diff --git "a/failure_cases.json" "b/failure_cases.json"
new file mode 100644--- /dev/null
+++ "b/failure_cases.json"
@@ -0,0 +1,232 @@
+{
+  "Qwen_Qwen3-235B-A22B-Instruct-2507": [
+    {
+      "generated_answer": "Rozstrzygnięcie, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, opiera się na analizie przepisów prawa unijnego i polskiego, a także ocenie Sądu w przedstawionych materiałach.\n\nZgodnie z treścią źródeł, spółka M., będąca dystrybutorem, argumentowała, że **nie jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki**, ponieważ:\n\n1. **Zgodnie z Rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006 (REACH)**, obowiązek zmiany treści karty charakterystyki przysługuje wyłącznie producentowi, importerowi i dalszemu użytkownikowi.\n2. **Dystrybutor ani konsument nie są uznawani za dalszych użytkowników** w rozumieniu tego rozporządzenia.\n3. Spółka M. jest wyłącznie **dystrybutorem produktu już wprowadzonego na rynek**, a zatem nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki.\n4. Gdyby dystrybutor miał prawo do zmiany karty, **na rynku mogłyby istnieć różne, niekompatybilne karty charakterystyki dla tego samego produktu**, co naruszałoby spójność informacji.\n5. Skarżący powołał się również na **§ 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki** w związku z **art. 5 ust. 3 ustawy o substancjach i preparatach chemicznych**, podkreślając, że jego rola ogranicza się do udostępniania produktu osobom trzecim.\n6. Ponadto, argumentowano, że **obowiązek podawania dokładnych stężeń substancji naruszałby tajemnicę handlową**.\n7. Skarżący przedstawił **stanowisko producenta**, z którego wynikało, że **nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych**, a zatem nie było podstaw do zmiany klasyfikacji.\n\nZ drugiej strony, organ I instancji uznał, że **spółka M. jest odpowiedzialna za treść karty charakterystyki** i zobowiązał ją do ponownej klasyfikacji produktu oraz zmiany treści karty.\n\nWojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku **odrzucił argumentację skarżącego** i stwierdził, że:\n\n- **Nie ma rozbieżności między przepisami unijnymi a polskimi** w zakresie odpowiedzialności za treść karty charakterystyki.\n- Polskie przepisy zostały dostosowane do Rozporządzenia REACH, a od 1 czerwca 2009 r. (i częściowo od 24 lutego 2009 r.) są z nim **spójne**.\n- Zgodnie z **art. 5 ust. 3 ustawy o substancjach i preparatach chemicznych**, **osoba wprowadzająca do obrotu niebezpieczny preparat** (czyli „pierwszy uczestnik łańcucha dostaw”) **jest obowiązana do udostępniania i aktualizowania karty charakterystyki**, gdy pojawią się nowe istotne informacje.\n- **Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r.** (obowiązujące do 24 lutego 2009 r.) w § 2 stanowiło, że karty charakterystyki sporządza się i aktualizuje **zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia REACH**.\n- Zgodnie z **art. 23 ust. 1 ustawy o substancjach i preparatach chemicznych**, w przypadku stwierdzenia braku wym",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i dobrze uzasadniona, opierając się na przepisach prawa unijnego i polskiego oraz na decyzjach sądowych. Użytkownik poprawnie identyfikuje, że spółka M. jako dystrybutor nie jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. Odpowiedź zawiera również argumenty skarżącego oraz stanowisko organu i sądu, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Użytkownik nie wprowadza informacji spoza źródeł, a jego odpowiedź jest zgodna z treścią źródeł.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialnoś�� za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją wydaną przez Prezesa Zakładu, została rozstrzygnięta przez Sąd jako naruszenie przepisów o właściwości rzeczowej. Sąd stwierdził, że **Prezes Zakładu nie ma podstaw prawnych do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach wydanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych**, ponieważ zgodnie z art. 73 ust. 3 pkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (u.s.u.s.) jego uprawnienia nie obejmują wydawania decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. \n\nW uzasadnieniu podkreślono, że **Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej**, ale w danej sprawie działał jak taki organ na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego (Kpa). Jednakże, zgodnie z art. 20 Kpa, właściwość rzeczową określa się według przepisów o zakresie działania organu. **Brak jest przepisów uprawniających Prezesa Zakładu do ponownego rozpatrywania spraw**, co oznacza, że wydana przez niego decyzja naruszyła przepisy o właściwości. \n\nZgodnie z art. 156 § 1 pkt 1 Kpa, **decyzja wydana z naruszeniem przepisów o właściwości jest nieważna**. Sąd stwierdził zatem **nieważność decyzji Prezesa Zakładu wydanej w drugiej instancji**, ponieważ tylko ta decyzja była dotknięta wadą właściwości.\n\nCo więcej, Sąd zwrócił uwagę, że **decyzja Zakładu w pierwszej instancji zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia**. Wskazano w niej art. 127 § 3 Kpa jako przepis regulujący odwołanie, co było błędem, ponieważ ten przepis dotyczy wyłącznie decyzji wydanych przez „ministrów” w rozumieniu Kpa, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych **nie należy do kategorii organów jednoosobowych**, które są uznawane za ministrów. **Zakład jest jednostką organizacyjną**, a nie organem jednoosobowym, więc art. 127 § 3 Kpa **nie miał zastosowania**.\n\nW związku z tym, Sąd stwierdził, że **art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza jedynie możliwość zaskarżenia do sądu powszechnego** w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ale **nie wyłącza innych środków zaskarżenia**. Nie ma zastosowania również art. 83a u.s.u.s., ponieważ przewidziany w nim tryb nie jest trybem odwoławczym i nie dotyczy decyzji odmawiających ulgi w spłacie składek.\n\nW konsekwencji, **właściwa procedura odwoławcza dla decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne** powinna opierać się na przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, ponieważ zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą stosuje się Kpa, chyba że ustawowo stanowiono inaczej. A skoro u.s.u.s. nie przewiduje wyjątku od zasad Kpa w zakresie odwołań (poza wyłączeniem sądu powszechnego), to **ma zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 Kpa**.\n\nZgodnie z tym",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest bardzo szczegółowa i zawiera wiele istotnych elementów dotyczących problemu sprzeczności w zakresie właściwości Prezesa Zakładu do rozpatrywania środków odwoławczych. Użytkownik poprawnie identyfikuje naruszenie przepisów o właściwości przez Prezesa Zakładu, co jest zgodne z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Odpowiedź zawiera również odniesienie do art. 156 § 1 pkt 1 Kpa, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Użytkownik poprawnie wskazuje, że decyzja Prezesa Zakładu była nieważna z powodu naruszenia przepisów o właściwości. Ponadto, użytkownik omawia błędne pouczenie o środkach zaskarżenia, co również jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Odpowiedź użytkownika jest zgodna z poprawną odpowiedzią w zakresie procedury odwoławczej, wskazując na zastosowanie Kpa i wyłączenie sądu powszechnego. Odpowiedź jest kompletna i zgodna z poprawną odpowiedzią.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Aby określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, należy przeanalizować decyzje ZUS i wyrok Sądu Okręgowego zawarte w źródłach.\n\n1. **Decyzja ZUS z dnia 12 marca 2014 roku**  \nZUS odmówił J. K. prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ – jak wskazano – „wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych”. W szczególności, ZUS **nie zaliczył okresu pracy w Zakładzie Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku**, ponieważ J. K. **nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach**, a „analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach”.\n\n2. **Okresy zaliczone przez ZUS jako praca w szczególnych warunkach**  \nOrgan rentowy zaliczył J. K. następujące okresy:\n- Praca w Fabryce w P. w okresach:  \n  - od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku – **stanowisko szlifierz**,  \n  - od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku – **stanowisko szlifierz**,  \n- Praca w Miejskim Zakładzie w P. od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku – **stanowiska: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków, maszynista-operator urządzeń oczyszczalni ścieków**.\n\nŁącznie ZUS uznał **13 lat, 11 miesi��cy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach** (z wyłączeniem okresów nieskładkowych przypadających po 14 listopada 1991 roku).  \nTo oznacza, że **brakowało 13 dni do 15 lat**.\n\n3. **Stanowisko i charakter pracy w Zakładzie Produkcji w P. (29 października 1975 – 7 kwietnia 1981)**  \nJ. K. pracował tam jako **palacz ciśnieniowych kotłów parowych**, co według jego zeznań i zeznań świadków (S. S. i I. P.) było pracą:\n- **stale i w pełnym wymiarze czasu pracy**,  \n- **na niezautomatyzowanych kotłach parowych**,  \n- z obowiązkami: ręczne zasypywanie węglem, oczyszczanie rusztu, wywożenie popiołu taczką,  \n- w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu,  \n- **całorocznie**, bez wykonywania innych zadań.\n\nSąd Okręgowy uznał te zeznania za wiarygodne (dowód: nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku, k.29, minuty 12.22–12.25, oraz zeznania świadków).\n\n4. **Ocena Sądu Okręgowego**  \nSąd stwierdził, że:\n- J. K. urodzony po 31 grudnia 1948 r. ma co najmniej 25 lat ubezpieczenia,  \n- miał 26 lat, 10 miesięcy i 8 dni ubezpieczenia na dzień 1 stycznia 1999 r.,  \n- ukończył 60 lat,  \n- **nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego** – speł",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i zawiera wiele informacji dotyczących decyzji ZUS oraz oceny Sądu Okręgowego. Użytkownik poprawnie wskazuje, że ZUS nie zaliczył okresu pracy od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach. Odpowiedź użytkownika jest zgodna z poprawną odpowiedzią, która wskazuje, że J. K. nie spełnia wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Użytkownik nie wprowadza informacji spoza źródeł i jego odpowiedź jest zgodna z dostarczonymi materiałami.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "openai_gpt-oss-120b": [
+    {
+      "generated_answer": "**Rozstrzygnięcie** – spółka M. jako dystrybutor **jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki (SDS)** w sytuacji, gdy w niej znajdują się nieaktualne dane.\n\n**Uzasadnienie na podstawie źródeł**\n\n1. **Obowiązek aktualizacji spoczywa na „osobie wprowadzającej do obrotu”**  \n   > „Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych … osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępnian",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest niezgodna z poprawną odpowiedzią, ponieważ twierdzi, że spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki, co jest sprzeczne z treścią poprawnej odpowiedzi. Poprawna odpowiedź wskazuje, że dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika i nie jest zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH. Użytkownik nie odnosi się do argumentów dotyczących tajemnicy handlowej ani do stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, które są kluczowe w poprawnej odpowiedzi. Ponadto, użytkownik wprowadza informacje spoza podanych źródeł, co również wpływa na ocenę.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powo��ując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowo��ci sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "**1. Rozwiązanie sprzeczności – brak kompetencji Prezesa ZUS do rozpatrywania odwołań**\n\nZgodnie z przytoczonym fragmentem:\n\n> „Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład” (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.).  \n> „W żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne” (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.).  \n\nJednocześnie w zaskarżonej decyzji widnieje zwrot „postanawiam utrzymać w mocy” i wskazanie Prezesa Zakładu jako organu orzekającego. Sąd stwierdził, że:\n\n> „brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych” (art. 73 ust. 3 u.s.u.s.).  \n> „Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s.”  \n\nW konsekwencji Sąd uznał decyzję Prezesa Zakładu wydaną w drugiej instancji za **nieważną** z powodu naruszenia przepisów o właściwości (art. 156 § 1 pkt 1 Kpa).  \n\n**Rozwiązanie** – sprzeczność rozstrzyga się poprzez uznanie, że decyzja Prezesa Zakładu jest nieważna, ponieważ organ ten nie ma kompetencji do rozpatrywania odwołań w sprawach umarzania składek. W praktyce oznacza to, że odwołanie nie może być rozpatrywane przez Prezesa, a właściwy organ musi być wyznaczony zgodnie z przepisami KPA.\n\n---\n\n**2. Właściwa procedura odwoławcza w sprawie umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne**\n\na) **Zastosowanie Kodeksu postępowania administracyjnego (KPA)**  \n\nZgodnie z art. 123 u.s.u.s.:\n\n> „w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej.”  \n\nJednak art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza odwołanie do sądu powszechnego w sprawach umarzania składek, pozostawiając jedynie możliwość **zaskarżenia** w trybie i na zasadach określonych KPA.\n\nb) **",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i dobrze odnosi się do pytania, wyjaśniając, dlaczego Prezes Zakładu nie jest właściwym organem do rozpatrywania odwołań oraz jaka jest właściwa procedura odwoławcza. Użytkownik poprawnie identyfikuje naruszenie przepisów o właściwości przez Prezesa Zakładu i wskazuje na nieważność decyzji. Odpowiedź zawiera również odniesienia do odpowiednich artykułów prawnych, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Użytkownik nie wprowadza informacji spoza źródeł, a jego odpowiedź jest zgodna z przedstawionymi materiałami.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "**Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15‑letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?**  \n\n1. **Analiza decyzji ZUS**  \n   * ZUS odmówił przyznania emerytury, argumentując, że wnioskodawca nie udowodnił **15‑letniego okresu pracy w warunkach szczególnych** (sygn. akt V U 761/14, decyzja z 12 marca 2014 r.).  \n   * ZUS **nie zaliczył** do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 r. do 7 kwietnia 198",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest niekompletna i urywa się w połowie zdania, co uniemożliwia pełną ocenę jej poprawności. Użytkownik poprawnie rozpoczął analizę decyzji ZUS, wskazując na odmowę przyznania emerytury z powodu braku 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Jednakże, nie dokończył myśli i nie odniósł się do oceny Sądu Okręgowego, która jest kluczowa dla pełnej odpowiedzi na pytanie. Brakuje również podsumowania, które wskazywałoby na łączny okres pracy w szczególnych warunkach, co jest istotne dla oceny, czy J.K. spełnia wymagania.\n\nOcena: 1.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "meta-llama_Meta-Llama-3-8B-Instruct": [
+    {
+      "generated_answer": "",
+      "question": "Jak można rozstrzygnąć sprzeczność dotyczącą dat ważnych dla odpowiedzialności członka Zarządu, skoro wykazano brak działań na rzecz ogłoszenia upadłości, a odpowiedzialność rozpatrywano w oparciu o jego funkcję do marca 2012 r. podczas, gdy zaległości powstały w 2010 roku?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że 'już w okresie kiedy strona była Prezesem Zarządu Spółki istniały zaległości podatkowe'. Wskazano, że 'termin płatności zaległości podatkowych z tytułu zobowiązań określonych decyzjami (październik i grudzień 2010 r.), upływał w czasie, kiedy skarżący był Prezesem Zarządu'. Pomimo, że kondycja firmy pogorszyła się później, odpowiedzialność przypisano za okres, gdy pełnił on funkcję, więc niepełnienie jej po 2012 nie wykluczyło wcześniejszej odpowiedzialności.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Użytkownik nie udzielił żadnej odpowiedzi na pytanie, co oznacza brak jakiejkolwiek próby rozwiązania problemu przedstawionego w pytaniu. Poprawna odpowiedź wymagała analizy sytuacji dotyczącej odpowiedzialności członka Zarządu za zaległości podatkowe i odniesienia się do kwestii dat oraz pełnienia funkcji w kontekście ogłoszenia upadłości. Brak odpowiedzi oznacza brak spełnienia jakichkolwiek kryteriów oceny.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": "etki za zwłokę. Organ dokonał zajęcia rachunków bankowych dłużnika - banki poinformowały o zbiegu egzekucji administracyjnej z sądową. Do dnia 8 kwietnia 2014 r. z rachunków tych do wierzytelności Dyrektora Izby Celnej nie wyegzekwowano żadnej kwoty. Wskazano także, że egzekucja z majątku firmy \"A\" prowadzona jest m.in. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych . W toku prowadzenia czynności w dniu 29 stycznia 2014 r. poborca podatkowy ustalił, że pod adresem rejestrowym - Spółka nie prowadzi działalności od 2 lat (tj. od 2012 r.). Otrzymano także informację od ZUS , że ostatniej wpłaty na poczet składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne podmiot dokonał w listopadzie 2011 r. Z kolei od Naczelnika Urzędu Skarbowego uzyskano informację, że \"A\" Sp. z o.o. ostatnie zeznanie roczne dla podatku dochodowego od osób prawnych złożyła za 2011 r. Firma ta nie figuruje w bazie czynności majątkowych. Spółka posiadała czasowo zarejestrowane pojazdy osobowe i ciężarowe ale zostały one wyrejestrowane. W piśmie z dnia 18 kwietnia 2014 r. Wydział Egzekucji i Likwidacji Towarów poinformował, że prowadzona wobec Spółki egzekucja nie została umorzona z uwagi na prowadzoną przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym egzekucję z rachunku bankowego w Z rachunków bankowych podmiotu nie wyegzekwowano żadnej kwoty. Część rachunków, które były zajmowane zostało zamkniętych ( ). Z kolei pismem z dnia 5 września 2014 r. organ egzekucyjny poinformował, że zajęcie rachunku bankowego w jest bezskuteczne - brak jest środków na rachunku bankowym dłużnika. Komornik Sądowy stwierdził podczas prowadzenia czynności terenowych, że Spółka nie prowadzi działalności pod adresem rejestrowym od grudnia 2012 r. Strona w toku niniejszego postępowania nie wskazała mienia Spółki \"A\", z którego egzekucja umożliwiłaby zaspokojenie zaległości podatkowych tego podmiotu. Biorąc pod uwagę powyższe, Dyrektor stwierdził, że wobec braku jakiegokolwiek majątku Spółki \"A\", z którego można by zaspokoić wierzytelność Skarbu Państwa, egzekucję uznać należało za bezskuteczną. Pełnienie obowiązków członka Zarządu w czasie, w którym upłynął termin płatności zobowiązania w podatku akcyzowym: Zobowiązanie, o którym mowa w niniejszym rozstrzygnięciu zostało określone decyzjami Naczelnika Urzędu Celnego : 1. z dnia 18 maja 2012 r. - termin płatności zobowiązania - 27 grudnia 2010 r., 2. z dnia 20 lipca 2012 r. - termin płatności zobowiązania - 25 października 2010 r. Jako, że wymierzone należności nie zostały zapłacone do budżetu państwa w terminie ich płatności, stały się zaległościami podatkowymi. Dyrektor wskazał, że od początku prowadzenia działalności przez podmiot \"A\", skarżący wchodził w skład Zarządu jako Prezes oraz był wspólnikiem Spółki. Dopiero na podstawie wpisu do KRS z dnia 14 marca 2012 r., zarząd przejął T. R.. Skarżący pozostał natomiast wspólnikiem Spółki. Pomimo, że stronę postępowania wzywano m.in. do przedłożenia uchwały zgromadzenia wspólników dotyczącej odwołania go ze stanowiska Prezesa Zarządu, skarżący nie przesłał takiego dokumentu, twierdząc, że go nie posiada. Przyjęto zatem na podstawie wydruków KRS, że strona pełniła funkcję Prezesa Zarządu Spółki \"A\" najwyżej do dnia 14 marca 2012 r. W związku z powyższym termin płatności zaległości podatkowych z tytułu zobowiązań określonych ww. decyzjami (październik i grudzień 2010 r.), upływał w czasie, kiedy skarżący był Prezesem Zarządu. Reasumując powyższe, organ odwoławczy podobnie jak organ I instancji stwierdził bezsporne istnienie przesłanek pozytywnych do ustalenia odpowiedzialności członka Zarządu za zaległości podatkowe ww. Spółki. Odnośnie przesłanek wyłączających odpowiedzialność, organ wskazał, że pismem z dnia 19 maja 2014 r. Naczelnik Urzędu Celnego wezwał stronę do przedstawienia dowodów zwalniających z odpowiedzialności podatkowej za zaległości Spółki \"A\", tj. dowodów na okoliczność wykazania, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o upadłość Spółki lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości, lub wykazania, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości nastąpiło bez winy strony. Wezwano także do wskazania mienia Spółki niezbędnego dla zaspokojenia wierzyciela (zaległości podatkowych). W odpowiedzi na powyższe wezwanie strona poinformowała m.in., że: 1. wniosek o ogłoszenie upadłości nie został zgłoszony, bowiem kondycja Spółki \"A\" nie dawała podstaw do takiego działania lub choćby wszczęcia postępowania zapobiegającego upadłości, 2. zmiana kondycji finansowej nastąpiła w okresie gdy skarżący nie miał wpływu na podjęcie kroków zmierzających do ogłoszenia upadłości Spółki, 3. w okresie pełnienia przez skarżącego funkcji Prezesa Zarządu, Spółka była w pełni wypłacalna i na bieżąco regulowała swoje zobowiązania publicznoprawne i prywatne; nie toczyło się żadne postępowanie egzekucyjne, 4. strona jest w posiadaniu korespondencji mailowej zawierającej sporządzone sprawozdanie finansowe oraz rachunek zysków i strat na dzień 1 stycznia 2010 r. oraz 30 września 2010 r. 5. Skarżący sprzedał udziały w Spółce. Odnosząc się do powyższego oświadczenia byłego członka Zarządu Spółki \"A\" Dyrektor stwierdził, że z przedłożonego pisma jednoznacznie wynika, że Prezes Zarządu posiadał wiedzę o istnieniu zaległości podatkowych wobec Naczelnika Urzędu Celnego w związku z wydanymi decyzjami określającymi zobowiązanie w akcyzie z tytułu sprzedaży samochodów osobowych, których termin płatności upływał w okresie gdy skarżący pełnił funkcję członka Zarządu. W aktach niniejszej sprawy znajdują się dokumenty, które wskazują, że Spółce organy podatkowe podległe Dyrektorowi Izby Celnej (także decyzjami Naczelnika Urzędu Celnego ) określiły zobowiązanie w podatku akcyzowym na łączną kwotę przekraczającą 372.000 zł (jest to należność główna, bez odsetek za zwłokę), za lata 2010-2011, czyli za okresy kiedy skarżący pełnił funkcję członka Zarządu. Określone decyzjami zobowiązanie podatkowe nie zostało zapłacone. Trudno zatem przystać na argumenty że podmiot regulował swoje zobowiązania publicznoprawne, zarówno wobec Dyrektora Izby Celnej , jak i urzędu skarbowego, czy ZUS. Jak wynika z korespondencji prowadzonej z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego , Spółka \"A\" nie składała temu organowi sprawozdań finansowych za lata 2008-2010, ani też zeznań CIT-8. W latach 2008-2010 podmiot ten nie dokonywał wpłat z tytułu podatków. Z kolei z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uzyskano informację, że ostatnia wpłata składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne została dokonana w dniu 5 listopada 2010 r. (choć jak wynika z dokumentów uzyskanych w Sądzie Rejonowym - na dzień 31 grudnia 2010 r. Spółka zatrudniała 1 osobę na pełny etat oraz 1 osobę na 1-2 etatu, a w lutym 2011 r. zatrudniła mechanika samochodowego na pełny etat); choć Spółka wg stanu na dzień 12 lutego 2014 r. była zarejestrowana jako płatnik składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za zatrudnionych pracowników, to nie składała stosownych dokumentów już od sierpnia 2002 r. Z aktualnego odpisu KRS wynika, że Spółka ta posiadała nie tylko zaległości wobec Dyrektora Izby Celnej , ale także wobec Naczelnika Urzędu Skarbowego . W aktach sprawy znajdują się informacje, że egzekucję w stosunku do podmiotu prowadził także Dyrektor Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Należy zatem wnioskować, iż Spółka \"A\" zalegała zarówno z płatnością składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, jak i podatków, choć formalnie, jak wynika z odpisu KRS, prowadziła działalność gospodarczą. Mając powyższe na uwadze, organ nie zgodził się ze stroną, że zmiana kondycji finansowej nastąpiła w okresie, gdy skarżący nie miał wpływu na podjęcie kroków zmierzających do ogłoszenia upadłości Spółki tj. dopiero po marcu 2012 r. Już bowiem w okresie kiedy strona była Prezesem Zarządu Spółki istniały zaległości podatkowe. Celem dokładnego zbadania kondycji finansowej Spółki wykorzystano dokumenty firmy złożone w Sądzie Rejonowym. Z odpisu KRS z dnia 5 listopada 2015 r. wynika, że ostatnie sprawozdanie finansowe złożono za 2010 r. Uznano zatem, że wystarczającym jest przeanalizowanie dokumentów podmiotu za lata 2008-2010. Wynika z nich, że w roku 2008 r. Spółka zanotowała zysk w wysokości 29.870,79 zł, z kolei rok później - na poziomie 140.503,06 zł. Zysk osiągnięty w 2008 r., jak wynika ze sprawozdań finansowych firmy \"A\", był niższy (\"dużo gorszy\") od zaplanowanego. Wpłynęły na tę sytuację: słaba koniunktura na rynku motoryzacyjnym, powstanie konkurencyjnej firmy oferującej zbliżony asortyment (co spowodowało znaczący odpływ klientów, ze względu na różnice cenowe), duża strata z tytułu różnic kursowych w transakcjach dewizowych. W roku 2009 osiągnięto wprawdzie zysk wyższy niż rok wcześniej, jednak przychody netto ze sprzedaży (czyli związane ze zwykłą działalnością Spółki) były znacznie niższe - na poziomie 3.870.396,81 zł (w roku 2008 było to 18.007.216,53 zł), w tym znacznie niższe przychody ze sprzedaży samochodów (spadek z 17.872.111,29 zł do 3.631.097,58 zł). Znacznie zmniejszyły się przy tym koszty sprzedaży (z 1.103.842,07 zł do 277.756,80 zł) i koszty finansowe (z 183.554,17 zł do 6.500,91 zł), co wpłynęło końcowo na wysokość zysku. Organ nadmienił, że w 2010 r. zarówno koszty sprzedaży, jak i finansowe znów wzrosły. Sytuacja podmiotu w latach 2008-2009 nie była korzystna, mimo osiągnięcia wyższego zysku. Jak wskazano powyższej wpłynęła na to niekorzystna koniunktura na rynku, która pociągnęła za sobą spadek obrotów podmiotu, spowodowany przez prawie 5-krotny spadek sprzedaży samochodów. Jak wynika z uzyskanych dokumentów, za rok 2010 Spółka odnotowała stratę na poziomie 27.375,84 zł. Kapitał Spółki na dzień 31 grudnia 2010 r. wyniósł 265.370,45 zł. Odnosząc taką sytuację do posiadanych przez Spółkę zobowiązań w samym podatku akcyzowym, których termin płatności upływał w 2010 r. - kwota 261.236,23 zł, Dyrektor wskazał, że pod koniec 2010 r. kapitał Spółki był nieznacznie wyższy niż za\n\nSygn. akt III Kow 571/18 POSTANOWIENIE o warunkowym przedterminowym zwolnieniu Dnia 22 sierpnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu, III Wydział Penitencjarny i Nadzoru Nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Masłowski Protokolant: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata przy udziale Prokuratora Okręgowego Balbiny Stasiak z Prokuratury Okręgowej w Sieradzu oraz P. L. przedstawiciela administracji Zakładu Karnego po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym w S. wniosku obrońcy skazanego z dnia 02.05.2018 r. Postanowił: I. na podstawie art. 77 § 1 kk oraz art. 78 § 1 kk oraz art. 161 § 1 kkw warunkowo zwolnić D. W. (1) syna L. i B. z domu K. , urodzonego dnia w Z., skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Lublina-Zachód w Lublinie, w sprawie sygn. akt IV K 728/17, z dnia 31.01.2018 r., z art. 202 § 3 kk na karę 2 lata pozbawienia wolności, z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień 02.04.2019 r. II. na podstawie art. 80 § 1 kk wyznaczyć warunkowo zwolnionemu okres próby do dnia 22.08.2020 r., III. na podstawie art. 159§1 kkw w związku z art. 72 § 1 pkt 4 i 6a kk w okresie próby: a) oddać warunkowo zwolnionego pod dozór kuratora w miejscu zamieszkania b) nałożyć na warunkowo zwolnionego obowiązki w postaci: - zobowiązanie do podjęcia stałej pracy zarobkowej, - zobowiązanie do podjęcia w terminie 2 tygodniu od opuszczenia zakładu karnego terapii psychologiczno-seksuologicznej IV. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej skazanemu z urzędu kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększoną o 23% podatku od towarów i usług - to jest łącznie kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy), V. zwolnić skazanego D. W. od ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem w sprawie niniejszej, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Wniosek obrońcy skazanego, któremu Prokurator oponował, zasługuje na uwzględnienie. D. W. ma przeciętną opinię z wolności i taką samą z odbytej części kary. Nie był ani karany dyscyplinarnie, ani nagradzany. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej a skazywany był tylko raz. Prognozę penitencjarną można określić jako ostrożnie pomyślną. Podobnie określić można prognozę kryminologiczno - społeczną. D. W. odbywa karę 2 lat pozbawienia wolności za rzadko spotykany rodzaj przestępstwa, a mianowicie za posiadanie i rozpowszechnianie w internecie treści pornograficznych z udziałem małoletnich (art. 202 § 3 kk). Nie zdiagnozowano u niego zaburzeń preferencji seksualnych a przestępne zachowanie jest wynikiem podejmowanych eksperymentów seksualnych. Nie jest osobą uzależnioną od pornografii dziecięcej. Wobec powyższych uwag stwierdzić należy, że pobyt w izolacji przez 1 rok i 5 miesięcy jest wystarczającą dolegliwością oraz nauczką na przyszłość i spowoduje, że już nigdy nie będzie podejmował podobnych zachowań. Jednocześnie nie ma podstaw do wyrażania obaw, że D. W. w jakiś inny sposób może naruszać porządek prawny. Sąd uznał, że proces resocjalizacji prowadzony w warunkach izolacji został zakończony. Wszystkie prewencyjno - wychowawcze cele kary zostały osiągnięte. Nie ma przeszkód, by dalsze oddziaływania wychowawcze odbywały się w warunkach probacji. W szczególności pozostawienie skazanego pod dozorem w okresie próby pozwoli skontrolować realizację nałożonego obowiązku w postaci podjęcia terapii psychologiczno - seksuologicznej w związku z zauważonymi przez biegłych psychiatrów skłonnościami nimfofilnymi (zainteresowanie dziewczętami w okresie dojrzewania, masturbacja) D. W., co nie byłoby możliwe, gdyby odbył karę do końca. W postępowaniu brał udział obrońca z urzędu, na rzecz którego należało zasądzić koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu, a jego samego od ponoszenia tych należności zwolnić, z uwagi na stan konta, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sędzia: Pouczenie 1. Warunkowo zwolniony, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod dozór obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres próby lub związanych z dozorem. 2. Warunkowo zwolniony obowiązany jest do niezmieniania bez zgody Sądu miejsca stałego pobytu. 3. Warunkowo zwolniony ma obowiązek o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu (adresu) zawiadomić Sąd, który wydał postanowienie o warunkowym zwolnieniu oraz Sąd , który wyznaczył kuratora, instytucję lub organizację społeczną do wykonywania dozoru, a także do zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego terminach i udzielania wyjaśnień co do przebiegu próby oraz wykonywania nałożonych na niego obowiązków. 4. Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli warunkowo zwolniony w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności, uchyla się od wykonania obowiązków nałożonych na niego przez Sąd lub orzeczonych środków karnych oraz obowiązków opisanych w pkt 2,3 niniejszego pouczenia, uchyla się od dozoru, w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił inne przestępstwo (nieumyślne) lub została orzeczona inna kara, niż kara pozbawienia wolności, a także wtedy gdy opisane wyżej okoliczności zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego. 5. Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony skazany za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą. 6. W razie odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet kary okresu spędzonego na wolności, a ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed upływem roku od osadzenia skazanego w zakładzie karnym , a w wypadku kary 25 lat pozbawienia wolności lub kary dożywotniego pozbawienia wolności przed upływem 5 lat. 7. Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia. 8. Postanowienie nie jest prawomocne, ale wykonalne. Służy od niego zażalenie do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem tutejszego Sądu w terminie 7 dni od jego ogłoszenia. ZARZĄDZENIE Po uprawomocnieniu: I. odpis postanowienia doręczyć: 1. warunkowo zwolnionemu D. W. (1) 2. Dyrektorowi Zakładu Karnego w S. z nakazem zwolnienia II. odpis postanowienia przesłać: a) Sądowi Rejonowemu dla Lublina-Zachód w Lublinie - do akt IV K 728/17 b) Sądowi Okręgowemu w Łodzi - celem wyznaczenia kuratora sądowego - 3 egzemplarze. III. zawiadomić: a) Krajowy Rejestr Karny Dnia 22 sierpnia 2018 r. Przewodniczący - Sędzia: Wykonano dnia ..\n\nętego PROW na lata 2014 - 2020, której wynik miał wpływ na wysokość przyznanych płatności. Po rozpatrzeniu wniosku, w dniu lipca 2016 r. Kierownik BP ARiMR wydał decyzję, na mocy której przyznał Skarżącemu wsparcie na zalesienie w pomniejszonej wysokości tj. kwotę 4.414,53 zł, w tym kwotę wsparcia z tytułu wykonania ogrodzenia uprawy leśnej 2-metrową siatką metalową w wysokości 2.890,47 zł. Rozpatrując odwołanie od tego rozstrzygnięcia, Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR przedstawił na wstępie ramy prawne przyznawania pomocy w postaci wsparcia na zalesienie. Stwierdził następnie, że kontrola na miejscu przeprowadzona czerwca 2016 r. w gospodarstwie Skarżącego wykazała, że powierzchnia zalesionych gruntów wynosi 0,36 ha, a nie 0,44 ha jak wynikało z wniosku. Organ drugiej instancji ustalając stan faktyczny oparł się na wynikach tej kontroli i ustalił, że kwota wsparcia na zalesienie w oparciu o wniosek wynosi 6.631,30 zł, a kwota pomocy, po sprawdzeniu kryteriów kwalifikowalności wniosku o przyznanie wsparcia na zalesienie wynosi 5.522,92 zł. Wyliczona procentowa różnica pomiędzy kwotą wynikającą z deklaracji we wniosku do wsparcia na zalesienie, a kwotą wyliczoną po sprawdzeniu kryteriów kwalifikowalności wniosku wynosi 20,07%. Kwota kary administracyjnej nałożonej na wsparcie na zalesienie stanowi różnicę między kwotą, którą należy wypłacić beneficjentowi wyłącznie w oparciu o wniosek o przyznanie wsparcia na zalesienie oraz kwotą, którą należy wypłacić beneficjentowi po sprawdzeniu kwalifikowalności wniosku o przyznanie wsparcia na zalesienie i wynosi 1.108,38 zł. W związku z nieprzestrzeganiem realizacji planu zalesienia i wykonaniem zalesienia na powierzchni mniejszej niż zadeklarowana we wniosku, Kierownik BP ARiMR prawidłowo zastosował art. 63 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) Nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r., zgodnie z którym: jeżeli kwota, którą należy wypłacić beneficjentowi wyłącznie w oparciu o wniosek o przyznanie wsparcia na zalesienie przekracza kwotę, którą należy wypłacić beneficjentowi po sprawdzeniu kwalifikowalności wniosku o przyznanie wsparcia na zalesienie o więcej niż 10%, do kwoty należnej beneficjentowi po uwzględnieniu kwalifikowalności wniosku o pomoc, należy zastosować karę administracyjną w kwocie, która stanowi różnicę między tymi dwiema kwotami. Odnosząc się do treści odwołania i zarzutów w nim zawartych organ drugiej instancji uznał je za niezasadne. Wskazał, że wyniki kontroli utrwalone zostały w raporcie z czynności kontrolnych spełniającym wymogi formalne. W treści protokołu wskazana została działka objęta kontrolą, metody, przy wykorzystaniu których zostały przeprowadzone pomiary, obwód zmierzonych działek, stwierdzone powierzchnie upraw oraz opis nieprawidłowości. Ponadto wskazana i uwzględniona została przy ustalaniu powierzchni rolnych, tolerancja pomiaru. Zawarte w protokole z czynności kontrolnych ustalenia znajdują oparcie w dołączonym do protokołu materiale graficznym i dokumentacji fotograficznej. Na szkicu z pomiaru powierzchni działek stanowiącym załącznik do protokołu, inspektorzy przeprowadzający czynności kontrolne nanieśli granice działek oraz miejsca i kierunek zdjęć wykonanych na działkach. Zdaniem organu odwoławczego w sprawie nie ma zastosowania art. 64 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz. Urz. UE z dnia 20 grudnia 2013 r. L 347, s. 549 ze zm.). W aktach sprawy brak jest dowodów potwierdzających wystąpienie siły wyższej, niezgodność deklaracji powierzchni przez rolnika nie była wynikiem błędu oczywistego (tj. takiego, który musi być wykryty na podstawie danych zawartych we wniosku o przyznanie płatności i danych zawartych w dokumentach dołączonych do wniosku), ani wynikiem błędu organu. Skarżący nie wykazała skutecznie w toku postępowania, iż nie ponosi winy za zadeklarowanie we wniosku nieprawidłowych danych. Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się Skarżący i wniósł skargę do tut. Sądu. Jego zdaniem decyzje organów są wadliwe i powinny zostać uchylone w całości. Skarżący twierdzi, że Kierownik BP ARiMR błędnie wyliczył należną kwotę wsparcia na zalesienie wskutek czego nie otrzymał kwoty 1.859,17 zł. Wskazał, że korekta powierzchni zalesienia miała miejsce przed kontrolą na gruncie i wynikała z tego, że na lata 2014-2020 wprowadzono nowe dodatkowe pojęcie \"powierzchnia nasadzeń\". Do nasadzeń Skarżący kupił ilości sadzonek zgodnie z planem do powierzchni zalesienia 0,47 ha i powierzchni nasadzeń 0,44 ha. Skarżący kwestionuje ponadto dokładność pomiaru działki przy użyciu urządzenia GPS. Twierdzi również, że organ nie powinien nakładać kary na podstawie art. 64 ust. 2 rozporządzenia PE i Rady (UE) nr 1306/2013. Wyznaczenie obszaru na gruncie nastąpiło na podstawie mapy opracowanej przez geodetę. Niezgodność powierzchni z mapy z powierzchnią podaną przez geodetę w Wykazie powierzchni gruntów rolnych przeznaczonych do zalesienia nie jest winą Skarżącego i nie powinno go to w żaden sposób obciążać. Mając powyższe na uwadze strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi drugiej instancji oraz nakazanie ponownego pomiaru zalesionej powierzchni na działce nr i nakazanie wypłacenia niedopłaconej kwoty 1.859,17 zł z należnym odsetkami za zwłokę. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje. Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) oraz art. 134 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia następuje w razie, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przepisów prawa materialnego lub postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższe oznacza, że kontrola sądowa decyzji administracyjnych sprowadza się do oceny, czy jest ona zgodna z obowiązującym prawem. Sąd administracyjny nie ocenia decyzji pod względem słuszności celowości czy też sprawiedliwości społecznej. Oceniając skargę według powyższych kryteriów Sąd stwierdził, że nie znajduje ona usprawiedliwionych podstaw. Skarżący kwestionuje prawidłowość dokonanych przez organ ustaleń faktycznych, które skutkowały przyznaniem kwoty wsparcia na zalesianie na 2015 r. w pomniejszonej wysokości. Analiza akt sprawy oraz argumentów zawartych w skardze nie wskazuje jednak, aby działanie organów sprzeczne było z obowiązującymi przepisami prawa. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 (Dz. U. z 2015 r. poz. 349 ze zm.), w postępowaniu w sprawie o przyznanie pomocy organ, przed którym toczy się postępowanie: 1) stoi na straży praworządności; 2) jest obowiązany w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy; 3) udziela stronom, na ich żądanie, niezbędnych pouczeń co do okoliczności faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania; 4) zapewnia stronom, na ich żądanie, czynny udział w każdym stadium postępowania i na ich żądanie przed wydaniem decyzji administracyjnej umożliwia im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań; przepisu art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się. Stosownie do art. 27 ust. 2 ww. ustawy, strony oraz inne osoby uczestniczące w postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, są obowiązane przedstawiać dowody oraz dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek; ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z przedstawionej regulacji wynika, że w postępowaniu dotyczącym przedmiotowej płatności obowiązki organu w zakresie prowadzenia postępowania administracyjnego zostały w istotny sposób zmodyfikowane w stosunku do regulacji Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie ma wątpliwości, że obowiązki organu zostały ograniczone do wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Organ nie jest obowiązany do aktywnego poszukiwania dowodów na poparcie żądania wnioskodawcy. Ciężar dowodu co do faktów, z których strona wywodzi skutki prawne, spoczywa na stronie. Modyfikacji uległy ponadto obowiązki organów w zakresie zasady informowania wyrażonej w art. 9 Kpa oraz zasady zapewniania stronom czynny udział w każdym stadium postępowania wyrażonej w art. 10 Kpa. W postępowaniu o przyznanie pomocy finansowej ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, obowiązki organów w zakresie udzielania stronom niezbędnych pouczeń co do okoliczności faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania oraz zapewnianie stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania, uzależnione zostały od zgłoszenia przez stronę takiego żądania w tym zakresie. W rozpatrywanym przypadku Skarżący nie zwrócił się do organu o udzielanie pouczeń, o których mowa wyżej. Organ nie miał ponadto obowiązku poinformowania Skarżącego o konieczności wystąpienia z żądaniem czynnego udziału w postępowaniu. Składając wniosek o płatność Skarżący oświadczył, że znane są mu zasady przyznawania płatności oraz pomocy finansowej objętych wnioskiem (sekc"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "",
+      "question": "Czy Wójt Gminy miał prawo wszcząć nowe postępowanie rozgraniczeniowe i wydać decyzję z dnia 26 marca 2015 r., mimo że skarżący zażądali przekazania sprawy sądowi i była ona w kognicji sądu powszechnego?",
+      "answer": "\"Jednakże decyzja z dnia 26 marca 2015r. nie została wydana w toku postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia 20 grudnia 2012r., ale w wyniku wszczęcia przez Wójta Gminy w dniu 27 listopada 2014r. kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego wydaniem przedmiotowej decyzji z dnia 26 marca 2015r. Żaden przepis ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie ogranicza możliwości prowadzenia postępowań rozgraniczeniowych tylko do jednego takiego postępowania oraz nie zabrania organom administracji publicznej wszczęcia kolejnego postępowania...\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Użytkownik nie udzielił żadnej odpowiedzi na pytanie, co oznacza brak jakiejkolwiek próby odniesienia się do kwestii prawnej dotyczącej uprawnień Wójta Gminy w kontekście wszczęcia nowego postępowania rozgraniczeniowego. Poprawna odpowiedź wymagała analizy przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego oraz odniesienia się do sytuacji, w której sprawa była już w kognicji sądu powszechnego. Brak odpowiedzi oznacza brak spełnienia jakichkolwiek kryteriów oceny.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": "raz prawa i obowiązki stron uznać należy, że decyzja z dnia 26 marca 2015 r. w części dotyczącej rozgraniczenia miedzy działką nr a działką i dotknięta jest wadą nieważności , o której mowa w art. 1 § 1 pkt 3 k.p.a. We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący zarzucili , że należało stwierdzić nieważności decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w całości, bowiem decyzja ta została wydana, mimo że Wójt Gminy nie przekazał formalnie sądowi powszechnemu ich wniosku, zgłoszonego w trybie art. 33 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w K. w związku z wydaniem przez Wójta Gminy decyzji z dnia 20 grudnia 2012 r. Wójt Gminy , mimo otwartej drogi sądowej, podjął kolejne rozgraniczenie, co jest sprzeczne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale 7 sędziów SN z dnia 30 października 2014 r. , sygn. akt Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 10 kwietnia 2018 r. nr utrzymało w mocy decyzję z dnia 14 grudnia 2017 r. Organ odwoławczy, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy, podzielił w całości stanowisko zajęte w decyzji z dnia 14 grudnia 2017 r. Wskazał, że od chwili złożenia przez strony wniosku o przekazanie sprawy sądowi powszechnemu organ administracji publicznej nie był właściwy do rozstrzygnięcia sprawy, która została rozstrzygnięta decyzją z dnia 20 grudnia 2012r. i faktycznie nie podejmował w tym zakresie żadnych czynności. Jednakże decyzja z dnia 26 marca 2015r. nie została wydana w toku postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia 20 grudnia 2012r., ale w wyniku wszczęcia przez Wójta Gminy w dniu 27 listopada 2014r. kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego wydaniem przedmiotowej decyzji z dnia 26 marca 2015r. Żaden przepis ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie ogranicza możliwości prowadzenia postępowań rozgraniczeniowych tylko do jednego takiego postępowania oraz nie zabrania organom administracji publicznej wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego w sytuacji, gdy przed sądem powszechnym toczy się postępowanie z wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej stron niezadowolonych z rozgraniczenia nieruchomości, będącego wynikiem innego, wcześniejszego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego decyzją o rozgraniczeniu nieruchomości, z którą strony się nie zgodziły. Takiego \"automatyzmu\" w ograniczeniu kompetencji organu administracji w przypadku wcześniejszego zakwestionowania decyzji w przedmiocie rozgraniczenia nie dostrzegł też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, kontrolując decyzje SKO z dnia 2 sierpnia 2016r. oraz z dnia 16 lutego 2017r. Ponadto w wyniku złożenia przez skarżących wniosku z dnia 3 stycznia 2013r. nie doszło do rozgraniczenia nieruchomości, bowiem Sąd, postanowieniem z dnia 18 listopada 2016r., sygn. akt umorzył postępowanie. SKO uznało, że brak jest podstaw do kwestionowania prawa Wójta Gminy do wszczęcia postępowania rozgraniczeniowego i wydania będącej przedmiotem niniejszego postępowania decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości. Jednocześnie SKO stwierdziło, że przedmiotowa decyzja wydana została z rażącym naruszeniem art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. w części, w jakiej orzeka o rozgraniczeniu pomiędzy działką nr stanowiącą własność G. i H. K., a działkami nr i stanowiącymi własność Gminy , z uwagi na fakt, iż sprawa rozgraniczenia pomiędzy tymi działkami rozstrzygnięta została ostateczną decyzją z dnia 3 marca 2009r. nr G. i H. K. wnieśli skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 kwietnia 2018 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji jej poprzedzającej. Zarzucili naruszenie przepisów postępowania oraz wadliwe stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. jedynie w części , mimo że jest ona nieważna w całości. Zarzucili, że złożenie wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej sądowi uniemożliwiało wydanie decyzji rozgraniczeniowej, a kwestionowane decyzje dopuszczają rozgraniczenie pomijające drogę sądową. Swoją argumentację poparli stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale 7 sędziów SN z dnia 30 października 2014 r. , sygn. akt Zarzucili także, że postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 30 października 2013 r. sygn. akt nie dawało podstaw do wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego kwestionowaną decyzją z dnia 26 marca 2015 r. Z kolei postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt nie może być brane pod uwagę przez SKO przy orzekaniu o ważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. , bowiem winno ono oceniać dowody w oparciu o stan obowiązujący do dnia wydania decyzji. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje: W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skarga jest zasadna. Niniejsza sprawa dotyczyła oceny ważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015r. nr w sprawie rozgraniczenia nieruchomości - działki nr stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr działką nr działką nr - stanowiącymi własność H. i G. K., działką nr - stanowiącą własność Gminy . Kwestie rozgraniczenia nieruchomości normuje ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne ( Dz.U z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.), zwana dalej \"ustawą\". Zgodnie z art. 29 ust. 3 ustawy , rozgraniczenia nieruchomości dokonują wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) oraz, w wypadkach określonych w ustawie, sądy. W myśl art. 30 ust. 1 ustawy, wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) przeprowadzają rozgraniczenie nieruchomości z urzędu lub na wniosek strony. Zgodnie z art. 33 ust.1 ustawy, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje decyzję o rozgraniczeniu nieruchomości, jeżeli zainteresowani właściciele nieruchomości nie zawarli ugody, a ustalenie przebiegu granicy nastąpiło na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron. Przepis art. 33 ust. 3 ustawy stanowi, że strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy może żądać, w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, przekazania sprawy sądowi. Zgodnie z art. 34 ust. 3 ustawy, sąd rozpatruje sprawy o rozgraniczenie nieruchomości w trybie postępowania nieprocesowego. W niniejszej sprawie tak organ, jak i Sąd działał w warunkach związania oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania, wyrażonymi w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 306/17 ( art. 153 p.p.s.a.). Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wykonaniu wytycznych zawartych w powyższym wyroku ustaliło, że decyzja Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2012 r. w związku z przekazaniem sprawy do sądu w całości utraciła moc wiążącą. Skarżący bowiem, jak wynika z akt sprawy, w dniu 3 stycznia 2013 r. zażądali - w myśl art. 33 ust. 3 ustawy - przekazania sprawy sądowi. Jednak - niezależnie od powyższego - zgodzić się należy ze skarżącymi, że Wójt Gminy nie mógł wszcząć i prowadzić postępowania rozgraniczeniowego, które zakończyło się wydaniem kwestionowanej decyzji z dnia 26 marca 2015 r. , w części dotyczącej rozgraniczenia działek, objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. Z chwilą zażądania przez skarżących przekazania sprawy sądowi powszechnemu sprawa rozgraniczenia konkretnych działek - objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. - znalazła się bowiem w kognicji sądu powszechnego. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale 7 sędziów, z dnia 30 października 2014 r. ( publ. OSNC 2015/3/27), które to stanowisko - choć uchwała dotyczyła innego problemu (wnioskodawcy w postępowaniu rozgraniczeniowym) - jest istotne przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy. Sąd Najwyższy wskazał, że ze względu na przedmiot postępowania w sprawach o rozgraniczenie oraz charakter stosunków prawnych stanowiących podstawę określenia przebiegu granic nieruchomości, sprawy o rozgraniczenie należą do spraw z zakresu prawa cywilnego. Zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c., do rozpoznawania tych spraw powołane są co do zasady sądy powszechne, jednak rozpoznawanie spraw o rozgraniczenie zostało uregulowane w sposób szczególny, przez przyjęcie konstrukcji wyłączającej czasowo dopuszczalność drogi sądowej. W art. 33 ust. 3 ustawy, który stanowi, że strona postępowania administracyjnego niezadowolona ze sposobu ustalenia przebiegu granicy dokonanego w tym postępowaniu może żądać przekazania sprawy sądowi - ustawodawca użył zwrotu \"przekazanie sprawy\". Uznał tym samym, że sprawa o rozgraniczenie jest prowadzona w odpowiednim dla niej jednym postępowaniu, obejmującym obligatoryjny etap administracyjny i fakultatywny etap sądowy. W takim ujęciu postępowanie sądowe stanowi kolejny etap rozpoznawania sprawy i jego wszczęcie prowadzi do kontynuowania postępowania prowadzonego wcześniej w trybie administracyjnym. Skorzystanie przez stronę postępowania administracyjnego z możliwości żądania przekazania sprawy sądowi należy uznać za czynność otwierającą drogę sądową w sprawie o rozgraniczenie konkretnie oznaczonych nieruchomości. Istnienie przesłanki procesowej w postaci drogi sądowej w sprawie o rozgraniczenie, będące wynikiem zgłoszenia żądania przekazania sprawy sądowi, wyłącza dokonanie w takiej sprawie rozgraniczenia w trybie administracyjnym. Zakończenie postępowania bez merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy otwierałoby możliwość wystąpienia ponownie z wn\n\nia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Stankowski Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2020 r. sygn. akt VII SA/Wa 1769/19 w sprawie ze skargi R. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 czerwca 2019 r. znak DOA.7110.66.2018.KKR w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa oddala skargę kasacyjną. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 stycznia 2020 r., VII SA/Wa 1769/19, oddalił skargę R. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) z dnia 7 czerwca 2019 r. w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa. Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy: Decyzją z 16 stycznia 2019 r. Wojewoda Podkarpacki (dalej: Wojewoda), na podstawie art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t.Dz.U.2020.256; dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu w tzw. postępowaniu wznowieniowym sprawy R. S., dotyczącej wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją Wojewody z 16 maja 2018 r. utrzymującą w mocy decyzję Starosty J. (dalej: Starosta) z 4 kwietnia 2018 r. w sprawie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę, obejmującą rozbudowę budynku mieszkalnego o pomieszczenie gospodarcze na działce nr położonej w D. i odmowy wydania nowej decyzji o pozwoleniu na budowę, stwierdził, że decyzja z 16 maja 2018 r. została wydana z naruszeniem prawa i odmówił uchylenia ww. decyzji na podstawie art. 146 § 2 k.p.a. Zaskarżoną decyzją GINB, po rozpatrzeniu odwołania R. S. od decyzji Wojewody z 16 stycznia 2019 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Skargę na powyższą decyzję złożył R. S. Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie oddalił wniesioną skargę. Sąd wskazał, że biorąc pod uwagę, że postępowanie zostało wznowione z przyczyny formalnej - braku udziału strony w postępowaniu, jak również mając na uwadze prawomocny wyrok WSA w Rzeszowie z 11 września 2018 r., II SA/RZ 813/18, przesądzający o poprawności decyzji Wojewody z 16 maja 2018 r. pod względem merytorycznym, Sąd stwierdził, że mają rację organy, iż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. W ocenie Sądu, samo uczestnictwo strony w postępowaniu nie gwarantuje wydania decyzji o treści odmiennej niż ta, która zapadłaby bez jej udziału. Nawet argumentacja podnoszona w tymże postępowaniu nie zawsze przemawia za wydaniem innej decyzji. Rozstrzygnięcie sprawy zależy bowiem od tego, czy podnoszone argumenty są słuszne i czy mają istotny wpływ na wydawane rozstrzygnięcie. Jeżeli doszło do naruszenia prawa procesowego przez brak zapewnienia stronie pełnego udziału w postępowaniu, ale jednocześnie brak jest podstaw do uchylenia decyzji ostatecznej, ponieważ w wyniku wznowienia postępowania i tak wydana byłaby decyzja tożsama z decyzja pierwotną, to prawidłowo organ odwoławczy wydał decyzję na podstawie art. 146 § 2 k.p.a., zgodnie z którym nie uchyla się decyzji w przypadku, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. W ocenie Sądu, argumenty strony wskazujące na to, że skarżący nie mógł składać żadnych wniosków dowodowych, które mogłyby wpłynąć na decyzje organów są bezzasadne, gdyż mogły być podnoszone zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i w postępowaniu przed sądem przez W. S. (matkę skarżącego). To, że skarżący mając świadomość zmian własnościowych w niniejszej sprawie nie podnosił nowych argumentów i twierdzeń (nawet w skardze do WSA) wskazuje na celowe działanie R. S. w kontekście przedłużania niniejszego postępowania. Z doświadczenia życiowego wynika, że syn otrzymując w drodze darowizny od matki nieruchomości powinien znać stan faktyczny i prawny darowanych nieruchomości oraz toczących się w odniesieniu do nich postępowań. Podsumowując Sąd podkreślił, że w sprawie zaszła \"przesłanka negatywna\" z art. 146 § 2 k.p.a., gdyż sąd administracyjny ocenił już merytorycznie zaskarżoną decyzję dotyczącą pozwolenia na budowę i w związku z tym nawet po uczestniczeniu strony w ponownym postępowaniu nie można będzie wydać innego rozstrzygnięcia (wyrok WSA w Rzeszowie jest prawomocny); zatem zasadne w sprawie było rozstrzygnięcie, w którym organy stwierdziły, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa i jednocześnie odmówiono jej uchylenia, gdyż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Skargę kasacyjną od ww. wyroku wniósł R. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1. na podstawie art. 176 § 1 pkt 2 w zw. z art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.Dz.U.2019.2325 ze zm.; dalej p.p.s.a.) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2019.1186 ze zm.) w zw. z art. 146 § 2 k.p.a. poprzez błędne zastosowanie i odmowę uchylenia decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia 16 maja 2018 r. z uwagi na fakt, że w wyniku wznowienia postępowania zapadłaby wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej treści decyzji dotychczasowej, podczas gdy w sytuacji wznowienia postępowania z uwagi na to, że odwołujący - strona nie brała udziału w sprawie bez własnej winy i nie mogła składać wniosków dowodowych, co skutkuje brakiem zebrania wyczerpującego materiału dowodowego, decyzję należy uchylić, 2. na podstawie art. 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w z zw. z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 151 w zw. z: - art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.k. w zw. 80 k.p.a. poprzez brak dokładnego i wyczerpującego zebrania materiału dowodowego i w konsekwencji wydanie decyzji niezgodnej z prawem, - art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niedostateczne uzasadnienie decyzji, tj. brak wyczerpującego wskazania, dlaczego zdaniem organu w sprawie mogłaby zapaść jedynie decyzja odpowiadająca w swej istocie dotychczasowej decyzji, podczas gdy organ był zobowiązany do dokładnego uzasadnienia swojego stanowiska, - art. 146 § 2 k.p.a. w zw. z art. 151 § 2 k.p.a. poprzez uznanie, że w sprawie mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, podczas gdy organ nie przeprowadził postępowania dowodowego z udziałem nowej strony i nie ustalił, czy po zebraniu nowego materiału dowodowego zapadłaby decyzja odpowiadająca decyzji dotychczasowej. W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania J. B. wniósł o jej oddalenie. Odpowiedź na skargę kasacyjną złożyła również uczestniczka postępowania W. S. - matka skarżącego kasacyjnie, wnosząc o uwzględnienie skargi kasacyjnej w całości. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy NSA związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, NSA nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować. Rozpoznając w tak zakreślonych granicach skargę kasacyjną wniesioną w tej sprawie należy stwierdzić, iż nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach. Istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znaczenie ma przede wszystkim to, że powodem podjęcia decyzji Starosty z 4 kwietnia 2018 r. w sprawie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę, obejmującą rozbudowę budynku mieszkalnego i odmowy wydania nowej decyzji o pozwoleniu na budowę, utrzymanej w mocy decyzją Wojewody z 16 maja 2018 r., był fakt, że inwestorka uprzednio uzyskała decyzję o pozwoleniu na budowę wskutek popełnienia przestępstwa poświadczenia nieprawdy, co zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 16 grudnia 2016 r., II K 169/15. Tak więc decyzja o innej treści niż uprzednio wydana mogłaby zapaść jedynie w sytuacji, gdyby pominięta strona przedstawiła dowody wskazujące, że ww. prawomocny wyrok został w przewidzianym przez prawo trybie prawomocnie wyeliminowany z obrotu prawnego i by w trybie nadzwyczajnym doszło do uniewinnienia inwestorki. Takich dowodów jednak skarżący kasacyjnie nie przedstawił. Organy administracyjne słusznie w tej sytuacji uznały, że chociaż decyzja z 16 maja 2018 r. została wydana z naruszeniem prawa - z uwagi na pominięcie strony, to w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Z uwagi na powyższe Sąd I instancji słusznie oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a. wniesioną w niniejszej sprawie skargę, prawidłowo uznając, że organy administracyjne nie naruszyły art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w\n\narzucili, że z pisemnych motywów zaskarżonej decyzji wynika, że organ ten nie może się zdecydować co jest podstawą rozstrzygnięcia: pkt 7 czy też pkt 2 art. 156 § 1 Kpa. W ocenie skarżących, nie zachodzi przypadek z art. 156 § 1 pkt 7 kpa, gdyż rygor nieważności trzeba by wskazać, który przepis prawa powszechnie obowiązujący został naruszony oraz, że ustawa naruszenie tego prawa łączy z nieważnością decyzji z mocy prawa. Rzekoma niezgodność decyzji o warunkach zabudowy z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie rodzi nieważności z mocy prawa, choć może być ten fakt podstawą do stwierdzenia nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa. Zdaniem skarżących, Kolegium błędnie interpretuje pojęcie decyzji wydanej \"z rażącym naruszeniem prawa\". Nie każde naruszenie prawa jest rażące, zaś pojęcie to należy interpretować ścieśniająco. Z treści obowiązującego w dacie wydania decyzji planu zagospodarowania wynika jednoznacznie, że przedmiotowy teren przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Plan ten w szczególności nie zabrania rozbudowy istniejących budynków, lecz jedynie wskazuje, że taka dalsza rozbudowa nie jest wskazana. Czym innym jest brak wskazań do rozbudowy, a czym innym zakaz. Brak wskazań do rozbudowy należy rozumieć jako wskazówkę dla podejmującego decyzję, lecz nie oznacza ustanowienia zakazu. Jeśli zatem przedmiotowe decyzje o warunkach rozbudowy domu skarżących są niesłuszne, bowiem zwiększają /być może niepotrzebnie/ gęstość zabudowy, to nie oznacza, że przez to stanowiły naruszenie prawa i to rażące. Ponadto skarżący wskazali, że sama zasada rozbudowy domu określona w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania nie jest przecież podważana. Podważane zostały jedynie decyzje zamieniające decyzję pierwotną. Nie można więc zgodzić się z poglądem, że co do zasady decyzja określająca warunki zabudowy i zagospodarowania jest zgodna z prawem, zaś korekta takiej decyzji już rażąco narusza prawo. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiadając na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wojewódzki Sad Administracyjny z w a ż y ł, co następuje: Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. Nr 153, poz. 1269/ sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji dokonana według kryterium zgodności z prawem oraz w granicach rozstrzygania Sądu zakreślonych w art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.dalej P.p.s.a.l, doprowadziła do stwierdzenia, że skarga nie jest zasadna. W ocenie Sądu, podnoszony przez skarżących zarzut naruszenia art. 24 § 1 pkt 5 Kpa w związku z art. 127 § 3 Kpa jest chybiony. Z treści uzasadnienia skargi wynika, że naruszenie to skarżący wywodzą z faktu, iż jeden z członków Samorządowego Kolegium Odwoławczego, który orzekał w składzie Kolegium w dniu r., brał udział w wydaniu decyzji ostatecznej w dniu r. Skarżący na poparcie swojego stanowiska powołali się na wyrok NSA z dnia 27 listopada 2001r. I SA 1011/00. Zauważyć należy, że w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma jednolitego poglądu w kwestii zastosowania art. 25 § 1 pkt 5 Kpa w podnoszonej skargą kwestii. Skład Sądu w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 1999r., w sprawie II SA 699/99 - /LEX nr 46260/, że \"podpisanie decyzji wydanej w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy przez tę samą osobę, która podpisała decyzję w pierwszej instancji, nie stanowi naruszenia przepisu art. 24 § 1 pkt 5 Kpa, gdyż postępowanie w trybie art. 127 § 3 Kpa nie jest klasycznym postępowaniem dwuinstancyjnym obejmującym działanie dwóch organów niższej i wyższej instancji\". W ocenie sądu również drugi ze stawianych zarzutów skargi jest chybiony. Zarzucane naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 kpa skarżący wywodzą z istniejącej, w ich przekonaniu, sprzeczności pomiędzy podstawą prawną postanowienia z dnia r. o wszczęciu postępowania w przedmiocie nieważności decyzji a podstawą prawną decyzji z dnia r. stwierdzającej nieważność decyzji Burmistrza Miasta z dnia r. Podkreślenia wymaga, że przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja ostateczna z dnia r., a zatem tak rozumiany zarzut skargi rozpatrzony być musi w kontekście podstawy prawnej decyzji wydanej w wyniku rozpatrzenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, a więc decyzji wydanej w dniu r. Jak wynika z akt sprawy, w postanowieniu z dnia r. jako podstawę prawną wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wskazano przepis art. 157 § 2 Kpa w związku z art. 61 kpa. W uzasadnieniu tego postanowienia Kolegium zawarło stwierdzenie \"Kolegium postanowiło wszcząć z urzędu postępowanie celem zbadania czy przedmiotowe decyzje dotknięte są wadą powodującą ich nieważność, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 zdanie drugie kpa /decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa/\". Wyjaśnić trzeba, że Kodeks postępowania administracyjnego , nie wymaga wydania postanowienia o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, niezbędne jest natomiast zawiadomienie stron o wszczęciu takiego postępowania. Nie istnieje też obowiązek wydawania jakiegokolwiek aktu w przypadku zmiany kwalifikacji prawnej stwierdzonego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji . Innymi słowy rzecz ujmując, jeśli właściwy organ wydał postanowienie o wszczęciu postępowania z urzędu w przedmiocie stwierdzenia nieważności, zaś w toku prowadzonego postępowania dojdzie do wniosku , że zaistniała inna niż wskazana w tym postanowieniu podstawa prawna stwierdzenia nieważności decyzji, to nie musi wydawać kolejnego postanowienia, gdyż o tym jaka to jest podstawa prawna decyzji o stwierdzeniu nieważności, organ wypowiada się w decyzji . Zarzuty skargi odnoszące się do wewnętrznej sprzeczności decyzji Kolegium z dnia r., w której to decyzji organ istotnie powołał się w uzasadnieniu raz na okoliczności z art. 156 § 1 pkt 7 Kpa, a w innym miejscu na art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, nie mogą prowadzić do uwzględnienia skargi, bowiem dotyczą one decyzji nieostatecznej. Kolegium przy ponownym rozpatrzeniu sprawy jednoznacznie wskazało, że podstawą stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia r., stanowi przepis art. 156 § 1 pkt 7 Kpa. Oparcie zaskarżonej decyzji na tej podstawie prawnej znajduje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Zaprezentowane w uzasadnieniu skargi stanowisko, że w sprawie nie wystąpiła podstawa prawna stwierdzenia nieważności decyzji określona w art. 156 § 1 pkt 7 kpa jest całkowicie bezpodstawne. Zgodnie z obowiązującym w dacie wydania przez Burmistrza Miasta decyzji z dnia r., przepisem art. 46a ust.1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym /tj. Dz.U. z 1999r. Nr 15, poz. 139 ze zm./ - decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest nieważna, jeżeli jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W przypadku, gdy taka decyzja stanie się decyzją ostateczną w administracyjnym toku instancji, jej wyeliminowanie z obrotu prawnego następuje w trybie nadzwyczajnym w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności, a podstawę stwierdzenia nieważności stanowi art. 156 § 1 pkt 7 Kpa. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Wbrew wywodom skargi, Kolegium prawidłowo ustaliło, że decyzja Burmistrza Miasta z dnia r. w przedmiocie zmiany decyzji własnej z dnia r. w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji zmiana konstrukcji dachu, została wydana sprzecznie z wówczas obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Nr z dnia r. Rady Narodowej Miasta i Gminy /Dz.Urz. Woj. Koszal. Nr 21 poz. 176 ze zm./. Nieruchomość skarżących - działka nr obr. w znajdowała się na obszarze oznaczonym w powyższym planie symbolem B.10.MN, dla którego to obszaru plan zawierał następujące ustalenia szczegółowe: \"Tereny zrealizowanego praktycznie w całości osiedla budownictwa jednorodzinnego z dopuszczeniem tylko wzdłuż ul. na terenach B.9.MN budownictwa mieszkaniowo-usługowego; ze względu na wielkość działek niemożliwe jest przekwalifikowanie tych terenów tj. generalna zmiana ich przeznaczenia na budownictwo pensjonatowe, bądź mieszkalno-usługowe, mimo szeregu wniosków w tym zakresie. Równocześnie istnieje potrzeba uporządkowania szeregu spraw związanych z formalnymi lub bezprawnymi działaniami budowlanymi, polegającymi na rozbudowie istniejących obiektów lub budowie budynków gospodarczych, nie przewidzianych w planie szczegółowym osiedli. Ewentualne korekty ustaleń szczegółowych, wymagają dokładnego przeanalizowania w zakresie możliwości zachowania obowiązujących i niezbędnych warunków technicznych, architektonicznych, sanitarnych, zapewnienia nieuciążliwości, analizy wpływu na ochronę środowiska i nośność systemów infrastruktury technicznej. Ze wzglądu na gęstość zabudowy generalnie niewskazane jest dopuszczenie rozbudowy istniejących budynków lub budowy obiektów dodatkowych. Ewentualna realizacja drobnych usług i budynków gospodarczych, może być dopuszczona tylko w sporadycznych, wyjątkowo uzasadnionych przypadkach, w każdoczesnym rozpatrzeniu sprawy indywidualnie w zależności od wielkości i położenia działki, uwzględniając w analizie wszystkie wymienione wcześniej uwarunkowania. Dopuszczany tryb dotyczy w szczególności postępowań związanych z ewentualną legalizacją zrealizowanych już obiektów\". Zdaniem Sądu, powyższych zapisów planu, nie można interpretować w sposób forsowany skargą. Interpretowane postanowienie planu składa się z dwóch norm: pierwsza zawiera się w zdaniu o treści \"ze względu na gęstość zabudowy generalnie niewskazanie jest dopuszczenie rozbudowy istniejących budynków lub\n\nie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Janusz Walawski, Olga Żurawska - Matusiak (sprawozdawca), Protokolant spec. Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2012 r. sprawy ze skargi T. K. na czynność materialno - techniczną Komendanta Głównego Policji w przedmiocie odmowy wypłaty odprawy z tytułu odejścia ze służby w Policji w pełnej wysokości - oddala skargę - Rozkazem personalnym nr z lutego 2012 r. T. K. (zwany dalej skarżącym) został zwolniony ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.) marca 2012 r. na rzecz skarżącego została dokonana wypłata kwoty zł tytułem odprawy, o której mowa w art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji. Pismem z marca 2012 r. skarżący wezwał Komendanta Głównego Policji do usunięcia naruszenia prawa w kwestii wykonania obowiązków określonych w art. 114 i innych ustawy o Policji, w związku z zakończeniem przez niego służby w Policji. Skarżący podniósł, że do chwili obecnej nie otrzymał jakiegokolwiek pisma, rozkazu personalnego, który kształtowałby jego sytuację prawną związaną z należnościami finansowymi dla policjanta odchodzącego ze służby. Wniósł o uzasadnienie wysokości przelanych dotychczas należności, aby mógł sprawdzić prawidłowość wykonania czynności materialno-technicznych polegających na wypłacie środków pieniężnych. W odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono skarżącemu wnioskowanych informacji, w tym podano, że wypłacona kwota zł stanowi 1,8 wielokrotności należnego wynagrodzenia - zgodnie z art. 115 ust. 1 ustawy o Policji. Wyjaśniono, iż z tytułu pełnienia przez skarżącego służby w latach 1978 - 1989 otrzymał odprawę w wysokości 4,2 wielokrotności należnego uposażenia. W związku z powyższym za okres służby od 1991 r. do 2012 r. skarżącemu przysługuje jedynie odprawa uzupełniająca do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia wraz z dodatkami o charakterze stałym. Pismo zawierające odpowiedź z Komendy Głównej Policji skarżący otrzymał 20 kwietnia 2012 r. Działając na podstawie art. 52 § 2 w zw. z art. 3 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarżący wniósł skargę na czynność materialno-techniczną polegającą na odmowie wypłaty odprawy z tytułu odejścia ze służby w Policji w pełnej wysokości. W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że w 1989 r. zwalniany był ze służby w Milicji Obywatelskiej pod rządami ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i otrzymał wówczas odprawę w wysokości 4,2 wielokrotności uposażenia. Do służby w Policji przyjął się w 1991 r. po rocznej przerwie, gdy obowiązywała ustawa o Policji i służbę zaczął od początku. Dlatego też uważa, że z uwagi na staż służbowy w Policji należy się mu odprawa w wysokości 6-krotności uposażenia. Żaden przepis prawa nie upoważnia do wypłaty odprawy uzupełniającej. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, że istniejące incydentalne orzecznictwo wprowadzające ten termin dotyczy sytuacji, gdy funkcjonariusze byli przywracani do służby, czyli istniała ciągłość w jej świadczeniu, a także, że przepisy art. 114 ust. 4 i art. 118 ustawy o Policji w jego przypadku nie mają zastosowania. W konkluzji skarżący wnosił o uznanie czynności dokonanej przez Komendanta Głównego Policji za bezskuteczną. W odpowiedzi na skargę organ, wnosząc o jej oddalenie, wskazał, iż przepis art. 115 ust. 2 i 3 ustawy o Policji przewiduje ograniczenie wysokości odprawy w sytuacji, gdy uprzednio policjantowi była już wypłacana odprawa. Taka regulacja jest zbieżna z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego w kwestii wypłat odpraw emerytalnych, które można otrzymać, co do zasady tylko raz w pełnej wysokości. Organ zwrócił również uwagę na ust. 3 art. 115 ustawy o Policji i wywiódł, że jeśli ograniczenie wysokości odprawy jest uzależnione od otrzymania przy zwalnianiu z innych służb odprawy, to brak jest podstaw do jego niezastosowania w analogicznej sytuacji w przypadku ponownego nawiązania stosunku służbowego w Policji. Jeśli zaś przyjąć, że Policja nie jest następcą prawnym Milicji Obywatelskiej, to zwolnienie z MO i przyjęcie do Policji spełnia wymóg nawiązania stosunku służbowego w innej służbie. W piśmie z 13 lipca 2012 r. skarżący podtrzymał swoje stanowisko, iż żaden przepis ustawy nie przewiduje odpraw uzupełniających. Zdaniem skarżącego, na podstawie art. 115 ustawy o Policji odprawę można otrzymać tyle razy, ile razy zostanie się przyjętym i zwolnionym ze służby, za każdym razem wyliczoną stosownie do czasu służby. Nadto skarżący wskazał, że z art. 149 ust. 1 ustawy o Policji wynika, że Policja jest bezpośrednim następcą prawnym Milicji Obywatelskiej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym, w świetle § 2 tego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wchodzi więc tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Dokonując oceny zasadności skargi T. K. na czynność materialno-techniczną polegającej na odmowie wypłaty odprawy z tytułu odejścia ze służby w Policji w pełnej wysokości, Sąd doszedł do przekonania, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 1 ustaw o Policji policjant zwalniany ze służby otrzymuje odprawę. W przepisie tym posłużono się zwrotem \"otrzymuje\", który wskazuje na powstanie uprawnień bezpośrednio z mocy ustawy. Nie zachodzi zatem konieczność konkretyzacji normy prawnej przez organ administracji publicznej, poprzez wydanie decyzji administracyjnej. Realizacja obowiązku wypłaty odprawy przez właściwego Komendanta Policji, będącego organem administracji publicznej, następuje w drodze czynności materialno-technicznej. Natomiast spór co do kwoty wypłaconej odprawy może być rozstrzygnięty przez Sąd, poprzez wniesienie skargi na tę czynność materialno-techniczną, po uprzednim wykorzystaniu trybu przewidzianego w art. 52 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako P.p.s.a.). W rozpoznawanej sprawie skarżący tryb ten zrealizował, wzywając organ do usunięcia naruszenia prawa w postaci czynności materialno-technicznej wypłaty odprawy w niepełnej wysokości. Zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie ugruntowany jest pogląd, że odprawa przysługująca policjantowi z tytułu zwolnienia ze służby ma charakter jednorazowy (por. np. wyrok NSA z 27 stycznia 1999 r., sygn. akt II SA 634/98, Lex nr 47384, wyrok NSA z 1 czerwca 2005 r., sygn. akt OSK 1714/04, Lex 171706, W. Kotowski, Ustawa o Policji, Komentarz, Warszawa 2008). Formułując powyższą tezę w orzecznictwie podkreśla się, że świadczenie to - co do zasady - jest podobne bowiem do odprawy emerytalnej lub rentowej przysługującej pracownikom w związku z przejściem na emeryturę lub rentę (art. 92 § 1 k.p.). W materii tej Sąd Najwyższy wielokrotnie prezentował już stanowisko, że pracownik, który otrzymał odprawę w związku z przejściem na rentę (emeryturę), a następnie podjął zatrudnienie, które ustało w związku z \"ponownym\" przejściem na emeryturę (rentę), kolejnej odprawy nie otrzyma (por. wyrok SN z 25 czerwca 1993 r., sygn. akt I PR 5/93, niepubl., uchwała SN z 2 marca 1994 r. I PZP 4/94, OSNAPiUS 1994, nr 2 poz. 2). W wyroku z 2 października 1990 r., sygn. akt I PR 285/90, Lex nr 14666, Sąd Najwyższy wskazał jednoznacznie, że pracownikowi, który pobrał odprawę emerytalną, a następnie, w związku z ponownym zatrudnieniem i ponownym przejściem na emeryturę, uzyskał prawo do odprawy emerytalnej od ostatniego zakładu pracy, odprawa ta przysługuje w ograniczonym zakresie. Jeżeli np. pracownikowi w chwili przechodzenia na emeryturę przysługiwała jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia odpowiadająca piętnastoletniemu okresowi pracy oraz jeżeli ten sam pracownik w chwili \"ponownego przejścia na emeryturę\" wykazał się już dwudziestoletnim okresem pracy, za który odprawa przysługuje w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, to przyznanie mu odprawy odpowiadającej różnicy między sześciomiesięcznym a trzymiesięcznym wynagrodzeniem stanowi uzupełnienie tylko odprawy poprzedniej, ze względu na spełnienie warunku wymaganego dla otrzymania odprawy w wyższej wysokości. Jednocześnie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym uznaje się, że brak jest odrębnych przepisów, które pozwalałyby aby inaczej niż odprawę emerytalną traktować odprawę przyznawaną funkcjonariuszom zwalnianym ze służby (por. wyrok NSA z 30 kwietnia 2009 r., sygn. akt I OSK 818/08, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Przyjęta w orzecznictwie wykładnia ma zapobiec kilkukrotnemu wypłacaniu tego samego świadczenia, co spowodowałoby uprzywilejowanie policjantów w stosunku do innych osób zatrudnionych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy regulujące stosunki służbowe i stanowiłoby naruszenie wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji zasady równości wobec prawa. Przyjąć zatem należy, że w obu omawianych reżimach prawnych, zarówno osobie, która ponownie podjęła służbę, jak i osobie, która ponownie podjęła pracę, może przysługiwać jedynie odprawa uzupełniająca, jeżeli w dacie kolejnego zwolnienia posiada ona staż uprawniający do odprawy w wyższej wysokości. Zauważyć przy tym należy, w nawiązaniu do zastrzeżeń formułowanych przez skarżącego, że pomimo, iż orzecznictwo sądowoadministracyjne ukształtowało się przy uwzględnieniu sytuacji, gdy funkcjonariusze byli przywracani do służby, tezy w nim zawarte mają uniwersalny charakter i znajdują pełne zastosowanie w stanie faktyczn"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Odpowiedź: Tak, należało oceniać przeznaczenie gruntów w momencie nabycia ostateczności przez decyzję zezwalającą na realizację inwestycji.\n\nŹródło: Naczelny Sąd Administracyjny, wyrok z dnia 14 listopada 2023 r., sygn. akt I FPS 7/13.\n\nW wyroku tym sąd stwierdził, że w przypadku gruntów należących do skarżącej, dostawa towarów nastąpiła w chwili gdy przymiotu ostateczności nabrała decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 2 kwietnia 2010 r., zezwalająca na budowę obwodnicy G. z wykorzystaniem powołanych gruntów. Wówczas bowiem wojewódzka jednostka samorządowa stała się właścicielem gruntów. Dla wzmocnienia powyższego stanowiska należy powołać pogląd, który w wyroku z dnia 8 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1211/12 wyraził skład poszerzony Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ów Sąd wskazał, że w przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości gruntowej w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.",
+      "question": "Czy w przypadku gruntów należących do skarżącej, opisu dostawy towarów oraz zastosowania zwolnienia od opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu, należało oceniać przeznaczenie gruntów w momencie nabycia ostateczności przez decyzję zezwalającą na realizację inwestycji czy w momencie wypłaty odszkodowania?",
+      "answer": "Sąd pierwszej instancji uznał, że przeznaczenie gruntów należy oceniać na dzień ustalenia odszkodowania jako moment dokonania dostawy, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przeznaczenie należy oceniać w momencie, gdy decyzja zezwalająca na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna, bowiem wtedy doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Województwa O.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest zgodna z poprawną odpowiedzią, która wskazuje, że przeznaczenie gruntów należy oceniać w momencie, gdy decyzja zezwalająca na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Użytkownik poprawnie przywołuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz podaje dodatkowe informacje, które są zgodne z poprawną odpowiedzią. Odpowiedź jest kompletna i nie wprowadza informacji spoza źródeł.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "nym skarżąca zapytała, czy dostawa gruntów, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznaczone były w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej jako tereny użytków rolnych wraz z drogą gruntową podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej \"Uptu\"? Przedstawiając własne stanowisko skarżąca stwierdziła, że dostawa tego rodzaju gruntów będzie podlegała zwolnieniu. Zdaniem skarżącej, kluczowe było przeznaczenie gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a te w momencie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej oznaczone były jako tereny użytków rolnych z drogami gruntowymi. W interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w L. działając z upoważnienia Ministra Finansów uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ przytoczył przepisy art. 4 ust. 2, art. 6 pkt 1, art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej \"Upzp\" oraz art. 11a ust. 1, art. 11f, art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 193, poz. 1194 ze zm.), zwaną dalej \"specustawą\", z których to wywiódł, że decyzja Wojewody, na mocy której zezwolono na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie obwodnicy G. przesądziła o charakterze tej działki jako przeznaczonej pod zabudowę. Organ podkreślił, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) droga jest budowlą. Zatem dostawa działek dokonana w formie przejęcia na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie (art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu), jako przeznaczonych pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu. Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa Gmina wniosła skargę na powyższą interpretację indywidualną, w której zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu przez jego błędną wykładnię prowadzącą do wniosku, że dostawa gruntów oznaczonych w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny użytków rolnych wraz z drogą gruntową nie podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu. Wskazując na motywy oddalenia skargi Sąd pierwszej instancji zauważył, że czynność dostawy nieruchomości rozłożona była w czasie. Najpierw dla nabycia własności konieczne było wydanie stosownej decyzji potwierdzającej fakt nabycia własności z mocy prawa, a następnie decyzji ustalającej wysokość odszkodowania, pełniącego w tym przypadku funkcję wynagrodzenia. Z tego względu dopiero w sytuacji wydania obu tych decyzji można było mówić o wystąpieniu odpłatnej dostawy w postaci przeniesienia z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Sąd podkreślił, że charakter przedmiotu dostawy można było ocenić w dacie, kiedy do takiej dostawy doszło, a zatem dopiero na dzień wydania decyzji o odszkodowaniu. Wskazywanie przez skarżącą daty wydania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej, jako istotnej dla zastosowania zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu, było w ocenie Sądu błędne. Data wydania tej decyzji nie miała bowiem w analizowanym stanie faktycznym i prawnym znaczenia, skoro nie można było jeszcze mówić o dostawie (odpłatnej) w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu. Zdaniem Sądu, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej modyfikowała w tym zakresie postanowienia zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w którym przedmiotowa działka była wcześniej uznana za teren rolniczy. Na powyższe orzeczenie Gmina G., działająca za pośrednictwem pełnomocnika - radcy prawnego złożyła skargę kasacyjną, w której wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Jako podstawę kasacyjną powołała naruszenie art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu przez jego błędną interpretację prowadzącą do wniosku, że dostawa gruntów oznaczonych w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny użytków rolnych wraz z drogą gruntową nie podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu. W uzasadnieniu skarżąca podtrzymała stanowisko, że kluczowe dla klasyfikacji działki były zapisy planu zagospodarowania przestrzennego na moment wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Bez znaczenia było natomiast to, że przeznaczenie uległo zmianie na mocy wymienionej decyzji. Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie udzielono. Postanowieniem z dnia 13 listopada 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego zarejestrowanego pod sygn. akt I FPS 7/13. Natomiast postanowieniem z dnia 30 września 2014 r. podjął zawieszone postępowanie z uwagi na wydanie wyroku w sprawie o sygn. akt I FPS 7/13. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnik Ministra Finansów - radca prawny wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie zwrotu kosztów według norm przepisanych. Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje: Skarga kasacyjna jest zasadna. W rozpoznawanej sprawie zasadnicza kwestia wymagająca rozstrzygnięcia dotyczyła możliwości skorzystania przez skarżącą ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu w związku z dostawą gruntów rolnych przeznaczonych, na podstawie specustawy, do realizacji inwestycji drogowych. Powstała w toku postępowania rozbieżność stanowisk polegała na tym, że skarżąca oraz organ wydający interpretację w sposób odmienny określały przeznaczenie gruntów stanowiących przedmiot dostawy. Sąd pierwszej instancji podzielił pogląd Ministra Finansów uznając, że na mocy specustawy zmieniło się przeznaczenie gruntów z rolnych na przeznaczone pod zabudowę, co spowodowało, iż w chwili dostawy (określenia odszkodowania) rzeczone grunty nie korzystały już ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu. Odwołując się do treści kluczowych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przepisów wypada w pierwszej kolejności powołać art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu, zgodnie z którym przez dostawę towarów rozumie się także takie przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jak przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej (w tym wypadku wojewody) lub przeniesienie, z mocy prawa, własności towarów w zamian za odszkodowanie. Za dostawę towarów należało zatem uznać nabycie przez Województwo O. prawa własności gruntów na podstawie art. 12 ust. 4 specustawy. W myśl powołanego przepisu, nieruchomości przeznaczone pod inwestycje drogowe przechodziły bowiem z mocy prawa na własność Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego z dniem, w którym stosowna decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stawała się ostateczna. W przypadku gruntów należących do skarżącej, dostawa towarów nastąpiła zatem w chwili gdy przymiotu ostateczności nabrała decyzja Wojewody O. z dnia 2 kwietnia 2010 r., zezwalająca na budowę obwodnicy G. z wykorzystaniem powołanych gruntów. W tym zatem momencie należało ocenić jakie grunty stanowią przedmiot dostawy oraz czy ich przeznaczenie, w danej chwili, pozwalało na zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu. W związku z powyższym, uwzględniając fakt, że proces przejęcia nieruchomości oraz wypłaty odszkodowania był rozciągnięty w czasie, nie sposób zgodzić się jednak ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, iż dopiero z chwilą wypłaty odszkodowania doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu. Wiodące znaczenie miało bowiem w tym przypadku przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Województwa O., które nastąpiło gdy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Wówczas bowiem wojewódzka jednostka samorządowa stała się właścicielem gruntów. Dla wzmocnienia powyższego stanowiska należy powołać pogląd, który w wyroku z dnia 8 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1211/12 wyraził skład poszerzony Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ów Sąd wskazał, że w przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości gruntowej w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Zgadzając się z tym poglądem dodać należy, że odszkodowanie zasadniczo pełni w tym przypadku funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności gruntów. Własność gruntów została natomiast przeniesiona na podstawie art. 12 ust. 4 specustawy (gdy przymiotu ostateczności nabrała decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 2 kwietnia 2010 r.). W chwili określenia wysokości odszkodowania dostawa towarów nabrała zatem jedynie charakteru dostawy odpłatnej. Dotyczyło to jednak nadal tej samej, dokonanej już wcześniej dostawy, której przedmiot (w tym charakter gruntów objętych dostawą) był określony w chwili przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy dodać, że dla określenia przedmiotu dostawy w chwili jej dokonania nie może mieć znaczenia fakt, iż w art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu mowa jest o przeniesieniu własności z mocy prawa za odszkodowaniem, a w art. 7 ust. 1 Uptu o przeniesieniu prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Obie te czynności odnoszą się bowiem do odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Uptu. Sformułowanie \"za odszkodowaniem\" nie świadczy zatem o rozciągnięciu w czasie dostawy (do dnia ustalenia bądź\n\nNaczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. WSA Marta Laskowska-Pietrzak Protokolant: starszy asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. i K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 października 2020 r. sygn. akt II SA/Gd 265/20 w sprawie ze skargi A. K. i K. K. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia 5 lutego 2020 r. nr WOP.7721.136.2019.JS w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną.\n\nWojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi \"A\" sp. z o.o. z/s w W. na informację Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości z dnia lipca 2018 r. nr w przedmiocie pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia postanawia: przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie według właściwości. Pismem z 23 sierpnia 2018 r., strona skarżąca wniosła do tut. Sądu skargę na informację Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. W myśl art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 110 ze zm.), siedzibą w/w Agencji jest miasto stołeczne Warszawa. Zgodnie z art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W sprawie, skarga dotyczy informacji Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, która ma siedzibę na obszarze właściwości miejscowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Stosownie do art. 59 § 1 p.p.s.a., jeżeli do rozpoznania sprawy właściwy jest inny sąd administracyjny, sąd który stwierdzi swoją niewłaściwość, przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu. Postanowienie sądu może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 59 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji."
+    }
+  ],
+  "meta-llama_Llama-4-Scout-17B-16E-Instruct": [
+    {
+      "generated_answer": "W celu rozstrzygnięcia sprzeczności dotyczącej dat ważnych dla odpowiedzialności członka Zarządu, należy odwołać się do informacji zawartych w źródłach. \n\nJak wynika z informacji, zobowiązanie podatkowe, którego termin płatności upływał w 2010 r., nie zostało zapłacone i stało się zaległością podatkową. Członek Zarządu pełnił funkcję Prezesa Zarządu Spółki do marca 2012 r. \n\nW tym kontekście, organ odwoławczy stwierdził, że termin płatności zaległości podatkowych z tytułu zobowiązań określonych decyzjami (październik i grudzień 2010 r.) upływał w czasie, kiedy skarżący był Prezesem Zarządu. \n\nWskazano również, że członek Zarządu nie wykazał, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o upadłość Spółki lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości. \n\nW związku z tym, organ stwierdził bezsporne istnienie przesłanek pozytywnych do ustalenia odpowiedzialności członka Zarządu za zaległości podatkowe Spółki.\n\nŹródła potwierdzają, że odpowiedzialność członka Zarządu rozpatrywana była w oparciu o jego funkcję do marca 2012 r., podczas gdy zaległości powstały w 2010 roku.\n\nWnioskując, można stwierdzić, że odpowiedzialność członka Zarządu za zaległości podatkowe Spółki powstałe w 2010 r. może być uzasadniona, skoro pełnił on funkcję Prezesa Zarządu w tym okresie i nie wykazał, że podjął działania zmierzające do ogłoszenia upadłości lub wszczęcia postępowania zapobiegającego upadłości.",
+      "question": "Jak można rozstrzygnąć sprzeczność dotyczącą dat ważnych dla odpowiedzialności członka Zarządu, skoro wykazano brak działań na rzecz ogłoszenia upadłości, a odpowiedzialność rozpatrywano w oparciu o jego funkcję do marca 2012 r. podczas, gdy zaległości powstały w 2010 roku?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że 'już w okresie kiedy strona była Prezesem Zarządu Spółki istniały zaległości podatkowe'. Wskazano, że 'termin płatności zaległości podatkowych z tytułu zobowiązań określonych decyzjami (październik i grudzień 2010 r.), upływał w czasie, kiedy skarżący był Prezesem Zarządu'. Pomimo, że kondycja firmy pogorszyła się później, odpowiedzialność przypisano za okres, gdy pełnił on funkcję, więc niepełnienie jej po 2012 nie wykluczyło wcześniejszej odpowiedzialności.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest zgodna z poprawną odpowiedzią i zawiera kluczowe elementy potrzebne do rozstrzygnięcia sprzeczności dotyczącej dat ważnych dla odpowiedzialności członka Zarządu. Użytkownik poprawnie wskazał, że zobowiązania podatkowe powstały w czasie, gdy członek Zarządu pełnił swoją funkcję, oraz że nie podjęto działań w celu ogłoszenia upadłości. Odpowiedź jest szczegółowa i odnosi się do istotnych faktów, które są zgodne z przedstawionymi źródłami.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "etki za zwłokę. Organ dokonał zajęcia rachunków bankowych dłużnika - banki poinformowały o zbiegu egzekucji administracyjnej z sądową. Do dnia 8 kwietnia 2014 r. z rachunków tych do wierzytelności Dyrektora Izby Celnej nie wyegzekwowano żadnej kwoty. Wskazano także, że egzekucja z majątku firmy \"A\" prowadzona jest m.in. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych . W toku prowadzenia czynności w dniu 29 stycznia 2014 r. poborca podatkowy ustalił, że pod adresem rejestrowym - Spółka nie prowadzi działalności od 2 lat (tj. od 2012 r.). Otrzymano także informację od ZUS , że ostatniej wpłaty na poczet składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne podmiot dokonał w listopadzie 2011 r. Z kolei od Naczelnika Urzędu Skarbowego uzyskano informację, że \"A\" Sp. z o.o. ostatnie zeznanie roczne dla podatku dochodowego od osób prawnych złożyła za 2011 r. Firma ta nie figuruje w bazie czynności majątkowych. Spółka posiadała czasowo zarejestrowane pojazdy osobowe i ciężarowe ale zostały one wyrejestrowane. W piśmie z dnia 18 kwietnia 2014 r. Wydział Egzekucji i Likwidacji Towarów poinformował, że prowadzona wobec Spółki egzekucja nie została umorzona z uwagi na prowadzoną przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym egzekucję z rachunku bankowego w Z rachunków bankowych podmiotu nie wyegzekwowano żadnej kwoty. Część rachunków, które były zajmowane zostało zamkniętych ( ). Z kolei pismem z dnia 5 września 2014 r. organ egzekucyjny poinformował, że zajęcie rachunku bankowego w jest bezskuteczne - brak jest środków na rachunku bankowym dłużnika. Komornik Sądowy stwierdził podczas prowadzenia czynności terenowych, że Spółka nie prowadzi działalności pod adresem rejestrowym od grudnia 2012 r. Strona w toku niniejszego postępowania nie wskazała mienia Spółki \"A\", z którego egzekucja umożliwiłaby zaspokojenie zaległości podatkowych tego podmiotu. Biorąc pod uwagę powyższe, Dyrektor stwierdził, że wobec braku jakiegokolwiek majątku Spółki \"A\", z którego można by zaspokoić wierzytelność Skarbu Państwa, egzekucję uznać należało za bezskuteczną. Pełnienie obowiązków członka Zarządu w czasie, w którym upłynął termin płatności zobowiązania w podatku akcyzowym: Zobowiązanie, o którym mowa w niniejszym rozstrzygnięciu zostało określone decyzjami Naczelnika Urzędu Celnego : 1. z dnia 18 maja 2012 r. - termin płatności zobowiązania - 27 grudnia 2010 r., 2. z dnia 20 lipca 2012 r. - termin płatności zobowiązania - 25 października 2010 r. Jako, że wymierzone należności nie zostały zapłacone do budżetu państwa w terminie ich płatności, stały się zaległościami podatkowymi. Dyrektor wskazał, że od początku prowadzenia działalności przez podmiot \"A\", skarżący wchodził w skład Zarządu jako Prezes oraz był wspólnikiem Spółki. Dopiero na podstawie wpisu do KRS z dnia 14 marca 2012 r., zarząd przejął T. R.. Skarżący pozostał natomiast wspólnikiem Spółki. Pomimo, że stronę postępowania wzywano m.in. do przedłożenia uchwały zgromadzenia wspólników dotyczącej odwołania go ze stanowiska Prezesa Zarządu, skarżący nie przesłał takiego dokumentu, twierdząc, że go nie posiada. Przyjęto zatem na podstawie wydruków KRS, że strona pełniła funkcję Prezesa Zarządu Spółki \"A\" najwyżej do dnia 14 marca 2012 r. W związku z powyższym termin płatności zaległości podatkowych z tytułu zobowiązań określonych ww. decyzjami (październik i grudzień 2010 r.), upływał w czasie, kiedy skarżący był Prezesem Zarządu. Reasumując powyższe, organ odwoławczy podobnie jak organ I instancji stwierdził bezsporne istnienie przesłanek pozytywnych do ustalenia odpowiedzialności członka Zarządu za zaległości podatkowe ww. Spółki. Odnośnie przesłanek wyłączających odpowiedzialność, organ wskazał, że pismem z dnia 19 maja 2014 r. Naczelnik Urzędu Celnego wezwał stronę do przedstawienia dowodów zwalniających z odpowiedzialności podatkowej za zaległości Spółki \"A\", tj. dowodów na okoliczność wykazania, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o upadłość Spółki lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości, lub wykazania, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości nastąpiło bez winy strony. Wezwano także do wskazania mienia Spółki niezbędnego dla zaspokojenia wierzyciela (zaległości podatkowych). W odpowiedzi na powyższe wezwanie strona poinformowała m.in., że: 1. wniosek o ogłoszenie upadłości nie został zgłoszony, bowiem kondycja Spółki \"A\" nie dawała podstaw do takiego działania lub choćby wszczęcia postępowania zapobiegającego upadłości, 2. zmiana kondycji finansowej nastąpiła w okresie gdy skarżący nie miał wpływu na podjęcie kroków zmierzających do ogłoszenia upadłości Spółki, 3. w okresie pełnienia przez skarżącego funkcji Prezesa Zarządu, Spółka była w pełni wypłacalna i na bieżąco regulowała swoje zobowiązania publicznoprawne i prywatne; nie toczyło się żadne postępowanie egzekucyjne, 4. strona jest w posiadaniu korespondencji mailowej zawierającej sporządzone sprawozdanie finansowe oraz rachunek zysków i strat na dzień 1 stycznia 2010 r. oraz 30 września 2010 r. 5. Skarżący sprzedał udziały w Spółce. Odnosząc się do powyższego oświadczenia byłego członka Zarządu Spółki \"A\" Dyrektor stwierdził, że z przedłożonego pisma jednoznacznie wynika, że Prezes Zarządu posiadał wiedzę o istnieniu zaległości podatkowych wobec Naczelnika Urzędu Celnego w związku z wydanymi decyzjami określającymi zobowiązanie w akcyzie z tytułu sprzedaży samochodów osobowych, których termin płatności upływał w okresie gdy skarżący pełnił funkcję członka Zarządu. W aktach niniejszej sprawy znajdują się dokumenty, które wskazują, że Spółce organy podatkowe podległe Dyrektorowi Izby Celnej (także decyzjami Naczelnika Urzędu Celnego ) określiły zobowiązanie w podatku akcyzowym na łączną kwotę przekraczającą 372.000 zł (jest to należność główna, bez odsetek za zwłokę), za lata 2010-2011, czyli za okresy kiedy skarżący pełnił funkcję członka Zarządu. Określone decyzjami zobowiązanie podatkowe nie zostało zapłacone. Trudno zatem przystać na argumenty że podmiot regulował swoje zobowiązania publicznoprawne, zarówno wobec Dyrektora Izby Celnej , jak i urzędu skarbowego, czy ZUS. Jak wynika z korespondencji prowadzonej z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego , Spółka \"A\" nie składała temu organowi sprawozdań finansowych za lata 2008-2010, ani też zeznań CIT-8. W latach 2008-2010 podmiot ten nie dokonywał wpłat z tytułu podatków. Z kolei z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uzyskano informację, że ostatnia wpłata składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne została dokonana w dniu 5 listopada 2010 r. (choć jak wynika z dokumentów uzyskanych w Sądzie Rejonowym - na dzień 31 grudnia 2010 r. Spółka zatrudniała 1 osobę na pełny etat oraz 1 osobę na 1-2 etatu, a w lutym 2011 r. zatrudniła mechanika samochodowego na pełny etat); choć Spółka wg stanu na dzień 12 lutego 2014 r. była zarejestrowana jako płatnik składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za zatrudnionych pracowników, to nie składała stosownych dokumentów już od sierpnia 2002 r. Z aktualnego odpisu KRS wynika, że Spółka ta posiadała nie tylko zaległości wobec Dyrektora Izby Celnej , ale także wobec Naczelnika Urzędu Skarbowego . W aktach sprawy znajdują się informacje, że egzekucję w stosunku do podmiotu prowadził także Dyrektor Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Należy zatem wnioskować, iż Spółka \"A\" zalegała zarówno z płatnością składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, jak i podatków, choć formalnie, jak wynika z odpisu KRS, prowadziła działalność gospodarczą. Mając powyższe na uwadze, organ nie zgodził się ze stroną, że zmiana kondycji finansowej nastąpiła w okresie, gdy skarżący nie miał wpływu na podjęcie kroków zmierzających do ogłoszenia upadłości Spółki tj. dopiero po marcu 2012 r. Już bowiem w okresie kiedy strona była Prezesem Zarządu Spółki istniały zaległości podatkowe. Celem dokładnego zbadania kondycji finansowej Spółki wykorzystano dokumenty firmy złożone w Sądzie Rejonowym. Z odpisu KRS z dnia 5 listopada 2015 r. wynika, że ostatnie sprawozdanie finansowe złożono za 2010 r. Uznano zatem, że wystarczającym jest przeanalizowanie dokumentów podmiotu za lata 2008-2010. Wynika z nich, że w roku 2008 r. Spółka zanotowała zysk w wysokości 29.870,79 zł, z kolei rok później - na poziomie 140.503,06 zł. Zysk osiągnięty w 2008 r., jak wynika ze sprawozdań finansowych firmy \"A\", był niższy (\"dużo gorszy\") od zaplanowanego. Wpłynęły na tę sytuację: słaba koniunktura na rynku motoryzacyjnym, powstanie konkurencyjnej firmy oferującej zbliżony asortyment (co spowodowało znaczący odpływ klientów, ze względu na różnice cenowe), duża strata z tytułu różnic kursowych w transakcjach dewizowych. W roku 2009 osiągnięto wprawdzie zysk wyższy niż rok wcześniej, jednak przychody netto ze sprzedaży (czyli związane ze zwykłą działalnością Spółki) były znacznie niższe - na poziomie 3.870.396,81 zł (w roku 2008 było to 18.007.216,53 zł), w tym znacznie niższe przychody ze sprzedaży samochodów (spadek z 17.872.111,29 zł do 3.631.097,58 zł). Znacznie zmniejszyły się przy tym koszty sprzedaży (z 1.103.842,07 zł do 277.756,80 zł) i koszty finansowe (z 183.554,17 zł do 6.500,91 zł), co wpłynęło końcowo na wysokość zysku. Organ nadmienił, że w 2010 r. zarówno koszty sprzedaży, jak i finansowe znów wzrosły. Sytuacja podmiotu w latach 2008-2009 nie była korzystna, mimo osiągnięcia wyższego zysku. Jak wskazano powyższej wpłynęła na to niekorzystna koniunktura na rynku, która pociągnęła za sobą spadek obrotów podmiotu, spowodowany przez prawie 5-krotny spadek sprzedaży samochodów. Jak wynika z uzyskanych dokumentów, za rok 2010 Spółka odnotowała stratę na poziomie 27.375,84 zł. Kapitał Spółki na dzień 31 grudnia 2010 r. wyniósł 265.370,45 zł. Odnosząc taką sytuację do posiadanych przez Spółkę zobowiązań w samym podatku akcyzowym, których termin płatności upływał w 2010 r. - kwota 261.236,23 zł, Dyrektor wskazał, że pod koniec 2010 r. kapitał Spółki był nieznacznie wyższy niż za\n\nSygn. akt III Kow 571/18 POSTANOWIENIE o warunkowym przedterminowym zwolnieniu Dnia 22 sierpnia 2018 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu, III Wydział Penitencjarny i Nadzoru Nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Masłowski Protokolant: st. sekr. sąd. Wioleta Serwata przy udziale Prokuratora Okręgowego Balbiny Stasiak z Prokuratury Okręgowej w Sieradzu oraz P. L. przedstawiciela administracji Zakładu Karnego po rozpoznaniu na posiedzeniu w Zakładzie Karnym w S. wniosku obrońcy skazanego z dnia 02.05.2018 r. Postanowił: I. na podstawie art. 77 § 1 kk oraz art. 78 § 1 kk oraz art. 161 § 1 kkw warunkowo zwolnić D. W. (1) syna L. i B. z domu K. , urodzonego dnia w Z., skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Lublina-Zachód w Lublinie, w sprawie sygn. akt IV K 728/17, z dnia 31.01.2018 r., z art. 202 § 3 kk na karę 2 lata pozbawienia wolności, z odbycia reszty kary pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień 02.04.2019 r. II. na podstawie art. 80 § 1 kk wyznaczyć warunkowo zwolnionemu okres próby do dnia 22.08.2020 r., III. na podstawie art. 159§1 kkw w związku z art. 72 § 1 pkt 4 i 6a kk w okresie próby: a) oddać warunkowo zwolnionego pod dozór kuratora w miejscu zamieszkania b) nałożyć na warunkowo zwolnionego obowiązki w postaci: - zobowiązanie do podjęcia stałej pracy zarobkowej, - zobowiązanie do podjęcia w terminie 2 tygodniu od opuszczenia zakładu karnego terapii psychologiczno-seksuologicznej IV. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej skazanemu z urzędu kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększoną o 23% podatku od towarów i usług - to jest łącznie kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy), V. zwolnić skazanego D. W. od ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem w sprawie niniejszej, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Wniosek obrońcy skazanego, któremu Prokurator oponował, zasługuje na uwzględnienie. D. W. ma przeciętną opinię z wolności i taką samą z odbytej części kary. Nie był ani karany dyscyplinarnie, ani nagradzany. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej a skazywany był tylko raz. Prognozę penitencjarną można określić jako ostrożnie pomyślną. Podobnie określić można prognozę kryminologiczno - społeczną. D. W. odbywa karę 2 lat pozbawienia wolności za rzadko spotykany rodzaj przestępstwa, a mianowicie za posiadanie i rozpowszechnianie w internecie treści pornograficznych z udziałem małoletnich (art. 202 § 3 kk). Nie zdiagnozowano u niego zaburzeń preferencji seksualnych a przestępne zachowanie jest wynikiem podejmowanych eksperymentów seksualnych. Nie jest osobą uzależnioną od pornografii dziecięcej. Wobec powyższych uwag stwierdzić należy, że pobyt w izolacji przez 1 rok i 5 miesięcy jest wystarczającą dolegliwością oraz nauczką na przyszłość i spowoduje, że już nigdy nie będzie podejmował podobnych zachowań. Jednocześnie nie ma podstaw do wyrażania obaw, że D. W. w jakiś inny sposób może naruszać porządek prawny. Sąd uznał, że proces resocjalizacji prowadzony w warunkach izolacji został zakończony. Wszystkie prewencyjno - wychowawcze cele kary zostały osiągnięte. Nie ma przeszkód, by dalsze oddziaływania wychowawcze odbywały się w warunkach probacji. W szczególności pozostawienie skazanego pod dozorem w okresie próby pozwoli skontrolować realizację nałożonego obowiązku w postaci podjęcia terapii psychologiczno - seksuologicznej w związku z zauważonymi przez biegłych psychiatrów skłonnościami nimfofilnymi (zainteresowanie dziewczętami w okresie dojrzewania, masturbacja) D. W., co nie byłoby możliwe, gdyby odbył karę do końca. W postępowaniu brał udział obrońca z urzędu, na rzecz którego należało zasądzić koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu, a jego samego od ponoszenia tych należności zwolnić, z uwagi na stan konta, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Sędzia: Pouczenie 1. Warunkowo zwolniony, na którego nałożono obowiązki, a także oddany pod dozór obowiązany jest przestrzegać obowiązków ustanowionych przez sąd na okres próby lub związanych z dozorem. 2. Warunkowo zwolniony obowiązany jest do niezmieniania bez zgody Sądu miejsca stałego pobytu. 3. Warunkowo zwolniony ma obowiązek o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu (adresu) zawiadomić Sąd, który wydał postanowienie o warunkowym zwolnieniu oraz Sąd , który wyznaczył kuratora, instytucję lub organizację społeczną do wykonywania dozoru, a także do zgłaszania się do sądowego kuratora zawodowego w określonych przez niego terminach i udzielania wyjaśnień co do przebiegu próby oraz wykonywania nałożonych na niego obowiązków. 4. Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli warunkowo zwolniony w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności, uchyla się od wykonania obowiązków nałożonych na niego przez Sąd lub orzeczonych środków karnych oraz obowiązków opisanych w pkt 2,3 niniejszego pouczenia, uchyla się od dozoru, w okresie próby rażąco naruszył porządek prawny, w szczególności popełnił inne przestępstwo (nieumyślne) lub została orzeczona inna kara, niż kara pozbawienia wolności, a także wtedy gdy opisane wyżej okoliczności zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego. 5. Sąd odwołuje warunkowe zwolnienie, jeżeli zwolniony skazany za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkującej wspólnie ze sprawcą. 6. W razie odwołania warunkowego zwolnienia nie zalicza się na poczet kary okresu spędzonego na wolności, a ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed upływem roku od osadzenia skazanego w zakładzie karnym , a w wypadku kary 25 lat pozbawienia wolności lub kary dożywotniego pozbawienia wolności przed upływem 5 lat. 7. Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia. 8. Postanowienie nie jest prawomocne, ale wykonalne. Służy od niego zażalenie do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem tutejszego Sądu w terminie 7 dni od jego ogłoszenia. ZARZĄDZENIE Po uprawomocnieniu: I. odpis postanowienia doręczyć: 1. warunkowo zwolnionemu D. W. (1) 2. Dyrektorowi Zakładu Karnego w S. z nakazem zwolnienia II. odpis postanowienia przesłać: a) Sądowi Rejonowemu dla Lublina-Zachód w Lublinie - do akt IV K 728/17 b) Sądowi Okręgowemu w Łodzi - celem wyznaczenia kuratora sądowego - 3 egzemplarze. III. zawiadomić: a) Krajowy Rejestr Karny Dnia 22 sierpnia 2018 r. Przewodniczący - Sędzia: Wykonano dnia ..\n\nętego PROW na lata 2014 - 2020, której wynik miał wpływ na wysokość przyznanych płatności. Po rozpatrzeniu wniosku, w dniu lipca 2016 r. Kierownik BP ARiMR wydał decyzję, na mocy której przyznał Skarżącemu wsparcie na zalesienie w pomniejszonej wysokości tj. kwotę 4.414,53 zł, w tym kwotę wsparcia z tytułu wykonania ogrodzenia uprawy leśnej 2-metrową siatką metalową w wysokości 2.890,47 zł. Rozpatrując odwołanie od tego rozstrzygnięcia, Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR przedstawił na wstępie ramy prawne przyznawania pomocy w postaci wsparcia na zalesienie. Stwierdził następnie, że kontrola na miejscu przeprowadzona czerwca 2016 r. w gospodarstwie Skarżącego wykazała, że powierzchnia zalesionych gruntów wynosi 0,36 ha, a nie 0,44 ha jak wynikało z wniosku. Organ drugiej instancji ustalając stan faktyczny oparł się na wynikach tej kontroli i ustalił, że kwota wsparcia na zalesienie w oparciu o wniosek wynosi 6.631,30 zł, a kwota pomocy, po sprawdzeniu kryteriów kwalifikowalności wniosku o przyznanie wsparcia na zalesienie wynosi 5.522,92 zł. Wyliczona procentowa różnica pomiędzy kwotą wynikającą z deklaracji we wniosku do wsparcia na zalesienie, a kwotą wyliczoną po sprawdzeniu kryteriów kwalifikowalności wniosku wynosi 20,07%. Kwota kary administracyjnej nałożonej na wsparcie na zalesienie stanowi różnicę między kwotą, którą należy wypłacić beneficjentowi wyłącznie w oparciu o wniosek o przyznanie wsparcia na zalesienie oraz kwotą, którą należy wypłacić beneficjentowi po sprawdzeniu kwalifikowalności wniosku o przyznanie wsparcia na zalesienie i wynosi 1.108,38 zł. W związku z nieprzestrzeganiem realizacji planu zalesienia i wykonaniem zalesienia na powierzchni mniejszej niż zadeklarowana we wniosku, Kierownik BP ARiMR prawidłowo zastosował art. 63 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) Nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r., zgodnie z którym: jeżeli kwota, którą należy wypłacić beneficjentowi wyłącznie w oparciu o wniosek o przyznanie wsparcia na zalesienie przekracza kwotę, którą należy wypłacić beneficjentowi po sprawdzeniu kwalifikowalności wniosku o przyznanie wsparcia na zalesienie o więcej niż 10%, do kwoty należnej beneficjentowi po uwzględnieniu kwalifikowalności wniosku o pomoc, należy zastosować karę administracyjną w kwocie, która stanowi różnicę między tymi dwiema kwotami. Odnosząc się do treści odwołania i zarzutów w nim zawartych organ drugiej instancji uznał je za niezasadne. Wskazał, że wyniki kontroli utrwalone zostały w raporcie z czynności kontrolnych spełniającym wymogi formalne. W treści protokołu wskazana została działka objęta kontrolą, metody, przy wykorzystaniu których zostały przeprowadzone pomiary, obwód zmierzonych działek, stwierdzone powierzchnie upraw oraz opis nieprawidłowości. Ponadto wskazana i uwzględniona została przy ustalaniu powierzchni rolnych, tolerancja pomiaru. Zawarte w protokole z czynności kontrolnych ustalenia znajdują oparcie w dołączonym do protokołu materiale graficznym i dokumentacji fotograficznej. Na szkicu z pomiaru powierzchni działek stanowiącym załącznik do protokołu, inspektorzy przeprowadzający czynności kontrolne nanieśli granice działek oraz miejsca i kierunek zdjęć wykonanych na działkach. Zdaniem organu odwoławczego w sprawie nie ma zastosowania art. 64 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz. Urz. UE z dnia 20 grudnia 2013 r. L 347, s. 549 ze zm.). W aktach sprawy brak jest dowodów potwierdzających wystąpienie siły wyższej, niezgodność deklaracji powierzchni przez rolnika nie była wynikiem błędu oczywistego (tj. takiego, który musi być wykryty na podstawie danych zawartych we wniosku o przyznanie płatności i danych zawartych w dokumentach dołączonych do wniosku), ani wynikiem błędu organu. Skarżący nie wykazała skutecznie w toku postępowania, iż nie ponosi winy za zadeklarowanie we wniosku nieprawidłowych danych. Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się Skarżący i wniósł skargę do tut. Sądu. Jego zdaniem decyzje organów są wadliwe i powinny zostać uchylone w całości. Skarżący twierdzi, że Kierownik BP ARiMR błędnie wyliczył należną kwotę wsparcia na zalesienie wskutek czego nie otrzymał kwoty 1.859,17 zł. Wskazał, że korekta powierzchni zalesienia miała miejsce przed kontrolą na gruncie i wynikała z tego, że na lata 2014-2020 wprowadzono nowe dodatkowe pojęcie \"powierzchnia nasadzeń\". Do nasadzeń Skarżący kupił ilości sadzonek zgodnie z planem do powierzchni zalesienia 0,47 ha i powierzchni nasadzeń 0,44 ha. Skarżący kwestionuje ponadto dokładność pomiaru działki przy użyciu urządzenia GPS. Twierdzi również, że organ nie powinien nakładać kary na podstawie art. 64 ust. 2 rozporządzenia PE i Rady (UE) nr 1306/2013. Wyznaczenie obszaru na gruncie nastąpiło na podstawie mapy opracowanej przez geodetę. Niezgodność powierzchni z mapy z powierzchnią podaną przez geodetę w Wykazie powierzchni gruntów rolnych przeznaczonych do zalesienia nie jest winą Skarżącego i nie powinno go to w żaden sposób obciążać. Mając powyższe na uwadze strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi drugiej instancji oraz nakazanie ponownego pomiaru zalesionej powierzchni na działce nr i nakazanie wypłacenia niedopłaconej kwoty 1.859,17 zł z należnym odsetkami za zwłokę. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje. Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) oraz art. 134 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonego aktu pod względem zgodności z prawem, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia następuje w razie, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przepisów prawa materialnego lub postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższe oznacza, że kontrola sądowa decyzji administracyjnych sprowadza się do oceny, czy jest ona zgodna z obowiązującym prawem. Sąd administracyjny nie ocenia decyzji pod względem słuszności celowości czy też sprawiedliwości społecznej. Oceniając skargę według powyższych kryteriów Sąd stwierdził, że nie znajduje ona usprawiedliwionych podstaw. Skarżący kwestionuje prawidłowość dokonanych przez organ ustaleń faktycznych, które skutkowały przyznaniem kwoty wsparcia na zalesianie na 2015 r. w pomniejszonej wysokości. Analiza akt sprawy oraz argumentów zawartych w skardze nie wskazuje jednak, aby działanie organów sprzeczne było z obowiązującymi przepisami prawa. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 (Dz. U. z 2015 r. poz. 349 ze zm.), w postępowaniu w sprawie o przyznanie pomocy organ, przed którym toczy się postępowanie: 1) stoi na straży praworządności; 2) jest obowiązany w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy; 3) udziela stronom, na ich żądanie, niezbędnych pouczeń co do okoliczności faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania; 4) zapewnia stronom, na ich żądanie, czynny udział w każdym stadium postępowania i na ich żądanie przed wydaniem decyzji administracyjnej umożliwia im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań; przepisu art. 81 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się. Stosownie do art. 27 ust. 2 ww. ustawy, strony oraz inne osoby uczestniczące w postępowaniu, o którym mowa w ust. 1, są obowiązane przedstawiać dowody oraz dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek; ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z przedstawionej regulacji wynika, że w postępowaniu dotyczącym przedmiotowej płatności obowiązki organu w zakresie prowadzenia postępowania administracyjnego zostały w istotny sposób zmodyfikowane w stosunku do regulacji Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie ma wątpliwości, że obowiązki organu zostały ograniczone do wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Organ nie jest obowiązany do aktywnego poszukiwania dowodów na poparcie żądania wnioskodawcy. Ciężar dowodu co do faktów, z których strona wywodzi skutki prawne, spoczywa na stronie. Modyfikacji uległy ponadto obowiązki organów w zakresie zasady informowania wyrażonej w art. 9 Kpa oraz zasady zapewniania stronom czynny udział w każdym stadium postępowania wyrażonej w art. 10 Kpa. W postępowaniu o przyznanie pomocy finansowej ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, obowiązki organów w zakresie udzielania stronom niezbędnych pouczeń co do okoliczności faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania oraz zapewnianie stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania, uzależnione zostały od zgłoszenia przez stronę takiego żądania w tym zakresie. W rozpatrywanym przypadku Skarżący nie zwrócił się do organu o udzielanie pouczeń, o których mowa wyżej. Organ nie miał ponadto obowiązku poinformowania Skarżącego o konieczności wystąpienia z żądaniem czynnego udziału w postępowaniu. Składając wniosek o płatność Skarżący oświadczył, że znane są mu zasady przyznawania płatności oraz pomocy finansowej objętych wnioskiem (sekc"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Wójt Gminy miał prawo wszcząć nowe postępowanie rozgraniczeniowe i wydać decyzję z dnia 26 marca 2015 r., mimo że skarżący zażądali przekazania sprawy sądowi i była ona w kognicji sądu powszechnego. \n\nUstawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne nie ogranicza możliwości prowadzenia postępowań rozgraniczeniowych tylko do jednego takiego postępowania oraz nie zabrania organom administracji publicznej wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego w sytuacji, gdy przed sądem powszechным toczy się postępowanie z wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej stron niezadowolonych z rozgraniczenia nieruchomości, będącego wynikiem innego, wcześniejszego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego decyzją o rozgraniczeniu nieruchomości, z którą strony się nie zgodziły. \n\nW uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 października  2014 r. Sąd Najwyższy wskazał, że ze względu na przedmiot postępowania w sprawach o rozgraniczenie oraz charakter stosunków prawnych stanowiących podstawę określenia przebiegu granic nieruchomości, sprawy o rozgraniczenie należą do spraw z zakresu prawa cywilnego. \n\nW takim ujęciu postępowanie sądowe stanowi kolejny etap rozpoznawania sprawy i jego wszczęcie prowadzi do kontynuowania postępowania prowadzonego wcześniej w trybie administracyjnym. Skorzystanie przez stronę postępowania administracyjnego z możliwości żądania przekazania sprawy sądowi należy uznać za czynność otwierającą drogę sądową w sprawie o rozgraniczenie konkretnie oznaczonych nieruchomości. \n\nIstnienie przesłanki procesowej w postaci drogi sądowej w sprawie o rozgraniczenie, będącego wynikiem zgłoszenia żądania przekazania sprawy sądowi, wyłącza dokonanie w takiej sprawie rozgraniczenia w trybie administracyjnym. Zakończenie postępowania bez merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy otwierałoby możliwość wystąpienia ponownie z wnioskiem o rozgraniczenie w trybie administracyjnym.",
+      "question": "Czy Wójt Gminy miał prawo wszcząć nowe postępowanie rozgraniczeniowe i wydać decyzję z dnia 26 marca 2015 r., mimo że skarżący zażądali przekazania sprawy sądowi i była ona w kognicji sądu powszechnego?",
+      "answer": "\"Jednakże decyzja z dnia 26 marca 2015r. nie została wydana w toku postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia 20 grudnia 2012r., ale w wyniku wszczęcia przez Wójta Gminy w dniu 27 listopada 2014r. kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego wydaniem przedmiotowej decyzji z dnia 26 marca 2015r. Żaden przepis ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie ogranicza możliwości prowadzenia postępowań rozgraniczeniowych tylko do jednego takiego postępowania oraz nie zabrania organom administracji publicznej wszczęcia kolejnego postępowania...\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest zgodna z poprawną odpowiedzią, która wskazuje, że przeznaczenie gruntów należy oceniać w momencie, gdy decyzja zezwalająca na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Użytkownik poprawnie odnosi się do stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego, który uznał, że kluczowe jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Województwa O. w momencie, gdy decyzja stała się ostateczna. Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i zawiera odpowiednie odniesienia do przepisów prawnych oraz stanowisk sądów, co czyni ją kompletną i zgodną z poprawną odpowiedzią.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "raz prawa i obowiązki stron uznać należy, że decyzja z dnia 26 marca 2015 r. w części dotyczącej rozgraniczenia miedzy działką nr a działką i dotknięta jest wadą nieważności , o której mowa w art. 1 § 1 pkt 3 k.p.a. We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący zarzucili , że należało stwierdzić nieważności decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w całości, bowiem decyzja ta została wydana, mimo że Wójt Gminy nie przekazał formalnie sądowi powszechnemu ich wniosku, zgłoszonego w trybie art. 33 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w K. w związku z wydaniem przez Wójta Gminy decyzji z dnia 20 grudnia 2012 r. Wójt Gminy , mimo otwartej drogi sądowej, podjął kolejne rozgraniczenie, co jest sprzeczne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale 7 sędziów SN z dnia 30 października 2014 r. , sygn. akt Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 10 kwietnia 2018 r. nr utrzymało w mocy decyzję z dnia 14 grudnia 2017 r. Organ odwoławczy, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy, podzielił w całości stanowisko zajęte w decyzji z dnia 14 grudnia 2017 r. Wskazał, że od chwili złożenia przez strony wniosku o przekazanie sprawy sądowi powszechnemu organ administracji publicznej nie był właściwy do rozstrzygnięcia sprawy, która została rozstrzygnięta decyzją z dnia 20 grudnia 2012r. i faktycznie nie podejmował w tym zakresie żadnych czynności. Jednakże decyzja z dnia 26 marca 2015r. nie została wydana w toku postępowania zakończonego wydaniem decyzji z dnia 20 grudnia 2012r., ale w wyniku wszczęcia przez Wójta Gminy w dniu 27 listopada 2014r. kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego wydaniem przedmiotowej decyzji z dnia 26 marca 2015r. Żaden przepis ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie ogranicza możliwości prowadzenia postępowań rozgraniczeniowych tylko do jednego takiego postępowania oraz nie zabrania organom administracji publicznej wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego w sytuacji, gdy przed sądem powszechnym toczy się postępowanie z wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej stron niezadowolonych z rozgraniczenia nieruchomości, będącego wynikiem innego, wcześniejszego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego decyzją o rozgraniczeniu nieruchomości, z którą strony się nie zgodziły. Takiego \"automatyzmu\" w ograniczeniu kompetencji organu administracji w przypadku wcześniejszego zakwestionowania decyzji w przedmiocie rozgraniczenia nie dostrzegł też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, kontrolując decyzje SKO z dnia 2 sierpnia 2016r. oraz z dnia 16 lutego 2017r. Ponadto w wyniku złożenia przez skarżących wniosku z dnia 3 stycznia 2013r. nie doszło do rozgraniczenia nieruchomości, bowiem Sąd, postanowieniem z dnia 18 listopada 2016r., sygn. akt umorzył postępowanie. SKO uznało, że brak jest podstaw do kwestionowania prawa Wójta Gminy do wszczęcia postępowania rozgraniczeniowego i wydania będącej przedmiotem niniejszego postępowania decyzji z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie rozgraniczenia nieruchomości. Jednocześnie SKO stwierdziło, że przedmiotowa decyzja wydana została z rażącym naruszeniem art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. w części, w jakiej orzeka o rozgraniczeniu pomiędzy działką nr stanowiącą własność G. i H. K., a działkami nr i stanowiącymi własność Gminy , z uwagi na fakt, iż sprawa rozgraniczenia pomiędzy tymi działkami rozstrzygnięta została ostateczną decyzją z dnia 3 marca 2009r. nr G. i H. K. wnieśli skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 kwietnia 2018 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji jej poprzedzającej. Zarzucili naruszenie przepisów postępowania oraz wadliwe stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. jedynie w części , mimo że jest ona nieważna w całości. Zarzucili, że złożenie wniosku o przekazanie sprawy rozgraniczeniowej sądowi uniemożliwiało wydanie decyzji rozgraniczeniowej, a kwestionowane decyzje dopuszczają rozgraniczenie pomijające drogę sądową. Swoją argumentację poparli stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uchwale 7 sędziów SN z dnia 30 października 2014 r. , sygn. akt Zarzucili także, że postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 30 października 2013 r. sygn. akt nie dawało podstaw do wszczęcia kolejnego postępowania rozgraniczeniowego, zakończonego kwestionowaną decyzją z dnia 26 marca 2015 r. Z kolei postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt nie może być brane pod uwagę przez SKO przy orzekaniu o ważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015 r. , bowiem winno ono oceniać dowody w oparciu o stan obowiązujący do dnia wydania decyzji. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje: W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017r., poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skarga jest zasadna. Niniejsza sprawa dotyczyła oceny ważności decyzji Wójta Gminy z dnia 26 marca 2015r. nr w sprawie rozgraniczenia nieruchomości - działki nr stanowiącej własność Gminy , a nieruchomościami przyległymi do niej: działką nr działką nr działką nr - stanowiącymi własność H. i G. K., działką nr - stanowiącą własność Gminy . Kwestie rozgraniczenia nieruchomości normuje ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne ( Dz.U z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.), zwana dalej \"ustawą\". Zgodnie z art. 29 ust. 3 ustawy , rozgraniczenia nieruchomości dokonują wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) oraz, w wypadkach określonych w ustawie, sądy. W myśl art. 30 ust. 1 ustawy, wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) przeprowadzają rozgraniczenie nieruchomości z urzędu lub na wniosek strony. Zgodnie z art. 33 ust.1 ustawy, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wydaje decyzję o rozgraniczeniu nieruchomości, jeżeli zainteresowani właściciele nieruchomości nie zawarli ugody, a ustalenie przebiegu granicy nastąpiło na podstawie zebranych dowodów lub zgodnego oświadczenia stron. Przepis art. 33 ust. 3 ustawy stanowi, że strona niezadowolona z ustalenia przebiegu granicy może żądać, w terminie 14 dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, przekazania sprawy sądowi. Zgodnie z art. 34 ust. 3 ustawy, sąd rozpatruje sprawy o rozgraniczenie nieruchomości w trybie postępowania nieprocesowego. W niniejszej sprawie tak organ, jak i Sąd działał w warunkach związania oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania, wyrażonymi w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. akt III SA/Gd 306/17 ( art. 153 p.p.s.a.). Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wykonaniu wytycznych zawartych w powyższym wyroku ustaliło, że decyzja Wójta Gminy z dnia 20 grudnia 2012 r. w związku z przekazaniem sprawy do sądu w całości utraciła moc wiążącą. Skarżący bowiem, jak wynika z akt sprawy, w dniu 3 stycznia 2013 r. zażądali - w myśl art. 33 ust. 3 ustawy - przekazania sprawy sądowi. Jednak - niezależnie od powyższego - zgodzić się należy ze skarżącymi, że Wójt Gminy nie mógł wszcząć i prowadzić postępowania rozgraniczeniowego, które zakończyło się wydaniem kwestionowanej decyzji z dnia 26 marca 2015 r. , w części dotyczącej rozgraniczenia działek, objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. Z chwilą zażądania przez skarżących przekazania sprawy sądowi powszechnemu sprawa rozgraniczenia konkretnych działek - objętych decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. - znalazła się bowiem w kognicji sądu powszechnego. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale 7 sędziów, z dnia 30 października 2014 r. ( publ. OSNC 2015/3/27), które to stanowisko - choć uchwała dotyczyła innego problemu (wnioskodawcy w postępowaniu rozgraniczeniowym) - jest istotne przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy. Sąd Najwyższy wskazał, że ze względu na przedmiot postępowania w sprawach o rozgraniczenie oraz charakter stosunków prawnych stanowiących podstawę określenia przebiegu granic nieruchomości, sprawy o rozgraniczenie należą do spraw z zakresu prawa cywilnego. Zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c., do rozpoznawania tych spraw powołane są co do zasady sądy powszechne, jednak rozpoznawanie spraw o rozgraniczenie zostało uregulowane w sposób szczególny, przez przyjęcie konstrukcji wyłączającej czasowo dopuszczalność drogi sądowej. W art. 33 ust. 3 ustawy, który stanowi, że strona postępowania administracyjnego niezadowolona ze sposobu ustalenia przebiegu granicy dokonanego w tym postępowaniu może żądać przekazania sprawy sądowi - ustawodawca użył zwrotu \"przekazanie sprawy\". Uznał tym samym, że sprawa o rozgraniczenie jest prowadzona w odpowiednim dla niej jednym postępowaniu, obejmującym obligatoryjny etap administracyjny i fakultatywny etap sądowy. W takim ujęciu postępowanie sądowe stanowi kolejny etap rozpoznawania sprawy i jego wszczęcie prowadzi do kontynuowania postępowania prowadzonego wcześniej w trybie administracyjnym. Skorzystanie przez stronę postępowania administracyjnego z możliwości żądania przekazania sprawy sądowi należy uznać za czynność otwierającą drogę sądową w sprawie o rozgraniczenie konkretnie oznaczonych nieruchomości. Istnienie przesłanki procesowej w postaci drogi sądowej w sprawie o rozgraniczenie, będące wynikiem zgłoszenia żądania przekazania sprawy sądowi, wyłącza dokonanie w takiej sprawie rozgraniczenia w trybie administracyjnym. Zakończenie postępowania bez merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy otwierałoby możliwość wystąpienia ponownie z wn\n\nia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Stankowski Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2020 r. sygn. akt VII SA/Wa 1769/19 w sprawie ze skargi R. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 czerwca 2019 r. znak DOA.7110.66.2018.KKR w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa oddala skargę kasacyjną. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 stycznia 2020 r., VII SA/Wa 1769/19, oddalił skargę R. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) z dnia 7 czerwca 2019 r. w przedmiocie stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa. Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy: Decyzją z 16 stycznia 2019 r. Wojewoda Podkarpacki (dalej: Wojewoda), na podstawie art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t.Dz.U.2020.256; dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu w tzw. postępowaniu wznowieniowym sprawy R. S., dotyczącej wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego ostateczną decyzją Wojewody z 16 maja 2018 r. utrzymującą w mocy decyzję Starosty J. (dalej: Starosta) z 4 kwietnia 2018 r. w sprawie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę, obejmującą rozbudowę budynku mieszkalnego o pomieszczenie gospodarcze na działce nr położonej w D. i odmowy wydania nowej decyzji o pozwoleniu na budowę, stwierdził, że decyzja z 16 maja 2018 r. została wydana z naruszeniem prawa i odmówił uchylenia ww. decyzji na podstawie art. 146 § 2 k.p.a. Zaskarżoną decyzją GINB, po rozpatrzeniu odwołania R. S. od decyzji Wojewody z 16 stycznia 2019 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Skargę na powyższą decyzję złożył R. S. Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie oddalił wniesioną skargę. Sąd wskazał, że biorąc pod uwagę, że postępowanie zostało wznowione z przyczyny formalnej - braku udziału strony w postępowaniu, jak również mając na uwadze prawomocny wyrok WSA w Rzeszowie z 11 września 2018 r., II SA/RZ 813/18, przesądzający o poprawności decyzji Wojewody z 16 maja 2018 r. pod względem merytorycznym, Sąd stwierdził, że mają rację organy, iż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. W ocenie Sądu, samo uczestnictwo strony w postępowaniu nie gwarantuje wydania decyzji o treści odmiennej niż ta, która zapadłaby bez jej udziału. Nawet argumentacja podnoszona w tymże postępowaniu nie zawsze przemawia za wydaniem innej decyzji. Rozstrzygnięcie sprawy zależy bowiem od tego, czy podnoszone argumenty są słuszne i czy mają istotny wpływ na wydawane rozstrzygnięcie. Jeżeli doszło do naruszenia prawa procesowego przez brak zapewnienia stronie pełnego udziału w postępowaniu, ale jednocześnie brak jest podstaw do uchylenia decyzji ostatecznej, ponieważ w wyniku wznowienia postępowania i tak wydana byłaby decyzja tożsama z decyzja pierwotną, to prawidłowo organ odwoławczy wydał decyzję na podstawie art. 146 § 2 k.p.a., zgodnie z którym nie uchyla się decyzji w przypadku, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. W ocenie Sądu, argumenty strony wskazujące na to, że skarżący nie mógł składać żadnych wniosków dowodowych, które mogłyby wpłynąć na decyzje organów są bezzasadne, gdyż mogły być podnoszone zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i w postępowaniu przed sądem przez W. S. (matkę skarżącego). To, że skarżący mając świadomość zmian własnościowych w niniejszej sprawie nie podnosił nowych argumentów i twierdzeń (nawet w skardze do WSA) wskazuje na celowe działanie R. S. w kontekście przedłużania niniejszego postępowania. Z doświadczenia życiowego wynika, że syn otrzymując w drodze darowizny od matki nieruchomości powinien znać stan faktyczny i prawny darowanych nieruchomości oraz toczących się w odniesieniu do nich postępowań. Podsumowując Sąd podkreślił, że w sprawie zaszła \"przesłanka negatywna\" z art. 146 § 2 k.p.a., gdyż sąd administracyjny ocenił już merytorycznie zaskarżoną decyzję dotyczącą pozwolenia na budowę i w związku z tym nawet po uczestniczeniu strony w ponownym postępowaniu nie można będzie wydać innego rozstrzygnięcia (wyrok WSA w Rzeszowie jest prawomocny); zatem zasadne w sprawie było rozstrzygnięcie, w którym organy stwierdziły, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa i jednocześnie odmówiono jej uchylenia, gdyż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Skargę kasacyjną od ww. wyroku wniósł R. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1. na podstawie art. 176 § 1 pkt 2 w zw. z art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.Dz.U.2019.2325 ze zm.; dalej p.p.s.a.) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2019.1186 ze zm.) w zw. z art. 146 § 2 k.p.a. poprzez błędne zastosowanie i odmowę uchylenia decyzji Wojewody Podkarpackiego z dnia 16 maja 2018 r. z uwagi na fakt, że w wyniku wznowienia postępowania zapadłaby wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej treści decyzji dotychczasowej, podczas gdy w sytuacji wznowienia postępowania z uwagi na to, że odwołujący - strona nie brała udziału w sprawie bez własnej winy i nie mogła składać wniosków dowodowych, co skutkuje brakiem zebrania wyczerpującego materiału dowodowego, decyzję należy uchylić, 2. na podstawie art. 176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w z zw. z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 151 w zw. z: - art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.k. w zw. 80 k.p.a. poprzez brak dokładnego i wyczerpującego zebrania materiału dowodowego i w konsekwencji wydanie decyzji niezgodnej z prawem, - art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niedostateczne uzasadnienie decyzji, tj. brak wyczerpującego wskazania, dlaczego zdaniem organu w sprawie mogłaby zapaść jedynie decyzja odpowiadająca w swej istocie dotychczasowej decyzji, podczas gdy organ był zobowiązany do dokładnego uzasadnienia swojego stanowiska, - art. 146 § 2 k.p.a. w zw. z art. 151 § 2 k.p.a. poprzez uznanie, że w sprawie mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, podczas gdy organ nie przeprowadził postępowania dowodowego z udziałem nowej strony i nie ustalił, czy po zebraniu nowego materiału dowodowego zapadłaby decyzja odpowiadająca decyzji dotychczasowej. W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania J. B. wniósł o jej oddalenie. Odpowiedź na skargę kasacyjną złożyła również uczestniczka postępowania W. S. - matka skarżącego kasacyjnie, wnosząc o uwzględnienie skargi kasacyjnej w całości. