Book,Page,LineNumber,Text
15,0016,001,<B>พวกสมณะที่ดี  ฉะนั้น  เชิญพวกเราไปกัน.</B>   
15,0016,002,ครั้งนั้น  พวกเจ้าลิจฉวีผู้มีชื่อเสียง  และพราหมณ์มหาศาล   คฤหบดี
15,0016,003,ผู้มั่งคั่ง   เหล่าเดียรถีย์ต่าง ๆ    และสมณพราหมณ์ผู้มีชื่อเสียงได้เข้าไปยัง
15,0016,004,อารามของนักบวชเปลือยชื่อปาฏิกบุตร.   ดูก่อนภัคควะ       บริษัทนั้น  ๆ มี
15,0016,005,หลายร้อย   หลายพันคน.        นักบวชเปลือยชื่อปาฏิกบุตรได้ทราบข่าวว่า
15,0016,006,บรรดาเจ้าลิจฉวีผู้มีชื่อเสียงและพราหมณ์มหาศาล   คฤหบดีผู้มั่งคั่ง  เหล่า
15,0016,007,เดียรถีย์ต่าง ๆ  และสมณพราหมณ์มหาศาล  คฤหบดีผู้มั่งคั่ง  เหล่า
15,0016,008,พระสมณโคดมก็ทรงนั่งพักผ่อนที่อารามของเรา.   ครั้นแล้ว   จึงเกิดความ
15,0016,009,กลัวความหวาดเสียว   ขนพอง   สยองเกล้า.   ครั้งนั้น       นักบวชเปลือยชื่อ 
15,0016,010,ปาฏิกบุตร   เมื่อกลัว   หวาดเสียว   ขนพองสยองเกล้า   จึงเข้าไปยังอาราม
15,0016,011,ของปริพาชกชื่อติณฑุกขานุ.  บริษัทนั้นได้ทราบว่า  นักบวชเปลือยชื่อ
15,0016,012,ปาฏิกบุตรกลัว     หวาดเสียว   ขนพองสยองเกล้า   เข้าไปยังอารามของปริ-
15,0016,013,พาชกชื่อติณฑุกขานุ.
15,0016,014,ครั้งนั้น     บริษัทนั้นได้เรียกบุรุษคนหนึ่งมาสั่งว่า  ดูก่อนบุรุษผู้
15,0016,015,เจริญ     ท่านจงเข้าไปหานักบวชเปลือยชื่อปาฏิกบุตรที่อารามของปริพา-
15,0016,016,ชกชื่อติณฑุกขานุ   แล้วจงบอกกะเขาอย่างนี้วา     ท่านปาฎิกบุตร     ท่าน
15,0016,017,จงกลับไป บรรดาเจ้าลิจฉวีผู้มีชื่อเสียง   และพราหมณ์มหาศาล  คฤหบดีผู้
15,0016,018,มั่งคั่ง  เหล่าเดียรถีย์ต่าง ๆ  และพระสมณโคดมก็ประทับนั่งพักผ่อนกลางวัน
15,0016,019,ที่อารามของท่าน  อนึ่งท่านได้กล่าวในบริษัทที่เมืองเวสาลีอย่างนี้ว่าแม้พระ
15,0016,020,สมณโคดมก็เป็นญาณวาทะ  แม้เราก็เป็นญาณวาทะ  อนึ่ง  ระหว่างผู้เป็น
15,0016,021,ญาณวาทะทั้งสองฝ่ายควรแสดงอิทธิปาฏิหาริย์ที่ยิ่งยวดกว่าธรรมของมนุษย์
15,0016,022,พระสมณโคดมพึงเสด็จมากึ่งหนทาง  แม้เราก็พึงไปกึ่งหนทาง  ในที่พบกัน
15,0016,023,นั้น  แม้เราทั้งสอง  พึงทำอิทธิปาฏิหาริย์ที่ยอดเยี่ยมกว่าธรรมของมนุษย์  ถ้า
15,0016,024,พระสมณะโคดมจักทรงกระทำอิทธิปาฎิหาริย์ที่เป็นธรรมยอดเยี่ยมของมนุษย์