Datasets:

mteb

/

DutchBookReviewSentimentClassification

like 0

Follow

Massive Text Embedding Benchmark 203

Na alle voorgaande boeken van Dan Brown gelezen te hebben, waren mijn verwachtingen voor dit boek hoog gespannen. Deze verwachtingen werden voor een groot deel ook ingelost. Het verhaal is spannend en je bent snel in de wereld van Dan Brown mee genomen. Het enige nadeel in dit boek is dat het soms wat ongeloofwaardig overkomt. Het verhaal zelf is wel spannend, niet echt een thriller. Het lijkt een beetje op de voorgaande boeken, qua schrijfstijl, maar het plot is compleet nieuw. Ook in dit boek is weer gekozen voor een complot en een organisatie die een bepaalde kijk op de wereld hebben.

De 100 jarige man die terug kwam om de wereld te reden is een waardige opvolger van de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween. Ook dit maal laat Allan zien dat een 100 jarige niet altijd maar achter de geraniums zit. Samen met zijn vriend Jullius komt Allan weer in allerlei bizarre situaties terecht, zo beland hij met een luchtballon midden in de oceaan waar hij opgepikt wordt door een Noord-Koreaans militair schip en moet hij ontsnappen uit een nucleaire fabriek in Noord Korea. De 100 jarige man gaat wel met zijn tijd mee, dit maal heeft Allan een tablet gekregen waarop hij het nieuws kan lezen. De actuele politiek speelt dan ook een belangrijke rol in dit 2e boek over Allan. Zo heeft hij onder andere ontmoetingen met Donald Trump, Angela Merkel, en Kim Jong-Un. En natuurlijk word alles geschreven met een lekkere dosis humor waardoor er geregeld een glimlach op mijn gezicht verscheen. Voor de lezers die genoten hebben van het eerste deel van de 100 jarige man is dit zeker een aanrader.

MIJN MENING Ik heb dit heerlijke boek met plezier gelezen. Een echt rollercoaster boek. Het is wel een verhaal waar veel in gebeurt dus een aanrader om het toekomstige op het gemak te lezen anders wordt het verwarrend.In dit boek is er geen tekort aan fantasie. Dolfijnmensen, inktvisvolk , pantermensen en vuurvolk. Dit is maar een kleine greep van alle bijzondere dingen die je tegen komt in dit avontuurlijke verhaal. Er word een spannende reis van Amsterdam naar India en onderwaterwereld waar romantiek en gevaren schuilen die Tom en Shantea met hun bijzondere krachten ( onzichtbaarheid, teleporteren en gedachten lezen) tegemoet gaan. Natuurlijk mag het tijdreizen niet ontbreken. Dit boek leest heerlijk weg, soms een beetje verwarrend omdat er zo veel gebeurt, maar gewoon overnieuw lezen en dan komt het helemaal goed. De hoofdstukken hebben een hele mooie octopus als begin wat perfect bij het verhaal past. Het boek heeft 482 bladzijden wat ik een pluspunt vindt. De hoofdkarakter zijn in dit deel groeien mooi mee in het verhaal. De kaft van het verhaal is erg mooi en indrukwekkend en past mooi bij een bepaald karakter uit het verhaal. Dit boek is een aanrader voor de mensen die van avontuur, fantasie en sciencefiction houden. In 2017 komt het vervolg van dit boek uit. Moet even wachten maar wil hem graag lezen. bekijk mijn volledige recensie op https://www.facebook.com/Bookloversaphira/ https://bookloversaphira.wordpress.com

Na haar eerste boek was ik natuurlijk erg nieuwsgierig hoe haar tweede boek zou zijn. Het was even doorlezen om te weten hoe of wat met de personages. Ik vond het weer een geweldig boek. Amsterdam is voor mij erg bekend, dat maakt het ook al leuker. De schrijfster heeft echt weer een heel goed verhaal weten te schrijven. Juist omdat je inderdaad ook medelijden zou moeten hebben met de duivel. Violet, ga door met dit soort boeken!

Bij het zien van de jongen op de cover van Het kind met de Japanse ogen van Reggie Baay wordt je nieuwsgierig naar zijn verhaal. Je wilt weten waarom hij zo afwezig lijkt, wat hij denkt. De titel wordt al heel snel duidelijk. Meteen vanaf het eerste hoofdstuk word je meegezogen in een verhaal vol verdriet, pijn en een onverwerkt verleden. Een verleden waarvan je je al tijdens het lezen kan afvragen of je, als je dat allemaal hebt meegemaakt, wel ooit zou kunnen verwerken. Het verhaal laat zien wat het met mensen kan doen als ze meest gruwelijke dingen hebben meegemaakt, hoe die verschrikkelijke beelden en geluiden de rest van je leven kunnen beheersen, hoe iedereen er weer anders op reageert, hoe het door kan werken op de generaties daarna. Je voelt de woede, de onmacht, het verdriet, de wanhoop, de angst, de ontzetting, maar ook de overlevingsdrang van de mensen. Hoe ze ondanks alle gruwelijkheden toch proberen te overleven. Het kind met de Japanse ogen van Reggie Baay laat zien wat de ouders van de auteur en hun landgenoten in Indonesië hebben meegemaakt in de oorlogen, wat ze hebben moeten doorstaan, voor welke onmenselijke keuzes ze hebben gestaan, hoe normen en waarden kunnen vervagen tijdens een oorlog, hoe mensen tegen elkaar werden opgezet, hoe er soms werd gelogen over doodsoorzaken, welke rol de Nederlandse regering en het Nederlandse leger erin speelde en hoe er hier in Nederland op werd gereageerd, hoe zijn ouders en zijn broer zijn behandeld toen ze in Nederland kwamen.

Robert Bryndza maakte zijn debuut met "Meisje in het ijs".Dit tweede deel "De stalker in de nacht" vind ik persoonlijk nog vele malen beter. In dit tweede deel word inspecteur Erika Foster op een warme zomeravond opgeroepen.Dokter Gregory Munro is vermoord aangetroffen in zijn woning.Erika gaat met haar team meteen aan de slag maar al gauw volgd een nieuw slachtoffer die op de dezelfde wijze van het leven is beroofd. Net als ze op het spoor van de dader is ,werken haar meerdere op de werkvloer haar tegen en word ze van de zaak afgehaald. Hier laat Erika het natuurlijk niet bij zitten en trekt haar plan...... De perfecte thriller!Zo van genoten ,dit boek is echt een aanrader! 5 Sterren van mij.

Weer een geweldig vervolg van de dodenrijk serie! Bloedstollend spannend en mysterieus. Ik ben echt gek op haar thrillerboeken.

Echt een aanrader die je van begin tot eind vast houd. Het verhaal,de personages alles past gewoon. Die Salander blijft me verbazen keer op keer ,net als je denkt het kan niet gekker worden. Ze is een stoere Bad ass die haar eigen gang gaat en laat zich niet verkleinen. Geen wonder dat het een trilogie is het blijft een hit. Heb de nieuwe verhaal al binnen en kan niet wachten om het te lezen!

Wat een prachtig verhaal! Ik kon bijna niet stoppen met lezen. Levi, een joodse jongen die goed kan voetballen, maakt de meest heftige dingen mee tijdens de tweede wereldoorlog. De vriendschap tussen hem en Roald -zijn vader heult met de Duitsers- is een rode draad door het verhaal en ook erg aangrijpend. Doordat er veel voetbal in voor komt, kan het een echte 'treffer' zijn voor lezers vanaf 12 jaar die ook graag met voetbal bezig zijn. Ikzelf heb er niets me, waardoor 1 bladzijde verslag van een voedbalwedstrijd al te veel kon zijn. Dit boek moet echter niet gezien worden als typisch 'zo'n voetbalboek'.

Love at first sight ... velen denken dit overkomt mij niet maar het overkwam Laurie. Tijdens de busrit naar huis spotte haar vermoeide oog een jongen in het bushokje ...type losse nonchalante haren-verdiept in zijn boek maar toch keek hij ook eventjes op naar haar. Hun momentje duurde slechts enkele minuten maar zou hun hele verdere leven gaan bepalen. Laurie kan nog maar aan 1 iets denken en dat is aan de busjongen ... ze drijft haar beste vriendin tot het uiterste om samen naar hem op te zoek gaan. Maar dan wanneer niemand het zag aankomen wordt hij gevonden ... door Sarah. Of ze het nu wil of niet, Laurie moet een hartverscheurende keuze maken ... zegt ze dat ze hem herkent of zwijgt ze en blijft het geheim veilig bij haar. De twintigers worden dertigers en doorzwemmen heel wat ruwe watertjes die bij het leven horen. Maar wat als je alles hebt om gelukkig te zijn maar dat toch niet bent? Wat als de ware liefde zo binnen handbereik is maar toch steeds wegdrijft door het leven an sich ... "Een dag in december" is een warme hilarische emotionele rollercoaster gebouwd op vriendschap en vertrouwen met een vleugje kerst. Een mix tussen Love Actually en Sleepless In Seatlle.. waarbij liefde uiteindelijk gevonden wordt waar het thuishoort.

Zinderend! Van zinkgat naar verdronken dorp op een wad : de apocalyptische vluchtreis van een duivelstweeling... Een boek om twee keer te lezen. Het laat je niet meer los. In prachtig poëtisch proza met nogal wat thans vergeten of zelfs nieuwe zelf bedachte woorden behorende bij die oude vergane, voorbije wereld in een niet nader genoemd, door godsdienstwaanzin geregeerd land van meer dan een eeuw (?) geleden door Hulst op onnavolgbare wijze beschreven. Er zijn drie delen: het begin in hun eigen min of meer armoedig maar paradijselijk bos, de vlucht voor het snel om zich heen alles vermorzelende zinkgat en het dramatische einde van de lange reis naar zee. Beschreven vanuit het perspectief van "brae", zoals Titus in een zelf bedachte taal zijn broer noemt. In vier cursief gedrukte hoofdstukken voor, tussen en na de drie delen lezen we de echte gevoelens van "brae". De roman begint met zo'n cursieve overpeinzing van brae, jaren na het einde van Titus. Dit hoofdstuk heet "Vergeet" en verklaart dus deels de titel. Het is geen proloog, maar vormt eerder een epiloog die pas duidelijk wordt ná het lezen van deze roman. Het herlezen begint.... Een paar mooie citaten: Blz. 92 – “Ze tapt donker bier dat ze neerzet bij de hoek van de bar. “Ik heb helemaal niet gevraagd hoe je heet.” Ik ga zitten, neem een slok. Een seconde overweeg ik mezelf Titus te noemen. Wat weerhoudt me er tenslotte van hem te worden? Hem een nieuw bestaan te geven? Ik ben elk van ons, zoals hij dat ook was. Ik zeg: “Een naam is…een leugen.” Blz. 148 – (…) waarop we na enige tijd stuitten op een houten bouwval, die lang geleden al verlaten was. De ruiten waren versplinterd tot glazen dolken en een boom had zich te rusten gelegd op het dak. (…) De vloerplanken voelden sponzig aan, levend bijna, en er hing een parfum van mos, schimmel en nat papier in de woonkamer. (…) Over bladderend behang marcheerde een kralenketting van mieren en op een houten bankje lag een editie van de Edicten, de pagina’s bespikkeld met sproeten. Paddestoelen ontsproten aan het vloerkleed en de gordijnen. Dit was dode ruimte, maar intens levend, overgedragen aan planten en dieren die eerder niet welkom waren.” Enkele vergeten / zelf bedachte woorden: Aardbloed – bloedrook - gevaarhonger – aquifer – valavond – kofferknecht – muggenuur – fladderak – pugilist – een mooidag – gitaarman – bokkeblaadje – lutje jongen – sluimerleven - schellak Bij de Verantwoording las ik dat deze roman o.a. citaten en parafrasen bevat uit (…) Une saison en enfer en Illuminations van Arthur Rimbaud. En het werd me duidelijk waar de soms hallucinerende schrijfstijl van Auke Hulst me aan herinnerde. Rimbaud meteen weer herlezen. Vanaf het begin deed me dit boek ook denken aan de in vele talen vertaalde tweelingentrilogie van de Hongaars/Zwitserse schrijfster Agota Kristof die in het Frans schreef over de jongenstweeling Lucas en Claus die vanaf hun vierde jaar bij hun afgrijselijke grootmoeder opgroeiden in oorlogstijd in een onherkenbaar ruig land, ver van de bewoonde wereld verwijderd en waarin ongeveer dezelfde thema's aan bod komen. Eenzaamheid, liefdeloosheid, harteloosheid, wreedheid, honger, ontbering, pijn en verharding, verlating(sangst), identiteit, traumatische gevolgen van geweld en oorlog. Ook in deze trilogie: Wat is waarheid en wat is fictie? Le Grand Cahier, La preuve en Le troisième mensonge. Ook in het Nederlands vertaald. En eveneens een aanrader. Conclusie: Voor mij is het heel duidelijk: ik geef deze roman vijf sterren *****. Het was de eerste roman die ik van Auke Hulst las, maar ik ga zeker binnenkort zijn voorgaande boeken lezen.

Een boek dat je in één adem uitleest. Het is makkelijk en snel geschreven. Ga zeker de andere delen ook lezen.

De diverse personen in het boek hebben allemaal wel iets dat ik denk hè wat apart of typisch. De wisseling in tijd en scenes is goed te volgen.

Als moeder van 2 dochters sprak deze titel me uiteraard aan... Gevoelige roman waarin een kijkje in de levens van 3 generaties vrouwen wordt gegeven. De sprongen in tijd waren voor mij niet altijd even logisch, maar door de verhalen werd dit ruimschoots gecompenseerd.

In mijn optiek wordt de lezenswaardigheid van fantasyboeken groter, naarmate de factor fantasy subtieler in het verhaal is verweven. Het treft derhalve dat het oeuvre van J. Sharpe zich ontwikkelt door een steeds geraffineerder gebruik van fantasy-elementen. Met andere woorden: zijn boeken worden steeds beter. 'Gebroken geheugen' was al goed te lezen voor een niet-fantasy liefhebber, maar dan moest je wel 'je best doen' om de gedachtenexperimenten van de schrijver te volgen. In 'Eden' daarentegen heeft fantasy een natuurlijke rol in het verhaal. Juist die subtiliteit maakt het verhaal interessant en spannend genoeg om verder te lezen. Dat geldt ook voor de personages: geloofwaardig en tastbaar genoeg om je in te verplaatsen. Conclusie: dit boek is zeker een aanrader, maar laat je vooral verlangen naar het volgende verhaal van J. Sharpe.

Wijting is een vergeten vis. De meeste mensen denken, áls ze al aan wijting denken, dat hij hooguit geschikt is voor de poes. Wijting komt bij mij vaak op tafel. Maar nu weet ik dat ook wijting wordt overbevist. Tillman Hahn maakt zich sterk voor het gebruik van duurzame vis. Keukenpraktijk. Warenkennis. 150 Recepten. Dat belooft Tillman Hahn, sterrenkok en pleitbezorger van het gebruik van regionale produkten. En het klopt helemaal. Hij gebruikt -gelukkig- ook ingrediënten uit Azië en het Midden-Oosten. Maar dan verrast hij ineens met een recept waarin zeer plaatselijke koolzaadbloemen worden gebruikt. Veel recepten in dit boek zijn ambitieus, maar ook amateurkoks kunnen er plezier aan beleven. Hahn begint bij het begin; herkomst en vangstmethoden. Hij vertelt hoe je duurzame vis kunt kopen (vraag je visboer waar hij vandaan komt). Er is een overzicht van de bestaande keurmerken. Vissoorten die er goed voorstaan en op een duurzame manier gevangen worden, geeft Hahn het stempel ‘Verantwoord genieten’. Voor ernstig bedreigde soorten geeft hij geen recepten. Dat is het enige punt waarop je dit boek onvolledig zou kunnen noemen. Want in het hoofdstuk ‘Kookschool’ komen letterlijk alle aspecten van het koken met vis aan bod. Hoe herken je verse vis, hoe bewaar je hem, hoe moet je hem schoonmaken, fileren of anderszins voorbereiden? Allemaal geïllustreerd met duidelijke en mooie foto’s. Het hoofdstuk eindigt met basisrecepten voor bouillons, farces en sauzen. Het receptengedeelte is overzichtelijk. Het hoofdstuk ‘Vis’ bestaat uit twee delen: zeevis en zoetwatervis. Bij de schaal- schelp- en weekdieren gaat het net zo. Er is een trefwoordenregister, een receptenregister en een verklarende woordenlijst. En nu.. het recept Dat krijg je wel met zo’n boek; twijfels. Zal ik die lekkere vis nemen die nu op zijn top is? Ja, maar die wordt wel overbevist. Die andere dan. Leuk recept, maar als huis-tuin- en keukenkok schrik ik toch terug voor ‘snoekfilet met drie bereidingen van artisjokken à la barigoule’. Als ik mijn geweten niet het zwijgen opleg, wordt het niks met die recensie. Toch maar wijting, met eekhoorntjesbrood en amandeldukkah. Goed uitvoerbaar, met een intrigerende combinatie van smaken. Voor 4 personen, 45 min Dukkah 100 g blanke amandelen 3 el komijnzaad 2 el korianderzaad 1 tl zeezout ½ tl zwarte peper 2 el wit sesamzaad Paddenstoelen 6 takjes peterselie, blaadjes geplukt 1 teentje knoflook, gepeld 400 g vers eekhoorntjesbrood (cèpes, porcini) of grotchampignons, schoongemaakt zout versgemalen peper 80 g koude boter, in blokjes 60 ml koudgeperste extra vergine olijfolie Vis 600 g wijtingfilet, met huid, graten verwijderd zout versgemalen peper olijfolie, om in te bakken citroensap Verwarm de oven voor op 180 0C. Rooster de amandelen op een bakplaat tot ze tamelijk donker zijn. Laat ze afkoelen en maal ze met de specerijen en het sesamzaad middelfijn. Trek de peterselieblaadjes in stukjes en hak ze fijn met de knoflook; meng ze goed. Zet de oven nu op 160-170 0C. Bestrooi de visfilets met zout en peper. Haal ze door de dukkah en bak ze even op de huid in de olijfolie. Keer de filets en besprenkel ze met citroensap. Leg ze op een bakplaat en bak ze in de hete oven in 3 minuten gaar. Snijd ondertussen de paddenstoelen in plakjes en bak ze in de pan van de vis. Voeg zout en peper toe en strooi dan de knoflookpeterselie erover. Doe de blokjes boter en de olijfolie erbij en schep alles even om. Serveer de visfilets met de paddenstoelen. Strooi de rest van de dukkah in een diep bord en zet hem als dip erbij. Vers eekhoorntjesbrood is niet altijd te krijgen, daarom verving ik het door een combinatie van gedroogd eekhoorntjesbrood en verse eryngii (kruisdisteloesterzwam, lijkt er een beetje op). Wij aten dit met wat lekker brood erbij om de heerlijke saus op te deppen. De dukkah was erg lekker, maar had de rest van het gerecht niet zo veel te zeggen. Het grote viskookboek is een echt Duits kookboek, in de zin van volledig en gedegen. Het is bijna mooi genoeg om een koffietafelboek te kunnen zijn, maar dan een koffietafelboek waar je echt iets aan hebt.

