Book,Page,LineNumber,Text
02,0005,1,เพื่อใช้ในคราวมีอันตราย  พระองค์พระราชทานแก่ธนิยะ กุมภาการบุตร
02,0005,2,ไปแล้ว  จริงหรือพระพุทธเจ้าข้า.
02,0005,3,         พระเจ้าพิมพิสารตรัสถามว่า  ใครพูดอย่างนั้น.
02,0005,4,         ว.  เจ้าพนักงานรักษาไม้พูด  พระพุทธเจ้าข้า  
02,0005,5,         พ.  พราหมณ์ ถ้าเช่นนั้น ท่านจงให้คนไปนำเจ้าพนักงานรักษาไม้มา.	     
02,0005,6,         จึงวัสสการพราหมณ์  มหาอำมาตย์ในมคธรัฐ  สั่งให้เจ้าหน้าที่จองจำ
02,0005,7,เจ้าพนักงานรักษาไม้นำมา.
02,0005,8,         [๘๒]  ท่านพระธนิยะ  กุมภการบุตรได้เห็นเจ้าพนักงานรักษาไม้ถูก
02,0005,9,เจ้าหน้าที่จองจำนำไป   จึงไต่ถามเจ้าพนักงานรักษาไม้ว่า เจริญพร  ท่านถูก
02,0005,10,เจ้าหน้าที่จองจำนำไป  ด้วยเรื่องอะไร.
02,0005,11,         เจ้าพนักงานรักษาไม้ตอบว่า  เรื่องไม้เหล่านั้น  ขอรับ.
02,0005,12,         ธ.  ไปเถิด  ท่าน แม้อาตมาก็จะไป.
02,0005,13,         จ.  ใต้เท้าควรไป  ขอรับ  ก่อนที่กระผมจะถูกประหาร.
02,0005,14,         จึงท่านพระธนิยะ  กุมภการบุตร  ได้เข้าไปสู่พระราชนิเวศน์ของ
02,0005,15,พระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราช ครั้นถึงแล้ว นั่งเหนืออาสนะที่เขาจัดถวาย
02,0005,16,ขณะนั้น   พระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราช   เสด็จเข้าไปหาท่านพระธนิยะ
02,0005,17,กุมภการบุตรทรงอภิวาทแล้ว  ประทับนั่ง   ณ ที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง   ตรัสถาม
02,0005,18,ท่านพระธนิยะ  กุมภการบุตรถึงเรื่องไม้นั้นว่า  ข้าแต่พระคุณเจ้า   ทราบว่าไม้
02,0005,19,ของหลวงที่สงวนไว้สำหรับซ่อมแปลงพระนคร    ซึ่งเขาเก็บไว้เพื่อใช้ในคราวมี
02,0005,20,อันตราย   โยมได้ถวายแก่พระคุณเจ้า  จริงหรือ.
02,0005,21,         ธ.  จริงอย่างนั้น  ขอถวายพระพร.