Book,Page,LineNumber,Text
49,0012,001,<B>ทายกทายิกาย่อมเจริญด้วยบุญ    ทายกทายิกา    
49,0012,002,ทำกุศลในโลกนี้แล้ว     อุทิศให้เปรตทั้งหลาย
49,0012,003,ครั้นทำกรรมดีแล้ว ย่อมไปสวรรค์.</B>
49,0012,004,บรรดาบทเหล่านั้น   บทว่า   <B>เขตฺตูปมา</B>   ได้แก่   ชื่อว่า   นา
49,0012,005,เพราะเป็นที่ต้านทานคือรักษา    พืชที่ซัดคือที่หว่าน    โดยทำภาวะ
49,0012,006,ให้ทำผลมาก   ได้แก่  สถานที่เป็นที่งอก   แห่งพืชมีข้าวสาลีเป็นต้น.
49,0012,007,พระอรหันต์ทั้งหลาย  ชื่อว่า <B>เขตตูปมา</B>  เพราะมีนาเป็นอุปมา  อธิบาย
49,0012,008,ว่า   เป็นเสมือนคันนา.   บทว่า   <B>อรหนฺโต</B>   ได้แก่   ท่านผู้สิ้นอาสวะ
49,0012,009,ทั้งหลาย.   จริงอยู่   ท่านผู้สิ้นอาสวะทั้งหลายเหล่านั้น   ท่านเรียกว่า
49,0012,010,พระอรหันต์     เพราะกำจัดซี่กำแห่งกิเลสเป็นต้น     และซี่กำแห่ง
49,0012,011,สังขารจักร    เพราะเป็นผู้ไกลจากกิเลสเป็นต้นนั้นนั่นแล    เพราะเป็น
49,0012,012,ผู้ควรแก่ไทยธรรมมีปัจจัยเป็นต้น      และเพราะไม่มีที่ลับในการ
49,0012,013,ทำบาป.
49,0012,014,จริงอยู่  ในข้อนั้น   สันดานของพระขีณาสพ    เว้นจากโทษ
49,0012,015,มีโลภเป็นต้น  ประกอบด้วยปัจจัยอื่นมีกาลเป็นต้น  ในเมื่อเขาหว่านพืช
49,0012,016,คือไทยธรรมที่ตบแต่งไว้ดีแล้ว   ย่อมมีผลมากแก่ทายก   เปรียบเหมือน
49,0012,017,นาเว้นจากโทษมีหญ้าเป็นต้น     ประกอบด้วยปัจจัยอื่น  มีฤดูและน้ำ
49,0012,018,เป็นต้น    ในเมื่อหว่านพืชที่เขาจัดแจงไว้ดี    ย่อมมีผลมากแก่ชาวนา
49,0012,019,ฉะนั้น.   ด้วยเหตุนั้น       พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า    เขตฺตูปมา
49,0012,020,อรหนฺโต  ดังนี้เป็นต้น.  นี้เป็นนิเทศอย่างอุกฤษฏ์  เพราะไม่ปฏิเสธว่า
49,0012,021,แม้พระอริยบุคคลมีพระเสขะเป็นต้นว่า  เป็นเขตของทายกนั้น.