id
stringlengths 2
6
| url
stringlengths 32
489
| title
stringlengths 1
87
| text
stringlengths 18
168k
|
|---|---|---|---|
205610
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%CE%9A%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
|
Κωνσταντίνος Κιτσίκης
|
Ο Κωνσταντίνος Κιτσίκης ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας μηχανικός.
Ζωή και δράση
Ο Κώστας Κιτσίκης γεννήθηκε το 1893 στην Αθήνα και απεβίωσε το 1969 στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Δημήτρη Κιτσίκη, ανώτατου δικαστικού, και της Κασσάνδρας Χατσοπούλου, νεότερος αδελφός του Νίκου Κιτσίκη, ο οποίος διετέλεσε πρύτανης του Πολυτεχνείου και μετέπειτα βουλευτής, θείος δε του ιστορικού και πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Σαρλότενμπουργκ στο Βερολίνο, απ' όπου αποφοίτησε το Δεκέμβρη του 1913. Ένα μήνα μετά προσλαμβάνεται από το δημαρχείο του Βερολίνου, όπου συνεργάζεται και καθοδηγείται από τον γνωστό Γερμανό αρχιτέκτονα Λούντβιχ Χόφμαν. Δίπλα του μελετά και εκτελεί αρκετά κτίσματα δημόσιου χαρακτήρα, ενώ οι δυο τους συνεργάζονται και έξω από τα πλαίσια του Δήμου.
Το 1915, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τον φέρνει πίσω στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα. Η θητεία του πάντως δεν στέκεται εμπόδιο στην αρχιτεκτονική του δράση, αφού το διάστημα αυτό σχεδιάζει και πραγματοποιεί 3 κατοικίες: Γ. Μηλιώνη (οδός Αλ. Σούτσου), Μέρλιν (οδός Γαμβέττα - Πλατεία Κάνιγγος) και Γ. Κούκουρα (Θησείο) καθώς και 3 πραγματείες: "Το Σχέδιο των Αθηνών" υπό τον Ludwig Hoffmann-μετάφραση(1916), "Θεμελιώδης διαφορά αντιλήψεων των Hoffmann και Mawson περί του σχεδίου πόλεως των Αθηνών" (1916) και "Προ της εξελίξεως των Αθηνών εις μεγαλόπολιν" (1916). Με την αποστράτευσή του, το 1917, προσλαμβάνεται ως έκτακτος αρχιτέκτων του Υπουργείου Συγκοινωνιών και 4 μήνες μετά, το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, μονιμοποιείται.
Το Νοέμβριο του 1917, λίγους μήνες μετά την μεγάλη πυρκαγιά στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 1917, διορίζεται από τον τότε Υπουργό Αλέξανδρο Παπαναστασίου, μέλος της διεθνούς επιτροπής για τη σύνταξη του νέου πολεοδομικού σχεδίου στη Θεσσαλονίκη. Κύριο μέλημα του Υπουργού ήταν η όσο δυνατόν αμεσότερη στέγαση και αποκατάσταση των πυροπαθών, γι’ αυτό και η επιτροπή εργάστηκε με εντατικότατους ρυθμούς. Ο ίδιος ο Κιτσίκης στα πλαίσια των εργασιών αυτών σχεδίασε τον συνοικισμό του Βαρδαρίου ενώ συνέταξε και τον οικοδομικό κανονισμό του νέου ρυθμιστικού σχεδίου Θεσ/νίκης. Τον Ιούνιο του 1920 παίρνει μέρος στο Διασυμμαχικό Συνέδριο του Λονδίνου όπου μέσα σε άλλα στην εισήγησή του μιλά για τις εργασίες αποκατάστασης της πόλης της Θεσσαλονίκης και διατυπώνει το πνεύμα στο οποίο έγινε αυτή, ενώ αναλύει ξεχωριστά το τοπογραφικό, το αρχιτεκτονικό και το νομικο-οικονομικό μέρος της.
Όσον αφορά την ταυτόχρονη δράση του στα προβλήματα της πρωτεύουσας, εργαζόμενος στο υπουργείο, πραγματοποιεί αρκετά έργα, ενώ το 1919 ξεκινά και τη σύνταξη των γενικών σχεδίων για την επέκταση του Πολυτεχνείου. Την ίδια χρονιά του γίνεται πρόταση από τον Άγγελο Γκίνη, διευθυντή του Πολυτεχνείου, να καταλάβει την έδρα της Κτηριολογίας και των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων. Αρνείται, αφού θεωρεί ότι στα 26 του χρόνια δεν είναι έτοιμος για μια τόσο μεγάλη ευθύνη, παρόλα αυτά συντάσσει την πραγματεία που απαιτείται τυπικά για την εκλογή των καθηγητών με τίτλο «Η κτηριολογική άποψη του Νέου Σχεδίου της Θεσ/νίκης». Τον Απρίλιο του 1920 διορίζεται ως ένα από τα 3 μέλη της Επιτροπής Σχεδίου Πόλεως με πρόεδρο τον Παύλο Καλλιγά και ταυτόχρονα παίρνει μέρος στο Ανώτατο Τεχνικό Συμβούλιο μαζί με 200 συνέδρους και πρόεδρο τον Παπαναστασίου. Εκεί συζητιούνται μεταξύ άλλων θέματα σχετικά με τα αρχαιολογικά μνημεία, τη μεταρρύθμιση του σχεδίου πόλεως, τη συντήρηση των οδών, τις εργολαβίες, τις αστυνομικές διατάξεις κυκλοφορίας στου δρόμους καθώς και η εκμετάλλευση των υδραυλικών δυνάμεων. Για τα ζητήματα της Αθήνας μίλησε και στην εισήγησή του στο Διασυμμαχικό Συνέδριο του Λονδίνου που αναφέραμε προηγουμένως. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο ιδρύει και διευθύνει εντός του Υπουργείου Συγκοινωνιών, Γραφείο Αρχιτεκτονικών Μελετών από το οποίο όμως θα παραιτηθεί ένα χρόνο αργότερα για να απαλλαγεί η αρχιτεκτονική δημιουργία του από την υπαλληλική ιδιότητα που θεωρεί πλέον ότι τον περιορίζει.
Από το 1921 και μετά λοιπόν αφοσιώνεται στην πραγματοποίηση τεράστιου αριθμού έργων, μεγάλο μέρος των οποίων αποτελούν οι πολυκατοικίες που σχεδίασε κυρίως στο κέντρο της Αθήνας. Υπέρμαχος της πολυκατοικίας ως την αναγκαία, καθ’ ύψος λύση του προβλήματος της στέγασης του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού της πρωτεύουσας, μελετά σχεδόν 100 πολυκατοικίες και εκτελεί περίπου 80. Στο έργο του υπάρχουν αντιπροσωπευτικά δείγματα και των 3 περιόδων της εξέλιξης της πολυκατοικίας που διακρίνονται στην Ελλάδα ως την εποχή του(1921-1932, 1932-1938 και 1938-1950). Σημαντική κρίνει και την εφαρμογή του ιδιαίτερα διαδεδομένου στην Ελλάδα ρετιρέ. Την περίοδο αυτή, το 1920 περίπου ξεκινά και η πολυετής συνεργασία του με την Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος, για λογαριασμό της οποίας σχεδιάζει περίπου 40 κτίρια κάποια από τα οποία έχουν κηρυχθεί και διατηρητέα, όπως αυτό στη συμβολή των οδών Αιόλου και Σοφοκλέους.
Το 1939, η πρόταση για τη θέση του καθηγητή του Πολυτεχνείου επανέρχεται και αυτήν τη φορά ο Κιτσίκης δέχεται και καταλαμβάνει την έδρα της Κτιριολογίας και των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων προσκομίζοντας για την υποβολή της υποψηφιότητάς του ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Σπουδαί-Τίτλοι-Δράσις, Επιστημονικαί και επαγγελματικαί μελέται και εργασίαι». Στον εναρκτήριο λόγο του από τη θέση του καθηγητή που θεωρείται μάλλον αξιοσημείωτος, μιλάει για τον ορισμό της Αρχιτεκτονικής, τους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς τη νεοελληνική αρχιτεκτονική αλλά και για το πολεοδομικό χάος της Αθήνας.
Η δράση του όμως δεν περιορίζεται στον ελληνικό χώρο. Θεωρεί πολύ σημαντική την προβολή της χώρας στο εξωτερικό και πραγματοποιεί πολλές ενέργειες προς την κατεύθυνση αυτή. Το 1948 συμμετέχει στη σύσταση της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων (U.I.A.) ενώ το 1959 εξελέγη και πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Ένωσης. Το 1949 συμμετέχει στο συμβούλιο που γίνεται για την υπογραφή του καταστατικού του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 1950 γίνεται μέλος της Επιτροπής για τη Μόρφωση του Αρχιτέκτονα και το 1951 ορίζεται αντιπρόσωπος για την Επιτροπή Μορφωτικών Εμπειρογνωμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στα εγχώρια, το 1954 ορίζεται πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων ενώ την ίδια χρονιά οργάνωσε το Μεσογειακό Συνέδριο των Αθηνών.
Επίσης, την ίδια χρονιά υποβάλλει στο Συμβούλιο της Ευρώπης την πρότασή του για τέλεση Δελφικών Εορτών υπό την αιγίδα του Συμβουλίου, ενώ το 1956 την πήγε ένα βήμα παραπέρα προτείνοντας τη δημιουργία Πνευματικού Κέντρου στους Δελφούς για την αναβίωση των Αμφικτιονιών. Η πρότασή του έγινε αρχικά δεκτή από την κυβέρνηση του Βενιζέλου αλλά και από τους Ευρωπαίους. Η μη πραγματοποίησή, όμως, της θα είναι και η αιτία αποχώρησης του Κιτσίκη από το Συμβούλιο το 1961. Τέλος, το 1962 μετά από έγκριση της Γενικής Συνέλευσης της UNESCO, στο ελληνικό τμήμα της οποίας ο Κιτσίκης συμμετέχει από το 1957, οργανώνει άλλο ένα συνέδριο διεθνούς σημασίας στην Αθήνα, το 1ο Διεθνές Συνέδριο Θεάματος. Στη διάρκεια της ζωής του συμμετέχει σε πολύ μεγάλο αριθμό διεθνών συνεδρίων και σεμιναρίων και πάντα κύριο μέλημα του αποτελεί η προβολή της χώρας στο διεθνή χώρο αλλά και η ανάδειξη των προβλημάτων της που χρήζουν διεθνούς αρωγής για την επίλυσή τους.
Θεσσαλονίκη
Σημαντικότατη αξιολογείται η συμβολή του μόλις 24χρονου τότε Κ. Κιτσίκη στη εκπόνηση του Νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Θεσσαλονίκης, όντας υπάλληλος του Υπουργείου Συγκοινωνιών και με βάση το ρόλο που του ανατέθηκε από τον υπουργό Α. Παπαναστασίου. Η ανάγκη για άμεση σύνταξη του εν λόγω Σχεδίου προέκυψε μετά από τη μεγάλη πυρκαγιά που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη το 1917 (από 5 έως 7 Αυγούστου) και είχε ως αποτέλεσμα την αποτέφρωση σημαντικού τμήματος της πόλης. Αμέσως μετά την καταστροφή στάλθηκε με ευρύτατη δικαιοδοσία στη Θεσσαλονίκη. Σκοπός, όπως προαναφέρθηκε, ήταν η στέγαση των πυροπαθών και ταυτόχρονα η ανάδειξη μιας σύγχρονης πόλης εκ των καπνιζόντων ερειπίων της παλιάς.
Το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς συγκροτείται Διεθνής επιτροπή Σύνταξης Νέου Πολεοδομικού Σχεδίου Θεσσαλονίκης, στην οποία συμμετέχει ως μέλος. Μεταξύ των μελών της Επιτροπής θα αναφέρουμε και τους Τόμας Μώσον (Thomas Mawson, πολεοδόμος), Ερνέστ Εμπράρ (αρχιτέκτονας - αρχαιολόγος), Αριστοτέλη Ζάχο (αρχιτέκτονας από τη Θεσσαλονίκη), Άγγελο Γκίνη (καθηγητής του Μετσοβίου, λιμενολόγος), Κωνσταντίνος Αγγελάκης (δήμαρχος Θεσσαλονίκης) κλπ.
Ο Κ. Κιτσίκης συνέβαλε στο όλο εγχείρημα και με την ανάληψη του διοικητικού μέρους της Διεθνούς Επιτροπής για τη Σύνταξη του Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης. Επίσης, τον απασχόλησε η αρχιτεκτονική επιμέλεια της στέγασης των πυροπαθών, ανέλαβε τη σύνταξη οικοδομικών κανονισμών για να συνδεθούν με το νέο ρυθμιστικό σχέδιο αλλά φρόντισε και για την προπαγάνδιση του νέου σχεδίου μέσα από τη σχετική διαφώτιση της κοινής γνώμης. Η Επιτροπή εργάστηκε εντατικά και με επιτυχία, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τα σχέδια να παραδοθούν τον Ιούνιο του 1918, μόλις μέσα σε 8 μήνες.
Όσον αφορά τον οικοδομικό κανονισμό βασικός άξονας της σύνταξής του ήταν η εξασφάλιση καλού αερισμού και φωτισμού των οικοδομών. Και ιδιαίτερα αυτών που στη γειτνίασή τους με το δρόμο μεσολαβεί αυλή, συμπληρωματικά και στον προηγούμενο κανονισμό. Ο Κ. Κιτσίκης είναι αυτός που εμπνεύστηκε τις “συγκοινωνούσες αυλές”. Επίσης, όρισε το ότι μια οικοδομή δεν μπορεί να υπερβαίνει σε ύψος, το πλάτος της αυλής(η απόσταση του κτιρίου από ρυμοτομική γραμμή). Γενικότερα ένα κτήριο δε μπορούσε να υπερβαίνει σε ύψος τα 22 μέτρα. Για τη σύνταξη του κανονισμού βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στον οικοδομικό κανονισμό που ίσχυε στο Βερολίνο, τον οποίο και μετάφρασε στα ελληνικά. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα από τα παραδείγματα που εξηγεί γιατί συχνά προσάπτουν στον Κ. Κιτσίκη “γερμανική σκέψη”, που οφείλεται, βέβαια, στις επιδράσεις που δέχτηκε από το δάσκαλό του και από την ευρύτερη δραστηριοποίησή του στη Γερμανία.
Οι απόψεις του για τη ρυμοτόμηση, οι οποίες διαπνέουν ολόκληρη την Επιτροπή για το Σχέδιο της Θεσσαλονίκης, είναι ότι η χάραξη των δρόμων πρέπει να διευκολύνει την κυκλοφορία και ταυτόχρονα να γίνεται με τέτοιο τρόπο που να εξασφαλίζει στα μνημεία της πόλης, εκτός από προσπελασιμότητα, περίοπτη θέση. Έτσι, ο χαρακτήρας που έχει η πόλη εξαιτίας του πλήθους ρωμαϊκών και βυζαντινών μνημείων καθώς και από τα τζαμιά και τα τούρκικα λουτρά θα τονιζόταν. Επί του πρακτέου, σπονδυλική στήλη της πόλης επιλέχτηκαν να είναι η Εγνατία Οδός, η οποία διαπλατύνθηκε, διασταυρούμενη με τη Λεωφόρο Αριστοτέλους. Το ένα άκρο του άξονα για τη διάνοιξη της τελευταίας αποτέλεσαν τα ερείπια του παλιού ναού του Αγίου Δημητρίου πλησίον του οποίου ανεγέρθηκε ο νέος Άγιος Δημήτριος. Η έκταση της Αριστοτέλους από την προκυμαία μέχρι και την Εγνατία αποτέλεσε το επίσημο κέντρο της πόλης. Στις δυο πλευρές της Αριστοτέλους σχεδιάστηκαν θολωτές στοές που προσέδιδαν μεγαλοπρέπεια στη σύνθεση και ενώ λειτουργούσαν ως προστατευτικό των πεζών από τις καιρικές συνθήκες, δημιουργούσαν ένα παιχνίδι μεταξύ φωτός και σκιάς. Επίσης, δημιουργούσαν πειθαρχημένες προσόψεις σε στυλ νεοβυζαντινό. Η ρυμοτομία της νέας πόλης είναι σχεδόν κανονική με μεγάλα τετράγωνα. Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε μέχρι πρότινος επιστήμονας με την ειδίκευση του πολεοδόμου οπότε και η συνεργασία για την πολεοδόμηση της Θεσσαλονίκης θεωρείται μεγάλο επίτευγμα για τη χώρα. Επίσης, δόθηκε έμφαση στο εμπορικό κομμάτι της πόλης. Πράγμα απόλυτα λογικό αφού η ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης γίνεται σε περίοδο ανόδου στην Ελλάδα της τάξης των εμπόρων και των βιοτεχνών. Πλέον εμφανίζονται και δρουν ως κοινωνική τάξη με ενιαία χαρακτηριστικά και κοινά συμφέροντα. Τη βασική εμπορική λειτουργία της πόλης αναλαμβάνει η οδός Βενιζέλου ενώ δημιουργούνται και άλλοι μεγάλοι εμπορικοί δρόμοι όπου διατηρεί καταστήματα η μέση τάξη. Επίσης δημιουργείται bazaar που λειτούργησε ιδιαίτερα ευεργετικά για την τάξη των εμπόρων.
Η εύνοια προς τους αστούς εμπόρους προσέκρουσε στα συμφέροντα της καθεστηκυίας ως τότε τάξης με κύριο το ζήτημα της ιδιοκτησίας τους που θιγόταν από τη νέα τάξη των εμπόρων. Το ζήτημα πήρε συχνά διαστάσεις οξείας πολεμικής απηχούσας απόψεις κυρίως μεγάλων Ισραηλιτών οικοπεδούχων. Η διαμάχη αυτή, βέβαια, δεν ανέκοψε, όπως ήταν και φυσιολογικό να γίνει, τη νέα δυναμική ανάπτυξης της οικονομίας και της πόλης. Τέλος, στο σχέδιο συμπεριλήφθηκε η παραλιακή οδός και δημιουργήθηκε ευχάριστη βόλτα για τους περιπατητές στο μήκος στης οποίας υψωνόταν και ο Λευκός Πύργος.
Στις πλάτες του επιπλέον ο Κ. Κιτσίκης σήκωσε το ζήτημα της ενημέρωσης του κοινού, ώστε να υπάρχει ευρεία συγκατάθεσή του σε σχέση με τις αποφάσεις που παίρνονταν. Στα πλαίσια, λοιπόν της διαφώτισης της κοινής γνώμης δημοσίευσε 9 άρθρα στην τοπική εφημερίδα Νέα Αλήθεια. Πίστευε πως πρέπει να υπάρχει διαρκής επικοινωνία μεταξύ του επιστήμονα και του κοινού και ο τελευταίος να μην απομονώνεται από τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο ζήλος του για την εκπόνηση του σχεδίου ήταν τόσο μεγάλος που ο αρχιτέκτονας σχεδίασε με δική του όπως φαίνεται πρωτοβουλία το συνοικισμό του Βαρδαρίου και την πλατεία των Δικαστηρίων. Μάλιστα, για το συνοικισμό του Βαρδαρίου εργάστηκε πυρετωδώς και υπό τον ισχνό φωτισμό των κεριών, ώστε να ολοκληρώσει τα σχέδια μέσα σε ένα βράδυ. Επιπλέον, αναγκάστηκε να προσφύγει στον ίδιο τον πρωθυπουργό, τον Βενιζέλο. Μόνο, έτσι κατάφερε τελικώς να επιλεγεί η δική του τροποποιημένη πρόταση έναντι των ήδη εγκεκριμένων και έτοιμων προς δημοπράτηση σχεδίων.
Κλείνοντας το κεφάλαιο της Θεσσαλονίκης θα ήταν παράληψη να μην κάνουμε αναφορά στο Διασυμμαχικό Συνέδριο του Λονδίνου που έλαβε χώρα το 1920. Το συνέδριο αυτό έθιξε οικονομικά ζητήματα της χώρας και πως αυτό θα συνδεόταν “με την πολιτική στο χώρο”. Ιστορική δε, θεωρείται η εισήγηση του Κιτσίκη στην οποία περιέγραφε στους συμμάχους την εργώδη προσπάθεια της Επιτροπής. Το κύριο θέμα που ανέλυσε ήταν το πρόβλημα των κατοικιών και των σχεδίων μιας νέας πόλης. Δε θα ήταν παράτολμο να πούμε πως ο Κιτσίκης αντιμετώπισε τη μεγάλη πυρκαγιά ως μια μεγάλη πρόκληση για ανοικοδόμηση της πόλης σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές και καλλιτεχνικές αρχές. Έγινε λόγος, επίσης, για τη στέγαση του πληθυσμού της υπαίθρου που ασχολούνται με τη γεωργία και γενικότερα με αγροτικές δουλειές, με κριτήριο την καλή θέση και επικοινωνία των οικισμών με την καλλιεργήσιμη γη.
Τέλος, να πούμε ότι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε από την πλευρά της κυβέρνησης για το θέμα της Θεσσαλονίκης υπήρξε πρωτόγνωρος για τα ελληνικά χρονικά ως τότε, αφού η κυβέρνηση δεν επαναπαύτηκε σε έναν διαγωνισμό αλλά ούτε και απλά σε έναν τοπογράφο για την εκπόνηση των σχεδίων. Όπως προαναφέραμε, η συγκρότηση και λειτουργία της διεθνούς επιτροπής υπήρξε υποδειγματική αφού αποτελούνταν από ποικίλο επιστημονικό δυναμικό ικανό να τεκμηριώσει κάθε ζήτημα που προέκυπτε.
Αθήνα
Με την εισβολή των κατακτητών το 1940 ανακόπηκε κάθε οικοδομική δραστηριότητα στη χώρα. Το πρόβλημα επανέρχεται δειλά δειλά το 1942. Τότε ο Κιτσίκης γράφει δύο άρθρα στο “Ελεύθερο Βήμα”. Αρχικά κάνει μια ανάλυση για το ποια κατά την άποψή του θα είναι η οικοδομική κατάσταση μετά τον πόλεμο στη δημόσια και ιδιωτική οικοδομή και επισημαίνει την ανάγκη για σύνταξη οικοδομικού κανονισμού.
Είναι ο ίδιος που κινεί το ζήτημα και μετά την απελευθέρωση. Βέβαια, η οικοδομική δραστηριότητα είναι ακόμα ήπια λόγω της νωπής ακόμα ανάμνησης από τον εμφύλιο και της απαρχαιωμένης οικοδομικής νομοθεσίας όπως έχει ειπωθεί και παραπάνω. Δεδομένου, όμως, του ότι οι βάσεις για τη θυελλώδη μάλιστα ανάπτυξή της υπάρχουν ο Κιτσίκης προτείνει τη δημιουργία Τεχνικού Οργανισμού για την Ανοικοδόμηση (που θα υπάγεται σε αντίστοιχο Υπουργείο). Ο οργανισμός αυτός πίστευε πως πρέπει να εναρμονίσει τη συνεργασία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις κατασκευές για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος. Η ανοικοδόμηση στην Αθήνα έπρεπε να γίνει με βάση τις πιο σύγχρονες προδιαγραφές και εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τα πλεονεκτήματα της βιομηχανοποιημένης παραγωγής στον τομέα αυτό. Επίσης, πίστευε πως έπρεπε να ζητηθεί από τους συμμάχους να σταλεί στη χώρα βοήθεια με τη μορφή ειδικευμένου οικοδομικού προσωπικού, τομέα στον οποίο ανέκαθεν υπήρχε έλλειψη. Μάλιστα, έλεγε ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει και την αποζημίωση Ιταλών και Γερμανών στο ελληνικό Έθνος για τις καταστροφές που προξένησαν κατά τον πόλεμο.
Πειραιάς
Όσον αφορά το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ο Κιτσίκης είχε πολύ συγκεκριμένη άποψη για τα όσα έπρεπε να γίνουν στην περιοχή αυτή. Πιστεύει κατ’ αρχάς, ότι ο Πειραιάς χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρισης σχετικά με το σχέδιο της πόλης και όχι αυτό να γίνει με τρόπο πρόχειρο και συναρμολόγηση ουσιαστικά οικοδομικών διατάξεων που ήδη υπάρχουν και που δεν μπορούν τελικά να εξυπηρετήσουν την ειδική περίπτωση του λιμανιού. Πιστεύει πως απαιτείται η ανέγερση πολυώροφων οικοδομών στο κέντρο και την προκυμαία (2-3 οικοδομές ύψους έως και 16-18 ορόφων), ώστε εισερχόμενος κάποιος στη χώρα μέσω του λιμανιού να αποκτά την εντύπωση ότι φτάνει σε έναν διεθνούς σημασίας Λιμένα με σύγχρονα επιβλητικά κτήρια. Και αυτό έπρεπε να γίνει στα συγκεκριμένα σημεία μα ταυτόχρονη μείωση του επιτρεπόμενου ποσοστού κάλυψης. Γενικότερα ο καθορισμός των υψών να γίνει κατά ζώνες.
Πολυκατοικίες
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο Κιτσίκης υπερασπίστηκε την πολυκατοικία από τη αρχή της εμφάνισής της στην Αθήνα. Ως το 1920 ο πλησιέστερος στην πολυκατοικία τύπος είναι αυτός των επάλληλων μονοκατοικιών, που ουσιαστικά πρόκειται για 2-3 κατοικίες τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη, με ξεχωριστό κλιμακοστάσιο και αυτόνομη είσοδο. Η καθαυτό πολυκατοικία όπως την γνωρίζουμε σήμερα, με τους κοινόχρηστους χώρους και την κοινή είσοδο, εμφανίζεται το 1921 όπου και ξεκινά η πρώτη περίοδος που διακρίνει ο Κιτσίκης στην εξέλιξη των πολυκατοικιών στην Ελλάδα.
Ο πρώτος τύπος, λοιπόν, εμφανίζεται την περίοδο 1921-1932 όπου η εκφραστική απόδοση της πρόσοψης βασίζεται σε μία προσπάθεια εφαρμογής των 2ώροφων και 3ώροφων οικοδομών σε μεγαλύτερο ύψος. Παραδείγματα αυτής της περιόδου αποτελούν οι πολυκατοικίες Γουλανδρή, Παπαλεονάρδου και Βαζιργιαντζίκη (στην οδό Πατησίων), καθώς και Βενιζέλου (Ομήρου και Βησσαρίωνος). Κομβικός για τη διάδοση των πολυκατοικιών αποδείχθηκε ο νόμος του 1929 περί οριζόντιας ιδιοκτησίας, ο οποίος επέτρεψε σε πολίτες μεσαίου εισοδήματος να αποκτούν ένα σπίτι με ανέσεις.
Η δεύτερη περίοδος (1932-1938) χαρακτηρίζεται από την ανοικοδόμηση μεγάλου πλήθους πολυκατοικιών, οι οποίες ακολουθούν τις διεθνείς επιταγές του κυβισμού, της αρχιτεκτονικής του μπετόν αρμέ, αλλά κυρίως των οικοδομικών προεξοχών. Για τους κλειστούς αυτούς εξώστες ο Κιτσίκης σχολιάζει ότι έφεραν μια «κουραστική μονοτονία» στο κέντρο της πρωτεύουσας. Αυτό συνέβη γιατί ενώ τα λεγόμενα έρκερ έδιναν ένα πλήθος επιλογών για την ογκοπλαστική διαμόρφωση των προσόψεων, τελικά έγιναν ο εφιάλτης των αρχιτεκτόνων αφού ο εκάστοτε ιδιοκτήτης τους πίεζε για την εφαρμογή αυτού του στυλ ώστε να κερδίσουν τετραγωνικά στην επιφάνεια του κάθε ορόφου. Έτσι κατασκευάστηκαν την περίοδο αυτή πολυκατοικίες με μικρές παραλλαγές και χωρίς συνθετική ποιότητα. Παραδείγματα αυτής της περιόδου είναι οι πολυκατοικίες Παπαδοπούλου (οδός Σκουφά), Παπαδοπούλου (οδός Ακαδημίας) και Αφθονίδη (Σωνιέρου και Φαβιέρου).
Η τρίτη περίοδος 1938-1950 περίπου, ξεκινά με την κατάργηση των οικοδομικών προεξοχών την οποία εισηγήθηκε και προσωπικά ο Κώστας Κιτσίκης. Έτσι, την περίοδο που ακολούθησε οι προσόψεις απλουστεύθηκαν, ενώ για την επιλογή του αυτή κατηγορείται ότι συνέβαλε στη δημιουργία “απογυμνωμένων” πολυκατοικιών. Ο ίδιος υποστήριξε πως η χρήση των έρκερ είχε μετατρέψει την πρωτεύουσα σε κακέκτυπο πόλεων της Ολλανδίας ή της Γερμανίας χωρίς να σέβεται ή να έχει οποιαδήποτε σχέση με το κλίμα και την παράδοση της Ελλάδας. Μεγάλη διάδοση την περίοδο αυτή έχουν οι όροφοι σε εσοχή, τα λεγόμενα ρετιρέ, τα οποία μέχρι και σήμερα αποτελούν πολύ συχνό χαρακτηριστικό των ελληνικών πολυκατοικιών. Τυπικά δείγματα της περιόδου αυτής αποτελούν οι πολυκατοικίες Ηλιοπούλου (οδός Αμερικής), Ράδοβιτς (οδός Μονής Πετράκη), Νομικού (οδός Βασιλίσσης Σοφίας), Περδικάρη-Γρίβα (οδός Στησιχόρου), Βογιατζή (Ηρακλείτου-Μηλιώνη), Πεσματζόγλου (οδός Σκουφά) και Μαΐλλη (οδός Σκουφά).
Γενικά για την πολυκατοικία ο Κιτσίκης πιστεύει πως είναι ένα άχαρο, αλλά αναγκαίο έργο για τον αρχιτέκτονα, αφού καλείται να σχεδιάσει για τυχαία υποκείμενα και όχι για να ικανοποιήσει συγκεκριμένες ανάγκες των ενοίκων, καθώς και να προβλέψει την επανάχρηση των διαμερισμάτων από διαφορετικούς ανθρώπους. Αναγνωρίζει βέβαια την ευθύνη των αρχιτεκτόνων για την κατάσταση των ελληνικών πόλεων καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που έχτισαν χωρίς να σέβονται τις ελληνικές συνήθειες, το ελληνικό περιβάλλον και τον ελληνικό τρόπο ζωής και αντέγραψαν άκριτα ξένα πρότυπα που τελικά δεν μπόρεσαν να προσαρμόσουν στο ελληνικό τοπίο.
Τουρισμός
Ο Κιτσίκης είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη σημασία της ανάπτυξης του τουρισμού στη χώρα μας. Θεωρούσε πως ο τουρισμός είναι το ισχυρότερο όπλο της Ελλάδας απέναντι στις άλλες χώρες και πως αυτός είναι ο δρόμος για να ανακτήσει κάποια από τη χαμένη δόξα του παρελθόντος. Ειδικότερα, μετά την υποτίμηση της δραχμής που έγινε το 1953, ο αριθμός των τουριστών που θα επισκέπτονταν τη χώρα αναμενόταν να αυξηθεί θεαματικά. Ο Κιτσίκης τόνιζε πως τα ταξίδια δε θα ήταν πλέον πολυτέλεια για τους πλούσιους, αλλά θα αποκτούσαν πρόσβαση σε αυτά και πολίτες μικρότερης οικονομικής επιφάνειας.
Με βασικά δεδομένα τα παραπάνω ο Κιτσίκης πρότεινε αρκετές λύσεις και έκανε πολύ εύστοχες παρατηρήσεις πάνω στο θέμα του τουρισμού. Πρωτίστως, δίνει μεγάλη σημασία στην είσοδο των επισκεπτών στη χώρα. Τί βλέπουν όταν πρωτοφτάνουν; Υπάρχουν τουριστικά περίπτερα; Υπάρχουν δρομολογιακοί χάρτες που θα διευκολύνουν την κίνηση τους; Επεσήμανε επιπλέον τη σημασία της προσπελασιμότητας της χώρας οδικώς και πρότεινε τη συνεργασία με τη Γιουγκοσλαβία για τη βελτίωση των οδών που οδηγούσαν από το Βελιγράδι στα ελληνικά σύνορα. Πρότεινε επίσης τη δημιουργία τουριστικών χαρτών με όλα τα σημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, καθώς και την πρόβλεψη καταλυμάτων σε υπάρχοντα κτίσματα, σε περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος που βρίσκονται μακριά από τις μεγάλες πόλεις. Ακόμα, θεωρούσε πολύ σημαντική την κατασκευή ή μετατροπή ξενοδοχείων σε μιας μορφής μεγάλη πολυκατοικία με μικρά, φθηνά διαμερίσματα διακοπών ενώ πίστευε πως θα πρέπει να διαμορφωθούν ειδικοί χώροι κατασκήνωσης στα μέρη που δεν γίνεται να κατασκευαστούν ξενοδοχειακές μονάδες. Τέλος, πρότεινε την σύσταση Γραφείων Τουρισμού σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου θα παρέχονται στους ενδιαφερόμενους όλες οι απαραίτητες πληροφορίες και μέσω των οποίων, βέβαια, θα γίνεται και η διαφημιστική προώθηση της χώρας.
Την κατεύθυνση όλων των παραπάνω ο Κιτσίκης τόνιζε με ακόμα μια αφορμή, την τεράστια αναγκαιότητα για Ρυθμιστικό Σχέδιο στην Αθήνα. Επέμενε να λέει πως ο μόνος τρόπος να μπει σε μία τάξη αυτή η πόλη και να μπορεί να αναδείξει τις ομορφιές της πρέπει επιτέλους να μπουν κάποιοι κανόνες για το τι χτίζεται και πού καθώς επίσης και να γίνουν κάποια απαραίτητα έργα διαμόρφωσης και βελτίωσης της ήδη υπάρχουσας κατάστασης της πόλης. Ιδιαίτερες προτάσεις είχε κάνει και για την τουριστική αξιοποίηση της Βουλιαγμένης, τη διαμόρφωση του Λυκαβηττού, ενώ ασχολήθηκε και με το έργο της ανοικοδόμησης των Ιονίων νησιών.
Το Νέο Πολυτεχνείο
Η οικοδομική δραστηριότητα του Κιτσίκη δεν περιορίστηκε στην ανέγερση κατοικιών. Ασχολήθηκε με ποικίλα έργα δημόσιας χρήσης και ένα από αυτά ήταν η επέκταση του Πολυτεχνείου στο χώρο πίσω από το κτίριο του Καυταντζόγλου. Το 1919, αφού του ζητείται από τον διευθυντή του Πολυτεχνείου, Άγγελο Γκίνη, ξεκινά τη μελέτη της επέκτασης, η οποία του ανατίθεται από το Υπουργείο Συγκοινωνιών όπου εργάζεται εκείνη την εποχή. Εγκαθίσταται, λοιπόν, μέσα σε ένα πρόχειρο ξύλινο περίπτερο που στήθηκε στον προαύλιο χώρο της σχολής και πραγματοποιεί νυχθημερόν σχέδια επί τόπου. Οι εργασίες, όμως, διακόπτονται λόγω της μικρασιατικής καταστροφής, ελλείψει χρημάτων και ξαναξεκινούν μετά από μερικά χρόνια, ώστε να παραδοθεί προς χρήση ο ημιυπόγειος και ο 1ος όροφος το 1932. Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Κιτσίκης, το αρχικό του σχέδιο προέβλεπε ένα κτίριο σχήματος Η, του οποίου οι παράλληλες πλευρές (επί των οδών Στουρνάρη και Τοσίτσα αντίστοιχα) θα ήταν ημιτριώροφες, ενώ η μεσαία πτέρυγα θα ήταν διώροφη, ώστε να εξέχει και να αναδεικνύεται το κτίριο Αβέρωφ. Επίσης προβλεπόταν η κατεδάφιση του μακρόστενου μονώροφου κτίσματος που υπάρχει μέχρι και σήμερα παράλληλα στην οδό Στουρνάρη, ώστε να αναδεικνύεται και η πλάγια όψη του συγκροτήματος των κτηρίων.
Τελικά η κατά ξεχωριστά και μεταξύ τους διακοπτόμενα στάδια ολοκλήρωση των κτηρίου είχε ως αποτέλεσμα η τελική μορφή που πήρε να είναι το 50% του αρχικού σχεδιασμού. Η προσωρινή κάλυψη των αναγκών της σχολής των πολιτικών μηχανικών από τα τμήματα του κτιρίου που ολοκληρώνονταν σταδιακά απαιτούσε συνεχείς αλλαγές του αρχικού σχεδίου και τελικά πολλά από όσα προβλέπονταν(όπως π.χ. η ενδιάμεση πτέρυγα) δεν έγιναν ποτέ, έμειναν ημιτελή ή απόκτησαν διαφορετική χρήση από αυτήν για την οποία σχεδιάστηκαν αρχικά. Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Κιτσίκης ο οποίος ήταν μόλις 26 ετών όταν ξεκίνησε αυτό το μεγάλο και δύσκολο έργο «ζητά την επιείκεια των κριτών του για ένα έργο που μελέτησε σε πολύ νεαρή ηλικία και το οποίο εκτελέστηκε κάτω από συνθήκες τόσο ανώμαλες και δυσμενείς».
Υπεραστικό Μέγαρο ΟΤΕ
Ένα από τα πιο γνωστά έργα του Κώστα Κιτσίκη είναι το Μέγαρο του Ο.Τ.Ε. μεταξύ των οδών Πατησίων και 3ης Σεπτεμβρίου, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά κτίρια της Αθήνας. Το κτίριο σχεδιάστηκε τότε με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετηθούν οι ήδη υπάρχουσες λειτουργίες αλλά και να συμπληρωθούν με εγκαταστάσεις που απαιτούσαν οι νέες τότε τεχνολογίες των ραδιοδικτύων. Υπήρχε η ανάγκη οργάνωσης της αυτόματης υπεραστικής τηλεφωνίας καθώς και όλες οι προβλεπόμενες εγκαταστάσεις από τις διατάξεις του Διεθνούς Κανονισμού Τηλεπικοινωνίας. Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, εξυπηρέτησε ο ψηλός κεντρικός πύργος με τον οποίο ο Κιτσίκης, πέρα από τη χρηστική του αξία, θέλησε να δώσει και έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην περιοχή.
Επίλογος
Μελετώντας το έργο του Κώστα Κιτσίκη, γνωρίζουμε έναν αρχιτέκτονα εξαιρετικά δραστήριο εντός και εκτός των συνόρων που πραγματοποίησε έναν αξιοθαύμαστο όγκο έργων. Η δράση του κάλυψε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων και καταπιάστηκε σχεδόν με όλα τα είδη κτιρίων, από μονοκατοικίες μέχρι ξενοδοχεία, γήπεδα και σχολικές εγκαταστάσεις. Στα χρόνια της δράσης του έγραψε και αρκετές πραγματείες και άρθρα, όπου παρέθετε τις απόψεις του και πρότεινε λύσεις για τα μεγάλα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά ζητήματα της εποχής του. Η διεθνής επίσης δράση του περιλαμβάνει μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων, όπως αναλύθηκε και λόγω της οποίας κατατάσσεται στους διεθνιστές αρχιτέκτονες.
Όσον αφορά το στυλ του, τα πρώιμα έργα του προσεγγίζουν το “γερμανικό εκλεκτικισμό”, ο οποίος αποτελεί τη μία από τις δύο όψεις της επίδρασης του κινήματος του αρ νουβό στην Ελλάδα (η άλλη όψη εκφράζεται κυρίως στο έργο του αρχιτέκτονα Α. Ζάχου που σχεδιάζει λαμπερά κτήρια με περίτεχνες διακοσμήσεις). Μπορούμε να πούμε πως αποτελεί εκπρόσωπο ενός ιδόρρυθμου δυναμικού νεοακαδημαϊσμού, που προωθεί μια σύνδεση παλαιοτέρων και νεοτέρων μορφών, με παλινδρομήσεις ανάμεσα στο μοντέρνο και το κλασσικό. Τα έργα του Κιτσίκη μεταπολεμικά χαρακτηρίζονται σε επίπεδο πρόσοψης από τη ρυθμική επανάληψη των ανοιγμάτων πάνω σε ένα χαρακτό κάναβο και ρηχά γείσα ενώ συχνά συναντάμε συνδυασμένα με μοντέρνες κατασκευές αρκετά κλασικιστικά στοιχεία.
Τελικά ο Κώστας Κιτσίκης όπως και αν κριθεί για την καινοτομία και την ριζοσπαστικότητα ή μη των έργων του, υπήρξε ένας αρχιτέκτων μεγάλης αξίας ο οποίος άφησε σίγουρα το σημάδι στις δυο μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και ο οποίος συνέβαλε δραστικά στην προβολή της χώρας σε διεθνές επίπεδο και αυτά είναι δύο επιτεύγματα που δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε.
Έργα του
Πολυκατοικία Πατησίων 75 & Γκυιλφόρδου Έτος κατασκευής 1924, Αθήνα
Εμπορική Τράπεζα (πρώην Alpha Bank), Έτος κατασκευής 1926, Οδός Ίωνος Δραγούμη 21, Θεσσαλονίκη
Πενταώροφη πολυκατοικία, Έτος κατασκευής 1927, Λεωφόρος Β. Σοφίας 55 & Γενναδίου, Αθήνα
Εμπορική Τράπεζα, Έτος κατασκευής 1927, Οδός Βενιζέλου 25, Καβάλα
Εκλεκτικιστική τετραώροφη οικοδομή Κ. Αλιφραγκή, Έτος κατασκευής 1928, Πλουτάρχου & Δεινοκράτους, Κολωνάκι, Αθήνα
Μονοκατοικία Αριστοτέλη Ζ. Λορεντζάτου, Έτος κατασκευής 1954, Οδός Πάρνηθος 14 & Πεύκων, Εκάλη, Αττική
Παραπομπές
Πηγές
50 ετών δράσις του Κώστα Κιτσίκη, επιμ. Π.Τσολάκης, Αθήνα 1965
Νεοελληνική Αρχιτεκτονική, Δ. Φιλιππίδης, Αθήνα 1984
Σπίτια του '30-Μοντέρνα αρχιτεκτονική στην προπολεμική Αθήνα, επιμ. Δ. Φιλιππίδης , Αθήνα 1998
Αρχείο Νεωτέρων Μνημείων
Αρχείο Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου
Έλληνες αρχιτέκτονες
Μέλη Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου
Κωστας
|
423329
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%AC%CE%BF%20%CE%A7%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B6%CE%B5
|
Ζοάο Χαβελάνζε
|
Ο Ζοάο Χαβελάνζε (Jean-Marie Faustin Godefroid "João" de Havelange, 8 Μαΐου 1916 – 16 Αυγούστου 2016) ήταν Βραζιλιάνος δικηγόρος, επιχειρηματίας και αθλητικός παράγοντας, που διετέλεσε πρόεδρος της FIFA για 24 χρόνια, από το 1974 ως το 1998.
Βιογραφία
Ο Χαβελάνζε γεννήθηκε τον Μάιο του 1916 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο πατέρας του ήταν έμπορος όπλων, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Βραζιλία από το Βέλγιο. Ο Χαβελάνζε ήταν εξαιρετικός μαθητής στο σχολείο και έγινε δεκτός στη Νομική Σχολή του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου Φλουμινένσε στο Ρίο, απ' όπου αποφοίτησε ως διδάκτωρ Νομικής σε ηλικία 24 ετών. Εργάστηκε αρχικά ως νομικός σύμβουλος στην εταιρεία υπεραστικών λεωφορείων Auto Viação Jabaquara και αργότερα έγινε πρόεδρος και γενικός διευθυντής της δικής του εταιρείας λεωφορείων, της Viação Cometa S/A. Επίσης, ήταν πρόεδρος της εταιρείας χημικών και μεταλλουργίας Orwec Química e Metalurgia Ltda.
Υπήρξε αθλητής της κολύμβησης και της υδατοσφαίρισης, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956 στη Μελβούρνη ήταν αρχηγός της αποστολής της Βραζιλίας. Από το 1958 ως το 1973 ήταν πρόεδρος της Βραζιλιάνικης Συνομοσπονδίας Αθλητισμού (Confederação Brasileira de Desportos, CBD).
Το 1974 εκλέχθηκε πρόεδρος της FIFA, θέση την οποία διατήρησε για 24 χρόνια, μέχρι το 1998. Ήταν ο πρώτος μη Ευρωπαίος που κατέλαβε αυτή τη θέση, και είχε σημαντική υποστήριξη σε Βόρεια και Νότια Αμερική, Ασία και Αφρική. Επί των ημερών του, τα έσοδα της FIFA πολλαπλασιάστηκαν, καθώς προσέλκυσε επιχειρηματικούς γίγαντες ως χορηγούς, όπως η Adidas και η Coca-Cola, ενώ διαπραγματεύτηκε πολύ αποτελεσματικά και την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων για τις μεταδόσεις των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Επίσης, αύξησε σταδιακά τον αριθμό των ομάδων της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου από 16 σε 32. Καθιέρωσε νέες σημαντικές διοργανώσεις, όπως το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου γυναικών, τα Παγκόσμια Κύπελλα κάτω των 20 ετών, το Κύπελλο Συνομοσπονδιών ΦΙΦΑ και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.
Ήταν επίσης μέλος και ισχυρός παράγοντας της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) από το 1963 έως το 2011, το μακροβιότερο μέλος της.
Ταυτόχρονα όμως, έγινε στόχος έντονων επικρίσεων και καταγγελιών για διαφθορά, κακοδιαχείριση και δωροδοκίες. Το βιβλίο του Ντέιβιντ Γιάλοπ, How They Stole the Game, έργο ενός εξαιρετικού ερευνητή δημοσιογράφου, που δημοσιεύτηκε το 1999 (το έτος μετά την τελευταία θητεία του στην προεδρία της FIFA) παρουσιάζει μια εικόνα τεράστιας διαφθοράς, ανελέητης ίντριγκας, αδυσώπητης απληστίας. Η FIFA του αφαίρεσε τον ρόλο του επίτιμου προέδρου όταν ήρθαν στο φως μερικές από τις παρατυπίες του. Από τους πιο διάσημους επικριτές του ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα, που τον είχε προσβάλει δημόσια σε πολλές περιπτώσεις, ενώ σε σύγκρουση είχε έρθει και με τον Πελέ.
Τον διαδέχθηκε ο στενός φίλος του Ζεπ Μπλάτερ, τον οποίο ο Χαβελάνζε είχε γενικό γραμματέα στη FIFA από το 1981. Ο Ζοάο Χαβελάνζε πέθανε στις 16 Αυγούστου 2016 σε ηλικία 100 ετών.
Παραπομπές
Αιωνόβιοι
Βραζιλιάνοι αθλητές της κολύμβησης
Βραζιλιάνοι υδατοσφαιριστές
Μέλη Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής
Πρόεδροι της FIFA
Μέλη του Τάγματος της Αξίας της FIFA
Κολυμβητές στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1936
|
737428
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1%20%CE%9F%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B9
|
Γερόλαμα Ορσίνι
|
Η Γερόλαμα Ορσίνι (Gerolama Orsini, 1504 - 1569) ήταν η σύζυγος του Πέτρου Λουδοβίκου Φαρνέζε.
Βιογραφία
Γεννήθηκε το 1504 στη Ρώμη, και ήταν κόρη του Λουδοβίκου Ορσίνι και της Ιουλία Κόντι. Το 1513 συνάφθηκε ένα συμβόλαιο αρραβώνων μεταξύ της και του Πέτρου Λουδοβίκου, και το 1519 ο γάμος γιόρτασε στο Βαλεντάνο. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά:
την Βικτώρια (1519-1602), παντρεύτηκε τον Γκουιντομπάλντο Β΄ ντελλα Ρόβερε δούκα το υΟυρμπίνο. Απέκτησαν 3 παιδιά.
τον Αλέξανδρο (1520 - 1589), έγινε καρδινάλιος, είχε μια νόθα κόρη, από την ερωμένη του Κλωντ ντε Μπων ντε Σεμμπλανσαί
τον Οκτάβιο (1524 - 1586), παντρεύτηκε την Μαργαρίτα της Πάρμας. Απέκτησαν 2 παιδιά. Είχε επίσης δύο νοθές κόρες
τον Οράτιο (1532 - 1553), παντρεύτηκε την Νταϊάνα των Βαλουά. Δεν απέκτησαν παιδιά.
τον Ρανούτσο (1530 – 1565), έγινε καρδινάλιος.
Ο σύζυγός της ήταν ο παράνομος γιος του Πάπα Παύλου Γ΄ και της Σίλβια Ρουφίνι. Παρά τον άοσμο γάμο, η Γερόλαμα παρέμεινε πιστή, αφοσιωμένη γυναίκα, ανέχοντας με αξιοπρέπεια τις υπερβολές, τη βαρβαρότητα και τις ασωτίες του Πέτρου Λουδοβίκου.
Πέθανε το 1569 στο Παλάτι Φαρνέζε σε ηλικία 65 ετών. Είναι θαμμένη στη Βασιλική της Σάντα Μαρία ντέλα Στεκάτα.
Τίτλοι
1504 - 31 Οκτωβρίου 1537: Γερόλαμα Ορσίνι
31 Οκτωβρίου 1537 - 19 Αυγούστου 1545: Η Υψηλότητα Η Δούκισσα του Κάστρο
19 Αυγούστου 1545 - 10 Σεπτεμβρίου 1547: Η Υψηλότητα Η Δούκισσα της Πάρμας
10 Σεπτεμβρίου 1547 - 1569: Η Υψηλότητα Η Μητέρα Δούκισσα της Πάρμας
Παραπομπές
Οικογένεια Ορσίνι
Οίκος των Φαρνέζε
Ιταλοί ευγενείς
Δούκισσες της Πάρμας
|
808373
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BF%CE%BF%CF%85%CE%B1
|
Άλοουα
|
Η Άλοουα (αγγλ. Alloa, γαελ. Alamhagh, πιθανώς σημαίνει «βραχώδης πεδιάδα») είναι μικρή πόλη της Σκωτίας, στην κομητεία Κλακμάνανσιρ. Ο πληθυσμός της το 2016 ήταν 14.440 κάτοικοι, ενώ το 1961 είχε απογραφεί με 13.895 κατοίκους.
Βασικά δεδομένα
Είναι κτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Φορθ, στο σημείο όπου σύμφωνα με τη γνώμη μερικών παύει να είναι ποτάμι και γίνεται ο ποταμόκολπος του Φορθ. Η Άλοουα βρίσκεται νοτίως των λόφων Όουχιλ, 9 χιλιόμετρα ανατολικά του Στέρλινγκ και 12,7 χιλιόμετρα βορείως της πόλεως Φώλκερκ. Δια θαλάσσης η Άλοουα απέχει 40 χιλιόμετρα από το Γκράντον, το επίνειο του Εδιμβούργου.
Η πόλη, πρώην έδρα βαρονίας, είναι το διοικητικό κέντρο του κομητειακού συμβουλίου του Κλακμάνανσιρ. Ιστορικώς η οικονομία της βασιζόταν στο εμπόριο ανάμεσα στη Γλασκώβη και την ηπειρωτική Ευρώπη, που διεξαγόταν από το λιμάνι της. Υπήρχε επίσης αγγειοπλαστική. Ωστόσο αυτό το λιμάνι έπαψε να είναι ανταγωνιστικό και σταμάτησε να λειτουργεί το 1970. Σήμερα η τοπική οικονομία επικεντρώνεται στα καταστήματα και την αναψυχή, μετά και το κλείσιμο των μεγάλων βιομηχανιών (νηματουργίας και βιομηχανίας σιδήρου) και τη λειτουργία πλέον μόνο μιας ζυθοποιίας και ενός υαλουργείου. Ιστορικώς η πόλη ήταν ενωμένη με την κωμόπολη Τάλιμποντυ (Tullibody) στα βορειοδυτικά της, ενώ σήμερα αποτελεί ξεχωριστό δήμο.
Πρόσωπα
Ντέιβιντ Άλαν (1744-1796), ζωγράφος και εικονογράφος
Τζωρτζ Μπράουν (1818-1880), μετέπειτα πολιτικός στον Καναδά και ιδρυτής ιστορικής εφημερίδας εκεί
Άντριου Νόρμαν Μέλντραμ (1876-1934), χημικός («οξύ του Μέλντραμ»)
Ντάνκαν Σκοτ, χρυσός και αργυρός ολυμπιονίκης στην κολύμβηση (απλώς μεγάλωσε στην πόλη)
Τζων Τζέιμσον (1740-1823), ιδρυτής της «Jameson Irish Whiskey» και προπάππους του Γουλιέλμο Μαρκόνι
Ντέιβιντ Γουίλσον, ο 26ος Κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ
Παραπομπές
Πηγές
Το λήμμα «Άλλοα» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελίδα 419
"Alloa and its Environs: A descriptive and Historical Sketch", Alloa Advertiser, 1861
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Πύργος της Άλοουα (13ος αιώνας)
Ιστορικοί χάρτες της Άλοουα από τον 16ο αιώνα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας
Χαρακτικό της Άλοουα από το 1693 του John Slezer στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας
Άρθρο σχετικώς με τη ζυθοποιία στην Άλοουα
Πόλεις της Σκωτίας
|
492477
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Αθλητική Ένωση Καρλοβασίου
|
Η Αθλητική Ένωση Καρλοβασίου είναι ελληνικός αθλητικός σύλλογος με έδρα το Καρλόβασι στη νήσο της Σάμου. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1929, έχει χρώματα το κόκκινο και το λευκό και έμβλημα τον δικέφαλο αετό. Διαθέτει τμήμα ποδοσφαίρου ανδρών, καλαθοσφαίρισης ανδρών και γυναικών και στο παρελθόν διέθετε και τμήματα πετοσφαίρισης ανδρών, στίβου και πολεμικών τεχνών.
Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Σάμου μαζί με τα υπόλοιπα ποδοσφαιρικά σωματεία του νησιού αλλά και της Ικαρίας και των Φουρνών. Στην καλαθοσφαίριση ανήκει στη δύναμη της Τοπικής Επιτροπής Ε.Ο.Κ. Σάμου, μαζί με τα υπόλοιπα σωματεία μπάσκετ της Σάμου και της Ικαρίας.
Ιστορία
Ποδόσφαιρο στο Καρλόβασι - Οι ομάδες πρόγονοι
Το 1929 ιδρύονται οι πρώτοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι του Καρλοβασίου, ο «Άρης Καρλοβασίου» και ο «Αστέρας Καρλοβασίου». Τον Νοέμβριο του 1932 δημιουργήθηκε επίσημα η Ε.Π.Σ. Σάμου, της οποίας αποτέλεσαν ιδρυτικά μέλη.Τον Μάιο του 1934, Άρης και Αστέρας συγχωνεύτηκαν, δημιουργώντας την «Ένωση Φιλάθλων Καρλοβάσου». Η «Ε.Φ.Κ.» πήρε μέρος στο πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Σάμου του 1935 και από το 1936 σταματάει κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα στο νησί, μετά την διάλυση της Ε.Π.Σ. Σάμου από την Ε.Π.Ο. Ακολουθεί ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Κατοχή, κατά τη διάρκεια της οποίας το ποδόσφαιρο παρακμάζει.
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και με δίψα για ποδόσφαιρο ιδρύονται εκ νέου σωματεία. Το 1947 ιδρύθηκε ο «Πυθαγόρας Καρλοβασίου» και το 1949 επανιδρύθηκε ο «Άρης Καρλοβασίου». Μεταξύ των δυο σωματείων δημιουργείται έντονος ανταγωνισμός, παίρνοντας ακόμα και πολιτικές διαστάσεις καθώς τον Πυθαγόρα υποστηρίζουν άνθρωποι αστικής τάξης και τον Άρη της εργατικής τάξης.Ο Άρης κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής ιστορίας του κατέκτησε συνολικά 4 πρωταθλήματα Ε.Π.Σ. Σάμου, με τελευταία κατάκτηση το 1968. Ο Πυθαγόρας που ανταγωνίζεται τον Άρη, κατέκτησε συνολικά 7 κύπελλα Ε.Π.Σ. Σάμου (1957, 1958, 1959, 1961-1963 και 1966), ενώ πέτυχε ένα ακατάρριπτο ρεκόρ μέχρι σήμερα καθώς κατέκτησε 4 πρωταθλήματα σε 5 χρονια (1961-1966).
Το 1968 και βάσει του Αθλητικού Νόμου Περί Αναγκαστικής Συγχώνευσης Σωματείων, τα δυο ιστορικά σωματεία συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν τον «Αθλητικό Όμιλο Καρλοβασίου». [την ιδριση της σημερινης ομαδας με την αρχικη της ονομασια] Μετά τη συγχώνευση, ο «Α.Ο.Κ.» πλέον ξεκίνησε την αγωνιστική του πορεία από το ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του 1968 στη θέση του Άρη, πρωταθλητή Σάμου του 1968. Συνολικά στο ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα έλαβε μέρος 4 φορές (1968, 1971, 1973, 1974), αποτυγχάνοντας την άνοδο στην Β΄ Εθνική. Συνολικά ο Α.Ο.Κ. κατέκτησε 6 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα Ε.Π.Σ. Σάμου. Το 1977 επανιδρύθηκε ο Άρης Καρλοβασίου και ξεκινά ο τοπικός αγωνιστικός ανταγωνισμός με τον Α.Ο.Κ. Το καλοκαίρι του 1988 και έπειτα από 10 χρόνια ανταγωνισμού, Α.Ο.Κ. και Άρης προχώρησαν σε στενή συνεργασία. Ο Α.Ο.Κ. μετονομάστηκε σε «Απόλλων Καρλοβασίου» και ο Άρης σε «Αθλητικός Σύλλογος Καρλόβασι».Ο Απόλλων Καρλοβασίου εκπροσώπησε για 7 συνεχείς χρονιές το Καρλόβασι στην Δ΄ Εθνική, κάτι που αποτελεί ρεκόρ για το ποδόσφαιρο της Σάμου. Συγκεκριμένα αγωνίστηκε στην Δ΄ Εθνική από την αγωνιστική περίοδο 1989-90 μέχρι και την αγωνιστική περίοδο 1995-96, ενώ την περίοδο 1993-94 πλησίασε την άνοδο στην Γ΄ Εθνική, τερματίζοντας στη 2η θέση, το 1994-95 στη 3η θέση και το 1991-92 στη 4η θέση.
Αθλητική Ένωση Καρλοβασίου
Στα μέσα της δεκαετίας του '90 και συγκεκριμένα στις 27 Ιουλίου του 1995, τα Δ.Σ. των Απόλλων Καρλοβασίου και Α.Σ. Καρλόβασι (πρώην Άρης) προχώρησαν στη συγχώνευση, προκύπτοντας αρχικά ο «Α.Σ. Καρλόβασι». Στις 28 Ιουλίου του 1999, η Γ.Σ. των μελών του αποφάσισε τη μετονομασία του σε «Αθλητική Ένωση Καρλοβασίου», η οποία και επισημοποιήθηκε στις 30 Μαΐου του 2000. Από το 1999 στα βασικά χρώματα του συλλόγου προστέθηκε και το κίτρινο.
Παρουσία στην Δ΄ Εθνική
Ως Αθλητική Ένωση Καρλοβασίου αγωνίστηκε 5 φορές στην Δ΄ Εθνική-Ερασιτεχνικού [απο τις 17 στο συνολο με τις προηγούμενες ονομασίες Α.Ο.Κ.-Απόλλωνας] και πιο συγκεκριμένα τις σεζόν 1995-96, 1997-98, 2002-03, 2009-10 και 2011-12.
Τίτλοι
11 πρωταθλήματα Ε.Π.Σ. Σάμου: 1971,1973,1974,1981,1983,1988,1989,1997,2002, 2009, 2011
18 κύπελλα Ε.Π.Σ. Σάμου: 1969,1970,1971,1972,1973,1982,1984,1985,1990,1991,1997,2000, 2004, 2005, 2007, 2009, 2011, 2015 [10 φορές φιναλίστ]
1 Σούπερ Καπ Ε.Π.Σ. Σάμου: 2016
Τίτλοι υποδομών
10 πρωταθλήματα παίδων Ε.Π.Σ. Σάμου: 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2006, 2007, 2008, 2010
3 Σούπερ Καπ παίδων Ε.Π.Σ. Σάμου: 2000, 2002, 2008
3 πρωταθλήματα υποδομών Ε.Π.Σ. Σάμου: 2015, 2016, 2017
3 πρωτάθληματα τζούνιορ Κ12 Ε.Π.Σ. Σάμου: 2013,2022,2023
1 πρωτάθλημα Κ14 Ε.Π.Σ. Σάμου 2020
Συμμετοχες σε Εθνικές Κατηγορίες
4 Ερασιτεχνικο Πρωτάθλημα: 1968,1971,1973,1974
2 A' Εθνική Ερασιτεχνικη Κατηγορία: 1982,1984
11 Δ' Εθνική Κατηγορία:1990,1991,1992,1993,1994,1995,1996,1998,2003,2010,2012
Άλλα αθλητικά τμήματα
Καλαθοσφαίριση ανδρών
Τίτλοι ανδρών
8 πρωταθλήματα Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Σάμου: 1986,2002, 2003, 2005, 2014, 2018, 2020,2022
2 κύπελλα Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Σάμου: 2018,2022
Τίτλοι υποδομών
3 πρωταθλήματα εφήβων Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Σάμου: 2000, 2009, 2012
2 πρωταθλήματα παίδων Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Σάμου: 1998, 2009
Συμμετοχές σε Εθνικές Κατηγορίες
1 Γ' Εθνική Κατηγορία: 2021
Καλαθοσφαίριση γυναικών
Τίτλοι γυναικών
6 πρωταθλήματα Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Σάμου: 2000, 2002, 2004, 2008, 2011, 2017
Τίτλοι υποδομών
1 πρωτάθλημα νεανίδων Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. Σάμου: 2000
Πετοσφαίριση ανδρών
Τίτλοι
1 πρωτάθλημα Γ΄ Εθνικής κατηγορίας Ανδρων: 1996
Συμμετοχές σε Εθνικές Κατηγορίες
2 Β' Εθνική Κατηγορία Ανδρων : 1997,1998
1 Γ' Εθνική Κατηγορία Ανδρων :1996
Παραπομπές
Αθλητικοί σύλλογοι Σάμου
Ποδοσφαιρικές ομάδες Ελλάδας
Ελληνικοί σύλλογοι καλαθοσφαίρισης
Ελληνικοί σύλλογοι πετοσφαίρισης
Ιδρύσεις αθλητικών συλλόγων το 1929
Ιδρύσεις ποδοσφαιρικών ομάδων το 1929
Ιδρύσεις ομάδων καλαθοσφαίρισης σε άγνωστο έτος
|
771088
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%B7%CF%82
|
Αμεδαίος Α΄ της Γενεύης
|
Ο Αμεδαίος Α΄, γαλλ.: Amadeus I de Genève (1098 – 1178) από τον Οίκο της Γενεύης ήταν κόμης της Γενεύης. Διαδέχθηκε τον πατέρα του στη διακυβέρνηση της κομητείας το 1128, και παρέμεινε κόμης της Γενεύης μέχρι το τέλος του το 1178.
Βιογραφία
Ήταν γιος του Aίμωνα Α΄ κόμη της Γενεύης (του προηγούμενου κόμη) και της Ίδας του Φωσινύ (Faucigny), κόρης του Λουδοβίκου Α΄ του Φωσινύ. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Aμεδαίος Α΄ πρόσθεσε την πόλη του Ανσί στις περιοχές του, αυξάνοντας έτσι τη δύναμη της κομητείας του.
Ζήτησε επίσης την προστασία του Οίκου του Τσέρινγκεν, αφού έχασε τα δικαιώματα στις επισκοπές Σιόν, Λωζάνης και Γενεύης. Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ της Γερμανίας το 1156 παραχώρησε τα δικαιώματα στον Μπέρτολντ Δ΄ δούκα του Τσέρινγκεν (Zähringen). Ωστόσο ο πάπας Αλέξανδρος Γ΄ πήρε τον επίσκοπο της Λωζάνης υπό την προστασία του και αντικατέστησε όλες τις αξιώσεις για τη Λωζάνη, μειώνοντας έτσι την εξουσία του δούκα του Τσέρινγκεν. Ωστόσο oι τρεις επίσκοποι των εν λόγω μητροπόλεων ήθελαν να διατηρήσουν την αυτονομία τους από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Το 1162 ο Aμαδαίος Α΄ επέτρεψε τη χρήση της γης του Βω (Vaud) και των δασών που του ανήκαν, από τον ηγούμενο του Ω-Κρε (Haut-Crêt).
Το 1178 ο Αμεδαίος Α΄ δώρισε τους αμπελώνες και τον φόρο της δεκάτης που συγκεντρώνοντο στο Μποσέ (Bossey) στα μέλη (canons) του Συλλόγου του καθεδρικού του Σαιν-Πιέρ στη Γενεύη.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε σε πρώτο γάμο τη Mατθίλδη του Κουιζώ (Cuiseaux), κόρη του Ούγου Α΄ του Κουιζώ, με την οποία είχε:
Γουλιέλμος Α΄ 1132–1196, κόμης της Γενεύης.
Σε έναν δεύτερο γάμο (1137) με τη Βεατρίκη του Ντομέν (Domène), κόρη του Πιέρ-Αϊνάρ του Ντομέν, είχε:
Aμεδαίος, κύριος του Ζεξ (Gex).
Βεατρίκη, παντρεύτηκε τον Εμπάλ Δ΄ του Γκραντσόν, γονείς του μελλοντικού:
Aίμωνα του Γκαντσόν, επισκόπου της Γενεύης.
Μαργαρίτα (άκμασε 1160), κόμισσα της Γενεύης, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ του Οίκου του Φωσινύ (1155–1197), βαρόνο του Φωσινύ.
Δείτε επίσης
Κομητεία της Γενεύης
Κατάλογος κομητών της Γενεύης
Βιβλιογραφικές αναφορές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
geneall.net.
Κόμητες της Γενεύης
Οίκος της Γενεύης
|
312006
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%20%CE%9C%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%AC
|
Πιερ Μωρουά
|
Ο Πιέρ Μωρουά (γαλλ. Pierre Mauroy, 5 Ιουλίου 1928 - 7 Ιουνίου 2013), ήταν Γάλλος πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας, την περίοδο 1981-1984, υπό την προεδρεία του Φρανσουά Μιτεράν. Επίσης είχε διατελέσει δήμαρχος της πόλης Λιλ στη Βόρεια Γαλλία για 28 χρόνια (1973-2001, βουλευτής της Βόρειας Περιφέρειας της Γαλλίας για 2 περιόδους, μια 8 ετών(1973-1981) και μια 2η 6 ετών (1986-1992),ευρωβουλευτής για 2 χρόνια (1979-1981), πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Περιφέρειας Νορ-Πα-Ντε-Καλέ για 7 χρόνια (1974-1981) και γερουσιαστής για 19 χρόνια (1992-Σεπτέμβριος 2011). Επίσης το 1993 ίδρυσε το Ίδρυμα Ζαν Ζορές, του οποίου ήταν πρόεδρος.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πέθανε ο Πιέρ Μωρουά, kathimerini.gr
Γάλλοι πολιτικοί
Πρωθυπουργοί της Γαλλίας
Πολιτικοί της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης (Ε΄ Δημοκρατία)
|
184358
|
https://el.wikipedia.org/wiki/509%20%CE%99%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B7
|
509 Ιολάνδη
|
Η 509 Ιολάνδη (Iolanda) είναι αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,40. Ανακαλύφθηκε το 1903 από τον Γερμανό αστρονόμο Μαξ Βολφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος της Ιολάνδης εκτιμάται σε 53 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της σε 160 περίπου τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι S (λιθώδης), ενώ το άλβεδό της είναι 0,2747 (από δεδομένα του IRAS). Η Ιολάνδη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 12 ώρες και 18 λεπτά.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Ιολανδη
|
212644
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AE%CF%82
|
Εργοθεραπευτής
|
Ο Εργοθεραπευτής είναι επαγγελματίας υγείας ειδικευμένος στην πρακτική εφαρμογή της επιστήμης της Εργοθεραπείας. Ο ρόλος του εργοθεραπευτή είναι να συνεργαστεί με ένα άτομο για να το βοηθήσει να κατακτήσει ένα ολοκληρωμένο και ικανοποιητικό βιωτικό επίπεδο μέσω μιας "σκόπιμης δραστηριότητας ή παρεμβάσεων σχεδιασμένων να επιτεύξουν λειτουργικά αποτελέσματα τα οποία προάγουν την υγεία, την πρόληψη τραυματισμού ή αναπηρίας και οι οποίες αναπτύσσουν, βελτιώνουν, διατηρούν ή επαναφέρουν το υψηλότερο δυνατό επίπεδο ανεξαρτησίας."
Οι εργοθεραπευτές σήμερα εργάζονται είτε αυτόνομα, είτε κυρίως σε συνεργασία με άλλους επαγγελματίες υγείας όπως: ιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, φυσικοθεραπευτές κ.α, ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τον ασθενή.
Ένας εύληπτος ορισμός του εργοθεραπευτή μπορεί επίσης να δοθεί με τη χρήση μοντέλων όπως το Μοντέλο Εκτέλεσης Έργου (Αυστραλία), γνωστό ως Occupational Performance Model (Australia) [OPM(Α)]. Στο επίκεντρο αυτής της προσέγγισης είναι η ιδεολογία ότι οι εργοθεραπευτές ασχολούνται με τα έργα των ανθρώπων και το πώς αυτά συνεισφέρουν στην υγεία. Συγκεκριμένα η εκτέλεση έργου από το ίδιο το άτομο είναι η οποία επηρεάζει την υγεία του και την προσωπική ικανοποίηση των ατομικών αναγκών του. Το Μοντέλο Εκτέλεσης Έργου (Αυστραλία) [OPM(Α)] είναι δομημένο πάνω στον ακόλουθο ορισμό της Εκτέλεσης Έργου:
«Η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι, να επιθυμείς, να ανακαλείς, να προγραμματίζεις και να εκτελείς ρόλους, ρουτίνες, δραστηριότητες και επιμέρους καθήκοντα/εργασίες με σκοπό την αυτοϋπηρέτηση, την παραγωγικότητα, την ψυχαγωγία και την ανάπαυση ως απάντηση στις απαιτήσεις του εσωτερικού και / ή του εξωτερικού περιβάλλοντος.»
Διαπιστώνεται συνεπώς ότι η εκτέλεση έργου, οι ρόλοι που αυτή δημιουργεί για ένα άτομο, καθώς και οι τομείς τους οποίους μπορεί να καλύψει είναι τόσο εκτεταμένοι ώστε ένας εργοθεραπευτής μπορεί να δουλέψει με ένα ευρύ φάσμα ατόμων με διάφορους περιορισμούς που λαμβάνουν τις υπηρεσίες του σε ένα σύνολο διαφορετικών θεραπευτικών πλαισίων/δομών. Η Εργοθεραπεία βοηθά τους ανθρώπους να εκτελέσουν τις καθημερινές δραστηριότητές τους που ως έργα γεμίζουν το χρόνο τους, τους επιτρέπουν να αυτοσυντηρηθούν και τους παρέχουν τη δυνατότητα να συνεισφέρουν στην ευρύτερη κοινότητα. Αυτές τις ευκαιρίες δυνατότητας εκτέλεσης έργου (το να είσαι ικανός να "κάνεις" κάτι) παρέχει η Εργοθεραπεία και ακριβώς αυτές είναι που αποδεικνύονται σημαντικές και ουσιαστικές για την υγεία των ανθρώπων.
Ρόλος
Οι Εργοθεραπευτές (ε/θς) βοηθούν ανθρώπους όλων των ηλικιών να βελτιώσουν την ικανότητά τους να εκτελούν δραστηριότητες στην καθημερινή τους ζωή και στα εργασιακά τους περιβάλλοντα. Εργάζονται με άτομα που έχουν παθήσεις που προκαλούν ψυχική, σωματική, αναπτυξιακή, κοινωνική ή συναισθηματική αναπηρία. Τους βοηθούν επίσης να αναπτύξουν, να ανακτήσουν ή να διατηρήσουν δεξιότητες της καθημερινής ζωής και εκείνες που είναι απαραίτητες για εργασία . Οι Εργοθεραπευτές βοηθούν τα άτομα όχι μόνο να βελτιώσουν τις βασικές κινητικές λειτουργίες τους και τις ικανότητες συλλογιστικής τους, αλλά και να αντισταθμίσουν τη μόνιμη απώλεια της εκάστοτε λειτουργίας. Ο στόχος τους είναι να βοηθήσουν τα άτομα να έχουν ανεξάρτητη, παραγωγική και ικανοποιητική ζωή.
Οι Εργοθεραπευτές βοηθούν τα άτομα να εκτελέσουν δραστηριότητες όλων των ειδών, που κυμαίνονται από το να χρησιμοποιήσουν έναν υπολογιστή ως το να φροντίσουν για τις καθημερινές ανάγκες τους, όπως το ντύσιμο, το μαγείρεμα και τη βρώση. Φυσικές ασκήσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αυξήσουν τη δύναμη και την επιδεξιότητα, ενώ άλλες δραστηριότητες μπορεί να επιλεγούν για τη βελτίωση της οπτικής οξύτητας και της ικανότητας διάκρισης σχημάτων. Για παράδειγμα, ένα άτομο με απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης μπορεί να ενθαρρυνθεί να δημιουργήσει λίστες για ενίσχυση της ικανότητας ανάκλησης και σε ένα άτομο με προβλήματα συντονισμού μπορεί να ανατεθούν ασκήσεις για τη βελτίωση συντονισμού χεριού-ματιού. Οι Εργοθεραπευτές χρησιμοποιούν επίσης προγράμματα υπολογιστή για να βοηθήσουν τα άτομα να βελτιώσουν τη λήψη αποφάσεων, την αφηρημένη συλλογιστική, την επίλυση προβλημάτων, και τις αντιληπτικές δεξιότητες, καθώς και τη μνήμη, την αλληλουχία και το συντονισμό -που
ολα είναι σημαντικά για την ανεξάρτητη διαβίωση. Οι Εργοθεραπευτές συχνά είναι ειδικευμένοι σε ψυχολογικές προσεγγίσεις, όπως η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία και η Θεραπεία Αποδοχής και Δέσμευσης και μπορούν να χρησιμοποιούν τη γνωστική θεραπεία ειδικά όταν εισάγουν ανθρώπους σε νέες στρατηγικές για την εκτέλεση των καθημερινών δραστηριοτήτων τους, όπως δραστηριότητες ρουτίνας ή χρήση αποτελεσματικών στρατηγικών επικοινωνίας.
Άτομα με μόνιμες αναπηρίες
Οι εργοθεραπευτές εκπαιδεύουν άτομα με μόνιμες αναπηρίες, όπως κακώσεις νωτιαίου μυελού, εγκεφαλική παράλυση ή μυϊκή δυστροφία, στη χρήση προσαρμοστικού εξοπλισμού, συμπεριλαμβανομένου του αναπηρικού αμαξιδίου, των ορθοπεδικών βοηθημάτων, καθώς και των βοηθημάτων φαγητού και ένδυσης. Επίσης σχεδιάζουν ή κατασκευάζουν ειδικό εξοπλισμό που απαιτείται στο σπίτι ή στην εργασία. Οι εργοθεραπευτές αναπτύσσουν προσαρμοστικό εξοπλισμό για χρήση υπολογιστή και εκπαιδεύουν τα άτομα με σοβαρούς περιορισμούς στον τρόπο χρήσης του εν λόγω εξοπλισμού με σκοπό την καλύτερη επικοινωνία και τον έλεγχο των διαφόρων πτυχών του περιβάλλοντός τους.
Θεραπεία σε περιβάλλον προστατευόμενης εργασίας
Ορισμένοι εργοθεραπευτές εκπαιδεύουν τα άτομα στις κατάλληλες δεξιότητες, ώστε να λειτουργήσουν σε ένα περιβάλλον προστατευόμενης εργασίας. Οι εργοθεραπευτές διευθετούν την πρόσληψη του ατόμου, αξιολογούν το εργασιακό περιβάλλον, σχεδιάζουν τις εργασιακές δραστηριότητες και εκτιμούν την πρόοδο του εξυπηρετούμενού τους. Επίσης μπορεί να συνεργαστούν τόσο με το ίδιο το άτομο όσο και τον εργοδότη του για να τροποποιήσουν το εργασιακό περιβάλλον, έτσι ώστε η εργασία να μπορεί να ολοκληρωθεί επιτυχώς.
Με παιδιά
Οι Εργοθεραπευτές μπορούν να εργαστούν αποκλειστικά με άτομα μιας συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας ή συγκεκριμένης διαγνωστικής κατηγορίας. Στα σχολεία, για παράδειγμα, αξιολογούν τις ικανότητες των παιδιών, συστήνουν και παρέχουν θεραπεία, τροποποιούν τον εξοπλισμό της τάξης και βοηθούν τα παιδιά να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότερο στα σχολικά προγράμματα και τις σχολικές δραστηριότητες. Ένας εργοθεραπευτής μπορεί να εργαστεί με παιδιά σε ατομική βάση ή σε μικρές ομάδες στην τάξη, να συμβουλεύσει έναν δάσκαλο ή να συμμετέχει σε επιτροπές δημιουργίας προγραμμάτων σπουδών ή διοικητικές επιτροπές. Υπηρεσίες έγκαιρης θεραπευτικής παρέμβασης παρέχονται σε βρέφη και νήπια που αντιμετωπίζουν αναπτυξιακή καθυστέρηση ή ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου. Ειδικές θεραπείες μπορεί να περιλαμβάνουν τη διευκόλυνση της χρήσης των χεριών, την προαγωγή των δεξιοτήτων λήψης και εκτέλεσης εντολών, την ενθάρρυνση των κοινωνικών δεξιοτήτων ή την εκπαίδευση δεξιοτήτων ένδυσης και προσωπικής υγιεινής.
Με ηλικιωμένους
Η Εργοθεραπεία είναι αρκετά ωφέλιμη στον ηλικιωμένο πληθυσμό. Οι θεραπευτές βοηθούν τους ηλικιωμένους να έχουν πιο παραγωγική, ενεργή και ανεξάρτητη ζωή μέσα από μια ποικιλία μεθόδων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης προσαρμοστικού εξοπλισμού. Οι Εργοθεραπευτές συνεργάζονται με ηλικιωμένους σε ποικίλα περιβάλλοντα, όπως στο σπίτι τους, στην κοινότητα, στο νοσοκομείο, σε κέντρα ανοιχτής προστασίας ηλικιωμένων και οίκους ευγηρίας. Στο περιβάλλον του σπιτιού οι εργοθεραπευτές μπορεί να δουλέψουν με το άτομο στην αξιολόγηση των κινδύνων και τον εντοπισμό περιβαλλοντικών παραγόντων που διευκολύνουν τις πτώσεις. Οι Εργοθεραπευτές έχουν συχνά συντελεστικό ρόλο στην εκτίμηση των κατάλληλων αναπηρικών αμαξιδίων για τους ηλικιωμένους. Επιπλέον, οι εργοθεραπευτές με εξειδίκευση στην αποκατάσταση της οδήγησης αξιολογούν την ικανότητα του ατόμου να οδηγεί τόσο με κλινικές όσο και με δοκιμασίες που εκτελούνται σε πραγματικό περιβάλλον, σε οδικό δίκτυο. Οι αξιολογήσεις επιτρέπουν στον εργοθεραπευτή να κάνει συστάσεις για προσαρμοστικό εξοπλισμού, ο οποίος στοχεύει στην παράταση της ανεξαρτησία στην οδήγηση, και εναλλακτικών επιλογών μεταφοράς.
Ψυχική υγεία
Οι Εργοθεραπευτές επίσης εργάζονται με άτομα που έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας και μαθησιακές δυσκολίες. Σε αυτό το πλαίσιο, οι εργοθεραπευτές επιλέγουν δραστηριότητες που βοηθούν τα άτομα να μάθουν να εμπλέκονται και να αντεπεξέρχονται στην καθημερινή τους ζωή. Οι δραστηριότητες αυτές περιλαμβάνουν δεξιότητες διαχείρισης χρόνου, διαχείρισης προϋπολογισμού, διαχείρισης αγορών, ενασχόλησης με τα οικιακά και χρήσης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Οι Εργοθεραπευτές εργάζονται επίσης με άτομα που αντιμετωπίζουν αλκοολισμό, ναρκωτικά, κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές ή αγχώδεις διαταραχές. Ο απώτερος στόχος τους είναι να βοηθήσουν τα άτομα να εμπλακούν σε ένα φάσμα έργων που προσφέρουν μια προσωπική ικανοποίηση και κοινωνική προσαρμογή.
Με Ασθενείς Τελικού Σταδίου
Οι Εργοθεραπευτές εργάζονται με άτομα που πάσχουν από ασθένειες όπως ο καρκίνος, η μυϊκή δυστροφία, κ.ά. και βρίσκονται σε τελικό στάδιο. Όλοι οι τομείς εκτέλεσης, συμπεριλαμβανομένων της παραγωγικότητας, του παιχνιδιού και του ελεύθερου χρόνου, επηρεάζονται ευρέως σε αυτές τις ομάδες ασθενών. Ένας εργοθεραπευτής παρέχει διάφορα μέσα σε αυτά τα άτομα για να αποκαταστήσει ή να διατηρήσει τα στοιχεία εκτέλεσης που πλήττονται από την εκάστοτε ασθένεια, χρησιμοποιώντας τις εναπομείνασες ικανότητες και δυνατότητες του ατόμου για να του δώσει μια αίσθηση σπουδαιότητας.
Με Άτομα με Χρόνιο Πόνο
Οι Εργοθεραπευτές συχνά εργάζονται σε διεπιστημονικές ή πολυεπιστημονικές ομάδες για να βοηθήσουν τα άτομα με χρόνιο πόνο να αναπτύξουν ενεργές στρατηγικές αυτοδιαχείρισης. Μια περιοχή ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τους εργοθεραπευτές είναι η χρήση του χρόνου αλλά είναι επίσης συνηθισμένο για τους Εργοθεραπευτές να βοηθούν τα άτομα να επιστρέψουν στην εργασία τους, στην ψυχαγωγία και τις οικογενειακές δραστηριότητες. Οι Εργοθεραπευτές μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια ποικιλία παρεμβάσεων, συμπεριλαμβανομένων της βιοανάδρασης, της ανάπαυσης, του καθορισμού στόχων, της επίλυσης προβλημάτων, του σχεδιασμού και αυτά τόσο στο πλαίσιο μιας ομάδας όσο και σε ατομική βάση. Οι εργοθεραπευτές μπορούν να εργάζονται είτε σε κλινική, είτε στην κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων του εργασιακού χώρου, του σχολείου, του σπιτιού και των κέντρων υγείας. Οι Εργοθεραπευτές μπορούν να αξιολογούν την εκτέλεση έργων, πριν και μετά την παρέμβαση, ως μέτρηση της αποτελεσματικότητας και της ελάττωσης της δυσλειτουργίας.
Αξιολόγηση
Η Αξιολόγηση και η καταγραφή των δραστηριοτήτων και της πρόοδου ενός ατόμου αποτελεί σημαντικό μέρος της δουλειάς ενός εργοθεραπευτή. Οι ακριβείς καταγραφές είναι απαραίτητες για την αξιολόγηση των ατόμων, για την κοστολόγηση της θεραπείας, καθώς και για την υποβολή εκθέσεων προς ιατρούς και άλλους παροχείς υπηρεσιών υγείας.
Η λεπτομερής και ακριβής αξιολόγηση διασφαλίζει ότι οι Εργοθεραπευτές επιλέγουν τις πλέον κατάλληλες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις για τους εξυπηρετούμενούς τους. Η Αξιολόγηση στην Εργοθεραπεία είναι πολύπλοκη και πολύπλευρη και αποτελεί βασική συνιστώσα της Εργοθεραπευτικής Διαδικασίας. Η Αξιολόγηση εμφανίζεται κατά την έναρξη της Διαδικασίας (παρέχοντας τη βάση για μια αποτελεσματική θεραπεία) και στο τέλος της (ως αποτίμηση). Τέλος, εμφανίζεται ως Επαναξιολόγηση καθ' όλη τη θεραπευτική παρέμβαση.
Άσκηση εργοθεραπευτικού επαγγέλματος στην Ελλάδα
Σύμφωνα με το άρθρο 85 του Νόμου 4461/2017:
«1. Στα δικαιολογητικά που υποβάλλονται για την έκδοση άδειας/βεβαίωσης άσκησης εργοθεραπευτικού επαγγέλματος από τις προς τούτο αρμόδιες υπηρεσίες, οι εργοθεραπευτές υποχρεούνται να συμπεριλάβουν και τη βεβαίωση εγγραφής τους στο οικείο Περιφερειακό Τμήμα του Π.Σ.Ε. Αντίγραφο της άδειας/βεβαίωσης άσκησης επαγγέλματος εργοθεραπευτή κατατίθεται αμέσως μετά την παραλαβή της από κάθε εργοθεραπευτή στο Περιφερειακό Τμήμα στο οποίο ανήκει.
2. Εντός έξι (6) μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος υποχρεούνται όλοι οι εργοθεραπευτές να εγγραφούν στα Μητρώα του Συλλόγου. Μετά την πάροδο αυτού του χρονικού διαστήματος η άσκηση του επαγγέλματος χωρίς εγγραφή στον Π.Σ.Ε. συνιστά πειθαρχικό
παράπτωμα.
3. Σε περίπτωση προσωρινής ή οριστικής διαγραφής εργοθεραπευτή από το Σύλλογο, αντιστοίχως αναστέλλεται αυτοδικαίως η ισχύς της άδειας/βεβαίωσης ασκήσεως επαγγέλματος ή αυτή ανακαλείται.
4. Όποιος ασκεί το επάγγελμα του εργοθεραπευτή χωρίς να έχει άδεια/βεβαίωση άσκησης επαγγέλματος διώκεται ποινικά, σύμφωνα με το άρθρο 458 του Ποινικού Κώδικα. Καταγγελία για παράνομη άσκηση του εργοθεραπευτικού επαγγέλματος μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε ιδιώτης στα Περιφερειακά Συμβούλια ήστο Διοικητικό Συμβούλιο του Π.Σ.Ε., το οποίο στη συνέχεια υποχρεούται να γνωστοποιήσει το γεγονός στις αρμόδιες δικαστικές αρχές.»
Πανελλήνιος Σύλλογος Εργοθεραπευτών
Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εργοθεραπευτών (συντ. ΠΣΕ) είναι το Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (συντ. ΝΠΔΔ) που συστάθηκε στις 28 Μαρτίου 2017 με τα άρθρα 72 έως 88 του Νόμου 4461/2017 (ΦΕΚ Α 38/28-03-2017) και εποπτεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Η έδρα του βρίσκεται στην Αθήνα.
Δείτε επίσης
Εργοθεραπεία
Επιστήμη Έργου
Δραστηριότητες Καθημερινής Ζωής
Πανελλήνιος Σύλλογος Εργοθεραπευτών
Υποσημειώσεις
Βιβλιογραφία
AOTA Inc (1994). Policy 5.3.1: Definition of occupational therapy practice for state regulation. The American Journal of Occupational Therapy (AJOT), 48(11), 1072-1073.
Chapparo, C., & Ranka, J. (1997a). Occupational Performance Model (Australia): Definition of terms [Electronic Version], 58-60. Ανακτήθηκε 5 Απριλίου 2006 από http://www.occupationalperformance.com/index.php/au/home/definitions.
Chapparo, C., & Ranka, J. (1997b). Using the OPM(A) to guide practice and research [Electronic Version]. Ανακτήθηκε 10 Απριλίου 2006 από http://www.occupationalperformance.com/index.php/au/home/practice_guide.
Crepeau, E. B., Cohn, E. S., & Schell, B. A. B. (2003). Occupational Therapy practice today. In E. B. Crepeau, E. S. Cohn & B. A. B. Schell (Eds.), Willard & Spackman's occupational therapy (10th ed., pp. 27–30). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
Crossman, A. R., & Neary, D. (2000). Neuroanatomy : an illustrated colour text (2nd ed.). Edinburgh ; New York: Churchill Livingstone.
Punwar, A. J. (2000). Defining Occupational Therapy. In A. J. Punwar & S. M. Peloquin (Eds.), Occupational therapy : Principles and practice (3rd ed., pp. 3–6). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
Schwartz, K. B. (2003). The history of occupational therapy. In E. B. Crepeau, E. S. Cohn & B. A. B. Schell (Eds.), Willard & Spackman's occupational therapy (10th ed., pp. 5–13). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
Occupational Therapists. Bureau of Labor Statistics, US Department of Labor,Occupational Outlook Handbook, 2004-05 Edition, Bulletin 2570. Superintendent of Documents, US Government Printing Office, Washington, DC, 2004.
Liedberg, G., Hesselstrand, M., & Henriksson, C. (2004). Time Use and Activity Patterns in Women with Long-term Pain. Scandinavian Journal of Occupational Therapy, 11(1), 26-35.
Persson, E., Rivano-Fischer, M., Eklund, M., Persson, E., Rivano-Fischer, M., & Eklund, M. (2004). Evaluation of changes in occupational performance among patients in a pain management program. Journal of Rehabilitation Medicine, 36(2), 85-91.
Strong, Unruh, Wright and Baxter (Eds.)(2002). Pain: A textbook for therapists. Churchill Livingstone: London
Carpenter, L., Baker, G. A., & Tyldesley, B. (2001). The use of the Canadian occupational performance measure as an outcome of a pain management program. Canadian Journal of Occupational Therapy - Revue Canadienne d Ergotherapie, 68(1), 16-22.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
What is Occupational Therapy? Παρουσίαση PowerPoint 2007
What is Occupational Therapy? Παρουσίαση σε αρχείο Adobe PDF
Πανελλήνιος Σύλλογος Εργοθεραπευτών - Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου
Σύλλογος Ελλήνων Εργοθεραπευτών
Τμήμα Εργοθεραπείας Α.Τ.Ε.Ι. Αθήνας
Επάγγελμα Εργοθεραπευτής - FutureGeneration
Εργοθεραπεία
Εργοθεραπευτές
|
693521
|
https://el.wikipedia.org/wiki/7016%20%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%85%CE%BB
|
7016 Κονανντόυλ
|
Ο Κονανντόυλ (Conandoyle) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 14,1. Ανακαλύφθηκε το 1991 από τον Γιαπωνέζο αστρονόμο Τακέσι Ουράτα, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο Νιχονταΐρα και πήρε το όνομά του προς τιμή του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η μέση διάμετρος του Κονανντόυλ εκτιμάται σε 4,8 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό του είναι 0,320. Ο Κονανντόυλ περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε περίπου 6 ώρες.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Κονανντουλ
|
664594
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BD%3A%20%CE%9F%20%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85
|
Ρασπούτιν: Ο Σκοτεινός υπηρέτης του πεπρωμένου
|
Η ταινία Ρασπούτιν: Ο Σκοτεινός υπηρέτης του πεπρωμένου (αγγλικά: Rasputin: Dark Servant of Destiny) είναι ένα ιστορικό δράμα αμερικανικής παραγωγής του 1996, σε σκηνοθεσία Ούλι Έντελ και πρωταγωνιστούν ο Άλαν Ρίκμαν και η Γκρέτα Σκάκι.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον Γκριγκόρι Ρασπούτιν κατά την διάρκεια που εισήλθε στο παλάτι του Τσάρου Νικολάου του Β' με σκοπό να θεραπεύσει τον Πρίγκιπα διάδοχο Αλεξέι που επάσχε από μια σπάνια νόσο.
