Book,Page,LineNumber,Text
06,0019,001,ประทับนั่งอย่างนั้นที่ต้นอชปาลนิโครธนี้  พราหมณ์คนหนึ่งได้มาทูลถามปัญหา
06,0019,002,กะพระองค์.   เพราะเหตุนั้น   พระธรรมสังคาหกาจารย์จึงกล่าวคำว่า   <B>อถ   โข 
06,0019,003,อญฺตโร</B>  เป็นต้น. 
06,0019,004,บรรดาบทเหล่านั้น   บทว่า    <B>หุํหุํกชาติโก</B>    มีความว่า    ได้ยินว่า
06,0019,005,พราหมณ์นั้น ชื่อทิฏฐมังคลิกะ   เที่ยวตวาดว่า หึหึ  ด้วยอำนาจความถือตัว   และ
06,0019,006,ด้วยอำนาจความโกรธ   เพราะฉะนั้น   เขาจึงเรียกแกว่า   พราหมณ์หุงหุงกะชาติ
06,0019,007,บางอาจารย์ก็กล่าวว่า   พราหมณ์หุหุกชาติบ้าง.
06,0019,008,สองบทว่า  <B>เอตมตฺถํ  วิทิตฺวา</B>  มีความว่า  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรง
06,0019,009,ทราบใจความสำคัญแห่งคำที่แกกล่าวนั้น   จึงทรงเปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น.
06,0019,010,เนื้อความแห่งอุทานนั้นว่า      พราหมณ์ใด       ชื่อว่าเป็นพราหมณ์
06,0019,011,เพราะมีบาปธรรมอันลอยเสียแล้ว      จึงได้เป็นผู้ประกอบด้วยบาปธรรมมีกิเลส
06,0019,012,เป็นเครื่องขู่ผู้อื่นว่า  หึหึ และกิเลสดุจน้ำฝากเป็นต้น    เพราะด่าที่มาถือว่า   สิ่งที่
06,0019,013,เห็นแล้วเป็นมงคล   ปฏิญาณข้อที่ตนเป็นพราหมณ์ด้วยเหตุสักว่าชาติอย่างเดียว
06,0019,014,หามิได้   พราหมณ์นั้น    ชื่อว่าเป็นผู้มีบาปธรรมอันลอยแล้ว   เพราะเป็นผู้ลอย
06,0019,015,บาปธรรมเสีย    ชื่อว่าผู้ไม่มีกิเลสเป็นเครื่องขู่ผู้อื่นว่า   หึหึ   เพราะมาละกิเลส
06,0019,016,เป็นเครื่องขู่ผู้อื่นว่า หึหึ เสียได้   ชื่อว่าผู้ไม่มีกิเลสดุจน้าฝาด    เพราะไม่มีกิเลส
06,0019,017,ดุจน้ำฝาดมีราคะเป็นต้น    ชื่อว่ามีตนสำรวมแล้ว  เพราะเป็นผู้มีจิตประกอบด้วย
06,0019,018,ภาวนานุโยค  อนึ่ง  ชื่อว่าผู้มีตนสำรวมแล้ว    เพราะเป็นผู้มีจิตสำรวมแล้วด้วย
06,0019,019,ศีลสังวร   ชื่อว่าผู้จบเวทแล้ว    เพราะเป็นผู้ถึงทีสุดด้วยเวททั้งหลาย    กล่าวคือ
06,0019,020,จตุมรรคญาณ   หรือเพราะเป็นผู้เรียนจบไตรเพท   ชื่อว่าผู้จบพรหมจรรย์แล้ว
06,0019,021,เพราะพรหมจรรย์คือมรรค  ๔  อันตนได้อยู่เสร็จแล้ว.