lp
stringclasses 11
values | src
stringlengths 2
1.26k
| tgt
stringlengths 2
1.37k
|
|---|---|---|
en-is | We are at Tukka Beach today. Tukka Beach is a resort here in Sierra Leone. I'm here with my cousins. Should be a lovely day. It's a really chill time on the beach. Nothing too much is happening or nothing planned, but, oh, it looks like they might be a wedding reception. Everybody's being married. It seems like there's a wedding or some kind of engagement. It looks beautiful out here. Look at this.
| Við erum stödd á Tokeh-strönd í dag. Tokeh-strönd er dvalarstaður hérna í Síerra Leóne. Ég er hér með frændfólki mínu. Ætti að vera dásamlegur dagur. Bara rosa róleg stund á ströndinni. Ekkert mikið að gerast og ekkert planað, en... Ó, það lítur út fyrir að það sé giftingarathöfn þarna. Allir eru að gifta sig. Ú, þetta virðist vera brúðkaup eða einhvers konar trúlofun. Það er ótrúlega fallegt hérna. Finnst ykkur ekki?
|
en-is | For Raptor specialist Bob Anderson, the pioneer's attitude was simply arrogant and ignorant. All birds of prey were just considered vermin. I mean, they were all chicken hawks. They were all bad birds, be it a bald eagle, golden eagle, a red to a hawk. They were all shot.
| Ránfuglasérfræðingurinn Bob Anderson telur viðhorf landnemanna einfaldlega hafa verið hrokafullt og óupplýst. Allir ránfuglar voru hreinlega taldir vera meindýr. Ég meina, þeir voru allir taldir vera dýrbítar. Þeir voru allir taldir vera vondir fuglar, hvort sem það var skallaörn, gullörn eða rauðstélsvákur. Þeir voru allir skotnir.
|
en-is | And I'd like to start by turning to Dr. Vishal Sikka, the CEO of Emphasis. Vishal, you're the son of a railways engineer. You saw technology at that phase, and you're also a surfer, so you know all about dodging the waves. What's the disruption that we most need to pay attention to, that's coming from the new technologies and why? Why should we pay so much attention to the disruption?
| Og mig langar að byrja á því að snúa mér að Dr. Vishal Sikka, framkvæmdastjóra Infosys. Vishal, þú ert sonur lestarverkfræðings. Þú sást tæknina á því tímabili, og þú leggur einnig stund á brimbretti, svo þú veist allt um að forðast öldurnar. Hvers konar upplausn er það sem fylgir tækninýjungum og við þurfum hvað mest að fylgjast með og af hverju? Af hverju ættum við að fylgjast svona vel með þess konar upplausn?
|
en-is | To create the antique brass ornament, I just went in with a coat of rub and buff onto the entire ornament there. And then of course, we have to get that antique look with the alcohol ink. So I went in with ginger first, I applied a droplet onto our ornament and just blended it out like so. And I just continued that process until I had as many layers as I liked, and it looked really antique in like an actual metal ornament. After that, I did go in with a little bit more of that burnished amber spray paint as well to supply that to the surface, to kind of give it that oxidized look like we did for the bell ornaments. And that is how I finished off these antique brass bubbles. Really simple and easy, but honestly, they look like real metal and they're beautiful.
| Til að búa til þetta gamaldags látúnsskraut setti ég bara rub and buff-fægilög yfir allt skrautið. Síðan þurfum við auðvitað að nota alkóhólblek til að ná antíklúkkinu. Ég byrjaði á að nota gulbrúnan lit. Ég setti einn dropa á skrautið og bara nuddaði það svona og hélt því áfram þar til ég var kominn með eins mörg lög og ég vildi og skrautið leit út eins og alvöru gamalt antíkskraut úr málmi. Síðan notaði ég aðeins meira af rafgula gljáspreyinu á yfirborðið til að gefa skrautinu sama tærða útlitið og bjölluskrautinu sem við gerðum. Og þannig gekk ég frá þessum gamaldags látúnshnúðum. Mjög einfalt og auðvelt, en í alvöru, þeir líta út eins og alvöru málmur og þeir eru gullfallegir.
|
en-is | GOOD RIDDANCE
| KALDAR KVEÐJUR
|
en-is | The advancement of Humanity never ceased, even for a moment–during difficult times we grow and adapt once again. The cities are as prosperous as ever, and our technological advancement is rising. With our recent discovery of Ignniat, humanity has once skyrocketed past its peak; the greatest has yet to be achieved. This grace of newfound knowledge could only be described as divine intervention - we humanity will be able to grace the gods with our presence in their land in the clouds. Everyone within the company of Karascene has evaluated Ignniat and we sense a large potential within this mineral – worry not, Ignniat has not been evaluated to have any side effects or downsides of being mined, it has a higher chance to–
| Framþróun mannkyns er óstöðvandi og hvikar ekki eitt andartak. Jafnvel á tvísýnum tímum höldum við áfram að vaxa og aðlagast. Borgir okkar dafna meira en nokkru sinni áður og tækninni fer sífellt fram. Þótt merkustu afrek mannkyns séu enn framundan höfum við nú tekið enn eitt stökkið fram á við með uppgötvun Ignniats. Þeirri blessun sem fylgir uppgötvun af þessu tagi er einungis hægt að lýsa sem himneskri forsjón. Brátt mun okkur mannkyninu verða gert kleift að heiðra guðina í himnaveldi sínu skýjum ofar með nærveru okkar. Innan Karascene-samsteypunnar höfum við kynnt okkur eiginleika Ignniats og við sjáum fram á gífurleg tækifæri sem eru fólgin í þessu steinefni. Allar áhyggjur eru óþarfar þar sem matsaðilar okkar hafa sammælst um að námuvinnslu Ignniats fylgi engar aukaverkanir eða fylgikvillar. Þess þá heldur eru allar líkur á að-
|
en-is | JANUARY 14th, 10:26 PM, 2543.
| 14. JANÚAR 2543, 10:26 e.h.
|
en-is | A click. It had been reruns of this same stream, the day the world was ruined. Dad always found himself turning the channel off when I was unable to tear my eyes away. The somber face he gave me ensured a gut-wrenching feeling transpiring from deep within – I always feel bad when it plays, but it opens the floodgates to so many memories; granted they weren't very good ones. Letting out a sigh, I slowly rose to my feet, gotta get my mind off things. His saddened mood remained, and regularly I’d try to help ease his mood and at least give him a little bit of joy, but today; I’m tired.
| Hljóðið þagnar með smelli. Þetta var endurútsending á gamla streyminu frá deginum sem heimurinn fórst. Pabbi endaði alltaf á að slökkva á rásinni af því að ég gat ekki tekið augun af skjánum. Þungbúið fas hans fékk magann í mér til að sökkva niður í tær. Mér líður alltaf illa þegar þetta birtist á skjánum, en þetta dregur líka svo ótal margar minningar upp á yfirborðið, þótt þær séu misfallegar. Ég reis á fætur með andvarpi, varð að finna einhverja leið til að hreinsa hugann. Ég skildi hann eftir með vonleysissvipinn sinn. Venjulega reyni ég að létta honum lundina en í dag er ég þreytt.
|
en-is | I hold a relatively slow pace as I approach the door, giving a small holler to Dad. “I’ll be heading out for a bit, dinner is in the fridge.” No response. Figures. He usually hears me though, he’ll probably be fine. Slowly closing the door behind me, I let another breathy sigh escape as the door completely shut. Nearly forgetting, I place my hand on the cold, metallic scanner that locks the door. If there was anything this apartment had, it was advanced tech, but then again; most places had notable technology–it had been a long time since anyone had used any other different technology.
| Ég geng hægum skrefum að hurðinni, kalla lágt til pabba: „Ég er að fara út, kvöldmaturinn er í ísskápnum.“ Ekkert svar. Það var og. Hann heyrir samt yfirleitt í mér, og reddar sér held ég alveg. Ég loka varlega að baki mér og gef frá mér enn eitt langdregið andvarp þegar hurðin smellur að stöfum. Ég gleymi næstum að leggja lófann á kalda málmskannann til að læsa hurðinni. Ef það var eitthvað eitt sem þessi íbúð hafði upp á að bjóða þá var það líklega hátæknilausnir. Auðvitað töldust svosem eiginlega allar lausnir sem hér var að finna sem hátæknilausnir. Það var langt síðan eitthvað annað hafði verið í boði.
