Book,Page,LineNumber,Text
49,0023,001,<H1>อรรถกถาปูติมุขเปตวัตถุที่ ๓</H1>  
49,0023,002,เมื่อพระศาสดา     ประทับอยู่ที่เวฬุวันกลันทกนิวาปวิหาร
49,0023,003,พระองค์ทรงปรารภเปรตผู้มีปากเน่า    จึงตรัสคำเริ่มต้นว่า     <B>นิพฺพํ
49,0023,004,สุภํ  ธาเรสิ  วณฺณธาตุํ</B>  ดังนี้.
49,0023,005,ได้ยินว่า          ในอดีตกาล     ในกาลแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้า
49,0023,006,ทรงพระนามว่า   กัสสปะ   ยังมีกุลบุตร  ๒  คน  บวชในพระศาสนา
49,0023,007,ของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น     สมบูรณ์ด้วยศีลและอาจาระ     มีความ
49,0023,008,ประพฤติขัดเกลา    อยู่โดยความพร้อมเพรียงกัน    ในอาวาสใกล้บ้าน
49,0023,009,ตำบลหนึ่ง.   ลำดับนั้น   ภิกษุรูปหนึ่ง   มีอัธยาศัยชั่ว   ชอบส่อเสียด
49,0023,010,เข้าไปยังสถานที่ที่อยู่ของภิกษุ    ๒   รูปนั้น.   พระเถระทำปฏิสันถาร
49,0023,011,กับเธอ  ให้ที่พัก  ในวันที่  ๒  จึงพาเธอเข้าไปยังบ้านเพื่อบิณฑบาต.
49,0023,012,พวกมนุษย์เห็นท่านเหล่านั้นแล้ว    ทำการนอบน้อมอย่างยิ่ง    ใน
49,0023,013,พระเถระเหล่านั้น  ได้ต้อนรับ  ด้วยอาหารมีข้าวยาคู  และภัตรเป็นต้น.
49,0023,014,"เธอเข้าไปยังวิหารคิดว่า   ""โคจรคามนี้   ดีหนอ.   และพวกมนุษย์  ก็มี"
49,0023,015,ศรัทธาเลื่อมใส   ถวายบิณฑบาตแสนจะประณีต.  ก็วิหารนี้  สมบูรณ์
49,0023,016,ด้วยร่มเงาและน้ำ     เราสามารถจะอยู่ในที่นี้ได้อย่างสบาย     แต่เมื่อ
49,0023,017,ภิกษุเหล่านี้   อยู่ในที่นี้เราก็จักอยู่ไม่สบาย    จักอยู่เหมือนจะอยู่อย่าง
49,0023,018,อันเตวาสิก    เอาเถอะ.      เราจักทำโดยที่ภิกษุเหล่านี้แตกจากกันแล้ว
49,0023,019,ไม่ได้อยู่ในที่นี้ต่อไป.
49,0023,020,ภายหลังวันหนึ่ง เมื่อพระมหาเถระให้โอวาทแก่ภิกษุทั้ง  ๒  รูป
49,0023,021,แล้ว   เข้าไปยังที่พักของตน  ภิกษุมักส่อเสียด  ยับยั้งอยู่ชั่วเวลาหนึ่ง