Janis woont met de oude Frid boven op een berg. Hij is nog nooit van de berg geweest want volgens Frid is daar de Grote Ziekte die je kan besluipen. Frid gaat wel af en toe een paar dagen naar het dal om zaken te ruilen. Hij neemt dan ook wat lepels mee die Janis gesneden heeft uit hout, hij is daar heel goed in. Op een keer komt Frid maar niet terug. Wel staat de Schenkelman voor de deur. Die vertelt dat Frid er vandoor is en dat Janis met hem mee moet naar het dal. Janis vertrouwt hem helemaal niet en weigert. Wel blijft de ezel van Schenkelman achter. Jannis neemt de ezel (Kiezel) en zijn hond (Luki) mee en gaat toch op weg in de wereld die hij niet kent en waar hij bang voor is. Prachtig sprookjesachtig verhaal over vertrouwen, angsten overwinnen en veel meer. Je wordt elke keer weer op een ander been gezet, heel knap. Heel mooi zijn ook de metaforen: mensen die net een stuk hout zijn met veel knoesten waardoor ze moeilijk zijn om te vormen. Mooie illustraties ook. Kortom: een nieuwe favoriet.

Wat een gewéldig debuut. Rauw, schokkend, met de nodige humor en in volle vaart geschreven. De speech van de hulpverleenster (Tessa) op de bijeenkomst aan het einde van het verhaal zegt het eigenlijk allemaal. Maar ook al eerder slaat ze de spijker op de kop door zichzelf te omschrijven als een secretaresse die de dag vult met Word en een nietmachine. Een mooie (en ik denk -helaas- terechte!) aanklacht tegen de bureaucratizering van de jeugdzorg. Ik ben vanaf pagina 1 van Tessa gaan houden. En van Vlasman: dus kom maar door met boek twee, zou ik zeggen! Van mij gewoon, zonder enige aarzeling: 5 dumkes!

De cover was mij al een paar keer opgevallen op social media. Niet dat ik hem mooi vind (geen mooie kleurencombinatie, kinderlijke afbeelding), maar toch samen met de flaptekst wel intrigerend genoeg om het boek hoog op mijn te lezen lijst te zetten. Blij verrast was ik dan ook met het vooruitlees exemplaar dat ik mocht ontvangen van uitgever Tinteling Romance, waarvoor mijn hartelijke dank! Thriller schrijfster Suzanne (Suus) Versluis komt na een auto ongeluk terecht in een rolstoel met een incomplete dwarslaesie. Na op een harde manier te zijn afgedankt door haar ex trekt ze zich terug in het aangepaste huis van haar broer Evert die toch veel in het buitenland zit. Jacco Reehorst komt als fysiotherapeut in haar leven en raapt haar letterlijk en figuurlijk van de grond. Het blijkt zelfs dat ze elkaar een korte periode vroeger gekend hebben. Langzaam beginnen haar muren af te brokkelen. “Het leven heeft en geeft geen garanties, Suus, maar laat me je alsjeblieft tonen hoe mooi het nog kan worden. Hoezeer ik wil dat dit tussen ons slaagt.” (blz. 109) Maar ook Jacco heeft zijn trauma’s en problemen. Lukt het ze om samen een leven op te bouwen? Of blijken de obstakels toch te hoog te zijn…. “Denk niet, ook maar één moment, dat ik niet begrijp hoe hoog die drempel voor je is, Suus. Ik wil hem alleen maar lager maken voor je.” (blz. 152) “Ook leven met een beperking is het waard om voor te leven…” (blz. 263) Bij Geluk bij een ongeluk leef je vanaf het begin mee met de innerlijke strijd en gevoelens van Suus. Als dan ook nog die lekkere, spannende, sexy Jacco erbij komt wordt het alleen maar intenser. Samen gaan ze op ontdekkingsreis naar hun verleden, heden en toekomst, waarbij ze allebei af en toe diep moeten gaan in hun gevoelens. Op een realistische manier laat de auteur ook zien met welke vooroordelen rolstoelgebruikers te kampen hebben en welke obstakels ze moeten overwinnen om ook op wielen weer helemaal te kunnen genieten van het leven. Het enige nadeel is dat het verhaal vrij abrupt eindigt. Je wilt nog zoveel meemaken met Suus en Jacco dat het erg moeilijk afscheid nemen is van ze. Een mooie, intrigerende, sexy roman met een stuk rolstoel realiteit waar over het algemeen maar weinig mensen bij stil staan.

Marten Toonder is vooral bekend geworden als de bedenker van Olivier (Ollie) B. Bommel en Tom Poes. Het eerste verhaal van dit roemruchte tweetal was Het geheim van de blauwe aarde (ook wel De laarzenneuzen) en verscheen voor het eerst in 1941. Hoewel hij voornamelijk strips en stripromans tekende en schreef, was niet bekend dat hij in 1937 een detectiveverhaal geschreven heeft. Dit verhaal, met als titel Tim MacNab zoekt kopij, is gevonden in het archief van het Letterkundig Museum en is in 2017 in boekvorm heruitgegeven. De S.S. Wega, een passagiersschip, vertrekt van Rotterdam naar Montevideo en Buenos Aires. Aan boord bevindt zich een tiental passagiers. Vlak nadat het schip vertrokken is, komt kapitein Sixma voor een probleem te staan. Een van de reizigers wordt vermoord. Aan hem nu de taak om deze moord op te lossen. Daarbij biedt de journalist Tim MacNab spontaan zijn hulp aan. Al snel blijkt dat iedereen aan boord als verdachte aangemerkt kan worden. Toch is het lastig de moordenaar te ontmaskeren. Tot er een nieuwe moord plaatsvindt. Vriendelijk. Dat is min of meer de sfeer die Tim MacNab zoekt kopij uitstraalt. De ambiance van de jaren dertig van de vorige eeuw wordt vanaf het begin van het verhaal heel goed weergegeven en ook de onderlinge communicatie is over het algemeen een en al vriendelijkheid. Het enkele ‘onvertogen’ woord dat in het verhaal voorkomt, is dermate onschuldig dat in de huidige tijd niemand hier aanstoot aan zal en kan nemen. Bij het schrijven van dit verhaal heeft Toonder zich overduidelijk laten inspireren door Agatha Christie en Arthur Conan Doyle. Hij heeft er een onvervalste whodunnit van gemaakt, maakt zo’n beetje iedereen verdacht en laat dat aantal door middel van deductie minder worden. Misschien dat dit clichématig overkomt, en dat is waarschijnlijk ook wel zo, maar daarbij moet wel in ogenschouw genomen worden dat de auteur nog maar vijfentwintig jaar oud was toen hij dit verhaal schreef, maar vooral dat dat al meer dan vijfenzeventig jaar geleden is. Hoewel er af en toe wel een beetje sprake van is, is de echte spanning in het verhaal te verwaarlozen. Het is een verhaal met een kop en een staart en daar tussenin wordt geprobeerd de moordenaar te ontmaskeren. En aan dat laatste doet de lezer gretig mee, want ook voor hen is het een puzzel die opgelost moet worden. Marten Toonder vond het zelf een uitprobeersel en was er niet laaiend enthousiast over, maar Tim MacNab zoekt kopij is zonder meer een geslaagd verhaal geworden.

Dit boek las ik met de Hebban Thriller leesclub. Pia Kirchhoff is een pittige dame, die weet wat ze wil en haar ding doet. Maar ze is zelf verbaasd over wat haar gevoelens voor Christoph met haar doen. Haar baas heet in het boek Oliver von Bodenstein. Deze commissaris is enorm veel met zichzelf bezig, hij heeft wel een heel grote inhaalslag gemaakt na zijn scheiding, maar toch is zijn privéleven enorm aanwezig. De relatie tussen de personages is uiteindelijk goed uitgewerkt. Ik voelde me als lezer het meest verwant met zowel Pia als Karoline. Ze willen allebei de waarheid boven tafel krijgen. Nele Neuhaus gebruikt steeds veel personages in haar verhalen. Ik heb het idee dat het er nu meer waren, maar er waren zo nu en dan ook mooie lijstjes, zodat een aantal personages onder elkaar kwamen te staan. Ze hebben stuk voor stuk hun plaats in het verhaal en staan niet langs de zijlijn. Dus; geen overbodige personages in dit verhaal. De verwikkelingen in het verhaal, maken enorme bochten waardoor je goed op moet letten om niet de draad kwijt te raken. Hier heeft de auteur over nagedacht zo lijkt het, door hier en daar een nabeschouwing van de gebeurtenissen tot dusver in te vlechten. Hoe Pia en Bodenstein er over denken. De verhaallijn groeit naar een ontknoping van de diverse verwikkelingen. Er wordt niets voortijdig weggegeven, je moet gewoon het boek uitlezen. Ik wist dat ik niet te snel moest denken dat ik wel zou weten hoe de vork in de steel zit. Dat heb ik geleerd uit het boek dat ik eerder van haar las. Ze doet dat steeds heel kundig; de lezer een aantal mogelijkheden voor ogen houden en hierdoor op het verkeerde been zetten. Knap om met meer daders voor de dag te komen! Een onderwerp dat voor mij er uit sprong was; hoe kundige mensen zichzelf vaak verheven voelen boven de andere mensen waardoor ze zich als een soort van god zien en denken dat ze met alles weg kunnen komen. Het gevaar van misbruik van donororganen had ook een mooie plek. Het is zeker actueel te noemen en het heeft veel mensen er van weerhouden om een donorcodicil in te vullen. De cover past enorm goed bij het verhaal omdat het me doet denken aan het huisje waar de dader zich verschanst heeft. Ergens achteraf in een weekendhuis, zonder buren, lekker rustig. Het mooist uit het verhaal vond ik de toeneiging, de sympathie van Bodenstein voor Pia tegen het einde van het verhaal. Hij kan niet doen wat hij eigenlijk wil doen; 'Opeens had Bodenstein behoefte Pia in zijn armen te nemen, haar te troosten en te verzekeren dat ze de afgelopen veertien dagen een bovenmenselijke prestatie had geleverd. Maar dat mocht hij niet doen, niets eens in een emotionele uitzonderingstoestand als deze. Hij was haar chef en moest zich te allen tijde correct gedragen.' Het minst mooi vond ik het verdwijnen van de profiler Neff. Deze man verdween spoorloos. Ik heb het boek heel graag gelezen en waardeerde het in de leesclub met 8,2/10 punten. Dat zijn vier vette sterren!

Een absolute aanrader! Goed verhaal, verrassende draai in het eind. Prettig om te lezen. Ine gaf aan de details te schokkend en te ruw te vinden, vond ik totaal niet. Juist prettig al die details. Ik had de voorgaande delen niet gelezen, ondanks dat was het verhaal heel goed te lezen. Ga de anderen ook zeker lezen.

LEZERSRECENSIE ‘COPYCAT’ VAN LAURA EN SIMON BURGERS Uit gloednieuwe boeken met glanzende kaften, pakte ik een boek met een intrigerende cover en een pakkende titel. Geschreven door vader en dochter, las ik op de achterkant. Dat kom je niet elke dag tegen! Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. De aanschaf hangt bij mij vervolgens helemaal af van de eerste bladzijde. Of er vaart in zit en of de stijl me aanspreekt. Er was geen houden aan. In volle vaart werd ik het verhaal ingezogen. Het mooiste wat een boek met je kan doen, overkwam mij: ik pakte mijn boel en ging mee met de hoofdpersoon Stefan op avontuur. Elk vrij uurtje dat ik had was ik onaanspreekbaar voor mijn omgeving; achter Stefan sloop ik door een zwaar bewaakte gevangenis, een mysterieus labyrint, op zoek naar zijn kloon. Mijn e-mails stapelden zich op, omdat ik wilde weten hoe Stefan en zijn vrienden na een spectaculaire ontsnapping uit de gevangenis over het land zwierven, achtervolgd door de geheime dienst van het brein achter de brute ‘kloon’ praktijken. Gefascineerd door de kleurrijke avonturen van mijn helden in de desolate en vervuilde stad ‘Koperburg’, het ghetto van de armen, moest mijn werk maar even wachten. De ontmoetingen met een mismaakte ‘olifantman’, een goochelares en een maffiabaas hadden eventjes voorrang. Na een reis in een futuristische zweeftrein, de ontsnapping uit villadorp Bloemvoorde - waar de rijkdom niet op kon - volgde ik tot slot de vrienden op hun super spannende tocht naar de grens, naar de vrijheid, waar zij hun grote geheim eindelijk aan de wereld zouden kunnen vertellen en daarmee een einde maken aan een onvoorstelbaar onrecht.. Dát maakt het boek voor mij zo fascinerend: het is niet zomaar een spannend verhaal over een wilde ontsnappingstocht; het gaat over grote thema’s als vriendschap en liefde én over de meedogenloze uitbuiting van mensen. Over het schrijnende verschil tussen arm en rijk. Over de onbegrensde voorrechten als je in het leven toevallig aan de goede kant staat; over de wreedheid en de domheid, wanneer je je vervolgens niets meer afvraagt. Maar gelukkig ook over hoe jonge mensen zich hier niet bij neerleggen, getuige deze jeugdroman. Het idee hiervan ontstond in het brein van een jong meisje van 14 jaar, die begaan met de wereld was en is, de schrijfster Laura Burgers. Die vervolgens samen met haar vader dit idee uitwerkte tot het spannendste boek, dat ik in jaren las! Een rijke fantasie voor zo’n jong meisje, zou je zeggen. Maar de waarheid zit de fantasie uit dit boek akelig dicht op de hielen: Nadat het boek uit was en ik weer op de bewoonde wereld geland was, las ik in de krant over de stad Peking, die zó vervuild is, dat je eigenlijk niet meer naar buiten kunt gaan. Je krijgt er pijn van in je longen en tranen in je ogen. Een lugubere spookstad is het geworden, met zijn lege voetbalvelden en parken. De hoge leiders van het land en hun families hebben er geen last van. Zij wonen in een chique, afgesloten wijk, die voorzien wordt van de nieuwste airco’s, waar de lucht dus wel draaglijk is.. meteen moest ik denken aan villadorp Bloemvoorde, met vooruitziende blik beschreven door vader en dochter Burgers! Annette den Heijer

Macbeth, doet de naam een belletje rinkelen? Ja, dat zal wel. Welnu, ontmoet de ‘nieuwe’ Macbeth en laat je meevoeren op de ijskoude stroom van bedrog en machtslust. ‘A peal of laughter rang out behind the dazzling light and the shadow of a gigantic man fell over the quay. But the laughter was enough. It was Macbeth. Of course it was Macbeth.’ Waarom besloot Jo Nesbø een hervertelling van Shakespeare’s Macbeth te schrijven? Dat initiatief komt van de Hogarth Press, een uitgeverij die oorspronkelijk opgericht werd door Virginia en Leonard Woolf in 1917. In 2012 is Hogarth nieuw leven ingeblazen en werd er een Shakespeare-project opgestart. Het project laat zeven bekende auteurs hun favoriete werk van Shakespeare hervertellen. De serie startte in oktober 2015 en bevat boeken van Jeanette Winterson, Howard Jacobson, Tracy Chevalier, Gillian Flynn, Margaret Atwood, Anne Tyler en Jo Nesbø. Het verhaal begint bij inspecteur Duff, die met zijn mannen van de Narcotica Brigade verscholen ligt in een hinderlaag. Hij wil Sweno, de leider van de ‘Norse Riders’ oppakken en zo zichzelf verzekeren van een hoge positie in het team dat de nieuwe ‘chief commissioner’ Duncan aan het samenstellen is. Het plan mislukt en Duff mag van geluk spreken dat Macbeth, de leider van het SWAT-team, en zijn trouwe collega Banquo zijn vel redden. Dit zorgt ervoor dat Macbeth de positie krijgt waar Duff op hoopte. De twee zijn oude bekenden van elkaar, maar zullen ze elkaar steunen in de strijd tegen de georganiseerde misdaad die hun stad overschaduwt? Of zullen ze elkaar kapotmaken. Wanneer Lady, de minnares van Macbeth, en Hecate, de grootste drugsbaron van de stad, hun deel van de macht proberen opeisen, komt het ware karakter van alle personages naar boven. Er zullen twee groepen van lezers gevormd worden. Zij die Shakespeare’s Macbeth al gelezen of gezien hebben en het verhaal kennen, en zij die blaken van onwetendheid en voor wie het hele plot nieuw is. Als je tot een van beide categorieën hoort is het moeilijk om in te schatten wat ‘de anderen’ er van zullen vinden, want de beleving zal totaal verschillend zijn. Nesbo heeft zeker een eigentijdse ‘Macbeth’ gecreëerd. Goed uitgewerkte personages in een ijzersterke setting. Vooral dat laatste is het vernoemen waard. De kille, koude sfeer is altijd en overal aanwezig, voelbaar tussen de regels door. Daar schuilt toch de grote kracht van dit boek. Het gevoel dat langzaam naar binnen sluipt, je naar de keel grijpt, en je vervolgens niet meer loslaat. ‘At that moment a huge streak of lightning flashed like a white luminous vein across the sky, and they caught a glimpse of the town. Then it was dark again and thunder rolled in.’ Het kost wat energie om goed in het verhaal te komen. Het begin voelt wat ‘taai’ aan. De dialogen lopen toch stroever dan we gewend zijn van Nesbø. Naarmate het boek vordert is het moeilijker om het weg te leggen. Het plot bevat weinig verrassingen, maar toch voelt het niet uitgekauwd aan. Als je op zoek bent naar een leuk boek voor tussendoor, is Macbeth misschien niet de beste keuze. Wil je graag genieten van goed uitgewerkte personages, en een bodemloos vat aan intriges? Dan is dit jouw boek.

Een zéér onderschatte roman! Verdient zeker 5 sterren! Spannend, schitterende karaktertypering, gedocumenteerd, nooit vrijblijvend! Kortom: meesterlijk!

