Book,Page,LineNumber,Text
06,0031,001,ลำดับนั้น    ท้าวสหับดีพรหมได้หายไปในพรหมโลก    มาปรากฏ   ณ 
06,0031,002,เบื้องพระพักตร์ของพระผู้มีพระภาคเจ้า   ดุจบุรุษมีกำลังเหยียดแขนที่คู้  หรือคู้
06,0031,003,แขนที่เหยียดฉะนั้น   ครั้นแล้วห่มผ้าอุตราสงค์เฉวียงบ่าคุกชาณุมณฑลเบื้องขวา
06,0031,004,ลงบนแผ่นดิน   ประณมอัญชลีไปทางพระผู้มีภาคเจ้าแล้วได้ทูลคำนี้แด่พระผู้มี.
06,0031,005,พระภาคเจ้าว่า  พระพุทธเจ้าข้า   ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าได้โปรดทรงแสดงธรรม
06,0031,006,ขอพระสุคตได้โปรดทรงแสดงธรรม    เพราะสัตว์ทั้งหลายจำพวกที่มีธุลีในจักษุ
06,0031,007,น้อยมีอยู่   เพราะไม่ได้ฟังธรรมย่อมเสื่อม  ผู้รู้ทั่วถึงธรรมจักมี.
06,0031,008,ท้าวสหัมบดีพรหมได้กราบทูลดังนี้แล้ว  จึงกราบทูลเป็นประพันธคาถา
06,0031,009,ต่อไปว่า:-
06,0031,010,<H1>พรหมนิคนคาถา</H1>
06,0031,011,<B>เมื่อก่อนธรรมไม่บริสุทธิ์อันคนมี 
06,0031,012,มลทินทั้งหลาย  คิดแล้วได้ปรากฏในมคธชน-
06,0031,013,บท   ขอพระองค์ได้โปรดทรงเปิดประตูแห่ง
06,0031,014,อมตธรรมนี้    ขอสัตว์ทั้งหลายจงฟังธรรมที่
06,0031,015,พระสัมมาสัมพุทธเจ้า    ผู้หมดมลทินตรัสรู้
06,0031,016,แล้วตามลำดับ   เปรียบเหมือนบุรุษมีจักษุยืน
06,0031,017,อยู่บนยอดภูเขา   ซึ่งล้วนแล้วด้วยศิลา   พึง
06,0031,018,เห็นชุมชนได้โดยรอบฉันใด  ข้าแต่พระองค์ 
06,0031,019,ผู้มีปัญญาดี  มีพระปัญญาจักษุรอบคอบ   ขอ
06,0031,020,พระองค์ผู้ปราศจากความโศกจงเสด็จขั้น  สู่
06,0031,021,ปราสาท    อันสำเร็จด้วยธรรม    แล้วทรง</B>