stalin op 5 maart 1953 werden de bouwwerkzaamheden stilgelegd aan deze dure spoorlijn waarvan het nut werd betwijfeld. De meeste gevangenen van Janov Stan werden nog direct tijdens het vaarseizoen van dat jaar afgevoerd. Alle bouwwerkzaamheden stopten en werden verlaten. De nooit verwijderde bekisting rond de pijlers voor de brug over de Toeroechan getuigt van de abrupte stopzetting van de bouwwerkzaamheden. Er werd bijna niets ontmanteld: Wat niet onmiddellijk kon worden meegenomen bleef staan. Het is onbekend hoeveel mensen er in de jaren na de stopzetting van de werkzaamheden woonden in Janov Stan.
In 1964 ontstond opnieuw activiteit in Janov Stan toen besloten werd om de rails tijdens het vaarseizoen te demonteren en naar Norilsk te brengen. Mogelijk werden toen ook de twee locomotieven op het traject aan noordzijde van Janov Stan van de rails afgeduwd. Tijdens deze operatie werd al het spoor tussen Janov Stan en Jermakovo ontmanteld. Het spoor ten westen van de plaats bleef echter grotendeels liggen, tot vandaag de dag. Hier liggen ook de beide locomotieven, iets ten westen van de nooit voltooide brug.
Van de plaats bleef alleen het weerstation bewaard. Dit meetstation wordt handmatig bediend: Elke drie uur worden de meetwaarden opgelezen en verstuurd over de radio. Van de vijf kleine hutten, waarover Prokofjev in 1931 schreef werden er drie gesloopt en vervangen door een groter, met ijzeren platen bedekt huis voor de dienstdoende meteoroloog. Alleen het vroegere schoolgebouw herinnert nog aan deze tijd.
De onafgewerkte betonnen brugpijlers in de Toeroechan vormen tegenwoordig het belangrijkste symbool van Janov Stan, als herinnering aan een nooit gerealiseerde droom van een eenzame heerser.
Plaats in de kraj Krasnojarsk |
3461634 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Diagrapta%20albipunctata | Diagrapta albipunctata | Diagrapta albipunctata is een vlinder uit de familie van de spinneruilen (Erebidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1889 door Warren.
Spinneruilen |
1865283 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Engelse%20keuken | Engelse keuken | De invloed van de Engelse keuken (onderdeel van de Britse keuken) is wereldwijd terug te vinden. Tegelijkertijd heeft de wereld een grote invloed gehad op de huidige Engelse keuken. Dit komt door het koloniale verleden van het Britse koninkrijk. Het Engels ontbijt en de sandwich zijn internationaal goed verkrijgbaar. Daarnaast zijn ook de fish and chips en de afternoon tea populair. De laatste wordt in het Nederlands vaak high tea genoemd.
Gerechten
Een aantal bekende Engelse gerechten zijn:
Het Engels ontbijt: wereldwijd bekende wijze van een ontbijt in de vorm van een warme maaltijd. Het bestaat vooral uit: ei, witte bonen in tomatensaus, spek, worst en eventueel toast, bloedworst en hash browns.
De sandwich: een belegd broodje dat wereldwijd bekend is en waarvan vaak vergeten wordt dat het uit Engeland komt.
Afternoon tea: (vaak ten onrechte high tea genoemd.) Is een lichte maaltijd die rond theetijd geserveerd wordt. Uiteraard in combinatie met thee.
Fish and chips: Een afhaalmaaltijd bestaand uit gefrituurde vis met friet. Vaak verpakt in papier.
Sunday roast: (ook carvery genoemd) dit gerecht werd traditioneel gegeten na de kerkdienst op zondag. Het bestaat uit geroosterd vlees, geroosterde aardappelen of aardappelpuree met groenten en Yorkshire pudding. Wordt in Britse pubs als buffet geserveerd.
Trifle: Een nagerecht samengesteld uit cakekruimels, fruit, sherry, custard of vla.
Chutney: Vruchtenpuree op smaak gemaakt met kruiden. Dit is een typisch voorbeeld van een Engels gerecht dat zonder invloed uit de koloniën nooit was ontstaan.
