text
stringlengths 11
355k
| url
stringlengths 32
380
| source
stringclasses 1
value |
|---|---|---|
Neolucanus palmatus is een keversoort uit de familie vliegende herten (Lucanidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1952 door Didier & Séguy.
Vliegende herten | https://nl.wikipedia.org/wiki/Neolucanus%20palmatus | wikipedia |
Brachinus exquisitus is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1892 door Bates.
exquisitus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Brachinus%20exquisitus | wikipedia |
Alloperla prognoides is een steenvlieg uit de familie groene steenvliegen (Chloroperlidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2004 door Surdick.
Groene steenvliegen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alloperla%20prognoides | wikipedia |
Bythocypris richarddinglei is een mosselkreeftjessoort uit de familie van de Bythocyprididae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2008 door Brandão.
Bythocyprididae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bythocypris%20richarddinglei | wikipedia |
Taximastinocerus puncticollis is een keversoort uit de familie Phengodidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1976 door Wittmer.
Phengodidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Taximastinocerus%20puncticollis | wikipedia |
Olomouc-město is een wijk en, onder de naam Olomouc, kadastrale gemeente in de statutaire stad Olomouc in Tsjechië. De wijk wordt voor een groot deel gevormd door het historische centrum van de stad en veel van de historische bezienswaardigheden (o.a. het stadhuis met het astronomisch uurwerk van Olomouc, de burcht van Olomouc met de Sint-Annakerk en de Zuil van de Heilige Drie-eenheid) en musea (o.a. het Vlastivědné muzeum v Olomouci) liggen daarom in de wijk. In de kadastrale gemeente liggen de stations Olomouc-Nová Ulice en Olomouc-Smetanovy sady. Het station vernoemd naar de stad, station Olomouc město, ligt net buiten de kadastrale gemeente.
Aanliggende kadastrale gemeenten | https://nl.wikipedia.org/wiki/Olomouc-m%C4%9Bsto | wikipedia |
Cape St. John is een kaap in de Canadese provincie Newfoundland en Labrador. De kaap vormt het meest noordoostelijke punt van het schiereiland Baie Verte aan de noordkust van het eiland Newfoundland. Vlak bij de kaap ligt de gemeente LaScie.
Geschiedenis
Na het Verdrag van Utrecht (1713) kregen de Fransen het recht om te vissen voor het kustgebied tussen Cape Bonavista en Point Riche, wat neerkomt op de gehele noordkust van Newfoundland. Dit gaf de regio de naam "French Shore". Na de Vrede van Versailles (1783) werd de regeling veranderd en werd Cape St. John een belangrijk punt. De Franse visserijrechten verschoven vanaf dan immers naar de regio tussen Cape St. John en Cape Ray; wat neerkomt op de west- en noordwestkust van het eiland. De Fransen behielden hun rechten voor de kust van de Britse kolonie tot aan de Entente Cordiale in 1904.
St. John | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cape%20St.%20John | wikipedia |
Coleophora pudica is een vlinder uit de familie van de kokermotten (Coleophoridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1905 door Lower.
Kokermotten | https://nl.wikipedia.org/wiki/Coleophora%20pudica | wikipedia |
Het wereldkampioenschap wegrace seizoen 1988 was het 40e in de geschiedenis van het door de FIM georganiseerde wereldkampioenschap wegrace.
Algemeen
FIM
De belangrijkste reglementswijzigingen in 1988 waren de beperking van de 125cc-klasse tot één cilinder en het nieuwe puntensysteem:
De Grand Prix van Portugal stond op de kalender, maar de organisatie slaagde er niet in om het Autódromo do Estoril op tijd gehomologeerd te krijgen. Uiteindelijk ging de Grand Prix toch door, maar op het Spaanse Circuito Permanente de Jerez.
Vito Ippolito had nogal veel petten op: hij maakte deel uit van de wegracecommissie van de FIM, die voorstander was van het doorgaan van twee Zuid-Amerikaanse GP's. Als voorzitter van de Venezolaanse bond had hij dezelfde belangen en als directeur van Venemotos, de Venezolaanse Yamaha-importeur, was hij de werkgever van Carlos Lavado, die hij dan ook zwaar onder druk zette om in de Zuid-Amerikaanse GP's te starten, ook al zouden al zijn collega's de races boycotten.
Merken/Teams
Cagiva pakte de zaken groots aan in 1988, o.a. door Randy Mamola voor twee jaar in te lijven. Het maakte het zichzelf echter ook moeilijk door in zee te gaan met Pirelli, dat nog geen ervaring met racebanden had.
Krauser stopte met het 80cc-fabrieksteam. Stefan Dörflinger huurde met steun van Marlboro een fabrieksracer, maar Peter Öttl kreeg er een ter beschikking. Beiden werden technisch ondersteund door oud-coureur Herbert Rittberger. Ook Károly Juhász had fabrieks-Krausers tot zijn beschikking. In de zijspanklasse steunde Krauser Bernd Scherer/Thomas Schröder en Fritz Stölzle/Hubert Stölzle. De bestaande fabriekscombinaties Steve Webster/Tony Hewitt en Alain Michel/Jean-Marc Fresc behielden Krauser-steun en werden technisch ondersteund door oud-coureur Werner Schwärzel. Rolf Biland/Kurt Waltisperg werden niet langer gesponsord door Krauser.
Voor ELF was dit het laatste seizoen. De patenten voor de enkelzijdige voor- en achterwielophanging van de ELF 5 waren verkocht aan Honda, dat meer mogelijkheden had om ze verder te ontwikkelen. Daarmee verloor het merk van Serge Rosset zijn bestaansrecht. Als raceteam met sponsorgeld van Elf Aquitaine ging men echter wel door, maar met Honda NSR 500's.
Paolo Pileri moest na het stoppen van MBA andere machines zoeken en dat werden de fabrieksracers van Garelli. Daardoor moest "Team Italia" (het opleidingsteam van de Federazione Motociclistica Italiana) een ander team zoeken en dat werd Aprilia. Het seizoen van Garelli mislukte volledig omdat het maar niet lukte een functionerend rijwielgedeelte te vinden.
Honda verbood tijdens het seizoen haar Honda RS 125-klanten om de vering van Showa te vervangen door andere merken. Veel 125cc-rijders klaagden over de wegligging van de Honda's en Gastone Grassetti werd in de GP van Spanje zesde omdat hij een Marzocchi-voorvork en WP-achterdempers gebruikte. Overigens had Honda officieel geen fabriekscoureurs in de 125cc-klasse. Coureurs konden speciale kits krijgen of kopen, maar Ezio Gianola werd wel meer in de watten gelegd dan anderen.
Coureurs
Rolf Biland had een geweldig seizoen, dat niet eindigde in een wereldtitel. Hij reed bij alle GP's naar poleposition, won zes van de negen races en werd twee keer tweede. Hij ging naar de laatste GP met achttien punten voorsprong op Steve Webster. Een formaliteit: Biland mocht veertiende worden en zou dan nog wereldkampioen zijn. Webster kreeg tijdens de Lucky Strike Racing Day op het circuit van Zandvoort bovendien een tegenslag toen zijn bakkenist Tony Hewitt blessures aan ribben, een voet en een pols opliep. Biland's Krauser-motor was de snelste en betrouwbaarste van het hele veld, maar in de GP van Tsjecho-Slowakije ging zijn versnellingsbak stuk. Webster won en werd met twee punten voorsprong wereldkampioen. Biland was daarmee ook het slachtoffer van de nieuwe puntentelling: met de oude telling zou hij alsnog wereldkampioen zijn geweest.
Manfred Herweh hoopte op steun van Honda-Duitsland, maar toen dat steun ging verlenen aan Jochen Schmid en Helmut Bradl, die in het Europees kampioenschap goed gepresteerd hadden, koos hij voor een Yamaha TZ 250-productieracer. Tegen het einde van het seizoen brak geldgebrek hem op: na een valpartij met schade moest hij races overslaan omdat hij geen geld had om zijn machine te herstellen.
John Kocinski maakte veel indruk tijdens de eerste twee GP's, maar moest daarna zijn Yamaha YZR 250 weer inleveren. Hij reed de rest van het jaar in de VS met een Yamaha TZ 250, maar experimenteerde wel met een carbonfiber-frame dat door McLaren ontwikkeld was.
Eddie Lawson werd met zijn Agostini-Yamaha wereldkampioen 500 cc, maar in oktober werd bekend dat hij zijn carrière niet bij Yamaha zou voortzetten. Hij had geen problemen met Agostini, maar met teammanager Kel Carruthers en diens vrouw Jan. Zij hadden inmiddels goede banden aangeknoopt met Kevin Schwantz en diens ouders en er bij Agostini op aangedrongen om Schwantz in het team op te nemen. Lawson bleek contact te hebben met Serge Rosset, die in het seizoen 1989 over fabrieks-Honda's zou beschikken. Honda was op zoek naar een vervanger voor Shunji Yatsushiro. Eind oktober werd echter al bekend dat Lawson was gecontracteerd door Rothmans-HRC.
Rob McElnea keerde na zijn mislukte seizoen bij Agostini-Marlboro-Yamaha terug naar Suzuki.
Freddie Spencer kreeg na een aantal mislukte seizoenen toch weer een contract van HRC, zelfs met ondersteuning van Rothmans, maar maakte in februari bekend te zullen stoppen. Als oorzaak werd opnieuw een peesschedeontsteking (waar hij al eerder last van had gehad) gegeven. Toch was zijn carrière nog niet beëindigd. In het seizoen 1989 keerde hij terug, maar nu met een Yamaha.
Tadahiko Taira had in het seizoen 1987 nog voor Agostini-Marlboro-Yamaha gereden, maar besloot in dit seizoen alleen in de fabriekskleuren van Yamaha te starten. Daardoor kon hij minder races rijden, want hij wilde meer tijd met zijn gezin doorbrengen.
Martin Wimmer moest noodgedwongen aantreden met een Yamaha TZ 250, met steun van Hein Gericke. Hij kreeg wel technishce ondersteuning van Helmut Fath.
Gestopt
In februari werd bekend dat de Australiër Richard Scott had besloten te stoppen met racen.
In augustus maakte Toni Mang bekend dat hij zijn carrière onmiddellijk zou beëindigen. Hij was herstellende van een gecompliceerde sleutelbeenbreuk en voorzag dat hij in dit seizoen niet meer zou kunnen rijden. Zijn beide Honda NSR 250's stelde hij vanaf de GP van Tsjecho-Slowakije ter beschikking aan Helmut Bradl en Jochen Schmid.
Károly Juhász stuurde meteen na de GP van Tsjecho-Slowakije zijn Krausers terug naar de fabriek omdat hij zijn carrière beëindigde.
Donnie McLeod beëindigde na dit seizoen zijn carrière.
Overleden
Kenny Irons verongelukte op 25 juni tijdens een race op Cadwell Park.
Races
Japan, Suzuka
Voor zover er in het seizoen 1987 al kritiek was geweest op de Japanse organisatie (lees: Honda), had men hard gewerkt om de problemen op te lossen. De "S-Curves" hadden ruimere uitloopzones, de "Degner Curve" werd helemaal veranderd. Tijdens de trainingsdagen regende het bijna voortdurrend, maar op de racedag was het droog. Dat betekende dat de rijders in een warmup van ongeveer drie kwartier de juiste afstelling moesten zien te vinden. Bijna alle fabrieks-Yamaha's, zowel in de 250- als in de 500cc-klasse kenden problemen met de ontsteking en voor Yamaha werd de Japanse Grand Prix dan ook een debacle.
Verenigde Staten, Laguna Seca
De meeste "vaste" coureurs waren niet te spreken over het circuit van Laguna Seca, vooral niet over de vele vangrails langs de baan. De organiserende Sports Car Racing Association of the Monterey Peninsula deed er alles aan om klachten op te lossen en de Amerikaanse coureurs waren vanzelfsprekend tevreden. Zij konden gebruikmaken van hun baankennis. De Yamaha-rijders hadden al snel door dat ze in het voordeel waren ten opzichte van de Honda's. Het piekerige vermogen van de Honda NSR 500 maakte het rijden op de hobbelige baan lastig. De beter sturende en soepelere Yamaha's konden beter uit de voeten. Bovendien wisten Wayne Rainey en Eddie Lawson al dat hun banden het beter zouden volhouden in de hitte van ruim dertig graden. De Amerikaanse racefans konden voor het eerst hun rijders op eigen grond aan het werk zien. De laatste Amerikaanse Grand Prix was in het seizoen 1965 in Daytona gewonnen door Ernst Degner (50 cc), Hugh Anderson (125 cc), Phil Read (250 cc) en Mike Hailwood (500 cc). De hele WK-carrières van Kenny Roberts, Pat Hennen, Steve Baker en Freddie Spencer hadden de Amerikanen op TV moeten volgen.
Spanje, Jarama
In Spanje boekte Kevin Magee zijn eerste WK-overwinning. Jorge Martínez slaagde niet in zijn plan om twee klassen te winnen. In de 125cc-klasse debuteerden de eencilinders omdat deze klasse net als de 80cc-klasse voor het eerst in 1988 aan de start kwam. Door de invoering van de eencilinders verdween de populaire MBA van het toneel en moesten de meeste privérijders een nieuwe racer kopen, in bijna alle gevallen een Honda RS 125.
Portugal, Jerez
De Grand Prix verliep tamelijk rampzalig voor Honda, dat nog steeds wegliggingsproblemen kende en zowel in de 250- als de 500cc-klasse werd verslagen door Yamaha. Voor het Ducados-team van Ángel Nieto was de Grand Prix een groot succes met de overwinning van Juan Garriga in de 250cc-race en de eerste drie plaatsen van Jorge Martínez, Manuel Herreros en Àlex Crivillé in de 80cc-klasse. Rolf Biland vervulde een oude wens: hij trainde met zijn zijspancombinatie sneller dan de 500cc-solomotoren. De zijspanrace werd door de beginnende regen onderbroken en in twee manches verreden. Bij aanvang van de Grand Prix bleek dat de organisatie programmaboekjes en posters had laten maken met de tekst "Gran Premio Campsa Campeonato del Mundo de Motociclismo de Velocidad Expo 92". Volgens velen is dat ook de officiële aanduiding van de Grand Prix, maar niet volgens de Fédération Internationale de Motocyclisme. Wat was er gebeurd? De Portugese GP van 1987 was verreden op het Circuito Permanente del Jarama omdat het Autódromo do Estoril nog niet geschikt (gehomologeerd) was. Het was de bedoeling de GP van 1988 wel in Estoril te laten plaatsvinden, maar het circuit moest op 1 januari 1988 gereed zijn zodat het in februari gekeurd kon worden. In februari waren de werkzaamheden echter nog in het beginstadium en de wegracecommissie van de FIM (CCR) nam geen genoegen met een later moment van keuren. Men besloot de GP af te gelasten. De Spaanse motorsportbond bood daarop aan de GP in Jerez te laten plaatsvinden. Daar moest de FIM-directie op maandag 29 februari over beslissen, maar door het langdurig vergaderen over televisierechten en de Dakar-rally werd dit verschoven naar de ochtend van 1 maart. Toen werd definitief besloten dat de GP van Portugal op 1 mei 1988 zou plaatsvinden op het circuit van Jerez. Dat de GP uiteindelijk door de organisatie omgedoopt werd tot "GP van de Expo 92" om reclame te maken voor de Expo '92 die vier jaar later in Sevilla zou plaatsvinden doet daar niets aan af. GP's werden bijna altijd naar een sponsor vernoemd, zoals de Gran Premio Marlboro de España, maar men kon niet met een pennenstreek Portugal zijn WK-races afnemen, nadat de FIM die goedgekeurd had. De internationale pers reisde af naar de Grand Prix van Portugal en vernam pas op de ochtend van de racedag dat men op de GP van de Expo 92 was aangekomen.
Nations GP, Imola
De GP des Nations werd de Grand Prix van Jorge Martínez, die niet alleen twee races won, maar ook in twee klasse poleposition en de snelste ronde realiseerde. De 125cc-klasse moest al op zaterdag 21 mei rijden, de overige klassen reden op zondag 22 mei. De trainingen werden bijna allemaal op een nat circuit afgerond, pas op zaterdag werd er op een droge baan gereden. In geen enkele race was de strijd om de eerste plaats echt spannend, door de overmacht van Eddie Lawson, Dominique Sarron en Jorge Martínez.
Duitsland, Nürburgring
De Duitse Grand Prix begon met een controverse tussen zijspan- en solorijders omdat op het laatste moment besloten was om de zijspanrace al op zaterdag te laten verrijden. Daarna werd het hele tijdschema enkele malen omgegooid omdat er door de dichte mist niet getraind kon worden. Vervolgens bleek er van de tijdwaarneming niet veel te kloppen, waardoor bijvoorbeeld Thierry Rapicault met een Fior-Rotax de snelste tijd in de 250cc-klasse zou hebben gereden. Rapicault was echter niet zo snel: gedurende het hele seizoen scoorde hij geen enkel punt. Dat gold ook voor Rene Zanatta, die de derde trainingstijd zou hebben gereden.
Oostenrijk, Salzburgring
Er was nogal wat kritiek geweest op de organisatie van de Grand Prix van Oostenrijk, die de 80cc-klasse steeds op zaterdag plande, waardoor de Grand Prix twee dagen bestreek, maar de 80cc-rijders het vrijwel zonder publiek moesten doen. Nu had men slechts één dag nodig, door de 80cc-klasse van het programma te schrappen. Jacques Cornu scoorde na elf jaar in het wereldkampioenschap zijn eerste overwinning. Carlos Cardús was terug na een blessure en dat betekende dat Alberto Puig zijn motor weer moest inleveren. Opmerkelijker was de terugkeer van Loris Reggiani, die een zware heupblessure had en bepaald niet fit was. Hij moest op zijn Aprilia getild worden.
