Book,Page,LineNumber,Text
12,0027,001,"ยังมีเรื่องแม้อื่นอีก     ได้ยินว่า      ท้าวอสุรินทรราหูสูงได้  ๔,๘๐๐ "
12,0027,002,"โยชน์.   ระหว่างแขนของเขาวัดได้  ๑,๒๐๐ โยชน์      ระหว่างนมวัดได้ ๖๐๐"
12,0027,003,โยชน์.  พื้นมือและพื้นเท้าหนาได้  ๓๐๐ โยชน์.    ข้อนิ้วยาวได้  ๕๐ โยชน์.
12,0027,004,ระหว่างคิ้วกว้าง  ๕๐  โยชน์.    หน้ายาว ๒๐๐  โยชน์.     ลึกได้ ๓๐๐ โยชน์.
12,0027,005,มีปริมณฑลได้  ๓๐๐ โยชน์.     คอยาวได้  ๓๐๐  โยชน์.     หน้าผากยาวได้
12,0027,006,๓๐๐ โยชน์. ศีรษะยาวได้  ๙๐๐ โยชน์.  เขาคิดว่า  เราสูงมาก  จักไม่สามารถ
12,0027,007,ที่จะน้อมตัวลงแลดูพระศาสดาได้    ดังนี้   จึงไม่มาเฝ้า.      วันหนึ่งเขาได้
12,0027,008,ฟังพระคุณของพระผู้มีพระภาคเจ้า  จึงมาด้วยคิดว่า  เราจักมองดูโดยอาการ
12,0027,009,อย่างใดอย่างหนึ่ง.    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบอัชฌาสัยของเขาแล้วทรง
12,0027,010,ดำริว่า     เราจักแสดงด้วยอิริยาบถไหน    ในบรรดาอิริยาบถทั้งสี่      ทรง
12,0027,011,ดำริว่า    ธรรมดาคนยืน    แม้จะต่ำก็ปรากฏเหมือนคนสูง     แต่เราจักนอน
12,0027,012,แสดงตนแก่เขา   ดังนี้แล้ว   จึงตรัสว่า   อานนท์     เธอจงตั้งเตียงในบริเวณ
12,0027,013,คันธกุฏี    แล้วทรงสำเร็จสีหไสยาสน์บนเตียงนั้น.  ท่านอสุรินทรราหูมาแล้ว
12,0027,014,ชูคอขึ้นมองดูพระผู้มีพระภาคเจ้า      ประทับนอนอยู่ราวกะว่าพระจันทร์เต็ม
12,0027,015,ดวงในท่ามกลางท้องฟ้า    และเมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า อสุรินทะ  นี้
12,0027,016,อะไร  จึงกราบทูลว่า    ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า     ข้าพระองค์มิได้มาเฝ้า
12,0027,017,ด้วยคิดว่า    เราจักไม่สามารถที่จะโน้มตัวลงแลดูได้  ดังนี้.    พระผู้มีพระ-
12,0027,018,ภาคเจ้าตรัสว่า  อสุรินทะ  เรามิได้ก้มหน้าบำเพ็ญบารมีมา  เราให้ทานทำให้
12,0027,019,เลิศทั้งนั้น  ดังนี้. วันนั้น  อสุรินทรราหู ได้ถึงสรณะ.  พระผู้มีพระภาคเจ้า 
12,0027,020,ทรงน่าดูน่าชมมิใช่น้อย  ด้วยประการดังนี้.
12,0027,021,บุคคลชื่อว่า<B>เป็นผู้มีศีล</B>  เพราะปาริสุทธิศีล  ๔  ก็ศีลนั้นเป็นของ
12,0027,022,ประเสริฐ   คือสูงสุด  ได้แก่  เป็นศีลบริสุทธิ์   เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า
12,0027,023,มีศีลอันประเสริฐ.    ศีลนั้นนั่นเองเป็นกุศล     เพราะอรรถว่า     ไม่มีโทษ.