Book,Page,LineNumber,Text
12,0038,001,บทว่า  <B>ชุมนุมชนนั้นพึงดูหมิ่นข้าพระองค์</B>  เพราะเหตุนั้น  ความว่า 
12,0038,002,ชุมนุมชนนั้น   พึงดูหมิ่นข้าพระองค์   เพราะเหตุที่เห็นพระองค์แต่ไกลแล้ว
12,0038,003,ลุกจากอาสนะนั้นว่า  โสณทัณฑพราหมณ์นี้    เป็นคนแก่ตั้งอยู่ในปัจฉิมวัย
12,0038,004,แล้ว   แต่พระโคดมยังหนุ่ม  เป็นเด็ก   แม้เป็นหลานของเขาก็ยังไม่ได้   เขา
12,0038,005,ยังลุกจากอาสนะของตน   ให้แก่พระโคดมผู้ยังไม่ถึงแม้ความเป็นหลานของ
12,0038,006,ตน.  บทว่า  <B>การประคองอัญชลีนั้นแทนการลุกจากอาสนะของข้าพระองค์</B>
12,0038,007,ความว่า  โสณทัณฑพราหมณ์กราบทูลว่าขึ้นชื่อว่า    การไม่ลุก    เพราะไม่
12,0038,008,เคารพของข้าพระองค์ไม่มี    แต่ข้าพระองค์จักไม่ลุก   เพราะกลัวโภคสมบัติ
12,0038,009,จะฉิบหาย  ข้อนั้นควรมี  พระองค์และข้าพระองค์จะต้องทราบ  เพราะฉะนั้น
12,0038,010,ขอพระโคดมผู้เจริญได้โปรดทรงเข้าใจการประคองอัญชลีนั้น  เป็นการแทน
12,0038,011,การลุกขึ้นรับ.  ได้ยินว่า    คนหลอกลวงเช่นกับโสณทัณฑพราหมณ์นี้  หา
12,0038,012,ได้ยาก.    ก็ชื่อว่า   ความไม่เคารพในพระผู้มีพระภาคเจ้า  ของพราหมณ์นี้
12,0038,013,ไม่มี   เพราะฉะนั้น   เขากล่าวอย่างนั้นด้วยอำนาจแห่งการหลอกลวง เพราะ
12,0038,014,กลัวว่า   โภคสมบัติจะฉิบหาย.   แม้ในบทอื่น  ก็มีนัยเช่นเดียวกันนี้.   ใน
12,0038,015,บทว่า ด้วยกถาอันประกอบด้วยธรรมเป็นต้น  มีความว่า  พระผู้มีพระภาคเจ้า
12,0038,016,ทรงแสดงให้เห็นจริง      ซึ่งประโยชน์ที่เป็นปัจจุบันและเบื้องหน้า      ทรง
12,0038,017,ให้เขายึดมั่น  คือ  ให้ถือเอาธรรมที่เป็นกุศล    ทรงให้เขาอาจหาญในธรรม
12,0038,018,ที่เป็นกุศลนั้น  คือกระทำเขาให้มีความอุตสาหะ  ทำให้เขาร่าเริง  ด้วยความ
12,0038,019,เป็นผู้มีอุตสาหะนั้น    และคุณที่มีอยู่อย่างอื่น   ทรงให้ฝนคือพระธรรมรัตนะ
12,0038,020,ตกลงแล้ว   เสด็จลุกจากอาสนะ  หลีกไป.
12,0038,021,ก็พราหมณ์เพราะเหตุที่ตนเป็นคนหลอกลวง     เมื่อพระผู้มีพระภาค
12,0038,022,เจ้าทรงให้ฝนคือพระธรรมตกลงอยู่แม้ด้วยประการฉะนี้  ก็ไม่สามารถที่จะยัง
12,0038,023,คุณวิเศษให้เกิดขึ้นได้.   กถาทั้งหมด  ได้เป็นกถาเบื้องต้น  และเบื้องปลาย