id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
218573
|
https://el.wikipedia.org/wiki/C2H4F2
|
C2H4F2
|
Γενικός χημικός τύπος δύο (2) ισομερών οργαναλογονιδίων:
1,1-διφθοραιθάνιο (CH3CHF2).
1,2-διφθοραιθάνιο (FCH2CH2F).
{{DISPLAYTITLE:C2H4F2}}
Αποσαφηνίσεις χημικών τύπων
|
707396
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%84%CE%BF%20%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF
|
Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο
|
Ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο, αγγλ. Kitasato Shibasaburō (στα ιαπωνικά: 北里 柴三郎, 29 Ιανουαρίου 1853 – 13 Ιουνίου 1931) ήταν σημαντικός Ιάπωνας γιατρός και βακτηριολόγος. Συνέβαλε καθοριστικά στην ανακάλυψη μεθόδου για την πρόληψη του τέτανου και της διφθερίτιδας. Ανακάλυψε στο ίδιο χρονικό διάστημα, όπως ο δρ. Αλεξάντρ Υερσέν, το μολυσματικό παράγοντα της βουβωνικής πανώλης.
Είχε προταθεί για το πρώτο βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής το 1901 χωρίς να το λάβει τελικά. Το Νόμπελ Ιατρικής απονεμήθηκε στον Έμιλ φον Μπέρινγκ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο γεννήθηκε στο χωριό Ογκούνι της επαρχίας Χίγκο, στο σημερινό νομό Κουμαμότο. Όταν ήταν παιδί ήθελε να ασχοληθεί με πολεμικές τέχνες και να γίνει στρατιωτικός, επειδή είχε καταγωγή από οικογένεια Σαμουράι, αλλά οι γονείς του τον παρότρυναν να σπουδάσει στο ιατρικό σχολείο στο Κουμαμότο κάτω από την καθοδήγηση του καθηγητή της σχολής Constant George van Mansveldt.
Σπουδές και σταδιοδρομία
Σπούδασε στην Ιατρική σχολή στο Τόκιο, που αποτελεί τον πρόδρομο του σημερινού τμήματος Ιατρικής του πανεπιστημίου του Τόκιο, και από την οποία αποφοίτησε το 1883.Ήταν υπέρμαχος της αντίληψης ότι πρώτιστη προτεραιότητα της ιατρικής είναι η πρόληψη των ασθενειών και όχι η θεραπεία των ασθενών. Το 1884 άρχισε να εργάζεται στο Κεντρικό Γραφείο Δημόσιας Υγείας του Υπουργείου Εσωτερικών. Εκεί έγινε βοηθός ερευνητής του Μασανόρι Ογκάτα, ενός καθηγητή του πανεπιστημίου του Τόκιο. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Torako Matsuo. Το 1885 στάλθηκε από την ιαπωνική κυβέρνηση στη Γερμανία για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του στη βακτηριολογία και τις μολυσματικές ασθένειες. Σπούδασε υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου ερευνητή, δρ. Ρόμπερτ Κοχ στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου από το 1885 έως το 1891.
Το 1889 δημοσίευσε μία μελέτη για την καλλιέργεια του αναερόβιου βακτηρίου Clostridium chauvoei και μία άλλη μελέτη για το βακτήριο, που προκαλεί τον τέτανο. Κατάφερε να επιτύχει την πρώτη καθαρή καλλιέργεια του κλωστηριδίου του τετάνου (Clostridium tetani). Το 1890 μαζί με τον δρ. Έμιλ φον Μπέρινγκ παρουσίασαν μία μελέτη για την επίτευξη ανοσίας απέναντι στη διφθερίτιδα και τον τέτανο. Με τη μελέτη αυτή έθεσαν τα θεμέλια του κλάδου της ανοσολογίας και απέδειξαν ότι ο ορός αίματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία μολυσματικών ασθενειών για την ανάπτυξη ανοσίας σε αυτές τις ασθένειες. Δημιούργησε αντιτοξίνες για τη διφθερίτιδα και τη νόσο του άνθρακα.
Το 1892 με τη βοήθεια του Yukichi Fukuzawa ίδρυσε το Ινστιτούτο μελέτης λοιμωδών νόσων, το οποίο το 1899 έγινε τμήμα του γραφείου δημόσιας υγείας της ιαπωνικής κυβέρνησης. Το 1914 ξαφνικά έγινε υπαγωγή του ινστιτούτου στο υπουργείο παιδείας με αποτέλεσμα το ερευνητικό προσωπικό και ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο να αντιδράσουν. Ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο ίδρυσε την ίδια χρονιά το ινστιτούτο Κιτασάτο στο οποίο πήγαν πολλοί συνεργάτες του. To 1893 ίδρυσε στο Τόκιο το πρώτο ιδιωτικό σανατόριο για ασθενείς με φυματίωση με την επωνυμία «Yojo-en». Το 1894 στάλθηκε από την ιαπωνική κυβέρνηση στο Χονγκ Κονγκ, για να μελετήσει την επιδημία της βουβωνικής πανώλης, η οποία είχε εξαπλωθεί στη νότια Κίνα. Ο Κιτασάτο συνοδευόταν από τον παθολόγο Τανεμίτσι Αογιάμα, μερικούς σπουδαστές ιατρικής και βοηθούς.
Την ίδια εποχή ο βακτηριολόγος Αλεξάντρ Υερσέν είχε σταλεί επίσης στο Χονγκ Κονγκ από την γαλλική κυβέρνηση με έναν μόνο υπηρέτη και μικρό εργαστηριακό εξοπλισμό και ανακάλυψε το αίτιο, που προκαλούσε την ασθένεια. Μεγάλη διαμάχη έχει αναπτυχθεί αν και κατά πόσο οι δύο επιστήμονες ανακάλυψαν το βάκιλο της πανώλης (Pasteurella pestis ή Yersinia pestis) ή άλλο βακτήριο και ποιος από τους δύο τον ανακάλυψε πρώτος. Το πιθανότερο είναι να έφτασαν στην ανακάλυψη σχεδόν παράλληλα και ανεξάρτητα ο ένας με τον άλλον. Εκτός από την ανακάλυψη του μολυσματικού παράγοντα της βουβωνικής πανώλης, ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο ασχολήθηκε με την ανάπτυξη μεθόδων αποφυγής εξάπλωσης της ασθένειας, όπως η απομόνωση των ατόμων, η επιβολή καραντίνας σε μολυσμένους ασθενείς, η βελτίωση του αποχετευτικού συστήματος και του πόσιμου νερού. Ήταν υπέρμαχος της άποψης ότι κάθε οικογένεια έπρεπε να έχει γάτες ως κατοικίδια, γιατί η βουβωνική πανώλη διαδιδόταν με τους αρουραίους. Ο Αλεξάντρ Υερσέν έκανε ακριβέστερη περιγραφή του βακίλου της πανώλης σε σχέση με τον Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο. Ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο το 1911 πήγε στη Μαντζουρία για να μελετήσει τα μέτρα εναντίον της πνευμονικής πανώλης.
Το 1917 ο Κιτασάτο Σιμπασαμπούρο έγινε κοσμήτορας στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Κέιο στο Τόκιο και παρέμεινε σ' αυτή τη θέση μέχρι το 1928. Ίδρυσε το 1921 μαζί με άλλους γιατρούς την εταιρεία Sekisen Ken-onki, που αργότερα μετονομάστηκε σε Terumo, η οποία κατασκευάζει πιο ακριβή κλινικά θερμόμετρα και άλλο ιατρικό εξοπλισμό. Το 1923 εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος της ιαπωνικής ιατρικής ένωσης. Το 1924 ανακηρύχθηκε βαρόνος από τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας.Πέθανε από ενδοκρανιακή αιμορραγία στο σπίτι του στο Αζάμπου στο Τόκιο στις 13 Ιουνίου 1931.Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο Αογιάμα στο Τόκιο.
Εικόνες
Παραπομπές
Ιάπωνες ιατροί
Ιάπωνες επιστήμονες
Ιατροί του 19ου αιώνα
Ιατροί του 20ού αιώνα
|
356721
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82
|
Χριστόφορος Τσαντούλας
|
Ο Χριστόφορος Τσαντούλας του Δημητρίου (Καμαρίνα Πρέβεζας, 1906 - Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1992) ήταν Έλληνας γιατρός και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Πρέβεζας από το 1961 έως το 1967 και από το 1974 έως το 1977.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Καμαρίνα Πρέβεζας το 1906. Γιος του Δημητρίου Ι. Τσαντούλα και της Ελένης Κ. Νούσια. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και στα Πανεπιστήμια Παρισίων και Ρώμης. Άσκησε το επάγγελμα του γιατρού (παθολόγου) στην Πρέβεζα. Πολιτεύτηκε από το 1946 μέχρι το 1977. Πέθανε στην Αθήνα στις 6 Δεκεμβρίου 1992 και τάφηκε στο κοιμητήριο της Πρέβεζας. Στην πλατεία Σεφέρη της Πρέβεζας υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στο έργο των γιατρών της πόλης Χριστόφορου Τσαντούλα και Δημητρίου Κρόκου. Ήταν παντρεμένος με την Κυριακή Ζαχαριάδου (1918-1995), με την οποία απέκτησαν δυο γιους: τον Δημήτρη και τον Βαγγέλη Τσαντούλα.
Πολιτική σταδιοδρομία
Πολιτεύτηκε στην εκλογική περιφέρεια Πρέβεζας και Άρτας χωρίς να εκλεγεί α) στις εκλογές της 31.3.1946 με τον συνασπισμό Εθνική Πολιτική Ένωσιςτων Γ. Παπανδρέου, Σ. Βενιζέλου και Π. Κανελλόπουλου και β) στις εκλογές της 5.3.1950 με το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου του Γ. Παπανδρέου.
Στις εκλογές της 29.10.1961 εκλέχθηκε βουλευτής Πρέβεζας με την Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου, αλλά από τις 5.12.1961 κατέστη ανεξάρτητος βουλευτής και στις 26.9.1963 προσχώρησε στην Ε.Ρ.Ε. Εκλέχθηκε τρεις ακόμη φορές βουλευτής Πρέβεζας: στις εκλογές της 3.11.1963 και στις εκλογές της 16.2.1964 με την Ε.Ρ.Ε., καθώς και στις εκλογές της 17.11.1974 με την Νέα Δημοκρατία. Στις επόμενες εκλογές της 20.11.1977 δεν κατόρθωσε να επανεκλεγεί.
Βιβλιογραφικές παραπομπές
Βουλευτές Πρέβεζας
Έλληνες παθολόγοι
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Ένωση Κέντρου
Βουλευτές εκλεγμένοι με την ΕΡΕ
Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
|
23534
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%20%28%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B1%20%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82%29
|
Μπαρ (μονάδα μέτρησης)
|
Το μπαρ (διεθν: bar· ελληνιστί: βάρο(ν)) είναι μονάδα μέτρησης πίεσης που ισοδυναμεί με 105 Pa. Αντιστοιχεί με 750 mmHg (χιλιοστομέτρων υδραργυρικής στήλης) δηλαδή περίπου στην ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια της θάλασσας. Παρενθετικά, η ατμοσφαιρική πίεση ορίζεται ως η πίεση που εξασκεί κατακόρυφη στήλη υδραργύρου ύψους 760 χιλιοστομέτρων (mm) ή 29,92΄΄ (ίντσες) σε γεωγραφικό πλάτος 45° και υπό θερμοκρασία ίση προς τη θερμοκρασία πήξης του ύδατος. Η μέση ατμοσφαιρική πίεση στη στάθμη της θάλασσας (μέση στάθμη) είναι 1013 mbar (μίλιμπαρ ή χιλιοστόβαρο), όπου mbar είναι υπομονάδα του μπαρ. Σήμερα το mbar χρησιμοποιείται ως μονάδα μέτρησης της ατμοσφαιρικής πίεσης και έχει αντικαταστήσει το χιλιοστόμετρο υδραργυρικής στήλης (mmHg) ή την ίντσα υδραργυρικής στήλης.
Ισοδυναμία με άλλες μονάδες πίεσης
1 bar ≈ 750 mmHg (χιλιοστόμετρα υδραργυρικής στήλης)
1 bar ≈ 29,53 ίντσες Hg (ίντσες υδραργυρικής στήλης)
1 mbar = 100 Pa = 1 hPa (εκατοπασκάλ)
1 μbar = 0.1 Pa
Το μπαρ, ως μονάδα εισήχθη για πρώτη φορά από τον Νορβηγό μετεωρολόγο Βίλχελμ Μπιέρκνες, ο οποίος θεωρείται ιδρυτής της σύγχρονης μετεωρολογίας και μεθοδολογίας πρόγνωσης του καιρού. Αυτός μαθηματικά όρισε το μπαρ ως ένα megadyne ανά τετραγωνικό εκατοστόμετρο.[1]
Μετεωρολογία
Μονάδες πίεσης
Μονάδες που δεν ανήκουν στο SI
|
187861
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Αλιθέρσης
|
Στην Οδύσσεια του Ομήρου, ο Αλιθέρσης, γιος του Μάστορα, είναι Ιθακήσιος προφήτης ο οποίος όντας γνώστης των οιωνών προειδοποιεί μάταια τους μνηστήρες της Πηνελόπης για τον ερχομό του Οδυσσέα και γι'αυτό το λόγο εισπράττει τη δυσαρέσκεια του Ευρυμάχου. Μετά το πέρας της Μνηστηροφονίας ο Αλιθέρσης προσπαθεί και πάλι χωρίς αποτέλεσμα, να νουθετήσει τους συνασπισμένους υπό τον Ευπείθη συγγενείς των δολοφονημένων μνηστήρων να μην κινηθούν εναντίον του Οδυσσέα.
Φαίνεται ότι ο Αλιθέρσης ήταν οικείος στον Τηλέμαχο.
Παραπομπές
Μάντεις, ονειροκρίτες και οιωνοσκόποι της ελληνικής μυθολογίας
Οδύσσεια
|
819998
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF
|
Καντιάνο
|
Το Καντιάνο (ιταλικά: Cantiano) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Πέζαρο και Ουρμπίνο, στην περιφέρεια των Μάρκε.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Πέζαρο και Ουρμπίνο
|
736257
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%B1%CE%BD%20%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Γιάαν Καπλίνσκι
|
Ο Γιάαν Καπλίνσκι (γεν. στις 22 Ιανουαρίου του 1941-8 Αυγούστου 2021 στο Τάρτου ) ήταν Εσθονός ποιητής, φιλόσοφος και κριτικός. Ο Καπλίνσκι είναι γνωστός για το ανεξάρτητο πνεύμα του, για την ενασχόλησή του με παγκόσμια προβλήματα και για την υποστήριξή του στην αριστερή / φιλελεύθερη σκέψη. Έχει επηρεαστεί από τις ανατολικές φιλοσοφικές σχολές (από τον ταοϊσμό και κυρίως από τον βουδισμό).
Ο Καπλίνσκι σπούδασε ρομανικές γλώσσες και γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου, από όπου αποφοίτησε με πτυχίο γαλλικής φιλολογίας το 1964, και εργάστηκε ως μεταφραστής, επιμελητής εκδόσεων κοινωνιολόγος και οικολόγος στο Βοτανικό Κήπο του Τάλιν. Έχει προταθεί για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Έργο
Ο Γιάαν Καπλίνσκι έχει δημοσιεύσει πολλές συλλογές ποιημάτων, πεζά και δοκίμια. Έχει επίσης μεταφράσει κείμενα από τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα ισπανικά, τα κινέζικακαι τα σουηδικά (το έργο του Τούμας Τράνστρεμερ).
Το έργο του Καπλίνσκι έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα φινλανδικά, τα γαλλικά, τα νορβηγικά, τα σουηδικά, τα ολλανδικά, τα ισλανδικά, τα ουγγρικά, τα ιαπωνικά, τα λετονικά, τα λιθουανικά, τα ρωσικά, τα εβραϊκά, τα βουλγαρικά και τα τσέχικα. Τα δοκίμιά του ασχολούνται με περιβαλλοντικά προβλήματα, με τη φιλοσοφία γλώσσας, με τα κλασικά κινεζικά ποιήματα, τη φιλοσοφία, τον βουδισμό και με τον εσθονικό εθνικισμό.
Ο Καπλίνσκι έχει επίσης συνθέσει ποιήματα στα αγγλικά και στα φινλανδικά. Στη δεκαετία του 2000 άρχισε να γράφει στα ρωσικά και η πρώτη του πρωτότυπη ρωσική συλλογή (αποτελούμενη από μερικά από τα ποιήματά του που μεταφράστηκαν από τα εσθονικά στα ρωσικά) εκδόθηκε το 2014 με τον τίτλο Λευκές πεταλούδες της νύχτας (Белые бабочки ночи) και βραβεύτηκε στη Ρωσία.
Ο Γιάαν Καπλίνσκι ήταν ένας από τους συγγραφείς και τους εμπνευστές της λεγόμενης «Επιστολής των 40 διανοουμένων» (Neljakümne kiri), μιας επιστολής υπογεγραμμένης από γνωστούς Εσθονούς διανοούμενους που διαμαρτύρονταν για τη συμπεριφορά των αρχών στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Εσθονίας η οποία εστάλη στις μεγάλες εφημερίδες της εποχής. Αν και δεν ήταν ανοιχτά κατά του καθεστώτος, η επιστολή δεν δημοσιεύθηκε ποτέ στον Τύπο εκείνη την εποχή και εκείνοι που υπέγραψαν διώχθηκαν από το καθεστώς.
Το ημιαυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα Το ίδιο ποτάμι εκδόθηκε από τον Peter Owen σε αγγλική μετάφραση της Σούζαν Γουίλσον.
Το 1997, του απονεμήθηκε το Βραβείο της Βαλτικής Συνέλευσης για τη Λογοτεχνία, τις Τέχνες και την Επιστήμη.
Πολιτική
Ο Καπλίνσκι ήταν μέλος του Εσθονικού Κοινοβουλίου από το 1992 έως το 1995. Αρχικά ήταν υποψήφιος στη λίστα του Κετρώου Κόμματος, αλλά σύντομα έγινε ανεξάρτητος βουλευτής. Από το 2004 είναι μέλος του Εσθονικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Το 2005, έβαλε υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές στο Τάρτου και ήταν ο πρώτος υποψήφιος στη λίστα της παράταξης. Ο Γιάαν Καπλίνσκι εξελέγη ως ο δεύτερος υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών, συγκεντρώνοντας 1.045 ψήφους. Ήταν ένας από τους διανοούμενους που υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Τόμας Χέντρικ Ίλβες.
Προσωπική ζωή
Η μητέρα του Γιάαν Καπλίνσκι ήταν Εσθονή και ο Πολωνοεβραίος πατέρας του ήταν ο Γιέρζι Καπλίνσκι, καθηγητής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τάρτου, που συνελήφθη από τα σοβιετικά στρατεύματα και πέθανε από πείνα σε σοβιετικό στρατόπεδο εργασίας το 1945. Ο Καπλίνσκι είναι παντρεμένος με τη συγγραφέα και διευθύντρια του Μουσείου Παιχνιδιών του Τάρτου, Tiia Toomet. Έχουν τρεις γιους - τους Ott-Siim Toomet, Lauris Kaplinski και Lemmit Kaplinski. Έχει επίσης μια κόρη, την Elo-Mall Toomet, από τον πρώτο γάμο του με την Küllike Kaplinski. Είχε στο παρελθόν μακροχρόνια σχέση με την Ασθονή κλασική φιλόλογο και μεταφράστρια Anne Lill, με την οποία έχει έναν γιο, τον συνθέτη Märt-Matis Lill.
Κληρονομιά
Ο αστεροειδής 29528 Καπλίνσκι πήρε το όνομά του από τον Γιάαν Καπλίνσκι.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η αρχική σελίδα του Καπλίνσκι με κείμενα στα αγγλικά
Ποιήματα του Καπλίνσκι στα ρωσικά
Ποιήματα του Καπλίνσκι στα γαλλικά
Η ιστορία του Καπλίνσκι που αλλάζει
Ένα ποίημα του Γιάαν Kαπλίνσκι
Απόφοιτοι Πανεπιστημίου του Τάρτου
Εσθονοί ποιητές
|
637898
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82%20%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Γιάννης Τσακίρης
|
Ο Γιάννης Τσακίρης είναι Έλληνας τεχνοκράτης, πρώην στέλεχος του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων και νυν υφυπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αρμόδιος για τις δημόσιες επενδύσεις και το Εταιρικό Σύμφωνο για το Πλαίσιο Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικό στον ιστότοπο του υπουργείου
Έλληνες υφυπουργοί Ανάπτυξης και Επενδύσεων
|
513027
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CE%BF%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9C%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%89%CE%BD
|
Κόζιμο Β΄ των Μεδίκων
|
O Κόζιμο Β΄ των Μεδίκων (, 12 Μαΐου 1590 - 28 Φεβρουαρίου 1621) από τον Οίκο των Μεδίκων, ήταν μεγάλος δούκας της Τοσκάνης (1609-161). Για τη διοίκηση είχε εξουσιοδοτήσει τους υπουργούς του. Ήταν προστάτης του Γαλιλαίου, του διδασκάλου των νεανικών του χρόνων.
Βιογραφία
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φερδινάνδου Α΄ μεγάλου δούκα της Τοσκάνης και της Χριστίνας της Λωρραίνης, κόρης του Καρόλου Γ΄ δούκα της Λωρραίνης.
Ο πατέρας του ήθελε μία σύγχρονη εκπαίδευση γι' αυτόν και όρισε τον Γαλιλαίο διδάσκαλό του το διάστημα 1605-08. Κανόνισε να νυμφευτεί την κόρη του Καρόλου Β΄ των Αψβούργων-Αυστρίας. Ο πατέρας του απεβίωσε το 1609 και τον διαδέχθηκε· λόγω της επισφαλούς υγείας του δεν συμμετείχε ενεργά στη διακυβέρνηση. Το 1610 ο Γαλιλαίος του αφιέρωσε το βιβλίο του Αστρικός Αγγελιοφόρος (Siderus Nuncius), μία καταγραφή των παρατηρήσεων με το πρώτο τηλεσκόπιο που εφηύρε. Είχε ανακαλύψει τους δορυφόρους του Διός, που τους ονόμασε άστρα των Μεδίκων. Επειδή ο Γαλιλαίος ήταν υπερασπιστής της θεωρίας του Κοπέρνικου, οδηγήθηκε σε δίκη από την Ιερά Εξέταση το 1633 και καταδικάστηκε σε κατ' οίκον περιορισμό ως τον θάνατό του το 1642.
Αύξησε το ναυτικό. Απεβίωσε από φυματίωση το 1621 και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος, 11χρονος γιος του Φερδινάνδος Β΄. Τη διακυβέρνηση ανέλαβε, σύμφωνα με την επιθυμία του εκλιπόντος δούκα, η μητέρα του Χριστίνα και η σύζυγός του Μαρία-Μαγδαληνή.
Οικογένεια
Το 1608 νυμφεύτηκε τη Μαρία-Μαγδαληνή των Αψβούργων, κόρη του Καρόλου Β΄ αρχιδούκα της Έσω Αυστρίας και είχε τέκνα:
Μαρία-Χριστίνα 1609-1632, διανοητικά καθυστερημένη, απεβίωσε 23 ετών.
Φερδινάνδος Β΄ 1610-1670, μεγάλος δούκας της Τοσκάνης.
Τζανκάρλο 1611-1663, καρδινάλιος.
Μαργαρίτα 1612-1679, παντρεύτηκε τον Οδοάρδο Φαρνέζε δούκα της Πάρμας.
Ματτίας 1613-1667, κυβερνήτης της Σιέννας.
Φραγκίσκος 1614-1634, απεβίωσε 20 ετών.
Άννα 1616-1676, παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Φερδινάνδο-Κάρολο των Αψβούργων αρχιδούκα της Πέραν Αυστρίας.
Λεοπόλδος 1617-1675, καρδινάλιος, κυβερνήτης της Σιένα.
Παραπομπές
Πηγές
Strathern, Paul The Medici: Godfathers of the Renaissance, Vintage books, London, 2003, ISBN 978-0-09-952297-3
Hale, J.R. Florence and the Medici, Orion books, London, 1977, ISBN 1-84212-456-0
Περαιτέρω βιβλιογραφία
(see index, v.1, for information on Cosimo as a patron of the arts)
Οίκος των Μεδίκων
|
164234
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%28120348%29%202004%20TY364
|
(120348) 2004 TY364
|
{{DISPLAYTITLE:(120348) 2004 TY364}}
<table border="1" cellspacing="0" cellpadding="2" align="right" style="width: 25em">
(120348) 2004 TY364
</th></tr>
ΑνακάλυψηΑνακαλύφθηκε από M. E. Brown, C. A. Trujillo και D. L. Rabinowitch Ανακαλύφθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2004Χαρακτηριστικά τροχιάςΑφήλιο 41,435 AUΠεριήλιο 36,536 AUΗμιάξονας τροχιάς 38,985 AUΕκκεντρότητα 0,06284 Περίοδος περιφοράς 243,42 χρόνιαΚλίση 24,819 ° ως προς την Εκλειπτική Μήκος του ανερχόμενου σημείου 140,38° Όρισμα του περιηλίου 355,19° Φυσικά Χαρακτηριστικά Διαστάσεις 554 km Φαινόμενο μέγεθος 20,4 Απόλυτο μέγεθος 4,25<tr>
</td>
</tr>
</table>
Το (120348) 2004 TY364 είναι ένα αντικείμενο της εσωτερικής ζώνης του Κάιπερ με διάμετρο περίπου 560 χιλιόμετρα. Ανακαλύφθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2004. Είναι υποψήφιος πλανήτης νάνος.
Παραπομπές
Μεταποσειδώνια αντικείμενα
2004 TY364
|
814492
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%80%CE%B9%CE%BF%20%28%CE%BA%CF%85%CE%B1%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%89%CF%81%20%CF%84%CE%BF%20103%20%CF%80.%CE%A7.%29
|
Κόιντος Σερβίλιος Καίπιο (κυαίστωρ το 103 π.Χ.)
|
Ο Κόιντος Σερβίλιος Καίπιο, λατιν.: Quintus Servilius Caepio, ήταν Ρωμαίος πατρίκιος, πολιτικός και στρατιωτικός. Ήταν γιος τού Κόιντου Σερβίλιου Καίπιo που ήταν ύπατος το 106 π.Χ. και ο οποίος έχασε τον στρατό του κατά τη μάχη του Aραύσιo (ο Καίπιo ο νεότερος υπηρέτησε υπό τον πατέρα του στο Aραύσιo). Εκλέχτηκε πραίτορας κάποια στιγμή την τελευταία δεκαετία τού 90 π.Χ. και πολέμησε για τη Ρώμη κατά τη διάρκεια τού Κοινωνικού Πολέμου. Σκοτώθηκε το δεύτερο έτος τού πολέμου, ενώ πολεμούσε τους Mαρσούς από τον Κόιντο Ποπαίδιο Σίλο.
Βιογραφία
Πρώιμη ζωή
Ο Καίπιo ήταν γιος τού Κόιντου Σερβίλιου Καίπιο. Είχε δύο αδελφές: τη Σερβιλία που παντρεύτηκε τον Κόιντο Λουτάτιο Κάτουλο και την άλλη Σερβιλία που παντρεύτηκε τον Mάρκο Λίβιο Δρούσο. Η μητέρα του ήταν πιθανότατα κόρη τού Κόιντου Καικίλιου Μέτελου Μακεδονικού.
Σταδιοδρομία
Ο Καίπιo υπηρέτησε ως ταμίας (quaestor) το 103 ή πιθανώς το 100. Προηγουμένως ο πατέρας του είχε δικαστεί ενώπιον τού λαού από τον τριβούνο Γάιο Νορβανό για την καταστροφική του απώλεια στη μάχη τού Αραύσιο, καταδικάστηκε και εξορίστηκε. Κατά τη θητεία του ο νεότερος Καίπιo χρησιμοποίησε βία, για να εναντιωθεί στον Λεύκιο Απουλήιο Σατουρνίνο, τριβούνο των πλειβίων και πολιτικό σύμμαχο τού Νορβανού, στην προσπάθεια τού Σατουρνίνου να περάσει ένα νομοσχέδιο, για την πώληση σιτηρών σε πολύ μειωμένη τιμή στον ρωμαϊκό λαό. Στον ρόλο του ως ταμία της πόλης () εξέδιδε νομίσματα με την επιγραφή («για την αγορά σιτηρών με εντολή της Συγκλήτου»), που συνεπάγεται τη χορηγία της Συγκλήτου λόγω τού νόμου για τα σιτηρά. Αργότερα ο Καίπιος προσήχθη σε δίκη γύρω στο 95 π.Χ. με τις κατηγορίες τού maiestas από ενέργειες ως ταμία, αλλά -με την υπεράσπιση τού Λεύκιου Λικίνιου Κράσσου– αθωώθηκε.
Το 92 π.Χ. ο Καίπιo άσκησε ποινική δίωξη στον Mάρκο Αιμίλιο Σκαύρο, τον επιφανή πρώτο της Συγκλήτου (), για υποτιθέμενο επαρχιακό εκβιασμό και δωροδοκία από τον Μιθριδάτη ΣΤ΄ τού Πόντου. Ο Σκαύρος υπέβαλε ανταγωγή εναντίον τού Καίπιo και τελικά, και οι δύο άνδρες αθωώθηκαν. Ο Σκαύρος προφανώς οδηγήθηκε από την εμπειρία της σχέσης να συμπαραταχθεί με τον πρώην κουνιάδο του Καιπίου, Λίβιο Δρούσο, ο οποίος επρόκειτο να γίνει τριβούνος το 91 π.Χ. Ο Μπρώτον αναθέτει μία υποτιθέμενη πραιτορία στον Καίπιo, (πιθανώς) το 91, αλλά ο Σάμνερ το αμφισβητεί, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ότι κατείχε το αξίωμα.
Ο Καίπιo έγινε κύριος αντίπαλος τού νομοθετικού προγράμματος τού Mάρκου Λίβιου Δρούσου για το 91, που περιλάμβανε νόμους που αποσκοπούσαν στην παροχή πλήρους υπηκοότητας στους Ιταλούς και στη μεταρρύθμιση της ομάδας ενόρκων για διάφορες ποινικές δίκες. Σε αυτό τον βοήθησε ο τότε ύπατος Λεύκιος Μάρκιος Φίλιππος. Ο Πλίνιος (Φυσ. Ιστ. 33,20) είπε ότι η διαμάχη μεταξύ των δύο ξεκίνησε πολλά χρόνια νωρίτερα, λόγω ενός χρυσού δακτυλίου. Ο Καίπιo, φημολογείται, ότι συμμετείχε ακόμη και στη δολοφονία τού Δρούσου, ένα γεγονός που συνήθως θεωρείται από τις αρχαίες πηγές ως έναρξη τού Κοινωνικού Πολέμου.
Στις αρχές τού 90 π.Χ. ο Καίπιo ξεκίνησε μία αγωγή με τον Κόιντο Βάριο Σεβέρο εναντίον τού Mάρκου ΑΙμίλιου Σκαύρου για δεύτερη φορά, αλλά έφυγε για να υπηρετήσει ως κληρονόμος στον Κοινωνικό Πόλεμο. Ανεξάρτητα, η μήνυση εναντίον του Σκαύρου ήταν ανεπιτυχής. Κατά τη διάρκεια τού Κοινωνικού Πολέμου, ο Καίπιo υπηρέτησε ως απεσταλμένος (legatus) υπό τον ύπατο Πόπλιο Ρουτίλιο Λούπο πολεμώντας τη βόρεια ομάδα επαναστατών. Νίκησε τους Παιλινούς, μία επαναστατική φυλή που σχετίζεται με τους Mαρουνσινούς. Μετά το τέλος τού Λούπου, έγινε συνδιοικητής τού βόρειου στρατού της Ρώμης με τον Γάιο Μάριο. Ο Μάριος περίμενε την αποκλειστική εντολή και δεν τα πήγε καλά με τον Κάιπιo με καταστροφικά αποτελέσματα. Αφού αντιμετώπισε μία λεγεώνα επιδρομών των Mαρσών στη Varnia, ο Καίπιο προσπάθησε να δώσει οδηγίες στον Μάριο, αλλά ο Μάριος τις αγνόησε. Ο Καίπιο έμεινε μόνος του και στη συνέχεια υποχρεώθηκε να μετακινήσει τις λεγεώνες του πίσω προς το Caeoli. Μόλις έφτασαν στον Άρνο στο Sublaqueum, εξαπατήθηκαν να φύγουν από μία ασφαλή θέση και τότε τους επιτέθηκαν οι Mαρσοί.
Ο στρατός τού Καίπιo σφαγιάστηκε, με τον Καίπιo να σκοτώνεται από τον αρχηγό των Μαρσών, Κόιντο Παπαίδιο Σίλo.
Οικογένεια
Πιθανότατα είχε έναν γιο, που ονομαζόταν Κόιντος από έναν πρώιμο γάμο με μία άγνωστη γυναίκα. Ο Καίπιo αργότερα παντρεύτηκε τη Λιβία Δρούσα, αδελφή τού Mάρκου Λιβίου Δρούσου, γύρω στο 100 π.Χ. Ο Καίπιo και η Λιβία απέκτησαν τρία παιδιά: τη Σερβιλία την Πρεσβύτερη (ερωμένη τού Ιουλίου Καίσαρα, μητέρα τού Bρούτου και πεθερά τού Γάιου Κάσσιου Λογγίνου), τη Σερβιλία τη Νεότερη και έναν γιο, τον Γναίο Σερβίλιο Καίπιο.
Ο Καέπιο χώρισε με τη Λιβία περί το 97 π.Χ., όταν αυτός ήρθε σε ρήξη με τον αδελφό της. Στη συνέχεια, η Λιβία ξαναπαντρεύτηκε περί το 96 π.Χ. στον Mάρκο Πόρκιο Κάτωνα: παιδιά τους ήταν ο διάσημος Mάρκος Κάτων ο Νεότερος και η Πορκία. Τόσο η Λιβία όσο και ο Μ. Π. Κάτων απεβίωσαν μεταξύ των ετών 95 και 92 π.Χ. Έτσι όλα τα παιδιά της Λιβίας (συμπεριλαμβανομένων εκείνων τού Καίπιο) μεγάλωσαν στο σπίτι του Λίβιου Δρούσου, μέχρι τη δολοφονία τού τελευταίου το 91 π.Χ.
Παραπομπές
Πατρίκιοι
|
17544
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%20%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μονή Κουτλουμουσίου
|
Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Κουτλουμουσίου είναι μια εκ των είκοσι μονών του Αγίου Όρους και κατατάσσεται έκτη (6η) στην ιεραρχική τάξη των Αγιορείτικων μονών.
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Κουτλουμουσιανός.
Ιστορία και Πληροφορίες
Φέρεται επίσης και με το όνομα Ιερά Μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στην οποία είναι αφιερωμένο το καθολικό της, το οποίο είναι θεμελιωμένο πάνω σε κορμούς δέντρων εξαιτίας της αστάθειας του εδάφους και είναι μολυβδοσκέπαστο. Κατ΄ αρχήν ήταν κοινοβιακή, τον 14ο αιώνα κατέστη ιδιόρρυθμος μετά από πίεση του ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας, και επανήλθε στον κοινοβιακό χαρακτήρα το 1856, με ομόφωνη απόφαση των πατέρων.
Το καθολικό της μονής, κτίσμα του 1370, τοιχογραφήθηκε το 1540, πλην του νάρθηκα, ο οποίος τοιχογραφήθηκε το 1744. Στην αριστερή μεριά της λιτής του καθολικού βρίσκεται το παρεκκλήσι της Παναγίας της Φοβεράς Προστασίας, όπου και η θαυματουργός εικόνα - Προστάτις της μονής.
Ιδρύθηκε επί Αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού περί τη λήξη του ΙΑ' αιώνα. Το δε όνομα δόθηκε από τον σελτζουκικής καταγωγής Κάλλιστο Κουτλουμούς, πρώτο Ηγούμενο της Μονής. Το 1287 παραχωρήθηκε στη μονή η ερειπωμένη μονή Σταυρονικήτα. Στις αρχές του 14ου αιώνα επλήγη σοβαρά από τους Καταλανούς. Στην συνέχεια επί ηγουμενίας Χαρίτωνος του Ιμβρίου και με την συμπαράσταση ηγεμόνων των Βαλκανίων γνωρίζει μεγάλη ακμή. Στο τέλος του ίδιου αιώνα με Πατριαρχικό σιγίλλιο η μονή ανακηρύσσεται σε Πατριαρχική και σταυροπηγιακή.
Στις αρχές του 15ου αιώνα γίνεται προσάρτηση της παρακείμενης ιστορικής μονής του Αλυπίου. Μεγάλες δοκιμασίες περνά η μονή όταν καταστρέφονται από πυρκαγιές τμήματά της στα τέλη του 18ου, 19ου αλλά και 20ου αιώνα. Με διάφορες όμως ενισχύσεις ανασυγκροτήθηκε. Αλλά και εκτός Αγίου Όρους έχει αρκετά μετόχια. Η βιβλιοθήκη της μονής έχει περίπου 756 χειρόγραφα και 4000 παλαίτυπα.
Η μονή Κουτλουμουσίου έχει δέκα παρεκκλήσια. Μέσα στη μονή βρίσκονται σε διάφορα σημεία της επτά από αυτά. Στο Καθολικό αριστερά της Λιτής είναι το παρεκκλήσι της «φοβεράς προστασίας» που κτίστηκε το 1733. Εκεί βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα η Παναγία η Φοβερά Προστασία. Στο ηγουμενείο είναι το παρεκκλήσι της Αγίας Ναταλίας που είναι αγιογραφημένο. Κόσμημα είναι επίσης η ανακαινισμένη παλαιά τράπεζα της Μονής, που έχει εξαιρετικά αγιογραφηθεί από τους αδελφούς, με την τεχνική της Κρητικής Σχολής, αλλά με πρωτότυπες συνθέσεις και σύγχρονα θεματικά στοιχεία.
Έξω από την Μονή Κουτλουμουσίου υπάρχει το παλαιό κοιμητήριο με το ναό των Αρχαγγέλων του 17ου αιώνα και το νεότερο του Αγίου Νικολάου του 1711 μαζί με κτίσμα που αποτελεί και Κάθισμα της μονής.
Η μονή Κουτλουμουσίου έχει δέκα οκτώ κελιά. Ορισμένα βρίσκονται νοτιότερα της μονής. Ιστορικότερα είναι το κελί του Αλυπίου, το οποίο ήταν μονή μέχρι τις αρχές του 15ου αιώνα, και το κελί Αγίου Νικολάου που μνημονεύεται και στο πρώτο τυπικό του Αγίου Όρους σαν μονή της Γαλαιάγρας. Τα υπόλοιπα βρίσκονται στις Καρυές. Μεταξύ τους το κελί Τιμίου Προδρόμου που μόνασε ο περίφημος αγιογράφος του 18ου αιώνα Διονύσιος ο εκ Φουρνά. Εκεί έγραψε το βιβλίο "Ερμηνεία της Ζωγραφικής Τέχνης" και ανακαίνισε και αγιογράφησε το 1711 τον ναό του κελιού.
Πέντε Καθίσματα βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της μονής Κουτλουμουσίου.
Η Μονή Κουτλουμουσίου έχει τέσσερα Ησυχαστήρια που βρίσκονται στην περιοχή της Καψάλας.
Οι μοναχοί ασχολούνται με την αγιογραφία, την γεωργία και το εργόχειρο.
Στη Μονή αυτή υπάγεται και η «Σκήτη του Κουτλουμουσίου» που φέρει το όνομα Σκήτη Αγίου Παντελεήμονος, μισή ώρα απόσταση πεζή από την κυρίαρχη μονή, ακολουθώντας ένα εξαιρετικού κάλλους μονοπάτι. Το Κυριακό της σκήτης είναι αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα. Στην περιοχή της Μονής βρίσκεται και το κελί της Παναγούδας, όπου ασκήτεψε επί μακρόν έως το θάνατο του ο Άγιος Παΐσιος.
Το κοινόβιο έχει 30 μοναχούς και τα εξαρτήματα του (σκήτη, 15 μοναχούς και τα λοιπά κελλιά και ησυχαστήρια 50 μοναχούς). Σύνολο,δηλαδή,95 μοναχοί (Άνοιξη 2021).
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελιδά Μονής Κουτλουμουσίου
Η ιστορία της Μονής , από τον ιστότοπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.
Κουτλουμουσιου
|
421522
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%94.%20%CE%A1%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Γεώργιος Δ. Ράλλης
|
Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν Έλληνας πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του πρωθυπουργού Δημητρίου Ράλλη. Καταγόταν από την φαναριώτικη οικογένεια Ράλλη και ήταν εγγονός του νομομαθή και πολιτικού Γεωργίου Ράλλη καθώς και αδερφός του Ιωάννη Ράλλη. Σπούδασε νομικά και ιδιώτευσε ως δικηγόρος. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αττικοβοιωτίας στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1915 και εν συνεχεία επανεξελέγη βουλευτής Αττικής με την υποστήριξη του Λαϊκού Κόμματος στις εκλογές του 1933 και 1935 και βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1936. Διετέλεσε επίσης εκλεγμένος γερουσιαστής. Στη Δίκη των έξι υπήρξε μάρτυρας κατηγορίας.
Παραπομπές
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Λαϊκό Κόμμα
Βουλευτές Αττικοβοιωτίας
Βουλευτές Αττικής
Έλληνες Γερουσιαστές
|
232496
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%BA%20%CE%86%CE%BB%CE%B5%CE%BD%20%28%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%81%29
|
Ρικ Άλεν (ντράμερ)
|
Ο Ρικ Άλεν (Richard John Cyril "Rick" Allen, γενν. 1 Νοεμβρίου 1963) είναι ο ντράμμερ του αγγλικού ροκ συγκροτήματος Def Leppard. Είναι γνωστός για το γεγονός ότι ξεπέρασε τον πλήρη ακρωτηριασμό του αριστερού του χεριού και συνέχισε να παίζει με το συγκρότημα, που ακολούθως κατάφερε να φτάσει στο αποκορύφωμα της δημοτικότητας του παγκοσμίως. Κατατάχτηκε #7 στην Βρετανική ιστοσελίδα Gigwise στην λίστα με τους 100 Καλύτερους Ντράμμερς Όλων Των Εποχών.
Def Leppard
Στις 28 Νοεμβρίου 1978 ο Ρικ Άλεν γίνεται μέλος του συγκροτήματος Def Leppard, μετά την αποχώρηση του ντράμμερ Tony Kenning, σε ηλικία μόλις 15 χρόνων, με πρωτοβουλία της μητέρας του. Το 1979 παράτησε το σχολείο (τα υπόλοιπα μέλη παράτησαν τις δουλειές τους την ίδια περίοδο) για να επικεντρωθούν στο στόχο τους, που ήταν να πετύχουν επαγγελματικά. Την ίδια χρονιά άνοιξαν την συναυλία του Sammy Hagar στο Λονδίνο και τους επόμενους μήνες άνοιξαν συναυλίες των AC/DC. Στις 14 Μαρτίου του 1980 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ της μπάντας, το On Through the Night, που απέσπασε πολύ καλές κριτικές από το περιοδικό Rolling Stone, έφτασε μέχρι το #51 στα charts των ΗΠΑ και στο #15 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης κατάφερε να καθιερώσει το συγκρότημα ως ένα από τα κυρίαρχα του New Wave of British Heavy Metal. Στην συνέχεια το συγκρότημα ξεκίνησε περιοδεία, ανοίγοντας συναυλίες των Pat Travers, AC/DC και Ted Nugent. Η επιτυχία των Def Leppard αυξήθηκε με τα επόμενα τους άλμπουμς, High 'n' Dry (1981) και Pyromania (1983), που πούλησαν 2 και 10 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ.
Ατύχημα και ανάρρωση
Στις 31 Δεκεμβρίου 1984, ο 21χρονος Άλεν, κατευθυνόμενος προς το σπίτι της οικογένειας του στο Σέφιλντ για το πάρτι για την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ενεπλάκει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Σύμφωνα με τον Άλεν, οδηγούσε το Chevrolet Corvette του όταν τον προσπέρασε προκλητικά ένα Alfa Romeo. Πάνω στα νεύρα του να προσπεράσει το Alfa Romeo δεν πρόσεξε ότι πλησίαζε σε στροφή, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, το οποίο πέρασε από ένα πέτρινο τοίχο και κατέληξε σε ένα χωράφι. Το αυτοκίνητο κατέληξε αναποδογυρισμένο, ο ίδιος εκσφενδονίστηκε εκτός του οχήματος, ενώ η φιλενάδα του Miriam Barendsen παρέμεινε ασφαλής στη θέση της. Από το ατύχημα ο Άλεν έχασε το αριστερό του χέρι. Η Miriam δεν τραυματίστηκε και βρήκε τον Άλεν στο χωράφι. Τους βοήθησαν δύο περαστικοί και ο Άλεν οδηγήθηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί επανατοποθέτησαν το χέρι του Άλεν αλλά αναγκαστικά το αφαίρεσαν λόγω μόλυνσης. Βγήκε από το νοσοκομείο μετά από τρεισήμισι εβδομάδες.
Ο Άλεν βρισκόταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αφού πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να ξαναπαίξει με το συγκρότημα. Το ίδιο πίστευαν και οι υπόλοιποι αλλά τον στήριζαν ψυχολογικά και δεν ήθελαν να τον διώξουν από τη μπάντα στη χειρότερη στιγμή της ζωής του. Ο ίδιος μαζί με τον Joe Elliott συνάντησαν ειδικούς και άρχιζαν να σχεδιάζουν ένα μοντέλο ντραμς προσαρμοσμένο στις ανάγκες του. Ο πρώην ντράμερ των Status Quo, Jeff Rich, που τον βοήθησε κατά την ανάρρωσή του, σχεδίασε μαζί του ένα ηλεκτρονικό μοντέλο ντράμς, που θα μπορούσε να παίζει με ένα χέρι. Η εταιρία Simmons, που είναι κατασκευαστής ηλεκτρονικών ντραμς, δημιούργησε ένα μοντέλο με τις προδιαγραφές τους. Ο Άλεν έκανε την πρώτη του μετά το ατύχημα εμφάνιση το 1986 στο φεστιβάλ Monsters of Rock στο Κάστρο του Ντόνιγκτον, ενώ το 1987 οι Def Leppard κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Hysteria, που είναι και το πιο επιτυχημένο του συγκροτήματος μέχρι σήμερα, πουλώντας 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Παραπομπές
Αμερικανοί μουσικοί
Ντράμερς
|
6250
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B1
|
Επτάνησα
|
Τα Επτάνησα αποτελούν ένα σύμπλεγμα επτά κυρίων νησιών και αρκετών μικρότερων που βρίσκεται στο Ιόνιο Πέλαγος. Τα επτά κύρια νησιά είναι, με σειρά μεγέθους, η Κεφαλονιά, η Κέρκυρα, η Ζάκυνθος, η Λευκάδα, τα Κύθηρα, η Ιθάκη και οι Παξοί.
Το νησιωτικό σύμπλεγμα των Επτανήσων περιλαμβάνει και κάποια μικρότερα νησιά όπως τα Αντικύθηρα, τους Αντίπαξους, το Αρκούδι, την Άτοκο, τον Βρόμωνα, τη Δρακονέρα, την Ερεικούσσα, τον Κάλαμο, τον Καλόγηρο, το Καρλονήσι, τον Καστό, τον Λαμπρινό, το Μαθράκι, τη Μάκρη, το Μεγανήσι, το Μόδι, τους Οθωνούς, την Οξεία, τον Πεταλά, τον Ποντικό, το Προβάτι, τον Σκορπιό, τη Σοφία, τις Στροφάδες, τη Σωρό και άλλα. Στο σύμπλεγμα των Επτανήσων περιλαμβάνεται και η νήσος Σάσων, η οποία από το 1864 έως το 1914 ανήκε στην Ελλάδα.
Τα Επτάνησα ανήκουν διοικητικά στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, πλην των Κυθήρων, που ανήκουν διοικητικά στην Περιφέρεια Αττικής. Η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων περιλαμβάνει τους νομούς Ζακύνθου, Κέρκυρας, Κεφαλληνίας και Λευκάδας.
Γενικά Στοιχεία
Τα Επτάνησα είναι νησιωτικό σύμπλεγμα της Ελλάδας στο Ιόνιο Πέλαγος.
Τα Επτάνησα περιήλθαν υπό Νορμανδική και Ενετική κυριαρχία τον 12ο - 13ο αιώνα και αργότερα γνώρισαν σύντομη Τουρκική κατοχή στα τέλη του 15ου αιώνα. Ο στρατός του Ναπολέοντα και η Βρετανική Αυτοκρατορία άφησαν τα σημάδια τους στα νησιά σε συνδυασμό με τη μακροχρόνια Ιταλική κατοχή πριν από την προσάρτηση τους από την Ελλάδα, το 1863, σαν δώρο από τη Βασίλισσα Βικτωρία προς το νέο μονάρχη της χώρας, Δανό Πρίγκιπα Γεώργιο Α΄.
Τα νησιά του Ιονίου είναι ακριβώς το αντίθετο από τις Κυκλάδες. Καλυμμένα από πευκοδάση και ελαιώνες. Οι τοπικές κουζίνες βασίζονται στο κρέας και τα τοπικά κρασιά έχουν δυνατή γεύση και είναι σχεδόν ημίγλυκα.
Η Κέρκυρα είναι το πιο κοσμοπολίτικο από τα Επτάνησα. Το νησί είχε την τύχη να μην καταστραφεί από τους καταστροφικούς σεισμούς του Ιονίου Ρήγματος, και ειδικά από τους σεισμούς του 1953, που συγκλόνισαν τα νότια Επτάνησα. Έτσι, η Κέρκυρα διατηρεί την Ενετική γοητεία της, εμπλουτισμένη από την επιρροή που άσκησε η σύντομη Γαλλική κατοχή και η 50χρονη Βρετανική κυριαρχία.
Η Λευκάδα η οποία ονομαζόταν Αγία Μαύρα (Santa Maura) από τους Ενετούς, είναι το νησί των ποιητών. Από τη Λευκάδα κατάγονταν οι ποιητές Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Άγγελος Σικελιανός Νάνος Βαλαωρίτης αλλά και ο ποιητής της Ιαπωνίας Λευκάδιος Χερν (Κοϊζούμι Γιακούμο, 小泉八雲). Στη Λευκάδα βρίσκεται και ο Σκορπιός Λευκάδας, το μικρό νησί που αγόρασε ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Οι παραλίες τις Λευκάδας είναι ξακουστές για τα γαλάζια νερά τους και έχουν βραβευτεί πολλές φορές.
Η Κεφαλονιά, το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους, κυριαρχείται από τους ορεινούς όγκους του. Το νησί πέρασε στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια με το γύρισμα της ταινίας Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι (Captain Corelli's Mandolin, 2001), με πρωταγωνιστές τον Νίκολας Κέιτζ και την Πενέλοπε Κρουζ. Πριν αποσπάσει την προσοχή του Χόλλυγουντ, η Κεφαλονιά ήταν μια "ωραία κοιμωμένη" ανάμεσα στα Ελληνικά νησιά, με σχετικά περιορισμένο αριθμό καταλυμάτων και ελάχιστη προβολή. Σήμερα, το νησί φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι διασημότητες όπως η Μαντόνα, ο Στήβεν Σπίλμπεργκ και ο Τομ Κρουζ.
Η Ζάκυνθος ήταν το αγαπημένο νησί των Ενετών, «το Φιόρο του Λεβάντε». Το Τζάντε, όπως λέγεται επίσης το νησί, έχει τις καλύτερες παραλίες των Ιονίων και η πρωτεύουσα του, η Χώρα της Ζακύνθου, έχει το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της δυτικής Ελλάδος, κάτω από έναν εντυπωσιακό βράχο, τον Μπόχαλη, πάνω στον οποίο ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε τον Ύμνο στην Ελευθερία, τον Ελληνικό εθνικό ύμνο. Η Ζάκυνθος αποτελεί ένα από τα ομορφότερα νησιά της Ελλάδας και μαζί με την Κέρκυρα είναι τα δύο πιο ανεπτυγμένα στον τομέα του τουρισμού νησιά του Ιονίου, φιλοξενώντας χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο.
Η Ιθάκη είναι το μικρότερο μετά τους Παξούς νησί των Επτανήσων και βρίσκεται στα νότια της Λευκάδας και στα βορειοανατολικά της Κεφαλονιάς. Χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα άγονα εδάφη του και η λειψυδρία, που εμποδίζουν την ανάπτυξη γεωργίας. Το νησί στηρίζεται οικονομικά κυρίως από τον τουρισμό και την αλιεία. Το όνομα του νησιού είναι γνωστό από την αρχαιότητα, καθώς αναφέρεται στην Οδύσσεια, κάποιες νεότερες μελέτες όμως αμφισβητούν κατά πόσο η σημερινή Ιθάκη ταυτίζεται με την Ομηρική. Η γενική εκτίμηση των ειδικών δέχεται την ταύτιση της σημερινής με την ομηρική Ιθάκη, εξηγώντας ότι οι διαφορές από την περιγραφόμενη τοπογραφία στην Οδύσσεια προέκυψαν είτε λόγω άγνοιας της τοπογραφίας του νησιού από τον ποιητή, είτε λόγω «ποιητικής αδείας».
Τα Κύθηρα, νησί γνωστό και με την παλαιότερη ενετική ονομασία Τσιρίγο (Cerigo) είναι, κατά τη μυθολογία, το νησί της θεάς Ουράνιας Αφροδίτης και του Έρωτα. Βρίσκεται στη Νότιο Ελλάδα, στα νότια της Πελοποννήσου και νοτιότερα της Ελαφονήσου και του κάβο Μαλιά. Το κλίμα των Κυθήρων είναι εύκρατο μεσογειακό. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου + 20 °C.Στο νησί υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος από αξιοθέατα με κυριότερο τα πολυάριθμα και διάσπαρτα σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο, παραδοσιακά χωριά και το λοφώδες τοπίο. Υπάρχουν πολλά βυζαντινά και ενετικά μνημεία, και μερικά αγγλικά. Τα κυριότερα αξιοθέατα είναι η Χώρα, το Καψάλι, η Παλαιόχωρα, ο Μυλοπόταμος, ο Αυλέμονας. Επίσης,αξιοπρόσεκτα είναι τα μεσαιωνικά Αρωνιάδικα και η αλληλουχία παραδοσιακών χωριών στο κέντρο του νησιού,η γέφυρα στο Κατούνι που κατασκευάστηκε από τους Άγγλους το 1829 και ήταν η μεγαλύτερη στο είδος της στην Ελλάδα, ενώ στο νησί υπάρχει και μεγάλο πλήθος από παλαιούς ναούς και μονές από τον 13ο αιώνα και ύστερα.Τρία μοναστήρια, η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα, προστάτιδα του νησιού, η Αγία Μόνη και η Αγία Ελέσσα βρίσκονται σε αντικριστές κορυφές βουνών. Σε τρία σημεία υπάρχουν ναοί μέσα σε σπήλαια.