Een boek van Sarah J. Maas lezen is elke keer weer een overweldigende ervaring. En elke keer als ik weer terug in één van haar werelden (of is het er één? Wie zal het zeggen.) kan duiken, heb ik het gevoel alsof dit is wat ik de rest van mijn leven wil lezen. Dit boek was in eerste instantie bedoeld als een novella, als een kort verhaal met wat extra inzichten. Het wordt al snel duidelijk dat dit verhaal inderdaad te groot is daarvoor, dat het meer is dan een randverhaal. De verhaallijn van Nesryn, die overduidelijk tot protagonist gebombardeerd is, voelt als behoorlijk essentieel voor het totale verhaal, voor de totale serie. En hoewel het verhaal van Chaol en Yrene veel persoonlijker is en meer over emotionele ontwikkeling gaat, gebeuren ook daar dingen die in het laatste boek van deze serie van doorslaggevend belang gaan zijn. Ik ben daarom persoonlijk heel blij dat in Nederland besloten is het boek echt als deel 6 van de serie te publiceren, het zo te marketen en het ook de cover te geven die daarbij hoort. Dit boek verdient dat. Chaol, Yrene, Nesryn, Sartaq en alle andere verdienen dat. Als iemand die zelf parttime krukgebruiker en parttime rolstoel gebruiker is, is het vooral het verhaal van Yrene en Chaol dat me diep geraakt heeft, waar Sarah J. Maas een heel realistisch, geloofwaardig en levendig genezingsproces beschrijft. Chaol heeft allerlei gedachten en angsten die maar al te herkenbaar zijn, maar zijn ontwikkeling is zo mooi, zo ontroerend en zo bemoedigend dat het een van de beste revalidatie verhalen is die ik ooit gelezen heb. Ik zou een hele lange review vol liefde over dit boek kunnen schrijven, maar dat ga ik niet doen. Ik ga nu de dagen aftellen tot het laatste boek van deze serie, tot het epische slot. We hebben alle schaakstukken, verzameld in Rijk der Stormen en Toren van de Dageraad, en het enige wat nu nog rest is een oorlog en de onzekerheid wie daar wel en niet levend uit gaat komen.

Dit boek is zo spannend dat ik terug ben gaan lezen. Het was al een hele tijd geleden:) Voor diegene die van fantasy houden is dit zeker een aanrader. En het is op zo'n manier geschreven dat zelfs mijn oudste dochter mee leest. Zij leest uit de paperback. En ik heb het e-book op mijn gsm staan. Dus dubbele pret!

Dit boek is echt super, maar ik ben wel benieuwd of er op dit boek nog een vervolg van komt ik hoop van wel! Er staat ook onwijs veel interessante informatie in over het verliefd worden op een buitenlandse vluchteling. En het vervolg van verliefd zijn op dit staat dan wel in het boek ondergedoken maar ook asiel vind ik een onwijs mooi boek! Je raakt er ook niet in uitgelezen. Een echte aanrader voor mensen die van spanningen en biografische boeken houden.

Deze tragikomische roman over polygamie is eigenlijk door te trekken naar relaties in het algemeen, over de afstand die er tussen mensen binnen een relatie altijd zal blijven bestaan. Het knappe is dat Brady Udall nooit expliciet kritiek levert op de polygamie, maar toch indringend en invoelbaar maakt wat een verschrikkelijke constructie het eigenlijk is. En dan niet alleen voor de vrouwen die smachtend wachten tot ze eindelijk aandacht zullen krijgen, maar evenzogoed voor de man des huizes, Golden Richards, die gevangen zit in een huwelijk waar hij alleen maar op zoek is naar een stukje privacy.

Nog nooit had ik een boek gelezen over Zeeland en aangezien ik daar woon móest ik dit boek gewoon lezen. En dat heb ik dan ook met alle plezier gedaan. De achterflap vond ik wel grappig: "Het achterhaalde gebied van Nederland". Tja, wat moet ik daar nu op zeggen. Als trotse Zeeuw was (ben!) ik daar natuurlijk niet heel erg blij mee, *wink*. Maar goed, in eerste instantie deed het verhaal me heel erg denken aan Matched van Ally Condie, en ik was daarom bang dat United ook een irritante driehoeksverhouding zou hebben en erg veel gemeen zou hebben met Matched. Gelukkig was dit niet het geval. Het verhaal voelde erg realistisch aan. Ik zag werkelijk voor me hoe Zeeland verpieterd was en hoe moeilijk de mensen het hier moesten hebben. Ik las écht over Nederland, maar dat het zich in 2114 afspeelde heb ik dan weer niet echt gemerkt. Het had ook gewoon 2014/2015 kunnen zijn met een achterhaald Zeeland. Dit vond ik wel jammer. Ik heb het boek lekker snel weg kunnen lezen doordat het erg vlot geschreven is. Er was geen overdreven moeilijke taal gebruikt en alles was helder beschreven. Verder kan je zowel met Feline als met Stijn erg goed meeleven. De emoties van beide personen - maar vooral van Feline - ontroeren je soms echt. Verder: het feit dat hen perspectieven zich afwisselen vind ik zeker een toegevoegde waarde aan het verhaal. Wat ik echter wel jammer vind is het feit dat het allemaal wat voorspelbaar was. Het stoorde niet, want ik ging alsnog als een sneltrein door het boek heen omdat Nadine er toch ook een zekere spanning in wist te behouden, maar toch had ik wat meer het verrassingseffect terug willen zien. Bijvoorbeeld rondom het programma "United": Dat er mensen zijn die het er niet mee eens zijn, was te verwachten. Dat het uit de hand zou lopen was te verwachten. Hóe het uit de hand ging lopen, was voor mij ook redelijk voorspelbaar. Ik zag het allemaal wel aankomen. Dit had ik op meerdere punten in het boek. Nog één klein puntje: De namen Willem, Constantijn (Stijn) en Pippa. Volgens mij ken ik die namen ergens van, ;). Originelere namen had denk ik leuker geweest. Ik ergerde me er een inimini beetje aan. Al met al geef ik het boek een waardering van vier of vijf. Gewoon omdat het echt heerlijk snel weg las en ik helemaal in het verhaal getrokken werd. Die paar kleine minpuntjes zijn op zich te overzien. ;) Waardering: 4/5 - Heerlijk vlot en gemakkelijk geschreven. - Je leest het vanuit twee perspectieven: Feline & Stijn - Goed uitgewerkte karakters. - Voelt realistisch aan. - Helaas wat voorspelbaar. Een erg leuk boek van Nederlandse bodem! Geen fantasy, geen harde actie, maar gewoon een leuk boek over twee levens die aan elkaar gebonden worden en er samen het beste van zullen moeten maken, met de nodige ups en downs. Aanrader, maar voornamelijk voor meiden. ;) Deze recensie is ook te vinden op: Pure Wordsmithery, onderdeel van een creatief bureau met een liefde voor boeken: Creatief Brein.

‘Achter gesloten deuren’ Een verontrustende thriller over Grace en Jack. Een perfect echtpaar houdt de schijn op, achter de hoge poorten van hun luxe woning dichtbij Londen zijn kamers waar nooit iemand komt, is er een souterrain wat speciaal is ingericht voor de heer des huizes. Wat gaat er gebeuren met het jonge zusje van Grace, de lieftallige Milly als hun ouders naar Nieuw-Zeeland gaan emigreren, wie is er verantwoordelijk voor het meisje nu ze alleen achterblijft? Een beklemmend verhaal met bizarre wendingen, een verhaal met ‘Ga weg, wees niet zo naïef, denk na, doe iets’ momenten. Men kan schrijver BA Paris weinig diepgang verwijten ‘in achter gesloten deuren’ maar ze heeft wel een ouderwets meeslepende thriller geschreven.

“In wolfskleren” intrigeerde mij om verschillende redenen. Allereerst nodigden de cover en de achterflaptekst uit om dit spannende verhaal te ontdekken. Maar ook de nationaliteit van Simo Hiltunen wekte mijn nieuwsgierigheid, want je hoort niet zo vaak over schrijvers uit Finland. Naar mijn gevoel is dit boek opgebouwd uit 2 grote delen. De eerste helft, die eigenlijk een lange versie is van de tekst op de achterflap, kabbelt rustig voort terwijl er een beeld wordt geschetst van de verschillende personages. Hoewel dit boek het debuut is van Simo Hiltunen, legt deze schrijver toch al een grote vakkundigheid aan de dag en weet hij de lezer steeds geboeid te houden door zijn vlotte schrijfstijl en rake bewoordingen. In de tweede helft ervaar je plots volop actie en zit je vaak op het puntje van je stoel. Het enige minpunt vind ik de steeds frequenter wordende wreedheid en grove taal. Dit had gerust een beetje minder gemogen. Ondanks de verschillende zware en deprimerende onderwerpen die de revue passeren, maar die wel degelijk hun functie hebben in dit verhaal, concentreert dit boek zich toch ook voldoende op de spannende zoektocht naar de seriemoordenaar. De vertaling en eindredactie van een boek zijn voor mij vaak een bron van ergernis, omdat je slechts zelden een vlot leesbare en foutloze tekst tegenkomt. Hoewel er ook in ‘In wolfskleren’ hier en daar wat schoonheidsfoutjes stonden (voornamelijk typfouten), hebben deze mij toch niet in die mate geïrriteerd dat ze mijn leesplezier vergalden. Zoals uit de titel van deze recensie ook blijkt, ben ik ervan overtuigd dat we nog van deze schrijver zullen horen ;-)

Dit debuut van öznur karaca kruipt langzaam onder je huid en slaat dan meedogenloos toe. Ik vond het bijzonder dat een stand-upcomedian zo intens de trauma's en het donkere van het leven kon beschrijven. Het vertelt het verhaal van een Turks meisje, Servi dat wordt geboren in een Turks gezin waarin de vader in de gevangenis belandt vanwege zijn contacten met 'de ziener''. Haar vader overlijdt uiteindelijk als Servi 9 jaar oud is. Haar moeder moet dan zorgen voor haar kinderen maar heeft het zwaar om haar hoofd boven water te houden. Als Servi die dol is op lezen en graag wil gaan studeren, kan gaan trouwen met een Turkse jongen die in België woont lijkt dit een goed plan. Een mond minder te voeden en deze jongen belooft dat ze in België alles mag doen ook studeren. Niets is minder waar, Servi beland in een hel van de schoonfamilie en zwagers. Hard werken in het huishouden (zij moet de was doen van 11 personen maar mag de wasmachine niet gebruiken) en ook in de fabriek maken het leven tot een hel. Haar man is korte tijd bij haar om kinderen te verwekken en de rest van de tijd werkt hij in Oost-Duitsland. Ze is volledig afhankelijk van de grillen van haar tirannieke schoonmoeder en haar man. Haar houding, haar omgaan met deze situatie werkt ook door in haar kinderen. Het boek vertelt het verhaal van Servi op haar 9e jaar die in een droom begreep dat ze voor iets heel bijzonders bestemd was tot haar 69e als haar kinderen volwassen zijn en hun eigen draai moeten geven aan de gebeurtenissen. Dit boek is niet speciaal een boek voor Turkse immigranten of voor Nederlanders om te zien hoe de cultuur werkelijk doorwerkt in gewone levens maar juist een boek voor iedereen. Iedereen maakt dingen mee en het gaat er niet om hoe je het een plaats geeft maar meer nog hoe je er mee om gaat. Durf je op te staan of is het juist beter van niet? Wil je weten waar de titel vandaan komt? Dan moet je het boek echt gaan lezen en zal je zien hoe luguber de titel eigenlijk is. Een heel indrukwekkend debuut, hoop nog vaker wat van haar te mogen gaan lezen.

Voor het schrijven van deze recensie heb ik er een paar van mijn voorgangers gelezen. Eerlijk is eerlijk: ja, de lijnen zijn een herhaling van Dan Brown's vorige boeken. Maar is dat niet de reden waarom we ze lezen? Hebben we niet maanden zitten wachten op nieuwe raadsels, ontcijferingen, complottheorieën en zaken die aan de kaak worden gesteld? Mijn probleem was eigenlijk niet dat het meer van hetzelfde was, maar ik miste juist de raadsels en ontcijferingen zoals we die van de Da Vinci Code en Verloren Symbool gewend waren. Feitelijk hoefde er maar één code gevonden te worden en een locatie om de code in te voeren. Dit had van mij meer gemogen. Is er echt iets aan de kaak gesteld? Ja, dat wel, maar tegelijkertijd is er ook een (naar mijn mening) overbodige verhaallijn in verwerkt waarvan je meer verwacht, maar welke op niets uitloopt. Dat gezegd hebbend: iemand die er zo'n 100 pagina's over kan doen voordat de moord plaatsvind vanaf wanneer het verhaal echt gaat beginnen, zonder dat je het zelf doorhebt omdat hij je toch de hele tijd geboeid weet te houden, verdient een pluim. Ik vond het heerlijk om rondgeleid te worden door het Guggenheim museum en zou er graag een keer zelf heen gaan (Google tijdens het lezen wel even waar hij het over heeft, dat maakt alles veel levendiger). Vernieuwend? Jazeker! Ik heb weer meer geleerd over een religie waarvan ik het bestaan niet kende, maar de beste innovatie vond ik Winston. Rondgeleid worden door een persoon, die een computer blijkt te zijn die zelf kan denken en redeneren en ondanks dat het onmogelijk is voor een computer toch gevoelens en humor weet te tonen. Geweldig, geef mij er ook maar een! Wat gelijk de vraag doet opkomen: gaat het boek eigenlijk wel over onze oorsprong, of juist over waar we naartoe gaan? Het mooiste misschien nog wel is dat we er (eindelijk?) achterkomen of onze professor Langdon nu in de schepping of evolutie gelooft, al durft hij het nog niet hardop uit te spreken. Niet mijn favoriete boek van hem, maar Dan Brown is en blijft een geweldige schrijver!

Ik had nog nooit eerder een boek gelezen van Elle van Rijn. Buiten dat ik haar goed vind acteren heeft ze aan mij toch ook wel bewezen goed te kunnen schrijven! Ik vind het verhaal ietwat vreemd op gang... komen, maar later ga je de gedachtengang van Anne beter begrijpen. Een zeer verrassend boek met humor, sex, spanning en het leest ook nog eens als een tierelier. Dit is zeker niet mijn laatste boek wat ik gelezen heb van Elle en ben zeer benieuwd naar haar nieuwste boek: Het vergeten gezicht

In februari 2014 reisde ik naar mijn familie in New Zealand. Het land van kiwi's, weka's, kauri-trees en Peter Jackson. Ik lees vandaag 'Een kneedbaar land - een reis door Nieuw-Zeeland' van Rudi Rotthier. Een aanrader voor iedereen die meer wil weten over dit briljante land. Hij schrijft: "...een land zoals geen ander, een land dat nog niet bestaat, en waarvan ik wens dat het nooit verdwijnt. Een land dat niet uitzichtloos is, en dat daar weinig woorden aan besteedt"

Tijdens het lezen van Niet volgens het script beleef je het verhaal vanuit twee perspectieven. Dat van Chase, een stille jonge die heel erg op zichzelf is en alle pijn en verdriet dat die heeft niet aan de buitenwereld laat zien. Evie is het andere perspectief waaruit je het verhaal beleefd, zij is het vriendinnetje van Shane. Shane is het neefje van de directeur van de school en is razend populair en Evie automatisch ook. Op de school waar Evie en Chase zitten word door de docenten Engels en Maatschappijleer een project opgestart waarbij leerlingen elkaars overeenkomsten moeten ontdekken door tijd met elkaar door te brengen. Daarbij moeten ze ook in de poëzie van een depressieve schrijfster duiken. Dit project zet Evie en Chase samen in één project groep. Evie leert Chase langzaam kennen en begint dan te beseffen dat ze meer op elkaar lijken dan ze voor mogelijk had gehouden. Ze gaat kritisch kijken naar haar eigen relatie met Shane en haar positie in de vrienden groep. Wanneer ze beseft dat ze gevoelens heeft voor Chase, wil ze alles doen om hem te beschermen tegen de gemene streken van Shane. Chase is een wees die wordt opgevoed door zijn lieve tante Claudie. Ze doet alles voor hem en probeert er voor te zorgen dat hij een gewoon leven kan hebben en ze kookt daarbij de sterren van de hemel voor hem. Wanneer hij door heeft dat hij verliefd is op Evie, weet Shane dit ook en manipuleert alles om het Chase zo zuur mogelijk te maken Shane is in dit verhaal de echte badguy, hij doet alles om Evie als een trofee bij hem te houden en Chase het leven zuur te maken. Daarbij is Shane een persoon die overal mee weg kan komen omdat zijn oom de directeur van de school is. Wanneer alles niet volgens het script van Shane gaat word hij woest en is hij in alle staten, dit zorgt ervoor dat Evie en Chase het mogen bezuren. Ik wil niet te veel prijsgeven, maar het gaat er nogal heftig aan toe! Om spoilen te voorkomen kan ik helaas niet meer vertellen over de inhoud omdat je dit zelf moet lezen want dit boek is echt heel goed! Dit project heeft mij als lezer laten zien hoe gemeen leerlingen zijn tegen elkaar. Kliekjes heb je altijd en dit boek speelt hier heel erg goed op in, een project als deze in Niet volgens script vind ik mag in het echt ook wel op scholen worden uitgevoerd want dit kan alles zo veel beter maken. Het boek liet mij lachen om de onhandige momenten die Chase en Evie hadden, liet mijn bloed koken door hoe gemeen Shane is en liet mij ook huilen. Alle emoties zijn heel goed overgebracht en de personages, met name Evie en Chase zijn heel goed uitgewerkt. Dit boek als ik zeker een tweede keer lezen Lang Verhaal Kort Een boek geschreven met een realistische blik op hoe het op middelbare scholen er aan toe kan gaan. Elke school heeft kliekjes, dit is normaal, maar dit verhaal laat de kille waarheid zien als het gaat om het gedrag van kliekjes/mensen tegen elkaar. één persoon is HET helemaal terwijl andere het leven wordt zuur gemaakt. Ik vind het boek tijdloos en raad het zeker aan deze op de leeslijst te zetten of zelfs het project in het echt uit te voeren. Dit boek kan een echte eye opener zijn. kortom dit boek moet je gewoon gelezen hebben!

Deze roman kan zo uit het leven zijn gegrepen. De flashbacks zijn sterk geschreven en geeft ons een beetje kennis hoe het er vroeger in een slotklooster aan toe ging. De zoektocht die Sophie heel veel moeite kost en de tegenstand die ze hierbij ondervindt, houdt haar niet tegen om tot het uiterste te gaan en het antwoord te vinden waar ze al zo lang op wacht. Ik vind het geen hoogstaand literair boek, maar toch heeft het mij kunnen bekoren. Marie de Meister weet perfect hoe ze de lezer moet bekoren om echt in het verhaal te kunnen stappen. Dit boek geef ik uiteindelijk toch 4 sterren (3 is misschien iets realistischer), omdat het mij eens liet terugkeren in de tijd en in een situatie die voor de meesten gekend door horen vertellen is, maar die je effectief eens meeneemt naar de wereld van toen. De cover krijgt terecht 4 sterren Het plot krijg je nogal vlot door, maar het verhaal erachter is toch wel heel verrassend. Personages zijn goed uitgewerkt.