|
en-is | The cold, rainy night ensued my long overdue walk–exploring the city of Paltricus was a privilege to those who’d been safe from the mutation via escape, or pure luck. The city night was beautiful, illuminated with vibrant stars that remained for thousands of years. It must be lonely in the great distant sky. Paltricus was a nice place, but it felt more like a cage than a luxurious place of living. Filled to the brim with apartments, homes, and any other building able to hold occupants, most buildings were hundreds of stories tall; thanks to Ignniat. The mineral that appeased technology, and architecture was a great mineral that extended our foundation of life. Public knowledge only knows so much about this mineral though, mainly because mainly because it’s kept under pretty tough wraps.
| Það var köld og hráslagaleg nótt sem tók á móti mér á þessum langþráða göngutúr. Að ráfa um Paltricus-borg taldist vera forréttindi þeirra sem tekist hafði að forðast stökkbreytinguna, annaðhvort með því að flýja eða af einskærri heppni. Borgin var falleg að nóttu til, lýst upp af tindrandi stjörnum sem höfðu staðið sína plikt í þúsundir ára. Það hlaut að vera einmanalegt að hanga þarna lengst uppi í himninum. Paltricus var fallegur staður, en borgin var meira eins og búr en heimili hinna útvöldu. Hér var krökkt af íbúðum, heimilum og hvers kyns vistarverum. Flestar byggingarnar voru mörg hundruð hæðir, þökk sé Ignniati. Steinefninu sem sefaði tækniframþróunina. Arkitektúrinn sjálfur var eins konar steinefni sem styrkti stoðirnar undir lífi okkar hér. Þekking almennings á þessu steinefni er engu að síður takmörkuð, það er haldið þétt á spilunum hvað varðar eiginleika þess.
|
en-is | Removing myself from clouded thoughts, I found my way to my favorite coffee spot; most people avoid it because rumors were spread that a lapse was found in the area, which was what society has referred to those whom the virus has infected. This never really disturbed me, I’ve had incredible luck my entire life, plus the owner is a great guy. Who would pass up free coffee in exchange for talks and chats late at night?
| Ég hristi af mér þessar þungu hugsanir og hélt á uppáhaldskaffihúsið mitt. Flestir forðuðust það þar sem það voru sögusagnir um að sést hefði til fráviks í grenndinni, sem var það sem fólk kallaði þá sem höfðu sýkst af vírusnum. Þetta truflaði mig lítið því að ég hef alla tíð verið einkar heppin, auk þess sem eigandinn er ofboðslega góður gæi. Síðla kvölds bauð hann oft upp á ókeypis kaffi í skiptum fyrir spjall og rabb, tilboð sem var erfitt að hafna.
|
en-is | Walking inside, a loud ring dispelled my discomfort as the aroma of freshly brewed coffee filled my lungs. Anton, the man who owned the store, was of course the person behind the counter – the place was practically empty except for a few people in the back. Approaching the counter, my feet tired from a long walk, I droop atop one of the stools and yawn. I spot Anton bringing the regular thankfully. “Hey Lilith, Long night?” his raspy voice echoed within the fractals of my brain, “Something of the sort,” I replied shallowly, more tired and tired by the second.
| Um leið og ég kem inn gellur við bjalla sem slær á allar mínar efasemdir og ég dreg djúpt andann til að njóta seyðandi kaffiilmsins. Anton, eigandi kaffihússins, var að sjálfsögðu á sínum stað á bak við afgreiðsluborðið. Staðurinn var svo gott sem tómur, fyrir utan nokkrar hræður bakatil. Ég færi mig upp að afgreiðsluborðinu og læt mig síga á einn kollinn, geispa og hvíli lúna fætur eftir þennan langa göngutúr. Eins gott að hér kemur Anton með mína venjulegu pöntun. „Hæ, Lilith. Erfitt kvöld?“ Hrjúf röddin endurómar inn að heiladingli. „Það mætti segja það,“ andvarpa ég, þreyttari og þreyttari með hverri sekúndunni.
|
en-is | Ready to fix my fatigue, I took a few sips of the coffee placed in front of me. “Business still down since that sighting..?” I spoke quietly, not attempting to scare away the remaining customers that Anton’s unit had. He nodded, cleaning a glass with a rag – this place is technically a bar, but I never really came for drinks. A few murmurs could be heard from behind, but for the most part, the conversation between me and Anton was held rather short tonight. Waving him a small goodbye, I left the shop; with a little more energy than before.
| Ég fékk mér nokkra sopa af kaffinu fyrir framan mig í von um að slá á þreytuna. „Er ennþá lítið að gera út af þessum orðrómi …?“ spurði ég lágt til að reyna að fæla ekki burt þá fáu viðskiptavini sem Anton átti eftir. Hann kinkaði kolli á meðan hann dundaði sér við að þrífa glas með tusku. Tæknilega séð er þetta bar en það eru ekki áfengir drykkir sem draga mig hingað. Það mátti heyra slitrótt samtöl bakatil, en rabb okkar Antons var heldur í styttra lagi þetta kvöld. Ég kvaddi hann með smá vinki og kom mér út, eilítið hressari en áður.
|
en-is | Wandering the dark streets late at night wasn’t usually the best option, but honestly, it was better than staying in that stuffy apartment; hell most of the time you could hear the neighbors having sex more than you could hear your music. With a quick, breathy sigh, I returned my gaze to the walk ahead–I’ll probably make my way towards Al’s Pawnshop; just a place I find junk that looks interesting, as a pastime. Quick regret flushed over me as I heard footsteps close behind, maybe I'm overthinking it, but nobody hung around this place unless they wanted to get mugged, or beaten up. It was popular for its mafia and gang activities…
| Það er kannski ekki gáfulegt að ráfa um myrk stræti seint að kvöldi, en það var skárra en að dvelja innilokuð í þessari loftlausu íbúð. Þú heyrir yfirleitt meira í kynlífi nágrannanna þar en í tónlistinni sem þú ert að spila. Með snöggu en þungu andvarpi leit ég fram á við. Ætli ég vafri ekki yfir í Veðlánabúð Als þar sem ég get skoðað draslið sem er til sölu hjá honum til að drepa tímann örlitla stund. Ég fann fyrir ugg þegar ég heyrði fótatak fyrir aftan mig. Kannski er ég að vera dramatísk, en það var enginn á sveimi hér nema þeir sem voru að leitast eftir því að verða rændir eða lúbarðir. Hér mátti oft finna alls kyns mafíu- og gengjavesen …
|
en-is | Isn’t that funny? We have half the manpower left, and we can’t even refrain from hurting one another. I hastily sped up, Al’s was around the corner, so I would be fine inside. A glance behind me ensured that I was no longer being tailed as I stood in front of a bright glowing sign that read, “Alborn’s Pawnshop!” With slower steps, I entered once again–this place was more under the cover, as Alborn would often take in people who’d been mutated and snuck into Paltricus. Upon opening the door, the lights had been shut off, interestingly enough–there was no Al. No refugees. Nothing. Something wasn’t right here.
| Er það ekki einkennilegt að okkur hefur fækkað um helming og samt tekst okkur ekki að komast hjá því að vinna hvert öðru mein? Ég greikkaði sporið. Veðlánabúð Als var bara hinum megin við hornið og ég yrði óhult þegar ég væri komin þangað inn. Þar sem ég stóð undir glóandi skilti sem á stóð Veðlánabúð Alborns leit ég við til að ganga úr skugga um að enginn hefði veitt mér eftirför. Ég hægði á mér og steig inn í þessa kunnuglegu veröld. Búðin var hálfgert leynifylgsni þar sem Alborn tók oft á móti stökkbreyttu fólki sem hafði smyglað sér leið inn í Paltricus. Ljósin voru slökkt þegar ég kom inn, og af einhverjum ástæðum var Alborn hvergi að finna. Hér voru engir flóttamenn og ekkert að sjá. Eitthvað var ekki eins og það átti að vera.