Υπόθεση
Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν βλέπει σε ένα όραμα την Παναγία, που τον ωθεί να γίνει μοναχός. Σύντομα γίνεται γρήγορα διάσημος στη Ρωσία, με πολλούς ανθρώπους, ακόμη και έναν επίσκοπο να του ζητούν την ευλογία του.
Εν τω μεταξύ, στην Αγία Πετρούπολη, ο διάδοχος του Τσάρου, Πρίγκιπας Αλεξέι βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι του εξαιτίας σοβαρών πληγών που προκαλούνται από την νόσο της αιμοροφιλίας τύπου Β, μιας ασθένειας που αποτρέπει τη σωστή πήξη του αίματος.
Ο Τσάρος Νικόλαος έχει κρατήσει μέχρι στιγμής την ασθένεια του γιου του Αλεξέι μυστική από το ρωσικό λαό. Ο γιατρός της Αυτοκρατορικής αυλής, Ευγένιος Μπότκιν δεν είναι σε θέση να βοηθήσει αποτελεσματικά τον Πρίγκιπα Αλέξει. Η μητέρα του Αλεξέι, Τσαρίνα Αλεξάνδρα, προσπαθώντας να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον γιο της ζητά να δει έναν πνευματικό θεραπευτή, ο οποίος θα της συστήσει να καλέσει τον Ρασπούτιν για να θεραπεύσει τον γιο της.
Ο Ρασπούτιν θα φθάσει στο παλάτι του Τσάρου, όπου θα κατευθυνθεί προς το δωμάτιο του Πρίγκιπα Αλέξει συνοδεύομενος από τον Τσάρο Νικόλαο και την Αλεξάντρα Φεοντορόβνα. Εκεί ο Ρασπούτιν θα πάει στο κρέβατι του Αλεξέι και θα πιάσει το πόδι του, παρόλο που κανείς από αυτούς δεν του είπε για την ασθένεια και τον πόνο που αυτή προκαλεί στον Αλεξέι. Ο Ρασπούτιν καταπραΰνει τον πόνο, ενώ τοποθετεί το χέρι του στο πόδι του Αλεξέι. Ο Νικόλαος ζητά από τον Ρασπούτιν να του πει πώς γνώριζε για το πόδι του Αλεξέι και αυτός του απαντά ότι του είπε η Παναγία και τον έστειλε να θεραπεύσει τον Αλεξέι. Ο Τσάρος Νικόλαος δεν πείθεται από την απάντηση του Ρασπούτιν και παραμένει δύσπιστος.
Το επόμενο πρωί, ο Αλεξέι ξυπνάει χωρίς να νιώθει κάποιο πόνο και εμφανώς ανακουφισμένος λέει ότι ο Ρασπούτιν τον έχει θεραπεύσει. Ο Δρ Μπότκιν όμως θα ισχυριστεί και επιμένει ότι αυτό είναι αποτέλεσμα μιας θεραπείας που άρχισε να χρησιμοποιεί στον Αλεξέι την προηγούμενη εβδομάδα. Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα επισκέπτεται τον Ρασπούτιν για να τον ευχαριστήσει, αλλά αυτός αμφισβητεί την πίστη της Αλεξάνδρας στον Θεό, ρίχνοντας την ευθύνη πάνω της για τη νόσο του Αλεξέι αναφερόμενος στις αδύναμες προσευχές της.
Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα ζητά από τον Ρασπούτιν να παραμείνει στο παλάτι για να προσέχει την υγεία του Αλεξέι και να του δώσει ένα δωμάτιο. Ο Ρασπούτιν δέχεται και αργότερα θα γνωρίσει και τις τέσσερις κόρες του Τσάρου, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία.
Ο Δρ Μπότκιν φανερά ενοχλημένος από την παρουσία του Ρασπούτιν στο παλάτι και πεπεισμένος ότι οότι ο Ρασπούτιν είναι κοινός απατεώνας, ο οποίος απλώς υπνωτίζει τον Αλεξέι θα απευθυνθεί στον Ρώσο πρωθυπουργό Πιότρ Στόλιπιν, ο οποίος με την σειρά του θα στείλει τους άνδρες του να κατασκοπεύουν τον Ρασπούτιν.
Μια γυναίκα που ονομάζεται Πριγκίπισσα Μαρίζα επισκέπτεται τον Ρασπούτιν, ζητώντας του να την ευλογήσει. Τότε ο Ρασπούτιν της λέει ότι κάποιος που ζητά την ευλογία του θα πρέπει πρώτα να αμαρτήσει και την πείθει να κάνει σεξ μαζί του. Οι κατάσκοποι του Στολίπιν παρακολουθούν αυτό το γεγονός και θα το αναφέρουν.
Ο πρωθυπουργός Στολίπιν επισκέπτεται τον Τσάρο Νικόλαο στο παλάτι και του αναφέρει τα γεγόνοτα καθώς και τις φήμες που κυκλοφορούν στη Αγία Πετρούπολη για την παρουσία του Ρασπούτιν στο παλάτι. Ο Τσάρος φανερά ενοχλήμενος αποφασίζει να εκδιώξει τον Ρασπούτιν από το παλάτι, ο οποίος θα προφητεύσει τον θάνατο του Στολίπιν και το τέλος της Τσαρικής μοναρχίας.
Διανομή ρόλων
Άλαν Ρίκμαν ως Γκριγκόρι Ρασπούτιν
Γκρέτα Σκάκι ως Τσαρίνα Αλεξάνδρα
Ίαν ΜακΚέλεν ως Τσάρος Νικόλαος Β'
Φρέντι Φίνλευ ως Πρίγκιπας Αλεξέι Νικολαγιέβιτς
Ντέιβιντ Γουώρνερ ως Δρ Μπότκιν
Τζον Γουντ ως πρωθυπουργός Πιότρ Στολίπιν
Τζέιμς Φρέιν ως Πρίγκιπας Φήλιξ Γιουσούποβ
Ίαν Χογκ ως βλαντίμιρ Πουρισκέβιτς
Σέιλα Ρούσκιν ως Πριγκίπισσα Μαρίζα
Πίτερ Τζέφρι ως Επίσκοπος Ερμόγενης
Τζούλιαν Κάρρι ως Δρ Λαζόβερτ
Βραβεία και υποψηφιότητες
Η ταινία κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα για καλύτερη μίνι σειρά ή καλύτερη ταινία. Ο Άλαν Ρίκμαν, στον ρόλο του Ρασπούτιν, κέρδισε το βραβείο Emmy (μαζί με την Γκρέτα Σκάκι στον ρόλο της Τσαρινας Αλεξάνδρας Φεοντοροβνα. Ο Ίαν ΜακΚέλεν, στο ρόλο του Τσάρου Νικολάου Β, κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα Β Ανδρικού Ρόλου, και ήταν υποψήφιος για το βραβείο Emmy Β Ανδρικού Ρόλου.
Πληροφορίες παραγωγής
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο
Ο
Αμερικανικές βιογραφικές ταινίες
Αμερικανικές ταινίες
Ταινίες του 1996
Ταινίες σε σκηνοθεσία Ούλι Έντελ
Ταινίες γυρισμένες στην Αγία Πετρούπολη
Ταινίες γυρισμένες στη Βουδαπέστη
Αγγλόφωνες ταινίες
|
610392
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%20%CE%9D
|
Κατοικία Ν
|
Περιγραφή
Η Κατοικία Ν ( γνωστή και ως House N), του αρχιτέκτονα Sou Fujimoto είναι ένα σπίτι για δύο κι ένα σκύλο, στη συνοικία Οιτα, της Ιαπωνίας. Κατασκευάστηκε το 2008 και αποτελείται από τρία κελύφη με προοδευτικά αυξανόμενο μέγεθος από μέσα προς τα έξω , με το τελευταίο να εσωκλείει ολόκληρο το κτίριο, δημιουργώντας ένα καλυμμένο, ημι-υπαίθριο κήπο. Πρόκειται για ένα κτίριο με πολύ χαρακτηριστική αρχιτεκτονική τομή, σε μία προσπάθεια από τον αρχιτέκτονα να ενώσει το μέσα με το έξω και να επαναδιαπραγματευτεί την αντίθεση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου στην πόλη.
Ιστορικά στοιχεία
Η Κατοικία Ν είναι κτισμένη στη συνοικία της Oita, η οποία βρίσκεται στο νησί Kyūshū της Ιαπωνίας. Στην περιοχή κυριαρχούν διώροφα ξύλινα σπίτια με επικλινείς στέγες, τα οποία υπακούν στους αυστηρούς κανονισμούς της Ιαπωνίας σε ότι αφορά τις αναλογίες και τα όρια του κτιστού-άκτιστου,γεγονός το οποίο ο Sou Fujimoto θέλησε να αξιοποιήσει με τρόπο καινοτόμο, υπακούοντας ταυτόχρονα στη νομοθεσία. Έτσι, ξεκινώντας το σχεδιασμό το 2006-2007 η ομάδα Sou Fujimoto Architects κατάφερε να αποπερατώσει μέσα στο 2008 μία κατοικία με τη σχεδιαστική λογική "κουτί μέσα στο κουτί" που από τη μία αποφεύγει τη συμβατική αυλή έμπροσθεν του κλειστού χώρου και από την άλλη, προτείνει διαφορετική κλίμακα από αυτήν των γύρω σπιτιών, καθώς και διάταξη.
Αρχές Σχεδιασμού
"Είχα πάντοτε αμφιβολίες σχετικά με τη μετάβαση από μία κατοικία στο δρόμο με έναν απλό διαχωριστικό εξωτερικό τοίχο και διερωτώμαι για το κατά πόσο η σταδιακή διαβάθμιση της ατομικής ακίνητης ιδιοκτησίας με ποικίλες σχέσεις απόστασης με τους επικείμενους δρόμους μπορεί να είναι μια πιθανότητα, όπως: ένα μέρος μέσα στο σπίτι που είναι ξεκάθαρα κοντά στο δρόμο. ένα μέρος που απέχει λίγο από το δρόμο και ένα μέρος μακριά από το δρόμο, που προσφέρει περαιτέρω ασφάλεια και προστασία της ιδιωτικής ζωής". (μετάφραση από αγγλικά)
Έγινε προσπάθεια ώστε να αποφευχθεί από τη μία η δημιουργία μιας συμβατικής αυλής, και από την άλλη η τοποθέτηση της κατοικίας με τρόπο που να την καθιστά ένα απομονωμένο αντικείμενο εσωτερικά από το όριο του οικοπέδου. Έτσι, η κατοικία αποτελεί υβρίδιο, καθώς συνίσταται από μία σειρά εμφωλευμένων κουτιών το ένα μέσα στο άλλο, που ορίζουν μία εγχώρια ζώνη, περίφραξη και εσωτερικό.
Το εξωτερικό περίβλημα ορίζει το πεδίο και ανεβαίνει σε δύο επίπεδα. Έχει ανοίγματα, αλλά δεν έχει ούτε παράθυρα ούτε τζάμια. Ως εκ τούτου, ο τυπικός υπολογισμός του λόγου αντιστάθμισης δεν ισχύει για το συνολικό αποτύπωμα. Αντί αυτού, μετρήθηκε η περιοχή του συμπαγούς σώματος του σχεδίου στέγης για να εξασφαλιστεί ότι δεν υπερβαίνει το 75% που είναι το μέγιστο. Εντός του πλαισίου αυτού, το ενδιάμεσο “κουτί” είναι αυτό που ουσιαστικά σχηματίζει το σπίτι με έτοιμο σκυρόδεμα και με γυάλινα ανοίγματα. Εσωτερικά αυτού, το τρίτο κέλυφος εσωκλείει την τραπεζαρία και ζωτικούς χώρους, ως ο πυρήνας της δομικής σύνθεσης, αυτή τη φορά χτισμένη από ξύλο, που καλύπτεται από το ίδιο ακατέργαστο λευκό υλικό που χαρακτηρίζει όλο το υπόλοιπο κτίριο.
Παρόλο που η κλίμακα της κατοικίας εξέπληξε τους κατοίκους της περιοχής κατά τη διάρκεια της κατασκευής, ο αρχιτέκτονας είναι στην ευχάριστη θέση να αναφέρει πως οι ένοικοι-πελάτες του δεν έχουν νιώσει την ανάγκη να απομακρύνουν κάποιον περαστικό που κοντοστέκεται και παρατηρεί. Αντίθετα, κατά την ολοκλήρωση, το οπτικό πορώδες του κουτιού καταστρέφει την αντίληψη της κλίμακας, κάνοντας κάποιον να το κοιτά συνολικά, προτείνοντάς του μία εύχρηστη πρόταση και μια ποικιλία διαφορετικών πλαισίων και προγραμμάτων.
Ο αρχιτέκτονας χαρακτηριστικά αναφέρει: "Δεν υπάρχει ένα απόλυτο όριο, εκτός από μια σταδιακή αλλαγή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια ιδανική αρχιτεκτονική είναι ένας υπαίθριος χώρος που δίνει την αίσθηση του εσωτερικού και ένας εσωτερικός χώρος που δίνει την αίσθηση της υπαίθρου. Σε μια ένθετη δομή, το εσωτερικό είναι πάντα το εξωτερικό και αντίστροφα. Η πρόθεσή μου ήταν να κάνω μια αρχιτεκτονική που δεν αφορά ούτε το χώρο ούτε τη μορφή, αλλά απλώς την έκφραση του πλούτου που είναι το "μεταξύ" των σπιτιών και των δρόμων" (μετάφραση από αγγλικά)
Κάτοψη
Η κάτοψη αποτελείται από τρία κουτιά. Τα δύο εσωτερικά, διαγράφουν δύο παραλληλόγραμμα ενώ το εξωτερικό και μεγαλύτερο, ένα τραπέζιο ακολουθώντας το σχήμα του οικοπέδου. Μπαίνοντας από την είσοδο μέσα στο πρώτο και μεγαλύτερο “κουτί”, στα αριστερά βρίσκεται το πάρκινγκ και στα δεξιά ο κήπος. Από τον κήπο γίνεται η είσοδος στο ενδιάμεσο κουτί και διασχίζοντας έναν διάδρομο, γίνεται η μετάβαση στο μικρότερο και πιο ιδιωτικό κουτί. Αυτό περιλαμβάνει στα αριστερά το σαλόνι και δεξιά την τραπεζαρία. Αριστερά και έξω από αυτό το κουτί βρίσκεται το υπνοδωμάτιο, ενώ δεξιά και έξω βρίσκεται ένας χώρος τατάμι . Οι λειτουργικοί χώροι, της κουζίνας και της τουαλέτας, βρίσκονται στο πίσω μέρος του κτιρίου και στο μεταξύ του μεγάλου και του μεσαίου κουτιού.
Τομή
Όπως και στη κάτοψη, έτσι και στην τομή, διαγράφονται ξεκάθαρα τα τρία βασικά κελύφη. Το μικρότερο κέλυφος είναι το πιο προστατευμένο / ιδιωτικό ενώ το μεγαλύτερο, είναι το πιο ανοιχτό. Φαίνεται λοιπόν μέσα από την τομή, η προσπάθεια του αρχιτέκτονα να δημιουργήσει διαφορετικές βαθμίδες ιδιωτικότητας προς το εσωτερικό. Ο διαχωρισμός των βαθμίδων είναι αισθητός στην τομή σε αρκετά στοιχεία του κτιρίου. Αρχικά η κλίμακα των κύβων αλλάζει βγαίνοντας προς τα έξω δημιουργώντας διαφορετική αίσθηση στον άνθρωπο. Αλλάζουν και οι αποστάσεις αλλά και τα ύψη. Είναι μια ήπια μετάβαση από το ιδιωτικό στο δημόσιο. Παρόμοια αλλαγή γίνεται και στο δάπεδο, διαχωρίζοντας στοιχειωδώς το “μέσα” με το “έξω”. Το δάπεδο των δύο μικρότερων κουτιών του κτιρίου είναι ενιαίο και στο ίδιο ύψος, ενώ βγαίνοντας προς τα έξω υπάρχει μια σταδιακή υποχώρηση του ύψους του δαπέδου. Φαίνεται λοιπόν πως το τμήμα ανάμεσα στα δύο εξωτερικά κελύφη, είναι ένας ενδιάμεσος χώρος μεταξύ της γειτονίας και της κατοικίας.
Λεπτομέρειες
Η διατήρηση του προβληματισμού του αρχιτέκτονα σχετικά με το "ενδιάμεσα" είναι αισθητή σε όλα τα επίπεδα μελέτης και σχεδιασμού. Από τη συνολική εικόνα του κτιρίου, μέχρι και στα υλικά που χρησιμοποιούνται, καθώς και στην αρμολόγηση τους. Ακόμα και μεταξύ των δύο εσωτερικών κελυφών, που το δάπεδο βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο, ο αρχιτέκτονας επιλέγει το λευκό αυτό υλικό υπενθυμίζοντας στο χρήστη την αίσθηση του κύβου τον οποίο τον περικλείει.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιστότοποι
archdaily
The Archtectural Review
Βίντεο
N House by Sou Fujimoto - 2010
N HOUSE, SOU FUJIMOTO
Video: House N by Sou Fujimoto
Αρχιτεκτονική
Κατοικία
|
249011
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%201978-1979
|
Κύπελλο Ελλάδας καλαθοσφαίρισης ανδρών 1978-1979
|
To Κύπελλο Ελλάδος καλαθοσφαίρισης ανδρών 1978-79 ξεκίνησε με τους αγώνες της πρώτης φάσης, τους οποίους διοργάνωσαν οι τοπικές ενώσεις και μετείχαν εκατοντάδες σύλλογοι των τοπικών πρωταθλημάτων. Η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης ανέλαβε τη διοργάνωση από τη Β΄ φάση, στην οποία εντάχθηκαν και οι ομάδες της Β΄ Εθνικής, αλλά έγινε ξεχωριστή κλήρωση για τις ομάδες του βόρειου και του νότιου ομίλου, όπως και στην Γ΄ φάση (των 32), όπου μετείχαν και οι ομάδες της Α΄ Εθνικής. Από τη Δ΄ φαση (των 16) η κλήρωση έγινε πανελλήνια. Ο τελικός διεξήχθη στις 2 Ιουνίου 1979 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με αντιπάλους τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Το κύπελλο Ελλάδος κατέκτησε ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης.
Α΄ φάση
Την πρώτη φάση διοργάνωσαν οι τοπικές ενώσεις και μετείχαν εκατοντάδες ομάδες.
Β΄ φάση
Βόρειος όμιλος
Νότιος όμιλος
Γ΄ φάση
Βόρειος όμιλος
Νότιος όμιλος
Δ΄ φάση
Προημιτελικοί
Ημιτελικοί
Τελικός
Αθήνα, Παναθηναϊκό Στάδιο.
Σάββατο, 2 Ιουνίου 1979.
Διαιτητές: Ρήγας, Αλιφραγκής.
Εισιτήρια: 19.317
Ο κυπελλούχος
Πηγές
Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης
1979
Καλαθοσφαίριση το 1978
Καλαθοσφαίριση το 1979
|
618530
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82%20%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
|
Μιλησιακός Πόλεμος
|
Ο Μιλησιακός πόλεμος ήταν πόλεμος που διεξήχθη τον 7ο αιώνα π.Χ. μεταξύ της Μιλήτου και της Λυδίας, και διήρκεσε 12 χρόνια.
Αυτός ο πόλεμος ήταν η κορύφωση της πρώτης φάσης της επιθετικής πολιτικής των Λυδών εναντίων των ιωνικών πόλεων.
Διάρκεια
Ο πόλεμος αρχίζει το 624 π.Χ. και τερματίζεται δώδεκα έτη αργότερα, επί της βασιλείας του Αλυάττη
Στρατηγική του πολέμου
Οι Λυδοί πραγματοποιούσαν εφόδους κάθε χρόνο την περίοδο του θέρους, με σκοπό να καταστρέφουν την γεωργική παραγωγή της Μιλήτου ώστε να προκληθεί έλλειψη των αποθεμάτων σιτηρών στους Μιλήσιους
Όμως η ναυτική δύναμη των Μιλησίων αντισταθμίζει τις ελλείψεις, εξουδετερώνει το πολιτικό και οικονομικό κόστος και την απειλή των λυδικών εισβολών και προασπίζει την αυτονομία της πόλης.
Τα τελευταία χρόνια του πολέμου
Ο Αλυάττης αντιλαμβάνεται ότι η επιμήκυνση του πολέμου εναντίων της Μιλητού παρεμποδίζει τον σκοπό της επιβολής της λυδικής κυριαρχίας στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας.
Έτσι ο Αλυάττης επιδίωξε ειρήνευση με τους Μιλήσιους. Για το σκοπό αυτό προκαλεί την παρέμβαση του Μαντείου των Δελφών. Το Μαντείο αποκρίνεται με κύρια απαίτηση να ανοικοδομήσουν οι Λυδοί τον ναό της Ασσησαίας Αθηνάς, τον οποίο είχαν πυρπολήσει κατά την διάρκεια της εισβολής του 612.
Με την ίδια απαίτηση υπαγορεύονται και οι κύριοι όροι της ειρήνευσης, που είναι:
Άμεσος τερματισμός των εισβολών του λυδικού ιππικού στην Περαία της Μιλήτου.
Διεξαγωγή διαπραγματεύσεων προς κατάπαυση του πολέμου.
Αναγνώριση της εδαφικής επικράτειας και της αυτονομίας της Μιλήτου.
Η ειρηνευτική διαδικασία υποβοηθήθηκε από τον τύραννο της Κορίνθου Περίανδρο, ο οποίος αφού πληροφορήθηκε την απαίτηση των Δελφών, απέστειλε στον τύραννο της Μιλήτου Θρασύβουλο την επιδίωξη του Αλυάττη για ειρήνη.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο αυτή παρέμβαση της Κορίνθου απέτρεψε τον αιφνιδιασμό τους απο την πρόταση του Αλυάττη για ανακωχή και τους βοήθησε να διαμορφώσουν την διπλωματική τους στρατηγική, ώστε να διαφυλάττονται οι κατάλληλοι όροι ειρήνευσης για τα συμφέροντα τους.
Το τέλος του πολέμου
Το 611/10 επήλθε η λήξη του πολέμου και η σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ Μιλήτου και Λυδίας, με την οποία όλα τα συμφέροντα των Μιλησίων εξασφαλιζόταν.
Παραπομπές
Πηγές
Παναγιώτης Α. Υψηλάντης, Ο ΜΙΛΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ,624-612/11 π.Χ. ΚΑΙ Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
7ος αιώνας
|
89785
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CE%BD%20%CE%9B%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB
|
Μπράιαν Λίτρελ
|
Ο Μπράιαν Λίτρελ (Brian Thomas Littrell, 20 Φεβρουαρίου 1975), είναι Αμερικανός τραγουδιστής, στιχουργός και ηθοποιός. Έγινε γνωστός κυρίως για την συμμετοχή του στους Backstreet Boys των οποίων είναι μέλος.
Επίσης κάνει καριέρα στον χώρο της σύγχρονης Χριστιανικής μουσικής όπου το 2006 κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ Welcome Home (You).
Βιογραφία
Ο Λίτρελ, γεννήθηκε το 1975 στο Λέξινγκτον του Κεντάκι, όπου και μεγάλωσε. Γονείς του είναι ο Χάρολντ Μπέικερ Λίτρελ τζ. και η Τζάκι Φοξ.
Είναι μέλος των Backstreet Boys από το 1993, ενώ από το 2004 κάνει καριέρα στην σύγχρονη Χριστιανική μουσική. Ο Κέβιν Ρίτσαρντσον (επίσης μέλος των Backstreet Boys), είναι πρώτος ξάδερφος με τον Μπράιαν Λίτρελ.
Προσωπικά στοιχεία
Είναι παντρεμένος από το 2000, με την Λέιαν Ουάλλας, και έχουν έναν γιό, τον Μπέιλι Λίτρελ (γ.2002), ο οποίος είναι μουσικός της Κάντρι. Στα 15 του, ήθελε να ασχοληθεί με το μπάσκετ, όμως είχε ύψος 1,70 οπότε στράφηκε στη μουσική. Σήμερα έχει ύψος 1,72 εκατοστά.
Δισκογραφία
Άλμπουμ
Welcome Home (2006)
Brian Littrell's Family Christmas (2010)
Christmas with the Littrells (2011)
Σινγκλς
"In Christ Alone" (2005)
"Welcome Home (You)" (2006)
"Wish" (2006)
"Over My Head" (2007)
"By His Wounds" (ft. Mac Powell, Mark Hall and Steven Curtis Chapman) (2007)
Δείτε ακόμα
Backstreet Boys
Υποσημειώσεις και παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα
Η επίσημη σελίδα του Μπράιαν Λίτρελ στο Myspace
Ποπ μουσικοί
Αμερικανοί τραγουδιστές
Αμερικανοί στιχουργοί
Χριστιανική μουσική
Μέλη των Backstreet Boys
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
|
232503
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Immortal%20%28%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%2C%20%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB%20%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CF%83%CE%BF%CE%BD%29
|
Immortal (άλμπουμ, Μάικλ Τζάκσον)
|
Το Immortal είναι remix απάνθισμα του Μάικλ Τζάκσον, με τραγούδια των Τζάκσον 5, το οποίο κυκλοφόρησε από τις 18 μέχρι τις 25 Νοεμβρίου 2011. Το απάνθισμα είναι σάουντρακ του σόου του Cirque du Soleil, Michael Jackson: The Immortal World Tour, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στις 2 Οκτωβρίου 2011, στο Μοντρεάλ, ενώ το μόνιμο σόου θα διεξάγεται στο Λας Βέγκας.
Προϊστορία και κυκλοφορία
Στις 3 Οκτωβρίου 2011, η Sony Music Entertainment ανακοίνωσε ότι 40 τραγούδια του Τζάκσον ξανασχεδιάστηκαν από τον παραγωγό της Ριάννα και του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Κέβιν Άντουνς, κατά τη διάρκεια ενός έτους. Το Immortal αναμένεται να είναι παρόμοιο με τα προηγούμενα σόου του Cirque du Soleil: Love (2006), με remixes των τραγουδιών των The Beatles, και το Viva Elvis με τραγούδια του Έλβις Πρίσλεϊ.
Έχοντας κυκλοφόρησει από την Epic Records σε συνδυασμό με το κτήμα του Μάικλ Τζάκσον, το Immortal περιέχει μια εναλλακτική εκδοχή του ABC των Τζάκσον 5, καθώς και μια σειρά από remixes όπως μια νέα εκδοχή του They Don't Care About Us. Παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν, το άλμπουμ θα γίνει διαθέσιμο ως ένα άλμπουμ 20 κομματιών ή ένα 27 κομματιών.
Το Immortal θα είναι το όγδοο άλμπουμ, και το τρίτο set από remixes της μουσικής του Τζάκσον που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του τραγουδιστή, ακολουθώντας τα The Stripped Mixes και The Remix Suite.
Προώθηση
Το Immortal Megamix έγινε το πρώτο κομμάτι από το άλμπουμ, το οποίο είχε συνθεθεί από τέσσερα μεγάλα τραγούδια του Τζάκσον - τα Can You Feel It, Don't Stop 'til You Get Enough, Billie Jean και Black or White. Μια edited version εμφανίστηκε στο AolMusic στις 31 Οκτωβρίου 2011. Μετά την πρεμιέρα στο AOL, το τραγούδι έγινε διαθέσιμο στο www.MichaelJackson.com και στην σελίδα του Τζάκσον στο Facebook. Στις 1 Νοεμβρίου 2011, ολόκληρο το κομμάτι έγινε διαθέσιμο ως digital single στα iTunes και στο amazon.com.
Την εβδομάδα πριν την κυκλοφορία του, αρκετά κομμάτια εμφανίστηκαν στο SoundCloud και στο Billboard.com:
You Are Not Alone/I Just Can't Stop Loving You στις 14 Νοεμβρίου.
Wanna Be Startin' Somethin' στις 15 Νοεμβρίου.
I'll Be There και Dancing Machine/Blame It On The Boogie στις 16 Νοεμβρίου.
This Place Hotel/Smooth Criminal/Dangerous1 και Is It Scary/Threatened/Thriller2 στις 17 Νοεμβρίου 2011.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1 Τα τρία κομμάτια είναι απομονωμένα στο CD, αλλά εμφανίστηκαν στο SoundCloud μαζί όπως ένα ολόκληρο μιξ.
2 Στην πραγματικότητα είναι ξεχωριστά ως δύο κομμάτια Is It Scary/Threatened και Thriller στο CD, αλλά εμφανίστηκαν στο SoundCloud μαζί όπως ένα ολόκληρο μιξ.
Ολόκληρο το άλμπουμ παρουσιάστηκε στο NPR στις 18 Νοεμβρίου 2011.
Κριτικές
Το πρώτο τραγούδι, Immortal Megamix, έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Ο Σκοτ Σχέτλερ, της Popcrash, είπε ότι τα αρχικά τραγούδια «έμειναν ανέπαφα σε αυτό το remix με λίγους ελαφριούς μουσικούς καλλωπισμούς, όπως το Michael! Michael! στο Billie Jean, και παρά το γεγονός ότι τα άλλα mixes όπως το HIStory Megamix, που εμφανίστηκε μετά το διπλό άλμπουμ του 1995, ήταν καλύτερα, με τον θρύλο του (Μάικλ Τζάκσον) μουσικού χρυσού, ήταν κάπως αδύνατο να δημιουργήσει ένα κακό mix». Ο Μπιλ Λάμπ, του About.com, είπε, «όλα τα τέσσερα κομμάτια του megamix ακούγονται εκπληκτικά πρόσφατα και σύγχρονα».
Το άλμπουμ έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Η Άνν Πάουερς, της NPR, είπε ότι αυτό το σάουντρακ «προσθέτει μια άλλη διάσταση στην καριέρα του Τζάκσον», και «παρουσιάζει μια νέα εκδοχή της ζωής του Τζάκσον δια μέσω των remixes των μεγαλύτερων hits του καλλιτέχνη και μερικών ασάφειων, καθώς και των αγαπημένων κομματιών του τραγουδιστή». Ο Κέβιν Άντουνς, ο μουσικός σχεδιαστής για το Immortal, είπε, «Υπάρχουν κοσμήματα σε ολόκληρο το CD .. μπήκαν εκεί ώστε να εκτιμήσετε πραγματικά τη μουσικότητα του Μάικλ», και «Σας ανυψώνει, αμφισβητεί και σας κάνει να αισθάνεστε. Ως σούπερ-θαυμαστής, έχοντας την ικανότητα να εργαστώ σε αυτή την μουσική είναι μια πραγματική τιμή». Η Ράνταλ Ρόμπερτς, του latimes.com, έδωσε στο άλμπουμ 2.5 αστέρια από τα 4, λέγοντας ότι «το σάουντρακ ανήκει στην ιστορία Cirque/Immortal και άρα δεν πρέπει να θεωρείται ως χορευτική παραγωγή αλλά ως παραγωγή στο ύφος του Λας Βέγκας».
Η Κίλλιαν Φοξ, της The Observer, είπε ότι «έχοντας λίγα καινούργια τραγούδια», «το άλμπουμ προσπαθεί να δικαιολογήσει την ογκώδη ύπραξη του», «αλλά πρόσθεσαν λίγα σε ένα κατάλογο μουσικής, ο οποίος έχει ήδη παραχθεί τέλεια». Η Άρβα Χάιντερ, της metro.co.uk, είπε, «τα αρχικά τραγούδι είναι φανταστικά», αλλά «χωρίς τους ακροβατικούς του Cirque du Soleil, αυτά τα ελαφρώς τρομακτικά μίγματα δεν προσθέτουν πολύ στο κανόνι του».
Κατάλογος κομματιών
Η Sony Music Entertainment ανακοίνωσε τους τίτλους των κομματιών του Immortal και του Immortal Deluxe:
Deluxe
Ιστορία κυκλοφορίας
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Απανθίσματα του Μάικλ Τζάκσον
|
499049
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%20%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%911%20%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82%20%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD%202001-2002
|
Πρωτάθλημα χειροσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας γυναικών 2001-2002
|
Το πρωτάθλημα Α1 Εθνικής χάντμπολ γυναικών της περιόδου 2001–02, ήταν το 9ο από την καθιέρωση της Α1 και συνολικά το 21ο πρωτάθλημα Ελλάδος στην ιστορία του γυναικείου χάντμπολ. Στο πρωτάθλημα μετείχαν δέκα ομάδες. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε για 8η συνεχόμενη φορά η Αναγέννηση Άρτας επικρατώντας σε όλους τους αγώνες της.
Σύστημα διεξαγωγής
Οι δέκα ομάδες αγωνίστηκαν στην κανονική περίοδο σε δύο γύρους, σύνολο 18 αγωνιστικών. Οι δύο τελευταίες ομάδες μετά την ολοκληρωση των αγώνων της κανονικής περιόδου υποβιβάστηκαν στην Α2, ενώ οι τέσσερις πρώτες συνέχισαν στα play off. Στην ημιτελική φάση των play off αγωνίστηκαν χιαστί (1ος-4ος, 2ος-3ος). Οι νικήτριες προκρίθηκαν στο μεγάλο τελικό για την ανάδειξη του πρωταθλητή, ενώ οι ηττημένες αγωνίστηκαν για την τελική κατάταξη στις θέσεις 3 και 4. Όλες οι σειρές των play off κρίθηκαν στις δύο νίκες.
Κανονική περίοδος
Βαθμολογία
Οι Ελπίδες Δράμας έχουν ένα μηδενισμό και -1 βαθμό.
Ο Σπάρτακος έχει τρεις μηδενισμούς -3 βαθμούς.
Play off
Ημιτελική φάση
Τελικοί, θέσεις 3–4
Τελικοί, θέσεις 1–2
Τελική κατάταξη
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ
Βαθμολογίες Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ.
Αποτελέσματα Επίσημος ιστότοπος ΟΧΕ.
2001 2002
Χειροσφαίριση το 2001
Χειροσφαίριση το 2002
|
557253
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%A0%CF%85%CF%81%CF%83%CF%8C%CF%82%20%28%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%29
|
Επιχείρηση Πυρσός (Ελλάδα)
|
Η Επιχείρηση Πυρσός ήταν η τελική εκστρατεία που ξεκίνησε ο Εθνικός Στρατός κατά του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου.
Δυνάμεις εμπλεκομένων
Οι δυνάμεις του Εθνικού Στρατού είχαν συγκεντρώσει 180.000 άνδρες, και αποτελούνταν από 2 Σώματα Στρατού τα οποία απαρτιζόταν από: 7 μεραρχίες Πεζικού, 1 μεραρχία Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.) που περιλάμβανε τις VIII, I, X, II, III μοίρες καταδρομών, 2 ανεξάρτητες Ταξιαρχίες και 14 ελαφρά τάγματα πεζικού, 150 περίπου πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, πλήθος αεροπλάνων και 200 άρματα μάχης. (Ο Σ. Γρηγοριάδης κάνει λόγο για 180.000 άνδρες και ο Τ. Βουρνάς για 150.000). Το A' Σώμα Στρατού, διοικούσε ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος και το Β' Σώμα Στρατού, ο Στυλιανός Μανιδάκης.
Ο Δημοκρατικός Στρατός (ΔΣΕ) διέθετε 6.500 μαχητές στον Γράμμο και 8.500 στο Βίτσι και 2.500 σε εφεδρεία στο αλβανικό έδαφος και πίστευε ότι θα καταφέρει να εμπλέξει τον Εθνικό Στρατό σε πόλεμο φθοράς και ελιγμών. Κατείχε επίσης 45 ορειβατικά πυροβόλα, 15 αντιαεροπορικά και 27 αντιαρματικά.
Επιχείρηση
Φάσεις του σχεδίου
Το σχέδιο προβλεπόταν να διεξαχθεί σε τρεις φάσεις:
Πυρσός Α΄ (2-8 Αυγούστου): Στην πρώτη φάση προβλέπονταν σποραδικές παραπλανητικές επιθέσεις στον Γράμμο, με σκοπό να δημιουργηθεί η αίσθηση στον ΔΣΕ ότι εκεί θα εκδηλωνόταν η κύρια επίθεση του αντιπάλου και να καθηλωθούν οι δυνάμεις του.
Πυρσός Β΄(10-16 Αυγούστου): Η δεύτερη φάση του σχεδίου προέβλεπε ότι η κύρια ενέργεια του ΕΣ, μετά την εφαρμογή του Πυρσός Α΄, θα εξελισσόταν στην περιοχή του όρους Βίτσι με σκοπό την κατάληψή της και την εξόντωση ή αιχμαλωσία των ανταρτών.
Πυρσός Γ΄ (24-30 Αυγούστου): Η τρίτη και τελική φάση προέβλεπε αποφασιστική ενέργεια στην περιοχή του όρους Γράμμου, με σκοπό την κατάληψή της και την εξόντωση ή αιχμαλωσία των δυνάμεων του ΔΣΕ, καθώς και την απόφραξη των αλβανικών συνόρων, για να μην υπάρχει καμία διέξοδος στις δυνάμεις του ΔΣΕ.
Μετά την επιτυχία της προηγούμενης επιχείρησης Πύραυλος, οι δυνάμεις του ΔΣΕ στην κεντρική Ελλάδα νικήθηκαν και μόνο ο Γράμμος και το Βίτσι στη βορειοδυτική Ελλάδα παρέμειναν υπό τον έλεγχό τους. Η γιουγκοσλαβική βοήθεια προς τον ΔΣΕ είχε σταματήσει, τον Φεβρουάριο του 1949, μετά την δημόσια καταγγελία του Τίτο από την Κομινφόρμ για τις πολιτικές του. Ο Εθνικός Στρατός ξεκίνησε την επίθεση στον Γράμμο και την κύρια δύναμή του στο Βίτσι. Πέντε ημέρες πάλης κόστισαν στον Εθνικό Στρατό 1.682 θύματα και 1.182 στον ΔΣΕ, ενώ πάνω από 1.000 τραυματίες είχαν περάσει στα αλβανικά σύνορα. Στις 25 Αυγούστου, η αλβανική κυβέρνηση του Ενβέρ Χότζα διέκοψε τη βοήθειά της στον ΔΣΕ και αφόπλισε τους μαχητές του ΔΣΕ στο έδαφός της. Η επιχείρηση έληξε στις 10 π.μ. στις 30 Αυγούστου. Η ΠΔΚ στα μέσα Οκτωβρίου ανακοίνωσε την κατάπαυση του πυρός, σταματώντας τον εμφύλιο πόλεμο.
Πηγές
Ελληνικός Εμφύλιος 1946 - 1949
|
624703
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%B5%CF%84%CF%82
|
Έλεσετς
|
Το Έλεσετς είναι ένα χωριό στον Δήμο Οχρίδας, στα Σκόπια, στη Βόρεια Μακεδονία.
Δημογραφία
Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, το χωριό είχε πληθυσμό 69 κατοίκους.
Οι εθνοτικές ομάδες του χωριού περιλαμβάνουν:
Σλαβομακεδόνες 69
Παραπομπές
Χωριά Δήμου Οχρίδας
Χωριά της Βόρειας Μακεδονίας
|
765965
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%A3%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%BB%CE%AD%20%28%CE%A3%CE%B5%CE%BD-%CE%B5-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BD%29
|
Σαιν-Σουπλέ (Σεν-ε-Μαρν)
|
Το Σαιν-Σουπλέ (γαλλικά: Saint-Soupplets) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό της Σεν-ε-Μαρν, στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς.
Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Συλπισιέν (γαλλικά: Sulpiciens).
Παραπομπές
Κοινότητες της Σεν-ε-Μαρν
|
823206
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B5-%CE%A6%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BB%CE%B5
|
Καμπιλιόνε-Φενίλε
|
Το Καμπιλιόνε-Φενίλε (ιταλικά: Campiglione-Fenile) είναι ιταλικός δήμος στην Μητροπολιτική Πόλη του Τορίνο, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου.
Παραπομπές
Δήμοι της Μητροπολιτικής Πόλεως του Τορίνο
|
837065
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82%20%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CF%82
|
Γουάλας Στίβενς
|
Ο Γουάλας Στίβενς (αγγλικά: Wallace Stevens) (2 Οκτωβρίου 1879 – 2 Αυγούστου 1955) ήταν Αμερικανός μοντερνιστής ποιητής. Γεννήθηκε στο Ρίντινγκ της Πενσυλβάνια, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και στη συνέχεια στη Νομική Σχολή της Νέας Υόρκης και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εργαζόμενος ως στέλεχος σε μια ασφαλιστική εταιρεία στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ. Κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για την Ποίηση για τα Συλλεκτικά Ποιήματα το 1955.
Η πρώτη περίοδος συγγραφής του Στίβενς ξεκινά με τη δημοσίευση του Harmonium το 1923, ακολουθούμενη από μια ελαφρώς αναθεωρημένη και τροποποιημένη δεύτερη έκδοση το 1930. Η δεύτερη περίοδος του συνέβη στα 11 χρόνια αμέσως πριν από τη δημοσίευση του Μεταφορά στο Καλοκαίρι, όταν ο Στίβενς είχε γράψει τρεις τόμους ποιημάτων, συμπεριλαμβανομένων των Ιδέες της Τάξης, Ο Άνθρωπος με τη Μπλε Κιθάρα και Μέρη ενός Κόσμου, μαζί με το Μεταφορά στο Καλοκαίρι . Η τρίτη και τελευταία του περίοδος ξεκίνησε με τη δημοσίευση του Σέλας του Φθινοπώρου στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ακολούθησε η κυκλοφορία των Συλλεκτικών Ποιημάτων του το 1954, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του.
Ζωή και καριέρα
Γέννηση και νεότερα χρόνια
Ο Στίβενς γεννήθηκε στο Ρίντινγκ της Πενσυλβάνια το 1879, σε μια λουθηρανική οικογένεια στη γραμμή του Τζον Ζέλερ, του προπάππου του από τη μητέρα του, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην κοιλάδα Σουσκουεχάνα το 1709 ως θρησκευτικός πρόσφυγας.
Καριέρα
Αφού εργάστηκε σε πολλά δικηγορικά γραφεία της Νέας Υόρκης μεταξύ 1904 και 1907, ο Στίβενς προσελήφθη τον Ιανουάριο του 1908 ως δικηγόρος για την American Bonding Company. Μέχρι το 1914 είχε γίνει αντιπρόεδρος του γραφείου της Νέας Υόρκης της Equitable Surety Company του Σαιντ Λούις, στο Μιζούρι. Όταν απολύθηκε μετά από μια συγχώνευση το 1916, εντάχθηκε στο γραφείο του Hartford Accident and Indemnity Company και μετακόμισε στο Χάρτφορντ, όπου παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Η καριέρα του Στίβενς ως επιχειρηματίας-δικηγόρος την ημέρα και ως ποιητής κατά τον ελεύθερο χρόνο του έχει λάβει σημαντική προσοχή, όπως συνοψίζεται στο βιβλίο του Τόμας Γκρέι που ασχολείται με την καριέρα του ως ασφαλιστικό στέλεχος. Ο Γκρέι συνόψισε μέρη από τις ευθύνες της καθημερινής ζωής του Στίβενς που περιελάμβαναν την αξιολόγηση των αξιώσεων ασφαλιστικής ασφάλισης ως εξής: «Εάν ο Στίβενς απέρριπτε μια αξίωση και η εταιρεία ασκούσε μήνυση, θα προσλάμβανε έναν τοπικό δικηγόρο για να υπερασπιστεί την υπόθεση στην μέρος όπου θα δοκιμαστεί. Ο Στίβενς θα καθοδηγούσε τον εξωτερικό δικηγόρο μέσω επιστολής που θα επανεξετάζει τα γεγονότα της υπόθεσης και θα εκθέτει την ουσιαστική νομική θέση της εταιρείας. Στη συνέχεια θα αποχωρούσε από την υπόθεση, αναθέτοντας όλες τις αποφάσεις σχετικά με τη διαδικασία και τη στρατηγική της δίκης».
Το 1917 ο Στίβενς και η σύζυγός του μετακόμισαν στη Λεωφόρο Φάρμινγκτον 210, όπου παρέμειναν για τα επόμενα 7 χρόνια και όπου ολοκλήρωσε το πρώτο του ποιητικό βιβλίο, το Harmonium. Από το 1924 έως το 1932 διέμενε στη Λεωφόρο Φάρμινγκτον 735. Το 1932 αγόρασε μία αποικιακή κατοικία της δεκαετίας του 1920 στο Βέστερλι Τέρας (Westerly Terrace) 118, όπου έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής του. Σύμφωνα με τον Μαριάνι, ο Στίβενς ήταν οικονομικά ανεξάρτητος ως ασφαλιστικό στέλεχος από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, κερδίζοντας «20.000 $ ετησίως, που ισοδυναμούν με περίπου 350.000 $ σήμερα [2016]. Και αυτό σε μια εποχή (κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης) που πολλοί Αμερικανοί ήταν άνεργοι, ψάχνοντας στους κάδους απορριμμάτων για φαγητό».
Μέχρι το 1934, ο Στίβενς είχε διοριστεί αντιπρόεδρος της εταιρείας. Αφού κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ το 1955, του προσφέρθηκε μια θέση σχολής στο Χάρβαρντ, αλλά αρνήθηκε καθώς θα απαιτούσε να εγκαταλείψει τη δουλειά του στο Χάρτφορντ.
Σε όλη του τη ζωή, ο Στίβενς ήταν πολιτικά συντηρητικός. Ο κριτικός Γουίλιαμ Γιορκ Τίνταλ τον περιέγραψε ως Ρεπουμπλικανό, στο καλούπι του Ρόμπερτ Α. Ταφτ.
Βραβεία
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Στίβενς έλαβε πολλά βραβεία ως αναγνώριση της δουλειάς του, όπως:
Βραβείο Μπόλινγκεν για την Ποίηση (1949)
Εθνικό Βραβείο Βιβλίου Ποίησης (1951, 1955) για τα Σέλας του Φθινοπώρου και Συλλεκτικά Ποιήματα του Γουάλας Στίβενς
Μετάλλιο Φροστ (1951)
Βραβείο Πούλιτζερ για την Ποίηση (1955) για Συλλεκτικά Ποιήματα
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ποιήματα και προφίλ στο PoetryFoundation.org
Profile and poems at Academy Of American Poets
The Wallace Stevens Society
Yale College Lecture on Wallace Stevens ήχος, βίντεο και πλήρεις μεταγραφές από το Open Yale Courses
Συλλογή Γουάλας Στίβενς Συλλογή Αμερικανικής Λογοτεχνίας του Γέιλ, Beinecke Rare Book and Manuscript Library.
Προφίλ στην Ακαδημία Αμερικανών Ποιητών
The PennSound/Woodberry Poetry Room Wallace Stevens Audio Project από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια
The Wallace Stevens Papers στο Online Archive της Καλιφόρνια
Μια συλλογή από τα γράμματα του Γουάλας Στίβενς
Γουάλας Στίβενς στο Poeticous
Αμερικανοί ποιητές
Αμερικανοί δικηγόροι
Γερμανοαμερικανοί
Μοντερνιστές ποιητές
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ
Νικητές Βραβείου Πούλιτζερ για Ποίηση
|
656272
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%20%CE%A7%CF%8C%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%28%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Ντέιβιντ Χότον (καλαθοσφαιριστής)
|
Ο Ντέιβιντ Χότον (David Haughton, γενν. 1 Αυγούστου 1991) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ/σέντερ για το Ρέθυμνο.
Κολεγιακή σταδιοδρομία
Ο Χότον έπαιξε κολεγιακή καλαθοσφαίριση στο SUNY Sullivan, από το 2010 έως το 2012. Στη συνέχεια, μετακινήθηκε στο Περτσέις Στέιτ, όπου έπαιξε από το 2012 έως το 2014. Κατά τη διάρκεια της πρώτης χρονιάς του με τους «πάνθηρες», ο Χότον είχε κατά μέσο όρο 7,4 πόντους, 6,7 ριμπάουντ και 0,6 τάπες ανά αγώνα. Ερχόμενος στη δεύτερη χρονιά του, ο Χότον έγινε αρχηγός και ήταν ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας. Βελτίωσε τους αριθμούς του και είχε μέσο όρο 9,3 πόντους ανά αγώνα, ήταν ο κορυφαίος ριμπάουντερ της ομάδας, έχοντας 10,8 ανά αγώνα και είχε επίσης 1,3 τάπες ανά αγώνα.
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Ράκβερε Τάρβας
Αφού δεν επιλέχθηκε στο NBA Ντραφτ 2014, ο Χότον υπέγραψε με την εσθονική Ράκβερε Τάρβας. Μετά από μία αρκετά καλή πρώτη σεζόν με τον σύλλογο, ανανέωσε το συμβόλαιο του για ένα ακόμη έτος.
Τρίκαλα
Στις 4 Οκτωβρίου 2016, εντάχθηκε στα Τρίκαλα στην Α1 Εθνική. Έμεινε στην ομάδα για ένα χρόνο, όπου είχε κατά μέσο όρο 5,9 πόντους και 4,8 ριμπάουντ ανά αγώνα.
Μπάλκαν Μπότεβγκραντ
Στις 3 Αυγούστου 2017, ο Χότον μετακινήθηκε στη Μπάλκαν Μπότεβγκραντ του πρωταθλήματος Βουλγαρίας. Είχε κατά μέσο όρο 7.4 πόντους και 5.2 ριμπάουντ σε 19.4 λεπτά ανά αγώνα.
Βιένα
Στις 15 Ιουνίου 2018, ο Χότον εντάχθηκε στη φινλανδική Βίλπας Βάικινγκς. Δεν εμφανίστηκε ποτέ σε αγώνα για την ομάδα και ακολούθως εντάχθηκε στη Βιένα του πρωταθλήματος Αυστρίας.
Ρέθυμνο
Στις 7 Ιουνίου 2019, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με το Ρέθυμνο.
Παραπομπές
Αμερικανοί καλαθοσφαιριστές
Πάουερ φόργουορντ
Σέντερ
Καλαθοσφαιριστές ΜΚ Ράκβερε Τάρβας
Καλαθοσφαιριστές εσθονικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές Τρικάλων BC
Καλαθοσφαιριστές ελληνικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές Α1 Εθνικής Ελλάδας
Ξένοι καλαθοσφαιριστές στην Ελλάδα
Καλαθοσφαιριστές ΜΚ Μπάλκαν Μπότεβγκραντ
Καλαθοσφαιριστές βουλγαρικών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές ΜΚ Βιένα
Καλαθοσφαιριστές αυστριακών συλλόγων
Καλαθοσφαιριστές Ρεθύμνου
|
637386
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%CE%97%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Αρχάγγελος Ημαθίας
|
Ο Αρχάγγελος είναι χωριό της τοπικής κοινότητας Ζερβοχωρίου, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ειρηνούπολης, του δήμου Ηρωικής Πόλης Νάουσας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ημαθίας, στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Νάουσας του νομού Ημαθίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Μακεδονίας.
Μέχρι το 1926 ο οικισμός ονομαζόταν Γενή-Κιόι και μέχρι το 1940 Βάλτος.
Γεωγραφία
Ο Αρχάγγελος είναι πεδινό χωριό στο βόρειο τμήμα του νομού Ημαθίας. Βρίσκεται δίπλα στα όρια με τον νομό Πέλλας (στο σημείο από όπου ξεκινούσε η αποξηρανθείσα λίμνη των Γιαννιτσών) και ακριβώς απέναντι από την Ακρολίμνη, στις όχθες του ποταμού Βόδα και πάνω στην επαρχιακή οδό Νάουσας-Κρύας Βρύσης, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 10. Απέχει 25 χλμ. περίπου Β. ΒΑ. της Βέροιας.
Πληθυσμός
Διοικητικές μεταβολές
Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1918 ως Γενή-Κιόι και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Βετίστης του νομού Θεσσαλονίκης. Το 1926 μετονομάστηκε σε Βάλτος και το 1935 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Ζερβοχωρίου. Το 1940 μετονομάστηκε σε Αρχάγγελος και το 1946 υπήχθη οριστικά στον νομό Ημαθίας. Με το ΦΕΚ 123Α - 19/08/1986 αποσπάστηκε από την κοινότητα Ζερβοχωρίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Ειρηνούπολης. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ειρηνούπολης και προσαρτήθηκε στον δήμο Ηρωικής Πόλης Νάουσας.
Ιστορικά στοιχεία
Οι κάτοικοιι του χωριού είναι στην πλειονότητά τους γηγενείς Μακεδόνες, αλλά και Ποντιακής καταγωγής. Παλαιότερα μιλούσαν την ποντιακή αλλά και σλαβομακεδονική διάλεκτο. Η περιοχή ήταν τσιφλίκι και παρήγαγε γεωργικά (δημητριακά, καλαμπόκι, σουσάμι) και κτηνοτροφικά προϊόντα. Σήμερα, παράγονται κυρίως φρούτα (ροδάκινα, μήλα, αχλάδια) και καπνός.
Αξιοθέατα
Ο ενοριακός ναός των Αρχαγγέλων, στο κέντρο του οικισμού. Εορτάζει στις 8 Νοεμβρίου
Η Περιμετρική Τάφρος 66, νότια του οικισμού
Παραπομπές
Πηγές
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ)
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)
Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς)
Google Earth
eetaa.gr
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://www.youtube.com/watch?v=AXsvPpXdjqk
http://medusa.libver.gr/jspui/handle/123/8327
Χωριά του νομού Ημαθίας
Δήμος Νάουσας
|
113952
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Akcent
|
Akcent
|
Οι Akcent είναι ρουμανικό μουσικό συγκρότημα της χορευτικής και ποπ μουσικής σκηνής (Dance-pop). Αποτελείται από τρία μέλη: Τον Αντριάν Κλαούντιου Σάνα, τον Σορίν Στεφάν Μπροτνέϊ και τον Μιχάϊ Γκρούϊα. Πρώην μέλη είναι ο Μάριους Νεντέλκου και η Ραμόνα Μπάρτα.
Ο Αντριάν Κλαούντιου Σάνα ξεκίνησε το γκρουπ το 1999. Εκείνη την περίοδο, αποτελούνταν από τον ίδιο και την τραγουδίστρια Ραμόνα Μπάρτα. Το αγγλόφωνο τραγούδι τους "Kylie" (2006) ανήλθε στις πρώτες θέσεις στους μουσικούς καταλόγους επιτυχιών στην Ευρώπη και σημείωσε μέτρια επιτυχία ακόμα και στις ΗΠΑ.
Το πρώτο τους άλμπουμ “In Culori” κυκλοφόρησε στη Ρουμανία στις 10 Ιανουαρίου του 2002, ενώ το πρώτο τους αγγλόφωνο άλμπουμ με τίτλο “French Kiss with Kylie” κυκλοφόρησε στην Ευρώπη στις 23 Αυγούστου του 2006 και περιελάμβανε δύο μεγάλες επιτυχίες, τα τραγούδια “Kylie” και “Jokero”. Το τραγούδι τους "French kiss" είναι αντιγραφή του τραγουδιού με τίτλο "Extemporal la dirigentie" της Στέλα Ενάτσε, (μια διάσημη Ρουμάνα τραγουδίστρια που γνώρισε διεθνή αναγνώριση τη δεκαετία του '80 και της οποίας το τραγούδι "Ani de Liceu" με τον σύζυγο της είναι ακόμη επιτυχία στις νεαρές ηλικίες).
Τον Απρίλιο του 2008, ο Μάριους Νεντέλκου αποχώρησε από το γκρουπ. Το 2009 οι Akcent κυκλοφόρησαν καινούργιο άλμπουμ με τίτλο “Fara Lacrimi” και τα τραγούδια “Stay with me” και “That’s my name” σημείωσαν τεράστια επιτυχία όχι μόνο στη Ρουμανία, αλλά και σε χώρες όπως η Ρωσία, η Πολωνία, η Ουκρανία, η Τουρκία, η Βόρεια Μακεδονία, η Κροατία, η Ελλάδα, η Ινδία, η Λιθουανία, το Ισραήλ, η Βουλγαρία, η Σλοβενία, η Ουγγαρία, η Σερβία, το Αζερμπαϊτζάν, η Ιορδανία, η Αίγυπτος και η Αλβανία.
Δισκογραφία
Άλμπουμς
In culori (2002)
100 bpm (2003)
Poveste de viata (2004)
SOS (2005)
Primul capitol (2006)
King of disco (2007)
Διεθνή άλμπουμς
French Kiss with Kylie (2006)
French Kiss with Kylie - Re-Release (2007)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη σελίδα στο Myspace
Επίσημος ιστότοπος
Βιντεοκλίπ του συγκροτήματος
Ρουμανικά μουσικά συγκροτήματα
|
50998
|
https://el.wikipedia.org/wiki/La%20Dessalinienne
|
La Dessalinienne
|
La Dessalinienne ("Το τραγούδι του Ντεσαλίν") είναι ο εθνικός ύμνος της Αϊτής, προς τιμήν του Ζαν Ζακ Ντεσαλίν. Οι στίχοι γράφτηκαν από το Justin Lhérisson και μελοποιήθηκαν από το Nicolas Geffrard. Υιοθετήθηκε το 1904.
Γαλλικοί στίχοι
Pour le Pays,
Pour les Ancêtres,
Marchons unis,
Marchons unis.
Dans nos rangs point de traîtres!
Du sol,soyons seuls maîtres.
Marchons unis,
Marchons unis
Pour le Pays,
Pour les Ancêtres,
Marchons, marchons, marchons unis,
Pour le Pays,
Pour les Ancêtres.
Pour les Aïeux, pour la Patrie
Bêchons joyeux, bêchons joyeux
Quand le champ fructifie
L'âme se fortifie
Bêchons joyeux, bêchons joyeux
Pour les Aïeux, pour la Patrie
Bêchons, bêchons, bêchons joyeux
Pour les Aïeux, pour la Patrie.
Pour le Pays et pour nos Pères
Formons des Fils, formons des Fils
Libres, forts et prospères
Toujours nous serons frères
Formons des Fils, formons des Fils
Pour le Pays et pour nos Pères
Formons, formons, formons des Fils
Pour le Pays et pour nos Pères
Pour les Aïeux, pour la Patrie
Ο Dieu des Preux, Ο Dieu des Preux!
Sous Ta garde infinie
Prends nos droits, notre vie
Ο Dieu des Preux, Ο Dieu des Preux!
Pour les Aïeux, pour la Patrie
Ο Dieu, Ο Dieu, Ο Dieu des Preux
Pour les Aïeux, pour la Patrie
Pour le Drapeau, pour la Patrie
Mourir est beau, mourir est beau!
Notre passé nous crie:
Ayez l'âme aguerrie!
Mourir est beau, mourir est beau
Pour le Drapeau, pour la Patrie
Mourir, mourir, mourir est beau
Pour le Drapeau, pour la Patrie.
Μετάφραση
Για την πατρίδα μας
Για τους προγόνους μας,
Ας προχωρήσουμε ενωμένοι.
Ας μην υπάρχουν προδότες στις τάξεις μας!
Ας είμαστε κύριοι της γης μας.
Ενωμένοι ας προχωρήσουμε
Για την πατρίδα μας
Για τους προγόνους μας.
Για τους προκατόχους μας,
Για την πατρίδα μας
Ας μοχθήσουμε με χαρά.
Ας είναι γόνιμα τα χωράφια μας
Και να παίρνει θάρρος η ψυχή μας.
Ας μοχθήσουμε με χαρά
Για τους προκατόχους μας
Για την πατρίδα μας.
Για την πατρίδα μας
Και για τους προγόνους μας
Ας μορφώσουμε τα παιδιά μας.
Ελεύθεροι, δυνατοί κι ευημερούντες,
Θα είμαστε πάντα αδέρφια.
Ας μορφώσουμε τα παιδιά μας
Για την πατρίδα μας
Και για τους προγόνους μας.
Για τους προκατόχους μας
Για την πατρίδα μας,
Ω, Κύριε των γενναίων!
Πάρε τη ζωή μας και τα δικαιώματά μας
Υπό την αιώνια προστασία Σου,
Ω, Κύριε των γενναίων,
Για τους προκατόχους μας
Για την πατρίδα μας!
Για τη σημαία,
Για την χώρα μας
ο θάνατος είναι όμορφος!
Το παρελθόν μας φωνάζει:
Έχε γερή ψυχή!
Ο θάνατος είναι όμορφος
Για τη σημαία
Για την πατρίδα μας.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
MIDI αρχείο
Εθνικοί ύμνοι
Εθνικά σύμβολα της Αϊτής
|
355140
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF
|
Αβιλιάνο
|
Το Αβιλιάνο (Avigliano) είναι πόλη και έδρα δήμου (comune) της ΝΝΚ. Ιταλίας, στην επαρχία Ποτέντσα, της περιφέρειας Μπαζιλικάτα (Basilicata). Ο δήμος έχει έκταση 85,48 χμ² και πληθυσμό 11.722 κατοίκους (Σεπτέμβριος 2013).
Ο κάτοικος της πόλης ονομάζεται Αβιλιανέζε (-α) (πληθ. Αβιλιανέζι (-ε)) (Aviglianese-a, Aviglianesa-e) .
Ονομασία
Ένας μύθος υποστηρίζει την προέλευση του ονόματος Avigliano από το λατινικό avis locum «τόπος πτηνών», ονομασία που δόθηκε στην περιοχή από μια ομάδα θαλασσοπόρων που ήλθαν από την Ανατολή. Σύμφωνα με άλλην εκδοχή, το Avigliano προέρχεται από το, επίσης λατινικό, locum avellani «τόπος φουντουκιών». Όμως, το πιθανότερο είναι, η πόλη να πήρε την ονομασία της από κάποια οικογένεια Villiana, όπως αναφέρεται σε μία επιτάφια πλάκα που βρέθηκε στην περιοχή.
Γεωγραφία
Το Αβιλιάνο είναι κτισμένο σε σχετικά μεγάλο υψόμετρο (543 min-1239 max), στην περιφέρεια της Μπαζιλικάτα, περιστοιχιζόμενο από βουνοκορφές, όπως τις Καρούζο (Caruso, 1239 μ.), Καρμίνε (Carmine, 1228 μ.) και Άντζελο (Angelo, 1121 μ.). Λόγω της πολύ υψηλής σεισμικότητας της περιοχής, η πόλη κατατάσσεται στη ζώνη 1, σύμφωνα με το ιταλικό σύστημα σεισμικής κατάταξης.
Από την Ποτέντσα, πρωτεύουσα της επαρχίας, απέχει μόλις 20 χλμ. προς τα ΒΔ, μέσω της εθνικής οδού SP6, ενώ είναι και σημαντικός σιδηροδρομικός σταθμός.
Κλίμα
Η μέση ετήσια θερμοκρασία της πόλης είναι 12 °C. Η μέση θερμοκρασία του Ιανουαρίου είναι 3,3 °C, καθιστώντας τον, τον πιο κρύο μήνα ετησίως. Αντίθετα, ο Ιούλιος είναι ο θερμότερος μήνας, με μέση θερμοκρασία 21,4 °C. Η ετήσια μέση ακραία θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ -12 °C και 38 °C. Η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι 844 χιλιοστά, με υψηλό τα 1.192 χιλιοστά και χαμηλό τα 679 χιλιοστά. Η πόλη κατατάσσεται στην κλιματική ζώνη Ε, σύμφωνα με το ιταλικό σύστημα κλιματικής κατάταξης.
Ιστορία
Τα πρώτα τεκμηριωμένα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του Αβιλιάνο βρίσκονται στο Μεσαίωνα, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές θεωρίες για την προέλευση της πόλης. Ένας μύθος υποστηρίζει ότι η πόλη ιδρύθηκε από τους Σαβελλιανούς -κλάδο των Σαβίνων-. Το πρώτο έγγραφο στο οποίο μνημονεύεται η πόλη χρονολογείται από το 1127, υπό την κατοχή των Νορμανδών. Κατά τον επόμενο αιώνα, ο Φρειδερίκος Β’ αποφάσισε να κτίσει το κάστρο Λαγκοπεζόλε (Lagopesole), που το χρησιμοποιούσε τα καλοκαίρια ως κυνηγετικό θέρετρο. Το 1290 κτίστηκε το πρώτο μοναστήρι των Δομινικανών Πατέρων στη Μπαζιλικάτα.
Το 1694 έπεσε λιμός στην πόλη, ως αποτέλεσμα μακράς ξηρασίας από το σεισμό της 8ης Σεπτεμβρίου, που είχε σχετικά περιορισμένες απώλειες. Ο πληθυσμός έκανε τάμα να κτίσει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία (del Carmine), που την έσωσε από περαιτέρω καταστροφή. Δύο χρόνια αργότερα, άρχισε η κατασκευή του παρεκκλησίου στο Μοντανιόλα (Montagnola) που μετονομάστηκε σε Monte Carmine. Το 1799, οι ευγενείς, οι κάτοικοι και οι θρησκευτικές αρχές υποστήριξαν τη Δημοκρατία της Νάπολης, με τις εξεγέρσεις του 1820 και 1848. Μετά την άφιξη του Γκαριμπάλντι στη Σικελία τον Μάιο του 1860, ο 124 πόλεις της Μπαζιλικάτα χωρίστηκαν σε 10 επιμέρους κέντρα εξέγερσης και η περιοχή απελευθερώθηκε από τους Βουρβόνους πριν από την άφιξή του εκεί. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα σημαδεύτηκε από την παρουσία και δράση του «ληστή» Κάρμινε Κρόκκο ή Ντονατέλλο (Carmine Crocco), ο οποίος μετά την συνένωση της Ιταλίας, πέρασε στην πλευρά των Βουρβόνων και λυμαινόταν την περιοχή με άτακτο στρατό 2000 ανδρών.
Πληθυσμικά στοιχεία
Η εξέλιξη πληθυσμού του Αβιλιάνο έχει ως εξής: κάτοικοι 10.767 (1951), 11.307 (1961), 10.973 (1971), 11.392 (1981), 11.761 (1991), 12.025 (2001), 11.796 (2011).
Οικονομία
Εριοϋφαντουργία.
Αξιοθέατα
Το Κάστρο Λαγκοπεζόλε (Lagopesole), επιβλητικό κτίσμα Σαρακηνών, το οποίο αργότερα επεκτάθηκε από τους Νορμανδούς.
Η Βασιλική της Σάντα Μαρία (La basilica pontificia di Santa Maria del Carmine), καθολική εκκλησία που ολοκληρώθηκε το 1583. Υπάρχουν εκεί τα απομεινάρια ενός παλαιού εκκλησιαστικού οργάνου που υποτίθεται ότι είναι του 18ου αιώνα. Ο άμβωνας είναι διακοσμημένος με πολύχρωμα μάρμαρα του 19ου αιώνα.
Η Εκκλησία και Μοναστήρι της Παναγίας των Αγγέλων (La chiesa e il monastero di Santa Maria degli Angeli e dei Riformati), κατασκευή του 1615 από Φραγκισκανούς Μεταρρυθμιστές, που ολοκληρώθηκε το 1786. Είναι μπαρόκ ρυθμού, με κόγχες που, μάλλον περιείχαν αγάλματα αγίων, καθώς πολλά απομεινάρια είναι ακόμη ορατά στην πρόσοψη.
Η Εκκλησία του Αγίου Βίτου (La Chiesa di San Vito), προστάτη της πόλης, κτίσμα του 17ου αιώνα
Αδελφοποιημένες πόλεις
Σβάινφουρτ (Schweinfurt), Γερμανία
Παραπομπές
Πηγές
Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963
tuttitalia.it
Andrea Corbo, Memorie patrie e ricordi di famiglia, Roma 1895.
Donato Imbrenda, Villianae
Francesco Manfredi, Avigliano - Carta turistica della città e del territorio, Avigliano, 2002.
ISTAT
Πόλεις της Μπαζιλικάτα
|
436077
|
https://el.wikipedia.org/wiki/UY%20%CE%91%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82
|
UY Ασπίδος
|
Το UY Ασπίδος είναι ένας φωτεινός κόκκινος υπεργίγαντας και παλλόμενος μεταβλητός αστέρας, ο οποίος βρίσκεται στον αστερισμό Ασπίς. Είναι από τα άστρα που συγκεντρώνουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι ένα από τα άστρα με τη μεγαλύτερη διάμετρο στο Γαλαξία και επίσης ένα από τα πιο φωτεινά. Έχει εκτιμώμενη μέση ακτίνα διάμεσης τιμής των 1.708 ηλιακών ακτίνων, με περιθώριο λάθους ±192, ή διάμετρο 2,4 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, έτσι ο όγκος του είναι 5 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερος αυτού του Ηλίου. Βρίσκεται περίπου 2,9 κιλοπαρσέκ (9.500 έτη φωτός) μακριά από τη Γη. Αν τοποθετηθεί στο κέντρο του Ηλιακού Συστήματος, η φωτόσφαίρα του θα κατακλύσει τουλάχιστον την τροχιά του Δία.
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Κατάλογος αστέρων της Ασπίδος
NML Κύκνου
VY Μεγάλου Κυνός
VV Κηφέως
Ασπίς (αστερισμός)
Υπεργίγαντες αστέρες τύπου M
Μεταβλητοί αστέρες
|
837332
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%BB
|
Πρεγκαντσιόλ
|
Το Πρεγκαντσιόλ (ιταλικά: Preganziol, , βενετικά: Preganxiol, ) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Τρεβίζο, στην περιφέρεια του Βένετου.
Παραπομπές
Δήμοι της Επαρχίας του Τρεβίζο
|
578985
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82
|
Άγιος Χριστόφορος Σκλίβανης
|
Για τον συνώνυμο οικισμό στο νομό Ιωαννίνων δείτε το λήμμα: Άγιος Χριστόφορος Γιουργάνιστας
Για οικισμούς της Ελλάδας με το ίδιο όνομα δείτε: Άγιος Χριστόφορος (αποσαφήνιση)
Ο Άγιος Χριστόφορος Σκλίβανης είναι ορεινό χωριό του Δήμου Δωδώνης στον νομό Ιωαννίνων της Ηπείρου. Σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 48 κατοίκων.
Γενικά στοιχεία
Ο Άγιος Χριστόφορος είναι κτισμένος σε υψόμετρο 640 μέτρων, βρίσκεται στις υπώρειες του όρους Ξηροβούνι και απέχει 34 χλμ. Ν.-ΝΑ. από την πόλη των Ιωαννίνων. Ως οικισμός καταγράφεται για πρώτη φορά στην απογραφή του 1961 και μέχρι το 1997 ανήκε στην επαρχία Ιωαννίνων. Αργότερα υπήχθη στον δήμο Αγίου Δημητρίου, ενώ σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με τα όμορα χωριά Σκλίβανη, Άγιος Γεώργιος, Κουλουραίικα, Προφήτης Ηλίας, Ράχη, Σταυρός και Χώρα αποτελούν τη τοπική κοινότητα Σκλίβανης που ανήκει στη δημοτική ενότητα Αγίου Δημητρίου του Δήμου Δωδώνης.
Απογραφές πληθυσμού
Παραπομπές
Χωριά του νομού Ιωαννίνων
Δήμος Δωδώνης
|
496941
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%90%CE%BD%CF%83%CE%B1
|
Αΐνσα
|
Η Αΐνσα (ισπανικά: Aínsa, αραγωνικά: L Ainsa), είναι πόλη της Ισπανίας και πρωτεύουσα του δήμου Αΐνσα-Σοβράρβε (Aínsa-Sobrarbe, αραγωνικά: L Ainsa-Sobrarbe), που βρίσκεται στην επαρχία της Ουέσκας, στην περιφέρεια του Σοβράρβε, στην Αυτόνομη Κοινότητα της Αραγωνίας.
Τοποθεσία
Βρίσκεται στα άνω Πυρηναία της Ουέσκας, στην περιφέρεια του Σοβράρβε. Αποτελεί μαζί με την Βολτάνια, την ιστορική κεφαλή της παλιάς κομητείας της Σοβράρβης.
Μέρος του δήμου καταλαμβάνει το Φυσικό πάρκο της οροσειράς και των φαραγγιών της Γουάρα (Sierra y Cañones de Guara).
Οικιστική γεωγραφία
Ο κύριος αστικός πυρήνας της παλιάς πόλης, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε ένα βραχώδες ακρωτήρι με θέα στη συμβολή των ποταμών Σίνκα και Άρα, διαμορφώνεται μέσα από δύο σχεδόν παράλληλους δρόμους, την Calle Mayor και την Calle Santa Cruz, οι οποίοι οδηγούν προς την πλατεία plaza Mayor, η οποία βρίσκεται σε ένα πλάτωμα ως συνέχεια του κάστρου. Η πλατεία βρίσκεται κοντά στο παρεκκλήσι Cruz Cubierta, ένα κιόσκι όπου σύμφωνα με τον μύθο έγινε το θαύμα της εμφάνισης του σταυρού του πυρός σε μια βαλανιδιά, που έδωσε τη νίκη στους χριστιανούς στρατιώτες, υπό τις διαταγές του βασιλιά Γκαρσί Χιμένεθ.
Έχοντας σαφή μεσαιωνική οικιστική κατανομή, το ιστορικό κέντρο της Αΐνσας έχει κηρυχθεί από το 1965 ως «Ιστορικό-Καλλιτεχνικό σύνολο». Σήμερα αποτελεί τουριστικό κέντρο της συναφούς εποχής για όλη την Ισπανία.
Κοινότητες που απαρτίζουν το δήμο
Υπό την ονομασία Αΐνσα-Σοβράρβε ενσωματώνονται σχεδόν όλες οι μικρές κοινότητες που περιβάλλουν το χωριό. Ο κύριος πυρήνας του δήμου είναι η πόλη Αΐνσα, με 1.671 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή στις αρχές του 2011, με το οποίο συσχετίζονται τα οικιστικά κέντρα των Arcusa, Arro, Banastón, Bruello, Las Bellostas, Camporrotuno, Castejón de Sobrarbe, Castellazo, Coscojuela de Sobrarbe, El Coscollar, Gerbe, Griébal, Guaso, Jabierre de Olsón, Latorre, Latorrecilla, Mondot, Morillo de Tou, Olsón, La Pardina, La Ripa, Paúles de Sarsa, Santa María de Buil, Sarratillo, Sarsa de Surta και Urriales, με συνολικά 561 κατοίκους από την 1η Ιανουαρίου του 2011.
Υπάρχουν ακόμα χωριά ή οικισμοί που κατοικούνται σποραδικά όπως: Casa Almunia, Molino López, Molino Villacampa, Molino Jabierre, Sarratiás, Sarrato, Coronillas, Pelegrin και Gabardilla. Επίσης υπάρχουν και κάποια δυστυχώς ακατοίκητα χωριά, όπως: Bagüeste, Pacinias, Cerollar, Casa Sierra, Casa Linás, Escapa, La Lecina, Linés, La Capana και Puibayeta.
Ιστορία
Παρόλο που ο μύθος τοποθετεί τη γέννηση της Αΐνσας να συμπίπτει με την κατάληψη του μέρους από τα στρατεύματα του βασιλιά Γκαρσί Χιμένεθ το έτος 724, λόγω του θαύματος του σταυρού του πυρός (από τον 16ο αιώνα υπάρχει ένας σταυρός στο μέρος που υποτίθεται ότι συνέβη αυτό), ωστόσο οι ιστορικές πηγές αναφέρουν πως οι μουσουλμάνοι δεν ήρθαν ποτέ να εγκατασταθούν σε αυτά τα εδάφη.[παραπομπή που απαιτείται]
Κάστρο
Το κάστρο της Αΐνσας, που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, αποτελούσε μέρος της αμυντικής γραμμής των χριστιανικών εδαφών (γραμμή που εκτείνονταν μέχρι την Abizanda). Το κάστρο αποτέλεσε την αρχή του οικισμού, ο οποίος την εποχή του Μεσαίωνα ήταν οχυρωμένος, και εξελίχθηκε στη πρωτεύουσα της κομητείας της Σοβράρβης (ισπανικά: Σοβράρβε), που ανήκε στο βασίλειο της Νάχερα-Παμπλόνα (πριν δώσει τη θέση του στο βασίλειο της Ναβάρρας) και ο οποίος αργότερα ενσωματώθηκε στο βασίλειο της Αραγωνίας.
Σε 1124 ο βασιλιάς Αλφόνσος Α´ «ο Μαχητής» χορήγησε τον καταστατικό χάρτη της πόλης, με τον οποίο επωφελήθηκαν οι κάτοικοι της από τους νόμους και τα δικαιώματα του Φουέρο της Χάκας.
Η μεγάλη σημασία της πλατείας οδήγησε στην οικοδόμηση της εκκλησίας της Σάντα Μαρία, η οποία έχει επίσης αμυντική αρχιτεκτονική, όπως φαίνεται από τις σχισμές για τα τόξα που υπάρχουν στον πύργο της.
20ος αιώνας
Με τα χρόνια η περιοχή του Σοβράρβε έχασε την σπουδαιότητά της, οδηγώντας έτσι σε μια χαλάρωση των δραστηριοτήτων της Αΐνσας, η οποία παρέμενε σε μια κατάσταση επιβίωσης μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν και οι παραδοσιακές δραστηριότητες διαταράχθηκαν από τα σχέδια για την κατασκευή διάφορων φραγμάτων, δεξαμενών και άλλων υδραυλικών έργων, για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και την παροχή νερού στις πεδιάδες του Έβρου.
Η δραστηριότητα αυτή οδήγησε στην απαλλοτρίωση και την απώλεια των καλύτερων γεωργικών εκτάσεων στις κοιλάδες και τη μετανάστευση των ανθρώπων της περιοχής. Πολλά από τα γειτονικά χωριά είδαν τους κατοίκους τους να εξαφανίζονται ολοσχερώς, ενώ σε άλλα με όμοιο τρόπο, να μειώνονται δραστικά. Αυτό τα οδήγησε στο να εξαρτώνται τα χωριά αυτά από το δημαρχείο της Αΐνσας.
Ο περιορισμός των πόρων όλων των ειδών που ήρθε ως αποτέλεσμα της χαμηλής πυκνότητας του πληθυσμού και του δύσκολου εδάφους, οδήγησε σε μια μεγάλη κρίση στα μέσα της δεκαετίας του 20oυ αιώνα. Αυτή η κρίση θα ξεπεραστεί μέσω των τουριστικών πόρων και με την άνθηση του αγροτουρισμού.
Η δημιουργία διάφορων φυσικών πάρκων, πρώτα αυτού της Ορδέσα και του Μόντε Περδίδο, ακολουθούμενο από άλλα, όπως αυτό της οροσειράς και των φαραγγιών της Γουάρα και η λατρεία για το βουνό και τα σπορ περιπέτειας, μετατόπισε την οικονομική δραστηριότητα προς πιο σχετικούς με αυτά τομείς.
Στη δεκαετία του 1960 η Αΐνσα απορροφά τους δήμους Castejón de Sobrarbe, Coscojuela de Sobrarbe, Gerbe y Griébal, Guaso, Sinués και μέρη των Sieste και Santa Maria de Buil.
Μνημεία
Ο οικιστικός πυρήνας της ίδιας της Αΐνσας αποτελεί από μόνος του ένα μνημείο που αξίζει να επισκεφθεί κανείς, καθώς αναγνωρίζεται δηλωμένο ως Ιστορικό-Καλλιτεχνικό σύνολο. Στο εσωτερικό του ξεχωρίζουν:
Το κάστρο της Αΐνσας
Χρονολογείται από τον 11ο και 17ο αιώνα: είναι ένα έργο πολλών αιώνων, που διατηρεί πολύ λίγα στοιχεία από το αρχικό ρομανικό κτίριο. Ξεχωρίζουν σε αυτό, ο πύργος «Torre del Tenente» σε πενταγωνικό σχέδιο, που σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα μουσείο οικολογίας, η μεγάλη αυλή των αρμάτων και μια μεγάλη πύλη που ανοίγει προς την πλατεία «Plaza Mayor».
Ενοριακή εκκλησία της Σάντα Μαρία
Ξεκίνησε ως ρομανικού ρυθμού τον 11ο αιώνα και ολοκληρώθηκε τον 12 αιώνα. Αφιερώθηκε στην Παναγία το 1181. Έχει απλή πρόσοψη τεσσάρων αψιδωτών εισόδων που στηρίζονται σε πολλά άλλα ζεύγη κιόνων με σκαλιστά κιονόκρανα. Στο εσωτερικό του είναι ένας μονόκλιτος ναός με θόλο που στηρίζεται σε ημιαψίδα. Ο πύργος του, μοναδικός σε διαστάσεις σε όλη την ρομανική Αραγωνία, με σχισμές για τα τόξα για την άμυνα του κάστρου, αποτελεί βασικό αξιοθέατο για τον επισκέπτη.
Το σπίτι του Bielsa
Του 16ου ή του 17ου αιώνα με αξιοσημείωτα παράθυρα που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα γύρω κτίρια.
Ο οίκος Arnal
Του 16ου αιώνα χαρακτηριστικό παράδειγμα κτιρίου της περιοχής με τις προσόψεις και τις γρίλιες του. Η έννοια του οίκου δεν περιλαμβάνει μόνο το φυσικό κτίριο, αλλά επεκτείνεται και στην οικογενειακή ιδιοκτησία και στα μέλη που απαρτίζουν την οικογένεια, ή ζουν σε αυτόν.
Η πλατεία Plaza Mayor
Οδηγεί στο κτίριο του δημαρχείου ανοιχτή μέσα στο κάστρο και περιβάλλεται από στοές στις δύο της πλευρές. Σε αυτές τις στοές βρίσκονται μονοπάτια με κοινοτικά πατητήρια στα οποία πραγματοποιείται το πάτημα των σταφυλιών.
Γιορτές
(Βλ. www.villadeainsa.com)
19 Ιανουαρίου: παραμονή του Αγίου Σεβαστιανού (San Sebastian), άναμμα φωτιών.
20 Ιανουαρίου: γιορτή του Αγίου Σεβαστιανού.
Πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου: γιορτή «Ferieta de Aínsa».
Τελευταία Κυριακή του Αυγούστου (πριν την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου), ζυγά έτη: αναπαράσταση του «la Morisma», το δημοφιλές θέατρο που αναπαριστά την ανακατάληψη της πόλης από τα χριστιανικά στρατεύματα, που βοηθήθηκαν σύμφωνα με το μύθο από την εμφάνιση ενός σταυρού στην κορυφή μίας βελανιδιάς.
Πρώτο σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου: Έκθεση του Σοβράρβε.
14 Σεπτεμβρίου: μεγάλες γιορτές προς τιμήν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο: ημέρες μανιταριών.
Δεκέμβριος: ημέρες αστρονομίας.
Δεκέμβριος: «Punchacubas», έκθεση της τέχνης του κρασιού.
Αδελφοποιημένες πόλεις
Αρώ, Γαλλία.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πόλεις της Ισπανίας
Αραγωνία
Τουρισμός στην Ισπανία
Πολιτισμός στην Ισπανία
|
311058
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%B9%20%CE%9D%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81
|
Έμι Νέτερ
|
Η Έμι Νέτερ (Amalie Emmy Noether, 23 Μαρτίου 1882 - 14 Απριλίου 1935) ήταν μία πολύ σημαντική Γερμανίδα μαθηματικός γνωστή για τη μελέτη της στην αφηρημένη άλγεβρα και τη θεωρητική φυσική. Αναφέρεται από τους Πάβελ Αλεξανδρώφ, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Ζαν Ντιεντονέ, Χέρμαν Βάυλ, Νόρμπερτ Βίνερ και άλλους ως η πιο σημαντική γυναίκα στην ιστορία των μαθηματικών που επέφερε ριζικές αλλαγές στις θεωρίες των δακτυλίων, των σωμάτων, και των αλγεβρικών δομών. Στη φυσική, το θεώρημα της Νέτερ εξηγεί τη θεμελιώδη σχέση μεταξύ συμμετρίας και των νόμων διατήρησης.
Βιογραφία
Γεννήθηκε σε εβραϊκή οικογένεια στη βαυαρική πόλη του Έρλαγκεν. Ο πατέρας της ήταν ο μαθηματικός Μαξ Νέτερ. Η Έμι αρχικά σχεδίαζε να διδάξει γαλλικά και αγγλικά αφού περάσει τις απαιτούμενες εξετάσεις, αλλά, αντίθετα, σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Έρλαγκεν, όπου ο πατέρας της δίδασκε. Μετά την ολοκλήρωση της διατριβής της το 1907 υπό την επίβλεψη του Πολ Γκορντάν, εργάστηκε στο Ινστιτούτο Μαθηματικών του Έρλαγκεν άνευ αποδοχών για επτά χρόνια (εκείνο τον καιρό ήταν πολύ ασυνήθιστο οι γυναίκες να κατέχουν ακαδημαϊκές θέσεις). Το 1915, προσκλήθηκε από τον Ντάβιντ Χίλμπερτ και τον Φέλιξ Κλάιν για να ενταχθεί στο τμήμα μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ενός παγκοσμίου φήμης κέντρου της μαθηματικής έρευνας. Όμως η φιλοσοφική σχολή έφερε αντιρρήσεις κι έτσι αυτή πέρασε τέσσερα χρόνια διδάσκοντας υπό το όνομα του Χίλμπερτ. Η εξουσιοδότηση της εγκρίθηκε το 1919, επιτρέποντάς της να αποκτήσει το βαθμό του Privatdozent.
Η Νέτερ παρέμεινε ένα ηγετικό στέλεχος του Τμήματος Μαθηματικών του Γκέτινγκεν μέχρι το 1933. Οι μαθητές της ήταν γνωστοί και ως "αγόρια της Νέτερ". Το 1924, ο Ολλανδός μαθηματικός BL van der Waerden εντάχθηκε στον κύκλο της και σύντομα έγινε ο κορυφαίος εκφραστής των ιδεών της Νέτερ. Το έργο της ήταν η βάση για το δεύτερο τόμο του επιδραστικού βιβλίου του το 1931, Moderne Algebra. Όταν ανέλαβε τη διεύθυνση της ολομέλειας το 1932 στο Διεθνές Συνέδριο των Μαθηματικών στη Ζυρίχη, το αλγεβρικό της δαιμόνιο είχε αναγνωριστεί σε όλο τον κόσμο. Το επόμενο έτος, η κυβέρνηση της ναζιστικής Γερμανίας καθαίρεσε τους Εβραίους από πανεπιστημιακές θέσεις και η Νέτερ μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αναλάβει θέση στο Bryn Mawr College στην Πενσυλβάνια. Το 1935, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για μια ωοθηκική κύστη και, παρά τα σημάδια ανάκαμψης, πέθανε τέσσερις ημέρες αργότερα σε ηλικία 53 ετών.
Το μαθηματικό έργο της Νέτερ έχει χωριστεί σε τρεις «εποχές». Στην πρώτη (1908-1919), συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στις θεωρίες των αλγεβρικών αναλλοίωτων και των αριθμητικών σωμάτων. Το έργο της πάνω στους διαφορικούς αναλλοίωτους του λογισμού των συναρτήσεων, το θεώρημα Νέτερ, έχει χαρακτηριστεί ως «ένα από τα πιο σημαντικά μαθηματικά θεωρήματα που αποδείχθηκε ποτέ στην καθοδήγηση της ανάπτυξης της σύγχρονης φυσικής». Στη δεύτερη εποχή (1920-1926), ξεκίνησε ένα έργο το οποίο «άλλαξε το πρόσωπο της[αφηρημένης] άλγεβρας». Στην κλασική της δημοσίευση Idealtheorie in Ringbereichen (θεωρία των ιδεωδών σε χώρους δακτυλίων, 1921) η Νέτερ ανέπτυξε τη θεωρία των ιδεωδών στους αντιμεταθετικούς δακτυλίους σε ένα ισχυρό εργαλείο με μεγάλο εύρος εφαρμογών. Έκανε κομψή χρήση της συνθήκης ανερχόμενης αλυσίδας, και τα αντικείμενα που την ικανοποιούν ονομάζονται «Noetherian» προς τιμήν της. Στην τρίτη εποχή (1927-1935), δημοσίευσε σημαντικά έργα στην μη μεταθετική άλγεβρα και τους υπερσύμπλοκους αριθμούς και ένωσε τη θεωρία της αναπαράστασης ομάδων με τη θεωρία των συνόλων και των ιδανικών. Εκτός από τις δικές της εκδόσεις, η Νέτερ ήταν γενναιόδωρη με τις ιδέες της και πιστώνεται με πολλές γραμμές της έρευνα που δημοσιεύθηκε από άλλα μαθηματικοί, ακόμη και σε τομείς πολύ διαφορετικούς από το κύριο έργο της, όπως η αλγεβρική τοπολογία.
Βιογραφία
Ο πατέρας της Έμι, ο Μαξ Νέτερ, καταγόταν από οικογένεια εμπόρων στη Γερμανία. Είχε υποστεί παράλυση από την πολιομυελίτιδα όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών. Ανέκτησε και πάλι την κινητικότητα του, αλλά το ένα του πόδι δεν επανήλθε πλήρως. Σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος, του είχε απονεμηθεί διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης το 1868. Μετά από τη διδασκαλία εκεί για επτά χρόνια, πήρε μια θέση στην βαυαρική πόλη του Έρλαγκεν, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την Ίντα Αμαλία Κάουφμαν, κόρη ενός εύπορου εμπόρου. Η συνεισφορά του Μαξ Νέτερ στα μαθηματικά ήταν κυρίως στην αλγεβρική γεωμετρία, ακολουθώντας τα βήματα του Alfred Clebsch. Η πιο γνωστή του δουλειά είναι το θεώρημα Brill-Νoether και το υπόλοιπο, ή το θεώρημα AF + BG, ενώ υπάρχουν διάφορα άλλα θεωρήματα που συνδέονται με αυτό, όπως το θεώρημα του Μαξ Νέτερ.
Η Έμι Νέτερ γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1882 όντας το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά. Το πρώτο της όνομα ήταν "Αμαλία", από το όνομα της μητέρας της και της γιαγιάς της (εκ του πατρός), αλλά σε νεαρή ηλικία άρχισε να χρησιμοποιεί το μεσαίο όνομά της. Ως κορίτσι, ήταν ιδιαίτερα συμπαθής. Δεν ξεχώριζε για τις ακαδημαϊκές της γνώσεις, αλλά για την εξυπνάδα και τη φιλικότητα της. Η Έμι είχε προβλήματα όρασης και τραυλισμού κατά την παιδική ηλικία. Ένας οικογενειακός φίλος διηγήθηκε χρόνια αργότερα μια ιστορία από τα χρόνια που η Έμι ήταν νέα, όπου επέλυσε γρήγορα μια σπαζοκεφαλιά σε παιδικό πάρτι, δείχνοντας το λογικό της δαιμόνιο σε τόσο μικρή ηλικία. Η Έμι ήταν μαθημένη να μαγειρεύει και να καθαρίζει, όπως και τα περισσότερα κορίτσια της εποχής, και επίσης παρακολουθούσε μαθήματα πιάνου. Δεν ακολούθησε καμία από αυτές τις δραστηριότητες με πάθος, αν και λάτρευε να χορεύει.
Είχε τρία μικρότερα αδέρφια. Ο μεγαλύτερος, ο Άλφρεντ, γεννήθηκε το 1883, το 1909 του απονεμήθηκε από το Έρλαγκεν διδακτορικό στη χημεία, αλλά πέθανε εννέα χρόνια αργότερα. Ο Φριτζ Νέτερ, που γεννήθηκε το 1884, έχει μείνει στην ιστορία για τα ακαδημαϊκά επιτεύγματά του: μετά από σπουδές στο Μόναχο απέκτησε φήμη στα εφαρμοσμένα μαθηματικά. Ο νεότερος, Γκούσταβ Ρόμπερτ, γεννήθηκε το 1889. Πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή του, όπως το ότι έπασχε από χρόνια ασθένεια και πέθανε το 1928.
