Book,Page,LineNumber,Text
02,0014,1, [๘๗] ที่ชื่อว่า เห็นปานใด คือ หนึ่งบาทก็ดี ควรแก่หนึ่งบาทก็ดี
02,0014,2,เกินกว่าหนึ่งบาทก็ดี.
02,0014,3, ที่ชื่อว่า พระราชาทั้งหลาย ได้แก่พระเจ้าแผ่นดิน เจ้าผู้ปกครอง
02,0014,4,ประเทศ ท่านผู้ปกครองมณฑล นายอำเภอ ผู้พิพากษา มหาอำมาตย์ หรือ
02,0014,5,ท่านผู้สั่งประหารและจองจำได้ ท่านเหล่านี้ ชื่อว่า พระราชาทั้งหลาย.
02,0014,6, ที่ชื่อว่า โจร มีอธิบายว่า ผู้ใดถือเอาสิ่งของอันเขาไม่ได้ให้ ได้
02,0014,7,ราคา ๕ มาสกก็ดี เกินกว่า ๕ มาสกก็ดี ด้วยส่วนแห่งความเป็นขโมย ผู้นั้น
02,0014,8,ชื่อว่า โจร.
02,0014,9, บทว่า ประหารเสียบ้าง คือ ประหารด้วยมือหรือเท้า ด้วย
02,0014,10,แส้หรือด้วยหวาย ด้วยไม้ค้อนสั้นหรือด้วยดาบ.
02,0014,11, บทว่า จองจำไว้บ้าง คือ ผูกล่ามไว้ด้วยเครื่องมัดคือเชือก ด้วย
02,0014,12,เครื่องจองจำคือขื่อคา โซ่ตรวน หรือด้วยเขตจำกัดคือเรือน จังหวัด หมู่บ้าน
02,0014,13,ตำบลบ้าน หรือให้บุรุษควบคุม.
02,0014,14, บทว่า เนรเทศเสียบ้าง คือ ขับไล่เสียจากหมู่บ้าน ตำบลบ้าน
02,0014,15,จังหวัด มณฑล หรือประเทศ.
02,0014,16, บทว่า เจ้าเป็นโจร เจ้าเป็นคนพาล เจ้าเป็นคนหลง เจ้าเป็น
02,0014,17,ขโมย นี้เป็นคำบริภาษ.
02,0014,18, [๘๘] ที่ชื่อว่า เห็นปานนั้น คือ หนึ่งบาทก็ดี ควรแก่หนึ่งบาทก็ดี
02,0014,19,เกินกว่าหนึ่งบาทก็ดี.
02,0014,20, บทว่า ถือเอา คือ ตู่ วิ่งราว ฉ้อ ยังอิริยาบทให้กำเริบ ให้เคลื่อน
02,0014,21,จากฐาน ให้ล่วงเลยเขตหมาย.
02,0014,22, [๘๙] คำว่า แม้ภิกษุนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเทียบเคียงภิกษุรูป
02,0014,23,ก่อน.