Dutch TT, Assen
De TT van Assen werd verreden in het kader van de "Speedweek Assen", die al begon op 20 juni met de trainingen voor het Europees kampioenschap wegrace. De EK-races vonden plaats op 21 juni, de Formule 1-klasse reed op 23 juni. De WK-races werden verreden op zaterdag 25 juni (80-, 125-, 250- en 500 cc en de zijspanklasse). Voor het eerst sinds jaren werden de races in Assen allemaal onder droge omstandigheden afgewerkt. Wayne Gardner scoorde zijn eerste zege van het seizoen en Jorge Martínez scoorde zijn tweede dubbeloverwinning (80- en 125 cc). In de 80cc-klasse was het na deze race al zeker dat de wereldtitel naar een Derbi-rijder zou gaan. Rolf Biland vierde zijn vijftigste WK-overwinning. Sommige 500cc-rijders klaagden over het grote aantal inschrijvingen. Meestal was het moeilijk het 500cc-startveld volledig te vullen, maar in Assen bleven veel coureurs uit het Europees kampioenschap om aan de WK-races deel te nemen. Dat gold ook voor de andere klassen, maar die waren wel gewend aan veel deelnemers.
België, Spa-Francorchamps
Ondanks de boycot van de Belgische Grand Prix in het seizoen 1987 had de organisatie haar zaken opnieuw niet op orde. Hoewel er slechts vier klassen reden (125-, 250-, 500 cc en zijspannen) had men de starttijden zo laat gepland dat de zijspanklasse pas om 17.10 uur gepland stond, terwijl de FIM had aanbevolen het programma om 17.00 uur te beëindigen. Zo gunde de organisatie zich geen seconde voor tegenslag, die er met de wisselende weersomstandigheden in de Ardennen zeker zou komen. Het programma liep door problemen tijdens de 250cc-race en de 125cc-race zodanig uit, dat de laatste zijspancombinatie pas om 19.30 uur over de finish kwam. Bovendien vond met het circuit nog steeds gevaarlijk. De gebrekkige uitloop bij Blanchimont, waar de vangrail te dicht op de baan stond, was met twee meter verbreed. Dat maakte bij snelheden van meer dan 240 km/uur weinig verschil en het veroorzaakte mede het ernstige ongeval van Martin Wimmer en Loris Reggiani. Een rijdersstaking dreigde opnieuw, maar een aantal coureurs stak de hand in eigen boezem. Men had immers al twee dagen getraind en niet geklaagd. Bovendien wilden de 125cc-coureurs niet al te veel opschudding veroorzaken. De FIM probeerde de organisaties van de GP van Japan en de GP van de Verenigde Staten zover te krijgen dat ze in de toekomst meer dan twee klassen zouden contracteren en in plaats van de 125cc-klasse zou dat ook de zijspanklasse kunnen worden. De 125cc-rijders wilden zichzelf niet uit de markt prijzen door een boycot. Toch werd het ook tijdens de races gevaarlijk door op het circuit rijdende ambulances, in de 250cc-race na de val van Iván Palazzese en in de 500cc-race na de val van Kevin Schwantz.
Joegoslavië, Rijeka
De organisatie in Rijeka was op zijn minst warrig. Sponsor Rothmans liet zelf maar telefoonlijnen aanleggen voor de internationale pers, men verkocht tegen de regels in kaarten voor het rennerskwartier, de medische verzorging was niet gegarandeerd en het programma was slecht opgesteld. Onder meer door een pauze van twee uur tussen de 125- en de 500cc-klasse eindigde de laatste race pas na 18.00 uur, en dat ondanks het ontbreken van de zijspanklasse.
Frankrijk, Le Castellet
Net zoals in de Franse GP van 1987 reden de broers Christian- en Dominique Sarron in hun thuisrace de snelste trainingstijd, maar - ook net als in 1987 - konden ze die niet omzetten in een overwinning. Alle coureurs, inclusief de Fransen, klaagden over het hobbelige circuit, waarbij de oude delen zodanig afgesleten waren dat ze ook nog glad waren geworden. Gelukkig werden de races onder zonnige omstandigheden verreden en het publiek kreeg races te zien die tot aan de finish spannend waren. Wayne Gardner had een slechte dag: nadat hij drie races gewonnen had en weer hoop had gekregen op de wereldtitel, viel zijn motor halverwege de laatste ronde stil en waren zijn kansen weer geminimaliseerd. Corrado Catalano scoorde de eerste podiumplaats voor de 125cc-Aprilia. Taru Rinne werd de eerste vrouw die punten scoorde in een soloklasse. In de zijspanklasse had Inge Stoll dat al in het seizoen 1952 gedaan, als bakkeniste van Jacques Drion.
Groot-Brittannië, Donington Park
Al bij de Britse GP van 1987 had Donington Park een goede indruk gemaakt op de coureurs, de teams en de internationale pers. In de winter had circuiteigenaar Tom Wheatcroft nog eens 250.000 pond geïnvesteerd, onder meer in een heel nieuwe asfaltlaag. Dit asfalt bood zo veel grip, dat sommige coureurs klaagden dat ze hun normale rijstijl met spinnend achterwiel niet konden toepassen. Er waren nu ook meer toeschouwers, ongeveer 70.000, dat had te maken met het zomerse weer met temperaturen van 30° Celsius. Desondanks was het grapje "a rainey day" gauw gemaakt na de 500cc-winst van Wayne Rainey. De dag sloot voor het Britse publiek ook leuk af met de overwinning van Steve Webster en Tony Hewitt in de zijspanklasse.
Zweden, Anderstorp
Ondanks de jarenlange dreiging van de FIM om de Zweedse Grand Prix van de kalender te schrappen, ging de accommodatie in Anderstorp steeds verder achteruit. Het circuit was hobbelig en vuil en er bleven grote plassen water op staan. Bovendien was ook het zwembad nu onbruikbaar geworden. Omdat het tijdens de trainingen bijna voortdurend nat was, waren er veel valpartijen. Wayne Gardner liep daarbij een handblessure op, Jacques Cornu brak een sleutelbeen en Javier Cardelús brak een botje in zijn voet. Een gevolg van de regen was ook dat de snelste tijden in de eerste trainingen verreden werden. Wie daar niet in slaagde was veroordeeld om een tijd op de natte baan te zetten. De slachtoffers daarvan waren Wayne Gardner en Egbert Streuer.
Tsjecho-Slowakije, Brno
Op vrijdagavond vielen berichten uit Zuid-Amerika als een schaduw over de trainingen, met name voor de rijders uit de 250- en de 500cc-klasse. De organisatie van de Argentijnse Grand Prix had gemeld dat het nieuwe asfalt niet geschikt was, waardoor er niet gereden kon worden. Ze had zelfs het lef te vragen om op het oude, niet-gehomologeerde circuit te rijden, maar dat circuit had in het seizoen 1987 al bijna tot een rijdersstaking geleid. De FIM, de IRTA en coureurs wijdden er nog een vergadering aan, maar rijden op het oude circuit sloten ze allemaal uit. Er was echter een tweede probleem: de reiskosten zouden verdeeld worden tussen de Argentijnen en de GP van Brazilië, een bedrag van ca. 750.000 dollar. Als de Brazilianen niet bereid waren deze kosten alleen te dragen kwam ook die Grand Prix op losse schroeven te staan. Dan zou de wereldtitel in de 500cc-klasse al beslist zijn, want Eddie Lawson had 23 punten voorsprong op Wayne Gardner, die in Brno slechts 20 punten zou kunnen scoren. Uiteindelijk stelden de IRTA, Rothmans, Marlboro en andere sponsors zich garant voor (een bijdrage in) de reiskosten. Gardner behield daardoor een kleine kans op de wereldtitel en in de 250cc-klasse werd de spanning ook weer wat groter, want daar zaten slechts 9 punten tussen Sito Pons en Juan Garriga.
Brazilië, Goiâna
De organisatie van de Braziliaanse Grand Prix leed onder het wegvallen van de Grand Prix van Argentinië, want ze zouden samen garant staan voor een groot deel van de reiskostenvergoeding van de teams en rijders. Ondanks het feit dat de IRTA en een aantal sponsors extra geld inlegden, bleef men zitten met een tekort van ca. 250.000 dollar, 40% meer dan begroot. Dat kon door het publiek niet worden opgebracht. De Brazilianen waren niet zo kapitaalkrachtig en daar droeg de inflatie van 1% per dag ook aan bij. Daarom had men de entreekosten beperkt tot (omgerekend) ongeveer 14 Euro, maar het circuit lag ver van de grote steden São Paulo en Rio de Janeiro en er waren dan ook niet meer dan 10.000 toeschouwers. Coureurs en teams stonden welwillend tegenover de organisatie, die niet alles goed deed, maar tenminste probeerde een goede Grand Prix over de bühne te brengen. Dat was een groot verschil met de GP van Venezuela en de GP van Argentinië, waar men te maken kreeg met corrupte douanebeambten, overboekte hotels, diefstallen en slechte circuits. Men nam dan ook genoegen met de gebrekkige tijdwaarneming en het vele publiek dat tot het middenterrein en het rennerskwartier kon doordringen.
Puntentelling
Vanaf 1977 telden alle resultaten mee.
500cc-klasse
Japan, Suzuka
Na de start gingen Kevin Schwantz en Wayne Gardner er meteen samen vandoor. Schwantz sloeg zelfs een gat met Gardner, maar Eddie Lawson had door zijn slechte start net als Tadahiko Taira al veel terrein verloren. De race ging dan ook tussen Schwantz en Gardner, die uiteindelijk weer wist aan te sluiten. In de laatste ronde reden ze kort achter elkaar, maar Wayne Gardner maakte een vreemde escapade in de 200R (bocht 12), toen zijn achterwiel even dwars stond. Hij wist het op te vangen door de ambulanceweg als vluchtroute te gebruiken en ter hoogte van de helikopterlandingsplaats (Spoon Corner, bocht 13) door het gras het circuit weer op te rijden. Hij werd toch nog tweede achter Schwantz, maar het kostte hem acht seconden. Eddie Lawson werd weliswaar derde na een gevecht met Niall Mackenzie, maar finishte bijna 13 seconden na Kevin Schwantz.
Verenigde Staten, Laguna Seca
Na de start nam Niall Mackenzie de leiding, gevolgd door Wayne Gardner, die grote moeite had om het vermogen van zijn Honda NSR 500 aan de straat te brengen. Vooral bij het uitkomen van bocht 9 leek zijn machine wel een bokkend paard. Achter de leiders reden drie Amerikanen: Wayne Rainey, Eddie Lawson en Kevin Schwantz. Lawson werd duidelijk opgehouden door Rainey, die hij in de negende ronde passeerde. Terwijl Rainey en Schwantz in gevecht raakten reed Lawson het gat met Gardner en Mackenzie dicht. Nadat Lawson beiden gepasseerd was begon Gardner de druk te voelen van Wayne Rainey, die steeds dichterbij kwam. Toch wist hij in te lopen op Mackenzie, die hij ook passeerde. Gardner werd zo toch nog tweede. Slechts elf coureurs bereikten de finish, waardoor Alessandro Valesi vijf punten kon scoren.
Spanje, Jarama
Bij de start was Eddie Lawson de snelste. Hij wist zelfs enkele seconden voorsprong te nemen op Pierfrancesco Chili, Christian Sarron, Wayne Gardner en Kevin Magee. Kevin Schwantz werd vanaf het begin door iedereen voorbijgereden en staakte de strijd na elf ronden door een losse bougiekap. Na tien ronden nam Magee de derde plaats over van Wayne Gardner en even later kreeg hij ook Sarron te pakken. Na achttien ronden moest ook Eddie Lawson het hoofd buigen voor Magee, die echter niet van hem weg kon lopen en met slechts een halve seconde voorsprong won. Gardner had ondanks extra luchthappers op de remklauwen toch remproblemen. Lawson had geen enkel probleem. Hij verklaarde zelf dat zijn machine uitstekend liep en perfect stuurde, maar dat Magee gewoon de betere rijder was.
Portugal, Jerez
Wayne Rainey nam meteen de leiding in de race, gevolgd door Kevin Schwantz, Christian Sarron, Eddie Lawson en Kevin Magee. Wayne Gardner reed daar samen met Didier de Radiguès en Niall Mackenzie al een heel eind achter. Rainey bouwde zijn voorsprong uit terwijl Lawson in gevecht was met Sarron en Schwantz met carburatieproblemen uitviel. Magee daarentegen kon de aanval op zijn stalgenoot inzetten, maar moest door zijn slijtende Dunlop-banden inhouden. Dat probleem had Rainey ook, en daar profiteerde Lawson met zijn Michelins van. In de eenentwintigste ronde passeerde hij Magee, die ook nog aangevallen werd door Sarron. Twee ronden voor de finish nam Lawson de leiding van Rainey over. Magee wist Sarron net voor te blijven. Gardner had de hele race grote risico's moeten nemen om De Radiguès voor te blijven.
Nations GP, Imola
Vanaf de tweede startrij was Eddie Lawson toch als snelste weg en na enkele ronden had hij al een kleine voorsprong op Wayne Gardner, Didier de Radiguès, Kevin Schwantz en Wayne Rainey. Gardner probeerde een tijdje te volgen, maar zijn machine was nog te instabiel en hij moest genoegen nemen met de tweede plaats. Veel spanning was er niet in de race, pas vanaf de zevende plaats was er strijd tussen Randy Mamola, Shunji Yatsushiro, Raymond Roche en Tadahiko Taira. Deze laatste twee maakten een lelijke valpartij mee, maar pas na de finish. Roche brak daarbij een enkel en Taira een hand.
Duitsland, Nürburgring
Nu de baan bij de start van de 500cc-race nat was, wist Wayne Gardner al dat hij er niet aan te pas zou komen, temeer omdat hij een verkeerde band had gekozen. Na de start leidde Christian Sarron heel even, maar hij werd achterhaald door Kevin Schwantz, die aanvankelijk was angstige momenten meemaakte, maar de race met een grote voorsprong won. Wayne Rainey passeerde Sarron in de achtste ronde en kon Schwantz nog even bedreigen, maar toen hij even door het gras moest nam hij genoegen met de tweede plaats. Eddie Lawson kon ook geen vuist maken, maar hij werd door zijn pitcrew op de hoogte gehouden van de vorderingen van Gardner, die hij slechts achter zich hoefde te houden om uit te lopen in het wereldkampioenschap. Dat lukte gemakkelijk, want Gardner werd met de onwillige Honda slechts achtste. De beste Honda-rijder was Pierfrancesco Chili op de zesde plaats.
Oostenrijk, Salzburgring
Voor snelste trainer Christian Sarron was de race al in de eerste ronde voorbij omdat hij ten val kwam. Er vormde zich meteen een kleine kopgroep met snelste starter Wayne Gardner, Eddie Lawson, Didier de Radiguès en Wayne Rainey. Al snel scheidden Gardner en Lawson zich af, hoewel De Radiguès nog even dichtbij wist te komen maar scheen te begrijpen dat hij zijn kopman Lawson niet in de wielen moest rijden. Het duel tussen Gardner en Lawson was spannend: Gardner het snelst op de rechte stukken en Lawson het best in de bochten, waarbij tegen het einde de achterblijvers ook nog wat spanning toevoegden. In de vijftiende ronde viel Gardner echter ook, waarschijnlijk door een vastloper.
Dutch TT, Assen
Eddie Lawson nam meteen de leiding in de race, terwijl Wayne Gardner een tijdje vastzat achter Didier de Radiguès en de sterk gestarte Pierfrancesco Chili. Toen hij Chili eenmaal voorbij was kon Gardner de achtervolging inzetten op De Radiguès, die hij al snel passeerde. Lawson had toen ongeveer twee seconden voorsprong op Gardner, een afstand die hij lang wist te handhaven. Vanaf de elfde (van twintig) ronde begon Gardner duidelijk in te lopen omdat Lawson te zachte banden had gekozen. In de twaalfde ronde nam Gardner de leiding definitief over en hij eindigde ruim elf seconden voor Lawson. Intussen was De Radiguès gevallen, waarvan Christian Sarron het meest profiteerde. De Radiguès kon wel verder rijden en werd twaalfde.
België, Spa-Francorchamps
Christian Sarron wilde niet van poleposition starten, omdat hij het gedrang bij het ingaan van Eau Rouge vreesde en omdat hij veel momentum wilde behouden richting Les Combes. Hij koos voor een positie in het midden van de eerste startrij. Poleposition kwam terecht bij Wayne Rainey, met naast hem Eddie Lawson, Christian Sarron, Kevin Schwantz en ten slotte aan de rechterkant Wayne Gardner. Gardner had de beste start, terwijl Sarron heel slecht weg was. Desondanks reed Sarron in de tweede ronde naar Gardner toe en samen liepen ze ver weg van Lawson, die weer een grote voorsprong opbouwde op Didier de Radiguès, Wayne Rainey, Kevin Schwantz en Randy Mamola. Schwantz had achter een intermediate gestoken waardoor hij in de eerste (natte) helft van de race tijd verloor. Mamola passeerde de ene concurrent na de andere en kwam in de tiende ronde op de vierde plaats, ver achter Lawson. In die ronde, toen er al een droog spoor was ontstaan, raakte Sarron de witte kantlijn waardoor zijn voorwiel wegschoof. De opdrogende baan gaf Schwantz de kans weer aan te sluiten bij de achtervolgende groep en zich zelfs naar voren te vechten. Hij naderde Mamola tot vier seconden, maar kwam toen ook ten val. Zo waren de top drie eigenlijk niet bedreigd. Voor de populaire Mamola werd bij het podium het hardst geapplaudisseerd en hij had ook wat te vieren want hij had de eerste podiumplaats voor Cagiva gescoord.
