| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 38,0044,001,ชื่อว่า <B>อุภิธรรม</B> วินัยปิฎกทั้งสิ้น ชื่อว่า <B>วินัย</B> การทำการระงับกิเลส | |
| 38,0044,002,ชื่อว่า <B>อภิวินัย</B> อธิบายว่า เป็นผู้มีความปราโมทย์อย่างโอฬารในธรรม | |
| 38,0044,003,อภิธรรม วินัย และอภิวินัยนั้นทั้งหมด ด้วยประการฉะนี้. บทว่า <B>กุสเลสุ | |
| 38,0044,004,ธมฺเมสุ</B> เป็นสัตตมีวิภัตติ ลงในอรรถตติยาวิภัตติ. อธิบายว่า เป็นผู้ไม่ | |
| 38,0044,005,ทอดธุระ เพื่อต้องการบรรลุธรรมเหล่านั้น เพราะเหตุแห่งกุศลธรรม | |
| 38,0044,006,ที่เป็นไปในภูมิ ๔. | |
| 38,0044,007,จบอรรถกถาปฐมนาถสูตรที่ ๗ | |
| 38,0044,008,<H3>๘. ทุติยนาถสูตร</H3> | |
| 38,0044,009,<H4>ว่าด้วยธรรมอันกระทำที่พึ่ง ๑๐ ประการ</H4> | |
| 38,0044,010,[๑๘] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงเป็นผู้มีที่พึ่งอยู่เถิด อย่า | |
| 38,0044,011,เป็นผู้ไม่มีที่พึ่งอยู่เลย (เพราะว่า) บุคคลผู้ไม่มีที่พึ่งย่อมอยู่เป็นทุกข์ | |
| 38,0044,012,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมอันกระทำที่พึ่ง ๑๐ ประการนี้ ๑๐ ประการ | |
| 38,0044,013,เป็นไฉน ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีศีล ฯลฯ | |
| 38,0044,014,สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย ภิกษุผู้เป็นเถระก็ดี เป็นมัชฌิมะ | |
| 38,0044,015,ก็ดี เป็นนวกะก็ดี ย่อมสำคัญภิกษุนั้นว่า ภิกษุนี้เป็นผู้มีศีล ฯลฯ | |
| 38,0044,016,สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลายหนอ ดังนี้ ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าวสั่ง | |
| 38,0044,017,สอน ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ ผู้เป็นมัชฌิมะ ผู้เป็นนวกะ อนุเคราะห์ | |
| 38,0044,018,แล้ว พึงหวังควรเจริญในกุศลธรรมทั้งหลายอย่างเดียว ไม่พึงหวังความ | |
| 38,0044,019,เสื่อมเลย นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง. | |
| 38,0044,020,อีกประการหนึ่ง ภิกษุเป็นพหูสูต ฯลฯ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฏฐิ | |
| 38,0044,021,ภิกษุทั้งหลายผู้เป็นเถระก็ดี ผู้เป็นมัชฌิมะก็ดี ผู้เป็นนวกะก็ดี ย่อมสำคัญ | |