|
en-is | Stealthily I made my way towards the back of the store, murmurs and talking heard beyond a metal grate which took a few yanks to tear off. Climbing into the vent was the safest and quietest option for me right now; climbing my way through, I’d pick up on conversations and talks between strangely dressed men. I noticed Al inside, chained. Figures he’d get caught eventually.
| Ég laumaðist hljóðlega bakatil í búðina, þaðan sem mátti heyra muldur og samtöl handan við járngrind sem ég reif lausa eftir nokkrar tilraunir. Minn vænsti og hljóðlegasti kostur þessa stundina var að skríða inn í loftræstistokkinn. Á meðan ég laumaðist í gegnum stokkinn heyrði ég samtöl á milli manna í einkennilegum klæðnaði. Ég kom auga á Al þar inni. Hann var í hlekkjum. Það hlaut að koma að því að hann næðist.
|
en-is | Alborn was a great guy, but this looked serious. No need to stick my nose out for someone, especially when they seem like they’ve just gotten into trouble with every authority in the city. Yet, I still couldn’t shake the feeling. Letting a silent sigh escape me, I slowly warped off the grate below, dropping down into the quiet room. “Psst. Al. Al!” I whispered, giving a soft yell at his lack of response. “Lilith? What are you doing here..? You’ve gotta leave, he’ll catch you.”
| Alborn var frábær náungi, en þetta virtist vera alvarlegt. Það var engin ástæða fyrir mig að koma mér í klípu fyrir hann, sérstaklega þar sem svo virtist sem hann væri nú þegar búinn að koma sér í klandur hjá öllu yfirvaldi borgarinnar. Samt gat ég ekki hrist af mér þessa ónotatilfinningu. Ég gaf frá mér lágt andvarp, lét grindina fyrir neðan mig síga varlega til jarðar og lét mig falla niður í þögult herbergið. „Hæ, Al. Al!“ hvíslaði ég, hækkaði svo röddina eilítið þegar ég fékk ekkert svar. „Lilith? Hvað ert þú að gera hér …? Þú verður að koma þér út, hann á eftir að ná þér.“
|
en-is | No shit, I silently voiced to myself. Attempting to lockpick the chains that wrapped around his arms, voices closed in on our location, the faint footsteps growing ever louder. “Quick! Get back in the vent, and leave. Do not come back. If we meet again, it won’t be in this city.” He said hurriedly, the flash of panic on his face didn’t help my nerves at all. Listening to his advice. I couldn’t bring myself to stay longer. Fuck, Al. I quickly ran for it after exiting the vent; it hurt a bit to lose such an invaluable friend. Were they moving him to the…other city? So many things were flicking through my slightly scattered mind, and most of them were angry but sad. I’d done numerous kinds of research on the outer cities, and the capital of the infected, Alcatraz, which they named after the prison – felt like it fit the name pretty well from what I’d read. Not to mention the unmutated had cut any remaining connecting land with infected land, it was…tragic.
| Ó, virkilega? sagði ég við sjálfa mig. Ég gerði mitt besta til að pikka lásinn á keðjunum sem héldu höndunum á honum föstum. Til okkar bárust raddir og fótatak sem færðist sífellt nær. „Fljót! Farðu aftur upp í stokkinn og komdu þér í burtu. Ekki koma aftur. Ef við hittumst aftur þá verður það ekki í þessari borg,“ sagði hann snögglega, og óttasvipurinn á andliti hans gerði lítið til að róa mig. Ég tók hann á orðinu, gat ekki fengið af mér að staldra lengur við. Andskotinn, Al. Ég hraðaði mér á brott um leið og ég var komin út úr stokknum. Það var eilítið tregablandið að missa svona náinn vin. Ætluðu þeir að fara með hann til … hinnar borgarinnar? Ýmsar hugsanir flugu í gegnum brotakenndan huga minn. Flestar þeirra einkenndust af reiði, en líka sorg. Ég hafði lagst í alls kyns rannsóknir á ytri borgunum og höfuðborg hinna sýktu, sem var kölluð Alcatraz, eftir fangelsinu. Svo virtist sem borgin bæri nafn með rentu, miðað við það sem ég hafði lesið um hana. Fyrir utan að hinir ósýktu höfðu skorið á allt aðgengi við öll sýkt landsvæði. Þetta var … sorglegt.
|
en-is | The walk home was quiet, but so loud. The thoughts infecting my brain were booming, and the regret of not having stayed to help flashed over multiple times. I finally arrived home, almost brought to tears by the dreadful walk in the burst of sounds from the clouds above, the thunderous booms were enough to frighten any person sometimes. Dad was already passed out on the couch, some rerun of an older movie, probably 10-12 years old; sighing, I quietly crept my way back to my room. Flopping in the bed, I wasn’t able to keep my eyes open for long. Before long, slumber crept up on me.
| Borgin var þögul á göngutúrnum heim, en samt var svo mikill hávaði líka. Í gegnum huga minn runnu ítrekað yfirþyrmandi hugsanir sem höfðu heila minn á valdi sínu, ásamt eftirsjá yfir að hafa ekki dokað lengur við til að hjálpa. Ég komst loksins heim, var næstum farin að tárast á þessari þrautagöngu út af drununum úr himninum fyrir ofan mig. Þessar drunur hefðu dugað til að skjóta hverjum sem var skelk í bringu annað slagið. Pabbi lá rænulaus á sófanum fyrir framan einhverja gamla mynd frá því fyrir svona 10-12 árum. Ég andvarpaði og laumaðist inn í herbergið mitt. Ég henti mér á rúmið og tókst ekki að halda augunum opnum lengi. Fyrr en varði hafði svefninn tekið völdin.
|
en-is | DETONATION
| HVELLURINN
|
en-is | JANUARY 19th, 2:34 PM, 2543.
| 19. JANÚAR 2543, 2:34 e.h.
|
en-is | The days rolled past before I could even realize it. It was a few days since Alborn was taken away – to where I had no clue, but I knew he was taken somewhere. Those outfits seemed familiar, but no way was I going to figure it out on the first try. Sighing, I placed my hands on the system in front of me, emanating a red and purple glow – I could hack the security, the place isn’t far, and I doubt they took measures...Maybe I shouldn’t. Of course, against all morals, my fingers moved without my knowing, pulling up multiple screens; god I’m good. I was pretty popular on a couple of websites, they referred to me as “WRAITH.” Which was a pretty catchy name. Granted my name on any site is WR417H, but I like to think the public came up with it.
| Dagarnir runnu hjá án þess að ég einu sinni tæki eftir því. Það voru nokkrir dagar síðan Alborn var tekinn. Hvert þeir höfðu farið með hann hafði ég enga hugmynd um, en hann var einhvers staðar. Fatnaðurinn sem þeir höfðu klæðst var kunnuglegur, en í fyrstu tókst mér ekki að koma fyrir mig hvaðan ég þekkti hann. Ég andvarpaði og lagði hendurnar á tölvuna fyrir framan mig sem gaf frá sér rauða og fjólubláa birtu. Ég gæti hakkað kerfið. Þetta er ekki langt að fara og ég efast um að þeir hafi gert neinar ráðstafanir … Kannski ég ætti að láta þetta vera. En auðvitað, þvert á öll fögur fyrirheit, hreyfðust fingur mínir líkt og ómeðvitað og drógu fram ýmiss konar skjái. Djöfull er ég góð. Ég átti vinsældum að fagna á nokkrum vefsíðum. Þar gekk ég undir nafninu VOFA, sem var ansi þjált heiti. Reyndar er nafn mitt á öllum mögulegum síðum V0F4, en mér finnst gaman að láta eins og almenningur hafi gefið mér þetta viðurnefni.
|
en-is | Moving the surveillance onto my mobile device, I watched each one intently. Nothing. It was like they were never there. That makes no sense. Cameras had tight security, even with remote access. How..? ARGH. I stood angrily, ready to remove some thoughts from my head – I made my way over, sliding on shoes and taking my keys. “I’ll be back soon, Dad.”Silence. Whatever, he didn’t usually respond, he was probably busy doing something more important than me anyway.
