Book,Page,LineNumber,Text
17,0025,001,อนึ่ง  ในข้อนี้  พระเถระแสดงความไม่โง่เขลา  ด้วยคำว่า  <B>เอวํ</B>   
17,0025,002,อธิบายว่า  ผู้โง่เขลาย่อมไม่สามารถแทงตลอดโดยประการต่าง ๆ ได้.
17,0025,003,ด้วยคำว่า  <B>สุตํ</B>  พระเถระแสดงความไม่หลงลืมพระพุทธพจน์ที่ได้ฟัง
17,0025,004,มาแล้ว  อธิบายว่า  สุตะ  ที่ผู้ใดหลงลืมแล้ว  ผู้นั้นย่อมนึกไม่ออกว่าเรา
17,0025,005,ได้ฟังมาแล้วโดยกาลอื่น.  ความสำเร็จแห่งปัญญาของพระเถระนั้น  ย่อมมี
17,0025,006,ได้  เพราะความไม่โง่เขลา  ส่วนความสำเร็จแห่งสติ  ย่อมมีได้เพราะ
17,0025,007,ความไม่หลงลืม.  บรรดา  ๒  อย่างนั้น  ความสามารถในการทรงจำ
17,0025,008,พยัญชนะ  มีได้ด้วยสติ  มีปัญญาเป็นตัวนำ  ความสามารถในการเข้าใจ
17,0025,009,อรรถ  มีได้ด้วยปัญญามีสติเป็นตัวนำ  ความสำเร็จเป็นขุนคลังแห่ง
17,0025,010,ธรรม  โดยสามารถในการเก็บรักษาคลัง  ธรรมที่ถึงพร้อมด้วยอรรถ
17,0025,011,และพยัญชนะมีได้เพราะประกอบด้วยความสามารถทั้ง  ๒  อย่างนั้น.
17,0025,012,อีกนัยหนึ่ง   ด้วยคำว่า  <B>เอวํ</B>  ท่านพระเถระแสดงการทำไว้ในใจ
17,0025,013,โดยแยบคาย  เพราะบุคคลผู้ทำไว้ในใจโดยไม่แยบคาย  จะไม่มีการแทง
17,0025,014,ตลอดประการต่าง ๆ.  ด้วยคำว่า   <B>สุตํ</B>  ท่านแสดงความไม่ฟุ้งซ่าน  เพราะ
17,0025,015,บุคคลผู้มีจิตฟุ้งซ่านจะไม่เป็นอันฟัง.  จริงอย่างนั้น  บุคคลที่มีจิตฟุ้งซ่าน
17,0025,016,แม้ถูกบอกด้วยคุณสมบัติทุกอย่าง  ก็ยังกล่าวว่า  ข้าพเจ้าฟังไม่ถนัด  ขอ
17,0025,017,ท่านพูดอีกที.  ก็ในข้อนี้  เพราะการฟังโดยการทำไว้ในใจโดยแยบคาย
17,0025,018,บุคคลย่อมยังการตั้งตนไว้โดยชอบ  และความเป็นผู้มีบุญทำไว้ในปางก่อน
17,0025,019,ให้สำเร็จได้  เพราะบุคคลผู้มิได้ตั้งตนไว้โดยชอบ  และไม่ได้ทำบุญไว้ใน
17,0025,020,ปางก่อน  ไม่มีการทำไว้ในใจโดยแยบคายนั้น  เพราะความไม่ฟุ้งซ่าน
17,0025,021,บุคคลจึงยังการฟังพระสัทธรรม  และการเข้าไปคบสัตบุรุษให้สำเร็จ.
17,0025,022,จริงอยู่  บุคคลผู้มีจิตฟุ้งซ่าน  ไม่อาจที่จะฟัง (ธรรมได้)  และการฟัง