Book,Page,LineNumber,Text
06,0003,001,เป็นอันว่ากองทุกข์ทั้งมวลนั่นย่อมดับ   ด้วยประการฉะนี้.
06,0003,002,ลำดับนั้น    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว    จึงทรง
06,0003,003,เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้น   ว่าดังนี้:-
06,0003,004,<H1>พุทธอุทานคาถาที่  ๑</H1>
06,0003,005,<B>เมื่อใดแล   ธรรมทั้งหลาย   ปรากฏ
06,0003,006,แก่พราหมณ์  ผู้มีเพียรเพ่งอยู่  เมื่อนั้น   ความ
06,0003,007,สงสัยทั้งปวง    ของพราหมณ์นั้นย่อมสิ้นไป
06,0003,008,เพราะมารู้ธรรมพร้อมทั้งเหตุ.</B>
06,0003,009,[๒]  ลำดับนั้น  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมนสิการปฎิจจสมุปบาท  เป็น
06,0003,010,อนุโลม   และปฏิโลมตลอดมัชฌิมยามแห่งราตรี   ว่าดังนี้ :-
06,0003,011,<H2>ปฏิจจสมุปบาท  อนุโลม</H2>
06,0003,012,<B>เพราะอวิชาเป็นปัจจัย      	จึงมีสังขาร
06,0003,013,เพราะสังขารเป็นปัจจัย                  	จึงมีวิญญาณ
06,0003,014,เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย              	จึงมีนามรูป
06,0003,015,เพราะนามรูปเป็นปัจจัย                	จึงมีสฬายตนะ
06,0003,016,เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย           	จึงมีผัสสะ
06,0003,017,เพราะผัสสะเป็นปัจจัย                 	จึงมีเวทนา
06,0003,018,เพราะเวทนาเป็นปัจจัย                	จึงมีตัณหา
06,0003,019,เพราะตัณหาเป็นปัจจัย                 	จึงมีอุปาทาน
06,0003,020,เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย             	จึงมีภพ
06,0003,021,เพราะภพเป็นปัจจัย                    	จึงมีชาติ</B>