| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 29,0014,001,<H1>อรรถกถาสัลลัตถสูตรที่ ๖</H1> | |
| 29,0014,002,พึงทราบวินิจฉัยในสัลลัตถสูตรที่ ๖ ดังต่อไปนี้. | |
| 29,0014,003,บทว่า <B>ตตฺร</B> คือในชนสองจำพวกเหล่านั้น. บทว่า <B>อนุเวธํ | |
| 29,0014,004,วิชฺเฌยฺยุํ</B> ความว่า ยิงไปในระหว่างนิ้ว หรือในระหว่างนิ้วทั้งสอง อันเป็น | |
| 29,0014,005,ส่วนที่ใกล้ปากแผลนั้นเท่านั้น. เวทนาก็เสียดแทงบุรุษผู้ถูกยิงอย่างนี้แล้ว | |
| 29,0014,006,ย่อมมีกำลังกล้ากว่าเวทนาครั้งแรก. แม้โทมนัสเวทนา เมื่อเกิดขึ้นครั้งหลัง | |
| 29,0014,007,ย่อมมีกำลังกล้ากว่าเวทนาครั้งแรกด้วยประการดังนี้แล. บทว่า <B>ทุกฺขาย | |
| 29,0014,008,เวทนาย นิสฺสรณํ</B> ความว่า สมาธิมรรคและผล เป็นเครื่องสลัดออก | |
| 29,0014,009,แม้ทุกขเวทนา เขาย่อมไม่รู้เครื่องสลัดออกนั้น ย่อมรู้ว่ากามสุขเท่านั้น | |
| 29,0014,010,เป็นเครื่องสลัดออก. บทว่า <B>ตาสํ เวทนานํ</B> ได้แก่ สุขทุกขเวทนาเหล่านั้น. | |
| 29,0014,011,บทว่า <B>สญฺคตฺโต นํ เวทยติ</B> ความว่า เขาเป็นผู้ประกอบด้วยกิเลส | |
| 29,0014,012,ย่อมเสวยเวทนานั้น. ไม่ประกอบหาเสวยเวทนานั้นไม่. บทว่า <B>สญฺตฺโต | |
| 29,0014,013,ทุกฺขสฺมา</B> ได้แก่ เป็นปัญจมีวิภัตติลงในอรรถแห่งตติยาวิภัตติ อธิบายว่า | |
| 29,0014,014,ประกอบด้วยทุกข์. | |
| 29,0014,015,บทว่า <B>สงฺขาตธมฺมสฺส</B> ความว่า ผู้มีธรรมอันรู้แจ้งแล้ว คือผู้มี | |
| 29,0014,016,ธรรมอันชั่งได้แล้ว. บทว่า <B>พหุสฺสุตสฺส</B> ความว่า เป็นพหูสูตในทาง | |
| 29,0014,017,ปริยัติ เป็นพหูสูตในทางปฏิเวธ. บทว่า <B>สมฺมา ปชานาติ ภวสฺส ปารคู</B> | |
| 29,0014,018,ความว่า ถึงแล้วซึ่งฝั่งแห่งภพคือนิพพาน ย่อมรู้ชัดซึ่งนิพพานนั้นแล | |
| 29,0014,019,โดยชอบ. อารัมมณานุสัย พระองค์ตรัสแล้ว ในพระสูตรแม้นี้. เกจิอาจารย์ | |
| 29,0014,020,กล่าวว่า ก็บรรดาพระอริยสาวก พระขีณาสพมีหน้าที่ ในอารัมมณานุสัยนี้. | |
| 29,0014,021,แม้พระอนาคามี ก็ไม่ควรดังนี้. | |
| 29,0014,022,<I>จบ อรรถกถาสัลลัตถสูตรที่ ๖</I> | |