Shepherd's pie
Imago
De Engelse keuken heeft geen goede naam. Zo heeft de voormalige Franse president Jacques Chirac ooit gezegd dat de Finse keuken op de Britse keuken na de slechtste keuken ter wereld was. De schrijver William Somerset Maugham zei ooit dat als je in Engeland goed wilde eten, je dan elke dag drie keer moest ontbijten. Hier staat tegenover dat Engeland een aantal topkoks heeft voortgebracht met internationale bekendheid waarvan Jamie Oliver anno 2022 een boegbeeld is.
Sinds de jaren vijftig is het gebruikelijk geworden om in de pub eenvoudige maaltijden te serveren zoals de meat pie (een taart met vleesvulling) of een Chicken in a basket (kip met friet). Eten in de kroeg wordt steeds meer gezien als alternatief voor het restaurant.
Britse keuken
Europese keuken |
834350 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Binghamplastic | Binghamplastic | Binghamplastic, ook binghamvloeistof genoemd, is een model voor een viscoplastisch materiaal. Het model is een idealisering, die in de praktijk (bij nauwkeurig meten) nooit gevonden wordt. Het is genoemd naar Eugene C. Bingham.
In een newtonse vloeistof is de schuifspanning (τ) recht evenredig met de snelheidsgradiënt . Niet alle vloeistoffen vertonen dit gedrag.
Een binghamplastic gaat pas vloeien als een bepaalde grenswaarde, de zwichtspanning, wordt overschreden. Boven deze waarde gedraagt het zich als een newtonse vloeistof. Klei, pasta's en ook pindakaas gedragen zich bij benadering als een binghamplastic.
Zie ook
Dilatant
Vloeistofdynamica |
3315279 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Scylaticus%20suranganiensis | Scylaticus suranganiensis | Scylaticus suranganiensis is een vliegensoort uit de familie van de roofvliegen (Asilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1999 door Parui & Kaur & Kapoor.
Roofvliegen |
2650430 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Spherillo%20hiurai | Spherillo hiurai | Spherillo hiurai is een pissebed uit de familie Armadillidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1991 door Nunomura.
Armadillidae |
244293 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mangrovekwal | Mangrovekwal | De mangrovekwal (Cassiopea xamachana) is een kwal uit de familie Cassiopeidae. De soort werd in 1892 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door de Amerikaans zeebioloog Henry Bryant Bigelow.
Beschrijving
Op de buikzijde van deze schijfvormige, 30 cm brede kwal leven eencellige algen in symbiose met de mangrovekwal. Zij leveren de kwal zuurstof en voedingsstoffen terwijl de kwal hen voorziet van een met netelcellen beveiligde plek. Omdat deze wieren veel zonlicht nodig hebben plaatst de kwal zich ondersteboven in helder en ondiep water. De tentakels gebruikt de mangrovekwal om kleine zeediertjes te vangen.
Voor het vangen van voedsel en om zich te beschermen tegen prooidieren beschikt de mangrovekwal over een geheim wapen. Het dier scheidt een giftig slijm uit bestaande uit kleine bolletjes, cassiosomen genaamd (naar de Latijnse naam voor de kwal). Deze bolletjes bestaan uit een laag netelcellen, die normaal aan de buitenkant zitten, en uit een laag cellen met zweepharen, die ervoor zorgen dat deze bolletjes door het water verplaatsen.
Verspreiding en leefgebied
Deze soort komt voor in de warme delen van de westelijke Atlantische Oceaan, de Golf van Mexico en het Caribische gebied. De kwal leeft in het ondiepe water van mangroven waar hij zich vast zet aan de bodem of tegen een boomstronk.
Schijfkwal |
3450835 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dysrhombia%20longipennis | Dysrhombia longipennis | Dysrhombia longipennis is een vlinder uit de familie van de uraniavlinders (Uraniidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1896 door Warren.
Uraniavlinders |
End of preview. Expand
in Data Studio
README.md exists but content is empty.
- Downloads last month
- 372