| Ég færði eftirlitsmyndefnið yfir á snjalltækið mitt og horfði á hverja klippu með einbeitinguna í botni. Ekkert. Það var líkt og þeir hefðu aldrei verið þarna. Það getur ekki verið. Myndavélarnar mynduðu þétt öryggisnet, jafnvel í gegnum fjartengingu. Hvernig …? GARG! Ég æddi á fætur í fúlu skapi, í leit að einhverju til að dreifa huganum. Ég laumaðist fram, læddist á skónum og tók með mér lyklana mína. „Ég kem aftur innan skamms, pabbi.“ Þögn. Ojæja. Hann var ekki vanur að svara mér. Hann var örugglega upptekinn við eitthvað mun mikilvægara en að huga að mér.
|
en-is | With a quick jolt, I felt a shiver enthrall its way down my spine as I made my way out of the apartment; weird. Ignoring the feeling, I urged myself to head towards Al’s to investigate a little, but my legs moved towards Anton’s small bar – it was a pretty calm place, and I definitely needed to talk to someone. Who better than a bartender who owes you something?
| Um leið og ég kom mér út úr íbúðinni fann ég fyrir snöggum hrolli sem læddist niður bakið á mér. Einkennilegt. Ég leiddi tilfinninguna hjá mér, og hélt einbeitt af stað til Als til að rannsaka málið frekar en í staðinn báru fæturnir mig í átt að litla barnum hans Antons. Það var frekar rólegt þar, og ég þurfti sannarlega að tala við einhvern. Hver var betur til þess fallinn en barþjónn sem skuldar þér greiða?
|
en-is | Irregularly, Anton’s was pretty busy; it was bustling with activity and new faces that I’ve never seen before – Anton was regularly the only worker, so knowing that he must be pretty stressed. “Hey Barkeep, get me a coffee.” I purposely spoke in a lower tone to throw him off a bit, a small chuckle escaping me seeing his sigh of relief after turning quickly. “God, Lilith, don’t do that to me…” he softly let out, obviously tired. “You seem pretty busy…you need some help? Look’s like there's more than plenty of folks here.” I huffed out, I do not want to help with these drunks, but I feel bad making this guy work alone out here. “Could you? I’ll pay you after…” he uttered with the eyes of a puppy, aimed straight at me. Advanced War Tactics…
| Barinn hans Antons var furðu fullur. Það var nóg að gera og þar mátti sjá ýmis ný andlit sem ég hafði aldrei séð áður. Venjulega var Anton sá eini sem var að vinna þarna, svo það hlaut að vera mikið stress hjá honum þessa stundina. „Halló, barþjónn. Færðu mér kaffi.“ Ég beitti röddinni viljandi lægra til að villa um fyrir honum, og flissaði þegar ég sá léttinn á andliti hans þegar hann sneri sér snögglega við og sá að þetta var bara ég. „Guð minn almáttugur, Lilith, ekki gera mér þetta …“ muldraði hann þreytulega, greinilega dauðþreyttur. „Það virðist vera nóg að gera hjá þér… vantar þig hjálp? Það er svei mér þá mikið af fólki hérna,“ másaði ég. Ekki að mig langi til að hjálpa til við að annast um þessar byttur, en ég fann til með honum að standa einn í þessu. „Gætirðu það? Ég skal borga þér …“ tautaði hann, setti upp hvolpaaugun sín og beindi þeim beint að mér. Herkænskubrögð af verstu sort …
|
en-is | After changing into the small uniform, I helped around the bar a bit, it was pretty easy aside from the constant flirting and cat-calling from the people within the bar; but it didn’t really bother me that much to be honest. I’ll talk to Anton after this shift, I still really need to get Al off my mind, though I know I’ll still investigate his place after this, but still…
| Eftir að hafa klætt mig í of lítinn einkennisbúning hjálpaði ég til við barinn um stund. Það var ekki svo strembið, fyrir utan stanslaust daður og ágeng köll frá viðskiptavinum barsins, en það truflaði mig ekki svo mikið, ef satt skal segja. Ég tala við Anton eftir vaktina, ég verð að hætta að hugsa um Al, jafnvel þótt ég viti að ég á eftir að enda á að rannsaka búðina hans á eftir. Samt sem áður …
|
en-is | A burst of flames erupted from Thassalin's jaws as the colossal Thraki set fire to a very specific patch of forest, then circled above, watching for moment. Weirdly, as he had slowed down, the weird screaming noise from behind him had stopped. Thassalin had forgotten he had passengers on his back.
| Eldglæðurnar stóðu út um ginið á Þassalín þegar risavaxni þrakinn brenndi til kaldra kola tiltekinn blett af skóglendi, hringsólaði síðan yfir svæðið og fylgdist með glæðunum. Af einhverjum ástæðum hljóðnaði angistaröskrið sem fylgdi honum um leið og hann hægði flugið. Þassalín hafði gleymt því að hann var með farþega á bakinu.
|
en-is | "Come on, Tenuk, you've shapeshifted into a Thraki before!"
| „Láttu ekki svona, Tenuk, þú hefur sjálfur breytt þér í þraka áður!“
|
en-is | "My own flight is very different from being abruptly dragged off by a massive, pink dragon!"
| „Það er nú eitthvað annað að fljúga sjálfur, heldur en að þeysast um á bakinu á risavöxnum, bleikum dreka!“
|
en-is | "It's not that bad, right, Kayel?"
| „Þetta er ekki það slæmt, er það nokkuð, Kayel?“
|
en-is | Kayel clearly didn't agree with Nyssi, he looked less black than normal and his claws had dug into Thassalin's back to the point that he'd made the Thraki bleed, but Thassalin clearly didn't seem to care. That being said, Thassalin had realized he had scared his new friends and found a clearing to land in.
| Kayel var greinilega ósammála Nyssi. Hann var ekki eins svartur og venjulega og hafði læst klónum svo fast í Þassalín að það blæddi úr bakinu á þrakanum, en Þassalín virtist standa á sama. Þassalín virtist samt hafa áttað sig á að hann hefði hrætt þessa nýju vini sína og fann sér rjóður til að lenda í.
|
en-is | "I APOLOGIZE BUT I PICKED UP A SCENT. I HAD TO DEAL WITH IT!"
| „ÉG BIÐST VELVIRÐINGAR, EN ÉG RANN Á LYKT SEM ÉG VARÐ AÐ ELTA UPPI!“
|
en-is | "Did you have to drag us along as well?" Tenuk snapped as he climbed off Thassalin's back, sliding down his tail. "And we left Retvik behind! We abandoned our big, strong, fighty guy! How is he going to get to us?"
| „Þurftirðu samt endilega að draga okkur með þér?“ hreytti Tenuk út úr sér um leið og hann hoppaði af baki Þassalín og renndi sér niður halann á honum. „Þar að auki skildum við Retvik eftir! Við yfirgáfum stóra, sterka slagsmálahundinn okkar! Hvernig á hann að finna okkur núna?“
|
en-is | "He'll work it out..." Nyssi tutted. "Retvik's slow but he's not stupid."
| „Hann finnur út úr því,“ tautaði Nyssi. „Retvik er kannski ekki sá skarpasti en hann er ekki vitlaus.“
|
en-is | "Yeah but can Retvik drive?"
| „Já, en kann Retvik að keyra?“
|
en-is | Nyssi blinked and turned back to Tenuk. "Of course he can drive."
| Nyssi hikaði augnablik og sneri sér svo aftur að Tenuk. „Auðvitað kann hann að keyra.“
|
en-is | "Have you ever seen Retvik drive a vehicle? He doesn't own a truck like you do, nor have I seen him drive something like that little cute car Kayel has, and he only started going to work by car because you keep on driving us TO work. He just has that bike of his."
| „Hefur þú einhvern tímann séð Retvik keyra farartæki? Hann á ekki sinn eigin trukk, eins og þú, og ég hef heldur ekki séð hann keyra einhvern snotran smábíl, eins og þann sem sem Kayel á. Eina ástæðan fyrir því að hann byrjaði að mæta í vinnuna á bíl er að þú keyrir okkur alltaf í vinnuna. Annars á hann bara þetta hjól sitt.“
|
en-is | A burst of laughter interrupted them. Thassalin was suddenly overly amused, but no one could work out what he was laughing about. It took a little too long for Thassalin to calm down.
