Book,Page,LineNumber,Text
13,0025,001,พระอุทยานนั้น  ขอเดชะ  พระราชกุมารนั้นแล  เสด็จถึงวังแล้ว  ทรงเป็นทุกข์   
13,0025,002,เศร้าพระทัยทรงพระดำริว่า  ผู้เจริญทั้งหลาย ได้ยินว่า  ขึ้นชื่อว่าความเกิดเป็น
13,0025,003,ของน่ารังเกียจ   เพราะธรรมดาว่าเมื่อความเกิดมีอยู่    ความแก่จักปรากฏแก่ผู้ที่
13,0025,004,เกิดมาแล้ว.
13,0025,005,ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ครั้งนั้นแล พระเจ้าพันธุมทรงดำริว่า  วิปัสสีราช-
13,0025,006,กุมารไม่เสวยราชเสียเลยไม่ได้   วิปัสสีราชกุมารอย่าออกผนวชเป็นบรรพชิตเลย
13,0025,007,ถ้อยคำของเนมิตตพราหมณ์อย่าพึงเป็นความจริงเลย.
13,0025,008,ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ครั้งนั้นแล  พระเจ้าพันธุมรับสั่งให้บำรุงบำเรอพระ
13,0025,009,วิปัสสีราชกุมารด้วยกามคุณ ๕ ยิ่งกว่าแต่ก่อน     โดยอาการที่จะให้พระวิปัสสี
13,0025,010,ราชกุมารเสวยราชย์    โดยอาการที่จะไม่ให้พระวิปัสสีราชกุมารเสด็จออกผนวช
13,0025,011,เป็นบรรพชิต    โดยอาการที่จะให้ถ้อยคำของเนมิตตพราหมณ์เป็นผิด    ภิกษุ
13,0025,012,ทั้งหลาย ได้ยินว่า ครั้งนั้น  พระวิปัสสีราชกุมารเพียบพร้อมพรั่งพร้อมด้วยกาม
13,0025,013,คุณ  ๕  ได้รับการบำรุงบำเรออยู่.
13,0025,014,[๓๔]   ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ครั้งนั้นแล   โดยกาลล่วงไปหลายปี  พระ
13,0025,015,วิปัสสีราชกุมาร ฯลฯ ภิกษุทั้งหลาย  พระวิปัสสีราชกุมาร  ขณะเมื่อเสด็จประพาส
13,0025,016,พระอุทยาน  ได้ทอดพระเนตรคนเจ็บ  ถึงความลำบาก  เป็นไข้หนัก นอนจม
13,0025,017,อยู่ในมูตรและกรีสของตน  คนอื่น ๆ  ต้องช่วยพยุงให้ลุก  ผู้อื่นต้องช่วยให้กิน
13,0025,018,ครั้นทอดพระเนตรแล้ว   จึงรับสั่งถามนายสารถีว่า   นายสารถีผู้สหาย   ก็ชายนี้
13,0025,019,ถูกใครทำอะไรให้  แม้ตาทั้งสองของเขาก็ไม่เหมือนของคนอื่น ๆ แม้ศีรษะของ
13,0025,020,เขาก็ไม่เหมือนของคนอื่น ๆ.
13,0025,021,นายสารถีกราบทูลว่า   ขอเดชะ  นี้แลเรียกว่า คนเจ็บ.
13,0025,022,นายสารถีผู้สหาย นี้หรือเรียกว่า คนเจ็บ. 
13,0025,023,ขอเดชะ  นี้แลเรียกว่า คนเจ็บ ไฉนเล่า เขาจะพึงหายจากความเจ็บนั้นได้.