Οι Παξοί είναι μια συστάδα μικρών νησιών και βραχονησίδων, τα μεγαλύτερα από τα οποία είναι οι Παξοί και οι Αντίπαξοι. Βρίσκονται 7 μίλια νότια της Κέρκυρας, σε απόσταση 8 μιλίων από τις Ηπειρωτικές ακτές και σε απόσταση 12 μιλιών από την Πάργα. Το σχήμα των Παξών είναι μακρόστενο, μοιάζει με σαύρα, το ίδιο και των Αντιπάξων. Τα δυο νησιά καλύπτουν έκταση 19 τ.χ. το πρώτο και 3 τ.χ. το δεύτερο.Απέραντος ελαιώνας οι Παξοί και μεγάλος αμπελώνας οι Αντίπαξοι. Οι ανατολικές ακτές των Παξών είναι ομαλές, ενώ οι δυτικές απότομες, με αξιόλογους σχηματισμούς: σπήλαια, αψίδες, θόλους, κατακόρυφους γκρεμούς Πρωτεύουσα των Παξών είναι ο Γάιος, ένα γραφικό χωριό χτισμένο στο λιμάνι, που προστατεύεται από δυο νησάκια, τον Άγιο Νικόλαο και τη Παναγία. Στη βόρεια πλευρά βρίσκεται η Λάκκα και στην ανατολική παραλία ο γραφικός Λογγός. Σήμερα οι Παξοί έχουν περίπου 2300 μόνιμους κατοίκους, ενώ το καλοκαίρι δέχονται περισσότερους από 200.000 επισκέπτες.
Τα Επτάνησα
Ονομάζονται Επτάνησα από τον αριθμό των μεγαλύτερων νησιών του συμπλέγματος, τα οποία, κατά σειρά μεγέθους, είναι:
Ιστορία
Στα νησιά εγκαταστάθηκαν Έλληνες από πολύ νωρίς, ίσως ήδη από το 1200 π.Χ., και σίγουρα από τον 9ο αιώνα π.Χ.. Η πρώιμη ερετριακή αποικία στην Κέρκυρα καταλύθηκε από Κορίνθιους άποικους το 734 π.Χ.. Κατά την αρχαιότητα τα νησιά ήταν ως επί το πλείστον απομονωμένα και έπαιξαν μικρό ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η διαμάχη ανάμεσα στην Κέρκυρα και τη μητρόπολη της, την Κόρινθο το 434 π.Χ., η οποία προκάλεσε την παρέμβαση της Αθήνας και έγινε η αφορμή για την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ιθάκη ήταν το όνομα του νησιού του Οδυσσέα, στο αρχαίο ελληνικό έπος της Οδύσσειας του Ομήρου. Έχουν γίνει προσπάθειες ταυτοποίησης της Ιθάκης με την αρχαία Ιθάκη, αλλά η γεωγραφία του πραγματικού νησιού δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην περιγραφή του Ομήρου. Οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν αποκαλύψει ενδιαφέροντα εύρηματα τόσο στην Κεφαλονιά όσο και στην Ιθάκη.
Ρωμαϊκή και Βυζαντινή κυριαρχία
Από τον 4ο αιώνα π.Χ., τα περισσότερα από τα νησιά είχαν απορροφηθεί στη Μακεδονική Αυτοκρατορία. Κάποια παρέμειναν υπό τον έλεγχο του Βασιλείου της Μακεδονίας μέχρι το 146 π.Χ., όταν η ελληνική χερσόνησος προσαρτάται σταδιακά από τη Ρώμη. Μετά από 400 χρόνια ειρηνικής ρωμαϊκής κυριαρχίας, τα νησιά πέρασαν στην κυριαρχία της Ανατολικής Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Υπό την κυριαρχία του Βυζαντίου αποτέλεσαν, από τα μέσα του 8ου αιώνα, το θέμα της Κεφαλληνίας. Τα νησιά ήταν συχνός στόχος των επιδρομών των Σαρακηνών, και από τα τέλη του 11ου αιώνα παρατηρήθηκαν αρκετές νορμανδικές και ιταλικές επιθέσεις. Κατά το έτος 1185, τα περισσότερα από τα νησιά πέρασαν στον έλεγχο του Γουλιέλμου Β΄ της Σικελίας. Αν και η Κέρκυρα και η Λευκάδα παρέμειναν υπό βυζαντινό έλεγχο, η Κεφαλλονιά και η Ζάκυνθος, συγκρότησαν την Παλατινή Κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου μέχρι το 1357, όταν η οντότητα αυτή συγχωνεύθηκε με τη Λευκάδα και την Ιθάκη για να δημιουργηθεί το Δουκάτο της Λευκάδας υπό Γάλλους και Ιταλούς δούκες. Η Κέρκυρα, οι Παξοί και τα Κύθηρα προσαρτήθηκαν από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας το 1204, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από την Τέταρτη Σταυροφορία. Τα νησιά αυτά έγιναν σημαντικές υπερπόντιες αποικίες της Βενετίας και χρησιμοποιήθηκαν ως σταθμοί για το θαλάσσιο εμπόριο της Βενετίας με το Λεβάντε.
Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και τέλος της Επτανησιακής Δημοκρατίας
Η πρώτη επέκταση των συνόρων του ελληνικού κράτους ήρθε σε περισσότερα από τριάντα χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του. Δεν υπήρξε αποτέλεσμα καμιάς από τις αλυτρωτικές εξεγέρσεις του ελληνικού κράτους ούτε συντελέστηκε σε βάρος του μόνου μέχρι το 1878 εχθρού, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη που υπογράφτηκε στις 17/29 Μαρτίου 1864 ανάμεσα στις τρεις Δυνάμεις, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία, και στο ελληνικό βασίλειο τα Επτάνησα πέρασαν οριστικά στην ελληνική κυριαρχία στις 21 Μαΐου.
Η εξέλιξη αυτή ήρθε ως επιστέγασμα μιας σειράς διαβουλεύσεων και διπλωματικών διαπραγματεύσεων, οι οποίες καθόρισαν αρκετά βαρείς όρους για την Ελλάδα που ήταν αποκλεισμένη από τις περισσότερες διπλωματικές συναντήσεις.
Η συνθήκη θέσπιζε τη διηνεκή ουδετερότητα της Κέρκυρας, γι' αυτό κατεδαφίστηκε μέρος του οχυρού της πόλης και των Παξών. Το ελληνικό κράτος αποδέχεται όλες τις υποχρεώσεις προς ξένες κυβερνήσεις, εταιρείες και ιδιώτες, οι οποίες απέρρεαν από συμβάσεις που είχαν συναφθεί με την Ιόνιο Πολιτεία ή με την Προστάτιδα Δύναμη, τη Μεγάλη Βρετανία. Η ρύθμιση αυτή αφορούσε το δημόσιο χρέος των Ιονίων, εμπορικά και ναυτιλιακά προνόμια αλλοδαπών και κυρίως το εκδοτικό δικαίωμα της Ιονικής Τράπεζας. Το ελληνικό κράτος αναλάμβανε επίσης να καταβάλει αποζημιώσεις και συντάξεις στους άγγλους υπαλλήλους που θα έχαναν τη θέση τους με την Ένωση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζεται ως επικρατούσα, αλλά κηρύσσεται παράλληλα η θρησκευτική και λατρευτική ελευθερία για όλα τα δόγματα και διατηρούνται τα προνόμια της Καθολικής Εκκλησίας. Η Μεγάλη Βρετανία παραιτείται από την προστασία των Ιονίων και μαζί με τη Γαλλία και τη Ρωσία επεκτείνουν τις εγγυήσεις που αφορούσαν την Ελλάδα και στα Ιόνια νησιά.
Στις 23 Σεπτεμβρίου/5 Οκτωβρίου 1864 το IΓ' Ιόνιο Κοινοβούλιο υλοποίησε το σκοπό της σύγκλησής του αποφασίζοντας την Ένωση με την Ελλάδα σε "μία και αδιαίρετη πολιτεία υπό το συνταγματικό σκήπτρο του Βασιλέως Γεωργίου A'. Είχαν προηγηθεί πολλές αναταραχές λόγου τις φοβίας ότι τα Επτάνησα θα έχαναν την καλή τους οικονομική θέση μετά από την ένωση με το φτωχότερο Ελληνικό κράτος.
Ως συνέπεια της ένωσης οικονομικά και διαχειριστικά στοιχεία μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα. Μέσα από αυτά η Ιονική Τράπεζα και η βιβλιοθήκη της Ιονίου Ακαδημίας.
20ός αιώνας
Η Σάσων, το βορειότερο νησί των Επτανήσων, εκκενώθηκε από την Ελλάδα το 1914 κατόπιν πιέσεων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας και παραχωρήθηκε στην Αλβανία με τον Νόμο 272/1914 ο οποίος ήταν απόρροια του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών που επακολούθησε, εγκαθίστανται στα νησιά, όπως η Λευκάδα και η Κέρκυρα, πολλές οικογένειες Μικρασιατών προσφύγων.
Χρονολόγιο
Αρχαία Ελλάδα, μέχρι 4ο αιώνα π.Χ.: Ιθάκη, βασίλειο του Οδυσσέα / Κέρκυρα - αποικία της Ερέτριας
4ος αι. π.Χ. - 1ος αι. π.Χ.: Τα Επτάνησα υπό τη Μακεδονική κυριαρχία
1ος αι. π.Χ. - 13ος αιώνας: Ρωμαϊκή κυριαρχία - Βυζαντινή Αυτοκρατορία (από 8ο-12ο αι. Θέμα Κεφαλληνίας)
1185-1479: Τα κεντρικά νησιά διαμορφώνουν τη Παλατινή Κομητεία της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου, μέρος πρώτα του Βασιλείου της Σικελίας, και μετά του Δεσποτάτου της Ηπείρου και του Πριγκιπάτου της Αχαΐας
1214-1386: η Κέρκυρα μέρος του Δεσποτάτου της Ηπείρου (1214-1257) και μετά του Βασιλείου της Νάπολης των Ανδηγαυών
1238-1797: τα Επτάνησα υπό τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, η Κύθηρα από το 1238, η Κέρκυρα το 1386, η Ζάκυνθος το 1485, η Κεφαλονιά το 1500, η Ιθάκη το 1503 και η Λευκάδα το 1718 (και τα τέσσερα κεντρικά νησιά μέρος υπό Οθωμανική κυριαρχία για κάποια χρόνια)
1797-1799: πρώτη γαλλοκρατία των Επτανήσων
21 Μαρτίου 1800 έως τις 8 Ιουλίου 1807: Επτάνησος Πολιτεία (υπό Ρωσική και Οθωμανική κυριαρχία)
1807-1809...1814: Δεύτερη γαλλοκρατία των Επτανήσων με μυστικό άρθρο της Συνθήκης του Τιλσίτ, χωρίς να γίνει προσάρτηση
1809-1815: Αγγλική κυριαρχία (αρχικά κατάληψη της Ζακύνθου και των άλλων νησιών το 1810-11 και τελικά το 1814 της Κέρκυρας)
1815-1864: Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων (προτεκτοράτο της Αγγλίας)
1864: Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και ενσωμάτωσή τους ως χωριστών νομών στο Ελληνικό κράτος.
1922-24: Εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στα νησιά της Επτανήσου
Γεωγραφικά στοιχεία
Τα Επτάνησα βρίσκονται κατά μήκος και κοντά στη δυτική ακτή της ηπειρωτικής Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα της Ηπείρου, Στερεάς Ελλάδας και Πελοποννήσου.
Πολιτισμός
Πάνω από χίλια χρόνια η ιστορία τον Επτανήσων είχε μια διαφορετική πορεία σε σχέση με την ιστορία της Ελλάδος. Η τουρκοκρατία στα περισσότερα νησιά του Ιονίου είχε μόνο διάρκεια μερικών δεκαετιών και μερικά απ' αυτά δεν κατακτήθηκαν ποτέ από τους Τούρκους. Υπό τη διαχείριση της Ενετικής Δημοκρατίας τα νησιά ανάπτυξαν ένα πλούσιο πολιτιστικό στοιχείο, που περιγράφεται με την ορολογία Επτανησιακή σχολή. Άλλα στοιχεία αφορούν μια ξεχωριστή αρχιτεκτονική (και ναοδομία) την Επτανησιακή κουζίνα κλπ. Η αλλαγή τις δημογραφίας (μετανάστευση τον ντόπιων κατά το πλείστον στο εξωτερικό και κατοίκηση Ελλήνων της Στερεάς στα νησιά) έφερε και μεγάλες πολιτιστικές αλλαγές. Ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός τον Επτανήσων και τα πλούσια τοπικά του έθιμα κινδυνεύουν να χαθούν. Ένα μέτρο για την ουδετεροποίηση τοπικού πολιτισμού λειτουργεί μέσο της συστηματικής ανακάτωσης πολιτισμού. Νέοι (κατά προτίμηση ανύπαντροι) δημόσιοι υπάλληλοι μεταφέρονται στα νησιά και τοπικοί μεταφέρονται εκτός. Οι νέοι κάτοικοι τον νησιών δεν γνωρίζουν ή δεν ζουν τα επτανησιακά έθιμα, περιορίζονται σε μουσειακό η σε φολκλοριστικό επίπεδο.
Γλώσσα και ονομασίες
Στα Επτάνησα για αιώνες οι πολίτες μιλούσαν Ελληνικά και Ιταλικά. Και οι δυο γλώσσες είχαν επίσημο χαρακτήρα για το Ιονικό Κράτος, η καθημερινότητα ήταν δίγλωσση (ανάμικτα). Τοπωνυμίες και επίθετα ήταν κατά το πλείστον Ιταλικά, εάν και οι κάτοικοι δεν ήταν πάντα Ιταλικής καταγωγής.
Μετά την ένωση του κράτους με την Ελλάδα, η νέα διοίκηση προσπάθησε να αλλάξει τις "ξενόγλωσσες" ονομασίες. Η αλλαγή μιας πινακίδας στην είσοδο ενός χωριού η η αίτηση για μια νέα αστυνομική ταυτότητα σήμαινε σε πολλές περιπτώσεις και την "προσαρμογή" του ονόματος από τον υπεύθυνο δημόσιο υπάλληλο. Πολλές φορές αδέρφια της ίδιας οικογενείας αποκτούν διαφορετικές μορφές του ίδιου ονόματος, ανάλογα με τον υπεύθυνο υπάλληλο. Ονόματα αλλάζουν και μετά θάνατον η από λάθος και σε ξένους που κατοίκησαν για λίγα μόνο χρόνια στα Επτάνησα. Οι Κεφαλλονίτες Marin Carbouri de Cephalonie και Giovanni Francesco Zulatti μετονομάστηκαν από την Ελληνική ιστορία σε Μαρίνος Χαρβούρης και Ιωάννης Τσουλάτης, παρότι πέθαναν πριν από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, ο Ελβετός de Bosset έγινε "Δεβοσέτος". Η παραλία Mia Lacco στο χωριό Illari στην Κεφαλονιά έγινε η παραλία Μέγας Λάκκος στο χωριό Σούλαρι.
Βιβλιογραφία
Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη, «Η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα και ο απόηχός της στον λαϊκό πολιτισμό», Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου «Η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, 1864-2004», τ. Β΄, Αθήνα 2006, σελ. 629-642.
Christina Souyoudzoglou Haywood, Ionian Islands in the Bronze Age and Early Iron Age, Liverpool: Liverpool University Press, 1999.
Νικόλαος Μοσχονάς, «Το Ιόνιο Κράτος και οι αγώνες των Επτανησίων», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ (1977), σελ. 200-217.
Νικόλαος Μοσχονάς, «Η ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ (1977), σελ. 233-235.
Φιλιππίτσα Μάργαρη, «Η προπαγάνδα και η εκπαιδευτική πολιτική των ιταλικών στρατευμάτων κατοχής στα Επτάνησα (1941-1943)», Μεταπτυχιακή εργασία, Πανεπιστήμιο Πάτρας / Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και Κοινωνικής Εργασίας (ΜΔΕ), 2011, σελ. 21-104.
Δείτε επίσης
Περιφέρεια Ιόνιων νησιών
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πληροφορίες για τα Επτάνησα
Μοσχόπουλος, Γεώργιος Ν. «Η ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Η Καθημερινή», 23 Μαΐου 2011.
Επτάνησα
|
9305
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86%20%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84
|
Ιωσήφ Ρόδερφορντ
|
Ο Ιωσήφ Φραγκλίνος Ρόδερφορντ (8 Νοεμβρίου 1869 – 8 Ιανουαρίου 1942), έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, το κύριο νομικό σωματείο που χρησιμοποιείται από την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πριν από τον Ρόδερφορντ πρόεδρος της Εταιρίας ήταν ο Κάρολος Ρώσσελ, ενώ μετά από τον Ρόδερφορντ ακολούθησε ως πρόεδρος ο Νάθαν Νορ.Πέθανε από σοβαρή πνευμονία λόγω συνθηκών στην φυλακή
Βιογραφία
Ο Ρόδερφορντ γεννήθηκε από γονείς Βαπτιστές σε ένα αγρόκτημα της κομητείας Μόργκαν, στο Μισούρι των Η.Π.Α., στις 8 Νοεμβρίου 1869. Όταν έγινε 16 ετών, ο πατέρας του τού επέτρεψε να πάει στο κολέγιο, με την προϋπόθεση ότι θα κάλυπτε ο ίδιος τα έξοδά του και ότι θα πλήρωνε και έναν εργάτη που θα προσλάμβαναν για να τον αντικαθιστά στο αγρόκτημα. Εξασφάλισε με αποφασιστικότητα ένα δάνειο από κάποιον φίλο του και κατάφερε να πάει στο κολέγιο ενώ παράλληλα σπούδαζε και νομικά.
Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του πέρασε δύο χρόνια εκπαιδευόμενος από τον δικαστή Ε. Λ. Έντουαρντς. Σε ηλικία 20 ετών έγινε πρακτικογράφος στα δικαστήρια της Δέκατης Τέταρτης Δικαστικής Περιφέρειας του Μισούρι. Στις 5 Μαΐου 1892, του δόθηκε η άδεια να εξασκεί το δικηγορικό επάγγελμα στο Μισούρι. Αργότερα ο Ρόδερφορντ εκτέλεσε χρέη εισαγγελέα επί τέσσερα χρόνια στην Μπούνβιλ του Μισούρι. Πιο μετά διετέλεσε κατά καιρούς ειδικός/αναπληρωτής δικαστής στο Δικαστήριο της Όγδοης Δικαστικής Περιφέρειας του Μισούρι. Γι’ αυτό, έγινε γνωστός ως «δικαστής» Ρόδερφορντ.
Άρχισε να ενδιαφέρεται για τις διδασκαλίες των Σπουδαστών της Γραφής (ονομασία που είχαν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) το 1894 όταν έφτασαν στα χέρια του τρεις τόμοι της σειράς βιβλίων Χαραυγή της Χιλιετηρίδος (που αργότερα ονομάστηκε Γραφικαί Μελέται). Έπειτα από μερικές εβδομάδες διάβασε τα βιβλία και αμέσως έγραψε στην Εταιρία Σκοπιά μια επιστολή που ανέφερε ότι ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν διαβάσει τα βιβλία με "εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον" και ότι "ήταν θεόδοτη και μεγάλη ευλογία το γεγονός ότι είχαν την ευκαρία να έρθουν σε επαφή μαζί τους". Το 1906 ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ βαφτίστηκε και ύστερα από ένα χρόνο έγινε ο νομικός σύμβουλος της Εταιρίας Σκοπιά. Τα επόμενα χρόνια υπηρέτησε ως περιοδεύων επίσκοπος. Εκλέχτηκε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το 1916, μετά το θάνατο του Ρώσσελ.
Ο έβδομος τόμος της σειράς Χαραυγή της Χιλιετηρίδος (Γραφικαί Μελέται, Τόμος Ζ') περιλάμβανε ισχυρή επίκριση κατά των κληρικών του Χριστιανικού κόσμου με αποτέλεσμα ο κλήρος να υποκινήσει πιέσεις για κυβερνητική καταδίκη που είχε ως συνέπεια ένα κύμα διωγμού στην Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη. Τελικά, το 1918, ο Ρόδερφορντ και άλλοι εφτά σύντροφοί του εξέτισαν ποινή φυλάκισης σχεδόν ενός έτους στην Ατλάντα της Γεωργίας για υποτιθέμενη αντίθεση στο Νόμο για τη Στρατολόγηση και στο Νόμο για την Κατασκοπεία. Αφέθηκαν ελεύθεροι την ίδια χρονιά και αργότερα αποσύρθηκαν οι κατηγορίες εις βάρος τους.
Οι συνθήκες στη φυλακή είχαν επιπτώσεις στην υγεία του. Είχαν εξασθενήσει οι πνεύμονές του και, ως αποτέλεσμα, μετά την αποφυλάκισή του αρρώστησε σοβαρά από πνευμονία. Έτσι, ύστερα από λίγο, λόγω της κακής του υγείας αναγκάστηκε να πάει στην Καλιφόρνια, όπου είχε συγγενείς. Εκεί πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα του υπόλοιπου της ζωής του.
Η περίοδος μετά το 1919 έφερε αλλαγές στον τρόπο σκέψης και στη δραστηριότητα των Σπουδαστών της Γραφής. Ήταν περίοδος συνεχών αλλαγών και ανάπτυξης. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας κατανόησαν ότι δεν θα έπρεπε να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια και έπαψαν να χρησιμοποιούν το σταυρό ως θρησκευτικό σύμβολο.
Στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, οικοδομήθηκε μια οικία το 1929 που έγινε γνωστή ως Μπεθ Σαρίμ, που σημαίνει "Οίκος Αρχόντων". Ο σκοπός αυτής της κατοικίας σχετιζόταν με την προσμονή τους τότε ότι επρόκειτο σύντομα να αναστηθούν από τον Κύριο σε ζωή στη γη οι πιστοί άντρες του παρελθόντος και να αναλάβουν τις παγκόσμιες υποθέσεις. Αυτή η κατοικία πουλήθηκε μέσα στην δεκαετία του 1940 και απορρίφθηκαν εκείνες οι απόψεις.
Η περίοδος του Ρόδερφορντ ως προέδρου της Εταιρίας υπήρξε αξιοσημείωτη λόγω της αύξησης του ζήλου ώστε να "διαφημιστεί ο Βασιλιάς και η Βασιλεία Του", με βάση τα λόγια της κυριακής προσευχής. Το έργο "διαφήμισης" αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Παράλληλα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποφεύγουν συνειδητά να είναι ακόλουθοι οποιουδήποτε ανθρώπινου ηγέτη, όπως είχαν κάποιοι την τάση με τον Πάστορα Ρώσσελ. Το 1931, σε μια συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο, ο Ρόδερφορντ εκφώνησε μια ομιλία στην οποία παρουσίασε την υιοθέτηση ενός νέου ονόματος για την θρησκευτική ομάδα που ως τότε ήταν γνωστοί ως Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής ή, απλά Σπουδαστές της Γραφής. Τότε υιοθετήθηκε ομόφωνα το νέο τους όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά».
Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ υπηρέτησε ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά ως το θάνατό του το 1942 στο Σαν Ντιέγκο.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά-Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού, 1993, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά.
Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1983, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ροδερφορντ Ιωσηφ
|
776790
|
https://el.wikipedia.org/wiki/F1%202020
|
F1 2020
|
Το F1 2020 είναι βιντεοπαιχνίδι που αναπτύχθηκε και εκδόθηκε από την Codemasters για τα Πρωταθλήματα Formula 1 και 2 του 2020.
Το παιχνίδι κυκλοφόρησε στις 6 Ιουλίου του 2020 για προπαραγγελίες της Michael Schumacher Edition και στις 10 Ιουλίου για το Seventy Edition. Το παιχνίδι εκδόθηκε για Microsoft Windows, Playstation 4, Xbox One και για πρώτη φορά στο Stadia (cloud gaming υπηρεσία που σχεδιάστηκε από την Google). Επίσης το F1 2020 είναι το πρώτο F1 παιχνίδι που περιέχει το My Team Mode.
Το παιχνίδι περιέχει 22 πίστες, 10 αυτοκίνητα της σεζόν 2020, 16 κλασικά αυτοκίνητα με το πιο παλιό να είναι η McLaren του 1988 και το πιο καινούργιο να είναι η Red Bull του 2010 και τα αυτοκίνητα της F2 της σεζόν 2019 και 2020.
To split-screen μπήκε επίσης στο παιχνίδι για πρώτη φορά μετά το F1 2014 το οποίο είχε αφαιρεθεί για τα επόμενα F1 παιχνίδια.
Είναι το τελευταίο παιχνίδι F1 που βγήκε πριν αγοραστεί η Codemasters από την EA τον Φεβρουάριο του 2021.
Modes
Driver Career Mode (10 σεζόν)
My Team Career Mode (10 σεζόν)
Grand Prix
Time Trial
Multiplayer
Championships
Invitational Events
Split-Screen
Πίστες
Το παιχνίδι βασίστηκε στο καλεντάρι πριν την προσωρινή διακοπή λόγω κορονοϊού. Μετά την έναρξη του επίσημου πρωταθλήματος έγιναν πολλές ανακατατάξεις με τις πίστες και τα οικονομικά και αυτό έφερε πολλές νέες και παλιές πίστες, όπως το Istanbul Park, το Portimao, η Imola και το Muggelo αλλά αυτές οι πίστες δεν προστέθηκαν στο καλεντάρι και αγώνες που τελικά δεν έγιναν όπως το Βιετνάμ, Μονακό, Αζερμπαιτζάν κ.ά. παρέμειναν στο παιχνίδι. Το παιχνίδι κράτησε το παρακάτω καλεντάρι:
Γκραν Πρι Αυστραλίας - Μελβούρνη
Γκραν Πρι Μπαχρέιν - Σακίρ
Γκραν Πρι Βιετνάμ - Χανόι
Γκραν Πρι Κίνας - Σανγκάι
Γκραν Πρι Ολλανδίας - Ζάντβορτ
Γκραν Πρι Ισπανίας - Βαρκελώνη
Γκραν Πρι Μονακό - Μόντε Κάρλο
Γκραν Πρι Αζερμπαιτζάν - Μπακού
Γκραν Πρι Καναδά - Μόντρεαλ
Γκραν Πρι Γαλλίας - Λε Καστέλ
Γκραν Πρι Αυστρίας - Σπίλμπεργκ
Γκραν Πρι Ηνωμένου Βασιλείου - Σίλβερστοουν
Γκραν Πρι Ουγγαρίας - Βουδαπέστη
Γκραν Πρι Βελγίου - Σπά Φράνκορσαμπς
Γκραν Πρι Ιταλίας - Μόνζα
Γκραν Πρι Σιγκαπούρης - Μαρίνα Μπέι
Γκραν Πρι Ρωσίας - Σότσι
Γκραν Πρι Ιαπωνίας - Σουζούκα
Γκραν Πρι Αμερικής - Όστιν
Γκραν Πρι Μεξικού - Πόλη του Μεξικού
Γκραν Πρι Βραζιλίας - Σάο Πάολο
Γκραν Πρι Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων - Άμπου Ντάμπι
Μονοθέσια
Συνολικά το παιχνίδι περιέχει 46 μονοθέσια: 10 μονοθέσια της F1 2020, 10 μονοθέσια της F2 του 2020 και 2019 και 16 κλασικά αμάξια από το 1988 μέχρι και το 2010, αλλά 4 από αυτά πρέπει να τα αγοράσεις. Τα αυτοκίνητα αυτά είναι η Jordan του 1991, η Benetton του 1994 και 1995 και η Ferrari του 1999.
Χαρακτηριστικά
Το Circuit Zandvoort και το Hanoi Street Circuit — οι πίστες που ήταν νέες στο πρωτάθλημα το 2020 — περιλαμβάνονται στο παιχνίδι παρά τις ακυρώσεις του Grand Prix της Ολλανδίας και του Βιετνάμ. Η 70η επέτειος, το Eifel, η Emilia Romagna, τα Grand Prix της Πορτογαλίας, του Σακίρ, της Στυρίας, της Τουρκίας και της Τοσκάνης, οκτώ αγώνες που προστέθηκαν στο ημερολόγιο του 2020, δεν περιλαμβάνονται καθώς και το Nürburgring, το Imola Circuit, το Portimão Circuit, το Μπαχρέιν Διάταξη διεθνούς σιρκουί "Outer Circuit", το Istanbul Park και το Mugello Circuit, καθώς χρησιμοποιούν κυκλώματα που φιλοξενούν άλλες εκδηλώσεις.
Το F1 2020 εισάγει μια λειτουργία διαχείρισης ομάδας γνωστή ως "My Team", η οποία επιτρέπει στον παίκτη να δημιουργήσει, να κατέχει και να διευθύνει μια ενδέκατη ομάδα. Αρχικά, ο παίκτης θα πρέπει να επιλέξει έναν προμηθευτή κινητήρα, να στρατολογήσει έναν δεύτερο οδηγό, να σχεδιάσει ένα σχέδιο και να υπογράψει χορηγούς. Καθώς προχωρά ο τρόπος καριέρας, θα μπορούν να αναβαθμίσουν τις εγκαταστάσεις στα κεντρικά γραφεία της ομάδας τους και να προσλάβουν προσωπικό και νέους οδηγούς για να συνεχίσουν την ανάπτυξη. Αυτό συμπληρώνει το R&D που χρησιμοποιείται για την αναβάθμιση του αυτοκινήτου. Στο My Team σκοπός είναι να πας την ομάδα σου όσο πιο ψηλά μπορείς και να κερδίσεις πρωταθλήματα. Στο My Team είσαι ο Μάνατζερ της ομάδας που θα δημιουργήσεις και ως Μάνατζερ πρέπει να διοικείς την ομάδα σου και να την αναβαθμίζεις στο R&D. Αλλά είσαι και οδηγός στην ομάδα σου καθώς μπορείς να επιλέγεις και τον συναθλητή σου.
Στο Career mode, οι παίκτες έχουν τώρα την επιλογή να κάνουν μισή ή μια πλήρη σεζόν στη Formula 2 ή να κάνουν μόνο τρεις αγώνες όπως στη F1 2019, γνωστοί ως F2 Feeder Series, αν και δεν υπάρχει πλέον μια ιστορία ανταγωνισμού και φανταστικοί οδηγοί εκτός από αυτό που δημιουργήθηκε από τον παίκτη. Όταν παίζουν στη Formula 1, οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις διαφορετικές περιόδους διάρκειας δέκα, δεκαέξι ή είκοσι δύο αγώνων. Μπορούν επίσης να δημιουργήσουν ένα προσαρμοσμένο καλεντάρι εάν επιλέξουν μικρότερη διάρκεια σεζόν.
Για πρώτη φορά στη σειρά παιχνιδιών F1, προστέθηκε η επιλογή χρήσης εικονικού καθρέφτη όπου σου επιτρέπει να βλέπεις πίσω. Εάν ο παίκτης χρησιμοποιεί την προβολή της κάμερας του cockpit, μπορεί να έχει την επιλογή να χρησιμοποιήσει αυτόν τον καθρέφτη για να δει τι συμβαίνει πίσω του. Στην F1 2020, το AI είναι πιο επιρρεπές σε λάθη, ώστε ο παίκτης να έχει μια πιο ρεαλιστική εμπειρία.
Το παιχνίδι εισάγει driver ratings για πρώτη φορά, με τους οδηγούς να δίνουν βαθμολογία στα ενενήντα εννέα για εμπειρία, ταχύτητα, επίγνωση και ρυθμό. Η βαθμολογία εμπειρίας παρέχει πρόσθετους «πόντους πόρων» για να επιτρέψει στον παίκτη να αναβαθμίσει το αυτοκίνητό του πιο γρήγορα στις λειτουργίες «My Team» και «Career», το αγώνισμα σχετίζεται με την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών του οδηγού για προσπέραση, ο υψηλότερος βαθμός ευαισθητοποίησης βελτιώνει την ικανότητα του οδηγού να διατηρεί τον έλεγχο του αυτοκινήτου του σε δύσκολες καταστάσεις και ρυθμό σχετίζεται με την ικανότητα του οδηγού να ορίζει γρήγορους χρόνους γύρου. Οι βαθμολογίες προέρχονται από δεδομένα πραγματικής ζωής και ισχύουν για οδηγούς F2 καθώς και για προγράμματα οδήγησης F1.
Το Podium Pass είναι νέο στην F1 2020 και επιτρέπει στους παίκτες να ξεκλειδώνουν καλλυντικά αντικείμενα, όπως κράνη, αγωνιστικά κοστούμια και πανηγυρισμούς. Μπορείτε επίσης να αγοράσετε ένα VIP Podium Pass χρησιμοποιώντας Pitcoins εντός του παιχνιδιού, τα οποία περιλαμβάνουν επίσης πιο αποκλειστικές ζωγραφιές, αγωνιστικά κοστούμια και πανηγυρισμούς. Ο Γάλλος οδηγός Αντουάν Ουμπέρ, ο οποίος έχασε τη ζωή του στον αγώνα Feature race στον γύρο 1 στο Spa-Francorchamps της Φόρμουλα 2 του 2019, παραμένει επίσης μέσα στο παιχνίδι, ως επιλέξιμος οδηγός στο "My Team".
Η Codemasters κυκλοφόρησε μια ενημέρωση τον Δεκέμβριο στην οποία προσθέτει το Πρωτάθλημα Φόρμουλα 2 την σεζόν του 2020, με τον Μικ Σουμάχερ να γίνεται πρωταθλητής.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Βιντεοπαιχνίδια αγώνων
Βιντεοπαιχνίδια Stadia
Βιντεοπαιχνίδια του Xbox One
Βιντεοπαιχνίδια των Windows
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation 4
Βιντεοπαιχνίδια της Codemasters
Βιντεοπαιχνίδια split-screen multiplayer
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στην Αυστρία
Βιντεοπαιχνίδια ανεπτυγμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο
Βιντεοπαιχνίδια τοποθετημένα στο Μονακό
|
501525
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Pro%20Evolution%20Soccer%20%28%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9%29
|
Pro Evolution Soccer (βιντεοπαιχνίδι)
|
Το Pro Evolution Soccer (γνωστό στην Ιαπωνία ως World Soccer: Winning Eleven 5) είναι το πρώτο βιντεοπαιχνίδι της ομώνυμης σειράς. Κυκλοφόρησε στις 23 Νοεμβρίου του 2001 για το PlayStation 2 και αργότερα το 2002 για το PlayStation. Το World Soccer: Winning Eleven 5 - Final Evolution κυκλοφόρησε αργότερα στην Ιαπωνία, μετά το Pro Evolution Soccer.
Ομάδες
Το παιχνίδι περιέχει 50 εθνικές ομάδες και 32 ομάδες. Το παιχνίδι δεν έχει επίσημη άδεια για τις ομάδες, έτσι όλες οι ομάδες που είναι παρόμοιες με τις πραγματικές δεν έχουν εμβλήματα.
Εθνικές
Ομάδες
Κάποιες ομάδες δεν έχουν τα αληθινά ονόματά τους, αντιθέτως έχουν πλαστά ονόματά.
Υποδοχή
Το Pro Evolution Soccer δέχτηκε θετικές κριτικές. Η BBC Sport το βαθμολόγησε με 95%, χαρακτηρίζοντάς το ως "το πιο σημαντικό βιντεοπαιχνίδι ποδοσφαίρου."
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελληνική κοινότητα για το Pro Evolution Soccer || WeHellas.gr
Pro Evolution Soccer στο MobyGames
Βιντεοπαιχνίδια του 2001
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation 2
Βιντεοπαιχνίδια του PlayStation
Pro Evolution Soccer
Νικητές Golden Joystick Award
|
186638
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82
|
Πορθμός της Κέρκυρας
|
Πορθμός Κέρκυρας, ή Στενά Κερκύρας χαρακτηρίζεται γενικά όλος ο θαλάσσιος δίαυλος που σχηματίζεται μεταξύ της νήσου Κέρκυρας και των ανατολικών έναντι αυτής ηπειρωτικών ακτών της Βαλκανικής, στο Ιόνιο πέλαγος, στη Μεσόγειο.
Περιγραφή
Ο Πορθμός της Κέρκυρας διακρίνεται επιμέρους στο βόρειο Στενό, με το μικρότερο εύρος, το κεντρικό, που αποτελεί ουσιαστικά θαλάσσια λεκάνη. και το νότιο Στενό που είναι ευρύτερο του βορείου. Το Βόρειο Στενό είναι ιδιαίτερα σημαντικό από το γεγονός ότι κατά την έννοια της μέσης γραμμής το ήμισυ του μήκους του (δυτικό) είναι ελληνικά χωρικά ύδατα και το έτερο (ανατολικό), αλβανικά χωρικά ύδατα.
Τα πρόσγεια της εισόδου του Βόρειου Στενού αρχίζουν περίπου βόρεια του βορειότερου ακρωτηρίου της Κέρκυρας που είναι της Αγίας Τριάδος, έναντι του όρμου των Αγίων Σαράντα της Αλβανίας, με κατεύθυνση ΝΑ., ενώ το κυρίως στενό αρχίζει από το ακρωτήριο Αγίας Βαρβάρας (ή Βάρβαρο), στη συνέχεια του Αγίου Στεφάνου, το βορειοανατολικότερο ακρωτήριο της Κέρκυρας και του έναντι αυτού ακρωτηρίου Κυρίου, πλάτους μόλις 1,3 μίλια. Από του σημείου αυτού το στενό αλλάζει κατεύθυνση προς Ν-ΝΔ. μέχρι του κερκυραϊκού άκρου Κουλουρά όπου η μέση γραμμή των χωρικών υδάτων στρέφει ΝΑ. και στη συνέχεια ανατολικά. Το συνολικό μήκος του Βορείου Στενού είναι 4 μίλια (περίπου 7,5 χλμ.).
Το Κεντρικό τμήμα των Στενών της Κέρκυρας δεν έχει ιδιαίτερη σημασία λόγω του μεγάλου εύρους του και ότι όλος ο θαλάσσιος χώρος, όπως και του νοτίου Στενού αποτελεί ελληνικά χωρικά ύδατα.
Το Νότιο Στενό έχει εύρος 4,5 μίλια, από ακρωτήριο Μπιάγκο (Κέρκυρας) μέχρι της ηπειρωτικής νησίδας Σύβοτα, ενώ το μήκος του μέχρι του ακρωτηρίου Λευκίμης (βορειότερα του προηγουμένου) είναι περίπου 6 μίλια ( περίπου 10 χλμ.).
Νομικό καθεστώς
Το νομικό καθεστώς που διέπει τον πορθμό της Κέρκυρας και ειδικότερα του Βόρειου Στενού είναι αυτό που προσδιορίζεται επί των χωρικών υδάτων Ελλάδας και Αλβανίας όπου κατά το εύρος αυτών από της μέσης γραμμής ασκούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της κάθε Χώρας (εσωτερική ή εθνική νομοθεσία). Επιπρόσθετα όμως επειδή τα Στενά αυτά είναι συνέχεια διεθνών υδάτων, δηλαδή συνδέουν διεθνή ύδατα, βόρεια – νότια (εισόδου – εξόδου), διέπονται και από το Διεθνές νομικό καθεστώς των Στενών που αφορά διεθνείς διατάξεις, ελευθερίας θαλασσών, είτε γενικές είτε ειδικές, περί ελευθερίας ναυσιπλοΐας και αβλαβούς διέλευσης. Εξ αυτού του γεγονότος ο Πορθμός της Κέρκυρας χαρακτηρίζεται διεθνής.
Το Κεντρικό τμήμα των Στενών και το Νότιο αποτελούν εξ ολοκλήρου ελληνικά χωρικά ύδατα όπου ασκούνται πλήρως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα παράλληλα με τον διεθνή χαρακτήρα σε ότι αφορά την ελεύθερη ναυσιπλοΐα.
Ναυσιπλοΐα
Δια του Πορθμού της Κέρκυρας εκτελούνται σήμερα αφενός η τακτική θαλάσσια συγκοινωνία με την Κέρκυρα καθώς και διεθνείς πλόες κυρίως από λιμένα Ηγουμενίτσας προς λιμένες Ιταλίας και αντίστροφα καθώς και μεγάλοι περιηγητικοί πλόες με επιβατηγά - πορθμεία και κρουαζιερόπλοια. Επίσης από τον θαλάσσιο δίαυλο αυτό διέρχεται κάθε χρόνο και ένας μεγάλος αριθμός θαλαμηγών και άλλων σκαφών
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τον Πορθμό της Κέρκυρας παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 1ος τόμος και ιδιαίτερα ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-212. Για επιμέρους λιμενοδείκτες όρμων και λιμένων της Κέρκυρας, εντός των Στενών, παρέχει ο ΧΕΕ-016.
Στην αγγλική πολύ χρήσιμες πληροφορίες παρέχει ο Βρετανικός Πλοηγός «Mediterranean Pilot vol. III.»
Επεισόδιο Στενών Κερκύρας
Με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1946, στο Βόρειο Στενό του Πορθμού της Κέρκυρας σημειώθηκε έντονο διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Αγγλίας και Αλβανίας όταν αγγλικά πολεμικά πλοία επεχείρησαν το διάπλου του και δέχθηκαν αρχικά πυρά από αλβανικά πυροβολεία ενώ πέντε μήνες αργότερα δύο επίσης αγγλικά πλοία προσέκρουσαν σε νάρκες που παράνομα είχε ποντίσει η Αλβανία. Συνέπεια εκείνου του περιστατικού ήταν να χάσουν τη ζωή τους 43 μέλη των πληρωμάτων των δύο πλοίων ενώ το ένα εξ αυτών να υποστεί ολική καταστροφή.
Το γεγονός προκάλεσε τη διακοπή των Αγγλοαλβανικών διπλωματικών σχέσεων που έμεινε στην ιστορία της διπλωματίας και του Διεθνούς Δικαίου Θαλάσσης ως επεισόδιο Στενών Κερκύρας.
Πηγές
"Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.ΙΔ΄, σελ.274
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κέρκυρα
Πορθμοί της Αλβανίας
Κέρκυρα
Κέρκυρα
Πορθμοί της Μεσογείου
Σύνορα Αλβανίας-Ελλάδας
|
215870
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Scooby-Doo
|
Scooby-Doo
|
Το Scooby-Doo είναι αμερικανικό franchise μέσων που βασίζεται στην τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων του 1969, Scooby-Doo, Where Are You!. Η σειρά δημιουργήθηκε από τους σεναριογράφους Τζο Ρούμπι και Κεν Σπίαρς για την Hanna-Barbera Productions. Προβαλλόταν κάθε Κυριακή και σε αυτή πρωταγωνιστούν οι έφηβοι χαρακτήρες Φρεντ Τζόουνς, Δάφνη Μπλέικ, Βέλμα Ντίνκλι και Σάγκι Ρότζερς. Λύνουν μυστήρια, τα οποία παρουσιάζονται αρχικά ως υπερφυσικά, με τη βοήθεια του σκύλου του Σάγκι, Scooby-Doo. Η Hanna-Barbera και ο διάδοχός της, Warner Bros. Animation, έχουν φτιάξει πολλές σειρές κινουμένων σχεδίων βασισμένες στην αρχική. Επιπλέον, έχουν κυκλοφορήσει πολλά άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένων κινηματογραφικών ταινιών, τηλεταινιών, βιντεοπαιχνιδιών και άλλα.
Το 2013, το περιοδικό TV Guide κατέταξε το Scooby-Doo, Where Are You! στην πέμπτη θέση των καλύτερων τηλεοπτικών σειρών κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών.
Πλοκή
Σε κάθε επεισόδιο ο Σκούμπι και η παρέα του, αποτελούμενη από τον Φρέντι Τζόουνς, τη Δάφνη Μπλέικ, τη Βέλμα Ντίνκλι και τον Σάγκι Ρότζερς, ταξιδεύουν στον κόσμο. Κάθε μέρος που επισκέπτονται είναι στοιχειωμένο από ένα τέρας ή φάντασμα, πίσω από το οποίο κρύβεται πάντα κάποιος άνθρωπος. Η ομάδα έχει ως στόχο να διαλευκάνει το μυστήριο, βρίσκοντας ποιος είναι ο ένοχος και γιατί έχει προβεί σε αυτή την ενέργεια. Αφού γίνει η απαραίτητη έρευνα και βρεθούν αρκετά στοιχεία, στήνεται μια παγίδα με την οποία συλλαμβάνεται ο ένοχος και ξεσκεπάζεται η δολοπλοκία του.
Σε ορισμένες εκδοχές, οι αρχική ιδέα παραλλάσσεται, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνουν νέοι ήρωες, όπως ο ξάδελφος του Σκούμπι, Scooby-Dum, και ο ανιψιός του, Scrappy-Doo, σε συνδυασμό με κάποιους από αρχικούς ήρωες.
Χαρακτήρες
Σκούμπι Ντου
Ο Σκούμπι Ντου είναι ένας από τους πέντε κύριους πρωταγωνιστές της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων. Είναι το κατοικίδιο και η συντροφιά του Σάγκι Ρότζερς. Η ηλικία του είναι 7 σκυλίσια έτη, που ισοδυναμούν με 49 ανθρώπινα έτη."
Διάφορες πτυχές του χαρακτήρα του Σκούμπι-Ντου έχουν διαμορφωθεί μέσα από το τηλεοπτικό πρόγραμμα. Φαίνεται να παρουσιάζει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον ιδιοκτήτη του. Παρουσιάζεται ως δειλός και παντοτινά πεινασμένος. Αυτός και ο Σάγκι είναι συνήθως τα υποψήφια ζωντανά δολώματα που θα μεταφέρουν τα τέρατα στην παγίδα. Ωστόσο αυτοί αρνούνται στην αρχή, αλλά στη συνέχεια ενδίδουν στον πειρασμό των γλυκών και των μπισκότων που τους προσφέρονται. Παρόλα αυτά είναι συνήθως αυτός που πιάνει τον ένοχο. Αν και σκύλος, έχει την δυνατότητα να μιλάει σαν άνθρωπος, προσθέτοντας μπροστά από κάθε λέξη το γράμμα "ρ".
Ο Σκούμπι είναι καφετί εξ ολοκλήρου με διακριτές μαύρες βούλες σε όλο του το σώμα. Τα μάτια του είναι μαύρα, όπως και η μύτη του. Φοράει ένα τιρκουάζ κολάρο, από το οποίο κρέμεται μια κονκάρδα ιδίου χρώματος. Πάνω στην κονκάρδα είναι χαραγμένα τα αρχικά "SD" για "Scooby-Doo". Ο σχεδιαστής δημιουργός του, Ιβάο Τακαμότο, έχει αναφέρει ότι εμπνεύστηκε τον Σκούμπι σαν ένα καθαρόαιμο. Είπε ότι "αποφάσισε να πάει αντίθετα στο κατεστημένο, δίνοντας στον σκύλο καμπούρα στην πλάτη, λυγισμένα και στραβά πόδια, και μικρό πιγούνι. Ακόμη και το χρώμα είναι εσφαλμένο". Επίσης, επέμεινε να του δώσει μια πιο ανάλαφρη, "κόμικ" χροιά.
Φρέντι Τζόουνς
Ο Φρέντερικ Χέρμαν Τζόουνς είναι ο αρχηγός της ομάδας λύσης μυστηρίων. Φοράει συνήθως μπλε ή άσπρο φούτερ, ένα πορτοκαλί μαντίλι στο λαιμό και μπλε τζιν παντελόνι. Στην σειρά What's New Scooby-Doo? η εμφάνισή του τροποποιείται ελαφρώς, καθώς προσθέτονται μπλε ρίγες στο άσπρο φούτερ του. Έχει ξανθά μαλλιά. Είναι συνήθως αυτός που στήνει την παγίδα, που αποβαίνει ανεπιτυχής. Επίσης στη διάρκεια της έρευνας, είναι αυτός που λέει στους υπόλοιπους πότε και πώς να χωριστούν. (Οι συνηθισμένες ομάδες είναι Φρέντι-Δάφνη-Βέλμα και Σάγκι-Σκούμπι, αν και κάποιες φορές η Βέλμα μπαίνει στην ομάδα του Σάγκι και του Σκούμπι).
Δάφνη Μπλέικ
Η Δάφνη Άννα Μπλέικ είναι μέλος της ομάδας λύσης μυστηρίων. Προέρχεται από πλούσια οικογένεια και χαρακτηρίζεται από το κόκκινο χρώμα των μαλλιών της και την αίσθηση της για την μόδα.
Η Δάφνη απεικονίζεται ως μια ενθουσιώδης, αλλά κάπως αδέξια και επιρρεπής στον κίνδυνο νεαρή κοπέλα. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας της, περιστασιακά απαγάγεται, φιμώνεται και φυλακίζεται από τα τέρατα. Ωστόσο, σώζεται πολλές φορές από τον Σάγκι και τον Σκούμπι ή και από όλη την ομάδα. Παράλληλα με την συνέχιση της σειράς, ο χαρακτήρας της εξελίσσεται. Γίνεται ένα πιο δυνατό, ανθεκτικό και αυτόνομο άτομο που μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, ακόμα και να φέρει εις πέρας αποστολές μόνη της. Αν και δεν είναι τόσο έξυπνη όσο η Βέλμα, λύνει τα προβλήματά της με άλλο τρόπο. Βοηθάει την ομάδα ξεκλειδώνοντας πόρτες χρησιμοποιώντας προϊόντα καλλωπισμού που υπάρχουν μέσα στη τσάντα της.
Η συνήθης εμφάνισή της αποτελείται από ένα μοβ φόρεμα, ροζ παπούτσια και ένα πράσινο μαντίλι στον λαιμό. Στις ταινίες Scooby-Doo and the Cyber Chase, Scooby-Doo on the Zombie Island και Scooby-Doo and the Witch's Ghost φορούσε ένα μοβ και πράσινο ταγέρ και ασορτί παπούτσια. Στη σειρά Ο Σκούμπι Ντου και τα Φαντάσματα φορούσε μια διαφορετική μοβ μπλούζα, μοβ παντελόνι και μοβ ψηλοτάκουνα παπούτσια.
Βέλμα Ντίνκλι
Η Βέλμα Ευγενία Ντίνκλι είναι μέλος της ομάδας επίλυσης μυστηρίων και πρωταγωνιστής της σειράς Σκούμπι Ντου. Γνωστή για τη μεγάλη ευφυΐα της.
Η Βέλμα έχει ενεργό ρόλο στη διαδικασία επίλυσης των μυστηρίων. Χρησιμοποιώντας την ευφυΐα της, επεξεργάζεται τα στοιχεία που συλλέγει η ομάδα και φτάνει στο άτομο που κρύβεται πίσω από το τέρας ή το φάντασμα. Φοβάται να λάβει μέρος στις αποστολές. Πολλές φορές, την ώρα της καταδίωξης από το τέρας, σκοντάφτει και πέφτει, με αποτέλεσμα να φύγουν τα γυαλιά από τα μάτια της. Λόγω της μυωπίας της, δεν μπορεί να δει αν δεν ξαναφορέσει τα γυαλιά. Το όνειρό της είναι να δουλέψει στη NASA.
Η Βέλμα φοράει τις περισσότερες φορές ένα φαρδύ πορτοκαλί πουλόβερ, κοντή κόκκινη πλισέ φούστα, κάλτσες μέχρι το γόνατο και κόκκινα Mary Jane παπούτσια.
Σάγκι Ρότζερς
Ο Σάγκι είναι ο κολλητός φίλος και ιδιοκτήτης του Scooby-Doo. Είναι ένας ψηλόλιγνος έφηβος με τεράστια όρεξη για φαγητό, αρκετά ελαφρύς για την ηλικία του, τόσο ώστε η Βέλμα Ντίνκλι να μπορεί να τον σηκώσει με τα χέρια της. Φοράει συνήθως ένα πράσινο πουκάμισο με λαιμό V, καφέ παντελόνι καμπάνα και μαύρες πλατφόρμες. Μερικές φορές εμφανίζεται με κόκκινο πουκάμισο με λαιμό V και μπλε παντελόνι.
Σειρές και ταινίες
Η πρώτη σειρά Σκούμπι-Ντου είναι το Scooby Doo, Where Are You! που προβλήθηκε το 1969. Η πιο πρόσφατη σειρά Σκούμπι-Ντου είναι το Scooby-Doo and Guess Who? που ξεκίνησε να προβάλλεται τον Μάρτιο του 2019.
Scooby-Doo Where Are You! (Σκούμπι-Ντου πού Είσαι!)
The New Scooby-Doo Movies (Αξέχαστες Ταινίες Σκούμπι-Ντου)
The Scooby-Doo Show (Το Σόου του Σκούμπι-Ντου)
Scooby's Laff a Lympics (Σκούμπι-Ντου Ολυμπιακοί Γέλιου)
Scooby and Scrappy-Doo (Ο Σκούμπι-Ντου και ο Σκράπι-Ντου)
The New Scooby-Doo and Scrappy Doo Show (Το Νέο Σόου του Σκούμπι-Ντου και του Σκράπι-Ντου)
The New Scooby-Doo Mysteries (Τα Νέα Μυστήρια του Σκούμπι-Ντου)
The 13 Ghosts of Scooby-Doo (Τα 13 Φαντάσματα του Σκούμπι-Ντου)
A Pup Named Scooby-Doo (Ένας Σκύλος που τον Έλεγαν Σκούμπι-Ντου)
What's New Scooby-Doo? (Τί τρέχει Σκούμπι-Ντου;)
Shaggy! Scooby-Doo! Get a Clue! (Ο Σκούμπι-Ντου και ο Κολλητός Του)
Scooby-Doo Mystery Incorporated (Σκούμπι-Ντου Ιστορίες Μυστηρίου)
Be Cool Scooby-Doo (Κούλαρε Σκούμπι-Ντου)
Scooby-Doo and Guess Who? (Σκούμπι-Ντου Μάντεψε Ποιος;)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
To site του Scooby-Doo
Η πρώτη ταινία με ηθοποιούς του Scooby-Doo στο IMDb
Η δεύτερη ταινία με ηθοποιούς του Scooby-Doo στο IMDb
Scooby-Doo
Τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων
Αμερικανικά κόμικς
Αμερικανοί χαρακτήρες κόμικς
Φανταστικοί σκύλοι
Εμπορικά σήματα οπτικοακουστικών μέσων
|
837271
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B5%20%28%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%29
|
Φοντανέλλε (Ιταλία)
|
Το Φοντανέλλε (ιταλικά: Fontanelle, βενετικά: Fontanełe) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Τρεβίζο, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Τρεβίζο
|
594425
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%89%CE%BD%20%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%2C%201%CE%BF%CF%82%20%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%88%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Τζων Χόλλαντ, 1ος δούκας του Έξετερ
|
Ο Τζων Χόλλαντ (1352 - 16 Ιανουαρίου 1400) Άγγλος ευγενής από την Οικογένεια Χόλλαντ, 1ος Δούκας του Έξετερ και 1ος κόμης του Χάντινγκτον ήταν τρίτος γιος του Τόμας Χόλλαντ, 1ου κόμη του Κεντ και της Ιωάννας του Κεντ της κόρης του Εδμόνδου του Γούντστοκ, 1ου κόμη του Κεντ και εγγονής του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας. Ο Τζων είχε σημαντική συμβολή στην σύλληψη και εκτέλεση του μικρότερου θείου του Ριχάρδου Β΄ Θωμά του Γούντστοκ, κατηγορήθηκε για συνωμοσία εναντίον του επόμενου βασιλιά Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας και εκτελέστηκε. Ο τίτλος Κόμης του Κεντ έχει δημιουργηθεί πολλές φορές στο βασίλειο της Αγγλίας : η πέμπτη δημιουργία έγινε από τον Εδμόνδο του Γούντστοκ και η έκτη από τον Τόμας Χόλλαντ. Η Ιωάννα του Κεντ μετά τον θάνατο του Τόμας παντρεύτηκε τον Εδουάρδο τον μαύρο πρίγκιπα μεγαλύτερο γιο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ, γιος τους ήταν ο Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας ετεροθαλής αδελφός του Τζων Χόλλαντ.