Πανεπιστήμιο του Έρλαγκεν
Η Νέτερ απέκτησε από νωρίς επάρκεια στα Γαλλικά και Αγγλικά.Την άνοιξη του 1900 συμμετείχε στις εξετάσεις για καθηγητές αυτών των γλωσσών και έλαβε πολύ καλή συνολική βαθμολογία. Η απόδοσή της της έδινε την δυνατότητα να διδάξει τις γλώσσες αυτές σε σχολεία που προορίζονταν για κορίτσια, ωστόσο επέλεξε να συνεχίσει τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Έρλαγκεν.
Αυτή ήταν μία αντισυμβατική απόφαση, διότι δύο χρόνια νωρίτερα η Ακαδημαϊκή Σύγκλητος του πανεπιστημίου είχε δηλώσει, ότι το να επιτραπεί η εκπαίδευση και στα δύο φύλα θα "ανέτρεπε όλη την ακαδημαϊκή τάξη". Η Νέτερ ως μία από τις δύο μόλις γυναίκες οι οποίες φοιτούσαν σε ένα πανεπιστήμιο των 986 ατόμων, επιτρεπόταν να παρακολουθεί μόνο τα μαθήματα και όχι να συμμετέχει όπως και οι υπόλοιποι φοιτητές και επιπλέον έπρεπε να ζητήσει την άδεια του κάθε καθηγητή χωριστά στου οποίου τις διαλέξεις επιθυμούσε να παρευρίσκεται. Παρόλα τα εμπόδια, στις 14 Ιουνίου του 1903 κατάφερε να περάσει τις εξετάσεις αποφοίτησης του Realgymnasium στη Νυρεμβέργη.
Κατά τη διάρκεια του χειμερινού εξαμήνου το 1903-1904, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Γκέντινγκεν, παρακολουθώντας διαλέξεις του αστρονόμου Καρλ Σβάρτσιλντ και των μαθηματικών Χέρμαν Μινκόφσκι, Ότο Μπλούμεντχαλ, Felix Klein, και Ντάβιντ Χίλμπερτ. Λίγο αργότερα οι περιορισμοί σχετικά με την συμμετοχή των γυναικών στο πανεπιστήμιο αυτό ακυρώθηκαν.
Η Νέτερ επέστρεψε στο Erlangen.Εκεί επίσημα ξαναμπήκε στο πανεπιστήμιο στις 24 Οκτωβρίου του 1904 και ανακοίνωσε την απόφασή της να επικεντρωθεί αποκλειστικά με τα μαθηματικά. Υπό την επίβλεψη του Πολ Γκόρνταν έγραψε την διατριβή της Über die Bildung des Formensystems der ternären biquadratischen Form (Σε πλήρη συστήματα αμετάβλητων για τριαδικές τεταρτοβάθμιες μορφές, 1907). Αν και είχε καλή αποδοχή, η Νέτερ αργότερα περιέργαψε την διατριβή της ως "αποτυχία".
Για τα επόμενα επτά χρόνια (1908-1915) δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Μαθηματικού Ινστιτούτου του Έρλαγκεν χωρίς αμοιβή, μερικές φορές αντικαθιστώντας τον πατέρα της όταν ήταν πολύ άρρωστος για να διδάξει. Το 1910 και το 1911 δημοσίευσε μια επέκταση της διπλωματικής εργασίας της από τρεις μεταβλητές σε n μεταβλητές.
Ο Gordan αποσύρθηκε την άνοιξη του 1910, αλλά συνέχισε να διδάσκει κατά καιρούς με τον διάδοχό του Έρχαρντ Σμιτ, ο οποίος αποχώρησε λίγο αργότερα για μια θέση στο Βρότσλαβ. Ο Γκόρνταν αποσύρθηκε από τη διδασκαλία πλήρως το 1911 με την άφιξη του διαδόχου του Schmidt Ερνστ Φίσερ, και πέθανε το Δεκέμβριο του 1912.
Σύμφωνα με τον Hermann Weyl, ο Fischer είχε σημαντική επιρροή στην Νέτερ, ιδίως με την εισαγωγή της στο έργο του David Hilbert. Το 1913-1916 η Νέτερ δημοσιεύει πολλά άρθρα επεκτείνοντας και την εφαρμόζοντας τις μεθόδους του Hilbert για τα μαθηματικά αντικείμενα, όπως πεδία των πραγματικών συναρτήσεων και αμετάβλητες των πεπερασμένων συνόλων. Αυτή η φάση σηματοδοτεί την έναρξη της εμπλοκής της με την αφηρημένη άλγεβρα, το πεδίο των μαθηματικών στο οποίο θα συνεισέφερε πρωτοποριακά.
Πανεπιστήμιο του Göttingen
Την άνοιξη του 1915, η Νέτερ κλήθηκε να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν από τον David Hilbert και Felix Klein. Η προσπάθειά τους να την προσλάβουν, όμως, είχε αποκλειστεί από τους φιλολόγους και ιστορικούς της φιλοσοφικής σχολής: οι γυναίκες, επέμεναν, δεν θα έπρεπε να γίνουν «privatdozent» (λέκτορας?). Ένα μέλος της σχολής διαμαρτυρήθηκε: «Τι θα σκεφτούν οι στρατιώτες μας όταν επιστρέψουν στο πανεπιστήμιο και να δουν ότι είναι υποχρεωμένοι να μάθουν υπό την διδασκαλία μιας γυναίκας;». Ο Hilbert απάντησε με αγανάκτηση, δηλώνοντας, «δεν βλέπω ότι το φύλο του υποψηφίου αποτελεί επιχείρημα κατά της εισδοχής της ως «privatdozent». Εξάλλου, είμαστε ένα πανεπιστήμιο, όχι ένα μπάνιο».
Η Νέτερ έφυγε για το Γκέτινγκεν τέλη Απριλίου. Δύο εβδομάδες αργότερα η μητέρα της πέθανε ξαφνικά στο Erlangen. Είχε προηγουμένως λάβει ιατρική φροντίδα για μια πάθηση των ματιών, αλλά το είδος της θεραπείας και η επίδραση στο θάνατό της τελικά είναι άγνωστη. Περίπου την ίδια περίοδο ο πατέρας της Νέτερ αποσύρθηκε και ο αδελφός της εντάχθηκε στο γερμανικό στρατό για να υπηρετήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Επέστρεψε στο Erlangen για αρκετές εβδομάδες, κυρίως για να φροντίσει τον ηλικιωμένο πατέρα της.
Κατά τα πρώτα χρόνια της διδασκαλίας της στο Γκέτινγκεν δεν είχε επίσημη θέση και δεν πληρωνόταν. Η οικογένειά της πλήρωνε για τη διαμονή της εκεί και υποστήριζε το ακαδημαϊκό έργο της. Οι διαλέξεις της συχνά διαφημιζόνταν υπό το όνομα του Hilbert, και η Νέτερ θα παρείχε "βοήθεια".
Λίγο μετά την άφιξή της στο Γκέτινγκεν, ωστόσο, επέδειξε τις δυνατότητές της αποδεικνύοντας ένα θεώρημα που είναι τώρα γνωστό ως θεώρημα Νέτερ, το οποίο δείχνει ότι ένας νόμος διατήρησης συνδέεται με οποιαδήποτε διαφορίσιμη συμμετρία ενός φυσικού συστήματος. Οι Αμερικανοί φυσικοί Leon M. Lederman και Christopher T. Hill υποστηρίζουν στο βιβλίο τους «Συμμετρία και το όμορφο Σύμπαν» ότι το θεώρημα της Νέτερ είναι «σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά μαθηματικά θεωρήματα που αποδείχθηκαν ποτέ στην καθοδήγηση της ανάπτυξης της σύγχρονης φυσικής, ενδεχομένως στο ίδιο επίπεδο με το Πυθαγόρειο θεώρημα».
Όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, η Γερμανική Επανάσταση του 1918-1919 έφερε μια σημαντική αλλαγή στην κοινωνική συμπεριφορά, καθώς και στα δικαιώματα των γυναικών. Το 1919 το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν επέτρεψε στην Νέτερ να προχωρήσει με την υφηγεσία της (υποψήφια για μονιμότητα). Η προφορική εξέταση της πραγματοποιήθηκε τέλη Μαΐου, και παρέδωσε με επιτυχία τη διάλεξη για την υφηγεσία της τον Ιούνιο.
Τρία χρόνια αργότερα, έλαβε μια επιστολή από τον Πρώσο Υπουργό Επιστήμης, Τέχνης και Δημόσιας Εκπαίδευσης, στην οποία της απονέμει τον τίτλο της «nicht beamteter ausserordentlicher professor» (μια μη-μόνιμη καθηγήτρια με περιορισμένα εσωτερικά διοικητικά δικαιώματα και καθήκοντα). Αυτό ήταν μια άνευ αποδοχών "έκτακτη" θέση καθηγήτριας και όχι η υψηλότερη θέση «συνηθισμένου» καθηγητή, η οποία ήταν μια θέση δημοσίου. Παρά το γεγονός ότι αναγνώρισε τη σημασία του έργου της, η θέση της εξακολουθούσε να μην της παρέχει μισθό. Η Νέτερ δεν πληρώθηκε για τις διαλέξεις της μέχρι που πήρε τη θέση της «Lehrbeauftragte für Algebra» ένα χρόνο αργότερα.
Δημιουργική εργασία στην αφηρημένη άλγεβρα
Αν και το θεώρημα της Νέτερ είχε μια βαθιά επίδραση στη φυσική, μεταξύ των μαθηματικών είναι καλύτερα ενθυμούμενη για τη δημιουργική συμβολή της στην αφηρημένη άλγεβρα. Όπως ο Nathan Jacobson λέει στην Εισαγωγή του στο «Noether's Collected Papers»,
Η πρωτοποριακή εργασία της Νέτερ στην άλγεβρα ξεκίνησε το 1920. Σε συνεργασία με τον W. Schmeidler, έκαναν μια δημοσίευση για τη θεωρία των ιδεωδών στην οποία ορίζουν τα αριστερά και δεξιά ιδεώδη σε ένα δακτύλιο. Το επόμενο έτος που έκανε μια δημοσίευση-ορόσημο που ονομάζεται «Idealtheorie στο Ringbereichen», αναλύοντας αύξουσες αλυσιδωτές καταστάσεις σε σχέση με τα ιδεώδη. Ο καταξιωμένος αλγεβριστής Irving Kaplansky αποκάλεσε αυτό το έργο "επαναστατικό". Η δημοσίευση αυτή έδωσε αφορμή για τον όρο Ναιτεριστικόςδακτύλιος (Noetherian ring), και πολλά άλλα μαθηματικά αντικείμενα που ονομάζονται Ναιτεριστικά.
Το 1924 ένας νεαρός Ολλανδός μαθηματικός, ο B.L. van der Waerden, πήγε στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. Αμέσως άρχισε να συνεργάζεται με την Νέτερ, η οποία παρείχε πολύτιμες μεθόδους ως προς την αφηρημένη σύλληψη. Ο Van der Waerden αργότερα είπε ότι η πρωτοτυπία της ήταν «απόλυτη πέρα από κάθε σύγκριση». Το 1931 δημοσίευσε το «Moderne Algebra», ένα κεντρικό κείμενο στον τομέα. Ο δεύτερος τόμος του δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό μέρος της εργασίας της Νέτερ. Αν και η Έμι Νέτερ δεν επιδιώκει αναγνώριση, ο BL van der Waerden περιλαμβάνει ως σημείωση στην έβδομη έκδοση «βασισμένο εν μέρει σε διαλέξεις των Ε. Artin και E. Noether». Μερικές φορές είχε επιτρέψει τους συναδέλφους και τους μαθητές να λάβουν πίστωση για τις ιδέες της, βοηθώντας τους να αναπτύξουν τη σταδιοδρομία τους σε βάρος της δικιάς της.
Η επίσκεψη του Van der Waerden ήταν μέρος μιας συγκλήτου μαθηματικών από όλο τον κόσμο στο Γκέτινγκεν, η οποία έγινε ένα σημαντικό κέντρο της μαθηματικής και φυσικής έρευνας. Την περίοδο 1926-1930 ο Ρώσσος τοπολογιστής Pavel Alexandrov δίδασκε στο πανεπιστήμιο και γρήγορα έγινε καλός φίλος με την Νέτερ. Ξεκίνησε να αναφέρεται σε αυτήν ως “der Noether”, χρησιμοποιώντας το αρσενικό άρθρο στα Γερμανικά για να δείξει το σεβασμό του. Η Νέτερ προσπάθησε να μεριμνήσει για αυτόν να λάβει θέση στο Γκέτινγκεν ως τακτικός καθηγητής, αλλά κατάφερε μόνο να τον βοηθήσει να εξασφαλίσει μια υποτροφία από το Ίδρυμα Ροκφέλερ. Συναντιώνταν τακτικά και απολάμβαναν τις συζητήσεις σχετικά με τις διασταυρώσεις άλγεβρας και τοπολογίας. Το 1935 στο κείμενο του μνημόσυνου της ο Alexandrov ονόμασε την Έμι Νέτερ ως "η μεγαλύτερη γυναίκα μαθηματικός όλων των εποχών".
Διαλέξεις και φοιτητές
Στο Γκέτινγκεν, η Νέτερ επιτηρεί έναν μεγάλο αριθμό υποψήφιων διδακτόρων. Η πρώτη της ήταν η Γκρέτε Χέρμαν, η οποία υπερασπίστηκε τη διατριβή της το Φεβρουάριο του 1925. Αργότερα μίλησε ευλαβικά ως προς αυτήν αναφέροντας την ως "η μητέρα της διατριβής της». Η Νέτερ επιτήρησε επίσης τον Μαξ Ντόιρινγκ, ο οποίος διακρίθηκε ως προπτυχιακός φοιτητής και στη συνέχεια συνέβαλε σημαντικά στον τομέα της αριθμητικής γεωμετρίας, τον Hans Fitting, γνωστό για το θεώρημα του Fitting (Fitting's theorem) και to Λήμμα του Fitting (Fitting lemma), και τον Zeng Jiongzhi (γνωστός ως "Chiungtze C. Tsen" στο αγγλικά), ο οποίος απέδειξε το θεώρημα Tsen (Tsen's Theorem). Συνεργάστηκε επίσης στενά με τον Wolfgang Krull, που προώθησε σε μεγάλο βαθμό την αντιμεταθετική άλγεβρα με την «Hauptidealsatz» και τη θεωρία διάστασης του για αντιμεταθετικούς δακτυλίους.
Εκτός από τις μαθηματικές γνώσεις της, η Νέτερ είχε τον σεβασμό των υπολοίπων για την υπόληψη της ως προς τους άλλους. Αν και μερικές φορές εκφραζόταν με αγένεια προς εκείνους που διαφωνούσαν μαζί της, κέρδισε μια φήμη για τη συνεχή εξυπηρετικότητα και υπομονετική καθοδήγηση των νέων φοιτητών. Η αφοσίωσή της στην μαθηματική ακρίβεια προκάλεσε ένα συνάδελφο να την αποκαλέσει «μια σοβαρή κριτικό», αλλά συνδύαζε αυτό το αίτημα για ακρίβεια με μια αισιόδοξη και ελπιδοφόρα στάση. ‘Ένας συνάδελφος την περιέγραψε αργότερα με αυτόν τον τρόπο:. «Καθόλου εγωιστικός χαρακτήρας και χωρίς ματαιοδοξία, ποτέ δεν ισχυρίστηκε τίποτα για τον εαυτό της, αλλά προώθησε τα έργα των μαθητών της πάνω απ’όλα».
Η λιτή ζωή της στην αρχή ήταν λόγω του ότι αρνήθηκε αμοιβή για το έργο της. Ωστόσο, ακόμη και άρχισε να την πληρώνεται ένα μικρό μισθό από το πανεπιστήμιο το 1923, συνέχισε να ζει μια απλή και ταπεινή ζωή. Πληρώθηκε πιο γενναιόδωρα αργότερα στη ζωή της, αλλά άφησε το ήμισυ του μισθού της ως κληρονομιά στον ανιψιό της, Gottfried E. Noether.
Κυρίως αδιάφορη για την εμφάνιση και τους τρόπους της, η Νέτερ επικεντρώθηκε στις μελέτες της και απέκλεισε τον ρομαντισμό και τη μόδα. Μια διακεκριμένη αλγεβρίστρια, η Olga Taussky-Todd περιγράφει ένα γεύμα, στη διάρκεια του οποίου η Νέτερ πλήρως απορροφημένη σε μια μαθηματική συζήτηση, «εκφραζόταν με άγριο τρόπο» καθώς έτρωγε και «της έπεφτε το φαγητό συνεχώς και το σκούπιζε από το φόρεμά της, εντελώς ατάραχη». Φοιτητές ο οποίοι ήταν προσεκτικοί με την εμφάνιση μαζεύονταν από φόβο καθώς η ίδια έπαιρνε το μαντήλι από την μπλούζα της και αγνοούσε το αυξανόμενο ανακάτεμα των μαλλιών της κατά τη διάρκεια των διαλέξεων. Δύο μαθήτριες την πλησίασε μία φορά κατά τη διάρκεια του διαλείμματος ενός δίωρου μαθήματος για να εκφράσουν την ανησυχία τους, αλλά δεν ήταν σε θέση να σπάσουν την ενεργητική μαθηματική συζήτηση που είχε με άλλους μαθητές.
Σύμφωνα με τη νεκρολογία του Van der Waerden για την Έμι Νέτερ, δεν ακολουθούσε ένα πλάνο για τις διαλέξεις της, πράγμα το οποίο απογοήτευε μερικούς μαθητές. Αντ 'αυτού, χρησιμοποιούσε τις διαλέξεις της ως αυθόρμητες ώρες συζήτησης με τους μαθητές της για να σκέφτεται και να διευκρινίζει σημαντικά μαθηματικά προβλήματα της τότε εποχής. Μερικά από τα πιο σημαντικά αποτελέσματα της αναπτύχθηκαν σε αυτές τις διαλέξεις, καθώς και οι σημειώσεις από τις διαλέξεις των μαθητών της αποτέλεσε τη βάση για πολλά σημαντικά βιβλία, όπως αυτά των Van der Waerden και Deuring.
Αρκετοί από τους συναδέλφους της παρακολούθησαν διαλέξεις της, και επέτρεψε κάποιες από τις ιδέες της, όπως το εξωτερικό γινόμενο («verschränktes Produkt» στα γερμανικά) της προσεταιριστικής άλγεβρας, να δημοσιευτούν από άλλους. Η Νέτερ είχε διδάξει τουλάχιστον πέντε εξαμηνιαία μαθήματα στο Γκέτινγκεν:
Χειμώνας 1924/25: Gruppentheorie und hyperkomplexe Zahlen (Group Theory and Hypercomplex Numbers)
Χειμώνας 1927/28: Hyperkomplexe Grössen und Darstellungstheorie (Hypercomplex Quantities and Representation Theory)
Καλοκαίρι 1928: Nichtkommutative Algebra (Noncommutative Algebra)
Καλοκαίρι 1929: Nichtkommutative Arithmetik (Noncommutative Arithmetic)
Χειμώνας 1929/30: Algebra der hyperkomplexen Grössen (Algebra of Hypercomplex Quantities).
Τα μαθήματα αυτά συχνά προηγήθηκαν σημαντικών δημοσιεύσεων σε αυτούς τους τομείς.
Η Νέτερ μιλούσε γρήγορα- γεγονός που αντικατοπτρίζει την ταχύτητα της σκέψης της, πολλοί έλεγαν-και απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση από τους μαθητές της. Οι μαθητές που δεν τους άρεσε το στυλ της συχνά αισθανόταν αποξενωμένοι. Μερικοί μαθητές θεωρούν ότι βασιζόταν υπερβολικά σε αυθόρμητες συζητήσεις. Πιο αφοσιωμένοι μαθητές της όμως απολάμβαναν τον ενθουσιασμό με τον οποίο προσέγγιζε τα μαθηματικά, ειδικά επειδή οι διαλέξεις τις συχνά βασιζόταν σε προηγούμενες εργασίες που είχαν κάνει μαζί.
Ανέπτυξε ένα στενό κύκλο συναδέλφων και φοιτητών οι οποίοι σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο και απέκλεισε τους άλλους. «Εξωτερικοί επισκέπτες» των διαλέξεων της Νέτερ συνήθως έμεναν μόνο 30 λεπτά στην αίθουσα πριν από αναχωρήσουν απογοητευμένοι ή συγχυσμένοι. Ένας τακτικός μαθητής είχε πει σε μία τέτοια περίπτωση: «Ο εχθρός ηττήθηκε- έχει φύγει».
Η Νέτερ έδειχνε αφοσίωση στο αντικείμενό της και τους μαθητές της πέραν της ακαδημαϊκής ημέρας. Κάποτε, όταν το κτίριο έκλεισε για μια αργία, συγκέντρωσε την τάξη έξω στα σκαλιά, τους οδήγησε μέσα στο δάσος, και δίδαξε σε ένα τοπικό καφέ. Αργότερα, αφού είχε απορριφθεί από το Τρίτο Ράιχ, προσκάλεσε τους μαθητές στο σπίτι της για να συζητήσουν τα μελλοντικά τους σχέδια και μαθηματικές έννοιες.
Μόσχα
Το χειμώνα του 1928-1929 η Νέτερ δέχτηκε μια πρόσκληση για το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, όπου συνεργάστηκε με τον P.S. Alexandrov. Εκτός από την συνέχιση της έρευνάς της, δίδαξε μαθήματα αφηρημένης άλγεβρας και αλγεβρικής γεωμετρίας. Εργάστηκε με τους τοπολογιστές Lev Pontryagin και Nikolai Chebotaryov, οι οποίος αργότερα επικρότησαν τη συνεισφορά της στην ανάπτυξη της θεωρίας Γκαλουά.
Παρά το γεγονός ότι η πολιτική δεν ήταν κεντρικής σημασίας για τη ζωή της, η Νέτερ ανέπτυξε έντονο ενδιαφέρον για τα πολιτικά ζητήματα και σύμφωνα με τον Alexandrov, έδειξε σημαντική υποστήριξη στη Ρωσική Επανάσταση (1917). Ήταν ιδιαίτερα ευτυχής όταν είδε σοβιετική ανάπτυξη στους τομείς της επιστήμης και των μαθηματικών, το οποίο θεωρεί ενδεικτικό των νέων ευκαιριών που έγιναν δυνατές από το έργο των Μπολσεβίκων. Η στάση της αυτή προκάλεσε προβλήματα στη Γερμανία, με αποκορύφωμα την έξωση της από ένα ξενοδοχείο, αφού οι «ηγέτες» των φοιτητών παραπονέθηκαν ότι ζουν με «μια Μαρξιστικο-Εβραία».
Η Νέτερ προγραμμάτισε να επιστρέψει στη Μόσχα, μια προσπάθεια που υποστήριξε ο Alexandrov. Αφού έφυγε από τη Γερμανία το 1933, προσπάθησε να την βοηθήσει να αποκτήσουν μια θέση στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας από το Σοβιετικό Υπουργείο Παιδείας. Αν και αυτή η προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής, επικοινωνούσαν συχνά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, και το 1935 έκανε σχέδια για την επιστροφή της στη Σοβιετική Ένωση. [62] Εν τω μεταξύ, ο αδελφός της Φρίτζ Νέτερ δέχτηκε μια θέση στο Ινστιτούτο Έρευνας για τα Μαθηματικά και Μηχανική στο Τομσκ, στη Σιβηρία της Ρωσίας, αφού έχασε τη δουλειά του στη Γερμανία.
Αναγνώριση
Το 1932 η Έμι Νέτερ και ο Emil Artin έλαβαν το βραβείο Ackermann-Teubner για τη συμβολή τους στα μαθηματικά. Το βραβείο ήταν χρηματική ανταμοιβή των 500 μάρκων του Ράιχ και θεωρήθηκε ως μια αναμενόμενη επίσημη αναγνώριση του σημαντικού έργου της στον τομέα αυτό. Παρ 'όλα αυτά, οι συνάδελφοί της εξέφρασαν την απογοήτευσή τους για το γεγονός ότι δεν εξελέγη στο Göttingen Gesellschaft der Wissenschaften (ακαδημία των επιστημών) και ποτέ δεν προήχθη στη θέση του Ordentlicher Professor (καθηγητής). [31]
Οι συνάδελφοι της Νέτερ γιόρτασαν τα πεντηκοστά της γενέθλια της το 1932, σε παραδοσιακό στυλ μαθηματικών. Ο Helmut Hasse αφιέρωσε ένα άρθρο σε αυτήν στο Mathematische Annalen, όπου ο ίδιος επιβεβαίωσε την υποψία της ότι ορισμένες πτυχές της μη-αντιμεταθετικής άλγεβρας είναι απλούστερες από ό,τι εκείνες της αντιμεταθετικής άλγεβρας, αποδεικνύοντας έναν μη-αντιμεταθετικό νόμο της αμοιβαιότητας. Αυτό την ικανοποίησε πάρα πολύ. Επίσης, της έστειλε ένα μαθηματικό αίνιγμα, το «mμν-αίνιγμα των συλλαβών», το οποίο έλυσε αμέσως. Το αίνιγμα έχει χαθεί.
Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η Νέτερ εκφώνησε μεγάλη διάλεξη (Vortrag großer) με θέμα «Υπερσύνθετα συστήματα σε σχέση με την αντιμεταθετική άλγεβρα και τη θεωρία αριθμών" στο Διεθνές Συνέδριο των Μαθηματικών στη Ζυρίχη. Το συνέδριο παρακολούθησαν 800 άτομα, μεταξύ αυτών και οι συνάδελφοι της Νέτερ Hermann Weyl, Edmund Landau και Wolfgang Krull. Υπήρχαν 420 επίσημες συμμετοχές και 21 παρουσιάσεις. Προφανώς, η εξέχουσα θέση της Νέτερ ήταν μια αναγνώριση της σημασίας της συνεισφοράς της στα μαθηματικά. Το συνέδριο του 1932 περιγράφεται ως η μεγάλη στιγμή της καριέρας της.
Απέλαση από Göttingen
Όταν ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε ο γερμανός καγκελάριος του Ράιχ τον Ιανουάριο του 1933, η ναζιστική δραστηριότητα σε όλη τη χώρα αυξήθηκε δραματικά. Στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν της Γερμανίας ο Φοιτητικός Σύλλογος οδήγησε την επίθεση στο "αντι-γερμανικό πνεύμα» που αποδιδόταν στους Εβραίους και βοηθήθηκε από έναν λέκτορα με το όνομαWerner Weber, έναν πρώην φοιτητή της Έμι Νέτερ. Οι αντισημιτικές συμπεριφορές δημιούργησαν ένα κλίμα εχθρικό ως προς τους εβραίους καθηγητές. Ένας νεαρός διαδηλωτής φέρεται να ζήτησε: "Άριοι μαθητές θέλουν Άρια μαθηματικά και όχι εβραϊκά μαθηματικά».
Μία από τις πρώτες ενέργειες της διοίκησης του Χίτλερ ήταν ο Νόμος για την Αποκατάσταση του Επαγγελματικού Δημόσιου Τομέα που απομάκρυνε Εβραίους και πολιτικά ύποπτους δημόσιους υπαλλήλους (συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημιακών καθηγητών) από τις δουλειές τους αν δεν είχαν «αποδείξει την πίστη τους στη Γερμανία» με επίδοση στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Απρίλιο του 1933 η Νέτερ έλαβε ειδοποίηση από το Πρωσικό Υπουργείο Επιστημών, Τεχνών, και Δημόσιας Εκπαίδευσης που έγραφε: "Βάσει της παραγράφου 3 του Υπαλληλικού Κώδικα, της 7ης Απριλίου 1933 με την παρούσα επιστολή σου αφαιρώ το δικαίωμα να διδάσκεις στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν.» Αρκετοί από τους συναδέλφους της Νέτερ, συμπεριλαμβανομένων των Max Born και Richard Courant, είχαν επίσης τις ανακληθεί από τις θέσεις τους. Η Νέτερ αποδέχθηκε την απόφαση ήρεμα, παρέχοντας υποστήριξη στους άλλους κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης χρόνου. Ο Hermann Weyl αργότερα έγραψε ότι «Το θάρρος της Έμι Νέτερ, η ειλικρίνεια, η αδιαφορία για την δική της μοίρα, το συμφιλιωτικό πνεύμα της-ήταν στη μέση του μίσους και της μιζέριας, της απόγνωσης και της θλίψης που μας περιβάλλει, μια ηθική παρηγοριά». Τυπικά, η Νέτερ παρέμεινε επικεντρωμένη στα μαθηματικά, συγκεντρώνοντας μαθητές στο διαμέρισμά της για να συζητήσουν θεωρία κλάσης σωμάτων. Όταν ένας από τους μαθητές της εμφανίστηκε με τη στολή της ναζιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης Sturmabteilung (SA), δεν έδειξε κανένα σημάδι ταραχής και, σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμη και γέλασε γι 'αυτό αργότερα.
Bryn Mawr
Όπως δεκάδες πρoσφάτως άνεργοι καθηγητές άρχισαν να ψάχνουν για θέσεις εκτός της Γερμανίας, οι συνάδελφοί τους στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να παράσχουν βοήθεια και ευκαιρίες απασχόλησης σε αυτούς. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Hermann Weyl είχαν διοριστεί στο Institute for Advanced Study στο Πρίνστον, ενώ άλλοι προσπάθησαν να βρουν έναν χορηγό για νόμιμη μετανάστευση. Η Νέτερ ήρθε σε επαφή με τους εκπροσώπους των δύο εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, το Bryn Mawr College στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Somerville College στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία. Μετά από μια σειρά από διαπραγματεύσεων με το Ίδρυμα Ροκφέλερ, μια επιχορήγηση στο Bryn Mawr εγκρίθηκε για τη Νέτερ και πήρε μια θέση εκεί, αρχής γενομένης στο τέλος του 1933.
Στο Bryn Mawr η Νέτερ συνάντησε την Anna Wheeler, η οποία είχε σπουδάσει στο Γκέτινγκεν, λίγο πριν η Νέτερ φτάσει εκεί. Μια άλλη πηγή στήριξης στο κολέγιο ήταν ο πρώην πρόεδρος του Bryn Mawr, ο Marion Edwards Park, ο οποίος κάλεσε με ενθουσιασμό τους μαθηματικούς της περιοχής για να «δούμε την Δρ. Νέτερ σε δράση!" Η Νέτερ και μια μικρή ομάδα μαθητών δούλεψε γρήγορα μέσω του βιβλίου του Van der Waerden «Moderne Algebra I» και σε τμήματα της «Theorie der Erich Hecke» του του Erich Hecke (θεωρία των αλγεβρικών αριθμών, 1908).
Το 1934, η Νέτερ άρχισε να δίνει διαλέξεις στο Institute for Advanced Study στο Πρίνστον κατόπιν πρόσκλησης του Abraham Flexner και Oswald Veblen. Έχει επίσης συνεργαστεί και επιτηρήσει με τον Abraham Albert και Harry Vandiver. Εντούτοις, παρατήρησε σχετικά με το Πανεπιστήμιο του Princeton ότι δεν ήταν ευπρόσδεκτη στο «πανεπιστήμιο των ανδρών, όπου η τίποτα γυναικείο δεν γίνεται δεκτό».
Η διαμονή της στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ευχάριστη, περιβαλλόμενη από υποστηρικτικούς συναδέλφους και απορροφημένη στα αγαπημένα θέματά της. Το καλοκαίρι του 1934 σύντομα επέστρεψε στη Γερμανία για να δεί τον Emil Artin Fritz και τον αδελφό της πριν φύγει για Τομσκ. Παρά το γεγονός ότι πολλοί από τους πρώην συναδέλφους της είχαν αναγκαστεί να φύγουν από τα πανεπιστήμια, ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει τη βιβλιοθήκη ως μια «ξένη μαθήτρια».
Θάνατος
Τον Απρίλιο του 1935 οι γιατροί ανακάλυψαν έναν όγκο στη λεκάνη της Νέτερ. Ανήσυχοι για τις επιπλοκές από τη χειρουργική επέμβαση, προτείνουν δύο ημέρες ξεκούραση στο κρεβάτι πρώτα. Κατά την επέμβαση βρήκαν μια ωοθηκική κύστη «στο μέγεθος ενός μεγάλου πεπονιού». Δύο μικρότεροι, καλοήθεις όγκοι στη μήτρα της εμφανίστηκαν και δεν αφαιρέθηκαν για να αποφευχθούν περαιτέρω χειρουργικές επεμβάσεις. Για τρεις μέρες φαινόταν να αναρρώνει κανονικά, και ανέρρωσε γρήγορα από την κατάρρευση του κυκλοφορικού στην τέταρτη. Στις 14 Απριλίου έπεσε αναίσθητη, η θερμοκρασία της αυξήθηκε σε 109 °F (42.8 °C), και πέθανε. «[I]t δεν είναι εύκολο να πούμε τι είχε συμβεί στη Δρ Νέτερ», ένας από τους γιατρούς έγραψε. «Είναι πιθανό ότι υπήρχε κάποια μορφή ασυνήθιστης λοιμογόνου μόλυνσης, η οποία χτύπησε τη βάση του εγκεφάλου, όπου τα κέντρα θερμότητας βρίσκονται».
Λίγες ημέρες μετά το θάνατο της Νέτερ, οι φίλοι της και συνεργάτες στο Bryn Mawr πραγματοποίησαν ένα μικρό μνημόσυνο στο σπίτι του College President Park. Ο Hermann Weyl και ο Richard Brauer ταξίδεψαν από το Πρίνστον και μίλησαν με τους Wheeler και Taussky για τη συνάδελφό τους και αναχώρησαν. Τους μήνες που ακολούθησαν γραπτά αφιερώματα άρχισαν να εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο: Ο Albert Einstein με τους Van der Waerden, Weyl, και Pavel Alexandrov τήρησαν τα σέβη τους. Το σώμα της αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της θάφτηκαν κάτω από τη διάβαση πεζών γύρω από τα μοναστήρια της M. Carey Thomas Library στο Bryn Mawr.
Συνεισφορά στα μαθηματικά και τη φυσική
Πρώτα απ 'όλα η Νέτερ τιμάται από τους μαθηματικούς ως αλγεβρίστρια και για την συνεισφορά της στην τοπολογία. Οι φυσικοί την εκτιμούν περισσότερο για το διάσημο θεώρημα της, λόγω της εκτεταμένης συνέπειάς στη Θεωρητική Φυσική και τα δυναμικά συστήματα. Έδειξε μια οξεία τάση για την αφηρημένη σκέψη, η οποία της επέτρεψε να προσεγγίσει τα προβλήματα των μαθηματικών σε καινούργιους και πρωτότυπους τρόπους Ο φίλος της και ο συνάδελφός Hermann Weyl περιγράφει την επιστημονική παραγωγή της σε τρεις εποχές:
Στη πρώτη εποχή (1907–19), η Νέτερ ασχολήθηκε πρωτίστως με διαφορικούς και αλγεβρικούς invariants, αρχίζοντας με την διατριβή της υπό του Paul Gordan. Οι μαθηματικοί ορίζοντες της διευρύνθηκαν και το έργο της έγινε πιο γενικό και αφηρημένο, αφού έγινε γνώστης του έργο του David Hilbert, μέσω στενής συνεργασίας με τον αντικαταστάτη του Gordan, Ernst Sigismund Fischer. Αφού μετακόμισε στο Γκέτιγκεν το 1915, παρήγαγε την δημιουργική της εργασία της στη φυσική, τα δύο θεωρήματα της Νέτερ.
Στη δεύτερη εποχή (1920–26), η Νέτερ αφιέρωσε τον χρόνο της στην εξέλιξη της θεωρίας των μαθηματικών δακτυλίων.
Στη τρίτη εποχή (1927–35), η Νέτερ συγκεντρώθηκε στη μη-αντιμεταθετική άλγεβρα, στους γραμμικούς μετασχηματισμούς και commutative number fields.
Ιστορικό πλαίσιο
Τον αιώνα από το 1832 ως τον θάνατο της Νέτερ το 1935,ο τομέας των μαθηματικών-ειδική άλγεβρα-υποβλήθηκε μια βαθιά επανάσταση,της οποίας ο απόηχος είναι ακόμη αισθητός.Μαθηματικοί των προηγούμενων αιώνων είχαν δουλέψει πάνω σε πρακτικές μεθόδους για την επίλυση συκρεκριμένων τύπων εξισώσεων,π.χ.τριτοβάθμιων,τεταρτοβάθμιων και πεμπτοβάθμιων εξισώσεων,όπως επίσης και στο σχετικό πρόβλημα κατασκευής κανονικών πολυγώνων με κανόνα και διαβήτη.Ξεκινώντας με την απόδειξη του Καρλ Φρίντριχ Γκάους το 1832,σύμφωνα με την οποία πρώτοι αριθμοί όπως το 5 μπορούν να παραγοντοποιηθούν σε Γκαουσιανούς ακεραίους, την εισαγωγή του Εβαρίστ Γκαλουά στις ομάδες μεταθέσεων το 1832(αν και λογο του θανάτου του τα χαρτιά του δημοσιεύθηκαν μόλις το 1846 από τον Liouville),η ανακάλυψη του William Rowan Hamilton των τεταρτυόνυμων το 1843 και ο πιό σύγχρονος ορισμός του Arthur Cayley πάνω στις ομάδες το 1854,η έρευνα στράφηκε προς τον καθορισμό των ιδιοτήτων των όλο και πιο αφηρημένων συστημάτων που ορίζονται από όλο και πιο καθολικούς κανόνες.Οι πιο σημαντικές συνεισφορές της Νέτερ στα μαθηματικά,ήταν για την ανάπτυξη του νέου αυτού τομέα,της αφηρημένης άλγεβρας.
Αφηρημένη άλγεβρα και εννοιολογικά μαθηματικά (begriffliche Mathematik)
Δύο από τα πιο βασικά αντικείμενα στην αφηρημένη άλγεβρα είναι οι ομάδες και οι δακτύλιοι.
Μια ομάδα αποτελείται από ένα σύνολο στοιχείων και μία πράξη, η οποία συνδυάζει ένα πρώτο και ένα δεύτερο στοιχείο και επιστρέφει ένα τρίτο. Η πράξη πρέπει να πληροί ορισμένους περιορισμούς για να ορίσει μια ομάδα: Πρέπει να είναι κλειστή (όταν εφαρμόζεται σε κάθε ζεύγος στοιχείων του συνόλου, το παραγόμενο στοιχείο πρέπει επίσης να είναι ένα μέλος αυτού του συνόλου), πρέπει να είναι προσεταιριστική, πρέπει να υπάρχει ένα ουδέτερο στοιχείο (ένα στοιχείο το οποίο, όταν συνδυάζεται με ένα άλλο στοιχείο χρησιμοποιώντας την πράξη, δίνει αποτέλεσμα το αρχικό στοιχείο, όπως όταν προσθέσεις το μηδέν σε έναν αριθμό ή πολλαπλασιάσεις με τη μονάδα) και για κάθε στοιχείο πρέπει να υπάρχει ένα αντίστροφο στοιχείο.
Ένας δακτύλιος από την άλλη, περιλαμβάνει ένα σύνολο από στοιχεία, αλλά τώρα έχει δύο πράξεις. Η πρώτη πράξη πρέπει να κάνει το σύνολο μια ομάδα, και η δεύτερη πράξη να είναι προσεταιριστική και επιμεριστική σε σχέση με την πρώτη πράξη. Μπορεί να είναι και αντιμεταθετική: Αυτό σημαίνει ότι το αποτέλεσμα της εφαρμογής της πράξης από ένα πρώτο σε ένα δεύτερο στοιχείο είναι το ίδιο με το αποτέλεσμα της πράξης από το δεύτερο στο πρώτο-η σειρά των στοιχείων δεν έχει σημασία. Αν κάθε μη μηδενικό στοιχείο έχει ένα πολλαπλασιαστικό αντίστροφο (ένα στοιχείο Χ τέτοιο ώστε ax = xa = 1), ο δακτύλιος ονομάζεται δακτύλιος με διαίρεση. Ένα σώμα ορίζεται ως ένας αντιμεταθετικός δακτύλιος διαίρεση.
Οι ομάδες μελετούνται συχνά μέσω των αντιπροσώπων τους. Στην γενικότερη μορφή τους, αυτοί αποτελούνται από μια επιλογή της ομάδας, ενός συνόλου, και την δράση της ομάδας στο σύνολο, δηλαδή, μια πράξη η οποία λαμβάνει ένα στοιχείο της ομάδας και ένα στοιχείο του συνόλου και επιστρέφει ένα στοιχείο του συνόλου. Τις περισσότερες φορές, το σύνολο είναι ένας διανυσματικός χώρος, και η ομάδα αντιπροσωπεύει τις συμμετρίες του διανυσματικού χώρου. Για παράδειγμα, υπάρχει μια ομάδα η οποία αντιπροσωπεύει τις σταθερές περιστροφές του χώρου. Αυτό είναι ένα είδος συμμετρίας του χώρου, επειδή ο ίδιος ο χώρος δεν αλλάζει όταν περιστρέφεται ακόμη και αν αλλάζουν οι θέσεις των στοιχείων σε αυτό. Η Νέτερ χρησιμοποίησε αυτά τα είδη των συμμετριών στην εργασία της σχετικά με τις αναλλοίωτες στη φυσική.
Ένα ισχυρό εργαλείο μελέτης των δακτυλίων είναι μέσω των modules τους. Ένα module αποτελείται από έναν δακτύλιο, ένα άλλο σύνολο, συνήθως διαφορετικό από το υποκείμενο σύνολο του δακτυλίου το οποίο ονομάζεται υποκείμενο σύνολο του module, μια πράξη σε ζεύγη των στοιχείων του υποκείμενου συνόλου του module, και μια πράξη η οποία λαμβάνει ένα στοιχείο του δακτυλίου και ένα στοιχείο του module και επιστρέφει ένα στοιχείο του module. To υποκείμενo σύνολο του module με την πράξη του πρέπει να αποτελούν μια ομάδα. Ένα module είναι μια δακτυλιο-θεωρητική εκδοχή παράστασης της ομάδας: Αγνοώντας τη δεύτερη πράξη του δακτυλίου και την πράξη σε ζεύγη των στοιχείων του module ορίζουμε μια αναπαράσταση της ομάδας. Η πραγματική χρησιμότητα των modules είναι ότι τα είδη των modules που υπάρχουν και οι αλληλεπιδράσεις τους, αποκαλύπτουν τη δομή του δακτυλίου με τρόπους που δεν είναι εμφανείς από τον ίδιο το δακτύλιο. Μια σημαντική ειδική περίπτωση αυτών είναι μια άλγεβρα. (Η λέξη άλγεβρα αναφέρεται και στον γνωστό κλάδο των μαθηματικών, καθώς και σε ένα στοιχείο που συναντάμε στον κλάδο της άλγεβρας.) Μια άλγεβρα αποτελείται από δύο δακτυλίους και μια πράξη η οποία παίρνει ένα στοιχείο από κάθε δακτύλιο και επιστρέφει ένα στοιχείο του δεύτερου δακτυλίου . Αυτή η πράξη καθιστά το δεύτερο δακτύλιο ένα module πάνω από τον πρώτο. Συχνά ο πρώτος δακτύλιος είναι ένα σώμα.
Λέξεις όπως "στοιχείο" και "που συνδυάζει την πράξη" είναι πολύ γενικές και μπορεί να εφαρμοστούν σε πολλές αληθινές και αφηρημένες καταστάσεις. Οποιοδήποτε σύνολο των πραγμάτων που υπακούει όλους τους κανόνες για ένα (ή δύο) πράξη (εις) είναι, εξ ορισμού, μια ομάδα (ή δακτύλιος), και υπακούει όλα τα θεωρήματα για τις ομάδες (ή δακτυλίους). Οι ακέραιοι αριθμοί και οι πράξεις της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού, είναι μόνο ένα παράδειγμα. Για παράδειγμα, τα στοιχεία μπορεί να είναι οι λέξεις δεδομένων του υπολογιστή, όπου η πρώτη συνδυαστική πράξη είναι XOR και η δεύτερη είναι λογική σύζευξη. Τα θεωρήματα της αφηρημένης άλγεβρας είναι ισχυρά, επειδή είναι γενικά: διέπουν πολλά συστήματα. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι λίγα πράγματα μπορούμε να συμπεράνουμε σχετικά με τα αντικείμενα που ορίζονται με τόσες λίγες ιδιότητες, αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται το δώρο της Νέτερ:να ανακαλύψουμε όσα το δυνατόν περισσότερα μπορούν να συναχθούν από ένα δεδομένο σύνολο ιδιοτήτων, ή αντιστρόφως, ο προσδιορισμός του ελάχιστου συνόλου, του οποίου οι στοιχειώδεις ιδιότητες ευθύνονται για μια συγκεκριμένη παρατήρηση. Σε αντίθεση με τους περισσότερους μαθηματικούς, δεν έβγαζε συμπεράσματα από τη γενίκευση γνωστών παραδειγμάτων: αντίθετα, εργάστηκε άμεσα με τις αφηρημένες έννοιες. Όπως ο van der Waerden υπενθύμισε στην νεκρολογία της,
Αυτά είναι τα καθαρά εννοιολογικά μαθηματικά (begriffliche Mathematik) που ήταν χαρακτηριστικό της Noether. Αυτό το ύφος των μαθηματικών υιοθετήθηκε από άλλους μαθηματικούς και, μετά το θάνατό της, άνθισε σε νέες μορφές, όπως η θεωρία κατηγοριών.
Οι ακέραιοι ως παράδειγμα δακτυλίου
Οι ακέραιοι αποτελούν αντιμεταθετικό δακτύλιο του οποίου τα στοιχεία είναι οι ακέραιοι αριθμοί, με συνδυασμένες πράξεις την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό. Κάθε ζεύγος ακεραίων μπορούν να προστεθούν ή να πολλαπλασιάζονται, δίνοντας πάντα έναν άλλο ακέραιο, και η πρώτη πράξη, επιπλέον, είναι αντιμεταθετική, δηλαδή, για τυχόν στοιχεία a και b στον δακτύλιο, a + b = b + a. Η δεύτερη πράξη, ο πολλαπλασιασμός, είναι επίσης αντιμεταθετική, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο να ισχύει και για άλλους δακτυλίους, πράγμα που σημαίνει ότι το a σε συνδυασμό με το b μπορεί να είναι διαφορετικό από το b σε συνδυασμό με το a . Παραδείγματα μη αντιμεταθετικών δακτυλίων αποτελούν οι πίνακες και τα τετραδόνια. Οι ακέραιοι δεν αποτελούν ένα δακτύλιο με διαίρεση, διότι η δεύτερη πράξη δεν μπορεί πάντα να αντιστραφεί: Δεν υπάρχει ακέραιος a τέτοιος ώστε 3 × a = 1.
Οι ακέραιοι έχουν επιπλέον ιδιότητες που δεν γενικεύονται σε όλους τους αντιμεταθετικούς δακτυλίους. Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι το θεμελιώδες θεώρημα της αριθμητικής, η οποία λέει ότι κάθε θετικός ακέραιος μπορεί να αναλυθεί μοναδικά σε πρώτους αριθμούς. Μοναδικές αναλύσεις δεν υπάρχουν πάντοτε σε άλλους δακτυλίους, αλλά η Νέτερ βρήκε ένα θεώρημα μοναδικής ανάλυσης, που σήμερα ονομάζεται Λάσκερ-Νέτερ, για τα ιδεώδη πολλών δακτυλίων. Μεγάλο μέρος του έργου της Νέτερ έγκειται στον καθορισμό του τι ιδιότητες ισχύουν για όλους τους δακτυλίους, στην επινόηση νέων αναλόγων των παλαιών θεωρημάτων των ακεραίων, και στον καθορισμό του ελαχίστου συνόλου των υποθέσεων που απαιτούνται για να δώσουν ορισμένες ιδιότητες των δακτυλίων.
Η πρώτη εποχή (1908-19)
Αλγεβρική θεωρία αναλλοίωτων
Μεγάλο μέρος του έργου της Νέτερ στην πρώτη εποχή της καριέρας της συνδέθηκε με την θεωρία αναλλοίωτων, κυρίως με την αλγεβρική θεωρία αναλλοίωτων. Η θεωρία αναλλοίωτων ασχολείται με εκφράσεις που παραμένουν σταθερές (αναλλοίωτες) στο πλαίσιο μιας ομάδας μετασχηματισμών. Ως ένα καθημερινό παράδειγμα, εάν ένα άκαμπτο μέτρο περιστρέφεται, οι συντεταγμένες (x, y, z) των τελικών σημείων αλλάζουν, αλλά το μήκος του L δίδεται από τον τύπο παραμένει το ίδιο. Η θεωρία αναλλοίωτων ήταν ένας ενεργός τομέας έρευνας στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, οφείλεται εν μέρει στο πρόγραμμα του Έρλαγκεν του Felix Klein, σύμφωνα με το οποίο διαφορετικά είδη της γεωμετρίας πρέπει να χαρακτηρίζονται από τις αναλλοίωτες τους σύμφωνα με μετασχηματισμούς, π.χ., η πολλαπλή αναλογία της προβολικής γεωμετρίας. Το αρχετυπικό παράδειγμα αναλλοίωτων είναι η διακρίνουσα B2 − 4AC μιας δυαδικής τετραγωνικής μορφής Ax2 + Bxy + Cy2. Αυτή ονομάζεται αναλλοίωτη επειδή είναι αμετάβλητη ως προς γραμμικούς μετασχηματισμούς x→ax + by, y→cx + dy με την ορίζουσα ad − bc = 1.Αυτοί οι μετασχηματισμοί αποτελούν την ειδική γραμμική ομάδα SL2. (Δεν υπάρχουν αναλλοίωτες στο πλαίσιο της γενικής γραμμικής ομάδας όλων των αντιστρέψιμων γραμμικών μετασχηματισμών, διότι αυτοί οι μετασχηματισμοί μπορεί να είναι πολλαπλασιασμοί με κλιμακωτό παράγοντα . Για να διορθωθεί αυτό, η κλασική θεωρία αναλλοίωτων συμπεριέλαβε επίσης τις σχετικές αναλλοίωτες, οι οποίες αποτελούν αναλλοίωτες ως και τον κλιμακωτό παράγοντα ). Κάποιος μπορεί να ζητήσει όλα τα πολυώνυμα σε A, B, και C που παραμένουν αναλλοίωτα από τη δράση της SL2: αυτές ονομάζονται οι αναλλοίωτες των δυαδικών τετραγωνικών μορφών, και αποδεικνύεται ότι είναι τα πολυώνυμα στη διακρίνουσα. Γενικότερα, μπορεί κανείς να ζητήσει τις αναλλοίωτες ομογενών πολυωνύμων A0xry0 + ... + Arx0yr του υψηλότερου βαθμού, οι οποίες θα είναι συγκεκριμένα πολυώνυμα με συντελεστές A0, ..., Ar, και ακόμη γενικότερα, μπορεί κανείς να θέσει την ανάλογη ερώτηση για τα ομογενή πολυώνυμα με περισσότερες από δύο μεταβλητές.
Ένας από τους κύριους στόχους της θεωρίας αναλλοίωτων ήταν να λύσει το «πρόβλημα πεπερασμένης βάσης». Το ποσό ή το προϊόν δυο οποιωνδήποτε αναλλοίωτων είναι αναλλοίωτη, και το πεπερασμένο πρόβλημα βάση έθεσε το ερώτημα αν ήταν δυνατό να συμπεριλάβει όλες τις αναλλοίωτες, ξεκινώντας με ένα ολοκληρωμένο κατάλογο των αναλλοίωτων, που ονομάζονται γεννήτριες, και στη συνέχεια, προσθέτοντας ή πολλαπλασιάζοντας τις γεννήτριες μαζί. Για παράδειγμα, η διακρίνουσα δίνει μια πεπερασμένη βάση (με ένα στοιχείο) για τις αναλλοίωτες της δυαδικής τετραγωνικής μορφής. Ο σύμβουλος της Νέτερ, ο Paul Gordan, ήταν γνωστός ως ο «βασιλιάς της θεωρίας αναλλοίωτων», και η κυρίαρχη συμβολή του στα μαθηματικά ήταν η λύση του προβλήματος πεπερασμένης βάσης, το 1870, για αναλλοίωτες ομογενών πολυωνύμων με δύο μεταβλητές. Το απέδειξε δίνοντας μια κατασκευαστική μέθοδο για την εύρεση όλων των αναλλοίωτων και των γεννητριών τους, αλλά δεν ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει αυτή την κατασκευαστική προσέγγιση για αναλλοίωτες με τρεις ή περισσότερες μεταβλητές. Το 1890, ο David Hilbert απέδειξε μια παρόμοια πρόταση για τις αναλλοίωτες ομογενών πολυωνύμων με οποιοδήποτε αριθμό των μεταβλητών. Επιπλέον, η μέθοδος του δούλευε, όχι μόνο για την ειδική γραμμική ομάδα, αλλά και για ορισμένες από τις υποομάδες της, όπως η ειδική ορθογώνια ομάδα. Η πρώτη απόδειξη του προκάλεσε κάποια διαμάχη, επειδή δεν είχε δώσει μια μέθοδο για την κατασκευή των γεννητριών, αν και σε μεταγενέστερο έργο έκανε τη μέθοδο του κατασκευαστική. Για τη διδακτορική της διατριβή, η Νέτερ επέκτεινε την υπολογιστική απόδειξη του Gordan σε ομογενή πολυώνυμα με τρεις μεταβλητές. Η κατασκευαστική προσέγγιση της Νέτερ κατέστησε δυνατή τη μελέτη των σχέσεων μεταξύ των αναλλοίωτων. Αργότερα, αφού είχε στραφεί σε πιο αφηρημένες μεθόδους, η Νέτερ ονόμασε τη διατριβή της Mist (χάλια) και Formelngestrüpp (μια ζούγκλα από εξισώσεις).
Θεωρία Γκαλουά
Η Θεωρία Γκαλουά ασχολείται με μετασχηματισμούς σωμάτων αριθμών που μεταθέτουν τις ρίζες μίας εξίσωσης. Θεωρήστε μία πολυωνυμική εξίσωση μιας μεταβλητής x βαθμού n,της οποίας οι συντελεστές προέρχονται από κάποιο σώμα βάσης,το οποίο μπορεί να είναι για παράδειγμα το σώμα των πραγματικών αριθμών, των ρητών ή των ακέραιων modulo7. Μπορεί να υπάρχουν τιμές του x,τέτοιες ώστε να κάνουν το πολυώνυμο να ισούται με μηδέν. Τέτοιες τιμές αν υπάρχουν λέγονται ρίζες. Αν έχουμε το πολυώνυμο x2 + 1 και βρισκόμαστε στο σώμα των πραγματικών αριθμών,τότε το πολυώνυμο δεν έχει ρίζες γιατί για κάθε τιμή του x το πολυώνυμο θα είναι μεγαλύτερο ή ίσο του ένα. Αν ωστόσο το σώμα είναι επεκτεταμένο, τότε το πολυώνυμο ίσως να έχει ρίζες και αν επεκταθεί αρκετά τότε πάντα θα έχει αριθμό ριζών ίσο με τον βαθμό του.Συνεχίζοντας στο προηγούμενο παράδειγμα,αν το σώμα που έχουμε είναι των μιγαδικών αριθμών,τότε το πολυώνυμο παίρνει δύο ρίζες,τις i και –i, όπου i η φανταστική μονάδα,δηλαδή i 2 = −1. Γενικά το σώμα επέκτασης στο οποίο το πολυώνυμο αναλύεται στις ρίζες του λέγεται σώμα ριζών του πολυωνύμου.
Η Ομάδα Γκαλουά ενός πολυωνύμου είναι το σύνολο όλων των δυνατών μετασχηματισμών της ομάδας ριζών του,διατηρώντας παράλληλα το σώμα βάσης και τις ρίζες του πολυωνύμου. (Στην μαθηματική γλώσσα αυτοί οι μετασχηματισμοί ονομάζονται αυτομορφισμοί). Η ομάδα Γκαλουά του x2 + 1 αποτελείτε από δύο στοιχεία: τον ταυτοτικό αυτομορφισμό ο οποίος στέλνει κάθε μιγαδικό αριθμό στον εαυτό του και ο συζυγής αυτομορφισμός που στέλνει το i στο –i. Δεδομένου ότι η ομάδα Γκαλουά δεν αλλάζει το σώμα βάσης,αφήνει όλους του συντελεστές του πολυωνύμου σταθερούς,οπότε και το σύνολο των ριζών του. Κάθε ρίζα μπορεί να σταλθεί σε κάποια άλλη έτσι ώστε ο αυτομορφισμός αυτός να ορίζει μία μετάθεση των n ριζών μεταξύ τους. Η σημασία της ομάδας Γκαλουά προέρχεται από το Θεμελιώδες Θεώρημα της Θεωρίας Γκαλουά το οποίο αποδεικνύει ότι τα σώματα που βρίσκονται μεταξύ του σώματος βάσης και του σώματος ριζών βρίσκονται σε μία ένα προς ένα αντιστοιχία με τις υποομάδες Γκαλουά.
Το 1918 η Νέτερ δημοσίευσε μια σημαντική εργασία πάνω στο αντίστροφο πρόβλημα Γκαλουά.. Αντί να προσδιορίσουμε την ομάδα Γκαλουά των μετασχηματισμών δοθέντος σώματος και της επέκτασής του,η Νέτερ αναρωτήθηκε,έχοντας ένα σώμα και μία ομάδα,αν είναι πάντα εφικτό να βρούμε μία επέκταση του σώματος που να έχει την συγκεκρίμενη ομάδα ως την ομάδα Γκαλουά του.Το ονόμασε ‘πρόβλημα της Νέτερ’το οποίο αναρωτιέται αν το σταθερό σώμα μιας υποομάδας G της ομάδας μεταθέσων Sn που δρα στο σώμα k(x1, ... , xn) είναι πάντα μία υπερβατική επέκταση του σώματος k.(Αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε αυτό το πρόβλημα σε μια εργασία του 1913, όπου απέδωσε το πρόβλημα στον συνάδελφό της Fischer). Έδειξε ότι ισχύει για n = 2, 3,ή 4. Το 1969 ο R. G. Swan βρήκε ένα αντιπαράδειγμα στο πρόβλημα της Νέτερ, με n = 47 και G μία κυκλική ομάδα τάξης 47 (αν και αυτή η ομάδα μπορεί να ορισθεί ως ομάδα Γκαλουά πάνω από τους ρητούς με πολλούς τρόπους). Το αντίστροφο πρόβλημα Γκαλουά παραμένει άλυτο.
Φυσική
Ο David Hilbert και ο Felix Klein έφεραν την Νέτερ στο Γκέτιγκεν το 1915, ζητώντας την εμπειρογνωμοσύνη της σε θέματα θεωρίας αναλλοίωτων για να τους βοηθήσει στην κατανόηση της γενικής σχετικότητας, μιας γεωμετρικής θεωρίας της βαρύτητας που αναπτύχθηκε κυρίως από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο Hilbert είχε παρατηρήσει ότι η διατήρηση της ενέργειας φαινόταν να παραβιάζεται στη γενική σχετικότητα, το οποίο οφείλεται στο γεγονός ότι η βαρυτική ενέργεια μπορούσε να έλκεται. Η Νέτερ παρέδωσε την επίλυση αυτού του παραδόξου, καθώς και ένα θεμελιώδες εργαλείο της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής, με το πρώτο θεώρημα της Νέτερ, το οποίο απέδειξε το 1915, αλλά δεν το δημοσίευσε μέχρι το 1918. Έλυσε το πρόβλημα, όχι μόνο για τη γενική σχετικότητα, αλλά προσδιόρισε τις συντηρημένες ποσότητες για κάθε σύστημα φυσικών νόμων που κατέχει κάποια συνεχή συμμετρία.
Αφού παρέλαβε το έργο της, ο Αϊνστάιν έγραψε στον Hilbert: "Χθες έλαβα από την Δεσποινίδα Νέτερ μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία σχετικά με τις αναλλοίωτες. Με εντυπωσιάζει το ότι τέτοια πράγματα μπορούν να γίνουν κατανοητά σε ένα τέτοιο γενικό τρόπο. Η παλιά φρουρά στο Γκέτινγκεν θα πρέπει να λάβει κάποια μαθήματα από την Δεσποινίδα Νέτερ! Φαίνεται να γνωρίζει καλά το αντικείμενο της".
Για παράδειγμα, αν ένα φυσικό σύστημα συμπεριφέρεται το ίδιο, ανεξάρτητα από το πόσο είναι προσανατολισμένο στο χώρο, οι φυσικοί νόμοι που το διέπουν είναι συμμετρικοί εκ περιστροφής: Από αυτή τη συμμετρία, το θεώρημα Νέτερ δείχνει ότι η στροφορμή του συστήματος πρέπει να διατηρείται. Το φυσικό σύστημα δεν χρειάζεται να είναι συμμετρικό: Ένας οδοντωτός αστεροειδής πέφτοντας στο διάστημα διατηρεί στροφορμή, παρά την ασυμμετρία του. Αντίθετα, η συμμετρία των φυσικών νόμων που διέπουν το σύστημα είναι υπεύθυνη για τον νόμο διατήρησης. Ως άλλο παράδειγμα, αν ένα φυσικό πείραμα έχει το ίδιο αποτέλεσμα, σε οποιοδήποτε μέρος και οποιαδήποτε στιγμή, τότε οι νόμοι του είναι συμμετρικοί υπό συνεχείς μεταβολές στο χώρο και το χρόνο: Από το θεώρημα της Νέτερ, αυτές οι συμμετρίες αντιπροσωπεύουν τους νόμους διατήρησης της γραμμικής ορμής και ενέργειας μέσα σε αυτό το σύστημα, αντίστοιχα.
Το θεώρημα της Νέτερ έχει γίνει ένα θεμελιώδες εργαλείο της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής, τόσο λόγω της επίγνωσης που δίνει στους νόμους διατήρησης, αλλά και ως ένα πρακτικό εργαλείο υπολογισμού. Το θεώρημα της, επιτρέπει στους ερευνητές να προσδιορίσουν τις διατηρητέες ποσότητες από τις παρατηρούμενες συμμετρίες ενός φυσικού συστήματος. Αντιστρόφως, διευκολύνει την περιγραφή ενός φυσικού συστήματος που βασίζεται στις κατηγορίες των υποθετικών φυσικών νόμων. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ένα νέο φυσικό φαινόμενο έχει ανακαλυφθεί. Το θεώρημα της Νέτερ παρέχει έναν έλεγχο για θεωρητικά μοντέλα του φαινομένου: αν η θεωρία έχει μια συνεχή συμμετρία, τότε το θεώρημα της Νέτερ, εγγυάται ότι η θεωρία έχει μια διατηρητέα ποσότητα, και για να είναι η θεωρία σωστή, αυτή η διατήρηση πρέπει να είναι παρατηρήσιμη σε πειράματα.
Δεύτερη εποχή (1920-26)
Αν και τα αποτελέσματα της πρώτης εποχής της Νέτερ ήταν εντυπωσιακά και χρήσιμα, η φήμη της ως μαθηματικός στηρίζεται περισσότερο στην πρωτοποριακή εργασία που έκανε στη δεύτερη και στην τρίτη εποχή της, όπως σημειώνεται από τους Hermann Weyl και BL van der Waerden στις νεκρολογίες τους για αυτήν.
Σε αυτές τις εποχές της, δεν εφάρμοσε απλώς τις ιδέες και τις μεθόδους των προηγούμενων μαθηματικών: αντίθετα, έγραφε νέα συστήματα μαθηματικών ορισμών που θα χρησιμοποιούνταν από τους μελλοντικούς μαθηματικούς. Ειδικότερα, ανέπτυξε μια εντελώς νέα θεωρία των ιδεωδών δακτυλίων, γενικεύοντας το προγενέστερο έργο του Richard Dedekind. Είναι επίσης γνωστή για το ότι ανέπτυξε συνθήκες αύξουσας αλυσίδας, μια απλή συνθήκη πεπερασμένων που απέδωσε ισχυρά αποτελέσματα στα χέρια της. Αυτές οι συνθήκες και η θεωρία των ιδεωδών επέτρεψαν στη Νέτερ να γενικεύσει πολλά παλιότερα αποτελέσματα και να ασχοληθεί με τα παλιά προβλήματα από μια νέα προοπτική, όπως με την θεωρία απαλοιφής και τις αλγεβρικές πολλαπλότητες που είχαν μελετηθεί από τον πατέρα της.
Συνθήκες αύξουσας και φθίνουσας αλυσίδας
Σε αυτή την εποχή, η Νέτερ έγινε διάσημη για την επιδέξια χρήση των συνθηκών αύξουσας (Teilerkettensatz) ή φθίνουσας (Vielfachenkettensatz) αλυσίδας. Μια ακολουθία μη κενών υποσυνόλων A1, A2, A3, κλπ από ενός συνόλου S συχνά λέγεται φθίνουσα, εάν το καθένα είναι ένα υποσύνολο του επόμενου :
Ανάλογα, μια ακολουθία από υποσύνολα S λέγεται φθίνουσα εάν το κάθε υποσύνολο περιέχει το επόμενο :
Μια αλυσίδα γίνεται σταθερή μετά από έναν πεπερασμένο αριθμό βημάτων, αν υπάρχει ένα n τέτοιο ώστε για κάθε m ≥ n. Μια συλλογή από υποσύνολα ενός συνόλου ικανοποιεί την συνθήκη αύξουσας αλυσίδας αν κάθε αύξουσα ακολουθία γίνεται σταθερή μετά από έναν πεπερασμένο αριθμό βημάτων. Ικανοποιεί την συνθήκη φθίνουσας αλυσίδας αν κάθε φθίνουσα ακολουθία γίνεται σταθερή μετά από έναν πεπερασμένο αριθμό βημάτων.
Οι συνθήκες αύξουσας και φθίνουσας αλυσίδας είναι γενικές, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να εφαρμοστούν σε πολλούς τύπους μαθηματικών αντικειμένων και, επιφανειακά, μπορεί να μην φαίνονται πολύ ισχυρές. Η Νέτερ έδειξε το πώς να εκμεταλλεύονται αυτές τις συνθήκες, όμως, με το μέγιστο όφελος: για παράδειγμα, πώς να τις χρησιμοποιείς για να δείξεις ότι κάθε σύνολο υπο-αντικειμένων έχει ένα μέγιστο / ελάχιστο στοιχείο ή ότι ένα σύνθετο αντικείμενο μπορεί να παραχθεί από ένα μικρότερο αριθμό στοιχείων . Τα συμπεράσματα αυτά είναι συχνά ζωτικής σημασίας βήματα σε μια απόδειξη.
Πολλά είδη αντικειμένων στην αφηρημένη άλγεβρα μπορούν να ικανοποιήσουν τις συνθήκες της αλυσίδας, και , αν ικανοποιούν μια συνθήκη αύξουσας αλυσίδας, συχνά καλούνται Ναιτεριανά προς τιμήν της. Εξ ορισμού, ένας Ναιτεριανός δακτύλιος ικανοποιεί μια συνθήκη αύξουσας αλυσίδας στα αριστερά και δεξιά ιδεώδη του, ενώ μια Ναιτεριανή ομάδα ορίζεται ως μια ομάδα στην οποία κάθε γνησίως αύξουσα αλυσίδα από υποομάδες είναι πεπερασμένη. Ένα Ναιτεριανό module είναι ένα module στο οποίο κάθε γνησίως αύξουσα αλυσίδα από υπο-modules διακόπτει μετά από έναν πεπερασμένο αριθμό. Ένας Ναιτεριανός χώρος είναι ένας τοπολογικός χώρος στον οποίο κάθε γνησίως αύξουσα αλυσίδα ανοικτών υποχώρων διακόπτει μετά από έναν πεπερασμένο αριθμό όρων: Ο ορισμός αυτός είναι φτιαγμένος έτσι ώστε το φάσμα ενός Ναιτεριανού δακτυλίου να είναι ένας Ναιτεριανός τοπολογικός χώρος.
Η συνθήκη της αλυσίδας συχνά "κληρονομείται" από τα υπο-αντικείμενα. Για παράδειγμα, όλοι οι υποχώροι ενός Ναιτεριανού χώρου, είναι Ναιτεριανοί κι οι ίδιοι• όλες οι υποομάδες, και οι ομάδες πηλίκο μιας Ναιτεριανής ομάδας είναι ,παρομοίως, Ναιτεριανοί• και, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο ισχύει και για υπο-modules και modules πηλίκο ενός Ναιτεριανού module. Όλοι οι δακτύλιοι πηλίκο ενός Ναιτεριανού δακτυλίου είναι Ναιτεριανοί, αλλά αυτό δεν ισχύει απαραίτητα για τους υποδακτυλίους του. Η συνθήκη αλυσίδας μπορεί επίσης να κληρονομηθεί από συνδυασμούς ή επεκτάσεις ενός Ναιτεριανού αντικειμένου. Για παράδειγμα, πεπερασμένα ευθεία αθροίσματα Ναιτεριανών δακτυλίων είναι Ναιτεριανά, όπως είναι ο δακτύλιος της τυπικής δυναμοσειράς πάνω σε ένα Ναιτεριανό δακτύλιο.
Μια άλλη εφαρμογή τέτοιων συνθηκών αλυσίδας είναι στην επαγωγή σε Ναιτεριανούς -επίσης γνωστή ως βάσιμη επαγωγή-που είναι μια γενίκευση της μαθηματικής επαγωγής. Συχνά χρησιμοποιείται για να περιορίσει γενικές προτάσεις σχετικά με συλλογές αντικειμένων σε προτάσεις σχετικά με συγκεκριμένα αντικείμενα αυτής της συλλογής. Ας υποθέσουμε ότι το S είναι ένα μερικώς διατεταγμένο σύνολο. Ένας τρόπος για να αποδειχθεί μια πρόταση σχετικά με τα αντικείμενα του S είναι να υποθέσουμε την ύπαρξη ενός αντιπαραδείγματος και να αναχθούμε σε μια αντίφαση, αποδεικνύοντας έτσι την άρνηση της αρχικής πρότασης. Η βασική προϋπόθεση της Ναιτεριανής επαγωγής είναι ότι κάθε μη κενό υποσύνολο του S περιέχει ένα ελάχιστο στοιχείο. Ειδικότερα, το σύνολο όλων των αντιπαραδειγμάτων περιέχει ένα ελάχιστο στοιχείο, το ελάχιστο αντιπαράδειγμα. Για να αποδείξει την αρχική πρόταση, ως εκ τούτου, αρκεί να αποδείξει κάτι φαινομενικά πολύ ασθενέστερο: Για κάθε αντιπαράδειγμα, υπάρχει ένα μικρότερο αντιπαράδειγμα.
Αντιμεταθετικοί δακτύλιοι,ιδεώδη και modules
Η εργασία της Νέτερ, Idealtheorie in Ringbereichen (Θεωρία των ιδεωδών σε τομείς δακτυλίων, 1921), είναι το θεμέλιο της γενικής γενικής θεωρίας αντιμεταθετικών δακτυλίων, και δίνει έναν από τους πρώτους γενικούς ορισμούς ενός αντιμεταθετικού δακτυλίου. Πριν από την εργασία της, τα περισσότερα αποτελέσματα στην αντιμεταθετική άλγεβρα περιορίστηκαν σε ειδικά παραδείγματα αντιμεταθετικών δακτυλίων, όπως οι δακτύλιοι πολυωνύμων πάνω από σώματα ή οι δακτύλιοι των αλγεβρικών ακεραίων. Η Νέτερ απέδειξε ότι σε έναν δακτύλιο που ικανοποιεί την συνθήκη αύξουσας αλυσίδας σε ιδεώδη, κάθε ιδεώδες είναι πεπερασμένα παραγόμενο. Το 1943, ο Γάλλος μαθηματικός Claude Chevalley επινόησε τον όρο, Ναιτεριανός δακτύλιος, για να περιγράψει αυτή την ιδιότητα. Ένα σημαντικό αποτέλεσμα της εργασίας της Νέτερ του 1921 είναι το θεώρημα Λάσκερ-Νέτερ, το οποίο εκτείνει το θεώρημα του Λάσκερ για την πρωτογενή διάσπαση των ιδεωδών των δακτυλίων πολυωνύμων σε όλους τους Ναιτεριανούς δακτυλίους. Το θεώρημα Λάσκερ-Νέτερ μπορεί να θεωρηθεί ως μια γενίκευση του θεμελιώδους θεωρήματος της αριθμητικής το οποίο αναφέρει ότι κάθε θετικός ακέραιος μπορεί να εκφραστεί ως προϊόν πρώτων αριθμών, και ότι αυτή η διάσπαση είναι μοναδική.
Το έργο της Νέτερ Abstrakter Aufbau der Idealtheorie in algebraischen Zahl-und Funktionenkörpern (Αφηρημένη Δομή της Θεωρίας των Ιδεωδών στους Αλγεβρικούς Αριθμούς και Σώματα Συναρτήσεων, 1927), που χαρακτηρίζεται από τους δακτυλίους στους οποίους τα ιδεώδη έχουν μοναδική παραγοντοποίηση σε κύρια ιδεώδη, όπως τα πεδία Dedekind: αναπόσπαστα πεδία που είναι Ναιτεριανά, διαστάσεων 0 ή 1, και αναπόσπαστα κλειστά στα σώματα πηλίκο τους. Αυτή η εργασία περιέχει επίσης αυτά που τώρα λέγονται τα θεωρήματα ισομορφισμών, τα οποία περιγράφουν ορισμένους θεμελιώδεις φυσικούς ισομορφισμούς, και κάποια άλλα βασικά αποτελέσματα για modules της Νέτερ και του Αρτίν.
Θεωρία απαλοιφής
Το 1923-24 η Νέτερ εφάρμοσε την θεωρία ιδεωδών της στην θεωρία απαλοιφής -σε ένα σκεύασμα που απέδωσε στον μαθητή της, Kurt Hentzelt- δείχνοντας ότι τα θεμελιώδη θεωρήματα για την παραγοντοποίηση πολυωνύμων θα μπορούσαν να μεταφερθούν άμεσα. Παραδοσιακά, η θεωρία απαλοιφής ασχολείται με την απαλοιφή ενός ή περισσότερων μεταβλητών από ένα σύστημα πολυωνυμικών εξισώσεων, συνήθως με τη μέθοδο των συνισταμένων. Για παράδειγμα, το σύστημα των εξισώσεων συχνά μπορεί να γραφτεί με τη μορφή ενός πίνακα M (που δεν περιέχει την μεταβλητή x) επί ένα διάνυσμα v (έχουν μόνο διαφορετικές δυνάμεις των x) με αποτέλεσμα το μηδενικό διάνυσμα, . Ως εκ τούτου, η ορίζουσα του πίνακα Μ πρέπει να είναι μηδέν, παρέχοντας μια νέα εξίσωση στην οποία η μεταβλητή Χ έχει απαλειφθεί.
Θεωρία αναλλοίωτων των πεπερασμένων ομάδων
Τεχνικές όπως η αρχική μη κατασκευαστική λύση του Hilbert στο πρόβλημα πεπερασμένης βάσης δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να πάρουμε ποσοτικές πληροφορίες σχετικά με τις αναλλοίωτες της δράσης ομάδας, και, επιπλέον, δεν ίσχυαν για όλες τις δράσης ομάδας. Στην εργασία της, το 1915 , η Νέτερ βρήκε μια λύση στο πρόβλημα της πεπερασμένης βάσης για μια πεπερασμένη ομάδα μετασχηματισμών G η οποία δρα σε έναν πεπερασμένης διάστασης διανυσματικό χώρο πάνω από ένα σώμα χαρακτηριστικής μηδέν. Η λύση της δείχνει ότι ο δακτύλιος των αναλλοίωτων παράγεται από ομοιογενείς αναλλοίωτες των οποίων ο βαθμός είναι μικρότερος ή ίσος με την τάξη της πεπερασμένης ομάδας• Αυτό ονομάζεται, δέσμευση της Νέτερ. Η εργασία της έδωσε δύο αποδείξεις της δέσμευσης της Νέτερ, αμφότερες από τις οποίες λειτουργούν όταν η χαρακτηριστική του σώματος είναι σχετικά πρώτη με το |G|!, το παραγοντικό της τάξης |G| της ομάδας G. Ο αριθμός των γεννητριών δεν είναι απαραίτητο να ικανοποιεί τη δέσμευση της Νέτερ όταν η χαρακτηριστική του σώματος διαιρεί το |G|, αλλά η Νέτερ δεν ήταν σε θέση να καθορίσει αν η δέσμευση ήταν σωστή, όταν η χαρακτηριστική του σώματος διαιρεί το |G|! αλλά όχι την |G| . Για πολλά χρόνια, ο προσδιορισμός της αλήθειας ή του ψεύδους της δέσμευσης σε αυτή την περίπτωση ήταν ένα ανοικτό πρόβλημα που ονομάστηκε «το χάσμα της Νέτερ". Τελικά επιλύθηκε ξεχωριστά από τον Fleischmann το 2000 και τον Fogarty το 2001, που και οι δύο έδειξαν ότι η δέσμευση εξακολουθεί να ισχύει.
Στην εργασία της το 1926, η Νέτερ επέκτεινε το θεώρημα του Hilbert σε αναπαραστάσεις μιας πεπερασμένης ομάδας πάνω από κάθε σώμα• η νέα περίπτωση που δεν προκύπτει από το έργο του Hilbert, είναι όταν η χαρακτηριστική του σώματος διαιρεί την τάξη της ομάδας. Το αποτέλεσμα της Νέτερ επεκτάθηκε αργότερα από τον William Haboush σε όλες τις αναγωγικές ομάδες με την απόδειξη του για την εικασία Mumford. Σε αυτή την εργασία της η Νέτερ εισήγαγε επίσης το λήμμα κανονικοποίησης της Νέτερ, αποδεικνύοντας ότι μια πεπερασμένα παραγόμενη περιοχή A πάνω από ένα σώμα k έχει ένα σύνολο από αλγεβρικά ανεξάρτητα στοιχεία, όπως και ότι η A είναι ακέραια περιοχή πάνω από το .
Συνεισφορές στην τοπολογία
Όπως σημείωσαν οι Pavel Alexandrov και Hermann Weyl στις νεκρολογίες τους, οι συνεισφορές της Νέτερ στην τοπολογία δείχνουν την γενναιοδωρία της με ιδέες και πως οι ιδέες της μπορούσαν να «μεταμορφώσουν» ολόκληρους τομείς των μαθηματικών. Στην τοπολογία, οι μαθηματικοί μελετούν τις ιδιότητες των αντικειμένων που παραμένουν αναλλοίωτα ακόμη και μετά από παραμόρφωση, ιδιότητες όπως τη μεταξύ τους σύνδεση. Ένα γνωστό αστείο είναι ότι ένας τοπολόγος δεν μπορεί να διακρίνει ένα ντόνατ από μια κούπα καφέ, δεδομένου ότι μπορούν να παραμορφώνονται συνεχώς το ένα στο άλλο.
Η Νέτερ πιστώνεται με τις θεμελιώδεις ιδέες που οδήγησαν στην ανάπτυξη της Αλγεβρικής Τοπολογίας από την προηγούμενη συνδυαστική τοπολογία, συγκεκριμένα, με την ιδέα των ομάδων ομολογίας. Σύμφωνα με τον απολογισμό του Alexandrov, η Νέτερ παρακολουθούσε διαλέξεις του Heinz Hopf και του ιδίου τα καλοκαίρια του 1926 και του 1927, όπου και «έκανε συνεχώς παρατηρήσεις, οι οποίες συχνά ήταν βαθιές και λεπτές», και συνεχίζει ότι,
Η πρόταση της Νέτερ ότι η τοπολογία πρέπει να μελετηθεί αλγεβρικά, υιοθετήθηκε αμέσως από τους Hopf, Alexandrov, και άλλους, και έγινε ένα συχνό θέμα συζήτησης ανάμεσα στους μαθηματικούς του Γκέτινγκεν. Η Νέτερ παρατήρησε ότι η ιδέα της για μια ομάδα Betti κάνει τον τύπο των Euler-Poincaré πιο απλό να κατανοηθεί, και το έργο του Hopf για το θέμα αυτό "φέρει το αποτύπωμα αυτών των παρατηρήσεων της Έμι Νέτερ». Η Νέτερ αναφέρει τις ιδέες της για την τοπολογία μόνο ως ένα μέρος σε μια δημοσίευση του 1926, όπου τις παραθέτει ως εφαρμογή της θεωρίας ομάδων.
Η αλγεβρική προσέγγιση στην τοπολογία αναπτύχθηκε ανεξάρτητα στην Αυστρία. Σε μια σειρά μαθημάτων το 1926-1927 στη Βιέννη, ο Leopold Vietoris όρισε μια ομάδα ομολογίας, η οποία αναπτύχθηκε από τον Walther Mayer, σε έναν αξιωματικό ορισμό το 1928.
Τρίτη εποχή (1927-35)
Υπερμιγαδικοί αριθμοί και θεωρία αναπαράστασης
Μεγάλο μέρος της έρευνας πάνω στους υπερμιγαδικούς αριθμούς και στην ομάδα αναπαραστάσεων διεξήχθη τον δέκατο ένατο και στις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά παρέμεινε ασύνδετη. Η Νέτερ ένωσε τα αποτελέσματα και παρέδωσε την πρώτη γενική θεωρία αναπαράστασης των ομάδων και των αλγεβρών. Εν συντομία, η Νέτερ ενέταξε την θεωρία των δομών των συνδυαστικών αλγεβρών και την θεωρία αναπαράστασης των ομάδων σε μια ενιαία αριθμητική θεωρία των modules και των ιδεωδών σε δακτυλίους που πληρούν τις συνθήκες αύξουσας αλυσίδας . Αυτό το ενιαίο έργο της Νέτερ ήταν θεμελιώδους σημασίας για την ανάπτυξη της σύγχρονης άλγεβρας.
Μη αντιμεταθετική άλγεβρα
Η Νέτερ ήταν επίσης υπεύθυνη για μια σειρά άλλων εξελίξεων στον τομέα της άλγεβρας. Μαζί με τους Emil Artin, Richard Brauer, και Helmut Hasse, ίδρυσε τη θεωρία των κεντρικών απλών αλγεβρών.
Μια πρωτοποριακή εργασία από την Νέτερ, τον Helmut Hasse, και τον Richard Brauer αναφέρεται σε άλγεβρες με διαίρεση, οι οποίες είναι αλγεβρικά συστήματα στα οποία η διαίρεση είναι δυνατή. Απέδειξαν δύο σημαντικά θεωρήματα: ένα τοπικό-παγκόσμιο θεώρημα που δηλώνει ότι αν μια πεπερασμένων διαστάσεων κεντρική άλγεβρα με διαίρεση πάνω από ένα σώμα αριθμών διασπάται τοπικά παντού, τότε διασπάται σε παγκόσμιο επίπεδο (οπότε είναι ασήμαντο), και από αυτό, συνάγεται το Hauptsatz τους («κύριο θεώρημα») : κάθε πεπερασμένων διαστάσεων κεντρική άλγεβρα με διαίρεση πάνω από ένα αλγεβρικό σώμα αριθμών F διασπάται πάνω σε μια κυκλική κυκλοτομική επέκταση. Αυτά τα θεωρήματα επιτρέπουν την ταξινόμηση όλων των πεπερασμένων διαστάσεων κεντρικών αλγεβρών με διαίρεση πάνω από ένα συγκεκριμένο σώμα αριθμών. Μια επόμενη εργασία της Νέτερ έδειξε, ως ειδική περίπτωση ενός γενικότερου θεωρήματος, ότι όλα τα μέγιστα υποσώματα άλγεβρας με διαίρεση D είναι σώματα διάσπασης. Αυτή η εργασία περιέχει επίσης το θεώρημα Skolem-Νέτερ το οποίο ορίζει ότι οποιεσδήποτε δύο ενσωματώσεις μιας επέκτασης του σώματος k σε μια πεπερασμένης διάστασης κεντρική απλή άλγεβρα πάνω από το k, αποτελούν σύζευξη. Το θεώρημα Brauer-Νέτερ δίνει ένα χαρακτηριστικό των σωμάτων διάσπασης μιας κεντρικής άλγεβρας με διαίρεση πάνω από ένα σώμα.
Η εκτίμηση, η αναγνώριση και οι βραβεύσεις
Το έργο της Νέτερ συνεχίζει να είναι σημαντικό για την ανάπτυξη της θεωρητικής φυσικής και των μαθηματικών και αυτή σταθερά συμπεριλαμβάνεται στους μεγαλύτερους μαθηματικούς του εικοστού αιώνα. Στη νεκρολογία του, ο συνάδελφος αλγεβριστής BL van der Waerden αναφέρει ότι οι μαθηματική πρωτοτυπία της ήταν «απόλυτη πέρα από κάθε σύγκριση», και ο Hermann Weyl είπε ότι η Νέτερ «άλλαξε το πρόσωπο της άλγεβρας με το έργο της». Κατά τη διάρκεια της ζωής της, ακόμη και μέχρι και σήμερα, η Νέτερ έχει χαρακτηριστεί ως η σπουδαιότερη γυναίκα μαθηματικός στην καταγραμμένη ιστορία από μαθηματικούς, όπως οι Pavel Alexandrov,Hermann Weyl, και Jean Dieudonné.
Σε επιστολή του προς τους New York Times, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έγραψε:
Στις 2 Ιανουαρίου του 1935, λίγους μήνες πριν τον θάνατο της, ο μαθηματικός Norbert Wiener έγραψε τα εξής:
Σε μια έκθεση στη Διεθνή Έκθεση του 1964 που αφιερώνεται στους Σύγχρονους Μαθηματικούς, η Νέτερ ήταν η μόνη γυναίκα μεταξύ των αξιοσημείωτων μαθηματικών του σύγχρονου κόσμου.
Η Νέτερ έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία
Ο Σύλλογος για τις Γυναίκες στα Μαθηματικά απονέμει μια Διάλεξη της Νέτερ για να τιμήσει τις γυναίκες στα μαθηματικά κάθε χρόνο• το 2005, στο φυλλάδιο για το γεγονός, ο Σύλλογος χαρακτηρίζει τη Νέτερ ως "μια από τους μεγάλους μαθηματικούς της εποχής της, κάποια που δούλεψε και αγωνίστηκε για αυτό που αγαπούσε και πίστευε. Η ζωή και το έργο της παραμένουν μια τεράστια πηγή έμπνευσης».
Συνεπές με την αφοσίωσή της στους μαθητές της, το Πανεπιστήμιο του Siegen στεγάζει το τμήμα μαθηματικών και φυσικής του σε κτίρια στην πανεπιστημιούπολη Έμι Νέτερ.
Το Γερμανικό Ίδρυμα Έρευνας (Deutsche Forschungsgemeinschaft) λειτουργεί το πρόγραμμα Έμι Νέτερ, μια υποτροφία που παρέχει χρηματοδότηση για τους πολλά υποσχόμενους νεαρούς μεταδιδακτορικούς επιστήμονες στην περαιτέρω έρευνα τους και στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες τους.
Μια οδός στην πόλη καταγωγής της, το Έρλαγκεν, έχει πάρει το όνομα της και του πατέρα της, Μαξ Νέτερ.
Το σχολείο που διαδέχτηκε το γυμνάσιο της στο Έρλαγκεν, μετονομάστηκε σε σχολείο της Έμι Νέτερ.
Το πρόσωπο Emmy Nutter (Έμι Τρελή), η καθηγήτρια φυσικής στο μυθιστόρημα "The God Patent» του Ransom Stephens, βασίζεται στην Έμι Νέτερ.
Ακόμη πιο μακριά απ’το σπίτι μας:
Ο κρατήρας Nöther της αθέατης πλευράς της Σελήνης πήρε το όνομα της.
Ο αστεροϊδής 7001 Νέτερ επίσης ονομάστηκε έτσι από την Έμι Νέτερ.
Κατάλογος των διδακτορικών φοιτητών
Σημειώσεις
Παραπομπές
Επιλεγμένα έργα της Έμι Νέτερ (στα γερμανικά)
.
.
.
. English translation by M. A. Tavel (1918), .
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Επιπλέον Πηγές
.
.
.
.
. Trans. H. I. Blocher.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
. Reprinted in .
.
, reprinted as an appendix to .
.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
with link to English translation.
.
.
. Noether's application for admission to the University of Erlangen and three curricula vitae, two of which are shown in handwriting, with transcriptions. The first of these is in Emmy Noether's own handwriting.
; published version.
.
.
.
.
Photograph of Emmy Noether
Letter from Emmy Noether to Dr. Park, President of Bryn Mawr College
Γερμανοί μαθηματικοί
Γερμανοεβραίοι
|
10543
|
https://el.wikipedia.org/wiki/3%CE%BF%CF%82%20%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82
|
3ος αιώνας
|
Ο 3ος αιώνας μ.Χ. ήταν ο αιώνας που ξεκίνησε το έτος 201 μ.Χ. και τελείωσε το 300 μ.Χ..
Κατά τη διάρκεια του 3ου αιώνα, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρχισε να περνάει κρίση. Η κρίση ξεκίνησε με τη δολοφονία του Σεβήρου Αλεξάνδρου το 235, βυθίζοντας την αυτοκρατορία σε μια περίοδο οικονομικών ταραχών, βαρβαρικών επιδρομών, πολιτικών αναταραχών, εμφύλιων πολέμων και διάσπασης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στη δύση ιδρύθηκε η Γαλατική Αυτοκρατορία και στην ανατολή η Αυτοκρατορία της Παλμύρας κατά το 270 μ.Χ. περίπου. Αυτές οι δύο αυτοκρατορίες αποτελούσαν θανάσιμες απειλές για την υπόσταση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ανακατάληψη των αποσχισθέντων περιοχών από τον Αυρηλιανό και η περίοδος σταθεροποίησης της αυτοκρατορίας υπό τον Διοκλητιανό (ο οποίος μεταρρύθμισε τη διοίκηση της αυτοκρατορίας και τη διαίρεσε σε 4 αυτοδιοικούμενες περιοχές) οδήγησαν στη λήξη της κρίσης το 284. Αυτή η κρίση σηματοδοτεί την αρχή της Ύστερης Αρχαιότητας.
Στη Περσία, η Αυτοκρατορία των Πάρθων καταλύθηκε και στη θέση της αναδείχθηκε η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών μετά τη νίκη του Αρδασίρ Α΄ εναντίον του Αρταβάνου Ε΄ στη Μάχη του Χορμιζνταγκάν. Οι Σασσανίδες επεκτάθηκαν προσαρτώντας τις δυτικές επαρχίες της καταρρέουσας αυτοκρατορίας των Κοσσανών.
Στη Κίνα, το χάος που ξεκίνησε το 189 συνέχισε και κατά τον νέο αιώνα με την ήττα του Τσάο Τσάο στη μάχη του Πορφυρού Λόφου το 208, γεγονός που τερμάτισε όλο και περισσότερο τις ελπίδες της ενοποίησης της Κίνας, οδηγώντας στη τριχοτόμηση της Κίνας σε τρεις κύριες αυτοκρατορίες: τις Σου, Γου, και Ουέι, κοινώς γνωστή ως περίοδος των τριών βασιλείων, η οποία ξεκίνησε το 220 με την επίσημη παραίτηση του αυτοκράτορα Σιάν του Χαν υπέρ του γιου του Τσάο Τσάο, Τσάο Πι, ιδρύοντας έτσι τη δυναστεία των Ουέι, η οποία κατάκτησε τους Σου το 263, αλλά τελικά ενώθηκε και πάλι υπό τη Δυναστεία Τσιν, με επικεφαλής την φυλή των Σίμα, ο οποίος κατέλαβε τους Ουέι το 266, και κατάκτησε το κράτος των Γου το 280.