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy NSA związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, NSA nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować. Rozpoznając w tak zakreślonych granicach skargę kasacyjną wniesioną w tej sprawie należy stwierdzić, iż nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach. Istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znaczenie ma przede wszystkim to, że powodem podjęcia decyzji Starosty z 4 kwietnia 2018 r. w sprawie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę, obejmującą rozbudowę budynku mieszkalnego i odmowy wydania nowej decyzji o pozwoleniu na budowę, utrzymanej w mocy decyzją Wojewody z 16 maja 2018 r., był fakt, że inwestorka uprzednio uzyskała decyzję o pozwoleniu na budowę wskutek popełnienia przestępstwa poświadczenia nieprawdy, co zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 16 grudnia 2016 r., II K 169/15. Tak więc decyzja o innej treści niż uprzednio wydana mogłaby zapaść jedynie w sytuacji, gdyby pominięta strona przedstawiła dowody wskazujące, że ww. prawomocny wyrok został w przewidzianym przez prawo trybie prawomocnie wyeliminowany z obrotu prawnego i by w trybie nadzwyczajnym doszło do uniewinnienia inwestorki. Takich dowodów jednak skarżący kasacyjnie nie przedstawił. Organy administracyjne słusznie w tej sytuacji uznały, że chociaż decyzja z 16 maja 2018 r. została wydana z naruszeniem prawa - z uwagi na pominięcie strony, to w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. Z uwagi na powyższe Sąd I instancji słusznie oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a. wniesioną w niniejszej sprawie skargę, prawidłowo uznając, że organy administracyjne nie naruszyły art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w\n\narzucili, że z pisemnych motywów zaskarżonej decyzji wynika, że organ ten nie może się zdecydować co jest podstawą rozstrzygnięcia: pkt 7 czy też pkt 2 art. 156 § 1 Kpa. W ocenie skarżących, nie zachodzi przypadek z art. 156 § 1 pkt 7 kpa, gdyż rygor nieważności trzeba by wskazać, który przepis prawa powszechnie obowiązujący został naruszony oraz, że ustawa naruszenie tego prawa łączy z nieważnością decyzji z mocy prawa. Rzekoma niezgodność decyzji o warunkach zabudowy z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie rodzi nieważności z mocy prawa, choć może być ten fakt podstawą do stwierdzenia nieważności z powodu rażącego naruszenia prawa. Zdaniem skarżących, Kolegium błędnie interpretuje pojęcie decyzji wydanej \"z rażącym naruszeniem prawa\". Nie każde naruszenie prawa jest rażące, zaś pojęcie to należy interpretować ścieśniająco. Z treści obowiązującego w dacie wydania decyzji planu zagospodarowania wynika jednoznacznie, że przedmiotowy teren przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Plan ten w szczególności nie zabrania rozbudowy istniejących budynków, lecz jedynie wskazuje, że taka dalsza rozbudowa nie jest wskazana. Czym innym jest brak wskazań do rozbudowy, a czym innym zakaz. Brak wskazań do rozbudowy należy rozumieć jako wskazówkę dla podejmującego decyzję, lecz nie oznacza ustanowienia zakazu. Jeśli zatem przedmiotowe decyzje o warunkach rozbudowy domu skarżących są niesłuszne, bowiem zwiększają /być może niepotrzebnie/ gęstość zabudowy, to nie oznacza, że przez to stanowiły naruszenie prawa i to rażące. Ponadto skarżący wskazali, że sama zasada rozbudowy domu określona w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania nie jest przecież podważana. Podważane zostały jedynie decyzje zamieniające decyzję pierwotną. Nie można więc zgodzić się z poglądem, że co do zasady decyzja określająca warunki zabudowy i zagospodarowania jest zgodna z prawem, zaś korekta takiej decyzji już rażąco narusza prawo. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiadając na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wojewódzki Sad Administracyjny z w a ż y ł, co następuje: Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. Nr 153, poz. 1269/ sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji dokonana według kryterium zgodności z prawem oraz w granicach rozstrzygania Sądu zakreślonych w art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.dalej P.p.s.a.l, doprowadziła do stwierdzenia, że skarga nie jest zasadna. W ocenie Sądu, podnoszony przez skarżących zarzut naruszenia art. 24 § 1 pkt 5 Kpa w związku z art. 127 § 3 Kpa jest chybiony. Z treści uzasadnienia skargi wynika, że naruszenie to skarżący wywodzą z faktu, iż jeden z członków Samorządowego Kolegium Odwoławczego, który orzekał w składzie Kolegium w dniu r., brał udział w wydaniu decyzji ostatecznej w dniu r. Skarżący na poparcie swojego stanowiska powołali się na wyrok NSA z dnia 27 listopada 2001r. I SA 1011/00. Zauważyć należy, że w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma jednolitego poglądu w kwestii zastosowania art. 25 § 1 pkt 5 Kpa w podnoszonej skargą kwestii. Skład Sądu w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 1999r., w sprawie II SA 699/99 - /LEX nr 46260/, że \"podpisanie decyzji wydanej w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy przez tę samą osobę, która podpisała decyzję w pierwszej instancji, nie stanowi naruszenia przepisu art. 24 § 1 pkt 5 Kpa, gdyż postępowanie w trybie art. 127 § 3 Kpa nie jest klasycznym postępowaniem dwuinstancyjnym obejmującym działanie dwóch organów niższej i wyższej instancji\". W ocenie sądu również drugi ze stawianych zarzutów skargi jest chybiony. Zarzucane naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 kpa skarżący wywodzą z istniejącej, w ich przekonaniu, sprzeczności pomiędzy podstawą prawną postanowienia z dnia r. o wszczęciu postępowania w przedmiocie nieważności decyzji a podstawą prawną decyzji z dnia r. stwierdzającej nieważność decyzji Burmistrza Miasta z dnia r. Podkreślenia wymaga, że przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja ostateczna z dnia r., a zatem tak rozumiany zarzut skargi rozpatrzony być musi w kontekście podstawy prawnej decyzji wydanej w wyniku rozpatrzenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, a więc decyzji wydanej w dniu r. Jak wynika z akt sprawy, w postanowieniu z dnia r. jako podstawę prawną wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wskazano przepis art. 157 § 2 Kpa w związku z art. 61 kpa. W uzasadnieniu tego postanowienia Kolegium zawarło stwierdzenie \"Kolegium postanowiło wszcząć z urzędu postępowanie celem zbadania czy przedmiotowe decyzje dotknięte są wadą powodującą ich nieważność, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 zdanie drugie kpa /decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa/\". Wyjaśnić trzeba, że Kodeks postępowania administracyjnego , nie wymaga wydania postanowienia o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, niezbędne jest natomiast zawiadomienie stron o wszczęciu takiego postępowania. Nie istnieje też obowiązek wydawania jakiegokolwiek aktu w przypadku zmiany kwalifikacji prawnej stwierdzonego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji . Innymi słowy rzecz ujmując, jeśli właściwy organ wydał postanowienie o wszczęciu postępowania z urzędu w przedmiocie stwierdzenia nieważności, zaś w toku prowadzonego postępowania dojdzie do wniosku , że zaistniała inna niż wskazana w tym postanowieniu podstawa prawna stwierdzenia nieważności decyzji, to nie musi wydawać kolejnego postanowienia, gdyż o tym jaka to jest podstawa prawna decyzji o stwierdzeniu nieważności, organ wypowiada się w decyzji . Zarzuty skargi odnoszące się do wewnętrznej sprzeczności decyzji Kolegium z dnia r., w której to decyzji organ istotnie powołał się w uzasadnieniu raz na okoliczności z art. 156 § 1 pkt 7 Kpa, a w innym miejscu na art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, nie mogą prowadzić do uwzględnienia skargi, bowiem dotyczą one decyzji nieostatecznej. Kolegium przy ponownym rozpatrzeniu sprawy jednoznacznie wskazało, że podstawą stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta z dnia r., stanowi przepis art. 156 § 1 pkt 7 Kpa. Oparcie zaskarżonej decyzji na tej podstawie prawnej znajduje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Zaprezentowane w uzasadnieniu skargi stanowisko, że w sprawie nie wystąpiła podstawa prawna stwierdzenia nieważności decyzji określona w art. 156 § 1 pkt 7 kpa jest całkowicie bezpodstawne. Zgodnie z obowiązującym w dacie wydania przez Burmistrza Miasta decyzji z dnia r., przepisem art. 46a ust.1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym /tj. Dz.U. z 1999r. Nr 15, poz. 139 ze zm./ - decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest nieważna, jeżeli jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W przypadku, gdy taka decyzja stanie się decyzją ostateczną w administracyjnym toku instancji, jej wyeliminowanie z obrotu prawnego następuje w trybie nadzwyczajnym w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności, a podstawę stwierdzenia nieważności stanowi art. 156 § 1 pkt 7 Kpa. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Wbrew wywodom skargi, Kolegium prawidłowo ustaliło, że decyzja Burmistrza Miasta z dnia r. w przedmiocie zmiany decyzji własnej z dnia r. w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji zmiana konstrukcji dachu, została wydana sprzecznie z wówczas obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Nr z dnia r. Rady Narodowej Miasta i Gminy /Dz.Urz. Woj. Koszal. Nr 21 poz. 176 ze zm./. Nieruchomość skarżących - działka nr obr. w znajdowała się na obszarze oznaczonym w powyższym planie symbolem B.10.MN, dla którego to obszaru plan zawierał następujące ustalenia szczegółowe: \"Tereny zrealizowanego praktycznie w całości osiedla budownictwa jednorodzinnego z dopuszczeniem tylko wzdłuż ul. na terenach B.9.MN budownictwa mieszkaniowo-usługowego; ze względu na wielkość działek niemożliwe jest przekwalifikowanie tych terenów tj. generalna zmiana ich przeznaczenia na budownictwo pensjonatowe, bądź mieszkalno-usługowe, mimo szeregu wniosków w tym zakresie. Równocześnie istnieje potrzeba uporządkowania szeregu spraw związanych z formalnymi lub bezprawnymi działaniami budowlanymi, polegającymi na rozbudowie istniejących obiektów lub budowie budynków gospodarczych, nie przewidzianych w planie szczegółowym osiedli. Ewentualne korekty ustaleń szczegółowych, wymagają dokładnego przeanalizowania w zakresie możliwości zachowania obowiązujących i niezbędnych warunków technicznych, architektonicznych, sanitarnych, zapewnienia nieuciążliwości, analizy wpływu na ochronę środowiska i nośność systemów infrastruktury technicznej. Ze wzglądu na gęstość zabudowy generalnie niewskazane jest dopuszczenie rozbudowy istniejących budynków lub budowy obiektów dodatkowych. Ewentualna realizacja drobnych usług i budynków gospodarczych, może być dopuszczona tylko w sporadycznych, wyjątkowo uzasadnionych przypadkach, w każdoczesnym rozpatrzeniu sprawy indywidualnie w zależności od wielkości i położenia działki, uwzględniając w analizie wszystkie wymienione wcześniej uwarunkowania. Dopuszczany tryb dotyczy w szczególności postępowań związanych z ewentualną legalizacją zrealizowanych już obiektów\". Zdaniem Sądu, powyższych zapisów planu, nie można interpretować w sposób forsowany skargą. Interpretowane postanowienie planu składa się z dwóch norm: pierwsza zawiera się w zdaniu o treści \"ze względu na gęstość zabudowy generalnie niewskazanie jest dopuszczenie rozbudowy istniejących budynków lub\n\nie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Janusz Walawski, Olga Żurawska - Matusiak (sprawozdawca), Protokolant spec. Marek Kozłowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2012 r. sprawy ze skargi T. K. na czynność materialno - techniczną Komendanta Głównego Policji w przedmiocie odmowy wypłaty odprawy z tytułu odejścia ze służby w Policji w pełnej wysokości - oddala skargę - Rozkazem personalnym nr z lutego 2012 r. T. K. (zwany dalej skarżącym) został zwolniony ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.) marca 2012 r. na rzecz skarżącego została dokonana wypłata kwoty zł tytułem odprawy, o której mowa w art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji. Pismem z marca 2012 r. skarżący wezwał Komendanta Głównego Policji do usunięcia naruszenia prawa w kwestii wykonania obowiązków określonych w art. 114 i innych ustawy o Policji, w związku z zakończeniem przez niego służby w Policji. Skarżący podniósł, że do chwili obecnej nie otrzymał jakiegokolwiek pisma, rozkazu personalnego, który kształtowałby jego sytuację prawną związaną z należnościami finansowymi dla policjanta odchodzącego ze służby. Wniósł o uzasadnienie wysokości przelanych dotychczas należności, aby mógł sprawdzić prawidłowość wykonania czynności materialno-technicznych polegających na wypłacie środków pieniężnych. W odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono skarżącemu wnioskowanych informacji, w tym podano, że wypłacona kwota zł stanowi 1,8 wielokrotności należnego wynagrodzenia - zgodnie z art. 115 ust. 1 ustawy o Policji. Wyjaśniono, iż z tytułu pełnienia przez skarżącego służby w latach 1978 - 1989 otrzymał odprawę w wysokości 4,2 wielokrotności należnego uposażenia. W związku z powyższym za okres służby od 1991 r. do 2012 r. skarżącemu przysługuje jedynie odprawa uzupełniająca do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia wraz z dodatkami o charakterze stałym. Pismo zawierające odpowiedź z Komendy Głównej Policji skarżący otrzymał 20 kwietnia 2012 r. Działając na podstawie art. 52 § 2 w zw. z art. 3 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarżący wniósł skargę na czynność materialno-techniczną polegającą na odmowie wypłaty odprawy z tytułu odejścia ze służby w Policji w pełnej wysokości. W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że w 1989 r. zwalniany był ze służby w Milicji Obywatelskiej pod rządami ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o służbie funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i otrzymał wówczas odprawę w wysokości 4,2 wielokrotności uposażenia. Do służby w Policji przyjął się w 1991 r. po rocznej przerwie, gdy obowiązywała ustawa o Policji i służbę zaczął od początku. Dlatego też uważa, że z uwagi na staż służbowy w Policji należy się mu odprawa w wysokości 6-krotności uposażenia. Żaden przepis prawa nie upoważnia do wypłaty odprawy uzupełniającej. Skarżący zwrócił przy tym uwagę, że istniejące incydentalne orzecznictwo wprowadzające ten termin dotyczy sytuacji, gdy funkcjonariusze byli przywracani do służby, czyli istniała ciągłość w jej świadczeniu, a także, że przepisy art. 114 ust. 4 i art. 118 ustawy o Policji w jego przypadku nie mają zastosowania. W konkluzji skarżący wnosił o uznanie czynności dokonanej przez Komendanta Głównego Policji za bezskuteczną. W odpowiedzi na skargę organ, wnosząc o jej oddalenie, wskazał, iż przepis art. 115 ust. 2 i 3 ustawy o Policji przewiduje ograniczenie wysokości odprawy w sytuacji, gdy uprzednio policjantowi była już wypłacana odprawa. Taka regulacja jest zbieżna z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego w kwestii wypłat odpraw emerytalnych, które można otrzymać, co do zasady tylko raz w pełnej wysokości. Organ zwrócił również uwagę na ust. 3 art. 115 ustawy o Policji i wywiódł, że jeśli ograniczenie wysokości odprawy jest uzależnione od otrzymania przy zwalnianiu z innych służb odprawy, to brak jest podstaw do jego niezastosowania w analogicznej sytuacji w przypadku ponownego nawiązania stosunku służbowego w Policji. Jeśli zaś przyjąć, że Policja nie jest następcą prawnym Milicji Obywatelskiej, to zwolnienie z MO i przyjęcie do Policji spełnia wymóg nawiązania stosunku służbowego w innej służbie. W piśmie z 13 lipca 2012 r. skarżący podtrzymał swoje stanowisko, iż żaden przepis ustawy nie przewiduje odpraw uzupełniających. Zdaniem skarżącego, na podstawie art. 115 ustawy o Policji odprawę można otrzymać tyle razy, ile razy zostanie się przyjętym i zwolnionym ze służby, za każdym razem wyliczoną stosownie do czasu służby. Nadto skarżący wskazał, że z art. 149 ust. 1 ustawy o Policji wynika, że Policja jest bezpośrednim następcą prawnym Milicji Obywatelskiej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym, w świetle § 2 tego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wchodzi więc tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Dokonując oceny zasadności skargi T. K. na czynność materialno-techniczną polegającej na odmowie wypłaty odprawy z tytułu odejścia ze służby w Policji w pełnej wysokości, Sąd doszedł do przekonania, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 1 ustaw o Policji policjant zwalniany ze służby otrzymuje odprawę. W przepisie tym posłużono się zwrotem \"otrzymuje\", który wskazuje na powstanie uprawnień bezpośrednio z mocy ustawy. Nie zachodzi zatem konieczność konkretyzacji normy prawnej przez organ administracji publicznej, poprzez wydanie decyzji administracyjnej. Realizacja obowiązku wypłaty odprawy przez właściwego Komendanta Policji, będącego organem administracji publicznej, następuje w drodze czynności materialno-technicznej. Natomiast spór co do kwoty wypłaconej odprawy może być rozstrzygnięty przez Sąd, poprzez wniesienie skargi na tę czynność materialno-techniczną, po uprzednim wykorzystaniu trybu przewidzianego w art. 52 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako P.p.s.a.). W rozpoznawanej sprawie skarżący tryb ten zrealizował, wzywając organ do usunięcia naruszenia prawa w postaci czynności materialno-technicznej wypłaty odprawy w niepełnej wysokości. Zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie ugruntowany jest pogląd, że odprawa przysługująca policjantowi z tytułu zwolnienia ze służby ma charakter jednorazowy (por. np. wyrok NSA z 27 stycznia 1999 r., sygn. akt II SA 634/98, Lex nr 47384, wyrok NSA z 1 czerwca 2005 r., sygn. akt OSK 1714/04, Lex 171706, W. Kotowski, Ustawa o Policji, Komentarz, Warszawa 2008). Formułując powyższą tezę w orzecznictwie podkreśla się, że świadczenie to - co do zasady - jest podobne bowiem do odprawy emerytalnej lub rentowej przysługującej pracownikom w związku z przejściem na emeryturę lub rentę (art. 92 § 1 k.p.). W materii tej Sąd Najwyższy wielokrotnie prezentował już stanowisko, że pracownik, który otrzymał odprawę w związku z przejściem na rentę (emeryturę), a następnie podjął zatrudnienie, które ustało w związku z \"ponownym\" przejściem na emeryturę (rentę), kolejnej odprawy nie otrzyma (por. wyrok SN z 25 czerwca 1993 r., sygn. akt I PR 5/93, niepubl., uchwała SN z 2 marca 1994 r. I PZP 4/94, OSNAPiUS 1994, nr 2 poz. 2). W wyroku z 2 października 1990 r., sygn. akt I PR 285/90, Lex nr 14666, Sąd Najwyższy wskazał jednoznacznie, że pracownikowi, który pobrał odprawę emerytalną, a następnie, w związku z ponownym zatrudnieniem i ponownym przejściem na emeryturę, uzyskał prawo do odprawy emerytalnej od ostatniego zakładu pracy, odprawa ta przysługuje w ograniczonym zakresie. Jeżeli np. pracownikowi w chwili przechodzenia na emeryturę przysługiwała jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia odpowiadająca piętnastoletniemu okresowi pracy oraz jeżeli ten sam pracownik w chwili \"ponownego przejścia na emeryturę\" wykazał się już dwudziestoletnim okresem pracy, za który odprawa przysługuje w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, to przyznanie mu odprawy odpowiadającej różnicy między sześciomiesięcznym a trzymiesięcznym wynagrodzeniem stanowi uzupełnienie tylko odprawy poprzedniej, ze względu na spełnienie warunku wymaganego dla otrzymania odprawy w wyższej wysokości. Jednocześnie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym uznaje się, że brak jest odrębnych przepisów, które pozwalałyby aby inaczej niż odprawę emerytalną traktować odprawę przyznawaną funkcjonariuszom zwalnianym ze służby (por. wyrok NSA z 30 kwietnia 2009 r., sygn. akt I OSK 818/08, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Przyjęta w orzecznictwie wykładnia ma zapobiec kilkukrotnemu wypłacaniu tego samego świadczenia, co spowodowałoby uprzywilejowanie policjantów w stosunku do innych osób zatrudnionych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy regulujące stosunki służbowe i stanowiłoby naruszenie wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji zasady równości wobec prawa. Przyjąć zatem należy, że w obu omawianych reżimach prawnych, zarówno osobie, która ponownie podjęła służbę, jak i osobie, która ponownie podjęła pracę, może przysługiwać jedynie odprawa uzupełniająca, jeżeli w dacie kolejnego zwolnienia posiada ona staż uprawniający do odprawy w wyższej wysokości. Zauważyć przy tym należy, w nawiązaniu do zastrzeżeń formułowanych przez skarżącego, że pomimo, iż orzecznictwo sądowoadministracyjne ukształtowało się przy uwzględnieniu sytuacji, gdy funkcjonariusze byli przywracani do służby, tezy w nim zawarte mają uniwersalny charakter i znajdują pełne zastosowanie w stanie faktyczn"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "W przypadku gruntów należących do skarżącej, opisu dostawy towarów oraz zastosowania zwolnienia od opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu, należało oceniać przeznaczenie gruntów w momencie nabycia ostateczności przez decyzję zezwalającą na realizację inwestycji.\n\nZgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu, przez dostawę towarów rozumie się także takie przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jak przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej (w tym wypadku wojewody) lub przeniesienie, z mocy prawa, własności towarów w zamian za odszkodowanie. \n\nW tym przypadku, nabycie przez Województwo O. prawa własności gruntów nastąpiło na podstawie art. 12 ust. 4 specustawy, gdy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Wówczas należało ocenić jakie grunty stanowią przedmiot dostawy oraz czy ich przeznaczenie, w danej chwili, pozwalało na zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu.\n\nJak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, wiodące znaczenie miało bowiem w tym przypadku przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Województwa O., które nastąpiło gdy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. \n\nW związku z powyższym, nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, iż dopiero z chwilą wypłaty odszkodowania doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu.",
+      "question": "Czy w przypadku gruntów należących do skarżącej, opisu dostawy towarów oraz zastosowania zwolnienia od opodatkowania zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu, należało oceniać przeznaczenie gruntów w momencie nabycia ostateczności przez decyzję zezwalającą na realizację inwestycji czy w momencie wypłaty odszkodowania?",
+      "answer": "Sąd pierwszej instancji uznał, że przeznaczenie gruntów należy oceniać na dzień ustalenia odszkodowania jako moment dokonania dostawy, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przeznaczenie należy oceniać w momencie, gdy decyzja zezwalająca na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna, bowiem wtedy doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Województwa O.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i odnosi się do kluczowych aspektów pytania, takich jak brak ograniczeń w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne dotyczących wszczynania kolejnych postępowań rozgraniczeniowych oraz odnosi się do uchwały Sądu Najwyższego. Użytkownik poprawnie wskazuje, że postępowanie sądowe jest kolejnym etapem rozpoznawania sprawy, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Jednakże, odpowiedź użytkownika zawiera również informacje, które nie są bezpośrednio związane z pytaniem, co może wprowadzać pewne zamieszanie. Mimo to, odpowiedź jest zgodna z poprawną odpowiedzią i dobrze uzasadnia prawo Wójta Gminy do wszczęcia nowego postępowania.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "nym skarżąca zapytała, czy dostawa gruntów, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznaczone były w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej jako tereny użytków rolnych wraz z drogą gruntową podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej \"Uptu\"? Przedstawiając własne stanowisko skarżąca stwierdziła, że dostawa tego rodzaju gruntów będzie podlegała zwolnieniu. Zdaniem skarżącej, kluczowe było przeznaczenie gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a te w momencie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej oznaczone były jako tereny użytków rolnych z drogami gruntowymi. W interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w L. działając z upoważnienia Ministra Finansów uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ przytoczył przepisy art. 4 ust. 2, art. 6 pkt 1, art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej \"Upzp\" oraz art. 11a ust. 1, art. 11f, art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 193, poz. 1194 ze zm.), zwaną dalej \"specustawą\", z których to wywiódł, że decyzja Wojewody, na mocy której zezwolono na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie obwodnicy G. przesądziła o charakterze tej działki jako przeznaczonej pod zabudowę. Organ podkreślił, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) droga jest budowlą. Zatem dostawa działek dokonana w formie przejęcia na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie (art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu), jako przeznaczonych pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu. Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa Gmina wniosła skargę na powyższą interpretację indywidualną, w której zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu przez jego błędną wykładnię prowadzącą do wniosku, że dostawa gruntów oznaczonych w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny użytków rolnych wraz z drogą gruntową nie podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu. Wskazując na motywy oddalenia skargi Sąd pierwszej instancji zauważył, że czynność dostawy nieruchomości rozłożona była w czasie. Najpierw dla nabycia własności konieczne było wydanie stosownej decyzji potwierdzającej fakt nabycia własności z mocy prawa, a następnie decyzji ustalającej wysokość odszkodowania, pełniącego w tym przypadku funkcję wynagrodzenia. Z tego względu dopiero w sytuacji wydania obu tych decyzji można było mówić o wystąpieniu odpłatnej dostawy w postaci przeniesienia z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Sąd podkreślił, że charakter przedmiotu dostawy można było ocenić w dacie, kiedy do takiej dostawy doszło, a zatem dopiero na dzień wydania decyzji o odszkodowaniu. Wskazywanie przez skarżącą daty wydania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej, jako istotnej dla zastosowania zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu, było w ocenie Sądu błędne. Data wydania tej decyzji nie miała bowiem w analizowanym stanie faktycznym i prawnym znaczenia, skoro nie można było jeszcze mówić o dostawie (odpłatnej) w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu. Zdaniem Sądu, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej modyfikowała w tym zakresie postanowienia zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w którym przedmiotowa działka była wcześniej uznana za teren rolniczy. Na powyższe orzeczenie Gmina G., działająca za pośrednictwem pełnomocnika - radcy prawnego złożyła skargę kasacyjną, w której wnios��a o uchylenie zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Jako podstawę kasacyjną powołała naruszenie art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu przez jego błędną interpretację prowadzącą do wniosku, że dostawa gruntów oznaczonych w chwili wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny użytków rolnych wraz z drogą gruntową nie podlegała zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu. W uzasadnieniu skarżąca podtrzymała stanowisko, że kluczowe dla klasyfikacji działki były zapisy planu zagospodarowania przestrzennego na moment wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Bez znaczenia było natomiast to, że przeznaczenie uległo zmianie na mocy wymienionej decyzji. Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie udzielono. Postanowieniem z dnia 13 listopada 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego zarejestrowanego pod sygn. akt I FPS 7/13. Natomiast postanowieniem z dnia 30 września 2014 r. podjął zawieszone postępowanie z uwagi na wydanie wyroku w sprawie o sygn. akt I FPS 7/13. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnik Ministra Finansów - radca prawny wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie zwrotu kosztów według norm przepisanych. Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje: Skarga kasacyjna jest zasadna. W rozpoznawanej sprawie zasadnicza kwestia wymagająca rozstrzygnięcia dotyczyła możliwości skorzystania przez skarżącą ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu w związku z dostawą gruntów rolnych przeznaczonych, na podstawie specustawy, do realizacji inwestycji drogowych. Powstała w toku postępowania rozbieżność stanowisk polegała na tym, że skarżąca oraz organ wydający interpretację w sposób odmienny określały przeznaczenie gruntów stanowiących przedmiot dostawy. Sąd pierwszej instancji podzielił pogląd Ministra Finansów uznając, że na mocy specustawy zmieniło się przeznaczenie gruntów z rolnych na przeznaczone pod zabudowę, co spowodowało, iż w chwili dostawy (określenia odszkodowania) rzeczone grunty nie korzystały już ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu. Odwołując się do treści kluczowych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przepisów wypada w pierwszej kolejności powołać art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu, zgodnie z którym przez dostawę towarów rozumie się także takie przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jak przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej (w tym wypadku wojewody) lub przeniesienie, z mocy prawa, własności towarów w zamian za odszkodowanie. Za dostawę towarów należało zatem uznać nabycie przez Województwo O. prawa własności gruntów na podstawie art. 12 ust. 4 specustawy. W myśl powołanego przepisu, nieruchomości przeznaczone pod inwestycje drogowe przechodziły bowiem z mocy prawa na własność Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego z dniem, w którym stosowna decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stawała się ostateczna. W przypadku gruntów należących do skarżącej, dostawa towarów nastąpiła zatem w chwili gdy przymiotu ostateczności nabrała decyzja Wojewody O. z dnia 2 kwietnia 2010 r., zezwalająca na budowę obwodnicy G. z wykorzystaniem powołanych gruntów. W tym zatem momencie należało ocenić jakie grunty stanowią przedmiot dostawy oraz czy ich przeznaczenie, w danej chwili, pozwalało na zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Uptu. W związku z powyższym, uwzględniając fakt, że proces przejęcia nieruchomości oraz wypłaty odszkodowania był rozciągnięty w czasie, nie sposób zgodzić się jednak ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, iż dopiero z chwilą wypłaty odszkodowania doszło do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu. Wiodące znaczenie miało bowiem w tym przypadku przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz Województwa O., które nastąpiło gdy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Wówczas bowiem wojewódzka jednostka samorządowa stała się właścicielem gruntów. Dla wzmocnienia powyższego stanowiska należy powołać pogląd, który w wyroku z dnia 8 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1211/12 wyraził skład poszerzony Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ów Sąd wskazał, że w przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości gruntowej w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Zgadzając się z tym poglądem dodać należy, że odszkodowanie zasadniczo pełni w tym przypadku funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności gruntów. Własność gruntów została natomiast przeniesiona na podstawie art. 12 ust. 4 specustawy (gdy przymiotu ostateczności nabrała decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 2 kwietnia 2010 r.). W chwili określenia wysokości odszkodowania dostawa towarów nabrała zatem jedynie charakteru dostawy odpłatnej. Dotyczyło to jednak nadal tej samej, dokonanej już wcześniej dostawy, której przedmiot (w tym charakter gruntów objętych dostawą) był określony w chwili przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Należy dodać, że dla określenia przedmiotu dostawy w chwili jej dokonania nie może mieć znaczenia fakt, iż w art. 7 ust. 1 pkt 1 Uptu mowa jest o przeniesieniu własności z mocy prawa za odszkodowaniem, a w art. 7 ust. 1 Uptu o przeniesieniu prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Obie te czynności odnoszą się bowiem do odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Uptu. Sformułowanie \"za odszkodowaniem\" nie świadczy zatem o rozciągnięciu w czasie dostawy (do dnia ustalenia bądź\n\nNaczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. WSA Marta Laskowska-Pietrzak Protokolant: starszy asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. i K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 października 2020 r. sygn. akt II SA/Gd 265/20 w sprawie ze skargi A. K. i K. K. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia 5 lutego 2020 r. nr WOP.7721.136.2019.JS w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną.\n\nWojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi \"A\" sp. z o.o. z/s w W. na informację Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości z dnia lipca 2018 r. nr w przedmiocie pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia postanawia: przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie według właściwości. Pismem z 23 sierpnia 2018 r., strona skarżąca wniosła do tut. Sądu skargę na informację Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. W myśl art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 110 ze zm.), siedzibą w/w Agencji jest miasto stołeczne Warszawa. Zgodnie z art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W sprawie, skarga dotyczy informacji Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, która ma siedzibę na obszarze właściwości miejscowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Stosownie do art. 59 § 1 p.p.s.a., jeżeli do rozpoznania sprawy właściwy jest inny sąd administracyjny, sąd który stwierdzi swoją niewłaściwość, przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu. Postanowienie sądu może zapaść na posiedzeniu niejawnym. Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 59 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji."