John Boyne (1971) is een Ierse schrijver en journalist, die zowel boeken voor jongeren als literaire romans schrijft. In 2000 debuteerde hij met Dief van de tijd. Grote bekendheid kreeg hij met zijn roman voor jongeren De jongen in de gestreepte pyjama (2006). In april 2019 verscheen Een ladder naar de hemel. Een ladder naar de hemel is opgebouwd uit drie delen die onderbroken worden door twee intermezzo’s. Het eerste deel start in Duitsland, waar de lezer kennismaakt met een zesenzestigjarige gevestigde schrijver, Erich Ackermann, die is opgegroeid in Duitsland, maar na de Tweede Wereldoorlog in Engeland is gaan wonen en voor een boekpresentatie in Berlijn is. In het Savoy Hotel maakt hij kennis met een jonge ober met schrijversambities, Maurice Swift. Erich voelt zich ondanks het leeftijdsverschil enorm aangetrokken tot de jonge Maurice en er ontwikkelt zich een bijzondere vriendschap tussen de twee mannen, waarbij Maurice veel wil weten over de jeugd van Erich ten tijde van nazi Duitsland. Waarom dat zo is, krijgt de lezer eerder door dan Erich. Erich neemt Maurice over de hele wereld mee als zijn assistent en introduceert hem in de schrijverswereld. Dan blijkt op een gegeven moment dat de hoofdpersoon in Een ladder naar de hemel eigenlijk niet Erich is, maar Maurice. Ook in het tweede deel gaat het over Maurice, die inmiddels getrouwd is met een schrijfster (jawel…). Zelf heeft hij inmiddels ook al het een en ander gepubliceerd. En ook in deel drie, wanneer Maurice zelf zo ongeveer de leeftijd heeft bereikt van Erich uit deel een draait het om hem. De cirkel wordt prachtig gesloten door gesprekken tussen Maurice en een jonge bewonderaar van zijn werk die zeer in hem geïnteresseerd blijkt te zijn. Het boek komt wat traag op gang en het duurt even voordat de lezer in de gaten krijgt wat Boyne eigenlijk wil vertellen in zijn boek. Niet dat dat erg is; Boyne is een rasverteller en beschrijft vaak op humoristische wijze zowel zijn personages als allerlei meer of minder waarschijnlijke situaties waarin zij zich bevinden. “’Sorry dat ik je zo overval,’ zei ze toen ze binnen kwam stormen en een groot valies, van een formaat dat zelfs Mary Poppins als onpraktisch zou hebben afgewezen, op de vloer liet vallen, waar het met een flinke dreun neerplofte. Ze ontdeed zich vlot van jas, sjaal en handschoenen, een merkwaardige combinatie aangezien het juli was en New York achter de ramen lag te smelten. De kamer vulde zich met een onmiskenbaar muffe lichaamsgeur. Henrietta waste zich alleen op zaterdag, wist Maurice, om de natuurlijke rijkdommen van de aarde te bewaren, en die dag was het helaas vrijdag.” Er wordt steeds voldoende informatie gedoseerd om de interesse van de lezer voor de verhaallijn vast te houden en de lezer wordt ook voldoende uitgedaagd om mee te denken over het ware karakter van Maurice. Daarnaast is het de grote kracht van het boek dat Boyne erin nadenkt over wat het nu betekent om schrijver te zijn, over het verschil tussen werkelijkheid en fictie en in hoeverre een verhaal ‘eigendom’ zou kunnen zijn van een schrijver of zelfs van een lezer. Het zijn boeiende gedachtegangen waarmee Boyne zijn verhaal als het ware mee aan elkaar heeft gelijmd. Alhoewel ik Een ladder naar de hemel (volgens Maurice zelf trouwens een beeld van ‘ambitie als zinloze energieverspilling’) niet zijn beste boek tot nu toe vind, heb ik er wel van genoten en gaf ik het vier sterren.

Ik las het persbericht en was meteen nieuwsgierig naar de inhoud. Deze bundel bestaat uit drie delen: Huilen, Loslaten en Terugvinden. De gedichten en korte verhalen wisselen elkaar af, zoals ze ook afwisselen in lettergrootte en vorm. Soms slechts een leeg blad met helemaal onderaan een titel. En dan op het volgend blad een vervolg lezen. Dat is verfrissend en nodigt uit tot steeds meer ontdekken van deze bundel. Uit Terugvinden las ik: Het helen lag niet in de manier waarop je naar me keek of over me sprak of zie hoeveel je van me hield het helen lag in de manier waarop ik naar mij keek over mezelf sprak die eerste keer dat ik van mezelf hield omdat jij het me had geleerd. Dit stuk laat zien hoe belangrijk een ander voor jezelf kan zijn, meer nog dan je zelf ooit wist! Deze bundel is afwisselend, mooi vormgegeven en getuigt van inzicht in het leven. De bundel is geschikt voor een breed publiek, is niet hoogdravend in taalgebruik maar leest lekker door de eerder genoemde afwisseling. Een bundel voor bijna elk moment in een mensenleven. Ik waardeer dit prachtig boek met vijf fonkelende sterren.

Rêve, de hoofdpersoon van Lief van je, heeft het heel moeilijk met de dood van haar broer. Ze geeft zichzelf de schuld van zijn dood en de woorden: ' Lief van je' vreten daarom aan haar. Pas in de loop van het boek kom je erachter waarom dit zo is. Om haar schuldgevoel een plek te geven, of juist te ontlopen?, gaat Rêve als soldaat naar Syrië. De structuur van het harde leven daar lijkt haar weer wat houvast te geven. Toch zorgen haar schuldgevoelens ervoor dat ze zich niet meer staande kan houden en steeds meer zakt ze weg in haar eigen wereld, steeds meer raakt ze in de war. De schrijfster weet een indringend verhaal over PTSS te schrijven. Op zo'n manier dat je in het hoofd van het slachtoffer lijkt te zitten. Dit zorgt voor verwarring af en toe, maar helpt ook om je goed in te leven. Een zeer mooi geschreven boek, dat nog lang na blijft zingen.

Na het succes van zijn eerder verschenen boek De vloek van de Palmisanos komt de Spaanse auteur Rafel Nadal nu met een nieuw oorlogsverhaal. Dit keer speelt het verhaal zich af in Spanje tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Als lezer volg je in de roman Moederband, het verhaal van de 11-jarige jongen Luc. Als de Burgeroorlog bijna ten einde is wordt zijn moeder door het noodlot getroffen, ze sterft nadat ze door een kogel wordt geraakt. Luc wordt daarna liefdevol opgevangen door Annie, een goede vriendin van zijn moeder. Met vallen en opstaan groeit hij op. Dan krijgt hij de kans zijn moeder te wreken…… In Moederband beschrijft Rafel Nadal met behulp van een fictief verhaal de ellendige nasleep van de Spaanse Burgeroorlog. Filmisch geschreven en vanuit de visie van de kwetsbare jongen, Luc. Het ontroerende verhaal wordt verteld door de jongen Luc, hij richt zich daarbij op de lezer. De jongen vertelt, tot in de kleinste details, zijn persoonlijke levensverhaal rechtstreeks aan jou, de lezer. Hierbij valt hij regelmatig in de herhaling, maar zonder hierbij te vervelen. Eenmaal gewend komen de herhalingen, of gedachtenstromingen, zelfs over als ware poëzie. Rafel Nadal weet met dit familiedrama over haat en liefde, de lezer tot diep in de kern van zijn personages te brengen. Het verhaal blijft dan ook tot het einde toe boeien. Moederband laat een diep indruk achter en vraagt gewoon om een vervolg.

Als er een schietpartij op school is, waar jonge mensen het slachtoffer van worden, dan hakt dat er wel in. Ik werk op school met jonge mensen en sinds ik het boek uit heb, speelt mij dit vaak door het hoofd. Het zal je maar gebeuren als je dit moet meemaken. Mijn hart ging uit naar Valerie, die het enorm voor de kiezen krijgt en zich bovendien schuldig voelt wat haar vriend Nick heeft gedaan. Het verhaal is actueel en zeer aangrijpend. Het heeft mij diep geraakt en heb het einde met tranen in de ogen gelezen.. Door het vreselijke gebeuren te verwerken en door vergeving, konden de betrokkenen het leven weer oppakken. Ik ben het er mee eens, dit is een boek wat eigenlijk verplicht leesvoer zou moeten zijn voor alle scholieren!

Ik wilde Huis Van Stilte eigenlijk al bijna twee jaar lezen, sinds ik het een keer samen met een vriendin was tegengekomen in de boekhandel. Maar op de een of andere manier kwam er altijd iets tussen en had ik het boek nog steeds niet gelezen. Toen ik het laatst weer eens tegenkwam, heb ik het toch maar eens mee genomen, ookal zijn er van Sabine Thiesler ondertussen meer boeken uitgekomen. In het verhaal wordt Sarah vermoord, een Duitse in Italie wonende vrouw. Het verhaal speelt zich daarna grotendeels af voor de moord. Het begint, chronologisch gezien dan, bijna twintig jaar eerder, toen Sarah haar eerste man ontvluchtte en met Romano naar Italie vertrok. Het verhaal daarna is een terugkerende slechte samenloop van omstandigheden. Verschillende figuren uit de familie vond ik persoonlijk verschrikkelijk onsympathiek overkomen, maar op de een of andere manier bedorf dat mijn leesplezier niet en kon ik me er zelfs hier en daar over opwinden. De schrijfstijl leest makkelijk, ik vond dat er een goede verhouding tussen gesprek en details was. Het is dus best een aanrader, zeker voor wie gewend is aan Duitse thrillers, maar wie een hekel heeft aan een beetje veel toevalligheden kan dit boek misschien beter links laten liggen.

Ik ben dol op Young Adults en ik moet zeggen dat dit wel een van de meest originelen is die ik heb gelezen. Het is pas het boek van maart, maar ik denk dat het wel eens mijn favoriet kan worden van de YA reading challenge. Het boek begint heel gewoon, met Marguerite, een schoolmeisje dat waanzinnig mooi kan schilderen. Ze heeft 2 briljante ouders die wetenschapper zijn. En ze hebben eindelijk de geniale uitvinding gedaan waar ze naar op zoek waren: de vuurvogel. En apparaatje waarmee je door andere dimensies kunt reizen en in het lichaam van je andere ik terecht komt. De vuurvogel zorgt er ook voor dat je wel het bewustzijn houdt van je originele ik. Paul, een briljante student van haar ouders vermoord haar vader en gaat er vandoor met de vuurvogel. Marguerite gaat hem achterna en komt op de meest waanzinnige plekken: keizerlijk Rusland, tech Londen, een land onder water. Al die dimensies zijn ontzettend mooi geschreven en je kunt je echt voorstellen dat je er bent. En ook het verhaal is bijzonder, alles blijkt toch een beetje anders dan van te voren gedacht... Ik kijk ontzettend uit naar het vervolg!

Brouwers beschrijft zijn kleuterjaren in het gruwelijke Jappenkamp Tjideng, waarin hij blijvend verdwaald raakte in het doolhof van zijn emoties. Het spoor bijster tussen goed en kwaad. Waar de een zijn gedachte afsloot of verving met ‘doen alsof’-gedachten, sloot Brouwers zijn gevoelens af. De band met zijn moeder ging daarmee onthelstelbaar ten gronde. Het bericht van het overlijden van zijn moeder deed hem ogenschijnlijk niets. Om het een plaats te geven, schreef hij er dit boek over. Erg indrukwekkend.

Het boek volgt de levens van verscheidene personages en families in de zeven Koninkrijken. Robert Baratheon, de huidige koning, trekt naar het noorden om er de Starks van Winterfell te bezoeken. Hij trekt er naartoe om zijn goede vriend Ned Stark tot zijn nieuwe hand te benoemen. Na lang twijfelen gaat Ned in op dit verzoek en trekt hij met zijn dochters Arya en Sansa naar het zuiden waar de hoofdstad is gelegen. Van hieruit wordt het koninkrijk bestuurd door Robert Baratheon samen met zijn kleine raad waar vanaf nu ook Ned in zal zetelen als 'hand van de koning'. Daarnaast zijn er ook nog de de machtige en rijke Lannisters die proberen om hun invloed te laten gelden aan het hof. In het oosten worden de gebeurtenissen opgevolgd van de laatste overgebleven Targaryens: broer en zus Viserys en Deanerys Targaryen. Hun familie heerste vroeger over de zeven Koninkrijken maar werd vermoord tijdens de rebellie van Robert Baratheon en sindsdien zijn broer en zus op de vlucht. Viserys hoopt echter terug aan de macht te komen in de zeven koninkrijken. Hij tracht dit te bereiken door zijn zus uit te huwelijken aan Khal Drogo, een belangrijke krijger onder de Dothraki. Hij moet Viserys een leger bezorgen om de zeven Koninkrijken terug te veroveren. Ten slotte is er ook nog de muur in het noorden. Deze wordt bewaakt door de nachtwacht en moet voor bescherming zorgen voor het gevaar dat hier voorbij dreigt. Deze samenvatting geeft slechts een klein beeld op de gebeurtenissen in het eerste boek en haalt slechts een aantal families en personages aan die George Martin introduceert om zijn verhaal te vertellen. In werkelijkheid maakt George Martin gebruik van een enorme cast aan personages. Een slechte zaak als de auteur er niet in slaagt deze personages een echte persoonlijkheid mee te geven en het moeilijk wordt om ze van elkaar te onderscheiden. Martin slaagt er echter in om een verhaal met epische omvang te vertellen waarin hij ieder personage met zorg een aandacht behandelt. Vooral de belangrijkste personages hebben hun eigen karaktertrekken en persoonlijkheden en reageren op basis van hun eerdere ervaringen en de huidige set van omstandigheden. Beetje bij beetje leer je als lezer de personages beter kennen; je begint hen te waarderen en leeft met hen mee, ... of je ontwikkelt er net een afkeer voor. Met zijn personages weet Martin in ieder geval een gevoelige snaar te raken. Niet enkel de personages zijn prachtig uitgewerkt, maar Martin heeft ook veel tijd gestoken in de uitwerking van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Dit zorgt er niet enkel voor dat alles heel natuurlijk en waarheidsgetrouw overkomt, het geeft Martin ook de mogelijkheid om zijn verhaal goed op voorhand uit te plotten. Dit zorgt ervoor dat het verhaallijn strak en goed geconstureerd is. Martin is in staat om al zijn personages te verbinden en plaatsen, en dat geeft het verhaal ook op lange termijn coherentie. Bovendien slaagt Martin er in om wendingen aan het verhaal toe te voegen die je als lezer volledig verrassen. De 'fout' die ik mogelijk wel gemaakt heb is om het boek pas te lezen nadat ik het eerste seizoen van de serie al had gezien. Zowel het eerste seizoen als het eerste boek zijn namelijk identiek hetzelfde (op enkele minimale details na). Dit heeft toch een invloed op de spanning en de leeservaring, maar het boek blijft aangenaam om te lezen. Conclusie: een absolute aanrader! De intriges en verhoudingen houden je bezig, de personages zijn prachtig en waarheidsgetrouw uitgewerkt en het verhaal is enorm goed geconstrueerd. Ik heb het boek daarom met 4 sterren bekroond. Ondertussen ben ik ook aan het vervolg begonnen.

Iedereen, burger of militair, die in een oorlogssituatie bereid is zijn leven op te offeren heeft voor het vaderland, is een held. Toch zijn er situaties die van iemand iets of eigenlijk veel meer held maken. Dertig ervan tekent Peter Jacobs op in Heldhaftige missies in W.O. II. Raids op de grond, ter zee en in de lucht die het onbestaanbare tarten. Jacobs moet als gewaardeerd lid van de Royal Air Force zijn hart sneller hebben voelen kloppen. Hecht zwaar aan onderscheidingen die hij in ieder van die verhalen een ereplaats geeft. Wat teveel van het goede voor de lezer die wat minder op heeft met strepen, gespen en insignes. Als buitenstaander heb je het idee dat bij het toekennen ervan de rang van de te onderscheiden persoon van groter gewicht is dan de daad die hij verricht. Dat zal de schrijver weerleggen met de factor verantwoordelijkheid. Hoewel ook hij zo nu en dan tot de conclusie komt dat het bij sommige acties wel een ons of wat aan eremetaal meer had mogen zijn. Wanneer je het heldenepos van vakjargon ontdoet resteren handelingen waarvoor je de burgerpet afneemt en een diepe kniebuiging maakt. Verhalen overigens over Britse eenheden, aangevuld met andere dapperen uit het Gemenebest en een Europeaan als de Deen Anders Lassen. Hij komt aan het eind van de oorlog om na een groot aantal formidabele successen in de voorliggende jaren. Verhalen die vaderlandsliefde met een kapitaal schrijven. Maar hoe voelt een moeder zich die op Buckingham Palace het Victoria Cross in ontvangst neemt dat postuum aan haar zoon is verleend? Ze moet daarna van nog drie zonen afscheid nemen. Wat kan zo’n Cross dan nog compenseren? Jacobs laat de pijn meevoelen van mislukte raids waarbij veel slachtoffers zijn te betreuren. Zoals die op het hoofdkwartiier van Rommel die zich nota bene in een ander deel van de wereld bevindt. Daar staat de meest gedurfde van de gehele W.O. II tegenover. De geallieerden zijn vooral succesvol met bombardementen waarbij precisie en bravoure hand in hand gaan. Zelfs diep achter de Duitse linies verrassen ze de vijand. De raids waarbij de Duitse trots als de slagschepen Bismarck en Tirplitz worden vernield, zijn aansprekend. De verhalen zijn chronologisch opgebouwd. Je leert de samenhang tussen de gebeurtenissen zien, zoals de verkennende schermutselingen die aan de invasie op de stranden van Normandië vooraf gingen en het ontmantelen van een geavanceerde radarinstallatie zonder welke het niet mogelijk zou zijn geweest om de vijand een definitieve slag toe te dienen. Het vernielen van stuwdammen in het Ruhrgebied hetgeen de productie van oorlogsmiddelen ernstige schade toebracht. Verhelderende uitleg van Britse zijde over Market Garden, de Slag om Arnhem. Op sommige momenten loopt dapperheid te pletter tegen een muur van miscommunicatie. Het verharden van de strijd als zelfs de erecode om gevangen genomen soldaten met respect te behandelen overboord gaat en iedereen ongeacht de omstandigheden wordt gefusilleerd. Geallieerden zijn daarbij ook bepaald niet de braafste jongetjes uit de klas. Het moet voor de jeugd van nu allemaal wat onwezenlijk over komen. Maar als ze iets van IS, van Israël en Palestina en andere brandhaarden willen begrijpen en de realiteit dat het dicht bij huis ook zo maar kan gebeuren, kan dit boek een eind op weg helpen. In oorlogssituaties is het verlies aan menswaardigheid het grootst.

John le Carre heeft opnieuw een verontrustend boek geschreven over de wereld na de Koude Oorlog. De Muur is gevallen, oude vijanden zijn nieuwe vrienden, en nieuwe vijanden zijn nu de onzichtbare terroristen uit het Midden-oosten die het WTC met vliegtuigen hebben opgeblazen. De oorlog in Irak is net afgelopen. Ted Mundy ontmoet zijn oude vriend Sasha. Samen gaan ze deelnemen aan de Contra-universiteit van de geheimzinnige rijke donor Dimitri. De Contra-universiteit moet de strijd aanbinden met de "corporatieve staat en zijn informatie-monopolie", door "bedrijfsvrije academische zones te creeren", desnoods door een "intellectuele guerilla" te ontketenen, tegen de 'absolute vrienden' de V.S. en Engeland die elkaar kritiekloos steunen in hun meedogenloze strijd tegen islam en terrorisme. Maar voor Mundy het raadsel-Dimitri kan oplossen, gaan we terug in de tijd, toen de 'absolute vrienden' Sasha en Mundy een ingenieus dubbelspionnen-spel speelden, weergaloos beschreven door le Carre-op-z'n-best. Zwartgallig als in zijn eerste grote spionageroman, Spion aan de muur. Betrokken als in De Toegewijde Tuinier. In prachtige poetische taal als in Een volmaakte spion. Het is geen opwekkend boek, en het eind is onontkoombaar, apocaliptisch. Het boek stemt tot nadenken, zegt de achterflap. En dat klopt.