Στην Ινδία, η Αυτοκρατορία Γκούπτα άρχισε να αναπτύσσεται προς το τέλος του αιώνα.
Η Κορέα κυβερνούταν από τα Τρία βασίλεια της Κορέας. Η Ιαπωνία εισήλθε στη περίοδο Κοφούν. Οι Σιονγκνού ίδρυσαν το κράτος των Τιφού υπό τον Λιου Τσουμπέι. Η ηπειρωτική Νοτιοανατολική Ασία κυριαρχήθηκε από τους Φουνάν κατά κύριο λόγο, το πρώτο βασίλειο των Χμερ (Καμποτζιανοί).
Περίπου αυτή τη περίοδο στη Υποσαχάρια Αφρική, η επέκταση των Μπαντού έφτασε στη Νότια Αφρική.
Στη προκολομβιανή Αμερική, ο πολιτισμός Αντένα στην κοιλάδα του ποταμού Οχάιο μειώθηκε υπέρ του πολιτισμού των Χόουπγουελ. Ο πολιτισμός των Μάγια εισήλθε στην Κλασική Εποχή του.
Ανά περιοχή
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Μετά το θάνατο του Κόμμοδου στα τέλη του προηγούμενου αιώνα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βυθίστηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Όταν η αυτοκρατορία σταθεροποιήθηκε ο Σεπτίμιος Σευήρος αναδύθηκε ως αυτοκράτορας, ιδρύοντας τη δυναστεία των Σεβήρων. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους αυτοκράτορες, χρησιμοποίησε ανοιχτά το στρατό για να υποστηρίξει την εξουσία του και τους πλήρωσε καλά για να το πράξουν. Το καθεστώς που δημιούργησε είναι γνωστό ως στρατιωτική μοναρχία λόγω της συχνής χρήσης του στρατού. Το σύστημα κατέρρευσε κατά τη δεκαετία του 230, δίνοντας τη θέση της σε μια περίοδο πενήντα ετών γνωστή ως στρατιωτική αναρχία ή Κρίση του τρίτου αιώνα, μετά τη δολοφονία του 28χρονου αυτοκράτορα Σεβήρου Αλεξάνδρου (ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας των Σεβήρων), όπου μετά τουλάχιστον είκοσι άνδρες έγιναν αυτοκράτορες, οι περισσότεροι μόνο για λίγους μήνες. Η πλειοψηφία αυτών των ανδρών δολοφονήθηκαν, ή σκοτώθηκαν κατά τη μάχη, και η αυτοκρατορία σχεδόν κατέρρευσε κάτω από το βάρος της πολιτικής αναταραχής, αλλά και λόγω της αυξανόμενης Περσικής απειλής στην Ανατολή. Υπό τους νέους Σασσανίδες ηγέτες, η Περσία είχε εξελιχθεί σε αντίπαλη υπερδύναμη και οι Ρωμαίοι έπρεπε να κάνουν δραστικές μεταρρυθμίσεις για να προετοιμάσουν καλύτερα το κράτος τους για μια ένοπλη αντιπαράθεση. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν στα τέλη του αιώνα υπό τη βασιλεία του Διοκλητιανού, διαιρώντας την αυτοκρατορία σε ανατολικό και δυτικό μισό με ξεχωριστό κυβερνήτη.
Γεγονότα
Αρχές του 3ου αιώνα-Η ταφή στις κατακόμβες γίνεται αρκετά συνηθισμένη.
208: Λαμβάνει χώρα η Μάχη του Πορφυρού Λόφου.
211 – 217: Ο Καρακάλλας είναι ο ρωμαίος αυτοκράτορας.
212: Το Αντωνίνειο Σύνταγμα δίνει ιθαγένεια σε όλους τους ελεύθερους Ρωμαίους.
212 – 217: Θεμελιώνονται οι θέρμες του Καρακάλλα.
220: Η Δυναστεία Χαν παύει να υπάρχει και στη θέση της ιδρύονται τα Τρία Βασίλεια στην αρχαία Κίνα.
220 – 280: Περίοδος των Τριών Βασιλείων.
222 – 235: Ο Αλέξανδρος Σεβήρος είναι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας.
224: Ο Αρδασίρ Α΄ της Δυναστείας των Σασσανιδών κατακτά την Αυτοκρατορία των Πάρθων στο Μάχη του Χορμοζντγκάν.
230 – 232: Η δυναστεία των Σασσανιδών της Περσίας ξεκινά έναν πόλεμο για να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη της που ανήκαν πλέον στη Ρωμαϊκή Ανατολή.
234: Ο Τσουγκέ Λιάνγκ πεθαίνει από ασθένεια στη μάχη των πεδιάδων Ουτσάνγκ.
235 – 284: Η Κρίση του τρίτου αιώνα είναι μια πεντηκονταετή αναστάτωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
241: Το Βασίλειο της Χάτρας διαλύεται και το βασίλειο προσαρτάται στην Περσία
244: Λαμβάνει χώρα η μάχη του Σινγκσί στην Κίνα.
258: Ο Βαλεριανός ξεκινά νέους διωγμούς και σφαγές κατά των Χριστιανών.
260: Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Βαλεριανός αιχμαλωτίζεται από τον Σαπώρη Α΄ της Περσίας.
263: Ο Τσάο Ουέι κατακτά το βασίλειο των Σου Χαν.
266: Η Δυναστεία των Τσιν ιδρύεται μετά την ανατροπή της δυναστείας των Τσάο Ουέι από τον Σίμα Γιαν.
280: Η δυναστεία των Τσιν επανενώνει την Κίνα σε μια νέα αυτοκρατορία μετά την κατάκτηση των ανατολικών Γου.
284 – 305: Ο Διοκλητιανός είναι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας, και προβαίνει σε διάφορες μεταρρυθμίσεις που σταθεροποιούν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
291 – 306: Ο Πόλεμος των οκτώ πριγκίπων λαμβάνει χώρα. Συγκεκριμένα ήταν εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της φυλής των Σίμα στην Κίνα.
300 – 538: Ξεκινά η εποχή Κοφούν, το πρώτο μέρος της περιόδου Κοφούν στην Ιαπωνία.
Η πόλη του Σάρναθ γίνεται το κέντρο των βουδιστικών τεχνών στην Ινδία.
Αρχίζει η διάδοση της καλλιέργειας του καλαμποκιού από το Μεξικό προς τη Βόρεια Αμερική.
Το Βασίλειο του Φουνάν φτάνει στην ακμή του.
Οι Γότθοι φεύγουν από τη Γοτθισκάντζα με κατεύθυνση την Ουκρανία, γεννώντας τον πολιτισμό του Τσερνιαχόφ.
Δημιουργείται μια τοιχογραφία με μενορά και κιβωτό της διαθήκης σε εβραϊκή κατακόμβη στη Βίλα Τορλόνια της Ρώμης.
Ξεκινά η Κοπτική περίοδος της ιστορίας του Χριστιανισμού.
Προσεγγιστική ημερομηνία δημιουργίας του έργου "Ο Σιντάρτα στο παλάτι" στο Ναγκαρτζουνακόντα του Άντρα Πραντές στην Ινδία. Το έργο τέχνης διατηρείται στο εθνικό μουσείο του Νέου Δελχί.
Περίοδος δημιουργίας δύο γλυπτών με τον Ιωνά από την ανατολική Μεσόγειο (πιθανώς τη Μικρά Ασία). Σήμερα διατηρούνται στο Μουσείο Τέχνης του Κλίβελαντ.
Δημιουργείται το μωσαϊκό του Μαγήριου.
Στα τέλη του 3ου αιώνα προς τις αρχές του 4ου αιώνα δημιουργείται η τοιχογραφία του καλού βοσκού, των Οράντων και της ιστορίας του Ιωνά στις Κατακόμβες του Μαρκελλίνου και του Πέτρου στη Ρώμη.
Παραπομπές
03
|
578317
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82%20%28%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%29
|
Τριαντάφυλλος (τραγουδιστής)
|
Ο Τριαντάφυλλος (πλήρες ονοματεπώνυμο Τριαντάφυλλος Χατζηνικολάου, 20 Ιουνίου 1977, Ρόδος) είναι Έλληνας τραγουδιστής.
Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1977 στη Ρόδο, όπου μεγάλωσε και ξεκίνησε τη καλλιτεχνική του πορεία στη μουσική. Σε ηλικία μόλις 8 ετών άρχισε μαθήματα πιάνου, το οποίο αποτέλεσε βασική αφορμή για να ασχοληθεί μετέπειτα με το τραγούδι. Στα 18 του χρόνια πραγματοποιεί τις πρώτες του εμφανίσεις σε μουσική σκηνή της Ρόδου, όπου και δεν άργησε να ξεχωρίσει. Λίγο χρονικό διάστημα χρειάστηκε για να τον εντοπίσει ο συνθέτης και στιχουργός Θοδωρής Μακρίδης, ο οποίος αναγνώρισε το ταλέντο του και τον ενθάρρυνε να πάει στην Αθήνα. Έτσι στα 19 του, παίρνει την απόφαση να κυνηγήσει το όνειρό του στην πρωτεύουσα και τον επόμενο κιόλας χρόνο μπαίνει στη δισκογραφία.
Καριέρα και συνεργασίες
Το 1997, και σε ηλικία 20 χρονών, κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο «Βλέπω Κάτι Όνειρα», ο οποίος ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 48.000 αντίτυπα και έγινε χρυσός. Το 1998, ο Τριαντάφυλλος κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο «Γράμματα και αφιερώσεις», που αμέσως ξεχώρισε κι έγινε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πλατινένιο. Το 1999 κυκλοφορεί το τρίτο του άλμπουμ, «Η αγάπη δεν περνάει», που έγινε κι αυτό χρυσό, όπως και ο δίσκος «Μην αργείς», που κυκλοφόρησε το 2000. Το 2001, κυκλοφορεί το «Αφήστε μήνυμα», στο οποίο ξεχώρισε το ομώνυμο τραγούδι, ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε τη δισκογραφική δουλειά «Για Μένα Είσαι Εσύ».
Το 2003, ξεκίνησε η καλλιτεχνική του πτώση και χάθηκε από τις μεγάλες πίστες. Συνεχίζει, όμως, μέχρι σήμερα να τραγουδάει σε μικρότερα μαγαζιά. Όταν επέστρεψε στην επικαιρότητα κατήγγειλε ότι παλιοί του συνεργάτες του γύρισαν την πλάτη στα δύσκολα, ονομάζοντας τη Νατάσα Θεοδωρίδου και τον Αντώνη Ρέμο. Ακόμη, αποκάλυψε ότι η δισκογραφική εταιρεία του τότε τον συμβούλευε να υιοθετήσει το στυλ που είχε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, κάτι που δεν τον έβρισκε σύμφωνο.
Εκτός από την προσωπική του δισκογραφία, ο Τριαντάφυλλος έχει συνθέσει τα περισσότερα από τα τραγούδια των δύο πρώτων άλμπουμ της Νατάσας Θεοδωρίδου, που ξεχώρισαν και έγιναν πλατινένια. Ακόμα, ο Τριαντάφυλλος έχει τραγουδήσει με καταξιωμένους τραγουδιστές όπως ο Βασίλης Καρράς, ο Λευτέρης Πανταζής, η Καίτη Γαρμπή, ο Λάμπης Λιβιεράτος, ο Διονύσης Σχοινάς, η Ειρήνη Μερκούρη και ο Αντώνης Βαρδής.
Ο Τριαντάφυλλος μέχρι στιγμής έχει στο ενεργητικό του 10 ολοκληρωμένα άλμπουμ, εκ των οποίων τα τέσσερα έγιναν πλατινένια και χρυσά.
Το 2014 συμμετείχε στο Dancing with the Stars στον ΑΝΤ1 ως διαγωνιζόμενος και κατέκτησε την 14η θέση. Το φθινόπωρο του 2020 συμμετέχει στο Just the 2 Of Us του OPEN όπου και εκεί καταλαμβάνει την 14η θέση. Τον Δεκέμβριο του 2020, φεύγει για Άγιο Δομίνικο για να συμμετέχει στο Survivor 2021.τη σεζόν 2021 στο Mad Video Music Awards στο MEGA τη σεζόν 2023 στο Just the 2 Of Us στο ALPHA τη σεζόν 2023 στο Καλοκαίρι Yes στο OPEN.
Προσωπική ζωή
Παντρεύτηκε στις 23 Αυγούστου 2014, μετά από επτά χρόνια σχέσης, με τη Δήμητρα Σιαμπάνη, η οποία είναι γιατρός. Μαζί απέκτησαν ένα γιο, τον Νικόλα, ο οποίος γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2016. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, τον βάφτησαν στη Ρόδο και συγκεκριμένα στην Παναγία Τσαμπίκα.
Παραπομπές
Έλληνες άνδρες τραγουδιστές
Λαϊκοί τραγουδιστές
Έλληνες τραγουδοποιοί
Έλληνες συνθέτες
|
543013
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%AC%CE%B1%CF%83%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%85
|
Γιλβέρτος του Μάασγκαου
|
O Γιλβέρτος, γερμ. Gilbert (9ος αι.) από τον Οίκο του Ρέγκιναρ ήταν κόμης του Μάασγκαου στον ποταμό κάτω Μεύση (Μόιζε).
Βιογραφία
Αν το όνομα του γιού του Ρέγκιναρ προέρχεται από το Ράγκναρ, τότε ο Γιλβέτος θα είχε καταγωγή από τους Βίκινγκ. Ίσως σχετίζεται με τον Ρέγκιναρ γιο του Μέγκινχερε, ο οποίος ήταν ευγενής στην Αυλή του Καρλομάγνου.
Υπηρετούσε τον Λοθάριο Α΄ της Μέσης Φραγκίας (εγγονό του Καρλομάγνου), αλλά στον εμφύλιο πόλεμο των ετών 840-843 αυτομόλησε στον αδελφό αυτού Κάρολο Β΄ τον φαλακρό της Δυτικής Φραγκίας και έγινε υποτελής του. Ως αποτέλεσμα, οι γαίες του κατασχέθηκαν από τον Λοθάριο Α΄ και το αξίωμά του τού κόμη ανακλήθηκε. Τότε ο Γιλβέρτος απήγαγε και νυμφεύτηκε την κόρη του Λοθαρίου Α΄, προσπαθώντας να τον αναγκάσει να τον τοποθετήσει στην πρότερη θέση του. Ο γάμος έγινε στην Ακουιτανία και η νύφη ίσως λεγόταν Ερμενγάρδη (ομώνυμη της μητέρας της).
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 846 την Ερμενγάρδη των Καρολιδών (;), κόρη του Λοθαρίου Α΄ της Μέσης Φραγκίας και μάλλον είχε τέκνα:
Ρέγκιναρ Α΄ π. 850-916, δούκας της Λωρραίνης. Μάλλον γιος του.
Αλβέρτος, αναφέρεται ως αδελφός του Ρέγκιναρ Α΄
Πρόγονοι
Αναφορές
Οίκος του Ρέγκιναρ
|
780750
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB%20%CE%9B%CE%B5%CF%89%CF%84%CF%8E
|
Πωλ Λεωτώ
|
Ο Πωλ Λεωτώ (γαλλικά: Paul Léautaud) (1872 - 1956) ήταν Γάλλος συγγραφέας και θεατρικός κριτικός, υπογράφοντας τις συχνά καυστικές κριτικές του με το ψευδώνυμο Μωρίς Μπουασάρ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Πωλ Λεωτώ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 18 Ιανουαρίου 1872. Εγκαταλελειμμένος από τη μητέρα του, τραγουδίστρια της όπερας, αμέσως μετά τη γέννησή του, τον μεγάλωσε ο πατέρας του, ηθοποιός και θεατρικός υποβολέας στην Κομεντί Φρανσαίζ, ο οποίος, ζώντας μια αντισυμβατική ζωή, δεν τον φρόντιζε σχεδόν καθόλου, ωστόσο τον πήγαινε τακτικά στην Κομεντί Φρανσαίζ και τον άφηνε να κυκλοφορεί στους διαδρόμους και στα παρασκήνια του θεάτρου. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε έναν άλλο γιο, τον Μωρίς. Από την ηλικία των 5 ετών, του έδωσε το κλειδί του σπιτιού: «Κάνε ό,τι θέλεις αρκεί να είσαι εδώ για το δείπνο και να μην σε φέρει πίσω αστυνομικός.»
«Ο πατέρας μου κατέβαινε στο καφενείο κάθε πρωί, πριν το μεσημεριανό γεύμα. Είχε δεκατρία σκυλιά. Περπατούσε στο δρόμο με τα σκυλιά του και κρατούσε στο χέρι του ένα μαστίγιο που δεν το χρησιμοποιούσε για τα σκυλιά. Όταν περνούσε μια γυναίκα που του άρεσε, την έπαιρνε από πίσω περνώντας το μαστίγιο γύρω της».
Ο Λεωτώ τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο Κουρμπεβουά. Το 1887, σε ηλικία 15 ετών, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου εργάστηκε σε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. «Για οκτώ χρόνια έτρωγα μεσημεριανό και βραδινό τυρί τεσσάρων δεκάρων, ένα κομμάτι ψωμί, ένα ποτήρι νερό, λίγο καφέ. Τη φτώχεια, ποτέ δεν τη σκέφτηκα, ποτέ δεν υπέφερα από αυτήν.»
Το 1894, έγινε υπάλληλος σε δικηγορικό γραφείο. Από το 1902 έως το 1907 εργάστηκε σε γραφείο δικαστικού διαχειριστή. Εκπαιδεύτηκε μόνος του, διαβάζοντας αγαπημένους του συγγραφείς μέχρι αργά το βράδυ: Μπαρές, Ρενάν, Ταίν, Ντιντερό, Βολταίρος και Σταντάλ. «Διδάχθηκα μόνος, χωρίς κανέναν, χωρίς κανόνες, χωρίς αυθαίρετη κατεύθυνση, ό,τι μου άρεσε, ό,τι με σαγήνευε, ό,τι αντιστοιχούσε στη φύση του μυαλού μου».
Στους λογοτεχνικούς κύκλους
Έγινε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους από το 1903 με το αυτογραφικό μυθιστόρημα Le Petit Ami (Ο μικρός φίλος), στο ευρύ κοινό μόλις το 1950 με τις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις στη μακρά σειρά Συνομιλίες με τον Ρομπέρ Μαλέ που τον έκαναν διάσημο. Για να έχει την ελευθερία να γράφει ό,τι τον ευχαριστεί, δέχεται, το 1907, μια κακοπληρωμένη δουλειά στο περιοδικό Ερμής της Γαλλίας (Mercure de France), όπου παρέμεινε για περίπου 30 χρόνια. Υπεύθυνος της θεατρικής κριτικής με το ψευδώνυμο «Μωρίς Μπουασάρ», έγινε γνωστός για την ειλικρίνειά του, το σκωπτικό και ανατρεπτικό του πνεύμα.
Το 1929, αρχικά σε συνεργασία με τον Αντόλφ βαν Βεμπέρ, έγραψε μια ποιητική ανθολογία σε 3 τόμους: Σύγχρονοι ποιητές, επιλεγμένα κομμάτια συνοδευόμενα από βιογραφικές σημειώσεις και ένα βιβλιογραφικό δοκίμιο.Το 1930 έγραψε ένα ακόμη αυτογραφικό μυθιστόρημα: Amours (Έρωτες).
Μοναχικός, παίρνοντας εγκαταλελειμμένα ζώα στο σπίτι του στο Φοντεναί-ω-Ροζ κοντά στο Παρίσι και ζώντας στη φτώχεια, αφοσιώθηκε για περισσότερα από 60 χρόνια στο Ημερολόγιό του, το οποίο ονόμαζε λογοτεχνικό, όπου διηγούνταν, μέρα με τη μέρα, υπό την άμεση εντύπωση, τα γεγονότα που τον επηρέασαν. «Έζησα μόνο για να γράφω. Ένιωσα, είδα, άκουσα πράγματα, συναισθήματα, ανθρώπους μόνο για να γράψω. Προτίμησα αυτό από την υλική ευτυχία, από την εύκολη φήμη. Θυσίασα μάλιστα συχνά την ευχαρίστηση της στιγμής, τις πιο απόκρυφες στιγμές ευτυχίας και στοργής, ακόμη και την ευτυχία λίγων άλλων, για να γράψω αυτό που μου έκανε ευχαρίστηση να γράψω. Διατηρώ μια βαθιά ευτυχία από όλο αυτό.»
Η Μαρί Ντορμουά, διευθύντρια βιβλιοθήκης, κριτικός τέχνης και μεταφράστρια, με την οποία είχαν σχέση από το 1933 έως το 1939 και έκτοτε παρέμειναν φίλοι, ήταν η γενική κληρονόμος του και συνέβαλε στη δημοσίευση και τη δημοσιότητα του Λογοτεχνικού ημερολογίου του μετά τον θάνατό του, όπως και άλλων έργων του, τη συλλογή Το θέατρο του Μωρίς Μπουασάρ, 1907-1941, 2 τόμοι, διηγήματα και την Αλληλογραφία του.
Ο Πωλ Λεωτώ πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1956 στο Σατεναί-Μαλαμπρί. Η πλατεία Πωλ Λεωτώ στο 17ο διαμέρισμα του Παρισιού ονομάστηκε προς τιμήν του.
Το Λογοτεχνικό ημερολόγιο
Το σπουδαίο έργο του Πωλ Λεωτώ είναι το Λογοτεχνικό Ημερολόγιο που έγραφε σχεδόν καθημερινά για περισσότερα από 60 χρόνια - από το 1893 έως τον θάνατό του το 1956 - κατά τη διάρκεια της νύχτας, στο φως των κεριών.
Αυτές οι σελίδες που γράφονταν κάθε μέρα, περιλαμβάνουν γεγονότα της ημέρας. Ο Λεωτώ μιλά για τις εντυπώσεις του, τους έρωτές του, τα ζώα του. Αδίστακτος κριτής, αναφέρεται επίσης στους συγγραφείς που συναντούσε στο περιοδικό Mercure de France, μεταξύ των οποίων οι Φρανσίς Ζαμ, Φρανσουά Κοπέ, Αντρέ Ζιντ, Πωλ Βαλερύ, Μαρσέλ Σβόμπ, Ρασίλντ, Κολέτ, Ανρί ντε Ρενιέ, Αντρέ Μπιλί, Ζωρζ Ντυαμέλ, Φρανσουά Μωριάκ, Ερνστ Γιούνγκερ, Αντρέ Μαλρώ, Ζαν Κοκτώ, Μαρσέλ Ζουαντού, Πιερ Ντριε Λα Ροσέλ και πολλοί άλλοι.
Το Λογοτεχνικό ημερολόγιο περιλαμβάνει 18 τόμους συν έναν τόμο ευρετηρίου στην αρχική έκδοση (περισσότερες από 6.000 σελίδες).
Η γραφή είναι φυσική και αυθόρμητη. «Ο Λεωτώ γράφει, χωρίς χυδαιότητα, σε ένα ζωηρό μείγμα γραπτού και προφορικού λόγου, μέσα από ένα συναισθηματικό, αντιδραστικό, πνευματώδες ρεύμα σκέψης. Όσοι είχαν ανακαλύψει τη φωνή του στις διάσημες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του, είχαν την εντύπωση, σε κάθε σελίδα, ότι τον ακούνε. Λίγοι συγγραφείς μπόρεσαν να αποδώσουν τον πλαστικό δυναμισμό της γαλλικής γλώσσας σαν αυτόν.»
Από το 1922, ο Λεωτώ έδινε ευχαρίστως επιλεγμένα αποσπάσματα σε λογοτεχνικά περιοδικά που τα ζητούσαν, αλλά παρά την ένδειά του και τα επανειλημμένα αιτήματα από εκδότες (Mercure de France, Γκαλιμάρ, Γκρασέ και άλλοι) αρνήθηκε την πλήρη δημοσίευσή του.
Ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε από τη Mercure de France το 1954, ο δεύτερος το 1955, ο τρίτος το 1956 δύο μήνες μετά τον θάνατό του. Όλοι οι άλλοι τόμοι εκδόθηκαν υπό την ευθύνη της Μαρί Ντορμουά, διευθύντριας της λογοτεχνικής βιβλιοθήκης Ζακ-Ντουσέ, του τελευταίου έρωτα του Λεωτώ, που παρέμεινε αφοσιωμένη φίλη και εκτελεστής της διαθήκης του.
Παραπομπές
Γάλλοι μυθιστοριογράφοι
Γάλλοι συγγραφείς του 20ού αιώνα
Γάλλοι κριτικοί της λογοτεχνίας
|
43520
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn%20DS
|
Citroën DS
|
Το Citroën DS (από το γαλλικό Déesse, δηλαδή θεά, και γνωστό ως βάτραχος στην Ελλάδα) ήταν ένα καινοτόμο πολυτελές αυτοκίνητο που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, από τον Οκτώβριο του 1955 έως τις 24 Απριλίου 1975. Κατά τη διάρκεια μιας παραγωγής που διήρκησε σχεδόν 20 έτη, συνολικά κατασκευάστηκαν 1.455.746 αντίτυπα σειράς DS, καθώς και της σειράς Citroën ID (από το γαλλικό Idée, δηλαδή ιδέα), όπως ονομαζόταν η φθηνότερη εξοπλιστικά εκδοχή του DS. Και οι δύο αυτές εκδοχές, αντικατέστησαν το, επίσης πρωτοποριακό για την εποχή του, Citroën Traction Avant, του 1934 - 1957, και αντικαταστάθηκαν τον Αύγουστο του 1974 από το Citroën CX.
To DS υπήρξε, και θεωρείται ακόμα και σήμερα, εξαιρετικά δημοφιλές, τόσο για τον φουτουριστικό, αεροδυναμικό σχεδιασμό του, όσο και για την καινοτόμο τεχνολογία του. Ιδιαίτερα με το πρωτοποριακό υδραυλικό σύστημα του DS, που τροφοδοτούσε την υδροπνευματική ανάρτηση, το σύστημα διεύθυνσης και τα φρένα, όπως και με το γεγονός ότι ήταν το πρώτο αυτοκίνητο ευρείας παραγωγής με μπροστινά δισκόφρενα, και μάλιστα ως στάνταρ, έθεσε και υψηλά στάνταρ στην ποιότητα κύλισης, την οδική συμπεριφορά και την αποτελεσματικότητα των φρένων.
Μάλιστα το DS κατέλαβε την τρίτη θέση σε σχετική ψηφοφορία που διεξήχθη τον Δεκέμβριο του 1999 στο Λας Βέγκας από διεθνείς ειδικούς, για το Αυτοκίνητο του Αιώνα, πίσω μόνο από το Ford Model T και το κλασικό Mini του 1959. Αναλυτικά, η τελική κατάταξη στην ψηφοφορία της τελικής 5άδας μοντέλων ήταν η εξής:
Επίσης, τοποθετήθηκε στην πέμπτη θέση από το περιοδικό Automobile Magazine στον επίσημο διαγωνισμό των «100 Coolest Cars» που έγινε το 2005, ενώ κέρδισε τον τίτλο του ομορφότερου αυτοκινήτου όλων των εποχών από το περιοδικό Classic & Sports Car, μετά από διαγωνισμό όπου κριτές ήταν 20 από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές αυτοκινήτων, όπως οι Giorgetto Giugiaro (Τζορτζέτο Τζουτζιάρο), Ian Callum, Roy Axe, Paul Bracq και Leonardo Fioravanti.
Εξέλιξη
Η εξέλιξη του διαδόχου του Traction Avant είχε ξεκινήσει ήδη από το 1937, ως το «πρότζεκτ VGD» (Voiture à Grande Diffusion: Αυτοκίνητο Μεγάλης Εξάπλωσης), αλλά καθυστέρησε σημαντικά, λόγω της έκρηξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής της Γαλλίας στον Β’ Π.Π. οι ερευνητές της Citroën συνέχισαν μυστικά το έργο τους και δημιούργησαν τα πρωτότυπα που μετέπειτα εξελίχθηκαν στο Citroën 2CV και στο DS.
Ο Αντρέ Λεφέμπρ μαζί με τον Ιταλό Φλαμίνιο Μπερτόνι, οι οποίοι είχαν προηγουμένως σχεδιάσει το επίσης καινοτόμο Traction Avant που είχε εισαχθεί το 1934, ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι, ως μηχανικός και σχεδιαστής αντίστοιχα, για το σχετικό πρότζεκτ που οδήγησε στον διάδοχο DS, καθώς και για το πολυτάλαντο 2CV που έκανε ντεμπούτο το 1948. Μάλιστα ο André Lefèbvre, ως μηχανικός εκπαιδευμένος στη σχολή του Gabriel Voisin, διάσημου κατασκευαστή αεροπλάνων και αυτοκινήτων, αποφάσισε να εφαρμόσει στην πράξη τις θεωρίες του δασκάλου του. Κατά συνέπεια, έθεσε προσωπικό στόχο να προσφέρει στο «πρότζεκτ VGD», σε συνεργασία με τον Flaminio Bertoni, μια αεροπορικής φιλοσοφίας αεροδυναμική φόρμα που θα πλησίαζε την τελειότητα, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τόλμη και στον μηχανολογικό τομέα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, χρησιμοποίησε και αεροδυναμική σήραγγα, και μάλιστα το DS ήταν ένα από τα πρώτα στην ιστορία αυτοκίνητα που εξελίχθηκαν με την χρήση τέτοιας σήραγγας.
Ταυτόχρονα με τη συμμετοχή του στον κοινό αυτό σκοπό, ο Φλαμίνιο Μπερτόνι, ο σχεδιαστής του DS, δούλευε για χρόνια πάνω στην ιδέα ενός αυτοκινήτου με καταβολές από το ζωικό βασίλειο. Το 1946, είχε ήδη φτιάξει μια σειρά από σχετικά πρωτότυπα, μεταξύ των οποίων και την φυσικού μεγέθους μακέτα του «Ιπποποτάμου», το πρόπλασμα του DS. Σταδιακά, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο δημιουργών του μοντέλου και κυρίως της αεροδυναμικής μελέτης που εκπόνησε ο Αντρέ Λεφέμπρ, το αρχικό αυτό πρότυπο έγινε ολοένα και πιο ομαλό και αεροδυναμικό, με λιγότερο έντονα «φουσκώματα» στο αμάξωμα, και εξελίχθηκε έτσι στο τελικό μοντέλο παραγωγής. Σημειωτέον ότι ο Μπερτόνι δεν ήταν απλώς ένας ιδιαίτερος σχεδιαστής αυτοκινήτων, καθώς ήταν επίσης ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας (προσοχή: να μην συγχέεται με τον μεταγενέστερο σχεδιαστή αυτοκινήτων Μπερτόνε).
Παράλληλα, το 1942 ο Paul Magès, ερευνητής της Citroën ήδη από το 1933 και μηχανικός σχετικά με τα συστήματα φρένων, συνέλαβε την πρωτοποριακή ιδέα να εφαρμόσει την υδραυλική ισχύ όχι μόνο στα φρένα, αλλά και στην ανάρτηση, με σκοπό τη διατήρηση σταθερού ύψους από το δρόμο, καθώς και στη λειτουργία του συστήματος διεύθυνσης και του κιβωτίου ταχυτήτων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ανέπτυξε μυστικά την υδροπνευματική τεχνολογία για όλα τα παραπάνω. Μετά από αρκετές πειραματικές μελέτες της Citroën με την τεχνολογία αυτή, τον Μάιο του 1954 η εταιρεία εισήγαγε στο Traction Avant την έκδοση 15Η (15 Hydraulique), μια παραλλαγή του 6-κύλινδρου Traction Avant 15CV, η οποία έφερε υδροπνευματική ανάρτηση στον πίσω άξονα, που διατηρούσε σταθερό ύψος από το δρόμο, ανεξάρτητα από το βάρος επιβατών και αποσκευών. Η έκδοση 15Η ήταν και το πρώτο δοκιμαστικό μοντέλο για την πλήρως εξελιγμένη υδροπνευματική ανάρτηση του DS, το οποίο την έφερε και στον μπροστινό και στον πίσω άξονα. Επιπρόσθετα, το Traction Avant 15Η έφερε και στάνταρ υδραυλικό σύστημα διεύθυνσης και κιβωτίου ταχυτήτων, όπως συνέβη μετά και στο DS.
Οι πρώτες δοκιμές του DS ξεκίνησαν το 1951, υπό άκρα μυστικότητα, στους έρημους δρόμους της νότιας Γαλλίας. Το φθινόπωρο του 1954 το εξωτερικό ντιζάιν του αυτοκινήτου είχε πλέον εγκριθεί επίσημα από τη διοίκηση της εταιρείας. Ωστόσο, η ταυτόχρονη παρουσίαση και κυκλοφορία νέων μοντέλων από άλλες εταιρείες και ιδίως η τότε έντονη επίδραση της αισθητικής των Αμερικανικών αυτοκινήτων στην Ευρώπη, ώθησε τον Φλαμίνιο Μπερτόνι σε αρκετές ακόμα βελτιωτικές αλλαγές. Ως αποτέλεσμα, η τελική αισθητική διαμορφώθηκε μόλις τον Ιανουάριο του 1955, εκτός μόνο από το σχήμα στο πίσω μέρος της οροφής. Ο λόγος ήταν ότι ο Μπερτόνι δεν είχε ακόμα ικανοποιηθεί από αυτό, καθώς αναζητούσε μια σχεδιαστική απάντηση στην νέα τότε Αμερικανική μόδα, που είχε καθιερώσει τα πίσω πτερύγια, με σχεδιαστικές εμπνεύσεις από τους διαστημικούς πυραύλους της τότε «διαστημικής εποχής». Προκειμένου να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού με μια αντίστοιχη πατέντα, χωρίς όμως να αλλάξει το ομαλό και καμπυλωτό προφίλ του αμαξώματος, εμπνεύστηκε τα χαρακτηριστικά πίσω φλας του Citroën DS στις άνω γωνίες του πίσω παρμπρίζ, με την τοποθέτησή τους στην προέκταση της καθεμίας υδροροής. Μόλις τον Αύγουστο του 1955, λίγες εβδομάδες πριν την επίσημη εισαγωγή και παρουσίαση του μοντέλου, είχε επιλύσει και αυτή την εκκρεμότητα, δίνοντας έτσι στο μοντέλο την οριστική του αισθητική εμφάνιση. Ο ίδιος, επίσης, ήταν ο εμπνευστής και της καινοτόμου τότε ιδέας του τιμονιού με την μία ακτίνα, το οποίο στις μετέπειτα δεκαετίες έγινε το σήμα κατατεθέν της Citroën και σε όλα τα μοντέλα της.
Παρουσίαση και σημασία για τη Γαλλία
Τελικώς, μετά από 18 χρόνια μυστικής ανάπτυξης ως ο διάδοχος του επίσης καινοτόμου Traction Avant, η αρχική έκδοση DS19 (υποδηλώνοντας την ονομασία DS και τον κυβισμό των 1.9 λίτρων) παρουσιάστηκε την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 1955 και ώρα 09:00 το πρωί στο Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού. Η αντισυμβατική φουτουριστική εμφάνιση του μοντέλου και η καινοτόμος τεχνολογία του, κατάφεραν να εξάψουν τη φαντασία του κοινού και της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας σχεδόν εν μία νυκτί. Ενδεικτικώς, μέχρι τις 09:45 π.μ. η Citroën είχε ήδη λάβει 749 παραγγελίες και μέσα στην πρώτη ημέρα συνολικά ελήφθησαν 12.000 παραγγελίες. Μάλιστα έως τη λήξη του Σαλονιού οι παραγγελίες ανήλθαν σε 80.000 και αυτό προκάλεσε αρχικά μια 15-μηνη λίστα αναμονής.
Το συγκεκριμένο μοντέλο δεν ήταν απλώς ένα στοίχημα για τη Citroën, αλλά και για τη χώρα γενικότερα. Για τη Γαλλία, η οποία ήταν την τότε εποχή σε φάση επούλωσης των πληγών και ανοικοδόμησης μετά την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και διαμόρφωσης της νέας ταυτότητάς της στον μετά-αποικιακό κόσμο, το αυτοκίνητο Citroën DS ήταν ένα σύμβολο της Γαλλικής εφευρετικότητας και έκανε τότε περήφανο όλο το γαλλικό λαό.
Το DS τόνισε, επίσης, το ενδιαφέρον του έθνους για την τεχνολογική πρόοδο και έθεσε τη χώρα στην κορυφή και πρωτοπορία των χωρών της «διαστημικής εποχής», κατά τη διάρκεια του ξέφρενου παγκόσμιου ανταγωνισμού για την τεχνολογία στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Σε μακροχρόνια βάση, η καινοτόμος τεχνολογία του DS και των απευθείας «απογόνων» του (Citroën SM και Citroën CX), μαζί και με τις καινοτόμες τεχνολογίες του Τραίνου Υψηλών Ταχυτήτων TGV και του υπερηχητικού αεροσκάφους Κονκόρντ, συνέβαλαν σημαντικά στο γεγονός ότι τελικά, από τη δεκαετία του 1970, η Γαλλία σταθεροποιήθηκε ως η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και η τέταρτη στον κόσμο.
Η σχεδιαστική του φιλοσοφία, επιπλέον, κυριολεκτικά αψήφισε κάθε συμβατικό σχεδιασμό της τότε παγκόσμιας αυτοκίνησης, καθώς οι δημιουργοί του μοντέλου είχαν αγνοήσει εντελώς τι έκαναν τότε οι άλλες εταιρείες στα μοντέλα τους. Μάλιστα, το αυτοκίνητο είχε αποσπάσει τα θετικά σχόλια και γνωστών προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Γάλλος στρουκτουραλιστής φιλόσοφος Roland Barthes, ο οποίος είχε δημοσιεύσει μια σειρά άρθρων που αποθέωναν το DS και σε ένα από αυτά σχολίασε ότι έδειχνε «σαν να είχε πέσει από τον ουρανό».
Εκτός Γαλλίας, η ριζοσπαστική αλλά και κοσμοπολίτικη σχεδίαση του αυτοκινήτου είχε έναν ιδιαίτερο αντίκτυπο στους αντι-κομφορμιστές. Μια σχετική αμερικανική διαφήμιση απέδωσε πλήρως το στίγμα της εποχής: «Χρειάζεται ένας ιδιαίτερος άνθρωπος για να οδηγήσει ένα ιδιαίτερο αυτοκίνητο».
Καινοτόμες τεχνολογίες
Το DS ήταν εξαιρετικά δημοφιλές για τον φουτουριστικό, αεροδυναμικό σχεδιασμό του, με αεροδυναμικό συντελεστή Cd 0,382 (νούμερο σχεδόν απίστευτο για τα τότε στάνταρ), και για την καινοτόμο τεχνολογία του, που το έκανε να ξεχωρίζει από το κόσμο του αυτοκινήτου της εποχής του, ιδίως στην Ευρώπη. Ήδη από την εισαγωγή του στην αγορά στα τέλη του 1955 έφερε στάνταρ:
Την κλασική - σήμα κατατεθέν της Citroën υδροπνευματική ανάρτηση, με το αυτόματο σύστημα των τριών επιπέδων ανύψωσης. Σε μια εποχή που τα περισσότερα αυτοκίνητα διέθεταν άκαμπτο πίσω άξονα ή ορισμένα 4-κίνητα SUV ακόμα και τους δύο άξονες άκαμπτους, η εφαρμογή του υδραυλικού συστήματος στις αναρτήσεις σε συνδυασμό με την αυτόματη επιλογή ύψους του οχήματος ήταν μια άκρως καινοτόμος κίνηση. Επίσης, το ύψος του αυτοκινήτου ρυθμιζόταν και κατά βούληση, από μια μανέτα μέσα στο σαλόνι. Το σύστημα αυτό πρόσφερε, εκτός της ασυναγώνιστης για τα τότε δεδομένα οδικής συμπεριφοράς του οχήματος στις στροφές, επιπλέον και μια υψηλού επιπέδου άνετη διαδρομή, που πολλές φορές αναφερόταν ως «μαγικό χαλί».
Φρένα και σύστημα διεύθυνσης που τροφοδοτούνται από το ίδιο υδραυλικό σύστημα που τροφοδοτούσε την ανάρτηση.
Υδραυλικά δισκόφρενα εμπρός και μάλιστα ήταν το πρώτο αυτοκίνητο ευρείας παραγωγής με δισκόφρενα.
Ημιαυτόματο υδραυλικό κιβώτιο ταχυτήτων, γνωστό ως BVH: «boîte de vitesses hydraulique» και μάλιστα 4-τάχυτο. Αν και απαιτούσε χειροκίνητο έλεγχο, έχοντας τον λεβιέ ταχυτήτων πάνω στην κολώνα του τιμονιού, ωστόσο υποστηριζόταν από υδραυλικό συμπλέκτη, καταργώντας έτσι το πεντάλ του συμπλέκτη. Επίσης, το πεντάλ του φρένου είχε μια αντισυμβατική εμφάνιση σαν «μικρό μανιτάρι», ώστε να διαφοροποιείται εμφανώς από το επίπεδο πεντάλ της επιτάχυνσης.
Το τιμόνι - σήμα κατατεθέν της Citroën με την μία ακτίνα.
Οροφή από υαλοβάμβακα (fiberglass) για να μετατοπίζεται το κέντρο βάρους του οχήματος χαμηλότερα.
Αποσπώμενα εξωτερικά πάνελ αμαξώματος (body panels), μια πατέντα που είχε καθιερωθεί για πρώτη φορά στο Citroën 2CV, το οποίο είχε εισαχθεί από το 1948.
και μεταγενέστερα απέκτησε:
Από τον Αύγουστο του 1960 : Νέα μπαταρία στο DS και στη φθηνότερη εκδοχή ID, που άλλαξε από 6 σε 12 βολτ. Και τα δύο, ήταν από τα πρώτα μοντέλα αυτοκινήτων που το καθιέρωσαν αυτό.
Από τον Σεπτέμβριο του 1962 : Νέο, ακόμα πιο αεροδυναμικό μπροστινό ρύγχος, το οποίο προσέφερε και μια μικρή αύξηση της τελικής ταχύτητας, ενώ είχε και δύο επιπλέον μπροστινούς προβολείς. Επίσης, καλύτερο εξαερισμό και άλλες επιμέρους βελτιώσεις.
Από τον Σεπτέμβριο του 1967: Αεροδυναμικούς, κατευθυνόμενους μπροστινούς προβολείς* (Directional Headlamps). Συγκεκριμένα, οι 4 πλέον προβολείς βρίσκονταν πίσω από ένα λεπτό καμπυλωτό γυαλί. Από αυτούς, οι εσωτερικοί προβολείς έστριβαν κάτω από το αεροδυναμικό κάλυμμα έως και 80°, ανάλογα με τη φορά του τιμονιού, ακολουθώντας την κατεύθυνση της στροφής, για τον φωτισμό του εσωτερικού της στροφής. Αυτό επέτρεπε στον οδηγό να βλέπει καλύτερα στις στροφές, ειδικά αν οδηγούσε σε κλειστές στροφές με μεγάλη ταχύτητα την νύχτα. Οι κατευθυνόμενοι εσωτερικοί προβολείς ήταν στάνταρ στο DS και έξτρα στο φθηνότερο ID. Το νέο αυτό ντιζάιν στο μπροστινό μέρος, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από τον Flaminio Bertoni και τελικώς ολοκληρώθηκε από τον Robert Opron, που τον διαδέχτηκε ως ο νέος επικεφαλής του σχεδιαστικού τμήματος της Citroën, μετά τον ξαφνικό θάνατο του πρώτου τον Φεβρουάριο του 1964.
Από τον Σεπτέμβριο του 1969 : ηλεκτρονική έγχυση / ψεκασμό καυσίμου (fuel injection) σε ορισμένες εκδόσεις του DS, ενώ αντιθέτως ποτέ στο φθηνότερο ID, καθιστώντας το DS ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα μαζικής παραγωγής με χρήση ηλεκτρονικού ψεκασμού καυσίμου.
Από τον Σεπτέμβριο του 1970 : έξτρα 5-τάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο, κάτι πολύ σπάνιο για την τότε εποχή, καθώς και ένα έξτρα 3-τάχυτο πλήρως αυτόματο κιβώτιο, το οποίο παραγόταν από την εταιρεία Borg Warner. Το 3-τάχυτο αυτόματο απευθυνόταν κυρίως στην αγορά των ΗΠΑ, αλλά η Citroën αποσύρθηκε από τις ΗΠΑ στα τέλη του 1973, το έτος των υψηλότερων πωλήσεών της στη χώρα αυτή, λόγω μιας ξαφνικής απαγόρευσης της υδροπνευματικής ανάρτησης από την αμερικανική νομοθεσία (βασικό στοιχείο των αυτοκινήτων της Citroën) που ίσχυσε μεταξύ του 1974 και του 1981.
(*): Αυτές οι δύο καινοτομίες, ωστόσο, απαγορεύτηκαν στις ΗΠΑ, λόγω ενός νόμου που κατά σύμπτωση θεσπίστηκε το ίδιο έτος στη χώρα αυτή και απαγόρευε κάθε αεροδυναμικό κάλυμμα στους εμπρόσθιους προβολείς, ενώ επιπλέον τους υποχρέωνε να είναι σταθεροί, φωτίζοντας πάντα ευθεία μπροστά. Ως αποτέλεσμα, όσα αντίτυπα κυκλοφόρησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου 38.000 DS πωλήθηκαν επίσημα, έφεραν ακλόνητους και «ακάλυπτους» κυκλικούς προβολείς. Για την ιστορία, ο κανονισμός αυτός καταργήθηκε το 1983 μετά από έντονες πιέσεις της αμερικανικής Ford. Αντιθέτως, στον Καναδά, όπου το DS γνώρισε λίγο μεγαλύτερη απήχηση στο ευρύ κοινό, δεν ίσχυσε ποτέ τέτοια απαγόρευση και οι δύο αυτές καινοτομίες ήταν νόμιμες στη χώρα.
Citroën ID
Η υψηλή τιμή του DS, ωστόσο, έπληξε τις πωλήσεις του σε μια χώρα που ακόμα ήταν σε φάση ανοικοδόμησης μετά την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το DS δεν παρουσίαζε πρακτικό ενδιαφέρον για τους δεκάδες χιλιάδες υποψήφιους αγοραστές, για τους οποίους τα 600.000 γαλλικά φράγκα, όσο ήταν η τιμή του προκατόχου Citroën Traction Avant, ήταν το ανώτατο όριο που μπορούσαν να διαθέσουν για ένα αυτοκίνητο. Αντιθέτως, το DS προσφερόταν σε τιμή 900.000 φράγκων με την ισοτιμία του 1955, καθιστώντας το μία επιλογή για μία ανώτερη κοινωνική τάξη. Τελικώς, η Citroën παρουσίασε τον Οκτώβριο του 1956 και μια πιο φθηνή και προσιτή εκδοχή του DS, το Citroën ID (από το γαλλική λέξη Idée, δηλαδή ιδέα), με συνεπακόλουθο αποτέλεσμα την οριστική λήξη της παραγωγής του Traction Avant τον Ιούλιο του 1957.
Αρχικά, η τιμή του ID19 στη γαλλική αγορά, ήταν πάνω από 25% φθηνότερη από αυτήν του DS19. Η διαφορά αυτή, ωστόσο, μειώθηκε ελαφρά τον Οκτώβριο του 1961, όταν η εταιρεία απέσυρε την εισαγωγική έκδοση ID19 Normale. Οι μεταγενέστερες εκδοχές του ID έλαβαν νέες ονομασίες, που αναφέρονται παρακάτω, αλλά συνολικά όλα αυτά τα μοντέλα αναφέρονται στα ιστορικά αφιερώματα ως η σειρά ID.
Διαχρονικά, η σειρά ID είχε μια κάπως πιο απλή εκδοχή της υδροπνευματικής ανάρτησης, ένα ταμπλό ανάλογης σχεδίασης με το DS, αλλά πιο φθηνό, ένα συμβατικό 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο με συμπλέκτη, αντί για το 4-τάχυτο ημιαυτόματο χωρίς συμπλέκτη, και αρχικά δεν είχε υδραυλικό τιμόνι, αν και το τελευταίο εμφανίστηκε από τη σεζόν (model year) του 1963, ως έξτρα.
Ειδικότερα το συμβατικό 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο με συμπλέκτη προσφέρθηκε και στο DS από τον Ιανουάριο του 1963 και μετά, ως μια προαιρετική φθηνότερη επιλογή, με μια αντίστοιχη έκπτωση στην τιμή πώλησης του μοντέλου, αν και στην πράξη δεν κυκλοφόρησαν πολλά DS με αυτό.
Το 1969, το ID19 μετονομάστηκε σε DSpécial και το ID20 μετονομάστηκε σε DSuper. Το 1972, προστέθηκε το ακόμα ισχυρότερο D Super5, που είχε βασιστεί στο DS21. Η σειρά ID δεν συνδυάστηκε ποτέ με τον κορυφαίο κινητήρα 2.347 cm³ του DS23 ή με ηλεκτρονική έγχυση / ψεκασμό καυσίμου (fuel injection), καθώς έφερε σε όλες τις εκδόσεις μόνο καρμπυρατέρ. Από την άλλη, λόγω του εμφανώς χαμηλότερου κόστους συντήρησης, η σειρά ID γνώρισε μεγάλη απήχηση και ως ταξί, ιδίως στο Παρίσι.
Κινητήρες
Κατά το στάδιο της εξέλιξης, το μπροστινό μέρος του σασί του Citroën DS είχε σχεδιαστεί για να φιλοξενήσει έναν επίπεδο 6-κύλινδρο (H6) αερόψυκτο βενζινοκινητήρα, ο οποίος είχε βασιστεί στον σχεδιασμό του επίπεδου 2-κύλινδρου (H2) αερόψυκτου βενζινοκινητήρα του Citroën 2CV, αλλά με 6 κυλίνδρους αντί για 2 (για την ιστορία, η διάταξη H6 τελικώς υιοθετήθηκε στην Porsche 911 από την εισαγωγή της πρώτης γενιάς της, το 1963, και διατηρείται διαχρονικά έως και σήμερα). Λίγους μήνες, ωστόσο, πριν την παρουσίαση του DS, η Citroën απέσυρε το μηχανικό αυτό σύνολο, καθώς εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα αξιοπιστίας και, λόγω του μεγάλων χρηματικών ποσών που είχαν ήδη διατεθεί για τις τεχνολογικές καινοτομίες του DS, η εταιρεία διαπίστωσε τότε ότι της είχαν εξαντληθεί τα κονδύλια για να εξελίξει περαιτέρω τον εξακύλινδρο και να διορθώσει τα τεχνικά του ζητήματα.
Εξαιτίας αυτού του απρόβλεπτου παράγοντα, η Citroën εξαναγκάστηκε τους τελευταίους λίγους μήνες πριν το ντεμπούτο του DS να επιστρατεύσει επειγόντως έναν από τους κινητήρες του προκατόχου Citroën Traction Avant του 1934 - 1957. Συγκεκριμένα, τοποθέτησε τον 4-κύλινδρο σε σειρά (I4) βενζίνοκινητήρα Sainturat, κυβισμού 1.911 cm³, της έκδοσης Traction Avant 11CV (μοντέλα 11B και 11C), που είχε εισαχθεί τον Νοέμβριο του 1934 και είχε διατηρηθεί στην παλέτα των κινητήρων για το σύνολο της καριέρας του Traction Avant.
Ως αποτέλεσμα, τα πρώτα 9 χρόνια της καριέρας του DS, το μοναδικό μελανό σημείο του μοντέλου ήταν ο κινητήρας του, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα αναχρονιστικός για ένα καινοτόμο αυτοκίνητο. Πάντως είχαν προηγηθεί ορισμένες τεχνικές βελτιώσεις στην κυλινδροκεφαλή από τον Georges Sainturat, που είχε σχεδιάσει και τον αρχικό κινητήρα εν έτει 1934, από τον οποίο και έλαβε την ονομασία. Για την ακρίβεια:
Στο Traction Avant 11CV είχε μια κυλινδροκεφαλή ανάστροφης ροής από σίδηρο και απέδιδε ισχύ μόλις 60 hp στις 3.800 στροφές το λεπτό.
Αντιθέτως, στο DS19 είχε μια κυλινδροκεφαλή διασταυρούμενης ροής από αλουμίνιο, με ημισφαιρικό θάλαμο καύσης και απέδιδε ισχύ 75 hp στις 4.500 στροφές το λεπτό.
Αν και οι επιδόσεις δεν ήταν τότε ζήτημα πρώτης προτεραιότητας για τη Citroën, τα πρώτα DS είχαν εισπράξει κακές κριτικές για μέτριες επιδόσεις. Η τελική ταχύτητα των πρώτων DS με τον κινητήρα Sainturat, ο οποίος διατηρήθηκε έως το 1964, ήταν αρχικά 140 km/h (στο διάστημα 1955 - 1961) και με την αύξηση του κυβισμού του σε 1.987 cm³ έφτασε τα 150 km/h (στο διάστημα 1961 - 1964). Μεταγενέστερα πάντως αυτό βελτιώθηκε, με την εμφάνιση νέων κινητήρων και τα τελευταία DS κατάφερναν σαφώς καλύτερες επιδόσεις για την εποχή τους. Η υψηλότερη τελική ταχύτητα επετεύχθη από την DS23 στην έκδοση με ηλεκτρονική έγχυση / ψεκασμό καυσίμου (fuel injection) και ήταν 191 km/h.
Συγκεκριμένα, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εξετάστηκαν οι εξής 6 πιθανές λύσεις:
Η κατασκευή ενός 4-κύλινδρου V4 δίχρονου κινητήρα με υπερτροφοδότηση, κυβισμού 1.800 cm³ και ισχύος 120 hp, μια ιδέα που προτάθηκε τότε επειδή οι δίχρονοι κινητήρες αποδίδουν υψηλότερη ισχύ από τους τετράχρονους ίσου κυβισμού. Αυτό όμως απορρίφθηκε γρήγορα, καθώς θεωρήθηκε απαράδεκτο για μια τέτοια εταιρεία, με καινοτόμο και φουτουριστικό κύρος, να καταφύγει στη λύση των άκρως αναχρονιστικών δίχρονων κινητήρων.
Η ανακατασκευή και βελτίωση του κινητήρα Sainturat. Αυτό όντως έγινε το 1961, με την αύξηση του κυβισμού του από 1.911 cm³ σε 1.987 cm³ και τον επανασχεδιασμό της κυλινδροκεφαλής του.
Η κατασκευή ενός εντελώς νέου τετρακύλινδρου κινητήρα. Ο βασικός αυτός στόχος τελικώς πραγματοποιήθηκε τη σεζόν (model year) του 1965, όταν ο κινητήρας Sainturat αντικαταστάθηκε από έναν εντελώς νέο, κυβισμού 1.985 cm³ και η έκδοση μετονομάστηκε σε DS19-Α, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1970 έλαβε το όνομα DS20. Επιπρόσθετα, από τη σεζόν του 1965 κυκλοφόρησε μία επιπλέον έκδοση, η DS21 με κινητήρα 2.175 cm³ (η επίσημη στρογγυλοποίηση πάντως ήταν κάπως ανακριβής, καθώς λογικά θα έπρεπε να είχε ονομαστεί DS22), ο οποίος τη σεζόν του 1970 έλαβε ηλεκτρονική έγχυση / ψεκασμό καυσίμου (fuel injection) της Bosch και έγινε έτσι ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα μαζικής παραγωγής με electronic fuel injection. Τον Σεπτέμβριο του 1972, για τη σεζόν του 1973, η DS21 αντικαταστάθηκε από την έκδοση DS23 με κινητήρα 2.347 cm³, τόσο με καρμπυρατέρ (ισχύος 124 hp στις 5.250 στροφές το λεπτό), όσο και με ηλεκτρονική έγχυση / ψεκασμό καυσίμου (injection) - η τελευταία εκδοχή ήταν και το ισχυρότερο στην ιστορία DS, με ιπποδύναμη 143 hp (107 kW) στις 5.500 στροφές το λεπτό.
Η κατασκευή ενός 6-κύλινδρου κινητήρα V6.
Η κατασκευή ενός 8-κύλινδρου κινητήρα V8.
Με την εξαγορά της ιταλικής εταιρείας Maserati, το 1968, η Citroën αποφάσισε να χρησιμοποιήσει έναν V6 της Maserati.
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, το σχετικό με την επίλυση αυτού του ζητήματος «Project S» είχε καταλήξει στην εξέλιξη ενός «υπερ - DS». Επισήμως, ο Robert Opron είχε λάβει εντολή να σχεδιάσει ένα μεγαλύτερο και βαρύτερο μοντέλο από το DS, αντί για μια ελαφρύτερη 2-πορτη σπορ έκδοση του DS.
Μέχρι το 1977, το σύστημα φορολόγησης των αυτοκινήτων στη Γαλλία ήταν τέτοιο, ώστε κυβισμοί άνω των 2.8 λίτρων ήταν εκτός γαλλικής πραγματικότητας, λόγω βαριάς φορολογίας. Αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στη Citroën, καθώς η εταιρεία δεν ήταν τότε ικανή να αναπτύξει έναν ελαφρύ κινητήρα με κυβισμό που δεν θα ξεπερνούσε το όριο αυτό και ταυτόχρονα θα ήταν επαρκώς ισχυρός. Για τον λόγο αυτό, οι λύσεις της κατασκευής ενός V6 ή πολύ περισσότερο ενός V8 κινητήρα απεδείχθησαν ουτοπικές και, αντίθετα με τον προκάτοχο Citroën Traction Avant που είχε στην παλέτα και έναν 6-κύλινδρο κινητήρα, το DS δεν συνδυάστηκε ποτέ με κινητήρα με πάνω από 4 κυλίνδρους.
Τελικώς, το «πρότζεκτ S» κατέληξε στη δημιουργία ενός διαφορετικού και ακόμα πολυτελέστερου μοντέλου. Για τον κινητήρα του, επιστρατεύτηκε και η Maserati, οπότε και υιοθετήθηκαν τα διακριτικά «SM» (δείτε: Ονομασία του Citroën SM). Ο εξαιρετικά ισχυρός 2.7 λίτρων V6 κινητήρας της Μaserati, σχεδιάστηκε από τον έμπειρο αρχιμηχανικό της Μaserati Τζούλιο Αλφιέρι και τοποθετήθηκε και στο 2-πορτο σπορ Citroën SM, που τελικώς παρουσιάστηκε και κυκλοφόρησε στην αγορά το 1970. Η Citroën δεν τον προσέφερε ποτέ στο DS, αλλά ορισμένοι οπαδοί του μοντέλου και κάποιοι βελτιωτικοί οίκοι είχαν προβεί στο παρελθόν σε σχετική aftermarket μετατροπή, όπως στο αυτοκίνητο της διπλανής φωτογραφίας.
Ενεργητική και παθητική ασφάλεια
Η ενεργητική ασφάλεια του Citroën DS ήταν αξιοσημείωτη για τα τότε στάνταρ, καθώς:
Η υδροπνευματική του ανάρτηση προσέφερε ασυναγώνιστη για τα τότε δεδομένα οδική συμπεριφορά και ποιότητα κύλισης, σε μία εποχή που τα περισσότερα αυτοκίνητα διέθεταν άκαμπτο πίσω άξονα ή ορισμένα ακόμα και τους δύο άξονες άκαμπτους.
Το υδραυλικό τιμόνι προσέφερε πλήρη και άμεσο έλεγχο του αυτοκινήτου.
Η διάταξη «κινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση», βελτίωνε περαιτέρω την οδική συμπεριφορά και τον έλεγχο του αυτοκινήτου.
Μάλιστα είχε διαφορετικού πλάτους ελαστικά εμπρός και πίσω, ώστε να μειώνει την τάση υποστροφής, που είναι το σύνηθες φαινόμενο των αυτοκινήτων με εμπρόσθια κίνηση.
Η οροφή του ήταν από υαλοβάμβακα (fiberglass) για να μετατοπίζεται το κέντρο βάρους του οχήματος χαμηλότερα.
Επιπλέον, όταν παρουσιάστηκε και κυκλοφόρησε το 1955, ήταν και το πρώτο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής παγκοσμίως με μπροστινά δισκόφρενα, όπως προαναφέρθηκε, και μάλιστα υδραυλικά.
Ακόμα, έφερε και μια σχετική λυχνία στο κοντέρ, που άναβε όταν υπήρχε δυσλειτουργία σε αυτά.
Όπως ήδη τονίστηκε, από τον Σεπτέμβριο του 1967, έφερε κατευθυνόμενους εμπρόσθιους προβολείς (Directional Headlamps), οι οποίοι στρίβουν ανάλογα με τη φορά του τιμονιού ακολουθώντας την κατεύθυνση της στροφής του αυτοκινήτου, για πλήρη φωτισμό του εσωτερικού της στροφής του δρόμου.
Τα χαρακτηριστικά πίσω φλας του Citroën DS στις άνω γωνίες του πίσω παρμπρίζ, ήταν άμεσα και εύκολα αντιληπτά από τους οδηγούς των αυτοκινήτων που βρίσκονταν πίσω του.
Ιδιαίτερα η παθητική ασφάλεια του DS, ήταν χωρίς αμφιβολία κορυφαία για την εποχή του. Το μοντέλο είχε σχεδιαστεί με βασική προτεραιότητα όχι μόνο την εμφάνιση και την οδική συμπεριφορά, αλλά και την ασφάλεια των επιβατών και ήδη από το 1955 έφερε στάνταρ:
Μια ανθεκτική καμπίνα, γνωστή ως «κλωβός ασφαλείας», σε συνδυασμό και με την τότε πρωτοποριακή «ζώνη ελεγχόμενης παραμόρφωσης» στο εμπρόσθιο μέρος του οχήματος. Αυτό πρακτικώς σημαίνει ότι οι επιβάτες προστατεύονται από ένα εξαιρετικά ανθεκτικό πλαίσιο και ότι η ενέργεια της σύγκρουσης απορροφάται μέσω της καταστροφής μόνο του εμπρόσθιου τμήματος του αυτοκινήτου και όχι και της καμπίνας επιβατών. Η ζώνη παραμόρφωσης στο διαμέρισμα του κινητήρα ήταν σχεδιασμένη για ελεγχόμενη παραμόρφωση σε τυχόν μετωπική ή πλαγιομετωπική σύγκρουση και ικανή να απορροφήσει πολύ περισσότερη ενέργεια από όση μπορούσαν τα μοντέλα της εποχής, τα οποία συνήθως διέθεταν «άκαμπτα σασί», με συνέπεια η ενέργεια της σύγκρουσης στα άκαμπτα να μεταφέρεται κατευθείαν μέσα στην καμπίνα των επιβατών.
Ο εφεδρικός τροχός (ρεζέρβα) είχε τοποθετηθεί στο μπροστινό μέρος της ζώνης παραμόρφωσης, στο διαμέρισμα του κινητήρα και στο μπροστινό άκρο του αμαξώματος, κάτω από το καπό, με σκοπό να λειτουργεί σαν επιπλέον ελαστικός μηχανισμός απορρόφησης της ενέργειας πρόσκρουσης.
Παράλληλα, εισήγαγε το κλασικό τιμόνι με την μία ακτίνα, η οποία πρακτικώς ήταν η νοητή προέκταση του άξονα σύνδεσης μεταξύ του τιμονιού και του άξονα των μπροστινών τροχών. Το τιμόνι αυτό, εκτός του ότι είχε εξαιρετικά λεπτή στεφάνη και ακτίνα, επιτρέποντας άριστη ορατότητα προς το κοντέρ, είχε μελετηθεί με σκοπό και την παθητική ασφάλεια, σε συνδυασμό και με ειδικά σχεδιασμένη κολώνα τιμονιού. Συγκεκριμένα, καθώς ο άξονας σύνδεσης μεταξύ του τιμονιού και του άξονα των μπροστινών τροχών καμπύλωνε και κατέληγε ομαλά στην ακτίνα του τιμονιού, δεν «σούβλιζε» τον οδηγό σε μετωπική πρόσκρουση. Επιπλέον, και τα τρία (στεφάνη, ακτίνα και εσωτερικός άξονας τιμονιού) είχαν σχεδιαστεί να καταρρέουν σε μετωπική πρόσκρουση, ώστε να μην τραυματίζεται ο οδηγός από το τιμόνι. Όλα αυτά ήταν εξαιρετικά σημαντικά σε μία εποχή που οι αερόσακοι δεν ήταν ούτε καν στον ορίζοντα. Το τιμόνι με την μία ακτίνα, εξ αρχής αναφερόταν επίσημα από την εταιρεία ως Cit-Safe (Citroën-Safe) και σύντομα έγινε το σήμα κατατεθέν της Citroën σε όλα της τα μοντέλα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν εμφανίστηκε ο αερόσακος οδηγού και δυστυχώς, ως αποτέλεσμα της καθιέρωσής του, όλα τα Citroën έχασαν αναγκαστικά το παραδοσιακό αυτό τιμόνι.
Μία ξεχωριστή ιδιότητα του DS ήταν ότι η ακτίνα αυτού του τιμονιού δεν ήταν κάθετη προς τα κάτω, σε διάταξη «ώρα 6:00», αλλά διαγώνια, σαν ωροδείκτης σε «ώρα 7:30» στα αριστεροτίμονα μοντέλα και σε «ώρα 4:30» στα δεξιοτίμονα. Ο σκοπός ήταν η ακτίνα να μην είναι στραμμένη προς τον οδηγό, εκμηδενίζοντας έτσι την πιθανότητα να τον «σουβλίσει» σε μετωπική πρόσκρουση.
Το φουτουριστικής σχεδίασης και χωρίς προεξοχές ταμπλό του DS είχε κατασκευαστεί εξ ολοκλήρου από πλαστικό, που είχε μελετηθεί ειδικά για την μείωση του κινδύνου τραυματισμού των επιβατών από την πρόσκρουσή τους στο ταμπλό, σε τυχόν μετωπική σύγκρουση. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σπάνιο σε μία εποχή που τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν μεταλλικά ταμπλό και μάλιστα πολλά αμερικανικά μοντέλα διακοσμητικές και ελκυστικές, πλην όμως επικίνδυνες προεξοχές πάνω σε αυτό.
Για προστασία και στο ενδεχόμενο της πλευρικής πρόσκρουσης, τα πλαϊνά μέρη του αμαξώματος είχαν λάβει περισσότερη σταθερότητα, μέσω ενισχύσεων στις κολώνες και στις πόρτες.
Το πίσω μέρος του αμαξώματος είχε επίσης λάβει ενισχύσεις, για ενδεχόμενη πρόσκρουση από πίσω, κάτι ακόμα πιο σπάνιο για την εποχή του.
Ένα άλλο εντυπωσιακό στοιχείο για τα στάνταρ της τότε εποχής, ήταν ότι το ντεπόζιτο της βενζίνης, όγκου 65 λίτρων σε όλα τα DS και ID, είχε τοποθετηθεί μπροστά από τον πίσω άξονα και προς το κέντρο του αμαξώματος, κάτω από τα πίσω καθίσματα, μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες να εκραγεί και να ξεσπάσει πυρκαγιά σε τυχόν οπίσθια πρόσκρουση. Μολονότι σήμερα αυτό ισχύει σε όλα τα αυτοκίνητα, ήταν κάτι εξαιρετικά σπάνιο στις δεκαετίες παραγωγής των DS και ID. Ενδεικτικώς, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα είχαν τη δεξαμενή καυσίμων στο πίσω άκρο του αμαξώματος, καταλαμβάνοντας ολόκληρο τον χώρο έως και πίσω ακριβώς από τον πίσω προφυλακτήρα, έχοντας έτσι εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο πυρκαγιάς μετά από οπίσθια σύγκρουση. Μάλιστα αρκετά αμερικανικά μοντέλα είχαν αυτή την επικίνδυνη διάταξη ως τη δεκαετία του 1990 και ορισμένα που συνέχιζαν να βασίζονται σε παλαιές πλατφόρμες τη διατήρησαν ακόμα και ως τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, εισήγαγε και ζώνες ασφαλείας, ενώ προς τα τέλη της δεκαετίας άρχισαν να γίνονται στάνταρ σε πολλά κράτη.
Με την ανανέωση του 1967, εμφανίστηκαν και προαιρετικά προσκέφαλα στα εμπρόσθια καθίσματα και μάλιστα ως στάνταρ στην έκδοση «Pallas». Επίσης, από το ημερολογιακό έτος 1969, τα προσκέφαλα έγιναν στάνταρ σε όσα αντίτυπα εξάγονταν στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω ενός σχετικού νόμου που ετέθη σε εφαρμογή στις 1 Ιανουαρίου 1969 και υποχρέωνε όσα μοντέλα διατίθεντο προς πώληση στη χώρα αυτή να τα φέρουν στάνταρ.
Η κορυφαία έκδοση Pallas
Στις 25 Αυγούστου 1964, για τη σεζόν του 1965, προστέθηκε στην παλέτα και μια έκδοση υπερπολυτελείας και ονομάστηκε DS Pallas, από το όνομα της Θεάς Αθηνάς της Ελληνικής μυθολογίας και ειδικότερα από το προσωνύμιο Αθηνά Παλλάς («Pallas»). Το βελτιωμένο αυτό μοντέλο, έφερε επιχρυσωμένα εξωτερικά σήματα, στάνταρ δερμάτινο σαλόνι και μάλιστα με επένδυση υψηλής ποιότητας, πινελιές από χρώμιο εξωτερικά και εσωτερικά, πληρέστερο εξοπλισμό, επιπλέον προβολείς αλογόνου, καθώς επίσης και καλύτερη ηχομόνωση και, κατά συνέπεια, εμφανώς χαμηλότερη στάθμη θορύβου στο εσωτερικό. Από τη σεζόν (model year) του 1966, η έκδοση Pallas απέκτησε και κάθισμα οδηγού με ρύθμιση και στο ύψος.
Η έκδοση αυτή ήταν διαθέσιμη σε συνδυασμό με όλα τα διαθέσιμα μηχανικά σύνολα του DS και προσφερόταν μόνο στην εκδοχή DS, ενώ δεν διατέθηκε ποτέ στη φθηνότερη εκδοχή Citroën ID. Διατηρήθηκε έως τη λήξη της παραγωγής του μοντέλου το 1975, ενώ σήμερα έχει γίνει άκρως συλλεκτική, με εξαιρετικά υψηλές εμπορικές τιμές μεταπώλησης.
Εκδοχές αμαξώματος
Κατασκευαζόταν σε 3 μορφές αμαξώματος:
DS Limousine: 4-πορτο σεντάν (1955 - 1975), που ήταν με διαφορά η δημοφιλέστερη εκδοχή.
DS Break: 5-πορτο στέισον βάγκον (1958 - 1975). Είχε διάφορα ονόματα, ανάλογα με την αγορά στην οποία απευθύνονταν: Break στη Γαλλία, Safari ή Familiale στο Ηνωμένο Βασίλειο, Wagon στη Βόρεια Αμερική και Safari ή Station-Wagon στην Αυστραλία. Η εκδοχή αμαξώματος station wagon γνώρισε επίσης μεγάλη απήχηση στο κοινό και η συνολική της παραγωγή έφτασε τα 100 χιλιάδες αντίτυπα. Συνήθως βασιζόταν στη φτηνότερη έκδοση ΙD, καθώς μόνο 31.751 αντίτυπα παρήχθησαν ως DS Break. Αντίθετα με την οροφή από υαλοβάμβακα / fiberglass του DS Limousine, το DS Break είχε μεταλλική οροφή, ώστε να μπορεί να κρατάει μια σχάρα αποσκευών.
DS Cabriolet: 2-πορτο καμπριολέ (1958 - 1973). Το DS Cabriolet είναι και η πιο σπάνια και η πλέον συλλεκτική από όλες τις εκδόσεις του DS, καθώς λόγω της εξαιρετικά υψηλής τιμής του μόλις 1.365 αντίτυπα κατασκευαστήκαν, τα 50 ως δεξιοτίμονα για το Ηνωμένο Βασίλειο. Όλα παρήχθησαν από έναν Γάλλο κατασκευαστή, τον Henri Chapron, σε συνεργασία με το εργοστάσιο της Citroën και για το δίκτυο πωλήσεων της εταιρείας. Για την κατασκευή τους, ο Chapron χρησιμοποιούσε ένα αμάξωμα παρόμοιο με αυτό της έκδοσης Βreak (station wagon), αν και δεν ήταν κοινό. Επίσης, τοποθετούσε ενισχύσεις στα πλαϊνά του σασί, το σπαστό σύστημα αναρτήσεων στο πίσω μέρος και πολυτελέστερες επενδύσεις στο σαλόνι. Το DS Cabriolet προσφερόταν σε ευρεία παλέτα χρωματισμών: 13 βαφές αμαξώματος, 11 χρώματα στο στάνταρ δερμάτινο σαλόνι και συνολικά 76 δυνατούς συνδυασμούς. Μολονότι το DS Cabriolet αποσύρθηκε από τον επίσημο κατάλογο της Citroën το 1973, ο οίκος Chapron συνέχισε την σχετική διαμόρφωση σε Cabriolet, ως aftermarket μετατροπή σε μεταχειρισμένα DS έως και το 1977, δύο έτη μετά τη λήξη της παραγωγής του μοντέλου.
Ειδικότερα στη Γαλλία, οι βελτιωτικοί οίκοι Chapron και Tissier παρήγαγαν σε λίγα αντίτυπα και ορισμένες ειδικές εκδόσεις, για την εγχώρια αγορά:
DS sedan με πληρέστερο εξοπλισμό, όπως το «DS Prestige» που είχε το ίδιο μεταξόνιο, αλλά με εσωτερικό γυάλινο διαχωριστικό ανάμεσα στον σοφέρ και τους πίσω επιβάτες.
DS sedan με διαφορετικό σχήμα ουράς, όπως το «DS Majesty» (25 αντίτυπα) και το «DS Lorraine» (4 αντίτυπα).
DS coupé 2-πορτα (όπως το «DS Leman») και ιδιαίτερα σε εκδοχή αμαξώματος notchback.
DS Cabriolet 4-πορτα (εξαιρετικά σπάνια).
DS ασθενοφόρα, συνήθως με βάση το DS Break, τα οποία και ονομάζονταν «DS Break Ambulance».
DS με μακρύτερα μεταξόνια από το κανονικό, κατά κανόνα με 6 πόρτες ή ακόμα και εκδόσεις με δύο πίσω άξονες.
Σαλόνι
Ιδιαίτερα ελκυστικό ήταν και το ταμπλό του Citroën DS, με ένα αντισυμβατικό για την τότε εποχή ντιζάιν και με έναν φουτουριστικό πίνακα οργάνων. Μάλιστα από τον Σεπτέμβριο του 1968, όταν και υπέστη έναν ριζικό επανασχεδιασμό και απέκτησε κυκλικά όργανα, καθιέρωσε και στάνταρ στροφόμετρο, κάτι εξαιρετικά σπάνιο τότε. Τον Σεπτέμβριο του 1969, καθιέρωσε και ένα ταχύμετρο που έδειχνε και τις αντίστοιχες αποστάσεις φρεναρίσματος σε αρκετές διαφορετικές ταχύτητες. Μια ακόμα ιδιαιτερότητα των DS και ID ήταν η ασυνήθιστη τοποθέτηση του εσωτερικού καθρέφτη χαμηλά στο παρμπρίζ, σχεδόν πάνω στο ταμπλό, λόγω του μικρού ύψους του πίσω παρμπρίζ, ώστε να είναι εφικτή η ορατότητα προς τα πίσω. Επίσης, προσοχή θέλει και το γεγονός ότι σε όλα τα DS και ID ο μοχλός των φλας δεν επανέρχεται αυτόματα μετά την ολοκλήρωση της στροφής. Αυτό ήταν μια συνειδητή επιλογή της Citroën στα παλαιότερα μοντέλα της, που διατηρήθηκε έως και τον διάδοχο του DS, το Citroën CX, καθώς θεωρούσε τότε ότι είναι προτιμότερο ο οδηγός να τον έχει διαρκώς υπό έλεγχο κατά τη δική του βούληση. Αντιθέτως, στον διάδοχο του CX, το Citroën XM, ήδη από την εισαγωγή του, το 1989, ο μοχλός των φλας γύριζε αυτόματα στην αρχική θέση μετά την ολοκλήρωση της στροφής.
Παραγωγή
Το εντυπωσιακό είναι ότι το Citroën DS παρέμεινε δημοφιλές και διατήρησε σταθερά υψηλούς ρυθμούς ζήτησης σε ολόκληρη τη διάρκεια της 20-ετούς εμπορικής του πορείας, σε βαθμό που η παραγωγή δεν κατάφερνε πάντα να καλύπτει επαρκώς την ζήτηση, ιδίως στην Ευρώπη. Το αποκορύφωμα σημειώθηκε την χρονιά του 1970, όταν η ετήσια παραγωγή του έφτασε τα 103.633 αντίτυπα. Τελικώς, μετά το έτος αυτό και μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κάποια επιμέρους στοιχεία του DS, όπως η καμπυλωτή αίσθηση μέσα στην καμπίνα των επιβατών, ο μοχλός ταχυτήτων πάνω στην κολώνα του τιμονιού και τα ξεχωριστά μπροστινά φτερά του αμαξώματος, άρχισαν πλέον να δείχνουν κάπως παλαιομοδίτικα.
Αναλυτικά, τα ετήσια νούμερα παραγωγής των DS και ID ήταν τα εξής:
Οι χρονολογίες δίνονται σε ημερολογιακά έτη και όχι σε model years (σεζόν). Το τελευταίο αντίτυπο, ένα DS23 Pallas sedan πράσινης εξωτερικής βαφής, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στις 24 Απριλίου 1975. Συνολικά παρήχθησαν 1.455.746 αντίτυπα σειράς DS και ID, από τα οποία τα 1.330.755 κατασκευάστηκαν στη Γαλλία.
Επίσημο προεδρικό αυτοκίνητο
Μετά τα δύο προεδρικά Citroën Traction Avant 15CV του 1954, το Citroën DS ήταν το πρώτο μοντέλο που συνέχισε την μακροχρόνια παράδοση χρήσης μεγάλων Citroën ως επίσημα οχήματα από την κυβέρνηση της Γαλλίας, καθώς και αυτό που έχει νοητά συνδεθεί εντονότερα με το κυβερνητικό πρεστίζ της χώρας αυτής στο παρελθόν. Υπήρξε το προεδρικό αυτοκίνητο του Στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος μάλιστα το καθιέρωσε ως το επίσημο αποκλειστικό αυτοκίνητο της προεδρίας για ολόκληρο το χρονικό διάστημα που ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από το 1958 έως το 1969.
Ο Charles de Gaulle είχε επαινέσει πολλές φορές τις ασυνήθιστες ικανότητες του Citroën DS, που του έσωσαν μάλιστα τη ζωή κατά τη διάρκεια της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του, στο Petit-Clamart, στις 22 Αυγούστου 1962, που είχε σχεδιάσει ο Jean-Marie Bastien-Thiry. Συγκεκριμένα, οι πυροβολισμοί έσκασαν δύο από τα ελαστικά του αυτοκινήτου και παρ' όλα αυτά το όχημα μπόρεσε να διαφύγει, διατηρώντας μεγάλη ταχύτητα.
Γενικότερα, ήταν πολύ δημοφιλές στα μέλη της κυβέρνησης και στην αριστοκρατία της χώρας, καθώς και στους Διευθύνοντες Συμβούλους πολλών εταιρειών, όπως επίσης και σε πάρα πολλές προσωπικότητες σε παγκόσμια κλίμακα, για την εντυπωσιακή του εμφάνιση, καθώς και για την άνεση και την ευρυχωρία του.
Διαχρονική απήχηση και κουλτούρα
Για πολλά χρόνια, το Citroën DS υπήρξε συνυφασμένο με το Γαλλικό κράτος και τη Γαλλική κοινωνία γενικότερα, και είχε θεωρηθεί ως ένα σύμβολο καινοτομίας, αισιοδοξίας και ελευθερίας. Ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να κατέχει εξέχουσα θέση στην κοινωνία της χώρας του και να έχει πάρα πολλούς οπαδούς, τόσο στη Γαλλία, όσο και σε άλλα κράτη διεθνώς, που συνεχίζουν την ιστορία του, μέσω του μεγάλου αριθμού των σχετικών συλλόγων. Η πλέον συλλεκτική από όλες τις εκδόσεις του μοντέλου, είναι το DS Cabriolet, λόγω της σπανιότητάς του, με τιμές που συνήθως ξεπερνούν τις 100.000 ευρώ. Γενικότερα όμως, όλα τα DS σε καλή κατάσταση έχουν φτάσει πλέον σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές, με την εμπορική τους ζήτηση, ωστόσο, να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, εκ μέρους των οπαδών της Citroën και πολλών ακόμα οπαδών της αυτοκίνησης. Τα τελευταία χρόνια, επίσης, έχει οργανωθεί στο Διαδίκτυο μια ολόκληρη σειρά οδηγών συντήρησης και ένα δίκτυο για την εύκολη εξεύρεση και απόκτηση ανταλλακτικών, που επιτρέπει στους ιδιοκτήτες του DS την εύκολη συντήρηση και επισκευή των αυτοκινήτων τους, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Πρόσφατη απόδειξη της διαχρονικής απήχησής του στο ευρύ κοινό, ήταν ο εορτασμός της 50-ής επετείου από την εισαγωγή του, ο οποίος έλαβε χώρα στις 9 Οκτωβρίου 2005 στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της μεγαλοπρεπούς αυτής εκδήλωσης, συνολικά 1.600 Citroën DS από ολόκληρη την Ευρώπη παρέλασαν μπροστά από την Αψίδα του Θριάμβου. Διαχρονικά, το DS αντιπροσωπεύει το ίματζ της «κλασικής Γαλλίας» και θεωρείται ως ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα της χώρας, μαζί με το Citroën 2CV και τον Πύργο του Άιφελ, ενώ παράλληλα εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να συμβολίζει την avant-garde προσέγγιση στο σχεδιασμό των αυτοκινήτων. Το DS έχει κυριολεκτικά σημαδέψει την εποχή του και έχει γίνει ένας μύθος της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας.
Επιπλέον, έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, έχοντας μέχρι σήμερα πάνω από 2.000 εμφανίσεις στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη, και ενίοτε ενέπνευσε ακόμα και καλλιτέχνες. Μάλιστα η αυστραλιανή ταινία του 2000 «The Goddess of 1967» («Η Θεά του 1967») εμπνεύστηκε το όνομά της από το DS και, για την ακρίβεια, η ταινία αφορά ένα DS του 1967 (το όνομά του στα γαλλικά σήμαινε Déesse, δηλαδή θεά). Στα νεότερα χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει ακόμα και σε βιντεοκλίπ τραγουδιών, σε αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.
Αναφορές
Βιβλιογραφία
«Der neue Citroën DS 19». In: Kraftfahrzeugtechnik. 1956, Nr. 2, S. 47–48.
W. Buck: «Unser Test: Citroën DS 19». In: Das Auto – Motor und Sport (AMS), Heft 20, 29. September 1956, S. 10–16.
Alexander Spoerl: «Citroën – Auto oder Fortschritt?» In: Der Spiegel. Nr. 18, 1957, S. 44–50 (1. Mai 1957).
Roland Barthes: «Der neue Citroën». In: Mythen des Alltags. Roland Barthes (Hrsg.), 1957.
Περιοδικό «Road & Track» - ΗΠΑ. Ιούνιος 1958.
Günter Kittel: «Test: Citroën DS 19». In: Kraftfahrzeugtechnik, 1960, Nr. 10, S. 404–409, und 1960, Nr. 11, S. 444–447.
Mark Buchmann (Hrsg.): «Modellfall Citroën – Produktgestaltung und Werbung. Begleitband zur Ausstellung im Kunstgewerbemuseum Zürich und in der Werkkunstschule». Hannover, 1967.
Paul Schinhofen: «Revolution als Tradition. Citroën-Ingenieure immer zwei Schritte voraus». In: mot Die Autozeitschrift. Heft 13, 1981, S. 76–80.
Jacques Borgé, Nicolas Viasnoff: «L’Album de la DS». ÉPA – Éditions Pratiques Automobiles, Paris u. a. 1983, ISBN 2-85120-175-1.
Walter Zeichner: «Citroën ID/DS 1955–76». (= Schrader-Motor-Chronik, Band 3). Motorbuch-Verlag, Stuttgart 1986, ISBN 3-922617-11-5.
Hans Röder: «Hochdruckzone. Vom Citroën DS zum XM». In: Alles über den Citroen XM. In: mot Die Autozeitschrift. mot-Sonderteil im Heft 22, 1989, S. 89ff., S. 104–107.
«La DS objet de culte», par Fabien Sabatès - Éditions E-T-A-I, 1990.
«Le Guide de la DS 19», par Fabien Sabatès - Éditions E-T-A-I.
Jacques Borgé/Nicolas Viasnoff: «L'Album de la DS». Éditions Pratiques Automobiles 1992, ISBN 2-85-120175-1.
«Original Citroën DS», John Reynolds, Bay View Books, 1996 - ISBN 1870979710.
John Reynolds, Jan de Lange, Rein van der Zee, Paul Debois: «Das Original. Citroën DS. Alle DS- und ID-Modelle von 1955–75». Heel-Verlag, Königswinter 1997, ISBN 3-89365-616-2.
Hans Otto Meyer-Spelbrink: «Citroën DS. Das ungewöhnlichste Auto aller Zeiten». 2. Auflage. Podszun Motorbücher, Brilon 2003. ISBN 3-86133-321-X.
«Le Guide de la ID 19 (1957-1975)», par Fabien Sabatès - Éditions E-T-A-I, 2003.
Ulrich Knaack: «Der DS-Fahrer, das unbekannte Wesen». In: Ulrich Knaack, Halwart Schrader (Hrsg.): «Citroën-Jahrbuch N° 1 (2005)», S. 80–91, FGV-Verlag, Hannover 2004, ISBN 3-00-013667-3.
Immo Mikloweit (Hrsg.), Daniel Puiboube: «Das Neue Große Citroën-DS-Buch». Bildband. Heel-Verlag, Königswinter 2005, ISBN 3-89880-492-5.
Thibaut Amant, Ulrich Knaack (dt. Bearb.), Daniel Denis (Fotos): «Citroën DS. Das göttliche Jahrhundertauto». Bildband. Motorbuch-Verlag, Stuttgart 2007, ISBN 978-3-613-02750-3.
Denis/Amant/Knaack: «Citroën DS. Das göttliche Jahrhundertauto». Motorbuch Verlag, Stuttgart 2007, ISBN 978-3-613-02750-3
Rudy A. Heilig: «The Essential Buyer’s Guide Citroën DS & ID». Veloce Publishing, Dorchester 2008.
Rudy A. Heilig: «Citroën DS & ID. Alle Modelle 1966 – 1975». (= Praxisratgeber Klassikerkauf.) Heel-Verlag, Königswinter 2009, ISBN 978-3-86852-083-5.
«Citroën DS: au Panthéon de l'automobile», par Olivier de Serres - Éditions Anthèse.
«DS, 50 ans de passion», par Thibaut Amant, avec des photos de Daniel Denis - Éditions E-T-A-I.
«Citroën DS de mon père - tome 1 (1955 - 1967)», par Dominique Pagneux - Éditions E-T-A-I.
«Citroën DS de mon père - tome 2 (1968 - 1976)», par Dominique Pagneux - Éditions E-T-A-I.
Puiboube/Mikloweit: «Das Neue Große Citroën-DS-Buch». Heel Verlag, ISBN 978-3-89880-492-9.
Abgedruckt in: Roland Barthes: «Mythen des Alltags. Vollständige Ausgabe. Aus dem Französischen von Horst Brühmann. suhrkamp taschenbuch» (Band 4338), Berlin 2012, ISBN 978-3-518-46338-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τεχνικά στοιχεία για όλα τα έτη παραγωγής των Citroën DS / ID (στα αγγλικά)
Πλήρες αφιέρωμα στο Citroën DS από το Citroënët (στα αγγλικά)
www.autoevolution.com/ Citroën DS models
Informative fan-site detailing the history and model evolution of the DS / ID
DS district CitCity
www.citroenorigins.co.uk/en/ Citroën DS (στα αγγλικά)
www.citroenorigins.fr/ Citroën DS (στα γαλλικά)
Κατάλογος των χρωματικών συνδυασμών των Citroën DS / ID (με επιλογή γλώσσας)
The Wall Street Journal «The Citroën DS 19: Why It’s the Ultimate Classic Car»
Hemmings Sports & Exotic Car «Tour de Force - 1961 Citroën DS 19»
Citroën DS in movies
«Citroën DS: Πραγματική θεά»
Ελληνική ιστοσελίδα για παραγγελίες ανταλλακτικών Citroën DS μέσω του Διαδικτύου
DS
Αυτοκίνητα πολυτελείας
Αυτοκίνητα ράλλυ
Γαλλικά αυτοκίνητα
|
791348
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%BF%CF%82
|
Φοινικική άρκευθος
|
Το είδος Juniperus phoenicea ή κοινώς φοινικική άρκευθος είναι άρκευθος που απαντάται σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου, από το Μαρόκο και την Πορτογαλία ανατολικά μέχρι την Κροατία, την Ιταλία, την Τουρκία και την Αίγυπτο, νότια στα βουνά του Λιβάνου, στην περιοχή της Παλαιστίνης και στη δυτική Σαουδική Αραβία κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα, καθώς και στη Μαδέρα και τα Κανάρια Νησιά.
Το είδος αυτό στην Ελλάδα απαντάται με τις κοινές ονομασίες: θαμνοκυπάρισσο, άγριο κυπαρίσσι, κέδρος, ήμερος κέδρος, φίδα, βένι ή αόρατος. Αναπτύσσεται ως επί το πλείστον σε χαμηλά υψόμετρα κοντά στις ακτές της θάλασσας αλλά φτάνει και σε υψόμετρο τα 2.400 μ. στα βουνά του Άτλαντα.
Περιγραφή
Είναι σαν ένας μεγάλος θάμνος ή μικρό δέντρο με ύψος 5-8 μ. με κορμό μέχρι 1-2 μ. σε διάμετρο και στρογγυλεμένη ή ακανόνιστη κορυφή. Ο φλοιός, ο οποίος μπορεί να ξεφλουδιστεί σε λωρίδες, και είναι σκούρος γκριζοκαφέ.
Είδη
Υπάρχουν δύο ποικιλίες του είδους που αντιμετωπίζονται ως υποείδη από ορισμένους συγγραφείς και ως ξεχωριστά είδη από άλλους:
Juniperus phoenicea var. phoenicea = J. phoenicea. Χαρακτηριστικά: κώνοι σφαιρικοί, περίπου όσο το μήκος. Τα φύλλα είναι μικρά και αμβλεία. Ρίχνει την γύρη την άνοιξη.
Juniperus phoenicea var. turbinata (συν. Juniperus turbinata). Χαρακτηριστικά: περιορίζεται σε παραθαλάσσια ενδιαιτήματα αμμόλοφων. Κώνοι οβάλ, στενότεροι. Τα φύλλα του είναι μακριά και λεπτά. Ρίχνει την γύρη το φθινόπωρο.
Χρήσεις
Το ξύλο του είδους είναι πολύτιμο ιδίως σε νησιωτικές περιοχές. Έχει χαρακτηριστικά «νερά», είναι μετρίως βαρύ, εξόχως αρωματικό, και χαρακτηρίζεται από πολύ υψηλή αντοχή και φυσική διάρκεια και ανθεκτικότητα στη σήψη και στις προσβολές από έντομα και μύκητες.