+    }
+  ],
+  "moonshotai_Kimi-K2-Instruct": [
+    {
+      "generated_answer": "Na podstawie źródeł rozstrzygnięcie, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki, sprowadza się do interpretacji przepisów Rozporządzenia REACH oraz polskiego prawa.\n\n1. **Rozporządzenie REACH** – zgodnie z jego treścią, obowiązek zmiany karty charakterystyki spoczywa na **producentach, importerach i dalszych użytkownikach**. Dystrybutorzy oraz konsumenci **nie są uznawani za dalszych użytkowników**, co potwierdza argument skarżącego, że spółka M. nie mieści się w tych kategoriach.\n\n2. **Polskie prawo** – art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych nakłada obowiązek aktualizacji karty charakterystyki na **osobę wprowadzającą do obrotu substancję niebezpieczną lub preparat niebezpieczny**. W aktualnym stanie prawnym (po nowelizacji z 2009 r.) termin „pierwszy uczestnik łańcucha dostaw” obejmuje także dystrybutora, jeśli jest pierwszym wprowadzającym produkt na rynek polski.\n\n3. **Stanowisko sądu** – WSA w Białymstoku uznał, że **brak rozbieżności między prawem unijnym a polskim** i że spółka M., jako podmiot wprowadzający produkt do obrotu, **ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki**, nawet jeśli nie jest producentem ani importerem.\n\n**Wniosek**:  \nŹródła wskazują, że **spółka M. jako dystrybutor wprowadzający produkt na rynek polski jest zobowiązana do aktualizacji karty charakterystyki** w razie nieaktualnych danych, mimo że nie jest dalszym użytkownikiem w rozumieniu REACH.",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i dobrze odnosi się do pytania, uwzględniając zarówno przepisy Rozporządzenia REACH, jak i polskiego prawa. Użytkownik poprawnie identyfikuje, że dystrybutorzy nie są uznawani za dalszych użytkowników zgodnie z REACH, ale wskazuje, że polskie prawo może nakładać na dystrybutora obowiązek aktualizacji karty charakterystyki, jeśli jest pierwszym wprowadzającym produkt na rynek. Użytkownik również odnosi się do stanowiska sądu, które uznaje brak rozbieżności między prawem unijnym a polskim i potwierdza odpowiedzialność spółki M. za treść karty charakterystyki. Odpowiedź jest zgodna z poprawną odpowiedzią i dobrze uzasadniona.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Na podstawie źródła rozstrzygnięcie sprzeczności polega na stwierdzeniu, że **decyzja wydana przez Prezesa Zakładu w drugiej instancji jest nieważna z powodu naruszenia przepisów o właściwości**. Sąd wskazuje, że **Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji Zakładu**, ponieważ jego kompetencje ograniczają się do wydawania decyzji w sprawach indywidualnych dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.), lecz **nie obejmują umarzania należności z tytułu składek**. W konsekwencji, **brak jest podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za właściwy organ odwoławczy**.\n\nWłaściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jest następująca:\n1. **Decyzje w sprawach umarzania należności są ostateczne** – art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego.\n2. **Nie służy odwołanie do Prezesa Zakładu ani Zakładu** – ani Prezes, ani Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy.\n3. **Zastosowanie mają przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (Kpa)** – zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach umarzania należności stosuje się Kpa, chyba że ustawa stanowi inaczej.\n4. **Odwołanie przysługuje do organu wyższego stopnia** – w tym przypadku jest nim **minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego**, który sprawuje nadzór nad Zakładem (art. 66 ust. 1 u.s.u.s. oraz art. 17 Kpa).\n\nPodsumowując, **decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji jest nieważna**, a właściwym środkiem zaskarżenia od decyzji w sprawie umarzania należności z tytułu składek jest **odwołanie do ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego**, zgodnie z przepisami Kpa.",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i w dużej mierze zgodna z poprawną odpowiedzią. Użytkownik poprawnie identyfikuje, że decyzja Prezesa Zakładu jest nieważna z powodu naruszenia przepisów o właściwości. Wskazuje również, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Użytkownik poprawnie opisuje właściwą procedurę odwoławczą, wskazując na zastosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i odwołanie do ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Jednakże, użytkownik wprowadza pewne dodatkowe informacje, które nie są zawarte w źródłach, takie jak szczegółowe odniesienia do art. 83 ust. 4 u.s.u.s. i art. 123 u.s.u.s., co nie jest bezpośrednio wspomniane w poprawnej odpowiedzi. Mimo to, te dodatkowe informacje nie wpływają negatywnie na ogólną poprawność odpowiedzi.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Na podstawie źródeł, określenie, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wymaga analizy dwóch kluczowych elementów:\n\n1. **Zaliczone okresy pracy przez ZUS**:  \n   ZUS zaliczył J. K. łącznie **13 lat, 11 miesięcy i 17 dni** pracy w szczególnych warunkach, wykluczając okres od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku (praca w Zakładzie Produkcji w P. jako palacz kotłów parowych), ponieważ nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, a dokumenty nie pozwalały jednoznacznie ocenić charakteru pracy.\n\n2. **Ustalenia Sądu Okręgowego**:  \n   Sąd Okręgowy uznał, że okres pracy J. K. w Zakładzie Produkcji w P. (29 października 1975 – 7 kwietnia 1981) **powinien być zaliczony** jako praca w szczególnych warunkach. Sąd oparł się na zeznaniach świadków (S. S. i I. P.) oraz dokumentach potwierdzających, że J. K. stale i w pełnym wymiarze pracował jako palacz kotłów parowych, co spełnia definicję pracy w szczególnych warunkach zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku.\n\n**Wniosek**:  \nZUS początkowo nie uznał pełnego 15-letniego okresu, ale Sąd Okręgowy, analizując dowody, stwierdził, że brakujące **1 roku i 17 dni** powinno zostać uzupełnione przez zaliczenie pracy w Zakładzie Produkcji w P. Tym samym **J. K. spełnia wymóg 15 lat pracy w szczególnych warunkach**.",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest niezgodna z poprawną odpowiedzią. Użytkownik twierdzi, że Sąd Okręgowy uznał, iż J. K. spełnia wymóg 15 lat pracy w szczególnych warunkach, co jest sprzeczne z poprawną odpowiedzią, która wskazuje, że J. K. nie spełnia tego wymogu. Użytkownik wprowadza informacje, które nie są zgodne z przedstawionymi źródłami, co prowadzi do błędnego wniosku.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "zai-org_GLM-4.5-Air": [
+    {
+      "generated_answer": "<think>Hmm, użytkownik pyta o to, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany karty charakterystyki przy nieaktualnych danych, z uwzględnieniem argumentacji skarżącego i organu. Muszę odpowiedzieć wyłącznie na podstawie dostarczonych źródeł.\n\nAnalizując <relevant_info>, widzę że sprawa dotyczy interpretacji przepisów REACH i polskiej ustawy o substancjach chemicznych. Skarżący spółka M. twierdzi, że jako dystrybutor nie jest \"dalszym użytkownikiem\" w rozumieniu REACH, więc nie ma obowiązku zmiany karty. Organ administracyjny natomiast uznał, że spółka ponosi odpowiedzialność.\n\nW źródłach znajduje się kluczowa informacja z uzasadnienia WSA: \"na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki\". Sąd podkreśla, że polskie przepisy (art. 5 ust. 3 ustawy o substancjach chemicznych) są spójne z REACH i nakładają obowiązek aktualizacji karty na \"osobę wprowadzającą do obrotu\".\n\nWażne jest też stwierdzenie Sądu: \"nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne\". Oznacza to że nawet bezpośrednie stosowanie REACH nie zwalnia dystrybutora.\n\nDodatkowo Sąd wskazuje, że definicja \"pierwszego uczestnika łańcucha dostaw\" w nowelizacji ustawy obejmuje dystrybutorów. Organ rentowy w uzasadnieniu decyzji powołuje się na § 1 ust. 2 rozporządzenia w sprawie karty charakterystyki, które odwołuje się bezpośrednio do REACH.\n\nW odpowiedzi muszę więc jasnie przedstawić, że źródła jednoznacznie wskazują na obowiązek spółki M. do zmiany karty, niezależnie od statusu dystrybutora. Argumenty skarżącego o braku odpowiedzialności są odrzucone przez Sąd jako niezasadne.</think>Na podstawie dostarczonych źródeł, odpowiedź na pytanie jest jednoznaczna: **spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych**. Oto uzasadnienie oparte wyłącznie na <relevant_info>:\n\n### 1. **Zakres odpowiedzialności dystrybutora**  \n   - **Stanowisko skarżącego (spółki M.)**:  \n     Spółka argumentuje, że zgodnie z Rozporządzeniem REACH (art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2) jest wyłącznie dystrybutorem, a nie producentem, importerem ani \"dalszym użytkownikiem\". Twierdzi, że dystrybutorzy nie są objęci obowiązkami REACH dotyczącymi aktualizacji karty charakterystyki.  \n     *Cytat:*  \n     > *\"Skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważani za dalszych użytkowników.\"*  \n\n   - **Stanowisko organu i Sądu**:  \n     Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Białymstoku uznał, że **spółka M. jest podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki**. Sąd podkreślił, że polskie przepisy (m.in. art. 5 ust. 3 ustawy o substancjach i preparatach chemicznych)",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i dobrze uzasadniona, opierając się na dostarczonych źródłach. Użytkownik poprawnie zidentyfikował, że spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, co jest zgodne z decyzją Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Użytkownik przytoczył zarówno stanowisko skarżącego, jak i organu oraz sądu, co pokazuje zrozumienie kontekstu prawnego i argumentów obu stron. Odpowiedź jest zgodna z poprawną odpowiedzią i nie wprowadza informacji spoza źródeł.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "<think>Hmm, użytkownik pyta o rozstrzygnięcie sprzeczności między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest uprawniony do rozpatrywania odwołań, a faktem wydania decyzji przez Prezesa Zakładu. Pyta też o właściwą procedurę odwoławczą dla umarzania składek na ubezpieczenia społeczne. Muszę odpowiedzieć wyłącznie na podstawie dostarczonego fragmentu.\n\nAnalizując źródło, widzę kilka kluczowych punktów. Po pierwsze, fragment wyraźnie stwierdza, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji Zakładu. To wynika z art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s., który określa uprawnienia Prezesa Zakładu. Sąd podkreśla, że wydanie decyzji przez Prezesa w tej sprawie narusza przepisy o właściwości.\n\nCo do sprzeczności między stwierdzeniem a faktem wydania decyzji, fragment wyjaśnia, że Sąd uznał decyzję Prezesa za nieważną z powodu naruszenia przepisów o właściwości. Konkretnie, art. 156 §1 pkt 1 Kpa stanowi, że wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką nieważności. Sąd wskazuje, że dotyczy to tylko decyzji wydanej w drugiej instancji przez Prezesa.\n\nJeśli chodzi o procedurę odwoławczą dla umarzania składek, fragment wyjaśnia, że art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza odwołanie do sądu powszechnego w tych sprawach. Jednocześnie Sąd stwierdza, że do tych decyzji nie ma zastosowania art. 83a u.s.u.s. W konsekwencji, Sąd dochodzi do wniosku, że decyzje te są ostateczne, ponieważ nie służy od nich odwołanie do sądu, a Zakład nie może ich ponownie rozpatrzyć.\n\nFragment wskazuje jednak, że w takich sprawach stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego na podstawie art. 123 u.s.u.s. Zgodnie z art. 15 kpa, postępowanie jest dwuinstancyjne, więc od decyzji Zakładu służy odwołanie do organu wyższego stopnia. W przypadku Zakładu Ubezpieczeń Społeczności, organem nadzoru jest minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego (art. 66 ust. 1 u.s.u.s. i art. 31 ust. 2 ustawy o działach administracji rządowej).\n\nPodsumowując, na podstawie fragmentu: decyzja Prezesa Zakładu w sprawie odwoławczej jest nieważna z powodu naruszenia właściwości; właściwą procedurą dla umarzania składek jest odwołanie do ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, stosowanie przepisów Kpa.</think>Na podstawie dostarczonego fragmentu, odpowiedź na pytanie brzmi następująco:\n\n### 1. **Rozstrzygnięcie sprzeczności między stwierdzeniem a decyzją Prezesa Zakładu:**\n   - **Decyzja Prezesa Zakładu jest nieważna.** Sąd stwierdził, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji Zakładu w indywidualnych sprawach ubezpieczeniowych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Wydanie decyzji przez Prezesa w tej sprawie naruszyło przepisy o właściwości organu (art. 20 Kpa).  \n   - **Podstawa prawna:** Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 1 Kpa, wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia jej nieważności. Sąd podkreślił, że dotyczy to wyłącznie decyzji wydanej przez Prezesa w drugiej instancji, a nie",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i odnosi się do kluczowych aspektów pytania, takich jak niewłaściwość Prezesa Zakładu do rozpatrywania środków odwoławczych oraz procedura odwoławcza dotycząca umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Użytkownik poprawnie identyfikuje naruszenie przepisów o właściwości przez Prezesa Zakładu i wskazuje na art. 156 § 1 pkt 1 Kpa jako podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji. Odpowiedź zawiera również informacje o dwuinstancyjności postępowania administracyjnego i właściwości organu odwoławczego, co jest zgodne z dostarczonymi źródłami. Użytkownik nie wprowadza informacji spoza źródeł, a jego odpowiedź jest zgodna z poprawną odpowiedzią.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo up��ywu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "<think>Hmm, użytkownik pyta o to, jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego. Muszę odpowiedzieć wyłącznie na podstawie dostarczonych źródeł, bez dodawania własnej wiedzy.\n\nPrzeglądam dostarczony tekst. Widzę, że to fragmenty orzeczeń sądowych dotyczących sprawy J. K. o emeryturę. W materiale jest wiele szczegółów dotyczących jego pracy i decyzji organów.\n\nW orzeczeniu Sądu Okręgowego jest jasno napisane, że ZUS początkowo odmówił przyznania emeryty, ponieważ nie uznał okresu pracy w Zakładzie Produkcji w P. za warunki szczególne. Organ rentowy argumentował, że J. K. nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, a analiza dokumentów nie pozwoliła jednoznacznie ocenić charakteru pracy.\n\nSąd Okręgowy jednak uznał, że okres pracy w Zakładzie Produkcji w P. (od 29 października 1975 do 7 kwietnia 1981) jako palacza kotłów parowych spełnia kryteria pracy w warunkach szczególnych. Sąd opierał się na zeznaniach świadków, dokumentach zatrudnienia i opisach obowiązków. W uzasadnieniu podkreślono, że praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu, w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 dni w tygodniu, przez cały rok.\n\nWażne jest, że Sąd odwołał się do definicji pracy w warunkach szczególnych z rozporządzenia z 1983 roku, która wymagała stałego wykonywania pracy na stanowisku wymienionym w załączniku. Sąd uznał, że praca palacza kotłów parowych w opisanym zakładzie spełniała te kryteria.\n\nDodatkowo, Sąd wskazał, że ZUS błędnie ocenił dokumenty - choć nie było formalnego świadectwa pracy w warunkach szczególnych, to analiza innych dokumentów (umowy o pracę, świadectwa pracy, zeznania świadków) jednoznacznie potwierdzała charakter pracy.\n\nW sumie, po uwzględnieniu tego okresu, J. K. miał łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w warunkach szczególnych, co przy braku innych okresów dających się zaliczyć, było niewystarczające do osiągnięcia wymaganego 15 lat. Ale w orzeczeniu Sądu Okręgowego wyraźnie napisano, że po uwzględnieniu tego okresu, łączny okres wynosił 15 lat (dokładnie 15 lat, 1 miesiąc i 1 dzień), co pozwoliło na przyznanie emerytury.\n\nW odpowiedzi skupię się wyłącznie na tych konkretnych fragmentach z orzeczeń, bez dodawania żadnych własnych interpretacji. Podkreślę, że kluczowe było uznanie przez Sąd Okręgowy okresu pracy w Zakładzie Produkcji w P. za warunki szczególne, mimo braku formalnego świadectwa, na podstawie analizy innych dowodów.</think>Na podstawie dostarczonych źródeł, sposób określenia, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przedstawia się następująco:\n\n1.  **Decyzja ZUS (odmowna):**  \n    Organ rentowy (ZUS) w decyzji z dnia 12 marca 2014r. **odmówił** przyznania emeryty, ponieważ **nie uznał okresu pracy J. K. w Zakładzie Produkcji w P. (od 29.10.1975 do 07.04.1981) za pracę w warunkach szczególnych**. Główne argumenty ZUS:  \n    *   Brak przedstawionego przez wnioskodawcę **świadectwa pracy w szczególnych warunk",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i zawiera wiele informacji dotyczących decyzji ZUS i Sądu Okręgowego. Użytkownik poprawnie identyfikuje, że ZUS nie uznał okresu pracy J. K. w Zakładzie Produkcji w P. za pracę w warunkach szczególnych, co skutkowało odmową przyznania emerytury. Użytkownik również poprawnie wskazuje, że Sąd Okręgowy uznał ten okres za pracę w warunkach szczególnych, co pozwoliło na przyznanie emerytury. Jednakże, w odpowiedzi użytkownika pojawia się nieścisłość dotycząca łącznego okresu pracy w warunkach szczególnych. Użytkownik twierdzi, że po uwzględnieniu tego okresu, łączny okres wynosił 15 lat, 1 miesiąc i 1 dzień, co jest sprzeczne z poprawną odpowiedzią, która mówi o 13 latach, 11 miesiącach i 17 dniach. Ta nieścisłość wpływa na ocenę odpowiedzi.\n\nOcena: 1.5",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w ł��cznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "zai-org_GLM-4.5": [
+    {
+      "generated_answer": "<think>Hmm, użytkownik pyta o to, jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych. Skarżący twierdzi, że nie jest dalszym użytkownikiem, podczas gdy organ uważa, że ponosi odpowiedzialność. Muszę odpowiedzieć wyłącznie na podstawie dostarczonych źródeł.\n\nPrzyglądam się fragmentowi dotyczącemu sporu między spółką M. a organem. W źródłach jest mowa o skardze spółki M. na decyzję organu, która zobowiązywała ją do zmiany karty charakterystyki produktu Surfanios Lemon Fresh. Spółka argumentuje, że jako dystrybutor nie jest odpowiedzialna za treść karty, ponieważ nie jest producentem, importerem ani dalszym użytkownikiem w rozumieniu Rozporządzenia REACH.\n\nW odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko. Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę, uznając ją za niezasadną. Sąd wskazał, że zarówno przepisy polskie (ustawa o substancjach i preparatach chemicznych), jak i unijne (Rozporządzenie REACH) nakładają obowiązek aktualizacji karty charakterystyki na osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu. Sąd podkreślił, że po nowelizacji ustawy z 2009 roku, termin \"osoba wprowadzająca do obrotu\" został zastąpiony przez \"pierwszego uczestnika łańcucha dostaw\", co obejmuje również dystrybutorów.\n\nSąd wyjaśnił, że art. 5 ust. 3 ustawy o substancjach chemicznych oraz art. 23 tej ustawy jasno określają, że to osoba wprowadzająca preparat do obrotu jest zobowiązana do aktualizacji karty charakterystyki w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji. Ponadto, Sąd stwierdził, że Rozporządzenie REACH również nakłada na dostawców obowiązek niezwłocznego aktualizowania karty charakterystyki.\n\nW uzasadnieniu Sąd podkreślił, że stanowisko spółki M. jest niezasadne, ponieważ zarówno prawo polskie, jak i unijne jednoznacznie wskazują na odpowiedzialność dystrybutora za aktualność karty charakterystyki. Sąd zaznaczył, że nawet gdyby istniały rozbieżności między przepisami, to i tak norma Rozporządzenia REACH potwierdzałaby obowiązek dystrybutora.\n\nWniosek jest więc jasny: na podstawie przedstawionych źródeł, spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, ponieważ zarówno polskie, jak i unijne przepisy nakładają taki obowiązek na osobę wprowadzającą preparat do obrotu, co obejmuje dystrybutorów.</think>Na podstawie dostarczonych źródeł rozstrzygnięcie, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, następuje w następujący sposób:\n\n1. **Stanowisko organu i Sądu Administracyjnego**:  \n   Organ I instancji oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznały, że spółka M. jako dystrybutor **ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki** i jest zobowiązana do jej aktualizacji. Sąd oddalił skargę spółki, stwierdzając, że jej argumentacja jest niezasadna.\n\n2. **Podstawa prawna odpowiedzialności dystrybutora**:  \n   - **Ustawa o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84)**:  \n     Zgodnie z art. 5 ust. 3, *osoba wprowadzająca do obrotu substancję niebezpieczną lub preparat niebezpieczny*",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i dobrze uzasadniona, jednak wprowadza informacje, które nie są zawarte w dostarczonych źródłach. Użytkownik odnosi się do stanowiska organu i sądu, ale nie opiera się wyłącznie na dostarczonych źródłach, co jest wymagane w pytaniu. Wzorcowa odpowiedź sugeruje, że nie można jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie na podstawie dostarczonych źródeł, podczas gdy użytkownik stwierdza, że spółka M. jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki. W związku z tym, odpowiedź użytkownika nie spełnia kryteriów oceny.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "<think>Hmm, użytkownik pyta o rozstrzygnięcie sprzeczności między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest uprawniony do rozpatrywania odwołań, a faktem wydania przez niego decyzji. Pyta też o właściwą procedurę odwoławczą dla umarzania należności składkowych. Muszę odpowiedzieć wyłącznie na podstawie dostarczonych źródeł.\n\nPrzyglądam się fragmentowi dotyczącemu Prezesa Zakładu. Jest tu wyraźnie stwierdzone, że Prezes nie ma uprawnień do wydawania decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Mimo to w sprawie Prezes wydał decyzję, co Sąd uznał za naruszenie przepisów o właściwości. To jest kluczowa sprzeczność - organ bez uprawnień podjął działanie.\n\nCo do procedury odwoławczej, źródła wskazują, że decyzje w sprawach umarzania należności są ostateczne, bo art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza możliwość odwołania do sądu powszechnego. Ale Sąd stwierdza, że nie oznacza to braku jakiegokolwiek środka zaskarżenia. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s. stosuje się tu Kodeks postępowania administracyjnego, a więc dwuinstancyjność. Właściwym organem odwoławczym powinien być organ wyższego stopnia, czyli minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, który sprawuje nadzór nad ZUS.\n\nW źródłach jest też mowa o tym, że art. 127 § 3 kpa nie ma zastosowania, bo ZUS nie jest \"ministrem\" w rozumieniu tego przepisu. To ważne, bo wyklucza ponowne rozpatrzenie przez ten sam organ.\n\nPodsumowując: sprzeczność rozstrzyga się przez stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa z powodu braku właściwości, a właściwą procedurą jest odwołanie do ministra na podstawie Kpa. Wszystko to wynika bezpośrednio z cytowanych fragmentów.</think>Na podstawie dostarczonych źródeł sprzeczność rozstrzyga się następująco:\n\n1. **Nieważność decyzji Prezesa Zakładu**:  \n   Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do wydawania decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Wydanie przez niego decyzji w tej sprawie narusza przepisy o właściwości (art. 20 Kpa w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 Kpa), co stanowi podstawę do stwierdzenia jej nieważności. Sąd podkreśla, że *\"Prezes Zakładu nie należy do organów uprawnionych do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach\"*, a jego działanie jest bezprawne.\n\n2. **Właściwa procedura odwoławcza**:  \n   - **Brak odwołania do sądu powszechnego**: Zgodnie z art. 83 ust. 4 u.s.u.s., od decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek **nie przysługuje odwołanie do sądu powszechnego**.  \n   - **Zastosowanie Kodeksu postępowania administracyjnego (Kpa)**:  \n     - Art. 123 u.s.u.s. stanowi, że w sprawach uregulowanych ustawą (w tym umarzaniu należności) stosuje się przepisy Kpa, chyba że ustawa stanowi inaczej.  \n     - Zasada dwuinstancyjności (art. 15 Kpa) wyklucza uznanie decyzji za ostateczne bez możliwości odwołania.  \n     - **Właściwy organ odwoławczy**:  \n       - Zgodnie z art. 127 §",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i dobrze odnosi się do pytania, wyjaśniając sprzeczność wynikającą z działania Prezesa Zakładu oraz właściwą procedurę odwoławczą. Użytkownik poprawnie identyfikuje, że Prezes Zakładu nie jest uprawniony do wydawania decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek, co jest zgodne z art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Użytkownik również prawidłowo wskazuje, że decyzje te są zaskarżalne w trybie Kpa, co oznacza dwuinstancyjność postępowania. Odpowiedź jest zgodna z dostarczonymi źródłami i nie zawiera informacji spoza nich.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "<think>Hmm, użytkownik pyta o to, jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego. Muszę odpowiedzieć wyłącznie na podstawie dostarczonych źródeł, nie używając własnej wiedzy.\n\nPrzyglądam się dokładnie treści źródeł. W pierwszym fragmencie dotyczącym sprawy J. K. widzę, że ZUS odmówił mu emerytury w 2014 roku, argumentując, że nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. ZUS nie zaliczył okresu pracy w Zakładzie Produkcji w P. od 1975 do 1981 roku, ponieważ J. K. nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, a analiza dokumentów nie pozwoliła jednoznacznie ocenić charakteru pracy.\n\nSąd Okręgowy jednak zmienił tę decyzję. Uznał, że J. K. pracował jako palacz ciśnieniowych kotłów parowych w okresie spornym, wykonując pracę stale i w pełnym wymiarze czasu. Sąd powołał się na zeznania świadków i dokumenty, które potwierdzały charakter pracy. Łącznie z innymi okresami, Sąd zaliczył J. K. 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach, ale to nie wystarczało do wymaganych 15 lat.\n\nW drugim fragmencie dotyczącym skargi kasacyjnej Sąd Najwyższego nie ma informacji bezpośrednio związanych z J. K. Trzeci fragment dotyczy bezczynności organu w sprawie cudzoziemca, co również nie jest istotne dla pytania. Czwarty fragment dotyczy skargi kasacyjnej w sprawie o zadośćuczynienie, gdzie Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi, ale to również nie dotyczy J. K.\n\nWynika z tego, że na podstawie źródeł można stwierdzić, że wcześniejsze decyzje ZUS i Sądu Okręgowego nie przyznały J. K. wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. ZUS odmówił, a Sąd Okręgowy zmienił decyzję, ale tylko częściowo, zaliczając mniej niż 15 lat. Nie ma w źródłach informacji, że ostatecznie przyznano mu ten pełny okres.\n\nOdpowiedź musi być ściśle oparta na źródłach, więc nie mogę dodawać żadnych własnych interpretacji. Wystarczy przedstawić fakty z dokumentów.</think>Na podstawie dostarczonych źródeł, sposób określenia, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przedstawia się następująco:\n\n1.  **Decyzja ZUS z dnia 12 marca 2014 r.:**\n    *   ZUS odmówił J. K. prawa do emerytury, stwierdzając, że **\"wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych\"**.\n    *   Kluczowym powodem odmowy było **niezaliczenie okresu pracy w Zakładzie Produkcji w P. od 29 października 1975 r. do 7 kwietnia 1981 r.** ZUS uzasadnił to tym, że **\"wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach\"**.\n\n2.  **Wyrok Sądu Okręgowego (sygn. akt V U 761/14):**\n    *   Sąd zmienił zaskarżoną decyzję ZUS i przyznał J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 r.\n    *",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest szczegółowa i oparta na dostarczonych źródłach. Użytkownik poprawnie zidentyfikował kluczowe elementy decyzji ZUS i Sądu Okręgowego dotyczące okresu pracy J. K. w szczególnych warunkach. Użytkownik wskazał, że ZUS nie zaliczył pewnego okresu pracy, co skutkowało brakiem spełnienia wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a Sąd Okręgowy zmienił decyzję ZUS, ale tylko częściowo. Odpowiedź użytkownika jest zgodna z poprawną odpowiedzią, choć nieco bardziej rozwlekła, ale nie wprowadza informacji spoza źródeł. \n\nOcena: 2.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "Qwen_Qwen3-235B-A22B-Thinking-2507": [
+    {
+      "generated_answer": "<think>Muszę przeanalizować źródła, aby odpowiedzieć na pytanie, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych.\n\nZacznijmy od wyszukania w źródłach informacji dotyczących spółki M. i kwestii odpowiedzialności dystrybutora za kartę charakterystyki.\n\nW źródłach znajduję następujące informacje:\n\n1. Skarżący (spółka M.) argumentuje, że:\n   - Zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki\n   - Do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik\n   - Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, a w myśl Rozporządzenia REACH dystrybutor ani konsument nie są uważani za dalszych użytkowników\n   - Powołuje się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych\n   - Jako dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki\n   - Gdyby dystrybutor miał uprawnienia do zmiany karty charakterystyki, na rynku mogłaby zaistnieć sytuacja, że jeden produkt miałby różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki\n   - Skarżący podkreśla, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkowałoby naruszeniem tajemnicy handlowej\n   - Przedłożył stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego wynika, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych\n   - Wystarczające jest podanie zakresu stężeń, a nie dokładnych wartości\n\n2. Organ I instancji:\n   - Uznał, że spółka M. jest podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki\n   - Nałożył na spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i zmiany treści jego karty charakterystyki\n\n3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku:\n   - Uznał skargę za niezasadną i oddalił ją\n   - Stwierdził, że na podstawie przepisów unijnych i polskich nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, że nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki\n   - Stwierdził, że nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie\n   - Polskie przepisy są zgodne z Rozporządzeniem REACH\n   - Nawet gdyby istniała rozbieżność, to z Rozporządzenia REACH wynika, że podmiot wprowadzający produkt do obrotu jest zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych\n   - Na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych osoba wprowadzająca do obrotu substancję niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania karty charakterystyki\n   - Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę</think>",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest bardzo szczegółowa i zawiera wiele informacji dotyczących argumentów zarówno skarżącego, jak i organu oraz decyzji sądu. Użytkownik poprawnie identyfikuje, że spółka M. jako dystrybutor nie jest zobowiązana do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, co jest zgodne z poprawną odpowiedzią. Użytkownik również odnosi się do argumentów skarżącego dotyczących tajemnicy handlowej oraz stanowiska sądu, co pokazuje, że dobrze zrozumiał kontekst prawny i argumenty obu stron. Odpowiedź jest kompletna i zgodna z poprawną odpowiedzią, mimo że jest bardziej szczegółowa.\n\nOcena: 2.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdzi��, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "<think>Muszę przeanalizować podany fragment źródła, aby odpowiedzieć na pytanie dotyczące sprzeczności między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją wydaną przez Prezesa Zakładu, oraz na temat właściwej procedury odwoławczej dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne.\n\nZacznijmy od wyszukania w źródle informacji dotyczących uprawnień Prezesa Zakładu:\n\nZ fragmentu wynika:\n\"daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu.\"\n\nDalej:\n\"Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład.\"\n\nSąd stwierdza, że Prezes Zakładu naruszył przepisy o właściwości:\n\"Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s.\"\n\nW dalszej części źródła znajdujemy informację, że:\n\"W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji.\"\n\nTeraz przejdźmy do części dotyczącej właściwej procedury odwoławczej dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne:\n\nZ źródła wynika, że:\n\"Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie.\"\n\nDalej:\n\"Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji.\"\n\nW dalszej części źródła znajdujemy:\n\"Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy.\"\n\nJednakże:\n\"W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawid</think>",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika nie zawiera konkretnej odpowiedzi na pytanie dotyczące sprzeczności między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją wydaną przez Prezesa Zakładu. Użytkownik nie odnosi się również do właściwej procedury odwoławczej dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Zamiast tego, odpowiedź użytkownika jest niekompletna i nie zawiera żadnych konkretnych informacji ani wniosków, które można by uznać za odpowiedź na pytanie. Użytkownik nie wykorzystał dostępnych informacji ze źródeł, które mogłyby pomóc w sformułowaniu odpowiedzi.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 �� 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "<think>Muszę przeanalizować źródła, aby odpowiedzieć na pytanie, jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego.\n\nZacznijmy od analizy informacji zawartych w źródłach:\n\n1. ZUS początkowo odmówił J. K. prawa do emerytury decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, podnosząc, że \"wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych\". W szczególności ZUS nie zaliczył okresu pracy J. K. w Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ \"wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach\".\n\n2. Sąd Okręgowy rozpatrzył sprawę i stwierdził, że \"odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji\".\n\n3. Sąd Okręgowy dokonał analizy prawa:\n   - Cytuje art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych\n   - Wskazuje, że należy rozpatrywać sprawę w świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze\n   - Z § 4 tego rozporządzenia wynika, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:\n     * osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,\n     * ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.\n\n4. Sąd Okręgowy stwierdził, że \"kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach\". Pozostałe warunki (25 lat zatrudnienia, wiek 60 lat, brak członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym) nie były przedmiotem sporu.\n\n5. Sąd Okręgowy przyjął, że \"pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do [rozporządzenia]\". Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach \"stale i w pełnym wymiarze czasu pracy\" jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik \"w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach\".\n\n6. Sąd Okręgowy zauważył, że \"okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust</think>",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest obszerna i zawiera wiele szczegółów dotyczących decyzji ZUS i Sądu Okręgowego, jednak nie odpowiada bezpośrednio na pytanie, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach. Użytkownik nie podaje ostatecznego wniosku, że J. K. nie spełnia tego wymogu, co jest kluczowe dla pełnej odpowiedzi. Zamiast tego, odpowiedź kończy się w trakcie analizy, co sugeruje brak jednoznacznego wniosku. Poprawna odpowiedź powinna jasno stwierdzać, że J. K. nie spełnia wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach, co wynika z decyzji ZUS i oceny Sądu Okręgowego.\n\nOcena: 1.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "CYFRAGOVPL_PLLuM-12B-nc-chat": [
+    {
+      "generated_answer": " tekstu sprostowania. Odpowiedzenie z dnia 30 maja 2018 r. przez Z. R. w W. w W. w W. w W. w W. w W. z 13 maja 2016 r. Z. R. w W. z dnia 11 maja 2018 r. Z. R. w W. z dnia 18 maja 2019 r. Z. R. w W. z dnia 11 maja 2020 r. Z. R. w W. z dnia 18 maja 2014 r. Z. R. w W. z dnia 18 maja 2015 r. Z. R. w W. z dnia 18 maja 2014 r. Z. R. w W. z dnia 18 maja 2015 r. Z. R. w W. z dnia 19 maja 2014 r. Z. R. w W. z dnia 19 maja 2013 r. Z. R. w W. z dnia 19 maja 2012 r. Z. R. w W. z dnia 11 maja 2008 r. Z. R. w W. z dnia 11 maja 2008 r. Z. R. w W. z dnia 12 maja 2009 r. Z. R. w W. z dnia 13 maja 2009 r. Z. R. w W. z dnia 14 maja 2009 r. Z. R. w W. z dnia 15 maja 2009 r. Z. R. w decyzji z 11 kwietnia 2018 r. Z. R. w W. z dnia 16 maja 2009 r. Z. R. w decyzji z 11 kwietnia 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2018 r. Z. R. w decyzji z 20 września 2017 r. Z. R. w treści nie można uznać za nieodpowiedzenie w treści rzeczywistego w przypadku, jeżelić jako sprostowania. W treści rzeczywistego w przypadku nie można uznać za nieodpowiedzenie w treści rzeczywistego w przypadku, jeżelić jako sprostowania. w treści rzeczywistym w przypadku nie można uznać za nieodpowiedzenie w treści rzeczywistego w przypadku. Decyzja z 11 kwietnia 2017 r. nie można uznać za nieodpowiedzenie w treści rzeczywistego w przypadku. Decyzja z 11 kwietnia 2017 r. nie można uznać za nieodpowiedzenie w treści rzeczywistego w przypadku. Decyzja z 11 kwietnia 2017 r. nie można uznać za nieodpowiedzenie w treści rzeczywistychonych w przypadku. Dec",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest całkowicie nieadekwatna do zadanego pytania. Zawiera chaotyczny zbiór dat, nazwisk i fragmentów tekstu, które nie odnoszą się w żaden sposób do kwestii prawnej dotyczącej odpowiedzialności spółki M. jako dystrybutora za zmianę treści karty charakterystyki. Brakuje jakiejkolwiek analizy prawnej czy odniesienia do przepisów Rozporządzenia REACH, które są kluczowe dla zrozumienia problemu. Odpowiedź nie zawiera żadnych informacji, które mogłyby być uznane za próbę odpowiedzi na pytanie.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "owe w oparciu. 2017 r. \nnie można uznać za czynności z art. 2022 r. 2018 r. 2019 r. 2017 r. 2019 r. 2014 r. 2013 r. 2014 r. 2019 r. 202014 r. 2014 r. 2019 r. 2014 r. 2013 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2015 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2015 r. 2014 r. 2013 r. 2015 r. 2015 r. 2014 r. \nnie można uznać za czynności z art. 202 § 204 ust. 202 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2015 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2013 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2015 r. 2015 r. 2015 r. 2014 r. 2015 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2015 r. 2015 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2015 r. 201 ust. 201 r. 201 r. 201 r. 2012 r. 201 r. 2012 r. 201 r. 201 ust. 201 r. 201 r. 201 r. 2013 r. 2012 r. 201 r. 2014 r. 201 r. 201 r. 201 r. 201 r. 2015 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 2014 r. 201 r. 201 r. 2013 r. 201 r. 201 r. 201 r. 201 r. 201 r. 201 r. 2012 r. 201 r. 201 r. 201 ust. 201 ustawy z mocą, 201 ustawy w sprawie indywidualnych jest 2 zaistnienia składek społecznych, a także nie można uznać za czynności z art. 202 ustawy w sprawie za działania. 202 ustawy z moczenia składowego w sprawie w sprawie w sprawie indywidualnych, a także nie można uznać za czynności z art. 202 ustawy z mocy. 3 ustawy w zakresie jakości decyzji zaskarżalności z art. 202 ustawy w sprawie w zakresie jakości decyzji zaskarżeczenie w sprawie jakości z art. 202 ustawy w sprawie jakością decyzji zaskarżeczenie oskarżenia w sprawie w sprawie jako decyzji. 203 ustawy z moczenia składek z art.",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest całkowicie niezrozumiała i nie odnosi się w żaden sposób do pytania. Zawiera jedynie losowe daty i fragmenty tekstu, które nie mają związku z tematem sprzeczności dotyczącej uprawnień Prezesa Zakładu oraz procedury odwoławczej w kontekście umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Brakuje jakiejkolwiek merytorycznej treści, która mogłaby być oceniona jako poprawna lub niepoprawna w kontekście pytania.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytu��u składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowań art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "Na podstawie przedstawionego tekstu, można stwierdzić, że J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach. W decyzji z 2014 roku, ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w Zakładzie Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Jednakże, w wyroku z 2014 roku, Sąd Okręgowy stwierdził, że J. K. pracował w tym okresie jako palacz ciśnieniowych kotłów parowych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co jest pracą w szczególnych warunkach. Sąd zaliczył ten okres do pracy w szczególnych warunkach, co oznacza, że J. K. spełnia wymagany warunek 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ponadto, Sąd przyznał J. K. prawo do emerytury od 24 lutego 2014 roku.\n\nPodsumowując, na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i wyroku Sądu Okręgowego, można stwierdzić, że J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach.",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Odpowiedź użytkownika jest niezgodna z poprawną odpowiedzią. Użytkownik twierdzi, że J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, co jest sprzeczne z informacjami zawartymi w źródłach. ZUS nie zaliczył okresu pracy od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach, jak stwierdził Sąd Okręgowy. Użytkownik wprowadza błędne informacje, twierdząc, że Sąd Okręgowy zaliczył ten okres do pracy w szczególnych warunkach, co nie znajduje potwierdzenia w dostarczonych źródłach.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ],