Joegoslavië, Rijeka
Wayne Rainey had een bliksemstart, maar hij werd toch vrij snel achterhaald door Wayne Gardner en Christian Sarron. De kopgroep van vijf man (inclusief Kevin Magee en Randy Mamola) viel uiteen in drie stukken: bijna de hele race zat Christian Sarron binnen enkele meters van Wayne Gardner, zonder een enkele aanval te doen. Teamgenoten Rainey en Magee volgden op enkele seconden achterstand en daarachter zat Mamola, die lang een eenzame race reed. Vooraan gebeurde eigenlijk niets, behalve dat Sarron tegen het einde afhaakte en Gardner vrij eenvoudig de overwinning schonk. Mamola wist echter in te lopen op het Lucky Strike-Yamaha-duo en hij ging de strijd aan met Magee. Dit was eigenlijk het enige echte gevecht in de race, want Magee vocht wel degelijk terug, maar hij moest uiteindelijk de vierde plaats laten aan Mamola, of misschien ook wel aan Pirelli, want dit was ook een strijd tussen bandenfabrikanten. Lucky Strike-Yamaha was het enige team dat Dunlop gebruikte, Cagiva (Mamola) gebruikte Pirelli en de rest stond op Michelins. Eddie Lawson had veel pijn aan zijn geblesseerde schouder gehad en had maar één arm om mee te sturen. Hij werd toch nog tiende, maar zijn puntenvoorsprong op Gardner begon nu toch ernstig te slinken. Na de GP van Oostenrijk bedroeg die nog 40 punten, maar nu slonk ze tot 20 punten. Patrick Igoa bleef de hele race achter Lawson, hoewel hij later toegaf dat hij hem gemakkelijk had kunnen inhalen. Hij schaamde zich echter omdat hij de oorzaak van Lawson's blessure was.
Frankrijk, Le Castellet
Bijna de hele tweede startrij maakte een valse start en dat bracht Niall Mackenzie en Kevin Schwantz aan de leiding. Wayne Gardner en Christian Sarron stelden al snel orde op zaken. In de viermans-kopgroep vochten zij om de leiding gevolgd door Schwantz, Wayne Rainey en Eddie Lawson. Rainey moest enkele meters toegeven, maar de andere vier leverden een echt gevecht waarbij de posities meerdere malen per ronde wisselden. Toen de achterblijvers ingehaald werden kreeg Gardner een kleine voorsprong, ook omdat Lawson even in aanraking kwam met Manfred Fischer, die Gardner voorbij liet maar toen instuurde. Sarron kreeg de kans om Lawson aan te vallen en dat kostte tijd, waardoor ook Schwantz weer aansloot. Toen Gardner in de voorlaatste ronde nog een perfecte slipstream van een achterblijver kreeg leek de race gereden, vooral toen diezelfde achterblijver in het bochtige deel voor Lawson bleef hangen. Bij Bendor passeerde het trio Lawson, Sarron en Schwantz plotseling de traag rijdende Gardner. Bij zijn Honda NSR 500 was een gat in het carter geslagen door een afgebroken bout van de krukas. Schwantz was na de finish de enige die echt feest vierde met wheelie's en zijn armen in de lucht. Dat was ook wel logisch: winnaar Lawson kon door zijn schouderblessure slechts zwaaien, tweede man Sarron had zijn thuisrace niet gewonnen en vierde man Garnder sloeg uit frustratie enkele deuken in zijn tank.
Groot-Brittannië, Donington Park
Wayne Rainey nam meteen na de start een voorsprong en was zeer tevreden over zijn Dunlop-banden, die op het stroeve asfalt van Donington Park tot het einde functioneerden. Vreemd genoeg zij hij niets over zijn nieuwe carbon-remschijven, die tot nu toe alleen in trainingen getest waren. Aanvankelijk bestond de achtervolgende groep uit Pierfrancesco Chili, Wayne Gardner, Christian Sarron, Niall Mackenzie, Roger Burnett, Didier de Radiguès, Eddie Lawson en Randy Mamola. Al in de eerste ronde kwam Kevin Schwantz ten val toen hij zich (met nieuwe, experimentele remblokjes) verremde en Ron Haslam in zijn val meenam. Later verremde Gardner zich op dezelfde plaats, waar hij een kromme remschijf aan overhield. Dat belette hem de aanval op Rainey in te zetten. Een tijdje werd Gardner ook nog bedreigd door Sarron, die afhaakte nadat hij door een aantal achterblijvers werd gehinderd. Lawson werd slechts zesde, dankzij een slecht lopende motor en snel slijtende banden. Daardoor bedroeg zijn voorsprong op Gardner in het wereldkampioenschap nu nog maar twintig punten.
Zweden, Anderstorp
Omdat hij de goede afstelling én de goede banden voor een droge race had gevonden, was Eddie Lawson klaar voor de race, in tegenstelling tot Wayne Gardner, die in de enige droge training gevallen was en wel goede regenafstellingen had, maar op het droge circuit met een op de gok afgestelde Honda moest aantreden. Wayne Rainey leidde de race twee ronden lang, maar viel daarna terug in de achtervolgende groep, terwijl Lawson de leiding nam en ogenschijnlijk zonder problemen naar de overwinning reed. Gardner bezette de tweede plaats en werd ook niet bedreigd. Al met al was het een saaie race, met grote tussenafstanden en weining gevechten. Christian Sarron werd derde. Invaller Roger Burnett deed het goed met de achtste plaats en de geblesseerde Raymond Roche scoorde eindelijk weer eens punten, hoewel zowel Cagiva als Suzuki geen hoge ogen gooiden.
Tsjecho-Slowakije, Brno
Vanaf de derde startij schoot Tadahiko Taira dankzij een enorm valse start naar voren. Hij was al op volle snelheid toen hij de eerste startrij voorbij schoot, maar Wayne Gardner stelde snel orde op zaken. Hij reed de hele race alleen aan de leiding. Eddie Lawson zat in een grote achtervolgende groep met Taira, Christian Sarron, Didier de Radiguès, Wayne Rainey, Kevin Schwantz, Pierfrancesco Chili, Randy Mamola en Kevin Magee. Van al zijn Yamaha-collega's had Lawson weinig plezier. Alleen Sarron maakte wat ruimte voor hem, maar vooral Rainey en Magee boden veel tegenstand. Zij waren weliswaar Yamaha-fabriekscoureurs, maar op de eerste plaats van het team van Kenny Roberts, terwijl Lawson voor Giacomo Agostini uitkwam. Toch wist Lawson de tweede plaats en daarmee de wereldtitel te grijpen.
Brazilië, Goiâna
De 500cc-klasse reed feitelijk om des keizers baard. De eerste drie posities in het wereldkampioenschap stonden al vast: Eddie Lawson, Wayne Gardner en Wayne Rainey. Bij de start nam Eddie Lawson aanvankelijk de leiding, maar in de zesde ronde werd hij gepasseerd door Kevin Schwantz. Wayne Gardner had een slechte start, maar toen hij na enkele ronden aansloot en uiteindelijk in de buurt van Lawson kwam, ging die Schwantz weer voorbij en hij won de race. Ook Gardner wist Schwantz nog te passeren.
Uitslagen 500cc-klasse
Eindstand 500cc-klasse
Constructeurstitel 500cc-klasse
De constructeurstitel werd aan Yamaha toegekend.
250cc-klasse
Japan, Suzuka
Jacques Cornu had de beste start in de 250cc-race, in eerste instantie gevolgd door Toshihiko Honma, maar Toni Mang had een bliksemstart en vanaf de zestiende startplaats zat hij meteen bij de leidende groep. In de tweede ronde bestond de kopgroep uit drie Dunlop-rijders: Jacques Cornu, Toni Mang en John Kocinski. Kocinski en Mang vielen elkaar voortdurend aan en daardoor groeide de kopgroep weer uit tot tien man. Kocinski moest echter afhaken toen zijn Yamaha toeren begon te verliezen door een verlopen ontsteking en in de laatste drie ronden vochten Mang en Sito Pons om de leiding, achtervolgd door Masaru Kobayashi, die derde werd.
Verenigde Staten, Laguna Seca
De eerste Amerikaanse GP-start sinds 1965 verliep nogal chaotisch. Het rode licht werd niet groen, maar knipperend oranje, waardoor de coureurs niet wisten wat te doen. Uiteindelijk reed Luca Cadalora gewoon weg omdat zijn Yamaha te warm liep en hij rijwindkoeling nodig had. Uiteindelijk werd er een extra opwarmronde gereden en werd de race gereduceerd tot 31 ronden. Bij de start was Bubba Shobert als snelste weg, maar na een ronde nam Jim Filice de leiding over terwijl Shobert in gevecht ging met Dominique Sarron, John Kocinski en Sito Pons. Filice had al snel een voorsprong van zes seconden door de vele uitremacties van zijn achtervolgers, die veel tijd kostten. Halverwege de race drong Pons door naar de tweede positie, gevolgd door Sarron, Kocinski en Shobert.
Spanje, Jarama
Drie Spanjaarden stonden op de eerste startrij, maar Carlos Cardús viel al in de eerste bocht, waarbij zijn helm van zijn hoofd vloog. Hij werd per helikopter afgevoerd naar het ziekenhuis in Madrid. Intussen bouwde Sito Pons binnen drie ronden al een voorsprong op van zes seconden op Toni Mang, Jacques Cornu, Reinhold Roth, Masahiro Shimizu en daarachter pas Juan Garriga. Die grote voorsprong van Pons was grotendeels te wijten aan de val van Cardús, die de rest had opgehouden. De felste achtervolgers waren Toni Mang die dat moest bekopen met een valpartij, en Jean-Philippe Ruggia, die ver achterop was geraakt toen hij Cardús moest ontwijken. Met zijn Yamaha TZ 250-productieracer passeerde hij het grootste deel van het veld, terwijl ook Garriga snel naar voren ging. Pons was echter niet meer te achterhalen. Garriga werd tweede en Ruggia derde.
Portugal, Jerez
De poleposition van Carlos Lavado werd nutteloos omdat hij al in de opwarmronde ten val kwam. Al in de eerste ronde schakelde Sito Pons zichzelf uit door tegen Alberto Puig aan te rijden. Puig kon zijn machine weer oprapen en werd uiteindelijk achtste. Intussen namen Juan Garriga en Masahiro Shimizu afstand van de rest van het veld. In de eerste ronden probeerde Shimizu enkele malen aan te vallen, maar hij moest Garriga laten gaan. Hij had echter genoeg voorsprong om zijn achtervolgers voor te blijven. Jacques Cornu werd met ruim drie seconden achterstand derde. Daardoor bleef de schade voor Honda beperkt: drie Honda's in de top vijf, maar de vedetten Reinhold Roth en Toni Mang verloren weer veel punten en eindigden zelfs achter de Yamaha TZ 250-productieracer van Jean-Philippe Ruggia.
Nations GP, Imola
Afgezien van een valpartij meteen na de start van de 250cc-race, waarbij Alberto Puig onderuit ging en John Kocinski, Bruno Casanova, Alain Bronec, Jean-François Baldé, Andreas Preining en Donnie McLeod in zijn val meenam, was er niet veel spanning. Dominique Sarron startte als snelste en bleef tot aan de finish aan de leiding. Sito Pons achterhaalde hem weliswaar, maar kon hem niet passeren en moest hem uiteindelijk laten gaan. Toni Mang (slechte startplaats) en Reinhold Roth (mislukte start) reden een inhaalrace, waarbij Roth nog zesde werd, maar Mang werd slechts tiende, voor Donnie McLeod, die zoals gezegd gevallen was.
Duitsland, Nürburgring
De 250cc-race begon op een natte baan en de bandenkeuze was cruciaal. Een aantal coureurs, voornamelijk de Dunlop-rijders, koos voor regenbanden, zoals Toni Mang. In het begin werkten die prima: Mang leidde de race voor Thierry Rapicault, Sito Pons, Luca Cadalora, Donnie McLeod, Dominique Sarron en Martin Wimmer, terwijl Juan Garriga vanaf de 28e startplaats aan een inhaalrace begon. Rene Zanatta viel al in de eerste ronde, later gevolgd door Rapicault, Masahiro Shimizu en John Kocinski. Toen de baan begon op te drogen kregen de coureurs met regenbanden problemen. Cadalora passeerde Mang en Pons en nam de leiding over. McLeod haalde Toni Mang ook in, maar moest uiteindelijk het hoofd buigen voor Garriga, die zijn achterstand had goedgemaakt en derde werd. Mang viel met zijn regenbanden helemaal terug naar de achtste plaats.
Oostenrijk, Salzburgring
Jacques Cornu liet er geen gras over groeien en nam na de start meteen enkele tientallen meters voorsprong op Reinhold Roth, Juan Garriga en Dominique Sarron. Zes ronden voor het einde veranderde de situatie pas, toen Roth de leiding nam en Cornu achter Garriga op de derde plaats terecht kwam. Later bleek dat Cornu dit opzettelijk had gedaan: zo kon hij zijn banden sparen om op het einde toe te slaan. Dat deed hij door gebruik te maken van de dubbele windschaduw van Roth en Garriga. Zijn snelheid werd zo hoog dat hij meteen een groot gat met Roth sloeg. Toen die ook nog werd aangevallen door Garriga verloor hij meer snelheid en werd Cornu onbereikbaar. Jacques Cornu haalde zo de eerste overwinning van zijn carrière en was de zevende winnaar in zeven Grands Prix in 1988.
Dutch TT, Assen
Al vroeg in de race namen Dominique Sarron en Sito Pons samen de leiding. Met vergelijkbare machines was er nauwelijks snelheidsverschil en daarom wisselden ze regelmatig van positie. Ver achter hen vond een gelijksoortig gevecht plaats tussen Juan Garriga en Jacques Cornu. In de laatste ronde eindigde het gevecht tussen Sarron en Pons in het gras bij de Geert Timmerbocht. Sarron deed een laatste poging om Pons aan de binnenkant uit te remmen, maar werd op het gras gedwongen. Daar was niets te remmen en Sarron schoot rechtdoor, waarbij Pons noodgedwongen mee moest gaan. Beiden vielen, maar Pons kon zijn machine nog oprapen en zesde worden. Juan Garriga, die wel had gezien dat er iemand gevallen was, realiseerde zich pas enkele meters voor de finish dat hij de race ging winnen, zeer nipt voor Cornu. Eervolle vermeldingen waren er voor de zwaar geblesseerde Loris Reggiani (vijfde) en voor Luca Cadalora, die zich van de laatste plaats naar de vierde had gevochten.
België, Spa-Francorchamps
De 250cc-race verliep chaotisch en zou uiteindelijk in twee manches verreden worden. Men startte op een droge baan en er ontstond een kopgroep met Juan Garriga, Sito Pons, Dominique Sarron en Jacques Cornu. In de vierde ronde schoof Martin Wimmer bij Blanchimont onderuit. Zijn machine raakte de vangrail en stuiterde terug op de baan, voor de wielen van Loris Reggiani, die daardoor ook zwaar ten val kwam. De race werd stilgelegd om hulpverleners en ambulances de gelegenheid te geven de gewonden te verzorgen en om de marshals de tijd te geven de brokstukken van de baan te verwijderen. Na de herstart kon Juan Garriga niet meer met de kopgroep meekomen omdat zijn Yamaha met ontstekingsproblemen kampte. De kopgroep bestond aanvankelijk uit Toni Mang, Patrick Pons, Jacques Cornu en Reinhold Roth en werd aangevuld met de sterk rijdende Masahiro Shimizu, die in de zevende ronde ten val kwam. Sarron was in de vierde ronde al gevallen. Uiteindelijk konden Sito Pons en Toni Mang vechten om de overwinning omdat Cornu en Roth moesten lossen. Toch werd Cornu in de totaaltijd over twee manches als tweede geklasseerd voor Toni Mang.
Joegoslavië, Rijeka
Vlak na de start van de 250cc-race in Rijeka werd Toni Mang aangetikt door Donnie McLeod, waardoor beiden ten val kwamen. McLeod bleef ongedeerd, maar Mang brak een sleutelbeen. Intussen nam Sito Pons de leiding, gevolgd door Dominique Sarron en Juan Garriga. In de vierde ronde nam Garriga de tweede plaats over en hij ging er samen met Pons vandoor. Reinhold Roth, Jacques Cornu en Luca Cadalora vochten achter Sarron om de vierde plaats. Garriga was duidelijk sneller in het bochtige deel van het circuit, maar werd steeds op snelheid geklopt door Pons. Na een bijna-val besloot Garriga genoegen te nemen met de tweede plaats. Daarvoor moest hij echter wel een aanval van Sarron afslaan. Sarron nam de tweede plaats even in, maar in de laatste bocht remde Garriga hem uit. Dat deed hij op een moment dat er een achterblijver ingehaald werd, waardoor Sarron even werd opgehouden. Om de vierde plaats werd net zo hard gevochten door Roth en Cadalora, terwijl Cornu door versleten banden moest afhaken en zesde werd.
Frankrijk, Le Castellet
Het Franse publiek kreeg een bijzonder spannende en enerverende 250cc-race voorgeschoteld. Op kop ging het al snel tussen Sito Pons en Jacques Cornu, maar achter hen vochten Dominique Sarron, Masahiro Shimizu, Juan Garriga, Reinhold Roth en Luca Cadalora om de tweede plaats. De Yamaha's kwamen ten opzichte van de fabrieks-Honda's tien tot vijftien kilometer per uur topsnelheid tekort, maar dat werd gecompenseerd door de betere stuurkwaliteiten in het bochtige deel van het circuit en de slipstream op de Mistral Straight. Diezelfde Mistral zorgde er ook voor dat de koplopers steeds van positie wisselden. Wie als eerste de Mistral opreed wist bijna zeker dat hij op het einde uitgeremd zou worden. Shimizu kwam ten val en Cadalora moest afhaken, waardoor de achtervolgende groep tot drie man werd gereduceerd. In de laatste ronde reed Pons als eerste de Mistral Straight op en dat kostte hem de overwinning. Cornu gebruikte de slipstream en remde hem uit. In de laatste bochten wist Garriga de vierde plaats van Roth af te nemen.