| Þeir voru truflaðir af góðri hláturgusu. Þassalín virtist skyndilega vera mjög svo skemmt, án þess að þeir áttuðu sig á því hvað væri svona fyndið. Það tók Þassalín aðeins of langan tíma að róa sig.
|
en-is | "I AM SORRY, BUT I PICTURED YOUR LARGE, ARMOURED FRIEND ON A TINY LITTLE BIKE MEANT FOR TEMTHAN CHILDREN. IT WAS HILARIOUS! I WISH I HAD SOME FORM OF TELEPATHY. IT IS A CHERISHED THOUGHT! ONE I CANNOT SHARE!"
| „ÉG BIÐST VELVIRÐINGAR. ÉG FÓR AÐ ÍMYNDA MÉR ÞENNAN STÓRA, BRYNJUKLÆDDA VIN YKKAR Á LITLU HJÓLI ÆTLUÐU FYRIR ÞEMÍSK BÖRN. HUGMYNDIN VAR SVO STÓRKOSTLEGA FYNDIN! ÉG VILDI ÓSKA AÐ ÉG GÆTI SENT EINHVERS KONAR HUGSKEYTI. ÞETTA ER DÁSAMLEG MYND SEM ÉG GET ENGAN VEGINN DEILT MEÐ NEINUM.“
|
en-is | Kayel snickered, as he could imagine what Thassalin was thinking about. "Yeah, fair. But what did you pick up, and why did you fly off so quickly?"
| Kayel flissaði og sá fyrir sér myndina sem Þassalín dró upp. „Já, ókei. En hvaða lykt var þetta sem þú fannst? Og af hverju flaugstu svona skyndilega af stað?“
|
en-is | Thassalin grunted, took off and disappeared briefly, before returning, dropping a carcass in front of Nyssi. It was an Orothrack, a very rare, gold and white draconic creature. But its head was missing. "ANOTHER DEAD ONE. I HEAR THEIR CRIES. SMELL THEIR BLOOD. I AM DRAWN TO PROTECT AND HUNT. AS YISINI DEMANDS. THE CREATURES, THEY ARE CLOSE."
| Þassalín rumdi, tókst á flug og hvarf úr augnsýn eitt augnablik. Hann sneri aftur með hræ sem hann lét falla við fætur Nyssi. Hræið var af Óróþraka, einkar sjaldgæfri drekaveru með hvítgullið hörund. Höfuðið vantaði. „ENN EITT LÍKIÐ. ÉG HEYRI KALL ÞEIRRA. FINN LYKTINA AF BLÓÐI ÞEIRRA. ÉG FINN MIG KNÚINN TIL AÐ VERNDA OG VEIÐA. EINS OG YISINI HEFUR FYRIRSKIPAÐ. ÞESSAR VERUR, ÞÆR ERU SVO SKAMMT FRÁ.“
|
en-is | The mighty Thraki suddenly froze. Nyssi and Kayel also froze, their attention drawn to a gap in the clearing. Something large and black was staring at them, hissing. Whatever it was, it spread open two colossal pairs of wings and charged forward, aiming at Thassalin, not caring that it had to go through the three smaller beings. Kayel and Tenuk only just managed to get to cover, but Nyssi found herself dragged along and almost thrown at Thassalin.
| Stóri þrakinn fraus skyndilega. Nyssi og Kayel gerðu slíkt hið sama og störðu á skarð í rjóðrinu. Eitthvað stórt og svart starði á móti og hvæsti í átt að þeim. Skugginn breiddi út stærðarinnar vænghaf og tók á rás í átt að Þassalín án þess að skeyta um litlu verurnar þrjár sem stóðu í veginum. Kayel og Tenuk tókst rétt svo að víkja sér undan en Nyssi varð fyrir skepnunni og var hálfpartinn fleygt í átt að Þassalín.
|
en-is | Thassalin responded to this attack by grabbing Nyssi and throwing her on his back with his insanely long, dextrous tail, before taking off into the air. The black, two-winged creature quickly chased after them.
| Þassalín brást við árásinni með því að grípa Nyssi á lofti með sínum ótrúlega langa og fima hala og tókst síðan á loft. Svarta veran fylgdi á eftir með vængjaslætti.
|
en-is | Kayel tutted as he drew his rifle from his back, then opened up a pouch, revealing a bandolier. He slung the bandolier over his chest for easy access, but quickly realized that Nyssi, the Thraki and the monster were no longer visible.
| Kayel sveiaði með sjálfum sér um leið og hann seildist eftir rifflinum sem hann bar á bakinu. Úr fórum sínum dró hann fram skotfærabelti sem hann slengdi um sig þveran svo að hann hefði greiðan aðgang að byssukúlunum, hann svipaðist um en varð að sætta sig við að Nyssi, þrakinn og skrímslið voru horfin úr augnsýn.
|
en-is | "Hey, Tenuk, do you mind shapeshifting into something that can fly?" Kayel asked.
| „Hæ, Tenuk, gætirðu nokkuð breytt þér í eitthvað sem getur flogið?“ spurði Kayel.
|
en-is | "You want to chase after them?"
| „Viltu elta þau?“
|
en-is | "Yeah, duh."
| „Já, auðvitað.“
|
en-is | "But... one of them is a giant monster!"
| „En … þarna er eitthvað risavaxið skrímsli á ferð!“
|
en-is | "So? I have a high-powered rifle in my hands, right now, ready to go. I just need to be able to, you know, see it, so I can shoot it."
| „Hvað með það. Ég stend hér með öflugan riffil í höndunum, tilbúinn í slaginn. Ég þarf bara að, þú veist, geta séð kvikindið til að geta skotið á það.“
|
en-is | Tenuk hesitated, then stepped back, giving himself some space. With a low, slightly pained grunt, Tenuk's body stretched out, his fur replaced with scales and his arms replaced with wings. He quickly turned himself into a normal, light blue Thraki, but his eyes remained red.
| Tenuk hikaði andartak, tók síðan tvö skref aftur á bak til að gefa sjálfum sér eilítið pláss. Hann gaf frá sér lága erfiðisstunu og svo tók líkami hans að lengjast. Feldurinn hans vék fyrir hreistri og hendur hans umbreyttust í vængi. Hann breytti sér snarlega í ljósbláan þraka. Bara augun, sem voru ennþá rauð, stungu í stúf.
|
en-is | "Climb on."
| „Klifraðu upp á bakið á mér.“
|
en-is | Being a more normal-looking Thraki, Tenuk now had proper plates of scales running down his back, but he'd also conveniently grown a pair of spikes on his back for Kayel to hold on to. It took a little too long for Tenuk to get airborne, but once he was in the air, he quickly orientated himself and tried to give chase.
| Þar sem Tenuk var nú kominn í líki venjulegs þraka var hann með brynvarið hreistur niður bakið, en til hægðarauka hafði hann einnig látið sér vaxa tvo brodda upp úr bakinu svo að Kayel hefði eitthvað til að halda sér í. Það tók aðeins of langan tíma fyrir Tenuk að takast á loft, en um leið og hann gat breitt út vængina var hann snöggur að átta sig og gerði sitt besta til að elta þau hin uppi.
|
en-is | However, Tenuk and Kayel quickly realized they weren't alone. A second dark creature shot out from beneath them, and Tenuk only just managed to avoid a collision.
| Hins vegar uppgötvuðu Tenuk og Kayel skjótt að þeir voru ekki einir á ferð. Önnur dökk skepna skaust út úr skóginum fyrir neðan þá og Tenuk tókst rétt svo að forðast árekstur við hana.
|
en-is | "I guess that's the other big scary monster that Lanex was worried about?" Kayel frowned as he attempted to take a shot at the second beast, missed and swiftly reloaded.
