Book,Page,LineNumber,Text
43,0033,001,บทว่า ปกฺขนฺทินา ความว่า ผู้มักประพฤติแล่นไป คือผู้แสดงกิจ
43,0033,002,ของคนเหล่าอื่นให้เป็นดุจกิจของตน. เมื่อภิกษุทั้งหลายทำวัตรที่ลานพระ-
43,0033,003,เจดีย์เป็นต้นแต่เช้าตรู่ นั่งด้วยกระทำไว้ในใจซึ่งกัมมัฏฐานหน่อยหนึ่ง
43,0033,004,"แล้วลุกขึ้น เข้าไปบ้านเพื่อบิณฑบาต, บุคคลนั้นล้างหน้า แล้วตกแต่ง"
43,0033,005,อัตภาพ ด้วยอันห่มผ้ากาสาวะมีสีเหลือง หยอดนัยน์ตาและทาศีรษะ
43,0033,006,เป็นต้น ให้ประหารด้วยไม้กวาด ๒-๓ ทีเป็นดุจว่ากวาดอยู่ เป็นผู้บ่าย
43,0033,007,"หน้าไปสู่ซุ้มประตู, พวกมนุษย์มาแต่เช้าตรู่ ด้วยคิดว่า ""จักไหว้พระเจดีย์"
43,0033,008,"จักกระทำบูชาด้วยระเบียบดอกไม้"" เห็นเขาแล้ว พูดกันว่า ""วิหารนี้"" "
43,0033,009,"อาศัยภิกษุหนุ่มนี้ จึงได้การปฏิบัติบำรุง, ท่านทั้งหลายอย่าละเลยภิกษุ"
43,0033,010,"นี้"" ดังนี้แล้ว ย่อมสำคัญของที่ตนพึงให้แก่เขา. อันบุคคลผู้มักแล่นไป"
43,0033,011,เช่นนี้ เป็นอยู่ง่าย.
43,0033,012,บทว่า ปคพฺเภน ความว่า ผู้ประกอบด้วยความคะนองกายเป็นต้น.
43,0033,013,สองบทว่า สงฺกิลิฏฺเน ชีวิตํ ความว่า ก็อันบุคคลผู้เลี้ยงชีวิตเป็นอยู่
43,0033,014,อย่างนี้ ชื่อว่าเป็นผู้เศร้าหมองแล้ว เป็นอยู่. การเป็นอยู่นั้น ชื่อว่าเป็น
43,0033,015,อยู่ชั่ว คือเป็นอยู่ลามกแท้.
43,0033,016,บทว่า หิริมตา จ ความว่า อันบุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยหิริและโอต-
43,0033,017,"ตัปปะ เป็นอยู่ยาก. เพราะเขาไม่กล่าวคำว่า ""มารดาของเรา"" เป็นต้น"
43,0033,018,กะหญิงผู้มิใช่มารดาเป็นต้น เกลียดปัจจัยที่เกิดขึ้นโดยไม่ชอบธรรมดุจคูถ
43,0033,019,แสวงหา (ปัจจัย) โดยธรรมโดยเสมอ เที่ยวบิณฑบาตตามลำดับตรอก
43,0033,020,สำเร็จชีวิตเป็นอยู่เศร้าหมอง.
43,0033,021,บทว่า สุจิคเวสินา ความว่า แสวงหากรรมทั้งหลาย มีกายกรรม