Book,Page,LineNumber,Text
06,0021,001,เศียรสถิตอยู่ด้วยหวังใจว่า      ความร้อน    อย่าเบียดเบียนพระผู้มีพระภาคเจ้า 
06,0021,002,สัมผัสแห่งเหลือบ    ยุง    ลม   แดด    และสัตว์เลื้อยคลาน   อย่าเบียดเบียนพระ
06,0021,003,ผู้มีพระภาคเจ้า   ครั้นล่วง ๗ วัน    มุจจลินทนาคราชรู้ว่า    อากาศปลอดโปร่ง
06,0021,004,ปราศจากฝนแล้ว    จึงคลายขนดจากพระกายของพระผู้มีพระภาคเจ้า   จำแลงรูป
06,0021,005,ของตนเป็นเพศมาณพ  ได้ยืนประคองอัญชลีถวายมันสการพระผู้มีพระภาค
06,0021,006,เจ้าทางเบื้องพระพักตร์พระผู้มีพระภาคเจ้า.
06,0021,007,ลำดับนั้น    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว    จึงทรง
06,0021,008,เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น  ว่าดังนี้:-
06,0021,009,<H2>พุทธอุทานกถา</H2>
06,0021,010,<B>ความสงัดเป็นสุขของบุคคลผู้สันโดษ
06,0021,011,มีธรรมปรากฏแล้ว เห็นอยู่  ความไม่พยาบาท
06,0021,012,คือความสำรวมในสัตว์ทั้งหลาย   เป็นสุขใน
06,0021,013,โลก  ความปราศจากกำหนัด    คือความล่วง
06,0021,014,กามทั้งหลายเสียได้  เป็นสุขในโลก   การกำ
06,0021,015,จัดอัสมิมานะเสียได้นั้นแล  เป็นสุขอย่างยิ่ง.</B>
06,0021,016,<I>มุจจลินทกถา  จบ</I>