| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 49,0034,001,"บทว่า <B>โสโก</B> ได้แก่ ความเศร้าโศก คือ ความเร่าร้อนภายในใจ, " | |
| 49,0034,002,อธิบายว่า ความหม่นไหม้ในภายใน. บทว่า <B>ยา จญฺา ปริเทวนา</B> | |
| 49,0034,003,ได้แก่ ความพิไรรำพรรณอย่างอื่น จากการร้องไห้และความ | |
| 49,0034,004,เศร้าโศกอย่างหนึ่ง ได้แก่ การบ่นเพ้อด้วยวาจามีอาทิว่า ลูกคนเดียว | |
| 49,0034,005,อยู่ไหน ? อธิบายว่า แม้การบ่นเพ้อด้วยวาจานั้น ก็ไม่ควรทำ. <B>วา</B> | |
| 49,0034,006,"ศัพท์ในบททั้งปวง เป็นวิกัปปัตถะ แปลว่า บ้าง, หรือ, ก็ดี,. บทว่า" | |
| 49,0034,007,<B>น ตํ เปตสฺส อตฺถาย</B> ความว่า เหตุมีอาทิว่า การร้องไห้ก็ดี ความ | |
| 49,0034,008,เศร้าโศกก็ดี การร่ำไรก็ดี ทั้งหมดนั้น ไม่มีประโยชน์ ไม่มีอุปการะ | |
| 49,0034,009,แก่ผู้ละไปแล้ว คือ ผู้ตายไปแล้ว ฉะนั้น เหตุมีการร้องไห้เป็นต้นนั้น | |
| 49,0034,010,"จึงไม่ควรทำ, อธิบายว่า แม้ถึงอย่างนั้น พวกญาติก็ไม่รู้เรื่องด้วยคง" | |
| 49,0034,011,ดำรงอยู่อย่างนั้น. | |
| 49,0034,012,พระคาสดาครั้นทรงแสดงถึงเหตุแห่งทุกข์ธรรมมีการร้องไห้ | |
| 49,0034,013,เป็นต้นอย่างนี้แล้ว บัดนี้ เมื่อจะทรงแสดงทักษิณาที่ทายกปรารภ | |
| 49,0034,014,บุรพเปรตเป็นต้น แล้วถวายแด่พระสงฆ์ว่าเป็นสิ่งมีประโยชน์ | |
| 49,0034,015,จงตรัสคาถาว่า <B>อยญฺจ โข ทกฺขิณา</B> ดังนี้เป็นต้น. บรรดาบทเหล่านั้น | |
| 49,0034,016,ด้วยบทว่า <B>อยํ</B> นี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าเมื่อจะแสดงถึงทานที่ทายก | |
| 49,0034,017,ให้แล้วนั้น โดยประจักษ์จึงตรัสไว้. <B>จ</B> คัพท์ เป็น พยติเรกัตถะ | |
| 49,0034,018,แปลว่า อัน. ด้วย <B>จ</B> ศัพท์นั้น ย่อมส่องอรรถอันพิเศษเฉพาะที่ | |
| 49,0034,019,กำลังจะกล่าวว่า ทักษิณานี้ หาได้เป็นเหมือนเหตุมีการร้องไห้ | |
| 49,0034,020,เป็นต้น ซึ่งไม่เป็นประโยชน์แก่ใคร ๆ ผู้ละไปแล้วไม่ อันทักษิณานี้ | |
| 49,0034,021,ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์แก่ผู้จะไปแล้วนั้น ตลอดกาลนาน. ศัพท์ว่า | |