Book,Page,LineNumber,Text
12,0029,001,บทว่า <B>ต่างรัฐ</B>   คือจากรัฐอื่น.  บทว่า  ต่างชนบท   คือจากชนบท 
12,0029,002,อื่น   บทว่า  ต่างพากันมาเพื่อทูลถามปัญหา   ความว่า   กษัตริย์และบัณฑิต
12,0029,003,เป็นต้นก็ดี   เทวดาพรหมนาคและคนธรรพ์เป็นต้นก็ดี  ต่างตระเตรียมปัญหา
12,0029,004,มาเฝ้าด้วยคิดว่า   พวกเราจักถาม  ในบรรดาชนเหล่านั้น บางจำพวกกำหนด
12,0029,005,เห็นโทษของการถาม  หรือความที่ตนไม่สามารถในการยอมรับข้อเฉลย  จึง
12,0029,006,ไม่ทูลถามเลย     แล้วนั่งนิ่งเสีย     บางจำพวกทูลถาม     สำหรับบางจำพวก 
12,0029,007,พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงให้เกิดความอุตสาหะในการถามแล้ว     จึงทรงเฉลย
12,0029,008,ความเคลือบแคลงของชนเหล่านั้นแม้ทั้งสิ้น    มาถึงพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว
12,0029,009,ก็เสื่อมคลายไป    เหมือนคลื่นในมหาสมุทร     มาถึงฝั่งแล้วก็สลายไปฉะนั้น
12,0029,010,ด้วยประการฉะนี้.                       
12,0029,011,บทว่า  <B>มีปกติกล่าวเชื้อเชิญ</B>    ความว่า    พระองค์ย่อมตรัสกะคน
12,0029,012,ผู้มาสู่สำนักของพระองค์นั้น ๆ   ไม่ว่าจะเป็นเทวดา  มนุษย์   บรรพชิตและ
12,0029,013,คฤหัสถ์อย่างนี้ว่า   เชิญท่านเข้ามาสิ    ท่านมาดีแล้ว   (เราขอต้อนรับท่าน)
12,0029,014,ดังนี้.   บทว่า  <B>เจรจาผูกไมตรี</B>    คือ   ทรงประกอบพร้อมด้วยพระดำรัสผูก
12,0029,015,ไมตรีที่ท่านกล่าวไว้โดยนัยเป็นต้นว่า  บรรดาวาจาเหล่านั้น     คำพูดผูกไมตรี
12,0029,016,เป็นไฉน  คำพูดผูกไมตรี  คือวาจาที่หาโทษมิได้  เป็นวาจาดี  ไพเราะเสนาะ
12,0029,017,หู    ดังนี้  อธิบายว่า  มีพระดำรัสอ่อนหวาน.  บทว่า  <B>ช่างปราศรัย</B>   คือทรง
12,0029,018,ฉลาดในการปฏิสันถาร   ความว่า    พระองค์ทรงกระทำสัมโมทนียกถาก่อน
12,0029,019,ทีเดียว        ดังจะทรงระงับความกระวนกระวายเพราะเดินทางไกลของเหล่า
12,0029,020,บริษัททั้งสี่  ผู้มาแล้ว ๆ ได้สิ้น   โดยนัยเป็นต้นว่า    ภิกษุ   เธอสบายดีแล
12,0029,021,หรือ  อาหาร  การฉันยังพอเป็นไปได้แลหรือ.    บทว่า  <B>ไม่สยิ้วพระพักตร์</B>
12,0029,022,ความว่า   บางคนเข้าไปยังประชุมที่แล้วมีหน้าเคร่งขรึม  มีหน้าขึ้งเครียดฉันใด
12,0029,023,พระองค์มิได้เป็นเช่นนั้น.    แต่การเห็นที่ประชุมของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น