Επεισόδιο με τους Στάφορντ
Τα πρώτα χρόνια του Ριχάρδου Β΄ ο Χόλλαντ έγινε ιππότης του Τάγματος της Περικνημίδας (1318) και συνόδευσε την βασίλισσα Άννα της Βοημίας στην Αγγλία. Ο Χόλλαντ είχε βίαιο χαρακτήρα, αναφέρεται στην εκστρατεία του Ριχάρδου Β΄ στην Σκωτία (1385) ένα περιστατικό στο οποίο ένας τοξότης στην υπηρεσία του Ραλφ Στάφορντ μεγαλύτερου γιου του Ούγου Στάφορντ, 2ου κόμη του Στάφορντ σκότωσε έναν από τους συνοδούς του Χόλλαντ. Ο Στάφορντ πήγε να απολογηθεί στον Χόλλαντ αλλά εκείνος όταν τον αναγνώρισε τον σκότωσε αμέσως. Ο Ριχάρδος Β΄ διέταξε κατάσχεση των εδαφών του Χόλλαντ και η Ιωάννα του Κεντ πέθανε αμέσως μετά από την λύπη της για την σύγκρουση ανάμεσα στους γιους της.
Υπηρεσίες στον Ριχάρδο Β΄
Ο Χόλλαντ συμφιλιώθηκε την επόμενη χρονιά με τους Στάφορντ (1386) και αποκαταστάθηκε στους τίτλους και την περιουσία του, παντρεύτηκε την ίδια χρονιά την Ελισάβετ Πλανταγενέτη του Έξετερ κόρη του Ιωάννη της Γανδης και της πρώτης συζύγου του Λευκής του Λάνκαστερ. Με την σύζυγο του ο Χόλλαντ συμμετείχε στην εκστρατεία του πεθερού του στην Ισπανία και διορίστηκε Κοντόσταυλος του Αγγλικού στρατού. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία με διάταγμα του Κοινοβουλίου έγινε κόμης του Χάντινγκτον (2 Ιουνίου 1388). Διορίστηκε ισόβια λόρδος Μέγας Καγκελάριος, Ναύαρχος των Δυτικών θαλασσών και Κοντόσταυλος στο κάστρο του Τίνταγκελ, στην Κορνουάλη, την περίοδο αυτή δέχτηκε πολλά εδάφη από τον βασιλιά Ριχάρδο. Τα επόμενα χρόνια απέκτησε πολλά επιπλέον αξιώματα : Κοντόσταυλος στο κάστρο του Κόνγουεϊ (1394), κυβερνήτης στο κάστρο του Καρλάιλ (1395) και Κοντόσταυλος των Δυτικών Μαρς στα σύνορα με την Σκωτία (1398), στις στρατιωτικές του υπηρεσίες ανήκε και ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους (1394). Το 1397 στο πλευρό του Ριχάρδου συνέλαβε τον θείο του βασιλιά Θωμά του Γούντστοκ και τον Ρίτσαρντ Φίτς Άλαν 11ο κόμη του Αρουντέλ, με αίτημα του βασιλιά κυρίευσε το κάστρο του Αρουντέλ. Ο Ριχάρδος Β΄ για να τον ανταμείψει δημιούργησε για λογαριασμό του το δουκάτο του Έξετερ (29 Σεπτεμβρίου 1397).
Συνόδευσε τον βασιλιά Ριχάρδο στην εκστρατεία στην Ιρλανδία (1399), μετά την επιστροφή ο βασιλιάς τον έστειλε να συνθηκολογήσει με τον πρώτο του ξάδελφο Ερρίκο του Μπόλινμπροκ που ήταν και κουνιάδος του Χόλλαντ. Μετά την εκθρόνιση του Ριχάρδου Β΄ (1399) ο Ερρίκος του Μπόλινμπροκ που ανέβηκε στον θρόνο ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας κάλεσε όλους όσους είχαν συντελέσει στην εκτέλεση του θείου του Θωμά του Γούντστοκ να του παραδώσουν τους τίτλους και την περιουσία τους, στον Τζων Χόλλαντ έμεινε μόνο ο τίτλος του κόμη του Χάντινγκτον.
Η Συνωμοσία των Επιφανών
Στις αρχές του 1400 ο Τζων Χόλλαντ με τον ανιψιό του Τόμας Χόλλαντ, 1ο δούκα του Σάρρεϋ και τον Τόμας Ντεσπένσερ, 1ο κόμη του Γκλόστερ οργάνωσαν την "Εξέγερση των Επιφανών" με στόχο την δολοφονία του Ερρίκου Δ΄ και την επαναφορά του Ριχάρδου Β΄ που ήταν φυλακισμένος. Η σκευωρία απέτυχε ο Χόλλαντ προσπάθησε να δραπετεύσει αλλά συνελήφθη στο Έσσεξ και εκτελέστηκε μαζί με τον ανιψιό του (16 Ιανουαρίου 1400), ανάμεσα σε αυτούς που υπέγραψαν την καταδίκη του ήταν ο γιος του Αρουντέλ Τόμας ΦιτςΆλαν, 12ος κόμης του Αρουντέλ. Οι τίτλοι και η περιουσία του Τζων Χόλλαντ κατασχέθηκαν αλλά επανήλθαν αργότερα στον δεύτερο γιο του Τζων Χόλλαντ, 2ο δούκα του Έξετερ.
Το σώμα του μεταφέρθηκε στην ενοριακή εκκλησία του Πλέσι, ο τάφος του καταστράφηκε τον 16ο αιώνα μαζί με τους τάφους πολλών άλλων ευγενών και λεηλατήθηκαν τα οικοδομικά τους υλικά.
Οικογένεια
Με την σύζυγο του Ελισάβετ του Λάνκαστερ, κόρη του Ιωάννη της Γάνδης απέκτησε :
Ρίτσαρντ Χόλλαντ, 2ος κόμης του Χάντινγκτον (πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1400), έζησε μετά τον πατέρα του μόνο 7 μήνες
Τζων Χόλλαντ, 2ος δούκας του Έξετερ
Σερ Έντουαρντ Χόλλαντ
Κωνσταντία Χόλλαντ (1387 - 1437) παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Τόμας Μόουμπραι, 4ο κόμη του Νόρφολκ και σε δεύτερο γάμο τον Σερ Τζων Γκρέυ
Ελισάβετ Χόλλαντ (1389 - 1449) παντρεύτηκε τον Σερ Ρότζερ Φίεν
Αλίκη Χόλλαντ (1392 - 1406) παντρεύτηκε τον Ρίτσαρντ Ντρ Βερ, 11ο κόμη της Οξφόρδης
Παραπομπές
Πηγές
Allmand, Christopher (1992). Henry V. University of California Press.
Goodman, Anthony (1971). The Loyal Conspiracy:The Lords Appellant under Richard II. University of Miami Press.
Hardy, W. H. (1891). "John Holand, duke of Exeter and earl of Huntingdon (1352?-1400)". Dictionary of National Biography. 27: 147–148.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Σερ Τζων Χόλλαντ σκοτώνει τον Σερ Παλφ Στάφορντ
Τάγμα της Περικνημίδας
Δούκες του Έξετερ
Οικογένεια Χόλλαντ
|
526066
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82%2C%20%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Κωνσταντία της Καστίλης, δούκισσα του Λάνκαστερ
|
Η Κωνσταντία της Καστίλης, δούκισσα του Λάνκαστερ (Constanza de Castilla, Ιούλιος 1354 - 24 Μαρτίου 1394) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέας, διεκδικητής του θρόνου της Καστίλης μετά τον θάνατο του πατέρα της, ήταν κόρη του βασιλιά της Καστίλης Πέτρου του Σκληρού και της ερωμένης του Μαρίας δε Παδίγια. Ο πατέρας της είχε παντρευτεί την μητέρα της σε μυστικό γάμο, αλλά αναγκάστηκε σύντομα να την χωρίσει, την κράτησε όμως ως ερωμένη. Η Κωνσταντία παντρεύτηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1371 στο Ροκφόρ τον Άγγλο Πλανταγενέτη πρίγκιπα Ιωάννη της Γάνδης -τρίτο γιο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ- μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του Λευκής του Λάνκαστερ (1368).
Η νεότερη αδελφή της Κωνσταντίας, ινφάντα Ισαβέλλα παντρεύτηκε ταυτόχρονα τον Εδμόνδο του Λάνγκλεϊ, τέταρτο γιο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης του Αινώ.
Βασίλισσα της Καστίλης χωρίς στέμμα
Στις 9 Φεβρουαρίου 1372 η Κωνσταντία έκανε τελετουργική είσοδο στο Λονδίνο ως βασίλισσα της Καστίλης υπό την συνοδεία του μεγαλύτερου κουνιάδου της Εδουάρδου του μαύρου πρίγκιπα μαζί με πλήθος από Άγγλους και Καστιλιανούς υποστηρικτές της. Τα πλήθη περικύκλωσαν τα ανάκτορα της Σαβοΐας για να δουν την τελετή στην οποία ο Ιωάννης της Γάνδης πρόσφερε το στέμμα στην σύζυγο του, ο Ιωάννης είχε ανακηρυχτεί βασιλιάς της Καστίλης στις 29 Ιανουαρίου 1372.
Το στέμμα της Καστίλης ήταν η μεγάλη ευκαιρία για τον Ιωάννη της Γάνδης να διεκδικήσει ένα στέμμα για τους δικούς του απογόνους αφού στο στέμμα της Αγγλίας προτεραιότητα είχαν οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του Εδουάρδος του Γούντστοκ και Λάιονελ της Αμβέρσας. Οι Άγγλοι ευγενείς αποκαλούσαν τον σύζυγος της Ιωάννη "Ο Ισπανός κύριος μου" ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να γίνει επίσημα βασιλιάς στην Καστίλη. Οι διαφορές που είχε με την νόμιμη δυναστεία της Καστίλης γεφυρώθηκαν τελικά με τον γάμο της κόρης τους και μοναδικού τους παιδιού Αικατερίνης του Λάνκαστερ με τον Ερρίκο Γ΄ της Καστίλης.
Η Κωνσταντία πέθανε στο κάστρο του Λέστερ και τάφηκε στην εκκλησία της Πεντηκοστής στο Λέστερ. . Το ζευγάρι απέκτησε άλλον έναν γιο τον Ιωάννη Πλανταγενέτη (1374) που πέθανε σε ηλικία ενός έτους.
Παραπομπές
Πηγές
Charles James Billson, Mediaeval Leicester< (Leicester, 1920)
Jonathan Sumption, Divided Houses: The Hundred Years War III (Faber & Faber, 2009)
Leese, Thelma Anna, Blood royal: issue of the kings and queens of medieval England, 1066-1399, (Heritage Books Inc., 1996)
Δούκισσες της Ακουιτανίας
Καστιλιανός Οίκος της Ιβρέας
Αγγλίδες κόμισσες
Αγγλίδες δούκισσες
Πριγκίπισσες της Αγγλίας
Ινφάντας της Καστίλλης
|
848690
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82
|
Μεταφυσικοί ποιητές
|
Μεταφυσικοί ποιητές (αγγλικά: Metaphysical poets) είναι κύκλος Άγγλων μπαρόκ ποιητών του 17ου αιώνα που ανέπτυξαν ένα ποιητικό ύφος στο οποίο τα φιλοσοφικά και πνευματικά θέματα προσεγγίζονταν με λογική και συχνά κατέληγαν σε παράδοξο τρόπο. Είχαν σαν πρότυπο το προσωπικό στοιχείο και τη διανοητική πολυπλοκότητα που χαρακτήριζαν την ποίηση του Τζον Νταν, κορυφαίου εκπροσώπου του κύκλου, και δήλωναν νεοπλατωνικές απόψεις.
Σημαντικοί εκπρόσωποι είναι οι Τζον Νταν, Τζορτζ Χέρμπερτ, Ρίτσαρντ Κράσω, Άντριου Μάρβελ, Τόμας Τράχερν και Χένρι Βον. Αυτοί οι ποιητές δεν σχημάτισαν ποτέ κίνημα ή σχολή, για την ακρίβεια, πολλοί από αυτούς δεν γνωρίζονταν και δεν είχαν διαβάσει ποτέ ο ένας τα έργα του άλλου. Τον όρο «μεταφυσικοί» εισήγαγε ο Σάμιουελ Τζόνσον στη λογοτεχνική ιστοριογραφία έναν αιώνα αργότερα, περίπου το 1780, ο οποίος χρησιμοποίησε τον όρο που χρησιμοποιούσε ο Τζον Ντράιντεν σχολιάζοντας την ποίηση του Τζον Νταν.
Το έργο τους επανεκτιμήθηκε από τους μοντερνιστές συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Χαρακτηριστικά
Το έργο των μεταφυσικών ποιητών είναι ένα μείγμα συναισθήματος και πνευματικής επινοητικότητας, ποίηση με καυστικό πνεύμα, ρητορικά ερωτήματα, φιλοσοφικά επιχειρήματα, ευρηματικά λεκτικά παιχνίδια και υπερβολικές μεταφορές. Το ύφος τους, εφευρετικό και περίτεχνο, χαρακτηρίζεται από ευρεία χρήση της έπαρσης - μια παράδοξη ή ειρωνική σύγκριση εξαιρετικά ανόμοιων και φαινομενικά ασύνδετων θεμάτων, ιδεών και πραγμάτων (για παράδειγμα, το σώμα ενός εραστή συγκρίνεται με έναν χάρτη της Γης, οι εραστές απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο - όπως οι μαγνητικές βελόνες μιας πυξίδας) για να απεικονιστεί μια συγκεκριμένη ιδέα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να αποσπάται από τον εφησυχασμό του και να αναγκάζεται να συγκεντρώσει την προσοχή του στη σκέψη που διατρέχει το ποίημα. Η μεταφυσική ποίηση ασχολείται λιγότερο με την έκφραση του συναισθήματος και περισσότερο με την ανάλυσή του, με τον ποιητή να εξερευνά τα βάθη της συνείδησής του, τόσο στην ερωτική ποίηση όσο και στη θρησκευτική. Η τόλμη των λογοτεχνικών ευρημάτων, ιδιαίτερα στην έκφραση της ειρωνείας και του παράδοξου, συχνά ενισχύεται από τη δραματική αμεσότητα της γλώσσας και από ρυθμούς που προέρχονται από τον ζωντανό λόγο.
Υποδοχή
Στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα, η μεταφυσική σχολή κυριάρχησε στην αγγλική ποίηση, έχοντας σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της μεταγενέστερης ποίησης, ιδιαίτερα, του ύφους του Μίλτον. Ωστόσο, μετά το 1660, στην κλασικιστική «εποχή του Ντράιντεν», το ύφος τους δεν ήταν πλέον δημοφιλές και έγινε αντικείμενο σάτιρας. Τόσο ο Τζον Ντράιντεν όσο και ο Σάμιουελ Τζόνσον, που εισήγαγε τον όρο, χρησιμοποίησαν το επίθετο «μεταφυσικοί» υποτιμητικά, αντιμετώπισαν την «αφυσικότητα» της μεταφυσικής ποίησης με αποδοκιμασία και επέκριναν το αφαιρετικό ύφος και την υπερβολική λεπτότητα των εικόνων.
Κατά τον 20ό αιώνα, μοντερνιστές ποιητές όπως ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς και ο Τ. Σ. Έλιοτ εμπνεύστηκαν από τη μεταφυσική ποίηση και συνέβαλαν στην επιστροφή του ενδιαφέροντος για τον Νταν και τους οπαδούς του, τους οποίους θεωρούσαν προδρόμους τους. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό από αυτή την άποψη είναι το δοκίμιο Μεταφυσικοί ποιητές που δημοσίευσε το 1921 ο Τ. Σ. Έλιοτ, το οποίο επανεκτίμησε την πολυπλοκότητα και την πρωτοτυπία τους.
Μεταφράσεις στα ελληνικά
Ποιήματα Μεταφυσικών ποιητών περιλαμβάνονται στη συλλογή Αγγλική μεταφυσική ποίηση, μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου, εκδόσεις Α. Καραβία.
Σημαντικοί μεταφυσικοί ποιητές
Στον κύκλο των Μεταφυσικών ποιητών περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι:
Τζον Νταν (1572 - 1631)
Τζορτζ Χέρμπερτ (1593 – 1633)
Έιμπραχαμ Κάουλι (1618 – 1667)
Ρίτσαρντ Κράσω (1613–1649)
Άντριου Μάρβελ (1621–1678)
Τόμας Τράχερν (περίπου 1636 – 1674)
Χένρι Βον (1622 - 1695)
Παραπομπές
Ποίηση ανά λογοτεχνικό ρεύμα
Βρετανική ποίηση
Λογοτεχνικά ρεύματα
|
185434
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Rubinius
|
Rubinius
|
Η Rubinius είναι μια εναλλακτική υλοποίηση της γλώσσας προγραμματισμού Ruby από τον Evan Phoenix. Βασισμένη στη σχεδίαση του Μπλε Βιβλίου της Smalltalk-80, η Rubinius προσπαθεί να «παρέχει ένα πλούσιο περιβάλλον υψηλής απόδοσης για την εκτέλεση κώδικα Ruby».
Στόχοι
Η Rubinius ακολουθεί τις παραδόσεις της Lisp και της Smalltalk, υλοποιώντας το μεγαλύτερο τμήμα της Ruby σε κώδικα Ruby.
Επίσης έχει στόχο να λειτουργεί με ασφάλεια σε περιβάλλον νημάτων ώστε να μπορούν να ενσωματώνονται παραπάνω του ενός διερμηνείς σε μια εφαρμογή.
Χρηματοδότηση
Η εταιρεία Engine Yard χρηματοδοτεί δύο μηχανικούς πλήρους απασχόλησης για να εργάζονται αποκλειστικά στη Rubinius.
Δείτε επίσης
Squeak
YARV
JRuby
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η σελίδα της Rubinius
Το blog του Evan Phoenix
Βίντεο του Evan Phoenix στο RubyConf 2007
Παρουσίαση του Evan Phoenix στο 2008
The Great Ruby Shootout (December 2008): Rubinius compared to other common Ruby VMs
How to install Rubinius on Mac OS X
Ruby
|
707527
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85%20%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Δρόμος εμπορίου μπαχαρικών
|
Ο δρόμος εμπορίου μπαχαρικών περιλάμβανε ένα δίκτυο μεγάλων αρχαίων εμπορικών οδών από ξηράς και θαλάσσης, που συνέδεαν τον μεσογειακό κόσμο με ανατολικές και νότιες πηγές θυμιάματος, μπαχαρικών και άλλων ειδών πολυτελείας, που εκτείνονταν από λιμάνια της Μεσογείου στους Λεβάντες και την Αίγυπτο μέσω της βορειοανατολικής Αφρικής και της Αραβίας έως την Ινδία και παραπέρα. Το επίγειο εμπόριο μπαχαρικών από τη Νότια Αραβία έως τη Μεσόγειο άνθισε περίπου τον 7ο αιώνα π.Χ. και τον 2ο αιώνα μ.Χ.. Ο δρόμος εμπορίου μπαχαρικών χρησίμευσε ως κανάλι για την εμπορία αγαθών, όπως το λιβάνι και το μύρο από την Αραβία, τα ινδικά μπαχαρικά , πολύτιμοι λίθοι, μαργαριτάρια, έβενος, μετάξι και υφάσματα από τη Νοτιοανατολική Ασία και σπάνια ξύλα, φτερά, δέρματα ζώων, λιβάνι Σομαλίας και χρυσός από το Κέρας της Αφρικής.
Πρώιμη ιστορία
Οι Αιγύπτιοι εμπορεύονταν στην Ερυθρά Θάλασσα, εισάγοντας μπαχαρικά, χρυσό και εξωτικό ξύλο από τη «Γη του Πουντ» και από την Αραβία. Ινδικά εμπορεύματα μεταφέρονταν σε αραβικά και ινδικά πλοία στο Άντεν. Ο Ρόλινσον εντοπίζει τα πολυσυζητημένα «πλοία των Θαρσέων», ως έναν Τύρο στόλο εξοπλισμένο στην Έζιον-Γκέμπερ που έκανε αρκετά εμπορικά ταξίδια στα ανατολικά φέρνοντας πίσω χρυσό, ασήμι, ελεφαντόδοντο και πολύτιμους λίθους. Τα εμπορεύματα αυτά μεταφορτώνονταν στο λιμάνι του Όφιρ.
Σύμφωνα με έναν ιστορικό:
Χερσαίες διαδρομές
Μεταξύ των πιο σημαντικών εμπορικών σημείων του δρόμου εμπορίου μπαχαρικών από τον Περσικό Κόλπο έως τη Μεσόγειο Θάλασσα ήταν η Ζέρχα στον Περσικό Κόλπο, την οποία ανέφερε ο ιστορικός Στράβων ότι ιδρύθηκε από τους Βαβυλώνιους εξόριστους ως αποικία των Χαλδαίων. Η Ζέρχα άσκησε επιρροή στους δρόμους εμπορίου μπαχαρικών στην Αραβία προς τη Μεσόγειο και έλεγχε το εμπόριο αρωμάτων στη Βαβυλώνα τον 1ο αιώνα π.Χ.. Η Ζέρχα ήταν ένα από τα σημαντικά λιμάνια εισόδου για εμπορεύματα που αποστέλλονταν από την Ινδία.
Λόγω της εξέχουσας θέσης της στο εμπόριο μπαχαρικών, η Υεμένη προσέλκυσε εποίκους από την Εύφορη Ημισέληνο. Το λιβάνι και το μύρο ήταν κρίσιμα για την οικονομία της Υεμένης και αναγνωρίστηκαν ως πηγή πλούτου από τους κυβερνήτες της. Μία πρόσφατη εξερεύνηση ανακάλυψε μια αρχαία εμπορική διαδρομή μέσω της ανατολικής Υεμένης στην περιοχή Μάχρα.
Τα ασσυριακά έγγραφα δείχνουν ότι ο Τιγκλάθ Πιλεσέρ Γ΄ προχώρησε μέσω της Φοινίκης στη Γάζα. Η Γάζα τελικά καταλήφθηκε και ο κυβερνήτης της Γάζας διέφυγε στην Αίγυπτο, αλλά αργότερα συνέχισε να ενεργεί ως υποτελής διοικητής. Το κίνητρο πίσω από την επίθεση ήταν η απόκτηση του ελέγχου του δρόμου εμπορίου μπαχαρικών στη Νότια Αραβία που είχε ευημερήσει κατά μήκος της περιοχής.
Ο Ι. Ε. Σ. Έντουαρντς συνδέει τον Συροεφραιμικό Πόλεμο με την επιθυμία των Ισραηλιτών και των Αραμαίων να ελέγξουν το βόρειο άκρο του Δρόμου των Μπαχαρικών, ο οποίος έτρεχε από τη Νότια Αραβία και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από την διοίκηση της Υπεριορδανίας. Οι αρχαιολογικές επιγραφές μιλούν επίσης για λεία που ανακτήθηκε από τη γη του mu-u-na-aa, πιθανώς του Μεουνίτες που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Μερικοί μελετητές αναγνωρίζουν αυτή την ομάδα ως τους Μηναίους της Νότιας Αραβίας, οι οποίοι ασχολήθηκαν με το εμπόριο μπαχαρικών και κατέλαβαν τα βόρεια φυλάκια του Δρόμου των Μπαχαρικών.
Τα αρώματα από το Ντοφάρ και τα είδη πολυτελείας από την Ινδία έφεραν πλούτο στα βασίλεια της Αραβίας. Τα αρώματα του Ντοφάρ μεταφέρονταν από το φυσικό λιμάνι του Κορ Ρόρι προς τη δυτική αφιλόξενη ακτή της Νότιας Αραβίας. Τα καραβάνια μετέφεραν αυτά τα προϊόντα βόρεια στη Σάμπουα και από εκεί στα βασίλεια των Καταβανίας, Σαβαίων, Μηναίων και Παλαιστίνης μέχρι τη Γάζα. Τα διόδια που επιβάλλονταν από τους ιδιοκτήτες πηγαδιών και άλλων εγκαταστάσεων προσθέτονταν στο συνολικό κόστος αυτών των προϊόντων πολυτελείας.
Ελληνορωμαϊκή παράκαμψη χερσαίων διαδρομών
Οι Ναβαταίοι έχτισαν την Πέτρα, που βρισκόταν στα μισά του δρόμου μεταξύ του ανοίγματος προς τον Κόλπο της Άκαμπα και της Νεκράς Θάλασσας σε ένα σημείο όπου ο Δρόμος των Μπαχαρικών από την Αραβία προς τη Δαμασκό διασταυρωνόταν με τη χερσαία οδό από την Πέτρα προς τη Γάζα. Αυτή η θέση έδωσε στους Ναβαταίους τον έλεγχο στο εμπόριο κατά μήκος του Δρόμου των Μπαχαρικών. Προκειμένου να πάρουν τον έλεγχο του Δρόμου των Μπαχαρικών από τους Ναβαταίους, ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, ένας από τους στρατηγούς του Αλεξάνδρου του Μέγα, ξεκίνησε μία ελληνική στρατιωτική εκστρατεία κατάληψης, χωρίς επιτυχία. Ο έλεγχος των Ναβαταίων στο εμπόριο αυξήθηκε και εξαπλώθηκε προς τη Δύση και το Βορρά. Η αντικατάσταση των Ελλήνων από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως διαχειρίστρια της λεκάνης της Μεσογείου, οδήγησε στη συνέχιση του άμεσου εμπορίου με την Ανατολή. Σύμφωνα με έναν ιστορικό, «Οι Νότιοι Άραβες σε διαμαρτυρία έκαναν πειρατικές επιθέσεις σε ρωμαϊκά πλοία στον Κόλπο του Άντεν. Σε απάντηση, οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν το Άντεν και ευνόησαν τη Δυτική Αβησσινιακή ακτή της Ερυθράς Θάλασσας». Το μονοπώλιο των Ινδών και των Αράβων μεσαζόντων αποδυναμώθηκε με την ανάπτυξη του εμπορίου των μουσώνων από τους Έλληνες μέσα από την ανακάλυψη της απευθείας διαδρομής προς την Ινδία (Ίππαλος), αναγκάζοντας τους Πάρθες και τους Άραβες μεσάζοντες να προσαρμόσουν τις τιμές τους, έτσι ώστε να ανταγωνίζονται στην Ρωμαϊκή αγορά τα αγαθά τα οποία τότε αγοράζονταν από την απευθείας θαλάσσια διαδρομή προς την Ινδία. Ινδικά πλοία έπλεαν στην Αίγυπτο καθώς οι θαλάσσιες διαδρομές της Νότιας Ασίας δεν ήταν υπό τον έλεγχο μιας μόνο δύναμης.
Σύμφωνα με έναν ιστορικό:
Ένας προηγούμενος σχολιαστής σχετικά με τη σημασία του εμπορίου, όσον αφορά τη συνδεσιμότητα των πολιτισμών και στις δύο πλευρές της Ερυθράς Θάλασσας από την εποχή της Βασίλισσας του Σαβά, ήταν ο Βρετανός εξερευνητής Τζέιμς Θίοντορ Μπεντ. Ήταν ο Μπεντ που αναγνώρισε τον εμπορικό χώρο της Μόσα Λίμεν τον Φεβρουάριο του 1895. Λιβάνι από το Ντοφάρ συλλέχθηκε στο Μόσα Λίμεν. Αποστελλόταν στην Κάνα και μεταφερόταν χερσαία στην Σάμπουα και πιο βόρεια στο Νατζράν, στη Μέκκα, στη Μεδίνα, στην Πέτρα και στη Γάζα στη Μεσόγειο Θάλασσα. Αποστελλόταν επίσης στη Βαβυλώνα και την Παλμύρα μέσω του Περσικού Κόλπου.
Το ρωμαϊκό εμπόριο με την Ινδία συνέχισε να αυξάνεται, και σύμφωνα με τον Στράβωνα (II.5.12. ):
Πτώση
Σύμφωνα με έναν ιστορικό:
Στα τέλη του έκτου αιώνα, ο Ισίδωρος της Σεβίλλης απαρίθμησε τα αρώματα που εισάγονταν ακόμη στο Βησγοτθικό Βασίλειο. Από τα αρωματικά κλωνάρια (de arboris aromaticis), ο Ισίδωρος περιέλαβε στην εγκυκλοπαίδεια το μύρο, το πιπέρι, την κανέλα, το άμομο (κάρδαμο;) και την κασσία. Από αρωματικά βότανα (de herbis aromaticis), ο νάρδος, το σαφράνι και το κάρδαμο είχαν φτάσει μέσω των εμπορικών οδών, με τα υπόλοιπα να ήταν διαθέσιμα στην Ισπανία: θυμάρι, αλόη, τριαντάφυλλο, βιολέτα, κρίνος, γεντιανή, αρτεμισία, μάραθος και άλλα.
Η πτώση του εμπορίου μπαχαρικών οδήγησε την Υεμένη να εξάγει καφέ μέσω του λιμένα της Ερυθράς Θάλασσας, Μοχά.
Μετά τους Ρωμαιοπερσικούς Πολέμους, οι περιοχές της Ρωμαϊκής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας καταλήφθηκαν από τον Χοσρόη Α΄ της Περσικής Δυναστείας των Σασσανιδών. Οι Άραβες, με επικεφαλής τον Αμρ ιμπν αλ-Ας, διέσχισαν στην Αίγυπτο στα τέλη του 639 ή στις αρχές του 640.
Αυτή η πρόοδος σηματοδότησε την αρχή της Μουσουλμανικής κατάκτησης της Αιγύπτου και η πτώση λιμένων όπως η Αλεξάνδρεια, χρησιμοποιήθηκε για να διασφαλίζει το εμπόριο με την Ινδία από τον ελληνορωμαϊκό κόσμο από τη Δυναστεία των Πτολεμαίων.
Τέλος, οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη τον 15ο αιώνα, σηματοδοτώντας την αρχή του τουρκικού ελέγχου των πιο άμεσων εμπορικών οδών μεταξύ Ευρώπης και Ασίας.
Παρούσα κατάσταση
Μία συνάντηση της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στις 27 Νοεμβρίου 2000 στο Κενζ της Αυστραλίας, επισύναψε κατάσταση Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς στο Μονοπάτι του Λιβανιού στο Ομάν. Η επίσημη αναφορά αναφέρει:
Η Επιτροπή Παγκόσμιας Κληρονομιάς, με επικεφαλής τον Τέμπα Γουακάσε, κατέγραψε το «Δρόμο των Μπαχαρικών - Πόλεις της Ερήμου στο Νεγκέβ» στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στις 15 Ιουλίου 2005. Η επίσημη αναφορά αναφέρει:
Δείτε επίσης
Δρόμος του Βασιλιά
Διαδρομή των Πατριαρχών
Via Maris
Προϊσλαμικό αραβικό εμπόριο
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Σειρά του BBC «Μονοπάτι του Λιβανιού»
«Μονοπάτι του Λιβανιού» στη Σαλάλα, Ομάν
Γουίλφορντ, «Ερείπια στην έρημο της Υεμένης σηματοδοτούν τη Διαδρομή Εμπορίου του Λιβανιού», The New York Times, 28 Ιανουαρίου 1997
Ινστιτούτο Μέσης Ανατολής, Η Ιστορία του Λιβανιού, Ουάσινγκτον
Εμπορικοί δρόμοι
Ναβαταίοι
Ιστορία της Αραβικής Χερσονήσου
Αρχαία Σομαλία
Βασίλειο του Αξούμ
Αρχαίοι δρόμοι και μονοπάτια
Ερυθρά Θάλασσα
|
514894
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%8A%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%B6
|
Τσεϊρανκετσμέζ
|
Το Τσεϊρανκετσμέζ (επίσης, Ντζεϊράν-Κετσμάς, Ντζεϋράν-Κέτσμας, και Ντζεϊρανκετσμάζ) είναι ένα χωριό στην επαρχία Γκομπουστάν του βορειοανατολικού Αζερμπαϊτζάν. Το χωριό αποτελεί μέρος του δήμου Σιχζαχιρλί.
Παραπομπές
Κατοικημένες περιοχές στην Επαρχία Γκομπουστάν
|
92735
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF%20%CE%91%CF%85%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CF%89%CE%BD%20%CE%A1%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%20%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%20%CE%A3%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD
|
Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων
|
Τo ΔΑΡΑΣ (Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων) αποτελεί συνδυασμό αριστερών φοιτητικών σχημάτων που δραστηριοποιούνται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η Νεολαία Συνασπισμού είχε παρουσία μέσω του ΔΑΡΑΣ, ενώ από τον Μάρτιο του 2007, το ΔΑΡΑΣ σε συνεργασία με τα Αριστερά Σχήματα και άλλα ανεξάρτητα φοιτητικά σχήματα δημιούργησαν την Αριστερή Ενότητα.
Φοιτητικές παρατάξεις στην Ελλάδα
Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας
|
40601
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%BC%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF
|
Ατμόπλοιο
|
Ατμόπλοιο Α/Π (Steam ship S/S ή Steamer) ονομάζεται το πλοίο που χρησιμοποιεί, για τη πρόωσή του, ατμομηχανή.
Τα ατμόπλοια αντικατέστησαν τα σκάφη που κινούνταν με ιστία, τα ιστιοφόρα. Το πρώτο πλοίο που κατασκευάστηκε να κινείται με ατμομηχανή ήταν το τροχήλατο πλοίο «Κλερμόντ» το 1807, κατασκευαστής του οποίου ήταν ο Ροβέρτος Φούλτον. Το 1820 η χρήση του ατμού στα πλοία άρχισε να γενικεύεται. Από δε το 1850 που άρχισε η ευρύτερη εφαρμογή (εγκατάσταση) του διαμήκη ελικοφόρου άξονα, αντί του εγκάρσιου των τροχήλατων, ο εκτοπισμός των ιστιοφόρων αφενός αλλά και αυτών των ατμοκίνητων τροχήλατων αφετέρου διαγράφονταν πλέον ως δεδομένος. Οι πρώτες ατμοτουρμπίνες (ατμοστρόβιλοι) που τοποθετήθηκαν σε πλοίο ήταν το 1907, στο αγγλικό υπερωκεάνειο «Μαυριτάνια».
Από ναυπηγικής πλευράς η εμφάνιση των ατμόπλοιων οδήγησε στο διαχωρισμό ναυπήγησης φορτηγών πλοίων και επιβατηγών πλοίων που αποτέλεσαν έκτοτε τους δύο βασικούς κλάδους στη ναυτιλία.
Τα πρώτα ατμόπλοια του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού ήταν
Καρτερία (ατμόπλοιο)
Επιχείρησις. Συμμετείχε στις τελευταίες μάχες της Επανάστασης, 1828-1829.
Ερμής. Κορβέτα, έδρασε επίσης κατά το 1828-1829.
Αθήναι Ι (ατμόπλοιο)
Αμφιτρίτη V (ατμόπλοιο)
Αρκάδι (ατμόπλοιο)
Αφρόεσσα (ατμοημιολία)
Κανάρης ΙΙ (ατμόπλοιο) / 90
Κρήτη Ι (ατμόπλοιο)
Μαλβίνα (Ατμόπλοιο)
Πανελλήνιον (ατμόπλοιο)
Πανόπη Ι (ατμόπλοιο)
Πανόπη ΙI (Ατμόπλοιο)
Σαλαμινία Ι (ατμόπλοιο)
Ψαρά ΙΙ (Ατμόπλοιο) / 90
Σημειώσεις
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τύποι πλοίων
Ατμοκίνητα πλοία
|
102032
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF
|
Μασοριτικό κείμενο
|
Μασοριτικό ονομάζεται το πρωτότυπο κείμενο της εβραϊκής βίβλου (την οποία οι χριστιανοί ονόμασαν Παλαιά Διαθήκη), έτσι όπως εμφανίζεται μετά την κριτική εργασία των Μασοριτών, δηλ. των Ιουδαίων λογίων που προσπάθησαν να διαφυλάξουν το κείμενο αυτό από τις παραφθορές και επιμελήθηκαν την παράδοση του.
Από το αραμαϊκό ρήμα μασάρ = παραδίδω προέρχεται ο όρος μασορά ή μασόρεθ που χρησιμοποιείται σε σχέση με την παράδοση της εξωτερικής μορφής του κειμένου (ενώ για την παράδοση του περιεχομένου χρησιμοποιείται ο όρος χαλαχά).
Το μνημειώδες αυτό έργο άρχισε τον 6ο μ.Χ. αιώνα και ολοκληρώθηκε τον 10ο αιώνα από λογίους των ταλμουδιών ακαδημιών της Βαβυλωνίας και της Παλαιστίνης με στόχο όχι την ερμηνεία, αλλά τη «μετάδοση στις μέλλουσες γενεές του αυθεντικού Λόγου του Θεού».
Υποσημειώσεις
Βλέπε επίσης
Αγία Γραφή
Παλαιά Διαθήκη
Βιβλικός Κανόνας
Ιουδαϊσμός
Αγία Γραφή
Ιουδαϊσμός
|
3875
|
https://el.wikipedia.org/wiki/994
|
994
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 994 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
15 Σεπτεμβρίου - Οι Φατιμίδες νικούν τους Βυζαντινούς στη μάχη του Ορόντη.
Γεννήσεις
Θάνατοι
10 Ιουλίου - Λεοπόλδος Α΄ Μπάμπενμπερκ, μαργράβος της Αυστρίας
Έτη
|
13810
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CE%B9
|
Μικρόλιθοι
|
Με τον όρο μικρόλιθοι ή μικρολεπίδες εννοούνται στην αρχαιολογία πολύ μικρά λίθινα εργαλεία από πυριτόλιθο ή οψιανό. Κατά την μεσολιθική διαμορφώνονταν συνήθως με γεωμετρική μορφή και χρησιμοποιούνταν κυρίως σε πλέον σύνθετα εργαλεία. Διαμορφώνονταν από πρισματικές λεπίδες με αιχμηρές πλευρικές άκρες που διευκόλυναν την κοπή. Όντας πολύ μικροί για να χρησιμοποιηθούν από μόνοι τους, οι μικρόλιθοι προσαρμόζονταν σε ξύλινες ή οστέινες λαβές διαμορφώνοντας σύνθετα εργαλεία, όπως τα δρεπάνια του Νατούφιου πολιτισμού. Οι ύστεροι μικρόλιθοι ονομάζονται γεωμετρικοί εξαιτίας του τεχνητά διαμορφωμένου σχήματός τους.
Οι μικρόλιθοι είναι παράγωγα συνήθως της τεχνικής των μικρογλυφίδων, δηλαδή παράγωγα επεξεργασίας ενός μεγαλύτερου λίθου. Οι γλυφίδες που αποσπώνται σε αυτή τη διαδικασία παράγουν λίθους μικρότερων διαστάσεων. Αν και ο όρος μικρόλιθος χρησιμοποιείται συχνά για οποιοδήποτε επεξεργασμένο εργαλείο, ένας ακριβέστερος ορισμός είναι ότι η επεξεργασία πρέπει να αφορά δύο διαδοχικές πλευρές τουλάχιστον. Για τους γεωμετρικούς μικρόλιθους αυτό σημαίνει ότι το σχήμα διαμορφωνόταν εσκεμμένα με γεωμετρική μορφή. Διαφορετικά οι φυσικά εκλεπτυσμένες λεπίδες που μπορούν να ταξινομηθούν ως τριγωνικοί μικρόλιθοι, έπαιρναν μάλλον τυχαία το τριγωνικό τους σχήμα.
Ορισμένοι τύποι μικρολίθων, όπως οι τραπεζοειδείς, χρησιμοποιήθηκαν κατά την Νεολιθική όπως επίσης και στον πολιτισμό της γραμμικής ταινιωτής κεραμικής και άλλους πολιτισμούς της Επιπαλαιολιθικής. Τυπικά έχουν μήκος περίπου 1 εκ. και πλάτος 0,5 εκ. μετά την επεξεργασία τους
Τυπολογία
Λογχοειδής μικρόλιθος
Οι λογχοειδείς μικρόλιθοι είναι μικρόλιθοι επεξεργασμένοι ως ένα σημείο, συνήθως με πλάγια επεξεργασία. Είναι συνώνυμοι με τις «πλαγίως επεξεργασμένες αιχμές» της αγγλικής μεσολιθικής.
Μικρόλιθος μηνίσκος
Οι μηνίσκοι μικρόλιθοι είναι επεξεργασμένοι σε σχήμα ημισέληνου.
Τριγωνικός μικρόλιθος
Οι τριγωνικοί μικρόλιθοι, είναι μικρόλιθοι επεξεργασμένοι σε τριγωνικό σχήμα. Υποδιαιρούνται σε σκαληνά και ισοσκελή τρίγωνα.
Τραπεζοειδής μικρόλιθος
Οι τραπεζοειδείς μικρόλιθοι είναι μικρόλιθοι επεξεργασμένοι σε σχήμα τραπεζίου.
Ορθογώνιος μικρόλιθος
Οι ορθογώνιοι μικρόλιθοι είναι μικρόλιθοι επεξεργασμένοι σε ορθογώνιο σχήμα.
Ρομβοειδής μικρόλιθος
Οι ρομβοειδείς μικρόλιθοι είναι μικρόλιθοι επεξεργασμένοι σε ρομβοειδές σχήμα.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Crabtree, Don E., An Introduction to Flint working. Occasional Papers of the Idaho Museum of Natural History, Number 28. Second Edition, Pocatello, (Idaho,1982)
Whittaker, J.C., Flint knapping: making and understanding stone tools, University of Texas Press, (Austin, 1994)
Δικτυακοί τόποι
Η μεσολιθική στην Ελλάδα
STONE AGE REFERENCE COLLECTION - University of Oslo, Norway
Μικρολιθοι
Τέχνεργα
|
378601
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82%20%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%20%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%86%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%20%CE%9A%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Διεθνής διαγωνισμός γλυπτικής για το Μνημείο του Άγνωστου Πολιτικού Κρατούμενου
|
Ο ‘Διεθνής Διαγωνισμός Γλυπτικής για το Μνημείο του Άγνωστου Πολιτικού Κρατούμενου’ ήταν ο διεθνής θεσμός που στάθηκε αφορμή για την ευρεία διάχυση των εικαστικών προτύπων στη Δύση μετά τον Β΄Π.Π. Διοργανώθηκε από το 1950 μέχρι το 1953 υπό την αιγίδα του Institute of Contemporary Arts (ICA) του Λονδίνου και της πινακοθήκης Tate. Πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής ήταν ο Anthony Joseph Trapnell Kloman, οργανωτικός διευθυντής του ICA και μυστικός πράκτορας της CIA, και μέλη ο διευθυντής του MOMA, Alfred H. Barr Jr, ο διευθυντής της Tate, Sir John Rothenstein, ο Γερμανός διευθυντής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του Δυτικού Βερολίνου (Hochschule für bildende Künste) και οπαδός του μοντερνισμού, Will Grohmann, ο Herbert Read ως πρόεδρος του ICA και ο διάσημος βρετανός γλύπτης και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ICA Henry Moore[1]. Το σχόλιο της εφημερίδας Daily Worker είναι διαφωτιστικό: «Ο διαγωνισμός για τον Άγνωστο Πολιτικό Κρατούμενο κατέληξε σε μια αμερικάνικη
προσπάθεια εμπλοκής της γλυπτικής στον Ψυχρό Πόλεμο. Χαιρετίστηκε με ψυχρότητα
από το κοινό, εν μέρει για αυτό το λόγο και εν μέρει διότι το στυλ των γλυπτών
που επιλέχθηκαν δεν είχε κανένα νόημα για το κοινό»[2].
Ιστορία
Ο διαγωνισμός είχε από την αρχή μεγάλη συμμετοχή και συνολικά οι προτάσεις που κατατέθηκαν μέχρι τον Ιανουάριο του 1953 ξεπέρασαν τις 3500, κυρίως με αφηρημένες ή αφαιρετικές τεχνοτροπικές προτάσεις.
Η συμμετοχή μάλιστα ήταν τέτοια στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ιταλία
και τη Δυτική Γερμανία που πραγματοποιήθηκαν προκριματικοί εθνικοί διαγωνισμοί[3].
Στο διαγωνισμό πήραν μέρος τα μεγαλύτερα ονόματα εκείνη τη στιγμή στη διεθνή
σκηνή της γλυπτικής στη Δύση, ενώ οι καλλιτέχνες από το Ανατολικό Μπλοκ
μποϋκόταραν την όλη διαδικασία. Τυπικά βέβαια, όπως αναφέρει ο Herbert Read στον πρόλογο του καταλόγου της έκθεσης στην Tate με τα έργα που βραβεύτηκαν, κλήθηκαν
«γλύπτες από τον κόσμο, από ολόκληρο τον
κόσμο»[4].
Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που πήραν μέρος βρίσκουμε ονόματα όπως ο Hans Arp, ο Alexander Calder, η Barbara Hepworth, ο Naum Gabo, ο Antoine Pevsner, ο Max Bill, οι Γερμανοί Karl Hartung, Fritz Koenig και Bernhard Heiliger, ο οποίος κέρδισε το Α΄ βραβείο στον εθνικό διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε στη Δυτική Γερμανία[5].
Εκ μέρους της Ελλάδας πήραν μέρος οι Γιώργος Ζογγολόπουλος και Λάζαρος Λαμέρας, που έκαναν τα πρώτα τους βήματα προς την αφαίρεση, μονόδρομος φυσικά για τη
συμμετοχή τους σε κάποιο διεθνή διαγωνισμό.
Τελικά, το πρώτο βραβείο και το χρηματικό έπαθλο των 2500 λιρών Αγγλίας κέρδισε ο Βρετανός γλύπτης Reg Butler, άγνωστος στο ευρύ κοινό μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όπως αποφάσισε όμως η κριτική επιτροπή, δόθηκαν διάφορα βραβεία, εκτός από το πρώτο στον Butler. Έτσι τιμήθηκαν ως δεύτεροι ο ρωσικής καταγωγής, αλλά εκπρόσωπος των ΗΠΑ, Naum Gabo, ο οποίος τελικά είδε μια εκδοχή της πρότασής του να πραγματοποιείται στο
μνημείο του Ρότερνταμ το 1957, ο αδερφός του Antoine Pevsner,
ως εκπρόσωπος όμως αυτός της Γαλλίας, ο Ιταλός Mirko Basaldella, που τελικά πήρε μέρος στην ανέγερση του εθνικού ιταλικού μνημείου στο Fosse Ardeatine στη Ρώμη, και η Βρετανίδα Barbara Hepworth.
Τιμητική διάκριση, όλοι με έργα κοντά στην αφαίρεση και με προτίμηση στα γεωμετρικά σύμβολα, έλαβαν επίσης για τις προτάσεις τους οι Lynn Chadwick από τη Μεγάλη Βρετανία, ο μαθητής του Μπάουχαουζ και εκφραστής μεταπολεμικά της Συγκεκριμένης Τέχνης (Concret Art)
Max Bill
από την Ελβετία, οι Alexander
Calder και Richard Lippold από τις ΗΠΑ, Henri-Georges Adam
από τη Γαλλία, Luciano Minguzzi από την Ιταλία και Margel Hinder
από την Αυστραλία. Διάκριση και βραβείο αξίας 25 λιρών Αγγλίας έλαβε και ο
Λάζαρος Λαμέρας, από τους πρωτοπόρους της μοντέρνας και αφηρημένης γλυπτικής στην Ελλάδα. Το ‘ανθρωπόμορφο’, αντίθετα, έργο του Ζογγολόπουλου πέρασε
απαρατήρητο.
Όλες οι προτάσεις που έφτασαν μέχρι τη τελική φάση και έλαβαν κάποιο βραβείο, εκτέθηκαν τελικά στην Tate από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τα
τέλη Απριλίου 1953 – μια έκθεση με τεράστια επιτυχία, την οποία, όπως πληροφορούμαστε από τη συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου Kloman προς το Λαμέρα
με ημερομηνία 24 Απριλίου 1953, είχαν παρακολουθήσει, μια εβδομάδα πριν το κλείσιμο, ήδη 25000 επισκέπτες[6].
Βιβλιογραφία
· Robert Burstow, «BUTLER'S COMPETITION PROJECT FOR A MONUMENT TO ‘THE UNKNOWN POLITICAL PRISONER’; ABSTRACTION AND COLD WAR POLITICS», Art History, Volume 12,
Issue 4, December 1989, σ. 472–496.
· Read, Herbert (επιμ.), The Unknown Political Prisoner,
International Exhibition of Grand Prize Winner and other prize-winning entries
and runners-up, Tate Gallery 14 March to 30 April, Tate Gallery/ Institute
of Contemporary Arts, Λονδίνο 1953.
· Fischer-Defoy, Christine, «Zur Geschichte der West-Akademie 1954-1993: Opfer Hitlers – Opfer Stalins? Der internationale Wettbewerb für ein Denkmal des unbekannten politischen Gefangenen und das Engagement der Akademie der Künste», „Die Kunst hat nie ein Mensch allein besessen“: 1696-1996;dreihundert Jahre Akademie der Künste, Hochschule der Künste, Hingst,Monika (επιμ.), Henschel Verlag, Βερολίνο 1996, σελ. 649-654.
Πηγές
· http://www.tate.org.uk/whats-on/tate-britain/exhibition/unknown-political-prisoner
· http://espionart.wordpress.com/2013/07/12/monument-to-the-unknown-political-prisoner/
· http://www.bbc.co.uk/archive/sculptors/12801.shtml
· http://link.springer.com/chapter/10.1007%2F978-94-011-4006-5_125#page-2
Παραπομπές
[1] Ο Moore ήταν αρκετά συχνά μέλος διεθνών επιτροπών σε καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς και μάλιστα όσον αφορά την ανέγερση μνημείων για τον πόλεμο, όπως
για παράδειγμα για το Άουσβιτς, ενώ εκθέσεις με τα έργα του προωθήθηκαν και διοργανώθηκαν συστηματικά στην ανατολική Ευρώπη, κυρίως μέσω του Βρετανικού
Συμβουλίου και των κατά τόπους παραρτημάτων του, για παράδειγμα στην Πολωνία, βλ. Kotkowska-Bareja, Hanna, «Public sculpture in Poland in the 1960s: context and practice», Figuration/ Abstraction. Strategies for Public Sculpture in Europe 1945-1968, Benton, Charlotte (επιμ.), Ashgate, Λιντς 2004, σελ. 53.
[2] Daily Worker, 25 Μαρτίου 1953, στο Garlake, Margaret, New Art New World, British Art in Postwar Society, Yale University Press, Νίου Χαίβεν/ Λονδίνο 1998, σελ. 225.
[3] Στη Γερμανία συστάθηκε επιτόπου μια επιτροπή προκειμένου να επιλέξει
και να στείλει στην τελική φάση 12 Γερμανούς και 5 Ελβετούς – από τις 607
προτάσεις είχαν επιλεγεί αρχικά 262 Γερμανοί καλλιτέχνες και 46 Ελβετοί. Βλ. Fischer-Defoy,
Christine, «Zur Geschichte der West-Akademie 1954-1993: Opfer Hitlers – Opfer
Stalins? Der internationale Wettbewerb für ein Denkmal des unbekannten
politischen Gefangenen und das Engagement der Akademie der Künste», „Die Kunst hat nie ein Mensch allein besessen“:
1696-1996;dreihundert Jahre Akademie der Künste, Hochschule der Künste,
Hingst,Monika (επιμ.), Henschel Verlag, Βερολίνο 1996, σελ. 650.
[4] Read, Herbert, «Foreword», The Unknown Political Prisoner,
International Exhibition of Grand Prize Winner and other prize-winning entries
and runners-up, Tate Gallery 14 March to 30 April, Tate Gallery/ Institute of Contemporary Arts,
Λονδίνο 1953, χ. σελ.
[5] Οι μακέτες που κατατέθηκαν δεν έπρεπε να ξεπερνούν το ένα μέτρο, χωρίς
να υπάρχει περιορισμός στη χρήση των υλικών. Δυστυχώς στον κατάλογο της Tate δεν υπάρχουν οι
ακριβείς διαστάσεις και τα υλικά και ως εκ τούτου όσες πληροφορίες βρέθηκαν για
αυτές τις προτάσεις προέρχονται από άλλες πηγές και συχνά είναι ελλιπείς.
[6] Η επιστολή βρίσκεται στο αρχείο του Τώνη Σπητέρη, το οποίο φυλάσσεται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Γλυπτική
Διαγωνισμοί
|
667374
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%81%20%CE%BD%CF%84%CE%B5%20%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84%CF%8E-%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%96%CE%B1%CE%BD
|
Γκαρ ντε Μπορντώ-Σαιν-Ζαν
|
Ο σιδηροδρομικός σταθμός Μπορντώ-Σαιν-Ζαν (γαλλικά: gare de Bordeaux-Saint-Jean) είναι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός στη γαλλική πόλη Μπορντώ, πρωτεύουσα της Νέας Ακουιτανίας. Τρένα μεγάλης ταχύτητας, καθώς και μεγάλα, μεσαία και περιφερειακά τρένα περνούν από αυτόν, προσφέροντας σημαντικές και πολυάριθμες συνδέσεις ειδικά με το κέντρο και το νότο της Γαλλίας και με την Ισπανία.
Με το τρένο μεγάλης ταχύτητας LGV Sud Europe Atlantique που τέθηκε σε λειτουργία στις 2 Ιουλίου 2017 η διαδρομή Παρίσι-Μπορντώ διαρκεί μόνο 2 ώρες 4 λεπτά.
