Book,Page,LineNumber,Text
35,0035,001,<B>อันเป็นที่ตั้งแห่งความหลง  ภิกษุเช่นนั้น  
35,0035,002,ไม่ควรเพื่อบรรลุสัมโพธิญาณอันอุดม.
35,0035,003,ภิกษุใดเดินอยู่หรือยืนอยู่  นั่งอยู่
35,0035,004,หรือนอนอยู่   รำงับวิตก     (อันเป็นบาป)
35,0035,005,ขึ้นดีในทางรำงับวิตกแล้ว    ภิกษุเช่นนั้น
35,0035,006,ย่อมอาจเพื่อบรรลุสัมโพธิญาณอันอุดม.</B>
35,0035,007,<I>จบจารสูตรที่  ๑</I>
35,0035,008,<H1>จรวรรควรรณนาที่  ๒</H1>
35,0035,009,<h1> อรรถกถาจารสูตร</h1>
35,0035,010,พึงทราบวินิจฉัยในจารสูตรที่  ๑  แห่งจรวรรคที่  ๒  ดังต่อไปนี้ :-
35,0035,011,บทว่า <B>อธิวาเสติ</B>  ได้แก่ ยกขึ้นไว้ให้อยู่ในจิต    (คือพักไว้). บทว่า
35,0035,012,<B>น  ปชหติ</B>  ได้แก่ ไม่สละ.   บทว่า   <B>น   วิโนเทติ</B>   ได้แก่  ไม่นำออก.
35,0035,013,บทว่า  <B>น   พฺยนฺตีกโรติ</B>   ได้แก่ ไม่ทำให้สิ้นสุด   คือตัดหนทาง.  บทว่า
35,0035,014,<B>น  อนภาวํ   คเมติ</B>  ได้แก่ ไม่ทำให้ถึงความไม่มีไม่เจริญ คือ ย่อยยับไป.
35,0035,015,บทว่า  <B>จรมฺปิ</B>  คือ  แม้เดินอยู่.  บทว่า    <B>อนาตาปิ</B>   คือ  ไม่มีความเพียร.
35,0035,016,บทว่า  <B>อโนตฺตาปิ</B>  คือ  เว้น จากความกลัวการตำหนิติเตียน.  บทว่า <B>สตตํ</B>  
35,0035,017,คือ  เป็นนิตย์.  บทว่า <B>สมิตํ</B>  คือ  ไม่มีระหว่าง.  ผู้ศึกษาทราบความในทุกบท
35,0035,018,อย่างนั้นแล้ว  พึงทราบความตามปริยายที่กล่าวไว้แล้วในสุกกปักษ์ฝ่ายธรรมขาว.