| „Ætli þetta sé ekki hitt stóra skrímslið sem Lanex var að hafa áhyggjur af,“ sagði Kayel og gretti sig á meðan hann miðaði rifflinum og skaut í átt á skepnunni. Skotið geigaði og hann flýtti sér að hlaða riffilinn.
|
en-is | Tenuk didn't respond, he was too busy concentrating on flying towards Nyssi and Thassalin, even though the other creature was chasing them. Kayel awkwardly turned himself around, so he could face the monster. The fact that it was giving chase was good news in Kayel's eyes, as it made it easier for him to aim and fire. Two shots passed through the creature's top wings, and it roared in pain, disappearing back below the trees. Whether it was still following them, Kayel wasn't sure, but it certainly wouldn't have been able to keep up.
| Tenuk svaraði ekki. Hann þurfti að einbeita sér að því að elta uppi Nyssi og Þassalín, jafnvel þótt hann væri með hina skepnuna á hælunum. Kayel sneri sér við í sætinu eftir bestu getu til að vera andspænis verunni. Það hentaði honum vel að hún veitti þeim eftirför, þar sem það gerði honum auðveldara að miða og skjóta. Tvær kúlur rifu sig í gegnum efri vængi skepnunnar og hún gaf frá sér sársaukaöskur og hvarf aftur niður í skógarþykknið. Það var ómögulegt fyrir Kayel að vita hvort skepnan væri ennþá að elta þá, en henni myndi allavega ekki takast að halda í við þá.
|
en-is | Up ahead, Nyssi was clinging on for dear life as Thassalin flailed around, blasting the blackened monster with bursts of flame. While the creature was definitely injured, it seemed very pissed off and unwilling to back off, and the fire balls didn't seem to be doing as much as they should. As Thassalin straightened himself out though, Nyssi took this as an opportunity to pull out her own weapon, a trusty shotgun. Sure, it wasn't meant for this sort of thing, but surely the scattershot would at least deter the black beast?
| Framundan hélt Nyssi sér dauðahaldi á bakinu á Þassalín á meðan stóri þrakinn barðist um og spúði eldi í átt að dökkri skepnunni. Þótt skepnan væri greinilega særð þá var hún engu að síður ill viðureignar og ekki á því að gefast upp. Eldsprengjur Þassalíns virtust ekki vera að gera mikið gagn. Um leið og Þassalín rétti sig við greip Nyssi tækifærið til að draga fram sitt eigið vopn; gömlu góðu haglabyssuna. Auðvitað var byssan ekki ætluð fyrir svona lagað, en kannski myndu höglin að minnsta kosti duga til að fá svörtu skepnuna til að hugsa sinn gang?
|
en-is | No, clearly not. The creature just hissed and tried to fly directly into Thassalin. Thankfully, despite his size, Thassalin was nimble enough to get out of the way, but Nyssi couldn't help but scream as she very nearly lost her grip on Thassalin's overly smooth scales.
| Nei, augljóslega ekki. Skepnan hvæsti bara og reyndi að fljúga beint á Þassalín. Sem betur fer var Þassalín léttari á sér en stærðin gaf til kynna og gat brugðið sér undan, en Nyssi gaf frá sér hræðsluóp þegar hún missti næstum því takið á sleipu hreistrinu á baki þrakans.
|
en-is | "HOW DO WE KILL THEM?" Nyssi shouted.
| „HVERNIG FÖRUM VIÐ AÐ ÞVÍ AÐ DREPA ÞETTA?“ öskraði hún.
|
en-is | "AIM FOR THEIR HEADS!"
| „MIÐAÐU Á HAUSINN!“
|
en-is | "THAT'S GONNA BE TRICKY!"
| „ÞAÐ ER MEIRA EN AÐ SEGJA ÞAÐ!“
|
en-is | Thassalin hissed, then circled round, closer to the mountain he called home. The dark beast followed, but somewhat panicked as a blast of fire hit it from behind. The creature hadn't realised it was no longer alone. It panicked further as Thassalin slowed down then thwacked his tail into the side of the beast's head, knocking it off course.
| Þassalín hvæsti, tók síðan hringsól sem færði hann nær fjallinu sem var heimili hans. Dökkleit skepnan fylgdi á eftir en brá við þegar eldglæður skullu á henni aftan frá. Skepnan hafði ekki áttað sig á því að hún væri ekki lengur ein. Óðagot skepnunnar jókst enn fremur þegar Þassalín tók dýfu og sló löngum hala sínum í höfuðið á henni svo að henni fataðist flugið.
|
en-is | Snarling and hissing, the creature flew upwards, spitting into the air. Everything suddenly went dark, as if the monster was sucking the light from the sky itself, replacing it with a cloud of perpetual night.
| Með frussandi urri og hvæsi flaug skepnan beint upp á við. Skyndilega dró fyrir sólu, líkt og skepnan væri í einni svipan að sjúga í sig allt ljós himinsins. Í staðinn tók við móða hinnar eilífu nætur.
|
en-is | No longer able to see, Thassalin tried to retreat, but found himself scraping against the top of the treeline, before crashing into a clearing. The creature seemed to know exactly where Thassalin had fallen and headed straight for him, taking the dark cloud with it.
| Myrkrið hvolfdist yfir Þassalín, og hann reyndi í blindni að hörfa frá bardaganum en fann hvernig trjátopparnir strukust við klær hans allt þar til hann brotlenti í rjóðri á milli trjánna. Skepnan virtist vita nákvæmlega hvar Þassalín hafði fallið til jarðar og kom á fullri ferð á eftir honum, með svart skýið í eftirdragi.
|
en-is | "Kayel!" Tenuk exclaimed as he glided out of the cloud and began circling, trying to spot Nyssi and Thassalin in the darkness below. "What do we do? Kayel..? Kayel, where are you?"
| „Kayel!“ kallaði Tenuk þar sem hann braut sér leið út úr svarta skýinu, hringsólaði með útbreidda vængi yfir svæðið og reyndi að koma auga á Nyssi og Þassalín í myrkrinu fyrir neðan. „Hvað gerum við núna? Kayel …? Kayel, hvar ertu?“
|
en-is | Below, Nyssi scrambled to her feet. She was pretty sure she had broken something, but her weird, unnatural healing powers had already kicked in. The same couldn't have been said for Thassalin, who was lying in a lump, resting against the one tree that hadn't collapsed under his weight. Nyssi did her best to try and reach Thassalin but she could barely see more than a couple of meters in front of her. Everything was pitch black and engulfed in unholy shadows. And in said shadows, something was screaming and screeching.
| Niðri í skógarrjóðrinu klöngraðist Nyssi á fætur. Hún var nokkuð viss um að hún hefði brotið eitthvað en einkennilegi lækningamátturinn sem hún bjó að var nú þegar farinn að gera sitt gagn. Ekki var hægt að segja hið sama um Þassalín, sem lá eins og hrúgald upp við eina tréð sem ekki hafði gefið eftir undan þyngd hans þegar hann hrapaði til jarðar. Nyssi reyndi hvað hún gat að koma sér til hans en í myrkrinu sá hún ekki lengra en rétt fram fyrir sig. Veröldin var kolsvört og full af uggvænlegum skuggum. Og einhvers staðar í þessum skuggum var einhver að öskra og skrækja.
|
en-is | A horrible, clubbed tail smashed into the ground near Nyssi, knocking her over. She noticed though that the tail was flailing, not aiming at her. The creature, what little Nyssi could see and hear of it, was snarling and clawing at the shadows it had created. Something was teleporting through the darkness, stabbing at the monster, confusing it.
| Ógnvænlegur hali í laginu eins og gaddakylfa skall til jarðar rétt hjá Nyssi, svo að hún missti fótanna. Hún tók þó eftir því að halinn barðist um og virtist ekki vera að reyna að hitta hana. Skepnan, það litla sem Nyssi gat séð og heyrt af henni, urraði og klóraði í skuggana sem hún hafði sjálf dregið fram. Eitthvað virtist vera á ferðinni í myrkrinu, eitthvað sem hvarf og birtist aftur og virtist sækja að skepnunni úr öllum áttum og rugla hana í ríminu.
