Book,Page,LineNumber,Text
06,0016,001,<H1>อชปาลนิโครธกถา</H1>
06,0016,002,<H1>เรื่องพราหมณ์หุหุกชาติ</H1>
06,0016,003,[๔]  ครั้นล่วง ๗ วัน      พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงออกจากสมาธินั้น 
06,0016,004,เสด็จจากควงไม้โพธิพฤกษ์เข้าไปยังต้นไม้อชปาลนิโครธ    แล้วประทับนั่งด้วย
06,0016,005,บัลลังก์เดียวเสวยวิมุตติสุข   ณ ควงไม้อชปาลนิโครธตลอด ๗ วัน.
06,0016,006,ครั้งนั้น   พราหมณ์หุหุกชาติคนหนึ่ง   ได้ไปในพุทธสำนัก   ครั้นถึง
06,0016,007,แล้วได้ทูลปราศรัยกับพระผู้มีพระภาคเจ้า     ครั้นผ่านการทูลปราศรัยพอให้เป็น
06,0016,008,ที่บันเทิง  เป็นที่ระลึกถึงกันไปแล้ว ได้ยืนอยู่  ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง  พราหมณ์
06,0016,009,นั้นครั้นได้ยืนอยู่   ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว     ได้กราบทูลคำนี้     แด่พระผู้มี
06,0016,010,พระภาคเจ้าว่า  ท่านพระโคตม   บุคคลชื่อว่าเป็นพราหมณ์   ด้วยเหตุเพียงเท่า
06,0016,011,ไรหนอ  ก็แลธรรมเหล่าไหนทำบุคคลให้เป็นพราหมณ์.
06,0016,012,ลำดับนั้น    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว    จึงทรง
06,0016,013,เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น ว่าดังนี้.  
06,0016,014,<H2>พุทธอุทานคาถา</H2>
06,0016,015,<B>พราหมณ์ใดมีบาปธรรมอันลอยเสีย
06,0016,016,แล้ว ไม่ตวาดผู้อื่นว่า  หึหึ ไม่มีกิเลสดุจน้ำ
06,0016,017,ฝาด  มีตนสำรวมแล้ว  ถึงที่สุดแห่งเวท   มี
06,0016,018,พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว      พราหมณ์นั้นไม่มี 
06,0016,019,กิเลสเครื่องฟูขึ้น  ในอารมณ์ไหน ๆ ในโลก
06,0016,020,ควรกล่าวถ้อยคำว่า     ตนเป็นพราหมณ์โดย
06,0016,021,ธรรม.</B>
06,0016,022,<I>อชปาลนิโครธกถา  จบ</I>