Book,Page,LineNumber,Text
02,0008,1,         ก็สมัยนั้นแล  มหาอำมาตย์ผู้พิพากษาเก่าคนหนึ่งบวชในหมู่ภิกษุ นั่ง
02,0008,2,อยู่ไม่ห่างพระผู้มีพระภาคเจ้า  จึงพระองค์ได้ตรัสพระวาจานี้ต่อภิกษุรูปนั้นว่า
02,0008,3,ดูก่อนภิกษุ  พระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราชจับโจรได้แล้ว  ประหารชีวิต
02,0008,4,เสียบ้าง  จองจำไว้บ้าง  เนรเทศเสียบ้าง  เพราะทรัพย์ประมาณเท่าไรหนอ
02,0008,5,         ภิกษุรูปนั้นกราบทูลว่า  เพราะทรัพย์บาทหนึ่งบ้าง  เพราะของควรค่า
02,0008,6,บาทหนึ่งบ้าง  เกินบาทหนึ่งบ้าง  พระพุทธเจ้าข้า  
02,0008,7,         แท้จริงสมัยนั้น  ทรัพย์ ๕ มาสกในกรุงราชคฤห์  เป็นหนึ่งบาท
02,0008,8,         ครั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงติเตียนท่านพระธนิยะ กุมภการบุตร โดย
02,0008,9,อเนกปริยายแล้วจึงตรัสโทษแห่งความเป็นคนเลี้ยงยาก ความเป็นคนบำรุงยาก
02,0008,10,ความเป็นคนมักมาก  ความเป็นคนไม่สันโดษ  ความคลุกคลี  ความเกียจคร้าน
02,0008,11,ตรัสคุณแห่งความเป็นคนเลี้ยงง่าย ความเป็นคนบำรุงง่าย ความมักน้อย  ความ
02,0008,12,สันโดด    ความขัดเกลา   ความกำจัด   อาการที่น่าเลื่อมใส   การไม่สะสม
02,0008,13,การปรารภความเพียร  โดยอเนกปริยาย   แล้วทรงกระทำธรรมีกถา  ที่สมควร
02,0008,14,แก่เรื่องนั้น    ที่เหมาะสมแก่เรื่องนั้น   แก่ภิกษุทั้งหลาย   แล้วรับสั่งกะภิกษุ
02,0008,15,ทั้งหลายว่า
02,0008,16,         ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เพราะเหตุนั้นแล  เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุ
02,0008,17,ทั้งหลาย  อาศัยอำนาจประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑
02,0008,18,เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อข่มบุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุ
02,0008,19,ผู้มีศีลเป็นที่รัก   ๑   เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบังเกิดในปัจจุบัน  ๑  เพื่อกำจัด
02,0008,20,อาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑  เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส ๑
02,0008,21,เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัท-
02,0008,22,ธรรม ๑ เพื่อถือตามพระวินัย ๑