Το κτήριο, που ολοκληρώθηκε το 1898, έχει καταγραφεί ως Ιστορικό Μνημείο από το 1984.
Το 2005 μετακινήθηκαν περίπου 12 εκατομμύρια επιβάτες.
Περιγραφή
Ο σιδηροδρομικός σταθμός Μπορντώ-Σαιν-Ζαν είναι το νότιο άκρο του σιδηροδρομικού σταθμού Παρίσι-Μπορντώ και το δυτικό άκρο της κεντρικής γραμμής Σιδηρόδρομοι του Μιντί από την Τουλούζη. Το σημερινό κτήριο του σταθμού λειτουργεί από το 1898, έχοντας αντικαταστήσει παλαιότερο σταθμό που λειτουργούσε από το 1852 και δεν μπορούσε να απορροφήσει τον μεγάλο όγκο κυκλοφορίας.
Το κτήριο του σταθμού, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Μπορντώ στο τέλος της οδού Κουρ ντε λα Μαρν, φαίνεται από την πρόσοψη σαν να αποτελείται από τρία μέρη. Το μεσαίο τμήμα φιλοξενεί τον μπουφέ του σταθμού και χωρίζει τις αίθουσες αφίξεων και αναχωρήσεων. Και τα τρία μέρη είναι παράλληλα με τις πλατφόρμες. Τα κτήρια του σταθμού κρύβουν ένα μεγάλο υπόστεγο με τις αποβάθρες, που χτίστηκε από τον Γκυστάβ Εφέλ, το οποίο έχει πλάτος 56 μέτρα και καλύπτει επιφάνεια 17.000 μ².
Από την άφιξη του TGV το 1988, ο σταθμός έχει ανακαινιστεί και αναβαθμιστεί με σύγχρονο εξοπλισμό, αλλά έχει διατηρήσει τα αρχικά του χαρακτηριστικά.
Η μεγάλη αίθουσα έχει ένα μεγάλο χάρτη του δικτύου των Μιντί σε έναν από τους τοίχους και υπενθυμίζει στους επιβάτες την προέλευση του σταθμού.
Μια μεγάλη μεταλλική σιδηροδρομική γέφυρα, που επίσης χτίστηκε από τον Άιφελ, χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περάσει η σιδηροδρομική γραμμή πάνω από τον ποταμό Γαρούνααλλά αντικαταστάθηκε το 2008 από μια νέα γέφυρα τεσσάρων διαδρομών, εξαλείφοντας έτσι την κυκλοφοριακή συμφόρηση που δημιουργήθηκε στην έξοδο του Μπορντώ, βόρεια, δεδομένης της χαμηλής χωρητικότητας και της αντίστασης της αρχικής γέφυρας.
Συνδέσεις
Ο σταθμός είναι ο κύριος σιδηροδρομικός σταθμός στη Νέα Ακουιτανία. Είναι προσβάσιμος μέσω τακτικών τρένων TGV, Intercités και TER και συνδέει το Μπορντώ, μεταξύ άλλων, με το Παρίσι, το Σετ στο νομό Ερώ στο νότο της Γαλλίας, την Τουλούζη στο σταθμό Ματαμπιώ, το Στρασβούργο, τις Βρυξέλλες, τη Νάντη, τη Μασσαλία και την Ισπανία.
Από την ολοκλήρωση του LGV Sud Europe Atlantique το 2017, ο χρόνος ταξιδιού των ταχύτερων αμαξοστοιχιών μεταξύ Μπορντώ και Παρισιού έχει μειωθεί από τις 3 ώρες σε μόλις 2 ώρες και 4 λεπτά.
Αδελφοποίηση
Τον Οκτώβριο του 2019, ο σιδηροδρομικός σταθμός Μπορντώ-Σαιν-Ζαν αδελφοποιήθηκε με τον σιδηροδρομικό Σταθμό Σεν Πάνκρας, στο Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο. Ο σύνδεσμος έγινε με την ελπίδα ότι μια υπηρεσία υψηλής ταχύτητας θα μπορούσε να συνδέσει τους δύο σταθμούς και ανακοινώθηκε σε μια τελετή με επικεφαλής τον Κλωντ Σολάρ, Γενικό Διευθυντή της SNCF.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα του σιδηροδρομικού σταθμού Μπορντώ-Σαιν-Ζαν (επιλογή γλώσσας)
Παραπομπές
Νέα Ακουιτανία
Μπορντό
|
489416
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%8E%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%97%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%81%CE%AC%CE%BD
|
Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν
|
Σύμφωνα με το ιρανικό σύνταγμα ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν (περσικά: |رهبر معظم ایران| rahbar-e mo'azzam-e irān) είναι ο αρχηγός κράτους του Ιράν. Ονομάζεται επίσης Ανώτατος Αρχηγός της Ισλαμικής Επανάστασης και Ανωτάτη Ηγετική Αρχή. Αποτελεί την ανώτατη διοικητική και θρησκευτική αρχή του Ιράν. Υπό τον έλεγχό του βρίσκονται ανάμεσα στα άλλα οι Ένοπλες Δυνάμεις, το Δικαστικό Σύστημα και η Κρατική Τηλεόραση. Είναι ανώτερος από τον Πρόεδρο του Ιράν.
Μερικά καθήκοντα και εξουσίες σύμφωνα με το Σύνταγμα
Ο ανώτατος ηγέτης σκιαγραφεί και επιβλέπει την εφαρμογή των «γενικών πολιτικών κατευθύνσεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν». Αναπληρώνεται από το Συμβούλιο των Κηδεμόνων, μία επιτροπή σημαινόντων ιερωμένων. Ο Ανώτατος Ηγέτης είναι και αρχιστράτηγος του στρατού όπως και αρχηγός των υπηρεσιών ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών και είναι ο μόνος που δικαιούται να κηρύξει πόλεμο. Ηγείται προσωπικά του αυτόνομου στρατού των Φρουρών της ισλαμικής επανάστασης. Επίσης διορίζει και απομακρύνει τους επικεφαλής της δικαιοσύνης και των κρατικών ΜΜΕ. Τέλος, διορίζει επίσης έξι από τα δώδεκα μέλη του Συμβουλίου των Κηδεμόνων.
Εκλογή
Θεωρητικά, ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν και τα μέλη του Συμβουλίου των Κηδεμόνων διορίζονται από μία Συνέλευση Εμπειρογνωμόνων, με βάση τα προσόντα και τη δημοτικότητα. Ωστόσο, όλοι οι υποψήφιοι για τη συνέλευση των εμπειρογνωμόνων, ο πρόεδρος και το κοινοβούλιο (Majlis), επιλέγονται από το Συμβούλιο των Φρουρών, του οποίου τα μέλη επιλέγονται από τον Ανώτατο Ηγέτη. Η συνέλευση ποτέ δεν έχει αμφισβητήσει τον Ανώτατο Ηγέτη.
Κύρος
Οποιαδήποτε προσβολή ή κριτική σε βάρος του Ανωτάτου Ηγέτη επισείει ποινή. Σε ορισμένες περιπτώσεις μέλη της συνέλευσης που άσκησαν κριτική στον Ανώτατο Ηγέτη έχασαν το αξίωμά τους και συνελήφθησαν.
Κατάλογος Ανώτατων Ηγετών
Παραπομπές
Πολιτική του Ιράν
|
5534
|
https://el.wikipedia.org/wiki/38
|
38
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 38 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Θάνατοι
10 Ιουνίου - Δρουσίλλα, Ρωμαία ευγενής
Αρτάβανος Γ', βασιλιάς της Παρθίας
Έτη
|
589650
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CF%87%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%AC%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%BF
|
Αμπχαζικό αλφάβητο
|
Το Αμπχαζικό αλφάβητο είναι Κυριλλικό αλφάβητο 62 γραμμάτων που χρησιμοποιούνται για την Αμπχαζική γλώσσα.
Η Αμπχαζική δεν ήταν γραπτή γλώσσα μέχρι τον 19ο αιώνα. Μέχρι τότε, οι Αμπχάζιοι, ειδικά οι πρίγκιπες, χρησιμοποιούσαν τα ελληνικά (μέχρι περίπου τον 9ο αιώνα), τα γεωργιανά (9–19ος αιώνας), και εν μέρει τα τουρκικά (18ος αιώνας). Στα αμπχαζικά η λέξη για το αλφάβητο είναι η анбан (ανμπάν), η οποία είναι δάνειο από τη γεωργιανό ანბანი (ανμπάνι).
Το πρώτο αμπχαζικό αλφάβητο δημιουργήθηκε το 1862 από Ντιμίτρι Γκούλια και τον Κ. Ματσαβαριάνι. Το αλφάβητο αναπτύχθηκε από τον Πέτερ φον Ούσλαρ. Είχε 37 γράμματα και βασιζόταν στο Κυριλλικό αλφάβητο. Το 1909 επεκτάθηκε και έφτασε τα 55 γράμματα από τον Αλεξέι Τσόσουα για να προσαρμόσει το αλφάβητο στο εκτεταμένο αριθμό συμφώνων της Αμπχαζικής.
Το 1926, κατά τη διάρκεια της πολιτικής κορενιζατσίγια της Σοβιετικής Ένωσης, το Κυριλλικό αλφάβητο αντικαταστάθηκε από το λατινικό αλφάβητο που επινόησε ο Νικολάι Μαρρ. Χαρακτήρισε 76 γράμματα και ονομαζόταν "Αμπχαζικό αναλυτικό αλφάβητο". Το 1928 αντικαταστάθηκε από ένα άλλο λατινικό αλφάβητο. (βλέπε εικόνα στα δεξιά.) Από το 1938 έως το 1954 η Αμπχαζική γλώσσα γραφόταν στα 3 γεωργιανά αλφάβητα: τα Ασομταβρούλι, Νουσχούρι και Μχεντρούλι.
Από το 1954, η Αμπχαζική γλώσσα γράφεται σε ένα νέο κυριλλικό αλφάβητο με 62 γράμματα (βλέπε διάγραμμα παρακάτω). Από αυτά, 38 γραφικά ξεχωριστά. Τα υπόλοιπα είναι δίγραφα με τα γράμματα και που δείχνουν φατνιακοποίηση και χειλικοποίηση, αντίστοιχα. Το 1996 υλοποιήθηκε η πιο πρόσφατη μεταρρύθμιση του αλφαβήτου: ενώ η χειλικοποίηση μέχρι σήμερα σημειωνόταν με δύο επιπλέον γράμματα, τα ә και у, από τότε μόνο το ә διατηρήθηκε σε αυτή τη λειτουργία. Παραδόξως, τα Κυριλλικά κλειστά γράμματα К П Т αντιπροσωπεύουν γλωττιδικά σύμφωνα. Τα μη γλωττιδικά (πνευμονικά σύμφωνα) προκύπτουν από αυτά μέσω γραμμής στο κάτω μέρος του γράμματος. Στην περίπτωση συγγενικών γραμμάτων, ωστόσο, το απλό γράμμα είναι πνευμονικό, και τα παράγωγα γράμματα είναι γλωττιδικά.
Η σύγχρονη αμπχαζική ορθογραφία δίνει προτεραιότητα στα γράμματα Г П με κάτω γραμμή (Ӷ Ԥ) αντί για γάντζο (Ҕ Ҧ). Οι χαρακτήρες Ԥ και ԥ κωδικοποιούνται στο Unicode από την έκδοση 5.2.
Δείτε επίσης
Ντζε
Ζουέ
Τσσε
Αλφάβητο
Κυριλλικό αλφάβητο
Κατάλογος των συστημάτων γραφής
Σύστημα γραφής
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γραμματοσειρές Sans PT και PT Serif
Γραμματοσειρές Deja Vu
Теимураз Гванцеладзе: "Из истории перехода абхазского книжного языка на грузинскую графику"
Κυριλλικά αλφάβητα
|
355450
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
|
Οδύσσεια του Διαστήματος
|
Με τον τίτλο Οδύσσεια του Διαστήματος είναι γνωστά τα έργα:
Οδύσσεια του Διαστήματος (σειρά): Τα βιβλία του διάσημου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κλαρκ και οι κινηματογραφικές ταινίες που άρχισαν με την ταινία 2001: A Space Odyssey
2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (2001: A Space Odyssey), βραβευμένη ταινία του σκηνοθέτη Στάνλευ Κιούμπρικ και του διάσημου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κλαρκ.
2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (νουβέλα) (2001: A Space Odyssey, a novel by Artheur C. clarke), βιβλίο Άρθουρ Κλαρκ βασισμένο στην ταινία με το ίδιο όνομα
2010: Οδύσσεια δύο (2010 Odyssey Two), νουβέλα του 1982 του ίδιου συγγραφέα, η οποία έγινε βάση για ομώνυμη ταινία το 1984
2061: Οδύσσεια τρία (2061: Odyssey Three), νουβέλα του 1987 του ίδιου συγγραφέα
3001: Η Τελική Οδύσσεια (3001: The Final Odyssey), νουβέλα του 1997 του ίδιου συγγραφέα
Οδύσσεια του Διαστήματος 31 Γαλλο-Ιαπωνική σειρά κινουμένων σχεδίων του 1981, μεταφορά της Οδύσσειας του Ομήρου στον 31ο αιώνα.
|
367464
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF
|
Πάρκο
|
Ένα πάρκο είναι περιοχή ανοιχτού χώρου που προβλέπεται για ψυχαγωγική χρήση. Μπορεί να είναι σε μια φυσική ή ημι-φυσική κατάσταση. Μπορεί να αποτελείται από βράχους, χώμα, το νερό, τη χλωρίδα και την πανίδα και χώρους πρασίνου, αλλά μπορεί επίσης να περιλαμβάνει και κτίρια και άλλα αντικείμενα, όπως παιδικές χαρές. Πολλά φυσικά πάρκα προστατεύονται από το νόμο. Μια ειδική περίπτωση είναι το Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου.
Ιστορία
Τα πρώτα πάρκα προορίζονταν για διεξαγωγή κυνηγιού από τους βασιλείς και τους αριστοκράτες κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Περιβάλλονταν από τοίχους ή πυκνούς φράχτες. Αυτά τα πάρκα εξελίχθηκαν σε χώρους που βρίσκονταν πλησίον αρχοντικών οικιών κατά τον 18ο αιώνα και έπειτα. Προωθούσαν το κυνήγι και σημαντικές άλλες ασχολίες των ιδιοκτητών. Η αθλητική δραστηριότητα αναπτύχθηκε στα νεότερα αστικά πάρκα. Περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους μετατράπηκαν σε εθνικά πάρκα για να προστατευτούν από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη.
Αναψυχή
|
333001
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%A6%CE%9A%20%CE%A7%CE%AC%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%BC
|
ΧΦΚ Χάαρλεμ
|
Η ΧΦΚ Χάαρλεμ ήταν ολλανδική ποδοσφαιρική ομάδα από την πόλη Χάαρλεμ. Ιδρύθηκε το 1889 και διαλύθηκε το 2010. Η ομάδα κατέκτησε το Ολλανδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 1946 και έφτασε πέντε φορές στον τελικό του Κυπέλλου Ολλανδίας, φτάνοντας στην κατάκτησή του το 1902 και το 1912. Είχε φτάσει μέχρι το δεύτερο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1982-83, χάνοντας από τη Σπαρτάκ Μόσχας της ΕΣΣΔ.
Η Χάαρλεμ κήρυξε σε πτώχευση στις 25 Ιανουαρίου του 2010 και αποκλείστηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με άμεση ισχύ. Έπαιξε τον τελευταίο της επαγγελματικό αγώνα στις 22 Ιανουαρίου 2010, χάνοντας 3-0 από την Εξέλσιορ.
Τίτλοι
Ολλανδικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου
Νικήτρια: 1946
Κύπελλο Ολλανδίας (ποδόσφαιρο ανδρών)
Νικήτρια: 1902, 1912
Φιναλίστ: 1911, 1914, 1950
Εέρστε Ντιβίζιε
Νικήτρια: 1972, 1976, 1981
Τβέεντε Ντιβίζιε
Νικήτρια: 1961, 1963, 1967
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1889
|
751380
|
https://el.wikipedia.org/wiki/3345%20%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
3345 Ταρκόφσκι
|
Ο Ταρκόφσκι (Tarkovskij) είναι σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος, όπως αυτό ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα, 11,71. Ανακαλύφθηκε το 1982 από τη Σοβιετική (Ουκρανή) αστρονόμο Λιουντμίλα Καράτσκινα, που παρατηρούσε από το Ναούτσνι της Κριμαίας, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Σοβιετικού Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι. Ωστόσο είχε παρατηρηθεί για πρώτη φορά δεκαετίες νωρίτερα, το 1938, από το Αστεροσκοπείο της Χαϊδελβέργης.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Ταρκόφσκι εκτιμάται σε 21,7 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι C (ανθρακούχος), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,041. Ο Ταρκόφσκι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 187 ώρες περίπου, μία εξαιρετικά αργή περιστροφή για αστεροειδή (αντιστοιχεί σε 1 εβδομάδα και 19 ώρες).
Παραπομπές
Πηγές - εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ταρκοφσκι
|
437804
|
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC%206729
|
NGC 6729
|
Το NGC 6729 ή Caldwell 68 είναι νεφέλωμα ανάκλασης/εκπομπής στον αστερισμό Νότιος Στέφανος. Έχει σχήμα βεντάλιας και φωτίζεται κυρίως από τον μεταβλητό αστέρα R νοτίου Στεφάνου.
Ιστορικό
Το ανακάλυψε o Άγγλος Άλμπερτ Μαρθ από τη Μάλτα το 1861, ενώ το ανακάλυψε επίσης ανεξάρτητα ο Γερμανός αστρονόμος Ιούλιος Σμιτ (Johann Friedrich Julius Schmidt) από την Αθήνα. Ο Σμιτ, διευθυντής του Αστεροσκοπείου Αθηνών τότε, παρατήρησε επίσης την μεταβλητότητα του κεντρικού άστρου νεφελώματος, του R νοτίου Στεφάνου, του οποίου η φωτεινότητα επηρεάζει την φωτεινότητα του νεφελώματος.
Ο Σμιντ ήταν επίσης ο πρώτος ο οποίος υποπτεύθηκε ότι το νεφέλωμα μπορεί να μεταβλητό. Μετέπειτα παρατηρήσεις, τόσο δια οφθλαμού, όσο και με τη λήψη φωτογραφιών από το αστεροσκοπείο του Γιοχάνεσμπουργκ επιβεβαίωσαν την μεταβλητή φύση του νεφελώματος στις αρχές του 20ού αιώνα.
Χαρακτηριστικά
Το NGC 6729 είναι το τμήμα ενός σκοτεινού νεφελώματος το οποίο φωτίζεται από τους αστέρες R και Τ νοτίου Στεφάνου. Το R νοτίου Στεφάνου είναι το κύριο άστρο πριν την κύρια ακολουθία στο νεφέλωμα. Αρχικά θεωρούταν ότι είχε μικρό δυναμικό παραγωγής νέων άστρων, αλλά μελέτες στα ραδιοκύματα και μικροκύματα έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη διαφόρων αντικείμενων εντός του νεφελώματος, ενώ επίσης έχει εντοπιστεί και ένα ανοικτό σμήνος κοντά στο R νοτίου Στεφάνου. Είναι μια από τις πιο κοντινές περιοχές αστρογέννεσης του Γαλαξία στο ηλιακό σύστημα, περίπου 550 έτη φωτός μακριά. Στην ίδια περιοχή του ουρανού βρίσκονται επίσης τα νεφελώματα NGC 6726/7.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η μεταβολή των χαρακτηριστικών του, όπως το σχήμα και η λαμπρότητα, με παρόμοιο τρόπο με το NGC 2261, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ακόμη και μέσα σε 24 ώρες, πολύ σύντομο για να οφείλονται σε μεταβολές στη αναδιάταξη των αερίων του. Οι αλλαγές αυτές πλέον θεωρούνται ότι είναι αποτέλεσμα στην σκίαση των συστατικών του νεφελώματος από αέρια τα οποία περνούν σε πολύ μικρή απόσταση από το κεντρικό άστρο, μικρότερη από μια αστρονομική μονάδα.
Παραπομπές
Αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
6729
068
Νότιος Στέφανος (αστερισμός)
Νεφελώματα ανάκλασης
Νεφελώματα εκπομπής
|
115229
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1%201906
|
Καταδύσεις στην Ολυμπιάδα 1906
|
Στην Μεσοολυμπιάδα του 1906 στην Αθήνα διεξήχθη μόνο το αγώνισμα της κατάδυσης από βατήρα. Οι αγώνες έγινε στο λιμανάκι της Ζέας στο Φάληρο. Οι αθλητές έπεσαν διαδοχικά από ύψος 4 μ., 8μ. και 12 μ. Έκαναν τρία άλματα από κάθε ύψος.
Μετάλλια
Κατάδυση από βατήρα
Γκότλομπ Βάλτς
Γκεόργκ Χόφμαν
Ότο Σάτσινγκερ
Ολυμπιάδα 1906
Υγρός στίβος στις Ολυμπιάδες
|
7444
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%87%CE%B5%CE%BB%CE%BC%20%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%82
|
Βίλχελμ Κανάρις
|
Ο Βίλχελμ Φραντς Κανάρις (γερμανικά: Wilhelm Franz Canaris, γενν. 1 Ιανουαρίου 1887 στο Απλερμπέκ κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, πέθανε 9 Απριλίου 1945 στο στρατόπεδο Φλόσενμπεργκ) ήταν Γερμανός ναύαρχος και κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος Αρχηγός της Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας (Abwehr) του γερμανικού Γενικού Επιτελείου.
Καταγωγή
Σχετικά με την καταγωγή του έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο ίδιος ισχυριζόταν ότι καταγόταν από την οικογένεια του Έλληνα Ψαριανού ναυάρχου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, φημισμένου μπουρλοτιέρη και μετέπειτα πολιτικού Κωνσταντίνου Κανάρη. Συγκεκριμένα ο ίδιος φέρεται να είχε υποστηρίξει πως αναζητώντας το γενεαλογικό δέντρο της οικογενείας του είχε βρει πως η οικογένειά του καταγόταν άμεσα από τον Θωμά Κανάρη, που είχε εγκατασταθεί στη Γερμανία στη περιοχή της λίμνης Κόμο περί τα τέλη του 17ου αιώνα. Πράγματι, το επίθετο Κανάρις δείχνει ότι ίσως να υπάρχει κάποια σχέση, πλην όμως η ακριβής καταγωγή του δεν διασταυρώθηκε. Σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι δεν έχει καμία συγγένεια και ότι απλά ο ίδιος ισχυριζόταν πως ήταν συγγενής του Κανάρη.
Σημειώνεται ότι ο Κωνσταντίνος Κανάρης απεβίωσε το 1877. Είχε έξι ή επτά παιδιά. Το πιο πιθανό είναι ο Κανάρις, αν είναι όντως συγγενής του Κωνσταντίνου, να είναι παιδί του Λυκούργου Κανάρη, ο οποίος σπούδασε νομικά και την περίοδο εκείνη, και λόγω βαυαροκρατίας, εστάλη από τον πατέρα του στη Γερμανία για σπουδές. Από άποψη χρονολογιών είναι η πιο πιθανή περίπτωση. Απόγονος του Κανάρις υπήρξε ο Κλάους - Βίλχελμ Κανάρις (Claus-Wilhelm Canaris), καθηγητής της Νομικής στη Γερμανία. Ίσως να υπάρχει κάποια σχέση και σε αυτό. Πάντως το όλο θέμα δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως.
Σύμφωνα με έρευνα του Ιακώβου Χονδροματίδη, διπλωματούχου στρατιωτικής ιστορίας της φιλοσοφικής Σχολής Άαχεν, ο Κανάρις βρέθηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά με τους γονείς του σε διακοπές το Καλοκαίρι του 1902. Τότε γνώρισε τα περί του Έλληνα Κανάρη, η ιστορία του οποίου και κέντρισε τη φαντασία του περί της θάλασσας και της ναυτικής τέχνης. Αυτό είχε ως συνέπεια αργότερα ο πατέρας του να του χαρίσει μικρό ομοίωμα της προτομής του Έλληνα ναυάρχου. Κατά μαρτυρία επίσης Έλληνα διπλωμάτη, ο Κανάρης όταν είχε πλέον αναλάβει Αρχηγός της Άμπβερ είχε αναρτημένο στο σαλόνι της οικίας του στο Βερολίνο το πορτραίτο του Κωνσταντίνου Κανάρη.
Σε πρόσφατο βιβλίο (2007), που κυκλοφόρησε γι αυτόν (βλ. Βιβλιογραφία) αναγράφεται ότι τελικά ο Κανάρις βρήκε την πραγματική ρίζα της οικογενείας του το 1943 στη Λομβαρδία. Η αντίστοιχη Ιταλική οικογένεια, από την οποία προήλθε ο κλάδος της αντίστοιχης Γερμανικής, έφερε το όνομα Canarisi.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ο Κανάρις γεννιέται στο Ντόρτμουντ και μεγαλώνει στο Ντούισμπουργκ, όπου τελειώνει το γυμνάσιο Στάινμπαρτ (Steinbart-Gymnasium). Το 1905 κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρετεί αρχικά με μεγάλη επιτυχία στο γερμανικό υποβρυχιακό στόλο. Στη συνέχεια αναλαμβάνει κυβερνήτης στο καταδρομικό "Δρέσδη" (DRESDEN), το οποίο συμμετέχει στη ναυμαχία των Νήσων Φώκλαντ (8 Δεκ. 1914) με αγγλικά πολεμικά από το οποίο ήταν το μόνο γερμανικό πλοίο που διασώθηκε από τη ναυμαχία. Αργότερα, ενώ το Dresden βρισκόταν στα ύδατα της Χιλής, βομβαρδίστηκε και βυθίστηκε ενώ το πλήρωμα διασώθηκε στην ξηρά αφού δραπέτευσε από τη φύλαξη των Χιλιανών. Η δράση του αυτή κατά τη διαφυγή του "Δρέσδη" τού εξασφαλίζει τον θαυμασμό του Βασιλικού Βρετανικού Ναυαρχείου, το οποίο δαπάνησε πολύ χρόνο και προσπάθειες για να το εντοπίσει αργότερα. Ο Κανάρις κατέφυγε στη γερμανική πρεσβεία του Σαντιάγο όπου του δόθηκαν έγγραφα που τον παρουσίαζαν ως Αγγλο-χιλιανό έμπορο. Μεταμφιεσμένος πέρασε μέσω των Άνδεων στην Αργεντινή απ' όπου με ένα ολλανδικό πλοίο έφτασε στο Ρόττερνταμ και τελικά στις 17 Σεπτεμβρίου 1915 έφτασε στο Βερολίνο, άρρωστος από ελονοσία και εντερίτιδα. Ο Κάιζερ του απένειμε τον Σιδηρούν Σταυρό και αργότερα προήχθη σε πλωτάρχη.
Στις αρχές του 1916 πηγαίνει, με εντολή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, στην Ισπανία, όπου έχει ως αποστολή να εξασφαλίζει τον ανεφοδιασμό των γερμανικών υποβρυχίων. Εκεί άρχισαν να τον παρακολουθούν οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες. Επειδή ήταν άρρωστος, οι προϊστάμενοί του αποφάσισαν να τον στείλουν στη Γερμανία για να αναρρώσει. Αυτός, μεταμφιεσμένος σε μοναχό προσκυνητή του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης, διέσχισε τη Γαλλία και έφτασε στην πόλη Domodossola, στα σύνορα της Ελβετίας. Εκεί τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν οι Συμμαχικές Μυστικές Υπηρεσίες όπου θα τον δίκαζαν ως Γερμανό κατάσκοπο. Ο Κανάρις κατόρθωσε να αποφύγει τη δίκη λέγοντας ότι υποφέρει από φυματίωση, αφού δάγκωσε τη γλώσσα του για να φτύνει αίμα. Ισχυροί φίλοι, περιλαμβανομένου του τότε νεαρού αξιωματικού Φράνκο, ζήτησαν τη μεσολάβηση του Ιταλού πρέσβη στη Μαδρίτη ώστε ο Κανάρις να γλυτώσει την εκτέλεση. Επέστρεψε στη Μαδρίτη όπου οι Γερμανοί με ασύρματο ειδοποίησαν υποβρύχιο να τον παραλάβει. Οι Άγγλοι υπέκλεψαν το μήνυμα και ετοιμάστηκαν να συλλάβουν το υποβρύχιο U-35 που θα τον παραλάμβανε, καθώς και τον ίδιο τον Κανάρις. Δύο γαλλικά υποβρύχια περίμεναν το U-35 στον κόλπο Salistrona στην Καρθαγένη για να το βυθίσουν, ενώ σε ετοιμότητα ήταν και τρία πλοία επιφανείας και σμήνος αεροπλάνων με τορπίλες. Οι Άγγλοι είχαν πληροφορίες από Ισπανούς πράκτορες ότι ο Κανάρις θα πλησίαζε το υποβρύχιο με βάρκα που στην πλώρη της θα έφερε φώτα με το σήμα μορς για το γράμμα "Μ". Όμως, το βράδυ της 1 Οκτωβρίου που θα γινόταν η επιχείρηση, ο όρμος ήταν γεμάτος βάρκες με φώτα, και ο κυβερνήτης του U-35 δεν μπορούσε να διακρίνει από το περισκόπιο τη βάρκα του Κανάρις. Ωστόσο τις 06:30 το πρωί είδε ένα καΐκι με μια κόκκινη σημαία με το γράμμα "Μ". Από εκεί παρέλαβε τον Κανάρις και άλλα δύο άτομα και καταδύθηκε βάζοντας πλώρη για την Αδριατική. Οι κυβερνήτες των άλλων πλοίων και υποβρυχίων δεν είδαν τίποτα έχοντας αντίθετο τον ανατέλλοντα ήλιο. Εκεί ο Κανάρις κέρδισε τον πρώτο γύρο με τους Άγγλους.
Το 1917 επιστρέφει με δική του αίτηση σε μάχιμη υπηρεσία και υπηρετεί σε υποβρύχιο στη Μεσόγειο.
Δράση πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Μετά τον πόλεμο, το 1920, διορίζεται ναυτικός υπασπιστής του Υπουργού Στρατιωτικών Γκούσταφ Νόσκε. Από τη θέση αυτή τού είναι δυνατό να συμβάλει σημαντικά στην οργάνωση της δολοφονίας της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ. Μετά τις δολοφονίες οι σχετικές ανακρίσεις ανατίθενται στον ίδιο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι κατηγορούμενοι να αθωωθούν. Εκείνη την εποχή ο Κανάρις αναπτύσσει ισχυρά αντικομμουνιστικά αισθήματα και, πρακτικά, συντάσσεται με το ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα. Στα χρόνια που ακολουθούν υπηρετεί σε διάφορες θέσεις στο Ναυτικό. Το 1921 διορίζεται ως επιτελικός αξιωματικός στη βάση της Βαλτικής, όπου εκεί και προσκολλήθηκε στην Υπηρεσία πληροφοριών. Το 1924 διορίστηκε ύπαρχος στο καταδρομικό "Βερολίνο" (BERLIN). Το 1926 μετατίθεται στο Υπουργείο Στρατιωτικών προϊστάμενος του Α2 του στόλου, όπου και του ανατίθεται η διοργάνωση της αντικατασκοπείας. Το 1928 εκλέγεται αξιωματικός σύνδεσμος των ξένων Πολεμικών Ναυτικών στο Βερολίνο. Τον επόμενο χρόνο το 1929 αναλαμβάνει τη διοίκηση του ναυστάθμου Βίλελμσχαφεν. Το 1931 ανέλαβε ύπαρχος στο θωρηκτό SCHLESIEN και τον επόμενο χρόνο κυβερνήτης αυτού. Το 1934 ανέλαβε διοικητής της ναυτικής βάσης Σβυνεμούντε. Στις αρχές του Τρίτου Ράιχ αποδεικνύεται θερμός υποστηρικτής του εθνικοσοσιαλισμού. Ελπίζει ότι ο Χίτλερ θα κατορθώσει την αναθεώρηση της συνθήκης των Βερσαλλιών.
Στις 5 Ιανουαρίου του 1935 ο ναύαρχος Κανάρις σε ηλικία 47 ετών διορίζεται επικεφαλής της Διεύθυνσης Κατασκοπείας και αντικατασκοπίας (Abwehr), που στεγάζονταν στο μέγαρο αρ. 74-76 της παραλίας Τίρπιτς του Βερολίνου, πολύ κοντά στο γερμανικό Υπουργείο των Στρατιωτικών. Όπως είναι φυσικό, από τη νευραλγική εκείνη θέση ο Κανάρις όχι μόνο βρέθηκε πολύ κοντά στις μυστικές διαπραγματεύσεις, κυρίως μεταξύ Αγγλων και Γερμανών, για τον ρόλο που μπορούσε να παίξει ο Χίτλερ στην Ευρώπη αλλά αποκαλύφθηκε πως και ο ίδιος υπήρξε το κύριο πρόσωπο αυτών των δραστηριοτήτων. Τα γεγονότα αυτά αποσιωπήθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά σήμερα υπάρχουν αρκετές πηγές που το επιβεβαιώνουν (Βλέπε το : "Hitler's Spy Chief: The Wilhelm Canaris Mystery" by Richard Bassett, London 2007) ότι οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες ευνόησαν το Ναζιστικό κίνημα, με σκοπό να αντιτάξουν μια πολιτική δύναμη ανάσχεσης του Κομμουνισμού, τόσο για κοινωνικούς λόγους όσο και για την αντιμετώπιση του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος ήλεγχε τα κινήματα που δρούσαν μέσα στις χώρες εκείνες. Η θέση του Κανάρις, αλλά και η γνωριμία του από παλιά με άτομα στις Αγγλικές Μυστικές Υπηρεσίες, όπως και οι προσωπικές του πεποιθήσεις απέναντι στον Κομμουνισμό, τον έφεραν σε θέση του 'αρχιτέκτονα' εκείνων των μυστικών διαβουλεύσεων, γεγονός που μεταπολεμικά κανείς από τους νικητές δεν θα ήθελε να ακούγεται. Το 1936 είναι ο κύριος μοχλός πίσω από τη γερμανική επέμβαση στην Ισπανία υπέρ του Φρανθίσκο Φράνκο, της οποίας τις διπλωματικές λεπτομέρειες αναλαμβάνει προσωπικά ο ίδιος, βοηθούμενος και από τα εξαίρετα ισπανικά που μιλούσε. Το 1938, ωστόσο, υποπίπτουν στην αντίληψή του τα εγκλήματα που διαπράττουν οι φαιοχίτωνες της SA και τα SS και, τόσο ο ίδιος, όσο και μια ομάδα αξιωματικών, αντιλαμβάνονται ότι το Ναζιστικό κίνημα έχει ίδιες βλέψεις για το μέλλον του, οι οποίες δεν συμβαδίζουν με την κλασική παραδοσιακή άρχουσα γερμανική τάξη. Οι νεότερες πηγές αποκαλύπτουν ότι ο Κανάρις χρησιμοποιήθηκε τότε ως σύνδεσμος μεταξύ μικρού αριθμού Γερμανών στρατηγών και πολιτικών για να μεταφέρει αυτές τις ανησυχίες στην Αγγλική κυβέρνηση. Η συνάντηση έγινε στη Σεβίλλη, στην οποία παραβρέθηκε ο Κανάρις με αφορμή τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, με πράκτορες της Αγγλικής ΜΙ6, οι οποίοι ήρθαν από το Γιβραλτάρ. Τελικά, η υπογραφή της Συνθήκης του Μονάχου επέδρασε ως πολύ ισχυρό πλήγμα κατά της αντιχιτλερικής αυτής ομάδας, επειδή με την πράξη εκείνη ο Χίτλερ όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά και ικανοποιήθηκε για τις απαιτήσεις του, ουσιαστικά ως ανταμοιβή για τον πόλεμο κατά των αριστερών στην Ισπανία και για την εξολόθρευση των κομμουνιστών στη Γερμανία και την Αυστρία, και φάνταζε ήδη ως εξαίρετος ηγέτης στη γερμανική κοινή γνώμη. Από τότε ο Κανάρις γίνεται πολύ επιφυλακτικός, αλλά αποκτά ακόμα και επικίνδυνους ανταγωνιστές, ειδικά μάλιστα τον, ως τότε "πνευματικό του παιδί", Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο οποίος, ουσιαστικά, τον παρακολουθούσε και ήθελε να τον υπερκεράσει, ενώ διατηρούσε αρμονικότατες σχέσεις με τον Χίμλερ, ο οποίος γνωρίζει για τις συναντήσεις του Κανάρις με τους Άγγλους, πράγμα που, στα μάτια τους, τον καθιστά κατ' αρχήν ύποπτο.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και αντιχιτλερική δράση
Νοιώθοντας την πίεση εκείνη ο Κανάρις αποφασίζει να δείχνει μεγαλύτερη προθυμία για συνεργασία με τους αξιωματούχους Ναζί, αλλά την ίδια ώρα είναι βέβαιο ότι επεκτείνει τις μυστικές του επαφές με αντιχιτλερικούς. Η μεγαλύτερη κατασκοπευτική συμβολή του, ωστόσο, συμπίπτει με την επίθεση του Χίτλερ εναντίον της Ρωσίας. Ο Στάλιν, αν και ανέτοιμος, διαθέτει τετραπλάσιες δυνάμεις στα σύνορα σε σχέση με τους Γερμανούς και είναι ιδιαίτερα υπολογίσιμος ως αντίπαλος. Ο Κανάρις, όμως, αποκαλύπτει με εξαιρετική λεπτομέρεια όλη τη διάταξη της ρώσικης στρατιωτικής μηχανής: τα σχέδια προέρχονται από τη Βρετανική ΜΙ6 και η προσφορά εκείνη φαίνεται να σχετίζεται και με τη θέληση του Τσώρτσιλ να πάψει η χώρα του να είναι μόνη της στον αγώνα ενάντια στη Γερμανία. Αντίθετα, σύμφωνα με τον ιστορικό Matthew Cooper, η Γερμανία υποτίμησε σημαντικά τον αριθμό και τον εξοπλισμό του σοβιετικού στρατού καθώς και τη δυνατότητά του για κινητοποίηση δυνάμεων και παραγωγή όπλων.
Οι υπάρχουσες πηγές δεν αναφέρουν πόσο σε εκείνη την απόφαση αλλαγής σχεδίων επηρέασε ο Κανάρις, αλλά είναι σίγουρο ότι η επίθεση εκείνη εναντίον του Στάλιν τύχαινε της επιδοκιμασίας του. Οι λεπτομέρειες αυτών των γεγονότων ουσιαστικά μαθεύτηκαν έμμεσα από τους Άγγλους κατασκόπους της ομάδας του Κιμ Φίλμπυ, οι οποίοι, με τη σειρά τους, τα έμαθαν μέσω των αποκωδικοποιήσεων των μηνυμάτων μέσω του συστήματος 'Enigma'. Ειδοποίησαν μεν κατάλληλα τον Στάλιν, αλλά εκείνος εξέλαβε την ειδοποίηση ως παραπλανητικό σχέδιο της Αγγλίας που σκοπό είχε να τον εμπλέξει σε πόλεμο με τον Χίτλερ, που θεωρούσε εξουδετερωμένο με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, που είχε συνάψει με τη Ναζιστική Γερμανία. Τελικά είχε άδικο ως προς την πηγή της πληροφορίας αλλά είχε εντελώς δίκιο ως προς τον σκοπό. Ωστόσο, αυτή η επιτυχία του Κανάρις αυξάνει τον φθόνο αλλά και την περιέργεια του Ράινχαρντ Χάιντριχ, ο οποίος έκτοτε ψάχνει με πολύ ενδιαφέρον στις πηγές του Κανάρις και σε πιθανές σχέσεις του με τους Βρετανούς.
Το 1941 φαίνεται ότι ο Χάιντριχ βρίσκει τις αποδείξεις που αναζητά, ύστερα από την ομολογία ενός διπλού πράκτορα, ο οποίος εργαζόταν για τον Κανάρις στην Ελβετία, όπου οι άνδρες του τον είχαν δει να έρχεται σε επαφή με άνθρωπο της εκεί Αγγλικής Πρεσβείας. Αλλά στις 27 Μαΐου 1942 Τσέχοι κομάντος, που εκπαίδευσε η ΜΙ6, δολοφονούν τον Χάιντριχ στην Πράγα. Η πράξη είναι μεν συμβολική κατά των χιτλερικών δυνάμεων κατοχής αλλά η μακρά και δύσκολη οργάνωσή της, σε συνδυασμό με τον αναμενόμενο λουτρό αίματος κατά του τσέχικου λαού εκ των υστέρων, δημιούργησαν την (βάσιμη) υποψία ότι η πράξη εκείνη αποσκοπούσε βασικά στη διάσωση του Κανάρις. Έκτοτε ο Κανάρις συνεχίζει την ίδια τακτική συμβίωσης με τους Ναζί, αλλά σίγουρα οι προθέσεις του είναι εναντίον του Χίτλερ, ενώ πρακτικά παίζει τον ρόλο του συνδέσμου των αντιχιτλερικών και τους προμηθεύει με όσες πληροφορίες του είναι δυνατό. Παύει, όμως, να είναι πλέον ο κύριος παράγων χειρισμού της χιτλερικής αντικατασκοπείας, καθώς τον παρακολουθούν συνεχώς.
Ελληνικές επαφές κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940)
Ο Κανάρις, ωστόσο, πολύ καλός γνώστης της ισπανικής, εξακολουθεί να ταξιδεύει συχνά στην Ισπανία μεταξύ 1939 - 1940, κυρίως για τα εκεί δρώμενα. Όταν όμως ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου του 1940, η είδηση του οποίου έπεσε ως κεραυνός στο Γερμανικό Επιτελείο, που βέβαια γνώριζε πολλά στοιχεία του επικείμενου πολέμου, τους φόβους εκ των οποίων διοχέτευε προηγουμένως στους Έλληνες διπλωμάτες, αλλά που δεν περίμενε ποτέ την αιφνίδια και άνευ συνεννόησης με τον Χίτλερ επίθεση του Μουσολίνι, τόσο ο ίδιος ο Χίτλερ όσο και οι Ρίμπεντροπ και Κανάρις ρίχτηκαν στον αγώνα να σταματήσουν τον πόλεμο εκείνο, και ειδικότερα μετά τα μέσα του Νοεμβρίου. Γνωστή έμεινε στην Ιστορία η συνάντηση Χίτλερ - Μουσολίνι στη Φλωρεντία. Τότε ο Κανάρις σπεύδει στη Μαδρίτη προκειμένου να συναντήσει τον πρέσβη της Ουγγαρίας στρατηγό Ρούντολφ Αντόρκα με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις, από προηγούμενες συνεργασίες, και ο οποίος ήταν φίλος του εκεί Έλληνα πρέσβη Περικλή Αργυρόπουλου. Έτσι στις 17 Δεκεμβρίου ο Αντόρκα πληροφορεί τον Αργυρόπουλο για μια γερμανική πρόταση ανακωχής. Οι όροι που είχε θέσει ο Κανάρις στη πρόταση εκείνη ήταν μεταξύ άλλων ότι η Γερμανία θα βοηθούσε την άμεση κατάπαυση του πυρός, με παρεμβολή στρατιωτικής δύναμης μεταξύ των δύο αντιμαχομένων παρατάξεων, τη διατήρηση των εδαφών κατάληψης από τον ελληνικό στρατό, την εγγύηση του στάτους κβο και το απαραβίαστο των νέων συνόρων έναντι του μοναδικού όρου, της επαναφοράς της Ελλάδας στην "αυστηρή ουδετερότητα" και την εγκατάλειψη του ελληνικού εδάφους από τους Άγγλους.
Με βάση το βιβλίο «Η Ελλάδα και ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος», του Θανάση Σφήκα, Νοεμβ. 2000, ISBN 960-8032-55-5, σελ. 356, ο Περικλής Αργυρόπουλος έσπευσε αμέσως και τηλεγράφησε τη γερμανική πρόταση ανακωχής με ταυτόχρονη συμπληρωματική έκθεση (θετική εισήγηση) στην Αθήνα, στον Ιωάννη Μεταξά, την οποία, όμως, ο Μεταξάς απέρριψε, θεωρώντας ότι η συνεργασία του με τη Γερμανία θα υποβοηθούσε τον διαμελισμό της Ελλάδας μετά από την, κατ' εκείνον, υπερίσχυση των Συμμάχων.
Τρεις ημέρες αμέσως μετά το τηλεγράφημα του Αργυρόπουλου, ο Ιωάννης Μεταξάς, όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του, στις 20 Δεκεμβρίου, δέχθηκε την επίσκεψη του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα φον Έρμπαχ, όπου το πλέον βέβαιο της συνομιλίας εκείνης πρέπει να ήταν η επανεξέταση της γερμανικής πρότασης, του Κανάρις, περί ανακωχής, έτσι προσδιορίστηκε νέα συνάντηση για τις 28 Δεκεμβρίου. Βέβαια και ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ και ο Μεταξάς καθώς και όλο το Γενικό Επιτελείο, τότε, αντιλαμβάνονταν πως η εξέλιξη του πολέμου θ΄ ανάγκαζε την εμπλοκή της Γερμανίας προς βοήθεια της συμμάχου της Ιταλίας. Τη νέα λοιπόν συνάντηση φαίνεται πως δεν ήθελε να χάσει ο Κανάρις, (που μάλλον ο ίδιος την είχε επιζητήσει).
Στις 25 Δεκεμβρίου φθάνει στο αεροδρόμιο του Χασανίου, (μετέπειτα Ελληνικού), ένας "μυστηριώδης Ισπανός" με το όνομα Γκρατσία Πονιέρο τον οποίον και παρέλαβε, ένας δραστήριος ναυλομεσίτης του Πειραιά και προσωπικός του φίλος, ο Ανδρέας Καρπαθάκης, ο οποίος και τον φιλοξένησε στη βίλα του που διατηρούσε στη Φρεαττύδα, που ήδη φρουρούσαν ένοπλοι Γερμανοί πράκτορες. Εκεί ο Γκρατσία Πονιέρο συναντήθηκε με τον στρατιωτικό ακόλουθο της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα συνταγματάρχη Κρίστιαν φον Κλεμ, καθώς και με τον Έλληνα στρατηγό Τέτση, εκπρόσωπο του Μεταξά και αρχηγό του Στρατιωτικού Οίκου του Βασιλέως. Εκείνη η συνάντηση παρέμεινε "ινκόγκνιτο", και τίποτα δεν δημοσιοποιήθηκε περί αυτής. Αυτή έγινε γνωστή μετά τον πόλεμο, από τα πρακτικά της συμμαχικής επιτροπής που ανέκρινε τον συνταγματάρχη φον Κλεμ, έτσι ο πόλεμος συνεχίστηκε.
Γεγονός πάντως είναι πως ο Ιωάννης Μεταξάς κάλεσε στη συνέχεια "υπουργικό συμβούλιο" και ανακοίνωσε σ΄ αυτό τη γερμανική πρόταση καθώς και τη μυστική συνάντηση που είχε παράλληλα με τον Αμερικανό συνταγματάρχη Ουίλιαμ Ντόνοβαν καθώς και την άποψη του Βασιλέως. Φαίνεται όμως πως οι υπουργοί δεν μπόρεσαν ν΄ αποφασίσουν, όπου εντυπωσιασμένοι από τη συνεχιζόμενη προέλαση του ελληνικού στρατού, σε συνδυασμό με τις αγγλικές επιτυχίες στη Κυρηναϊκή ερμήνευσαν την προσπάθεια του Κανάρις ως σύμπτωμα αδυναμίας των Ιταλών ή ακόμη και γερμανική προσπάθεια υπονόμευσης του ηθικού των Ελλήνων.
"Γενναίος αλλά και άτυχος"
Δεν είναι τόσο αληθές, παρά τα αναφερόμενα από γερμανικές ιστορικές πηγές, ότι σε εκείνη την περίοδο εργαζόταν με ζήλο στον ανθυποβρυχιακό πόλεμο και ότι οι πληροφορίες που παρέδιδε στο Ναυαρχείο προκάλεσαν φοβερές απώλειες στους Συμμάχους. Η θέση του δεν σχετιζόταν άμεσα με το Πολεμικό Ναυτικό (παρά το ότι προερχόταν από αυτό) και το σύστημα πληροφοριών το χειριζόταν το ίδιο το γερμανικό Ναυαρχείο, το οποίο, μάλιστα, δεν γνώριζε ότι οι Σύμμαχοι έσπαζαν συχνά τους κώδικες επικοινωνίας που χρησιμοποιούσε. Οι επιτυχίες των γερμανικών υποβρυχίων το 1941 και το 1942 ήταν θέμα περισσότερο τεχνικό και οργανωτικό και όχι θέμα πληροφοριών. Η μεταβολή των παραγόντων αυτών υπέρ των Συμμάχων το 1943, οδήγησε τελικά στην ήττα του γερμανικού Ναυαρχείου με την αποτυχία του υποβρυχιακού πολέμου. Ο Κανάρις, ενώ πάντα προσπαθεί να διατηρήσει την εξωτερική εικόνα του πιστού στρατιωτικού, στην πραγματικότητα καλύπτει, κατά την περίοδο 1943-44, τουλάχιστον δύο απόπειρες εναντίον του Χίτλερ, οι οποίες ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή με σημαντικότερη εκείνη που στην οποία ενέχονταν οι στενοί του συνεργάτες Χανς Όστερ (Hans Oster) και Χανς φον Ντονάνι (Hans von Dohnanyi). Είναι αξιοσημείωτο ότι είχε μελετήσει λεπτομερέστατα ένα έξυπνο σχέδιο, με το οποίο θα εμφάνιζε τον Χίτλερ ως ψυχασθενή με ιατρικό πιστοποιητικό, θα τον φυλάκιζε χωρίς να τον εκτελέσει και έτσι θα καλούσε τους Συμμάχους σε ειρήνη ύστερα από μια άδικη, εννοείται, αιματοχυσία που προήλθε από έναν μισότρελο άνθρωπο. Με τον τρόπο αυτό, μάλιστα, θα απέφευγε τις εσωτερικές αντεκδικήσεις, αν και θα χρειαζόταν να εκτελεσθούν άμεσα οι βασικοί στυλοβάτες του καθεστώτος, όπως οι Χάινριχ Χίμλερ και Γιόζεφ Γκέμπελς, τους οποίους θεωρούσε ως τους πλέον επικίνδυνους. Είχε εκπονήσει και όλες τις λεπτομέρειες των όρων ειρήνης, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία θα αποσυρόταν από όλα τα κατακτημένα εδάφη, διατηρώντας όμως στο ακέραιο τη βιομηχανία της και τον στρατό της. Αλλά ένας της αλυσίδας των συνωμοτών κρατά σημειώσεις στο σπίτι του για το προς έκδοση ιατρικό πιστοποιητικό και αυτοκτονεί όταν καταλαβαίνει ότι τον υποψιάζονται. Όλα τα σχετικά στοιχεία κατάσχονται από τον Χίμλερ.
Είναι ο Φεβρουάριος του 1944, η Γερμανία βρίσκεται σε υποχώρηση και ο Χίμλερ απλά απολύει τον Κανάρις από τη θέση του, αν και από σκοπού τον κρατά υπό επίβλεψη με απώτερο σκοπό αργότερα - όπως όντως και αποπειράθηκε - να τον χρησιμοποιήσει ως ενδιάμεσο σε μια προσωπική του συνεννόηση με τους Άγγλους για ανακωχή. Εν τω μεταξύ η συμφωνία της Καζαμπλάνκα, με την οποία οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρις ότου η Γερμανία παραδοθεί άνευ όρων, τον απογοητεύει ολοσχερώς σχετικά με το ότι υπάρχει ελπίδα να διασωθεί η Γερμανία. Αυτό είναι, πιθανόν, και το τελευταίο νέο που του έρχεται από τους Άγγλους. Ο ίδιος ο Κανάρις από τότε χάνει κάθε ενδιαφέρον για περαιτέρω συνωμοτική δράση. Αλλά μετά την απόπειρα κατά του Χίτλερ, στις 20 Ιουλίου 1944, καθώς γίνεται γνωστό ότι το εκρηκτικό υλικό προμήθευσε η ΜΙ6, συλλαμβάνεται με διαταγή του Χίμλερ από τα SS και συγκεκριμένα από τον Βάλτερ Σέλλενμπεργκ, δεξί χέρι του ναζιστή υπουργού. Ο Κανάρις δεν είχε ενεργό συμμετοχή σε εκείνη την απόπειρα, αλλά σίγουρα γνώριζε την ύπαρξή της και σχετιζόταν με άτομα που είχαν πάρει μέρος σε αυτήν. Αυτό θα ήταν αρκετό για να πεθάνει στο απόσπασμα, αλλά ο Χίμλερ, έχοντας πάντα το ίδιο σχέδιο στο μυαλό του, τον διασώζει προσωρινά. Όταν πλέον πλησιάζει το τέλος του Πολέμου και ο Χίμλερ δεν βλέπει να κερδίζει τίποτα από την παρουσία του Κανάρις, αποκαλύπτει στον Χίτλερ τα στοιχεία που διαθέτει και στις 9 Απριλίου 1945 απαγχονίζονται οι Ντίτριχ Μπονχέφερ, Χανς Όστερ και ο Βίλχελμ Κανάρις. Ο αρχηγός της ΜΙ6 Σερ Στιούαρτ Μέντζις, όταν έμαθε για τον θάνατό του, είπε με λύπη : 'Ήταν ένας εξαιρετικά γενναίος άνθρωπος... αλλά και τόσο άτυχος!".
Παραπομπές
Πηγές
Δημ. Γατόπουλος "Ιστορία της Κατοχής" εκδ. Μέλισσα
Αλεξ. Εδιπίδης "Ιστορία του Ελληνοϊταλικού και Ελληνογερμανικού πολέμου 1940-41" Αθήναι 1948
Β. Παπαδάκης "Διπλωματική ιστορία του ελληνικού πολέμου 1940-45" Αθήναι 1956
Β. Μαθιόπουλος "Η Ελληνική αντίσταση 1941-44 και οι Σύμμαχοι" Αθήναι 1977
Βιβλιογραφία
"Der II Weitrieg, Verlag für Geschichtliche" Dokumentation, Hamburg 1989
Joseph Goebbels, "Tagebücher 1924-1945", Deutscher Buchdienst 1997, München
Gert Buchheit, "Hitler der Feldherr", Köln 1962.
Richard Bassett "Hitler's Spy Chief: The Wilhelm Canaris Mystery", London, 2007
C. A. MacDonald & Callum MacDonald "The Killing of Reinhard Heydrich: The SS "Butcher of Prague", Sept. 1998
Θανάσης Σφήκας «Η Ελλάδα και ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος», Νοέμβριος 2000, ISBN 960-8032-55-5
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Καναρις
Γερμανική Αντίσταση
Γερμανοί ναύαρχοι
|
775438
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9F%CF%8D%CF%81%CF%83%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Ράιναλντ του Ούρσλινγκεν
|
Ο Ράιναλντ του Ούρσλινγκν, γερμ.: Rainald von Urslingen ήταν δούκας του Σπολέτo από το 1223 έως το 1230.
