Book,Page,LineNumber,Text
11,0027,001,ก็เป็นฐานะที่จะมีได้ที่สัตว์ผู้ใดผู้หนึ่งจุติจากหมู่นั้นแล้ว        มาเป็นอย่างนี้
11,0027,002,เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้ว ก็ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต เมื่อออกจากเรือน  
11,0027,003,บวชเป็นบรรพชิตแล้ว   อาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส    อาศัยความ
11,0027,004,เพียรที่ตั้งมั่น    อาศัยการประกอบเนือง ๆ  อาศัยความไม่ประมาท   อาศัย
11,0027,005,มนสิการโดยชอบแล้วสัมผัสเจโตสมาธิอันเป็นเครื่องให้จิตตั้งมั่น   ระลึกถึง
11,0027,006,ขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนนั้นได้   เกินกว่านั้นไประลึกไม่ได้.   เขากล่าว
11,0027,007,อย่างนี้ว่า   ท่านพวกเทวดาผู้มิใช่เหล่า<B>มโนปโทสิกะ</B>    ไม่เพ่งโทษกันและ
11,0027,008,กันเกินขอบเขต.      เมื่อเทวดาพวกนั้นไม่เพ่งโทษกันและกันเกินขอบเขต
11,0027,009,ย่อมไม่คิดมุ่งร้ายกันและกัน   เมื่อต่างไม่คิดมุ่งร้ายกันและกัน   จึงไม่ลำบาก
11,0027,010,กายไม่ลำบากใจ.    เทวดาพวกนั้นจึงไม่จุติจากหมู่นั้น   เป็นผู้เที่ยง   ยั่งยืน
11,0027,011,คงทน   มีความไม่แปรปรวนเป็นธรรมดา   จักตั้งอยู่เที่ยงเสมอไปอย่างนั้น
11,0027,012,ทีเดียว.   ส่วนพวกเราได้เป็นเหล่า<B>มโนปโทสิกะ</B>     มัวเพ่งโทษกันและกัน
11,0027,013,เกินขอบเขต.      เมื่อพวกเรานั้นพากันเพ่งโทษกันเกินขอบเขต .  ย่อมคิด
11,0027,014,มุ่งร้ายกันและกัน     เมื่อพวกเราต่างคิดมุ่งร้ายกันและกัน      จึงลำบากกาย
11,0027,015,ลำบากใจ.     พวกเราจุติจากหมู่นั้น   เป็นผู้ไม่เที่ยง   ไม่ยั่งยืน   มีอายุน้อย
11,0027,016,มีจุติเป็นธรรมดา  ต้องมาเป็นอย่างนี้    เช่นนี้.     ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  นี้ 
11,0027,017,เป็นฐานะที่  ๓  ที่สมณพราหมณ์พวกหนึ่ง   อาศัยแล้ว   ปรารภแล้ว   จึงมี
11,0027,018,วาทะว่าบางอย่างเที่ยง         บางอย่างไม่เที่ยง          บัญญัติอัตตาและโลก
11,0027,019,ว่าบางอย่างเที่ยง   บางอย่างไม่เที่ยง.
11,0027,020,(๓๔)    ๘.๔  อนึ่ง  ในฐานะที่  ๔  สมณพราหมณ์ผู้เจริญ    อาศัย
11,0027,021,อะไร  ปรารภอะไร  จึงมีวาทะว่าบางอย่างเที่ยง  บางอย่างไม่เที่ยงบัญญัติ
11,0027,022,อัตตาและโลก   ว่าบางอย่างเที่ยง   บางอย่างไม่เที่ยง.