Book,Page,LineNumber,Text 49,0038,001,วิสัยนั้น ไม่มีกสิกรรม ไม่มีโครักขกรรม การ 49,0038,002,ค้าขายเช่นนั้นก็ไม่มี การซื่อการขายด้วยเงินก็ 49,0038,003,ไม่มี สัตว์ผู้ทำกาละจะไปในปิตติวิสัยนั้นย่อม 49,0038,004,ยังอัตภาพให้เป็นไปด้วยทานที่ญาติหรือมิตรให้ 49,0038,005,แล้วแต่มนุษยโลกนี้ น้ำฝนอันตกลงในที่ดอน 49,0038,006,ย่อมไหลไปสู่ที่ลุ่ม ฉันใด ทานอันญาติหรือมิตร 49,0038,007,ให้แล้วจากมนุษยโลกนี้ ย่อมสำเร็จผลแก่เปรต 49,0038,008,ทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน ห้วงน้ำใหญ่เต็มแล้ว 49,0038,009,ย่อมยังสาครให้เต็มเปี่ยม ฉันใด ทานอันญาติ 49,0038,010,หรือมิตรให้แล้วแต่มนุษยโลกนี้ ย่อมสำเร็จผล 49,0038,011,แก่เปรตทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน กุลบุตรเมื่อ 49,0038,012,หวนระลึกถึงอุปการะที่ท่านทำแล้วในกาลก่อน 49,0038,013,ว่า คนโน้นให้สิ่งของแก่เรา คนโน้นได้ทำอุปการะ 49,0038,014,แก่เรา ญาติ มิตรและสหายได้ให้สิ่งของแก่เรา 49,0038,015,และได้ช่วยทำกิจของเรา ดังนี้ พึงให้ทักษิณาแก่ 49,0038,016,เปรตทั้งหลาย ด้วยว่าความร้องไห้ก็ดี ความ 49,0038,017,เศร้าโศกก็ดี ความร่ำไร อย่างอื่นก็ดี ไม่ควรทำเลย 49,0038,018,เพราะความร้องไห้เป็นต้นนั้น ไม่เป็นประโยชน์ 49,0038,019,แก่เปรตทั้งหลาย ญาติทั้งหลายย่อมดำรงอยู่อย่าง 49,0038,020,นั้น อันทักษิณานี้แลที่ให้แล้ว เข้าไปตั้งไว้ดีแล้ว 49,0038,021,ในสงฆ์ ย่อมสำเร็จประโยชน์แก่เปรตนั้นโดย