Βιογραφία
Ήταν γιος του Κορράδου Α΄ βικάριου (του Γερμανού βασιλιά) στο Σπολέτο. Ο Ράιναλντ αρχικά διορίστηκε από τον πάπα για να εναντιωθεί στον Ντήπολντ κόμη της Ατσέρα και το 1228 του παραχωρήθηκαν απεριόριστες εξουσίες, τις οποίες δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει, ως βασιλικός βικάριος στη μαρκιωνία της Ανκόνα. Έτσι εκείνο το έτος εισέβαλε στη μαρκιωνία και παραχώρησε προνόμια στους Oζίμo, Σαν Τζινέζιο, Ριπατρανσόνε και Ρεκανάτι. Αυτή η ενέργεια πυροδότησε τον πόλεμο των κλειδιών.
Πηγές
Jordan, E. Les origines de la domination Angevine en Italie . Παρίσι, 1909.
Δούκες του Σπολέτο
|
257968
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Get%20Low%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9%29
|
Get Low (τραγούδι)
|
Το "Get Low" είναι ένα δημοφιλές τραγούδι των Lil Jon & the East Side Boyz featuring Ying Yang Twins, που κυκλοφόρησε το 2003. Υπάρχει στο άλμπουμ Kings of Crunk του 2002. Το τραγούδι έφτασε το νούμερο δύο στο US Billboard Hot 100 Singles Chart και το νούμερο 20 στο US Hot Digital Songs. Ήταν το νούμερο πέντε στα top Hot R&B/Hip-Hop songs του 2003.
Το τραγούδι αναφέρεται από τους Vampire Weekend στο τραγούδι τους, "Oxford Comma", από το ομότιτλο άλμπουμ τους του 2008, προκηρύσσοντας "First the window, then it's to the wall/ Lil' Jon, he always tells the truth" (Πρώτα το παράθυρο, μετά είναι στον τοίχο/Lil' Jon, πάντα λέει την αλήθεια). Ο Chris Rock επίσης ανέφερε το τραγούδι σε ένα σκίτσο για την ραπ μουσική, δηλώνοντας ότι ακόμα αγαπούσε την ραπ μουσική αλλά ήταν "κουρασμένος της υπεράσπισής της" σε σχέση με τους σαφείς και μισογυνιστικούς στίχους του τραγουδιού.
Οι Ying Yang Twins χρησιμοποίησαν τους στίχους τους από το τραγούδι αργότερα στο τραγούδι τους "Hanh!" από το άλμπουμ Me & My Brother, και στο remix του τραγουδιού "Bojangles" του Pitbull.
Διατέθηκε στο soundtrack του Need For Speed Underground σε μία βαριά τροποποιημένη έκδοση λόγω του περιεχομένου του και της βλασφημίας. Είναι επίσης γνωστό ως ένα σινγκλ που άνοιξε δρόμο για το είδος της κρανκ, καθώς είχε μεγάλη ακμή από την κυκλοφορία του τραγουδιού. Με βάση το στιχουργικό περιεχόμενο του τραγουδιού, υπήρχαν τρεις ραδιοφωνικές εκδόσεις για το Get Low. Μία είχε τροποποιήσει τους στίχους (δηλαδή "take that thang to the floor, you skank, you skank"), ενώ οι άλλες δύο ήταν καθαρά επεξεργασμένες όπως είναι. Από τις δύο καθαρές εκδόσεις, μία έκδοση άφησε τη λέξη "goddamn" (=γαμώτο) άθικτη ενώ η εξαιρετικά καθαρή έκδοση επιμελήθηκε όλη ή μέρος της λέξης.
Αυτό το τραγούδι ήταν επίσης εμφανιζόμενο στις ταινίες Coach Carter, The Proposal στη σκηνή όπου ο χαρακτήρας της Sandra Bullock φαίνεται να τραγουδάει και να χορεύει στο τραγούδι, και The Hangover.
Remix
Δύο επίσημα remixes κυκλοφόρησαν στο εκτεταμένης αναπαραγωγής Part II των Lil Jon & The East Side Boyz.
Remix - featuring Elephant Man and Busta Rhymes (επίσης κυκλοφόρησε ως σινγκλ)
Merengue Remix - με φωνητικά του Pitbull
Ένα mix του τραγουδιού χαρακτηρίζεται ως εκπληκτικό τραγούδι στο βιντεοπαιχνίδι Def Jam: Fight for NY
Επίσης στο βιντεοπαιχνίδι Def Jam: Icon
Η Freestyle Games είχε φτιάξει ένα μιξ από το In Da Club του 50 Cent στο παιχνίδι DJ Hero 2.
Chart θέσεις
Τέλος-της-δεκαετίας charts
Υποσημειώσεις
Τραγούδια του Lil Jon
Singles του 2003
Τραγούδια του 2002
|
794475
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ruangrupa
|
Ruangrupa
|
Η Ruangrupa (το όνομά τους γράφεται συχνά στυλιζαρισμένο ως ruangrupa και συντομευμένα ruru) είναι μία καλλιτεχνική συλλογικότητα σύγχρονης τέχνης η οποία εδρεύει στη Τζακάρτα της Ινδονησίας. Έχοντας ιδρυθεί το 2000 από μία ομάδα επτά καλλιτεχνών, η ομάδα παρέχει μία πλατφόρμα στη Νότια Τζακάρτα για τη διοργάνωση εκθέσεων, εκδηλώσεων και φεστιβάλ, καθώς και για την πραγματοποίηση εκδόσεων, workshops και έρευνας.
Η ruangrupa λειτουργεί ως μία μη κερδοσκοπική οργάνωση που υποστηρίζει τη σύγχρονη τέχνη εντός των αστικών και πολιτιστικών πλαισίων της Ινδονησίας αλλά και πέρα αυτής, εμπλέκοντας συχνά καλλιτέχνες και άτομα που δραστηριοποιούνται σε αντικείμενα όπως οι κοινωνικές επιστήμες, η πολιτική και η τεχνολογία. Η συλλογικότητα προάγει, επίσης, την ανάπτυξη του βίντεο αρτ μέσω της έρευνας, της τεκμηρίωσης και της μπιενάλε βίντεο αρτ OK Video η οποία διοργανώθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2003.
Ως συλλογικότητα συνδιευθύνουν την documenta fifteen, η οποία πραγματοποιείται το 2022 στο Κάσσελ της Γερμανίας. Είναι η πρώτη ασιατική συλλογικότητα και, γενικότερα, η πρώτη καλλιτεχνική συλλογικότητα που διευθύνει αυτή τη μεγάλης κλίμακα διεθνή έκθεση. Παρόλο που η συλλογικότητα δεν έχει συγκεκριμένο αριθμό μελών, δέκα από τα κύρια μέλη της έχουν αναλάβει το ρόλο της διεύθυνσης του φεστιβάλ.
Ιστορία
Προέλευση
Το όνομα της συλλογικότητας σε ελεύθερη μετάφραση από τα ινδονησιακά σημαίνει «ένας χώρος για την τέχνη» ή «μορφή χώρου». Η συλλογικότητα ιδρύθηκε το 2000 από καλλιτέχνες που αναζητούσαν τη δημιουργία ενός επιθυμητού χώρου στον οποίοι οι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να εργαστούν με έμφαση περισσότερο στην κριτική ανάλυση και λιγότερο στην παραγωγή. Έχοντας ιδρυθεί δύο χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος Σουχάρτο, η συλλογικότητα προέκυψε σε μία περίοδο πρωτοφανούς ελευθερίας για την Ινδονησία. Η ruangrupa είναι μέρος του δικτύου του Ιδρύματος Φορντ και του Arts Collaboratory, από τα οποία λαμβάνει, επίσης, χρηματοδότηση.
Από την ίδρυσή της, η ruangrupa έχει αλλάξει δύο φορές την οργανωτική της δομή. Το 2015, η ruangrupa ανέπτυξε την πολιτιστική πλατφόρμα Gudang Sarinah Ekosistem (GSE) μαζί με έναν αριθμό καλλιτεχνικών συλλογικοτήτων στη Τζακάρτα. Το όνομά της προέρχεται από την ονομασία της νέας της έδρας που βρίσκεται στο Πανκοράν της Νότιας Τζακάρτα. Το 2018, μαζί με άλλες δύο συλλογικότητες της Τζακάρτα, των Serrum και Grafis Huru Hara, δημιούργησαν το GUDSKUL, έναν δημόσιο χώρο μάθησης.
documenta fifteen
Το 2019 ανακοινώθηκε ότι η ruangrupa θα αναλάμβανε συλλογικά την καλλιτεχνική διεύθυνση της documenta fifteen, όντας η πρώτη ασιατική συλλογικότητα και, γενικότερα, η πρώτη καλλιτεχνική συλλογικότητα που διευθύνει αυτή τη μεγάλης κλίμακα διεθνή έκθεση. Η βασική ιδέα που εξέφρασε η ruangrupa για το φεστιβάλ έχει ως κέντρο την έννοια του lumbung, μιας αποθήκης ρυζιού στην οποία αποθηκεύεται συλλογικά η ποσότητα ρυζιού που παράχθηκε για μελλοντική χρήση. Έτσι, η documenta fifteen θεωρείται ως μία συλλογική δεξαμενή πόρων η οποία θα λειτουργεί με τη λογική των κοινών για να θεραπευτούν τα τραύματα που προέκυψαν από την αποικιοκρατία, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, απηχώντας την αρχική πρόθεση της Documenta που ήταν η θεραπεία των τραυμάτων από τον πόλεμο. Η προσέγγισή τους στην επιμέλεια βασίζεται σε ένα διεθνές δίκτυο καλλιτεχνικών οργανισμών τοπικής κλίμακας, βασιζόμενων στην κοινότητα.
Παραπομπές
Ινδονήσιοι καλλιτέχνες
Καλλιτεχνικές συλλογικότητες
|
816558
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Maestrale%20%28%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%81%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29
|
Maestrale (αντιτορπιλικό)
|
Το Maestrale ήταν το πρωτοπόρο πλοίο της ομώνυμης κλάσης τεσσάρων αντιτορπιλικών που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) (Royal Italian Navy) στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ολοκληρώθηκε το 1934 και έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Περιγραφή
Τα αντιτορπιλικά της κλάσης Maestrale ναυπηγήθηκαν βάσει εντελώς νέου σχεδίου που αναπτύχθηκε προκειμένου να επιλυθούν τα προβλήματα ευστάθειας που αντιμετώπιζαν τα προγενέστερα πλοία της κλάσης Folgore. Είχαν ολικό μήκος 106,7 m, πλάτος 10,15 m και μέσο βύθισμα 3,31 m το οποίο έφθανε στα 4,3 m με πλήρες φορτίο. Το εκτόπισμά τους ανέρχονταν σε 1640 t (1610 LT) με κανονικό φορτίο και έφθανε στους 2243 t (2208 LT) με πλήρες. Το πλήρωμά τους την περίοδο του πολέμου αποτελούνταν από 190 αξιωματικούς και ναύτες.
Το προωστικό σύστημά τους μπορούσε να αποδώσει έως και 44000 shp, χάρη στους οποίους μπορούσαν να φτάσουν σε μέγιστη ταχύτητα πλεύσης 32-33 kn σε πραγματικές συνθήκες. Η ακτίνα δράσης ανέρχονταν σε 2600-2800 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 18 kn και στα 690 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 33 kn.
Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από δύο ζεύγη πυροβόλων των 120 mm που ήταν εγκατεστημένα σε ένα πύργο μπροστά και ακόμη έναν πίσω από την υπερκατασκευή. Διέθεταν επίσης δύο πυροβόλα των 120 mm που έβαλαν βλήματα φωτισμού/ανάδειξης στόχων (star-shells) καθώς και δύο τρίδυμους τορπιλοσωλήνες των 533 mm. Αντιαεροπορική προστασία παρείχαν τέσσερα πολυβόλα των 13,2 mm. Παρόλο που δεν διέθεταν σόναρ ώστε να μπορούν να δράσουν ως ανθυποβρυχιακά, διέθεταν δύο εκτοξευτές βομβών βυθού. Μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν έως και 56 νάρκες.
Σημειώσεις
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Αντιτορπιλικά κλάσης Maestrale
Ιταλικά αντιτορπιλικά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
|
538989
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9D%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%92%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BA
|
Λουδοβίκος Β΄ του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ
|
Ο Λουδοβίκος Β΄ (, 9 Αυγούστου 1565 - 8 Νοεμβρίου 1627) από τον Οίκο του Νάσσαου ήταν κόμης του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ.
Γεννήθηκε στο Βάιλμπουργκ και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Αλβέρτου κόμη του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ και της Άννας, κόρης του Γουλιέλμου Α΄ κόμη του Νάσσαου-Ντίλενμπουργκ.
Νυμφεύτηκε το 1589 την Άννα-Μαρία, κόρη του Γουλιέλμου Δ΄ λαντγράβου της Έσσης-Κάσσελ και είχε τέκνα:
Γουλιέλμος-Λουδοβίκος 1590-1640, κόμης του Νάσσαου-Σάαρμπρυκεν.
Σοφία-Αμαλία 1594-1612.
Φίλιππος 1597-1621.
Λουίζα-Ιουλιάνα.
Μαρία-Ελισάβετ 1602-1626.
Ιωάννης 1603-1677, κόμης του Νάσσαου-Ίντσταϊν.
Ερνέστος-Καζιμίρ 1607-1655, κόμης του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ.
Όθων 1610-1632.
Αναφορές
Joachim Conrad (2005). "Ludwig II. gen. Felix von Nassau-Saarbrücken". In Bautz, Traugott. Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL) (γερμ.). 25. Nordhausen: Bautz. cols. 856–862. ISBN 3-88309-332-7.
Henrich Dors (1590–1651): Genealogia Oder Stammregister Der Durchlauchtigen Hoch- Und Wohlgeborenen Fursten, Grafen Und Herren Des Uhralten Hochloblichen Hauses Nassau Samt Etlichen Konterfeitlichen Epitaphien, Minerva-Verlag Thinnes und Nolte, Saarbrücken 1983, ISBN 3-477-00060-9
Hans-Walter Herrmann (1987), "Ludwig II., Graf von Nassau-Saarbrücken", Neue Deutsche Biographie (NDB) (γερμ.), 15, Berlin: Duncker & Humblot, pp. 404–405
Ernst Joachim (1884), "Ludwig II. von Nassau-Weilburg", Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) (γερμ.), 19, Leipzig: Duncker & Humblot, p. 568
Aναφορές
Οίκος του Νάσσαου
|
3659
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1058
|
1058
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1058 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Αλ-Γκαζαλί, Πέρσης θεολόγος
Πάπας Γελάσιος Β΄
Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν, Φράγκος ιππότης
Μπέρτα της Ολλανδίας, βασίλισσα των Φράγκων
Θάνατοι
17 Μαρτίου - Λούλαχ, βασιλιάς της Σκωτίας
19 Μαρτίου - Καζιμίρ Α΄ ο Αποκαταστάτης, δούκας της Πολωνίας
29 Μαρτίου - Στέφανος Θ΄, Πάπας Ρώμης
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έτη
|
847930
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BD%20%CE%94%CF%81%CF%8D%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%82
|
Θόριν Δρύασπις
|
Ο Θόριν Δρύασπις (Θόριν ο 2ος) είναι πλασματικός χαρακτήρας στο μυθιστόρημα του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν Το Χόμπιτ (1937). Ο Θόριν είναι ο αρχηγός των Νάνων που προσπαθούν να ανακτήσουν το Μοναχικό Βουνό από τον δράκο Νοσφιστή. Είναι ο γιος του Θρέιν του 2ου και ο εγγονός του Θρορ, και γίνεται ο αρχηγός των ακόλουθων του Ντούριν κατά την εξορία τους από το Έρεμπορ. Το παρελθόν του Θόριν αποκαλύπτεται στο πρώτο παράρτημα στο μυθιστόρημα του Τόλκιν Η Επιστροφή του Βασιλιά (1955) και στις Ατέλειωτες Ιστορίες.
Ο Θόριν εμφανίζεται στην σειρά ταινιών Χόμπιτ του Πίτερ Τζάκσον και στην ταινία κινουμένων σχεδίων των Rankin/Bass.
Παραπομπές
Φανταστικοί βασιλιάδες
Το Χόμπιτ (χαρακτήρες)
|
841063
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CE%B5%CE%BB%20%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD
|
Νόελ Λάρκιν
|
Ο Νοέλ Λάρκιν (γεννημένος στις 6 Ιανουαρίου 1955, στο Athlone) είναι ένας Ιρλανδός πρώην ποδοσφαιριστής που έπαιξε για τους Άθλον Τάουν, Σάμροκ Ρόβερς και Ντέρι Σίτι .
Βιογραφία
Ο Νοέλ έκανε το ντεμπούτο του στο League of Ireland το 1971 στο Τόλκα Παρκ εναντίον της Σέλμπορν ως αριστερό μπακ. Η ευελιξία του ήταν ένα σημαντικό πλεονέκτημα για τον σύλλογο της πόλης του καθώς στα δεκατρία του χρόνια στο Σαιντ Μέλς Παρκ έπαιξε σε κάθε θέση εκτός γηπέδου.
Ο Noel κέρδισε δύο φορές το League of Ireland και τρεις φορές το Κύπελλο Ιρλανδίας με την πατρική του ομάδα. Εκπροσώπησε επίσης τον σύλλογο στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και πιο μνημονιακά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ εναντίον της Μίλαν το 1975. Ο Νοέλ περιγράφει την εμπειρία του να παίζει στο φημισμένο Σαν Σίρο :
«Ήταν κάποια εμπειρία», είπε ο Νοέλ, ο οποίος ήταν μόλις 19 τότε. «Το Σαν Σίρο ήταν γεμάτο και ήταν πολύ τρομακτικό. Βγήκαμε στον αγωνιστικό χώρο πριν από το παιχνίδι και πολλές φωτοβολίδες άρχισαν να πέφτουν από την κερκίδα. Δεν είχαμε ξανασυναντήσει τέτοιου είδους φανατισμό. Ήταν λίγο τρομακτικό. Είχαμε επίσης δεχτεί πολλή κακή πίεση από τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης επειδή ένιωθαν ότι κλωτσήσαμε πολύ δυνατά τους παίκτες τους στο Άθλον. Υπήρχε λοιπόν ένα πολύ άσχημο συναίσθημα απέναντί μας. Το γεγονός ότι οι φανέλες μας είχαν το ίδιο χρώμα με την Ίντερ, τους μεγαλύτερους αντιπάλους της, φάνηκε να τους ενοχλεί ακόμη περισσότερο!
«Παίξαμε εξαιρετικά καλά όμως και τους κρατήσαμε χωρίς σκορ για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Νομίζω ότι δεχθήκαμε τρία στα τελευταία 20 λεπτά περίπου. Απλώς υποχωρήσαμε λίγο. Έπαιξα στη μέση της γραμμής εκείνο το βράδυ και σημάδεψα τον Τζιάνι Ριβέρα, ήταν ο αρχηγός της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο και έκανε την επιστροφή του στην Μίλαν εκείνο το βράδυ. Γι' αυτό είχε πολύ κόσμο στο γήπεδο. Είναι ένας θρύλος της Μίλαν. Με πλησίασε μετά το παιχνίδι και μου είπε ότι έπαιξα καλά. Ήταν ωραίο και δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
Ολοκλήρωσε τη σεζόν 1982/83 ως πρώτος σκόρερ με 18 γκολ στο πρωτάθλημα που του χάρισε το βραβείο Προσωπικότητας της Χρονιάς.
Ο Νοέλ εντάχθηκε στους Ρόβερς τον Νοέμβριο του 1984 έχοντας αποφασίσει να αποσυρθεί λίγες εβδομάδες πριν μόνο για ένα τηλεφώνημα από τον Τζιμ ΜακΛάφλιν (προπονητής ποδοσφαίρου) που του άλλαξε γνώμη. Έκανε το ντεμπούτο του στις 18 Νοεμβρίου σε μια νίκη 2–0 επί της Χόουμ Φαρμ. Δύο εβδομάδες αργότερα σκόραρε στο εντός έδρας ντεμπούτο του στο Μίλταουν σε ένα σφυροκόπημα 4-0 του Σαιντ Πατς. Συνέχισε με 11 γκολ (8 στο πρωτάθλημα και 3 στο Κύπελλο ΦΑΙ) εκείνη τη σεζόν καθώς η Ρόβερς κέρδισε το νταμπλ. Αυτό που θυμάται καλύτερα ήταν το νικητήριο γκολ του στον τελικό του Κυπέλλου εναντίον της Γκάλγουεϊ Γιουνάιτεντ .
Τη σεζόν 1985/86 σκόραρε 13 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις καθώς οι Ρόβερς κέρδισε ξανά το νταμπλ με τον Νόελ να σκοράρει μια αξέχαστη κεφαλιά στη νίκη της Ρόβερς με 1–0 επί της Άρσεναλ. Τη σεζόν 1986/87 ο Νόελ σημείωσε συνολικά δεκαεπτά γκολ σε όλες τις διοργανώσεις καθώς οι Ρόβερς ολοκλήρωσε ένα τρεμπλ νταμπλ. Σκόραρε επίσης για το Λιγκ οφ Άιρλαντ σε μια ήττα 2-1 από το Ιρλανδική Λίγκα την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου. Το επόμενο βράδυ οι Ρόβερς έπαιξαν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ο Νόελ έπαιξε και σκόραρε με κεφαλιά-ψαράκι, καθώς οι Ρόβερς σημείωσαν τη δεύτερη νίκη τους επί των λαμπερών αντιπάλων τους την ίδια σεζόν.
Και πάλι ο Νόελ σκόραρε στον τελικό του Κυπέλλου με ένα υπέροχο σουτ από τα 18 μέτρα. Παρά το ενδιαφέρον της Μονακό, ο Νόελ έμεινε με την Ρόβερς.
Η επόμενη σεζόν ήταν καταστροφική για τον σύλλογο καθώς το Γκλενμέιλιουρ Παρκ τέθηκε προς πώληση και οι ιδιοκτήτες μετέφεραν τους εντός έδρας αγώνες στο Τόλκα Παρκ. Καθώς οι οπαδοί της Ρόβερς μποϊκόταραν τους «εντός έδρας» αγώνες, η φόρμα του Νόελ φαινόταν να υποφέρει καθώς σημείωσε μόλις 11 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Ωστόσο, αυτά περιλάμβαναν ένα χατ τρικ με κεφαλιές εναντίον της Μποέμιανς στο Ντέιλιμαουντ Παρκ. Το τελευταίο του παιχνίδι στα πράσινα και λευκά ήταν στις 8 Απριλίου 1988 σε ένα σχεδόν άδειο Τόλκα.
Συνολικά έπαιξε σε έξι ευρωπαϊκά παιχνίδια για τους Χουπς πετυχαίνοντας 34 γκολ στο πρωτάθλημα και 12 στο Κύπελλα ΦΑΙ.
Στη συνέχεια εντάχθηκε στην Ντέρι Σίτι όπου σκόραρε δύο φορές στο ντεμπούτο του και σε μία σεζόν εκεί κέρδισε το εγχώριο τρεμπλ. Κατάλληλα στον τελευταίο του αγώνα στο Πρωτάθλημα της Ιρλανδίας κέρδισε άλλο ένα μετάλλιο στο Κύπελλο για να φέρει το σύνολο της καριέρας του σε 15 τρόπαια, 6 πρωταθλήματα, 4 κύπελλα ΦΑΙ , 4 Λιγκ Καπ και 1 Τάιλερ Ολ Άιρλαντ Καπ καθώς και άλλα δευτερεύοντα μετάλλια όπως Μετάλλια Πρέζιντεντς Καπ και Λέινστερ Σίνιορ Καπ. Έκανε πάνω από 500 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα της Ιρλανδίας.
Στη συνέχεια, ο Νόελ μετανάστευσε στην Αυστραλία και έπαιξε για τους Σπίαργουντ Νταλμάτινατς και Στίρλινγκ Μασεντόνια, κερδίζοντας άλλο ένα νταμπλ πρωταθλήματος και κυπέλλου πριν αποσυρθεί στα 38 και στη συνέχεια προπόνησε μέχρι το 1998. Αυτή τη στιγμή κατοικεί στο Μπρίσμπεϊν.
Εκπροσώπησε επίσης την ιρλανδική ολυμπιακή ομάδα 8 φορές στους προκριματικούς των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1988, σκοράροντας στην ισοπαλία 2–2 απέναντι στην Ισπανία και στην ισοπαλία 1–1 απέναντι στην Γαλλία, όπου ηγήθηκε της ομάδας.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Πηγές
The Hoops των Paul Doolan και Robert Goggins ( )
Ποδοσφαιριστές Σάμροκ Ρόβερς
Ιρλανδοί ποδοσφαιριστές
|
227561
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8E%CE%B4%CF%81%CE%B1%20%28%CE%B6%CF%89%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29
|
Ύδρα (ζωολογία)
|
Η ύδρα είναι απλό, υδρόβιο ζώο με ακτινωτή συμμετρία. Οι ύδρες είναι αρπακτικά ζώα που ανήκουν στην συνομοταξία κνιδόζωα, στην ομοταξία 'Υδρόζωα' και στην τάξη 'Ανθομέδουσες'. Βρίσκονται στις περισσότερες μη-ρυπασμένες λίμνες γλυκού νερού και ρέματα στις εύκρατες και τροπικές περιοχές και μπορούν να συλλεχθούν με ήπιο σκούπισμα με ένα δίχτυ συλλογής σε χορταριασμένες περιοχές. Έχουν συνήθως μήκος λίγα χιλιοστά και μελετούνται καλύτερα με ένα μικροσκόπιο. Οι βιολόγοι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τις ύδρες, λόγω της αναγεννητικής ικανότητάς τους. Μοιάζουν να μην γερνάνε ή να πεθαίνουν από γηρατειά. Ωστόσο, προς το παρόν, δεν υπάρχει επιστημονική ομοφωνία σχετικά με το εάν η ύδρα υφίστανται γήρανση ή όχι.
Εάν μια ύδρα δεχτεί επίθεση, τα πλοκάμια μπορούν να ανασυρθούν σε μικρά σφαιρίδια, και η στήλη μπορεί να συμπτυχθεί σε μια μικρή ζελατινώδη σφαίρα. Οι ύδρες, συνήθως, αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση του ερεθίσματος, και αυτό μπορεί να οφείλεται στην απλότητα του δικτύου των νεύρων.
Οι ύδρες είναι γενικά καθισμένες ή στερεωμένες, αλλά κατά καιρούς κινούνται, αρκετά εύκολα, ειδικά, όταν κυνηγούν. Το επιτυγχάνουν αυτό με το σκύψιμο και τη σύνδεση τους στο υπόστρωμα, με το στόμα και τα πλοκάμια και στη συνέχεια αφήνουν το πόδι, το οποίο συνήθως ακουμπάει στο υπόστρωμα, με μία διαδικασία που ονομάζεται looping.
Η ύδρα αναπαράγεται συνήθως μονογονικά με εκβλάστηση. Το εκβλάστημα εμφανίζεται σαν εξόγκωμα σε ένα σημείο του οργανισμού. Στη συνέχεια, αναπτύσσεται, αποχωρίζεται και ζει ανεξάρτητα από τον μητρικό οργανισμό.
Υδρόζωα
Υδρόβια
|
590094
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD%20%CF%83%CF%84%CE%BF%20%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B9
|
Πανεπιστήμιο Τεχνών στο Βελιγράδι
|
Το Πανεπιστήμιο Τεχνών στο Βελιγράδι (σερβικά: ) είναι δημόσιο πανεπιστήμιο στη Σερβία. Ιδρύθηκε το 1957 ως Ακαδημία Τεχνών για να ενώσει τέσσερις ακαδημίες τεχνών. Έγινε πανεπιστήμιο και απέκτησε το σημερινό του όνομα το 1973.
Ιστορία
Το Πανεπιστήμιο Τεχνών ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου 1957 ως Ακαδημία Τεχνών, μια ένωση των υφιστάμενων σχολών υψηλότερης τέχνης (ακαδημίες). Δημιουργήθηκε από την ένωση της μέχρι τώρα ανεξάρτητης Ακαδημίας Μουσικής (ιδρύθηκε το 1937), Ακαδημίας Καλών Τεχνών (ιδρύθηκε το 1937), Ακαδημίας Εφαρμοσμένων Τεχνών (ιδρύθηκε το 1948) και Ακαδημίας Θεατρικών Τεχνών (ιδρύθηκε το 1948). Έγινε η Ακαδημία της Τέχνης μια ένωση τριτοβάθμιων σχολών καλών τεχνών στο Βελιγράδι.
Για την ανάπτυξη της κινηματογραφίας, η επιτροπή κινηματογράφου της κυβέρνησης της ΣΟΔ Γιουγκοσλαβίας και η κυβέρνηση της κυβέρνησης της ΣΟΔ Γιουγκοσλαβίας αποφάσισαν στις 5 Μαΐου 1947 τη δημιουργία ακαδημίας κινηματογραφικής δράσης και σκηνοθεσίας. Στα τέλη του 1948 (26 Νοεμβρίου) ιδρύθηκε η Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών. Η Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών ιδρύθηκε με το διάταγμα της κυβέρνησης της ΣΟΔΓ της 11ης Δεκεμβρίου 1948. Την εποχή εκείνη αναπτύσσεται έντονα η Μουσική Ακαδημία, όπου δημιουργούνται νέα τμήματα και αυξάνεται ο αριθμός των σπουδαστών.
Το 1973, οι τέσσερις ακαδημίες, οι μόνες σχολές υψηλότερης τέχνης στη Σερβία εκείνη την περίοδο, έγιναν σχολές: Σχολή Καλών Τεχνών, Σχολή Μουσικής, σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών και Σχεδιασμού και της Σχολής Δραματικής Τέχνης (θεάτρου, κινηματογράφος, ραδιόφωνο και τηλεόραση). Καθώς ήταν η ένωσή τους, στη συνέχεια η Ακαδημία των Τεχνών μετονομάστηκε σε Πανεπιστήμιο των Τεχνών στο Βελιγράδι.
Διεπιστημονικές μελέτες
Οι διεπιστημονικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο των Τεχνών στο Βελιγράδι ιδρύθηκαν το 2001, ως σύγχρονες μελέτες στον τομέα των πολυμέσων, των ψηφιακών τεχνών, του σκηνικού σχεδίου, της θεωρίας των τεχνών και των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τη διαχείριση του πολιτισμού. Οι διεπιστημονικές μελέτες δημιουργήθηκαν από την ανάγκη της μελέτης των σύγχρονων καλλιτεχνικών ή θεωρητικών τομέων που δεν καλύπτονται από τους σύνηθεις καλλιτεχνικούς και επιστημονικούς κλάδους. Οι μελέτες αυτές ερευνούν νέες καλλιτεχνικές και θεωρητικές πρακτικές, που συνδέονται με σπουδές σε συγκεκριμένες σχολές.
Οι διεπιστημονικές μελέτες αντιπροσωπεύουν μια σημαντική αναπτυξιακή δραστηριότητα του Πανεπιστημίου των Τεχνών, το οποίο ενισχύει τους δεσμούς του Πανεπιστημίου με τις σχολές, βελτιώνει τη συνεργασία μεταξύ των καθηγητών των σχολών καλών τεχνών, καθώς και των εμπειρογνωμόνων από διάφορους τομείς
Τμήμα Μουσικών Τεχνών
Το τμήμα Μουσικής είναι το παλαιότερο υψηλότερο μουσικό ίδρυμα στη Σερβία. Ιδρύθηκε το 1937 ως Ακαδημία Μουσικής, και αφού έγινε σχολή απέκτησε το σημερινό της όνομα το 1973.
Σχολή Καλών Τεχνών
Η Σχολή Καλών Τεχνών (Факултет ликовних уметности/Fakultet likovnih umetnosti) είναι ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που ιδρύθηκε το 1937 από τους Τομά Ροσάντιτς, Μίλο Μιλούνοβιτς και Πέταρ Ντόμπροβιτς ως Ακαδημία Καλών Τεχνών, και αφού έγινε σχολή και απέκτησε το σημερινό της όνομα το 1973. Η σχολή έχει τρία τμήματα - τα τμήματα γλυπτικής, ζωγραφικής και γραφιστικής - έχοντας περίπου 2500 φοιτητές και διδακτικό προσωπικό 550 καθηγητών.
Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών
Η Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών ιδρύθηκε το 1948 ως Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών, και αφού έγινε σχολή και απέκτησε το σημερινό της όνομα το 1973.
Σχολή Δραματικών Τεχνών
Η Σχολή Δραματικών Τεχνών ιδρύθηκε το 1948 ως Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών. Το 1950, η Σχολή Υψηλής Εκπαίδευσης για την Υποκριτική και Σκηνοθεσία συγχωνεύθηκε σε αυτή και το 1962 το όνομά της άλλαξε στην Ακαδημία Θεάτρου, Κινηματογράφου, Ραδιοφώνου και Τηλεόρασης. Το 1973, έγινε σχολή και απέκτησε το σημερινό της όνομα. Είναι η μόνη που βρίσκεται στο Νέο Βελιγράδι.
Πρυτάνεις
Σρέτεν Στογιάνοβιτς (1957-1958)
Μιχαήλο Βουκντράγκοβιτς (1958-1959)
Τζόρτζε Αντρέγιεβιτς-Κουν (1959-1963)
Βιέκοσλαβ Άφριτς (1963-1965)
Μπρούνο Μπρουν (1965-1971)
Γιοβάν Κράτοχβιλ (1971-1973)
Ντράγκοσλαβ Στογιάνοβιτς Σιπ (1973-1976)
Ράτκο Ντζούροβιτς (1976-1977)
Ράντος Νοβάκοβιτς (1977-1979)
Αλεξάνταρ Ομπράντοβιτς (1979-1983)
Βόγιν Στόγιτς (1983-1985)
Νάντορ Γκλιντ (1985-1989)
Νταρίνκα Μάτιτς-Μάροβιτς (1989-1998)
Ράντμιλα Μπακότσεβιτς (1998-2000)
Μιλένα Ντραγκίτσεβιτς-Σέσιτς (2000-2004)
Τσεντομίρ Βάσιτς (2004-2009)
Λιλιάνα Μρκιτς Πόποβιτς (2009-2015)
Ζόραν Έριτς (2015-σήμερα)
Δείτε επίσης
Εκπαίδευση στη Σερβία
Κατάλογος πανεπιστημίων στο Βελιγράδι
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πανεπιστήμιο των Τεχνών στο Βελιγράδι
Πανεπιστήμια στη Σερβία
|
475252
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%81%20%CF%86%CE%B1%CE%BD%20%CE%9C%CE%BF%CE%BB
|
Πίτερ φαν Μολ
|
Ο Πίτερ φαν Μολ (φλαμανδικά: Pieter Van Mol, Αμβέρσα, 1599 - Παρίσι, 8 Απριλίου 1650) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος. Το ύφος του ήταν βαθιά επηρεασμένο από τους Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και Άμπραχαμ Γιάνσσενς.
Βιογραφία
Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως μαθητής του Ζέχερ φαν ντεν Χρέβε στην Αμβέρσα από το 1611 ως το 1622, οπότε και έγινε "Δάσκαλος" στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της πόλης. Είναι, επίσης, πιθανόν να διετέλεσε μαθητής του Άρτους Βόλφφορτ. Δημιούργησε δικό του εργαστήριο στο Παρίσι το 1631, όπου και έλαβε μερικές παραγγελίες, όπως αυτή του 1635 για την υλοποίηση ορισμένων τοιχογραφιών στο παρεκκλήσιο "Sacré-Cœur" στην "Église des Carmes", καθώς και παραγγελίες από τη βασίλισσα.
Το 1640 νυμφεύτηκε την Ανν φαν ντερ Μπουρχτ (ή Άννα φαν ντερ Μπους, Anne Van der Burght ή Anna Van der Busch), με την οποία απέκτησαν οκτώ παιδιά, περιλαμβανομένου και του ζωγράφου και χαράκτη Ρόμπερτ Μολ. Στα 1640 καταγράφεται να ζει στο Παρίσι στον κύκλο των καλλιτεχνών Ζακ Φουκιέ, Φίλιπ Φλέχελς, Βίλλεμ Καλφ, Νικάσιους Μπέρνερτς και Πέτερ φαν Μπουκλ. Εργάστηκε, επίσης, στην Αυλή του Λουδοβίκου ΙΓ΄. Σύμφωνα με τον Ζοζέφ Ντυβερζέ]] (Jozef Duverger) η πώληση χαρακτικών του στην Αμβέρσα προκάλεσε κάτι σαν σκάνδαλο και θεωρήθηκαν περισσότερο απρεπείς σε σχέση με αυτούς του Αγκοστίνο Καρράτσι.
Το 1648 αυτός και άλλοι ζωγράφοι δημιούργησαν τη γαλλική "Académie royale de peinture et de sculpture" υπό την προστασία του Καρδιναλίου Μαζαρέν. Η "Ακαδημία" αυτή αργότερα μετεξελίχθηκε στην "[Académie des beaux-arts" (Ακαδημία Καλών Τεχνών της Γαλλίας).
Έργα
Στον Καναδά
Η Αποκαθήλωση, Μουσείο Καλών Τεχνών του Μόντρεαλ.
Στη Γαλλία
Η Αποκαθήλωση, Ναός Notre-Dame, Καλαί.
Ο Ευαγγελισμός, Ανάκτορο Καλών Τεχνών της Λιλ.
Η προσκύνηση των ποιμένων, Μουσείο Καλών Τεχνών Μασσαλίας.
Νεαρός άνδρας που φορεί μίτρα, αποδίδεται στον φαν Μολ, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.
Κατάβαση του Ιησού από τον Σταυρό, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.
Η Αποκαθήλωση, Μουσείο Καλών Τεχνών της Ρεν.
Στη Ρουμανία
Η αποβολή του επισκέπτη, 1631, Εθνικό Μουσείο Brukenthal, Σίμπιου.
Δείτε επίσης
Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Pieter van Mol στο Artnet
Βιβλιογραφία
Le siècle de Rubens, exhibition catalogue, Bruxelles, Musées royaux des beaux-arts de Belgique, 1965, p. 138–139.
Jean Gaston, Un Tableau de l'Abbaye de Saint-Germain-des-Prés (conservé aujourd'hui au Musée de Marseille) : L' « Adoration des Bergers » (1643) de Pierre Van MOL, d'Anvers, Paris, Imprimerie L. de Soye, 1928, 8 p.
Φλαμανδοί ζωγράφοι
|
467015
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Τετροξειδάνιο
|
Το τετροξειδάνιο (αγγλικά: tetraoxidane) είναι η ανόργανη χημική ένωση υδρογόνου και οξυγόνου με μοριακό τύπο Η2Ο4, αλλά χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό και οι τύποι H[O4]H και H(μ-O4)Η. Αποτελεί το τέταρτο μέλος των οξειδάνιων, δηλαδή των πολυοξειδανίων του υδρογόνου με γενικό τύπο H2Ov. Τα τρία πρώτα είναι το νερό [(μον)οξειδάνιο], το υπεροξείδιο του υδρογόνου (διοξειδάνιο) και το τριοξειδάνιο. Το τετροξειδάνιο είναι σαφώς ασταθέστερο από τα προηγούμενα οξειδάνια. Η ρίζα που προκύπτει από την απόσπαση ενός ατόμου υδρογόνου από το τετροξειδάνιο ονομάζεται «υδροτετροξειδανύλιο» (HO4•). Ο όρος τετροξειδάνιο επεκτείνεται και πέραν της «μητρικής» ένωσης, σε μια σειρά «θυγατρικές» ενώσεις γενικού τύπου R2O4, όπου τα όχι απαραίτητα ίδια R παριστάνουν άτομα υδρογόνου, αλογόνου ή διάφορες ανόργανες και οργανικές μονοσθενείς ρίζες. Τα δύο R μαζί μπορούν να αντικατασταθούν με μια δισθενή ρίζα, οπότε υπάρχουν και ετεροκυκλικά τετροξειδάνια.
Παραγωγή
Παράγεται με χημική αντίδραση ανάμεσα σε υδροϋπεροξυ ρίζες (HO2•) σε χαμηλές θερμοκρασίες:
Ιονισμός
Το τετροξειδάνιο, όπως και τα υπόλοιπα οξειδάνια, αυτοϊονίζεται, όταν βρίσκεται σε υγρή μορφή:
Παραπομπές
Ανόργανες ενώσεις
Υδρίδια
Οξειδωτικά αντιδραστήρια
Ασταθείς ενώσεις
Οξειδάνια
Μητρικές ενώσεις
|
530125
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%95%CF%83%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Έμβλημα της Εσθονικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας
|
Το εθνόσημο της Εσθονικής ΣΣΔ εκδόθηκε το 1940 από την κυβέρνηση της Εσθονικής ΣΣΔ. Διαθέτει μια ανατολή του ηλίου που τονίζεται από ηλιαχτίδες, το σφυροδρέπανο που εκπροσωπεί την νίκη του κομμουνισμού και την "παγκόσμια σοσιαλιστική κοινότητα", και το κόκκινο αστέρι για να εκπροσωπήσει την υπαγωγή στον κομμουνισμό. Το έμβλημα αποτελείται κυρίως από τα κόκκινο, κίτρινο και πράσινο χρώμα.
Κάτω από τις επιγραφές του κρατικού συνθήματος της ΕΣΣΔ, υπάρχει η επιγραφή Eesti NSV (εσθονικά: Eesti Nõukogude Sotsialistlik Vabariik, Εσθονική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία). Προς τα δεξιά, η σιτάρι περικυκλώνει το κέντρο του εθνόσημου, και προς τα αριστερά υπάρχουν κωνοφόρα δέντρα.
Η σημαία φέρει το Κρατικό σύνθημα της ΕΣΣΔ ("Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!") στα εσθονικά (Kõigi maade proletaarlased, ühinege!) και στα ρωσικά (Пролетарии всех стран, соединяйтесь!, στο λατινικό αλφάβητο Proletarii vsekh stran, soyedinyaytes'!).
Το εθνόσημο της ανεξάρτητης Εσθονίας αποκαταστάθηκε το 1990.
Δείτε επίσης
Εθνόσημο της Εσθονίας
Παραπομπές
Εθνόσημα της Σοβιετικής Ένωσης
Εσθονία-επέκταση
Εθνικά σύμβολα της Εσθονίας
|
544330
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CF%88%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD
|
Γεώργιος των Αψβούργων
|
Ο Γεώργιος, γερμ. Georg (γενν. 16 Δεκεμβρίου 1964) από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης είναι τιτουλάριος αρχιδούκας της Αυστρίας.
Βιογραφία
Ο Παύλος-Γεώργιος-Μαρία-Ιωσήφ-Δομίνικος γεννήθηκε στο Στάρνμπερκ της Βαυαρίας και είναι ο δευτερότοκος γιος του Όθωνα διαδόχου και μετά τιτουλάριου αυτοκράτορα της Αυστρο-Ουγγαρίας και της Ρεγκίνας των Βέττιν, κόρης του Γεωργίου Γ΄ πρίγκιπα της Σαξονίας-Μάινινγκεν.
Μεγάλωσε στην εξορία, στη βίλλα Αυστρία, στο Πέκινκ της Βαυαρίας. Η Αυστρία δεν του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει τον τίτλο του, έτσι εκεί έχει όνομα Γκέορκ φον Χάπσμπουρκ. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος της τηλεόρασης, με βάση τη Βουδαπέστη, από το 1993. Ο γάμος του, όπως και αυτός του μεγαλύτερου αδελφού του Καρόλου είναι δυναστικός, σύμφωνα με τους νόμους του Οίκου του. Ζει με την οικογένειά του στο Σοσκούτ, στην επαρχία Πέστη της Ουγγαρίας.
Ήταν πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού της Ουγγαρίας και έκτακτος πρέσβης της Ουγγαρίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1996 . Ως υποστηρικτής της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν το 2004 πρόεδρος του Μεγάλου Ευρωπαϊκού Χορού, ενός με επίσημο ένδυμα φιλανθρωπικού γκαλά, που έγινε στο Ξενοδοχείο Βάλντορφ-Αστόρια της Νέας Υόρκης για τον εορτασμό της προς την Ανατολική Ευρώπη επέκτασης της Ένωσης.
Έχει τιμηθεί με τις διακρίσεις του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος, του Λεοπόλδου, του Σιδηρού Στέμματος και του Αγ. Γεωργίου, όλες του Οίκου των Αψβούργων-Λωρραίνης. Επίσης έχει τιμηθεί με το μεγαλόσταυρο του Ανακτόρου και το μετάλλιο της Στέψης, από τον Τούπου ΣΤ΄ της Τόνγκα, στην Πολυνησία.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1997 την Άιλικα των Όλντενμπουργκ, κόρη του Ιωάννη δούκα του Όλντενμπουρκ (γιου του Νικολάου διαδόχου μεγάλου δούκα του Όλντενμπουρκ), η οποία είναι Λουθηρανή. Έχει τέκνα:
Σοφία γενν. 2001.
Χίλντα γενν. 2002.
Κάρολος-Κωνσταντίνος γενν. 2004, τιτουλάριος αρχιδούκας της Αυστρίας.
Αναφορές σε Πηγές
Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης
|
628316
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%95%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD
|
Υπουργείο Εσωτερικών
|
Ένα υπουργείο εσωτερικών (μερικές φορές ονομάζεται υπουργείο εσωτερικών υποθέσεων) είναι ένα υπουργείο που είναι συνήθως υπεύθυνο για την αστυνόμευση, τη διαχείριση έκτακτων περιστατικών, την εθνική ασφάλεια, την εγγραφή, την εποπτεία των τοπικών κυβερνήσεων, τη διεξαγωγή εκλογών, τη δημόσια διοίκηση και θέματα μετανάστευσης. Ένα τέτοιο υπουργείο συχνά διευθύνεται από έναν υπουργό εσωτερικών, ή έναν υπουργό εσωτερικών υποθέσεων. Σε ορισμένες χώρες, θέματα που σχετίζονται με τη διατήρηση της δημόσιας τάξης και την απονομή της δικαιοσύνης εμπίπτουν στην αρμοδιότητα ενός ξεχωριστού υπουργείου δικαιοσύνης.
Παραπομπές
Υπουργοί Εσωτερικών
Υπουργεία Εσωτερικών
|
575940
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85
|
Πανίκος Λεωνίδου
|
Ο Πανίκος (Παναγιώτης) Λεωνίδου (Πάχνα Λεμεσού, 15 Ιουνίου 1959) είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Από το 2016 είναι βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού εκλεγμένος με το ΔΗΚΟ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Πανίκος Λεωνίδου γεννήθηκε στην Πάχνα στις 15 Σεπτεμβρίου 1959. Ομιλεί πέρα από την ελληνική και την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε δημόσια διοίκηση και πολιτικές επιστήμες στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και νομικά στο ίδιο πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια ακολούθησε σπουδές στον ελληνικό πολιτισμό στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Εργάζεται ως δικηγόρος.
Είναι νυμφευμένος με την Ελένη Παπαϊωάννου και έχει δύο υιούς και μία κόρη.
Πολιτική διαδρομή
Στις Δημοτικές εκλογές του 1991 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Λεμεσού με το ΔΗΚΟ, θέση στην οποία επανεκλέχθηκε στις Δημοτικές εκλογές του 1996. Την περίοδο 1991-2000 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λεμεσού-Αμαθούντας (ΣΑΛΑ). Την περίοδο 2003-2011 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Αρχής Λιμένων Κύπρου. Την περίοδο 2011-2016 ήταν αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου.
Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρείας Θεατρικής Ανάπτυξης Λεμεσού (ΕΘΑΛ) και πρόεδρος του Παγκύπριου Συνδέσμου Δημόσιας Διοίκησης και Πολιτικών Επιστημών. Από τον Φεβρουάριου του 2014 είναι πρόεδρος της Επαρχιακής Επιτροπής ΔΗΚΟ Λεμεσού, μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΔΗΚΟ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2016 εκλέχτηκε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού με το ΔΗΚΟ για την ΙΑ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Ως βουλευτής, είναι μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Νομικών και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού. Από τον Οκτώβριο του 2018 είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΚΟ από τον Οκτώβριο του 2018.
Επανεκλέγηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2021 για την ΙΒ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλευτές εκλεγμένοι με το Δημοκρατικό Κόμμα
Βουλευτές Λεμεσού
Κύπριοι δικηγόροι
Βουλευτές ΙΑ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Βουλευτές ΙΒ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
|
388288
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B9%CE%BA%20%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Έρικ Χόλντερ
|
Ο Έρικ Χίμπτον Χόλντερ (γεννημένος στις 21 Ιανουαρίου 1951) είναι από το 2009 ο 82ος Γενικός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Χόλντερ υπηρετεί στην κυβέρνηση Ομπάμα, ενώ είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός που ανέλαβε την θέση του Γενικού Εισαγγελέα. Αποτελεί επίσης ένα από τρία μέλη της πρώτης κυβέρνησης Ομπάμα που εξακολουθούν να υπηρετούν στις θέσεις τους.
Προηγουμένως είχε υπηρετήσει ως δικαστής του στο Ανώτατο Δικαστήριο της Περιφέρειας της Κολούμπια και ως Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών. Αργότερα έγινε Αναπληρωτής Γενικός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών και εργάστηκε για το δικηγορικό γραφείο Covington & Burling στην Ουάσιγκτον. Κατά την προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 απετέλεσε τον νομικό σύμβουλό του και ένα από τα τρία μέλη της επιτροπής για την επιλογή του αντιπροέδρου της χώρας.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 2014 ο Έρικ Χόλντερ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από το αξίωμά του για προσωπικούς λόγους. Ωστόσο, θα παραμείνει στη θέση του μέχρι να διοριστεί ο αντικαταστάτης του.
Παραπομπές
Αμερικανοί δικηγόροι
Γενικοί Εισαγγελείς των Ηνωμένων Πολιτειών
|
225759
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%B1%20%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Ήραια Συρίας
|
Η Ήραια ήταν αρχαία ελληνική πόλη της Συρίας.
Η μοναδική πηγή για την ύπαρξη της πόλεως είναι ο Αππιανός ο οποίος την κατατάσσει στις πόλεις που ιδρύθηκαν από τον Σέλευκο. Δεν είναι γνωστό αν κατά την ίδρυση της πόλης προσήλθαν άποικοι από την ομώνυμη πόλη της Αρκαδίας, αλλά ούτε και η θέση της είναι γνωστή.
Παραπομπές
Αρχαίες πόλεις της Συρίας
|
3652
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1053
|
1053
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1053 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
Γεννήσεις
Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Β΄, κόμης της Βαρκελώνης
Βλαδίμηρος Β΄ Μονομάχος, μέγας πρίγκιπας του Κιέβου
Πέτρος ο Ερημίτης, Γάλλος ιερέας και σταυροφόρος
Φίλιππος Α΄ της Γαλλίας
Θάνατοι
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έτη
|
638558
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%20%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD
|
Δασοχώρι Σερρών
|
Το Δασοχώρι είναι οικισμός του Δήμου Ηρακλείας της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών. Υπάγεται στην κοινότητα Δασοχωρίου του δήμου Ηρακλείας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 834 κατοίκων.
Προσωπικότητες
Γεννήθηκαν στο Δασοχώρι
Ρένα Βιολάντη, Ελληνίδα τραγουδίστρια
Κατάγονται από το Δασοχώρι
Ιωάννης Γκέλιος, Έλληνας ποδοσφαιριστής
Χωριά του νομού Σερρών
Δήμος Ηρακλείας
|
333402
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD%20%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%82
|
Ντράγκαν Σουτάνοβατς
|
Ο Ντράγκαν Σουτάνοβατς (σερβικά : Драган Шутановац) (Βελιγράδι, 24 Ιουλίου 1968) είναι πολιτικός της Σερβίας και πρώην υπουργός άμυνας της Δημοκρατίας της Σερβίας. Πρώην αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής και ο γενικός του Δημοκρατικού κόμματος.
Βιογραφία
Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το γυμνάσιο στο Βελιγράδι. Αποφοίτησε από τη σχολή μηχανολόγων μηχανικών στον τομέα της υδροηλεκτρικής ενέργειας. Ειδικεύτηκε στον τομέα της ασφάλειας, ολοκλήρωσε ειδικά μαθήματα στις Ηνωμένες πολιτείες όπου και έλαβε το πτυχίο του στον τομέα της επιβολής του νόμου, επίσης πτυχίο στον τομέα της ασφάλειας και σε θέματα εποπτείας.
Είναι παντρεμένος με την Μαρία και έχει δύο γιους, κουμπάρος στο γάμο του ήταν τότε πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς.
Τον Νοέμβριο του 2000 διορίστηκε ειδικός σύμβουλος του υπουργού εσωτερικών, και τον Απρίλιο και Μάιο του 2000 είχε υπηρετήσει στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Από την 1η Νοέμβριου του 2001 έως τον Φεβρουάριο του 2003 ήταν βοηθός του ομοσπονδιακού υπουργού εσωτερικών.
Από το 2002 έως το 2003 ήταν ο πρόεδρος άμυνας και ασφάλειας της εθνικής συνέλευσης της Δημοκρατίας της Σερβίας. Δύο φορές εξελέγη βουλευτής στη εθνοσυνέλευση της Δημοκρατίας της Σερβίας το 2000 και το 2003. Ήταν υπουργός Άμυνας της Δημοκρατίας της Σερβίας από τις 15 Μαΐου 2007 μέχρι το 2008 στις κυβερνήσεις Βόισλαβ Κοστούνιτσα του 2007 και Μίρκο Τσβέτκοβιτς του 2008.
Πηγές
Биографија на сајту Владе Републике Србије
Лепа Брена ме будила у војсци („Ало“, 13. новембар 2011)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Υπουργοί άμυνας της Σερβίας
Βουλευτές της Σερβίας
|
648193
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%AC%CF%82
|
Απάς
|
Το Απάς (, Απάχ) είναι μια κοινότητα στο νομό Μοζέλ στο Γκραντ Εστ στη βορειοανατολική Γαλλία.
Το Απάς απέχει 2 χιλιόμετρα από το Σιρκ-λε-Μπαν, 25 χιλιόμετρα από Τιονβίλ και 50 χιλιόμετρα από την Μετς . Βρίσκεται στα σύνορα της Γερμανίας και του Λουξεμβούργου, ενώ οι δήμοι που είναι ακριβώς απέναντι από τα σύνορα είναι το Περλ στη Γερμανία και το Σένγκεν στο Λουξεμβούργο.
