Book,Page,LineNumber,Text
04,0029,001,<B>[๑๘๔]   บุคคลควรกล่าวแต่ถ้อยคำ
04,0029,002,เป็นที่จำเริญใจ     ไม่ควรกล่าวถ้อยคำอันไม่
04,0029,003,เป็นที่จำเริญใจ   ในกาลไหน ๆ  เพราะเมื่อ
04,0029,004,พราหมณ์กล่าวถ้อยคำเป็นที่จำเริญใจ  โคถึก
04,0029,005,นันทิวิสาลได้ลากเกวียนหนักไป  ยังพราหมณ์
04,0029,006,นั้นให้ได้ทรัพย์  และได้ดีใจเพราะพราหมณ์
04,0029,007,ได้ทรัพย์โดยการกระทำของตนนั้นแล.</B>
04,0029,008,[๑๘๕]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   แม้ครั้งนั้น   คำด่า   คำสบประมาทก็
04,0029,009,มิได้เป็นที่พอใจของเรา  ไฉน   ในบัดนี้    คำด่า   คำสบประมาท   จักเป็นที่
04,0029,010,พอใจเล่า   การกระทำของพวกเธอนั่น   ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชน
04,0029,011,ที่ยังไม่เลื่อมใส   หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว . . .
04,0029,012,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้น แสดงอย่างนี้ว่า
04,0029,013,ดังนี้:-
04,0029,014,<h2>พระบัญญัติ</h2>
04,0029,015,๕๑.๒.  เป็นปาจิตตีย์   ในเพราะโอมสวาท.
04,0029,016,<I>เรื่องพระฉัพพัคคีย์  จบ</I>
04,0029,017,<h2>สิกขาบทวิภังค์</h2>
04,0029,018,[๑๘๖]   ที่ชื่อว่า   โอมสวาท    ได้แก่คำพูดเสียดแทงให้เจ็บใจด้วย
04,0029,019,อาการ  ๑๐ อย่าง  คือ  ชาติ  ๑   ชื่อ  ๑  โคตร ๑   การงาน ๑   ศิลป ๑   โรค ๑ 
04,0029,020,รูปพรรณ ๑   กิเลส ๑  อาบัติ ๑  คำด่า  ๑.