Στην Ελλάδα, ιδίως στις Κυκλάδες, τα Κύθηρα και αλλού χρησιμοποιείται για δομικές μικρές κατασκευές σε κατοικίες ως υποστηρίγματα, επίσης πάσσαλος για φράκτες και συχνά σε γεωργικά σκεύη. Παλιότερα η βασική του χρήση ήταν ως δομικό στοιχείο για δοκάρια στις στέγες και σε σκέπαστρα ή άλλα.
Παραπομπές
Χλωρίδα των Κανάριων νήσων
Χλωρίδα της Βόρειας Αφρικής
|
146397
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF%20%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%201956
|
Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1956
|
Οι Αγώνες της 16ης Ολυμπιάδας, κοινώς γνωστοί ως Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1956 διοργανώθηκαν στην Μελβούρνη (Αυστραλία) από τις 22 Νοεμβρίου έως τις 8 Δεκεμβρίου 1956.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1956 ήταν οι πρώτοι που έλαβαν χώρα στο νότιο ημισφαίριο, καθώς και οι πρώτοι στην Ωκεανία, όπως επίσης και οι πρώτοι που έγιναν εκτός Ευρώπη και Βόρειας Αμερικής. Η Μελβούρνη παραμένει μέχρι σήμερα η νοτιότερη πόλη που έχει φιλοξενήσει ποτέ Ολυμπιάδα. Λόγω της διαφοράς των εποχών ανάμεσα στο βόρειο και στο νότιο ημισφαίριο, η διοργάνωση του 1956 παραμένει η μοναδική Θερινή Ολυμπιάδα που έλαβε χώρα τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο. Στα νεότερα χρόνια, η Αυστραλία φιλοξένησε πάλι την Θερινή Ολυμπιάδα του 2000 στο Σίδνεϊ και θα διοργανώσει επίσης την Θερινή Ολυμπιάδα του 2032 στο Μπρίσμπεϊν.
Πίνακας μεταλλίων
Πρώτες μεταλλιούχες χώρες:
Πολυαθλητικές διοργανώσεις το 1956
Μελβούρνη
|
253296
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%B9%CF%81%CE%B1%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%B1%20%28%CE%A0%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%BF%20%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%29
|
Ριμπέιρα Μπράβα (Πράσινο Ακρωτήρι)
|
Η Ριμπέιρα Μπράβα (πορτογαλικά: Ribeira Brava) είναι ένα χωριό του Πράσινου Ακρωτηρίου. Είναι η πρωτεύουσα του Δήμου Ριμπέιρα Μπρλαβα. Έχει πληθυσμό 5.550 κατοίκων (2005).
Γεωγραφία
Η Ριμπέιρα Μπράβα βρίσκεται βόρεια-κεντρικά του Πράσινου Ακρωτηρίου και κεντρο-δυτικά του Δήμου Ριμπέιρα Μπράβα. Βρίσκεται νότια της Μπουκεϊράο, σε συντεταγμένες 16°38′00″ Β 24°17′45″ Δ.
Δείτε επίσης
Κατάλογος οικισμών του Πράσινου Ακρωτηρίου
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ριμπειρα Μπραβα
Ριμπειρα Μπραβα
|
563996
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85
|
Αλβέρτος Ε΄ του Μεκλεμβούργου
|
Ο Αλβέρτος Ε΄, γερμ. Albrecht V (1397 - 1 Ιουνίου/6 Δεκεμβρίου 1423) από τον Οίκο του Μεκλεμβούργου ήταν δούκας του Μεκλεμβούργου (1412-1423).
Βιογραφία
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Αλβέρτου της Σουηδίας και, ως Αλβέρτου Γ΄, δούκα του Μεκλεμβούργου και της Αγνής των Γουέλφων, κόρης του Μάγκνους Β΄ δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ.
Το 1423 απεβίωσε σε ηλικία 26 ετών άτεκνος και τον διαδέχθηκε ο γιος του εξαδέλφου του, ο Ερρίκος Δ΄.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε το 1423 τη Μαργαρίτα των Χοεντσόλερν, κόρη του Φρειδερίκου Α΄ εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου· δεν απέκτησαν απογόνους.
Παραπομπές
Οίκος του Μεκλεμβούργου
|
451396
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B2%CE%B5%CE%BD%20%CE%A3%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
|
Σβεν Στογιάνοβιτς
|
Ο Σβεν Στογιάνοβιτς (κυριλλικά: Свен Стојановић, γεν. 14 Νοεμβρίου 1969) είναι Σουηδός σκηνοθέτης σερβικής καταγωγής, που ασχολείται κυρίως με παραγωγές της σουηδικής τηλεόρασης και συγκεκριμένα το Melodifestivalen(εθνικός τελικός της Σουηδίας για την Eurovision).
Ο Στογιάνοβιτς διηύθυνε και διετέλεσε παραγωγός των Melodifestivalen 2003 έως 2010. Επιπλέον, έχει σκηνοθετήσει τις Eurovision 2003, 2004, 2005 και 2008, καθώς και του 2000 σε συνεργασία με τον Marius Bratten. To 2015 επιλέγει να σκηνοθετήσει τη Eurovision του 2016.
Έχει σκηνοθετήσει επίσης διάφορα σουηδικά σόου, όπως το Φουτμπολσγκόλαν (Fotbollsgalan) και τα βραβεία «Γκράμις» και «Γκουλντμπάγκε», καθώς και την πρώτη μετάδοση υψηλής ευκρίνειας στη Σουηδία το 2006.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Webb-tv: Sven is the director of the Eurovision Song Contest
Intervju: Sven Stojanović - interview
Σουηδοί σκηνοθέτες κινηματογράφου
Σέρβοι σκηνοθέτες κινηματογράφου
|
649636
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82%20%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1
|
Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία
|
Η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (ITUC) είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία συνδικάτων παγκοσμίως. Αντιπροσωπεύει 207 εκατομμύρια εργαζόμενους μέσω 331 συνεργαζόμενων οργανώσεων σε 163 χώρες. Δημιουργήθηκε το Νοέμβριο του 2006, με τη συγχώνευση της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων (ICFTU) και της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Εργασίας (WCL). Το ιδρυτικό συνέδριο της ITUC πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη. Η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία έχει τρεις κύριους περιφερειακούς οργανισμούς: τον περιφερειακό οργανισμό Ασίας-Ειρηνικού (ITUC-AP), τον περιφερειακό οργανισμό της Αμερικής (TUCA), και τον περιφερειακό οργανισμό της Αφρικής (ITUC-AF).
Κύριος στόχος της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, μέσω μιας παγκόσμιας συνεργασίας. Το Δίκτυο Συνεργασίας και Ανάπτυξης Συνδικάτων (TUDCN) είναι μια πρωτοβουλία του ITUC, με σκοπό να μεταφέρει τις απόψεις των συνδικάτων στις διεθνείς συζητήσεις που αφορούν τις αναπτυξιακές πολιτικές, και να βελτιώσει το συντονισμό και την αποτελεσματικότητα των δραστηριοτήτων για την ανάπτυξη του συνδικαλισμού.
Παραπομπές
Συνδικαλισμός
Συνδικαλιστικές οργανώσεις
|
798611
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1%20%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%202022
|
Γεγονότα Αυγούστου 2022
|
1 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας
Σε αμερικανική επίθεση με τηλεκατευθυνόμενο (drone) στην Καμπούλ σκοτώνεται ο Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι, ηγέτης της Αλ Κάιντα και διάδοχος του Οσάμα μπιν Λάντεν από το 2011. Η αεροπορική επιδρομή είναι επίσης η πρώτη αμερικανική στρατιωτική δράση στο Αφγανιστάν μετά την κατάληψη του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν πέρυσι. (The Washington Post) (BBC News)
Επιχείρηση και οικονομία
Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Το πρώτο πλοίο με ουκρανικά σιτηρά φεύγει από το λιμάνι της Οδησσού έπειτα από συμφωνία που υπογράφηκε με τη Ρωσία. Το υπό σημαία Σιέρα Λεόνε πλοίο Razoni έχει προορισμό τον Λίβανο.. (DW)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Πλημμύρες στις Ηνωμένες Πολιτείες Ιουλίου 2022
Ο απολογισμός των νεκρών από τις συνεχιζόμενες καταστροφικές πλημμύρες σε Κεντάκι και Βιρτζίνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυξάνεται σε 33 με 37 άτομα να αγνοούνται. (Lexington Herald Leader)
Είκοσι τέσσερις άνθρωποι σκοτώνονται ύστερα από σφοδρές πλημμύρες στην ανατολική Ουγκάντα. (Reuters)
Εννέα άνθρωποι σκοτώνονται και 76 τραυματίζονται μετά από έκρηξη βυτιοφόρου καυσίμων στην Μπεντ Μπάγια της Λιβύης. (AP)
Περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται υπό κόκκινο συναγερμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς οι πυρκαγιές εξαπλώνονται σε Βόρεια Καλιφόρνια, Όρεγκον, Ουάσιγκτον, Μοντάνα, Νότια Ντακότα και Νεμπράσκα. (CNN)
Υγεία και περιβάλλον
Έξαρση της ευλογιάς των πιθήκων το 2022
Η Ινδία επιβεβαιώνει τον πρώτο της θάνατο που σχετίζεται με την ευλογιά των πιθήκων στην Κεράλα. (Reuters)
Το Περού επιβεβαιώνει τον πρώτο του θάνατο από ευλογιά των πιθήκων. Ο 45χρονος άνδρας είχε υποκείμενα νοσήματα. ( Infobae)
Νόμος και έγκλημα
Το Ιράν ανακοινώνει τη σύλληψη αρκετών μελών της θρησκείας Μπαχάι με κατηγορίες κατασκοπείας. (Al Arabiya)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στις Νήσους Κουκ 2022
Οι πολίτες των Νησιών Κουκ ψηφίζουν για νέο κοινοβούλιο. (Foreign Brief)
2 Αυγούστου
Υγεία και περιβάλλον
Πανδημία COVID-19
Η Νότια Κορέα ξεπερνά τα 20 εκατομμύρια κρούσματα COVID-19 και γίνεται η όγδοη χώρα που σημειώνει αυτό το αρνητικό ρεκόρ. (The Chosun Ilbo)
Διεθνείς σχέσεις
Σχέσεις Ταϊβάν-ΗΠΑ
Η Πρόεδρος της Βουλής των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι φτάνει στην Ταϊβάν παρά τις κινεζικές απειλές για στρατιωτική δράση ως απάντηση στην επίσκεψή της. Η Πελόζι είναι η ανώτερη αξιωματούχος των ΗΠΑ που επισκέφτηκε το νησί από το 1997. (CBC)
Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός έχει τεθεί σε κατάσταση συναγερμού και λέει ότι θα ξεκινήσει "στοχευμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις" ως απάντηση στην επίσκεψη της Πελόζι στην Ταϊβάν. (Reuters)
Νόμος και έγκλημα
Στο πρώτο δημοψήφισμα μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, για την ανατροπή του Roe v. Wade, οι ψηφοφόροι στο Κάνσας απορρίπτουν μια τροπολογία στο σύνταγμα της πολιτείας που θα έδινε στους νομοθέτες της πολιτείας τη δυνατότητα να εφαρμόζουν περιορισμούς κατά των αμβλώσεων. (ABC News) (BBC News)
Πολιτική και εκλογές
Το ρωσικό Ανώτατο Δικαστήριο κηρύσσει το Τάγμα Αζόφ ως τρομοκρατική οργάνωση. (Euractiv)
3 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Κρίση στα σύνορα Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν 2021–2022
Αναζωπυρώνονται οι συγκρούσεις στη διαφιλονικούμενη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν. Τρεις στρατιώτες σκοτώνονται και άλλοι 14 τραυματίζονται. (ABC News)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Δεκαεπτά άνθρωποι σκοτώνονται και τέσσερις τραυματίζονται έπειτα από σύγκρουση μικρού λεωφορείου με φορτηγό στην Τζουχάινα της Σοχάγκ στην Αίγυπτο.(Gulf News)
Δύο άτομα πεθαίνουν σε πλημμύρες στην Γκάμπια. (Reuters)
Διεθνείς σχέσεις
Η Κίνα προειδοποιεί τις αεροπορικές εταιρείες να αποφεύγουν περιοχές κοντά στην Ταϊβάν καθώς διεξάγει στρατιωτική άσκηση σε απάντηση στην επίσκεψη της Προέδρου της Βουλής των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι στο νησί. (Bloomberg)
Νόμος και έγκλημα
Τρεις άνθρωποι σκοτώνονται και έξι τραυματίζονται έπειτα από μαζική επίθεση με μαχαίρι σε νηπιαγωγείο στην Τζιανγκσί της Κίνας. (Reuters)
Πολιτική και εκλογές
Ο πρωθυπουργός του Περού Ανίμπαλ Τόρες παραιτείται επικαλούμενος "προσωπικούς λόγους", εν μέσω πολλών ερευνών για τέλεση αδικημάτων που εστιάζουν στον πρόεδρο Πέδρο Καστίγιο. (Reuters)
4 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Ένα ρωσικό πλήγμα σκοτώνει οκτώ πολίτες και τραυματίζει άλλους τέσσερις, μεταξύ των οποίων τρία παιδιά, σε στάση λεωφορείου στο Τορέτσκ, σύμφωνα με τον περιφερειακό κυβερνήτη Πάβλο Κιριλένκο. (Ukrinform)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Στην Γκάνα δώδεκα άνθρωποι σκοτώνονται έπειτα από τη σύγκρουση φορτηγού με λεωφορείο στην Κεντρική Περιφέρεια. (UNOI)
Υγεία και περιβάλλον
Έξαρση της ευλογιάς των πιθήκων το 2022
Η κυβέρνηση Μπάιντεν κηρύσσει συναγερμό για τη δημόσια υγεία, λόγω της ευλογιάς των πιθήκων στις ΗΠΑ. (MSN)
Η Ηνωμένη Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων ανακοινώνει ότι θα επιτρέψει τη χρήση του εμβολίου Bavarian Nordic της Jynneos σε παιδιά κατά περίπτωση. (ABC News)
Πανδημία COVID-19
H Νότια Αφρική αναφέρει τον πρώτο της θάνατο που συνδέεται με το εμβόλιο COVID-19 σε άτομο που έλαβε το εμβόλιο Johnson & Johnson. (Reuters)
Διεθνείς σχέσεις
Η Κίνα εκτοξεύει πυραύλους στα ανοικτά των ακτών της Ταϊβάν ως μέρος στρατιωτικών ασκήσεων που διεξάγονται μετά την επίσκεψη από την Πρόεδρο της Βουλής των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι. (Reuters) (AP)
5 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Σύρραξη στην Καζαμάνς
Το Κίνημα Δημοκρατικών Δυνάμεων της Καζαμάνς υπογράφει ειρηνευτική συμφωνία με την κυβέρνηση της Σενεγάλης, με υποσχέσεις για να παραδώσουν τα όπλα τους και να εργαστούν για μια μόνιμη λύση. (BBC News)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Στην Ταϊλάνδη από πυρκαγιά σε νυχτερινό κέντρο στη Σαταχίπ της επαρχίας Τσονμπουρί πεθαίνουν 14 άτομα και τουλάχιστον άλλα 40 τραυματίζονται. (BBC News)
Ο αριθμός των νεκρών από τις πλημμύρες στο Πακιστάν ανέρχεται στους 549. (Reuters)
Πέντε άτομα σκοτώνονται και άλλα 41 τραυματίζονται σε πυρκαγιά που ξεσπά σε νοσοκομείο της πόλης Ιτσιάν της Νότιας Κορέας.
(Mirror)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στον Άγιο Χριστόφορο και Νέβις 2022
Στις κάλπες για τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές προσέρχονται οι ψηφοφόροι στον Άγιο Χριστόφορο και Νέβις με το Εργατικό Κόμμα της αντιπολίτευσης, με αρχηγό τον Τέρανς Ντρου, να κερδίζει τη νίκη. (St Kitts & Nevis Observer)
Βουλευτικές εκλογές Σενεγάλης 2022
Τα πρώτα αποτελέσματα από τις εκλογές στη Σενεγάλη δείχνουν ότι ο συνασπισμός Benno Bokk Yakaar κερδίζει 82 έδρες, μία έδρα λιγότερη από τις απαιτούμενες για την αυτοδυναμία. Οι συνασπισμοί της αντιπολίτευσης Yewwi Askan Wi και Wallu Sénégal κέρδισαν 80 έδρες. (Reuters) (BBC News)
6 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, Επιχείρηση Breaking Dawn
Το Ισραήλ εξαπολύει αεροπορική επίθεση για δεύτερη ημέρα στη Λωρίδα της Γάζας, σκοτώνοντας πέντε μέλη της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ και τραυματίζοντας πολλά άλλα. Δεκαεννέα μέλη της οργάνωσης συλλαμβάνονται στη Δυτική Όχθη. (Al Jazeera)
Πόλεμος στο Αφγανιστάν
Οκτώ άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 22 τραυματίζονται κατά τη διάρκεια βομβιστικής επίθεσης σε κατάστημα στην Καμπούλ του Αφγανιστάν. (Reuters)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Δώδεκα άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 32 τραυματίζονται όταν λεωφορείο που μετέφερε προσκυνητές από την Πολωνία προς τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, συντρίβεται στο Πονβόρετς της Κροατίας. (BBC News)
Στην Κούβα, από πτώση κεραυνού και συνακόλουθη φωτιά σκοτώνεται ένα άτομο και τραυματίζονται τουλάχιστον άλλα 121 κοντά στο λιμάνι Ματάνσας. (Reuters)
Τέσσερις άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι οκτώ τραυματίζονται καθώς λεωφορείο που ταξιδεύει από Κωνσταντινούπολη προς Βουκουρέστι, συντρίβεται κοντά στο Βέλικο Τάρνοβο της Βουλγαρίας. (AP)
7 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, Επιχείρηση Breaking Dawn
Το Ισραήλ και η Ισλαμική Τζιχάντ υπογράφουν συμφωνία για κατάπαυση του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας. (CNN)
Είκοσι άτομα σκοτώνονται όταν ύποπτοι ισλαμιστές επιτίθενται σε δύο χωριά στο Ιτουρί της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. (Reuters)
Ο ανώτερος μαχητής των Ταλιμπάν του Πακιστάν Ομάρ Χαλίντ Χορασάνι και τρεις άλλοι μαχητές σκοτώνονται σε έκρηξη στην Επαρχία Πακτίκα του Αφγανιστάν. (Al Jazeera)
Πολιτική και εκλογές
Προεδρικές εκλογές Κολομβίας 2022
Ο Γκουστάβο Πέτρο ορκίζεται ως ο πρώτος αριστερός πρόεδρος της Κολομβίας. (The Globe and Mail )
8 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Εξέγερση στο Βόρειο Τσαντ
Η κυβέρνηση του Τσαντ και περισσότερες από 30 φατρίες ανταρτών και αντιπολίτευσης υπογράφουν ειρηνευτική συμφωνία στις συνομιλίες στην Ντόχα του Κατάρ. Ωστόσο, η κύρια ομάδα ανταρτών Μέτωπο για Αλλαγή και Ομόνοια στο Τσαντ απορρίπτει τη συμφωνία, λέγοντας ότι οι διαπραγματευτές δεν είχαν ακούσει τα αιτήματά τους, που περιελάμβαναν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. (Reuters)
Επιχειρήσεις και οικονομία
Το Πεντάγωνο ανακοινώνει ότι θα στείλει στην Ουκρανία επιπλέον στρατιωτική βοήθεια ύψους 1 δισεκατομμυρίου $, συμπεριλαμβανομένων δεκάδων χιλιάδων ακόμη πυρομαχικών και εκρηκτικών. Αυτή είναι η μεγαλύτερη βοήθεια προς τη χώρα από την έναρξη της της εισβολής. (The Washington Post)
Διεθνείς σχέσεις
Η Ρωσία αναστέλλει τις επιθεωρήσεις των πυρηνικών όπλων της ως απάντηση στους ταξιδιωτικούς περιορισμούς που επιβλήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους. (Reuters)
9 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση
Ο Ιμπραΐμ αλ Ναμπουλσί, τοπικός αρχηγός των Ταξιαρχιών Μαρτύρων του Αλ Ακσά, και δύο άλλοι άνθρωποι σκοτώνονται κατά τη διάρκεια επιδρομής από Ισραηλινούς στρατιώτες στη Ναμπλούς. Τουλάχιστον άλλοι 40 άνθρωποι τραυματίζονται. (BBC)
Δεκαπέντε στρατιώτες σκοτώνονται καθώς το όχημά τους προσκρούει σε βόμβα στην άκρη του δρόμου στην Μπαμ της Μπουρκίνα Φάσο. (Reuters)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Εννέα άνθρωποι πεθαίνουν από τις πλημμύρες στη Σεούλ, πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας. (AP)
Υγεία και περιβάλλον
Πανδημία COVID-19
Οι Νήσοι Μάρσαλ επιβεβαιώνουν τα πρώτα γνωστά κρούσματα COVID-19, τερματίζοντας το καθεστώς της χώρας χωρίς COVID-19. Έπειτα από έξι επιβεβαιωμένα κρούσματα στη Ματζούρο, η κυβέρνηση καθυστέρησε την έναρξη του σχολικού έτους και διέκοψε τις πτήσεις και τα ταξίδια με σκάφη στα εξωτερικά νησιά της χώρας. (Radio New Zealand)
Διεθνείς σχέσεις
Η Ρωσία απαγορεύει τις εισαγωγές γεωργικών προϊόντων από τη Μολδαβία, από τις 15 Αυγούστου, λόγω «επανειλημμένης ανίχνευσης επικίνδυνων αντικειμένων καραντίνας σε προϊόντα της Μολδαβίας που εισέρχονται στη Ρωσία». (Reuters)
Επιστήμη και tεχνολογία
H Roscosmos εκτοξεύει τον δορυφόρο Χαγιάμ της Ιρανικής Διαστημικής Υπηρεσίας από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ του Καζακστάν. (Al Jazeera)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στην Κένυα 2022
Στις κάλπες για την εκλογή προέδρου, εθνοσυνέλευσης και Γερουσίας προσέρχονται οι ψηφοφόροι στην Κένυα. Την προεδρία διεκδικούν οι κύριοι υποψήφιοι Ράιλα Οντίνγκα από το κόμμα Azimio και Γουίλιαμ Ρούτο από το κόμμα UDA. (Al Jazeera)
Αθλητισμός
44η Σκακιστική Ολυμπιάδα
Ολοκληρώνεται στο Τσενάι της Ινδίας η Σκακιστική Ολυμπιάδα, με τον Ουζμπέκο γκραντ μάστερ Νοντιρμπέκ Αμπντουσατόροφ να κερδίζει την ανοικτή κατηγορία. (The Indian Express)
10 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Σε ρωσική πυραυλική επίθεση στη Νικόπολη της Ντνιπροπετρόφσκ, σκοτώνονται τουλάχιστον 13 πολίτες και τραυματίζονται άλλοι 11. (The New York Times)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Έκρηξη σημειώνεται σε οικία στο Ενανσβίλ της Ιντιάνα των ΗΠΑ, σκοτώνοντας τουλάχιστον τρία άτομα, τραυματίζοντας ένα ακόμα και προκαλώντας ζημιές σε τουλάχιστον 39 κοντινά σπίτια. (CNN)
Νόμος και έγκλημα
Αντικυβερνητικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται στη Σιέρα Λεόνε, ζητώντας την απομάκρυνση του προέδρου Τζούλιους Μαάντα Μπίο. Τόσο διαδηλωτές όσο και αστυνομικοί σκοτώνονται κατά τη διάρκεια συγκρούσεων. (The Washington Post)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στην Παπούα Νέα Γουινέα 2022
Ο Τζέιμς Μαράπε επανεκλέγεται χωρίς αντίπαλο ως πρωθυπουργός στην Παπούα Νέα Γουινέα από το Κοινοβούλιο μετά τη νίκη του κόμματός του Pangu Pati τις γενικές εκλογές του Ιουλίου. (The Guardian)
11 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Τουλάχιστον δέκα βλήματα έπληξαν τον πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής της Ζαπορίζια με τη Ρωσία και την Ουκρανία να αλληλοκατηγορούνται για την επίθεση, η οποία προκάλεσε ζημιές. (BBC News)
Σύγκρουση Ισλαμικού Κράτους-Ταλιμπάν
Ο κληρικός Ραχιμουλάχ Χαγκάνι σκοτώνεται από βομβιστή αυτοκτονίας σε σεμινάριο στην Καμπούλ του Αφγανιστάν. Η οργάνωση IS-KP αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δολοφονία. (Al Jazeera) (The Times of Israel)
Πέντε άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 100 τραυματίζονται σε συγκρούσεις των δυνάμεων ασφαλείας με διαδηλωτές που ζητούν τη διεξαγωγή προεδρικών εκλογών τον Νοέμβριο στη Σομαλιλάνδη. (Reuters)
Υγεία και περιβάλλον
Πανδημία COVID-19
Οι Νήσοι Μάρσαλ επιβεβαιώνουν τον πρώτο τους θάνατό από COVID-19 σε άτομο από τη Ματζούρο. (RNZ)
Διεθνείς σχέσεις
Το Κοινοβούλιο της Λετονίας κηρύσσει τη Ρωσία ως κράτος που χρηματοδοτεί την τρομοκρατίας λόγω της εισβολής στην Ουκρανία. (Φωνή της Αμερικής)
Η Εσθονία και η Λεττονία αποσύρονται επισήμως από την ομάδα Συνεργασία Κίνας και χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης εν μέσω εντάσεων με την Κίνα σχετικά με την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την υποστήριξή της στον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. (Reuters)
Νόμος και έγκλημα
Αύξηση πληθωρισμού 2021–2022
Η Σιέρα Λεόνε κηρύσσει απαγόρευση κυκλοφορίας σε όλη τη χώρα εν μέσω διαδηλώσεων κατά της κυβέρνησης που σκότωσαν δύο αστυνομικούς και έναν πολίτη. Η δυτικοαφρικανική χώρα σημειώνει επί του παρόντος ρεκόρ πληθωρισμού. (Reuters)
Επίθεση στο γραφείο του FBI στο Σινσινάτι
Ένας ένοπλος φορώντας πανοπλία επιχειρεί να εισβάλει στα γραφεία του FBI στο Σινσινάτι των ΗΠΑ. Μετά από μια επακόλουθη καταδίωξη της αστυνομίας, σκοτώνεται σε συμπλοκή με την αστυνομία. (The New York Times)
Τουλάχιστον οκτώ άνθρωποι σκοτώνονται σε επιδρομές της αστυνομίας στην Κουρίτιμπα της Βραζιλίας. (Infobae)
12 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Οκτώ άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι πέντε τραυματίζονται σε επεισόδια στη φυλακή και από πυροβολισμούς σε ένα κατάστημα τροφίμων και μια πιτσαρία στη Σιουδάδ Χουάρες της πολιτείας Τσιουάουα στο Μεξικό. Άλλα δύο κτήρια πυρπολούνται. (MSN)
Ο συγγραφέας Σαλμάν Ρουσντί δέχεται επίθεση σε δημόσια εκδήλωση στην Τσοτάκουα της Νέας Υόρκης και φέρει πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι στο λαιμό και στην κοιλιά. Ο ύποπτος δράστης συλλαμβάνεται από την αστυνομία. (Reuters) (AP)
Επιχειρήσεις και οικονομία
Ένα πλοίο με σημαία Μπελίζ αναχωρεί από το Τσόρνομορσκ για την Τουρκία στην πρώτη εξαγωγή σιταριού από την Ουκρανία στο πλαίσιο συμφωνίας με τη μεσολάβηση των Ηνωμένων Εθνών. (SwissInfo)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Η Υπηρεσία Περιβάλλοντος της Αγγλίας κηρύσσει ξηρασία σε οκτώ από τις δεκατέσσερις περιοχές της εν μέσω του συνεχιζόμενου κύματος καύσωνα. (The Guardian)
Μαζικοί θάνατοι ψαριών, καστόρων και άλλων ζώων εμφανίζονται στον ποταμό Όντερ στην Πολωνία. Οι Πολωνοί αξιωματούχοι το αποκαλούν «οικολογική καταστροφή» με τον πρωθυπουργό Ματέους Μοραβιέτσκι να δεσμεύεται να «τιμωρήσει» τους υπεύθυνους. Το κοινό έχει προειδοποιηθεί να μην μπαίνει στο νερό εν μέσω φόβων για πιθανή μόλυνση. (Sky News)
Τρεις άνθρωποι σκοτώνονται και 17 αγνοούνται έπειτα από την ανατροπή ενός υπερφορτωμένου σκάφους στο Ούταρ Πραντές της Ινδίας. (Reuters)
Εννέα άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 18 τραυματίζονται από την ανατροπή ενός μικρού λεωφορείου στη Μίνια της Αιγύπτου. (AP)
Υγεία και περιβάλλον
Πανδημία COVID-19
Ο σημερινός αντιπρόεδρος των Ομόσπονδων Πολιτειών Μικρονησίας Γιοσίουο Τζορτζ πεθαίνει από COVID-19 σε ηλικία 81 ετών. (Pacific Daily News)
Νόμος και έγκλημα
Συνταγματική κρίση του Κιριμπάτι 2022
Ένας δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου κρατείται έπειτα από μια αποτυχημένη απόπειρα απέλασης από την κυβέρνηση του Κιριμπάτι. (1 Ειδήσεις)
Ένας άνδρας σκοτώνει μια γυναίκα και δύο παιδιά στο σπίτι τους στην πόλη Τσέτινιε του Μαυροβουνίου, πριν ανοίξει πυρ στους δρόμους εναντίον τυχαίων πολιτών, σκοτώνοντας επτά άτομα και τραυματίζοντας άλλα έξι. Ο δράστης σκοτώνεται αργότερα από ένοπλο πολίτη. Είναι η χειρότερη τραγωδία στη σύγχρονη μαυροβουνιακή ιστορία. (NDTV)
Πολιτική και εκλογές
Ο αντιπρόεδρος της Παραγουάης Ούγκο Βελάσκες Μορένο ανακοινώνει την παραίτησή του εν μέσω εναντίον του κατηγοριών από τις ΗΠΑ για διαφθορά, με τον ίδιο να αρνείται την ενοχή του. (AP)
13 Αυγούστου
Καταστροφές και δυστυχήματα
To υπουργείο Περιβάλλοντος της Γερμανίας αναφέρει ότι μια άγνωστη, ιδιαίτερα τοξική ουσία, ευθύνεται για τους μαζικούς θανάτους των ψαριών στον ποταμό Όντερ. Στο ποτάμι έχουν επίσης βρεθεί μεγάλες ποσότητες υδραργύρου. Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Ματέους Μοραβιέτσκι δηλώνει ότι το ποτάμι θα χρειαστεί χρόνια προκειμένου "να επιστρέψει στην κανονικότητα".(CNN)
Ένα άτομο σκοτώνεται και άλλα 40 τραυματίζονται όταν μια σκηνή σε ένα μουσικό φεστιβάλ στην Κουγιέρα στη Βαλένθια της Ισπανίας, καταρρέει λόγω ισχυρών ανέμων. (Reuters)
Οι πλημμύρες στο Λας Βέγκας στην πολιτεία Νεβάδα των ΗΠΑ σκοτώνουν δύο άτομα και επίσης προκαλούν ζημιές σε ξενοδοχείο. (CBS News)
Νόμος έγκλημα
Ένα άτομο σκοτώνεται και άλλα 17 τραυματίζονται όταν ένας οδηγός πέφτει με το αυτοκίνητό το σε άτομα που έκαναν έρανο για τα θύματα μιας πυρκαγιάς σε σπίτι που σκότωσε δέκα άτομα νωρίτερα στο Νέσκοπεκ στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Στη συνέχεια, ο δράστης σκοτώνει μια γυναίκα σε μια κοντινή πόλη πριν συλληφθεί. (The New York Times)
Αθλητισμός
Ο Ρουμάνος κολυμβητής Νταβίντ Ποποβίσι καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ 13 ετών στα 100 μέτρα ελεύθερο με χρόνο 46.86. (SwimSwam)
14 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Πέντε άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 26 τραυματίζονται από έκρηξη στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού. Η κυβέρνηση κατηγορεί ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος. (BBC News)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Από πυρκαγιά στον κοπτικό ορθόδοξο ναό του Αγίου Μερκούριου στην Γκίζα της Αιγύπτου πεθαίνουν 41 άτομα και τραυματίζονται άλλα 45. (BBC News)
Από έκρηξη σε αποθήκη πυροτεχνημάτων σε εμπορικό κέντρο της Ερεβάν, πρωτεύουσας της Αρμενίας, σκοτώνονται 6 άτομα, τραυματίζονται άλλα 60 και 18 αγνοούνται. (Al Jazeera)
15 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Πόλεμος του Μάλι
Η Γαλλία τερματίζει επίσημα τη στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι αφού αποσύρει τα τελευταία στρατεύματά της από μια στρατιωτική βάση στο Γκαό. Η βάση παραδόθηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις του Μάλι πριν οι γαλλικές δυνάμεις περάσουν στον γειτονικό Νίγηρα.(Ecofin Agency)
Οι Ταλιμπάν τιμούν με παρέλαση την Ημέρα της Νίκης την επέτειο ενός έτους από την κατάληψη της Καμπούλ στο Αφγανιστάν. (CBS News)
Το Ισραήλ εξαπολύει μια σειρά από αεροπορικές επιδρομές σε Δαμασκό και Ταρτούς στη Συρία, σκοτώνοντας τρεις στρατιώτες και τραυματίζοντας άλλους τρεις. (Al Jazeera)
Υγεία και περιβάλλον
Πανδημία COVID-19
Το Ηνωμένο Βασίλειο εγκρίνει ένα εμβόλιο COVID-19 της Moderna που στοχεύει στην παραλλαγή Όμικρον και άλλες παραλλαγές του SARS-CoV-2 και γίνεται η πρώτη χώρα που το κάνει. (Euro Weekly News)
Διεθνείς σχέσεις
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβάλλουν κυρώσεις σε τρία ανώτερα μέλη του υπουργικού συμβουλίου του προέδρου της Λιβερίας Τζορτζ Γουεά, κατηγορώντας τα για διαφθορά. (AP)
Η Νεοζηλανδή πρωθυπουργός Τζασίντα Άρντερν ανακοινώνει την ανάπτυξη 120 στρατευμάτων της Νέας Ζηλανδίας για την εκπαίδευση των ουκρανικών δυνάμεων. (Reuters)
Νόμος και έγκλημα
πραξικόπημα του 2021 στη Μιανμάρ
Το δικαστήριο της στρατιωτικής χούντας καταδικάζει την πρώην κρατική σύμβουλο Αούνγκ Σαν Σου Κίι σε έξι χρόνια φυλάκιση για διαφθορά. (France 24)
Υποβάλλεται αγωγή εναντίον της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και του πρώην διευθυντή της CIA Μάικ Πομπέο, κατηγορώντας την υπηρεσία για κατασκοπεία δικηγόρων που συναντήθηκαν με τον Τζούλιαν Ασάνζ. (Axios)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στην Κένυα 2022
Η Ανεξάρτητη Επιτροπή Εκλογών και Συνόρων (IEBC) ανακηρύσσει τον Ουίλιαμ Ρούτο ως νικητή των προεδρικών εκλογών στην Κένυα. (AP News)
16 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Σε τουρκική αεροπορική επιδρομή σε στρατιωτική βάση στο Κυβερνείο Χαλεπίου σκοτώνονται τουλάχιστον 16 Σύροι στρατιώτες. (Al Mayadeen)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Είκοσι άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι έξι τραυματίζονται όταν επιβατικό λεωφορείο συγκρούεται με βυτιοφόρο στο Τζαλαλπούλ Πιργουάλα, του Πουντζάμπ στο Πακιστάν. (Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua)
Έξι άνθρωποι σκοτώνονται και αρκετοί άλλοι τραυματίζονται όταν λεωφορείο πέφτει σε φαράγγι στο Τζαμού και Κασμίρ της Ινδίας. (Reuters)
Στη Γερμανία ένα άτομο σκοτώνεται και άλλα εννέα τραυματίζονται όταν ένα αυτοκίνητο για δοκιμαστική οδήγηση εισέρχεται στην κανονική κυκλοφορία στην πόλη Ρόιτλινγκεν στο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης. (AP)
Σύμφωνα με αναφορά αξιωματούχου του Σουδάν 66 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και 24.000 σπίτια και κτίρια έχουν υποστεί ζημιές από την έναρξη των πλημμυρών τον Ιούνιο. (ABC News)
Πολιτική και εκλογές
Ο πρωθυπουργός του Βανουάτου Μπομπ Λάφμαν ζητά τη διάλυση του κοινοβουλίου καθώς αντιμετωπίζει ψηφοφορία για πρόταση μομφής. (RNZ Pacific)
17 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Ρωσικός πύραυλος πλήττει ξενώνα στο Χάρκιβ, σκοτώνοντας επτά αμάχους και τραυματίζοντας άλλους 16, σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης και τον ανώτατο στρατιωτικό διοικητή. (Ukrainska Pravda)
Από την έκρηξη βόμβας σε μουσουλμανικό τέμενος στην Καμπούλ του Αφγανιστάν σκοτώνονται 21 άτομα και άλλα 33 τραυματίζονται. (BBC News)
Οικονομία και επιχειρήσεις
Ο πληθωρισμός στο Ηνωμένο Βασίλειο αυξάνεται στο 10,1%, το υψηλότερο επίπεδο από τον Φεβρουάριο του 1982, λόγω της αύξησης στις τιμές των καυσίμων και των τροφίμων. (The Guardian)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Είκοσι έξι άνθρωποι σκοτώνονται από δασική πυρκαγιά στην Αλγερία, κυρίως στην πόλη Ελ Ταρέφ. (BBC News)
Είκοσι τρεις άνθρωποι σκοτώνονται έπειτα από την ανατροπή λεωφορείου σε αυτοκινητόδρομο στη Χουρίμπγκα του Μαρόκου. (Arab News)
O αριθμός των νεκρών από τη φωτιά σε λιμάνι στη Ματάνσας της Κούβας στις 6 Αυγούστου ανέρχεται σε 16. Οι νεκροί στο σύνολό τους είναι όλοι πυροσβέστες. (BBC News)
Διεθνείς σχέσεις
Σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας
Το Ισραήλ και η Τουρκία αποκαθιστούν πλήρως τις διπλωματικές τους σχέσεις για πρώτη φορά από το 2018. (Axios)
Νόμος και έγκλημα
Η αστυνομία στο Τόκιο συλλαμβάνει ένα πρώην μέλος της οργανωτικής επιτροπής των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 κατηγορούμενο από εισαγγελείς για δωροληψία και δωροδοκία. (Reuters)
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας αποφαίνεται ότι η Google δεν φέρει ευθύνη για δυσφημιστικό υλικό εντός υπερσυνδέσμων που εξυπηρετεί ως μέρος των αποτελεσμάτων αναζήτησής της. (Axios)
Επιστήμη και τεχνολογία
Αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν μια από τις μεγαλύτερες μεγαλιθικές τοποθεσίες στην Ευρώπη σε αγρόκτημα στη νότια Ισπανία. Η τοποθεσία χρονολογείται πριν από 7.000 χρόνια και περιέχει περισσότερους από 500 ογκόλιθους μενίρ. (The Times)
18 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Εξέγερση στο Βόρειο Τσαντ
O Τιμάνε Ερντιμί, αρχηγός της αντάρτικης ομάδας του Τσαντ Συναγερμός Δυνάμεων για την Αλλαγή και ανιψιός του δολοφονηθέντα προέδρου Ιντρίς Ντεμπί, επιστρέφει στη χώρα από την 17χρονη εξορία του στο Κατάρ για να συμμετάσχει στην ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ της κυβέρνησης και πολλών ομάδων ανταρτών που αρχίζει στις 20 Αυγούστου. (Reuters)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Δύο άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι 20 τραυματίζονται καθώς σφοδρές πλημμύρες έπληξαν την περιοχή της Τοσκάνης στην Ιταλία. (Rai News)
Στη διάρκεια ισχυρών ανέμων στο νησί Κορσική της Γαλλίας πεθαίνουν 2 άτομα και άλλα 12 τραυματίζονται. (Al Jazeera)
Ο αριθμός των νεκρών από τις δασικές πυρκαγιές στην Αλγερία αυξάνεται σε 38 με άλλους 200 να υποφέρουν από εγκαύματα και από αναπνευστικά προβλήματα. (BBC News)
Οικονομία και επιχειρήσεις
Το Γραφείο Στατιστικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφέρει ότι ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη παρουσίασε αύξηση κατά 8,9% τον Ιούλιο, ποσοστό που αποτελεί ρεκόρ. (Reuters)
Νόμος και έγκλημα
Μια πολιτική οργάνωση στη Γουινέα κατηγορεί τον στρατιωτικό πρόεδρο Μαμαντί Ντουμπουγιά ότι βρίσκεται πίσω από τις δολοφονίες δύο νεαρών χθες κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων. (Guinee28)
Πολιτική και εκλογές
Ο πρόεδρος του Βανουάτου Νικενίκε Βουρομπαράβου διαλύει το Κοινοβούλιο προκειμένου να μην χρειαστεί να διεξαχθεί η ψηφοφορία για πρόταση μομφής εναντίον του πρωθυπουργού Μπομπ Λάφμαν. Αναμένεται να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές. (The Guardian)
19 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Στη Σομαλία τουλάχιστον 10 άτομα σκοτώνονται σε επίθεση ενόπλων που ανήκουν στην Αλ-Σαμπάαμπ σε ξενοδοχείο της Μογκαντίσου, έπειτα από δύο βομβιστικές επιθέσεις με παγιδευμένα οχήματα και πυροβολισμούς. (Al Jazeera)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Οι θερμοκρασίες στην Τσονγκτσίνγκ της Κίνας φτάνουν τους 45 βαθμούς Κελσίου στη διάρκεια ιστορικής ξηρασίας. Πρόκειται για την υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί στα κινέζικα χρονικά έξω από τη Σιντζιάνγκ. (AP)
Νόμος και έγκλημα
Ένας άντρας σκοτώνεται και μία γυναίκα τραυματίζεται από πυροβολισμούς σε εμπορικό κέντρο στο Μάλμε της Σουηδίας. (BBC News)
Πολιτική και εκλογές
Καταρρέει η κυβέρνηση του πρωθυπουργού του Μαυροβουνίου Ντρίταν Αμπάζοβιτς, καθώς το κοινοβούλιο υπερψηφίζει την πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης έπειτα από μια διαμάχη εντός του συνασπισμού αναφορικά με τη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία.(Reuters)
20 Αυγούστου
Καταστροφές και δυστυχήματα
Δυστυχήματα στην Τουρκία
Σε δυστύχημα με λεωφορείο που έπεσε σε προηγούμενο τροχαίο ατύχημα στην πόλη Γκαζιαντέπ της Τουρκίας σκοτώνονται 16 άτομα και τραυματίζονται άλλα 21. (BBC News)
Σε ένα ακόμα δυστύχημα στη Μαρντίν της Τουρκίας, φορτηγό πέφτει σε σημείο δυστυχήματος που έγινε πριν, με 3 οχήματα να εμπλέκονται σε εκείνο. Συνολικά 20 άτομα σκοτώνονται και άλλα 29 τραυματίζονται στο δεύτερο δυστύχημα. (Al Jazeera)
Νόμος και έγκλημα
Η Ντάρια Ντούγκινα, κόρη του ακροδεξιού πολιτικού φιλοσόφου Αλεξάντρ Ντούγκιν, σκοτώνεται από έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου στην περιφέρεια της Μόσχας]. (RTVI) (The Guardian)
Υγεία και περιβάλλον
Έξαρση της ευλογιάς των πιθήκων το 2022
Η Ινδονησία και η Κούβα επιβεβαιώνουν το πρώτο τους κρούσμα από την ευλογιά των πιθήκων. (Reuters) (Rappler)
21 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Σομαλικός εμφύλιος πόλεμος
Η πολιορκία σε ξενοδοχείο που κατέλαβαν μαχητές της Αλ Σαμπάαμπ στο Μογκαντίσου τελειώνει με το θάνατο όλων των επιτιθέμενων. Άλλοι 21 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 117 τραυματίστηκαν. (Al Jazeera) (BBC News)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Εννέα άνθρωποι πεθαίνουν σε σφοδρές πλημμύρες στην Περιφέρεια Χόσι της Λογκάρ του Αφγανιστάν. (AP)
Δεκαέξι άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι τρεις τραυματίζονται όταν φορτηγό συγκρούεται με μικρό λεωφορείο στην Περιφέρεια Ουλιάνοφσκ της Ρωσίας. (Reuters)
Τουλάχιστον 50 άνθρωποι σκοτώνονται από πλημμύρες που προκλήθηκαν από ισχυρές βροχοπτώσεις στο Χιματσάλ Πραντές και στο Ουταραχάντ στην Ινδία. (Reuters)
Εννέα στρατιώτες σκοτώνονται και άλλοι τέσσερις τραυματίζονται όταν το φορτηγό τους ξεφεύγει από την πορεία του και κάνει βουτιά σε χαράδρα στο Αζάντ Κασμίρ του Πακιστάν. (Reuters)
Διεθνείς σχέσεις
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ανακοινώνουν την επανεγκατάσταση του πρεσβευτή τους στο Ιράν, η οποία θα τεθεί σε ισχύ "τις επόμενες ημέρες", περισσότερα από έξι χρόνια μετά τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με την Τεχεράνη. (CNA)
22 Αυγούστου
Καταστροφές και δυστυχήματα
Δύο άτομα σκοτώνονται και άλλα επτά τραυματίζονται σε δυστύχημα με λεωφορείο στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας. (AP)
Διεθνείς σχέσεις
Ο κυβερνήτης της αμερικανικής πολιτείας Ιντιάνα Έρικ Χόλκομπ επισκέπτεται την Ταϊβάν και συναντάται με την πρόεδρο Τσάι Ινγκ Γουέν. (ABC News)
Νόμος και έγκλημα
Η αστυνομία του Πακιστάν κατηγορεί τον πρώην πρωθυπουργό Ίμραν Χαν για τρομοκρατία. (NPR)
Οικονομία
Η ισοτιμία ευρώ και δολαρίου καταγράφει ιστορικό χαμηλό 20 ετών, με πτώση στα 0,9928. (Anadolu Agency)
23 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Ουκρανικές δυνάμεις φέρεται να βομβάρδισαν τα κεντρικά γραφεία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ στο Ντονέτσκ που ελέγχεται από τους αυτονομιστές, σκοτώνοντας τρία άτομα, σύμφωνα με αξιωματούχους που υποστηρίζουν τη Ρωσία. (Reuters)
Η Σλοβακία ανακοινώνει ότι θα στείλει επιπλέον 30 οχήματα μάχης πεζικού τύπου BMP-1 και πυρομαχικά στην Ουκρανία. (Reuters)
Υγεία και περιβάλλον
Το ντιγκόνγκ έχει κηρυχθεί εξαφανισμένο στην Κίνα αφού οι επιστήμονες δεν αναφέρουν επαληθευμένες θεάσεις του μεγάλου θαλάσσιου θηλαστικού από το 2000. Ωστόσο, τα ντιγκόνγκ εξακολουθούν να υπάρχουν στη φύση σε μέρη της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Αυστραλασίας. (BBC News)
Η Νότια Κορέα καταγράφει μείωση πληθυσμού για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, λόγω του ότι έχει το χαμηλότερο ποσοστό γεννήσεων στον κόσμο. (Xinhua)
Νόμος και έγκλημα
Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Μαλαισίας επικυρώνει την καταδίκη για διαφθορά και την 12ετή φυλάκιση του πρώην πρωθυπουργού Νατζίμπ Ραζάκ σε σχέση για υπεξαίρεση κονδυλίων από τη μαλαισιανή εταιρία στρατηγικής ανάπτυξης 1Malaysia Development Berhad. Ο Νατζίμπ είναι ο πρώτος πρώην πρωθυπουργός της Μαλαισίας που φυλακίζεται. (NPR)
Πολιτική και εκλογές
Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Άντονι Αλμπανίζι ανακοινώνει μια επίσημη έρευνα για τη μυστική ορκωμοσία του προκατόχου του, Σκοτ Μόρισον, σε διάφορες υπουργικές θέσεις κατά τη διάρκεια της δεύτερης κυβέρνησής του. (The Guardian)
24 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Ο Ιβάν Σούσκο, διορισμένος από τη Ρωσία επικεφαλής της περιφέρειας Μιχαήλιβκα στη Ζαπορίζια, δολοφονείται με παγιδευμένο αυτοκίνητο. (Euro Weekly News)
Τουλάχιστον 25 άτομα σκοτώνονται και περισσότερα από άλλα 50 τραυματίζονται σε ρωσική επίθεση με ρουκέτα σε επιβατηγό τραίνο στο Τσαπλίν της περιφέρειας Ντνιπροπετρόφσκ. (The Guardian) (Reuters)
Οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ένα νέο πακέτο αμυντικής βοήθειας προς την Ουκρανία, ύψους σχεδόν 3 δισ. δολαρίων. (CBS News)
Οκτώ άτομα σκοτώνονται σε μαζικούς πυροβολισμούς που εκδηλώνονται στην Τουσάντλα της Μιτσοακάν του Μεξικού. (AP)
Οικονομία και επιχειρήσεις
Η Γερμανία και η γαλλική κατασκευαστική εταιρία Alstom εγκαινιάζουν τα πρώτα στον κόσμο τρένα που κινούνται με καύσιμα από υδρογόνο στην Κάτω Σαξονία. (Al Jazeera)
Υγεία και περιβάλλον
Το Τουβαλού κηρύσσει τα νησιά Νανουμέα, Νούι και Νιουτάο σε ξηρασία και σε έλλειψη πόσιμου νερού. (RNZ)
Νόμος και έγκλημα
Δικαστήριο στις ΗΠΑ επιδικάζει αποζημίωση ύψους 16 εκατομμυρίων δολαρίων στη Βανέσα Μπράιαντ, χήρα του αποβιώσαντα σε αεροπορικό δυστύχημα καλαθοσφαιριστή Κόμπε Μπράιαντ, σε βάρος του Γραφείου Σερίφη της κομητείας του Λος Άντζελες και της Πυροσβεστικής της κομητείας, καθώς είχαν δώσει στη δημοσιότητα μακάβριες φωτογραφίες του πρώην παίκτη, της 13χρονης κόρης του και των άλλων θυμάτων του δυστυχήματος. Η χήρα ενός ακόμα θύματος λαμβάνει το ποσό των 15 εκατομμυρίων δολαρίων. (The Manila Times)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στην Ανγκόλα 2022
Οι ψηφοφόροι στην Ανγκόλα ψηφίζουν για την εκλογή προέδρου σε μία σκληρή αναμέτρηση ανάμεσα στον αριστερό υποψήφιο και κάτοχο του αξιώματος Ζοάο Λουρένσο και στον κεντροδεξιό Ανταλμπέρτο Κόστα Ζούνιορ. (MSN)
Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ταϊλάνδης αναστέλλει προσωρινά τα καθήκοντα του πρωθυπουργού Πραγιούθ Τσαν-ότσα λόγω υπόθεσης που κατατέθηκε από βουλευτές του κόμματος Φέου Τάι σχετικά με το εάν το όριο οκταετούς θητείας για την πρωθυπουργία θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει το χρόνο του Πραγιούθ ως αρχηγού του Εθνικού Συμβουλίου για την Ειρήνη και την Τάξη. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Πραουίτ Γουονγκσουγουάν αναλαμβάνει την πρωθυπουργία όσο εκδικάζεται η υπόθεση. (Reuters)
25 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος, Εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία
Ο Πυρηνικός σταθμός Ζαπορίζια αποσυνδέεται πλήρως από το ηλεκτρικό δίκτυο μετά από αρκετές πυρκαγιές που προκλήθηκαν από βομβαρδισμούς κοντά στο εργοστάσιο. (NBC News)
Οι ΗΠΑ πραγματοποιούν για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα βομβαρδισμούς στη Συρία εναντίον των υποστηριζόμενων από το Ιράν παραστρατιωτικών ομάδων. (The Wall Street Journal)
Νόμος και έγκλημα
Δολοφονία του Σίνζο Άμπε
Ο Ιτάρου Νακαμούρα, επικεφαλής της εθνικής αστυνομικής υπηρεσίας στην Ιαπωνία, παραιτείται, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις αποτυχίες στο θέμα της ασφάλειας του πρώην πρωθυπουργού Σίνζο Άμπε που είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του στις 8 Ιουλίου. (CBC)
Στις ΗΠΑ τέσσερα άτομα, συμπεριλαμβανομένου ενός αστυνομικού, σκοτώνονται σε μαζικό πυροβολισμό στην πόλη Τούξον στην πολιτεία Αριζόνα. (ABC News)
Πολιτική και εκλογές
Γενικές εκλογές στην Ανγκόλα 2022
Η εκλογική επιτροπή ανακοινώνει ότι ο πρόεδρος της χώρας Ζοάο Λουρένσο από το MPLA κέρδισε τις χθεσινές γενικές εκλογές. (Reuters)
26 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Η κρατική πυρηνική εταιρεία της Ουκρανίας, Energoatom, αναφέρει ότι ο κατεχόμενος από τη Ρωσία πυρηνικός σταθμός ηλεκτροπαραγωγής της Ζαπορίζια επανέλαβε την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στο δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας της Ουκρανίας αφού αποσυνδέθηκε χθες από αυτό για πρώτη φορά στην ιστορία. (Al Jazeera) (Reuters)
Οι δυνάμεις της Αιθιοπίας σύμφωνα με πληροφορίες πραγματοποίησαν αεροπορική επιδρομή σε παιδική χαρά στο Μεκέλε της περιφέρειας Τιγκράι, σκοτώνοντας τουλάχιστον επτά άτομα και τραυματίζοντας περισσότερα από 13 άλλα. (CTV News) (Reuters)
Νόμος και έγκλημα
Στο Βέλγιο ένα όχημα πέφτει πάνω σε πλήθος ανθρώπων στο κέντρο των Βρυξελλών, τραυματίζοντας έξι άτομα. Ο οδηγός τράπηκε σε φυγή από το σημείο, αλλά στη συνέχεια συλλαμβάνεται στην Αμβέρσα. Το κίνητρο παραμένει ασαφές, αλλά δεν αποκλείεται η τρομοκρατία. (Brussels Times) (Euronews)
27 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Στη Λιβύη, σε συγκρούσεις μεταξύ δύο ομάδων πολιτοφυλακής στην Τρίπολη σκοτώνονται τουλάχιστον 23 άνθρωποι και τραυματίζονται πάνω από 140. (AP) (Reuters)
Σε επίθεση που σημειώνεται σε ορυχείο χρυσού στην Μπουνγκού του Διαμερίσματος Μπιλανγκά στην επαρχία Νανιά της Μπουρκίνα Φάσο σκοτώνονται 6 άτομα και τραυματίζονται άλλα δύο. (Reuters)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Στην Ολλανδία έξι άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι επτά τραυματίζονται όταν ένα φορτηγό πέφτει πάνω σε κοινοτικό μπάρμπεκιου σηνο Nieuw-Beijerland της Νότιας Ολλανδίας. (AP)
Διεθνείς σχέσεις
Ο πρωθυπουργός του Κοσσυφοπεδίου Άλμπιν Κούρτι και ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς καταλήγουν σε συμφωνία για ελεύθερες μετακινήσεις μεταξύ Κοσόβου και Σερβίας. (The Manila Times)
Αθλητισμός
Πρέμιερ Λιγκ 2022–23
Ο αγγλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος Λίβερπουλ νικά την Μπάουρνεμαουθ στο γήπεδο Άνφιλντ με 9-0, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ συνολικής διαφοράς σκορ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. (BBC Sport)
28 Αυγούστου
Καταστροφές
Στη Μογγολία η Εθνική Υπηρεσία Διαχείρισης Κρίσεων Έκτακτης Ανάγκης αναφέρει ότι οι πυρκαγιές έχουν κάψει περισσότερα από 1 εκατομμύριο εκτάρια γης μέχρι στιγμής φέτος, κυρίως λόγω αμέλειας. (Xinhua)
Διεθνείς σχέσεις
Η Κολομβία και η Βενεζουέλα αποκαθιστούν τις διπλωματικές σχέσεις έπειτα από τρία χρόνια. (Al Jazeera)
Νόμος και έγκλημα
Δύο δημοσιογράφοι σκοτώνονται και ένας ακόμα τραυματίζεται όσε επίθεση από ενόπλους που οδηγούσαν μοτοσικλέτες στη Φουντασιόν της Μαγκανταλένα στην Κολομβία. (WION)
29 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Ρωσο-Ουκρανικός Πόλεμος, Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία 2022
Η Ουκρανία αναφέρει ότι έχει ξεκινήσει μια χερσαία επίθεση σε διάφορες κατευθύνσεις στην κατεχόμενη από τη Ρωσία περιφέρεια Χερσώνας. (Reuters)
Δύο άνθρωποι σκοτώνονται και άλλοι πέντε τραυματίζονται όταν ρωσικές δυνάμεις βομβαρδίζουν την πόλη Μικολάιβ, σύμφωνα με τον περιφερειάρχη Βιτάλι Κιμ (Reuters)
Υποστηρικτές του Σιίτη κληρικού Μουκτάντα αλ Σαντρ εισβάλλουν στο Μέγαρο της Δημοκρατίας στη Βαγδάτη. Ο ιρακινός στρατός ανακοινώνει καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας στην πρωτεύουσα από τις 3:30 μ.μ. τοπική ώρα. (France 24)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Ευρωπαϊκή μεταναστευτική κρίση
Μια λέμβος που μετέφερε 27 Αιγύπτιους καθ' οδόν προς την Ιταλία ανατρέπεται στα ανοικτά των ακτών της Λιβύης, αφήνοντας τουλάχιστον δύο ανθρώπους νεκρούς και άλλους δεκαεννέα αγνοούμενους στη Μεσόγειο Θάλασσα. (Middle East Eye)
Πλημμύρες που προκλήθηκαν από έντονες βροχοπτώσεις επηρεάζουν το βόρειο Λάος, προκαλώντας καταστροφές ύψους 5,6 δισεκατομμυρίων κιπ. (Xinhua)
Νόμος και έγκλημα
Στη Μαδαγασκάρη 18 άτομα σκοτώνονται και άλλα 34 τραυματίζονται από πυρά της αστυνομίας εναντίον διαδηλωτών στο Ικόνγκο. Τα θύματα διαμαρτύρονταν για την απαγωγή ενός παιδιού με αλφισμό. (Al Jazeera)
30 Αυγούστου
Πόλεμος και επιθέσεις
Πολιτική κρίση στο Ιράκ
Συνεχίζονται οι συγκρούσεις στη Βαγδάτη μεταξύ των υποστηρικτών του σιίτη κληρικού Μουκτάντα αλ Σαντρ και των δυνάμεων ασφαλείας, με τον αριθμό των νεκρών να ανέρχεται στους 23. Το σύνολο των θυμάτων είναι υποστηρικτές του Σαντρ, ενώ άλλα 380 άτομα τραυματίζονται. (BBC)
Μαχητές των Συμμαχικών Δημοκρατικών Δυνάμεων σκοτώνουν τουλάχιστον 40 άτομα σε μια σειρά επιδρομών σε πολλά χωριά στο Βόρειο Κίβου της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Τουλάχιστον 76 άλλοι απάγονται από την οργάνωση. (Reuters)
Καταστροφές και δυστυχήματα
Από τη σύγκρουση ενός φορτηγού με ένα μικρό λεωφορείο σε δρόμο της επαρχίας Χουζεστάν στο νοτιοδυτικό Ιράν σκοτώνονται 16 άτομα. (Xinhua)
Από τη συντριβή νοτιοαφρικανικού αεροσκάφους της αστυνομίας στο αεροδρόμιο Ραντ του Γιοχάνεσμπουργκ σκοτώνονται και οι 5 επιβαίνοντες σε αυτό και τραυματίζεται ο πιλότος. (Independent Online) (SABC News)
Πολιτική και εκλογές
Η υπουργός Υγείας της Πορτογαλίας Μάρτα Τεμίντο παραιτείται εξαιτίας του κλεισίματος των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης. (Reuters)
31 Αυγούστου
Καταστροφές και δυστυχήματα
Δέκα άνθρωποι σκοτώνονται και αρκετοί άλλοι τραυματίζονται όταν ένα ημιφορτηγό ανατρέπεται κοντά σε σχολείο στο Μπεκάσι της Δυτικής Ιάβας στην Ινδονησία. (Reuters)
Στην Ισπανία ένα άτομο σκοτώνεται και άλλα 50 τραυματίζονται από χαλαζόπτωση στην Καταλονία. Αυτός είναι ο πρώτος άμεσος θάνατος που σχετίζεται με χαλάζι στην Ευρώπη από το 1997. (BBC News)
Ένα άτομο σκοτώνεται και άλλα έξι τραυματίζονται έπειτα από την κατάρρευση κτιρίου στην πόλη Κάνο της ομώνυμης πολιτείας στη Νιγηρία. (Associated Press)
Υγεία και περιβάλλον
Πανδημία COVID-19
Το Εθνικό Υπουργικό Συμβούλιο της Αυστραλίας συμφωνεί να μειώσει την υποχρεωτική περίοδο απομόνωσης για άτομα που έχουν μολυνθεί από την COVID-19 σε 5 ημέρες, εάν ένα άτομο είναι ασυμπτωματικό εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι σε περιβάλλοντα υψηλού κινδύνου εξακολουθούν να απαιτείται να απομονώνονται για 7 ημέρες. (ABC News)
Η Σουηδία αναφέρει το πρώτο κρούσμα του ιού H5N1 της γρίπης των πτηνών σε φώκαινα. (Phys)
Το προσδόκιμο ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες μειώνεται για δεύτερη συνεχή χρονιά, υποχωρώντας κατά σχεδόν έναν χρόνο από τις τιμές του 2020. (Associated Press)
Διεθνείς σχέσεις
Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφωνούν να αναστείλουν μια συμφωνία για διευκόλυνση των θεωρήσεων βίζας με τη Ρωσία, καθιστώντας δυσκολότερη και ακριβότερη για τους Ρώσους τουρίστες την είσοδο στην ΕΕ. (English Al Arabiya)
08
|
745016
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE%CF%82%20%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%85%201933
|
Πανελλήνιοι αγώνες σκοποβολής πήλινου στόχου 1933
|
Οι Πανελλήνιοι αγώνες σκοποβολής πήλινου στόχου 1933 ή Πανελλήνιοι κυνηγετικοί αγώνες ήταν διοργάνωση των Πανελλήνιων σκοπευτικών αγώνων πήλινου στόχου, που διεξήχθη υπό την εποπτεία του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (Σ.Ε.Γ.Α.Σ.). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Εθνικό Σκοπευτήριο Υμηττού στις 2 Απριλίου του 1933. Παρά τη μικρή συμμετοχή σκοπευτών, μόλις 8, η προσέλευση των θεατών ήταν πολύ μεγάλη. Αρχικά είχε προγραμματιστεί να γίνει και το τραπ 30 δίσκων, αλλά τελικά δεν έγινε. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Αντώνιος Ράλλης. Στους τρεις πρώτους νικητές απονεμήθηκαν διπλώματα και μετάλλια από τον ΣΕΓΑΣ.
Κάτοχοι μεταλλίων
Παραπομπές
1933
Διοργανώσεις σκοποβολής στην Αθήνα
Σκοποβολή το 1933
|
369064
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82%20%CE%BF%20%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B7%CE%B4%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
|
Μελησαγόρας ο Χαλκηδόνιος
|
Ο Μελησαγόρας ή Αμελησαγόρας ήταν λογογράφος της πρό του Πελοποννησιακού πολέμου εποχής σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρασσέα.
Οι πληροφορίες για την ζωή και το έργο του είναι συγκεχυμένες και συχνά αντιφατικές. Ο Διονύσιος ο Άλικαρνασσεύς τον θεωρούσε Χαλκηδόνιο, ο Μάξιμος ο Τύριος Ελευσίνιο και ο Αντίγονος ο Καρύστιος Αθηναίο και συγγραφέα μάλιστα μιας Ατθίδος.
Το έργο του έχει σχεδόν ολοκληρωτικά χαθεί πλην ελαχίστων αποσπασμάτων
που διεσώθησαν από τον Ησύχιο, τον Αντίγονο και τον Απολλόδωρο.
Ο Μελησαγόρας πρέπει να θεωρήθηκε σημαντικός συγγραφέας κατά την αρχαιότητα, αφού σύμφωνα με τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα το έργο του μεταγράφηκε και αντιγράφηκε από μεταγενέστερους ιστοριογράφους, όπως ο Γοργίας ο Λεοντίνος και ο Εύδημος ο Νάξιος.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί
|
36580
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BA
|
Ίμπολκ
|
Το Ίμπολκ είναι μία από τις τέσσερις κύριες γιορτές του προ-Χριστιανικού Κέλτικου ημερολογίου, συνδεδεμένο με τελετές γονιμότητας. Στο χριστιανικό ημερολόγιο έχει καθιερωθεί σαν εορτή της Αγίας Μπριγκίτ και σε πιο πρόσφατους καιρούς γιορτάζεται σαν γιορτή της φωτιάς, μία από τις οκτώ γιορτές, (4 ηλιακές και 4 Φωτιάς/Φεγγαριού) ή "Σάββατα" στο Νεοπαγανιστικό τροχό του χρόνου. Το Ίμπολκ, σύμφωνα με πολλούς, είναι ο πρόγονος της χριστιανικής γιορτής της Υπαπαντής και της Μέρας της Μαρμότας.
Το Ίμπολκ γιορτάζεται την 1η Φεβρουαρίου στο Βόρειο Ημισφαίριο και την 1η Αυγούστου στο Νότιο. Μερικοί νεοπαγανιστές αναφέρουν αυτη τη γιορτή στο μέσον μεταξύ του χειμερινού ηλιοστασίου και της εαρινής ισημερίας, που πέφτει πιο μετά την πρώτη εβδομάδα του μήνα. Από τη στιγμή που το κελτικό ημερολόγιο βασίζεται και στoν ηλιακό και στο σεληνιακό κύκλο, ίσως τοποθετείται στην πανσέληνο που είναι ανάμεσα στο χειμερινό ηλιοστάσιο και στην εαρινή ισημερία.
Κελτική προέλευση
Ενδείξεις για τον τρόπο με τον οποίο εορταζόταν το Ίμπολκ στην Ιρλανδία υπάρχουν μέσα απ' τις λαϊκές παραδόσεις, οι οποίες συλλέχτηκαν ανάμεσα στον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα στην αγροτική Ιρλανδία και στη Σκωτία, οι οποίες συγκρίθηκαν και με μελέτες διάφορων ατόμων στη Σκανδιναβία.
Το φεστιβάλ παραδοσιακά αναφερόταν στην γαλούχηση των προβάτων, που στη συνέχεια γεννούσαν τα πρόβατα της άνοιξης. Αυτό συνέβαινε είτε δύο βδομάδες πριν η μετά τις αρχές Φεβρουαρίου.
Η ονομασία της γιορτής, στην ιρλανδική γλωσσα, σημαίνει "στην κοιλιά" (i mbolg) και αναφέρεται στην γέννα των προβάτων. Είναι όμως και κελτικός όρος για την άνοιξη. Ένα άλλο όνομα είναι Oimelc, που σημαίνει "το γάλα του προβάτου". Ακόμα αναφέρεται σαν Μπρίγκιντ, από το όνομα της θεάς των σιδηρουργών στην κελτική μυθολογία.
Η γιορτή του Ίμπολκ ήταν πολύ σημαντική για τους αρχαίους κατοίκους της Ιρλανδίας. Για παράδειγμα, στην ιρλανδική περιοχή Τάρα, στους Λόφους των Αιχμαλώτων (Μount of Hostages), ο εσωτερικός θάλαμος είναι άριστα συνδεδεμένος με τον ανατέλλοντα ήλιο και του Ίμπολκ και του Σόουιν.
Πρόκειται για μια γιορτή του φωτός, που αντικατοπτρίζει τη διάρκεια της ημέρας και την ελπίδα της άνοιξης. Είναι παράδοση να ανάβουν όλες οι λάμπες στο σπίτι για λίγα λεπτά και οι τελετές συχνά περιλαμβάνουν το άναμμα μεγάλης ποσότητας κεριών.
Εορτή της Αγίας Μπριγκίτ
Στο μοντέρνο ιρλανδικό ημερολόγιο, το Ίμπολκ είναι συχνά γνωστό σαν η γιορτή της Αγίας Μπριγκίτ και σαν "La Feabhra": η πρώτη μέρα της Άνοιξης. Ένας λόγος είναι ότι ο Χριστιανισμός, στην προσπάθειά του να εναρμονίσει την δημοτικότητα αυτής της γιορτής μαζί με τις δικές του παραδόσεις, άλλαξε τη γιορτή του Ίμπολκ, μετονομάζοντάς την.
Μια λαϊκή παράδοση που υπάρχει είναι το κρεβάτι της Αγίας Μπριγκίτ. Τα νεαρά κορίτσια του χωριού φτιάχνουν μια κούκλα από καλαμπόκι, που τη στολίζουν με κορδέλες και μπιχλιμπίδια. Οι πιο ηλικιωμένες γυναίκες, στη συνέχεια, φτιάχνουν ένα κρεβάτι για να ξαπλώσει η Αγία Μπριγκίτ. Την παραμονή της γιορτής, που είναι στις 31 Ιανουαρίου, οι νεαρές κοπέλες συναντιούνται σε ένα σπίτι για να ξαγρυπνήσουν όλη τη νύχτα με την κούκλα από καλαμπόκι και στη συνέχεια τις επισκέπτονται όλοι οι νεαροί άνδρες της κοινότητας, οι οποίοι πρέπει να μεταχειριστούν αυτές και την κούκλα με σεβασμό. Ταυτόχρονα,οι πιο μεγάλες γυναίκες της κοινότητας μένουν στα σπίτια τους και εκτελούν άλλες τελετές.
Πριν πάνε για ύπνο, κάθε νοικοκυριό καθαρίζει το τζάκι του καλά και "χτενίζει" τις στάχτες. Το πρωί κοιτάζουν να βρουν κάποιο σημάδι στις στάχτες, που να δείχνει ότι η Μπριγκίτ πέρασε από το σπίτι τους το βράδυ ή το πρωί.
Την επόμενη μέρα, το κρεβάτι της Μπριγκίτ πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι, όπου καλωσορίζεται με μεγάλη τιμή. Απ'τη στιγμή που η Μπριγκίτ συμβολίζει τη ζωτική ορμή που θα φέρει τους ανθρώπους από το χειμώνα στην άνοιξη, η παρουσία της είναι πολύ σημαντική σε αυτήν την συγκεκριμένη μέρα του χρόνου. Ο κόσμος συχνά θα χτυπήσει το ομοίωμά της με ένα ξύλινο ραβδί, ίσως ένα παλιό απομεινάρι από πιο παλιές κραταιές τελετές γονιμότητας.
Μοντέρνος Νεοπαγανισμός
Σήμερα,οι μοντέρνοι Νεοπαγανιστές τη γιορτάζουν την πρώτη ή τη δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου, που είναι πιο δημοφιλής στην Αμερική, ίσως λόγω της σχέσης της γιορτής αυτής με τη γιορτή της Υπαπαντής. Μερικοί πιστεύουν ότι η χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής, που η ημερομηνία της εξαρτάται από τα Χριστούγγενα, ήταν ο εκχριστιανισμός της γιορτής του Ίμπολκ. Εντούτοις δεν υπάρχει καμμία απόδειξη ότι το Ίμπολκ εορταζόταν στον προχριστιανικό κόσμο πουθενά αλλού εκτός από την Ιρλανδία, ενώ ο εορτασμός της Υπαπαντής ξεκίνησε από τη νότια Μεσόγειο.
Η φωτιά είναι πολυ σημαντική για αυτή την γιορτή, γιατί η Μπρίγκιντ είναι η θεά της φωτιάς, της γιατρειάς και της γονιμότητας. Η φωτεινότητα από τις φωτιές συμβολίζει την αυξανόμενη δύναμη του ήλιου τους επόμενους μήνες.
Στην Αμερική, στη Μέρα της Μαρμότας, αν η μαρμότα δει τη σκιά της αυτό το πρωί και φοβηθεί και πάει πάλι πίσω στην φωλιά της, σημαίνει ότι θα υπάρξουν άλλες έξι βδομάδες χειμώνα. Η φήμη έρχεται κατευθείαν από την Ευρώπη, απ'τη Γερμανία συγκεκριμένα, όπου ένας στίχος λέει:
Αν η μέρα της Υπαπαντής είναι φωτεινή και καθαρή, θα υπάρξουν άλλοι δυο χειμώνες στον χρόνο.
Πηγές
Nora Chadwick, The Celts (Penguin, 1970) p. 181.
Séamas Ó Catháin, Festival of Brigit 1995.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Τα οκτώ κύρια Σάββατα που περιλαμβάνει το Ίμπολκ
Γιορτάζοντας το Ίμπολκ
BBC: Religion & Ethics: Imbolc
Francine Nicholson, 1999. "Imbolc in Yesterday's Ireland and Scotland"
Κελτική μυθολογία
|
808622
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%20%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%BF
|
Καραμελωμένο μήλο
|
Τα καραμελωμένα μήλα είναι ολόκληρα μήλα με επικάλυψη ζαχαρωτού κι ένα ραβδί τοποθετημένο ως λαβή. Αυτά είναι μια συνηθισμένη απόλαυση στα φεστιβάλ του φθινοπώρου στη δυτική κουλτούρα στο βόρειο ημισφαίριο, όπως το Χαλοουίν και το Guy Fawkes Night, επειδή αυτά τα φεστιβάλ συμβαίνουν στον απόηχο της ετήσιας συγκομιδής μήλων. Αν και τα καραμελωμένα μήλα μπορεί να φαίνονται παρόμοια, παρασκευάζονται με σαφώς διαφορετικές διαδικασίες .
Ιστορία
Σύμφωνα με μια πηγή, ο Αμερικανός Ουίλλιαμ Γ. Κολμπ εφηύρε το καραμελωμένο μήλο.Ο Κολμπ, ένας βετεράνος ζαχαροπλάστης του Νιούαρκ, παρήγαγε την πρώτη του παρτίδα ζαχαρωμένων μήλων το 1908. Ενώ πειραματιζόταν στο ζαχαροπλαστείο του με κόκκινα ζαχαρωτά κανέλας για το εμπόριο της περιόδου των Χριστουγέννων, βούτηξε μερικά μήλα στο μείγμα και τα έβαλε στις βιτρίνες για προβολή. Πούλησε όλη την πρώτη παρτίδα για 5 σεντς το καθένα και αργότερα πουλούσε χιλιάδες ετησίως. Σύντομα ζαχαρωμένα μήλα πουλήθηκαν κατά μήκος της ακτής του Τζέρσεϊ, στο τσίρκο και σε ζαχαροπλαστεία σε όλη τη χώρα, σύμφωνα με το Newark News το 1948. Ωστόσο, τα μήλα τόφι είχαν καταγραφεί στο παρελθόν ότι πωλούνταν στο Λονδίνο τη δεκαετία του 1890.
Συστατικά και παρασκευή
Τα καραμελωμένα μήλα φτιάχνονται επικαλύπτοντας ένα μήλο με ένα στρώμα ζάχαρης που έχει θερμανθεί μέχρι το στάδιο της σκληρής ρωγμής. ] Η πιο κοινή επίστρωση ζάχαρης παρασκευάζεται από ζάχαρη (λευκή ή καφέ), σιρόπι καλαμποκιού, νερό, κανέλα και κόκκινη χρωστική τροφίμων . Ο υγρός καιρός μπορεί να εμποδίσει τη σκλήρυνση της ζάχαρης.
Τοπικές παραδόσεις
Αυστραλία – η ποικιλία μήλου Γκράνι Σμιθ θεωρείται ιδανική για τη δημιουργία της παιδικής λιχουδιάς.
Βραζιλία – τα καραμελωμένα μήλα είναι κοινά στις γιορτές προς τιμήν του Αποστόλου Ιωάννη .
Ηπειρωτική Κίνα - μια παρόμοια απόλαυση που ονομάζεται Τανγκούλου γίνεται με την επικάλυψη μικρών φρούτων, κινεζικούς κράταιγους με σκληρό σιρόπι ζάχαρης.
Καναδάς – πολύ δημοφιλής και συνήθως τρώγεται σε εκθέσεις ή καρναβάλια .
Γαλλία – τα καραμελωμένα μήλα ονομάζονται pommes d'amour (μήλα της αγάπης). Είναι μια συνηθισμένη απόλαυση που συναντάμε σε πολλά φεστιβάλ στη Γαλλία.
Γερμανία – πιο συχνά συνδέεται με την περίοδο των Χριστουγέννων . Μερικές φορές πωλούνται επίσης σε καρναβάλια και εκθέσεις
Ισραήλ – πωλείται σχεδόν αποκλειστικά στις πλατείες των πόλεων την παραμονή της Ημέρας Ανεξαρτησίας του Ισραήλ ως μέρος των εορτασμών στους δρόμους.
Ιαπωνία – καραμελωμένα μήλα, σταφύλια, φράουλες και μανταρίνια είναι συνήθως διαθέσιμα στα ιαπωνικά φεστιβάλ .
Δημοκρατία της Ιρλανδίας – τρώγεται τις Απόκριες.
Ηνωμένο Βασίλειο – μια παρόμοια απόλαυση που παρασκευάζεται με καραμέλα συνδέεται και τρώγεται την περίοδο των Αποκερών ( Σκωτία και Βόρεια Ιρλανδία ) ή τη Νύχτα του Γκάι Φωκς ( Αγγλία και Ουαλία ).
Ηνωμένες Πολιτείες – τα μήλα ζελέ, που βρίσκονται στην περιοχή Κόνι Άιλαντ της Νέας Υόρκης, είναι συγγενικά, αλλά έχουν μια μαλακή επικάλυψη καραμέλας («ζελέ») και μια γεύση κεράσι, όχι κανέλα.
Νότια Αφρική - Τα καραμελωμένα μήλα είναι κυρίως διαθέσιμα σε σούπερ μάρκετ όπως το Checkers και το Spar. Είναι επίσης πολύ δημοφιλή σε όλη την εποχή των μήλων. Βουτηγμένα κυρίως σε κόκκινο ή πράσινο σιρόπι ζάχαρης.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ζαχαροπλαστική
Χριστουγεννιάτικα εδέσματα
Αμερικανική κουζίνα
|
740128
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB%20%CE%A4%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81
|
Πάουλ Τρόγκερ
|
Ο Πάουλ Τρόγκερ (Paul Troger, 30 Οκτωβρίου 1698 – 20 Ιουλίου 1762) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και σχεδιαστής της περιόδου του ύστερου μπαρόκ. Οι νωπογραφίες του σε πολλές οροφές, που δημιουργούν την ψευδαίσθηση του τριδιάστατου χώρου και της κινήσεως, είναι αξιοσημείωτες για τη ζωντάνια τους και τους φωτεινούς χρωματισμούς τους.
Το καλλιτεχνικό ύφος του Τρόγκερ, ιδίως στις τοιχογραφίες του, κυριάρχησε στην αυστριακή ζωγραφική μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα και επηρέασε βαθιά σημαντικούς ζωγράφους της επόμενης γενεάς, όπως τους Φραντς Άντον Μάουλμπερτς, Γιόζεφ Ιγκνάτς Μιλντόρφερ, και Γιόχαν Λούκας Κράκερ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Πάουλ Τρόγκερ γεννήθηκε στο Βέλσμπεργκ της τότε Κομητείας του Τυρόλου. Σε ηλικία 16 ετών, όντας υπό την προστασία της αριστοκρατικής οικογένειας φον Φίρμιαν, επισκέφθηκε την πόλη Φιούμε, τη σημερινή Ριέκα, και έγινε μαθητής του Τζουζέππε Αλμπέρτι. Ζωγράφισε την πρώτη του νωπογραφία, την «Τρεις άγγελοι με τον Τίμιο Σταυρό και χερουβείμ», το 1722 στον Ναό του Γολγοθά (Kalvarienkirche) στην κωμόπολη Κάλτερν.
Το ίδιο έτος ο πρίγκιπας-επίσκοπος του Γκουρκ έστειλε τον Τρόγκερ στη Βενετία, όπου γνώρισε τα έργα των Τζοβάννι Μπαττίστα Πιατσέττα και Τζανμπαττίστα Πιττόνι. Ο Τρόγκερ μελέτησε επίσης στη Ρώμη με τον Σεμπαστιάνο Ρίτσι, στη Νάπολη με τον Φραντσέσκο Σολιμένα και στην Μπολόνια, τα κορυφαία καλλιτεχνικά κέντρα της Ιταλίας εκείνη την εποχή. Επιστρέφοντας στην Αυστρία, ο Τρόγκερ εργάσθηκε αρχικώς στο Ζάλτσμπουργκ, από το 1726 μέχρι το 1728, όπου ζωγράφισε τη «Δόξα του Αγίου Καετάνου» στην οροφή του ομώνυμου ναού (1728). Στη συνέχεια καθιερώθηκε στη Βιέννη, όπου πάντως η τέχνη της νωπογραφίας οροφής κυριαρχείτο από τους Γιόχαν Μίκαελ Ρότμαϋρ και Ντάνιελ Γκραν.
Ο Πάουλ Τρόγκερ έγινε η πρώτη προτίμηση για νωπογραφίες στα μοναστήρια της Κάτω Αυστρίας, σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Γιόζεφ Μούνγκεναστ. Το 1753 προσλήφθηκε στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Καλών Τεχνών. Ο Τρόγκερ έγινε καθηγητής και τελικώς διευθυντής της Ακαδημίας αυτής, το 1754. Ο πλέον εξέχων από τους μαθητές του ήταν ο Φραντς Άντον Μάουλμπερτς. Η σημαντικότερη συνεισφορά στο Τρόγκερ στην αυστριακή ζωγραφική ήταν η απόρριψη των πολύ σκοτεινών χρωμάτων, που κυριαρχούσαν στις αρχές του 18ου αιώνα, και η αντικατάστασή τους με ολοένα και πιο ανοικτά-φωτεινά χρώματα.
Το έργο του
Παρά το ότι φιλοτέχνησε σε καβαλέτο πολλούς πίνακες για το Ιερό ναών και σχέδια, ο Πάουλ Τρόγκερ έγινε πολύ γνωστός για τις νωπογραφίες του, για τις οποίες ήταν περιζήτητος σε όλη την Αυστρία. Οι νωπογραφίες του Τρόγκερ είναι αξιοσημείωτες για την εξαιρετική ζωντάνια τους και τα φωτεινά τους χρώματα. Οι πιο αξιοσημείωτες ανάμεσά τους βρίσκονται στα ακόλουθα κτίσματα, όλες σε οροφές:
Στον Ναό της Englische Fräulein στο Ζανκτ Πέλτεν (1729/1730)
Στα εξής μεγάλα μοναστικά συγκροτήματα της Αυστρίας:
Αββαείο του Μελκ: στη μαρμάρινη αίθουσα και στη βιβλιοθήκη (1732-1733)
Αββαείο του Γκέτβαϊχ: «Η αποθέωση του Καρόλου ΣΤ΄ ως Απόλλωνος», πάνω από το βασικό κλιμακοστάσιο (1739)
Αββαείο του Άλτενμπουργκ: Καθολικό, κλιμακοστάσιο και βιβλιοθήκη (1732-1734)
Αββαείο του Τσβετλ (1733)
Αββαείο του Ζάιτενστέττεν: «Η αρμονία μεταξύ Θρησκείας και Επιστήμης» στη μαρμάρινη αίθουσα (1735), νωπογραφία στη βιβλιοθήκη (1740)
Αββαείο του Γκέρας: στη μαρμάρινη αίθουσα (1738)
Γυναικεία μονή του Τάγματος της Αγίας Ελισάβετ στην Μπρατισλάβα (δεκαετία του 1740)
Ναός του Αγίου Ιγνατίου στο Γκιέρ της Ουγγαρίας: «Η αποθέωση του Αγίου Ιγνατίου» (1744 και 1747)
Καθεδρικός Ναός και «Λευκός Πύργος» του Μπρίξεν: «Η προσκύνηση του Αμνού» (1748-1750)
Ναός του Αγίου Ούλριχ στη Βιέννη: «Το όραμα του Αγίου Ούλριχ στη Μάχη του Λέχφελντ» (1750)
Τρούλος του προσκυνηματικού ναού της Μαρίας Dreieichen κοντά στη Βιέννη (1752)
Παραπομπές
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Έργα του Τρόγκερ σε συλλογές στη Σλοβακία
Έργα του Πάουλ Τρόγκερ στην Europeana
Αυστριακοί ζωγράφοι
|
681575
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Μανώλης Παπαγεωργίου
|
Ο Μανώλης Παπαγεωργίου ήταν Έλληνας μουσικός οργανοπαίκτης και μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε στην Αυλώνα της Αττικής το 1917. Η μητέρα του είχε πεθάνει από γρίπη το 1918 και έτσι ο πατέρας του τον πήγε στην αδελφή του που έμενε στη Λάρισα. Σε ηλικία 2 ετών υιοθετήθηκε από το ζεύγος Βασίλη και Μαρία Παπαγεωργίου το γένος Μητσιάνη από τη Σκοτίνα Πιερίας. Ο Μανώλης την πρωτοβάθμια εκπαίδευση του τελείωσε στη Δημοτική Σχολή της Άνω Σκοτίνας έχοντας ως διδάσκαλο τον Αθανάσιο Βλέτση.
Βιογραφία
Από ηλικία 6 με 7 ετών άρχιζε να παίζει φλογέρα που δύσκολα αποχωριζόταν. Στα 16 του χρόνια, αυτοδίδακτος, ακολουθεί το επάγγελμα του οργανοπαίκτη παίζοντας κλαρίνο σε γάμους και πανηγύρια της γύρω περιοχής και δεν άργησε να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Τη στρατιωτική του θητεία υπηρέτησε στη Βέροια, όπου έγινε μέλος της μουσικής μπάντας του στρατού. Εκει έλαβε μουσική εκαπίδευση. Έμαθε να γράφει αλλά και να διαβάζει νότες, τις κλίμακες της ευρωπαϊκής μουσικής και πολλούς σκοπούς που ως τότε δεν γνώριζε καθώς η εκμάθηση τους ήταν υποχρεωτική. Το γεγονός αυτό ήταν πολύ σημαντικό και τον βοήθησε στο παίξιμο του κλαρίνου, καθώς του έδωσε σημαντικές βάσεις και του άνοιξε νέους ορίζοντες για την περαιτέρω εξέλιξη στη μουσική. Το 1954 συνεργάστηκε με το Ραδιοφωνικό σταθμό του Βόλου και τους Θεοχάρη Παντίδη και Θανάση Παύλου, οι οποίοι τον βοήθησαν να γίνει ακόμη πιο γνωστός και να βγάλει δίσκους γραμμόφωνου με τα τραγούδια του. Η συνεισφορά του είναι τόσο μεγάλη που ακόμη και σήμερα διασώζονται ηχογραφήσεις πολλών ιστορικών και παραδοσιακών τραγουδιών από την Ε.Ρ.Α Βόλου. Το 1956 γνωρίστηκε με τον Υποστράτηγο Καραγιάννη και τον Πρύτανη Μιχαιλίδη και τον διευθυντή του κρατικού ραδιοφώνου Μακεδονίας Μαρινάκη, μαζί με τον Λαογράφο Τάκη Σαμαρά και με τη βοήθεια του Μιχαιλίδη συναντούν τον Υπουργό Πολιτισμού και Θρησκευμάτων Λεβαντή, ιδιοκτήτη του Ελληνικού Βορρά, ο οποίος του έδωσε εντολή να συγκεντρώσει τραγούδια και να τα καταγράψει. Έτσι, με τον λαογράφο Τάκη Σαμαρά επισκέπτονται σχεδόν όλα τα χωριά της Μακεδονίας καταγράφοντας μουσικές και τραγούδια. Η συνεργασία αυτή κράτησε σχεδόν 20 χρόνια, σε αυτό το διάστημα ανέσυραν από την αφάνεια χιλιάδες τραγούδια που κοσμούν το αρχείο του Ραδιοφωνικού σταθμού Μακεδονία, ο αριθμός των τραγουδιών που διασώθηκαν αγγίζει τα 1500. Το 1965β συμμετέχει στο Βαλκανικό Φεστιβάλ μουσικής που έγινε στη Βουλγαρία, το συγκρότημα του μαζί με το χορευτικό του τμήμα κέρδισε το πρώτο βραβείο.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1971 προβαίνει μαζί με τον Γιάννη Κάκαλο στην ηχογράφηση των τραγουδιών της Σκοτίνας. Το 1975, μετά από πρόσκληση των Θεσσαλών του Καναδά, ο "Ρήγας Φεραίος" περιόδευσε για ένα μήνα στο Τορόντο και το Μόντρεαλ. Ο Μανώλης και το κλαρίνο του με τον παραπάνω τίτλο γνώρισαν οι κάτοικοι της Σκοτίνας Πιερίας τον ξακουστό κλαριντζή και συμπατριώτη τους Μανόλη Παπαγεωργίου. Πριν τον Εμφύλιο τον έζησαν στην «απαλνή» Σκοτίνα (Άνω Σκοτίνα). Μετά τον Εμφύλιο, στην «ακατνή» (Κάτω Σκοτίνα). Στον «Πλάτανο» 1 χόρευε ο κόσμος και γλεντούσε όταν το επέτρεπαν οι περιστάσεις. Ο ευρύτερος κύκλος, Ελλάδα 2 και εξωτερικό, τον αναγνώρισε ως τον καλύτερο μαέστρο στο είδος του κλαρίνου. Αναγνώρισε το προσωπικό του ταλέντο και την πλούσια κοινωνική προσφορά. Απομένει στη γενέτειρα να αποδώσει την πρέπουσα τιμή. Σίγουρα οι μελλούμενες γενιές δε θα παραλείψουν να το κάνουν πράξη. Ο Μανώλης πέθανε σε ηλικία 72 ετών.
Βιβλιογραφία
Σπυριδάκης Γεώργιος - Περιστέρης Σπυρίδων, Ελληνικά δημοτικά τραγούδια τόμος Γ' μουσική εκλογή 1968 Αθήνα Ακαδημίας Αθηνών
Κυριακίδης Στίλπων, Το δημοτικό τραγούδι συναγωγή μελετών 1990 Αθήνα εκδόσεις Ερμής
Κάβουρας Παύλος, Η βιογραφία ενός λαικού οργανοπαίχτη 1999 Αθήνα
Απαλνή Σκοτίνα, Ιωάννης Καλιαμπός, Κατερίνη 2002.
Δημοτικό τραγούδι, Ιωάννης Καλιαμπός, Κατερίνη 2004.
