Book,Page,LineNumber,Text
38,0048,001,หนอ ดังนี้ ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าวสั่งสอน ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ
38,0048,002,ผู้เป็นมัชฌิมะ ผู้เป็นนวกะ อนุเคราะห์แล้ว พึงหวังความเจริญในกุศล
38,0048,003,ธรรมทั้งหลายอย่างเดียว ไม่พึงหวังความเสื่อมเลย นี้เป็นธรรมกระทำ
38,0048,004,ที่พึ่ง.
38,0048,005,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีที่พึ่งอยู่เถิด อย่าเป็น
38,0048,006,ผู้ไม่มีที่พึ่งอยู่เลย (เพราะว่า) บุคคลผู้ไม่มีที่พึ่ง ย่อมอยู่เป็นทุกข์ ดูก่อน
38,0048,007,ภิกษุทั้งหลาย ธรรมอันกระทำที่พึ่ง ๑๐ ประการนี้แล.
38,0048,008,จบทุติยนาถสูตรที่ ๘
38,0048,009,อรรถกถาทุติยนาถสูตรที่ ๘
38,0048,010,ทุติยนาถสูตรที่ ๘ พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
38,0048,011,บทว่า เถรานุกมฺปิตสฺส ได้แก่ ผู้ที่พระเถระทั้งหลายอนุเคราะห์
38,0048,012,ด้วยการแผ่ประโยชน์เกื้อกูล ที่อุตสาหะเพราะการโอวาทและพร่ำสอน
38,0048,013,เป็นเหตุ.
38,0048,014,จบอรรถกถาทุติยนาถสูตรที่ ๘
38,0048,015,๙. ปฐมอริยวสสูตร
38,0048,016,ว่าด้วยธรรมเป็นที่อยู่แห่งพระอริยะ ๑๐ ประการ
38,0048,017,[๑๙] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมเป็นที่อยู่แห่งพระอริยะ ที่พระ-
38,0048,018,อริยะอยู่แล้วก็ดี กำลังอยู่ก็ดี จักอยู่ก็ดี ๑๐ ประการนี้ ๑๐ ประการเป็น
38,0048,019,ไฉน คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้เป็นผู้ละองค์ ๕ ได้แล้ว ๑ ประกอบด้วย
38,0048,020,องค์หก ๑ รักษาแต่อย่างเดียว ๑ มีธรรมเป็นที่พักพิง ๔ ประการ ๑ มี
38,0048,021,ปัจเจกสัจจะบรรเทาได้แล้ว ๑ มีการแสวงหาอันสละเสียแล้วด้วยดี ๑ มี