Book,Page,LineNumber,Text
42,0047,001,ศีลของข้าพระองค์ไม่ด่างพร้อยแลหรือ ?     สมณภาพของข้าพระองค์   ยัง
42,0047,002,"คงมีอยู่แลหรือ ? ""   "
42,0047,003,<H2>พระศาสดาทรงรับรองศีลและสมณภาพ</H2>
42,0047,004,"พระศาสดาทรงสดับถ้อยคำของพระเถระนั้นแล้ว   ตรัสว่า    "" ภิกษุ"
42,0047,005,"ศีลของเธอไม่ด่างพร้อย,   สมณภาพของเธอยังมีอยู่.  เขาประทุษร้าย  ต่อ"
42,0047,006,เธอผู้ไม่ประทุษร้าย  จึงถึงความพินาศ.  ทั้งมิใช่แต่ในบัดนี้อย่างเดียวเท่า-
42,0047,007,นั้น.   แม้ในอดีตกาล  เขาก็ประทุษร้ายต่อผู้ไม่ประทุษร้าย  ถึงความพินาศ
42,0047,008,"แล้วเหมือนกัน ""   ดังนี้แล้ว  เมื่อจะทรงประกาศเนื้อความนั้น ทรงนำอดีต"
42,0047,009,นิทานมา  (ตรัสว่า)
42,0047,010,<H2>บุรพกรรมของนายพราน</H2>
42,0047,011,"""ดังได้สดับมา   ในอดีตกาล  หมอผู้หนึ่งเที่ยวไปถึงหมู่บ้าน  เพื่อ"
42,0047,012,ต้องการประกอบเวชกรรม  ไม่ได้กรรมอะไร ๆ   อันความหิวรบกวนแล้ว
42,0047,013,ออกไปพบเด็ก ๆ เป็นอันมาก    กำลังเล่นอยู่ที่ประตูบ้าน  จึงคิดว่า   ' เรา
42,0047,014,จักให้งูกัดเด็กเหล่านั้นแล้วรักษา  ก็จักได้อาหาร '  ดังนี้แล้ว  จึงแสดงงูนอน
42,0047,015,ชูศีรษะในโพรงไม้เเห่งหนึ่ง  บอกว่า  ่แน่ะ  เจ้าเด็กผู้เจริญทั้งหลาย   นั่น
42,0047,016,"ลูกนกสาลิกา,   พวกเจ้าจงจับมัน."""
42,0047,017,ทันใดนั้น  เด็กน้อยคนหนึ่ง  จับงูที่คออย่างมั่นดึงออกมา   รู้ว่ามัน
42,0047,018,เป็นงู   จึงร้องขึ้น    สลัดไปบนกระหม่อมของหมอผู้ยืนอยู่ไม่ไกล.    งูรัด
42,0047,019,ก้านคอของหมอ     กัดอย่างถนัด      ให้ถึงความสิ้นชีวิตในที่นั้นนั่นเอง.
42,0047,020,นายโกกะพรานสุนัขนี้    แม้ในกาลก่อนก็ประทุษร้ายต่อคนผู้ไม่ประทุษร้าย
42,0047,021,"ถึงความพินาศแล้วอย่างนั้นเหมือนกัน."""