Εμμανουηλίδης Κώστας - Βασδέκης Σταύρος, Το κλαρίνο στην ελληνική δημοτική μουσική Θεσσαλονίκη 2005
Καβακόπουλος Παντελής, Σκοποί και χοροί της Βορειοδυτικής Μακεδονίας Αθήνα 2005 Ινστιτούτο έρευνας, μουσικής και ακουστικής
Μπόρας Παναγιώτης, Το μακεδονικό κλαρίνο του Μανώλη Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκη 2011
Παπαγεωργίου Μανώλης
|
213003
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81
|
Αυρήλιος Βίκτωρ
|
Ο Αυρήλιος Βίκτωρ (λατ. Sextus Aurelius Victor) ήταν ιστορικός και πολιτικός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. ‘Εγραψε για την ιστορία της Ρώμης από τον Αύγουστο ως τον Ιουλιανό (360) και δημοσίευσε το έργο του το 361. Ο Ιουλιανός τον τίμησε και τον όρισε διοικητή (prefectus) της Παννονίας Σεκούντας. Είναι μάλλον το ίδιο πρόσωπο που αναφέρεται ως ύπατος το 369, από κοινού με το γιο του Βαλεντινιανού Α’ και αργότερα prefect της πόλης της Ρώμης (389) .
Έργα
Στον Αυρήλιο Βίκτωρα αποδίδονται, με μικρή ή μεγάλη δόση αμφιβολίας, τα ακόλουθα τέσσερα βιβλία ιστορίας:
«Origo Gentis Romanae» (Απαρχές του Ρωμαϊκού Έθνους)
«De Viris Illustribus Romae» (Περί Επιφανών Ανδρών)
«De Caesaribus»
«Epitome de Caesaribus»
Τα ανωτέρω έχουν δημοσιευτεί πολλές φορές ενωμένα υπό τον τίτλο «Ρωμαϊκή Ιστορία» (Historia Romana), αν και το τέταρτο είναι ουσιαστικά παραλλαγή του τρίτου. Το δεύτερο έργο πρωτοκυκλοφόρησε στη Νάπολι το 1472 σε τέσσερις τόμους υπό το όνομα Πλίνιος ο Νεότερος και το τέταρτο στο Στρασβούργο το 1505.
Η πρώτη ενιαία έκδοση και των τεσσάρων ιστοριών ήταν από τον Βέλγο Αντρέας Σχότους (8 τόμοι, το 1579). Πολύ πρόσφατη έκδοση του De Caesaribus ήταν αυτή του Pierre Dufraigne, το 1975.
Σημειώσεις
Πηγές
H.W. Bird (1994) Aurelius Victor: De Caesaribus. Liverpool: Liverpool University Press.
H.W. Bird (1984) Sextus Aurelius Victor: A Historiographical Study. Liverpool: Francis Cairns.
W. den Boer (1972) Some Minor Roman Historians. Leiden: Brill.
P. Dufraigne (1975) Aurelius Victor: Livre de Cesars. Paris: Les Belles Lettres.
D. Rohrbacher (2002) The Historians of Late Antiquity. London: Routledge.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Liber de Caesaribus (Λατινικά)
Βίκτωρ, Αυρήλιος
Βίκτωρ, Αυρήλιος
Βίκτωρ, Αυρήλιος
|
454435
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%82%20%CF%86%CE%B1%CE%BD%20%CE%86%CE%BB%CF%83%CE%BB%CE%BF%CE%BF%CF%84
|
Ντένις φαν Άλσλοοτ
|
Ο Ντένις φαν Άλσλοοτ (φλαμανδικά:Denis van Alsloot, γνωστός επίσης και ως Denijs van Alsloot, Denys van Alsloot, Denijs Van Alsloot),, περ. 1570 - περ. 1626) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος τοπίων και σκηνών της καθημερινότητας και σχεδιαστής, ο οποίος προσλήφθηκε ως αυλικός ζωγράφος και εργάστηκε για την τοπική αριστοκρατία στις Βρυξέλλες.
Βίος
Ο Άλσλοοτ γεννήθηκε είτε στο Μέχελεν είτε, πιθανόν, στις Βρυξέλλες. Ο πατέρας του ήταν εργάτης στις κατασκευές ταπισερί. Δεν είναι γνωστό ποιος ήταν ο δάσκαλός του. Καταγράφεται για πρώτη φορά στα αρχεία της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά των Βρυξελλών ως μαθητευόμενος το 1599. Δεν υπάρχουν, όμως, λεπτομέρειες για το πότε έγινε "Δάσκαλος" στη Συντεχνία.
Με την αλλαγή του αιώνα η σταδιοδρομία του απογειώνεται: Ονομάζεται ζωγράφος της Αυλής του Αλβέρτου Ζ΄, Αρχιδούκα της Αυστρίας και της Ισαβέλλας της Ισπανίας, τότε κυβερνητών των ισπανικών Κάτω Χωρών. Έγινε ο ζωγράφος της αριστοκρατίας και ανελάμβανε παραγγελίες από πρίγκηπες, αυλικούς και σημαίνοντες κρατικούς αξιωματούχους.
Το 1626 ήταν ακόμη εν ζωή, όπως μαρτυρείται από πίνακά του με αυτή τη χρονολογία. Πρέπει να απεβίωσε κατά ή λίγο πριν το 1628, καθώς δύο έργα του, που είχε αφήσει κληρονομιά στην ανεψιά του αγοράστηκαν το 1628 από την Αρχιδούκισσα Ισαβέλλα.
Έργο
[[Image:Alsloot - Tervuren.JPG|thumb|360px|right|Χειμερινό τοπίο με το κάστρο του Tervuren, 1614, Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου]]
Ο φαν Άλσλοοτ ζωγράφιζε κυρίως τοπία και σκηνές από τοπικές εορτές και τελετές. Τα έργα του μπορούν να θεωρηθούν ως μεταβατικά στην εξέλιξη της τοπιογραφίας στις αρχές του 17ου αιώνα. Όλα τα γνωστά του έργα δημιουργήθηκαν στις Βρυξέλλες κατά την περίοδο μεταξύ 1606 και 1626.
Το ύφος της τοπιογραφίας του εμφανίζει συγγένεια με τα έργα του Xίλλις φαν Κόνινξλοο (Gillis van Coninxloo). Συγκριτικά με αυτόν, τα έργα του φαν Άλσλοοτ είναι πιο ήπια και περισσότερο στατικά, χρησιμοποιεί μια πιο απαλή παλέτα, είναι πιο ακριβή και περισσότερο ρεαλιστικά. Έτσι, εμφανίζονται σαν σύνθεση μεταξύ των έργων του Κόνινξλοο και του Γιαν Μπρίγκελ του πρεσβύτερου. Όπως πολλοί μεταγενέστεροι τοπιογράφοι στις Βρυξέλλες, όπως οι Λούκας Αχτσέλινκ (Lucas Achtschellinck), Λόντεβαϊκ ντε Φάντερ (Lodewijk de Vadder) και Ζακ ντ'Αρτουά (Jacques d'Arthois), ο φαν Άλσλοοτ αντλεί έμπνευση από το δάσος Σουάν (Zoniënwoud) κοντά στις Βρυξέλλες.
Δημιούργησε, επίσης, μερικά σχέδια τοπίων, τα οποία προόριζε ως ανεξάρτητα έργα τέχνης. Παράδειγμα τέτοιου σχεδίου είναι το "Τοπίο δάσους με ένα κάστρο στο βάθος", έργο του 1608, που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Γκέτι και είναι μια πλήρης και ραφινάτη σύνθεση ενός δασικού τοπίου με θέα μερικών κτηρίων στο βάθος. Οι σκηνές στα τοπία του συχνά απεικονίζουν κάποια πραγματική τοποθεσία, με τοπογραφική ακρίβεια και ορθότητα. Είχε, επίσης, αναλάβει, για λογαριασμό της Αυλής του Αλβέρτου και της Ισαβέλλας, να απεικονίσει απόψεις των κτημάτων τους στο Μαριμόντ, το Τερφούρεν και το μοναστήρι του Χρούνεντάελ.
Συνεργαζόταν συχνά με τον Χέντρικ ντε Κλερκ, ο οποίος ζωγράφιζε το "σταφάζ" (γαλλ. staffage) Στα τοπία αυτά εμφανίζονται μυθολογικές ή βιβλικές μορφές και, συνήθως, τα υπέγραφαν και οι δύο καλλιτέχνες. Υπάρχουν τοπία του φαν Άλσλοοτ που δεν υπογράφονται και από τους δύο, στα οποία είναι εξίσου πιθανόν το "σταφάζ" να έχει γίνει από τον ντε Κλερκ. Οι μορφές του ντε Κλερκ είναι ντυμένες με ρούχα που έχουν έντονα χρώματα, που έρχονται σε αντίθεση με την καστανοπράσινη τονικότητα του τοπίου που έχει φτιάξει ο φαν Άλσλοοτ.
Έλαβε, επίσης, παραγγελίες για να δημιουργήσει πίνακες τοπικών εορτών και τελετών. Η πιο γνωστή ανάθεση τέτοιου τύπου έγινε από την Αρχιδούκισσα Ισαβέλλα, μια σειρά οκτώ πινάκων που απαθανατίζουν την "Ommeganck" (περιφορά) που έγινε στις Βρυξέλλες στις 31 Μαΐου 1615, παραγγελία για την οποία έλαβε το ποσόν των 10.000 γκίλντερς. Η παραγγελία έγινε πριν τον Σεπτέμβριο του 1615 και είναι πιθανόν να δημιουργήθηκαν μόνον έξι από τους αρχικά οκτώ πίνακες της παραγγελίας. Αυτοί εκτέθηκαν στο ανάκτορο του Τερφούρεν, που βρίσκεται σε ένα χωριό στα βορειοανατολικά των Βρυξελλών.
Από τους έξι αυτούς πίνακες της "Ommeganck" διασώθηκαν μόνον τέσσερις. Δύο βρίσκονται στο Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης και δύο στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου στο Λονδίνο. Ένας από αυτούς χωρίστηκε στα δύο σε άγνωστη ημερομηνία. Ένα ακέραιο αντίγραφό του βρίσκεται στα Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου στις Βρυξέλλες, ενώ αντίγραφο ενός από τους πίνακες υπάρχει στο Μουσείο Πράδο. Καλλιτεχνικά, τα έργα αυτά δεν είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτα, καθώς προορίζονταν περισσότερο για σκοπούς τεκμηρίωσης και όχι ως καλλιτεχνήματα. Παρέχουν, ως τέτοια, στους ιστορικούς ενδιαφέροντα στοιχεία επί του συγκεκριμένου τύπου εορτασμού.
Εκείνο το έτος ο εορτασμός "Ommeganck" ήταν ιδιαίτερα λαμπρός, καθώς δύο εβδομάδες πριν, στην τελετή της συντεχνίας των τοξοτών για το "τοξοβόλημα της κίσσας" η Ισαβέλλα είχε πετύχει την κίσσα που είχε προσδέσει στο κωδωνοστάσιο του ναού της Παναγίας του Σαμπλόν. Μετά από αυτή την επιτυχία της, αναγορεύθηκε σε "βασίλισσα της συντεχνίας".
Έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι η Ισαβέλλα είχε πολιτικό κίνητρο κατά την παραγγελία αυτής της σειράς πινάκων της "Ommegang": Επειδή ο σύζυγός της ήταν άρρωστος και αναμενόταν να πεθάνει σύντομα, ήθελε να δείξει στην Αυλή της Ισπανίας ότι οι κάτοικοι των ισπανικών Κάτω Χωρών την θεωρούσαν ως την "εκ φύσεως πριγκίπισσα" και συνεπώς όφειλαν να την αφήσουν να κυβερνά τις ισπανικές Κάτω Χώρες και μετά τον θάνατο του συζύγου της. Γι' αυτό τον λόγο έστειλε μερικές εικόνες της "Ommegang" στην ισπανική Αυλή. Την ίδια στιγμή, η αριστοκρατία των Βρυξελλών χρησιμοποιούσε την "Ommegang" για τους δικούς της σκοπούς: Αποτελούσε επίδειξη στις άλλες κοινωνικές ομάδες των Βρυξελλών ότι είχε την υποστήριξη της Αρχιδούκισσας. Η πόλη των Βρυξελλών και ο ναός της Παναγίας του Σαμπλόν, γύρω από τον οποίο διεξαγόταν η "Ommegang", παράγγειλαν αντίγραφα των πινάκων.
Παραπομπές
Περαιτέρω ανάγνωση
Van Sprang, Sabine, Denijs Van Alsloot (Vers 1568? - 1625/26): Peintre Paysagiste Au Service De La Cour Des Archiducs Albert Et Isabelle, Brepols Publishers, 31 Oct, 2014Schilderkunst van A tot Z''. MPI Books, Amstelveen. 1997
Φλαμανδοί ζωγράφοι
|
740111
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82
|
Νίκος Σύκας
|
Ο Νίκος Σύκας Λεμεσός, 27 Μαρτίου 1966, είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Από το 2021 είναι βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού εκλεγμένος με τον ΔΗΣΥ.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Νίκος Σύκας γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων. Είναι κάτοχος MBA στη διοίκηση επιχειρήσεων. Υπηρέτησε σε εκτελεστικές και διοικητικές θέσεις στον τραπεζικό τομέα.
Έχει ένα υιό.
Πολιτική διαδρομή
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας Δημοκρατικού Συναγερμού (ΝΕΔΗΣΥ) και της φοιτητικής παράταξης Πρωτοπορία. Επιπλέον, διετέλεσε μέλος του Επαρχιακού Ανώτατου Συμβουλίου ΔΗΣΥ Λεμεσού και από το 2013 είναι Επαρχιακός Γραμματέας ΔΗΣΥ Λεμεσού.
Στις Δημοτικές εκλογές του 2006 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Λεμεσού με τον ΔΗΣΥ. Επανεξελέγη στις Δημοτικές εκλογές του 2011 και στις Δημοτικές εκλογές του 2016. Την περίοδο 2016-2021 ήταν αντιδήμαρχος Λεμεσού.
Εκλέχτηκε βουλευτής στις βουλευτικές εκλογές του 2021 στην Εκλογική Περιφέρεια Λεμεσού με τον ΔΗΣΥ για την ΙΒ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.
Άλλες δραστηριότητες
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του σωματείου του Απόλλωνα και Αντιπρόεδρος και Εκπρόσωπος Τύπου του ποδοσφαιρικού Απόλλωνα. Επιπλέον, είναι εκ των ιδρυτών της Λέσχης Φίλων του σωματείου του Απόλλωνα και μέλος του ΓΣΟ.
Παραπομπές
Πηγές
Βουλευτές εκλεγμένοι με τον Δημοκρατικό Συναγερμό
Βουλευτές Λεμεσού
Βουλευτές ΙΒ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου (Κύπρος)
Κύπριοι τραπεζίτες
|
382545
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B9%20%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%BB%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9
|
Βιτάλι Κοζλόφσκι
|
Ο Βιτάλι Βιτάλιϊοβιτς Κοζλόφσκι (Ουκρανικά: Віталій Віталійович Козловський), είναι Ουκρανός τραγουδιστής.
Δισκογραφία
Στούντιο Άλμπουμ
«Холодная ночь» (2005; золотой диск)
«Нерозгаданi сни» (2006; золотой диск)
«Красота-разлука» (2007; золотой диск)
«Тільки кохання» (2009)
«Будь сильнее» (2014)
«20UA» (2011)
Σινγκλ
«Чемпіони» (2008)
«Сияние» (2013)
«Будь со мной» (2013)
«Мила моя» (2013)
«Математика» (2013)
Βιντεογραφία
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20190605093645/http://vitaliykozlovskiy.com/
Ουκρανοί τραγουδιστές
Ουκρανοί χορευτές
Ουκρανοί δημοσιογράφοι
Απόφοιτοι του Πανεπιστημίου του Λβιβ
|
659915
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1%20%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1
|
Άννα Γκοντζάγκα
|
Η Άννα, ιταλ. Anna Gonzaga (1616 - 6 Ιουλίου 1684) από τον Οίκο των Γκοντζάγκα ήταν κόρη του δούκα της Μάντουα και με τον γάμο της έγινε κόμισσα του Πλατινάτου-Ζίμμερν.
Βιογραφία
Η Άννα Μαρία ήταν η τρίτη κόρη του Καρόλου Α΄ δούκα της Μάντουα & του Μομφερράτου (εγγονού της Μαργαρίτας Παλαιολογίνας) και της Αικατερίνης της Λωρραίνης-Γκιζ, κόρης του Καρόλου δούκα του Μαγιέν.
Ήταν ερωτευμένη με τον 2ο εξάδελφό της Ερρίκο Β΄ δούκα του Γκιζ. H ίδια ισχυρίστηκε ότι τον είχε παντρευτεί μυστικά το 1639, πράγμα που αυτός αρνήθηκε.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1645 τον Εδουάρδο των Βίττελσμπαχ κόμη του Παλατινάτου-Ζίμμερν και είχε τέκνα:
Λουίζα-Μαρία 1647-1679, παντρεύτηκε τον Κάρολο-Θεόδωρο πρίγκιπα του Ζαλμ.
Άννα-Ερριέττα 1648-1723, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ Ιούλιο των Βουρβόνων πρίγκιπα του Κονντέ.
Βενεδίκτη-Ερριέττα 1652-1730, παντρεύτηκε τον Ιωάννη-Φρειδερίκο των Γουέλφων δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ.
Πηγές
Williams, George L. Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. Jefferson, North Carolina and London: McFarland, 2004. ISBN 0-7864-2071-5.
Παραπομπές
Οίκος των Έστε
Δούκισσες της Γκιζ
Πριγκίπισσες τoυ Παλατινάτου
Γαλλίδες κόμισσες
|
501610
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%A3%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85
|
Επαρχία Σινγκιρλάου
|
Η επαρχία Σινγκιρλάου () είναι μια επαρχία της περιφέρειας Δυτικού Καζακστάν στο δυτικό Καζακστάν. Το διοικητικό κέντρο της επαρχίας είναι το Σινγκιρλάου. Πληθυσμός: 15,304 (εκτίμηση 2013) 16,116 (απογραφή 2009) 21,799 (απογραφή 1999).
Παραπομπές
Σινγκιρλαου
|
440484
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%28%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%29
|
Πετρολίνα (εταιρεία)
|
Η Πετρολίνα είναι η μεγαλύτερη Κυπριακή εταιρεία που ασχολείται με το ευρύ φάσμα των δραστηριοτήτων πετρελαίου. Η βάση της βρίσκεται στην Λάρνακα και έχει ένα πανεθνικό δίκτυο λιανικής με 95 πρατήρια καυσίμων. Προμηθεύει και εμπορεύεται και κινητήρες, βιομηχανίες, οικιακά, ναυτικά και αεροπορικά καύσιμα. Ιδρύθηκε το 1959 ως ιδιωτική εταιρεία και έγινε δημόσια τον Δεκέμβριο του 2000 με την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου.
Το 2011, η εταιρεία ανέφερε τα κέρδη προ φόρων που ανέρχονται σε 4.771.425€ με κύκλο εργασιών, ανερχόμενο σε 228.983.493€.
Παραπομπές
Επιχειρήσεις ενέργειας
|
180974
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%20%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Επαρχία Τριφυλίας
|
Η επαρχία Τριφυλίας ήταν μία από τις τέσσερις επαρχίες του νομού Μεσσηνίας. Έδρα της ήταν η Κυπαρισσία. Καταλάμβανε το βόρειο τμήμα του νομού και συνόρευε με τις επαρχίες Πυλίας στα νότια με όριο τον ποταμό Σέλα, Μεσσήνης στα ανατολικά με όριο την οροσειρά Αιγάλεο και με την επαρχία Ολυμπίας του νομού Ηλείας στα βόρεια με όριο το ποτάμι Νέδα.
Διοικητικές μεταβολές
Δημιουργήθηκε αρχικά από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια με το Ι' ψήφισμα της 13ης Απριλίου 1828 σαν μία από τις τέσσερις επαρχίες του Τμήματος Άνω Μεσσηνίας και με την ονομασία Επαρχία Αρκαδίας. Η Επαρχία Αρκαδίας καταργήθηκε με την επόμενη η Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας του 1833 και μετονομάστηκε σε Επαρχία Τριφυλίας.
Με την διοικητική διαίρεση του 1833 ως μία από τις έξι επαρχίες του νομού Μεσσηνίας. Καταργήθηκε στην συνέχεια με την διοικητική διαίρεση του 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το νομαρχιακό σύστημα και επανασυστάθηκε το 1848. Με την διοικητική διαίρεση του 1899 αποτέλεσε μαζί με την επαρχία Ολυμπίας τον νεοσύστατο νομό Τριφυλίας. Ο νομός Τριφυλίας καταργήθηκε το 1909 και η επαρχία εντάχθηκε ξανά στον νομό Μεσσηνίας και παρέμεινε μέχρι το 1997 οπότε και καταργήθηκε με το σχέδιο Καποδίστριας. Στην περιοχή που καταλάμβανε η πρώην επαρχία συγκροτήθηκαν με το σχέδιο Καποδίστριας οι δήμοι Κυπαρισσίας, Φιλιατρών, Αυλώνα, Αετού, Δωρίου, Είρας και Γαργαλιάνων και το μεγαλύτερο τμήμα του Δήμου Νέστορος ενώ με το σχέδιο Καλλικράτης δημιουργήθηκαν στην περιοχή ο δήμος Τριφυλίας και ο δήμος Οιχαλίας.
Παραπομπές
Τριφυλιας
Πολιτική ιστορία της Μεσσηνίας
Επαρχία Τριφυλίας
|
512018
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%86%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD
|
Άσφενδος Χανίων
|
Ο Άσφενδος (ή το Ασφένδου) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Σφακίων στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι ακατοίκητο. Χρησιμοποιείται ως θερινή κατοικία των κατοίκων των παραθαλάσσιων χωριών Νομικιανά, Κολοκάσια και Βουβάς. Βρίσκεται σε υψόμετρο 770 μέτρων, σε ένα λεκανοπέδιο στα Λευκά Όρη, το οποίο χρησιμοποιείται ως βοσκότοπος. Από το Ασφένδου ξεκινά μικρό φαράγγι που καταλήγει στον Άγιο Νεκτάριο.
Ιστορία
Το όνομά του θεωρείται ότι είναι προελληνικό και μπορεί να προέρχεται από τα δέντρα σφένδαμος. Στο σπήλαιο Σκορδολάκια έχει βρεθεί υστερορωμαϊκή κεραμική και βραχογραφίες. Το χωριό δεν αναφέρεται στις ενετικές απογραφές, όπως και τα υπόλοιπα χωριά των Σφακίων. Η παλαιότερη μνεία στο χωριό αποτελεί η αιγυπτιακή απογραφή του 1834, σύμφωνα με την οποία έχει 55 χριστιανικές οικογένιες. Το χωριό καταστράφηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων του 19ου αιώνα. Στην απογραφή του 1881 αναφέρεται ότι ανήκει στο δήμο Νίμπρου, με 430 κατοίκους. Η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές:
Διοικητικά
Αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι, μαζί με τους οικισμούς Άγιος Γεώργιος, Άγιος Νεκτάριος, Βουβάς, Κούτελος και Νομικιανά αποτελούν την κοινότητα Ασφένδου που υπάγεται στο δήμο Σφακίων ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 δεν έχει μόνιμους κατοίκους.
Δείτε: Κοινότητα Ασφένδου
Ασφενδιανοί
Αν.Μαρινάκης: οπλαρχηγός επανάστασης 1866-69
Πέρος Γεώργιος: οπλαρχηγός Βαλκανικών Πολέμων, εφονεύθη εις μάχη στο Λιθί Χίου
Παραπομπές
Χωριά του νομού Χανίων
Σφακιά
|
725407
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%83%CE%BF%20%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CE%AF%20%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF%20%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B9
|
Όσο φτωχοί τόσο πλούσιοι
|
Όσο φτωχοί τόσο πλούσιοι (Ισπανικά: Qué pobres tan ricos) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2013. Είναι ριμέικ της Κολομβιανής τηλενουβέλας του 2012, Pobres Rico.
Πρωταγωνιστούν Σούρια Βέγα, Χάιμε Καμίλ, Μαρκ Τάτσερ και Ίνγκριντ Μαρτς.
Υπόθεση
Η Λουπίτα Μεντσάκα Μαρτίνες είναι ανύπαντρη μητέρα, ζει μαζί με τον γιο της, και την υπόλοιπη οικογένειά της - τον πατέρα της, και τα αδέλφια της, σε μια τυπική γειτονιά μεσαίας τάξης στην Πόλη του Μεξικού. Ο Μιγκέλ Άνχελ Ρουισπαλάσιος Ραμανιόλι είναι ένας τέλειος προωθητής της ανώτερης τάξης. Είναι εκατομμυριούχος και δεν έχει κανένα πρόβλημα. Ζει με ρούμπα, τυχερά παιχνίδια και γυναίκες και δεν ενδιαφέρεται τι συμβαίνει στην εταιρεία της οποίας είναι πρόεδρος από την κληρονομιά των γονιών.
Η Λουπίτα και ο Μιγκέλ Άνχελ δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον και φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό. Οι κόσμοι τους είναι διαφορετικοί, οι κοινωνικές τάξεις τους δεν συναντώνται και οι προσωπικότητές τους δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ωστόσο, το πεπρωμένο είναι υπεύθυνο για τη διασταύρωση τους τόσο απροσδόκητα.
Κάστ
Χάιμε Καμίλ ως Μιγκέλ Άνχελ Ρουισπαλάσιος Ραμανιόλι
Σούρια Βέγα ως Μαρία Γουαδαλούπε Μεντσάκα Μαρτίνες ντε Ρουισπαλάσιος
Μαρκ Τάτσερ ως Αλέχο Ρουισπαλάσιος Σάραβια
Αρτούρο Πενίτσε ως Νεπομουσένο Εσκαντιόντας
Ίνγκριντ Μαρτς ως Μινέρβα Φοντανέ Μπλάνκο
Μανουέλ "Φλάκο" Ιμπάνιες ως Χεσούς Μεντσάκα
Σάιντε Σίλβια Γκουτιέρρες ως Καρμελίτα ντε Μεντσάκα
Τιαρέ Εσκάντα ως Βίλμα Τεράν Σάντε
Αγουστίν Αράνα ως Σαούλ Μπαγιστέρος
Γκαμπριέλα Σαμόρα ως Λα Γουεντί ντε Εσκαντιόντας
Ρακέλ Πανκόφσκι ως Ισέλα Μπλάνκο
Κιέτα Λαβάτ ως Ματίλντε Άλβαρες ντε Ρουισπαλάσιος
Νατάσα Ντουπεϊρόν ως Φρίντα Ρουισπαλάσιος Ραμανιόλι ντε Μεντσάκα
Γκάμπι Μεγιάδο ως Μακαρένα Λαρέα, Κοντέσα ντε Βαγιαδολίδ
Ντιέγο ντε Ερίκε ως Λεονάρδο Ρουισπαλάσιος Ραμανιόλι ντε Εσκαντιόντας
Γιόναθαν Μπετσέρα ως Χοσέ Τισόκ Μεντσάκα Μαρτίνες
Άλεξ Περέα ως Τομάς
Αβρίλ Ριβέρα ως Πέρλα Ιβέτ Μεντσάκα Μαρτίνες
Χοσέ Πάμπλο Μάινορ ως Τάτο
Χοσέ Εδουάρδο Ντερμπές ως Ντιέγο Αρμάντο Εσκαντιόντας ντε Ρουισπαλάσιος
Γιακελίν Γκαρσία ως Γιένιφερ
Ρικάρδο Μαργάλεφ ως Σαλομόν
Ομέρο Φερούσκα ως Μπράντον
Γουστάβο Ρόχο ως Αουρελιάνο
Ρομπέρτο Μπλαντόν ως Αδόλφο
Ρεμπέκα Μανκίτα ως Χενοβέβα
Λορένα Βελάσκες ως Ισαμπέλ
Πόλο Ορτίν ως Φλάβιο
Λουίς Γατίκα ως Οσιέλ
Μόισες Σουάρες
Σίλβια Πασκέλ ως Άνα Σοφία Ραμανιόλι Τολεντίνο ντε Ρουισπαλάσιος
Γκεστ εμφανίσεις
Μαριάνα Καρρ ως Κοβαντόνγκα
Γκαμπριέλ Σότο ως Ο ίδιος
Σεσίλια Γκαμπριέλα ως Ρίτα
Βραβεία
Η Τηλενουβέλα βραβεύτηκε με τα εξής βραβεία:
2 Βραβεία TVyNovelas (Κορυφαίος Ηθοποιός, Νεαρός Ηθοποιός)
3 Βραβεία ACE (New York) (Τηλενουβέλα, Σκηνοθέτης, Χαρακτηριστική Ηθοποιός)
12 Βραβεία TV Adicto Golden (Πρωταγωνιστής, Παρεμφερής Μουσική, Γυναίκα Ηθοποιός σε Κωμικό Χαρακτήρα, Άνδρας Ηθοποιός σε Κωμικό Χαρακτήρα, Πρωτοεμφανιζόμενος Νεαρός Άνδρας, Προσαρμογή, Κάστ, Σκηνοθεσία, Παραγωγή, Δημοφιλής Τηλενουβέλα, Τηλενουβέλα της Televisa, Φινάλε)
1 Βραβείο ASCAP (Τηλεόραση)
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Μεξικάνικες τηλεοπτικές σειρές
Τηλενουβέλες
|
758415
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%B5%CE%BD%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BD%CE%B1
|
Χαμεενλίννα
|
Η Χαμεενλίννα (φινλανδικά: Hämeenlinna) είναι πόλη και δήμος περίπου 68.000 κατοίκων στην καρδιά της ιστορικής επαρχίας ονόματι Ταβαστία και στη σύγχρονη επαρχία Κάντα-Χάμε της νότιας Φινλανδίας. Η Χαμεενλίννα είναι η παλαιότερη πόλη της ενδοχώρας της Φινλανδίας και ήταν μια από τις σημαντικότερες φινλανδικές πόλεις μέχρι τον 19ο αιώνα. Παραμένει ακόμη σημαντικό περιφερειακό κέντρο. Το μεσαιωνικό κάστρο Χάμε βρίσκεται στην πόλη.
Η Χαμεενλίννα είναι γνωστή ως η γενέτειρα του Φινλανδού εθνικού συνθέτη Γιαν Σιμπέλιους. Σήμερα, ανήκει στην περιοχή Κάντα Χάμε και πριν από το 2010 ήταν η κατοικία του Κυβερνήτη της επαρχίας της Νότιας Φινλανδίας. Οι κοντινές πόλεις περιλαμβάνουν την πρωτεύουσα Ελσίνκι (98 χλμ.), το Τάμπερε (73 χλμ.) και το Λάχτι (72 χλμ.), το περιφερειακό κέντρο της Πάιγιατ-Χάμε.
Παραπομπές
Πόλεις της Φινλανδίας
|
303685
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%BD%CF%83%CE%AC%CE%BD%20%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD
|
Βενσάν Λαμπάν
|
Ο Βενσάν Φαμπιάν Λαμπάν Μπουναίρ (γεννημένος στις 9 Σεπτεμβρίου 1984 στο Πω) είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής, ο οποίος έχει λάβει την κυπριακή υπηκοότητα, χώρα με την οποία είναι και διεθνής, ο οποίος αγωνίζεται στην θέση του μέσου για λογαριασμό της ομάδας της Α΄ Κατηγορίας Κύπρου, ΑΕΚ Λάρνακας. Αφού αγωνίστηκε για παραπάνω από συνολικά επτά χρόνια στην Κύπρο, έλαβε την κυπριακή υπηκοότητα το 2012 και, ως αποτέλεσμα, ξεκίνησε να εκπροσωπεί την Εθνική Κύπρου.
Ο Λαμπάν ξεκίνησε την καριέρα του από τις ρεζέρβες της ΦΚ Ναντ, όπου και αγωνίστηκε για διάστημα τριών ετών, προτού μετακομίσει στον Διγενή Ακρίτα Μόρφου. Το 2007, πήρε μεταγραφή για την Ανόρθωση Αμμοχώστου με την οποία κατέκτησε και τον πρώτο του τίτλο πρωταθλητή από την πρώτη του κιόλας σεζόν στον σύλλογο.
Καριέρα
Ανόρθωση Αμμοχώστου
Σεζόν 2007-08
Ο Λαμπάν υπέγραψε στην Ανόρθωση το καλοκαίρι του 2007 προερχόμενος από τον Διγενή Ακρίτα Μόρφου. Στην πρώτη του σεζόν με την Ανόρθωση κατέκτησε το πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας, πετυχαίνοντας 3 γκολ σε 25 συμμετοχές συνολικά με την Γηραιά Κυρία.
Σεζόν 2008-09
Ο Λαμπάν πέτυχε ένα τέρμα για τον δεύτερο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Ραπίντ Βιέννης, απέναντι στην οποία η Ανόρθωση πήρε την πρόκριση με συνολικό σκορ 4-3. Πέτυχε επίσης δύο τέρματα, το πρώτο και το τρίτο, στο θρίαμβο της ομάδας του με σκορ 3-0 επί του Ολυμπιακού στο Στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος στην Κύπρο, και παρά την ήττα της Ανόρθωσης στον Πειραιά με σκορ 1-0, χάρη σε γκολ του Φερνάντο Μπελούτσι, βοήθησε σημαντικά την Ανόρθωση στο να πάρει την πρόκριση για την φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Λαμπάν ολοκλήρωσε την σεζόν με συνολικά 25 συμμετοχές για 32 παιχνίδια πρωταθλήματος διαθέσιμα.
Σεζόν 2009-10
Η Ανόρθωση ξεκίνησε την σεζόν με μια νίκη με σκορ 5-0 επί της ΟΝ Κάεργενγκ 97. Για τον δεύτερο προκριματικό γύρο η Ανόρθωση επικράτησε εντός έδρας της σερβικής ΟΦΚ Πέτροβατς, με σκορ 2-1, χάρη σε ένα γκολ του Λαμπάν. Ωστόσο, η ΑΝόθρωση γνώρισε την ήττα στον επαναληπτικό αγώνα με σκορ 3-1 και ως αποτέλεσμα αποκλείστηκε από την επόμενη φάση του Europa League.
Για την Α΄ Κατηγορία Κύπρου συνεισέφερε με 2 γκολ σε 26 συμμετοχές. Η Ανόρθωση τερμάτισε τρίτη στο πρωτάθλημα με μειονέκτημα 10 βαθμών έναντι της πρωταθλήτριας Ομόνοια Λευκωσίας.
Σεζόν 2010-11
Ο Λαμπάν αγωνίστηκε σε δύο αναμετρήσεις απέναντι στην Μπάναντς για τον πρώτο προκριματικό γύρο του του Europa League. Η Ανόρθωση επικράτησε και στις δύο αναμετρήσεις και ο Λαμπάν πέτυχε το μοναδικό τέρμα στο Χανραπετακάν Στάντιον του Ερεβάν.
Ο Λαμπάν πέτυχε το δεύτερο ευρωπαϊκό του τέρμα για την σεζόν σε αναμέτρηση απέναντι στην Σίμπενικ στο Στάντιον Χρβάτσκι Βιτεζόνι. Η Ανόρθωση, παρά το γεγονός ότι γνώρισε την ήττα με 0-2 στην Λάρνακα, επικράτησε της Σίμπενικ στο Ντουγκοπόλιε με σκορ 3-0, παίρνοντας, έτσι, την πρόκριση για τον επόμενο γύρο της διοργάνωσης. Ο Λαμπάν σκόραρε επίσης στην πρώτη αναμέτρηση της Ανόρθωσης για το 2011 απέναντι στον πρωτοπόρο του κυπριακού πρωταθλήματος ΑΠΟΕΛ, πετυχαίνοντας το πρώτο τέρμα της αναμέτρησης, στην οποία η Ανόρθωση επικράτησε με σκορ 2-0. Ο Λαμπάν σκόραρε επίσης στην επόμενη αναμέτρηση της ομάδας του απέναντι στον Ολυμπιακό Λευκωσίας με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι στο 86ο λεπτό: το τελικό αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν 2-2. Ο Λαμπάν σκόραρε και πάλι στην αναμέτρηση με αντίπαλο την ΑΕΛ, πετυχαίνοντας το πρώτο τέρμα της ομάδας του στο 43ο λεπτό, καθώς η Ανόρθωση επικράτησε με σκορ 4-0. Ο Γάλλος μέσος σκόραρε επίσης απέναντι στην Ένωσις Νέων Παραλιμνίου, στο 8ο λεπτό της αναμέτρησης με κεφαλιά και στο 11ο λεπτό με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι, βοηθώντας την Ανόρθωση να φτάσει στη νίκη με σκορ 3-1 στο Στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος. Σκόραρε επίσης σε εκτός έδρας αναμέτρηση της ομάδας του απέναντι στην ΑΠΕΠ στο 20ό λεπτό, βοηθώντας την Γηραιά Κυρία να φτάσει σε ακόμη μια νίκη. Σκόραρε ακόμη στην εντός έδρας αναμέτρηση της ομάδας του με αντίπαλο, και πάλι, την ΑΠΕΠ, αυτή την φορά στο 64ο λεπτό της συνάντησης. Ο Λαμπάν πέτυχε και πάλι τέρμα, αυτή τη φορά απέναντι στην Δόξα στο 6ο λεπτό της συνάντησης, με το τελικό σκορ όμως να είναι μια ισοπαλία 2-2. Ολοκλήρωσε την σεζόν 2010-2011 ως ο δεύτερος καλύτερος σκόρερ της ομάδας, με 9 γκολ, πίσω από τον συμπαίκτη του επιθετικό, Σεμέντο Καφού, ο οποίος είχε πετύχει 13 γκολ.
Σεζόν 2011-12
Στη διάρκεια του καλοκαιριού του 2011, ο Λαμπάν ανανέωσε το συμβόλαιό του με την Ανόρθωση για ακόμη πέντε χρόνια. Ο Λαμπάν πέτυχε το πρώτο του τέρμα για την σεζόν απέναντι στον Εθνικό Άχνας στις 16 Δεκεμβρίου 2011. Πέτυχε αρκετά άλλα τέρματα στη διάρκεια της σεζόν 2011-2012, συμπεριλαμβανομένου ενός για την διοργάνωση του Κυπέλλου απέναντι στην ΠΑΕΕΚ, σε μια αναμέτρηση την οποία η ομάδα του κέρδισε με τελικό σκορ 6-0, καθώς και ένα άλλο στη διάρκεια εντός έδρας αναμέτρησης για το πρωτάθλημα απέναντι στον Εθνικό, την οποία η Ανόρθωση κέρδισε με 2-0. Ο Λαμπάν πέτυχε το πρώτο τέρμα της συνάντησης απέναντι στον Ερμή, σε μια "φιλική" νίκη με σκορ 2-0, στις 30 Δεκεμβρίου 2011. Πέτυχε το νικητήριο τέρμα στην αναμέτρηση της ομάδας του απέναντι στην ΕΝΠ, με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι στο 77ο λεπτό. Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012, πέτυχε το δεύτερό του τέρμα με πέναλτι στη διάρκεια της σεζόν απέναντι στην Ένωση Παραλιμνίου σε μια νίκη με σκορ 1-0 της Ανόρθωσης.
Στατιστικά Καριέρας
Έως τις 13 Φεβρουαρίου 2012 Source:
Τίτλοι
Σύλλογος
Ανόρθωση Αμμοχώστου
Α΄ Κατηγορία Κύπρου:
Νικητής: 2007-08
Κύπελλο Κύπρου :
Φιναλίστ: 2007-08
LTV Super Cup :
Φιναλίστ: 2008
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Προφίλ ποδοσφαιριστή (transfermarkt.co.uk)
Προφίλ ποδοσφαιριστή (anorthosis.com)
Προφίλ ποδοσφαιριστή (footballzz.com)
Προφίλ ποδοσφαιριστή (goal.com)
Γάλλοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Ναντ
Ποδοσφαιριστές Ανόρθωσης
Ποδοσφαιριστές Διγενή Μόρφου
Ποδοσφαιριστές Εθνικής Κύπρου
Μέσοι ποδοσφαιριστές
Ποδοσφαιριστές ΦΚ Άστρα Τζιούρτζιου
Ποδοσφαιριστές Α΄ κατηγορίας Κύπρου
Ποδοσφαιριστές ΑΕΚ Λάρνακας
Ποδοσφαιριστές Λίγκα 1 (Ρουμανία)
Ξένοι ποδοσφαιριστές στη Ρουμανία
|
161276
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%B9
|
Καρακάσι
|
Το όνομα Καρακάσι μπορεί να αναφέρεται:
Στο Καρακάσι (Σμύρνη), συνοικία της Σμύρνης
Στο Καρακάσι Ευρυτανίας, χωριό του νομού Ευρυτανίας
Στο Ηλιόκαστρο Αργολίδας, παλαιότερη ονομασία του χωριού Ηλιόκαστρο Αργολίδας.
|
590012
|
https://el.wikipedia.org/wiki/The%20One%20I%20Love
|
The One I Love
|
To The One I Love είναι τραγούδι του αμερικανικού συγκροτήματος της εναλλακτικής ροκ, R.E.M.. Κυκλοφόρησε στο πέμπτο άλμπουμ της μπάντας, το Document, αλλά και ως single το 1987. Το τραγούδι ήταν το πρώτο single τους που έγινε χιτ, φτάνοντας στην 9η θέση στο αμερικανικό Billboard Hot 100, στη 14η στον Καναδά, και αργότερα έφτασε στη 16η στο UK singles chart, όταν κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 1991.
Τον Μάρτιο του 2005, το περιοδικό Q κατέταξε το "The One I Love" στην 57η θέση στον κατάλογο των 100 καλύτερων τραγουδιών με κιθάρα. Το 2012, το περιοδικό Slant κατέταξε το τραγούδι ως το 38ο καλύτερο single της δεκαετίας του '80.
Παραπομπές
Τραγούδια του 1987
Singles του 1987
Τραγούδια των R.E.M.
|
490371
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%8A%CE%B6%CE%AC%CE%BB%20%CE%91%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%81%CE%AC%CE%BA
|
Φαϊζάλ Α΄ του Ιράκ
|
Ο Φαϊζάλ Α΄ μπιν Χουσεΐν μπιν Αλί αλ-Χασίμι (20 Μαΐου 1883 - 8 Σεπτεμβρίου 1933), γνωστός ως Φαϊζάλ Α΄, ήταν βασιλιάς της Συρίας από τις 8 Μαρτίου 1920 ως τις 24 Ιουλίου 1920 και ο Βασιλιάς του Ιράκ από τις 23 Αυγούστου 1921 ως τις 8 Σεπτεμβρίου 1933. Ήταν μέλος της δυναστείας των Χασεμιτών.
Ο Φαϊζάλ προώθησε την ενότητα μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών Μουσουλμάνων και ενθάρρυνε την κοινή πίστη των δογμάτων αυτών με στόχο τη δημιουργία ενός αραβικού κράτους, που θα περιλάμβανε το Ιράκ, τη Συρία και το υπόλοιπο μέρος της Εύφορης Ημισελήνου. Διόρισε, σε διάφορες θέσεις εξουσίας, μέλη διαφορετικών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων, όμως η επιμονή του στον παναραβισμό οδήγησε στην απομόνωση ορισμένων ομάδων.
Βιογραφία
Ο Φαϊζάλ γεννήθηκε στη Μέκκα της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις 20 Μαΐου 1883 και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν ο τρίτος γιος του Χουσεΐν μπιν Αλί, μεγάλου σαρίφη της Μέκκας, και της Αμπντίγια μπιντ Αμπουλάχ.
Το 1913, εξελέγη βουλευτής στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, εκπροσωπώντας την πόλη Τζέντα. Σε μια επίσκεψή του στη Δαμασκό, το 1916, παρέλαβε το Πρωτόκολλο της Δαμασκού από τις εθνικιστικές οργανώσεις Αλ-Φατάτ και Τζαμιάτ Αλ-Αχντ.
Στις 23 Οκτωβρίου 1916 συναντήθηκε στο χωριό Χάμρα της Μεδίνας με τον Βρετανό αξιωματικό Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, γνωστό και ως Λόρενς της Αραβίας, ο οποίος επιθυμούσε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου αραβικού κράτους. Τα έτη 1916-1918 ο Φαϊζάλ ηγήθηκε ενός στρατού στα εδάφη της σημερινής Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και της Συρίας εναντίον των Τούρκων. Μετά από 30 μήνες πολιορκίας κατέλαβε τη Μεδίνα, νικώντας την άμυνα του Ομέρ Φαχρεντίν Τουρκάν και λεηλατώντας την πόλη.
Ο Φαϊζάλ συνεργάστηκε, επίσης, με τους Συμμάχους για την κατάκτηση της Μεγάλης Συρίας και της Δαμασκού, τον Οκτώβριο του 1918, και πήρε μέρος στη διοίκηση της πόλης μετά την κατάληψή της.
Στις 3 Ιανουαρίου 1919 ο Φαϊζάλ και ο Χάιμ Βάιζμαν, πρόεδρος της σιωνιστικής οργάνωσης, υπεγράψαν μια συμφωνία για αραβοεβραϊκή συνεργασία, που ωστόσο δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθή. Ο Φαϊζάλ ήλπιζε σε υποστήριξη των αραβικών αιτημάτων από τους σιωνιστές, μέσω της επιρροής τους στους Βρετανούς, έναντι των γαλλικών δυνάμεων, που βρίσκονταν στη Συρία. Το ίδιο έτος ηγήθηκε της αραβικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη ειρήνης του Παρισιού και υποστήριξε την ανεξαρτητοποίηση των αραβικών εδαφών, που κατείχε προηγουμένως η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στις 7 Μαρτίου 1920 ανακηρύχθηκε, από την κυβέρνηση του Χασίμ Αλ-Ατάσι, βασιλιάς του Αραβικού Βασιλείου της Συρίας (Μεγάλης Συρίας). Όμως, τον Απρίλιο του 1920, η διάσκεψη του Σαν Ρέμο παραχώρησε στη Γαλλία τα δικαιώματα για τη Συρία, οδηγώντας έτσι στον Γαλλοσυριακό Πόλεμο. Στη Μάχη του Μαϊσαλούν, στις 24 Ιουλίου 1920, οι Γάλλοι κατάφεραν να επικρατήσουν και ο Φαϊζάλ εξορίστηκε από τη Συρία. Έτσι, μετέβη για να ζήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το Μάρτιο του 1921, στη Διάσκεψη του Καίρου, οι Βρετανοί αποφάσισαν ότι ο Φαϊζάλ ήταν καλός υποψήφιος για τη διακυβέρνηση του Βρετανικού Ιράκ, λόγω της κατευναστικής στάσης του απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις και εξαιτίας των πληροφοριών που κατείχε για αυτόν ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς. Όμως, το 1921, λίγοι άνθρωποι στο Ιράκ ήξεραν τον Φαϊζάλ ή είχαν ακούσει το όνομά του. Με τη βοήθεια Βρετανών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένης της Γκέρτρουντ Μπελ, έκανε μια επιτυχή εκστρατεία στους Άραβες του Ιράκ και κέρδισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Μετά από ένα δημοψήφισμα, που παρουσίασε το 96% του πληθυσμού υπέρ του, ο Φαϊζάλ συμφώνησε να γίνει βασιλιάς. Η επίσημη άνοδός του στο θρόνο έγινε στις 23 Αυγούστου 1921.
Ο Φαϊζάλ ενθάρρυνε την εισροή Σύριων εξόριστων, προκειμένου να χτίσει καλές ιρακινοσυριακές σχέσεις. Έλαβε μέτρα για τη βελτίωση της εκπαίδευσης και της υγείας. Ανέπτυξε οδούς από τη Βαγδάτη προς τη Δαμασκό και από τη Βαγδάτη προς το Αμμάν, κάτι που οδήγησε σε μεγάλο ενδιαφέρον για την πετρελαιοφόρο περιοχή της Μοσούλης. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του προσπάθησε να καταστήσει τον Ιρακινό Στρατό σε ισχυρή δύναμη. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να επιβάλει το μέτρο της υποχρεωτικής στράτευσης.
Το 1925, μετά από την εξέγερση των Δρούζων της Συρίας, οι Γάλλοι άρχισαν να διαβουλεύονται με τον Φαϊζάλ για συριακά θέματα. Η Αγγλοϊρακινή Συνθήκη του 1930 θεωρήθηκε ως εμπόδιο για την παναραβική ατζέντα του Φαϊζάλ, αν και παρείχε στο Ιράκ έναν βαθμό πολιτικής ανεξαρτησίας. Ωστόσο, η συνθήκη είχε θετική επίδραση στους εθνικιστές του Ιράκ, καθώς θεωρήθηκε ως πρόοδος της πολιτικής κατάστασης σε σχέση με το στάσιμο καθεστώς της Συρίας και της Παλαιστίνης.
Το 1932, η βρετανική εντολή στο Ιράκ τερματίστηκε και το Βασίλειο του Ιράκ έγινε πλήρες ανεξάρτητο κράτος. Στις 3 Οκτωβρίου του ίδιου έτους προσχώρησε στην Κοινωνία των Εθνών.
Τον Αύγουστο του 1933, γεγονότα όπως η σφαγή στο Σιμέλε προκάλεσαν ένταση μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και του Ιράκ. Ο πρωθυπουργός Ράμσει Μακντόναλντ έδωσε εντολή στον Φράνσις Χάμφρις να μεταβεί στο Ιράκ και να ζητήσει την τιμωρία των υπαίτιων από τον βασιλιά Φαϊζάλ. Τον Ιούλιο του 1933 μετέβη στο Λονδίνο όπου εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την παρούσα κατάσταση των αραβικών περιοχών και για τον αυξανόμενο εβραϊκό εποικισμό στην Παλαιστίνη.
Ο βασιλιάς Φαϊζάλ πέθανε στη Βέρνη της Ελβετίας στις 8 Σεπτεμβρίου 1933, σε ηλικία 50 ετών. Η επίσημη αιτία θανάτου του ήταν ανακοπή καρδιάς, ωστόσο υπήρξαν σημάδια δηλητηρίασης από αρσενικό. Στον θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του Γάζι Α΄.
Παραπομπές
Επιπλέον πηγές
Βασιλείς του Ιράκ
|
230694
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
|
Επιθεώρηση Εργασίας
|
Η Επιθεώρηση Εργασίας είναι μία Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή, βάσει του Ν. 4808/2021 και η λειτουργία της ορίστηκε με την ΚΥΑ υπ Αριθ. 67759/2022. Της Αρχής προΐσταται ο Διοικητής ο οποίος δύναται να εισηγηθεί στον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφαλίσεως προτάσεις νόμου στον οποίον όμως δεν λογοδοτεί καθώς η αρχή υπόκειται αποκλειστικά σε κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τα όργανα διοίκησης της Επιθεώρησης Εργασίας είναι ο Διοικητής και το πενταμελές Συμβούλιο Διοίκησης. Η Επιθεώρηση Εργασιακών Σχέσεων και η Επιθεώρηση Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία αποτελούν δύο κλάδους της Αρχής.
Προηγουμένως, λειτουργούσε ως αυτοτελής υπηρεσία, συγκροτημένη σε πολιτικό σώμα στο οργανόγραμμα του Υπουργείου Εργασίας. Συστάθηκε αρχικά σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Δ. 136/1999 "Οργάνωση Υπηρεσιών Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας" (ΦΕΚ 134Α΄/ 3-6-1999).
Του Σώματος αυτού προΐστατο Ειδικός Γραμματέας συνεπικουρούμενος από δύο γενικούς επιθεωρητές, ένας επί θεμάτων εργασιακών σχέσεων και ένας επί θεμάτων ασφάλειας και υγείας στους χώρους εργασίας. Το ΣΕΠΕ συγκροτείτο με ειδικούς επιθεωρητές αντίστοιχων παραπάνω θεμάτων σε τρεις κεντρικές διευθύνσεις με επιμέρους 12 τμήματα με έδρα την Αθήνα (Υπουργείο) και σε 15 περιφερειακές με επιμέρους τμήματα που εδρεύουν σε ισάριθμες πόλεις καλύπτοντας κατά περιφέρειες όλη την επικράτεια και με συνολικό προσωπικό 1000 περίπου υπαλλήλους. Οι περιφερειακές εδρεύουν στις ακόλουθες πόλεις: Αθήνα, (4 κατά νομαρχιακή διαίρεση), Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Ηράκλειο, Ερμούπολη, Κομοτηνή, Κοζάνη, Λαμία, Πάτρα, Μυτιλήνη και Τρίπολη.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ελληνικές ανεξάρτητες αρχές
Δημόσιες υπηρεσίες της Ελλάδας
Εργασία στην Ελλάδα
Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης
|
22685
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Focus%20Features
|
Focus Features
|
Η Focus Features είναι εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, συνήθως ποιοτικά αναβαθμισμένων και όχι εμπορικού περιεχομένου. Ανήκει στην NBC Universal που έχει στην κατοχή της και την Universal Pictures. Η Focus Features, με την σειρά της, ελέγχει μια άλλη εταιρεία παραγωγής ταινιών, την Rouge Pictures με την επωνυμία της οποίας εξάγει ταινίες χαμηλότερου προυπολογισμού.
Η πρώτη της ταινία βγήκε το 1999 με τον τίτλο The Muse. Έκτοτε παράγει ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες δεν αποφέρουν στην Focus μεγάλα κέρδη, αλλά πολύ ικανοποιητικά για να παράγει κι άλλες ταινίες, όπως άλλωστε κάνει. Η Focus διανέμει επίσης μη-Αμερικάνικες ταινίες στις ΗΠΑ.
Ταινίες της Focus Features
Κινηματογραφικές εταιρίες παραγωγής
Εταιρείες διανομής ταινιών των Ηνωμένων Πολιτειών
Universal Pictures
|
394671
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Barrett%20M95
|
Barrett M95
|
Το Barrett M95 είναι ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή με θαλάμη .50 BMG (12,7×99 mm), και κατασκευάζεται από την εταιρία Barrett Firearms.
Περιγραφή
Το M95 είναι μια βελτιωμένη έκδοση του προηγούμενου Barrett M90. Είναι ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή σε σχεδίαση bullpup (γεμιστήρας πίσω από την σκανδάλη). Η κύρια διαφορά μεταξύ του M95 και M90 είναι το ότι η πιστολοειδής λαβή και η σκανδάλη έχουν μετακινηθεί προς τα εμπρός κατά 1 ίντσα (25 mm) για την καλύτερη αφαίρεση του γεμιστήρα. Επίσης, η χειρολαβή του κλείστρου έχει επανασχεδιαστεί και είναι λυγισμένη προς τα πίσω, η θαλάμη της κάννης έχει χρωμιοθεί, ενώ υπάρχουν και κάποιες μικρές αλλαγές στη σκανδάλη και στον επικρουστήρα.
XM 107
Το 1999, το M95 κέρδισε σε ένα στρατιωτικό διαγωνισμό για να γίνει το νέο XM107. Ένας μικρός αριθμός αγοράστηκε από τον αμερικανικό στρατό για περαιτέρω δοκιμές, αλλά τελικά, το M82 επιλέχθηκε. Στον δικτυακό τόπο της Barrett ανακοινώθηκε επίσης ότι το τουφέκι M95 χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς αλλά και σε άλλα σώματα ασφαλείας σε τουλάχιστον άλλες 15 χώρες.
Χρήστες
: Jagdkommando ειδική ομάδα του Αυστριακού Στρατού.
: Γεωργιανές ένοπλες δυνάμεις και Ταξιαρχία ειδικών Δυνάμεων]
: 9ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών "Col Moschin".
: Ιορδανικές Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων.
: Μαλαισιανός Στρατός - Grup Gerak Khas.
: Ολλανδικό Βασιλικό Σώμα Πεζοναυτών και Ολλανδικός Στρατός.
: Σώμα Πεζοναυτών Φιλιππίνων.
: Ισπανικός Στρατός και Ισπανικό Ναυτικό.
: Βατραχάνθρωποι Βασιλικού Ναυτικού της Ταϊλάνδης.
Αναφορές
Τυφέκια
|
244725
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B5%CF%82
|
Ωρίωνες
|
Οι Ωρίωνες (Oriones) είναι ελληνικό ποπ ροκ μουσικό συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1979 στην Αθήνα από τον Βασίλη Αβραμίδη (κιθάρα) και αποτελείται από τον ίδιο, τον Σάκη Αβραμίδη (ντραμς) και τον Γιάννη Νικολάου (μπάσο). Λίγο αργότερα, στη μπάντα προστέθηκε ο Νίκος Μπασούκος (πλήκτρα). Από το 1979 την γυναικεία φωνή στο γκρουπ την είχε η Ελένη Ασημακοπούλου. Από το 1984 μέχρι το 1985, τα φωνητικά έκανε η Τίνα Σιούντρη. Το 2005, τη θέση την πήρε η Τζίνα Αβραμίδου, ενώ από το 2009, στη μπάντα προστέθηκε και ο Τάσος Αβραμίδης (κιθάρα). Από τα πλήκτρα πέρασαν ο Γιώργος Βενιέρης και ο Πόλις Αδαμαντόπουλος.
Ιστορία
Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από τον αστερισμό Ωρίωνα. Ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1979 με ένα δίσκο 45 στροφών σε κόκκινο βινύλιο που είχε τίτλο Κουρδιστά Ανθρωπάκια. Με το τραγούδι αυτό κέρδισαν το Α' βραβείο σύνθεσης και στίχου το 1978 στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ, Να η Ευκαιρία. Το οποίο κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών από την δισκογραφική εταιρεία Λύρα.
Το 1985 έβγαλαν το maxi single Lady C. Το 1986 συμμετείχαν στη συλλογή της Music Box με τίτλο Rock Μέσα στη Νύχτα. Το 1989 κυκλοφόρησαν το LP που είχε τίτλο Babylon. Το 1993 ένα νέο άλμπουμ Αξιοκρατικά. Το 1998 συμπεριελήφθηκαν σε ένα διπλό sampler CD με τίτλο Στους δρόμους του Ροκ που κυκλοφόρησε από την Λύρα, με υλικό από καλλιτέχνες που είχε στο δυναμικό της. Το 2008 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ με τίτλο Οριακή Διαδρομή. Το 2010 κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε μορφή βινυλίου ο Κύκλος, ο οποίος περιλαμβάνει ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις περιόδου 1978 έως 1982. Στα τέλη του 2012, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Δεσμώτης, το οποίο περιέχει 16 συνολικά κομμάτια.
Έχουν παίξει σε δεκάδες άλλες συναυλίες κατά την διάρκεια πολιτιστικών εκδηλώσεων διαφόρων Δήμων, ανά την Ελλάδα. Τέλος, έχουν γράψει την μουσική επένδυση πολλών τηλεοπτικών εκπομπών και έχουν εμφανιστεί σε δεκάδες ελληνικές ταινίες.
Το Μάρτιο του 2008 συνεργάστηκαν επί σκηνής με το Μάνο Ξυδούς, όταν σε συναυλία τους στο κλαμπ Κύτταρο ο Ξυδούς ήταν γκεστ σταρ.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημη ιστοσελίδα
Ωρίωνες στο IMDb
Δισκογραφία στο Discogs
Ελληνικά pop rock συγκροτήματα
Ελληνικά μουσικά συγκροτήματα
|
418059
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Ello
|
Ello
|
Το Ello είναι ένα κοινωνικό δίκτυο (social network) που δημιουργήθηκε από τον Paul Budnitz και τον Todd Berger τον Μάρτιο του 2014.
Δημιουργήθηκε ως ένα εναλλακτικό κοινωνικό δίκτυο χωρίς διαφημίσεις, σε αντίθεση με το Facebook, το Twitter και το Instagram.
Σύνοψη:
Το Ello είναι δωρεάν στην χρήση αλλά χρησιμοποιεί ένα οικονομικό μοντέλο για να χρηματοδοτήσει την δραστηριότητά του. Επίσης περιέχει ένα ηλεκτρονικό κατάστημα δώρων με σκοπό την οικονομική συνεισφορά των μελών του.
Το Ello ισχυρίζεται ότι διαφέρει από τα άλλα κοινωνικά δίκτυα όσον αφορά:
Ποτέ δεν πουλάει τα στοιχεία του χρήστη σε διαφημιστές και λοιπούς
Ποτέ δεν περιέχει διαφημίσεις
Δεν περιέχει πολιτική πραγματικών ονομάτων.
Παραπομπές
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
|
136850
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%84%20%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84
|
Μοχάμετ Αχμέτ
|
Ο Μοχάμετ Αχμέτ (Mohamed Ahmed, στα αραβικά: محمد أحمد, Muhammad Ahmad, 2 Ιουλίου 1917 – 27 Ιανουαρίου 1984) ήταν πολιτικός από τις Κομόρες. Υπήρξε συμπρόεδρος (συναρχηγός Κράτους) το 1978 μαζί με τον Αχμέτ Αμπνταλά. Καταγόταν από το νησί Ανζουάν.
Σταδιοδρομία
Γεννήθηκε στο Μουτσαμούντου στις 2 Ιουλίου 1917. Στη δεκαετία του 1950 έγινε ένας από τους πλέον σημαντικούς μη Γάλλους πολιτικούς στα νησιά. Υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος στο κυβερνητικό συμβούλιο την περίοδο από το 1957 ως το 1962. Έπειτα από αυτό η επιρροή του εξασθένισε και το 1975 οι Κομόρες έγιναν ανεξάρτητο κράτος από τη Γαλλία. Το 1978 υποστήριξε σθεναρά το πραξικόπημα κατά το οποίο ανατράπηκε ο πρόεδρος Αλί Σοϊλί. Ο Αχμέτ ανέλαβε στις 23 Μαΐου του 1978 συνεπικεφαλής του διευθυντηρίου, το οποίο ανέλαβε την εξουσία μετά το πραξικόπημα. Στις 3 Οκτωβρίου του 1978 απώλεσε τη θέση αυτή, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο άλλος συμπρόεδρος, Αχμέτ Αμπνταλά κατέλαβε πλήρως την εξουσία. Ο Αχμέτ πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1984.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
https://web.archive.org/web/20070101141754/http://usuarios.lycos.es/alpheratz/ahmed_mohamed.jpg - Φωτογραφία του πολιτικού.
Παραπομπές
Αχμετ
|
438022
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82%20%28%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82%29
|
Εκάτομνος (ολυμπιονίκης)
|
Ο Εκάτομνος ή Εκατόμνως (1ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ολυμπιονίκης από την Ηλεία ή τη Μίλητο, ο οποίος στέφθηκε τριαστής νικητής στα αγωνίσματα του σταδίου, οπλίτη δρόμου, και διαύλου στους 177ους (72 π.Χ.) ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας.
Ο ακριβής προσδιορισμός της γενέτειρας του είναι δύσκολος μια και ο ιστορικός του 3ου αιώνα μ.Χ. Ευσέβιος αναφέρει πως καταγόταν από την Ηλεία, ενώ ο ιστορικός του 2ου αιώνα μ.Χ. Φλέγων αναφέρει την Μίλητο ως τόπο καταγωγής.
Παραπομπές
Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες
Τριαστές
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του σταδίου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του δίαυλου
Αρχαίοι ολυμπιονίκες του οπλίτη δρόμου
Αρχαίοι Μιλήσιοι ολυμπιονίκες
Αρχαίοι Ηλείοι ολυμπιονίκες
Αρχαίοι ολυμπιονίκες (1ος αιώνας π.Χ.)
|
27557
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B9
|
Βουκουρέστι
|
Το Βουκουρέστι (ρουμανικά: Bucureşti) είναι η πρωτεύουσα και το πολιτιστικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της Ρουμανίας. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας και βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της στις όχθες του ποταμού Ντιμπόβιτσα, καθώς και σε απόσταση λιγότερο από 70 χλμ. βόρεια του ποταμού Δούναβη.
Το Βουκουρέστι αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφα το 1459. Έγινε πρωτεύουσα της Ρουμανίας το 1862 και αποτελεί το κέντρο των μέσων ενημέρωσης, του πολιτισμού και της τέχνης της Ρουμανίας. Η αρχιτεκτονική της πόλης είναι ένα μείγμα νεοκλασικής, μεσοπολεμικής (Μπάουχαους και αρ ντεκό), κομμουνιστικής περιόδου και σύγχρονης εποχής. Στην περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, κατά τα τον λεγόμενο Μεσοπόλεμο, η κομψή αρχιτεκτονική της πόλης και η εκλεπτυσμένη ελίτ της της χάρισαν το προσωνύμιο «Μικρό Παρίσι» (Micul Paris). Αν και κτίρια και συνοικίες στο ιστορικό κέντρο της πόλης υπέστησαν σοβαρές ζημιές ή καταστράφηκαν από τον πόλεμο, τους σεισμούς και προ πάντων από το πρόγραμμα «συστηματικοποίησης» του Νικολάε Τσαουσέσκου, πολλά διασώθηκαν. Τα τελευταία χρόνια το Βουκουρέστι βιώνει οικονομική και πολιτιστική άνθηση.
Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, εντός των ορίων της πόλης κατοικούν 1.883.425 άτομα, αριθμός μειωμένος από το μέγιστο της Απογραφής του 2002. Η αστική περιοχή εκτείνεται πέρα από τα όρια του κυρίως Βουκουρεστίου και έχει πληθυσμό περίπου 1.931.000 κατοίκους. Προσθέτοντας τις δορυφόρους πόλεις γύρω από την αστική περιοχή, η υπό νομοθέτηση μητροπολιτική περιοχή του Βουκουρεστίου θα έχει πληθυσμό 2,27 εκατομμυρίων ανθρώπων. Σύμφωνα με την Eurostat, το Βουκουρέστι καταλαμβάνει μια ευρύτερη αστική περιοχή κατοικούμενη από 2.183.091 κατοίκους. Σύμφωνα με αλλά ανεπίσημα στοιχεία, ο πληθυσμός της περιοχής υπερβαίνει τους 3.000.000 κατοίκους. Το Βουκουρέστι είναι η 6η μεγαλύτερη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά τον εντός των ορίων της πόλης πληθυσμό, μετά το Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Μαδρίτη, τη Ρώμη και το Παρίσι.
Οικονομικά το Βουκουρέστι είναι η πιο ευημερούσα πόλη της Ρουμανίας και ένα από τα κύρια βιομηχανικά κέντρα και συγκοινωνιακούς κόμβους της Ανατολικής Ευρώπης. Η πόλη διαθέτει μεγάλες συνεδριακές εγκαταστάσεις, εκπαιδευτικά ιδρύματα, πολιτιστικά κέντρα, παραδοσιακά εμπορικά κέντρα και χώρους αναψυχής.
Η κυρίως πόλη είναι διοικητικά γνωστή ως «Δήμος του Βουκουρεστίου» (Municipiul București) και έχει το ίδιο διοικητικό επίπεδο με εκείνο του νομού, υποδιαιρούμενος περαιτέρω σε έξι τομείς, καθένας από τους οποίους διοικείται από τοπικό δήμαρχο.
Ετυμολογία
Το όνομα Bucureşti έχει ασαφή προέλευση. Η παράδοση συνδέει την ίδρυση του Βουκουρεστίου με το όνομα του Bucur, που ήταν πρίγκιπας, παράνομος, ψαράς, βοσκός ή κυνηγός, σύμφωνα με διάφορους θρύλους. Στα Ρουμανικά η λέξη-ρίζα bucurie σημαίνει 'χαρά', (ευτυχία) και πιστεύεται ότι είναι Δακικής προελεύσεως.
Υπάρχουν άλλες ετυμολογίες που δόθηκαν από παλιούς λόγιους, όπως εκείνη του Οθωμανού περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή, που ανέφερε ότι το Βουκουρέστι πήρε το όνομά του από κάποιον "Αμπού-Καρίς", από τη φυλή των "Μπανί-Κουρέις". Το 1781 ο Φραντς Σούλτσερ υποστήριξε ότι είχε σχέση με τα bucurie (χαρά), bucuros (χαρούμενος) ή a se bucura (χαίρομαι), ενώ ένα βιβλίο των αρχών του 19ου αιώνα, που εκδόθηκε στη Βιέννη, θεωρούσε ότι το όνομά του προέρχεται από το "Bukovie", δηλ. "δάσος οξιάς".
Ιστορία
Αρχαία εποχή
Στην αρχαιότητα το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής του Βουκουρεστίου και του σημερινού νομού Ιλφοβ, που το περιβάλλει, καλυπτόταν από πυκνά δάση. Στη δασωμένη περιοχή, ιδιαίτερα στις κοιλάδες Κολεντίνα και Ντιμπόβιτσα, μικροί, διάσπαρτοι οικισμοί, ήδη από την Παλαιολιθική περίοδο. Στη Νεολιθική περίοδο στο Βουκουρέστι εμφανίσθηκε ο Πολιτισμός Γκλίνα και, πριν τον 19ο αιώνα π.Χ., περιλαμβανόταν στις περιοχές του Πολιτισμού Γκουλμενίτα. Την Εποχή του Ορείχαλκου στα εδάφη του Βουκουρεστίου αναπτύχθηκε μια τρίτη φάση του Πολιτισμού Γκλίνα (επικεντρωμένη στη νομαδική κτηνοτροφία, εν μέρει παράλληλη με τον Πολιτισμο Γκουλμενίτα) και, αργότερα, τον Πολιτισμό Τέι. Την Εποχή του Σιδήρου η περιοχή κατοικήθηκε από ένα πληθυσμό ταυτιζόμενο με τους Γέτες και τους Δάκες, που μιλούσαν μια Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Η άποψη ότι οι δύο αυτές ομάδες ταυτίζονταν αμφισβητείται, ενώ η ύστερη φάση του πολιτισμού πρέπει να αποδοθεί στους Δάκες. Γύρω από το Βουκουρέστι βρέθηκαν μικροί Δακικοί οικισμοί - όπως οι Χεραστράου, Ράντου Βοντά, Νταμαροάια, Λακούλ Τέι, Παντελίμον και Ποπέστι-Λεορντένι). Οι πληθυσμοί αυτοί είχαν εμπορικές σχέσεις με τις Ελληνικές πόλεις και τους Ρωμαίους -- Αρχαιοελληνικά νομίσματα βρέθηκαν στο Λακούλ Τέι και στο Χεραστράου (μαζί με μεγάλη ποσότητα τοπικών πλαστών απομιμήσεών τους) και κοσμήματα και νομίσματα Ρωμαϊκής προέλευσης στο Τζιουλέστι και στο Λακούλ Τέι.
Το Βουκουρέστι δεν ήταν ποτέ υπό Ρωμαϊκή κυριαρχία, με την εξαίρεση της σύντομης κατάκτησης της Μουντένιας (ανατολική Βλαχία) από τα στρατεύματα του Κωνσταντίνου κατά τη δεκαετία του 330. Μέσα και γύρω από το Βουκουρέστι αποκαλύφθηκαν σε διάφορα σημεία νομίσματα από την εποχή του Κωνσταντίνου, του Ουάλη, του Ουαλεντινιανού Α΄, κ.α. Θεωρείται ότι ο τοπικός πληθυσμός εκρωμαΐστηκε μετά την αρχική υποχώρηση των ρωμαϊκών στρατευμάτων από την περιοχή κατά την Εποχή των Μεταναστεύσεων.
Ίδρυση
Αρχές
Οι Σλάβοι ίδρυσαν αρκετούς οικισμούς στην περιοχή του Βουκουρεστίου, όπως επισημαίνεται από τα Σλαβικά ονόματα Ιλφόβ, Κολέντινα, Σναγκόφ, Γκλίνα, Τσιάινα, κ.α. Σύμφωνα με ορισμένες έρευνες ο Σλαβικός πληθυσμός είχε ήδη αφομοιωθεί πριν το τέλος του Πρώιμου Μεσαίωνα. Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες η περιοχή ήταν τμήμα της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 681 και 1.000 περίπου. Ενώ διατηρούσε εμπορικές σχέσεις με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (όπως βεβαιώνεται από τις ανασκαφές Βυζαντινών νομισμάτων σε διάφορες θέσεις) η περιοχή υπέστη διαδοχικές επιδρομές Πετσενέγων και Κουμάνων και καταλήφθηκε από τους Μογγόλους κατά την εισβολή τους στην Ευρώπη το 1241. Πιθανότατα στη συνέχεια διεκδικήθηκε από τους Μαγυάρους και τη Δεύτερη Βουλγαρική Αυτοκρατορία.
Σύμφωνα με ένα θρύλο που πρωτοεμφανίσθηκε το 19ο αιώνα η πόλη ιδρύθηκε από ένα βοσκό ονόματι Μπουκούρ (ή, κατ' άλλους, από ένα βογιάρο με το ίδιο όνομα). Όπως οι περισσότερες παλιότερες πόλεις της Μουντένιας, η ίδρυσή της έχει επίσης αποδοθεί στον θρυλικό πρίγκιπα της Βλαχίας Ράντου Νέγκρου (σε ιστορίες το πρώτον καταγεγραμμένες το 16ο αιώνα). Η θεωρία που ταυτίζει το Βουκουρέστι με την "ακρόπολη Ντιμπόβιτσα" και το Πάρτσαλαμπ, που αναφέρονται σε σχέση με τον Βλάντισλαβ Α΄ της Βλαχίας (τη δεκαετία του 1370) αντικρούεται από την αρχαιολογία, που έχει αποδείξει ότι η περιοχή ήταν ουσιαστικά ακατοίκητη το 14ο αιώνα.
Πρώιμη ανάπτυξη
Το Βουκουρέστι αναφέρεται για πρώτη φορά στις 20 Σεπτεμβρίου 1459 ως μία από τις κατοικίες του Πρίγκιπα Βλαντ Γ΄ Δράκουλα. Γρήγορα έγινε η προτιμώμενη θερινή κατοικία της πριγκιπικής αυλής -μαζί με το Τιργκόβιστε, μία από τις δύο πρωτεύουσες της Βλαχίας- και θεωρείτο από τους συγχρόνους του ως το ισχυρότερο κάστρο στη χώρα. Το 1476 λεηλατήθηκε από τον Μολδαβό Πρίγκιπα Στέφανο τον Μέγα, ωστόσο ευνοήθηκε ως κατοικία από τους περισσότερους ηγεμόνες της αμέσως επόμενης περιόδου και υπέστη σημαντικές πολεοδομικές αλλαγές υπό τον Μιρτσέα Τσιομπανούλ, που κατασκεύασε ανάκτορο και εκκλησία στην Κουρτέα Βέκιε (την αυλή της περιοχής), εξόπλισε την πόλη με ξύλινη περίφραξη και έλαβε μέτρα για τον εφοδιασμό του Βουκουρεστίου με πόσιμο νερό και τρόφιμα (αρχές της δεκαετίας του 1550).
Όταν ο Μιρτσέα Τσιομπανούλ ανατράπηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (επικυρίαρχο της Βλαχίας) την άνοιξη του 1554, το Βουκουρέστι λεηλατήθηκε από στρατεύματα Γενιτσάρων. Βία ξέσπασε πάλι όταν ο Μιρτσέα επέστρεψε στον θρόνο και επιτέθηκε εναντίον όσων ήταν πιστοί στον Πατράσκου τσελ Μπουν (Φεβρουάριος 1558), κατά τη σύγκρουση το 1574 του Βιντίλα με τον Αλεξάντρου Β΄ Μιρτσέα και επί του Αλεξάντρου τσελ Ράου (αρχές της δεκαετίας του 1590).
17ος αιώνας
Ακμή και παρακμή
Σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες απαιτήσεις των Οθωμανών και της αύξησης της σημασίας του εμπορίου με τα Βαλκάνια, το πολιτικό και εμπορικό κέντρο της Βλαχίας άρχισε να κλίνει προς τον νότο. Πριν το τέλος του 17ου αιώνα το Βουκουρέστι έγινε η πολυπληθέστερη πόλη της Βλαχίας και μία από τις μεγαλύτερες της περιοχής, ενώ απέκτησε κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα. Αυτό όμως συνοδεύτηκε από το δραστικό περιορισμό των εξουσιών των πριγκίπων και τη μείωση των κρατικών εσόδων.
Στις 13 Νοεμβρίου 1594 η πόλη γνώρισε εκτεταμένη βία, με την έναρξη της επανάστασης του Μιχαήλ του Γενναίου κατά των Οθωμανών και τη σφαγή των Οθωμανών φοροεισπρακτόρων, που έλεγχαν τους πόρους της Βλαχίας, μετά από μια σύγκρουση με τα Οθωμανικά στρατεύματα που έδρευαν στο Βουκουρέστι. Σε αντίποινα το Βουκουρέστι δέχθηκε την επίθεση και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από τις δυνάμεις του Σινάν Πασά. Ανοικοδομήθηκε σταδιακά τις επόμενες δύο δεκαετίες και εμφανίσθηκε πάλι ως επίσημος ανταγωνιστής του Τιργκόβιστε υπό τον Ράντου Μινέα (στις αρχές της δεκαετίας του 1620). Ο Ματέι Βασάραβα, που μοίραζε τη βασιλεία του μεταξύ Βουκουρεστίου και Τιργκόβιστε, ανακαίνισε τα ερειπωμένα κτίρια των ανακτόρων (1640).
Το Βουκουρέστι λεηλατήθηκε πάλι, μετά 15 μόνο χρόνια, με την επανάσταση του 1655 των μισθοφόρων κατά της εξουσίας του Κονσταντίν Σερμπάν - τα εξεγερμένα στρατεύματα συνέλαβαν και εκτέλεσαν ορισμένους ανώτερους βογιάρους, πριν συντριβούν από στρατεύματα της Τρανσυλβανίας τον Ιούνιο του 1655. Ο Κονσταντίν Σερμπάν πρόσθεσε στην πόλη σημαντικά κτίρια, αλλά ήταν επίσης υπεύθυνος για μια καταστροφική πυρκαγιά, που είχε σκοπό να εμποδίσει τον Μινέα Γ΄ και τους Οθωμανούς συμμάχους του να καταλάβουν ένα άθικτο φρούριο.Σύμφωνα με τον περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπί η πόλη ανοικοδομήθηκε το ίδιο γρήγορα όσο καταστράφηκε: "σπίτια από πέτρα ή τούβλο [...] είναι λίγα και άτυχα, δεδομένου ότι οι γκιαούρηδες (άπιστοι) ιδιοκτήτες τους επαναστατούν κάθε επτά ή οκτώ χρόνια και έτσι οι Τούρκοι και οι Τάταροι σύμμαχοί τους βάζουν φωτιά στην πόλη, αλλά οι κάτοικοι την ίδια χρονιά ξαναφτιάχνουν τα μικρά μονώροφα αλλά ανθεκτικά σπίτια τους". Το Βουκουρέστι επλήγη από λιμό και βουβωνική πανώλη στις αρχές της δεκαετίας του 1660 (η πανώλη επανήλθε το 1675).
Τέλη του 17ου αιώνα
Μεταξύ της κυβέρνησης του Γεώργιου Γκίκα (1659–1660) και του τέλους εκείνης του Στέφανου Καντακουζηνού (1715/1716), το Βουκουρέστι γνώρισε μια περίοδο σχετικής ειρήνης και ευημερίας, παρά τον παρατεταμένο ανταγωνισμό μεταξύ των οικογενειών Καντακουζηνών και Μπαλένι, που τον ακολούθησε επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ των προηγουμένων και των Κραϊοβέστι.
Η κορύφωση επιτεύχθηκε υπό τον Σερμπάν Καντακουζηνό και τον Κονσταντίν Μπρινκοβεάνου, οπότε η πόλη αγκάλιασε την Αναγέννηση υπό την αρχική της μορφή, γνωστή ως ρυθμό Μπρινκοβενέζε και επεκτάθηκε (αναπτυσσόμενη ώστε να συμπεριλάβει την περιοχή Κοτροτσένι), περιλαμβάνοντας πανδοχεία που συντηρούσαν οι πρίγκιπες και τις πρώτες εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις (την πριγκιπική Σχολή του Αγίου Σάββα, 1694). Ο Μπρινκοβεάνου ανέπτυξε την Curtea Veche (που πιθανότατα στέγαζε το συμβούλιο των βογιάρων στη νέα του μορφή) και πρόσθεσε δύο ακόμη ανάκτορα, ένα από αυτά στη Μογκοσοάια (χτισμένο σε Ενετικό ρυθμό και περίφημο για τη λότζια του). Την ίδια εποχή διανοίχθηκε η μελλοντική Calea Victoriei (Λεωφόρος της Νίκης).
Εποχή των Φαναριωτών
Πρώτοι Φαναριώτες
Το 1716, μετά την αντιοθωμανική εξέγερση του Στέφανου Καντακουζηνού στο πλαίσιο του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1686–1700) η Βλαχία τέθηκε υπό την πιο συνεργάσιμη διοίκηση των Φαναριωτών, που εγκαινιάσθηκε από τον Νικόλαο Μαυροκορδάτο, που προηγουμένως ήταν ηγεμόνας στη Μολδαβία. Αυτοί σημάδεψαν καθοριστικά την ανάπτυξη του Βουκουρεστίου ποικιλοτρόπως - η πόλη ήταν η αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα, ευνοούμενη από τη μείωση της σημασίας της φεουδαρχίας και των αγροτικών κέντρων, μαζί με την πρόοδο της νομισματικής οικονομίας (την περίοδο αυτή η θέση των βογιάρων άρχισε να περιορίζεται στο διορισμό σε διοικητικά αξιώματα, που τα περισσότερα εστιάζονταν στην πριγκιπική κατοικία, περιλαμβανομένου, μετά το 1761, του βανάτου της Ολτένιας (Δυτική Βλαχία)).
Η διοίκηση του Πρίγκιπα συνέπεσε με μια σειρά συμφορές - μια μεγάλη πυρκαγιά, την πρώτη κατοχή από τους Αψβούργους κατά τον Αυστροτουρκικό Πόλεμο του 1716-18 (1716) και άλλη μία επιδημία πανώλης - αλλά γνώρισε μεγάλα πολιτιστικά επιτεύγματα εμπνευσμένα από τον Διαφωτισμό, όπως η δημιουργία μιας βραχύβιας πριγκιπικής βιβλιοθήκης. Ο Γρηγόριος Β΄ Γκίκας και ο Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος διατήρησαν τις εμπορικές υποδομές και η πόλη διέθετε μεγάλη αγορά και τελωνεία. Το 1737, κατά το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1735-1739), η πόλη δέχθηκε πάλι επιθέσεις από στρατεύματα των Αψβούργων και λεηλατήθηκε από τους Νογκάι (Τουρκική φυλή), πριν υποφέρει από άλλη μία μεγάλη έξαρση πανώλης (που την ακολούθησαν νέες εξάρσεις τη δεκαετία του 1750), συνοδευόμενη από σχετική οικονομική παρακμή, που επέφερε ο ανταγωνισμός Ελλήνων, Λεβαντίνων και ντόπιων για τους επίσημους διορισμούς.
Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι
Το Βουκουρέστι καταλήφθηκε δύο φορές από Ρωσικά στρατεύματα κατά τον Πόλεμο του 1768-1774 (που αρχικά βοηθήθηκαν από την αντιοθωμανική εξέγερση των βογιάρων του Παρβ Καντακουζηνού και στη συνέχεια εισέβαλαν υπό τον Νίκολας Ρέπνιν) και στην πόλη έγινε εν μέρει η διαπραγμάτευση για τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, που ακολούθησε.
Υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη διεκπεραιώθηκαν μεγάλης κλίμακας έργα για τον εφοδιασμό της πόλης με πόσιμο νερό και η Curtea Veche, που είχε καταστραφεί από τις προηγούμενες συγκρούσεις, αντικαταστάθηκε από νέα κατοικία στο Ντεαλούλ Σπίρίι (Curtea Nouă, 1776). Τον διαδέχθηκε ο Νικόλαος Μαυρογένης. Το 1787 ξέσπασε ο Ρωσοτουρκοαυστριακός Πόλεμος και ο Μαυρογένης υποχώρησε μετά από νέα εισβολή των Αψβούργων υπό τον Πρίγκιπα Γιόσιους του Κόμπουργκ (1789). Παρά τις επιδημίες, σε συνδυασμό με τους υπέρογκους φόρους του Κονσταντίν Χατζέρι και τον μεγάλο σεισμό της 4 Οκτωβρίου 1802 (και επόμενους το 1804 και 1812), ο πληθυσμός της πόλης συνέχισε να αυξάνεται. Κατά το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1806–1812, Ρωσικά στρατεύματα υπό τον Μιχαήλ Αντρέγιεβιτς Μιλοράντοβιτς μπήκαν στην πόλη για να επαναφέρουν τον Κωνσταντίνο Υψηλάντη τον Δεκέμβριο του 1806. Επί της κυβέρνησής του κατασκευάσθηκε από τον Εμανουέλ Μαρζαγιάν το Πανδοχείο του Μανούκ.
Μετά την ειρήνη που υπογράφτηκε στο Βουκουρέστι, η κυβέρνηση του Ιωάννη Καρατζά έφερε μια σειρά από σημαντικές πολιτιστικές και κοινωνικές καινοτομίες (το μεταρρυθμιστικό Νόμο Καρατζά, την πρώτη βόλτα με αερόστατο ζεστού αέρα στη χώρα, την πρώτη θεατρική παράσταση, την πρώτη βιομηχανία υφασμάτων, το πρώτο τυπογραφείο και τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες του Γκεόργκε Λαζάρ), αλλά γνώρισε επίσης την καταστροφική πανώλη του Καρατζά το 1813-1814 - που προκάλεσε 25.000 ως 40.000 θύματα. Πηγές της εποχής αναφέρουν ότι στην πόλη εναλλάσσονταν πυκνοδομημένοι οικισμοί με μεγάλους ιδιόκτητους κήπους και οπωρώνες, γεγονός που καθιστούσε αδύνατο τον υπολογισμό της πραγματικής έκτασής της.
Η Ελληνική Επανάσταση (1821) και η σύγχρονή της εξέγερση της Βλαχίας έφεραν το Βουκουρέστι υπό τη σύντομη εξουσία του Τούντορ Βλαντιμιρέσκου (21 Μαρτίου 1821) και στη συνέχεια το κατέλαβαν οι δυνάμεις της Φιλικής Εταιρείας του Αρχιστράτηγου Αλ. Υψηλάντη, πριν τα βίαια αντίποινα των Οθωμανών (που κατέληξαν τον Αύγουστο στη σφαγή πάνω από 800 θυμάτων).
Κισέλιοφ και Αλέξανδρος Β΄ Γκίκας
Κατά την ηγεμονία που ακολούθησε του μη Φαναριώτη Γρηγόριου Δ΄ Γκίκα, που επευφημήθηκε από τους κατοίκους του Βουκουρεστίου κατά την ενθρόνισή του, έγιναν η κατασκευή μιας νεοκλασικής πριγκιπικής κατοικίας στην Κολέντινα, η εκδίωξη ξένων (κυρίως Ελλήνων) κληρικών, που είχαν ανταγωνιστεί τους ντόπιους για τα θρησκευτικά αξιώματα, η αποκατάσταση γεφυρών του Ποταμού Ντιμποβίτσα, αλλά επίσης υψηλοί φόροι και αρκετές πυρκαγιές.
Ο Γκίκας απομακρύνθηκε από τη θέση του με το νέο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο και τη Ρωσική κατοχή στις 16 Μαΐου 1828. Στη συνέχεια η Συνθήκη της Αδριανούπολης έθεσε το σύνολο των εδαφών των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών υπό Ρωσική στρατιωτική διοίκηση (υπό την επικυριαρχία ακόμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), όσο εκκρεμούσε η πληρωμή πολεμικών αποζημιώσεων από τους Οθωμανούς.
Μετά τη σύντομη διακυβέρνηση του Πιότρ Ζελτούκιν, ακολούθησε η μακρά και πολύ σημαντική θητεία του Πάβελ Κισέλιοφ (24 Νοεμβρίου 1829 - 1843) επί του οποίου στα δύο Πριγκιπάτα παραχωρήθηκε το πρώτο τους κείμενο, που έμοιαζε με σύνταγμα, το Οργανικό Καταστατικό (του οποίου η διαπραγμάτευση έγινε στο Βουκουρέστι). Κατοικώντας στο Βουκουρέστι ο Κισέλιοφ φρόντισε ιδιαίτερα για την πόλη. Δραστηριοποιήθηκε κατά των επιδημιών πανώλης και χολέρας του 1829 και του 1831, σύστησε μια "επιτροπή εξωραϊσμού της πόλης", αποτελούμενη από γιατρούς και αρχιτέκτονες, έστρωσε πολλούς κεντρικούς δρόμους με λιθόστρωτο (αντικαθιστώντας ξύλινα μαδέρια), αποστράγγισε τα έλη γύρω από το Ντιμποβίτσα και ανήγειρε δημόσιες κρήνες, καθόρισε τα μέχρι τότε κυμαινόμενα όρια της πόλης (η περίμετρός της ήταν τώρα 19 χλμ. και φυλασσόταν από περιπολίες και φράγματα, διάνοιξε την Calea Dorobanţilor και τη Șoseaua Kiseleff (μείζονες δρόμους από βορρά προς νότο), χαρτογράφησε την πόλη και καταμέτρησε τον πληθυσμό της, έδωσε στο Βουκουρέστι μια φρουρά για το νεοϊδρυμένο στρατό της Βλαχίας και βελτίωσε την πυροσβεστική του υπηρεσία. Η πόλη που άλλαζε περιγράφηκε ως ασυνήθιστα κοσμοπολίτικη και τόπος ακραίων αντιθέσεων από τον Γάλλο επισκέπτη Μαρκ Ζιραρντέν.
Η παραχώρηση εμπορικών δικαιωμάτων στα Πριγκιπάτα και η ανάκτηση της Βραΐλας από τη Βλαχία διασφάλισε μια οικονομική αναγέννηση υπό τη διοίκηση του Πρίγκιπα Αλέξανδρου Β΄ Γκίκα, που επεξέτεινε τον αριθμό των λιθοστρωμένων δρόμων και πρόσθεσε το νέο Πριγκιπικό Ανάκτορο (που αργότερα αντικαταστάθηκε από το πολύ μεγαλύτερο Βασιλικό Ανάκτορο).
Την εποχή αυτή έγινε επίσης αισθητή η πρώτη εναντίωση στη Ρωσική εξουσία, όπως η αντιπαράθεση στη Συνέλευση του Βουκουρεστίου μεταξύ του Πρίγκιπα Γκίκα και του ριζοσπάστη Ιον Τσιμπινεάνου. Η πόλη επλήγη από ένα μικρό σεισμό τον Ιανουάριο του 1838 και από μεγάλη πλημμύρα τον Μάρτιο του 1839.
Δεκαετίες του 1840 και του 1850
Ο νέος πρίγκιπας Γκεόργκε Μπιμπέσκου ολοκλήρωσε ένα δίκτυο ύδρευσης και έργα σε δημόσιους κήπους, άρχισε την κατασκευή του κτιρίου του Εθνικού Θεάτρου της Ρουμανίας (1846, τελείωσε το 1852) και βελτίωσε το οδικό δίκτυο, συνδέοντας το Βουκουρέστι με άλλα κέντρα της Βλαχίας. Στις 23 Μαρτίου 1847 η Η Μεγάλη Πυρκαγιά του Βουκουρεστίου κατέκαψε γύρω στα 2000 κτίρια (περίπου το ένα τρίτο της πόλης).