Groot-Brittannië, Donington Park
Hoewel Luca Cadalora de 250cc-race op Donington Park van start tot finish leidde, ging de aandacht uit naar het gevecht achter hem tussen Juan Garriga en Sito Pons. Pons had in het wereldkampioenschap slechts acht punten voorsprong op Garriga en wilde voor hem finishen. Cadalora liep van het vechtende duo weg, maar in de vijftiende ronde kwam Dominique Sarron uit het achterveld en passeerde eerst Garriga en daarna Pons. Sarron werd ook niet meer bedreigd en werd tweede, maar het gevecht tussen Pons en Garriga duurde tot en met de laatste ronde. In de Melbourne Hairpin (bocht 10) nam Garriga de derde plaats van Pons over.
Zweden, Anderstorp
Na de start in Zweden leidde Reinhold Roth voor Luca Cadalora, Dominique Sarron, Sito Pons, Jean-Philippe Ruggia, Juan Garriga, Carlos Cardús, Iván Palazzese en Jacques Cornu. Al snel vormde zich een kleinere kopgroep met Cadalora, Garriga, Pons, Roth en Sarron. Vooral Garriga, Pons en Cadalora vochten om de leiding, tot de laatste in de negende ronde ten val kwam. Een ronde later viel op dezelfde plaats Masahiro Shimizu, die door Cornu niet meer ontweken kon worden waardoor ook hij viel. Pons won de race voor Garriga en bouwde daarmee zijn voorsprong in het kampioenschap uit tot negen punten, waarmee het met (naar men toen nog dacht) drie races te gaan nog steeds spannend was.
Tsjecho-Slowakije, Brno
Dominique Sarron profiteerde niet lang van zijn poleposition, want enkele kilometers na het vertrek kwam hij al ten val. Met een beschadigde machine kon hij wel nog verder rijden. Juan Garriga had een slechte start, maar begon aan een spectaculaire inhaalrace en na vier ronden zat hij al achter Sito Pons. Luca Cadalora reed tamelijk alleen op de derde plaats. In de achtste ronde nam Garriga de leiding, maar Pons wist hem een aantal malen terug te halen. Uiteindelijk koos Pons voor de zekerheid van de tweede plaats. Zijn puntenvoorsprong op Garriga slonk tot zes punten, maar daarmee zou hij in de Braziliaanse GP aan de derde plaats genoeg hebben om wereldkampioen te worden.
Brazilië, Goiâna
In de 250cc-klasse moest de wereldtitel nog beslist worden. Sito Pons (Honda) had zes punten voorsprong op Juan Garriga (Yamaha). Pons had echter een groot aantal merkgenoten die hem zouden kunnen helpen. Garriga had die steun niet, hij was de enige Yamaha-rijder die in de top mee kon draaien. Men verwachtte dat Yamaha hulp zou optrommelen, bijvoorbeeld van John Kocinski, die alleen in de Verenigde Staten reed, of van Toshihiko Honma, die 250cc-kampioen van Japan was geworden. In plaats daarvan gaf Yamaha een fabrieks-Yamaha YZR 250 aan Jean-Philippe Ruggia, die het met zijn productie- Yamaha TZ 250 tot de zevende plaats in de tussenstand had geschopt, en vertrouwde men op de steun van Martin Wimmer. Garriga had overigens van Honda-rijder Dominique Sarron niets te vrezen. Hij was geen vriend van Sito Pons en zonder officiële stalorders zou hij hem zeker niet helpen. De titelaspiraties van Juan Garriga eindigden al in de eerste bocht, nota bene door toedoen van merkgenoot Carlos Lavado. Die verremde zich waardoor Martin Wimmer moest uitwijken naar het gras. Wimmer tikte Garriga aan die ook het gras in moest, weliswaar terug de baan op kon rijden maar toen al op de zestiende plaats lag. Sito Pons kon zich nu beperken tot het lezen van de pitsignalen en de leiding van de race aan Luca Cadalora en Dominique Sarron laten. Lavado was op de baan gebleven en lag op de derde plaats, gevolgd door Reinhold Roth en Sito Pons. In de vijftiende ronde schoof Cadalora onderuit waardoor Sarron de race won, voor Lavado en Pons. Garriga had door de aanrijding een afgebroken uitlaat waardoor hij vermogen verloor, maar hij wist zich toch terug te vechten naar de vijfde plaats.
Uitslagen 250cc-klasse
Eindstand 250cc-klasse
Constructeurstitel 250cc-klasse
De constructeurstitel werd aan Honda toegekend.
125cc-klasse
Spanje, Jarama
De 125cc-klasse debuteerde in Spanje met de eencilinders, die dit jaar verplicht waren. Na de start gingen Jorge Martínez en Ezio Gianola er samen vandoor, achtervolgd door Gastone Grassetti, Johnny Wickström, Gerhard Waibel, Adi Stadler en Fausto Gresini. Julián Miralles startte slecht en moest aan een inhaalrace beginnen, maar hij slaagde daar goed in. Uiteindelijk wist hij de achtervolgende groep te passeren, maar de koplopers waren te ver weg. Hij werd alsnog tweede omdat Gianola een ronde voor het einde door een gebroken schakelas uitviel.
Nations GP, Imola
Ezio Gianola had kopstart, maar zat al snel in een kleine kopgroep met de Derbi-rijders Jorge Martínez en Manuel Herreros. Gedrieën leken ze een fel gevecht om de kop te leveren, maar nadat Gianola en Herreros elkaar een keer geraakt hadden koos Martínez eieren voor zijn geld. Zeven ronden voor het einde ging hij ineens 2,5 seconde per ronde sneller rijden. Gianola raakte in de laatste ronde een keer in het gras, maar kon de achtervolgende groep met Pier Paolo Bianchi, Hans Spaan, Luis Miguel Reyes en Gastone Grassetti nog net voorblijven.
Duitsland, Nürburgring
Hans Spaan profiteerde aanvankelijk niet van zijn eerste startplaats: na de eerste ronde lag hij zevende, achter Ezio Gianola, Hisashi Unemoto, Luis Miguel Reyes, Alfred Waibel, Jorge Martínez, Lucio Pietroniro en Julián Miralles. Bij het ingaan van de tweede ronde remde Martínez zichzelf onderuit en daarna kon Gianola zijn voorsprong gaan uitbouwen. Miralles en Herreros vochten om de tweede plaats, tot ook Spaan zich daarmee ging bemoeien. Spaan lag zelfs tweede toen hij onderuit schoof, maar hij kon zijn machine - die nog liep - snel oppakken en eindigde als derde achter Miralles. De overwinning van Gianola was ook de eerste voor Honda in de 125cc-klasse sinds Luigi Taveri op 11 september 1966 de GP des Nations won.
Oostenrijk, Salzburgring
In de 125cc-race bleef het tot het einde spannend. Er ontstond een grote kopgroep met negen man, die enigszins uiteenviel toen Pier Paolo Bianchi ten val kwam, waardoor onder andere Hans Spaan veel tijd verloor. Jorge Martínez wist een kleine voorsprong op te bouwen op Esa Kytölä, Mandy Fischer en Mike Leitner. Uiteindelijk ging de strijd om de tweede plaats tussen Ezio Gianola en Stefan Prein, maar de achtervolgende groep was nog zo compact dat Hans Spaan met zijn zesde plaats nog maar anderhalve seconde achter Gianola eindigde.
Dutch TT, Assen
De 125cc-race in Assen was uitermate saai. In het begin bleven Jorge Martínez en Ezio Gianola dicht bij elkaar, wellicht omdat Martínez wilde dat Hans Spaan zou aansluiten. Toen dat gebeurde ging Martínez er vandoor, maar ook Gianola maakte zich los van Spaan. Zo finishten ze ook, met Domenico Brigaglia op de vierde plaats, bijna elf seconden achter Spaan.
België, Spa-Francorchamps
Ook de 125cc-race werd in twee manches verreden, niet vanwege een ongeval, maar vanwege de regen. De 125cc-race startte op een droge baan en iedereen stond op slicks. Er ontstond een kopgroep met Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan en Àlex Crivillé, die al snel werd aangevuld met Domenico Brigaglia en Gerhard Waibel. In de vierde ronde begon het te regenen en de coureurs besloten zelf de race te staken, nadat Stefan Prein en Thierry Feuz al gevallen waren. Gianola was na de derde ronde doorgekomen met een voorsprong van 0,24 seconde op Martínez. Na een half uur pauze ging men opnieuw van start, waarbij een aantal coureurs kozen voor regenbanden voor en achter en anderen (waaronder Gianola en Martínez) voor een intermediate-achterband. Martínez had nu tien ronden om een kwart seconde te winnen op Gianola en deze twee streden samen om de leiding. Hans Spaan vocht met Julián Miralles om de derde plaats, maar moest Miralles laten gaan toen de baan begon op te drogen en de Michelin-banden van Miralles dit beter aankonden dan de Dunlops van Spaan. Martínez won vlak voor Gianola, maar het was genoeg om 0,44 seconde over te houden. Hoewel Spaan slechts vierde werd verstevigde hij zijn derde positie in het wereldkampioenschap omdat concurrent Gastone Grassetti slechts vijfde werd.
Joegoslavië, Rijeka
Aanvankelijk bestond de kopgroep in de 125cc-klasse uit Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan, Julián Miralles en Stefan Prein, maar ze werd aangevuld door Ian McConnachie en Gastone Grassetti. Gastone Grassetti passeerde Spaan om teamgenoot Gianola te helpen, maar maakte een stuurfout waarvan ook Spaan het slachtoffer werd. Hij kwam ten val maar kon de race nog als veertiende afsluiten. Martínez en Gianola finishten vlak achter elkaar en de Belg Lucio Pietroniro werd verrassend derde, vlak vóór Domenico Brigaglia, Stefan Prein en Kohji Takada. Hans Spaan was verrast omdat hij ondanks zijn veertiende plaats nog iets uitgelopen was op zijn concurrenten, want Miralles was door een gebroken krukas niet gefinished en Grassetti was gevallen. Martínez had de race overigens gereden met een gekneusde knie en een aantal ontvellingen, opgelopen bij een val in de training van de 80cc-klasse.
Frankrijk, Le Castellet
Vanaf de start gingen Jorge Martínez en Ezio Gianola er samen vandoor. Gianola mocht het meeste kopwerk doen, maar Martínez volgde hem met gemak en enkele ronden voor het einde nam hij de leiding over om haar niet meer af te staan. Julián Miralles reed op de derde plaats, tot verdriet van Hans Spaan, die zijn draai op Paul Ricard niet kon vinden en op de twaalfde plaats lag. Dat betekende dat Spaan zijn derde plaats in het kampioenschap moest afstaan, ware het niet dat Miralles in de laatste bocht onderuit ging. Hij kon zijn machine nog oprapen en werd elfde, één plaats vóór Spaan, maar die behield zo zijn plaats in het WK. Nu kon Corrado Catalano het eerste 125cc-podium voor Aprilia-Rotax scoren. De Finse Taru Rinne schreef geschiedenis door als eerste vrouw punten te scoren in een race voor solomotoren. Ze was zelfs sneller dan de leider in het Europees kampioenschap Emilio Cuppini.
Groot-Brittannië, Donington Park
Bij de start waren Ezio Gianola, Alex Bedford, Hans Spaan en Jorge Martínez het snelste weg. Zij wisten ook een voorsprong op te bouwen op Julián Miralles, Allan Scott, Domenico Brigaglia, Lucio Pietroniro en Corrado Catalano. Gianola reed alleen weg, maar Bedford was ook sneller dan Martínez en Spaan, die om de derde plaats vochten. Bedford viel echter toen de bouten van zijn kettingtandwiel het begaven. Martínez en Spaan vochten nu om de tweede plaats, maar bij een inhaalactie van Spaan bij de Old Hairpin (bocht 4) raakten ze elkaar en kwam Spaan ten val. Hij kon weer opstappen en werd nog tiende, maar de derde plaats ging nu naar Brigaglia.
Zweden, Anderstorp
In de eerste helft van de 125cc-race in Zweden moest Jorge Martínez het initiatief aan Ezio Gianola laten. Martínez wilde niet te veel risico's nemen, maar toen hij eenmaal begon in te lopen op Gianola ging hij hem ook voorbij. Doordat hij drie punten meer scoorde dan Gianola was Martínez nu zeker van de wereldtitel. Intussen had Julián Miralles lang alleen op de derde plaats gereden, achtervolgd door Adi Stadler en Hans Spaan. Spaan's Honda was sneller dan die van Stadler en hij achterhaalde zelfs Miralles. Bij het uitkomen van de laatste bocht viel Spaan Miralles aan en beiden dachten dat ze derde waren geworden. De tijdwaarneming gaf echter aan dat Miralles 0,22 seconde sneller was geweest.
Tsjecho-Slowakije, Brno
Julián Miralles startte als snelste, terwijl Hans Spaan meteen terugviel naar de vijftiende plaats. Voor Miralles zag het er op dat moment goed uit, want hij moest acht punten goedmaken op Spaan om derde in het kampioenschap te worden en reed nu vooraan met stalgenoot Jorge Martínez en Ezio Gianola. Spaan begon echter aan een inhaalrace en toen hij in de negende ronde Fausto Gresini en Corrado Catalano passeerde was hij al vierde. Gianola viel echter terug en Miralles en Martínez speelden een spelletje dat voor het publiek op een echte race moest lijken. Ze probeerden Spaan uit de tent te lokken door hem in het schijngevecht te betrekken, maar Spaan wist dat de derde plaats genoeg was om ook derde in het wereldkampioenschap te worden. Nu had de hulp van Martínez aan Miralles ook geen zin meer en Martínez pakte de overwinning. Taru Rinne kon haar achtste startplaats niet waarmaken: al in de eerste ronde kwam ze ten val.
Uitslagen 125cc-klasse
Eindstand 125cc-klasse
Constructeurstitel 125cc-klasse
De constructeurstitel werd aan Derbi toegekend.
80cc-klasse
Spanje, Jarama
Stefan Dörflinger startte slecht en daardoor leek het er lang op dat Jorge Martínez na de 125cc-race zijn tweede overwinning van de dag zou scoren. Dörflinger vocht zich echter snel naar voren en vijf ronden voor het einde passeerde hij Martínez. Die vocht zich nog één keer terug, maar moest Dörflinger met zijn beter sturende Krauser uiteindelijk laten gaan. Àlex Crivillé zorgde ervoor dat er toch twee Spanjaarden op het podium stonden. Opmerkelijk waren de prestaties van de rijders uit het Oostblok. De Hongaar Károly Juhász werd zevende en de Bulgaar Bogdan Nikolov werd achtste.
Portugal, Jerez
Bij de start verbrandde Stefan Dörflinger zijn koppeling en hij moest aan een inhaalrace beginnen, terwijl het hele Derbi-team er vandoor ging. Dörflinger kwam nog ver, maar het duurde lang eer hij Herri Torrontegui voorbij was. Manuel Herreros probeerde nog om Jorge Martínez te verschalken, maar dat mislukte. Dörflinger werd achter Àlex Crivillé vierde. Omdat Torrontegui met pech uitviel werd Peter Öttl vijfde.
Nations GP, Imola
Net als een dag eerder in de 125cc-race deed Jorge Martínez er alles aan om de 80cc-race spannend te laten lijken. Nadat Károly Juhász de kopstart had, verzamelde Martínez zijn team (Manuel Herreros en Àlex Crivillé) om zich heen om de achtervolging in te zetten. Zo leek het erop dat de Derbi ploeg volledig op het podium zou komen, want Stefan Dörflinger had zijn start verknoeid. Na tien ronden sloot Dörflinger echter aan en dat was het moment voor Martínez om geen risico's meer te nemen en er vandoor te gaan. Dörflinger had tijdens zijn inhaalrace de snelste ronde gereden, maar Martínez verbeterde die weer en won met ruim vijf seconden voorsprong.
Duitsland, Nürburgring
In de natte 80cc-race kon niemand Jorge Martínez bedreigen. Hij leidde van start tot finish en liet de strijd om de tweede plaats aan zijn teamgenoten Àlex Crivillé en Manuel Herreros over. De enige niet-Derbi-rijder die nog roet in het eten had kunnen gooien, Stefan Dörflinger, kwam ten val.
Dutch TT, Assen
Tot aan de Haarbocht reden Jos van Dongen en Bert Smit aan de leiding, maar in die bocht nam Jorge Martínez de leiding over en hij vertrok. Na de eerste ronde had hij al ca. vier seconden voorsprong en daarmee was het pleit beslecht. Al snel kwam Herri Torrontegui op de tweede plaats terecht en Stefan Dörflinger op de derde. Torrontegui viel in de tweede ronde terug, waarschijnlijk door een schakelfout. Het gaf Dörflinger de kans zich los te maken van de achtervolgende groep, terwijl Àlex Crivillé dat ook deed en de achtervolging op Dörflinger inzette. Zo leek de strijd om de podiumplaatsen ook beslist, want de drie rijders konden elkaar niet bedreigen. Achter hen werd om de vierde plaats gevochten door Torrontegui, Jos van Dongen, Bert Smit en later ook Peter Öttl. Öttl, die motorproblemen had gehad, wist zich als vierde van de groep los te maken en zelfs Crivillé te naderen. Dörflinger kwam echter ten val en niet veel later ook Crivillé door een vastloper. Daardoor schoven de achtervolgers twee plaatsen op en werd Öttl tweede voor Smit en Van Dongen. Smit had het grootste deel van de race zonder koppeling gereden.
Joegoslavië, Rijeka
Peter Öttl nam meteen de leiding in de race, gevolgd door Jorge Martínez. Voor Martínez waren de belangen groot: hij kon hier zijn wereldtitel veilig stellen maar was ook bont en blauw door zijn val in de training. Toch wisten Öttl en Martínez weg te lopen van Àlex Crivillé, die op zijn beurt weer werd gevolgd door Jörg Seel, Bogdan Nikolov en Bert Smit. In de voorlaatste ronde nam Martínez definitief de leiding en hij won voor Öttl, Seel en Nikolov. Smit kwam ten val waardoor Stefan Dörflinger zesde werd. Met nog slechts één race te gaan kon Martínez niet meer ingehaald worden en hij was wereldkampioen 80 cc.