Recensie: Spijkerzwijgen door Simon van der Geest. SPIJKERZWIJGEN SPREEKT DUIDELIJKE TAAL. VIER STERREN In één van de meest gerenommeerde boekhandels van Arnhem – waar mijn 16-jarige dochter vaste proeflezer is– vroeg ik om een nieuw YA proefleesboek voor haar, liefst in de lijn van de Hongerspelen (spannend en met gecompliceerde romance) en bij voorkeur met een fantasyelement. Het boek moest verder vers van de pers zijn en bovenal de nieuwe belofte voor de toekomst vormen, zodat ik het ook met plezier kon lezen. De verkoper liep zo zelfverzekerd op Spijkerzwijgen af, dat ik verzuimd heb de achterflap te lezen… Spijkerzwijgen voldoet bij lange na niet aan bovenstaand gestelde eisen. Dit boek is voor kinderen van 10-12 jaar, bevat derhalve geen smeuïge tienerromance en een fantasyelement is alleen met een vergrootglas te ontdekken. Dit is nagenoeg de enige kritiek die ik te melden heb, want ik kan alleen in superlatieven over Spijkerzwijgen schrijven. Naar mijn bescheiden mening is Spijkerzwijgen een van de beste kinderboeken die in de laatste jaren is verschenen. Simon van der Geest geeft met Spijkerzwijgen een geniale schrijfles weg waar menigeen een puntje aan kan zuigen. Dus – ter verdediging van de verkoper – het boek voldoet aan 1 van de door mij gestelde voorwaarden: Het is de belofte van de toekomst. Spijkerzwijgen gaat over de 12-jarige Vonkie (vreselijke naam die gelukkig niet te vaak wordt genoemd) die vanwege de scheidingsperikelen van haar ouders voor een week bij opa wordt geparkeerd zodat de volwassenen in alle rust hun verschillen kunnen uitvechten. Vonkie gaat op de boerderij logeren en kijkt met moderne kinderogen naar het robuuste leven van het platteland. Door de levendige taal zit de lezer meteen tussen de koeien en diep in het verhaal. Opa vertelt en Vonkie gaat op avontuur. Meer is er niet en dat hoeft ook niet. Simon van der Geest is de auteur van de absurde jeugdpoëziebundel Dissus, een iets te moderne edoch ongelofelijk originele bewerking van de Odyssee. Van der Geest is gevraagd om dit jaar het kinderboekenweekgeschenk te schrijven en hierdoor waren mijn verwachtingen hooggespannen voor dit boek. Die lost hij ruimschoots in. Spijkerzwijgen kan zich met gemak meten met alle kinderklassiekers van weleer. Van der Geest laat het bedrieglijk simpel lijken om een mooi verhaal neer te zetten. Zijn schrijfstijl is eenvoudig en de vaart is hoog. Wat het boek bijzonder maakt is dat het avontuur met alle zintuigen wordt beleefd. De lezer ziet niet alleen het platteland, hij ruikt, hoort en voelt het ook. Het boek is erg hedendaags en gelukkig niet al te braaf. Er zitten leuke geintjes in waarvan dit mijn favoriet is: De kamer is oersaai. (…) Boven de deur hangt een kruisbeeld met een Jezus die kijkt alsof hij doodgaat van verveling. Ik snap hem wel, die Jezus. Enkele kleine kanttekening zou ik tot slot willen plaatsen. Zo af en toe ziet Vonkie dingen die ze vanuit haar hoek onmogelijk kan waarnemen. Dat is jammer. Meer dan eens passen haar gedachtes niet bij een meisje van twaalf. Erg storend is het allemaal niet. Illustraties zijn van Karst_Janneke Rogaar. De landkaart en de stamboom zijn ogenschijnlijk zeer eenvoudig, maar rijk aan detail en met fijne pen getekend. De stamboom is veel te donker afgedrukt waardoor deze moeilijk te lezen is. De kaart is erg handig maar mist een paar cruciale koeien… De cover is van Deborah van de Schaaf. Ik hou persoonlijk niet van al die zwarte omslagen maar dat is een besluit van de uitgever en kan haar niet worden aangerekend. De foto zelf is aardig, maar nogal fantasieloos. Tenslotte. Van der Geest overtreedt in dit boek vele gouden regels die ik het afgelopen jaar over schrijven heb geleerd. Hij allitereert; verzuimt komma’s waar ze verplicht zijn; begint soms drie keer achter elkaar met hetzelfde woord en wijzigt van perspectief – waarbij Vonkie ineens de lezer directer aanspreekt – maar waardoor je als lezer ineens rechtstreeks in het verhaal betrokken wordt. En juist deze “fouten” maken het boek eigenwijs en leuk om te lezen: het gaat niet om de regels maar om het verhaal. En dat staat. Als een huis. En verder zeg ik niks en zal ik Spijkerzwijgen. Spijkerzwijgen is geschreven door Simon van der Geest bij uitgever Querido (2015)

Over Vis hoef ik niet veel te zeggen denk ik. Hij zit voor mij altijd prettig (verontrustend) dicht op de tijdgeest. Hij werd ooit bijna opgepakt omdat hij een waargebeurde moord zo had beschreven, dat de rechercheur dacht dat hij op een ingewikkelde manier kwam bekennen! Brains was een heerlijke stuwende leeservaring en zijn nieuwste: Barabbas is dat ook weer. De personages doen stevig moeite om uit het bordkarton te komen, Vis geeft ze maar net genoeg ruimte... Het leest zoals ik inmiddels van Vis gewoon ben en ook bewonder: als een voortrazende trein. Storend foutje op de de achterflap: Simon Rosenblatt wordt ook Rosenthal genoemd. Ik kan alleen maar hopen dat z'n volgende weer net zo wordt. Deze staat al voor binnenkort op de rol.

Eindelijk toch maar overstag gegaan om de boeken van Corine Hartman te lezen. Ik heb al zoveel serieboeken te gaan, kan eigenlijk geen serie meer bij, maar dus toch. Al die goede reacties maken je toch nieuwsgierig zodat je niet meer om de boeken heen kunt. Ik heb dan ook geen moment spijt gehad van dat ik aan de serie begonnen ben. Jessy is er wel eentje, lekker stoer, verslaafd aan de coke en regels lapt ze regelmatig aan haar laars. Heerlijke personage! Tijdens het lezen zit je goed in het verhaal. Je kan je dan ook goed inleven in Jessy’s wereldje. De schrijfstijl is zeker prettig te noemen, het boek leest vlot weg. verstand op nul, blik op oneindig en genieten maar. De plot zit goed in elkaar, de verhaallijnen zijn vrij spannend en goed beschreven en stevenen langzaam op een daverende ontknoping af. Kortom, ik heb er weer van genoten. Glashard staat al op de e-reader dus ben benieuwd.

Titel: het kwaad in ons Auteur: Corine Hartman Uitgeverij: Cargo Publicatiedatum: 2018 Aantal bladzijdes: 286 bladzijdes Cover: De cover met het nest doet je denken aan het kroost van een vogel wat overeenkomt met het boek omdat er verwijzingen in het boek daarover voorkomen. Auteur: Corine Hartman (1964) werd diverse malen genomineerd voor de Gouden Strop en won twee keer de Crimezone Award. Het kwaad in ons is geïnspireerd op de Nederlandse Bonnie en Clyde, die in 2014 in Twente meerdere slachtoffers maakten. De mannelijke helft van het duo werd als Braziliaans kind door een Nederlands echtpaar geadopteerd. Hartman, zelf adoptiekind, verwerkte dit gegeven tot een ijzersterk familiedrama. Achterflap: Simone Steenbeecks grootste wens was moeder worden. Een gezin om voor te zorgen. Helaas bleef een zwangerschap uit en koos ze samen met haar man Richard voor een andere weg. Ze werden de trotse adoptieouders van de Braziliaanse Daniël en Nina. Niet lang daarna raakte Simone alsnog zwanger en dochter Veerle completeerde het gezin. Nu, bijna twintig jaar later, woont het gezin Steenbeeck in het idyllische Hattem aan de IJssel. Simone heeft een patisserie in het dorp, Richard is leraar in het vlakbij gelegen Zwolle en de kinderen... daar stokt het perfecte plaatje. Langzaam slaan er gaten in het warme, veilige nest dat Simone haar gezin wil bieden, en ongemerkt schuiven ze naar de rand van de afgrond. Mening: Corine Hartman heeft een uitstekend verhaal neergezet. Er zitten genoeg wendingen in het verhaal die je niet had verwacht. De schrijfstijl maakte het boek makkelijk te lezen. Daarnaast heb ik er erg veel leesplezier van gehad en het boek tot de late uren doorgelezen om er achter te komen hoe het zou eindigen. Ik ga zeker meer boeken van Corine Hartman lezen. Daarnaast raad ik andere mensen ook zeker aan om dit boek te gaan lezen. Schrijfstijl: 5 Plot: 5 Originaliteit: 5 Leesplezier: 5 Ik geef het boek 5 sterren.

Dit is het eerste boek dat ik las van deze schrijfster. De voorkant van het boek maakte mij direct nieuwsgierig. Het boek is geschreven in een vlot leesbare stijl, het verhaal is heel realistisch en herkenbaar. Dat het verhaal vanuit 2 perspectieven is geschreven geeft het nog meer vaart. Ik vond ook het eind heel goed geschreven, het feit dat je tot de laatste regel in het ongewis blijft over de dader vind ik heel goed gevonden. Vaak verslapt een verhaal een beetje na het lezen van een plot maar in dit boek blijft het spannend tot het eind. Ik ga zeker meer lezen van deze schrijfster.

‘Vriendschapsverzoek’ sprak me al meteen aan bij het lezen van de achterflap. Het is de eerste keer dat ik een boek lees waar de aanwezigheid van een sociaal kanaal zo sterk naar voren komt. Ik zat meteen in het verhaal en het las ook bijzonder vlot. De afwisseling tussen heden en verleden maakte dat het nooit saai werd en dat je beetje bij beetje te weten komt, wat er zich allemaal heeft voorgedaan zoveel jaren terug en waarom de situatie voor Louise zo nijpend is op dit ogenblik. Ik heb echt genoten van dit boek. Het einde was heel spannend en heeft me niet teleurgesteld. Geen ingewikkelde constructie, maar gewoon een goed opgebouwd verhaal. Geweldig boek, zeker en vast een aanrader! Een meer dan geslaagd debuut van Laura Marshall. Een schrijfster die ik dan ook in de gaten ga houden!

Dit boekje van de Literaire Juweeltjes Reeks bevat de eerste hoofdstukken uit Joris Luyendijks boek Een tipje van de sluierHet is heel interessant om te lezen en helder geschreven. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit de Koran gekocht maar ik kwam er niet doorheen. Dit boekje geeft duidelijke informatie en vormt voor mij de aanleiding om Een tipje van de sluier ook aan te schaffen.

Van het begin tot het einde weet dit boek mij aan het lachen te maken. Oké, het onderwerp is wel erg luchthartig en de teksten zijn bepaald niet diepgaand, maar het is toch wel lachen.

Mooi verhaal wat geen seconde verveelt, qua schrijfstijl ook vloeiend. Ik hoopte zelf alleen op een ouderwetse gruwelroman van King, en was lichtelijk teleurgesteld door het ietwat moralistische fantasy/thriller sausje. Vandaar de vier sterren en geen vijf.

Ik heb de eerste 2 delen van deze omnibus afzonderlijk gelezen en veoeg me af hoe dit in de rest van de 'Zaden der hoop' serie past. In deel 3 wordt deze vraag beantwoord. Een episch gevecht, mysterieuze kraaien, flashbacks naar een andere tijd en natuurlijk, zoals we inmiddels van Owan gewend zijn, worden we getrakteerd op grof geweld en zijn de karakters niet vies van een beetje grof taalgebruik. Alles bij elkaar is dit boek weer beter dan de voorgaande en ik ben dan ook zeer benieuwd wat er nog in het verschiet ligt in deze serie.

Prachtig boek. Voorganger van de nog betere Da Vinci code. Maar ik hoop dat de Nederlandse vertaling beter is dan de Franse, soms onduidelijke weergave.

‘Nirwana’ speelt zich af in het ‘Laatste Arrondissement; een afgescheiden deel van Nederland. Een waar getto. Het verhaalt over een drug die de naam N.R.One ofwel Nirwana draagt. Nirwana is een zeer verslavend en kostbaar middel. Om het middel te kunnen bekostigen prostitueren jonge mensen zich op grote schaal. De hoofdpersonen, Ronnie, Dara en Uwen, wonen in het Laatste Arrondissement in een smerige flat. Zij zijn al geruime tijd onder de invloed van de drug en zijn er slecht aan toe. Vooral Ronnie, wiens hersenen al zijn aangetast door het alles verterende middel. “Ronnies hersens haperden. De drug had twee jaar de tijd gehad om er een spons van te maken. De inhoud van één capsule. Meer dan dat kon hij niet verdragen. Morgen had hij geen gif meer nodig. Uwen aarzelde. Eén dosis weggeven, om zelf een laatste restje menselijkheid te houden. Een zinloze ruil in een samenleving die hem had uitgebraakt, waar mensenrechten slechts voor de legitieme burgers in de betere arrondissementen golden.” De verdwijning van Dara is het begin van een grootscheepse zoekactie. Zowel Uwen als Dara’s ouders, die in Stad Holland wonen, gaan op zoek naar haar. Ze komen er achter dat Dara, met vele anderen, gevangen wordt gehouden en misbruikt. Zien Uwen en de ouders van Dara kans het meisje te redden? Je leest het in ‘Nirwana’! “Uwen slikte. De transpiratievlekken onder zijn armen en op zijn hals voelden warmer, door een aanvoer van vers zweet. Hij verdoemde Ronnie naar de hel. En hij vervloekte zichzelf, hij had al veel eerder zijn eigen weg moeten gaan.” Lauerhohn heeft met ‘Nirwana’ opnieuw een bloedstollend verhaal geschreven. Het is een thriller met een vleugje Science Fiction. Ondanks de invloed van het SF-genre, is het wel degelijk een realistisch (toekomst)scenario. Angstaanjagend, dat wel. De schrijfstijl van Lauerhohn is direct, ongenuanceerd en hier en daar zelfs hard, maar dat sluit naadloos aan bij het verhaal. De sfeer is benauwend werkelijk, filmisch haast. “Ze stond in een portiek tegenover hun bouwval en wenkte hem. Het meisje wees met een bevende vinger naar de bovenste etage van hun pand. Daar schreeuwde iemand, ijselijk. Uwen aarzelde niet en zocht zijn heil in de schaduwen van het portiek.” De auteur ziet kans je als lezer het verhaal volledig in te sleuren en je te laten meeleven met de jonge hoofdpersonen. Je kunt niet anders dan ademloos verder lezen omdat je wilt weten of het goed komt met het jonge drietal. ‘Nirwana’ is de derde thriller van Lauerhohn en hij bewijst ook met dit boek dat hij diverse genres uitstekend aan kan. Over de auteur Lauerhohn is geboren op 31 mei 1960 in ’s Hertogenbosch. Pas op 51 jarige leeftijd schreef hij zijn eerste roman, 'Noptula' (Science-fiction). Daarna neemt hij deel aan diverse schrijfwedstrijden en zijn een flink aantal van zijn korte verhalen in genre-magazines gepubliceerd. Zelfs in de USA. Uitvoering Uitgever Ambilicious ISBN: 9789492551047 Paperback, 172 pagina’s Over Hanneke Tinor-Centi Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing en boekrecensent. http://ht-c-communicatie.nl/

Het bijzondere aan dit verhaal vind ik hoe de schrijver een wereld gebouwd heeft van mysterie en avontuur op ongekende wijze. De kunst van het toedichten van emoties aan dingen. Er is een gezegde die luid; De schoonheid der dingen zit in de geest die haar aanschouwt. Deze vind ik toepasselijk. Ik vind de stijl van schrijven hier en daar wat weg hebben van Toon Tellegen. Alhoewel hij voornamelijk de gedachtenwereld van dieren beschrijft gaat dit verhaal over de gedachtenwereld van dingen en de hoofrolspeelster beleeft haar dagen rondom deze dingen. Bijzonder knap staaltje literatuur! Buiten alle kaders om van wat je verwacht.

Eindelijk weer eens een Cato Isaksen, het vorige boek viel me wat tegen omdat Cato er niet in voorkwam, het is net als bij een Henning Mankell dat je de hoofdpersoon wilt volgen, wat gebeurt in zijn leven? hoe gaan de verhouding spelen? Kortom je krijgt als het ware een band met de hoofdpersoon. Zo voelt dat eindelijk weer eens bij deze schrijver. Een mooi verhaal, ontroert op momenten en wat ik belangrijk vind het is geen achtervolgingsverhaal met good guys en bad guys, er zit een diepere laag onder de inhoud, het feitelijke verhaal en dan gaat het eigenlijk om waar geef je echt om in het leven, hoe investeer je in je relaties etc. Dit alles verpakt in een mooi en spannend verhaal, deze schrijver kan dat (net als Indridason, Mankell) als geen ander. Waarom toch geen 5 sterren? Wel de spanning in het begin had voor mij iets meer gemogen, dan pakte me het gewoon meer. Verder echt een heel mooi boek.

Een verhaal dat boeit met een verrassend einde. De periode van de Spaanse burgeroorlog , de Europese voor-oorlogse tijd en de oorlogsjaren worden goed beschreven. Ik vind wel dat de hoofdpersoon Amalia wel erg veel meemaakt in één mensenleven. Voor mij een beetje onwaarschijnlijk. Vandaar een ster minder.

De genezer Antti Tuomainen Nee, niet mijn schrijver. Een slap aftreksel. En dan staat er op de voor kant Beste Finse misdaadroman. Alles behalve spannend. Ontzettend irritant die onuitspreekbare namen en plaats namen. Of het er om gedaan is. De zogeheten hoofd persoon word aan geduid als genezer?? Het verhaal gaat over man genaamd Tapani die opzoek gaat naar zijn vrouw. Zij word vermist. Johanna de vrouw in kwestie is een onderzoeksjournaliste die werkt aan een artikel over ""de genezer"een milieuactivist. Warrig verhaal met weinig diep gang, van een verhaal als 10 in een dozijn. Het is me niet meer waard dan een 6 je. Mijn dank gaat uit naar Crimezone waar voor ik dit boek mocht gaan lezen.

