Datasets:
Sigurdur
/
jonas-hallgrimsson-data

Dataset card Data Studio Files Community
1
text
stringlengths
0
342
vonina glæða, hugann hressa,
farsældum vefja lýð og láð.
Tífaldar þakkir því ber færa
eim, sem að guðdómseldinn skæra
akið og glætt og verndað fá
izkunnar helga fjalli á.
Þvílíkar færum þakkir vér
þér, sem úr fylgsnum náttúrunnar
gersemar, áður aldrei kunnar,
með óþrjótanda afli ber.
Heill sér þér, Páll, og heiður mestur!
Hjá oss sat aldrei kærri gestur.
Alvaldur greiði æ þinn stig!
Ísland skal lengi muna þig.
### HULDULJÓÐ
Skáld er ég ei, en huldukonan kallar
og kveða biður hyggjuþungan beim.
Mun ég því sitja, meðan degi hallar
og mæddur smali fénu kemur heim,
þar sem að háan hamar fossinn skekur
og hulduþjóð til næturiðju vekur.
Þrumi eg á bergi, þýtur yfir hjalla
þokan að hylja mig og kaldan foss.
Nú skal úr hlíðum hárra Tinnufjalla,
svo huldumeyjar þægan vinni koss,
óbrotinn söngur yfir dalinn líða
eins og úr holti spóaröddin þýða.
Þú, sem að byggir hamrabýlin háu,
hjartanu mínu alla daga kær,
sólfagra mey, djúpt undir bergi bláu,
bústu að sitja vini þínum nær.
Döggsvalur úði laugar lokkinn bleika,
ljós er af himni, næturmyndir reika.
Hvers er að dyljast? Harma sinna þungu.
Hlægja þeir öld, er ræður þeim ei bót.
Hvers er að minnast? Hins, er hverri tungu,
huganum í svo festa megi rót,
ætlanda væri eftir þeim að ræða,
sem orka mætti veikan lýð að fræða.
Að fræða! Hver mun hirða hér um fræði?
Heimskinginn gerir sig að vanaþræl.
Gleymd eru lýðnum landsins fornu kvæði.
Leirburðarstagl og holtaþokuvæl
fyllir nú breiða byggð með aumlegt þvaður.
Bragðdaufa rímu þylur vesall maður.
Háðungarorð, sem eyrun Huldu særa,
ei skulu spilla ljóði voru meir.
Sendið þér annan, sanninn heim að færa
söngvurum yðar, Njörður, Þór og Freyr!
Og hver sá ás, sem ata þeir í kvæði,
eirðinni gleymi og hefni sín í bræði.
Sólfagra mey! Ég sé - nú leit minn andi
þanns seglið vatt í byrnum undan Skor
og aldrei síðan aftur bar að landi.
Eggert, ó, hyggstu þá að leita vor?
Marblæju votri varpar sér af herðum
vandlætishetjan, sterkum búin gerðum.
Hvað er í heimi, Hulda, líf ag andi,
hugsanir drottins sálum fjær og nær,
þar sem að bárur brjóta hval á sandi,
í brekku, þar sem fjallaljósið grær,
þar sem að háleit hugmynd leið sér brýtur.
Hann vissi það, er andi vor nú lítur.
Ó, Eggert! Þú varst ættarblóminn mesti
og ættarjarðar þinnar heill og ljós.
Blessuð sú stund, er fót hann aftur festi
á frjórri grund við breiðan sævarós.
Sólfagra mey! Hann svipast um með tárum,
saltdrifin hetja, stigin upp af bárum.
Hví er inn sterki úr hafi bláu genginn
á hauður, sem í nætur faðmi þreyr?
Veit ég, að þegar værðin góða er fengin,
vinirnir gleyma að birtast framar meir.
Ó, hve hann hefur eftir þráð að líta
ástarland sitt með tignarfaldinn hvíta.
Tárperlur bjartar titra þér í augum,
tindra þær gegnum fagurt lokkasafn.
sólfagra mey, því sjónar þinnar baugum
séður er aldrei kappi þessum jafn.
Þú elskar, Hulda, Eggert, foldar blóma,
ættjarðar minnar stoð og frænda sóma.
Ó, Eggert, hversu er þinn gangur fagur!
Útivist þín er vorðin löng og hörð.
Kær er mér, faðir, komu þinnar dagur.
Hann kyssir, Hulda, þína fósturjörð.
Sólfagra mey! Hann svipast um með tárum.