Tsjecho-Slowakije, Brno
Nu hij al zeker was van het dubbelkampioenschap 80- en 125 cc trad Jorge Martínez met een ander doel aan: het evenaren van het aantal overwinningen dat zijn teamchef Ángel Nieto met Derbi had gehaald. Als hij deze race zou winnen zou hij het aantal van 90 overwinningen evenaren. Martínez ging samen met Stefan Dörflinger aan de leiding, gevolgd door Àlex Crivillé en Herri Torrontegui. Manuel Herreros viel al snel uit door een defecte zuiger. Na een gevecht met Dörflinger won Martínez voor Dörflinger, die daardoor opschoof naar de derde plaats in het wereldkampioenschap. Crivillé werd derde en definitief tweede in het wereldkampioenschap, maar het was de laatste race die hij voor Derbi zou rijden.
Uitslagen 80cc-klasse
Eindstand 80cc-klasse
Constructeurstitel 80cc-klasse
De constructeurstitel werd aan Derbi toegekend.
Zijspanklasse
Portugal, Jerez
Toen de eerste zijspanrace van het seizoen startte druppelde het al een beetje, maar het veld ging op slicks van start. Egbert Streuer viel meteen ver terug omdat zijn machine op drie cilinders liep en Rolf Biland nam zoals verwacht de leiding. Toen de regen doorzette spinde Biland, waardoor hij naar de tiende plaats, vlak voor Streuer, terugviel. Nu ging Steve Webster aan de leiding, maar in de vierde ronde regende het zo hard dat Webster zijn arm opstak ten teken dat hij de race zou staken. Alain Michel was het met hem eens en langzaam reed de hele stoet langs start/finish, waar de organisatie inmiddels besloten had de rode vlag te zwaaien. De tijden na drie ronden werden genoteerd om meegerekend te worden in de eindstand. In de korte pauze moest Streuer zijn blok nakijken en Theo van Kempen moest (met hulp van het team van Kenny Roberts) een door André Bosman kapotgereden uitlaat vervangen. Bij de herstart begon Steve Webster met een positief saldo van 9,87 seconden op Biland en 11,3 seconden op Streuer. Nu liep de machine van Streuer goed en hij kon Biland volgen, maar door het vuile vizier van zijn helm zag hij niet genoeg om aan te vallen. De beide combinaties lagen al snel 20 seconden voor op Webster en daarom had een aanval van Streuer ook niet veel zin. Hij zou immers nog 1,5 seconde voorsprong op Biland moeten nemen om eindwinnaar te worden. In de totaaltijd wonnen Rolf Biland/Kurt Waltisperg voor Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Steve Webster/Tony Hewitt.
Duitsland, Nürburgring
Bij de start van de zijspanrace bleef de combinatie van Egbert Streuer en Bernard Schnieders gewoon staan. Streuer was ervan overtuigd dat hij de machine in de eerste versnelling had gezet, maar moest constateren dat een boutje van het schakelpedaal was gebroken. Hij moest aan het einde van de pitstraat een reparatie uitvoeren en kwam met vier ronden achterstand de baan op, precies in het gevecht tussen Rolf Biland, Steve Webster, Alfred Zurbrügg en Alain Michel. Streuer reed met de vechtende groep mee en nam zelfs echter even de leiding, maar twee ronden voor het einde reed hij de pit in omdat hij zich niet met de strijd wilde bemoeien. Biland nam in de laatste ronde de leiding over van Webster en won de race. Intussen had de pitcrew Egbert Streuer verteld dat hij nog steeds op de veertiende plaats lag, wat twee punten waard was. Streuer ging daarom opnieuw de baan op om die twee punten veilig te stellen. Webster vertelde later dat hij dacht dat Streuer daadwerkelijk bij de kopgroep hoorde. Hij had wel een wit/zwart/rode combinatie in de pit zien staan, maar dacht dat dat Theo van Kempen was.
Oostenrijk, Salzburgring
Na de start namen Egbert Streuer en Bernard Schnieders even de leiding, die al snel werd overgenomen door Steve Webster/Tony Hewitt, met Rolf Biland/Kurt Waltisperg op de derde plaats. Streuer moest zich echter laten terugzakken vanwege een oververhitte koppeling. Hij belandde op de vijftiende plaats, maar toen de koppeling was afgekoeld vocht hij zich weer terug naar de vijfde plaats. Biland won uiteindelijk de race voor Alain Michel/Jean-Marc Fresc en Webster/Hewitt.
Dutch TT, Assen
Al tijdens de eerste ronde scheidden vier combinaties zich duidelijk af van de rest van het veld: Egbert Streuer/Bernard Schnieders, Steve Webster/Tony Hewitt, Rolf Biland/Kurt Waltisperg en Markus en Urs Egloff. Nog voor het einde van de ronde had de slecht gestarte Biland de leiding al in handen. Enkele ronden later nam Biland de Haarbocht erg ruim, waardoor zowel Streuer als Webster binnendoor konden schieten. Het leek veel op een opzettelijke actie van Biland, die Streuer enkele ronden aan de leiding wilde gunnen. Toen Steve Webster vervolgens de leiding nam ging dat niet meer op. Biland greep in en in de zesde ronde nam hij de leiding terug. Streuer nam de tweede plaats weer over en daarna viel de kopgroep uit elkaar: Biland reed weg van Streuer die niet meer bedreigd werd door Webster. Achteraf bleek hoe sterk de top drie was: Biland had last van een slecht lopende motor, Streuer had remproblemen en Webster's ketting gleed regelmatig over het achtertandwiel. De gebroeders Zurbügg kwamen hun problemen niet te boven. Hun machine liep de hele race op drie cilinders en zij werden slechts twaalfde.
België, Spa-Francorchamps
Egbert Streuer had weliswaar de snelste start, maar bij het aanremmen van Les Combes stelde Rolf Biland al orde op zaken en bij de eerste doorkomst had hij al enkele seconden voorsprong op Streuer die onder druk stond van Steve Webster. Ver achter Webster vochten de gebroeders Egloff, Alain Michel en de gebroeders Zurbrügg om de vierde plaats. Iedereen stond op slicks en toen het begon te regenen werd het rijden steeds moeilijker. Dat belette Webster een tijdje om Streuer aan te vallen, waar hij moest van de droge lijn afwijken en kreeg last van aquaplaning. Toch lukte het bij Fagnes en Streuer verloor steeds meer terrein. Bij La Source maakte Webster echter een pirouette, waardoor Streuer weer op de tweede plaats terecht kwam. Een ronde later overkwam Biland precies hetzelfde als Webster, maar hij had al zo'n grote voorsprong dat hij nipt eerste bleef. Streuer zat nu echter wel weer in zijn slipstream. De baan werd echter weer droger en Webster wist Streuer toch weer naar de derde plaats te verwijzen. Even later viel Streuer stil door een gescheurde cilinderkop en was het pleit beslecht. Biland won met dertien seconden voorsprong op Webster en meer dan een minuut op Derek Jones. Die had zijn derde plaats ook te danken aan een spin, dit keer van Alain Michel, die ook in La Source in de rondte ging.
Frankrijk, Le Castellet
Rolf Biland en Kurt Waltisperg hadden geen goede start, maar in de zevende ronde namen ze de leiding over van Markus- en Urs Egloff en reden ze onbedreigd naar de finish. Steve Webster en Tony Hewitt werden tweede voor de gebroeders Egloff. Egbert Streuer/Bernard Schnieders konden zich in het begin bemoeien met de strijd om de eerste plaats, maar toen hun motor slechter begon te lopen zakten ze naar de derde plaats. Toen de zijspanband klapte zakten ze zelfs naar de negende plaats. Alain Michel/Jean-Marc Fresc werden in hun thuisrace slechts vierde, mede omdat ze de tweede versnelling misten, maar in de stand om het wereldkampioenschap stonden ze nu gelijk met Streuer/Schnieders.
Groot-Brittannië, Donington Park
Na de start vormde zich meteen een kopgroep met Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Egbert Streuer/Bernard Schnieders, Steve Webster/Tony Hewitt en Derek Jones/Peter Brown. Jones moest echter al snel afhaken. Biland werd gepasseerd door Streuer en een ronde later ook door Webster. Toen Webster de leiding van Streuer overnam leek Biland plotseling weer sneller te worden, want hij passeerde Streuer, die echter problemen met zijn voorband kreeg. Streuer viel zelfs terug naar de vijfde plaats. Biland volgde Webster, maar viel niet echt meer aan. Het leek er zelfs op dat hij Webster zijn thuisoverwinning wel gunde, maar dat ontkende hij na de race. Biland had problemen met zijn achterrem en kon daardoor niet aanvallen. De gebroeders Alfred- en Martin Zurbrügg reden een knappe inhaalrace. Nadat ze al uit de eerste bocht waren gevlogen reden ze van de laatste naar de negende plaats.
Zweden, Anderstorp
Bij winst zouden Rolf Biland en Kurt Waltisperg in deze race al wereldkampioen kunnen worden. Het kampioenschap moest echter nog even uitgesteld worden, want hoewel Biland even de leiding wist te nemen, werd hij toch nog ingehaald door Steve Webster/Tony Hewitt. De Yamaha van Egbert Streuer liep voor het eerst van het seizoen probleemloos, maar nu moest hij met bakkenist Bernard Schnieders van de laatste rij starten. Streuer passeerde bijna het hele veld en finishte als derde. Biland/Hewitt hoefden zich echter geen zorgen te maken. Ze hoefden in de GP van Tsjecho-Slowakije slechts veertiende te worden om wereldkampioen te worden en zelfs als ze zouden uitvallen moesten Webster/Hewitt ook nog winnen om hen de titel afhandig te maken.
Tsjecho-Slowakije, Brno
Met alleen deze race nog te gaan hadden Rolf Biland en Kurt Waltisperg achttien punten voorsprong op Steve Webster en Tony Hewitt. Dat betekende dat Biland slechts veertiende hoefde te worden om zijn wereldtitel veilig te stellen. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, want zijn Krauser was de snelste en betrouwbaarste machine van het hele veld. Hij had tot nu toe alle polepositions gehaald en zes van de acht races gewonnen. Bovendien was Tony Hewitt tijdens de Lucky Strike Racing Day op het circuit van Zandvoort geblesseerd geraakt waardoor Webster moest terugvallen op de diensten van de bakkenist van Paul Atkinson, Gavin Simmons, die pas zijn vierde WK-race reed. Zo begon Webster aan een tamelijk kansloze missie: Biland moest eigenlijk uitvallen en Webster moest dan ook nog zelf winnen met een - op dit niveau - onervaren bakkenist. Voor de race vertelde Rolf Biland dat hij had gedroomd dat zijn hele zijspancombinatie tijdens de race uit elkaar viel. Dat was het enige scenario dat hem nog van de wereldtitel af kon houden. Dan moest Steve Webster wel winnen en die ging er bij de start dan ook als eerste vandoor, gevolgd door Markus Egloff, Rolf Biland en Egbert Streuer. De gebroeders Egloff vielen al snel terug en de strijd om de leiding ging tussen Webster en Streuer. Biland nam genoegen met de derde positie, want hij mocht zelfs veertiende worden om de wereldtitel te grijpen. Na de negende ronde kwam Biland echter veel te langzaam als achtste langs de finish. Hij had alleen de derde versnelling over en aan het einde van de tiende ronde gaf die ook de geest en Biland kwam vlak voor de streep tot stilstand. Nu hing zijn wereldtitel af van de dadendrang van Egbert Streuer en Bernard Schnieders, die geen boodschap hadden aan de titelaspiraties van Webster en probeerden hun eerste overwinning van het seizoen te scoren. Webster sloeg echter elke aanval af, soms wat over de grens, maar Streuer had daar geen probleem mee. Hij werd tweede en verklaarde na de race dat hij zelf net zo brutaal gereden zou hebben als het om de wereldtitel ging. Webster won met zijn invaller-bakkenist Gavin Simmons en werd wereldkampioen toen hij de eindstreep passeerde. Daar zat Rolf Biland met afgewend hoofd te wachten.
Uitslagen zijspanklasse
Eindstand zijspanklasse
Constructeurstitel zijspanklasse
De constructeurstitel werd aan LCR-Krauser toegekend.
Trivia
Race for Glory
Tijdens de GP van België, de GP van Joegoslavië en de GP van Frankrijk figureerden Donnie McLeod en Mike Baldwin als stand-in rijders voor de opnamen van de film Race for Glory. Hoewel ze allebei op Honda's reden stonden op hun stroomlijnkuipen de fictieve merken "Samurai" en "American Built".
Ontwikkelingen
Remmen
Wayne Rainey won de Britse Grand Prix met carbon-remschijven.
Brandstofinjectie
Krauser presenteerde een brandstofinjectie-systeem voor tweetaktmotoren, waarmee als eerste de zijspancombinatie van Fritz en Hubert Stölzle werd uitgerust.
Motorsport in 1988
1988 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wereldkampioenschap%20wegrace%201988 | wikipedia |
Goyenia is een geslacht van spinnen uit de familie van de Desidae.
Soorten
Goyenia electa Forster, 1970
Goyenia fresa Forster, 1970
Goyenia gratiosa Forster, 1970
Goyenia lucrosa Forster, 1970
Goyenia marplesi Forster, 1970
Goyenia multidentata Forster, 1970
Goyenia ornata Forster, 1970
Goyenia sana Forster, 1970
Goyenia scitula Forster, 1970
Goyenia sylvatica Forster, 1970
Desidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Goyenia | wikipedia |
Eulima leptozona is een slakkensoort uit de familie van de Eulimidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1896 door Dautzenberg & Fischer H..
Eulimidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eulima%20leptozona | wikipedia |
Calliostoma granulatum is een slakkensoort uit de familie van de Calliostomatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1778 door Born.
Calliostomatidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Calliostoma%20granulatum | wikipedia |
Neolophonotus crassifemoralis is een vliegensoort uit de familie van de roofvliegen (Asilidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1986 door Londt.
crassifemoralis | https://nl.wikipedia.org/wiki/Neolophonotus%20crassifemoralis | wikipedia |
Prochoerodes forficaria is een vlinder uit de familie van de spanners (Geometridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1858 door Guenée.
forficaria | https://nl.wikipedia.org/wiki/Prochoerodes%20forficaria | wikipedia |
Het seizoen 1947 van de Primera División was het 44e seizoen van de hoogste Uruguayaanse voetbalcompetitie.
Teams
Er namen tien ploegen deel aan de Primera División tijdens het seizoen 1947. Negen ploegen wisten zich vorig seizoen te handhaven en één ploeg promoveerde vanuit de Primera B: CA Cerro kwam in de plaats van het gedegradeerde CA Progreso.
Competitie-opzet
Alle clubs speelden tweemaal tegen elkaar. De ploeg met de meeste punten werd kampioen. De ploeg die laatste werd degradeerde naar de Primera B.
Kwalificatie voor internationale toernooien
De winnaar van de competitie plaatste zich voor de Copa Ricardo Aldao (afgekort tot Copa Aldao). Deze beker werd betwist tussen de landskampioenen van Argentinië en Uruguay om zo te bepalen wie zich de beste Rioplatensische ploeg zou mogen noemen. De kampioen plaatste zich eveneens voor het Campeonato Sudamericano de Campeones, een voorloper van de Copa Libertadores.
Torneo Competencia en Torneo de Honor
Voorafgaand aan het seizoen werd het Torneo Competencia gespeeld tussen de ploegen in de Primera División. Dit toernooi werd gewonnen door CA Peñarol. Ook werd er gestreden om het Torneo de Honor. Deze prijs werd uitgereikt aan de ploeg die het beste presteerde in het Torneo Competencia en in de eerste seizoenshelft van de Primera División.
In totaal speelden de tien ploegen dit seizoen driemaal tegen elkaar. De eerste ontmoeting telde mee voor het Torneo Competencia en het Torneo de Honor, de tweede ontmoeting voor de Primera División en het Torneo de Honor en de laatste ontmoeting enkel voor de Primera División.
Eerste seizoenshelft
CA Peñarol had het Torneo Competencia gewonnen door alle wedstrijden te winnen, maar ze leden in de openingsronde van de competitie direct een nederlaag tegen Montevideo Wanderers FC. Ook titelverdediger Club Nacional de Football liet in het begin van het seizoen punten liggen; hun tweede wedstrijd, tegen Rampla Juniors FC, eindigde in remise. Omdat ook geen enkele van de overige acht clubs de eerste twee duels wist te winnen, stond Nacional op dat moment wel gedeeld aan kop, samen met Rampla Juniors en CA River Plate. Die twee ploegen speelden vervolgens gelijk tegen elkaar; Nacional won wel en ging na drie speelrondes alleen aan kop.
Ook Nacional speelde daarna gelijk tegen River Plate en een winnend Rampla Juniors kon zo weer op gelijke hoogte komen met de Tricolores. De vijfde speelronde leverde een eerste nederlaag op voor Nacional; met 3–2 was CA Defensor te sterk. Rampla Juniors en River Plate behaalden allebei een overwinning en namen zo de bovenste twee plaatsen over. Dit duurde echter maar kort, want de daaropvolgende speelronde verloor Rampla Juniors van Defensor en speelde River Plate gelijk tegen Peñarol. Nacional versloeg promovendus CA Cerro. Na een derde van de competitie stonden Defensor, Nacional, Rampla Juniors en River Plate gezamenlijk aan de leiding met een puntje meer dan nummer vijf Peñarol.
De enige co-koploper die ook de zevende wedstrijd wist te winnen was Defensor, maar na een gelijkspel tegen River Plate moesten ze die leiding alweer delen met Rampla Juniors. Beide ploegen wonnen ook hun negende wedstrijd (Defensor tegen Cerro en Rampla Juniors tegen Peñarol). Halverwege de competitie gingen Defensor en Rampla Juniors aan kop, met een punt meer dan Nacional. Liverpool FC had drie punten minder en bezette de vierde plaats. Peñarol speelde hun slechtste seizoenshelft sinds de invoering van het betaalde voetbal (1932) en stond achtste met zes punten achterstand. Hekkensluiter was CS Miramar.
