Book,Page,LineNumber,Text 49,0044,001,พระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ทรงฝึกพระองค์ 49,0044,002,แล้ว พ้นวิเศษแล้ว มีวรรณะเพียงดังว่าลิ่มทอง 49,0044,003,สิงคี พร้อมด้วยปุราณชฎิล ผู้ฝึกตนแล้ว ผู้พ้น 49,0044,004,วิเศษแล้ว ได้เสด็จเข้าไปยังกรุงราชคฤห์ดังนี้. 49,0044,005,จึงเสด็จเข้าไปยังกรุงราชคฤห์ ทรงรับมหาทานในพระ- 49,0044,006,ราชนิเวศน์. ส่วนพวกเปรตเหล่านั้น ได้พากันยืนล้อมด้วยหวังใจว่า 49,0044,007,บัดนี้ พระราชาจักอุทิศทานแก่พวกเรา. บัดนี้พระราชาจักอุทิศ. 49,0044,008,พระราชาทรงถวายทานแล้ว ทรงพระดำริเฉพาะสถานที่ 49,0044,009,ประทับอยู่ของพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า พระผู้มีพระภาคเจ้า จะพึง 49,0044,010,ประทับอยู่ ณ ที่ไหนหนอ ดังนี้ จึงไม่ได้อุทิศทานนั้นแก่ใคร ๆ. 49,0044,011,พวกเปรตเมื่อไม่ได้ทานนั้น อย่างนั้น ก็สิ้นหวัง ในเวลากลางคืน 49,0044,012,จึงพากันส่งเสียงร้องอันน่าสะพึงกลัวอย่างยิ่ง ใกล้พระราชนิเวศน์. 49,0044,013,พระราชาทรงถึงความสังเวชอันน่าสะพึงกลัว น่าหวาดเสียว เมื่อ 49,0044,014,ราตรีผ่านไปจึงได้กราบทูลแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ข้าพระองค์ 49,0044,015,"ได้สดับเสียงเห็นปานนี้, จักมีเหตุอะไรแก่ข้าพระองค์ พระเจ้าข้า." 49,0044,016,พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า อย่าทรงกลัวเลยมหาบพิตร จักไม่มี 49,0044,017,ความชั่วช้าลามกอะไรแก่พระองค์ดอก อนึ่ง ญาติเก่าก่อนของ 49,0044,018,"พระองค์ที่เกิดในพวกเปรตก็มี, ญาติเหล่านั้น หวังจะพบเฉพาะ" 49,0044,019,พระองค์แต่ผู้เดียวถึงพุทธันดรหนึ่ง ท่องเที่ยวไปด้วยหวังใจว่า 49,0044,020,พระองค์ถวายทานแด่พระพุทธเจ้าแล้ว จักอุทิศแก่พวกเราบ้าง 49,0044,021,เพราะพระองค์ถวายท่านเมื่อวันวานแล้ว มิได้อุทิศจึงพากันสิ้นหวัง