Dit tweede deel van 'De onzichtbare maalstroom' begint op zo'n manier dat het boek meteen mijn aandacht had; 'Konraad Stralbock merkte dat sterven geen pijn deed. De doodsoorzaak wel, natuurlijk: het moment waarop het monster met zijn klauw zijn zij insneed en een aantal belangrijke organen uit zijn lijf rukte. Ja, dat deed pijn. Maar het doodgaan zelf, het uitblazen van de laatste adem, het wegglippen van zijn bewustzijn: pijnloos.' Ik wist meteen weer dat het geen flauwekul-serie was.' Het is zelfs indrukwekkender dan het vorige deel. Mede door enkele personages die meer uitgediept worden en nog meer gaan leven. Laat je verrassen door Odette! Een aantal personages uit het eerste deel zag ik (bijna) niet meer terug en ik vraag me af of ik ze in het derde deel wel weer terug zal zien. Ik ben bijvoorbeeld heel benieuwd naar Lise, het zusje van Heike. Ook zijn er nieuwe personages, zoals Rune Mathijsen; een aanwinst voor het verhaal! Rune is een sjamaan die bij mij vaak een lach of toch een glimlach op mijn gezicht wist te toveren, ook wanneer het serieus is: 'nooit meer flirten, nooit meer haar grappen ten koste van hem. En nooit meer -ja, hij gaf het toe- naar haar lekkere kont kijken. Heb je het eerste deel niet gelezen, kun je toch goed het verhaal volgen door de terugblikken in dit tweede deel. Maar lees toch liever eerst 'Lege steden', anders laat je zeker wat liggen. Het zijn 51 hoofdstukken met verhaallijnen die zich afwisselend afspelen tussen de verschillende parallelle werelden. Dit vormt voor de lezer geen enkel probleem; zoals ook in het eerste deel het geval was werd het meteen duidelijk dat je meekeek in een andere wereld door het gewijzigde lettertype. Dit tweede deel is prima geredigeerd waardoor het prettig lezen is. De epiloog met de titel 'Vorstin van de kou' heeft een open einde. Het is duidelijk dat het verhaal met het einde van dit deel niet afgelopen is. Dit deel met meer nog spanning, een goede spanningsopbouw, zeker meer horror en zo mogelijk nog meer fantasie dan in het eerste deel. Wat brengt ons het derde deel?

Het thema is verontrustend doch is het een intrigerend en meeslepend boek die je een kijkje geeft in het hoofd van een zieke man. Het is ook een sensueel boek maar dan weer op die verontrustende manier. Het feit dat je deze man zijn gedachtegang kunt volgen maakt het dan weer zeer intrigerend.

Korte inhoud SERV is een aparte afdeling van de politie, die zich bezig houdt met criminaliteit met een religieuze achtergrond. Het team bestaat uit Robert Tromsdorff, Faris Iskander, Paul Sievers, Ben Schneider, Shannon Starck en een nieuwe profiler: Marc Sommer. De administratie wordt verzorgd door Gitta Möller. Uiteindelijk verantwoordelijk is Auke Geiger, die het team het liefst gisteren zou opheffen. De hoofdrol in deze thriller ligt bij Faris Iskander. Een – inmiddels – alleenstaande man, die op dit moment geschorst is. Desondanks ontvangt juist hij een filmpje op zijn mobiel waarin te zien is hoe een levende man aan een kruis hangt, compleet met de spijkers in handen en voeten en de doornenkroon. Hij leeft nog, maar zijn hart is verbonden met een bom. Als zijn hart stopt, gaat de bom af. In ieder geval gaat de bom af 40 uur na ontvangst van het filmpje door Iskander. Iskander vecht niet alleen tegen de tijd, maar – zoals altijd – ook tegen de publieke opinie, gelet op zijn Arabische uiterlijk. Mijn mening Geweldig boek, mooi gelaagd verhaal. Een proloog om te kussen. We leren met name Faris, maar ook de andere teamleden redelijk goed kennen. De dader, diens beweegredenen alsmede het verhaal van “de man aan het kruis en zijn zoon” zijn werkelijk geniaal bedacht. Katrin Lange is, blijkens de achterkant van het boek, een succesvol YA- auteur. 40 uur is haar eerst thriller. Wat mij betreft mogen er nog vele thrillers (over het SERV team, of andere) volgen.

Het boek geeft een huiveringwekkend beeld van een oorlog en de ontsnapping daaruit. Tegelijkertijd wordt geschetst hoe het is om vanuit Afrika, met zulke ervaringen, in het vrije westen (Amerika) een nieuw leven op te bouwen. Voor mij was het ook leerzaam, want ik wist eigenlijk niets over Zuid-Soedan en welke conflicten daar speelden.

Dit boek heeft mij van de eerste bladzijde niet verveelt ! Het verhaal over en mooi en vredig gezin waarbij alles op een dag veranderd de lieve moeder die toch niet zo lief blijkt te zijn nadat haar man is verongelukt en ze samen met haar kinderen toch terug naar haar ouderlijk huis toe gaat in Virginia en de kinderen niet aanvaard worden door haar eigen moeder omwille er een familiale band met haar overleden echtgenoot blijkt te zijn samen worden de vier lieve kinderen opgesloten op zolder zodat moeder haar eigen leven terug kan leiden onder toezicht van haar eigen moeder de grootmoeder van de kinderen die daar zo lang worden opgesloten zodat er en romance bestaan maar ook leed verlies liefde haat gedurende hun opsluiting ontstaat er en levens lange verbintenis voor de kinderen in hun verdere leven en hun ontsnapping aan de vrijheid en zeer mooi boek /serie die zeer aangrijpend en toch mooi is kon het niet zomaar wegleggen wanneer ik er in begon te lezen !

Marelle Boersma (1957) schrijft fictie over misstanden in de samenleving, maar wel met een bijna griezelig tintje: sommige van haar plots zijn, nadat het boek verschenen is, rauwe werkelijkheid geworden. Alsof ze het heeft geweten... Laten we hopen dat het met de plot uit Vals alarm niet zover komt. Op haar werk is Janna een gewaardeerde kracht en heeft ze de zaken goed op een rijtje. Thuis is het echter van een ander laken een pak: ze wordt mishandeld en gekleineerd door haar man Roderick, is naïef in geldzaken en het leven suddert door. Haar man zorgt toch goed voor haar en hun dochter? Tot ze op een dag thuiskomt, er een 'Te koop' bord in de tuin staat en Roderick er vandoor is met een nieuwe vlam. Janna raakt op slag al haar zekerheden kwijt. Gefrustreerd en woedend dreigt ze haar ex-man dat ze een boekje open zal doen over hem. Uit wraak zorgt hij ervoor dat haar dochtertje Fleur uit huis wordt geplaatst door Bureau Jeugdzorg. Janna glijdt in haar wanhoop steeds verder af, ze verliest haar baan, haar beste vriendin keert zich tegen haar en een alcoholverslaving ligt op de loer. Kan ze de wil, het doorzettingsvermogen en de kracht vinden om terug te vechten? Marelle Boersma schrijft haar boeken altijd rondom een thema, zoals illegaal draagmoederschap en milieuverontreiniging. Met Vals alarm snijdt ze een wel zeer hedendaagse kwestie aan, namelijk de onterechte uithuisplaatsingen door Bureau Jeugdzorg, de 'valse alarmen', waardoor kinderen en ouders van elkaar gescheiden worden terwijl niet duidelijk is wat er aan de hand is. Waarheidsvinding is in veel van deze gevallen een ondergeschoven kindje. Het boek had gemakkelijk een schotschrift kunnen worden tegen Bureau Jeugdzorg, maar gelukkig brengt Boersma een terechte nuancering aan: deze instanties doen ook heel veel goed werk. Dit zesde boek van Marelle Boersma is een echte pageturner. De betrokkenheid van de auteur bij het thema blijkt uit alle bladzijden en ze heeft er een spannende, boeiende thriller omheen geschreven. Het verhaal pakt je vanaf de allereerste zin door de meeslepende schrijfstijl die je zonder pardon meesleurt in de ellende die Janna overkomt. Het verhaal zakt geen moment in waardoor je non-stop door wilt blijven lezen. Hoewel het boek fictie is, is klip en klaar dat deze situatie voor een aantal mensen de verschrikkelijke realiteit is. Het nawoord van politica Ine Aasted-Matsen geeft aan dat de strijd tegen een 'vals alarm' nog maar net is begonnen.

Dit was voor mij het eerste boek van deze schrijfster. Ik vond het boek moeilijk op gang komen, maar ik ben al eens begonnen in het eerste boek van de zeven zussen en ook die kwam voor mij moeilijk op gang waardoor ik het boek heb weggelegd. Aangezien iedereen zegt dat dat mooie boeken zijn zal ik er toch nog eens aan beginnen. ***SPOILERALERT*** In dit boek gaan er 2 mensen dood en ik blijf mij maar afvragen van wie dan toch dat volwassen lichaam was wat gevonden is in dat bos. Nou ja...dat zullen we wel nooit weten neem ik aan haha. Misschien is de schrijfster zelf vergeten dat er een tweede lichaam vernoemd wordt in het boek?

Wilskracht, doorzetting, plicht, discipline en zelfontkenning. Die eigenschappen werden een rode draad in zijn bestaan. In zijn tienerjaren was hij een middelmatige leerling, geen geboren genie. Hij pikte snel op wat het leven hem te leren had. Dat was ook nodig. In zijn kindertijd werd hij al geconfronteerd met de eerste aanrakingen van de beenharde, politieke werkelijkheid. Hij werd daarin ingewijd door kardinaal Mazarin, de beste leermeester die men zich op dat gebied kon wensen. Zijn opvolgers waren niet van het zelfde kaliber maar tegen dan stond Louis al meer dan stevig in zijn schoenen. Een koning van graniet dus. Eerlijk toegegeven: ik zou het boek zelf nooit genomen hebben om te lezen. Omdat het boek gekozen is in de boekenleesclub, ben ik eraan begonnen. Ik hou meer van literair geschreven romans met veel 'showing'. Een autobiografisch geschiedenisboek kan dat uiteraard niet zijn. Het is 'telling', lezen en slikken. Toch heeft het boek mij gefascineerd en kunnen meenemen van in het begin. De meeslepende schrijfstijl van Johan Op de Beeck maakten dat ik elke dag 25 pagina's heb gelezen tot deze turf uit was. Het is dan ook geschiedenis in een romanvorm en dat maakt het zo boeiend om te lezen. De bijlage achteraan met de gekleurde prenten over Louis en de belangrijkste personen in zijn leven vond ik een fijne toevoeging. Ook de stamboom vooraan in het boek is verhelderend en heb ik af en toe geraadpleegd onder het lezen. Jammer van de drukfout bij Louis XIV himself. De vermelde geboortedatum en sterfdatum is die van zijn vader Louis XIII. Voor de rest stonden er hier en daar nog (storende) spelfouten en zetduiveltjes in de tekst. Hopelijk worden die weggewerkt bij een volgende druk. Wat ik miste, was een tabel met in chronologische volgorde belangrijke data en gebeurtenissen in het leven van de vorst. Toch heb ik veel bijgeleerd en opgestoken over dit fascinerende stukje Frans-Europese geschiedenis. Als je een boek wil lezen over Lodewijk XIV, kies dan voor dit boek! Een meesterwerk! Neem een kijkje op mijn blog of website voor een korte inhoud van het boek: https://linda020.webnode.be

In vergelijking met het eerste deel begint deze meteen spannend en het blijft ook zo. Ik vond het ook hier en daar zelfs interessant omdat er psychische aandoeningen werden benoemd/gebruikt waar ik nog nooit van gehoord had. De personages vond ik erg boeiend. Leuke dialogen en veel onderhuidse spanning. Hier en daar toch wel heel veel beschrijvingen over wandelingen door Londen waar ik dan niet zoveel mee had. Maar verder heb ik er wel van genoten! En ja de volgende delen wil ik zeker lezen!

De vrouw na mij van Sarah Pekkanen en Greer Hendricks is een psychologische thriller geschreven vanuit het oogpunt van een paar vrouwen. Nadat Pekkanen en Hendricks al een tijd samen gewerkt hebben als auteur en redacteur sloegen ze voor de vrouw na mij de handen in elkaar en schreven samen deze psychologische thriller vol plottwists. De vrouw na mij vertelt het verhaal van Nellie en Richard gedurende hun relatie. Van kennismaking, verloving en huwelijk tot het dagelijks leven en de invloed van de ex-vrouw van Richard op hun relatie en de mentale gesteldheid van, met name, Nellie. Ook vertelt het boek het verhaal van Vanessa, de ex-vrouw van Richard en hoe zij het niet los kan laten dat Richard een nieuwe vriendin heeft. De vrouw na mij is met zijn vele plottwists een geniaal geschreven boek wat je van pagina tot pagina geboeid houdt. Greer en Pekkanen schuwen het niet om hun zorgvuldig opgebouwde verhaallijnen weer te vernietigen om op een ander zorgvuldig opgebouwd pad weer verder te gaan. Toch is, met name het eerste van de drie stukken, wat lang in opbouw. Hier had al eerder het tempo hoger opgevoerd kunnen worden zoals in het tweede en derde stuk van het boek het geval is. De personages worden door het verhaal heen dieper uitgewerkt wat bijdraagt aan de impact van de plottwists. De wisselwerking tussen de personages zorgt voor een spanningsopbouw zoals deze past bij de psychologische thriller waardoor er geen bloederige taferelen en spannende achtervolgingen nodig zijn om je op het puntje van je stoel te houden. De vrouw na mij laat je, wanneer je begint met lezen, pas weer los op het einde met een hart wat een paar slagen sneller slaat.

Het verhaal gaat over Gangster Anders (een draaideurcrimineel), Per (een receptionist) en Johanna (een voormalig pastor) Met zijn drieen zetten ze een soort bureau op waarbij Anders vuile klusjes opknapt voor andere criminelen. Per en Johanna maken op allerlei manieren misbruik van de naieve gangster. Gangster Anders is niet een van de slimsten en maakt nogal wat fouten in zijn werk. Als hij zich dan ook nog bekeerd moet er een andere weg ingeslagen worden. Ze beginnen een eigen kerk. De kerk van gangster Anders. Ook hier weten de pastor en de recptionist weer misbruik van Anders te maken. Per en Johanna verdienen heel veel geld over de rug van Anders. Uiteindelijk begint het langzaam door te dringen dat veel geld hebben niet perse gelukkig maakt. Uiteindelijk slaan ze met zijn drieen een andere weg in. Het is een gemakkelijk leesbaar boek, vol met onverwachte absurde wendingen en taalgrapjes. Toch was ik aan het eind wel klaar met dit boek. Op een gegeven moment had ik genoeg van alle grappen en grollen. Ook al zit er achter al die grappen wel een diepere boodschap.

Dit is een leuk verhaal om kennis te maken met fantasy. Een groep kinderen heeft de taak om een ondergrondse wereld van de ondergang te redden. Enkel door samen te werken, kan het hen lukken. Het verhaal is vlot geschreven in kleine hoofdstukken en niet te moeilijke bewoordingen waardoor je even snel een kort stukje kan lezen als je weinig tijd hebt of als je niet zo heel graag leest. Echt een aanrader voor wie eens van fantasy wil proeven maar vooral een avonturenverhaal zoekt.

De hoofdpersoon Drik (die ik in het hele boek als Dirk las, maar telkens op tijd in mijn hoofd corrigeerde), keert terug als Psychotherapeut na een depressie als gevolg van het overlijden van zijn vrouw. Hij krijgt als eerste een jonge patiënt, Allard die aanvankelijk ook voor psychotherapeut studeert, maar wisselt naar anaesthesiologie wisselt en als cellist in een orkest speelt. De sessie's maken onderdeel uit van zijn opleiding en daardoor gratis. Drik komt er tijdens de sessie's achter dat Allard een relatie heeft met zijn nicht - wat geen problemen oplevert, maar ook een heimelijke relatie met zijn zus, waarover hij in verband met beroepsgeheim niets mag zeggen. Al met al lijkt het op het eerste gezicht op een soap, wat het absoluut niet is. Wel zijn de relaties erg toevallig en gezocht, maar dat mag in een roman. Er komen ook vele technische medische zaken aan de orde, waarvoor Anna Enquist enkele jaren heeft meegelopen met anesthesiologen. Deze zaken zijn - voor mij als leek - deskundig geschreven. Er is een bijzonder eind aan dit boek, waarover ik uiteraard niets mag verklappen, kortom een boek dat de moeite waard is om te lezen.

Dit boek gaat over een noodlottig voorval in 1986 waarin, op zomaar een nazomeravond, ergens in Kameroen alle inwoners van een vallei (mens en dier) dood neervallen. De internationale gemeenschap duikt al snel op deze ramp en denkt dat een bepaald gas dat in dit vulkanische gebied vrij is gekomen de boosdoener is, maar de precieze toedracht wordt nooit duidelijk. Vele jaren later, heeft Westerman dus besloten het onderwerp nog eens uit te diepen. Met Ararat in het achterhoofd, wist ik al dat ik geen rechttoe-rechtaan historisch verslag hoef te verwachten, en dat gebeurt ook niet. Westerman gebruikt het gegeven namelijk vooral als kapstok om te bestuderen hoe verhalen, of mythes, ontstaan. Om die reden heeft hij zijn boek een heel bijzondere thematische indeling meegegeven. Het eerste deel gaat hierbij over de wetenschappers die mythes proberen te ‘doden’ door alles rationeel proberen te verklaren. Het tweede deel gaat over de ‘brengers’ van mythes: de missionarissen die in het gebied werkzaam zijn tijdens de ramp. En het laatste deel gaat ten slotte over het maken van mythes. Meer precies: hoe de stikvallei-ramp leidt tot nieuwe mythes en verhalen. Dit alles leidt tot een zeer boeiende vertelling vol met prikkelende gedachten en denkbeelden en in Westerman’s bekende vrijelijk associërende en soms bijna poëtische schrijfstijl. Het hele boek heeft ook een hoog meta-gehalte: hij schrijft dus ook veel over het schrijven van dit boek (zijn laatste zin is nota bene zoiets als: ik opende in Word een nieuw document en begon te schrijven aan dit verhaal). Zeer de moeite waard om te lezen!