Ένα φυσικό απόθεμα για ορχιδέες βρίσκεται κατά μήκος των λόφων ασβεστόλιθου, από τα οποίους υπάρχουν πολλές στην πόλη.
Πληθυσμός
Δείτε επίσης
Κατάλογος κοινοτήτων της Μοζέλ
Παραπομπές
Βιβλιογραφικές αναφορές
Στατιστικά στοιχεία INSEE
Κοινότητες της Μοζέλ
|
47689
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9A%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AF
|
Μαρία Κιουρί
|
Η Μαρία Σαλώμη Σκουοντόφσκα-Κιουρί (Maria Salomea Skłodowska-Curie, 7 Νοεμβρίου 1867 - 4 Ιουλίου 1934) ήταν Πολωνή φυσικός και χημικός. Σε συνεργασία με τον σύζυγό της, Πιερ Κιουρί, ανακάλυψε το ράδιο και μελέτησε τα φαινόμενα της ραδιενέργειας. Ανακάλυψε επίσης το πολώνιο και υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το Βραβείο Νόμπελ στη Φυσική (1903) και τη Χημεία (1911). Υπήρξε η πιο φημισμένη γυναίκα επιστήμων της εποχής της, γνωστή επίσης ως Μαντάμ Κιουρί.
Βιογραφία
Νεανικά χρόνια
Η Μαρία Σκουοντόφσκα γεννήθηκε το 1867 στη Βαρσοβία και ήταν το πέμπτο παιδί ευκατάστατης οικογένειας. Ο πατέρας της, Βουαντίσουαφ Σκουοντόφσκι (Władysław Skłodowski), ήταν καθηγητής φυσικής και μαθηματικών και υποδιευθυντής σε Λύκειο θηλέων της Βαρσοβίας ενώ η μητέρα της, Μαρία, η οποία ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια χωρίς όμως οικονομική άνεση, ήταν καθηγήτρια σε σχολή της ίδιας πόλης. Οι γονείς της τής είχαν δώσει τρία υποκοριστικά: Μάνια, Μανιούσια, Αντσιουπέτσιο. Η Μαρία Σκουοντόφσκα μαζί με τα τέσσερα αδέλφια της μεγάλωσε σε δύσκολη εποχή για την Πολωνία, αφού δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από την αποτυχημένη επανάσταση του 1863. Από μικρή ξεχώριζε στο σχολείο για τις ικανότητες της, κυρίως στη φυσική και στα μαθηματικά. Η δυστυχία όμως δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειάς της. Το 1874 ήταν δύσκολη χρονιά, καθώς η μητέρα της πήγε στη Νίκαια για θεραπεία από φυματίωση και τον ίδιο χρόνο ο πατέρας της έπεσε σε κυβερνητική δυσμένεια, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο μισθός του και να του αφαιρεθεί το διαμέρισμα που του είχε παραχωρηθεί. Δύο χρόνια αργότερα η αδελφή της, Σοφία, πέθανε από τύφο, ενώ το 1878 η μητέρα της, Μαρία, απεβίωσε. Παρ' όλες τις κακουχίες, η Μαρία Σκουοντόφσκα συνέχισε τις σπουδές της σε κρατικό γυμνάσιο και αποφοίτησε με επιτυχία. Εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν η φοίτηση γυναικών στα πολωνικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να πρέπει να μετακομίσει στο εξωτερικό. Όμως η φτώχεια της οικογένειας την ανάγκασε να αναζητήσει εργασία ως γκουβερνάντα και δασκάλα σε πλούσιες οικογένειες, ενώ ταυτόχρονα, μαζί με τη φίλη της Μαρία Ρακόφσκα και τις δύο αδελφές της, παρακολούθησε μαθήματα στο παράνομο «Ιπτάμενο Πανεπιστήμιο». Εκείνη την περίοδο μεγάλο μέρος του μισθού της το έστελνε στην αδελφή της, Μπρονισουάβα, που σπούδαζε ιατρική στο Παρίσι.
Στην οικογένεια όπου εργαζόταν γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Καζίμιεζ Μπουοντίφσκι, αλλά ύστερα από παρέμβαση των γονέων του το ειδύλλιο διαλύθηκε.
Σπουδές
Το 1891, σε ηλικία 24 ετών, μετακόμισε στο σπίτι τής μεγαλύτερης αδελφής της, Μπρονισουάβα, στο Παρίσι για να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή Θετικών επιστημών του πανεπιστημίου της Σορβόνης. Τα φοιτητικά της χρόνια ήταν δύσκολα λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της διαμονής της στο Καρτιέ Λατέν περιόρισε σε τόσο μεγάλο βαθμό τα γεύματα της, ώστε λιποθύμησε και αναγκάστηκε να επιστρέψει, ύστερα από πιέσεις του γαμπρού της, Καζίμιερζ Ντουούσκι, στο σπίτι της αδελφής της. Αφού ανέρρωσε, επέστρεψε στο δικό της διαμέρισμα. Σημαντική οικονομική ενίσχυση για τη συνέχιση των σπουδών της έλαβε από ένα πολωνικό ίδρυμα, το οποίο της παραχώρησε υποτροφία 600 ρουβλίων. Η καθημερινή της ζωή περιελάμβανε διάβασμα και λίγες ώρες ύπνου, ενώ απέφευγε να κάνει παρέα με Γάλλους και διατηρούσε επαφές μόνο με λιγοστούς Πολωνούς φοιτητές και επιστήμονες. Τελικά η Μαρία Σκουοντόφσκα αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Σορβόνης με τα πτυχία των μαθηματικών, της χημείας και της φυσικής.
Η γνωριμία της με τον Πιερ Κιουρί
Η Μαρία Σκουοντόφσκα συνάντησε για πρώτη φορά τον Πιερ Κιουρί τον Φεβρουάριο του 1894. Γνωρίστηκαν μέσω του καθηγητή Φυσικής του Πανεπιστημίου Φριμπούρ της Πολωνίας Μ. Κοβάλσκι. Ο Πιερ Κιουρί είχε σπουδάσει Φυσική στη Σορβόνη και ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερος της. Στην αρχή της γνωριμίας τους αναπτύχθηκε αμοιβαίος αλληλοσεβασμός που εξελίχθηκε σε βαθύτερο αίσθημα. Η χαρά και ο ενθουσιασμός της Μαρίας δεν περιγραφόταν όταν ο Πιερ της χάρισε το βιβλίο του «Περί της συμμετρίας στα φυσικά φαινόμενα. Συμμετρία μεταξύ ηλεκτρικού πεδίου και μαγνητικού πεδίου» με αφιέρωση που έγραφε: «Στη δεσποινίδα Σκουοντόφσκα με τον σεβασμό και τη φιλία του συγγραφέα Πιερ Κιουρί». Τον Μάιο του 1894 ο Πιερ έκανε πρόταση γάμου στη Μαρία Σκουοντόφσκα, αλλά εκείνη απάντησε αρνητικά λόγω της προοπτικής να εγκαταλείψει για πάντα τη Βαρσοβία και τον πατέρα της. Τελικά, μετά από ένα χρόνο, η Μαρία αποδέχθηκε την πρόταση του Πιερ και παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο στο δημαρχείο του Παρισιού. Στον γάμο δεν είχαν καν δαχτυλίδια, επειδή ο Πιερ Κιουρί δήλωνε άθεος. Ο μήνας του μέλιτος που ακολούθησε ήταν μάλλον ασυνήθιστος, αφού πραγματοποίησαν τον γύρο της Γαλλίας με ποδήλατα. Από τότε η Μαρία Σκουοντόφσκα απέκτησε το επώνυμο Κιουρί, με το οποίο έγινε ευρέως γνωστή. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1897 απέκτησαν την κόρη τους Ειρήνη και το 1904 τη δεύτερη κόρη τους, Εύα. Η Εύα πέθανε σε ηλικία 103 ετών στις 22 Οκτωβρίου του 2007.
Μετά τον γάμο της με τον Πιερ Κιουρί, η Μαρία συνέχισε τις επιστημονικές έρευνές της. Στην ανατροφή των δύο παιδιών τους βοήθησε ο πατέρας του Πιερ, ο οποίος ήταν χήρος. Χαρακτηριστικό στην ανατροφή που έδωσε στις κόρες της είναι ότι δεν τις ώθησε σε καμία θρησκεία, αφήνοντας αυτές να επιλέξουν ποια προτιμούν. Τα παιδιά της Κιουρί ακολούθησαν την εξής πορεία στη ζωή τους: η Εύα Κιουρί-Λαμπουίς έγινε συγγραφέας και έγραψε τη βιογραφία της μητέρας της με τίτλο «Μαντάμ Κιουρί», ενώ η Ιρέν Ζολιό-Κιουρί παντρεύτηκε τον μαθητή της μητέρας της και φυσικό Φρεντερίκ Ζολιό, σπούδασε φυσικός και βραβεύτηκε με το Νομπέλ Χημείας.
Το 1906 ο Πιερ Κιουρί, ενώ διέσχιζε τον δρόμο, σε μια στιγμή αφηρημάδας παρασύρθηκε από άμαξα και σκοτώθηκε. Αμέσως μετά τον θάνατό του, χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης έφτασαν στο σπίτι τους από πολιτικούς, επιστήμονες και αγνώστους. Η κηδεία έγινε στο νεκροταφείο του Σο, όπου η Μαρία συνοδευόταν από τον πεθερό της. Τον επικήδειο εκφώνησε ο φίλος του Πιερ, Ανρί Πουανκαρέ.
Τελευταία χρόνια
Μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του Πιερ Κιουρί, το 1910, η Μαρία σύναψε σχέση με τον Πολ Λανζεβάν, πέντε χρόνια μικρότερό της και πατέρα τεσσάρων παιδιών, πρώην μαθητή του συζύγου της και εν διαστάσει παντρεμένο. Στο άκουσμα της είδησης από τον γαλλικό τύπο, η γαλλική κοινωνία κατέκρινε τη Μαρία Κιουρί, με αποτέλεσμα σε συνδυασμό με μια αρρώστια που την ταλαιπωρούσε, να κινδυνεύσει σοβαρά η υγεία της. Ενδεικτική περίπτωση της στάσης που κράτησε ο γαλλικός τύπος απέναντί της είναι η αποσιώπηση της απονομής του Νομπέλ Χημείας στη Μαρία Κιουρί το 1911. Σχεδόν καμία εφημερίδα δεν έγραψε σχετικά με τη διάκριση της Κιουρί. Παρ' όλα αυτά, εκείνη δεν σταμάτησε ποτέ να αποκαλεί τη Γαλλία δεύτερη πατρίδα της.
Σημαντική είναι η προσφορά της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου εφοδίασε με δικά της έξοδα πολλά πολεμικά νοσοκομεία με συσκευές ακτίνων Χ, έτσι ώστε να εντοπίζονται τα θραύσματα και οι σφαίρες που ήταν καρφωμένες στα σώματα των στρατιωτών. Υπολογίζεται ότι η ίδια, με τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει από τα δύο βραβεία Νομπέλ, έστησε περίπου 250 ακτινολογικούς θαλάμους στα πολεμικά μέτωπα.
Το 1912 η Μαρία Κιουρί χειρουργήθηκε στα νεφρά. Από το 1933 η υγεία της είχε κλονιστεί σημαντικά λόγω της έκθεσής της στη ραδιενέργεια (έπασχε από λευχαιμία). Έτσι, στις 4 Ιουλίου του 1934 απεβίωσε, αφήνοντας πίσω της πραγματικά μεγάλο έργο. Ενταφιάστηκε δίπλα στον άντρα της στο κοιμητήριο του Σο. Το 1995 τα οστά της μεταφέρθηκαν στο Πάνθεον, το μαυσωλείο στο οποίο βρίσκονται θαμμένοι οι «μεγάλοι άνδρες» της Γαλλίας. Η Μαρία Κιουρί θεωρείται από τον καθηγητή της Ιατρικής Πιερ Ρεγκό ένα από τα πρώτα θύματα της ραδιενέργειας.
Επιστημονικό έργο
Η Μαρία Κιουρί έγινε γνωστή για την ανακάλυψη του ραδίου και τις μελέτες για τη ραδιενέργεια. Από το 1891 μελετούσε τις εργασίες του Μπεκερέλ με κύριο θέμα τις ακτινοβολίες που εξέπεμπαν τα άλατα του ουρανίου με αποτέλεσμα, ύστερα από παρότρυνση του ίδιου του Μπεκερέλ, να διαλέξει για θέμα της διατριβής της αυτά τα φαινόμενα. Για την πρόοδο των ερευνών της, το πανεπιστήμιο της Σορβόνης τής παραχώρησε μια υπόγεια αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό. Παρ' όλες τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στο εργαστήριο, η Μαρία Κιουρί απέδειξε ότι η εκπομπή των ακτίνων ήταν μια ιδιότητα των ατόμων του ουρανίου και ότι η ένταση της ακτινοβολίας που παραγόταν από το ουράνιο ήταν ανάλογη της ποσότητας. Επίσης, διαπίστωσε ότι η εκπομπή των ακτίνων δεν επηρεαζόταν από τις εξωτερικές μεταβολές, καθώς και ότι, εκτός από το ουράνιο, κάποιες ενώσεις του στοιχείου του θορίου εξέπεμπαν επίσης ακτινοβολία. Ύστερα από αυτές τις πρώτες ανακαλύψεις, η Μαρία Κιουρί πρότεινε την αλλαγή του ονόματος από «ακτίνες ουρανίου» σε «ραδιενέργεια», η οποία περιγράφει γενικά την ιδιότητα της εκπομπής ακτινοβολιών. Η πιο σημαντική όμως παρατήρηση ήταν ότι μερικά ορυκτά ουρανίου παρουσίαζαν πολύ πιο ισχυρή ραδιενέργεια από το ουράνιο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση συνάρπασε τον Πιέρ Κιουρί, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις έρευνές του στους κρυστάλλους για να βοηθήσει τη Μαρία στο δύσκολο έργο της.
Στις 18 Ιουλίου του 1898 οι Κιουρί ανακοινώνουν στην επιστημονική κοινότητα την ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου, του πολωνίου, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πατρίδας της Μαρίας Κιουρί. Στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους αναγγέλλεται από το ζεύγος Κιουρί η ανακάλυψη του ραδίου. Τα συγκεκριμένα στοιχεία είχαν ανιχνευθεί με τη βοήθεια της ραδιενέργειας. Προσπάθησαν να απομονώσουν τα δύο νέα στοιχεία. Για τέσσερα χρόνια εξέταζαν τύπους ορυκτών που προμηθεύονταν από ορυχείο της Βοημίας. Τον διαχωρισμό του ραδίου τον πέτυχαν με κλασματική κρυστάλλωση, εκμεταλλευόμενοι τη μικρότερη διαλυτότητα του χλωριούχου ραδίου σε σχέση με το χλωριούχο βάριο. Τελικά το 1902 κατάφεραν και απομόνωσαν 1/10 του γραμμαρίου καθαρό ράδιο και 1/20 καθαρό πολώνιο. Επιπλέον προσδιόρισαν τα ατομικά τους βάρη. Έτσι, ύστερα από μερικές έρευνες των επιστημόνων, τα δύο νέα στοιχεία αναγνωρίστηκαν επισήμως από την επιστημονική κοινότητα.
Εντύπωση προκαλεί ότι δεν κατοχύρωσαν τις μεθόδους τους για την απομόνωση των στοιχείων, επειδή δεν συμβάδιζε με το επιστημονικό πνεύμα. Οι Κιουρί ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία του ραδίου κατέστρεφε τους καρκινικούς όγκους (Ραδιοθεραπεία). Η μέθοδος της ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το 1906 από τη Μαρία Κιουρί, όταν υπολόγισε τις σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο. Το 1910 δημοσίευσε το θεμελιώδες έργο της «Μελέτη επί της ραδιενέργειας», ενώ τον επόμενο χρόνο κατάφερε να απομονώσει το μεταλλικό ράδιο. Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Ραδίου στο Παρίσι ένα έργο της με τίτλο: «Ραδιενέργεια, συγγραφέν υπό της Μαρίας Κιουρί, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, κατόχου βραβείων Νομπέλ Φυσικής και Χημείας».
Τίτλοι και διακρίσεις
Το 1903 η Μαρία Κιουρί έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης με βαθμό Άριστα. Τον ίδιο χρόνο το ζεύγος Κιουρί βραβεύθηκε με το Νομπέλ Φυσικής, το οποίο μοιράστηκαν με τον Ανρί Μπεκερέλ. Επίσης το 1903 βραβεύθηκαν από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου με το βραβείο Ντέιβι. Τον επόμενο χρόνο έλαβαν το βραβείο Ματεούτσι. Το 1906 η Μαρία Κιουρί γινόταν η πρώτη γυναίκα στη Γαλλία που της δινόταν έδρα πανεπιστημίου, ενώ ήταν επίσης η πρώτη γυναίκα που έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Το 1911 βραβεύθηκε με το Νομπέλ Χημείας από τη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, παρ' όλο που λίγους μήνες νωρίτερα η Ακαδημία Επιστημών της Γαλλίας είχε αρνηθεί να τη δεχτεί ως μέλος της. Είναι η πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Νόμπελ, ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε δύο βραβεία Νόμπελ, και ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε βραβεία Νόμπελ σε δύο διαφορετικές επιστήμες. Το 1921 επισκέφθηκε τις Η.Π.Α. και προσκλήθηκε σε επίσημο δείπνο από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ουόρεν Χάρντινγκ, που της δώρισε ένα γραμμάριο ραδίου αξίας 200.000 δολαρίων, το οποίο με τη σειρά της δώρισε στο Ινστιτούτο Ραδίου του Παρισιού. Τον ίδιο χρόνο αναγορεύεται επίτιμη διδάκτωρ σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια των Η.Π.Α., ενώ γίνεται και επίτιμη δημότης της Νέας Υόρκης. Τον Φεβρουάριο του 1922 η Μαρία Κιουρί εκλέγεται από την Ιατρική Ακαδημία του Παρισιού «ελεύθερος εταίρος» της.
Μερικούς μήνες αργότερα εκλέγεται από το συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών μέλος της διεθνούς επιτροπής πνευματικής συνεργασίας. Το 1929 ξαναεπισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, προσκεκλημένη του προέδρου των Η.Π.Α. Χέρμπερτ Χούβερ. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ινστιτούτου Ραδίου στη Βαρσοβία, το οποίο εγκαινίασε το 1932, παρουσία του προέδρου της Πολωνικής Δημοκρατίας. Το 1944 ονομάστηκε προς τιμήν της το Πολωνικό πανεπιστήμιο Μαρία Σκλοντόφσκα-Κιουρί. Τέλος, η επιστημονική κοινότητα, σε ένδειξη σεβασμού προς τη Μαρία Κιουρί, έδωσε το όνομά της σε μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας (το κιουρί ή Ci) και στο τεχνητό χημικό στοιχείο με ατομικό αριθμό 96 (το κιούριο). Επίσης, η Μαρία Κιουρί απεικονιζόταν σε χαρτονομίσματα στη Γαλλία (σε χαρτονόμισμα 500 φράγκων) και στην Πολωνία (σε χαρτονόμισμα 20.000 ζουότι, το 1989).
Θάνατος
Η Κιουρί επισκέφτηκε την Πολωνία για τελευταία φορά στις αρχές του 1934. Λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Ιουλίου 1934, πέθανε στο σανατόριο στο Πασί, στην Άνω Σαβοΐα, από απλαστική αναιμία που πιστευόταν ότι είχε προκληθεί από τη μακρόχρονη έκθεσή της στην ακτινοβολία. Οι βλαβερές επιπτώσεις της ιονίζουσας ακτινοβολίας ήταν άγνωστες την περίοδο της εργασίας της, η οποία διεξαγόταν χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι παράμετροι ασφάλειας που αναπτύχθηκαν αργότερα. Συχνά μετέφερε δοκιμαστικούς σωλήνες που περιείχαν ισότοπα στην τσέπη της και τους αποθήκευε στο συρτάρι του γραφείου της, παρατηρώντας στο αχνό φως ό,τι εκλυόταν από τις ουσίες στο σκοτάδι. Η Κιουρί επιπλέον ήταν εκτεθειμένη σε ακτίνες Χ χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό ενόσω υπηρετούσε ως ακτινολόγος σε διάφορα νοσοκομεία στη διάρκεια του πολέμου. Παρ' όλο που βρισκόταν σε συνεχή έκθεση για δεκαετίες στην ακτινοβολία, ποτέ της δεν συνειδητοποίησε τα προβλήματα υγείας που θα μπορούσε να είχε από την έκθεσή της στην ακτινοβολία.
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδ. Τεγόπουλος-Μανιατέας, Αθήνα 1996
Ε΄ Ιστορικά, Μαρία Κιουρί, η κυρία της Επιστήμης, εκδ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2003
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
http://www.e-telescope.gr/gr/cat04/art04_031110.htm
https://web.archive.org/web/20131031052900/http://www.aip.org/history/curie/contents.htm
Marie and Pierre Curie and the Discovery of Polonium and Radium
1903 Nobel Prize in Physics and 1911 Nobel Prize in Chemistry
The official web page of Maria Curie Skłodowska University in Lublin, Poland στα Αγγλικά.
Detailed Biography at Science in Poland website
Long biography
Maria Skłodowska-Curie Museum in Warsaw
Marie Curie: A Nobel Prize Pioneer at the Panthéon
European Marie Curie Fellowships
Marie Curie Fellowship Association
Marie Curie Cancer Care, UK
Marie Sklodowska Curie: Her Life as a Media Compendium
Ron Schuler's Parlour Tricks: Marie Curie
Annotated bibliography of Marie Curie from the Alsos Digital Library
Obituary, New York Times, July 5, 1934 Mme. Curie Is Dead; Martyr to Science
Marie Curie on the 500 French Franc and 20000 old Polish Zloty banknotes.
Biography resources dedicated to Marie Curie
Πολωνοί φυσικοί
Πολωνοί χημικοί
Βραβευμένοι με Νόμπελ Φυσικής
Βραβευμένοι με Νόμπελ Χημείας
Πολωνοί νομπελίστες
Χημικοί του 20ού αιώνα
Χημικοί του 19ου αιώνα
Φυσικοί του 19ου αιώνα
Φυσικοί του 20ού αιώνα
Πολωνοί άθεοι
|
139307
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%20%CE%9D%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD
|
Οι Νιμπελούνγκεν
|
Οι Νιμπελούνγκεν (γερμ. Die Nibelungen) είναι γερμανική κινηματογραφική ταινία του βωβού κινηματογράφου σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος φέρει τον τίτλο Ζίγκφριντ (γερμ. Siegfried), ενώ το δεύτερο μέρος φέρει τον τίτλο Η εκδίκηση της Κρίμχιλντ (γερμ. Kriemhilds Rache). Η σκηνοθεσία είναι του Φριτς Λανγκ το 1922 και 1924 σε σενάριο της Τέα φον Χάρμπου. Η ιστορία βασίζεται στο γερμανικό μυθολογικό έπος Nibelungenlied.
Πλοκή
Μέρος Α': Ζίγκφριντ
Ο νεαρός Ζίγκφριντ ζει στο εργαστήρι του νάνου Μίμε. Μια μέρα ακούει έναν γέρο να διηγείται την ιστορία της ομορφότερης γυναίκας, της Μπρουνχίλντε. Κανείς όμως δεν ξέρει που μένει. Ο Ζίγκφριντ αποφασίζει να ξεκινήσει για να βρει την Μπρουνχίλντε. Στον δρόμο του συναντάει τον δράκο και τον σκοτώνει. Το αίμα του σκοτωμένου δράκου θα δώσει στον Ζίγκφριντ μαγικές δυνάμεις. Στην συνέχεια ο Ζίγκφριντ συναντάει τον βασιλιά των νάνων, Άλμπεριχ και τον νικάει. Ο Ζίγκφριντ του παίρνει τον αμύθητο θησαυρό των νάνων, μαζί με το μαγικό σπαθί Μπάλμουνγκ και την μαγική σκούφια που κάνει όποιον τη φοράει να γίνεται αόρατος ή να παίρνει όποια μορφή θέλει. Μια μέρα ο Ζίγκφριντ θα φτάσει στο παλάτι του βασιλιά Γκύντερ της Βουργουνδίας στην Βορμς, όπου πέφτοντας θύμα του μαγικού φίλτρου στα δόλια σχέδια του Χάγκεν θα ζητήσει το χέρι της Κρίμχιλντ που είναι αδερφή του βασιλιά Γκύντερ. Ο Γκύντερ του θέτει τον όρο, να τον υποδουλώσει την πολεμοχαρή βασίλισσα του βορά, την Μπρουνχίλντε, και να του την χαρίσει για γυναίκα. Ο Ζίγκφριντ συναντά την Μπρουνχίλτε, και με την βοήθεια των μαγικών του δυνάμεων νικάει την Μπρουνχίλντε. Έτσι οι δύο γάμοι, του Γκύντερ με την Μπρουνχίλντε και του Ζίγκφριντ με την Κρίμχιλντ, θα πραγματοποιηθούν. Η Μπρουνχίλντε όμως είναι πολύ άγρια, και γι' αυτό ο Γκύντερ παρακαλεί τον Ζίγκφριντ όλο και πιο συχνά να μεταμορφωθεί για να την καταπραΰνει. Τα πράγματα όμως θα πάρουν όλο και πιο δραματική τροπή. Η Μπρουνχίλντε κάποια μέρα ανακαλύπτοντας την απάτη θα εκδικηθεί προδίνοντας τον Ζίγκφριντ στον Χάγκεν που θα τον σκοτώσει ύπουλα. Στο τέλος του πρώτου μέρους η Κρίμχιλντ θα ορκιστεί εκδίκηση για τον χαμό του άντρα της.
Μέρος Β': Η εκδίκηση της Κρίμχιλντ
Η Κρίμχιλντ ορκίζεται εκδίκηση και εγκαταλείπει το παλάτι. Θα πάει στους βάρβαρους Ούνους, όπου θα παντρευτεί τον βασιλιά Έτσελ και θα ξεκινήσει μια καινούργια ζωή. Δεν ξεχνάει όμως το μίσος που τρέφει για τον δολοφόνο του πρώην άνδρα της. Όταν μετά από λίγο καιρό θα γεννήσει το πρώτο της παιδί, ένα αγόρι και πρωτότοκο διάδοχο του βασιλιά Έτσελ, θα ζητήσει από τον βασιλιά να στείλει αγγελιαφόρους για να αναγγείλουν το γεγονός και για να προσκαλέσουν τον βασιλιά Γκύντερ και την ακολουθία του στην γιορτή προς τιμή του νεογέννητου. Ο Γκύντερ ακολουθεί την πρόσκληση και φτάνει με πολλούς ακόλουθους, συγγενείς, ευγενείς και στρατιώτες. Η Κρίμχιλντ απαιτεί από τον βασιλιά Έτσελ να σκοτώσει τον δολοφόνο του Ζίγκφριντ και να αποκαταστήσει την τιμή της. Ο βασιλιάς Έτσελ αρνείται, λέγοντας ότι οι φιλοξενούμενοι ανέκαθεν τιμώνται. Τότε λοιπόν η Κρίμχιλντ απευθύνθηκε στους Ούνους πολεμιστές και έταξε ένα μεγάλο δώρο σε όποιον σκοτώσει τον Χάγκεν. Οι Βουργουνδοί που υποψιάστηκαν την παγίδα θα εμφανιστούν στο δείπνο με τις πανοπλίες τους και αρματωμένοι. Ενώ η γιορτή αρχίζει ομαλά, σε μια παραπλήσια σπηλιά, εκεί που μεθοκοπούν οι απλοί στρατιώτες, οι Ούνοι θα τραβήξουν τα μαχαίρια και μέσα στο γλέντι θα σκοτώσουν μερικούς από τους παρευρισκόμενους Βουργουνδούς στρατιώτες. Το μαντάτο φτάνει και στην βασιλική αίθουσα που γιορτάζει ο βασιλιάς με τους καλεσμένους του, και κάνει την πορεία της γιορτής να εκτροχιαστεί. Οι Βουργουνδοί για να υπερασπιστούν αρπάζουν τον βρεφικό πρίγκηπα και τον σκοτώνουν. Στην μάχη ανάμεσα στους Ούνους και τους Βουργουνδούς που θα ξεσπάσει, οι Βουργουνδοί θα καταφέρουν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και να ταμπουρωθούν μέσα στην αίθουσα. Ζητούν να τους αφήσουν να φύγουν σώοι, αλλά η Κρίμχιλντ δεν δέχεται. Επιμένει να τους αφήσει όλους ελεύθερους, υπό τον όρο της παράδοσης του Χάγκεν. Οι Βουργουνδοί δεν δέχονται και προτιμούν να μείνουν ενωμένοι ως τον θάνατο. Οι Ούνοι απ' έξω πολιορκούν το κτίριο και του βάζουν φωτιά. Οι Βουργουνδοί υπερασπίζονται τους εαυτούς τους έως το τέρμα σε μια πολύνεκρη μάχη και σε ολοκληρωτική καταστροφή.
Κριτική του έργου
Το έργο Die Nibelungen ήταν η δεύτερη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του Φριτς Λανγκ, ένα από τα πιο εμπορικά κινηματογραφικά έργα της δεκαετίας του 1920 και ένας σημαντικός σταθμός στην ιστορία της κινηματογραφίας. Είναι έργο πολύπλοκο με οπτικά εφέ και εξαίρετους ηθοποιούς. Εκτός από την υψηλή σκηνοθετική ποιότητα και την εξαιρετική ηθοποιία οι κριτικές της εποχής εκφράστηκαν επαινετικά γα την μάσκα, τα κουστούμια και τα σκηνικά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κριτική κ.α. για το πρώτο μέρος στο Filmportal.de
Κριτική κ.α. για το δεύτερο μέρος στο Filmportal.de
http://www.imdb.de/title/tt0015175 Siegfried
http://www.imdb.de/title/tt0015174 Kriemhilds Rache
Ταινίες του 1924
Εξπρεσιονισμός
Γερμανικές ταινίες
Βωβές ταινίες
Γερμανικές ταινίες φαντασίας
Ταινίες σε παραγωγή Έριχ Πόμερ
Γερμανικές ασπρόμαυρες ταινίες
|
624167
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%AF%CF%83%CF%84%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%29
|
Ασίστ (ποδόσφαιρο)
|
Στο ποδόσφαιρο, η ασίστ είναι μία συμβολή από έναν παίκτη που βοηθά στην επίτευξη ενός γκολ. Οι στατιστικές για τις ασίστ των παικτών μπορούν να σημειώνονται επίσημα από τους διοργανωτές μίας διοργάνωσης ή ανεπίσημα, π.χ. από δημοσιογράφους ή διοργανωτές διοργανώσεων fantasy football. Η καταγραφή των ασίστ δεν αποτελεί μέρος των επίσημων Κανόνων του Παιχνιδιού και τα κριτήρια για την καταγραφή μίας ασίστ ενδέχεται να διαφέρουν. Η καταγραφή των ασίστ ουσιαστικά δεν υπήρχε καθόλου μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα, παρόλο που οι αναφορές των αγώνων ανέφεραν συνήθως έναν παίκτη που είχε δημιουργήσει ένα ή περισσότερα γκολ. Από τη δεκαετία του 1990, μερικά πρωταθλήματα έχουν κρατήσει επίσημα ρεκόρ ασίστ και έχουν βασίσει βραβεία πάνω σε αυτά.
Κριτήρια
Συνήθως, μία ασίστ πιστώνεται σε έναν παίκτη που πασάρει ή σεντράρει τη μπάλα στον σκόρερ. Μπορεί επίσης να απονεμηθεί σε έναν παίκτη του οποίου το σουτ αναπηδά (από έναν αμυνόμενο, τερματοφύλακα ή το δοκάρι) σε έναν συμπαίκτη που σκοράρει. Ορισμένα συστήματα μπορούν να πιστώσουν μία ασίστ σε παίκτη που κερδίζει ένα πέναλτι ή ένα άμεσο ελεύθερο λάκτισμα, τα οποία μετατρέπονται σε γκολ ή σε έναν επιτιθέμενο παίκτη που συνεισφέρει σε ένα αυτογκόλ. Ένα γκολ μπορεί να μην έχει ασίστ ή να έχει μία ασίστ. Μερικά συστήματα επιτρέπουν δύο ασίστ.
FIFA
Η Ομάδα Τεχνικής Μελέτης της FIFA είναι υπεύθυνη για την απονομή πόντων ασίστ στο Παγκόσμιο Κύπελλο της. Στην έκθεση της Ομάδας Τεχνικής Μελέτης για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, οι συγγραφείς υπολόγισαν για πρώτη φορά ανεπίσημες στατιστικές για τις ασίστ, αναπτύσσοντας τα ακόλουθα κριτήρια:
Μία ασίστ πιστώνονταν στον παίκτη που έδωσε την τελευταία πάσα στον σκόρερ.
Επιπλέον, ο τελευταίος πριν από τους δύο τελικούς κατόχους της μπάλας, θα μπορούσε να πιστωθεί ασίστ, υπό την προϋπόθεση ότι η ενέργεια του είχε αποφασιστική σημασία για την επίτευξη του γκολ.
Μετά από γκολ ύστερα από αναπηδήσεις, αυτοί οι παίκτες πιστώνονταν μία ασίστ, αν είχαν σουτάρει προς την εστία.
Μετά από γκολ που σημειώνονταν με πέναλτι ή με άμεσο ελεύθερο λάκτισμα που μετατράπηκε σε γκολ, ο παίκτης που το κέρδιζε έπαιρνε ένα πόντο.
Σε περίπτωση που ο σκόρερ είχε σημειώσει γκολ ύστερα από ατομική προσπάθεια, δεν απονέμονταν ασίστ.
Επίσης, δεν πιστώνονταν ασίστ, αν ο σκόρερ κέρδισε πλεονέκτημα από μία λάθος πάσα του αντιπάλου.
Η τεχνική έκθεση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 υιοθέτησε παρόμοια κριτήρια, αλλά άλλαξε το κριτήριο πέναλτι/ελεύθερου λακτίσματος:
Σε περίπτωση γκολ που προκύπτουν από πέναλτι, ο παίκτης που κέρδισε το φάουλ στην περιοχή λαμβάνει έναν πόντο ασίστ (εκτός αν, ο παίκτης ο οποίος κέρδισε την ποινή στη συνέχεια εκτελεί ο ίδιος το πέναλτι).
Το Planet World Cup έχει υπολογίσει κάποια αναδρομικά στοιχεία σχετικά με τις ασίστ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, αν και τα στοιχεία του 1986 διαφέρουν από τα στοιχεία της FIFA.
Η FIFA ξεκίνησε επίσημα την παρακολούθηση των ασίστ σε Παγκόσμια Κύπελλα από αυτό του 1994. Αυτό αποδόθηκε ευρέως στη δημοτικότητα των λεπτομερών στατιστικών μεταξύ των Αμερικανών φιλάθλων. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 ήταν επίσης το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο οι ασίστ χρησιμοποιήθηκαν ως παράγοντας για τον καθορισμό του βραβείου Χρυσό Παπούτσι για τον κορυφαίο σκόρερ. Στη διοργάνωση, τόσο ο Χρίστο Στόιτσκοφ, όσο και ο Ολέγκ Σαλένκο ήρθαν ισόπαλοι με 19 πόντους, με 6 γκολ και μία ασίστ.
Μεγάλη Βρετανία
Στη Μεγάλη Βρετανία, οι επίσημες στατιστικές αγώνων, συμπεριλαμβανομένης των ασίστ, για την Πρέμιερ Λιγκ, την Πρέμιερ Λιγκ Σκωτίας και την Αγγλική Φούτμολ Λιγκ παρέχονται από την PA Sport, υπό την επωνυμία Actim. Από τη σεζόν 2006-07, οι ασίστ έχουν ληφθεί υπόψη στην απόδοση παικτών του Actim Index της Πρέμιερ Λιγκ. Οι στατιστικές των ασίστ που παρέχονται από τις διοργανώσεις fantasy football, μπορεί να διαφέρουν από τα δεδομένα της Actim. Μερικοί ανεπίσημα πιστώνουν μία ασίστ σε οποιονδήποτε συμπαίκτη άγγιξε τελευταίος την μπάλα πριν από τον σκόρερ, ανεξάρτητα από άλλες συνθήκες του αγώνα. Το βραβείο «Premier League Playmaker» εισήχθη τη σεζόν 2017-18 για τον παίκτη με τις περισσότερες ασίστ κατά τη διάρκεια μίας σεζόν.
Γαλλία
Η γαλλική Λιγκ 1, απονέμει το Trophée de Meilleur Passeur (βραβείο του καλύτερου πασέρ) στον παίκτη με τις περισσότερες «αποφασιστικά πάσες» σε μία σεζόν, με τον πρωταθλητή της σεζόν 2013-14 να είναι ο Χάμες Ροδρίγες με 12. Η Commission des Compétitions του γαλλικού πρωταθλήματος, περιλαμβάνει τα μπλοκαρισμένα σουτ ως υποσύνολο των «αποφασιστικών πασών». Τη σεζόν 2012-13, ο Ματιέ Βαλμπουενά και ο Ντιμιτρί Παγιέ τερμάτισαν με 12 ασίστ, με το Βαλμπουενά να κερδίζει το τρόπαιο έχοντας λιγότερα μπλοκαρισμένα σουτ (3 έναντι 5) μεταξύ των συνολικών του.
Ηνωμένες Πολιτείες
Η αρχική Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ σημείωνε στατιστικές για τις ασίστ από την ίδρυσή της το 1968, όπως είχαν κάνει οι πρόγονοί της, η United Soccer Association και η National Professional Soccer League το προηγούμενο έτος. Ανάλογες στατιστικές είχαν ήδη διατηρηθεί στην καλαθοσφαίριση και στο χόκεϊ επί πάγου, όπου και τα δύο αθλήματα καθιερώθηκαν στη Βόρεια Αμερική.
Παραπομπές
Ορολογία ποδοσφαίρου
|
612400
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%20%CE%8C%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84
|
Χέρμαν Όμπριστ
|
Ο Χέρμαν Όμπριστ (23 Μαΐου 1862 στο Κίλχμπεργκ κοντά στη Ζυρίχη, Ελβετία - 26 Φεβρουαρίου 1927, Μόναχο , Γερμανία ) ήταν Γερμανός γλύπτης του κινήματος Γιούγκεντστιλ (Αρ Νουβό). Σπούδασε Βοτανική και Ιστορία. Η επίδραση αυτών των θεμάτων εντοπίζεται στο μεταγενέστερο έργο του στον τομέα των εφαρμοσμένων τεχνών. Ως δάσκαλος, άσκησε σημαντική επιρροή στην άνοδο και στη μετέπειτα ανάπτυξη του Γιούγκεντστιλ στη Γερμανία.
Βιογραφία
Ο Χέρμαν Όμπριστ ήταν γιος του γιατρού Καρλ Κάσπαρ Όμπριστ και της Άλις Τζέιν Γκραντ Νταφ, αδελφή του Βρετανού πολιτικού Μαουντστιούαρτ Γκραντ Νταφ. Σπούδασε φυσικές επιστήμες και ιατρική στη Χαϊδελβέργη. Έκανε πολλά ταξίδια στα οποία είχε οράματα που καθόρισαν την καλλιτεχνική του κλίση. Το 1887, αφού αποφάσισε να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών της Καρλσρούης για τη μελέτη τεχνικών της τέχνης.
Έλαβε βραβείο για την κεραμική και τα έπιπλα στην Έκθεση του Παρισιού του 1889. Το 1890, εγγράφηκε στα μαθήματα γλυπτικής στην Ακαντεμί Τζουλιάν στο Παρίσι. Την επόμενη χρονιά μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου κέρδιζε τα προς το ζην κυρίως αρθρογραφώντας για πολιτιστικά άρθρα. Το 1892, η πώληση ενός μοντέλου σιντριβανιού του έδωσε τα μέσα για μετακομίσει στη Φλωρεντία όπου άνοιξε εργαστήριο κεντημάτων με τον Μπερθ Ρουκέτ, ο οποίος μετακόμισε στο Μόναχο το 1895. Τα διακοσμητικά κεντήματα και γλυπτά του είχαν αυξανόμενη επιτυχία στη Γερμανία. Σε συνεργασία με τον Βίλχελμ φον Ντέμπσιτς, ίδρυσε μια σχολή σχεδίου στο Μόναχο, όπου σπούδασαν πολλοί φοιτητές συμπεριλαμβανομένου του Λούντβιχ Χίρσφελντ Μακ ο οποίος σπούδασε και στο Μπαουχάους. Στη συνέχεια επιδόθηκε σε μια έντονη δραστηριότητα ως συγγραφέας και ομιλητής και μίλησε για σχέσεις με άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Βασίλι Καντίνσκι.
Ο φίλος του Άουγκουστ Έντελ κατασκεύασε το στούντιο του στο Μόναχο, το οποίο χτίστηκε το 1897 και καταστράφηκε το 1944, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα έργα του περιλαμβάνουν σιντριβάνια και ταφικά μνημεία. Συχνά χρησιμοποιούσε σκυρόδεμα για τα έργα του.
Εκτός από γλύπτης, ήταν και καλλιτέχνης κλωστοϋφαντουργίας. Η πιο γνωστή και επιδραστική εργασία του ήταν το κέντημα για τοίχους "Κυκλάμινο", του 1892. Χαρακτήρισε μια σειρά από κομψές καμπύλες που έγιναν γνωστές ως Πάιτσενχιμπ στα γερμανικά, και έγινε γόνιμη εργασία του κινήματος του Αρ Νουβώ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Example of the 'whiplash curves'
Ελβετοί γλύπτες
|
73004
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
|
Γυμναστικός Σύλλογος Λάρισας
|
Ο Γυμναστικός Σύλλογος Λάρισας (Γ.Σ.Λ.) είναι αθλητικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1928.
Ιστορία
Ο Γυμναστικός ξεκίνησε από ένα μικρό καμαράκι στην οδό Παλαιστίνης και στο ξεκίνημά του ανέπτυξε τμήματα ξιφομαχίας, σκοποβολής, πυγμαχίας, ποδηλασίας κ.α..
Με βασική αρχή το ευ αγωνιζεσθαι οι ομάδες και οι αθλητές του Γυμναστικού κέρδισαν πολλές διακρίσεις, μετάλλια και κύπελλα κάτω από δύσκολες συνθήκες και στερήσεις βασικών αθλητικών αναγκών με αποτέλεσμα να συνδεθεί άμεσα με την αθλητική ιστορία της πόλης.
Τμήμα καλαθοσφαίρισης
Αγωνίστηκε στα μεγάλα σαλόνια της πρώτης εθνικής κατηγορίας μπάσκετ για 5 χρονιές από το 1980-1985, για άλλα 6 χρονια από το 1992-1998 και τη χρονιά 2005-06.
Από την ομάδα μπάσκετ του Γυμναστικού αναδείχθηκαν μεγάλοι αθλητές όπως οι διεθνείς με την εθνική ανδρών Νίκος Σταυρόπουλος και Αστέριος Ζώης στη δεκαέτια του '70 και του '80, αλλά και πρόσφατα ο Βασίλης Σπανούλης.
Συγχωνεύσεις
Το 2006 μετά από 78 χρόνια ζωής του Γυμναστικού το τμήμα μπάσκετ του Γυμναστικού συγχωνεύτηκε, παρά τις αντιδράσεις μελών του, με το τμήμα μπάσκετ της Α.Ε.Λ. δημιουργώντας την Α.Ε.Λ. 1964 - Γ.Σ.
Το 2009, με την Α.Ε.Λ. 1964 - Γ.Σ. να έχει υποβιβαστεί, αποφασίστηκε η συγχώνευση με τη Γ.Ε. Ολύμπια Λάρισας, που είχε παραμείνει στην Α1 κατηγορία, για να προκύψει η Γ.Σ. Ολύμπια Λάρισας, χωρίς ωστόσο τα αγωνιστικά αποτελέσματα να είναι τα επιθυμητά.
To 2015 το Δ.Σ. του σωματείου ΑΟΛ Φοίνικας Λάρισας άλλαξε διοίκηση, αποφασίζοντας να αγωνιστεί κανονικά στη Β΄ Εθνική, για να αγωνιστεί, μετά την απόφαση που ελήφθη με το προσωρινό όνομα "Γυμναστικός Σύλλογος Λαρισαίων 1928-Φοίνιξ". Τη χρονιά 2015-16 αγωνιζόμενος στη Β΄ Εθνική στον Όμιλο του Βορρά, κατέκτησε τη 3η θέση και μετά από μπαράζ τη 5η συνολικά θέση, κερδίζοντας την άνοδο στην Α2, φέροντας παρόμοιο λογότυπο και τα χρώματα του ιστορικού ΓΣΛ, με την πορεία ωστόσο να μην είναι ανάλογη και την αγωνιστική περίοδο 2016-17 στο πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής, καθώς γνώρισε τον υποβιβασμό από την κατηγορία.
To 2017 ήρθαν εκ νέου ανακατατάξεις στο προσκήνιο για το λαρισινό μπάσκετ. Η ομάδα του Φάρου Κερατσινίου μετακόμισε στη Λάρισα υπό την ονομασία Γυμναστικός Λάρισας-Φάρος (Γ.Σ.Λ. Φάρος), για να αγωνιστεί στην Α1 Εθνική, φέροντας και αυτό το σύνολο τα χρώματα και παρόμοιο λογότυπο με αυτά του ιστορικού Γυμναστικού Συλλόγου Λάρισας. Το καλοκαίρι του 2018 η ομάδα του Γ.Σ.Λ. Φάρος μετακόμισε στη Λήμνο και μετονομάστηκε ως Ήφαιστος Λήμνου.
Μεγάλοι καλαθοσφαιριστές
Μιχάλης Σπηλιώτης,
Κωνσταντίνος Ζαρακότας,
Παναγιώτης Γκόλαντας,
Κωνσταντίνος Αγορογιάννης,
Βάϊος Μαϊμάνης,
Δημήτριος Λέκκας,
Αστέριος Ζώης,
Νίκος Σταυρόπουλος,
Γιάννης Τζήμας,
Βασίλης Σπανούλης,
Νέστορας Κόμματος,
Χοσέ Πικουλίν Ορτίς,
Τζέιμς Ντόναλντσον,
Μέλβιν Τσίτουμ,
Μπρεντ Σκοτ
Ράιαν Λόθριτζ,
Σιντέιλ Θριτ,
Λορέντζο Κόλεμαν, πρώτος σε κοψίματα στην Α1 1997-1998
Τζέρεμι Μάσεϊ, πρώτος σε ριμπάουντ στην Α1 2005-2006
Κρις Γκάρνερ, πρώτος σε κλεψίματα στην Α1 2005-2006
Τίτλοι
Β΄ Εθνική καλαθοσφαίρισης ανδρών:
1979-80
Γ΄ Εθνική καλαθοσφαίρισης ανδρών:
1989-90
Super Cup Θεσσαλίας:
2014-15
Τμήμα στίβου
Ο Γυμναστικός Σύλλογος Λάρισας έχει κατακτήσει 5 φορές χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου 100 μέτρα αντρών: 1981, 1983, 1985, 1986, 1988 με τον αθλητή Κ. Στράτο. Επίσης έχει κατακτήσει το Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου αντρών στο Μαραθώνιο το 1972 με τον αθλητή Χρ. Μήτσικα.
Από το 2007 που απορροφήθηκε από την ΑΕΛ και το τμήμα στίβου, έπαψε να υφίσταται.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η ιστορία του Γυμναστικού (αρχειοθετημένο)
Γυμναστικος Συλλογος
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1928
Ελληνικοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Ελληνικοί σύλλογοι ποδηλασίας
Σωματεία Ε.Σ.ΚΑ.Θ.
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης σε άγνωστο έτος
|
51514
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82
|
Αλέξιος Γ΄ Άγγελος
|
Ο Αλέξιος Γ΄ Άγγελος ή Αλέξιος Γ΄ Κομνηνός (1153 - 1211), Βυζαντινός Αυτοκράτορας (1195 - 1203) ήταν τρίτος γιος του Ανδρόνικου Άγγελου Βυζαντινού στρατιωτικού ηγέτη στη Μικρά Ασία και της Ευφροσύνης Κασταμονίτισσας (1125 - 1195). Ο πατέρας του Ανδρόνικος Άγγελος ήταν μικρότερος γιος του Κωνσταντίνου Αγγέλου γενάρχη του Οίκου των Αγγέλων και της Θεοδώρας Κομνηνής, κόρης του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού του πρώτου Βυζαντινού Αυτοκράτορα από τη Δυναστεία των Κομνηνών.
Άνοδος στον θρόνο
Ο Αλέξιος Γ΄ επέστρεψε στην αυλή τού μικρότερου αδελφού του Ισαάκιου Β΄, από τον οποίο δέχτηκε τον τίτλο του Σεβαστοκράτωρα (1190). Ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος βρισκόταν τον Μάρτιο του 1195 σε κυνήγι στη Θράκη, όταν ο Αλέξιος Γ΄ στασίασε και ανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας με τη στήριξη του στρατού, που δήλωνε την πίστη του στη σύζυγό του Ευφροσύνη Δούκαινα Καματηρά. Ο Αλέξιος Γ΄ συνέλαβε τον Ισαάκιο Β΄ στα Στάγειρα Χαλκιδικής, τον τύφλωσε και τον έριξε στη φυλακή, παρά το ότι ο Ισαάκιος Β΄ είχε πληρώσει τα λύτρα για την απελευθέρωσή του και τον έκανε δεκτό με μεγάλες τιμές. Θέλοντας να λησμονηθεί το έγκλημά του, απέβαλε το επίθετο των Αγγέλων και για να σταθεροποιήσει τη θέση του, χρησιμοποιούσε αυτό της γιαγιάς του Θεοδώρας Κομνηνής: μετονομάσθηκε Αλέξιος Γ΄ Κομνηνός για να δώσει περισσότερη λαμπρότητα στον εαυτό του, ως απόγονο του μεγάλου οίκου των Κομνηνών.
Ο Αλέξιος Γ΄ άρχισε να ξοδεύει μεγάλα ποσά από το κρατικό θησαυροφυλάκιο, αφήνοντας σε λίγο καιρό την αυτοκρατορία του διαλυμένη και σε μεγάλη οικονομική κατάρρευση. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Γερμανίας του ζήτησε τα Χριστούγεννα του 1196 φόρο υποτέλειας και 5.000 λίρες με την απειλή επίθεσης· τότε ο Αλέξιος Γ΄ λεηλάτησε τους Αυτοκρατορικούς τάφους στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και έβαλε τεράστιες φορολογίες στον λαό. Ο αυτοκράτορας Ερρίκος ΣΤ΄ πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1197, και ο χρυσός που συγκέντρωσε, δεν στάλθηκε ποτέ στη Γερμανία. Η ικανή αυτοκράτειρα Ευφροσύνη προσπάθησε με κάθε μέσο να διατηρήσει την πίστη της αυλής, αλλά ο Βατάτζης, το αγαπημένο της όργανο στις προσπάθειες της για μεταρρυθμίσεις, δολοφονήθηκε με εντολή του Αυτοκράτορα.
>
Σχέσεις με τη Σερβία
Τα πρώτα χρόνια του Αλεξίου Γ΄ οι σχέσεις ανάμεσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τη Σερβία ήταν πολύ καλές. Η κόρη του Ευδοκία Αγγελίνα παντρεύτηκε τον μεγάλο πρίγκιπα της Σερβίας Στέφανο Α΄ τον Πρωτόστεπτο, που πήρε τον τίτλο του Σεβαστοκράτορος. Ο Στέφανος και η Ευδοκία ωστόσο χώρισαν και οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο κράτη χειροτέρεψαν· η Βυζαντινή Αυτοκρατορία παρέμεινε χωρίς κανέναν ισχυρό σύμμαχο στα Βαλκάνια.
Ανεύρεση στηριγμάτων
Ο Αλέξιος Γ΄ Άγγελος στηρίχθηκε καταρχάς στην αντιλατινική παράταξη για να αναρριχηθεί στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Έπειτα επεδίωξε την προσέγγισή του με τον Παπικό Θρόνο: με επιστολή του συνεχάρη τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ για την εκλογή του (1198) και τού πρότεινε συμμαχία, αλλά ο Πάπας τού γνωστοποίησε με απεσταλμένους του, ότι δεν ήταν δυνατή η συμμαχία του Παπικού Θρόνου. Τότε ο Αλέξιος Γ΄ με νέα του επιστολή προς τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ παρατήρησε, ότι «η ένωση των εκκλησιών ήταν υπόθεση όχι του Αυτοκράτορα, αλλά μιας οικουμενικής συνόδου, στην οποία υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος θα ήταν δυνατή η ανεύρεση μιας ορθής λύσης με την επιβολή της θείας θελήσεως». Αναλόγου περιεχομένου επιστολή του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ επέδωσαν και στον πατριάρχη Ιωάννη Β΄ Καματηρό οι παπικοί αντιπρόσωποι υποδιάκονος Αλβέρτος και νοτάριος Αλβερτίνος. Επίσης ο Αλέξιος Γ΄ ανανέωσε τις ενωτικές συζητήσεις με τον ηγεμόνα των Αρμενίων Λέοντα Β΄ για την ένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Αρμενικής Εκκλησίας, που είχαν ξεκινήσει επί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου. Μάλιστα η σύνοδος των Αρμενίων προκαθημένων στην πόλη Ταρσό το 1196 δέχθηκε τους βυζαντινούς όρους, αλλά στις μετέπειτα συζητήσεις στην Κωνσταντινούπολη προσέκρουσαν σε αδιέξοδο, λόγω τον υπερβολικών βυζαντινών αξιώσεων. Έτσι οι ενωτικές αυτές προσπάθειες απέτυχαν. Αναμφισβήτητα ο Αλέξιος Γ΄ άσκησε επιτυχημένη εκκλησιαστική πολιτική, όμως δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε το ίδιο και για τους υπόλοιπους τομείς του Βυζαντινού Κράτους όπως την Οικονομία, την Εξωτερική Πολιτική, τον Στρατό, κλπ.
