Book,Page,LineNumber,Text
14,0026,001,<B>สัตว์อันอะไรร้อยรัดจึงมีกลิ่นเน่าฟุ้งไป  
14,0026,002,กลายเป็นสัตว์อบาย     มีพรหมโลกอันปิด
14,0026,003,แล้ว.
14,0026,004,ความโกรธ   ความเท็จ   ความหลอก-
14,0026,005,ลวง  ความประทุษร้ายมิตร  ความตระหนี่ 
14,0026,006,ความถือตัวจัด   ความริษยา   ความอยาก
14,0026,007,ความสงสัย  ความเบียดเบียนผู้อื่น  ความ
14,0026,008,โลภ   ความประทุษร้าย  ความมัวเมา  และ
14,0026,009,ความหลง        ผู้ประกอบในกิเลสเหล่านี้ 
14,0026,010,เป็นผู้ไม่ปราศจากกลิ่นเหม็นเน่า     กลาย
14,0026,011,เป็นสัตว์อบาย  มีพรหมโลกอันปิดแล้ว.</B>
14,0026,012,[๒๓๐]   ข้าพเจ้าย่อมรู้ทั่วถึงจากท่านผู้กล่าวถึงกลิ่นเหม็นอยู่โดยประ-
14,0026,013,การที่กลิ่นเหม็นเหล่านั้นอันผู้อยู่ครองเรือนจะพึงย่ำยีอย่างง่าย ๆไม่ได้   ข้าพเจ้า
14,0026,014,จักบวชเป็นบรรพชิต.  บัดนี้  ท่านโควินท์ผู้เจริญย่อมสำคัญเวลาอันสมควร.
14,0026,015,<H1>มหาโควินท์ทูลลาบวช</H1> 
14,0026,016,ครั้งนั้นแล   มหาโควินทพราหมณ์ก็เข้าไปเฝ้าพระเจ้าเรณุ    แล้วกราบ
14,0026,017,ทูลคำนี้กะพระเจ้าเรณุว่า    ขอพระองค์โปรดทรงแสวงหาที่ปรึกษาคนอื่นผู้ที่จัก
14,0026,018,พร่ำสอนเกี่ยวกับราชสมบัติของใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทได้  ณ บัดนี้   ขอเดชะ
14,0026,019,ข้าพระพุทธเจ้าอยากจะออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต    ตามที่ข้าพระพุทธเจ้า
14,0026,020,ได้ฟังคำของพรหมกล่าวถึงกลิ่นเหม็น    กลิ่นเหม็นเหล่านั้นอันผู้อยู่ครองเรือน
14,0026,021,จะพึงย่ำยีไม่ได้    โดยง่ายเลย    ขอเดชะ    ข้าพระพุทธเจ้าจักออกจากเรือนบวช
14,0026,022,เป็นบรรพชิต.