Book,Page,LineNumber,Text
29,0018,001,น่าหมกมุ่น  ไม่น่าเพลิดเพลิน  ถ้าเธอเสวยสุขเวทนา  ย่อมเป็นผู้ปราศจาก
29,0018,002,กิเลสเสวยทุกขเวทนานั้น     ถ้าเธอเสวยทุกขเวทนา     ย่อมเป็นผู้ปราศจาก
29,0018,003,กิเลสเสวยทุกขเวทนานั้น  ถ้าเธอเสวยอทุกขมสุขเวทนา  ย่อมเป็นผู้ปราศ 
29,0018,004,จากกิเลสเสวยอทุกขมสุขเวทนานั้น ภิกษุนั้นเมื่อเสวยเวทนามีกายเป็นสุด
29,0018,005,ก็รู้ชัดว่า    เราเสวยเวทนามีกายเป็นที่สุด    เมื่อเสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด
29,0018,006,ก็รู้ชัดว่า   เราเสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด  ย่อมรู้ชัดว่าเมื่อตายไป  เวทนา
29,0018,007,ทั้งปวงอันไม่น่าเพลิดเพลิน  จักเป็นความเย็นในโลกนี้ทีเดียว.
29,0018,008,[๓๘๑]   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เปรียบเหมือนประทีปน้ำมัน  อาศัย
29,0018,009,น้ำมันและไส้จึงโพลงอยู่ได้    เพราะสิ้นน้ำมันและไส้   ประทีปนั้นไม่มีเชื้อ
29,0018,010,พึงดับไปฉันใด    ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนั้น    ถ้าเสวยเวทนามีกายเป็นที่ดี
29,0018,011,ย่อมรู้ชัดว่า   เราเสวยเวทนามีกายเป็นที่สุด    เสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด
29,0018,012,ก็รู้ชัดว่า เราเสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด   ย่อมรู้ชัดว่า  เมื่อตายไป  เวทนา
29,0018,013,ทั้งปวงอันไม่น่าเพลิดเพลินจักเป็นความเย็นในโลกนี้ทีเดียว.
29,0018,014,<I>จบ ปฐมเคลัญญสูตรที่ ๗</I>
29,0018,015,<H1>อรรถกถาปฐมเคลัญญสูตรที่ ๗</H1>
29,0018,016,พึงทราบวินิจฉัยในปฐมเคลัญญสูตรที่   ๗  ดังต่อไปนี้.                  
29,0018,017,บทว่า   <B>เยน    คิลานสาลา   เตนุปสงฺกมิ</B>   ความว่า   พึงผู้มี-
29,0018,018,พระภาคเจ้า   ทรงดำริว่า  ภิกษุทั้งหลายคิดว่า  แม้ตถาคต    เป็นบุคคลผู้เลิศ
29,0018,019,ในโลกพร้อมทั้งเทวโลก  ยังเสด็จไปที่อุปัฏฐากคนไข้    พวกภิกษุไข้  ชื่อว่า
29,0018,020,ควรที่ภิกษุพึงบำรุง   เชื่อถือแล้วจักสำคัญ   พวกภิกษุไข้   อันภิกษุควรบำรุง