Εσωτερικοί & εξωτερικοί κίνδυνοι
Η ικανή και ισχυρή σύζυγός του αυτοκράτειρα Ευφροσύνη Καματηρά επεχείρησε μάταια να σταματήσει την καταστροφή, διότι ο καλύτερος σύμβουλός της στην απόπειρα μεταρρύθμισης, ο Βατάτζης, δολοφονήθηκε με εντολή του Αυτοκράτορα. Ταυτόχρονα δαπάνησε πολλά χρήματα για να επιτύχει την αναγνώριση του Αλεξίου Γ΄, με αποτέλεσμα να εξαντλήσει το δημόσιο ταμείο. Έδωσε δε τόση ελευθερία στους αξιωματούχους του, ώστε πρακτικά το βασίλειο παρέμεινε χωρίς άμυνα. Έτσι ολοκλήρωσε την οικονομική καταστροφή της αυτοκρατορίας. Στα ανατολικά, το κράτος ερημωνόταν από τους Σελτζούκους. Μόνον ο θάνατος του σουλτάνου τους Κιλίτζ Αρσλάν Β΄ το 1193 και η διχόνοια ανάμεσα στους υιούς του για τη μοιρασιά, έσωσαν τις υπολειπόμενες επαρχίες του Βυζαντίου στη Μικρά Ασία. Στα βόρεια οι Βούλγαροι και οι Βλάχοι ισοπέδωναν ατιμώρητα τη Θράκη και τη Μακεδονία, ενώ ο Αλέξιος σπαταλούσε τους θησαυρούς του κράτους για τα παλάτια του και τους κήπους του. Έτσι αναγκάσθηκε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τον βασιλιά τους Ιωαννίση, παραχωρώντας του όλες τις περιοχές που είχε αυτός καταλάβει.
Το 1200 ο Αλέξιος Κομνηνός, εγγονός του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄ Κομνηνού, με τη βοήθεια της θείας του Θάμαρ βασίλισσας της Γεωργίας, κατέλαβε την Τραπεζούντα, την Παφλαγονία και άλλα παράλια του Εύξεινου Πόντου εγκαθιδρύοντας την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, με το όνομα Αλέξιος Α΄ Μεγάλος Κομνηνός.
Η Άλωση από τους σταυροφόρους
Σύντομα όμως ο Αλέξιος Γ΄ θα απειλούνταν από έναν νέο, πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο. Κατά το έτος 1202 οι Ευρωπαίοι πρίγκιπες της Δ΄ Σταυροφορίας συναθροίστηκαν στη Βενετία. Ο Αλέξιος, γιος του εκθρονισμένου Αυτοκράτορα Ισαακίου Β΄ Αγγέλου, έφυγε από την Κωνσταντινούπολη και απευθυνόμενος στη σύναξη των Σταυροφόρων τούς υποσχέθηκε την ακύρωση του σχίσματος ανάμεσα στην Καθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία, εάν αυτοί τον βοηθούσαν να εκθρονίσει το θείο του Αλέξιο Γ΄, καθώς και πλούσια αποζημίωση και δώρα για τις υπηρεσίες τους. Την 1η Οκτωβρίου 1202 ξεκίνησε ο βενετικός στόλος μεταφέροντας τους σταυροφόρους στις Δαλματικές ακτές, όπου κατέλαβαν τη Ζάρα και στη συνέχεια το Δυρράχιο, όπου ο Αλέξιος ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας ως Αλέξιος Δ΄. Στις 23 Ιουνίου 1203, ο στόλος των Σταυροφόρων υπό την ηγεσία του Δόγη της Βενετίας Δάνδολου, μεταφέροντας τον νέο Αυτοκράτορα, αγκυροβόλησε μπροστά από την Κωνσταντινούπολη. Στις 17 Ιουλίου οι σταυροφόροι προχώρησαν στην πρώτη κατάληψη της Πόλης και ο Αλέξιος Γ΄ χωρίς καμία αντίσταση και δείχνοντας όλη του τη δειλία, δραπέτευσε νύχτα δια θαλάσσης στο Δεβελτό, παίρνοντας μαζί τα τιμαλφέστερα κειμήλια του στέμματος και τις κόρες του Ειρήνη και Ευδοκία. Περιπλανήθηκε σε όλη την έκταση της πρώην Αυτοκρατορίας του έχοντας μαζί του τα διάσημα του αξιώματός του και τα κειμήλια που απέσπασε φεύγοντας από την Κωνσταντινούπολη. Στη Λάρισα συναντήθηκε με τον Λέοντα Σγουρό, στον οποίο έδωσε την κόρη του Ευδοκία. Έτσι συνελήφθη του 1210 και φυλακίσθηκε σε ένα μοναστήρι της Νίκαιας, όπου και πέθανε.
Αποτίμηση της προσωπικότητάς του
Για τον Ντόναλντ Νίκολ ήταν «αδύναμος χαρακτήρας, διεφθαρμένος και εγωιστής», ευρισκόμενος «κάτω από την επιρροή της δυναμικής γυναίκας του, Ευφροσύνης Δούκαινας Καματηράς»
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε την Ευφροσύνη Καματηρά, κόρη του Ανδρονίκου Καματηρού μεγάλου δρουγγαρίου και πανσεβαστού και μιας Καντακουζηνής· είχαν τα εξής τέκνα:
Ειρήνη, παντρεύτηκε πρώτα τον Ανδρόνικο Κοντοστέφανο και μετά τον Αλέξιο Παλαιολόγο. Η από τον 2ο γάμο κόρη της:
Θεοδώρα, παντρεύτηκε τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο και ήταν οι γονείς τού:
Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου 1223-1282, Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
Άννα π.1176-1212, παντρεύτηκε πρώτα τον Ισαάκιο Κομνηνός (μικρανεψιό του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού) και μετά τον Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη Αυτοκράτορα των Ρωμαίων στη Νίκαια.
Ευδοκία π.1173-π.1211, παντρεύτηκε πρώτα τον Στέφανο Β΄ Νεμάνιτς τoν πρωτόστεπτο (prvovencani) βασιλιά της Σερβίας· έπειτα τον Αλέξιο Ε΄ Δούκα Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και μετά τον Λέοντα Σγουρό άρχοντα της Κορίνθου και της Αργο-Ναυπλίας.
Πρόγονοι
Γενεαλογία
Γενεαλογία Βυζαντινών Αυτοκρατόρων
Νομίσματα
Ο Αλέξιος Γ΄ έκοψε χρυσά υπέρπυρα, άσπρα τραχέα από ήλεκτρο, άσπρα τραχέα από κράμα χαλκού με λίγο άργυρο και χαλκά τεταρτηρά. Μερικά φτιάχτηκαν και στο νομισματοκοπείο της Θεσσαλονίκης, όπου κόπηκαν και χάλκινα ημίσεα τεταρτηρών.
Στο υπέρπυρον υπάρχει στη μέση μακρύς πατριαρχικός σταυρός που τον κρατούν στα αριστερά ο Αλέξιος Γ΄ και στα δεξιά ο Κωνσταντίνος Α΄. Ο πρώτος φορεί χλαμύδα και κρατά ακακία στο αριστερό. Ο δεύτερος φορεί λώρον και φέρει φωτοστέφανο. Και οι δύο στέκονται με στέμμα, είναι γενειοφόροι και φορούν διβιτίσιον. Επιγραφή ΑΛΕΞΙΟC ΔΕCΠΟΤΗC και ΚΩΝCΤΑΝΤΙΝΟC.
Παραπομπές
Πηγές
Donald Nicol, Βιογραφικό Λεξικό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μτφρ. Ευγένιος Πιερρής, εκδ. Ελληνική Ευρωεκοδοτική, Αθήνα, 1993, σελ. 44-45
Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος "Ιστορία Ελληνικού Έθνους", 1886''
Χρ.Παπαδόπουλου "Απόπειραι ενώσεως των Εκκλησιών(1204-1261)" Αθήνα 1935
Βλάσιου Ιω.Φειδά "Εκκλησιαστική Ιστορία" τόμος β΄ " Αθήνα 1998
C.Jirecek "Geschichte der Serdem" 1911
B.Roberg"Die union zwishen der griechischen und der latienischen Kirche auf den II konzil von Lyon(1274)" Bonn 1964
Michael Angold, The Byzantine Empire, 1025–1204: A Political History, second edition (London and New York, 1997)
C.M. Brand, Byzantium Confronts the West (Cambridge, MA, 1968)
Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing.
Fine, John Van Antwerp Jr. (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: *University of Michigan Press.
Finley, Jr., John H. (1932). "Corinth in the Middle Ages". Speculum. 7 (No. 4).
Jonathan Harris, Byzantium and the Crusades, (2nd ed. London and New York, 2014). ISBN 978-1-78093-767-0
Jonathan Harris, Constantinople: Capital of Byzantium (London and New York, 2007)
Kazhdan, Alexander, ed. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
Savignac, David. "The Medieval Russian Account of the Fourth Crusade - A New Annotated Translation".
K. Varzos, Ē genealogia tōn Komnēnōn (Thessalonica, 1984)
Plate, William (1867). "Alexios III Angelos". In William Smith. Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. 1. Boston: Little, Brown and Company. p. 130.
Treadgold, Warren T. (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford University Press.
Δυναστεία των Αγγέλων
Σταυροφορίες
Σεβαστοκράτορες
|
242132
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%20%28%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC%29
|
Στροφή (μαθηματικά)
|
Η στροφή είναι μια μονάδα μέτρησης γωνίας ίση με 360 ° ή 2π ακτίνια ή τ (tau) ακτίνια. Η στροφή μπορεί επίσης να αναφέρεται ως πλήρης στροφή, πλήρης περιστροφή ή πλήρης κύκλος.
Μια στροφή μπορεί να υποδιαιρείται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: σε μισή στροφή, εν τρίτο στροφής (1/3 μιας πλήρους περιστροφής), εν τέταρτο στροφής και άλλους.
Υποδιαίρεση των στροφών
Μια στροφή μπορεί να διαιρεθεί σε 100 centiturns ή 1000 milliturns, όπου ένα milliturn αντιστοιχεί σε γωνία 0,36 °, το οποίο γράφεται επίσης ως 21'36" (21 λεπτά και 36 δεύτερα τόξου, ίσο με 21/60 + 36/3600 = 0,36 μοίρες).
Τα δυαδικά κλάσματα με τη σειρά χρησιμοποιούνται επίσης. Οι ναυτικοί έχουν διαιρεθεί παραδοσιακά σε μια στροφή σε 32 σημεία.
Το δυαδικό βαθμό, επίσης γνωστό ως δυαδικό Ακτίνιο (μονάδα μέτρησης)(ή Μπραντ), είναι 1/256 με τη σειρά.
[1] Το δυαδικό βαθμό χρησιμοποιείται σε υπολογιστές, έτσι ώστε η γωνία μπορεί να εκπροσωπείται αποτελεσματικά σε ένα μόνο byte (έστω και σε περιορισμένη ακρίβεια).
Άλλα μέτρα από τη γωνία που χρησιμοποιείται στους υπολογιστές μπορεί να βασίζεται στη διαίρεση ενός συνόλου 2n τη σειρά τους σε ίσα μέρη για άλλες τιμές του n.[2]
Η έννοια της σειράς χρησιμοποιείται συνήθως για επίπεδες περιστροφές. Δύο ειδικές περιστροφές έχουν αποκτήσει το δικό τους όνομα , μέσα από μια περιστροφή 180 ° αναφέρεται συνήθως ως μισή στροφή (π ακτίνια), [3], μια Περιστροφή κατά 90 ° αναφέρεται ως στρέψης. Μια μισή στροφή αναφέρεται συχνά ως αντανάκλαση σε ένα σημείο όπου αυτά είναι ίδια για μετατροπές σε δύο διαστάσεις.
Iστορία
Η λέξη προέρχεται από τη σειρά με λατινικά και γαλλικά από την ελληνική λέξη τόρνος (Tornos - ένα τόρνο).
Το 1697 David Gregory χρησιμοποιηθούν (pi/rho) η οποία χαρακτηρίζει την περίμετρο ενός κύκλου (δηλαδή η περιφέρεια) διαιρούμενο με την ακτίνα του, [4] [5] αν και δ / π (δέλτα / π) είχε χρησιμοποιηθεί από τον William Oughtred το 1647 για την αναλογία της περιμέτρου προς διάμετρο. Η πρώτη χρήση του π από μόνη της με τη σημερινή έννοια της περιμέτρου / διάμετρο ήταν ο William Jones το 1706. [6] Η Euler υιοθετήσει το σύμβολο με αυτή την έννοια το 1737, με αποτέλεσμα την ευρεία χρήση της.
Η ιδέα της χρησιμοποίησης των centiturns milliturns και ως μονάδες θεσπίστηκε από τον Sir Fred Hoyle.
Ο Robert Palais πρότεινε το 2001 να χρησιμοποιούν τον αριθμό ακτίνια σε μια στροφή όπως η θεμελιώδης κύκλος σταθερά αντί του π, προκειμένου να καταστεί μαθηματικά απλούστερη και πιο κατανοητή, χρησιμοποιώντας ένα "π με τρία σκέλη" σύμβολο για να δηλώσει τη σειρά 1 () [8] το 2010, ο Michael Hartl πρότεινε να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό γράμμα τ (tau) να αντιπροσωπεύουν τον αριθμό 2π αντί [9] [10] [11 ] [12].
Μαθηματικές σταθερές
Μια σειρά είναι ίση με (≈6.28) ακτίνια.
Επίσης, μισή στροφή συχνά ταυτίζεται με τη μαθηματική σταθερά , διότι μισή στροφή είναι (≈ 3,14)[14] ακτίνια .
Μετατροπή ορισμένων κοινών γωνιών
Παραδείγματα της χρήσης
Ως γωνιακή μονάδα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για μεγάλες γωνίες, όπως σε σχέση με πηνίο και περιστρεφόμενα αντικείμενα. Δείτε επίσης τον αριθμό εκκαθάρισης.
Σειρά του χρησιμοποιείται στη σύνθετη δυναμική για το μέτρο της εξωτερικής και εσωτερικής γωνιών. Τα άθροισματα των εξωτερικών γωνιών ενός πολύγωνο είναι ίση με μια σειρά.
Κυκλικά διαγράμματα απεικονίζουν τις αναλογίες του συνόλου ως κλάσμα της στροφής. Κάθε ένα τοις εκατό εμφανίζεται ως μια γωνία ενός centiturn.
Μαθηματικά
Μονάδες μέτρησης
|
311084
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%20%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Ειρήνη Μεγαπάνου
|
Η Ειρήνη η Αθηναία (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Ειρήνης ή Ευρυδίκης Μεγαπάνου) (γενν. περ. 1885/1890 - πέθανε το 1955) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας.
Σύζυγος του Πολύβιου Δημητρακόπουλου, υπέγραφε άλλοτε ως Ειρήνη Μεγαπάνου, άλλοτε ως Ειρήνη η Αθηναία και άλλοτε ως Ειρήνη Πολ. Δημητρακοπούλου. Μετά το χωρισμό της με τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο συνδέθηκε ερωτικά με τους Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη και Ίωνα Δραγούμη. Εργάστηκε στο Υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού, στην υπηρεσία της λογοκρισίας της μεταξικής δικτατορίας.
Η πρώτη της δημοσίευση έγινε στον Νουμά και συνέχισε με ποιήματα αφορισμούς και γνωμικά σε ελεύθερο στίχο. Το πρώτο της βιβλίο ήταν μια συλλογή πεζών ποιημάτων με τίτλο Νύχτες.
Τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο πεζογραφίας του 1938 για τα Σιωπηλά, που μοιράστηκε με τον Κοσμά Πολίτη και τον Μενέλαο Λουντέμη.
Εργογραφία
Νύχτες, πεζά ποιήματα. χ.χ.
Το σφυρί, θεατρικό μονόπρακτο. Αθήνα, έκδοση του περιοδικού Παναθήναια, 1910.
Η υιοθετημένη, κοινωνικό μυθιστόρημα. Αθήνα, Φέξης, 1914.
Εποχές, Αθήνα, Φλάμμα, 1934.
Σιωπηλά, Αθήνα, 1938.
Τελευταία Άνοιξη, Αθήνα, 1953.
Βιβλιογραφία
Ειρήνη Μεγαπάνου, ΕΚΕΒΙ
Νεοέλληνες λογοτέχνες
Ελληνίδες συγγραφείς
|
257692
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B1%20%28%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%29
|
Τσιουάουα (πολιτεία)
|
Η Τσιουάουα (ισπανικά: Chihuahua, επίσημα Estado Libre y Soberano de Chihuahua) είναι μία από τις 31 πολιτείες του Μεξικού. Χωρίζεται σε 67 δήμους. Πρωτεύουσα είναι η πόλη Τσιουάουα και μεγαλύτερη πόλη είναι η Σιουδάδ Χουάρες. Στις 6 Φεβρουαρίου 2010, ο πρώην κυβερνήτης Χοσέ Ρέγιες Μπαέσα πρότεινε να μετακινήσει τις τρεις εξουσίες της πολιτείας από την Τσιουάουα στη Σιουδάδ Χουάρες ώστε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ανασφάλειας στη δεύτερη. Η πρόταση απορρίφθηκε από το νομοθετικό σώμα της πολιτείας τις 12 Φεβρουαρίου.
Η Τσιουάουα βρίσκεται στο δυτικό βόρειο Μεξικό. Συνορρεύει στα δυτικά με τη Σονόρα, στα νοτιοδυτικά με τη Σιναλόα, στα νότια με το Ντουράνγκο και στα ανατολικά με την Κοαουίλα. Στα βόρεια και βορειοανατολικά συνορεύει με τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τις πολιτείες Τέξας και Νέο Μεξικό. Η Τσιουάουα είναι η μεγαλύτερη πολιτεία του Μεξικού από άποψης έκτασης. Καλύπτει 247.455 χλμ². Γι' αυτό το λόγο φέρει το προσωνύμιο El Estado Grande (η μεγάλη πολιτεία).
Αν και το όνομα Τσιουάουα συνήθως συνδέεται με αυτό της ερήμου Τσιουάουα, η πολιτεία έχει το μεγαλύτερο αριθμό δασών στο Μεξικό. Εξαιτίας του ποικίλου κλίματός της, η πολιτεία έχει μια μεγάλη ποικιλομορφία χλωρίδας και πανίδας. Η πολιτεία χαρακτηρίζεται από ορεινό ανάγλυφο και μεγάλες κοιλάδες ποταμών. Η δυτική Σιέρρα Μάδρε, μια επέκταση των Βραχωδών Ορών, διασχίζει την πολιτεία. Σε αυτήν την οροσειρά βρίσκεται το Κόπερ Κάνυον (ισπ. Μπαρράνκας δελ Κόμπρε), το οποίο είναι μεγαλύτερο και βαθύτερο από το Γκραν Κάνιον. Ο πληθυσμός της πολιτείας είναι συγκεντρωμένος στις κοιλάδες των ποταμών Ρίο Γκράντε και Ρίο Κόντσος.
Η Τσιουάουα έχει ποικίλη οικονομία. Τα τρία πιο σημαντικά οικονομικά κέντρα είναι η Σιουδάδ Χουάρες, η Τσιουάουα και η Ντελίσιας, το αγροτικό κέντρο της πολιτείας. Η κύρια πηγή εισοδήματος στην πολιτεία είναι το εμπόριο, αφού η Τσιουάουα βρίσκεται σε ένα σημαντικό εμπορικό δρόμο. Όμως, η πολιτεία χάνει εισόδημα από την παράνομη μεταφορά προϊόντων από τα σύνορα.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πολιτείες του Μεξικού
|
61607
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Θούριος
|
Ο Θούριος είναι πατριωτικός ύμνος, έργο του Ρήγα Βελεστινλή, τον οποίο είχε γράψει το 1797 και τραγουδούσε σε συγκεντρώσεις, με σκοπό να ξεσηκώσει τους Έλληνες.
Αποτελεί το τρίτο μέρος του επαναστατικού πολιτικού φυλλαδίου του Νέα Πολιτική Διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης της Μικράς Ασίας των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας. Πρόκειται για έμμετρο κείμενο με πολλά στοιχεία αφηγηματικότητας, μέσω του οποίου ο Ρήγας αποβλέπει να μεταφέρει και να καταστήσει κατανοητές τις αφηρημένες ιδέες των «Δικαίων του Ανθρώπου» και της «Νομοθετικής Πράξεως».
Για να τιτλοφορήσει το κείμενο αυτό επιλέγει το αρχαιοελληνικό θούριος, ορμητικός, μαινόμενος, πολεμικός, για να προσδιορίσει την ψυχική διάθεση που επιδιώκει να καλλιεργήσει με αυτό.
Στην επιλογή του τίτλου του επαναστατικού ύμνου διαφαίνεται η εσωτερική συνάφεια του έργου του με το ιδεολογικό κλίμα του επαναστατικού κλασικισμού της εποχής του. Γίνεται έτσι ο «Εθνικός Βάρδος» με το έργο αυτό.
Ιστορικό πλαίσιο συγγραφής και έκδοσης
Ο Ρήγας, ένα από τα μέσα που αξιοποίησε προκειμένου να συμβάλουν στην απελευθέρωση του υπόδουλου Ελληνισμού ήταν η δημοσίευση διαφόρων συγγραφών, μεταξύ των οποίων ήταν και διάφορα ποιήματά του, όπως ο Θούριος.Όμως ο Θούριος δεν μας δείχνει πως θα εφάρμοζε αυτό το συγκεκριμένο επαναστατικό σχέδιό του ο Ρήγας
Ωστόσο,όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Λέανδρος Βρανούσης, «Ο Θούριος δεν ήταν ένα απλό πατριωτικό τραγούδι, αλλ' ανοικτή προκήρυξη, προσκλητήριο δυνάμεων και πρόγραμμα ενεργείας, σύνθημα επαναστατικού συναγερμού για όλη την τουρκοκρατούμενη Βαλκανική και Εγγύς Ανατολή»Για βοήθεια από Ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν κάνει λόγο, πράγμα που δείχνει πως γίνεται σταδιακά συνείδηση ότι η ελευθερία των Ελλήνων μόνο εξ ιδίων δυνάμεων μπορεί να κατορθωθεί.
Ήταν μια «επαναστατική προκήρυξη και κατήχηση, γραμμένη σε στίχους, για να μπορούν να την αποστηθίζουν εύκολα κι οι πιο αμόρφωτοι κι αγράμματοι»
Για τις Αυστριακές διωκτικές αρχές, σύμφωνα με αναφορά τους προς το Υπουργείον της αστυνομίας σχετικά με τις ανακρίσεις που πραγματοποιήθηκαν, ο Θούριος που συνέταξε και εξέδωσε ο Ρήγας, ήταν ένα επαναστατικώτατον άσμα
Αναφέρεται πως ένα μήνα μετά τον ερχομό του στη Βιέννη (Σεπτέμβριος 1796), σε φιλικό σπίτι τραγουδούσε με συμπατριώτες του και έπαιζε με φλάουτο τον Θούριο.Γραφτηκε δηλαδή μετά τις νίκες των Γάλλων στην Ιταλία, τον Σεπτέμβριο του 1796 ή λίγο πρωτύτερα.Για τον Αξελό γράφτηκε στο Βουκουρέστι και ενδεχομένως βελτιώθηκε ή και ολοκληρώθηκε αμέσως μετά την άφιξη του Ρήγα στη Βιέννη.
Ονομασία
Μέχρι την ανακάλυψη του φακέλου της Βιέννης το ίδιο το όνομα του Θουρίου παραδιδόταν εσφαλμένο. Επίσης εσφαλμένα θεωρείτο ως ο Θούριος του Ρήγα το ποίημα εκείνο το οποίο έφερε ως τίτλο του Δεύτε παίδες των Ελλήνων. Τελικά όμως, από τα πρακτικά των ανακρίσεων γίνεται σαφές πως ο Θούριος ήταν το ποίημα που προσδιορίζόταν από τους Περραιβό και Γούδα από τον πρώτο στίχο του Ως πότε παλληκάρια
Η διάδοση του κειμένου του Θούριου
Αρχικά φαίνεται ότι κυκλοφορούσε ο Ρήγας και οι συνεργάτες του τον Θούριο χειρογράφως. Αργότερα, τον Οκτώβριο του 1797, τυπώθηκε συμπεριλαμβανόμενος στην Επαναστατική του προκήρυξη. Είχαν εκδοθεί περί τα 3000 αντίτυπα αλλά 200 μόνο γλίτωσαν από την κατάσχεση επειδή είχαν διανεμηθεί κρυφά ή είχαν σταλεί λαθραίως σε πρόσωπα μυημένα στην Ελλάδα ή στην Μολδοβλαχία. Από αυτά κανένα δεν μας έχει σωθεί, ενώ το πρωτότυπο μας έχει μείνει άγνωστο. Τα περισσότερα από τα αντίτυπα που κυκλοφόρησαν πρέπει να καταστράφηκαν από τους κατόχους τους μετά την αποκάλυψη της συνομωσίας.
Επανέκδοση της πρωτότυπης και λαθρότυπης πρώτης έκδοσης της Βιέννης έχουμε μετά από ένα χρόνο στα 1798 στην Κέρκυρα, από τον Χριστόφορο Περραιβό
Επόμενη έκδοση είναι εκείνη του 1809 της βιβλιοθήκης του Βουκουρεστίου. Αντιγραφέας είναι κάποιος Δημήτριος Αναγνώστης, ο οποίος ζούσε τότε στο Ιάσιο.Βρίθει ορθογραφικών λαθών, οπτικών παρανοήσεων και παραδρομών.Επίσης είναι η εκδοχή του Θούριου που σώζεται σε ένα χειρόγραφο στο Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας και είναι γραμμένο από τον Παναγή Κεφαλά στα χρόνια της Επανάστασης διαφοροποιημένο όχι πολύ σημαντικά από τις παραπάνω εκδόσεις με ίσως σκόπιμες διασκευές ή παραλείψεις (μη μνεία σε Βούλγαρους και Αρβανίτες ή στην αποστροφή προς τον Πασβάνογλου)
Ο Θούριος έγινε γνωστός στην Ευρώπη με τη δημοσίευση που πραγματοποίησε με εισαγωγή και γαλλική μετάφραση ο Κλοντ Φοριέλ στο έργο του Chants Populaires de la Grèce Moderne (Paris 1825,τομ.2,σελ.20 κ.εξ)
Ο Φοριέλ αν και έχει μερικές αμφιβολίες σχετικά με την ποιητική αξία του Θούριου,θεωρεί ότι η απήχησή του στον ελληνικό λαό του επιτρέπει να συμπεριληφθεί στην συγκεκριμένη έκδοσηΤο 1827 ο ιταλός Giovani Niccolini στηριζόμενος στην έκδοση του Φοριέλ μετέφρασε στα Ιταλικά τον Θούριο.
Το 1892 ο Μιλτιάδης Βρατσάνος, γενικός επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων συνέγραψε το εγχειρίδιο Σύγχρονος ιστορία του Ελληνικού Έθνους από της Αλώσεως Κωσνταντινουπόλεως υπό των Τούρκων μέχρι της Βασιλείας του Όθωνος κατά το πρόγραμμα του υπουργείου προς χρήσιν των πλήρων δημοτικών και ελληνικών σχολείων και νηπιαγωγείων στην 4η σελίδα του οποίου παραθέτει τον Θούριο.Στην Ιστορία της Στ΄ Δημοτικού του Κωνσταντίνου Σακκαδάκη οι μαθητές καλούνται να αναγνώσουν ολόκληρο τον Θούριο, ενώ στο ίδιο εγχειρίδιο του Γ. Καφεντζή το 1974 οι μαθητές καλούνται να βρουν και να διαβάσουν το Θούριο του Ρήγα.Στα αντίστοιχα εγχειρίδια της Στ΄ δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση (2006) στο Γλωσσάριο επεξηγείται ο όρος Θούριος, όπως και στην Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου του Ιωάννη ΚολιόπουλουΤέλος στο Ανθολόγιο της Γ΄ και Δ΄ τάξης του Δημοτικού (σχολικό εγχειρίδιο 2006) υπάρχουν οι 8 πρώτοι στίχοι του
Το 2005 μεταφράστηκε στα Ισπανικά από Isabel Garcia Galvez.
Ο Θούριος του Ρήγα και οι άλλοι Θούριοι
Ενδεικτικό της απήχησης του Θούριου του Ρήγα είναι ότι κυκλοφόρησαν και άλλοι Θούριοι που αποδόθηκαν στον Ρήγα. Γράφτηκαν πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και κυκλοφόρησαν ανωνύμως αδέσποτα από αρκετούς θουριογράφους και αποδόθηκαν ή εν γνώσει ή εν αγνοία σε άλλους ποιητές. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο επίσης Θούριος Δεύτε παίδες των Ελλήνων, ο οποίος εσφαλμένως αποδίδεται στον Ρήγα κατά τον Άμαντο. Επίσης το Θούριον Άσμα, το οποίον διέσωσε ο Γεώργιος Γαζής Δελβινακιώτης και ισχυρίζεται πως το είδε στο Ιάσιο το 1815 όταν φοιτούσε στην Αυθεντική Ακαδημία Ιασίου.Ανήκει στην εποχή των απελευθερωτικών αγώνων των Σέρβων και είναι μάλλον πλαστό έργο μιμητή του Ρήγα.
Απομίμηση του Θούριου βρίσκουμε στο Ρουμανικό Deçtepta-te Române του Τρανσυλβανού ποιητή Mureçianu (1848) αλλά και στον Θούριο του ελληνομαθή κληρικού Ναούμ Ρημνιτσεάνου που προβάλει την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού.
Απήχηση του Θούριου υπάρχει και στην ποίηση του Ρακόφσκι.
Η πρόσληψή του στις επόμενες ιστορικές περιόδους
Ο Θούριος είχε απήχηση σε εκείνους «[...] στους οποίους δεν μπορούσε να φτάσει ο διανοητικός διαφωτισμός»
Υπάρχει η μαρτυρία του Κλοντ Φοριέλ όταν στα 1817 ταξίδευε κάποιος φίλος του στη Μακεδονία συνάντησε ένα νεαρό ηπειροτόπουλο σε κάποιο χάνι όπου κατέλυσε, το οποίο του ζήτησε να του διαβάσει μια φυλλάδα που είχε μαζί του σα φυλακτό, επειδή το ίδιο δεν γνώριζε ανάγνωση. Η φυλλάδα αυτή περιείχε τον Θούριο μαζί με άλλα τραγούδια του Ρήγα. Όταν τέλειωσε την ανάγνωση ο ξένος το ηπειρωτόπουλο δάκρυσε, εξηγώντας πως κάθε φορά ζητά από τους ταξιδιώτες να του το διαβάζουν. Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής θυμάται, στα παιδικά του χρόνια , ακόμα και Τούρκους να τραγουδούν ανίδεοι, το Θούριο του Ρήγα.Στις 3 Απριλίου 1821 υψώθηκε η επαναστατική σημαία στις Σπέτσες και μετά τη δοξολογία ο λαός τραγούδησε με κατάνυξη τον Θούριο. Τον Ιούνιο του 1821 κατά την μάχη του Δραγατσανίου οι ιερολοχίτες χτυπήθηκαν τραγουδώντας τον Θούριο του Ρήγα.
Ο Ιωσήφ Γαριβάλδι στην αυτοβιογραφία του αναφέρει πως στη διάρκεια ενός ταξιδιού του ως μούτσος το 1822 από τη Νίκαια προς την Οδυσσό, στάθμευσε στην Μυτιλήνη και εκεί πρωτοέμαθε για τον Θούριο του Ρήγα.
Στα 1823 ο εθελοντής φιλέλληνας συνταγματάρχης Voutier θα καταγράψει και θα μεταφράσει δυο-τρεις στίχους του Θούριου στην έκδοση των αναμνήσεών του. Στα 1825, ο Auguste Bonjour αφιερώνει ποιήμα στους φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής, υμνητικό του Ρήγα, που ξεκινά με τους πρώτους στίχους από τον Θούριο. Ο Γεώργιος Τερτσέτης στα 1859 σε πανηγυρική ομιλία του θα επισημάνει πως είναι το ιερώτερον άσμα της φυλής μας ικανό μόνον αυτό να θεμελιώσει τη δόξα του Ρήγα.Για τον μαρξιστή Κορδάτο ο Θούριος «ήταν ειδικά γραμμένος για τους Βαλκανικούς λαούς, ήταν ένα παμβαλκανικό εγερτήριο»Με αυτό το ποίημά του κατέστη ο Ρήγας Εθνικός ΒάρδοςΓια τον Ρέμπελη «κατέχει εις την ιστορίαν της ποιήσεως την θέσιν ην κατέχει ο παρόμοιος θούριος του Roygot de L'Isle. Ουδόλως υπολείπεται τούτου ως προς το ποιητικόν κάλλος και την λυρικήν δύναμιν.». Όμως πιο κάτω «υστερεί από καλλιτεχνικής πλευράς».Στις παραμονές των Οκτωβριανών τραγουδιέται από τους νέους της Κύπρου.Το 2001, ο τότε πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Μπαμπινιώτης στον πανηγυρικό λόγο του για την 25η Μαρτίου χαρακτήρισε τον Θούριο λεβέντικο επαναστατικό τραγούδι που θύμιζε την προτροπή της Γαλλικής Μασσαλιώτιδας (Allons enfants de la Patrie)....
Το όνομα αυτό δόθηκε κατά τον 20ό αιώνα και στην εφημερίδα Θούριος της οργάνωσης νεολαίας του Κ.Κ.Ε. εσωτερικού Ε.ΚΟ.Ν. Ρήγας Φεραίος (1967-1999).
Ο Θούριος εξ επόψεως λογοτεχνικής και ποιητικής
Για τον νεοελληνιστή Λίνο Πολίτη «δεν μπορεί να κριθεί με τα συνηθισμένα μέτρα της ποιητικής» Για το νεοελληνιστή φιλόλογο Μάριο Βίττι, όμως, με τον Θούριο του Ρήγα επέρχεται μια ανανέωση στη θεματολογία της ελληνικής ποίησης και στους τόνους της, ενώ σημειώνεται η αποδέσμευσή της «από την αδράνεια της αρκαδικής αισθηματολογίας»Από τα ξένα πρότυπα δανείζεται τον γρήγορο εκφραστικό ρυθμό,προσαρμόζοντας τους δικούς του στίχους επάνω στη μουσική γνωστών τραγουδιών της εποχής του.
Ο Θούριος επίσης είναι μια σημαντική πηγή για την ανασύνθεση της ζωής του συντάκτη του, καθώς κάνει πιο στέρεη την υπόθεση πως ο Ρήγας είχε γνωρίσει και είχε συνεργαστεί με τον ισχυρό τοπάρχη στο Βιδίνι της Βουλγαρίας Πασβάνογλου, ο οποίος επιθυμούσε να απελευθερωθεί απότον έλεγχο του Τούρκου σουλτάνου.
Η μελωδία του Θούριου
Αν και υπήρξε ένα από τα πιο πολυτραγουδισμένα και πιο διαδεδομένα άσματα του νεώτερου Ελληνισμού, η γνώση της μελωδίας του μας είναι άγνωστη. Για τον Σίμωνα Καρά και τον Βρανούση ο Θούριος ήταν προσαρμοσμένος στον ελληνικό χορό Συρτό.
Ωστόσο, ο Ρήγας είχε τοποθετήσει κάτω από τον τίτλο του Θούριου τον τίτλο του τραγουδιού Μια προσταγή μεγάλη με σκοπό να υποδείξει τον τρόπο και τον σκοπό με τον οποίο τραγουδιότανε το τραγούδι του. Το τραγούδι Μια προσταγή μεγάλη ήταν δημοτικό και τραγουδιόταν τέσερα χρόνια μετά το τέλος της δράσης του Λάμπρου Κατσώνη και υμνούσε τα κατορθώματά του στο Αιγαίο πέλαγος και στη ναυμαχία της Άνδρου.
Το ιδεολογικό στίγμα του Θούριου
Με τον Θούριο, ο Ρήγας επιδιώκει την διαπαιδαγώγηση των σκλαβωμένων Ελλήνων με σκοπό τη συνειδητοποίηση της κατάστασής τους και διά της αυτογνωσίας της αναζήτησης των κατάλληλων μέσων για την ανάκτηση της ελευθερίας τους.
Οι πρώτες απόψεις του Ρήγα για διαβαλκανική συνεργασία εντοπίζονται στον Θούριο. Καλεί σε συμμαχική συνεξέγερση όχι μόνο όλους τους Βαλκάνιους υπηκόους του Σουλτάνου, αλλά και όλους τους κατοίκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανεξάρτητα από θρησκεία και φυλή. Τους καλεί σε επανάσταση για να ζουν ο καθένας στον τόπο του ελέυθερα με αμοιβαίο σεβασμό πίστης και λατρείας:
[...]Σ' Ανατολή και Δύσι, και Nότον και Βοριά,/Για την Πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά./Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,/
Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζύ./Βουλγάροι, κι' Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,/Αράπιδες, και άσπροι, με μια κοινή ορμή./Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί[...]Έτσι τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως προβάλονται στον Θούριο υπερβαίνουν κάθε ατομικό πλαίσιο όπως αυτά προσδιορίζονται στις γαλλικές διακηρύξεις, αλλά αποκτούν κοινωνικότερο και πανανθρώπινο περιεχόμενο.
Το μήνυμά του είναι ανεξίθρησκο, όμως η αναφορά στο που θα κάνουν όρκο: Να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον Σταυρόν και πιο κάτω Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον Σταυρόν ή Στεργιάς, και του πελάγου, να λάμψη ο Σταυρός σχετίζεται με τη θρησκεία στην οποία πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία που απαρτίζει τον κόσμο στον οποίο απαευθύνεται.
Ο Ρήγας γνωρίζει πως η συντηρητική Ευρώπη δεν θα βοηθήσει την επανάσταση γι' αυτό δεν επικαλείται τη βοήθεια καμίας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης, ενώ αποκρύπτει την συμπάθειά του προς τη Γαλλία για να μην εμφανισθεί η κίνησή του προσδεμένη σε αυτήν. Όμως επικαλείται την εξωτερική αλληλεγγύη μια μικρής χώρας, της Μάλτας:
[...]Μ' εμάς κ' εσείς Μαλτέζοι, γεννήτ' ένα κορμί,/Κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Παραπομπές
Πηγές
Νικόλαος Πανταζόπουλος, Μελετήματα για τον Ρήγα Βελεστινλή,εκδ. Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 1998 (β εκδ)
Λέανδρος Βρανούσης, Ρήγας Βελεστινλής, εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, Αθήναι 1963
Δημήτρης Αρβανιτάκης, «Ένας ξένος στο ιταλικό πάνθεο. Οι τύχες του Ρήγα στην Ιταλία κατά τον 19ο αιώνα», στο: Υπέρεια : πρακτικά Ε' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 4-7 Οκτωβρίου 2007. Τόμος πέμπτος / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2006, σελ.777-794
Γιώργος Γιώτης, «Η παρουσία του Ρήγα Βελεστινλή στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας και λογοτεχνίας της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα», στο: Υπέρεια : πρακτικά ΣΤ' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 4-7 Οκτωβρίου 2012. μέρος Β' / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2014, σελ.725-742
Δημήτρης Καραμβάλης, «Μια προσέγγιση στο Θούριο και Ύμνο Πατριωτικό του Ρήγα», στο: Υπέρεια : πρακτικά ΣΤ' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 4-7 Οκτωβρίου 2012. μέρος Β' / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2014, σελ.807-812
Γεώργιος Λεοντσίνης, «Η παρουσία του Ρήγα Βελεστινλή στους επίσημους πανηγυρικούς λόγους καιστις εισηγήσεις των πρυτάνεων κατά τις επετείους της 25ης Μαρτίου από καθηγητές του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1899-2012)», στο: Υπέρεια : πρακτικά ΣΤ' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 4-7 Οκτωβρίου 2012. μέρος Β' / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2014, σελ.899-915
Πάνος Στάμου, «Λάμπρος Κατσώνης-Ρήγας Βελεστινλής. Παράλληλες διαδρομές χωρις συναπάντημα;», στο: Υπέρεια : πρακτικά Δ' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 2-5 Οκτωβρίου 2003. Τόμος τέταρτος / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2006, σελ.1159-11169
Κύριλ Τοπάλοβ, «Η ποίηση του Ρήγα και του Ρακόβσκι μεταξύ του ζυγού και της ελευθερίας», στο: Υπέρεια : πρακτικά Δ' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 2-5 Οκτωβρίου 2003. Τόμος τέταρτος / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2006, σελ.1291-1296
Isabel Garcia-Galvez, «Η μετάφραση του Συντάγματος και του Θουρίου του Ρήγα στα Ισπανικά», στο: Υπέρεια : πρακτικά Δ' Διεθνούς Συνεδρίου "Φεραί-Βελεστίνο-Ρήγας" : Βελεστίνο 2-5 Οκτωβρίου 2003. Τόμος τέταρτος / επιμέλεια Δημήτριος Καραμπερόπουλος,εκδ.Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης "Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα",2006, σελ.865-872
Λουκάς Αξελός, Ρήγας Βελεστινλής. Σταθμοί και όρια στην διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα, εκδ.Στοχαστής, Αθήνα,[2003]
Γεώργιος Λεοντσίνης, «Θούρια άσματα και ελληνική ιστορία», στο: Επιστημονικό Συμπόσιο, Ρήγας Βελεστινλής-200 χρόνια από τον θάνατό του. Προσεγγίσεις στο έργο και τις επιδράσεις του,εκδ. Συμβούλιο Αποδίμου Ελληνισμού-Περιφέρεια Ευρώπης, Λευκωσία, 2006, σελ.65-78
Γεώργιος Γεωργής, «Οραματισμοί εξωτερικής πολιτικής στα βελεστινλικά κείμενα», στο: Επιστημονικό Συμπόσιο, Ρήγας Βελεστινλής-200 χρόνια από τον θάνατό του. Προσεγγίσεις στο έργο και τις επιδράσεις του,εκδ. Συμβούλιο Αποδίμου Ελληνισμού-Περιφέρεια Ευρώπης, Λευκωσία, 2006, σελ.87-96
Δημήτριος Καραμπερόπουλος, «Η επαναστατική μορφή του Ρήγα», στο: Επιστημονικό Συμπόσιο, Ρήγας Βελεστινλής-200 χρόνια από τον θάνατό του. Προσεγγίσεις στο έργο και τις επιδράσεις του,εκδ. Συμβούλιο Αποδίμου Ελληνισμού-Περιφέρεια Ευρώπης, Λευκωσία, 2006, σελ.25-40
Κώστας Κύρρης, «Η Κύπρος και ο Ρήγας», στο: Επιστημονικό Συμπόσιο, Ρήγας Βελεστινλής-200 χρόνια από τον θάνατό του. Προσεγγίσεις στο έργο και τις επιδράσεις του,εκδ. Συμβούλιο Αποδίμου Ελληνισμού-Περιφέρεια Ευρώπης, Λευκωσία, 2006, σελ.133-138
Πασχάλης Κιτρομηλίδης (εισαγωγή, επιμέλεια, σχόλια), Ρήγα Βελεστινλή Άπαντα τα σωζόμενα, τόμ. 5ος, εκδ. Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα, 2000, σελ.73-77, 105-115
Λίνος Πολίτης, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας,εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2004
Παναγιώτης Μουλλάς, «Η λογοτεχνία από τον Αγώνα ως τη γενιά του 1880», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ.ΙΓ(1977), σελ.492-514
Πασχάλης Κιτρομηλίδης, Ρήγας Βελεστινλής.Θεωρία και πράξη, εκδ.Βουλή των Ελλήνων,Αθήνα, 1998
Πασχάλης Κιτρομηλίδης,Νεοελληνικός Διαφωτισμός,εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ, Αθήνα, 19992
Τάσος Γριτσόπουλος, «Ρήγας. Ο Βελεστινλής-Φεραίος», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. 10 (1967), στ. 792-799.
Ανυπόγραφο, «Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής-συμπλήρωμα Ελληνικής έκδοσης», Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.29(1982), σελ.397-398
Mario Vitti, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα, 1987
Νικόλαος Ρέμπελης, «Ο Ρήγας Βελεστινλής ως εθνικός ποιητής», Ελληνική Δημιουργία, τομ.13, τχ.147 (Αθήναι 15 Μαρτίου 1954), σελ.352-355
Απόστολος Δασκαλάκης, «Ο Θούριος του Ρήγα εις το αρχαιότερον σωζόμενον χειρόγραφον», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμ. ΙΣΤ΄, σελ. 370-383
Κωστής Παλαμάς, «Η ποίησις του Ρήγα», Ελληνική Δημιουργία, τομ.13, τχ.147 (Αθήναι 15 Μαρτίου 1954), σελ.327-328
Claude Fauriel, Ελληνικά Δημοτικά τραγούδια, εκδοτική επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, τομ. Α., εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Αθήνα, Ηράκλειο, 2013
Απόστολος Δασκαλάκης, «Ο θούριος του Ρήγα και άλλα πατριωτικά άσματα εις χειρόγραφον του 1809», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμ. ΙΗ΄(1965-1966), σελ. 136-160
Απόστολος Δασκαλάκης, «Ρήγας και Περραιβός», Παρνασσός, τομ.4(1962),σελ.396-433
Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος,εκδ.Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983
Σπυρίδων Λάμπρος, «Ρήγας,Βηλαράς, Χριστόπουλος»,Παρνασσός, τομ. 10(1968),σελ.321-354
Κωνσταντίνος Άμαντος, «Ο Θούριος του Ρήγα», Ελληνικά, τομ.8 (1935),σελ.197-208
Κωνσταντίνος Άμαντος, Ανέκδοτα έγγραφα πέρι Ρήγα Βελεστινλή, εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων,Κεντρική Πώλησις Βιβλιοπωλείον Σιδέρη, 1930, φωτοτυπίκη επανέκδοση Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 1997
Λέανδρος Βρανούσης, «Τα τραγούδια του Ρήγα και των μιμητών του»,Νέα Εστία, τομ.44,τχ. 510 (1 Οκτώβρη 1948),σελ.1229-1236
Απόστολος Βακαλόπουλος, «Νέα στοιχεία για την απήχηση των απελευθερωτικών αγώνων των Σέρβων στους Έλληνες και για τη συμμετοχή τους σ' αυτούς»,Μακεδονικά, τομ.7 (1966-1967), σελ.264-276
Γεώργιος Ευλόγιος Κουρίλας Λαυριώτης, «Ρήγας ο Φεραίος και τα ανέκδοτα ποιήματά του εξ Αθωνικού χειρογράφου»,Θεσσαλικά Χρονικά, τομ.3 (1932),σελ.3-96
Νίκος Βέης, «Παραλλαγή της πρώτης στροφής του Θούριου του Ρήγα», Νέα Εστία, τομ.25, τχ.295 (1 Απριλίου 1939),σελ.444-447
Λέανδρος Βρανούσης, «Θούρια και προκηρύξεις του Εικοσιένα σ΄ένα χειρόγραφο του Ελληνικού Ινστιτούτου Βενετίας», Θησαυρίσματα, τομ.4 (1967),σελ.177-189
Λέανδρος Βρανούσης, «Ρήγας», Ήως, τχ.92-97(1966), σελ.209-239
Λέανδρος Βρανούσης,«Ρήγας (1757-1798)»,Εποχές, τχ.11 (Μάρτιος 1964),σελ.86-100
Λέανδρος Βρανούσης, «Εισαγωγή: ο άνθρωπος,η εποχή του, η δράση και το έργο του», Ρήγας, Βασική βιβλιοθήκη-10,εκδ.Αετός,1953, σελ.8-118
Λουκία Δρούλια, «Ρήγας, ένας άλλος Τυρταίος στα μάτια του Ευρωπαϊκού φιλελληνισμού»,Ο Ερανιστής, τομ.23 (2001),σελ.253-267
Γιάνης Κορδάτος, Ο Ρήγας Φεραίος και η βαλκανική ομοσπονδία,εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983
Γιάννης Σπανδωνής, Ρήγας Βελεστινλής. Ο επαναστάτης με τα τραγούδια, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα, Αθήνα, 1995
Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, τομ. 2ος, εκδ. 20ος αίωνας, Αθήνα, 1957
Νέστωρ Καμαριάνος, Ρήγας Βελεστινλής. Συμπληρώσεις και διορθώσεις για τη ζωή και το έργο του. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Αθανάσιος Καραθανάσης, εκδ. Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα, 1999
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ομιλία για τον Θούριο του Ρήγα από τον Δ. Καραμπελόπουλο, 2004
Ρήγας Βελεστινλής
Ελληνική Επανάσταση του 1821
|
586740
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B9%20%CE%9A%CE%B1%CF%80
|
Ντόκερτι Καπ
|
Το Ντόκερτι Καπ (αγγλικά: Dockerty Cup) είναι ετήσια ποδοσφαιρική διοργάνωση στην οποία μετέχουν ομάδες από την πολιτεία Βικτώρια της Αυστραλίας. Η διοργάνωση έχει το όνομα του Χάρι Ντόκερτι, πρώην προέδρου της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Βικτώριας, που είναι η διοργανώτρια αρχή του θεσμού, ενώ δικαίωμα συμμετοχής στη διοργάνωση έχουν όλες οι ομάδες του συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Βικτώριας.
Η διοργάνωση είχε διακοπεί από το 1996 έως το 2011, με εξαίρεση το 2004. Η επανέναρξη του θεσμού έγινε το 2011, με τη διοργάνωση να είναι γνωστή ως Mirabella Cup για εμπορικούς λόγους, με νέο τρόπαιο. Την επόμενη περίοδο η διοργάνωση μετονομάστηκε σε Statewide Knockout Cup για το 2012 και το 2013. Ωστόσο, και στις δύο περιόδους, η νικήτρια απονεμήθηκε το παραδοσιακό τρόπαιο.
Από το 2014 και εξής, το Ντόκερτι Καπ αποτελεί επίσης προκριματική διοργάνωση για το Κύπελλο Αυστραλίας.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποδόσφαιρο στην Αυστραλία
|
435042
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%20%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7
|
Αντίστροφη συνάρτηση
|
Στα μαθηματικά, αντίστροφη συνάρτηση είναι η συνάρτηση που αντιστρέφει μια άλλη συνάρτηση με προϋπόθεση ότι η συνάρτηση είναι "1-1". Με αυτό εννοούμε, αν είναι μια συνάρτηση που αντιστοιχεί το στο , δηλ. , τότε η αντίστροφη συνάρτηση της συμβολίζεται και αντιστοιχεί το πίσω στο , δηλ. .
Παραπομπές
Θεωρία συνόλων
Μαθηματικές συναρτήσεις
Ας τις λύνει αυτός όμως (:
|
183419
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BD
|
Πρώτος Μερσέν
|
Στα μαθηματικά πρώτος Μερσέν ονομάζεται ένας πρώτος αριθμός της μορφής .
Ο νιοστός πρώτος αυτής της μορφής συμβολίζεται με .
Οι αριθμοί αυτοί ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Γάλλου θεολόγου και μαθηματικού Μαρέν Μερσέν.
Σήμερα ο μεγαλύτερος γνωστός πρώτος αριθμός είναι πρώτος Μερσέν και είναι ο 282589933 − 1, ο οποίος έχει 24.862.048 ψηφία. Βρέθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 από το Great Internet Mersenne Prime Search (GIMPS).
(M82589933)
Ο δεύτερος μεγαλύτερος γνωστός πρώτος αριθμός, και μόλις ο 50ος «πρώτος αριθμός Μερσέν» που γνωρίζουν οι μαθηματικοί μέχρι σήμερα, είναι ο M77232917 ως . Η πλήρης μορφή του αποτελείται από 23.249.425 ψηφία. Ο τρίτος μεγαλύτερος πρώτος (Μ74207281) βρέθηκε από υπολογιστή του καθηγητή Κέρτις Κούπερ στο Πανεπιστήμιο του Κεντρικού Μιζούρι ( Ιανουάριος 2016 ). Ο Κούπερ κατείχε και το προηγούμενο ρεκόρ ( ) ο οποίος βρέθηκε στις 25 Ιανουαρίου 2013 ). Ανακαλύφθηκε χάρη στο πρόγραμμα GIMPS.
Δείτε ακόμη
Αναζήτηση μεγάλων πρώτων αριθμών
Τέλειος αριθμός
Αναφορές
Θεωρία αριθμών
|
26979
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1%CF%82
|
Δημήτρης Πλαπούτας
|
Ο Δημήτρης (Δημητράκης) Πλαπούτας (ή Κολλιόπουλος) (Παλούμπα, 15 Μαΐου 1786 - Παλούμπα, 27 Ιουλίου 1864) ήταν Έλληνας στρατηγός, βουλευτής Καρύταινας (1844-1847), γερουσιαστής (1847-1862), επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα, Διοικητής της 12ης Τετραρχίας Αρκαδίας της Βασιλικής Φάλαγας του Όθωνα, και αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης. Ήταν επικεφαλής του αγώνα στην Αρκαδία μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο χωριό Παλούμπα της επαρχίας Γορτυνίας και ήταν γιος του κλέφτη Νικόλα-Κόλια Πλαπούτα. Την περίοδο 1811 με 1812, κατέφυγε στη Ζάκυνθο όπου υπηρέτησε ως εκατόνταρχος στα ελληνικά σώματα του Βρετανικού Στρατού. Παντρεύτηκε το 1803 την Στεκούλα Κολοκοτρώνη με την οποία δεν απέκτησε παιδιά, σε δεύτερο γάμο απέκτησε μία κόρη.
Το 1816, ευρισκόμενος στην Πελοπόννησο, διώκεται και πάλι από τις οθωμανικές αρχές ως πρωταγωνιστή του φόνου των Τούρκων στην Αλωνίσταινα. Καταφεύγει στη Ζάκυνθο και εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία (15 Οκτωβρίου 1818) από τον Αναγνώστη Τσοχαντάρη.. Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης έσπευσε στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ήταν σημαντικός οπλαρχηγός, πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη.. Κατα τον Φ.Χρυσανθόπουλο, Πρωτοπαλίκαρο του υπήρξε ο συμπατριώτης του Πανουργιάς Ηλιόπουλος.
Συγκρότησε δικό του στρατό (800-1.000 άνδρες) και διακρίθηκε στη μάχη του Βαλτετσίου και στη πολιορκία της Τρίπολης. Διορίστηκε υπαρχηγός στη αποτυχημένη Πολιορκία της Πάτρας (1822). Στην εμφύλια διαμάχη που ξέσπασε στήριξε τους Κουντουριώτες, ενώ αργότερα με τον ερχομό του Ιμπραήμ πολέμησε μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον οποίο και στήριξε στα χρόνια της Αντιβασιλείας. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε όταν δόθηκε γενική αμνηστία.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στη Δ' Εθνοσυνέλευση και βουλευτής Καρύταινας (1844-1847), ενώ διετέλεσε γερουσιαστής (1847-1862) και επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα.
Απεβίωσε στις 27 Ιουλίου 1864 στον οικογενειακό Πύργο των Πλαπουταίων στο Παλούμπα. Εγγονός του ήταν ο Δημήτριος Γ. Πλαπούτας.
Παραπομπές
Οπλαρχηγοί του 1821
Έλληνες πληρεξούσιοι
Έλληνες Γερουσιαστές
Βουλευτές Καρύταινας
|
248524
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82
|
Περιφέρειες της Μαδαγασκάρης
|
Η Μαδαγασκάρη διαιρείται σε 22 περειφέρειες:
Δείτε επίσης
Επαρχίες της Μαδαγασκάρης
Δήμοι της Μαδαγασκάρης
mg:Faritanin'i Madagasikara
zh:馬達加斯加行政區劃
|
121421
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B9
|
Μεριγιάρβι
|
Το Μεριγιάρβι (Merijärvi) είναι δήμος της Φινλανδίας.