|
en-is | A gunshot suddenly filled the air, and the monster fell silent, collapsing on the ground and remaining still. The darkness all around them dissipated, revealing what had happened. Standing on top of the creature was Kayel, holding his rifle and breathing heavily.
| Skyndilega gall við byssuskot. Skrímslið þagnaði og féll til jarðar og hreyfði sig ekki frekar. Myrkrið hvarf og þau sáu hvað hafði gerst. Kayel stóð ofan á skepnunni, mundaði riffilinn sinn og reyndi að ná andanum.
|
en-is | "That was... one of the weirder shadowjumps I've ever done... Thanto kat'olon..." Kayel gasped for air. His eyes somehow were glowing black, and a dark energy drifted across his body. However, as he spoke, the colour returned to Kayel's organic plating and his eyes turned back to their normal yellow.
| „Þetta var … eitt skrítnasta skuggahlaup sem ég hef nokkurn tímann framkvæmt … Thanto kat'olon …“ Hann tók andköf. Augu hann gáfu frá sér myrkan bjarma og dökkleit orkuslæða leið yfir líkama hans. Um leið og hann sagði þessi orð var þó líkt og meðfædd brynvörn hans fengi aftur á sig sinn rétta lit og augu hans urðu gul á ný.
|
en-is | It took a moment for Nyssi to work out what had happened. They were all aware that Kayel had weird shadow powers, ones that he rarely used because most considered them unholy and rather terrifying. But Nyssi didn't know that Kayel could use those powers in any sort of darkness. And, by the way Kayel was acting, he was pretty surprised as well.
| Það tók Nyssi andartak að átta sig á hvað hafði gerst. Þau vissu svo sem öll að Kayel byggi yfir kynngimögnuðum skuggakröftum sem hann beitti sjaldan þar sem flestum stafaði óhugur af þeim eða töldu þá vera hrein og klár helgispjöll. En Nyssi hafði ekki grunað að Kayel gæti beitt þessum kröftum gegn hvers konar myrkri. Miðað við svipinn á Kayel þá hafði hann ekki haft hugmynd um það heldur.
|
en-is | "You alright?" Nyssi couldn't help but ask.
| „Er allt í lagi?“ fann Nyssi sig knúna til að spyrja.
|
en-is | "Yeah, I'm fine. I killed something, I'll be good in a minute." Kayel examined his handiwork, as Tenuk made his way down and landed next to him, shapeshifting back into his normal Spast form.
| „Jájá, ég er ókei,“ svaraði Kayel og virti fyrir sér það sem eftir var af andstæðingnum. „Ég er nýbúinn að drepa eitthvað, gefðu mér augnablik.“ Tenuk sveif til jarðar við hliðina á honum og umbreytti sér aftur í sinn venjulega Spast-líkama.
|
en-is | Now that the creature was no longer moving, they could better see what it was. Its skin was pitch black and slimy, but the slime remained firmly attached to the creature's body. It had four wings and four limbs, all of which were tipped with long, thin talons, and two straight horns stuck out from its skull.
| Nú þegar skepnan var hætt að hreyfa sig áttu þau auðveldara með að virða hana fyrir sér. Hörund hennar var svart og slímkennt, en slímið virtist vera hluti af líkama hennar. Hún var með fjóra vængi og fjóra útlimi, sem enduðu allir í löngum, mjóum klóm. Tvö horn stóðu beint upp úr hauskúpu hennar.
|
en-is | Before Tenuk and Kayel could ask what the fuck they were looking at, something screeched and leaped out from a nearby bush. However, it never made contact, as a familiar vehicle crashed into the side of it, causing the monster to skid to a halt by Nyssi's feet. Not taking any chances, Nyssi grabbed her shotgun and immediately fired into its skull, killing the creature instantly.
| Áður en Tenuk og Kayel gátu einu sinni spurt sig hvern árann þeir væru að horfa á stökk eitthvað út úr nálægum runna og gaf frá sér skræk. Það náði þó aldrei til þeirra, þar sem kunnuglegt farartæki keyrði það niður svo að skrímslið endaði í einum haug við fætur Nyssi. Hún tók enga sénsa, reif upp haglabyssuna sína og hleypti af beint í hauskúpu verunnar og drap hana samstundis.
|
en-is | "Oops..." Retvik muttered from the driver's seat, before awkwardly switching the engine off and climbing out of the truck. "I, uh, did not mean to do that. Are you all well?"
| „Úps …“ muldraði Retvik úr bílstjórasætinu, áður en hann drap klaufalega á vélinni og klifraði niður úr trukknum. „Ömm … Þetta var óvart. Er allt í lagi með ykkur?“
|
en-is | "You missed basically all the action!" Tenuk tutted. "Where were you?"
| „Þú misstir af nokkurn veginn öllu fjörinu,“ skammaði Tenuk hann. „Hvar varstu?“
|
en-is | "You all did somewhat leave me behind. I got here as quickly as I could..." Retvik sighed. "May I ask, what are those horrible things?"
| „Þið skilduð mig nú eiginlega eftir. Ég kom mér hingað eins fljótt og ég gat …“ Retvik dæsti. „Mætti ég spyrja, hvaða ókindur eru þetta?“
|
en-is | Retvik's question was thankfully answered by Thassalin, who had picked himself back up. He was covered in cuts and scratches and seemed a bit dazed, but he didn't seem too badly injured.
| Blessunarlega var það Þassalín sem svaraði spurningu Retvik. Honum hafði tekist að koma sér á fætur, var þakinn skrámum og virtist hálf vankaður en þess utan ómeiddur.
|
en-is | "YOU KILLED THE CORRUPTIIDS! THE INFECTED MONSTERS. CREATURES LEFT HERE WHEN THE CORRUPTION ATTACKED YOUR GODS."
| „ÞÚ DRAPST SPILLANA. HIN SÝKTU SKRÍMSLI. VERURNAR SEM URÐU EFTIR HÉR ÞEGAR SPILLINGIN RÉÐST GEGN GUÐUNUM YKKAR.“
|
en-is | "You mean... the horrible god monster thing that we... helped kill?" Tenuk stuttered.
| „Áttu við … þetta hræðilega guðaskrímsli sem við … tókum þátt í að drepa?“ stamaði Tenuk.
|
en-is | "YES. VERY MUCH SO. THERE MAY BE MORE. BUT I COULD NOT SHOOT THEM IN THE HEAD. I LACK A GUN. ALSO TWO AGAINST ONE IS UNFAIR, YES?" Thassalin made his way over to Kayel and patted him on the head. "THANK YOU, LITTLE ONE. YOU REMIND ME OF MY OLD FRIEND ARKADIN. EXCEPT LESS MURDEROUS AND LESS CAPABLE OF KILLING UNIVERSES."
| „JÁ, ÉG ER HRÆDDUR UM ÞAÐ. ÞAÐ GÆTU VERIÐ FLEIRI Á FERLI. EN ÉG GAT EKKI SKOTIÐ ÞAU Í HAUSINN. MIG SKORTIR BYSSU. ÞAR AÐ AUKI ER TVEIR Á MÓTI EINUM ÓSANNGJARNT, EKKI SATT?“ Þassalín skakklappaðist yfir til Kayels og klappaði honum á kollinn. „KÆRAR ÞAKKIR, LITLI MINN. ÞÚ MINNIR MIG Á ARKADIN, MINN GAMLA VIN. ÞÓTT ÞÚ SÉRT EKKI EINS MORÐÓÐUR OG EKKI JAFN FÆR UM AÐ DREPA VERALDIR.“
|
en-is | "Uh... thanks... I guess..." Kayel shrugged. "So, uh, are we done here?"
| „Öh … já, ókei … takk?“ Kayel yppti öxlum. „Jæja, ég meina, erum við búin hérna?“
|
en-is | Nyssi shrugged, then grabbed her camera, taking some photos of the definitely now dead beasts. She then pulled out her favourite dagger, her fancy, death-god-y one, and started cutting off one of the creature's horns, before moving on to the other one. However, just as Nyssi finished, the creatures suddenly began to burn up, and quickly turned into a pile of ashes. The same thing happened to the horns Nyssi had cut off.
