Book,Page,LineNumber,Text
34,0003,001,<H1>อรรถกถาอังคุตตรนิกาย ชื่อ มโนรถปูรณี</H1>  
34,0003,002,<H1>ติกนิปาตวรรณนา</H1>
34,0003,003,<H1>พาลวรรควรรณนาที่  ๑</H1>                                               
34,0003,004,<H1>อรรถกถาภยสูตร</H1>
34,0003,005,พึงทราบวินิจฉัยในภยสูตรที่  ๑    แห่ง<B>ติกนิบาต</B>  ดังต่อไปนี้ :-
34,0003,006,ในบทว่า  <B>ภยานิ</B>  เป็นต้น    ความที่จิตสะดุ้งกลัว  ชื่อว่า ภัย.  อาการ
34,0003,007,ที่จิตไม่เป็นสมาธิ   ชื่อว่า  <B>อุปัทวะ</B>.  อาการที่จิตติดขัด  คืออาการที่จิตข้องอยู่
34,0003,008,ในอารมณ์นั้น ๆ  ชื่อว่า  <B>อุปสรรค</B>.
34,0003,009,พึงทราบความแตกต่างกันแห่งภัย    อุปัทวะ    และอุปสรรคเหล่านั้น
34,0003,010,ดังต่อไปนี้
34,0003,011,พวกโจรอาศัยอยู่ตามภูเขา  และถิ่นทุรกันดาร  ส่งข่าวไปถึงชาวชนบท
34,0003,012,ว่า   พวกเราจักเข้าปล้นหมู่บ้านของพวกท่านในวันโน้น     ตั้งแต่เวลาที่ได้สดับ
34,0003,013,ข่าวนั้น  ชาวชนบทเหล่านั้นก็พากันหวาดกลัว.  อาการอย่างนี้   ชื่อว่า  อาการ
34,0003,014,ที่จิตสะดุ้งกลัว.
34,0003,015,ชาวชนบทก็พากันคิดว่า  ทำอย่างไรดีเล่า  พวกโจรโกรธพวกเราแล้ว
34,0003,016,จะพึงนำความฉิบหายมาให้เราเป็นแน่   ดังนี้แล้ว    ฉวยคว้าทรัพย์สมบัติที่พอ
34,0003,017,หยิบฉวยติดมือไปได้   เข้าป่าพร้อมกับฝูงสัตว์ทวิบทจตุบาท   นอนตามพื้นดิน
34,0003,018,อยู่ในป่านั้น  ๆ    ถูกแมลงมีเหลือบและยุงเป็นต้นกัด     ก็พากันหลบเข้าไปยัง
34,0003,019,ระหว่างพุ่มไม้  เหยียบตอไม้และหนาม.   ความฟุ้งซ่านของชาวชนบทเหล่านั้น
34,0003,020,ผู้ท่องเที่ยวไปอยู่อย่างนั้น    ชื่อว่า  อาการที่จิตไม่เป็นสมาธิ.