Door hun goede prestaties in het Torneo Competencia (waar Peñarol zes punten meer behaalde dan Defensor) eindigden Defensor en Peñarol gelijk in de stand van het Torneo de Honor. In tegenstelling tot 1943 - toen er ook sprake was van een gelijke stand - werd er nu geen beslissingswedstrijd gespeeld, maar werden Defensor en Peñarol allebei uitgeroepen tot winnaar van het Torneo de Honor. Voor Defensor was dit hun eerste officiële prijs op het hoogste niveau.
Tweede seizoenshelft
Defensor kwam in het begin van de tweede seizoenshelft alleen aan kop. Zelf wonnen ze twee keer, terwijl de concurrentie punten verspeelde. Hun eerste nederlaag in de terugronde leden ze tegen Peñarol in speelronde twaalf en na de daaropvolgende wedstrijd tegen Montevideo Wanderers (1–0) verlies moest Defensor de koppositie afstaan aan Nacional.
In een onderlinge confrontatie tussen de nummers een en twee won koploper Nacional met 2–0 van Defensor. De voorsprong op La Viola groeide zo naar drie punten. Tegelijkertijd kwamen Liverpool, Peñarol en Rampla Juniors op gelijke hoogte met Defensor. Vervolgens won Nacional als enige de volgende twee duels, waardoor ze met nog twee wedstrijden te gaan een voorsprong hadden van vier punten op de achtervolgers (Defensor en Peñarol). In de Superclásico tegen Peñarol had Nacional voldoende aan een gelijkspel om kampioen te worden, en dit gebeurde ook: de wedstrijd eindigde in 2–2, waardoor Nacional voor de twintigste keer kampioen van Uruguay werd. In diezelfde speelronde viel het doek voor Miramar; hoewel ze zelf van Central FC wonnen, behaalde degradatieconcurrent Cerro ook een overwinning. Daardoor was Miramar niet meer in staat om van de laatste plaats af te komen.
Hoewel de titelstrijd beslist was, lag de strijd om de tweede plek nog open. Hiervoor kwamen nog vier clubs in aanmerking; Defensor en Peñarol hadden de beste papieren, maar Defensor verloor van Cerro en Peñarol verloor van Rampla Juniors. Door dit resultaat kwam ook Rampla Juniors op gelijke hoogte met Defensor en Peñarol. Vanwege de nederlagen van Defensor en Peñarol kon ook Liverpool nog tweede worden, maar zij verloren van River Plate, dat hierdoor samen met Liverpool op plek vijf en zes eindigde. Van de drie ploegen op de gedeelde tweede plek had Peñarol het beste doelsaldo, voor Rampla Juniors en Defensor, maar om het vicekampioenschap te bepalen werden er beslissingswedstrijden gespeeld.
Eindstand
Legenda
Barrage om de tweede plaats
Na de competitie speelden Peñarol, Rampla Juniors en Defensor een halve competitie om te bepalen wie zich vicekampioen mocht noemen. Eerst won Defensor met 3–1 van Peñarol; de tweede wedstrijd eindigde in een zege van Peñarol op Rampla Juniors (2–1). De wedstrijd tussen Defensor en Rampla Juniors werd echter niet gespeeld. Hierdoor werd het vicekampioenschap officieel niet uitgereikt. De tabel hieronder geeft de tussenstand aan van de barragewedstrijden die wel zijn gespeeld.
Topscorers
De topscorerstitel ging voor de tweede maal naar Nicolás Falero van CA Peñarol, die zeventien keer scoorde.
Zie ook
Torneo Competencia 1947
1947
Uruguay | https://nl.wikipedia.org/wiki/Primera%20Divisi%C3%B3n%201947%20%28Uruguay%29 | wikipedia |
Forcepia (Forcepia) vansoesti is een gewone sponsensoort uit de familie van de Coelosphaeridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2012 door Lim, de Voogd & Tan.
vansoesti | https://nl.wikipedia.org/wiki/Forcepia%20%28Forcepia%29%20vansoesti | wikipedia |
Deronectes semirufus is een keversoort uit de familie waterroofkevers (Dytiscidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1844 door Germar.
Waterroofkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Deronectes%20semirufus | wikipedia |
Salvatoria yraidae is een borstelworm uit de familie Syllidae. Het lichaam van de worm bestaat uit een kop, een cilindrisch, gesegmenteerd lichaam en een staartstukje. De kop bestaat uit een prostomium (gedeelte voor de mondopening) en een peristomium (gedeelte rond de mond) en draagt gepaarde aanhangsels (palpen, antennen en cirri).
Salvatoria yraidae werd in 1984 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door San Martín.
Syllidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvatoria%20yraidae | wikipedia |
Nitocrella trajani is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Ameiridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2004 door Karanovic.
Ameiridae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nitocrella%20trajani | wikipedia |
De rotskampoot (Zelotes aeneus) is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de bodemjachtspinnen (Gnaphosidae). De spin jaagt 's nachts en verschuilt zich overdag onder rotsen en bladeren. Het lijf van de spin is ovaalvormig, smal en puntig aan de achterzijde.
Het dier komt uit het geslacht Zelotes en werd in 1878 beschreven door Eugène Simon.
Bodemjachtspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rotskampoot | wikipedia |
Stephensia abbreviatella is een vlinder uit de familie grasmineermotten (Elachistidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1851 door Stainton.
De soort komt voor in Europa.
Grasmineermotten
Dier uit het Palearctisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Stephensia%20abbreviatella | wikipedia |
Pneumoderma degraaffi is een slakkensoort uit de familie van de Pneumodermatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1982 door van der Spoel & Pafort-van Iersel.
Pneumodermatidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pneumoderma%20degraaffi | wikipedia |
De vredessteen is het vijftiende verhaal uit de reeks Dag en Heidi. Het werd in 1981 uitgegeven door de Standaard Uitgeverij als vierde album uit een reeks van zestien.
Personages
Dag
Heidi
Tante Karin
Keizer Ravi
Vrouw Siva
Nalini
Semira
Prinses Sikri
Kham
Tehri
Sabi
Gita
Prins Kim
Verhaal
Het verhaal begint bij Dag en Heidi die een hond redden van een jongen die steentjes naar hem gooide omdat de hond vlees wilde stelen uit de winkel waar hij werkt. De kinderen nemen de hond mee naar huis, waar hun pleegmoeder tante Karin zich over het dier ontfermt. 's Avonds sluipt de hond naar buiten. Dag die vermoedt dat het dier zijn meester heeft geroken, volgt hem. De hond, die Trots blijkt te heten, brengt hem bij een oude man van Indische afkomst. De oude man dankt Dag en vertelt zijn verhaal. Hij is een keizer, Ravi de Rechtvaardige, die werd ontvoerd en voor dood achtergelaten. Maar omdat een edelsteen met magische krachten uit het paleis is gestolen, vreest hij voor de vrede in het land en dat zijn zoon prins Kim niet zal opgewassen zijn tegen boze machten die het land kunnen bedreigen. Hij vraagt Dag om hem te beloven te helpen de steen terug te vinden. Dag belooft het en gaat nadien hulp zoeken om de stervende man te helpen. Als hij echter met hulp terugkeert, blijkt de man en zijn hond overleden.
De volgende dag vertelt Dag het hele verhaal aan zijn zusje. Als ze na een lange wandeling terug thuis komen, vallen ze vermoeid in slaap bij het haardvuur. Als ze na enkele uren wakekr worden zien ze daar plots keizer Ravi en Trots zitten. Hij herinnert Dag aan zijn belofte. Heidi dringt er op aan om mee te gaan, dat ze haar broer nooit in de steek wil laten. Ravi is haar hier dankbaar voor. Hij geeft de kinderen de hand waarna ze op een magische manier door tijd en ruimte reizen en in het land van Ravi terechtkomen. Omdat Ravi een geest is kan hij de kinderen niet verder helpen en verdwijnt. Nu wacht de kinderen de moeilijke taak om te weten te komen waar de vredessteen zich bevindt en wie ze kunnen vertrouwen bij hun zoektocht.
De eerste die hulpvaardig is, is vrouw Siva. Deze oude vrouw blijkt echter een tegenstander van de keizer en het zal achteraf blijken dat zij de dood van Ravi op haar geweten heeft. Haar plan om de kinderen uit de weg te ruimen mislukt. De kinderen vinden het jonge meisje Nalini die wel goed van hart is. Nalini brengt hen naar haar moeder Semira, een vertrouweling van de keizer. Zij vertelt hen dat de troonopvolger prins Kim is ontvoerd. Ze beramen een plan om de ontvoerders onder druk te zetten en hopen op die manier zowel de prins als de vredessteen terug te krijgen. Ze gaan er immers van uit dat de ontvoerders ook de steen hebben ontvreemd.
Heidi wordt naar het paleis gebracht door Semira, haar huid donker gemaakt, als een verpleegstertje voor de ziekte prinses Sikri, het jongere zusje van Kim. Heidi vertelt de prinses het hele verhaal. Sikri is echter zo opgewonden dat ze prompt alles aan haar oom Kham vertelt. Heidi twijfelt of Kham wel te vertrouwen is. Ze denkt dat Kham zelf achter de ontvoering van zijn neefje zou kunnen zitten en aan de macht wil komen. Heidi ontsnapt ongemerkt uit het kasteel om Semira te waarschuwen. Ze vindt er echter enkel Nalini aan wie ze de hele gebeurtenissen en vermoedens vertelt. Semira was weg met Dag om de jongen te vermommen als prins Kim. De bedoeling is om hem te tonen aan het volk, waardoor de ontvoerders zullen moeten bewijzen dat zij de echte prins hebben.
Dit blijkt achteraf niet nodig. Kham blijkt zijn neefje na de verdwijning van de vredessteen immers uit voorzorg op een geheime schuilplaats te hebben ondergebracht, vrezend dat vrouw Siva en haar volgelingen hem anders uit de weg zouden proberen te ruimen. Heidi en Nalini vinden de vredessteen in het nest van een ekster, die de dief van het object blijkt te zijn. Op die manier komt alles goed. Vrouw Siva wordt gevangen genomen voor de aanslag op keizer Ravi. De mensen die ze in slavernij hield worden bevrijd. Dag en Heidi staan in het middelpunt van de festiviteiten die volgen. Op een avond keert de geest van Ravi weer en brengt de kinderen weer naar huis op dezelfde manier als ze in zijn land waren gekomen. Dag en Heidi ontwaken bij het haardvuur. Ze vragen zich af of ze het allemaal hebben gedroomd of het allemaal echt is gebeurd. Als oom Sven dat vreemde verhaal vertelt over een vredessteen dat hij heeft opgevangen in het dorp, weten de kinderen genoeg.
Uitgaven
Stripverhaal van Dag en Heidi
Stripverhaal uit 1981 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20vredessteen | wikipedia |
Bathyclarias atribranchus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de kieuwzakmeervallen (Clariidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1961 door Greenwood.
Kieuwzakmeervallen
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bathyclarias%20atribranchus | wikipedia |
Cadulus podagrinus is een Scaphopodasoort uit de familie van de Gadilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1920 door Henderson.
Gadilidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cadulus%20podagrinus | wikipedia |
Megalomus sammnesianus is een insect uit de familie van de bruine gaasvliegen (Hemerobiidae), die tot de orde netvleugeligen (Neuroptera) behoort.
Megalomus sammnesianus is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gonzalez Olazo in 1987.
Bruine gaasvliegen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Megalomus%20sammnesianus | wikipedia |
Sylvisorex vulcanorum is een zoogdier uit de familie van de spitsmuizen (Soricidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Hutterer & Verheyan in 1985.
Spitsmuizen
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sylvisorex%20vulcanorum | wikipedia |
Platypelochares perforatus is een keversoort uit de familie dwergpilkevers (Limnichidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1999 gepubliceerd door Spangler.
Dwergpilkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Platypelochares%20perforatus | wikipedia |
Dryops vestitus is een keversoort uit de familie ruighaarkevers (Dryopidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1896 gepubliceerd door Antoine Henri Grouvelle.
Ruighaarkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dryops%20vestitus | wikipedia |
Neobathymysis renoculata is een aasgarnalensoort uit de familie van de Mysidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1951 door W. Tattersall.
Aasgarnalen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Neobathymysis%20renoculata | wikipedia |
Diaptomus castaneti is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Diaptomidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1920 door Burckhardt.
Diaptomidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Diaptomus%20castaneti | wikipedia |
Sphaeroma sieboldii is een pissebed uit de familie Sphaeromatidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1889 door Adrien Dollfus.
Sphaeromatidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sphaeroma%20sieboldii | wikipedia |
Melcha annulitarsis is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cameron in 1907.
Gewone sluipwespen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Melcha%20annulitarsis | wikipedia |
Megaselia melanocholica is een vliegensoort uit de familie van de bochelvliegen (Phoridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1960 door Beyer.
Bochelvliegen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Megaselia%20melanocholica | wikipedia |
Irura yunnanensis is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de springspinnen (Salticidae).
Het dier behoort tot het geslacht Irura. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1991 door Peng & Chang-Min Yin.
Springspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Irura%20yunnanensis | wikipedia |
Eicochrysops masai is een vlinder uit de familie van de Lycaenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst gepubliceerd in 1905 door George Thomas Bethune-Baker.
De soort komt voor in de hoger gelegen savannes van Ethiopië, Noord-Oeganda, Noord- en Midden-Kenia en Noord-Tanzania. In Tanzania vliegt deze soort op 2000 meter hoogte.
Lycaenidae
Dier uit het Afrotropisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eicochrysops%20masai | wikipedia |
Portunus (Xiphonectes) tuberculosus is een krabbensoort uit de familie van de Portunidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1861 door A. Milne-Edwards.
Portunidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Portunus%20%28Xiphonectes%29%20tuberculosus | wikipedia |
Erra (Lüganuse), een plaats in de Estlandse gemeente Lüganuse
Erra (freguesia), een plaats in de Portugese gemeente Coruche
ERRA, een Amerikaanse metalcoreband
het Erra-epos, een Akkadisch epos
Erra (god), de Akkadische god van rampspoed | https://nl.wikipedia.org/wiki/Erra | wikipedia |
|}
|}
De II-13 is een nationale weg van de tweede klasse in Bulgarije. De weg loopt van Montana naar Dolni Dabnik. De II-13 is 104 kilometer lang.
13 | https://nl.wikipedia.org/wiki/II-13 | wikipedia |
Aderus diversipes is een keversoort uit de familie schijnsnoerhalskevers (Aderidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1900 gepubliceerd door Maurice Pic.
Schijnsnoerhalskevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aderus%20diversipes | wikipedia |
De Sint-Audomaruskerk is de voormalige parochiekerk van de tot de West-Vlaamse gemeente Veurne behorende plaats Vinkem, gelegen aan de Vinkemstraat.
Geschiedenis
De parochie bestond reeds in 1174 en het patronaatsrecht was in handen van de Sint-Pietersabdij te Lo.
In 1916 deed prinses Marie José van België haar eerste communie in deze kerk.
In 1968 fuseerde de parochie met die van het nabijgelegen Wulveringem. Sindsdien wordt de Sint-Audomaruskerk voornamelijk als tentoonstellingsruimte gebruikt, terwijl nog slechts af en toe kerkdiensten plaatsvinden.
Gebouw
Het is een voornamelijk laatgotisch kerkgebouw van 1522 met overblijfselen van het daaraan voorafgaande romaanse bouwwerk. Het is een driebeukige kruiskerk die, met uitzondering van de romaanse resten, uitgevoerd is in gele baksteen. Het hoofdkoor heeft een driezijdige sluiting en de twee zijkoren hebben een vlakke sluiting.
Van het romaanse kerkgebouw is de ijzerzandsteen deels hergebruikt voor de grondvesten van de westtoren en de koren.
De voorgebouwde westtoren op vierkante plattegrond heeft vier geledingen en is voorzien van steunberen, een traptoren en een hoge zeskantige stenen torenspits. In de toren bevindt zich het portaal. De houten middenstijl van de toegangsdeuren stamt uit de 16e eeuw en draagt de beeltenis van Sint-Audomarus.
Interieur
Het kerkmeubilair is gedeeltelijk overgebracht naar de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Wulveringem. Het hoofdaltaar is van 1609 en uitgevoerd in late renaissancestijl. Het bevat een schilderij van Jan Janssens, De Verrijzenis voorstellende, van omstreeks 1635. De preekstoel is van 1753 en werd vervaardigd door Jan Roose. Het doksaal is van 1775 en werd uitgevoerd in rococostijl. Het orgel is van 1867 en werd vervaardigd door Pieter Loncke. Het doopvont is van 1618 en afkomstig uit de kerk van 's Heerwillemskapelle.
Audomarus
Audomarus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Audomaruskerk%20%28Vinkem%29 | wikipedia |
Cnephasia heringi is een vlinder uit de familie bladrollers (Tortricidae). De wetenschappelijke naam is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1958 door Razowski.
De soort komt voor in Europa.
heringi
Dier uit het Palearctisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cnephasia%20heringi | wikipedia |
Physodeutera pseudotrimaculata is een keversoort uit de familie van de loopkevers (Carabidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1934 door W.Horn.
Zandloopkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Physodeutera%20pseudotrimaculata | wikipedia |
Cyllene lugubris is een slakkensoort uit de familie van de Nassariidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1850 door Adams & Reeve.
Nassariidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cyllene%20lugubris | wikipedia |
Pachychalina glacialis is een sponssoort in de taxonomische indeling van de gewone sponzen (Demospongiae). Het lichaam van de spons bestaat uit kiezelnaalden en sponginevezels, en is in staat om veel water op te nemen.
De spons behoort tot het geslacht Pachychalina en behoort tot de familie Niphatidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1934 door Burton.
Gewone sponzen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pachychalina%20glacialis | wikipedia |
Tanystylum geminum is een zeespin uit de familie Ammotheidae. De soort behoort tot het geslacht Tanystylum. Tanystylum geminum werd in 1954 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Stock.
Zeespinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tanystylum%20geminum | wikipedia |
De Zijlpoortsbrug is een ophaalbrug over de Herensingel in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden.
Geschiedenis
De Herensingel werd in 1644 gegraven. Aan lage wal werd de Leidse Zijlpoort gebouwd en in 1645 werd voor 600 gulden een houten brug gerealiseerd met een ophaalgedeelte. In 1667 werd de Zijlpoort vervangen, maar voor zover bekend bleef de brug buiten beschouwing. Toen het oorlogsgevaar in 1675 was afgewend werd een stenen brug, met elf gemetselde bogen en twee ophaalgedeeltes gebouwd. Het onderste gedeelte van de huidige brug stamt nog uit deze tijd. Wanneer de ophaalgedeeltes zijn verdwenen is niet precies duidelijk.
In 1885 kreeg de brug een grote onderhoudsbeurt. In 1913 en 1937 een volgde een verbouwing. Het resultaat van de verbouwing in 1913 was een houten brug met stenen bogen. Wegens een gebroken balans moest de brug al in 1918 worden vernieuwd. Ook in 1923 moest de bovenbouw worden versterkt. In 1930 werd de brug vervangen door een ijzeren exemplaar en de brug verbreed. Sinds 1968 staat de brug ingeschreven als rijksmonument in het monumentenregister.
De bovenbouw van de brug werd in 1992 ontworpen door Maarten Struys. De bevolking was tegen dit ontwerp, omdat de felle kleuren niet zouden passen in de historische omgeving. De gemeente hield voet bij stuk. Vanwege de kleuren rood, blauw en geel kreeg de brug bij de Leidse bevolking de bijnaam Snoepjesbrug. De architect won de Staalprijs 1994 voor zijn creatie.
Foto's
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Leiden, straat P-Z
Brug in Leiden
Rijksmonument in Leiden | https://nl.wikipedia.org/wiki/Zijlpoortsbrug | wikipedia |
Macrophiothrix martensi is een slangster uit de familie Ophiotrichidae.
De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1874 gepubliceerd door Theodore Lyman.
Amphilepidida | https://nl.wikipedia.org/wiki/Macrophiothrix%20martensi | wikipedia |
Tam Lập is een xã in huyện Phú Giáo, een district in de Vietnamese provincie Bình Dương.
Tam Lập ligt ten oosten van Phước Vĩnh, de hoofdplaats van het district. Tam Lập ligt in het oosten van het district. Tam Lập ligt op de noordelijke oever van de Sông Bé en op de westelijke oever van de Mã Đà. De Mã Đà stroomt in Tam Lập in de Sông Bé.
Zie ook
Lijst van administratieve eenheden in Bình Dương
Bình Dương
Xã in Vietnam | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tam%20L%E1%BA%ADp | wikipedia |
Thomomys bulbivorus is een zoogdier uit de familie van de goffers (Geomyidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Richardson in 1829.
Goffers
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomomys%20bulbivorus | wikipedia |
Mantella madagascariensis is een kikker uit de familie gouden kikkers (Mantellidae). De soort komt endemisch voor op het Afrikaanse eiland Madagaskar.
Uiterlijke kenmerken
M. madagascariensis is een relatief kleine kikker; vrouwtjes hebben een lichaamslengte van 24 à 25 millimeter en mannetjes 21 à 22 millimeter. De kikker heeft een zwart lijf met een geel tot groene tekening. De achterpoten zijn oranjegekleurd met zwarte vlekken.
Kop, flanken en bovenzijde zijn zwart met een geel tot groene tekening. De zwarte onderzijde, ledematen en keel zijn bedekt met gele tot groenblauwe vlekken. Een lichtgekleurde streep loopt vanaf de snuit tot voorbij de bovenzijde van beide zwarte ogen.
De hoeveelheid gekleurde vlekken verschilt per gebied, wat de determinatie vaak bemoeilijkt. M. madagascariensis lijkt sterk op M. baroni en M. pulchra, verwante soorten die veel talrijker voorkomen op Madagaskar. Deze soorten zijn echter geheel zwart op de kop en bovenzijde.
Gedrag en leefwijze
De leefwijze van deze kikkersoort is nog weinig onderzocht. Het is een dagactief dier dat voornamelijk in de strooisellaag van regenwouden leeft, in de buurt van stromend water. Het mannetje laat zich horen door korte piepgeluiden. Het vrouwtje legt haar eieren in de grond. Tijdens het regenseizoen spoelt de regen de uitgekomen kikkervissen naar nabijgelegen waterstromen, waar ze zich verder ontwikkelen.
Verspreiding en leefgebied
M. madagascariensis is endemisch in Madagaskar en komt er voor in de tropische laaglandbossen in het oosten van het eiland, op een hoogte van 700 tot 1050 meter boven zeeniveau. Hij leeft er in de bossen of aan de randen, dicht bij stromend water.
Beschermingsstatus
Het gefragmenteerde leefgebied van M. madagascariensis is kleiner dan 20.000 vierkante kilometer en gaat vermoedelijk zowel in grootte als in kwaliteit achteruit. Dit is onder andere te wijten aan rooflandbouw, overbegrazing, houtkap, houtskoolwinning en de invasieve verspreiding van exotische eucalyptusplanten. Mogelijk vormt de handel in exotische dieren ook een bedreiging. De populatie gaat achteruit en M. expectata wordt daarom beschouwd als een kwetsbare diersoort (VU of Vulnerable) op de Rode Lijst van de IUCN. Op de lijst van CITES is de soort opgenomen in Bijlage II, wat wil zeggen dat voor de export een vergunning moet worden aangevraagd.
Taxonomie
M. expectata werd in 1872 voor het eerst geldig gepubliceerd door de Franse natuuronderzoeker en ontdekkingsreiziger Alfred Grandidier, die tijdens drie studiereizen de flora en fauna van Madagaskar uitvoerig heeft bestudeerd. Hij beschreef de kikker als Dendrobates madagascariensis en plaatste hem in de familie van pijlgifkikkers (Dendrobatidae). Er komen echter geen pijlgifkikkers op Madagaskar voor, wel een aparte familie die veel overeenkomsten heeft, Mantellidae genaamd. Kikkers uit deze familie komen enkel op Madagaskar en het nabijgelegen eiland Mayotte voor. In 1882 plaatste de zoöloog George Albert Boulenger de kikker in het juiste geslacht als Mantella expectata.
Zie ook
Lijst van amfibieën in Madagaskar
Bronvermelding
Gouden kikkers
Endemisch dier uit Madagaskar
IUCN-status kwetsbaar | https://nl.wikipedia.org/wiki/Mantella%20madagascariensis | wikipedia |
Simaethula chalcops is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de springspinnen (Salticidae).
Het dier behoort tot het geslacht Simaethula. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1909 door Eugène Simon.
Springspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Simaethula%20chalcops | wikipedia |
Kurt Laurenz Metzler (Balgach, 26 januari 1941) is een Zwitserse beeldhouwer.
Leven en werk
Metzler werd geboren in Balgach in het kanton Sankt Gallen en groeide op bij zijn oom de schilder Florian Metzler. Hij studeerde van 1958 tot 1963 aan de Schule für Gestaltung in Zürich. Hij sloot zijn opleiding af als steenbeeldhouwer. In 1964 studeerde hij nog kort in Berlijn en bracht een eerste bezoek aan de Verenigde Staten, waar hij gedurende een jaar bleef wonen in New York. Hij stelde er zijn werk tentoon en maakte kennis met de popartkunstenaars Jim Dine, Larry Rivers en Hans Van de Bovenkamp. Na zijn terugkomst in Zürich volgde hij een lascursus in een smederij en werkte hij onder anderen voor de beeldhouwers Ödon Koch en Silvio Mattioli. In 1976 maakte hij zijn tweede reis naar Amerika en in 1980 vestigde hij een atelier in Tilson (New York). Hij maakte werk en exposeerde in New York en Long Island. In 1989 keerde hij naar Europa terug en vestigde zich in Italië in Siena-Jesa (Toscane). De kunstenaar maakte er een beeldentuin met vijftig sculpturen. Metzler werkt met de materialen marmer, brons, ijzer, aluminium en polyester.
Metzler nam deel aan de Schweizerische Skulpturausstellung van 1970 en 1980 in Biel en in 2000, 2003 en 2006 aan de Triennale der Skulptur in Bad Ragaz en Vaduz. De kunstenaar woont en werkt in Zürich en Siena.
Werken in de openbare ruimte (selectie)
Das Gespräch (1973), Umbergtunnel Zürichsee in Zürich
Die Züri-Familie (1978), Bahnhofstraße in Zürich
Mann mit Koffer, Martin-Luther-Platz in Ansbach
Stadtneurotiker, Ansbach (Ansbacher Skulpturenmeile in 2007)
Bank (2000/01), Landau in der Pfalz
Zeitungswand (2003/04), Landau
Urban People (2009), Orchard Road in Singapore
Building People (2009), Capital Building in Singapore
Man on the Bench (2010), Capital Towers Urban Plaza in Singapore
Fotogalerij
Externe links
Officiële website
Deutsche Nationalbibliothek: Kurt Laurenz Metzler
Zwitsers beeldhouwer | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kurt%20Laurenz%20Metzler | wikipedia |
Neoiphinoe echinata is een slakkensoort uit de familie van de Capulidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1998 door Egorov & Alexeyev.
Capulidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Neoiphinoe%20echinata | wikipedia |
De Maasbrug van de N602 (plaatselijk Rue des Cimentiers) is een verkeersbrug bij het Belgische dorp Lieze (gemeente Wezet) over de rivier de Maas. De weg heeft twee rijstroken de ene kant op en één rijstrook de andere kant op. Fietsers dienen op de rijbaan te rijden.
De brug over de Maas bij Lieze is gecombineerd met een stuw en waterkrachtcentrale.
De brug is een onderdeel van de N602, en sluit in het westen aan op de brug bij Lieze over het Albertkanaal.
Spoorwegbrug
Ongeveer 700 meter zuidelijker van de verkeersbrug ligt de spoorwegbrug (Pont des Allemands) van spoorlijn 24.
Bouwwerk in Wezet
Brug in Luik (provincie)
Oeververbinding over de Maas in België | https://nl.wikipedia.org/wiki/Maasbrug%20%28N602%29 | wikipedia |
Xenotrophon is een geslacht van weekdieren uit de klasse van de Gastropoda (slakken).
Soort
Xenotrophon euschema (Iredale, 1929)
Muricidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Xenotrophon | wikipedia |
Microplitis pallidipes is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Szepligeti in 1902.
pallidipes | https://nl.wikipedia.org/wiki/Microplitis%20pallidipes | wikipedia |
Acnodon senai is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de echte piranha's (Serrasalmidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1990 door Jégu & Santos.
Piranha's
IUCN-status onzeker | https://nl.wikipedia.org/wiki/Acnodon%20senai | wikipedia |
Argyria antonialis is een vlinder uit de familie van de grasmotten (Crambidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1922 door Schaus.
antonialis | https://nl.wikipedia.org/wiki/Argyria%20antonialis | wikipedia |
Peltidium sculptum is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Peltidiidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1879 door Haller.
Peltidiidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Peltidium%20sculptum | wikipedia |
Pomacentrus albicaudatus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van rifbaarzen of koraaljuffertjes (Pomacentridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1955 door Baschieri-Salvadori.
Rifbaarzen of koraaljuffertjes
IUCN-status niet bedreigd | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pomacentrus%20albicaudatus | wikipedia |
Attheyella (Chappuisiella) vivianii is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Canthocamptidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1975 door Ebert & Noodt.
Canthocamptidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Attheyella%20%28Chappuisiella%29%20vivianii | wikipedia |
Chisom Leonard Johnson (Amsterdam, 28 oktober 1993) is een Nederlands voetballer van Nigeriaans komaf die als middenvelder voor verschillende clubs in Europa speelde.
Carrière
Chisom Leonard Johnson speelde in Portugal voor SC Farense, wat in de hogere amateurniveaus uitkwam nadat het in 2006 werd teruggezet naar het laagste niveau van Portugal, en UD Rio Maior. Van 2014 tot 2016 speelde hij op Cyprus: eerst voor Nikos & Sokratis en vervolgens voor Karmiotissa FC, waarmee hij kampioen werd en naar het tweede niveau promoveerde. In 2016 speelde hij enkele maanden voor het Italiaanse ASD Roccella in de Serie D. De tweede helft van 2016 speelde hij voor het Slowaakse AS Trenčín, waar hij samen met veel andere Nederlanders speelde. Hij maakte zijn debuut op 13 augustus 2016, in de met 2-3 gewonnen uitwedstrijd tegen DAC 1904 Dunajská Streda. Sinds januari 2017 was hij clubloos. In het seizoen 2017-2018 speelde hij voor SC Telstar, dat in de Nederlandse Jupiler League uitkomt. Hij debuteerde voor Telstar op 1 september 2017, in de met 3-3 gelijkgespeelde thuiswedstrijd tegen FC Oss. Hij kwam in de 89e minuut in het veld voor Mohamed Hamdaoui. Na twee wedstrijden werd hij niet meer nodig geacht in het elftal, en speelde zodoende de rest van het jaar niet meer. Vanaf januari 2018 was hij niet meer welkom op de trainingen van Telstar. Hij spande daarover een zaak aan bij de KNVB en werd in april 2018 in het gelijk gesteld zodat hij weer mocht meetrainen. Medio 2018 liep zijn contract af. In februari 2023 sloot hij na een stage tot het einde van het seizoen aan bij DOVO dat uitkomt in de Derde divisie zaterdag.
Statistieken
Nederlands voetballer | https://nl.wikipedia.org/wiki/Chisom%20Leonard%20Johnson | wikipedia |
Dit is een lijst van phablets gecategoriseerd naar bedrijven in alfabetische volgorde.
Alfabetische volgorde
A
D
H
I
K
L
M
N
O
P
S
V
Z
Phablet
Phablets | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20phablets | wikipedia |
Cynodonichthys villwocki is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de killivisjes (Rivulidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1997 door Berkenkamp & Etzel.
Rivulidae
IUCN-status onzeker | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cynodonichthys%20villwocki | wikipedia |
De Sint-Johanneskerk (Duits: St. Johanniskirche) is een evangelisch-luthers kerkgebouw in de Duitse stad Halberstadt. De kerk heeft als bijnaam Zweedse Kerk omdat de kerk destijds met hulp van de Zweedse kroon werd gebouwd.
Omschrijving
De kerk wordt grotendeels omsloten door bebouwing en is toegankelijk door een poort of een ijzeren hek gelegen in Westendorf. De Johanneskerk werd als protestantse kerk gebouwd en is daarmee de enige "echte" protestantse kerk in het centrum van Halberstadt. De overige kerken in het stadscentrum werden ooit als rooms-katholieke kerk gebouwd en pas na de reformatie in protestantse kerken veranderd. De kerk met een lengte van 32 meter en een breedte van 16 meter breed is de grootste vakwerkkerk in Duitsland. Vrij van de kerk staat een massieve klokkentoren uit 1682. Bij de kerk bevindt zich een kerkhof met een aantal oude graven.
Interieur
De kerk heeft een voor regio uniek cassettenplafond. Het hoogaltaar is in barokke stijl uitgevoerd. Voor het hoofdaltaar staat een bronzen doopbekken uit de 13e eeuw. De rijk met houtsnijwerk gedecoreerde kansel wordt gedragen door een beeld van Johannes de Doper. Een kroonluchter van messing dateert uit de 17e eeuw.
Gebruik
De evangelische geloofsgemeenschap gebruikt de kerk als zomerkerk en eens in de veertien dagen wordt er een dienst gevierd. In het koude seizoen worden de diensten gevierd in het parochiehuis in Westendorf 20 waar ook andere activiteiten plaatsvinden.
Afbeeldingen
Externe links
Afbeeldingen van de Sint-Johanneskerk
De kerk op de website van Kirchspiel Halberstadt
Johannes
Johannes
Johannes | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Johanneskerk%20%28Halberstadt%29 | wikipedia |
"Respect" is een door Otis Redding geschreven liedje, waarmee de Amerikaanse zangeres Aretha Franklin in 1967 een grote hit scoorde.
Otis Reddings versie
"Respect" werd in 1965 door Stax/Volt uitgegeven als tweede single van Otis Reddings album Otis Blue: Otis Redding Sings Soul.
Geschiedenis
Redding schreef het liedje in een dag en het arrangeren nam twintig minuten in beslag. De oorspronkelijke versie werd op een dag in de zomer van 1965 opgenomen. Op 15 augustus 1965 gaf Stax Records deze als single uit, met op de B-kant "Ole Man Trouble". Op de B-kant van de Britse versie stond "I've Been Loving You Too Long". De single bereikte de 35ste plaats in de Amerikaanse hitlijst en de vierde plaats in de lijst voor rhythm-and-blues. "Respect" was na "I've Been Loving You Too Long" de tweede hit van Redding. Hij bracht het ten gehore op het Monterey Pop Festival. In een interview in september 1967, twee maanden voor zijn voortijdige overlijden, vertelde hij dat "Respect" een van zijn favoriete liedjes was. In zijn bluesversie pleit hij voor respect en erkenning door een vrouw.
Musici
Otis Redding - zang
Steve Cropper - gitaar
Isaac Hayes - toetsen
Al Jackson, Jr. - drums
Andrew Love - saxofoon
Gene Miller - trompet
Floyd Newman - saxofoon
William Bell - achtergrondzang
Earl Sims - achtergrondzang
Aretha Franklins versie
"Respect" werd in april 1967 door Atlantic Records uitgegeven als tweede single van Aretha Franklins album I Never Loved a Man the Way I Love You.
