Book,Page,LineNumber,Text
29,0002,001,<H1>เวทนาสังยุต</H1>
29,0002,002,<H1>ปฐมกสคาถวรรคที่ ๑</H1>
29,0002,003,<H1>อรรถกถาสมาธิสูตรที่ ๑</H1> 
29,0002,004,พึงทราบวินิจฉัยในสมาธิสูตรที่ ๑   แห่งสหคาถาวรรค<SUP>๑</SUP>ในเวทนา
29,0002,005,<B>สังยุต</B>   ดังต่อไปนี้.
29,0002,006,บทว่า   <B>สมาหิโต</B>    ความว่า  มีจิตตั้งมั่นด้วยอุปจาร     หรือด้วย
29,0002,007,อัปปนา.   บทว่า  <B>เวทนา  จ  ปชานาติ</B>   ความว่า   สาวกของพระพุทธเจ้า
29,0002,008,ย่อมรู้ชัดเวทนาด้วยสามารถแห่งทุกขสัจ.    บทว่า     <B>เวทนานญฺจ   สมฺภวํ</B>
29,0002,009,ความว่า  ย่อมรู้ชัดเหตุเกิดแห่งเวทนาเหล่านั้นแล  ด้วยสามารถแห่งสมุทย-
29,0002,010,สัจ.   บทว่า   <B>ยตฺถ  เจตา</B>  ความว่า   เวทนาเหล่านี้     จะดับในนิพพานใด-
29,0002,011,ย่อมรู้ชัด  ซึ่งนิพพานนั้น   ด้วยสามารถแห่งนิโรธสัจ.   บทว่า  <B>ขฺยคามินํ</B>
29,0002,012,ความว่า  ย่อมรู้ชัดทางดำเนินให้ถึงความสิ้นไปแห่งเวทนาเหล่านั้นแล ด้วย
29,0002,013,สามารถแห่งมรรคสัจ.   บทว่า   <B>นิจฺฉาโต   ปรินิพฺพุโต</B>  ความว่า   ภิกษุผู้
29,0002,014,หมดตัณหา  ปรินิพพานแล้วด้วยความดับกิเลส.   ในพระสูตรนี้  พระผู้มี
29,0002,015,พระภาคเจ้าตรัสเวทนาอันเที่ยวไปในการพิจารณาด้วยประการดังนี้.   ตรัส
29,0002,016,สมณะและวิปัสสนาด้วยบททั้งสองในคาถาทั้งหลาย.     ตรัสสัจจะ   ๔ ด้วย
29,0002,017,บทที่เหลือ  การกำหนดธรรมเป็นไปในภูมิ  ๔ อันรวบรวมธรรมไว้ทั้งหมด 
29,0002,018,ก็ได้ตรัสไว้ในพระสูตรนี้ด้วยประการฉะนี้.
29,0002,019,<I>จบ อรรถกถาสมาธิสูตรที่ ๑</I>