+  "openai_gpt-oss-20b": [
+    {
+      "generated_answer": "",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć, czy spółka M. jako dystrybutor jest zobowiązana do zmiany treści karty charakterystyki w przypadku nieaktualnych danych, skoro skarżący argumentuje, że nie jest ona dalszym użytkownikiem, a organ uważa, że ponosi odpowiedzialność?",
+      "answer": "Zgodnie z treścią fragmentu, spółka M. jako dystrybutor wprowadzającego na rynek produktu nie może być uznana za podmiot zobowiązany do zmiany karty charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem REACH, ponieważ dystrybutor nie jest uważany za dalszego użytkownika. \"Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej.\" oraz \"Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, co prowadzi do uznania skarżącego za podmiot zobowiązany w przypadku nieaktualnych danych.\"",
+      "reasoning": "Argumentacja: Użytkownik nie udzielił żadnej odpowiedzi na pytanie, co oznacza brak jakiejkolwiek próby odniesienia się do problemu przedstawionego w pytaniu. Poprawna odpowiedź wymagała analizy przepisów prawnych dotyczących odpowiedzialności dystrybutora za treść karty charakterystyki, co nie zostało zrealizowane przez użytkownika. Brak odpowiedzi nie pozwala na przyznanie jakichkolwiek punktów.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " decyzji, skutkujący naruszeniem: a) art. 1 ust. 3 i art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny. udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz.U.UE.L.06.396.1), poprzez przyjęcie, że Skarżący ponosi odpowiedzialność za treść karty charakterystyki; § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588) w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84) poprzez przyjęcie, że Skarżący obowiązany jest do zmiany treści karty charakterystyki; przepisów Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych, poprzez uznanie, że dokonując klasyfikacji substancji niewystarczające jest podanie zakresu ich stężeń, 2) naruszenie przepisów postępowania, a zwłaszcza: art. 7 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy; art. 8 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie skarżącego do organu; art. 28 kpa w związku z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2006, Nr 122, poz. 851 ze zm.) poprzez uznanie Skarżącego za stronę postępowania. W uzasadnieniu autor skargi podniósł przede wszystkim, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia REACH nie jest on zobowiązany do zmiany karty charakterystyki. Z rozporządzenia tego skarżący wywodzi, że do ewentualnej zmiany treści karty zobowiązanym może być tylko producent, importer i dalszy użytkownik. Spółka M. jest wyłącznie dystrybutorem, zaś w myśl ww. Rozporządzenia dystrybutor ani konsument nie są uważania za dalszych użytkowników. Powołując się na § 1 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki w związku z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych, skarżący stwierdził, iż jedynie udostępnia produkt osobom trzecim wprowadzony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Jak określono, firma M. jako Dystrybutor wprowadzonego już na rynek produktu nie może odpowiadać za treść karty charakterystyki, bowiem gdyby miała do tego uprawnienia, to na rynku mogłaby zaistnieć taka sytuacja, że jeden produkt mógłby mieć różne niekompatybilne ze sobą karty charakterystyki. Skarżący podkreślił także, że zobowiązanie do podania w sposób precyzyjny składu i zawartości poszczególnych substancji w produkcie skutkować będzie naruszeniem tajemnicy handlowej. W toku postępowania odwoławczego, skarżący przedłożył organowi stanowisko producenta zakwestionowanego preparatu, z którego jasno wynikało, że nie doszło do przekroczenia stężeń granicznych. Skoro stężenia są podane w przedziałach, a zagrożenia ujawnione w treści karty są zgodne ze stanem faktycznym udowodnionym w toku postępowania przed organem (przedłożone stanowisko producenta), to dalszy użytkownik, nawet gdyby dokonał żmudnego przeliczenia stężenia i stosując się do nich określił wyższe zagrożenia, co jest wręcz nieprawdopodobne, to i tak szkody by ponieść nie mógł. Reasumując skarżący stwierdził, że organ nie miał podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania, a tym samym nie powinien był prowadzić postępowania w niniejszej sprawie. Zarówno rozporządzenie REACH, jak również rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003 r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych nie nakłada na producenta obowiązku dokładnego podawania stężeń. Wystarczające jest bowiem podanie zakresu stężeń. Podobne stanowisko prezentuje Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych w piśmie z dnia 18.02.2009 r. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje: Skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu. Na wstępie podnieść należy, iż istota sprawy sprowadza się zasadniczo do stwierdzenia, czy skarżąca spółka odpowiada za treść karty charakterystyki wprowadzanego i dystrybuowanego na rynek polski produktu, a przez to, czy jest zobowiązana do jej zmiany. Zdaniem skarżącej spółki M. nie jest ona odpowiedzialna za treść karty charakterystyki rozprowadzanego produktu Surfanios Lemon Fresh, albowiem jest ona tylko pośrednikiem wprowadzonego na rynek europejski produktu, przez co nie może być uznana ani za producenta, ani za importera, ani za dalszego użytkownika, które to podmioty w rozumieniu Rozporządzenia REACH mogłyby być zobowiązane do zmiany treści karty charakterystyki. Organ I instancji przeprowadzający kontrolę w siedzibie firmy skarżącej uznał, iż jest to podmiot odpowiedzialny za treść karty, przez co i zobowiązany do zmiany jej treści. Dlatego też nałożył na skarżącą spółkę obowiązek ponownego sklasyfikowania produktu Surfanios Lemon Fresh i przez to zmiany treści jego karty charakterystyki. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy zarówno prawa polskiego jak i unijnego. Jak wskazały strony, podstaw prawnych w kwestii zmiany treści karty charakterystyki substancji i preparatów chemicznych należy szukać w Rozporządzeniu (WE) NR 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U.UE.L.06.396.1), w ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm.) oraz w aktach wykonawczych do tejże ustawy, w szczególności w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie karty charakterystyki (Dz. U. 2007, Nr 215, poz. 1588), czy też Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 września 2003r. w sprawie kryteriów i sposobu klasyfikacji substancji i preparatów chemicznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1666). Przede wszystkim, stwierdzić należy, iż na podstawie przepisów ww. aktów prawnych nie jest zasadne stanowisko strony skarżącej, mówiące, iż nie jest ona podmiotem odpowiedzialnym za treść karty charakterystyki. W ocenie Sądu, nie ma rozbieżności przepisów unijnych i polskich w przedmiotowym zakresie, na co próbował zwrócić uwagę skarżący. Polskie przepisy zawarte w ustawie z dnia 11 stycznia 2001r. o substancjach i preparatach chemicznych nie naruszają postanowień Rozporządzenia REACH i są z nimi spójne. Co prawda w wersji sprzed ostatniej nowelizacji z dnia 9 stycznia 2009r., przepisy te były sformułowane dość ogólnikowo i niejednoznacznie, lecz po ostatniej zmianie, które weszły w życie od dnia 1 czerwca 2009r. (niektóre przepisy weszły w życie od dnia 24.02.2009 r.) ustawodawca dostosował polskie przepisy wprost do unijnego Rozporządzenia REACH. Badając legalność wydawanych w sprawie decyzji Sąd kontroluje ich zgodność z przepisami prawa na dzień ich wydania jednak i na tę datę nie było znaczących rozbieżności ustawodawstwa polskiego od norm unijnych. Mało tego, nawet gdyby taka rozbieżność istniała i należałoby zastosować wprost normy Rozporządzenia REACH, to i tak stanowisko skarżącego w kwestii odpowiedzialności za treść karty byłoby niezasadne, albowiem także z tego aktu wynika, że będzie to podmiot zobowiązany do zmiany treści karty w przypadku nieaktualnych danych w niej zawartych. W myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. 2001, Nr 11, poz. 84 z późn. zm., obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji) osoba wprowadzająca do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny jest obowiązana do bezpłatnego udostępniania ich odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy, z zastrzeżeniem przepisów ust. 5 pkt 3. (przypadki, gdzie karta charakterystyki nie jest wymagana). Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że w przypadku pojawienia się nowych istotnych informacji, osoba o której mowa powyżej, ma obowiązek zaktualizować kartę charakterystyki. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy wprowadzenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej preparatu niebezpiecznego w rozumieniu art. 2 ust. 2 wymaga poinformowania Inspektora. W razie zaś stwierdzenia, że karta charakterystyki nie zawiera wymaganych informacji, Inspektor zobowiąże, w drodze decyzji, osobę wprowadzającą preparat niebezpieczny do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do jej uzupełnienia w określonym terminie. W aktualnym stanie prawnym osobę wprowadzającą do obrotu substancje niebezpieczną lub preparat niebezpieczny zastąpiono określeniem \"pierwszy uczestnik łańcucha dostaw\". Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2007r. w sprawie karty charakterystyki, które aktualnie straciło moc z dniem 24 lutego 2009 r. na mocy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 20, poz. 106) stanowiło w § 2, że karty charakterystyki sporządza się, aktualizuje i dokonuje się ich dystrybucji zgodnie z przepisami tytułu IV rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Tym samym, także pod rządami przepisów obowiązujących w dniu wydania decyzji, zastosowanie miały normy prawa unijnego (rozporządzenie nr 1907/2006 - REACH), zgodnie z którymi dostawcy (preparatu niebezpiecznego - przyp. wł) niezwłocznie aktualizują kartę charakterystyki w przypadku, m.in. gdy tylko pojawią się nowe inf\n\nązku z nieprawdziwymi informacjami w materialne P. z 18.05.2017 dotyczącymi mojej osoby oświadczam, że nigdy nie pełniłem w E. funkcji Szefa Działu Sprzedaży. M. K. Poseł na Sejm.\"; oraz w punkcie drugim w ten sposób, że zasądził od Redaktora naczelnego T. J. O. na rzecz M. K. kwotę 1337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu 5 (pkt I); oddalił apelację w pozostałym zakresie (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1140 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (pkt III). Sąd drugiej instancji uznał za prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji, ale podzielił zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w apelacji. S prostowanie, którego zamieszczenia żądał powód, jedynie częściowo może być uznane za rzeczowe odniesienie do faktów, jak tego wymaga art. 31a ust. 1 pr. pras., a mianowicie w zakresie, w jakim obejmuje pierwszą część zdania o treści: \"W związku z nieprawdziwymi informacjami zawartymi w materiale w P. w dniu 18 maja 2017 r. dotyczącymi funkcjonowania mojej osoby w spółce E. w latach 2001 - 2007 informuję, że nigdy nie pełniłem w tej spółce funkcji Szefa Działu Sprzedaży\". Nie spełnia kryterium rzeczowości dalszy człon tego sprostowania, który zawiera treści ocenne, kierowane pod adresem autorów materiału. O ile więc odmowa opublikowania sprostowania obejmującego jego drugi człon była uzasadniona na gruncie art. 33 ust. 1 pkt pr. pras., o tyle nie była uzasadniona odmowa zamieszczenia, opatrzonego podpisem powoda, pierwszego fragmentu sprostowania. Redaktor naczelny, odmawiając zamieszczenia sprostowania, powołał się wyłącznie na naruszenie art. 31a ust. 6 pr. pras., czyli przekroczenie dozwolonej dwukrotności objętości tekstu lub też dwukrotności czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu, pomijając aspekt rzeczowości tego sprostowania. Dopiero na etapie postępowania sądowego jego argumentacja koncentrowała się na braku rzeczowości sprostowania. Pozwany-chcąc uczynić swój zarzut skutecznym-odmawiając zamieszczenia sprostowania winien był uprzednio wdrożyć przewidziany w art. 33 ust. 3 pr. pras. tryb naprawczy, polegający na wskazaniu w terminie 7 dni tych fragmentów, które nie nadają się do zamieszczenia z powodu niespełnienia wskazanego kryterium. Obowiązek wdrożenia trybu naprawczego przez redaktora naczelnego ma o tyle znaczenie, że chroniąc interes osoby zainteresowanej, koresponduje z uregulowaniem zawartym w art. 32 ust. 5 pr. pras., który zakazuje dokonywania w tekście nadesłanego sprostowania jakichkolwiek skrótów i innych zmian bez zgody wnioskodawcy. Redaktor naczelny, który zaniechał zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 33 6 ust. 3 pr. pras., nie powinien z tego faktu odnosić korzyści na etapie postępowania sądowego. Zaniechanie uruchomienia trybu naprawczego daje powodowi możliwość dokonania korekty sprostowania również na etapie postępowania sądowego, chociaż co do zasady tekst sprostowania zawarty w żądaniu pozwu powinien w całości odpowiadać tekstowi sprostowania zawartemu we wniosku skierowanemu uprzednio do redaktora naczelnego w trybie art. 31a ust. 1 pr. pras. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji co do braku możliwości częściowego uwzględnienia powództwa poprzez nakazanie opublikowania sprostowania w części. Dopuszczalna jest bowiem ingerencja sądu w treść oraz formę sprostowania. Sąd może poprawić nie tylko błędy stylistyczne lub gramatyczne, ale także może wykreślić pewne fragmenty sprostowania. Ingerencja sądu jest dopuszczalna w takich granicach, w jakich możliwa jest ingerencja sądu w każde inne żądanie. Dopuszczalne jest pominięcie sformułowań niespełniających kryterium rzeczowości. Odnośnie zaś do formy sprostowania Sąd Apelacyjny uznał, że rozstrzygająca powinna być forma kwestionowanego materiału. Ponieważ przedmiotem sprostowania mają być słowa wypowiedziane w materiale audio wizualnym w programie \"P.\" wyemitowanym w dniu 18 maja 2017 r., a zatem sprostowanie odnosi się wyłącznie do warstwy audiowizualnej. Z tej przyczyny powództwo podlegało uwzględnieniu tylko poprzez zobowiązanie pozwanego do zamieszczenia sprostowania w form ie jego odczytania poprzedzonego stosowną zapowiedzią. Tak uwzględnione żądanie dotyczące sprostowania spełniało kryteria dotyczące formy i objętości określone w art. 31a ust. 6 i art. 32 ust. 1 pkt 4 pr. pras. Wyrok Sądu Apelacyjnego w części dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III został zaskarżony skargą kasacyjną przez pozwanego. W ramach podstawy kasacyjnej z art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. zarzucono naruszenie: 3 -art. 39 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 5 pr. pras. przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że sąd rozstrzygając powództwo o opublikowanie sprostowania ma prawo ingerować w treść i formę sprostowania jak w każde inne żądanie i w związku z tym może wykreślić pewne elementy sprostowania uznając, że odpowiada to uwzględnieniu powództwa w części podczas, gdy w ramach 7 częściowego uwzględnienia powództwa o opublikowanie sprostowania nie można dokonać w tekście sprostowania bez zgody wnioskodawcy, żadnych skrótów ani innych zmian, z wyjątkiem zmian mających na celu poprawę błędów pisarski ch lub innych oczywistych omyłek; -art. 33 ust. 3 pr. pras. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że redaktor naczelny nie może powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na nieprawidłowości sprostowania, których nie wskazał w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania, podczas gdy redaktor naczelny ma prawo powoływać się w postępowaniu sądowym w sprawie o opublikowanie sprostowania na wszystkie nieprawidłowości sprostowania bez względu na to, czy zostały w skazane w pisemnym zawiadomieniu o odmowie publikacji sprostowania. Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie apelacji, i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje oraz zasądzenie na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym według norm przepisanych. W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Zgodnie z art. 33 ust. 3 pr. pras., redaktor naczelny, odmawiając opublikowania sprostowania, jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1 (sprostowanie jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów), 4 (zawiera treść karalną) i 5 (podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania), należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do 8 publikacji. Jak stanowi art. 33 ust. 4 pr. pras., redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W skardze kasacyjnej bezzasadnie zarzucono naruszenie powołanego wyżej art. 33 ust. 3 pr. pras., skoro na etapie przedsądowym pozwany redaktor naczelny, odmawiając i to po terminie opublikowania sprostowania żądanego przez powoda w jego wniosku skierowanym do redaktora naczelnego, nie powołał się na to, że nadesłany tekst sprostowania nie spełnia kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., w konsekwencji nie wskazał też fragmentów sprostowania, który z tej przyczyny nie nadaje się do publikacji, a mimo to Sąd drugiej instancji uwzględnił zarzut podniesiony przez pozwanego dopiero na etapie postępowania sądowego i nakazał opublikowanie tekstu sprostowania z pominięciem tego fragmentu, który nie spełniał kryterium określonego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Sąd drugiej instancji nie pozbawił więc pozwanego prawa do podniesienia w postępowaniu sądowym zarzutu wynikającego z art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras., który pozwany redaktor naczelny powinien był podnieść już na etapie przedsądowym przez wskazanie wnioskodawcy, w terminie określonym w a rt. 33 ust. 3 pr. pras., tych fragmentów sprostowania, które nie spełniają kryterium rzeczowości przewidzianego w art. 33 ust. 1 pkt 1 pr. pras. Takie stanowisko zajął też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 5 listopada 2009 r., I CSK 138/09 (nie publ.) oraz z dnia 24 stycznia 2018 r., I CSK 221/17 (nie publ.), w którym przyjął, że art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia ni e zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania. Należy podkreślić, że Sąd drugiej instancji przyjął jedynie, iż pozwany redaktor naczelny z faktu zaniechania podjęcia przez niego czynności przewidzianych w art. 33 ust. 3 pr. pras. nie może wyciągać dla siebie korzystnych skutków prawnych, a polegających w szczególności na obarczeniu powoda skutkami tego zaniechania przez zawężenie jego prawa do sądowego dochodzenia powództwa o opublikowanie tylko takiego tekstu sprostowania, który został przesłany do redaktora naczelnego bez możliwości usunięcia tych fragmentów, 9 które nie spełniają kryteriów z art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5. W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu drugiej instancji-abstrahując w tym miejscu od zasady wynikającej z art. 32 ust. 5 pr. pras.-że skoro w terminie przewidzianym w art. 33 ust. 3 pr. pras. redaktor naczelny nie wskazał w nadesłanym przez wnioskodawcę tekście sprostowania fragmentów, których odmowa opublikowania znajduje uzasadnienie w art. 33 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 pr. pras., to możliwe jest nie tylko podniesienie w postępowaniu sądowych wszczęty\n\nspraw kontroli. W ww. okresie zatrudnienia dał się poznać jako pracownik zdolny, obowiązkowy oraz ambitny. Jak wynika z opinii jego przełożonego, z powierzonych obowiązków wywiązywał się dobrze, był koleżeński i zdyscyplinowany ( świadectwo pracy z 6 maja 1975r., nienumerowana karta akt kapitałowych, opinia z 6 maja 1975r., k. 27 a.s.). W późniejszym okresie ubezpieczony pracował: - w Przedsiębiorstwie w W., na stanowisku pomocnika maszynisty kafarowego, w okresie od 25 sierpnia 1975r. do 19 czerwca 1976r. ( świadectwo pracy z 22 czerwca 1976r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w jednostkach organizacyjnych resortu komunikacji w Ministerstwie Komunikacji na stanowiskach: referendarza kp, radcy, specjalisty, a na końcu starszego specjalisty, w okresie od 1 października 1981r. do 31 maja 1987r. ( świadectwo pracy z 29 maja 1987r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - w Państwowym Teatrze A. im. S. J. od dnia 1 czerwca 1987r. do dnia 30 czerwca 1988r. na stanowisku zastępcy dyrektora teatru ( świadectwo pracy z 21 czerwca 1988r., nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 lipca 1988r. do 31 grudnia 1989r. w Stołecznej Estradzie w W. na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw eksploatacji (świadectwo pracy z 29 grudnia 1989r.,nienumerowana karta akt kapitałowych); - od 1 stycznia 1990r. do 6 października 1991r. w sp. z o.o. w W. na stanowisku zastępcy prezesa spółki ( świadectwo pracy z 8 października 1991r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W latach 1976/1977 - 1980/1981 ubezpieczony studiował na Uniwersytecie na Wydziale Prawa i Administracji. Tytuł magistra uzyskał 30 lipca 1982r. ( zaświadczenie o stanie odbytych studiów wyższych z dnia 28 listopada 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Od 7 października 1991r. ubezpieczony jest zatrudniony w Komitecie Badań Naukowych w W. na stanowisku zastępcy dyrektora ( zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 28 października 2002r., nienumerowana karta akt kapitałowych). W dniu 30 marca 2018r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył kwestionariusz zawierający informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz załączniki celem potwierdzenia okresów zatrudnienia (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami, nienumerowane karty akt emerytalnych). W związku z wnioskiem Z. R. o emeryturę, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oznaczoną znakiem -2003. Decyzją z 11 kwietnia 2018r. organ rentowy ustalił wartość kapitału początkowego ubezpieczonego na kwotę 195.145,39 zł, uwzględniając okresy składkowe w wymiarze 17 lat, 11 miesięcy i 27 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 4 lat. Jednocześnie w decyzji zostało wskazane, że nie podlegał uwzględnieniu okres od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r., ponieważ świadectwo pracy nie spełnia wymogów formalnych, tj. nie zawiera pieczątki imiennej (decyzja o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 11 kwietnia 2018r., nienumerowana karta akt kapitałowych). Z. R. wniósł odwołanie od decyzji z 11 kwietnia 2018r. ponownie ustalającej kapitał początkowy (odwołanie z 16 maja 2018r., k. 3 - 5 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy i akt rentowych, które obejmowały dokumenty urzędowe organu rentowego oraz dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd uwzględnił powyższe dokumenty w zakresie wskazanym powyżej, dając im wiarę w całości. W przeważającym zakresie nie były one kwestionowane przez strony sporu z jednym wyjątkiem dotyczącym świadectwa pracy z 6 maja 1975r., którego organ rentowy nie uwzględnił. Sąd, z przyczyn wskazanych w dalszej części, takiego stanowiska Zakładu nie podzielił, ustalając na podstawie wskazanego dokumentu oraz oryginału opinii o pracy, że Z. R. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z 11 kwietnia 2018r., znak: -2003, było zasadne i skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji. Spór w rozpatrywanej sprawie koncentrował się wokół dokonanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczenia wartości kapitału początkowego Z. R.. Na podstawie skarżonej decyzji organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego z pominięciem okresu zatrudnienia od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. W treści odwołania ubezpieczony zakwestionował dokonane przez organ rentowy wyliczenie kapitału początkowego, domagając się uwzględnienia okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Mając na względzie powyższe, przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego była kwestia możliwości uwzględnienia wskazanego przez ubezpieczonego okresu. W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) w § 22 ust. 1 wskazano, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: 1) legitymacja ubezpieczeniowa; 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. W rozpatrywanej sprawie ubezpieczony spełnił wymogi, które określa zacytowany przepis, by dany okres mógł zostać uwzględniony jako składkowy. Przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy z 6 maja 1975r. W ocenie Sądu, w sposób dostateczny i formalnie prawidłowy potwierdza ono zatrudnienie Z. R. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O.. Ponadto w toku postępowania odwołujący przedłożył opinię o pracowniku, w której został potwierdzony okres zatrudnienia w ww. zakładzie pracy. W opinii co prawda pierwotnie zostało nieprawidłowo wpisane imię odwołującego, tj. zamiast Z. wpisano M., jednak pozostałe dane takie jak nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, okres i miejsce zatrudnienia oraz stanowisko są prawidłowe i zgodne z pozostałą dokumentacją zgromadzoną w aktach rentowych, w tym ze świadectwem pracy z 6 maja 1975r. Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że ww. opinia odnosi się do osoby ubezpieczonego i nie można jej pomijać. Dodatkowo należy zaznaczyć, że nieprawidłowe uzupełnienie opinii poprzez wpisanie imienia M. mogło wynikać z zasugerowania się imieniem ojca Z. R., który właśnie takie imię nosił. W związku powyższym, zdaniem Sądu, nie było podstaw do poważania wiarygodności tego dokumentu, a błąd w imieniu należało potraktować jako omyłkę pisarską. Odnosząc się do kwestii nie uwzględnienia przez organ rentowy świadectwa pracy, należy wskazać, że jest ono dopuszczonym przez rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011r. środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia. W § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano tego rodzaju środki dowodowe, które zostały wymienione, ale w dalszej części przepisu znalazł się zapis, że środkiem dowodowym mogą być też inne dokumenty. W dalszej części przepisu następuje ich wyliczenie, nie ma ono jednak charakteru wyczerpującego, gdyż jest poprzedzone zapisem \"w tym w szczególności\". To z kolei oznacza, że także inne dokumenty, poza wyliczonymi, mogą potwierdzać dany okres zatrudnienia. Zdaniem Sądu, takim dokumentem może być opinia o pracowniku, którą przedstawił ubezpieczony. Zresztą, tego rodzaju opinię, na podstawie art. 98 k.p. do roku 1996 pracodawca miał obowiązek wydać pracownikowi. Tego rodzaju dokumentu nie można zatem pomijać i ignorować. Zdaniem Sądu, wymieniona opinia, którą ubezpieczonemu wystawiono w dniu 6 maja 1975r., tj. w tej samej dacie co świadectwo pracy, jest dokumentem potwierdzającym, uwiarygodniającym fakt zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie w O. w okresie od 13 września 1972r. do 12 kwietnia 1975r. Jeśli chodzi natomiast o świadectwo pracy, to według organu rentowego nie zawiera ono czytelnego podpisu osoby, która je wystawiła oraz pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Organ rentowy nie wskazał przy tym, z jakich przepisów prawa wywodzi obowiązek, by na świadectwie pracy znajdowało się imię, nazwisko i stanowisko osoby je podpisującej. Z uwagi na fakt, że świadectwo pracy zostało wystawione w maju 1975r., a więc wówczas, gdy obowiązywał kodeks pracy z 26 czerwca 1974r., Sąd odwołał się do przepisów tego kodeksu, które odnoszą się do świadectw pracy. Art. 97 k.p., który określał w owym czasie obowiązek pracodawcy wydania pracownikowi świadectwa pracy nie określał wymogów i danych, które ten dokument ma zawierać. Określało je obowiązujące od 1 stycznia 1975 r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974r. w sprawie świadectw pracy i opinii (Dz. U. z 1974r., Nr 45, poz. 269), które w § 7 wskazywało, że w świadectwie pracy, oprócz danych określonych w art. 97 § 2 Kodeksu pracy, powinny być zamieszczone następujące informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracownika w nowym zakładzie pracy: 1) okres korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawa prawna jego udzielenia, 2) okres korzystania z urlopu wychowawczego, a w wypadku likwidacji zakładu pracy - okres tego urlopu przypadający po likwidacji zakładu, 3) wykorzystanie zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, 4) okres odbywania służby wojskowej oraz zasadniczej służby w obronie cywilnej lub służby zastępczej, przypadający w czasie zatrudnienia w zakładzie pracy, który wydaje pracownikowi świadectwo pracy, 5) okres, za który przyznano pracownikowi odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 361 k.p.), 6) termin zdarzenia uzasadniającego, na podstawie odrębnych pr\n\ncie lub kpa. Organem właściwym do rozstrzygnięcia sporu jest sąd powszechny, a nie Minister Sprawiedliwości. Obie strony umowy mają zastrzeżenia co do sposobu jej wykonania. Treść ew. orzeczenia Sądu nie ma też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, czy E. N. spełnia wymogi formalne do powołania na stanowisko notariusza. W tym stanie rzeczy organ uznał, że brak jest podstaw do uchylenia ww. decyzji. We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej ww. decyzją skarżąca wniosła o jej uchylenie. W uzasadnieniu podniesiono, iż skoro organ wznowił postępowanie administracyjne i nie skorzystał z trybu określonego w art. 149 § 3 kpa to należy przyjąć, iż uznał zasadność ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy administracyjnej. Organ pomimo wznowienia postępowania, nie przeprowadził ponownej weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechał ustalenia i zbadania nowych, podniesionych we wniosku okoliczności faktycznych, które zdaniem skarżącej rzutują na kwestię spełnienia przez E. N.przesłanek powołania na notariusza. Konkretne zachowania osoby składającej wniosek o powołanie na notariusza naruszające określone standardy prawne lub moralne muszą być oceniane przez organ rozstrzygający sprawę z punktu widzenia przesłanek z art. 11 ust. 2 powołanej ustawy. Rzutują bowiem na ocenę w kategoriach nieskazitelnego charakteru. Twierdzenia organu o braku znaczenia kwestii wykonania umowy sprzedaży dla oceny spełniania przez E. N. przesłanki powołania na notariusza, jaką jest nieskazitelny charakter są zatem nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 kpa, bo Minister Sprawiedliwości powinien podjąć działania zmierzające do dokonania ustaleń w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń wskazanych we wniosku i w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć materiał dowodowy, a tego w pełni nie uczynił. Jako dowolne należy więc traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym. Decyzją z dnia czerwca 2010 r. Nr Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 127 § 3 kpa w zw. z art. 129 § 1 i 2 kpa i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 10, art. 11 pkt 1-3"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "",
+      "question": "Jak rozstrzygnąć sprzeczność między stwierdzeniem, że Prezes Zakładu nie jest organem uprawnionym do rozpatrywania środków odwoławczych, a decyzją, która została wydana przez Prezesa Zakładu, a także jaka jest właściwa procedura odwoławcza dla umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne według tego fragmentu?",
+      "answer": "Z fragmentu wynika, że Prezes Zakładu wydał decyzję z naruszeniem przepisów o właściwości, co jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 73 ust. 3 u.s.u.s. oraz art. 20 Kpa. Wskazano, że Zakład, a nie Prezes, powinien rozpatrywać wnioski ponownie. Procedura odwoławcza jest dwuinstancyjna zgodnie z art. 15 Kpa, a decyzje dotyczące umarzania należności z tytułu składek podlegają zaskarżeniu na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego, z wyłączeniem trybu zaskarżania do sądu powszechnego, co wyklucza ich uznanie za ostateczne.",
+      "reasoning": "Argumentacja: Użytkownik nie udzielił żadnej odpowiedzi na pytanie, co oznacza, że nie odniósł się do żadnego z aspektów poruszonych w pytaniu. Poprawna odpowiedź wymagała analizy przepisów dotyczących właściwości Prezesa Zakładu oraz procedury odwoławczej w kontekście umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Brak jakiejkolwiek odpowiedzi oznacza brak spełnienia wymagań pytania.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": "daje on decyzje w sprawach indywidualnych, dotyczących ubezpieczeń społecznych (art. 73 ust. 3 pkt 6 u.s.u.s.). Jak wynika z powyższego, w żadnym razie do uprawnień Prezesa Zakładu nie należy wydawanie decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie natomiast wynika, iż wydana została właśnie przez Prezesa Zakładu. Świadczy o tym nie tylko jego wskazanie jako organu orzekającego w nagłówku pisma, ale przede wszystkim zawarty w sentencji zwrot: \"postanawiam utrzymać w mocy\". W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania Prezesa Zakładu za organ uprawniony do rozpatrywania środków odwoławczych od decyzji w indywidualnych sprawach, wydawanych przez Zakład. Z przedstawionych wyżej względów stwierdzić należało, ze Prezes Zakładu, ponownie rozpatrując sprawę zakończoną w pierwszej instancji decyzją z dnia marca 2005 r., naruszył przepisy o właściwości, a mianowicie art. 73 ust. 3 u.s.u.s. Zgodnie bowiem z art. 20 Kpa właściwość rzeczową organu administracji publicznej ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Wskazanie tego przepisu jest uzasadnione tym, że aczkolwiek Prezes Zakładu nie jest organem administracji publicznej, to w niniejszej sprawie działał jak taki organ na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości jest przesłanką stwierdzenia nieważności takiej decyzji, wymienioną w art. 156 §1 pkt 1 Kpa. W niniejszej sprawie wadą określoną w tym przepisie dotknięta była tylko decyzja Prezesa Zakładu wydana w drugiej instancji. Z tego względu stwierdzenie nieważności dotyczyło tylko tej decyzji. Niezależnie od powyższego Sąd stwierdza, że decyzja Prezesa ZUS, wydana w pierwszej instancji, zawierała błędne pouczenie o środkach zaskarżenia. Z art. 127 § 3 kpa wynika bowiem, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Istotą unormowanego tym przepisem środka zaskarżenia jest przede wszystkim to, że podlega on rozpatrzeniu przez ten sam organ, który wydał decyzję w pierwszej instancji. Zgodnie zatem z treścią tego przepisu organem ponownie rozpatrującym sprawę powinien być Zakład, a nie jego Prezes. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie art. 127 § 3 Kpa w ogóle nie mógł mieć zastosowania. Wskazując przewidziany w nim tryb jako właściwy do zaskarżenia decyzji Zakładu, pominięto całkowicie unormowania kodeksu postępowania administracyjnego warunkujące jego zastosowanie. Przepis dotyczy bowiem decyzji wydanych w pierwszej instancji przez \"ministrów\", którymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego są Prezes i Wiceprezes Rady Ministrów pełniący funkcję ministra kierującego określonym działem administracji rządowej, ministrowie kierujący określonym działem administracji rządowej, przewodniczący komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, kierownicy centralnych urzędów administracji rządowej podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwego ministra, a także kierownicy innych równorzędnych urzędów państwowych załatwiających sprawy, o których mowa w art. 1 pkt 1 i 4 kpa, tj. sprawy indywidualne rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych oraz w sprawach wydawania zaświadczeń. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionych tu podmiotów. Należą do nich wyłącznie organy jednoosobowe. Zakład jest natomiast jednostką organizacyjną. Decyzja Prezesa Zakładu narusza zatem również art. 127 § 3 kpa. Obowiązkiem Sądu, który stwierdził, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości jest nie tylko wskazanie dlaczego organ, który ją wydał nie był właściwy w sprawie, ale też określenie organu właściwego. Z tego też względu, a także mając na uwadze art. 141 § 4 u.p.p.s.a., z którego wynika, że jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazania co do dalszego postępowania - rozważenia wymagała także kwestia zaskarżalności decyzji wydawanych przez Zakład. Tryb zaskarżania decyzji Zakładu w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich poboru, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpieczeń społecznych, unormowany został w art. 83 ust. 2 u.s.u.s. Od decyzji takiej służy odwołanie do właściwego Sądu w terminie i według zasad określonych przepisami kodeksu postępowania cywilnego. Z dyspozycji art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wynika jednakże, że od decyzji przyznającej świadczenie w drodze wyjątku oraz od decyzji odmawiającej przyznania takiego świadczenia, a także w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, odwołanie nie przysługuje. Decyzje w sprawach świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku, wydawane przez Prezesa Zakładu, nie mieszczą się w granicach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu, art. 83 ust. 4 u.s.u.s. wyłącza w odniesieniu do decyzji w sprawach o umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jedynie możliwość ich zaskarżenia do sądu powszechnego. Nie wskazuje jaki zatem środek zaskarżenia jest właściwy dla tych decyzji. W ocenie Sądu, do decyzji tych nie ma także zastosowania art. 83a u.s.u.s., aczkolwiek wyłączenie takie nie wynika wprost z jego treści. Zważyć należało jednakże, iż ust. 2 i ust. 3 jednoznacznie odnoszą się do tych decyzji Zakładu, od których nie wniesiono odwołania do sądu powszechnego. Natomiast w ust. 1 przewidziano instytucję ponownego ustalenia prawa lub zobowiązania stwierdzonego decyzją ostateczną Zakładu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Przewidziany tryb nie jest natomiast trybem odwoławczym, wymagającym chociażby określenia terminu, w jakim odwołanie winno być wniesione. Poza tym, decyzje w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek nie stwierdzają zobowiązania. Prawo natomiast, gdyby rozumieć je jako prawo do ulgi w spłacie należności, decyzje te przyznają tylko w razie uwzględnienia w całości lub w części wniosku zobowiązanego. Oznacza to, że tak czy inaczej przepis ten nie dotyczy decyzji odmawiających udzielenia takiej ulgi, a więc tych, do których zmiany zmierza wniosek osoby zainteresowanej. Brak jest przy tym podstaw do odmiennego traktowania decyzji pozytywnych i negatywnych dla zobowiązanego. \"Prawo\" należy tu rozumieć jako prawo do świadczeń, a to także przemawia za uznaniem, iż art. 83 ust. 1 dotyczy decyzji, od których służy odwołanie do sądu powszechnego. Z powyższych rozważań wynika, że przedmiotowe decyzje Zakładu są ostateczne, skoro nie służy od nich odwołanie do sądu powszechnego, a ani Prezes Zakładu, ani też Zakład nie są władni ponownie rozpatrzyć sprawy. W ocenie Sądu, wniosku takiego nie należy jednak uznać za prawidłowy. W tym stanie rzeczy odwołać się należało do innych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 123 u.s.u.s., w sprawach uregulowanych tą ustawą, a do takich z pewnością należy umarzanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. W odniesieniu do przedmiotowych decyzji ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza, co wskazano wyżej, jedynie tryb ich zaskarżania do sądu powszechnego. Oznacza to, że decyzje te będą zaskarżalne w trybie i na zasadach określonych kodeksem postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 15 kpa postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Zasada ta wyklucza możliwość uznania, iż od decyzji wydanej w pierwszej instancji nie służy odwołanie. W rezultacie stwierdzić zatem należy, że do decyzji w sprawach umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne będzie miał zastosowanie art. 127 § 1 i § 2 kpa. Przepisy te stanowią, że od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji (art. 127 § 1), a właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba, że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy (art. 127 § 2). Organy wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, określone zostały w art. 17 tego kodeksu. I tak, w stosunku do organów administracji publicznej innych niż organy jednostek samorządu terytorialnego i wojewodów, organami wyższego stopnia są odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest samodzielną państwową jednostką organizacyjną nie stanowiącą elementu administracji państwowej. Jednakże obowiązek zastosowania do jego działalności przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nakazuje, dla celów postępowania prowadzonego w oparciu o przepisy tego kodeksu, określenie właściwego dla Zakładu organu wyższego stopnia, uprawnionego do rozpatrywania odwołań od decyzji Zakładu. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje organów nadrzędnych w stosunku do Zakładu. W art. 66 ust. 1 tejże ustawy określono natomiast organ nadzoru. Z dyspozycji powołanego przepisu wynika, że nadzór nad zgodnością działań Zakładu z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 159, poz. 1548 ze zm.) wprost postanowiono, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podlega ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego. W świetle powyższeg\n\ndziernika 2012 r. do 22 listopada 2022 r. w M. woj. [ ... ], posiadał w celu rozpowszechniania: 1. na kontach użytkownika portalu internetowego G . o identyfikatorach: 1) ID - 740 plików w postaci 257 plików video oraz 482 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem i 1 plik zawierający zdjęcie z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, 2) ID 1 - 326 plików w postaci 59 plików video oraz 267 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem; 2. w pamięci telefonów komórkowych oraz dyskach twardych komputerów - 21. 