Book,Page,LineNumber,Text
49,0014,001,พึงเห็นเจตนาเครื่องบริจาค    ซึ่งมีไทยธรรมวัตถุเป็นอารมณ์นั่นแหละ
49,0014,002,ว่าเป็นพืช   โดยอ้างถึงไทยธรรม.   จริงอยู่   เจตนาเครื่องบริจาคนั้น
49,0014,003,ให้สำเร็จผลต่างด้วยปฏิสนธิเป็นต้น     และต่างด้วยอารมณ์อันเป็น 
49,0014,004,นิสสัยปัจจัย  แห่งปฏิสนธิเป็นต้นนั้น  ไม่ใช่ไทยธรรมแล.
49,0014,005,บทว่า   <B>เอตํ   พีชํ   กสี    เขตฺตํ</B>   ได้แก่   พืชตามที่หว่านแล้ว
49,0014,006,และนาตามที่กล่าวแล้ว.    อธิบายว่า  <B>กสิ</B>   กล่าวคือประโยคในการ
49,0014,007,หว่านพืชนั้น   ในนานั้น.   การหว่านทั้ง   ๓   อย่างนั้น  จำปรารถนา
49,0014,008,เพราะฉะนั้นท่านจงกล่าวว่า  <B>เปตานํ  ทายกสฺส  จ</B>  เป็นต้น.  ถ้าทายก
49,0014,009,ให้ทานอุทิศให้เปรตทั้งหลาย.    แก่พวกเปรต     และทายก.    ถ้าไม่ให้
49,0014,010,"ทานอุทิศให้พวกเปรต,   อธิบายว่า  พืชนั้น  การหว่านนั้น   และนานั้น"
49,0014,011,ย่อมมีเพื่อความอุปการะแก่ทายกเท่านั้น.     บัดนี้     เพื่อจะแสดงถึง
49,0014,012,อุปการะนั้น   ท่านจึงกล่าวว่า   <B>พวกเปรต   ย่อมบริโภคผลนั้น     ผู้ให้
49,0014,013,ย่อมเจริญด้วยบุญ</B>  ดังนี้.
49,0014,014,บรรดาบทเหล่านั้น   บทว่า   <B>ตํ  เปตา  ปริภุญฺชนฺติ</B>    ความว่า
49,0014,015,เมื่อทายก    ถวายทานอุทิศพวกเปรต    เมื่อนา    การหว่าน   และพืช
49,0014,016,ตามที่กล่าวแล้วสมบูรณ์  และมีการอนุโมทนา  พวกเปรตย่อมบริโภค
49,0014,017,ผลทานที่สำเร็จแก่เปรต   บทว่า   <B>ทาตา   ปญฺเน   วฑฺฒติ</B>   ความว่า
49,0014,018,แต่ผู้ให้   ย่อมเจริญด้วยผลแห่งบุญมีโภคสมบัติเป็นต้น   ในเทวดาและ
49,0014,019,มนุษย์   อันมีบุญที่สำเร็จจากทานของตนเป็นนิมิต.    จริงอยู่    แม้ผล
49,0014,020,แห่งบุญ   ท่านก็เรียกว่า  บุญ   ในประโยคมีอาทิว่า    ดูก่อน   ภิกษุ