Geschiedenis
Franklins versie werd op 14 februari 1967 in een studio in Manhattan (New York) opgenomen. Naast Franklin en de andere muzikanten waren producent Jerry Wexler, arrangeur Arif Mardin en opnametechnicus Tom Dowd aanwezig. Op dezelfde dag namen ze de liedjes "Drown in My Own Tears" (van Ray Charles), "A Change Is Gonna Come" (van Sam Cooke), "Don't Let Me Lose This Dream" (met haar toenmalige echtgenoot Ted White als gitarist) en "Baby, Baby, Baby" (met haar zuster Carolyn Franklin als achtergrondzangeres) op. Van "Respect" werd het instrumentale gedeelte als eerste opgenomen, waarbij Franklin een ruwe versie van het liedje zong en de muzikanten haar begeleidden. Dit gedeelte werd waarschijnlijk in een paar keer opgenomen. Een meer gepolijste zangpartij nam ze vervolgens apart op, terwijl de muzikanten plaatsnamen in de controlekamer van de opnamestudio.
De single was een zeer groot succes. Er werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. In juni 1967 werd "Respect" een Amerikaanse nummer één-hit. In de hitlijst voor rhythm-and-blues en soul stond de single acht weken lang op de eerste plaats. Het liedje fungeerde als anthem voor zowel de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging als de tweede feministische golf. Volgens The Oxford encyclopedia of women in world history werd "Respect" later beschouwd als een van de belangrijkste Amerikaanse liedjes uit de twintigste eeuw. Het muziekblad Rolling Stone plaatste "Respect" in 2004 op de vijfde plaats in een lijst van de vijfhonderd beste liedjes aller tijden.
Musici
Hitnoteringen
UK Singles Chart
{| class="wikitable" style="text-align:center;"
!colspan="16"|Hitnotering in de UK Singles Chart: 10-06-1967 t/m 09-09-1967|-
!Week:
!style="width:1.32em;"|1
!style="width:1.32em;"|2
!style="width:1.32em;"|3
!style="width:1.32em;"|4
!style="width:1.32em;"|5
!style="width:1.32em;"|6
!style="width:1.32em;"|7
!style="width:1.32em;"|8
!style="width:1.32em;"|9
!style="width:1.32em;"|10
!style="width:1.32em;"|11
!style="width:1.32em;"|12
!style="width:1.32em;"|13
!style="width:1.32em;"|14
!style="width:1.32em;"|
|-
!Positie:
|47 || 34 || 27 || 25 || 11 || 10 || 16 || 12 || 15 || 23 || 31 || 46 || 48 || 37 || uit
|}
Nederlandse Top 40
EvergreenTop 1000
Radio 2 Top 2000
Andere versies
De Amerikaanse rock-'n-rollgroep The Rationals nam een versie van "Respect" op, die in 1966 de 92ste plaats in de Billboard Hot 100 bereikte. De blaaspartijen werden daarbij door Steve Correll en Terry Trabandt gezongen.
De Britse popgroep Dexys Midnight Runners coverde "Respect" tijdens optredens.
De Amerikaanse houseartieste Adeva bereikte in februari 1989 met haar vertolking van "Respect" de 22ste plaats in de Nederlandse Top 40 en de zeventiende plaats in de UK Singles Chart.
Stevie Wonder nam een versie van "Respect" op, die in 2000 verscheen op het compilatiealbum Millennium Edition. Ook Minnie Riperton, met wie Wonder veel samenwerkte in de jaren zeventig, nam een eigen versie op.
In de eerste aflevering van de dramaserie Glee'', uitgezonden op 19 mei 2009, werd "Respect" gecoverd.
Amerikaans lied
Soul
Rhythm-and-blues
Nummer van Otis Redding
Nummer van Aretha Franklin | https://nl.wikipedia.org/wiki/Respect%20%28lied%29 | wikipedia |
De Verzorgingsplaats Dammer Berge is een verzorgingsplaats in Duitsland aan de A1 tussen de afritten Holdorf en Neuenkirchen-Vörden in Nedersaksen en heeft een brugrestaurant, het tweede in zijn soort in Duitsland. Aan de Duitse autosnelwegen is dit type wegrestaurant in de vorm van een brug alleen nog een keer te vinden over de A 9 bij de verzorgingsplaats Frankenwald. De verzorgingsplaats is genoemd naar de 146 meter hoge heuvelrug de Dammer Berge. Jaarlijks bezoeken ongeveer 1 miljoen gasten het brugrestaurant.
Geschiedenis en gebruik
De verzorgingsplaats werd tussen 1967 en 1969 gebouwd met een tankstation en parkeerplaatsen voor 20 vrachtauto's en 65 luxewagens per rijrichting, een brugrestaurant, een motel, alsmede een beheerders- en personeelsverblijf. Op het terrein bevindt zich sinds 1970 aan de westzijde een oecumenische kapel.
Het brugrestaurant is ontworpen door de architecten Paul Wolters en Manfred Bock. De brug moet een verbindend element vormen in het, door de autosnelweg gescheiden, landschap.
Aan de oostkant is het lagergelegen horecagebouw in het talud geïntegreerd. De bouwkosten bedroegen 10 miljoen DM. Aanvankelijk was er sprake van een restaurant met bediening en een klein stukje met zelfbediening. In 1991 werd het restaurant geheel omgebouwd in het kader van het project „Raststätte der Zukunft“.
In 1998 volgde de privatisering en de verzorgingsplaats wordt sindsdien geëxploiteerd door de Duitse keten Tank & Rast. Het latere zelfbedieningsrestaurant biedt plaats aan 360 gasten en heeft ongeveer 60 medewerkers die in drie ploegen het restaurant doorlopend bedienen. Naast het restaurant worden nog twee winkels op het terrein geëxploiteerd en is er een geldautomaat beschikbaar. Zowel aan de westzijde als aan de oostzijde is een speeltuin buiten en binnen een speelhoek voor kinderen. Naast toiletten behoren ook een babykamer, invalidentoilet en een douche voor beroepschauffeurs tot de sanitaire voorzieningen.
In 1992 werd aan de oostzijde een windmolen in gebruik genomen die door de toenmalige beheerder van het brugrestaurant is geplaatst. De windmolen heeft een vermogen van 75 kW, de gondel bevindt zich op 37 meter hoogte en de wieken hebben een doorsnee van 15,6 meter.
In het kader van de uitbreiding van het parkeerterrein in 2011 werd het aantal parkeerplaatsen met 55 plaatsen voor vrachtauto's, 12 plaatsen voor bussen, 44 plaatsen voor luxewagens, waaronder 15 voor auto's met aanhangers en één plaats voor gevaarlijke stoffen en/of zwaar transport verhoogd. Daardoor zijn nu 82 plaatsen voor vrachtauto's en 120 voor luxewagens beschikbaar, alsmede de plaatsen voor bijzondere doelen. Voor invaliden zijn speciale plaatsen aangewezen.
De westzijde ligt op het grondgebied van de gemeente Neuenkirchen-Vörden, terwijl de oostzijde op het grondgebied van Holdorf ligt.
Constructie
Het 103 meter lange en 18 meter brede brugrestaurant overspant met drie doorgangen de rijbaan van de A1 die hier in een zeven meter diepe uitgraving ligt. De middelste overspanning over de autosnelweg is 39 meter breed, de twee zij overspanningen zijn ieder 19,5 meter breed. Het gebouw rust op een smalle kokerbalk uit voorgespannen beton die tevens als buizenkoker dient. Boven op de kokerbalk ligt een bodemplaat van gewapend beton waarop het eigenlijke restaurant als staalskeletbouw is opgetrokken. De stijfheid van het staalskelet wordt bereikt door de twee 38 meter hoge stalen pylonen aan de westkant van de brug. Behalve voor de stijfheid dienen de pylonen ook de luchtverversing in het gebouw. Voor het geluidsniveau in het restaurant alsmede onderhoudsoverwegingen is de aluminiumgevel van het restaurant één meter naar binnen geplaatst ten opzichte van de rand van de bodemplaat.
Externe link
Daten bei Tank und Rast
Dammer Berge | https://nl.wikipedia.org/wiki/Verzorgingsplaats%20Dammer%20Berge | wikipedia |
Stenostaura minutissima is een vlinder uit de familie tandvlinders (Notodontidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1970 door Sergius Kiriakoff.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
Tandvlinders
Dier uit het Afrotropisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Stenostaura%20minutissima | wikipedia |
Athetis restricta is een vlinder uit de familie uilen (Noctuidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1938 door Janse.
De soort komt voor in tropisch Afrika.
restricta
Dier uit het Afrotropisch gebied | https://nl.wikipedia.org/wiki/Athetis%20restricta | wikipedia |
Cristicaudus garhwalensis is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Das & Chakrabarti in 1991.
Schildwespen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Cristicaudus%20garhwalensis | wikipedia |
Epitonium blaisei is een slakkensoort uit de familie van de Epitoniidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1963 door Barnard.
Epitoniidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Epitonium%20blaisei | wikipedia |
Lars Bastrup (Levring, 31 juli 1955) is een voormalig Deens profvoetballer die zijn loopbaan in 1986 beëindigde bij Ikast FS . Hij speelde daarnaast als aanvaller voor onder meer Hamburger SV in Duitsland. In 1980 werd hij uitgeroepen tot Deens voetballer van het jaar.
Interlandcarrière
Bastrup kwam in totaal dertig keer (tien doelpunten) uit voor de nationale ploeg van Denemarken in de periode 1975–1983. Onder leiding van de Oostenrijkse bondscoach Rudi Strittich maakte hij zijn debuut op 4 juni 1975 in de OS-kwalificatiewedstrijd in en tegen Roemenië (4-0) in Boekarest, net als Ivan Lykke, Niels Tune, Poul Mathiasen, Allan Hansen en Claus Larsen.
Erelijst
Hamburger SV
Bundesliga
1982, 1983UEFA Cup
1983
Zie ook
Lijst van spelers van Hamburger SV
Lijst van spelers van het Deense voetbalelftal
Deens voetballer | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lars%20Bastrup | wikipedia |
Theridion flavonotatum is een spinnensoort in de taxonomische indeling van de kogelspinnen (Theridiidae).
Het dier behoort tot het geslacht Theridion. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1879 door Lawrence Becker.
Kogelspinnen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Theridion%20flavonotatum | wikipedia |
Foxtosognus rarus is een eenoogkreeftjessoort uit de familie van de Arctokonstantinidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2008 door Markhaseva.
Arctokonstantinidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Foxtosognus%20rarus | wikipedia |
Police AFC is een voetbalclub uit Douglas, de hoofdstad van het eiland Man.
Erelijst
Competitie
2e divisie, kampioen in seizoen: 1995-96
Beker
Paul Henry Gold Cup: 1994-95
Stadion
Het stadion van Police AFC is gelegen op Groves Road in Douglas. De capaciteit van het stadion is onbekend.
Manxe voetbalclub | https://nl.wikipedia.org/wiki/Police%20AFC | wikipedia |
Microzoanthus occultus is een Zoanthideasoort uit de familie van de Microzoanthidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2011 door Fujii & Reimer.
Microzoanthidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Microzoanthus%20occultus | wikipedia |
Siphimedia nigriscuta is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Sheng & Sun in 2010.
Gewone sluipwespen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Siphimedia%20nigriscuta | wikipedia |
Pareiorhaphis eurycephalus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de harnasmeervallen (Loricariidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 2002 door Pereira & Reis.
Harnasmeervallen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pareiorhaphis%20eurycephalus | wikipedia |
Bertrand van Rains, dubbelganger van keizer Boudewijn I van Constantinopel (13e eeuw)
Valse koning van Heverlee, dubbelganger van koning Boudewijn I van België (1951) | https://nl.wikipedia.org/wiki/Valse%20Boudewijn | wikipedia |
Pseudispa breveapicalis is een keversoort uit de familie bladkevers (Chrysomelidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1934 gepubliceerd door Maurice Pic.
Bladkevers | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pseudispa%20breveapicalis | wikipedia |
Synco 85-89 Volume 2 is een verzamelalbum van Synco. Tot dan toe had de muziekgroep hun muziek uitgebracht op muziekcassettes en ze moesten ze zelf aan de man brengen. Het verzamelalbum werd uitgebracht door Syngate dat wel compact discs levert al is het ook vaak via cd-r (compact disc on command). In tegenstelling tot Volume 1 blijft de muziek op dit schijfje beperkt tot “simpele” synthesizermuziek uit de jaren ’80. Invloeden van Tangerine Dream en Klaus Schulze, Synco’s voorbeelden, zijn hier nauwelijks te horen.
Musici
Frank Klare, Mirko Lüthge – synthesizers, elektronica
Muziek
Muziekalbum uit 1989
Muziekalbum van Frank Klare
Compilatiealbum | https://nl.wikipedia.org/wiki/Synco%2085-89%20Volume%202 | wikipedia |
Sternoplistes temmincki is een keversoort uit de familie boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1844 door Guérin-Méneville.
Boktorren | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sternoplistes%20temmincki | wikipedia |
Listrognathus flavopetiolatus is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de gewone sluipwespen (Ichneumonidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Gupta & Kamath in 1967.
flavopetiolatus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Listrognathus%20flavopetiolatus | wikipedia |
Aeolus longicornis is een keversoort uit de familie kniptorren (Elateridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1900 door Schwarz.
longicornis | https://nl.wikipedia.org/wiki/Aeolus%20longicornis | wikipedia |
Agadamgorodok is een stripalbum dat voor het eerst is uitgegeven in augustus 2003 met Denis Lapière als schrijver en Pierre Bailly als tekenaar. Deze uitgave werd uitgegeven door Dupuis in de collectie vrije vlucht.
Externe link
Agadamgorodok op stripinfo.be
One-shot | https://nl.wikipedia.org/wiki/Agadamgorodok | wikipedia |
Talis erenhotica is een vlinder uit de familie van de grasmotten (Crambidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1982 door Wang & Sung.
erenhotica | https://nl.wikipedia.org/wiki/Talis%20erenhotica | wikipedia |
Claudiu Vasile Bumba (Baia Mare, 5 januari 1994) is een Roemeens voetballer die bij voorkeur als offensieve middenvelder speelt. Hij tekende in september 2017 een contract tot medio 2018 bij Concordia Chiajna, dat hem transfervrij overnam van Dinamo Boekarest, waar hij een maand eerder was vertrokken.
Clubcarrière
Bumba maakte zeven doelpunten in 27 competitiewedstrijden voor Baia Mare, de club uit zijn geboortestad. In 2011 trok hij naar ASA Târgu Mureș, dat hem tijdens het seizoen 2012/13 verhuurde aan AS Roma, waar hij uitkwam in het beloftenelftal. In totaal maakte de aanvallend ingestelde middenvelder vijftien doelpunten in 81 competitiewedstrijden voor ASA Târgu Mureș. In 2015 werd Bumba verkocht voor circa €650.000,- aan het Israëlische Hapoel Tel Aviv.
In februari 2017 keerde Bumba terug naar Roemenië en ging hij aan de slag bij Dinamo Boekarest. Vanwege een gebrek aan speeltijd nam hij eind augustus afscheid van de club, waarna hij een maand later tot het einde van het seizoen 2017/18 tekende bij Concordia Chiajna.
Interlandcarrière
Op 27 januari 2012 debuteerde Bumba voor Roemenië in een vriendschappelijke interland tegen Turkmenistan. Hij viel na 79 minuten in voor Cristian Tănase. Op 14 februari 2015 mocht Bumbă voor het eerst in de basiself starten in de oefeninterland tegen Moldavië.
Referenties
Roemeens voetballer | https://nl.wikipedia.org/wiki/Claudiu%20Bumba | wikipedia |
Dichomeris antisticta is een vlinder uit de familie van de tastermotten (Gelechiidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1929 door Meyrick.
antisticta | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dichomeris%20antisticta | wikipedia |
Dromiaulis excitata is een vlinder uit de familie van de prachtmotten (Cosmopterigidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1922 door Meyrick.
Prachtmotten | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dromiaulis%20excitata | wikipedia |
Kolarovec is een plaats in de gemeente Cestica in de Kroatische provincie Varaždin. De plaats telt 278 inwoners (2001).
Plaats in Varaždin | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kolarovec | wikipedia |
Glyphonyx scabiusculus is een keversoort uit de familie kniptorren (Elateridae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1867 door Chevrolat.
scabiusculus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Glyphonyx%20scabiusculus | wikipedia |
Synandwakia hozawai is een zeeanemonensoort uit de familie Andvakiidae.
Synandwakia hozawai is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Uchida in 1932.
Zeeanemonen | https://nl.wikipedia.org/wiki/Synandwakia%20hozawai | wikipedia |
Megachile mucida is een vliesvleugelig insect uit de familie Megachilidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1878 door Cresson.
mucida | https://nl.wikipedia.org/wiki/Megachile%20mucida | wikipedia |
Amphisbetia bispinosa is een hydroïdpoliep uit de familie Sertulariidae. De poliep komt uit het geslacht Amphisbetia. Amphisbetia bispinosa werd in 1843 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gray.
Sertulariidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Amphisbetia%20bispinosa | wikipedia |
Andrena platyrhina is een vliesvleugelig insect uit de familie Andrenidae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1930 door Cockerell.
Zandbij | https://nl.wikipedia.org/wiki/Andrena%20platyrhina | wikipedia |
Meteorus brevifacierus is een insect dat behoort tot de orde vliesvleugeligen (Hymenoptera) en de familie van de schildwespen (Braconidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Wu & Chen in 2000.
brevifacierus | https://nl.wikipedia.org/wiki/Meteorus%20brevifacierus | wikipedia |
Theoxapus is een geslacht van kreeftachtigen uit de klasse van de Malacostraca (hogere kreeftachtigen).
Soort
Theoxapus buchanani (Monod, 1956)
Hexapodidae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Theoxapus | wikipedia |
P36 (Letland), een regionale weg in Letland
Papyrus 36, een papyrusrol van het Nieuwe Testament | https://nl.wikipedia.org/wiki/P36 | wikipedia |
Copidognathus dianae is een mijtensoort uit de familie van de Halacaridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1951 door Newell.
Halacaridae | https://nl.wikipedia.org/wiki/Copidognathus%20dianae | wikipedia |