Υπάγεται στο διοικητικό διαμέρισμα του Όουλου, στη Βόρεια Οστροβόθνια. Έχει πληθυσμό 1.312 κατοίκων (απογραφή 2003 και καλύπτει έκταση 231,81 τετραγωνικών χιλιομέτρων από τα οποία 2,12 καλύπτονται από νερο. Η πληθυσμιακή πυκνότητα είναι 5,7 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ενώ μοναδική γλώσσα στο δήμο είναι η Φινλανδική.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμοι της Φινλανδίας
|
650727
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7
|
Ελευθερία Μαυρογένη
|
Η Ελευθερία Μαυρογένη (γεννηθείσα στις 12 Μαΐου 1970) είναι Ελληνίδα παίκτρια της χειροσφαίρισης. Αγωνίστηκε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 ως μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας.
Παραπομπές
Ελληνίδες αθλήτριες της χειροσφαίρισης
|
2738
|
https://el.wikipedia.org/wiki/1559
|
1559
|
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 1559 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Γεγονότα
15 Ιανουαρίου - Η Ελισάβετ Α΄ στέφεται βασίλισσα της Αγγλίας στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στο Λονδίνο.
2 Μαΐου - Ο Τζον Νοξ επιστρέφει στη Σκωτία από την εξορία, για να γίνει ο ηγέτης της Μεταρρύθμισης στη Σκωτία.
22 Ιουνίου - Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας παντρεύεται την τρίτη του σύζυγο, τη 14χρονη Ελισάβετ των Βαλουά.
30 Ιουνίου - Ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας τραυματίζεται θανάσιμα σε κονταρομαχία εναντίον του Γκαμπριέλ, κόμη του Μοντγκόμερι.
25 Δεκεμβρίου - Εκλέγεται ο Πάπας Πίος Δ΄.
Ο Πάπας Παύλος Δ΄ δημοσιοποιεί το Pauline Index, μία πρώιμη έκδοση του Index Librorum Prohibitorum.
Γεννήσεις
18 Φεβρουαρίου - Ισαάκ Καζομπόν, Γάλλος λόγιος
24 Αυγούστου - Σοφία Μπράχε, Δανή αστρονόμος και αλχημίστρια
13 Νοεμβρίου - Αλβέρτος Ζ΄, αρχιδούκας της Αυστρίας
Θάνατοι
1 Ιανουαρίου - Χριστιανός Γ΄, βασιλιάς της Δανίας
25 Ιανουαρίου - Χριστιανός Β΄, βασιλιάς της Δανίας
10 Ιουλίου - Ερρίκος Β΄, βασιλιάς της Γαλλίας
18 Αυγούστου - Πάπας Παύλος Δ΄
5 Νοεμβρίου - Κανό Μοτονόμπου, Ιάπωνας ζωγράφος
Έτη
|
818036
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%20%CE%91%CE%BD%CF%89%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82
|
Κοινότητα Ανωπόλεως
|
Με την ονομασία κοινότητα Ανωπόλεως αναφέρονται:
η Κοινότητα Ανωπόλεως Σφακίων
η Κοινότητα Ανωπόλεως Ηρακλείου
|
178673
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85
|
Αντιγόνη Παπαμικροπούλου
|
Η Αντιγόνη Παπαμικροπούλου (Πάτρα 1889 - 23 Μαρτίου 1980), ήταν Ελληνίδα πιανίστα και συνθέτης.
Γεννήθηκε στην Πάτρα αλλά έζησε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Μασσαλία , σε ηλικία 5 ετών η οικογένεια της επέστρεψε στην Πάτρα. Από μικρή ηλικία έδειξε κλίση στη μουσική και πήρε τα πρώτα μαθήματα στη σχολή Κλειδοκυμβάλου της Αντωνάκη, επτά ετών έπαιξε πρώτη φορά μπροστά στο κοινό στην αίθουσα της φιλαρμονικής Πατρών παίζοντας την πρώτη σονάτα του Μπετόβεν.
Σπούδασε επί πέντε έτη στη μουσική βασιλική ακαδημία του Λονδίνου πιάνο και σύνθεση , και αποφοίτησε με άριστα . Επιστρέφοντας στην Πάτρα έδωσε πολλές παραστάσεις και διαλέξεις στο τοπικό παράρτημα του λυκείου Ελληνίδων και στη Φιλαρμονική Πατρών , δίδαξε πιάνο σε νέους και νέες της πόλης , επίσης αρθρογραφούσε στον τοπικό τύπο σε θέματα που αφορούσαν την μουσική.
Μετέβη στο Λονδίνο όπου έμεινε ένα χρόνο και έδωσε πολλές παραστάσεις πιάνου , εκεί έγραψε τις πρώτες συνθέσεις της για πιάνο, το "κλάμα του βοσκού", το "καημένα Ελληνόπουλα" , "της Αρκαδιάς το διάσελο" και το "Ελληνόπουλα μου γεια σου". Στο Λονδίνο μάλιστα εξέδωσε και τη ποιητική συλλογή "το κλάμα του βουνού". Επιστρέφοντας από το Λονδίνο εγκαταστάθηκε στην Πάτρα δίνοντας πολλές παραστάσεις εκεί αλλά και στην Αθήνα. Η σύνθεση της "ο χορός του λευκού ρόδου" βραβεύτηκε με το Ανώτατο βραβείο της βασιλικής μουσικής ακαδημίας Λονδίνου (Highest Award). Άλλη σύνθεση της η "Καλαβρυτινή σουίτα" εκδόθηκε στην Λειψία.
Αδελφές της ήταν η Ισμήνη επίσης πιανίστα και η Ηλέκτρα πιανίστα συγγραφέας και ηθοποιός. Συγγενικούς δεσμούς με την Α. Παπαμικροπούλου έχουν οι Ανδρέας και Θάνος Μικρούτσικος.
Πηγές
Ιωάννου Χατζηιωάννου, Πανελλήνιον Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821 - 1921, τόμος Δ', Τύποις Ανωνύμου εταιρείας εκδόσεων "Νέα Ελληνική Ηώς", Αθήνα 1927
Έλληνες συνθέτες
Έλληνες πιανίστες
|
536643
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%82%20%CE%9A%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%20%CE%9A%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CF%84%CE%BF
|
Ντένις Κιπρούτο Κιμέτο
|
Ο Ντένις Κιπρούτο Κιμέτο (Dennis Kipruto Kimetto, γενν. 22 Ιανουαρίου 1984) είναι Κενυάτης δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Ήταν ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στον μαραθώνιο δρόμο (2 ώρες 2 λεπτά και 57 δευτερόλεπτα) μέχρι το 2018 και στον δρόμο 25 χιλιομέτρων σε δημόσια οδό.
Σταδιοδρομία
Ο Κιπρούτο Κιμέτο γεννήθηκε στο Ελντορέτ και εντάχθηκε σε μία προπονητική ομάδα, στην οποία συμμετείχε και ο Τζέφρεϊ Μουτάι. Η πρώτη μεγάλη νίκη του Κιμέτο σημειώθηκε σε ηλικία 27 ετών, στον ημιμαραθώνιο που έγινε στα πλαίσια του Μαραθωνίου του Ναϊρόμπι το 2011. Τρέχοντας με το όνομα «Ντένις Κοέτς» (Dennis Koech), ήρθε πρώτος με χρόνο 1.01.30. Καθιερώθηκε γρήγορα ανάμεσα στους μεγάλους δρομείς αντοχής από τις πρώτες ήδη συμμετοχές του σε διοργανώσεις έξω από την Κένυα. Στον Ημιμαραθώνιο του Ρας Αλ Χαϊμά νίκησε δρομείς όπως τον Γουίλσον Κιπσάνγκ Κιπρότιτς και κατέκτησε την πρώτη θέση με χρόνο 1.00.40. Η ηλικία του αναφερόταν λανθασμένα ως δέκα χρόνια μικρότερη και η επόμενη επίδοσή του, 59.14, με την οποία νίκησε στον Ημιμαραθώνιο του Βερολίνου τον Απρίλιο του 2012 θεωρήθηκε αρχικώς παγκόσμιο ρεκόρ νέων. Η αιτία όχι μόνο αυτού του λάθους, αλλά και του λανθασμένου επωνύμου Koech, ήταν ένα ανακριβές διαβατήριο. Αυτά τα λάθη διορθώθηκαν σε επόμενους αγώνες.
Ο Κιμέτο κατέρριψε το πρώτο σημαντικό ρεκόρ στον ετήσιο αγώνα 25 χιλιομέτρων του Βερολίνου («BIG 25 Berlin»). Ο χρόνος 71.18 που σημείωσε εκεί βελτίωσε σημαντικά το μέχρι τότε παγκόσμιο ρεκόρ του Κόσγκεϊ (71.50). Μετά από αυτό, πραγματοποίησε την ταχύτερη «πρεμιέρα» σε επίσημο μαραθώνιο στην ιστορία του αγωνίσματος: Τρέχοντας και πάλι στο Βερολίνο, με τον παλιό του συμπροπονούμενο Μουτάι δίπλα του για το μεγαλύτερο μέρος του Μαραθώνιου του Βερολίνου του 2012, σημείωσε χρόνο 2:04:16, ένα δευτερόλεπτο πίσω από τον Μουτάι, με την 4η και 5η καλύτερη επίδοση που σημειώθηκαν ποτέ στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Μερικοί ανταποκριτές παρατήρησαν πως ο Κιμέτο παρέμενε σταθερά πίσω από τον Μουτάι στο τελευταίο χιλιόμετρο του αγώνα και συμπέραναν ότι άφησε τον συμπατριώτη του να πάρει τη νίκη.
Χωρίς τον Μουτάι παρόντα, ο Κιμέτο κέρδισε τον Μαραθώνιο του Τόκιο το 2013 με νέο ρεκόρ διαδρομής, 2:06:50. Στις 13 Οκτωβρίου 2013 νίκησε στον Μαραθώνιο του Σικάγου σημειώνοντας και πάλι νέο ρεκόρ διαδρομής με 2:03:45. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2014, ο Κιμέτο κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ του μαραθώνιου στη διοργάνωση του Βερολίνου με χρόνο 2.02.57 και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που έτρεξε τη διαδρομή σε λιγότερο από 2 ώρες και 3 λεπτά. Οι χρόνοι στους οποίους διένυσε τα κάθε 5 χιλιόμετρα καταγράφηκαν ως εξής: 14.42, 14.42, 14.46, 14.26, 14.32, 14.30, 14.09, 14.42.
Η επόμενη χρονιά, το 2015, δεν ήταν εξίσου εντυπωσιακή για τον αθλητή, καθώς έτρεξε μόνο στον Μαραθώνιο του Λονδίνου, τερματίζοντας τρίτος, ενώ δεν μπόρεσε να τρέξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μαραθώνιου της IAAF στο Πεκίνο τον Αύγουστοu. Στον Μαραθώνιο της Φουκουόκα τον Δεκέμβριο εγκατέλειψε στο πέμπτο μόλις χιλιόμετρο εξαιτίας τραυματισμού. Και όταν τερμάτισε ένατος στον Μαραθώνιο του Λονδίνου του 2016, ο Κιμέτο δεν θεώρησε καλό να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες εκείνου του έτους, επιλέγοντας αντί για αυτούς να τρέξει στον Μαραθώνιο του Σικάγου.
Ο Κιμέτο έχει ύψος 1,71 μέτρο και ζυγίζει μόλις 55 κιλά.
Συγκομιδή μεταλλίων
Π.Ρ. = Παγκόσμιο ρεκόρ
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η σελίδα του αθλητή στην IAAF
Κενυάτες αθλητές του στίβου
Μαραθωνοδρόμοι
Δρομείς μεγάλων αποστάσεων
|
42519
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD%20%CF%86%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%B5%CE%B9%20%CE%BF%20%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BA%29
|
Όταν φυσάει ο άνεμος (κόμικ)
|
Το Όταν Φυσάει ο Άνεμος (πρωτότυπος τίτλος: When the Wind Blows) είναι εικονογραφημένη νουβέλα του Βρετανού καλλιτέχνη Ρέιμοντ Μπριγκς του 1982, με θέμα μια πυρηνική επίθεση της Σοβιετικής Ένωσης στη Βρετανία, από την οπτική γωνία ενός ζευγαριού ηλικιωμένων, του Τζιμ και της Χίλντα Μπλογκς. Το βιβλίο έγινε αργότερα ταινία κινουμένων σχεδίων.
Πλοκή
Ο Τζιμ και η Χίλντα μένουν σ' ένα αγρόκτημα έξω από το Σάσσεξ απολαμβάνοντας τη σύνταξή τους, μέχρι που ξεσπά διεθνής κρίση και απειλείται πόλεμος. Ο Τζιμ, με τη βοήθεια της Χίλντα, αρχίζει να χτίζει ένα αντιατομικό καταφύγιο σύμφωνα με τις οδηγίες της κυβέρνησης. Όταν πέφτει η βόμβα, οι δυο τους αποκόπτονται από τον κόσμο. Αρνούμενοι να παραδεχτούν το τι συνέβη, προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως προηγουμένως (κάτι που δίνει και ορισμένα κωμικά στοιχεία στο βιβλίο), αγνοώντας τόσο τα σημάδια της τεράστιας καταστροφής όσο και τα συμπτώματα της ραδιενέργειας. Το βιβλίο κλείνει με τρόπο εξαιρετικά τραγικό.
Ο Μπριγκς χρησιμοποίησε τους ίδιους χαρακτήρες με το προηγούμενο βιβλίο του Gentleman Jim, οι οποίοι και μοιάζουν με τους γονείς του, όπως τους απεικόνισε αργότερα στη νουβέλα Ethel and Ernest. Χρησιμοποιεί επίσης στοιχεία από το κυβερνητικό φυλλάδιο για την περίπτωση πυρηνικής επίθεσης Προστατέψτε κι Επιβιώστε (Protect and Survive) του οποίου η ανεπάρκεια για την περίπτωση μιας τέτοιας καταστροφής κάνει το μαρτύριο του ζευγαριού ακόμα πιο μεγάλο.
Ο τίτλος είναι αφενός αναφορά σε μια φράση του φυλλαδίου αυτού -"η ραδιενεργός σκόνη, που πέφτει όπου τη φυσήξει ο άνεμος, θα αποτελέσει τον πιο διαδεδομένο κίνδυνο απ' όλους"- αφετέρου σ' ένα παραδοσιακό νανούρισμα:
Rock-a-bye, baby,
In the tree top.
When the wind blows,
The cradle will rock,
When the bough breaks,
The cradle will fall,
And down will come baby,
Cradle and all.
Άλλα μέσα
Το βιβλίο έγινε ταινία κινουμένων σχεδίων από το σκηνοθέτη Τζίμι Μουρακάμι το 1986. Οι φωνές του ζευγαριού ανήκουν στον Τζον Μιλς και την Πέγκι Άσκροφτ. Το soundtrack της ταινίας περιέχει τραγούδια αντιπολεμικού περιεχομένου και κατά των πυρηνικών από γνωστούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όπως ο Ρότζερ Γουώτερς, οι Genesis και ο Ντέιβιντ Μπάουι. Το φιλμ σόκαρε όταν πρωτοπροβλήθηκε και, αν και το θέμα και ο τόνος του είναι εξαιρετικά σοβαρά, λόγω της αφελούς φύσης των ηρώων του περιέχει και μερικές στιγμές λεπτού αλλά μαύρου χιούμορ.
Το βιβλίο διασκευάστηκε επίσης για το ραδιόφωνο του BBC 4 το 1983, και θεατρική παράσταση, ενώ έφτασε να σχολιαστεί και μέσα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1987.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Το ''Όταν φυσάει ο άνεμος στη Wikia
Βρετανικά κόμικς
Κόμικς που έγιναν ταινίες
Μυθιστορήματα που έγιναν ταινίες
|
516539
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B4%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%2C%201%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84
|
Εδμόνδος του Γούντστοκ, 1ος κόμης του Κεντ
|
Ο Εδμόνδος του Γούντστοκ, 1ος κόμης του Κεντ (Edmond de Woodstock, 5 Αυγούστου 1301 - 19 Μαρτίου 1330) από τον Οίκο του Ανζού, 1ος Κόμης του Κεντ από την πέμπτη δημιουργία ήταν μικρότερος γιος του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας και της δεύτερης συζύγου του του Μαργαρίτα της Γαλλίας. Ο Εδμόνδος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας και πεθερός του Εδουάρδου του μαύρου πρίγκηπα, εκτελέστηκε (1330) από τον ανιψιό του Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Ο πατέρας του ήθελε να του δώσει μεγάλες παροχές και τίτλους αλλά ακυρώθηκαν επειδή ο Εδουάρδος Β΄ τους έδωσε στον ερωμένο του Πιρς Γκάβεστον, ο Εδμόνδος έμεινε όμως πιστός στον ετεροθαλή αδελφό του, είχε σημαντικό ρόλο στη διοίκηση και βοήθησε στην καταστολή της επανάστασης (1321 - 1322) γι'αυτό ο Εδουάρδος Β΄ του παραχώρησε την κομητεία του Κεντ.
Σταδιακά δυσαρεστήθηκε και ο ίδιος για τη μεγάλη εύνοια στην οικογένεια Ντεσπένσερ, συμμετείχε και αυτός στην επανάσταση εναντίον του Εδουάρδου Β΄ του στο πλευρό της Ισαβέλλας και του Ρογήρου Μόρτιμερ όταν ο βασιλιάς εκθρονίστηκε (1326). Ο Εδμόνδος στη συνέχεια απέτυχε να έχει ενεργό ρόλο στη διοίκηση του βασιλείου και όταν αποκαλύφθηκε ότι σχεδίαζε συνωμοσία εναντίον του νεαρού ανιψιού του εκτελέστηκε (1330).
Ο Εδουάρδος Β΄ ακυρώνει τους τίτλους του
Ο πατέρας του είχε πολλά παιδιά από την πρώτη σύζυγο του Ελεονώρα της Καστίλης αλλά από τους γιους επέζησε μονάχα ο μικρότερος Εδουάρδος, μετά τον θάνατο της παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Γαλλίδα πριγκίπισσα Μαργαρίτα με την οποία απέκτησε τον Τόμας (1300) και τον Εδμόνδο (1301) σε ηλικία 62 ετών, όταν πέθανε ο ίδιος ήταν μόλις 6 ετών. Ο Εδμόνδος ήταν εγγονός από μητέρα του Φιλίππου Γ΄ του Τρομερού, πήρε το ψευδώνυμο Γούντστοκ από τον τόπο που γεννήθηκε όπως τα περισσότερα μέλη των Πλανταγενετών.
Ο Εδουάρδος Α΄ έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τους μικρότερους γιους του αν και έμενε αλλού, πριν τον θάνατο του τους παραχώρησε πολλά εδάφη, χρήματα και τίτλους, στον Εδμόνδο τον Μάιο του 1307 υποσχέθηκε 7.000 μάρκα ετήσιο εισόδημα στα οποία πρόσθεσε αμέσως άλλα 1000. Κληροδότησε την κομητεία του Νόρφλοκ στον Τόμας και την κομητεία της Κορνουάλης στον Εδμόνδο αλλά πέθανε πριν ολοκληρωθεί η παραχώρηση. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Εδουάρδος Β΄ παρέδωσε την Κορνουάλη στον Πιρς Γκάβεστον ακυρώνοντας τη διαθήκη του πατέρα του, αυτό εξόργισε τα μικρά ετεροθαλή αδέλφια του. Ο βασιλιάς για να τα εξευμενίσει ξεκίνησε αμέσως μεγάλες παραχωρήσεις (1315, 1319) και τους έδωσε ετήσιο εισόδημα 2.000 μάρκων, ο Εδμόνδος δέχθηκε το κάστρο του Γκλόστερ ενώ δημιούργησε για λογαριασμό τους την κομητεία του Κεντ στις 28 Ιουλίου 1321.
Στο πλευρό του αδελφού του
H σχέση του Εδουάρδου Β΄ με τον Γκάβεστον δημιούργησε σκληρό κύμα συγκρούσεων στη βασιλική αυλή και η εκτέλεση του Γκάβεστον από τους βαρόνους (1312) έφερε τη χώρα στα πρόθυρα του εμφύλιου. Ο Εδμόνδος με την ενηλικίωση του έγινε φανατικός οπαδός του ετεροθαλούς αδελφού του με βασική προτεραιότητα τη συμφιλίωση, ήταν ο πρωταγωνιστής στην υπογραφή της Συνθήκης του Λικ που εκτόνωσε προσωρινά την κατάσταση (1318). Την άνοιξη του 1320 ήταν επικεφαλής της αποστολής που συνάντησε τον πάπα Ιωάννη ΚΒ΄ στη θερινή του κατοικία στην Αβινιόν με αίτημα να απαλλάξει τον Εδουάρδο Β΄ από τους όρκους στους βαρόνους, την ίδια χρονιά συνόδευσε τον αδελφό του στην Αμιένη όπου έδωσε όρκο υποτέλειας στον Γάλλο βασιλιά, τον Οκτώβριο του 1320 έκανε τη σύσταση του πρώτου Κοινοβουλίου.
Η πολιτική ένταση κλιμακώθηκε την περίοδο 1321 - 1322, ο πρίγκηπας Εδμόνδος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καταστολή της εξέγερσης των βαρόνων εναντίον των Ντεσπένσερ. Όταν ο βασιλικός οικονόμος Μπαρθόλομιου ντε Μπάντλμερ στράφηκε εναντίον του βασιλιά ο Εδμόνδος του Γούντστοκ τον υποστήριξε, στο Κοινοβούλιο τον Ιούλιο του 1321 ο Εδμόνδος συμφώνησε προσωρινά στην εξορία των Ντεσπένσερ, λίγο αργότερα δήλωσε ότι το έκανε υπό πίεση και τον Νοέμβριο ακύρωσε την εξορία.
Τον Οκτώβριο ο Εδμόνδος ανέλαβε τον αγώνα εναντίον του Μπαρθόλομιου ντε Μπάντλμερ συμμετέχοντας στην πολιορκία του κάστρου του Λιντς στο Κεντ όπου ο Μπαρθόλομιου αναγκάστηκε να παραδοθεί, ο Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ πρώτος ξάδελφος του Εδουάρδου Β΄ και εγγονός του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας ήταν αρχηγός των εξεγερμένων βαρόνων. Ο Εδμόνδος ο οποίος συμμετείχε στην Ουαλική εκστρατεία μαζί με τον κόμη του Σάρρεϋ ανέλαβε να συλλάβει τον Λάνκαστερ στο κάστρο του Πόντεφρακτ, η σύλληψη του Λάνκαστερ έγινε στις 17 Μαρτίου 1322 στη μάχη του Μπόρομπριτζ από τον Άντριου Χάρκλεϊ, 1ο κόμη του Κάρλαϊλ. Ο Εδμόνδος ανήκε στο δικαστικό συμβούλιο που καταδίκασε τον ξάδελφο του Λάνκαστερ σε θάνατο για προδοσία.
Η μάχη στους αντάρτες φαίνεται ότι προσωρινά είχε κερδηθεί, ο Εδμόνδος κατέλαβε το κάστρο του Γουόλινγκφορντ από τον Μαυρίκιο του Μπέρκλεϊ τον Ιανουάριο του 1323 κάτι που του έδωσε μεγάλη προσωπική επιτυχία. Πήρε στην Ουαλία τα εδάφη που κατασχέθηκαν από τον Ρογήρο Μόρτιμερ αλλά τη μερίδα του λέοντος στα λάφυρα της νίκης τα πήραν οι Ντεσπένσερ, πατέρας και γιος είχαν αντίστοιχα εισοδήματα 3.000 και 7.000 λίρες ενώ ο Εδμόνδος του Γούντστοκ μόνο 1.570.
Αποτυχίες του Εδουάρδου Β΄
Τον Αύγουστο του 1322 ακολούθησε νέα αποτυχημένη εκστρατεία στη Σκωτία με συντριβή των Άγγλων από τις δυνάμεις του Ροβέρτου Μπρους στις 14 Οκτωβρίου 1322, ο Εδουάρδος Β΄ για να αποφύγει τη σύλληψη δραπέτευσε στη Γιορκ. Η ανικανότητα του βασιλιά ακόμα και στη διαπραγμάτευση ανάγκασε τον Άντριου Χάρκλεϊ ο οποίος είχε συλλάβει τον Λάνκαστερ να κλείσει μονομερή συμφωνία με τον Ροβέρτο Μπρους εν άγνοια του, ο Εδουάρδος Β΄ όταν το έμαθε οργισμένος διέταξε το κρέμασμα και τον αποκεφαλισμό του παρά τις υπηρεσίες που του είχε προσφέρει. Ο Εδμόνδος ανέλαβε τη διαπραγμάτευση με τους Σκωτσέζους και στις 30 Μαΐου 1323 έκλεισε ειρήνη 13 ετών με τον Ροβέρτο Μπρους.
Οι σχέσεις της Αγγλίας με τη Γαλλία βρέθηκαν σε κρίση με την άνοδο στον θρόνο του Καρόλου Δ΄ της Γαλλίας ο οποίος απαίτησε από τον κουνιάδο του με την απειλή κατάσχεσης να έρθει να του δώσει όρκο υποτέλειας για την Ακουιτανία. Ο Εδουάρδος Β΄ δεν επιθυμούσε τον πόλεμο και έστειλε τον Εδμόνδο με τον Αλέξανδρο ντε Μπίκνορ αρχιεπίσκοπο του Δουβλίνου στο Παρίσι για διαπραγματεύσεις οι οποίες απέτυχαν. Ο Άγγλος βασιλιάς στις 20 Ιουλίου 1324 διόρισε τον Εδμόνδο αρχιστράτηγο των Αγγλικών δυνάμεων στη Γαλλία αλλά οι ενισχύσεις που του υποσχέθηκε δεν ήρθαν ποτέ. Στη σύντομη μάχη που ακολούθησε οι Γάλλοι τους συνέτριψαν καταλαμβάνοντας όλα τα Αγγλικά εδάφη στη χερσόνησο, στις 22 Σεπτεμβρίου ο Εδμόνδος του Γούντστοκ αναγκάστηκε να παραδοθεί και να ζητήσει εξάμηνη ανακωχή.
Πτώση του Εδουάρδου Β΄
Ο Εδουάρδος Β΄ έστειλε τη σύζυγο του Ισαβέλλα της Γαλλίας να διαπραγματευτεί με τον Γάλλο βασιλιά αλλά η βασίλισσα με δόλο υπερασπίστηκε τον αδελφό της, έκλεισε συμφωνία με την οποία αναγκάστηκε ο Άγγλος βασιλιάς να στείλει τον μικρό τους γιο και διάδοχο Εδουάρδο να δώσει όρκο υποτέλειας στον θείο του για την Ακουιτανία. Η Ισαβέλλα πήγε μαζί με τον γιο της στη Γαλλία και δεν επέστρεψε, στο Παρίσι βρήκε τον εξόριστο βαρόνο Ρογήρο Μόρτιμερ και μαζί με τον αδελφό της ξεκίνησε την εκστρατεία ανατροπής του Εδουάρδου Β΄, ο Εδμόνδος του Γούντστοκ που ήταν πάντα πιστός στον βασιλιά αιφνίδια άλλαξε στάση και πήγε στο πλευρό της Ισαβέλλας. Ο Εδουάρδος Β΄ όταν έμαθε την αλλαγή στάσης του ετεροθαλούς αδελφού του έκανε τον Μάρτιο του 1326 κατάσχεση των εδαφών του στην Αγγλία.
Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η Ισαβέλλα και ο Μόρτιμερ επιτέθηκαν με μεγάλο στρατό στην Αγγλία, τους ενίσχυσε ο Γουλιέλμος Α΄ του Αινώ αφού πρώτα έγινε ο γάμος του μικρού διαδόχου Εδουάρδου με την κόρη του Φιλίππη του Αινώ. Σύμμαχοι τους ήταν ο Εδμόνδος, ο αδελφός του Τόμας και ο Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ πρώτος ξάδελφος του βασιλιά και αδελφός του εκτελεσθέντος Τόμας Λάνκαστερ. Υποστήριξε τον ανιψιό του Εδουάρδο Γ΄, δέχτηκε τους τίτλους και τα εδάφη που ανήκαν στους Ντεσπένσερ και στον κόμη του Αραντέλ που εκτελέστηκαν. Ο Εδμόνδος και ο Ερρίκος Λάνκαστερ δέχτηκαν εδάφη στα σύνορα με τη Σκωτία αλλά σύντομα ο Εδμόνδος τα έχασε όλα από τον Ερρίκο Λάνκαστερ, αυτό ενόχλησε έντονα τον Εδουάρδο Γ΄ που επιτέθηκε στη μητέρα του και τον ερωμένο της Ρογήρο Μόρτιμερ. Το φθινόπωρο του 1328 ο Εδμόνδος του Γούντστοκ, ο αδελφός του Τόμας και ο Ερρίκος του Λάνκαστερ συνωμότησαν εναντίον της Ισαβέλλας και του Μόρτιμερ αλλά όταν είδαν ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα εγκατέλειψαν την προσπάθεια.
Εκτέλεση του Εδμόνδου
Η θέση του Εδμόνδου κατόπιν έπεσε στη βασιλική αυλή, συνόδευσε τη βασίλισσα Φιλίππη στη στέψη της τον Ιανουάριο του 1330 αλλά οι εμφανίσεις του ήταν όλο και λιγότερες, όταν κυκλοφόρησαν οι φήμες ότι ο Εδουάρδος Β΄ ήταν ακόμα ζωντανός συμμετείχε σε συνωμοσία εναντίον του βασιλιά. Οι φήμες κυκλοφόρησαν με πρωτοβουλία της Ισαβέλλας και του Μόρτιμερ για να ρίξουν τον Εδμόνδο στην παγίδα. Το κοινοβούλιο καταδίκασε τον Εδμόνδο του Γούντστοκ σε θάνατο ως προδότη τον Μάρτιο του 1330, όταν το άκουσε έπεσε στα πόδια του νεαρού Εδουάρδου Γ΄ και τον παρακάλεσε να επέμβει να του χαρίσουν τη ζωή και ο ίδιος θα περπατήσει από το Ουίντσεστερ στο Λονδίνο με ένα σκοινί στον λαιμό. Ο νεαρός βασιλιάς αρνήθηκε τις παρακλήσεις του επειδή φοβήθηκε ότι αν ήταν πραγματικά ζωντανός ο πατέρας του θα το πληρώσει ο ίδιος με τον θρόνο του, κανένας όμως δεν τολμούσε να σηκώσει το χέρι του να αποκεφαλίσει έναν πρίγκηπα από τη δυναστεία των Πλανταγενετών. Ο Εδμόνδος αποκεφαλίστηκε από έναν καταδικασμένο σε θάνατο αφού πρώτα του είχαν υποσχεθεί ότι αν το κάνει θα του χαρίσουν τη ζωή, το σώμα του τάφηκε αρχικά στη Φραγκισκιανή εκκλησία του Ουίντσεστερ, από εκεί μεταφέρθηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ (1331).
Κληρονόμοι
Με τη σύζυγο του Μαργαρίτα Γουέικ (1325), 3η βαρόνη του Λίντελ (1297 - 1349) και χήρα του Ιωάννη Κόμυν απέκτησε :
Εδμόνδος, 2ος κόμης του Κεντ
Μαργαρίτα (1327 - 1352)
Ιωάννα του Κεντ
Τζων, 3ος κόμης του Κεντ
Μετά την εκτέλεση του Εδμόνδου του Γούντστοκ οι τίτλοι και τα κτήματα του πέρασαν στον 4χρονο γιο του Εδμόνδο και όταν πέθανε πρόωρα την επόμενη χρονιά (1331) στον μικρότερο αδελφό του Ιωάννη.
Παραπομπές
Πηγές
Barrow, G. W. S. (1965). Robert Bruce and the Community of the Realm of Scotland. London: Eyre & Spottiswoode.
Denholm–Young, Noël (1969). The Country Gentry in the Fourteenth Century: With Special Reference to the Heraldic Rolls of Arms. Oxford: Clarendon.
Given-Wilson, Chris (1996). The English Nobility in the Late Middle Ages. London: Routledge.
Haines, Roy Martin (2003). King Edward II: Edward of Caernarfon, His Life, His Reign, and Its Aftermath, 1284–1330. Montreal, London: McGill-Queens University Press.
Lawne, Penny (2010). "Edmund of Woodstock, Earl of Kent (1301–1330): a study of personal loyalty". In Chris Given-Wilson (ed.). Fourteenth Century England VI. Boydell & Brewer. pp. 27–48.
Marshall, Alison (2006). "The childhood and household of Edward II's half-brothers, Thomas of Brotherton and Edmund of Woodstock". In Gwilym Dodd and Anthony Musson (eds.). The Reign of Edward II: New Perspectives. Boydell & Brewer. pp. 190–204.
McKisack, May (1959). The Fourteenth Century: 1307–1399. Oxford: Oxford University Press.
Maddicot, J.R. (1970). Thomas of Lancaster, 1307–1322. Oxford: Oxford University Press.
Phillips, J.R.S. (1972). Aymer de Valence, Earl of Pembroke 1307–1324. Oxford: Oxford University Press.
Powicke, Maurice; E.B. Fryde (1961). Handbook of British Chronology (2nd ed.). London: Royal Historical Society.
Prestwich, Michael (1980). The Three Edwards: War and State in England 1272–1377. London: Weidenfeld and Nicolson.
Prestwich, Michael (1997) [1988]. Edward I (updated ed.). New Haven: Yale University Press.
Prestwich, Michael (2007). Plantagenet England: 1225-1360 (new ed.). Oxford: Oxford University Press.
Tuck, Anthony (1985). Crown and Nobility 1272-1461: Political Conflict in Late Medieval England. London: Fontana.
Waugh, Scott L. (2004). "Edmund, first earl of Kent (1301–1330)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford: Oxford University Press.
Οίκος των Πλανταγενετών
Κόμητες του Κεντ (1321)
|
480818
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1
|
Ηλεκτρογαστρογράφημα
|
Το ηλεκτρογαστρογράφημα είναι μία εξέταση που καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του στομάχου, χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδια τοποθετημένα πάνω στο στομάχι.
Ο Walter C. Alvarez ξεκίνησε τις πρώτες μελέτες του ηλεκτρογαστρογραφήματος το 1921-22
Υγειονομικές διαγνωστικές εξετάσεις
Διαγνωστική γαστρεντερολογία
|
804446
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%20%28%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%2C%20%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%201992%29
|
Ντουντού (ποδοσφαιριστής, γεννηθείς το 1992)
|
Ο Εντουάρντο Περέιρα Ροντρίγκεζ (γεννημένος στις 7 Ιανουαρίου 1992), κοινώς γνωστός ως Ντουντού, είναι Βραζιλιάνος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που παίζει ως επιθετικός μέσος και εξτρέμ για την Παλμέιρας.
Καριέρα
Πρώιμη καριέρα
Ο Ντουντού ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα νέων της Κρουζέιρο και σημείωσε στις 14 Ιουνίου 2009 την πρώτη του συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας εναντίον της Παλμέιρας. Στις 27 Απριλίου 2010, η Κοριτίμπα υπέγραψε τον 18χρονο επιθετικό μέσο ως δανεικό από την Κρουζέιρο μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου.
Ο Ντουντού επέστρεψε στην Κρουζέιρο τη σεζόν 2011-12. Στις 25 Ιουνίου στον αγώνα με την Κορίτίμπα ο Ντουντού, παίζοντας ως αλλαγή, εξέπληξε τον προπονητή του, Ζοελ Σαντανά, ο οποίος είπε ότι: «Ο Ντουντού μπήκε πολύ καλά στον αγώνα. Είναι τόσο τολμηρό αγόρι, έξυπνο, που δεν ξεχνά τις οδηγίες. Είναι τολμηρός, ακόμα και μικρός. Αποδεικνύει ότι το ύψος δεν είναι πολύ σημαντικό για το ποδόσφαιρο. Ποιότητα, ικανότητα και ικανότητα είναι. Έδειξε ότι είναι τόσο ικανός παίκτης, παρά το νεαρό της ηλικίας του.»
Ντιναμό Κιέβου
Στις 27 Αυγούστου 2011, ανακοινώθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας του Κρουζέιρο, ότι ο Ντουντού θα ενταχθεί στην ουκρανική Ντιναμό Κιέβου έναντι 5 εκατομμυρίων ευρώ.
Γκρέμιο
Στις 11 Φεβρουαρίου 2014, ο Ντουντού δόθηκε δανεικός στην Γκρέμιο μέχρι το τέλος της σεζόν στη Βραζιλία, δηλαδή στις 31 Δεκεμβρίου 2014
Παλμέιρας
Αν και βρέθηκε κοντά στο να υπογράψει στην Κορίνθιανς, στις 11 Ιανουαρίου 2015 ο Ντουντού εντάχθηκε στην αντίπαλη Παλμέιρας με τετραετές συμβόλαιο. Ενώ ήταν μεταξύ των πιο σημαντικών παικτών στην ομάδα, ο Ντουντού επικρίθηκε επίσης από τους οπαδούς λόγω της ιδιοσυγκρασιακής του συμπεριφοράς στον αγωνιστικό χώρο, η οποία περιελάμβανε την αποβολή κατά τη διάρκεια των τελικών του Campeonato Paulista του 2015, μετά από χτύπημα στον διαιτητή. Βοήθησε την Παλμέιρας να κερδίσει το Copa do Brasil 2015, σκοράροντας δύο φορές στον τελικό αγώνα απέναντι στη Σάντος. Από την αρχή της σεζόν του 2016, τα προβλήματα συμπεριφοράς δεν ήταν πλέον θέμα καθώς ο Ντουντού ανέλαβε ως αρχηγός του συλλόγου μετά από τραυματισμό στον αγκώνα από τον πρώην αρχηγό της ομάδας, Φερνάντο Πρας. Στη συνέχεια οδήγησε την ομάδα σε έναν ακόμη τίτλο, το Campeonato Brasileiro του 2016, τον 9ο στην ιστορία του συλλόγου.
Τον Μάρτιο του 2018, επέκτεινε το συμβόλαιό του μέχρι το 2022. Μετά την άφιξη του Ρότζερ Μαχάδο ως νέο προπονητή, ο Ντουντού δεν φορούσε πλέον το περιβραχιόνιο του αρχηγού στην ομάδα, παρότι εξακολουθούσε να είναι βασικός στην αριστερή πλευρά της επίθεσης.
Διεθνής καριέρα
Στις 28 Οκτωβρίου 2011, ενώ έπαιζε για την Ντιναμό, ο Ντουντού κλήθηκε στην ανδρική ομάδα από τον προπονητή Μάνο Μενέζες για φιλικά με το Γκαμπόν και την Αίγυπτο. Έκανε το εθνικό του ντεμπούτο εναντίον του Γκαμπόν στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου.
Στατιστικά καριέρας
Σε συλλόγους
Διεθνές
Διακρίσεις
Κορίτιμπα
Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο Σέριε Β : 2010
Κρουζέιρο
Καμπεονάτο Μινέιρο: 2011
Ντιναμό Κιέβου
Κύπελλο Ουκρανίας: 2013-14
Παλμέιρας
Πρωτάθλημα Βραζιλίας: 2016, 2018
Κύπελλο Βραζιλίας: 2015
Κόπα Λιμπερταδόρες: 2020, 2021
Καμπεονάτο Παουλίστα: 2020, 2022
Ρεκόπα Σουδαμερικάνα: 2022
Διεθνές
Βραζιλία Κ20
Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA Κ-20: 2011
Βραζιλία Κ17
Πρωτάθλημα Κ-17 Νότιας Αμερικής: 2009
Ατομομικές
Bola de Ouro : 2018
Bola de Prata : 2016, 2017, 2018, 2019
Campeonato Brasileiro Série A Team of the Year : 2016, 2018
Πρωτάθλημα Βραζιλίας πρώτος σε ασίστ: 2016, 2018
Καμπεονάτο Παουλίστα: Καλύτερος Παίκτης: 2022
Καμπεονάτο Παουλίστα: Ομάδα της Χρονιάς: 2018, 2019, 2022
Κόπα Λιμπερταδόρες Dream Team: 2018, 2021
Ομάδα της Χρονιάς της Νότιας Αμερικής : 2018
Ασημένια μπάλα Παγκόσμιου Κυπέλλου Συλλόγων FIFA: 2021
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Dudu at UAF and archived FFU page (in Ukrainian)
Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Βραζιλίας
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Βραζιλίας Κ20
Ξένοι ποδοσφαιριστές στο Κατάρ
Ξένοι ποδοσφαιριστές στην Ουκρανία
Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές στο εξωτερικό
Ποδοσφαιριστές Πρωταθλήματος Κατάρ
Ποδοσφαιριστές Πρέμιερ Λιγκ Ουκρανίας
Ποδοσφαιριστές Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο Σέριε Β
Ποδοσφαιριστές Καμπεονάτο Μπραζιλέιρο Σέριε Α
Ποδοσφαιριστές Αλ Ντουχαΐλ ΣΚ
Ποδοσφαιριστές Σοσιεντάντε Εσπορτίβα Παλμέιρας
Ποδοσφαιριστές Γκρέμιο Φουτεμπόλ Πόρτο Αλεγκρένσε
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Ντιναμό Κιέβου
Ποδοσφαιριστές Κορίτιμπα Φουτ Μπολ Κλαμπ
Ποδοσφαιριστές Κρουζέιρο Εσπόρτε Κλούμπε
|
78808
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Σημαία της Ουγγαρίας
|
Η σημαία της Ουγγαρίας είναι τρίχρωμη και αποτελείται από τρεις οριζόντιες ισομεγέθεις λωρίδες, χρωμάτων κόκκινου, λευκού και πράσινου. Υπό αυτή τη μορφή, είναι σημαία της Ουγγαρίας από το 1957.
Προέλευση
Η σημερινή σημαία προέρχεται από το αντιστασιακό κίνημα του 1848 , που κορυφώθηκε με την Επανάσταση της Ουγγαρίας εναντίον των Αψβούργων, το 1848 με 1849.
Τα χρώματα έχουν παρθεί από το ιστορικό εθνόσημο της Ουγγαρίας, που ανάγεται στην εποχή του Μεσαίωνα, ενώ η τριχρωμία υπενθυμίζει τη Γαλλική Επανάσταση.
Κατά την περίοδο του ρομαντισμού, υποστηρίχθηκε ότι τα χρώματα στη σημαία αποτελούν σύμβολα αρετών: κόκκινο για τη δύναμη, λευκό για την πίστη και πράσινο για την ελπίδα. Επιπρόσθετα, το κόκκινο συμβολίζει το αίμα που χύθηκε για την πατρίδα, το λευκό την ελευθερία και το πράσινο τη γη, τα βοσκοτόπια και λιβάδια της Ουγγαρίας.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η σημαία στο Flagspot.net
(ουγγρικά) Σύνταγμα της Ουγγρικής Δημοκρατίας (=Νόμος 1949/XX)
(ουγγρικά) Νόμος 1995/LXXXIII
(ουγγρικά) Νόμος 2000/XXXVIII
Εθνικά σύμβολα της Ουγγαρίας
Ουγγαρία
|
180538
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9B%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CE%BD%CE%B1
|
Αραβική Λεγεώνα
|
Η Αραβική Λεγεώνα (αλ-Γιέις αλ-Αραμπί) υπήρξε ο τακτικός στρατός της Υπεριορδανίας και αργότερα Ιορδανίας στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Δημιουργία
Μετά τη νίκη τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία μοιράστηκαν τις κτήσεις της ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή. Οι Γάλλοι πήραν τη Συρία και τον Λίβανο και οι Βρετανοί την Παλαιστίνη, την Υπεριορδανία (μετέπειτα Ιορδανία) και το Ιράκ.
Τον Οκτώβριο του 1920, μετά την κατοχή της Υπεριορδανίας, οι Βρετανοί σχημάτισαν μια στρατιωτική μονάδα με την ονομασία Εφεδρική Δύναμη Ερήμου αποτελούμενη από 150 άνδρες υπό τη διοίκηση του Λοχαγού Φρέντερικ Τζέραρντ Πηκ για να προστατεύει την περιοχή ενάντια σε εσωτερικές και εξωτερικές απειλές.
Η μονάδα αυτή γρήγορα αναπτύχθηκε σε 1.000 άνρρες αραβικής καταγωγής που είχαν υπηρετήσει στον Οθωμανικό Στρατό στο παρελθόν, στα χρόνια κατοχής της Υπεριορδανίας από τους Τούρκους.
Στις 22 Οκτώβρη 1923, οι αστυνομικές δυνάμεις της Υπεριορδανίας συγχωνεύτηκαν με την Εφεδρική Δύναμη Ερήμου, υπό τον Πηκ ακόμα, ο οποίος τώρα ήταν υπάλληλος του Εμιράτου της Υπεριορδανίας.
Η δύναμη ανέλαβε αστυνομικά καθήκοντα για να διατηρήσει το νόμο και την τάξη ανάμεσα στις φυλές της Υπεριορδανίας και να φρουρεί τη σημαντική οδική αρτηρία Ιερουσαλήμ-Αμμάν.
Η δύναμη ονομάστηκε Αραβικός Στρατός Al Jeish al Arabi αλλά ήδη ήταν επισήμως γνωστός ως Αραβική Λεγεώνα. Η Αραβική Λεγεώνα χρηματοδοτείτο από τους Βρετανούς και διοικείτο από Βρετανούς αξιωματικούς,οι οποίοι είχαν παραιτηθεί έπειτα από χρόνια καριέρας από τον Βρετανικό Στρατό και πρόσφεραν την εμπειρία τους στον στρατό της Υπεριορδανίας.
Την 1η Απριλίου 1926, δημιουργήθηκε η Συνοριακή Δύναμη Υπεριορδανίας από τον πυρήνα της Αραβικής Λεγεώνας. Την αποτελούσαν μόλις 150 άντρες εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν εγκατεστημένοι κατά μήκος των οδικών αξόνων της Υπεριορδανίας. Κατά τη χρονική αυτή διάρκεια, η Αραβική Λεγεώνα μειώθηκε στους 900 άντρες και απογυμνώθηκε από τα πολυβόλα της, το πυροβολικό της και τα στρατεύματα επικοινωνιών της.
Το 1939, ο Τζον Μπάγκοτ Γκλαμπ, πιο γνωστός ως Γκλαμπ Πασά, έγινε διοικητής της Λεγεώνας και τη μεταμόρφωσε στον καλύτερα εκπαιδευμένο αραβικό στρατό.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι και Αναφορές
About The Arab Legion
The Arab Legion and the Defense of Jerusalem
Encyclopedia Britannica
1956 - King of Jordan sacks British general (BBC article and video)
Στρατιωτικοί σχηματισμοί του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Ιστορία της Ιορδανίας
Στρατός της Ιορδανίας
|
460442
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82
|
Γιώργος Λαμπρούλης
|
Ο Γιώργος Λαμπρούλης (1965) είναι Έλληνας πολιτικός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Λάρισας από το 2012.
Γεννήθηκε το 1965 στη Λάρισα και είναι γιος του πρώην δήμαρχου Λαρίσης, Αριστείδη Λαμπρούλη. Στα μαθητικά του χρόνια συμμετείχε στο νεολαιίστικο κίνημα. Ήταν μέλος της νομαρχιακής επιτροπής Λάρισας ΚΚΕ, διατέλεσε 10 χρόνια δημοτικός σύμβουλος του δήμου Λαρισαίων, ενώ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 ήταν υποψήφιος δήμαρχος με τη Λαϊκή Συσπείρωση.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Λαρισαίων στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Επανεξελέγη στις εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου του 2015. Ως βουλευτής συμμετέχει στις επιτροπές κοινωνικών υποθέσεων, έρευνας και τεχνολογίας. Είναι πνευμονολόγος και ασκεί το επάγγελμά του στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας.
Σήμερα είναι Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Προφίλ στον ιστότοπο της Βουλής
Παραπομπές
Βουλευτές εκλεγμένοι με το ΚΚΕ
Βουλευτές Λάρισας
Αντιπρόεδροι της Βουλής των Ελλήνων
Έλληνες πνευμονολόγοι
|
793009
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
|
Άγιος Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης
|
Ο Άγιος Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης ή Ακάκιος ο Νέος, ο Καυσοκαλυβίτης (κατά κόσμον Αναστάσιος) (c. 1630 - Καυσοκαλύβια, Άγιο Όρος, 12 Απριλίου 1730) ήταν Έλληνας Ορθόδοξος Μοναχός που έζησε στο Άγιο Όρος.
Παραπομπές
Ακακιος
Ακακιος
Ακακιος
Ακακιος
Ακακιος
|
163536
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
Γεωμετρική πρόοδος
|
Γεωμετρική πρόοδος είναι η ακολουθία , στην οποία κανένας όρος δεν ισούται με το μηδέν και για δύο διαδοχικούς όρους της αν, αν+1 ισχύει ότι , όπου λ μία μη μηδενική σταθερή ποσότητα. Η ποσότητα λ ονομάζεται λόγος της γεωμετρικής προόδου. Αντίστροφα, αποδεικνύεται ότι, αν το οποιοδήποτε πηλίκο δύο διαδοχικών όρων μιας ακολουθίας είναι συγκεκριμένο, τότε αυτή η ακολουθία είναι γεωμετρική πρόοδος. Έτσι, όπως πολλές ακολουθίες, έχει δύο τύπους:
Γενικός τύπος: αν=α1·λν-1
Αναδρομικός τύπος: αν=αν-1·λ
Ιδιότητες της προόδου
Η γραφική παράσταση της γεωμετρικής προόδου είναι διαδοχικά σημεία μιας ή δύο μετασχηματισμένων καμπυλών εκθετικής συνάρτησης.
Ο γεωμετρικός μέσος όρος δύο αριθμών α,γ είναι ο β, αν και μόνο αν οι όροι α, β, γ είναι διαδοχικοί όροι γεωμετρικής προόδου.
Αν το λ δεν είναι 1:
Το άθροισμα των ν πρώτων όρων της γεωμετρικής προόδου (αν) ( με πρώτον όρο τον α1) ισούται με
Αν η πρόοδος είναι φθίνουσα (), τότε η σειρά των όρων της γεωμετρικής προόδου (δηλαδή το διαδοχικό άθροισμα των άπειρων όρων της) που έχει πρώτο όρο τον αριθμό α1 και λόγο λ, δίνεται από τον τύπο:
Αν λ=1, τότε όλοι οι όροι της γεωμετρικής προόδου είναι ίσοι μεταξύ τους και το άθροισμα ν όρων είναι v·α1.
Αν λ=-1, τότε όλοι οι όροι της γεωμετρικής προόδου έχουν ίδια απόλυτη τιμή και το άθροισμα ν όρων είναι α1, αν ν περιττός αριθμός και 0 αν ν άρτιος αριθμός.
Ακολουθίες
|
766278
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CF%85%CF%81-%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BD
|
Φεσόν-συρ-Σαλέν
|
Το Φεσόν-συρ-Σαλέν (γαλλικά: Feissons-sur-Salins) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σαβοΐας, στη διοικητική περιοχή της Ωβέρνης-Ρον-Αλπ.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Φεσοναί (γαλλικά: Feissonais).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σαβοΐας
|
650547
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%BF%20%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C
|
Επιτραπέζιο φωτιστικό
|
Το επιτραπέζιο φωτιστικό είναι συσκευή η οποία συνήθως χρησιμοποιείται σε γραφεία, σε φροντιστήρια ακόμα και για οικιακή χρήση. Τα μέρη του επιτραπέζιου φωτιστικού είναι τα εξής:λαμπτήρας-λάμπα, ντουΐ, καλώδιο, φις και ο διακόπτης. Επίσης ανάλογος την διακόσμηση του θα χρειαστούν κι άλλα υλικά, με τα προαναφερθέντα να αποτελούν τα βασικότερα χαρακτηριστικά.
Διακόσμηση εσωτερικών χώρων
|
371708
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Allianz%20Riviera
|
Allianz Riviera
|
Το Allianz Riviera είναι ένα γήπεδο πολλαπλών χρήσεων στη Νίκαιας της Γαλλίας, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως για αγώνες ποδοσφαίρου και ως έδρα της Νις, τοπικής ομάδας της πόλης. Το γήπεδο έχει χωρητικότητα 35.624 ατόμων και αντικαθιστά το γήπεδο Stade Municipal du Ray. Η κατασκευή ξεκίνησε το 2011 και ολοκληρώθηκε δύο χρόνια αργότερα. Τα εγκαίνια του σταδίου ήταν στις 22 Σεπτέμβρη του 2013, για έναν αγώνα μεταξύ της Νις και Βαλανσιέν.
Το γήπεδο είχε αρχικά προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί το 2007. Ωστόσο, η κατασκευή διακόπηκε το προηγούμενο έτος λόγω των ανησυχιών που σχετίζονταν με το μελλοντικό κόστος της κατασκευής. Το έργο αναβίωσε χάρη της ανάληψης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2016 από τη Γαλλία, όπου και θα φιλοξενήσει μερικούς αγώνες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Αλιάνζ Ριβιερά
Αθλητικές εγκαταστάσεις Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 2024
Στάδια Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 2016
|
447830
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82%20%28%CE%95%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82%29
|
Μάρκος Αυρήλιος Ασκληπιάδης (Ερμόδωρος)
|
Ο Μάρκος Αυρήλιος Ασκληπιάδης (2ος αιώνας μ.Χ.) γνωστός και ως Ερμόδωρος ήταν αρχαίος Έλληνας αθλητής από την Αλεξάνδρεια ο οποίος στέφθηκε νικητής στο αγώνισμα του παγκράτιου στους 240ους (181 μ.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας. Ήταν γιος του Μάρκου Αυρήλιου Δημήτριου ο οποίος είχε επίσης στεφθεί ολυμπιονίκης στους 233ους αγώνες το 153 π.Χ. στο παγκράτιο. Ο Ερμόδωρος ήταν επίτιμος πολίτης πολλών πόλεων και κατείχε δημόσια αξιώματα στην Αλεξάνδρεια, και ως αθλητής είχε διακριθεί και στους αγώνες των Δελφών, Ίσθμιων, και Νέμεων, χωρίς να έχει ηττηθεί ποτέ. Σταμάτησε να αγωνίζεται σε νεαρή ηλικία το 182 π.Χ., μόλις στην ηλικία των 25 ετών, λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού που υποστήριξε πως αντιμετώπιζε. Επανήληθε αργότερα το 196 όταν και κέρδισε στους τοπικούς αγώνες στην Αλεξάνδρεια.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Πυθιονίκες
Ισθμιονίκες
Νεμεονίκες
Αρχαίοι Αλεξανδρινοί ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του παγκράτιου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (2ος αιώνας)
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.