| Nyssi yppti öxlum, tók upp myndavélina sína og smellti af nokkrum myndum af hræjunum. Síðan dró hún fram uppáhalds rýtinginn sinn, þennan fína með dauðaguðsblænum, og tók að sarga hornin af annarri skepnunni, færði sig svo yfir að hinni og hélt áfram. En um leið og Nyssi var búin að ná hornunum lausum fuðruðu skepnurnar skyndilega upp. Eftir stóðu bara öskuþústir. Það sama átti við um hornin sem Nyssi hafði skorið laus.
|
en-is | "Well... that is both convenient and inconvenient..." Nyssi sighed. "I suppose at least I got pictures?"
| „Jæja, þetta er bæði þægilegt og ekki …“ Nyssi dæsti. „Ég á þó að minnsta kosti ennþá myndirnar.“
|
en-is | Prologue
| Formáli
|
en-is | “Please!” Queen Eirwen begged, “don’t send her away! She’s just a child!” The Ice King looked down at his wife from his throne, his royal advisor next to him. She had given birth to a girl. He scowled at the thought.
| „Ég bið þig!“ sárbændi Eirwen drottning, „ekki senda hana á brott! Hún er bara barn!“ Ískonungurinn horfði niður á konu sína úr hásæti sínu, með konunglegan ráðgjafa sinn á aðra hönd. Hún hafði fætt honum stúlku. Það þyrmdi yfir hann við tilhugsunina.
|
en-is | The girl in question looked a lot like her mother; pale blue eyes and white hair decorated with blue strands. The Ice King thought a daughter made him look weak. After all, he had only had sons up until this point.
| Stúlkan sjálf var mjög lík móður sinni; fölblá augu og hvítt hár skreytt bláum lokkum. Ískonunginum þótti það bera vott um veikleika að hafa eignast dóttur. Hingað til hafði hann einungis eignast syni.
|
en-is | “The only options you have are to kill the child or send it out to the wilderness. This is her punishment for your wrongdoing, Eirwen .” He spat out her name as if it was poison. He always did.
| „Þú mátt velja á milli þess að barnið verði drepið eða sent út í óbyggðirnar. Þannig verður henni hegnt fyrir brot þitt, Eirwen.“ Eins og alltaf þá hreytti hann nafni hennar út úr sér eins og það væri eitur í hans munni.
|
en-is | Frostfell was not always one kingdom. It was split in two, the North and the South. In the North, the non magical kingdom. To the South, a kingdom full of fantastical displays of power. Due to the North’s greed, the two kingdoms clashed in a never ending war, until the South offered a truce.
| Frostfell hafði ekki alltaf verið eitt ríki. Því var skipt í tvennt, í norður- og suðurhluta. Í norðri var að finna konungsríki án galdra, á meðan í suðri mátti finna fjölkynngi á hverju strái. Sökum græðgi norðursins háðu ríkin tvö stanslausa styrjöld, allt þar til suðrið lagði til vopnahlé.
|
en-is | The South was desperate, and their royal family would do anything to stop the bloodshed. They offered their only princess to be queen of the North and bear a son to be the future king. Then, the South would join with the North to make one kingdom. The North accepted, and Princess Eirwen married Prince Akull.
| Suðrið átti um enga kosti að velja, og konungsfjölskyldan var tilbúin að gera hvað sem var til að stöðva blóðsúthellingarnar. Þau buðu fram einkadóttur sína, prinsessuna, til að verða drottning norðursins, og lofuðu að hún myndi bera son sem myndi verða konungur þegar hann yxi úr grasi. Þegar að því kæmi myndi suðrið renna saman við norðrið og mynda eitt konungsveldi. Norðrið gekk að samkomulaginu og Eirwen prinsessa gekk að eiga Akull prins.
|
en-is | “I beg you, my king, in return for the safety of my child, do whatever you want to me, lock me up, banish me, or even kill me.” Queen Eirwen pleaded, holding her child tightly in her arms.
| „Ég grátbið þig, konungur minn! Í skiptum fyrir öryggi barnsins máttu gera hvað sem þú vilt við mig, hneppa mig í prísund, gera mig útlæga, jafnvel drepa mig,“ sárbændi Eirwen drottning og hélt þétt um barnið við brjóst sér.
|
en-is | The Ice King looked down at his queen, disgust from his eyes. Maybe, just maybe, he would have mercy on her. The woman who he had been with for twenty-two years, the one who always cared for him at his lowest times, the one who had given birth to his sons.
| Ískonungurinn horfði niður á konu sína og það mátti greina viðurstyggð í svip hans. Kannski. Kannski myndi hann þyrma henni. Konunni sem hann hafði gengið að eiga fyrir tuttugu og tveimur árum síðan, sem hafði annast um hann á hans verstu augnablikum, sem hafði fætt syni hans.
|
en-is | “Very well. The child may live in the palace.” He started, earning a sigh from the queen. “But,” he added. “You will be executed.”
| „Allt í lagi. Barnið má búa í höllinni,“ mælti hann og drottningin andaði léttar. „En,“ bætti hann við, „þú verður tekin af lífi.“
|
en-is | A shared look of horror came from the advisor and Queen Eirwen herself. She slowly looked down at the floor. “Yes, my king.” She bowed.
| Ráðgjafi konungs endurgalt skelfingarsvipinn á andliti drottningarinnar sjálfrar. Hún lét höfuðið síga og starði á gólfið. „Ég geng að þessu, konungur minn.“ Hún hneigði sig.
|
en-is | The Ice King ordered the royal advisor to take the queen’s daughter to one of Eirwen’s vacant rooms. Once that was done he ordered the guards to bring Eirwen to the execution site, where all the townspeople could see.
| Ískonungurinn skipaði ráðgjafa sínum að fara með dóttur drottningarinnar í eitt af auðu herbergjunum sem tilheyrðu Eirwen. Að því loknu skipaði hann vörðum sínum að flytja Eirwen á aftökustaðinn, svo að allir íbúar bæjarins gætu fylgst með aftökunni.
|
en-is | As the guards escorted her to the site, the townspeople cried out in outrage at seeing their only queen- and the nicest one- about to be killed. Some people were crying, some people were shouting and trying to attack the guards, and others were wondering why this was happening; but they all shared the same basis.
| Á meðan verðirnir fylgdu drottningunni á aftökustaðinn flykktist fólk að og gerði köll að þeim til að láta í ljós reiði sína yfir því að það ætti að drepa einu drottninguna þeirra, þá vænstu sem það hafði þekkt. Sumir grétu, aðrir reyndu að ráðast á verðina, enn aðrir reyndu að átta sig á því sem var að eiga sér stað, en öll báru þau upp sama kallið.
|
en-is | “Let her go!”
| „Sleppið henni!“
|
en-is | “Why are they doing this to her?”
| „Af hverju eru þeir að gera henni þetta?“
|
en-is | As Eirwen approached the wooden pole, the most feared person in the kingdom showed up. The fire user. The former Queen Eirwen was going to be burned to death. Nobody deserved that death, not even the criminals. It was the most cruel thing you could do to a person in Frostfell.
| Þegar Eirwen var komin nær viðarstaurnum birtist skelfilegasta manneskjan í konungsríkinu. Eldberinn. Það átti að brenna Eirwen, fyrrum drottningu, til bana. Enginn átti slíkan dauðdaga skilið, ekki einu sinni glæpamenn. Þetta var grimmilegasta refsing sem í boði var í Frostfelli.
|
en-is | Eirwen was tied up to the wooden pole and the king started speaking about how the queen betrayed all of them. The people of Frostfell refused to believe it and never accepted his words. Then, the fire user lit the pole on fire, and a single tear rolled down the former queen’s face.
| Eirwen var bundin við staurinn og konungurinn greindi frá því hvernig drottningin hefði svikið þau öll. Flestir íbúar Frostfells trúðu því ekki og neituðu að hlýða á orð hans. Síðan kveikti eldberinn í staurnum, og eitt, stakt tár rann niður vanga drottningarinnar.
|
en-is | “Live on, Kari.” That was the end of the reign of Queen Eirwen.
| „Lifðu heil, Kari.“ Þetta voru endalok Eirwen drottningar.
|
Subsets and Splits