Πιεζόμενος από τους φιλελεύθερους επαναστάτες, που είχαν εκδώσει τη Διακήρυξη του Ισλαζ, που καταφερόταν κατά του συντηρητικού και όλο και περισσότερο καταχρηστικού συστήματος του Οργανικού Καταστατικού, δεχόμενος επίθεση στο δρόμο από ομάδα νεαρών και αντιμέτωπος με τον στρατό, ο Πρίγκιπας Μπιμπέσκου δέχθηκε τη συγκατοίκηση με μια Προσωρινή Κυβέρνηση, εμπνεόμενος από τις Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις, στις 12 Ιουνίου 1848 και, την αμέσως επόμενη μέρα, παραιτήθηκε από τον θρόνο. Το νέο εκτελεστικό, υποστηριζόμενο από λαϊκές συγκεντρώσεις, που επανένωσαν τη μεσαία τάξη του Βουκουρεστίου με αγρότες από τη γύρω περιοχή (27 Ιουνίου, 25 Αυγούστου), πέρασε μια σειρά ριζικών μεταρρυθμιστικών νόμων που προκάλεσαν την εχθρότητα του Τσάρου Νικόλαου Α΄, που πίεσε την Πύλη να συντρίψει το κίνημα της Βλαχίας. Η προτεινόμενη αγροτική μεταρρύθμιση έκανε επίσης μια ομάδα βογιάρων υπό τον Ιοάν Σόλομον να επιτεθεί και να συλλάβει την κυβέρνηση την 1 Ιουλίου, αλλά οι συνέπειες της κίνησης αυτής ακυρώθηκαν την ίδια μέρα από την αντίδραση των κατοίκων και την επίθεση, υπό τον Ανα Ιπιτέσκου, στο κτίριο που είχαν καταλάβει οι συνωμότες.
Ο Σουλτάνος Αμπντούλ Μετζίτ, διακείμενος θετικά στον αντιρωσικό χαρακτήρα της επανάστασης, πίεσε τους επαναστάτες να δεχθούν μια σχετικά μικρότερη αλλαγή στη δομή του εκτελεστικού - η Προσωρινή Κυβέρνηση έδωσε τη θέση της σε μια μετριοπαθέστερη αντιβασιλεία (Locotenenţa Domnească), που, παρ'όλα αυτά, δεν αναγνωρίσθηκε από τη Ρωσία.
Η διαγραφόμενη απειλή πολέμου μεταξύ των δύο δυνάμεων έκανε τον Αμπντούλ Μετζίτ να αναθεωρήσει τη θέση του και να στείλει τον Φουάτ Πασά ως παρατηρητή του στο Βουκουρέστι. Η πόλη πανικοβλήθηκε με την απειλή μιας Ρωσικής εισβολής και ο Μητροπολίτης Νεόφυτος έκανε επιτυχημένο πραξικόπημα κατά της Επανάστασης. Στις 18 Σεπτεμβρίου τα εξεγερμένα πλήθη όρμησαν στο Υπουργείο Εσωτερικών, κατέστρεψαν τους καταλόγους με τα αξιώματα και προνόμια των βογιάρων και ανάγκασαν τον Νεόφυτο να αναθεματίσει το Οργανικό Καταστατικό. Τα μέτρα αυτά έκαναν το Φουάτ Πασά να οδηγήσει τα Οθωμανικά στρατεύματα μέσα στο Βουκουρέστι, κίνηση που συνάντησε την αντίσταση μόνο μιας ομάδας πυροσβεστών, σταθμευμένων στο Λόφο Σπιρίι (που ενεπλάκησαν σε ανταλλαγή πυροβολισμών μετά από ένα επεισόδιο που θεώρησαν προβοκάτσια).
Το Βουκουρέστι παρέμεινε υπό ξένη κατοχή μέχρι τα τέλη του Απριλίου του 1851 και καταλήφθηκε πάλι από τα Ρωσικά στρατεύματα του Μιχαήλ Ντμίτριεβιτς Γκορσακόφ κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο (μεταξύ 15 Ιουλίου 1853 και 31 Ιουλίου 1854), για να παραχωρηθεί σε Αυστριακή διοίκηση που κράτησε μέχρι τη Συνθήκη των Παρισίων του 1856. Οι τρεις διαδοχικές ξένες διοικήσεις επέφεραν στην πόλη αρκετές βελτιώσεις (το Νεκροταφείο Μπέλου, το Πάρκο Τσισμιτζίου, τον τηλέγραφο και τον φωτισμό με λάμπες πετρελαίου, την ίδρυση νέων σχολείων και ακαδημιών, το Ανάκτορο Στίρμπεη του Πρίγκιπα Μπάρμπου Ντιμίτρεϊ Στίρμπεη και τον ολοκληρωμένο χάρτη της πόλης από τον Αρτουρ Μποροσζίν).
Πρωτεύουσα των Ενωμένων Πριγκιπάτων
Η Συνθήκη των Παρισίων προέβλεπε την ίδρυση ειδικών (ad hoc) Διβανίων στη Μολδαβία και τη Βλαχία, το πρώτο βήμα υπέρ της ένωσης των δύο χωρών. Το Βουκουρέστι απέστειλε αντιπροσώπους μόνο από το ενωτικό Partida Naţională, αλλά η γενική πλειοψηφία στη Βλαχία αποτελείτο από ανθενωτικούς συντηρητικούς. Στις 22 Ιανουαρίου 1859 τα μέλη του Partida Naţională αποφάσισαν να υπερψηφίσουν για Πρίγκιπα τον Μολδαβό υποψήφιο, συνταγματάρχη Αλέξανδρο Ιωάννη Α' Κούζα, που είχε ήδη εκλεγεί στο Ιάσιο - η ψηφοφορία έγινε στις 24 Ιανουαρίου, αφού η πίεση των διαδηλωτών υποχρέωσε τους άλλους αντιπροσώπους να αλλάξουν την ψήφο τους, οδηγώντας τελικά στην ίδρυση των Ενωμένων Πριγκιπάτων Βλαχίας και Μολδαβίας, κράτος με πρωτεύουσα και έδρα του Κοινοβουλίου του το Βουκουρέστι. Ο Κούζας. που κυβέρνησε ως Domnitor, έστρωσε τους δρόμους του Βουκουρεστίου με καλύτερης ποιότητας λιθόστρωτο, ίδρυσε γυμνάσια και αρκετές ακαδημαϊκά ιδρύματα (μεταξύ αυτών το Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου) και αποφάσισε την κατασκευή σιδηροδρόμου μεταξύ της πρωτεύουσας και του λιμανιού Τζιούρτζιου στον Δούναβη, μαζί με πολλά εργοστάσια μεταλλουργίας στην περιοχή του Νομού Ιλφοβ. Επί των ημερών έγιναν κανόνας τα κτίρια από τούβλα και πέτρα.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1866 η πόλη έζησε το πραξικόπημα κατά του Domnitor Κούζα, από ένα συνασπισμό Φιλελεύθερων και Συντηρητικών, δυσαρεστημένων από την επιχειρούμενη αγροτική μεταρρύθμιση και το ολοένα και αυταρχικότερο καθεστώς - κατέλαβαν την κατοικία του ηγεμόνα και συνέλαβαν τον Κούζα και την ερωμένη του Μαρία Ομπρένοβιτς, εγκαθιστώντας μια Αντιβασιλεία.
Ο, σε μεγάλο βαθμό γαλλόφιλος, πληθυσμός του Βουκουρεστίου λίγο έλειψε να προκαλέσει την πτώση του Κάρολου Α΄, διαδόχου του Κούζα, κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, μετά από σύγκρουση με Γερμανούς κατοίκους του Βουκουρεστίου το Μάρτιο του 1871 - αποτράπηκε με τον διορισμό ως πρωθυπουργού του Συντηρητικού Λάσκαρ Καταρτζίου. Το καλωσόρισμα της Ρωσικής επέμβασης από τους κατοίκους του Βουκουρεστίου στην έναρξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878 συνέβαλε στην απόφαση των Οθωμανών να βομβαρδίσουν την αριστερή όχθη του Δούναβη, επειδή το Κοινοβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Ρουμανίας.
Πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ρουμανίας
1878-1919
Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Κάρολου το Βουκουρέστι απέκτησε φωτισμό με αέριο, σιδηροδρομικούς σταθμούς (Φιλάρετου και Γκάρα ντε Νορντ), σύστημα ιππήλατου τραμ και τηλεφώνου, αρκετά εργοστάσια, διοικητικά κτίρια καθώς και μεγάλες ιδιωτικές κατοικίες (μεταξύ αυτών το Ανάκτορο Κρετσουλέσκου). Η Εθνική Τράπεζα της Ρουμανίας άνοιξε το 1880, το πρώτο και σημαντικότερο από σειρά νέων τραπεζικών ιδρυμάτων.
Μετά την ανακήρυξη του Βασιλείου της Ρουμανίας το 1881, η ανοικοδόμηση έργων στην πόλη επιταχύνθηκε. Το 1883 οι πλημμύρες του Νταμποβίτσα, όπως εκείνη του 1865, συνηθισμένες επί Κούζα, τερματίσθηκαν μετά την εκτροπή του ποταμού (η αλλαγή της κοίτης μεταμόρφωσε τις συνοικίες στις όχθες του). Προστέθηκαν νέα κτίρια, όπως το Ρουμανικό Αθήναιο, και το ύψος τους αυξήθηκε - το Ατενέ Παλάς, το πρώτο στην πόλη, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε οπλισμένο σκυρόδεμα, είχε πέντε πατώματα. Το 1885-1887, οπότε η Ρουμανία διέρρηξε τους οικονομικούς δεσμούς της με την Αυστροουγγαρία η εμπορική και βιομηχανική ανάπτυξη του Βουκουρεστίου ήταν απρόσκοπτες: πάνω από 760 επιχειρήσεις ιδρύθηκαν στην πόλη πριν από το 1912 και εκατοντάδες ακόμη μέχρι τη δεκαετία του 1940. Περιορισμένη χρήση του ηλεκτρισμού εισήχθη το 1882.
Με την κλιμάκωση του Ρουμανικού Μετώπου κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Βουκουρέστι τέθηκε υπό τη στρατιωτική κατοχή των Κεντρικών Δυνάμεων (ενώ η κυβέρνηση κατέφυγε στο Ιάσιο). Από τα 215 εκατομμύρια λέου, που απαίτησε η νέα διοίκηση για να καλύψει τις δαπάνες της, τα 86 χρεώθηκαν στην πρωτεύουσα. Μετά την Ανακωχή της Κομπιέν, τα Γερμανικά στρατεύματα εκκένωσαν το Βουκουρέστι και στα τέλη του Νοεμβρίου του 1918 εγκαταστάθηκε μια Ρουμανική διοίκηση. Ενώ η χώρα ξεκινούσε την πορεία για τη δημιουργία μιας Μείζονος Ρουμανίας (που επικυρώθηκε με τις συνθήκες του Αγίου Γερμανού, του Νεϊγύ και του Τριανόν), η πρωτεύουσά της βίωνε μια σχετικά εκτεταμένη κοινωνική κρίση - στις 26 Δεκεμβρίου 1918 στρατεύματα πυροβόλησαν τυπογράφους που συμμετείχαν σε απεργία, που είχε υποκινηθεί από το νεοϊδρυμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ρουμανίας.
Μεσοπόλεμος
Η κομψή αρχιτεκτονική και ο ρόλος της πόλης ως κοσμοπολιτικού πολιτιστικού κέντρου χάρισε στο Βουκουρέστι το προσωνύμιο "Παρίσι της Ανατολής" (η Micul Paris - "Μικρό Παρίσι"). Η ανάπτυξη συνεχίστηκε τη δεκαετία του 1930 - μια από τις εποχές μεγαλύτερης ευημερίας στη Ρουμανική ιστορία " μετά το 1928 ο πληθυσμός αυξανόταν κατά 30.000 τον χρόνο, έκταση έφθασε τα 78 τ.χ. το 1939 και προστέθηκαν πολλά περιφερειακά αστικά κέντρα (Απαρατόρι Πατριέι, Μπανέασα, Νταμαροάια, Φλορέασκα, Τζιουλέστι, το χωριό Μιλιτάρι και οι πρώτοι δρόμοι στην περιοχή Μπάλτα Αλμπα). Το 1929 το παλιό σύστημα τραμ αντικαταστάθηκε από αντίστοιχο τρόλεϊ.
Κατά την απεργία σιδηροδρομικών της Γκρίβιτσα το 1933 ξέσπασαν εργατικές ταραχές που κατέληξαν σε βίαιη καταστολή.
Επί του Βασιλιά Κάρολου Β΄ (1930-1940) η εικόνα της πόλης άρχισε να μεταβάλλεται και προστέθηκαν πολλά κτίρια και μνημεία αρ ντεκό και νεορουμανικού ρυθμού, μεταξύ αυτών τα Βασιλικά Ανάκτορα, η Στρατιωτική Ακαδημία, η Αψίδα του Θριάμβου, η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου, η νέα πτέρυγα του Γκάρα ντε Νορντ, το Στάδιο ONEF, το Ανάκτορο Βικτόρια, το Μέγαρο της Τηλεφωνίας, το Μουσείο Χωριού του Ντιμίτριε Γκούστι. Ανοίχθηκαν βαθιές γεωτρήσεις για να εφοδιάσουν το Βουκουρέστι με καθαρότερο νερό, μαζί με την εκτροπή της νότιας κοίτης του Ποταμού Αρτζες και την εξυγίανση των βόρειων λιμνών (Κολέντινα, Φλορέασκα, Χεραστράου, Τέι), καταλήγοντας στη δημιουργία του σημερινού δικτύου περιχωμένων λιμνών και των γύρω πάρκων, που περιβάλλουν την πόλη.
Δεκαετία του 1940
Το Βουκουρέστι έζησε τη γέννηση τριών διαδοχικών φασιστικών καθεστώτων: μετά από εκείνο που εγκαθιδρύθηκε από τον Κάρολο Β΄ και το Μέτωπο του Εθνικής Αναγέννησης, η έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε τη δικτατορία της ανοιχτά φασιστικής Σιδηράς Φρουράς και, μετά την αιματηρή Εξέγερση της Σιδηράς Φρουράς στις 21-23 Ιανουαρίου 1941 (που συνοδεύτηκε από μαζικό πογκρόμ στην πρωτεύουσα), την κυβέρνηση του Ιον Αντονέσκου. Την άνοιξη του 1944 έγινε στόχος σφοδρών βομβαρδισμών από τη RAF και την Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία. Ήταν επίσης το κέντρο του πραξικοπήματος της 23 Αυγούστου 1944 του Βασιλιά Μιχαήλ Α΄, που μετέφερε τη χώρα από τον Άξονα στις τάξεις των Συμμάχων. Έτσι έγινε στόχος Γερμανικών αντιποίνων - στις 23-24 Αυγούστου ευρείας κλίμακας βομβαρδισμός από τη Λουφτβάφε κατέστρεψε το Εθνικό Θέατρο και άλλα κτίρια, ενώ η Βέρμαχτ ενεπλάκη σε οδομαχίες με τον Ρουμανικό Στρατό. Στις 31 Αυγούστου μπήκε στο Βουκουρέστι ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός.
Το Φεβρουάριο του 1945 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας οργάνωσε μια διαδήλωση μπροστά από τα Βασιλικά Ανάκτορα, που εξελίχθηκε βίαια και κατέληξε στην πτώση της κυβέρνησης του Νικολάε Ριντέσκου και την άνοδο στην εξουσία του υποστηριζόμενου από τους Κομμουνιστές Πέτρου Γκρόζα. Στις 8 Νοεμβρίου, Ημέρα του Βασιλιά, η νέα κυβέρνηση κατέστειλε φιλομοναρχικές διαδηλώσεις - η αρχή της πολιτικής καταστολής σε όλη τη χώρα.
Κομμουνιστική περίοδος
Το Κομμουνιστικό καθεστώς παγιώθηκε μετά την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας στις 30 Σεπτεμβρίου 1947. Μία από τις πρώτες σημαντικές πολεοδομικές παρεμβάσεις των πρώτων Κομμουνιστών ηγετών ήταν η προσθήκη κτιρίων Σοσιαλιστικού ρεαλισμού, όπως η μεγάλη Casa Scînteii (1956) και η Εθνική Όπερα. Σε όλη την περίοδο της κομμουνιστικής διακυβέρνησης, η πόλη υπέστη τεράστια γεωγραφική και πληθυσμιακή ανάπτυξη. Αρχισε να επεκτείνεται δυτικά, ανατολικά και νότια, με νέες συνοικίες γεμάτες πολυκατοικίες, όπως οι Τιτάν, Μιλιτάρι, Παντελίμον, Ντρίστορ και Ντρούμουλ Ταμπερέι.
Επί της ηγεσίας του Νικολάε Τσαουσέσκου το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού τμήματος της πόλης, περιλαμβανομένων παλιών εκκλησιών, καταστράφηκε για να αντικατασταθεί από τα τεράστια κτίρια του "Centrul Civic" (Αστικό Κέντρο) - ιδίως το Παλάτι της Βουλής, που αντικατέστησε περίπου 1,8 τ.χ. παλαιών κτιρίων. Μαζί με κτίρια που χαρακτηρίζονταν από την τήρηση του Σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το Βουκουρέστι απέκτησε πολλά άλλα μεγάλης κλίμακας γενικότερα μοντέρνου ρυθμού (Sala Palatului, Globus Circus και Ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ). Μέχρι τη στιγμή που ανατράπηκε το καθεστώς είχε αρχίσει να κατασκευάζει μια σειρά πανομοιότυπες αγορές, γνωστές ως "αρένες της πείνας" και άρχισε και την εκσκαφή της ουδέποτε ολοκληρωθείσας Διώρυγας Δούναβη-Βουκουρεστίου. Ο Ποταμός Ντιμπόβιτσα εξετράπη για δεύτερη φορά και το Μετρό του Βουκουρεστίου, χαρακτηριζόμενο από την ταύτισή του με την επίσημη αισθητική, άνοιξε το 1979.
Το 1977 ένας πολύ ισχυρός σεισμός μεγέθους 7,4 της Κλίμακας Ρίχτερ στο Βουκουρέστι στοίχισε 1.500 ζωές και κατέστρεψε πολλές παλιές κατοικίες και γραφεία. Στις 21 Αυγούστου 1968 η ομιλία του Τσαουσέσκου στο Βουκουρέστι, που κατήγγειλε τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, οδήγησε για λίγο πολλούς κατοίκους να συμμετάσχουν στις παραστρατιωτικές Πατριωτικές Φρουρές, που δημιουργήθηκαν επί τόπου ως άμυνα έναντι πιθανής Σοβιετικής στρατιωτικής αντίδρασης στη νέα στάση της Ρουμανίας.
1989 μέχρι σήμερα
Κατά τη Ρουμανική Επανάσταση του 1989, που άρχισε στην Τιμισοάρα, το Βουκουρέστι ήταν ο τόπος γρήγορης εναλλαγής σημαντικών γεγονότων από 20 ως 22 Δεκεμβρίου, με κατάληξη την ανατροπή του Κομμουνιστικού καθεστώτος του Τσαουσέσκου. Δυσαρεστημένοι με κάποια από τα αποτελέσματα της επανάστασης, φοιτητικές ενώσεις και άλλες οργανώσεις, περιλαμβανομένης της Συμμαχίας των Πολιτών, οργάνωσαν το 1990 μαζικές διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης του Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας, που κατεστάλησαν βίαια από τους ανθρακωρύχους της Βαλέα Τζιούλουι - "Mineriadă" στις 14-15 Ιουνίου. Ακολούθησαν αρκετές άλλες "Mineriade" - μόνο μία από αυτές (Σεπτέμβριος 1991) πέτυχε να φθάσει στο Βουκουρέστι και ήταν υπεύθυνη για την πτώση της κυβέρνησης του Πέτρε Ρομάν.
Μετά το 2000, λόγω της έναρξης της οικονομικής άνθησης της Ρουμανίας, η πόλη έχει εκσυγχρονισθεί και πολλές ιστορικές περιοχές έχουν αποκατασταθεί. Το 1992 έγινε η πρώτη σύνδεση στο Διαδίκτυο στο Πολυτεχνείο του Βουκουρεστίου.
Θρησκευτική και κοινοτική ιστορία
Το Βουκουρέστι φιλοξενεί το Ρουμανικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο και την έδρα του Μητροπολίτη Βλαχίας, τη Ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή και Αποστολικό Νούντσιο, την Αρχιεπισκοπή και το Επαρχιακό Συμβούλιο της Αρμενικής Αποστολικής Εκκλησίας, την ηγεσία της Ομοσπονδίας Εβραϊκών Κοινοτήτων της Ρουμανίας, καθώς και άλλες θρησκείες και εκκλησίες.
Την εποχή του Τσαουσέσκου μεγάλος αριθμός θρησκευτικών κτισμάτων κατεδαφίσθηκε για να δημιουργηθεί χώρος για πολυκατοικίες και άλλα τοπόσημα και αξιοθέατα, όπως το Μοναστήρι Βικιρέστι, το οποίο ισοπεδώθηκε κατά τις εργασίες διεύρυνσης της ομώνυμης λίμνης.
Ρουμανική ορθοδοξία
Στο μεγαλύτερο μέρος του Βουκουρεστίου οι συνοικίες του ονομάζονταν με τα ονόματα των σημαντικότερων Ορθόδοξων εκκλησιών στις αντίστοιχες περιοχές. Το πρώτο μεγάλο θρησκευτικό μνημείο στην πόλη ήταν η εκκλησία της Curtea Veche (Παλιά Πριγκιπική Αυλή), χτισμένη από τον Μίρτσεα Τσιομπανούλ (Βοσκό) τη δεκαετία του 1550, και κατόπιν η Plumbuita (που εγκαινιάσθηκε από τον Πέτρο τον Νεότερο (1559–1568)).
Ο Κονσταντίν Σερμπάν ανήγειρε τη Μητροπολιτική Εκκλησία (σημερινό Πατριαρχικό Καθεδρικό) το 1658, μεταφέροντας την έδρα της επισκοπής από το Τιργκόβιστε το 1668. Το 1678, επί του Σερμπάν Καντακουζηνού, η Επιτροπή εξοπλίσθηκε με τυπογραφείο, που τον επόμενο χρόνο εξέδωσε την πρώτη έκδοση της Αγίας Γραφής στη Ρουμανική γλώσσα (Βίβλο του Καντακουζηνού).
Η μεγάλης κλίμακας αστική ανάπτυξη επί των πριγκίπων Σερμπάν και Κονσταντίν Μπρανκοβεάνου περιέλαβε την ανέγερση πολλών θρησκευτικών κτισμάτων, όπως το Μοναστήρι Αντίμ του Ιβηρίου, ενώ τo 1722 ο βογιάρος Ιορντάκε Κρετσουλέσκου πρόσθεσε στην πόλη την ομώνυμη εκκλησία, σε μια περίοδο που οι περισσότεροι νέοι χώροι λατρείας αφιερώνονταν από συντεχνίες εμπόρων.
Οι Φαναριώτες ηγεμόνες εγκαινίασαν πολλούς μεγάλους χώρους λατρείας, όπως, μεταξύ άλλων, το Μοναστήρι Βικιρέστι (1720), μνημειώδες υστεροβυζαντινό έργο, τον Ναό Σταυροπόλεως (1724) - και τα δύο ανεγερθέντα από τον Νικόλαο Μαυροκορδάτο, την Πόπα Ναν (1719), τη Ντομνίτσα Μπαλάσα (1751), εκείνο στο Παντελίμον (1752), τη Σίτου Μιγκουρεάνου (1756), την Ικοανέι (1786) και την Αμζέι (1808). Επόμενη περίοδος ακμής της ανέγερσης Ορθόδοξων θρησκευτικών χώρων ήταν εκείνη του μεσοπολέμου, προστέθηκαν 23 νέες εκκλησίες μέχρι το 1944.
Εβραϊκή ιστορία του Βουκουρεστίου
Η Εβραϊκή κοινότητα του Βουκουρεστίου, ήταν, αρχικά τουλάχιστον, στη συντριπτική της πλειοψηφία Σεφαρδίτες (μέχρις ότου Ασκεναζίτες άρχισαν να φθάνουν από τη Μολδαβία στις αρχές του 19ου αιώνα). Οι Εβραίοι αναφέρονται για πρώτη φορά ως ιδιοκτήτες καταστημάτων επί του Μίρτσεα Τσιομπανούλ (περίπου 1550) και, παρά τους συχνούς διωγμούς και τα πογκρόμ, αποτελούσαν μεγάλο τμήμα των επαγγελματικών ελίτ κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του Βουκουρεστίου και το μεγαλύτερο μέρος του συνολικού πληθυσμού μετά τους Ρουμάνους (περίπου 11%). Οι κύριες περιοχές κατοικίας των Εβραίων επικεντρώνονταν στη σημερινή Πλατεία Ουνίριι και τη συνοικία Βικιρέστι.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Εβραίοι έγιναν στόχος εκτεταμένης βίας από το καθεστώς της Σιδηράς Φρουράς και πολλοί δέχθηκαν επιθέσεις και οι περιουσίες τους λεηλατήθηκαν, ενώ άλλοι τελικά θανατώθηκαν. Κατά την Εξέγερση της Σιδηράς Φρουράς τον Ιανουάριο του 1941 περίπου 130 Εβραίοι βασανίσθηκαν άγρια και δολοφονήθηκαν. Αριθμός ντόπιων Εβραίων εκτοπίστηκαν στην Υπερδνειστερία από το καθεστώς του Ιον Αντονέσκου, αλλά οι περισσότεροι παρέμειναν και υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστικές εργασίες όπως ο εκχιονισμός, η διαλογή των συντριμμιών των Συμμαχικών βομβαρδισμών, κλπ. Το Ολοκαύτωμα του Β΄Π.Π. και η μετανάστευση τόσο στο Ισραήλ όσο και σε άλλες χώρες είχαν ως αποτέλεσμα τη δραστική μείωση του Εβραϊκού πληθυσμού. Σήμερα σημαντικά ιδρύματα της κοινότητας είναι η Συναγωγή και το Κρατικό Εβραϊκό Θέατρο.
Άλλες κοινότητες
Ομάδες Ορθόδοξες στην πλειοψηφία τους, πέραν των Ρουμάνων, ήταν σημαντικές κοινότητες Ελλήνων. Το ελληνικό στοιχείο είχε μεγάλη επιρροή και ήταν πανταχού παρόν στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της πόλης. Η ελληνική παρουσία αναφέρεται στο Βουκουρέστι ήδη από το 1561 και, αφού έφθασε στο αποκορύφωμά της το 18ο αιώνα, άρχισε έπειτα να παρακμάζει. Επίσης αναφέρεται η παρουσία Αρμάνων (που πρωτοαναφέρονται το 1623 αλλά συγκαταλέγονταν μεταξύ των Ελλήνων από προηγούμενες μαρτυρίες), Σέρβων και Βουλγάρων, μαζί με άλλους Νότιους Σλάβους (Βούλγαροι και Σέρβοι συγχέονταν κοινά αναφερόμενοι μέχρι το 19ο αιώνα, ενώ την ίδια στιγμή πηγές έκαναν περισσότερο διάκριση μεταξύ εμπόρων από το Γκάμπροβο, το Τσίπροβτσι ή το Ράζγκραντ και σημαντική ομάδα αποχώρησε με τους Ρώσους με το τέλος του πολέμου του 1828-1829 και εγκαταστάθηκαν στο Βουκουρέστι ως κηπουροί και γαλατάδες), καθώς και Άραβες ενορίτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιόχειας, Ρώσοι και οι περισσότεροι από τους σημερινούς Αλβανούς. Προστατευόμενοι από την Εκκλησία μάλλον παρά θεωρούμενοι πραγματικά ενορίτες της, οι Ρομά ήταν δούλοι των βογιάρων και της ίδιας της Εκκλησίας. Το 1860 υπολογίζεται ότι υπήρχαν στο Βουκουρέστι 9.000 Ρομά.
Σήμερα υπάρχουν 18 Ρωμαιοκαθολικοί χώροι λατρείας στο Βουκουρέστι, μεταξύ αυτών η Μπιρίτια (χτίστηκε το 1741, ανακαινίσθηκε το 1861), ο Καθεδρικός του Αγίου Ιωσήφ (1884) και η Ιταλική Εκκλησία (1916). Η Ρωμαιοκαθολική κοινότητα (που περιλαμβάνει πιστούς της Ελληνόρρυθμης Καθολικής Εκκλησίας) έχει παραδοσιακά συνοδευτεί από την παρουσία εθνικών ομάδων Καθολικών στην πλειοψηφία τους: έμποροι από τη Ραγούζα πρωτοαναφέρονται το 16ο αιώνα, Ιταλοί καταγεγραμμένοι περί το 1630 απασχολούνταν παραδοσιακά ως χτίστες, μία πολωνική μειονότητα έγινε αξιόλογη μετά την Εξέγερση του Ιανουαρίου του 1863, που ανάγκασε πολλούς να βρουν καταφύγιο στη Ρουμανία, οι Γάλλοι, με μεγάλη επιρροή από τα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα, ήταν περίπου 700 τη δεκαετία του 1890, ενώ μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων το Βουκουρέστι φιλοξενούσε μια μεγάλη μειονότητα (Ούγγρων) Σέκελι (πιθανόν δεκάδων χιλιάδων).
Αρμένιοι, κυρίως Γρηγοριανοί, που ήρθαν αρχικά από το Κάμιανετς-Ποντίλσκι (Ουκρανία) και το Ρούσε, πρωτοαναφέρονται το 17ο αιώνα και άφησαν τα ίχνη τους σε όλη την πόλη με το έργο του Μανούκ-μπέη και του Κρικόρ Ζαμπατσιάν. Εχτισαν την πρώτη τους εκκλησία το 1638 και το πρώτο Αρμενόγλωσσο σχολείο τους το 1817. Το 1911 εγκαινιάσθηκε μια νέα εκκλησία, χτισμένη με πρότυπο εκείνη στο Ετσιμιατζίν της Αρμενίας.
Οι περισσότεροι Προτεστάντες στο Βουκουρέστι ήταν παραδοσιακά Ούγγροι Καλβινιστές και Γερμανοί Λουθηρανοί και ήταν αρκετές χιλιάδες από τους κατοίκους της πόλης. Αναφερόμενοι από το 1574 οι Λουθηρανοί έχουν μια εκκλησία βόρεια του Σάλα Παλατουλούι, στη Strada Luterană (Οδός Λουθηρανών).
Το Ισλάμ ήταν αρχικά παρόν με τη σχετικά μικρή Τουρκική κοινότητα και μικρές ομάδες Μουσουλμάνων Ρομά και Αράβων. Τώρα αντιπροσωπεύεται από μια αυξανόμενη, κυρίως Μεσανατολική, μειονότητα μεταναστών. Το 1923 κατασκευάστηκε ένα τζαμί στο Πάρκο Καρόλου.
Συνθήκες υπογεγραμμένες στο Βουκουρέστι
Συνθήκη του Βουκουρεστίου, μεταξύ της Οθωμανικής και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που τερμάτισε τον Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1806–1812)Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1806–1812)
Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1886), μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας, που τερμάτισε το Σερβοβουλγαρικό Πόλεμο
Συνθήκη του Βουκουρεστίου, μεταξύ Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Μαυροβουνίου και Ελλάδας, που τερμάτισε το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο
Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1916), συνθήκη συμμαχίας μεταξύ της Ρουμανίας και των Δυνάμεων της Αντάντ
Συνθήκη του Βουκουρεστίου, μεταξύ της Ρουμανίας και των Κεντρικών Δυνάμεων
Γεωγραφία
Γενικά
Το Βουκουρέστι βρίσκεται στις όχθες του Ποταμού Ντιμποβίτσα, που χύνεται στον Ποταμό Αρτζες, παραπόταμο του Δούναβη. Αρκετές λίμνες - σημαντικότερες οι Χεραστράου, Φλορέασκα Τέι και Κολέντινα - απλώνονται στα βόρεια τμήματα της πόλης, κατά μήκος του Ποταμού Κολέντινα, παραπόταμο του Ποταμού Ντιμποβίτσα. Ακόμη, στο κέντρο της πόλης, υπάρχει μια μικρή τεχνητή λίμνη, η Λίμνη Τσισμιτζίου, που περιβάλλεται από τους ομώνυμους κήπους. Οι Κήποι Τσισμιτζίου έχουν πλούσια ιστορία, σύχναζαν εκεί ποιητές και συγγραφείς. Οι κήποι άνοιξαν το 1847, βάσει των σχεδίων του Γερμανού αρχιτέκτονα Καρλ Φ.Β. Μάγιερ και είναι ο κυριότερος χώρος αναψυχής στο κέντρο της πόλης.
Εκτός από το Τσισμιτζίου, το Βουκουρέστι έχει το Πάρκο Χεραστράου και το Βοτανικό Κήπο. Το Πάρκο Χεραστράου βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης, γύρω από την ομώνυμη λίμνη, και περιλαμβάνει το Μουσείο Χωριού. Ο Βοτανικός Κήπος, στη συνοικία Κοτροτσένι, λίγο δυτικά του κέντρου της πόλης, είναι ο μεγαλύτερος του είδους του στη Ρουμανία και περιέχει πάνω από 10.000 είδη φυτών (πολλά από αυτά εξωτικά). Ξεκίνησε ως πάρκο αναψυχής της βασιλικής οικογένειας.
Το Βουκουρέστι βρίσκεται στη νοτιοανατολική γωνία της Ρουμανικής Πεδιάδας, σε μια περιοχή που κάποτε καλύπτονταν από τα Δάση Βλισιέι, που αφού αποψιλώθηκαν έδωσαν τη θέση τους σε μια εύφορη πεδιάδα. Όπως πολλές πόλεις, το Βουκουρέστι θεωρείται παραδοσιακά ότι έχει χτιστεί πάνω σε επτά λόφους, παρόμοιους με τους επτά λόφους της Ρώμης. Οι επτά λόφοι του Βουκουρεστίου είναι οι: Μιχάι Βόντα, Ντεαλούλ Μιτροπολιέι, Ράντου Βόντα, Κοτροτσένι, Σπιρέι, Βικιρέστι και Σφ. Γκεόργκε Νου.
Η πόλη έχει έκταση 226 τετ. χλμ. Το υψόμετρο ποικίλλει από 55,8 μ. στη γέφυρα του Ντιμπόβιτσα στο Τσίτελου, στο νοτιοανατολικό Βουκουρέστι, μέχρι 91,5 μ. στην εκκλησία στο Μιλιτάρι. Η πόλη έχει σχήμα περίπου κυκλικό με το κέντρο της στο σταυροδρόμι των κύριων αξόνων βορρά-νότου και ανατολής-δύσης στην Πλατεία του Πανεπιστημίου. Το ορόσημο για το Χιλιόμετρο Μηδέν βρίσκεται στα νότια της Πλατείας του Πανεπιστημίου, μπροστά από τη Νέα Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (Sfântul Gheorghe Nou), στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου (Piața Sfântul Gheorghe). Η ακτίνα του Βουκουρεστίου, από την Πλατεία του Πανεπιστημίου μέχρι τα όρια της πόλης σε όλες τις κατευθύνσεις ποικίλλει περίπου από 10 ως 12 χιλιόμετρα.
Μέχρι πρόσφατα οι περιοχές γύρω από το Βουκουρέστι ήταν κυρίως αγροτικές, αλλά μετά το 1989 άρχισαν να χτίζονται προάστια γύρω από την πόλη, στον Νομό Ιλφοβ που το περιβάλλει. Περαιτέρω αστική ενοποίηση αναμένεται στα τέλη της δεκαετίας του 2010, ΄ταν θα αρχίσει να λειτουργεί το σχέδιο της "Μητροπολιτικής Περιοχής του Βουκουρεστίου", ενσωματώνοντας πρόσθετες κοινότητες και πόλεις από τον Ιλφοβ και άλλους γειτονικούς νομούς.
Κλίμα
Το Βουκουρέστι έχει υγρό ηπειρωτικό κλίμα. Λόγω της θέσης του στη Ρουμανική Πεδιάδα οι χειμώνες στην πόλη μπορεί να γίνουν θυελλώδεις, αν και μερικές φορές μετριάζονται λόγω της αστικοποίησης. Οι χειμερινές θερμοκρασίες είναι συχνά κάτω από 0 °C, μερικές φορές ακόμη και στους -20 °C. Το καλοκαίρι η μέση θερμοκρασία είναι 23 °C (ο μέσος όρος για τον Ιούλιο και τον Αύγουστο), παρά το γεγονός ότι οι θερμοκρασίες φθάνουν συχνά τους 35-40 °C στο κέντρο της πόλης τα μέσα του καλοκαιριού. Αν και η μέση βροχόπτωση και υγρασία το καλοκαίρι είναι χαμηλές υπάρχουν σποραδικές έντονες καταιγίδες. Την άνοιξη και το φθινόπωρο, οι θερμοκρασίες την ημέρα ποικίλλουν μεταξύ 17 και 22 °C και η βροχόπτωση την άνοιξη τείνει να είναι περισσότερη από ότι το καλοκαίρι με διαστήματα βροχής συχνότερα αν και ηπιότερα.
Ποιότητα ζωής
Όπως αναφέρεται στις διεθνείς έρευνες Mercer για την ποιότητα ζωής στις πόλεις του κόσμου, το Βουκουρέστι είχε την 94η θέση το 2001 και έπεσε στην 108η το 2009 και την 107η το 2010. Συγκριτικά το 2010 η Βιέννη ήταν 1η, η Βουδαπέστη 73η και η Σόφια 114η. Οι Σύμβουλοι Mercer Human Resource δημοσιεύουν κάθε χρόνο μια παγκόσμια κατάταξη των πιο βιώσιμων πόλεων του κόσμου βασιζόμενοι σε 39 βασικά κριτήρια ποιότητας ζωής. Μεταξύ αυτών είναι η πολιτική σταθερότητα, οι κανονισμοί ανταλλαγής συναλλάγματος, η λογοκρισία στην πολιτική και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η κατοικία, το περιβάλλον και η δημόσια ασφάλεια. Η Mercer συλλέγει παγκοσμίως στοιχεία για 215 πόλεις.
Δημογραφικά
Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 1.883.425 ζουν στα όρια της πόλης, λιγότεροι από την απογραφή του 2002. Η μείωση αυτή οφείλεται στη μικρή φυσική αύξηση, αλλά επίσης σε στροφή του πληθυσμού από την ίδια την πόλη σε γειτονικές μικρές πόλεις, όπως οι Βολουντάρι, Μπούφτεα, ή Οτοπένι. Σε μελέτη των Ηνωμένων Εθνών το Βουκουρέστι κατατάσσεται 19ο μεταξύ 28 πόλεων που κατέγραψαν απότομη μείωση πληθυσμού μεταξύ 1990 και 2015.
Ο πληθυσμός της πόλης σύμφωνα με την απογραφή του 2002 ήταν 1.926.334 κάτοικοι, ή 8,9% του συνολικού πληθυσμού της Ρουμανίας. Σημαντικός αριθμός ανθρώπων συναλλάσσεται στην πόλη καθημερινά, κυρίως από τον γύρω Νομό Ιλφοβ, όμως δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τον αριθμό τους.
Ο πληθυσμός του Βουκουρεστίου γνώρισε δύο περιόδους ταχείας αύξησης, η πρώτη άρχισε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η πόλη παγιώθηκε ως αρχική πρωτεύουσα, και διήρκεσε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η δεύτερη την περίοδο του Τσαουσέσκου (1965–1989), όταν ξεκίνησε μια μαζική καμπάνια αστικοποίησης και πολλοί άνθρωποι μετανάστευσαν από τις αγροτικές περιοχές στην πρωτεύουσα. Την εποχή αυτή, λόγω της απόφασης του Τσαουσέσκου να απαγορεύσει την άμβλωση και την αντισύλληψη, ήταν επίσης σημαντική η φυσική αύξηση του πληθυσμού.
Περίπου ποσοστό 96,6 % του πληθυσμού του Βουκουρεστίου είναι Ρουμάνοι. Άλλες σημαντικές εθνικές ομάδες είναι Ρομά, Ούγγροι, Εβραίοι, Τούρκοι, Κινέζοι και Γερμανοί. Σχετικά μικρός αριθμός κατοίκων του Βουκουρεστίου είναι Ελληνικής, Βορειοαμερικανικής, Γαλλικής, Αρμενικής, Ρωσικής (Παλαιοί Πιστοί) και Ιταλικής καταγωγής. Μια από τις κατά κύριο λόγο Ελληνικές συνοικίες ήταν το Βιτάν - όπου επίσης ζούσε Εβραϊκός πληθυσμός, που πάντως είχε εντονότερη παρουσία στο Βικιρέστι και σε περιοχές γύρω από την Πλατεία του Πανεπιστημίου.
Όσον αφορά το θρήσκευμα, 96,1% του πληθυσμού είναι Ρουμάνοι Ορθόδοξοι, 1,2 % είναι Ρωμαιοκαθολικοί, 0,5 % είναι Μουσουλμάνοι και 0,4 % είναι Ρουμάνοι Ελληνοκαθολικοί. Παρόλα αυτά μόνο 18 % του πληθυσμού οποιασδήποτε θρησκείας εκκλησιάζεται με συχνότητα μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα. Το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων του Βουκουρεστίου το 2003–2005 ήταν 74,14 έτη, περίπου 2 έτη μεγαλύτερο από το μέσο όρο της Ρουμανίας. Ειδικότερα για τις γυναίκες ήταν 77,41 και για τους άνδρες 70,57 έτη.
Οικονομία
Το Βουκουρέστι αποτελεί το κέντρο της Ρουμανικής οικονομίας και βιομηχανίας, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 22,7 % (2010) του ΑΕΠ της χώρας και το ένα τέταρτο της βιομηχανικής παραγωγής της, ενώ κατοικείται από το 9 % του πληθυσμού της. Σχεδόν το ένα τρίτο των εθνικών φόρων πληρώνεται από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις του Βουκουρεστίου. Το 2011, με βάση την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, το Βουκουρέστι είχε ένα κατά κεφαλή ΑΕΠ €30,700, ή 122% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υπερδιπλάσιο του μέσου όρο της Ρουμανίας. Μετά από σχετική στασιμότητα τη δεκαετία του 1990, η ισχυρή οικονομική ανάπτυξη της πόλης έχει αναζωογονήσει τις υποδομές και έχει οδηγήσει στη δημιουργία εμπορικών κέντρων, συγκροτημάτων κατοικιών και πολυόροφων κτιρίων γραφείων. Τον Ιανουάριο του 2013 το Βουκουρέστι είχε δείκτη ανεργίας 2,1 %, σημαντικά χαμηλότερο από τον εθνικό 5,8 %.
Η οικονομία του Βουκουρεστίου επικεντρώνεται στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες, με τις δεύτερες με αυξανόμενη σημασία την τελευταία δεκαετία. Οι έδρες 186.000 επιχειρήσεων, περιλαμβανομένων όλων σχεδόν των μεγάλων Ρουμανικών εταιρειών, βρίσκονται στο Βουκουρέστι. Σημαντική πηγή ανάπτυξης έχει αποτελέσει μετά το 2000 ο ταχέως επεκτεινόμενος τομέας ακινήτων και κατασκευών. Το Βουκουρέστι είναι επίσης το μεγαλύτερο κέντρο τεχνολογίας πληροφορικής και επικοινωνιών της Ρουμανίας και φιλοξενεί αρκετές εταιρείες λογισμικού που παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε υπερπόντια κέντρα. Το Χρηματιστήριο του Βουκουρεστίου, το μεγαλύτερο της Ρουμανίας, που συγχωνεύθηκε το 2005 με το ηλεκτρονικό χρηματιστήριο με έδρα το Βουκουρέστι Rasdaq, παίζει βασικό ρόλο στην οικονομία της χώρας.
Υπάρχουν στο Βουκουρέστι διεθνείς αλυσίδες σουπερμάρκετ, όπως Carrefour, Cora και Metro. Η πόλη διανύει μια περίοδο άνθησης του λιανικού εμπορίου, με σουπερμάρκετ και υπερμάρκετ να ανοίγουν κάθε χρόνο. Το Βουκουρέστι διαθέτει πολλές μάρκες πολυτελείας, όπως Louis Vuitton, Hermes, Gucci, Armani, Hugo Boss, Prada, Calvin Klein, Rolex, Burberry και πολλές άλλες. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έχουν κατασκευασθεί μολ και μεγάλα εμπορικά κέντρα όπως τα AFI Palace Cotroceni, Sun Plaza, Băneasa Shopping City, Plaza Romania, Unirea Shopping Center και Liberty Center. Υπάρχουν παραδοσιακές εμπορικές στοές και αγορές, όπως εκείνη στο Ομπορ.
Μεταφορές
Το εκτενές σύστημα δημόσιων συγκοινωνιών του Βουκουρεστίου είναι το μεγαλύτερο στη Ρουμανία και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Αποτελείται από το μετρό του Βουκουρεστίου, που το λειτουργεί η Metrorex καθώς επίσης από ένα σύστημα μεταφορών επιφάνειας που οργανώνεται από STB (Societatea de Transport București) και αποτελείται από λεωφορεία, τραμ, τρόλεϊ και τρένα. Επιπλέον, υπάρχει ένα ιδιωτικό σύστημα ταξί και μικρών λεωφορείων.
Η πόλη έχει δύο διεθνή αεροδρόμια. Βασικός σιδηροδρομικός σταθμός είναι ο Γκάρα ντε Νορντ, αλλά υπάρχουν άλλοι πέντε μικρότεροι.
Πολιτισμός
Το Βουκουρέστι έχει μια αναπτυσσόμενη πολιτιστική ζωή, σε τομείς όπως οι εικαστικές, οι παραστατικές τέχνες του θεάματος και η νυχτερινή ζωή. Σε αντίθεση με άλλα μέρη της Ρουμανίας, όπως η Μαύρη Θάλασσα και η Τρανσυλβανία, η πολιτιστική ζωή του Βουκουρεστίου δεν έχει συγκεκριμένο στυλ αλλά περιλαμβάνει στοιχεία της Ρουμανικής και της παγκόσμιας κουλτούρας
Αξιοθέατα
Το Βουκουρέστι έχει αξιοθέατα κτίρια και μνημεία. Το επιφανέστερο ίσως από αυτά είναι το Παλάτι της Βουλής, χτισμένο τη δεκαετία του 1980, επί της ηγεσίας του Κομμουνιστή δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου. Το μεγαλύτερο κτίριο Βουλής στον κόσμο, στεγάζει το Ρουμανικό Κοινοβούλιο (τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία) καθώς και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα συνεδριακά κέντρα στον κόσμο.
Άλλο αξιοθέατο στο Βουκουρέστι είναι η Arcul de Triumf (Αψίδα του Θριάμβου), χτισμένη στη σημερινή μορφή της το 1935 με πρότυπο την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι της Γαλλίας. Νεότερο αξιοθέατο της πόλης είναι το Μνημείο της Αναγέννησης, μια στυλιζαρισμένη μαρμάρινη στήλη, που αποκαλύφθηκε το 2005 για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων της Ρουμανικής Επανάστασης του 1989, που ανέτρεψε τον Κομμουνισμό. Το αφηρημένο μνημείο προκάλεσε αντιπαραθέσεις, όταν έγιναν τα αποκαλυπτήριά του και βαφτίστηκε με ονόματα όπως "η ελιά στην οδοντογλυφίδα", ("măslina-n scobitoare"), καθώς πολλοί υποστήριξαν ότι δεν ταίριαζε με τον περιβάλλοντα χώρο του και πίστευαν ότι η επιλογή του βασιζόταν σε πολιτικούς λόγους.
Το κτίριο του Ρουμανικού Αθήναιου θεωρείται σύμβολο του Ρουμανικού πολιτισμού και από το 2007 είναι στον κατάλογο των τόπων Ευρωπαϊκής Κληρονομιάς.
Το Ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ είναι πολυόροφο ξενοδοχείο πέντε αστέρων κοντά στην Πλατεία του Πανεπιστημίου και είναι επίσης αξιοθέατο της πόλης. Είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε κάθε δωμάτιό του έχει μοναδική πανοραμική θέα της πόλης. Άλλοι πολιτιστικοί χώροι είναι το Εθνικό Μουσείο Τέχνης, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας "Grigore Antipa", το Αγροτικό Μουσείο της Ρουμανίας (Muzeul țăranului Român), το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο και το Στρατιωτικό Μουσείο.
Ο Καθεδρικός Ναός της Σωτηρίας του Ρουμανικού Λαού στο Βουκουρέστι που αποτελεί τον ψηλότερο και μεγαλύτερο Ορθόδοξο Χριστιανικό ναό στον κόσμο εγκαινιάστηκε στις 25 Νοεμβρίου 2018. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Ανάληψη του Χριστού και τον Απόστολο Ανδρέα.
Εικαστικές τέχνες
Όσον αφορά τις εικαστικές τέχνες, η πόλη έχει μουσεία τόσο για την κλασική, όσο και για τη σύγχρονη Ρουμανική τέχνη, καθώς και επιλεγμένα διεθνή έργα. Το Εθνικό Μουσείο Τέχνης είναι ίσως το πιο γνωστό από τα μουσεία του Βουκουρεστίου. Στεγάζεται στα βασιλικά ανάκτορα και διαθέτει συλλογές μεσαιωνικής και νεότερης Ρουμανικής τέχνης, μεταξύ αυτών έργα του γλύπτη Κονσταντίν Μπρανκούζι, καθώς και μια διεθνή συλλογή δημιουργημένη από τη Ρουμανική βασιλική οικογένεια.
Άλλα, μικρότερα μουσεία, περιέχουν εξειδικευμένες συλλογές. Το Μουσείο Ζαμπακιάν, που στεγάζεται στην πρώην κατοικία του Κρικόρ Χ. Ζαμπακιάν, περιέχει έργα διάσημων Ρουμάνων καθώς και ξένων καλλιτεχνών, όπως οι Πωλ Σεζάν, Ευγένιος Ντελακρουά, Ανρί Ματίς, Καμίλ Πισαρό και Πάμπλο Πικάσο.
Το Μουσείο Γκεόργκε Ταταρέσκου περιέχει προσωπογραφίες εξόριστων Ρουμάνων επαναστατών, όπως οι Γκεόργκε Μαγκέρου, Στέφαν Γκολέσκου, Νικολάε Μπαλτσέσκου και αλληγορικές συνθέσεις με επαναστατικά (Αναγέννηση της Ρουμανίας, 1849) και πατριωτικά (Η Ένωση των Πριγκιπάτων, 1857) θέματα.
Το Μουσείο Τεοντόρ Παλάντι στεγάζεται σε μία από τις παλιότερες σωζώμενες εμπορικές κατοικίες του Βουκουρεστίου και περιλαμβάνει έργα του Ρουμάνου ζωγράφου Τεοντόρ Παλάντι καθώς και έπιπλα Ευρωπαϊκά και από την Ανατολή.
Το Μουσείο Συλλογών Τέχνης περιέχει τις συλλογές Ρουμάνων συλλεκτών όπως ο Κρικόρ Ζαμπακιάν και ο Τεοντόρ Παλάντι.
Πέραν από τις πινακοθήκες και τα μουσεία κλασικής τέχνης της πόλης, για τη σύγχρονη τέχνη υπάρχει επίσης το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (MNAC), που στεγάζεται σε πτέρυγα στο Παλάτι της Βουλής, άνοιξε το 2004 και περιέχει Ρουμανική και ξένη σύγχρονη τέχνη. Το MNAC διευθύνει επίσης το Kalinderu MediaLab, σχετικό με τα πολυμέσα και την πειραματική τέχνη. Υπάρχουν επίσης ιδιωτικές αίθουσες τέχνης σε όλο το κέντρο της πόλης.
Το μέγαρο της Εθνικής Τράπεζας της Ρουμανίας στεγάζει την εθνική νομισματική συλλογή. Τα εκθέματα περιλαμβάνουν χαρτονομίσματα, νομίσματα, έγγραφα, φωτογραφίες, χάρτες, ράβδους αργύρου και χρυσού, χρυσά νομίσματα, σφραγίδες και μήτρες. Το κτίριο κατασκευάσθηκε μεταξύ 1884 και 1890. Το θησαυροφυλάκιο περιέχει αξιόλογες μαρμάρινες διακοσμήσεις.
Παραστατικές τέχνες
Οι παραστατικές τέχνες είναι ένα από τα ισχυρότερα πολιτιστικά στοιχεία του Βουκουρεστίου. Η πιο διάσημη συμφωνική ορχήστρα είναι η Εθνική Ραδιοφωνική Ορχήστρα της Ρουμανίας. Ένα από τα σημαντικότερα κτίρια είναι το νεοκλασικό Ρουμανικό Αθήναιο (1852), που φιλοξενεί συναυλίες κλασσικής μουσικής, το Φεστιβάλ Γκεόργκε Ενέσκου και στεγάζει τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Γκεόργκε Ενέσκου.
Το Βουκουρέστι έχει τη Ρουμανική Εθνική Όπερα καθώς και το Θέατρο Ί. Λ. Καρατζιάλε. Άλλο ονομαστό θέατρο στο Βουκουρέστι είναι το Κρατικό Εβραϊκό Θέατρο, που ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις με πρωταγωνίστρια την παγκοσμίου φήμης Ρουμανοεβραία ηθοποιό Μάγια Μόργκενστερν. Μικρότερα θέατρα σε όλη την πόλη ασχολούνται με συγκεκριμένα είδη, όπως το Θέατρο Κωμωδίας, το Θέατρο Νοτάρα, το Θέατρο Μπουλάντρα, το Θέατρο Οντεόν και το θέατρο επιθεώρησης του Κονσταντίν Τανάσε.
Μουσική και νυχτερινή ζωή
Το Βουκουρέστι έχει τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες της Ρουμανίας και είναι η κατοικία των περισσότερων Ρουμάνων μουσικών. Ρουμανικά ροκ συγκροτήματα των δεκαετιών του 1970 και του 1980, όπως τα Iris και Holograf, εξακολουθούν να είναι δημοφιλή, ιδιαίτερα μεταξύ των μεσηλίκων, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αναπτύχθηκε η χιπ-χοπ και η ραπ. Συγκροτήματα και καλλιτέχνες της χιπ-χοπ από το Βουκουρέστι, όπως οι B.U.G. Mafia, Paraziții, La Familia, απολαμβάνουν εθνική και διεθνή αναγνώριση.
Το ποπ-ροκ συγκρότημα Taxi χαίρει διεθνούς εκτίμησης, όπως και η ροκ διασκευή της παραδοσιακής Ρουμανικής μουσικής από τους Spitalul de Urgență. Ενώ πολλές συνοικιακές ντίσκο παίζουν manele, ένα είδος μουσικής με Ανατολικές και Τσιγγάνικες επιρροές, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στις εργατικές συνοικίες του Βουκουρεστίου, η πόλη έχει μια πλούσια τζαζ και μπλουζ σκηνή και, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, σκηνές house music/trance και χέβι μέταλ/πανκ. Η εικόνα της τζαζ του Βουκουρεστίου έχει ιδιαίτερα αναβαθμιστεί από το 2002, με την παρουσία δύο χώρων εκδηλώσεων, των Green Hours και Art Jazz, καθώς και με Αμερικανική παρουσία μαζί με τους εκεί Ρουμάνους.
Δεν υπάρχει κεντρική ζώνη νυχτερινής ζωής, με τα κέντρα διασκέδασης διεσπαρμένα σε όλη την πόλη, με πυρήνες στο Λίπτσανι και στο Ρέτζιε. Η πόλη διαθέτει μερικά από τα καλύτερα κλαμπ ηλεκτρονικής μουσικής στην Ευρώπη, όπως τα Kristal Glam Club και Studio Martin. Άλλοι αξιόλογοι χώροι είναι οι Gaia, Bamboo, Fratelli, Kulturhaus και Fabrica.
Πολιτιστικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ
Υπάρχουν αρκετά πολιτιστικά φεστιβάλ στο Βουκουρέστι όλο τον χρόνο, αλλά τα περισσότερα τους καλοκαιρινούς μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο. Η Εθνική Όπερα διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ Όπερας κάθε χρόνο τον Μάιο και τον Ιούνιο, όπου συμμετέχουν σύνολα και ορχήστρες από όλο τον κόσμο.
Η Εταιρεία του Ρουμανικού Αθήναιου διοργανώνει το Φεστιβάλ Γκεόργκε Ενέσκου σε διάφορα σημεία της πόλης τον Σεπτέμβριο κάθε δύο χρόνια (μονά). Το Αγροτικό Ρουμανικό Μουσείο και το Μουσείο Χωριού διοργανώνουν όλο τον χρόνο εκδηλώσεις που προβάλλουν τη Ρουμανική λαϊκή τέχνη.
Μετά το 2000, λόγω της εντεινόμενης ανάδειξης της Κινέζικης κοινότητας του Βουκουρεστίου, έλαβαν χώρα Κινέζικες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το πρώτο επίσημα οργανωμένο Κινέζικο ήταν το Φεστιβάλ Παραμονής της Κινέζικης Πρωτοχρονιάς τον Φεβρουάριο του 2005, που έλαβε χώρα στο Πάρκο Νικίτα Στινέσκου και διοργανώθηκε από το Δημαρχείο του Βουκουρεστίου.
Το 2005 το Βουκουρέστι ήταν η πρώτη πόλη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, που φιλοξένησε τη διεθνή CowParade, με αποτέλεσμα δεκάδες διακοσμημένα γλυπτά-αγελάδες να τοποθετηθούν σε όλη την πόλη.
Το 2004 το Βουκουρέστι επιβλήθηκε στον κύκλο των σημαντικών φεστιβάλ της Ανατολικής Ευρώπης με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βουκουρεστίου, ευρέως αναγνωρισμένο στην Ευρώπη, με τιμητικούς προσκεκλημένους μεγάλα ονόματα του διεθνούς κινηματογράφου: Αντρέι Κοντσαλόφσκι, Ντάνις Τάνοβιτς, Νικήτα Μιχαλκόφ, Ρούτγκερ Χάουερ, Γέρζι Σκολιμόφσκι, Γιαν Χάρλαν, Ράντου Μιχιλεάνου και πολλοί άλλοι.
Από το 2005 το Βουκουρέστι έχει τη δική του σύγχρονη Μπιενάλε.
Παραδοσιακός πολιτισμός
Ο παραδοσιακός Ρουμανικός πολιτισμός εξακολουθεί να έχει σημαντική επιρροή σε τέχνες όπως το θέατρο, ο κινηματογράφος και η μουσική. Το Βουκουρέστι έχει δύο διεθνώς γνωστά εθνογραφικά μουσεία, το Ρουμανικό Αγροτικό Μουσείο και το υπαίθριο Μουσείο Χωριού.
Το Εθνικό Μουσείο Χωριού Ντιμίτριε Γκούστι, στο Πάρκο Χεραστράου, περιλαμβάνει 272 αυθεντικά κτίσματα και αγροκτήματα από όλη τη Ρουμανία.
Το Ρουμανικό Αγροτικό Μουσείο ανακηρύχτηκε Ευρωπαϊκό Μουσείο της Χρονιάς το 1996. Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, το μουσείο έχει και εκθέτει πολλές συλλογές αντικειμένων και μνημείων υλικού και πνευματικού πολιτισμού. Το Ρουμανικό Αγροτικό Μουσείο διαθέτει μια από τις πλουσιότερες συλλογές αγροτικών αντικειμένων στη Ρουμανία, με την κληρονομιά του να αριθμεί περίπου 90.000 εκθέματα, κατανεμημένα σε διάφορες συλλογές: κεραμικά, ενδυμασίες, υφάσματα, ξύλινα αντικείμενα, θρησκευτικά αντικείμενα, έθιμα, κ.α.
Αλλο σημαντικό μουσείο στο Βουκουρέστι είναι το Μουσείο Ρουμανικής Ιστορίας, συλλογή αντικειμένων που περιγράφουν τη Ρουμανική ιστορία και τον πολιτισμό της προϊστορικής περιόδου, της εποχής των Δακών, των μεσαιωνικών και των νεότερων χρόνων.
Θρησκευτική ζωή
Το Βουκουρέστι είναι η έδρα του Πατριάρχη της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μιας από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες σε κοινωνία με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Οι Ορθόδοξοι πιστοί θεωρούν πολιούχο της πόλης τον Δημήτριο Βασαράβοφ.
Η πόλη είναι το κέντρο και άλλων θρησκευτικών θεσμών της Ρουμανίας, όπως η Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής του Βουκουρεστίου, που ιδρύθηκε το 1883, και η Ρουμανική Ανατολική Καθολική επαρχία του Βασιλείου του Μεγάλου, που ιδρύθηκε το 2014.
Αρχιτεκτονική
Το κέντρο της πόλης είναι ένα μείγμα κτιρίων μεσαιωνικών, νεοκλασικών και αρ νουβό, καθώς και κτιρίων 'νεορουμανικών', που χρονολογούνται από τις αρχές του 20ού αιώνα, και ενός συνόλου νεότερων κτιρίων από τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Η κατά κύριο λόγο χρηστική αρχιτεκτονική της Κομμουνιστικής περιόδου είναι κυρίαρχη στα περισσότερα νότια προάστια. Την εικόνα συμπληρώνουν νεόκτιστες σύγχρονες κατασκευές, όπως ουρανοξύστες και κτίρια γραφείων.
Η αρχιτεκτονική στην ιστορία
Το μεγαλύτερο μέρος της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής της πόλης που είχε διασωθεί μέχρι τα νεότερα χρόνια καταστράφηκε από την Κομμουνιστική "συστηματοποίηση", πυρκαγιές και στρατιωτικές επιδρομές. Διατηρούνται μερικά μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κτίρια, τα πιο αξιόλογα στην περιοχή Λίπτσανι, όπως το Πανδοχείο του Μανούκ (Hanul lui Manuc) και τα ερείπια της Παλιάς Αυλής (Curtea Veche), καθώς στα τέλη του Μεσαίωνα η περιοχή αυτή αποτελούσε την εμπορική καρδιά του Βουκουρεστίου. Μετά το 1970 παρήκμασε αστικά και πολλά ιστορικά κτίρια ερειπώθηκαν. Το 2005 η περιοχή Λίπτσανι πεζοδρομήθηκε και πλέον βρίσκεται υπό αποκατάσταση.
Στο κέντρο της πόλης έχει διατηρηθεί αρχιτεκτονική του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα του μεσοπόλεμου, που συχνά θεωρείται η "χρυσή εποχή" της αρχιτεκτονικής του Βουκουρεστίου. Την περίοδο εκείνη η πόλη αυξήθηκε σε μέγεθος και πλούτο, προσπαθώντας να μιμηθεί άλλες μεγάλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως το Παρίσι. Η αρχιτεκτονική της εποχής ανήκει κυρίως σε ένα ρεύμα Μοντέρνας (ορθολογικής) Αρχιτεκτονικής, με επικεφαλής τους Χόρια Κρεάνγκα και Μαρτσέλ Ιάντσου.
Στη Ρουμανία οι νεωτερικές τάσεις στην αρχιτεκτονική γλώσσα συνέπεσαν με την ανάγκη ανάδειξης και επιβεβαίωσης της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας. Το κίνημα της αρ νουβό εκφράστηκε μέσω του νέου αρχιτεκτονικού ύφους, που ξεκίνησε ο Ιον Μίντσου και υιοθέτησαν άλλοι διάσημοι αρχιτέκτονες, που αξιοποιούν σημαντικές αναφορές στη Ρουμανική λαϊκή και μεσαιωνική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική (για παράδειγμα το Ανάκτορο Μογκοσοάια, ο Ναός Σταυροπόλεως ή η εξαλειφθείσα εκκλησία του Μοναστηριού Βικιρέστι) και σε Ρουμανικά λαϊκά μοτίβα.
Δύο αξιόλογα κτίρια από την εποχή αυτή είναι το Ανάκτορο Κρετσουλέσκου, που στεγάζει πολιτιστικά ιδρύματα, όπως το Ευρωπαϊκό Κέντρο για την Ανώτερη Εκπσίδευση της UNESCO, και το Ανάκτορο Κοτροτσένι, κατοικία του Ρουμάνου Προέδρου. Πολλές κατασκευές μεγάλης κλίμακας, όπως ο Γκάρα ντε Νορντ, ο πιο πολυσύχναστος σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης, το κεντρικό κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας της Ρουμανίας και το Τηλεφωνικό Μέγαρο χρονολογούνται από την εποχή αυτή. Τη δεκαετία του 2000 αποκαταστάθηκαν ιστορικά κτίρια στο κέντρο της πόλης. Σε μερικές περιοχές κατοικίας, ιδιαίτερα σε κεντρικές και βόρειες συνοικίες υψηλών εισοδημάτων, υπάρχουν βίλες του 1900, οι περισσότερες από τις οποίες αποκαταστάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Κομμουνιστική αρχιτεκτονική
Το μεγαλύτερο μέρος της αρχιτεκτονικής του Βουκουρεστίου αποτελείται από κτίρια που κατασκευάσθηκαν κατά την Κομμουνιστική περίοδο αντικαθιστώντας την ιστορική αρχιτεκτονική με πυκνοκατοικούμενες πολυκατοικίες - σημαντικά τμήματα του ιστορικού κέντρου του Βουκουρεστίου κατεδαφίστηκαν για να κατασκευασθεί ένα από τα μεγαλύτερα κτίρια στον κόσμο, το Παλάτι της Βουλής (τότε ονομαζόταν επίσημα Οίκος της Δημοκρατίας). Με το πρόγραμμα συστηματοποίησης του Νικολάε Τσαουσέσκου χτίστηκαν νέα κτίρια σε πρώην ιστορικές περιοχές, που ισοπεδώθηκαν και κατόπιν ανοικοδομήθηκαν εκ νέου.
Ένα από τα μοναδικά παραδείγματα αυτού του είδους αρχιτεκτονικής είναι το Centrul Civic (Αστικό Κέντρο), που αντικατέστησε το μεγαλύτερο τμήμα του ιστορικού κέντρου του Βουκουρεστίου με γιγαντιαία χρηστικά κτίρια, κυρίως με προσόψεις από μάρμαρο ή τραβερτίνη, εμπνευσμένα από την αρχιτεκτονική της Βόρειας Κορέας. Η αρχιτεκτονική της Κομμουνιστικής περιόδου υπάρχει επίσης στις περιοχές κατοικίας του Βουκουρεστίου, κυρίως στα blocuri, πυκνοκατοικούμενες πολυκατοικίες που στεγάζουν την πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης.
Σύγχρονη αρχιτεκτονική
Μετά την πτώση του Κομμουνισμού το 1989 αρκετά κτίρια της Κομμουνιστικής περιόδου έχουν ανακαινιστεί, εκσυγχρονιστεί και χρησιμοποιούνται για άλλες χρήσεις. Το καλύτερο ίσως παράδειγμα είναι η μετατροπή απαρχαιωμένων συγκροτημάτων λιανικής πώλησης σε μολ και εμπορικά κέντρα. Αυτές οι γιγαντιαίες κυκλικές αίθουσες, που ονομάζονταν ανεπίσημα αρένες πείνας, λόγω της έλλειψης τροφίμων τη δεκαετία του 1980, κατασκευάστηκαν την περίοδο του Τσαουσέσκου για να λειτουργήσουν ως αγορές προϊόντων και εστιατόρια, αν και οι περισσότερες παρέμειναν ημιτελείς τον καιρό της Επανάστασης.
Σύγχρονα μολ όπως τα Unirea Shopping Center, Bucharest Mall, Plaza Romania και City Mall προέκυψαν σε προϋπάρχουσες κατασκευές, πρώην αρένες πείνας. Άλλο παράδειγμα είναι η μετατροπή μεγάλης χρηστικής κατασκευής του Centrul Civic σε Marriott Hotel. Η διαδικασία αυτή επιταχύνθηκε μετά το 2000, όταν η πόλη βίωσε μια εκρηκτική ανάπτυξη των ακινήτων και πολλά κτίρια της Κομμουνιστικής περιόδου στο κέντρο της πόλης κατέστησαν προνομιούχα ακίνητα λόγω της θέσης τους. Πολλές πολυκατοικίες της Κομμουνιστικής περιόδου έχουν επίσης ανακαινιστεί για τη βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος.
Η πιο πρόσφατη συμβολή στην αρχιτεκτονική του Βουκουρεστίου έγινε μετά την πτώση του Κομμουνισμού, ιδιαίτερα μετά το 2000, οπότε η πόλη έζησε μια περίοδο αστικής ανάπλασης - και αρχιτεκτονικής ανανέωσης - παράλληλα με την οικονομική ανάπτυξη της Ρουμανίας. Τα κτίρια της εποχής αυτής είναι κατά το πλείστον από γυαλί και χάλυβα και συνήθως έχουν πάνω από δέκα ορόφους. Παραδείγματα είναι μολ (όπως το Bucharest Mall, μετατροπή και επέκταση εγκαταλειμμένου κτιρίου), κτίρια γραφείων, κεντρικά καταστήματα τραπεζών, κ.α.
Το 2005 υπήρχαν υπό κατασκευή κτίρια γραφείων, ιδιαίτερα στα βόρεια και ανατολικά τμήματα της πόλης. Εξάλλου υπάρχει μια τάση προσθήκης σύγχρονων πτερύγων και προσόψεων σε ιστορικά κτίρια, με σημαντικότερο παράδειγμα το Κτίριο της Ένωσης Αρχιτεκτόνων Βουκουρεστίου, που είναι μια σύγχρονη κατασκευή από γυαλί και χάλυβα χτισμένη σε μια ιστορική πρόσοψη από πέτρα. Το 2013 ο ορίζοντας του Βουκουρεστίου εμπλουτίστηκε με ένα κτίριο γραφείων ύψους 137 μέτρων (Ουρανοξύστης του Floreasca City Center), το ψηλότερο κτίριο της Ρουμανίας. Παρά την κατακόρυφη αυτή ανοικοδόμηση οι Ρουμάνοι αρχιτέκτονες αποφεύγουν να σχεδιάζουν υψηλά κτίρια, λόγω της σεισμικότητας.
Εκτός από κτίρια για επιχειρήσεις και ιδρύματα, είναι υπό εξέλιξη οικιστικά συγκροτήματα, πολλά από τα οποία αποτελούνται από πολυόροφα κτίρια γραφείων και προαστιακές οικιστικές ενότητες. Αυτό επικρατεί περισσότερο στο βόρειο Βουκουρέστι, που είναι λιγότερο πυκνοκατοικημένο και στεγάζει πολίτες μεσαίας και ανώτερης τάξης, λόγω των πολιτικών αστικής ανάπλασης.
Σημαντικοί κάτοικοι
Ιόν Γκίκα (1816–97), οικονομολόγος, μαθηματικός, συγγραφέας, εκδότης, διπλωμάτης και Πρωθυπουργός της Ρουμανίας
Ιλιε Ναστάζε (γ. 1946), επαγγελματίας τενίστας και πρώην Νο 1 μεταξύ 23 Αυγούστου 1973 και 2 Ιουνίου 1974
Μάγια Μόργκενστερν, (γ. 1962), ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου
Μίρτσεα Ελιάντε (1907–86), ιστορικός της θρησκείας, μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγου
Αδελφοποιημένες πόλεις
Τίρανα, Αλβανία
Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία
Σάο Πάολο, Βραζιλία
Μόντρεαλ, Καναδάς
Πεκίνο, Κίνα
Λευκωσία, Κύπρος
Αθήνα, Ελλάδα
Βουδαπέστη, Ουγγαρία
Αμμάν, Ιορδανία
Κισινάου, Μολδαβία
Μανίλα, Φιλιππίνες
Άγκυρα, Τουρκία
Κωνσταντινούπολη, Τουρκία
Ατλάντα, Η.Π.Α.
Εικόνες
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι - Πηγές
"Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα", τόμος 15, σελ. 171
Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τόμος 3, σελ. 454
Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι www.rizospastis.gr
Το «Παλάτι του Λαού» στο Βουκουρέστι: Ένα γιγάντιο κτίριο-σταθμός της ρουμανικής ιστορίας www.offlinepost.gr
Romania comes to terms with monument to communism 30 years after Ceaușescu's death www.theguardian.com
Βουκουρέστι: Ένας mini οδηγός για το στολίδι της Ρουμανίας www.travelstyle.gr
Εννέα λόγοι για να επισκεφθείτε το Βουκουρέστι www.cnn.gr
Ιστορία του Βουκουρεστίου bucharest-travel.com
Πόλεις της Ρουμανίας
Πρωτεύουσες της Ευρώπης
|
572528
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%20%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA
|
Άουγκουστ Σανγκ
|
Ο Άουγκουστ Σανγκ (27 Ιουλίου 1914 στο Πάρνου – 14 Οκτωβρίου 1969 στο Τάλιν, εσθονικά: August Sang) ήταν Εσθονός ποιητής και λογοτεχνικός μεταφραστής.
Ζωή και έργο
Ο Άουγκουστ Σανγκ γεννήθηκε στο Πάρνου, όπου αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1932. Οι γονείς του ήταν ο Γιάκομπ και η Ακελίνα Σανγκ (το γένος Μέλικοφ). Ήταν ο μεγαλύτερος από τους τρεις αδελφούς της οικογένειας, με μικρότερους τον Ίλμαρ Σανγκ (1916-1995) και τον Έντελ Σανγκ (1921-2007). Μετά τη στρατιωτική του θητεία, σπούδασε από το 1934 έως το 1942 στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τάρτου. Πολλές φορές έπρεπε να διακόψει τις σπουδές του για να κερδίσει χρήματα.
Ο Άουγκουστ Σανγκ έγραψε τη δική του ποίηση από την ηλικία των 8 ετών. Με το ψευδώνυμο Injo, συμμετείχε επιτυχώς σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό που διοργάνωσε το περιοδικό νεολαίας Kevad το 1934 με το γρήγορο ποίημα Improvisatsioon. Το 1934 έκανε το ντεμπούτο του στο λογοτεχνικό περιοδικό Looming. Η συλλογή του ποιημάτων Üks noormees otsib õnne δημοσιεύθηκε το 1936. Από εκείνη την εποχή έγραψε επίσης πολυάριθμες κριτικές και δοκίμια για τη λογοτεχνία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, εντάχθηκε στον λογοτεχνικό κύκλο Άρμπουγιαντ που περιλάμβανε προεξέχοντες πρώιμους ποιητές και συγγραφείς όπως ο Μπέρναρντ Κάνγκρο, ο Ούκου Μάσινγκ, η Κέρστι Μεριλάας, η Μπέτι Άλβερ, ο Μαρτ Ράουντ, ο Χέιτι Τάλβικ και ο Πάουλ Βίιντινγκ. Η δεύτερη συλλογή ποιημάτων Müürid του Σανγκ δημοσιεύθηκε το 1939.
Το 1936 ο Σανγκ παντρεύτηκε την εσθονή ποιήτρια και μεταφράστρια Κέρστι Μεριλάας και το ζευγάρι απέκτησε έναν γιο, τον Τζόελ Σανγκ το 1950. Ο Σανγκ και η Μεριλάας ήταν και τα δύο βασικά μέλη του κύκλου συγγραφέων Άρμπουγιαντ.
Μετά τη σοβιετική κατοχή της Εσθονίας, ο Σανγκ εντάχθηκε στην Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων της Εσθονίας το 1945, αλλά διώχθηκε το 1950. Μόνο το 1955 οι σοβιετικές αρχές επέτρεψαν τον Σανγκ να εργαστεί ξανά ως συγγραφέας. Ένα χρόνο αργότερα ξαναέγινε μέλος της Ένωσης Συγγραφέων. Πέθανε σε ηλικία 55 ετών στο Τάλιν.
Παράλληλα με τις λογοτεχνικές του δραστηριότητες ο Άουγκουστ Σανγκ μετέφρασε ποίηση και πεζογραφία από τα γερμανικά, τα ρωσικά, τα γαλλικά και τα τσεχικά στα εσθονικά, από συγγραφείς όπως τον Γκαίτε, τον Πέτερ Βάις, τον Μαξίμ Γκόρκι, τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, τον Φραντς Κάφκα, τον Γκότφριντ Κέλερ, τον Έγκον Έρβιν Κις και τον Λίον Φόιχτβανγκερ.
Έργα
Üks noormees otsib õnne (1936)
Arbujad: valimik uusimat eesti lüürikat (συλλογή 1938)
Heinrich Heine (Βιογραφία , 1938)
Müürid (1939)
Võileib suudlusega (1963)
Sada laulu (Επιλεγμένη συλλογή, 1965)
Luuletused (Επιλεγμένη συλλογή, 1970)
Väike luuleraamat (Επιλεγμένη συλλογή, 1971)
Laenatud laulud (ανθολογία μεταφράσεων σε δύο τόμους, 1973–74)
Laulud (Επιλεγμένη συλλογή, 1977)
Emajõe unisel veerel (μεταθανάτια ανθογραφία, 2003)
Παραπομπές
Εσθονοί ποιητές
Εσθονοί συγγραφείς
|
833557
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%B6
|
Μπονετάζ
|
Το Μπονετάζ (γαλλικά: Bonnétage) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό του Ντου, στη διοικητική περιοχή της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ.
Παραπομπές
Κοινότητες του Ντου
|
64035
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%86%CF%87%CE%B2%CE%BF
|
Έιγια Άχβο
|
Η Έιγια Άχβο (Eija Ahvo, γεν. 31 Ιανουαρίου 1951) είναι Φινλανδή τραγουδίστρια και ηθοποιός.
Δισκογραφία
Kuinka myöhään valvoo blues (1986)
Pala pala maailma (1986)
Soi-tin-me-not (soitinmenot) (1986)
Uffaffaa (1986)
Max ja Moritz (1987)
Lasimaalaus (1989)
Muisti minnet (1993)
Silta (1995)
Kirpparilla (1995)
20 suosikkia - Lasimaalaus ja muita rakkauslauluja (1998)
20 suosikkia - Oon elänyt tän ennenkin (2001)
Παραπομπές
Φινλανδοί τραγουδιστές
|
647567
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82
|
Κάστρο της Βούδας
|
To κάστρο ή βασιλικό ανάκτορο της Βούδας (ουγγρικά: Budavári Palota) είναι κάστρο το οποίο είναι κτισμένο στη Βουδαπέστη, στην κορυφή ενός λόφου ο οποίος υψώνεται δίπλα στον Δούναβη. Το σύμπλεγμα ολοκληρώθηκε αρχικά το 1265, όμως το μεγάλο μπαρόκ ανάκτορο που υπάρχει σήμερα κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1749 και 1769. Το κάστρο στεγάζει σήμερα την Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας και το ιστορικό μουσείο της Βουδαπέστης.
Το κάστρο της Βούδας βρίσκεται στο νότιο άκρο του λόφου του κάστρου και περιβάλλεται από τη συνοικία του κάστρου (Βαρ), μια τουριστική περιοχή διάσημη για τα μεσαιωνικά, μπαρόκ και νεοκλασσικά σπίτια, εκκλησίες, δημόσια κτίρια και μνημεία. Ο λόφος συνδέεται με τη πλατεία Κλαρκ Άνταμ και τη Γέφυρα των Αλυσίδων με τελεφερίκ. Το κάστρο έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς το 1987, ως τμήμα των όχθεων του Δούναβη στη Βουδαπέστη.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βουδαπέστη
Κτίρια και κατασκευές στην Ουγγαρία
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς στην Ουγγαρία
|
243533
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1
|
Βόρεια Περιφέρεια
|
Η Βόρεια Περιφέρεια μπορεί να αναφέρεται:
Γκάνα
Βόρεια Περιφέρεια (Γκάνα), μια περιφέρεια της Γκάνα
Νότια Αφρική
Βόρεια Περοφέρεια (Νότια Αφρική), μια περιφέρεια του Ανατολικού Ακρωτηρίου, Νότια Αφρική
Μαλάουι
Βόρεια Περιφέρεια (Μαλάουι), η βορειότερη περιφέρεια του Μαλάουι
Καναδάς
Βόρεια Περιφέρεια (Μανιτόμπα), μια περιφέρεια της Μανιτόμπα, Καναδάς
Βόρεια Περιφέρεια (Καναδάς), βόρειο τμήα του Καναδά που συμπελιλαμβάνει το Νούναβουτ, το Γιούκον, τα Βορειοδυτικά Εδάφη, το Κεμπέκ και ένα μέρος από το Λαμπραντόρ.
Νιγηρία
Βόρεια Περιφέρεια (Νιγηρία), μια πρώην περιφέρεια της Νιγηρίας
Αυστραλία
Βόρεια Περιφέρεια (Σύδνεϋ), έτσι αποκαλείται το βόρειο τμήμα του Σίδνεϊ, Αυστραλία
Ουγκάντα
Βόρεια Ουγκάντα, μια από τις 4 περιφέρειες της Ουγκάντα
Μπουρκίνα Φάσο
Βόρεια Περιφέρεια (Μπουρκίνα Φάσο), μια από τις 13 περιφέρειες της Μπουρκίνα Φάσο
Βραζιλία
Βόρεια Περιφέρεια Βραζιλία, μια από τις 5 περιφέρειες της Βραζιλίας
Καμερούν
Βόρεια Περιφέρεια (Καμερούν), μια περιφέρεια του Καμερούν
Σινγκαπούρη
Βόρεια Περτιφέρεια (Σινγκαπούρη), μια από τις 5 περιφέρειες της Σιγκαπούρη
|
53863
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%86%CE%BB%CE%B5%CF%84
|
Γκρίφλετ
|
Στον Αρθουριανό Κύκλο, ο Σερ Γκρίφλετ αγγλικά: Sir Griflet) είναι ένας από τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, ξάδερφος του Λούκαν και του Μπέντβιρ.
Κατά τον Τόμας Μάλορυ στο έργο του "Le Μorte d' Arthur", ο Γκρίφλετ ήταν ένας από τους Ιππότες που σκοτώθηκαν κατά τη συμπλοκή των ανδρών του Λάνσελοτ με τους φρουρούς στην καταδίκη στην πυρά της Γκουίνεβιρ.
Σε κάποιες πηγές, αντί του Μπέντβιρ, εμφανίζεται ο Γκρίφλετ ως ο τελευταίος που είδε ζωντανό τον Βασιλιά Αρθούρο στη Μάχη του Κάμλαν και πέταξε το Εξκάλιμπερ στη Λίμνη.
Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης
|
337391
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%B2%CE%B7%CF%82%20%28%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%B1%CF%81.%201899.2-19.1%29
|
Λέβης (Βρετανικό Μουσείο αρ. 1899.2-19.1)
|
Ο λέβητας που φιλοξενείται στο Βρετανικό Μουσείο με τον αριθμό 1899.2-19.1 είναι αρχαιολογικό εύρημα από την Θήβα.
Περιγραφή
Το αγγείο συγκαταλέγεται στους λέβητες. Είναι διακοσμημένο με δύο εικόνες. Η μπροστινή όψη εικονίζει μια ναυτική σκηνή. Ένας άνδρας κρατάει μια γυναίκα από το χέρι, ενώ βιαστικός επιβιβάζεται στην πλώρη πλοίου που είναι γεμάτο κωπηλάτες. Η γυναίκα είναι ντυμένη με μακρύ φόρεμα και κρατάει στο χέρι ένα στεφάνι. Στο άκρο της εικόνας στέκει ένα πουλί.
Ερμηνεία
Η εικόνα της γεωμετρικής εποχής έχει γνωρίσει διάφορες ερμηνείες. Ερμηνεύτηκε ως σκηνή της αρπαγής της ωραίας Ελένης, ή σκηνή που εικονίζει τον Θησέα και τη Αριάδνη, ή τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη.
Πηγές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παρουσίαση του αμφορέα από το Πανεπιστήμιο tufts
Φωτογραφία του λέβητα (Βρετανικό Μουσείο αρ. 1899.2-19.1) The Cambridge Companion to Greek Mythology, Roger D. Woodard, Cambridge University Press, 2007, σελ. 304
Ελληνικά και Ρωμαϊκά εκθέματα στο Βρετανικό Μουσείο
Αρχαιολογικά ευρήματα στη Βοιωτία
|
476800
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CE%A1%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7
|
Μαρία Ρεπούση
|
Η Μαρία Ρεπούση είναι πανεπιστημιακός, ιστορικός και πρώην βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Γεννήθηκε στον Πειραιά και αποφοίτησε από την ελληνογαλλική Σχολή Jeanne D' Arc. Είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με δυο πτυχία, το πρώτο του τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας και το δεύτερο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού τμήματος και έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές και το διδακτορικό της στη Σορβόννη από όπου πήρε το διδακτορικό της στην ιστορία με θέμα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις 1918-1923. Εργάστηκε στη συνέχεια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατόπιν, από το 1993 μέχρι και τον Αύγουστο του 2021 στη τριτοβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ως επίκουρη αρχικά, αναπληρώτρια στη συνέχεια και τελικά καθηγήτρια ιστορίας και ιστορικής εκπαίδευσης. Η Μαρία Ρεπούση υπήρξε πολύ δραστήρια στη διεθνή επιστημονική κοινότητα η οποία την εξέλεξε αρχικά αντιπρόεδρο της Διεθνούς Ένωσης Διδακτικής της Ιστορίας (ISHD) στη συνέχεια πρόεδρο στη Διεθνή Ένωση για την Ιστορική Εκπαίδευση και τις Κοινωνικές Σπουδές (IRAHSSE). .
Πολιτική δραστηριότητα
Από τα φοιτητικά της χρόνια, η Μαρία Ρεπούση στρατεύτηκε στην υπόθεση της ανανεωτικής αριστεράς. Από τη δεκαετία του 1980 ήταν μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και στη συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού όπου και διατέλεσε μέλος της ΚΕ μέχρι το 1986. Παρέμεινε στη συνέχεια ανένταχτη αριστερή μέχρι τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Δραστηριοποιήθηκε επίσης στο γυναικείο κίνημα και ήταν μέλος της Ομάδας Γυναικών Πειραιά. Με τον Πειραιά ασχολήθηκε και ως μέλος της επιτροπής πόλης Πειραιά αλλά και αργότερα από τις γραμμές του πειραϊκής δημοτικής κίνησης το Λιμάνι της Αγωνίας.
Η Μαρία Ρεπούση ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος και μέλος του ΔΣ του Ομίλου Πολιτικού Προβληματισμού και Παρέμβασης «Η Αριστερά Σήμερα [ΑΡΣΗ]» που ίδρυσε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και συμμετείχε ενεργά σε κινήσεις μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Από το 2006 συμμετείχε επίσης στο ΔΣ του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού Μιχάλης Παπαγιαννάκης που διαδέχθηκε την ΑΡΣΗ μετά το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς και εξελέγη βουλευτής Α΄ Πειραιά στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν υποψήφια στην Α΄ Πειραιά με τον ΣΥΡΙΖΑ, και έλαβε τη δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο (6.144) ψήφους χωρίς όμως να εκλεγεί καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ πήρε μόνον μία έδρα.
Επιστημονική και συγγραφική δραστηριότητα
Από το 1993, διδάσκει ιστορία και διδακτική της ιστορίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ανάλογα είναι τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα.
Η Μαρία Ρεπούση έχει ασχοληθεί κυρίως με την ιστορία στην εκπαίδευση. Στην εργογραφία της ανήκουν τα "Μαθήματα Ιστορίας: από την ιστορία στην ιστορική εκπαίδευση","Τα Μαρασλειακά" καθώς και η συν-συγγραφή ή επιμέλεια βιβλίων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εκπαιδευτικού λογισμικού που απευθύνονται στην εκπαίδευση. Στην εργογραφία της ανήκουν επίσης κείμενα που αναφέρονται στην ιστορία του γυναικείου κινήματος.( "Ο φεμινισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-1990").
Στο πλαίσιο της συγγραφικής της δραστηριότητας, έλαβε μέρος στη δημόσια προκήρυξη για τη συγγραφή των νέων βιβλίων ιστορίας τον Μάιο του 2003, έργο το οποίο ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και συνεχίστηκε επί κυβέρνησης ΝΔ επί υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου και η πρότασή της για το βιβλίο ιστορίας της ~Στ δημοτικού "Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια" συγκέντρωσε την υψηλότερη βαθμολογία κατά τις διαδικασίες της αξιολόγησης. Πριν ακόμα το βιβλίο να εισαχθεί στις σχολικές τάξεις ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Η διαμάχη για το βιβλίο κράτησε τελικά περίπου 29 μήνες, από τον Ιανουάριο του 2006 έως τον Μάιο του 2008 και στο διάστημα αυτό δημοσιεύθηκαν περί τα 1.000 κείμενα, ενώ ο απόηχος της υπάρχει μέχρι και σήμερα. Ήταν μια από τις πιο έντονες και παρατεταμένες διαμάχες που γνώρισε η Ελλάδα για τα ζητήματα εκπαίδευσης. Το βιβλίο επικρίθηκε για πολλά σημεία του καθώς δεν ακολουθούσε την κυρίαρχη αφήγηση και καινοτομούσε σε πολλά θέμα: περιεχομένου και μεθόδων. Στο περιεχόμενο γινόταν προσπάθεια υπέρβασης της γεγονοτολογικής ιστορίας και εισάγονταν θέματα από νέα ιστοριογραφικά αντικείμενα όπως είναι η ιστορία των γυναικών, η ιστορία της καθημερινής ζωής, ο πολιτισμός, κλπ. ενώ δεν διασώζονταν οι μύθοι πάνω στους οποίους είχε οικοδομηθεί η εθνική αφήγηση. Στο επίπεδο των μεθόδων γινόταν προσπάθεια απομάκρυνσης από την αποστήθιση και εισάγονταν ιστορικές πηγές ως μαθητεία στην ιστορία. Στη δημόσια διαμάχη κυριάρχησε όμως "ο συνωστισμός" και η συγγραφική ομάδα κατηγορήθηκε ότι παρουσίασε ως «συνωστισμό» την συγκέντρωση των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης, το 1922, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και γενικά ότι εξωράιζε τη μικρασιατική καταστροφή. Στο πόρισμά της η Ακαδημία Αθηνών ανέφερε ότι “το εγχειρίδιο δεν συμβάλλει στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας”. Το βιβλίο θεωρήθηκε, από ορισμένους κύκλους, ως προσπάθεια απόκρυψης τμήματος της νεοελληνικής ιστορίας με στόχο την προώθηση φιλικών σχέσεων με γειτονικά κράτη, και ζητήθηκε η απόσυρσή του. Τελικά το βιβλίο αποσύρθηκε ένα χρόνο μετά την εισαγωγή του στα σχολεία, αμέσως μετά τις εκλογές του 2007, στις οποίες η Μαριέττα Γιαννάκου έχασε τη βουλευτική της έδρα διότι αρνήθηκε να αποσύρει το βιβλίο που είχε εγκριθεί μέσα από όλες τις νόμιμες διαδικασίες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
repousi.gr
Ιστοσελίδα στο ΑΠΘ
Συγγραφικό έργο
Απόφοιτοι Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Καθηγητές Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Έλληνες ιστορικοί
Βουλευτές Α΄ Πειραιά
Βουλευτές εκλεγμένοι με την Δημοκρατική Αριστερά
|
469852
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BB%CE%B9%CE%B1%20%CE%9C%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%86
|
Ίλια Μέτσνικοφ
|
Ο Ιλιά Ιλίτς Μέτσνικοφ (ρωσικά: Илья́ Ильи́ч Ме́чников, 15 Μαΐου [Π.Η. 3 Μαΐου] 1845 – 15 Ιουλίου 1916) ήταν Ουκρανός, Ρώσος και Γάλλος ζωολόγος γνωστός για την πρωτοπόρα έρευνά του στην ανοσολογία. Για την αναγνώριση της δουλειάς του στο πεδίο της ανοσίας, του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1908, από κοινού με τον Πάουλ Έρλιχ.
Συγκεκριμένα του αποδίδεται η ανακάλυψη των φαγοκυττάρων (μακροφάγα) το 1882. Αυτά τα κύτταρα αποδείχθηκε ότι ήταν ο κύριος αμυντικός μηχανισμός της εγγενούς ανοσίας. Καθιέρωσε την ιδέα της κυτταρικής ανοσίας, ενώ ο Έρλιχ αυτή της χυμικής ανοσίας. Οι εργασίες τους θεωρούνται οι θεμέλιοι λίθοι της επιστήμης της ανοσολογίας. Του έχει δοθεί ο χαρακτηρισμός του «πατέρα της κυτταρικής ανοσίας». Επίσης, του αποδίδεται από κάποιες φορές ότι δημιούργησε τον όρο γεροντολογία το 1903, για την μελέτη του γήρατος και της μακροζωίας.
