| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 11,0026,001,ก่อนนั้นได้ เกินกว่านั้นไประลึกไม่ได้. เขากล่าวอย่างนี้ว่า ท่านพวก | |
| 11,0026,002,เทวดาผู้มีใช่เหล่า <B>ขิฑฑาปโทสิกะ</B> ไม่หมกมุ่นอยู่ในความรื่นรมย์ คือ | |
| 11,0026,003,การสรวลเสและการเล่นหัวจนเกินเวลา. เมื่อเทวดาพวกนั้นไม่พากัน | |
| 11,0026,004,หมกมุ่นอยู่ในความรื่นรมย์ คือการสรวลเสและการเล่นหัวจนเกินเวลา | |
| 11,0026,005,ก็ไม่หลงลืมสติ. เพราะไม่หลงลืมสติ เทวดาพวกนั้นจึงไม่จุติจากหมู่ | |
| 11,0026,006,นั้น เป็นผู้เที่ยง ยั่งยืน คงทน มีความไม่แปรปรวนเป็นธรรมดา จัก | |
| 11,0026,007,ตั้งอยู่เที่ยงเสมอไปอย่างนั้นทีเดียว. ส่วนพวกเราได้เป็น<B>ขิฑฑาปโทสิกะ</B> | |
| 11,0026,008,หมกมุ่นอยู่ในความรื่นรมย์ คือการสรวลเสและการเล่นหัวจนเกินเวลา. | |
| 11,0026,009,เมื่อพวกเรานั้นพากันหมกมุ่นอยู่ในความรื่นรมย์ คือการสรวลเสและการ | |
| 11,0026,010,เล่นหัวจนเกินเวลา ก็หลงลืมสติ. เพราะหลงลืมสติ พวกเราจึงจุติจาก | |
| 11,0026,011,หมู่นั้น เป็นผู้ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน มีอายุน้อย มีจุติเป็นธรรมดา ต้องมา | |
| 11,0026,012,เป็นอย่างนี้ ดังนี้. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นฐานะที่ ๒ ที่สมณ- | |
| 11,0026,013,พราหมณ์พวกหนึ่งอาศัยแล้ว ปรารภแล้ว จึงมีวาทะว่าบางอย่างเที่ยง | |
| 11,0026,014,บางอย่างไม่เที่ยง บัญญัติอัตตาและโลก ว่าบางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่ | |
| 11,0026,015,เที่ยง. | |
| 11,0026,016,(๓๓) ๕.๓ อนึ่ง ในฐานะที่ ๓ สมณพราหมณ์ผู้เจริญอาศัยอะไร | |
| 11,0026,017,ปรารภอะไร จึงมีวาทะว่า บางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง บัญญัติ | |
| 11,0026,018,อัตตาและโลก ว่าบางอย่างเที่ยง บางอย่างไม่เที่ยง. | |
| 11,0026,019,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มีเทวดาชื่อว่า<B>มโนปโทสิกะ.</B> เทวดาพวก | |
| 11,0026,020,นั้นมักเพ่งโทษกันและกันเกินขอบเขต. เมื่อเทวดาพวกนั้นเพ่งโทษกัน | |
| 11,0026,021,และกันเกินขอบเขต ย่อมคิดมุ่งร้ายกันและกัน เมื่อต่างคิดมุ่งร้ายกันและ | |
| 11,0026,022,กัน จึงลำบากกายลำบากใจ พากันจุติจากหมู่นั้น. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย | |