Book,Page,LineNumber,Text
14,0013,001,อย่างนั้น   ทรงมีปกติทำอย่างไร  ก็ทรงมีปกติตรัสอย่างนั้น.      เราไม่พิจารณา   
14,0013,002,เห็นศาสดาที่ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมอย่างนี้   ผู้ประกอบพร้อมด้วยองค์แม้นี้
14,0013,003,ไม่ว่าในส่วนอดีตหรือในปัจจุบันนี้   ยกเว้นแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น 
14,0013,004,[๘]   พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น       ทรงข้ามความสงสัยได้แล้ว
14,0013,005,ปราศจากความเคลือบแคลง     สิ้นสุดความดำริเกี่ยวกับอัชฌาสัย     เกี่ยวกับข้อ
14,0013,006,ปฏิบัติ  อันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์.   เราไม่พิจารณาเห็นศาสดาที่ข้าม
14,0013,007,ความสงสัยได้   ปราศจากความเคลือบแคลงสิ้นสุดความดำริ   เกี่ยวกับอัชฌาสัย
14,0013,008,เกี่ยวกับข้อปฏิบัติอันเป็นส่วนเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์อย่างนี้         ผู้ประกอบ
14,0013,009,พร้อมด้วยองค์แม้นี้    ไม่ว่าจะเป็นส่วนอดีต   และไม่ว่าปัจจุบันนี้เลย   ยกเว้น
14,0013,010,แต่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น.
14,0013,011,พระพุทธเจ้าข้า    ท้าวสักกะจอมทวยเทพ     ได้ตรัสถึงพระคุณตามที่
14,0013,012,เป็นจริง ๘ ประการ   เหล่านี้แก่   สนังกุมารพรหม.
14,0013,013,[๒๑๙]   เพราะเหตุนั้น   พระเจ้าข้า   จึงเล่ากันมาว่า  สนังกุมารพรหม
14,0013,014,จึงชื่นใจ   บันเทิง  เกิดปิติโสมนัส  เมื่อได้ฟังพระคุณตามที่เป็นจริง ๘ ประการ
14,0013,015,ของพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว  ครั้งนั้น สนังกุมารพรหม นิมิตอัตภาพใหญ่ยิ่งเป็น 
14,0013,016,เพศกุมาร  ไว้ผม ๕ จุก  ปรากฏแก่ทวยเทพชั้นดาวดึงส์.  สนังกุมารพรหมนั้น
14,0013,017,เหาะขึ้นสู่ฟ้านั่งโดยบัลลังก์ในอากาศ      บุรุษมีกำลังพึงนั่งบนบัลลังก์ที่ปูลาดไว้
14,0013,018,เป็นอย่างดี     หรือโดยบัลลังก์บนภาคพื้นที่เสมอแม้ฉันใด    สนังกุมารพรหมก็ 
14,0013,019,ฉันนั้น  เหาะขึ้นสู่ฟ้า   นั่งโดยบัลลังก์ในอากาศแล้ว   เรียกพวกเทพชั้นดาวดึงส์
14,0013,020,ว่า  ท่านผู้เจริญทั้งหลาย   พวกเทพชั้นดาวดึงส์จะสำคัญข้อนั้นเป็นไฉนว่า  พระ
14,0013,021,ผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น    ทรงมีพระปัญญายิ่งใหญ่มาตลอดกาลนานเพียงไร