Βιογραφία
Ο Μέτσνικοφ γεννήθηκε στο χωριό Ιβάνοβκα, κοντά στο Χάρκοβο, στη σημερινή επαρχία (ραγιόν Ντβοριτσάνσκ στην Ουκρανία. Ήταν το νεότερο από τα πέντε παιδιά του Ιλία Ιβάνοβιτς Μέτσικοφ, ενός Ρώσου αξιωματικού της Αυτοκρατορικής Φρουράς. Η μητέρα του, Εμίλια Λβόβνα (Νεβάκχοβιστ), κόρη του Εβραίου συγγραφέα Λέο Νεβάκχοβιτς, επηρέασε σημαντικά την εκπαίδευσή του, ιδίως στην επιστήμη. Το οικογενειακό όνομά είναι μετάφραση του ρουμανικού τίτλου spadă (σπαθί - εκλατινισμένη μορφή της ελληνικής λέξης σπάθη) στα ρωσικά. Ο πατέρας του ήταν απόγονος του καγκελάριου Γιούι Στεφάνοβιτς, εγγονού του Νικολάε Μιλέσκου.
Φοίτησε στο Λύκειο του Χάρκοβου το 1856, όπου ανέπτυξε το ενδιαφέρον του στη βιολογία. Έπεισε τη μητέρα του να σπουδάσει φυσικές επιστήμες αντί της ιατρικής και το 1862 προσπάθησε να σπουδάσει βιολογία στο Πανεπιστήμιο του Βίρτσμπουργκ, αλλά το γερμανικό ακαδημαϊκό έτος άρχιζε στο τέλος του χρόνου. Έτσι, εγγράφηκε στο πανεπιστήμιο του Χάρκοβο για φυσικές επιστήμες, ολοκληρώνοντας το τετραετές πρόγραμμα σπουδών σε δύο χρόνια. Το 1864 μετέβη στη Γερμανία για να μελετήσει τη θαλάσσια πανίδα στο μικρό νησί Χέλγκολαντ στη Βόρεια Θάλασσα. Συμβουλεύθηκε τον βοτανολόγο Φέρντιναντ Κον για να εργαστεί μαζί με τον Ρούντολφ Λόικαρτ στο Πανεπιστήμιο του Γκίσεν. Στο εργαστήριο του Λόικαρτ πραγματοποίησε την πρώτη του επιστημονική ανακάλυψε, βρίσκοντας την εναλλαγή (σεξουαλική και ασεξουαλική) στα νηματώδη. Το 1865, στο Γκίσεν, ανακάλυψε την ενδοκυττάρια πέψη ενός πλατυέλμινθα, μελέτη η οποία επηρέασε την μετέπειτα έρευνά του. Στη Νάπολη τον επόμενο χρόνο εργάστηκε στη διδακτορική διατριβή του πάνω στην εμβρυϊκή ανάπτυξη του ψαριού σεπιόλα και το καρκινοειδούς Νελάλια. Μετά από μια επιδημία χολέρας το φθινόπωρο του 1865 μετέβη στο πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, όπου δούλεψε με τους Β.μ. Κεφερστάιν και Γιάκομπ Χένλε. Το 1867 επέστρεψε στη Ρωσία για να λάβει το διδακτορικό του με τον Αλεξάντρ Κοβαλέφσκι από το Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης. Μαζί κέρδισαν το βραβείο Καρλ Ερνστ φον Μπάερ για τη διατριβή τους στην ανάπτυξη μικροβίων σε ασπόνδυλα έμβρυα. Ο Μέτσνικοφ ανακηρύχθηκε διδάκτορας στο νεότευκτο αυτοκρατορικό πανεπιστήμιο Νοβοροσίγια, σήμερα Πανεπιστήμιο της Οδησσού. Όντας 22 ετών, ήταν νεαρότερος από τους φοιτητές του. Μετά από μια διαφωνία του με ένα συνάδελφό του σχετικά μια επιστημονική συνάντηση, μεταφέρθηκε το 1868 στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, όπου το εργασιακό περιβάλλον ήταν χειρότερο. Το 1870 επέστρεψε στην Οδησσό για να αναλάβει τη θέση του καθηγητή Ζωολογίας και Συγκριτικής Ανατομίας.
Το 1882 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Οδησσού εξαιτίας της πολιτικής αναταραχής μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Β΄. Πήγε στη Μεσσίνα ώστε να στήσει ιδιωτικό εργαστήριο. Επέστρεψε στην Οδησσό ως διευθυντής ενός ινστιτούτο για τον εμβολιασμό ενάντια στη λύσσα με το εμβόλιο του Λουί Παστέρ, αλλά μετά από κάποιες δυσκολίες αποχώρησε το 1888 και πήγε στο Παρίσι για να ζητήσει από τον Παστέρ. Ο Παστέρ το έδωσε μια θέση στο Ινστιτούτο Παστέρ, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ερευνητικό έργο
Ο Μέτσνικοφ ενδιαφέρθηκε για τη μελέτη των μικροβίων, και ιδιαίτερα το ανοσοποιητικό σύστημα. Στη Μεσσίνα ανακάλυψε την φαγοκυττάρωση, ενώ πειραματιζόταν με λάρβες αστερία. Το 1882, έδειξε την διαδικασία, καρφώνοντας μικρά αγκάθια σε λάρβες αστερία και βρήκε ασυνήθιστα κύτταρα γύρω από τα αγκάθια. Τα αγκάθια προέρχονταν από μανταρινιά. Συνειδητοποίησε όταν στα ζώα με αίμα, τα λευκά αιμοσφαίρια μαζεύονταν στο σημείο της φλεγμονής και υπέθεσε ότι με αυτή τη διαδικασία ο οργανισμός επιτεθόταν στα βακτήρια, τα οποία σκότωνε με τα λευκά αιμοσφαίρια. Συζήτησε αυτήν την υπόθεση με τον Καρλ Φρίντριχ Βίλχεμ Κλάους, καθηγητή Ζωολογίας στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, ο οποίος πρότεινε τον όρο «φαγοκύτταρο» για τα κύτταρα τα οποία περιβάλλουν και σκοτώνουν παθογόνα. Ανακοίνωσε τα ευρήματά του στο Πανεπιστήμιο της Οδησσού το 1883.
Η θεωρία του, ότι συγκεκριμένα λευκά αιμοσφαίρια μπορούσαν να περιβάλλον και να καταστρέψουν βλαπτικά σώματα, όπως βακτήρια, αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους κορυφαίους του χώρου, όπως ο Λουί Παστέρ, ο Έμιλ Άντολφ φον Μπέρινγκ και άλλους. Εκείνη την εποχή, οι βακτηριολόγοι πίστευαν ότι τα λευκά αιμοσφαίρια κατάπιναν τα παθογόνα και τα διέσπειραν σε όλο το σώμα. Ο κύριος υποστηρικτής του ήταν ο Ρούντολφ Βίρχοβ, ο οποίος δημοσίευσε την έρευνά του στο Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medizin. Εν τέλει, αυτή η ανακάλυψή του τιμήθηκε με το Νόμπελ το 1908. Εργάστηκε με τον Εμίλ Ρου για τη χρήση του καλομέλατος για την πρόληψη της σύφιλης.
Το 1887, παρατήρησε ότι τα λευκά αιμοσφαίρια που απομόνωσε από αίμα διαφόρων ζώων προσελκύονταν από συγκεκριμένα βακτήρια. Αυτή η έλξη σύντομα προτάθηκε ότι οφείλεται σε διαλυτά στοιχεία που απελευθερώνουν τα βακτήρια. Περίπου 85 χρόνια αργότερα από αυτήν την παρατήρηση, εργαστηριακές μελέτες έδειξαν ότι αυτά τα στοιχεία ήταν χαμηλού μοριακού βάρους ολιγοπεπτίδια, τα οποία παράγονται από τα αναπτυσσόμενα Gram- και Gram+ βακτήρια.
Ο Μέτσνικοφ επίσης ανέπτυξε τη θεωρία ότι το γήρας οφείλεται σε τοξικά βακτήρια στη κοιλιά και ότι το γαλακτικό οξύ μπορεί να παρατείνει τη ζωή. Με βάση αυτή τη θεωρία, έπινε ξινόγαλο κάθε μέρα και έγραψε μια εργασία για την επιμήκυνση της ζωής, με τις ιδιότητες του λακτοβάκιλους. Απέδωσε την μακροβιότητα των Βουλγάρων χωρικών στην κατανάλωση γιαουρτιού.
Προσωπική ζωή
Η Μέτσνικοφ παντρεύτηκε την πρώτη γυναίκα του, τη Λουντμίλα Φεοντόροβιτς το 1863. Πέθανε από φυματίωση τις 20 Απριλίου 1873. Ο θάνατός της, σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα, οδήγησαν τον Μέτσνικοφ σε απόπειρα αυτοκτονίας, λαμβάνοντας μεγάλη δόση όπιου. Το 1875 παντρεύτηκε τη νεαρή φοιτήτριά του Όλγα Μπελοκοπίτοβα. Το 1885 η Όλγα υπέφερε από τυφοειδή πυρετό και έτσι πραγματοποίησε δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας, εγχύοντας στον εαυτό του το βακτήριο μπορέλια. Η Όλγα πέθανε το 1944 στο Παρίσι από τυφοειδή. Ο Μέτσνικοφ απεβίωσε το 1916 στο Παρίσι από καρδιακή ανεπάρκεια.
Ο Μέτσνικοφ ήταν άθεος.
Εργογραφία
Ανάμεσα στα βιβλία που έγραψε ήταν τα:
Leçons sur la pathologie comparée de l’inflammation (1892; Διαλέξεις στη Συγκριτική Παθολογία της Φλεγμονής)
L’Immunité dans les maladies infectieuses (1901; Ανοσία στις Λοιμώδεις Νόσους)
Études sur la nature humaine (1903; Η φύση του Ανθρώπου)
Immunity in Infective Diseases (1905)
The New Hygiene: Three Lectures on the Prevention of Infectious Diseases (1906)
The Prolongation of Life: Optimistic Studies (1907)
Παραπομπές
Ζωολόγοι
Ρώσοι βιολόγοι
Βραβευμένοι με Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής
Ρώσοι νομπελίστες
|
685598
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BE
|
Νταξ
|
Το Νταξ (Γαλλικά: Dax) είναι κοινότητα στη νοτιοδυτική Γαλλία, υπονομαρχία του νομού Λαντ (περιοχή Νέα Ακουιτανία). Ανήκει στην πρώην επαρχία Γασκώνη. Είναι ένα πολύ δημοφιλές θέρετρο ιαματικών πηγών.
Ο πληθυσμός ανέρχεται σε 20.681 κατοίκους (2017) και είναι το κέντρο της ευρύτερης περιοχής που συγκεντρώνει 65.460 κατοίκους.
Το Νταξ είναι μια πόλη γνωστή από την αρχαιότητα για τις θερμές πηγές της, αργότερα για τις ταυρομαχίες και, μεταξύ άλλων, για το ράγκμπι (η αθλητική ένωση δημιουργήθηκε το 1904).
Οι κάτοικοι ονομάζονται Ντακουά (ζ).
Γεωγραφικά στοιχεία
Το Νταξ, υπονομαρχία του νομού Λαντ, βρίσκεται στην αριστερή όχθη του ποταμού Αντούρ (με μία συνοικία στη δεξιά όχθη), ανάμεσα στο Μπαγιόν και την πρωτεύουσα του νομού Λαντ, το Μον-ντε-Μαρσάν. Επίσης, απέχει 142 χιλιόμετρα από το Μπορντώ και 80 χιλ. από τα σύνορα με την Ισπανία στα Πυρηναία.
Τα τοπία που περιβάλουν την πόλη είναι ποικίλα. Στις όχθες του Αντούρ υπάρχουν ελώδεις εκτάσεις, στα νοτιοανατολικά βρίσκονται καταπράσινοι λόφοι. Στα νοτιοδυτικά εκτείνονται τεράστιες εκτάσεις πεύκων και στο βορρά αρχίζει η μεγάλη δασώδης πεδιάδα των Λαντ της Γασκώνης. Οι αμμώδεις ακτές του Ατλαντικού βρίσκονται στα 35 περίπου χιλιόμετρα.
Η έκταση της κοινότητας είναι 19,70 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Τοπωνυμία
Το πρώτο όνομα της πόλης ήταν το Aquæ Tarbellicæ, που σημαίνει «τα νερά των Ταρβέλλων» για τους Ρωμαίους που την έκαναν πρωτεύουσα της περιοχής των Ταρβέλλων (Tarbelli pagus), της γαλατικής φυλής που την κατοικούσε. Ο όρος προήλθε από τις θερμές πηγές της πόλης. Το όνομα διαδοχικά έγινε Acqs, D'Acqs, και τέλος Dax.
Στα γασκωνικά, το όνομα της πόλης γράφεται Dacs. Τέλος, οι Βάσκοι γείτονες την ονομάζουν Akize όπου αναγνωρίζεται η λατινική ρίζα.
Ιστορία
Το Νταξ ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους και η φήμη του χρονολογείται από μια επίσκεψη της Ιουλίας, κόρης του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου. Η πόλη οχυρώθηκε από τους Ρωμαίους και ήταν, για αιώνες, γέφυρα, λιμάνι, αγορά και επισκοπική πόλη με στρατηγική, εμπορική, διοικητική και θρησκευτική σημασία.
Κατά τον Μεσαίωνα, διοικήθηκε από υποκόμητες μέχρι το 1177. Όταν η Ακουιτανία πέρασε στην κυριαρχία του Ερρίκου Β' Πλανταγενέτη, αργότερα βασιλιά της Αγγλίας, και έγινε τμήμα του Αγγλικού στέμματος και της Ανδεγαυικής αυτοκρατορίας, το Νταξ βρέθηκε υπό αγγλική κυριαρχία μέχρι το 1451, οπότε και κατακτήθηκε από τα γαλλικά στρατεύματα λίγο πριν από το τέλος του Εκατονταετούς πολέμου.
Η πόλη άντεξε με επιτυχία σε μια ισπανική πολιορκία το 1521-1522.
Στο οικόσημο της πόλης του Νταξ βρίσκεται ένας πύργος, που αντιπροσωπεύει την οχυρωμένη πόλη, ένα λιοντάρι, σύμβολο της Ακουιτανίας και η κυματιστή θάλασσα, αναπαράσταση του ποταμού Αντούρ και του ποτάμιου λιμανιού με πολύ ενεργή λιμενική δραστηριότητα μέχρι τον 19ο αιώνα, καθώς και το παλιό μεσαιωνικό όνομα της πόλης « ACQS ». Το σύνθημα της πόλης ήταν το Regia Semper (Πάντα βασιλική), αυτό μιας ελεύθερης πόλης, η οποία βρίσκεται μόνο υπό βασιλική εξουσία, και ως εκ τούτου απαλλάσσεται από φεουδαρχική κυριαρχία.
Η υδροθεραπεία απέκτησε σημασία για την πόλη από τον 19ο αιώνα, και ειδικά από τη Δεύτερη Αυτοκρατορία. Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Παρίσι-Μπορντώ-Νταξ-Ιρούν από το 1854 και στη συνέχεια και άλλες σιδηροδρομικές συνδέσεις μετέτρεψαν την υπονομαρχία του νομού Λαντ σε σιδηροδρομικό κόμβο.
Οικονομία
Υδροθεραπεία: η οικονομία της πόλης Νταξ βασίζεται ουσιαστικά στην υδροθεραπεία (τα ιαματικά νερά και η λάσπη της επιτρέπουν ιδιαίτερα αποτελεσματικές θεραπευτικές εφαρμογές κατά των ρευματισμών), δραστηριότητα η οποία παρέχει μεγάλο μέρος απασχόλησης και του πλούτου της. Η πόλη δέχεται 50.000 επισκέπτες σπα ετησίως, που προσελκύονται από τη φήμη της λουτρόπολης στους τομείς της φλεβολογίας, της γυναικολογίας και της ρευματολογίας. Αυτή η αφθονία θεραπευτικών υδάτων το καθιστά το πρώτο κέντρο υδατοθεραπείας στη Γαλλία. Από το 2009, με τη θεραπεία της ρευματολογίας, η λουτρόπολη και οι 15 ιατρικές εγκαταστάσεις της προσφέρουν ειδική θεραπεία για την ινομυαλγία.
Τουρισμός: ενισχύεται από την υδροθεραπεία, τη γεωγραφική τοποθεσία της πόλης - το Νταξ βρίσκεται στην καρδιά των Λαντ και κοντά στις παραλίες του Ατλαντικού, στη Χώρα των Βάσκων και στην Ισπανία - και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ (Αύγουστος και Σεπτέμβριος), που οδήγησαν στη δημιουργία μεγάλου αριθμού ξενοδοχείων και εστιατορίων. Το εμπόριο επωφελείται από την προσέλευση επισκεπτών και τα καταστήματα (ρούχα, γαστρονομία κ.λπ.) είναι πολλά, ιδιαίτερα στις πεζοδρομημένες ζώνες.
Βιομηχανία: ο βιομηχανικός τομέας του Νταξ ευνοείται από τις υπηρεσίες μεταφορών (γραμμή Παρίσι-Μπορντώ-Ιρούν, γραμμή μεταφοράς εμπορευμάτων και τρένα TGV, αυτοκινητόδρομος A63 κοντά). Έτσι, η πόλη παράγει τη λάσπη που απαιτείται για τη θερμική δραστηριότητα (1.500 τόνους ετησίως), το αλάτι (εξάγεται με διάτρηση σε μια κοντινή πόλη και στη συνέχεια ραφινάρεται στο Νταξ, 50.000 τόνοι ετησίως), μεταλλικό νερό (25 εκατομμύρια μπουκάλια ετησίως), πλαστικές μεμβράνες (20.000 τόνοι ετησίως, συμπεριλαμβανομένων 5.000 για εξαγωγή), χαρτί (270 εκατομμύρια μ2 ετησίως, 60% εκ των οποίων για εξαγωγή).
Η πόλη είναι η έδρα ενός υποκαταστήματος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου των Λαντ.
Αξιοθέατα
Το ιστορικό κέντρο με γραφικά σοκάκια και παλιά σπίτια από τον 17ο, 18ο και 19ο αιώνα, πολλά με κομψές και πολύχρωμες προσόψεις, όμορφες σκάλες και θολωτά κελάρια. Τα ονόματα των οδών ανακαλούν το παρελθόν της πόλης.
Η Θερμή Πηγή: ένα πραγματικό σύμβολο της πόλης, έχει ροή ζεστού νερού στους 64 ° και παράγει 2.400.000 λίτρα την ημέρα.
Οι γαλλο-ρωμαϊκές προμαχώνες του 4ου αιώνα.
Η αρχαιολογική κρύπτη που στεγάζει τα ερείπια ενός γαλατορωμαϊκού ναού του 2ου αιώνα.
Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας : με πύλη του 13ου αιώνα, όργανο του 17ου αιώνα, πάγκους και πίνακες ζωγραφικής του 16ου αιώνα.
Η παλιά γέφυρα στον ποταμό Αντούρ
Μουσείο Μπορντά: είναι εγκατεστημένο στο παρεκκλήσι του πρώην μοναστηριού των Καρμελιτών (1523) - Εκθέσεις με θέμα τις συλλογές του μουσείου και σύγχρονων καλλιτεχνών. Το μουσείο εκθέτει αντικείμενα που προβάλουν την ιστορία της πόλης Νταξ και πολλά έργα τέχνης: αρχαιολογικά ερείπια, προτομές, γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, αρχαία επιστημονικά όργανα κ.ά.
Το μουσείο Στρατού και ελικοπτέρων: συλλογές φωτογραφιών, αναμνηστικών, αεροπλάνων και ελικοπτέρων.
Το Μουσείο Ζωρζέτ Ντυπουί: εκτίθενται 60 έργα του Γάλλου ζωγράφου (1901 - 1992) και προσωρινές εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτών.
Το πάρκο του Σαρά: Γαλλικός κήπος με θάμνους, δέντρα και σπάνια φυτά.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η επίσημη ιστοσελίδα της κοινότητας Νταξ (γαλλικά)
Η ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού (επιλογή γλώσσας)
Παραπομπές
Πόλεις της Ακουιτανίας
Πόλεις της Γαλλίας
|
275068
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CE%BA%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BF%20%28%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7%29
|
Εγκώμιο (αποσαφήνιση)
|
Με την ονομασία εγκώμιο μπορεί να αναφερόμαστε σε:
Εγκώμιο, γραπτός ή προφορικός τιμητικός λόγος.
Εκκλησιαστική υμνολογία
Εγκώμια επιταφίου, ύμνοι που ψάλλονται τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Λογοτεχνικά έργα
Εγκώμιον θανάτου, έργο του Αλκιδάμα.
Εγκώμιον βομβυλιών και άλατος, έργο του Αλκιδάμα.
Εγκώμιον Νάϊδας, έργο του Αλκιδάμα.
Εγκώμιον Ελένης, έργο του Γοργία.
Εγκώμιον Ευαγόρα, έργο του Ισοκράτη
Εγκώμιο Ελένης, έργο του Ισοκράτη.
Μυίας Εγκώμιο, έργο του Λουκιανού.
Πατρίδος Εγκώμιον, έργο του Λουκιανού.
Μωρίας Εγκώμιον, έργο του Έρασμου.
Εγκώμιο των μαστών των γυναικών, έργο του Ντικομάνπου.
|
140910
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B1%20%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D
|
Ευαγγελία Μαραγκού
|
Η Ευαγγελία-Λίλα Μαραγκού (1938) είναι Ελληνίδα αρχαιολόγος, με καταγωγή από τον Μουντάδο της Τήνου.
Σπούδασε αρχαιολογία και έκανε διδακτορική διατριβή το 1969 στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας. Είναι πλέον ομότιμη καθηγήτρια του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εποπτεύει ανασκαφές στην Αμοργό. Είναι μέλος του Γερμανικού αρχαιολογικού ινστιτούτου.
Έργα
Αμοργός ΙΙ. Οι αρχαίοι πύργοι, Αθήνα: Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, 2005
Αμοργός Ι: η Μινώα: η πόλις, ο λιμήν και η μείζων περιφέρεια Αθήνα: Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, 2002
Το Ίδρυμα Νικολάου Π. Γουλανδρή : πεπραγμένα 1991-1999 Ίδρυμα Ν. Π. Γουλανδρή - Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης 2000
Αρχαία Ελληνική Τέχνη - Συλλογή Ν. Π. Γουλανδρή, Ίδρυμα Ν. Π. Γουλανδρή - Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 1996
Αρχαία ελληνική τέχνη από τη συλλογή Σταύρου Σ. Νιάρχου, Ίδρυμα Ν. Π. Γουλανδρή - Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 1995
L eau et les hommes en Méditerranée et en Mer Noire dans l' antiquité, Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, 1992
Μινωικός και ελληνικός πολιτισμός - Από τη συλλογή Μητσοτάκη, Ίδρυμα Ν. Π. Γουλανδρή - Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 1992
Το Ίδρυμα Νικολάου Πέτρου Γουλανδρή : από την ιδιωτική συλλογή στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Ίδρυμα Ν. Π. Γουλανδρή - Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 1991
Αμοργός : μονή Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, Υπουργείο Αιγαίου 1988
Lakonische Elfenbein- und Beinschnitzereien, Wasmuth, Tübingen 1969
Bone carvings from Egypt, Wasmuth, Tübingen 1969
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ο Χαλεπάς στην νεοελληνική γλυπτική, παρουσίαση της Μαραγκού στο ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, 2005 (ανακτήθηκε 20/05/2009)
Φωτογραφία της Μαραγκού από εκδήλωση στην Αμοργό
Έλληνες αρχαιολόγοι
Έλληνες συγγραφείς
|
37914
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CE%99%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%85
|
Δήμος Ινάχου
|
Ο Δήμος Ινάχου ήταν Δήμος της επαρχίας Βάλτου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Αμφιλοχίας. Περιλάμβανε τα παρακάτω 15 διαμερίσματα, πρώην κοινότητες: Αγριδίου, Αλευράδας, Αμοργιανών, Βρουβιανών, Γιαννοπούλων, Εμπεσού, Μαλεσιάδας, Μπαμπαλιού, Πατιοπούλου, Περδικακίου, Πετρώνας, Ποδογοράς Βαρετάδας, Σταθά, Τρικλίνου, Χαλκιοπούλων.΄Εδρα του Δήμου είναι το Νέο Χαλκιόπουλο. Το Δήμο διέρρεε ο παραπόταμος του Αχελώου Ίναχος, απ' όπου πήρε το όνομά του ο Δήμος.
Η συνολική έκταση του δήμου ήταν 582.227 στρέμματα και αποτελούσε τον 6ο μεγαλύτερο Καποδιστριακό δήμο της Ελλάδας σε έκταση.Ο πληθυσμός του είναι 6.168 κάτοικοι (απογραφή 2001).
Διαίρεση
Αναλυτικά τα δημοτικά διαμερίσματα και οι οικισμοί του δήμου:
Δ.δ. Χαλκιοπούλων [971]
το Νέο Χαλκιόπουλο [608]
οι Άγιοι Θεόδωροι [151]
ο Άγιος Βλάσιος [16]
ο Άγιος Μηνάς [42]
ο Αγραπιδόκαμπος [61]
η Ξωμερή [17]
τα Προσήλια [10]
οι Χαλκιόπουλοι [66]
Δ.δ. Αγριδίου [307]
το Νέο Αγρίδι [134]
η Δρομίτσα [47]
η Κάμινος [126]
Δ.δ. Αλευράδας [151]
η Αλευράδα [101]
τα Κρεμαστά Συκιάς [27]
τα Πιστιανά [23]
Δ.δ. Αμοργιανών [559]
οι Αμοργιανοί [439]
το Μαλαταίικο [53]
το Πραντικό [3]
το Χαμορίκι [64]
Δ.δ. Βρουβιανών [412]
τα Βρουβιανά [277]
το Αυλάκι [135]
Δ.δ. Γιαννοπούλων [252]
τα Παλιάμπελα [232]
οι Γιαννόπουλοι [20]
Δ.δ. Εμπεσού [615]
ο Εμπεσός [488]
το Γραμματσούλι [21]
ο Σκατζόκαμπος [88]
η Συκιά [10]
η Φτελιά [8]
Δ.δ. Μαλεσιάδας [568]
η Νέα Μαλεσιάδα [495]
ο Άνω Κάμπος [50]
το Μαρανέλι [23]
Δ.δ. Μπαμπαλιού -- το Μπαμπαλιό [126]
Δ.δ. Πατιοπούλου [661]
το Πατιόπουλο [92]
ο Θύαμος [421]
τα Πετσάλια [124]
η Φράγκου [24]
Δ.δ. Περδικακίου [466]
το Περδικάκι [418]
τα Πηγάδια [48]
Δ.δ. Πετρώνας [232]
η Πετρώνα [126]
το Βαρκό Κυπριό [38]
η Υπαπαντή [68]
Δ.δ. Ποδογοράς (πρώην κοινότητας Βαρετάδας) -- η Ποδογορά [172]
Δ.δ. Σταθά [467]
ο Σταθάς [168]
η Παυλιάδα [17]
η Ποταμιά [282]
Δ.δ. Τρικλίνου [310]
το Τρίκλινο [288]
το Αμπέλι [22]
Παραπομπές
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Δήμος Ινάχου
Ιναχου
|
360031
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%B1
|
Κατύδατα
|
Τα Κατύδατα είναι κοινότητα της επαρχίας Λευκωσίας στην Κύπρο.
Πληθυσμός
Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού όπως καταγράφηκε στις απογραφές πληθυσμού που έγιναν στην Κύπρο.
Παραπομπές
Κοινότητες της Επαρχίας Λευκωσίας
|
663609
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%AE%20KISS
|
Αρχή KISS
|
Η KISS, ένα αρκτικόλεξο για το «keep it simple, stupid» ή «keep it stupid simple» («κρατήστε το απλό, ηλίθιο» ή «κρατήστε το ηλίθια απλό»), είναι μια αρχή σχεδιασμού που εκφράστηκε στο αμερικανικό ναυτικό το 1960. Η αρχή KISS δηλώνει ότι τα περισσότερα συστήματα λειτουργούν καλύτερα αν διατηρούνται απλά και όχι πολύπλοκα. επομένως, η απλότητα πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο του σχεδιασμού και πρέπει να αποφεύγεται η περιττή πολυπλοκότητα. Η φράση σχετίζεται με τον μηχανικό αεροσκαφών Kelly Johnson. Ο όρος "αρχή KISS" ήταν δημοφιλής μέχρι το 1970. Παραλλαγές για τη φράση περιλαμβάνουν: "Keep it simple, silly" («κρατήστε το απλό, ηλίθιο»), "keep it short and simple" («κρατήστε το σύντομο και απλό»), "keep it simple and straightforward" («κρατήστε το απλό και εύκολο»), "keep it small and simple" («κρατήσει μικρό και απλό»), ή "keep it stupid simple" («κρατήστε το ηλίθια απλό»).
Προέλευση
Το ακρωνύμιο αναφέρεται ότι επινοήθηκε από τον Kelly Johnson, επικεφαλής μηχανικό της Lockheed Skunk Works (δημιουργούς των κατασκοπευτικών αεροπλάνων Lockheed U-2 και SR-71 Blackbird, μεταξύ πολλών άλλων).
Ενώ η δημοφιλής χρήση το έχει μεταγράψει για δεκαετίες ως «Κρατήστε το απλό, ηλίθιο», ο Τζόνσον το το μετέγραψε ως «Κρατήστε το απλά ηλίθιο» (χωρίς κόμμα), και αυτή η ανάγνωση χρησιμοποιείται ακόμα από πολλούς συγγραφείς.
Η αρχή περιγράφεται καλύτερα με παράδειγμα από την ιστορία του Johnson που ανέθεσε σε μια ομάδα μηχανικών σχεδιασμού ένα αριθμό εργαλείων, με την πρόκληση ότι τα αεροσκάφη που σχεδίαζαν πρέπει να μπορούν να επισκευαστούν από έναν μέσο μηχανικό στο πεδίο υπό συνθήκες μάχης μόνο με αυτά τα εργαλεία. Ως εκ τούτου, η «ηλιθιότητα» αναφέρεται στη σχέση μεταξύ του τρόπου σκέψης των πραγμάτων και της πολυπλοκότητας που είναι διαθέσιμη για την αποκατάστασή τους.
Το ακρωνύμιο έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς στον αμερικανικό στρατό, ειδικά στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και στον τομέα της ανάπτυξης λογισμικού.
Παραλλαγές
Η αρχή πιθανότατα βρίσκει την προέλευσή της σε παρόμοιες μινιμαλιστικές έννοιες, όπως το ξυράφι του Όκαμ, «η απλότητα είναι η απόλυτη επιτήδευση» του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, η «συντομία είναι η ψυχή της σύνεσης» του Σαίξπηρ, «το λιγότερο είναι περισσότερο» του Μις φαν ντερ Ρόε , «κάνε τα απλά καθήκοντα απλά» του Μπιάρνε Στρούστρουπ, ή «φαίνεται ότι η τελειότητα επιτυγχάνεται όχι όταν δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αφαιρέσεις» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Ο Κόλιν Τσάπμαν, ο ιδρυτής της Lotus Cars, κάλεσε τους σχεδιαστές του να «απλοποιήσουν και στη συνέχεια να προσθέσουν ελαφρότητα». Οι μηχανές του Heath Robinson και οι μηχανές του Rube Goldberg, σκοπίμως υπερβολικά πολύπλοκες λύσεις σε απλά καθήκοντα ή προβλήματα, είναι χιουμοριστικά παραδείγματα λύσεων «μη-KISS».
Μια παραλλαγή — «Όλα πρέπει να γίνονται όσο πιο απλά είναι δυνατόν, αλλά όχι απλούστερα» — αποδίδεται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν, αν και αυτό μπορεί να είναι μια παράφραση από τον επιμελητή μιας διάλεξης που έδωσε.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Kiss Principle
The KISS Principles for ORM Products
Σχεδιασμός
Απλή διαβίωση
|
668805
|
https://el.wikipedia.org/wiki/Giga%20Shanghai
|
Giga Shanghai
|
Το Tesla Giga Shanghai (, ή Gigafactory 3) είναι εργοστάσιο της Tesla, Inc. στην Σαγκάη, Κίνα. Η μονάδα θα παράγει μπαταρίες και τα μοντέλα αυτοκινήτων Tesla Model 3 και Tesla Model Y, με αρχικό στόχο των 250.000 ηλεκτρικών αυτοκινήτων τον χρόνο. Η πρώτη φάση της παράγωγης του εργοστάσιου είναι η τελική συναρμολογιση του Model 3, με την παράγωγη του Model Y να ξεκινάει τον Ιανουάριο του 2021. Οι πρώτες παραδόσεις των αυτοκινήτων που παράχθηκαν στην κινά ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 2019, δώδεκα μήνες μετά την έναρξη κατασκευής του τον Δεκέμβριο του 2018.
Κατασκευή
Η περιφερειακή κυβέρνηση της Σαγκάη ενέκρινε την συμφωνία για την δημιουργία της εργοστασιακής μονάδας τον Ιούλιο του 2018, ένα μακροπρόθεσμο συμβόλαιο ενοικιάσεις, 86 εκτάριον, υπογράφηκε τον Οκτώβριο του 2018. Η κατασκευή της εργοστασιακής μονάδας ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2018 και ολοκληρώθηκε τον Άγουστο του 2019, με μονή εκκρεμότητα την εγκατάσταση τον μηχανημάτων για την παραγωγή μπαταριών και αυτοκινήτων. Το CNBC δήλωσε πως η Tesla προβλεπόταν να παράγει πάνω από 6000 οχήματα στο Gigafactory 3 μέχρι τα τέλη του 2019. Η μονάδα ξεκίνησε την παράγωγη του Tesla Model 3 τον Οκτώβριο του 2019.
Δείτε επίσης
Giga Berlin
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Tesla GigaFactory 3 Shanghai Updates
Shanghai
|
119159
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%20%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%B9
|
Έντουαρντ Ναταπέι
|
Ο Έντουαρντ Ναταπέι (Edward Nipake Natapei Tuta Fanua`araki, 17 Ιουλίου 1954 - 28 Ιουλίου 2015) ήταν πολιτικός από το Βανουάτου, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από τον Σεπτέμβριο του 2008 ως τις 2 Δεκεμβρίου 2010 και ως υπηρεσιακός τον Μάιο με Ιούνιο του 2011. Υπηρέτησε σε διάφορα άλλα αξιώματα, όπως υπηρεσιακός πρόεδρος, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος της Βουλής. Ήταν αρχηγός του αγγλόφωνου σοσιαλιστικού κόμματος Vanua'aku Pati.
Πολιτική καριέρα
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1954 και εξελέγη για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο το 1983. Το 1996 εξελέγη πρόεδρος του Κοινοβουλίου και το 1999 εξελέγη στην ηγεσία του κόμματος Vanua'aku Pati. Στις 25 Νοεμβρίου του 1999 διεξήχθη ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο για την ανάδειξη πρωθυπουργού. Ο Ναταπέι ήταν υποψήφιος για το αξίωμα, ηττήθηκε όμως από τον Μπαράκ Σοπέ, με 24 ψήφους έναντι 28 για το νικητή.
Πρωθυπουργία και αξιώματα στην κυβέρνηση Λίνι
Έπειτα από πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, ο Σοπέ παραιτήθηκε και πρωθυπουργός έγινε ο Ναταπέι, στις 13 Απριλίου του 2001, λαμβάνοντας 27 ψήφους υπέρ και μόνο μία κατά στο Κοινοβούλιο. Έπειτα από τη διενέργεια εκλογών, τον Μάιο του 2002, διατηρήθηκε στον πρωθυπουργικό θώκο. Στις εκλογές τον Ιούλιο του 2004 το κόμμα του ηττήθηκε, ωστόσο ο ίδιος κατάφερε να επανεκλεγεί βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια της Πορτ Βίλα και μάλιστα με τις περισσότερες ψήφους. Στήριξε το Χαμ Λίνι για τη θέση του πρωθυπουργού, ωστόσο ο Λίνι έχασε. Λίγο μετά, ο Σερζ Βοχόρ ανατράπηκε με πρόταση μομφής και ο Λίνι έγινε πρωθυπουργός. Στην κυβέρνηση του τελευταίου, ο Ναταπέι χρημάτισε υπουργός για τις Υποδομές και τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας το 2005. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου επανεξελέγη στην προεδρία του κόμματός τουμε 124 ψήφους έναντι 67 για το Σέλα Μολίσα. Το 2007 έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ξανά υπουργός για τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφελείας.
Βουλευτικές εκλογές 2008
Μετά τη διενέργεια των βουλευτικών εκλογών στις 2 Σεπτεμβρίου του 2008, το κόμμα Vanua'aku Pati κέρδισε τις περισσότερες από τις έδρες στο Κοινοβούλιο (11 επί συνόλου 52 εδρών). Ως αποτέλεσμα, πρωθυπουργός θα εκλεγόταν ο Ναταπέι. Ωστόσο, ο Μαξίμ Καρλότ Κορμάν από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Βανουάτου, διεκδίκησε επίσης το δικαίωμα
για σχηματισμό κυβέρνησης, καθώς ισχυρίστηκε ότι έλαβε τις απαιτούμενες ψήφους. Το Κοινοβούλιο τον εξέλεξε νέο πρωθυπουργό σε μυστική ψηφοφορία στις 22 Σεπτεμβρίου του 2008. Ο Ναταπέι έλαβε 27 ψήφους έναντι 25 για τον Κορμάν.
Προτάσεις μομφής
Στις 3 Οκτωβρίου του 2008 με 31 ψήφους υπέρ της απόρριψης της πρότασης μομφής και 20 ψήφους κατά, το Κοινοβούλιο απέρριψε την πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησης Ναταπέι. Η κυβέρνηση του Ναταπέι επέζησε νέας πρότασης μομφής στο κοινοβούλιο, στις 25 Νοεμβρίου του 2008, με 26 κατά της πρότασης έναντι 24 ψήφων υπέρ, με μία αποχή.
Ο Ναταπέι έθεσε εκτός του κομματός του τρεις βουλευτές, οι οποίοι είχαν υπογράψει εναντίον του πρόταση δυσπιστίας για την παρουσία του στην ηγεσία του κόμματος.
Στις 16 Ιουνίου του 2009 με ψήφους 28 κατά της πρότασης και 18 κατά, η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης.
Τον Νοέμβριο του 2009 απώλεσε τη βουλευτική του έδρα επειδή δεν έδωσε εξηγήσεις για την απουσία του από τρεις συνεχείς συνεδριάσεις του κοινοβουλίου και εξωθήθηκε σε παραίτηση από την πρωθυπουργία. Παρότι ο Ναταπέι βρισκόταν στο εξωτερικό για τη σύνοδο κορυφής της Κοινοπολιτείας των Εθνών, το προσωπικό του δεν προσκόμισε τα απαιτούμενα έγγραφα προς τον πρόεδρο της βουλής για να γνωστοποιήσει την απουσία του πρωθυπουργού.
Στις 5 Δεκεμβρίου η απόφαση να απομακρυνθεί από την πρωθυπουργία ο Ναταπέι κρίθηκε αντισυνταγματική από τον ανώτατο δικαστή.
Στις 2 Δεκεμβρίου 2010 ο Ναταπέι ανατράπηκε ύστερα από ψηφοφορία της Βουλής του Βανουάτου μετά από νέα πρόταση μομφής και ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο Μεξικό για τη σύνοδο του ΟΗΕ για το περιβάλλον. Στη θέση του πρωθυπουργού τον διαδέχθηκε ο Σάτο Κίλμαν.
Στις 16 Ιουνίου 2011 ο ανώτατος δικαστής Βίνσεντ Λιούναμπεκ αποφάνθηκε ότι η αρχική εκλογή του Κίλμαν στην πρωθυπουργία τον Δεκέμβριο του 2010 ήταν μη συνταγματική, καθώς ο "πρόεδρος του Κοινοβουλίου Μαξίμ Καρλότ Κορμάν είχε διορίσει τον Κίλμαν στην πρωθυπουργία χωρίς να τηρηθεί το Άρθρο 41 άρθρο του Συντάγματος, που αναφέρει ότι ο πρόεδρος απαιτείται να εκλεγεί με μυστική ψηφοφορία". Η πρωθυπουργία του Κίλμαν ακυρώθηκε και ο Ναταπέι επανήλθε στην πρωθυπουργία μέχρι την εκλογή νέου πρωθυπουργού. Οι υπουργοί του Ναταπέι επανήλθαν ως προσωρινοί, με τον Κίλμαν να ξαναγίνεται προσωρινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Ο Κίλμαν κατήλθε υποψήφιος για την πρωθυπουργία και στις 26 Ιουνίου εξελέγη πρωθυπουργός από το Κοινοβούλιο.
Θάνατος
Ο Ναταπέι πέθανε έπειτα από μακρόχρονη ασθένεια, τον Ιούλιο του 2015.
Παραπομπές
Πρόεδροι του Βανουάτου
Πρωθυπουργοί του Βανουάτου
|
355851
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82%20%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82
|
Βασίλης Μαγιάσης
|
Ο Βασίλειος Μαγιάσης (Κάιρο 1880 – Λέρος 1926)
ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος
Βιογραφία
Ο Βασίλειος Μαγιάσης γεννήθηκε το 1880 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Σπούδασε στη Νάπολη της Ιταλίας. Ταξίδεψε και εργάστηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Το 1914 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Το 1917 κοντά του μαθήτευσε ο Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας.
Ο Μαγιάσης διακρίθηκε στις θαλασσογραφίες. Πέθανε στη Λέρο το 1926.
Αναφορές
Έλληνες ζωγράφοι
|
738461
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1%20%CF%86%CE%BF%CE%BD%20%CE%A3%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%BC
|
Καρολίνα φον Σλότχαϊμ
|
Η Καρολίνα του Σλότχαϊμ, γερμ.: Karoline von Schlotheim (1766 - 1847), ήταν μία Γερμανίδα, που έγινε η βασιλική ερωμένη του Γουλιέλμου Α¨ εκλέκτορα της Έσσης από το 1788 έως το 1811.
Βιογραφία
Ήταν η κόρη του Ερρίκου-Χριστιανού-Γουλιέλμου του Σλότχαϊμ και της Φρειδερίκης Μοστ άους Βίλχελμσταλ. Την απήγαγε ο Γουλιέλμος Α΄, ο οποίος την έκανε ερωμένη του, αντικαθιστώντας τη Ρόζα-Δωροθέα Ρίτερ. Το 1788 την έκανε κόμισα του Σλότχαϊμ και το 1793 έκτισε το κάστρο Λέβενσταϊν· ζητούσε τη συμβουλή της σε θέματα κρατικών υποθέσεων. Η Καρολίνα είχε επιρροή στην ανάπτυξη του κράτους και το 1807 τον ακολούθησε στην εξορία. Το 1811 ο Γουλιέλμος Α΄ την έκανε κόμισσα του Χέσενσταϊν.
Οικογένεια
Ως ερωμένη του Γουλιέλμου Α΄ εκλέκτορα της Έσσης, απέκτησε τα εξής παιδιά, όλα με το επώνυμο φον Χέσενσταϊν:
Γουλιέλμος-Φρειδερίκος (1789–1790), απεβ. 1 έτους.
Γουλιέλμος-Κάρολος (1790-1867).
Φερδινάνδος (1791–1794), απεβ. 3 ετών.
Καρολίνα (1792-1797), απεβ. 5 ετών.
Αυγούστα (1793–1795), απεβ. 2 ετών.
Λουδοβίκος-Κάρολος (1794–1857).
Φρειδερίκη (1795–1855).
Γουλιέλμος-Φρειδερίκος (1800-1836).
Φρειδερίκος-Λουδοβίκος (1803-1805), απεβ. 2 ετών.
Καρολίνα Χέσενσταϊν (1804–1891).
θνησιγενής γιος (1805).
θνησιγενής κόρη (1806).
θνησιγενής γιος (1807).
Σημειώσεις
|
329157
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA%20%CE%9A%CE%B1%CF%80%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82%20%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD%202013-2014
|
Λιγκ Καπ Ελλάδας πετοσφαίρισης ανδρών 2013-2014
|
Το League Cup βόλεϊ ανδρών για την περίοδο 2013–14 ήταν η τρίτη διοργάνωση στην ιστορία του θεσμού κι έφερε την ονομασία "Λιγκ Καπ Νίκος Σαμαράς" στη μνήμη του ομώνυμου πετοσφαιριστή. Διεξήχθη από την ΕΣΑΠ με τη συμμετοχή των δώδεκα ομάδων της Βόλεϊ Λιγκ 2013–14. Κυπελλούχος αναδείχθηκε η ΑΕΚ, που κατέκτησε έτσι τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της στο βόλεϊ ανδρών.
Προκριματική φάση
Στην προκριματική φάση οι δώδεκα ομάδες χωρίστηκαν σε τρεις ομίλους. Στον πρώτο όμιλο μετείχαν ομάδες της βόρειας Ελλάδας, στον δεύτερο μετείχαν ομάδες της Αττικής και στον τρίτο όμιλο μετείχαν επαρχιακές ομάδες της νότιας Ελλάδας. Στον πρώτο και στον δεύτερο όμιλο οι αγώνες έγιναν στις έδρες των ομάδων, ενώ όλοι οι αγώνες του τρίτου ομίλου διεξήχθησαν στην έδρα του Παμβοχαϊκού. Την πρόκριση για το final-4 πήραν η πρώτη ομάδα κάθε ομίλου και η καλύτερη δεύτερη.
Α' όμιλος
Βαθμολογία
Αποτελέσματα
Β' όμιλος
Βαθμολογία
Αποτελέσματα
Οι τέσσερις από τους έξι αγώνες που ήταν προγραμματισμένοι να διεξαχθούν το τριήμερο 4-6 Οκτωβρίου (ΑΕΚ-ΠΑΟ, Κηφισια-ΟΣΦΠ στις 4/10, ΑΕΚ-Κηφισιά στις 5/10 και Κηφισιά-ΠΑΟ στις 6/10), αναβλήθηκαν καθώς η Περιφέρεια Αττικής δεν έδωσε άδεια διεξαγωγής των αγώνων στα γήπεδα του Ζηρινείου (έδρα της Κηφισιάς) και της Γλυφάδας (έδρα της ΑΕΚ).
Γ' όμιλος
Βαθμολογία
Αποτελέσματα
Τελική φάση, Final–4
Το φάιναλ-4 διεξήχθη στην Αλεξανδρούπολη το διήμερο 31 Ιανουαρίου και 1 Φεβρουαρίου 2014.
Ημιτελικοί
Μεγάλος τελικός
Διαιτητές: Μπατιανίδης, Δεληκωστίδης
MVP: Νίκος Κρέτσης (ΑΕΚ)
Φοίνικας Σύρου (Δημήτρης Ανδρεόπουλος): Τερζής 2 (2 μπλοκ), Τσας 21 (19/37 επ, 1 άσσος, 1 μπλοκ), Ντιάτσκοφ 16 (12/33 επ, 1 άσσος, 3 μπλοκ, 57% υπ - 32% άριστες), Τακουρίδης 10 (6/10 επ, 1 άσσος, 3 μπλοκ), Πελεκούδας 7 (4/9 επ, 3 μπλοκ), Λάππας 15 (13/21 επ, 2 μπλοκ, 46% υπ - 13% άριστες) / Παπαδημητρίου (λ, 43% υπ - 17% άριστες), Γιάνουσεκ 5 (5/8 επ, 70% υπ - 50% άριστες), Σφενδυλάκης 1 (1 άσσος).
ΑΕΚ(Άκης Φλαούνας): Μαντέκας 15 (12/23 επ, 3 μπλοκ, 71% υπ - 47% άριστες), Τόρρε 15 (10/14 επ, 5 μπλοκ), Κατσανεβάκης 11 (8/11 επ, 2 άσσοι, 1 μπλοκ), Κρέτσης 4 (3 άσσοι, 1 μπλοκ), Παγιάν 24 (22/38 επ, 1 άσσος, 1 μπλοκ), Πέτρογλου 21 (20/35 επιθέσεις, 1 άσσος, 72% υπ., 43% άριστες) / Γκούζντα (λ, 76% υπ - 60% άριστες), Νοβοσέλατς 1 (1 μπλοκ), Ρουμελιωτάκης, Χατζόπουλος.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λιγκ Καπ "Νίκος Σαμαράς 2013-14 Επίσημος ιστότοπος της ΕΣΑΠ.
Αποτελέσματα και βαθμολογία προκριματικής φάσης Επίσημος ιστότοπος της ΕΣΑΠ.
2013 2014
Λιγκ Καπ Ελλαδας Πετοσφαιρισης Ανδρων 2013 2014
Λιγκ Καπ Ελλαδας Πετοσφαιρισης Ανδρων 2013 2014
Αλεξανδρούπολη
|
775185
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B2%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF
|
Ατενόλφος Γ΄ του Μπενεβέντο
|
Ο Ατενόλφος Γ΄ , που ονομαζόταν Ατενούλφος της Καρινόλα, (άκμασε 939 - 943) από τον Οίκο των Λαντουλφιδών ήταν ο συγκυβερνήτης της Κάπουα και του Μπενεβέντο από το 933, όταν ο πατέρας του, Λανδούλφος Α΄, και ο θείος του, Ατενόλφος Β΄, τον έκαναν έτσι.
Bιογραφία
Ο μικρότερος αδελφός του Λανδούλφος Β΄ ο Ερυθρός διαδέχθηκε τον συγκυβερνήτη Ατενόλφος Γ΄ το 939 ή το 940. Όταν ο μεγαλύτερος Λανδούλφος Α΄ απεβίωσε στις 10 Απριλίου 943, ο νεότερος Λανδούλφος Β΄ μετέφερε τον μεγαλύτερο αδελφό του Ατενόλφος Γ΄ στο Μπενεβέντο και τον γιο τού θείου του Ατενόλφος Β΄, τον Λανδούλφος της Κόντσα στην Κάπουα. Φοβούμενοι για τη ζωή τους, οι δυο τους κατέφυγαν στον Γουαϊμάρος Β΄ πρίγκιπα του Σαλέρνο και ο Λανδούλφος Β΄ ο Ερυθρός έγινε μοναδικός πρίγκιπας.
Οικογένεια
Ο Ατενόλφος Γ΄ νυμφεύτηκε τη Ροτίλντα, κόρη του Γουαϊμάρος Β΄ ως πρώτη σύζυγό του. Ήταν ένας διπλωματικός γάμος.
Πηγές
Caravale, Mario (επιμ.). Dizionario Biografico degli Italiani: IV Arconati – Bacaredda . Ρώμη, 1962.
Πρίγκιπες του Μπενεβέντο
Πρίγκιπες της Κάπουα
Οίκος των Λαντουλφιδών
|
453052
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%93%CE%84%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%20%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
|
Γεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου
|
Ο Γεώργιος Γ΄ (George III, 4 Ιουνίου 1738 - 29 Ιανουαρίου 1820) από τον Οίκο του Αννόβερου ήταν βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, καθώς και ο πρώτος Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Υπήρξε, επίσης, Βασιλιάς του Αννοβέρου, παρότι δεν επισκέφθηκε ποτέ το εκεί βασίλειό του. Γεννήθηκε στο Μέγαρο Νόρφολκ του Λονδίνου στις 4 Ιουνίου 1738.
Ο Γεώργιος Γουλιέλμος Φρειδερίκος ήταν εγγονός του Γεωργίου Β΄ της Μεγάλης Βρετανίας και ο μεγαλύτερος γιος του Φρειδερίκου, Πρίγκιπα της Ουαλίας, και της Αυγούστας της Σαξονίας-Γκότα-Άλτενμπουργκ. Εξαιτίας του ότι γεννήθηκε δύο μήνες πρόωρα, θεωρήθηκε απίθανο να επιβιώσει, για αυτό και βαπτίσθηκε την ίδια ημέρα από τον Τόμας Σέκερ, Επίσκοπο της Οξφόρδης.
Η ζωή και η βασιλεία του ήταν έως τότε η μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλο Βρετανό μονάρχη και σημαδεύτηκε από μια σειρά από στρατιωτικές συγκρούσεις. Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του η Μεγάλη Βρετανία νίκησε τη Γαλλία στον Επταετή Πόλεμο και έγινε η κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη στη Βόρεια Αμερική και την Ινδία. Ωστόσο, πολλές από τις αμερικανικές αποικίες της Βρετανίας χάθηκαν μετά από την Αμερικανική Επανάσταση. Οι μάχες εναντίον της επαναστατικής και ναπολεόντειας Γαλλίας, που ξεκίνησαν το 1793, κατέληξαν στην τελική ήττα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, κατά τη Μάχη του Βατερλώ το 1815.
Κατά το τελευταίο μέρος της ζωής του ο Γεώργιος ανέπτυξε ψυχική ασθένεια. Αν και ορισμένοι έχουν υποστηρίξει ότι έπασχε από την ασθένεια πορφυρία, η αιτία της νόσου του παραμένει ακόμη άγνωστη. Μετά από μια τελική υποτροπή της υγείας του, το 1810, ανέλαβε τα ηνία της χώρας ως αντιβασιλέας ο μεγαλύτερος γιος του Γεώργιος, Πρίγκιπας της Ουαλίας, οπότε αποκαλείτο Πρίγκηπας Αντιβασιλέας. Απεβίωσε στις 29 Ιανουαρίου 1820 στο Κάστρο του Ουίνδσορ και ενταφιάστηκε στις 16 Φεβρουαρίου στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου.
Οικογένεια
Ο Γεώργιος νυμφεύτηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1761 την Καρλόττα, κόρη του Καρόλου Λουδοβίκου Φρειδερίκου του Μεκλεμβούργου, στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου. Μαζί της απέκτησε τα εξής παιδιά:
Γεώργιος Δ΄ (1762 - 1830), Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου.
Καρλόττα (1796 - 1817).
Φρειδερίκος (1763 - 1827), Δούκας της Υόρκης και του Ώλμπανυ. Δεν απέκτησε παιδιά.
Γουλιέλμος Δ΄ (1765 - 1837), Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου. Απέκτησε νόθα τέκνα.
Καρλόττα (1766 - 1828), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Α΄ της Βυρτεμβέργης. Δεν απέκτησαν παιδιά.
Εδουάρδος (1767 - 1820), Δούκας του Κεντ και του Στράθερν.
Βικτωρία (1819 - 1901), Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου.
Αυγούστα Σοφία (1768 - 1840).
Ελισάβετ (1770 - 1840), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο ΣΤ΄ της Έσσης-Χόμπουργκ. Δεν απέκτησαν παιδιά.
Ερνέστος Αύγουστος Α΄ (1771 - 1851), Βασιλιάς του Αννοβέρου.
Γεώργιος Ε΄ (1819 - 1878), Βασιλιάς του Αννοβέρου.
Αύγουστος Φρειδερίκος (1773 - 1843), Δούκας του Σάσσεξ. Απέκτησε δύο παιδιά από έναν μη αναγνωρισμένα επίσημο γάμο.
Αδόλφος (1774 - 1850), Δούκας του Κέιμπριτζ. Απέκτησε 3 παιδιά.
Μαρία (1776 - 1857), παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Φρειδερίκο, Δούκα του Γκλώστερ & του Εδιμβούργου. Δεν απέκτησαν παιδιά.
Σοφία (1777 - 1848).
Οκτάβιος (1779 - 1783).
Αλφρέδος (1780 - 1782).
Αμαλία (1783 - 1810).
Τίτλοι
4 Ιουνίου 1738 - 31 Μαρτίου 1751: Η Βασιλική Υψηλότητα Πρίγκιπας Γεώργιος
31 Μαρτίου 1751 - 20 Απριλίου 1751: Η Βασιλική Υψηλότητα Ο Δούκας του Εδιμβούργου
20 Απριλίου 1751 - 25 Οκτωβρίου 1760: Η Βασιλική Υψηλότητα Ο Πρίγκιπας της Ουαλίας
25 Οκτωβρίου 1760 - 29 Ιανουαρίου 1820: Η Μεγαλειότητα Του Ο Βασιλιάς
Πρόγονοι
Παραπομπές
|-
Βασιλείς του Αννόβερου
Βασιλείς της Ιρλανδίας
Οίκος του Αννόβερου
Προτεστάντες μονάρχες
Δούκες του Εδιμβούργου
|
135991
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%81%20%CE%94%CE%84
|
Ναβουχοδονόσορ Δ΄
|
Ναβουχοδονόσορ Δ΄ ή Ναμπου-κουντουρι-ούσουρ Δ΄ ήταν το επίσημο όνομα του Αράχα ( - 5. Δεκεμβρίου 521 π.Χ.). Ο πατέρας του ονομάζονταν Χαλδίτα. Ο Ναβουχοδονόσορ Δ' υπήρξε αυτοκράτορας της Βαβυλώνας το 521 π.Χ. και συγκεκριμένα για μια διάρκεια επτά μηνών. Η πρώτη του διαταγή ως αυτοκράτορα χρονολογείται την 17η Μαΐου 521 π.Χ., ενώ η τελευταία του εντολή χρονολογείται την 3η Νοεμβρίου του 521 π.Χ. Ο επίσημος τίτλος του ήταν Τέκνο του Ναβοναΐδ, ενώ το αυτοκρατορικό του όνομα ήταν Ναβουχοδονόσορ για να τηρεί την παράδοση.
Ο αυτοκρατορικός του τίτλος αρχικά δεν αναγνωρίστηκε στην Βαβυλώνα, αφού μέχρι τις 27 Αυγούστου του 521 π.Χ. μεμονωμένα συνεχίζει να αναφέρεται το όνομα του Δαρείου στα χρονικά της πόλης. Μετά την μάχη του Ουράρτου ο στρατηγός Ινταφέρνης που ανέλαβε την διοίκηση νίκησε τον Αράχα στις 27 Νοεμβρίου του 521 π.Χ. και έκανε 2500 αιχμάλωτους. Όταν φτάσανε στην Βαβυλώνα, ο Δαρείος διέταξε να τους σκοτώσουν όλους. Τον Ναβουχοδονόσορ Δ' τον διαδέχτηκε ο Δαρείος, αφού αναφέρεται και πάλι ως αυτοκράτορας στα χρονικά της πόλης από τις 6 Δεκεμβρίου του 521 π.Χ.
Βιβλιογραφία
Dietz-Otto Edzard: Reallexikon der Assyriologie und vorderasiatischen Archäologie, Bd. 9, de Gruyter, Berlin 2001, ISBN 3-11-017296-8, S. 206
Βασιλείς της Βαβυλώνας
|
833594
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF
|
Κουμπεμπένιο
|
Το κουμπεμπένιο είναι φυσική ουσία που απαντάται σε ζεύγος ισομερών και ως ένωση ανήκει στα σεσκιτερπένια που απομονώθηκαν για πρώτη φορά από το είδος μούρων Piper cubeba.
Το αιθέριο έλαιο από την απόσταξη των εν λόγω μούρων είναι ένα ωχροπράσινο ή γαλαζοκίτρινο παχύρρευστο υγρό με ξυλώδη, ελαφρώς καμφορώδη οσμή, το οποίο αποτελείται από κουμπεμπένιο το οποίο ανευρίσκεται σε δύο ισομερικές μορφές, το α- και το β-κουμπεμπένιο, και οι δύο με μοριακό τύπο C15H24. Οι δύο αυτές ενώσεις διαφέρουν μόνο στη θέση διπλού δεσμού που είναι ενδοκυκλικός (μέρος του πενταμελούς δακτυλίου) στο α-κουμπεμπένιο, και είναι εξωκυκλικός στο β-κουμπεμπένιο.
Το α- ισομερές της ένωσης έχει βρεθεί και στα είδη Cinnamomum aromaticum και Cinnamomum verum.
Παραπομπές
Τερπένια και τερπενοειδή
|
732561
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%B6%CE%B5%20%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B9%20%CE%9A%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1
|
Τερέζε Κομοντίνι Κάκια
|
Η Τερέζε Κομοντίνι Κάκια (γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1973) είναι δικηγόρος και πολιτικός της Μάλτας και πρώην μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Εκπαίδευση
Η Κομοντίνι Κακία σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μάλτας, όπου πήρε δύο μεταπτυχιακά πτυχία. Πήρε το Doctor of Law (LLD) το 1997 και αργότερα ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2012.
Επαγγελματική Καριέρα
Η Τερέζε Κομοντίνι Κάκια είναι δικηγόρος που εργάζεται στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχει εκπροσωπήσει θύματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το 1997 σε πολλαπλά επίπεδα, μέσω δικαστικών διαδικασιών στα Ανώτατα Δικαστήρια της Μάλτας καθώς και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Οι πελάτες της περιλάμβαναν ιδιώτες, εμπορικούς φορείς, κυβερνητικούς φορείς, καθώς και νομικά συγκροτημένους φορείς.
Στη νομική της σταδιοδρομία έχει ενεργήσει ως νομική σύμβουλος πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων στη Μάλτα, συμπεριλαμβανομένης της Προσκοπικής Ένωσης της Μάλτας, της Μαλτέζικης Συνομοσπονδίας Γυναικών Οργανώσεων και της Ψυχικής Υγείας της Μάλτας.
Από το 2008-2010 ήταν σύμβουλος στην Εθνική Επιτροπή Ισότητας (NCPE) σχετικά με τη φύση του ευρωπαϊκού δικαίου και τις οδηγίες για την ισότητα, βοήθησε τις έρευνες για τις διακρίσεις και βοήθησε μια ποικιλία άλλων ερευνητικών έργων.
Η Κομοντίνι Κάκια είναι επί του παρόντος λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Μάλτας, όπου διδάσκει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συντονίζει επίσης το πτυχίο Masters in Human Rights and Democratization στο πανεπιστήμιο. Υπήρξε στο παρελθόν ως επισκέπτης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στις Κάτω Χώρες και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Βιάντρινα στη Φρανκφούρτη στο Όντερ της Γερμανίας.
Πολιτική καριέρα
Η Κομοντίνι Κάκια είναι μέλος του Partit Nazzjonalista (Εθνικιστικό Κόμμα) στη Μάλτα και συμμετέχει ενεργά στο κόμμα. Συχνά θεωρείται ως σημείο αναφοράς για την κοινοβουλευτική ομάδα έχοντας συμβάλει σε διάφορες θέσεις, συμπεριλαμβανομένων τροποποιήσεων στο Σύνταγμα της Μάλτας Για πρώτη φορά διεκδίκησε πολιτικό αξίωμα στις γενικές εκλογές για το κοινοβούλιο της Μάλτας τον Μάρτιο του 2013.
Το 2013 διορίστηκε ως μέλος της επιτροπής PN για την αναθεώρηση του καταστατικού και των κομμάτων. Διορίστηκε επίσης ως συμπρόεδρος του φόρουμ των υποψηφίων μαζί με τον Richard Muscat.
Πριν από την εκλογή της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Κομοντίνι Κάκια βοήθησε να εκπροσωπήσει το Εθνικιστικό Κόμμα σε μία συνταγματική υπόθεση κατά της Εκλογικής Επιτροπής της Μάλτας σχετικά με την ανισότητα στη διαδικασία καταμέτρησης των ψήφων στις γενικές εκλογές του 2013. Αφού ένα λάθος στην καταμέτρηση των ψήφων αμφισβητήθηκε στο δικαστήριο, βοήθησε να υποστηρίξει το PN κατά τη μακρά και λεπτομερή νομική διαδικασία.
Τον Μάιο του 2014, η Κομοντίνι Κάκια εξελέγη μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2014 στη Μάλτα, το Εθνικιστικό Κόμμα κέρδισε λίγο περισσότερο από το 40% των εθνικών ψήφων και κατέλαβε τρεις από τις έξι ευρωπαϊκές έδρες της Μάλτας. Αυτό σηματοδότησε την πρώτη φορά που το PN κατάφερε να κατακτήσει τρεις έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - την τρίτη έδρα την κέρδισε η Κομοντίνι Κάκια. Ως βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καθόταν με την Ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Υπηρέτησε ως μέλος σε τρεις επιτροπές και αντιπροσωπείες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η Κομοντίνι Κάκια ήταν μέλος της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων (JURI), της αντιπροσωπείας για τις σχέσεις με το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο και της αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Ένωσης για τη Μεσόγειο. Στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων, διετέλεσε εισηγήτρια του Κοινοβουλίου για τα πνευματικά δικαιώματα. Επιπλέον, ήταν αναπληρωματικό μέλος της Υποεπιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (DROI), της Επιτροπής Πολιτισμού και Παιδείας (CULT) και της αντιπροσωπείας για τις σχέσεις με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η Κομοντίνι Κάκια ήταν, επίσης, συμπρόεδρος στην Ομάδα Εργασίας της ΕΕ για τον Διαβήτη στο Κοινοβούλιο.
Μετά την εκλογή της ως ευρωβουλευτής, η Κομοντίνι Κάκια ανέλαβε επιπλέον ηγετικούς ρόλους στη χώρα καταγωγής της. Τον Οκτώβριο του 2014, ο τότε ηγέτης του Εθνικιστικού Κόμματος και της αντιπολίτευσης Σάιμον Μπουσούτι τη διόρισε συντονίστρια στο Φόρουμ Πολιτικής του κόμματος στη Μάλτα και τον Ιανουάριο του 2015 το κόμμα την διόρισε ως σκιώδη υπουργό για την Εκπαίδευση και την Απασχόληση του PN.
Το 2017, η Κομοντίνι Κάκια ήταν υποψήφια στις γενικές εκλογές και εξελέγη στην όγδοη εκλογική περιφέρεια με 4.244 ψήφους στην 22η καταμέτρηση. Αρχικά, είχε απορρίψει την έδρα της αλλά στη συνέχεια αντέστρεψε την απόφασή της και ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και θα αναλάβει την έδρα της ως μέλος του Κοινοβουλίου της Μάλτας.
Στις 9 Ιουλίου 2020, η Κομοντίνι Κάκια διορίστηκε επικεφαλής του Εθνικιστικού Κόμματος, αφού ο έως τότε ηγέτης, ο Δρ Άντριαν Ντέλια, έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης.
Εκδόσεις
Η Κομοντίνι Κάκια παρουσίασε την έρευνά της και τις εκθέσεις της για θέματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα (εστιάζοντας στη Μάλτα) σε πολλά ευρωπαϊκά ιδρύματα. Συνέβαλε σε διάφορες δημοσιεύσεις του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA) της Ευρωπαϊκής Ένωσης με μία ποικιλία έργων για την εμπορία ανηλίκων, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τις διακρίσεις, την προστασία των πληροφοριών, την ψυχική υγεία, την παράνομη μετανάστευση και τον επαναπατρισμό. Η Κομοντίνι Κάκια παρουσίασε επίσης αναφορές σχετικά με τις διακρίσεις στην εργασία, βάσει φυλής, πεποιθήσεων ή σεξουαλικού προσανατολισμού, Έχει δημοσιεύσει άρθρα στο περιοδικό Ανθρώπινα Δικαιώματα του κολεγίου νομικής Ουάσινγκτον του αμερικάνικου πανεπιστημίου, καθώς και για την Ευρωπαϊκή Ομάδα Δημόσιου Δικαίου.
Βραβεία
Το 2008, στην Τερέσε Κομοντίνι Κάκια απονεμήθηκε το ετήσιο βραβείο Δέκα Ξεχωριστοί Νέοι (TOYP) από το Junior Chamber International International (JCI) της Μάλτας σε δύο διαφορετικές κατηγορίες - στα Παιδιά, την Παγκόσμια Ειρήνη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, καθώς και σε Πολιτικές, Νομικές και Κυβερνητικές υποθέσεις.
Τον Μάρτιο του 2016, η Κομοντίνι Κάκια ανακηρύχθηκε βουλευτής της χρονιάς από το περιοδικό του Κοινοβουλίου στον τομέα της εταιρικής διακυβέρνησης. Το βραβείο ήταν το πρώτο της στις Βρυξέλλες και το περιοδικό ανέφερε ότι "Η Κομοντίνι Κάκια έχει επαινεθεί για τον ενθουσιασμό και το πάθος που φέρνει στο έργο της. Είναι αφοσιωμένη στην ενίσχυση της συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών της Μάλτας στη χάραξη πολιτικής της ΕΕ."
Τον Μάρτιο του 2017, η Κομοντίνι Κάκια κατέλαβε την 27η θέση στη λίστα του POLITICO για τους ευρωβουλευτες που έπαιζαν σημαίνοντα ρόλο το 2017 για το έργο της σχετικά με τη μεταρρύθμιση των πνευματικών δικαιωμάτων.
Προσωπική ζωή
Η Κομοντίνι Κάκια είναι παντρεμένη με το Βλαντίμιρο. Οι δύο τους έχουν μία κόρη, τη Λόρα και κατοικούν στο Σιγκιέβι της Μάλτας.
Παραπομπές
Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις
|
574898
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%82
|
Αλέξιος Απόκαυκος
|
Ο Αλέξιος Απόκαυκος (τέλη 13ου αι. – 1345) ήταν ηγετική μορφή πολιτικού του Βυζαντίου και μέγας δούκας (ναύαρχος) κατά τις βασιλείες των Παλαιολόγων Αδρονίκου Γ΄ και Ιωάννη Ε΄ Αυτοκρατόρων των Ρωμαίων.
Αν και όφειλε την άνοδό του στον Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνό, έγινε -μαζί με τον Πατριάρχη Ιωάννη ΙΔ΄ Καλέκα- ένας από τους ηγέτες της μερίδας του Ιωάννη Ε΄ κατά τον δεύτερο εμφύλιο 1341-47, εναντίον του κάποτε ευεργέτη του. Όταν πήγε να επιθεωρήσει μία νέα φυλακή, οι πολιτικοί κρατούμενοι εκεί τον λιντσάρησαν, ώσπου απεβίωσε.
Βιογραφία
Τα πρώτα έτη του
Ήταν ταπεινής καταγωγής και γεννήθηκε στα τέλη του 13ου αι. κάπου στη Βιθυνία. Παρά ταύτα σπούδασε υπό τον λόγιο Θεόδωρο Υρτακηνό και έγινε αξιωματούχος επί των φόρων. Το 1320 διηύθυνε τις αλυκές και έπειτα προήχθη στη θέση του δομεστίκου των θεμάτων της Δύσεως (αρχηγού των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων). Στη γραφειοκρατική ιεραρχία ανήλθε στο αξίωμα του παρακοιμώμενου το 1321. Από τη θέση αυτή ήταν χρήσιμος στον Καντακουζηνό, που τον περιέλαβε σε συνωμοσία, μαζί με τον Συργιάννη Παλαιολόγο και τον Θεόδωρο Συναδηνό, ενάντια στον γηραιό Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο και υπέρ του εγγονού του Ανδρονίκου Γ΄. Υπό την απειλή πολέμου, ο Αυτοκράτορας παρέδωσε τη Θράκη και μερικές περιοχές της Μακεδονίας στον εγγονό του.
Όταν το 1328 ο Ανδρόνικος Γ΄ έγινε μόνος Αυτοκράτορας, ο Καντακουζηνός έγινε ο κύριος υπουργός του και ο Απόκαυκος έλαβε την κενή θέση εκείνου, αυτή του μεσάζοντος (γραμματέα) · επίσης έγινε υπεύθυνος των οικονομικών του Κράτους. Οι θέσεις αυτές του επέτρεψαν να συσσωρεύσει αξιοσημείωτο πλούτο, που τον δαπανούσε για την οικοδόμηση μίας οχυρωμένης κατοικίας στους Επιβάτες της Σηλυμβρίας, στη θάλασσα του Μαρμαρά, όπου θα μπορούσε να καταφύγει. Στις αρχές του 1341, λίγο πριν αποβιώσει ο Ανδρόνικος Γ΄, αμείφθηκε με το υψηλό αξίωμα του μεγάλου δουκός (ναυάρχου). Εξόπλισε εκ νέου τον στόλο με δικά του χρήματα, πληρώνοντας 100.000 υπέρπυρα.
Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος (1341-47)
Με την αποβίωση του Ανδρονίκου Β΄ το 1332 δύο μερίδες αναφάνηκαν στην Αυλή: οι υποστηρικτές του Καντακουζηνού, που ήταν κυρίως επαρχιακοί γαιοκτήμονες από τη Μακεδονία και τη Θράκη και, αντίθετος με αυτόν, ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΔ΄ Καλέκας, που είχε την υποστήριξη της χήρας του Ανδρονίκου Γ΄, αντιβασίλισσα Άννας της Σαβοΐας. Ο Καντακουζηνός δεν διεκδίκησε τον θρόνο, αλλά απαίτησε την αντιβασιλεία, βασισμένος στη στενή του σχέση με τον αποβιώσαντα Αυτοκράτορα και με την υποστήριξη του στρατού της Βασιλεύουσας την απέκτησε. Η θέση του όμως εξασθένησε με τη μεταστροφή του Απόκαυκου στην πλευρά του Πατριάρχη. Ο Καντακουζηνός στο έργο του αναφέρει, πως ο Απόκαυκος τον ώθησε να καταλάβει τον θρόνο για να προωθηθεί και αυτός, αλλά όταν είδε την άρνησή του, ο παντοδύναμος πρωθυπουργός άλλαξε μερίδα.
Το 1341 επιτέθηκαν εχθροί στην Αυτοκρατορία και ο Καντακουζηνός έφυγε τον Ιούλιο από την Κωνσταντινούπολη, εκστρατεύοντας εναντίον τους. Τότε ο Απόκαυκος άρχισε τις κινήσεις του. Ως μέγας δούκας είχε καθήκον να φυλά τα Δαρδανέλια ενάντια σε προσπάθεια των Τούρκων να διαπεραιωθούν στην Ευρώπη, όμως επέτρεψε σκόπιμα να συμβεί αυτό, με σκοπό να προκαλέσει αναστάτωση στη Θράκη. Ο Απόκαυκος προσπάθησε να απαγάγει τον 9ετή Ιωάννη Ε΄, αλλά απέτυχε και αναγκάστηκε να διαφύγει στην κατοικία του στους Επιβάτες. Όμως, όταν ο Καντακουζηνός επέστρεψε νικηφόρος στη Βασιλεύουσα, αντί να του αφαιρέσει τα αξιώματά του και ενάντια στη συμβουλές των φίλων του, συγχώρεσε τον προστατευόμενό του. Ο Απόκαυκος προσποιήθηκε μία υπερβολική εκδήλωση εκτίμησης προς τον Καντακουζηνό, που του επέτρεψε να αναλάβει πάλι τις θέσεις του και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ο Καντακουζηνός έφυγε σε άλλη εκστρατεία.
Ο Απόκαυκος γίνεται παντοδύναμος
Όταν ο Πατριάρχης και ο Απόκαυκος έμειναν μόνοι στην πόλη, ανέλαβαν την εξουσία. Η οικογένεια του Καντακουζηνού και οι φίλοι του φυλακίστηκαν, μάλιστα η μητέρα του Θεοδώρα απεβίωσε έγκλειστη και ο Πατριάρχης δήλωσε αντιβασιλιάς, ενώ η Άννα όρισε Έπαρχο της πόλης τον Απόκαυκο.
Τότε ο Καντακουζηνός στέφθηκε Αυτοκράτορας στο Διδυμότειχο τον Οκτώβριο· οι αντίπαλοί του απάντησαν με τη στέψη του Ιωάννη Ε΄ τον Νοέμβριο. Οι δύο στέψεις ολοκλήρωσαν τη διάσπαση και ξεκίνησαν έναν εμφύλιο, που αναστάτωσε την Αυτοκρατορία και όλους τους γείτονές της ως το 1347, οπότε νίκησε ο Καντακουζηνός. Καθώς εξελισσόταν, κατέστρεψε τις εναπομείνασες Αυτοκρατορικές κτήσεις και δημιούργησε βαθιά ρήξη στη Ρωμαϊκή κοινωνία: η αριστοκρατία και οι εύπορες τάξεις γενικά υποστήριξαν τον Καντακουζηνό, ενώ οι χαμηλές και μεσαίες τάξεις, οι αστοί, οι έμποροι και οι ναυτικοί τάχθηκαν με την αντιβασιλεία. Αυτό έδωσε στον εμφύλιο ισχυρό κοινωνικό χρώμα και ο Απόκαυκος στην προπαγάνδα του αναφερόταν στον υπερβάλλοντα πλούτο του Καντακουζηνού και της αριστοκρατίας και την αδιαφορία τους στους απλούς πολίτες. Επιπρόσθετα η διαμάχη απέκτησε και θρησκευτική σημασία, καθώς η Ησυχαστική έριδα διαίρεσε τους ευσεβείς Ρωμαίους και παρά τις σημαντικές εξαιρέσεις, οι υποστηρικτές του Ησυχασμού έγιναν οπαδοί του Καντακουζηνού.
Μερικές ημέρες μετά της στέψη του Καντακουζηνού, οι κάτοικοι της Αδριανούπολης εξεγέρθηκαν εναντίον του και δήλωσαν υπέρ της αντιβασιλείας. Ο Απόκαυκος έστειλε τον νεότερο γιο του Μανουήλ, που ανέλαβε κυβερνήτης της πόλης. Όμοια στη Θεσσαλονίκη η πόλη περιήλθε στα χέρια των Ζηλωτών, κινήματος με αντι-αριστοκρατικές πεποιθήσεις, οι οποίες τους έκαναν εχθρούς του "Καντακουζινισμού". Η αντιβασιλεία τούς υποστήριξε· ο Απόκαυκος έφθασε με 70 πλοία προς βοήθειά τους και όρισε τον μεγαλύτερο γιο του Ιωάννη κυβερνήτη, αν και η εξουσία του ήταν μόνο ονομαστική.
Οι Σέρβοι και οι Τούρκοι βοηθούν τον Καντακουζηνό να επικρατήσει
Κατά τα πρώτα έτη η ροπή της αντιπαράθεσης ήταν υπέρ της αντιβασιλείας, ως το καλοκαίρι του 1342, που ο Καντακουζηνός πιέστηκε να φύγει στην Αυλή τού Στεφάνου-Ούρου Δ΄ ντουσάν της Σερβίας. Όμως από το 1343 και μετά, με τη βοήθεια του φίλου του Ουμούρ μπέη του Αϊδινίου, ο Καντακουζηνός άρχισε να αντιστρέφει την κατάσταση. Με την αρχική υποστήριξη του Στεφάνου-Ούρου Δ΄ ανακατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και -παρά την αποτυχία του να πάρει τη Θεσσαλονίκη- οι Τούρκοι σύμμαχοί του τού επέτρεψαν να πάρει το Διδυμότειχο, επιστρέφοντας στο παλαιό του οχυρό στη Θράκη. Σταδιακά οι υποστηρικτές τού Απόκαυκου τον εγκατέλειπαν, ακόμη και ο γιος του Μανουήλ, που άφησε τη θέση του στο Διδυμότειχο και πήγε στη μεριά τού Καντακουζηνού.
Στις αρχές του 1345 ο Απόκαυκος και ο Καλέκας απέρριψαν προσφορές συμφιλίωσης, που έφεραν δύο Φραγκισκανοί μοναχοί. Προσπαθώντας να ανακόψει την πτώση του, ο Απόκαυκος έθεσε μια σειρά απαγορεύσεων στην πρωτεύουσα και οικοδόμησε μία νέα φυλακή για πολιτικούς κρατουμένους. Στις 11 Ιουνίου 1345 ο Απόκαυκος θέλησε να επιθεωρήσει τη νέα φυλακή, χωρίς τους σωματοφύλακές του. Οι εγκάθειρκτοι εξεγέρθηκαν και τον λιντσάρισαν: του έκοψαν το κεφάλι και το έθεσαν στη κορυφή ενός πασσάλου.
Οι φυλακισμένοι περίμεναν την ανταμοιβή της Άννας, που απηλλάγη από τον μισητό Απόκαυκο, αλλά η αντιβασίλισσα συγκλονίστηκε και φοβήθηκε από την απώλεια του κύριου υπουργού της και άφησε τους οπαδούς του, στους οποίους ενώθηκαν οι Γασμούλοι (κωπηλάτες) του στόλου να εκδικηθούν την απώλεια του ηγέτη τους. Το αποτέλεσμα ήταν οι 200 φυλακισμένοι να σφαγιασθούν, αν και μερικοί προσπάθησαν να καταφύγουν σε κοντινό μοναστήρι.
Το συμβάν δεν επέφερε αμέσως την πτώση της αντιβασιλείας, απομάκρυνε όμως τον βασικό υποκινητή τού εμφυλίου και έναν από τους πρωταγωνιστές του και είχε ως αποτέλεσμα διαμάχες και καταστροφές στην παράταξη της αντιβασιλείας. Το τέλος του εμφυλίου ήλθε με την είσοδο τού Καντακουζηνού στην Κωνσταντινούπολη στις 3 Φεβρουαρίο 1347.
Αποτίμηση
Ως νέος άνδρας δεν είχε την εμπιστοσύνη των γόνων των αριστοκρατικών οικογενειών, που κυριαρχούσαν στη διακυβέρνηση. Οι μόνες πηγές της περιόδου, τα απομνημονεύματα του Καντακουζηνού και η ιστορία του Νικηφόρου Γρηγορά με τη μεροληψία τους υπέρ της αριστοκρατίας, δίνουν μία πολύ αρνητική εικόνα του ανδρός, που υιοθετήθηκε ακέραιη από τους ιστορικούς. Αντίθετα η ιστορικός Εύα ντε Βρης - Βαν ντερ Βέλντεν πιστεύει ότι η εικόνα του αγνώμονος προστατευομένου και αδιάλειπτα δολοπλόκου, υπεύθυνου για τον εμφύλιο, είναι ανακριβής και αποτέλεσμα της διαστρεβλωτικής προπαγάνδας του Καντακουζηνού και του Γρηγορά. Ωστόσο τον αναγνωρίζει ως τον πιο αναξιόπιστο αντίπαλο του πρώτου, που από το 1343 και μετά κυβέρνησε δικτατορικά.
Η ιστορικός Αγγελική Λαΐου θεωρεί ότι ο Απόκαυκος είναι δημιούργημα της στροφής της Ρωμαϊκής κοινωνίας, από μία αγροτική Αυτοκρατορία με γαιοκτήμονες σε ένα κράτος βασισμένο στο θαλάσσιο εμπόριο, που έτεινε προς δυτικά πρότυπα, όπως αυτά των ναυτικών Δημοκρατιών της Ιταλίας.
Οικογένεια
Νυμφεύτηκε πρώτα την κόρη του Δισύπατου, ιερέα στην Αγ. Σοφία και είχε τρία τέκνα.
Έπειτα ο Αλέξιος έκανε δεύτερο γάμο π. το 1341 με την εξαδέλφη τού Γεωργίου Χούμνου μεγάλου στρατοπεδάρχη και είχε δύο τέκνα.
Παιδιά του ήταν:
Ιωάννης απεβ. 1345, μέγας πριμικήριος και κυβερνήτης Θεσσαλονίκης. Σκοτώθηκε εκεί.
Μανουήλ, κυβερνήτης της Αδριανούπολης· την παρέδωσε στον Καντακουζηνό.
κόρη, παντρεύτηκε πρώτα τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο και όταν αυτός πνίγηκε, τον Ιωάννη Ασάν σεβαστοκράτορα.
κόρη, παντρεύτηκε το 1341 τον γιο του Ιωάννη ΙΔ΄ Καλέκα Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης.
κόρη, παντρεύτηκε το 1341 τον γιο μίας λατίνας κυρίας των τιμών της Άννας της Σαβοΐας.
Ο Ιωάννης ή ο Μανουήλ νυμφεύτηκε μία κόρη του Ιωάννη Βατάτζη μεγάλου στρατοπεδάρχη.
Παραπομπές
Πηγές
Bartusis, Mark C. (1997). The Late Byzantine Army: Arms and Society 1204–1453. Philadelphia, Pennsylvania: University of Pennsylvania Press.
Cavallo, Guglielmo (1997). The Byzantines. Chicago, Illinois: University of Chicago Press.
de Vries-Van der Velden, Eva (1989). L'Élite Byzantine Devant l'Avance Turque à l'Époque de la Guerre Civile de 1341 à 1354 (in French). Amsterdam, The Netherlands: J.C. Gieben.
Guilland, Rodolphe (1967). Recherches sur les Institutions Byzantines, Tome I (in French). Berlin, Germany: Akademie-Verlag.
Laiou, Angeliki (2008). "Chapter II.3.2D: Political-Historical Survey, 1204–1453". In Jeffreys, Elizabeth; Haldon, John; Cormack, Robin. The Oxford Handbook of Byzantine Studies. Oxford, United Kingdom: Oxford University Press. pp. 281–294. ISBN 978-0-19-925246-6.
Nicol, Donald MacGillivray (1993). The Last Centuries of Byzantium, 1261–1453. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press.
Nicol, Donald MacGillivray (1996). The Reluctant Emperor: A Biography of John Cantacuzene, Byzantine Emperor and Monk, c. 1295–1383. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press.
Trapp, Erich; Walther, Rainer; Beyer, Hans-Veit (1976). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit (in German). 1. Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften.
Βυζαντινοί του 14ου αιώνα
Βυζαντινοί ναύαρχοι
Αλεξιος
Βυζαντινοί Πριμικήριοι
|
49152
|
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%B1
|
Λαγκαδίκια
|
Τα Λαγκαδίκια είναι χωριό το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στις λίμνες Κορώνεια και Βόλβη και έχει υψόμετρο 120 μέτρα. Είναι ένα κομβικό σημείο που ενώνει την παλαιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Καβάλας με την Εγνατία οδό, στο ύψος ανάμεσα στις λίμνες Κορώνεια και Βόλβη. Στο χωριό υπάρχει μηχάνημα ΑΤΜ (της τράπεζας Πειραιώς), κτίριο τηλεπικοινωνιών, τοπικό ιατρείο, κτηνιατρικό κέντρο, ταχυδρομείο καθώς και αρκετές εμπορικές και ψυχαγωγικές επιχειρήσεις.
Γεωγραφία
Πριν την κατασκευή της Εγνατίας οδού, ήταν το κεντρικό χωριό στην δημοφιλή καλοκαιρινή διαδρομή Θεσσαλονίκη-Ασπροβάλτα (Θεσσαλονίκη-Σταυρός). Κάποτε, η παλαιά εθνική οδός περνούσε μέσα από το χωριό, αλλά λόγω επικινδυνότητας και όχλησης, δημιουργήθηκε παράκαμψη 100μ νότια του χωριού.
Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λαγκαδά, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και έχει περίπου 700 μόνιμους κατοίκους.
Στην δυτική πλευρά του χωριού υπάρχει τo ρέμα Λαγκαδικίων (ή Πλατανόρεμα) του οποίου η ροή σταματάει συνήθως για ένα μήνα, περίπου τον Αύγουστο. Το ρέμα Λαγκαδικίων ενώνεται βορειότερα με το ρέμα Ποταμιάς (Δαφνούντας) σε τεχνητή λιμνούλα και μαζί με τα νερά της λίμνης Κορώνειας συνεχίζουν, ως ποταμός Δερβένι, προς ανατολικά στην λίμνη Βόλβη.
Εκπαίδευση - Πολιτισμός
Οι εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν το Νηπιαγωγείο που, ως ανεξάρτητο κτήριο, λειτούργησε για πρώτη φορά το 2011, το Δημοτικό που εξυπηρετεί πέντε χωριά (Λαγκαδίκια, Στίβος, Νικομηδινό, Περιστερώνα, Σπιτάκια), καθώς επίσης και το Γυμνάσιο-Λύκειο που εξυπηρετεί ως γυμνάσιο εννέα χωριά (τα ίδια με το Δημοτικό συν Γερακαρού, Άγιος Βασίλειος, Βασιλούδι, Αρδαμέρι) και ως λύκειο δεκατρία χωριά (τα ίδια με το Γυμνάσιο συν Προφήτης, Σχολάρι, Νυμφόπετρα, Βαϊοχώρι).
Ο Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονα, το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής καθώς και το κοιμητήριο, είναι τα θρησκευτικά σημεία του χωριού.
Κάθε χρόνο ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λαγκαδικίων διοργανώνει μαθήματα παραδοσιακών χορών και πολλές άλλες δραστηριότητες, με κορυφαίο το τριήμερο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα στις 25-27 Ιουλίου, με παραδοσιακούς χορούς και λαϊκή βραδιά με ζωντανή μουσική.
Ιστορία
Στα Λαγκαδίκια λειτουργούσαν παλαιότερα τρεις νερόμυλοι, του Δάλα, του Γκόγκορα και του Μαμαδά. Από αυτούς σώζονται μόνο τα ερείπια του μύλου Γκόγκορα που βρίσκονται 2km νοτιότερα του οικισμού.
Μετά την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με απόφαση του Υπουργείου Συγκοινωνιών, ανατέθηκε η εκμετάλλευση της σιδηροδρομικής γραμμής Σαρακλί-Σταυρός στους ΣΕΚ. Ήταν μια μικρή γραμμή Ντεκοβίλ, πλάτους 0.60μ, που λειτούργησε από τον Μάρτιο του 1921 έως τις 16 Αυγούστου 1947 οπότε και διακόπηκε για οικονομικούς λόγους. Η γραμμή αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ευημερία του χωριού προσελκύοντας εργάτες όπως ο Δημήτριος Κωστάρας που ήρθε από το Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής το 1915 σε ηλικία 19 ετών, και το 1925 δημιούργησε την δική του οικογένεια στα Λαγκαδίκια.
Η γραμμή αυτή χρησιμοποιούνταν για μεταφορά δασικών προϊόντων και εμπορευμάτων από τον Σταυρό και τα ενδιάμεσα χωριά προς την Θεσσαλονίκη και αντίστροφα. Η διέλευση της μέσα από το χωριό γινόταν από το σημείο που τώρα είναι ο δρόμος που εφάπτεται στη νότια πλευρά με το κτήριο του Πολιτιστικού Συλλόγου Λαγκαδικίων και το οποίο έχει παλαιότερα άλλες χρήσεις, όπως σχολείο, ξυλουργείο κλπ.
Στο πρώην στρατόπεδο Βογιατζόγλου που βρίσκεται 500 μέτρα νότια του χωριού, έχουν φιλοξενηθεί σποραδικά πρόσφυγες/μετανάστες, και από τον Απρίλιο του 2016 χρησιμοποιείται μόνιμα ως Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (UNHCR).
Αξιοθέατα
Ο Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονα.
Το παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, στην νότια έξοδο του χωριού.
Το ποτάμι «Πλατανόραμα» στην δυτική έξοδο του χωριού.
Γειτονικές περιοχές
Γειτονεύει: προς ανατολικά 1km με το χωριό Νικομηδινό, προς δυτικά 2km με το χωριό Γερακαρού και και 4km με το χωριό Βασιλούδι, προς βόρεια 5km με το χωριό Σχολάρι.
Βρίσκεται 12km βόρεια από το χωριό Ζαγκλιβέρι, 22km ανατολικά από την πόλη Λαγκαδά, 35km ανατολικά από την πόλη Θεσσαλονίκη.
Αριθμητικά δεδομένα
Αποστάσεις από γειτονικά χωριά
Αποστάσεις αστικών κέντρων
Απογραφή πληθυσμού
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Δήμος Λαγκαδά
Χωριά του νομού Θεσσαλονίκης
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.