Book,Page,LineNumber,Text
42,0001,001,<H1>พระสุตตันตปิฎก</H1>
42,0001,002,<H1>ขุททกนิกาย  คาถาธรรมบท</H1>
42,0001,003,<H2>เล่มที่ ๑  ภาคที่  ๒</H2>
42,0001,004,<H2>ตอนที่   ๓</H2>
42,0001,005,<H4>ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น</H4>
42,0001,006,<H1>คาถาธรรมบท</H1>
42,0001,007,<H1>ปาปวรรค<SUP>๑</SUP>ที่   ๙</H1>
42,0001,008,<H3>ว่าด้วยบุญและบาป</H3>
42,0001,009,[๑๙]       ๑. บุคคลพึงรีบขวนขวายในความดี    พึงห้ามจิต 
42,0001,010,เสียจากบาป        เพราะว่าเมื่อบุคคลทำความดีช้าอยู่
42,0001,011,ใจจะยินดีในบาป.
42,0001,012,๒.  ถ้าบุรุษพึงทำบาปไซร้        ไม่ควรทำบาปนั้น 
42,0001,013,บ่อย ๆ     ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น    เพราะว่า
42,0001,014,ความสั่งสมเป็นเหตุให้เกิดทุกข์.
42,0001,015,๓.  ถ้าบุรุษพึงทำบุญไซร้      พึงทำบุญนั้นบ่อย  ๆ
42,0001,016,พึงทำความพอใจในบุญนั้น    เพราะว่าความสั่งสมบุญ
42,0001,017,ทำให้เกิดสุข.