Een standalone of een serie; onder de hersenpan kruipen van psychopaten, of in de huid van koelbloedige moordenaars? Alles en iedereen kan ze aan, in thrillerland. Het veelzijdige schrijverstalent van de Nederlandse succesvolle auteur Corine Hartman (1964) is bijna onuitputtelijk. Met haar nieuwste psychologische thriller Het kwaad in ons bewijst ze het nog maar eens. In het derde deel van de IJsseltrilogie graaft 'la Hartman' diep in haar eigen ziel; vooral omdat ze dit keer schrijft over adoptiekinderen. Zelf is ze immers ook een adoptiekind. Haar inspiratie vond ze bij de rooftochten van de Nederlandse versie van het duo Bonnie en Clyde, enkele jaren geleden. Als het je belangrijkste wens is om moeder te worden, dan moet het leven voor Simone Steenbeeck wel een verschrikkelijke lijdensweg zijn. Zij en haar man Richard blijven kinderloos; daarom kiest het echtpaar voor een andere optie: adoptie. Dat doen ze ook, met twee Braziliaanse kinderen - Daniel en Nina - als resultaat. Het lot beslist er evenwel nog anders over, zo wordt Simone alsnog zwanger en komt dochter Veerle ter wereld. Met drie kinderen klopt het mooi ingekleurde plaatje helemaal bij de familie Steenbeeck, uit het schilderachtige Hattem aan de IJssel. Twintig jaar later is het heel andere koek; er zijn hardnekkige, donkere vlekken ontstaan in het gezin. De kinderen… Zelfs in een lyrische bui weet de schrijfster haar woorden zorgvuldig af te wegen. Tegelijk hanteert ze mooi en bijzonder scherp proza. Tevens verdiept ze zich ook heel grondig in de verschillende karakters. Ze let constant op de correcte uitwerking van haar stevig geconstrueerde verhaal. Met een aan gulzigheid grenzende intensiteit lees je gespannen verder in het snoeiharde familiedrama. Kundig ontleedt Hartman de gebeurtenissen en de hersenspinsels van de familie Steenbeeck, waarbij ze flink wordt geholpen door haar hoofdpersonages. Vijf in totaal. Die hebben elk afzonderlijk te kampen met demonen; dragen een gepersonaliseerd rugzakje met zich mee. Je wordt als lezer geconfronteerd met heel wat vragen en situaties. Geen nood, de schrijfster weet er best raad mee. Ze kan perfect putten uit haar eigen ervaringen, waarbij haar pen nauwkeurig op scherp staat, zodra de situatie en de houding van de twee adoptieouders worden ontleed. In een interview met Hebban verklaart Hartman het volgende: "…naast de tragedie klinkt er toch ook een ander geluid in door voor de lezer: geef nooit op. Niets is zwart of wit, niemand is alleen maar slecht of goed; die gelaagdheid hoort ook in een goed verhaal." Na het lezen van Het kwaad in ons ga je dit beamen, meer dan waarschijnlijk. Een verhaal met een heel groot vermogen, met een enorme lading zielkunde en vol menselijkheid. Het boek palmt je aanvankelijk in, maar wel stapje voor stapje. In de tweede helft slaat de auteur het lezershart - en andere harten - helemaal stuk, met haar sloophamer. Vertoont Corine Hartman ergens toch criminele scherpe randjes? Dit familiedrama resulteert in een psychologische krachttoer.

Ik heb zolang moeten wachten op dit boek en dit overtreft mijn verwachtingen! Het boek is zo spannend en het is zo verslavend. Ik kan niet stoppen met lezen van dit boek. Dit geldt voor de hele serie trouwens!

Na verschijning van haar eerste roman, Vertel me drie dingen, waren veel lezeressen fan. Julie Buxbaum, schrijfster van Young Adult romans, besloot haar tweede boek, Het Ongelukproject, te schrijven over een jongen met het syndroom van Asperger en een meisje dat de dood van haar vader probeert te verwerken. Het boek is vertaald door Marie-Louise van Dongen. Kit kan het niet, zomaar teruggaan naar haar oude leven. Haar vader is verongelukt en er is een zwart gat in het gezin gekomen. David – de nerd die altijd alleen zit in de pauze – voelt als veilig. Bij hem hoeft ze vast even niet te praten. David en Kit komen steeds dichter tot elkaar. Kit zit midden in het rouwproces van haar vader en David leert wat vriendschap is – iets wat onbekend voor hem is. Heel langzaam krijgt Kit gevoelens voor David, maar wat als de hele school je vriendje raar vindt? Het overkomt dagelijks heel veel jongeren; gepest of buitengesloten worden omdat je anders bent. David brengt al 622 dagen op school alleen door. Hij heeft er mee leren leven, maar is hij gelukkig? Hij weet met de mensen om te gaan; maar het is niet niks als iedereen je raar vindt, je uitscheldt of doet alsof je niet bestaat. Vanuit het perspectief van David geeft Buxbaum ons een kijkje in de leefwereld van iemand met Asperger. Het wisselend perspectief zorgt ervoor dat we niet alleen David – met zijn eigenaardigheden – goed leren kennen. Ook Kit – die net zo goed een vreemde vogel is – krijgt voldoende diepgang door de hoofdstukken die vanuit haar zijn beschreven. Het hele boek is het duidelijk dat er meer aan de hand, maar door het verweven ontluikende liefdesverhaal word je daar een beetje van afgeleid. Je bent duidelijk #teamDavid. David is een schatje. En tijdens het lezen snap je heel goed waarom Kit op hem valt. Hij is anders, inderdaad, maar hij heeft duidelijk het hart op de goede plek en probeert ondanks zijn beperkingen het Kit naar de zin te maken. De zoektocht van David om beter te overleven op school, wordt onbewust door Kit gestimuleerd. David bespreekt met zijn zus sociale omgangsvormen en doet zijn uiterste best deze in praktijk te brengen. Wanneer dit mis gaat, ervaar je dat als lezer bijna als schattig, hij doet zo zijn best! Kit is een gewone tiener, althans, dat was ze voor het ongeluk. Nu wil ze rust, alleen zijn en vooral niet nep zijn, zoals heel veel tieners op school. Ze wil iemand naast zich die eerlijk en grappig is. Ze wil vergeten wat er gebeurd is. Kit zoekt onbewust een echte vriend om haar gevoelens mee te delen. Ze heeft sterk het idee dat dit met haar vrienden niet meer kan; ze voelt zich door het ongeluk van haar vader een buitenstaander. In Het Ongelukproject zullen veel jongeren zich herkennen. Het onnodige en onverklaarbare pestgedrag van kinderen op school. Het onbegrip van de slachtoffers, maar ook het niet meer thuis voelen bij de (nep)vrienden. Menige tiener heeft er mee te dealen gehad, gezien of zelfs meegemaakt. Dit actuele onderwerp maakt dat het makkelijk is om je in te leven in het verhaal en om je te identificeren met de hoofdpersonages. Buxbaum creëert met Kit en David twee echte personages die je zomaar op straat tegen kunt komen. De ontwikkeling die beide jongeren meemaken gedurende het verhaal is enorm – David leert hoe hij in een sociale omgeving moet functioneren en Kit geeft een groot geheim toe. Het meest raakt de wreedheid van jongeren. Het Ongelukproject laat zien wat het met iemand doet, hopelijk zet het (pestende) lezers aan het denken.

Het boek las zeer makkelijk weg. De flaptekst sprak me aan, maar het boek voldeed noet volledig aan mijn verwachtingen. Voordat er daadwerkelijk iets gebeurd waardoor het een thriller zou worden, is het boek al bijna uit. Daarnaast had ik vrij snel het idee hoe het boek eindigen zou. Door de plottwist werd ik uiteindelijk toch nog verrast, waardoor ik in plaats van 3 sterren, 4 sterren heb gegeven. De schrijfstijl bevalt me wel heel goed, waardoor ik nieuwschierig ben naar de andere boeken van deze auteur.

Kijk! Jane scoort! gaat over Jane, een schrijfster van de spannende verhalen van Honey Pie, waar alle mannen helemaal weg van zijn. Wanneer haar collega ziek is en geopereerd moet worden gaat Jane in zijn plaats meereizen met het Chinooks ijshockeyteam als sportverslaggeefster. In dit mannenwereldje is het best lastig voor haar om geaccepteerd te worden. Haar aandacht gaat vooral naar de aantrekkelijke Luc Martineau, de keeper van het Chinooks ijshockeyteam. Luc heeft echter een hekel aan alles wat journalistiek te maken heeft en valt op heel andere type vrouwen dan Jane, maar door de vele reizen die Jane samen met het team maakt lijken zij en Luc toch meer en meer naar elkaar toe te groeien. hij wil alleen niets loslaten over zijn verleden. ' Kijk! Jane scoort! Is een chicklit wat fijn leest en tot het einde leuk blijft. Het is een aanrader voor jonge meiden. Omdat de hoofdpersonages ook wat ouder zijn zal dit boek ook een hoop volwassen vrouwen aanspreken. Op sommige momenten is het verhaal voorspelbaar, bijvoorbeeld hoe de personages op elkaar zullen gaan reageren. Het is een goed in elkaar gezet verhaal en het is leuk dat de hoofdpersonage, Luc, niet alleen maar één kant van zichzelf laat zien, maar ook de onzekere en zorgzame kant. Het is een romantische, maar ook grappig boek wat je wel gelezen moet hebben.

Een tijdje geleden las ik jubeljuichend "The tsar of love and techno", het tweede boek van Anthony Marra. Een kanjer in de dop volgens mij, deze jonge Amerikaan: ik was dus benieuwd naar zijn veelgeprezen debuut "A constellation of vital phenomena". Welnu, ook dat was weer prachtig. De eerste zin luidt: "On the morning after the Feds burned down her house and took her father, Havaa woke from dreams of sea anemones". Ziedaar meteen al het brute geweld dat centraal staat in het boek: Russische troepen verbranden een Tsjetsjeens dorp en richten daarnaast nog veel meer moord, marteling en doodslag aan. Maar in dezelfde zin is er ook de droom van het jonge meisje Havaa, dat fantaseert over zeeanemonen. Precies dat is voor mij de kern van dit prachtige boek: het beschrijft op indringende wijze de chaos en barbaarse ellende van beide Tsjetsjeense oorlogen, en tegelijk is het ook een bijzonder overtuigende oproep om ondanks al die ellende te blijven hopen en dromen. En met die combinatie van ellende en hoop greep Marra mij behoorlijk bij de strot. Het boek is uiterst ingenieus van structuur: vele complexe levens worden ons via allerlei flash backs en flash forwards ontvouwd en fraai met elkaar verweven. Veel van die geschiedenissen vinden hun samengebalde climax in vijf uiterst turbulente dagen in 2004, in een door oorlog verwoest Tsetsjeens dorp. Maar die vijf dagen worden niet op chronologische wijze beschreven, doch heen een weer springend in de tijd, wat erg goed past bij de chaotische en voor de betrokken personages onbevattelijke hectiek van deze periode. Bovendien zijn deze personages enorm veelkantig, en gezegend of vervloekt met grillige levens vol verandering en ondoorgrondelijke lotswisselingen. We leren bijvoorbeeld een collaborateur kennen die NU iedereen verraadt terwijl hij VROEGER heroïsch martelingen doorstond. Ook leren we een knullige arts kennen die zijn diagnoses en behandelingen verknoeit maar wel prachtig kan tekenen en vele verdwenen dorpelingen met zijn tekeningen voor vergetelheid behoedt. We leren een vrouwelijke chirurg kennen die zich volkomen bot gedraagt tegen de hele wereld, samenwerkt met criminelen, die voortdurend aan de rand van uitputting staat en geregeld hallucineert, maar die wel levens redt. En ook veel andere personages zijn complex, tegenstrijdig en meerduidig, en ze hebben allemaal een grillig leven geleid dat niet in een simpel verhaal met kop en staart is te vatten. Te meer omdat zij meestal zichzelf en hun eigen leven niet eens begrijpen. Ook dat maakt Marra mooi voelbaar door niet lineair te vertellen. Marra licht dat fraai toe in een nawoord: "All the characters are trying to piece back together their fragmented lives, and I wanted to embody that in the novel's structure. As each charachter attempts to rescue what has been lost, the novel mends their individual stories into a communal whole". Het gefragmenteerde en door de oorlogen gebroken karakter van al deze levens is natuurlijk immens tragisch en treurig. Maar prachtig is wel hoe Marra de fragmenten via flash backs en flash forwards toch weer met elkaar verweeft, en zo deze gebroken levens als het ware weer reconstrueert zonder ze te versimpelen. Prachtig is bovendien hoe die levens in al hun grillige gefragmenteerde morsigheid toch gaan glanzen, dankzij Marra's bewonderenswaardig poëtische stijl. En precies dat is ook een soort tegenwicht tegen alle ellende en oorlogsgeweld: naast alle vernietigende geweld is er immers ook de aandachtige, poëtische en rijkgeschakeerde beschrijving van diverse fragiele en gebroken mensenlevens. Ook in de verhalen zelf is er naast alle ellende ook steeds hoop. Dat lijkt misschien een fragiele en weerloze hoop: een meisje dat van zeeanemonen droomt, een knullige arts die met tekeningen de doden voor even voor vergetelheid behoedt, een gewezen en ten dode gedoemde heroïnehoer die in een door oorlog geteisterd ziekenhuis wandtekeningen maakt die het vroegere leven weer voor even in herinnering roepen. Maar dankzij Marra's adembenemende stijl zijn al deze voorbeelden een overtuigend pleidooi voor de kracht van kunst en verbeelding. Wat ook geldt voor het boek als geheel: zeer deprimerend door alle oorlogsgeweld en zinloosheid, maar inspirerend prachtig door zijn schitterende stijl en structuur. Dit boek demonstreert voor mij dat schoonheid en rijke verbeelding TOCH mogelijk is, OOK in een context die doordesemd is van ellende. En dat vind ik een even troostrijke als inspirerende gedachte, hoe naïef hij misschien ook lijken moge. Ik ben kortom fors onder de indruk. Zeker als ik bedenk dat dit een debuut is. Die Marra, daar ga ik nog veel plezier aan beleven!

Al heel gauw wordt duidelijk dat dit een heerlijk sensueel verhaal is. Er zitten fijne erotische scènes in die perfect in het verhaal passen. Daarnaast is er vanaf het begin een flinke onderhuidse spanning en zijn er vragen waar je mee zit die langzaamaan beantwoord worden. Je hebt het gevoel dat er een verborgen agenda is, maar bij wie precies en wat het doel is… Je wordt heerlijk in spanning gehouden en zelfs op het allerlaatst weet Anja Feliers nog flink te verrassen en shockeren. WOW, wát een verhaal! Echt geweldig! Een perfecte combinatie van vaart, spanning en sensualiteit. Zo zie ik ze héél erg graag! Ik heb genoten. En door het einde wil ik nú graag het volgende deel in de reeks, Anja! ;-) Wat heb ik een zin gekregen alle delen te gaan aanschaffen en (her)lezen.

Bidden en vallen is een mokerslag van een roman. Een meesterlijk verhaal over verlies, troost en houvast. Dit is de tekst die op de achterflap staat en mij erg nieuwsgierig maakte en deze tekst blijkt helemaal te kloppen, een meesterlijk verhaal, geschreven in duidelijke taal en mooie zinnen. Dit is een boek wat ik mocht lezen voor de Literatuur leesclub en daar ben ik erg blij om. Dit is weer typisch zo'n boek wat ik zonder hebban waarschijnlijk nooit gelezen had en waarvan ik erg blij ben dat ik het wel heb gelezen! Het boek word beschreven vanuit verschillende personages, wat elke keer duidelijk is op te merken door de zwarte bladzijde met de naam van de betreffende personage. Vanuit elk personage krijg je inzage over steeds dezelfde periode maar elk hebben ze hun eigen kijk op de situatie. Dit maakt het boek erg interessant, want hoe anders kan elk persoon iets beleven en maakt dat je steeds wil blijven doorlezen in het boek. Tom, een accountmanager van een horlogemerk lijkt op het oog een goed leven te hebben, goede baan, leuk gezin. Maar het loopt allemaal niet zo lekker en langzaamaan raakt hij de grip kwijt op alles. Voor zijn werk moet hij op zakenreis naar Hongkong en vlak voor zijn vertrek beland hij met een Marokaanse jongen, Adil, in de bosjes. Hierna raakt hij de grip nog meer kwijt en begint in Hongkong een zoektocht naar zichzelf. Ondertussen thuis vlucht zijn vrouw Els weg in het boedisme. Zijn zwager Chris is een mislukte schrijver die over de rug van zijn familie een bestseller probeert te scoren en Chris zijn vriendin Anne worstelt met haar verleden. Farid, de broer van Adil, probeert een beter leven op te bouwen. Weg van het vechten en de straat en gaat rechten studeren. Het boek is boeiend van begin tot eind, je wilt blijven doorlezen. De schrijfstijl is vlot en leest erg lekker weg. Deze roman is zeker weten een aanrader!

Ook dit slotdeel was weer heel erg leuk. Ik heb echt van alle drie de delen genoten. Een fijne afsluiter.

Heerlijk boek, vol vaart, humor en actualiteit waarin zo ongeveer alles wat ons deze en komenden weken en maanden bezig houdt een rol speelt: de verkiezingen in Nederland, Trump, rol van journalistiek, alternative facts, nepnieuws..... Kortom lees dit boek en blijf in verwarring achter!

Mijn eerste kennismaking met het werk van Ilja Leonard Pfeijffer is meteen enorm overdonderend. Ik ben wel wat gewend aan het literaire front maar Pfeijffer weet me bijna van mijn sokken te blazen met zijn lange, bombastische en vaak archaïsch aandoende zinnen. Uit deze zinnen blijkt de hoeveelheid kennis die de schrijver moet bezitten. Alsof het niets is trekt hij de lezer mee door de Europese geschiedenis. Er zal ongetwijfeld veel research nodig zijn geweest voor deze lijvige roman maar Ilja Leonard Pfeijffer lijkt het allemaal zo uit zijn mouw te schudden. In eerste instantie lijken we te maken te hebben met een autobiografisch verhaal aangezien de hoofdpersoon van het verhaal ook Ilja Leonard Pfeijffer blijkt te heten. Er zullen ongetwijfeld autobiografische elementen in het verhaal aan te wijzen zijn maar uiteindelijk hebben we hier te maken met een roman. Een roman over toerisme moest het worden, aldus de Ilja in het boek. En tegen de achtergrond van dit thema zien we de teloorgang van de relatie van de schrijver met Clio, zijn grote liefde. We treffen de schrijver als hij zijn intrek neemt in Grand Hotel Europa om zijn boek te schrijven en zijn liefdesverdriet om Clio te verwerken. Het hotel is een typisch geval vergane glorie, afbladderend in de herinneringen aan betere tijden. Maar de nieuwe Chinese eigenaar weet er al snel weer iets moois van te maken, vooral voor Chinezen en Amerikanen. Europeanen kunnen zich maar met moeite verenigen met de Chinese ideeën over kunst en cultuur. Ilja maakt kennis met Abdul, de piccolo van het hotel, die samen met de Major Domus meneer Montebello, het hotel draaiende houdt. De schrijver voert ook nog een paar markante figuren op die in het hotel verblijven, stuk voor stuk inwoners van het oude Europa en daarmee haar beste vertegenwoordigers. Ilja is in het hotel om zijn roman te schrijven over toerisme en hierin wil hij ook zijn kapotte relatie met Clio verweven. Dat lijkt gek, maar uiteindelijk is het heel logisch want ze woonden in Venetië, stad die letterlijk verzuipt in het massatoerisme. Het verhaal dat Abdul hem vertelt, vormt een contrast met het lokken van toeristen naar de mooiste plekken van de wereld. Aan de ene kant verwelkomen we de toeristen, aan de andere kant houden we migranten uit met name Afrikaanse landen tegen. De drie verhaallijnen zijn knap met elkaar verweven door Pfeijffer. Het verhaal over Ilja en Clio kent ook nog een bijna Dan Brown-achtig subplot waarin de geliefden op zoek gaan naar het laatste schilderij van Caravaggio. Het wordt zelfs bijna spannend, “verdomd als het niet waar is.” Ook de komische noot ontbreekt niet in dit verhaal; Ilja komt in contact met een groepje documentairemakers die zich ook willen richten op het toerisme. Voor hun research interviewen ze samen met Ilja twee Nederlandse stellen die de hele wereld over reizen voor hun ultieme reishoogtepunten. Ondertussen beklagen ze zich over de toeristen die hun woonplaats Giethoorn dagelijks overspoelen. “Ze staan gewoon in je tuin!” Dat deze mensen in de verre landen die ze bezoeken hetzelfde doen, mag gerust hilarisch genoemd worden. Heb ik dan geen kritische noten toe te voegen? Jawel, en die hebben het boek dan ook een ster gekost. Ten eerste valt de schrijver op den duur behoorlijk in herhaling. Dat het Avondland aan de rand van de afgrond staat door al die toeristen en dreigt te verworden tot een attractiepark voor de rest van de wereld is al snel duidelijk. Maar Ilja komt er keer op keer op terug, bijna belerend, alsof we niet op zitten te letten in onze schoolbankjes. Verder is de schrijver Ilja in het verhaal niet echt een leuk personage. In het kapotgaan van zijn relatie met Clio ziet hij geen enkele schuld bij zichzelf en zet hij zijn grote liefde vaak neer als een jaloers kreng. Natuurlijk mogen er ook vervelende personages in een roman voorkomen maar deze Ilja deed mij bij vlagen denken aan Humbert Humbert uit Nabokovs “Lolita” en ik kan je zeggen, dat is niet best! Ilja Leonard Pfeijffer heeft mij met deze magistrale roman enorm aan het denken gezet. Over toerisme, migranten en zelfs de liefde. Dat je deze drie thema’s in een verhaal weet te stoppen is al knap te noemen. Wat Pfeijffer en mee gedaan heeft is fenomenaal!

