Book,Page,LineNumber,Text
14,0019,001,ได้สิ่งที่เราอยากได้   สิ่งที่เราหวัง   สิ่งที่เราประสงค์     สิ่งที่เราปรารถนาอย่างยิ่ง  
14,0019,002,แล้ว.
14,0019,003,<B>[๒๒๓]           ในครั้งนั้น    มีมหาราชผู้ทรงภาระ  ๗  
14,0019,004,พระองค์คือ  พระเจ้าสัตตภู ๑ พระเจ้าพรหม
14,0019,005,ทัต ๑   พระเจ้าเวสสภู ๑   พระเจ้าภรตะ
14,0019,006,พระเจ้าเรณุ  ๑   พระเจ้าธตรัฐอีก ๒ พระองค์
14,0019,007,ดังนี้แล.</B>
14,0019,008,<I>จบ  ปฐมภาณวาร.</I>
14,0019,009,<H1>เกียรติศัพท์อันงามของมหาโควินท์</H1> 
14,0019,010,[๒๒๔]   ครั้งนั้นแล   กษัตริย์ทั้ง ๖ พระองค์นั้น     เสด็จไปหามหา
14,0019,011,โควินทพราหมณ์แล้ว    ได้ตรัสคำนี้กะมหาโควินทพราหมณ์ว่า    ท่านโควินท์
14,0019,012,ผู้เจริญ   เป็นพระสหายที่โปรดปรานที่ชอบพระทัยไม่เป็นที่สะอิดสะเอียนของ
14,0019,013,พระเจ้าเรณุฉันใดแล   ท่านโควินทผู้เจริญ   ก็เป็นสหาย เป็นที่รัก  เป็นที่ชื่นใจ
14,0019,014,ไม่เป็นที่รังเกียจแม้ของพวกเรา  ฉันนั้นเหมือนกัน  ขอให้ท่านพราหมณ์โควินท์
14,0019,015,ผู้เจริญได้โปรดพร่ำสอนพวกเราเถิด    ขอท่านพราหมณ์โควินท์อย่าให้พวกเรา
14,0019,016,เสื่อมเสียจากคำพร่ำสอน.  ท่านพราหมณ์  มหาโควินท์  ทูลสนองพระดำรัสของ
14,0019,017,กษัตริย์ทั้ง  ๖ พระองค์   ผู้ทรงได้รับมุรธาภิเษก    เสร็จแล้วเหล่านั้นว่า   อย่าง
14,0019,018,นั้น     พระพุทธเจ้าข้า    ดังนี้แล.     ครั้งนั้นแล    ท่านพราหมณ์  มหาโควินท์
14,0019,019,พร่ำสอนพระราชา ๗ พระองค์   ผู้เป็นกษัตริย์ได้รับมุรธาภิเษกด้วยราชสมบัติ
14,0019,020,แล้วด้วยอนุสาสนี   สอนพราหมณ์มหาศาล ๗ คน    และสอนมนต์แก่ข้าบริวาร
14,0019,021,๗๐๐ คน. ครั้งนั้นแล  โดยสมัยอื่นอีก  เกียรติศัพท์อันงามอย่างนี้   ของพราหมณ์
14,0019,022,มหาโควินท์   กระฉ่อนไปว่า  พราหมณ์มหาโควินท์อาจเห็นพรหม   พราหมณ์
14,0019,023,มหาโควินท์อาจสากัจฉา  สนทนา  ปรึกษากันกับพรหม.    ครั้งนั้นแล  ความ