943 pliki w postaci 4.411 plików video oraz 17.532 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 3 pliki video zawierające treści pornograficzne z udziałem osób małoletnich oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem; 3. na koncie poczty e-mail - 56 plików w postaci 8 plików video oraz 48 zdjęć zawierających treści o charakterze pornograficznym związane z posługiwaniem się zwierzęciem, a nadto 1 plik w postaci zdjęcia zawierającego treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej oraz związane z posługiwaniem się zwierzęciem, tj. o przestępstwo z art. 202 § 3 k.k. Sąd Rejonowy w Kluczborku wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2023 r., sygn. akt II K 450/23, uznał oskarżonego K . C . za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 202 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 6 pkt 3 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 22.11.2022 r. godz. 6.03 do dnia 02.08.2023 r. (pkt II). Na podstawie art. 44 I KK 154/24 3 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie (pkt III). Nadto rozstrzygnął w przedmiocie kosztów sądowych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok w części dotyczącej wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego K . C . oraz kosztów postępowania - na niekorzyść oskarżonego. Zarzucił: \"1. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez jednostronną ocenę materiału dowodowego naruszającą zasadę jego swobodnej oceny z uwzględnieniem zasad logiki oraz doświadczenia życiowego polegającą na oparciu orzeczenia wyłącznie na wyjaśnianiach oskarżonego uznanych przez sąd za wiarygodne, interpretując przy tym szereg okoliczności przedmiotowych czynu jako przemawiających na jego korzyść, wskutek czego sąd niezasadnie uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w stanie nieusprawiedliwionego błędu co do jego karalności, a w rezultacie zastosował względem niego nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie przepisu art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 30 k.k. wbrew zobiektywizowanym dowodom w postaci ujawnionych wiadomości i plików na jego kontach na portalu G . oraz koncie e -mail prowadzącym do wniosku, że oskarżony przez okres 10 lat prowadził bezprawną działalność polegającą na posiadaniu materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem, które udostępniał między innymi osobom małoletnim, mając obiektywne rozeznanie co do bezprawności swojego działania z uwagi na zamykanie jego kolejnych kont przez administratora portalu wskutek naruszenia regulaminu jego funkcjonowania z powodu udostępniania materiałów o charakterze pornograficznym, co prowadzi do wniosku, że wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo braku ku temu jakichkolwiek obiektywnych przesłanek faktycznych; 2. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, pomimo ujawnienia okoliczności wskazujących na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, wynikającej z uporczywości jego inkryminowanego zachowania polegającego na zakładaniu kolejnych kont na portalu internetowym G . z powodu ich I KK 154/24 4 sukcesywnego zamykania przez administratora portalu wskutek naruszenia jego regulaminu, za pośrednictwem których rozpowszechniał wśród użytkowników portalu znaczne ilości materiałów o charakterze pornograficznym związanych z posługiwaniem się zwierzęciem przez okres co najmniej 10 lat, udostępniając je między innymi osobom małoletnim, co uzasadniało orzeczenie kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia sankcją kamą wynikającą z dyspozycji przepisu art. 202 § 3 k.k.; 3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych, w tym kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na fakt stosowania tymczasowego aresztowania przez okres 8 miesięcy, poprzez nieuwzględnienie, że oskarżony posiada znaczy majątek oraz osiągał dochody w wysokości 10.000 zł miesięcznie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w dziedzinie gwarantującej w obecnych realiach gospodarczych stabilny popyt na świadczone przez oskarżonego usługi, zapewniające mu realną możliwość uiszczenia kosztów postępowania bez uszczerbku dla zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny\". Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności oraz zobowiązanie go do poniesienia w całości kosztów postępowania. Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 13 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII Ka 885/23, zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że: -uchylił rozstrzygnięcie z pkt II części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 63 § 1 k.k., -ustalił, iż skazanie nastąpiło przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny - na dzień 30 września 2023 r., -w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego w pkt I części dyspozytywnej kary, na podstawie art. 202 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go I KK 154/24 5 w tym czasie, na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, -na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 22.11.2022 r. godz. 06:03 do dnia 02.08.2023 r. godz. 14:55. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz wydał rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego. Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy w Lublinie. Zaskarżył wyrok na korzyść K . C . w części dotyczącej orzeczenia w zakresie kary, zarzucając: \"rażące naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k., polegające na wymierzeniu oskarżonemu za czyn określony w art. 202 § 3 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go w tym czasie na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy, zgodnie z literalną treścią art. 37b k.k., sąd skazując oskarżonego za dokonanie powyższego czynu zagrożonego karą do 12 lat pozbawienia wolności, mógł orzec jednocześnie obok kary ograniczenia wolności karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 6 miesięcy\". Podnosząc ten zarzut, Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu stwierdził, że \"zaskarżone orzeczenie, aczkolwiek w ocenie oskarżyciela publicznego jest oczywiście zbyt łagodne, jednak wzgląd na obowiązek respektowania zasady praworządności oraz zasady obiektywizmu określonej w art. 4 k.p.k. nakazywał wywiedzenie niniejszej kasacji na korzyść oskarżonego, gdyż zaskarżony wyrok został wydany z rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 37b k.k.\". Sąd Najwyższy zważył, co następuje. I KK 154/24 6 W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy realia procesowe sprawy polegające na tym, że prokurator zaskarżył wyrok Sądu pierwszej instancji na niekorzyść oskarżonego, a Sąd ad quem zmienił ten wyrok na jego niekorzyść, dawały prokuratorowi możliwość wniesienia kasacji. Odpowiedź na to pytanie jest pozytywna, bowiem z unormowa�� art. 520 § 2 w zw. z art. 425 § 4 k.p.k. wynika, że wniesienie przez prokuratora kasacji na niekorzyść oskarżonego nie jest dopuszczalne tylko wtedy gdyby wyrok sądu pierwszej instancji nie został w ogóle na korzyść oskarżonego zaskarżony, a ponadto wtedy gdy przy braku takiego zaskarżenia -wyrok ten utrzymano w mocy lub zmieniono go na korzyść oskarżonego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 września 2001 r., V KKN 216/01, OSNKW 2001, z. 11-12, poz. 98; z dnia 21 września 2006 r., V KK 217/06). W niniejszej sprawie wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku nie został zaskarżony na korzyść oskarżonego, jednak wyrok ten nie został utrzymany w mocy, jak też nie został zmieniony na korzyść oskarżonego. Przechodząc zaś do meritum trzeba stwierdzić, że przedmiotowa kasacja jest oczywiście zasadna, zatem przy zastosowaniu art. 535 § 5 k.p.k. możliwe było uwzględnienie jej w całości na posiedzeniu bez udziału stron. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w Opolu zapadł z rażącym naruszeniem art. 37b k.k. Zdanie pierwsze tego przepisu stanowi, że \"w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli gó\n\nołęce Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący SSR Waldemar Ustaszewski Protokolant sekr. sąd. Justyna Garnecka przy udziale prokuratora B. Ś. po rozpoznaniu w dniu 4.06., 11.07., 06.08., 12.09., 28.11.2013r., 14 i 28.04., 19.05.2014r. sprawy K. S. (1) syna M. i S. z d. K. urodz. w O. oskarżonego o to, że: I. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci K., A. i D. S. oraz A. Ł., przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk II. w okresie czasu od stycznia 2012 roku do października 2012 roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich dzieci P. i I. S., oraz w okresie od stycznia 2012roku d sierpnia 2012roku w O. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swojego syna F. S., przez co naraził wymienionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, to jest o czyn z art. 209 §1 kk orzeka: 1. K. S. (1) uniewinnia od dokonania zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów; 2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa; 3. zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1.136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć złotych 52/100) złotych w tym podatek VAT tytułem opłat adwokackich za obronę z urzędu. II K 193/13 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. S. (1) jest ojcem siedmiorga dzieci: A. Ł. ur. K. ur. A. ur. D. ur. S., których matką jest K. Ł. oraz F. ur. P. i I. ur. S., których matką jest E. G.. K. S. (1) nie łożył na utrzymanie swoich dzieci wobec czego został obciążony obowiązkiem alimentacyjnym którego wysokość została określona a następnie podwyższana wyrokami sądu rodzinnego. Wyrokiem zaocznym z dnia 25.05.2009 r. Sądu Rejonowego w Ostrołęce alimenty na rzecz A. Ł., K. S. (2), A. S. zostały podwyższone do kwot po 350 zł zaś na D. S. do kwoty 250 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 456/08). Wyrokiem zaocznym z dnia 13.07.2009 r. tegoż Sądu alimenty na rzecz F., I. i P. S. zostały podwyższone do kwot po 500 zł miesięcznie (sygn. akt III RC 487/08). K. S. (1) w dalszym ciągu nie łożył na utrzymanie dzieci i kwoty zasądzonych alimentów były wypłacane przez fundusz alimentacyjny i inne organy do tego powołane. Łączna kwota zaległości alimentacyjnych wyniosła w październiku 2012 r. ponad 290 tysięcy złotych. W 2001 r. K. S. (1) uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Skutkiem pozostała encefalopatia pourazowa, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny. W marcu 2009 r. K. S. (1) uległ ponownie wypadkowi i doznał złamania podudzia lewego. W szpitalu dokonano nastawienia, ustabilizowania i zespolenia. Jednak w sierpniu 2009 r. ponownie przyjęto go do szpitala z uwagi na niezrośnięcie złamania i stan zapalny okolicy złamania. Został skierowany do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O.. Rozpoznano pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym. Orzeczeniem ds. Orzekania o Niepełnosprawności z 17.12.2009 r. K. S. (1) został uznany za osobę o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Mógł podjąć pracę na stanowisku przystosowanym. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Po tej dacie K. S. (1) nie podjął żadnych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności mimo że stan jego zdrowia nie uległ istotnej poprawie. Dopiero we wrześniu 2013 r. ponownie podjął starania o ustalenie stanu zdrowia i możliwości podjęcia pracy. Orzeczeniem z dnia 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności uznał K. S. (1) za niepełnosprawnego w stopniu umiarkowanym z możliwością podjęcia zatrudnienia w warunkach chronionych. Niepełnosprawność takiego stopnia istnieje od marca 2009 r. Od daty wypadku K. S. (1) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej przyznanych przez w O.. Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka K. Ł. (k.166, 29), dokumenty w O. (k.2-8,18-19,46,50,109,213), zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji (k.9,10,20,66-77), odpisy wyroków (k.11-12, 25), odpisy aktów urodzenia (k.13-16, 22-24), orzeczenia i dokumenty ds. Orzekania o Niepełnosprawności (k.49,186,193,201-211), dokumentacja medyczna (k.51-53,181,184,185). Oskarżony K. S. (1) nie przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił jedynie, że w 2001 r. miał silny uraz głowy i leczy się neurologicznie (k.112). Przed sądem dodał jedynie, że jest chory od 2001 r., miał grupę inwalidzką a teraz nie jest ubezpieczony i ponownie będzie stawał na grupę. Miał 444 zł zasiłku, jest na utrzymaniu matki (k.178). W toku całego przewodu uzupełniał dokumentację medyczną odnośnie swojego stanu zdrowia. Przesłuchana w sprawie świadek K. Ł. złożyła wiarygodne zeznania. Pozostali świadkowie skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań. Na podstawie zeznań świadka oraz innych dokumentów zgromadzonych przy przyznawaniu świadczeń alimentacyjnych można ustalić, że oskarżony nie wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego a podstawowe potrzeby uprawnionych nie były zaspokojone. W tym zakresie ustalenia poczynione na podstawie dokumentów nie budzą zastrzeżeń. Podstawowym zagadnieniem w sprawie było ustalenie czy zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona występku z art.209§1 kk w części dot. uporczywego uchylania się od obowiązku. Bo okoliczność, że w ten sposób naraził uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, jest oczywista. W toku postępowania przygotowawczego zebrano istotny materiał dowodowy dotyczący stanu zdrowia oskarżonego. Tak zebrane dowody doprowadziły oskarżyciela publicznego do konstatacji, że oskarżonemu można zarzucić uporczywą nie alimentację od stycznia 2012 r. czyli po upływie okresu niepełnosprawności określonego w orzeczeniu. Uznać należy, że wnioski tak sformułowane są zbyt powierzchowne bo opierają się na literalnym brzmieniu orzeczenia o niepełnosprawności bez analizy czy mimo upływu terminu tam wskazanego, stan zdrowia oskarżonego rzeczywiście uległ zmianie na tyle, że może on obiektywnie podjąć zatrudnienie i wypełniać obowiązek alimentacyjny. Dokonanie właściwej analizy wymaga sięgnięcia do zdarzeń przeszłych, do wypadku jakiemu oskarżony uległ w 2001 r. Wówczas w wyniku wypadku przebył ciężki uraz czaszkowo-mózgowy ze stłuczeniem prawej półkuli mózgu i złamaniem podstawy czaszki. Do chwili obecnej oskarżony cierpi na encefalopatię pourazową, zaburzenia świadomości i niedowład połowiczny lewostronny (k.201). W 2009 r. oskarżony uległ kolejnemu wypadkowi, w wyniku którego doznał złamania podudzia lewego (k.51). Wykonano stosowny zabieg nastawienia, ustabilizowania i unieruchomienia. Jednak złamanie nie zrastało się, powstał stan zapalny. Wykonano ponowny zabieg i skierowano oskarżonego do Oddziału Zapaleń Kości Szpitala w O. (k.52). Tam stwierdzono pourazowe zapalenie kości podudzia lewego i wykonano wielotkankową rekonstrukcję podudzia lewego z resekcją ogniska zapalnego z tkanek podudzia lewego i stabilizacją w wielopłaszczyznowym aparacie zewnętrznym (k.53). Taki stan zdrowia spowodował uznanie oskarżonego orzeczeniem z dnia 17.12.2009 r. za osobę z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Jako datę powstania stopnia niepełnosprawności wskazano marzec 2009 r. a więc wypadek skutkujący złamaniem podudzia. Orzeczenie wydano do dnia 31.12.2011 r. Oskarżony mógł podjąć odpowiednie zatrudnienie na stanowisku przystosowanym (k.49). W związku z niepełnosprawnością oskarżony otrzymał świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w kwocie 444 zł miesięcznie (k.50). Od stycznia 2012 r. po wygaśnięciu orzeczenia o niepełnosprawności, oskarżony nie podjął stosownych starań o uzyskanie kolejnego orzeczenia o stanie zdrowia. Dopiero w toku rozprawy sądowej oskarżony podjął czynności zmierzające do uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności. O ile zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza rodzinnego o niemożności pracy od 2009 r. do chwili obecnej ma ograniczoną wartość dowodową (k.181), to zaświadczenia lekarzy specjalistów są istotnymi dowodami. Lekarz ortopeda traumatolog stwierdził, że złamanie podudzia lewego, które jest w trakcie leczenia powodowało niemożność podjęcia pracy od marca 2009 r. do chwili obecnej (wydania zaświadczenia - k.184). Lekarz neurolog stwierdził, że rozpoznana encefalopatia pourazowa także powoduje niezdolność do pracy zarobkowej (k.185). We wrześniu 2013 r. oskarżony wystąpił z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności (k.186). W dniu 10.10.2013 r. d/s Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył oskarżonego do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Ustalono, że niesprawność istnieje od marca 2009 r. i ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od marca 2009 r. Oskarżony może podjąć zatrudnienie w warunkach chronionych (k.193). W ocenie sądu powyższe orzeczenie przesądza, że umiarkowana niepełnosprawność oskarżonego trwa nieprzerwanie od marca 2009 r. Sąd dodatkowo zażądał dokumentacji medycznej, na podstawie której orzeczenie było wydane. Są to dokumenty z poprzedniego leczenia, wyżej wskazane i omówione oraz aktualne zaświadczenia lekarzy specjalistów (k.201-211). Tak skompletowane dokumenty medyczne pozwalają uznać, że orzeczenie o niepełnosprawności jest pełnowartościowym dowodem przydatnym do rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu karnym. Powoływanie jakichkolwiek biegłych na okoliczność stanu zdrowia i możliwości pracy przez oskarżonego jest niecelowe. Dwa orzeczenia o niepełnosprawności jednoznacznie wskazują, że oskarżony jest osobą niepe\n\n493, dalej w skrócie: ,,rozporządzenia MEN\") do ustalania dotacji za okres od dnia 1 marca 2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 17 i 278, dalej w skrócie: \"u.f.z.o.\"), w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych. Dotacja ta, według § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek frekwencyjny określony w art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 u.f.z.o. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej przytoczona regulacja obliguje organ dotujący do wypłaty części dotacji do ostatniego dnia miesiąca, zatem nie dysponuje on uprawnieniem do dowolnego decydowania w tej kwestii. Ewentualny zwrot dotacji mógłby nastąpić co do zasady na podstawie decyzji, w przypadku stwierdzenia wykorzystania kwot niezgodnie z przeznaczeniem bądź pobrania nienależnie lub w nadmiernej wysokości. Tymczasem w niniejszej sprawie organ dokonał potrącenia części kwoty dotacji, którą uznał za nienależną, nie przedstawiwszy zarazem przyczyn takiej operacji. W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik strony skarżącej przekonywał, że czynność odmowy wypłaty dotacji podlega kognicji sądów administracyjnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej w skrócie: \"P.p.s.a.\"), w związku z brzmieniem art. 47 u.f.z.o., zgodnie z którym wszystkie czynności podejmowane przez organ dotujący dotyczące ustalenia wysokości lub przekazania dotacji stanowią czynności z zakresu administracji publicznej, podlegające sądowoadministracyjnej jurysdykcji. W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego J. S., wniósł o jej oddalenie. Zaprezentowawszy wewnętrzny tryb udzielania dotacji oświatowej, wynikający z uchwały Rady Miasta Tychy z dnia 19 grudnia 2017 r. nr XLIII/711/17, stwierdził, że środki wypłacane są na podstawie liczby uczniów zadeklarowanej przez podmiot prowadzący szkołę, zaś finalna kwota dotacji należnej za dany miesiąc zależy od tego, ilu uczniów spełni wymóg 50% frekwencji. Ustalenie wysokości dotacji za kolejne miesiące następuje w drodze odpowiedniego korygowania kwot z poprzednich okresów, w związku ze spełnieniem lub niespełnieniem wymogu obecności przez poszczególnych uczniów. W ramach tej procedury nie ma możliwości ustalenia kwoty dotacji za miesiąc kwiecień 2020 r. bez wiedzy na temat dotacji wypłaconej w poprzednich miesiącach. Odnosząc się do zakwestionowanej przez stronę skarżącą czynności, pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że na miesiąc kwiecień 2020 r. ustalono dotację należną na uczniów w wysokości zł. Ponieważ w miesiącu lutym 2020 r., który zgodnie z § 10 ust. 1a rozporządzenia MEN stał się punktem odniesienia na potrzeby wyliczenia dotacji oświatowej w okresie ograniczenia pracy szkół, wymogu frekwencji nie zrealizowało uczniów, kwotę tę pomniejszono o zł. Ponadto należało ją skorygować o wartość pomniejszenia z miesiąca marca 2020 r., tj. zł. Tak obliczoną dotację do wypłaty skorygowano następnie o kwotę zł, pozostawioną do potrącenia z marca 2020 r. jako ujemną różnicę dotacji należnej w stosunku do kwoty pomniejszenia w wysokości. Finalnie na miesiąc kwiecień 2020 r. do wypłaty pozostała suma zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobligowany jest ustalić, czy sprawa będąca przedmiotem skargi należy do właściwości sądu administracyjnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Zakres tej właściwości reguluje art. 3 P.p.s.a., zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie (§ 1), a kontrola ta obejmuje (§ 2) orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2018 r. poz. 508, 650, 723, 1000 i 1039), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (§ 2a) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (§ 3). Powyższe wyliczenie stanowi katalog zamknięty, z czego a contrario wnioskować należy, że sprawy dotyczące aktów lub czynności w nim niewymienionych nie są objęte właściwością sądu administracyjnego, zatem zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. skargi w tym przedmiocie podlegają odrzuceniu. Przedmiot kontrowersji w niniejszej sprawie stanowi wysokość wypłaconej dotacji, którą strona skarżąca podważa. Z zawartej w art. 34 ust. 1 u.f.z.o. dyspozycji wynika, że dotacje, o których mowa w art. 15-21, art. 25 ust. 1-4 i 8, art. 26 ust. 1, 2 i 8, art. 28-30 oraz 31 ust. 1, są przekazywane na rachunek bankowy przedszkola, innej formy wychowania przedszkolnego, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 6-8 ustawy - Prawo oświatowe, lub zespołu szkół lub placówek, w 12 częściach w terminie do ostatniego dnia każdego miesiąca, z tym że części za styczeń i za grudzień są przekazywane w terminie odpowiednio do dnia 20 stycznia oraz do dnia 15 grudnia roku budżetowego; w przypadku dotacji, o której mowa w art. 31 ust. 1, liczba części należnej dotacji jest równa liczbie miesięcy, w których prowadzony jest dany kwalifikacyjny kurs zawodowy. Należy jednocześnie zauważyć, że według art. 47 u.f.z.o. czynnościami organu dotującego stanowiącymi czynności z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc należącymi do zakresu kognicji sądów administracyjnych, są czynności podejmowane w celu ustalenia wysokości lub przekazania dotacji, o których mowa w art. 15-21, art. 25, art. 26, art. 28-32 i art. 40-41a u.f.z.o. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., stanowią te, które: po pierwsze, w rozumieniu przepisów prawa materialnego i procesowego nie są decyzjami ani postanowieniami; po drugie, mają charakter indywidualny, co wynika z określenia ich przedmiotu, a mianowicie uprawnień lub obowiązków, których dotyczą; po trzecie, podejmowane są w na podstawie przepisów prawa, które nie wymagają ich autorytatywnej konkretyzacji, a jedynie potwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, co oznacza również, że stanowią one przejaw wiedzy organu wykonującego administrację publiczną; po czwarte, są podejmowane w zakresie administracji publicznej, charakteryzując się - między innymi - jednostronnością działania; po piąte, są podejmowane przez podmiot wykonujący administrację publiczną (por.: B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych, art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ZNSA 2006 nr 2, s. 18-19). Co istotne, akty lub czynności, w stosunku do których właściwość sądów administracyjnych formułuje art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., podejmowane są poza postępowaniem jurysdykcyjnym z właściwą mu formą decyzji lub postanowienia. W konsekwencji odpowiadają one raczej formule wykonywania prawa niźli jego stosowania, a zatem urzeczywistniają dyspozycję normy prawnej kreującej już konkretny (tj. istniejący) stosunek administracyjny i wynikające z niego uprawnienie lub obowiązek (por.: Z. Kmieciak, Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2008 r. o sygn. akt I OPS 3/07, OSP 2"
+    },
+    {
+      "generated_answer": "",
+      "question": "Jak określić, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego?",
+      "answer": "ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, co skutkuje łącznym okresem 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach zgodnie z ocena Sądu Okręgowego, co nie spełnia wymogu 15 lat (§ 4 rozporządzenia, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku).",
+      "reasoning": "Argumentacja: Użytkownik nie udzielił żadnej odpowiedzi na pytanie, co oznacza, że nie odniósł się do kwestii dotyczącej określenia, czy J. K. posiada wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach na podstawie wcześniejszych decyzji ZUS i Sądu Okręgowego. Poprawna odpowiedź wymagała odniesienia się do konkretnych okresów pracy J. K. oraz decyzji ZUS i Sądu Okręgowego, które wskazują na brak spełnienia wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Brak jakiejkolwiek odpowiedzi oznacza brak spełnienia wymagań pytania.\n\nOcena: 0.0",
+      "passages": " marca 2014r. sygn. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do emerytury od dnia 24 lutego 2014 roku. Sygn. akt V U 761 /14 UZASADNIENIE Wnioskodawca J. K. wystąpił w dniu 24 lutego 2014 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach. Decyzją z dnia 12 marca 2014 roku, organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy J. K. w - Zakład Produkcji w P. w okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku, ponieważ wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy w szczególnych warunkach, zaś analiza dokumentów, którymi wnioskodawca dysponuje, nie pozwala jednoznacznie ocenić charakteru pracy na poszczególnych stanowiskach. W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 26 marca 2014 roku J. K. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje : J. K., urodzony legitymuje się okresem ubezpieczenia w rozmiarze, co najmniej 25 lat; na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat i 10 miesięcy i 8 dni ( okoliczności bezsporne). W dniu 3 grudnia 2010 roku wnioskodawca będąc zatrudnionym w Spółka z o.o. w P. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury ( dowód: wniosek z dnia 3 grudnia 2010 roku k.1-5 w aktach ZUS). Decyzją z dnia 4 stycznia 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, iż wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy oraz nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca wnosząc o przyznanie prawa do emerytury. Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w P.. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w oparciu o obowiązujący wówczas stan prawny oddalił odwołanie wnioskodawcy podnosząc, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy (dowód: akta sprawy o sygn. VU 301/11 oraz akta rentowe wnioskodawcy). W dniu 24 lutego 2014 roku J. K. ponownie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 24 lutego 2014 roku k.1-6 oraz k. 2 pkt II wniosku o emeryturę, decyzja z dnia 12 marca 2014 roku k.8). Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowych zaliczył wnioskodawcy okresy zatrudnienia w Fabryce w P. . w okresach : od 20 sierpnia 1976 roku do 5 stycznia 1968 roku oraz od 18 maja 1972 roku do 27 lipca 1974 roku na stanowisku szlifierz oraz okres od 1 stycznia 1987 roku do 30 grudnia 1998 roku w Miejskim Zakładzie w P. na stanowiskach: maszynista oczyszczalni ścieków, operator urządzeń oczyszczalni ścieków- maszynista- operator urządzeń oczyszczalni ścieków. Łącznie 13 lat, 11 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach ( z wyłączeniem okresów nieskładkowych- niezdolności do pracy przypadających na okres po 14 listopada 1991 roku) (okoliczności niesporne.) W okresie od 29 października 1975 roku do dnia 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca pracował w Budowlanym- Zakładzie Produkcji w P.. na ulicy gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku palacza ciśnieniowych kotłów parowych. W ramach powierzonych obowiązków wnioskodawca obsługiwał niezautomatyzowane kotły parowe- przemysłowe, które służyły do produkcji pary technologicznej na potrzeby budownictwa. Wytwarzana para była wykorzystywana do osuszania elementów do budownictwa wielkopłytowego (bloki z wielkiej płyty). Na terenie zakładu było 5 takich kotłów obsługiwanych przez palaczy CO. Kotły były niezautomatyzowane, ręcznie zasypywane; wnioskodawca ręcznie przywoził szlakę, sam dowoził taczką węgiel, ręcznie oczyszczał ruszt, a popiół wywoził taczką. W całym okresie od 29 października 1975 roku do 7 kwietnia 1981 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze godzin pracował wyłącznie jako palacz CO, innych prac wnioskodawca nie wykonywał, do innych prac nie był delegowany, nigdy nie pracował jako mechanik, a wszelkie naprawy na terenie zakładu dokonywane były przez specjalnie do tego zatrudnionych hydraulików. Wnioskodawca pracował w systemie zmianowym 12/24 godziny, 7 razy w tygodniu. Była to praca całoroczna, gdyż zarówno latem jak i zimą proces produkcji pary do osuszania elementów budowlanych trwał, z tym że zimą proces produkcji odbywał się pod plandekami. Razem z wnioskodawca w tym samym okresie, również jako palacze CO kotłów parowych pracowali S. S. oraz I. P. ( dowód: zeznania- nagranie protokołu rozprawy z dnia 9 października 2014 roku k.29 wnioskodawcy J. K. od minuty 12.22 do minut6y 12.25 oraz świadków: S. S. od minuty 05.15 do minuty 08.36 oraz I. P. od minuty 08.36 do minuty 10.13 w aktach sprawy, świadectwo pracy k. 10, opinie k.11, angaże z dnia 23 października 1975 roku k.13, podanie z dnia 30 marca 1981 roku k.14, angaże z dnia 30 września 1980 roku k.15, karta z dnia 6 kwietnia 1981 roku k.15, umowa o prace z dnia 25 listopada 1977 roku k.16 oraz z dnia 28 października 1975 roku k.18, zaświadczenie kwalifikacyjne k.17, w aktach sprawy, analiza akt ZUS świadectwo pracy z dnia 7 kwietni 1981 roku k.4, umowa o prace k.5, zaświadczenia k.6, umowa k.7, świadectwo pracy k.8, karty wynagrodzeń k.9 i 10, ). Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje : odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracownik��w zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: - osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, - ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Ten \"wymagany okres zatrudnienia\" to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości - wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272). Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczeg\n\ngo w z dnia października 2014 r. nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną; 2. zwrócić skarżącej Wspólnocie Mieszkaniowej ul. w wpis od skargi kasacyjnej w kwocie 100 (sto) złotych. Wyrokiem z dnia 24 lipca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej ul. w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia października 2014 r., nr w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. W dniu 30 września 2015 r. (data wpływu do Sądu) od powyższego wyroku skargę kasacyjną w ustawowym terminie wniosła adwokat A. C. upoważniona przez skarżącą Wspólnotę do występowania w jej imieniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na podstawie złożonego do akt sprawy pełnomocnictwa z dnia 1 lipca 2015 r. (k.59). Powyższa skarga kasacyjna nie została podpisana, ani nie dołączono do niej opisanych załączników tj. pełnomocnictwa wraz z dowodem opłaty skarbowej, dowodu uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 100 złotych oraz siedmiu odpisów złożonej skargi kasacyjnej. Wezwaniem z dnia 1 października 2015 r. w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. zobowiązano pełnomocnika skarżącej adwokat A. C. do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi kasacyjnej poprzez jej podpisanie oraz nadesłanie 2 egzemplarzy jej odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Wezwaniem z tej samej daty doręczono również pełnomocnikowi skarżącej odpis zasądzenia Przewodniczącej Wydziału I z dnia 30 września 2015 r. o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej. Powyższe wezwania Sądu zostały doręczone pełnomocnikowi skarżącej w dniu 2 października 2015 r. Pismem z dnia 9 października 2015 r. (data nadania) pełnomocnik skarżącej wykonała w terminie powyższe wezwanie, przedkładając podpisaną skargę kasacyjną wraz z dowodem jej opłacenia w kwocie 100 (sto) złotych oraz składając jej dwa odpisy poświadczone za zgodność z oryginałem. Następn\n\normacji o stronie skarżącej w trybie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 ze zm.). Należy podkreślić, że czynność ta z jednej strony jest powtarzalna, nie wymaga wielkiego nakładu pracy i mogła zostać wykonana już w dniu złożenia wniosku, z drugiej strony ma podstawowe znaczenie dla legalizacji pobytu cudzoziemców na terytorium naszego Kraju ze względu na bezpieczeństwo obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto w prowadzonym postępowaniu Wojewoda uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 36 k.p.a. nie podając przyczyn braku działania w sprawie oraz nie informując strony o możliwości wniesienia ponaglenia. Trzeba także podkreślić, że wniesione przez stronę ponaglenie zostało przekazane do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z naruszeniem terminu wynikającego z art. 37 § 4 k.p.a. Na dzień wniesienia skargi upłynęło 11 miesięcy od złożenia wniosku o wydanie zezwolenia przez stronę skarżącą. W świetle zaistniałych w sprawie okoliczności, Sąd stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w prowadzonym postępowaniu (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.), naruszając w sposób niedopuszczalny zasady i terminy określone w art. 35 i art. 36 oraz w art. 8, art. 9, art. 10 i art. 12, a w konsekwencji art. 6 i art. 7 k.p.a. (punkt I sentencji wyroku). Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał (pkt II sentencji wyroku), że bezczynność organu w prowadzonym postępowaniu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przez które należy rozumieć oczywiste naruszenie obowiązku wynikającego z przepisów prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Sąd zauważa przy tym, co trzeba podkreślić, że stwierdzona bezczynność wynikała z postawy (zaniechań) organu i że do zaistniałej sytuacji nie przyczyniła się strona skarżąca. W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym - bez żadnej wątpliwości i wahań - można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia, jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, że dla uznania rażącego naruszenia prawa n\n\nSygn. akt I PK 95/14 POSTANOWIENIE Dnia 15 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Zbigniew Hajn w sprawie z odwołania A. S. i S. S. przeciwko Spółce Akcyjnej Kopalni Węgla Kamiennego \"W. \" w K. o zadośćuczynienie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III APa , 1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, 2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 1200 (jeden tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wyrokiem z 29 października 2013 r. Sąd Apelacyjny w w sprawie z powództwa A.S. i S. S. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego \"W . \" w K.o zadośćuczynienie, oddalił apelację strony pozwanej oraz orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, które związane jest także z wykładnią art. 446 § 4 k.c. Zdaniem skarżącej przy rozstrzyganiu spraw na podstawie wskazanego przepisu podstawowe znaczenie ma zdefiniowanie pojęcia 2 najbliższych członków rodziny zmarłego przez wskazanie kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustal aniu, czy dana osoba jest najbliższym członkiem rodziny. Z uwagi na obecne realia związane z zanikiem tradycyjnych wielopokoleniowych bliskich relacji wydaje się w ocenie skarżącej konieczne ponowne zdefiniowanie, jakie osoby mogą być uznane za najbliższych członków rodziny uprawnionych do zadośćuczynienia, a zwłaszcza, czy dla takiego uznania wskazane jest, aby istniała pomiędzy tymi osobami wspólnota gospodarcza, wzajemne powiązania nie tylko uczuciowe, ale także relacje życia codziennego, stały i bezpośredni kontakt osobisty. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Stosownie do art. 398 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną 9 do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (pkt 1), istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (pkt 2), zachodzi nieważność postępowania (pkt 3) lub skarga jest oczywiście uzasadniona (pkt 4). Wypada również dodać, iż zgodnie z art. 398 § 2 k.p.c., określający m wymogi formalne 4 skargi kasacyjnej, skarga kasacyjna powinna zawierać wniosek o przyjęcie do rozpoznania i jego uzasadnienie. Należy zatem stwierdzić, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jed na z okoliczności wymienionych w powołanym wcześniej art. 398 § 1 k.p.c., a 9 jego uzasadnienie winno zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy. Skarga kasacyjna nie jest bowiem (kolejnym) środkiem zaskarżenia przysługującym od każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, z uwagi na przeważający w jej charakterze element interesu publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia. Jeśli więc wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak w rozpoznawanej sprawie, wskazuje na występowanie w sprawie istotnego 3 zagadnienia prawnego, to w uzasadnieniu wniosku (sporządzonym odrębnie od uzasadnienia podstaw kasacyjnych) winno zostać sformułowane zagadnienie prawne oraz przedstawione argumenty prawne, które wykażą możliwość różnorodnej oceny zawartego w nim problemu. Zagadnienie prawne musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) być sformułowane w oparciu o okoliczności mieszczące się w stanie faktycznym sprawy wynikającym z dokonanych przez sąd ustaleń (wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1996 r., II UR 5/96, OSNP 1997 nr 3, poz. 39 i postanowienie z 7 czerwca 2001 r., III CZP 33/01, LEX nr 52571), 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, by umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu (postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 października 2002 r., III CZP 66/02, LEX nr 57240; z 22 października 2002 r., III CZP 64/02 LEX nr 77033 i z 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/ 08, LEX nr 478179), 3) pozostawać w związku z rozpoznawaną sprawą i 4) dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (a zatem poważne) wątpliwości. Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie występuje zagadnienie prawne mające znaczenie dla rozwoju prawa lub znaczenie precedensowe dla rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 2010 r., II UK 363/09, LEX nr 577467, czy też postanowienie Sądu Najwyższego z 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468). Przedstawiona przez skarżącą kwestia nazwana przez nią istotnym zagadnieniem prawnym nie spełnia wskazanych wyżej wymogów w rozumieniu art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c. Jak wskazano wyżej przez istotne zagadnienie prawne, o 9 którym mowa w art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c., należy rozumieć problem o charakterze 9 prawnym, którego wyjaśnienie byłoby konieczne dla rozstrzygnięcia danej sprawy, a więc pozostający w związku z podstawami skargi oraz z wiążącym Sąd Najwyższy, a ustalonym przez sąd drugiej instancji, stanem faktycznym sprawy 4 (art. 398 § 2 k.p.c.), a także w związku z podstawą prawną stanowiącą podstawę 13 wydania zaskarżonego wyroku(postanowienie Sądu Najwyższego z 21 maja 2013 r., IV CSK 53/13, LEX nr 1375467). Z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej nie wynika istnienie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego. Art. 446 § 4 k.c. wprowadzony do porządku prawnego w dniu 3 sierpnia 2008 r. na podstawie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy-Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731), posługuje się pojęciem najbliższych członków rodziny, które występowało już we wcześniej obowiązującym art. 446 § 3 k.c. Na podstawie art. 446 § 3 k.c. wskazano, że konkretyzacja, kto jest w danym wypadku najbliższym członkiem rodziny, należy do sądu orzekającego (wyrok Sądu Najwyższego z 10 grudnia 1969 r., III PRN 77/69, OSNC 1970 nr 9, poz. 160). Z ustaleń faktycznych dokonanych przez Sądy obu instancji, którymi Sąd Najwyższy jest związany, wynika jednoznacznie, że pomiędzy powodami a ich synem istniały prawidłowo ukształtowane relacje rodzinne i nic nie wskazywało na jakiekolwiek osłabienie łączącej ich więzi rodzinnej. W okolicznościach niniejszej sprawy jest zatem oczywiste, że rodzice utrzymujący normalne rodzinne stosunki z synem, który zmarł w wyniku wypadku przy pracy są członkami jego najbliższej rodziny i doznali krzywdy, za którą przysługuje zadośćuczynienie. Wszystkie podniesione okoliczności nie pozwalają na przyjęcie, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, o abstrakcyjnym charakterze, mające znaczenie także dla innych spraw, którego rozstrzygnięcie jest konieczne w związku z wniesioną skargą kasacyjną. Z przedstawionych względów brak jest również potrzeby wykładni wskazanego przepisu. Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznał, że strona pozwana nie wykazała potrzeby rozpoznania skargi kasacyjnej, dlatego na podstawie art. 398 § 2 k.p.c .orzekł o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do 9 rozpoznania. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). 5"
+    }
+  ]
+}
\ No newline at end of file