Dit boek is de top. Het verhaal is gestructureerd en over het geheel is behoorlijk nagedacht en research werk verricht. Een boek om in één adem uit te lezen!

Hitte stond al een langere tijd op mijn wishlist. Ik ben enorm fan van New Adult boeken en tot grote schaamte moet ik bekennen dat ik tot op heden nog geen new Adult boek las van eigen bodem. Via Olga zelf kreeg ik van Storm Publishers recensie exemplaren van Hitte en Razend, het vervolg wat sinds kort uit is, aangeboden en wat ben ik jullie dankbaar hiervoor! Het duurde niet lang voor ik begon aan Hitte en ik las het boek op een halve dag uit. Ik begon met lezen en kon gewoon echt niet meer stoppen! Een verslavende read van begin tot eind! Zoek jij nog een leuk boek voor deze zomer? Zoek niet verder en lees hier waarom HITTE het perfecte boek is om mee te nemen op vakantie of om lekker thuis op de bank te lezen!! Daan wordt door zijn ouders meegesleept op vakantie. De relatie tussen Daan en zijn familie is erg onstabiel. Hij sluit zich af, wil nergens aan deelnemen en maakt constant ruzie met zijn ouders. Hij wordt dagelijks geconfronteerd met zijn verleden, het ongeluk wat gebeurde en de zelfmoordpoging die erop volgde. Daan voelt alsof hij nooit meer de oude kan worden.. Dan ontmoet hij Lynn. Heel langzaamaan begint Daan weer te ‘voelen’. Hij wil weer ‘leven’. Lynn haalt gevoelens in hem naar boven die hij al heel lang niet meer heeft gevoeld en hij wil meer maar tegelijkertijd is hij doodsbang om zich bloot te geven en is hij constant in gevecht met zichzelf. ‘Opnieuw keek hij naar Lynn. Ze had haar ogen gesloten en er lag een ontspannen uitdrukking op haar gezicht. Een glimlach drong zich aan hem op. Ergens diep vanbinnen roerde zich een oud gevoel, bekend. Een hunkering. Hoe zou het zijn om haar …’ Lynn werkt in de vakantie als entertainer bij een hotel om haar thuis te ontvluchten en alles wat er gebeurd is in het verleden. Totaal niet meer wetend wie ze nu eigenlijk is en wat ze wil doen met haar leven, behalve de weg volgen die al uitgestippeld was voor haar, is ze nu bezig met het entertainen van kinderen tijdens hun vakantie en het afwijzen van Stef’s charmes. Stef is haar collega en vriend, iemand die weet dat hij goed ligt bij de vrouwen en er gebruik van maakt. Zijn onschuldige geflirt met Lynn is leuk, maar meer wil Lynn niet. En dan loopt ze Daan tegen het lijf. ‘Makkelijk een kop groter dan zijzelf en zelfs langer dan Stef. Hij droeg een loshangende broek die net tot over zijn knieën viel en een zwart shirt met lange mouwen. Onder de klep van zijn pet glansden twee bruine ogen. Hij keek haar kort aan, draaide toen zijn gezicht weg.’ Daan gedraagt zich tegenstrijdig. Het ene moment zet hij Lynn in vuur en vlam en het andere moment is hij koud en afgesloten en gedraagt hij zich als een regelrechte klootzak. Lynn is toch vastberaden om erachter te komen waarom hij zich zo afsluit, waarom hij zichzelf bedekt met kleren en ze hem niet mag aanraken. Ze begint voor hem te vallen en HARD. En die momenten dat Daan toenadering zoekt.. *slikt*.. prrrrr Die dialogen met dubbele betekenissen erin zijn echt een genot om te lezen. De spanning en ‘Hitte’ wordt goed opgebouwd en je wil alleen maar Meer. ‘‘Ben je er klaar voor?’ Daan stond achter haar. Ze wilde zich omdraaien, maar hij hield haar tegen door zijn handen op haar schouders te leggen. Diezelfde handen dwaalden vervolgens af naar haar middel en bovenbenen. ‘Wa…’ Opnieuw wilde ze wegkomen, maar hij was sterker. ‘Rustig maar, ik controleer alleen of je harnas strak genoeg zit. Als ik je straks naar grote hoogten breng, doe ik dat namelijk wel veilig’. Het is voor beide personages een hele emotionele reis die ze moeten afleggen, want ze blijven maar geconfronteerd worden met hun verleden. Maar in elkaar vinden ze Iets.. Iets waardoor ze weer hoop krijgen. Hoop op liefde, verwerking en een toekomst. En dat is echt prachtig om te lezen, hoe ze elkaars licht in het duister worden en zichzelf openstellen naar elkaar toe. De schrijfstijl is echt geweldig. Vanaf de eerste pagina wordt je gelijk de wereld van Daan in gezogen en in het volgende hoofdstuk gelijk in de wereld van Lynn. Ik vind de opbouw van het verhaal echt ontzettend goed gedaan. Naast het feit dat Daan en Lynn langzaamaan elkaars geheimen leren kennen, leren wij als lezer zijnde deze ook samen met hun kennen ipv dat je het vooraf al gelijk te weten komt. Dit zorgt ervoor dat je dus gewoon echt niet kunt stoppen met lezen, want je wil zo graag weten wat er allemaal is gebeurd en hoe het nu verder gaat met deze personages. En voor je het weet heb je ‘m dan uit! Ik ben zo ontzettend blij dat ik ook een recensie exemplaar kreeg van Razend, want ik wil zoooo graag weten hoe het verder gaat met Stef! Stef vond ik stiekem namelijk ook al heeeeeeeel interessant en zooo leuk in dit boek, ondanks dat ie een gigantische man-whore is hihi. Een recensie van Razend zal dus ook zeker weten snel gaan verschijnen op de blog, dus houd de pagina goed in de gaten ;). Hitte is een geweldig boek voor iedere lezer. Voor lezers die graag van YA naar NA willen gaan, ervaren NA lezers, maar ook voor lezers wat nog niet bekend zijn met het genre. Je krijgt een moeilijke en emotionele reis te lezen van twee geweldige personages, vol met ‘hete’ momenten hihi. De toespelingen naar elkaar, of beter gezegd van Daan naar Lynn, zijn echt een genot om te lezen en zorgen dat je met blosjes op je wangen zit te lezen hihi. Onze lezers community mag zich gelukkig prijzen dat we Lis Lucassen als New Adult auteur erbij gekregen hebben en ik hoop dat we nog veel meer van haar in dit genre mogen gaan lezen. Ik ben FAN!!!! Weet jij dus nog niet wat je deze zomer of tijdens je vakantie moet lezen? Ren dan snel naar de winkel en koop HITTE en RAZEND(daar durf ik op voorhand ook al best van te zeggen dat het een geweldig boek is :D). Een heerlijk boek om lekker te lezen onder je parasolletje. Je krijgt er geen spijt van, gegarandeerd! Liefs Melissa Be your own kind of Beautiful

Oog om oog van Buddy Tegenbosch Pagina’s: 304 Uitgever: van Goor Versie: Paperback Uitgave: oktober 2015 Al vanaf de basisschool hoort Jaap-Jan er niet bij. Hij weet wat daarvan de reden is en die reden heeft een naam: Ivar. Door de sadistische spelletjes van Ivar leeft Jaap-Jan elke dag in angst. Bang voor wat zou kunnen gebeuren. Maar wanneer hij achttien is, neemt hij een besluit: vanaf nu gaat alles anders. Hij verhuist, gaat op kamers en begint aan een studie psychologie. Tot zijn verbazing maakt hij snel vrienden, komt hij op een fantastische plek te wonen en wordt hij aangenomen als barman in de grootste club van de stad. Jaap-Jan, inmiddels JJ voor zijn vrienden, heeft het prima naar zijn zin. Totdat op een avond een oude bekende de club binnenkomt: Ivar. Voor de tweede keer neemt JJ een besluit, een besluit met verstrekkende gevolgen. “De zoemer gaat. Twaalf uur. Een harde klik. De deur schuift automatisch open. Bezoekuur. Of zoals ze hier zeggen: tijd om te luchten.” Eén van de eerste zinnen van het boek Oog om oog. Tijdens het lezen bleef dat maar in mijn hoofd zitten. Met de vraag what the f*ck is going to happen? Het antwoord op deze vraag is een hele rit van zo’n 304 pagina’s leeswerk. Maar tijdens deze hele rit lezen krijg je echt het gevoel dat je mee kan leven met Jaap-Jan (JJ) en zijn verleden, waar je beetje bij beetje zicht op krijgt. In het begin krijgt JJ ook te maken met nieuwe vriendschappen. Hij ontmoet nieuwe mensen, Mi-Lan, Scrabble en Liza. Deze lijken aan het begin gewoon wat onbelangrijke personen, maar hoe verder je in het boek komt hoe belangrijker ze worden. Oog om oog is een lekker boek om te lezen. De schrijfstijl van het verhaal is niet moeilijk en erg fijn. Ook de flashbacks worden goed aangegeven door de tekst cursief te maken. Oog om oog is vooral een goed boek door dat je echt mee kan leven met JJ en zijn leven. Ook de spanning en de plottwist vind ik altijd belangrijk en dat maakt het boek ook gewoon leuk om te lezen. Oog om oog is één van de boeken waarvan je kan zeggen dat de Nederlandse Young-Adult boeken nog leven. Naar mijn mening is dit boek een grote stap voor de Nederlandse literatuur. Niet alleen omdat het er weinig van zulke goede Young-Adult boeken zijn, maar gewoon omdat het onderwerp pesten in het licht zet en laat zien wat een effect kan zijn. Oog om oog is echt een aanrader, vooral als je niet echt van lezen houdt zou ik beginnen met dit boek te lezen. Dan weet je pas wat je mist! http://abookstar.tumblr.com/post/138040253598/oog-om-oog

Sevenster is een spannend boek waarin door de personages veel gesproken wordt over geesten en je komt ook te weten hoe ze zijn gestorven. Het is een goed verhaal wat snel te begrijpen is. In dit boek leer je de personages stap voor stap goed kennen waardoor je met deze personen mee gaat leven en zelfs mee denken. Het boek blijft tot het einde leuk om te lezen, omdat je net zoals de hoofdpersonage Eveline zelf, niet veel weet over haar lot. Eveline blijkt een heel ander persoon te zijn dan ze dacht. Dat maakt dat het boek alles behalve voorspelbaar is geworden, erg spannend omdat je wel moet blijven lezen als je wil weten wie ze nou werkelijk is. Sevenster is een echt Young adult boek die makkelijk en heerlijk is om te lezen voor jongeren. Zelf met veel plezier gelezen en vond het dan ook jammer dat het boek uiteindelijk uit was.

Van zowel Ross als Hartman heb ik inmiddels boeken gelezen, van hen samen nog geen één. Dat ik, na een aantal bladzijde gelezen te hebben in Zwarte Weduwe, nu al weet dat ik Doodskopvlinder ook wil lezen. Dat is een Feit Zwarte weduwe is het vervolg op Doodskopvlinder het eerste deel met dezelfde hoofdpersonages. Je wordt als lezer op een prettige manier verwezen naar het eerste deel. De delen zijn dus heel goed los te lezen, al merk je wel dat je wilt weten wat er in deel één gebeurt is. Door de schrijfstijl van Ross |& Hartman raak je nieuwsgierig, ze prikkelen je waardoor je blijft lezen. De schrijfstijl van dit duo is dan ook top te noemen, zij doen echt niet onder voor de bekende Amerikaanse schrijvers, alles wordt er in verwerkt spanning, psychologie, onderwerpen van deze tijd en een zekere mate van romantiek. Het onderwerp van Zwarte Weduwe is aangrijpend en op sommige momenten zelfs beangstigend want het komt wel heel dicht bij de werkelijkheid. Hoe Non Fictie en Fictie verweven worden door Ross & Hartman is uniek te noemen, het triggert je gevoel en je angst als lezer, want hoe werkelijk is dit verhaal wanneer je het nieuws van de afgelopen tijd bekijkt. Gaande weg het verhaal wordt ik meer en meer nieuwsgierig naar het verhaal achter Carrie en Adam `s verleden en hoe zij in aanraking zijn gekomen met het Special Force team. De twee hoofdkarakters van Zwarte weduwe zijn vanaf bladzijde één van het boek neer gezet als zeer intrigerende karakters, en Fox kun je vergelijken met Q van James Bond. Je kunt je als lezer helemaal inleven in de personages en de manier waarop Carrie en Adam samenwerken is boeiend, maar er broeit ook iets, als lezer maak je al helemaal een plaatje wat er wellicht nog zou kunnen gebeuren tussen die twee. Het schrijfniveau van Ross & Hartman is hoog je merkt als lezer dat het beide volleerde schrijvers zijn die met hun verbond iets prachtigs neerzetten. Een verfilming van dit boek zou niet onverdiend zijn, het onderwerp is enorm actueel, beangstigend en spannend. Door de schrijfstijl, de achterliggende informatie en de uitmuntend opgebouwde spanning, word je als lezer gevangen gehouden in het wereld waar je niemand meer vertrouwd, een wereld vol aanslagen corrupte karakters, en intrigerende hoofdpersonages. Tot de allerlaatste woorden houden Ross & Hartman je gevangen, dit duo is een echt Mustread. Als lezer sluit je het boek met de verwachting dat er meer volgt, we zijn er nog niet en dit maakt het voor mij persoonlijk tot één van de duo`s welke vanaf nu op mijn verlanglijst staan. Wauw…..

Ondanks dat ik niet zo van de schrijfstijl houd van deze schrijfster en dat het begin (zo’n 100 blz) nogal saai was; (uitgebreide introducties van veel dorpsbewoners) moet ik zeggen dat het al met al een leuk boek is. Waar ik jet eerste gedeelte het boek vrij snel weer weg legde, las ik het tweede gedeelte liever door! Ik twijfelde even maar ik ga toch deel 2 van deze trilogie ook lezen!

Deze roman gaat over kunst, de kunst van een excentrieke, egocentrische, aanmatigend en ontrouwe man. Het gaat over de kunstenaar die beroemd is en toch de critici en galerijen schuwt, zijn werk vernietigt als het niet is hoe hij het wil. Voor wie is de kunst gecreëerd - voor de kunstenaar, voor degenen die ernaar kijken, voor de rijke verzamelaar die het wegbergt of wordt het in een museum voor de massa geplaatst? Wat is het waard? Het gaat over het persoonlijke leven van de man terwijl hij van vrouw tot vrouw verhuist en niet alleen de vrouwen verlaat, maar ook de kinderen langs de weg, minstens vijf vrouwen en elf kinderen. Het verhaal is geschreven uit het perspectief van zoon Pinch (Charles) Bavinsky. Hij neemt ons mee van Rome naar New York naar Londen, van Toronto naar Pennsylvania naar Frankrijk en weer terug naar enkele van deze plaatsen. We volgen Pinch vanaf de leeftijd van vijf in 1955 tot en met 2011, met de roman eindigend in 2018. Beer staat natuurlijk voor de deur in Pinch's leven, terwijl Pinch voortdurend goedkeuring vraagt aan zijn ongeïnteresseerde vader. Ik zag dit op veel manieren als een portret in eenzaamheid. Pinch als een kind had nooit vrienden en het is pas op de universiteit dat hij een beste vriend vindt in Marsden. Pinch lijkt nooit zeker van wie hij werkelijk is of wat hij zou moeten doen. Hij is misschien onuitwisbaar verbonden met kunst door geboorte, of omdat hij hier moet zijn om dicht bij zijn vader te zijn of is hij echt een kunstenaar zelf? We ervaren zijn mislukte relaties als hij op zoek gaat naar de nabijheid die hem is ontgaan, ambities die nooit tot wasdom lijken te komen. Pinch ontdekt uiteindelijk wie hij is.

Een boek dat je aanraakt en grijpt. Door de ik-vorm te gebruiken schept Emma een band met de lezer. De korte, soms kernachtige zinnen die ze gebruikt beschrijven goed de gevoelens en sfeer van het boek. Eén onbezonnen actie zet een achtbaan in werking die Ezra doet beseffen dat ze niet zo heel veel anders is dan haar vader die haar moeder verliet voor een andere vrouw.

Op zich een leerrijk boek wanneer Ghada Abdel Aal over de mannen in haar leven verteld waar ze mee kan gaan trouwen. In Egypte loopt dit anders als bij ons. Op een humoristische wijze vertelt ze hier over. Heb genoten van het boek.

Wat een geweldig leuk boek. Hoewel ik voornemens was ook steeds een paar stukjes te lezen, moest ik het gewoon in een keer uitlezen. Ben vanmiddag begonnen en kon niet stoppen. Net een zak met snoepjes: nog eentje en dan stop ik. Nog eentje. Nou, nog eentje dan. Heerlijk!! Voor mij had het boekwerk 510 pagina's mogen bevatten. Nou moet ik wel eerlijk bekennen dat "Taal echt mijn ding is".. Het boekje is zijn 5 duimpjes zeker waard!