Book,Page,LineNumber,Text
29,0013,001,เวทนานั้น ถ้าเสวยอทุกขมสุขเวทนา ย่อมเป็นผู้ปราศจากกิเลสเสวย
29,0013,002,อทุกขมสุขเวทนานั้น ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วนี้
29,0013,003,เราเรียกว่า เป็นผู้ปราศจากชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์
29,0013,004,โทมนัส และอุปายาส เราย่อมกล่าวว่า เป็นผู้ปราศจากทุกข์ ดูก่อน
29,0013,005,ภิกษุทั้งหลาย นี้แลเป็นความพิเศษ เป็นความแปลกกัน เป็นเครื่องกระทำ
29,0013,006,ให้ต่างกันระหว่างอริยสาวกผู้ได้สดับกับปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ.
29,0013,007,[๓๗๓] อริยสาวกนั้นเป็นผู้มีปัญญา ทั้งเป็นพหูสูต
29,0013,008,ย่อมไม่เสวยทั้งสุขเวทนา ทั้งทุกขเวทนา นี้แล
29,0013,009,เป็นความแปลกกันระหว่างธีรชนผู้ฉลาดกับ
29,0013,010,ปุถุชน ธรรมส่วนที่น่าปรารถนา ย่อมไม่ย่ำยีจิต
29,0013,011,ของอริยสาวกนั้น ผู้มีธรรมอันรู้แจ้งแล้ว เป็น
29,0013,012,พหูสูตเห็นแจ้งโลกนี้และโลกหน้าอยู่ ท่านย่อม
29,0013,013,ไม่ถึงความขัดเคืองเพราะอนิฏฐารมณ์ อนึ่ง
29,0013,014,เวทนาเป็นอันตั้งอยู่ไม่ได้ เพราะอริยสาวกนั้น
29,0013,015,ไม่ยินดีและไม่ยินร้าย อริยสาวกนั้นรู้ทางดำเนิน
29,0013,016,อันปราศจากธุลีและหาความโศกมิได้ ย่อมเป็น
29,0013,017,ผู้ถึงฝั่งแห่งภพรู้โดยชอบ.
29,0013,018,จบ สัลลัตถสูตรที่ ๖