Book,Page,LineNumber,Text
05,0047,001,เมื่อมีความประสงค์ว่า   เราจักรับเอาสินไหม    ก็เป็นสินใช้เหมือนกัน.   แต่ถ้า
05,0047,002,ภิกษุณีกล่าวว่า  ขอให้ท่านปรับไหมผู้นั้น  เมื่อเจ้าหน้าที่ปรับเอาสินไหมประมาณ
05,0047,003,๕ มาสก   เป็นปาราชิก   (แก่ภิกษุณี). 
05,0047,004,แต่เมื่อเขาถามว่า    ใครทำ   ภิกษุณีควรกล่าวว่า   การที่จะพูดว่า   คน
05,0047,005,ชื่อโน้น    ไม่สมควรแก่เรา  ท่านรู้เอาเองเถิด  เพราะพวกเราเพียงแต่ขออารักขา
05,0047,006,อย่างเดียว   ท่านโปรดให้อารักขานั้นแก่พวกเรา   และให้นำของที่ถูกลักไปกลับ
05,0047,007,คืนมา.    การขออารักขาไม่เจาะตัวย่อมเป็นอย่างนี้ .    การขออารักขาไม่เจาะตัว
05,0047,008,นั้น   ควรอยู่.
05,0047,009,เมื่อภิกษุณีกล่าวอย่างนั้นแล้ว      ถ้าแม้พวกเจ้าหน้าที่รักษากฎหมาย
05,0047,010,เหล่านั้น     สืบสวนหาตัวผู้ทำแล้ว    ทำการปรับไหมแก่คนผู้ทำเหล่านั้น.    แม้
05,0047,011,สมบัติทุกอย่างที่ถูกเจ้าหน้าที่ปรับไหม  ไม่เป็นสินใช้ทั้งไม่เป็นอาบัติแก่ภิกษุณี
05,0047,012,เลย.   แม้เห็นพวกขโมยลักบริขารไปจะกล่าวว่า   ขโมย ๆ  เพราะต้องการความ
05,0047,013,พินาศแก่ขโมยเหล่านั้นก็ไม่ควร.  จริงอยู่  แม้เมื่อภิกษุณีกล่าวอย่างนั้น   ทรัพย์
05,0047,014,สมบัติที่เจ้าหน้าที่ทำการปรับไหมแก่ขโมยเหล่านั้น   แม้ทั้งหมด   เป็นสินใช้แก่
05,0047,015,ภิกษุณี.   แต่จะกล่าวกะผู้เชื่อฟังคำของตนว่า    ผู้นี้ลักเอาบริขารของเราไป   จง
05,0047,016,ให้นำบริขารนั้นกลับคืนมา   และอย่าลงโทษเขา   ดังนี้    ควรอยู่.
05,0047,017,พวกภิกษุณีทำการฟ้องร้องคดี    เพื่อประโยชน์แก่ทาสชาย  ทาสหญิง
05,0047,018,และหนองบึงเป็นต้น.  คดีนี้   ชื่อว่า  อกัปปิยคดี  ไม่สมควร.
05,0047,019,การบอกเจาะตัวปรารภอนาคตเป็นอย่างไร ?   คือ   เมื่อชนเหล่าอื่นทำ
05,0047,020,อนาจารเป็นต้น   โดยนัยดังกล่าวแล้วนั่นแหละ   ภิกษุณีพูดกะพวกเจ้าหน้าที่ผู้
05,0047,021,รักษากฎหมายอย่างนี้ว่า  พวกชาวบ้านทำกรรมนี้และกรรมนี้   ในสำนักของพวก
05,0047,022,เรา      ขอจงให้อารักขาแก่พวกเราเพื่อต้องการไม่ให้ทำต่อไป     เมื่อเขาถามว่า
05,0047,023,ใครทำอย่างนี้   บอกว่า  คนโน้นและคนโน้น    อย่างนี้   จัดเป็นการบอกเจาะตัว