Book,Page,LineNumber,Text
42,0038,001,แต่เช้าตรู่  ตรวจดูบ่วงจำเดิมแต่ต้น  ไม่พบแม้ตัวเดียวซึ่งติดบ่วง  ได้
42,0038,002,"เห็นรอยพระบาทของพระศาสดาแล้ว. ทีนั้นเขาได้ดำริฉะนี้ว่า "" ใครเที่ยว"
42,0038,003,"ปล่อยเนื้อตัวติด (บ่วง) ของเรา.""  เขาผูกอาฆาตในพระศาสดา   เมื่อเดิน"
42,0038,004,"ไปก็พบพระศาสดาประทับนั่งที่โคนพุ่มไม้คิดว่า "" สมณะองค์นี้ปล่อยเนื้อ"
42,0038,005,"ของเรา.  เราจักฆ่าสมณะนั้นเสีย.""  ดังนี้แล้ว   ได้โก่งธนู."
42,0038,006,พระศาสดาให้โก่งธนูได้ (แต่)  ไม่ให้ยิง (ธนู) ไปได้.  เขาไม่อาจ
42,0038,007,ทั้งเพื่อปล่อยลูกศรไป ทั้งลดลง  มีสีข้างทั้ง ๒ ปานดังจะแตกมีน้ำลายไหล
42,0038,008,ออกจากปาก   เป็นผู้อ่อนเพลีย  ได้ยืนอยู่แล้ว.
42,0038,009,"ครั้งนั้น    พวกบุตรของเขาไปเรือนพูดกันว่า   "" บิดาของเราล่าช้า"
42,0038,010,"อยู่.  จักมีเหตุอะไรหนอ ?""  อันมารดาส่งไปว่า "" พ่อทั้งหลาย  พวกเจ้า"
42,0038,011,"จงไปสู่สำนักของบิดา.""  ต่างก็ถือธนูไปเห็นบิดายืนอยู่เช่นนั้น  คิดว่า  "" ผู้"
42,0038,012,"นี้ จักเป็นปัจจามิตรของบิดาพวกเรา.""  ทั้ง ๗ คนโก่งธนูแล้ว    ได้ยืนอยู่"
42,0038,013,เหมือนกับบิดาของพวกเขายืนแล้ว   เพราะอานุภาพแห่งพระพุทธเจ้า.
42,0038,014,<H2>กุกกุฏมิตรเลิกอาฆาตในพระพุทธเจ้า</H2>
42,0038,015,"ลำดับนั้น มารดาของพวกเขาคิดว่า  "" ทำไมหนอแล ?  บิดา (และ)"
42,0038,016,"บุตรจึงล่าช้าอยู่ ""  ไปกับลูกสะใภ้๗ คน  เห็นชนเหล่านั้นยืนอยู่อย่างนั้น"
42,0038,017,"คิดว่า  "" ชนเหล่านั้นยืนโก่งธนูต่อใครหนอแล ?""   แลไปก็เห็นพระศาสดา"
42,0038,018,"จึงประคองแขนทั้ง  ๒ ร้องลั่นขึ้นว่า    "" พวกท่านอย่ายังบิดาของเราให้"
42,0038,019,"พินาศ   พวกท่านอย่ายังบิดาของเราให้พินาศ."""
42,0038,020,"นายพรานกุกกุฏมิตรได้ยินเสียงนั้นแล้ว  คิดว่า   "" เราฉิบหายแล้ว"
42,0038,021,"หนอ,  นัยว่า ผู้นั้นเป็นพ่อตาของเรา. ตายจริง  เราทำกรรมหนัก.""   แม้"
42,0038,022,"พวกบุตรของเขาก็คิดว่า "" นัยว่า  ผู้นั้นเป็นตาของเรา,  ตายจริง  เราทำ"